R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Sporten is inderdaad een goede manier 
Niet alleen voor mensen met depressieve klachten maar sowieso voor iedereen om alles even eruit te gooien. Alleen is het niet zo eenvoudig om er 1,2,3 mee te beginnen als je lange tijd stil hebt gezeten, dan ben je vast geroest lichamelijk en als je dan ook nog eens geestelijk bent vastgeroest dan is het een behoorlijke opgave, vooral het doorzetten.
Zal die podcast eens downloaden, thanks for the tip
Moet dan alleen iets vinden om de ipod mee vast te maken aan mijn arm of middel, weet niet of ze dat alleen voor de nano hebben of ook voor de classic.
Vanmorgen zag ik het weer even zwaar in allemaal, zonder echt over onderwerpen of concrete problemen te denken maar zomaar een zwaar gevoel en zware gedachten. Ben toen maar direct actief gaan doen want bij stil zitten blijft het hangen. Afleiding heb ik in principe de hele dag nodig anders komt het denken naar voren. Kan dan wel beweren dat filosoferen helpt maar ook dat is niet mogelijk om de hele dag te doen en blijft niet constant in het systeempje hangen dat goede gevoel.
Op de ademhaling letten doe ik dan ook vaker, een soort meditatie op de meest eenvoudige manier. Rustig diep inademen en gelijkmatig uitademen en dan op de ademhaling letten om te komen tot meer rust. Sowieso is ademhaling belangrijk, ook in stress situaties of andere situaties.
Niet alleen voor mensen met depressieve klachten maar sowieso voor iedereen om alles even eruit te gooien. Alleen is het niet zo eenvoudig om er 1,2,3 mee te beginnen als je lange tijd stil hebt gezeten, dan ben je vast geroest lichamelijk en als je dan ook nog eens geestelijk bent vastgeroest dan is het een behoorlijke opgave, vooral het doorzetten.Zal die podcast eens downloaden, thanks for the tip
Moet dan alleen iets vinden om de ipod mee vast te maken aan mijn arm of middel, weet niet of ze dat alleen voor de nano hebben of ook voor de classic.Vanmorgen zag ik het weer even zwaar in allemaal, zonder echt over onderwerpen of concrete problemen te denken maar zomaar een zwaar gevoel en zware gedachten. Ben toen maar direct actief gaan doen want bij stil zitten blijft het hangen. Afleiding heb ik in principe de hele dag nodig anders komt het denken naar voren. Kan dan wel beweren dat filosoferen helpt maar ook dat is niet mogelijk om de hele dag te doen en blijft niet constant in het systeempje hangen dat goede gevoel.
Op de ademhaling letten doe ik dan ook vaker, een soort meditatie op de meest eenvoudige manier. Rustig diep inademen en gelijkmatig uitademen en dan op de ademhaling letten om te komen tot meer rust. Sowieso is ademhaling belangrijk, ook in stress situaties of andere situaties.
Genieten is toegestaan!!!
Ik heb er ook last van gehad.
Wat bij mij erg goed hielp, was in eerste instantie boeken lezen over psycholgie en attributie theorie.
Daarin vond ik veel dingen waarvan ik dacht: ow ik denk helemaal de verkeerde kant op...
Daarna serieus goed opletten wat voor negatieve en irrationele dingen je soms zegt tegen jezelf en hoe erg je jezelf blijft vergelijken met het verleden. Dus ook als het kan; je verleden loslaten. Je bent je verleden niet.
Ik weet als je er middenin zit, dan is dat hartstikke moeilijk. Eerste stap is dan ook accepteren en langzaam veranderen. Probeer positief te denken.
Ik ben ook gaan hardlopen, daar gaat je hoofd goed van leeg en je kunt jezelf doelen stellen. Ook ben ik een creatieve cursus gaan volgen en daarmee kom je erg dicht bij je gevoel en je leert nieuwe mensen kennen.
Ook ben ik gaan mediteren. Ik let veel op mijn ademhaling. Tijdens het mediteren peptalk je jezelf, je bent je eigen coach. Maar ik probeer dat zowiezo veel te doen gedurende de dag. Moet soms lachen om wat mijn gedachtes er toch een puinhoop van kunnen maken.
Ook belangrijk is praten, dat helpt stoom afblazen en relativeren en trots zijn op jezelf, ik heb één persoon in mijn leven die alles aan kan en wil horen. Ben trots op jezelf al is het maar omdat je de was opgevouwen hebt. En lachen; ook al voel je je ellendig en geforceerd, ergens werkt dit toch op je
lichaam. En tegen je vrienden postief praten. Door positieve dingen (al complimenteer je hen) te zeggen gaan die zich versterken. Ga niet jezelf afbreken (ik voel me rot, ik voel me onzeker, vandaag gaat het niet) als je het hardop zegt ga je er zelf in geloven en de mensen in je omgeving spelen erop in door ook weer zo te reageren, je versterkt alles.
Ik weet als je er middenin zit, dan is het moeilijk, ik ben nu een halfjaar verder en voel me al een stuk beter en zekerder van mezelf. Maar ik kan nog steeds terugvallen, dat voel ik.
Ik probeer heel bewust met mezelf om te gaan en vertrouwen te hebben.
Het eerste wat je tegen jezelf zegt als je opstaat is ook erg belangrijk! Denk niet; o nee het wordt weer zon dag... Probeer savonds voordat je slaapt alle positieve dingen van de volgende dag op te sommen. Al stelt het zo weinig voor, er is altijd een klein lichtpuntje. Op een gegeven moment worden het er steeds meer, want waar je je aandacht op richt, groeit! En als je dan opstaat, denk je daaraan. Of je zegt het hardop.
Op het begin voel en merk je helemaal niks en is het een en al ellende, je valt de hele tijd terug en voelt je nog steeds kut; gewoon blijven praten en accepteren dat het niet in een nacht over ijs gaat.
Mijn depressie kwam vooral door mijn gedachtes en verkeerde interpretaties van de werkelijkheid. Ik stel mezelf nu kritisch vragen als ik ergens over denk. Je hoeft geen sterk persoon te spelen als je dat niet kan zijn nu, als je er heel hard tegenin gaat en je groot houd, dan komt het er iedere keer weer heel hard uit. Je moet lief zijn voor jezelf en jezelf soms ook een kutdag gunnen, lekker onder de dekens en helemaal niks.
Wat bij mij erg goed hielp, was in eerste instantie boeken lezen over psycholgie en attributie theorie.
Daarin vond ik veel dingen waarvan ik dacht: ow ik denk helemaal de verkeerde kant op...
Daarna serieus goed opletten wat voor negatieve en irrationele dingen je soms zegt tegen jezelf en hoe erg je jezelf blijft vergelijken met het verleden. Dus ook als het kan; je verleden loslaten. Je bent je verleden niet.
Ik weet als je er middenin zit, dan is dat hartstikke moeilijk. Eerste stap is dan ook accepteren en langzaam veranderen. Probeer positief te denken.
Ik ben ook gaan hardlopen, daar gaat je hoofd goed van leeg en je kunt jezelf doelen stellen. Ook ben ik een creatieve cursus gaan volgen en daarmee kom je erg dicht bij je gevoel en je leert nieuwe mensen kennen.
Ook ben ik gaan mediteren. Ik let veel op mijn ademhaling. Tijdens het mediteren peptalk je jezelf, je bent je eigen coach. Maar ik probeer dat zowiezo veel te doen gedurende de dag. Moet soms lachen om wat mijn gedachtes er toch een puinhoop van kunnen maken.
Ook belangrijk is praten, dat helpt stoom afblazen en relativeren en trots zijn op jezelf, ik heb één persoon in mijn leven die alles aan kan en wil horen. Ben trots op jezelf al is het maar omdat je de was opgevouwen hebt. En lachen; ook al voel je je ellendig en geforceerd, ergens werkt dit toch op je
lichaam. En tegen je vrienden postief praten. Door positieve dingen (al complimenteer je hen) te zeggen gaan die zich versterken. Ga niet jezelf afbreken (ik voel me rot, ik voel me onzeker, vandaag gaat het niet) als je het hardop zegt ga je er zelf in geloven en de mensen in je omgeving spelen erop in door ook weer zo te reageren, je versterkt alles.
Ik weet als je er middenin zit, dan is het moeilijk, ik ben nu een halfjaar verder en voel me al een stuk beter en zekerder van mezelf. Maar ik kan nog steeds terugvallen, dat voel ik.
Ik probeer heel bewust met mezelf om te gaan en vertrouwen te hebben.
Het eerste wat je tegen jezelf zegt als je opstaat is ook erg belangrijk! Denk niet; o nee het wordt weer zon dag... Probeer savonds voordat je slaapt alle positieve dingen van de volgende dag op te sommen. Al stelt het zo weinig voor, er is altijd een klein lichtpuntje. Op een gegeven moment worden het er steeds meer, want waar je je aandacht op richt, groeit! En als je dan opstaat, denk je daaraan. Of je zegt het hardop.
Op het begin voel en merk je helemaal niks en is het een en al ellende, je valt de hele tijd terug en voelt je nog steeds kut; gewoon blijven praten en accepteren dat het niet in een nacht over ijs gaat.
Mijn depressie kwam vooral door mijn gedachtes en verkeerde interpretaties van de werkelijkheid. Ik stel mezelf nu kritisch vragen als ik ergens over denk. Je hoeft geen sterk persoon te spelen als je dat niet kan zijn nu, als je er heel hard tegenin gaat en je groot houd, dan komt het er iedere keer weer heel hard uit. Je moet lief zijn voor jezelf en jezelf soms ook een kutdag gunnen, lekker onder de dekens en helemaal niks.
Het belangrijkste van alles is kijken waar de echte oorzaak zit, het kan soms lang duren voordat je die vind, want meestal gaat dat laag over laag. ALs je die vind kun je er iets aan proberen te doen. En schroom niet om hulp te zoeken.
Sowieso oppeppers
Maar oppeppen in een stemming waar het erg negatief is dat is bijna onmogelijk, ik probeer dan alles samen te vatten van zeik aan de kop. Kan dan beweren dat het leven in zekere zin een hel is en dat alle ellende bij die hel hoort. Dan vat ik alles samen tot "HEL" van negatieve lading. Hel kan dan overdreven klinken, maar het vat wel alle problemen en gedachten samen tot 1 geheel
Vervolgens blijft het positieve over waar ik kan gaan oppeppen door middel van muziek, film, meditatie, sport, zomaar oppeppen door al het positieve nog positiever te zien, en ga zo door. Alle problemen samen vatten tot 1 iets zodat ik me kan concentreren op iets anders dus. Het leven is sowieso in zekere zin een hel omdat er altijd wel iets is dat niet deugt, heb dan geen zin om 40 van die dingen aan de kop te hebben waar de focus vanzelf wel naar toe kan gaan zo nu en dan. Dus dan is het die HEL als enige dat overblijft en geen talloze andere zaken 
Het valt dan ook weg die gedachte aan de hel op aarde, eerst chaotisch, negatief en zorgelijk, vervolgens compact, daarna focus richting het juiste en ineens opluchting en ruimte voor betere zaken.
Uitzoeken waar het probleem zit, vaak is het onzichtbaar en is het gewoon de stemming die niet deugt zonder echte reden. Kan zijn dat het een diep geworteld iets is dat in het onderbewuste aanwezig is maar zaken die in het onderbewuste zijn opgeslagen die komen niet zomaar naar boven. Hypnose zou dan kunnen maar daar word ik alleen maar wazig van.
Vandaag weer een dag dat het allemaal weg lijkt te zijn van negativiteit, en dan blijft het positieve over. Moet dan wel afwisseling blijven aanbrengen en bezig blijven want bij verveling kan ik zo weer terug zakken, bij verveling is er sowieso teveel tijd om stil te staan bij zaken van negatieve aard ( dan kan het bestaan an sich al als negatief bestempeld worden door die verveling waarbij het leven eenzijdig lijkt te zijn, waardoor de stemming gaat kelderen)
Het is maar een manier, en zo wisselt het van dag tot dag de manier waarop ik het aanpak Soms helemaal geen moeite nodig als er een reeks van goede dagen is. Alsnog bij het minste of geringste dat dwars kan zitten enige aandacht geven aan, het kleinste dat opvalt en niet in orde is dat wil ik niet in mijn leven en dan wordt er altijd wel aan gewerkt al dan niet op een alternatieve manier die in de ogen van sommigen bizar kan klinken. Maar goed, zolang het werkt, werkt het. Ieder zijn eigen handleiding denk ik dan maar.
[ Bericht 4% gewijzigd door Topspin op 12-10-2008 14:26:56 ]
Maar oppeppen in een stemming waar het erg negatief is dat is bijna onmogelijk, ik probeer dan alles samen te vatten van zeik aan de kop. Kan dan beweren dat het leven in zekere zin een hel is en dat alle ellende bij die hel hoort. Dan vat ik alles samen tot "HEL" van negatieve lading. Hel kan dan overdreven klinken, maar het vat wel alle problemen en gedachten samen tot 1 geheel
Vervolgens blijft het positieve over waar ik kan gaan oppeppen door middel van muziek, film, meditatie, sport, zomaar oppeppen door al het positieve nog positiever te zien, en ga zo door. Alle problemen samen vatten tot 1 iets zodat ik me kan concentreren op iets anders dus. Het leven is sowieso in zekere zin een hel omdat er altijd wel iets is dat niet deugt, heb dan geen zin om 40 van die dingen aan de kop te hebben waar de focus vanzelf wel naar toe kan gaan zo nu en dan. Dus dan is het die HEL als enige dat overblijft en geen talloze andere zaken Het valt dan ook weg die gedachte aan de hel op aarde, eerst chaotisch, negatief en zorgelijk, vervolgens compact, daarna focus richting het juiste en ineens opluchting en ruimte voor betere zaken.Uitzoeken waar het probleem zit, vaak is het onzichtbaar en is het gewoon de stemming die niet deugt zonder echte reden. Kan zijn dat het een diep geworteld iets is dat in het onderbewuste aanwezig is maar zaken die in het onderbewuste zijn opgeslagen die komen niet zomaar naar boven. Hypnose zou dan kunnen maar daar word ik alleen maar wazig van.
Vandaag weer een dag dat het allemaal weg lijkt te zijn van negativiteit, en dan blijft het positieve over. Moet dan wel afwisseling blijven aanbrengen en bezig blijven want bij verveling kan ik zo weer terug zakken, bij verveling is er sowieso teveel tijd om stil te staan bij zaken van negatieve aard ( dan kan het bestaan an sich al als negatief bestempeld worden door die verveling waarbij het leven eenzijdig lijkt te zijn, waardoor de stemming gaat kelderen)
Het is maar een manier, en zo wisselt het van dag tot dag de manier waarop ik het aanpak
Soms helemaal geen moeite nodig als er een reeks van goede dagen is. Alsnog bij het minste of geringste dat dwars kan zitten enige aandacht geven aan, het kleinste dat opvalt en niet in orde is dat wil ik niet in mijn leven en dan wordt er altijd wel aan gewerkt al dan niet op een alternatieve manier die in de ogen van sommigen bizar kan klinken. Maar goed, zolang het werkt, werkt het. Ieder zijn eigen handleiding denk ik dan maar.[ Bericht 4% gewijzigd door Topspin op 12-10-2008 14:26:56 ]
Genieten is toegestaan!!!
Ik slik prozac dat deed ik smorgens dan werd ik hele dag duf, nu slik ik die savonds en sta smorgens vroeg op
nu merk ik dat ik niet zo duf en vermoeid ben. Hoe lang moet je die medicatie slikken voor de depressie over is en wanneer mag je ermee ophouden??
Ik zal het aan me psych vragen...
nu merk ik dat ik niet zo duf en vermoeid ben. Hoe lang moet je die medicatie slikken voor de depressie over is en wanneer mag je ermee ophouden??
Ik zal het aan me psych vragen...
Hoi, even een kick vanaf mij. Ik heb hier maar af en toe gepost, maar ik kan nu geloof ik wel wat tips gebruiken.
Nadat mijn ex het een jaar geleden uitmaakte ben ik uiteindelijk bij een psych terecht gekomen. Daar werd geconstateerd dat ik al jaren aan een (waarschijnlijk) lichte depressie leide, die door deze gebeurtenis in de overdrive was geschopt.
Ik ben er in de loop van dit jaar best effectief vanaf gekomen, de dalen werden steeds minder diep en de stemmingswisselingen minder frequent en hevig. Ik heb vanalles aangepakt waarvan ik het gevoel had dat het mis ging en dat is allemaal best aardig gelukt. 2 maanden geleden dan ook met de behandeling gestopt, ik voelde de behoefte niet meer.
fast forward naar nu, ik voel me al weken zwaar kut. Erger is dat ik weet dat niemand het doorheeft. Ik ben blijkbaar in een oud patroon van iedereen voor de gek houden vervallen (daar ben ik erg goed in) en realiseer me op dit moment dat ik in rap tempo nieuw gemaakte vrienden weer van me aan het vervreemden ben. Zojuist ben ik op een feest geweest. Ik heb de hele avond lollig lopen doen.
Normaal blijf ik daar altijd slapen, gezellig nog de volgende dag wat doen etc. Maar ik trok het gewoon niet meer. Ik heb m'n auto gepakt en ben naar huis gereden. M'n alcoholniveau viel mee, het was behoorlijk veilig, maar normaliter rijd ik gewoonweg niet met alcohol op. Om aan te geven hoe graag ik weg wilde... Dit vluchtgedrag is alleen heel herkenbaar realiseerde ik me ongeveer halverwege de terugreis. Ik herkende het paniekerige gevoel en het lichtje is weer aangegaan. Ik ga verkeerd.
En nu zit ik hier, de zoveelste nacht dat ik niet kan slapen. Het is allemaal begonnen toen m'n nieuwe baan begon, die allerlei nacht- en ochtend shifts inhoud. Deze gooien me telkens weer uit m'n ritme en belemmeren m'n sociale leven. De baan is redelijk in een droomrichting voor mij, maar dit offer kan ik volgens mij niet maken. Ik mis de laatste tijd m'n ex, of althans dat gedeelte van mijn herinneringen aan het gevoel dat ze mij gaf. Ik weet dat ik haar niet mis, maar simpelweg het gevoel. Maar dat weten helpt niets. Het gevoel van leegte wat dat achterlaat is af en toe weer too much, net als een jaar terug. Regelmatig vraag ik me af of het wel mogelijk is om nog een keer zoveel of zelfs meer van iemand te kunnen gaan houden
En nu zijn de radicale gedachten weer terug. ik ga naar het buitenland. Ik stop met m'n baan en begin voor mijzelf. ik rijd gewoon weg en kom nooit meer terug. Dat soort vluchtideeen.
Eerst was herkennen al bijna voldoende om aan het herstel te beginnen. ik had problemen die ik moest aanpakken. Dat gaf een heerlijk gevoel, zeker toen het begon te lukken. Maar liefde kan ik niet echt dwingen en veel nieuwe leuke vrouwen kom ik helaas niet meer tegen in het dagelijks leven. Ik heb het gevoel dat die impact te groot is voor me. Ik heb geen idee hoe ik deze nieuwe opleving van de depressie te lijf moet gaan
Nadat mijn ex het een jaar geleden uitmaakte ben ik uiteindelijk bij een psych terecht gekomen. Daar werd geconstateerd dat ik al jaren aan een (waarschijnlijk) lichte depressie leide, die door deze gebeurtenis in de overdrive was geschopt.
Ik ben er in de loop van dit jaar best effectief vanaf gekomen, de dalen werden steeds minder diep en de stemmingswisselingen minder frequent en hevig. Ik heb vanalles aangepakt waarvan ik het gevoel had dat het mis ging en dat is allemaal best aardig gelukt. 2 maanden geleden dan ook met de behandeling gestopt, ik voelde de behoefte niet meer.
fast forward naar nu, ik voel me al weken zwaar kut. Erger is dat ik weet dat niemand het doorheeft. Ik ben blijkbaar in een oud patroon van iedereen voor de gek houden vervallen (daar ben ik erg goed in) en realiseer me op dit moment dat ik in rap tempo nieuw gemaakte vrienden weer van me aan het vervreemden ben. Zojuist ben ik op een feest geweest. Ik heb de hele avond lollig lopen doen.
Normaal blijf ik daar altijd slapen, gezellig nog de volgende dag wat doen etc. Maar ik trok het gewoon niet meer. Ik heb m'n auto gepakt en ben naar huis gereden. M'n alcoholniveau viel mee, het was behoorlijk veilig, maar normaliter rijd ik gewoonweg niet met alcohol op. Om aan te geven hoe graag ik weg wilde... Dit vluchtgedrag is alleen heel herkenbaar realiseerde ik me ongeveer halverwege de terugreis. Ik herkende het paniekerige gevoel en het lichtje is weer aangegaan. Ik ga verkeerd.
En nu zit ik hier, de zoveelste nacht dat ik niet kan slapen. Het is allemaal begonnen toen m'n nieuwe baan begon, die allerlei nacht- en ochtend shifts inhoud. Deze gooien me telkens weer uit m'n ritme en belemmeren m'n sociale leven. De baan is redelijk in een droomrichting voor mij, maar dit offer kan ik volgens mij niet maken. Ik mis de laatste tijd m'n ex, of althans dat gedeelte van mijn herinneringen aan het gevoel dat ze mij gaf. Ik weet dat ik haar niet mis, maar simpelweg het gevoel. Maar dat weten helpt niets. Het gevoel van leegte wat dat achterlaat is af en toe weer too much, net als een jaar terug. Regelmatig vraag ik me af of het wel mogelijk is om nog een keer zoveel of zelfs meer van iemand te kunnen gaan houden
En nu zijn de radicale gedachten weer terug. ik ga naar het buitenland. Ik stop met m'n baan en begin voor mijzelf. ik rijd gewoon weg en kom nooit meer terug. Dat soort vluchtideeen.
Eerst was herkennen al bijna voldoende om aan het herstel te beginnen. ik had problemen die ik moest aanpakken. Dat gaf een heerlijk gevoel, zeker toen het begon te lukken. Maar liefde kan ik niet echt dwingen en veel nieuwe leuke vrouwen kom ik helaas niet meer tegen in het dagelijks leven. Ik heb het gevoel dat die impact te groot is voor me. Ik heb geen idee hoe ik deze nieuwe opleving van de depressie te lijf moet gaan
Verdwaald in mijn eigen belevingswereld.
Kun je niet weer een afspraak maken met de psycholoog kingmob? En idd een onregelmatig leven kan je hele interne huishouding in de war schoppen, misschien is een beetje lichttherapie we liets om je biologische klok te herstellen?
04-08-11, 02-02-12, 20-06-14, 13-08-15
Ja, dat zou eventueel wel kunnen, maar dan moet ik waarschijnlijk wel weer lang wachten.
Ik heb me met deze nieuwe baan gewoon in een lastig parket gemanouvreerd. Ik kan er niet zomaar mee stoppen, dan verneuk ik mijn kansen voor de toekomst en een ander werkschema is ook simpelweg onmogelijk.
Ik heb me met deze nieuwe baan gewoon in een lastig parket gemanouvreerd. Ik kan er niet zomaar mee stoppen, dan verneuk ik mijn kansen voor de toekomst en een ander werkschema is ook simpelweg onmogelijk.
Verdwaald in mijn eigen belevingswereld.
Tja, terug naar je behandelaar en als het goed gaat, niet zo snel stoppen. Dé valkuil bij depressies is stoppen met de behandeling als je je goed voelt, zowel met medicijnen als met therapie. Dan heb je vaak idd meer kans op een her- of terugval.
Sanity is (not) statistical
misschien hoef je minder lang te wachten als je terug gaat naar je oude behandelaar? En heel erg aandringen dat er NU iets moet gebeuren omdat het echt misgaat anders (als je daar echt bang voor bent)
En inderdaad niet meer stoppen met therapie als het even goed gaat. Ik zelf stop er wat mij betreft in ieder geval nooit meer mee. je kan maar de zekerheid hebben dat er een beetje op je gelet wordt
Sterkte... hoop dat je snel terecht kunt!!
En inderdaad niet meer stoppen met therapie als het even goed gaat. Ik zelf stop er wat mij betreft in ieder geval nooit meer mee. je kan maar de zekerheid hebben dat er een beetje op je gelet wordt
Sterkte... hoop dat je snel terecht kunt!!
Spelende vrouw, wat heeft u nu geleerd?
Nouja, ben niet ineens gestopt, maar blijkbaar toch te vroeg. We hadden een soort pauze ingelast en zouden dan kijken hoe het ging. Die 2 maanden is het prima gegaan en toen dus besloten te stoppen. Ik moet ook zeggen dat ik niet echt de behoefte voel, maar het is duidelijk dat dit toch weer vrij structureel is, dus ik ontkom er niet echt aan denk ik.
Het is best gek, ik heb zo'n beetje al m'n doelen bereikt die ik vorig jaar neergezet had. Dan zou je toch zeggen dat het prima met me zou moeten gaan. Ik vind het maar raar, jezelf niet snappen...
Het is best gek, ik heb zo'n beetje al m'n doelen bereikt die ik vorig jaar neergezet had. Dan zou je toch zeggen dat het prima met me zou moeten gaan. Ik vind het maar raar, jezelf niet snappen...
Verdwaald in mijn eigen belevingswereld.
your brain is playing a trick on you...
kun je weinig aan doen dus zou ik me geen zorgen om maken
kun je weinig aan doen dus zou ik me geen zorgen om maken
04-08-11, 02-02-12, 20-06-14, 13-08-15
doelen realiseren is niet de garantie voor een depressie vrij leven denk ik. Ik denk dat depressie en de aanleg ervoor wat dieper zit.
Ik hoop dat het je lukt deze week je behandelaar te bellen en dan kan je de volgende stap nemen in het snappen van jezelf
sterkte
Ik hoop dat het je lukt deze week je behandelaar te bellen en dan kan je de volgende stap nemen in het snappen van jezelf
sterkte
Spelende vrouw, wat heeft u nu geleerd?
Voor zowel medicijnen als therapie geldt dat vaak aangeraden wordt om nog lang na de remissie door te gaan met de behandeling. Met lang heb je het dan over een jaar of meer.quote:Op zondag 21 december 2008 02:11 schreef kingmob het volgende:
Nouja, ben niet ineens gestopt, maar blijkbaar toch te vroeg. We hadden een soort pauze ingelast en zouden dan kijken hoe het ging. Die 2 maanden is het prima gegaan en toen dus besloten te stoppen. Ik moet ook zeggen dat ik niet echt de behoefte voel, maar het is duidelijk dat dit toch weer vrij structureel is, dus ik ontkom er niet echt aan denk ik.
Het is best gek, ik heb zo'n beetje al m'n doelen bereikt die ik vorig jaar neergezet had. Dan zou je toch zeggen dat het prima met me zou moeten gaan. Ik vind het maar raar, jezelf niet snappen...
Sanity is (not) statistical
Ik zit nu langer dan een jaar in een depressie. Het begin werd veroorzaakt door een ziekte. Na twee kuren antibiotica ben ik nu aan de antidepressiva.
Hoe ik ermee om ben gegaan? Eerst ben ik wel zo eigenwijs om het zo lang mogelijk zelf vol te houden allemaal. Op een gegeven moment komt dat moment waarop je zoiets hebt van: ik kan het niet alleen. Toen zocht ik een psycholoog. Halfjaartje bij gelopen, toen verhuisde ik. Nieuwe psycholoog gezocht, die me vervolgens naar het GGZ stuurde. En daar ga ik in dagbehandeling.
De medicatie zorgt er nu voor dat de scherpe randjes eraf zijn, ik heb een ietwat afgevlakt gevoel. Ik kan nog wel huilen, maar wel minder dan voorheen. Ik heb zo lang mogelijk met medicatie gewacht, ik wilde het eerst zelf doen. Maar op een gegeven moment kon letterlijk niets mij meer opvrolijken, en alleen praten hielp ook niet, En ik had ook te weinig controle over mezelf en suicidegedachten. Dus uit zelfbescherming koos ik toch maar voor een antidepressivum. Wat in de eerste maand resulteerde in nog minder controle en een nog grotere kans op zelfmoord.
Maar goed, nu slaat de medicatie wel wat aan, ik voel me niet vrolijk, maar wel minder somber.
Hoe ik ermee om ben gegaan? Eerst ben ik wel zo eigenwijs om het zo lang mogelijk zelf vol te houden allemaal. Op een gegeven moment komt dat moment waarop je zoiets hebt van: ik kan het niet alleen. Toen zocht ik een psycholoog. Halfjaartje bij gelopen, toen verhuisde ik. Nieuwe psycholoog gezocht, die me vervolgens naar het GGZ stuurde. En daar ga ik in dagbehandeling.
De medicatie zorgt er nu voor dat de scherpe randjes eraf zijn, ik heb een ietwat afgevlakt gevoel. Ik kan nog wel huilen, maar wel minder dan voorheen. Ik heb zo lang mogelijk met medicatie gewacht, ik wilde het eerst zelf doen. Maar op een gegeven moment kon letterlijk niets mij meer opvrolijken, en alleen praten hielp ook niet, En ik had ook te weinig controle over mezelf en suicidegedachten. Dus uit zelfbescherming koos ik toch maar voor een antidepressivum. Wat in de eerste maand resulteerde in nog minder controle en een nog grotere kans op zelfmoord.
Maar goed, nu slaat de medicatie wel wat aan, ik voel me niet vrolijk, maar wel minder somber.
ja, dat is een klote tijd, het begin van die medicijnen... Maar knap van je dat je er doorheen bent. En nu langzaam jezelf weer terug opbouwen!! Misschien heb je ook wat aan het topic over medicijnen. Staat ook ergens in ditzelfde subforum. delaatste post daar is al een week ofzo geleden, dus daar moet je even naar zoeken.quote:Op dinsdag 23 december 2008 12:55 schreef ThisHollowWorld het volgende:
Wat in de eerste maand resulteerde in nog minder controle en een nog grotere kans op zelfmoord.
en in ieder geval zonder zware depressie de kerst in. ik ga de ultieme test krijgen deze kerst, ben noodgedwongen alleen thuis, had afspraken buiten de deur maar ben te ziek (griep) om de deur uit te gaan. Dus nu hopen dat ik me niet ellendig ga voelen alleen thuis..
Spelende vrouw, wat heeft u nu geleerd?
Bij mij helpt sporten flink rennen of zwemmen. Gewoon verstand op nul en alles geven wat ik in me heb. Heb ook wel eens momenten dat ik onder de douche gewoon een potje ga zitten janken om dat klote gevoel kwijt te raken. Ik twijfel wel eens om naar een arts te gaan maar ben bang dat hij toch zegt ga iets leuks doen en ga er eens tussenuit. Ik zou ook helemaal niet weten hoe ik het zou moeten uitleggen aan de huisarts. Aan de andere kant wil ik wel ervan af maar zie medicijnen ook weer niet zitten. Ben een beetje twijfelgeval.
Met een beetje geluk begrijpt je huisarts je ook wel als je het niet perfect kunt uitleggen. Hij heeft waarschijnlijk meer mensen gezien die zich zo voelen. En wellicht heeft hij nog andere tips voor je dan alleen wat leuks doen of aan de medicijnen, er zijn vast ook tussenwegen!! En even je verhaal kwijt kunnen bij je huisarts kan je misschien ook al een hoop opluchten!quote:Op woensdag 24 december 2008 00:35 schreef DanaScully het volgende:
Bij mij helpt sporten flink rennen of zwemmen. Gewoon verstand op nul en alles geven wat ik in me heb. Heb ook wel eens momenten dat ik onder de douche gewoon een potje ga zitten janken om dat klote gevoel kwijt te raken. Ik twijfel wel eens om naar een arts te gaan maar ben bang dat hij toch zegt ga iets leuks doen en ga er eens tussenuit. Ik zou ook helemaal niet weten hoe ik het zou moeten uitleggen aan de huisarts. Aan de andere kant wil ik wel ervan af maar zie medicijnen ook weer niet zitten. Ben een beetje twijfelgeval.
Spelende vrouw, wat heeft u nu geleerd?
Nou moet ik ook even mijn verhaal kwijt. Ik heb het idee dat ik ongeveer al anderhalf jaar licht depressief ben. Het begon volgens mij met een erg hevige ruzie tussen mijn ouders, wat ze wel vaker hebben gehad. In mijn leven (Ben nu 18) hebben ze mij ongeveer 10 keer verteld dat ze uit elkaar wilden gaan, maar ze zijn nu nog steeds bij elkaar... wat ik eigenlijk ook niet helemaal snap maar goed.
Ik heb VWO gedaan, ben geslaagd en heb 6 jaar bij dezelfde lui in de klas gezeten, de mensen in die klas waren mijn ''vrienden''. Ik ging wel met ze om, maar niet echt buiten school, alleen met uitgaan. In die 6 jaar ben ik wel af en toe gepest, niet heel erg ofzo, maar er waren gewoon mensen die nare dingen tegen mij zeiden en ik kon daar totaal niet tegen, met het gevolg dat mijn zelfvertrouwen omlaag ging. Ongeveer een jaar geleden begon ik mij te beseffen dat ik mij niet zo kut hoef te voelen en ging ik op internet zoeken. Ook heb ik hier ooit een topic geopend. Dit allemaal hielp mij wel, ik ging me beter voelen. Op een gegeven moment voelde ik me echt gelukkig en genoot ik weer van dingen. Maar toch viel ik weer terug. Ik was geslaagd, ging op vakantie met vrienden etc. maar toch genoot ik er niet echt van. Ik geniet over het algemeen tegenwoordig veel minder van dingen, en dan vraag ik me af waarom, wat het alleen maar erger maakt. Ik denk dat ik nog steeds een laag zelfvertrouwen heb, want vaak denk ik ook als ik met anderen ben van, wat zou die van mij vinden etc. en dan klap ik dicht. Ik ben over het algemeen ook best besluiteloos, zo had ik ook geen idee wat ik wilde studeren en heb ik maar iets gekozen, wat ik nu eigenlijk niet veel aan vind.
Maar wat nu het frapante is, ik WAS juist altijd de persoon die het voortouw nam, altijd lol had, vrolijk was, veel meemaakte, avonturen etc. maar nu lijk ik het tegenovergestelde te worden. Ik denk dat ik ook veel te negatief nadenk en veel te veel bezig ben met mijn verleden... de depressie soort die TS noemde, lijkt wel een beetje bij mij te passen volgens mij. Ik heb trouwens nog wel momenten dat ik me goed voel en opgewekt ben, maar dan zijn er steeds weer van die terugvallen en ik word er moe van mezelf weer te moeten motiveren om me beter te voelen.....
Nou, dit is best een lang verhaal aan het worden, stop nu ook maar, geen idee wat jullie moeten antwoorden, maar ik wil het even kwijt. Heb ook meerdere psychologische boeken in huis, namelijk de 7 spirituele wetten van succes en Je brein als medicijn. Beide moet ik nog uitlezen en ik denk dat ik zo maar even aan 1 begin. Volgens mij is mijn probleem niet eens zo groot, en wanneer ik me klote voel denk ik gewoon niet realistisch...en zoals TS ook al zegt, val ik steeds in mijn ''valkuilen''...Ik praat trouwens met niemand in ''real life'' hierover... ik krop eigenlijk altijd al alles op.
[ Bericht 1% gewijzigd door Stefanovich op 24-12-2008 22:25:41 ]
Ik heb VWO gedaan, ben geslaagd en heb 6 jaar bij dezelfde lui in de klas gezeten, de mensen in die klas waren mijn ''vrienden''. Ik ging wel met ze om, maar niet echt buiten school, alleen met uitgaan. In die 6 jaar ben ik wel af en toe gepest, niet heel erg ofzo, maar er waren gewoon mensen die nare dingen tegen mij zeiden en ik kon daar totaal niet tegen, met het gevolg dat mijn zelfvertrouwen omlaag ging. Ongeveer een jaar geleden begon ik mij te beseffen dat ik mij niet zo kut hoef te voelen en ging ik op internet zoeken. Ook heb ik hier ooit een topic geopend. Dit allemaal hielp mij wel, ik ging me beter voelen. Op een gegeven moment voelde ik me echt gelukkig en genoot ik weer van dingen. Maar toch viel ik weer terug. Ik was geslaagd, ging op vakantie met vrienden etc. maar toch genoot ik er niet echt van. Ik geniet over het algemeen tegenwoordig veel minder van dingen, en dan vraag ik me af waarom, wat het alleen maar erger maakt. Ik denk dat ik nog steeds een laag zelfvertrouwen heb, want vaak denk ik ook als ik met anderen ben van, wat zou die van mij vinden etc. en dan klap ik dicht. Ik ben over het algemeen ook best besluiteloos, zo had ik ook geen idee wat ik wilde studeren en heb ik maar iets gekozen, wat ik nu eigenlijk niet veel aan vind.
Maar wat nu het frapante is, ik WAS juist altijd de persoon die het voortouw nam, altijd lol had, vrolijk was, veel meemaakte, avonturen etc. maar nu lijk ik het tegenovergestelde te worden. Ik denk dat ik ook veel te negatief nadenk en veel te veel bezig ben met mijn verleden... de depressie soort die TS noemde, lijkt wel een beetje bij mij te passen volgens mij. Ik heb trouwens nog wel momenten dat ik me goed voel en opgewekt ben, maar dan zijn er steeds weer van die terugvallen en ik word er moe van mezelf weer te moeten motiveren om me beter te voelen.....
Nou, dit is best een lang verhaal aan het worden, stop nu ook maar, geen idee wat jullie moeten antwoorden, maar ik wil het even kwijt. Heb ook meerdere psychologische boeken in huis, namelijk de 7 spirituele wetten van succes en Je brein als medicijn. Beide moet ik nog uitlezen en ik denk dat ik zo maar even aan 1 begin. Volgens mij is mijn probleem niet eens zo groot, en wanneer ik me klote voel denk ik gewoon niet realistisch...en zoals TS ook al zegt, val ik steeds in mijn ''valkuilen''...Ik praat trouwens met niemand in ''real life'' hierover... ik krop eigenlijk altijd al alles op.
[ Bericht 1% gewijzigd door Stefanovich op 24-12-2008 22:25:41 ]
Hoezo denken in hokjes?quote:Op woensdag 26 september 2007 14:39 schreef sweetgirly het volgende:Geremde depressie Depressie met vitale kenmerken Winterdepressie Postnatale depressie Geagiteerde depressie Gemaskeerde depressie Depressie met psychotische kenmerken Dysthemie Chronische depressie (ook wel rediciverende (terugkerende) depressie genoemd)
Ik merk dat ik minder doe/mijn efficiency daalt naarmate het stiller en donkerder is in mijn omgeving.
Dus 'swinters is een kut-periode. Tenzij ik het gezellig maak voor mezelf met licht en 20 graden en opgwekte muziek.
Hoeren TNT.. Graaierige overheid..
Ik heb nergens zoveel last van Marokkanen als in het nieuws :
Ik heb nergens zoveel last van Marokkanen als in het nieuws :
Hoe zijn jullie ervaringen met het luisteren van erg emotionele muziek (of een film) wanneer het even tegen zit?
Ik ben gevlucht in dvdtjes kijken, ik had toch geen vrienden na. Door de lui op school ben ik me gaan terug trekken en heb mn eigen wereldje gebouwd. Keek eerst films maar dat was te kort, ben toen overgestapt op hele tv series, die leiden tenminste langer mn gedachtes af van mn depri gevoel. Maar het werd voor mij een soort verslaving, als de tv uitging viel ik weer terug in mn eigen sneuie leventje. Heeft eventjes geholpen bij mij.quote:Op donderdag 25 december 2008 00:24 schreef fs180 het volgende:
Hoe zijn jullie ervaringen met het luisteren van erg emotionele muziek (of een film) wanneer het even tegen zit?
Wat je dan in principe doet is heel logisch.. Je voelt je kut en door films te kijken, series en er (deels) in op te gaan sta je gevoelsmatig ff "lekker" buiten de realiteit. Datzelfde kan ook wel zo werken met boeken..quote:Op donderdag 25 december 2008 02:38 schreef DanaScully het volgende:
[..]
Ik ben gevlucht in dvdtjes kijken, ik had toch geen vrienden na. Door de lui op school ben ik me gaan terug trekken en heb mn eigen wereldje gebouwd. Keek eerst films maar dat was te kort, ben toen overgestapt op hele tv series, die leiden tenminste langer mn gedachtes af van mn depri gevoel. Maar het werd voor mij een soort verslaving, als de tv uitging viel ik weer terug in mn eigen sneuie leventje. Heeft eventjes geholpen bij mij.
Echter denk ik dat dit "vluchtgedrag" op de langere termijn helemaal niks oplost. Het belangrijkste is dat je probeert een oorzaak te vinden voor je gevoel (kan confronterend zijn).. Maar als je je kut voelt en je weet dat een film of whatever ff helpt is de verleiding wel erg groot.. En ja, dat werkt verslavend.. Het is iig beter dan drank/drugs..
Wat je dan wel merkt is als je toegeeft aan die verslaving dat je andere zaken echt gaat verwaarlozen(vrienden, familie, school., werk, interesse in de maatschappij enz) waar je je dan naderhand weer rot over gaat voelen of last van ondervindt.... Complexe, nare state of mind..
The poet presents the imagination with images from life and human characters and situations, sets them all in motion and leaves it to the beholder to let these images take his thoughts as far as his mental powers will permit.
Ik revalideer van een werk-ongeluk en dat nietsdoen/saaiheid is moordend! wat betreft dvd-tjes met emotinele scenes, en of het me wat doet. Het hangt ervan af wat voor emotionele scene. De ene maakt je kwaad/of nog depressiever. De ander maakt je meelevend en helpt welicht over je eigen emoties te komen.
Hoeren TNT.. Graaierige overheid..
Ik heb nergens zoveel last van Marokkanen als in het nieuws :
Ik heb nergens zoveel last van Marokkanen als in het nieuws :
Ik denk dat dat idd erg per persoon verschilt. Elke scene kan wel een bepaalde emotie bij iemand oproepen.. Voor sommige mensen is een verkrachtingsscene heel heftig, voor een ander een dodelijk verkeersongeluk.. Net ook wat je ermee associeert vanuit je eigen leven.quote:Op donderdag 25 december 2008 03:10 schreef Man-E-Faces het volgende:
Ik revalideer van een werk-ongeluk en dat nietsdoen/saaiheid is moordend! wat betreft dvd-tjes met emotinele scenes, en of het me wat doet. Het hangt ervan af wat voor emotionele scene. De ene maakt je kwaad/of nog depressiever. De ander maakt je meelevend en helpt welicht over je eigen emoties te komen.
En dan heb je natuurlijk nog de meisjes die bij de 9e keer Titanic weer zitten te snotteren op de bank
The poet presents the imagination with images from life and human characters and situations, sets them all in motion and leaves it to the beholder to let these images take his thoughts as far as his mental powers will permit.
Ik moest ook een beetje tranen hoor, nou ja kon nog net dat ene eerste traantje bedwingen eigenlijk. Het enige wat ik na afloop zei: "best wel goeie special effects"
Hoeren TNT.. Graaierige overheid..
Ik heb nergens zoveel last van Marokkanen als in het nieuws :
Ik heb nergens zoveel last van Marokkanen als in het nieuws :
Gekkenhuis. Ik moet bekennen dat ik hem nog nooit heb gezien in z;n geheel.quote:Op donderdag 25 december 2008 03:24 schreef Man-E-Faces het volgende:
Ik moest ook een beetje tranen hoor, nou ja kon nog net dat ene eerste traantje bedwingen eigenlijk. Het enige wat ik na afloop zei: "best wel goeie special effects"
The poet presents the imagination with images from life and human characters and situations, sets them all in motion and leaves it to the beholder to let these images take his thoughts as far as his mental powers will permit.
Ik heb toch langer als een jaar of zelfs 2(!!!) als een zombi voor de tv gehangen. Nu ik iemand heb leren kennen merk ik hoe erg ik me afgezonderd heb. Ben nu verliefd en heb geen reden om ongelukkig te zijn maar af en toe ben ik bang, wat als het uitgaat val ik dan weer terug in tv kijken? en dan word ik alweer depri. Ik zit in een soort vicieuze cirkel. Ik blijf mn angst/depressie voeden. Ik doe het niet express maar het blijft in mn achterhoofd spoken wat als....quote:Op donderdag 25 december 2008 02:44 schreef Twerk het volgende:
[..]
Wat je dan in principe doet is heel logisch.. Je voelt je kut en door films te kijken, series en er (deels) in op te gaan sta je gevoelsmatig ff "lekker" buiten de realiteit. Datzelfde kan ook wel zo werken met boeken..
Echter denk ik dat dit "vluchtgedrag" op de langere termijn helemaal niks oplost. Het belangrijkste is dat je probeert een oorzaak te vinden voor je gevoel (kan confronterend zijn).. Maar als je je kut voelt en je weet dat een film of whatever ff helpt is de verleiding wel erg groot.. En ja, dat werkt verslavend.. Het is iig beter dan drank/drugs..
Wat je dan wel merkt is als je toegeeft aan die verslaving dat je andere zaken echt gaat verwaarlozen(vrienden, familie, school., werk, interesse in de maatschappij enz) waar je je dan naderhand weer rot over gaat voelen of last van ondervindt.... Complexe, nare state of mind..
Ik denk dat het belangrijk is dat je erachter probeert te komen waarom je destijds depressief was en waar je angst op gebaseerd is. Heb je daar een idee over[zou ook geen duidelijke oorzaak kunnen hebben]? Dat kan confronterend zijn, maar misschien ontdek je ook dat er eigenlijk geen reden voor is.. Nu blijft het toch als een schimmig spook over je schouder meekijken, zoals je zelf zegt..quote:Op vrijdag 26 december 2008 01:57 schreef DanaScully het volgende:
[..]
Ik heb toch langer als een jaar of zelfs 2(!!!) als een zombi voor de tv gehangen. Nu ik iemand heb leren kennen merk ik hoe erg ik me afgezonderd heb. Ben nu verliefd en heb geen reden om ongelukkig te zijn maar af en toe ben ik bang, wat als het uitgaat val ik dan weer terug in tv kijken? en dan word ik alweer depri. Ik zit in een soort vicieuze cirkel. Ik blijf mn angst/depressie voeden. Ik doe het niet express maar het blijft in mn achterhoofd spoken wat als....
The poet presents the imagination with images from life and human characters and situations, sets them all in motion and leaves it to the beholder to let these images take his thoughts as far as his mental powers will permit.
Door mn schooltijd, op school vrienden na school iedereen verdwenen. Iedereen waar ik van dacht een vriend in te hebben was verdwenenn na schooltijd of na mn opleiding. Dus toen een muur om me heen gebouwd zo van ik kan de wereld aan en heb niemand nodig, ik ben gelukkig als ik alleen ben. Toen ik een baan vond was ik gelukkig niet meer depri, mensen begroetten me en had leuke collega's. Helaas verloor ik mn baan omdat mn baas ziek werd en weg was mn zorgeloos bestaan. Met de collega's gebeurde hetzelfde, neens hoorde ik niks meer van hun, het leek alsof het allemaaal van mij uit moest komen dus ik ben ook gestopt met bezoekjes en kaartjes met verjaardagen.quote:Op vrijdag 26 december 2008 02:05 schreef Twerk het volgende:
[..]
Ik denk dat het belangrijk is dat je erachter probeert te komen waarom je destijds depressief was en waar je angst op gebaseerd is. Heb je daar een idee over[zou ook geen duidelijke oorzaak kunnen hebben]? Dat kan confronterend zijn, maar misschien ontdek je ook dat er eigenlijk geen reden voor is.. Nu blijft het toch als een schimmig spook over je schouder meekijken, zoals je zelf zegt..
Ik ben nu bang dat nu hetzelfde gebeurt, ben ik net gelukkig dan gaat het mis en blijf ik weer in mn uppie alleen achter, het blijft spoken in mn hoofd....maar door zo onzeker te doen gaat het juist mis, ik weet het.
Ik kom hier een beetje van mij afschrijven. Laat ik maar met het begin beginnen.
Ik ben van vroeger tot nu al verlegen geweest en onzeker. Zeker toen ik vroeger gepest werd werd het alleen maar erger daardoor. Sinds de middelbare school heb ik vaak wel gedachten gehad dat ik liever niet zou willen leven en dagen dat ik echt ziek was van dat ik weer een dag door moest zien te komen.
Ik heb wel altijd een sterke wil gehad om door te gaan. Ik had verwachtingen. Ik zag mijn leven over een jaar of 10. Een beter leven. Een ander leven. Een leven waar ik gelukkig kon zijn.
Maar helaas. We zijn weer verder gekomen en de planning is niet zo uitgepakt zoals het zou moeten zijn. Niet direct erg, maar wel erg teleurstellend.
In de tussentijd ben ik alleen negatiever/depressiever geworden. Ik haat de wereld zoals die is. Alle onrecht trek ik me aan. Het doet me pijn. Daar ben ik erg overgevoelig voor. Kan weinig genieten meer van de leuke dingen van het leven.
Ik heb dus door de jaren heen altijd ups en downs gehad. Perioden met veel energie en amper energie om iets te doen. Maar afgelopen jaren gaat het nog verder naar beneden. De ups komen minder vaak.
Ik sluit me af voor de wereld door mij op werk te gooien. Daardoor heb afgelopen jaren veel stress gekend. Na het werk thuis gekomen ging ik door weer met meer werk. Dat heb ik lang volgehouden. Maar vorig jaar kreeg ik daarbij klachten van langdurige stress. Geen pretje. Wat meer rust gehouden. En dat werkte goed. Maar nog niet goed genoeg, want mijn ritme bleef hetzelfde.
Nu heb ik door de jaren heen steeds zelfmoordgedachten gehad, maar niet iets concreets. Echter ik schrok wel laatst van mijzelf toen ik een droom had waarin ik veel emoties te verwerken kreeg. Een droom waarin ik uitgestoten werd. Verbannen. Niemand mocht mij. Niemand wilde mij kennen. Zelfs de mensen die ik als vrienden beschouwde. Ik huilde dikke tranen in mijn droom. Ik schrok wakker. Dezelfde emotie was er. Sterker. Ik huilde door. Op dat moment kreeg ik wel de neiging om mezelf echt iets aan te doen. Het was dat de kracht om wel door te leven nog groot genoeg was. Maar sindsdien heb ik gevoel dat ik grip verlies. Ik leef nu op de rand. Een gevoel van ik wil door, want wil leven. En aan de andere kant gevoel dat ik niet door wil leven.
Ik schrok er zelf van. En neem daarom ook minimaal een maand vrij van werk. Om een beter ritme op te bouwen, af te vallen en bewegen en dingen doen die ik jaren weggeschoven heb. Hoop dat het helpt. Niet bij arts ofzo geweest. Dus ook geen medicatie hier tegen. Ik heb mijn redenen om dat niet te doen.
Door de dag heen kan ik lachen, blij reageren, mee praten e.d., maar eigenlijk is dat maar wat de buitenwereld ziet. Binnen in is het huilen, triest zijn, e.d. En ben laatste tijd extra gevoelig.
Kreeg vorig weekend bericht over iemand die ik ontmoet had zelfmoord had gepleegd. Erg confronterend. Kende die persoon niet. Maar heb de hele dag gehuild en triest zitten wezen. Dat doe ik in mijn eentje. Bij anderen verberg ik dat weer.. laat ik weer een masker zien.
Ik heb het nu tegen collega's en vrienden verteld. En heb wel gemerkt dat het me deels opgelucht heeft. Ik ben eigenlijk een gesloten persoon, maar het lijkt wel wat te helpen om wat meer opener proberen te zijn. Hoewel dat voor mij wel moeite kost.
Ik hoop dat ik er uit kom. En wat gelukkiger ga worden. Maar tsja.. we zien wel.
Ik ben van vroeger tot nu al verlegen geweest en onzeker. Zeker toen ik vroeger gepest werd werd het alleen maar erger daardoor. Sinds de middelbare school heb ik vaak wel gedachten gehad dat ik liever niet zou willen leven en dagen dat ik echt ziek was van dat ik weer een dag door moest zien te komen.
Ik heb wel altijd een sterke wil gehad om door te gaan. Ik had verwachtingen. Ik zag mijn leven over een jaar of 10. Een beter leven. Een ander leven. Een leven waar ik gelukkig kon zijn.
Maar helaas. We zijn weer verder gekomen en de planning is niet zo uitgepakt zoals het zou moeten zijn. Niet direct erg, maar wel erg teleurstellend.
In de tussentijd ben ik alleen negatiever/depressiever geworden. Ik haat de wereld zoals die is. Alle onrecht trek ik me aan. Het doet me pijn. Daar ben ik erg overgevoelig voor. Kan weinig genieten meer van de leuke dingen van het leven.
Ik heb dus door de jaren heen altijd ups en downs gehad. Perioden met veel energie en amper energie om iets te doen. Maar afgelopen jaren gaat het nog verder naar beneden. De ups komen minder vaak.
Ik sluit me af voor de wereld door mij op werk te gooien. Daardoor heb afgelopen jaren veel stress gekend. Na het werk thuis gekomen ging ik door weer met meer werk. Dat heb ik lang volgehouden. Maar vorig jaar kreeg ik daarbij klachten van langdurige stress. Geen pretje. Wat meer rust gehouden. En dat werkte goed. Maar nog niet goed genoeg, want mijn ritme bleef hetzelfde.
Nu heb ik door de jaren heen steeds zelfmoordgedachten gehad, maar niet iets concreets. Echter ik schrok wel laatst van mijzelf toen ik een droom had waarin ik veel emoties te verwerken kreeg. Een droom waarin ik uitgestoten werd. Verbannen. Niemand mocht mij. Niemand wilde mij kennen. Zelfs de mensen die ik als vrienden beschouwde. Ik huilde dikke tranen in mijn droom. Ik schrok wakker. Dezelfde emotie was er. Sterker. Ik huilde door. Op dat moment kreeg ik wel de neiging om mezelf echt iets aan te doen. Het was dat de kracht om wel door te leven nog groot genoeg was. Maar sindsdien heb ik gevoel dat ik grip verlies. Ik leef nu op de rand. Een gevoel van ik wil door, want wil leven. En aan de andere kant gevoel dat ik niet door wil leven.
Ik schrok er zelf van. En neem daarom ook minimaal een maand vrij van werk. Om een beter ritme op te bouwen, af te vallen en bewegen en dingen doen die ik jaren weggeschoven heb. Hoop dat het helpt. Niet bij arts ofzo geweest. Dus ook geen medicatie hier tegen. Ik heb mijn redenen om dat niet te doen.
Door de dag heen kan ik lachen, blij reageren, mee praten e.d., maar eigenlijk is dat maar wat de buitenwereld ziet. Binnen in is het huilen, triest zijn, e.d. En ben laatste tijd extra gevoelig.
Kreeg vorig weekend bericht over iemand die ik ontmoet had zelfmoord had gepleegd. Erg confronterend. Kende die persoon niet. Maar heb de hele dag gehuild en triest zitten wezen. Dat doe ik in mijn eentje. Bij anderen verberg ik dat weer.. laat ik weer een masker zien.
Ik heb het nu tegen collega's en vrienden verteld. En heb wel gemerkt dat het me deels opgelucht heeft. Ik ben eigenlijk een gesloten persoon, maar het lijkt wel wat te helpen om wat meer opener proberen te zijn. Hoewel dat voor mij wel moeite kost.
Ik hoop dat ik er uit kom. En wat gelukkiger ga worden. Maar tsja.. we zien wel.
Toen ik echt flink depri was heb ik ook weleens zo'n realistische droom gehad. Ik droomde dat een mannenstem tegen me zei wat houd je tegen, je broer heeft zn gezin maar de kinderen zijn toch nog zo jong dat ze het toch niet snappen. Je ouders hebben elkaar en vinden steun bij elkaar. Waarom doe je het niet gewoon? ik was wel zo nuchter om na te denken dat het niet kon wat ik nu droomde, de stem probeerde me te overtuigen, het was een discussie...daardoor werd ik wakker, ik dacht echt dat ik gek geworden was. Ik heb dit nooit aan iemand verteld, bang dat ik regelrecht naar een psucholoog gestuurd werd. Ik hoor een stem!!!quote:Op vrijdag 26 december 2008 19:54 schreef iamdead het volgende:
Echter ik schrok wel laatst van mijzelf toen ik een droom had waarin ik veel emoties te verwerken kreeg. Een droom waarin ik uitgestoten werd. Verbannen. Niemand mocht mij. Niemand wilde mij kennen. Zelfs de mensen die ik als vrienden beschouwde. Ik huilde dikke tranen in mijn droom. Ik schrok wakker. Dezelfde emotie was er. Sterker. Ik huilde door. Op dat moment kreeg ik wel de neiging om mezelf echt iets aan te doen. Het was dat de kracht om wel door te leven nog groot genoeg was. Maar sindsdien heb ik gevoel dat ik grip verlies. Ik leef nu op de rand. Een gevoel van ik wil door, want wil leven. En aan de andere kant gevoel dat ik niet door wil leven.
Ik schrok er zelf van. En neem daarom ook minimaal een maand vrij van werk. Om een beter ritme op te bouwen, af te vallen en bewegen en dingen doen die ik jaren weggeschoven heb. Hoop dat het helpt. Niet bij arts ofzo geweest. Dus ook geen medicatie hier tegen. Ik heb mijn redenen om dat niet te doen.
Door de dag heen kan ik lachen, blij reageren, mee praten e.d., maar eigenlijk is dat maar wat de buitenwereld ziet. Binnen in is het huilen, triest zijn, e.d. En ben laatste tijd extra gevoelig.
Kreeg vorig weekend bericht over iemand die ik ontmoet had zelfmoord had gepleegd. Erg confronterend. Kende die persoon niet. Maar heb de hele dag gehuild en triest zitten wezen. Dat doe ik in mijn eentje. Bij anderen verberg ik dat weer.. laat ik weer een masker zien.
Ik heb het nu tegen collega's en vrienden verteld. En heb wel gemerkt dat het me deels opgelucht heeft. Ik ben eigenlijk een gesloten persoon, maar het lijkt wel wat te helpen om wat meer opener proberen te zijn. Hoewel dat voor mij wel moeite kost.
Ik hoop dat ik er uit kom. En wat gelukkiger ga worden. Maar tsja.. we zien wel.
Over mn gevoel praten zoals jij hebt gedaan zou ik echt niet durven, bang dat ik in tranen uit zal barsten. Het gaat nu goed, dus ik zie wel hoe het verder gaat.
Tsja.. het is niet makkelijk. Maar ik hou het nog wat oppervlakkig. Vond het heel wat van mezelf dat ik al wat vertelde. Maar het is ook maar minimaal wat ik vertelde. Echt heel diep vertellen wat mijn emoties / gevoel zijn kan ik denk ook niet zo goed aan bij iedereen.quote:Op vrijdag 26 december 2008 20:13 schreef DanaScully het volgende:
Over mn gevoel praten zoals jij hebt gedaan zou ik echt niet durven, bang dat ik in tranen uit zal barsten. Het gaat nu goed, dus ik zie wel hoe het verder gaat.
Ik heb nog zoveel meer problemen. Trilangst gehad.. hoewel het er nog wel is.. maar niet zo erg als tijd terug.
Maar ook een soort stemmen/gedachten in mijn hoofd. Als ik ergens ben, binnenkom of wegga... dan gaan er altijd gedachten door mij heen van mensen die me nastaren of gewoon aanstaren. Dingen achter me rug om zeggen e.d. allemaal negatieve gedachten. Ik geloof dat dit niet echt stemmen zijn zoals anderen dat wellicht hebben? meer een soort gedachten... gedachten wat anderen gaan zeggen.
De keer dat ik dus in tranen wakker werd was de eerste keer dat ik goed door kon huilen. Daarvoor heb ik jaren niet echt gehuild. Het kwam er denk toen ik zo huilend wakker werd ook gewoon echt even uit.. mijn angst zit nu vooral echt in dat het beetje wat er uit kwam nog maar een begin is of kan zijn. Bang dat al die opgepropte emoties te veel gaat worden en ik instort of mezelf wat aan doe.
Ja ik ben ook altijd bezig wat andere er niet van zullen denken dus dan denk ik ik zeg maar niks, laat maar. Ook met verjaardagen of als je met meerdere mensen bent durf ik niet zomaar wat te vertellen, ik kijk het even aan. Ik probeer dan weleens te reageren maar ze praaten zo erover heen, resultaat ik zeg niks meer. Ik heb ook weleens getwijfeld over z\elfmord maar ben bang om mn ouders en broer pijn te doen dus ik worstel me de dag, week of maand weer door. Tegelijkertijd denk ik zoiets lafs dat is niks voor mij, ik ben sterker dan dat en ik kom er wel overheen!quote:Op vrijdag 26 december 2008 20:53 schreef iamdead het volgende:
[..]
Dingen achter me rug om zeggen e.d. allemaal negatieve gedachten. Ik geloof dat dit niet echt stemmen zijn zoals anderen dat wellicht hebben? meer een soort gedachten... gedachten wat anderen gaan zeggen.
quote:Op woensdag 26 september 2007 21:09 schreef Icefire het volgende:
[..]
Wens het ook niemand toe, maar ik ben blij dat ik het heb meegemaakt.
Die periode heeft flink mijn ogen geopend en ik geniet nu veel meer van de kleine momenten.
Sluit ik me volledig bij aan, na een heftige gebeurtenis ben ik depressief geweest, was enorm moeilijk, maar uiteindelijk heeft het me sterker gemaakt en kan ik intenser van dingen genieten
explain... (als je wilt natuurlijk)quote:Op zaterdag 3 januari 2009 20:09 schreef anthony68 het volgende:
ik heb me voorgenomen 2009 het jaar van acceptatie te maken zodat ik los van mijn blokkadeskom
Spelende vrouw, wat heeft u nu geleerd?
Ik vermoed dat hij bedoelt dat hij door bepaalde zaken te accepteren zoals ze zijn, hij zijn energie in positievere zaken kan steken ipv te blijven hangen in negatieve gedachten etc.. Maar uiteraard is het beter als hij het zelf uitlegt..quote:Op zaterdag 3 januari 2009 20:48 schreef Murmeli het volgende:
[..]
explain... (als je wilt natuurlijk)
The poet presents the imagination with images from life and human characters and situations, sets them all in motion and leaves it to the beholder to let these images take his thoughts as far as his mental powers will permit.
Ik moet hier mijn verhaal ook maar eens kwijt, wie weet helpt het een beetje...
Afgelopen zomer ben ik gediagnostiseerd, ik heb/had last van een matige depressieve episode sinds de zomer/najaar 2007. Dit heeft voornamelijk te maken met mijn altijd in meer of mindere mate aanwezige faalangst, die nu heel erg werd na een mislukte stage. In het voorjaar kwam daar bij dat een vriend van mij overleed na een ziekbed van enkele maanden, mijn vader met ernstige hartklachten in het ziekenhuis belandde en als klap op de vuurpijl mijn vriend me dumpte op een moment dat het eigenlijk net wat beter ging. omdat we net een half jaar samen woonden, leverde het afhandelen van de relatie ontzettend veel gezeik op wat tot half december heeft geduurd.
Sinds mijn diagnose ben ik in therapie geweest en over het algemeen ging het steeds beter. maar mijn studie bleef niet echt goed gaan. En sinds een paar weken heb ik het gevoel dat ik weer terugval. Heb weer het gevoel dat het allemaal geen zin heeft en ik mensen tot last ben. Ook gevoelens van liever nooit geboren willen worden etc. komen weer terug. Misschien heeft het alleen te maken met de tijd van het jaar, heb altijd wel last gehad van winterdipjes.
Het vervelendste is dat ik het nu niet echt meer kwijt kan bij mensen. Mijn familie heeft me ontzettend gesteund, maar hebben zich natuurlijk vreselijk zorgen gemaakt. Ik wil hen niet weer ongerust maken....
Afgelopen zomer ben ik gediagnostiseerd, ik heb/had last van een matige depressieve episode sinds de zomer/najaar 2007. Dit heeft voornamelijk te maken met mijn altijd in meer of mindere mate aanwezige faalangst, die nu heel erg werd na een mislukte stage. In het voorjaar kwam daar bij dat een vriend van mij overleed na een ziekbed van enkele maanden, mijn vader met ernstige hartklachten in het ziekenhuis belandde en als klap op de vuurpijl mijn vriend me dumpte op een moment dat het eigenlijk net wat beter ging. omdat we net een half jaar samen woonden, leverde het afhandelen van de relatie ontzettend veel gezeik op wat tot half december heeft geduurd.
Sinds mijn diagnose ben ik in therapie geweest en over het algemeen ging het steeds beter. maar mijn studie bleef niet echt goed gaan. En sinds een paar weken heb ik het gevoel dat ik weer terugval. Heb weer het gevoel dat het allemaal geen zin heeft en ik mensen tot last ben. Ook gevoelens van liever nooit geboren willen worden etc. komen weer terug. Misschien heeft het alleen te maken met de tijd van het jaar, heb altijd wel last gehad van winterdipjes.
Het vervelendste is dat ik het nu niet echt meer kwijt kan bij mensen. Mijn familie heeft me ontzettend gesteund, maar hebben zich natuurlijk vreselijk zorgen gemaakt. Ik wil hen niet weer ongerust maken....
"There is only one good, knowledge, and one evil, ignorance. " - Socrates
"Envy is the ulcer of the soul." - Socrates
"Wie met beide benen op de grond staat, komt niet ver" - Loesje
"Envy is the ulcer of the soul." - Socrates
"Wie met beide benen op de grond staat, komt niet ver" - Loesje
Hoi Lalahippie.
he wat balen zeg dat je bang bent om terug te vallen. Zijn er andere dingen gebeurd recent waardoor je het gevoel hebt, of lijkt het uit de lucht te komen vallen?
Misschien is het handig om je voormalige therapeut weer te bellen, nu heb je misschien nog de zin om er tegen te vechten, als het lang gaat duren wordt dat misschien steeds lastiger (althans dat werkt bij mij zo)
En je familie lastig vallen... ik denk dat familie daarvoor is. Tuurlijk is het voor hun vervelend, maar jij voelt je ellendig en hebt ze nodig. Dat is voor jou veel erger dan voor hun. Dus als je weet dat ze veel voor je kunnen doen... gewoon tegen ze aan praten. En hier een beetje van je afpraten helpt misschine ook
je bent niemand tot last hoor, zo moet je echt niet denken, daar word je echt somber van als je dat denkt, en er zijn mensen zat die je graag helpen denk ik, omdat ze je graag gelukkig zien
En echt als je je zorgen maakt over jezelf... ga snel die therapeut bellen, die heeft je de vorige keer ook goed geholpen als ik het goed begrijp!
Sterkte!!
he wat balen zeg dat je bang bent om terug te vallen. Zijn er andere dingen gebeurd recent waardoor je het gevoel hebt, of lijkt het uit de lucht te komen vallen?
Misschien is het handig om je voormalige therapeut weer te bellen, nu heb je misschien nog de zin om er tegen te vechten, als het lang gaat duren wordt dat misschien steeds lastiger (althans dat werkt bij mij zo)
En je familie lastig vallen... ik denk dat familie daarvoor is. Tuurlijk is het voor hun vervelend, maar jij voelt je ellendig en hebt ze nodig. Dat is voor jou veel erger dan voor hun. Dus als je weet dat ze veel voor je kunnen doen... gewoon tegen ze aan praten. En hier een beetje van je afpraten helpt misschine ook
je bent niemand tot last hoor, zo moet je echt niet denken, daar word je echt somber van als je dat denkt, en er zijn mensen zat die je graag helpen denk ik, omdat ze je graag gelukkig zien
En echt als je je zorgen maakt over jezelf... ga snel die therapeut bellen, die heeft je de vorige keer ook goed geholpen als ik het goed begrijp!
Sterkte!!
Spelende vrouw, wat heeft u nu geleerd?
zo, hier even een stukje van mijn weblog:
quote:Gelukkig zijn. Komt dat op je af? Of heb je dan de goede wegen in je leven gekozen? En zo met ongelukkig zijn, komt dat op je af? Of heb je een keuze? En dan het belangrijkste: kun je als je ongelukkig bent ooit nog weer gelukkig worden?
Denk daar maar eens over na voordat je verder leest, want ik denk dat het fijn is om een uitgangspunt te hebben.
Een jaar geleden was ik depressief. En dan niet het modewoord maar de aandoening. Ik zag depressief, rook depressief, hoorde depressief en voelde depressief. Ik voelde me een mislukkeling en zag het leven niet meer zitten. Ik kon me nergens toe zetten, was altijd moe, trok me alles aan en werkelijk alles was mijn schuld. En het werd erger en erger, ik kon ik er niks tegen doen.
Het kostte me een half jaar om erachter te komen dat ik er wel iets aan kon doen. Of kostte het gewoon tijd voordat de depressie over is? In ieder geval wil ik het nooit meer. Ik wil gelukkig zijn!
Het moeilijke daarvan is dat je om fijne dingen te voelen ook zo nu en dan vervelende dingen moet voelen. Daar ben ik nog mee bezig!
Maar wat ik mezelf wat succesvoller aanleer is een nieuwe manier van denken. Ik denk dat je zelf heel erg veel invloed hebt op je je eigen gelukkigheid. Een gedeelte is aangeboren volgens dr. Seligman, de grondlegger van de positieve psychologie. Eerst daar wat over, want dat is een beetje waar dit over gaat. (Al heb ik er mijn eigen draai aan gegeven).
Meneer Seligman en de positieve psychologie slaan een andere richting uit dan veel therapeuten tegenwoordig. In plaats van eindeloos terug te kijken en spijt te hebben over het verleden en te kijken naar de dingen die fout gaan kijken de aanhangers van de positieve psychologie naar dingen die goed gaan. Hierdoor word je vanzelf gelukkiger!
Het is bijvoorbeeld goed te merken in een relatie. Dit even als voorbeeld omdat de relatie met jezelf toch lastiger is. Wanneer een man en vrouw in relatietherapie gaan wordt er vaak gekeken naar wat er mis gaat (jij noemt me altijd poebeliewoepski en dat vind ik niet fijn) en wordt er dan tijd besteed aan het oplossen van de problemen (ik zal je op zaterdagavond geen poebeliewoepski noemen als we uitgaan, meer kán ik niet), hetgeen weer leid tot mislukkingen en daaruit voortkomend opnieuw ongeluk.
De positieve psychologie kijkt naar wat er wél goed gaat (vorige week dinsdagavond noemde je me alleen maar poebel, dat was al heel goed!) en ook de dingen die ervoor zorgen dat je een goed gevoel krijgt (ik vind het zo fijn als je me wopsje noemt).
Nadat er uit is gevonden wat wel goed gaat en fijn is, is het de bedoeling hier meer aandacht aan te besteden. In plaats van 80% van jezelf te geven om verdrietig te worden als hij poebeliewoepski zegt en 20% vrolijkheid als hij wopsje zegt!
Volg je het nog? Ik hoop het. Eén van de eerste dingen die ik te horen kreeg van de positieve psychologie was het opschrijven van dingen die je goed doet. Als je elke avond stilstaat bij drie dingen die je gedaan hebt vandaag die je een goed gevoel geven (en dan niet 'papa bellen' maar 'papa bellen om te vragen hoe het met hem ging, dat was goed omdat ik dat niet zo vaak doe en het nu wel eens gedaan heb en daarna was ik trots op mezelf en hij vond het ook leuk dat ik belde') In het begin is het moeilijk en er waren periodes dat ik echt niks beters kon bedenken dan op tijd komen en mijn boterham binnen de lijntjes insmeren maar het wordt steeds makkelijker om bij die dingen stil te staan. De lijst wordt langer en er is 's avonds een moment dat je je goed voelt over jezelf.
Okay, nou verder naar hoe dit alles je gelukkig maakt. Of in ieder geval, hoe het mij gelukkig maakt. Ik probeer het zoveel mogelijk in te zetten in mijn dagelijks leven op verschillende manieren. Hieronder ga ik de meestgebruikte manier beschrijven met daarna twee voorbeelden.
1. Ik sta voor een beslissing
2. Ik ga na hoeveel positiviteit (fijn gevoel) het me direct brengt, hoeveel negativiteit (vervelend gevoel) het me direct brengt.
3. Ik ga na hoeveel positiviteit (fijn gevoel) het me op de lange duur brengt en hoeveel negativiteit (vervelend gevoel) het me op de lange duur brengt. De lange duur kan de rest van de dag zijn maar ook een week, een maand, een jaar en een leven.
4. Ik weeg dit tegen elkaar af: is de positieve invloed nu direct echt nodig, is het gesip waard? Of is het echt nodig om dit negatieve dingetje uit te blijven stellen?
5. Ik maak de beslissing, afgaande op wat het meest positiviteit geeft.
En dit kun je de hele dag, altijd toepassen. Let maar eens op, hier komen twee kleine dingen als voorbeeld.
Voorbeeld 1: de Bounty, een chocoladereep met kokosvulling.
1. De beslissing: zal ik nu een Bounty kopen en die lekker opsmikkelen?
2. O, ik hou van Bounties, met zo'n knappere korst en dan dat lekkere kokos van binnen. Hmmmm chocola, daar word ik vast blij van!
3. Okay, over een half uur baal ik er al van dat ik die Bounty heb gegeten. Zo kan ik nooit afvallen! Dat kost me een half uur zwemmen om het erweer af te doen, die kan ik beter besteden aan andere calorien om af te vallen!
4. twintig minuten erg fijn, tot vanavond boos op mezelf omdat ik alwéér heb gesnoept! Zo'n klein beetje genot weegt niet echt op tegen zo'n tijd negatieve gevoelens...
5. Okay, geen Bounty!
Voorbeeld 2: het stofzuigen.
1. De beslissing: zal ik nu gaan stofzuigen of het bewaren tot een andere keer?
2. Gets, ik vind stofzuigen echt vervelend. Ik ben wel twintig minuten aan het vervelend stofzuigen.
3. Ik heb er al drie dagen over gepiekerd, dat kostte al een heleboel tijd aan negativiteit. Als ik het nu doe dus ben ik weer een hele tijd blij omdat ik het toch heb gedaan! Misschien wel drie dagen!
4. Hmm, eigenlijk heb ik er al een heleboel negativiteit aan besteed, dan maakt die 20 minuten niks meer uit. En in plaats van nog drie dagen erover te piekeren kan ik het zéker beter doen, dan ben ik minstens drie dagen trots op mezelf dat ik het gedaan heb!
5. Okay, even stofzuigen!
Het is wel lastig hoor, maar onder andere zo probeer ik mijn leven wat fijner te maken. En dan niet het kortdurende, makkeiljke genot of uitstelling van vervelende dingen (die het eigenlijk langdurig een beetje vervelend maken) maar langere fijnheid. Is dat geluk?
Doe mij maar een Bounty dun word ik toch nooit en ik kan morgen wel dood zijn
Ik ben allang niet meer depressief, maar ik geloof niet dat ik ooit een optimist word
DanaScully: ook ivm je andere topic (over dat meisje), sterkte. Je komt intelligent over, sterk en zelfbewust. Je hebt nu een kuttijd, maar het komt echt wel goed. Maak van je hart geen moordkuil - van alles opkroppen word je ook niet beter. Zag ook dat je in dat andere topic schreef dat je niet goed wist hoe je je gevoelens moest omschrijven, dus dat versterkt wel het beeld dat je je niet kan uiten. Je uiten is een 'risico', je stelt je kwetsbaar op - aan de andere kant: no guts, no glory zeg maar.
Ik ben allang niet meer depressief, maar ik geloof niet dat ik ooit een optimist word
DanaScully: ook ivm je andere topic (over dat meisje), sterkte. Je komt intelligent over, sterk en zelfbewust. Je hebt nu een kuttijd, maar het komt echt wel goed. Maak van je hart geen moordkuil - van alles opkroppen word je ook niet beter. Zag ook dat je in dat andere topic schreef dat je niet goed wist hoe je je gevoelens moest omschrijven, dus dat versterkt wel het beeld dat je je niet kan uiten. Je uiten is een 'risico', je stelt je kwetsbaar op - aan de andere kant: no guts, no glory zeg maar.
Sanity is (not) statistical
Nee, dat is nihilistisch gezever.quote:Op donderdag 9 oktober 2008 18:54 schreef Chriz2k het volgende:
Depressie is de verlichting die optreedt wanneer je doorkrijgt dat het leven eigenlijk bar weinig voorstelt.
Nou, uit onderzoek blijkt wel dat depressieve, pessimistische mensen een stuk realistischer naar dingen kijken. Bijvoorbeeld als er een test wordt gedaan met een knop en een lamp, eerst kunnen de proefpersonen zelf de lamp aan en uit doen door op de knop te drukken, daarna gaat de lamp random aan en uit en heeft het drukken geen zin meer. De positieve, gelukkige mensen dachten dat ze gemiddeld 35% wél controle hadden, terwijl de negatieve mensen realistisch zeiden dat ze geen controle hadden. En zo zijn er nog veel meer testjes gedaan. Vooral over het persoonlijke kunnen was het grote verschil dat positieve, gelukkige mensen zichzelf overschatten.quote:
Bij mij ging het na ongeveer een jaar over, maar het heeft me wel veranderd.
Begin nu (bijna 3 jaar na dato) wel bij te trekken, maar dat heeft meer te maken met acceptatie en begrip dan dat ik opeens positiever ben geworden.
Het is trouwens ook de reden dat ik destijds weer begon met blowen en roken (ik kreeg paniek en hyperventilatie aanvallen van de stress)
Begin nu (bijna 3 jaar na dato) wel bij te trekken, maar dat heeft meer te maken met acceptatie en begrip dan dat ik opeens positiever ben geworden.
Het is trouwens ook de reden dat ik destijds weer begon met blowen en roken (ik kreeg paniek en hyperventilatie aanvallen van de stress)
Dance into the fire, to fatal sounds of broken dreams...
En concludeer je uit zo'n onderzoek dat depressieve mensen realistischer denken? Het toont voor mij eerder aan hoe hun psychologische gedachtegang werkt: ze claimen dat ze geen controle hebben over zaken zodoende alles hun 'overkomen' is. Zie bijvoorbeeld dit artikeltje over locus of control.quote:Op zondag 11 januari 2009 11:26 schreef Twinky het volgende:
[..]
Nou, uit onderzoek blijkt wel dat depressieve, pessimistische mensen een stuk realistischer naar dingen kijken. Bijvoorbeeld als er een test wordt gedaan met een knop en een lamp, eerst kunnen de proefpersonen zelf de lamp aan en uit doen door op de knop te drukken, daarna gaat de lamp random aan en uit en heeft het drukken geen zin meer. De positieve, gelukkige mensen dachten dat ze gemiddeld 35% wél controle hadden, terwijl de negatieve mensen realistisch zeiden dat ze geen controle hadden. En zo zijn er nog veel meer testjes gedaan. Vooral over het persoonlijke kunnen was het grote verschil dat positieve, gelukkige mensen zichzelf overschatten.
Verder is een depressie een ziekte, geen wereldbeeld. Nihilisme is heus niet 'realistischer' of zo.
Ik heb ze niet paraat, maar er zijn meerdere onderzoeken geweest waaruit bleek dat depressieve mensen een slecht vermogen hadden om zichzelf voor te liegen. Normale mensen doen dat constant (bijv. een keuze achteraf goed praten - als mensen een keuze maken, vinden ze achteraf vrijwel altijd dat het de goede was, dat is een soort zelfbescherming en volledig normaal) en bij mensen die depressief zijn werkt dat proces niet. Of dat nu oorzaak of symptoom is, was op het moment dat ik me ermee bezig hield nog niet duidelijk.
Sanity is (not) statistical
Wanneer kun je depressie een ziekte noemen? Ik weet dat er mensen zijn die min of meer chronisch depressief zijn, maar moet ik daar dan aan denken?quote:Op zondag 11 januari 2009 12:02 schreef Friek_ het volgende:
[..]
En concludeer je uit zo'n onderzoek dat depressieve mensen realistischer denken? Het toont voor mij eerder aan hoe hun psychologische gedachtegang werkt: ze claimen dat ze geen controle hebben over zaken zodoende alles hun 'overkomen' is. Zie bijvoorbeeld dit artikeltje over locus of control.
Verder is een depressie een ziekte, geen wereldbeeld. Nihilisme is heus niet 'realistischer' of zo.
Dance into the fire, to fatal sounds of broken dreams...
Ik dacht dat twee weken of langer lijden aan boosheid, angst, verdriet en mentale pijn als uitgangspunt werd genomen om iets als een depressie te beschouwen en zodanig als 'ziekte'. Binnen die twee weken is het een 'dipje'.quote:Op zondag 11 januari 2009 17:43 schreef Pappie_Culo het volgende:
[..]
Wanneer kun je depressie een ziekte noemen? Ik weet dat er mensen zijn die min of meer chronisch depressief zijn, maar moet ik daar dan aan denken?
