Gek genoeg heb ik dat zelf altijd bewust of onbewust niet gedaan.
Ik heb Max zeg maar niet ouder laten worden in m`n hoofd dan hij was toen hij stierf.
Pas toen Teddie geboren was en al snel qua leeftijd richting die 22 maanden ging leek ik er vaker bij stil te gaan staan.
Maar ik denk meer in de zin van; tot nu toe is het nog "bekend" maar straks wordt ze 2, 3, 4 enz. en dan kan ik niet meer putten uit mn "ouder" ervaringen vanuit de periode van Max.
En eigenlijk nu pas dringt het tot me door dat als Max was blijven leven ik dan nu een puberzoon had gehad. Zo eentje met okselhaar en overslaande stem!!

Oh men dat is echt zo`n gek idee!

Maar vreemd genoeg begint dat nu pas en niet in de periode dat hij bv 3, 4 of 5 had moeten worden b.v., misschien komt dat ook wel omdat ik toen bezig was met een kindje weer willen en verhuizen en later dan zwangerschap en de angsten en onzekerheden die ik daarbij had.
Ik heb het alleen gedacht op z`n tweede geboortedag en daarna niet meer echt eigenlijk, meer de mensen om heen die steeds vroegen; "hoe oud zou Max nu geweest zijn eigenlijk?" Waarom ik het niet zo sterk gehad heb weet ik niet precies, maar ik denk dat het in mijn geval wel goed was eigenlijk dat ik daar niet zo bij stilstond. Zelf bescherming.