Depressie - hoe ga je ermee om #2

Sporten is inderdaad een goede manier Niet alleen voor mensen met depressieve klachten maar sowieso voor iedereen om alles even eruit te gooien. Alleen is het niet zo eenvoudig om er 1,2,3 mee te beginnen als je lange tijd stil hebt gezeten, dan ben je vast geroest lichamelijk en als je dan ook nog eens geestelijk bent vastgeroest dan is het een behoorlijke opgave, vooral het doorzetten.

Zal die podcast eens downloaden, thanks for the tip Moet dan alleen iets vinden om de ipod mee vast te maken aan mijn arm of middel, weet niet of ze dat alleen voor de nano hebben of ook voor de classic.

Vanmorgen zag ik het weer even zwaar in allemaal, zonder echt over onderwerpen of concrete problemen te denken maar zomaar een zwaar gevoel en zware gedachten. Ben toen maar direct actief gaan doen want bij stil zitten blijft het hangen. Afleiding heb ik in principe de hele dag nodig anders komt het denken naar voren. Kan dan wel beweren dat filosoferen helpt maar ook dat is niet mogelijk om de hele dag te doen en blijft niet constant in het systeempje hangen dat goede gevoel.

Op de ademhaling letten doe ik dan ook vaker, een soort meditatie op de meest eenvoudige manier. Rustig diep inademen en gelijkmatig uitademen en dan op de ademhaling letten om te komen tot meer rust. Sowieso is ademhaling belangrijk, ook in stress situaties of andere situaties.

Ik heb er ook last van gehad.
Wat bij mij erg goed hielp, was in eerste instantie boeken lezen over psycholgie en attributie theorie.
Daarin vond ik veel dingen waarvan ik dacht: ow ik denk helemaal de verkeerde kant op...
Daarna serieus goed opletten wat voor negatieve en irrationele dingen je soms zegt tegen jezelf en hoe erg je jezelf blijft vergelijken met het verleden. Dus ook als het kan; je verleden loslaten. Je bent je verleden niet.
Ik weet als je er middenin zit, dan is dat hartstikke moeilijk. Eerste stap is dan ook accepteren en langzaam veranderen. Probeer positief te denken.
Ik ben ook gaan hardlopen, daar gaat je hoofd goed van leeg en je kunt jezelf doelen stellen. Ook ben ik een creatieve cursus gaan volgen en daarmee kom je erg dicht bij je gevoel en je leert nieuwe mensen kennen.
Ook ben ik gaan mediteren. Ik let veel op mijn ademhaling. Tijdens het mediteren peptalk je jezelf, je bent je eigen coach. Maar ik probeer dat zowiezo veel te doen gedurende de dag. Moet soms lachen om wat mijn gedachtes er toch een puinhoop van kunnen maken.

Ook belangrijk is praten, dat helpt stoom afblazen en relativeren en trots zijn op jezelf, ik heb één persoon in mijn leven die alles aan kan en wil horen. Ben trots op jezelf al is het maar omdat je de was opgevouwen hebt. En lachen; ook al voel je je ellendig en geforceerd, ergens werkt dit toch op je
lichaam. En tegen je vrienden postief praten. Door positieve dingen (al complimenteer je hen) te zeggen gaan die zich versterken. Ga niet jezelf afbreken (ik voel me rot, ik voel me onzeker, vandaag gaat het niet) als je het hardop zegt ga je er zelf in geloven en de mensen in je omgeving spelen erop in door ook weer zo te reageren, je versterkt alles.

Ik weet als je er middenin zit, dan is het moeilijk, ik ben nu een halfjaar verder en voel me al een stuk beter en zekerder van mezelf. Maar ik kan nog steeds terugvallen, dat voel ik.
Ik probeer heel bewust met mezelf om te gaan en vertrouwen te hebben.
Het eerste wat je tegen jezelf zegt als je opstaat is ook erg belangrijk! Denk niet; o nee het wordt weer zon dag... Probeer savonds voordat je slaapt alle positieve dingen van de volgende dag op te sommen. Al stelt het zo weinig voor, er is altijd een klein lichtpuntje. Op een gegeven moment worden het er steeds meer, want waar je je aandacht op richt, groeit! En als je dan opstaat, denk je daaraan. Of je zegt het hardop.

Op het begin voel en merk je helemaal niks en is het een en al ellende, je valt de hele tijd terug en voelt je nog steeds kut; gewoon blijven praten en accepteren dat het niet in een nacht over ijs gaat.

Mijn depressie kwam vooral door mijn gedachtes en verkeerde interpretaties van de werkelijkheid. Ik stel mezelf nu kritisch vragen als ik ergens over denk. Je hoeft geen sterk persoon te spelen als je dat niet kan zijn nu, als je er heel hard tegenin gaat en je groot houd, dan komt het er iedere keer weer heel hard uit. Je moet lief zijn voor jezelf en jezelf soms ook een kutdag gunnen, lekker onder de dekens en helemaal niks.

Het belangrijkste van alles is kijken waar de echte oorzaak zit, het kan soms lang duren voordat je die vind, want meestal gaat dat laag over laag. ALs je die vind kun je er iets aan proberen te doen. En schroom niet om hulp te zoeken.

Sowieso oppeppers

Maar oppeppen in een stemming waar het erg negatief is dat is bijna onmogelijk, ik probeer dan alles samen te vatten van zeik aan de kop. Kan dan beweren dat het leven in zekere zin een hel is en dat alle ellende bij die hel hoort. Dan vat ik alles samen tot "HEL" van negatieve lading. Hel kan dan overdreven klinken, maar het vat wel alle problemen en gedachten samen tot 1 geheel Vervolgens blijft het positieve over waar ik kan gaan oppeppen door middel van muziek, film, meditatie, sport, zomaar oppeppen door al het positieve nog positiever te zien, en ga zo door. Alle problemen samen vatten tot 1 iets zodat ik me kan concentreren op iets anders dus. Het leven is sowieso in zekere zin een hel omdat er altijd wel iets is dat niet deugt, heb dan geen zin om 40 van die dingen aan de kop te hebben waar de focus vanzelf wel naar toe kan gaan zo nu en dan. Dus dan is het die HEL als enige dat overblijft en geen talloze andere zaken Het valt dan ook weg die gedachte aan de hel op aarde, eerst chaotisch, negatief en zorgelijk, vervolgens compact, daarna focus richting het juiste en ineens opluchting en ruimte voor betere zaken.

Uitzoeken waar het probleem zit, vaak is het onzichtbaar en is het gewoon de stemming die niet deugt zonder echte reden. Kan zijn dat het een diep geworteld iets is dat in het onderbewuste aanwezig is maar zaken die in het onderbewuste zijn opgeslagen die komen niet zomaar naar boven. Hypnose zou dan kunnen maar daar word ik alleen maar wazig van.

Vandaag weer een dag dat het allemaal weg lijkt te zijn van negativiteit, en dan blijft het positieve over. Moet dan wel afwisseling blijven aanbrengen en bezig blijven want bij verveling kan ik zo weer terug zakken, bij verveling is er sowieso teveel tijd om stil te staan bij zaken van negatieve aard ( dan kan het bestaan an sich al als negatief bestempeld worden door die verveling waarbij het leven eenzijdig lijkt te zijn, waardoor de stemming gaat kelderen)

Het is maar een manier, en zo wisselt het van dag tot dag de manier waarop ik het aanpak Soms helemaal geen moeite nodig als er een reeks van goede dagen is. Alsnog bij het minste of geringste dat dwars kan zitten enige aandacht geven aan, het kleinste dat opvalt en niet in orde is dat wil ik niet in mijn leven en dan wordt er altijd wel aan gewerkt al dan niet op een alternatieve manier die in de ogen van sommigen bizar kan klinken. Maar goed, zolang het werkt, werkt het. Ieder zijn eigen handleiding denk ik dan maar.

[ Bericht 4% gewijzigd door Topspin op 12-10-2008 14:26:56 ]

Ik slik prozac dat deed ik smorgens dan werd ik hele dag duf, nu slik ik die savonds en sta smorgens vroeg op
nu merk ik dat ik niet zo duf en vermoeid ben. Hoe lang moet je die medicatie slikken voor de depressie over is en wanneer mag je ermee ophouden??
Ik zal het aan me psych vragen...

Hoi, even een kick vanaf mij. Ik heb hier maar af en toe gepost, maar ik kan nu geloof ik wel wat tips gebruiken.
Nadat mijn ex het een jaar geleden uitmaakte ben ik uiteindelijk bij een psych terecht gekomen. Daar werd geconstateerd dat ik al jaren aan een (waarschijnlijk) lichte depressie leide, die door deze gebeurtenis in de overdrive was geschopt.
Ik ben er in de loop van dit jaar best effectief vanaf gekomen, de dalen werden steeds minder diep en de stemmingswisselingen minder frequent en hevig. Ik heb vanalles aangepakt waarvan ik het gevoel had dat het mis ging en dat is allemaal best aardig gelukt. 2 maanden geleden dan ook met de behandeling gestopt, ik voelde de behoefte niet meer.

fast forward naar nu, ik voel me al weken zwaar kut. Erger is dat ik weet dat niemand het doorheeft. Ik ben blijkbaar in een oud patroon van iedereen voor de gek houden vervallen (daar ben ik erg goed in) en realiseer me op dit moment dat ik in rap tempo nieuw gemaakte vrienden weer van me aan het vervreemden ben. Zojuist ben ik op een feest geweest. Ik heb de hele avond lollig lopen doen.
Normaal blijf ik daar altijd slapen, gezellig nog de volgende dag wat doen etc. Maar ik trok het gewoon niet meer. Ik heb m'n auto gepakt en ben naar huis gereden. M'n alcoholniveau viel mee, het was behoorlijk veilig, maar normaliter rijd ik gewoonweg niet met alcohol op. Om aan te geven hoe graag ik weg wilde... Dit vluchtgedrag is alleen heel herkenbaar realiseerde ik me ongeveer halverwege de terugreis. Ik herkende het paniekerige gevoel en het lichtje is weer aangegaan. Ik ga verkeerd.

En nu zit ik hier, de zoveelste nacht dat ik niet kan slapen. Het is allemaal begonnen toen m'n nieuwe baan begon, die allerlei nacht- en ochtend shifts inhoud. Deze gooien me telkens weer uit m'n ritme en belemmeren m'n sociale leven. De baan is redelijk in een droomrichting voor mij, maar dit offer kan ik volgens mij niet maken. Ik mis de laatste tijd m'n ex, of althans dat gedeelte van mijn herinneringen aan het gevoel dat ze mij gaf. Ik weet dat ik haar niet mis, maar simpelweg het gevoel. Maar dat weten helpt niets. Het gevoel van leegte wat dat achterlaat is af en toe weer too much, net als een jaar terug. Regelmatig vraag ik me af of het wel mogelijk is om nog een keer zoveel of zelfs meer van iemand te kunnen gaan houden

En nu zijn de radicale gedachten weer terug. ik ga naar het buitenland. Ik stop met m'n baan en begin voor mijzelf. ik rijd gewoon weg en kom nooit meer terug. Dat soort vluchtideeen.

Eerst was herkennen al bijna voldoende om aan het herstel te beginnen. ik had problemen die ik moest aanpakken. Dat gaf een heerlijk gevoel, zeker toen het begon te lukken. Maar liefde kan ik niet echt dwingen en veel nieuwe leuke vrouwen kom ik helaas niet meer tegen in het dagelijks leven. Ik heb het gevoel dat die impact te groot is voor me. Ik heb geen idee hoe ik deze nieuwe opleving van de depressie te lijf moet gaan

Kun je niet weer een afspraak maken met de psycholoog kingmob? En idd een onregelmatig leven kan je hele interne huishouding in de war schoppen, misschien is een beetje lichttherapie we liets om je biologische klok te herstellen?

Ja, dat zou eventueel wel kunnen, maar dan moet ik waarschijnlijk wel weer lang wachten.
Ik heb me met deze nieuwe baan gewoon in een lastig parket gemanouvreerd. Ik kan er niet zomaar mee stoppen, dan verneuk ik mijn kansen voor de toekomst en een ander werkschema is ook simpelweg onmogelijk.

Tja, terug naar je behandelaar en als het goed gaat, niet zo snel stoppen. Dé valkuil bij depressies is stoppen met de behandeling als je je goed voelt, zowel met medicijnen als met therapie. Dan heb je vaak idd meer kans op een her- of terugval.

misschien hoef je minder lang te wachten als je terug gaat naar je oude behandelaar? En heel erg aandringen dat er NU iets moet gebeuren omdat het echt misgaat anders (als je daar echt bang voor bent)

En inderdaad niet meer stoppen met therapie als het even goed gaat. Ik zelf stop er wat mij betreft in ieder geval nooit meer mee. je kan maar de zekerheid hebben dat er een beetje op je gelet wordt

Sterkte... hoop dat je snel terecht kunt!!

Nouja, ben niet ineens gestopt, maar blijkbaar toch te vroeg. We hadden een soort pauze ingelast en zouden dan kijken hoe het ging. Die 2 maanden is het prima gegaan en toen dus besloten te stoppen. Ik moet ook zeggen dat ik niet echt de behoefte voel, maar het is duidelijk dat dit toch weer vrij structureel is, dus ik ontkom er niet echt aan denk ik.

Het is best gek, ik heb zo'n beetje al m'n doelen bereikt die ik vorig jaar neergezet had. Dan zou je toch zeggen dat het prima met me zou moeten gaan. Ik vind het maar raar, jezelf niet snappen...

your brain is playing a trick on you...

kun je weinig aan doen dus zou ik me geen zorgen om maken

doelen realiseren is niet de garantie voor een depressie vrij leven denk ik. Ik denk dat depressie en de aanleg ervoor wat dieper zit.
Ik hoop dat het je lukt deze week je behandelaar te bellen en dan kan je de volgende stap nemen in het snappen van jezelf
sterkte

quote:

Op zondag 21 december 2008 02:11 schreef kingmob het volgende:
Nouja, ben niet ineens gestopt, maar blijkbaar toch te vroeg. We hadden een soort pauze ingelast en zouden dan kijken hoe het ging. Die 2 maanden is het prima gegaan en toen dus besloten te stoppen. Ik moet ook zeggen dat ik niet echt de behoefte voel, maar het is duidelijk dat dit toch weer vrij structureel is, dus ik ontkom er niet echt aan denk ik.

Het is best gek, ik heb zo'n beetje al m'n doelen bereikt die ik vorig jaar neergezet had. Dan zou je toch zeggen dat het prima met me zou moeten gaan. Ik vind het maar raar, jezelf niet snappen...

Voor zowel medicijnen als therapie geldt dat vaak aangeraden wordt om nog lang na de remissie door te gaan met de behandeling. Met lang heb je het dan over een jaar of meer.

Ik zit nu langer dan een jaar in een depressie. Het begin werd veroorzaakt door een ziekte. Na twee kuren antibiotica ben ik nu aan de antidepressiva.
Hoe ik ermee om ben gegaan? Eerst ben ik wel zo eigenwijs om het zo lang mogelijk zelf vol te houden allemaal. Op een gegeven moment komt dat moment waarop je zoiets hebt van: ik kan het niet alleen. Toen zocht ik een psycholoog. Halfjaartje bij gelopen, toen verhuisde ik. Nieuwe psycholoog gezocht, die me vervolgens naar het GGZ stuurde. En daar ga ik in dagbehandeling.
De medicatie zorgt er nu voor dat de scherpe randjes eraf zijn, ik heb een ietwat afgevlakt gevoel. Ik kan nog wel huilen, maar wel minder dan voorheen. Ik heb zo lang mogelijk met medicatie gewacht, ik wilde het eerst zelf doen. Maar op een gegeven moment kon letterlijk niets mij meer opvrolijken, en alleen praten hielp ook niet, En ik had ook te weinig controle over mezelf en suicidegedachten. Dus uit zelfbescherming koos ik toch maar voor een antidepressivum. Wat in de eerste maand resulteerde in nog minder controle en een nog grotere kans op zelfmoord. Maar goed, nu slaat de medicatie wel wat aan, ik voel me niet vrolijk, maar wel minder somber.

quote:

Op dinsdag 23 december 2008 12:55 schreef ThisHollowWorld het volgende:
Wat in de eerste maand resulteerde in nog minder controle en een nog grotere kans op zelfmoord. Maar goed, nu slaat de medicatie wel wat aan, ik voel me niet vrolijk, maar wel minder somber.

ja, dat is een klote tijd, het begin van die medicijnen... Maar knap van je dat je er doorheen bent. En nu langzaam jezelf weer terug opbouwen!! Misschien heb je ook wat aan het topic over medicijnen. Staat ook ergens in ditzelfde subforum. delaatste post daar is al een week ofzo geleden, dus daar moet je even naar zoeken.

en in ieder geval zonder zware depressie de kerst in. ik ga de ultieme test krijgen deze kerst, ben noodgedwongen alleen thuis, had afspraken buiten de deur maar ben te ziek (griep) om de deur uit te gaan. Dus nu hopen dat ik me niet ellendig ga voelen alleen thuis..

Bij mij helpt sporten flink rennen of zwemmen. Gewoon verstand op nul en alles geven wat ik in me heb. Heb ook wel eens momenten dat ik onder de douche gewoon een potje ga zitten janken om dat klote gevoel kwijt te raken. Ik twijfel wel eens om naar een arts te gaan maar ben bang dat hij toch zegt ga iets leuks doen en ga er eens tussenuit. Ik zou ook helemaal niet weten hoe ik het zou moeten uitleggen aan de huisarts. Aan de andere kant wil ik wel ervan af maar zie medicijnen ook weer niet zitten. Ben een beetje twijfelgeval.

TVPtje!

quote:

Op woensdag 24 december 2008 00:35 schreef DanaScully het volgende:
Bij mij helpt sporten flink rennen of zwemmen. Gewoon verstand op nul en alles geven wat ik in me heb. Heb ook wel eens momenten dat ik onder de douche gewoon een potje ga zitten janken om dat klote gevoel kwijt te raken. Ik twijfel wel eens om naar een arts te gaan maar ben bang dat hij toch zegt ga iets leuks doen en ga er eens tussenuit. Ik zou ook helemaal niet weten hoe ik het zou moeten uitleggen aan de huisarts. Aan de andere kant wil ik wel ervan af maar zie medicijnen ook weer niet zitten. Ben een beetje twijfelgeval.

Met een beetje geluk begrijpt je huisarts je ook wel als je het niet perfect kunt uitleggen. Hij heeft waarschijnlijk meer mensen gezien die zich zo voelen. En wellicht heeft hij nog andere tips voor je dan alleen wat leuks doen of aan de medicijnen, er zijn vast ook tussenwegen!! En even je verhaal kwijt kunnen bij je huisarts kan je misschien ook al een hoop opluchten!

Nou moet ik ook even mijn verhaal kwijt. Ik heb het idee dat ik ongeveer al anderhalf jaar licht depressief ben. Het begon volgens mij met een erg hevige ruzie tussen mijn ouders, wat ze wel vaker hebben gehad. In mijn leven (Ben nu 18) hebben ze mij ongeveer 10 keer verteld dat ze uit elkaar wilden gaan, maar ze zijn nu nog steeds bij elkaar... wat ik eigenlijk ook niet helemaal snap maar goed.

Ik heb VWO gedaan, ben geslaagd en heb 6 jaar bij dezelfde lui in de klas gezeten, de mensen in die klas waren mijn ''vrienden''. Ik ging wel met ze om, maar niet echt buiten school, alleen met uitgaan. In die 6 jaar ben ik wel af en toe gepest, niet heel erg ofzo, maar er waren gewoon mensen die nare dingen tegen mij zeiden en ik kon daar totaal niet tegen, met het gevolg dat mijn zelfvertrouwen omlaag ging. Ongeveer een jaar geleden begon ik mij te beseffen dat ik mij niet zo kut hoef te voelen en ging ik op internet zoeken. Ook heb ik hier ooit een topic geopend. Dit allemaal hielp mij wel, ik ging me beter voelen. Op een gegeven moment voelde ik me echt gelukkig en genoot ik weer van dingen. Maar toch viel ik weer terug. Ik was geslaagd, ging op vakantie met vrienden etc. maar toch genoot ik er niet echt van. Ik geniet over het algemeen tegenwoordig veel minder van dingen, en dan vraag ik me af waarom, wat het alleen maar erger maakt. Ik denk dat ik nog steeds een laag zelfvertrouwen heb, want vaak denk ik ook als ik met anderen ben van, wat zou die van mij vinden etc. en dan klap ik dicht. Ik ben over het algemeen ook best besluiteloos, zo had ik ook geen idee wat ik wilde studeren en heb ik maar iets gekozen, wat ik nu eigenlijk niet veel aan vind.

Maar wat nu het frapante is, ik WAS juist altijd de persoon die het voortouw nam, altijd lol had, vrolijk was, veel meemaakte, avonturen etc. maar nu lijk ik het tegenovergestelde te worden. Ik denk dat ik ook veel te negatief nadenk en veel te veel bezig ben met mijn verleden... de depressie soort die TS noemde, lijkt wel een beetje bij mij te passen volgens mij. Ik heb trouwens nog wel momenten dat ik me goed voel en opgewekt ben, maar dan zijn er steeds weer van die terugvallen en ik word er moe van mezelf weer te moeten motiveren om me beter te voelen.....
Nou, dit is best een lang verhaal aan het worden, stop nu ook maar, geen idee wat jullie moeten antwoorden, maar ik wil het even kwijt. Heb ook meerdere psychologische boeken in huis, namelijk de 7 spirituele wetten van succes en Je brein als medicijn. Beide moet ik nog uitlezen en ik denk dat ik zo maar even aan 1 begin. Volgens mij is mijn probleem niet eens zo groot, en wanneer ik me klote voel denk ik gewoon niet realistisch...en zoals TS ook al zegt, val ik steeds in mijn ''valkuilen''...Ik praat trouwens met niemand in ''real life'' hierover... ik krop eigenlijk altijd al alles op.

[ Bericht 1% gewijzigd door Stefanovich op 24-12-2008 22:25:41 ]

quote:

Op woensdag 26 september 2007 14:39 schreef sweetgirly het volgende:

Geremde depressie

Depressie met vitale kenmerken

Winterdepressie

Postnatale depressie

Geagiteerde depressie

Gemaskeerde depressie

Depressie met psychotische kenmerken

Dysthemie

Chronische depressie (ook wel rediciverende (terugkerende) depressie genoemd)

Hoezo denken in hokjes?

Ik merk dat ik minder doe/mijn efficiency daalt naarmate het stiller en donkerder is in mijn omgeving.
Dus 'swinters is een kut-periode. Tenzij ik het gezellig maak voor mezelf met licht en 20 graden en opgwekte muziek.

Hoe zijn jullie ervaringen met het luisteren van erg emotionele muziek (of een film) wanneer het even tegen zit?

quote:

Op donderdag 25 december 2008 00:24 schreef fs180 het volgende:
Hoe zijn jullie ervaringen met het luisteren van erg emotionele muziek (of een film) wanneer het even tegen zit?

Ik ben gevlucht in dvdtjes kijken, ik had toch geen vrienden na. Door de lui op school ben ik me gaan terug trekken en heb mn eigen wereldje gebouwd. Keek eerst films maar dat was te kort, ben toen overgestapt op hele tv series, die leiden tenminste langer mn gedachtes af van mn depri gevoel. Maar het werd voor mij een soort verslaving, als de tv uitging viel ik weer terug in mn eigen sneuie leventje. Heeft eventjes geholpen bij mij.

quote:

Op donderdag 25 december 2008 02:38 schreef DanaScully het volgende:

[..]

Ik ben gevlucht in dvdtjes kijken, ik had toch geen vrienden na. Door de lui op school ben ik me gaan terug trekken en heb mn eigen wereldje gebouwd. Keek eerst films maar dat was te kort, ben toen overgestapt op hele tv series, die leiden tenminste langer mn gedachtes af van mn depri gevoel. Maar het werd voor mij een soort verslaving, als de tv uitging viel ik weer terug in mn eigen sneuie leventje. Heeft eventjes geholpen bij mij.

Wat je dan in principe doet is heel logisch.. Je voelt je kut en door films te kijken, series en er (deels) in op te gaan sta je gevoelsmatig ff "lekker" buiten de realiteit. Datzelfde kan ook wel zo werken met boeken..

Echter denk ik dat dit "vluchtgedrag" op de langere termijn helemaal niks oplost. Het belangrijkste is dat je probeert een oorzaak te vinden voor je gevoel (kan confronterend zijn).. Maar als je je kut voelt en je weet dat een film of whatever ff helpt is de verleiding wel erg groot.. En ja, dat werkt verslavend.. Het is iig beter dan drank/drugs..

Wat je dan wel merkt is als je toegeeft aan die verslaving dat je andere zaken echt gaat verwaarlozen(vrienden, familie, school., werk, interesse in de maatschappij enz) waar je je dan naderhand weer rot over gaat voelen of last van ondervindt.... Complexe, nare state of mind..

Ik revalideer van een werk-ongeluk en dat nietsdoen/saaiheid is moordend! wat betreft dvd-tjes met emotinele scenes, en of het me wat doet. Het hangt ervan af wat voor emotionele scene. De ene maakt je kwaad/of nog depressiever. De ander maakt je meelevend en helpt welicht over je eigen emoties te komen.