R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Ik ga niet alle verhalen lezen maar ik wil jullie wel allemaal heel veel sterkte wensen!
Just remember, you can't climb the ladder of success with your hands in your pockets. ~Arnold Swarzenegger
mijn oma is gister rustig ingeslapen.
at en dronk al weken minimaal, lag veel op bed, kreeg der pillen bijna niet meer weg.
afgelopen maandag kwam de arts bij der praten en ze is al weken niet heel helder meer maar heeft duidelijk gezegt: geen opnames meer, als ik dood ga dan is het maar zo.,
afgelopen week veel slapen en heb woensdag de hele dag bij der gezeten maar ze werd ook steeds onrustiger.
heb der nog wel een paar keer op de po kunnen helpen(werk in de zorg dus weet hoe of wat en de thuiszorg was telkens net weg als ze moest plassen) en dat vond ze fijn, ze was wel angstig.
en ze heeft mij woensdag nog specefiek geroepen ze zei tegen mn moeder dat ze mij wilde spreken.
geen idee meer wat ze zei maar was vast goed.
ze had ook een longontsteking en doorligplekken en was onrustig dus kreeg rustgevende druppels en morfine pleisters
vrijdag toch wel weer erg benauwd arts erbij en die heeft morfine in de aders gespoten en zou een paar uur later slaapmiddel geven maar zo kon eerst iedereen nog komen om afscheid te nemen en der nog in de ogen aan te kijken.
uiteindelijk was het slaapmiddel niet meer nodig ze is toen iedereen er was rustig overleden.
gelukkig maakte de morfine der al rustig want ze was om zich heen aan het slaan en had zich al opengehaald aan bed.
nu ben ik in de war kan niet denken neem weinig informatie op.
vergeet veel, onhoiud maar flardes van gesprekken en ben gewoon in de war..
at en dronk al weken minimaal, lag veel op bed, kreeg der pillen bijna niet meer weg.
afgelopen maandag kwam de arts bij der praten en ze is al weken niet heel helder meer maar heeft duidelijk gezegt: geen opnames meer, als ik dood ga dan is het maar zo.,
afgelopen week veel slapen en heb woensdag de hele dag bij der gezeten maar ze werd ook steeds onrustiger.
heb der nog wel een paar keer op de po kunnen helpen(werk in de zorg dus weet hoe of wat en de thuiszorg was telkens net weg als ze moest plassen) en dat vond ze fijn, ze was wel angstig.
en ze heeft mij woensdag nog specefiek geroepen ze zei tegen mn moeder dat ze mij wilde spreken.
geen idee meer wat ze zei maar was vast goed.
ze had ook een longontsteking en doorligplekken en was onrustig dus kreeg rustgevende druppels en morfine pleisters
vrijdag toch wel weer erg benauwd arts erbij en die heeft morfine in de aders gespoten en zou een paar uur later slaapmiddel geven maar zo kon eerst iedereen nog komen om afscheid te nemen en der nog in de ogen aan te kijken.
uiteindelijk was het slaapmiddel niet meer nodig ze is toen iedereen er was rustig overleden.
gelukkig maakte de morfine der al rustig want ze was om zich heen aan het slaan en had zich al opengehaald aan bed.
nu ben ik in de war kan niet denken neem weinig informatie op.
vergeet veel, onhoiud maar flardes van gesprekken en ben gewoon in de war..
Wie een kuil graaft voor een ander is in ieder geval geen egoïst
Sterkte!
If you wish to be a success in the world, promise everything, deliver nothing.
Nothing is more difficult, and therefore more precious, than to be able to decide.
Victory belongs to the most persevering
Nothing is more difficult, and therefore more precious, than to be able to decide.
Victory belongs to the most persevering
Nog maar een paar dagen en het is alweer een maand geleden dat het onmogelijke gebeurde.
Dat ene telefoontje, die rit naar het ziekenhuis met alle scenario's die door mijn hoofd gingen, het gezicht van pa toen hij het vreselijke nieuws vertelde, het gevoel alsof de grond onder mijn voeten wegviel. Het verdriet van iedereen die erbij was en van iedereen die via telefoon met ons meeleefde. Het onwerkelijke gevoel waarmee we 's avonds op de bank voor ons uit zaten te staren.
Mam, moeders, mama.. van het een op het andere moment was ze er gewoon niet meer.
We proberen weer "gewoon" de draad van ons leven op te pakken, ieder op onze eigen manier. Maar de leegte die ze achterlaat is levensgroot en zit tegelijkertijd in de meest kleine dingen. Een telefoontje dat niet komt als je het wel verwacht, een "ow, dat vindt mam misschien wel leuk" bij het maken van plannen, een "zullen we naar pa en ma gaan?", het overzetten van telefoonnummers in je nieuwe telefoon en dat ene mobiele nummer toch nog niet kunnen wissen....... op dat soort momenten komt de realiteit keihard binnen.
Beelden spoken door mijn hoofd, het verdriet komt en gaat. Er zijn zelfs dagen dat ik zo druk ben met mijn eigen leven dat ik nauwelijks stil sta bij wat er gebeurd is, om vervolgens weer stil en verdrietig op de bank te zitten. Vandaag is even zon dag waarop alles me aan haar herinnert en het weer even niet meevalt.
Duizenden keren heb ik de vraag gesteld waarop nooit een antwoord zal komen. "Waarom?. Waarom nu?" we zullen het nooit weten.
Het enige dat we weten is dat we geen keuze hebben en op de een of andere manier moeten leren om zonder haar verder te gaan. En dat gaan we ook wel leren, al is het maar omdat ze ons anders ongelofelijk op onze donder zou geven
Mama, ik mis je.
Dat ene telefoontje, die rit naar het ziekenhuis met alle scenario's die door mijn hoofd gingen, het gezicht van pa toen hij het vreselijke nieuws vertelde, het gevoel alsof de grond onder mijn voeten wegviel. Het verdriet van iedereen die erbij was en van iedereen die via telefoon met ons meeleefde. Het onwerkelijke gevoel waarmee we 's avonds op de bank voor ons uit zaten te staren.
Mam, moeders, mama.. van het een op het andere moment was ze er gewoon niet meer.
We proberen weer "gewoon" de draad van ons leven op te pakken, ieder op onze eigen manier. Maar de leegte die ze achterlaat is levensgroot en zit tegelijkertijd in de meest kleine dingen. Een telefoontje dat niet komt als je het wel verwacht, een "ow, dat vindt mam misschien wel leuk" bij het maken van plannen, een "zullen we naar pa en ma gaan?", het overzetten van telefoonnummers in je nieuwe telefoon en dat ene mobiele nummer toch nog niet kunnen wissen....... op dat soort momenten komt de realiteit keihard binnen.
Beelden spoken door mijn hoofd, het verdriet komt en gaat. Er zijn zelfs dagen dat ik zo druk ben met mijn eigen leven dat ik nauwelijks stil sta bij wat er gebeurd is, om vervolgens weer stil en verdrietig op de bank te zitten. Vandaag is even zon dag waarop alles me aan haar herinnert en het weer even niet meevalt.
Duizenden keren heb ik de vraag gesteld waarop nooit een antwoord zal komen. "Waarom?. Waarom nu?" we zullen het nooit weten.
Het enige dat we weten is dat we geen keuze hebben en op de een of andere manier moeten leren om zonder haar verder te gaan. En dat gaan we ook wel leren, al is het maar omdat ze ons anders ongelofelijk op onze donder zou geven
Mama, ik mis je.
If you wish to be a success in the world, promise everything, deliver nothing.
Nothing is more difficult, and therefore more precious, than to be able to decide.
Victory belongs to the most persevering
Nothing is more difficult, and therefore more precious, than to be able to decide.
Victory belongs to the most persevering
Misschien een kleine troost.....
Ze leeft voort in jou.
Af en toe zal je dingen doen, of zeggen die je moeder/vader altijd deden of zeiden.
Dan zal je weemoedig glimlachen, en denken "he ik lijk mijn moeder/ vader wel."
Ze leeft voort in jou.
Af en toe zal je dingen doen, of zeggen die je moeder/vader altijd deden of zeiden.
Dan zal je weemoedig glimlachen, en denken "he ik lijk mijn moeder/ vader wel."
wees als een zalm, zwem tegen de stroom in
quote:Op zondag 5 december 2010 12:05 schreef teamlead het volgende:
Nog maar een paar dagen en het is alweer een maand geleden dat het onmogelijke gebeurde.
Dat ene telefoontje, die rit naar het ziekenhuis met alle scenario's die door mijn hoofd gingen, het gezicht van pa toen hij het vreselijke nieuws vertelde, het gevoel alsof de grond onder mijn voeten wegviel. Het verdriet van iedereen die erbij was en van iedereen die via telefoon met ons meeleefde. Het onwerkelijke gevoel waarmee we 's avonds op de bank voor ons uit zaten te staren.
Mam, moeders, mama.. van het een op het andere moment was ze er gewoon niet meer.
We proberen weer "gewoon" de draad van ons leven op te pakken, ieder op onze eigen manier. Maar de leegte die ze achterlaat is levensgroot en zit tegelijkertijd in de meest kleine dingen. Een telefoontje dat niet komt als je het wel verwacht, een "ow, dat vindt mam misschien wel leuk" bij het maken van plannen, een "zullen we naar pa en ma gaan?", het overzetten van telefoonnummers in je nieuwe telefoon en dat ene mobiele nummer toch nog niet kunnen wissen....... op dat soort momenten komt de realiteit keihard binnen.
Beelden spoken door mijn hoofd, het verdriet komt en gaat. Er zijn zelfs dagen dat ik zo druk ben met mijn eigen leven dat ik nauwelijks stil sta bij wat er gebeurd is, om vervolgens weer stil en verdrietig op de bank te zitten. Vandaag is even zon dag waarop alles me aan haar herinnert en het weer even niet meevalt.
Duizenden keren heb ik de vraag gesteld waarop nooit een antwoord zal komen. "Waarom?. Waarom nu?" we zullen het nooit weten.
Het enige dat we weten is dat we geen keuze hebben en op de een of andere manier moeten leren om zonder haar verder te gaan. En dat gaan we ook wel leren, al is het maar omdat ze ons anders ongelofelijk op onze donder zou geven
Mama, ik mis je.
voor jou en je meisje, krijg een brok in mijn keel van je stukje. December zal ongetwijfeld een hele pittige maand worden, heel veel sterkte!
Ik lees nog dikwijls mee hier, want het doet deugd om te zien dat je niet de enige bent die het moeilijk heeft, of die iemand verloren is die zoveel betekend heeft. Ik gun het niemand om zo'n verlies te ervaren, maar het is wel geruststellend om te lezen dat anderen het ook zo moeilijk kunnen accepteren.
Ik wens jullie ontzettend veel sterkte, steun en alles wat je maar nodig hebt om deze dagen door te kunnen komen.
Ik heb het de afgelopen 2 weken weer ontzettend zwaar gehad, na een periode dat het eigenlijk allemaal wel goed ging. Maar het idee dat er straks alweer een jaar voorbij is, alweer een jaar dat hij niet meer heeft mogen meemaken, gaf me een loodzwaar gevoel. Zoveel dingen die ik met hem had willen delen, of tegen hem zeggen, een gevoel van onmacht dat al die tijd gewoon blijft knagen... Ik merk ook vaak dat de buurvrouw niet begrijpt waarom ik het zo moeilijk heb met het verlies van haar man. Bv wanneer ik zei dat ik de fles whisky van hem die ik van haar destijds gekregen heb, met niemand deelde en speciaal een andere fles was gaan kopen in de winkel voor wanneer iemand een glas whisky wilde drinken. Ze leek niet te snappen dat ik zoveel waarde aan die fles gaf. Soms heb ik ook 't idee dat ze zoveel verder staat in het verwerken dan mij, terwijl haar weg zoveel langer zou moeten zijn dan die van mij, maar misschien kan ze het ook heel goed verbergen.
Ik ben afgelopen weekend kerstinkopen gaan doen, pas verhuisd dus ik had nog geen kerstspullen. Ik zag ook zo'n klein kerstboompje staan van plastic, dat heb ik meegenomen, samen met een doosje van die kleine kerstballen en een kleine slinger erbij. Die ga ik deze week bij hem aan het graf zetten, dan kan hij toch ook wat delen in de feeststemming. Ik weet zeker dat hij dat leuk zou vinden, maar ik baal er ontzettend van dat ik die vreugde niet meer met hem kan delen.
Ik wens jullie ontzettend veel sterkte, steun en alles wat je maar nodig hebt om deze dagen door te kunnen komen.
Toen ik dat las voelde ik mezelf wat aangesproken. Ik zou ook vaker dit advies moeten opvolgen, want ik merk dat ik te veel stilsta bij het waarom, het is onfair, en alle dingen die we nog samen hadden kunnen beleven etc.quote:
...
Hij is dood, weg en komt niet meer terug. Maar denk je echt dat bij de dood alles ophoudt? Je hebt iets wat ze nooit meer van je af kunnen pakken en dat is de herinnering aan die lach al is die lach er zelf niet meer. De herinnering aan zijn advies en zijn troost, ook al staat die niet meer voor je.
Natuurlijk is het triest en moet je rouwen om het verlies, maar iemand die zijn dood waardig draagt heeft keihard gevochten voor het afscheid wat hij wou hebben. Dat soort mensen als jouw vader en mijn vader was er ook 1 van genoten van het leven en ik weet zeker dat jouw vader dankbaar was voor alles en daarom niet riep 'waarom ik' maar zich erbij neerlegde. Probeer in zijn voetstappen te treden. Niet te veel focussen op waar het eindigde, hoe het eindigde en wat je allemaal niet meer lijfelijk met elkaar kan delen maar focus op het leven en dat het jou en hem gegund is geweest zoveel mooie momenten samen te delen.
Je kunt je nog zo boos maken en je zo verdrietig voelen, niets gaat hem ooit nog bij je terugbrengen. Denk je, als vader zijnde, dat hij zou willen dat je in zak en as om zijn dood zit of dat hij ziet dat je de pijn net zo waardig kunt dragen als hij dat deed?
Natuurlijk moet je rouwen, uithuilen en je boosheid is gegrond. Maar rouw niet alleen, herinner ook, want uiteindelijk staat jouw vader dichterbij je als je herinnert dan als je boos bent.
Ik heb het de afgelopen 2 weken weer ontzettend zwaar gehad, na een periode dat het eigenlijk allemaal wel goed ging. Maar het idee dat er straks alweer een jaar voorbij is, alweer een jaar dat hij niet meer heeft mogen meemaken, gaf me een loodzwaar gevoel. Zoveel dingen die ik met hem had willen delen, of tegen hem zeggen, een gevoel van onmacht dat al die tijd gewoon blijft knagen... Ik merk ook vaak dat de buurvrouw niet begrijpt waarom ik het zo moeilijk heb met het verlies van haar man. Bv wanneer ik zei dat ik de fles whisky van hem die ik van haar destijds gekregen heb, met niemand deelde en speciaal een andere fles was gaan kopen in de winkel voor wanneer iemand een glas whisky wilde drinken. Ze leek niet te snappen dat ik zoveel waarde aan die fles gaf. Soms heb ik ook 't idee dat ze zoveel verder staat in het verwerken dan mij, terwijl haar weg zoveel langer zou moeten zijn dan die van mij, maar misschien kan ze het ook heel goed verbergen.
Ik ben afgelopen weekend kerstinkopen gaan doen, pas verhuisd dus ik had nog geen kerstspullen. Ik zag ook zo'n klein kerstboompje staan van plastic, dat heb ik meegenomen, samen met een doosje van die kleine kerstballen en een kleine slinger erbij. Die ga ik deze week bij hem aan het graf zetten, dan kan hij toch ook wat delen in de feeststemming. Ik weet zeker dat hij dat leuk zou vinden, maar ik baal er ontzettend van dat ik die vreugde niet meer met hem kan delen.
Jack,
Verwerken is voor iedereen anders. Sommige mensen kunnen het snel accepteren, terwijl andere daar meer moeite mee hebben en soms komt iemand er nooit meer overheen.
Wat jij aangeeft van die kerstboom zal ik bv nooit doen. Ik zal ook nooit een graf bezoeken. Een graf is voor mij niet de persoon in kwestie. Dat heeft geen enkele betekenis voor mij.
Terwijl anderen er juist heel veel kracht en steun uit kan halen.
Jij moet doen waar jij je goed bij voelt. En kijk niet hoe andere mensen het doen. Vergelijk je niet met je buurvrouw. Want ieder gaat met het verlies van een geliefde anders om.
Hoid wel altijd in gedachte dat wat je ook doet, de overledende zal je er nooit mee terug krikgen. Je afvragen hoe en waarom heeft ook geen zin. Gaat ook niks oplossen of terug brengen. Het houd jou alleen maar tegen om het te verwerken.
Sterkte met alles.
Verwerken is voor iedereen anders. Sommige mensen kunnen het snel accepteren, terwijl andere daar meer moeite mee hebben en soms komt iemand er nooit meer overheen.
Wat jij aangeeft van die kerstboom zal ik bv nooit doen. Ik zal ook nooit een graf bezoeken. Een graf is voor mij niet de persoon in kwestie. Dat heeft geen enkele betekenis voor mij.
Terwijl anderen er juist heel veel kracht en steun uit kan halen.
Jij moet doen waar jij je goed bij voelt. En kijk niet hoe andere mensen het doen. Vergelijk je niet met je buurvrouw. Want ieder gaat met het verlies van een geliefde anders om.
Hoid wel altijd in gedachte dat wat je ook doet, de overledende zal je er nooit mee terug krikgen. Je afvragen hoe en waarom heeft ook geen zin. Gaat ook niks oplossen of terug brengen. Het houd jou alleen maar tegen om het te verwerken.
Sterkte met alles.
Alle hoeren kunnen vertrekken, zolang de man nog z'n handen heeft om zelf te kunnen trekken.
Never underestimate the power of stupid people in a large group
Never underestimate the power of stupid people in a large group
De reden waarom ik wel dikwijls naar z'n graf ga (minstens 1x per week, soms 2x) is vooral omdat ik niet bij de buurvrouw terecht kan. Dat verwachtte ik in het begin wel, en dat heeft ook de nodige problemen tussen ons gegeven waardoor ik haar bijna een jaar niet meer heb gezien/gesproken. Ik heb ondertussen wel aanvaard dat ze daar niet op zit te wachten, ik denk dan maar omdat ze het zelf wel lastig genoeg zal hebben. Op zich heb ik ook niet zo heel veel met het graf, ook omdat hij begraven ligt op een plek waar ik hem nooit mee zal associeren, maar voor mij is het wel de enige plek waar ik naartoe kan en waar het me ook wordt toegestaan om m'n ding te doen. De buurvrouw komt zelden naar daar, maar ze heeft er geen problemen mee dat ik het daar onderhoud en zorg dat het er netjes uitziet, en dat waardeert ze ook wel, maar dan op haar manier. Die kerstboom is iets wat ik zelf ook leuk vind om te doen. Ik hielp hem vroeger al vaak met allerlei dingen die hij zelf niet meer kon, en dit is dan zo'n beetje mijn manier om toch nog iets voor hem te kunnen blijven doen, maar misschien toont het ook wel aan dat ik het niet kan loslaten en zou ik dat misschien beter wel doen.
Het graf van m'n vader bezoek ik ook nauwelijks (1x per jaar), omdat ik met hem verre van dezelfde band had als met m'n buurman, en omdat ik ook nog bijna 6 jaar heb thuisgewoond, dus altijd in de omgeving heb kunnen vertoeven waarin ik hem gekend heb. Zo'n omgeving heb ik niet om het verlies van m'n buurman een plaats te geven, dus wellicht dat het daarom allemaal wat moeilijker gaat.
Het graf van m'n vader bezoek ik ook nauwelijks (1x per jaar), omdat ik met hem verre van dezelfde band had als met m'n buurman, en omdat ik ook nog bijna 6 jaar heb thuisgewoond, dus altijd in de omgeving heb kunnen vertoeven waarin ik hem gekend heb. Zo'n omgeving heb ik niet om het verlies van m'n buurman een plaats te geven, dus wellicht dat het daarom allemaal wat moeilijker gaat.
Als jij je er goed bij voelt lekker blijven doen. Alnga je er dagelijks heen. Zo lang jij je er maar prettig bij voelt.
Maar probeer wel te verkomen dat je er te lang in blijft hangen. Jouw leven gaat ook door met of zonder hem. Hem in gedachte houden enzo is prima maar laat het niet je leven volledig beinvloeden.
Teminste dat is altijd mijn mening.
Maar probeer wel te verkomen dat je er te lang in blijft hangen. Jouw leven gaat ook door met of zonder hem. Hem in gedachte houden enzo is prima maar laat het niet je leven volledig beinvloeden.
Teminste dat is altijd mijn mening.
Alle hoeren kunnen vertrekken, zolang de man nog z'n handen heeft om zelf te kunnen trekken.
Never underestimate the power of stupid people in a large group
Never underestimate the power of stupid people in a large group
Dat was in het begin wel zo, maar nu minder. Ik denk dagelijks aan hem en ik moet er voorlopig niet aan denken dat ik hem niet meer zou kunnen bezoeken. Ik weet nog dat ik het eerste jaar lichtjes panikeerde toen ik las dat het kerkhof om 16u sloot in de winter, wist ik toen veel dat echt niemand de moeite doet om die poort om 16u op slot te gooien 
Nu heb ik enkel soms nog periodes dat het me niet afgaat, maar dat komt meestal door andere zaken die spelen en waar ik hem graag over gesproken had omdat ik weet dat hij me de raad zou geven die ik dan nodig heb, en dan mis ik hem des te meer.
Nu heb ik enkel soms nog periodes dat het me niet afgaat, maar dat komt meestal door andere zaken die spelen en waar ik hem graag over gesproken had omdat ik weet dat hij me de raad zou geven die ik dan nodig heb, en dan mis ik hem des te meer.
Ik herken dat wel Jack. Het is de reden waarom ik ook dit keer oud en nieuw in Parijs zal doorbrengen, het voelt niet goed op 1 januari ergens anders te zijn.
Volgende week een begrafenis van een collega.. De 2e in een jaar tijd van iemand in de 50 en dankzij die kloteziekte
Volgende week een begrafenis van een collega.. De 2e in een jaar tijd van iemand in de 50 en dankzij die kloteziekte
Zondag was dus een jaar terug dat hij zelfmoord pleegde. Ik had eerst gedacht dat ik het heel moeilijk zou hebben maar denk meer dat het het idee gewoon was.
Ik heb er ook meer rust in nu zijn steen er is , dat klinkt misschien vaag maar het is zo.
Denk wel dat ik hem niet echt vergeet, maar aan een kant lucht het op dat het 1e jaar voorbij is en dus het moeilijkste wel geweest is.
Ik heb er ook meer rust in nu zijn steen er is , dat klinkt misschien vaag maar het is zo.
Denk wel dat ik hem niet echt vergeet, maar aan een kant lucht het op dat het 1e jaar voorbij is en dus het moeilijkste wel geweest is.
Ik ga tussen kerst en nieuw naar Oostenrijk. Ik kan geen betere plek bedenken om oud op nieuw te vieren. Hij ging elk jaar daarheen, vroeger zomer en winter, de laatste jaren enkel in de zomer, dus als er een plek is die het best bij hem past is het wel Oostenrijk.quote:
Ik herken dat wel Jack. Het is de reden waarom ik ook dit keer oud en nieuw in Parijs zal doorbrengen, het voelt niet goed op 1 januari ergens anders te zijn.
Volgende week een begrafenis van een collega.. De 2e in een jaar tijd van iemand in de 50 en dankzij die kloteziekte
Het heeft enige moeite gekost om m'n vriendin te overtuigen om mee te gaan, maar het is uiteindelijk toch gelukt
Ik was ook opgelucht toen dat 1ste jaar voorbij was, omdat je dan de periode achter je laat waarin je alles de 1ste keer zonder die persoon moet doen. Op oudjaar middernacht had ik ook verwacht om een moeilijk moment door te moeten, maar dat was eigenlijk niet zo. Misschien omdat ik voor het feest even op het kerkhof was langsgeweest, of omdat ik er al zo ontzettend mee bezig was om me erop voor te bereiden dat het uiteindelijk best goed meeviel.quote:
Zondag was dus een jaar terug dat hij zelfmoord pleegde. Ik had eerst gedacht dat ik het heel moeilijk zou hebben maar denk meer dat het het idee gewoon was.
Ik heb er ook meer rust in nu zijn steen er is , dat klinkt misschien vaag maar het is zo.
Denk wel dat ik hem niet echt vergeet, maar aan een kant lucht het op dat het 1e jaar voorbij is en dus het moeilijkste wel geweest is.
Vandaag is hier ook het eerste jaar voorbij. Ik dacht pas nadat ik hier las, oja kerst enzo komt er aan. Maar dat is dan al de 2e keer zonder mijn moeder 
De tijd vliegt als een malle aan je voorbij...Ik kan er verder nu wel prima mee om gaan, denk vooral doordat ik er altijd over heb kunnen praten als ik dat wilde
De tijd vliegt als een malle aan je voorbij...Ik kan er verder nu wel prima mee om gaan, denk vooral doordat ik er altijd over heb kunnen praten als ik dat wilde
Ik kom er denk ik maar bij in dit topic. Ik heb alleen nog de op gelezen, maar ik moet het even van me afschrijven..
Vannacht om 04:06 ging mijn telefoon. Mijn oom. "Ik kom je halen, je moeder heeft een hartstilstand." Op de achtergrond hoor je mensen druk met elkaar in gesprek. Ambulancemedewerkers. Gesnik van mijn vader op de achtergrond. Er gaat zoveel door je hoofd, als je dat hoort. Mama. Wat is er gebeurd? Mama. Kom je nog terug? Mama. Laat me niet in de steek. Mama. Ik hou van jou.
Het half-uur daarna is eigenlijk als een roes gegaan. Hysterisch op bed blijven liggen totdat je tranen op zijn. Hij kwam me halen. Ik moet me aankleden. Mama. Hou vol. 35 minuten later stond mijn oom voor de deur. Met 140 over de snelweg terug naar huis. " Wat is er gebeurd?" vraag je aan je oom, maar ook hij weet niets. Mij halen, dat was het eerste wat hij deed.
Wat duurt die weg lang als je in twijfel zit. Mama, wees er nog, alsjeblieft, ik smeek het je. De snelweg af, de dorpswegen op. De dorpjes vliegen als een waas voorbij. Dan komt de bocht waarna je je straat ziet. Die is het ergst. Staan de ambulances er nog? Nee.
We stoppen. Mijn oom gaat eerst. Even poolshoogte nemen. Hij komt stilletjes weer naar buiten. Nee. Mama! Zonder mijn benen te voelen stap ik de voordeur door. Recht tegenover de voordeur is de opkamer, waar hun slaapkamer is. Daar ligt ze, de ogen gesloten, een handdoek onder haar kin, haar armen over haar heen gevouwen. Mama, asjeblieft, kom terug. Mama, je bent mijn mama. Wat moet ik zonder jou...
22-07-1957 -- 13-12-2010
Straks om 10:30 komt iemand die met mijn papa en mij alles gaat regelen. Maar dat duurt nog zo lang. Wat moet ik nu? Mama.
Vannacht om 04:06 ging mijn telefoon. Mijn oom. "Ik kom je halen, je moeder heeft een hartstilstand." Op de achtergrond hoor je mensen druk met elkaar in gesprek. Ambulancemedewerkers. Gesnik van mijn vader op de achtergrond. Er gaat zoveel door je hoofd, als je dat hoort. Mama. Wat is er gebeurd? Mama. Kom je nog terug? Mama. Laat me niet in de steek. Mama. Ik hou van jou.
Het half-uur daarna is eigenlijk als een roes gegaan. Hysterisch op bed blijven liggen totdat je tranen op zijn. Hij kwam me halen. Ik moet me aankleden. Mama. Hou vol. 35 minuten later stond mijn oom voor de deur. Met 140 over de snelweg terug naar huis. " Wat is er gebeurd?" vraag je aan je oom, maar ook hij weet niets. Mij halen, dat was het eerste wat hij deed.
Wat duurt die weg lang als je in twijfel zit. Mama, wees er nog, alsjeblieft, ik smeek het je. De snelweg af, de dorpswegen op. De dorpjes vliegen als een waas voorbij. Dan komt de bocht waarna je je straat ziet. Die is het ergst. Staan de ambulances er nog? Nee.
We stoppen. Mijn oom gaat eerst. Even poolshoogte nemen. Hij komt stilletjes weer naar buiten. Nee. Mama! Zonder mijn benen te voelen stap ik de voordeur door. Recht tegenover de voordeur is de opkamer, waar hun slaapkamer is. Daar ligt ze, de ogen gesloten, een handdoek onder haar kin, haar armen over haar heen gevouwen. Mama, asjeblieft, kom terug. Mama, je bent mijn mama. Wat moet ik zonder jou...
22-07-1957 -- 13-12-2010
Straks om 10:30 komt iemand die met mijn papa en mij alles gaat regelen. Maar dat duurt nog zo lang. Wat moet ik nu? Mama.
Ooow hitomi wat verschrikkelijk 
Ik krijg tranen in mijn ogen van jouw verhaal. Ik wens je heel veel sterkte bij het verlies van jouw liefste mama
Ik krijg tranen in mijn ogen van jouw verhaal. Ik wens je heel veel sterkte bij het verlies van jouw liefste mama
Dank jullie wel..
De beste vrienden van mijn ouders zijn rond een uur of half 10 hier aangekomen, zodra ze het hoorden zijn ze direct weggegaan.
Je krijgt zoveel op je dak opeens... en als de beste mevrouw van de uitvaartverzorging er is krijg je nog een extra klap van de realiteit wanneer je ineens door boeken met rouwkaarten en kisten aan het bladeren bent, kleding moet uitzoeken voor haar, foto's zodat ze haar kunnen verzorgen..
Mama. Hoe redden wij ons zonder jou?
De beste vrienden van mijn ouders zijn rond een uur of half 10 hier aangekomen, zodra ze het hoorden zijn ze direct weggegaan.
Je krijgt zoveel op je dak opeens... en als de beste mevrouw van de uitvaartverzorging er is krijg je nog een extra klap van de realiteit wanneer je ineens door boeken met rouwkaarten en kisten aan het bladeren bent, kleding moet uitzoeken voor haar, foto's zodat ze haar kunnen verzorgen..
Mama. Hoe redden wij ons zonder jou?
jeetje, zit hier met kippevel...
heel erg veel sterkte voor jou en de familie.
weet niet wat ik verder moet zeggen dus laat het hier bij
heel erg veel sterkte voor jou en de familie.
weet niet wat ik verder moet zeggen dus laat het hier bij
Wie een kuil graaft voor een ander is in ieder geval geen egoïst
Hitomi, tranen in mijn ogen bij het lezen van je verhaal. Heel veel sterkte de komende tijd... weet helaas al te goed welke pijn en vertwijfeling je op zo'n moment voelt.
* stil van
* stil van
If you wish to be a success in the world, promise everything, deliver nothing.
Nothing is more difficult, and therefore more precious, than to be able to decide.
Victory belongs to the most persevering
Nothing is more difficult, and therefore more precious, than to be able to decide.
Victory belongs to the most persevering
Hitomi.. héél veel sterkte... ik wíl me niet eens indenken hoe je je voelt, maar als ik er aan denk dat mij dit zou overkomen knijpt mijn keel zichzelf dicht en wil ik alleen maar huilen...
Neem alle tijd die je nodig hebt om er samen met je vader en familie een mooi en gedenkwaardig afscheid van te maken. Praat met elkaar als je dat wilt, en zwijg wanneer je wilt, 't is jouw verwerkingsproces...
héél veel sterkte... ik wíl me niet eens indenken hoe je je voelt, maar als ik er aan denk dat mij dit zou overkomen knijpt mijn keel zichzelf dicht en wil ik alleen maar huilen...Neem alle tijd die je nodig hebt om er samen met je vader en familie een mooi en gedenkwaardig afscheid van te maken. Praat met elkaar als je dat wilt, en zwijg wanneer je wilt, 't is jouw verwerkingsproces...
Ja doei.
Ah gos, arme jij, arme jullie. Enorm veel sterkte, Hitomi met dit grote verlies.quote:
22-07-1957 -- 13-12-2010
Straks om 10:30 komt iemand die met mijn papa en mij alles gaat regelen. Maar dat duurt nog zo lang. Wat moet ik nu? Mama.
Go hard or go home
Ik kende tip topic nog niet (gelukkig) maar moet er nu toch aan geloven...
Twee weken geleden is mijn vader geheel onverwachts, zo plotseling overleden.
Ik vond het heel erg raar...in eerste instantie raakte ik in paniek en was de dag dat ik het hoorde (we hoorden het een dag later, hij was in het buitenland) een beetje de weg kwijt (ik leek wel dement, vergat de stomste dingen en was heel warrig). Ik geloofde het niet..had hem immers nog helemaal niet gezien, en dat zou ook nog wel even duren vanuit het buitenland. Gelukkig ging het allemaal heel voorspoedig en was hij de 6e dag na zijn overlijden al terug in Nederland. We konden dus gelukkig nog afscheid van hem nemen.
Toen begon het rare (vind ik dan?), toen ik hem zag liggen, dood, deed het me zo weinig..zo weinig, dat ik me afvroeg of mijn reactie wel normaal was (iedereen stond te huilen en was van slag, maar ik stond heel normaal naast hem en raakte hem aan). Ik heb geen traan gelaten!
Het enige dat me echt aan het huilen maakte, waren de emoties van de andere mensen, en het weerzien van een broer van mijn opa (mijn opa is ook al overleden, ook op heel jonge leeftijd). Dat was de eerste (en de enigste) keer dat ik echt moest huilen....
Sinds mijn vader overleden is, heb ik het idee dat mijn emoties heel erg afgevlakt zijn. Alsof ik het allemaal niet meer zo voel, als voorheen. Angstige films op tv raken me niet meer....verdriet van een ander raakt me niet meer... en soms denk ik 'waarom voel ik nu niks?!' Laatst schrok ik ergens van, toen was ik blij..om even een 'schok' te voelen (alsof ik blij was dat ik toch nog 'emoties' in me had). Ik vind het zo raar..normaal ben ik altijd een heel gevoelig persoon!
Komt het iemand bekend voor, dat gevoel? Ik weet niet zo goed wat ik er mee moet en of het normaal is
De eerste dagen na de uitvaart heb ik trouwens wel last gehad van paniekaanvallen!! Zo onverwachts ineens het gevoel hebben dat je flauwvalt..echt heel naar...daar ben ik nu gelukkig wel vanaf!
[ Bericht 2% gewijzigd door Starr_003 op 13-12-2010 18:36:51 ]
Twee weken geleden is mijn vader geheel onverwachts, zo plotseling overleden.
Ik vond het heel erg raar...in eerste instantie raakte ik in paniek en was de dag dat ik het hoorde (we hoorden het een dag later, hij was in het buitenland) een beetje de weg kwijt (ik leek wel dement, vergat de stomste dingen en was heel warrig). Ik geloofde het niet..had hem immers nog helemaal niet gezien, en dat zou ook nog wel even duren vanuit het buitenland. Gelukkig ging het allemaal heel voorspoedig en was hij de 6e dag na zijn overlijden al terug in Nederland. We konden dus gelukkig nog afscheid van hem nemen.
Toen begon het rare (vind ik dan?), toen ik hem zag liggen, dood, deed het me zo weinig..zo weinig, dat ik me afvroeg of mijn reactie wel normaal was (iedereen stond te huilen en was van slag, maar ik stond heel normaal naast hem en raakte hem aan). Ik heb geen traan gelaten!
Het enige dat me echt aan het huilen maakte, waren de emoties van de andere mensen, en het weerzien van een broer van mijn opa (mijn opa is ook al overleden, ook op heel jonge leeftijd). Dat was de eerste (en de enigste) keer dat ik echt moest huilen....
Sinds mijn vader overleden is, heb ik het idee dat mijn emoties heel erg afgevlakt zijn. Alsof ik het allemaal niet meer zo voel, als voorheen. Angstige films op tv raken me niet meer....verdriet van een ander raakt me niet meer... en soms denk ik 'waarom voel ik nu niks?!' Laatst schrok ik ergens van, toen was ik blij..om even een 'schok' te voelen (alsof ik blij was dat ik toch nog 'emoties' in me had). Ik vind het zo raar..normaal ben ik altijd een heel gevoelig persoon!
Komt het iemand bekend voor, dat gevoel? Ik weet niet zo goed wat ik er mee moet en of het normaal is
De eerste dagen na de uitvaart heb ik trouwens wel last gehad van paniekaanvallen!! Zo onverwachts ineens het gevoel hebben dat je flauwvalt..echt heel naar...daar ben ik nu gelukkig wel vanaf!
[ Bericht 2% gewijzigd door Starr_003 op 13-12-2010 18:36:51 ]
Allereerst gecondoleerd!quote:
<knip> Sinds mijn vader overleden is, heb ik het idee dat mijn emoties heel erg afgevlakt zijn. Alsof ik het allemaal niet meer zo voel, als voorheen. Angstige films op tv raken me niet meer....verdriet van een ander raakt me niet meer... en soms denk ik 'waarom voel ik nu niks?!' Laatst schrok ik ergens van, toen was ik blij..om even een 'schok' te voelen (alsof ik blij was dat ik toch nog 'emoties' in me had). Ik vind het zo raar..normaal ben ik altijd een heel gevoelig persoon!
Komt het iemand bekend voor, dat gevoel? Ik weet niet zo goed wat ik er mee moet en of het normaal is
De eerste dagen na de uitvaart heb ik trouwens wel last gehad van paniekaanvallen!! Zo onverwachts ineens het gevoel hebben dat je flauwvalt..echt heel naar...daar ben ik nu gelukkig wel vanaf!
Dat "vlakke" gevoel herken ik wel. In de eerste week na het overlijden van mijn moeder heb ik meer gejankt dan in de rest van mijn leven bij elkaar geloof ik. Maar sinds we het crematorium uitgelopen zijn nog maar 2x: 1x toen een lied dat we op haar crematie draaiden onverwacht op de radio voorbij kwam en 1x toen ik het verhaal van Hitomi vandaag las.
De rest van de tijd, voel ik nauwelijks iets. Ik functioneer op automatische piloot.. en het verdriet van anderen om mama kan ik niet aan. En da's redelijk lastig, met een vader, zus, vrouw (in willekeurige volgorde) die hun verdriet hebben en waarvan ik eigenlijk vind dat ik ze zou moeten steunen. Alsof de hele wereld doordraait, en ik eigenlijk alleen maar toekijk. Ik ben wel verdrietig, en ik mis haar enorm.. maar tegelijkertijd glijd dat gevoel ook zo weer van me af... heel dubbel
Ik denk dat het een soort bescherming van jezelf is tegen de pijn en het verdriet die je anders voelt.
If you wish to be a success in the world, promise everything, deliver nothing.
Nothing is more difficult, and therefore more precious, than to be able to decide.
Victory belongs to the most persevering
Nothing is more difficult, and therefore more precious, than to be able to decide.
Victory belongs to the most persevering
Dankje!quote:
[..]
Allereerst gecondoleerd!
Dat "vlakke" gevoel herken ik wel. In de eerste week na het overlijden van mijn moeder heb ik meer gejankt dan in de rest van mijn leven bij elkaar geloof ik. Maar sinds we het crematorium uitgelopen zijn nog maar 2x: 1x toen een lied dat we op haar crematie draaiden onverwacht op de radio voorbij kwam en 1x toen ik het verhaal van Hitomi vandaag las.
De rest van de tijd, voel ik nauwelijks iets. Ik functioneer op automatische piloot.. en het verdriet van anderen om mama kan ik niet aan. En da's redelijk lastig, met een vader, zus, vrouw (in willekeurige volgorde) die hun verdriet hebben en waarvan ik eigenlijk vind dat ik ze zou moeten steunen. Alsof de hele wereld doordraait, en ik eigenlijk alleen maar toekijk. Ik ben wel verdrietig, en ik mis haar enorm.. maar tegelijkertijd glijd dat gevoel ook zo weer van me af... heel dubbel
Ik denk dat het een soort bescherming van jezelf is tegen de pijn en het verdriet die je anders voelt.
Hmm..ja dat zou best kunnen inderdaad..!
Maar het is wel een raar gevoel... dat mensen naar me toekomen en me heel 'geschokt' vragen hoe het gaat en ik dan bij mezelf denk 'eh, ja wel goed?!' ..ik moet me voor mijn gevoel haast verontschuldigen dat ik er niet bij ga huilen als ik het verhaal vertel!
Gelukkig zegt eigenlijk iedereen...dat ze dat niet gek vinden...(maar ik zelf blijf het wel vreemd vinden
)Misschien heeft het ermee te maken..dat er zo lang tussen de momenten zat, van dat ik het hoorde tot aan het moment dat ik hem zag..en het lijkt nog zo onrealistisch..
Ik had eigenlijk 'gehoopt' dat het zo definitief zou worden als ik hem dood zou zien..maar dat gebeurde dus niet..en nu nog steeds niet...
Zie ook mijn eerdere post: het zijn de idiootste momenten dat het wél binnenkomt, maar eigenlijk nooit als ik iemand vertel wat er is gebeurd of als iemand me vraagt hoe het gaat. Maar zo'n moment dat je een nieuwe telefoon hebt en het mobiele nummer toch maar weer in je geheugen zet, omdat wissen gewoon niet gaat.... Dan knalt het er in.... En bij mij is fat dan zo'n verdoofd zombiegevoel. Alsof het allemaal zo nutteloos is
If you wish to be a success in the world, promise everything, deliver nothing.
Nothing is more difficult, and therefore more precious, than to be able to decide.
Victory belongs to the most persevering
Nothing is more difficult, and therefore more precious, than to be able to decide.
Victory belongs to the most persevering
Het is de automatische piloot, een bescherming van je lichaam. Maar hij helpt het alleen maar uit te stellen, het echte verdriet komt vanzelf en vaak in de kleine dingen merk ik. Een passend nummer van Acda en de Munnik:quote:
Komt het iemand bekend voor, dat gevoel? Ik weet niet zo goed wat ik er mee moet en of het normaal is
Maar er is ook nog steeds hoop, want hoewel het gemis waarschijnlijk niet zal verdwijnen, wordt het wel steeds minder pijnlijk. Doe waar jij je goed bij voelt, niet omdat anderen het wellicht zouden verwachten
Hitomi, ook voor jou heel veel sterkte de komende tijd. Ik hoop dat je ondanks de roes toch wat dingen bewust mee kan maken, en ook je gevoel blijft volgen
Die automatische piloot, die ken ik goed ja. Toen mijn vader overleed (5 maanden na m'n moeder) was er eerst een heel erge paniek (want heel erg onverwachts enzo), maar daarna gewoon een soort rust, een 'het is nou eenmaal niet anders' gevoel. Schouders ophalen en doorgaan.
Inderdaad als bescherming want man man wat een ellende allemaal en wat moest er veel geregeld worden.
Je verdriet komt nog wel Starr_003, je bent echt niet gevoelloos nu Maar laat het dan gewoon over je heen komen en laat jezelf dat verdriet ook hebben. Ook al is het pas over maanden. Ik heb nog steeds huilbuien om m'n ouders, hoewel het allemaal 7 jaar geleden is gebeurd. Is soms wel lekker, gewoon even een potje janken
Inderdaad als bescherming want man man wat een ellende allemaal en wat moest er veel geregeld worden.
Je verdriet komt nog wel Starr_003, je bent echt niet gevoelloos nu
Maar laat het dan gewoon over je heen komen en laat jezelf dat verdriet ook hebben. Ook al is het pas over maanden. Ik heb nog steeds huilbuien om m'n ouders, hoewel het allemaal 7 jaar geleden is gebeurd. Is soms wel lekker, gewoon even een potje janken
Vanmorgen en vanmiddag had ik het heel erg moeilijk. Nu probeer ik me groot te houden want mijn papa heeft het heel erg zwaar.. de kamer opruimen, mijn moeders grote verzameling aan kerstwaxinelichthoudertjes aan het oppoetsen en plaatsen.. De lakens waar mama op lag toen ik afscheid nam in de was.. en vooral mijn papa extra veel knuffelen als hij even breekt..
En even, op een moment dat niemand kijkt, toch even de kraan aanzetten in mijn hoofd.. even terugtrekken. Even snel naar de badkamer, even mama's vest tegen mijn gezicht aan drukken want tsja, het ruikt wel naar mama..
Morgenochtend vroeg gaan ze kijken wat er nu voor heeft gezorgd dat mijn mama van ons is afgepakt.. want ik heb het risico dat ik hetzelfde lot heb, dankzij een erfelijke hartziekte, en ik enkele symptonen al toon van dat mijn moeder mijn leeftijd had...
Mama, ik mis je..
En even, op een moment dat niemand kijkt, toch even de kraan aanzetten in mijn hoofd.. even terugtrekken. Even snel naar de badkamer, even mama's vest tegen mijn gezicht aan drukken want tsja, het ruikt wel naar mama..
Morgenochtend vroeg gaan ze kijken wat er nu voor heeft gezorgd dat mijn mama van ons is afgepakt.. want ik heb het risico dat ik hetzelfde lot heb, dankzij een erfelijke hartziekte, en ik enkele symptonen al toon van dat mijn moeder mijn leeftijd had...
Mama, ik mis je..
Hitomi, ik weet dat ik niks tegen je kan zeggen waardoor ik je ook maar enigszins beter kan laten voelen, maar ik wil je heel heel heel veel sterkte wensen en eigenlijk een dikke knuffel geven. Ik ga nu een kaarsje aansteken voor je mamaquote:
Vanmorgen en vanmiddag had ik het heel erg moeilijk. Nu probeer ik me groot te houden want mijn papa heeft het heel erg zwaar.. de kamer opruimen, mijn moeders grote verzameling aan kerstwaxinelichthoudertjes aan het oppoetsen en plaatsen.. De lakens waar mama op lag toen ik afscheid nam in de was.. en vooral mijn papa extra veel knuffelen als hij even breekt..
En even, op een moment dat niemand kijkt, toch even de kraan aanzetten in mijn hoofd.. even terugtrekken. Even snel naar de badkamer, even mama's vest tegen mijn gezicht aan drukken want tsja, het ruikt wel naar mama..
Morgenochtend vroeg gaan ze kijken wat er nu voor heeft gezorgd dat mijn mama van ons is afgepakt.. want ik heb het risico dat ik hetzelfde lot heb, dankzij een erfelijke hartziekte, en ik enkele symptonen al toon van dat mijn moeder mijn leeftijd had...
Mama, ik mis je..
Dat vlakke qua emoties herken ik trouwens ook wel, ik heb het zelfs nu nog en het is alweer bijna 3 jaar geleden.
Ik denk zelf ook dat het gewoon een kwestie is geworden van zelfbescherming, dat je niet wilt dat negatieve dingen je weer meer gaan raken dan je wilt en dat je het ergens in je hoofd gewoon af doet als iets vervelends, maar "shit happens" om maar niet meegesleept te worden in die zaken.
Afgelopen jaar liepen de dingen echt dramatisch op persoonlijk vlak (ernstig ziek, relatieproblemen, geld tekort door die ziekte) en het leek voor de buitenwereld en mezelf gewoon alsof het me niet zoveel deed, ik wilde er geen energie aan verspillen, keek liever naar de positieve dingen die er nog waren en had gewoon geen behoefte aan nog meer problematiek op m'n bord.
Maar ook met andere dingen, vrienden die in de problemen zitten en ik kom gewoon niet veel verder dan een "Kut voor je", wat ik zelf dan weer irritant vind omdat ik vrienden natuurlijk gewoon wil kunnen helpen.
Maar het wil gewoon niet, ik kan me er niet toe zetten, ik merk dat ik de mensen om me heen met issue's gewoon links laat liggen, discussies ga ik uit de weg, ruzie's ontloop ik en ik wil alleen maar positieve en leuke dingen doen, misschien wel te geforceerd.
Ik zit er ook aan te denken om me weer aan te melden bij een psycholoog om het er daar over te hebben, want ik besef zelf ook wel dat het niet goed is om alles maar uit de weg te gaan dat mogelijk iets negatiefs voort brengt, maar ik ben ook weer zo eigenwijs dat als de eerste gesprekken niet lopen zoals ik verwacht/hoop of wens, dat ik het dan weer afkap.
Naar buiten toe merken de mensen om me heen niet zo erg dat ik veranderd ben, voor hun ben ik nog steeds de grappenmaker en gangmaker en lijk ik altijd maar vrolijk en opgewekt, maar daarachter zit zoveel meer dat ik liever niet deel.
Don't worry, be happy. Alleen dan iets te geforceerd zeg maar en de zorgen komen pas als ik weer alleen ben en tijd heb om na te denken.
Ik denk zelf ook dat het gewoon een kwestie is geworden van zelfbescherming, dat je niet wilt dat negatieve dingen je weer meer gaan raken dan je wilt en dat je het ergens in je hoofd gewoon af doet als iets vervelends, maar "shit happens" om maar niet meegesleept te worden in die zaken.
Afgelopen jaar liepen de dingen echt dramatisch op persoonlijk vlak (ernstig ziek, relatieproblemen, geld tekort door die ziekte) en het leek voor de buitenwereld en mezelf gewoon alsof het me niet zoveel deed, ik wilde er geen energie aan verspillen, keek liever naar de positieve dingen die er nog waren en had gewoon geen behoefte aan nog meer problematiek op m'n bord.
Maar ook met andere dingen, vrienden die in de problemen zitten en ik kom gewoon niet veel verder dan een "Kut voor je", wat ik zelf dan weer irritant vind omdat ik vrienden natuurlijk gewoon wil kunnen helpen.
Maar het wil gewoon niet, ik kan me er niet toe zetten, ik merk dat ik de mensen om me heen met issue's gewoon links laat liggen, discussies ga ik uit de weg, ruzie's ontloop ik en ik wil alleen maar positieve en leuke dingen doen, misschien wel te geforceerd.
Ik zit er ook aan te denken om me weer aan te melden bij een psycholoog om het er daar over te hebben, want ik besef zelf ook wel dat het niet goed is om alles maar uit de weg te gaan dat mogelijk iets negatiefs voort brengt, maar ik ben ook weer zo eigenwijs dat als de eerste gesprekken niet lopen zoals ik verwacht/hoop of wens, dat ik het dan weer afkap.
Naar buiten toe merken de mensen om me heen niet zo erg dat ik veranderd ben, voor hun ben ik nog steeds de grappenmaker en gangmaker en lijk ik altijd maar vrolijk en opgewekt, maar daarachter zit zoveel meer dat ik liever niet deel.
Don't worry, be happy. Alleen dan iets te geforceerd zeg maar en de zorgen komen pas als ik weer alleen ben en tijd heb om na te denken.
Heel beroerd. Het is zo moeilijk, je moet zoveel regelen. Maar de mensen die alles met ons regelen zijn zo lief, zo persoonlijk, zo geduldig. Ze laten je wel duidelijk de deadlines weten wanneer bijvoorbeeld kaarten verstuurd moeten zijn, bloemen geregeld moeten zijn, noem het op, maar ze zeggen ook, het hoeft niet vandaag, dat kan morgen ook nog.
Gisteren voor het eerst mama gezien. Alleen haar haar was nog niet goed. Meteen werd er een kammetje tevoorschijn getoverd door de eigenaresse van de uitvaartverzorging en werd alles precies zo gekamd dat het weer precies mama was. Dat moment was zo moeilijk. De kist maakt het zo confronterend.. daarvoor denk je nog "ze is even naar een wedstrijd, ze komt zo weer terug."
Papa heeft het ook heel moeilijk. Gisteren tijdens het opvouwen van de was, dan staat hij haar hemdjes en haar shirts op te vouwen en dan denkt hij, waarom doe ik dit, ze pakt het toch nooit meer. En dan schiet hij weer vol. Normaal tovert hij zo mooie teksten tevoorschijn voor dit soort momenten, maar voor zijn maatje blijft hij leeg.
Vanavond gaan we nog even naar mama. Ik zou gisteren een sigaretje voor haar meenemen, maar die ben ik vergeten. Ik heb haar beloofd dat ik hem vandaag mee zou brengen voor haar.
Ik ga een ketting laten maken met ruimte voor wat as, zodat ik mama altijd bij me kan dragen.
Gisteren voor het eerst mama gezien. Alleen haar haar was nog niet goed. Meteen werd er een kammetje tevoorschijn getoverd door de eigenaresse van de uitvaartverzorging en werd alles precies zo gekamd dat het weer precies mama was. Dat moment was zo moeilijk. De kist maakt het zo confronterend.. daarvoor denk je nog "ze is even naar een wedstrijd, ze komt zo weer terug."
Papa heeft het ook heel moeilijk. Gisteren tijdens het opvouwen van de was, dan staat hij haar hemdjes en haar shirts op te vouwen en dan denkt hij, waarom doe ik dit, ze pakt het toch nooit meer. En dan schiet hij weer vol. Normaal tovert hij zo mooie teksten tevoorschijn voor dit soort momenten, maar voor zijn maatje blijft hij leeg.
Vanavond gaan we nog even naar mama. Ik zou gisteren een sigaretje voor haar meenemen, maar die ben ik vergeten. Ik heb haar beloofd dat ik hem vandaag mee zou brengen voor haar.
Ik ga een ketting laten maken met ruimte voor wat as, zodat ik mama altijd bij me kan dragen.
Logisch dat het beroerd gaat, ik moet er echt niet aan denken om mee te maken. Bij het idee alleen al word ik hartstikke verdrietig, en jij ondergaat het gewoon. Bah, ik vind het echt verschrikkelijk voor je. Heel veel sterkte gewenst.
Zijn ze er trouwens al achter waaraan je moeder nou precies is overleden?
Je kan wel erg mooi schrijven Hitomi!
Zijn ze er trouwens al achter waaraan je moeder nou precies is overleden?
Je kan wel erg mooi schrijven Hitomi!
quote:
Vanavond gaan we nog even naar mama. Ik zou gisteren een sigaretje voor haar meenemen, maar die ben ik vergeten. Ik heb haar beloofd dat ik hem vandaag mee zou brengen voor haar.
Grappig We hebben mijn moeder ook nog een pakje sigaretten meegegeven Wordt ze begraven of gecremeerd? De dienst zal wel vandaag of morgen zijn (geweest) gok ik zo, heb niet ver terug gelezen. Veel sterkte.
Ik lees de laatste tijd niet veel mee hier.. Even een dikke knuffel voor iedereen..
Hitomi heel herkenbaar om iets mee te willen geven. Ik heb een briefje in de kist mee gegeven met daarop de namen van onze dochter zouden we die ooit gaan krijgen (mijn schoonmoeder wilde zo graag oma worden en wij waren daar ook mee bezig)
Een kettinkje met as is een mooi idee. Manlief wil dat ook. Vooral omdat het de wens van (schoon)mama was om uitgestrooid te worden. Zowel mijn man, als schoonzus en haar zoon willen een ketting. Voor (schoon)pap hoeft dat niet zo.
Ik merk wel dat ik de laatste dagen erg down ben, mis haar ontzettend, de feestdagen komen eraan en ze was 1e kerstdag jarig, dat zijn dagen waar ik wel tegenop zie. Als mensen vragen en hoe gaat het, dan krijgen ze gewoon te horen goed, terwijl als ik heel eerlijk ben het eigelijk toch niet zo goed gaat. Ze was niet mijn moeder, maar zo voelde het wel. Ik ben gewoon heel blij als deze maand voorbij is.
Hitomi heel herkenbaar om iets mee te willen geven. Ik heb een briefje in de kist mee gegeven met daarop de namen van onze dochter zouden we die ooit gaan krijgen (mijn schoonmoeder wilde zo graag oma worden en wij waren daar ook mee bezig)
Een kettinkje met as is een mooi idee. Manlief wil dat ook. Vooral omdat het de wens van (schoon)mama was om uitgestrooid te worden. Zowel mijn man, als schoonzus en haar zoon willen een ketting. Voor (schoon)pap hoeft dat niet zo.
Ik merk wel dat ik de laatste dagen erg down ben, mis haar ontzettend, de feestdagen komen eraan en ze was 1e kerstdag jarig, dat zijn dagen waar ik wel tegenop zie. Als mensen vragen en hoe gaat het, dan krijgen ze gewoon te horen goed, terwijl als ik heel eerlijk ben het eigelijk toch niet zo goed gaat. Ze was niet mijn moeder, maar zo voelde het wel. Ik ben gewoon heel blij als deze maand voorbij is.
Be happy with the little things in life
Een pakje shag en een aansteker in haar favoriete handtasquote:
[..]
You can't start a fire without a spark...
♥ Isa ♥ | In vuur en vlam
A dirty mind is a joy forever!
♥ Isa ♥ | In vuur en vlam
A dirty mind is a joy forever!
Ze hebben obductie (of zoiets) gedaan, maar we hebben de resultaten nog niet. Ze zijn er wel al, maar ze gaan nu naar een cardioloog die met erfelijkheidsonderzoek bezig is, ook binnen mijn familie. Die gaat de resultaten onderzoeken en gaat ons dan precies vertellen wat er is gebeurd.quote:
Logisch dat het beroerd gaat, ik moet er echt niet aan denken om mee te maken. Bij het idee alleen al word ik hartstikke verdrietig, en jij ondergaat het gewoon. Bah, ik vind het echt verschrikkelijk voor je. Heel veel sterkte gewenst.
Zijn ze er trouwens al achter waaraan je moeder nou precies is overleden?
Je kan wel erg mooi schrijven Hitomi!
De dienst is morgen. Ze wordt gecremeerd.quote:
[..]
"Zullen we december voortaan overslaan?" was een vraag van mijn oom. Dit omdat mijn oma op eerste kerstdag is overleden, mijn tante een paar dagen voor kerst en mijn moeder nu dus twee weken voor kerst. Dus het is een erg vervelende maand voor die kant van de familie zeg maar. De enige uitzondering op deze 'regel' is mijn opa geweest, die mid-zomer is overleden.quote:
Ik lees de laatste tijd niet veel mee hier.. Even een dikke knuffel voor iedereen..
Hitomi heel herkenbaar om iets mee te willen geven. Ik heb een briefje in de kist mee gegeven met daarop de namen van onze dochter zouden we die ooit gaan krijgen (mijn schoonmoeder wilde zo graag oma worden en wij waren daar ook mee bezig)
Een kettinkje met as is een mooi idee. Manlief wil dat ook. Vooral omdat het de wens van (schoon)mama was om uitgestrooid te worden. Zowel mijn man, als schoonzus en haar zoon willen een ketting. Voor (schoon)pap hoeft dat niet zo.
Ik merk wel dat ik de laatste dagen erg down ben, mis haar ontzettend, de feestdagen komen eraan en ze was 1e kerstdag jarig, dat zijn dagen waar ik wel tegenop zie. Als mensen vragen en hoe gaat het, dan krijgen ze gewoon te horen goed, terwijl als ik heel eerlijk ben het eigelijk toch niet zo goed gaat. Ze was niet mijn moeder, maar zo voelde het wel. Ik ben gewoon heel blij als deze maand voorbij is.
Ik hou het bij één symbolische sigaret met haar handen eroverheen gevouwen. Als ik haar handtas mee zou geven met een aansteker zou ik een bijl in mijn nek krijgen, want ze was vreselijk zuinig op haar spulletjes en die tas was net nieuw. Ik wil hem sowieso ook zelf bij me houden, zeg maar.quote:
[..]
Een pakje shag en een aansteker in haar favoriete handtas
Ik heb haar net een paar uur geleden nog even gezien. Mijn neefje is vandaag pas op de hoogte gesteld door zijn vader, dus die wilde ook nog even kijken. Alle bloemen waren ondertussen gebracht, haar wisselbeker van het sjoelen stond er en eerder vandaag hadden we twee sjoelbakken meegebracht. Ze is nu dus omringd door alles waar ze in het leven plezier aan had.
* Ze was top 3 van Nederland met wedstrijdsjoelen. Uitgedrukt door de sjoelbakken.
* Ze hield ervan om in de tuin te zitten, dat was haar alles. Uitgedrukt door de bloemen.
* Ze kon zo genieten van een sigaretje. Uitgedrukt door de symbolische sigaret. Haar favo merk
Wat ik zo mooi vind is dat mama niet een lijkbleke kleur heeft.. en ze had van haarzelf al een rood gevlekt gezicht en dat is dinsdag of woensdag weer teruggekomen. Ze hebben alleen haar nagels gelakt met een lakje dat ik haar een jaar geleden ongeveer heb gegeven, omdat die begonnen te verkleuren.
Ik ga nu slapen.. morgen een drukke dag. Ik vind het zo vervelend dat ik in principe goed slaap, maar er geen energie van krijg.
Herkenbaar Hitomi, ik moest er toevallig eerder op de dag aan denken... Hoe goed ik sliep, de eerste weken na vriendliefs dood maar hoe weinig het me opleverde. Doodmoe stond ik op, al had ik 10 uren geslapen.. (overigens sla ik december dus echt over, sedert 2 jaar al.. het voelt goed)
Heel veel sterkte morgen..
Heel veel sterkte morgen..
Heel veel sterkte vandaag Hitomi! Het is ongelofelijk zwaar om afscheid te moeten nemen, maar als ik het zo lees maken jullie er een heel mooi, waardig afscheid van. Dat geeft, hoe gek het ook klinkt, rust en kracht.
If you wish to be a success in the world, promise everything, deliver nothing.
Nothing is more difficult, and therefore more precious, than to be able to decide.
Victory belongs to the most persevering
Nothing is more difficult, and therefore more precious, than to be able to decide.
Victory belongs to the most persevering
Veel sterkte Hitomi! Je maakt er een mooi en passend afscheid van als ik het zo lees. Ik moest ook even lachen toen ik las dat je een bijl in je nek zou krijgen met die handtas, leuk dat je het zo kan verwoorden
Ik heb vorig jaar december ook overgeslagen, niks gedaan met kerst, enkel met oud/nieuw gevierd met vrienden, maar dat is ver weg van de omgeving waarin ik het zo moeilijk heb. Heb toen ook geen kaartjes uit mezelf verstuurd, enkel teruggestuurd naar de mensen die er een naar mij stuurden (puur uit beleefdheid dan), omdat er voor mij gewoonweg niks te vieren/wensen viel.
Dit jaar heb ik getwijfeld, heb een semi-nieuwe start genomen, maar ik had het er toch wel moeilijk mee om weer mee te gaan in de feestelijkheden. Kerst doe ik dit jaar bij m'n vriendin, dus das ook weer een andere wereld, en de week nadien tot na nieuwjaar zit ik in Oostenrijk wat dan weer heel typerend was voor hem. Ik had ook het standpunt ingenomen, ofwel in Oostenrijk doordoen, ofwel deed ik helemaal niks met oudjaar en zou ik gaan werken tussen kerst en nieuw. Ben wel blij dat het Oostenrijk is geworden
Ik heb vorig jaar december ook overgeslagen, niks gedaan met kerst, enkel met oud/nieuw gevierd met vrienden, maar dat is ver weg van de omgeving waarin ik het zo moeilijk heb. Heb toen ook geen kaartjes uit mezelf verstuurd, enkel teruggestuurd naar de mensen die er een naar mij stuurden (puur uit beleefdheid dan), omdat er voor mij gewoonweg niks te vieren/wensen viel.
Dit jaar heb ik getwijfeld, heb een semi-nieuwe start genomen, maar ik had het er toch wel moeilijk mee om weer mee te gaan in de feestelijkheden. Kerst doe ik dit jaar bij m'n vriendin, dus das ook weer een andere wereld, en de week nadien tot na nieuwjaar zit ik in Oostenrijk wat dan weer heel typerend was voor hem. Ik had ook het standpunt ingenomen, ofwel in Oostenrijk doordoen, ofwel deed ik helemaal niks met oudjaar en zou ik gaan werken tussen kerst en nieuw. Ben wel blij dat het Oostenrijk is geworden
Ik wil bijdeze iedereen veel sterkte wensen die iemand hebben verloren met de feestdagen die komen gaan.
Zoals hier boven Jack al aangaf, zal er bij sommigen weinig aan kerst gedaan worden.
Ik ben anderhalf jaar terug ook mijn moeder helaas, dan leverd met kerst altijd extra veel herinneringen op.
Kerst vier ik dan ook dit jaar niet echt (zoals vorig jaar) en ik heb ero ok helemaal geen zin in en zie er ook niet naar uit.
Hitomi, ik hoop dat je crematie van je moeder goed is gelopen en dat je er een goed gevoel bij hebt gekregen dat je het waardig hebt kunnen afsluiten. Veel sterkte deze dagen.
Zoals hier boven Jack al aangaf, zal er bij sommigen weinig aan kerst gedaan worden.
Ik ben anderhalf jaar terug ook mijn moeder helaas, dan leverd met kerst altijd extra veel herinneringen op.
Kerst vier ik dan ook dit jaar niet echt (zoals vorig jaar) en ik heb ero ok helemaal geen zin in en zie er ook niet naar uit.
Hitomi, ik hoop dat je crematie van je moeder goed is gelopen en dat je er een goed gevoel bij hebt gekregen dat je het waardig hebt kunnen afsluiten. Veel sterkte deze dagen.
A man's got to do what a man's got to do
De crematie is goed verlopen. Ondanks het feit dat 2/3e van de mensen had afgezegd omdat ze gestrand waren in de buurt van Lelystad zat de zaal alsnog propvol.
Ik heb zelf nog een stukje gezegd, wat heel moeilijk was, maar ik kon me vermannen. Het is toch mijn moeder en ze verdient het dat ik wat over haar heb gezegd.
Ik mis haar ontzettend, maar ze is voor altijd bij me.
Ik heb zelf nog een stukje gezegd, wat heel moeilijk was, maar ik kon me vermannen. Het is toch mijn moeder en ze verdient het dat ik wat over haar heb gezegd.
Ik mis haar ontzettend, maar ze is voor altijd bij me.
heel veel sterkte de komende tijd. Hou dat stukje van ze is bij je erin want dat helpt zo goed bij de verwerking.
Ik had het laatst met een vriend erover en die vroeg of ik in het hiernamaals geloofde en ik antwoordde niet op de bijbelse manier maar ik denk wel dat er een andere wereld is waar degene die er niet meer zijn waken over hun nabestaanden.
Hij niet en ergens vind ik dat jammer voor hem , want het is gewoon mooi idee dat degenen die er niet meer toch ook zie je ze niet meer wel degelijk bij je zijn. Het is gewoon een troostende gedachte.
Voor mij merk ik nu het jaar over is , en zijn steen er is veel meer vrede mee heb. Er zit meer rust in en dat had ik eerst niet.
Wel moet ik zeggen dat ik hopelijk in mijn omgeving geen zelfmoord meer meemaak, want ik had nooit gedacht dat een verwerking redelijk heftig is.
Ik had het laatst met een vriend erover en die vroeg of ik in het hiernamaals geloofde en ik antwoordde niet op de bijbelse manier maar ik denk wel dat er een andere wereld is waar degene die er niet meer zijn waken over hun nabestaanden.
Hij niet en ergens vind ik dat jammer voor hem , want het is gewoon mooi idee dat degenen die er niet meer toch ook zie je ze niet meer wel degelijk bij je zijn. Het is gewoon een troostende gedachte.
Voor mij merk ik nu het jaar over is , en zijn steen er is veel meer vrede mee heb. Er zit meer rust in en dat had ik eerst niet.
Wel moet ik zeggen dat ik hopelijk in mijn omgeving geen zelfmoord meer meemaak, want ik had nooit gedacht dat een verwerking redelijk heftig is.
Zo denk je dat je er al prima mee om kan gaan en zo rollen de tranen weer over je wangen. Ik pak net iets uit een doos die ik vorige week van mijn tante kreeg, en tot mijn verbazing zat er nog een gesloten envelop in met mijn naam erop. Een laatste kaartje van mijn moeder...
Ik denk dat bij een rouwproces toch altijd wel momenten blijven waar je een traantje wegpinkt , gewoon omdat er toch altijd wel momenten blijven dat je ze mist.
Het hoeven niet de droevige momenten te zijn maar ook de leuke dat je toch even denkt goh wat had ik graag diegene erbij gehad.
Je waardeert degene die er nog zijn soms meer om , dat vind ik ook het hele rare van rouwen.
Het is een heel raar ingewikkeld proces, waar sommige een tijd op willen prikken maar dat kan gewoon niet altijd.
Ook al zijn ze er niet meer die mensen blijven toch een plekje in je hart houden ook al ga je verder.
Het hoeven niet de droevige momenten te zijn maar ook de leuke dat je toch even denkt goh wat had ik graag diegene erbij gehad.
Je waardeert degene die er nog zijn soms meer om , dat vind ik ook het hele rare van rouwen.
Het is een heel raar ingewikkeld proces, waar sommige een tijd op willen prikken maar dat kan gewoon niet altijd.
Ook al zijn ze er niet meer die mensen blijven toch een plekje in je hart houden ook al ga je verder.
Ik heb vandaag geprobeerd mijn stukje op de crematie terug te luisteren (we hebben de hele ceremonie op CD), omdat ik wilde weten of ik wel verstaanbaar was doordat ik huilend sprak zegmaar.
Ik heb de eerste alinea nog niet eens beluisterd. De tranen schoten mijn ogen weer in.
Ben nu net ook thuisgekomen. Vind het zo vervelend dat mijn vader nu alleen thuis is. Hij is nooit alleen geweest zeg maar.
Hij draait het ochtendprogramma bij de radiozender van het dorp en omgeving. Morgenochtend begint hij weer en dan gaat hij alleen maar platen draaien die mijn moeder mooi vond. Ik heb mijn wekker dus ook al op 6:45 staan om mee te luisteren.
Ik heb de eerste alinea nog niet eens beluisterd. De tranen schoten mijn ogen weer in.
Ben nu net ook thuisgekomen. Vind het zo vervelend dat mijn vader nu alleen thuis is. Hij is nooit alleen geweest zeg maar.
Hij draait het ochtendprogramma bij de radiozender van het dorp en omgeving. Morgenochtend begint hij weer en dan gaat hij alleen maar platen draaien die mijn moeder mooi vond. Ik heb mijn wekker dus ook al op 6:45 staan om mee te luisteren.
Wat een ontzettend mooi eerbetoon aan je moeder Hitomi. Ik heb echt tranen in mn ogen bij alle verhalen hier. Heel veel sterkte voor iedereenquote:
Ik heb vandaag geprobeerd mijn stukje op de crematie terug te luisteren (we hebben de hele ceremonie op CD), omdat ik wilde weten of ik wel verstaanbaar was doordat ik huilend sprak zegmaar.
Ik heb de eerste alinea nog niet eens beluisterd. De tranen schoten mijn ogen weer in.
Ben nu net ook thuisgekomen. Vind het zo vervelend dat mijn vader nu alleen thuis is. Hij is nooit alleen geweest zeg maar.
Hij draait het ochtendprogramma bij de radiozender van het dorp en omgeving. Morgenochtend begint hij weer en dan gaat hij alleen maar platen draaien die mijn moeder mooi vond. Ik heb mijn wekker dus ook al op 6:45 staan om mee te luisteren.
♥ scars make us who we are ♥
Veel sterkte gewenst Starr_003 en Hitomi. Dat plotselinge, verschrikkelijk.
Het is morgen precies 2 maanden geleden dat mijn moeder is overleden. Ze hield ontzettend van Kerst. Ze maakte de prachtigste kerststukken voor iedereen, daar was ze zo goed in! Ik ben afgelopen weekend verhuisd om samen te gaan wonen met m'n vriend. Kwam ik tijdens het inpakken nog een compleet kerststukje van haar tegen!! De hulst en dennengroen prachtig gedroogd. Er zat een mooie roos in, alles klopte nog! Die gaat dit jaar op tafel... en die wil ik vanaf nu met Kerst ook altijd hebben staan de komende jaren. Een laatste stukje Kerst van mama.
Bij mijn vader thuis is het zo gek nu. Mijn ouders hadden altijd van alles versierd in huis (geen kermis ofzo, maar juist erg stijlvol). En nu is er niets. M'n moeder voelde blijkbaar al aan afgelopen zomer dat ze de Kerst niet zou halen... ze zei dat ze dit jaar het huis niet ging versieren.
Nu woon ik samen, ben bij m'n vriend gaan wonen in Groningen... m'n moeder gaat dit allemaal niet zien. Ze is gelukkig nog wel een keertje in het huis van m'n vriend geweest, toen het nog helemaal van hem alleen was, dus ze wist wel waar ik ging wonen en had een erg goed gevoel bij het huisje en de omgeving.
Even over dat afgevlakte gevoel dat werd genoemd, dat herken ik wel. Toen ik mijn moeder voor het eerst weer zag (in de kist) toen ze vanuit het ziekenhuis naar de aula werd gebracht... de mensen eromheen huilen... en ik stond erbij met droge ogen met mijn hand over de hare. Ze was er niet meer, dat was zo duidelijk, dit was enkel het omhulsel, de schil. Ma is ergens anders. Dat gevoel had ik zo sterk. Ik ben niet religieus, maar ik heb een apart gevoel over datgeen wat ze de ziel noemen... volgens mij gebeurt daar nog iets mee. Of dat is dan weer mijn overlevingsmechanisme, waar ik troost uit haal. Hoe dan ook... ik vertelde m'n vriend over dat afgevlakte gevoel van me, dat ik niet kon huilen... toen zei hij dat de mate van verdriet die iemand voelt niet uit te drukken is in zout water. Iedereen gaat er op z'n eigen manier mee om.
Sterkte aan iedereen die een dierbare moet missen.
Het is morgen precies 2 maanden geleden dat mijn moeder is overleden. Ze hield ontzettend van Kerst. Ze maakte de prachtigste kerststukken voor iedereen, daar was ze zo goed in! Ik ben afgelopen weekend verhuisd om samen te gaan wonen met m'n vriend. Kwam ik tijdens het inpakken nog een compleet kerststukje van haar tegen!! De hulst en dennengroen prachtig gedroogd. Er zat een mooie roos in, alles klopte nog! Die gaat dit jaar op tafel... en die wil ik vanaf nu met Kerst ook altijd hebben staan de komende jaren. Een laatste stukje Kerst van mama.
Bij mijn vader thuis is het zo gek nu. Mijn ouders hadden altijd van alles versierd in huis (geen kermis ofzo, maar juist erg stijlvol). En nu is er niets. M'n moeder voelde blijkbaar al aan afgelopen zomer dat ze de Kerst niet zou halen... ze zei dat ze dit jaar het huis niet ging versieren.
Nu woon ik samen, ben bij m'n vriend gaan wonen in Groningen... m'n moeder gaat dit allemaal niet zien. Ze is gelukkig nog wel een keertje in het huis van m'n vriend geweest, toen het nog helemaal van hem alleen was, dus ze wist wel waar ik ging wonen en had een erg goed gevoel bij het huisje en de omgeving.
Even over dat afgevlakte gevoel dat werd genoemd, dat herken ik wel. Toen ik mijn moeder voor het eerst weer zag (in de kist) toen ze vanuit het ziekenhuis naar de aula werd gebracht... de mensen eromheen huilen... en ik stond erbij met droge ogen met mijn hand over de hare. Ze was er niet meer, dat was zo duidelijk, dit was enkel het omhulsel, de schil. Ma is ergens anders. Dat gevoel had ik zo sterk. Ik ben niet religieus, maar ik heb een apart gevoel over datgeen wat ze de ziel noemen... volgens mij gebeurt daar nog iets mee. Of dat is dan weer mijn overlevingsmechanisme, waar ik troost uit haal. Hoe dan ook... ik vertelde m'n vriend over dat afgevlakte gevoel van me, dat ik niet kon huilen... toen zei hij dat de mate van verdriet die iemand voelt niet uit te drukken is in zout water. Iedereen gaat er op z'n eigen manier mee om.
Sterkte aan iedereen die een dierbare moet missen.
Dat is ook wel even slikken, maar lijkt me erg mooi om een kaartje te krijgen van je moeder, terwijl ze er niet meer is.quote:
Zo denk je dat je er al prima mee om kan gaan en zo rollen de tranen weer over je wangen. Ik pak net iets uit een doos die ik vorige week van mijn tante kreeg, en tot mijn verbazing zat er nog een gesloten envelop in met mijn naam erop. Een laatste kaartje van mijn moeder...
Hitomi en Josie, veel sterkte gewenst...!!
Fijn dat je moeder er nog zo goed uit zag Hitomi...mijn vader zag er helaas niet zo best meer uit Hij was helemaal blauw (op de dag van de uitvaart hebben we de kist pas definitief gesloten -al was die bij de condoleance gesloten) en de laatste keer dat ik hem zag waren zijn oren al zwart..ook had ie een hele grote jaap in zijn schedel van de obductie (zo'n raar idee dat ze mijn vader hebben opengesneden!)..je hebt er als buitenstaander ook niets over te zeggen als iemand in het buitenland komt te overlijden..die wordt gewoon opengeritst! (als de doodsoorzaak niet duidelijk is dan..). En helaas..hebben we niets te horen gekregen over de uitkomst. Iets waar ik zelf wel behoorlijk van baal, te meer omdat mijn opa ook zeer vroeg en heel plotseling is overleden. 'Helaas' lijk ik behoorlijk op mijn vaders kant (uiterlijk en gedragskenmerken) dus ik hoop niet dat er iets erfelijks speelt.
Wat ook vreemd is, is dat mijn vader een aantal jaren geleden tegen mij vertelde dat hij wist dat ie niet oud zou worden (hij noemde letterlijk een leeftijd). En tja, helaas heeft ie die betreffende leeftijd nieteens gehaald. Ik baal nog steeds als een stekker dat ik het hier nooit meer met hem over heb gesproken (op dat moment was ik heel erg geschokt en kon er niet op doorgaan), nu blijf je met zoveel vragen zitten..
Het beeld van mijn vader zoals ik hem de laatste keer zag, blijft me altijd bij..al zie ik daarnaast gelukkig ook zeker de beelden van hoe mijn vader altijd was.
Mijn ouders waren gescheiden en mijn vader had geen officiele partner..dus ik moet ook nog eens alle zooi gaan regelen. Iets waar ik echt helemáál geen zin in heb
het is ook nog eens complex omdat hij voor een buitendlands bedrijf werkte en in meerdere landen ingeschreven stond (betreft verzekeringen, postadres etc). Ik moet nu wachten op allerlei papieren en ik kan werkelijk nog niéts doen. En, de post die ik allemaal moet doorspitten en ontvang, is ook nog eens in andere talen..het werkt me allemaal maar op de zenuwen
Het is ook heel erg raar om alle administratie van je eigen vader te moeten doorspitten. Ik kom dingen tegen, die ik helemaal niet wilde weten..alsof dat niet bij mij 'hoort' te komen, maar bij mijn moeder ofzo...
[ Bericht 1% gewijzigd door Starr_003 op 22-12-2010 14:50:16 ]
Fijn dat je moeder er nog zo goed uit zag Hitomi...mijn vader zag er helaas niet zo best meer uit
Hij was helemaal blauw (op de dag van de uitvaart hebben we de kist pas definitief gesloten -al was die bij de condoleance gesloten) en de laatste keer dat ik hem zag waren zijn oren al zwart..ook had ie een hele grote jaap in zijn schedel van de obductie (zo'n raar idee dat ze mijn vader hebben opengesneden!)..je hebt er als buitenstaander ook niets over te zeggen als iemand in het buitenland komt te overlijden..die wordt gewoon opengeritst! (als de doodsoorzaak niet duidelijk is dan..). En helaas..hebben we niets te horen gekregen over de uitkomst. Iets waar ik zelf wel behoorlijk van baal, te meer omdat mijn opa ook zeer vroeg en heel plotseling is overleden. 'Helaas' lijk ik behoorlijk op mijn vaders kant (uiterlijk en gedragskenmerken) dus ik hoop niet dat er iets erfelijks speelt.Wat ook vreemd is, is dat mijn vader een aantal jaren geleden tegen mij vertelde dat hij wist dat ie niet oud zou worden (hij noemde letterlijk een leeftijd). En tja, helaas heeft ie die betreffende leeftijd nieteens gehaald. Ik baal nog steeds als een stekker dat ik het hier nooit meer met hem over heb gesproken (op dat moment was ik heel erg geschokt en kon er niet op doorgaan), nu blijf je met zoveel vragen zitten..
Het beeld van mijn vader zoals ik hem de laatste keer zag, blijft me altijd bij..al zie ik daarnaast gelukkig ook zeker de beelden van hoe mijn vader altijd was.
Mijn ouders waren gescheiden en mijn vader had geen officiele partner..dus ik moet ook nog eens alle zooi gaan regelen. Iets waar ik echt helemáál geen zin in heb
het is ook nog eens complex omdat hij voor een buitendlands bedrijf werkte en in meerdere landen ingeschreven stond (betreft verzekeringen, postadres etc). Ik moet nu wachten op allerlei papieren en ik kan werkelijk nog niéts doen. En, de post die ik allemaal moet doorspitten en ontvang, is ook nog eens in andere talen..het werkt me allemaal maar op de zenuwen Het is ook heel erg raar om alle administratie van je eigen vader te moeten doorspitten. Ik kom dingen tegen, die ik helemaal niet wilde weten..alsof dat niet bij mij 'hoort' te komen, maar bij mijn moeder ofzo...
[ Bericht 1% gewijzigd door Starr_003 op 22-12-2010 14:50:16 ]
Ondanks alles wat deze en gene hier allemaal meegemaakt hebben wil ik iedereen toch,in hoeverre dat mogelijk is, fijne feestdagen en alle goeds en gezondheid wensen voor 2011.
Het zal zeker niet makkelijk worden komende dagen maar je kunt er ook niet voor weglopen....En bedenk dat er altijd aan je gedacht wordt!!
Het zal zeker niet makkelijk worden komende dagen maar je kunt er ook niet voor weglopen....En bedenk dat er altijd aan je gedacht wordt!!
nee ik heb vandaag al kerst geviert.
traditie is het dat we de 24e verjaardag van mn oom vieren en dan gelijk het kerstdiner/verjaardagsfeest hebben met oma erbij.
alleen is oma op 3 december overleden.
is gewoon kut en al zo snel, oma is nog niet eens een maand dood...
maarja ze wilde wel dat we doorgingen met ons leven.
alleen is zo klote allemaal en helaas komen de feestdagen wel heel snel.
ik wens verder ook iedereen toch fijne feestdagen in hoeverre dat kan en veel sterkte en hopelijk een mooi nieuw jaar
traditie is het dat we de 24e verjaardag van mn oom vieren en dan gelijk het kerstdiner/verjaardagsfeest hebben met oma erbij.
alleen is oma op 3 december overleden.
is gewoon kut en al zo snel, oma is nog niet eens een maand dood...
maarja ze wilde wel dat we doorgingen met ons leven.
alleen is zo klote allemaal en helaas komen de feestdagen wel heel snel.
ik wens verder ook iedereen toch fijne feestdagen in hoeverre dat kan en veel sterkte en hopelijk een mooi nieuw jaar
Wie een kuil graaft voor een ander is in ieder geval geen egoïst
Weet je het blijft raar voor mijn gevoel als ik nu alleen naar huis toe ga na het uitgaan, hij reed vaak mee en dan gingen we samen wat bij kletsen.
Ook al is het een jaar terug ik kan er nog niet aan wennen.
Misschien is het ook omdat het een zelfmoord is en ook al weet ik verstandmatig dat die er niet meer is, maar met gevoel kan ik er niet bij, juist omdat het zo bizar blijft dat iemand waar je gewoon vaak goed mee om kon gaan, en ook wat af kon kibbelen juist zo zijn leven heeft beeindigd.
Ik mis toch echt dat heel erg aan hem want het was toch wel een paar wekelijks onze routine in de vriendschap.
Ook moest al met de feestdagen heel erg aan zijn familie denken, want hij heeft wel degelijk een leegte in ons leven qua vrienden achtergelaten, laat staan hoe het met zijn familie is.
Daar blijft het toch heel confronterend met de feestdagen van he hij is er niet mee.
Ook al ken ik zijn familie totaal niet , ik moet heel vaak aan ze denken. Het lijkt me zo moeilijk als het in je eigen familie is.
Ook al is het een jaar terug ik kan er nog niet aan wennen.
Misschien is het ook omdat het een zelfmoord is en ook al weet ik verstandmatig dat die er niet meer is, maar met gevoel kan ik er niet bij, juist omdat het zo bizar blijft dat iemand waar je gewoon vaak goed mee om kon gaan, en ook wat af kon kibbelen juist zo zijn leven heeft beeindigd.
Ik mis toch echt dat heel erg aan hem want het was toch wel een paar wekelijks onze routine in de vriendschap.
Ook moest al met de feestdagen heel erg aan zijn familie denken, want hij heeft wel degelijk een leegte in ons leven qua vrienden achtergelaten, laat staan hoe het met zijn familie is.
Daar blijft het toch heel confronterend met de feestdagen van he hij is er niet mee.
Ook al ken ik zijn familie totaal niet , ik moet heel vaak aan ze denken. Het lijkt me zo moeilijk als het in je eigen familie is.
Net de kerstdagen doorlopen..
Kerstavond naar m'n schoonvader en diens vriendin. Heerlijk gegeten, leuke cadeautjes gehad.
1e Kerstdag een brunch gehad bij bovenstaande familie, daarna naar ons eigen huisje teruggekeerd om daar even nog flink te poetsen.
2e Kerstdag kwam m'n schoonmoeder dineren. Een lekker praktisch cadeautje gehad van haar. Ook lekker gegeten (we wisten niet zeker of het wat zou worden, de recepten van kalkoenfilet en gevulde kalkoen gecombineerd.. maar toch wel!)
3e Kerstdag (haha) zouden mijn vader en moeder langskomen.. uiteindelijk zijn in plaats van mijn moeder mijn oom en neefje met mijn vader meegekomen. Lekkere hertenbiefstukjes en nog meer cadeautjes.
Het waren heel gezellige dagen, dat wel. Maar nu mijn vader en oom weg zijn voel ik me toch weer behoorlijk leeg. En dan ga je natuurlijk denken aan hoe het geweest zou zijn als mama er was. Wat had zij van de recepten gevonden?
Ach, ik heb tenminste een van haar laatste wensen/verzoeken in vervulling kunnen doen gaan. Ze had de zondag dat we mijn vaders verjaardag vierden nog gezegd dat ze heel graag walnotenijs wilde hebben met kerst. Dus, uit respect voor mijn moeder, heb ik dat gehaald.
Edit: ik ben kerstochtend wel huilend naar beneden gegaan waar ik door de vriendin van m'n schoonpapa werd getroost. Had een nachtmerrie gehad over m'n moeder.. een hele stomme ook.
Ze deed aan wedstrijdsjoelen, behoorde tot de beste 3 van Nederland. Ik droomde dus dat ik met m'n pa op zo'n wedstrijd was, en in de rij van sjoelbakken lag halverwege in plaats van een sjoelbak op tafel dus mijn moeder in haar kist.. echt naar....
Kerstavond naar m'n schoonvader en diens vriendin. Heerlijk gegeten, leuke cadeautjes gehad.
1e Kerstdag een brunch gehad bij bovenstaande familie, daarna naar ons eigen huisje teruggekeerd om daar even nog flink te poetsen.
2e Kerstdag kwam m'n schoonmoeder dineren. Een lekker praktisch cadeautje gehad van haar. Ook lekker gegeten (we wisten niet zeker of het wat zou worden, de recepten van kalkoenfilet en gevulde kalkoen gecombineerd.. maar toch wel!)
3e Kerstdag (haha) zouden mijn vader en moeder langskomen.. uiteindelijk zijn in plaats van mijn moeder mijn oom en neefje met mijn vader meegekomen. Lekkere hertenbiefstukjes en nog meer cadeautjes.
Het waren heel gezellige dagen, dat wel. Maar nu mijn vader en oom weg zijn voel ik me toch weer behoorlijk leeg. En dan ga je natuurlijk denken aan hoe het geweest zou zijn als mama er was. Wat had zij van de recepten gevonden?
Ach, ik heb tenminste een van haar laatste wensen/verzoeken in vervulling kunnen doen gaan. Ze had de zondag dat we mijn vaders verjaardag vierden nog gezegd dat ze heel graag walnotenijs wilde hebben met kerst. Dus, uit respect voor mijn moeder, heb ik dat gehaald.
Edit: ik ben kerstochtend wel huilend naar beneden gegaan waar ik door de vriendin van m'n schoonpapa werd getroost. Had een nachtmerrie gehad over m'n moeder.. een hele stomme ook.
Ze deed aan wedstrijdsjoelen, behoorde tot de beste 3 van Nederland. Ik droomde dus dat ik met m'n pa op zo'n wedstrijd was, en in de rij van sjoelbakken lag halverwege in plaats van een sjoelbak op tafel dus mijn moeder in haar kist.. echt naar....
Ik hoop niet dat ik mij binnen korte tijd hier kan melden, maar ik heb op 2de kerstdag gehoord dat mijn moeder voor de 3de maal kanker heeft.
Mentaal sloeg dit in als een bom, maar ik probeer de situatie te relativeren. Donderdag is er 100% uitsluitsel of het uitgezaaid is of niet. Het is "slechts" beperkt tot de borsten zoals ze nu hebben gezien. Of er meer aangetast is hoor ik donderdag.
Ik hoop natuurlijk op het allerbeste en bid voor een goede afloop. Moge haar nog vele jaren gegund zijn..
Sterkte aan de rest.
Mentaal sloeg dit in als een bom, maar ik probeer de situatie te relativeren. Donderdag is er 100% uitsluitsel of het uitgezaaid is of niet. Het is "slechts" beperkt tot de borsten zoals ze nu hebben gezien. Of er meer aangetast is hoor ik donderdag.
Ik hoop natuurlijk op het allerbeste en bid voor een goede afloop. Moge haar nog vele jaren gegund zijn..
Sterkte aan de rest.
hey man veel sterkte.quote:Op dinsdag 28 december 2010 00:36 schreef mafkees01 het volgende:
Ik hoop niet dat ik mij binnen korte tijd hier kan melden, maar ik heb op 2de kerstdag gehoord dat mijn moeder voor de 3de maal kanker heeft.
Mentaal sloeg dit in als een bom, maar ik probeer de situatie te relativeren. Donderdag is er 100% uitsluitsel of het uitgezaaid is of niet. Het is "slechts" beperkt tot de borsten zoals ze nu hebben gezien. Of er meer aangetast is hoor ik donderdag.
Ik hoop natuurlijk op het allerbeste en bid voor een goede afloop. Moge haar nog vele jaren gegund zijn..
Sterkte aan de rest.
Het blijft kut ondanks welke dag als het is, alleen kerst dan lijkt het misschien nog iets meer kut dan normaal kut.
Dierebare mensen kun je nooit missen.
Hoop dat je goed bericht krijgt!
ik hoorde net een nummer op de top 2000 wat we me veel doet denken aan mijn moeder.
misschien hebben jullie er ook wat mee
A man's got to do what a man's got to do
Ik kom me hier ook even melden. Weet niet meer of ik hier eerder iets heb gepost, waarschijnlijk niet..
Mijn beide ouders zijn inmiddels overleden, ik was wees op mijn 23ste. Dacht dat ik het allemaal zo goed verwerkt had, tótdat mijn laatste relatie stuk liep en ik me sindsdien voel alsof ik mijn ouders een week geleden heb begraven (resp. 22 en 6 jaar geleden..). Komt dagelijks heel veel oud zeer naar boven waar ik dus lang niet zo klaar mee was als ik dacht. Hoe nu verder weet ik ook even niet, to be honoust. Feestdagen zijn, ehm, niet bepaald leuk te noemen op het moment.
Mijn beide ouders zijn inmiddels overleden, ik was wees op mijn 23ste. Dacht dat ik het allemaal zo goed verwerkt had, tótdat mijn laatste relatie stuk liep en ik me sindsdien voel alsof ik mijn ouders een week geleden heb begraven (resp. 22 en 6 jaar geleden..). Komt dagelijks heel veel oud zeer naar boven waar ik dus lang niet zo klaar mee was als ik dacht. Hoe nu verder weet ik ook even niet, to be honoust. Feestdagen zijn, ehm, niet bepaald leuk te noemen op het moment.
Dat is iets wat mij ook heel erg verbaast. Het ene moment denk je dat alles goed gaat, een volgend moment komt er weer van alles naar boven en jank je je een aap..quote:
Zo denk je dat je er al prima mee om kan gaan en zo rollen de tranen weer over je wangen.
Op kerstavond is mijn vader overleden. Gisteravond hebben we met de meest naaste familie afscheid kunnen nemen. Morgen is de begrafenis..
Sterkte L-E, mafkees gecondoleerd Alicy!
Deze weken zijn zwaarder dan ik voor mogelijk had gehouden. De feestdagen (waarbij mama op eerste kerstdag jarig zou zijn geweest), een nieuwe drukke opdracht en boordevol emoties. Ik loop zo onderhand op mijn tandvlees maar heb geen keuze en moet door. Terwijl ik het liefst nu een maand of 3 onder een steen zou willen leven en nergens meer over nadenken
Deze weken zijn zwaarder dan ik voor mogelijk had gehouden. De feestdagen (waarbij mama op eerste kerstdag jarig zou zijn geweest), een nieuwe drukke opdracht en boordevol emoties. Ik loop zo onderhand op mijn tandvlees maar heb geen keuze en moet door. Terwijl ik het liefst nu een maand of 3 onder een steen zou willen leven en nergens meer over nadenken
If you wish to be a success in the world, promise everything, deliver nothing.
Nothing is more difficult, and therefore more precious, than to be able to decide.
Victory belongs to the most persevering
Nothing is more difficult, and therefore more precious, than to be able to decide.
Victory belongs to the most persevering
Bedankt teamlead. Iedereen zit anders in elkaar, maar aan mezelf merk ik wel dat het me goed doet om toch te proberen door te gaan met wat ik normaal zou doen. Voor jou misschien ook goed.
Misschien is het nog een "geluk" dat ik al de eerste keer kerstdagen zonder hem heb meegemaakt..
Misschien is het nog een "geluk" dat ik al de eerste keer kerstdagen zonder hem heb meegemaakt..
Ik denk dat je geen keus hebt of je wilt doorgaan of niet...
Mensen die zoiets niet hebben mee gemaakt, snappen het meestal ook niet dat dit juist de kutste dagen van het jaar zijn.
Alicey ik vind het (nu de tweede keer de feestdagen zonder mijn moeder) heftiger dan vorig jaar...
Mensen die zoiets niet hebben mee gemaakt, snappen het meestal ook niet dat dit juist de kutste dagen van het jaar zijn.
Alicey ik vind het (nu de tweede keer de feestdagen zonder mijn moeder) heftiger dan vorig jaar...
A man's got to do what a man's got to do
Uiteindelijk moet je doorgaan, maar je hoeft dat niet meteen te doen als je dat niet wilt of kunt.quote:
Ik denk dat je geen keus hebt of je wilt doorgaan of niet...
Ik weet niet of ik het ook zal ervaren als de kutste dagen van het jaar. Het is wel heel raar om te beseffen dat iedereen feest viert in een periode waarin je dat zelf niet echt kunt. Je probeert dan wel het beste er van te maken en dat lukt zelfs nog vrij goed ook, maar toch is het anders..quote:Mensen die zoiets niet hebben mee gemaakt, snappen het meestal ook niet dat dit juist de kutste dagen van het jaar zijn.
Sterkte dan maar!quote:Alicey ik vind het (nu de tweede keer de feestdagen zonder mijn moeder) heftiger dan vorig jaar...
Ja dat klopt je kiest er zelf voor of je de straat op wilt etc.quote:
[..]
Uiteindelijk moet je doorgaan, maar je hoeft dat niet meteen te doen als je dat niet wilt of kunt.
[..]
Ik weet niet of ik het ook zal ervaren als de kutste dagen van het jaar. Het is wel heel raar om te beseffen dat iedereen feest viert in een periode waarin je dat zelf niet echt kunt. Je probeert dan wel het beste er van te maken en dat lukt zelfs nog vrij goed ook, maar toch is het anders..
[..]
Sterkte dan maar!
Het feit dat mensen alleen maar gezellig met elkaar doen en doen alsof er niets aan de hand is en alleen maar familie gericht zijn met deze dagen doet mij zeer. Dat is ook een grote reden dat ik deze dagen als klote beschouw
en het feit uiteraard dat de je dierbaren zeer gemist worden deze dagen. dankje!
A man's got to do what a man's got to do
Ik vraag me af of het voor mij anders zou zijn wanneer vriendlief niet op nieuwjaarsdag was overleden. Ik betwijfel het, ik werd altijd boos wanneer iemand zei, 'iedere andere dag was beter geweest'. Natuurlijk heb ik het straks moeilijk, de hele wereld viert deze dag, de dag waarop ik mijn vriend kwijtraakte. Men snapt het inderdaad niet, ik geloof niet dat het makkelijker was geweest wanneer het een dag later gebeurd was bijvoorbeeld.quote:
Ik denk dat je geen keus hebt of je wilt doorgaan of niet...
Mensen die zoiets niet hebben mee gemaakt, snappen het meestal ook niet dat dit juist de kutste dagen van het jaar zijn.
Toch zal ik blij zijn wanneer het voorbij is..
Voor mij scheelt misschien ook dat ik een erg grote familie heb en het overlijden van mijn vader iets is waar de hele familie in meedeelt. Het is anders dan andere jaren, maar je bent toch wel met de hele familie bij elkaar, met een verdriet dat je deelt met elkaar.quote:
Ja dat klopt je kiest er zelf voor of je de straat op wilt etc.
Het feit dat mensen alleen maar gezellig met elkaar doen en doen alsof er niets aan de hand is en alleen maar familie gericht zijn met deze dagen doet mij zeer. Dat is ook een grote reden dat ik deze dagen als klote beschouw
dankje!
Diezelfde gedachte heb ik ook een beetje. De dag maakt niet zoveel uit, het is altijd kut.quote:
Ik vraag me af of het voor mij anders zou zijn wanneer vriendlief niet op nieuwjaarsdag was overleden. Ik betwijfel het, ik werd altijd boos wanneer iemand zei, 'iedere andere dag was beter geweest'. Natuurlijk heb ik het straks moeilijk, de hele wereld viert deze dag, de dag waarop ik mijn vriend kwijtraakte. Men snapt het inderdaad niet, ik geloof niet dat het makkelijker was geweest wanneer het een dag later gebeurd was bijvoorbeeld.
Toch zal ik blij zijn wanneer het voorbij is..
Sterkte de komende dagen..
Ja hé? Ik denk echt dat het weinig uit maakt..quote:
[..]
Diezelfde gedachte heb ik ook een beetje. De dag maakt niet zoveel uit, het is altijd kut.
Sterkte de komende dagen..
Dank je, jij ook
