Ouders van Prachtige Engeltjes (11)

Phluph, welcome back! Hopelijk kan je galblaas er snel uit!

Phluph

Phluph, fijn dat je er weer bent, het zal denk ik wel een opluchting zijn als die galblaas er straks eindelijk uit is, want dit is ook een geëmmer van niks zo

En ik kan het helemaal begrijpen van die knuffel. Ik heb 'iets' met een olifantje dat ik voor Ayden had gekocht. Terwijl ook ik niet zo'n knuffelbeestenfanate ben
Lijkt me ook best confronterend inderdaad zo'n ziekenhuisopname. Morgen hebben wij nagesprek met de kinderarts die bij Ayden was tijdens de onderzoeken. Voor het eerst dat ik weer naar dat ziekenhuis ga sinds Ayden. Ik ben blij dat ik dat gesprek heb, want wil graag meer weten over van alles en nog wat, maar zie er ook best tegenop.

Spannend Tan. Ik hoop dat het gesprek het verhaal completer voor je maakt.

quote:

Op dinsdag 4 maart 2008 10:26 schreef Tan het volgende:
Phluph, fijn dat je er weer bent, het zal denk ik wel een opluchting zijn als die galblaas er straks eindelijk uit is, want dit is ook een geëmmer van niks zo

En ik kan het helemaal begrijpen van die knuffel. Ik heb 'iets' met een olifantje dat ik voor Ayden had gekocht. Terwijl ook ik niet zo'n knuffelbeestenfanate ben
Lijkt me ook best confronterend inderdaad zo'n ziekenhuisopname. Morgen hebben wij nagesprek met de kinderarts die bij Ayden was tijdens de onderzoeken. Voor het eerst dat ik weer naar dat ziekenhuis ga sinds Ayden. Ik ben blij dat ik dat gesprek heb, want wil graag meer weten over van alles en nog wat, maar zie er ook best tegenop.

Succes morgen! Ik vroeg me al af wanneer het nagesprek zou zijn, maar ik durfde niet te vragen voor het geval je er niet over wilde verellen

@Davinia, het zou eigenlijk al veel eerderplaatsvinden, maar ze waren me vergeten te bellen. Althans, de verpleegkundige wilde me nét toevallig die dag dat ik belde (anderhalve week geleden) mij bellen, en ze beweerde me ook al heel veel keer eerder te hebben gebeld. Wat erg vreemd is, want ze zou me twee weken na het overlijden van Ayden terugbellen, en ik ben nauwelijks weg geweest. Maar goed, dat maakt ook verder niet uit, ik kan dus morgen terecht.

Een vraagje trouwens...
Als ze vragen of jullie kinderen hebben/ iniden van toepassing hoeveel kinderen je hebt, wat antwoorden jullie dan?
Ja, ik heb een zoon/dochter maar hij is overleden.
Of: Ik heb twee/drie/vier/vijf kinderen maar eentje is overleden.

Zoals in mijn geval, ik moest een vragenlijst invullen van de schoolarts met daarin het aantal kinderen. Ik had Ayden er niet bij vermeld, maar dat vond ze raar. Hij hoorde er toch ook bij? Ja, natuurlijk, maar ik heb geen zin in vragen. Als iemand mij vraagt hoeveel kinderen zeg ik: vier. Maar dat voelt een beetje alsof ik Ayden ontken, en dat is het laatste wat ik wil. Voor ons hoort hij er helemaal bij, maar heb geen zin aan iedereen het verhaal te vertellen.

Hoe lossen jullie dat op?

als ze aan mij vragen of ik kinderen heb, dan is mijn antwoord altijd ja ik heb 1 zoon. en zolang ze daarna niet doorvragen ga ik er verder ook niet op in.
vragen ze door naar bv leeftijd is het antwoord altijd
Hij is maar 21 maandjes geworden, of gewoon 21 maandjes.

Ik ben er wat dat aangaat wel heel erg open over, en zal alles vertellen als ze er naar vragen, en soms doe ik dat ook niet hoor, ligt er beetje aan wat voor type persoon het vraagt

Hier trouwens vanmiddag, een fotoalbum gevonden waarbij mijn gevoel goed was, geen babyboek, geen ordnermap, gewoon een mooi bruin album met een beestje op vermeld, en daar ga ik vanavond al voorzichtig mee aan de slag.
Voor mijn gevoel is het er nu de tijd voor, voelt goed om er nu bewust mee bezig te zijn.
eens kijken of we er iets moois van kunnen maken

Tan, ik vind dat verhaal over de verpleegkundige toch wel storend hoor. Het komt op mij een beetje laks over, terwijl ik vind dat ze, juist in dit soort situatie, extra secuur te werk moeten gaan.
Als het jou ook enigszins dwars zit, zou ik het zeker ter sprake brengen. Niet alleen voor jezelf, maar ook om de persoon een kans te geven zich te verbeteren?
Verder wens ik je veel succes voor het gesprek morgen. Kon nog wel eens "pittig" worden.

Wanneer ze me de vraag stellen of ik kinderen heb, anwoord ik meestal dat ik een zoontje had, en dan vrij snel erachteraan dat hij jong overleden is. Maar het voelt nooit o.k. om het zo te zeggen.
Ik heb me eigenlijk voorgenomen om een volgende keer te antwoorden met "ja, in de hemel", even kijken hoe dat loopt en hoe het voelt.

Sterrenkindje,

Sterrenkindje in de nacht,
een fel lichtje die brand,
Sterrenkindje zo speciaal,
zo gewenst en zo dierbaar,
Sterrenkindje zo lief en zoet,
je laten gaan is wat er moet,

want weet lieve Sterrenkind,
dat er eeuwige liefde bestaat tussen ouder en kind,
loslaten is ook een proces in houden van,
ik laat los mijn lief sterrenkind,
schijn zoals alleen jij dat kon doen,
laat zijn en ga voordat ik weer wakker word bij de ochtendstond,
voor dat al het verdriet weer mijn dag halen komt....

Lief Sterrenkind

quote:

Op dinsdag 4 maart 2008 18:46 schreef Tan het volgende:
Een vraagje trouwens...
Als ze vragen of jullie kinderen hebben/ iniden van toepassing hoeveel kinderen je hebt, wat antwoorden jullie dan?
Ja, ik heb een zoon/dochter maar hij is overleden.
Of: Ik heb twee/drie/vier/vijf kinderen maar eentje is overleden.

Zoals in mijn geval, ik moest een vragenlijst invullen van de schoolarts met daarin het aantal kinderen. Ik had Ayden er niet bij vermeld, maar dat vond ze raar. Hij hoorde er toch ook bij? Ja, natuurlijk, maar ik heb geen zin in vragen. Als iemand mij vraagt hoeveel kinderen zeg ik: vier. Maar dat voelt een beetje alsof ik Ayden ontken, en dat is het laatste wat ik wil. Voor ons hoort hij er helemaal bij, maar heb geen zin aan iedereen het verhaal te vertellen.

Hoe lossen jullie dat op?

Waar worstel ik ook nog steeds mee. Nu ook weer met vriendenboekjes, ik blijf dat kut vinden. René vindt dat Mink er bij moet, want dat is ook een broertje van haar. Dus dan vullen we dat maar in, maar er komen zo verschrikkelijk veel vragen van ouders en dat is iets waar ik helemaal geen zin in heb. Tegen oude bekende die ik dan tegenkom zeg ik het bij de 1 wel bij de ander niet, ligt aan de band die er was denk ik. Ik blijf et echt een heel lastig iets, omdat ik gewoon geen zin heb in die vragen. Maar bij medische dingen vermeld ik het wel.

Phluph, het is alweer maart...
Wat een hectisch jaar is het weer voor je/jullie geweest.

Dikke kus

Ben dus begonnen zoals hierboven al vermeld stond met het maken van een speciaal herringeringsalbum voor een bijzonder kindje, en dan ben je dus weer even intensief ermee bezig, dat het weer zo heerlijk op je dak valt, en dan het meest gekke is dat ik spontaan in tranen barste bij het zien van een Thijs die net 3 uurtjes oud was, maar wel kon genieten van de foto's waarin hij al wat ouder was en speelde met blokken enz enz, even de omgekeerde wereld hier.

Pluphy ik heb je ook geneenses nog beterschap gewenst maar bij deze dus en dat je maar spoedig goed mag herstellen

@Bar, inmiddels weet ik uit ervaring hoe intens dat is, dat maken van zo'n boek . Ik ben ook blij dat ik dat meteen heb gedaan, en niet steeds voor me uit heb geschoven, want ik ken mezelf, dan doe ik het uiteindelijk helemaal niet meer, of wacht ik zo lang dat ik de details niet meer weet.
Maar ik kan me goed voorstellen dat jij hebt gewacht tot je er aan toe was, jouw situatie is zo anders, jullie hebben zoveel tijd samen gehad dat die foto's nog confronterender zijn. Jij weet ook wat je mist. Ik kan mij alleen een voorstelling maken hoe Ayden zou zijn geweest als baby.

Sterkte ermee

En het klinkt wel logisch, zoals jullie omgaan met die vraag van hoeveel kinderen/heb je kinderen.
Ik zal het op (medische) papieren inderdaad voortaan invullen

Hoe is het gesprek gegaan Tan?

@Phluphy, heb toevallig net een verslag van het gesprek op mijn log gezet. Zal het even hierheen quoten, scheelt een boel typwerk

Nog even over de verpleegster. Het zit me niet dwars. Ze was een schat die dag, heeft me zo goed opgevangen. Ik heb gezien hoe druk het daar is op de afdeling, dat ze me vergeten is maakt mij niet uit. Vind het alleen raar dat ze doet alsof ze het vaak heeft geprobeerd - misschien om mij niet het gevoel te geven mij vergeten te zijn gezien de pijnlijke situatie.

Ze zat ook bij het gesprek trouwens, wat anderhalf uur duurde, en was wederom erg betrokken bij wat wij te vertellen hadden en vertelde ook haar beleving van die dag, dat vond ik erg fijn. Dan ga ik ook niet nog eens zeuren over een vergeten telefoontje

quote:

Eigenlijk wist ik niet precies of ik er naar uitkeek of er tegenop zag: het nagesprek met de kinderarts dat ik gisterenmiddag heb gehad. Waarschijnlijk een combinatie van beiden. Ik wilde graag weten wat er zich medisch gezien heeft afgespeeld op die 8 januari 2008, maar ik wist ook dat het confronterend zou zijn.

Het viel mee. Wij bespraken onze ervaringen als ouders en zij de bevindingen van het medisch team.

Het meeste wist ik al: hij had onvoldoende longcapaciteit en zeer ernstig beschadigde nieren (geen nierschors meer), kortom: geen vooruitzichten; de aandoening is hoogstwaarschijnlijk een gevolg van kleppen in de plasbuis die er niet hoorden te zitten; hij had bijna geen karakteristieke uitwendig waarneembare Pottersequentie-kenmerken, behalve zijn naar binnen gedraaide voetjes; het is een ander soort nieraandoening dan Jessai had.

Een aantal dingen wist ik nog niet: hij heeft zelf geademd of dat in ieder geval geprobeerd; hij had een relatief hoge apgarscore (aanvankelijk – één minuut na de geboorte – een zeven en een acht, tien minuten later twee achten); hij heeft een klaplong gehad. De prangende vraag waarom de beademing stopte bleek een eenvoudige verklaring te hebben: de zuurstof was simpelweg op.

Ook heeft de kinderarts me de NICU laten zien, de Intensive Care-afdeling waar hij al zijn onderzoeken heeft gehad en waar ik zelf nooit ben geweest. Dat was voor mij fijn om het plaatje compleet te krijgen (en tevens schrikken bij de aanblik van zoveel kindjes met intensieve zorg).

Slechts één ding weten we nog steeds niet: of dit erfelijk is. Dit wordt nog onderzocht en besproken met een geneticus, daarover word ik teruggebeld. Het vermoeden is van niet, aangezien Jessai een totaal ander soort aandoening had, en Pottersequentie niet als bewezen erfelijk is aangetoond. Maar het zou wel aan de anatomische bouw kunnen liggen waardoor het in sommige families vaker voorkomt.

Het voelt goed om ook dit nu te hebben afgerond; nogmaals bevestigd te hebben gekregen dat hij zelf ook echt zijn best heeft gedaan, dat we zelf ook goede keuzes hebben gemaakt en dat het uitgebreide medisch team alles heeft onderzocht wat onderzocht kon en moest worden.

Markant detail was dat ik na het gesprek - in een kamertje in de kelder van het ziekenhuis - nog even stilstond in het trappenhuis, tegenover een gang. Mijn adem stokte in mijn keel, voor een kort moment was ik van slag. Deze gang heb ik over gedroomd, de enige nachtmerrie die ik had tijdens de zwangerschap, een nachtmerrie waarin de baby in mijn buik dood zou gaan. Ik herkende de gang, ik herkende mijn droom, die ik op dat moment in een fractie herbeleefde. De gang, die ook in mijn droom in de kelder van het ziekenhuis was, het trappenhuis, nooit eerder gezien en toch klopte het. Dit was geen déjà vu - ik heb die droom écht gehad.

Ik geloof niet zo in helderziendheid, en als het al zou bestaan ben ik de laatste met talenten in die richting - maar dit was op zijn minst een hele bijzondere ervaring.

Inderdaad heel bijzonder, van die gang. Ik kan me goed voorstellen dat je even helemaal van slag was.

Wat fijn dat je er zo'n positief gevoel over hebt gehouden aan het gesprek en dat jullie achter je keuzes kunnen staan. Want het alternatief -schuldgevoel- lijkt me echt afschuwelijk.

Tan ik ben blij dat je het gesprek dingen voor je "oploste"puzzelstukken die op zijn plek rolden (misschien niet de juiste benaming)
Lijkt me toch wel een fijn stuk informatie voor de verwerking.

Die verwerking hier heeft mede doordat het nog steeds relatief onduidelijk is waardoor ons jochie nu aan overleden is, en hoe het heeft kunnen gebeuren,
Best wel wat langer geduurd, en nog steeds schiet geregeld die vraag naar boven, hoe heeft dit kunnen gebeuren, waar ging het mis....

Ik wil je nogmaals veel sterkte toewensen bij de verdere verwerking

Fijn dat je er een goed gevoel aan over hebt gehouden.. Ik schrok wel even toen ik las over de klepjes, Mink had dit nml ook...

Gister las ik ergens een artikel over de diane-35 pil en misvormingen van het geslacht bij ongeboren jongetjes, ik ga dat eens uitspitten, aangezien Mink een 'raar' piemeltje had en de klepjes... en ik tig jaar de diane-35 pil heb gebruikt.

quote:

Op donderdag 6 maart 2008 12:37 schreef moussy het volgende:
Fijn dat je er een goed gevoel aan over hebt gehouden.. Ik schrok wel even toen ik las over de klepjes, Mink had dit nml ook...

Gister las ik ergens een artikel over de diane-35 pil en misvormingen van het geslacht bij ongeboren jongetjes, ik ga dat eens uitspitten, aangezien Mink een 'raar' piemeltje had en de klepjes... en ik tig jaar de diane-35 pil heb gebruikt.

Had Mink dan ook Pottersequentie? Of had hij een ander soort aandoening en was dit bijgevolg. Aydens piemeltje was evrder gewoon normaal, ws. zaten de kleppen iets hoger, waardoor de stuwing pas begon bij de blaas.

Overigens heb ik nooit de diane35-pil gebruikt, sowieso heb ik maar heel kort in mijn leven de pil geslikt (hooguit anderhalf jaar).

Over potter heb ik ze nooit gehoord, staat ook niet in het obductie verslag wat ik er even bij gepakt heb. Bij Mink waren het de klepjes waardoor hij niet kon plassen, zijn blaas was ook erg groot en ik zie nu op een site (ik had nooit echt over Potter gehoord) dat de blaas dan klein zou zijn of zelfs niet aanwezig, dit was dus bij Mink niet het geval.

@Moussy, ze hebben het bij mij wel over Potter gehad, ondanks dat de blaas ook erg groot was. Maar er schijnt een verschil te zijn tussen Potter syndrome of Potter sequency.
Sequentie is gewoon een beschrijving van het feit dat het één een gevolg is van het ander:
Klepjes> niet kunnen plassen>vergrote blaas>gestuwde nieren>beschadigde nieren

én daarbij:

Niet kunnen plassen>vruchtwater raakt op> niet kunnen oefenen met vruchtwater ademhalen>onderontwikkelde longen

en ook:

Vruchtwater raakt op>vlies zit strakker om de baby>afgeplat neusje, laagzittende oren, kromme voetjes en armpjes.

Ayden had qua uiterlijke afwijkingen alleen kromme voetjes, de rest niet, of nauwelijks. Qua inwendige problemen al het genoemde. Vandaar dat hij toch in de Pottersequentie-groep valt.

Maar zijn nieren, blaas en longen zijn wel goed aangelegd geweest, maar beschadigd of niet goed verder ontwikkeld als indirect gevolg van de klepjes.

Mink had wel een plat neusje, 1 voetje wat omhoog gedrukt heeft gezeten tegen zn scheenbeen, dus dat was wat slapper en aangedrukte oortjes, maar deze zaten niet lager dan 'normaal'. Zijn blaas was verder ook goed, maar wel met een enorme wand van sterkte spieren, omdat ze de prikkel kregen om de blaas te legen, wat niet kon vanwege het klepje. _{dit is wat ik uit de obduscite papieren haal} Zijn nieren waren uiteindelijk ook behoorlijk beschadigd door de stuwing en de longen is ook hetzelfde, wel goed aangelegd, maar nauwelijks ontwikkeld.

Mink is geboren met 34 weken zwangerschap, volgens het ziekenhuis, volgens mijn berekening 39 weken, misschien dan toch de langzame groei wat ik zie bij Potter kindjes, en een dag voor de bevaling zagen ze pas dat ik wat weinig vruchtwater had. Wanneer ze gezien hebben dat de niertjes wat gestuwd waren, is nooit extreem geweest volgens de echo's, weet ik niet meer.

Dat klinkt dan toch best veel hetzelfde. Alleen was Ayden wel echt een beer van een vent, 4500 gram, dus geen sprake van langzame groei bij hem.
Aydens neusje was wel ietsje plat, maar in vergelijking tot andere Potterkindjes minimaal, in het dosier hebben ze zelfs meermaals genoemd dat er weinig uiterlijk waarneembare Potterkenmerken waren. En mijn andere kinderen hadden ook een beetje zo'n plat neusje namelijk, Indo-invloeden spelen hier ook mee natuurlijk En zijn oortjes zaten ook gewoon op de normale plek, niet aangedrukt zelfs.

Hebben ze bij jou nog iets genoemd over de kans op herhaling? Of een oorzaak hoe dit kan? (Gewoon 'pech'?)

Mink is zelfs de grootste van het stel geweest met zn 46 cm

Pech noemde ze het bij ons, vooral pech omdat we wel al wisten dat hij een open rug zou hebben en daar had dit alles niets mee te maken, omdat de spieren van de blaas zo ontwikkeld waren, waren die dat niet dan had het kunnen zijn dat de zenuwen van de blaas beschadigd waren door de open rug en hij de prikkel niet kreeg om de blaas te legen.

Krijg je eigenlijk nog een soort van copy van zijn dossier? Wij hebben dat wel gekregen, op verzoek overigens.

Ja, ik wilde wel een kopie, maar durfde niet te vragen Stom eigenlijk, zal er om vragen als ze me over twee weken terugbelt over de genetische bevindingen. Dacht eigenlijk dat ze dat nooit gaven, vooral ook omdat ze me voorlas en het niet specifiek in lieten zien. (niet dat ik het idee had dat het geheim was of zo)

Een copy van het hele dossier kan je alleen krijgen via de tuchtcommissie en nog wat toeters en bellen, maar de artsen hebben voor ons een soort samenvatting gemaakt en opgestuurd. Peter durfde het ook niet te vragen hoor, maar ik was nog erger dan de hamsters van AH, ik moest en zou alles hebben waar ook maar zijn naam in voor kwam. Zo heb ik ook besloten om dat boek waar een stukje ervaring van ons in staat te kopen, want zijn naam staat in een boek!

Wij hebben overigens geen erfelijkheidsonderzoeken gedaan. We waren er mee bezig toen ik zwanger raakte van Cas en de artsen stelde voor om het gewoon uit te stellen tot later, omdat er wel weer genoeg zorgen waren op dat moment.

Zat Mink nu tussen René en Cas in dan? (ben niet zo goed in leeftijden van de FoKkindjes hier )

En Cas is helemaal gezond toch? Ik moet zeggen dat ik niet meer zwanger durf te worden, uit angst voor herhaling. Nu heb ik wel een aardig gevuld gezin maar het idee dat het nooit meer zou kunnen staat me niet aan. We weten ook niet 100% zeker of we écht geen kinderen meer willen (terwijl we daar eerst, voor de laatste zwangerschap, wel aardig over uit waren, vier kinderen was genoeg... maar nu twijfelen we ineens weer ). Maar als blijkt dat het erfelijk is en er kans op herhaling is laat ik mezelf wèl steriliseren, of vriend neemt het voor zijn rekening (dat is waarschijnlijker).
Maar dat is niet de grootste reden dat ik het wil weten, meer voor de kinderen later, als zij zelf graag kinderen zouden willen.

En dat hamsteren heb ik ook hoor. Ik heb de meest stompzinnige dingen bewaard, zelfs een herhalingsreceptje voor een middel tegen stuwing, dat soort nutteloze dingen.

Cas is na Mink aan komen waaien. 1 jaar en 5 dagen na de geboorte van Mink is Cas geboren.

Na Mink durfde ik niet meer, maar er was twijfel, ik heb hier op fok ook ooit eens een topic geopend hoe het nou is om enigskind te zijn, of deze mensen een gemis hadden of nahjah, gewoon. Uiteindelijk hadden we besloten het zo te laten, René was gezond, was 3 en wat zouden we op onze nek halen als het nog een keer zou gebeuren. Ik zou aan de pil beginnen zodat ik de eerste dag van mijn menstruatie had... en die is nooit gekomen, toen was ik al zwanger van Cas. En echt, ik was blij maar ik vond het verschrikkelijk eng. Dan komen de vragen, wat als, en wat dan... Snel hadden we besloten dat mocht Cas ook van alles mankeren hij er ook gewoon kwam, net als Mink. Ik heb dan ook bewust geen triple test laten doen, maar we hebben het alleen bij echo's gehouden. Ook een gahandicapt kind komt wel groot in ons nest, daar waren we nog steeds van overtuigd. Ik heb zelf op Noorderhaven gewerkt, dus 1 'van mezelf' kreeg ik ook wel groot Maar Cas bleek met 15 weken helemaal gezond en ook nog eens een jongen te zijn. Stiekem had ik gehoopt op een meisje, want die lukte wel bij ons Dus vanaf die 15 weken was ik zwanger. En met 20 weken hebben we het voorzichtig aan de buitenwereld laten weten. Eerder wilde ik dat niet, ivm vooroordelen en mijn angsten en twijfels kon ik hier op fok kwijt, dus er was iig 1 uitlaatklep.

Toen Cas 2 dagen oud was en de HA bij ons was op kraambezoek hebben we wel meteen gevraagd naar de sterilisatie van Peet. Dit was nog te vroeg zei hij, maar wij waren er héél zeker van. Cas was ook nog geen 6 weken toen Peet uiteindelijk gesteriliseerd was. Een volgende zwangerschap kon ik echt niet meer dragen, ik vond het allemaal veel te eng, ondanks dat het ons niet uitmaakte of een kind gezond of ongezond ter wereld kwam.

Als de kinderen wat ouder zijn en nog vóór zij een eigen kinderwens krijgen laten we uitzoeken of er een erfelijke factor is, vooral voor hen, om te hopen dat ze dit bespaard zal kunnen blijven, maar misschien hebben ze later ook wel dezelfde instelling.. we zullen het wel zien

Tan, ik zat me dat idd nog af te vragen, omdat je over de zwangerschap schreef als een kadootje aangezien jullie het gezin compleet vonden, of je dan nu idd niet alsnog toch weer nog een kindje zou willen.
Niet ter vervanging of zo hoor, zo bedoel ik het niet, maar ik kan me voorstellen dat er wel weer iets getriggerd is zeg maar.

Wat 'fijn' dat gesprek Tan. Ik kreeg kippevel met het lezen van je droom, visioen van de trap.
En wat ken je veel details, net als Moussy...en wat jij beschrijft over het benoemen van Mink heb ik nog steeds.
Als mensen vragen hoeveel kinderen ik 'heb', of goh vond je het niet jammer dat je geen meisje hebt gekregen?
grrrrr, lastig natuurlijk.

Bar, meissie
En Pluph dat was ff schrikken zeg, jeetje!


Wij 'durfden' ook niet meer na Jamie, we hadden een gezonde Quint immers maar binnen een jaar was ik - ongepland - zwanger van Frank. (gekloot met spiraal )
Half jaartje na zijn geboorte wilde ik een lelijk/slecht gehecht 'deel' laten herstellen en heb me toen meteen laten steriliseren.

Tan, wat goed dat je het gesprek zo bent aangegaan en dat het je meeviel.
Heel bijzonder, die ervaring met de gang.

@Moussy, bedankt voor je openhartigheid, het is fijn te lezen hoe anderen het hebben gedaan allemaal.

quote:

Op donderdag 6 maart 2008 18:56 schreef Brighteyes het volgende:
Tan, ik zat me dat idd nog af te vragen, omdat je over de zwangerschap schreef als een kadootje aangezien jullie het gezin compleet vonden, of je dan nu idd niet alsnog toch weer nog een kindje zou willen.
Niet ter vervanging of zo hoor, zo bedoel ik het niet, maar ik kan me voorstellen dat er wel weer iets getriggerd is zeg maar.

Ja dat is dus exact wat wij hebben. We waren 'klaar'. Ayden was (en ondanks alles: is) een kadootje, maar hij heeft daardoor wel een leegte geschept die er niet was. Een ander kindje zou dat nooit opvullen, maar misschien wel aanvullen. Maar dat gevoel van ons gezin is 'compleet', is nu helemaal weg, en ik vraag mij af of dat ooit overgaat. Want ook met een zesde zal het nooit meer compleet zijn.

Ook blijven we nog steeds met praktische bezwaren zitten, die er ook waren met de zwangerschap van Ayden, zoals ruimtegebrek in huis enzo. Maar goed, die hadden we voor lief genomen met de komst van Ayden, alleen om nu toch weer bewust te kiezen voor een zesde kindje is wel een ander verhaal.

Maar goed, ik ben overstag gegaan voor een Mirena, die wordt binnenkort gezet voor een jaar of misschien dat ik daar langer voor kies. Ik reageer zo slecht op hormonen, maar de mirena wil ik wel proberen, want sterilisatie vind ik nu even te ver gaan. (Terwijl we daar voor de zwangerschap van Ayden nagenoeg over uit waren dat één van ons zich zou laten steriliseren). Als ik na dat jaartje mirena nog steeds geen kinderen wil dan laat mijn vriend of ik zich/ me alsnog steriliseren.

[ Bericht 0% gewijzigd door Tan op 07-03-2008 09:26:16 ]

Het is bijzonder om jullie gesprek mee te mogen lezen, dames.

Tan, ik vind het nog altijd wel lastig hoor, we hadden ook best wel een groot gezin gehad, maar ik zou het gewoon niet m er op kunnen brengen om zwanger te zijn. Bij babietjes klappert mn lijf nog altijd, ik denk ook niet dat het ooit weg zal gaan.

De geboorte van Cas heeft ook heel veel goed gemaakt, het 'gezin' is nu afgesloten met geluk van een gezond kind ipv het verdriet van een overleden kind, misschien was het daarom wel allemaal goed zo.

Net zoals de geboortedag van Mink, en zijn dag van overlijden, ik vergeet het niet, soms denk ik er pas aan als ik hier eens een berichtje zie, vaak weet ik dan opeens waar dat chageijnige gevoel vandaan komt ik kijk vooral uit naar de verjaardag van Cas en ben daar gewoon veel meer mee bezig.

Herkenbaar Tan en Moussy en dan heeft het hier nog niet eens te maken met een overlijden vlak na de geboorte...

Maar blijf het allemaal doodeng vinden, sterker nog de miskraam was achteraf gezien alleen maar een grote opluchting
De angst zit zooo giga diep, en de basis is ook niet stevig meer in mijn ogen...
dus in feite voel ik me ook wel enigzins "compleet"

Och Bar... Ik krijg gewoon kippenvel van jouw laatste stukje...

Ik ben zelf niet spiritueel, maar ik heb er wel altijd een goed gevoel bij om de dingen zijn beloop te laten gaan. Niet teveel willen manupileren, of forceren. Hooguit wat aansturen omdat dat goed voelt. Dat heeft mij ook heel geholpen dingen te accepteren zoals ze zijn (gegaan).

Bar, ik wist niet dat je er op die manier ook over piekerde. Wat je schrijft over je gevoelens na de miskraam vind ik wel begrijpelijk. Wat moet dat een moeilijk en dubbel gevoel zijn.
Hoe ga je daar in de toekomst mee om, of weet je dat nog niet?

Tan en Moussy, ik sluit me bij Moonah aan. Ik vind het heel indrukwekkend allemaal.

Ik moet zelf eerlijk toegeven dat ik niet zo stond te popelen om hier mee te schrijven. Het voelt zo als een stempel: mama van een overleden kindje. Slaat nergens op, was gewoon een gevoel waar ik even niks mee kon. Geen ontkenning of zo, maar gewoon iets wat niet zo bij mij paste - dacht ik.

Maar moet zeggen dat het echt heel bevrijdend voelt om te lezen hoe anderen er mee omgaan, ontdekken dat bepaalde gevoelens zo raar niet zijn en er gewoon bij horen. Best wel speciaal medium zo dat internet. Dan kan men zeggen wat men wil over internet maar het geeft ook veel mooie dingen.

Helemaal met je eens, Tan.

Verder vind ik het ook fijn om een plekje te hebben om over mijn kind te kunnen praten, omdat ik dit simpelweg in een ander topic niet kan. En het is niet altijd over Danyel zelf, maar soms over zijn grafje, soms over zijn spulletjes, soms over zijn hoekje hier in huis, etc etc. Min of meer, indirect toch over hém.

quote:

Op zaterdag 8 maart 2008 10:14 schreef phluphy het volgende:
Bar, ik wist niet dat je er op die manier ook over piekerde. Wat je schrijft over je gevoelens na de miskraam vind ik wel begrijpelijk. Wat moet dat een moeilijk en dubbel gevoel zijn.
Hoe ga je daar in de toekomst mee om, of weet je dat nog niet?

Ik heb nog geen idee hoe ik daar naar de toekomst mee om zal gaan, aan de ene kant bent ik nog steeds wel stiekem bezig met eventueel een 2de, maar zodra ik er meer en meer mee bezig ga slaat het angstzweet mee alweer uit, en duw ik het alweer snel weg het idee van een 2de kindje.

Ik weet dat het allemaal nog relatief "pril"is en dat het zijn tijd nodig heeft, maar ben ook heel eerlijk dat ik best wel geniet van het nog alleen zijn zeg maar...

Beetje dubbel dus

Ik kan het wel enigszins begrijpen, het moet inderdaad heel dubbel aanvoelen. Misschien dat je wat meer het vertrouwen terugkrijgt naarmate de tijd vordert.

quote:

Op zaterdag 8 maart 2008 11:19 schreef Tan het volgende:


Maar moet zeggen dat het echt heel bevrijdend voelt om te lezen hoe anderen er mee omgaan, ontdekken dat bepaalde gevoelens zo raar niet zijn en er gewoon bij horen. Best wel speciaal medium zo dat internet. Dan kan men zeggen wat men wil over internet maar het geeft ook veel mooie dingen.

Helemaal mee eens.
Het is gewoon lastig om het er in je omgeving over te hebben is mijn ervaring nu.
Dit is een goeie plek ervoor.

En ik sluit me aan bij wat Moonah hierboven zegt : het voelt niet als lurken als ik hier meelees, maar als zinvol lezen, en ik heb, zonder dat jullie dat weten , heel veel aan jullie overpeinzingen, gedachtenwisselingen en verhalen.
Al hadden ze natuurlijk beter NIET in dit topic kunnen staan

Ik heb vandaag een gaaf ding gescoord voor op Danyel's grafje. Een buitenlantaarn, met een nepkaars erin die op solarcellen brandt in het donker. Hij oogt mooi (het neppe zie je er niet echt aan af), je kan 'm los neerzetten of ophangen aan de bijgeleverde standaard die je ook in de grond kan bevestigen.
Ongeveer ¤ 14 bij Karwei.

Dat klinkt mooi phluphy! Wel erg makkelijk ook op zonnecellen.

En dat dubbele gevoel kan ik me wel indenken Bar. Je haalt 'veel op je hals', en dat zijn niet de juiste termen als het om een kidje gaat, maar iemand die niet weet hoe het is een kind te verliezen heeft al veel zorgen tijdens zwangerschap en de tijd erna, maar voor jou is het nog meer beladen. Daar moet je wel heel bewust voor kiezen en het moet goed voelen, dat je er ook klaar voor bent. Althans zo denk ik me dat in.

Mijn situatie is heel anders, maar ik ben er zelf absoluut niet klaar voor, en ik denk zelfs dat dat ook niet meer komt. Maar het verlangen naar nog een kindje is ook niet weg. Maar ik heb geen haast en ik heb zelfs het idee dat naarmate de tijd vordert ik het uiteindelijk zo laat.

Hier bij de snackbar krijgen de kinderen altijd een rol mentos, maar weet die man veel, dat doet ie bij iederen, en de ene keer gaat René mee en nu ging Cas een keer mee. Hij drukte Cas 3 rollen mentos in zn handen en zei, ook voor je zus en je broer he?! Mn broer is dood hoor!.. zei Cas. Die man wist niet waar hij het zoeken moest en Peet ook niet

@Moussy, zulk soort dingen heb ik met Junah ook wel gehad. Ik moet er zelf wel om lachen, maar dan kijken mensen je nog vreemder aan

Ik kan er ook om lachen hoor, vind het wel grappig dat ie dat zegt

Als Cas aan het scharrelen is in huis: Neee dit is van mn broer, en dat is van mn broer, maar die is dood! Cas over babyspullen.