R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Lieve droomvrouwtje en teamlead, wat verschrikkelijk om jullie (schoon)moeder zo te moeten kwijtraken. Heel erg veel sterkte met het verwerken van dit grote verlies. 
Je hebt het prima gedaanquote:Op zaterdag 13 november 2010 10:36 schreef teamlead het volgende:
Nog maar een paar uur en we gaan voor het laatst naar mama. Gisteren samen met mijn zus en haar zoon de kist gesloten. Heftig, maar wel "goed" om te doen. Nu de tekst die ik straks wil uitspreken in mijn hoofd 1000 keer aan het nalopen. Is het wel goed wat ik ga zeggen? Heb ik dan wel alles gezegd? En vooral: hoe ga ik dit in vredesnaam mijn strot uitkrijgen?
Idioot om oo zo'n dag op fok rond te hangen eigenlijk, maar ach... Het is even afleiding
Je moeder was een geweldige vrouw, als ik bedenk wat jij, je zus en jullie vrienden allemaal verteld hebben 
Nu komen er steeds 'eerste' keren... Dat vond ik in het eerste jaar vreselijk moeilijk, de eerste keer Kerst, de eerste keer Oud en Nieuw. En toch, al die eerste keren helpen je stapje voor stapje alles een plaatsje te geven.quote:
[..]
Een mooi afscheid was het zeker.. We hebben allemaal op onze eigen manier van haar afscheid kunnen nemen. Wat wel heel mooi was.. Ik heb haar (ze was mijn schoonmoeder) samen met schoonzus verzorgd en aangekleed en in de kist gelegd. Dat was voor mij al een manier om afscheid te kunnen nemen. Teamlead en zijn zus hebben gisteren op de crematie al 2 een stukje verteld. Het was precies goed, de juiste woorden. Een waardig en mooi afscheid. En dat had ze ook verdient..
Vandaag the day after.. Een dag waar je eindelijk niks hoeft.. Alle andere dagen werden we zo geleefd en er moest elke keer wel weer wat geregeld worden. Best bizar zo'n dag dat je niks meer hoeft.. Nu kan het echte verwerken beginnen..
Heel veel sterkte
You can't start a fire without a spark...
♥ Isa ♥ | In vuur en vlam
A dirty mind is a joy forever!
♥ Isa ♥ | In vuur en vlam
A dirty mind is a joy forever!
Jij nog heel erg bedankt dat je gisteren aanwezig was.. Deed ons echt goed
Be happy with the little things in life
Dat is waar. De eerste keer Oud en Nieuw was tevens de dag dat hij een jaar dood was. We hebben die avond bij het graf doorgebracht, en ik was helemaal kapotquote:
Nu komen er steeds 'eerste' keren... Dat vond ik in het eerste jaar vreselijk moeilijk, de eerste keer Kerst, de eerste keer Oud en Nieuw. En toch, al die eerste keren helpen je stapje voor stapje alles een plaatsje te geven.
Later besefde ik dat ook dat weer een proces was waar ik doorheen moest gaan en het heeft me op een of andere manier zeker geholpen. Al vind ik het nog steeds moeilijk, geen idee wat ik zal gaan doen dit jaar.
Kerst zal wel heftig worden..... Mam was eerste kerstdag jarig, dus tja....
If you wish to be a success in the world, promise everything, deliver nothing.
Nothing is more difficult, and therefore more precious, than to be able to decide.
Victory belongs to the most persevering
Nothing is more difficult, and therefore more precious, than to be able to decide.
Victory belongs to the most persevering
Wat mij goed hiel/helpt om moeilijke feestdagen door te komen...
Even een moment van bezinning inlassen ( voor mij een kaarsje branden bij haar foto, mijn eigen ritueel zeg maar) en daarna aan de feestvreugde meedoen.
Je leert in de loop der tijd dat je verdrietig om het een en blij met het ander tegelijk kunt zijn.
Even een moment van bezinning inlassen ( voor mij een kaarsje branden bij haar foto, mijn eigen ritueel zeg maar) en daarna aan de feestvreugde meedoen.
Je leert in de loop der tijd dat je verdrietig om het een en blij met het ander tegelijk kunt zijn.
wees als een zalm, zwem tegen de stroom in
Dat hielp bij mij vorig jaar ook. Op 31 december ben ik eerst even naar het kerkhof gegaan om daar alvast gelukkig nieuwjaar te wensen en er gewoon even te zijn, alvorens ik naar de vriendengroep trok om te gaan vieren. Ik had verwacht dat ik het die avond veel lastiger zou hebben, maar ik ben de avond eigenlijk best goed doorgekomen. Je denkt er wel aan, maar het blokkeert je avond niet, volgens mij omdat ik net ervoor even bij het graf geweest was.quote:
Wat mij goed hiel/helpt om moeilijke feestdagen door te komen...
Even een moment van bezinning inlassen ( voor mij een kaarsje branden bij haar foto, mijn eigen ritueel zeg maar) en daarna aan de feestvreugde meedoen.
Je leert in de loop der tijd dat je verdrietig om het een en blij met het ander tegelijk kunt zijn.
Dus kan deze tip alleen maar aanbevelen, neem even tijd vooraf en probeer dan van je dag/avond te genieten.
Het is op 5 december een jaar terug dat Leon overleed door zelfmoord.
Ik moet toch zeggen dat ik het moeilijk vind. Het is toch behoorlijk confronterend.
Verstandsmatig is weet je wat er gebeurd is, maar gevoelsmatig blijft het toch heel moeilijk om erbij stil te staan dat een van je vrienden , het leven niet meer zag zitten en er zelf een einde aan heeft gemaakt.
Ik ga ondertussen wel gewoon verder maar het gevoel wat wel steeds blijft is hij mist zoveel. Het had zo anders kunnen zijn.
Het is nu ook omdat je ook weet dat die datum komt en sowieso is het datum die je niet gauw vergeet omdat het ook juist op een feestdag was.
Ik moet toch zeggen dat ik het moeilijk vind. Het is toch behoorlijk confronterend.
Verstandsmatig is weet je wat er gebeurd is, maar gevoelsmatig blijft het toch heel moeilijk om erbij stil te staan dat een van je vrienden , het leven niet meer zag zitten en er zelf een einde aan heeft gemaakt.
Ik ga ondertussen wel gewoon verder maar het gevoel wat wel steeds blijft is hij mist zoveel. Het had zo anders kunnen zijn.
Het is nu ook omdat je ook weet dat die datum komt en sowieso is het datum die je niet gauw vergeet omdat het ook juist op een feestdag was.
En dan nog kan het je zoveel jaar na dato ineens weer vreselijk overvallen, op de meest onverwachte momenten en schijnbaar zonder directe aanleiding.quote:
Nu komen er steeds 'eerste' keren... Dat vond ik in het eerste jaar vreselijk moeilijk, de eerste keer Kerst, de eerste keer Oud en Nieuw. En toch, al die eerste keren helpen je stapje voor stapje alles een plaatsje te geven.
Vaak als ik in gezelschap ben, zoals van de week een avondje met vrienden.
Het lijkt wel alsof ik van een afstandje naar mezelf zit te kijken, ineens is dat gevoel er weer, in alle hevigheid, alsof er geen tijd overheen is gegaan, en dan mis ik hem zo, zo vreselijk.
Het definitieve van alles, dat maakt dat je soms nog bijna gek wordt van verdriet.
Natuurlijk heeft het in de loop der jaren 'een plaats' gekregen, maar soms steekt het nog de kop op, en dan weet ik echt even niet wat me overkomt.
Als het pannen van daken waait
Als het gras naar je voeten graait
Als de wind langs je wangen aait, hier ben ik
Als het gras naar je voeten graait
Als de wind langs je wangen aait, hier ben ik
Net via hyves achtergekomen dat zijn steen er eindelijk is. Iemand had een krabbel aan hem gestuurd (zijn hyves is er nog wat ik best wel een prettig idee vind omdat je nog steeds weleens dingen wil vertellen aan hem en dat kan dan, regelmatig doen wat mensen dat) waarin stond dat ze naar zijn graf is geweest en de nieuwe steen mooi vond.
Hij heeft een hamer en dartsbord op zijn steen , en dat vond ik erg mooi omdat het bij hem past.
Hij was timmerman en elke week aan het darten waar die ook fanatiek in was.
Het is wel prettig dat er dus een mooi persoonlijk tintje is.
Ik ga er morgen ook heen, het is wel prettig want de vorige keren was het gewoon een soort berg zand met wat bloemen en een naambordje.
Het was ook best moeilijk omdat het besef was dat die daar onder lag, met een mooie steen is het toch wat anders en prettigers om naar toe te gaan.
Hij heeft een hamer en dartsbord op zijn steen , en dat vond ik erg mooi omdat het bij hem past.
Hij was timmerman en elke week aan het darten waar die ook fanatiek in was.
Het is wel prettig dat er dus een mooi persoonlijk tintje is.
Ik ga er morgen ook heen, het is wel prettig want de vorige keren was het gewoon een soort berg zand met wat bloemen en een naambordje.
Het was ook best moeilijk omdat het besef was dat die daar onder lag, met een mooie steen is het toch wat anders en prettigers om naar toe te gaan.
Herkenbaar, ik schreef eens in een blog 'het komt altijd onverwachts'quote:
Het definitieve van alles, dat maakt dat je soms nog bijna gek wordt van verdriet.
Natuurlijk heeft het in de loop der jaren 'een plaats' gekregen, maar soms steekt het nog de kop op, en dan weet ik echt even niet wat me overkomt.
. Hoewel ik dan weet dat dat moment weer voorbij gaat, is het verdriet enorm intens dan.
Verdrietig zijn omdat Omi niet bij het diplomazwemmen van Isa kan zijn... Zo'n vreselijk intens gevoel. En dat terwijl het alweer bijna 11 jaar geleden is, ze heeft Isa zelfs nooit gekendquote:
[..]
En dan nog kan het je zoveel jaar na dato ineens weer vreselijk overvallen, op de meest onverwachte momenten en schijnbaar zonder directe aanleiding.
Vaak als ik in gezelschap ben, zoals van de week een avondje met vrienden.
Het lijkt wel alsof ik van een afstandje naar mezelf zit te kijken, ineens is dat gevoel er weer, in alle hevigheid, alsof er geen tijd overheen is gegaan, en dan mis ik hem zo, zo vreselijk.
Het definitieve van alles, dat maakt dat je soms nog bijna gek wordt van verdriet.
Natuurlijk heeft het in de loop der jaren 'een plaats' gekregen, maar soms steekt het nog de kop op, en dan weet ik echt even niet wat me overkomt.
You can't start a fire without a spark...
♥ Isa ♥ | In vuur en vlam
A dirty mind is a joy forever!
♥ Isa ♥ | In vuur en vlam
A dirty mind is a joy forever!
* sjeen een dikke knuffel geeft
Dat vind ik nu wel heel erg moeilijk, we willen heel graag kinderen en Mam kon gewoon niet wachten totdat ze weer oma werd, de eerste keer en laatste keer is bijna 17 jaar geleden. En dat gaat ze gewoon nooit meer meemaken
Dat vind ik nu wel heel erg moeilijk, we willen heel graag kinderen en Mam kon gewoon niet wachten totdat ze weer oma werd, de eerste keer en laatste keer is bijna 17 jaar geleden. En dat gaat ze gewoon nooit meer meemaken
Be happy with the little things in life
Zeer herkenbaar.quote:
[..]
En dan nog kan het je zoveel jaar na dato ineens weer vreselijk overvallen, op de meest onverwachte momenten en schijnbaar zonder directe aanleiding.
Vaak als ik in gezelschap ben, zoals van de week een avondje met vrienden.
Het lijkt wel alsof ik van een afstandje naar mezelf zit te kijken, ineens is dat gevoel er weer, in alle hevigheid, alsof er geen tijd overheen is gegaan, en dan mis ik hem zo, zo vreselijk.
Het definitieve van alles, dat maakt dat je soms nog bijna gek wordt van verdriet.
Natuurlijk heeft het in de loop der jaren 'een plaats' gekregen, maar soms steekt het nog de kop op, en dan weet ik echt even niet wat me overkomt.
Op 
-edit- spam gaarne contact opnemen met forum@fok.nl
[ Bericht 94% gewijzigd door Re op 25-11-2010 20:55:30 ]
[ Bericht 94% gewijzigd door Re op 25-11-2010 20:55:30 ]
Ik krijg een beetje nare smaak van bovemstaande post. Het is vast niet zo bedoeld, maar het komt over als "profiteren" van de ruimte die mensen hier nemen om hun verdriet te uiten.
Ik ga er niet over verder, heb een topicreport geplaatst, zodat de mods kunnen beoordelen wat ze hiermee willen
Ik ga er niet over verder, heb een topicreport geplaatst, zodat de mods kunnen beoordelen wat ze hiermee willen
If you wish to be a success in the world, promise everything, deliver nothing.
Nothing is more difficult, and therefore more precious, than to be able to decide.
Victory belongs to the most persevering
Nothing is more difficult, and therefore more precious, than to be able to decide.
Victory belongs to the most persevering
Totaal ongepast vind ik het en pure spam. Ik neem aan dat dat wel weggehaald zal worden. Tenzij er toestemming voor is gegeven maar dat zou ik raar vinden eerlijk gezegd.
Dat is spam ja althans iets waar geen toestemming voor gevraagd is
04-08-11, 02-02-12, 20-06-14, 13-08-15
Pff ik lees weleens in dit topic mee, omdat de verhalen die jullie over jullie dierbaren beschrijven mij zo raken.
Nooit gedacht dat ik mijzelf ooit in dit topic zou gaan melden, maar vandaag is de dag.
Ik heb al heel erg lang een hele goede vriendin. Ik heb een erg moeilijke en problematische jeugd gehad, waarin ik niet op steun van mijn familie kon rekenen. Ik ben door de jaren heen stukje bij beetje opgenomen binnen haar familie. Ik heb al heel lang geen contact meer met mijn eigen familie.
Ik had haar alweer een week neit gesproken door de drukte van werk/gezin/etc. , toen vanochtend ineens de telefoon ging. Ik zag haar naam in het schermpje staan. En ik neem super blij op, gewoon omdat ik het leuk vond om haar weer te spreken. En ineens begint ze keihard te janken. Ik schrok, ik dacht: wat is er aan de hand? FRANK IS DOOD FRANK IS DOOD .. En ik denk: Wat? Hoe kan dit? He? Dat kan toch niet? Zo raar ..
Nou goed vanmorgen om half 10 heeft hij een hartstilstand gehad. Mijn vriendin moest toevallig vanochtend wat spullen terug brengen naar Frank (de vrouw van Frank is de zus van de man van mijn vriendin). E kwam daar binnen en toen had de vrouw van Frank haar man net gevonden, net toen hij dus die hartstilstand kreeg. En toen was het al te laat.
Lang geleden dat ik zoveel gejankt heb. Ik zit hier alleen maar deprimerende pianomuziek te luisteren en te janken. Maar ik moet daar van mezelf nu even aan toegeven.
En ik heb zoveel medelijden met zijn vrouw. Zo'n lieve vrouw die het zo goed voor heeft met de hele wereld, en dan gebeurt haar dit. Dit gun ik niemand en zeker haar niet. Ze hebben al zoveel shit over zich heen gehad de laatste paar jaar en nou komt dit er ook nog eens bij. Dit verdienen ze gewoon niet.
Ook al was Frank dan niet 1 van mijn naasten, ik sprak hem toch wel regelmatig en altijd een lolletje of een praatje.
En nou is het gewoon weg .... Gewoon weg
Pfffff .. Het went nooit.
Ik ben blij dat ik het even van me af kon typen. Ik ga me nu niet opdringen aan de familie of aan mijn vriendin, want die hebben al genoeg aan hun kop om alles te regelen. Mijn vrienden (ook haar vrienden) kennen hem oppervlakkig. Dus ook daar kan ik neit met mijn verdriet heen. Dus het is fijn dat er een plekje is op FOK, waar dat allemaal wel kan.
Gelukkig was hij een echte levensgenieter en heeft hij veel uit het leven gehaald. Ik vind het alleen zo triest voor zijn vrouw en kinderen, die moeten verder.
Nooit gedacht dat ik mijzelf ooit in dit topic zou gaan melden, maar vandaag is de dag.
Ik heb al heel erg lang een hele goede vriendin. Ik heb een erg moeilijke en problematische jeugd gehad, waarin ik niet op steun van mijn familie kon rekenen. Ik ben door de jaren heen stukje bij beetje opgenomen binnen haar familie. Ik heb al heel lang geen contact meer met mijn eigen familie.
Ik had haar alweer een week neit gesproken door de drukte van werk/gezin/etc. , toen vanochtend ineens de telefoon ging. Ik zag haar naam in het schermpje staan. En ik neem super blij op, gewoon omdat ik het leuk vond om haar weer te spreken. En ineens begint ze keihard te janken. Ik schrok, ik dacht: wat is er aan de hand? FRANK IS DOOD FRANK IS DOOD .. En ik denk: Wat? Hoe kan dit? He? Dat kan toch niet? Zo raar ..
Nou goed vanmorgen om half 10 heeft hij een hartstilstand gehad. Mijn vriendin moest toevallig vanochtend wat spullen terug brengen naar Frank (de vrouw van Frank is de zus van de man van mijn vriendin). E kwam daar binnen en toen had de vrouw van Frank haar man net gevonden, net toen hij dus die hartstilstand kreeg. En toen was het al te laat.
Lang geleden dat ik zoveel gejankt heb. Ik zit hier alleen maar deprimerende pianomuziek te luisteren en te janken. Maar ik moet daar van mezelf nu even aan toegeven.
En ik heb zoveel medelijden met zijn vrouw. Zo'n lieve vrouw die het zo goed voor heeft met de hele wereld, en dan gebeurt haar dit. Dit gun ik niemand en zeker haar niet. Ze hebben al zoveel shit over zich heen gehad de laatste paar jaar en nou komt dit er ook nog eens bij. Dit verdienen ze gewoon niet.
Ook al was Frank dan niet 1 van mijn naasten, ik sprak hem toch wel regelmatig en altijd een lolletje of een praatje.
En nou is het gewoon weg .... Gewoon weg
Pfffff .. Het went nooit.
Ik ben blij dat ik het even van me af kon typen. Ik ga me nu niet opdringen aan de familie of aan mijn vriendin, want die hebben al genoeg aan hun kop om alles te regelen. Mijn vrienden (ook haar vrienden) kennen hem oppervlakkig. Dus ook daar kan ik neit met mijn verdriet heen. Dus het is fijn dat er een plekje is op FOK, waar dat allemaal wel kan.
Gelukkig was hij een echte levensgenieter en heeft hij veel uit het leven gehaald. Ik vind het alleen zo triest voor zijn vrouw en kinderen, die moeten verder.
heel erg twijfels, omdat ik niet weet wat ik moet doen..
mijn 1e vriendje, waar ik 7 jaar mee had, is onverwachts overleden..
het voelt wel als een klap..ik wil wel graag afscheid nemen,
maar kan ik dat maken of niet? een ex is een ex, maar
hem zie ik nooit weer, hij is dood, hij komt niet meer terug..
rare gewaar wording
mijn 1e vriendje, waar ik 7 jaar mee had, is onverwachts overleden..
het voelt wel als een klap..ik wil wel graag afscheid nemen,
maar kan ik dat maken of niet? een ex is een ex, maar
hem zie ik nooit weer, hij is dood, hij komt niet meer terug..
rare gewaar wording
Als je afscheid wilt gaan nemen moet je dat natuurlijk gewoon doen. Jullie zijn toch 7 jaar samen geweest, da's niet niks. Toen vriendlief overleed waren er geen ex vriendinnen, maar ik had er niet raar van opgekeken als ze er wel waren ondanks dat geen van hen echt een lange relatie met hem gehad hebben (langer dan een jaar, zeg maar). Heel veel sterktequote:
heel erg twijfels, omdat ik niet weet wat ik moet doen..
mijn 1e vriendje, waar ik 7 jaar mee had, is onverwachts overleden..
het voelt wel als een klap..ik wil wel graag afscheid nemen,
maar kan ik dat maken of niet? een ex is een ex, maar
hem zie ik nooit weer, hij is dood, hij komt niet meer terug..
rare gewaar wording
Je hebt een deel van zijn leven gedeeld. Dus ik vind het niet raar. Maar overleg met zijn fam, kan je altijd nog beslissen wat je moet doen.quote:Op dinsdag 30 november 2010 16:08 schreef brunette82 het volgende:
heel erg twijfels, omdat ik niet weet wat ik moet doen..
mijn 1e vriendje, waar ik 7 jaar mee had, is onverwachts overleden..
het voelt wel als een klap..ik wil wel graag afscheid nemen,
maar kan ik dat maken of niet? een ex is een ex, maar
hem zie ik nooit weer, hij is dood, hij komt niet meer terug..
rare gewaar wording
Alle hoeren kunnen vertrekken, zolang de man nog z'n handen heeft om zelf te kunnen trekken.
Never underestimate the power of stupid people in a large group
Never underestimate the power of stupid people in a large group
Sterkte.quote:
heel erg twijfels, omdat ik niet weet wat ik moet doen..
mijn 1e vriendje, waar ik 7 jaar mee had, is onverwachts overleden..
het voelt wel als een klap..ik wil wel graag afscheid nemen,
maar kan ik dat maken of niet? een ex is een ex, maar
hem zie ik nooit weer, hij is dood, hij komt niet meer terug..
rare gewaar wording
Je zou zijn ouders/familie kunnen bellen om te condoleren?
Merk je waarschijnlijk ook vrij snel of je welkom bent bij het afscheid.
Heb al gebeld, ben zeer welkom. Dus ik ga erheen...voel me ook wel opgelucht,quote:
[..]
Sterkte.
Je zou zijn ouders/familie kunnen bellen om te condoleren?
Merk je waarschijnlijk ook vrij snel of je welkom bent bij het afscheid.
want ja, je weet het toch maar nooit..hoe de familie erover denkt..
Nu beseffen dat ik hem nog 1 keer zal zien, en dan is het voorgoed voorbij, shit
Lijkt me erg zwaar, sterkte meisquote:
Nu beseffen dat ik hem nog 1 keer zal zien, en dan is het voorgoed voorbij, shit
Fijn dat je afscheid kunt nemen.
Thanksquote:
[..]
Lijkt me erg zwaar, sterkte meis
Fijn dat je afscheid kunt nemen.
Hoe dan ook gaan, 7 jaar is niet niks!quote:
heel erg twijfels, omdat ik niet weet wat ik moet doen..
mijn 1e vriendje, waar ik 7 jaar mee had, is onverwachts overleden..
het voelt wel als een klap..ik wil wel graag afscheid nemen,
maar kan ik dat maken of niet? een ex is een ex, maar
hem zie ik nooit weer, hij is dood, hij komt niet meer terug..
rare gewaar wording
heftig heel veel sterkte.
Nog een paar dagen en dan is het een jaar terug.
Een jaar terug dat Leon zich heeft opgehangen en eigenlijk vind ik dat toch een moeilijk idee.
Je gaat wel verder en verstandelijk weet je dat het zo is , maar gevoelsmatig blijft het raar.
Het is zo'n bizar idee dat iemand die je kende en waar je mee sprak zo geeindigd is.
Ik moet ook zeggen dat ik er even best wel moeilijk mee heb , juist omdat het even confronterend is.
Nog een paar dagen en dan is het een jaar terug.
Een jaar terug dat Leon zich heeft opgehangen en eigenlijk vind ik dat toch een moeilijk idee.
Je gaat wel verder en verstandelijk weet je dat het zo is , maar gevoelsmatig blijft het raar.
Het is zo'n bizar idee dat iemand die je kende en waar je mee sprak zo geeindigd is.
Ik moet ook zeggen dat ik er even best wel moeilijk mee heb , juist omdat het even confronterend is.
Wij hebben gisteren onze moeder begraven ze is vorige week overleden (47) nadat ze bijna 2,5 jaar ziek is geweest (kanker). Voelde allemaal heel raar en kan nu nog niet echt bevatten dat gisteren echt het definitiefe afscheid is geweest en dat ze nu echt nooit meer terug zal komen.
Het geeft me aan de andere kant ook weer een rustig gevoel omdat ik nu weet dat ze geen pijn meer heeft en, waar ze nu ook mag zijn, dat het daar in ieder geval een stuk beter is dan hier terwijl ik eigenlijk helemaal niet zo gelovig ben.
Ook heb ik het gevoel dat ik tijdens haar ziekbed, en zeker de laatste weken, meer verdriet heb gehad dan dat ik nu heb, of dat verdriet nog komt weet ik niet maar ook dat voelt heel raar allemaal.
Tot zover mijn verhaal, moest het even kwijt...
Het geeft me aan de andere kant ook weer een rustig gevoel omdat ik nu weet dat ze geen pijn meer heeft en, waar ze nu ook mag zijn, dat het daar in ieder geval een stuk beter is dan hier terwijl ik eigenlijk helemaal niet zo gelovig ben.
Ook heb ik het gevoel dat ik tijdens haar ziekbed, en zeker de laatste weken, meer verdriet heb gehad dan dat ik nu heb, of dat verdriet nog komt weet ik niet maar ook dat voelt heel raar allemaal.
Tot zover mijn verhaal, moest het even kwijt...
Gecondoleerd en sterkte.quote:
Wij hebben gisteren onze moeder begraven ze is vorige week overleden (47) nadat ze bijna 2,5 jaar ziek is geweest (kanker). Voelde allemaal heel raar en kan nu nog niet echt bevatten dat gisteren echt het definitiefe afscheid is geweest en dat ze nu echt nooit meer terug zal komen.
Het geeft me aan de andere kant ook weer een rustig gevoel omdat ik nu weet dat ze geen pijn meer heeft en, waar ze nu ook mag zijn, dat het daar in ieder geval een stuk beter is dan hier terwijl ik eigenlijk helemaal niet zo gelovig ben.
Ook heb ik het gevoel dat ik tijdens haar ziekbed, en zeker de laatste weken, meer verdriet heb gehad dan dat ik nu heb, of dat verdriet nog komt weet ik niet maar ook dat voelt heel raar allemaal.
Tot zover mijn verhaal, moest het even kwijt...
Rotziekte is het ook, slechts 47..
skipmeister mijn moeder is ook pas geleden overleden aan kanker na 5 jaar. En ze is ook jong gestorven.
Dat verdried kan nog gaan komen. Ik heb het 2 maanden best weinig moeite mee gehad. Maar merk nu wat maanden later dat het er wel is en langzaam door komt.
Het enige wat ik je kan wensen is heel veel sterkte!
Dat verdried kan nog gaan komen. Ik heb het 2 maanden best weinig moeite mee gehad. Maar merk nu wat maanden later dat het er wel is en langzaam door komt.
Het enige wat ik je kan wensen is heel veel sterkte!
Alle hoeren kunnen vertrekken, zolang de man nog z'n handen heeft om zelf te kunnen trekken.
Never underestimate the power of stupid people in a large group
Never underestimate the power of stupid people in a large group
Heel veel sterkte gewenst. Raar is het hè. Ik ben ook niet gelovig, maar heb ook 't idee dat m'n moeder ergens nog is. Of dat is een coping-mechanisme. Een maand geleden was de crematie van mijn moeder. Ze had ook kanker, het was in tijd van 2,5 week ineens voorbij. Ik kan het ook nog niet goed bevatten, ook al weet ik rationeel wat er gebeurd is.quote:
Wij hebben gisteren onze moeder begraven ze is vorige week overleden (47) nadat ze bijna 2,5 jaar ziek is geweest (kanker). Voelde allemaal heel raar en kan nu nog niet echt bevatten dat gisteren echt het definitiefe afscheid is geweest en dat ze nu echt nooit meer terug zal komen.
Het geeft me aan de andere kant ook weer een rustig gevoel omdat ik nu weet dat ze geen pijn meer heeft en, waar ze nu ook mag zijn, dat het daar in ieder geval een stuk beter is dan hier terwijl ik eigenlijk helemaal niet zo gelovig ben.
Ook heb ik het gevoel dat ik tijdens haar ziekbed, en zeker de laatste weken, meer verdriet heb gehad dan dat ik nu heb, of dat verdriet nog komt weet ik niet maar ook dat voelt heel raar allemaal.
Tot zover mijn verhaal, moest het even kwijt...
Maak je niet druk om dat verdriet. Ik zat met hetzelfde, was er zo rustig onder de dagen erna. Heb pasgeleden voor het eerst weer goed gehuild. Zoals m'n vriend zegt, tranen zijn geen meetfactor voor verdriet. Iedereen dealt er op z'n eigen manier mee.
Nogmaals, veel sterkte en neem de tijd. Dat is wat iedereen ook tegen mij zegt.
Bedankt!quote:skipmeister mijn moeder is ook pas geleden overleden aan kanker na 5 jaar. En ze is ook jong gestorven.
Dat verdried kan nog gaan komen. Ik heb het 2 maanden best weinig moeite mee gehad. Maar merk nu wat maanden later dat het er wel is en langzaam door komt.
Het enige wat ik je kan wensen is heel veel sterkte!
Ik ga het allemaal beleven en zie dan over een paar weken wel weer hoe ik me voel.
Ik heb direct de draad weer opgepakt en ben gaan werken. Gewoon me dingen blijven doen.
Ik ging elke maandag dinsdag en woensdag thuis bij me ouders eten. En dat doe ik nu nog steets. Maar dan gewoon bij me vader.
Wij vierde thuis altijd sinterklaas met me zusje, ouders en me oma. Dat is iets wat we gewoon blijven doen.
Dat mijn moeder is weg gevallen houd niet in dat alles dan stil staat. Het gaat gewoon door maar zonder haar er bij. Al is ze in ons gedachte er wel bij.
Ik denk dat zo iets wel erg belangrijk is. Het helpt ons wel heel erg
Ik ging elke maandag dinsdag en woensdag thuis bij me ouders eten. En dat doe ik nu nog steets. Maar dan gewoon bij me vader.
Wij vierde thuis altijd sinterklaas met me zusje, ouders en me oma. Dat is iets wat we gewoon blijven doen.
Dat mijn moeder is weg gevallen houd niet in dat alles dan stil staat. Het gaat gewoon door maar zonder haar er bij. Al is ze in ons gedachte er wel bij.
Ik denk dat zo iets wel erg belangrijk is. Het helpt ons wel heel erg
Alle hoeren kunnen vertrekken, zolang de man nog z'n handen heeft om zelf te kunnen trekken.
Never underestimate the power of stupid people in a large group
Never underestimate the power of stupid people in a large group
Dat ben ik ook van plan alleen ze zou volgende week jarig zijn dus als dat geweest is begin ik ook direct weer met werken etc.
Een vriend van mij kon de donkere dagen voor kerst niet aan
Hij heeft zichzelf toen iets aangedaan
De leegte die hij achterliet
Een stil verdriet
Hij heeft zichzelf toen iets aangedaan
De leegte die hij achterliet
Een stil verdriet
wees als een zalm, zwem tegen de stroom in
/De laatste dagen van mijn moeder waren zo mensonterend dat ik haar dood wenste.
Liever dood dan dit lijden
Wat niet wil zeggen dat ik geen verdriet om mezelf had.
Ik mis haar nog elke dag.
Ook al is het meer dan 10 jaar geleden.
Liever dood dan dit lijden
Wat niet wil zeggen dat ik geen verdriet om mezelf had.
Ik mis haar nog elke dag.
Ook al is het meer dan 10 jaar geleden.
wees als een zalm, zwem tegen de stroom in
Dat herken ik dus wel. Leon is precies op 5 december vorig jaar overleden aan zelfmoord.quote:
Een vriend van mij kon de donkere dagen voor kerst niet aan
Hij heeft zichzelf toen iets aangedaan
De leegte die hij achterliet
Een stil verdriet
En het is inderdaad een leegte in de vriendenkring, juist ook omdat die zo jong was , heeft die zichzelf zoveel ontzegd en ik had hem juist graag er nog bij gehad en gewild dat die gelukkig was. Bij een boel dingen heb ik nog steeds het gevoel van hij had er moeten bij zijn, je gaat wel verder maar dat knagende gevoel blijft merk ik nog steeds
Het is ook een stil verdriet want er rust zo'n taboe op en je kan er moeilijk met mensen over praten.
Is het ook niet zo dat er mensen zijn die zich schuldig voelen?
Alle hoeren kunnen vertrekken, zolang de man nog z'n handen heeft om zelf te kunnen trekken.
Never underestimate the power of stupid people in a large group
Never underestimate the power of stupid people in a large group
Het klopt helemaal wat je zegt. het is een stil verdriet...na een tijdje zeggen de mensen zelfs, je moet door met je leven, dus dan zeg je al niks meer. zelfs ik krijg rare reacties, het is je ex, kom op zeg..dan denk ik echt, ik hoop dat het jou niet overkomtquote:
[..]
Dat herken ik dus wel. Leon is precies op 5 december vorig jaar overleden aan zelfmoord.
En het is inderdaad een leegte in de vriendenkring, juist ook omdat die zo jong was , heeft die zichzelf zoveel ontzegd en ik had hem juist graag er nog bij gehad en gewild dat die gelukkig was. Bij een boel dingen heb ik nog steeds het gevoel van hij had er moeten bij zijn, je gaat wel verder maar dat knagende gevoel blijft merk ik nog steeds
Het is ook een stil verdriet want er rust zo'n taboe op en je kan er moeilijk met mensen over praten.
Ik snap ook wel, dat de maatschappij van nu hard is, en we moeten ook door, dat snap ik wel,
maar op zo'n moment laat me dan, en laat me even met mijn verdriet denk ik dan
Precies. Ik heb de stomste dingen aan moeten horen. 'Wees blij dat jullie geen kinderen hadden', of 'wat rot dat hij op uitgerekend op 1 januari overleed' (2 of 3 januari, het had weinig uitgemaakt hoorquote:
[..]
Het klopt helemaal wat je zegt. het is een stil verdriet...na een tijdje zeggen de mensen zelfs, je moet door met je leven, dus dan zeg je al niks meer. zelfs ik krijg rare reacties, het is je ex, kom op zeg..dan denk ik echt, ik hoop dat het jou niet overkomt
Ik snap ook wel, dat de maatschappij van nu hard is, en we moeten ook door, dat snap ik wel,
maar op zo'n moment laat me dan, en laat me even met mijn verdriet denk ik dan
), 'je moet toch door voor je kinderen' (doe ik dat verdomme niet dan? maar mag ik ajb verdriet hebben? mijn hart is verbrijzeld) en de klapper was toch wel 'gut het zit je ook niet mee hé?'.
precies!!!quote:
[..]
Precies. Ik heb de stomste dingen aan moeten horen. 'Wees blij dat jullie geen kinderen hadden', of 'wat rot dat hij op uitgerekend op 1 januari overleed' (2 of 3 januari, het had weinig uitgemaakt hoor
Die zullen er gerust zijn, Leon was wel iemand als die een besluit had gemaakt er ook heel moeilijk van af te brengen was en denk dus eigenlijk ook al had je geprobeerd. Je had weinig kans gehad.quote:
Is het ook niet zo dat er mensen zijn die zich schuldig voelen?
Zelf heb ik hem die avond niet gezien, wel de week ervoor toen we met zijn allen bij mama's (shoarmatent in wormerveer) hebben gegeten en dat beschouw als dan het afscheid.
Een aantal vrienden hebben hem wel op de laatste avond gezien en gesproken en dan lijkt het me dus helemaal heel moeilijk , want diezelfde avond heeft die zichzelf opgehangen.
Ergens ben ik blij dus dat die avond me bespaard is gebleven.
Het is wel de eerste keer dat ik iemand uit mijn vriendenkring heb verloren en dan ook meteen op een rare manier.
Ik denk wel dat ik hem nooit vergeet hij blijft als vriend wel een warm plekje in mijn hart houden, ook hoe die als persoon was.
Hij stond namelijk altijd voor iedereen klaar en was gewoon een goede vriend geworden.
Gewoon op een boel momenten merk ik het nog want je hebt een boel gewoontes gehad samen, die je nu achteraf mist.
Zoals het samen naar huis toe rijden, of na de kroeg nog even wat drinken bij hem , het aantikken in het cafe als je even met iemand stond te praten en ook als je even minder in je vel zat en hij zag dat sprak die je meteen aan, en dan vertelde hij je wat er gewoon moest gebeuren.
Het zijn kleine dingetjes maar je mist ze wel en helemaal omdat ze zo persoonlijk zijn en juist bij hem pasten.
Het is een stukje leegte.
Dit hoor je wel vaker, vooral in Scandinavië. De donkere donkere winter dagen werken depressies in hand. Sommige mensen schijnen daar erg gevoelig voor te zijn. Sterkte met je verlies.quote:
Een vriend van mij kon de donkere dagen voor kerst niet aan
Hij heeft zichzelf toen iets aangedaan
De leegte die hij achterliet
Een stil verdriet
Mijn zusje is alweer bijna 9 jaar geleden overleden op haar 15de in een verkeersongeval. Er is zeker geen dag dat ik niet aan haar denk( 9 jaar lang zonder uitzondering elke dag aan haar gedacht) Ik zou voor haar in de plaats zijn gegaan als die keuze er was.
Het blijft toch moeilijk te beseffen en automatisch ga je toch weer aan de momenten denken waarop ze lachte en ze zo lief en mooi was en behulpzaam, veel vriendinnen had, midden in het leven stond en dan plots opeens is het afgelopen.
Het duurde 3 maanden voordat ik pas echt besefte dat ze niet meer zou terug komen. Soms kan ik het nog steeds niet geloven.
[ Bericht 2% gewijzigd door richard_prf op 02-12-2010 05:39:50 ]
Wat gruwelijk om te lezen en ik kan het ook niet droog houden als ik dit zo lees. STerkte gast.quote:Dus ik lag bij 'm, en hij aaide over mn hoofd. Op een gegeven moment deed ie zn ogen open, en hij was weer even heel helder, zoals hij altijd is geweest, gewoon, mijn vader. Hij heeft afscheid van me genomen, me oa bedankt voor alles, gezegd dat hij trots was mij als zoon te hebben gehad en nog wat dingen. Daarna ging het licht weer uit bij 'm.
Ik hield me goed toen ik de kamer uitliep, maar op weg naar beneden hield ik 't niet meer. Ik strompelde de kamer in en heb heel hard gehuild. Een uur later begon hij bloed over te geven. Hij is met de ambulance naar het ziekenhuis gegaan rond een uur of 17u. Ik heb gewacht tot mijn moeder belde, en daarna ben ik met mijn vriendin naar het ziekenhuis gegaan
Het werd me toen duidelijk dat hij zou overlijden binnen afzienbare tijd. Het was verschrikkelijk om 'm zo te zien. Hij had duidelijk pijn, kon niets meer zeggen maar lag wel de hele tijd te bewegen, en probeerde wat te zeggen, maar er was niks van te maken. Ik werd misselijk toen ik 'm zo zag, en kon er niet bij zijn. De familie is van mn vader is toen naar het ziekenhuis gekomen. Niet iedereen was er, maar op een gegeven moment werd duidelijk dat het niet meer lang zou duren. Ik heb daarop een van zijn broers gebeld, de enige die er nog niet was, en die zijn toen ook gekomen.
Iets na half 10 's avonds is hij overleden. Ik kon er niet bij zijn, ik kon me er niet toe dwingen erbij te zijn. Ik heb letterlijk om het hoekje van de deur van die kamer gezeten met mijn vriendin, te wachten op het moment. Op een gegeven moment kwam een oom van me met tranen de kamer uit, en zei tegen mij 'het is voorbij'. Ik wist niet wat me overkwam. Ik wist dat het er aan zat te komen, maar...het is onbeschrijflijk. Ik ben naar binnen gegaan, en hij lag daar, met z'n mond open. Hij was misschien 1 minuut dood toen. Helemaal verkleurd, daar was ik niet op voorbereid. Een verschrikkelijk beeld, wat ik niet uit mn hoofd krijg.
Wat een geweldige vader moet jij hebben gehad.
Mja denk dat je iets minder hard moet zijn voor mensen die je gewoon proberen te ondersteunen maar gewoon de juiste woorden niet weten te vinden. Er is toch ook niks wat ze hadden kunnen zeggen wat wel dekking zou geven aan de lading? Ik heb die opmerkingen ook gehad maar ben blij dat er mensen zijn die me, hoe mislukt ook, wilden helpen.quote:
[..]
Precies. Ik heb de stomste dingen aan moeten horen. 'Wees blij dat jullie geen kinderen hadden', of 'wat rot dat hij op uitgerekend op 1 januari overleed' (2 of 3 januari, het had weinig uitgemaakt hoor
Nee, als ik het terug lees voel ik weer die pijn. Maar, die pijn voel ik constant, en hij wordt steeds erger. Sure, ik kan lachen, ik kan plezier hebben, maar allemaal met een wrang randje. Hij is er niet meer. En soms kan ik dat niet bevatten, dat hij er niet 'gewoon even' niet is, maar dat hij er nooit meer is, en ook niet ergens is waar ik heen kan. Als ik mijn eigen posts terug lees dan voel ik de tranen achter mn ogen branden.quote:
[..]
Wat gruwelijk om te lezen en ik kan het ook niet droog houden als ik dit zo lees. STerkte gast.
Wat een geweldige vader moet jij hebben gehad.
Mijn vader was inderdaad geweldig. Dat vind iedereen van zijn vader, ik zal daar geen uitzondering in zijn, maar hij was inderdaad geweldig. Heel rustig, heel bedachtzaam. Hij klaagde niet, niks van 'waarom ik', hij droeg het dapper, en ook toen het eind nabij kwam klaagde hij niet. Ik had werkelijk geen betere vader kunnen wensen.
Het is gewoon een klotewereld. Waarom moest hij gaan? Waarom moet uberhaupt iemand gaan op deze manier, maar als er dan iemand moest gaan, waarom hij. Waarom niet mijn buurman? Waarom niet andere mensen die ik ken die zich kapot roken en zuipen, een pacemaker hebben, met het advies niet te roken en te drinken, maar dat toch doen, en nu al bijna 10x een hartaanval hebben gehad (letterlijk) en elke keer overleeft hij het weer. Gun ik het hem? Zeer zeker niet. Maar, het voelt wel aan als oneerlijk.
Mijn vader wilde nog zoveel, en nu is hij er niet meer. Ik wilde nog zoveel, maar hij is er niet meer. En hij komt ook nooit meer terug. Ik kan daar niet mee omgaan eigenlijk. Ik kan het handelen dat hij er niet meer is, van dag tot dag, maar als ik nadenk over 'later', en dat hij nergens meer deel van zal uitmaken, dat ik nooit meer zijn lach of stem zal horen, nooit meer hem om advies kan vragen, nooit meer dat gerustgestelde gevoel krijgen als ik ergens enorm mee zat, en hij, ook al kon hij het niet oplossen, toch dingen kon zeggen op een manier dat het me rust gaf.
En waarom, waarom besef ik sommige dingen nu pas? Nu, dat het te laat is? Waarom besefte ik dat niet eerder?
Ik mis hem.
Breitling - Instruments for Professionals
Ik heb geen woorden die kunnen troosten
alleen een arm om in te schuilen
een schouder om op uit te huilen
gedeelde smart is halve smart
alleen een arm om in te schuilen
een schouder om op uit te huilen
gedeelde smart is halve smart
wees als een zalm, zwem tegen de stroom in
Je vader lijkt me een bijzonder mens maar je legt zoveel nadruk op de dood. Jij hebt jarenlang een geweldige vader gehad. Een goed mens gekend. Je hebt hem waardig zijn verlies zien dragen hoe onmogelijk dat ook leek op dat moment.quote:
[..]
Hij klaagde niet, niks van 'waarom ik', hij droeg het dapper, en ook toen het eind nabij kwam klaagde hij niet. Ik had werkelijk geen betere vader kunnen wensen.
En waarom, waarom besef ik sommige dingen nu pas? Nu, dat het te laat is? Waarom besefte ik dat niet eerder?
Hij is dood, weg en komt niet meer terug. Maar denk je echt dat bij de dood alles ophoudt? Je hebt iets wat ze nooit meer van je af kunnen pakken en dat is de herinnering aan die lach al is die lach er zelf niet meer. De herinnering aan zijn advies en zijn troost, ook al staat die niet meer voor je.
Natuurlijk is het triest en moet je rouwen om het verlies, maar iemand die zijn dood waardig draagt heeft keihard gevochten voor het afscheid wat hij wou hebben. Dat soort mensen als jouw vader en mijn vader was er ook 1 van genoten van het leven en ik weet zeker dat jouw vader dankbaar was voor alles en daarom niet riep 'waarom ik' maar zich erbij neerlegde. Probeer in zijn voetstappen te treden. Niet te veel focussen op waar het eindigde, hoe het eindigde en wat je allemaal niet meer lijfelijk met elkaar kan delen maar focus op het leven en dat het jou en hem gegund is geweest zoveel mooie momenten samen te delen.
Je kunt je nog zo boos maken en je zo verdrietig voelen, niets gaat hem ooit nog bij je terugbrengen. Denk je, als vader zijnde, dat hij zou willen dat je in zak en as om zijn dood zit of dat hij ziet dat je de pijn net zo waardig kunt dragen als hij dat deed?
Natuurlijk moet je rouwen, uithuilen en je boosheid is gegrond. Maar rouw niet alleen, herinner ook, want uiteindelijk staat jouw vader dichterbij je als je herinnert dan als je boos bent.
Ik ga niet alle verhalen lezen maar ik wil jullie wel allemaal heel veel sterkte wensen!
Just remember, you can't climb the ladder of success with your hands in your pockets. ~Arnold Swarzenegger
mijn oma is gister rustig ingeslapen.
at en dronk al weken minimaal, lag veel op bed, kreeg der pillen bijna niet meer weg.
afgelopen maandag kwam de arts bij der praten en ze is al weken niet heel helder meer maar heeft duidelijk gezegt: geen opnames meer, als ik dood ga dan is het maar zo.,
afgelopen week veel slapen en heb woensdag de hele dag bij der gezeten maar ze werd ook steeds onrustiger.
heb der nog wel een paar keer op de po kunnen helpen(werk in de zorg dus weet hoe of wat en de thuiszorg was telkens net weg als ze moest plassen) en dat vond ze fijn, ze was wel angstig.
en ze heeft mij woensdag nog specefiek geroepen ze zei tegen mn moeder dat ze mij wilde spreken.
geen idee meer wat ze zei maar was vast goed.
ze had ook een longontsteking en doorligplekken en was onrustig dus kreeg rustgevende druppels en morfine pleisters
vrijdag toch wel weer erg benauwd arts erbij en die heeft morfine in de aders gespoten en zou een paar uur later slaapmiddel geven maar zo kon eerst iedereen nog komen om afscheid te nemen en der nog in de ogen aan te kijken.
uiteindelijk was het slaapmiddel niet meer nodig ze is toen iedereen er was rustig overleden.
gelukkig maakte de morfine der al rustig want ze was om zich heen aan het slaan en had zich al opengehaald aan bed.
nu ben ik in de war kan niet denken neem weinig informatie op.
vergeet veel, onhoiud maar flardes van gesprekken en ben gewoon in de war..
at en dronk al weken minimaal, lag veel op bed, kreeg der pillen bijna niet meer weg.
afgelopen maandag kwam de arts bij der praten en ze is al weken niet heel helder meer maar heeft duidelijk gezegt: geen opnames meer, als ik dood ga dan is het maar zo.,
afgelopen week veel slapen en heb woensdag de hele dag bij der gezeten maar ze werd ook steeds onrustiger.
heb der nog wel een paar keer op de po kunnen helpen(werk in de zorg dus weet hoe of wat en de thuiszorg was telkens net weg als ze moest plassen) en dat vond ze fijn, ze was wel angstig.
en ze heeft mij woensdag nog specefiek geroepen ze zei tegen mn moeder dat ze mij wilde spreken.
geen idee meer wat ze zei maar was vast goed.
ze had ook een longontsteking en doorligplekken en was onrustig dus kreeg rustgevende druppels en morfine pleisters
vrijdag toch wel weer erg benauwd arts erbij en die heeft morfine in de aders gespoten en zou een paar uur later slaapmiddel geven maar zo kon eerst iedereen nog komen om afscheid te nemen en der nog in de ogen aan te kijken.
uiteindelijk was het slaapmiddel niet meer nodig ze is toen iedereen er was rustig overleden.
gelukkig maakte de morfine der al rustig want ze was om zich heen aan het slaan en had zich al opengehaald aan bed.
nu ben ik in de war kan niet denken neem weinig informatie op.
vergeet veel, onhoiud maar flardes van gesprekken en ben gewoon in de war..
Wie een kuil graaft voor een ander is in ieder geval geen egoïst
Sterkte!
If you wish to be a success in the world, promise everything, deliver nothing.
Nothing is more difficult, and therefore more precious, than to be able to decide.
Victory belongs to the most persevering
Nothing is more difficult, and therefore more precious, than to be able to decide.
Victory belongs to the most persevering
Nog maar een paar dagen en het is alweer een maand geleden dat het onmogelijke gebeurde.
Dat ene telefoontje, die rit naar het ziekenhuis met alle scenario's die door mijn hoofd gingen, het gezicht van pa toen hij het vreselijke nieuws vertelde, het gevoel alsof de grond onder mijn voeten wegviel. Het verdriet van iedereen die erbij was en van iedereen die via telefoon met ons meeleefde. Het onwerkelijke gevoel waarmee we 's avonds op de bank voor ons uit zaten te staren.
Mam, moeders, mama.. van het een op het andere moment was ze er gewoon niet meer.
We proberen weer "gewoon" de draad van ons leven op te pakken, ieder op onze eigen manier. Maar de leegte die ze achterlaat is levensgroot en zit tegelijkertijd in de meest kleine dingen. Een telefoontje dat niet komt als je het wel verwacht, een "ow, dat vindt mam misschien wel leuk" bij het maken van plannen, een "zullen we naar pa en ma gaan?", het overzetten van telefoonnummers in je nieuwe telefoon en dat ene mobiele nummer toch nog niet kunnen wissen....... op dat soort momenten komt de realiteit keihard binnen.
Beelden spoken door mijn hoofd, het verdriet komt en gaat. Er zijn zelfs dagen dat ik zo druk ben met mijn eigen leven dat ik nauwelijks stil sta bij wat er gebeurd is, om vervolgens weer stil en verdrietig op de bank te zitten. Vandaag is even zon dag waarop alles me aan haar herinnert en het weer even niet meevalt.
Duizenden keren heb ik de vraag gesteld waarop nooit een antwoord zal komen. "Waarom?. Waarom nu?" we zullen het nooit weten.
Het enige dat we weten is dat we geen keuze hebben en op de een of andere manier moeten leren om zonder haar verder te gaan. En dat gaan we ook wel leren, al is het maar omdat ze ons anders ongelofelijk op onze donder zou geven
Mama, ik mis je.
Dat ene telefoontje, die rit naar het ziekenhuis met alle scenario's die door mijn hoofd gingen, het gezicht van pa toen hij het vreselijke nieuws vertelde, het gevoel alsof de grond onder mijn voeten wegviel. Het verdriet van iedereen die erbij was en van iedereen die via telefoon met ons meeleefde. Het onwerkelijke gevoel waarmee we 's avonds op de bank voor ons uit zaten te staren.
Mam, moeders, mama.. van het een op het andere moment was ze er gewoon niet meer.
We proberen weer "gewoon" de draad van ons leven op te pakken, ieder op onze eigen manier. Maar de leegte die ze achterlaat is levensgroot en zit tegelijkertijd in de meest kleine dingen. Een telefoontje dat niet komt als je het wel verwacht, een "ow, dat vindt mam misschien wel leuk" bij het maken van plannen, een "zullen we naar pa en ma gaan?", het overzetten van telefoonnummers in je nieuwe telefoon en dat ene mobiele nummer toch nog niet kunnen wissen....... op dat soort momenten komt de realiteit keihard binnen.
Beelden spoken door mijn hoofd, het verdriet komt en gaat. Er zijn zelfs dagen dat ik zo druk ben met mijn eigen leven dat ik nauwelijks stil sta bij wat er gebeurd is, om vervolgens weer stil en verdrietig op de bank te zitten. Vandaag is even zon dag waarop alles me aan haar herinnert en het weer even niet meevalt.
Duizenden keren heb ik de vraag gesteld waarop nooit een antwoord zal komen. "Waarom?. Waarom nu?" we zullen het nooit weten.
Het enige dat we weten is dat we geen keuze hebben en op de een of andere manier moeten leren om zonder haar verder te gaan. En dat gaan we ook wel leren, al is het maar omdat ze ons anders ongelofelijk op onze donder zou geven
Mama, ik mis je.
If you wish to be a success in the world, promise everything, deliver nothing.
Nothing is more difficult, and therefore more precious, than to be able to decide.
Victory belongs to the most persevering
Nothing is more difficult, and therefore more precious, than to be able to decide.
Victory belongs to the most persevering
Misschien een kleine troost.....
Ze leeft voort in jou.
Af en toe zal je dingen doen, of zeggen die je moeder/vader altijd deden of zeiden.
Dan zal je weemoedig glimlachen, en denken "he ik lijk mijn moeder/ vader wel."
Ze leeft voort in jou.
Af en toe zal je dingen doen, of zeggen die je moeder/vader altijd deden of zeiden.
Dan zal je weemoedig glimlachen, en denken "he ik lijk mijn moeder/ vader wel."
wees als een zalm, zwem tegen de stroom in
quote:
Nog maar een paar dagen en het is alweer een maand geleden dat het onmogelijke gebeurde.
Dat ene telefoontje, die rit naar het ziekenhuis met alle scenario's die door mijn hoofd gingen, het gezicht van pa toen hij het vreselijke nieuws vertelde, het gevoel alsof de grond onder mijn voeten wegviel. Het verdriet van iedereen die erbij was en van iedereen die via telefoon met ons meeleefde. Het onwerkelijke gevoel waarmee we 's avonds op de bank voor ons uit zaten te staren.
Mam, moeders, mama.. van het een op het andere moment was ze er gewoon niet meer.
We proberen weer "gewoon" de draad van ons leven op te pakken, ieder op onze eigen manier. Maar de leegte die ze achterlaat is levensgroot en zit tegelijkertijd in de meest kleine dingen. Een telefoontje dat niet komt als je het wel verwacht, een "ow, dat vindt mam misschien wel leuk" bij het maken van plannen, een "zullen we naar pa en ma gaan?", het overzetten van telefoonnummers in je nieuwe telefoon en dat ene mobiele nummer toch nog niet kunnen wissen....... op dat soort momenten komt de realiteit keihard binnen.
Beelden spoken door mijn hoofd, het verdriet komt en gaat. Er zijn zelfs dagen dat ik zo druk ben met mijn eigen leven dat ik nauwelijks stil sta bij wat er gebeurd is, om vervolgens weer stil en verdrietig op de bank te zitten. Vandaag is even zon dag waarop alles me aan haar herinnert en het weer even niet meevalt.
Duizenden keren heb ik de vraag gesteld waarop nooit een antwoord zal komen. "Waarom?. Waarom nu?" we zullen het nooit weten.
Het enige dat we weten is dat we geen keuze hebben en op de een of andere manier moeten leren om zonder haar verder te gaan. En dat gaan we ook wel leren, al is het maar omdat ze ons anders ongelofelijk op onze donder zou geven
Mama, ik mis je.
voor jou en je meisje, krijg een brok in mijn keel van je stukje. December zal ongetwijfeld een hele pittige maand worden, heel veel sterkte!
Ik lees nog dikwijls mee hier, want het doet deugd om te zien dat je niet de enige bent die het moeilijk heeft, of die iemand verloren is die zoveel betekend heeft. Ik gun het niemand om zo'n verlies te ervaren, maar het is wel geruststellend om te lezen dat anderen het ook zo moeilijk kunnen accepteren.
Ik wens jullie ontzettend veel sterkte, steun en alles wat je maar nodig hebt om deze dagen door te kunnen komen.
Ik heb het de afgelopen 2 weken weer ontzettend zwaar gehad, na een periode dat het eigenlijk allemaal wel goed ging. Maar het idee dat er straks alweer een jaar voorbij is, alweer een jaar dat hij niet meer heeft mogen meemaken, gaf me een loodzwaar gevoel. Zoveel dingen die ik met hem had willen delen, of tegen hem zeggen, een gevoel van onmacht dat al die tijd gewoon blijft knagen... Ik merk ook vaak dat de buurvrouw niet begrijpt waarom ik het zo moeilijk heb met het verlies van haar man. Bv wanneer ik zei dat ik de fles whisky van hem die ik van haar destijds gekregen heb, met niemand deelde en speciaal een andere fles was gaan kopen in de winkel voor wanneer iemand een glas whisky wilde drinken. Ze leek niet te snappen dat ik zoveel waarde aan die fles gaf. Soms heb ik ook 't idee dat ze zoveel verder staat in het verwerken dan mij, terwijl haar weg zoveel langer zou moeten zijn dan die van mij, maar misschien kan ze het ook heel goed verbergen.
Ik ben afgelopen weekend kerstinkopen gaan doen, pas verhuisd dus ik had nog geen kerstspullen. Ik zag ook zo'n klein kerstboompje staan van plastic, dat heb ik meegenomen, samen met een doosje van die kleine kerstballen en een kleine slinger erbij. Die ga ik deze week bij hem aan het graf zetten, dan kan hij toch ook wat delen in de feeststemming. Ik weet zeker dat hij dat leuk zou vinden, maar ik baal er ontzettend van dat ik die vreugde niet meer met hem kan delen.
Ik wens jullie ontzettend veel sterkte, steun en alles wat je maar nodig hebt om deze dagen door te kunnen komen.
Toen ik dat las voelde ik mezelf wat aangesproken. Ik zou ook vaker dit advies moeten opvolgen, want ik merk dat ik te veel stilsta bij het waarom, het is onfair, en alle dingen die we nog samen hadden kunnen beleven etc.quote:
...
Hij is dood, weg en komt niet meer terug. Maar denk je echt dat bij de dood alles ophoudt? Je hebt iets wat ze nooit meer van je af kunnen pakken en dat is de herinnering aan die lach al is die lach er zelf niet meer. De herinnering aan zijn advies en zijn troost, ook al staat die niet meer voor je.
Natuurlijk is het triest en moet je rouwen om het verlies, maar iemand die zijn dood waardig draagt heeft keihard gevochten voor het afscheid wat hij wou hebben. Dat soort mensen als jouw vader en mijn vader was er ook 1 van genoten van het leven en ik weet zeker dat jouw vader dankbaar was voor alles en daarom niet riep 'waarom ik' maar zich erbij neerlegde. Probeer in zijn voetstappen te treden. Niet te veel focussen op waar het eindigde, hoe het eindigde en wat je allemaal niet meer lijfelijk met elkaar kan delen maar focus op het leven en dat het jou en hem gegund is geweest zoveel mooie momenten samen te delen.
Je kunt je nog zo boos maken en je zo verdrietig voelen, niets gaat hem ooit nog bij je terugbrengen. Denk je, als vader zijnde, dat hij zou willen dat je in zak en as om zijn dood zit of dat hij ziet dat je de pijn net zo waardig kunt dragen als hij dat deed?
Natuurlijk moet je rouwen, uithuilen en je boosheid is gegrond. Maar rouw niet alleen, herinner ook, want uiteindelijk staat jouw vader dichterbij je als je herinnert dan als je boos bent.
Ik heb het de afgelopen 2 weken weer ontzettend zwaar gehad, na een periode dat het eigenlijk allemaal wel goed ging. Maar het idee dat er straks alweer een jaar voorbij is, alweer een jaar dat hij niet meer heeft mogen meemaken, gaf me een loodzwaar gevoel. Zoveel dingen die ik met hem had willen delen, of tegen hem zeggen, een gevoel van onmacht dat al die tijd gewoon blijft knagen... Ik merk ook vaak dat de buurvrouw niet begrijpt waarom ik het zo moeilijk heb met het verlies van haar man. Bv wanneer ik zei dat ik de fles whisky van hem die ik van haar destijds gekregen heb, met niemand deelde en speciaal een andere fles was gaan kopen in de winkel voor wanneer iemand een glas whisky wilde drinken. Ze leek niet te snappen dat ik zoveel waarde aan die fles gaf. Soms heb ik ook 't idee dat ze zoveel verder staat in het verwerken dan mij, terwijl haar weg zoveel langer zou moeten zijn dan die van mij, maar misschien kan ze het ook heel goed verbergen.
Ik ben afgelopen weekend kerstinkopen gaan doen, pas verhuisd dus ik had nog geen kerstspullen. Ik zag ook zo'n klein kerstboompje staan van plastic, dat heb ik meegenomen, samen met een doosje van die kleine kerstballen en een kleine slinger erbij. Die ga ik deze week bij hem aan het graf zetten, dan kan hij toch ook wat delen in de feeststemming. Ik weet zeker dat hij dat leuk zou vinden, maar ik baal er ontzettend van dat ik die vreugde niet meer met hem kan delen.
Jack,
Verwerken is voor iedereen anders. Sommige mensen kunnen het snel accepteren, terwijl andere daar meer moeite mee hebben en soms komt iemand er nooit meer overheen.
Wat jij aangeeft van die kerstboom zal ik bv nooit doen. Ik zal ook nooit een graf bezoeken. Een graf is voor mij niet de persoon in kwestie. Dat heeft geen enkele betekenis voor mij.
Terwijl anderen er juist heel veel kracht en steun uit kan halen.
Jij moet doen waar jij je goed bij voelt. En kijk niet hoe andere mensen het doen. Vergelijk je niet met je buurvrouw. Want ieder gaat met het verlies van een geliefde anders om.
Hoid wel altijd in gedachte dat wat je ook doet, de overledende zal je er nooit mee terug krikgen. Je afvragen hoe en waarom heeft ook geen zin. Gaat ook niks oplossen of terug brengen. Het houd jou alleen maar tegen om het te verwerken.
Sterkte met alles.
Verwerken is voor iedereen anders. Sommige mensen kunnen het snel accepteren, terwijl andere daar meer moeite mee hebben en soms komt iemand er nooit meer overheen.
Wat jij aangeeft van die kerstboom zal ik bv nooit doen. Ik zal ook nooit een graf bezoeken. Een graf is voor mij niet de persoon in kwestie. Dat heeft geen enkele betekenis voor mij.
Terwijl anderen er juist heel veel kracht en steun uit kan halen.
Jij moet doen waar jij je goed bij voelt. En kijk niet hoe andere mensen het doen. Vergelijk je niet met je buurvrouw. Want ieder gaat met het verlies van een geliefde anders om.
Hoid wel altijd in gedachte dat wat je ook doet, de overledende zal je er nooit mee terug krikgen. Je afvragen hoe en waarom heeft ook geen zin. Gaat ook niks oplossen of terug brengen. Het houd jou alleen maar tegen om het te verwerken.
Sterkte met alles.
Alle hoeren kunnen vertrekken, zolang de man nog z'n handen heeft om zelf te kunnen trekken.
Never underestimate the power of stupid people in a large group
Never underestimate the power of stupid people in a large group
De reden waarom ik wel dikwijls naar z'n graf ga (minstens 1x per week, soms 2x) is vooral omdat ik niet bij de buurvrouw terecht kan. Dat verwachtte ik in het begin wel, en dat heeft ook de nodige problemen tussen ons gegeven waardoor ik haar bijna een jaar niet meer heb gezien/gesproken. Ik heb ondertussen wel aanvaard dat ze daar niet op zit te wachten, ik denk dan maar omdat ze het zelf wel lastig genoeg zal hebben. Op zich heb ik ook niet zo heel veel met het graf, ook omdat hij begraven ligt op een plek waar ik hem nooit mee zal associeren, maar voor mij is het wel de enige plek waar ik naartoe kan en waar het me ook wordt toegestaan om m'n ding te doen. De buurvrouw komt zelden naar daar, maar ze heeft er geen problemen mee dat ik het daar onderhoud en zorg dat het er netjes uitziet, en dat waardeert ze ook wel, maar dan op haar manier. Die kerstboom is iets wat ik zelf ook leuk vind om te doen. Ik hielp hem vroeger al vaak met allerlei dingen die hij zelf niet meer kon, en dit is dan zo'n beetje mijn manier om toch nog iets voor hem te kunnen blijven doen, maar misschien toont het ook wel aan dat ik het niet kan loslaten en zou ik dat misschien beter wel doen.
Het graf van m'n vader bezoek ik ook nauwelijks (1x per jaar), omdat ik met hem verre van dezelfde band had als met m'n buurman, en omdat ik ook nog bijna 6 jaar heb thuisgewoond, dus altijd in de omgeving heb kunnen vertoeven waarin ik hem gekend heb. Zo'n omgeving heb ik niet om het verlies van m'n buurman een plaats te geven, dus wellicht dat het daarom allemaal wat moeilijker gaat.
Het graf van m'n vader bezoek ik ook nauwelijks (1x per jaar), omdat ik met hem verre van dezelfde band had als met m'n buurman, en omdat ik ook nog bijna 6 jaar heb thuisgewoond, dus altijd in de omgeving heb kunnen vertoeven waarin ik hem gekend heb. Zo'n omgeving heb ik niet om het verlies van m'n buurman een plaats te geven, dus wellicht dat het daarom allemaal wat moeilijker gaat.
Als jij je er goed bij voelt lekker blijven doen. Alnga je er dagelijks heen. Zo lang jij je er maar prettig bij voelt.
Maar probeer wel te verkomen dat je er te lang in blijft hangen. Jouw leven gaat ook door met of zonder hem. Hem in gedachte houden enzo is prima maar laat het niet je leven volledig beinvloeden.
Teminste dat is altijd mijn mening.
Maar probeer wel te verkomen dat je er te lang in blijft hangen. Jouw leven gaat ook door met of zonder hem. Hem in gedachte houden enzo is prima maar laat het niet je leven volledig beinvloeden.
Teminste dat is altijd mijn mening.
Alle hoeren kunnen vertrekken, zolang de man nog z'n handen heeft om zelf te kunnen trekken.
Never underestimate the power of stupid people in a large group
Never underestimate the power of stupid people in a large group
Dat was in het begin wel zo, maar nu minder. Ik denk dagelijks aan hem en ik moet er voorlopig niet aan denken dat ik hem niet meer zou kunnen bezoeken. Ik weet nog dat ik het eerste jaar lichtjes panikeerde toen ik las dat het kerkhof om 16u sloot in de winter, wist ik toen veel dat echt niemand de moeite doet om die poort om 16u op slot te gooien 
Nu heb ik enkel soms nog periodes dat het me niet afgaat, maar dat komt meestal door andere zaken die spelen en waar ik hem graag over gesproken had omdat ik weet dat hij me de raad zou geven die ik dan nodig heb, en dan mis ik hem des te meer.
Nu heb ik enkel soms nog periodes dat het me niet afgaat, maar dat komt meestal door andere zaken die spelen en waar ik hem graag over gesproken had omdat ik weet dat hij me de raad zou geven die ik dan nodig heb, en dan mis ik hem des te meer.
Ik herken dat wel Jack. Het is de reden waarom ik ook dit keer oud en nieuw in Parijs zal doorbrengen, het voelt niet goed op 1 januari ergens anders te zijn.
Volgende week een begrafenis van een collega.. De 2e in een jaar tijd van iemand in de 50 en dankzij die kloteziekte
Volgende week een begrafenis van een collega.. De 2e in een jaar tijd van iemand in de 50 en dankzij die kloteziekte
Zondag was dus een jaar terug dat hij zelfmoord pleegde. Ik had eerst gedacht dat ik het heel moeilijk zou hebben maar denk meer dat het het idee gewoon was.
Ik heb er ook meer rust in nu zijn steen er is , dat klinkt misschien vaag maar het is zo.
Denk wel dat ik hem niet echt vergeet, maar aan een kant lucht het op dat het 1e jaar voorbij is en dus het moeilijkste wel geweest is.
Ik heb er ook meer rust in nu zijn steen er is , dat klinkt misschien vaag maar het is zo.
Denk wel dat ik hem niet echt vergeet, maar aan een kant lucht het op dat het 1e jaar voorbij is en dus het moeilijkste wel geweest is.
Ik ga tussen kerst en nieuw naar Oostenrijk. Ik kan geen betere plek bedenken om oud op nieuw te vieren. Hij ging elk jaar daarheen, vroeger zomer en winter, de laatste jaren enkel in de zomer, dus als er een plek is die het best bij hem past is het wel Oostenrijk.quote:
Ik herken dat wel Jack. Het is de reden waarom ik ook dit keer oud en nieuw in Parijs zal doorbrengen, het voelt niet goed op 1 januari ergens anders te zijn.
Volgende week een begrafenis van een collega.. De 2e in een jaar tijd van iemand in de 50 en dankzij die kloteziekte
Het heeft enige moeite gekost om m'n vriendin te overtuigen om mee te gaan, maar het is uiteindelijk toch gelukt
Ik was ook opgelucht toen dat 1ste jaar voorbij was, omdat je dan de periode achter je laat waarin je alles de 1ste keer zonder die persoon moet doen. Op oudjaar middernacht had ik ook verwacht om een moeilijk moment door te moeten, maar dat was eigenlijk niet zo. Misschien omdat ik voor het feest even op het kerkhof was langsgeweest, of omdat ik er al zo ontzettend mee bezig was om me erop voor te bereiden dat het uiteindelijk best goed meeviel.quote:
Zondag was dus een jaar terug dat hij zelfmoord pleegde. Ik had eerst gedacht dat ik het heel moeilijk zou hebben maar denk meer dat het het idee gewoon was.
Ik heb er ook meer rust in nu zijn steen er is , dat klinkt misschien vaag maar het is zo.
Denk wel dat ik hem niet echt vergeet, maar aan een kant lucht het op dat het 1e jaar voorbij is en dus het moeilijkste wel geweest is.
Vandaag is hier ook het eerste jaar voorbij. Ik dacht pas nadat ik hier las, oja kerst enzo komt er aan. Maar dat is dan al de 2e keer zonder mijn moeder 
De tijd vliegt als een malle aan je voorbij...Ik kan er verder nu wel prima mee om gaan, denk vooral doordat ik er altijd over heb kunnen praten als ik dat wilde
De tijd vliegt als een malle aan je voorbij...Ik kan er verder nu wel prima mee om gaan, denk vooral doordat ik er altijd over heb kunnen praten als ik dat wilde
Ik kom er denk ik maar bij in dit topic. Ik heb alleen nog de op gelezen, maar ik moet het even van me afschrijven..
Vannacht om 04:06 ging mijn telefoon. Mijn oom. "Ik kom je halen, je moeder heeft een hartstilstand." Op de achtergrond hoor je mensen druk met elkaar in gesprek. Ambulancemedewerkers. Gesnik van mijn vader op de achtergrond. Er gaat zoveel door je hoofd, als je dat hoort. Mama. Wat is er gebeurd? Mama. Kom je nog terug? Mama. Laat me niet in de steek. Mama. Ik hou van jou.
Het half-uur daarna is eigenlijk als een roes gegaan. Hysterisch op bed blijven liggen totdat je tranen op zijn. Hij kwam me halen. Ik moet me aankleden. Mama. Hou vol. 35 minuten later stond mijn oom voor de deur. Met 140 over de snelweg terug naar huis. " Wat is er gebeurd?" vraag je aan je oom, maar ook hij weet niets. Mij halen, dat was het eerste wat hij deed.
Wat duurt die weg lang als je in twijfel zit. Mama, wees er nog, alsjeblieft, ik smeek het je. De snelweg af, de dorpswegen op. De dorpjes vliegen als een waas voorbij. Dan komt de bocht waarna je je straat ziet. Die is het ergst. Staan de ambulances er nog? Nee.
We stoppen. Mijn oom gaat eerst. Even poolshoogte nemen. Hij komt stilletjes weer naar buiten. Nee. Mama! Zonder mijn benen te voelen stap ik de voordeur door. Recht tegenover de voordeur is de opkamer, waar hun slaapkamer is. Daar ligt ze, de ogen gesloten, een handdoek onder haar kin, haar armen over haar heen gevouwen. Mama, asjeblieft, kom terug. Mama, je bent mijn mama. Wat moet ik zonder jou...
22-07-1957 -- 13-12-2010
Straks om 10:30 komt iemand die met mijn papa en mij alles gaat regelen. Maar dat duurt nog zo lang. Wat moet ik nu? Mama.
Vannacht om 04:06 ging mijn telefoon. Mijn oom. "Ik kom je halen, je moeder heeft een hartstilstand." Op de achtergrond hoor je mensen druk met elkaar in gesprek. Ambulancemedewerkers. Gesnik van mijn vader op de achtergrond. Er gaat zoveel door je hoofd, als je dat hoort. Mama. Wat is er gebeurd? Mama. Kom je nog terug? Mama. Laat me niet in de steek. Mama. Ik hou van jou.
Het half-uur daarna is eigenlijk als een roes gegaan. Hysterisch op bed blijven liggen totdat je tranen op zijn. Hij kwam me halen. Ik moet me aankleden. Mama. Hou vol. 35 minuten later stond mijn oom voor de deur. Met 140 over de snelweg terug naar huis. " Wat is er gebeurd?" vraag je aan je oom, maar ook hij weet niets. Mij halen, dat was het eerste wat hij deed.
Wat duurt die weg lang als je in twijfel zit. Mama, wees er nog, alsjeblieft, ik smeek het je. De snelweg af, de dorpswegen op. De dorpjes vliegen als een waas voorbij. Dan komt de bocht waarna je je straat ziet. Die is het ergst. Staan de ambulances er nog? Nee.
We stoppen. Mijn oom gaat eerst. Even poolshoogte nemen. Hij komt stilletjes weer naar buiten. Nee. Mama! Zonder mijn benen te voelen stap ik de voordeur door. Recht tegenover de voordeur is de opkamer, waar hun slaapkamer is. Daar ligt ze, de ogen gesloten, een handdoek onder haar kin, haar armen over haar heen gevouwen. Mama, asjeblieft, kom terug. Mama, je bent mijn mama. Wat moet ik zonder jou...
22-07-1957 -- 13-12-2010
Straks om 10:30 komt iemand die met mijn papa en mij alles gaat regelen. Maar dat duurt nog zo lang. Wat moet ik nu? Mama.
Ooow hitomi wat verschrikkelijk Ik krijg tranen in mijn ogen van jouw verhaal. Ik wens je heel veel sterkte bij het verlies van jouw liefste mama
Ik krijg tranen in mijn ogen van jouw verhaal. Ik wens je heel veel sterkte bij het verlies van jouw liefste mama
Dank jullie wel..
De beste vrienden van mijn ouders zijn rond een uur of half 10 hier aangekomen, zodra ze het hoorden zijn ze direct weggegaan.
Je krijgt zoveel op je dak opeens... en als de beste mevrouw van de uitvaartverzorging er is krijg je nog een extra klap van de realiteit wanneer je ineens door boeken met rouwkaarten en kisten aan het bladeren bent, kleding moet uitzoeken voor haar, foto's zodat ze haar kunnen verzorgen..
Mama. Hoe redden wij ons zonder jou?
De beste vrienden van mijn ouders zijn rond een uur of half 10 hier aangekomen, zodra ze het hoorden zijn ze direct weggegaan.
Je krijgt zoveel op je dak opeens... en als de beste mevrouw van de uitvaartverzorging er is krijg je nog een extra klap van de realiteit wanneer je ineens door boeken met rouwkaarten en kisten aan het bladeren bent, kleding moet uitzoeken voor haar, foto's zodat ze haar kunnen verzorgen..
Mama. Hoe redden wij ons zonder jou?
jeetje, zit hier met kippevel...
heel erg veel sterkte voor jou en de familie.
weet niet wat ik verder moet zeggen dus laat het hier bij
heel erg veel sterkte voor jou en de familie.
weet niet wat ik verder moet zeggen dus laat het hier bij
Wie een kuil graaft voor een ander is in ieder geval geen egoïst
Hitomi, tranen in mijn ogen bij het lezen van je verhaal. Heel veel sterkte de komende tijd... weet helaas al te goed welke pijn en vertwijfeling je op zo'n moment voelt.
* stil van
* stil van
If you wish to be a success in the world, promise everything, deliver nothing.
Nothing is more difficult, and therefore more precious, than to be able to decide.
Victory belongs to the most persevering
Nothing is more difficult, and therefore more precious, than to be able to decide.
Victory belongs to the most persevering
Hitomi.. héél veel sterkte... ik wíl me niet eens indenken hoe je je voelt, maar als ik er aan denk dat mij dit zou overkomen knijpt mijn keel zichzelf dicht en wil ik alleen maar huilen...
Neem alle tijd die je nodig hebt om er samen met je vader en familie een mooi en gedenkwaardig afscheid van te maken. Praat met elkaar als je dat wilt, en zwijg wanneer je wilt, 't is jouw verwerkingsproces...
héél veel sterkte... ik wíl me niet eens indenken hoe je je voelt, maar als ik er aan denk dat mij dit zou overkomen knijpt mijn keel zichzelf dicht en wil ik alleen maar huilen...Neem alle tijd die je nodig hebt om er samen met je vader en familie een mooi en gedenkwaardig afscheid van te maken. Praat met elkaar als je dat wilt, en zwijg wanneer je wilt, 't is jouw verwerkingsproces...
Ja doei.
Ah gos, arme jij, arme jullie. Enorm veel sterkte, Hitomi met dit grote verlies.quote:
22-07-1957 -- 13-12-2010
Straks om 10:30 komt iemand die met mijn papa en mij alles gaat regelen. Maar dat duurt nog zo lang. Wat moet ik nu? Mama.
Go hard or go home
Ik kende tip topic nog niet (gelukkig) maar moet er nu toch aan geloven...
Twee weken geleden is mijn vader geheel onverwachts, zo plotseling overleden.
Ik vond het heel erg raar...in eerste instantie raakte ik in paniek en was de dag dat ik het hoorde (we hoorden het een dag later, hij was in het buitenland) een beetje de weg kwijt (ik leek wel dement, vergat de stomste dingen en was heel warrig). Ik geloofde het niet..had hem immers nog helemaal niet gezien, en dat zou ook nog wel even duren vanuit het buitenland. Gelukkig ging het allemaal heel voorspoedig en was hij de 6e dag na zijn overlijden al terug in Nederland. We konden dus gelukkig nog afscheid van hem nemen.
Toen begon het rare (vind ik dan?), toen ik hem zag liggen, dood, deed het me zo weinig..zo weinig, dat ik me afvroeg of mijn reactie wel normaal was (iedereen stond te huilen en was van slag, maar ik stond heel normaal naast hem en raakte hem aan). Ik heb geen traan gelaten!
Het enige dat me echt aan het huilen maakte, waren de emoties van de andere mensen, en het weerzien van een broer van mijn opa (mijn opa is ook al overleden, ook op heel jonge leeftijd). Dat was de eerste (en de enigste) keer dat ik echt moest huilen....
Sinds mijn vader overleden is, heb ik het idee dat mijn emoties heel erg afgevlakt zijn. Alsof ik het allemaal niet meer zo voel, als voorheen. Angstige films op tv raken me niet meer....verdriet van een ander raakt me niet meer... en soms denk ik 'waarom voel ik nu niks?!' Laatst schrok ik ergens van, toen was ik blij..om even een 'schok' te voelen (alsof ik blij was dat ik toch nog 'emoties' in me had). Ik vind het zo raar..normaal ben ik altijd een heel gevoelig persoon!
Komt het iemand bekend voor, dat gevoel? Ik weet niet zo goed wat ik er mee moet en of het normaal is
De eerste dagen na de uitvaart heb ik trouwens wel last gehad van paniekaanvallen!! Zo onverwachts ineens het gevoel hebben dat je flauwvalt..echt heel naar...daar ben ik nu gelukkig wel vanaf!
[ Bericht 2% gewijzigd door Starr_003 op 13-12-2010 18:36:51 ]
Twee weken geleden is mijn vader geheel onverwachts, zo plotseling overleden.
Ik vond het heel erg raar...in eerste instantie raakte ik in paniek en was de dag dat ik het hoorde (we hoorden het een dag later, hij was in het buitenland) een beetje de weg kwijt (ik leek wel dement, vergat de stomste dingen en was heel warrig). Ik geloofde het niet..had hem immers nog helemaal niet gezien, en dat zou ook nog wel even duren vanuit het buitenland. Gelukkig ging het allemaal heel voorspoedig en was hij de 6e dag na zijn overlijden al terug in Nederland. We konden dus gelukkig nog afscheid van hem nemen.
Toen begon het rare (vind ik dan?), toen ik hem zag liggen, dood, deed het me zo weinig..zo weinig, dat ik me afvroeg of mijn reactie wel normaal was (iedereen stond te huilen en was van slag, maar ik stond heel normaal naast hem en raakte hem aan). Ik heb geen traan gelaten!
Het enige dat me echt aan het huilen maakte, waren de emoties van de andere mensen, en het weerzien van een broer van mijn opa (mijn opa is ook al overleden, ook op heel jonge leeftijd). Dat was de eerste (en de enigste) keer dat ik echt moest huilen....
Sinds mijn vader overleden is, heb ik het idee dat mijn emoties heel erg afgevlakt zijn. Alsof ik het allemaal niet meer zo voel, als voorheen. Angstige films op tv raken me niet meer....verdriet van een ander raakt me niet meer... en soms denk ik 'waarom voel ik nu niks?!' Laatst schrok ik ergens van, toen was ik blij..om even een 'schok' te voelen (alsof ik blij was dat ik toch nog 'emoties' in me had). Ik vind het zo raar..normaal ben ik altijd een heel gevoelig persoon!
Komt het iemand bekend voor, dat gevoel? Ik weet niet zo goed wat ik er mee moet en of het normaal is
De eerste dagen na de uitvaart heb ik trouwens wel last gehad van paniekaanvallen!! Zo onverwachts ineens het gevoel hebben dat je flauwvalt..echt heel naar...daar ben ik nu gelukkig wel vanaf!
[ Bericht 2% gewijzigd door Starr_003 op 13-12-2010 18:36:51 ]
Allereerst gecondoleerd!quote:
<knip> Sinds mijn vader overleden is, heb ik het idee dat mijn emoties heel erg afgevlakt zijn. Alsof ik het allemaal niet meer zo voel, als voorheen. Angstige films op tv raken me niet meer....verdriet van een ander raakt me niet meer... en soms denk ik 'waarom voel ik nu niks?!' Laatst schrok ik ergens van, toen was ik blij..om even een 'schok' te voelen (alsof ik blij was dat ik toch nog 'emoties' in me had). Ik vind het zo raar..normaal ben ik altijd een heel gevoelig persoon!
Komt het iemand bekend voor, dat gevoel? Ik weet niet zo goed wat ik er mee moet en of het normaal is
De eerste dagen na de uitvaart heb ik trouwens wel last gehad van paniekaanvallen!! Zo onverwachts ineens het gevoel hebben dat je flauwvalt..echt heel naar...daar ben ik nu gelukkig wel vanaf!
Dat "vlakke" gevoel herken ik wel. In de eerste week na het overlijden van mijn moeder heb ik meer gejankt dan in de rest van mijn leven bij elkaar geloof ik. Maar sinds we het crematorium uitgelopen zijn nog maar 2x: 1x toen een lied dat we op haar crematie draaiden onverwacht op de radio voorbij kwam en 1x toen ik het verhaal van Hitomi vandaag las.
De rest van de tijd, voel ik nauwelijks iets. Ik functioneer op automatische piloot.. en het verdriet van anderen om mama kan ik niet aan. En da's redelijk lastig, met een vader, zus, vrouw (in willekeurige volgorde) die hun verdriet hebben en waarvan ik eigenlijk vind dat ik ze zou moeten steunen. Alsof de hele wereld doordraait, en ik eigenlijk alleen maar toekijk. Ik ben wel verdrietig, en ik mis haar enorm.. maar tegelijkertijd glijd dat gevoel ook zo weer van me af... heel dubbel
Ik denk dat het een soort bescherming van jezelf is tegen de pijn en het verdriet die je anders voelt.
If you wish to be a success in the world, promise everything, deliver nothing.
Nothing is more difficult, and therefore more precious, than to be able to decide.
Victory belongs to the most persevering
Nothing is more difficult, and therefore more precious, than to be able to decide.
Victory belongs to the most persevering
Dankje!quote:
[..]
Allereerst gecondoleerd!
Dat "vlakke" gevoel herken ik wel. In de eerste week na het overlijden van mijn moeder heb ik meer gejankt dan in de rest van mijn leven bij elkaar geloof ik. Maar sinds we het crematorium uitgelopen zijn nog maar 2x: 1x toen een lied dat we op haar crematie draaiden onverwacht op de radio voorbij kwam en 1x toen ik het verhaal van Hitomi vandaag las.
De rest van de tijd, voel ik nauwelijks iets. Ik functioneer op automatische piloot.. en het verdriet van anderen om mama kan ik niet aan. En da's redelijk lastig, met een vader, zus, vrouw (in willekeurige volgorde) die hun verdriet hebben en waarvan ik eigenlijk vind dat ik ze zou moeten steunen. Alsof de hele wereld doordraait, en ik eigenlijk alleen maar toekijk. Ik ben wel verdrietig, en ik mis haar enorm.. maar tegelijkertijd glijd dat gevoel ook zo weer van me af... heel dubbel
Ik denk dat het een soort bescherming van jezelf is tegen de pijn en het verdriet die je anders voelt.
Hmm..ja dat zou best kunnen inderdaad..!
Maar het is wel een raar gevoel... dat mensen naar me toekomen en me heel 'geschokt' vragen hoe het gaat en ik dan bij mezelf denk 'eh, ja wel goed?!' ..ik moet me voor mijn gevoel haast verontschuldigen dat ik er niet bij ga huilen als ik het verhaal vertel!
Gelukkig zegt eigenlijk iedereen...dat ze dat niet gek vinden...(maar ik zelf blijf het wel vreemd vinden
)Misschien heeft het ermee te maken..dat er zo lang tussen de momenten zat, van dat ik het hoorde tot aan het moment dat ik hem zag..en het lijkt nog zo onrealistisch..
Ik had eigenlijk 'gehoopt' dat het zo definitief zou worden als ik hem dood zou zien..maar dat gebeurde dus niet..en nu nog steeds niet...
Zie ook mijn eerdere post: het zijn de idiootste momenten dat het wél binnenkomt, maar eigenlijk nooit als ik iemand vertel wat er is gebeurd of als iemand me vraagt hoe het gaat. Maar zo'n moment dat je een nieuwe telefoon hebt en het mobiele nummer toch maar weer in je geheugen zet, omdat wissen gewoon niet gaat.... Dan knalt het er in.... En bij mij is fat dan zo'n verdoofd zombiegevoel. Alsof het allemaal zo nutteloos is
If you wish to be a success in the world, promise everything, deliver nothing.
Nothing is more difficult, and therefore more precious, than to be able to decide.
Victory belongs to the most persevering
Nothing is more difficult, and therefore more precious, than to be able to decide.
Victory belongs to the most persevering
Het is de automatische piloot, een bescherming van je lichaam. Maar hij helpt het alleen maar uit te stellen, het echte verdriet komt vanzelf en vaak in de kleine dingen merk ik. Een passend nummer van Acda en de Munnik:quote:
Komt het iemand bekend voor, dat gevoel? Ik weet niet zo goed wat ik er mee moet en of het normaal is
Maar er is ook nog steeds hoop, want hoewel het gemis waarschijnlijk niet zal verdwijnen, wordt het wel steeds minder pijnlijk. Doe waar jij je goed bij voelt, niet omdat anderen het wellicht zouden verwachten
Hitomi, ook voor jou heel veel sterkte de komende tijd. Ik hoop dat je ondanks de roes toch wat dingen bewust mee kan maken, en ook je gevoel blijft volgen
Die automatische piloot, die ken ik goed ja. Toen mijn vader overleed (5 maanden na m'n moeder) was er eerst een heel erge paniek (want heel erg onverwachts enzo), maar daarna gewoon een soort rust, een 'het is nou eenmaal niet anders' gevoel. Schouders ophalen en doorgaan.
Inderdaad als bescherming want man man wat een ellende allemaal en wat moest er veel geregeld worden.
Je verdriet komt nog wel Starr_003, je bent echt niet gevoelloos nu Maar laat het dan gewoon over je heen komen en laat jezelf dat verdriet ook hebben. Ook al is het pas over maanden. Ik heb nog steeds huilbuien om m'n ouders, hoewel het allemaal 7 jaar geleden is gebeurd. Is soms wel lekker, gewoon even een potje janken
Inderdaad als bescherming want man man wat een ellende allemaal en wat moest er veel geregeld worden.
Je verdriet komt nog wel Starr_003, je bent echt niet gevoelloos nu
Maar laat het dan gewoon over je heen komen en laat jezelf dat verdriet ook hebben. Ook al is het pas over maanden. Ik heb nog steeds huilbuien om m'n ouders, hoewel het allemaal 7 jaar geleden is gebeurd. Is soms wel lekker, gewoon even een potje janken
Vanmorgen en vanmiddag had ik het heel erg moeilijk. Nu probeer ik me groot te houden want mijn papa heeft het heel erg zwaar.. de kamer opruimen, mijn moeders grote verzameling aan kerstwaxinelichthoudertjes aan het oppoetsen en plaatsen.. De lakens waar mama op lag toen ik afscheid nam in de was.. en vooral mijn papa extra veel knuffelen als hij even breekt..
En even, op een moment dat niemand kijkt, toch even de kraan aanzetten in mijn hoofd.. even terugtrekken. Even snel naar de badkamer, even mama's vest tegen mijn gezicht aan drukken want tsja, het ruikt wel naar mama..
Morgenochtend vroeg gaan ze kijken wat er nu voor heeft gezorgd dat mijn mama van ons is afgepakt.. want ik heb het risico dat ik hetzelfde lot heb, dankzij een erfelijke hartziekte, en ik enkele symptonen al toon van dat mijn moeder mijn leeftijd had...
Mama, ik mis je..
En even, op een moment dat niemand kijkt, toch even de kraan aanzetten in mijn hoofd.. even terugtrekken. Even snel naar de badkamer, even mama's vest tegen mijn gezicht aan drukken want tsja, het ruikt wel naar mama..
Morgenochtend vroeg gaan ze kijken wat er nu voor heeft gezorgd dat mijn mama van ons is afgepakt.. want ik heb het risico dat ik hetzelfde lot heb, dankzij een erfelijke hartziekte, en ik enkele symptonen al toon van dat mijn moeder mijn leeftijd had...
Mama, ik mis je..
Hitomi, ik weet dat ik niks tegen je kan zeggen waardoor ik je ook maar enigszins beter kan laten voelen, maar ik wil je heel heel heel veel sterkte wensen en eigenlijk een dikke knuffel geven. Ik ga nu een kaarsje aansteken voor je mamaquote:
Vanmorgen en vanmiddag had ik het heel erg moeilijk. Nu probeer ik me groot te houden want mijn papa heeft het heel erg zwaar.. de kamer opruimen, mijn moeders grote verzameling aan kerstwaxinelichthoudertjes aan het oppoetsen en plaatsen.. De lakens waar mama op lag toen ik afscheid nam in de was.. en vooral mijn papa extra veel knuffelen als hij even breekt..
En even, op een moment dat niemand kijkt, toch even de kraan aanzetten in mijn hoofd.. even terugtrekken. Even snel naar de badkamer, even mama's vest tegen mijn gezicht aan drukken want tsja, het ruikt wel naar mama..
Morgenochtend vroeg gaan ze kijken wat er nu voor heeft gezorgd dat mijn mama van ons is afgepakt.. want ik heb het risico dat ik hetzelfde lot heb, dankzij een erfelijke hartziekte, en ik enkele symptonen al toon van dat mijn moeder mijn leeftijd had...
Mama, ik mis je..
Dat vlakke qua emoties herken ik trouwens ook wel, ik heb het zelfs nu nog en het is alweer bijna 3 jaar geleden.
Ik denk zelf ook dat het gewoon een kwestie is geworden van zelfbescherming, dat je niet wilt dat negatieve dingen je weer meer gaan raken dan je wilt en dat je het ergens in je hoofd gewoon af doet als iets vervelends, maar "shit happens" om maar niet meegesleept te worden in die zaken.
Afgelopen jaar liepen de dingen echt dramatisch op persoonlijk vlak (ernstig ziek, relatieproblemen, geld tekort door die ziekte) en het leek voor de buitenwereld en mezelf gewoon alsof het me niet zoveel deed, ik wilde er geen energie aan verspillen, keek liever naar de positieve dingen die er nog waren en had gewoon geen behoefte aan nog meer problematiek op m'n bord.
Maar ook met andere dingen, vrienden die in de problemen zitten en ik kom gewoon niet veel verder dan een "Kut voor je", wat ik zelf dan weer irritant vind omdat ik vrienden natuurlijk gewoon wil kunnen helpen.
Maar het wil gewoon niet, ik kan me er niet toe zetten, ik merk dat ik de mensen om me heen met issue's gewoon links laat liggen, discussies ga ik uit de weg, ruzie's ontloop ik en ik wil alleen maar positieve en leuke dingen doen, misschien wel te geforceerd.
Ik zit er ook aan te denken om me weer aan te melden bij een psycholoog om het er daar over te hebben, want ik besef zelf ook wel dat het niet goed is om alles maar uit de weg te gaan dat mogelijk iets negatiefs voort brengt, maar ik ben ook weer zo eigenwijs dat als de eerste gesprekken niet lopen zoals ik verwacht/hoop of wens, dat ik het dan weer afkap.
Naar buiten toe merken de mensen om me heen niet zo erg dat ik veranderd ben, voor hun ben ik nog steeds de grappenmaker en gangmaker en lijk ik altijd maar vrolijk en opgewekt, maar daarachter zit zoveel meer dat ik liever niet deel.
Don't worry, be happy. Alleen dan iets te geforceerd zeg maar en de zorgen komen pas als ik weer alleen ben en tijd heb om na te denken.
Ik denk zelf ook dat het gewoon een kwestie is geworden van zelfbescherming, dat je niet wilt dat negatieve dingen je weer meer gaan raken dan je wilt en dat je het ergens in je hoofd gewoon af doet als iets vervelends, maar "shit happens" om maar niet meegesleept te worden in die zaken.
Afgelopen jaar liepen de dingen echt dramatisch op persoonlijk vlak (ernstig ziek, relatieproblemen, geld tekort door die ziekte) en het leek voor de buitenwereld en mezelf gewoon alsof het me niet zoveel deed, ik wilde er geen energie aan verspillen, keek liever naar de positieve dingen die er nog waren en had gewoon geen behoefte aan nog meer problematiek op m'n bord.
Maar ook met andere dingen, vrienden die in de problemen zitten en ik kom gewoon niet veel verder dan een "Kut voor je", wat ik zelf dan weer irritant vind omdat ik vrienden natuurlijk gewoon wil kunnen helpen.
Maar het wil gewoon niet, ik kan me er niet toe zetten, ik merk dat ik de mensen om me heen met issue's gewoon links laat liggen, discussies ga ik uit de weg, ruzie's ontloop ik en ik wil alleen maar positieve en leuke dingen doen, misschien wel te geforceerd.
Ik zit er ook aan te denken om me weer aan te melden bij een psycholoog om het er daar over te hebben, want ik besef zelf ook wel dat het niet goed is om alles maar uit de weg te gaan dat mogelijk iets negatiefs voort brengt, maar ik ben ook weer zo eigenwijs dat als de eerste gesprekken niet lopen zoals ik verwacht/hoop of wens, dat ik het dan weer afkap.
Naar buiten toe merken de mensen om me heen niet zo erg dat ik veranderd ben, voor hun ben ik nog steeds de grappenmaker en gangmaker en lijk ik altijd maar vrolijk en opgewekt, maar daarachter zit zoveel meer dat ik liever niet deel.
Don't worry, be happy. Alleen dan iets te geforceerd zeg maar en de zorgen komen pas als ik weer alleen ben en tijd heb om na te denken.
Heel beroerd. Het is zo moeilijk, je moet zoveel regelen. Maar de mensen die alles met ons regelen zijn zo lief, zo persoonlijk, zo geduldig. Ze laten je wel duidelijk de deadlines weten wanneer bijvoorbeeld kaarten verstuurd moeten zijn, bloemen geregeld moeten zijn, noem het op, maar ze zeggen ook, het hoeft niet vandaag, dat kan morgen ook nog.
Gisteren voor het eerst mama gezien. Alleen haar haar was nog niet goed. Meteen werd er een kammetje tevoorschijn getoverd door de eigenaresse van de uitvaartverzorging en werd alles precies zo gekamd dat het weer precies mama was. Dat moment was zo moeilijk. De kist maakt het zo confronterend.. daarvoor denk je nog "ze is even naar een wedstrijd, ze komt zo weer terug."
Papa heeft het ook heel moeilijk. Gisteren tijdens het opvouwen van de was, dan staat hij haar hemdjes en haar shirts op te vouwen en dan denkt hij, waarom doe ik dit, ze pakt het toch nooit meer. En dan schiet hij weer vol. Normaal tovert hij zo mooie teksten tevoorschijn voor dit soort momenten, maar voor zijn maatje blijft hij leeg.
Vanavond gaan we nog even naar mama. Ik zou gisteren een sigaretje voor haar meenemen, maar die ben ik vergeten. Ik heb haar beloofd dat ik hem vandaag mee zou brengen voor haar.
Ik ga een ketting laten maken met ruimte voor wat as, zodat ik mama altijd bij me kan dragen.
Gisteren voor het eerst mama gezien. Alleen haar haar was nog niet goed. Meteen werd er een kammetje tevoorschijn getoverd door de eigenaresse van de uitvaartverzorging en werd alles precies zo gekamd dat het weer precies mama was. Dat moment was zo moeilijk. De kist maakt het zo confronterend.. daarvoor denk je nog "ze is even naar een wedstrijd, ze komt zo weer terug."
Papa heeft het ook heel moeilijk. Gisteren tijdens het opvouwen van de was, dan staat hij haar hemdjes en haar shirts op te vouwen en dan denkt hij, waarom doe ik dit, ze pakt het toch nooit meer. En dan schiet hij weer vol. Normaal tovert hij zo mooie teksten tevoorschijn voor dit soort momenten, maar voor zijn maatje blijft hij leeg.
Vanavond gaan we nog even naar mama. Ik zou gisteren een sigaretje voor haar meenemen, maar die ben ik vergeten. Ik heb haar beloofd dat ik hem vandaag mee zou brengen voor haar.
Ik ga een ketting laten maken met ruimte voor wat as, zodat ik mama altijd bij me kan dragen.
Logisch dat het beroerd gaat, ik moet er echt niet aan denken om mee te maken. Bij het idee alleen al word ik hartstikke verdrietig, en jij ondergaat het gewoon. Bah, ik vind het echt verschrikkelijk voor je. Heel veel sterkte gewenst.
Zijn ze er trouwens al achter waaraan je moeder nou precies is overleden?
Je kan wel erg mooi schrijven Hitomi!
Zijn ze er trouwens al achter waaraan je moeder nou precies is overleden?
Je kan wel erg mooi schrijven Hitomi!
quote:
Vanavond gaan we nog even naar mama. Ik zou gisteren een sigaretje voor haar meenemen, maar die ben ik vergeten. Ik heb haar beloofd dat ik hem vandaag mee zou brengen voor haar.
Grappig We hebben mijn moeder ook nog een pakje sigaretten meegegeven Wordt ze begraven of gecremeerd? De dienst zal wel vandaag of morgen zijn (geweest) gok ik zo, heb niet ver terug gelezen. Veel sterkte.
Ik lees de laatste tijd niet veel mee hier.. Even een dikke knuffel voor iedereen..
Hitomi heel herkenbaar om iets mee te willen geven. Ik heb een briefje in de kist mee gegeven met daarop de namen van onze dochter zouden we die ooit gaan krijgen (mijn schoonmoeder wilde zo graag oma worden en wij waren daar ook mee bezig)
Een kettinkje met as is een mooi idee. Manlief wil dat ook. Vooral omdat het de wens van (schoon)mama was om uitgestrooid te worden. Zowel mijn man, als schoonzus en haar zoon willen een ketting. Voor (schoon)pap hoeft dat niet zo.
Ik merk wel dat ik de laatste dagen erg down ben, mis haar ontzettend, de feestdagen komen eraan en ze was 1e kerstdag jarig, dat zijn dagen waar ik wel tegenop zie. Als mensen vragen en hoe gaat het, dan krijgen ze gewoon te horen goed, terwijl als ik heel eerlijk ben het eigelijk toch niet zo goed gaat. Ze was niet mijn moeder, maar zo voelde het wel. Ik ben gewoon heel blij als deze maand voorbij is.
Hitomi heel herkenbaar om iets mee te willen geven. Ik heb een briefje in de kist mee gegeven met daarop de namen van onze dochter zouden we die ooit gaan krijgen (mijn schoonmoeder wilde zo graag oma worden en wij waren daar ook mee bezig)
Een kettinkje met as is een mooi idee. Manlief wil dat ook. Vooral omdat het de wens van (schoon)mama was om uitgestrooid te worden. Zowel mijn man, als schoonzus en haar zoon willen een ketting. Voor (schoon)pap hoeft dat niet zo.
Ik merk wel dat ik de laatste dagen erg down ben, mis haar ontzettend, de feestdagen komen eraan en ze was 1e kerstdag jarig, dat zijn dagen waar ik wel tegenop zie. Als mensen vragen en hoe gaat het, dan krijgen ze gewoon te horen goed, terwijl als ik heel eerlijk ben het eigelijk toch niet zo goed gaat. Ze was niet mijn moeder, maar zo voelde het wel. Ik ben gewoon heel blij als deze maand voorbij is.
Be happy with the little things in life
Een pakje shag en een aansteker in haar favoriete handtasquote:
[..]
You can't start a fire without a spark...
♥ Isa ♥ | In vuur en vlam
A dirty mind is a joy forever!
♥ Isa ♥ | In vuur en vlam
A dirty mind is a joy forever!
Ze hebben obductie (of zoiets) gedaan, maar we hebben de resultaten nog niet. Ze zijn er wel al, maar ze gaan nu naar een cardioloog die met erfelijkheidsonderzoek bezig is, ook binnen mijn familie. Die gaat de resultaten onderzoeken en gaat ons dan precies vertellen wat er is gebeurd.quote:
Logisch dat het beroerd gaat, ik moet er echt niet aan denken om mee te maken. Bij het idee alleen al word ik hartstikke verdrietig, en jij ondergaat het gewoon. Bah, ik vind het echt verschrikkelijk voor je. Heel veel sterkte gewenst.
Zijn ze er trouwens al achter waaraan je moeder nou precies is overleden?
Je kan wel erg mooi schrijven Hitomi!
De dienst is morgen. Ze wordt gecremeerd.quote:
[..]
"Zullen we december voortaan overslaan?" was een vraag van mijn oom. Dit omdat mijn oma op eerste kerstdag is overleden, mijn tante een paar dagen voor kerst en mijn moeder nu dus twee weken voor kerst. Dus het is een erg vervelende maand voor die kant van de familie zeg maar. De enige uitzondering op deze 'regel' is mijn opa geweest, die mid-zomer is overleden.quote:
Ik lees de laatste tijd niet veel mee hier.. Even een dikke knuffel voor iedereen..
Hitomi heel herkenbaar om iets mee te willen geven. Ik heb een briefje in de kist mee gegeven met daarop de namen van onze dochter zouden we die ooit gaan krijgen (mijn schoonmoeder wilde zo graag oma worden en wij waren daar ook mee bezig)
Een kettinkje met as is een mooi idee. Manlief wil dat ook. Vooral omdat het de wens van (schoon)mama was om uitgestrooid te worden. Zowel mijn man, als schoonzus en haar zoon willen een ketting. Voor (schoon)pap hoeft dat niet zo.
Ik merk wel dat ik de laatste dagen erg down ben, mis haar ontzettend, de feestdagen komen eraan en ze was 1e kerstdag jarig, dat zijn dagen waar ik wel tegenop zie. Als mensen vragen en hoe gaat het, dan krijgen ze gewoon te horen goed, terwijl als ik heel eerlijk ben het eigelijk toch niet zo goed gaat. Ze was niet mijn moeder, maar zo voelde het wel. Ik ben gewoon heel blij als deze maand voorbij is.
Ik hou het bij één symbolische sigaret met haar handen eroverheen gevouwen. Als ik haar handtas mee zou geven met een aansteker zou ik een bijl in mijn nek krijgen, want ze was vreselijk zuinig op haar spulletjes en die tas was net nieuw. Ik wil hem sowieso ook zelf bij me houden, zeg maar.quote:
[..]
Een pakje shag en een aansteker in haar favoriete handtas
Ik heb haar net een paar uur geleden nog even gezien. Mijn neefje is vandaag pas op de hoogte gesteld door zijn vader, dus die wilde ook nog even kijken. Alle bloemen waren ondertussen gebracht, haar wisselbeker van het sjoelen stond er en eerder vandaag hadden we twee sjoelbakken meegebracht. Ze is nu dus omringd door alles waar ze in het leven plezier aan had.
* Ze was top 3 van Nederland met wedstrijdsjoelen. Uitgedrukt door de sjoelbakken.
* Ze hield ervan om in de tuin te zitten, dat was haar alles. Uitgedrukt door de bloemen.
* Ze kon zo genieten van een sigaretje. Uitgedrukt door de symbolische sigaret. Haar favo merk
Wat ik zo mooi vind is dat mama niet een lijkbleke kleur heeft.. en ze had van haarzelf al een rood gevlekt gezicht en dat is dinsdag of woensdag weer teruggekomen. Ze hebben alleen haar nagels gelakt met een lakje dat ik haar een jaar geleden ongeveer heb gegeven, omdat die begonnen te verkleuren.
Ik ga nu slapen.. morgen een drukke dag. Ik vind het zo vervelend dat ik in principe goed slaap, maar er geen energie van krijg.
Herkenbaar Hitomi, ik moest er toevallig eerder op de dag aan denken... Hoe goed ik sliep, de eerste weken na vriendliefs dood maar hoe weinig het me opleverde. Doodmoe stond ik op, al had ik 10 uren geslapen.. (overigens sla ik december dus echt over, sedert 2 jaar al.. het voelt goed)
Heel veel sterkte morgen..
Heel veel sterkte morgen..
Heel veel sterkte vandaag Hitomi! Het is ongelofelijk zwaar om afscheid te moeten nemen, maar als ik het zo lees maken jullie er een heel mooi, waardig afscheid van. Dat geeft, hoe gek het ook klinkt, rust en kracht.
If you wish to be a success in the world, promise everything, deliver nothing.
Nothing is more difficult, and therefore more precious, than to be able to decide.
Victory belongs to the most persevering
Nothing is more difficult, and therefore more precious, than to be able to decide.
Victory belongs to the most persevering
