Omgaan met het overlijden van een dierbare #3

Lieve droomvrouwtje en teamlead, wat verschrikkelijk om jullie (schoon)moeder zo te moeten kwijtraken. Heel erg veel sterkte met het verwerken van dit grote verlies.

quote:

Op zaterdag 13 november 2010 10:36 schreef teamlead het volgende:
Nog maar een paar uur en we gaan voor het laatst naar mama. Gisteren samen met mijn zus en haar zoon de kist gesloten. Heftig, maar wel "goed" om te doen. Nu de tekst die ik straks wil uitspreken in mijn hoofd 1000 keer aan het nalopen. Is het wel goed wat ik ga zeggen? Heb ik dan wel alles gezegd? En vooral: hoe ga ik dit in vredesnaam mijn strot uitkrijgen?

Idioot om oo zo'n dag op fok rond te hangen eigenlijk, maar ach... Het is even afleiding

Je hebt het prima gedaan Je moeder was een geweldige vrouw, als ik bedenk wat jij, je zus en jullie vrienden allemaal verteld hebben

quote:

Op zondag 14 november 2010 18:50 schreef droomvrouwtje het volgende:

[..]

Een mooi afscheid was het zeker.. We hebben allemaal op onze eigen manier van haar afscheid kunnen nemen. Wat wel heel mooi was.. Ik heb haar (ze was mijn schoonmoeder) samen met schoonzus verzorgd en aangekleed en in de kist gelegd. Dat was voor mij al een manier om afscheid te kunnen nemen. Teamlead en zijn zus hebben gisteren op de crematie al 2 een stukje verteld. Het was precies goed, de juiste woorden. Een waardig en mooi afscheid. En dat had ze ook verdient..
Vandaag the day after.. Een dag waar je eindelijk niks hoeft.. Alle andere dagen werden we zo geleefd en er moest elke keer wel weer wat geregeld worden. Best bizar zo'n dag dat je niks meer hoeft.. Nu kan het echte verwerken beginnen..

Nu komen er steeds 'eerste' keren... Dat vond ik in het eerste jaar vreselijk moeilijk, de eerste keer Kerst, de eerste keer Oud en Nieuw. En toch, al die eerste keren helpen je stapje voor stapje alles een plaatsje te geven.

Heel veel sterkte

Jij nog heel erg bedankt dat je gisteren aanwezig was.. Deed ons echt goed

quote:

Op zondag 14 november 2010 23:19 schreef Sjeen het volgende:


Nu komen er steeds 'eerste' keren... Dat vond ik in het eerste jaar vreselijk moeilijk, de eerste keer Kerst, de eerste keer Oud en Nieuw. En toch, al die eerste keren helpen je stapje voor stapje alles een plaatsje te geven.

Dat is waar. De eerste keer Oud en Nieuw was tevens de dag dat hij een jaar dood was. We hebben die avond bij het graf doorgebracht, en ik was helemaal kapot Later besefde ik dat ook dat weer een proces was waar ik doorheen moest gaan en het heeft me op een of andere manier zeker geholpen. Al vind ik het nog steeds moeilijk, geen idee wat ik zal gaan doen dit jaar.

Kerst zal wel heftig worden..... Mam was eerste kerstdag jarig, dus tja....

Wat mij goed hiel/helpt om moeilijke feestdagen door te komen...
Even een moment van bezinning inlassen ( voor mij een kaarsje branden bij haar foto, mijn eigen ritueel zeg maar) en daarna aan de feestvreugde meedoen.
Je leert in de loop der tijd dat je verdrietig om het een en blij met het ander tegelijk kunt zijn.

quote:

Op maandag 15 november 2010 12:28 schreef KarinJ. het volgende:
Wat mij goed hiel/helpt om moeilijke feestdagen door te komen...
Even een moment van bezinning inlassen ( voor mij een kaarsje branden bij haar foto, mijn eigen ritueel zeg maar) en daarna aan de feestvreugde meedoen.
Je leert in de loop der tijd dat je verdrietig om het een en blij met het ander tegelijk kunt zijn.

Dat hielp bij mij vorig jaar ook. Op 31 december ben ik eerst even naar het kerkhof gegaan om daar alvast gelukkig nieuwjaar te wensen en er gewoon even te zijn, alvorens ik naar de vriendengroep trok om te gaan vieren. Ik had verwacht dat ik het die avond veel lastiger zou hebben, maar ik ben de avond eigenlijk best goed doorgekomen. Je denkt er wel aan, maar het blokkeert je avond niet, volgens mij omdat ik net ervoor even bij het graf geweest was.

Dus kan deze tip alleen maar aanbevelen, neem even tijd vooraf en probeer dan van je dag/avond te genieten.

Het is op 5 december een jaar terug dat Leon overleed door zelfmoord.
Ik moet toch zeggen dat ik het moeilijk vind. Het is toch behoorlijk confronterend.
Verstandsmatig is weet je wat er gebeurd is, maar gevoelsmatig blijft het toch heel moeilijk om erbij stil te staan dat een van je vrienden , het leven niet meer zag zitten en er zelf een einde aan heeft gemaakt.
Ik ga ondertussen wel gewoon verder maar het gevoel wat wel steeds blijft is hij mist zoveel. Het had zo anders kunnen zijn.
Het is nu ook omdat je ook weet dat die datum komt en sowieso is het datum die je niet gauw vergeet omdat het ook juist op een feestdag was.

quote:

Op zondag 14 november 2010 23:19 schreef Sjeen het volgende:

Nu komen er steeds 'eerste' keren... Dat vond ik in het eerste jaar vreselijk moeilijk, de eerste keer Kerst, de eerste keer Oud en Nieuw. En toch, al die eerste keren helpen je stapje voor stapje alles een plaatsje te geven.

En dan nog kan het je zoveel jaar na dato ineens weer vreselijk overvallen, op de meest onverwachte momenten en schijnbaar zonder directe aanleiding.

Vaak als ik in gezelschap ben, zoals van de week een avondje met vrienden.
Het lijkt wel alsof ik van een afstandje naar mezelf zit te kijken, ineens is dat gevoel er weer, in alle hevigheid, alsof er geen tijd overheen is gegaan, en dan mis ik hem zo, zo vreselijk.

Het definitieve van alles, dat maakt dat je soms nog bijna gek wordt van verdriet.
Natuurlijk heeft het in de loop der jaren 'een plaats' gekregen, maar soms steekt het nog de kop op, en dan weet ik echt even niet wat me overkomt.

Net via hyves achtergekomen dat zijn steen er eindelijk is. Iemand had een krabbel aan hem gestuurd (zijn hyves is er nog wat ik best wel een prettig idee vind omdat je nog steeds weleens dingen wil vertellen aan hem en dat kan dan, regelmatig doen wat mensen dat) waarin stond dat ze naar zijn graf is geweest en de nieuwe steen mooi vond.
Hij heeft een hamer en dartsbord op zijn steen , en dat vond ik erg mooi omdat het bij hem past.
Hij was timmerman en elke week aan het darten waar die ook fanatiek in was.
Het is wel prettig dat er dus een mooi persoonlijk tintje is.

Ik ga er morgen ook heen, het is wel prettig want de vorige keren was het gewoon een soort berg zand met wat bloemen en een naambordje.
Het was ook best moeilijk omdat het besef was dat die daar onder lag, met een mooie steen is het toch wat anders en prettigers om naar toe te gaan.

quote:

Op zondag 21 november 2010 12:23 schreef shmoopy het volgende:

Het definitieve van alles, dat maakt dat je soms nog bijna gek wordt van verdriet.
Natuurlijk heeft het in de loop der jaren 'een plaats' gekregen, maar soms steekt het nog de kop op, en dan weet ik echt even niet wat me overkomt.

Herkenbaar, ik schreef eens in een blog 'het komt altijd onverwachts' . Hoewel ik dan weet dat dat moment weer voorbij gaat, is het verdriet enorm intens dan.

quote:

Op zondag 21 november 2010 12:23 schreef shmoopy het volgende:

[..]


En dan nog kan het je zoveel jaar na dato ineens weer vreselijk overvallen, op de meest onverwachte momenten en schijnbaar zonder directe aanleiding.

Vaak als ik in gezelschap ben, zoals van de week een avondje met vrienden.
Het lijkt wel alsof ik van een afstandje naar mezelf zit te kijken, ineens is dat gevoel er weer, in alle hevigheid, alsof er geen tijd overheen is gegaan, en dan mis ik hem zo, zo vreselijk.

Het definitieve van alles, dat maakt dat je soms nog bijna gek wordt van verdriet.
Natuurlijk heeft het in de loop der jaren 'een plaats' gekregen, maar soms steekt het nog de kop op, en dan weet ik echt even niet wat me overkomt.

Verdrietig zijn omdat Omi niet bij het diplomazwemmen van Isa kan zijn... Zo'n vreselijk intens gevoel. En dat terwijl het alweer bijna 11 jaar geleden is, ze heeft Isa zelfs nooit gekend

* sjeen een dikke knuffel geeft

Dat vind ik nu wel heel erg moeilijk, we willen heel graag kinderen en Mam kon gewoon niet wachten totdat ze weer oma werd, de eerste keer en laatste keer is bijna 17 jaar geleden. En dat gaat ze gewoon nooit meer meemaken

quote:

Op dinsdag 23 november 2010 09:20 schreef Lastpost het volgende:
Zeer herkenbaar.

Wat hij zegt. De term ''hartverscheurend verdriet'' is letterlijk van toepassing.

-edit- spam gaarne contact opnemen met forum@fok.nl

[ Bericht 94% gewijzigd door Re op 25-11-2010 20:55:30 ]

Ik krijg een beetje nare smaak van bovemstaande post. Het is vast niet zo bedoeld, maar het komt over als "profiteren" van de ruimte die mensen hier nemen om hun verdriet te uiten.

Ik ga er niet over verder, heb een topicreport geplaatst, zodat de mods kunnen beoordelen wat ze hiermee willen

Totaal ongepast vind ik het en pure spam. Ik neem aan dat dat wel weggehaald zal worden. Tenzij er toestemming voor is gegeven maar dat zou ik raar vinden eerlijk gezegd.

Dat is spam ja althans iets waar geen toestemming voor gevraagd is

Pff ik lees weleens in dit topic mee, omdat de verhalen die jullie over jullie dierbaren beschrijven mij zo raken.

Nooit gedacht dat ik mijzelf ooit in dit topic zou gaan melden, maar vandaag is de dag.
Ik heb al heel erg lang een hele goede vriendin. Ik heb een erg moeilijke en problematische jeugd gehad, waarin ik niet op steun van mijn familie kon rekenen. Ik ben door de jaren heen stukje bij beetje opgenomen binnen haar familie. Ik heb al heel lang geen contact meer met mijn eigen familie.

Ik had haar alweer een week neit gesproken door de drukte van werk/gezin/etc. , toen vanochtend ineens de telefoon ging. Ik zag haar naam in het schermpje staan. En ik neem super blij op, gewoon omdat ik het leuk vond om haar weer te spreken. En ineens begint ze keihard te janken. Ik schrok, ik dacht: wat is er aan de hand? FRANK IS DOOD FRANK IS DOOD .. En ik denk: Wat? Hoe kan dit? He? Dat kan toch niet? Zo raar ..

Nou goed vanmorgen om half 10 heeft hij een hartstilstand gehad. Mijn vriendin moest toevallig vanochtend wat spullen terug brengen naar Frank (de vrouw van Frank is de zus van de man van mijn vriendin). E kwam daar binnen en toen had de vrouw van Frank haar man net gevonden, net toen hij dus die hartstilstand kreeg. En toen was het al te laat.

Lang geleden dat ik zoveel gejankt heb. Ik zit hier alleen maar deprimerende pianomuziek te luisteren en te janken. Maar ik moet daar van mezelf nu even aan toegeven.

En ik heb zoveel medelijden met zijn vrouw. Zo'n lieve vrouw die het zo goed voor heeft met de hele wereld, en dan gebeurt haar dit. Dit gun ik niemand en zeker haar niet. Ze hebben al zoveel shit over zich heen gehad de laatste paar jaar en nou komt dit er ook nog eens bij. Dit verdienen ze gewoon niet.

Ook al was Frank dan niet 1 van mijn naasten, ik sprak hem toch wel regelmatig en altijd een lolletje of een praatje.

En nou is het gewoon weg .... Gewoon weg

Pfffff .. Het went nooit.

Ik ben blij dat ik het even van me af kon typen. Ik ga me nu niet opdringen aan de familie of aan mijn vriendin, want die hebben al genoeg aan hun kop om alles te regelen. Mijn vrienden (ook haar vrienden) kennen hem oppervlakkig. Dus ook daar kan ik neit met mijn verdriet heen. Dus het is fijn dat er een plekje is op FOK, waar dat allemaal wel kan.

Gelukkig was hij een echte levensgenieter en heeft hij veel uit het leven gehaald. Ik vind het alleen zo triest voor zijn vrouw en kinderen, die moeten verder.

sterkte twinkle20 doe rustig aan !

heel erg twijfels, omdat ik niet weet wat ik moet doen..

mijn 1e vriendje, waar ik 7 jaar mee had, is onverwachts overleden..
het voelt wel als een klap..ik wil wel graag afscheid nemen,
maar kan ik dat maken of niet? een ex is een ex, maar
hem zie ik nooit weer, hij is dood, hij komt niet meer terug..

rare gewaar wording

quote:

Op dinsdag 30 november 2010 16:08 schreef brunette82 het volgende:
heel erg twijfels, omdat ik niet weet wat ik moet doen..

mijn 1e vriendje, waar ik 7 jaar mee had, is onverwachts overleden..
het voelt wel als een klap..ik wil wel graag afscheid nemen,
maar kan ik dat maken of niet? een ex is een ex, maar
hem zie ik nooit weer, hij is dood, hij komt niet meer terug..

rare gewaar wording

Als je afscheid wilt gaan nemen moet je dat natuurlijk gewoon doen. Jullie zijn toch 7 jaar samen geweest, da's niet niks. Toen vriendlief overleed waren er geen ex vriendinnen, maar ik had er niet raar van opgekeken als ze er wel waren ondanks dat geen van hen echt een lange relatie met hem gehad hebben (langer dan een jaar, zeg maar). Heel veel sterkte

quote:

Op dinsdag 30 november 2010 16:08 schreef brunette82 het volgende:
heel erg twijfels, omdat ik niet weet wat ik moet doen..

mijn 1e vriendje, waar ik 7 jaar mee had, is onverwachts overleden..
het voelt wel als een klap..ik wil wel graag afscheid nemen,
maar kan ik dat maken of niet? een ex is een ex, maar
hem zie ik nooit weer, hij is dood, hij komt niet meer terug..

rare gewaar wording

Je hebt een deel van zijn leven gedeeld. Dus ik vind het niet raar. Maar overleg met zijn fam, kan je altijd nog beslissen wat je moet doen.

quote:

Op dinsdag 30 november 2010 16:08 schreef brunette82 het volgende:
heel erg twijfels, omdat ik niet weet wat ik moet doen..

mijn 1e vriendje, waar ik 7 jaar mee had, is onverwachts overleden..
het voelt wel als een klap..ik wil wel graag afscheid nemen,
maar kan ik dat maken of niet? een ex is een ex, maar
hem zie ik nooit weer, hij is dood, hij komt niet meer terug..

rare gewaar wording

Sterkte.
Je zou zijn ouders/familie kunnen bellen om te condoleren?
Merk je waarschijnlijk ook vrij snel of je welkom bent bij het afscheid.

quote:

Op dinsdag 30 november 2010 16:48 schreef kieskleurig het volgende:

[..]

Sterkte.
Je zou zijn ouders/familie kunnen bellen om te condoleren?
Merk je waarschijnlijk ook vrij snel of je welkom bent bij het afscheid.

Heb al gebeld, ben zeer welkom. Dus ik ga erheen...voel me ook wel opgelucht,
want ja, je weet het toch maar nooit..hoe de familie erover denkt..

Nu beseffen dat ik hem nog 1 keer zal zien, en dan is het voorgoed voorbij, shit

quote:

Op dinsdag 30 november 2010 16:58 schreef brunette82 het volgende:

Nu beseffen dat ik hem nog 1 keer zal zien, en dan is het voorgoed voorbij, shit

Lijkt me erg zwaar, sterkte meis
Fijn dat je afscheid kunt nemen.

quote:

Op dinsdag 30 november 2010 17:06 schreef kieskleurig het volgende:

[..]

Lijkt me erg zwaar, sterkte meis
Fijn dat je afscheid kunt nemen.

Thanks

quote:

Op dinsdag 30 november 2010 16:08 schreef brunette82 het volgende:
heel erg twijfels, omdat ik niet weet wat ik moet doen..

mijn 1e vriendje, waar ik 7 jaar mee had, is onverwachts overleden..
het voelt wel als een klap..ik wil wel graag afscheid nemen,
maar kan ik dat maken of niet? een ex is een ex, maar
hem zie ik nooit weer, hij is dood, hij komt niet meer terug..

rare gewaar wording

Hoe dan ook gaan, 7 jaar is niet niks!

heftig heel veel sterkte.

Nog een paar dagen en dan is het een jaar terug.
Een jaar terug dat Leon zich heeft opgehangen en eigenlijk vind ik dat toch een moeilijk idee.
Je gaat wel verder en verstandelijk weet je dat het zo is , maar gevoelsmatig blijft het raar.
Het is zo'n bizar idee dat iemand die je kende en waar je mee sprak zo geeindigd is.

Ik moet ook zeggen dat ik er even best wel moeilijk mee heb , juist omdat het even confronterend is.

Wij hebben gisteren onze moeder begraven ze is vorige week overleden (47) nadat ze bijna 2,5 jaar ziek is geweest (kanker). Voelde allemaal heel raar en kan nu nog niet echt bevatten dat gisteren echt het definitiefe afscheid is geweest en dat ze nu echt nooit meer terug zal komen.

Het geeft me aan de andere kant ook weer een rustig gevoel omdat ik nu weet dat ze geen pijn meer heeft en, waar ze nu ook mag zijn, dat het daar in ieder geval een stuk beter is dan hier terwijl ik eigenlijk helemaal niet zo gelovig ben.

Ook heb ik het gevoel dat ik tijdens haar ziekbed, en zeker de laatste weken, meer verdriet heb gehad dan dat ik nu heb, of dat verdriet nog komt weet ik niet maar ook dat voelt heel raar allemaal.

Tot zover mijn verhaal, moest het even kwijt...

quote:

Op woensdag 1 december 2010 10:42 schreef skipmeister het volgende:
Wij hebben gisteren onze moeder begraven ze is vorige week overleden (47) nadat ze bijna 2,5 jaar ziek is geweest (kanker). Voelde allemaal heel raar en kan nu nog niet echt bevatten dat gisteren echt het definitiefe afscheid is geweest en dat ze nu echt nooit meer terug zal komen.

Het geeft me aan de andere kant ook weer een rustig gevoel omdat ik nu weet dat ze geen pijn meer heeft en, waar ze nu ook mag zijn, dat het daar in ieder geval een stuk beter is dan hier terwijl ik eigenlijk helemaal niet zo gelovig ben.

Ook heb ik het gevoel dat ik tijdens haar ziekbed, en zeker de laatste weken, meer verdriet heb gehad dan dat ik nu heb, of dat verdriet nog komt weet ik niet maar ook dat voelt heel raar allemaal.

Tot zover mijn verhaal, moest het even kwijt...

Gecondoleerd en sterkte.
Rotziekte is het ook, slechts 47..

skipmeister mijn moeder is ook pas geleden overleden aan kanker na 5 jaar. En ze is ook jong gestorven.

Dat verdried kan nog gaan komen. Ik heb het 2 maanden best weinig moeite mee gehad. Maar merk nu wat maanden later dat het er wel is en langzaam door komt.

Het enige wat ik je kan wensen is heel veel sterkte!

quote:

Op woensdag 1 december 2010 10:42 schreef skipmeister het volgende:
Wij hebben gisteren onze moeder begraven ze is vorige week overleden (47) nadat ze bijna 2,5 jaar ziek is geweest (kanker). Voelde allemaal heel raar en kan nu nog niet echt bevatten dat gisteren echt het definitiefe afscheid is geweest en dat ze nu echt nooit meer terug zal komen.

Het geeft me aan de andere kant ook weer een rustig gevoel omdat ik nu weet dat ze geen pijn meer heeft en, waar ze nu ook mag zijn, dat het daar in ieder geval een stuk beter is dan hier terwijl ik eigenlijk helemaal niet zo gelovig ben.

Ook heb ik het gevoel dat ik tijdens haar ziekbed, en zeker de laatste weken, meer verdriet heb gehad dan dat ik nu heb, of dat verdriet nog komt weet ik niet maar ook dat voelt heel raar allemaal.

Tot zover mijn verhaal, moest het even kwijt...

Heel veel sterkte gewenst. Raar is het hè. Ik ben ook niet gelovig, maar heb ook 't idee dat m'n moeder ergens nog is. Of dat is een coping-mechanisme. Een maand geleden was de crematie van mijn moeder. Ze had ook kanker, het was in tijd van 2,5 week ineens voorbij. Ik kan het ook nog niet goed bevatten, ook al weet ik rationeel wat er gebeurd is.

Maak je niet druk om dat verdriet. Ik zat met hetzelfde, was er zo rustig onder de dagen erna. Heb pasgeleden voor het eerst weer goed gehuild. Zoals m'n vriend zegt, tranen zijn geen meetfactor voor verdriet. Iedereen dealt er op z'n eigen manier mee.

Nogmaals, veel sterkte en neem de tijd. Dat is wat iedereen ook tegen mij zegt.

quote:

skipmeister mijn moeder is ook pas geleden overleden aan kanker na 5 jaar. En ze is ook jong gestorven.

Dat verdried kan nog gaan komen. Ik heb het 2 maanden best weinig moeite mee gehad. Maar merk nu wat maanden later dat het er wel is en langzaam door komt.

Het enige wat ik je kan wensen is heel veel sterkte!

Bedankt!

Ik ga het allemaal beleven en zie dan over een paar weken wel weer hoe ik me voel.

Ik heb direct de draad weer opgepakt en ben gaan werken. Gewoon me dingen blijven doen.

Ik ging elke maandag dinsdag en woensdag thuis bij me ouders eten. En dat doe ik nu nog steets. Maar dan gewoon bij me vader.

Wij vierde thuis altijd sinterklaas met me zusje, ouders en me oma. Dat is iets wat we gewoon blijven doen.

Dat mijn moeder is weg gevallen houd niet in dat alles dan stil staat. Het gaat gewoon door maar zonder haar er bij. Al is ze in ons gedachte er wel bij.

Ik denk dat zo iets wel erg belangrijk is. Het helpt ons wel heel erg

Dat ben ik ook van plan alleen ze zou volgende week jarig zijn dus als dat geweest is begin ik ook direct weer met werken etc.

Een vriend van mij kon de donkere dagen voor kerst niet aan
Hij heeft zichzelf toen iets aangedaan
De leegte die hij achterliet
Een stil verdriet

/De laatste dagen van mijn moeder waren zo mensonterend dat ik haar dood wenste.
Liever dood dan dit lijden
Wat niet wil zeggen dat ik geen verdriet om mezelf had.
Ik mis haar nog elke dag.
Ook al is het meer dan 10 jaar geleden.

quote:

Op woensdag 1 december 2010 12:38 schreef KarinJ. het volgende:
Een vriend van mij kon de donkere dagen voor kerst niet aan
Hij heeft zichzelf toen iets aangedaan
De leegte die hij achterliet
Een stil verdriet

Dat herken ik dus wel. Leon is precies op 5 december vorig jaar overleden aan zelfmoord.
En het is inderdaad een leegte in de vriendenkring, juist ook omdat die zo jong was , heeft die zichzelf zoveel ontzegd en ik had hem juist graag er nog bij gehad en gewild dat die gelukkig was. Bij een boel dingen heb ik nog steeds het gevoel van hij had er moeten bij zijn, je gaat wel verder maar dat knagende gevoel blijft merk ik nog steeds
Het is ook een stil verdriet want er rust zo'n taboe op en je kan er moeilijk met mensen over praten.

Is het ook niet zo dat er mensen zijn die zich schuldig voelen?

quote:

Op woensdag 1 december 2010 13:24 schreef formerjellybean het volgende:

[..]

Dat herken ik dus wel. Leon is precies op 5 december vorig jaar overleden aan zelfmoord.
En het is inderdaad een leegte in de vriendenkring, juist ook omdat die zo jong was , heeft die zichzelf zoveel ontzegd en ik had hem juist graag er nog bij gehad en gewild dat die gelukkig was. Bij een boel dingen heb ik nog steeds het gevoel van hij had er moeten bij zijn, je gaat wel verder maar dat knagende gevoel blijft merk ik nog steeds
Het is ook een stil verdriet want er rust zo'n taboe op en je kan er moeilijk met mensen over praten.

Het klopt helemaal wat je zegt. het is een stil verdriet...na een tijdje zeggen de mensen zelfs, je moet door met je leven, dus dan zeg je al niks meer. zelfs ik krijg rare reacties, het is je ex, kom op zeg..dan denk ik echt, ik hoop dat het jou niet overkomt
Ik snap ook wel, dat de maatschappij van nu hard is, en we moeten ook door, dat snap ik wel,
maar op zo'n moment laat me dan, en laat me even met mijn verdriet denk ik dan

quote:

Op woensdag 1 december 2010 13:49 schreef brunette82 het volgende:

[..]

Het klopt helemaal wat je zegt. het is een stil verdriet...na een tijdje zeggen de mensen zelfs, je moet door met je leven, dus dan zeg je al niks meer. zelfs ik krijg rare reacties, het is je ex, kom op zeg..dan denk ik echt, ik hoop dat het jou niet overkomt
Ik snap ook wel, dat de maatschappij van nu hard is, en we moeten ook door, dat snap ik wel,
maar op zo'n moment laat me dan, en laat me even met mijn verdriet denk ik dan

Precies. Ik heb de stomste dingen aan moeten horen. 'Wees blij dat jullie geen kinderen hadden', of 'wat rot dat hij op uitgerekend op 1 januari overleed' (2 of 3 januari, het had weinig uitgemaakt hoor ), 'je moet toch door voor je kinderen' (doe ik dat verdomme niet dan? maar mag ik ajb verdriet hebben? mijn hart is verbrijzeld) en de klapper was toch wel 'gut het zit je ook niet mee hé?'.

quote:

Op woensdag 1 december 2010 14:05 schreef Miracle_Drug het volgende:

[..]

Precies. Ik heb de stomste dingen aan moeten horen. 'Wees blij dat jullie geen kinderen hadden', of 'wat rot dat hij op uitgerekend op 1 januari overleed' (2 of 3 januari, het had weinig uitgemaakt hoor ), 'je moet toch door voor je kinderen' (doe ik dat verdomme niet dan? maar mag ik ajb verdriet hebben? mijn hart is verbrijzeld) en de klapper was toch wel 'gut het zit je ook niet mee hé?'.

precies!!!

quote:

Op woensdag 1 december 2010 13:48 schreef ook_gek het volgende:
Is het ook niet zo dat er mensen zijn die zich schuldig voelen?

Die zullen er gerust zijn, Leon was wel iemand als die een besluit had gemaakt er ook heel moeilijk van af te brengen was en denk dus eigenlijk ook al had je geprobeerd. Je had weinig kans gehad.
Zelf heb ik hem die avond niet gezien, wel de week ervoor toen we met zijn allen bij mama's (shoarmatent in wormerveer) hebben gegeten en dat beschouw als dan het afscheid.

Een aantal vrienden hebben hem wel op de laatste avond gezien en gesproken en dan lijkt het me dus helemaal heel moeilijk , want diezelfde avond heeft die zichzelf opgehangen.
Ergens ben ik blij dus dat die avond me bespaard is gebleven.

Het is wel de eerste keer dat ik iemand uit mijn vriendenkring heb verloren en dan ook meteen op een rare manier.
Ik denk wel dat ik hem nooit vergeet hij blijft als vriend wel een warm plekje in mijn hart houden, ook hoe die als persoon was.
Hij stond namelijk altijd voor iedereen klaar en was gewoon een goede vriend geworden.
Gewoon op een boel momenten merk ik het nog want je hebt een boel gewoontes gehad samen, die je nu achteraf mist.
Zoals het samen naar huis toe rijden, of na de kroeg nog even wat drinken bij hem , het aantikken in het cafe als je even met iemand stond te praten en ook als je even minder in je vel zat en hij zag dat sprak die je meteen aan, en dan vertelde hij je wat er gewoon moest gebeuren.
Het zijn kleine dingetjes maar je mist ze wel en helemaal omdat ze zo persoonlijk zijn en juist bij hem pasten.
Het is een stukje leegte.

quote:

Op woensdag 1 december 2010 12:38 schreef KarinJ. het volgende:
Een vriend van mij kon de donkere dagen voor kerst niet aan
Hij heeft zichzelf toen iets aangedaan
De leegte die hij achterliet
Een stil verdriet

Dit hoor je wel vaker, vooral in Scandinavië. De donkere donkere winter dagen werken depressies in hand. Sommige mensen schijnen daar erg gevoelig voor te zijn. Sterkte met je verlies.
Mijn zusje is alweer bijna 9 jaar geleden overleden op haar 15de in een verkeersongeval. Er is zeker geen dag dat ik niet aan haar denk( 9 jaar lang zonder uitzondering elke dag aan haar gedacht) Ik zou voor haar in de plaats zijn gegaan als die keuze er was.
Het blijft toch moeilijk te beseffen en automatisch ga je toch weer aan de momenten denken waarop ze lachte en ze zo lief en mooi was en behulpzaam, veel vriendinnen had, midden in het leven stond en dan plots opeens is het afgelopen.
Het duurde 3 maanden voordat ik pas echt besefte dat ze niet meer zou terug komen. Soms kan ik het nog steeds niet geloven.

[ Bericht 2% gewijzigd door richard_prf op 02-12-2010 05:39:50 ]

quote:

Dus ik lag bij 'm, en hij aaide over mn hoofd. Op een gegeven moment deed ie zn ogen open, en hij was weer even heel helder, zoals hij altijd is geweest, gewoon, mijn vader. Hij heeft afscheid van me genomen, me oa bedankt voor alles, gezegd dat hij trots was mij als zoon te hebben gehad en nog wat dingen. Daarna ging het licht weer uit bij 'm.

Ik hield me goed toen ik de kamer uitliep, maar op weg naar beneden hield ik 't niet meer. Ik strompelde de kamer in en heb heel hard gehuild. Een uur later begon hij bloed over te geven. Hij is met de ambulance naar het ziekenhuis gegaan rond een uur of 17u. Ik heb gewacht tot mijn moeder belde, en daarna ben ik met mijn vriendin naar het ziekenhuis gegaan

Het werd me toen duidelijk dat hij zou overlijden binnen afzienbare tijd. Het was verschrikkelijk om 'm zo te zien. Hij had duidelijk pijn, kon niets meer zeggen maar lag wel de hele tijd te bewegen, en probeerde wat te zeggen, maar er was niks van te maken. Ik werd misselijk toen ik 'm zo zag, en kon er niet bij zijn. De familie is van mn vader is toen naar het ziekenhuis gekomen. Niet iedereen was er, maar op een gegeven moment werd duidelijk dat het niet meer lang zou duren. Ik heb daarop een van zijn broers gebeld, de enige die er nog niet was, en die zijn toen ook gekomen.

Iets na half 10 's avonds is hij overleden. Ik kon er niet bij zijn, ik kon me er niet toe dwingen erbij te zijn. Ik heb letterlijk om het hoekje van de deur van die kamer gezeten met mijn vriendin, te wachten op het moment. Op een gegeven moment kwam een oom van me met tranen de kamer uit, en zei tegen mij 'het is voorbij'. Ik wist niet wat me overkwam. Ik wist dat het er aan zat te komen, maar...het is onbeschrijflijk. Ik ben naar binnen gegaan, en hij lag daar, met z'n mond open. Hij was misschien 1 minuut dood toen. Helemaal verkleurd, daar was ik niet op voorbereid. Een verschrikkelijk beeld, wat ik niet uit mn hoofd krijg.

Wat gruwelijk om te lezen en ik kan het ook niet droog houden als ik dit zo lees. STerkte gast.
Wat een geweldige vader moet jij hebben gehad.

quote:

Op woensdag 1 december 2010 14:05 schreef Miracle_Drug het volgende:

[..]

Precies. Ik heb de stomste dingen aan moeten horen. 'Wees blij dat jullie geen kinderen hadden', of 'wat rot dat hij op uitgerekend op 1 januari overleed' (2 of 3 januari, het had weinig uitgemaakt hoor ), 'je moet toch door voor je kinderen' (doe ik dat verdomme niet dan? maar mag ik ajb verdriet hebben? mijn hart is verbrijzeld) en de klapper was toch wel 'gut het zit je ook niet mee hé?'.

Mja denk dat je iets minder hard moet zijn voor mensen die je gewoon proberen te ondersteunen maar gewoon de juiste woorden niet weten te vinden. Er is toch ook niks wat ze hadden kunnen zeggen wat wel dekking zou geven aan de lading? Ik heb die opmerkingen ook gehad maar ben blij dat er mensen zijn die me, hoe mislukt ook, wilden helpen.

quote:

Op donderdag 2 december 2010 05:35 schreef richard_prf het volgende:

[..]

Wat gruwelijk om te lezen en ik kan het ook niet droog houden als ik dit zo lees. STerkte gast.
Wat een geweldige vader moet jij hebben gehad.

Nee, als ik het terug lees voel ik weer die pijn. Maar, die pijn voel ik constant, en hij wordt steeds erger. Sure, ik kan lachen, ik kan plezier hebben, maar allemaal met een wrang randje. Hij is er niet meer. En soms kan ik dat niet bevatten, dat hij er niet 'gewoon even' niet is, maar dat hij er nooit meer is, en ook niet ergens is waar ik heen kan. Als ik mijn eigen posts terug lees dan voel ik de tranen achter mn ogen branden.

Mijn vader was inderdaad geweldig. Dat vind iedereen van zijn vader, ik zal daar geen uitzondering in zijn, maar hij was inderdaad geweldig. Heel rustig, heel bedachtzaam. Hij klaagde niet, niks van 'waarom ik', hij droeg het dapper, en ook toen het eind nabij kwam klaagde hij niet. Ik had werkelijk geen betere vader kunnen wensen.

Het is gewoon een klotewereld. Waarom moest hij gaan? Waarom moet uberhaupt iemand gaan op deze manier, maar als er dan iemand moest gaan, waarom hij. Waarom niet mijn buurman? Waarom niet andere mensen die ik ken die zich kapot roken en zuipen, een pacemaker hebben, met het advies niet te roken en te drinken, maar dat toch doen, en nu al bijna 10x een hartaanval hebben gehad (letterlijk) en elke keer overleeft hij het weer. Gun ik het hem? Zeer zeker niet. Maar, het voelt wel aan als oneerlijk.

Mijn vader wilde nog zoveel, en nu is hij er niet meer. Ik wilde nog zoveel, maar hij is er niet meer. En hij komt ook nooit meer terug. Ik kan daar niet mee omgaan eigenlijk. Ik kan het handelen dat hij er niet meer is, van dag tot dag, maar als ik nadenk over 'later', en dat hij nergens meer deel van zal uitmaken, dat ik nooit meer zijn lach of stem zal horen, nooit meer hem om advies kan vragen, nooit meer dat gerustgestelde gevoel krijgen als ik ergens enorm mee zat, en hij, ook al kon hij het niet oplossen, toch dingen kon zeggen op een manier dat het me rust gaf.

En waarom, waarom besef ik sommige dingen nu pas? Nu, dat het te laat is? Waarom besefte ik dat niet eerder?

Ik mis hem.

Ik heb geen woorden die kunnen troosten
alleen een arm om in te schuilen
een schouder om op uit te huilen
gedeelde smart is halve smart