R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Het is natuurlijk niet zo dat activiteit alles in een keer oplost. En ik heb het ook niet alleen maar over leuke dingen hoor, het mag ook zijn dat je een keer goede je administratie opruimt, of de kelder. Het gaat erom dat je actie onderneemt op wat voor gebied dan ook. Dat voorkomt of vermindert tenminste de schuldgevoelens van 'ik doe niks, ik kan niks, ik ben een ander tot last', de druk van 'ik moet nog vanalles'. Het kan ook actie zijn in de zin van professionele hulp zoeken, toegeven dat je hulp nodig hebt.quote:Op zaterdag 13 september 2008 02:17 schreef Nene het volgende:
[..]
Maar is dat dan niet gewoon een beetje 'schijn'? De laatste paar weken heb ik echt geprobeerd om leuke dingen dingen te doen zoals met een groepje vrienden ergens gaan eten, familie bezoeken, zwemmen, filmpjes te kijken etc. Tijdens die 'activiteit' voel ik me prima, maar als ik dan de ochtend erop wakker word, denk ik: "ik heb jaren vergooid door niet vaker leuke dingen dingen te doen" of "mijn leven had nog zoveel leuker kunnen zijn". Gevolg is dat ik na een leuk uitstapje weer een hele tijd down ben. Herkennen jullie dat?
Als je dingen onderneemt, kan het je ook opvrolijken (ook al is het tijdelijk, je voelt je dan in ieder geval tijdelijk even beter), het kan ervoor zorgen dat je je op iets langere termijn beter voelt (lichamelijke inspanning en zonlicht zorgen ervoor dat je lichaam bepaalde stoffen aan gaat maken waardoor je je beter voelt).
En je kan je achteraf wel schuldig voelen over dat je jaren vergooid zou hebben waarin je iets niet gedaan hebt, maar ten eerste (even vanuit mijn situatie dan) zou ik me als ik niets had ondernomen toch wel schuldig gevoeld hebben dat ik al jaren niks deed, dus dat zou voor mij geen argument zijn. Ten tweede gaat het over de lange termijn. Je haalt jezelf uit een bepaald patroon en dat duurt misschien even; als je een actieve dag hebt, kun je de dag erna misschien op de bank liggen met een 'kater', maar als je vaker dingen doet, verandert je zelfbeeld uiteindelijk wel in positieve zin. Het versterkt misschien ook je sociale contacten - hoe vaker je zelf wat onderneemt, hoe vaker andere mensen ook zullen vragen of je ergesn zin in hebt - dat maakt het ook weer wat makkelijker, en je hebt weer eens iemand om mee te praten. Even afleiding is gewoon goed af en toe. Dat je eens niet constant over jezelf en je leven en je gevoel zit te malen (laten we wel wezen, depressieve mensen kunnen zichzelf ook helemaal gek maken met urenlang gepieker), maar met iets anders bezig bent waardoor je je simpelweg even niet zo makkelijk bezig kunt houden met die negatieve gevoelens.
En ja, je moet ook een geestelijke ommezwaai maken. Dat je dus leert om niet te denken 'had ik al die jaren maar zo leuk opgevuld als gisteren', maar 'ik heb misschien jarenlang vergooid, maar daar doe ik niets meer aan; vanaf nu ga ik het gewoon beter aanpakken, ook al lukt het misschien niet in een keer'.
Ik zeg ook niet dat het allemaal in een dag kan veranderen -- depressief zijn is hard werken, dat weet ik als geen ander.
Voor iemand met een milde tot matig ernstige depressie is een regime van gezond leven, lekker naar buiten en regelmatig bewegen over het algemeen een hele grote stap in de goede richting of soms zelfs voldoende om de depressie te laten verdwijnen. Met passief gedrag verandert er in ieder geval niks, dat kun je zelf ook beredeneren, neem ik aan. Ik ga er vanuit dat je niet gelooft dat als je maar lang genoeg op de bank blijft zitten mokken, er vanzelf een toverfee langs komt om je depressie weg te toveren.
Edit: Bedoel het niet vervelend hoor, al staat het er misschien wat hard. Mijn ervaring is dat er soms maar een manier is om eruit te komen en dat is door jezelf op een hele harde manier omhoog te schoppen.
[ Bericht 2% gewijzigd door Maeghan op 13-09-2008 20:54:43 ]
Sanity is (not) statistical
Burdie, ik las dat je een chronische depressie hebt. Wat voor behandelingen heb je daarvoor gehad? Ik heb mezelf een hele tijd verdiept in het fenomeen depressie, om het te leren begrijpen. Daarbij heb ik ook veel gelezen over behandelingen, ook voor ernstige en langdurige gevallen zoals bij jou. De laatste jaren houd ik het niet meer zo bij, maar een paar jaar geleden las ik al over een soort pacemaker voor mensen waarbij de depressie op geen enkele andere manier wil verdwijnen. Als je het wilt lezen, even hier klikken: http://community.livejournal.com/_abjectmisery/
Er bestaat dus wel meer dan alleen maar een onderhoudsdosis medicatie en het onderzoek op dit gebied gaat ook snel, dus houd hoop, er is licht aan het eind van de tunnel. Waarmee ik niet bedoel dat dit nou dé oplossing is, maar wel dat er gigantisch veel mogelijkheden zijn die we misschien nog niet kennen, dat er veel meer mogelijk is dat je nu misschien denkt.
Ik zag ook dat je in dagbehandeling gaat. Wat voor soort therapie krijg je dan? IPT werkt bijvoorbeeld goed bij depressies, zelfs bij ernstige depressies kan het aanzienlijk schelen. Dit werkt voor sommige patienten net zo goed als medicijnen en kan ook succesvol als 'onderhoudstherapie' gebruikt worden. Cognitieve gedragstherapie werkt dan weer beter voor mensen met ernstige depressies en zou zelfs een langdurig blijvend effect hebben na de therapie, zelfs mogelijk de kans op een herval verminderen.
[ Bericht 29% gewijzigd door Maeghan op 13-09-2008 21:15:39 ]
Er bestaat dus wel meer dan alleen maar een onderhoudsdosis medicatie en het onderzoek op dit gebied gaat ook snel, dus houd hoop, er is licht aan het eind van de tunnel. Waarmee ik niet bedoel dat dit nou dé oplossing is, maar wel dat er gigantisch veel mogelijkheden zijn die we misschien nog niet kennen, dat er veel meer mogelijk is dat je nu misschien denkt.
Ik zag ook dat je in dagbehandeling gaat. Wat voor soort therapie krijg je dan? IPT werkt bijvoorbeeld goed bij depressies, zelfs bij ernstige depressies kan het aanzienlijk schelen. Dit werkt voor sommige patienten net zo goed als medicijnen en kan ook succesvol als 'onderhoudstherapie' gebruikt worden. Cognitieve gedragstherapie werkt dan weer beter voor mensen met ernstige depressies en zou zelfs een langdurig blijvend effect hebben na de therapie, zelfs mogelijk de kans op een herval verminderen.
[ Bericht 29% gewijzigd door Maeghan op 13-09-2008 21:15:39 ]
Sanity is (not) statistical
Hee Maeghanquote:Op zaterdag 13 september 2008 21:05 schreef Maeghan het volgende:
Burdie, ik las dat je een chronische depressie hebt. Wat voor behandelingen heb je daarvoor gehad? Ik heb mezelf een hele tijd verdiept in het fenomeen depressie, om het te leren begrijpen. Daarbij heb ik ook veel gelezen over behandelingen, ook voor ernstige en langdurige gevallen zoals bij jou. De laatste jaren houd ik het niet meer zo bij, maar een paar jaar geleden las ik al over een soort pacemaker voor mensen waarbij de depressie op geen enkele andere manier wil verdwijnen. Als je het wilt lezen, even hier klikken: http://community.livejournal.com/_abjectmisery/
. Mijn vorige berichtjes in dit topic zijn al eventjes geleden... en het verhaal is intussen alweer iets veranderd. In eerste instantie heb ik de diagnose 'chronische depressie' gekregen, omdat ik voor de 3e keer in 8 jaar een zware depressie heb gehad. Omdat bij mij medicijnen heel goed aanslaan, betekent dit waarschijnlijk dat ik een tekort heb aan bepaalde stoffen in de hersenen, maar volgens mij is dat nauwelijks aan te tonen, anders dan proefondervindelijk. Ik heb naast de depressies ook verschillende andere klachten, waaronder een angststoornis en een persoonlijkheidsstoornis. Dit kwam pas later in de behandeling naar voren, toen de depressieve klachten wat meer onderdrukt werden door de medicatie. Of het één nou het gevolg is van het ander, en wat de samenhang hiertussen precies is, is me (nog) niet duidelijk, maar daar hoop ik ooit nog eens achter te komen.
Momenteel heb ik geen therapie meer voor mijn depressie, behalve dan de medicijnen die ik nog altijd gebruik. Mijn behandeling bestond voornamelijk uit gesprekken met een psycholoog, in combinatie dus met de medicijnen. De therapie bestond meer uit een soort vaardigheidstraining, waarbij ik heb geleerd om irreëele gedachten in een vroeg stadium te herkennen en er dan adequaat op te reageren.
De link die je me gaf vind ik erg interessant, maar wel een beetje summier. Is er meer informatie over dat onderwerp te vinden? Heb je wat trefwoorden waarmee ik kan googlen?
I knowquote:Er bestaat dus wel meer dan alleen maar een onderhoudsdosis medicatie en het onderzoek op dit gebied gaat ook snel, dus houd hoop, er is licht aan het eind van de tunnel. Waarmee ik niet bedoel dat dit nou dé oplossing is, maar wel dat er gigantisch veel mogelijkheden zijn die we misschien nog niet kennen, dat er veel meer mogelijk is dat je nu misschien denkt.
. Intussen staat de wetenschap niet stil, en mijn eigen ontwikkeling ook niet, en ik ben in overleg met mijn vriend en met mijn psychiater nu op een punt gekomen waarop ik eigenlijk wel een beetje weer vertrouwen heb gekregen dat ik genoeg vaardigheden heb ontwikkeld om over een tijdje te proberen om met de medicatie te stoppen. Waarschijnlijk ga ik dat na de feestdagen voor het eerst proberen. Ik heb nog geen idee wat ik zou moeten doen als een stoppoging niet werkt, of als de klachten weer terug komen, maar dat zien we tegen die tijd wel .We zijn alweer even verder en uiteindelijk heb ik besloten om niet in dagbehandeling te gaan, maar te proberen om op eigen kracht de ingeslagen weg te vervolgen. Waarmee ik overigens niet wil zeggen dat het me altijd goed af gaat nu; ik merk af en toe dat ik het echt best zwaar heb, maar dat ligt ook een beetje aan de omstandigheden die niet meewerken (ik ben al een paar maanden aan het solliciteren, en zit al die tijd thuis. Confronterend, saai en uiteindelijk gewoon mind-wrecking!).quote:Ik zag ook dat je in dagbehandeling gaat. Wat voor soort therapie krijg je dan? IPT werkt bijvoorbeeld goed bij depressies, zelfs bij ernstige depressies kan het aanzienlijk schelen. Dit werkt voor sommige patienten net zo goed als medicijnen en kan ook succesvol als 'onderhoudstherapie' gebruikt worden. Cognitieve gedragstherapie werkt dan weer beter voor mensen met ernstige depressies en zou zelfs een langdurig blijvend effect hebben na de therapie, zelfs mogelijk de kans op een herval verminderen.
Ik weet overigens niet of ik het vol ga houden zoals het nu gaat, maar ik wil niet de 'gemakkelijke' weg kiezen. Voor iedereen ligt dat overigens anders, maar ik heb zelf heel sterk het gevoel dat ik het zelf moet (en kan!) doen. Mijn vriend steunt me ook enorm daarbij, en samen met hem ben ik nu bezig met het doornemen van een zelfhulpboek bij borderline (een van de persoonlijkheidsklachten die ik heb en die op dit moment het meest op de voorgrond staan). Ik merk dat het enorm confronterend is, maar dat ik er wel veel aan heb, en best veel zelf kan doen daarin. Of het op de lange termijn ook gaat werken, is nog een beetje de vraag, maar ook daarvoor geldt dat we pas met de problemen 'dealen' als ze zich voordoen.
Waar het allemaal naartoe gaat... ik heb geen flauw idee. Maar ik geloof dat ik wel aardig op de goede weg zit. Ik hoop dan ook dat ik binnen niet al te lange tijd een leuke baan vind in de omgeving, en zo weer een beetje terug kom in mijn ritme. En dat het daardoor als vanzelf weer een stuk beter met me gaat. Vooralsnog doe ik gewoon lekker één ding tegelijk, en therapie kan altijd nog (hoewel de drempel nu wellicht iets hoger is voor me, aangezien ik het als een soort 'falen' zou zien om 'terug' te gaan naar de psycholoog/psychiater).
Je komt eigenlijk best wel positief over als ik het zo lees, mooi. Als je geen behoefte hebt aan therapie en het gaat zo goed is dat natuurlijk prima, maar het is jammer als je jezelf in de vingers snijdt omdat je therapie als 'falen' ziet. Ik hoop dat je ergens wel weet dat het echt geen falen is als je hulp nodig hebt. Maar wel fijn dat je vriend je daar goed bij helpt. Mijn vriend snapt me soms niet echt, ook al doet hij z'n best, en dat is dan toch wel vervelend. Hij relativeert te veel, bekijkt het te droog, terwijl ik als het niet lekker gaat gewoon overal een groot drama van maak en helemaal niet wil horen dat het dat niet is, want het voelt nou eenmaal zo.
Helaas heb ik over die soort pacemaker ook niet zo gek veel kunnen vinden destijds. Toen was het natuurlijk nog net nieuw, hoe het nu is weet ik niet. Ik houd me al een tijdje niet meer zo bezig met depressief zijn. De tijd dat ik mezelf echt zag als 'iemand die depressief is geweest' is wel over. Het is nu gewoon iets wat ik heb meegemaakt en waar ik mee om heb leren gaan, al blijft de angst ervoor altijd wel als ik weer een winterdipachtig iets heb en blijf ik volgens mij altijd een beetje labiel. Toen ik er net van 'genezen' was, had ik zo'n fase waarin ik me er enorm mee bezig hield (las erover op internet, las SciAm Mind altijd, etc.), om het een plaats te geven, om het te begrijpen vooral. Omdat ik al heel jong depressief geworden ben, was ik in zekere zin niet normaal ontwikkeld op emotioneel gebied - ik kende veel emoties niet, wist dus soms niet wat ik voelde, maar had ook iedere dag nieuwe ervaringen en gevoelens die ik nog niet kende. Dat was natuurlijk aan een kant juist goed, maar ook vermoeiend en verwarrend. Daarnaast was ik natuurlijk nog niet van alle foute gedachten af, van alle verkeerde gewoontes, van alle problemen die door de depressie ontstaan waren. Daarna had ik juist een hele periode dat ik er niets meer over wilde lezen, ik was het echt helemaal zat. Pas nu ben ik denk ik op het punt dat ik echt rust heb, dat het gebeurd is en verleden tijd en dat ik erover kan praten zonder allerlei negatieve gevoelens te krijgen.
Dat doet me trouwens denken aan een post hier op de eerste pagina, dat iemand zei dat hij/zij blij was de depressie meegemaakt te hebben. Aan een kant heeft het me wel 'handiger' gemaakt in het oplossen van problemen, het heeft me veel zelfkennis opgeleverd. Aan de andere kant, ik ben eerst al zes jaar kwijt geweest aan de depressie (met eetstoornis, paniekaanvallen, fobieen, etc.), toen nog acht maanden aan de medicijnen, toen nog een aantal jaren gehad waarin ik labiel was en zware winterdepressies had en nog steeds een eetstoornis, daarbij nog al dat 'verwerken', het leren herkennen van m'n eigen gevoelens, etc. Al met al ben ik inmiddels twaalf, dertien jaar verder en ik kan nog niet eens zo heel lang zeggen dat ik er echt overheen ben. Ik vind dat het niet waard. Hoewel ik blij ben dat ik iets meer inlevingsvermogen heb dan sommige mensen die niet verder komen dan "je moet gewoon eens lekker genieten van het zonnetje" als iemand depressief is, vind ik dit het echt allemaal niet waard geweest. Ik mis gewoon een groot deel van m'n leven. Mijn ontwikkeling is verstoord op een abrupte manier, ik heb natuurlijk problemen gehad op verschillende vlakken (studie, sociaal leven) en uiteindelijk heb ik ook nauwelijks meer herinneringen van die periode, maar ook niet meer echt van daarvoor. M'n leven voor m'n 18e bestaat gewoon nauwelijks meer. Ik herken mezelf niet in foto's van toen, ik zou geen leuke herinneringen uit m'n puberteit kunnen noemen of zo. Meer dan droevig kan ik dat niet noemen en ik begrijp niet dat mensen zoiets een verrijking kunnen noemen, of een ervaring waarvan ze blij zijn dat ze die hebben meegemaakt (ik vind het niet fout, ik begrijp het gewoon echt niet, dat is alles).
Dit is trouwens denk ik ook een probleem wat vaak vergeten wordt. Mensen worden behandeld voor een depressie, maar als ze genezen zijn wordt er verwacht dat ze normaal functioneren. Er wordt volledig aan voorbij gegaan dat je misschien nog wel tijd nodig hebt om te bedenken wat er nu eigenlijk allemaal gebeurd is in die tijd en hoe je nu verder moet. Ik had wel doktersafspraken voor de behandeling, maar toen ik eenmaal stopte met de medicijnen heeft niemand ooit gevraagd wat ik verder van plan was.
Helaas heb ik over die soort pacemaker ook niet zo gek veel kunnen vinden destijds. Toen was het natuurlijk nog net nieuw, hoe het nu is weet ik niet. Ik houd me al een tijdje niet meer zo bezig met depressief zijn. De tijd dat ik mezelf echt zag als 'iemand die depressief is geweest' is wel over. Het is nu gewoon iets wat ik heb meegemaakt en waar ik mee om heb leren gaan, al blijft de angst ervoor altijd wel als ik weer een winterdipachtig iets heb en blijf ik volgens mij altijd een beetje labiel. Toen ik er net van 'genezen' was, had ik zo'n fase waarin ik me er enorm mee bezig hield (las erover op internet, las SciAm Mind altijd, etc.), om het een plaats te geven, om het te begrijpen vooral. Omdat ik al heel jong depressief geworden ben, was ik in zekere zin niet normaal ontwikkeld op emotioneel gebied - ik kende veel emoties niet, wist dus soms niet wat ik voelde, maar had ook iedere dag nieuwe ervaringen en gevoelens die ik nog niet kende. Dat was natuurlijk aan een kant juist goed, maar ook vermoeiend en verwarrend. Daarnaast was ik natuurlijk nog niet van alle foute gedachten af, van alle verkeerde gewoontes, van alle problemen die door de depressie ontstaan waren. Daarna had ik juist een hele periode dat ik er niets meer over wilde lezen, ik was het echt helemaal zat. Pas nu ben ik denk ik op het punt dat ik echt rust heb, dat het gebeurd is en verleden tijd en dat ik erover kan praten zonder allerlei negatieve gevoelens te krijgen.
Dat doet me trouwens denken aan een post hier op de eerste pagina, dat iemand zei dat hij/zij blij was de depressie meegemaakt te hebben. Aan een kant heeft het me wel 'handiger' gemaakt in het oplossen van problemen, het heeft me veel zelfkennis opgeleverd. Aan de andere kant, ik ben eerst al zes jaar kwijt geweest aan de depressie (met eetstoornis, paniekaanvallen, fobieen, etc.), toen nog acht maanden aan de medicijnen, toen nog een aantal jaren gehad waarin ik labiel was en zware winterdepressies had en nog steeds een eetstoornis, daarbij nog al dat 'verwerken', het leren herkennen van m'n eigen gevoelens, etc. Al met al ben ik inmiddels twaalf, dertien jaar verder en ik kan nog niet eens zo heel lang zeggen dat ik er echt overheen ben. Ik vind dat het niet waard. Hoewel ik blij ben dat ik iets meer inlevingsvermogen heb dan sommige mensen die niet verder komen dan "je moet gewoon eens lekker genieten van het zonnetje" als iemand depressief is, vind ik dit het echt allemaal niet waard geweest. Ik mis gewoon een groot deel van m'n leven. Mijn ontwikkeling is verstoord op een abrupte manier, ik heb natuurlijk problemen gehad op verschillende vlakken (studie, sociaal leven) en uiteindelijk heb ik ook nauwelijks meer herinneringen van die periode, maar ook niet meer echt van daarvoor. M'n leven voor m'n 18e bestaat gewoon nauwelijks meer. Ik herken mezelf niet in foto's van toen, ik zou geen leuke herinneringen uit m'n puberteit kunnen noemen of zo. Meer dan droevig kan ik dat niet noemen en ik begrijp niet dat mensen zoiets een verrijking kunnen noemen, of een ervaring waarvan ze blij zijn dat ze die hebben meegemaakt (ik vind het niet fout, ik begrijp het gewoon echt niet, dat is alles).
Dit is trouwens denk ik ook een probleem wat vaak vergeten wordt. Mensen worden behandeld voor een depressie, maar als ze genezen zijn wordt er verwacht dat ze normaal functioneren. Er wordt volledig aan voorbij gegaan dat je misschien nog wel tijd nodig hebt om te bedenken wat er nu eigenlijk allemaal gebeurd is in die tijd en hoe je nu verder moet. Ik had wel doktersafspraken voor de behandeling, maar toen ik eenmaal stopte met de medicijnen heeft niemand ooit gevraagd wat ik verder van plan was.
Sanity is (not) statistical
Jeetje, Maeghan, herkenbaar wat je schrijft! Mijn vriend kan er ook niet altijd even goed mee omgaan hoor, maar hij doet in elk geval zijn best om zich een beetje in mijn situatie te verplaatsen. En hoewel hij zich er helemaal niets bij kan voorstellen hoe ik me soms voel, hij respecteert het wel en houdt er rekening mee. Hoewel het soms ook wel eens tot frustraties leidt hoor... Kan jouw vriend je soms wel een beetje begrijpen, of helemaal niet?
Ik heb na mijn eerste depressie trouwens ook een tijd gehad waarin ik me niet beter mocht voelen van mezelf. Als ik dan ergens om moest lachen, dan dacht ik: "nee, ik ben depressief! Dan hoor ik niet te lachen!" en was meteen mijn goede humeur weer voorbij... tegenwoordig geniet ik juist van dat soort momenten, eventjes lachen, eventjes geinen... dan denk ik: "zie je, niet alles is slecht!"
. Ik heb geen herinneringen aan mijn depressieve periodes. Ik weet weinig van m'n jeugd. En inderdaad, de impact die het heeft (gehad)... daar wordt vaak aan voorbij gegaan ja. Ik heb twee keer een studie moeten afbreken wegens een depressie. Het houdt me tegen bij het zoeken naar werk (ik kan/wil sowieso niet fulltime werken met mijn huidige medicatie; ik heb gewoon enorm veel slaap nodig tegenwoordig en wil niet alleen maar slapen+werken+slapen+werken,etc), maar ook bij het zoeken naar wat ik echt wil en kan. En op sommige punten ken ik mezelf door alles wat gebeurd is heel goed. Ik weet nu bijvoorbeeld dat ik veel regelmaat en ritme nodig heb, en niet 'flierefluiterig' door het leven kan gaan, zonder plan. Dat werkt voor mij gewoon niet. Daar kan ik niet tegen.
En evenzo zal datgene wat ik het liefste en beste doe - werken als artiest - mij uiteindelijk ook de das omdoen wegens het onregelmatige karakter van het werk. Ik doe het nu als hobby, en dan maar een relatief simpele baan ernaast. Om de boel wat kader en structuur te geven.
Ik zou ook graag kinderen willen in de toekomst, maar ben ook wel eens bang of ik niet in een postnatale depressie terecht ga komen. Of dat ik mijn kinderen opzadel met een erfelijke aanleg voor psychische klachten... jee, don't get me started, ik kan me soms echt overal druk om maken hoor
.
Ja, dat herken ik ook wel enorm. Ik heb ook vaak nog de neiging om te 'voorzichtig' te zijn met dingen ondernemen. Bang om weer ergens een grens tegen te komen waar een kleine tegenslag omslaat in een diep dal. Maar hoe minder dat voorkomt, hoe kleiner de angst wordt. Gelukkig. En af en toe ga ik er volop voor, en loop ik met open ogen in volle vaart tegen mijn eigen grenzen aan. Op het moment is dat dan rot, maar achteraf ben ik altijd blij met zulke ervaringen.quote:De tijd dat ik mezelf echt zag als 'iemand die depressief is geweest' is wel over. Het is nu gewoon iets wat ik heb meegemaakt en waar ik mee om heb leren gaan, al blijft de angst ervoor altijd wel als ik weer een winterdipachtig iets heb en blijf ik volgens mij altijd een beetje labiel.
Ik heb na mijn eerste depressie trouwens ook een tijd gehad waarin ik me niet beter mocht voelen van mezelf. Als ik dan ergens om moest lachen, dan dacht ik: "nee, ik ben depressief! Dan hoor ik niet te lachen!" en was meteen mijn goede humeur weer voorbij... tegenwoordig geniet ik juist van dat soort momenten, eventjes lachen, eventjes geinen... dan denk ik: "zie je, niet alles is slecht!"
Ook dit is weer zo herkenbaar... eigenlijk wel fijn te lezen dat ik niet de enige ben die dit soort gevoelens hebquote:Ik mis gewoon een groot deel van m'n leven. Mijn ontwikkeling is verstoord op een abrupte manier, ik heb natuurlijk problemen gehad op verschillende vlakken (studie, sociaal leven) en uiteindelijk heb ik ook nauwelijks meer herinneringen van die periode, maar ook niet meer echt van daarvoor. M'n leven voor m'n 18e bestaat gewoon nauwelijks meer. Ik herken mezelf niet in foto's van toen, ik zou geen leuke herinneringen uit m'n puberteit kunnen noemen of zo. Meer dan droevig kan ik dat niet noemen en ik begrijp niet dat mensen zoiets een verrijking kunnen noemen, of een ervaring waarvan ze blij zijn dat ze die hebben meegemaakt (ik vind het niet fout, ik begrijp het gewoon echt niet, dat is alles).
Dit is trouwens denk ik ook een probleem wat vaak vergeten wordt. Mensen worden behandeld voor een depressie, maar als ze genezen zijn wordt er verwacht dat ze normaal functioneren. Er wordt volledig aan voorbij gegaan dat je misschien nog wel tijd nodig hebt om te bedenken wat er nu eigenlijk allemaal gebeurd is in die tijd en hoe je nu verder moet. Ik had wel doktersafspraken voor de behandeling, maar toen ik eenmaal stopte met de medicijnen heeft niemand ooit gevraagd wat ik verder van plan was.
. Ik heb geen herinneringen aan mijn depressieve periodes. Ik weet weinig van m'n jeugd. En inderdaad, de impact die het heeft (gehad)... daar wordt vaak aan voorbij gegaan ja. Ik heb twee keer een studie moeten afbreken wegens een depressie. Het houdt me tegen bij het zoeken naar werk (ik kan/wil sowieso niet fulltime werken met mijn huidige medicatie; ik heb gewoon enorm veel slaap nodig tegenwoordig en wil niet alleen maar slapen+werken+slapen+werken,etc), maar ook bij het zoeken naar wat ik echt wil en kan. En op sommige punten ken ik mezelf door alles wat gebeurd is heel goed. Ik weet nu bijvoorbeeld dat ik veel regelmaat en ritme nodig heb, en niet 'flierefluiterig' door het leven kan gaan, zonder plan. Dat werkt voor mij gewoon niet. Daar kan ik niet tegen. En evenzo zal datgene wat ik het liefste en beste doe - werken als artiest - mij uiteindelijk ook de das omdoen wegens het onregelmatige karakter van het werk. Ik doe het nu als hobby, en dan maar een relatief simpele baan ernaast. Om de boel wat kader en structuur te geven.
Ik zou ook graag kinderen willen in de toekomst, maar ben ook wel eens bang of ik niet in een postnatale depressie terecht ga komen. Of dat ik mijn kinderen opzadel met een erfelijke aanleg voor psychische klachten... jee, don't get me started, ik kan me soms echt overal druk om maken hoor
.
Ik heb dan mazzel met dat laatste, ik wil geen kinderen. En hoewel iedereen zegt dat dat kan veranderen geloof ik dat niet; ik zou mezelf denk ik niet eens toestaan erover te denken. Depressie is een familiekwaal in mijn geval, dus dat is al iets waarom ik het niet zou willen. Ik zou ook doodsbang zijn om weer echt depressief te worden. Zeker omdat ik destijds moest stoppen met de paroxetine omdat ik last kreeg van spasmes en mijn spieren aanvoelden als gelatinepudding. Ik wil niet het risico lopen dat ik depressief word, omdat ik misschien wel helemaal geen SSRI's meer kan gebruiken (ik weet niet of het kan en ik wil het niet uitproberen). Daarnaast nog wat meer medische redenen, dus voor mij is het gewoon geen optie.
Ritme en regelmaat ja, vertel me wat. Ook hier blijven de grenzen altijd wat minder ruim dan bij andere mensen die nooit ergens last van gehad hebben. Je blijft er toch gevoelig voor. Ik slaap ook gemiddeld vrij veel - voor ik depressief was niet, toen had ik genoeg aan een paar uur. Als kind (jaar of 8 a 10) sliep ik soms maar vier uurtjes als ik geen school had of iets anders waar ik 'moe' van kon worden. Als peuter deed ik geen middagslaapje, als kleuter was ik al tot tien, elf uur op om 's ochtends ongeduldig te wachten tot ik mijn moeder wakker mocht maken om zeven uur (eerder vond ze te vroeg - ik geef 'r achteraf geen ongelijk). Toen ik depressief was sliep ik op het laatst 20 uur per dag (dat was ook het punt dat ik naar de huisarts ging, ik kon gewoon echt niet meer functioneren) en sindsdien slaap ik toch wel een uurtje of 9 gemiddeld denk ik. Als ik twee dagen vroeg op moet voor m'n werk, slaap ik de derde dag vaak de klok rond. En dingen als een nachtje doorhalen hoef ik helemaal niet meer te proberen.
Ik heb trouwens ook een simpele baan. Je moet ook op een gegeven moment accepteren dat je niet altijd 100% vooruit kunt. Als ik in de winter een dip heb (qua lengte valt het niet echt onder depressie, maar qua hevigheid soms nog wel - ze worden gelukkig steeds minder hevig), functioneer ik wel dusdanig slecht dat ik geen veeleisende baan aankan. Daarnaast is mijn zelfbeeld nog steeds zo negatief dat ik ook nooit een sollicitatiegesprek door zou komen voor een uitdagende baan, want ik zou zelf al niet eens weten of ik het wel kan en vaak durf ik niet eens een brief te schrijven omdat ik denk dat ik het toch niet kan. Gelukkig heb ik nu een functie met veel doorgroeimogelijkheden op termijn, dat is heel fijn. Kom ik toch nog ergens, misschien. Verder inderdaad maar gewoon het leven buiten m'n werk opleuken met (sociale) activiteiten. Ergens is het misschien een zegen dat ik geen uitdagende baan heb - nu heb ik in ieder geval nog tijd voor leuke dingen.
Mijn vriend begrijpt eigenlijk nooit waarom ik me rot voel. Soms voel ik me gewoon zomaar rot, dat kan ie dan nog wel bevatten. Dan snotter ik z'n hele t-shirt vol en dat is dat. Maar als ik het echt heb over dingen die door m'n hoofd spoken, die bijv. te maken hebben met m'n zelfbeeld, dan begrijpt hij dat niet. Verder heb ik nog wel wat problemen soms die niet te maken hebben met depressieve gevoelens, maar ik heb niet echt veel zin om uit te laten zoeken wat het dan wel is. Aan een kant wil ik het graag weten, aan de andere kant: geen zin om vanalles overhoop te halen in m'n hoofd, geen zin om weer die stempel 'psychische klachten' op m'n hoofd te krijgen. TOen ik net van de AD was kreeg ik altijd een hele ondervraging bij de huisarts of het allemaal wel goed ging thuis en op school en of ik dat zeker wist en of ik me wel goed voelde, voordat hij eens naar een lichamelijke oorzaak van m'n probleem ging kijken (en dat was een probleem waarvoor ik al vijf jaar daarvoor bij de reumatoloog was geweest, dus dat sloeg m.i. nergens op).
Ritme en regelmaat ja, vertel me wat. Ook hier blijven de grenzen altijd wat minder ruim dan bij andere mensen die nooit ergens last van gehad hebben. Je blijft er toch gevoelig voor. Ik slaap ook gemiddeld vrij veel - voor ik depressief was niet, toen had ik genoeg aan een paar uur. Als kind (jaar of 8 a 10) sliep ik soms maar vier uurtjes als ik geen school had of iets anders waar ik 'moe' van kon worden. Als peuter deed ik geen middagslaapje, als kleuter was ik al tot tien, elf uur op om 's ochtends ongeduldig te wachten tot ik mijn moeder wakker mocht maken om zeven uur (eerder vond ze te vroeg - ik geef 'r achteraf geen ongelijk). Toen ik depressief was sliep ik op het laatst 20 uur per dag (dat was ook het punt dat ik naar de huisarts ging, ik kon gewoon echt niet meer functioneren) en sindsdien slaap ik toch wel een uurtje of 9 gemiddeld denk ik. Als ik twee dagen vroeg op moet voor m'n werk, slaap ik de derde dag vaak de klok rond. En dingen als een nachtje doorhalen hoef ik helemaal niet meer te proberen.
Ik heb trouwens ook een simpele baan. Je moet ook op een gegeven moment accepteren dat je niet altijd 100% vooruit kunt. Als ik in de winter een dip heb (qua lengte valt het niet echt onder depressie, maar qua hevigheid soms nog wel - ze worden gelukkig steeds minder hevig), functioneer ik wel dusdanig slecht dat ik geen veeleisende baan aankan. Daarnaast is mijn zelfbeeld nog steeds zo negatief dat ik ook nooit een sollicitatiegesprek door zou komen voor een uitdagende baan, want ik zou zelf al niet eens weten of ik het wel kan en vaak durf ik niet eens een brief te schrijven omdat ik denk dat ik het toch niet kan. Gelukkig heb ik nu een functie met veel doorgroeimogelijkheden op termijn, dat is heel fijn. Kom ik toch nog ergens, misschien. Verder inderdaad maar gewoon het leven buiten m'n werk opleuken met (sociale) activiteiten. Ergens is het misschien een zegen dat ik geen uitdagende baan heb - nu heb ik in ieder geval nog tijd voor leuke dingen.
Mijn vriend begrijpt eigenlijk nooit waarom ik me rot voel. Soms voel ik me gewoon zomaar rot, dat kan ie dan nog wel bevatten. Dan snotter ik z'n hele t-shirt vol en dat is dat. Maar als ik het echt heb over dingen die door m'n hoofd spoken, die bijv. te maken hebben met m'n zelfbeeld, dan begrijpt hij dat niet. Verder heb ik nog wel wat problemen soms die niet te maken hebben met depressieve gevoelens, maar ik heb niet echt veel zin om uit te laten zoeken wat het dan wel is. Aan een kant wil ik het graag weten, aan de andere kant: geen zin om vanalles overhoop te halen in m'n hoofd, geen zin om weer die stempel 'psychische klachten' op m'n hoofd te krijgen. TOen ik net van de AD was kreeg ik altijd een hele ondervraging bij de huisarts of het allemaal wel goed ging thuis en op school en of ik dat zeker wist en of ik me wel goed voelde, voordat hij eens naar een lichamelijke oorzaak van m'n probleem ging kijken (en dat was een probleem waarvoor ik al vijf jaar daarvoor bij de reumatoloog was geweest, dus dat sloeg m.i. nergens op).
Sanity is (not) statistical
Als ik even mag inbreken. ik lees veel over jullie relatie met je vriend en hoeveel steun dat geeft. Hoewel mijn situatie niet erg vergelijkbaar was (ik ontkende dat ik hulp nodig had), heeft dat steunen op m'n vriendin destijds denk ik wel mijn relatie gekost. Iig, ik had niet zoveel moeten toegeven aan haar behoefte om mij te helpen, want je partner is vaak niet diegene die dat kan.
Ik wil niemand twijfels aanpraten, maar ik denk dat het verstandig is om na te denken hoeveel je qua hulp afhankelijk wil zijn van je partner. Het kan de relatie behoorlijk scheef trekken in een soort behandelaar/behandelde patroon en dat lijkt me niet gezond.
Uiteindelijk heeft het feit dat ik alleen was (in de zin van geen relatie) mijn herstel denk ik zelfs versneld. Ik ben nog niet zover om mezelf 'genezen' te verklaren, maar het zit mijn leven niet meer zo drastisch in de weg. Niet geheel toevallig durf ik blijkbaar nu pas weer een echte relatie aan te gaan, waarin ik mij openstel om eventueel gekwetst te worden. Erg soepel gaat dat nog niet, maar ik haal veel voldoening uit het feit dat ik het uberhaupt probeer en in dat laatste zit voor mij iig de crux.
Samenvatting: Zie je partner niet als een soort constante, hij/zij is er om van te genieten en om hem/haar evenveel te laten genieten. Ik zou als ik een partner+depressie had, beginnen om daar m'n levensgenot uit te halen.
Ik wil niemand twijfels aanpraten, maar ik denk dat het verstandig is om na te denken hoeveel je qua hulp afhankelijk wil zijn van je partner. Het kan de relatie behoorlijk scheef trekken in een soort behandelaar/behandelde patroon en dat lijkt me niet gezond.
Uiteindelijk heeft het feit dat ik alleen was (in de zin van geen relatie) mijn herstel denk ik zelfs versneld. Ik ben nog niet zover om mezelf 'genezen' te verklaren, maar het zit mijn leven niet meer zo drastisch in de weg. Niet geheel toevallig durf ik blijkbaar nu pas weer een echte relatie aan te gaan, waarin ik mij openstel om eventueel gekwetst te worden. Erg soepel gaat dat nog niet, maar ik haal veel voldoening uit het feit dat ik het uberhaupt probeer en in dat laatste zit voor mij iig de crux.
Samenvatting: Zie je partner niet als een soort constante, hij/zij is er om van te genieten en om hem/haar evenveel te laten genieten. Ik zou als ik een partner+depressie had, beginnen om daar m'n levensgenot uit te halen.
Verdwaald in mijn eigen belevingswereld.
Been there, done that... maar mijn lief en ik passen goed op dat het gelijkwaardig blijft. Zodra het ook maar ergens anders naar neigt, stap ik naar een profquote:Op zondag 14 september 2008 10:56 schreef kingmob het volgende:
Als ik even mag inbreken. ik lees veel over jullie relatie met je vriend en hoeveel steun dat geeft. Hoewel mijn situatie niet erg vergelijkbaar was (ik ontkende dat ik hulp nodig had), heeft dat steunen op m'n vriendin destijds denk ik wel mijn relatie gekost. Iig, ik had niet zoveel moeten toegeven aan haar behoefte om mij te helpen, want je partner is vaak niet diegene die dat kan.
Ik wil niemand twijfels aanpraten, maar ik denk dat het verstandig is om na te denken hoeveel je qua hulp afhankelijk wil zijn van je partner. Het kan de relatie behoorlijk scheef trekken in een soort behandelaar/behandelde patroon en dat lijkt me niet gezond.
Uiteindelijk heeft het feit dat ik alleen was (in de zin van geen relatie) mijn herstel denk ik zelfs versneld. Ik ben nog niet zover om mezelf 'genezen' te verklaren, maar het zit mijn leven niet meer zo drastisch in de weg. Niet geheel toevallig durf ik blijkbaar nu pas weer een echte relatie aan te gaan, waarin ik mij openstel om eventueel gekwetst te worden. Erg soepel gaat dat nog niet, maar ik haal veel voldoening uit het feit dat ik het uberhaupt probeer en in dat laatste zit voor mij iig de crux.
Samenvatting: Zie je partner niet als een soort constante, hij/zij is er om van te genieten en om hem/haar evenveel te laten genieten. Ik zou als ik een partner+depressie had, beginnen om daar m'n levensgenot uit te halen.
. Komt goed 
.
Ik ben dan ook niet meer depressief, heb alleen korte, hevige winterdips en ik ben gewoon in het algemeen zo labiel als een klapdeur. Zo ben ik, daar moet ie maar mee leren leven. Maar goed, nadat ik z'n t-shirt volgejankt heb, kan ik weer van de bank vallen van het lachen, zo ben ik net zo goed. Leven met mij is een beetje intenser dan normaal denk ik, maar ik vind dat m'n vriend geen recht van klagen heeft.
TOen ik nog wel echt depressief was, had ik het grootste deel van de tijd geen vriend. Ja, m'n eerste vriendje, wat een enorme eikel bleek te zijn. Dat zag ikt oen niet in, omdat ik al blij was met een vriendelijk woord en een aai over m'n bol, bij wijze van. Ik had helemaal geen steun van hem, integendeel. En toen ik aan de medicijnen zat, had ik ook een vriend. Ik was toen heel huilerig en hangerig, maar op zich ging het wel redelijk. Alleen met het afkicken was ik wel blij dat hij er was, want ik stond stijf van angst. Ik heb hem de godganse dag vastgehouden, hij mocht nog net alleen naar het toilet, maar dat was het dan ook. Ik had het idee dat er scherpschutters in de tuin en in het plafond zaten, die het op mij voorzien hadden. Ergens wist ik wel dat het niet kon, maar toch. Toch wel fijn dat er dan iemand bij je is die je accepteert in al je gekte.
Verder ben ik over het algemeen juist heel onafhankelijk, ik vertel het ook niet zo heel snel als ik me niet lekker voel. Die gevoelens zijn van mij, ik weet hoe het komt, ik weet dat het over een uur of een dag of een week weer over is. M'n vriend is absoluut niet m'n therapeut of zo. Dat kan niet eens, wat zo goed begrijpt ie me niet eens.
Ben het wel met je eens dat je heel erg opmoet passen dat je relatie gelijkwaardig blijft, anders kun je net zo goed gelijk stoppen.
TOen ik nog wel echt depressief was, had ik het grootste deel van de tijd geen vriend. Ja, m'n eerste vriendje, wat een enorme eikel bleek te zijn. Dat zag ikt oen niet in, omdat ik al blij was met een vriendelijk woord en een aai over m'n bol, bij wijze van. Ik had helemaal geen steun van hem, integendeel. En toen ik aan de medicijnen zat, had ik ook een vriend. Ik was toen heel huilerig en hangerig, maar op zich ging het wel redelijk. Alleen met het afkicken was ik wel blij dat hij er was, want ik stond stijf van angst. Ik heb hem de godganse dag vastgehouden, hij mocht nog net alleen naar het toilet, maar dat was het dan ook. Ik had het idee dat er scherpschutters in de tuin en in het plafond zaten, die het op mij voorzien hadden. Ergens wist ik wel dat het niet kon, maar toch. Toch wel fijn dat er dan iemand bij je is die je accepteert in al je gekte.
Verder ben ik over het algemeen juist heel onafhankelijk, ik vertel het ook niet zo heel snel als ik me niet lekker voel. Die gevoelens zijn van mij, ik weet hoe het komt, ik weet dat het over een uur of een dag of een week weer over is. M'n vriend is absoluut niet m'n therapeut of zo. Dat kan niet eens, wat zo goed begrijpt ie me niet eens.
Ben het wel met je eens dat je heel erg opmoet passen dat je relatie gelijkwaardig blijft, anders kun je net zo goed gelijk stoppen.
Sanity is (not) statistical
Whehe, mijn vriend ziet het aan me als het even niet zo lekker gaat. Die hoef ik echt niets te vertellen, en als ik wel wat zeg, dan is zijn reactie: "dat wist ik al". 
.
Kennelijk ben ik wat dat betreft een open boek voor 'm.
't Gaat hier verder ook prima nu, ik heb niet echt het gevoel nog depressief te zijn (maar dat is een beetje tricky, want zonder mijn medicijnen zou ik nu waarschijnlijk als een wrak op bed liggen, dus ben ik nu nog wel depressief of niet?) en ben ook redelijk onafhankelijk. Ook door schade en schande wijs geworden...
.Kennelijk ben ik wat dat betreft een open boek voor 'm
.'t Gaat hier verder ook prima nu, ik heb niet echt het gevoel nog depressief te zijn (maar dat is een beetje tricky, want zonder mijn medicijnen zou ik nu waarschijnlijk als een wrak op bed liggen, dus ben ik nu nog wel depressief of niet?) en ben ook redelijk onafhankelijk. Ook door schade en schande wijs geworden...
blijkt dan ik een paar jaar na mijn psychose een zware depressie had. Ik heb jaren lang afgevraagd waarom ik zo lusteloos was en dacht dat het door me ziekte schizofrenie kwam. Maar na 3 weken prozak 20mg bleek dus dat ik al die jaren eendepressie had had het gewoon niet in de gaten...
ik heb nu schuldgevoel waarom ik dit niet eerder aan mijn psych heb gemeld zodat die gelijk actie kon ondernemen of ik had gewoon een slechte psych nu met een nieuwe psych die alle drie opties probeerd te onderzoeken dus wel;
1 lusteloos heid kan komen door antipsychotica
2.lusteloosheid kan komen door depressie
3.lusteloosheid kan komen door ziekte schizofenie geen hulp!!
bij mij is het dus 2
ben er nu blij om doe weer van alles...
speel gitaar en keyboard en ben ook dj check out me website in handtekkening
dus voor iedereen die lusteloos is wacht niet te lang vraag advies aan je huisarts of psych...
ik heb nu schuldgevoel waarom ik dit niet eerder aan mijn psych heb gemeld zodat die gelijk actie kon ondernemen of ik had gewoon een slechte psych nu met een nieuwe psych die alle drie opties probeerd te onderzoeken dus wel;
1 lusteloos heid kan komen door antipsychotica
2.lusteloosheid kan komen door depressie
3.lusteloosheid kan komen door ziekte schizofenie geen hulp!!
bij mij is het dus 2
ben er nu blij om doe weer van alles...
speel gitaar en keyboard en ben ook dj check out me website in handtekkening
dus voor iedereen die lusteloos is wacht niet te lang vraag advies aan je huisarts of psych...
Dat lusteloze gevoel komt de laatste dagen hier bij mij weer gigantische omhoog kruipen, wat overigens apart is, ik woon nu in een ander land waar ik ook studeer. Maar Ben binnen 1.5 maand weer in Nederland en ga dan even langs de huisarts om de pilletjes ff op te halenquote:Op zondag 21 september 2008 15:48 schreef anthony68 het volgende:
blijkt dan ik een paar jaar na mijn psychose een zware depressie had. Ik heb jaren lang afgevraagd waarom ik zo lusteloos was en dacht dat het door me ziekte schizofrenie kwam. Maar na 3 weken prozak 20mg bleek dus dat ik al die jaren eendepressie had had het gewoon niet in de gaten...
ik heb nu schuldgevoel waarom ik dit niet eerder aan mijn psych heb gemeld zodat die gelijk actie kon ondernemen of ik had gewoon een slechte psych nu met een nieuwe psych die alle drie opties probeerd te onderzoeken dus wel;
1 lusteloos heid kan komen door antipsychotica
2.lusteloosheid kan komen door depressie
3.lusteloosheid kan komen door ziekte schizofenie geen hulp!!
bij mij is het dus 2
ben er nu blij om doe weer van alles...
speel gitaar en keyboard en ben ook dj check out me website in handtekkening
dus voor iedereen die lusteloos is wacht niet te lang vraag advies aan je huisarts of psych...
People once tried to make Chuck Norris toilet paper. He said no because Chuck Norris takes crap from NOBODY!!!!
Megan Fox makes my balls look like vannilla ice cream.
Megan Fox makes my balls look like vannilla ice cream.
Mijn depressie is niet zo zwaar meer, maar bij het opstaan 's morgens is het een doffe ellende en lijk ik gigantisch op de onderste bodem van de stemming te zitten. Tis niet zomaar een ochtendhumeur maar veel meer dan dat wat me soms zorgen kan baren dat het vaak iedere morgen aanwezig is in de afgelopen weken.
Maar als ik dan eenmaal wakker ben en de eerste koffie heb gedronken gaat het ineens een stuk beter en lijkt het grotendeels weggetrokken te zijn. Kan zijn dat veel meer mensen dat 's morgens hebben maar weet niet in in welke mate dat naar voren treedt bij anderen. Wil niet in details treden maar het is dus erg zwaar 's morgens zonder dat ik direct tegen de dag opkijk, het gevoel komt direct naar voren na het ontwaken zonder dat ik aan de dag denk in negatief opzicht.
Verder gaat het qua depressie redelijk goed, spanningen zijn nog aanwezig maar daar heb ik zo nu en dan een middel voor zodat ze op de achtergrond gaan liggen zodat het uit te houden is. Spanningen kunnen dan ook leiden tot enige depressieve gedachten. Wil dan een natuurlijk middel gaan gebruiken tegen spanningen en onrust om te kijken of dat ook werkt. Vis olie ben ik vanaf gestapt omdat ik een vieze smaak kreeg in de mond door oprispingen. Magnesium tabletten ben ik ook mee gestopt omdat ze vrij weinig effect hadden.
Ben de laatste tijd dan actiever geworden in lichamelijk opzicht en zet de wekker iedere dag op hetzelfde tijdstip zodat ik dus wel de regelmaat krijg en dan kan regelmaat zorgen dat het ook regelmatig beter gaat in de stemming. Regelmaat is dan iets dat handvaten kan bieden waar ik me aan kan vasthouden. Alles beter dan een ritme dat constant door elkaar heen loopt want dan gaat het in de stemming ook als snel niet helemaal zoals het hoort te gaan. Van een slecht ritme kan ik ook chaotisch worden omdat iedere dag anders lijkt te zijn. Op tijd opstaan is dan ook iets dat beter is, blijf ik langer liggen dan voel ik me vaak ook minder van de partij.
Al bij al gaat het nu stukken beter, denk dat de tijd ook veel wonden heelt en dan ook in de tijd bezig blijven met verbeteringen aanbrengen en proberen te zoeken naar dat wat bijdraagt aan meer welzijn en welbevinden. Uiteindelijk denk ik dat ik ooit depressie vrij zal gaan zijn, dat is in ieder geval mijn uitgangspunt nu. Zou toch ook denken dat iedere depressie die volgt milder gaat zijn, dat depressie dus aan slijtage onderhevig is, en ook omdat je van iedere depressie wat leert ook. Knoppen omschakelen dat steeds beter lukt, gedachten stoppen bedoel ik dan, komt een gedachte naar voren dat het leven bijvoorbeeld zwaar is of waardeloos en niet de moeite waard dan is omdraaien en relativeren iets dat ik steeds vaker doe. Ineens tegen mezelf zeggen dat het allemaal meevalt ( zonder te beweren dat het erger kan) maar wel kijken naar het positieve en richting de toekomst ook altijd uitgaan van nog betere tijden. Positief vooruit kijken om vervolgens niet negatief in het verleden te blijven hangen. Het is dan nog het depressieve gevoel naast het depressieve denken, volgens mij is het depressieve denken beter aan te pakken dan het depressieve gevoel, gevoel vind ik altijd iets wazigs dat niet echt duidelijk is, bij denken is het al snel zo dat je duidelijk kunt zien waar het mis zit ondanks dat bepaalde gedachten continu in cirkels kunnen weerkeren alsof het een langspeelplaat is die blijft hangen. Denken dat beter verloopt werkt dan volgens mij ook op het betere gevoel en stemming dus het is denk ik gekoppeld aan elkaar ook.
Actiever sporten wil ik dan wel nog oppakken om lichamelijk in betere conditie te komen ( gezond lichaam en gezonde geest gedachte) Als laatste merk ik dat verandering van omgeving goed werkt op de stemming.
Als laatste toevoeging: In excel hou ik sinds 3 weken weekschema's bij waar ik per dag bij doe houden hoe ik de dag indeel en wat de activiteiten zijn. Een motivator om meer te doen op een dag en als ik dan een dag heb gehad waar niets is gedaan dan dan vind ik dat niet zo okey en wil ik het de dag daarna beter doen. Bij drukker bezette dagen doet het goed en vanzelf wil ik via die schema's opbouwen van het krijgen van een zinvollere drukkere dag. Een dagboek bijhouden en iedere dag opmerkingen maken werkt hier niet, liever een compact weekoverzicht met her en der een opmerking ingevoegd in excel. Ook een soort van houvast en dan is die houvast iets dat me vaker boven water kan houden en me richting de toekomst vooruit kan duwen.
Lang bericht maar dit is even het laatste bericht erover omdat er niet veel meer te schrijven valt over, kon het niet echt korter samenvatten.
[ Bericht 4% gewijzigd door Topspin op 22-09-2008 21:12:13 ]
Maar als ik dan eenmaal wakker ben en de eerste koffie heb gedronken gaat het ineens een stuk beter en lijkt het grotendeels weggetrokken te zijn. Kan zijn dat veel meer mensen dat 's morgens hebben maar weet niet in in welke mate dat naar voren treedt bij anderen. Wil niet in details treden maar het is dus erg zwaar 's morgens zonder dat ik direct tegen de dag opkijk, het gevoel komt direct naar voren na het ontwaken zonder dat ik aan de dag denk in negatief opzicht.
Verder gaat het qua depressie redelijk goed, spanningen zijn nog aanwezig maar daar heb ik zo nu en dan een middel voor zodat ze op de achtergrond gaan liggen zodat het uit te houden is. Spanningen kunnen dan ook leiden tot enige depressieve gedachten. Wil dan een natuurlijk middel gaan gebruiken tegen spanningen en onrust om te kijken of dat ook werkt. Vis olie ben ik vanaf gestapt omdat ik een vieze smaak kreeg in de mond door oprispingen. Magnesium tabletten ben ik ook mee gestopt omdat ze vrij weinig effect hadden.
Ben de laatste tijd dan actiever geworden in lichamelijk opzicht en zet de wekker iedere dag op hetzelfde tijdstip zodat ik dus wel de regelmaat krijg en dan kan regelmaat zorgen dat het ook regelmatig beter gaat in de stemming. Regelmaat is dan iets dat handvaten kan bieden waar ik me aan kan vasthouden. Alles beter dan een ritme dat constant door elkaar heen loopt want dan gaat het in de stemming ook als snel niet helemaal zoals het hoort te gaan. Van een slecht ritme kan ik ook chaotisch worden omdat iedere dag anders lijkt te zijn. Op tijd opstaan is dan ook iets dat beter is, blijf ik langer liggen dan voel ik me vaak ook minder van de partij.
Al bij al gaat het nu stukken beter, denk dat de tijd ook veel wonden heelt en dan ook in de tijd bezig blijven met verbeteringen aanbrengen en proberen te zoeken naar dat wat bijdraagt aan meer welzijn en welbevinden. Uiteindelijk denk ik dat ik ooit depressie vrij zal gaan zijn, dat is in ieder geval mijn uitgangspunt nu. Zou toch ook denken dat iedere depressie die volgt milder gaat zijn, dat depressie dus aan slijtage onderhevig is, en ook omdat je van iedere depressie wat leert ook. Knoppen omschakelen dat steeds beter lukt, gedachten stoppen bedoel ik dan, komt een gedachte naar voren dat het leven bijvoorbeeld zwaar is of waardeloos en niet de moeite waard dan is omdraaien en relativeren iets dat ik steeds vaker doe. Ineens tegen mezelf zeggen dat het allemaal meevalt ( zonder te beweren dat het erger kan) maar wel kijken naar het positieve en richting de toekomst ook altijd uitgaan van nog betere tijden. Positief vooruit kijken om vervolgens niet negatief in het verleden te blijven hangen. Het is dan nog het depressieve gevoel naast het depressieve denken, volgens mij is het depressieve denken beter aan te pakken dan het depressieve gevoel, gevoel vind ik altijd iets wazigs dat niet echt duidelijk is, bij denken is het al snel zo dat je duidelijk kunt zien waar het mis zit ondanks dat bepaalde gedachten continu in cirkels kunnen weerkeren alsof het een langspeelplaat is die blijft hangen. Denken dat beter verloopt werkt dan volgens mij ook op het betere gevoel en stemming dus het is denk ik gekoppeld aan elkaar ook.
Actiever sporten wil ik dan wel nog oppakken om lichamelijk in betere conditie te komen ( gezond lichaam en gezonde geest gedachte) Als laatste merk ik dat verandering van omgeving goed werkt op de stemming.
Als laatste toevoeging: In excel hou ik sinds 3 weken weekschema's bij waar ik per dag bij doe houden hoe ik de dag indeel en wat de activiteiten zijn. Een motivator om meer te doen op een dag en als ik dan een dag heb gehad waar niets is gedaan dan dan vind ik dat niet zo okey en wil ik het de dag daarna beter doen. Bij drukker bezette dagen doet het goed en vanzelf wil ik via die schema's opbouwen van het krijgen van een zinvollere drukkere dag. Een dagboek bijhouden en iedere dag opmerkingen maken werkt hier niet, liever een compact weekoverzicht met her en der een opmerking ingevoegd in excel. Ook een soort van houvast en dan is die houvast iets dat me vaker boven water kan houden en me richting de toekomst vooruit kan duwen.
Lang bericht maar dit is even het laatste bericht erover omdat er niet veel meer te schrijven valt over, kon het niet echt korter samenvatten.
[ Bericht 4% gewijzigd door Topspin op 22-09-2008 21:12:13 ]
Genieten is toegestaan!!!
Ik houdt ook een week boek bij...
Daarin staat hoe ik me lichamelijk voel of geestelijk. Meestal is dat opstaan is zwaar en vermoeiend en meestal ga ik weer liggen tot ben uitgeslapen. Daarna voel ik me nog moe...Neem dan een prozak en begin me dag met een muesli ontbijt. Ik heb voor mezelf een todo lijst gemaakt voor als ik niets te doen heb of verveel dan pak ik een van de 33 punten op mijn llijst aan. Ik houdt die lijst bij het zijn allemaal hobbydingen. zoals stamboom, administratie, verjaardagen bijhouden, weekboek, gitaar oefenen, keyboard oefenen, computer backuppen, drivers updaten, budget uitwerken, kookboek uitwerken en nieuwe recepten voor de komende week kiezen, evaluatie van mijn vrijwilligerswerk. Evaluatie van de week en vooruit plannen. Cursussen volgen NHA tw beleggen en ondernemen cursus. En elke zondag maak ik een weekplanning met belangrijke afspraken die ik moet nakomen.
Ik voel me bijna uit me depressie komen maar ben er nog niet helemaal, voel me soms nog lusteloos en ga dan even liggen. Kan ook door me ziekte komen schizofrenie. De dokters weten niet waarvandaan het komt...:(
Ik vindt het prettig alles op orde te hebben administratie etc en computer georganiseerd. Dus daar besteed ik ook veel tijd aan.
Ik kan niet tegen stress dus doe alles zo rustig aan en op mijn eigen manier. Ook op mijn werk doe ik het relax. Dat werkt voor mij en anderen hebben daar geen problemen mee. Wel heb ik last van de bijwerkingen van de medicatie. Hopelijk kan ik hier iets op vinden...
Doordat ik jaren in een psychose heb gelopen en daarna met zware depressie heb ik geen sociale contacten kunnen opbouwen. sterker nog ik heb ze allemaal verwaarloost. Nu probeer ik die via internet en forums op te bouwen. Ik ga niet zo veel uit . Ben geen bar of disco type. Daarom vindt ik dit forum een geweldig forum. Je kan je ei kwijt en je krijg reacties van mensen..
Mensen die met me willen msnen kunnen me een pm-metje sturen. Dat zou ik graag willen . Zo heb ik dan iemand om mee te chatten.
Verder zend ik dagelijks mijn radio uit. Ik blijf dit een paar weken doen zodat ik een groep luisteraars kan opbouwen.
het adres is http://anthony68.listen2myradio.com
Daarin staat hoe ik me lichamelijk voel of geestelijk. Meestal is dat opstaan is zwaar en vermoeiend en meestal ga ik weer liggen tot ben uitgeslapen. Daarna voel ik me nog moe...Neem dan een prozak en begin me dag met een muesli ontbijt. Ik heb voor mezelf een todo lijst gemaakt voor als ik niets te doen heb of verveel dan pak ik een van de 33 punten op mijn llijst aan. Ik houdt die lijst bij het zijn allemaal hobbydingen. zoals stamboom, administratie, verjaardagen bijhouden, weekboek, gitaar oefenen, keyboard oefenen, computer backuppen, drivers updaten, budget uitwerken, kookboek uitwerken en nieuwe recepten voor de komende week kiezen, evaluatie van mijn vrijwilligerswerk. Evaluatie van de week en vooruit plannen. Cursussen volgen NHA tw beleggen en ondernemen cursus. En elke zondag maak ik een weekplanning met belangrijke afspraken die ik moet nakomen.
Ik voel me bijna uit me depressie komen maar ben er nog niet helemaal, voel me soms nog lusteloos en ga dan even liggen. Kan ook door me ziekte komen schizofrenie. De dokters weten niet waarvandaan het komt...:(
Ik vindt het prettig alles op orde te hebben administratie etc en computer georganiseerd. Dus daar besteed ik ook veel tijd aan.
Ik kan niet tegen stress dus doe alles zo rustig aan en op mijn eigen manier. Ook op mijn werk doe ik het relax. Dat werkt voor mij en anderen hebben daar geen problemen mee. Wel heb ik last van de bijwerkingen van de medicatie. Hopelijk kan ik hier iets op vinden...
Doordat ik jaren in een psychose heb gelopen en daarna met zware depressie heb ik geen sociale contacten kunnen opbouwen. sterker nog ik heb ze allemaal verwaarloost. Nu probeer ik die via internet en forums op te bouwen. Ik ga niet zo veel uit . Ben geen bar of disco type. Daarom vindt ik dit forum een geweldig forum. Je kan je ei kwijt en je krijg reacties van mensen..
Mensen die met me willen msnen kunnen me een pm-metje sturen. Dat zou ik graag willen . Zo heb ik dan iemand om mee te chatten.
Verder zend ik dagelijks mijn radio uit. Ik blijf dit een paar weken doen zodat ik een groep luisteraars kan opbouwen.
het adres is http://anthony68.listen2myradio.com
Je bent in ieder geval wel lekker actief. Jammer dat je vrienschappen verwaterd zijn, want op zich kom je over als iemand die graag contact met anderen heeft en lekker bezig is. Ik vind het heel knap dat je zo bezig blijft in deze situatie.
Hoe laat sta je op? Want als het nog donker is, zou je eens de Philips Wake Up light kunnen proberen. Dan word je wat rustiger wakker. En wordt het gevoel van lamlendigheid 's ochtends niet snel minder? Het schijnt dat heel veel mensen zich nog moe voelen na het opstaan (ook gezonde mensen), maar dat dat gevoel in de meeste gevallen snel weg gaat. Pas als je een uur wakker bent en je zou nog steeds in slaap kunnen vallen, zou er echt sprake zijn van te weinig slaap. Op zich kan ik me voorstellen dat je gewoon weer naar bed gaat, maar misschien dat je lichaam ook 'verwend' raakt met zo'n ochtendritme van uitslapen.
Wat voor werk doe je? Werk je fulltime? Ik zou al gestresst worden van zoveel hobby's, laat staan dat ik er dan nog bij moest werken =P
Hoe laat sta je op? Want als het nog donker is, zou je eens de Philips Wake Up light kunnen proberen. Dan word je wat rustiger wakker. En wordt het gevoel van lamlendigheid 's ochtends niet snel minder? Het schijnt dat heel veel mensen zich nog moe voelen na het opstaan (ook gezonde mensen), maar dat dat gevoel in de meeste gevallen snel weg gaat. Pas als je een uur wakker bent en je zou nog steeds in slaap kunnen vallen, zou er echt sprake zijn van te weinig slaap. Op zich kan ik me voorstellen dat je gewoon weer naar bed gaat, maar misschien dat je lichaam ook 'verwend' raakt met zo'n ochtendritme van uitslapen.
Wat voor werk doe je? Werk je fulltime? Ik zou al gestresst worden van zoveel hobby's, laat staan dat ik er dan nog bij moest werken =P
Sanity is (not) statistical
ik doe vrijwilligerswerk, geef advies aan mensen met problemen met arbeid, uitkering, woning, belasting een steunpunt voor de minderbedeelden en de zwakkeren in de samenleving.
Ik ben blij met me hobby's kan niet stil zitten nu vroeger was ik altjd lusteloos gelukkig is nu wat minder....
Als je altijd je hele leven tot je 27ste een bezig bij was ja en je valt opeens in een gat waar in nu na jaren weer uit klim ben blij dat ik mezelf weer gevonden heb....;)
Ik werk parttime 2 dagen per week en ik probeer zo veel mogelijk stress te vermijden...:)
Ik ben blij met me hobby's kan niet stil zitten nu vroeger was ik altjd lusteloos gelukkig is nu wat minder....
Als je altijd je hele leven tot je 27ste een bezig bij was ja en je valt opeens in een gat waar in nu na jaren weer uit klim ben blij dat ik mezelf weer gevonden heb....;)
Ik werk parttime 2 dagen per week en ik probeer zo veel mogelijk stress te vermijden...:)
Kan een hele vreemde manier zijn maar soms kan het helpen hier door een bepaalde methode te hanteren. Ik zeg alvast dat het een vreemde manier kan zijn dus verklaar me maar voor gek 
Ook een beetje geschreven hieronder over hoe ik tegen depressie aankijk en hoe ik tegen "IK" aankijk, hoe depressie je hele identiteit kan wegnemen.
Ik zie mezelf wel eens in als super klein scharnier in een groot klokwerk, dan lijkt het allemaal meer zinloos te zijn waar ik me druk om kan maken en tevens komt dan het besef naar voren dat depressie in zekere zin relatief is als je als mens binnen het universum niet eens lijkt te bestaan zo klein dat het is. Het komt dan over alsof het aan het krimpen is allemaal, alsof negatieve gedachten en gevoelens kleiner en compacter worden totdat ze niet meer opgemerkt worden of zelfs oplossen in het niets.
Van dichtbij als ik niet naar afstand kijk lijken gedachten van negatieve aard dicht op mijn lip te zitten, alsof het kleeft en plakt en vast blijft hangen om me heen. Vannacht was ik even naar de sterrenhemel aan het kijken en de afstand tussen de aarde en de sterren zorgde ervoor dat ineens van alles van me af leek te vallen. Alsof het even helder werd voor ogen alsof er even helemaal niets was in mijn hoofd dat dwars kan zitten.
Die afstand heb ik sowieso nog over liggen nadenken, afstand nemen van gedachten, problemen, gevoelens en nog meer zaken die niet deugen. En dan hielp het even dat visualiseren en denkbeeldig bezig zijn dat de afstand tussen de sterren en de aarde even groot is als de afstand tussen mij en mijn gedachten en de rest van het hele hebben en houden. Toen ineens de gewaarwording van meer ruimte om me heen omdat ik niet omringd was door zaken die onterecht ongewenst aandacht opeisen. De afstand tussen mijn IK en de gedachten en gevoelens dus.
Volgens mij kom ik dan tot mijn echte ik, en mijn echte ik is waarschijnlijk een ik zonder zorgen en hectisch depressieve chaotische hersenstorm. Een vrije IK die niet omsingeld is door spanningen, vanzelf het gevoel dat ik mezelf ben als het van me afvalt, dat komt dan doordat de IK, IK is, en niet verdorven of bedorven. In de IK en om de IK Tis geen filosofie dus ik kap er nu mee, vraag me wel af in hoeverre de ellende in de mens of buiten de mens ligt. Ego speelt dan nog mee en nu kap ik ermee 
Voor het slapen gaan ergens op verheugen doe ik dan vaker. Het kan zo simpel zijn en het meest eenvoudige zijn waar ik me op kan verheugen. Het eerste kopje koffie, de eerste sigaret, het ontbijt nieuws of een frisse wandeling met de hond. Dan verheug ik me op het eerste kopje koffie meestal en dat is een eerste aanzet tot een betere dag Simpel geluk noem ik het dan, verheugen op een vakantie de dag ervoor is heel wat anders maar het is niet eens nodig om te verheugen op een vakantie om de stemming te bevorderen.
Het leven als waardeloos of als zinvol inzien, het gaat niet van het ene op het andere moment maar door de dagen of weken heen kan ik het leven in mijn opvatting mooier maken dan voorheen ook door eens op een rijtje te zetten wat ik waardevol vind in het leven, en dan geldt wederom dat kleine dingen ook toegevoegde waarde hebben.
Waardeloos zien van het hele bestaan, heb dat een tijd gedaan en dan ontbreekt het compleet aan wilskracht om door te gaan. Als niets de moeite waard is waarom zou ik me dan nog inzetten om gelukkig te worden? Het wereldbeeld slopen is het dan ook, en tevens mezelf slopen want niet alleen de wereld wordt minder waard bij het aankaarten van waardeloosheid maar ook word ik zelf waardeloos omdat ik als mens niets meer voorstel in een waardeloze wereld.
Tot dusverre weer een manier van mij. Vandaag ging het redelijk op rolletjes, de dag ging snel voorbij. Vanavond hopelijk weer een heldere hemel en dan nog eens kijken naar de sterren in de lucht om wederom te beseffen dat het allemaal zo betrekkelijk en minimaal is. Waarom lijken problemen en depressies dan zo groot als een berg vroeg ik me vannacht af. Volgens mij dus echt vanwege afstand, omdat het zo dicht op een mens kan zitten allemaal en ook dat het uitvergroot wordt doordat het opgemerkt wordt en dan kan een probleem of gedachte/gevoel groot worden tot de mount everest aantoe.
Moet erbij vermelden dat het allemaal milder is geworden hier, weet niet of ik vorig jaar door te kijken naar een sterrenhemel een helder gevoel had kunnen krijgen en of dat verheugen 's avonds op de dag van morgen zou kunnen helpen. Als het hardnekkig is dan lijkt het een betonnen muur te zijn waarbij er amper speling is. Op dit moment kunnen de laatste restjes wel eens worden weggehaald waardoor het humeur en de stemming dus echt boven gemiddeld lijkt te liggen en niet onder de oppervlakte.
[ Bericht 6% gewijzigd door Topspin op 09-10-2008 18:34:32 ]
Ook een beetje geschreven hieronder over hoe ik tegen depressie aankijk en hoe ik tegen "IK" aankijk, hoe depressie je hele identiteit kan wegnemen.Ik zie mezelf wel eens in als super klein scharnier in een groot klokwerk, dan lijkt het allemaal meer zinloos te zijn waar ik me druk om kan maken en tevens komt dan het besef naar voren dat depressie in zekere zin relatief is als je als mens binnen het universum niet eens lijkt te bestaan zo klein dat het is. Het komt dan over alsof het aan het krimpen is allemaal, alsof negatieve gedachten en gevoelens kleiner en compacter worden totdat ze niet meer opgemerkt worden of zelfs oplossen in het niets.
Van dichtbij als ik niet naar afstand kijk lijken gedachten van negatieve aard dicht op mijn lip te zitten, alsof het kleeft en plakt en vast blijft hangen om me heen. Vannacht was ik even naar de sterrenhemel aan het kijken en de afstand tussen de aarde en de sterren zorgde ervoor dat ineens van alles van me af leek te vallen. Alsof het even helder werd voor ogen alsof er even helemaal niets was in mijn hoofd dat dwars kan zitten.
Die afstand heb ik sowieso nog over liggen nadenken, afstand nemen van gedachten, problemen, gevoelens en nog meer zaken die niet deugen. En dan hielp het even dat visualiseren en denkbeeldig bezig zijn dat de afstand tussen de sterren en de aarde even groot is als de afstand tussen mij en mijn gedachten en de rest van het hele hebben en houden. Toen ineens de gewaarwording van meer ruimte om me heen omdat ik niet omringd was door zaken die onterecht ongewenst aandacht opeisen. De afstand tussen mijn IK en de gedachten en gevoelens dus.
Volgens mij kom ik dan tot mijn echte ik, en mijn echte ik is waarschijnlijk een ik zonder zorgen en hectisch depressieve chaotische hersenstorm. Een vrije IK die niet omsingeld is door spanningen, vanzelf het gevoel dat ik mezelf ben als het van me afvalt, dat komt dan doordat de IK, IK is, en niet verdorven of bedorven. In de IK en om de IK
Tis geen filosofie dus ik kap er nu mee, vraag me wel af in hoeverre de ellende in de mens of buiten de mens ligt. Ego speelt dan nog mee en nu kap ik ermee Voor het slapen gaan ergens op verheugen doe ik dan vaker. Het kan zo simpel zijn en het meest eenvoudige zijn waar ik me op kan verheugen. Het eerste kopje koffie, de eerste sigaret, het ontbijt nieuws of een frisse wandeling met de hond. Dan verheug ik me op het eerste kopje koffie meestal en dat is een eerste aanzet tot een betere dag
Simpel geluk noem ik het dan, verheugen op een vakantie de dag ervoor is heel wat anders maar het is niet eens nodig om te verheugen op een vakantie om de stemming te bevorderen.Het leven als waardeloos of als zinvol inzien, het gaat niet van het ene op het andere moment maar door de dagen of weken heen kan ik het leven in mijn opvatting mooier maken dan voorheen ook door eens op een rijtje te zetten wat ik waardevol vind in het leven, en dan geldt wederom dat kleine dingen ook toegevoegde waarde hebben.
Waardeloos zien van het hele bestaan, heb dat een tijd gedaan en dan ontbreekt het compleet aan wilskracht om door te gaan. Als niets de moeite waard is waarom zou ik me dan nog inzetten om gelukkig te worden? Het wereldbeeld slopen is het dan ook, en tevens mezelf slopen want niet alleen de wereld wordt minder waard bij het aankaarten van waardeloosheid maar ook word ik zelf waardeloos omdat ik als mens niets meer voorstel in een waardeloze wereld.
Tot dusverre weer een manier van mij. Vandaag ging het redelijk op rolletjes, de dag ging snel voorbij. Vanavond hopelijk weer een heldere hemel en dan nog eens kijken naar de sterren in de lucht om wederom te beseffen dat het allemaal zo betrekkelijk en minimaal is. Waarom lijken problemen en depressies dan zo groot als een berg vroeg ik me vannacht af. Volgens mij dus echt vanwege afstand, omdat het zo dicht op een mens kan zitten allemaal en ook dat het uitvergroot wordt doordat het opgemerkt wordt en dan kan een probleem of gedachte/gevoel groot worden tot de mount everest aantoe.
Moet erbij vermelden dat het allemaal milder is geworden hier, weet niet of ik vorig jaar door te kijken naar een sterrenhemel een helder gevoel had kunnen krijgen en of dat verheugen 's avonds op de dag van morgen zou kunnen helpen. Als het hardnekkig is dan lijkt het een betonnen muur te zijn waarbij er amper speling is. Op dit moment kunnen de laatste restjes wel eens worden weggehaald waardoor het humeur en de stemming dus echt boven gemiddeld lijkt te liggen en niet onder de oppervlakte.
[ Bericht 6% gewijzigd door Topspin op 09-10-2008 18:34:32 ]
Genieten is toegestaan!!!
ja idd,
ik relativeer ook veel...
ik volg videolessen over einsteins relativatietheorie om er een dieper inzicht in te krijgen. Dat zet je zlef wel aan denken...
De tijd dat ik alleen aan mijn problemen dacht is voorbij. Nu heb ik alleen vermoeide gedachten. Zoals voorbeeld. Ik wordt wakker en ontbijt. Geniet dan van mijn muesli en daarna begin ik mijn dag. Maar na een uur voel ik me vermoeid dan ga ik even liggen. Ik heb dan even zin in een dutje... Dat heb ik hele dag door na elke activiteit ga ik even uitrusten maar dat komt ook door mijn ziekte schizofrenie
ik relativeer ook veel...
ik volg videolessen over einsteins relativatietheorie om er een dieper inzicht in te krijgen. Dat zet je zlef wel aan denken...
De tijd dat ik alleen aan mijn problemen dacht is voorbij. Nu heb ik alleen vermoeide gedachten. Zoals voorbeeld. Ik wordt wakker en ontbijt. Geniet dan van mijn muesli en daarna begin ik mijn dag. Maar na een uur voel ik me vermoeid dan ga ik even liggen. Ik heb dan even zin in een dutje... Dat heb ik hele dag door na elke activiteit ga ik even uitrusten maar dat komt ook door mijn ziekte schizofrenie
Kan zijn dat het tijd nodig heeft voordat je energie weer terug gaat komen. Heb ook tijden alleen maar op de bank gelegen in half comatische toestand, was totaal uitgeput. Door de tijd heen ben ik fitter geworden en slaap ik ook niet meer zoveel. Ook wat fitter wakker worden steeds vaker hier.
Zoals ik altijd zeg is het ook vaak tijd die zijn werk moet doen, ook in geval van depressie slijt de depressie gedurende de tijd als het even meezit. Zware gedachten en zwaar gevoel die vanzelf minder worden als ze langer aanwezig zijn geweest. Een vrieskist waarbij het ijs eerst van de buitenste laag smelt en dan pas van binnen, dat het dus tijd nodig heeft voordat het ontdooit is die depressie.
Gisteren heb ik dan ook een uurtje op de bank gelegen om even te loungen met lekkere muziek, niet eens omdat ik compleet vermoeid was maar om even op te laden zomaar. De batterij opladen zo zie ik het wel eens in.
Succes ermee anthony Sterkte zeg ik liever niet zo snel, dat komt altijd zo zwaar over vind ik.
Nu even frisse neus halen buiten, binnen zitten te lang word ik ook niet vrolijk van
Zoals ik altijd zeg is het ook vaak tijd die zijn werk moet doen, ook in geval van depressie slijt de depressie gedurende de tijd als het even meezit. Zware gedachten en zwaar gevoel die vanzelf minder worden als ze langer aanwezig zijn geweest. Een vrieskist waarbij het ijs eerst van de buitenste laag smelt en dan pas van binnen, dat het dus tijd nodig heeft voordat het ontdooit is die depressie.
Gisteren heb ik dan ook een uurtje op de bank gelegen om even te loungen met lekkere muziek, niet eens omdat ik compleet vermoeid was maar om even op te laden zomaar. De batterij opladen zo zie ik het wel eens in.
Succes ermee anthony
Sterkte zeg ik liever niet zo snel, dat komt altijd zo zwaar over vind ik.Nu even frisse neus halen buiten, binnen zitten te lang word ik ook niet vrolijk van
Genieten is toegestaan!!!
Depressie is de verlichting die optreedt wanneer je doorkrijgt dat het leven eigenlijk bar weinig voorstelt.
Zinloos in de zin van........ " Voordat je het weet ben je er geweest, dus liever geen gezeik aan mijn geest, het hele leven liever een groot zinloos feest"
Genieten is toegestaan!!!
Ja.quote:Op donderdag 9 oktober 2008 23:25 schreef Topspin het volgende:
Zinloos in de zin van........ " Voordat je het weet ben je er geweest, dus liever geen gezeik aan mijn geest, het hele leven liever een groot zinloos feest"
Mensen doen niks zinnigs met hun leven, al denken ze van wel.
Dan kan je beter elke dag feestvieren alsof het je laatste dag is.
Dat is ook niet zaligmakend, maar het is beter dan jezelf voorhouden dat het leven concrete zin heeft.
Zeggen dat ze hulp moet zoek van een deskundig iemand. Het is heel jammer maar als vriend(in) ga je dat uiteindelijk niet redden. Je moet niet alleen om jezelf te beschermen een zekere afstand houden. En als je er echt meer info over wilt praat eens met een maatschappelijk werker voor advies.quote:Op zondag 30 september 2007 13:14 schreef nicoo het volgende:
ik heb een depressieve vriendin, hoe kan ik haar het beste helpen ??
Ondanks dat ze depressief zijn zijn ze wel verantwoordelijk voor hun eigen leven. Ik heb heb dezelfde ervaring met mijn broer die op dit moment is gestopt met zijn medicijnen. Hoe moeilijk het ook is ik kan alleen maar afwachten totdat hij de bodem weer raakt.
Ik ben van mening dat je als ondeskundig iemand meer schade veroorzaakt dan je jezelf voor kunt stellen. Bij mijn broer waren er ook vrienden die hem probeerde te helpen. Terwijl ze wisten hoe het de vorige keer was en ook tegen mijn advies ingingen om afstand te houden. En terwijl wij als familie nu met de scherven zitten doen zij vrolijk of er niets aan de hand is. Dat kwetst mij persoonlijk meer dan waar mijn broer nu mee bezig is.
Ik weet dat mensen zoiets doen uit de goedheid van hun hart maar dat maakt de beslissing niet minder fout.
beetje jammer van de datum van de quote
[ Bericht 4% gewijzigd door vipergts op 10-10-2008 12:00:39 ]
Op woensdag 31 januari 2007 19:20 schreef Lord_Vetinari het volgende:
Ik heb veel stomme posts gezien op fora, maar deze zit toch wel in de top 10 (voorzichtig geschat; het kan ook de top 5 zijn). Nou ik sta iig in zijn top 10
Ik heb veel stomme posts gezien op fora, maar deze zit toch wel in de top 10 (voorzichtig geschat; het kan ook de top 5 zijn). Nou ik sta iig in zijn top 10
Wat ik mensen met een depressie heel erg kan aanraden is om lekker een paar keer per week te gaan hardlopen. Ik ben zelf sinds vorig jaar begonnen met hardlopen en ik voel me echt stukken beter.
Hardlopen is volgens mij een ideale sport voor mensen met een depressie. De drempel is niet zo hoog, je hoeft niet naar de sportschool bijvoorbeeld, want je loopt zo de deur uit. Na het lopen voel je je zowel mentaal als fysiek erg goed om wat je hebt gepresteerd. Daarnaast gaat je conditie, vooral in het begin, met sprongen vooruit waardoor je lekkerder in je vel gaat zitten.
Wat hierbij erg helpt is het volgen van een trainingsschema waar je per week een bepaald doel hebt. Ik ben zelf begonnen met een schema waarbij je in 9 weken naar de 5km toewerkt; http://www.ullreys.com/robert/Podcasts/podcasts/podcasts.html Het ideale is dat deze gewoon op je mp3 speler te beluisteren is en er wordt precies verteld wanneer je moet gaan rennen en kan rusten.
Hardlopen is volgens mij een ideale sport voor mensen met een depressie. De drempel is niet zo hoog, je hoeft niet naar de sportschool bijvoorbeeld, want je loopt zo de deur uit. Na het lopen voel je je zowel mentaal als fysiek erg goed om wat je hebt gepresteerd. Daarnaast gaat je conditie, vooral in het begin, met sprongen vooruit waardoor je lekkerder in je vel gaat zitten.
Wat hierbij erg helpt is het volgen van een trainingsschema waar je per week een bepaald doel hebt. Ik ben zelf begonnen met een schema waarbij je in 9 weken naar de 5km toewerkt; http://www.ullreys.com/robert/Podcasts/podcasts/podcasts.html Het ideale is dat deze gewoon op je mp3 speler te beluisteren is en er wordt precies verteld wanneer je moet gaan rennen en kan rusten.
Sporten is inderdaad een goede manier Niet alleen voor mensen met depressieve klachten maar sowieso voor iedereen om alles even eruit te gooien. Alleen is het niet zo eenvoudig om er 1,2,3 mee te beginnen als je lange tijd stil hebt gezeten, dan ben je vast geroest lichamelijk en als je dan ook nog eens geestelijk bent vastgeroest dan is het een behoorlijke opgave, vooral het doorzetten.
Zal die podcast eens downloaden, thanks for the tip Moet dan alleen iets vinden om de ipod mee vast te maken aan mijn arm of middel, weet niet of ze dat alleen voor de nano hebben of ook voor de classic.
Vanmorgen zag ik het weer even zwaar in allemaal, zonder echt over onderwerpen of concrete problemen te denken maar zomaar een zwaar gevoel en zware gedachten. Ben toen maar direct actief gaan doen want bij stil zitten blijft het hangen. Afleiding heb ik in principe de hele dag nodig anders komt het denken naar voren. Kan dan wel beweren dat filosoferen helpt maar ook dat is niet mogelijk om de hele dag te doen en blijft niet constant in het systeempje hangen dat goede gevoel.
Op de ademhaling letten doe ik dan ook vaker, een soort meditatie op de meest eenvoudige manier. Rustig diep inademen en gelijkmatig uitademen en dan op de ademhaling letten om te komen tot meer rust. Sowieso is ademhaling belangrijk, ook in stress situaties of andere situaties.
Niet alleen voor mensen met depressieve klachten maar sowieso voor iedereen om alles even eruit te gooien. Alleen is het niet zo eenvoudig om er 1,2,3 mee te beginnen als je lange tijd stil hebt gezeten, dan ben je vast geroest lichamelijk en als je dan ook nog eens geestelijk bent vastgeroest dan is het een behoorlijke opgave, vooral het doorzetten.Zal die podcast eens downloaden, thanks for the tip
Moet dan alleen iets vinden om de ipod mee vast te maken aan mijn arm of middel, weet niet of ze dat alleen voor de nano hebben of ook voor de classic.Vanmorgen zag ik het weer even zwaar in allemaal, zonder echt over onderwerpen of concrete problemen te denken maar zomaar een zwaar gevoel en zware gedachten. Ben toen maar direct actief gaan doen want bij stil zitten blijft het hangen. Afleiding heb ik in principe de hele dag nodig anders komt het denken naar voren. Kan dan wel beweren dat filosoferen helpt maar ook dat is niet mogelijk om de hele dag te doen en blijft niet constant in het systeempje hangen dat goede gevoel.
Op de ademhaling letten doe ik dan ook vaker, een soort meditatie op de meest eenvoudige manier. Rustig diep inademen en gelijkmatig uitademen en dan op de ademhaling letten om te komen tot meer rust. Sowieso is ademhaling belangrijk, ook in stress situaties of andere situaties.
Genieten is toegestaan!!!
Ik heb er ook last van gehad.
Wat bij mij erg goed hielp, was in eerste instantie boeken lezen over psycholgie en attributie theorie.
Daarin vond ik veel dingen waarvan ik dacht: ow ik denk helemaal de verkeerde kant op...
Daarna serieus goed opletten wat voor negatieve en irrationele dingen je soms zegt tegen jezelf en hoe erg je jezelf blijft vergelijken met het verleden. Dus ook als het kan; je verleden loslaten. Je bent je verleden niet.
Ik weet als je er middenin zit, dan is dat hartstikke moeilijk. Eerste stap is dan ook accepteren en langzaam veranderen. Probeer positief te denken.
Ik ben ook gaan hardlopen, daar gaat je hoofd goed van leeg en je kunt jezelf doelen stellen. Ook ben ik een creatieve cursus gaan volgen en daarmee kom je erg dicht bij je gevoel en je leert nieuwe mensen kennen.
Ook ben ik gaan mediteren. Ik let veel op mijn ademhaling. Tijdens het mediteren peptalk je jezelf, je bent je eigen coach. Maar ik probeer dat zowiezo veel te doen gedurende de dag. Moet soms lachen om wat mijn gedachtes er toch een puinhoop van kunnen maken.
Ook belangrijk is praten, dat helpt stoom afblazen en relativeren en trots zijn op jezelf, ik heb één persoon in mijn leven die alles aan kan en wil horen. Ben trots op jezelf al is het maar omdat je de was opgevouwen hebt. En lachen; ook al voel je je ellendig en geforceerd, ergens werkt dit toch op je
lichaam. En tegen je vrienden postief praten. Door positieve dingen (al complimenteer je hen) te zeggen gaan die zich versterken. Ga niet jezelf afbreken (ik voel me rot, ik voel me onzeker, vandaag gaat het niet) als je het hardop zegt ga je er zelf in geloven en de mensen in je omgeving spelen erop in door ook weer zo te reageren, je versterkt alles.
Ik weet als je er middenin zit, dan is het moeilijk, ik ben nu een halfjaar verder en voel me al een stuk beter en zekerder van mezelf. Maar ik kan nog steeds terugvallen, dat voel ik.
Ik probeer heel bewust met mezelf om te gaan en vertrouwen te hebben.
Het eerste wat je tegen jezelf zegt als je opstaat is ook erg belangrijk! Denk niet; o nee het wordt weer zon dag... Probeer savonds voordat je slaapt alle positieve dingen van de volgende dag op te sommen. Al stelt het zo weinig voor, er is altijd een klein lichtpuntje. Op een gegeven moment worden het er steeds meer, want waar je je aandacht op richt, groeit! En als je dan opstaat, denk je daaraan. Of je zegt het hardop.
Op het begin voel en merk je helemaal niks en is het een en al ellende, je valt de hele tijd terug en voelt je nog steeds kut; gewoon blijven praten en accepteren dat het niet in een nacht over ijs gaat.
Mijn depressie kwam vooral door mijn gedachtes en verkeerde interpretaties van de werkelijkheid. Ik stel mezelf nu kritisch vragen als ik ergens over denk. Je hoeft geen sterk persoon te spelen als je dat niet kan zijn nu, als je er heel hard tegenin gaat en je groot houd, dan komt het er iedere keer weer heel hard uit. Je moet lief zijn voor jezelf en jezelf soms ook een kutdag gunnen, lekker onder de dekens en helemaal niks.
Wat bij mij erg goed hielp, was in eerste instantie boeken lezen over psycholgie en attributie theorie.
Daarin vond ik veel dingen waarvan ik dacht: ow ik denk helemaal de verkeerde kant op...
Daarna serieus goed opletten wat voor negatieve en irrationele dingen je soms zegt tegen jezelf en hoe erg je jezelf blijft vergelijken met het verleden. Dus ook als het kan; je verleden loslaten. Je bent je verleden niet.
Ik weet als je er middenin zit, dan is dat hartstikke moeilijk. Eerste stap is dan ook accepteren en langzaam veranderen. Probeer positief te denken.
Ik ben ook gaan hardlopen, daar gaat je hoofd goed van leeg en je kunt jezelf doelen stellen. Ook ben ik een creatieve cursus gaan volgen en daarmee kom je erg dicht bij je gevoel en je leert nieuwe mensen kennen.
Ook ben ik gaan mediteren. Ik let veel op mijn ademhaling. Tijdens het mediteren peptalk je jezelf, je bent je eigen coach. Maar ik probeer dat zowiezo veel te doen gedurende de dag. Moet soms lachen om wat mijn gedachtes er toch een puinhoop van kunnen maken.
Ook belangrijk is praten, dat helpt stoom afblazen en relativeren en trots zijn op jezelf, ik heb één persoon in mijn leven die alles aan kan en wil horen. Ben trots op jezelf al is het maar omdat je de was opgevouwen hebt. En lachen; ook al voel je je ellendig en geforceerd, ergens werkt dit toch op je
lichaam. En tegen je vrienden postief praten. Door positieve dingen (al complimenteer je hen) te zeggen gaan die zich versterken. Ga niet jezelf afbreken (ik voel me rot, ik voel me onzeker, vandaag gaat het niet) als je het hardop zegt ga je er zelf in geloven en de mensen in je omgeving spelen erop in door ook weer zo te reageren, je versterkt alles.
Ik weet als je er middenin zit, dan is het moeilijk, ik ben nu een halfjaar verder en voel me al een stuk beter en zekerder van mezelf. Maar ik kan nog steeds terugvallen, dat voel ik.
Ik probeer heel bewust met mezelf om te gaan en vertrouwen te hebben.
Het eerste wat je tegen jezelf zegt als je opstaat is ook erg belangrijk! Denk niet; o nee het wordt weer zon dag... Probeer savonds voordat je slaapt alle positieve dingen van de volgende dag op te sommen. Al stelt het zo weinig voor, er is altijd een klein lichtpuntje. Op een gegeven moment worden het er steeds meer, want waar je je aandacht op richt, groeit! En als je dan opstaat, denk je daaraan. Of je zegt het hardop.
Op het begin voel en merk je helemaal niks en is het een en al ellende, je valt de hele tijd terug en voelt je nog steeds kut; gewoon blijven praten en accepteren dat het niet in een nacht over ijs gaat.
Mijn depressie kwam vooral door mijn gedachtes en verkeerde interpretaties van de werkelijkheid. Ik stel mezelf nu kritisch vragen als ik ergens over denk. Je hoeft geen sterk persoon te spelen als je dat niet kan zijn nu, als je er heel hard tegenin gaat en je groot houd, dan komt het er iedere keer weer heel hard uit. Je moet lief zijn voor jezelf en jezelf soms ook een kutdag gunnen, lekker onder de dekens en helemaal niks.
Het belangrijkste van alles is kijken waar de echte oorzaak zit, het kan soms lang duren voordat je die vind, want meestal gaat dat laag over laag. ALs je die vind kun je er iets aan proberen te doen. En schroom niet om hulp te zoeken.
Sowieso oppeppers
Maar oppeppen in een stemming waar het erg negatief is dat is bijna onmogelijk, ik probeer dan alles samen te vatten van zeik aan de kop. Kan dan beweren dat het leven in zekere zin een hel is en dat alle ellende bij die hel hoort. Dan vat ik alles samen tot "HEL" van negatieve lading. Hel kan dan overdreven klinken, maar het vat wel alle problemen en gedachten samen tot 1 geheel Vervolgens blijft het positieve over waar ik kan gaan oppeppen door middel van muziek, film, meditatie, sport, zomaar oppeppen door al het positieve nog positiever te zien, en ga zo door. Alle problemen samen vatten tot 1 iets zodat ik me kan concentreren op iets anders dus. Het leven is sowieso in zekere zin een hel omdat er altijd wel iets is dat niet deugt, heb dan geen zin om 40 van die dingen aan de kop te hebben waar de focus vanzelf wel naar toe kan gaan zo nu en dan. Dus dan is het die HEL als enige dat overblijft en geen talloze andere zaken Het valt dan ook weg die gedachte aan de hel op aarde, eerst chaotisch, negatief en zorgelijk, vervolgens compact, daarna focus richting het juiste en ineens opluchting en ruimte voor betere zaken.
Uitzoeken waar het probleem zit, vaak is het onzichtbaar en is het gewoon de stemming die niet deugt zonder echte reden. Kan zijn dat het een diep geworteld iets is dat in het onderbewuste aanwezig is maar zaken die in het onderbewuste zijn opgeslagen die komen niet zomaar naar boven. Hypnose zou dan kunnen maar daar word ik alleen maar wazig van.
Vandaag weer een dag dat het allemaal weg lijkt te zijn van negativiteit, en dan blijft het positieve over. Moet dan wel afwisseling blijven aanbrengen en bezig blijven want bij verveling kan ik zo weer terug zakken, bij verveling is er sowieso teveel tijd om stil te staan bij zaken van negatieve aard ( dan kan het bestaan an sich al als negatief bestempeld worden door die verveling waarbij het leven eenzijdig lijkt te zijn, waardoor de stemming gaat kelderen)
Het is maar een manier, en zo wisselt het van dag tot dag de manier waarop ik het aanpak Soms helemaal geen moeite nodig als er een reeks van goede dagen is. Alsnog bij het minste of geringste dat dwars kan zitten enige aandacht geven aan, het kleinste dat opvalt en niet in orde is dat wil ik niet in mijn leven en dan wordt er altijd wel aan gewerkt al dan niet op een alternatieve manier die in de ogen van sommigen bizar kan klinken. Maar goed, zolang het werkt, werkt het. Ieder zijn eigen handleiding denk ik dan maar.
[ Bericht 4% gewijzigd door Topspin op 12-10-2008 14:26:56 ]
Maar oppeppen in een stemming waar het erg negatief is dat is bijna onmogelijk, ik probeer dan alles samen te vatten van zeik aan de kop. Kan dan beweren dat het leven in zekere zin een hel is en dat alle ellende bij die hel hoort. Dan vat ik alles samen tot "HEL" van negatieve lading. Hel kan dan overdreven klinken, maar het vat wel alle problemen en gedachten samen tot 1 geheel
Vervolgens blijft het positieve over waar ik kan gaan oppeppen door middel van muziek, film, meditatie, sport, zomaar oppeppen door al het positieve nog positiever te zien, en ga zo door. Alle problemen samen vatten tot 1 iets zodat ik me kan concentreren op iets anders dus. Het leven is sowieso in zekere zin een hel omdat er altijd wel iets is dat niet deugt, heb dan geen zin om 40 van die dingen aan de kop te hebben waar de focus vanzelf wel naar toe kan gaan zo nu en dan. Dus dan is het die HEL als enige dat overblijft en geen talloze andere zaken Het valt dan ook weg die gedachte aan de hel op aarde, eerst chaotisch, negatief en zorgelijk, vervolgens compact, daarna focus richting het juiste en ineens opluchting en ruimte voor betere zaken.Uitzoeken waar het probleem zit, vaak is het onzichtbaar en is het gewoon de stemming die niet deugt zonder echte reden. Kan zijn dat het een diep geworteld iets is dat in het onderbewuste aanwezig is maar zaken die in het onderbewuste zijn opgeslagen die komen niet zomaar naar boven. Hypnose zou dan kunnen maar daar word ik alleen maar wazig van.
Vandaag weer een dag dat het allemaal weg lijkt te zijn van negativiteit, en dan blijft het positieve over. Moet dan wel afwisseling blijven aanbrengen en bezig blijven want bij verveling kan ik zo weer terug zakken, bij verveling is er sowieso teveel tijd om stil te staan bij zaken van negatieve aard ( dan kan het bestaan an sich al als negatief bestempeld worden door die verveling waarbij het leven eenzijdig lijkt te zijn, waardoor de stemming gaat kelderen)
Het is maar een manier, en zo wisselt het van dag tot dag de manier waarop ik het aanpak
Soms helemaal geen moeite nodig als er een reeks van goede dagen is. Alsnog bij het minste of geringste dat dwars kan zitten enige aandacht geven aan, het kleinste dat opvalt en niet in orde is dat wil ik niet in mijn leven en dan wordt er altijd wel aan gewerkt al dan niet op een alternatieve manier die in de ogen van sommigen bizar kan klinken. Maar goed, zolang het werkt, werkt het. Ieder zijn eigen handleiding denk ik dan maar.[ Bericht 4% gewijzigd door Topspin op 12-10-2008 14:26:56 ]
Genieten is toegestaan!!!
Ik slik prozac dat deed ik smorgens dan werd ik hele dag duf, nu slik ik die savonds en sta smorgens vroeg op
nu merk ik dat ik niet zo duf en vermoeid ben. Hoe lang moet je die medicatie slikken voor de depressie over is en wanneer mag je ermee ophouden??
Ik zal het aan me psych vragen...
nu merk ik dat ik niet zo duf en vermoeid ben. Hoe lang moet je die medicatie slikken voor de depressie over is en wanneer mag je ermee ophouden??
Ik zal het aan me psych vragen...
Hoi, even een kick vanaf mij. Ik heb hier maar af en toe gepost, maar ik kan nu geloof ik wel wat tips gebruiken.
Nadat mijn ex het een jaar geleden uitmaakte ben ik uiteindelijk bij een psych terecht gekomen. Daar werd geconstateerd dat ik al jaren aan een (waarschijnlijk) lichte depressie leide, die door deze gebeurtenis in de overdrive was geschopt.
Ik ben er in de loop van dit jaar best effectief vanaf gekomen, de dalen werden steeds minder diep en de stemmingswisselingen minder frequent en hevig. Ik heb vanalles aangepakt waarvan ik het gevoel had dat het mis ging en dat is allemaal best aardig gelukt. 2 maanden geleden dan ook met de behandeling gestopt, ik voelde de behoefte niet meer.
fast forward naar nu, ik voel me al weken zwaar kut. Erger is dat ik weet dat niemand het doorheeft. Ik ben blijkbaar in een oud patroon van iedereen voor de gek houden vervallen (daar ben ik erg goed in) en realiseer me op dit moment dat ik in rap tempo nieuw gemaakte vrienden weer van me aan het vervreemden ben. Zojuist ben ik op een feest geweest. Ik heb de hele avond lollig lopen doen.
Normaal blijf ik daar altijd slapen, gezellig nog de volgende dag wat doen etc. Maar ik trok het gewoon niet meer. Ik heb m'n auto gepakt en ben naar huis gereden. M'n alcoholniveau viel mee, het was behoorlijk veilig, maar normaliter rijd ik gewoonweg niet met alcohol op. Om aan te geven hoe graag ik weg wilde... Dit vluchtgedrag is alleen heel herkenbaar realiseerde ik me ongeveer halverwege de terugreis. Ik herkende het paniekerige gevoel en het lichtje is weer aangegaan. Ik ga verkeerd.
En nu zit ik hier, de zoveelste nacht dat ik niet kan slapen. Het is allemaal begonnen toen m'n nieuwe baan begon, die allerlei nacht- en ochtend shifts inhoud. Deze gooien me telkens weer uit m'n ritme en belemmeren m'n sociale leven. De baan is redelijk in een droomrichting voor mij, maar dit offer kan ik volgens mij niet maken. Ik mis de laatste tijd m'n ex, of althans dat gedeelte van mijn herinneringen aan het gevoel dat ze mij gaf. Ik weet dat ik haar niet mis, maar simpelweg het gevoel. Maar dat weten helpt niets. Het gevoel van leegte wat dat achterlaat is af en toe weer too much, net als een jaar terug. Regelmatig vraag ik me af of het wel mogelijk is om nog een keer zoveel of zelfs meer van iemand te kunnen gaan houden
En nu zijn de radicale gedachten weer terug. ik ga naar het buitenland. Ik stop met m'n baan en begin voor mijzelf. ik rijd gewoon weg en kom nooit meer terug. Dat soort vluchtideeen.
Eerst was herkennen al bijna voldoende om aan het herstel te beginnen. ik had problemen die ik moest aanpakken. Dat gaf een heerlijk gevoel, zeker toen het begon te lukken. Maar liefde kan ik niet echt dwingen en veel nieuwe leuke vrouwen kom ik helaas niet meer tegen in het dagelijks leven. Ik heb het gevoel dat die impact te groot is voor me. Ik heb geen idee hoe ik deze nieuwe opleving van de depressie te lijf moet gaan
Nadat mijn ex het een jaar geleden uitmaakte ben ik uiteindelijk bij een psych terecht gekomen. Daar werd geconstateerd dat ik al jaren aan een (waarschijnlijk) lichte depressie leide, die door deze gebeurtenis in de overdrive was geschopt.
Ik ben er in de loop van dit jaar best effectief vanaf gekomen, de dalen werden steeds minder diep en de stemmingswisselingen minder frequent en hevig. Ik heb vanalles aangepakt waarvan ik het gevoel had dat het mis ging en dat is allemaal best aardig gelukt. 2 maanden geleden dan ook met de behandeling gestopt, ik voelde de behoefte niet meer.
fast forward naar nu, ik voel me al weken zwaar kut. Erger is dat ik weet dat niemand het doorheeft. Ik ben blijkbaar in een oud patroon van iedereen voor de gek houden vervallen (daar ben ik erg goed in) en realiseer me op dit moment dat ik in rap tempo nieuw gemaakte vrienden weer van me aan het vervreemden ben. Zojuist ben ik op een feest geweest. Ik heb de hele avond lollig lopen doen.
Normaal blijf ik daar altijd slapen, gezellig nog de volgende dag wat doen etc. Maar ik trok het gewoon niet meer. Ik heb m'n auto gepakt en ben naar huis gereden. M'n alcoholniveau viel mee, het was behoorlijk veilig, maar normaliter rijd ik gewoonweg niet met alcohol op. Om aan te geven hoe graag ik weg wilde... Dit vluchtgedrag is alleen heel herkenbaar realiseerde ik me ongeveer halverwege de terugreis. Ik herkende het paniekerige gevoel en het lichtje is weer aangegaan. Ik ga verkeerd.
En nu zit ik hier, de zoveelste nacht dat ik niet kan slapen. Het is allemaal begonnen toen m'n nieuwe baan begon, die allerlei nacht- en ochtend shifts inhoud. Deze gooien me telkens weer uit m'n ritme en belemmeren m'n sociale leven. De baan is redelijk in een droomrichting voor mij, maar dit offer kan ik volgens mij niet maken. Ik mis de laatste tijd m'n ex, of althans dat gedeelte van mijn herinneringen aan het gevoel dat ze mij gaf. Ik weet dat ik haar niet mis, maar simpelweg het gevoel. Maar dat weten helpt niets. Het gevoel van leegte wat dat achterlaat is af en toe weer too much, net als een jaar terug. Regelmatig vraag ik me af of het wel mogelijk is om nog een keer zoveel of zelfs meer van iemand te kunnen gaan houden
En nu zijn de radicale gedachten weer terug. ik ga naar het buitenland. Ik stop met m'n baan en begin voor mijzelf. ik rijd gewoon weg en kom nooit meer terug. Dat soort vluchtideeen.
Eerst was herkennen al bijna voldoende om aan het herstel te beginnen. ik had problemen die ik moest aanpakken. Dat gaf een heerlijk gevoel, zeker toen het begon te lukken. Maar liefde kan ik niet echt dwingen en veel nieuwe leuke vrouwen kom ik helaas niet meer tegen in het dagelijks leven. Ik heb het gevoel dat die impact te groot is voor me. Ik heb geen idee hoe ik deze nieuwe opleving van de depressie te lijf moet gaan
Verdwaald in mijn eigen belevingswereld.
Kun je niet weer een afspraak maken met de psycholoog kingmob? En idd een onregelmatig leven kan je hele interne huishouding in de war schoppen, misschien is een beetje lichttherapie we liets om je biologische klok te herstellen?
04-08-11, 02-02-12, 20-06-14, 13-08-15
Ja, dat zou eventueel wel kunnen, maar dan moet ik waarschijnlijk wel weer lang wachten.
Ik heb me met deze nieuwe baan gewoon in een lastig parket gemanouvreerd. Ik kan er niet zomaar mee stoppen, dan verneuk ik mijn kansen voor de toekomst en een ander werkschema is ook simpelweg onmogelijk.
Ik heb me met deze nieuwe baan gewoon in een lastig parket gemanouvreerd. Ik kan er niet zomaar mee stoppen, dan verneuk ik mijn kansen voor de toekomst en een ander werkschema is ook simpelweg onmogelijk.
Verdwaald in mijn eigen belevingswereld.
Tja, terug naar je behandelaar en als het goed gaat, niet zo snel stoppen. Dé valkuil bij depressies is stoppen met de behandeling als je je goed voelt, zowel met medicijnen als met therapie. Dan heb je vaak idd meer kans op een her- of terugval.
Sanity is (not) statistical
misschien hoef je minder lang te wachten als je terug gaat naar je oude behandelaar? En heel erg aandringen dat er NU iets moet gebeuren omdat het echt misgaat anders (als je daar echt bang voor bent)
En inderdaad niet meer stoppen met therapie als het even goed gaat. Ik zelf stop er wat mij betreft in ieder geval nooit meer mee. je kan maar de zekerheid hebben dat er een beetje op je gelet wordt
Sterkte... hoop dat je snel terecht kunt!!
En inderdaad niet meer stoppen met therapie als het even goed gaat. Ik zelf stop er wat mij betreft in ieder geval nooit meer mee. je kan maar de zekerheid hebben dat er een beetje op je gelet wordt
Sterkte... hoop dat je snel terecht kunt!!
Spelende vrouw, wat heeft u nu geleerd?
Nouja, ben niet ineens gestopt, maar blijkbaar toch te vroeg. We hadden een soort pauze ingelast en zouden dan kijken hoe het ging. Die 2 maanden is het prima gegaan en toen dus besloten te stoppen. Ik moet ook zeggen dat ik niet echt de behoefte voel, maar het is duidelijk dat dit toch weer vrij structureel is, dus ik ontkom er niet echt aan denk ik.
Het is best gek, ik heb zo'n beetje al m'n doelen bereikt die ik vorig jaar neergezet had. Dan zou je toch zeggen dat het prima met me zou moeten gaan. Ik vind het maar raar, jezelf niet snappen...
Het is best gek, ik heb zo'n beetje al m'n doelen bereikt die ik vorig jaar neergezet had. Dan zou je toch zeggen dat het prima met me zou moeten gaan. Ik vind het maar raar, jezelf niet snappen...
Verdwaald in mijn eigen belevingswereld.
your brain is playing a trick on you...
kun je weinig aan doen dus zou ik me geen zorgen om maken
kun je weinig aan doen dus zou ik me geen zorgen om maken
04-08-11, 02-02-12, 20-06-14, 13-08-15
doelen realiseren is niet de garantie voor een depressie vrij leven denk ik. Ik denk dat depressie en de aanleg ervoor wat dieper zit.
Ik hoop dat het je lukt deze week je behandelaar te bellen en dan kan je de volgende stap nemen in het snappen van jezelf
sterkte
Ik hoop dat het je lukt deze week je behandelaar te bellen en dan kan je de volgende stap nemen in het snappen van jezelf
sterkte
Spelende vrouw, wat heeft u nu geleerd?
Voor zowel medicijnen als therapie geldt dat vaak aangeraden wordt om nog lang na de remissie door te gaan met de behandeling. Met lang heb je het dan over een jaar of meer.quote:Op zondag 21 december 2008 02:11 schreef kingmob het volgende:
Nouja, ben niet ineens gestopt, maar blijkbaar toch te vroeg. We hadden een soort pauze ingelast en zouden dan kijken hoe het ging. Die 2 maanden is het prima gegaan en toen dus besloten te stoppen. Ik moet ook zeggen dat ik niet echt de behoefte voel, maar het is duidelijk dat dit toch weer vrij structureel is, dus ik ontkom er niet echt aan denk ik.
Het is best gek, ik heb zo'n beetje al m'n doelen bereikt die ik vorig jaar neergezet had. Dan zou je toch zeggen dat het prima met me zou moeten gaan. Ik vind het maar raar, jezelf niet snappen...
Sanity is (not) statistical
Ik zit nu langer dan een jaar in een depressie. Het begin werd veroorzaakt door een ziekte. Na twee kuren antibiotica ben ik nu aan de antidepressiva.
Hoe ik ermee om ben gegaan? Eerst ben ik wel zo eigenwijs om het zo lang mogelijk zelf vol te houden allemaal. Op een gegeven moment komt dat moment waarop je zoiets hebt van: ik kan het niet alleen. Toen zocht ik een psycholoog. Halfjaartje bij gelopen, toen verhuisde ik. Nieuwe psycholoog gezocht, die me vervolgens naar het GGZ stuurde. En daar ga ik in dagbehandeling.
De medicatie zorgt er nu voor dat de scherpe randjes eraf zijn, ik heb een ietwat afgevlakt gevoel. Ik kan nog wel huilen, maar wel minder dan voorheen. Ik heb zo lang mogelijk met medicatie gewacht, ik wilde het eerst zelf doen. Maar op een gegeven moment kon letterlijk niets mij meer opvrolijken, en alleen praten hielp ook niet, En ik had ook te weinig controle over mezelf en suicidegedachten. Dus uit zelfbescherming koos ik toch maar voor een antidepressivum. Wat in de eerste maand resulteerde in nog minder controle en een nog grotere kans op zelfmoord.
Maar goed, nu slaat de medicatie wel wat aan, ik voel me niet vrolijk, maar wel minder somber.
Hoe ik ermee om ben gegaan? Eerst ben ik wel zo eigenwijs om het zo lang mogelijk zelf vol te houden allemaal. Op een gegeven moment komt dat moment waarop je zoiets hebt van: ik kan het niet alleen. Toen zocht ik een psycholoog. Halfjaartje bij gelopen, toen verhuisde ik. Nieuwe psycholoog gezocht, die me vervolgens naar het GGZ stuurde. En daar ga ik in dagbehandeling.
De medicatie zorgt er nu voor dat de scherpe randjes eraf zijn, ik heb een ietwat afgevlakt gevoel. Ik kan nog wel huilen, maar wel minder dan voorheen. Ik heb zo lang mogelijk met medicatie gewacht, ik wilde het eerst zelf doen. Maar op een gegeven moment kon letterlijk niets mij meer opvrolijken, en alleen praten hielp ook niet, En ik had ook te weinig controle over mezelf en suicidegedachten. Dus uit zelfbescherming koos ik toch maar voor een antidepressivum. Wat in de eerste maand resulteerde in nog minder controle en een nog grotere kans op zelfmoord.
Maar goed, nu slaat de medicatie wel wat aan, ik voel me niet vrolijk, maar wel minder somber.
ja, dat is een klote tijd, het begin van die medicijnen... Maar knap van je dat je er doorheen bent. En nu langzaam jezelf weer terug opbouwen!! Misschien heb je ook wat aan het topic over medicijnen. Staat ook ergens in ditzelfde subforum. delaatste post daar is al een week ofzo geleden, dus daar moet je even naar zoeken.quote:Op dinsdag 23 december 2008 12:55 schreef ThisHollowWorld het volgende:
Wat in de eerste maand resulteerde in nog minder controle en een nog grotere kans op zelfmoord.
en in ieder geval zonder zware depressie de kerst in. ik ga de ultieme test krijgen deze kerst, ben noodgedwongen alleen thuis, had afspraken buiten de deur maar ben te ziek (griep) om de deur uit te gaan. Dus nu hopen dat ik me niet ellendig ga voelen alleen thuis..
Spelende vrouw, wat heeft u nu geleerd?
Bij mij helpt sporten flink rennen of zwemmen. Gewoon verstand op nul en alles geven wat ik in me heb. Heb ook wel eens momenten dat ik onder de douche gewoon een potje ga zitten janken om dat klote gevoel kwijt te raken. Ik twijfel wel eens om naar een arts te gaan maar ben bang dat hij toch zegt ga iets leuks doen en ga er eens tussenuit. Ik zou ook helemaal niet weten hoe ik het zou moeten uitleggen aan de huisarts. Aan de andere kant wil ik wel ervan af maar zie medicijnen ook weer niet zitten. Ben een beetje twijfelgeval.
Met een beetje geluk begrijpt je huisarts je ook wel als je het niet perfect kunt uitleggen. Hij heeft waarschijnlijk meer mensen gezien die zich zo voelen. En wellicht heeft hij nog andere tips voor je dan alleen wat leuks doen of aan de medicijnen, er zijn vast ook tussenwegen!! En even je verhaal kwijt kunnen bij je huisarts kan je misschien ook al een hoop opluchten!quote:Op woensdag 24 december 2008 00:35 schreef DanaScully het volgende:
Bij mij helpt sporten flink rennen of zwemmen. Gewoon verstand op nul en alles geven wat ik in me heb. Heb ook wel eens momenten dat ik onder de douche gewoon een potje ga zitten janken om dat klote gevoel kwijt te raken. Ik twijfel wel eens om naar een arts te gaan maar ben bang dat hij toch zegt ga iets leuks doen en ga er eens tussenuit. Ik zou ook helemaal niet weten hoe ik het zou moeten uitleggen aan de huisarts. Aan de andere kant wil ik wel ervan af maar zie medicijnen ook weer niet zitten. Ben een beetje twijfelgeval.
Spelende vrouw, wat heeft u nu geleerd?
Nou moet ik ook even mijn verhaal kwijt. Ik heb het idee dat ik ongeveer al anderhalf jaar licht depressief ben. Het begon volgens mij met een erg hevige ruzie tussen mijn ouders, wat ze wel vaker hebben gehad. In mijn leven (Ben nu 18) hebben ze mij ongeveer 10 keer verteld dat ze uit elkaar wilden gaan, maar ze zijn nu nog steeds bij elkaar... wat ik eigenlijk ook niet helemaal snap maar goed.
Ik heb VWO gedaan, ben geslaagd en heb 6 jaar bij dezelfde lui in de klas gezeten, de mensen in die klas waren mijn ''vrienden''. Ik ging wel met ze om, maar niet echt buiten school, alleen met uitgaan. In die 6 jaar ben ik wel af en toe gepest, niet heel erg ofzo, maar er waren gewoon mensen die nare dingen tegen mij zeiden en ik kon daar totaal niet tegen, met het gevolg dat mijn zelfvertrouwen omlaag ging. Ongeveer een jaar geleden begon ik mij te beseffen dat ik mij niet zo kut hoef te voelen en ging ik op internet zoeken. Ook heb ik hier ooit een topic geopend. Dit allemaal hielp mij wel, ik ging me beter voelen. Op een gegeven moment voelde ik me echt gelukkig en genoot ik weer van dingen. Maar toch viel ik weer terug. Ik was geslaagd, ging op vakantie met vrienden etc. maar toch genoot ik er niet echt van. Ik geniet over het algemeen tegenwoordig veel minder van dingen, en dan vraag ik me af waarom, wat het alleen maar erger maakt. Ik denk dat ik nog steeds een laag zelfvertrouwen heb, want vaak denk ik ook als ik met anderen ben van, wat zou die van mij vinden etc. en dan klap ik dicht. Ik ben over het algemeen ook best besluiteloos, zo had ik ook geen idee wat ik wilde studeren en heb ik maar iets gekozen, wat ik nu eigenlijk niet veel aan vind.
Maar wat nu het frapante is, ik WAS juist altijd de persoon die het voortouw nam, altijd lol had, vrolijk was, veel meemaakte, avonturen etc. maar nu lijk ik het tegenovergestelde te worden. Ik denk dat ik ook veel te negatief nadenk en veel te veel bezig ben met mijn verleden... de depressie soort die TS noemde, lijkt wel een beetje bij mij te passen volgens mij. Ik heb trouwens nog wel momenten dat ik me goed voel en opgewekt ben, maar dan zijn er steeds weer van die terugvallen en ik word er moe van mezelf weer te moeten motiveren om me beter te voelen.....
Nou, dit is best een lang verhaal aan het worden, stop nu ook maar, geen idee wat jullie moeten antwoorden, maar ik wil het even kwijt. Heb ook meerdere psychologische boeken in huis, namelijk de 7 spirituele wetten van succes en Je brein als medicijn. Beide moet ik nog uitlezen en ik denk dat ik zo maar even aan 1 begin. Volgens mij is mijn probleem niet eens zo groot, en wanneer ik me klote voel denk ik gewoon niet realistisch...en zoals TS ook al zegt, val ik steeds in mijn ''valkuilen''...Ik praat trouwens met niemand in ''real life'' hierover... ik krop eigenlijk altijd al alles op.
[ Bericht 1% gewijzigd door Stefanovich op 24-12-2008 22:25:41 ]
Ik heb VWO gedaan, ben geslaagd en heb 6 jaar bij dezelfde lui in de klas gezeten, de mensen in die klas waren mijn ''vrienden''. Ik ging wel met ze om, maar niet echt buiten school, alleen met uitgaan. In die 6 jaar ben ik wel af en toe gepest, niet heel erg ofzo, maar er waren gewoon mensen die nare dingen tegen mij zeiden en ik kon daar totaal niet tegen, met het gevolg dat mijn zelfvertrouwen omlaag ging. Ongeveer een jaar geleden begon ik mij te beseffen dat ik mij niet zo kut hoef te voelen en ging ik op internet zoeken. Ook heb ik hier ooit een topic geopend. Dit allemaal hielp mij wel, ik ging me beter voelen. Op een gegeven moment voelde ik me echt gelukkig en genoot ik weer van dingen. Maar toch viel ik weer terug. Ik was geslaagd, ging op vakantie met vrienden etc. maar toch genoot ik er niet echt van. Ik geniet over het algemeen tegenwoordig veel minder van dingen, en dan vraag ik me af waarom, wat het alleen maar erger maakt. Ik denk dat ik nog steeds een laag zelfvertrouwen heb, want vaak denk ik ook als ik met anderen ben van, wat zou die van mij vinden etc. en dan klap ik dicht. Ik ben over het algemeen ook best besluiteloos, zo had ik ook geen idee wat ik wilde studeren en heb ik maar iets gekozen, wat ik nu eigenlijk niet veel aan vind.
Maar wat nu het frapante is, ik WAS juist altijd de persoon die het voortouw nam, altijd lol had, vrolijk was, veel meemaakte, avonturen etc. maar nu lijk ik het tegenovergestelde te worden. Ik denk dat ik ook veel te negatief nadenk en veel te veel bezig ben met mijn verleden... de depressie soort die TS noemde, lijkt wel een beetje bij mij te passen volgens mij. Ik heb trouwens nog wel momenten dat ik me goed voel en opgewekt ben, maar dan zijn er steeds weer van die terugvallen en ik word er moe van mezelf weer te moeten motiveren om me beter te voelen.....
Nou, dit is best een lang verhaal aan het worden, stop nu ook maar, geen idee wat jullie moeten antwoorden, maar ik wil het even kwijt. Heb ook meerdere psychologische boeken in huis, namelijk de 7 spirituele wetten van succes en Je brein als medicijn. Beide moet ik nog uitlezen en ik denk dat ik zo maar even aan 1 begin. Volgens mij is mijn probleem niet eens zo groot, en wanneer ik me klote voel denk ik gewoon niet realistisch...en zoals TS ook al zegt, val ik steeds in mijn ''valkuilen''...Ik praat trouwens met niemand in ''real life'' hierover... ik krop eigenlijk altijd al alles op.
[ Bericht 1% gewijzigd door Stefanovich op 24-12-2008 22:25:41 ]
Hoezo denken in hokjes?quote:Op woensdag 26 september 2007 14:39 schreef sweetgirly het volgende:Geremde depressie Depressie met vitale kenmerken Winterdepressie Postnatale depressie Geagiteerde depressie Gemaskeerde depressie Depressie met psychotische kenmerken Dysthemie Chronische depressie (ook wel rediciverende (terugkerende) depressie genoemd)
Ik merk dat ik minder doe/mijn efficiency daalt naarmate het stiller en donkerder is in mijn omgeving.
Dus 'swinters is een kut-periode. Tenzij ik het gezellig maak voor mezelf met licht en 20 graden en opgwekte muziek.
Hoeren TNT.. Graaierige overheid..
Ik heb nergens zoveel last van Marokkanen als in het nieuws :
Ik heb nergens zoveel last van Marokkanen als in het nieuws :
Hoe zijn jullie ervaringen met het luisteren van erg emotionele muziek (of een film) wanneer het even tegen zit?
Ik ben gevlucht in dvdtjes kijken, ik had toch geen vrienden na. Door de lui op school ben ik me gaan terug trekken en heb mn eigen wereldje gebouwd. Keek eerst films maar dat was te kort, ben toen overgestapt op hele tv series, die leiden tenminste langer mn gedachtes af van mn depri gevoel. Maar het werd voor mij een soort verslaving, als de tv uitging viel ik weer terug in mn eigen sneuie leventje. Heeft eventjes geholpen bij mij.quote:Op donderdag 25 december 2008 00:24 schreef fs180 het volgende:
Hoe zijn jullie ervaringen met het luisteren van erg emotionele muziek (of een film) wanneer het even tegen zit?
Wat je dan in principe doet is heel logisch.. Je voelt je kut en door films te kijken, series en er (deels) in op te gaan sta je gevoelsmatig ff "lekker" buiten de realiteit. Datzelfde kan ook wel zo werken met boeken..quote:Op donderdag 25 december 2008 02:38 schreef DanaScully het volgende:
[..]
Ik ben gevlucht in dvdtjes kijken, ik had toch geen vrienden na. Door de lui op school ben ik me gaan terug trekken en heb mn eigen wereldje gebouwd. Keek eerst films maar dat was te kort, ben toen overgestapt op hele tv series, die leiden tenminste langer mn gedachtes af van mn depri gevoel. Maar het werd voor mij een soort verslaving, als de tv uitging viel ik weer terug in mn eigen sneuie leventje. Heeft eventjes geholpen bij mij.
Echter denk ik dat dit "vluchtgedrag" op de langere termijn helemaal niks oplost. Het belangrijkste is dat je probeert een oorzaak te vinden voor je gevoel (kan confronterend zijn).. Maar als je je kut voelt en je weet dat een film of whatever ff helpt is de verleiding wel erg groot.. En ja, dat werkt verslavend.. Het is iig beter dan drank/drugs..
Wat je dan wel merkt is als je toegeeft aan die verslaving dat je andere zaken echt gaat verwaarlozen(vrienden, familie, school., werk, interesse in de maatschappij enz) waar je je dan naderhand weer rot over gaat voelen of last van ondervindt.... Complexe, nare state of mind..
The poet presents the imagination with images from life and human characters and situations, sets them all in motion and leaves it to the beholder to let these images take his thoughts as far as his mental powers will permit.
Ik revalideer van een werk-ongeluk en dat nietsdoen/saaiheid is moordend! wat betreft dvd-tjes met emotinele scenes, en of het me wat doet. Het hangt ervan af wat voor emotionele scene. De ene maakt je kwaad/of nog depressiever. De ander maakt je meelevend en helpt welicht over je eigen emoties te komen.
Hoeren TNT.. Graaierige overheid..
Ik heb nergens zoveel last van Marokkanen als in het nieuws :
Ik heb nergens zoveel last van Marokkanen als in het nieuws :
Ik denk dat dat idd erg per persoon verschilt. Elke scene kan wel een bepaalde emotie bij iemand oproepen.. Voor sommige mensen is een verkrachtingsscene heel heftig, voor een ander een dodelijk verkeersongeluk.. Net ook wat je ermee associeert vanuit je eigen leven.quote:Op donderdag 25 december 2008 03:10 schreef Man-E-Faces het volgende:
Ik revalideer van een werk-ongeluk en dat nietsdoen/saaiheid is moordend! wat betreft dvd-tjes met emotinele scenes, en of het me wat doet. Het hangt ervan af wat voor emotionele scene. De ene maakt je kwaad/of nog depressiever. De ander maakt je meelevend en helpt welicht over je eigen emoties te komen.
En dan heb je natuurlijk nog de meisjes die bij de 9e keer Titanic weer zitten te snotteren op de bank
The poet presents the imagination with images from life and human characters and situations, sets them all in motion and leaves it to the beholder to let these images take his thoughts as far as his mental powers will permit.
Ik moest ook een beetje tranen hoor, nou ja kon nog net dat ene eerste traantje bedwingen eigenlijk. Het enige wat ik na afloop zei: "best wel goeie special effects"
Hoeren TNT.. Graaierige overheid..
Ik heb nergens zoveel last van Marokkanen als in het nieuws :
Ik heb nergens zoveel last van Marokkanen als in het nieuws :
Gekkenhuis. Ik moet bekennen dat ik hem nog nooit heb gezien in z;n geheel.quote:Op donderdag 25 december 2008 03:24 schreef Man-E-Faces het volgende:
Ik moest ook een beetje tranen hoor, nou ja kon nog net dat ene eerste traantje bedwingen eigenlijk. Het enige wat ik na afloop zei: "best wel goeie special effects"
The poet presents the imagination with images from life and human characters and situations, sets them all in motion and leaves it to the beholder to let these images take his thoughts as far as his mental powers will permit.
Ik heb toch langer als een jaar of zelfs 2(!!!) als een zombi voor de tv gehangen. Nu ik iemand heb leren kennen merk ik hoe erg ik me afgezonderd heb. Ben nu verliefd en heb geen reden om ongelukkig te zijn maar af en toe ben ik bang, wat als het uitgaat val ik dan weer terug in tv kijken? en dan word ik alweer depri. Ik zit in een soort vicieuze cirkel. Ik blijf mn angst/depressie voeden. Ik doe het niet express maar het blijft in mn achterhoofd spoken wat als....quote:Op donderdag 25 december 2008 02:44 schreef Twerk het volgende:
[..]
Wat je dan in principe doet is heel logisch.. Je voelt je kut en door films te kijken, series en er (deels) in op te gaan sta je gevoelsmatig ff "lekker" buiten de realiteit. Datzelfde kan ook wel zo werken met boeken..
Echter denk ik dat dit "vluchtgedrag" op de langere termijn helemaal niks oplost. Het belangrijkste is dat je probeert een oorzaak te vinden voor je gevoel (kan confronterend zijn).. Maar als je je kut voelt en je weet dat een film of whatever ff helpt is de verleiding wel erg groot.. En ja, dat werkt verslavend.. Het is iig beter dan drank/drugs..
Wat je dan wel merkt is als je toegeeft aan die verslaving dat je andere zaken echt gaat verwaarlozen(vrienden, familie, school., werk, interesse in de maatschappij enz) waar je je dan naderhand weer rot over gaat voelen of last van ondervindt.... Complexe, nare state of mind..
Ik denk dat het belangrijk is dat je erachter probeert te komen waarom je destijds depressief was en waar je angst op gebaseerd is. Heb je daar een idee over[zou ook geen duidelijke oorzaak kunnen hebben]? Dat kan confronterend zijn, maar misschien ontdek je ook dat er eigenlijk geen reden voor is.. Nu blijft het toch als een schimmig spook over je schouder meekijken, zoals je zelf zegt..quote:Op vrijdag 26 december 2008 01:57 schreef DanaScully het volgende:
[..]
Ik heb toch langer als een jaar of zelfs 2(!!!) als een zombi voor de tv gehangen. Nu ik iemand heb leren kennen merk ik hoe erg ik me afgezonderd heb. Ben nu verliefd en heb geen reden om ongelukkig te zijn maar af en toe ben ik bang, wat als het uitgaat val ik dan weer terug in tv kijken? en dan word ik alweer depri. Ik zit in een soort vicieuze cirkel. Ik blijf mn angst/depressie voeden. Ik doe het niet express maar het blijft in mn achterhoofd spoken wat als....
The poet presents the imagination with images from life and human characters and situations, sets them all in motion and leaves it to the beholder to let these images take his thoughts as far as his mental powers will permit.
Door mn schooltijd, op school vrienden na school iedereen verdwenen. Iedereen waar ik van dacht een vriend in te hebben was verdwenenn na schooltijd of na mn opleiding. Dus toen een muur om me heen gebouwd zo van ik kan de wereld aan en heb niemand nodig, ik ben gelukkig als ik alleen ben. Toen ik een baan vond was ik gelukkig niet meer depri, mensen begroetten me en had leuke collega's. Helaas verloor ik mn baan omdat mn baas ziek werd en weg was mn zorgeloos bestaan. Met de collega's gebeurde hetzelfde, neens hoorde ik niks meer van hun, het leek alsof het allemaaal van mij uit moest komen dus ik ben ook gestopt met bezoekjes en kaartjes met verjaardagen.quote:Op vrijdag 26 december 2008 02:05 schreef Twerk het volgende:
[..]
Ik denk dat het belangrijk is dat je erachter probeert te komen waarom je destijds depressief was en waar je angst op gebaseerd is. Heb je daar een idee over[zou ook geen duidelijke oorzaak kunnen hebben]? Dat kan confronterend zijn, maar misschien ontdek je ook dat er eigenlijk geen reden voor is.. Nu blijft het toch als een schimmig spook over je schouder meekijken, zoals je zelf zegt..
Ik ben nu bang dat nu hetzelfde gebeurt, ben ik net gelukkig dan gaat het mis en blijf ik weer in mn uppie alleen achter, het blijft spoken in mn hoofd....maar door zo onzeker te doen gaat het juist mis, ik weet het.
Ik kom hier een beetje van mij afschrijven. Laat ik maar met het begin beginnen.
Ik ben van vroeger tot nu al verlegen geweest en onzeker. Zeker toen ik vroeger gepest werd werd het alleen maar erger daardoor. Sinds de middelbare school heb ik vaak wel gedachten gehad dat ik liever niet zou willen leven en dagen dat ik echt ziek was van dat ik weer een dag door moest zien te komen.
Ik heb wel altijd een sterke wil gehad om door te gaan. Ik had verwachtingen. Ik zag mijn leven over een jaar of 10. Een beter leven. Een ander leven. Een leven waar ik gelukkig kon zijn.
Maar helaas. We zijn weer verder gekomen en de planning is niet zo uitgepakt zoals het zou moeten zijn. Niet direct erg, maar wel erg teleurstellend.
In de tussentijd ben ik alleen negatiever/depressiever geworden. Ik haat de wereld zoals die is. Alle onrecht trek ik me aan. Het doet me pijn. Daar ben ik erg overgevoelig voor. Kan weinig genieten meer van de leuke dingen van het leven.
Ik heb dus door de jaren heen altijd ups en downs gehad. Perioden met veel energie en amper energie om iets te doen. Maar afgelopen jaren gaat het nog verder naar beneden. De ups komen minder vaak.
Ik sluit me af voor de wereld door mij op werk te gooien. Daardoor heb afgelopen jaren veel stress gekend. Na het werk thuis gekomen ging ik door weer met meer werk. Dat heb ik lang volgehouden. Maar vorig jaar kreeg ik daarbij klachten van langdurige stress. Geen pretje. Wat meer rust gehouden. En dat werkte goed. Maar nog niet goed genoeg, want mijn ritme bleef hetzelfde.
Nu heb ik door de jaren heen steeds zelfmoordgedachten gehad, maar niet iets concreets. Echter ik schrok wel laatst van mijzelf toen ik een droom had waarin ik veel emoties te verwerken kreeg. Een droom waarin ik uitgestoten werd. Verbannen. Niemand mocht mij. Niemand wilde mij kennen. Zelfs de mensen die ik als vrienden beschouwde. Ik huilde dikke tranen in mijn droom. Ik schrok wakker. Dezelfde emotie was er. Sterker. Ik huilde door. Op dat moment kreeg ik wel de neiging om mezelf echt iets aan te doen. Het was dat de kracht om wel door te leven nog groot genoeg was. Maar sindsdien heb ik gevoel dat ik grip verlies. Ik leef nu op de rand. Een gevoel van ik wil door, want wil leven. En aan de andere kant gevoel dat ik niet door wil leven.
Ik schrok er zelf van. En neem daarom ook minimaal een maand vrij van werk. Om een beter ritme op te bouwen, af te vallen en bewegen en dingen doen die ik jaren weggeschoven heb. Hoop dat het helpt. Niet bij arts ofzo geweest. Dus ook geen medicatie hier tegen. Ik heb mijn redenen om dat niet te doen.
Door de dag heen kan ik lachen, blij reageren, mee praten e.d., maar eigenlijk is dat maar wat de buitenwereld ziet. Binnen in is het huilen, triest zijn, e.d. En ben laatste tijd extra gevoelig.
Kreeg vorig weekend bericht over iemand die ik ontmoet had zelfmoord had gepleegd. Erg confronterend. Kende die persoon niet. Maar heb de hele dag gehuild en triest zitten wezen. Dat doe ik in mijn eentje. Bij anderen verberg ik dat weer.. laat ik weer een masker zien.
Ik heb het nu tegen collega's en vrienden verteld. En heb wel gemerkt dat het me deels opgelucht heeft. Ik ben eigenlijk een gesloten persoon, maar het lijkt wel wat te helpen om wat meer opener proberen te zijn. Hoewel dat voor mij wel moeite kost.
Ik hoop dat ik er uit kom. En wat gelukkiger ga worden. Maar tsja.. we zien wel.
Ik ben van vroeger tot nu al verlegen geweest en onzeker. Zeker toen ik vroeger gepest werd werd het alleen maar erger daardoor. Sinds de middelbare school heb ik vaak wel gedachten gehad dat ik liever niet zou willen leven en dagen dat ik echt ziek was van dat ik weer een dag door moest zien te komen.
Ik heb wel altijd een sterke wil gehad om door te gaan. Ik had verwachtingen. Ik zag mijn leven over een jaar of 10. Een beter leven. Een ander leven. Een leven waar ik gelukkig kon zijn.
Maar helaas. We zijn weer verder gekomen en de planning is niet zo uitgepakt zoals het zou moeten zijn. Niet direct erg, maar wel erg teleurstellend.
In de tussentijd ben ik alleen negatiever/depressiever geworden. Ik haat de wereld zoals die is. Alle onrecht trek ik me aan. Het doet me pijn. Daar ben ik erg overgevoelig voor. Kan weinig genieten meer van de leuke dingen van het leven.
Ik heb dus door de jaren heen altijd ups en downs gehad. Perioden met veel energie en amper energie om iets te doen. Maar afgelopen jaren gaat het nog verder naar beneden. De ups komen minder vaak.
Ik sluit me af voor de wereld door mij op werk te gooien. Daardoor heb afgelopen jaren veel stress gekend. Na het werk thuis gekomen ging ik door weer met meer werk. Dat heb ik lang volgehouden. Maar vorig jaar kreeg ik daarbij klachten van langdurige stress. Geen pretje. Wat meer rust gehouden. En dat werkte goed. Maar nog niet goed genoeg, want mijn ritme bleef hetzelfde.
Nu heb ik door de jaren heen steeds zelfmoordgedachten gehad, maar niet iets concreets. Echter ik schrok wel laatst van mijzelf toen ik een droom had waarin ik veel emoties te verwerken kreeg. Een droom waarin ik uitgestoten werd. Verbannen. Niemand mocht mij. Niemand wilde mij kennen. Zelfs de mensen die ik als vrienden beschouwde. Ik huilde dikke tranen in mijn droom. Ik schrok wakker. Dezelfde emotie was er. Sterker. Ik huilde door. Op dat moment kreeg ik wel de neiging om mezelf echt iets aan te doen. Het was dat de kracht om wel door te leven nog groot genoeg was. Maar sindsdien heb ik gevoel dat ik grip verlies. Ik leef nu op de rand. Een gevoel van ik wil door, want wil leven. En aan de andere kant gevoel dat ik niet door wil leven.
Ik schrok er zelf van. En neem daarom ook minimaal een maand vrij van werk. Om een beter ritme op te bouwen, af te vallen en bewegen en dingen doen die ik jaren weggeschoven heb. Hoop dat het helpt. Niet bij arts ofzo geweest. Dus ook geen medicatie hier tegen. Ik heb mijn redenen om dat niet te doen.
Door de dag heen kan ik lachen, blij reageren, mee praten e.d., maar eigenlijk is dat maar wat de buitenwereld ziet. Binnen in is het huilen, triest zijn, e.d. En ben laatste tijd extra gevoelig.
Kreeg vorig weekend bericht over iemand die ik ontmoet had zelfmoord had gepleegd. Erg confronterend. Kende die persoon niet. Maar heb de hele dag gehuild en triest zitten wezen. Dat doe ik in mijn eentje. Bij anderen verberg ik dat weer.. laat ik weer een masker zien.
Ik heb het nu tegen collega's en vrienden verteld. En heb wel gemerkt dat het me deels opgelucht heeft. Ik ben eigenlijk een gesloten persoon, maar het lijkt wel wat te helpen om wat meer opener proberen te zijn. Hoewel dat voor mij wel moeite kost.
Ik hoop dat ik er uit kom. En wat gelukkiger ga worden. Maar tsja.. we zien wel.
Toen ik echt flink depri was heb ik ook weleens zo'n realistische droom gehad. Ik droomde dat een mannenstem tegen me zei wat houd je tegen, je broer heeft zn gezin maar de kinderen zijn toch nog zo jong dat ze het toch niet snappen. Je ouders hebben elkaar en vinden steun bij elkaar. Waarom doe je het niet gewoon? ik was wel zo nuchter om na te denken dat het niet kon wat ik nu droomde, de stem probeerde me te overtuigen, het was een discussie...daardoor werd ik wakker, ik dacht echt dat ik gek geworden was. Ik heb dit nooit aan iemand verteld, bang dat ik regelrecht naar een psucholoog gestuurd werd. Ik hoor een stem!!!quote:Op vrijdag 26 december 2008 19:54 schreef iamdead het volgende:
Echter ik schrok wel laatst van mijzelf toen ik een droom had waarin ik veel emoties te verwerken kreeg. Een droom waarin ik uitgestoten werd. Verbannen. Niemand mocht mij. Niemand wilde mij kennen. Zelfs de mensen die ik als vrienden beschouwde. Ik huilde dikke tranen in mijn droom. Ik schrok wakker. Dezelfde emotie was er. Sterker. Ik huilde door. Op dat moment kreeg ik wel de neiging om mezelf echt iets aan te doen. Het was dat de kracht om wel door te leven nog groot genoeg was. Maar sindsdien heb ik gevoel dat ik grip verlies. Ik leef nu op de rand. Een gevoel van ik wil door, want wil leven. En aan de andere kant gevoel dat ik niet door wil leven.
Ik schrok er zelf van. En neem daarom ook minimaal een maand vrij van werk. Om een beter ritme op te bouwen, af te vallen en bewegen en dingen doen die ik jaren weggeschoven heb. Hoop dat het helpt. Niet bij arts ofzo geweest. Dus ook geen medicatie hier tegen. Ik heb mijn redenen om dat niet te doen.
Door de dag heen kan ik lachen, blij reageren, mee praten e.d., maar eigenlijk is dat maar wat de buitenwereld ziet. Binnen in is het huilen, triest zijn, e.d. En ben laatste tijd extra gevoelig.
Kreeg vorig weekend bericht over iemand die ik ontmoet had zelfmoord had gepleegd. Erg confronterend. Kende die persoon niet. Maar heb de hele dag gehuild en triest zitten wezen. Dat doe ik in mijn eentje. Bij anderen verberg ik dat weer.. laat ik weer een masker zien.
Ik heb het nu tegen collega's en vrienden verteld. En heb wel gemerkt dat het me deels opgelucht heeft. Ik ben eigenlijk een gesloten persoon, maar het lijkt wel wat te helpen om wat meer opener proberen te zijn. Hoewel dat voor mij wel moeite kost.
Ik hoop dat ik er uit kom. En wat gelukkiger ga worden. Maar tsja.. we zien wel.
Over mn gevoel praten zoals jij hebt gedaan zou ik echt niet durven, bang dat ik in tranen uit zal barsten. Het gaat nu goed, dus ik zie wel hoe het verder gaat.
Tsja.. het is niet makkelijk. Maar ik hou het nog wat oppervlakkig. Vond het heel wat van mezelf dat ik al wat vertelde. Maar het is ook maar minimaal wat ik vertelde. Echt heel diep vertellen wat mijn emoties / gevoel zijn kan ik denk ook niet zo goed aan bij iedereen.quote:Op vrijdag 26 december 2008 20:13 schreef DanaScully het volgende:
Over mn gevoel praten zoals jij hebt gedaan zou ik echt niet durven, bang dat ik in tranen uit zal barsten. Het gaat nu goed, dus ik zie wel hoe het verder gaat.
Ik heb nog zoveel meer problemen. Trilangst gehad.. hoewel het er nog wel is.. maar niet zo erg als tijd terug.
Maar ook een soort stemmen/gedachten in mijn hoofd. Als ik ergens ben, binnenkom of wegga... dan gaan er altijd gedachten door mij heen van mensen die me nastaren of gewoon aanstaren. Dingen achter me rug om zeggen e.d. allemaal negatieve gedachten. Ik geloof dat dit niet echt stemmen zijn zoals anderen dat wellicht hebben? meer een soort gedachten... gedachten wat anderen gaan zeggen.
De keer dat ik dus in tranen wakker werd was de eerste keer dat ik goed door kon huilen. Daarvoor heb ik jaren niet echt gehuild. Het kwam er denk toen ik zo huilend wakker werd ook gewoon echt even uit.. mijn angst zit nu vooral echt in dat het beetje wat er uit kwam nog maar een begin is of kan zijn. Bang dat al die opgepropte emoties te veel gaat worden en ik instort of mezelf wat aan doe.
Ja ik ben ook altijd bezig wat andere er niet van zullen denken dus dan denk ik ik zeg maar niks, laat maar. Ook met verjaardagen of als je met meerdere mensen bent durf ik niet zomaar wat te vertellen, ik kijk het even aan. Ik probeer dan weleens te reageren maar ze praaten zo erover heen, resultaat ik zeg niks meer. Ik heb ook weleens getwijfeld over z\elfmord maar ben bang om mn ouders en broer pijn te doen dus ik worstel me de dag, week of maand weer door. Tegelijkertijd denk ik zoiets lafs dat is niks voor mij, ik ben sterker dan dat en ik kom er wel overheen!quote:Op vrijdag 26 december 2008 20:53 schreef iamdead het volgende:
[..]
Dingen achter me rug om zeggen e.d. allemaal negatieve gedachten. Ik geloof dat dit niet echt stemmen zijn zoals anderen dat wellicht hebben? meer een soort gedachten... gedachten wat anderen gaan zeggen.
quote:Op woensdag 26 september 2007 21:09 schreef Icefire het volgende:
[..]
Wens het ook niemand toe, maar ik ben blij dat ik het heb meegemaakt.
Die periode heeft flink mijn ogen geopend en ik geniet nu veel meer van de kleine momenten.
Sluit ik me volledig bij aan, na een heftige gebeurtenis ben ik depressief geweest, was enorm moeilijk, maar uiteindelijk heeft het me sterker gemaakt en kan ik intenser van dingen genieten
explain... (als je wilt natuurlijk)quote:Op zaterdag 3 januari 2009 20:09 schreef anthony68 het volgende:
ik heb me voorgenomen 2009 het jaar van acceptatie te maken zodat ik los van mijn blokkadeskom
Spelende vrouw, wat heeft u nu geleerd?
Ik vermoed dat hij bedoelt dat hij door bepaalde zaken te accepteren zoals ze zijn, hij zijn energie in positievere zaken kan steken ipv te blijven hangen in negatieve gedachten etc.. Maar uiteraard is het beter als hij het zelf uitlegt..quote:Op zaterdag 3 januari 2009 20:48 schreef Murmeli het volgende:
[..]
explain... (als je wilt natuurlijk)
The poet presents the imagination with images from life and human characters and situations, sets them all in motion and leaves it to the beholder to let these images take his thoughts as far as his mental powers will permit.
Ik moet hier mijn verhaal ook maar eens kwijt, wie weet helpt het een beetje...
Afgelopen zomer ben ik gediagnostiseerd, ik heb/had last van een matige depressieve episode sinds de zomer/najaar 2007. Dit heeft voornamelijk te maken met mijn altijd in meer of mindere mate aanwezige faalangst, die nu heel erg werd na een mislukte stage. In het voorjaar kwam daar bij dat een vriend van mij overleed na een ziekbed van enkele maanden, mijn vader met ernstige hartklachten in het ziekenhuis belandde en als klap op de vuurpijl mijn vriend me dumpte op een moment dat het eigenlijk net wat beter ging. omdat we net een half jaar samen woonden, leverde het afhandelen van de relatie ontzettend veel gezeik op wat tot half december heeft geduurd.
Sinds mijn diagnose ben ik in therapie geweest en over het algemeen ging het steeds beter. maar mijn studie bleef niet echt goed gaan. En sinds een paar weken heb ik het gevoel dat ik weer terugval. Heb weer het gevoel dat het allemaal geen zin heeft en ik mensen tot last ben. Ook gevoelens van liever nooit geboren willen worden etc. komen weer terug. Misschien heeft het alleen te maken met de tijd van het jaar, heb altijd wel last gehad van winterdipjes.
Het vervelendste is dat ik het nu niet echt meer kwijt kan bij mensen. Mijn familie heeft me ontzettend gesteund, maar hebben zich natuurlijk vreselijk zorgen gemaakt. Ik wil hen niet weer ongerust maken....
Afgelopen zomer ben ik gediagnostiseerd, ik heb/had last van een matige depressieve episode sinds de zomer/najaar 2007. Dit heeft voornamelijk te maken met mijn altijd in meer of mindere mate aanwezige faalangst, die nu heel erg werd na een mislukte stage. In het voorjaar kwam daar bij dat een vriend van mij overleed na een ziekbed van enkele maanden, mijn vader met ernstige hartklachten in het ziekenhuis belandde en als klap op de vuurpijl mijn vriend me dumpte op een moment dat het eigenlijk net wat beter ging. omdat we net een half jaar samen woonden, leverde het afhandelen van de relatie ontzettend veel gezeik op wat tot half december heeft geduurd.
Sinds mijn diagnose ben ik in therapie geweest en over het algemeen ging het steeds beter. maar mijn studie bleef niet echt goed gaan. En sinds een paar weken heb ik het gevoel dat ik weer terugval. Heb weer het gevoel dat het allemaal geen zin heeft en ik mensen tot last ben. Ook gevoelens van liever nooit geboren willen worden etc. komen weer terug. Misschien heeft het alleen te maken met de tijd van het jaar, heb altijd wel last gehad van winterdipjes.
Het vervelendste is dat ik het nu niet echt meer kwijt kan bij mensen. Mijn familie heeft me ontzettend gesteund, maar hebben zich natuurlijk vreselijk zorgen gemaakt. Ik wil hen niet weer ongerust maken....
"There is only one good, knowledge, and one evil, ignorance. " - Socrates
"Envy is the ulcer of the soul." - Socrates
"Wie met beide benen op de grond staat, komt niet ver" - Loesje
"Envy is the ulcer of the soul." - Socrates
"Wie met beide benen op de grond staat, komt niet ver" - Loesje
Hoi Lalahippie.
he wat balen zeg dat je bang bent om terug te vallen. Zijn er andere dingen gebeurd recent waardoor je het gevoel hebt, of lijkt het uit de lucht te komen vallen?
Misschien is het handig om je voormalige therapeut weer te bellen, nu heb je misschien nog de zin om er tegen te vechten, als het lang gaat duren wordt dat misschien steeds lastiger (althans dat werkt bij mij zo)
En je familie lastig vallen... ik denk dat familie daarvoor is. Tuurlijk is het voor hun vervelend, maar jij voelt je ellendig en hebt ze nodig. Dat is voor jou veel erger dan voor hun. Dus als je weet dat ze veel voor je kunnen doen... gewoon tegen ze aan praten. En hier een beetje van je afpraten helpt misschine ook
je bent niemand tot last hoor, zo moet je echt niet denken, daar word je echt somber van als je dat denkt, en er zijn mensen zat die je graag helpen denk ik, omdat ze je graag gelukkig zien
En echt als je je zorgen maakt over jezelf... ga snel die therapeut bellen, die heeft je de vorige keer ook goed geholpen als ik het goed begrijp!
Sterkte!!
he wat balen zeg dat je bang bent om terug te vallen. Zijn er andere dingen gebeurd recent waardoor je het gevoel hebt, of lijkt het uit de lucht te komen vallen?
Misschien is het handig om je voormalige therapeut weer te bellen, nu heb je misschien nog de zin om er tegen te vechten, als het lang gaat duren wordt dat misschien steeds lastiger (althans dat werkt bij mij zo)
En je familie lastig vallen... ik denk dat familie daarvoor is. Tuurlijk is het voor hun vervelend, maar jij voelt je ellendig en hebt ze nodig. Dat is voor jou veel erger dan voor hun. Dus als je weet dat ze veel voor je kunnen doen... gewoon tegen ze aan praten. En hier een beetje van je afpraten helpt misschine ook
je bent niemand tot last hoor, zo moet je echt niet denken, daar word je echt somber van als je dat denkt, en er zijn mensen zat die je graag helpen denk ik, omdat ze je graag gelukkig zien
En echt als je je zorgen maakt over jezelf... ga snel die therapeut bellen, die heeft je de vorige keer ook goed geholpen als ik het goed begrijp!
Sterkte!!
Spelende vrouw, wat heeft u nu geleerd?
zo, hier even een stukje van mijn weblog:
quote:Gelukkig zijn. Komt dat op je af? Of heb je dan de goede wegen in je leven gekozen? En zo met ongelukkig zijn, komt dat op je af? Of heb je een keuze? En dan het belangrijkste: kun je als je ongelukkig bent ooit nog weer gelukkig worden?
Denk daar maar eens over na voordat je verder leest, want ik denk dat het fijn is om een uitgangspunt te hebben.
Een jaar geleden was ik depressief. En dan niet het modewoord maar de aandoening. Ik zag depressief, rook depressief, hoorde depressief en voelde depressief. Ik voelde me een mislukkeling en zag het leven niet meer zitten. Ik kon me nergens toe zetten, was altijd moe, trok me alles aan en werkelijk alles was mijn schuld. En het werd erger en erger, ik kon ik er niks tegen doen.
Het kostte me een half jaar om erachter te komen dat ik er wel iets aan kon doen. Of kostte het gewoon tijd voordat de depressie over is? In ieder geval wil ik het nooit meer. Ik wil gelukkig zijn!
Het moeilijke daarvan is dat je om fijne dingen te voelen ook zo nu en dan vervelende dingen moet voelen. Daar ben ik nog mee bezig!
Maar wat ik mezelf wat succesvoller aanleer is een nieuwe manier van denken. Ik denk dat je zelf heel erg veel invloed hebt op je je eigen gelukkigheid. Een gedeelte is aangeboren volgens dr. Seligman, de grondlegger van de positieve psychologie. Eerst daar wat over, want dat is een beetje waar dit over gaat. (Al heb ik er mijn eigen draai aan gegeven).
Meneer Seligman en de positieve psychologie slaan een andere richting uit dan veel therapeuten tegenwoordig. In plaats van eindeloos terug te kijken en spijt te hebben over het verleden en te kijken naar de dingen die fout gaan kijken de aanhangers van de positieve psychologie naar dingen die goed gaan. Hierdoor word je vanzelf gelukkiger!
Het is bijvoorbeeld goed te merken in een relatie. Dit even als voorbeeld omdat de relatie met jezelf toch lastiger is. Wanneer een man en vrouw in relatietherapie gaan wordt er vaak gekeken naar wat er mis gaat (jij noemt me altijd poebeliewoepski en dat vind ik niet fijn) en wordt er dan tijd besteed aan het oplossen van de problemen (ik zal je op zaterdagavond geen poebeliewoepski noemen als we uitgaan, meer kán ik niet), hetgeen weer leid tot mislukkingen en daaruit voortkomend opnieuw ongeluk.
De positieve psychologie kijkt naar wat er wél goed gaat (vorige week dinsdagavond noemde je me alleen maar poebel, dat was al heel goed!) en ook de dingen die ervoor zorgen dat je een goed gevoel krijgt (ik vind het zo fijn als je me wopsje noemt).
Nadat er uit is gevonden wat wel goed gaat en fijn is, is het de bedoeling hier meer aandacht aan te besteden. In plaats van 80% van jezelf te geven om verdrietig te worden als hij poebeliewoepski zegt en 20% vrolijkheid als hij wopsje zegt!
Volg je het nog? Ik hoop het. Eén van de eerste dingen die ik te horen kreeg van de positieve psychologie was het opschrijven van dingen die je goed doet. Als je elke avond stilstaat bij drie dingen die je gedaan hebt vandaag die je een goed gevoel geven (en dan niet 'papa bellen' maar 'papa bellen om te vragen hoe het met hem ging, dat was goed omdat ik dat niet zo vaak doe en het nu wel eens gedaan heb en daarna was ik trots op mezelf en hij vond het ook leuk dat ik belde') In het begin is het moeilijk en er waren periodes dat ik echt niks beters kon bedenken dan op tijd komen en mijn boterham binnen de lijntjes insmeren maar het wordt steeds makkelijker om bij die dingen stil te staan. De lijst wordt langer en er is 's avonds een moment dat je je goed voelt over jezelf.
Okay, nou verder naar hoe dit alles je gelukkig maakt. Of in ieder geval, hoe het mij gelukkig maakt. Ik probeer het zoveel mogelijk in te zetten in mijn dagelijks leven op verschillende manieren. Hieronder ga ik de meestgebruikte manier beschrijven met daarna twee voorbeelden.
1. Ik sta voor een beslissing
2. Ik ga na hoeveel positiviteit (fijn gevoel) het me direct brengt, hoeveel negativiteit (vervelend gevoel) het me direct brengt.
3. Ik ga na hoeveel positiviteit (fijn gevoel) het me op de lange duur brengt en hoeveel negativiteit (vervelend gevoel) het me op de lange duur brengt. De lange duur kan de rest van de dag zijn maar ook een week, een maand, een jaar en een leven.
4. Ik weeg dit tegen elkaar af: is de positieve invloed nu direct echt nodig, is het gesip waard? Of is het echt nodig om dit negatieve dingetje uit te blijven stellen?
5. Ik maak de beslissing, afgaande op wat het meest positiviteit geeft.
En dit kun je de hele dag, altijd toepassen. Let maar eens op, hier komen twee kleine dingen als voorbeeld.
Voorbeeld 1: de Bounty, een chocoladereep met kokosvulling.
1. De beslissing: zal ik nu een Bounty kopen en die lekker opsmikkelen?
2. O, ik hou van Bounties, met zo'n knappere korst en dan dat lekkere kokos van binnen. Hmmmm chocola, daar word ik vast blij van!
3. Okay, over een half uur baal ik er al van dat ik die Bounty heb gegeten. Zo kan ik nooit afvallen! Dat kost me een half uur zwemmen om het erweer af te doen, die kan ik beter besteden aan andere calorien om af te vallen!
4. twintig minuten erg fijn, tot vanavond boos op mezelf omdat ik alwéér heb gesnoept! Zo'n klein beetje genot weegt niet echt op tegen zo'n tijd negatieve gevoelens...
5. Okay, geen Bounty!
Voorbeeld 2: het stofzuigen.
1. De beslissing: zal ik nu gaan stofzuigen of het bewaren tot een andere keer?
2. Gets, ik vind stofzuigen echt vervelend. Ik ben wel twintig minuten aan het vervelend stofzuigen.
3. Ik heb er al drie dagen over gepiekerd, dat kostte al een heleboel tijd aan negativiteit. Als ik het nu doe dus ben ik weer een hele tijd blij omdat ik het toch heb gedaan! Misschien wel drie dagen!
4. Hmm, eigenlijk heb ik er al een heleboel negativiteit aan besteed, dan maakt die 20 minuten niks meer uit. En in plaats van nog drie dagen erover te piekeren kan ik het zéker beter doen, dan ben ik minstens drie dagen trots op mezelf dat ik het gedaan heb!
5. Okay, even stofzuigen!
Het is wel lastig hoor, maar onder andere zo probeer ik mijn leven wat fijner te maken. En dan niet het kortdurende, makkeiljke genot of uitstelling van vervelende dingen (die het eigenlijk langdurig een beetje vervelend maken) maar langere fijnheid. Is dat geluk?
Doe mij maar een Bounty dun word ik toch nooit en ik kan morgen wel dood zijn
Ik ben allang niet meer depressief, maar ik geloof niet dat ik ooit een optimist word
DanaScully: ook ivm je andere topic (over dat meisje), sterkte. Je komt intelligent over, sterk en zelfbewust. Je hebt nu een kuttijd, maar het komt echt wel goed. Maak van je hart geen moordkuil - van alles opkroppen word je ook niet beter. Zag ook dat je in dat andere topic schreef dat je niet goed wist hoe je je gevoelens moest omschrijven, dus dat versterkt wel het beeld dat je je niet kan uiten. Je uiten is een 'risico', je stelt je kwetsbaar op - aan de andere kant: no guts, no glory zeg maar.
Ik ben allang niet meer depressief, maar ik geloof niet dat ik ooit een optimist word
DanaScully: ook ivm je andere topic (over dat meisje), sterkte. Je komt intelligent over, sterk en zelfbewust. Je hebt nu een kuttijd, maar het komt echt wel goed. Maak van je hart geen moordkuil - van alles opkroppen word je ook niet beter. Zag ook dat je in dat andere topic schreef dat je niet goed wist hoe je je gevoelens moest omschrijven, dus dat versterkt wel het beeld dat je je niet kan uiten. Je uiten is een 'risico', je stelt je kwetsbaar op - aan de andere kant: no guts, no glory zeg maar.
Sanity is (not) statistical
Nee, dat is nihilistisch gezever.quote:Op donderdag 9 oktober 2008 18:54 schreef Chriz2k het volgende:
Depressie is de verlichting die optreedt wanneer je doorkrijgt dat het leven eigenlijk bar weinig voorstelt.
Nou, uit onderzoek blijkt wel dat depressieve, pessimistische mensen een stuk realistischer naar dingen kijken. Bijvoorbeeld als er een test wordt gedaan met een knop en een lamp, eerst kunnen de proefpersonen zelf de lamp aan en uit doen door op de knop te drukken, daarna gaat de lamp random aan en uit en heeft het drukken geen zin meer. De positieve, gelukkige mensen dachten dat ze gemiddeld 35% wél controle hadden, terwijl de negatieve mensen realistisch zeiden dat ze geen controle hadden. En zo zijn er nog veel meer testjes gedaan. Vooral over het persoonlijke kunnen was het grote verschil dat positieve, gelukkige mensen zichzelf overschatten.quote:
Bij mij ging het na ongeveer een jaar over, maar het heeft me wel veranderd.
Begin nu (bijna 3 jaar na dato) wel bij te trekken, maar dat heeft meer te maken met acceptatie en begrip dan dat ik opeens positiever ben geworden.
Het is trouwens ook de reden dat ik destijds weer begon met blowen en roken (ik kreeg paniek en hyperventilatie aanvallen van de stress)
Begin nu (bijna 3 jaar na dato) wel bij te trekken, maar dat heeft meer te maken met acceptatie en begrip dan dat ik opeens positiever ben geworden.
Het is trouwens ook de reden dat ik destijds weer begon met blowen en roken (ik kreeg paniek en hyperventilatie aanvallen van de stress)
Dance into the fire, to fatal sounds of broken dreams...
En concludeer je uit zo'n onderzoek dat depressieve mensen realistischer denken? Het toont voor mij eerder aan hoe hun psychologische gedachtegang werkt: ze claimen dat ze geen controle hebben over zaken zodoende alles hun 'overkomen' is. Zie bijvoorbeeld dit artikeltje over locus of control.quote:Op zondag 11 januari 2009 11:26 schreef Twinky het volgende:
[..]
Nou, uit onderzoek blijkt wel dat depressieve, pessimistische mensen een stuk realistischer naar dingen kijken. Bijvoorbeeld als er een test wordt gedaan met een knop en een lamp, eerst kunnen de proefpersonen zelf de lamp aan en uit doen door op de knop te drukken, daarna gaat de lamp random aan en uit en heeft het drukken geen zin meer. De positieve, gelukkige mensen dachten dat ze gemiddeld 35% wél controle hadden, terwijl de negatieve mensen realistisch zeiden dat ze geen controle hadden. En zo zijn er nog veel meer testjes gedaan. Vooral over het persoonlijke kunnen was het grote verschil dat positieve, gelukkige mensen zichzelf overschatten.
Verder is een depressie een ziekte, geen wereldbeeld. Nihilisme is heus niet 'realistischer' of zo.
Ik heb ze niet paraat, maar er zijn meerdere onderzoeken geweest waaruit bleek dat depressieve mensen een slecht vermogen hadden om zichzelf voor te liegen. Normale mensen doen dat constant (bijv. een keuze achteraf goed praten - als mensen een keuze maken, vinden ze achteraf vrijwel altijd dat het de goede was, dat is een soort zelfbescherming en volledig normaal) en bij mensen die depressief zijn werkt dat proces niet. Of dat nu oorzaak of symptoom is, was op het moment dat ik me ermee bezig hield nog niet duidelijk.
Sanity is (not) statistical
Wanneer kun je depressie een ziekte noemen? Ik weet dat er mensen zijn die min of meer chronisch depressief zijn, maar moet ik daar dan aan denken?quote:Op zondag 11 januari 2009 12:02 schreef Friek_ het volgende:
[..]
En concludeer je uit zo'n onderzoek dat depressieve mensen realistischer denken? Het toont voor mij eerder aan hoe hun psychologische gedachtegang werkt: ze claimen dat ze geen controle hebben over zaken zodoende alles hun 'overkomen' is. Zie bijvoorbeeld dit artikeltje over locus of control.
Verder is een depressie een ziekte, geen wereldbeeld. Nihilisme is heus niet 'realistischer' of zo.
Dance into the fire, to fatal sounds of broken dreams...
Ik dacht dat twee weken of langer lijden aan boosheid, angst, verdriet en mentale pijn als uitgangspunt werd genomen om iets als een depressie te beschouwen en zodanig als 'ziekte'. Binnen die twee weken is het een 'dipje'.quote:Op zondag 11 januari 2009 17:43 schreef Pappie_Culo het volgende:
[..]
Wanneer kun je depressie een ziekte noemen? Ik weet dat er mensen zijn die min of meer chronisch depressief zijn, maar moet ik daar dan aan denken?
