R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Het vorige topic was dicht, en ik zal wel niet de laatste geweest zijn die had gereageerd
Aangezien er toch misschien en wellicht mensen zijn die hun ei kwijt willen en ik de ts ervan niet meer zie (hoe gaat het?)) een nieuwe.
Depressie, wat is het ?
Je hebt onderscheid in verschillende soorten, oa:
Geremde depressie
Depressie met vitale kenmerken
Winterdepressie
Postnatale depressie
Geagiteerde depressie
Gemaskeerde depressie
Depressie met psychotische kenmerken
Dysthemie
Chronische depressie (ook wel rediciverende (terugkerende) depressie genoemd)
Bron: http://www.beamsolid.com/(...)sie-soorten-pa.shtml
Bij een depressie is vooral het gevoel van een langdure lusteloosheid aanwezig, dus niet zoals een dipje een paar dagen. Er moet veelal sprake zijn van een langere tijd. Veel mensen plegen onder depressieve omstandigheden en/of klachten zelfmoord. En tegenwoordig is vooral in het westen het aantal mensen met depressieve klachten zeer groot. Of dit nou aan het klimaat, de omstandigheden (drukte van de maatschappij, snelheid, etc) te wijten valt, is soms niet precies bekend.
Ik heb en heb mezelf ook vaak neerslachtig gevoeld. Bij mij kwam er dysthemie uit, wist op dat moment absoluut geen fuck wat dat betekende, maar het klonk zeer herkenbaar. Ik heb zelf veel gehad aan het boek 'leven in je leven', van Klosko en Young. Al vervagen dingen ook weer snel bij mij . Maar wie weet is het aan het bezinken en weet ik van 'hé, valkuil' enzo. Ook heb ik verschillende gesprekken gehad met mensen, waarin sommige dingen behoorlijke eye-openers zijn geweest en/of vooral erg treffend, dat vooral.
Op het moment is het nog allemaal afwachten hoe het gaat, maar bij wie niet soms
Ik probeer mezelf in ieder geval wat staande te houden en dingen toe te passen, gewoon ook zelf experimenteren en durven vooral.
Mensen die zich in de klachten, vooral als ze langdurig van aard zijn, herkennen, zou ik aanraden om naar de dokter te gaan. En/of er met iemand over te praten. Je bent niet gek, en zeker tegenwoordig niet in deze toch al wat zotte maatschappij soms . En angst is er om overwonnen te worden.
Bij deze het begin van het nieuwe topic.
Hoop dat ie niet te dramatisch klinkt , maar hoop dat mensen hier een plekje kunnen vinden en/of durven te praten.
[ Bericht 0% gewijzigd door sweetgirly op 26-09-2007 21:47:53 ]
Aangezien er toch misschien en wellicht mensen zijn die hun ei kwijt willen en ik de ts ervan niet meer zie (hoe gaat het?)) een nieuwe.
Depressie, wat is het ?
Je hebt onderscheid in verschillende soorten, oa:
Bron: http://www.beamsolid.com/(...)sie-soorten-pa.shtml
Bij een depressie is vooral het gevoel van een langdure lusteloosheid aanwezig, dus niet zoals een dipje een paar dagen. Er moet veelal sprake zijn van een langere tijd. Veel mensen plegen onder depressieve omstandigheden en/of klachten zelfmoord. En tegenwoordig is vooral in het westen het aantal mensen met depressieve klachten zeer groot. Of dit nou aan het klimaat, de omstandigheden (drukte van de maatschappij, snelheid, etc) te wijten valt, is soms niet precies bekend.
Ik heb en heb mezelf ook vaak neerslachtig gevoeld. Bij mij kwam er dysthemie uit, wist op dat moment absoluut geen fuck wat dat betekende, maar het klonk zeer herkenbaar. Ik heb zelf veel gehad aan het boek 'leven in je leven', van Klosko en Young. Al vervagen dingen ook weer snel bij mij . Maar wie weet is het aan het bezinken en weet ik van 'hé, valkuil' enzo. Ook heb ik verschillende gesprekken gehad met mensen, waarin sommige dingen behoorlijke eye-openers zijn geweest en/of vooral erg treffend, dat vooral.
. Maar wie weet is het aan het bezinken en weet ik van 'hé, valkuil' enzo. Ook heb ik verschillende gesprekken gehad met mensen, waarin sommige dingen behoorlijke eye-openers zijn geweest en/of vooral erg treffend, dat vooral.Op het moment is het nog allemaal afwachten hoe het gaat, maar bij wie niet soms
Ik probeer mezelf in ieder geval wat staande te houden en dingen toe te passen, gewoon ook zelf experimenteren en durven vooral.
Mensen die zich in de klachten, vooral als ze langdurig van aard zijn, herkennen, zou ik aanraden om naar de dokter te gaan. En/of er met iemand over te praten. Je bent niet gek, en zeker tegenwoordig niet in deze toch al wat zotte maatschappij soms . En angst is er om overwonnen te worden.
Bij deze het begin van het nieuwe topic.
Hoop dat ie niet te dramatisch klinkt , maar hoop dat mensen hier een plekje kunnen vinden en/of durven te praten.
, maar hoop dat mensen hier een plekje kunnen vinden en/of durven te praten.[ Bericht 0% gewijzigd door sweetgirly op 26-09-2007 21:47:53 ]
Bipolair hier, nu heb ik zo een mooie geaggiteerde depressie. Ik word nu wel eventjes AAAAAAAAAAAAAAAAAAAH.
is dat serieusquote:Op woensdag 26 september 2007 14:51 schreef Gauge het volgende:
Bipolair hier, nu heb ik zo een mooie geaggiteerde depressie. Ik word nu wel eventjes AAAAAAAAAAAAAAAAAAAH.
is dat serieus Ja, die verschillende soorten, vooral geaggiteerde, vond ik ook wat
Maarja, hij stond erbij.
Knuffel !quote:Op woensdag 26 september 2007 14:54 schreef Megalomaniac het volgende:
Gemaskeerde depressie
Uitleg ?
Ik ben volgens mij een slechte ts
Serieus. Ik wil het liefste mijn hoofd tegen de muur slaan maar ik heb beloofd van niet aan de psych...quote:Op woensdag 26 september 2007 14:52 schreef sweetgirly het volgende:
[..]
is dat serieus
Ja, die verschillende soorten, vooral geaggiteerde, vond ik ook wat
Maarja, hij stond erbij.
Niet doen ! Doet alleen maar pijn !quote:Op woensdag 26 september 2007 14:57 schreef Gauge het volgende:
Serieus. Ik wil het liefste mijn hoofd tegen de muur slaan maar ik heb beloofd van niet aan de psych...
Knuffel is altijd mooi!quote:Op woensdag 26 september 2007 14:55 schreef sweetgirly het volgende:
[..]
Knuffel !
Uitleg ?
Ik ben volgens mij een slechte ts
Maarre ik denk toch dat ik bij een andere doc moet aankloppen als ik het zo lees.
Bepaalde dingen in die lijst komen me ERG bekend voor...
Everything Is About Sex Except Sex. Sex Is About Power
Een tvp-tje. Niet depressief op t moment, gelukkig.
Zelfs mn medicatie gehalveerd in afwachting van mn bevalling en toch wel een beetje in afwachting van hoe het straks gaat allemaal...
Sinds mn zwangerschap voel ik me stabieler dan ik in lange tijd geweest ben, hopelijk blijft dat ook zo als die kleine er straks is... we wachten af!
Zelfs mn medicatie gehalveerd in afwachting van mn bevalling en toch wel een beetje in afwachting van hoe het straks gaat allemaal...
Sinds mn zwangerschap voel ik me stabieler dan ik in lange tijd geweest ben, hopelijk blijft dat ook zo als die kleine er straks is... we wachten af!
Fake it till you make it...
Hoe ga je met die agitatie om?! Dit voelt echt vreselijk, bij een ernstige depressie lijkt zelfmoord aanlokkelijk maar met die agitatie erbij zeker!
Niet doen !quote:Op woensdag 26 september 2007 15:06 schreef Gauge het volgende:
Hoe ga je met die agitatie om?! Dit voelt echt vreselijk, bij een ernstige depressie lijkt zelfmoord aanlokkelijk maar met die agitatie erbij zeker!
Diep ademhalen, ga even wat anders doen, neem een valeriaan desnoods om wat tot rust te komen. In noodgeval, bel even iemand op, ofzo. En anders spam je dit topic maar vol
moet gaan en ik wil geen rare acties van mensen zien
Lijstje is verre van compleet ben ik bang. Ik kan in ieder geval mezelf hier niet terug vinden.quote:Op woensdag 26 september 2007 14:39 schreef sweetgirly het volgende:Geremde depressie Depressie met vitale kenmerken
etc.
My friends just came back from a planet where the dominant lifeform had no bilateral symmetry, and all I got was this stupid F-Shirt.
Waarom vandaag doen als je het morgen ook kan uitstellen?
Waarom vandaag doen als je het morgen ook kan uitstellen?
Een tijdje in een geagiteerde depressie gezeten. Ik was in die periode nogal druk en rusteloos, kon erg slecht tegen 'negatieve invloeden' (slecht nieuws, negatieve momenten op tv, depri muziek, etc)
Ben na een tijd (na flink aandringen van mijn vriedin) naar de huisarts geweest en heb Efexor 75 gekregen. Waardoor ik hyperactief werd en later een dosis lager gekregen Efexor 37.5.
Wat mij het meest hielp was een hond. Ik heb veel gelopen met de hond; naar het strand geweest (echte aanrader, ook zonder hond), bos, park etc.
Daarnaast geen tv kijken of krant lezen, want daar stond elke dag wel iets negatiefs in. 3 weken vrij genomen, geen werk en geen school of welke verplichting dan ook (dokters voorschriften).
Wat mij ook erg mee zat is dat het een mooie zomer periode was, veel zon en geen regen.
Zelfmoord lijkt aantrekkelijk, maar is alleen maar egoistisch.
Bekijk het zo, zolang je nu weet wat er mis kan gaan kan je er iets aan doen. Het is anders als je echt oud bent.
Ben na een tijd (na flink aandringen van mijn vriedin) naar de huisarts geweest en heb Efexor 75 gekregen. Waardoor ik hyperactief werd en later een dosis lager gekregen Efexor 37.5.
Wat mij het meest hielp was een hond. Ik heb veel gelopen met de hond; naar het strand geweest (echte aanrader, ook zonder hond), bos, park etc.
Daarnaast geen tv kijken of krant lezen, want daar stond elke dag wel iets negatiefs in. 3 weken vrij genomen, geen werk en geen school of welke verplichting dan ook (dokters voorschriften).
Wat mij ook erg mee zat is dat het een mooie zomer periode was, veel zon en geen regen.
Idd Gauge, geagiteerde depressie is echt vervelend, maar het betekend nog echt niet het einde van de wereld.quote:Op woensdag 26 september 2007 15:06 schreef Gauge het volgende:
Hoe ga je met die agitatie om?! Dit voelt echt vreselijk, bij een ernstige depressie lijkt zelfmoord aanlokkelijk maar met die agitatie erbij zeker!
Zelfmoord lijkt aantrekkelijk, maar is alleen maar egoistisch.
Bekijk het zo, zolang je nu weet wat er mis kan gaan kan je er iets aan doen. Het is anders als je echt oud bent.
There is no such thing as Automerge
Me neither, de mijne staat er ook niet tussen .quote:Op woensdag 26 september 2007 15:11 schreef Jolly_Reaper het volgende:
[..]
Lijstje is verre van compleet ben ik bang. Ik kan in ieder geval mezelf hier niet terug vinden.
.
TT aangepast
"Amo, ergo sum. I love, therefore I am"
"Niet de dingen zelf maken je ongelukkig, maar je denkbeelden erover"
"Niet de dingen zelf maken je ongelukkig, maar je denkbeelden erover"
Mwa, ben de naam kwijt, maar dat zit wel goed.quote:Op woensdag 26 september 2007 17:36 schreef sweetgirly het volgende:
Als er dingen missen, roep het maar, zet ik het er even bij..
Ik heb verder alleen nog een tip voor de depressievelingen onder ons, ga naar de dokter; kan hij je niet helpen, laat je dan doorverwijzen naar een psycholoog en je krijgt er gegarandeerd geen spijt van. Niet nadenken, niet zeuren tegen jezelf, doen.
My friends just came back from a planet where the dominant lifeform had no bilateral symmetry, and all I got was this stupid F-Shirt.
Waarom vandaag doen als je het morgen ook kan uitstellen?
Waarom vandaag doen als je het morgen ook kan uitstellen?
Ik heb zelf last van een depressie met recidiverend karakter, dat is eentje die telkens terug blijft komen (chronische depressie). De enige remedie is medicijnen blijven slikken en een zo regelmatig mogelijk leven lijden. Tof .quote:Op woensdag 26 september 2007 17:36 schreef sweetgirly het volgende:
Als er dingen missen, roep het maar, zet ik het er even bij..
Wens het ook niemand toe, maar ik ben blij dat ik het heb meegemaakt.quote:Op woensdag 26 september 2007 20:15 schreef kreuk050 het volgende:
Wou alleen ff zeggen dat depressie geflipt klinkt, hoop het niet te worden.
Die periode heeft flink mijn ogen geopend en ik geniet nu veel meer van de kleine momenten.
There is no such thing as Automerge
ywquote:
"Amo, ergo sum. I love, therefore I am"
"Niet de dingen zelf maken je ongelukkig, maar je denkbeelden erover"
"Niet de dingen zelf maken je ongelukkig, maar je denkbeelden erover"
Af en toe iets kopen kan ook helpen
Heb net een notebook gekocht en daar gaat de depressie toch wel ff van liggen
Heb net een notebook gekocht en daar gaat de depressie toch wel ff van liggen
Sinds 2007 anti depressiva vrij,
In 2008 gezonder enigsins rustiger blij.
Gekte en waanzin voorbij.
Eindelijk tijd voor de normalere realiteit.
In 2008 gezonder enigsins rustiger blij.
Gekte en waanzin voorbij.
Eindelijk tijd voor de normalere realiteit.
Bij mij werkt dat juist totaal niet.quote:Op donderdag 27 september 2007 15:59 schreef Dromenvanger het volgende:
Af en toe iets kopen kan ook helpen
Heb net een notebook gekocht en daar gaat de depressie toch wel ff van liggen
Dan kom ik thuis van een middagje 'impuls-shoppen', zit ik op de bank, kijk ik om me heen... overal nieuwe dingen, nieuwe schoenen, nieuwe kleren... en ikzelf ben nog altijd net zo leeg als m'n bankrekening.
Dit was dan geen impuls-aankoop omdat ik het al langer wilde aanschaffen. Alsnog doet het goed om iets te kopen als het banksaldo het toelaat. Vervanging van geestelijke schade door materiele toevoeging, en dan is het zeker ook een nuttig product te noemen.quote:Op donderdag 27 september 2007 16:13 schreef Burdie het volgende:
[..]
Bij mij werkt dat juist totaal niet.
Dan kom ik thuis van een middagje 'impuls-shoppen', zit ik op de bank, kijk ik om me heen... overal nieuwe dingen, nieuwe schoenen, nieuwe kleren... en ikzelf ben nog altijd net zo leeg als m'n bankrekening.
Wat betreft impuls-aankopen waar je later spijt van krijgt heb je denk ik wel gelijk
Verder over depressie, ik ga vaker met de ogen dicht zitten overdag, even een paar minuten de ogen dicht en dan even rustig zitten. Even geen impulsen van licht en de omgeving even niet zien. Kan daar helemaal rustig van worden. Even in mezelf gekeerd zitten met wierrook aan.
Sinds 2007 anti depressiva vrij,
In 2008 gezonder enigsins rustiger blij.
Gekte en waanzin voorbij.
Eindelijk tijd voor de normalere realiteit.
In 2008 gezonder enigsins rustiger blij.
Gekte en waanzin voorbij.
Eindelijk tijd voor de normalere realiteit.
Helaas is continue depressief voelen nou net iets wat verdomd weinig bij depressies voorkomt. Zelfs in mijn donkerste dagen, kon ik nog huilen van de lach.quote:Op donderdag 27 september 2007 15:59 schreef Dromenvanger het volgende:
Af en toe iets kopen kan ook helpen
Heb net een notebook gekocht en daar gaat de depressie toch wel ff van liggen
Ben trouwens helemaal niet blij dat ik depressief was/ben/blijf. Het verrijkt je leven, zeker, maar het kost ook wat, soms zelfs bijna datzelfde leven. Hoewel de medicatie wel goed helpt overigens, Triptyzol, 150 mg dagelijks.
Op donderdag 17 januari 2008 15:49 schreef Burdie het volgende: Je bent in elk geval niet zo'n ingelikt en opgeschoten pubertje die wel even de wijsneus uit gaat hangen
Das fijnquote:Op woensdag 26 september 2007 15:01 schreef Nijna het volgende:
Een tvp-tje. Niet depressief op t moment, gelukkig.
Zelfs mn medicatie gehalveerd in afwachting van mn bevalling en toch wel een beetje in afwachting van hoe het straks gaat allemaal...
Sinds mn zwangerschap voel ik me stabieler dan ik in lange tijd geweest ben, hopelijk blijft dat ook zo als die kleine er straks is... we wachten af!
En succes !
Was je daarvoor eigenlijk aan de pil ?
Ik had van de week kadootjes gekocht, en had vandaag, want was toch toevallig in de stad, zoiets van..weet je wat..ik ga kadootjes voor MEZELF kopen ! De wierook die ik oa kadoo had gedaan en ik zo lekker vond ruiken, heb ik voor mezelf gekocht, lotus goud.. zalig ! Plus nog een paar erg leuke wierookhoudertjes (alsof ik die niet al had ) en nog meer wierook en een wierookgeschenksetje voor mezelf !quote:Op donderdag 27 september 2007 15:59 schreef Dromenvanger het volgende:
Af en toe iets kopen kan ook helpen
Hehe, veel plezier ermee !quote:Heb net een notebook gekocht en daar gaat de depressie toch wel ff van liggen
Sowieso wat afleiding..
Daar was ik mee gestopt toen ik ook voor de eerste keer probeerde te stoppen met mn AD. Dat stoppen met de AD was niet zo'n succes dus die is weer opgehoogd, maar de pil ben ik toen niet weer gaan slikken met in het achterhoofd dat we waarschijnlijk toch wilden proberen zwanger te gaan worden.quote:Op vrijdag 28 september 2007 20:05 schreef sweetgirly het volgende:
[..]
Das fijn
En succes !
Was je daarvoor eigenlijk aan de pil ?
Voordat we echt zover waren dat we zoiets hadden van: ja we gaan ervoor (het duurde even voor ik weer beter in mn vel zat) waren we toch zo alweer wat maanden verder en toen ging het heel snel.
Vandaag even een dipdag, maar dat zal ook wel een combi zijn van gebrek aan slaap en hormonen...
Lekker, jezelf verwennen met kadootjes . Dus je zit nu te genieten van die heerlijke geur?
Fake it till you make it...
Ah ok. Ja, dat klinkt wel logisch allemaal.quote:Op vrijdag 28 september 2007 21:04 schreef Nijna het volgende:
Daar was ik mee gestopt toen ik ook voor de eerste keer probeerde te stoppen met mn AD. Dat stoppen met de AD was niet zo'n succes dus die is weer opgehoogd, maar de pil ben ik toen niet weer gaan slikken met in het achterhoofd dat we waarschijnlijk toch wilden proberen zwanger te gaan worden.
Voordat we echt zover waren dat we zoiets hadden van: ja we gaan ervoor (het duurde even voor ik weer beter in mn vel zat) waren we toch zo alweer wat maanden verder en toen ging het heel snel.
Gebrek aan slaap, belangrijk idd. Gebrek aan hormonen , ik dacht altijd dat zwangere vrouwen juist een teveel aan hormonen hadden of zeg/vraag ik nu iets stomsquote:Vandaag even een dipdag, maar dat zal ook wel een combi zijn van gebrek aan slaap en hormonen...
, ik dacht altijd dat zwangere vrouwen juist een teveel aan hormonen hadden of zeg/vraag ik nu iets stoms Maar lekker dat het lekker gaat, ondanks dipdagje!
Hehe ja. En nog niet, zodrekkies, even wat opruimen, wierook aan (lotus goud dus en lavendel goud heb ik ook nog, schijnt ook nog, al was het vrij impulsief, goed te zijn tegen.. of staat 'neemt zorgen weg'). Heb ook nog zwitsal bodylotion gekocht, en twee leuke, schattige plantjes . Ik maak er een feestje van zoquote:Lekker, jezelf verwennen met kadootjes . Dus je zit nu te genieten van die heerlijke geur?
Nee je zegt niks stoms. Ik typte het stom... Het moest een gebrek aan slaap en een lijf vol hormonen zijn .quote:Op vrijdag 28 september 2007 21:28 schreef sweetgirly het volgende:
Gebrek aan slaap, belangrijk idd. Gebrek aan hormonen , ik dacht altijd dat zwangere vrouwen juist een teveel aan hormonen hadden of zeg/vraag ik nu iets stoms
Of het teveel is weet ik niet, ze zijn ongetwijfeld ergens nuttig voor, maar ze zijn soms ook wel irritant .
Geniet van je feestje, zwitsal bodylotion is heerlijk!quote:Hehe ja. En nog niet, zodrekkies, even wat opruimen, wierook aan (lotus goud dus en lavendel goud heb ik ook nog, schijnt ook nog, al was het vrij impulsief, goed te zijn tegen.. of staat 'neemt zorgen weg'). Heb ook nog zwitsal bodylotion gekocht, en twee leuke, schattige plantjes . Ik maak er een feestje van zo
Fake it till you make it...
Ik heb Alprazolam tegen die agitatie en Sertraline tegen de depressie, die sertraline versterkte de agitatie alleen maar... en dan nu alprazolam erbij. Helpt wel.
Nijna, ik lees met je mee. Ik hoop voor je dat die laatste dagen echt gewoon door zwanger zijn en wachten komen. Succes met alles! En ik duim voor je dat het goed blijft gaan.
Toen ik voor de eerste keer met mijn depressie, errr, in aanraking kwam denk ik niet dat die maatregelen afdoende zouden zijn geweest.quote:Op woensdag 26 september 2007 15:08 schreef sweetgirly het volgende:
[..]
Niet doen !
Diep ademhalen, ga even wat anders doen, neem een valeriaan desnoods om wat tot rust te komen. In noodgeval, bel even iemand op, ofzo. En anders spam je dit topic maar vol
Ik zat eigenlijk praktisch 24 uur per dag in doodsangst met een hartslag van rond de 200. En dat was dan als ik stil op de bank lag.
Dat waren nog eens tijden .
"It's hard to argue against cynics - they always sound smarter than optimists because they have so much evidence on their side."
Ik las gisteren ergens een tip over het schrijven van een crisisplan. Dat je in elk geval van te voren nagedacht hebt wat je kunt doen als het mis gaat. Da's een tip die ik zelf in elk geval ga hanteren. En ik ga een 'positief'-boekje maken; een schriftje waarin ik schrijf hoe ik me voel als ik me heel erg fijn voel. En ik kan er plaatjes en dingen in plakken die me blij maken. Dat was een tip van de psycholoog, worth trying.
En hoe ik er tegenwoordig mee om ga: zodra ik merk dat "het" er weer in sluipt naar de dokter rennen en weer aan de medicatie. Jammer maar helaas, ik lijk niet zonder te kunnen. De komende maanden (misschien zelfs jaren) gaan we eens kijken wat de laagst mogelijke dosis is zonder dat ik een terugval krijg.
"It's hard to argue against cynics - they always sound smarter than optimists because they have so much evidence on their side."
Oh, heb je daar afspraken over gemaakt met de huisarts? Mijn psychiater stelde dit ook voor als optie voor de toekomst, maar nu ik ook anti-psychotica erbij slik, weet ik niet wat dat precies voor het totaalplaatje betekent.
En als ik nog één keer een terugval krijg hierna, mag ik niet eens meer stoppen met medicijnen, omdat het risico op terugvallen te groot is.
En als ik nog één keer een terugval krijg hierna, mag ik niet eens meer stoppen met medicijnen, omdat het risico op terugvallen te groot is.
Dat heb ik idd zo afgesproken met de huisarts. Hij zei ook dat er in zijn praktijk meer mensen waren die het zo deden.quote:Op zaterdag 29 september 2007 19:58 schreef Burdie het volgende:
Oh, heb je daar afspraken over gemaakt met de huisarts? Mijn psychiater stelde dit ook voor als optie voor de toekomst, maar nu ik ook anti-psychotica erbij slik, weet ik niet wat dat precies voor het totaalplaatje betekent.
En als ik nog één keer een terugval krijg hierna, mag ik niet eens meer stoppen met medicijnen, omdat het risico op terugvallen te groot is.
Aan de ene kant baal ik ervan dat ik blijkbaar veroordeeld ben tot een leven lang medicatie, alleen is het alternatief eveneens weinig aanlokkelijk. Zoals ik me bij m'n eerste depressie voelde, nou ja, dat wil ik écht niet nog een keer meemaken. Dat was zonder overdrijven echt de hel op aarde.
"It's hard to argue against cynics - they always sound smarter than optimists because they have so much evidence on their side."
Dank je, ik denk (en hoop ook) dat het idd gewoon hormonen en het wachten zijn. We zullen zien.quote:Op zaterdag 29 september 2007 19:37 schreef Luchtbel het volgende:
Nijna, ik lees met je mee. Ik hoop voor je dat die laatste dagen echt gewoon door zwanger zijn en wachten komen. Succes met alles! En ik duim voor je dat het goed blijft gaan.
Hoe is het met jou?
Fake it till you make it...
Misschien een idee om er wat over te lezen op internet. Er zijn ook sites met tips voor partners van mensen die depressief zijn, waar een hoop tips op staan.quote:Op zondag 30 september 2007 13:14 schreef nicoo het volgende:
ik heb een depressieve vriendin, hoe kan ik haar het beste helpen ??
In elk geval is het belangrijk om zelf duidelijk je grenzen aan te geven van wat je wel en niet voor haar kan doen. Zodat de relatie in balans blijft, en jij niet een soort 'hulpverlener' voor haar gaat worden.
Bedenk ook dat het háár probleem is, en jij het niet voor haar kunt oplossen. Je kunt d'r natuurlijk wel steunen, zolang ze maar niet afhankelijk van je gaat worden .
Succes!
Begrip tonen, geduld hebben en liefde geven.quote:Op zondag 30 september 2007 13:14 schreef nicoo het volgende:
ik heb een depressieve vriendin, hoe kan ik haar het beste helpen ??
Ik weet niet hoe erg ze het heeft maar een depressieve partner hebben kan heel zwaar zijn, sterkte ermee .
"It's hard to argue against cynics - they always sound smarter than optimists because they have so much evidence on their side."
ze is niet m'n vriendin maar gewoon een goede vriendinquote:Op zondag 30 september 2007 13:53 schreef Burdie het volgende:
[..]
Misschien een idee om er wat over te lezen op internet. Er zijn ook sites met tips voor partners van mensen die depressief zijn, waar een hoop tips op staan.
In elk geval is het belangrijk om zelf duidelijk je grenzen aan te geven van wat je wel en niet voor haar kan doen. Zodat de relatie in balans blijft, en jij niet een soort 'hulpverlener' voor haar gaat worden.
Bedenk ook dat het háár probleem is, en jij het niet voor haar kunt oplossen. Je kunt d'r natuurlijk wel steunen, zolang ze maar niet afhankelijk van je gaat worden .
Succes!
maar alsnog bedankt voor de tips !!
Geilt op sg's *fapfap*
Bier :9
Bier :9
Heb nooit gezegd dat ik continue depressief ben, het is niet zoals ik verwacht dat het is maar het is bij lange na niet zoals een paar jaar geleden toen ik geestelijk dood was te noemen. Ik lig niet meer de hele dag half in coma op de bank, ik lig alleen 's avonds op de bank bij het kijken van films en ik lig ook niet meer zolang in bed.quote:Op donderdag 27 september 2007 23:58 schreef Inekris het volgende:
[..]
Helaas is continue depressief voelen nou net iets wat verdomd weinig bij depressies voorkomt. Zelfs in mijn donkerste dagen, kon ik nog huilen van de lach.
Ben trouwens helemaal niet blij dat ik depressief was/ben/blijf. Het verrijkt je leven, zeker, maar het kost ook wat, soms zelfs bijna datzelfde leven. Hoewel de medicatie wel goed helpt overigens, Triptyzol, 150 mg dagelijks.
Nu is het vaker genoeg zo dat ik levensvreugde ervaar maar dan onder een normaal niveau. Misschien verwacht ik wel een te uitmuntende stemming. Ik heb tijden gehad dat ik euforisch goed voelde en dan is naar beneden vallen nog zwaarder, nu meer richting normaal, alsnog het idee dat het depressief van aard is.
Wie weet de verwachtingen bijschaven en niet teveel streven naar euforie Hoewel ik de laatste tijd van mening ben dat je maar beter gemiddeld kunt zijn qua gevoel dan meters boven het normale te zitten.
Gemiddeld qua gevoel, wat dat ook moge betekenen.
Bezig zijn werkt dan hier goed nogmaals maar dat is standaard-praat, een hele dag intensief bezig zijn laat de zorgen vergeten. En dan word ik de dag erna ook beter wakker. Wie weet is bezig blijven het enige dat werkt tegen depressie, geen zin hebben en maar zin maken?
Sinds 2007 anti depressiva vrij,
In 2008 gezonder enigsins rustiger blij.
Gekte en waanzin voorbij.
Eindelijk tijd voor de normalere realiteit.
In 2008 gezonder enigsins rustiger blij.
Gekte en waanzin voorbij.
Eindelijk tijd voor de normalere realiteit.
Ik wist ook even niet hoe te reageren , 1e reactie was gelijk een pittige.quote:Op zaterdag 29 september 2007 19:48 schreef Grrrrrrrr het volgende:
Toen ik voor de eerste keer met mijn depressie, errr, in aanraking kwam denk ik niet dat die maatregelen afdoende zouden zijn geweest.
Daarom zei ik ook daarna, ik ben een slechte ts
Jee grrrrr.. vervelend of kl*te.quote:Ik zat eigenlijk praktisch 24 uur per dag in doodsangst met een hartslag van rond de 200. En dat was dan als ik stil op de bank lag.
Dat waren nog eens tijden .
Niet verwacht ergens ook, ken je volgens mij nog van een paar reacties in truth (toen lulde je zo lekker met me mee over sterrenbeelden ). Kreeft toch ? Dan is mijn geheugen ech goed !
Hopelijk gaat het wat beter inmiddels of gaat het wat beter worden !
Moeilijk he ?!quote:Op woensdag 3 oktober 2007 18:08 schreef Dromenvanger het volgende:
Bezig zijn werkt dan hier goed nogmaals maar dat is standaard-praat, een hele dag intensief bezig zijn laat de zorgen vergeten. En dan word ik de dag erna ook beter wakker. Wie weet is bezig blijven het enige dat werkt tegen depressie, geen zin hebben en maar zin maken?
En inderdaad, laatste zin, is dat misschien soms maar beter.
Heb net even fietst, met mp'3 (madonna 'die another day', erg toepasselijk ) op hoofd, want wou nog even bij iemand langs, en dat doet altijd goed. Denk ik later, 'goh, dat ik dit nou niet meer doe'. Maarja, .
quote:Op woensdag 3 oktober 2007 18:08 schreef Dromenvanger het volgende:
Bezig zijn werkt dan hier goed nogmaals maar dat is standaard-praat, een hele dag intensief bezig zijn laat de zorgen vergeten. En dan word ik de dag erna ook beter wakker. Wie weet is bezig blijven het enige dat werkt tegen depressie, geen zin hebben en maar zin maken?
Werkt bezig zijn dan? of wordt het voor je gevoel minder als je niet bezig bent?
Neervallen na een euforische periode, is vaginaal ja. Hoewel het ook wel weer enige hoop geeft in mijn diepere periodes dat ik bijna zeker weet dat het gevoel weer omhoog gaat. Omgekeerd heb ik niet altijd zin om uit te leggen dat mijn mindere stemming gewoon nergens mee te maken heeft, tenminste niet met iets actueels.
Op donderdag 17 januari 2008 15:49 schreef Burdie het volgende: Je bent in elk geval niet zo'n ingelikt en opgeschoten pubertje die wel even de wijsneus uit gaat hangen
quote:Op woensdag 26 september 2007 14:55 schreef sweetgirly het volgende:
[..]
Knuffel !
Uitleg ?
Ik ben volgens mij een slechte ts
Nee hoor, je bent een grootse TS, ik doe het je niet na
PS: vitale depressie is er ook nog een. Persoonlijk vind ik dat de geweldigste naam van een depressie, zeker als je op dat moment suïcidaal bent.
Op donderdag 17 januari 2008 15:49 schreef Burdie het volgende: Je bent in elk geval niet zo'n ingelikt en opgeschoten pubertje die wel even de wijsneus uit gaat hangen
Bezig zijn is geen oplossing, het kan enkel tijdelijke verdringing zijn. Zodra je afgeleid bent of stopt met "bezig" zijn, of geen zin meer hebt, dan komt de somberheid zo weer opzetten.
Het luisteren naar een mens is als steeds weer hetzelfde boek moeten lezen..
quote:Op vrijdag 5 oktober 2007 22:49 schreef Shitonya het volgende:
Bezig zijn is geen oplossing, het kan enkel tijdelijke verdringing zijn. Zodra je afgeleid bent of stopt met "bezig" zijn, of geen zin meer hebt, dan komt de somberheid zo weer opzetten.
Er is, zeker bij depressie, nogal een grote diversiteit qua verschijnselen en 'oplossingen' tussen patienten. Maar ik ben het wel grotendeels met je eens.
Op donderdag 17 januari 2008 15:49 schreef Burdie het volgende: Je bent in elk geval niet zo'n ingelikt en opgeschoten pubertje die wel even de wijsneus uit gaat hangen
Omdat je depressie in verschillende maten en soorten hebt plus dat elk mens depressie anders ervaart. Zo kun je bezig blijven.. desalnietemin had ik gewoon over het algemeen gelijk.
Het luisteren naar een mens is als steeds weer hetzelfde boek moeten lezen..
quote:Op vrijdag 5 oktober 2007 23:13 schreef Shitonya het volgende:
Omdat je depressie in verschillende maten en soorten hebt plus dat elk mens depressie anders ervaart. Zo kun je bezig blijven.. desalnietemin had ik gewoon over het algemeen gelijk.
Nee, niet in het algemeen. Er zijn mensen waar bezig zijn inderdaad helpt om de depressie op te laten klaren, en dat is niet een kleine groep.
Het heeft niets te maken met hoe men de depressie ervaart overigens, het gaat meer over verschillende soorten depressie. Niet zo agressief reageren hoor
Op donderdag 17 januari 2008 15:49 schreef Burdie het volgende: Je bent in elk geval niet zo'n ingelikt en opgeschoten pubertje die wel even de wijsneus uit gaat hangen
Neen, een mens kan niet continu bezig zijn. Bezig zijn helpt niet altijd en altijd tijdelijk.
Het luisteren naar een mens is als steeds weer hetzelfde boek moeten lezen..
Stukken beter, ik moet er niet aan denken dat ik in die staat de afgelopen 12 jaar had doorgebracht. Sterker nog, ik denk dat ik dan die 12 jaar niet vol had gemaakt .quote:Op woensdag 3 oktober 2007 22:22 schreef sweetgirly het volgende:
Hopelijk gaat het wat beter inmiddels of gaat het wat beter worden !
"It's hard to argue against cynics - they always sound smarter than optimists because they have so much evidence on their side."
Mwah, ik denk dat het als afleiding altijd wel helpt.quote:Op vrijdag 5 oktober 2007 23:35 schreef Shitonya het volgende:
Neen, een mens kan niet continu bezig zijn. Bezig zijn helpt niet altijd en altijd tijdelijk.
"It's hard to argue against cynics - they always sound smarter than optimists because they have so much evidence on their side."
tijdelijk ja. Afleiding kan overigens ook eer "afgeleid" worden
Het luisteren naar een mens is als steeds weer hetzelfde boek moeten lezen..
quote:Op vrijdag 5 oktober 2007 23:35 schreef Shitonya het volgende:
Neen, een mens kan niet continu bezig zijn. Bezig zijn helpt niet altijd en altijd tijdelijk.
Volhardend he? Bezig zijn, regelmatige bezigheden uitvoeren kan wel degelijk helpen, en in een aantal gevallen de depressie doen opklaren. En niet tijdelijk opklaren, maar definitief opklaren. Los van het risico van recidive wat bij depressie best groot is, maar dat is een ander verhaal, in die optiek werkt geen enkele therapie of maatregel blijvend.
Overigens werkt dat niet zo goed weer voor mensen met chronische vormen van depressie (Grrrrrrrr, Inekris bv , Shitonya?)
Niet eigen ervaring generaliseren naar de hele populatie
Op donderdag 17 januari 2008 15:49 schreef Burdie het volgende: Je bent in elk geval niet zo'n ingelikt en opgeschoten pubertje die wel even de wijsneus uit gaat hangen
Het is meestal van tijdelijke aard. Er zijn ook maar weinig bezigheden die serieus in die mate afleidend zijn dat ze een serieuze depressie kunnen doen opklaren. Het is nooit mooi weer, ook al lijkt het soms wel. Mooi is in de ogen van de optimist.
Als enkel ""bezig zijn" een oplossing zou zijn, dan zouden shrinks overbodig zijn als de oplossing zo simpel zou zijn.
Als enkel ""bezig zijn" een oplossing zou zijn, dan zouden shrinks overbodig zijn als de oplossing zo simpel zou zijn.
Het luisteren naar een mens is als steeds weer hetzelfde boek moeten lezen..
Omdat een ?wellus/nietus? discussie niet zinvol is, en ik daar ook helemaal zin in heb, deze lange post. De vraag uit de TT -hoe ga je ermee om- neem ik dan ook maar even letterlijk, dus gaat het over hoe ik ermee omga en omging. Dan hou ik het ook nog on topic, dus de oorzaak van de depressie laat ik gewoon weg.
Ontkennen
Al heel lang ben ik depressief, in ieder geval sinds de vroege pubertijd. Pubers hebben wel een voordeel qua depressie, het wordt gezien als een deel van de levensfase. Alle pubers voelen zich zo, dus het is helemaal niet bijzonder zoals ik mij voel, toch? Zelfs toen ik behoorlijk afwijkend gedrag ging vertonen, heeft het puberexcuus mij op dat moment goed geholpen. Een huisarts die het puberexcuus ook gebruikt, helpt dan.
Een serieuze zelfmoord poging verandert niets aan mijn ontkennen van het hebben van een probleem. Wel maakt dat dat mensen in mijn omgeving, vrienden en ouders van vrienden, zich nu serieus zorgen gaan maken, en mij proberen te duwen naar hulpverlening. Maar als je 16 bent, hoor je als puber gewoon een poging gedaan te hebben, dus hulpverlening gaat nergens over. Daarbij was er hele goede aanleiding voor de eerste poging, dat moest iedereen ook wel toegeven, dus eigenlijk kon ik volhouden dat er niets bijzonders aan de hand was.
Hoewel ik meende dat ik geen enkel probleem had, ging ik mij in rap tempo zwaarmoediger voelen. Terugkijkend kan ik wel zeggen dat het ontkennen mij wel door een moeilijke periode heeft heen gesleept, maar dat de kosten ervan -een langdurig tekort aan levensvreugde- eigenlijk veel te hoog waren. Vooral het omgaan met gemixte emoties, vaak ook heftig gevoelde emoties, iets waar de pubertijd de leerperiode voor is, is nog altijd een bijna onbekend gebied voor mij.
Erg veel moet ik van het ontkennen trouwens niet geleerd hebben in eerste instantie. Na mijn eerste opname, rond mijn 25e, heb ik nog jaren volgehouden dat ?...ik daarvoor behandel ben...?, met dank aan Wim De Bie die dat veel beter met gespannen kaken kan zeggen dan ik.
Spiegelen
Natuurlijk zie ik wel dat vrienden wel plezier hebben, veel vaker dan ik. Om te bewijzen dat ik geen probleem heb, is de beste strategie, ook vaak plezier hebben. Dat vaak lukt niet zo, maar het doen alsof wel. Geen idee hebbende hoe het voelt om redelijk vaak vrolijk te zijn, en dus ook geen idee hebbende hoe ik mij dan moet gedragen, ga ik gewoon ?nadoen?. Soms helpt dat ook. Vrolijk doen, maakt vrolijk voelen. Dat is leuk met uitgaan, dingen doen en ondernemen, maar zodra het vrolijk doen ophoudt, houdt het vrolijk voelen ook op. Het kost trouwens ook krankzinnig veel energie, dus behalve zwaarmoedig, en de lusteloosheid die al een deel van een depressie zijn, wordt ik nog eens extra moe. Van het spiegelen wist ik meteen al dat dat geen goede manier is om te leven.
Bezig zijn
Andere dingen doen, dan mij heel slecht voelen, geeft wel lucht. Vooral als ik dongen doe die niet over mijzelf gaan. Vooral lezen. Ik lees op een goed moment, meer dan 1500 pagina?s A4 per week. Alles wat ik kan vinden lees ik. Van complexe ingewikkelde werken over quantummechanica, tot de meest banale bellettrie, zoals heerlijke doktersromannen.
Het intellectueel bezig zijn, lezen en schrijven dus, helpt alleen op het moment zelf, als ik schrijf of lees dus. Lichamelijk bezig zijn, fietsen, lopen en zwemmen, helpt langer, soms zelfs wel enige dagen. Weliswaar niet lezend, maar ik fiets wel regelmatig een groot eind per dag. Hartstikke gezond ook, ik rook niet als ik fiets, en anderhalf tot twee uur fietsen, betekent ook die periode niet fietsen.
In twee opnames heb ik ook gezien hoe het anderen kan opklaren. Daar ben ik strontjaloers op, dat wil ik ook, en ook dat het blijvend is.
Het bezig zijn heeft wel voor mij een hele nare kant. Verslaving. Niet aan drugs of alcohol, maar aan gedrag. Dat geeft bijna instant gratificatie, wat weer tot een opklaren van het gevoel tot gevolg heeft. Kortstondig weliswaar, maar toch. Ik herken nu wel de verslaving, en het gedrag, en kan het goed onder controle houden. De val na de opklaring is namelijk altijd dieper dan het punt waar ik was.
Zwelgen
Soms, vroeger vaak trouwens, is het echt teveel. Dan kan ik niets meer opbrengen. Niet alleen de totale nutteloosheid van het bestaan, maar ook het gebrek aan zinvolheid van allerlei zaken, zijn dan overweldigend. Vechten tegen alles heeft geen zin meer. Dan kan ik zwelgen in ellende. Terugtrekken, alleen zijn, mij intens voelen, gebeurt dan vanzelf. Vreemd genoeg kan dat wel verlichting geven. Het rechtvaardigt mijn zwaarmoedigheid. Helaas leidt het ook tot heel depressief gedrag. Echt geen goede strategie, en als het te voorkomen is doe ik dat graag.
Accepteren
Dit is een hele goede, maar ook een hele moeilijke. Ik ben chronisch depressief, met alle nare gevolgen die daar bij horen. Ontkennen is leuk, zie boven, maar levert uiteindelijk te weinig op. Het vechten ertegen kost vaak veel energie. Accepteren maakt niet dat ik mij beter voel, maar het heeft wel de paniek en de agitatie verminderd. Dat is al een hele winst.
Analyseren
Het gebeurt gewoon dat ik mij geheel uit het niets zwaar beroerd kan voelen. Althans, het lijkt zo. Ik probeer nu wel te onderzoeken wat er gebeurde toen ik mij zwaar beroerd ging voelen. Het geeft een gevoel van controle over mijn eigen gevoel. Dat maakt weer dat ik mij er makkelijker uit kan slepen. Bovendien leert het mij iets over de triggers van de depressieve gevoelens. Die kan ik proberen te vermijden, vluchten ja, of beter in perspectief te zetten, het gaat lang niet altijd over mij. Er moet wel aan fijntuning gedaan worden trouwens. De verleiding is groot om behalve het actuele, ook maar even alles mee te analyseren. Dat werkt weer vreselijk contraproductief.
Nu
Na jaren en jaren van depressie, ben ik op het punt dat ik niet meer aan het genezen wil werken. Het gaat toch niet over (lijkt gelaten, maar dat is het niet), en daar moet ik eigenlijk maar eens mee zien te leren leven. Oh ja daar ging het over. Nu doe ik aan beheersen. Zoals analyseren, vroegtijdig herkennen dat het gevoel niet de goede kant op gaat, destructieve gedachtenpatronen herkennen, en daar acties op te ondernemen. Heel moeilijk, maar ik probeer ook van signalen uit mijn directe omgeving op te pakken dat het niet de goede kant opgaat.
Dan ga ik actief mijn gedachten en gedrag aanpassen, zodat het niet in de destructieve spiraal terecht komt. Vaak lukt dat, soms niet. Op sommige vlakken heeft het zelfs een heel merkbaar effect. Zelfmoord gedachten leiden niet meer tot pogingen, sterker ik kan ze regelmatig zelfs uit mijn denkraam verbannen. Verslavend gedrag, wordt herkend, en bijgestuurd.
Ik doe het niet alleen. Er is chemische ondersteuning, anti-depressiva, en veel steun van mijn partner. Maar het blijft dat ik er hard voor moet werken. Heel langzaam voel ik wel steviger worden, en dat is wel iets waarvan ik altijd heb gedacht dat het niet zou gebeuren.
Nogmaals, deze post gaat over hoe ik met mijn depressie omga. Het is zeker niet uitputtend, en al helemaal niet uitgebreid met allerlei details, er is veel weggelaten. Het is immers persoonlijk, en er is genoeg waar ik hier en nu geen aandacht aan wil besteden. Zo simpel als het er staat hier, is het zeker ook niet uit te voeren. Het is ook niet een recept of panacee tegen depressie wat hier staat, maar wellicht heeft iemand er iets aan.
Pfff, nu koffie.
Ontkennen
Al heel lang ben ik depressief, in ieder geval sinds de vroege pubertijd. Pubers hebben wel een voordeel qua depressie, het wordt gezien als een deel van de levensfase. Alle pubers voelen zich zo, dus het is helemaal niet bijzonder zoals ik mij voel, toch? Zelfs toen ik behoorlijk afwijkend gedrag ging vertonen, heeft het puberexcuus mij op dat moment goed geholpen. Een huisarts die het puberexcuus ook gebruikt, helpt dan.
Een serieuze zelfmoord poging verandert niets aan mijn ontkennen van het hebben van een probleem. Wel maakt dat dat mensen in mijn omgeving, vrienden en ouders van vrienden, zich nu serieus zorgen gaan maken, en mij proberen te duwen naar hulpverlening. Maar als je 16 bent, hoor je als puber gewoon een poging gedaan te hebben, dus hulpverlening gaat nergens over. Daarbij was er hele goede aanleiding voor de eerste poging, dat moest iedereen ook wel toegeven, dus eigenlijk kon ik volhouden dat er niets bijzonders aan de hand was.
Hoewel ik meende dat ik geen enkel probleem had, ging ik mij in rap tempo zwaarmoediger voelen. Terugkijkend kan ik wel zeggen dat het ontkennen mij wel door een moeilijke periode heeft heen gesleept, maar dat de kosten ervan -een langdurig tekort aan levensvreugde- eigenlijk veel te hoog waren. Vooral het omgaan met gemixte emoties, vaak ook heftig gevoelde emoties, iets waar de pubertijd de leerperiode voor is, is nog altijd een bijna onbekend gebied voor mij.
Erg veel moet ik van het ontkennen trouwens niet geleerd hebben in eerste instantie. Na mijn eerste opname, rond mijn 25e, heb ik nog jaren volgehouden dat ?...ik daarvoor behandel ben...?, met dank aan Wim De Bie die dat veel beter met gespannen kaken kan zeggen dan ik.
Spiegelen
Natuurlijk zie ik wel dat vrienden wel plezier hebben, veel vaker dan ik. Om te bewijzen dat ik geen probleem heb, is de beste strategie, ook vaak plezier hebben. Dat vaak lukt niet zo, maar het doen alsof wel. Geen idee hebbende hoe het voelt om redelijk vaak vrolijk te zijn, en dus ook geen idee hebbende hoe ik mij dan moet gedragen, ga ik gewoon ?nadoen?. Soms helpt dat ook. Vrolijk doen, maakt vrolijk voelen. Dat is leuk met uitgaan, dingen doen en ondernemen, maar zodra het vrolijk doen ophoudt, houdt het vrolijk voelen ook op. Het kost trouwens ook krankzinnig veel energie, dus behalve zwaarmoedig, en de lusteloosheid die al een deel van een depressie zijn, wordt ik nog eens extra moe. Van het spiegelen wist ik meteen al dat dat geen goede manier is om te leven.
Bezig zijn
Andere dingen doen, dan mij heel slecht voelen, geeft wel lucht. Vooral als ik dongen doe die niet over mijzelf gaan. Vooral lezen. Ik lees op een goed moment, meer dan 1500 pagina?s A4 per week. Alles wat ik kan vinden lees ik. Van complexe ingewikkelde werken over quantummechanica, tot de meest banale bellettrie, zoals heerlijke doktersromannen.
Het intellectueel bezig zijn, lezen en schrijven dus, helpt alleen op het moment zelf, als ik schrijf of lees dus. Lichamelijk bezig zijn, fietsen, lopen en zwemmen, helpt langer, soms zelfs wel enige dagen. Weliswaar niet lezend, maar ik fiets wel regelmatig een groot eind per dag. Hartstikke gezond ook, ik rook niet als ik fiets, en anderhalf tot twee uur fietsen, betekent ook die periode niet fietsen.
In twee opnames heb ik ook gezien hoe het anderen kan opklaren. Daar ben ik strontjaloers op, dat wil ik ook, en ook dat het blijvend is.
Het bezig zijn heeft wel voor mij een hele nare kant. Verslaving. Niet aan drugs of alcohol, maar aan gedrag. Dat geeft bijna instant gratificatie, wat weer tot een opklaren van het gevoel tot gevolg heeft. Kortstondig weliswaar, maar toch. Ik herken nu wel de verslaving, en het gedrag, en kan het goed onder controle houden. De val na de opklaring is namelijk altijd dieper dan het punt waar ik was.
Zwelgen
Soms, vroeger vaak trouwens, is het echt teveel. Dan kan ik niets meer opbrengen. Niet alleen de totale nutteloosheid van het bestaan, maar ook het gebrek aan zinvolheid van allerlei zaken, zijn dan overweldigend. Vechten tegen alles heeft geen zin meer. Dan kan ik zwelgen in ellende. Terugtrekken, alleen zijn, mij intens voelen, gebeurt dan vanzelf. Vreemd genoeg kan dat wel verlichting geven. Het rechtvaardigt mijn zwaarmoedigheid. Helaas leidt het ook tot heel depressief gedrag. Echt geen goede strategie, en als het te voorkomen is doe ik dat graag.
Accepteren
Dit is een hele goede, maar ook een hele moeilijke. Ik ben chronisch depressief, met alle nare gevolgen die daar bij horen. Ontkennen is leuk, zie boven, maar levert uiteindelijk te weinig op. Het vechten ertegen kost vaak veel energie. Accepteren maakt niet dat ik mij beter voel, maar het heeft wel de paniek en de agitatie verminderd. Dat is al een hele winst.
Analyseren
Het gebeurt gewoon dat ik mij geheel uit het niets zwaar beroerd kan voelen. Althans, het lijkt zo. Ik probeer nu wel te onderzoeken wat er gebeurde toen ik mij zwaar beroerd ging voelen. Het geeft een gevoel van controle over mijn eigen gevoel. Dat maakt weer dat ik mij er makkelijker uit kan slepen. Bovendien leert het mij iets over de triggers van de depressieve gevoelens. Die kan ik proberen te vermijden, vluchten ja, of beter in perspectief te zetten, het gaat lang niet altijd over mij. Er moet wel aan fijntuning gedaan worden trouwens. De verleiding is groot om behalve het actuele, ook maar even alles mee te analyseren. Dat werkt weer vreselijk contraproductief.
Nu
Na jaren en jaren van depressie, ben ik op het punt dat ik niet meer aan het genezen wil werken. Het gaat toch niet over (lijkt gelaten, maar dat is het niet), en daar moet ik eigenlijk maar eens mee zien te leren leven. Oh ja daar ging het over. Nu doe ik aan beheersen. Zoals analyseren, vroegtijdig herkennen dat het gevoel niet de goede kant op gaat, destructieve gedachtenpatronen herkennen, en daar acties op te ondernemen. Heel moeilijk, maar ik probeer ook van signalen uit mijn directe omgeving op te pakken dat het niet de goede kant opgaat.
Dan ga ik actief mijn gedachten en gedrag aanpassen, zodat het niet in de destructieve spiraal terecht komt. Vaak lukt dat, soms niet. Op sommige vlakken heeft het zelfs een heel merkbaar effect. Zelfmoord gedachten leiden niet meer tot pogingen, sterker ik kan ze regelmatig zelfs uit mijn denkraam verbannen. Verslavend gedrag, wordt herkend, en bijgestuurd.
Ik doe het niet alleen. Er is chemische ondersteuning, anti-depressiva, en veel steun van mijn partner. Maar het blijft dat ik er hard voor moet werken. Heel langzaam voel ik wel steviger worden, en dat is wel iets waarvan ik altijd heb gedacht dat het niet zou gebeuren.
Nogmaals, deze post gaat over hoe ik met mijn depressie omga. Het is zeker niet uitputtend, en al helemaal niet uitgebreid met allerlei details, er is veel weggelaten. Het is immers persoonlijk, en er is genoeg waar ik hier en nu geen aandacht aan wil besteden. Zo simpel als het er staat hier, is het zeker ook niet uit te voeren. Het is ook niet een recept of panacee tegen depressie wat hier staat, maar wellicht heeft iemand er iets aan.
Pfff, nu koffie.
Op donderdag 17 januari 2008 15:49 schreef Burdie het volgende: Je bent in elk geval niet zo'n ingelikt en opgeschoten pubertje die wel even de wijsneus uit gaat hangen
Ik ga meestal TV kijken als ik me erg depressief voel of iets gaan doen met vrienden.. lezen helpt ook als je dat leuk vind.
Maar gelukkig ben ik niet meer depressief heb af en toe nog wel last van een erg wisselende stemming.. ook contact gehad met een psycholoog etc. dat helpt wel gelukkig!
Maar gelukkig ben ik niet meer depressief heb af en toe nog wel last van een erg wisselende stemming.. ook contact gehad met een psycholoog etc. dat helpt wel gelukkig!
Zelf ben ik nu opgenomen in een psychiatrische instelling vanwege een depressie. Ben nu weer een maandje thuis, binnenkort weer teruggaan voor 4-5 weken.
quote:Op zaterdag 6 oktober 2007 15:59 schreef Grrrrrrrr het volgende:
Stukken beter, ik moet er niet aan denken dat ik in die staat de afgelopen 12 jaar had doorgebracht. Sterker nog, ik denk dat ik dan die 12 jaar niet vol had gemaakt .
Dat is (dan) goed nieuws, goed om te horen !
Oa tips die jezelf hebt gemerkt/ondervonden ?
Nou..maar thanx..vind het niet zo en check.quote:Op vrijdag 5 oktober 2007 22:43 schreef Inekris het volgende:
Nee hoor, je bent een grootse TS, ik doe het je niet na
PS: vitale depressie is er ook nog een.
Zie dat er wat zwaardere, vind ik, verhalen zijn bijgekomen. Bedankt daarvoor.
Het is wel te zien iig dat depressie wel erg is/kan zijn, goh geweldige opmerking . Maar toch.
Allereerst de mensen erg veel succes. Vind het allemaal erg moedig.
Er is ook een discussie op gang gekomen over wel of geen afleiding en/of de baat ervan of daarvan.
Ik denk zelf dat er verschil in zit, afleiding in de zin van dwangmatig vluchten voor (eventuele) gevoelens of afleiding om de afleiding. Bestaat er eigenlijk wel een verschil ?
Anyways, ik denk ergens van wel.
Of dat er een gezonde combinatie van afleiding aanwezig moet zijn. Of moeten, laat ik het anders zeggen, want ik begin onderhand de kriebels te krijgen van het woordje moeten, dat een combinatie van diverse afleiding wellicht het gezondst kan zijn.
Daar bedoel ik mee, proberen afleiding te zoeken omdat je ergens zou kunnen blijven hangen in die negatieve spiraal. En ik weet dat dit makkelijk gezegd is. De opmerking die ik las van (wat ik las ik nou) 'alleen maar afleiding zoeken, kost en/of vreet energie'. Ik weet het niet meer precies. Maar inderdaad, als (te)veel afleiding ingaat tegen de behoefte je gevoelens op een rijtje te moeten (ja nu gebruik ik hem wel) zetten, dat lijkt mij op den duur ook meer energie kosten. Misschien dat het voor de één werkt, dat terzijde.
Ik denk zelf dat balans en het luisteren naar je (eigen) gevoelens weer zo belangrijk hierin is. Maar weer ook geen makkelijke. Want gevoelens kunnen ook (net zo goed) zeggen 'ik wil niet, ik wil niks doen, ik wil alleen maar rust, want ik kan niet (meer)' ofzo. Dat kan en dat zal tgt wellicht het moeilijkste hierin zijn of erg moeilijk, al dan niet ook.
Het proberen toch te doen, al dan niet teveel, afleiding afwisselen met je gevoelens even onder ogen zien en weer afleiding, constant een beweging hierin (proberen te) maken, een soort oefening wellicht misschien zelf(s) ervan (te) maken. Lukt het, prima, kan het (toch) niet, ook prima, niet veroordelen, want men voelt zichzelf misschien al schuldig genoeg, om feit van 'zie je wel, ik kan (het) niet'.
Zoiets.
Om mezelf (nog) te verduidelijken.
Constructieve afleiding, en daar versta ik van alles onder, zolang het maar niet destructief is. En..daarbij
Rust, geen afleiding juist eigenlijk dus, maar momenten voor jezelf nemen, juist om tot jezelf te komen, desnoods gevoelens onder ogen zien, schrijven, gewoon liggen (nadenken) whatever. Of gewoon relax, ontspan(nen). Jezelf vertroetelen, belonen zelfs, voor bijv. je constructieve gedane afleidingen, hoe klein ook.
Dat afgewisseld met afleiding.
Die rust, overigens, niet destructief maken (goh, ik moet tips aan mezelf geven ! ) maar ook constructief. Lezen, nadenken, als het maar wel constructief is en niet destructief en/of negatief wordt of gaat worden. In het laatste geval, wordt het negatief, nemen de negatieve gedachtes de overhand, doen, de afleiding (weer) proberen op te zoeken, want het heeft weer te lang geduurd. Teken dat dit niet werkt.
Constructieve afleiding zoeken, vervolgens daar ergens in of tussendoor weer moment(en) voor jezelf creeëren.
Ook de constructieve afleidingen, kunnen zo klein mogelijk zijn, even wat schoonmaken, tuintje doen, ook al ruim je een laatje op. Je moet niks overigens. Maar probeer het.
En dit een beetje met vallen en opstaan, probeer er beweging in te krijgen, totdat..en dat zou erg mooi zijn, er een flow in ontstaat en hopelijk beiden leidend tot positieve dingen.
Al vermoed en denk ik dat het sowieso al positief is.
Want je bent dan constructief bezig, hoe klein ook.
Of klinkt dit nu toch wat te positief en denk ik nu te makkelijk .
Ik probeer en ga het zo wel proberen, of probeer dat wat op die manier te doen. Die flow van ontspanning en actiever wat doen, de flow van think but ook do. The flow of balance.
Ik kom er nog weleens achter !
[ Bericht 5% gewijzigd door sweetgirly op 07-10-2007 23:16:44 ]
Constructieve afleiding, en daar versta ik van alles onder, zolang het maar niet destructief is. En..daarbij
Rust, geen afleiding juist eigenlijk dus, maar momenten voor jezelf nemen, juist om tot jezelf te komen, desnoods gevoelens onder ogen zien, schrijven, gewoon liggen (nadenken) whatever. Of gewoon relax, ontspan(nen). Jezelf vertroetelen, belonen zelfs, voor bijv. je constructieve gedane afleidingen, hoe klein ook.
Dat afgewisseld met afleiding.
Die rust, overigens, niet destructief maken (goh, ik moet tips aan mezelf geven ! ) maar ook constructief. Lezen, nadenken, als het maar wel constructief is en niet destructief en/of negatief wordt of gaat worden. In het laatste geval, wordt het negatief, nemen de negatieve gedachtes de overhand, doen, de afleiding (weer) proberen op te zoeken, want het heeft weer te lang geduurd. Teken dat dit niet werkt.
Constructieve afleiding zoeken, vervolgens daar ergens in of tussendoor weer moment(en) voor jezelf creeëren.
Ook de constructieve afleidingen, kunnen zo klein mogelijk zijn, even wat schoonmaken, tuintje doen, ook al ruim je een laatje op. Je moet niks overigens. Maar probeer het.
En dit een beetje met vallen en opstaan, probeer er beweging in te krijgen, totdat..en dat zou erg mooi zijn, er een flow in ontstaat en hopelijk beiden leidend tot positieve dingen.
Al vermoed en denk ik dat het sowieso al positief is.
Want je bent dan constructief bezig, hoe klein ook.
Of klinkt dit nu toch wat te positief en denk ik nu te makkelijk .
Ik probeer en ga het zo wel proberen, of probeer dat wat op die manier te doen. Die flow van ontspanning en actiever wat doen, de flow van think but ook do. The flow of balance.
Ik kom er nog weleens achter !
[ Bericht 5% gewijzigd door sweetgirly op 07-10-2007 23:16:44 ]
Je bent gek dat je zo'n lange post gaat zitten typen..quote:Op zondag 7 oktober 2007 14:54 schreef Inekris het volgende:
Omdat een ?wellus/nietus? discussie niet zinvol is, en ik daar ook helemaal zin in heb, deze lange post. De vraag uit de TT -hoe ga je ermee om- neem ik dan ook maar even letterlijk, dus gaat het over hoe ik ermee omga en omging. Dan hou ik het ook nog on topic, dus de oorzaak van de depressie laat ik gewoon weg.
Ontkennen
Al heel lang ben ik depressief, in ieder geval sinds de vroege pubertijd. Pubers hebben wel een voordeel qua depressie, het wordt gezien als een deel van de levensfase. Alle pubers voelen zich zo, dus het is helemaal niet bijzonder zoals ik mij voel, toch? Zelfs toen ik behoorlijk afwijkend gedrag ging vertonen, heeft het puberexcuus mij op dat moment goed geholpen. Een huisarts die het puberexcuus ook gebruikt, helpt dan.
Een serieuze zelfmoord poging verandert niets aan mijn ontkennen van het hebben van een probleem. Wel maakt dat dat mensen in mijn omgeving, vrienden en ouders van vrienden, zich nu serieus zorgen gaan maken, en mij proberen te duwen naar hulpverlening. Maar als je 16 bent, hoor je als puber gewoon een poging gedaan te hebben, dus hulpverlening gaat nergens over. Daarbij was er hele goede aanleiding voor de eerste poging, dat moest iedereen ook wel toegeven, dus eigenlijk kon ik volhouden dat er niets bijzonders aan de hand was.
Hoewel ik meende dat ik geen enkel probleem had, ging ik mij in rap tempo zwaarmoediger voelen. Terugkijkend kan ik wel zeggen dat het ontkennen mij wel door een moeilijke periode heeft heen gesleept, maar dat de kosten ervan -een langdurig tekort aan levensvreugde- eigenlijk veel te hoog waren. Vooral het omgaan met gemixte emoties, vaak ook heftig gevoelde emoties, iets waar de pubertijd de leerperiode voor is, is nog altijd een bijna onbekend gebied voor mij.
Erg veel moet ik van het ontkennen trouwens niet geleerd hebben in eerste instantie. Na mijn eerste opname, rond mijn 25e, heb ik nog jaren volgehouden dat ?...ik daarvoor behandel ben...?, met dank aan Wim De Bie die dat veel beter met gespannen kaken kan zeggen dan ik.
Spiegelen
Natuurlijk zie ik wel dat vrienden wel plezier hebben, veel vaker dan ik. Om te bewijzen dat ik geen probleem heb, is de beste strategie, ook vaak plezier hebben. Dat vaak lukt niet zo, maar het doen alsof wel. Geen idee hebbende hoe het voelt om redelijk vaak vrolijk te zijn, en dus ook geen idee hebbende hoe ik mij dan moet gedragen, ga ik gewoon ?nadoen?. Soms helpt dat ook. Vrolijk doen, maakt vrolijk voelen. Dat is leuk met uitgaan, dingen doen en ondernemen, maar zodra het vrolijk doen ophoudt, houdt het vrolijk voelen ook op. Het kost trouwens ook krankzinnig veel energie, dus behalve zwaarmoedig, en de lusteloosheid die al een deel van een depressie zijn, wordt ik nog eens extra moe. Van het spiegelen wist ik meteen al dat dat geen goede manier is om te leven.
Bezig zijn
Andere dingen doen, dan mij heel slecht voelen, geeft wel lucht. Vooral als ik dongen doe die niet over mijzelf gaan. Vooral lezen. Ik lees op een goed moment, meer dan 1500 pagina?s A4 per week. Alles wat ik kan vinden lees ik. Van complexe ingewikkelde werken over quantummechanica, tot de meest banale bellettrie, zoals heerlijke doktersromannen.
Het intellectueel bezig zijn, lezen en schrijven dus, helpt alleen op het moment zelf, als ik schrijf of lees dus. Lichamelijk bezig zijn, fietsen, lopen en zwemmen, helpt langer, soms zelfs wel enige dagen. Weliswaar niet lezend, maar ik fiets wel regelmatig een groot eind per dag. Hartstikke gezond ook, ik rook niet als ik fiets, en anderhalf tot twee uur fietsen, betekent ook die periode niet fietsen.
In twee opnames heb ik ook gezien hoe het anderen kan opklaren. Daar ben ik strontjaloers op, dat wil ik ook, en ook dat het blijvend is.
Het bezig zijn heeft wel voor mij een hele nare kant. Verslaving. Niet aan drugs of alcohol, maar aan gedrag. Dat geeft bijna instant gratificatie, wat weer tot een opklaren van het gevoel tot gevolg heeft. Kortstondig weliswaar, maar toch. Ik herken nu wel de verslaving, en het gedrag, en kan het goed onder controle houden. De val na de opklaring is namelijk altijd dieper dan het punt waar ik was.
Zwelgen
Soms, vroeger vaak trouwens, is het echt teveel. Dan kan ik niets meer opbrengen. Niet alleen de totale nutteloosheid van het bestaan, maar ook het gebrek aan zinvolheid van allerlei zaken, zijn dan overweldigend. Vechten tegen alles heeft geen zin meer. Dan kan ik zwelgen in ellende. Terugtrekken, alleen zijn, mij intens voelen, gebeurt dan vanzelf. Vreemd genoeg kan dat wel verlichting geven. Het rechtvaardigt mijn zwaarmoedigheid. Helaas leidt het ook tot heel depressief gedrag. Echt geen goede strategie, en als het te voorkomen is doe ik dat graag.
Accepteren
Dit is een hele goede, maar ook een hele moeilijke. Ik ben chronisch depressief, met alle nare gevolgen die daar bij horen. Ontkennen is leuk, zie boven, maar levert uiteindelijk te weinig op. Het vechten ertegen kost vaak veel energie. Accepteren maakt niet dat ik mij beter voel, maar het heeft wel de paniek en de agitatie verminderd. Dat is al een hele winst.
Analyseren
Het gebeurt gewoon dat ik mij geheel uit het niets zwaar beroerd kan voelen. Althans, het lijkt zo. Ik probeer nu wel te onderzoeken wat er gebeurde toen ik mij zwaar beroerd ging voelen. Het geeft een gevoel van controle over mijn eigen gevoel. Dat maakt weer dat ik mij er makkelijker uit kan slepen. Bovendien leert het mij iets over de triggers van de depressieve gevoelens. Die kan ik proberen te vermijden, vluchten ja, of beter in perspectief te zetten, het gaat lang niet altijd over mij. Er moet wel aan fijntuning gedaan worden trouwens. De verleiding is groot om behalve het actuele, ook maar even alles mee te analyseren. Dat werkt weer vreselijk contraproductief.
Nu
Na jaren en jaren van depressie, ben ik op het punt dat ik niet meer aan het genezen wil werken. Het gaat toch niet over (lijkt gelaten, maar dat is het niet), en daar moet ik eigenlijk maar eens mee zien te leren leven. Oh ja daar ging het over. Nu doe ik aan beheersen. Zoals analyseren, vroegtijdig herkennen dat het gevoel niet de goede kant op gaat, destructieve gedachtenpatronen herkennen, en daar acties op te ondernemen. Heel moeilijk, maar ik probeer ook van signalen uit mijn directe omgeving op te pakken dat het niet de goede kant opgaat.
Dan ga ik actief mijn gedachten en gedrag aanpassen, zodat het niet in de destructieve spiraal terecht komt. Vaak lukt dat, soms niet. Op sommige vlakken heeft het zelfs een heel merkbaar effect. Zelfmoord gedachten leiden niet meer tot pogingen, sterker ik kan ze regelmatig zelfs uit mijn denkraam verbannen. Verslavend gedrag, wordt herkend, en bijgestuurd.
Ik doe het niet alleen. Er is chemische ondersteuning, anti-depressiva, en veel steun van mijn partner. Maar het blijft dat ik er hard voor moet werken. Heel langzaam voel ik wel steviger worden, en dat is wel iets waarvan ik altijd heb gedacht dat het niet zou gebeuren.
Nogmaals, deze post gaat over hoe ik met mijn depressie omga. Het is zeker niet uitputtend, en al helemaal niet uitgebreid met allerlei details, er is veel weggelaten. Het is immers persoonlijk, en er is genoeg waar ik hier en nu geen aandacht aan wil besteden. Zo simpel als het er staat hier, is het zeker ook niet uit te voeren. Het is ook niet een recept of panacee tegen depressie wat hier staat, maar wellicht heeft iemand er iets aan.
Pfff, nu koffie.
Het luisteren naar een mens is als steeds weer hetzelfde boek moeten lezen..
Tja, zolang ik medicijnen slik is er eigenlijk niks aan de hand. Op dit moment kan ik mezelf bijvoorbeeld absoluut niet depressief noemen. Mijn "probleem" is dus eigenlijk dat ik niet zonder die medicijnen lijk te kunnen. Steeds als ik er mee stop krijg ik tussen de 1 en 2 jaar na het stoppen weer steeds meer symptomen, het gaat heel geleidelijk maar het gebeurt wel. Zoals ik al eerder zei: ik herken de symptomen tegenwoordig heel snel en ga dan ook op tijd naar de huisarts. In het begin wachtte ik daar eigenlijk nog te lang mee waardoor ik een onnodig diepe terugval kreeg.quote:Op zondag 7 oktober 2007 22:30 schreef sweetgirly het volgende:
[..]
Dat is (dan) goed nieuws, goed om te horen !
In ieder geval naar de dokter gaan, therapie is volgens mij in de meeste gevallen ook een goed idee. En proberen om zo goed en zo kwaad als het gaat toch bezig te blijven en zoveel mogelijk structuur te behouden in je leven.quote:Oa tips die jezelf hebt gemerkt/ondervonden ?
"It's hard to argue against cynics - they always sound smarter than optimists because they have so much evidence on their side."
Herkenbaar. Sinds de dag dat mijn vader te horen kreeg dat ie ongeneeslijk ziek was tot de dag van vandaag (nu ongeveer 2,5 jaar geleden, vader is half jaar geleden overleden) heb ik ook volgens mij best last van een depressie, al ben ik daar nog niet voor bij de dokter ofzo geweest. Echt vervelend, je bent nergens blij mee, je vind niks meer leuk, je kan je nergens meer op verheugen, zelfs dingen waar ik vroeger wel erg blij van werd doen me momenteel geen ruk meer. Van de week kijken voor een nieuwe auto. Vroeger vond ik dat fantastisch maar zelfs dat doet me nu niks meer, tis omdat mijn huidge auto het begint te begeven.quote:Op donderdag 27 september 2007 16:13 schreef Burdie het volgende:
[..]
Bij mij werkt dat juist totaal niet.
Dan kom ik thuis van een middagje 'impuls-shoppen', zit ik op de bank, kijk ik om me heen... overal nieuwe dingen, nieuwe schoenen, nieuwe kleren... en ikzelf ben nog altijd net zo leeg als m'n bankrekening.
Ook constant zo'n gevoel hebben van: waar doe ik het voor, wat is het nut als ik dat en dat doe. Zo'n houding van niks kan me schelen. Tot in het extreme toe, het kan me geen ruk schelen als ik over een minuut dood neer zou vallen. Jammer dan, pech gehad. Dagen lijken voorbij te vliegen zonder dat ik ze beleefd en geleefd heb. Verliefd worden is zo goed als onmogelijk geworden (al heb ik wel een vriendin waar ik veel van hou momenteel hoor ) en feestjes en dergelijke probeer ik steevast te vermijden. Ik kan om de kleinste dingen enorm kwaad worden, ik wind me op over de stomste dingen, heb geen plezier meer in mijn werk, geen plezier meer in de mijn hobby'sen maak me grote zorgen over de toekomst.
Dat ik er onlangs achterkwam dat ik waarschijnlijk een autistische afwijking heb helpt helaas ook niet echt mee natuurlijk. Plus dat ik mijn hele leven al redelijk van depressie naar depressie hobbel.
Het levent hobbelt verder en ik hobbel erachteraan.
Maargoed, we hopen op een dag het leven weer ingehaald te hebben. Psychiaters of psychologen bezoeken hebben naar mijn idee weinig zin. Die kunnen niet veranderen hoe jij denkt en hoe je je voelt. Dat moet je zelf doen. Vroeger is het ook altijd weer goed gekomen met depressieve periodes dus hier moet ik ook zelf weer uit zien te komen. Pas als ik zelfmoord oid écht serieus ga overwegen zal ik wel de stap gaan zetten naar een dokter.
Childhood is over the moment you know you're going to die.
'Snelwegen verbreden om files op te lossen? Dat is zoals de broeksriem losser maken tegen obesitas'
'Snelwegen verbreden om files op te lossen? Dat is zoals de broeksriem losser maken tegen obesitas'
Ik hoop het ook voor je. En dat laatste wachten is ook helemaal niet leuk.quote:Op zaterdag 29 september 2007 20:27 schreef Nijna het volgende:
[..]
Dank je, ik denk (en hoop ook) dat het idd gewoon hormonen en het wachten zijn. We zullen zien.
Hoe is het met jou?
Met mij gaat het misschien ergens wel wat beter inmiddels. Ik kan niet precies uitleggen hoe het zit want ik voel me nog lang niet 'beter' Maar ik bereik in ieder geval wel wat meer van mijn eigen gevoel denk ik. Ik voel me nog steeds vast zitten in mijn lichaam en in mijn gevoelens. Maar ik voel ook dat ik dat niet alleen maar ben. Dat is wel echt een verbetering. Maar die andere dingen maken het vaak wel zo dat ik verdrietig ben, leeg van binnen, ontevreden over mijzelf. Zeker als ik probeer mezelf recht aan te kijken. Gister zei iemand tegen me, 'doe gewoon wat je kan en wat goed voelt, je bent nu nog niet zo ver dat je in de spiegel kunt kijken en een goed gevoel kan hebben over jezelf, dat ligt niet aan wat je ziet of aan wat je doet, want je doet het goed. Dat komt omdat je nog niet dat punt hebt bereikt waarop je dat kunt zien. Maar dat is geen reden om bepaalde dingen niet te doen, te stoppen of dat het een destructieve werking hoeft te hebben.' En daar kan ik me wel in vinden, bedacht ik me. Dat is misschien echt zoals het nu is. Het geeft me wel hoop, dat iemand anders dat zo ziet en ik kan me daar wel een tijdje aan vasthouden, denk ik.
Metro2005 ik wens je veel sterkte, ik hoop dat je er uit komt op deze manier.
Waarom?quote:Op maandag 8 oktober 2007 01:06 schreef Shitonya het volgende:
Je bent gek dat je zo'n lange post gaat zitten typen..
My friends just came back from a planet where the dominant lifeform had no bilateral symmetry, and all I got was this stupid F-Shirt.
Waarom vandaag doen als je het morgen ook kan uitstellen?
Waarom vandaag doen als je het morgen ook kan uitstellen?
Hoelang is die eerste opname geweest, en waarom over 5 weken pas terug?quote:Op zondag 7 oktober 2007 19:18 schreef Tremium het volgende:
Zelf ben ik nu opgenomen in een psychiatrische instelling vanwege een depressie. Ben nu weer een maandje thuis, binnenkort weer teruggaan voor 4-5 weken.
It takes years to built trust,
And a few seconds to destroy it...
And a few seconds to destroy it...
In de volksmond is een psychiatrisch patient gek ja. Alleen komt de post voort uit het gek zijn en niet andersom.quote:Op maandag 8 oktober 2007 01:06 schreef Shitonya het volgende:
[..]
Je bent gek dat je zo'n lange post gaat zitten typen..
Gelukkig ben jij gek dat jij de hele post citeert
[ Bericht 6% gewijzigd door Inekris op 08-10-2007 14:17:00 (Diagnose toegevoegd) ]
Op donderdag 17 januari 2008 15:49 schreef Burdie het volgende: Je bent in elk geval niet zo'n ingelikt en opgeschoten pubertje die wel even de wijsneus uit gaat hangen
LB, fijn om te lezen dat het op de een of andere manier wel wat beter gaat. Kleine stapjes!
Fake it till you make it...
Eerste opname was een "crisisopname" in de jongerenafdeling, genaamd "De Kade" (UC St. Jozef, Kortenberg, België) en die duren 2 weken. Het is dan de bedoeling dat je even uit de "echte wereld" kan stappen en wat tot rust komen mbv wat therapieën.quote:Op maandag 8 oktober 2007 13:53 schreef candygirl het volgende:
[..]
Hoelang is die eerste opname geweest, en waarom over 5 weken pas terug?
Over 'n maand ga ik terug opgenomen worden, maar deze keer in "oriëntatie". Hierbij zal ik dan gedurende 4 tot 5 weken geobserveerd worden.
Hierna moet ik waarschijnlijk naar een behandelingsgroep (ongeveer een jaar).
Ik moet nu een maandje wachten vanwege wachtlijsten...
Weet je, vaak hebben anderen een betere kijk op je dan jezelf.quote:Op zondag 7 oktober 2007 22:55 schreef sweetgirly het volgende:
[..]
Nou..maar thanx..vind het niet zo en check.
Op donderdag 17 januari 2008 15:49 schreef Burdie het volgende: Je bent in elk geval niet zo'n ingelikt en opgeschoten pubertje die wel even de wijsneus uit gaat hangen
ze hebben een ANDERE kijk op je, maar niet automatisch een betere
Het luisteren naar een mens is als steeds weer hetzelfde boek moeten lezen..
De post komt uit de persoon. Gek staat niet op zichzelf, maar wordt "geboren" in een persoon die de gekte toelaat.quote:Op maandag 8 oktober 2007 14:14 schreef Inekris het volgende:
[..]
In de volksmond is een psychiatrisch patient gek ja. Alleen komt de post voort uit het gek zijn en niet andersom.
Gelukkig ben jij gek dat jij de hele post citeert
Het luisteren naar een mens is als steeds weer hetzelfde boek moeten lezen..
Dat onderbouwt alleen mijn opmerking, wat is nou jou probleem met mijn post, behalve de lengte?quote:Op dinsdag 9 oktober 2007 00:29 schreef Shitonya het volgende:
[..]
De post komt uit de persoon. Gek staat niet op zichzelf, maar wordt "geboren" in een persoon die de gekte toelaat.
Op donderdag 17 januari 2008 15:49 schreef Burdie het volgende: Je bent in elk geval niet zo'n ingelikt en opgeschoten pubertje die wel even de wijsneus uit gaat hangen
Was geen probleem, de lengte viel me alleen op. Waarom zou je op een forum zo'n lange post posten welke totaal onbekenden kunnen lezen? Zeg zoiets tegen je zielenknijper, vrienden of wie dan ook. Maar om nu je hele levensverhaal op een forum te gooien in dat formaat, waardoor de meeste zullen denken "argh mijn ogen, ik hou niet van lezen, dus ik sla het over". Bedoel, je schiet er bar weinig mee op. Ik vind het persoonlijk vrij nutteloos en daarom achterlijk om zoveel tijd te verspillen.
Het luisteren naar een mens is als steeds weer hetzelfde boek moeten lezen..
Ik persoonlijk vindt dat je dan eerst de post moet lezen, voor je deze kritiek er uit gooit, die raakt namelijk kant noch wal.quote:Op dinsdag 9 oktober 2007 01:12 schreef Shitonya het volgende:
Was geen probleem, de lengte viel me alleen op. Waarom zou je op een forum zo'n lange post posten welke totaal onbekenden kunnen lezen? Zeg zoiets tegen je zielenknijper, vrienden of wie dan ook. Maar om nu je hele levensverhaal op een forum te gooien in dat formaat, waardoor de meeste zullen denken "argh mijn ogen, ik hou niet van lezen, dus ik sla het over". Bedoel, je schiet er bar weinig mee op. Ik vind het persoonlijk vrij nutteloos en daarom achterlijk om zoveel tijd te verspillen.
Op donderdag 17 januari 2008 15:49 schreef Burdie het volgende: Je bent in elk geval niet zo'n ingelikt en opgeschoten pubertje die wel even de wijsneus uit gaat hangen
Ik heb de post gewoon gelezen, zo raar is het toch niet om een lange post op een forum te zetten?quote:Op dinsdag 9 oktober 2007 01:12 schreef Shitonya het volgende:
Was geen probleem, de lengte viel me alleen op. Waarom zou je op een forum zo'n lange post posten welke totaal onbekenden kunnen lezen? Zeg zoiets tegen je zielenknijper, vrienden of wie dan ook. Maar om nu je hele levensverhaal op een forum te gooien in dat formaat, waardoor de meeste zullen denken "argh mijn ogen, ik hou niet van lezen, dus ik sla het over". Bedoel, je schiet er bar weinig mee op. Ik vind het persoonlijk vrij nutteloos en daarom achterlijk om zoveel tijd te verspillen.
Zegt misschien meer over jouw interesse en leeskunsten dan over de persoon die het plaatst.
Childhood is over the moment you know you're going to die.
'Snelwegen verbreden om files op te lossen? Dat is zoals de broeksriem losser maken tegen obesitas'
'Snelwegen verbreden om files op te lossen? Dat is zoals de broeksriem losser maken tegen obesitas'
Mua, ik vind het iets over beide personen zeggen. Maar inderdaad, het klopt ook dat wanneer ik een vrij lang verhaal zie op mijn beeldscherm, dat ik het meestal ook oversla, omdat ik het simpelweg kut vind om veel te lezen van een beeldscher. Maar wat de post ook moge zijn, ik blijf teveel persoonlijke info op een forum plaatsen, onzin vinden. Ik zou zoiets met vrienden bespreken. Maar goed, ieder zijn ding.
Het luisteren naar een mens is als steeds weer hetzelfde boek moeten lezen..
Mwah, ik zelf denk dat een forum oa er is om dingen te (kunnen) delen. Vooral wat betreft depressie zijn en kunnen er persoonlijke verhalen komen en/of wordt er 'gedeeld', ervaringen, tips etc uitgewisseld, zoals bij velen topics.
Ik denk dat iedereen ook erg verschilt hierin. En zelfs mensen die wat kwijt willen, willen soms ook weer niet alles kwijt. Volgens mij gaf degene dat ook al aan, zoiets van, treed niet teveel in detail. Sommige dingen kunnen idd wat lang worden, sommige dingen niet. Ik vind dat soms ook niet meer dan logisch, en ook dit verschilt weer per persoon. De één legt anders uit dan een ander, wil wel wat of dat delen, de ander niet of doet het anders, etc etc.
Volgens mij verschilt het heel erg.
Maargoed, dit topic gaat over depressies en niet over wel of geen persoonlijke dingen vertellen.
Wat betreft depressies ook, het is soms ook makkelijker delen met mensen waarvan je weet dat zij er wat bekend mee zijn en/of dingen kunnen herkennen. Ook bestaat er de kans dat je niet anderen wilt lastigvallen. En ook dan kan het prettiger (aan)voelen dat mensen weten waar je het ongeveer over hebt. Mensen die nooit een gebroken been hebben gehad, kunnen ook zeggen 'ach, morgen voel je jezelf vast weer beter, neem een aspirientje' ofzo. Terwijl mensen die ook een gebroken been hebben of hebben gehad, dit veelal anders kunnen aanvoelen.
Ofzoiets.
Ergens boeit het ook niet, maar daarvoor zou er een apart topic over kunnen worden geopend, wat wil je wel of niet kwijt, maar daar gaat hier dús niet over Hier gaat het over depressie(s) en het omgaan met. En wat mij betreft mag men daarover kwijt wat men daarover kwijt wilt.
Ik denk dat iedereen ook erg verschilt hierin. En zelfs mensen die wat kwijt willen, willen soms ook weer niet alles kwijt. Volgens mij gaf degene dat ook al aan, zoiets van, treed niet teveel in detail. Sommige dingen kunnen idd wat lang worden, sommige dingen niet. Ik vind dat soms ook niet meer dan logisch, en ook dit verschilt weer per persoon. De één legt anders uit dan een ander, wil wel wat of dat delen, de ander niet of doet het anders, etc etc.
Volgens mij verschilt het heel erg.
Maargoed, dit topic gaat over depressies en niet over wel of geen persoonlijke dingen vertellen.
Wat betreft depressies ook, het is soms ook makkelijker delen met mensen waarvan je weet dat zij er wat bekend mee zijn en/of dingen kunnen herkennen. Ook bestaat er de kans dat je niet anderen wilt lastigvallen. En ook dan kan het prettiger (aan)voelen dat mensen weten waar je het ongeveer over hebt. Mensen die nooit een gebroken been hebben gehad, kunnen ook zeggen 'ach, morgen voel je jezelf vast weer beter, neem een aspirientje' ofzo. Terwijl mensen die ook een gebroken been hebben of hebben gehad, dit veelal anders kunnen aanvoelen.
Ofzoiets.
Ergens boeit het ook niet, maar daarvoor zou er een apart topic over kunnen worden geopend, wat wil je wel of niet kwijt, maar daar gaat hier dús niet over Hier gaat het over depressie(s) en het omgaan met. En wat mij betreft mag men daarover kwijt wat men daarover kwijt wilt.
Goed, ik heb even een ervaring die ik wil delen, en liever onder een kloon omdat ik toch een bepaalde reputatie heb. Ik wil graag weten of meer mensen zoiets hebben meegemaakt. Ik denk dat ik al misschien twee jaar depressief ben, maar het continu heb weggestopt en mezelf niet toe heb gelaten om echt in te storten. Nu is dat echter wel gebeurd; na mijn eindexamen en fulltime baan daarna ging ik eerst op vakantie en daarna studeren; ineens rust. Tijdens de vakantie werd ik heel snel nog erger moe (was ik al lang, maar nog niet zo erg) en daarna werd ik ook echt verdrietig en voelde me kut. De afgelopen anderhalve, twee maanden is het ineens nog veel sneller gegaan en nu zit ik echt continu twee millimeter af van huilen; er hoeft maar íets te gebeuren, ik hoef maar mijn teen te stoten of iets te laten vallen, dat iemand iets vervelends tegen me zegt of me raar aankijkt (vanwege een nog onbekend iets in mijn spieren loop ik niet erg netjes; beetje zoals een oude vrouw, heupproblemen en veel pijn) en het is zo ver.
Waar het allemaal door komt weet ik niet. Ik denk dat het een combinatie is van alle weggestopte dingetjes; die spierproblemen, mijn ouders, school en mijn lage eigenwaarde, die nu echt ver onder het nulpunt is gedaald.
Afgelopen weekend waren mijn vriend en ik bij zijn moeder in Zeeland. Het is daar altijd heel lekker rustig en ik voel me daar prima op m'n gemak. Vrijdagavond ging ik iets eerder naar bed dan hij en ik voelde me (zoals gewoonlijk) kut. Mijn vriend was al de hele dag moe en had al redelijk vaak kritiek op me gehad, bij alles wat ik deed had hij wel iets op te merken, en dat maakte mij natuurlijk ook al kut voelen. Ik lag in bed en liet de traantjes een beetje stromen, en het werd steeds erger. Er kwamen van die snikken van binnenuit, en al samenkrampingen (te vergelijken met als je zelf snel je buikspieren aanspant). Dit allemaal werd steeds erger, ook toen mijn vriend er bij was.
Het waren 'buitjes' van zo'n vijf minuten elke keer, met dan tussen de buitjes eventjes ademhalen. Het werd erger en erger, mijn hele lijf verkrampte steeds erger en de snikken ook, het kwam van diep van binnen en ging er met moeite uit. Het voelde alsof ik de controle over mezelf verloor. In de buien begon ik mezelf echt hard te krabben (de krassen op m'n benen beginnen nu een beetje te verdwijnen), ik wilde mijn hoofd tegen de muur beuken en duwde mijn vriend steeds van me af. Hij heeft me toen vast gepakt en proberen neer te leggen maar het lukte niet, ik wilde het niet; alleen maar op een bepaalde manier zitten, ineengekrompen.
Na een tijdje werd het minder, kon ik mezelf onder controle krijgen, was het huilen niet meer zo ongecontroleerd. De samentrekkingen bleven wel doorgaan, tot nog wel zaterdagavond.
Ik wil dit echt nooit meer. Als hij er niet bij was geweest had ik mezelf iets aangedaan, en ik ben echt bang dat dat gebeurt. 'Normaal' zou ik dat nooit doen, maar ben echt geschrokken van mijn acties vrijdag. Mijn vriend vroeg me te beloven dat ik mezelf niks aan zou doen, maar dat kan ik niet meer, na dit te hebben meegemaakt. Is er iemand die dit bekend in de oren klinkt? Wat was dit, en wat kan ik er tegen doen..
Waar het allemaal door komt weet ik niet. Ik denk dat het een combinatie is van alle weggestopte dingetjes; die spierproblemen, mijn ouders, school en mijn lage eigenwaarde, die nu echt ver onder het nulpunt is gedaald.
Afgelopen weekend waren mijn vriend en ik bij zijn moeder in Zeeland. Het is daar altijd heel lekker rustig en ik voel me daar prima op m'n gemak. Vrijdagavond ging ik iets eerder naar bed dan hij en ik voelde me (zoals gewoonlijk) kut. Mijn vriend was al de hele dag moe en had al redelijk vaak kritiek op me gehad, bij alles wat ik deed had hij wel iets op te merken, en dat maakte mij natuurlijk ook al kut voelen. Ik lag in bed en liet de traantjes een beetje stromen, en het werd steeds erger. Er kwamen van die snikken van binnenuit, en al samenkrampingen (te vergelijken met als je zelf snel je buikspieren aanspant). Dit allemaal werd steeds erger, ook toen mijn vriend er bij was.
Het waren 'buitjes' van zo'n vijf minuten elke keer, met dan tussen de buitjes eventjes ademhalen. Het werd erger en erger, mijn hele lijf verkrampte steeds erger en de snikken ook, het kwam van diep van binnen en ging er met moeite uit. Het voelde alsof ik de controle over mezelf verloor. In de buien begon ik mezelf echt hard te krabben (de krassen op m'n benen beginnen nu een beetje te verdwijnen), ik wilde mijn hoofd tegen de muur beuken en duwde mijn vriend steeds van me af. Hij heeft me toen vast gepakt en proberen neer te leggen maar het lukte niet, ik wilde het niet; alleen maar op een bepaalde manier zitten, ineengekrompen.
Na een tijdje werd het minder, kon ik mezelf onder controle krijgen, was het huilen niet meer zo ongecontroleerd. De samentrekkingen bleven wel doorgaan, tot nog wel zaterdagavond.
Ik wil dit echt nooit meer. Als hij er niet bij was geweest had ik mezelf iets aangedaan, en ik ben echt bang dat dat gebeurt. 'Normaal' zou ik dat nooit doen, maar ben echt geschrokken van mijn acties vrijdag. Mijn vriend vroeg me te beloven dat ik mezelf niks aan zou doen, maar dat kan ik niet meer, na dit te hebben meegemaakt. Is er iemand die dit bekend in de oren klinkt? Wat was dit, en wat kan ik er tegen doen..
Aan de bel trekken bij bv de huisarts!
Ik weet niet of je er echt wat tegen kan doen, proberen de spanning niet zo hoog op te laten lopen, het eerder te uiten misschien?!
Ik heb het ook wel gehad, gelukkig al een hele tijd terug. Toen het beter ging had ik ook niet meer van dat soort "uitbarstingen".
Ik weet niet of je er echt wat tegen kan doen, proberen de spanning niet zo hoog op te laten lopen, het eerder te uiten misschien?!
Ik heb het ook wel gehad, gelukkig al een hele tijd terug. Toen het beter ging had ik ook niet meer van dat soort "uitbarstingen".
Fake it till you make it...
Hoi aardbei,
Klinkt heftig.
Het lijkt alsof je lichaam begint te uiten wat je misschien al lange tijd hebt weggestopt.
Dit is alleen het lichaam (de signalen), de redenen en de oplossingen daarvoor (belangrijkst) zal je wellicht wat hulp bij kunnen gebruiken. Dan zou ik zeggen, mocht je dit houden en/of vind je het zelf gewoon al kl*te genoeg, probeer iig eerst met de dokter wat te praten en/of (dus) hulp te zoeken. Zodat je hopelijk weer meer in balans komt/kan komen.
Weet niet of het veel is wat je hebt weggestopt, maar als het zich nu gaat uiten, en ja dat kan ook in rustige periodes gebeuren, misschien zelfs wel juist, dan is het tijd om ze een plek te (gaan) geven.
Succes, dat is wat ik zou/kan zeggen en misschien heb je er wat aan.
Klinkt heftig.
Het lijkt alsof je lichaam begint te uiten wat je misschien al lange tijd hebt weggestopt.
Dit is alleen het lichaam (de signalen), de redenen en de oplossingen daarvoor (belangrijkst) zal je wellicht wat hulp bij kunnen gebruiken. Dan zou ik zeggen, mocht je dit houden en/of vind je het zelf gewoon al kl*te genoeg, probeer iig eerst met de dokter wat te praten en/of (dus) hulp te zoeken. Zodat je hopelijk weer meer in balans komt/kan komen.
Weet niet of het veel is wat je hebt weggestopt, maar als het zich nu gaat uiten, en ja dat kan ook in rustige periodes gebeuren, misschien zelfs wel juist, dan is het tijd om ze een plek te (gaan) geven.
Succes, dat is wat ik zou/kan zeggen en misschien heb je er wat aan.
Ja, dat dacht ik ook; zou het gewoon opgekropt zijn, maar ik huil zoveel; sommige dagen lijkt het gewoon alsof ik aan één stuk door huil, met wat stukken er tussendoor waarin ik me inhoud om nog een beetje normaal over te komen...quote:Op dinsdag 9 oktober 2007 21:04 schreef Nijna het volgende:
Aan de bel trekken bij bv de huisarts!
Ik weet niet of je er echt wat tegen kan doen, proberen de spanning niet zo hoog op te laten lopen, het eerder te uiten misschien?!
Ik heb het ook wel gehad, gelukkig al een hele tijd terug. Toen het beter ging had ik ook niet meer van dat soort "uitbarstingen".
Oh, en ik kan je ook het boek (alvast) aanraden, 'leven in je leven', klosko en young.
Gewoon bij bol.com ook te bestellen
Gewoon bij bol.com ook te bestellen
Wat er uitmoet, moet eruit.quote:Op dinsdag 9 oktober 2007 21:11 schreef aardbeiaardbei het volgende:
Ja, dat dacht ik ook; zou het gewoon opgekropt zijn, maar ik huil zoveel; sommige dagen lijkt het gewoon alsof ik aan één stuk door huil, met wat stukken er tussendoor waarin ik me inhoud om nog een beetje normaal over te komen...
Het stomme is, denk dat veel mensen dat hebben; ik weet best wat ik moet doen, maar het komt er gewoon niet van. Bewegen/sporten, dingen dóen, niet binnen blijven hangen enzovoort. Ik doe het alleen gewoon niet.
Wat je moet doen, ja, is het ook echt wat je (allemaal) werkelijk wilt ?
Tuurlijk is sporten, veel buiten zijn ed goed. Maar verifieer eerst of het geen dwang van jezelf is, opgedwongen omdat je denkt dat het (ergens) moet.
Ten tweede, mocht je teveel huilen, last blijven houden, ook dan is hulp natuurlijk goed.
Ik denk zelf nl wel dat het een punt is dat je vast loopt, bent gelopen. Je lichaam, jij, geeft aan dat je hiermee niet tevreden bent, hier word je ongelukkig van. Wat je wel wilt, waar je dan wel gelukkig van wordt, wat je rustig maakt, dat ligt in jou besloten. Daar zal de zoektocht naar en gaan beginnen. Maar first things first.
ofzo, ik denk..maak het gelijk even zoetsappig met mijn zoektocht , je snapt het wel
Tuurlijk is sporten, veel buiten zijn ed goed. Maar verifieer eerst of het geen dwang van jezelf is, opgedwongen omdat je denkt dat het (ergens) moet.
Ten tweede, mocht je teveel huilen, last blijven houden, ook dan is hulp natuurlijk goed.
Ik denk zelf nl wel dat het een punt is dat je vast loopt, bent gelopen. Je lichaam, jij, geeft aan dat je hiermee niet tevreden bent, hier word je ongelukkig van. Wat je wel wilt, waar je dan wel gelukkig van wordt, wat je rustig maakt, dat ligt in jou besloten. Daar zal de zoektocht naar en gaan beginnen. Maar first things first.
ofzo, ik denk..maak het gelijk even zoetsappig met mijn zoektocht , je snapt het wel
Ik denk dat de eerste stap naar de huisarts gaan is, maar daar zie ik dan zo tegenop. Ik weet ook niet hoe ik het uit moet leggen, zal daar waarschijnlijk ook alleen maar kunnen janken. Misschien zijn antidepressiva een oplossing, ik denk dat die zoektocht van jou een te lang en moeilijk proces is om mee te beginnen; ik denk dat ik in dan weer genoeg tijd heb om nog verder weg te zakken. Er moet gewoon NU iets gebeuren..quote:Op dinsdag 9 oktober 2007 21:22 schreef sweetgirly het volgende:
Wat je moet doen, ja, is het ook echt wat je (allemaal) werkelijk wilt ?
Tuurlijk is sporten, veel buiten zijn ed goed. Maar verifieer eerst of het geen dwang van jezelf is, opgedwongen omdat je denkt dat het (ergens) moet.
Ten tweede, mocht je teveel huilen, last blijven houden, ook dan is hulp natuurlijk goed.
Ik denk zelf nl wel dat het een punt is dat je vast loopt, bent gelopen. Je lichaam, jij, geeft aan dat je hiermee niet tevreden bent, hier word je ongelukkig van. Wat je wel wilt, waar je dan wel gelukkig van wordt, wat je rustig maakt, dat ligt in jou besloten. Daar zal de zoektocht naar en gaan beginnen. Maar first things first.
ofzo, ik denk..maak het gelijk even zoetsappig met mijn zoektocht , je snapt het wel
Dan moet je morgen naar de dokter of bellen.quote:Op dinsdag 9 oktober 2007 21:35 schreef aardbeiaardbei het volgende:
Ik denk dat de eerste stap naar de huisarts gaan is, maar daar zie ik dan zo tegenop. Ik weet ook niet hoe ik het uit moet leggen, zal daar waarschijnlijk ook alleen maar kunnen janken. Misschien zijn antidepressiva een oplossing, ik denk dat die zoektocht van jou een te lang en moeilijk proces is om mee te beginnen; ik denk dat ik in dan weer genoeg tijd heb om nog verder weg te zakken. Er moet gewoon NU iets gebeuren..
Ik vind gelijk ad geven, zovan 'hier een pilletje', zelf niet altijd de juiste of gelijk de oplossing.
Maar jouw dokter heeft daar vast meer verstand van. Ben je op dit ogenblik er ook zo erg aan toe of trek je het (nog eventueel) tot morgen ?
ik trek het wel tot morgen, het gaat vandaag redelijk goed. Alleen maar zo'n 'leeg' gevoel, ben wel naar college geweest maar verder de hele dag op de bank gehangen, niks doen.
De huisarts is een goed begin, hoe dan ook er is duidelijk iets niet goed. Jouw eerste stukje is helder hoor, als je niet weet hoe jij het zeggen moet, moet je dat afdrukken en aan de huisarts geven. Er is niets om je voor te schamen.quote:Op dinsdag 9 oktober 2007 21:35 schreef aardbeiaardbei het volgende:
[..]
Ik denk dat de eerste stap naar de huisarts gaan is, maar daar zie ik dan zo tegenop. Ik weet ook niet hoe ik het uit moet leggen, zal daar waarschijnlijk ook alleen maar kunnen janken. Misschien zijn antidepressiva een oplossing, ik denk dat die zoektocht van jou een te lang en moeilijk proces is om mee te beginnen; ik denk dat ik in dan weer genoeg tijd heb om nog verder weg te zakken. Er moet gewoon NU iets gebeuren..
Gewoon, morgen een afspraak maken, bij voorkeur voor morgen zelf, maar in ieder geval op korte termijn. Jezelf beschadigen is niet echt een oplossing.
Succes.
Op donderdag 17 januari 2008 15:49 schreef Burdie het volgende: Je bent in elk geval niet zo'n ingelikt en opgeschoten pubertje die wel even de wijsneus uit gaat hangen
en hoppa, dat is funest.quote:Op dinsdag 9 oktober 2007 21:46 schreef aardbeiaardbei het volgende:
niks doen.
ga naar de dokter.
mensen in zulke situaties kunnen wel zeggen 'aah, ik wil niet naar pillen grijpen, blablabla' , maar dat is eigenlijk gewoon gezwets.
feit is, dat je, als je een (fikse) depressie hebt, gewoon een stofje mist in je hersenen.
dat stofje wordt mooi aangevuld met die pillen, waardoor je weer wat meer in balans komt.
soms is het gewoon even niet anders, en zul je er toch aan moeten geloven.
en het is echt niet erg om anti depressiva te gebruiken, het is geen teken van zwakte.
Hehe, ik ook hoor en boodschappen gedaan dan ook.quote:Op dinsdag 9 oktober 2007 21:46 schreef aardbeiaardbei het volgende:
ik trek het wel tot morgen, het gaat vandaag redelijk goed. Alleen maar zo'n 'leeg' gevoel, ben wel naar college geweest maar verder de hele dag op de bank gehangen, niks doen.
Maar leeg gevoel heb ik geloof ik niet zo. Alsof jij daar wat aan hebt .
En als je wilt huilen, doe je dat toch lekker. Je hebt nu iig wel weer iets te doen, zoals al gezegd, briefje schrijven en nadenken wat je tegen en aan de dokter gaat zeggen .
Is niet teveel toch ? Ga je ondertussen nog even janken enzo.
Kan en mag allemaal. Succes !
Maar idd, niet jezelf gaan beschadigen.
Heb ik (gelukkig!) nooit gedaan, behalve dan dat ik op die momenten geen zak meer at.
Is ook ergens sabottage, gericht naar mezelf, boosheid ook gericht naar mezelf. Ik wou mezelf, heel cliché, in de spiegel gaan slaan. Jaja.
Nu weet ik dat ik dat iig niet moet (gaan) doen, boosheid op mezelf richten.
Want als je ook nog boos bent op jezelf/wordt, tja..Dan heb je niemand meer.
Morgenochtend gelijk huisarts bellen en afspraak maken, liefst nog van de week. Eventueel wat dingen opschrijven en als je gaat huilen daar, wat dan nog... Huisarts zit daar om jou te helpen!quote:Op dinsdag 9 oktober 2007 21:35 schreef aardbeiaardbei het volgende:
[..]
Ik denk dat de eerste stap naar de huisarts gaan is, maar daar zie ik dan zo tegenop. Ik weet ook niet hoe ik het uit moet leggen, zal daar waarschijnlijk ook alleen maar kunnen janken. Misschien zijn antidepressiva een oplossing, ik denk dat die zoektocht van jou een te lang en moeilijk proces is om mee te beginnen; ik denk dat ik in dan weer genoeg tijd heb om nog verder weg te zakken. Er moet gewoon NU iets gebeuren..
Doen hoor!
Fake it till you make it...
Ik ben niet boos op mezelf, vooral teleurgesteld denk ik. Weet ook niet waarom; ik wordt wel steeds boos als ik iets doms doen, zoals iets aan laten branden of me ergens aan stoot, maar over het algemeen vind ik mezelf gewoon stom en lelijk, ik kijk 's ochtends één keer in de spiegel om mijn make-up op te doen (dat doe ik dus echt voor hem, zorgen dat ik er nog een beetje uitzie) en dan ontwijk ik ze verder.
Ja, dat jij een lange post niet leest was duidelijk. Jij had dan geweten dat de post vele malen minder persoonlijk is dan jij denkt.quote:Op dinsdag 9 oktober 2007 16:09 schreef Shitonya het volgende:
Mua, ik vind het iets over beide personen zeggen. Maar inderdaad, het klopt ook dat wanneer ik een vrij lang verhaal zie op mijn beeldscherm, dat ik het meestal ook oversla, omdat ik het simpelweg kut vind om veel te lezen van een beeldscher. Maar wat de post ook moge zijn, ik blijf teveel persoonlijke info op een forum plaatsen, onzin vinden. Ik zou zoiets met vrienden bespreken. Maar goed, ieder zijn ding.
En over persoonlijke info, tsja mijn vrienden weten veel meer over mij dan ik hier ooit post, waaronder mijn strategieen om om te gaan met depressie. En dat was het enige waar de post over ging.
Op donderdag 17 januari 2008 15:49 schreef Burdie het volgende: Je bent in elk geval niet zo'n ingelikt en opgeschoten pubertje die wel even de wijsneus uit gaat hangen
Aardbei, tja teleurgesteldheid (versus boosheid).
Je doet alleen ma-kup op voor hem en wie ontwijk je dan verder ?
Naja goed, ik zou weer eerst echt zeggen, huisarts dus.
Je had het overigens ook over kritiek, dat je daar zo verdrietig van wordt en je hebt al geen eigenwaarde zeg je.
Ze zeggen, de boeken enzo, dat je vaak degene zoekt naar wie je je tot aangetrokken voelt, om dingen te kunnen helen. Als jij al geen eigenwaarde hebt, en je hebt een partner die veel kritiek op je levert, zie daar. Of ergo, het weinige dat je wellicht bezat, verdwijnt dan. Het wordt dan een destructieve relatie. Ik zeg het even zo erg kort door de bocht nu (allemaal).
Het zijn dingen die jij ook kan veranderen, jij zal dingen ook gaan veranderen, al is het alleen maar je eigenwaarde, of daar dus alleen een pil bij helpt, tijdelijk misschien. Maar wil je je hele leven blijven slikken ? Goed, ik loop nu wel erg op de zaken vooruit, misschien adviseert je dokter dat wel, is het alleen geen vluchtgedrag, dat je zsm ervan af wilt ? Logisch. Maar op de lange termijn, ik weet het zo net nog niet.
Let wel, jij verandert misschien of de omgeving mee gaat veranderen, is nog altijd maar de vraag.
Want patronen veranderen niet zomaar, zo ook bij iemand die zichzelf al weinig vindt voorstellen. Dat is ook niet op de dag weg, maar zo ook bij andere dingen en dus ook bij het gedrag van andere mensen.
Dat is het enige wat ik een beetje weet of zou kunnen.
Je kan daar rekening mee houden.
Je doet alleen ma-kup op voor hem en wie ontwijk je dan verder ?
Naja goed, ik zou weer eerst echt zeggen, huisarts dus.
Je had het overigens ook over kritiek, dat je daar zo verdrietig van wordt en je hebt al geen eigenwaarde zeg je.
Ze zeggen, de boeken enzo, dat je vaak degene zoekt naar wie je je tot aangetrokken voelt, om dingen te kunnen helen. Als jij al geen eigenwaarde hebt, en je hebt een partner die veel kritiek op je levert, zie daar. Of ergo, het weinige dat je wellicht bezat, verdwijnt dan. Het wordt dan een destructieve relatie. Ik zeg het even zo erg kort door de bocht nu (allemaal).
Het zijn dingen die jij ook kan veranderen, jij zal dingen ook gaan veranderen, al is het alleen maar je eigenwaarde, of daar dus alleen een pil bij helpt, tijdelijk misschien. Maar wil je je hele leven blijven slikken ? Goed, ik loop nu wel erg op de zaken vooruit, misschien adviseert je dokter dat wel, is het alleen geen vluchtgedrag, dat je zsm ervan af wilt ? Logisch. Maar op de lange termijn, ik weet het zo net nog niet.
Let wel, jij verandert misschien of de omgeving mee gaat veranderen, is nog altijd maar de vraag.
Want patronen veranderen niet zomaar, zo ook bij iemand die zichzelf al weinig vindt voorstellen. Dat is ook niet op de dag weg, maar zo ook bij andere dingen en dus ook bij het gedrag van andere mensen.
Dat is het enige wat ik een beetje weet of zou kunnen.
Je kan daar rekening mee houden.
En oh, ik snap hem al, dan ontwijk je spiegels verder, check
Maar zonde meid !
Echt waar, juist het vertroetelen van jezelf, jezelf verwennen, jezelf dingen gunnen, jezelf met een glimlach in de spiegel aan kunnen kijken ipv helemaal niet of alleen met boosheid.
Nope.
Ga eens even gauw iets leuks voor jezelf doen !
En morgen gewoon evengoed gaan dan.
Maar zonde meid !
Echt waar, juist het vertroetelen van jezelf, jezelf verwennen, jezelf dingen gunnen, jezelf met een glimlach in de spiegel aan kunnen kijken ipv helemaal niet of alleen met boosheid.
Nope.
Ga eens even gauw iets leuks voor jezelf doen !
En morgen gewoon evengoed gaan dan.
hallo allemaal.
Ben een lange tijd weggeweest ben namelijk op "familibezoek" in Chili. En het ging allemaal best redelijk tot ongeveer 2 daagjes terug.
Er beginnen al weer "grote" familieconflicten te ontstaan, zo kan mn moeder een aangetrouwde tante niet meer uitstaan en als zij er is gaat mn moeder naar de kamer. Gisteren een flinke ruzie(discussie) gehad met de tante bij wie we momenteel logeren(wonen)...met als gevolg dat mn tante super droog is met iedereen, en zij niet met mn moeder praat.
De verveling begint namelijk toe te slaan, En ik heb niks te doen, en het enige wat er in deze stad te doen is is om naar de winkels te gaan, maar dat verveeld me juist.
Met andere neven/nichten iets doen is zowat onmogelijk omdat ze allemaal hun dagelijkse routine hebben.
Verder is er het strand..maar wat heb ik aan een strand in de winter...(het strand is puur zand en water) dus dat is ook niet echt boeiend.
het leven hier is in groep, dus een eigen plekje is te vergeten behalve in mn hoofd.
Nu moet ik het tot maart zien uit te houden
Nu doe ik de hele dag alleen dingen die ik niet leuk vind om iets te doen te hebben, ik ga 's ochtends de kranten halen en naar de super(iets wat ik eigenlijk haat) "thuis" help ik constant en zoek steeds iets te doen.
Ben een lange tijd weggeweest ben namelijk op "familibezoek" in Chili. En het ging allemaal best redelijk tot ongeveer 2 daagjes terug.
Er beginnen al weer "grote" familieconflicten te ontstaan, zo kan mn moeder een aangetrouwde tante niet meer uitstaan en als zij er is gaat mn moeder naar de kamer. Gisteren een flinke ruzie(discussie) gehad met de tante bij wie we momenteel logeren(wonen)...met als gevolg dat mn tante super droog is met iedereen, en zij niet met mn moeder praat.
De verveling begint namelijk toe te slaan, En ik heb niks te doen, en het enige wat er in deze stad te doen is is om naar de winkels te gaan, maar dat verveeld me juist.
Met andere neven/nichten iets doen is zowat onmogelijk omdat ze allemaal hun dagelijkse routine hebben.
Verder is er het strand..maar wat heb ik aan een strand in de winter...(het strand is puur zand en water) dus dat is ook niet echt boeiend.
het leven hier is in groep, dus een eigen plekje is te vergeten behalve in mn hoofd.
Nu moet ik het tot maart zien uit te houden
Nu doe ik de hele dag alleen dingen die ik niet leuk vind om iets te doen te hebben, ik ga 's ochtends de kranten halen en naar de super(iets wat ik eigenlijk haat) "thuis" help ik constant en zoek steeds iets te doen.
Klinkt heel herkenbaar, misschien als je een van de laatste pagina's van het vorige topic terug leest. Zul je zien dat ik ook voor de "grote" kwestie stond om naar de dokter gegaan. Uiteindelijk heb ik mezelf een schop onder de kont gegeven en ben ik toch gegaan, een weetje dat luchte bij mij al enorm op! Ik zat mezelf er het hele weekend op voor te bereiden over wat ik zou zeggen. En uiteindelijk toen ik er eenmaal zat, kwam alles eruit inclusief de tranen. Ik zat daar te snikken en wist niet eens waarom. En dat is erg frusterend kan ik je vertellen. Inmiddels heb ik binnenkort mijn eerste afspraak met een psycholoog.quote:Op dinsdag 9 oktober 2007 21:35 schreef aardbeiaardbei het volgende:
[..]
Ik denk dat de eerste stap naar de huisarts gaan is, maar daar zie ik dan zo tegenop. Ik weet ook niet hoe ik het uit moet leggen, zal daar waarschijnlijk ook alleen maar kunnen janken. Misschien zijn antidepressiva een oplossing, ik denk dat die zoektocht van jou een te lang en moeilijk proces is om mee te beginnen; ik denk dat ik in dan weer genoeg tijd heb om nog verder weg te zakken. Er moet gewoon NU iets gebeuren..
En ik moet zeggen, dat voelt best wel raar. Want de ene dag voel ik me goed, en dan vraag ik me af waarom ik er eigenlijk heen ga. Maar dan bedenk ik me weer al die down periodes, en die angstige gevoelens als ik een grote stap moet ondernemen. Dan denk ik weer: "Oja, dat was het." Maar evengoed, het voelt wel gek.
Wetenschappelijk nog niet bewezen.
Vrijdag om kwart over twee ga ik. En ik weet niet of mijn vriend dan kan, maar anders ga ik gewoon alleen.
Hehe, het tandarstensyndroom, bij de tandarts is de kiespijn ook ineens over. Wel gaan hoor, het is echt goed om te gaan.quote:Op woensdag 10 oktober 2007 08:27 schreef Zaluki het volgende:
En ik moet zeggen, dat voelt best wel raar. Want de ene dag voel ik me goed, en dan vraag ik me af waarom ik er eigenlijk heen ga. Maar dan bedenk ik me weer al die down periodes, en die angstige gevoelens als ik een grote stap moet ondernemen. Dan denk ik weer: "Oja, dat was het." Maar evengoed, het voelt wel gek.
Niet af laten hangen van je vriend. Eerlijk gezegd begrijp ik best dat jij je vriendje mee wilt naar de huisarts, maar misschien is het verstandiger om dan toch eerst alleen met de huistarts te praten.quote:Op woensdag 10 oktober 2007 12:14 schreef aardbeiaardbei het volgende:
Vrijdag om kwart over twee ga ik. En ik weet niet of mijn vriend dan kan, maar anders ga ik gewoon alleen.
Veel sterkte.
Op donderdag 17 januari 2008 15:49 schreef Burdie het volgende: Je bent in elk geval niet zo'n ingelikt en opgeschoten pubertje die wel even de wijsneus uit gaat hangen
Ik weet niet precies waar ik precies dit kan posten, het valt voor mij onder een depressie.
Vorige week is mijn Opa overleden, plotseling, ik heb geen afscheid kunnen nemen. Sinds 4 jaar woon ik op mezelf in A'dam en mijn ouders in het Oosten van het land. Ik heb nu heel erg het gevoel op weer terug te gaan naar de vertrouwde thuis situatie bij mijn ouders. De afgelopen week ben ik alleen maar bij mijn ouders geweest omdat dat voor mij prettiger was dan hier in mijn eigen huisje bij mijn vriend. Nu twijfel ik heel erg als ik wel op mijn plek ben hier in Amsterdam, terwijl ik altijd riep; Hier hoor ik thuis! Alleen nu heb ik juist het gevoel van niet.
Heel vreemd, weet niet helemaal wat ik nu wil doen, twijfel over mijn studie, geen motivatie ect. Ik ben vrij gevoelig voor depressies en het overlijden van Opa heeft mijn twijfels bevestigd dat ik niet happy ben op mijn plek en wat ik aan het doen ben (studie, werk, huisje)
Hoe komen jullie door zo'n onzekere situatie heen?, ben nu te emotioneel en down en weet gewoon niet waar ik moet beginnen.
Vorige week is mijn Opa overleden, plotseling, ik heb geen afscheid kunnen nemen. Sinds 4 jaar woon ik op mezelf in A'dam en mijn ouders in het Oosten van het land. Ik heb nu heel erg het gevoel op weer terug te gaan naar de vertrouwde thuis situatie bij mijn ouders. De afgelopen week ben ik alleen maar bij mijn ouders geweest omdat dat voor mij prettiger was dan hier in mijn eigen huisje bij mijn vriend. Nu twijfel ik heel erg als ik wel op mijn plek ben hier in Amsterdam, terwijl ik altijd riep; Hier hoor ik thuis! Alleen nu heb ik juist het gevoel van niet.
Heel vreemd, weet niet helemaal wat ik nu wil doen, twijfel over mijn studie, geen motivatie ect. Ik ben vrij gevoelig voor depressies en het overlijden van Opa heeft mijn twijfels bevestigd dat ik niet happy ben op mijn plek en wat ik aan het doen ben (studie, werk, huisje)
Hoe komen jullie door zo'n onzekere situatie heen?, ben nu te emotioneel en down en weet gewoon niet waar ik moet beginnen.
pff ik geef het op.. na jaaren van steeds-terugkomende-ongelukkigheid, onzekerheid, bad feelings weet ik dat ik er zelf niet uit kan komen. De keren dat ik me het gelukkigste moment op aarde voelde zorgde ervoor dat ik weer hoop kreeg. Waar het vandaan komt? Geen idee, maar het voelt niet goed. Ik heb één slechte eigenschap en dat is dat ik een keiharde doorzetter ben, in alles wat ik doe. Vaak uit dat zich positief, maar het is regelmatig voorgekomen dat ik tot op het laatste moment eronder door ging met hetgeen ik bezig was (studie die te moeilijk was, thuissituatie etc). Mijn laatste redding is de dokter, maak binnenkort een afspraak.
Volgens mij ben jij gewoon in rouw. en dat is heel gezond. Rouwverwerking duurt even, en een week is niet de periode om meteen te denken dat je een depressie hebt.quote:Op donderdag 11 oktober 2007 00:50 schreef carpediem23 het volgende:
Ik weet niet precies waar ik precies dit kan posten, het valt voor mij onder een depressie.
Vorige week is mijn Opa overleden, plotseling, ik heb geen afscheid kunnen nemen. Sinds 4 jaar woon ik op mezelf in A'dam en mijn ouders in het Oosten van het land. Ik heb nu heel erg het gevoel op weer terug te gaan naar de vertrouwde thuis situatie bij mijn ouders. De afgelopen week ben ik alleen maar bij mijn ouders geweest omdat dat voor mij prettiger was dan hier in mijn eigen huisje bij mijn vriend. Nu twijfel ik heel erg als ik wel op mijn plek ben hier in Amsterdam, terwijl ik altijd riep; Hier hoor ik thuis! Alleen nu heb ik juist het gevoel van niet.
Heel vreemd, weet niet helemaal wat ik nu wil doen, twijfel over mijn studie, geen motivatie ect. Ik ben vrij gevoelig voor depressies en het overlijden van Opa heeft mijn twijfels bevestigd dat ik niet happy ben op mijn plek en wat ik aan het doen ben (studie, werk, huisje)
Hoe komen jullie door zo'n onzekere situatie heen?, ben nu te emotioneel en down en weet gewoon niet waar ik moet beginnen.
En de onzekerheid is ook niet automatisch depressie. Levensvragen stellen horen bij het volwassen worden.
Op donderdag 17 januari 2008 15:49 schreef Burdie het volgende: Je bent in elk geval niet zo'n ingelikt en opgeschoten pubertje die wel even de wijsneus uit gaat hangen
Succes! =)quote:Op vrijdag 12 oktober 2007 12:17 schreef aardbeiaardbei het volgende:
Pfoe, nog een paar uurtjes en dan ga ik. Ben wel een beetje zenuwachtig..
Wetenschappelijk nog niet bewezen.
Nou, de huisarts stuurt me door naar iemand van het RIAGG, één of andere afkorting, die gaat dan diagnostiseren enzo, waarna ik eventueel behandeling en/of medicatie krijg.
Hij mailt/belt uiterlijk dinsdagmiddag voor contactgegevens enzo.
Dus nu weer een heel weekend alleen
Hij mailt/belt uiterlijk dinsdagmiddag voor contactgegevens enzo.
Dus nu weer een heel weekend alleen
Sterkte
[b] Op Zaterdag 26 april 2008 22:35 schreef lauwert het volgende:[/b]
[i] Waar zouden we toch zijn zonder onze geliefde D_A O+ [/i]
[i] Waar zouden we toch zijn zonder onze geliefde D_A O+ [/i]
het is zowieso een heel gedoe om naar het riagg te gaan. Ik ging eerst naar een intake, waarna ze intern zouden overleggen en daarna werd ik naar een andere intake gestuurd en drie weken later kon ik naar mijn behandelaar gaan.quote:Op vrijdag 12 oktober 2007 16:38 schreef aardbeiaardbei het volgende:
Nou, de huisarts stuurt me door naar iemand van het RIAGG, één of andere afkorting, die gaat dan diagnostiseren enzo, waarna ik eventueel behandeling en/of medicatie krijg.
Hij mailt/belt uiterlijk dinsdagmiddag voor contactgegevens enzo.
Dus nu weer een heel weekend alleen
Ik ben nieuw hier. Ben ook depressief. Was vorig jaar rond deze tijd gestopt met de psycholoog na anderhalf jaar. Het ging heel goed met me en ik was heel blij en trots dat het zo goed ging. Was daarvoor namelijk ook an n aantal jaar eigenlijk niet happy. Ben er nu wel achter dat ik depressief van aard ben. Na een jaar vol kopzorgen zit ik nu in een flinke depressie. Twee weken geleden was ik begonnen met seroxat, 1 pilletje. Ik vond het eigenlijk al niet fijn omdat ik al iets "tegen" medicijnen heb, maar snapte ook wel dat het nodig was. Die nacht heb ik alleen een flinke reactie gehad op die pil, terwijl ik alleen was op mijn studentenkamer in Amsterdam. Voelde me niet goed worden, enorm misselijk, duizelig en pijnlijke hete prikkels over hele lichaam. Ik voelde koud aan maar had het warm en zag enorm wit. Ambulance wou niet komen en kreeg daarna een doktersassistente aan de telefoon met het advies; "in ieder geval niet nog een pil nemen" Mijn ouders hebben me opgehaald. Kreeg die avond daarna weer enorme aanvallen. Door dit alles heb ik nu ook angsten ontwikkeld en angstaanvallen gehad. Ik ben nu heel bang voor mijn depressieve gedachtes, en zie het regelmatig niet meer zitten. Heb verwijzing voor n psychiater maar dat duurt nog wel even en loop gelukkig nog wel bij mijn psycholoog. Ik kan nog wel even doorlullen hierover, maar hou het hier even bij. Als iemand zich herkent hierin en tips heeft, graag!
[ Bericht 20% gewijzigd door roosa op 12-10-2007 22:50:49 (was nog niet klaar) ]
[ Bericht 20% gewijzigd door roosa op 12-10-2007 22:50:49 (was nog niet klaar) ]
What doesn't kill you can only make you stronger
Aardbei en Roosa; sterkte, wat een heftig verhaal! Ik ben zelf op mijn 18e overpannen geweest en kreeg dagelijks diazepan, zoveel vreemde gevoelens gingen er door mijn hoofd, voelde me alleen (terwijl ik zoveel leive mensen om me heen had) zo down. Uiteindelijk ben ik er uitgekropen door weer te gaan werken en leuke dingen te gaan doen. Vanaf mijn 18e heb ik deze depri gevoelens, ik probeer er zo goed mogelijk mee om te gaan, maar soms trek ik het niet meer zo goed. Heel lastig allemaal. Daarnaast heb ik soms moeite met sociale contacten, ook omdat ik me zovaak down voel heb ik niet zoveel zin om iets te ondernemen.
Suc6 met jullie gesprek, laat even weten hoe het is gegaan!
Suc6 met jullie gesprek, laat even weten hoe het is gegaan!
Nou, even een updateje. Opzich gaat het nu weer wat beter, zelfs zo goed dat ik meteen het idee krijg van 'laat ook maar, ik heb geen hulp meer nodig' al blijft het zo dat ik overal om kan huilen en mezelf alle kleine dingetjes ontzettend aantrek, me schuldig voel, en het liefst gewoon in m'n eentje op de bank niks doe (mijn kat aaien gaat nog wel)
De huisarts had gezegd dat ik uiterlijk vorige week dinsdag iets zou horen, anders moest ik bellen of mailen. Ik hoorde niks, maar hij zei dat hij wel contact had gehad met het RIAGG (of iig met die vrouw) en dat hij er nog even achteraan zou gaan. Vrijdagochtend werd ik toen gebeld door de huisartsenpraktijkassistent; ze had een afspraak voor me geregeld, aanstaande dinsdag om half drie.
Daar ga ik naartoe, ondanks dat ik dan een laatste werkcollege mis voor de tentamens, maar dat is nou eenmaal zo, dit is belangrijker.
Ik hoop dat ze mij genoeg vragen gaat stellen, want ik vind het heel erg moeilijk te vertellen wat er nou precies is. Zeker nu het wat beter gaat kan ik me erg goed houden, stoer doen en zelfs een beetje vrolijk.
Wat me trouwens ook heel erg opvalt is dat mijn geheugen me ernstig in de steek laat. Zodra ik iets een tijdje geleden gezegd heb moet ik heel erg goed nadenken wat dat precies was, en in tegenstelling tot voorheen moet ik mijn agenda exact bijhouden omdat ik afspraken, huiswerken en dingen die ik moest onthouden of doen gewoon vergeet.
Oh en mijn libido is ook echt ver, ver, ver onder het nulpunt gezakt. Ik wilde vroeger altijd seks en nu eigenlijk gewoon niet meer.
De huisarts had gezegd dat ik uiterlijk vorige week dinsdag iets zou horen, anders moest ik bellen of mailen. Ik hoorde niks, maar hij zei dat hij wel contact had gehad met het RIAGG (of iig met die vrouw) en dat hij er nog even achteraan zou gaan. Vrijdagochtend werd ik toen gebeld door de huisartsenpraktijkassistent; ze had een afspraak voor me geregeld, aanstaande dinsdag om half drie.
Daar ga ik naartoe, ondanks dat ik dan een laatste werkcollege mis voor de tentamens, maar dat is nou eenmaal zo, dit is belangrijker.
Ik hoop dat ze mij genoeg vragen gaat stellen, want ik vind het heel erg moeilijk te vertellen wat er nou precies is. Zeker nu het wat beter gaat kan ik me erg goed houden, stoer doen en zelfs een beetje vrolijk.
Wat me trouwens ook heel erg opvalt is dat mijn geheugen me ernstig in de steek laat. Zodra ik iets een tijdje geleden gezegd heb moet ik heel erg goed nadenken wat dat precies was, en in tegenstelling tot voorheen moet ik mijn agenda exact bijhouden omdat ik afspraken, huiswerken en dingen die ik moest onthouden of doen gewoon vergeet.
Oh en mijn libido is ook echt ver, ver, ver onder het nulpunt gezakt. Ik wilde vroeger altijd seks en nu eigenlijk gewoon niet meer.
Ook een TVP hier....
Ik ben blij dat er een topic zoals dit bestaat op Fok
Ik lijd zelf aan een terugkerende depressie en ben hier na een aantal jaar eindelijk voor in behandeling bij een psychiater. Het is er nog niet van gekomen om dit topic helemaal door te lezen, maar als ik dit in MyAT plaats gaat het er morgen wel van komen.
Nu eerst maar wat slapen... waarschijnlijk tot ver in de middag
Ik ben blij dat er een topic zoals dit bestaat op Fok
Ik lijd zelf aan een terugkerende depressie en ben hier na een aantal jaar eindelijk voor in behandeling bij een psychiater. Het is er nog niet van gekomen om dit topic helemaal door te lezen, maar als ik dit in MyAT plaats gaat het er morgen wel van komen. Nu eerst maar wat slapen... waarschijnlijk tot ver in de middag
Waarom zou dat niet mogen?quote:Op zondag 21 oktober 2007 23:49 schreef Twinky het volgende:
tvp (als dat mag?)
Op donderdag 17 januari 2008 15:49 schreef Burdie het volgende: Je bent in elk geval niet zo'n ingelikt en opgeschoten pubertje die wel even de wijsneus uit gaat hangen
Ik weet nu echt niet meer wat ik moet doen. Heb het idee dat het elke dag erger word en ik in elk dipje steeds dieper wegzink en er steeds langer inbljif en moeilijker uitkom. Die mevrouw vorige week dinsdag zei dat ik leuke dingen moest doen maar ik blijf toch instorten elke keer. Vandaag omdat mijn vader zei dat ik beter naar de helpdesk kan mailen dan nieuwe cartridges te kopen voor mijn kapotte printer (lampje van 'zwarte inkt op' blijft branden). Dan voel ik me een mislukkeling, dat ik alles fout doe. Weer om één stom dingetje! Elke keer!
Ik trek het echt niet meer zo.. het wordt steeds erger.. en ik heb pas de achtste weer een afspraak en dan is het een uurtje praten, dat helpt niet..
Dinsdag had ik ook het idee dat ik niet het goede vertel; ze vraagt dan vragen over mijn ouders enzo, en dat is kut en dan moet ik weer huilen, maar het is zo moeilijk om te vertellen hoe ik me voel op de vele momenten dat het zoveel slechter gaat... hoe zinloos alles lijkt, hoe ongelofelijk kut ik me dan voel... Ik wil dit niet meer...
Ik trek het echt niet meer zo.. het wordt steeds erger.. en ik heb pas de achtste weer een afspraak en dan is het een uurtje praten, dat helpt niet..
Dinsdag had ik ook het idee dat ik niet het goede vertel; ze vraagt dan vragen over mijn ouders enzo, en dat is kut en dan moet ik weer huilen, maar het is zo moeilijk om te vertellen hoe ik me voel op de vele momenten dat het zoveel slechter gaat... hoe zinloos alles lijkt, hoe ongelofelijk kut ik me dan voel... Ik wil dit niet meer...
Misschien moet je nog even een aantal afpraken afwachten. Het is niet gelijk over na 1 bezoek. (Was dat maar zoquote:Op zondag 28 oktober 2007 19:07 schreef aardbeiaardbei het volgende:
Ik weet nu echt niet meer wat ik moet doen. Heb het idee dat het elke dag erger word en ik in elk dipje steeds dieper wegzink en er steeds langer inbljif en moeilijker uitkom. Die mevrouw vorige week dinsdag zei dat ik leuke dingen moest doen maar ik blijf toch instorten elke keer. Vandaag omdat mijn vader zei dat ik beter naar de helpdesk kan mailen dan nieuwe cartridges te kopen voor mijn kapotte printer (lampje van 'zwarte inkt op' blijft branden). Dan voel ik me een mislukkeling, dat ik alles fout doe. Weer om één stom dingetje! Elke keer!
Ik trek het echt niet meer zo.. het wordt steeds erger.. en ik heb pas de achtste weer een afspraak en dan is het een uurtje praten, dat helpt niet..
Dinsdag had ik ook het idee dat ik niet het goede vertel; ze vraagt dan vragen over mijn ouders enzo, en dat is kut en dan moet ik weer huilen, maar het is zo moeilijk om te vertellen hoe ik me voel op de vele momenten dat het zoveel slechter gaat... hoe zinloos alles lijkt, hoe ongelofelijk kut ik me dan voel... Ik wil dit niet meer...
Maar let wel op, als jij denk dat deze psycholoog of therapeut jou niet verder kan helpen of als jij je er niet goed bij voeld. Dan moet je gewoon naar een ander gaan. Misschien weer in overleg met de dokter bijv. dat jullie bijv. samen op zoek kunnen gaan naar een andere. Zo'n iemand moet door je heen kunnen prikken en je moet je overgeven daaraan. Maar wacht het eerst gewoon even af.
Wetenschappelijk nog niet bewezen.
Vandaag mijn eerste afspraak met een zieleknijper. Ben benieuwd. 
@aardbeiaardbei: Geduld!
@aardbeiaardbei: Geduld!
My friends just came back from a planet where the dominant lifeform had no bilateral symmetry, and all I got was this stupid F-Shirt.
Waarom vandaag doen als je het morgen ook kan uitstellen?
Waarom vandaag doen als je het morgen ook kan uitstellen?
Je zit nu echt in een negatieve cyclus. Je negetieve gedachten over jezelf (ik kan niets, ben mislukt, niemand houdt echt van me (of had je die nog niet), stel iedereen teleur, etc. etc.) helpen je alleen nog dieper in de put. Het helpt misschien om te beseffen dat dit je momenteel bepaald niet realistisch tegen de dingen aankijkt (ook al voelt dat wel zo) en dat dit slechts tijdelijk is (ook al lijkt dat niet zo). Je zit nu in een zware periode en probeer niet te streng voor je zelf te zijn.quote:Op zondag 28 oktober 2007 19:07 schreef aardbeiaardbei het volgende:
Ik weet nu echt niet meer wat ik moet doen. Heb het idee dat het elke dag erger word en ik in elk dipje steeds dieper wegzink en er steeds langer inbljif en moeilijker uitkom. Die mevrouw vorige week dinsdag zei dat ik leuke dingen moest doen maar ik blijf toch instorten elke keer. Vandaag omdat mijn vader zei dat ik beter naar de helpdesk kan mailen dan nieuwe cartridges te kopen voor mijn kapotte printer (lampje van 'zwarte inkt op' blijft branden). Dan voel ik me een mislukkeling, dat ik alles fout doe. Weer om één stom dingetje! Elke keer!
Ik trek het echt niet meer zo.. het wordt steeds erger.. en ik heb pas de achtste weer een afspraak en dan is het een uurtje praten, dat helpt niet..
Dinsdag had ik ook het idee dat ik niet het goede vertel; ze vraagt dan vragen over mijn ouders enzo, en dat is kut en dan moet ik weer huilen, maar het is zo moeilijk om te vertellen hoe ik me voel op de vele momenten dat het zoveel slechter gaat... hoe zinloos alles lijkt, hoe ongelofelijk kut ik me dan voel... Ik wil dit niet meer...
Als je voelt dat het niet meer gaat en dat je niet kunt wachten tot de achtste, wacht dan niet en maak gewoon een afspraak met huisarts of riagg voor vandaag of morgen (ook al denk je dat ze je dan lastig vinden). Ik weet nog dat ik destijds ook te pas en te onpas in huilen uitbarstte en dat werkt niet in je nadeel als je op korte termijn hulp probeert te regelen.
TVP.
Morgen m'n gesprek met de huisarts. Nu moet ik wel nu ik geen baan heb, m'n vriendin het heeft uitgemaakt en ik dus ook m'n huis kwijt ben (6 jaar samen...). Ik kan er op dit moment gewoon niet bij waarom ik het allemaal zover heb laten komen, terwijl dat het woord huisarts ivm dit hele gedoe al zeker 3 jaar geleden is gevallen.
Nu is het te laat
. Zonder enige twijfel de liefde van m'n leven uit m'n handen laten glippen om zoiets stoms als ontkenning.
Morgen m'n gesprek met de huisarts. Nu moet ik wel nu ik geen baan heb, m'n vriendin het heeft uitgemaakt en ik dus ook m'n huis kwijt ben (6 jaar samen...). Ik kan er op dit moment gewoon niet bij waarom ik het allemaal zover heb laten komen, terwijl dat het woord huisarts ivm dit hele gedoe al zeker 3 jaar geleden is gevallen.
Nu is het te laat
. Zonder enige twijfel de liefde van m'n leven uit m'n handen laten glippen om zoiets stoms als ontkenning.
Verdwaald in mijn eigen belevingswereld.
Hoe ontzettend banaal het ook klinkt; volhouden, het wordt echt ooit beter. Als je het niet meer trekt, als in echt niet meer trekt, via de (dienstdoende) huisarts de crisisdinst laten inschakelen. Het is niet de bedoeling dat jij de wachtlijst gaat verkorten, omdat jij geen gebruik meer hoeft te maken van de ggz.quote:Op zondag 28 oktober 2007 19:07 schreef aardbeiaardbei het volgende:
Ik weet nu echt niet meer wat ik moet doen. Heb het idee dat het elke dag erger word en ik in elk dipje steeds dieper wegzink en er steeds langer inbljif en moeilijker uitkom. Die mevrouw vorige week dinsdag zei dat ik leuke dingen moest doen maar ik blijf toch instorten elke keer. Vandaag omdat mijn vader zei dat ik beter naar de helpdesk kan mailen dan nieuwe cartridges te kopen voor mijn kapotte printer (lampje van 'zwarte inkt op' blijft branden). Dan voel ik me een mislukkeling, dat ik alles fout doe. Weer om één stom dingetje! Elke keer!
Ik trek het echt niet meer zo.. het wordt steeds erger.. en ik heb pas de achtste weer een afspraak en dan is het een uurtje praten, dat helpt niet..
Dinsdag had ik ook het idee dat ik niet het goede vertel; ze vraagt dan vragen over mijn ouders enzo, en dat is kut en dan moet ik weer huilen, maar het is zo moeilijk om te vertellen hoe ik me voel op de vele momenten dat het zoveel slechter gaat... hoe zinloos alles lijkt, hoe ongelofelijk kut ik me dan voel... Ik wil dit niet meer...
Verder, bedenk dat jij jouw leven leidt, en niet iemand anders. Het lijkt nu inderdaad dat jij jouw leven lijdt, en alles pijn doet. Wordt jij niet vrolijker van, ik ook niet trouwens. Maar geloof mij, het moment komt dat het beter gaat.
Op donderdag 17 januari 2008 15:49 schreef Burdie het volgende: Je bent in elk geval niet zo'n ingelikt en opgeschoten pubertje die wel even de wijsneus uit gaat hangen
Ik weet nadat ik van mijn behandelaar wat papieren had meegekregen voor een aanvraag van een Wajong uitkering, dat ik blijkbaar een dysthyme stoornis heb.
Daar had ik nog nooit van gehoord, moest ik dus even opzoeken op internet
De dysthyme stoornis of dysthymie is een psychische aandoening, een lichte vorm van depressie die zich kenmerkt door een gebrek aan plezier en genoegen in het leven en die minimaal twee jaar duurt. In het DSM-IV is de aandoening ingedeeld bij de stemmingsstoornissen. Het verschil met klinische depressie ligt voornamelijk in de intensiteit van de symptomen. Iemand met dysthymie is wel in staat sociaal en maatschappelijk te functioneren, maar de levenslust ontbreekt hierbij. De aandoening duurt ook langer dan een zwaar depressieve episode. De omgeving van dysthymiepatiënten ervaart hen vaak als somber, zuur of humorloos, wat tot een sociaal isolement kan leiden.
Daarbij stond er dat ik een persoonlijkheidsstoornis NAO heb. Ook dat weet ik niet precies
Naja, nu vind ik het een beetje vreemd dat ze mij niet vertellen wat ze denken dat ik heb?.Ze verzinnen allemaal behandelingen voor me, maar leggen nooit uit met welke reden ik dat moet doen.
Daarbij zou ik, als ik die papieren niet nodig had gehad, ook niet weten wat zij denken dat er is.
Beetje raar toch?
Nou ja, ik heb nu in keer in de 2 weken gesprekken bij het Riagg en verder start ik volgende week met 1 dagdeel per week gaan werken op een kinderdagverblijf. Om terug te komen in een ritme.
Ik ga jammer genoeg wel elke keer met tegenzin naar de gesprekken bij het Riagg toe. Doordat ik het nogal raar vind hoe ze me behandelen.
Ik durf het alleen niet te zeggen
Daar had ik nog nooit van gehoord, moest ik dus even opzoeken op internet
De dysthyme stoornis of dysthymie is een psychische aandoening, een lichte vorm van depressie die zich kenmerkt door een gebrek aan plezier en genoegen in het leven en die minimaal twee jaar duurt. In het DSM-IV is de aandoening ingedeeld bij de stemmingsstoornissen. Het verschil met klinische depressie ligt voornamelijk in de intensiteit van de symptomen. Iemand met dysthymie is wel in staat sociaal en maatschappelijk te functioneren, maar de levenslust ontbreekt hierbij. De aandoening duurt ook langer dan een zwaar depressieve episode. De omgeving van dysthymiepatiënten ervaart hen vaak als somber, zuur of humorloos, wat tot een sociaal isolement kan leiden.
Daarbij stond er dat ik een persoonlijkheidsstoornis NAO heb. Ook dat weet ik niet precies
Naja, nu vind ik het een beetje vreemd dat ze mij niet vertellen wat ze denken dat ik heb?.Ze verzinnen allemaal behandelingen voor me, maar leggen nooit uit met welke reden ik dat moet doen.
Daarbij zou ik, als ik die papieren niet nodig had gehad, ook niet weten wat zij denken dat er is.
Beetje raar toch?
Nou ja, ik heb nu in keer in de 2 weken gesprekken bij het Riagg en verder start ik volgende week met 1 dagdeel per week gaan werken op een kinderdagverblijf. Om terug te komen in een ritme.
Ik ga jammer genoeg wel elke keer met tegenzin naar de gesprekken bij het Riagg toe. Doordat ik het nogal raar vind hoe ze me behandelen.
Ik durf het alleen niet te zeggen
Dat is inderdaad raar, maar ik hoor het best wel vaak, dat ze niet tegen patienten zeggen wat de diagnose is.quote:Op maandag 29 oktober 2007 21:32 schreef .Sparkling. het volgende:
Naja, nu vind ik het een beetje vreemd dat ze mij niet vertellen wat ze denken dat ik heb?.Ze verzinnen allemaal behandelingen voor me, maar leggen nooit uit met welke reden ik dat moet doen.
Daarbij zou ik, als ik die papieren niet nodig had gehad, ook niet weten wat zij denken dat er is.
Beetje raar toch?
Als je je diagnose wilt weten of er meer uitleg over wilt, gewoon vragen! Vaak staan er in de wachtkamer ofzo ook wel rekken met folders, daar kan je ook eens kijken.
Ik heb een 2 weken geleden mijn eerste afspraak gehad. En vanmiddag moet ik weer, het geeft me nog steeds wel een appart gevoel. De eerste afspraak was eigenlijik al best wel verhelderend, en ben gelijk al achter een aantal dingen gekomen waar we aan moeten werken. En tergelijkertijd maakt me dat ook bang en heb de drang om te vluchten (afspraken af te zeggen, niet meer willen gaan.) Want ik moet mijn grenzen gaan verleggen. (En dat vind ik angstaanjagend.) Maar ze gaat me helpen mijn doelen te bereiken. Maar af en toe vliegt het me wel weer aan.
Wetenschappelijk nog niet bewezen.
Afgelopen maandag afspraak gehad met psycholoog. Ze zijn beslist niet eng. Aanrader voor iedereen met probleempjes.
My friends just came back from a planet where the dominant lifeform had no bilateral symmetry, and all I got was this stupid F-Shirt.
Waarom vandaag doen als je het morgen ook kan uitstellen?
Waarom vandaag doen als je het morgen ook kan uitstellen?
Ik ben 3 jaar achter elkaar depressief geweest. Het begon in het eerste jaar van de SPH. Al vrij snel nadat ik was begonnen met mn studie ging het bergafwaarts met me en heb ik maanden in bed gelegen, niet naar school geweest en toen ik me weer wat lekkerder voelde heb ik me helemaal op mn studie gericht en ben ik met de hakken over de sloot naar het tweede jaar overgegaan.
In het tweede jaar in november gebeurden er toen wat vervelende dingen in de familie en mn vriendenkring, waardoor ik weer depressief raakte. Weer lag ik maanden in bed, en had ik zoveel studievertraging opgelopen, dat ik het tweede jaar opnieuw moest doen. Ik heb toen wel een paar sessies EMDR-therapie gedaan, maar dat hielp niet echt bij mij.
Maar ook toen ik voor de tweede keer het tweede jaar deed, ging het mis: mn nichtje overleed plotseling op 23-jarige leeftijd, en zo waren er nog een paar privezaken waardoor ik weer depressief raakte. Ik besloot om maar helemaal te stopen met mn opleiding, en aan mezelf te gaan werken. Ik ging in groepstherapie bij het Riagg, waar ik ontzettend veel aan heb gehad.
Ik zat in een gemengde groep met 8 jongeren tussen de 18 en 24 jaar. Elke week hadden we 1,5 uur groestherapie, en het was niet voorgestructureerd. Als iemand wat te vertellen had, dan kon dat en gingen we er erop in. Het was soms wel lastig, omdat soms iedereen wel wat wilde vertellen en er niet altijd tijd voor iedereen was. Maar aan de verhalen van anderen en hoe zij ermee om gaan had je natuurlijk ook heel veel. Deze therapie heb ik vanaf februari dit jaar gevolgd, en ik ben in die tijd echt een stuk verder gekomen.
Na de zomervakantie ben ik begonnen met SPW4 Woonbegeleiding en het gaat op het moment hartstikke goed met me. Op mn nieuwe opleiding had ik les in de tijd waarin ook de therapie eigenlijk was. Maar omdat het zo goed met me gaat, ben ik gestopt met de groepstherapie en tot nu toe kan ik goed zonder. Maar als het toch weer slechter met me gaat, dan kan ik wel individuele gesprekken gaan doen bij het Riagg.
En na de SPW ga ik gewoon in deeltijd weer verder met de SPH. Dat wil ik toch wel graag afmaken, en anders zit ik ok met een enorme studieschuld als ik niet binnen die 10 jaar mn SPH- diploma heb.
[ Bericht 0% gewijzigd door _Hestia_ op 31-10-2007 14:02:11 ]
In het tweede jaar in november gebeurden er toen wat vervelende dingen in de familie en mn vriendenkring, waardoor ik weer depressief raakte. Weer lag ik maanden in bed, en had ik zoveel studievertraging opgelopen, dat ik het tweede jaar opnieuw moest doen. Ik heb toen wel een paar sessies EMDR-therapie gedaan, maar dat hielp niet echt bij mij.
Maar ook toen ik voor de tweede keer het tweede jaar deed, ging het mis: mn nichtje overleed plotseling op 23-jarige leeftijd, en zo waren er nog een paar privezaken waardoor ik weer depressief raakte. Ik besloot om maar helemaal te stopen met mn opleiding, en aan mezelf te gaan werken. Ik ging in groepstherapie bij het Riagg, waar ik ontzettend veel aan heb gehad.
Ik zat in een gemengde groep met 8 jongeren tussen de 18 en 24 jaar. Elke week hadden we 1,5 uur groestherapie, en het was niet voorgestructureerd. Als iemand wat te vertellen had, dan kon dat en gingen we er erop in. Het was soms wel lastig, omdat soms iedereen wel wat wilde vertellen en er niet altijd tijd voor iedereen was. Maar aan de verhalen van anderen en hoe zij ermee om gaan had je natuurlijk ook heel veel. Deze therapie heb ik vanaf februari dit jaar gevolgd, en ik ben in die tijd echt een stuk verder gekomen.
Na de zomervakantie ben ik begonnen met SPW4 Woonbegeleiding en het gaat op het moment hartstikke goed met me. Op mn nieuwe opleiding had ik les in de tijd waarin ook de therapie eigenlijk was. Maar omdat het zo goed met me gaat, ben ik gestopt met de groepstherapie en tot nu toe kan ik goed zonder. Maar als het toch weer slechter met me gaat, dan kan ik wel individuele gesprekken gaan doen bij het Riagg.
En na de SPW ga ik gewoon in deeltijd weer verder met de SPH. Dat wil ik toch wel graag afmaken, en anders zit ik ok met een enorme studieschuld als ik niet binnen die 10 jaar mn SPH- diploma heb.
[ Bericht 0% gewijzigd door _Hestia_ op 31-10-2007 14:02:11 ]
Zelf heb ik al enige tijd last van een depressie, maar alleen weet ik vaak niet wat ik moet doen tijdens een depressie.
Meestal is het bij mij na een paar maanden weer over,
Meestal is het bij mij na een paar maanden weer over,
Na ongeveer 2 jaar een soort van "verboden liefde" te hebben gehad. Heb ik haar dan eindelijk voor mezelf. Het voelde goed, we konden goed met elkaar praten, alles tegen elkaar kunnen zeggen. En dit vanaf het begin al. Het was anders dan alle andere relaties die ik had en zij voelde dit ook zo. We bouwden in een relatief korte tijd (2 maanden) een echte vertrouwensband op, we waren echt maatjes. We wisten van elkaar hoe we over dingen dachten, konden gewoon over dingen discusieren en uitpraten zonder er ruzie over te moeten maken. Iets wat je niet zo snel met menig ander kan hebben. Alsof het zo had moeten zijn.
Op een dag vertelde ze me dat ze depressief was geweest, psycholoog aan de past gekomen. Maar de laatste sessie had ze gehad, om lastige situaties te voorkomen heb ik er ook maar verder niet meer naar gevraagd. Het leek er overigens op dat het voorbij was.
Ze doet net een nieuwe studie en gaat ook opeens verhuizen enz. We zouden bij elkaar in dezelfde stad te komen wonen. Dat zou het allemaal veel makkelijker maken, dan de hele tijd het heen en weer gereis. Het ging gewoon super. Maar opeens kreeg ze het drukker dan ze had verwacht, weinig tijd. Ik denk dat veel mensen zich hun eerste jaar nog wel kunnen herinneren. Eerste week ging goed, ze had het wel druk zei ze. Misschien toonde ik daar weinig begrip voor, omdat ik dat altijd met mezelf vergelijk. En dan eigenlijk nog ruimte zat heb om daarin te schuiven. Uiteindelijk wel aan het einde van die week af kunnen spreken, het ging gewoon zoals vanouds erg gezellig en leuk. Opeens de dag erna, sloeg ze opeens om. Vertelde ze me dat het weer neit zo goed met haar ging. Ik dacht dat we hier wel samen uit zouden komen, omdat we het er toch al over hadden gehad enzo. Maar ze besloot om liever alleen te willen zijn, voor haarzelf op te lossen.
Haar vriendinnen snappen er iedergeval allemaal niks van, want ze praatte altijd vol lof over ons. Ik denk ook niet dat ze het weten van haar, omdat ze zeiden dat ze altijd erg gesloten was. Dus in dat opzich vind ik het wel een enorm compliment dat ze me dat verteld had. Het is alleen allemaal zo moeilijk te accepteren dat ze niet verder met me wilde, omdat ze dan zegt dat het niet aan mij ligt en niet aan het gevoel.
Ze zegt dan wel van, dat ze neit wil dat ik op haar wacht en dat ik door meot gaan met mijn leven. Omdat dit alles al zo lang heeft geduurt voordat het wat is geworden. Maar ik kan dit niet zomaar los laten. Ze is tevens zegt ze dan ook meteen van, als het het lot is dan komen we weer bij elkaar. Maar ze zegt dan ook weer dat ze nooit meer wat wil. Het is allemaal zo dubbel en verwarrend hoe ze dingen tegen mij zegt.
Dan wil ze wel weer alleen vrienden blijven, omdat we altijd zo goed kunnen praten. Tuurlijk wil ik dat ook, ik weet alleen niet of ik dat kan want ik weet dat er veel meer is. En het blijft voor mij dus ook vaag hoe zij die gevoelens voor mij dan wel zo kan blokkeren om alleen vrienden te kunnen blijven.
[ Bericht 8% gewijzigd door rbproject op 04-11-2007 19:54:19 ]
Op een dag vertelde ze me dat ze depressief was geweest, psycholoog aan de past gekomen. Maar de laatste sessie had ze gehad, om lastige situaties te voorkomen heb ik er ook maar verder niet meer naar gevraagd. Het leek er overigens op dat het voorbij was.
Ze doet net een nieuwe studie en gaat ook opeens verhuizen enz. We zouden bij elkaar in dezelfde stad te komen wonen. Dat zou het allemaal veel makkelijker maken, dan de hele tijd het heen en weer gereis. Het ging gewoon super. Maar opeens kreeg ze het drukker dan ze had verwacht, weinig tijd. Ik denk dat veel mensen zich hun eerste jaar nog wel kunnen herinneren. Eerste week ging goed, ze had het wel druk zei ze. Misschien toonde ik daar weinig begrip voor, omdat ik dat altijd met mezelf vergelijk. En dan eigenlijk nog ruimte zat heb om daarin te schuiven. Uiteindelijk wel aan het einde van die week af kunnen spreken, het ging gewoon zoals vanouds erg gezellig en leuk. Opeens de dag erna, sloeg ze opeens om. Vertelde ze me dat het weer neit zo goed met haar ging. Ik dacht dat we hier wel samen uit zouden komen, omdat we het er toch al over hadden gehad enzo. Maar ze besloot om liever alleen te willen zijn, voor haarzelf op te lossen.
Haar vriendinnen snappen er iedergeval allemaal niks van, want ze praatte altijd vol lof over ons. Ik denk ook niet dat ze het weten van haar, omdat ze zeiden dat ze altijd erg gesloten was. Dus in dat opzich vind ik het wel een enorm compliment dat ze me dat verteld had. Het is alleen allemaal zo moeilijk te accepteren dat ze niet verder met me wilde, omdat ze dan zegt dat het niet aan mij ligt en niet aan het gevoel.
Ze zegt dan wel van, dat ze neit wil dat ik op haar wacht en dat ik door meot gaan met mijn leven. Omdat dit alles al zo lang heeft geduurt voordat het wat is geworden. Maar ik kan dit niet zomaar los laten. Ze is tevens zegt ze dan ook meteen van, als het het lot is dan komen we weer bij elkaar. Maar ze zegt dan ook weer dat ze nooit meer wat wil. Het is allemaal zo dubbel en verwarrend hoe ze dingen tegen mij zegt.
Dan wil ze wel weer alleen vrienden blijven, omdat we altijd zo goed kunnen praten. Tuurlijk wil ik dat ook, ik weet alleen niet of ik dat kan want ik weet dat er veel meer is. En het blijft voor mij dus ook vaag hoe zij die gevoelens voor mij dan wel zo kan blokkeren om alleen vrienden te kunnen blijven.
[ Bericht 8% gewijzigd door rbproject op 04-11-2007 19:54:19 ]
Pfoe, had ik bijna onder mijn normale account gepost!
@rbproject:
Ik probeer voor mezelf steeds meer op een rijtje te krijgen qua hoe ik me voel enzovoort. Ik wil me niet overgeven aan de hulpverlening maar zelf gewoon kunnen zeggen wat ik wil en voel, en niet hun laten bepalen hoe het zit.
Die eerste afspraak bij zo'n mevrouw bijvoorbeeld ging alleen over mijn verleden en ouders en mijn situatie nu, en zij bepaalde dat het wel zou komen omdat ik net uit huis ben enzovoort. Ik weet zeker dat het niet zo is, omdat ik ruim een jaar geleden ook al een stevige dip heb gehad.
Hoe meer ik nadenk over hoe ik me voel, hoe meer ik erachter kom wat het is. Ik heb het idee dat mijn gevoelen (niet gevoelens, maar gevoel mv) het af en toe overnemen van mijn ratio (denken). Maw, als ik alleen wil zijn is dat een gevoel, en ik weet dat het niet goed is en dat ik wegzak, maar ik wil (gevoel) het echt, en kan daar iedereen van overtuigen. Ook als ik iets doms doe (bijv. teen stoten) trek ik me dat ontzettend aan (gevoel), meestal tot huilens toe, terwijl ik weet (ratio) dat het onzin is, maar dat op dat moment het gevoel zodanig overheerst dat ik er met mijn ratio niet mee doorheen kom.
Nu heb ik ook een vriend en blijf ik moeite doen (ratio) om hem veel te zien, bij hem te zijn en te vertellen hoe ik me voel, terwijl ik eigenlijk het liefste (gevoel) thuis in mijn eentje tv zit te kijken, en niks zit te doen. Ik weet (ratio) alleen dat hij me eruit kan halen en even een goed gevoel (gevoel!!) kan geven. Al kan hij tegelijkertijd door een niet zo tactische opmerking me alleen maar dieper in m'n putje duwen.
Ik weet niet hoe het met andere depressieve mensen zit, maar zo is hoe ik het ervaar. Het is bij mij ook wel vaak zo dat m'n gevoel zo erg overheerst dat mijn ratio haast verdwijnt. Mijn vriend weet dat, en hij komt dan gewoon, of zegt dat ik moet komen, terwijl ik absoluut niet wil (gevoel). Ook als ik moet huilen stoot ik hem vaak af (gevoel) terwijl ik tegelijkertijd heel graag wil (ratio) dat hij me vasthoudt en zegt hoeveel hij wel niet om me geeft. Het gevoel overheerst alleen, en maakt dat ik hem wegduw.
Misschien helpt dit je om te beseffen hoe zij zich (misschien) voelt. Het kan ook zo zijn dat ze je er gewoon niet mee wil belasten. Depressief zijn is ontzettend moeilijk en zwaar, en niet alleen voor degene die depressief is zelf. Het is afschuwelijk om te zien hoe iemand waar je zo veel van houdt zo diep kan zinken. Je staat ontzettend machteloos, kunt er niets aan doen. Je moet ontzettend rekening met haar gaan houden en jezelf bijna wegcijferen om jouw aanwezigheid in haar leven voor haar nog enigszins draagbaar te maken (gevoel).
Ik wens je heel veel succes ermee.
@rbproject:
Ik probeer voor mezelf steeds meer op een rijtje te krijgen qua hoe ik me voel enzovoort. Ik wil me niet overgeven aan de hulpverlening maar zelf gewoon kunnen zeggen wat ik wil en voel, en niet hun laten bepalen hoe het zit.
Die eerste afspraak bij zo'n mevrouw bijvoorbeeld ging alleen over mijn verleden en ouders en mijn situatie nu, en zij bepaalde dat het wel zou komen omdat ik net uit huis ben enzovoort. Ik weet zeker dat het niet zo is, omdat ik ruim een jaar geleden ook al een stevige dip heb gehad.
Hoe meer ik nadenk over hoe ik me voel, hoe meer ik erachter kom wat het is. Ik heb het idee dat mijn gevoelen (niet gevoelens, maar gevoel mv) het af en toe overnemen van mijn ratio (denken). Maw, als ik alleen wil zijn is dat een gevoel, en ik weet dat het niet goed is en dat ik wegzak, maar ik wil (gevoel) het echt, en kan daar iedereen van overtuigen. Ook als ik iets doms doe (bijv. teen stoten) trek ik me dat ontzettend aan (gevoel), meestal tot huilens toe, terwijl ik weet (ratio) dat het onzin is, maar dat op dat moment het gevoel zodanig overheerst dat ik er met mijn ratio niet mee doorheen kom.
Nu heb ik ook een vriend en blijf ik moeite doen (ratio) om hem veel te zien, bij hem te zijn en te vertellen hoe ik me voel, terwijl ik eigenlijk het liefste (gevoel) thuis in mijn eentje tv zit te kijken, en niks zit te doen. Ik weet (ratio) alleen dat hij me eruit kan halen en even een goed gevoel (gevoel!!) kan geven. Al kan hij tegelijkertijd door een niet zo tactische opmerking me alleen maar dieper in m'n putje duwen.
Ik weet niet hoe het met andere depressieve mensen zit, maar zo is hoe ik het ervaar. Het is bij mij ook wel vaak zo dat m'n gevoel zo erg overheerst dat mijn ratio haast verdwijnt. Mijn vriend weet dat, en hij komt dan gewoon, of zegt dat ik moet komen, terwijl ik absoluut niet wil (gevoel). Ook als ik moet huilen stoot ik hem vaak af (gevoel) terwijl ik tegelijkertijd heel graag wil (ratio) dat hij me vasthoudt en zegt hoeveel hij wel niet om me geeft. Het gevoel overheerst alleen, en maakt dat ik hem wegduw.
Misschien helpt dit je om te beseffen hoe zij zich (misschien) voelt. Het kan ook zo zijn dat ze je er gewoon niet mee wil belasten. Depressief zijn is ontzettend moeilijk en zwaar, en niet alleen voor degene die depressief is zelf. Het is afschuwelijk om te zien hoe iemand waar je zo veel van houdt zo diep kan zinken. Je staat ontzettend machteloos, kunt er niets aan doen. Je moet ontzettend rekening met haar gaan houden en jezelf bijna wegcijferen om jouw aanwezigheid in haar leven voor haar nog enigszins draagbaar te maken (gevoel).
Ik wens je heel veel succes ermee.
Ja ik vind het allemaal echt heel lastig. De helft van mijn post is iedergeval opeens weg, geen idee waar het gebleven is?
Het is voor mij echt een klap in het gezicht geweest. Op het ene moment ging het echt super goed en het ander moment laat ze me opeens vallen (zo ervaar ik het). De eerste week zat ik met allemaal vragen waar ik geen antwoord op kreeg van haar kant, dat maakte het voor mij allemaal nog ingewikkelder en gecompliceerder. Misschien is dit ook wel een soort zelf-bescherming van haar. In die 2 jaar "verboden liefde" heeft ze namelijk een vriend gehad. Toen het uitging heeft ons verhaal zeg maar een enorme stroom versnelling gemaakt, wat op andere overkomt als veels te snel. Heb het daar ook met haar over gehad, maar het zat goed zei ze, moest me maar geen zorgen maken.
Het is lastig om een duidelijk antwoord te krijgen, omdat zij niet goed haar gevoel weet te omschrijven. Ik weet niet in hoeverre ik het hier met haar vriendinnen over kan hebben, wie het allemaal weten enzo, om zo tot antwoorden te komen. Heb er iedergeval geprobeerd om me er zoveel mogelijk erin te verdiepen. Heb het nu wel geaccepteerd dat het uit is en dat ik haar tijd en ruimte moet geven. Maar dit vind ik erg lastig, omdat het gevoel zo diep zit, ik wil er zo graag voor haar zijn
Het is voor mij echt een klap in het gezicht geweest. Op het ene moment ging het echt super goed en het ander moment laat ze me opeens vallen (zo ervaar ik het). De eerste week zat ik met allemaal vragen waar ik geen antwoord op kreeg van haar kant, dat maakte het voor mij allemaal nog ingewikkelder en gecompliceerder. Misschien is dit ook wel een soort zelf-bescherming van haar. In die 2 jaar "verboden liefde" heeft ze namelijk een vriend gehad. Toen het uitging heeft ons verhaal zeg maar een enorme stroom versnelling gemaakt, wat op andere overkomt als veels te snel. Heb het daar ook met haar over gehad, maar het zat goed zei ze, moest me maar geen zorgen maken.
Het is lastig om een duidelijk antwoord te krijgen, omdat zij niet goed haar gevoel weet te omschrijven. Ik weet niet in hoeverre ik het hier met haar vriendinnen over kan hebben, wie het allemaal weten enzo, om zo tot antwoorden te komen. Heb er iedergeval geprobeerd om me er zoveel mogelijk erin te verdiepen. Heb het nu wel geaccepteerd dat het uit is en dat ik haar tijd en ruimte moet geven. Maar dit vind ik erg lastig, omdat het gevoel zo diep zit, ik wil er zo graag voor haar zijn
Klinkt absoluut bekend aardbeiaardbei...
Alsof er een enorme kloof zit tussen gevoel en verstand. Je WEET wel dat dingen op een bepaalde manier werken of dat het beter zou zijn, maar het VOELT zo anders. Tenminste zo ervaar ik dat dan.
Alsof er een enorme kloof zit tussen gevoel en verstand. Je WEET wel dat dingen op een bepaalde manier werken of dat het beter zou zijn, maar het VOELT zo anders. Tenminste zo ervaar ik dat dan.
Fake it till you make it...
Ik heb trouwens mijn eerste post de ander helft weer bijgevoegd voor zover ik me kan herinnere wat ik erin had gezet.
Wat jij ook zegt Nijna. Ik had haar toen het uit was alternatieven voorgelegd van hoe het ook zou kunnen. En ik had ook wel een punt zei ze, maar haar gevoel zei dat het het beste was dat het uit is.
Of bedoelde je dat anders
[ Bericht 4% gewijzigd door rbproject op 04-11-2007 20:01:47 ]
Wat jij ook zegt Nijna. Ik had haar toen het uit was alternatieven voorgelegd van hoe het ook zou kunnen. En ik had ook wel een punt zei ze, maar haar gevoel zei dat het het beste was dat het uit is.
Of bedoelde je dat anders
[ Bericht 4% gewijzigd door rbproject op 04-11-2007 20:01:47 ]
RB, ik denk dat het wel op hetzelfde neer komt...
Het verschil tussen 'weten' en 'voelen'...
Ik moet zeggen dat ik als het slecht ging, mijn lief probeerde te vertellen dat hij maar verder moest kijken naar een "normaal" iemand. Iemand die wel lekker in haar vel zat.
Ik maakte het niet uit, maar vond gewoon dat hij een leuker, beter, prettiger mens dan ik aan zn zij verdiende. Hem wegduwen, terwijl ik ook tegelijkertijd wilde dat hij gewoon bleef.
Dat heeft hij gelukkig gedaan.
Maar lijkt me als lief van iemand die in de put zit ontzettend lastig. Sowieso om dingen te begrijpen als je zelf het gevoel (gelukkig maar) niet kent. De soms zo dubbele boodschap ontcijferen...
Sterkte.
Het verschil tussen 'weten' en 'voelen'...
Ik moet zeggen dat ik als het slecht ging, mijn lief probeerde te vertellen dat hij maar verder moest kijken naar een "normaal" iemand. Iemand die wel lekker in haar vel zat.
Ik maakte het niet uit, maar vond gewoon dat hij een leuker, beter, prettiger mens dan ik aan zn zij verdiende. Hem wegduwen, terwijl ik ook tegelijkertijd wilde dat hij gewoon bleef.
Dat heeft hij gelukkig gedaan
.Maar lijkt me als lief van iemand die in de put zit ontzettend lastig. Sowieso om dingen te begrijpen als je zelf het gevoel (gelukkig maar) niet kent. De soms zo dubbele boodschap ontcijferen...
Sterkte.
Fake it till you make it...
Nu ik dit allemaal lees, is het me allemaal wat duidelijker geworden wat er allemaal in zo'n persoon om kan gaan.
Maar wat jij zegt Nijna, jij hebt je vriend de keuze gegeven. Een keuze die ik niet heb gehad, misschien doet ze dat wel voor mij. Ik had graag die keuze zelf gehad. Nu is het maar iets wat ik moet accepteren, er vertrouwen in hebben dat het weer goed komt als ze zich beter voelt. Aan de ene kant heb ik zoiets van, ik geef haar haar tijd en ruimte. Aan de andere kant blijft het aan me knagen, de behoeft om haar te smsen/bellen om haar te vragen hoe het met haar gaat etc.
Bedankt voor de reacties
[ Bericht 8% gewijzigd door rbproject op 04-11-2007 21:25:45 ]
Maar wat jij zegt Nijna, jij hebt je vriend de keuze gegeven. Een keuze die ik niet heb gehad, misschien doet ze dat wel voor mij. Ik had graag die keuze zelf gehad. Nu is het maar iets wat ik moet accepteren, er vertrouwen in hebben dat het weer goed komt als ze zich beter voelt. Aan de ene kant heb ik zoiets van, ik geef haar haar tijd en ruimte. Aan de andere kant blijft het aan me knagen, de behoeft om haar te smsen/bellen om haar te vragen hoe het met haar gaat etc.
Bedankt voor de reacties
[ Bericht 8% gewijzigd door rbproject op 04-11-2007 21:25:45 ]
Ik heb er ook een paar keer heel erg serieus aan gedacht om het uit te maken, omdat ik het hem niet aan wilde doen en zag hoeveel problemen hij ermee heeft. Ook kan hij me af en toe heel erg veel pijn doen met een grapje of een aanmerking, die me zo minderwaardig en loserig doen voelen, terwijl het maar iets heel kleins is.quote:Op zondag 4 november 2007 21:13 schreef rbproject het volgende:
Nu ik dit allemaal lees, is het me allemaal wat duidelijker geworden wat er allemaal in zo'n persoon om kan gaan.
Maar wat jij zegt Nijna, jij hebt je vriend de keuze gegeven. Een keuze die ik niet heb gehad, misschien doet ze dat wel voor mij. Ik had graag die keuze zelf gehad. Nu is het maar iets wat ik moet accepteren, er vertrouwen in hebben dat het weer goed komt als ze zich beter voelt. Aan de ene kant heb ik zoiets van, ik geef haar haar tijd en ruimte. Aan de andere kant blijft het aan me knagen, de behoeft om haar te smsen/bellen om haar te vragen hoe het met haar gaat etc.
Bedankt voor de reacties
Nu nog steeds vind ik dat hij veel beter verdiend dan zo'n wrak als ik ben. Hij geeft zo ontzettend veel en erg veel kan ik niet terug geven heb ik het idee. Toch wil ik hem absoluut niet kwijt, hij is het beste wat ik heb en hij laat me tenminste af en toe nog goed voelen.
Bel haar maar, en zeg dat je langs komt. Niet vragen of en wanneer maar gewoon komen. Laat haar merken dat je haar accepteert, dat je koste wat kost samen verder wil en dat je alles voor haar over hebt. Als ze niet in een goede 'bui' is kom je later terug, je moet er echt voor gaan knokken, en niet alleen nu.
Ik denk dat ze heel graag jouw armen om zich heen heeft, maar je zowel af wil stoten (gevoel) als beschermen (ratio).
Succes ermee, ik hoop dat ze het je waard is.
Dank je, hier heb ik zeker heel veel aan aardbei. Het probleem zit hem alleen dat zij nog in haar verhuis periode zit en dat ik daar eigenlijk over 2 weken pas langs kan zeg maar. Ze woont nu te ver weg en ook nog thuis om er zomaar langs te gaan, haar ouders ken ik namelijk ook niet zo goed. Aangezien ze vaker bij langs kwam omdat ze hier op school zit zeg maar.
Het is moeilijk om te zien, dat ze zo vrolijk is enzo. Terwijl ik diep van binnen weet ik wel dat ze een "masker" opzet. Maar mede daardoor kan ik gewoon geen hoogte krijgen van hoe ze zich echt voelt. En ze wil ook gewoon blijven afspreken enzo. Allemaal heel erg dubbel, maar niemand kan voorspellen hoe het gaat lopen. Ik ga mijn best ervoor doen iedergeval.
Bedantk allen!
[ Bericht 5% gewijzigd door rbproject op 04-11-2007 23:29:15 ]
Het is moeilijk om te zien, dat ze zo vrolijk is enzo. Terwijl ik diep van binnen weet ik wel dat ze een "masker" opzet. Maar mede daardoor kan ik gewoon geen hoogte krijgen van hoe ze zich echt voelt. En ze wil ook gewoon blijven afspreken enzo. Allemaal heel erg dubbel, maar niemand kan voorspellen hoe het gaat lopen. Ik ga mijn best ervoor doen iedergeval.
Bedantk allen!
[ Bericht 5% gewijzigd door rbproject op 04-11-2007 23:29:15 ]
Er valt veel voor jou als partner te zeggen. In ieder geval ben je nauw betrokken bij je vriendin en dat siert jou. Vervelend voor jou, maar een depressie is niet iets waar men samen uitkomt. Zoals aardbei als schrijft, een depressie is ontzettend zwaar en hard werken. En de eeuwige tegenstelling tussen gevoel, gevoel en ratio. (Wel wat gechargeerd gesteld).quote:Op zondag 4 november 2007 21:13 schreef rbproject het volgende:
Nu ik dit allemaal lees, is het me allemaal wat duidelijker geworden wat er allemaal in zo'n persoon om kan gaan.
Maar wat jij zegt Nijna, jij hebt je vriend de keuze gegeven. Een keuze die ik niet heb gehad, misschien doet ze dat wel voor mij. Ik had graag die keuze zelf gehad. Nu is het maar iets wat ik moet accepteren, er vertrouwen in hebben dat het weer goed komt als ze zich beter voelt. Aan de ene kant heb ik zoiets van, ik geef haar haar tijd en ruimte. Aan de andere kant blijft het aan me knagen, de behoeft om haar te smsen/bellen om haar te vragen hoe het met haar gaat etc.
Bedankt voor de reacties
Er is, tenminste bij mij en ik hoor het wel veel van anderen, sprake van tegenstrijdige gevoelens. Ik wil graag geknuffeld worden als ik mij beroerd voel, maar ook vreselijk graag alleen in een hoekje gaan zitten janken (gevoel vs. gevoel) en tegelijkertijd weet ik dat het verstandig is om juist niet alleen te zijn (ratio vs gevoel).
Natuurlijk ervaar jij het als niet eerlijk dat jouw vriendin jou aan de kant heeft gezet, als ware jullie relatie een vuilniszak. Zoals jij het beschrijft, probeert zij jou te ontzien, rotstreek he dat zij bepaalt wat voor jou het beste is. Hou er wel rekening mee dat zij echt last heeft van verwarrende en conflicterende gevoelens. Het gevoel dat men er een ander in meetrekt, zeker de partner, draagt alleen maar bij tot de verwarring. De oplossing die zij gekozen heeft is in zeker opzicht voor haar de enige optie.
En als tip, ik zou de betrokkenheid niet tonen met bellen of een smsje, maar met een brief. Dat is minder vluchtig, en heeft langer waarde, ook voor haar.
Veel sterkte.
Op donderdag 17 januari 2008 15:49 schreef Burdie het volgende: Je bent in elk geval niet zo'n ingelikt en opgeschoten pubertje die wel even de wijsneus uit gaat hangen
Dank jullie allen, een brief wat je zegt heb ik de vorm van een mail gedaan. Heb haar geschreven dat ik er altijd voor haar zal zijn. Heb mijn gevoel en hoe ik erover dacht erin bloot gelegd.
Ik vond het inderdaad een rotstreek van haar, de eerste paar dagen. Maar ik kan op dit moment wel zeggen dat ik het in zoverre "begrijp" dat ik haar keuze kan accepteren. En probeer er nu zo goed mogelijk te zijn zonder het partner gevoel. Dat we vanuit hier verder werken en misschien opbouwen. Wat je ook zegt, dat het iets is waar je niet samen uitkomt. Maar dat verwacht ik ook niet van haar, ik wil juist net dat ene duwtje in d'r rug zijn als ze dat nodig heeft. Dat ze ergens op terug kan vallen en niet meteen in een gat valt.
Ze zegt elke keer dat het goed gaat met haar, ook al vraag ik daarna hoe het echt gaat met haar. Maar in het gesprek met haar, merk ik dat het niet helemaal goed zit. Of tenminste er is iets. Het is moeilijk om uit dingen op te maken of het dan aan mij ligt dat ze zo doet, of dat het een reactie is van haar depressie. Ik kan gewoon niet goed hoogte krijgen hoever ik kan/moet gaan zeg maar. Moet ik in een gesprek leuk doen, haar vermaken? Of juist serieuze gesprekken houden? Moet ik over haar gevoel praten? Of over luchtigere dingen? Zal ze me nog steeds zulk soort persoonlijke dingen vertellen, nu het uit is? Lastig...Maar we hebben iedergeval afgesproken voor volgende week.......afwachten...
[ Bericht 5% gewijzigd door rbproject op 05-11-2007 07:43:22 ]
Ik vond het inderdaad een rotstreek van haar, de eerste paar dagen. Maar ik kan op dit moment wel zeggen dat ik het in zoverre "begrijp" dat ik haar keuze kan accepteren. En probeer er nu zo goed mogelijk te zijn zonder het partner gevoel. Dat we vanuit hier verder werken en misschien opbouwen. Wat je ook zegt, dat het iets is waar je niet samen uitkomt. Maar dat verwacht ik ook niet van haar, ik wil juist net dat ene duwtje in d'r rug zijn als ze dat nodig heeft. Dat ze ergens op terug kan vallen en niet meteen in een gat valt.
Ze zegt elke keer dat het goed gaat met haar, ook al vraag ik daarna hoe het echt gaat met haar. Maar in het gesprek met haar, merk ik dat het niet helemaal goed zit. Of tenminste er is iets. Het is moeilijk om uit dingen op te maken of het dan aan mij ligt dat ze zo doet, of dat het een reactie is van haar depressie. Ik kan gewoon niet goed hoogte krijgen hoever ik kan/moet gaan zeg maar. Moet ik in een gesprek leuk doen, haar vermaken? Of juist serieuze gesprekken houden? Moet ik over haar gevoel praten? Of over luchtigere dingen? Zal ze me nog steeds zulk soort persoonlijke dingen vertellen, nu het uit is? Lastig...Maar we hebben iedergeval afgesproken voor volgende week.......afwachten...
[ Bericht 5% gewijzigd door rbproject op 05-11-2007 07:43:22 ]
Hou het luchtig, zij heeft al genoeg ellende zonder dat uhm jij daar op wijst in de vorm van een goed gesprekquote:Op maandag 5 november 2007 00:11 schreef rbproject het volgende:
Dank jullie allen, een brief wat je zegt heb ik de vorm van een mail gedaan. Heb haar geschreven dat ik er altijd voor haar zal zijn. Heb mijn gevoel en hoe ik erover dacht erin bloot gelegd.
Ik vond het inderdaad een rotstreek van haar, de eerste paar dagen. Maar ik kan op dit moment wel zeggen dat ik het in zoverre "begrijp" dat ik haar keuze kan accepteren. En probeer er nu zo goed mogelijk te zijn zonder het partner gevoel. Dat we vanuit hier verder werken en misschien opbouwen. Wat je ook zegt, dat het iets is waar je niet samen uitkomt. Maar dat verwacht ik ook niet van haar, ik wil juist net dat ene duwtje in d'r rug zijn als ze dat nodig heeft. Dat ze ergens op terug kan vallen en niet meteen in een gat valt.
Ze zegt elke keer dat het goed gaat met haar, ook al vraag ik daarna hoe het echt gaat met haar. Maar in het gesprek met haar, merk ik dat het niet helemaal goed zit. Of tenminste er is iets. Het is moeilijk om uit dingen op te maken of het dan aan mij ligt dat ze zo doet, of dat het een reactie is van haar depressie. Ik kan gewoon niet goed hoogte krijgen hoever ik kan/moet gaan zeg maar. Moet ik in een gesprek leuk doen, haar vermaken? Of juist serieuze gesprekken houden? Moet ik over haar gevoel praten? Of over luchtigere dingen? Zal ze me nog steeds zulk soort persoonlijke dingen vertellen, nu het uit is? Lastig...Maar we hebben iedergeval afgesproken voor volgende week.......afwachten...
. Laat haar de toon zetten, afleiding is ook therapeutisch.En met brief bedoelde ik eigenlijk zo een ouderwetse communicatie op papier, met (vul)pen geschreven, maar ja ik ben een hopeloze romanticus
Op donderdag 17 januari 2008 15:49 schreef Burdie het volgende: Je bent in elk geval niet zo'n ingelikt en opgeschoten pubertje die wel even de wijsneus uit gaat hangen
Nou, ik had vandaag intake bij de Jongvolwassenen van Indigo. Een hele aardige mevrouw waarvan ik echt het idee had dat ze me begreep, in tegenstelling tot de vorige mevrouw. Ik zie haar 19 november nog een keer voor het behandelingsplan (ofzo) en dan wordt ik behandeld.
Volgens haar heb ik een Dysthyme stoornis (klinkt dat even cool) en op dit moment ook nog eens een klinische depressie.
Wat me echt tegen valt is dat het allemaal zo ongelofelijk lang duurt! Nu dus ook weer anderhalve week voordat er weer iets is. En de tijd ertussen wordt ik alleen maar gekker en gekker. Nouja, de labeltjes zijn in ieder geval iets.
Volgens haar heb ik een Dysthyme stoornis (klinkt dat even cool) en op dit moment ook nog eens een klinische depressie.
Wat me echt tegen valt is dat het allemaal zo ongelofelijk lang duurt! Nu dus ook weer anderhalve week voordat er weer iets is. En de tijd ertussen wordt ik alleen maar gekker en gekker. Nouja, de labeltjes zijn in ieder geval iets.
Nou, ik probeer haar nu de tijd en ruimte te geven. 1x in de week even wat contact over msn of sms, maar verder laat ik haar. Zit met mezelf ook nog wel aardig in de knup heb ik gemerkt, af en toe even een dipje. Mis haar vooral.... Maar dat soort dingen kan ik haar beter niet zeggen, denk ik. Ik heb haar ook verder niet echt meer gezien sinds dat het uit is, vind het wel lastig. Maar misschien voor haar wel het beste dat ze even niks visueels meer heeft. Iedergeval heel weinig contact. Vind het zwaar, maar moet nu even niet aan mezelf denken....volhouden...Heb iedergeval wel het idee dat ze afleiding genoeg heeft.
Ze is morgen jarig, vind het best wel spannend om haar vanavond te bellen. Vanaf volgende week woont ze dus ook in Amsterdam, dan zouden we wat afspreken iedergeval, even haar kamertje bekijken. Ze keek er alwel naar uit zei ze, hoopte eindelijk op een beetje rust. Nja afwachten hoe het volgende week loopt dan..... Vanaf dan kijken wat mijn volgende stap is.
[ Bericht 6% gewijzigd door rbproject op 08-11-2007 17:44:40 ]
Ze is morgen jarig, vind het best wel spannend om haar vanavond te bellen. Vanaf volgende week woont ze dus ook in Amsterdam, dan zouden we wat afspreken iedergeval, even haar kamertje bekijken. Ze keek er alwel naar uit zei ze, hoopte eindelijk op een beetje rust. Nja afwachten hoe het volgende week loopt dan..... Vanaf dan kijken wat mijn volgende stap is.
[ Bericht 6% gewijzigd door rbproject op 08-11-2007 17:44:40 ]
Ga nou niet voor haar denken. Het is wel belangrijk voor jou, en haar, dat jij eerlijk blijft. Natuurlijk kan het manipulatief overkomen als jij haar meldt dat jij haar mist, of van d'r houdt, of whatever, maar het kan ook best een steun zijn, als zij dat hoort. Gevoelens achterhouden is niet handig, een goede gok is dat zij dat soort zaken, achterhouden dus, als bevestiging gaat zien van haar eigen narigheid.quote:Op donderdag 8 november 2007 17:32 schreef rbproject het volgende:
Nou, ik probeer haar nu de tijd en ruimte te geven. 1x in de week even wat contact over msn of sms, maar verder laat ik haar. Zit met mezelf ook nog wel aardig in de knup heb ik gemerkt, af en toe even een dipje. Mis haar vooral.... Maar dat soort dingen kan ik haar beter niet zeggen, denk ik. Ik heb haar ook verder niet echt meer gezien sinds dat het uit is, vind het wel lastig. Maar misschien voor haar wel het beste dat ze even niks visueels meer heeft. Iedergeval heel weinig contact. Vind het zwaar, maar moet nu even niet aan mezelf denken....volhouden...Heb iedergeval wel het idee dat ze afleiding genoeg heeft.
Ze is morgen jarig, vind het best wel spannend om haar vanavond te bellen. Vanaf volgende week woont ze dus ook in Amsterdam, dan zouden we wat afspreken iedergeval, even haar kamertje bekijken. Ze keek er alwel naar uit zei ze, hoopte eindelijk op een beetje rust. Nja afwachten hoe het volgende week loopt dan..... Vanaf dan kijken wat mijn volgende stap is.
Neem alles vooral dag voor dag. Ook voor jou het beste. Plannen is leuk, maar geeft vooral het risico op teleurstelling. Als jij toch al last krijgt van post relatie blues, zijn teleurstellingen niet echt iets waar jij op zit te wachten.
Op donderdag 17 januari 2008 15:49 schreef Burdie het volgende: Je bent in elk geval niet zo'n ingelikt en opgeschoten pubertje die wel even de wijsneus uit gaat hangen
Het is ook vooral, dat ik haar verder niet meer in het echt heb gesproken. Over de telefoon, msn, email of wat dan ook geeft me toch een gevoel van ongemak. Ik heb een gesprek liever persoonlijk, tegenover elkaar. Al die techniek, handig om even eenzijdig iets kwijt te willen. Maar een gesprek gaat voor mij niet zo. Misschien dat ik daarom ook zoiets heb van, dat ik haar dat soort dingen nu beter niet kan zeggen en beter kan wachten tot we elkaar weer in het echt hebben gezien en gesproken. Stuur haar wel succes smsjes als ik weet dat ze iets belangrijks heeft op school enzo
[ Bericht 7% gewijzigd door rbproject op 08-11-2007 19:02:36 ]
[ Bericht 7% gewijzigd door rbproject op 08-11-2007 19:02:36 ]
En daar heb jij helemaal gelijk in ja.quote:Op donderdag 8 november 2007 18:40 schreef rbproject het volgende:
Het is ook vooral, dat ik haar verder niet meer in het echt heb gesproken. Over de telefoon, msn, email of wat dan ook geeft me toch een gevoel van ongemak. Ik heb een gesprek liever persoonlijk, tegenover elkaar. Al die techniek, handig om even eenzijdig iets kwijt te willen. Maar een gesprek gaat voor mij niet zo. Misschien dat ik daarom ook zoiets heb van, dat ik haar dat soort dingen nu beter niet kan zeggen en beter kan wachten tot we elkaar weer in het echt hebben gezien en gesproken. Stuur haar wel succes smsjes als ik weet dat ze iets belangrijks heeft op school enzo
Op donderdag 17 januari 2008 15:49 schreef Burdie het volgende: Je bent in elk geval niet zo'n ingelikt en opgeschoten pubertje die wel even de wijsneus uit gaat hangen
Nou, gisteren heb ik haar eerste uitbarsting om m'n oren gekregen. Een grap wat tussen mijn vrienden en mij was, dat ik haar vertelde, is totaal uit zijn proporties getrokken. Op een gegeven moment ging het zover, dat ze zei dat ze nu de "echte" ik nu door begon te krijgen en dat ze had gedacht dat ik anders was.
Ik laat haar nu maar even een dag, bel haar morgen wel even op
Ik laat haar nu maar even een dag, bel haar morgen wel even op
Ik denk dat ik beetje manisch depressief ben, soms heb ik een mood dat ik zeer happy ben zonder enige reden en soms voel ik me onzettend kut. en dat kan liggen omdat ik soms offdays heb op school: plagen, pesten enz. dat mij tot een verstrooid persoon heeft gemaakt. Voordat ik op de middelbare school ging(ben nu 17 jaar)werd ik nooit gepest en was ik altijd vrolijk en vol zelf vertrouwen, sinds dat ik werd gepest in sommige jaren op de middelbare school heb ik weinig zelf vertrouwen. ik praat bijna nooit met mijn ouders over dit omdat ik mij ervoor schaam, omdat mijn ouders mij zien als iemand die veel zelf vertrouwen en alles op een rijtje heeft in tegenstelling tot mijn broer die bijna zijn hele leven werd gepest. En eigenlijk weet ik niet hoe ik met mijzelf moet omgaan, hoe ik dit probleem oplos. ik zou het zeer op prijs stellen als iemand mij advies kan geven.
Ik denk dat ik voor veel depressieve mensen kan spreken als ik zeg dat 'een beetje' depressief niet bestaat. Depressiviteit is eigenlijk een ziekte, en redelijk heftig. Tegenwoordig wordt er vaak gezegd 'ik voel me vandaag zo depressief', maar zo simpel is het echt niet!
En dan is een bipolaire stoornis nog tien stapjes hoger, dát heb je zeker niet zomaar. De buien zijn heel heftig. In manische buien ben je echt overdreven actief/druk/vrolijk, of overdreven gestresst/angstig, met eventueel wanen erbij, en in de depressieve buien overdreven neerslachtig. Het draait vooral om buien, episodes, en is niet zo dat je de hele tijd triest bent.
Wat in jouw leeftijd wel vaak voorkomt is een 'gewone' vorm van depressie, die misschien wel bij de puberteit hoort. Je zit niet lekker in je vel, bent onzeker en ga zo maar door, zo klinkt het wel.
Nu is dit forum niet om diagnoses te stellen, daar zijn professionals voor.
Wat je kunt doen is naar de huisarts gaan, hij/zij verwijst je eventueel wel door. Probeer voordat je er naartoe gaat op te schrijven wat je voelt, hoe vaak, wanneer, waardoor, enzovoort. Het vervelende van psychische stoornissen is dat je makkelijk iemand kunt overtuigen dat je het hebt (als jij maar precies zegt wat de DSM-IV criteria noemen, heb je zo het etiketje) dus probeer het manisch-depressieve idee van je af te zetten, en ga gewoon praten over hoe je je voelt en wat je denkt over jezelf.
[ Bericht 0% gewijzigd door Twinky op 16-11-2007 00:04:00 ]
En dan is een bipolaire stoornis nog tien stapjes hoger, dát heb je zeker niet zomaar. De buien zijn heel heftig. In manische buien ben je echt overdreven actief/druk/vrolijk, of overdreven gestresst/angstig, met eventueel wanen erbij, en in de depressieve buien overdreven neerslachtig. Het draait vooral om buien, episodes, en is niet zo dat je de hele tijd triest bent.
Wat in jouw leeftijd wel vaak voorkomt is een 'gewone' vorm van depressie, die misschien wel bij de puberteit hoort. Je zit niet lekker in je vel, bent onzeker en ga zo maar door, zo klinkt het wel.
Nu is dit forum niet om diagnoses te stellen, daar zijn professionals voor.
Wat je kunt doen is naar de huisarts gaan, hij/zij verwijst je eventueel wel door. Probeer voordat je er naartoe gaat op te schrijven wat je voelt, hoe vaak, wanneer, waardoor, enzovoort. Het vervelende van psychische stoornissen is dat je makkelijk iemand kunt overtuigen dat je het hebt (als jij maar precies zegt wat de DSM-IV criteria noemen, heb je zo het etiketje) dus probeer het manisch-depressieve idee van je af te zetten, en ga gewoon praten over hoe je je voelt en wat je denkt over jezelf.
[ Bericht 0% gewijzigd door Twinky op 16-11-2007 00:04:00 ]
Hallo, hoe gaat het met iedereen hier ?
Komen jullie een beetje de donkere dagen door ? Ik vind deze dagen en vooral de geur nu buiten zo lekker ruiken, al kan de zomer en lente ook heerlijk ruiken. Het ruikt gewoon zo lekker fris, kastanjeachtig ofzo buiten. Heerlijk. En de druk is weer minder, alles gaat in rust, blaadjes vallen weer van de bomen en de bomen geven tegelijkertijd hun mooiste kleuren weer. De herst en winter hebben ook gewoon wat en vind ik zeker. Misschien ben ik wel één van de weinige die soms meer last heeft van zomerdepressies. Dat kan ook nog.
Met mij gaat het wel redelijk, komt door de herfst
Tijdje niet vertoefd hier, maar ben gestopt met roken, nu 1 maand en 4 dagen. En ben gewoon lekker bezig met van alles en nog wat. Beetje dingen opruimen, even wat orde scheppen enzo.
Wens jullie in ieder geval allemaal erg veel sterkte, succes en gezellige tijden, keep it rustig als dat nodig is en mocht zijn ! Hoe donkerder, hoe meer lichtpuntjes er kunnen zijn.
Dikke kus
Komen jullie een beetje de donkere dagen door ? Ik vind deze dagen en vooral de geur nu buiten zo lekker ruiken, al kan de zomer en lente ook heerlijk ruiken. Het ruikt gewoon zo lekker fris, kastanjeachtig ofzo buiten. Heerlijk. En de druk is weer minder, alles gaat in rust, blaadjes vallen weer van de bomen en de bomen geven tegelijkertijd hun mooiste kleuren weer. De herst en winter hebben ook gewoon wat en vind ik zeker. Misschien ben ik wel één van de weinige die soms meer last heeft van zomerdepressies
. Dat kan ook nog.Met mij gaat het wel redelijk, komt door de herfst
Tijdje niet vertoefd hier, maar ben gestopt met roken, nu 1 maand en 4 dagen. En ben gewoon lekker bezig met van alles en nog wat. Beetje dingen opruimen, even wat orde scheppen enzo.
Wens jullie in ieder geval allemaal erg veel sterkte, succes en gezellige tijden, keep it rustig als dat nodig is en mocht zijn ! Hoe donkerder, hoe meer lichtpuntjes er kunnen zijn.
Dikke kus
Wat Twinky zegt. Ga jezelf geen zaken aanpraten of denken. Je hoeft niet naar de huisarts, iemand op school is ook goed. Misschien wel beter. Als hetgoed is heeft jouw school een pest protocol, maar er is altijd iemand waar je mee kan praten.quote:Op donderdag 15 november 2007 17:43 schreef christiado het volgende:
Ik denk dat ik beetje manisch depressief ben, soms heb ik een mood dat ik zeer happy ben zonder enige reden en soms voel ik me onzettend kut. en dat kan liggen omdat ik soms offdays heb op school: plagen, pesten enz. dat mij tot een verstrooid persoon heeft gemaakt. Voordat ik op de middelbare school ging(ben nu 17 jaar)werd ik nooit gepest en was ik altijd vrolijk en vol zelf vertrouwen, sinds dat ik werd gepest in sommige jaren op de middelbare school heb ik weinig zelf vertrouwen. ik praat bijna nooit met mijn ouders over dit omdat ik mij ervoor schaam, omdat mijn ouders mij zien als iemand die veel zelf vertrouwen en alles op een rijtje heeft in tegenstelling tot mijn broer die bijna zijn hele leven werd gepest. En eigenlijk weet ik niet hoe ik met mijzelf moet omgaan, hoe ik dit probleem oplos. ik zou het zeer op prijs stellen als iemand mij advies kan geven.
Verder, de meeste mensen hebben rond jouw leeftijd allerlei problemen om met zichzelf, en anderen, om te gaan. Dat heet pubertijd. Daar is niets bijzonders aan. Maar ga wel even met iemand, een volwassene praten.
Op donderdag 17 januari 2008 15:49 schreef Burdie het volgende: Je bent in elk geval niet zo'n ingelikt en opgeschoten pubertje die wel even de wijsneus uit gaat hangen
Inderdaad, het is wel heel belangrijk enigzins zeker van jezelf te zijn Helpt vooral later, als je met volwassen mensen omgaat. Dan beoordelen mensen je een stuk serieuzer en niet alleen maar meer op je kleding, looks of met welke vriendengroep je om gaat. Sowieso respecteren mensen je een stuk meer als je voor jezelf opkomt. Zelfwaarde is belangrijk !
( Zelf trouwens ook in dat dal gezeten, en nog wel. Maar begin er al weer aardig uit te kruipen )
Helpt vooral later, als je met volwassen mensen omgaat. Dan beoordelen mensen je een stuk serieuzer en niet alleen maar meer op je kleding, looks of met welke vriendengroep je om gaat. Sowieso respecteren mensen je een stuk meer als je voor jezelf opkomt. Zelfwaarde is belangrijk ! ( Zelf trouwens ook in dat dal gezeten, en nog wel. Maar begin er al weer aardig uit te kruipen
)
Licht! En zo ware het daar.
Hoe ik met mijn depressie omga? Ik maak gebruik van Maatschappelijk werk.
Of het werkt weet ik niet, want ben pas 3 keer geweest.
Maar het voelt heel rustgevend om met iemand te kunnen praten over je zorgen en problemen. Helemaal omdat ik zefl nu praktisch geen vrienden over heb.
Waarom ik in een depressie zit, dat wil ik liever niet bespreken op een openbaar forum.
Hopelijk hiervoor begrip.....
Of het werkt weet ik niet, want ben pas 3 keer geweest.
Maar het voelt heel rustgevend om met iemand te kunnen praten over je zorgen en problemen. Helemaal omdat ik zefl nu praktisch geen vrienden over heb.
Waarom ik in een depressie zit, dat wil ik liever niet bespreken op een openbaar forum.
Hopelijk hiervoor begrip.....
Mooi werk man!quote:Op zondag 18 november 2007 12:46 schreef rockstar81 het volgende:
Hoe ik met mijn depressie omga? Ik maak gebruik van Maatschappelijk werk.
Of het werkt weet ik niet, want ben pas 3 keer geweest.
Maar het voelt heel rustgevend om met iemand te kunnen praten over je zorgen en problemen. Helemaal omdat ik zefl nu praktisch geen vrienden over heb.
Waarom ik in een depressie zit, dat wil ik liever niet bespreken op een openbaar forum.
Hopelijk hiervoor begrip.....
ada fare stop stalking me
Pfft, ik heb het even helemaal gehad. Ik heb er zo weinig zin meer in om elke dag weer moeite te doen om er weer wat van te maken. Tegenwoordig zit ik thuis (even zonder werk) en dan is het knap lastig om elke dag weer wat te bedenken om te gaan doen. Meestal ga ik maar gewoon slapen, tot het avond is. De avonden gaan altijd wel goed.
Maarja, zo kom ik weer in een neerwaarts kringetje.
Maarja, zo kom ik weer in een neerwaarts kringetje
.
Wisselen de periodes van depressies en je "normaal" voelen bij jou zich heel snel af? Ik las elders dat je een (relatief) nieuwe relatie hebt en zelfs al op huizenjacht bent. Mensen die langdurig depressief zijn (of daartegenaan zitten) beginnen daar meestal niet zo snel aan.quote:Op dinsdag 20 november 2007 11:52 schreef Burdie het volgende:
Pfft, ik heb het even helemaal gehad. Ik heb er zo weinig zin meer in om elke dag weer moeite te doen om er weer wat van te maken. Tegenwoordig zit ik thuis (even zonder werk) en dan is het knap lastig om elke dag weer wat te bedenken om te gaan doen. Meestal ga ik maar gewoon slapen, tot het avond is. De avonden gaan altijd wel goed.
Maarja, zo kom ik weer in een neerwaarts kringetje
*edit* Voor de duidelijkheid: ik twijfel niet aan de ernst van je klachten.
Jij herkent het, dat is mooi toch? Kan jij nu ook zelf de spiraal doorbreken?quote:Op dinsdag 20 november 2007 11:52 schreef Burdie het volgende:
Pfft, ik heb het even helemaal gehad. Ik heb er zo weinig zin meer in om elke dag weer moeite te doen om er weer wat van te maken. Tegenwoordig zit ik thuis (even zonder werk) en dan is het knap lastig om elke dag weer wat te bedenken om te gaan doen. Meestal ga ik maar gewoon slapen, tot het avond is. De avonden gaan altijd wel goed.
Maarja, zo kom ik weer in een neerwaarts kringetje
Op donderdag 17 januari 2008 15:49 schreef Burdie het volgende: Je bent in elk geval niet zo'n ingelikt en opgeschoten pubertje die wel even de wijsneus uit gaat hangen
Ik ben chronisch depressief. Maar op zich gaat 't goed hoor, alleen nu weer even minder...quote:Op dinsdag 20 november 2007 12:30 schreef Halinalle het volgende:
[..]
Wisselen de periodes van depressies en je "normaal" voelen bij jou zich heel snel af? Ik las elders dat je een (relatief) nieuwe relatie hebt en zelfs al op huizenjacht bent. Mensen die langdurig depressief zijn (of daartegenaan zitten) beginnen daar meestal niet zo snel aan.
*edit* Voor de duidelijkheid: ik twijfel niet aan de ernst van je klachten.
en Inekris; ik hoop dat ik het nu kan doorbreken
ga m'n best doen iig.
He Burdie. Super shit dat het zo gaat. Ik kan je natuurlijk maar één ding zeggen. Ga en doe!
Hoe kut het ook is. Het is echt niet oke om je dagen slapend door te brengen. Ga sporten, een dag naar zee/ bos/ park/ stad/ bejaarde tante. Zoek iemand op. Lees boeken in de bibliotheek. Sleep jezelf naar de film. Zoek hulp waar nodig. Het is rot om steeds te moeten doorzetten en te overleven maar het wordt niet beter als je in dat kringetje blijft....Weet je allemaal wel maar toch. Succes!
Hoe kut het ook is. Het is echt niet oke om je dagen slapend door te brengen. Ga sporten, een dag naar zee/ bos/ park/ stad/ bejaarde tante. Zoek iemand op. Lees boeken in de bibliotheek. Sleep jezelf naar de film. Zoek hulp waar nodig. Het is rot om steeds te moeten doorzetten en te overleven maar het wordt niet beter als je in dat kringetje blijft....Weet je allemaal wel maar toch. Succes!
Ja, ik denk dat ik ook eindelijk van de gelegenheid gebruik ga maken (zit nu toch zonder werk) om eens te bedenken wat ik écht wil. Ik wil graag werken in de zorg of op een school. Misschien kan ik nu die overstap maken. En ik wil graag gaan sporten, bijvoorbeeld op kickboxen. Dat zou ik nu ook eens kunnen gaan proberen. Heb toch tijd over .
Pff, hopelijk is dit 'gewoon' even een dipje, zie de boel toch weer een beetje zitten nu.
.
.Pff, hopelijk is dit 'gewoon' even een dipje, zie de boel toch weer een beetje zitten nu.
.
ook maar even meldt 
Dysthymie stoornis wat overgegaan is in een chronische depressie naast me borderline klachten Op het moment gaat het redelijk, beetje de basislijn eigenlijk wat aan de ene kant is wat je wilt want je wilt je niet kut voelen maar aan de andere kant is dat ook nix omdat je je ook gelukkig wilt voelen jaja
Hoe je ermee omgaat... mja, zo goed en zo kwaad als het kan met prozac als mijn little helper
Dysthymie stoornis wat overgegaan is in een chronische depressie naast me borderline klachten
Op het moment gaat het redelijk, beetje de basislijn eigenlijk wat aan de ene kant is wat je wilt want je wilt je niet kut voelen maar aan de andere kant is dat ook nix omdat je je ook gelukkig wilt voelen jaja Hoe je ermee omgaat... mja, zo goed en zo kwaad als het kan met prozac als mijn little helper
Uit een goeie worst hoort sap te komen! :7
Best place for a woman? Face down, ass up
In perfect love and perfect trust. An'ye harm none do what ye will
I Lipsmackers ftw baby! Yeahhh!
Best place for a woman? Face down, ass up
In perfect love and perfect trust. An'ye harm none do what ye will
I Lipsmackers ftw baby! Yeahhh!
Heb je helemaal geen werk nu Burdie? Tijdelijk iets vrijwilligs doen om uit te zoeken wat je graag wil?
En euhm funkicking is een goede sport....;) Succes.
En euhm funkicking is een goede sport....;) Succes.
Hier weer een update van mijpersoon, en we hebben wat progressie. Na mjijn 3e afspraak met mijn Psych. denkt ze dat er een mogelijkheid bestaat dat ik ADHD/ADD heb. Ze kwam op deze "prognose". Omdat ik zoveel beweeg terwijl ik met haar in gesprek ben. Dat en in combinatie met mijn innerlijke onrust en dyscalculie zou tot die conclusie kunnen leiden. Ze gaf mij de opdracht om er thuis op internet eens wat over op te zoeken. En dat heb ik ook gedaan. Ik moet zeggen dat er veel sypmtomen overeen een komen waarvan ik nog niet eens door had dat het symptomen zouden kunnen zijn. Ik had me er al bij neer gelegd dat ik gewoon wat "minder slim" was dan de rest, ja negatief zelfbeeld. (problemen met concentreren, snel afgeleid, moeite met opnemen van detail.) Maar daar begin ik nu dus wel iets meer aan te twijfelen.
Toen ze dit zei was ik trouwens compleet overbluft, ik had er nooit aan gedacht of bij stil gestaan bij de mogelijkheid dat ik ADHD/ADD zou kunnen hebben.
Maargoed, nu maar de volgende afspraken afwachten en kijken wat ze van mijn "bevindingen" vind. Het is natuurlijk nog niet officieel vast gesteld.
Toen ze dit zei was ik trouwens compleet overbluft, ik had er nooit aan gedacht of bij stil gestaan bij de mogelijkheid dat ik ADHD/ADD zou kunnen hebben.
Maargoed, nu maar de volgende afspraken afwachten en kijken wat ze van mijn "bevindingen" vind. Het is natuurlijk nog niet officieel vast gesteld.
Wetenschappelijk nog niet bewezen.
nog een update hier! vorige week ging het heel erg slecht toen ik een afspraak had. Ik heb de hele tijd zitten huilen daar, een 'gewone' slechte bui dus. Aan de ene kant was het vervelend dat ik net toen daar naartoe moest, aan de andere kant heeft ze nu wel gezien hoe erg het is.
Nu vandaag heeft ze me lexapro voorgeschreven, en in de apotheek heb ik escitalopram gekregen, dat is hetzelfde. En dan ergens in januari begint de Behandeling, tot dan krijg ik een overbrugging, om alvast erachter te komen waar het aan ligt enzo, bij nog steeds dezelfde mevrouw, die ik ook wel okay vind. Anyway, ik ga vanavond beginnen met de pillen en laat jullie er gauw meer over weten.
(als je leest over de bijwerkingen schrik je wel hoor
)
Nu vandaag heeft ze me lexapro voorgeschreven, en in de apotheek heb ik escitalopram gekregen, dat is hetzelfde. En dan ergens in januari begint de Behandeling, tot dan krijg ik een overbrugging, om alvast erachter te komen waar het aan ligt enzo, bij nog steeds dezelfde mevrouw, die ik ook wel okay vind. Anyway, ik ga vanavond beginnen met de pillen en laat jullie er gauw meer over weten.
(als je leest over de bijwerkingen schrik je wel hoor
)
aardbeiaardbei, met je pillen ben je welkom in [Centraal] Medicatie bij psychische klachten - Deel 5 .
Mijn psych begon vandaag over dagbehandeling.
Als ik wil, that is.
Sja, hoe beslis je zoiets?
.Mijn psych begon vandaag over dagbehandeling
. Als ik wil, that is.
Sja, hoe beslis je zoiets?
Werd bij mij ook al over begonnen een tijdje terug.
Ik heb ervoor gekozen om het nog niet te doen, ik ben nog maar vrij kort in behandeling daar en ik vind zo'n dagbehandeling dan meteen weer zo groot.
Zij stelde ook voor om het te doen om weer wat dagritme te krijgen, maar omdat ik begin met dagdelen te werken en een studie ga oppakken, hoeft het nog niet.
Maar ik moet wel meteen melden wanneer ik merk dat deze hulp niet voldoende is.
Dagbehandeling is best wel intensief volgens mij, maar aan de andere kant denk ik ook wel dat het erg nuttig is.
Een arts van het UWV zei tegen mij dat je echt heel gericht leert werken aan je zwakkere punten, aan de dingen die je slecht doen voelen.
Ik ben er zelf eigenlijk ook nog helemaal niet uit.
Met mij gaat het echt bagger de afgelopen 2 weken. De 2 weken daarvoor gingen echt heel goed.
Stilte voor de storm was dat denk ik.
Ik huil om elk klein rotdingetje, raak in paniek van de domste dingen en kan weer niet in slaap komen.
Ik heb ervoor gekozen om het nog niet te doen, ik ben nog maar vrij kort in behandeling daar en ik vind zo'n dagbehandeling dan meteen weer zo groot.
Zij stelde ook voor om het te doen om weer wat dagritme te krijgen, maar omdat ik begin met dagdelen te werken en een studie ga oppakken, hoeft het nog niet.
Maar ik moet wel meteen melden wanneer ik merk dat deze hulp niet voldoende is.
Dagbehandeling is best wel intensief volgens mij, maar aan de andere kant denk ik ook wel dat het erg nuttig is.
Een arts van het UWV zei tegen mij dat je echt heel gericht leert werken aan je zwakkere punten, aan de dingen die je slecht doen voelen.
Ik ben er zelf eigenlijk ook nog helemaal niet uit.
Met mij gaat het echt bagger de afgelopen 2 weken. De 2 weken daarvoor gingen echt heel goed.
Stilte voor de storm was dat denk ik.
Ik huil om elk klein rotdingetje, raak in paniek van de domste dingen en kan weer niet in slaap komen.
De psych heeft toch ook wel iets gezegd waarom dat voorstel van dagbehandeling is gedaan? Dat is volgens mij een belangrijk punt bij het beslissen.quote:Op woensdag 28 november 2007 18:45 schreef Burdie het volgende:
aardbeiaardbei, met je pillen ben je welkom in [Centraal] Medicatie bij psychische klachten - Deel 5
Mijn psych begon vandaag over dagbehandeling
Als ik wil, that is.
Sja, hoe beslis je zoiets?
Op donderdag 17 januari 2008 15:49 schreef Burdie het volgende: Je bent in elk geval niet zo'n ingelikt en opgeschoten pubertje die wel even de wijsneus uit gaat hangen
Niet morgen maar nu is trouwens een goed boek. Behalve als je er wanhopig van wordt.
ada fare stop stalking me
hej,
ik zit zelf denk ik in een depressie, ik wou het nooit toegeven, maar nu naar 2 jaar word het alleen maar erger, last van lusteloosheid, somber, moe, negatieve kijk op dingen. Ik ben het best wel spuugzat, je wilt er wel wat aan doen, maar het lukt niet egt. En die kenmerken van een depressie herken ik gewoon wel heel erg..best een eng idee
ik zit zelf denk ik in een depressie, ik wou het nooit toegeven, maar nu naar 2 jaar word het alleen maar erger, last van lusteloosheid, somber, moe, negatieve kijk op dingen. Ik ben het best wel spuugzat, je wilt er wel wat aan doen, maar het lukt niet egt. En die kenmerken van een depressie herken ik gewoon wel heel erg..best een eng idee
Dat is echt een heel moeilijke keuze inderdaad! Ik zou in ieder geval ( heb ik gedaan ) met mensen in de omgeving overleggen. Wat die ervan vinden enzo : P En of je al dagbesteding hebt. Als je die niet hebt, is het zowieso al heel veel makkelijker om het juist wel te doen. En zou ik het ook gaan doen. Maar als je al iets overdag hebt, moet je wel rekening houden met dat je er een tijdje uit bent, en dat je later weer eventueel gaat beginnenquote:Op woensdag 28 november 2007 18:45 schreef Burdie het volgende:
aardbeiaardbei, met je pillen ben je welkom in [Centraal] Medicatie bij psychische klachten - Deel 5
Mijn psych begon vandaag over dagbehandeling
Als ik wil, that is.
Sja, hoe beslis je zoiets?
Kheb het nog niet, maar kweet niet of ik het wil. Gewoon het hele gedoe wat het met zich mee brengt. Ik wil egt egt egt niet dat m'n ouders er vanaf weten, die hebben al genoeg aan hun hoofd
Jij wilt het niet, echt niet. Dat neemt niet weg dat als jij je zorgen maakt of jij een depressie hebt, je toch met de huisarts zal moeten gaan praten, of met de schoolpsycholoog. (Sorry, ik lees ook de andere topics). In principe hoeven jouw ouders er ook niets van te weten, zowel de huisarts, als de schoolpsycholoog hebben een geheimhoudingsplicht. Of het verstandig is, weet ik niet, nee dat lieg ik, dat weet ik bijna wel zeker dat het niet verstandig is, maar bij die beslissing kunnen zij jou beter helpen.quote:Op donderdag 29 november 2007 23:08 schreef Mystic-Rhythm het volgende:
Kheb het nog niet, maar kweet niet of ik het wil. Gewoon het hele gedoe wat het met zich mee brengt. Ik wil egt egt egt niet dat m'n ouders er vanaf weten, die hebben al genoeg aan hun hoofd
Op donderdag 17 januari 2008 15:49 schreef Burdie het volgende: Je bent in elk geval niet zo'n ingelikt en opgeschoten pubertje die wel even de wijsneus uit gaat hangen
Even een kleine update van mij om even wat van me af te schrijven. Inmiddels een gesprek gehad met de psych, hoewel het alleen een intake was, voelde het heel goed om ruim een uur lang m'n hart te luchten. Zolang zulke persoonlijke dingen zeggen die ik eerst amper tegen mijn vriendin durfde te vertellen, ik ken mezelf haast niet terug .
Het luchtte wel erg op en de conclusie was blijkbaar ook duidelijk; deze week gaat de therapie dan ook ingezet worden.
Net een heel verhaal neergezet, maar ik voel me er uiteindelijk toch niet relaxed bij om te posten. Dat is echt al de zoveelste keer dat ik een heel bericht voor hier gedelete heb, maar ik laat dit nu maar eens staan. Wil ook even zeggen dat het goed is om te lezen dat je niet een complete debiel bent met je problemen, hartelijk dank voor eenieder die wel open durft te zijn.
[edit] Ik zie nu dat ik het gepost heb onder de kloon die ik had aangemaakt voor een topic dat ik uiteindelijk maar toch niet heb gemaakt. even voor de duidelijkheid bij eventuele posts in de toekomst, ik ben Kingmob.
.Het luchtte wel erg op en de conclusie was blijkbaar ook duidelijk; deze week gaat de therapie dan ook ingezet worden.
Net een heel verhaal neergezet, maar ik voel me er uiteindelijk toch niet relaxed bij om te posten. Dat is echt al de zoveelste keer dat ik een heel bericht voor hier gedelete heb, maar ik laat dit nu maar eens staan. Wil ook even zeggen dat het goed is om te lezen dat je niet een complete debiel bent met je problemen, hartelijk dank voor eenieder die wel open durft te zijn.
[edit] Ik zie nu dat ik het gepost heb onder de kloon die ik had aangemaakt voor een topic dat ik uiteindelijk maar toch niet heb gemaakt
. even voor de duidelijkheid bij eventuele posts in de toekomst, ik ben Kingmob.
Een opluchting kan het zijn om gewoon je verhaal eens kwijt te kunnen he? Zonder iemand er direct een mening bij vormt.
Fijn dat de therapie deze week al ingezet gaat worden
Ik ben vandaag weer bij mijn behandelaar geweest.
Ik krijg waarschijnlijk EMDR.
Eye Movement Desensitization and Reprocessing, afgekort tot EMDR, is een therapie voor mensen die last blijven houden van de gevolgen van traumatische ervaringen. Dit kan zijn een schokkende ervaring, zoals een verkeersongeval of een geweldsmisdrijf. Maar ook voor andere ervaringen die veel invloed hebben gehad op de ontwikkeling van iemands leven zoals pesterijen of krenkingen in de jeugd, die in het hier-en-nu nog steeds invloed hebben kan de methode gebruikt worden.
Dit omdat mijn depressie terug is gekomen na het plotselinge overlijden van mijn moeder.
Ik weet nog even niet wat ik er van moet vinden. Aan de ene kant vind ik het een prettig idee dat ik er zo misschien een plaatsje aan kan geven, aan de andere kant zie ik er tegenop om alles weer helemaal tot in detail terug te gaan halen.
Fijn dat de therapie deze week al ingezet gaat worden
Ik ben vandaag weer bij mijn behandelaar geweest.
Ik krijg waarschijnlijk EMDR.
Eye Movement Desensitization and Reprocessing, afgekort tot EMDR, is een therapie voor mensen die last blijven houden van de gevolgen van traumatische ervaringen. Dit kan zijn een schokkende ervaring, zoals een verkeersongeval of een geweldsmisdrijf. Maar ook voor andere ervaringen die veel invloed hebben gehad op de ontwikkeling van iemands leven zoals pesterijen of krenkingen in de jeugd, die in het hier-en-nu nog steeds invloed hebben kan de methode gebruikt worden.
Dit omdat mijn depressie terug is gekomen na het plotselinge overlijden van mijn moeder.
Ik weet nog even niet wat ik er van moet vinden. Aan de ene kant vind ik het een prettig idee dat ik er zo misschien een plaatsje aan kan geven, aan de andere kant zie ik er tegenop om alles weer helemaal tot in detail terug te gaan halen.
Even een crosspost uit het medicatietopic, misschien kan iemand hier er iets mee:
Wat ik ook graag hier zou willen 'bespreken', het blijkt dat ik naast chronische depressie ook persoonlijkheidsstoornissen heb, o.a. met borderlinekenmerken. Nu weet ik niet goed wat ik daarmee moet, aangezien ik er in het verleden ook niks mee gedaan heb. Het verklaart een hoop nu ik het weet, maar ik twijfel of ik er daadwerkelijk echt iets mee moet doen. De psycholoog raadt dagtherapie aan, maar dan...? Ik heb een beetje het gevoel dat het wordt overdreven. Dit komt 'toevallig' naar boven en ik heb er nooit eerder 'last' van gehad, zegmaar. Hoewel het wel o.a. mijn zelfdestructieve gedrag verklaart. Maar ik wil helemaal niet zo 'zwaar' aan de psychiatrische middelen enzo... ik wou gewoon hulp bij m'n depressies, daar dit keer een keertje wél helemaal bovenop komen (loop al acht, bijna negen jaar met deze klachten). Maar ik denk dat het allemaal niet zo heftig hoeft hoor . Ik denk dat ik al heel erg gebaat zou zijn bij een zinvolle dagbesteding (werk? daar ontbreekt het momenteel aan) en dan een beetje rust en regelmaat - samenwonen met m'n lief, dat soort dingen.
Pfff, ingewikkeld allemaal hoor!
Wat ik ook graag hier zou willen 'bespreken', het blijkt dat ik naast chronische depressie ook persoonlijkheidsstoornissen heb, o.a. met borderlinekenmerken. Nu weet ik niet goed wat ik daarmee moet, aangezien ik er in het verleden ook niks mee gedaan heb. Het verklaart een hoop nu ik het weet, maar ik twijfel of ik er daadwerkelijk echt iets mee moet doen. De psycholoog raadt dagtherapie aan, maar dan...? Ik heb een beetje het gevoel dat het wordt overdreven. Dit komt 'toevallig' naar boven en ik heb er nooit eerder 'last' van gehad, zegmaar. Hoewel het wel o.a. mijn zelfdestructieve gedrag verklaart
. Maar ik wil helemaal niet zo 'zwaar' aan de psychiatrische middelen enzo... ik wou gewoon hulp bij m'n depressies, daar dit keer een keertje wél helemaal bovenop komen (loop al acht, bijna negen jaar met deze klachten). Maar ik denk dat het allemaal niet zo heftig hoeft hoor . Ik denk dat ik al heel erg gebaat zou zijn bij een zinvolle dagbesteding (werk? daar ontbreekt het momenteel aan) en dan een beetje rust en regelmaat - samenwonen met m'n lief, dat soort dingen.Pfff, ingewikkeld allemaal hoor
!
Is dagbehandeling wel zo 'heftig'? Jij loopt al jaren met deze klachten en jij wil daar vanaf. Intensieve therapie is best eng, weet ik alles van, maar misschien wel goed. In ieder geval levert dagbehandeling structuur en regelmaat en hoe stom het ook lijkt, dat helpt al. Werk kan jou best helpen met het gewoon functioneren, maar ik denk zelf dat dat toch vluchten is. Het vervelende is namelijk dat jij jezelf overal mee naar toeneemt, en de depressie is nu een (groot) deel van jezelf. Vroeg of laat loop je dan knoerthard tegen jezelf aan.quote:Op vrijdag 7 december 2007 19:34 schreef Burdie het volgende:
Even een crosspost uit het medicatietopic, misschien kan iemand hier er iets mee:
Wat ik ook graag hier zou willen 'bespreken', het blijkt dat ik naast chronische depressie ook persoonlijkheidsstoornissen heb, o.a. met borderlinekenmerken. Nu weet ik niet goed wat ik daarmee moet, aangezien ik er in het verleden ook niks mee gedaan heb. Het verklaart een hoop nu ik het weet, maar ik twijfel of ik er daadwerkelijk echt iets mee moet doen. De psycholoog raadt dagtherapie aan, maar dan...? Ik heb een beetje het gevoel dat het wordt overdreven. Dit komt 'toevallig' naar boven en ik heb er nooit eerder 'last' van gehad, zegmaar. Hoewel het wel o.a. mijn zelfdestructieve gedrag verklaart
Pfff, ingewikkeld allemaal hoor
Misschien maskeert de depressie wel andere klachten trouwens. Die andere klachten kunnen best te maken hebben met jouw depressie. Het aanbod van dagbehandeling is dan wel een kans die jou geboden wordt. Ik zou die met beide handen aangrijpen.
Op donderdag 17 januari 2008 15:49 schreef Burdie het volgende: Je bent in elk geval niet zo'n ingelikt en opgeschoten pubertje die wel even de wijsneus uit gaat hangen
Wellicht heb je juist nu de ruimte in je leven om dagtherapie in te passen. Als je vast werk hebt, dan wordt dat lastiger.
Wij gooien gewoon kwartjes, tot er een valt hoorquote:Op maandag 10 december 2007 13:43 schreef Burdie het volgende:
Ja, jullie hebben gelijk. Het duurt alleen even voordat bepaalde kwartjes vallen... maar ik heb de knoop doorgehakt en ik ga ervoor, met dagbehandeling proberen van m'n borderlineklachten af te komen (en ook van de depressies hoop ik).
Bedankt mensen
Op donderdag 17 januari 2008 15:49 schreef Burdie het volgende: Je bent in elk geval niet zo'n ingelikt en opgeschoten pubertje die wel even de wijsneus uit gaat hangen
Laat ik me ook maar weer eens melden hier. De laatste 2weken voel ik me weer afglijden en van het weekend was me depressie in alle hevigheid terug. Het lusteloos voelen, nix interesseert me, ik ben er wel maar toch ook niet gevoel. 
Heb ook weer wat last van dissociatie wat ik dan opzich niet erg vindt maar het is er wel weer, eten lukte met moeite en zat eigenlijk alleen maar te staren naar de tv 
De reden dat het weer zo heftig is? Een combinatie van dingen i guess, ik doe het nooit zo geweldig in de winter, mijn lichaam wil in winterslaap maar dta kan natuurlijk niet Ben paar weken terug ook een weekendje weggeweest waarna ik veel moeite had weer in een ritme terug te komen (wat tot nu toe ook niet gelukt is) Het weekendje is eigenlijk wel de trigger geweest en sowieso de maand december voelt nooit goed en wil dat het zo snel mogelijk weer januari is.
Ik blijf helaas dus ook steeds terugvallen en ook de drang om te snijden is weer terug Mijn lage zelfbeeld blijft mij ook parten spelen, ik denk dat dat eigenlijk wel het grootste struikelblok is en ben er al jaren mee bezig zonder blijvende verbetering
maargoed, we blijven worstelen tot het voorbij is weer
ps. ik ben trouwens een borderliner met chronische depressie en wellicht bi-polar maar dat laatste is niet getest.
Heb ook weer wat last van dissociatie wat ik dan opzich niet erg vindt maar het is er wel weer, eten lukte met moeite en zat eigenlijk alleen maar te staren naar de tv De reden dat het weer zo heftig is? Een combinatie van dingen i guess, ik doe het nooit zo geweldig in de winter, mijn lichaam wil in winterslaap maar dta kan natuurlijk niet
Ben paar weken terug ook een weekendje weggeweest waarna ik veel moeite had weer in een ritme terug te komen (wat tot nu toe ook niet gelukt is) Het weekendje is eigenlijk wel de trigger geweest en sowieso de maand december voelt nooit goed en wil dat het zo snel mogelijk weer januari is. Ik blijf helaas dus ook steeds terugvallen en ook de drang om te snijden is weer terug
Mijn lage zelfbeeld blijft mij ook parten spelen, ik denk dat dat eigenlijk wel het grootste struikelblok is en ben er al jaren mee bezig zonder blijvende verbetering maargoed, we blijven worstelen tot het voorbij is weer
ps. ik ben trouwens een borderliner met chronische depressie en wellicht bi-polar maar dat laatste is niet getest.
Uit een goeie worst hoort sap te komen! :7
Best place for a woman? Face down, ass up
In perfect love and perfect trust. An'ye harm none do what ye will
I Lipsmackers ftw baby! Yeahhh!
Best place for a woman? Face down, ass up
In perfect love and perfect trust. An'ye harm none do what ye will
I Lipsmackers ftw baby! Yeahhh!
De winter is trouwens ook niet mijn beste tijd. Laag zelfbeeld dreigt dan ook op te spelen. Lichttherapie en een lichtwekker helpen de boel te verzachten.
Ik schijn trouwens een cyclothyme stoornis te hebben. Die ben ik hier nog niet tegengekomen.
Ik schijn trouwens een cyclothyme stoornis te hebben. Die ben ik hier nog niet tegengekomen.
Ik heb geen Philips, maar al enkele jaren een andere lichtwekker. Het principe is bij alle lichtwekkers hetzelfde. Ik ben er erg tevreden mee.
Als je merkt dat je in de zomermaanden (als het 's ochtends al wat licht in je slaapkamer is) makkelijker/beter je bed uitkomt dan nu, dan is zo'n lichtwekker zeker het overwegen waard.
Als je merkt dat je in de zomermaanden (als het 's ochtends al wat licht in je slaapkamer is) makkelijker/beter je bed uitkomt dan nu, dan is zo'n lichtwekker zeker het overwegen waard.
Ik trap even een enorm oud topic omhoog. Sorry als dat niet helemaal de bedoeling is, maar ik heb er nog een beetje moeite mee om er helemaal een nieuw topic over te openen.
Afgelopen week heb ik van mijn psycholoog (ik 'loop' bij PsyQ) te horen gekregen dat ik een ernstige, recerdiverende, depressie heb. Reeds vanaf mijn tienertijd heb ik een extreem laag zelfbeeld en maakte ik zeer sombere periodes, die mij tegen gehouden hebben in mijn ontwikkeling. Ik verkeerde altijd in de veronderstelling dat ik zelf uit die 'dalen' kon kruipen. Nu op mijn 24ste ben ik erachter dat ik eigenlijk veel eerlijker tegen mijzelf had moeten zijn. Sinds drie maanden zit ik namelijk thuis. Het hoeft voor mij allemaal niet meer zo. Ik slaap amper, zoals jullie waarschijnlijk wel kunnen zien aan het tijdstip van deze post. En er gaan soms dagen voorbij dat ik amper wat eet, omdat ik geen honger heb. Soms lukt het om een normaal ritme aan te houden, maar na verloop van tijd 'stort ik weer in'.
Het gevoel dat bij vooral overheerst is schuldgevoel. Ik heb dingen in mijn leven totaal verkeerd aangepakt, terwijl ik alle kansen had. Natuurlijk heb ik nare dingen meegemaakt, maar niet extreem. Mijn ouders zijn geweldig, maar voor mijn gevoel heb ik te weinig gebruik gemaakt van de goede basis die ik heb gekregen. Ik ben al enorm lang ontevreden met mijzelf en heb daardoor te weinig uit dingen gehaald. En het erge is.... tijd is niet terug te draaien.
Ik vraag me vooral of er hier meer mensen zijn die zoveel moeite hebben om het verleden een plaatsje te geven. Hoe gaan jullie daarmee om? Ook ben ik erg benieuwd of er hier mensen zijn die ervaring hebben met PsyQ
Afgelopen week heb ik van mijn psycholoog (ik 'loop' bij PsyQ) te horen gekregen dat ik een ernstige, recerdiverende, depressie heb. Reeds vanaf mijn tienertijd heb ik een extreem laag zelfbeeld en maakte ik zeer sombere periodes, die mij tegen gehouden hebben in mijn ontwikkeling. Ik verkeerde altijd in de veronderstelling dat ik zelf uit die 'dalen' kon kruipen. Nu op mijn 24ste ben ik erachter dat ik eigenlijk veel eerlijker tegen mijzelf had moeten zijn. Sinds drie maanden zit ik namelijk thuis. Het hoeft voor mij allemaal niet meer zo. Ik slaap amper, zoals jullie waarschijnlijk wel kunnen zien aan het tijdstip van deze post
. En er gaan soms dagen voorbij dat ik amper wat eet, omdat ik geen honger heb. Soms lukt het om een normaal ritme aan te houden, maar na verloop van tijd 'stort ik weer in'.Het gevoel dat bij vooral overheerst is schuldgevoel. Ik heb dingen in mijn leven totaal verkeerd aangepakt, terwijl ik alle kansen had. Natuurlijk heb ik nare dingen meegemaakt, maar niet extreem. Mijn ouders zijn geweldig, maar voor mijn gevoel heb ik te weinig gebruik gemaakt van de goede basis die ik heb gekregen. Ik ben al enorm lang ontevreden met mijzelf en heb daardoor te weinig uit dingen gehaald. En het erge is.... tijd is niet terug te draaien.
Ik vraag me vooral of er hier meer mensen zijn die zoveel moeite hebben om het verleden een plaatsje te geven. Hoe gaan jullie daarmee om? Ook ben ik erg benieuwd of er hier mensen zijn die ervaring hebben met PsyQ
Van je verleden leer je dingen, steeds met je meedragen heeft weinig zin. .quote:Op maandag 8 september 2008 03:40 schreef Nene het volgende:
Ik vraag me vooral of er hier meer mensen zijn die zoveel moeite hebben om het verleden een plaatsje te geven. Hoe gaan jullie daarmee om?
*****Kraak........
Weet je, zo dacht ik er ook altijd over. En het lukt mij ook heel lang prima om elke dag weer als een nieuwe kans te zien. Maar de laatste maanden krijg ik die omschakeling gewoon niet meer gemaakt, op een of andere manier...quote:Op maandag 8 september 2008 03:49 schreef kraakvandaal het volgende:
[..]
Van je verleden leer je dingen, steeds met je meedragen heeft weinig zin. .
Dan ben je het vertrouwen in jezelf / het leven of whatever kwijtgeraakt. De enige manier om dat te overwinnen is door de confrontratie op te zoeken met je innerlijk / onderbewuste / de zaken die je nooit hebt kunnen/willen accepteren in je leven.. Dat kan op vele manieren, maar welke manier bij jou aanslaat, zul je zelf moeten ontdekken.quote:Op maandag 8 september 2008 10:31 schreef Nene het volgende:
[..]
Weet je, zo dacht ik er ook altijd over. En het lukt mij ook heel lang prima om elke dag weer als een nieuwe kans te zien. Maar de laatste maanden krijg ik die omschakeling gewoon niet meer gemaakt, op een of andere manier...
Same, ik heb in mijn afgelopen jaren genoeg goede momenten niet aangepakt. Ben zeer goed ondersteunt door van alles en iedereen, maar sloeg alles in de wind en alles wat ik probeerde mislukte 'net' Zo heb ik 2 jaar van mn middelbare school daardoor lopen te verknalt! Bij mij is het zelfs zo erg dat ik eigenlijk niet meer wil terugkijken op die afgelopen jaren, vandaar dat ik over 2 week ook in het buitenland zit, voor een full time 3 jarige studiequote:Op maandag 8 september 2008 03:40 schreef Nene het volgende:
Ik trap even een enorm oud topic omhoog. Sorry als dat niet helemaal de bedoeling is, maar ik heb er nog een beetje moeite mee om er helemaal een nieuw topic over te openen.
Afgelopen week heb ik van mijn psycholoog (ik 'loop' bij PsyQ) te horen gekregen dat ik een ernstige, recerdiverende, depressie heb. Reeds vanaf mijn tienertijd heb ik een extreem laag zelfbeeld en maakte ik zeer sombere periodes, die mij tegen gehouden hebben in mijn ontwikkeling. Ik verkeerde altijd in de veronderstelling dat ik zelf uit die 'dalen' kon kruipen. Nu op mijn 24ste ben ik erachter dat ik eigenlijk veel eerlijker tegen mijzelf had moeten zijn. Sinds drie maanden zit ik namelijk thuis. Het hoeft voor mij allemaal niet meer zo. Ik slaap amper, zoals jullie waarschijnlijk wel kunnen zien aan het tijdstip van deze post
Het gevoel dat bij vooral overheerst is schuldgevoel. Ik heb dingen in mijn leven totaal verkeerd aangepakt, terwijl ik alle kansen had. Natuurlijk heb ik nare dingen meegemaakt, maar niet extreem. Mijn ouders zijn geweldig, maar voor mijn gevoel heb ik te weinig gebruik gemaakt van de goede basis die ik heb gekregen. Ik ben al enorm lang ontevreden met mijzelf en heb daardoor te weinig uit dingen gehaald. En het erge is.... tijd is niet terug te draaien.
Ik vraag me vooral of er hier meer mensen zijn die zoveel moeite hebben om het verleden een plaatsje te geven. Hoe gaan jullie daarmee om? Ook ben ik erg benieuwd of er hier mensen zijn die ervaring hebben met PsyQ
Als ik iets geleerd heb van mijn verleden is het wel dat als je overal nee op zegt, niks doet, geen fuck uitvreet .. je echt heulemaal nergens komt
Daar gaan we nu maar eens verandering in brengen 
[ Bericht 0% gewijzigd door sitting_elfling op 09-09-2008 10:40:06 ]
People once tried to make Chuck Norris toilet paper. He said no because Chuck Norris takes crap from NOBODY!!!!
Megan Fox makes my balls look like vannilla ice cream.
Megan Fox makes my balls look like vannilla ice cream.
Wat onwijs knap dat je de knop voor jezelf zo om hebt weten te zetten! Naar wel buitenland ga je precies?
'Het probeem' in mijn geval, en dit klinkt onwijs vreemd, is eigenlijk dat ik alles net wel heb gehaald. Ik ben weliswaar netjes in vier jaar afgestudeerd aan de uni, maar heb een vrij makkelijke studie gedaan en voornamelijk zesjes en zeventjes gehaald. Op zich is dat geen drama, ware het niet dat ik veel meer uit mijn studententijd had moeten halen. Ik had veel eerder op kamers moeten gaan en veel meer moeten 'genieten', naast mijn studie. Dan had ik misschien wel wat langer over mijn studie gegaan, maar dan had ik weer andere belangrijke dingen geleerd. Uiteindelijk heb ik in mijn laatste jaar de schade wel enigzins ingehaald, maar er had veel meer ingezeten.
Ik ben nooit eens echt op mijn bek gegaan. Eigenlijk had ik dat wel eens moeten meemaken om met mijn neus op de feiten gedrukt te worden. Dan was ik misschien echt gaan leven. Er zit bij mij namelijk altijd een groot verschil tussen wat ik wil en wat er uiteindelijk uit komt. Niet alleen loopbaantechnisch maar ook prive.
Zo heb ik bijvoorbeeld aardig wat vrienden, maar ik ben zelf van mening dat ik die mensen veel te weinig gegeven heb. Op belangrijke momenten heb ik het eigenlijk af laten weten. Hoe dat komt? Ik heb geen idee. Ik ben gewoon niet attent genoeg als het gaat om kaartjes sturen, trakteren etc. En feestjes? Die heb ik al jaaaaaren niet gegeven. Vanaf mijn twaalfde gaf ik geen verjaardagsfeesten meer, ik heb geen examenfeest gegeven en ook geen afstudeer feestje.
Telkens als iets te dicht bij komt, dan stoot ik het af. Nog wat voorbeelden:
Ik kom oorspronkelijk uit de Randstad, maar ben op mijn tiende naar het zuiden des Lands verhuisd, waar ik me nooit echt 100 % thuis heb gevoeld. Ik zei altijd tegen mezelf: ik wil zo snel mogelijk weer terug naar de Randstad, maar toen ik de kans had, ben ik niet gegaan.
Op de middelbare school was ik enorm verliefd op een jongen, maar ik durfde geen stappen te ondernemen. Toen het me eindelijk was gelukt om een date met hem af te spreken, ben ik niet op komen dagen. Ik dacht dat hij me toch stom zou vinden En ik ben daarna ook nooit meer relaties aangegaan...
Al met al is het allemaal een beetje 'waisted'. Mensen van mijn leeftijd beginnen met hun eerste baan, of ze gaan juist trouwen en krijgen kinderen. En ik... ik loop achter de feiten aan...
[ Bericht 0% gewijzigd door Nene op 09-09-2008 02:24:55 ]
'Het probeem' in mijn geval, en dit klinkt onwijs vreemd, is eigenlijk dat ik alles net wel heb gehaald. Ik ben weliswaar netjes in vier jaar afgestudeerd aan de uni, maar heb een vrij makkelijke studie gedaan en voornamelijk zesjes en zeventjes gehaald. Op zich is dat geen drama, ware het niet dat ik veel meer uit mijn studententijd had moeten halen. Ik had veel eerder op kamers moeten gaan en veel meer moeten 'genieten', naast mijn studie. Dan had ik misschien wel wat langer over mijn studie gegaan, maar dan had ik weer andere belangrijke dingen geleerd. Uiteindelijk heb ik in mijn laatste jaar de schade wel enigzins ingehaald, maar er had veel meer ingezeten.
Ik ben nooit eens echt op mijn bek gegaan. Eigenlijk had ik dat wel eens moeten meemaken om met mijn neus op de feiten gedrukt te worden. Dan was ik misschien echt gaan leven. Er zit bij mij namelijk altijd een groot verschil tussen wat ik wil en wat er uiteindelijk uit komt. Niet alleen loopbaantechnisch maar ook prive.
Zo heb ik bijvoorbeeld aardig wat vrienden, maar ik ben zelf van mening dat ik die mensen veel te weinig gegeven heb. Op belangrijke momenten heb ik het eigenlijk af laten weten. Hoe dat komt? Ik heb geen idee. Ik ben gewoon niet attent genoeg als het gaat om kaartjes sturen, trakteren etc. En feestjes? Die heb ik al jaaaaaren niet gegeven. Vanaf mijn twaalfde gaf ik geen verjaardagsfeesten meer, ik heb geen examenfeest gegeven en ook geen afstudeer feestje.
Telkens als iets te dicht bij komt, dan stoot ik het af. Nog wat voorbeelden:
Ik kom oorspronkelijk uit de Randstad, maar ben op mijn tiende naar het zuiden des Lands verhuisd, waar ik me nooit echt 100 % thuis heb gevoeld. Ik zei altijd tegen mezelf: ik wil zo snel mogelijk weer terug naar de Randstad, maar toen ik de kans had, ben ik niet gegaan.
Op de middelbare school was ik enorm verliefd op een jongen, maar ik durfde geen stappen te ondernemen. Toen het me eindelijk was gelukt om een date met hem af te spreken, ben ik niet op komen dagen. Ik dacht dat hij me toch stom zou vinden
En ik ben daarna ook nooit meer relaties aangegaan...Al met al is het allemaal een beetje 'waisted'. Mensen van mijn leeftijd beginnen met hun eerste baan, of ze gaan juist trouwen en krijgen kinderen. En ik... ik loop achter de feiten aan...
[ Bericht 0% gewijzigd door Nene op 09-09-2008 02:24:55 ]
Ik ga naar London,quote:Op dinsdag 9 september 2008 01:51 schreef Nene het volgende:
Wat onwijs knap dat je de knop voor jezelf zo om hebt weten te zetten! Naar wel buitenland ga je precies?
'Het probeem' in mijn geval, en dit klinkt onwijs vreemd, is eigenlijk dat ik alles net wel heb gehaald. Ik ben weliswaar netjes in vier jaar afgestudeerd aan de uni, maar heb een vrij makkelijke studie gedaan en voornamelijk zesjes en zeventjes gehaald. Op zich is dat geen drama, ware het niet dat ik veel meer uit mijn studententijd had moeten halen. Ik had veel eerder op kamers moeten gaan en veel meer moeten 'genieten', naast mijn studie. Dan had ik misschien wel wat langer over mijn studie gegaan, maar dan had ik weer andere belangrijke dingen geleerd. Uiteindelijk heb ik in mijn laatste jaar de schade wel enigzins ingehaald, maar er had veel meer ingezeten.
Ik ben nooit eens echt op mijn bek gegaan. Eigenlijk had ik dat wel eens moeten meemaken om met mijn neus op de feiten gedrukt te worden. Dan was ik misschien echt gaan leven. Er zit bij mij namelijk altijd een groot verschil tussen wat ik wil en wat er uiteindelijk uit komt. Niet alleen loopbaantechnisch maar ook prive.
Zo heb ik bijvoorbeeld aardig wat vrienden, maar ik ben zelf van mening dat ik die mensen veel te weinig gegeven heb. Op belangrijke momenten heb ik het eigenlijk af laten weten. Hoe dat komt? Ik heb geen idee. Ik ben gewoon niet attent genoeg als het gaat om kaartjes sturen, trakteren etc. En feestjes? Die heb ik al jaaaaaren niet gegeven. Vanaf mijn twaalfde gaf ik geen verjaardagsfeesten meer, ik heb geen examenfeest gegeven en ook geen afstudeer feestje.
Telkens als iets te dicht bij komt, dan stoot ik het af. Nog wat voorbeelden:
Ik kom oorspronkelijk uit de Randstad, maar ben op mijn tiende naar het zuiden des Lands verhuisd, waar ik me nooit echt 100 % thuis heb gevoeld. Ik zei altijd tegen mezelf: ik wil zo snel mogelijk weer terug naar de Randstad, maar toen ik de kans had, ben ik niet gegaan.
Op de middelbare school was ik enorm verliefd op een jongen, maar ik durfde geen stappen te ondernemen. Toen het me eindelijk was gelukt om een date met hem af te spreken, ben ik niet op komen dagen. Ik dacht dat hij me toch stom zou vinden
Al met al is het allemaal een beetje 'waisted'. Mensen van mijn leeftijd beginnen met hun eerste baan, of ze gaan juist trouwen en krijgen kinderen. En ik... ik loop achter de feiten aan...
Het is ook niet zo dat ik onwijs vaak op m'n bek ben gegaan. Door ongelukkige samenloop van omstandigheden duurde het vwo 2 jaar langer om er het laatste jaar met de hoogste cijfers van door te gaan en zelfs nog speciaal worden genoemd op de Diploma uitreiking
Wat ik bij mezelf vaak zie is dat ik van alles wil, en op een gegeven moment kan ik het doen, dan doe ik het niet .. maar soms ok wel en dan loopt het faliekant mis. Sowieso ben ik niet al te best in dingen afmaken, ik begin ergens aan en dan voordat ik het af heb, begin ik alweer aan iets anders
Qua feestjes ben ik overigens exact hetzelfde
Inderdaad niet attent genoeg om kaartjes en die hele mikmak te versturen. Ik merk aan mezelf en ook me vrienden, dat de beste leergang voor mij gewoon is om me kop zo hard te stoten dat je wel moet. Gewoon die duik in het diepe nemen en zien waar je eindigt. Je wordt er niet minder van, en we zijn nog jong, fuck it.. moet je er ook een beetje van genieten 
Zoveel ouder ben je overigens niet
, ik moet er niet aan denken om al aan mijn 1e baan te gaan beginnen .. of kinderen.. heck no, een relatie ok.. maar kinderen, nee nog niet!Heb je overigens geen drang om iets van de wereld te zien?
People once tried to make Chuck Norris toilet paper. He said no because Chuck Norris takes crap from NOBODY!!!!
Megan Fox makes my balls look like vannilla ice cream.
Megan Fox makes my balls look like vannilla ice cream.
London...toe maar!quote:Op dinsdag 9 september 2008 10:49 schreef sitting_elfling het volgende:
[..]
Ik ga naar London,
Het is ook niet zo dat ik onwijs vaak op m'n bek ben gegaan. Door ongelukkige samenloop van omstandigheden duurde het vwo 2 jaar langer om er het laatste jaar met de hoogste cijfers van door te gaan en zelfs nog speciaal worden genoemd op de Diploma uitreiking
Wat ik bij mezelf vaak zie is dat ik van alles wil, en op een gegeven moment kan ik het doen, dan doe ik het niet .. maar soms ok wel en dan loopt het faliekant mis. Sowieso ben ik niet al te best in dingen afmaken, ik begin ergens aan en dan voordat ik het af heb, begin ik alweer aan iets anders
Qua feestjes ben ik overigens exact hetzelfde
Zoveel ouder ben je overigens niet
Heb je overigens geen drang om iets van de wereld te zien?
Misschien is het juist wel goed dat je dingen niet afmaakt als je jezelf er niet meer goed bij voelt. Ik heb veel dingen krampachtig afgemaakt en kan niet zeggen dat ik daar nu zoveel gelukkig van ben geworden
. Grappig dat je van die feestjes herkent. Ik voel mezelf er zo stom over. Het is niet zo dat ik niets om andere mensen geef, maar op een of andere manier ontbreekt het mij aan inzicht op die manier...
Ik heb trouwens zeker wel de drang om iets van de wereld te zien, maar dan wil ik me eerst beter voelen. Mijn ervaring met nieuwe dingen is dat ze eerst heel goed gaan, maar dat het 'ik heb zoveel dingen laten liggenquote:Op dinsdag 9 september 2008 10:49 schreef sitting_elfling het volgende:
[..]
Ik ga naar London,
Het is ook niet zo dat ik onwijs vaak op m'n bek ben gegaan. Door ongelukkige samenloop van omstandigheden duurde het vwo 2 jaar langer om er het laatste jaar met de hoogste cijfers van door te gaan en zelfs nog speciaal worden genoemd op de Diploma uitreiking
Wat ik bij mezelf vaak zie is dat ik van alles wil, en op een gegeven moment kan ik het doen, dan doe ik het niet .. maar soms ok wel en dan loopt het faliekant mis. Sowieso ben ik niet al te best in dingen afmaken, ik begin ergens aan en dan voordat ik het af heb, begin ik alweer aan iets anders
Qua feestjes ben ik overigens exact hetzelfde
Zoveel ouder ben je overigens niet
Heb je overigens geen drang om iets van de wereld te zien?
' gevoel naar verloop van tijd weer de kop op steekt. Dat wil ik voorkomen. Graag zou ik een tijdje willen rondreizen in Amerika, maar daar wil ik dan wel volop van kunnen genieten.
Geeft niet van de 'dubbel' ..quote:Op woensdag 10 september 2008 00:08 schreef Nene het volgende:
[..]
Ik heb trouwens zeker wel de drang om iets van de wereld te zien, maar dan wil ik me eerst beter voelen. Mijn ervaring met nieuwe dingen is dat ze eerst heel goed gaan, maar dat het 'ik heb zoveel dingen laten liggen
Ik mag dan wel in london verblijven, 29e september is mn 1e lesdag, 15 december ben ik al weer in nederland! En het universiteits jaar eindigt al weer in eind mei!
Ik ben trouwens zelf ook nog van plan om in amerika rond te trekken. Lekker impulsief schijt aan alles hebben, de trein pakken en we zien wel waar we uitkomen! Je leeft maar 1 keer, bent nog jong dus moet je alle mogelijkheden pakken
People once tried to make Chuck Norris toilet paper. He said no because Chuck Norris takes crap from NOBODY!!!!
Megan Fox makes my balls look like vannilla ice cream.
Megan Fox makes my balls look like vannilla ice cream.
Na lang wikken en wegen wil ik ook maar eens mijn verhaal kwijt. Verwacht eigenlijk niet veel hulp, want ik heb zo'n beetje alles er al wel over gelezen op internet en ik probeer het allemaal zo positief mogelijk op te pakken maar dat valt nog niet altijd mee.
Ik zit eigenlijk al heel lang met periodes heel slecht in mijn vel. Wat precies de oorzaak bij mij is durf ik niet te zeggen. Denk dat het een combinatie van factoren is (zoals het volgens de theorie vaak schijnt te zijn). Allereerst zijn er mijn ouders die weinig vertrouwen in mij hebben. Als enige in mijn familie kan ik wel heel makkelijk leren, maar mijn ouders hebben me eerder ontmoedigd om te gaan leren dan me aan te moedigen er alles uit te halen wat er in zit. Zo kon ik naar het vwo, maar dachten mijn ouders dat ik het maar niet moest doen omdat ik het vast niet zou halen. Zo gaat het eigenlijk met alle dingen die ik doe en ik heb er in de loop van de jaren een slecht zelfbeeld door gekregen. Heb mn havo netjes in 5 jaar gehaald en ben naar het hbo gegaan en daar een economische studie gaan doen. Dat het niks voor mij was wist ik eigenlijk diep van binnen al wel, maar om een of andere reden wil ik het mezelf altijd zo moeilijk mogelijk maken. Zit nu in het 6e jaar hiervan en ben in de afrondingsfase van mijn afstuderen en ben blij als ik het achter de rug heb, maar weet nog niet wat ik wel wil gaan doen. Wel weet ik dat ik een tijd op kamers gezeten moet hebben voor mijn gevoel. Hier ben ik misschien echter wat laat mee aangezien ik toch ook al weer 23 ben inmiddels. Daarnaast denk ik dat reizen misschien wel goed voor me zou kunnen zijn. Beide dingen doe ik echter steeds maar niet, ik stel het uit en ben bang om iets te ondernemen, weet niet wat het precies is.
Met mijn ouders praat ik ondertussen nauwelijks meer. Ik leef bij hun in huis en negeer ze zoveel mogelijk wat zij mij weer verwijten. Zo krijg ik regelmatig te horen dat geen van m'n broers en zussen zo lastig was als ik. Allemaal erg opbeurend weer. Nu weet ik natuurlijk wel dat ik het zelf in de hand heb, maar hoe vaak ik het me ook voorneem, binnen de kortste periode word ik weer helemaal gek van ze en negeer ik ze maar weer.
Mijn vrienden zijn ook niet echt vrienden eigenlijk. Ze vinden het leuk om me er bij te hebben en gebruiken mij voornamelijk om zichzelf beter te voelen of wanneer ze zelf eens problemen hebben dan ben ik er wel om naar hun geklaag te luisteren. Met mijn problemen hoef ik echter vast niet bij hun aan te komen, want dan ben ik maar een zeikerd. Overigens zijn er wel wat vrienden die wel naar me willen luisteren maar die zijn niet dusdanig slim ingesteld dat ik er echt steun aan heb.
Wat betreft vrouwen deed ik het eigenlijk nog niet eens zo heel slecht. Het heeft heel lang geduurd voor ik doorhad dat ik niet zo slecht in de markt lag als ik altijd dacht, maar een echte womanizer ben en zal ik nooit worden. Ik ben ook meer het type waar meisjes wel graag mee praten en dat frustreert me enorm. Want hoewel ik het een positieve eigenschap vind dat een jongen naar meisjes luistert schijnen er maar weinig meisjes te zijn die daar echt op vallen. De meisjes die ik versiert heb, heb ik dan ook altijd versiert door eigenlijk een rolletje op te voeren: een beetje afstandelijk doen en haar het gevoel geven dat je boven haar staat. Omdat dit een rolletje is kan ik het nooit lang volhouden en daarom schiet ik er ook niks mee op. De laatste tijd echter gaat het ook qua vrouwen niet zo goed meer, de oorzaak hiervan is dat ik binnen afzienbare tijd kaal zal zijn en dat is iets waar ik nog de meeste moeite mee heb, want ik weet zeker dat ik niet "knap kaal" zal zijn en het is een nieuwe inbreuk op mezelf vertrouwen. Ik weet ook dat het een meisje niet alleen om het uiterlijk van de jongen moet gaan etc. etc. maar dit zijn allemaal niet echt dingen die me opbeuren.
Nu kon ik er lange tijd van mijn leven over praten met een meisje dat ik eens leerder kennen via een bijbaantje. We praatten eigenlijk alleen via msn en ik vond het ook makkelijker omdat het minder direct is. Erg prettig want ze liet me ook weten dat ik altijd alles tegen haar kon vertellen. Ze beweerde het zelfs fijn te vinden als ik tegen haar zeurde en hoewel ik dat niet echt begreep (want wie zit nou te wachten op een jongen die altijd alleen maar klaagt dat dingen niet gaan zoals ie wil, maar die ook niet echt wat onderneemt om er iets aan te veranderen) maakte ik wel veel gebruik van haar. Nu heeft ze echter sinds een tijdje een vriendje en daardoor ook wat minder tijd voor mij. Heel begrijpelijk, maar voor mij worden de eenzame momenten dus alleen maar erger. Vandaar hier even mijn klaagzang, misschien dat iemand er op wil reageren, ofzo.
Ik zit eigenlijk al heel lang met periodes heel slecht in mijn vel. Wat precies de oorzaak bij mij is durf ik niet te zeggen. Denk dat het een combinatie van factoren is (zoals het volgens de theorie vaak schijnt te zijn). Allereerst zijn er mijn ouders die weinig vertrouwen in mij hebben. Als enige in mijn familie kan ik wel heel makkelijk leren, maar mijn ouders hebben me eerder ontmoedigd om te gaan leren dan me aan te moedigen er alles uit te halen wat er in zit. Zo kon ik naar het vwo, maar dachten mijn ouders dat ik het maar niet moest doen omdat ik het vast niet zou halen. Zo gaat het eigenlijk met alle dingen die ik doe en ik heb er in de loop van de jaren een slecht zelfbeeld door gekregen. Heb mn havo netjes in 5 jaar gehaald en ben naar het hbo gegaan en daar een economische studie gaan doen. Dat het niks voor mij was wist ik eigenlijk diep van binnen al wel, maar om een of andere reden wil ik het mezelf altijd zo moeilijk mogelijk maken. Zit nu in het 6e jaar hiervan en ben in de afrondingsfase van mijn afstuderen en ben blij als ik het achter de rug heb, maar weet nog niet wat ik wel wil gaan doen. Wel weet ik dat ik een tijd op kamers gezeten moet hebben voor mijn gevoel. Hier ben ik misschien echter wat laat mee aangezien ik toch ook al weer 23 ben inmiddels. Daarnaast denk ik dat reizen misschien wel goed voor me zou kunnen zijn. Beide dingen doe ik echter steeds maar niet, ik stel het uit en ben bang om iets te ondernemen, weet niet wat het precies is.
Met mijn ouders praat ik ondertussen nauwelijks meer. Ik leef bij hun in huis en negeer ze zoveel mogelijk wat zij mij weer verwijten. Zo krijg ik regelmatig te horen dat geen van m'n broers en zussen zo lastig was als ik. Allemaal erg opbeurend weer. Nu weet ik natuurlijk wel dat ik het zelf in de hand heb, maar hoe vaak ik het me ook voorneem, binnen de kortste periode word ik weer helemaal gek van ze en negeer ik ze maar weer.
Mijn vrienden zijn ook niet echt vrienden eigenlijk. Ze vinden het leuk om me er bij te hebben en gebruiken mij voornamelijk om zichzelf beter te voelen of wanneer ze zelf eens problemen hebben dan ben ik er wel om naar hun geklaag te luisteren. Met mijn problemen hoef ik echter vast niet bij hun aan te komen, want dan ben ik maar een zeikerd. Overigens zijn er wel wat vrienden die wel naar me willen luisteren maar die zijn niet dusdanig slim ingesteld dat ik er echt steun aan heb.
Wat betreft vrouwen deed ik het eigenlijk nog niet eens zo heel slecht. Het heeft heel lang geduurd voor ik doorhad dat ik niet zo slecht in de markt lag als ik altijd dacht, maar een echte womanizer ben en zal ik nooit worden. Ik ben ook meer het type waar meisjes wel graag mee praten en dat frustreert me enorm. Want hoewel ik het een positieve eigenschap vind dat een jongen naar meisjes luistert schijnen er maar weinig meisjes te zijn die daar echt op vallen. De meisjes die ik versiert heb, heb ik dan ook altijd versiert door eigenlijk een rolletje op te voeren: een beetje afstandelijk doen en haar het gevoel geven dat je boven haar staat. Omdat dit een rolletje is kan ik het nooit lang volhouden en daarom schiet ik er ook niks mee op. De laatste tijd echter gaat het ook qua vrouwen niet zo goed meer, de oorzaak hiervan is dat ik binnen afzienbare tijd kaal zal zijn en dat is iets waar ik nog de meeste moeite mee heb, want ik weet zeker dat ik niet "knap kaal" zal zijn en het is een nieuwe inbreuk op mezelf vertrouwen. Ik weet ook dat het een meisje niet alleen om het uiterlijk van de jongen moet gaan etc. etc. maar dit zijn allemaal niet echt dingen die me opbeuren.
Nu kon ik er lange tijd van mijn leven over praten met een meisje dat ik eens leerder kennen via een bijbaantje. We praatten eigenlijk alleen via msn en ik vond het ook makkelijker omdat het minder direct is. Erg prettig want ze liet me ook weten dat ik altijd alles tegen haar kon vertellen. Ze beweerde het zelfs fijn te vinden als ik tegen haar zeurde en hoewel ik dat niet echt begreep (want wie zit nou te wachten op een jongen die altijd alleen maar klaagt dat dingen niet gaan zoals ie wil, maar die ook niet echt wat onderneemt om er iets aan te veranderen) maakte ik wel veel gebruik van haar. Nu heeft ze echter sinds een tijdje een vriendje en daardoor ook wat minder tijd voor mij. Heel begrijpelijk, maar voor mij worden de eenzame momenten dus alleen maar erger. Vandaar hier even mijn klaagzang, misschien dat iemand er op wil reageren, ofzo.
Ik heb het even doorgelezen, dude .. je praat jezelf nog al in een slachtofferrol, dit is slecht, dat is slecht, hier ben ik niet goed in, ik wist eigenlijk dat ik het niet wou etc.quote:Op woensdag 10 september 2008 22:13 schreef Papadoupoulos het volgende:
Na lang wikken en wegen wil ik ook maar eens mijn verhaal kwijt. Verwacht eigenlijk niet veel hulp, want ik heb zo'n beetje alles er al wel over gelezen op internet en ik probeer het allemaal zo positief mogelijk op te pakken maar dat valt nog niet altijd mee.
Ik zit eigenlijk al heel lang met periodes heel slecht in mijn vel. Wat precies de oorzaak bij mij is durf ik niet te zeggen. Denk dat het een combinatie van factoren is (zoals het volgens de theorie vaak schijnt te zijn). Allereerst zijn er mijn ouders die weinig vertrouwen in mij hebben. Als enige in mijn familie kan ik wel heel makkelijk leren, maar mijn ouders hebben me eerder ontmoedigd om te gaan leren dan me aan te moedigen er alles uit te halen wat er in zit. Zo kon ik naar het vwo, maar dachten mijn ouders dat ik het maar niet moest doen omdat ik het vast niet zou halen. Zo gaat het eigenlijk met alle dingen die ik doe en ik heb er in de loop van de jaren een slecht zelfbeeld door gekregen. Heb mn havo netjes in 5 jaar gehaald en ben naar het hbo gegaan en daar een economische studie gaan doen. Dat het niks voor mij was wist ik eigenlijk diep van binnen al wel, maar om een of andere reden wil ik het mezelf altijd zo moeilijk mogelijk maken. Zit nu in het 6e jaar hiervan en ben in de afrondingsfase van mijn afstuderen en ben blij als ik het achter de rug heb, maar weet nog niet wat ik wel wil gaan doen. Wel weet ik dat ik een tijd op kamers gezeten moet hebben voor mijn gevoel. Hier ben ik misschien echter wat laat mee aangezien ik toch ook al weer 23 ben inmiddels. Daarnaast denk ik dat reizen misschien wel goed voor me zou kunnen zijn. Beide dingen doe ik echter steeds maar niet, ik stel het uit en ben bang om iets te ondernemen, weet niet wat het precies is.
Met mijn ouders praat ik ondertussen nauwelijks meer. Ik leef bij hun in huis en negeer ze zoveel mogelijk wat zij mij weer verwijten. Zo krijg ik regelmatig te horen dat geen van m'n broers en zussen zo lastig was als ik. Allemaal erg opbeurend weer. Nu weet ik natuurlijk wel dat ik het zelf in de hand heb, maar hoe vaak ik het me ook voorneem, binnen de kortste periode word ik weer helemaal gek van ze en negeer ik ze maar weer.
Mijn vrienden zijn ook niet echt vrienden eigenlijk. Ze vinden het leuk om me er bij te hebben en gebruiken mij voornamelijk om zichzelf beter te voelen of wanneer ze zelf eens problemen hebben dan ben ik er wel om naar hun geklaag te luisteren. Met mijn problemen hoef ik echter vast niet bij hun aan te komen, want dan ben ik maar een zeikerd. Overigens zijn er wel wat vrienden die wel naar me willen luisteren maar die zijn niet dusdanig slim ingesteld dat ik er echt steun aan heb.
Wat betreft vrouwen deed ik het eigenlijk nog niet eens zo heel slecht. Het heeft heel lang geduurd voor ik doorhad dat ik niet zo slecht in de markt lag als ik altijd dacht, maar een echte womanizer ben en zal ik nooit worden. Ik ben ook meer het type waar meisjes wel graag mee praten en dat frustreert me enorm. Want hoewel ik het een positieve eigenschap vind dat een jongen naar meisjes luistert schijnen er maar weinig meisjes te zijn die daar echt op vallen. De meisjes die ik versiert heb, heb ik dan ook altijd versiert door eigenlijk een rolletje op te voeren: een beetje afstandelijk doen en haar het gevoel geven dat je boven haar staat. Omdat dit een rolletje is kan ik het nooit lang volhouden en daarom schiet ik er ook niks mee op. De laatste tijd echter gaat het ook qua vrouwen niet zo goed meer, de oorzaak hiervan is dat ik binnen afzienbare tijd kaal zal zijn en dat is iets waar ik nog de meeste moeite mee heb, want ik weet zeker dat ik niet "knap kaal" zal zijn en het is een nieuwe inbreuk op mezelf vertrouwen. Ik weet ook dat het een meisje niet alleen om het uiterlijk van de jongen moet gaan etc. etc. maar dit zijn allemaal niet echt dingen die me opbeuren.
Nu kon ik er lange tijd van mijn leven over praten met een meisje dat ik eens leerder kennen via een bijbaantje. We praatten eigenlijk alleen via msn en ik vond het ook makkelijker omdat het minder direct is. Erg prettig want ze liet me ook weten dat ik altijd alles tegen haar kon vertellen. Ze beweerde het zelfs fijn te vinden als ik tegen haar zeurde en hoewel ik dat niet echt begreep (want wie zit nou te wachten op een jongen die altijd alleen maar klaagt dat dingen niet gaan zoals ie wil, maar die ook niet echt wat onderneemt om er iets aan te veranderen) maakte ik wel veel gebruik van haar. Nu heeft ze echter sinds een tijdje een vriendje en daardoor ook wat minder tijd voor mij. Heel begrijpelijk, maar voor mij worden de eenzame momenten dus alleen maar erger. Vandaar hier even mijn klaagzang, misschien dat iemand er op wil reageren, ofzo.
Grab your life by the balls my friend! Je praat jezelf de grond in, das nergens voor nodig, niemand is daar ook in geïnteresseerd! Het probleem van weinig c.q niet goed sociaal contact is dat het in een stomme kut cirkel naar beneden gaat, het wordt steeds minder en minder. En op een gegeven moment blijf je alleen maar thuis.
Wat betreft op kamers gaan ben je wel wat laat mee, ik neem aan dat je helemaal niet op kamers bent geweest ? Dude .. thuis blijven is ZO makkelijk.
En trouwens zeg je dat je al op internet dingen gelezen hebt enzo .. nouw jeuj, been there done that heb zelf ook zo een periode gehad, zolang je NUL dicipline hebt, kun je lezen als brugman op het internet naar allemaal hulpmiddelen, maar je doet het toch niet.
Doe eens gek! Doe eens wild, pak de trein vertrek naar Parijs ga daar naar de kroeg en praat daar met wildvreemden! Niet alles in het leven hoeft een verdere betekenis te hebben. Ik merkte bij mezelf dat als ik in regio's was waar niemand mij kende .. ik wel! los kon zijn.
People once tried to make Chuck Norris toilet paper. He said no because Chuck Norris takes crap from NOBODY!!!!
Megan Fox makes my balls look like vannilla ice cream.
Megan Fox makes my balls look like vannilla ice cream.
Papadoupoulos, ik herken best veel in je verhaal! Vooral je opmerking dat je hetzelf zo moeilijk mogelijk lijkt proberen te maken, is erg herkenbaar. Als je echt wilt, dan kun je daar met ingang van vandaag mee stoppen. Je bent nog student.... nou, gaan dan op kamers! Ik was zelf ook pas op mijn 22ste en na een tussenpauze van thuiswonen op mijn 23ste op kamers gegaan. Ik was eerst ook doodsbang dat dat oud is, maar dat is niet het geval, merk ik nu. Het heeft trouwens uberhaupt geen enkele zin om bij je ouders te blijven als jullie elkaar toch alleen maar in de weg zitten.
Vanuit je eigen stekje kan je weer een leven op gaan bouwen. Is er door middel van haartransplantatie niets te doen aan het kaal worden? Trouwens: wat is knap kaal worden? Mensen als Jan van Halst en Frits Wester hebben ook niet vooraan gestaan bij het uitdelen van de goede looks. En toch zijn het 'sprankelende' persoonlijkheden. Dat kun jij ook!
Ik heb overigens wel een beetje met het moeite met de termen 'zelfmedelijden' en 'zelfbeklag'. Zo zie ik het niet. Als ik naar mezelf kijk, dan is 'zelfteleurstelling' een veel betere term
Vanuit je eigen stekje kan je weer een leven op gaan bouwen. Is er door middel van haartransplantatie niets te doen aan het kaal worden? Trouwens: wat is knap kaal worden? Mensen als Jan van Halst en Frits Wester hebben ook niet vooraan gestaan bij het uitdelen van de goede looks. En toch zijn het 'sprankelende' persoonlijkheden. Dat kun jij ook!
Ik heb overigens wel een beetje met het moeite met de termen 'zelfmedelijden' en 'zelfbeklag'. Zo zie ik het niet. Als ik naar mezelf kijk, dan is 'zelfteleurstelling' een veel betere term
En zoals jij deze post schrijft kan ik je nauwelijks identificeren met wat je aantal posts hierboven neer zet. Je lijkt het nu goed in de gaten te hebbenquote:Op donderdag 11 september 2008 00:16 schreef Nene het volgende:
Papadoupoulos, ik herken best veel in je verhaal! Vooral je opmerking dat je hetzelf zo moeilijk mogelijk lijkt proberen te maken, is erg herkenbaar. Als je echt wilt, dan kun je daar met ingang van vandaag mee stoppen. Je bent nog student.... nou, gaan dan op kamers! Ik was zelf ook pas op mijn 22ste en na een tussenpauze van thuiswonen op mijn 23ste op kamers gegaan. Ik was eerst ook doodsbang dat dat oud is, maar dat is niet het geval, merk ik nu. Het heeft trouwens uberhaupt geen enkele zin om bij je ouders te blijven als jullie elkaar toch alleen maar in de weg zitten.
Vanuit je eigen stekje kan je weer een leven op gaan bouwen. Is er door middel van haartransplantatie niets te doen aan het kaal worden? Trouwens: wat is knap kaal worden? Mensen als Jan van Halst en Frits Wester hebben ook niet vooraan gestaan bij het uitdelen van de goede looks. En toch zijn het 'sprankelende' persoonlijkheden. Dat kun jij ook!
Ik heb overigens wel een beetje met het moeite met de termen 'zelfmedelijden' en 'zelfbeklag'. Zo zie ik het niet. Als ik naar mezelf kijk, dan is 'zelfteleurstelling' een veel betere term
People once tried to make Chuck Norris toilet paper. He said no because Chuck Norris takes crap from NOBODY!!!!
Megan Fox makes my balls look like vannilla ice cream.
Megan Fox makes my balls look like vannilla ice cream.
Depressie?
Vooral NIET mee omgaan!
Deal ermee...
Vooral NIET mee omgaan!
Deal ermee...
//Jij bent een user waar er meer van zouden moeten zijn, zhe devilll // Ik dacht dat je schreef Hitler ofzo//Huillie is mine!
Je bent wel goed voorbeeld.quote:Op donderdag 11 september 2008 00:21 schreef zhe-devilll het volgende:
Depressie?
Vooral NIET mee omgaan!
Even de postgeschiedenis en dat is voer voor veel hulpverleners.
*****Kraak........
Ik kan het beamen, keihard van voren die kutdepressie aanvallen. Werkte prima voor mij. Had wat externe ellende nodig om er mee te beginnen, maar nu is het bijna tweede natuur geworden. In eerste instantie gaf dit topic wat troost, toen heb ik hier ook gepost, maar hulp kun je hier (met alle respect) niet halen.
Zie je een probleem, pak het aan. Niets anders zal je meer kracht geven dan dat.
Kijk ik begrijp dat dat echt moeilijk is als je in dikke vette moodswings zit. Maar stap 1 is om het te herkennen. Stap 2 is om daar naar te handelen.
Oh, btw ik ben ook vrij snel kaal geworden. Gewoon accepteren. Tondeuze er overheen en maak er het beste van. Andere mensen hebben een scheve neus, rimpels, grijze haren, whatever. Ik ben er ook niet blij mee, maar je kunt er toch niks aan verranderen. (bovendien lijkt het tegenwoordig wel alsof iedereen kaal is).
Zie je een probleem, pak het aan. Niets anders zal je meer kracht geven dan dat.
Kijk ik begrijp dat dat echt moeilijk is als je in dikke vette moodswings zit. Maar stap 1 is om het te herkennen. Stap 2 is om daar naar te handelen.
Oh, btw ik ben ook vrij snel kaal geworden. Gewoon accepteren. Tondeuze er overheen en maak er het beste van. Andere mensen hebben een scheve neus, rimpels, grijze haren, whatever. Ik ben er ook niet blij mee, maar je kunt er toch niks aan verranderen. (bovendien lijkt het tegenwoordig wel alsof iedereen kaal is).
Verdwaald in mijn eigen belevingswereld.
Even een niet-depressieve post hier. Ik heb wel al sinds m'n 13e ongeveer last van winterdepressies en ik moet gewoon even mededelen dat ik een Philips Energy Light heb, ik ben er zo blij mee!!!
En een Wake-up Light, daar ben ik ook blij mee, maar die Energy Light is wel erg tof. Het is echt een hele grote lamp waarmee je de comlete kamer kan verlichten alsof het dag is.
Ik hoop dat het goed gaat werken. Ik zou bijna hopen dat het snel vroeger donker wordt, zodat ik tenminste chagrijnig voor m'n lamp kan gaan zitten.
Actie is wel een beetje de sleutel tot het oplossen van een depressie. Je hebt nergens meer zin in, en dat moet je ten eerste doorbreken, ten tweede zorgt activiteit ook dat je je beter voelt over jezelf (niet meer boos dat je weer niks gedaan hebt). Actie kan ook echt helpen om je depressie op te lossen, bijv. wanneer je actief hulp zoekt of omdat gezond en actief leven ervoor zorgt dat je je neurotransmitters weer op een rijtje krijgt (nou ja, het kan helpen).
En ik ga naar bed, want ik ben in zware overtreding van mijn winterregime (ik moet van mezelf altijd om twaalf uur offline en naar bed, zodra het weer de tijd van het jaar begint te worden).
En een Wake-up Light, daar ben ik ook blij mee, maar die Energy Light is wel erg tof. Het is echt een hele grote lamp waarmee je de comlete kamer kan verlichten alsof het dag is.
Ik hoop dat het goed gaat werken. Ik zou bijna hopen dat het snel vroeger donker wordt, zodat ik tenminste chagrijnig voor m'n lamp kan gaan zitten.
Actie is wel een beetje de sleutel tot het oplossen van een depressie. Je hebt nergens meer zin in, en dat moet je ten eerste doorbreken, ten tweede zorgt activiteit ook dat je je beter voelt over jezelf (niet meer boos dat je weer niks gedaan hebt). Actie kan ook echt helpen om je depressie op te lossen, bijv. wanneer je actief hulp zoekt of omdat gezond en actief leven ervoor zorgt dat je je neurotransmitters weer op een rijtje krijgt (nou ja, het kan helpen).
En ik ga naar bed, want ik ben in zware overtreding van mijn winterregime (ik moet van mezelf altijd om twaalf uur offline en naar bed, zodra het weer de tijd van het jaar begint te worden).
Sanity is (not) statistical
Ik herkende ook erg veel in jouw post, dingen beginnen maar ze niet afmaken etc. etc. Mijn hele post was overigens meer even om alles van me af te schrijven. Probeer ook zoveel mogelijk het leven positief in te zien en er wat aan te doen door erg ondernemend te zijn, ook al heb ik er geen zin in. Door mijn dagen zo vol mogelijk in te delen krijg ik ook weinig tijd tot nadenken en zorgt er wel voor dat ik geen kans krijg om aan negatieve dingen te denken . Alleen heb ik wel eens zwakke momenten, vooral met alcohol op. Verder is het probleem bij mij vooral dat ik een paar vrienden heb die erg zoeken naar zwakheden van anderen om zo zichzelf een beter gevoel te geven en ik word daar nog wel eens slachtoffer van. Een reden te meer om dus op kamers te gaan en nieuwe mensen te leren kennen.quote:Op donderdag 11 september 2008 00:16 schreef Nene het volgende:
Papadoupoulos, ik herken best veel in je verhaal! Vooral je opmerking dat je hetzelf zo moeilijk mogelijk lijkt proberen te maken, is erg herkenbaar. Als je echt wilt, dan kun je daar met ingang van vandaag mee stoppen. Je bent nog student.... nou, gaan dan op kamers! Ik was zelf ook pas op mijn 22ste en na een tussenpauze van thuiswonen op mijn 23ste op kamers gegaan. Ik was eerst ook doodsbang dat dat oud is, maar dat is niet het geval, merk ik nu. Het heeft trouwens uberhaupt geen enkele zin om bij je ouders te blijven als jullie elkaar toch alleen maar in de weg zitten.
Vanuit je eigen stekje kan je weer een leven op gaan bouwen. Is er door middel van haartransplantatie niets te doen aan het kaal worden? Trouwens: wat is knap kaal worden? Mensen als Jan van Halst en Frits Wester hebben ook niet vooraan gestaan bij het uitdelen van de goede looks. En toch zijn het 'sprankelende' persoonlijkheden. Dat kun jij ook!
Ik heb overigens wel een beetje met het moeite met de termen 'zelfmedelijden' en 'zelfbeklag'. Zo zie ik het niet. Als ik naar mezelf kijk, dan is 'zelfteleurstelling' een veel betere term
Ik weet dat ik het gewoon moet accepteren, ben ook niet van plan mezelf voor de gek te houden met haartransplantatie of medicijnen en dat soort dingen, maar soms voelt het gewoon oneerlijk dat het mij overkomt en het is niet altijd even gemakkelijk dat gevoel aan de kant te zetten.quote:Op donderdag 11 september 2008 11:11 schreef kingmob het volgende:
Ik kan het beamen, keihard van voren die kutdepressie aanvallen. Werkte prima voor mij. Had wat externe ellende nodig om er mee te beginnen, maar nu is het bijna tweede natuur geworden. In eerste instantie gaf dit topic wat troost, toen heb ik hier ook gepost, maar hulp kun je hier (met alle respect) niet halen.
Zie je een probleem, pak het aan. Niets anders zal je meer kracht geven dan dat.
Kijk ik begrijp dat dat echt moeilijk is als je in dikke vette moodswings zit. Maar stap 1 is om het te herkennen. Stap 2 is om daar naar te handelen.
Oh, btw ik ben ook vrij snel kaal geworden. Gewoon accepteren. Tondeuze er overheen en maak er het beste van. Andere mensen hebben een scheve neus, rimpels, grijze haren, whatever. Ik ben er ook niet blij mee, maar je kunt er toch niks aan verranderen. (bovendien lijkt het tegenwoordig wel alsof iedereen kaal is).
Nou...goede plannen hebben is 1 ding, maar ze op mijzelf toepassen wil nog niet zo lukkenquote:Op donderdag 11 september 2008 00:20 schreef sitting_elfling het volgende:
[..]
En zoals jij deze post schrijft kan ik je nauwelijks identificeren met wat je aantal posts hierboven neer zet. Je lijkt het nu goed in de gaten te hebben
Maar is dat dan niet gewoon een beetje 'schijn'? De laatste paar weken heb ik echt geprobeerd om leuke dingen dingen te doen zoals met een groepje vrienden ergens gaan eten, familie bezoeken, zwemmen, filmpjes te kijken etc. Tijdens die 'activiteit' voel ik me prima, maar als ik dan de ochtend erop wakker word, denk ik: "ik heb jaren vergooid door niet vaker leuke dingen dingen te doen" of "mijn leven had nog zoveel leuker kunnen zijn". Gevolg is dat ik na een leuk uitstapje weer een hele tijd down ben. Herkennen jullie dat?quote:Op vrijdag 12 september 2008 02:41 schreef Maeghan het volgende:
Actie is wel een beetje de sleutel tot het oplossen van een depressie. Je hebt nergens meer zin in, en dat moet je ten eerste doorbreken, ten tweede zorgt activiteit ook dat je je beter voelt over jezelf (niet meer boos dat je weer niks gedaan hebt). Actie kan ook echt helpen om je depressie op te lossen, bijv. wanneer je actief hulp zoekt of omdat gezond en actief leven ervoor zorgt dat je je neurotransmitters weer op een rijtje krijgt (nou ja, het kan helpen).
Ik herken het, heb zelfs in het verleden leuke activiteiten vermeden om het negatieve gevoel naderhand te voorkomen.quote:Op zaterdag 13 september 2008 02:17 schreef Nene het volgende:
[..]
Maar is dat dan niet gewoon een beetje 'schijn'? De laatste paar weken heb ik echt geprobeerd om leuke dingen dingen te doen zoals met een groepje vrienden ergens gaan eten, familie bezoeken, zwemmen, filmpjes te kijken etc. Tijdens die 'activiteit' voel ik me prima, maar als ik dan de ochtend erop wakker word, denk ik: "ik heb jaren vergooid door niet vaker leuke dingen dingen te doen" of "mijn leven had nog zoveel leuker kunnen zijn". Gevolg is dat ik na een leuk uitstapje weer een hele tijd down ben. Herkennen jullie dat?
Heb je pm aan staan?
Het is natuurlijk niet zo dat activiteit alles in een keer oplost. En ik heb het ook niet alleen maar over leuke dingen hoor, het mag ook zijn dat je een keer goede je administratie opruimt, of de kelder. Het gaat erom dat je actie onderneemt op wat voor gebied dan ook. Dat voorkomt of vermindert tenminste de schuldgevoelens van 'ik doe niks, ik kan niks, ik ben een ander tot last', de druk van 'ik moet nog vanalles'. Het kan ook actie zijn in de zin van professionele hulp zoeken, toegeven dat je hulp nodig hebt.quote:Op zaterdag 13 september 2008 02:17 schreef Nene het volgende:
[..]
Maar is dat dan niet gewoon een beetje 'schijn'? De laatste paar weken heb ik echt geprobeerd om leuke dingen dingen te doen zoals met een groepje vrienden ergens gaan eten, familie bezoeken, zwemmen, filmpjes te kijken etc. Tijdens die 'activiteit' voel ik me prima, maar als ik dan de ochtend erop wakker word, denk ik: "ik heb jaren vergooid door niet vaker leuke dingen dingen te doen" of "mijn leven had nog zoveel leuker kunnen zijn". Gevolg is dat ik na een leuk uitstapje weer een hele tijd down ben. Herkennen jullie dat?
Als je dingen onderneemt, kan het je ook opvrolijken (ook al is het tijdelijk, je voelt je dan in ieder geval tijdelijk even beter), het kan ervoor zorgen dat je je op iets langere termijn beter voelt (lichamelijke inspanning en zonlicht zorgen ervoor dat je lichaam bepaalde stoffen aan gaat maken waardoor je je beter voelt).
En je kan je achteraf wel schuldig voelen over dat je jaren vergooid zou hebben waarin je iets niet gedaan hebt, maar ten eerste (even vanuit mijn situatie dan) zou ik me als ik niets had ondernomen toch wel schuldig gevoeld hebben dat ik al jaren niks deed, dus dat zou voor mij geen argument zijn. Ten tweede gaat het over de lange termijn. Je haalt jezelf uit een bepaald patroon en dat duurt misschien even; als je een actieve dag hebt, kun je de dag erna misschien op de bank liggen met een 'kater', maar als je vaker dingen doet, verandert je zelfbeeld uiteindelijk wel in positieve zin. Het versterkt misschien ook je sociale contacten - hoe vaker je zelf wat onderneemt, hoe vaker andere mensen ook zullen vragen of je ergesn zin in hebt - dat maakt het ook weer wat makkelijker, en je hebt weer eens iemand om mee te praten. Even afleiding is gewoon goed af en toe. Dat je eens niet constant over jezelf en je leven en je gevoel zit te malen (laten we wel wezen, depressieve mensen kunnen zichzelf ook helemaal gek maken met urenlang gepieker), maar met iets anders bezig bent waardoor je je simpelweg even niet zo makkelijk bezig kunt houden met die negatieve gevoelens.
En ja, je moet ook een geestelijke ommezwaai maken. Dat je dus leert om niet te denken 'had ik al die jaren maar zo leuk opgevuld als gisteren', maar 'ik heb misschien jarenlang vergooid, maar daar doe ik niets meer aan; vanaf nu ga ik het gewoon beter aanpakken, ook al lukt het misschien niet in een keer'.
Ik zeg ook niet dat het allemaal in een dag kan veranderen -- depressief zijn is hard werken, dat weet ik als geen ander.
Voor iemand met een milde tot matig ernstige depressie is een regime van gezond leven, lekker naar buiten en regelmatig bewegen over het algemeen een hele grote stap in de goede richting of soms zelfs voldoende om de depressie te laten verdwijnen. Met passief gedrag verandert er in ieder geval niks, dat kun je zelf ook beredeneren, neem ik aan. Ik ga er vanuit dat je niet gelooft dat als je maar lang genoeg op de bank blijft zitten mokken, er vanzelf een toverfee langs komt om je depressie weg te toveren.
Edit: Bedoel het niet vervelend hoor, al staat het er misschien wat hard. Mijn ervaring is dat er soms maar een manier is om eruit te komen en dat is door jezelf op een hele harde manier omhoog te schoppen.
[ Bericht 2% gewijzigd door Maeghan op 13-09-2008 20:54:43 ]
Sanity is (not) statistical
Burdie, ik las dat je een chronische depressie hebt. Wat voor behandelingen heb je daarvoor gehad? Ik heb mezelf een hele tijd verdiept in het fenomeen depressie, om het te leren begrijpen. Daarbij heb ik ook veel gelezen over behandelingen, ook voor ernstige en langdurige gevallen zoals bij jou. De laatste jaren houd ik het niet meer zo bij, maar een paar jaar geleden las ik al over een soort pacemaker voor mensen waarbij de depressie op geen enkele andere manier wil verdwijnen. Als je het wilt lezen, even hier klikken: http://community.livejournal.com/_abjectmisery/
Er bestaat dus wel meer dan alleen maar een onderhoudsdosis medicatie en het onderzoek op dit gebied gaat ook snel, dus houd hoop, er is licht aan het eind van de tunnel. Waarmee ik niet bedoel dat dit nou dé oplossing is, maar wel dat er gigantisch veel mogelijkheden zijn die we misschien nog niet kennen, dat er veel meer mogelijk is dat je nu misschien denkt.
Ik zag ook dat je in dagbehandeling gaat. Wat voor soort therapie krijg je dan? IPT werkt bijvoorbeeld goed bij depressies, zelfs bij ernstige depressies kan het aanzienlijk schelen. Dit werkt voor sommige patienten net zo goed als medicijnen en kan ook succesvol als 'onderhoudstherapie' gebruikt worden. Cognitieve gedragstherapie werkt dan weer beter voor mensen met ernstige depressies en zou zelfs een langdurig blijvend effect hebben na de therapie, zelfs mogelijk de kans op een herval verminderen.
[ Bericht 29% gewijzigd door Maeghan op 13-09-2008 21:15:39 ]
Er bestaat dus wel meer dan alleen maar een onderhoudsdosis medicatie en het onderzoek op dit gebied gaat ook snel, dus houd hoop, er is licht aan het eind van de tunnel. Waarmee ik niet bedoel dat dit nou dé oplossing is, maar wel dat er gigantisch veel mogelijkheden zijn die we misschien nog niet kennen, dat er veel meer mogelijk is dat je nu misschien denkt.
Ik zag ook dat je in dagbehandeling gaat. Wat voor soort therapie krijg je dan? IPT werkt bijvoorbeeld goed bij depressies, zelfs bij ernstige depressies kan het aanzienlijk schelen. Dit werkt voor sommige patienten net zo goed als medicijnen en kan ook succesvol als 'onderhoudstherapie' gebruikt worden. Cognitieve gedragstherapie werkt dan weer beter voor mensen met ernstige depressies en zou zelfs een langdurig blijvend effect hebben na de therapie, zelfs mogelijk de kans op een herval verminderen.
[ Bericht 29% gewijzigd door Maeghan op 13-09-2008 21:15:39 ]
Sanity is (not) statistical
Hee Maeghanquote:Op zaterdag 13 september 2008 21:05 schreef Maeghan het volgende:
Burdie, ik las dat je een chronische depressie hebt. Wat voor behandelingen heb je daarvoor gehad? Ik heb mezelf een hele tijd verdiept in het fenomeen depressie, om het te leren begrijpen. Daarbij heb ik ook veel gelezen over behandelingen, ook voor ernstige en langdurige gevallen zoals bij jou. De laatste jaren houd ik het niet meer zo bij, maar een paar jaar geleden las ik al over een soort pacemaker voor mensen waarbij de depressie op geen enkele andere manier wil verdwijnen. Als je het wilt lezen, even hier klikken: http://community.livejournal.com/_abjectmisery/
. Mijn vorige berichtjes in dit topic zijn al eventjes geleden... en het verhaal is intussen alweer iets veranderd. In eerste instantie heb ik de diagnose 'chronische depressie' gekregen, omdat ik voor de 3e keer in 8 jaar een zware depressie heb gehad. Omdat bij mij medicijnen heel goed aanslaan, betekent dit waarschijnlijk dat ik een tekort heb aan bepaalde stoffen in de hersenen, maar volgens mij is dat nauwelijks aan te tonen, anders dan proefondervindelijk. Ik heb naast de depressies ook verschillende andere klachten, waaronder een angststoornis en een persoonlijkheidsstoornis. Dit kwam pas later in de behandeling naar voren, toen de depressieve klachten wat meer onderdrukt werden door de medicatie. Of het één nou het gevolg is van het ander, en wat de samenhang hiertussen precies is, is me (nog) niet duidelijk, maar daar hoop ik ooit nog eens achter te komen.
Momenteel heb ik geen therapie meer voor mijn depressie, behalve dan de medicijnen die ik nog altijd gebruik. Mijn behandeling bestond voornamelijk uit gesprekken met een psycholoog, in combinatie dus met de medicijnen. De therapie bestond meer uit een soort vaardigheidstraining, waarbij ik heb geleerd om irreëele gedachten in een vroeg stadium te herkennen en er dan adequaat op te reageren.
De link die je me gaf vind ik erg interessant, maar wel een beetje summier. Is er meer informatie over dat onderwerp te vinden? Heb je wat trefwoorden waarmee ik kan googlen?
I knowquote:Er bestaat dus wel meer dan alleen maar een onderhoudsdosis medicatie en het onderzoek op dit gebied gaat ook snel, dus houd hoop, er is licht aan het eind van de tunnel. Waarmee ik niet bedoel dat dit nou dé oplossing is, maar wel dat er gigantisch veel mogelijkheden zijn die we misschien nog niet kennen, dat er veel meer mogelijk is dat je nu misschien denkt.
. Intussen staat de wetenschap niet stil, en mijn eigen ontwikkeling ook niet, en ik ben in overleg met mijn vriend en met mijn psychiater nu op een punt gekomen waarop ik eigenlijk wel een beetje weer vertrouwen heb gekregen dat ik genoeg vaardigheden heb ontwikkeld om over een tijdje te proberen om met de medicatie te stoppen. Waarschijnlijk ga ik dat na de feestdagen voor het eerst proberen. Ik heb nog geen idee wat ik zou moeten doen als een stoppoging niet werkt, of als de klachten weer terug komen, maar dat zien we tegen die tijd wel .We zijn alweer even verder en uiteindelijk heb ik besloten om niet in dagbehandeling te gaan, maar te proberen om op eigen kracht de ingeslagen weg te vervolgen. Waarmee ik overigens niet wil zeggen dat het me altijd goed af gaat nu; ik merk af en toe dat ik het echt best zwaar heb, maar dat ligt ook een beetje aan de omstandigheden die niet meewerken (ik ben al een paar maanden aan het solliciteren, en zit al die tijd thuis. Confronterend, saai en uiteindelijk gewoon mind-wrecking!).quote:Ik zag ook dat je in dagbehandeling gaat. Wat voor soort therapie krijg je dan? IPT werkt bijvoorbeeld goed bij depressies, zelfs bij ernstige depressies kan het aanzienlijk schelen. Dit werkt voor sommige patienten net zo goed als medicijnen en kan ook succesvol als 'onderhoudstherapie' gebruikt worden. Cognitieve gedragstherapie werkt dan weer beter voor mensen met ernstige depressies en zou zelfs een langdurig blijvend effect hebben na de therapie, zelfs mogelijk de kans op een herval verminderen.
Ik weet overigens niet of ik het vol ga houden zoals het nu gaat, maar ik wil niet de 'gemakkelijke' weg kiezen. Voor iedereen ligt dat overigens anders, maar ik heb zelf heel sterk het gevoel dat ik het zelf moet (en kan!) doen. Mijn vriend steunt me ook enorm daarbij, en samen met hem ben ik nu bezig met het doornemen van een zelfhulpboek bij borderline (een van de persoonlijkheidsklachten die ik heb en die op dit moment het meest op de voorgrond staan). Ik merk dat het enorm confronterend is, maar dat ik er wel veel aan heb, en best veel zelf kan doen daarin. Of het op de lange termijn ook gaat werken, is nog een beetje de vraag, maar ook daarvoor geldt dat we pas met de problemen 'dealen' als ze zich voordoen.
Waar het allemaal naartoe gaat... ik heb geen flauw idee. Maar ik geloof dat ik wel aardig op de goede weg zit. Ik hoop dan ook dat ik binnen niet al te lange tijd een leuke baan vind in de omgeving, en zo weer een beetje terug kom in mijn ritme. En dat het daardoor als vanzelf weer een stuk beter met me gaat. Vooralsnog doe ik gewoon lekker één ding tegelijk, en therapie kan altijd nog (hoewel de drempel nu wellicht iets hoger is voor me, aangezien ik het als een soort 'falen' zou zien om 'terug' te gaan naar de psycholoog/psychiater).
Je komt eigenlijk best wel positief over als ik het zo lees, mooi. Als je geen behoefte hebt aan therapie en het gaat zo goed is dat natuurlijk prima, maar het is jammer als je jezelf in de vingers snijdt omdat je therapie als 'falen' ziet. Ik hoop dat je ergens wel weet dat het echt geen falen is als je hulp nodig hebt. Maar wel fijn dat je vriend je daar goed bij helpt. Mijn vriend snapt me soms niet echt, ook al doet hij z'n best, en dat is dan toch wel vervelend. Hij relativeert te veel, bekijkt het te droog, terwijl ik als het niet lekker gaat gewoon overal een groot drama van maak en helemaal niet wil horen dat het dat niet is, want het voelt nou eenmaal zo.
Helaas heb ik over die soort pacemaker ook niet zo gek veel kunnen vinden destijds. Toen was het natuurlijk nog net nieuw, hoe het nu is weet ik niet. Ik houd me al een tijdje niet meer zo bezig met depressief zijn. De tijd dat ik mezelf echt zag als 'iemand die depressief is geweest' is wel over. Het is nu gewoon iets wat ik heb meegemaakt en waar ik mee om heb leren gaan, al blijft de angst ervoor altijd wel als ik weer een winterdipachtig iets heb en blijf ik volgens mij altijd een beetje labiel. Toen ik er net van 'genezen' was, had ik zo'n fase waarin ik me er enorm mee bezig hield (las erover op internet, las SciAm Mind altijd, etc.), om het een plaats te geven, om het te begrijpen vooral. Omdat ik al heel jong depressief geworden ben, was ik in zekere zin niet normaal ontwikkeld op emotioneel gebied - ik kende veel emoties niet, wist dus soms niet wat ik voelde, maar had ook iedere dag nieuwe ervaringen en gevoelens die ik nog niet kende. Dat was natuurlijk aan een kant juist goed, maar ook vermoeiend en verwarrend. Daarnaast was ik natuurlijk nog niet van alle foute gedachten af, van alle verkeerde gewoontes, van alle problemen die door de depressie ontstaan waren. Daarna had ik juist een hele periode dat ik er niets meer over wilde lezen, ik was het echt helemaal zat. Pas nu ben ik denk ik op het punt dat ik echt rust heb, dat het gebeurd is en verleden tijd en dat ik erover kan praten zonder allerlei negatieve gevoelens te krijgen.
Dat doet me trouwens denken aan een post hier op de eerste pagina, dat iemand zei dat hij/zij blij was de depressie meegemaakt te hebben. Aan een kant heeft het me wel 'handiger' gemaakt in het oplossen van problemen, het heeft me veel zelfkennis opgeleverd. Aan de andere kant, ik ben eerst al zes jaar kwijt geweest aan de depressie (met eetstoornis, paniekaanvallen, fobieen, etc.), toen nog acht maanden aan de medicijnen, toen nog een aantal jaren gehad waarin ik labiel was en zware winterdepressies had en nog steeds een eetstoornis, daarbij nog al dat 'verwerken', het leren herkennen van m'n eigen gevoelens, etc. Al met al ben ik inmiddels twaalf, dertien jaar verder en ik kan nog niet eens zo heel lang zeggen dat ik er echt overheen ben. Ik vind dat het niet waard. Hoewel ik blij ben dat ik iets meer inlevingsvermogen heb dan sommige mensen die niet verder komen dan "je moet gewoon eens lekker genieten van het zonnetje" als iemand depressief is, vind ik dit het echt allemaal niet waard geweest. Ik mis gewoon een groot deel van m'n leven. Mijn ontwikkeling is verstoord op een abrupte manier, ik heb natuurlijk problemen gehad op verschillende vlakken (studie, sociaal leven) en uiteindelijk heb ik ook nauwelijks meer herinneringen van die periode, maar ook niet meer echt van daarvoor. M'n leven voor m'n 18e bestaat gewoon nauwelijks meer. Ik herken mezelf niet in foto's van toen, ik zou geen leuke herinneringen uit m'n puberteit kunnen noemen of zo. Meer dan droevig kan ik dat niet noemen en ik begrijp niet dat mensen zoiets een verrijking kunnen noemen, of een ervaring waarvan ze blij zijn dat ze die hebben meegemaakt (ik vind het niet fout, ik begrijp het gewoon echt niet, dat is alles).
Dit is trouwens denk ik ook een probleem wat vaak vergeten wordt. Mensen worden behandeld voor een depressie, maar als ze genezen zijn wordt er verwacht dat ze normaal functioneren. Er wordt volledig aan voorbij gegaan dat je misschien nog wel tijd nodig hebt om te bedenken wat er nu eigenlijk allemaal gebeurd is in die tijd en hoe je nu verder moet. Ik had wel doktersafspraken voor de behandeling, maar toen ik eenmaal stopte met de medicijnen heeft niemand ooit gevraagd wat ik verder van plan was.
Helaas heb ik over die soort pacemaker ook niet zo gek veel kunnen vinden destijds. Toen was het natuurlijk nog net nieuw, hoe het nu is weet ik niet. Ik houd me al een tijdje niet meer zo bezig met depressief zijn. De tijd dat ik mezelf echt zag als 'iemand die depressief is geweest' is wel over. Het is nu gewoon iets wat ik heb meegemaakt en waar ik mee om heb leren gaan, al blijft de angst ervoor altijd wel als ik weer een winterdipachtig iets heb en blijf ik volgens mij altijd een beetje labiel. Toen ik er net van 'genezen' was, had ik zo'n fase waarin ik me er enorm mee bezig hield (las erover op internet, las SciAm Mind altijd, etc.), om het een plaats te geven, om het te begrijpen vooral. Omdat ik al heel jong depressief geworden ben, was ik in zekere zin niet normaal ontwikkeld op emotioneel gebied - ik kende veel emoties niet, wist dus soms niet wat ik voelde, maar had ook iedere dag nieuwe ervaringen en gevoelens die ik nog niet kende. Dat was natuurlijk aan een kant juist goed, maar ook vermoeiend en verwarrend. Daarnaast was ik natuurlijk nog niet van alle foute gedachten af, van alle verkeerde gewoontes, van alle problemen die door de depressie ontstaan waren. Daarna had ik juist een hele periode dat ik er niets meer over wilde lezen, ik was het echt helemaal zat. Pas nu ben ik denk ik op het punt dat ik echt rust heb, dat het gebeurd is en verleden tijd en dat ik erover kan praten zonder allerlei negatieve gevoelens te krijgen.
Dat doet me trouwens denken aan een post hier op de eerste pagina, dat iemand zei dat hij/zij blij was de depressie meegemaakt te hebben. Aan een kant heeft het me wel 'handiger' gemaakt in het oplossen van problemen, het heeft me veel zelfkennis opgeleverd. Aan de andere kant, ik ben eerst al zes jaar kwijt geweest aan de depressie (met eetstoornis, paniekaanvallen, fobieen, etc.), toen nog acht maanden aan de medicijnen, toen nog een aantal jaren gehad waarin ik labiel was en zware winterdepressies had en nog steeds een eetstoornis, daarbij nog al dat 'verwerken', het leren herkennen van m'n eigen gevoelens, etc. Al met al ben ik inmiddels twaalf, dertien jaar verder en ik kan nog niet eens zo heel lang zeggen dat ik er echt overheen ben. Ik vind dat het niet waard. Hoewel ik blij ben dat ik iets meer inlevingsvermogen heb dan sommige mensen die niet verder komen dan "je moet gewoon eens lekker genieten van het zonnetje" als iemand depressief is, vind ik dit het echt allemaal niet waard geweest. Ik mis gewoon een groot deel van m'n leven. Mijn ontwikkeling is verstoord op een abrupte manier, ik heb natuurlijk problemen gehad op verschillende vlakken (studie, sociaal leven) en uiteindelijk heb ik ook nauwelijks meer herinneringen van die periode, maar ook niet meer echt van daarvoor. M'n leven voor m'n 18e bestaat gewoon nauwelijks meer. Ik herken mezelf niet in foto's van toen, ik zou geen leuke herinneringen uit m'n puberteit kunnen noemen of zo. Meer dan droevig kan ik dat niet noemen en ik begrijp niet dat mensen zoiets een verrijking kunnen noemen, of een ervaring waarvan ze blij zijn dat ze die hebben meegemaakt (ik vind het niet fout, ik begrijp het gewoon echt niet, dat is alles).
Dit is trouwens denk ik ook een probleem wat vaak vergeten wordt. Mensen worden behandeld voor een depressie, maar als ze genezen zijn wordt er verwacht dat ze normaal functioneren. Er wordt volledig aan voorbij gegaan dat je misschien nog wel tijd nodig hebt om te bedenken wat er nu eigenlijk allemaal gebeurd is in die tijd en hoe je nu verder moet. Ik had wel doktersafspraken voor de behandeling, maar toen ik eenmaal stopte met de medicijnen heeft niemand ooit gevraagd wat ik verder van plan was.
Sanity is (not) statistical
Jeetje, Maeghan, herkenbaar wat je schrijft! Mijn vriend kan er ook niet altijd even goed mee omgaan hoor, maar hij doet in elk geval zijn best om zich een beetje in mijn situatie te verplaatsen. En hoewel hij zich er helemaal niets bij kan voorstellen hoe ik me soms voel, hij respecteert het wel en houdt er rekening mee. Hoewel het soms ook wel eens tot frustraties leidt hoor... Kan jouw vriend je soms wel een beetje begrijpen, of helemaal niet?
Ik heb na mijn eerste depressie trouwens ook een tijd gehad waarin ik me niet beter mocht voelen van mezelf. Als ik dan ergens om moest lachen, dan dacht ik: "nee, ik ben depressief! Dan hoor ik niet te lachen!" en was meteen mijn goede humeur weer voorbij... tegenwoordig geniet ik juist van dat soort momenten, eventjes lachen, eventjes geinen... dan denk ik: "zie je, niet alles is slecht!". Ik heb geen herinneringen aan mijn depressieve periodes. Ik weet weinig van m'n jeugd. En inderdaad, de impact die het heeft (gehad)... daar wordt vaak aan voorbij gegaan ja. Ik heb twee keer een studie moeten afbreken wegens een depressie. Het houdt me tegen bij het zoeken naar werk (ik kan/wil sowieso niet fulltime werken met mijn huidige medicatie; ik heb gewoon enorm veel slaap nodig tegenwoordig en wil niet alleen maar slapen+werken+slapen+werken,etc), maar ook bij het zoeken naar wat ik echt wil en kan. En op sommige punten ken ik mezelf door alles wat gebeurd is heel goed. Ik weet nu bijvoorbeeld dat ik veel regelmaat en ritme nodig heb, en niet 'flierefluiterig' door het leven kan gaan, zonder plan. Dat werkt voor mij gewoon niet. Daar kan ik niet tegen.
En evenzo zal datgene wat ik het liefste en beste doe - werken als artiest - mij uiteindelijk ook de das omdoen wegens het onregelmatige karakter van het werk. Ik doe het nu als hobby, en dan maar een relatief simpele baan ernaast. Om de boel wat kader en structuur te geven.
Ik zou ook graag kinderen willen in de toekomst, maar ben ook wel eens bang of ik niet in een postnatale depressie terecht ga komen. Of dat ik mijn kinderen opzadel met een erfelijke aanleg voor psychische klachten... jee, don't get me started, ik kan me soms echt overal druk om maken hoor.
Ja, dat herken ik ook wel enorm. Ik heb ook vaak nog de neiging om te 'voorzichtig' te zijn met dingen ondernemen. Bang om weer ergens een grens tegen te komen waar een kleine tegenslag omslaat in een diep dal. Maar hoe minder dat voorkomt, hoe kleiner de angst wordt. Gelukkig. En af en toe ga ik er volop voor, en loop ik met open ogen in volle vaart tegen mijn eigen grenzen aan. Op het moment is dat dan rot, maar achteraf ben ik altijd blij met zulke ervaringen.quote:De tijd dat ik mezelf echt zag als 'iemand die depressief is geweest' is wel over. Het is nu gewoon iets wat ik heb meegemaakt en waar ik mee om heb leren gaan, al blijft de angst ervoor altijd wel als ik weer een winterdipachtig iets heb en blijf ik volgens mij altijd een beetje labiel.
Ik heb na mijn eerste depressie trouwens ook een tijd gehad waarin ik me niet beter mocht voelen van mezelf. Als ik dan ergens om moest lachen, dan dacht ik: "nee, ik ben depressief! Dan hoor ik niet te lachen!" en was meteen mijn goede humeur weer voorbij... tegenwoordig geniet ik juist van dat soort momenten, eventjes lachen, eventjes geinen... dan denk ik: "zie je, niet alles is slecht!"
Ook dit is weer zo herkenbaar... eigenlijk wel fijn te lezen dat ik niet de enige ben die dit soort gevoelens hebquote:Ik mis gewoon een groot deel van m'n leven. Mijn ontwikkeling is verstoord op een abrupte manier, ik heb natuurlijk problemen gehad op verschillende vlakken (studie, sociaal leven) en uiteindelijk heb ik ook nauwelijks meer herinneringen van die periode, maar ook niet meer echt van daarvoor. M'n leven voor m'n 18e bestaat gewoon nauwelijks meer. Ik herken mezelf niet in foto's van toen, ik zou geen leuke herinneringen uit m'n puberteit kunnen noemen of zo. Meer dan droevig kan ik dat niet noemen en ik begrijp niet dat mensen zoiets een verrijking kunnen noemen, of een ervaring waarvan ze blij zijn dat ze die hebben meegemaakt (ik vind het niet fout, ik begrijp het gewoon echt niet, dat is alles).
Dit is trouwens denk ik ook een probleem wat vaak vergeten wordt. Mensen worden behandeld voor een depressie, maar als ze genezen zijn wordt er verwacht dat ze normaal functioneren. Er wordt volledig aan voorbij gegaan dat je misschien nog wel tijd nodig hebt om te bedenken wat er nu eigenlijk allemaal gebeurd is in die tijd en hoe je nu verder moet. Ik had wel doktersafspraken voor de behandeling, maar toen ik eenmaal stopte met de medicijnen heeft niemand ooit gevraagd wat ik verder van plan was.
. Ik heb geen herinneringen aan mijn depressieve periodes. Ik weet weinig van m'n jeugd. En inderdaad, de impact die het heeft (gehad)... daar wordt vaak aan voorbij gegaan ja. Ik heb twee keer een studie moeten afbreken wegens een depressie. Het houdt me tegen bij het zoeken naar werk (ik kan/wil sowieso niet fulltime werken met mijn huidige medicatie; ik heb gewoon enorm veel slaap nodig tegenwoordig en wil niet alleen maar slapen+werken+slapen+werken,etc), maar ook bij het zoeken naar wat ik echt wil en kan. En op sommige punten ken ik mezelf door alles wat gebeurd is heel goed. Ik weet nu bijvoorbeeld dat ik veel regelmaat en ritme nodig heb, en niet 'flierefluiterig' door het leven kan gaan, zonder plan. Dat werkt voor mij gewoon niet. Daar kan ik niet tegen. En evenzo zal datgene wat ik het liefste en beste doe - werken als artiest - mij uiteindelijk ook de das omdoen wegens het onregelmatige karakter van het werk. Ik doe het nu als hobby, en dan maar een relatief simpele baan ernaast. Om de boel wat kader en structuur te geven.
Ik zou ook graag kinderen willen in de toekomst, maar ben ook wel eens bang of ik niet in een postnatale depressie terecht ga komen. Of dat ik mijn kinderen opzadel met een erfelijke aanleg voor psychische klachten... jee, don't get me started, ik kan me soms echt overal druk om maken hoor
.
Ik heb dan mazzel met dat laatste, ik wil geen kinderen. En hoewel iedereen zegt dat dat kan veranderen geloof ik dat niet; ik zou mezelf denk ik niet eens toestaan erover te denken. Depressie is een familiekwaal in mijn geval, dus dat is al iets waarom ik het niet zou willen. Ik zou ook doodsbang zijn om weer echt depressief te worden. Zeker omdat ik destijds moest stoppen met de paroxetine omdat ik last kreeg van spasmes en mijn spieren aanvoelden als gelatinepudding. Ik wil niet het risico lopen dat ik depressief word, omdat ik misschien wel helemaal geen SSRI's meer kan gebruiken (ik weet niet of het kan en ik wil het niet uitproberen). Daarnaast nog wat meer medische redenen, dus voor mij is het gewoon geen optie.
Ritme en regelmaat ja, vertel me wat. Ook hier blijven de grenzen altijd wat minder ruim dan bij andere mensen die nooit ergens last van gehad hebben. Je blijft er toch gevoelig voor. Ik slaap ook gemiddeld vrij veel - voor ik depressief was niet, toen had ik genoeg aan een paar uur. Als kind (jaar of 8 a 10) sliep ik soms maar vier uurtjes als ik geen school had of iets anders waar ik 'moe' van kon worden. Als peuter deed ik geen middagslaapje, als kleuter was ik al tot tien, elf uur op om 's ochtends ongeduldig te wachten tot ik mijn moeder wakker mocht maken om zeven uur (eerder vond ze te vroeg - ik geef 'r achteraf geen ongelijk). Toen ik depressief was sliep ik op het laatst 20 uur per dag (dat was ook het punt dat ik naar de huisarts ging, ik kon gewoon echt niet meer functioneren) en sindsdien slaap ik toch wel een uurtje of 9 gemiddeld denk ik. Als ik twee dagen vroeg op moet voor m'n werk, slaap ik de derde dag vaak de klok rond. En dingen als een nachtje doorhalen hoef ik helemaal niet meer te proberen.
Ik heb trouwens ook een simpele baan. Je moet ook op een gegeven moment accepteren dat je niet altijd 100% vooruit kunt. Als ik in de winter een dip heb (qua lengte valt het niet echt onder depressie, maar qua hevigheid soms nog wel - ze worden gelukkig steeds minder hevig), functioneer ik wel dusdanig slecht dat ik geen veeleisende baan aankan. Daarnaast is mijn zelfbeeld nog steeds zo negatief dat ik ook nooit een sollicitatiegesprek door zou komen voor een uitdagende baan, want ik zou zelf al niet eens weten of ik het wel kan en vaak durf ik niet eens een brief te schrijven omdat ik denk dat ik het toch niet kan. Gelukkig heb ik nu een functie met veel doorgroeimogelijkheden op termijn, dat is heel fijn. Kom ik toch nog ergens, misschien. Verder inderdaad maar gewoon het leven buiten m'n werk opleuken met (sociale) activiteiten. Ergens is het misschien een zegen dat ik geen uitdagende baan heb - nu heb ik in ieder geval nog tijd voor leuke dingen.
Mijn vriend begrijpt eigenlijk nooit waarom ik me rot voel. Soms voel ik me gewoon zomaar rot, dat kan ie dan nog wel bevatten. Dan snotter ik z'n hele t-shirt vol en dat is dat. Maar als ik het echt heb over dingen die door m'n hoofd spoken, die bijv. te maken hebben met m'n zelfbeeld, dan begrijpt hij dat niet. Verder heb ik nog wel wat problemen soms die niet te maken hebben met depressieve gevoelens, maar ik heb niet echt veel zin om uit te laten zoeken wat het dan wel is. Aan een kant wil ik het graag weten, aan de andere kant: geen zin om vanalles overhoop te halen in m'n hoofd, geen zin om weer die stempel 'psychische klachten' op m'n hoofd te krijgen. TOen ik net van de AD was kreeg ik altijd een hele ondervraging bij de huisarts of het allemaal wel goed ging thuis en op school en of ik dat zeker wist en of ik me wel goed voelde, voordat hij eens naar een lichamelijke oorzaak van m'n probleem ging kijken (en dat was een probleem waarvoor ik al vijf jaar daarvoor bij de reumatoloog was geweest, dus dat sloeg m.i. nergens op).
Ritme en regelmaat ja, vertel me wat. Ook hier blijven de grenzen altijd wat minder ruim dan bij andere mensen die nooit ergens last van gehad hebben. Je blijft er toch gevoelig voor. Ik slaap ook gemiddeld vrij veel - voor ik depressief was niet, toen had ik genoeg aan een paar uur. Als kind (jaar of 8 a 10) sliep ik soms maar vier uurtjes als ik geen school had of iets anders waar ik 'moe' van kon worden. Als peuter deed ik geen middagslaapje, als kleuter was ik al tot tien, elf uur op om 's ochtends ongeduldig te wachten tot ik mijn moeder wakker mocht maken om zeven uur (eerder vond ze te vroeg - ik geef 'r achteraf geen ongelijk). Toen ik depressief was sliep ik op het laatst 20 uur per dag (dat was ook het punt dat ik naar de huisarts ging, ik kon gewoon echt niet meer functioneren) en sindsdien slaap ik toch wel een uurtje of 9 gemiddeld denk ik. Als ik twee dagen vroeg op moet voor m'n werk, slaap ik de derde dag vaak de klok rond. En dingen als een nachtje doorhalen hoef ik helemaal niet meer te proberen.
Ik heb trouwens ook een simpele baan. Je moet ook op een gegeven moment accepteren dat je niet altijd 100% vooruit kunt. Als ik in de winter een dip heb (qua lengte valt het niet echt onder depressie, maar qua hevigheid soms nog wel - ze worden gelukkig steeds minder hevig), functioneer ik wel dusdanig slecht dat ik geen veeleisende baan aankan. Daarnaast is mijn zelfbeeld nog steeds zo negatief dat ik ook nooit een sollicitatiegesprek door zou komen voor een uitdagende baan, want ik zou zelf al niet eens weten of ik het wel kan en vaak durf ik niet eens een brief te schrijven omdat ik denk dat ik het toch niet kan. Gelukkig heb ik nu een functie met veel doorgroeimogelijkheden op termijn, dat is heel fijn. Kom ik toch nog ergens, misschien. Verder inderdaad maar gewoon het leven buiten m'n werk opleuken met (sociale) activiteiten. Ergens is het misschien een zegen dat ik geen uitdagende baan heb - nu heb ik in ieder geval nog tijd voor leuke dingen.
Mijn vriend begrijpt eigenlijk nooit waarom ik me rot voel. Soms voel ik me gewoon zomaar rot, dat kan ie dan nog wel bevatten. Dan snotter ik z'n hele t-shirt vol en dat is dat. Maar als ik het echt heb over dingen die door m'n hoofd spoken, die bijv. te maken hebben met m'n zelfbeeld, dan begrijpt hij dat niet. Verder heb ik nog wel wat problemen soms die niet te maken hebben met depressieve gevoelens, maar ik heb niet echt veel zin om uit te laten zoeken wat het dan wel is. Aan een kant wil ik het graag weten, aan de andere kant: geen zin om vanalles overhoop te halen in m'n hoofd, geen zin om weer die stempel 'psychische klachten' op m'n hoofd te krijgen. TOen ik net van de AD was kreeg ik altijd een hele ondervraging bij de huisarts of het allemaal wel goed ging thuis en op school en of ik dat zeker wist en of ik me wel goed voelde, voordat hij eens naar een lichamelijke oorzaak van m'n probleem ging kijken (en dat was een probleem waarvoor ik al vijf jaar daarvoor bij de reumatoloog was geweest, dus dat sloeg m.i. nergens op).
Sanity is (not) statistical
Als ik even mag inbreken. ik lees veel over jullie relatie met je vriend en hoeveel steun dat geeft. Hoewel mijn situatie niet erg vergelijkbaar was (ik ontkende dat ik hulp nodig had), heeft dat steunen op m'n vriendin destijds denk ik wel mijn relatie gekost. Iig, ik had niet zoveel moeten toegeven aan haar behoefte om mij te helpen, want je partner is vaak niet diegene die dat kan.
Ik wil niemand twijfels aanpraten, maar ik denk dat het verstandig is om na te denken hoeveel je qua hulp afhankelijk wil zijn van je partner. Het kan de relatie behoorlijk scheef trekken in een soort behandelaar/behandelde patroon en dat lijkt me niet gezond.
Uiteindelijk heeft het feit dat ik alleen was (in de zin van geen relatie) mijn herstel denk ik zelfs versneld. Ik ben nog niet zover om mezelf 'genezen' te verklaren, maar het zit mijn leven niet meer zo drastisch in de weg. Niet geheel toevallig durf ik blijkbaar nu pas weer een echte relatie aan te gaan, waarin ik mij openstel om eventueel gekwetst te worden. Erg soepel gaat dat nog niet, maar ik haal veel voldoening uit het feit dat ik het uberhaupt probeer en in dat laatste zit voor mij iig de crux.
Samenvatting: Zie je partner niet als een soort constante, hij/zij is er om van te genieten en om hem/haar evenveel te laten genieten. Ik zou als ik een partner+depressie had, beginnen om daar m'n levensgenot uit te halen.
Ik wil niemand twijfels aanpraten, maar ik denk dat het verstandig is om na te denken hoeveel je qua hulp afhankelijk wil zijn van je partner. Het kan de relatie behoorlijk scheef trekken in een soort behandelaar/behandelde patroon en dat lijkt me niet gezond.
Uiteindelijk heeft het feit dat ik alleen was (in de zin van geen relatie) mijn herstel denk ik zelfs versneld. Ik ben nog niet zover om mezelf 'genezen' te verklaren, maar het zit mijn leven niet meer zo drastisch in de weg. Niet geheel toevallig durf ik blijkbaar nu pas weer een echte relatie aan te gaan, waarin ik mij openstel om eventueel gekwetst te worden. Erg soepel gaat dat nog niet, maar ik haal veel voldoening uit het feit dat ik het uberhaupt probeer en in dat laatste zit voor mij iig de crux.
Samenvatting: Zie je partner niet als een soort constante, hij/zij is er om van te genieten en om hem/haar evenveel te laten genieten. Ik zou als ik een partner+depressie had, beginnen om daar m'n levensgenot uit te halen.
Verdwaald in mijn eigen belevingswereld.
Been there, done that... maar mijn lief en ik passen goed op dat het gelijkwaardig blijft. Zodra het ook maar ergens anders naar neigt, stap ik naar een profquote:Op zondag 14 september 2008 10:56 schreef kingmob het volgende:
Als ik even mag inbreken. ik lees veel over jullie relatie met je vriend en hoeveel steun dat geeft. Hoewel mijn situatie niet erg vergelijkbaar was (ik ontkende dat ik hulp nodig had), heeft dat steunen op m'n vriendin destijds denk ik wel mijn relatie gekost. Iig, ik had niet zoveel moeten toegeven aan haar behoefte om mij te helpen, want je partner is vaak niet diegene die dat kan.
Ik wil niemand twijfels aanpraten, maar ik denk dat het verstandig is om na te denken hoeveel je qua hulp afhankelijk wil zijn van je partner. Het kan de relatie behoorlijk scheef trekken in een soort behandelaar/behandelde patroon en dat lijkt me niet gezond.
Uiteindelijk heeft het feit dat ik alleen was (in de zin van geen relatie) mijn herstel denk ik zelfs versneld. Ik ben nog niet zover om mezelf 'genezen' te verklaren, maar het zit mijn leven niet meer zo drastisch in de weg. Niet geheel toevallig durf ik blijkbaar nu pas weer een echte relatie aan te gaan, waarin ik mij openstel om eventueel gekwetst te worden. Erg soepel gaat dat nog niet, maar ik haal veel voldoening uit het feit dat ik het uberhaupt probeer en in dat laatste zit voor mij iig de crux.
Samenvatting: Zie je partner niet als een soort constante, hij/zij is er om van te genieten en om hem/haar evenveel te laten genieten. Ik zou als ik een partner+depressie had, beginnen om daar m'n levensgenot uit te halen.
. Komt goed .
Ik ben dan ook niet meer depressief, heb alleen korte, hevige winterdips en ik ben gewoon in het algemeen zo labiel als een klapdeur. Zo ben ik, daar moet ie maar mee leren leven. Maar goed, nadat ik z'n t-shirt volgejankt heb, kan ik weer van de bank vallen van het lachen, zo ben ik net zo goed. Leven met mij is een beetje intenser dan normaal denk ik, maar ik vind dat m'n vriend geen recht van klagen heeft.
TOen ik nog wel echt depressief was, had ik het grootste deel van de tijd geen vriend. Ja, m'n eerste vriendje, wat een enorme eikel bleek te zijn. Dat zag ikt oen niet in, omdat ik al blij was met een vriendelijk woord en een aai over m'n bol, bij wijze van. Ik had helemaal geen steun van hem, integendeel. En toen ik aan de medicijnen zat, had ik ook een vriend. Ik was toen heel huilerig en hangerig, maar op zich ging het wel redelijk. Alleen met het afkicken was ik wel blij dat hij er was, want ik stond stijf van angst. Ik heb hem de godganse dag vastgehouden, hij mocht nog net alleen naar het toilet, maar dat was het dan ook. Ik had het idee dat er scherpschutters in de tuin en in het plafond zaten, die het op mij voorzien hadden. Ergens wist ik wel dat het niet kon, maar toch. Toch wel fijn dat er dan iemand bij je is die je accepteert in al je gekte.
Verder ben ik over het algemeen juist heel onafhankelijk, ik vertel het ook niet zo heel snel als ik me niet lekker voel. Die gevoelens zijn van mij, ik weet hoe het komt, ik weet dat het over een uur of een dag of een week weer over is. M'n vriend is absoluut niet m'n therapeut of zo. Dat kan niet eens, wat zo goed begrijpt ie me niet eens.
Ben het wel met je eens dat je heel erg opmoet passen dat je relatie gelijkwaardig blijft, anders kun je net zo goed gelijk stoppen.
TOen ik nog wel echt depressief was, had ik het grootste deel van de tijd geen vriend. Ja, m'n eerste vriendje, wat een enorme eikel bleek te zijn. Dat zag ikt oen niet in, omdat ik al blij was met een vriendelijk woord en een aai over m'n bol, bij wijze van. Ik had helemaal geen steun van hem, integendeel. En toen ik aan de medicijnen zat, had ik ook een vriend. Ik was toen heel huilerig en hangerig, maar op zich ging het wel redelijk. Alleen met het afkicken was ik wel blij dat hij er was, want ik stond stijf van angst. Ik heb hem de godganse dag vastgehouden, hij mocht nog net alleen naar het toilet, maar dat was het dan ook. Ik had het idee dat er scherpschutters in de tuin en in het plafond zaten, die het op mij voorzien hadden. Ergens wist ik wel dat het niet kon, maar toch. Toch wel fijn dat er dan iemand bij je is die je accepteert in al je gekte.
Verder ben ik over het algemeen juist heel onafhankelijk, ik vertel het ook niet zo heel snel als ik me niet lekker voel. Die gevoelens zijn van mij, ik weet hoe het komt, ik weet dat het over een uur of een dag of een week weer over is. M'n vriend is absoluut niet m'n therapeut of zo. Dat kan niet eens, wat zo goed begrijpt ie me niet eens.
Ben het wel met je eens dat je heel erg opmoet passen dat je relatie gelijkwaardig blijft, anders kun je net zo goed gelijk stoppen.
Sanity is (not) statistical
Whehe, mijn vriend ziet het aan me als het even niet zo lekker gaat. Die hoef ik echt niets te vertellen, en als ik wel wat zeg, dan is zijn reactie: "dat wist ik al". .
Kennelijk ben ik wat dat betreft een open boek voor 'm.
't Gaat hier verder ook prima nu, ik heb niet echt het gevoel nog depressief te zijn (maar dat is een beetje tricky, want zonder mijn medicijnen zou ik nu waarschijnlijk als een wrak op bed liggen, dus ben ik nu nog wel depressief of niet?) en ben ook redelijk onafhankelijk. Ook door schade en schande wijs geworden...
.Kennelijk ben ik wat dat betreft een open boek voor 'm
.'t Gaat hier verder ook prima nu, ik heb niet echt het gevoel nog depressief te zijn (maar dat is een beetje tricky, want zonder mijn medicijnen zou ik nu waarschijnlijk als een wrak op bed liggen, dus ben ik nu nog wel depressief of niet?) en ben ook redelijk onafhankelijk. Ook door schade en schande wijs geworden...
blijkt dan ik een paar jaar na mijn psychose een zware depressie had. Ik heb jaren lang afgevraagd waarom ik zo lusteloos was en dacht dat het door me ziekte schizofrenie kwam. Maar na 3 weken prozak 20mg bleek dus dat ik al die jaren eendepressie had had het gewoon niet in de gaten...
ik heb nu schuldgevoel waarom ik dit niet eerder aan mijn psych heb gemeld zodat die gelijk actie kon ondernemen of ik had gewoon een slechte psych nu met een nieuwe psych die alle drie opties probeerd te onderzoeken dus wel;
1 lusteloos heid kan komen door antipsychotica
2.lusteloosheid kan komen door depressie
3.lusteloosheid kan komen door ziekte schizofenie geen hulp!!
bij mij is het dus 2
ben er nu blij om doe weer van alles...
speel gitaar en keyboard en ben ook dj check out me website in handtekkening
dus voor iedereen die lusteloos is wacht niet te lang vraag advies aan je huisarts of psych...
ik heb nu schuldgevoel waarom ik dit niet eerder aan mijn psych heb gemeld zodat die gelijk actie kon ondernemen of ik had gewoon een slechte psych nu met een nieuwe psych die alle drie opties probeerd te onderzoeken dus wel;
1 lusteloos heid kan komen door antipsychotica
2.lusteloosheid kan komen door depressie
3.lusteloosheid kan komen door ziekte schizofenie geen hulp!!
bij mij is het dus 2
ben er nu blij om doe weer van alles...
speel gitaar en keyboard en ben ook dj check out me website in handtekkening
dus voor iedereen die lusteloos is wacht niet te lang vraag advies aan je huisarts of psych...
Dat lusteloze gevoel komt de laatste dagen hier bij mij weer gigantische omhoog kruipen, wat overigens apart is, ik woon nu in een ander land waar ik ook studeer. Maar Ben binnen 1.5 maand weer in Nederland en ga dan even langs de huisarts om de pilletjes ff op te halenquote:Op zondag 21 september 2008 15:48 schreef anthony68 het volgende:
blijkt dan ik een paar jaar na mijn psychose een zware depressie had. Ik heb jaren lang afgevraagd waarom ik zo lusteloos was en dacht dat het door me ziekte schizofrenie kwam. Maar na 3 weken prozak 20mg bleek dus dat ik al die jaren eendepressie had had het gewoon niet in de gaten...
ik heb nu schuldgevoel waarom ik dit niet eerder aan mijn psych heb gemeld zodat die gelijk actie kon ondernemen of ik had gewoon een slechte psych nu met een nieuwe psych die alle drie opties probeerd te onderzoeken dus wel;
1 lusteloos heid kan komen door antipsychotica
2.lusteloosheid kan komen door depressie
3.lusteloosheid kan komen door ziekte schizofenie geen hulp!!
bij mij is het dus 2
ben er nu blij om doe weer van alles...
speel gitaar en keyboard en ben ook dj check out me website in handtekkening
dus voor iedereen die lusteloos is wacht niet te lang vraag advies aan je huisarts of psych...
People once tried to make Chuck Norris toilet paper. He said no because Chuck Norris takes crap from NOBODY!!!!
Megan Fox makes my balls look like vannilla ice cream.
Megan Fox makes my balls look like vannilla ice cream.
Mijn depressie is niet zo zwaar meer, maar bij het opstaan 's morgens is het een doffe ellende en lijk ik gigantisch op de onderste bodem van de stemming te zitten. Tis niet zomaar een ochtendhumeur maar veel meer dan dat wat me soms zorgen kan baren dat het vaak iedere morgen aanwezig is in de afgelopen weken.
Maar als ik dan eenmaal wakker ben en de eerste koffie heb gedronken gaat het ineens een stuk beter en lijkt het grotendeels weggetrokken te zijn. Kan zijn dat veel meer mensen dat 's morgens hebben maar weet niet in in welke mate dat naar voren treedt bij anderen. Wil niet in details treden maar het is dus erg zwaar 's morgens zonder dat ik direct tegen de dag opkijk, het gevoel komt direct naar voren na het ontwaken zonder dat ik aan de dag denk in negatief opzicht.
Verder gaat het qua depressie redelijk goed, spanningen zijn nog aanwezig maar daar heb ik zo nu en dan een middel voor zodat ze op de achtergrond gaan liggen zodat het uit te houden is. Spanningen kunnen dan ook leiden tot enige depressieve gedachten. Wil dan een natuurlijk middel gaan gebruiken tegen spanningen en onrust om te kijken of dat ook werkt. Vis olie ben ik vanaf gestapt omdat ik een vieze smaak kreeg in de mond door oprispingen. Magnesium tabletten ben ik ook mee gestopt omdat ze vrij weinig effect hadden.
Ben de laatste tijd dan actiever geworden in lichamelijk opzicht en zet de wekker iedere dag op hetzelfde tijdstip zodat ik dus wel de regelmaat krijg en dan kan regelmaat zorgen dat het ook regelmatig beter gaat in de stemming. Regelmaat is dan iets dat handvaten kan bieden waar ik me aan kan vasthouden. Alles beter dan een ritme dat constant door elkaar heen loopt want dan gaat het in de stemming ook als snel niet helemaal zoals het hoort te gaan. Van een slecht ritme kan ik ook chaotisch worden omdat iedere dag anders lijkt te zijn. Op tijd opstaan is dan ook iets dat beter is, blijf ik langer liggen dan voel ik me vaak ook minder van de partij.
Al bij al gaat het nu stukken beter, denk dat de tijd ook veel wonden heelt en dan ook in de tijd bezig blijven met verbeteringen aanbrengen en proberen te zoeken naar dat wat bijdraagt aan meer welzijn en welbevinden. Uiteindelijk denk ik dat ik ooit depressie vrij zal gaan zijn, dat is in ieder geval mijn uitgangspunt nu. Zou toch ook denken dat iedere depressie die volgt milder gaat zijn, dat depressie dus aan slijtage onderhevig is, en ook omdat je van iedere depressie wat leert ook. Knoppen omschakelen dat steeds beter lukt, gedachten stoppen bedoel ik dan, komt een gedachte naar voren dat het leven bijvoorbeeld zwaar is of waardeloos en niet de moeite waard dan is omdraaien en relativeren iets dat ik steeds vaker doe. Ineens tegen mezelf zeggen dat het allemaal meevalt ( zonder te beweren dat het erger kan) maar wel kijken naar het positieve en richting de toekomst ook altijd uitgaan van nog betere tijden. Positief vooruit kijken om vervolgens niet negatief in het verleden te blijven hangen. Het is dan nog het depressieve gevoel naast het depressieve denken, volgens mij is het depressieve denken beter aan te pakken dan het depressieve gevoel, gevoel vind ik altijd iets wazigs dat niet echt duidelijk is, bij denken is het al snel zo dat je duidelijk kunt zien waar het mis zit ondanks dat bepaalde gedachten continu in cirkels kunnen weerkeren alsof het een langspeelplaat is die blijft hangen. Denken dat beter verloopt werkt dan volgens mij ook op het betere gevoel en stemming dus het is denk ik gekoppeld aan elkaar ook.
Actiever sporten wil ik dan wel nog oppakken om lichamelijk in betere conditie te komen ( gezond lichaam en gezonde geest gedachte) Als laatste merk ik dat verandering van omgeving goed werkt op de stemming.
Als laatste toevoeging: In excel hou ik sinds 3 weken weekschema's bij waar ik per dag bij doe houden hoe ik de dag indeel en wat de activiteiten zijn. Een motivator om meer te doen op een dag en als ik dan een dag heb gehad waar niets is gedaan dan dan vind ik dat niet zo okey en wil ik het de dag daarna beter doen. Bij drukker bezette dagen doet het goed en vanzelf wil ik via die schema's opbouwen van het krijgen van een zinvollere drukkere dag. Een dagboek bijhouden en iedere dag opmerkingen maken werkt hier niet, liever een compact weekoverzicht met her en der een opmerking ingevoegd in excel. Ook een soort van houvast en dan is die houvast iets dat me vaker boven water kan houden en me richting de toekomst vooruit kan duwen.
Lang bericht maar dit is even het laatste bericht erover omdat er niet veel meer te schrijven valt over, kon het niet echt korter samenvatten.
[ Bericht 4% gewijzigd door Topspin op 22-09-2008 21:12:13 ]
Maar als ik dan eenmaal wakker ben en de eerste koffie heb gedronken gaat het ineens een stuk beter en lijkt het grotendeels weggetrokken te zijn. Kan zijn dat veel meer mensen dat 's morgens hebben maar weet niet in in welke mate dat naar voren treedt bij anderen. Wil niet in details treden maar het is dus erg zwaar 's morgens zonder dat ik direct tegen de dag opkijk, het gevoel komt direct naar voren na het ontwaken zonder dat ik aan de dag denk in negatief opzicht.
Verder gaat het qua depressie redelijk goed, spanningen zijn nog aanwezig maar daar heb ik zo nu en dan een middel voor zodat ze op de achtergrond gaan liggen zodat het uit te houden is. Spanningen kunnen dan ook leiden tot enige depressieve gedachten. Wil dan een natuurlijk middel gaan gebruiken tegen spanningen en onrust om te kijken of dat ook werkt. Vis olie ben ik vanaf gestapt omdat ik een vieze smaak kreeg in de mond door oprispingen. Magnesium tabletten ben ik ook mee gestopt omdat ze vrij weinig effect hadden.
Ben de laatste tijd dan actiever geworden in lichamelijk opzicht en zet de wekker iedere dag op hetzelfde tijdstip zodat ik dus wel de regelmaat krijg en dan kan regelmaat zorgen dat het ook regelmatig beter gaat in de stemming. Regelmaat is dan iets dat handvaten kan bieden waar ik me aan kan vasthouden. Alles beter dan een ritme dat constant door elkaar heen loopt want dan gaat het in de stemming ook als snel niet helemaal zoals het hoort te gaan. Van een slecht ritme kan ik ook chaotisch worden omdat iedere dag anders lijkt te zijn. Op tijd opstaan is dan ook iets dat beter is, blijf ik langer liggen dan voel ik me vaak ook minder van de partij.
Al bij al gaat het nu stukken beter, denk dat de tijd ook veel wonden heelt en dan ook in de tijd bezig blijven met verbeteringen aanbrengen en proberen te zoeken naar dat wat bijdraagt aan meer welzijn en welbevinden. Uiteindelijk denk ik dat ik ooit depressie vrij zal gaan zijn, dat is in ieder geval mijn uitgangspunt nu. Zou toch ook denken dat iedere depressie die volgt milder gaat zijn, dat depressie dus aan slijtage onderhevig is, en ook omdat je van iedere depressie wat leert ook. Knoppen omschakelen dat steeds beter lukt, gedachten stoppen bedoel ik dan, komt een gedachte naar voren dat het leven bijvoorbeeld zwaar is of waardeloos en niet de moeite waard dan is omdraaien en relativeren iets dat ik steeds vaker doe. Ineens tegen mezelf zeggen dat het allemaal meevalt ( zonder te beweren dat het erger kan) maar wel kijken naar het positieve en richting de toekomst ook altijd uitgaan van nog betere tijden. Positief vooruit kijken om vervolgens niet negatief in het verleden te blijven hangen. Het is dan nog het depressieve gevoel naast het depressieve denken, volgens mij is het depressieve denken beter aan te pakken dan het depressieve gevoel, gevoel vind ik altijd iets wazigs dat niet echt duidelijk is, bij denken is het al snel zo dat je duidelijk kunt zien waar het mis zit ondanks dat bepaalde gedachten continu in cirkels kunnen weerkeren alsof het een langspeelplaat is die blijft hangen. Denken dat beter verloopt werkt dan volgens mij ook op het betere gevoel en stemming dus het is denk ik gekoppeld aan elkaar ook.
Actiever sporten wil ik dan wel nog oppakken om lichamelijk in betere conditie te komen ( gezond lichaam en gezonde geest gedachte) Als laatste merk ik dat verandering van omgeving goed werkt op de stemming.
Als laatste toevoeging: In excel hou ik sinds 3 weken weekschema's bij waar ik per dag bij doe houden hoe ik de dag indeel en wat de activiteiten zijn. Een motivator om meer te doen op een dag en als ik dan een dag heb gehad waar niets is gedaan dan dan vind ik dat niet zo okey en wil ik het de dag daarna beter doen. Bij drukker bezette dagen doet het goed en vanzelf wil ik via die schema's opbouwen van het krijgen van een zinvollere drukkere dag. Een dagboek bijhouden en iedere dag opmerkingen maken werkt hier niet, liever een compact weekoverzicht met her en der een opmerking ingevoegd in excel. Ook een soort van houvast en dan is die houvast iets dat me vaker boven water kan houden en me richting de toekomst vooruit kan duwen.
Lang bericht maar dit is even het laatste bericht erover omdat er niet veel meer te schrijven valt over, kon het niet echt korter samenvatten.
[ Bericht 4% gewijzigd door Topspin op 22-09-2008 21:12:13 ]
Genieten is toegestaan!!!
Ik houdt ook een week boek bij...
Daarin staat hoe ik me lichamelijk voel of geestelijk. Meestal is dat opstaan is zwaar en vermoeiend en meestal ga ik weer liggen tot ben uitgeslapen. Daarna voel ik me nog moe...Neem dan een prozak en begin me dag met een muesli ontbijt. Ik heb voor mezelf een todo lijst gemaakt voor als ik niets te doen heb of verveel dan pak ik een van de 33 punten op mijn llijst aan. Ik houdt die lijst bij het zijn allemaal hobbydingen. zoals stamboom, administratie, verjaardagen bijhouden, weekboek, gitaar oefenen, keyboard oefenen, computer backuppen, drivers updaten, budget uitwerken, kookboek uitwerken en nieuwe recepten voor de komende week kiezen, evaluatie van mijn vrijwilligerswerk. Evaluatie van de week en vooruit plannen. Cursussen volgen NHA tw beleggen en ondernemen cursus. En elke zondag maak ik een weekplanning met belangrijke afspraken die ik moet nakomen.
Ik voel me bijna uit me depressie komen maar ben er nog niet helemaal, voel me soms nog lusteloos en ga dan even liggen. Kan ook door me ziekte komen schizofrenie. De dokters weten niet waarvandaan het komt...:(
Ik vindt het prettig alles op orde te hebben administratie etc en computer georganiseerd. Dus daar besteed ik ook veel tijd aan.
Ik kan niet tegen stress dus doe alles zo rustig aan en op mijn eigen manier. Ook op mijn werk doe ik het relax. Dat werkt voor mij en anderen hebben daar geen problemen mee. Wel heb ik last van de bijwerkingen van de medicatie. Hopelijk kan ik hier iets op vinden...
Doordat ik jaren in een psychose heb gelopen en daarna met zware depressie heb ik geen sociale contacten kunnen opbouwen. sterker nog ik heb ze allemaal verwaarloost. Nu probeer ik die via internet en forums op te bouwen. Ik ga niet zo veel uit . Ben geen bar of disco type. Daarom vindt ik dit forum een geweldig forum. Je kan je ei kwijt en je krijg reacties van mensen..
Mensen die met me willen msnen kunnen me een pm-metje sturen. Dat zou ik graag willen . Zo heb ik dan iemand om mee te chatten.
Verder zend ik dagelijks mijn radio uit. Ik blijf dit een paar weken doen zodat ik een groep luisteraars kan opbouwen.
het adres is http://anthony68.listen2myradio.com
Daarin staat hoe ik me lichamelijk voel of geestelijk. Meestal is dat opstaan is zwaar en vermoeiend en meestal ga ik weer liggen tot ben uitgeslapen. Daarna voel ik me nog moe...Neem dan een prozak en begin me dag met een muesli ontbijt. Ik heb voor mezelf een todo lijst gemaakt voor als ik niets te doen heb of verveel dan pak ik een van de 33 punten op mijn llijst aan. Ik houdt die lijst bij het zijn allemaal hobbydingen. zoals stamboom, administratie, verjaardagen bijhouden, weekboek, gitaar oefenen, keyboard oefenen, computer backuppen, drivers updaten, budget uitwerken, kookboek uitwerken en nieuwe recepten voor de komende week kiezen, evaluatie van mijn vrijwilligerswerk. Evaluatie van de week en vooruit plannen. Cursussen volgen NHA tw beleggen en ondernemen cursus. En elke zondag maak ik een weekplanning met belangrijke afspraken die ik moet nakomen.
Ik voel me bijna uit me depressie komen maar ben er nog niet helemaal, voel me soms nog lusteloos en ga dan even liggen. Kan ook door me ziekte komen schizofrenie. De dokters weten niet waarvandaan het komt...:(
Ik vindt het prettig alles op orde te hebben administratie etc en computer georganiseerd. Dus daar besteed ik ook veel tijd aan.
Ik kan niet tegen stress dus doe alles zo rustig aan en op mijn eigen manier. Ook op mijn werk doe ik het relax. Dat werkt voor mij en anderen hebben daar geen problemen mee. Wel heb ik last van de bijwerkingen van de medicatie. Hopelijk kan ik hier iets op vinden...
Doordat ik jaren in een psychose heb gelopen en daarna met zware depressie heb ik geen sociale contacten kunnen opbouwen. sterker nog ik heb ze allemaal verwaarloost. Nu probeer ik die via internet en forums op te bouwen. Ik ga niet zo veel uit . Ben geen bar of disco type. Daarom vindt ik dit forum een geweldig forum. Je kan je ei kwijt en je krijg reacties van mensen..
Mensen die met me willen msnen kunnen me een pm-metje sturen. Dat zou ik graag willen . Zo heb ik dan iemand om mee te chatten.
Verder zend ik dagelijks mijn radio uit. Ik blijf dit een paar weken doen zodat ik een groep luisteraars kan opbouwen.
het adres is http://anthony68.listen2myradio.com
Je bent in ieder geval wel lekker actief. Jammer dat je vrienschappen verwaterd zijn, want op zich kom je over als iemand die graag contact met anderen heeft en lekker bezig is. Ik vind het heel knap dat je zo bezig blijft in deze situatie.
Hoe laat sta je op? Want als het nog donker is, zou je eens de Philips Wake Up light kunnen proberen. Dan word je wat rustiger wakker. En wordt het gevoel van lamlendigheid 's ochtends niet snel minder? Het schijnt dat heel veel mensen zich nog moe voelen na het opstaan (ook gezonde mensen), maar dat dat gevoel in de meeste gevallen snel weg gaat. Pas als je een uur wakker bent en je zou nog steeds in slaap kunnen vallen, zou er echt sprake zijn van te weinig slaap. Op zich kan ik me voorstellen dat je gewoon weer naar bed gaat, maar misschien dat je lichaam ook 'verwend' raakt met zo'n ochtendritme van uitslapen.
Wat voor werk doe je? Werk je fulltime? Ik zou al gestresst worden van zoveel hobby's, laat staan dat ik er dan nog bij moest werken =P
Hoe laat sta je op? Want als het nog donker is, zou je eens de Philips Wake Up light kunnen proberen. Dan word je wat rustiger wakker. En wordt het gevoel van lamlendigheid 's ochtends niet snel minder? Het schijnt dat heel veel mensen zich nog moe voelen na het opstaan (ook gezonde mensen), maar dat dat gevoel in de meeste gevallen snel weg gaat. Pas als je een uur wakker bent en je zou nog steeds in slaap kunnen vallen, zou er echt sprake zijn van te weinig slaap. Op zich kan ik me voorstellen dat je gewoon weer naar bed gaat, maar misschien dat je lichaam ook 'verwend' raakt met zo'n ochtendritme van uitslapen.
Wat voor werk doe je? Werk je fulltime? Ik zou al gestresst worden van zoveel hobby's, laat staan dat ik er dan nog bij moest werken =P
Sanity is (not) statistical
ik doe vrijwilligerswerk, geef advies aan mensen met problemen met arbeid, uitkering, woning, belasting een steunpunt voor de minderbedeelden en de zwakkeren in de samenleving.
Ik ben blij met me hobby's kan niet stil zitten nu vroeger was ik altjd lusteloos gelukkig is nu wat minder....
Als je altijd je hele leven tot je 27ste een bezig bij was ja en je valt opeens in een gat waar in nu na jaren weer uit klim ben blij dat ik mezelf weer gevonden heb....;)
Ik werk parttime 2 dagen per week en ik probeer zo veel mogelijk stress te vermijden...:)
Ik ben blij met me hobby's kan niet stil zitten nu vroeger was ik altjd lusteloos gelukkig is nu wat minder....
Als je altijd je hele leven tot je 27ste een bezig bij was ja en je valt opeens in een gat waar in nu na jaren weer uit klim ben blij dat ik mezelf weer gevonden heb....;)
Ik werk parttime 2 dagen per week en ik probeer zo veel mogelijk stress te vermijden...:)
Kan een hele vreemde manier zijn maar soms kan het helpen hier door een bepaalde methode te hanteren. Ik zeg alvast dat het een vreemde manier kan zijn dus verklaar me maar voor gek Ook een beetje geschreven hieronder over hoe ik tegen depressie aankijk en hoe ik tegen "IK" aankijk, hoe depressie je hele identiteit kan wegnemen.
Ik zie mezelf wel eens in als super klein scharnier in een groot klokwerk, dan lijkt het allemaal meer zinloos te zijn waar ik me druk om kan maken en tevens komt dan het besef naar voren dat depressie in zekere zin relatief is als je als mens binnen het universum niet eens lijkt te bestaan zo klein dat het is. Het komt dan over alsof het aan het krimpen is allemaal, alsof negatieve gedachten en gevoelens kleiner en compacter worden totdat ze niet meer opgemerkt worden of zelfs oplossen in het niets.
Van dichtbij als ik niet naar afstand kijk lijken gedachten van negatieve aard dicht op mijn lip te zitten, alsof het kleeft en plakt en vast blijft hangen om me heen. Vannacht was ik even naar de sterrenhemel aan het kijken en de afstand tussen de aarde en de sterren zorgde ervoor dat ineens van alles van me af leek te vallen. Alsof het even helder werd voor ogen alsof er even helemaal niets was in mijn hoofd dat dwars kan zitten.
Die afstand heb ik sowieso nog over liggen nadenken, afstand nemen van gedachten, problemen, gevoelens en nog meer zaken die niet deugen. En dan hielp het even dat visualiseren en denkbeeldig bezig zijn dat de afstand tussen de sterren en de aarde even groot is als de afstand tussen mij en mijn gedachten en de rest van het hele hebben en houden. Toen ineens de gewaarwording van meer ruimte om me heen omdat ik niet omringd was door zaken die onterecht ongewenst aandacht opeisen. De afstand tussen mijn IK en de gedachten en gevoelens dus.
Volgens mij kom ik dan tot mijn echte ik, en mijn echte ik is waarschijnlijk een ik zonder zorgen en hectisch depressieve chaotische hersenstorm. Een vrije IK die niet omsingeld is door spanningen, vanzelf het gevoel dat ik mezelf ben als het van me afvalt, dat komt dan doordat de IK, IK is, en niet verdorven of bedorven. In de IK en om de IK Tis geen filosofie dus ik kap er nu mee, vraag me wel af in hoeverre de ellende in de mens of buiten de mens ligt. Ego speelt dan nog mee en nu kap ik ermee 
Voor het slapen gaan ergens op verheugen doe ik dan vaker. Het kan zo simpel zijn en het meest eenvoudige zijn waar ik me op kan verheugen. Het eerste kopje koffie, de eerste sigaret, het ontbijt nieuws of een frisse wandeling met de hond. Dan verheug ik me op het eerste kopje koffie meestal en dat is een eerste aanzet tot een betere dag Simpel geluk noem ik het dan, verheugen op een vakantie de dag ervoor is heel wat anders maar het is niet eens nodig om te verheugen op een vakantie om de stemming te bevorderen.
Het leven als waardeloos of als zinvol inzien, het gaat niet van het ene op het andere moment maar door de dagen of weken heen kan ik het leven in mijn opvatting mooier maken dan voorheen ook door eens op een rijtje te zetten wat ik waardevol vind in het leven, en dan geldt wederom dat kleine dingen ook toegevoegde waarde hebben.
Waardeloos zien van het hele bestaan, heb dat een tijd gedaan en dan ontbreekt het compleet aan wilskracht om door te gaan. Als niets de moeite waard is waarom zou ik me dan nog inzetten om gelukkig te worden? Het wereldbeeld slopen is het dan ook, en tevens mezelf slopen want niet alleen de wereld wordt minder waard bij het aankaarten van waardeloosheid maar ook word ik zelf waardeloos omdat ik als mens niets meer voorstel in een waardeloze wereld.
Tot dusverre weer een manier van mij. Vandaag ging het redelijk op rolletjes, de dag ging snel voorbij. Vanavond hopelijk weer een heldere hemel en dan nog eens kijken naar de sterren in de lucht om wederom te beseffen dat het allemaal zo betrekkelijk en minimaal is. Waarom lijken problemen en depressies dan zo groot als een berg vroeg ik me vannacht af. Volgens mij dus echt vanwege afstand, omdat het zo dicht op een mens kan zitten allemaal en ook dat het uitvergroot wordt doordat het opgemerkt wordt en dan kan een probleem of gedachte/gevoel groot worden tot de mount everest aantoe.
Moet erbij vermelden dat het allemaal milder is geworden hier, weet niet of ik vorig jaar door te kijken naar een sterrenhemel een helder gevoel had kunnen krijgen en of dat verheugen 's avonds op de dag van morgen zou kunnen helpen. Als het hardnekkig is dan lijkt het een betonnen muur te zijn waarbij er amper speling is. Op dit moment kunnen de laatste restjes wel eens worden weggehaald waardoor het humeur en de stemming dus echt boven gemiddeld lijkt te liggen en niet onder de oppervlakte.
[ Bericht 6% gewijzigd door Topspin op 09-10-2008 18:34:32 ]
Ook een beetje geschreven hieronder over hoe ik tegen depressie aankijk en hoe ik tegen "IK" aankijk, hoe depressie je hele identiteit kan wegnemen.Ik zie mezelf wel eens in als super klein scharnier in een groot klokwerk, dan lijkt het allemaal meer zinloos te zijn waar ik me druk om kan maken en tevens komt dan het besef naar voren dat depressie in zekere zin relatief is als je als mens binnen het universum niet eens lijkt te bestaan zo klein dat het is. Het komt dan over alsof het aan het krimpen is allemaal, alsof negatieve gedachten en gevoelens kleiner en compacter worden totdat ze niet meer opgemerkt worden of zelfs oplossen in het niets.
Van dichtbij als ik niet naar afstand kijk lijken gedachten van negatieve aard dicht op mijn lip te zitten, alsof het kleeft en plakt en vast blijft hangen om me heen. Vannacht was ik even naar de sterrenhemel aan het kijken en de afstand tussen de aarde en de sterren zorgde ervoor dat ineens van alles van me af leek te vallen. Alsof het even helder werd voor ogen alsof er even helemaal niets was in mijn hoofd dat dwars kan zitten.
Die afstand heb ik sowieso nog over liggen nadenken, afstand nemen van gedachten, problemen, gevoelens en nog meer zaken die niet deugen. En dan hielp het even dat visualiseren en denkbeeldig bezig zijn dat de afstand tussen de sterren en de aarde even groot is als de afstand tussen mij en mijn gedachten en de rest van het hele hebben en houden. Toen ineens de gewaarwording van meer ruimte om me heen omdat ik niet omringd was door zaken die onterecht ongewenst aandacht opeisen. De afstand tussen mijn IK en de gedachten en gevoelens dus.
Volgens mij kom ik dan tot mijn echte ik, en mijn echte ik is waarschijnlijk een ik zonder zorgen en hectisch depressieve chaotische hersenstorm. Een vrije IK die niet omsingeld is door spanningen, vanzelf het gevoel dat ik mezelf ben als het van me afvalt, dat komt dan doordat de IK, IK is, en niet verdorven of bedorven. In de IK en om de IK
Tis geen filosofie dus ik kap er nu mee, vraag me wel af in hoeverre de ellende in de mens of buiten de mens ligt. Ego speelt dan nog mee en nu kap ik ermee Voor het slapen gaan ergens op verheugen doe ik dan vaker. Het kan zo simpel zijn en het meest eenvoudige zijn waar ik me op kan verheugen. Het eerste kopje koffie, de eerste sigaret, het ontbijt nieuws of een frisse wandeling met de hond. Dan verheug ik me op het eerste kopje koffie meestal en dat is een eerste aanzet tot een betere dag
Simpel geluk noem ik het dan, verheugen op een vakantie de dag ervoor is heel wat anders maar het is niet eens nodig om te verheugen op een vakantie om de stemming te bevorderen.Het leven als waardeloos of als zinvol inzien, het gaat niet van het ene op het andere moment maar door de dagen of weken heen kan ik het leven in mijn opvatting mooier maken dan voorheen ook door eens op een rijtje te zetten wat ik waardevol vind in het leven, en dan geldt wederom dat kleine dingen ook toegevoegde waarde hebben.
Waardeloos zien van het hele bestaan, heb dat een tijd gedaan en dan ontbreekt het compleet aan wilskracht om door te gaan. Als niets de moeite waard is waarom zou ik me dan nog inzetten om gelukkig te worden? Het wereldbeeld slopen is het dan ook, en tevens mezelf slopen want niet alleen de wereld wordt minder waard bij het aankaarten van waardeloosheid maar ook word ik zelf waardeloos omdat ik als mens niets meer voorstel in een waardeloze wereld.
Tot dusverre weer een manier van mij. Vandaag ging het redelijk op rolletjes, de dag ging snel voorbij. Vanavond hopelijk weer een heldere hemel en dan nog eens kijken naar de sterren in de lucht om wederom te beseffen dat het allemaal zo betrekkelijk en minimaal is. Waarom lijken problemen en depressies dan zo groot als een berg vroeg ik me vannacht af. Volgens mij dus echt vanwege afstand, omdat het zo dicht op een mens kan zitten allemaal en ook dat het uitvergroot wordt doordat het opgemerkt wordt en dan kan een probleem of gedachte/gevoel groot worden tot de mount everest aantoe.
Moet erbij vermelden dat het allemaal milder is geworden hier, weet niet of ik vorig jaar door te kijken naar een sterrenhemel een helder gevoel had kunnen krijgen en of dat verheugen 's avonds op de dag van morgen zou kunnen helpen. Als het hardnekkig is dan lijkt het een betonnen muur te zijn waarbij er amper speling is. Op dit moment kunnen de laatste restjes wel eens worden weggehaald waardoor het humeur en de stemming dus echt boven gemiddeld lijkt te liggen en niet onder de oppervlakte.
[ Bericht 6% gewijzigd door Topspin op 09-10-2008 18:34:32 ]
Genieten is toegestaan!!!
ja idd,
ik relativeer ook veel...
ik volg videolessen over einsteins relativatietheorie om er een dieper inzicht in te krijgen. Dat zet je zlef wel aan denken...
De tijd dat ik alleen aan mijn problemen dacht is voorbij. Nu heb ik alleen vermoeide gedachten. Zoals voorbeeld. Ik wordt wakker en ontbijt. Geniet dan van mijn muesli en daarna begin ik mijn dag. Maar na een uur voel ik me vermoeid dan ga ik even liggen. Ik heb dan even zin in een dutje... Dat heb ik hele dag door na elke activiteit ga ik even uitrusten maar dat komt ook door mijn ziekte schizofrenie
ik relativeer ook veel...
ik volg videolessen over einsteins relativatietheorie om er een dieper inzicht in te krijgen. Dat zet je zlef wel aan denken...
De tijd dat ik alleen aan mijn problemen dacht is voorbij. Nu heb ik alleen vermoeide gedachten. Zoals voorbeeld. Ik wordt wakker en ontbijt. Geniet dan van mijn muesli en daarna begin ik mijn dag. Maar na een uur voel ik me vermoeid dan ga ik even liggen. Ik heb dan even zin in een dutje... Dat heb ik hele dag door na elke activiteit ga ik even uitrusten maar dat komt ook door mijn ziekte schizofrenie
Kan zijn dat het tijd nodig heeft voordat je energie weer terug gaat komen. Heb ook tijden alleen maar op de bank gelegen in half comatische toestand, was totaal uitgeput. Door de tijd heen ben ik fitter geworden en slaap ik ook niet meer zoveel. Ook wat fitter wakker worden steeds vaker hier.
Zoals ik altijd zeg is het ook vaak tijd die zijn werk moet doen, ook in geval van depressie slijt de depressie gedurende de tijd als het even meezit. Zware gedachten en zwaar gevoel die vanzelf minder worden als ze langer aanwezig zijn geweest. Een vrieskist waarbij het ijs eerst van de buitenste laag smelt en dan pas van binnen, dat het dus tijd nodig heeft voordat het ontdooit is die depressie.
Gisteren heb ik dan ook een uurtje op de bank gelegen om even te loungen met lekkere muziek, niet eens omdat ik compleet vermoeid was maar om even op te laden zomaar. De batterij opladen zo zie ik het wel eens in.
Succes ermee anthony Sterkte zeg ik liever niet zo snel, dat komt altijd zo zwaar over vind ik.
Nu even frisse neus halen buiten, binnen zitten te lang word ik ook niet vrolijk van
Zoals ik altijd zeg is het ook vaak tijd die zijn werk moet doen, ook in geval van depressie slijt de depressie gedurende de tijd als het even meezit. Zware gedachten en zwaar gevoel die vanzelf minder worden als ze langer aanwezig zijn geweest. Een vrieskist waarbij het ijs eerst van de buitenste laag smelt en dan pas van binnen, dat het dus tijd nodig heeft voordat het ontdooit is die depressie.
Gisteren heb ik dan ook een uurtje op de bank gelegen om even te loungen met lekkere muziek, niet eens omdat ik compleet vermoeid was maar om even op te laden zomaar. De batterij opladen zo zie ik het wel eens in.
Succes ermee anthony
Sterkte zeg ik liever niet zo snel, dat komt altijd zo zwaar over vind ik.Nu even frisse neus halen buiten, binnen zitten te lang word ik ook niet vrolijk van
Genieten is toegestaan!!!
Depressie is de verlichting die optreedt wanneer je doorkrijgt dat het leven eigenlijk bar weinig voorstelt.
Zinloos in de zin van........ " Voordat je het weet ben je er geweest, dus liever geen gezeik aan mijn geest, het hele leven liever een groot zinloos feest"
Genieten is toegestaan!!!
Ja.quote:Op donderdag 9 oktober 2008 23:25 schreef Topspin het volgende:
Zinloos in de zin van........ " Voordat je het weet ben je er geweest, dus liever geen gezeik aan mijn geest, het hele leven liever een groot zinloos feest"
Mensen doen niks zinnigs met hun leven, al denken ze van wel.
Dan kan je beter elke dag feestvieren alsof het je laatste dag is.
Dat is ook niet zaligmakend, maar het is beter dan jezelf voorhouden dat het leven concrete zin heeft.
Zeggen dat ze hulp moet zoek van een deskundig iemand. Het is heel jammer maar als vriend(in) ga je dat uiteindelijk niet redden. Je moet niet alleen om jezelf te beschermen een zekere afstand houden. En als je er echt meer info over wilt praat eens met een maatschappelijk werker voor advies.quote:Op zondag 30 september 2007 13:14 schreef nicoo het volgende:
ik heb een depressieve vriendin, hoe kan ik haar het beste helpen ??
Ondanks dat ze depressief zijn zijn ze wel verantwoordelijk voor hun eigen leven. Ik heb heb dezelfde ervaring met mijn broer die op dit moment is gestopt met zijn medicijnen. Hoe moeilijk het ook is ik kan alleen maar afwachten totdat hij de bodem weer raakt.
Ik ben van mening dat je als ondeskundig iemand meer schade veroorzaakt dan je jezelf voor kunt stellen. Bij mijn broer waren er ook vrienden die hem probeerde te helpen. Terwijl ze wisten hoe het de vorige keer was en ook tegen mijn advies ingingen om afstand te houden. En terwijl wij als familie nu met de scherven zitten doen zij vrolijk of er niets aan de hand is. Dat kwetst mij persoonlijk meer dan waar mijn broer nu mee bezig is.
Ik weet dat mensen zoiets doen uit de goedheid van hun hart maar dat maakt de beslissing niet minder fout.
beetje jammer van de datum van de quote
[ Bericht 4% gewijzigd door vipergts op 10-10-2008 12:00:39 ]
Op woensdag 31 januari 2007 19:20 schreef Lord_Vetinari het volgende:
Ik heb veel stomme posts gezien op fora, maar deze zit toch wel in de top 10 (voorzichtig geschat; het kan ook de top 5 zijn). Nou ik sta iig in zijn top 10
Ik heb veel stomme posts gezien op fora, maar deze zit toch wel in de top 10 (voorzichtig geschat; het kan ook de top 5 zijn). Nou ik sta iig in zijn top 10
Wat ik mensen met een depressie heel erg kan aanraden is om lekker een paar keer per week te gaan hardlopen. Ik ben zelf sinds vorig jaar begonnen met hardlopen en ik voel me echt stukken beter.
Hardlopen is volgens mij een ideale sport voor mensen met een depressie. De drempel is niet zo hoog, je hoeft niet naar de sportschool bijvoorbeeld, want je loopt zo de deur uit. Na het lopen voel je je zowel mentaal als fysiek erg goed om wat je hebt gepresteerd. Daarnaast gaat je conditie, vooral in het begin, met sprongen vooruit waardoor je lekkerder in je vel gaat zitten.
Wat hierbij erg helpt is het volgen van een trainingsschema waar je per week een bepaald doel hebt. Ik ben zelf begonnen met een schema waarbij je in 9 weken naar de 5km toewerkt; http://www.ullreys.com/robert/Podcasts/podcasts/podcasts.html Het ideale is dat deze gewoon op je mp3 speler te beluisteren is en er wordt precies verteld wanneer je moet gaan rennen en kan rusten.
Hardlopen is volgens mij een ideale sport voor mensen met een depressie. De drempel is niet zo hoog, je hoeft niet naar de sportschool bijvoorbeeld, want je loopt zo de deur uit. Na het lopen voel je je zowel mentaal als fysiek erg goed om wat je hebt gepresteerd. Daarnaast gaat je conditie, vooral in het begin, met sprongen vooruit waardoor je lekkerder in je vel gaat zitten.
Wat hierbij erg helpt is het volgen van een trainingsschema waar je per week een bepaald doel hebt. Ik ben zelf begonnen met een schema waarbij je in 9 weken naar de 5km toewerkt; http://www.ullreys.com/robert/Podcasts/podcasts/podcasts.html Het ideale is dat deze gewoon op je mp3 speler te beluisteren is en er wordt precies verteld wanneer je moet gaan rennen en kan rusten.
Sporten is inderdaad een goede manier Niet alleen voor mensen met depressieve klachten maar sowieso voor iedereen om alles even eruit te gooien. Alleen is het niet zo eenvoudig om er 1,2,3 mee te beginnen als je lange tijd stil hebt gezeten, dan ben je vast geroest lichamelijk en als je dan ook nog eens geestelijk bent vastgeroest dan is het een behoorlijke opgave, vooral het doorzetten.
Zal die podcast eens downloaden, thanks for the tip Moet dan alleen iets vinden om de ipod mee vast te maken aan mijn arm of middel, weet niet of ze dat alleen voor de nano hebben of ook voor de classic.
Vanmorgen zag ik het weer even zwaar in allemaal, zonder echt over onderwerpen of concrete problemen te denken maar zomaar een zwaar gevoel en zware gedachten. Ben toen maar direct actief gaan doen want bij stil zitten blijft het hangen. Afleiding heb ik in principe de hele dag nodig anders komt het denken naar voren. Kan dan wel beweren dat filosoferen helpt maar ook dat is niet mogelijk om de hele dag te doen en blijft niet constant in het systeempje hangen dat goede gevoel.
Op de ademhaling letten doe ik dan ook vaker, een soort meditatie op de meest eenvoudige manier. Rustig diep inademen en gelijkmatig uitademen en dan op de ademhaling letten om te komen tot meer rust. Sowieso is ademhaling belangrijk, ook in stress situaties of andere situaties.
Niet alleen voor mensen met depressieve klachten maar sowieso voor iedereen om alles even eruit te gooien. Alleen is het niet zo eenvoudig om er 1,2,3 mee te beginnen als je lange tijd stil hebt gezeten, dan ben je vast geroest lichamelijk en als je dan ook nog eens geestelijk bent vastgeroest dan is het een behoorlijke opgave, vooral het doorzetten.Zal die podcast eens downloaden, thanks for the tip
Moet dan alleen iets vinden om de ipod mee vast te maken aan mijn arm of middel, weet niet of ze dat alleen voor de nano hebben of ook voor de classic.Vanmorgen zag ik het weer even zwaar in allemaal, zonder echt over onderwerpen of concrete problemen te denken maar zomaar een zwaar gevoel en zware gedachten. Ben toen maar direct actief gaan doen want bij stil zitten blijft het hangen. Afleiding heb ik in principe de hele dag nodig anders komt het denken naar voren. Kan dan wel beweren dat filosoferen helpt maar ook dat is niet mogelijk om de hele dag te doen en blijft niet constant in het systeempje hangen dat goede gevoel.
Op de ademhaling letten doe ik dan ook vaker, een soort meditatie op de meest eenvoudige manier. Rustig diep inademen en gelijkmatig uitademen en dan op de ademhaling letten om te komen tot meer rust. Sowieso is ademhaling belangrijk, ook in stress situaties of andere situaties.
Genieten is toegestaan!!!
Ik heb er ook last van gehad.
Wat bij mij erg goed hielp, was in eerste instantie boeken lezen over psycholgie en attributie theorie.
Daarin vond ik veel dingen waarvan ik dacht: ow ik denk helemaal de verkeerde kant op...
Daarna serieus goed opletten wat voor negatieve en irrationele dingen je soms zegt tegen jezelf en hoe erg je jezelf blijft vergelijken met het verleden. Dus ook als het kan; je verleden loslaten. Je bent je verleden niet.
Ik weet als je er middenin zit, dan is dat hartstikke moeilijk. Eerste stap is dan ook accepteren en langzaam veranderen. Probeer positief te denken.
Ik ben ook gaan hardlopen, daar gaat je hoofd goed van leeg en je kunt jezelf doelen stellen. Ook ben ik een creatieve cursus gaan volgen en daarmee kom je erg dicht bij je gevoel en je leert nieuwe mensen kennen.
Ook ben ik gaan mediteren. Ik let veel op mijn ademhaling. Tijdens het mediteren peptalk je jezelf, je bent je eigen coach. Maar ik probeer dat zowiezo veel te doen gedurende de dag. Moet soms lachen om wat mijn gedachtes er toch een puinhoop van kunnen maken.
Ook belangrijk is praten, dat helpt stoom afblazen en relativeren en trots zijn op jezelf, ik heb één persoon in mijn leven die alles aan kan en wil horen. Ben trots op jezelf al is het maar omdat je de was opgevouwen hebt. En lachen; ook al voel je je ellendig en geforceerd, ergens werkt dit toch op je
lichaam. En tegen je vrienden postief praten. Door positieve dingen (al complimenteer je hen) te zeggen gaan die zich versterken. Ga niet jezelf afbreken (ik voel me rot, ik voel me onzeker, vandaag gaat het niet) als je het hardop zegt ga je er zelf in geloven en de mensen in je omgeving spelen erop in door ook weer zo te reageren, je versterkt alles.
Ik weet als je er middenin zit, dan is het moeilijk, ik ben nu een halfjaar verder en voel me al een stuk beter en zekerder van mezelf. Maar ik kan nog steeds terugvallen, dat voel ik.
Ik probeer heel bewust met mezelf om te gaan en vertrouwen te hebben.
Het eerste wat je tegen jezelf zegt als je opstaat is ook erg belangrijk! Denk niet; o nee het wordt weer zon dag... Probeer savonds voordat je slaapt alle positieve dingen van de volgende dag op te sommen. Al stelt het zo weinig voor, er is altijd een klein lichtpuntje. Op een gegeven moment worden het er steeds meer, want waar je je aandacht op richt, groeit! En als je dan opstaat, denk je daaraan. Of je zegt het hardop.
Op het begin voel en merk je helemaal niks en is het een en al ellende, je valt de hele tijd terug en voelt je nog steeds kut; gewoon blijven praten en accepteren dat het niet in een nacht over ijs gaat.
Mijn depressie kwam vooral door mijn gedachtes en verkeerde interpretaties van de werkelijkheid. Ik stel mezelf nu kritisch vragen als ik ergens over denk. Je hoeft geen sterk persoon te spelen als je dat niet kan zijn nu, als je er heel hard tegenin gaat en je groot houd, dan komt het er iedere keer weer heel hard uit. Je moet lief zijn voor jezelf en jezelf soms ook een kutdag gunnen, lekker onder de dekens en helemaal niks.
Wat bij mij erg goed hielp, was in eerste instantie boeken lezen over psycholgie en attributie theorie.
Daarin vond ik veel dingen waarvan ik dacht: ow ik denk helemaal de verkeerde kant op...
Daarna serieus goed opletten wat voor negatieve en irrationele dingen je soms zegt tegen jezelf en hoe erg je jezelf blijft vergelijken met het verleden. Dus ook als het kan; je verleden loslaten. Je bent je verleden niet.
Ik weet als je er middenin zit, dan is dat hartstikke moeilijk. Eerste stap is dan ook accepteren en langzaam veranderen. Probeer positief te denken.
Ik ben ook gaan hardlopen, daar gaat je hoofd goed van leeg en je kunt jezelf doelen stellen. Ook ben ik een creatieve cursus gaan volgen en daarmee kom je erg dicht bij je gevoel en je leert nieuwe mensen kennen.
Ook ben ik gaan mediteren. Ik let veel op mijn ademhaling. Tijdens het mediteren peptalk je jezelf, je bent je eigen coach. Maar ik probeer dat zowiezo veel te doen gedurende de dag. Moet soms lachen om wat mijn gedachtes er toch een puinhoop van kunnen maken.
Ook belangrijk is praten, dat helpt stoom afblazen en relativeren en trots zijn op jezelf, ik heb één persoon in mijn leven die alles aan kan en wil horen. Ben trots op jezelf al is het maar omdat je de was opgevouwen hebt. En lachen; ook al voel je je ellendig en geforceerd, ergens werkt dit toch op je
lichaam. En tegen je vrienden postief praten. Door positieve dingen (al complimenteer je hen) te zeggen gaan die zich versterken. Ga niet jezelf afbreken (ik voel me rot, ik voel me onzeker, vandaag gaat het niet) als je het hardop zegt ga je er zelf in geloven en de mensen in je omgeving spelen erop in door ook weer zo te reageren, je versterkt alles.
Ik weet als je er middenin zit, dan is het moeilijk, ik ben nu een halfjaar verder en voel me al een stuk beter en zekerder van mezelf. Maar ik kan nog steeds terugvallen, dat voel ik.
Ik probeer heel bewust met mezelf om te gaan en vertrouwen te hebben.
Het eerste wat je tegen jezelf zegt als je opstaat is ook erg belangrijk! Denk niet; o nee het wordt weer zon dag... Probeer savonds voordat je slaapt alle positieve dingen van de volgende dag op te sommen. Al stelt het zo weinig voor, er is altijd een klein lichtpuntje. Op een gegeven moment worden het er steeds meer, want waar je je aandacht op richt, groeit! En als je dan opstaat, denk je daaraan. Of je zegt het hardop.
Op het begin voel en merk je helemaal niks en is het een en al ellende, je valt de hele tijd terug en voelt je nog steeds kut; gewoon blijven praten en accepteren dat het niet in een nacht over ijs gaat.
Mijn depressie kwam vooral door mijn gedachtes en verkeerde interpretaties van de werkelijkheid. Ik stel mezelf nu kritisch vragen als ik ergens over denk. Je hoeft geen sterk persoon te spelen als je dat niet kan zijn nu, als je er heel hard tegenin gaat en je groot houd, dan komt het er iedere keer weer heel hard uit. Je moet lief zijn voor jezelf en jezelf soms ook een kutdag gunnen, lekker onder de dekens en helemaal niks.
Het belangrijkste van alles is kijken waar de echte oorzaak zit, het kan soms lang duren voordat je die vind, want meestal gaat dat laag over laag. ALs je die vind kun je er iets aan proberen te doen. En schroom niet om hulp te zoeken.
Sowieso oppeppers
Maar oppeppen in een stemming waar het erg negatief is dat is bijna onmogelijk, ik probeer dan alles samen te vatten van zeik aan de kop. Kan dan beweren dat het leven in zekere zin een hel is en dat alle ellende bij die hel hoort. Dan vat ik alles samen tot "HEL" van negatieve lading. Hel kan dan overdreven klinken, maar het vat wel alle problemen en gedachten samen tot 1 geheel Vervolgens blijft het positieve over waar ik kan gaan oppeppen door middel van muziek, film, meditatie, sport, zomaar oppeppen door al het positieve nog positiever te zien, en ga zo door. Alle problemen samen vatten tot 1 iets zodat ik me kan concentreren op iets anders dus. Het leven is sowieso in zekere zin een hel omdat er altijd wel iets is dat niet deugt, heb dan geen zin om 40 van die dingen aan de kop te hebben waar de focus vanzelf wel naar toe kan gaan zo nu en dan. Dus dan is het die HEL als enige dat overblijft en geen talloze andere zaken Het valt dan ook weg die gedachte aan de hel op aarde, eerst chaotisch, negatief en zorgelijk, vervolgens compact, daarna focus richting het juiste en ineens opluchting en ruimte voor betere zaken.
Uitzoeken waar het probleem zit, vaak is het onzichtbaar en is het gewoon de stemming die niet deugt zonder echte reden. Kan zijn dat het een diep geworteld iets is dat in het onderbewuste aanwezig is maar zaken die in het onderbewuste zijn opgeslagen die komen niet zomaar naar boven. Hypnose zou dan kunnen maar daar word ik alleen maar wazig van.
Vandaag weer een dag dat het allemaal weg lijkt te zijn van negativiteit, en dan blijft het positieve over. Moet dan wel afwisseling blijven aanbrengen en bezig blijven want bij verveling kan ik zo weer terug zakken, bij verveling is er sowieso teveel tijd om stil te staan bij zaken van negatieve aard ( dan kan het bestaan an sich al als negatief bestempeld worden door die verveling waarbij het leven eenzijdig lijkt te zijn, waardoor de stemming gaat kelderen)
Het is maar een manier, en zo wisselt het van dag tot dag de manier waarop ik het aanpak Soms helemaal geen moeite nodig als er een reeks van goede dagen is. Alsnog bij het minste of geringste dat dwars kan zitten enige aandacht geven aan, het kleinste dat opvalt en niet in orde is dat wil ik niet in mijn leven en dan wordt er altijd wel aan gewerkt al dan niet op een alternatieve manier die in de ogen van sommigen bizar kan klinken. Maar goed, zolang het werkt, werkt het. Ieder zijn eigen handleiding denk ik dan maar.
[ Bericht 4% gewijzigd door Topspin op 12-10-2008 14:26:56 ]
Maar oppeppen in een stemming waar het erg negatief is dat is bijna onmogelijk, ik probeer dan alles samen te vatten van zeik aan de kop. Kan dan beweren dat het leven in zekere zin een hel is en dat alle ellende bij die hel hoort. Dan vat ik alles samen tot "HEL" van negatieve lading. Hel kan dan overdreven klinken, maar het vat wel alle problemen en gedachten samen tot 1 geheel
Vervolgens blijft het positieve over waar ik kan gaan oppeppen door middel van muziek, film, meditatie, sport, zomaar oppeppen door al het positieve nog positiever te zien, en ga zo door. Alle problemen samen vatten tot 1 iets zodat ik me kan concentreren op iets anders dus. Het leven is sowieso in zekere zin een hel omdat er altijd wel iets is dat niet deugt, heb dan geen zin om 40 van die dingen aan de kop te hebben waar de focus vanzelf wel naar toe kan gaan zo nu en dan. Dus dan is het die HEL als enige dat overblijft en geen talloze andere zaken Het valt dan ook weg die gedachte aan de hel op aarde, eerst chaotisch, negatief en zorgelijk, vervolgens compact, daarna focus richting het juiste en ineens opluchting en ruimte voor betere zaken.Uitzoeken waar het probleem zit, vaak is het onzichtbaar en is het gewoon de stemming die niet deugt zonder echte reden. Kan zijn dat het een diep geworteld iets is dat in het onderbewuste aanwezig is maar zaken die in het onderbewuste zijn opgeslagen die komen niet zomaar naar boven. Hypnose zou dan kunnen maar daar word ik alleen maar wazig van.
Vandaag weer een dag dat het allemaal weg lijkt te zijn van negativiteit, en dan blijft het positieve over. Moet dan wel afwisseling blijven aanbrengen en bezig blijven want bij verveling kan ik zo weer terug zakken, bij verveling is er sowieso teveel tijd om stil te staan bij zaken van negatieve aard ( dan kan het bestaan an sich al als negatief bestempeld worden door die verveling waarbij het leven eenzijdig lijkt te zijn, waardoor de stemming gaat kelderen)
Het is maar een manier, en zo wisselt het van dag tot dag de manier waarop ik het aanpak
Soms helemaal geen moeite nodig als er een reeks van goede dagen is. Alsnog bij het minste of geringste dat dwars kan zitten enige aandacht geven aan, het kleinste dat opvalt en niet in orde is dat wil ik niet in mijn leven en dan wordt er altijd wel aan gewerkt al dan niet op een alternatieve manier die in de ogen van sommigen bizar kan klinken. Maar goed, zolang het werkt, werkt het. Ieder zijn eigen handleiding denk ik dan maar.[ Bericht 4% gewijzigd door Topspin op 12-10-2008 14:26:56 ]
Genieten is toegestaan!!!
Ik slik prozac dat deed ik smorgens dan werd ik hele dag duf, nu slik ik die savonds en sta smorgens vroeg op
nu merk ik dat ik niet zo duf en vermoeid ben. Hoe lang moet je die medicatie slikken voor de depressie over is en wanneer mag je ermee ophouden??
Ik zal het aan me psych vragen...
nu merk ik dat ik niet zo duf en vermoeid ben. Hoe lang moet je die medicatie slikken voor de depressie over is en wanneer mag je ermee ophouden??
Ik zal het aan me psych vragen...
Hoi, even een kick vanaf mij. Ik heb hier maar af en toe gepost, maar ik kan nu geloof ik wel wat tips gebruiken.
Nadat mijn ex het een jaar geleden uitmaakte ben ik uiteindelijk bij een psych terecht gekomen. Daar werd geconstateerd dat ik al jaren aan een (waarschijnlijk) lichte depressie leide, die door deze gebeurtenis in de overdrive was geschopt.
Ik ben er in de loop van dit jaar best effectief vanaf gekomen, de dalen werden steeds minder diep en de stemmingswisselingen minder frequent en hevig. Ik heb vanalles aangepakt waarvan ik het gevoel had dat het mis ging en dat is allemaal best aardig gelukt. 2 maanden geleden dan ook met de behandeling gestopt, ik voelde de behoefte niet meer.
fast forward naar nu, ik voel me al weken zwaar kut. Erger is dat ik weet dat niemand het doorheeft. Ik ben blijkbaar in een oud patroon van iedereen voor de gek houden vervallen (daar ben ik erg goed in) en realiseer me op dit moment dat ik in rap tempo nieuw gemaakte vrienden weer van me aan het vervreemden ben. Zojuist ben ik op een feest geweest. Ik heb de hele avond lollig lopen doen.
Normaal blijf ik daar altijd slapen, gezellig nog de volgende dag wat doen etc. Maar ik trok het gewoon niet meer. Ik heb m'n auto gepakt en ben naar huis gereden. M'n alcoholniveau viel mee, het was behoorlijk veilig, maar normaliter rijd ik gewoonweg niet met alcohol op. Om aan te geven hoe graag ik weg wilde... Dit vluchtgedrag is alleen heel herkenbaar realiseerde ik me ongeveer halverwege de terugreis. Ik herkende het paniekerige gevoel en het lichtje is weer aangegaan. Ik ga verkeerd.
En nu zit ik hier, de zoveelste nacht dat ik niet kan slapen. Het is allemaal begonnen toen m'n nieuwe baan begon, die allerlei nacht- en ochtend shifts inhoud. Deze gooien me telkens weer uit m'n ritme en belemmeren m'n sociale leven. De baan is redelijk in een droomrichting voor mij, maar dit offer kan ik volgens mij niet maken. Ik mis de laatste tijd m'n ex, of althans dat gedeelte van mijn herinneringen aan het gevoel dat ze mij gaf. Ik weet dat ik haar niet mis, maar simpelweg het gevoel. Maar dat weten helpt niets. Het gevoel van leegte wat dat achterlaat is af en toe weer too much, net als een jaar terug. Regelmatig vraag ik me af of het wel mogelijk is om nog een keer zoveel of zelfs meer van iemand te kunnen gaan houden
En nu zijn de radicale gedachten weer terug. ik ga naar het buitenland. Ik stop met m'n baan en begin voor mijzelf. ik rijd gewoon weg en kom nooit meer terug. Dat soort vluchtideeen.
Eerst was herkennen al bijna voldoende om aan het herstel te beginnen. ik had problemen die ik moest aanpakken. Dat gaf een heerlijk gevoel, zeker toen het begon te lukken. Maar liefde kan ik niet echt dwingen en veel nieuwe leuke vrouwen kom ik helaas niet meer tegen in het dagelijks leven. Ik heb het gevoel dat die impact te groot is voor me. Ik heb geen idee hoe ik deze nieuwe opleving van de depressie te lijf moet gaan
Nadat mijn ex het een jaar geleden uitmaakte ben ik uiteindelijk bij een psych terecht gekomen. Daar werd geconstateerd dat ik al jaren aan een (waarschijnlijk) lichte depressie leide, die door deze gebeurtenis in de overdrive was geschopt.
Ik ben er in de loop van dit jaar best effectief vanaf gekomen, de dalen werden steeds minder diep en de stemmingswisselingen minder frequent en hevig. Ik heb vanalles aangepakt waarvan ik het gevoel had dat het mis ging en dat is allemaal best aardig gelukt. 2 maanden geleden dan ook met de behandeling gestopt, ik voelde de behoefte niet meer.
fast forward naar nu, ik voel me al weken zwaar kut. Erger is dat ik weet dat niemand het doorheeft. Ik ben blijkbaar in een oud patroon van iedereen voor de gek houden vervallen (daar ben ik erg goed in) en realiseer me op dit moment dat ik in rap tempo nieuw gemaakte vrienden weer van me aan het vervreemden ben. Zojuist ben ik op een feest geweest. Ik heb de hele avond lollig lopen doen.
Normaal blijf ik daar altijd slapen, gezellig nog de volgende dag wat doen etc. Maar ik trok het gewoon niet meer. Ik heb m'n auto gepakt en ben naar huis gereden. M'n alcoholniveau viel mee, het was behoorlijk veilig, maar normaliter rijd ik gewoonweg niet met alcohol op. Om aan te geven hoe graag ik weg wilde... Dit vluchtgedrag is alleen heel herkenbaar realiseerde ik me ongeveer halverwege de terugreis. Ik herkende het paniekerige gevoel en het lichtje is weer aangegaan. Ik ga verkeerd.
En nu zit ik hier, de zoveelste nacht dat ik niet kan slapen. Het is allemaal begonnen toen m'n nieuwe baan begon, die allerlei nacht- en ochtend shifts inhoud. Deze gooien me telkens weer uit m'n ritme en belemmeren m'n sociale leven. De baan is redelijk in een droomrichting voor mij, maar dit offer kan ik volgens mij niet maken. Ik mis de laatste tijd m'n ex, of althans dat gedeelte van mijn herinneringen aan het gevoel dat ze mij gaf. Ik weet dat ik haar niet mis, maar simpelweg het gevoel. Maar dat weten helpt niets. Het gevoel van leegte wat dat achterlaat is af en toe weer too much, net als een jaar terug. Regelmatig vraag ik me af of het wel mogelijk is om nog een keer zoveel of zelfs meer van iemand te kunnen gaan houden
En nu zijn de radicale gedachten weer terug. ik ga naar het buitenland. Ik stop met m'n baan en begin voor mijzelf. ik rijd gewoon weg en kom nooit meer terug. Dat soort vluchtideeen.
Eerst was herkennen al bijna voldoende om aan het herstel te beginnen. ik had problemen die ik moest aanpakken. Dat gaf een heerlijk gevoel, zeker toen het begon te lukken. Maar liefde kan ik niet echt dwingen en veel nieuwe leuke vrouwen kom ik helaas niet meer tegen in het dagelijks leven. Ik heb het gevoel dat die impact te groot is voor me. Ik heb geen idee hoe ik deze nieuwe opleving van de depressie te lijf moet gaan
Verdwaald in mijn eigen belevingswereld.
Kun je niet weer een afspraak maken met de psycholoog kingmob? En idd een onregelmatig leven kan je hele interne huishouding in de war schoppen, misschien is een beetje lichttherapie we liets om je biologische klok te herstellen?
04-08-11, 02-02-12, 20-06-14, 13-08-15
Ja, dat zou eventueel wel kunnen, maar dan moet ik waarschijnlijk wel weer lang wachten.
Ik heb me met deze nieuwe baan gewoon in een lastig parket gemanouvreerd. Ik kan er niet zomaar mee stoppen, dan verneuk ik mijn kansen voor de toekomst en een ander werkschema is ook simpelweg onmogelijk.
Ik heb me met deze nieuwe baan gewoon in een lastig parket gemanouvreerd. Ik kan er niet zomaar mee stoppen, dan verneuk ik mijn kansen voor de toekomst en een ander werkschema is ook simpelweg onmogelijk.
Verdwaald in mijn eigen belevingswereld.
Tja, terug naar je behandelaar en als het goed gaat, niet zo snel stoppen. Dé valkuil bij depressies is stoppen met de behandeling als je je goed voelt, zowel met medicijnen als met therapie. Dan heb je vaak idd meer kans op een her- of terugval.
Sanity is (not) statistical
misschien hoef je minder lang te wachten als je terug gaat naar je oude behandelaar? En heel erg aandringen dat er NU iets moet gebeuren omdat het echt misgaat anders (als je daar echt bang voor bent)
En inderdaad niet meer stoppen met therapie als het even goed gaat. Ik zelf stop er wat mij betreft in ieder geval nooit meer mee. je kan maar de zekerheid hebben dat er een beetje op je gelet wordt
Sterkte... hoop dat je snel terecht kunt!!
En inderdaad niet meer stoppen met therapie als het even goed gaat. Ik zelf stop er wat mij betreft in ieder geval nooit meer mee. je kan maar de zekerheid hebben dat er een beetje op je gelet wordt
Sterkte... hoop dat je snel terecht kunt!!
Spelende vrouw, wat heeft u nu geleerd?
Nouja, ben niet ineens gestopt, maar blijkbaar toch te vroeg. We hadden een soort pauze ingelast en zouden dan kijken hoe het ging. Die 2 maanden is het prima gegaan en toen dus besloten te stoppen. Ik moet ook zeggen dat ik niet echt de behoefte voel, maar het is duidelijk dat dit toch weer vrij structureel is, dus ik ontkom er niet echt aan denk ik.
Het is best gek, ik heb zo'n beetje al m'n doelen bereikt die ik vorig jaar neergezet had. Dan zou je toch zeggen dat het prima met me zou moeten gaan. Ik vind het maar raar, jezelf niet snappen...
Het is best gek, ik heb zo'n beetje al m'n doelen bereikt die ik vorig jaar neergezet had. Dan zou je toch zeggen dat het prima met me zou moeten gaan. Ik vind het maar raar, jezelf niet snappen...
Verdwaald in mijn eigen belevingswereld.
your brain is playing a trick on you...
kun je weinig aan doen dus zou ik me geen zorgen om maken
kun je weinig aan doen dus zou ik me geen zorgen om maken
04-08-11, 02-02-12, 20-06-14, 13-08-15
doelen realiseren is niet de garantie voor een depressie vrij leven denk ik. Ik denk dat depressie en de aanleg ervoor wat dieper zit.
Ik hoop dat het je lukt deze week je behandelaar te bellen en dan kan je de volgende stap nemen in het snappen van jezelf
sterkte
Ik hoop dat het je lukt deze week je behandelaar te bellen en dan kan je de volgende stap nemen in het snappen van jezelf
sterkte
Spelende vrouw, wat heeft u nu geleerd?
Voor zowel medicijnen als therapie geldt dat vaak aangeraden wordt om nog lang na de remissie door te gaan met de behandeling. Met lang heb je het dan over een jaar of meer.quote:Op zondag 21 december 2008 02:11 schreef kingmob het volgende:
Nouja, ben niet ineens gestopt, maar blijkbaar toch te vroeg. We hadden een soort pauze ingelast en zouden dan kijken hoe het ging. Die 2 maanden is het prima gegaan en toen dus besloten te stoppen. Ik moet ook zeggen dat ik niet echt de behoefte voel, maar het is duidelijk dat dit toch weer vrij structureel is, dus ik ontkom er niet echt aan denk ik.
Het is best gek, ik heb zo'n beetje al m'n doelen bereikt die ik vorig jaar neergezet had. Dan zou je toch zeggen dat het prima met me zou moeten gaan. Ik vind het maar raar, jezelf niet snappen...
Sanity is (not) statistical
Ik zit nu langer dan een jaar in een depressie. Het begin werd veroorzaakt door een ziekte. Na twee kuren antibiotica ben ik nu aan de antidepressiva.
Hoe ik ermee om ben gegaan? Eerst ben ik wel zo eigenwijs om het zo lang mogelijk zelf vol te houden allemaal. Op een gegeven moment komt dat moment waarop je zoiets hebt van: ik kan het niet alleen. Toen zocht ik een psycholoog. Halfjaartje bij gelopen, toen verhuisde ik. Nieuwe psycholoog gezocht, die me vervolgens naar het GGZ stuurde. En daar ga ik in dagbehandeling.
De medicatie zorgt er nu voor dat de scherpe randjes eraf zijn, ik heb een ietwat afgevlakt gevoel. Ik kan nog wel huilen, maar wel minder dan voorheen. Ik heb zo lang mogelijk met medicatie gewacht, ik wilde het eerst zelf doen. Maar op een gegeven moment kon letterlijk niets mij meer opvrolijken, en alleen praten hielp ook niet, En ik had ook te weinig controle over mezelf en suicidegedachten. Dus uit zelfbescherming koos ik toch maar voor een antidepressivum. Wat in de eerste maand resulteerde in nog minder controle en een nog grotere kans op zelfmoord. Maar goed, nu slaat de medicatie wel wat aan, ik voel me niet vrolijk, maar wel minder somber.
Hoe ik ermee om ben gegaan? Eerst ben ik wel zo eigenwijs om het zo lang mogelijk zelf vol te houden allemaal. Op een gegeven moment komt dat moment waarop je zoiets hebt van: ik kan het niet alleen. Toen zocht ik een psycholoog. Halfjaartje bij gelopen, toen verhuisde ik. Nieuwe psycholoog gezocht, die me vervolgens naar het GGZ stuurde. En daar ga ik in dagbehandeling.
De medicatie zorgt er nu voor dat de scherpe randjes eraf zijn, ik heb een ietwat afgevlakt gevoel. Ik kan nog wel huilen, maar wel minder dan voorheen. Ik heb zo lang mogelijk met medicatie gewacht, ik wilde het eerst zelf doen. Maar op een gegeven moment kon letterlijk niets mij meer opvrolijken, en alleen praten hielp ook niet, En ik had ook te weinig controle over mezelf en suicidegedachten. Dus uit zelfbescherming koos ik toch maar voor een antidepressivum. Wat in de eerste maand resulteerde in nog minder controle en een nog grotere kans op zelfmoord.
Maar goed, nu slaat de medicatie wel wat aan, ik voel me niet vrolijk, maar wel minder somber.
ja, dat is een klote tijd, het begin van die medicijnen... Maar knap van je dat je er doorheen bent. En nu langzaam jezelf weer terug opbouwen!! Misschien heb je ook wat aan het topic over medicijnen. Staat ook ergens in ditzelfde subforum. delaatste post daar is al een week ofzo geleden, dus daar moet je even naar zoeken.quote:Op dinsdag 23 december 2008 12:55 schreef ThisHollowWorld het volgende:
Wat in de eerste maand resulteerde in nog minder controle en een nog grotere kans op zelfmoord.
en in ieder geval zonder zware depressie de kerst in. ik ga de ultieme test krijgen deze kerst, ben noodgedwongen alleen thuis, had afspraken buiten de deur maar ben te ziek (griep) om de deur uit te gaan. Dus nu hopen dat ik me niet ellendig ga voelen alleen thuis..
Spelende vrouw, wat heeft u nu geleerd?
Bij mij helpt sporten flink rennen of zwemmen. Gewoon verstand op nul en alles geven wat ik in me heb. Heb ook wel eens momenten dat ik onder de douche gewoon een potje ga zitten janken om dat klote gevoel kwijt te raken. Ik twijfel wel eens om naar een arts te gaan maar ben bang dat hij toch zegt ga iets leuks doen en ga er eens tussenuit. Ik zou ook helemaal niet weten hoe ik het zou moeten uitleggen aan de huisarts. Aan de andere kant wil ik wel ervan af maar zie medicijnen ook weer niet zitten. Ben een beetje twijfelgeval.
Met een beetje geluk begrijpt je huisarts je ook wel als je het niet perfect kunt uitleggen. Hij heeft waarschijnlijk meer mensen gezien die zich zo voelen. En wellicht heeft hij nog andere tips voor je dan alleen wat leuks doen of aan de medicijnen, er zijn vast ook tussenwegen!! En even je verhaal kwijt kunnen bij je huisarts kan je misschien ook al een hoop opluchten!quote:Op woensdag 24 december 2008 00:35 schreef DanaScully het volgende:
Bij mij helpt sporten flink rennen of zwemmen. Gewoon verstand op nul en alles geven wat ik in me heb. Heb ook wel eens momenten dat ik onder de douche gewoon een potje ga zitten janken om dat klote gevoel kwijt te raken. Ik twijfel wel eens om naar een arts te gaan maar ben bang dat hij toch zegt ga iets leuks doen en ga er eens tussenuit. Ik zou ook helemaal niet weten hoe ik het zou moeten uitleggen aan de huisarts. Aan de andere kant wil ik wel ervan af maar zie medicijnen ook weer niet zitten. Ben een beetje twijfelgeval.
Spelende vrouw, wat heeft u nu geleerd?
Nou moet ik ook even mijn verhaal kwijt. Ik heb het idee dat ik ongeveer al anderhalf jaar licht depressief ben. Het begon volgens mij met een erg hevige ruzie tussen mijn ouders, wat ze wel vaker hebben gehad. In mijn leven (Ben nu 18) hebben ze mij ongeveer 10 keer verteld dat ze uit elkaar wilden gaan, maar ze zijn nu nog steeds bij elkaar... wat ik eigenlijk ook niet helemaal snap maar goed.
Ik heb VWO gedaan, ben geslaagd en heb 6 jaar bij dezelfde lui in de klas gezeten, de mensen in die klas waren mijn ''vrienden''. Ik ging wel met ze om, maar niet echt buiten school, alleen met uitgaan. In die 6 jaar ben ik wel af en toe gepest, niet heel erg ofzo, maar er waren gewoon mensen die nare dingen tegen mij zeiden en ik kon daar totaal niet tegen, met het gevolg dat mijn zelfvertrouwen omlaag ging. Ongeveer een jaar geleden begon ik mij te beseffen dat ik mij niet zo kut hoef te voelen en ging ik op internet zoeken. Ook heb ik hier ooit een topic geopend. Dit allemaal hielp mij wel, ik ging me beter voelen. Op een gegeven moment voelde ik me echt gelukkig en genoot ik weer van dingen. Maar toch viel ik weer terug. Ik was geslaagd, ging op vakantie met vrienden etc. maar toch genoot ik er niet echt van. Ik geniet over het algemeen tegenwoordig veel minder van dingen, en dan vraag ik me af waarom, wat het alleen maar erger maakt. Ik denk dat ik nog steeds een laag zelfvertrouwen heb, want vaak denk ik ook als ik met anderen ben van, wat zou die van mij vinden etc. en dan klap ik dicht. Ik ben over het algemeen ook best besluiteloos, zo had ik ook geen idee wat ik wilde studeren en heb ik maar iets gekozen, wat ik nu eigenlijk niet veel aan vind.
Maar wat nu het frapante is, ik WAS juist altijd de persoon die het voortouw nam, altijd lol had, vrolijk was, veel meemaakte, avonturen etc. maar nu lijk ik het tegenovergestelde te worden. Ik denk dat ik ook veel te negatief nadenk en veel te veel bezig ben met mijn verleden... de depressie soort die TS noemde, lijkt wel een beetje bij mij te passen volgens mij. Ik heb trouwens nog wel momenten dat ik me goed voel en opgewekt ben, maar dan zijn er steeds weer van die terugvallen en ik word er moe van mezelf weer te moeten motiveren om me beter te voelen.....
Nou, dit is best een lang verhaal aan het worden, stop nu ook maar, geen idee wat jullie moeten antwoorden, maar ik wil het even kwijt. Heb ook meerdere psychologische boeken in huis, namelijk de 7 spirituele wetten van succes en Je brein als medicijn. Beide moet ik nog uitlezen en ik denk dat ik zo maar even aan 1 begin. Volgens mij is mijn probleem niet eens zo groot, en wanneer ik me klote voel denk ik gewoon niet realistisch...en zoals TS ook al zegt, val ik steeds in mijn ''valkuilen''...Ik praat trouwens met niemand in ''real life'' hierover... ik krop eigenlijk altijd al alles op.
[ Bericht 1% gewijzigd door Stefanovich op 24-12-2008 22:25:41 ]
Ik heb VWO gedaan, ben geslaagd en heb 6 jaar bij dezelfde lui in de klas gezeten, de mensen in die klas waren mijn ''vrienden''. Ik ging wel met ze om, maar niet echt buiten school, alleen met uitgaan. In die 6 jaar ben ik wel af en toe gepest, niet heel erg ofzo, maar er waren gewoon mensen die nare dingen tegen mij zeiden en ik kon daar totaal niet tegen, met het gevolg dat mijn zelfvertrouwen omlaag ging. Ongeveer een jaar geleden begon ik mij te beseffen dat ik mij niet zo kut hoef te voelen en ging ik op internet zoeken. Ook heb ik hier ooit een topic geopend. Dit allemaal hielp mij wel, ik ging me beter voelen. Op een gegeven moment voelde ik me echt gelukkig en genoot ik weer van dingen. Maar toch viel ik weer terug. Ik was geslaagd, ging op vakantie met vrienden etc. maar toch genoot ik er niet echt van. Ik geniet over het algemeen tegenwoordig veel minder van dingen, en dan vraag ik me af waarom, wat het alleen maar erger maakt. Ik denk dat ik nog steeds een laag zelfvertrouwen heb, want vaak denk ik ook als ik met anderen ben van, wat zou die van mij vinden etc. en dan klap ik dicht. Ik ben over het algemeen ook best besluiteloos, zo had ik ook geen idee wat ik wilde studeren en heb ik maar iets gekozen, wat ik nu eigenlijk niet veel aan vind.
Maar wat nu het frapante is, ik WAS juist altijd de persoon die het voortouw nam, altijd lol had, vrolijk was, veel meemaakte, avonturen etc. maar nu lijk ik het tegenovergestelde te worden. Ik denk dat ik ook veel te negatief nadenk en veel te veel bezig ben met mijn verleden... de depressie soort die TS noemde, lijkt wel een beetje bij mij te passen volgens mij. Ik heb trouwens nog wel momenten dat ik me goed voel en opgewekt ben, maar dan zijn er steeds weer van die terugvallen en ik word er moe van mezelf weer te moeten motiveren om me beter te voelen.....
Nou, dit is best een lang verhaal aan het worden, stop nu ook maar, geen idee wat jullie moeten antwoorden, maar ik wil het even kwijt. Heb ook meerdere psychologische boeken in huis, namelijk de 7 spirituele wetten van succes en Je brein als medicijn. Beide moet ik nog uitlezen en ik denk dat ik zo maar even aan 1 begin. Volgens mij is mijn probleem niet eens zo groot, en wanneer ik me klote voel denk ik gewoon niet realistisch...en zoals TS ook al zegt, val ik steeds in mijn ''valkuilen''...Ik praat trouwens met niemand in ''real life'' hierover... ik krop eigenlijk altijd al alles op.
[ Bericht 1% gewijzigd door Stefanovich op 24-12-2008 22:25:41 ]
Hoezo denken in hokjes?quote:Op woensdag 26 september 2007 14:39 schreef sweetgirly het volgende:Geremde depressie Depressie met vitale kenmerken Winterdepressie Postnatale depressie Geagiteerde depressie Gemaskeerde depressie Depressie met psychotische kenmerken Dysthemie Chronische depressie (ook wel rediciverende (terugkerende) depressie genoemd)
Ik merk dat ik minder doe/mijn efficiency daalt naarmate het stiller en donkerder is in mijn omgeving.
Dus 'swinters is een kut-periode. Tenzij ik het gezellig maak voor mezelf met licht en 20 graden en opgwekte muziek.
Hoeren TNT.. Graaierige overheid..
Ik heb nergens zoveel last van Marokkanen als in het nieuws :
Ik heb nergens zoveel last van Marokkanen als in het nieuws :
Hoe zijn jullie ervaringen met het luisteren van erg emotionele muziek (of een film) wanneer het even tegen zit?
Ik ben gevlucht in dvdtjes kijken, ik had toch geen vrienden na. Door de lui op school ben ik me gaan terug trekken en heb mn eigen wereldje gebouwd. Keek eerst films maar dat was te kort, ben toen overgestapt op hele tv series, die leiden tenminste langer mn gedachtes af van mn depri gevoel. Maar het werd voor mij een soort verslaving, als de tv uitging viel ik weer terug in mn eigen sneuie leventje. Heeft eventjes geholpen bij mij.quote:Op donderdag 25 december 2008 00:24 schreef fs180 het volgende:
Hoe zijn jullie ervaringen met het luisteren van erg emotionele muziek (of een film) wanneer het even tegen zit?
Wat je dan in principe doet is heel logisch.. Je voelt je kut en door films te kijken, series en er (deels) in op te gaan sta je gevoelsmatig ff "lekker" buiten de realiteit. Datzelfde kan ook wel zo werken met boeken..quote:Op donderdag 25 december 2008 02:38 schreef DanaScully het volgende:
[..]
Ik ben gevlucht in dvdtjes kijken, ik had toch geen vrienden na. Door de lui op school ben ik me gaan terug trekken en heb mn eigen wereldje gebouwd. Keek eerst films maar dat was te kort, ben toen overgestapt op hele tv series, die leiden tenminste langer mn gedachtes af van mn depri gevoel. Maar het werd voor mij een soort verslaving, als de tv uitging viel ik weer terug in mn eigen sneuie leventje. Heeft eventjes geholpen bij mij.
Echter denk ik dat dit "vluchtgedrag" op de langere termijn helemaal niks oplost. Het belangrijkste is dat je probeert een oorzaak te vinden voor je gevoel (kan confronterend zijn).. Maar als je je kut voelt en je weet dat een film of whatever ff helpt is de verleiding wel erg groot.. En ja, dat werkt verslavend.. Het is iig beter dan drank/drugs..
Wat je dan wel merkt is als je toegeeft aan die verslaving dat je andere zaken echt gaat verwaarlozen(vrienden, familie, school., werk, interesse in de maatschappij enz) waar je je dan naderhand weer rot over gaat voelen of last van ondervindt.... Complexe, nare state of mind..
The poet presents the imagination with images from life and human characters and situations, sets them all in motion and leaves it to the beholder to let these images take his thoughts as far as his mental powers will permit.
Ik revalideer van een werk-ongeluk en dat nietsdoen/saaiheid is moordend! wat betreft dvd-tjes met emotinele scenes, en of het me wat doet. Het hangt ervan af wat voor emotionele scene. De ene maakt je kwaad/of nog depressiever. De ander maakt je meelevend en helpt welicht over je eigen emoties te komen.
Hoeren TNT.. Graaierige overheid..
Ik heb nergens zoveel last van Marokkanen als in het nieuws :
Ik heb nergens zoveel last van Marokkanen als in het nieuws :
Ik denk dat dat idd erg per persoon verschilt. Elke scene kan wel een bepaalde emotie bij iemand oproepen.. Voor sommige mensen is een verkrachtingsscene heel heftig, voor een ander een dodelijk verkeersongeluk.. Net ook wat je ermee associeert vanuit je eigen leven.quote:Op donderdag 25 december 2008 03:10 schreef Man-E-Faces het volgende:
Ik revalideer van een werk-ongeluk en dat nietsdoen/saaiheid is moordend! wat betreft dvd-tjes met emotinele scenes, en of het me wat doet. Het hangt ervan af wat voor emotionele scene. De ene maakt je kwaad/of nog depressiever. De ander maakt je meelevend en helpt welicht over je eigen emoties te komen.
En dan heb je natuurlijk nog de meisjes die bij de 9e keer Titanic weer zitten te snotteren op de bank
The poet presents the imagination with images from life and human characters and situations, sets them all in motion and leaves it to the beholder to let these images take his thoughts as far as his mental powers will permit.
Ik moest ook een beetje tranen hoor, nou ja kon nog net dat ene eerste traantje bedwingen eigenlijk. Het enige wat ik na afloop zei: "best wel goeie special effects"
Hoeren TNT.. Graaierige overheid..
Ik heb nergens zoveel last van Marokkanen als in het nieuws :
Ik heb nergens zoveel last van Marokkanen als in het nieuws :
Gekkenhuis. Ik moet bekennen dat ik hem nog nooit heb gezien in z;n geheel.quote:Op donderdag 25 december 2008 03:24 schreef Man-E-Faces het volgende:
Ik moest ook een beetje tranen hoor, nou ja kon nog net dat ene eerste traantje bedwingen eigenlijk. Het enige wat ik na afloop zei: "best wel goeie special effects"
The poet presents the imagination with images from life and human characters and situations, sets them all in motion and leaves it to the beholder to let these images take his thoughts as far as his mental powers will permit.
Ik heb toch langer als een jaar of zelfs 2(!!!) als een zombi voor de tv gehangen. Nu ik iemand heb leren kennen merk ik hoe erg ik me afgezonderd heb. Ben nu verliefd en heb geen reden om ongelukkig te zijn maar af en toe ben ik bang, wat als het uitgaat val ik dan weer terug in tv kijken? en dan word ik alweer depri. Ik zit in een soort vicieuze cirkel. Ik blijf mn angst/depressie voeden. Ik doe het niet express maar het blijft in mn achterhoofd spoken wat als....quote:Op donderdag 25 december 2008 02:44 schreef Twerk het volgende:
[..]
Wat je dan in principe doet is heel logisch.. Je voelt je kut en door films te kijken, series en er (deels) in op te gaan sta je gevoelsmatig ff "lekker" buiten de realiteit. Datzelfde kan ook wel zo werken met boeken..
Echter denk ik dat dit "vluchtgedrag" op de langere termijn helemaal niks oplost. Het belangrijkste is dat je probeert een oorzaak te vinden voor je gevoel (kan confronterend zijn).. Maar als je je kut voelt en je weet dat een film of whatever ff helpt is de verleiding wel erg groot.. En ja, dat werkt verslavend.. Het is iig beter dan drank/drugs..
Wat je dan wel merkt is als je toegeeft aan die verslaving dat je andere zaken echt gaat verwaarlozen(vrienden, familie, school., werk, interesse in de maatschappij enz) waar je je dan naderhand weer rot over gaat voelen of last van ondervindt.... Complexe, nare state of mind..
Ik denk dat het belangrijk is dat je erachter probeert te komen waarom je destijds depressief was en waar je angst op gebaseerd is. Heb je daar een idee over[zou ook geen duidelijke oorzaak kunnen hebben]? Dat kan confronterend zijn, maar misschien ontdek je ook dat er eigenlijk geen reden voor is.. Nu blijft het toch als een schimmig spook over je schouder meekijken, zoals je zelf zegt..quote:Op vrijdag 26 december 2008 01:57 schreef DanaScully het volgende:
[..]
Ik heb toch langer als een jaar of zelfs 2(!!!) als een zombi voor de tv gehangen. Nu ik iemand heb leren kennen merk ik hoe erg ik me afgezonderd heb. Ben nu verliefd en heb geen reden om ongelukkig te zijn maar af en toe ben ik bang, wat als het uitgaat val ik dan weer terug in tv kijken? en dan word ik alweer depri. Ik zit in een soort vicieuze cirkel. Ik blijf mn angst/depressie voeden. Ik doe het niet express maar het blijft in mn achterhoofd spoken wat als....
The poet presents the imagination with images from life and human characters and situations, sets them all in motion and leaves it to the beholder to let these images take his thoughts as far as his mental powers will permit.
Door mn schooltijd, op school vrienden na school iedereen verdwenen. Iedereen waar ik van dacht een vriend in te hebben was verdwenenn na schooltijd of na mn opleiding. Dus toen een muur om me heen gebouwd zo van ik kan de wereld aan en heb niemand nodig, ik ben gelukkig als ik alleen ben. Toen ik een baan vond was ik gelukkig niet meer depri, mensen begroetten me en had leuke collega's. Helaas verloor ik mn baan omdat mn baas ziek werd en weg was mn zorgeloos bestaan. Met de collega's gebeurde hetzelfde, neens hoorde ik niks meer van hun, het leek alsof het allemaaal van mij uit moest komen dus ik ben ook gestopt met bezoekjes en kaartjes met verjaardagen.quote:Op vrijdag 26 december 2008 02:05 schreef Twerk het volgende:
[..]
Ik denk dat het belangrijk is dat je erachter probeert te komen waarom je destijds depressief was en waar je angst op gebaseerd is. Heb je daar een idee over[zou ook geen duidelijke oorzaak kunnen hebben]? Dat kan confronterend zijn, maar misschien ontdek je ook dat er eigenlijk geen reden voor is.. Nu blijft het toch als een schimmig spook over je schouder meekijken, zoals je zelf zegt..
Ik ben nu bang dat nu hetzelfde gebeurt, ben ik net gelukkig dan gaat het mis en blijf ik weer in mn uppie alleen achter, het blijft spoken in mn hoofd....maar door zo onzeker te doen gaat het juist mis, ik weet het.
Ik kom hier een beetje van mij afschrijven. Laat ik maar met het begin beginnen.
Ik ben van vroeger tot nu al verlegen geweest en onzeker. Zeker toen ik vroeger gepest werd werd het alleen maar erger daardoor. Sinds de middelbare school heb ik vaak wel gedachten gehad dat ik liever niet zou willen leven en dagen dat ik echt ziek was van dat ik weer een dag door moest zien te komen.
Ik heb wel altijd een sterke wil gehad om door te gaan. Ik had verwachtingen. Ik zag mijn leven over een jaar of 10. Een beter leven. Een ander leven. Een leven waar ik gelukkig kon zijn.
Maar helaas. We zijn weer verder gekomen en de planning is niet zo uitgepakt zoals het zou moeten zijn. Niet direct erg, maar wel erg teleurstellend.
In de tussentijd ben ik alleen negatiever/depressiever geworden. Ik haat de wereld zoals die is. Alle onrecht trek ik me aan. Het doet me pijn. Daar ben ik erg overgevoelig voor. Kan weinig genieten meer van de leuke dingen van het leven.
Ik heb dus door de jaren heen altijd ups en downs gehad. Perioden met veel energie en amper energie om iets te doen. Maar afgelopen jaren gaat het nog verder naar beneden. De ups komen minder vaak.
Ik sluit me af voor de wereld door mij op werk te gooien. Daardoor heb afgelopen jaren veel stress gekend. Na het werk thuis gekomen ging ik door weer met meer werk. Dat heb ik lang volgehouden. Maar vorig jaar kreeg ik daarbij klachten van langdurige stress. Geen pretje. Wat meer rust gehouden. En dat werkte goed. Maar nog niet goed genoeg, want mijn ritme bleef hetzelfde.
Nu heb ik door de jaren heen steeds zelfmoordgedachten gehad, maar niet iets concreets. Echter ik schrok wel laatst van mijzelf toen ik een droom had waarin ik veel emoties te verwerken kreeg. Een droom waarin ik uitgestoten werd. Verbannen. Niemand mocht mij. Niemand wilde mij kennen. Zelfs de mensen die ik als vrienden beschouwde. Ik huilde dikke tranen in mijn droom. Ik schrok wakker. Dezelfde emotie was er. Sterker. Ik huilde door. Op dat moment kreeg ik wel de neiging om mezelf echt iets aan te doen. Het was dat de kracht om wel door te leven nog groot genoeg was. Maar sindsdien heb ik gevoel dat ik grip verlies. Ik leef nu op de rand. Een gevoel van ik wil door, want wil leven. En aan de andere kant gevoel dat ik niet door wil leven.
Ik schrok er zelf van. En neem daarom ook minimaal een maand vrij van werk. Om een beter ritme op te bouwen, af te vallen en bewegen en dingen doen die ik jaren weggeschoven heb. Hoop dat het helpt. Niet bij arts ofzo geweest. Dus ook geen medicatie hier tegen. Ik heb mijn redenen om dat niet te doen.
Door de dag heen kan ik lachen, blij reageren, mee praten e.d., maar eigenlijk is dat maar wat de buitenwereld ziet. Binnen in is het huilen, triest zijn, e.d. En ben laatste tijd extra gevoelig.
Kreeg vorig weekend bericht over iemand die ik ontmoet had zelfmoord had gepleegd. Erg confronterend. Kende die persoon niet. Maar heb de hele dag gehuild en triest zitten wezen. Dat doe ik in mijn eentje. Bij anderen verberg ik dat weer.. laat ik weer een masker zien.
Ik heb het nu tegen collega's en vrienden verteld. En heb wel gemerkt dat het me deels opgelucht heeft. Ik ben eigenlijk een gesloten persoon, maar het lijkt wel wat te helpen om wat meer opener proberen te zijn. Hoewel dat voor mij wel moeite kost.
Ik hoop dat ik er uit kom. En wat gelukkiger ga worden. Maar tsja.. we zien wel.
Ik ben van vroeger tot nu al verlegen geweest en onzeker. Zeker toen ik vroeger gepest werd werd het alleen maar erger daardoor. Sinds de middelbare school heb ik vaak wel gedachten gehad dat ik liever niet zou willen leven en dagen dat ik echt ziek was van dat ik weer een dag door moest zien te komen.
Ik heb wel altijd een sterke wil gehad om door te gaan. Ik had verwachtingen. Ik zag mijn leven over een jaar of 10. Een beter leven. Een ander leven. Een leven waar ik gelukkig kon zijn.
Maar helaas. We zijn weer verder gekomen en de planning is niet zo uitgepakt zoals het zou moeten zijn. Niet direct erg, maar wel erg teleurstellend.
In de tussentijd ben ik alleen negatiever/depressiever geworden. Ik haat de wereld zoals die is. Alle onrecht trek ik me aan. Het doet me pijn. Daar ben ik erg overgevoelig voor. Kan weinig genieten meer van de leuke dingen van het leven.
Ik heb dus door de jaren heen altijd ups en downs gehad. Perioden met veel energie en amper energie om iets te doen. Maar afgelopen jaren gaat het nog verder naar beneden. De ups komen minder vaak.
Ik sluit me af voor de wereld door mij op werk te gooien. Daardoor heb afgelopen jaren veel stress gekend. Na het werk thuis gekomen ging ik door weer met meer werk. Dat heb ik lang volgehouden. Maar vorig jaar kreeg ik daarbij klachten van langdurige stress. Geen pretje. Wat meer rust gehouden. En dat werkte goed. Maar nog niet goed genoeg, want mijn ritme bleef hetzelfde.
Nu heb ik door de jaren heen steeds zelfmoordgedachten gehad, maar niet iets concreets. Echter ik schrok wel laatst van mijzelf toen ik een droom had waarin ik veel emoties te verwerken kreeg. Een droom waarin ik uitgestoten werd. Verbannen. Niemand mocht mij. Niemand wilde mij kennen. Zelfs de mensen die ik als vrienden beschouwde. Ik huilde dikke tranen in mijn droom. Ik schrok wakker. Dezelfde emotie was er. Sterker. Ik huilde door. Op dat moment kreeg ik wel de neiging om mezelf echt iets aan te doen. Het was dat de kracht om wel door te leven nog groot genoeg was. Maar sindsdien heb ik gevoel dat ik grip verlies. Ik leef nu op de rand. Een gevoel van ik wil door, want wil leven. En aan de andere kant gevoel dat ik niet door wil leven.
Ik schrok er zelf van. En neem daarom ook minimaal een maand vrij van werk. Om een beter ritme op te bouwen, af te vallen en bewegen en dingen doen die ik jaren weggeschoven heb. Hoop dat het helpt. Niet bij arts ofzo geweest. Dus ook geen medicatie hier tegen. Ik heb mijn redenen om dat niet te doen.
Door de dag heen kan ik lachen, blij reageren, mee praten e.d., maar eigenlijk is dat maar wat de buitenwereld ziet. Binnen in is het huilen, triest zijn, e.d. En ben laatste tijd extra gevoelig.
Kreeg vorig weekend bericht over iemand die ik ontmoet had zelfmoord had gepleegd. Erg confronterend. Kende die persoon niet. Maar heb de hele dag gehuild en triest zitten wezen. Dat doe ik in mijn eentje. Bij anderen verberg ik dat weer.. laat ik weer een masker zien.
Ik heb het nu tegen collega's en vrienden verteld. En heb wel gemerkt dat het me deels opgelucht heeft. Ik ben eigenlijk een gesloten persoon, maar het lijkt wel wat te helpen om wat meer opener proberen te zijn. Hoewel dat voor mij wel moeite kost.
Ik hoop dat ik er uit kom. En wat gelukkiger ga worden. Maar tsja.. we zien wel.
Toen ik echt flink depri was heb ik ook weleens zo'n realistische droom gehad. Ik droomde dat een mannenstem tegen me zei wat houd je tegen, je broer heeft zn gezin maar de kinderen zijn toch nog zo jong dat ze het toch niet snappen. Je ouders hebben elkaar en vinden steun bij elkaar. Waarom doe je het niet gewoon? ik was wel zo nuchter om na te denken dat het niet kon wat ik nu droomde, de stem probeerde me te overtuigen, het was een discussie...daardoor werd ik wakker, ik dacht echt dat ik gek geworden was. Ik heb dit nooit aan iemand verteld, bang dat ik regelrecht naar een psucholoog gestuurd werd. Ik hoor een stem!!!quote:Op vrijdag 26 december 2008 19:54 schreef iamdead het volgende:
Echter ik schrok wel laatst van mijzelf toen ik een droom had waarin ik veel emoties te verwerken kreeg. Een droom waarin ik uitgestoten werd. Verbannen. Niemand mocht mij. Niemand wilde mij kennen. Zelfs de mensen die ik als vrienden beschouwde. Ik huilde dikke tranen in mijn droom. Ik schrok wakker. Dezelfde emotie was er. Sterker. Ik huilde door. Op dat moment kreeg ik wel de neiging om mezelf echt iets aan te doen. Het was dat de kracht om wel door te leven nog groot genoeg was. Maar sindsdien heb ik gevoel dat ik grip verlies. Ik leef nu op de rand. Een gevoel van ik wil door, want wil leven. En aan de andere kant gevoel dat ik niet door wil leven.
Ik schrok er zelf van. En neem daarom ook minimaal een maand vrij van werk. Om een beter ritme op te bouwen, af te vallen en bewegen en dingen doen die ik jaren weggeschoven heb. Hoop dat het helpt. Niet bij arts ofzo geweest. Dus ook geen medicatie hier tegen. Ik heb mijn redenen om dat niet te doen.
Door de dag heen kan ik lachen, blij reageren, mee praten e.d., maar eigenlijk is dat maar wat de buitenwereld ziet. Binnen in is het huilen, triest zijn, e.d. En ben laatste tijd extra gevoelig.
Kreeg vorig weekend bericht over iemand die ik ontmoet had zelfmoord had gepleegd. Erg confronterend. Kende die persoon niet. Maar heb de hele dag gehuild en triest zitten wezen. Dat doe ik in mijn eentje. Bij anderen verberg ik dat weer.. laat ik weer een masker zien.
Ik heb het nu tegen collega's en vrienden verteld. En heb wel gemerkt dat het me deels opgelucht heeft. Ik ben eigenlijk een gesloten persoon, maar het lijkt wel wat te helpen om wat meer opener proberen te zijn. Hoewel dat voor mij wel moeite kost.
Ik hoop dat ik er uit kom. En wat gelukkiger ga worden. Maar tsja.. we zien wel.
Over mn gevoel praten zoals jij hebt gedaan zou ik echt niet durven, bang dat ik in tranen uit zal barsten. Het gaat nu goed, dus ik zie wel hoe het verder gaat.
Tsja.. het is niet makkelijk. Maar ik hou het nog wat oppervlakkig. Vond het heel wat van mezelf dat ik al wat vertelde. Maar het is ook maar minimaal wat ik vertelde. Echt heel diep vertellen wat mijn emoties / gevoel zijn kan ik denk ook niet zo goed aan bij iedereen.quote:Op vrijdag 26 december 2008 20:13 schreef DanaScully het volgende:
Over mn gevoel praten zoals jij hebt gedaan zou ik echt niet durven, bang dat ik in tranen uit zal barsten. Het gaat nu goed, dus ik zie wel hoe het verder gaat.
Ik heb nog zoveel meer problemen. Trilangst gehad.. hoewel het er nog wel is.. maar niet zo erg als tijd terug.
Maar ook een soort stemmen/gedachten in mijn hoofd. Als ik ergens ben, binnenkom of wegga... dan gaan er altijd gedachten door mij heen van mensen die me nastaren of gewoon aanstaren. Dingen achter me rug om zeggen e.d. allemaal negatieve gedachten. Ik geloof dat dit niet echt stemmen zijn zoals anderen dat wellicht hebben? meer een soort gedachten... gedachten wat anderen gaan zeggen.
De keer dat ik dus in tranen wakker werd was de eerste keer dat ik goed door kon huilen. Daarvoor heb ik jaren niet echt gehuild. Het kwam er denk toen ik zo huilend wakker werd ook gewoon echt even uit.. mijn angst zit nu vooral echt in dat het beetje wat er uit kwam nog maar een begin is of kan zijn. Bang dat al die opgepropte emoties te veel gaat worden en ik instort of mezelf wat aan doe.
Ja ik ben ook altijd bezig wat andere er niet van zullen denken dus dan denk ik ik zeg maar niks, laat maar. Ook met verjaardagen of als je met meerdere mensen bent durf ik niet zomaar wat te vertellen, ik kijk het even aan. Ik probeer dan weleens te reageren maar ze praaten zo erover heen, resultaat ik zeg niks meer. Ik heb ook weleens getwijfeld over z\elfmord maar ben bang om mn ouders en broer pijn te doen dus ik worstel me de dag, week of maand weer door. Tegelijkertijd denk ik zoiets lafs dat is niks voor mij, ik ben sterker dan dat en ik kom er wel overheen!quote:Op vrijdag 26 december 2008 20:53 schreef iamdead het volgende:
[..]
Dingen achter me rug om zeggen e.d. allemaal negatieve gedachten. Ik geloof dat dit niet echt stemmen zijn zoals anderen dat wellicht hebben? meer een soort gedachten... gedachten wat anderen gaan zeggen.
quote:Op woensdag 26 september 2007 21:09 schreef Icefire het volgende:
[..]
Wens het ook niemand toe, maar ik ben blij dat ik het heb meegemaakt.
Die periode heeft flink mijn ogen geopend en ik geniet nu veel meer van de kleine momenten.
Sluit ik me volledig bij aan, na een heftige gebeurtenis ben ik depressief geweest, was enorm moeilijk, maar uiteindelijk heeft het me sterker gemaakt en kan ik intenser van dingen genieten
explain... (als je wilt natuurlijk)quote:Op zaterdag 3 januari 2009 20:09 schreef anthony68 het volgende:
ik heb me voorgenomen 2009 het jaar van acceptatie te maken zodat ik los van mijn blokkadeskom
Spelende vrouw, wat heeft u nu geleerd?
Ik vermoed dat hij bedoelt dat hij door bepaalde zaken te accepteren zoals ze zijn, hij zijn energie in positievere zaken kan steken ipv te blijven hangen in negatieve gedachten etc.. Maar uiteraard is het beter als hij het zelf uitlegt..quote:Op zaterdag 3 januari 2009 20:48 schreef Murmeli het volgende:
[..]
explain... (als je wilt natuurlijk)
The poet presents the imagination with images from life and human characters and situations, sets them all in motion and leaves it to the beholder to let these images take his thoughts as far as his mental powers will permit.
Ik moet hier mijn verhaal ook maar eens kwijt, wie weet helpt het een beetje...
Afgelopen zomer ben ik gediagnostiseerd, ik heb/had last van een matige depressieve episode sinds de zomer/najaar 2007. Dit heeft voornamelijk te maken met mijn altijd in meer of mindere mate aanwezige faalangst, die nu heel erg werd na een mislukte stage. In het voorjaar kwam daar bij dat een vriend van mij overleed na een ziekbed van enkele maanden, mijn vader met ernstige hartklachten in het ziekenhuis belandde en als klap op de vuurpijl mijn vriend me dumpte op een moment dat het eigenlijk net wat beter ging. omdat we net een half jaar samen woonden, leverde het afhandelen van de relatie ontzettend veel gezeik op wat tot half december heeft geduurd.
Sinds mijn diagnose ben ik in therapie geweest en over het algemeen ging het steeds beter. maar mijn studie bleef niet echt goed gaan. En sinds een paar weken heb ik het gevoel dat ik weer terugval. Heb weer het gevoel dat het allemaal geen zin heeft en ik mensen tot last ben. Ook gevoelens van liever nooit geboren willen worden etc. komen weer terug. Misschien heeft het alleen te maken met de tijd van het jaar, heb altijd wel last gehad van winterdipjes.
Het vervelendste is dat ik het nu niet echt meer kwijt kan bij mensen. Mijn familie heeft me ontzettend gesteund, maar hebben zich natuurlijk vreselijk zorgen gemaakt. Ik wil hen niet weer ongerust maken....
Afgelopen zomer ben ik gediagnostiseerd, ik heb/had last van een matige depressieve episode sinds de zomer/najaar 2007. Dit heeft voornamelijk te maken met mijn altijd in meer of mindere mate aanwezige faalangst, die nu heel erg werd na een mislukte stage. In het voorjaar kwam daar bij dat een vriend van mij overleed na een ziekbed van enkele maanden, mijn vader met ernstige hartklachten in het ziekenhuis belandde en als klap op de vuurpijl mijn vriend me dumpte op een moment dat het eigenlijk net wat beter ging. omdat we net een half jaar samen woonden, leverde het afhandelen van de relatie ontzettend veel gezeik op wat tot half december heeft geduurd.
Sinds mijn diagnose ben ik in therapie geweest en over het algemeen ging het steeds beter. maar mijn studie bleef niet echt goed gaan. En sinds een paar weken heb ik het gevoel dat ik weer terugval. Heb weer het gevoel dat het allemaal geen zin heeft en ik mensen tot last ben. Ook gevoelens van liever nooit geboren willen worden etc. komen weer terug. Misschien heeft het alleen te maken met de tijd van het jaar, heb altijd wel last gehad van winterdipjes.
Het vervelendste is dat ik het nu niet echt meer kwijt kan bij mensen. Mijn familie heeft me ontzettend gesteund, maar hebben zich natuurlijk vreselijk zorgen gemaakt. Ik wil hen niet weer ongerust maken....
"There is only one good, knowledge, and one evil, ignorance. " - Socrates
"Envy is the ulcer of the soul." - Socrates
"Wie met beide benen op de grond staat, komt niet ver" - Loesje
"Envy is the ulcer of the soul." - Socrates
"Wie met beide benen op de grond staat, komt niet ver" - Loesje
Hoi Lalahippie.
he wat balen zeg dat je bang bent om terug te vallen. Zijn er andere dingen gebeurd recent waardoor je het gevoel hebt, of lijkt het uit de lucht te komen vallen?
Misschien is het handig om je voormalige therapeut weer te bellen, nu heb je misschien nog de zin om er tegen te vechten, als het lang gaat duren wordt dat misschien steeds lastiger (althans dat werkt bij mij zo)
En je familie lastig vallen... ik denk dat familie daarvoor is. Tuurlijk is het voor hun vervelend, maar jij voelt je ellendig en hebt ze nodig. Dat is voor jou veel erger dan voor hun. Dus als je weet dat ze veel voor je kunnen doen... gewoon tegen ze aan praten. En hier een beetje van je afpraten helpt misschine ook
je bent niemand tot last hoor, zo moet je echt niet denken, daar word je echt somber van als je dat denkt, en er zijn mensen zat die je graag helpen denk ik, omdat ze je graag gelukkig zien
En echt als je je zorgen maakt over jezelf... ga snel die therapeut bellen, die heeft je de vorige keer ook goed geholpen als ik het goed begrijp!
Sterkte!!
he wat balen zeg dat je bang bent om terug te vallen. Zijn er andere dingen gebeurd recent waardoor je het gevoel hebt, of lijkt het uit de lucht te komen vallen?
Misschien is het handig om je voormalige therapeut weer te bellen, nu heb je misschien nog de zin om er tegen te vechten, als het lang gaat duren wordt dat misschien steeds lastiger (althans dat werkt bij mij zo)
En je familie lastig vallen... ik denk dat familie daarvoor is. Tuurlijk is het voor hun vervelend, maar jij voelt je ellendig en hebt ze nodig. Dat is voor jou veel erger dan voor hun. Dus als je weet dat ze veel voor je kunnen doen... gewoon tegen ze aan praten. En hier een beetje van je afpraten helpt misschine ook
je bent niemand tot last hoor, zo moet je echt niet denken, daar word je echt somber van als je dat denkt, en er zijn mensen zat die je graag helpen denk ik, omdat ze je graag gelukkig zien
En echt als je je zorgen maakt over jezelf... ga snel die therapeut bellen, die heeft je de vorige keer ook goed geholpen als ik het goed begrijp!
Sterkte!!
Spelende vrouw, wat heeft u nu geleerd?
zo, hier even een stukje van mijn weblog:
quote:Gelukkig zijn. Komt dat op je af? Of heb je dan de goede wegen in je leven gekozen? En zo met ongelukkig zijn, komt dat op je af? Of heb je een keuze? En dan het belangrijkste: kun je als je ongelukkig bent ooit nog weer gelukkig worden?
Denk daar maar eens over na voordat je verder leest, want ik denk dat het fijn is om een uitgangspunt te hebben.
Een jaar geleden was ik depressief. En dan niet het modewoord maar de aandoening. Ik zag depressief, rook depressief, hoorde depressief en voelde depressief. Ik voelde me een mislukkeling en zag het leven niet meer zitten. Ik kon me nergens toe zetten, was altijd moe, trok me alles aan en werkelijk alles was mijn schuld. En het werd erger en erger, ik kon ik er niks tegen doen.
Het kostte me een half jaar om erachter te komen dat ik er wel iets aan kon doen. Of kostte het gewoon tijd voordat de depressie over is? In ieder geval wil ik het nooit meer. Ik wil gelukkig zijn!
Het moeilijke daarvan is dat je om fijne dingen te voelen ook zo nu en dan vervelende dingen moet voelen. Daar ben ik nog mee bezig!
Maar wat ik mezelf wat succesvoller aanleer is een nieuwe manier van denken. Ik denk dat je zelf heel erg veel invloed hebt op je je eigen gelukkigheid. Een gedeelte is aangeboren volgens dr. Seligman, de grondlegger van de positieve psychologie. Eerst daar wat over, want dat is een beetje waar dit over gaat. (Al heb ik er mijn eigen draai aan gegeven).
Meneer Seligman en de positieve psychologie slaan een andere richting uit dan veel therapeuten tegenwoordig. In plaats van eindeloos terug te kijken en spijt te hebben over het verleden en te kijken naar de dingen die fout gaan kijken de aanhangers van de positieve psychologie naar dingen die goed gaan. Hierdoor word je vanzelf gelukkiger!
Het is bijvoorbeeld goed te merken in een relatie. Dit even als voorbeeld omdat de relatie met jezelf toch lastiger is. Wanneer een man en vrouw in relatietherapie gaan wordt er vaak gekeken naar wat er mis gaat (jij noemt me altijd poebeliewoepski en dat vind ik niet fijn) en wordt er dan tijd besteed aan het oplossen van de problemen (ik zal je op zaterdagavond geen poebeliewoepski noemen als we uitgaan, meer kán ik niet), hetgeen weer leid tot mislukkingen en daaruit voortkomend opnieuw ongeluk.
De positieve psychologie kijkt naar wat er wél goed gaat (vorige week dinsdagavond noemde je me alleen maar poebel, dat was al heel goed!) en ook de dingen die ervoor zorgen dat je een goed gevoel krijgt (ik vind het zo fijn als je me wopsje noemt).
Nadat er uit is gevonden wat wel goed gaat en fijn is, is het de bedoeling hier meer aandacht aan te besteden. In plaats van 80% van jezelf te geven om verdrietig te worden als hij poebeliewoepski zegt en 20% vrolijkheid als hij wopsje zegt!
Volg je het nog? Ik hoop het. Eén van de eerste dingen die ik te horen kreeg van de positieve psychologie was het opschrijven van dingen die je goed doet. Als je elke avond stilstaat bij drie dingen die je gedaan hebt vandaag die je een goed gevoel geven (en dan niet 'papa bellen' maar 'papa bellen om te vragen hoe het met hem ging, dat was goed omdat ik dat niet zo vaak doe en het nu wel eens gedaan heb en daarna was ik trots op mezelf en hij vond het ook leuk dat ik belde') In het begin is het moeilijk en er waren periodes dat ik echt niks beters kon bedenken dan op tijd komen en mijn boterham binnen de lijntjes insmeren maar het wordt steeds makkelijker om bij die dingen stil te staan. De lijst wordt langer en er is 's avonds een moment dat je je goed voelt over jezelf.
Okay, nou verder naar hoe dit alles je gelukkig maakt. Of in ieder geval, hoe het mij gelukkig maakt. Ik probeer het zoveel mogelijk in te zetten in mijn dagelijks leven op verschillende manieren. Hieronder ga ik de meestgebruikte manier beschrijven met daarna twee voorbeelden.
1. Ik sta voor een beslissing
2. Ik ga na hoeveel positiviteit (fijn gevoel) het me direct brengt, hoeveel negativiteit (vervelend gevoel) het me direct brengt.
3. Ik ga na hoeveel positiviteit (fijn gevoel) het me op de lange duur brengt en hoeveel negativiteit (vervelend gevoel) het me op de lange duur brengt. De lange duur kan de rest van de dag zijn maar ook een week, een maand, een jaar en een leven.
4. Ik weeg dit tegen elkaar af: is de positieve invloed nu direct echt nodig, is het gesip waard? Of is het echt nodig om dit negatieve dingetje uit te blijven stellen?
5. Ik maak de beslissing, afgaande op wat het meest positiviteit geeft.
En dit kun je de hele dag, altijd toepassen. Let maar eens op, hier komen twee kleine dingen als voorbeeld.
Voorbeeld 1: de Bounty, een chocoladereep met kokosvulling.
1. De beslissing: zal ik nu een Bounty kopen en die lekker opsmikkelen?
2. O, ik hou van Bounties, met zo'n knappere korst en dan dat lekkere kokos van binnen. Hmmmm chocola, daar word ik vast blij van!
3. Okay, over een half uur baal ik er al van dat ik die Bounty heb gegeten. Zo kan ik nooit afvallen! Dat kost me een half uur zwemmen om het erweer af te doen, die kan ik beter besteden aan andere calorien om af te vallen!
4. twintig minuten erg fijn, tot vanavond boos op mezelf omdat ik alwéér heb gesnoept! Zo'n klein beetje genot weegt niet echt op tegen zo'n tijd negatieve gevoelens...
5. Okay, geen Bounty!
Voorbeeld 2: het stofzuigen.
1. De beslissing: zal ik nu gaan stofzuigen of het bewaren tot een andere keer?
2. Gets, ik vind stofzuigen echt vervelend. Ik ben wel twintig minuten aan het vervelend stofzuigen.
3. Ik heb er al drie dagen over gepiekerd, dat kostte al een heleboel tijd aan negativiteit. Als ik het nu doe dus ben ik weer een hele tijd blij omdat ik het toch heb gedaan! Misschien wel drie dagen!
4. Hmm, eigenlijk heb ik er al een heleboel negativiteit aan besteed, dan maakt die 20 minuten niks meer uit. En in plaats van nog drie dagen erover te piekeren kan ik het zéker beter doen, dan ben ik minstens drie dagen trots op mezelf dat ik het gedaan heb!
5. Okay, even stofzuigen!
Het is wel lastig hoor, maar onder andere zo probeer ik mijn leven wat fijner te maken. En dan niet het kortdurende, makkeiljke genot of uitstelling van vervelende dingen (die het eigenlijk langdurig een beetje vervelend maken) maar langere fijnheid. Is dat geluk?
Doe mij maar een Bounty dun word ik toch nooit en ik kan morgen wel dood zijn
Ik ben allang niet meer depressief, maar ik geloof niet dat ik ooit een optimist word
DanaScully: ook ivm je andere topic (over dat meisje), sterkte. Je komt intelligent over, sterk en zelfbewust. Je hebt nu een kuttijd, maar het komt echt wel goed. Maak van je hart geen moordkuil - van alles opkroppen word je ook niet beter. Zag ook dat je in dat andere topic schreef dat je niet goed wist hoe je je gevoelens moest omschrijven, dus dat versterkt wel het beeld dat je je niet kan uiten. Je uiten is een 'risico', je stelt je kwetsbaar op - aan de andere kant: no guts, no glory zeg maar.
Ik ben allang niet meer depressief, maar ik geloof niet dat ik ooit een optimist word
DanaScully: ook ivm je andere topic (over dat meisje), sterkte. Je komt intelligent over, sterk en zelfbewust. Je hebt nu een kuttijd, maar het komt echt wel goed. Maak van je hart geen moordkuil - van alles opkroppen word je ook niet beter. Zag ook dat je in dat andere topic schreef dat je niet goed wist hoe je je gevoelens moest omschrijven, dus dat versterkt wel het beeld dat je je niet kan uiten. Je uiten is een 'risico', je stelt je kwetsbaar op - aan de andere kant: no guts, no glory zeg maar.
Sanity is (not) statistical
Nee, dat is nihilistisch gezever.quote:Op donderdag 9 oktober 2008 18:54 schreef Chriz2k het volgende:
Depressie is de verlichting die optreedt wanneer je doorkrijgt dat het leven eigenlijk bar weinig voorstelt.
Nou, uit onderzoek blijkt wel dat depressieve, pessimistische mensen een stuk realistischer naar dingen kijken. Bijvoorbeeld als er een test wordt gedaan met een knop en een lamp, eerst kunnen de proefpersonen zelf de lamp aan en uit doen door op de knop te drukken, daarna gaat de lamp random aan en uit en heeft het drukken geen zin meer. De positieve, gelukkige mensen dachten dat ze gemiddeld 35% wél controle hadden, terwijl de negatieve mensen realistisch zeiden dat ze geen controle hadden. En zo zijn er nog veel meer testjes gedaan. Vooral over het persoonlijke kunnen was het grote verschil dat positieve, gelukkige mensen zichzelf overschatten.quote:
Bij mij ging het na ongeveer een jaar over, maar het heeft me wel veranderd.
Begin nu (bijna 3 jaar na dato) wel bij te trekken, maar dat heeft meer te maken met acceptatie en begrip dan dat ik opeens positiever ben geworden.
Het is trouwens ook de reden dat ik destijds weer begon met blowen en roken (ik kreeg paniek en hyperventilatie aanvallen van de stress)
Begin nu (bijna 3 jaar na dato) wel bij te trekken, maar dat heeft meer te maken met acceptatie en begrip dan dat ik opeens positiever ben geworden.
Het is trouwens ook de reden dat ik destijds weer begon met blowen en roken (ik kreeg paniek en hyperventilatie aanvallen van de stress)
Dance into the fire, to fatal sounds of broken dreams...
En concludeer je uit zo'n onderzoek dat depressieve mensen realistischer denken? Het toont voor mij eerder aan hoe hun psychologische gedachtegang werkt: ze claimen dat ze geen controle hebben over zaken zodoende alles hun 'overkomen' is. Zie bijvoorbeeld dit artikeltje over locus of control.quote:Op zondag 11 januari 2009 11:26 schreef Twinky het volgende:
[..]
Nou, uit onderzoek blijkt wel dat depressieve, pessimistische mensen een stuk realistischer naar dingen kijken. Bijvoorbeeld als er een test wordt gedaan met een knop en een lamp, eerst kunnen de proefpersonen zelf de lamp aan en uit doen door op de knop te drukken, daarna gaat de lamp random aan en uit en heeft het drukken geen zin meer. De positieve, gelukkige mensen dachten dat ze gemiddeld 35% wél controle hadden, terwijl de negatieve mensen realistisch zeiden dat ze geen controle hadden. En zo zijn er nog veel meer testjes gedaan. Vooral over het persoonlijke kunnen was het grote verschil dat positieve, gelukkige mensen zichzelf overschatten.
Verder is een depressie een ziekte, geen wereldbeeld. Nihilisme is heus niet 'realistischer' of zo.
Ik heb ze niet paraat, maar er zijn meerdere onderzoeken geweest waaruit bleek dat depressieve mensen een slecht vermogen hadden om zichzelf voor te liegen. Normale mensen doen dat constant (bijv. een keuze achteraf goed praten - als mensen een keuze maken, vinden ze achteraf vrijwel altijd dat het de goede was, dat is een soort zelfbescherming en volledig normaal) en bij mensen die depressief zijn werkt dat proces niet. Of dat nu oorzaak of symptoom is, was op het moment dat ik me ermee bezig hield nog niet duidelijk.
Sanity is (not) statistical
Wanneer kun je depressie een ziekte noemen? Ik weet dat er mensen zijn die min of meer chronisch depressief zijn, maar moet ik daar dan aan denken?quote:Op zondag 11 januari 2009 12:02 schreef Friek_ het volgende:
[..]
En concludeer je uit zo'n onderzoek dat depressieve mensen realistischer denken? Het toont voor mij eerder aan hoe hun psychologische gedachtegang werkt: ze claimen dat ze geen controle hebben over zaken zodoende alles hun 'overkomen' is. Zie bijvoorbeeld dit artikeltje over locus of control.
Verder is een depressie een ziekte, geen wereldbeeld. Nihilisme is heus niet 'realistischer' of zo.
Dance into the fire, to fatal sounds of broken dreams...
Ik dacht dat twee weken of langer lijden aan boosheid, angst, verdriet en mentale pijn als uitgangspunt werd genomen om iets als een depressie te beschouwen en zodanig als 'ziekte'. Binnen die twee weken is het een 'dipje'.quote:Op zondag 11 januari 2009 17:43 schreef Pappie_Culo het volgende:
[..]
Wanneer kun je depressie een ziekte noemen? Ik weet dat er mensen zijn die min of meer chronisch depressief zijn, maar moet ik daar dan aan denken?
Dit komt mij iig zeer bekend voor. Ik kan me eerlijk gezegd niet voorstellen hoe je jezelf voorliegt, want je weet toch altijd dat je aan het liegen bent?quote:Op zondag 11 januari 2009 17:38 schreef Maeghan het volgende:
Ik heb ze niet paraat, maar er zijn meerdere onderzoeken geweest waaruit bleek dat depressieve mensen een slecht vermogen hadden om zichzelf voor te liegen. Normale mensen doen dat constant (bijv. een keuze achteraf goed praten - als mensen een keuze maken, vinden ze achteraf vrijwel altijd dat het de goede was, dat is een soort zelfbescherming en volledig normaal) en bij mensen die depressief zijn werkt dat proces niet. Of dat nu oorzaak of symptoom is, was op het moment dat ik me ermee bezig hield nog niet duidelijk.
Voordeel is wellicht dat goeie keuzes beter ervaren worden?
Verdwaald in mijn eigen belevingswereld.
