Een topic voor ouders door ouders.
Een \"gevoelig\" onderwerp, een onderwerp wat je geen enkele andere ouder toewenst.
Een topic waarin je misschien wel steun vindt met elkaar, door je verhalen, herinneringen en gedachten neer te zetten.
Mooie linkjes:
http://lichtwerker.web-log.nl/
http://www.angelsymbols.nl/
http://www.regenboogboom.nl/
Engeltjes:
Max: 7 augustus 1995-
9 juni 1997 (zoon van pepper_961)Mink: 10 augustus 2002-
11 augustus 2002 (zoon van moussy en BlackCrow)Pepijn: 23 februari 2004 -
5 maart 2005 (zoon van mama_van_pepijn)Stan: 28 oktober 2005 -
20 december 2005 (zoon van irule25)Esmée: 1 mei 2003 -
20 februari 2006 (dochter van humpeltje)Danyel: 11 september 2004 -
21 maart 2006 (zoon van Phluphy)Thijs: 6 september 2004 -
9 juni 2006 (zoon van _Bar_ & SoaringCondor)Estee: 4 april 2006 -
6 april 2006 (dochter van dayves)Ayden: 08 januari 2008-
08 januari 2008(zoon van Tan)Ouders van Prachtige Engeltjes...
Ouders van Prachtige Engeltjes (2)
Ouders van Prachtige Engeltjes (3)
Ouders van Prachtige Engeltjes (4)
Ouders van Prachtige Engeltjes (5)
Ouders van Prachtige Engeltjes (6)
Ouders van Prachtige Engeltjes (7)
Ouders van Prachtige Engeltjes (8)
Ouders van Prachtige Engeltjes (9)
Ouders van Prachtige Engeltjes (10)
[ Bericht 30% gewijzigd door Lois op 24-01-2008 12:31:48 (op gefixed) ]
laatste berichten
quote:Ik sloot het topic nadat ik juist schoorvoetend eens kwam schrijven:Op donderdag 24 januari 2008 09:19 schreef Tan het volgende:
@Belana en Nanook - het voelt ook onwennig. Net of ik hier niet 'hoor'. Het besef dat dit wel zo is, komt heel raar aan.
Aanvankelijk dacht ik dat het niet echt wat voor mij was, maar eigenlijk toch wel. Er zijn gewoon dingen die ik nu of later wil delen, maar nergens anders kwijt kan, misschien zelfs niet op mijn log.
@Phluphy
Ik heb trouwens tijdens mijn zwangerschap het boek gekregen waar BE al eens mee aankwam. Een babyboek, speciaal voor overleden kindjes, neem aan dat jullie het kennen of misschien zelfs hebben.
Ik wil het gaan invullen, maar het voelt zo raar, ik dúrf bijna niet. Net alsof ik het daarmee zo definitief maak. Slaat nergens op. Maar het voelt gewoon raar. Anderzijds ben ik bang dat van uitstel afstel komt. Ik moet dus er dus één dezer dagen wel tijd voor vrij gaan maken.
Hetzelfde heb ik met de filmpjes. Er zijn drie filmpjes gemaakt van Ayden op de reanimatiekamer. Ik heb ze nog niet terug durven zien. Ik heb een fragment gehoord, niet gezien, en daarop huilde hij. Ik werd helemaal naar bij dat geluid. Mijn kindje dat heeft gehuild, een huiltje dat ik zelf nooit heb gehoord. Het is zo moeilijk om dat terug te zien. Ik durf nog steeds niet, maar wil het nu vandaag of morgen echt bekijken.
En dan tot slot... er staan nog elf lege foto's op het rolletje van de analoge camera. Ik wil het rolletje vol maken zodat ik het weg kan brengen. Daar staan ook nog veel foto's (25) op van Ayden namelijk. Geen idee wat er op staat. Ben zo bang om dat straks terug te zien. Ik stel het steeds uit, wat niet handig is natuurlijk. Maar wil het anderzijds zo snel mogelijk doen.
Die dingen zijn zo moeilijk nu. Maar steeds maar uitstellen voelt ook niet goed
quote:Op donderdag 24 januari 2008 09:55 schreef marit1978 het volgende:
Ik kom vandaag een keertje extra langs om phluphy en man veel sterkte te wensen voor vandaag... wat een slopende en uitputtende dag zal het zijn.
Tan, zo moeilijk lijkt me om een 'goede' manier te vinden waarop je dingen kunt doen.
nu? later? misschien samen? alleen?
Erg moeilijk.
Voor de andere mama's hier ook een
ik ben nu toch eindelijk zo ver om te typen
Phluphy en Jeroen, veel sterkte vandaag!
Tan
komt allemaal vanzelf wel hoor@ Belana, met mij gaat het wel aardig hoor, heb prima afleiding, kan het allemaal prima hendelen, de dalen zijn minder diep.
Voel me goed
[ Bericht 25% gewijzigd door _Bar_ op 24-01-2008 11:07:51 ]
Tan, misschien kun je iemand die je goed kent vragen de foto's eerst te bekijken en jou alleen de 'mooie' te geven? Dan kun je de 'minder mooie' bewaren voor als je je sterk(er) voelt? En met de filmpjes kun je misschien ook eerst iemand anders vragen wat er te zien valt of zonder geluid kijken? Dat geluid lijkt me zo confronterend.
De filmpjes heb ik net gekeken. Wilde ze inderdaad eerst samen met mijn vriend kijken, hij heeft ze gemaakt. Maar heb ze toch alleen gekeken. Het viel me mee. Het huiltje ging wel weer door merg en been. En erg raar om hem te zien bewegen. Hij zag er zo mooi roze en gezond uit. Zo heb ik hem zelf niet echt meegemaakt, althans wel zijn gezichtje, maar toen ik zijn lijfje goed bekeek was hij al van de beademing af.
Dit het eerste filmpje, met het huiltje.
mooi filmpje, onvoorstelbaar dat jij dit kleine hummeltje missen moet quote:Ja, wat ik zelf zo confronterend vind, is dat hij er zo gezond uitziet. Helemaal niet dat jongetje wat ik twee uur later bij me kreeg.Op donderdag 24 januari 2008 12:45 schreef _Bar_ het volgende:
Tan hier stromen tranen over mijn wangen
Hier is het tweede filmpje. Daarop is weinig te zien, behalve dat ze hem beademen met de handpomp. Het derde filmpje staat nog niet online, doe ik zo, maar is nagenoeg hetzelfde als deze.
En Fluf, hopelijk gaat het allemaal een beetje vandaag. Ik denk veel aan jullie.
quote:Ja, klopt, dat vond ik ook mooi aan dat eerste filmpje.Op donderdag 24 januari 2008 12:54 schreef Luchtbel het volgende:
Jeetje Yukiko, wat een beelden. Wel 'goed' misschien dat zijn naam hardop gezegd wordt op dat moment. Precies in dat korte filmpje.
Dit is de laatste van de drie.
Phluph, Er brand hier een kaarsje voor jullie vandaag.
En voor alle andere ouders van engeltjes, ook aan jullie wordt hier van tijd tot tijd even gedacht.
quote:Ja, viel me ook pas na een paar keer luisteren op (wilde het geluid niet te hard zetten vanwege Junah die hier ook rondhobbelt). Op de tweede hoor je het nog beter.Op donderdag 24 januari 2008 13:16 schreef Lois het volgende:
In die laatste hoor je ook echt de kleine geluidjes die Ayden maakt, heel aangrijpend en bijzonder...
Fijn dat zijn naam erin genoemd wordt.
Ze heeft 2 minuten meegemaakt van de zitting. Die ging dus wel door.
Inmiddels heeft ze iets tegen de pijn gekregen dat goed werkt gelukkig en gaan ze beraden hoe nu verder met de behandeling.
Intussen heeft de advocaat laten weten dat de zitting heel goed verlopen is en dat de rechter alle punten van haar advocaat heeft overgenomen. Dat is goed nieuws begreep ik.
Voorlopig komt ze hier dus niet posten en wilde dat even laten weten.
Als ik meer weet dan zal ik dat ongetwijfeld melden!
Phluph, wat krijg je het toch voor je kiezen. Hopelijk gaat het snel wat beter met je.... Ik denk aan jullie.
En dan precies tegelijk met de zitting...Fijn te horen dat dat wel goed verlopen lijkt te zijn.
Hopelijk knapt Phluph snel op!
Bedankt voor het delen.
edit: ik had mooi eerst tussen '-tekens staan, maar ik heb dat weggehaald, ik vind ze gewoon mooi, niet schokkend of naar, misschien omdat ik de opvang van zo'n pasgeboren kindje ken. hoop dat het niet raar overkomt
[ Bericht 45% gewijzigd door Lemijn op 24-01-2008 16:40:24 ]
en dan uitgerekend ook nog vandaag...
Tan, net paar keer naar de mooie filmpjes gekeken
ik vind het heel bijzonder en fijn dat je Ayden zo aans ons laat zien.
Dikke knuffel voor je !
Toch heb ik het gedaan, ik ben natuurlijk evengoed een 'trotse moeder' ook al is hij niet meer bij ons. Hij heeft gestreden en het team heeft zijn best gedaan. Dat vond ik toch ook mooi om te laten zien.
Ik wist eerst niet of ik ze wilde bekijken maar, jeetje, wat een lief mooi mannetje om te zien zeg
Nog steeds onvoorstelbaar dat hij er niet meer is
Phluphy, wat ellendig, in het ziekenhuis. Ik hoop dat je snel opknapt. In ieder geval wel goed dat er over de zitting goed nieuws is.
Phluphy, heel veel beterschap
Pluph, beterschap meis!
(En sterkte ook voor Jeroen. Zo'n emotionele dag en dan nog niet alles samen mogen beleven.)
Tan
Wat een prachtige integre filmpjes. Ik vond het inderdaad heel mooi om te zien hoe zijn verpleging ook met Ayden omging. Zo rustig en zo krachtig.En dan dat kleine mannetje dat daar zo ligt.
Jullie mannetje.
Wat vreselijk waardevol om te hebben lijkt me!
En ook bij mij schoot door mijn hoofd dat het zo mooi is dat ze zijn naam noemen.
Ik reageerde nl niet op de filmpjes zelf, merk ik nu, maar op de associaie die ik door je log maakte.
Phluph.... jeetje zeg, wat een rare samenloop van omstandigheden... Veel beterschap.
Pluphy beterschap lieve meid
quote:Nee hoor, niks mis met je reactieOp donderdag 24 januari 2008 20:55 schreef Moonah het volgende:
Tan, ik hoop niet dat mijn reactie op de filmpjes op je log ongepast was..
Ik reageerde nl niet op de filmpjes zelf, merk ik nu, maar op de associaie die ik door je log maakte.
Phlufy, beterschap. Hopelijk is het snel opgelost.
Heb hier feitelijk niets te zoeken, heb tot nu toe ook nog nooit gepost en alleen maar gelurkt, maar kwam dit gedicht tegen en vond het wel heel erg toepasselijk voor hier.
Heel veel sterkte allemaal met het doorgaan met leven terwijl dat zo ongelooflijk zwaar moet zijn..
My Mom is a survivor
My Mom is a survivor,
or so I've heard it said.
But I can hear her crying,
when all others are in bed.
I watch her lay awake at night
and go to hold her hand.
She doesn't know I'm with her
to help her understand.
But like the sands upon the beach,
that never wash away,
I watch over my surviving mom,
who thinks of me each day.
She wears a smile for others,
a smile of disguise.
But through heaven's open door,
I see tears flowing from her eyes.
My mom tries to cope with my death
to keep my memory alive.
But anyone who knows her,
knows it's her way to survive.
As I watch over my surviving mom,
through heaven's open door,
I try to tell her
angels protect me forevermore.
I know that doesn't help her,
or ease the burden she bears.
So if you get a chance, talk to her
and show her that you care.
For no matter what she says,
no matter what she feels.
My surviving mom has a broken heart
that time won't ever heal...
Tja, in de auto op weg naar de rechtbank kreeg ik dus zo'n pijnaanval. Ik heb -letterlijk- geprobeerd me staande te houden, maar dat ging gewoon niet. Ik heb deze pijnaanvallen al heel lang en de procedure is bekend: z.s.m. naar ziekenhuis, pijnstilling, niets meer eten en drinken (alleen een vochtinfuus) om organen rust te geven.
Zo gezegd, zo gedaan. Gistermiddag voor het eerst weer iets gedronken, 's avonds iets gegeten. Leek goed te gaan, dus infuus er weer uit. Ook vannacht geen last gehad, dus mocht ik vandaag naar huis.
Als alles de komende 4 weken rustig blijft, gaat de galblaas eruit gehaald worden. Dan komt er na 11 jaar eindelijk een einde aan dit vreselijke verhaal. (De galblaas maakt steeds kleine steentjes die op hun weg naar buiten, in het galkanaal, de pijnaanvallen veroorzaken. Aangezien ze ook het afvoerkanaal van de alvleesklier kunnen afsluiten, met alle gevolgen van dien, is het risico te groot 'm te laten zitten).
Ik ga nu nog een beetje bijkomen, je verzwakt toch best snel, eigenlijk. Ik eet nog maar weinig, en alleen mager, om de gal niet te veel te belasten.
En dat we de zitting hebben gemist, tja, "het zal wel zo hebben moeten zijn".
Ik ben wel heel blij natuurlijk met de positieve uitkomt. Ik zag net nog een brief van de advocaat met nog wat aanvullende dingen, waar over 4 weken uitspraak over komt. Maar die vind ik van "minder belang".
Dat eerste filmpje is echt heftig maar ook prachtig omdat hij erop te horen is
Echt heel, heel mooi!
Pluphy, wat een naar toeval dat net op weg naar zoiets belangrijks je zo ziek wordt, succes met alles wat nog komen gaat!
En jullie allemaal hier moeten weten dat ik vooral veel meelees, maar echt aan julie denk en meeleef, al is het wel een ver van mn bed iets..
Ik ben dus zoiemand die hier veel leest en echt nooit wat post
, kan dus sensatiebelust overkomen wat helemaal niet zo bedoelt is, juist omdat ik niet weet hoe het is om een kind te verliezen vind ik het moeilijk at te zeggen, soms kom ik niet veel verder dan een lullig ''sterkte..nu je dat schrijft over uitspraak over week of vier..
en over week of vier mogelijk operatie, zie ik het al voor me
quote:Nou, niet om te slijmen maar dat is wel zo. Ik post op twee forums en ik voel hier de meeste aansluiting (al zijn jullie ook de grootste kakelkippen als het gaat om 'gezeur' onderling, er zijn op het andere forum weer minder 'reldellen', maar ook dat geeft denk ik ook juist saamhorigheid) - heb de filmpjes ook bewust niet op het andere forum gezet.Op zaterdag 26 januari 2008 16:49 schreef MevrouwKoRn het volgende:
Tan.... wat bijzonder dat je deze filmpjes met ons delen wilt, dan vindt je ons hier op Fok toch best bijzonder realiseer ik me, het zijn echt hartstikke persoonlijke bijzondere filmpjes.
Dat eerste filmpje is echt heftig maar ook prachtig omdat hij erop te horen is
Echt heel, heel mooi!
Zei het van de week nog tegen een vriendin, de saamhorigheid is hier veel sterker. Alleen al die dingen als het aanmaken van een persoonlijk log, een kring voor Ayden, of die icoontjes die sommigen hebben/hadden, ik waardeer het heel erg. Dat bewijst wel hoe betrokken jullie zijn.
Daarom voelt het ook niet gek om ze hier neer te zetten. Natuurlijk kijken ook andere mensen naar die filmpjes, nadeel van internet, maar ik ben wel kop in het zandstekerig wat dat betreft. Wat ik niet weet, heb ik ook geen last van of zo
. Het zijn wel intense beelden, maar verder geen aanstootgevende filmpjes. Ik zou bijv. niet iets online zetten van mijn kinderen in bad, noem maar wat.Om diezelfde reden staan ze ook op mijn log. De mensen die daar lezen hebben heel erg meegeleefd. Dat maakt het wel anders om ze te delen vind ik.
@Phluphy, fijn dat je weer thuis bent. Wel heel vervelend dat je dit er ook nog eens bij hebt
Angelcakes, Hij was volgens mij al eens langs gekomen maar het is absoluut een mooie tekst.
En voor iedereen hier een dikke
phluphy, fijn dat je weer thuis bent!
Sterkte ermee, ook alvast voor de operatie.Tan, ik vind ze mooi. Echt mooi, het levende bewijs dat Ayden bestaansrecht heeft.
Verder wil ik nog even zeggen dat ik aan al jullie prachtige kindjes denk en ook aan jullie. Af en toe open ik dit topic en word er dan stil van. Verdrietig en meelevend stil, maar ook stil van bewondering
Ik hoop dat je er 'veel' aan zult hebben om deze filmpjes nog van hem te hebben!
Phulphy! Veel beterschap! En een dikke knuffel
Ik vind het echt heel goed dat je e.e.a. bespreekbaar maakt door het zo te beschrijven en te benoemen! (Oeh, lekker cryptisch zo, sorry
)Echt waar, niets anders dan de meeste respect voor jou en de jouwen
Phluphy, heel veel sterkte+beterschap! Hopelijk hebje binnenkort geen last meer van je galblaas.
Ben nog een beetje wankel op de been, maar wel gaan werken vandaag.
Gelukkig slaat de verhuisstress nu hevig toe, kan ik me daar lekker druk om maken.
Want volgens mij heb je straks wel een bijtankbeurt nodig 
Helaas zijn er geen mogelijkheden om uitgebreid bij te tanken, maar ik hoop dat het woongenot een héle positieve invloed zal hebben! Jeroen merkte gisteravond op dat hij de verhuizing best moeilijk vindt, omdat het ons een stap verder brengt, maar daardoor ook verder van Danyel. Wij gaan dóór, maar Danyel niet.
Ik vond het moeilijk om troostende woorden te vinden. Ik kwam niet veel verder dan "Danyel wil graag dat we gelukkig worden" en "waar we ook heen gaan, Danyel zal er bij zijn". Het klonk zo afgezaagd.
Ik hoop maar dat hij er straks geen terugslag door krijgt.
Wat nog even leuk is om te vermelden, is de opsteker die Jeroen had: hij is aangenomen als vertrouwenspersoon (als neven-taak bij de politie). Ik ben er best trots op.
Danyel gaat misschien niet door en jullie wel, maar dat is een proces wat al begonnen is op de dag van zijn overlijden, ik herken dat gevoel namelijk heel sterk.
Voelde me schuldig dat ik naar de bioscoop ging afgelopen zaterdag. Voelde me schuldig omdat we dingen in ons huis hebben verbouwd, wat nu kon omdat we die ruimte niet nodig hadden voor de box. We doen al die dingen omdat Ayden er niet is. Als hij er wel was geweest had ik nu 's avonds vastgezeten aan de borstvoeding, geen bioscoopbezoekje dus. Het voelt ongelooflijk raar.
Dat lijkt me met die verhuizing ook, maar ja, je kunt anderzijds niet stil blijven staan. En wat je zelf tegen hem hebt gezegd lijken dan misschien dooddoeners, maar zoals ik pas nog op mijn log schreef, wat maken die cliché's nou uit, als ze zó waar zijn?
En die opsteker is super natuurlijk. Ook dat is iets wat hoort bij doorgaan. Niet alleen die verhuizing, maar ook een extra functie erbij is een stapje verder in jullie leven. En ik zie het persoonlijk niet als verder van Danyel, zoals je zelf zegt, Danyel zit in je hart. Maar goed, dat is mijn beleving, en ik kan me best indenken dat Jeroen daar niks aan heeft
Ik voel het zoals jij het omschrijft: Danyel zit in mijn hart. Soms lijkt het wel alsof ik 'm letterlijk vóel. Jeroen ervaart het inderdaad helemaal niet zo, helaas. Ik heb wel eens het idee dat het een typisch "vrouwen"-iets is.
Overigens heb ik nog een logje geschreven over mijn vorige reactie, waarin ik het wat duidelijker uitleg. (niet om je naar mijn log toe te trekken, maar omdat je schrijft dat je het gevoel herkent
)Ik schreef al eerder hoe Jessai en Ayden op elkaar lijken:
Hier babyfoto's naast elkaar:
Ergens troost mij dat, ik kijk nu wel met andere ogen naar Jessai's andere babyfoto's: 'Zo zou Ayden er misschien uitgezien hebben'. Anderzijds wil ik ze juist niet met elkaar gaan vergelijken, daarmee zou ik Jessai weer tekort doen. Of Ayden. Maar toch...
Alleen had Ayden toch lichte haartjes dacht ik gelezen te hebben?
Ik denk dat het stukje troost wat het geeft, de evt. "nadelen" vele malen overtreft, Tan.
quote:Op zondag 3 februari 2008 13:39 schreef Tan het volgende:
@Bar, wat voor een plant? Ben benieuwd naar de foto's.
Ik schreef al eerder hoe Jessai en Ayden op elkaar lijken:
Hier babyfoto's naast elkaar:
[ afbeelding ]
Ergens troost mij dat, ik kijk nu wel met andere ogen naar Jessai's andere babyfoto's: 'Zo zou Ayden er misschien uitgezien hebben'. Anderzijds wil ik ze juist niet met elkaar gaan vergelijken, daarmee zou ik Jessai weer tekort doen. Of Ayden. Maar toch...
Je doet niemand te kort, echt niet. Dat zijn gewoon even je dingen op dit moment... komt vanzelf weer goed, met vlagen misschien, maar het is allemaal nog zo vers
Toen ik vanmiddag thuis kwam zag ik dit staan in het gastenboek van Mink
quote:Ik heb gezegd mee te willen werken, maandag gaan we voor het eerst contacten.Beste ouders van Mink,
Het is niet de meest sympathieke weg om jullie te benaderen, maar ik hoop toch dat jullie dit lezen. Ik ben schrijfster van een informatief boek over prenataal onderzoek. In een van de hoofdstukken besteed ik aandacht aan het uitdragen van de zwangerschap na de diagnose spina bifida of een andere (ernstige) aandoening. Ik las jullie verhaal en was getroffen. Ik zou erg graag contact met jullie willen hebben. Is dat mogelijk? Zo ja, waar kan ik jullie bereiken?
ps. Ik schreef al eerder een boek over prenataal onderzoek: Als het maar gezond is.
Ik hoop van jullie te horen.
Kon ook helemaal niets vinden over het uitdragen van een zwangerschap na zo'n slechte diganose trouwens.
En toen begon het he, eerst lag ik rustig wat te lezen, daarna wat spelletjes ligge spelen op telefoon, en toen toch maar weer een poging gedaan tot slapen...
En dat werd een complete ramp....
Het hele overlijden van mijn moeder, van Thijs, de toestanden thuis echt alles kwam voorbij, heb geen 5 min rustig kunnen liggen zonder maar iets rustiger te worden...
Heb ineens zo Thijs en mijn moeder liggen missen, dat tranen niet meer te stoppen waren...
Viel ik eenmaal in slaap ben ik nog een keer of 4 wakker geschrokken van de beelden die wel heel dicht bij leken te zijn....
Bar.Wat heb je dan een beroerde nacht gehad.
Fijn dat je meedoet Mous. Mink was zo bijzonder en nog steeds! Dat vind ik elke keer weer zo mooi. Dat er dan zomaar weer iemand langs komt die ook iets van Mink en van jullie wil weten.
<3quote:Heb vannacht wel beter geslapen geukkig in elk geval zonder nare herrineringen.Op woensdag 13 februari 2008 07:59 schreef Tan het volgende:
Vannacht beter geslapen Bar? Lucht het bij jullie nou op als je zo moet huilen? Bij mij eigenlijk niet.
Het ligt er aan Tan de ene keer is het een enorme opluchting na een behoorlijke huilbui, en soms word ik er nog verdrietiger van dan dat ik al was...
Moussy, goed dat je mee gaat werken!
quote:Ja, dat laatste heb ik dus meestal, ik voel me dan vaak zo zielig enzo, komt er ook veel ander zeer naar boven. Maar echt opgelucht voel ik me nadien niet. Meer alsof ik een kop vol watten heb en oogleden die ik nog amper openkrijg vanwege de dikke wallen eronder. En die rode glimneus die je na een halve dag nog ziet word ik ook niet echt blij vanOp woensdag 13 februari 2008 11:34 schreef _Bar_ het volgende:
[..]
Heb vannacht wel beter geslapen geukkig in elk geval zonder nare herrineringen.
Het ligt er aan Tan de ene keer is het een enorme opluchting na een behoorlijke huilbui, en soms word ik er nog verdrietiger van dan dat ik al was...
Maar wel blij dat je beter hebt geslapen. Ik had in het begin na zijn overlijden veel nachtmerries, niet over Ayden, maar gewoon negatieve emoties die vrijkwamen in mijn slaap of zo.
quote:op de een of andere manier kan ik me daar echt iets bij voorstellen en zelfs dat laat de tranen al in m'n ogen schietenOp woensdag 13 februari 2008 13:05 schreef Bluezz het volgende:
Bij zo'n enorme huilbui, doet dat missen zo'n pijn, echt zo'n scherpe pijn voel je dan van binnen he
hoe moeilijk en pijnlijk moet het voor jullie dan wel niet zijn.. quote:Op woensdag 13 februari 2008 13:54 schreef Tan het volgende:
[..]
Maar wel blij dat je beter hebt geslapen. Ik had in het begin na zijn overlijden veel nachtmerries, niet over Ayden, maar gewoon negatieve emoties die vrijkwamen in mijn slaap of zo.
Hier heb ik die nactmerries dus ook gehad, kort na het overlijden, weken soms maanden aan een stuk, telkens een zelfde film die afgespeeld werd.
Op aanraden van m'n psycholoog toen, heb ik die beelden opgeschreven in tekst en dat heeft beetje bij beetje evoor gezorgd dat die nachtmerries verdwenen, en dat ik er beter mee om leerde te gaan.
Wat dat huilen betrefd, je mag je toch best zielig voelen, het is niet niks je eigen kindje verliezen, en dat er dan ook tijdens die huilbuien ander zeer naar boven komt,
Hier gaat hetverdriet rondom Thijs ook vrij vaak gepaard met verdriet rondom overlijden moeder, of de kapotte fam enz enz.
Denk dat het zijn tijd nodig heeft Tan hoe zwaar en moeilijk ook
Denk aan je
Die nachtmerries zijn gelukkig wel over. Maar merk wel dat ik de laatste tijd toch vaker wat moeilijkere momenten heb, nog steeds maar vlagen hoor, maar de 'pijn' wordt juist scherper in plaats van minder. En het is niet eens dat ik nou echt verdrietig ben dan, maar meer dan ik een soort steek voel.
Dat je door je eerste 'roes' heen bent nu?
Wat jij nu omschrijft als een "steek", Tan, omschrijf ik als een "schaduw". Op een gewone dag, of juist op een leuke dag met een fijn moment, iets om eigenlijk gelukkig over te zijn, valt er opeens een schaduw over. De echte glans is er dan vanaf.
Dat is iets waarvan ik me vaak afvraag of dat zo blijft. Zou het altijd zo blijven, dat je nooit meer 100% blij kunt zijn? Of zou dit ook nog slijten?
Zo hebben we maanden toegeleefd naar de verhuizing, en door de drukte eromheen ook flink wat afleiding gehad natuurlijk. Nu we er zitten, voelt het toch als een anti-climax, hoe fijn het ook is.
Het huis, de omgeving, alles is geweldig. Maar we hadden er niet hoeven wonen, als alles anders was gegaan. Ik denk dat dit gevoel wel weer overgaat. Het zijn natuurlijk wel veel emoties in korte tijd, dat moet weer even bezinken en op de juiste plek vallen.
@Phluphy, bij mij voelt het toch wel echt als een steek, maar tot nu toe niet op gewone, juist leuke momenten, maar vooral op momenten dat ik ook wat somberder ben.
Maar die schaduw die jij omschrijft - vind het trouwens een hele treffende beeldspraak, want ik voel echt een schaduw - is er bij mij eigenlijk continu. Eigenlijk is mijn leven net als voorheen, misschien zelfs in een paar opzichten beter/rijker, maar er is constant een schaduw over alles wat ik doe. Een beetje als kippenvel in warme zon. Precies zoals je zegt: de glans is er vanaf. Of dat ooit over gaat? Geen idee, jij bent hierin ws. al veel verder dan ik, bij mij is het nog veel korter geleden dan bij jou.
En echt 'diep' huilen, ik weet wat je daarmee bedoelt, kan ik niet echt nu. Ik heb het wel geprobeerd, maar ik heb nog maar amper gehuild om Ayden. Sommigen noemen het verdoofd, maar zo voelt het niet. Die tranen komen gewoon niet echt, ja, voor een paar tellen en dan is het over. Heel raar.
tis nog allemaal zo vers zo pril... en sommigen huilen gewoon bijna niet.Zie dat zelf met Marco, die kon en kan nog steeds niet huilen, ja droge tranen soms...
quote:Mijn neefje is in 1983 op 14 jarige leeftijd omgekomen bij een verkeersongeluk (ik was toen 12).Op donderdag 14 februari 2008 14:19 schreef phluphy het volgende:
Dat is iets waarvan ik me vaak afvraag of dat zo blijft. Zou het altijd zo blijven, dat je nooit meer 100% blij kunt zijn? Of zou dit ook nog slijten?
Het is 25 jaar geleden maar toch is het net of mijn tante altijd triest kijkt...ook als ze lacht! (in mijn ogen dan)
ik heb er nooit met haar over gesproken trouwens...
Ik denk inderdaad dat je deze last altijd zal houden, dat het alleen wat "leefbaarder" wordt op den duur. Maar ik realiseer me terdege dat ik nooit meer volledig en onvoorwaardelijk zorgeloos in het leven zal kunnen staan. Maar zoals Tan ook zegt, dit kun je ook als een verrijking zien.
Tan, kon je vroeger wel echt huilen? Misschien is het gewoon niet iets voor jou. Sommige mensen hebben gewoon een andere manier...?
Vroeger werden kindjes als ze nog niet gedoopt waren op een ander stukje 'niet heilige' grond te rusten gelegd. Het was wel duidelijk dat dat haar onwijs veel pijn heeft gedaan.
Tan, verdriet is niet af te meten aan een bepaalde hoeveelheid tranen
quote:Het verdriet 'slaat naar binnen' zou mijn moeder zeggen.Op donderdag 14 februari 2008 19:29 schreef Tan het volgende:
Nee, ben al nooit echt een huiler geweest, maar ik kan het wel hoor, alleen niet om Ayden, net alsof ik dan dichtsla of zo.
Zij heeft trouwens door een aantal dingen voor Jamie ( en ons ) te doen, haar eigen verdriet over haar doodgeboren zoontje weer verder kunnen verwerken. We hebben er in die tijd ook heel veel over gesproken, dingen die ze nog nooit had verteld.
Hij is geboren in '47, meteen na de geboorte weggehaald etc. etc
Wij mochtend Ayden ook wassen en zo, maar dat zag ik zelf niet zitten. Heb er ook geen spijt van dat ik het niet toch heb gedaan, maar kan me goed voorstellen dat er mensen zijn die dat juist wel erg fijn vinden.
@Rockabella, nee dat klopt. Ik wou wel eens dat ik het kon uiten in tranen, maar goed, het komt zoals het komt. Misschien dat ik over een half jaar ineens een lekkere huilbui heb of zo.
Nou ja, de afloop kennen we, dus ik heb dit album gebruikt, en van de week ben ik begonnen met invullen, en gisterenavond was ik klaar.
Voor de geïnteresseerden: als je hier klikt kun je het inkijken. (sommige foto's zijn deels afgedekt vanwege internet en de geknipte teksten zijn geprinte versies van een paar logs over Ayden)
Dit boek is meer voor ons, vooral ook voor de kinderen voor later.
Wat zou ik dat ook graag willen, pfoe, zwaar ff dit
En je bent niet lomp, ik typ gewoon wat ik voel
[ Bericht 3% gewijzigd door Blues op 24-02-2008 18:23:00 ]
Heb alleen bewust de teksten nog niet gelezen.
Tan
* vrienden van ons hebben wat langer geleden hun kindje verloren, ik zou ze graag dit boek kado doen.... staat er een isbn nummer op ?*
quote:Het linkje mag wel hoor.Op maandag 25 februari 2008 07:49 schreef Tan het volgende:
@Stout, ik denk niet dat ik een link mag plaatsen, maar het heet 'herinneringsalbum'. Als je het zo niet kunt vinden stuur ik je wel een PM.
http://www.herinneringsalbum.nl/
Het is pas spam als jij er zelf beter van zou worden.
Erg mooi dat je dit nu zo hebt kunnen maken!
Ook voor Bar, Bluezz, Pluphpy, moussy en alle anderen hier.
[ Bericht 10% gewijzigd door PM-girl op 25-02-2008 23:10:46 ]
quote:Nee, gekregen van hele goede vrienden en wel zelf ingevuldOp maandag 25 februari 2008 14:31 schreef Bluezz het volgende:
Ik wist niet dat het te bestellen was, dacht dat je het zelf gemaakt had Tan
Moet zeggen dat ik echt blij ben dat ze ons in het ziekenhuis zo de ruimte hebben gegeven om foto's te maken, want zonder dat had ik dit niet zo kunnen maken.
Ik denk dat ik er ook 1 ga bestellen, alles wat ik heb van Mink ligt nog altijd in een doosje Helaas is er voor de wat oudere kindjes maar moeilijk echt wat moois te vinden...
Wel heb ik in Gent een prachtig kastje gevonden met voet en handafdrukjes, met lades en deurtjes, dat is een optie om er een mooi klein plekje speciaal voor Thijs van te maken
quote:misschien heb ik er overheen gelezen, wil je ook niet pijn doen ofzo, maar hoe heette jouw meisje?Op zondag 24 februari 2008 18:10 schreef Bluezz het volgende:
Ik heb 2 foto's waar ze in haar kistje ligt... door mijn vader gemaakt... kijk er heel af en toe naar.
En je bent niet lomp, ik typ gewoon wat ik voel
@Bar, klinkt als een heel mooi kastje
@Moussy, ja, ik wilde dat inderdaad voorkomen, dat alles in een doos zou verdwijnen oid, want volgens mij kijk je er dan ook niet zo vaak meer naar.
maar ik wil er ook niet in kijken, ik kijk nog niet eens naar de website die ik in mn woede ooit eens in elkaar geflanst heb en naar die 'film' kijk ik al helemaal niet. Cas is nu ook met 'zn broer' bezig. Hij kwam de fok-beer tegen die in mijn kast staat op de slaapkamer en vroeg of ie er mee mocht spelen aan René, toen hoorde ik René van Mink vertellen, heel pittig vertelde ze er over. En pakte ze haar eigen fok-beer waar wel mee gespeeld mag worden
quote:Nee nog geen foto van, maar kan ik de volgende keer als ik er weer kom wel een foto van maken, want ben er nog steeds niet overuit dat ik zoiets wel wil...Op woensdag 27 februari 2008 10:04 schreef Tan het volgende:
@Bar, Zo'n speciaal kastje is wel heel bijzonder, heb je daar ook een foto van?
Hier liggen de spullen van Thijs beetje letterlijk overal, soms wel eens lastig, omdat je het vaak tegenkomt, maar naarmate de tijd verstrijkt, gaat dat ook wel stukken beter
quote:Ik kan me er wel iets bij voorstellen, ik vermoed dat ik ook niet vaak naar het album grijp in de toekomst.Op woensdag 27 februari 2008 10:45 schreef moussy het volgende:
nooit
Cas is nu ook met 'zn broer' bezig. Hij kwam de fok-beer tegen die in mijn kast staat op de slaapkamer en vroeg of ie er mee mocht spelen aan René, toen hoorde ik René van Mink vertellen, heel pittig vertelde ze er over. En pakte ze haar eigen fok-beer waar wel mee gespeeld mag worden
Wat gaaf van René zeg! Dat ze daar zo stoer over praat. Moet zeggen dat mijn kinderen dat ook doen. Zelfs midden op straat
Ziet Junah een mevrouw met een baby: "Onze baby is dood!" En dan ook met zo'n overenthousiast stemmetje. Weet niet wie nou ongemakkelijker werd: zij of ik. @Bar, oh zo, ik begreep dat jij er eentje had al.
(en dat zijn ze!!!), ik weet weinig te zeggen maar wil jullie graag een geven!En Tan, het boek is indrukwekkend geworden zeg.
Al die ziekenhuistoestanden hebben veel herinneringen aan alle opnames van Danyel losgemaakt. Ik heb voor mezelf een giraffe-knuffel gekocht zoals Danyel ook had. Ik heb wel voor andere kleuren gekozen, maar toch was het Danyel's giraffe.
Maf hé, ik ben helemaal geen knuffeltjes-mens, maar dat girafje had ik niet graag willen missen die dagen.[ Bericht 2% gewijzigd door phluphy op 03-03-2008 16:53:46 ]
klinkt als een zeer heftige ziekenhuisopname, los van de lichamelijke kant ook nog
hoe is het ondertussen rondom de uitspraak gelopen?
komt er ook aan he?
Ik had me, totdat je erover begon, eigenlijk niet gerealiseerd dat de termijn tot uitspraak al zo goed als verstreken is. Maar zoals gezegd, het zou maar zo kunnen dat we daar deze week iets van gaan horen. Spannend!
Verder heb ik, wellicht naief, een rotsvast vertrouwen dat er recht zal geschieden. Ik beschouw de procedure als een vervelende, langdurige, maar noodzakelijke formaliteit, met uiteindelijk een goede afloop.
Hopelijk kan je galblaas er snel uit! En ik kan het helemaal begrijpen van die knuffel. Ik heb 'iets' met een olifantje dat ik voor Ayden had gekocht. Terwijl ook ik niet zo'n knuffelbeestenfanate ben
Lijkt me ook best confronterend inderdaad zo'n ziekenhuisopname. Morgen hebben wij nagesprek met de kinderarts die bij Ayden was tijdens de onderzoeken. Voor het eerst dat ik weer naar dat ziekenhuis ga sinds Ayden. Ik ben blij dat ik dat gesprek heb, want wil graag meer weten over van alles en nog wat, maar zie er ook best tegenop.
quote:Succes morgen! Ik vroeg me al af wanneer het nagesprek zou zijn, maar ik durfde niet te vragen voor het geval je er niet over wilde verellenOp dinsdag 4 maart 2008 10:26 schreef Tan het volgende:
Phluph, fijn dat je er weer bent, het zal denk ik wel een opluchting zijn als die galblaas er straks eindelijk uit is, want dit is ook een geëmmer van niks zo
En ik kan het helemaal begrijpen van die knuffel. Ik heb 'iets' met een olifantje dat ik voor Ayden had gekocht. Terwijl ook ik niet zo'n knuffelbeestenfanate ben
Lijkt me ook best confronterend inderdaad zo'n ziekenhuisopname. Morgen hebben wij nagesprek met de kinderarts die bij Ayden was tijdens de onderzoeken. Voor het eerst dat ik weer naar dat ziekenhuis ga sinds Ayden. Ik ben blij dat ik dat gesprek heb, want wil graag meer weten over van alles en nog wat, maar zie er ook best tegenop.
Als ze vragen of jullie kinderen hebben/ iniden van toepassing hoeveel kinderen je hebt, wat antwoorden jullie dan?
Ja, ik heb een zoon/dochter maar hij is overleden.
Of: Ik heb twee/drie/vier/vijf kinderen maar eentje is overleden.
Zoals in mijn geval, ik moest een vragenlijst invullen van de schoolarts met daarin het aantal kinderen. Ik had Ayden er niet bij vermeld, maar dat vond ze raar. Hij hoorde er toch ook bij? Ja, natuurlijk, maar ik heb geen zin in vragen. Als iemand mij vraagt hoeveel kinderen zeg ik: vier. Maar dat voelt een beetje alsof ik Ayden ontken, en dat is het laatste wat ik wil. Voor ons hoort hij er helemaal bij, maar heb geen zin aan iedereen het verhaal te vertellen.
Hoe lossen jullie dat op?
vragen ze door naar bv leeftijd is het antwoord altijd
Hij is maar 21 maandjes geworden, of gewoon 21 maandjes.
Ik ben er wat dat aangaat wel heel erg open over, en zal alles vertellen als ze er naar vragen, en soms doe ik dat ook niet hoor, ligt er beetje aan wat voor type persoon het vraagt
Voor mijn gevoel is het er nu de tijd voor, voelt goed om er nu bewust mee bezig te zijn.
eens kijken of we er iets moois van kunnen makenAls het jou ook enigszins dwars zit, zou ik het zeker ter sprake brengen. Niet alleen voor jezelf, maar ook om de persoon een kans te geven zich te verbeteren?
Verder wens ik je veel succes voor het gesprek morgen. Kon nog wel eens "pittig" worden.
Wanneer ze me de vraag stellen of ik kinderen heb, anwoord ik meestal dat ik een zoontje had, en dan vrij snel erachteraan dat hij jong overleden is. Maar het voelt nooit o.k. om het zo te zeggen.
Ik heb me eigenlijk voorgenomen om een volgende keer te antwoorden met "ja, in de hemel", even kijken hoe dat loopt en hoe het voelt.
Sterrenkindje in de nacht,
een fel lichtje die brand,
Sterrenkindje zo speciaal,
zo gewenst en zo dierbaar,
Sterrenkindje zo lief en zoet,
je laten gaan is wat er moet,
want weet lieve Sterrenkind,
dat er eeuwige liefde bestaat tussen ouder en kind,
loslaten is ook een proces in houden van,
ik laat los mijn lief sterrenkind,
schijn zoals alleen jij dat kon doen,
laat zijn en ga voordat ik weer wakker word bij de ochtendstond,
voor dat al het verdriet weer mijn dag halen komt....
Lief Sterrenkind
quote:Waar worstel ik ook nog steeds mee. Nu ook weer met vriendenboekjes, ik blijf dat kut vinden. René vindt dat Mink er bij moet, want dat is ook een broertje van haar. Dus dan vullen we dat maar in, maar er komen zo verschrikkelijk veel vragen van ouders en dat is iets waar ik helemaal geen zin in heb. Tegen oude bekende die ik dan tegenkom zeg ik het bij de 1 wel bij de ander niet, ligt aan de band die er was denk ik. Ik blijf et echt een heel lastig iets, omdat ik gewoon geen zin heb in die vragen. Maar bij medische dingen vermeld ik het wel.Op dinsdag 4 maart 2008 18:46 schreef Tan het volgende:
Een vraagje trouwens...
Als ze vragen of jullie kinderen hebben/ iniden van toepassing hoeveel kinderen je hebt, wat antwoorden jullie dan?
Ja, ik heb een zoon/dochter maar hij is overleden.
Of: Ik heb twee/drie/vier/vijf kinderen maar eentje is overleden.
Zoals in mijn geval, ik moest een vragenlijst invullen van de schoolarts met daarin het aantal kinderen. Ik had Ayden er niet bij vermeld, maar dat vond ze raar. Hij hoorde er toch ook bij? Ja, natuurlijk, maar ik heb geen zin in vragen. Als iemand mij vraagt hoeveel kinderen zeg ik: vier. Maar dat voelt een beetje alsof ik Ayden ontken, en dat is het laatste wat ik wil. Voor ons hoort hij er helemaal bij, maar heb geen zin aan iedereen het verhaal te vertellen.
Hoe lossen jullie dat op?
Wat een hectisch jaar is het weer voor je/jullie geweest.
Dikke kus
Pluphy ik heb je ook geneenses nog beterschap gewenst
maar bij deze dus en dat je maar spoedig goed mag herstellen. Ik ben ook blij dat ik dat meteen heb gedaan, en niet steeds voor me uit heb geschoven, want ik ken mezelf, dan doe ik het uiteindelijk helemaal niet meer, of wacht ik zo lang dat ik de details niet meer weet.Maar ik kan me goed voorstellen dat jij hebt gewacht tot je er aan toe was, jouw situatie is zo anders, jullie hebben zoveel tijd samen gehad dat die foto's nog confronterender zijn. Jij weet ook wat je mist. Ik kan mij alleen een voorstelling maken hoe Ayden zou zijn geweest als baby.
Sterkte ermee
En het klinkt wel logisch, zoals jullie omgaan met die vraag van hoeveel kinderen/heb je kinderen.
Ik zal het op (medische) papieren inderdaad voortaan invullen
Nog even over de verpleegster. Het zit me niet dwars. Ze was een schat die dag, heeft me zo goed opgevangen. Ik heb gezien hoe druk het daar is op de afdeling, dat ze me vergeten is maakt mij niet uit. Vind het alleen raar dat ze doet alsof ze het vaak heeft geprobeerd - misschien om mij niet het gevoel te geven mij vergeten te zijn gezien de pijnlijke situatie.
Ze zat ook bij het gesprek trouwens, wat anderhalf uur duurde, en was wederom erg betrokken bij wat wij te vertellen hadden en vertelde ook haar beleving van die dag, dat vond ik erg fijn. Dan ga ik ook niet nog eens zeuren over een vergeten telefoontje
quote:Eigenlijk wist ik niet precies of ik er naar uitkeek of er tegenop zag: het nagesprek met de kinderarts dat ik gisterenmiddag heb gehad. Waarschijnlijk een combinatie van beiden. Ik wilde graag weten wat er zich medisch gezien heeft afgespeeld op die 8 januari 2008, maar ik wist ook dat het confronterend zou zijn.
Het viel mee. Wij bespraken onze ervaringen als ouders en zij de bevindingen van het medisch team.
Het meeste wist ik al: hij had onvoldoende longcapaciteit en zeer ernstig beschadigde nieren (geen nierschors meer), kortom: geen vooruitzichten; de aandoening is hoogstwaarschijnlijk een gevolg van kleppen in de plasbuis die er niet hoorden te zitten; hij had bijna geen karakteristieke uitwendig waarneembare Pottersequentie-kenmerken, behalve zijn naar binnen gedraaide voetjes; het is een ander soort nieraandoening dan Jessai had.
Een aantal dingen wist ik nog niet: hij heeft zelf geademd of dat in ieder geval geprobeerd; hij had een relatief hoge apgarscore (aanvankelijk – één minuut na de geboorte – een zeven en een acht, tien minuten later twee achten); hij heeft een klaplong gehad. De prangende vraag waarom de beademing stopte bleek een eenvoudige verklaring te hebben: de zuurstof was simpelweg op.
Ook heeft de kinderarts me de NICU laten zien, de Intensive Care-afdeling waar hij al zijn onderzoeken heeft gehad en waar ik zelf nooit ben geweest. Dat was voor mij fijn om het plaatje compleet te krijgen (en tevens schrikken bij de aanblik van zoveel kindjes met intensieve zorg).
Slechts één ding weten we nog steeds niet: of dit erfelijk is. Dit wordt nog onderzocht en besproken met een geneticus, daarover word ik teruggebeld. Het vermoeden is van niet, aangezien Jessai een totaal ander soort aandoening had, en Pottersequentie niet als bewezen erfelijk is aangetoond. Maar het zou wel aan de anatomische bouw kunnen liggen waardoor het in sommige families vaker voorkomt.
Het voelt goed om ook dit nu te hebben afgerond; nogmaals bevestigd te hebben gekregen dat hij zelf ook echt zijn best heeft gedaan, dat we zelf ook goede keuzes hebben gemaakt en dat het uitgebreide medisch team alles heeft onderzocht wat onderzocht kon en moest worden.
Markant detail was dat ik na het gesprek - in een kamertje in de kelder van het ziekenhuis - nog even stilstond in het trappenhuis, tegenover een gang. Mijn adem stokte in mijn keel, voor een kort moment was ik van slag. Deze gang heb ik over gedroomd, de enige nachtmerrie die ik had tijdens de zwangerschap, een nachtmerrie waarin de baby in mijn buik dood zou gaan. Ik herkende de gang, ik herkende mijn droom, die ik op dat moment in een fractie herbeleefde. De gang, die ook in mijn droom in de kelder van het ziekenhuis was, het trappenhuis, nooit eerder gezien en toch klopte het. Dit was geen déjà vu - ik heb die droom écht gehad.
Ik geloof niet zo in helderziendheid, en als het al zou bestaan ben ik de laatste met talenten in die richting - maar dit was op zijn minst een hele bijzondere ervaring.
Wat fijn dat je er zo'n positief gevoel over hebt gehouden aan het gesprek en dat jullie achter je keuzes kunnen staan. Want het alternatief -schuldgevoel- lijkt me echt afschuwelijk.
Lijkt me toch wel een fijn stuk informatie voor de verwerking.
Die verwerking hier heeft mede doordat het nog steeds relatief onduidelijk is waardoor ons jochie nu aan overleden is, en hoe het heeft kunnen gebeuren,
Best wel wat langer geduurd, en nog steeds schiet geregeld die vraag naar boven, hoe heeft dit kunnen gebeuren, waar ging het mis....
Ik wil je nogmaals veel sterkte toewensen bij de verdere verwerking
Gister las ik ergens een artikel over de diane-35 pil en misvormingen van het geslacht bij ongeboren jongetjes, ik ga dat eens uitspitten, aangezien Mink een 'raar' piemeltje had en de klepjes... en ik tig jaar de diane-35 pil heb gebruikt.
quote:Had Mink dan ook Pottersequentie? Of had hij een ander soort aandoening en was dit bijgevolg. Aydens piemeltje was evrder gewoon normaal, ws. zaten de kleppen iets hoger, waardoor de stuwing pas begon bij de blaas.Op donderdag 6 maart 2008 12:37 schreef moussy het volgende:
Fijn dat je er een goed gevoel aan over hebt gehouden.. Ik schrok wel even toen ik las over de klepjes, Mink had dit nml ook...
Gister las ik ergens een artikel over de diane-35 pil en misvormingen van het geslacht bij ongeboren jongetjes, ik ga dat eens uitspitten, aangezien Mink een 'raar' piemeltje had en de klepjes... en ik tig jaar de diane-35 pil heb gebruikt.
Overigens heb ik nooit de diane35-pil gebruikt, sowieso heb ik maar heel kort in mijn leven de pil geslikt (hooguit anderhalf jaar).
Sequentie is gewoon een beschrijving van het feit dat het één een gevolg is van het ander:
Klepjes> niet kunnen plassen>vergrote blaas>gestuwde nieren>beschadigde nieren
én daarbij:
Niet kunnen plassen>vruchtwater raakt op> niet kunnen oefenen met vruchtwater ademhalen>onderontwikkelde longen
en ook:
Vruchtwater raakt op>vlies zit strakker om de baby>afgeplat neusje, laagzittende oren, kromme voetjes en armpjes.
Ayden had qua uiterlijke afwijkingen alleen kromme voetjes, de rest niet, of nauwelijks. Qua inwendige problemen al het genoemde. Vandaar dat hij toch in de Pottersequentie-groep valt.
Maar zijn nieren, blaas en longen zijn wel goed aangelegd geweest, maar beschadigd of niet goed verder ontwikkeld als indirect gevolg van de klepjes.
Aydens neusje was wel ietsje plat, maar in vergelijking tot andere Potterkindjes minimaal, in het dosier hebben ze zelfs meermaals genoemd dat er weinig uiterlijk waarneembare Potterkenmerken waren. En mijn andere kinderen hadden ook een beetje zo'n plat neusje namelijk, Indo-invloeden spelen hier ook mee natuurlijk
En zijn oortjes zaten ook gewoon op de normale plek, niet aangedrukt zelfs.Hebben ze bij jou nog iets genoemd over de kans op herhaling? Of een oorzaak hoe dit kan? (Gewoon 'pech'?)
Pech noemde ze het bij ons, vooral pech omdat we wel al wisten dat hij een open rug zou hebben en daar had dit alles niets mee te maken, omdat de spieren van de blaas zo ontwikkeld waren, waren die dat niet dan had het kunnen zijn dat de zenuwen van de blaas beschadigd waren door de open rug en hij de prikkel niet kreeg om de blaas te legen.
Krijg je eigenlijk nog een soort van copy van zijn dossier? Wij hebben dat wel gekregen, op verzoek overigens.
Stom eigenlijk, zal er om vragen als ze me over twee weken terugbelt over de genetische bevindingen. Dacht eigenlijk dat ze dat nooit gaven, vooral ook omdat ze me voorlas en het niet specifiek in lieten zien. (niet dat ik het idee had dat het geheim was of zo)Wij hebben overigens geen erfelijkheidsonderzoeken gedaan. We waren er mee bezig toen ik zwanger raakte van Cas en de artsen stelde voor om het gewoon uit te stellen tot later, omdat er wel weer genoeg zorgen waren op dat moment.
) En Cas is helemaal gezond toch? Ik moet zeggen dat ik niet meer zwanger durf te worden, uit angst voor herhaling. Nu heb ik wel een aardig gevuld gezin
maar het idee dat het nooit meer zou kunnen staat me niet aan. We weten ook niet 100% zeker of we écht geen kinderen meer willen (terwijl we daar eerst, voor de laatste zwangerschap, wel aardig over uit waren, vier kinderen was genoeg... maar nu twijfelen we ineens weer ). Maar als blijkt dat het erfelijk is en er kans op herhaling is laat ik mezelf wèl steriliseren, of vriend neemt het voor zijn rekening (dat is waarschijnlijker). Maar dat is niet de grootste reden dat ik het wil weten, meer voor de kinderen later, als zij zelf graag kinderen zouden willen.
En dat hamsteren heb ik ook hoor. Ik heb de meest stompzinnige dingen bewaard, zelfs een herhalingsreceptje voor een middel tegen stuwing, dat soort nutteloze dingen.
Na Mink durfde ik niet meer, maar er was twijfel, ik heb hier op fok ook ooit eens een topic geopend hoe het nou is om enigskind te zijn, of deze mensen een gemis hadden of nahjah, gewoon. Uiteindelijk hadden we besloten het zo te laten, René was gezond, was 3 en wat zouden we op onze nek halen als het nog een keer zou gebeuren. Ik zou aan de pil beginnen zodat ik de eerste dag van mijn menstruatie had... en die is nooit gekomen, toen was ik al zwanger van Cas. En echt, ik was blij maar ik vond het verschrikkelijk eng. Dan komen de vragen, wat als, en wat dan... Snel hadden we besloten dat mocht Cas ook van alles mankeren hij er ook gewoon kwam, net als Mink. Ik heb dan ook bewust geen triple test laten doen, maar we hebben het alleen bij echo's gehouden. Ook een gahandicapt kind komt wel groot in ons nest, daar waren we nog steeds van overtuigd. Ik heb zelf op Noorderhaven gewerkt, dus 1 'van mezelf' kreeg ik ook wel groot
Maar Cas bleek met 15 weken helemaal gezond en ook nog eens een jongen te zijn. Stiekem had ik gehoopt op een meisje, want die lukte wel bij ons Dus vanaf die 15 weken was ik zwanger. En met 20 weken hebben we het voorzichtig aan de buitenwereld laten weten. Eerder wilde ik dat niet, ivm vooroordelen en mijn angsten en twijfels kon ik hier op fok kwijt, dus er was iig 1 uitlaatklep. Toen Cas 2 dagen oud was en de HA bij ons was op kraambezoek hebben we wel meteen gevraagd naar de sterilisatie van Peet. Dit was nog te vroeg zei hij, maar wij waren er héél zeker van. Cas was ook nog geen 6 weken toen Peet uiteindelijk gesteriliseerd was. Een volgende zwangerschap kon ik echt niet meer dragen, ik vond het allemaal veel te eng, ondanks dat het ons niet uitmaakte of een kind gezond of ongezond ter wereld kwam.
Als de kinderen wat ouder zijn en nog vóór zij een eigen kinderwens krijgen laten we uitzoeken of er een erfelijke factor is, vooral voor hen, om te hopen dat ze dit bespaard zal kunnen blijven, maar misschien hebben ze later ook wel dezelfde instelling.. we zullen het wel zien
Niet ter vervanging of zo hoor, zo bedoel ik het niet, maar ik kan me voorstellen dat er wel weer iets getriggerd is zeg maar.
En wat ken je veel details, net als Moussy...en wat jij beschrijft over het benoemen van Mink heb ik nog steeds.
Als mensen vragen hoeveel kinderen ik 'heb', of goh vond je het niet jammer dat je geen meisje hebt gekregen?
grrrrr, lastig natuurlijk.
Bar, meissie
En Pluph
dat was ff schrikken zeg, jeetje!Wij 'durfden' ook niet meer na Jamie, we hadden een gezonde Quint immers
maar binnen een jaar was ik - ongepland - zwanger van Frank. (gekloot met spiraal )Half jaartje na zijn geboorte wilde ik een lelijk/slecht gehecht 'deel' laten herstellen en heb me toen meteen laten steriliseren.
Heel bijzonder, die ervaring met de gang.
quote:Ja dat is dus exact wat wij hebben. We waren 'klaar'. Ayden was (en ondanks alles: is) een kadootje, maar hij heeft daardoor wel een leegte geschept die er niet was. Een ander kindje zou dat nooit opvullen, maar misschien wel aanvullen. Maar dat gevoel van ons gezin is 'compleet', is nu helemaal weg, en ik vraag mij af of dat ooit overgaat. Want ook met een zesde zal het nooit meer compleet zijn.Op donderdag 6 maart 2008 18:56 schreef Brighteyes het volgende:
Tan, ik zat me dat idd nog af te vragen, omdat je over de zwangerschap schreef als een kadootje aangezien jullie het gezin compleet vonden, of je dan nu idd niet alsnog toch weer nog een kindje zou willen.
Niet ter vervanging of zo hoor, zo bedoel ik het niet, maar ik kan me voorstellen dat er wel weer iets getriggerd is zeg maar.
Ook blijven we nog steeds met praktische bezwaren zitten, die er ook waren met de zwangerschap van Ayden, zoals ruimtegebrek in huis enzo. Maar goed, die hadden we voor lief genomen met de komst van Ayden, alleen om nu toch weer bewust te kiezen voor een zesde kindje is wel een ander verhaal.
Maar goed, ik ben overstag gegaan voor een Mirena, die wordt binnenkort gezet voor een jaar of misschien dat ik daar langer voor kies. Ik reageer zo slecht op hormonen, maar de mirena wil ik wel proberen, want sterilisatie vind ik nu even te ver gaan. (Terwijl we daar voor de zwangerschap van Ayden nagenoeg over uit waren dat één van ons zich zou laten steriliseren). Als ik na dat jaartje mirena nog steeds geen kinderen wil dan laat mijn vriend of ik zich/ me alsnog steriliseren.
[ Bericht 0% gewijzigd door Tan op 07-03-2008 09:26:16 ]
De geboorte van Cas heeft ook heel veel goed gemaakt, het 'gezin' is nu afgesloten met geluk van een gezond kind ipv het verdriet van een overleden kind, misschien was het daarom wel allemaal goed zo.
Net zoals de geboortedag van Mink, en zijn dag van overlijden, ik vergeet het niet, soms denk ik er pas aan als ik hier eens een
berichtje zie, vaak weet ik dan opeens waar dat chageijnige gevoel vandaan komt ik kijk vooral uit naar de verjaardag van Cas en ben daar gewoon veel meer mee bezig.Maar blijf het allemaal doodeng vinden, sterker nog de miskraam was achteraf gezien alleen maar een grote opluchting
De angst zit zooo giga diep, en de basis is ook niet stevig meer in mijn ogen...
dus in feite voel ik me ook wel enigzins "compleet"
Ik ben zelf niet spiritueel, maar ik heb er wel altijd een goed gevoel bij om de dingen zijn beloop te laten gaan. Niet teveel willen manupileren, of forceren. Hooguit wat aansturen omdat dat goed voelt. Dat heeft mij ook heel geholpen dingen te accepteren zoals ze zijn (gegaan).
Hoe ga je daar in de toekomst mee om, of weet je dat nog niet?
Tan en Moussy, ik sluit me bij Moonah aan. Ik vind het heel indrukwekkend allemaal.
Maar moet zeggen dat het echt heel bevrijdend voelt om te lezen hoe anderen er mee omgaan, ontdekken dat bepaalde gevoelens zo raar niet zijn en er gewoon bij horen. Best wel speciaal medium zo dat internet. Dan kan men zeggen wat men wil over internet maar het geeft ook veel mooie dingen.
Verder vind ik het ook fijn om een plekje te hebben om over mijn kind te kunnen praten, omdat ik dit simpelweg in een ander topic niet kan. En het is niet altijd over Danyel zelf, maar soms over zijn grafje, soms over zijn spulletjes, soms over zijn hoekje hier in huis, etc etc. Min of meer, indirect toch over hém.
quote:Ik heb nog geen idee hoe ik daar naar de toekomst mee om zal gaan, aan de ene kant bent ik nog steeds wel stiekem bezig met eventueel een 2de, maar zodra ik er meer en meer mee bezig ga slaat het angstzweet mee alweer uit, en duw ik het alweer snel weg het idee van een 2de kindje.Op zaterdag 8 maart 2008 10:14 schreef phluphy het volgende:
Bar, ik wist niet dat je er op die manier ook over piekerde. Wat je schrijft over je gevoelens na de miskraam vind ik wel begrijpelijk. Wat moet dat een moeilijk en dubbel gevoel zijn.
Hoe ga je daar in de toekomst mee om, of weet je dat nog niet?
Ik weet dat het allemaal nog relatief "pril"is en dat het zijn tijd nodig heeft, maar ben ook heel eerlijk dat ik best wel geniet van het nog alleen zijn zeg maar...
Beetje dubbel dus
quote:Helemaal mee eens.Op zaterdag 8 maart 2008 11:19 schreef Tan het volgende:
Maar moet zeggen dat het echt heel bevrijdend voelt om te lezen hoe anderen er mee omgaan, ontdekken dat bepaalde gevoelens zo raar niet zijn en er gewoon bij horen. Best wel speciaal medium zo dat internet. Dan kan men zeggen wat men wil over internet maar het geeft ook veel mooie dingen.
Het is gewoon lastig om het er in je omgeving over te hebben is mijn ervaring nu.
Dit is een goeie plek ervoor.
En ik sluit me aan bij wat Moonah hierboven zegt : het voelt niet als lurken als ik hier meelees, maar als zinvol lezen, en ik heb, zonder dat jullie dat weten
, heel veel aan jullie overpeinzingen, gedachtenwisselingen en verhalen.Al hadden ze natuurlijk beter NIET in dit topic kunnen staan
Ongeveer ¤ 14 bij Karwei.
En dat dubbele gevoel kan ik me wel indenken Bar. Je haalt 'veel op je hals', en dat zijn niet de juiste termen als het om een kidje gaat, maar iemand die niet weet hoe het is een kind te verliezen heeft al veel zorgen tijdens zwangerschap en de tijd erna, maar voor jou is het nog meer beladen. Daar moet je wel heel bewust voor kiezen en het moet goed voelen, dat je er ook klaar voor bent. Althans zo denk ik me dat in.
Mijn situatie is heel anders, maar ik ben er zelf absoluut niet klaar voor, en ik denk zelfs dat dat ook niet meer komt. Maar het verlangen naar nog een kindje is ook niet weg. Maar ik heb geen haast en ik heb zelfs het idee dat naarmate de tijd vordert ik het uiteindelijk zo laat.
Als Cas aan het scharrelen is in huis: Neee dit is van mn broer, en dat is van mn broer, maar die is dood! Cas over babyspullen.
Al kan ik me ook voorstellen dat het soms ook erg lastig is en soms best wel moeilijk, omdat misschien al het pijn en gemis weer even naar boven komt....
quote:Moussy, ik krijg hier toch een brok van in mijn keel. Ik vind het heel mooi dat Mink zo echt een onderdeel van jullie gezin is. Zo vanzelfsprekend als dat is voor jullie kinderen.Op dinsdag 11 maart 2008 12:45 schreef moussy het volgende:
Ik kan er ook om lachen hoor, vind het wel grappig dat ie dat zegt
Als Cas aan het scharrelen is in huis: Neee dit is van mn broer, en dat is van mn broer, maar die is dood! Cas over babyspullen.
Bar, ik snap heel goed wat je bedoelt met dat dubbele.
Ook dat je angst voelt voor een nieuwe zwangerschap en baby, omdat jullie nooit te weten zijn gekomen waarom Thijs overleden is.
En ook dat je iets 'wil doen' met je moedergevoelens. Dat het wel weer goed zou voelen om niet alleen in je hart moeder te zijn, maar ook tastbaar. (vind het moeilijk het goed te omschrijven, maar hoop dat je me begrijpt)
Doen wat goed voelt Bar.
Zijn geen fijne momenten, vooral ook omdat er geen oplossing voor komt en daarmee zo uitzichtloos... heb je daar nog vaak 'last' van?
quote:Ja ik heb daar nog met enige regelmaat heb ik daar last van ja, vaak ook op de meest vreemde momenten, en soms ook momenten die ik bewust opgezocht heb.Op donderdag 13 maart 2008 11:09 schreef Tan het volgende:
@Bar, vannacht had ik voor het eerst zo'n dipje eigenlijk... de behoefte om Ayden te kunnen knuffelen. Ik dacht nog... ik hoor wakker te liggen voor een voeding nu, niet om de kopzorgen die ik op dat moment had.
Zijn geen fijne momenten, vooral ook omdat er geen oplossing voor komt en daarmee zo uitzichtloos... heb je daar nog vaak 'last' van?
En zeker zo net voor en net na mijn verjaardag heb ik daar wat last van, straks weer na de overlijdensdata toe zal ik er ook weer wat meer last van hebben.
Het gaat beetje met vlagen eigenlijk, maar niet zo dat ik er mijn hand op kan leggen helaas
Ik word a.s. dinsdag geopereerd, en kan dus vrijdag, op Danyel's sterfdag, niet naar het grafje.
Morgen gaan we er in elk geval heen, en op de dag zelf zal in elk geval wat familie erheen gaan. Ik vind het wel heel rot dat ik die dag niet kan invullen zoals ik graag zou willen, en ook dat ik geen idee heb wanneer ik weer (zelf?) kan rijden om er alsnog heen te gaan.
Sterkte
@Bar, ja, die vlagen kan ik me wel iets bij voorstellen. Had dat van de week met name omdat ik verdrietig was om iets totaal anders. Maar dat heb ik dan altijd, als ik verdrietig ben komen álle rotdingen uit mijn leven bovendrijven, dat gaat ongemerkt, en dan voel ik me altijd helemaal extra zielig
Gelukkig kan ik het daarna ook wel weer relativeren, maar op het moment zelf is het niet fijn.Vandaag teruggebeld door de kinderarts. De aandoening van Ayden is genetisch gezien niet erfelijk, maar het kan wel zo zijn dat onze familie er aanleg voor heeft, wat een totaal andere oorzaak heeft. Ws. in de anatomische bouw, zoals ons eerder is verteld. We hebben echter maar een iets verhoogd risico daarop.
Overigens was een kopie uit het dosier vrij eenvoudig te verkrijgen. We hoeven enkel een brief met kopie van legitimatiebewijs te sturen en dan krijgen we tegen kopievergoeding alle papieren die we willen.
Ik zal vrijdag een kaarsje branden voor Danyel
Wat rot dat je vrijdag niet naar het grafje kan zoals je zou willen, hopelijk vind je een andere manier om vrijdag toch zo dicht mogelijk bij Danyel te zijn.
Ook hier word aan je gedacht en aan de dagen die komen
Ik moet me morgenochtend al om 7.15 uur melden, dus ik begin nu best wat zenuwachtig te worden. En ik hoop stiekem dat ik door de narcose in een soort dimensie ga komen waarin ik heerlijk over Danyel zal dromen of zo. We zijn gisteren naar het grafje geweest, dat vond ik erg fijn. A.s. vrijdag gaat er in ieder geval familie heen, dat vind ik een fijn idee. En ik ga dan weer zodra ik (me) weer kan (laten) rijden.
Hopelijk tot snel!
Edit: Tan, ik lees nu pas je berichtje. Hoe voel je je nu, met deze wetenschap? En ga je het dossier inderdaad opvragen?
Ik wilde even aan je vragen of de magnolia al een beetje uitspringt? Daar hadden we hem op uitgezocht, op bloeien vanaf het begin van de lente.
Ik zie in sommige tuinen al heel mooie staan, dan moet ik steevast aan Danyel en jullie denken. Hoop dat het boompje het plekje nog mooier maakt dan het toen al was door al jullie persoonlijke lieve dingen daar. Wat lijkt zo'n 'dipje' me ontzettend naar meiden. Vreselijk, je kind niet kunnen knuffelen. Die pijn moet je bijna fysiek ook voelen.
Ik druk me mss een beetje vreemd uit, maar ik moet er best vaak aan denken, wat jullie is overkomen. Soms als Thies lang doorslaapt 's ochtends ben ik wel eens bang en ga ik aan de deur luisteren. Of als ik heel fijn met hem speel schieten jullie ook wel eens door mijn gedachten. Dán voel ik al zo'n steek....
En die wetenschap doet me niet zo heel erg veel eigenlijk, het was namelijk wat ik zelf al dacht. Ik hoop dat mijn kinderen iemand uitzoeken met een totaal andere lichaamsbouw (om kinderen mee te krijgen dus
), daarmee verdwijnt namelijk het risico met deze aandoening uit de familie (anders dan bij genetische afwijkingen die altijd in de familie blijven en na zoveel generaties zomaar ineens weer kunnen opduiken).Ik ga de dosiers zeker wel opvragen. Ook om het de kinderen later allemaal na te kunnen laten lezen.
Ik wilde jullie eigenlijk alleen alvast veel sterkte wensen voor morgen en dat geld ook voor je man Fluf, veel sterkte, wat moet het vandaag moeilijk zijn voor je.Ik wil zoveel mooie woorden zeggen, maar ze komen niet...
Elk jaar op 21 maart. Maar ik denk niet alleen aan krokussen, lammetjes en een beginnend zonnetje. Vooral denk ik aan Danyel die daar zo bij hoort, bij al die lentedingen. En dat vind ik eigenlijk best wel een fijne gedachte.
Lieve Esther en Jeroen, ik denk extra veel aan jullie vandaag. Veel sterkte.
hoi manneke laat jij de zon weer naar ons toekomen?
Met die mooie stralen kun je papa en mama verwarmen
Pluphy en Jeroen, heel veel sterkte vandaag
vandaag zijn jullie en Danyel in mijn gedachten.
Heel veel sterkte vandaag
Dat is mooi wat je schrijft, Sugar, zo zie ik het zelf ook.
Ik heb de hele ochtend regen gehoord, maar toen ik net uit bed kwam zag ik dat de zon scheen.
Ik vind het echt afschuwelijk dat ik vandaag niet naar het grafje kan, maar dat zou echt onverantwoord zijn. Ik ben pas sinds gisteren thuis en kan nog niet meer dan 50 m achter elkaar lopen. Om over de pijn nog maar niet te spreken. Dat laatste zal me vandaag wel wat afleiden van alle hersenspinsels, maar ik weet helemaal niet of ik daar blij mee ben.
Lief vriendje, deze zijn voor jou.
heel veel sterkte vandaag, ik zal een kaarsje branden voor juliie mannetje.
Pluphpy en hub, voor jullie nog wat extra sterkte op deze beladen dag!
Phluphy en Jeroen, veel sterkte vandaag.
[disclaimer]Foto op herhaling, kon geen mooie groene bloem vinden via Google
[/Disclaimer]
phluphy en Jeroen lieve Danyel
Ik wilde even dit prachtige en treffende gedicht met jullie delen, dat gisteren op Danyel's gastenboekje werd geplaatst. Ik vind het zo mooi!
Als groene bloemen
dansen deze kinderen
met trotse ogen
kijken zij ons aan
hun huid geurt nieuw
en hun vermogen
om steeds te dansen
is raadselachtiger
dan hun bestaan
Phluphy en Jeroen, een dikke
voor jullie!en wat een mooi gedicht!
Mooi gedichtje, is het al bestaand of speciaal voor Danyel geschreven?
Hoop dat je al een beetje bent opgeknapt.
quote:Het is een bestaand gedichtje, daarom was ik ook zo verbaasd toen ik de "groene bloemen" las!Op zondag 23 maart 2008 20:26 schreef Tan het volgende:
Sorry, heb er ook helemaal niet aan gedacht, kreeg broer uit Londen vanaf vrijdag tot nu over de vloer.
Mooi gedichtje, is het al bestaand of speciaal voor Danyel geschreven?
Hoop dat je al een beetje bent opgeknapt.
Johanna W.P. Hell, uit de bundel 'Zoetermeer in verzen'
Ik hoop dat je een fijne tijd hebt gehad met je broer.
En het was fijn mijn broer te zien. Ik heb hem nog heel kort even gezien vlak voor de geboorte van Ayden, maar daarvoor al drie jaar niet.
Ik had het laatst over het lantaarntje op zonne-energie. Zo ziet-ie eruit:
En "brandend":
En op het grafje:
Paasbloemstukje, waarvan ik zo graag zou willen weten hoe het er nu uitziet (gemaakt op 16 maart)
En dit is de collage in het nieuwe huis:
Die collage's hangen leuk.
Het ondergronds tankje met bovengronds vlammetje hebben we een jaar geleden al geplaatst, en werkt perfect. We hebben hem de laatste keer uitgegraven en meegenomen, om schoon te maken, lont te vervangen, etc. Volgende keer gaat-ie weer terug.
Ik zie er ook zoveel hier met grote knoppen en dan moet ik er aan denken
Omdat-ie een beetje tussen de bomen staat, krijgt-ie natuurlijk wat minder direct zonlicht. Anders was-ie misschien al open geweest, want volgens mij is het een enthousiasteling.
Ik was het ook alweer vergeten.
Maar het blijven toch altijd speciale dagen. Voor de een rot, voor de ander gewoon een moment om nog eens extra stil te staan.
Overigens is die foto niet de wolfsmelk uit mijn tuin, al bloeit die wel erg mooi! (ook op nattige grond, maar dan meer bosgrond)
Hier te zien iets boven Junah's hoofd:
(klik voor groter)En de magnolia's bloeien hier nog nèt niet.
Bam die knalde er in...
Under the benighted sky
I'm sitting very dreary
Lost in thoughts
I'm gazing at your irresisteble appearence
Like the most beautiful sunset...
Dreaming:
You're laying in my arms
Feeling your tender skin
I'm looking deep into your eyes
Eyes filled with tears of desire
Oh, let this go on forever
This inner caress
I sigh
And you were gone...
Memories of pain
Following me wherever I go
But in my mind
You still wander...
Midnight
Not a sound from the pavement
Has the moon lost her memory
She is smiling alone
In the lamplight
The withered leaves collect at my feet
And the wind begins to moan
Memory
All alone in the moonlight
I can smile happy your days ( i can dream of the old days)
Life was beautiful then
I remember the time I knew what happiness was
Let the memory live again
Every street lamp seems to beat
A fatalistic warning
Someone mutters and the street lamp gutters
And soon it will be morning
Daylight
I must wait for the sunrise
I must think of a new life
And i mustn't give in
When the dawn comes
Tonight will be a memory too
And a new day will begin
Burnt out ends of smoky days
The still cold smell of morning
A street lamp dies, another night is over
Another day is dawning
Touch me,
It is so easy to leave me
All alone with the memory
Of my days in the sun
If you touch me,
ou'll understand what happiness is
Look, a new day has begun...
[Memories]
Kijk:
Danyel Yohanan, geboortedag, geboortemaand = DY 119
Oh, ja ik kan weer meedoen,
ik kan weer vrolijk zijn.
De buitenkant die gaat wel,
van binnen zit de pijn.
Oh, ja het gaat weer beter,
kijk hoe ik weer geniet.
De buitenkant die wil wel,
van binnen huist verdriet.
Oh, ja ik wil wel leven,
ik doe al aardig mee.
De buitenkant moet verder,
de binnenkant zegt nee.
Maar af en toe geniet ik echt,
met hen die naast me staan.
Die weten en ook voelen,
dat het echt nooit meer
Echt zal gaan.
Aanwezig in Afwezigheid
Bijna niet meer in woorden te vangen
Al zo lang verleden tijd
Aanwezig in afwezigheid
Leven met een vertrouwd verlangen
Naar jou kind op de horizon
Een stukje dood voorgoed in mij geweven
Misschien betekent dat dan "eeuwig leven"
Dat jij in mij opnieuw begon
Je dood, maar ook je leven met me hebt verweven
Zodat we nu ineengevlochten zijn
Misschien ben ik daarom verzoend met pijn
Dat jij niet zichtbaar, tastbaar meer mag leven
Aanwezig in afwezigheid
Een stukje leven, een stukje dood
Voorgoed in mijn bestaan geweven
En daarom nooit verleden tijd
En toen las ik een stuk en moest denken aan hoe het er hier soms idd ook aan toe kan gaan.
VERLANGLIJSTJE:
Wij zouden willen dat ons kind niet overleden was. Wij zouden willen dat we hem/haar terughadden.
Wij zouden willen, dat je niet zo bang zou zijn om de naam van ons kind uit te spreken. Ons kind is belangrijk voor ons. Het is belangrijk voor ons om te horen dat hij/zij voor jou ook belangrijk is.
We zouden willen dat hij/zij ook bij jullie op de verjaardagskalender is bijgeschreven.
Als wij huilen of emotioneel worden als je over hem/haar spreekt, dan zouden we willen dat je weet dat het niet is omdat jij ons pijn hebt gedaan. Het overlijden en het moeten missen van ons kind is de oorzaak van onze tranen. Jij hebt over ons kind gesproken en daardoor heb je ons de kans gegeven ons verdriet te delen. Dank je wel!
Het is niet besmettelijk om ouders van een overleden kind te zijn, dus zouden we willen dat je ons niet uit de weg gaat, we hebben je nu meer dan ooit nodig.
We hebben best wel eens afleiding nodig en willen graag horen hoe het met jou is; maar we willen ook graag dat jij weet hoe het met ons is. Het zou kunnen, dat we verdrietig zijn en misschien gaan huilen, maar wij zouden willen dat je ons over ons kind laat praten. Het is elke dag ons favoriete onderwerp.
We weten dat je veel aan ons denkt; wij weten dat het overlijden van ons kind je verdriet doet. Wij zouden willen dat je ons die dingen zou laten weten door op te bellen, een kaartje of een brief te sturen, een arm om onze schouder te slaan.
Wij zouden willen dat je niet verwacht dat ons verdriet na 6 maanden of 1 of 5 jaar over is. De eerste maanden, dit eerste jaar is moeilijk voor ons maar wij zouden willen dat je kon begrijpen dat ons verdriet nooit over zal gaan. We zullen verdriet hebben over het overlijden van ons kind tot de dag dat we zelf zullen overlijden.
Weet je niet hoe je met ons om moet gaan, zeg dat dan gewoon, dan kunnen we er over praten.
Wij zouden willen, dat je niet van ons verwacht "er niet aan te denken" of om "gelukkig" te zijn. Het zal nog heel lang duren voor zoiets kan, dus houd jezelf niet voor de gek.
Als we zeggen "Het gaat goed", dan zouden we willen dat je begrijpt, dat we ons dan niet altijd daadwerkelijk goed voelen.
Wij zouden willen, dat je weet dat alle reacties van verdriet die we hebben, erg normaal zijn. Depressie, kwaadheid, hopeloosheid en overstelpend verdriet, je kunt het allemaal verwachten. Dus vergeef ons alsjeblieft als we rustig en teruggetrokken zijn of prikkelbaar en humeurig.
Wij zouden willen dat je begrijpt dat verdriet mensen verandert. Toen ons kind overleed, stierf een deel van ons met hem/haar. Wij zijn niet meer dezelfde die we waren voor hij/zij stierf en we zullen ook nooit meer dezelfde worden.
Wij zouden het zeer op prijs stellen dat je laat merken dat je aan zijn/haar geboorte/sterfdag denkt. Dat blijft voor ons een moeilijke maar speciale dag in ons leven!
Wij zouden heel graag willen dat je ons zou kunnen begrijpen. Dat je je zou kunnen indenken hoe het voelt: ons verlies en ons verdriet, onze stilte en onze tranen, onze leegte en onze pijn.
Maar we hopen dagelijks, dat je het nooit zal begrijpen.
Ik vind trouwens die hele site eigenlijk wel "fijn" vandaar ook dat die link erbij gezet heb
knuf en sterkte met de pijn. die ene en de andere.
Bar, Wat een bijzondere tekst heb je van die verloren vlinders site gehaald. En de eerder geposte gedichten zijn ook al zo bijzonder mooi.
Voor jullie en voor alle andere ouders hier nog maar een
Bar
Maar heel bijzondere kentekenplaat!Heb vandaag een lieve nieuwe beer gevonden, en een paar mooie nep bloemen gekocht, en dan weer voorjaars/zomers aan kleden
Dus met terug werkende kracht alsnog een dikke
en een knuffel!!Dat ik ongemerkt langs Danyel`s sterfdatum geschoten ben betekend niet dat ik langs Danyel of de andere kindjes schiet met m`n gedachten. Geloof mij maar, de inpact die het overlijden van Danyel , Thijs en Ayden, behalve op anderen, ook op mij hebben gehad kan ik niet zomaar wegwissen of vergeten.
Wil ik ook niet eens.....
Nogmaals sorry dat ik soms deze topic probeer te ontlopen sommige periodes, maar vergeten doe ik niet.
voor allemaal.Maar de knuffel is alsnog welkom. En ééntje terug natuurlijk!
Nog even over dat kenteken en waarom ik er zo blij mee ben. We hebben dus onze vorige auto ingeruild tegen een nieuwe, en ik vond het moeilijk om afscheid te nemen van de vorige, omdat we daar toch een aantal ritjes met Danyel mee gemaakt hadden. Weliswaar allemaal ritjes van en naar een ziekenhuis, maar toch. We hadden hem sinds 2 maanden na Danyel's geboorte, en hij heeft dus alles zo'n beetje meegemaakt, inclusief alle verhuizingen etc.
Het kenteken op de nieuwe auto maakt een deel van dat verlies goed, hoe stom het ook klinkt. Maar het is een beetje zoals Nanook zei, het voelt als een beschermengeltje dat altijd bij je is.
quote:Joh! dat is apart! Weet je ook of je zoiets in Nederland kan doen danwel kan importeren voor Nederland? (particulier gebruik)Op donderdag 3 april 2008 13:23 schreef phluphy het volgende:
In Duitsland, waar we sinds kort wonen, mag je zelf een deel van je kenteken bepalen.
Kijk:
[ afbeelding ]
Danyel Yohanan, geboortedag, geboortemaand = DY 119
quote:Als het om een officieel kenteken gaat voor een geregistreerd voertuig in Nederland, dan kun je vanzelfsprekend alleen een Nederlands kenteken krijgen en voor zover ik weet heb je die keuzemogelijkheid in Nederland niet.Op woensdag 9 april 2008 11:42 schreef tgs. het volgende:
Joh! dat is apart! Weet je ook of je zoiets in Nederland kan doen danwel kan importeren voor Nederland? (particulier gebruik)
In Duitsland heb je die mogelijkheid wel, maar het verzoek hiertoe dien je in op het moment dat je een auto in Duitsland koopt, of in Duitsland importeert. Dan krijg je een officieel document dat benodigd is om het de kentekenplaat te laten maken.
Mocht ik hiermee je vraag niet goed beantwoord hebben (welicht verkeerd begrepen), pm me dan even!
ergens komt het er maar niet van om het voorjaars klaar te maken
(Birgite, Maart 2008)
In mijn hoofd leeft liefde samen met pijn
Afwisselend van elkaar
puur geluk en donkere wolken
Zal dat ooit nog anders zijn....?
Genietend van de kleine dingen
voel ik de stekende pijn van intens verdriet
De warmte van een hecht gezin
maar tegelijk die kilte, jij bent er niet...
quote:Op dinsdag 8 april 2008 21:40 schreef phluphy het volgende:
pepper, daar hoef je wat mij betreft geen sorry om te zeggen hoor. Je hebt natuurlijk geen enkele verplichtingen t.o.v. dit topic, ben je mal. En ik kan het me goed voorstellen dat je het topic soms een tijdje ontloopt. Ik herken dat wel, niet zo zeer met dit topic, maar er zijn zat dingen die ik regelmatig ontloop omdat ik ze te moeilijk vind. En ik herken ook het schuldgevoel dat er altijd, na een tijdje, mee gepaard gaat.
Maar de knuffel is alsnog welkom. En ééntje terug natuurlijk!
Nog even over dat kenteken en waarom ik er zo blij mee ben. We hebben dus onze vorige auto ingeruild tegen een nieuwe, en ik vond het moeilijk om afscheid te nemen van de vorige, omdat we daar toch een aantal ritjes met Danyel mee gemaakt hadden. Weliswaar allemaal ritjes van en naar een ziekenhuis, maar toch. We hadden hem sinds 2 maanden na Danyel's geboorte, en hij heeft dus alles zo'n beetje meegemaakt, inclusief alle verhuizingen etc.
Het kenteken op de nieuwe auto maakt een deel van dat verlies goed, hoe stom het ook klinkt. Maar het is een beetje zoals Nanook zei, het voelt als een beschermengeltje dat altijd bij je is.
Soms wil je er gewoon niet mee bezig zijn of ervan weten of zo. Probeer je even te doen of er geen groot verlies bestaat. Maar inderdaad na een tijd ontlopen heb je behalve dan dat schuldgevoel ook dat het je weer aantrekt.
Onwijs mooi zeg dat nummerbord!! Fijn dat dat bij jullie mogelijk is.
Ik meen me trouwens wel een berichtje te herinneren dat ze dat hier in nederland ook mogelijk willen gaan maken. Ik hoop dat dat er ooit doorkomt!!
http://www.nu.nl/news.jsp?n=1321073&c=10&rss gevonden!
[ Bericht 5% gewijzigd door pepper_961 op 11-04-2008 16:00:12 (linkje nieuwsbericht toegevoegd) ]
Zat ik gisteren even buiten, hoorde in de buurt de kinderen fijn genieten van het mooie weer, en toen werd het mij echt teveel, was toch een partij kwaad, verdrietig....
Hoorde ik een buurvrouw praten over de kleuterschool..... enz enz
blegh soms is het zo zwaar
Er gaat geen dag voorbij zonder dat ik aan je denk geen idee wat ik moet zeggen, maar ik leef zo met je mee. Het lijkt me ook helemaal niet raar dat je af en toe de kracht niet op kunt brengen om alles maar leuk te vinden; wat jij in je rugzak hebt is toch potdomme ook loodzwaar? Overigens vind ik het het moeilijkst met de wat jongere kinderen. Als ik een groepje oudere kinderen (vanaf 6 jaar) zie spelen, doet me dat eigenlijk niet zo veel. Hoe is dat bij jou?
Ik heb Max zeg maar niet ouder laten worden in m`n hoofd dan hij was toen hij stierf.
Pas toen Teddie geboren was en al snel qua leeftijd richting die 22 maanden ging leek ik er vaker bij stil te gaan staan.
Maar ik denk meer in de zin van; tot nu toe is het nog "bekend" maar straks wordt ze 2, 3, 4 enz. en dan kan ik niet meer putten uit mn "ouder" ervaringen vanuit de periode van Max.
En eigenlijk nu pas dringt het tot me door dat als Max was blijven leven ik dan nu een puberzoon had gehad. Zo eentje met okselhaar en overslaande stem!!
Oh men dat is echt zo`n gek idee! Maar vreemd genoeg begint dat nu pas en niet in de periode dat hij bv 3, 4 of 5 had moeten worden b.v., misschien komt dat ook wel omdat ik toen bezig was met een kindje weer willen en verhuizen en later dan zwangerschap en de angsten en onzekerheden die ik daarbij had.Ik heb het alleen gedacht op z`n tweede geboortedag en daarna niet meer echt eigenlijk, meer de mensen om heen die steeds vroegen; "hoe oud zou Max nu geweest zijn eigenlijk?" Waarom ik het niet zo sterk gehad heb weet ik niet precies, maar ik denk dat het in mijn geval wel goed was eigenlijk dat ik daar niet zo bij stilstond. Zelf bescherming.
Afgelopen donderdag was ik eindelijk weer eens bij het grafje. Tot mijn ontzetting zag ik dat het magnoliaboompje (dat Danyel gekregen had van Sugar, Snoopy, Luchtbel, Merisse en Piglet) opeens weg was.
Theoretisch is het mogelijk dat een dier (ree) dit heeft gedaan, het was natuurlijk nog maar een klein boompje. Maar we vermoeden eigenlijk dat het gestolen is. Het boompje stond net achter het heggetje in een stukje grond dat niet officieel bij het kerkhof hoort. Misschien dat iemand dacht dat het daarom maar meegenomen mocht worden.
Ik vind het echt afschuwelijk.
Verder in Ouders van Prachtige Engeltjes (12)
[ Bericht 5% gewijzigd door phluphy op 26-04-2008 18:16:56 ]