R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Ik denk dat dat idd erg per persoon verschilt. Elke scene kan wel een bepaalde emotie bij iemand oproepen.. Voor sommige mensen is een verkrachtingsscene heel heftig, voor een ander een dodelijk verkeersongeluk.. Net ook wat je ermee associeert vanuit je eigen leven.quote:Op donderdag 25 december 2008 03:10 schreef Man-E-Faces het volgende:
Ik revalideer van een werk-ongeluk en dat nietsdoen/saaiheid is moordend! wat betreft dvd-tjes met emotinele scenes, en of het me wat doet. Het hangt ervan af wat voor emotionele scene. De ene maakt je kwaad/of nog depressiever. De ander maakt je meelevend en helpt welicht over je eigen emoties te komen.
En dan heb je natuurlijk nog de meisjes die bij de 9e keer Titanic weer zitten te snotteren op de bank
The poet presents the imagination with images from life and human characters and situations, sets them all in motion and leaves it to the beholder to let these images take his thoughts as far as his mental powers will permit.
Ik moest ook een beetje tranen hoor, nou ja kon nog net dat ene eerste traantje bedwingen eigenlijk. Het enige wat ik na afloop zei: "best wel goeie special effects"
Hoeren TNT.. Graaierige overheid..
Ik heb nergens zoveel last van Marokkanen als in het nieuws :
Ik heb nergens zoveel last van Marokkanen als in het nieuws :
Gekkenhuis. Ik moet bekennen dat ik hem nog nooit heb gezien in z;n geheel.quote:Op donderdag 25 december 2008 03:24 schreef Man-E-Faces het volgende:
Ik moest ook een beetje tranen hoor, nou ja kon nog net dat ene eerste traantje bedwingen eigenlijk. Het enige wat ik na afloop zei: "best wel goeie special effects"
The poet presents the imagination with images from life and human characters and situations, sets them all in motion and leaves it to the beholder to let these images take his thoughts as far as his mental powers will permit.
Ik heb toch langer als een jaar of zelfs 2(!!!) als een zombi voor de tv gehangen. Nu ik iemand heb leren kennen merk ik hoe erg ik me afgezonderd heb. Ben nu verliefd en heb geen reden om ongelukkig te zijn maar af en toe ben ik bang, wat als het uitgaat val ik dan weer terug in tv kijken? en dan word ik alweer depri. Ik zit in een soort vicieuze cirkel. Ik blijf mn angst/depressie voeden. Ik doe het niet express maar het blijft in mn achterhoofd spoken wat als....quote:Op donderdag 25 december 2008 02:44 schreef Twerk het volgende:
[..]
Wat je dan in principe doet is heel logisch.. Je voelt je kut en door films te kijken, series en er (deels) in op te gaan sta je gevoelsmatig ff "lekker" buiten de realiteit. Datzelfde kan ook wel zo werken met boeken..
Echter denk ik dat dit "vluchtgedrag" op de langere termijn helemaal niks oplost. Het belangrijkste is dat je probeert een oorzaak te vinden voor je gevoel (kan confronterend zijn).. Maar als je je kut voelt en je weet dat een film of whatever ff helpt is de verleiding wel erg groot.. En ja, dat werkt verslavend.. Het is iig beter dan drank/drugs..
Wat je dan wel merkt is als je toegeeft aan die verslaving dat je andere zaken echt gaat verwaarlozen(vrienden, familie, school., werk, interesse in de maatschappij enz) waar je je dan naderhand weer rot over gaat voelen of last van ondervindt.... Complexe, nare state of mind..
Ik denk dat het belangrijk is dat je erachter probeert te komen waarom je destijds depressief was en waar je angst op gebaseerd is. Heb je daar een idee over[zou ook geen duidelijke oorzaak kunnen hebben]? Dat kan confronterend zijn, maar misschien ontdek je ook dat er eigenlijk geen reden voor is.. Nu blijft het toch als een schimmig spook over je schouder meekijken, zoals je zelf zegt..quote:Op vrijdag 26 december 2008 01:57 schreef DanaScully het volgende:
[..]
Ik heb toch langer als een jaar of zelfs 2(!!!) als een zombi voor de tv gehangen. Nu ik iemand heb leren kennen merk ik hoe erg ik me afgezonderd heb. Ben nu verliefd en heb geen reden om ongelukkig te zijn maar af en toe ben ik bang, wat als het uitgaat val ik dan weer terug in tv kijken? en dan word ik alweer depri. Ik zit in een soort vicieuze cirkel. Ik blijf mn angst/depressie voeden. Ik doe het niet express maar het blijft in mn achterhoofd spoken wat als....
The poet presents the imagination with images from life and human characters and situations, sets them all in motion and leaves it to the beholder to let these images take his thoughts as far as his mental powers will permit.
Door mn schooltijd, op school vrienden na school iedereen verdwenen. Iedereen waar ik van dacht een vriend in te hebben was verdwenenn na schooltijd of na mn opleiding. Dus toen een muur om me heen gebouwd zo van ik kan de wereld aan en heb niemand nodig, ik ben gelukkig als ik alleen ben. Toen ik een baan vond was ik gelukkig niet meer depri, mensen begroetten me en had leuke collega's. Helaas verloor ik mn baan omdat mn baas ziek werd en weg was mn zorgeloos bestaan. Met de collega's gebeurde hetzelfde, neens hoorde ik niks meer van hun, het leek alsof het allemaaal van mij uit moest komen dus ik ben ook gestopt met bezoekjes en kaartjes met verjaardagen.quote:Op vrijdag 26 december 2008 02:05 schreef Twerk het volgende:
[..]
Ik denk dat het belangrijk is dat je erachter probeert te komen waarom je destijds depressief was en waar je angst op gebaseerd is. Heb je daar een idee over[zou ook geen duidelijke oorzaak kunnen hebben]? Dat kan confronterend zijn, maar misschien ontdek je ook dat er eigenlijk geen reden voor is.. Nu blijft het toch als een schimmig spook over je schouder meekijken, zoals je zelf zegt..
Ik ben nu bang dat nu hetzelfde gebeurt, ben ik net gelukkig dan gaat het mis en blijf ik weer in mn uppie alleen achter, het blijft spoken in mn hoofd....maar door zo onzeker te doen gaat het juist mis, ik weet het.
Ik kom hier een beetje van mij afschrijven. Laat ik maar met het begin beginnen.
Ik ben van vroeger tot nu al verlegen geweest en onzeker. Zeker toen ik vroeger gepest werd werd het alleen maar erger daardoor. Sinds de middelbare school heb ik vaak wel gedachten gehad dat ik liever niet zou willen leven en dagen dat ik echt ziek was van dat ik weer een dag door moest zien te komen.
Ik heb wel altijd een sterke wil gehad om door te gaan. Ik had verwachtingen. Ik zag mijn leven over een jaar of 10. Een beter leven. Een ander leven. Een leven waar ik gelukkig kon zijn.
Maar helaas. We zijn weer verder gekomen en de planning is niet zo uitgepakt zoals het zou moeten zijn. Niet direct erg, maar wel erg teleurstellend.
In de tussentijd ben ik alleen negatiever/depressiever geworden. Ik haat de wereld zoals die is. Alle onrecht trek ik me aan. Het doet me pijn. Daar ben ik erg overgevoelig voor. Kan weinig genieten meer van de leuke dingen van het leven.
Ik heb dus door de jaren heen altijd ups en downs gehad. Perioden met veel energie en amper energie om iets te doen. Maar afgelopen jaren gaat het nog verder naar beneden. De ups komen minder vaak.
Ik sluit me af voor de wereld door mij op werk te gooien. Daardoor heb afgelopen jaren veel stress gekend. Na het werk thuis gekomen ging ik door weer met meer werk. Dat heb ik lang volgehouden. Maar vorig jaar kreeg ik daarbij klachten van langdurige stress. Geen pretje. Wat meer rust gehouden. En dat werkte goed. Maar nog niet goed genoeg, want mijn ritme bleef hetzelfde.
Nu heb ik door de jaren heen steeds zelfmoordgedachten gehad, maar niet iets concreets. Echter ik schrok wel laatst van mijzelf toen ik een droom had waarin ik veel emoties te verwerken kreeg. Een droom waarin ik uitgestoten werd. Verbannen. Niemand mocht mij. Niemand wilde mij kennen. Zelfs de mensen die ik als vrienden beschouwde. Ik huilde dikke tranen in mijn droom. Ik schrok wakker. Dezelfde emotie was er. Sterker. Ik huilde door. Op dat moment kreeg ik wel de neiging om mezelf echt iets aan te doen. Het was dat de kracht om wel door te leven nog groot genoeg was. Maar sindsdien heb ik gevoel dat ik grip verlies. Ik leef nu op de rand. Een gevoel van ik wil door, want wil leven. En aan de andere kant gevoel dat ik niet door wil leven.
Ik schrok er zelf van. En neem daarom ook minimaal een maand vrij van werk. Om een beter ritme op te bouwen, af te vallen en bewegen en dingen doen die ik jaren weggeschoven heb. Hoop dat het helpt. Niet bij arts ofzo geweest. Dus ook geen medicatie hier tegen. Ik heb mijn redenen om dat niet te doen.
Door de dag heen kan ik lachen, blij reageren, mee praten e.d., maar eigenlijk is dat maar wat de buitenwereld ziet. Binnen in is het huilen, triest zijn, e.d. En ben laatste tijd extra gevoelig.
Kreeg vorig weekend bericht over iemand die ik ontmoet had zelfmoord had gepleegd. Erg confronterend. Kende die persoon niet. Maar heb de hele dag gehuild en triest zitten wezen. Dat doe ik in mijn eentje. Bij anderen verberg ik dat weer.. laat ik weer een masker zien.
Ik heb het nu tegen collega's en vrienden verteld. En heb wel gemerkt dat het me deels opgelucht heeft. Ik ben eigenlijk een gesloten persoon, maar het lijkt wel wat te helpen om wat meer opener proberen te zijn. Hoewel dat voor mij wel moeite kost.
Ik hoop dat ik er uit kom. En wat gelukkiger ga worden. Maar tsja.. we zien wel.
Ik ben van vroeger tot nu al verlegen geweest en onzeker. Zeker toen ik vroeger gepest werd werd het alleen maar erger daardoor. Sinds de middelbare school heb ik vaak wel gedachten gehad dat ik liever niet zou willen leven en dagen dat ik echt ziek was van dat ik weer een dag door moest zien te komen.
Ik heb wel altijd een sterke wil gehad om door te gaan. Ik had verwachtingen. Ik zag mijn leven over een jaar of 10. Een beter leven. Een ander leven. Een leven waar ik gelukkig kon zijn.
Maar helaas. We zijn weer verder gekomen en de planning is niet zo uitgepakt zoals het zou moeten zijn. Niet direct erg, maar wel erg teleurstellend.
In de tussentijd ben ik alleen negatiever/depressiever geworden. Ik haat de wereld zoals die is. Alle onrecht trek ik me aan. Het doet me pijn. Daar ben ik erg overgevoelig voor. Kan weinig genieten meer van de leuke dingen van het leven.
Ik heb dus door de jaren heen altijd ups en downs gehad. Perioden met veel energie en amper energie om iets te doen. Maar afgelopen jaren gaat het nog verder naar beneden. De ups komen minder vaak.
Ik sluit me af voor de wereld door mij op werk te gooien. Daardoor heb afgelopen jaren veel stress gekend. Na het werk thuis gekomen ging ik door weer met meer werk. Dat heb ik lang volgehouden. Maar vorig jaar kreeg ik daarbij klachten van langdurige stress. Geen pretje. Wat meer rust gehouden. En dat werkte goed. Maar nog niet goed genoeg, want mijn ritme bleef hetzelfde.
Nu heb ik door de jaren heen steeds zelfmoordgedachten gehad, maar niet iets concreets. Echter ik schrok wel laatst van mijzelf toen ik een droom had waarin ik veel emoties te verwerken kreeg. Een droom waarin ik uitgestoten werd. Verbannen. Niemand mocht mij. Niemand wilde mij kennen. Zelfs de mensen die ik als vrienden beschouwde. Ik huilde dikke tranen in mijn droom. Ik schrok wakker. Dezelfde emotie was er. Sterker. Ik huilde door. Op dat moment kreeg ik wel de neiging om mezelf echt iets aan te doen. Het was dat de kracht om wel door te leven nog groot genoeg was. Maar sindsdien heb ik gevoel dat ik grip verlies. Ik leef nu op de rand. Een gevoel van ik wil door, want wil leven. En aan de andere kant gevoel dat ik niet door wil leven.
Ik schrok er zelf van. En neem daarom ook minimaal een maand vrij van werk. Om een beter ritme op te bouwen, af te vallen en bewegen en dingen doen die ik jaren weggeschoven heb. Hoop dat het helpt. Niet bij arts ofzo geweest. Dus ook geen medicatie hier tegen. Ik heb mijn redenen om dat niet te doen.
Door de dag heen kan ik lachen, blij reageren, mee praten e.d., maar eigenlijk is dat maar wat de buitenwereld ziet. Binnen in is het huilen, triest zijn, e.d. En ben laatste tijd extra gevoelig.
Kreeg vorig weekend bericht over iemand die ik ontmoet had zelfmoord had gepleegd. Erg confronterend. Kende die persoon niet. Maar heb de hele dag gehuild en triest zitten wezen. Dat doe ik in mijn eentje. Bij anderen verberg ik dat weer.. laat ik weer een masker zien.
Ik heb het nu tegen collega's en vrienden verteld. En heb wel gemerkt dat het me deels opgelucht heeft. Ik ben eigenlijk een gesloten persoon, maar het lijkt wel wat te helpen om wat meer opener proberen te zijn. Hoewel dat voor mij wel moeite kost.
Ik hoop dat ik er uit kom. En wat gelukkiger ga worden. Maar tsja.. we zien wel.
Toen ik echt flink depri was heb ik ook weleens zo'n realistische droom gehad. Ik droomde dat een mannenstem tegen me zei wat houd je tegen, je broer heeft zn gezin maar de kinderen zijn toch nog zo jong dat ze het toch niet snappen. Je ouders hebben elkaar en vinden steun bij elkaar. Waarom doe je het niet gewoon? ik was wel zo nuchter om na te denken dat het niet kon wat ik nu droomde, de stem probeerde me te overtuigen, het was een discussie...daardoor werd ik wakker, ik dacht echt dat ik gek geworden was. Ik heb dit nooit aan iemand verteld, bang dat ik regelrecht naar een psucholoog gestuurd werd. Ik hoor een stem!!!quote:Op vrijdag 26 december 2008 19:54 schreef iamdead het volgende:
Echter ik schrok wel laatst van mijzelf toen ik een droom had waarin ik veel emoties te verwerken kreeg. Een droom waarin ik uitgestoten werd. Verbannen. Niemand mocht mij. Niemand wilde mij kennen. Zelfs de mensen die ik als vrienden beschouwde. Ik huilde dikke tranen in mijn droom. Ik schrok wakker. Dezelfde emotie was er. Sterker. Ik huilde door. Op dat moment kreeg ik wel de neiging om mezelf echt iets aan te doen. Het was dat de kracht om wel door te leven nog groot genoeg was. Maar sindsdien heb ik gevoel dat ik grip verlies. Ik leef nu op de rand. Een gevoel van ik wil door, want wil leven. En aan de andere kant gevoel dat ik niet door wil leven.
Ik schrok er zelf van. En neem daarom ook minimaal een maand vrij van werk. Om een beter ritme op te bouwen, af te vallen en bewegen en dingen doen die ik jaren weggeschoven heb. Hoop dat het helpt. Niet bij arts ofzo geweest. Dus ook geen medicatie hier tegen. Ik heb mijn redenen om dat niet te doen.
Door de dag heen kan ik lachen, blij reageren, mee praten e.d., maar eigenlijk is dat maar wat de buitenwereld ziet. Binnen in is het huilen, triest zijn, e.d. En ben laatste tijd extra gevoelig.
Kreeg vorig weekend bericht over iemand die ik ontmoet had zelfmoord had gepleegd. Erg confronterend. Kende die persoon niet. Maar heb de hele dag gehuild en triest zitten wezen. Dat doe ik in mijn eentje. Bij anderen verberg ik dat weer.. laat ik weer een masker zien.
Ik heb het nu tegen collega's en vrienden verteld. En heb wel gemerkt dat het me deels opgelucht heeft. Ik ben eigenlijk een gesloten persoon, maar het lijkt wel wat te helpen om wat meer opener proberen te zijn. Hoewel dat voor mij wel moeite kost.
Ik hoop dat ik er uit kom. En wat gelukkiger ga worden. Maar tsja.. we zien wel.
Over mn gevoel praten zoals jij hebt gedaan zou ik echt niet durven, bang dat ik in tranen uit zal barsten. Het gaat nu goed, dus ik zie wel hoe het verder gaat.
Tsja.. het is niet makkelijk. Maar ik hou het nog wat oppervlakkig. Vond het heel wat van mezelf dat ik al wat vertelde. Maar het is ook maar minimaal wat ik vertelde. Echt heel diep vertellen wat mijn emoties / gevoel zijn kan ik denk ook niet zo goed aan bij iedereen.quote:Op vrijdag 26 december 2008 20:13 schreef DanaScully het volgende:
Over mn gevoel praten zoals jij hebt gedaan zou ik echt niet durven, bang dat ik in tranen uit zal barsten. Het gaat nu goed, dus ik zie wel hoe het verder gaat.
Ik heb nog zoveel meer problemen. Trilangst gehad.. hoewel het er nog wel is.. maar niet zo erg als tijd terug.
Maar ook een soort stemmen/gedachten in mijn hoofd. Als ik ergens ben, binnenkom of wegga... dan gaan er altijd gedachten door mij heen van mensen die me nastaren of gewoon aanstaren. Dingen achter me rug om zeggen e.d. allemaal negatieve gedachten. Ik geloof dat dit niet echt stemmen zijn zoals anderen dat wellicht hebben? meer een soort gedachten... gedachten wat anderen gaan zeggen.
De keer dat ik dus in tranen wakker werd was de eerste keer dat ik goed door kon huilen. Daarvoor heb ik jaren niet echt gehuild. Het kwam er denk toen ik zo huilend wakker werd ook gewoon echt even uit.. mijn angst zit nu vooral echt in dat het beetje wat er uit kwam nog maar een begin is of kan zijn. Bang dat al die opgepropte emoties te veel gaat worden en ik instort of mezelf wat aan doe.
Ja ik ben ook altijd bezig wat andere er niet van zullen denken dus dan denk ik ik zeg maar niks, laat maar. Ook met verjaardagen of als je met meerdere mensen bent durf ik niet zomaar wat te vertellen, ik kijk het even aan. Ik probeer dan weleens te reageren maar ze praaten zo erover heen, resultaat ik zeg niks meer. Ik heb ook weleens getwijfeld over z\elfmord maar ben bang om mn ouders en broer pijn te doen dus ik worstel me de dag, week of maand weer door. Tegelijkertijd denk ik zoiets lafs dat is niks voor mij, ik ben sterker dan dat en ik kom er wel overheen!quote:Op vrijdag 26 december 2008 20:53 schreef iamdead het volgende:
[..]
Dingen achter me rug om zeggen e.d. allemaal negatieve gedachten. Ik geloof dat dit niet echt stemmen zijn zoals anderen dat wellicht hebben? meer een soort gedachten... gedachten wat anderen gaan zeggen.
quote:Op woensdag 26 september 2007 21:09 schreef Icefire het volgende:
[..]
Wens het ook niemand toe, maar ik ben blij dat ik het heb meegemaakt.
Die periode heeft flink mijn ogen geopend en ik geniet nu veel meer van de kleine momenten.
Sluit ik me volledig bij aan, na een heftige gebeurtenis ben ik depressief geweest, was enorm moeilijk, maar uiteindelijk heeft het me sterker gemaakt en kan ik intenser van dingen genieten
explain... (als je wilt natuurlijk)quote:Op zaterdag 3 januari 2009 20:09 schreef anthony68 het volgende:
ik heb me voorgenomen 2009 het jaar van acceptatie te maken zodat ik los van mijn blokkadeskom
Spelende vrouw, wat heeft u nu geleerd?
Ik vermoed dat hij bedoelt dat hij door bepaalde zaken te accepteren zoals ze zijn, hij zijn energie in positievere zaken kan steken ipv te blijven hangen in negatieve gedachten etc.. Maar uiteraard is het beter als hij het zelf uitlegt..quote:Op zaterdag 3 januari 2009 20:48 schreef Murmeli het volgende:
[..]
explain... (als je wilt natuurlijk)
The poet presents the imagination with images from life and human characters and situations, sets them all in motion and leaves it to the beholder to let these images take his thoughts as far as his mental powers will permit.
Ik moet hier mijn verhaal ook maar eens kwijt, wie weet helpt het een beetje...
Afgelopen zomer ben ik gediagnostiseerd, ik heb/had last van een matige depressieve episode sinds de zomer/najaar 2007. Dit heeft voornamelijk te maken met mijn altijd in meer of mindere mate aanwezige faalangst, die nu heel erg werd na een mislukte stage. In het voorjaar kwam daar bij dat een vriend van mij overleed na een ziekbed van enkele maanden, mijn vader met ernstige hartklachten in het ziekenhuis belandde en als klap op de vuurpijl mijn vriend me dumpte op een moment dat het eigenlijk net wat beter ging. omdat we net een half jaar samen woonden, leverde het afhandelen van de relatie ontzettend veel gezeik op wat tot half december heeft geduurd.
Sinds mijn diagnose ben ik in therapie geweest en over het algemeen ging het steeds beter. maar mijn studie bleef niet echt goed gaan. En sinds een paar weken heb ik het gevoel dat ik weer terugval. Heb weer het gevoel dat het allemaal geen zin heeft en ik mensen tot last ben. Ook gevoelens van liever nooit geboren willen worden etc. komen weer terug. Misschien heeft het alleen te maken met de tijd van het jaar, heb altijd wel last gehad van winterdipjes.
Het vervelendste is dat ik het nu niet echt meer kwijt kan bij mensen. Mijn familie heeft me ontzettend gesteund, maar hebben zich natuurlijk vreselijk zorgen gemaakt. Ik wil hen niet weer ongerust maken....
Afgelopen zomer ben ik gediagnostiseerd, ik heb/had last van een matige depressieve episode sinds de zomer/najaar 2007. Dit heeft voornamelijk te maken met mijn altijd in meer of mindere mate aanwezige faalangst, die nu heel erg werd na een mislukte stage. In het voorjaar kwam daar bij dat een vriend van mij overleed na een ziekbed van enkele maanden, mijn vader met ernstige hartklachten in het ziekenhuis belandde en als klap op de vuurpijl mijn vriend me dumpte op een moment dat het eigenlijk net wat beter ging. omdat we net een half jaar samen woonden, leverde het afhandelen van de relatie ontzettend veel gezeik op wat tot half december heeft geduurd.
Sinds mijn diagnose ben ik in therapie geweest en over het algemeen ging het steeds beter. maar mijn studie bleef niet echt goed gaan. En sinds een paar weken heb ik het gevoel dat ik weer terugval. Heb weer het gevoel dat het allemaal geen zin heeft en ik mensen tot last ben. Ook gevoelens van liever nooit geboren willen worden etc. komen weer terug. Misschien heeft het alleen te maken met de tijd van het jaar, heb altijd wel last gehad van winterdipjes.
Het vervelendste is dat ik het nu niet echt meer kwijt kan bij mensen. Mijn familie heeft me ontzettend gesteund, maar hebben zich natuurlijk vreselijk zorgen gemaakt. Ik wil hen niet weer ongerust maken....
"There is only one good, knowledge, and one evil, ignorance. " - Socrates
"Envy is the ulcer of the soul." - Socrates
"Wie met beide benen op de grond staat, komt niet ver" - Loesje
"Envy is the ulcer of the soul." - Socrates
"Wie met beide benen op de grond staat, komt niet ver" - Loesje
Hoi Lalahippie.
he wat balen zeg dat je bang bent om terug te vallen. Zijn er andere dingen gebeurd recent waardoor je het gevoel hebt, of lijkt het uit de lucht te komen vallen?
Misschien is het handig om je voormalige therapeut weer te bellen, nu heb je misschien nog de zin om er tegen te vechten, als het lang gaat duren wordt dat misschien steeds lastiger (althans dat werkt bij mij zo)
En je familie lastig vallen... ik denk dat familie daarvoor is. Tuurlijk is het voor hun vervelend, maar jij voelt je ellendig en hebt ze nodig. Dat is voor jou veel erger dan voor hun. Dus als je weet dat ze veel voor je kunnen doen... gewoon tegen ze aan praten. En hier een beetje van je afpraten helpt misschine ook
je bent niemand tot last hoor, zo moet je echt niet denken, daar word je echt somber van als je dat denkt, en er zijn mensen zat die je graag helpen denk ik, omdat ze je graag gelukkig zien
En echt als je je zorgen maakt over jezelf... ga snel die therapeut bellen, die heeft je de vorige keer ook goed geholpen als ik het goed begrijp!
Sterkte!!
he wat balen zeg dat je bang bent om terug te vallen. Zijn er andere dingen gebeurd recent waardoor je het gevoel hebt, of lijkt het uit de lucht te komen vallen?
Misschien is het handig om je voormalige therapeut weer te bellen, nu heb je misschien nog de zin om er tegen te vechten, als het lang gaat duren wordt dat misschien steeds lastiger (althans dat werkt bij mij zo)
En je familie lastig vallen... ik denk dat familie daarvoor is. Tuurlijk is het voor hun vervelend, maar jij voelt je ellendig en hebt ze nodig. Dat is voor jou veel erger dan voor hun. Dus als je weet dat ze veel voor je kunnen doen... gewoon tegen ze aan praten. En hier een beetje van je afpraten helpt misschine ook
je bent niemand tot last hoor, zo moet je echt niet denken, daar word je echt somber van als je dat denkt, en er zijn mensen zat die je graag helpen denk ik, omdat ze je graag gelukkig zien
En echt als je je zorgen maakt over jezelf... ga snel die therapeut bellen, die heeft je de vorige keer ook goed geholpen als ik het goed begrijp!
Sterkte!!
Spelende vrouw, wat heeft u nu geleerd?
zo, hier even een stukje van mijn weblog:
quote:Gelukkig zijn. Komt dat op je af? Of heb je dan de goede wegen in je leven gekozen? En zo met ongelukkig zijn, komt dat op je af? Of heb je een keuze? En dan het belangrijkste: kun je als je ongelukkig bent ooit nog weer gelukkig worden?
Denk daar maar eens over na voordat je verder leest, want ik denk dat het fijn is om een uitgangspunt te hebben.
Een jaar geleden was ik depressief. En dan niet het modewoord maar de aandoening. Ik zag depressief, rook depressief, hoorde depressief en voelde depressief. Ik voelde me een mislukkeling en zag het leven niet meer zitten. Ik kon me nergens toe zetten, was altijd moe, trok me alles aan en werkelijk alles was mijn schuld. En het werd erger en erger, ik kon ik er niks tegen doen.
Het kostte me een half jaar om erachter te komen dat ik er wel iets aan kon doen. Of kostte het gewoon tijd voordat de depressie over is? In ieder geval wil ik het nooit meer. Ik wil gelukkig zijn!
Het moeilijke daarvan is dat je om fijne dingen te voelen ook zo nu en dan vervelende dingen moet voelen. Daar ben ik nog mee bezig!
Maar wat ik mezelf wat succesvoller aanleer is een nieuwe manier van denken. Ik denk dat je zelf heel erg veel invloed hebt op je je eigen gelukkigheid. Een gedeelte is aangeboren volgens dr. Seligman, de grondlegger van de positieve psychologie. Eerst daar wat over, want dat is een beetje waar dit over gaat. (Al heb ik er mijn eigen draai aan gegeven).
Meneer Seligman en de positieve psychologie slaan een andere richting uit dan veel therapeuten tegenwoordig. In plaats van eindeloos terug te kijken en spijt te hebben over het verleden en te kijken naar de dingen die fout gaan kijken de aanhangers van de positieve psychologie naar dingen die goed gaan. Hierdoor word je vanzelf gelukkiger!
Het is bijvoorbeeld goed te merken in een relatie. Dit even als voorbeeld omdat de relatie met jezelf toch lastiger is. Wanneer een man en vrouw in relatietherapie gaan wordt er vaak gekeken naar wat er mis gaat (jij noemt me altijd poebeliewoepski en dat vind ik niet fijn) en wordt er dan tijd besteed aan het oplossen van de problemen (ik zal je op zaterdagavond geen poebeliewoepski noemen als we uitgaan, meer kán ik niet), hetgeen weer leid tot mislukkingen en daaruit voortkomend opnieuw ongeluk.
De positieve psychologie kijkt naar wat er wél goed gaat (vorige week dinsdagavond noemde je me alleen maar poebel, dat was al heel goed!) en ook de dingen die ervoor zorgen dat je een goed gevoel krijgt (ik vind het zo fijn als je me wopsje noemt).
Nadat er uit is gevonden wat wel goed gaat en fijn is, is het de bedoeling hier meer aandacht aan te besteden. In plaats van 80% van jezelf te geven om verdrietig te worden als hij poebeliewoepski zegt en 20% vrolijkheid als hij wopsje zegt!
Volg je het nog? Ik hoop het. Eén van de eerste dingen die ik te horen kreeg van de positieve psychologie was het opschrijven van dingen die je goed doet. Als je elke avond stilstaat bij drie dingen die je gedaan hebt vandaag die je een goed gevoel geven (en dan niet 'papa bellen' maar 'papa bellen om te vragen hoe het met hem ging, dat was goed omdat ik dat niet zo vaak doe en het nu wel eens gedaan heb en daarna was ik trots op mezelf en hij vond het ook leuk dat ik belde') In het begin is het moeilijk en er waren periodes dat ik echt niks beters kon bedenken dan op tijd komen en mijn boterham binnen de lijntjes insmeren maar het wordt steeds makkelijker om bij die dingen stil te staan. De lijst wordt langer en er is 's avonds een moment dat je je goed voelt over jezelf.
Okay, nou verder naar hoe dit alles je gelukkig maakt. Of in ieder geval, hoe het mij gelukkig maakt. Ik probeer het zoveel mogelijk in te zetten in mijn dagelijks leven op verschillende manieren. Hieronder ga ik de meestgebruikte manier beschrijven met daarna twee voorbeelden.
1. Ik sta voor een beslissing
2. Ik ga na hoeveel positiviteit (fijn gevoel) het me direct brengt, hoeveel negativiteit (vervelend gevoel) het me direct brengt.
3. Ik ga na hoeveel positiviteit (fijn gevoel) het me op de lange duur brengt en hoeveel negativiteit (vervelend gevoel) het me op de lange duur brengt. De lange duur kan de rest van de dag zijn maar ook een week, een maand, een jaar en een leven.
4. Ik weeg dit tegen elkaar af: is de positieve invloed nu direct echt nodig, is het gesip waard? Of is het echt nodig om dit negatieve dingetje uit te blijven stellen?
5. Ik maak de beslissing, afgaande op wat het meest positiviteit geeft.
En dit kun je de hele dag, altijd toepassen. Let maar eens op, hier komen twee kleine dingen als voorbeeld.
Voorbeeld 1: de Bounty, een chocoladereep met kokosvulling.
1. De beslissing: zal ik nu een Bounty kopen en die lekker opsmikkelen?
2. O, ik hou van Bounties, met zo'n knappere korst en dan dat lekkere kokos van binnen. Hmmmm chocola, daar word ik vast blij van!
3. Okay, over een half uur baal ik er al van dat ik die Bounty heb gegeten. Zo kan ik nooit afvallen! Dat kost me een half uur zwemmen om het erweer af te doen, die kan ik beter besteden aan andere calorien om af te vallen!
4. twintig minuten erg fijn, tot vanavond boos op mezelf omdat ik alwéér heb gesnoept! Zo'n klein beetje genot weegt niet echt op tegen zo'n tijd negatieve gevoelens...
5. Okay, geen Bounty!
Voorbeeld 2: het stofzuigen.
1. De beslissing: zal ik nu gaan stofzuigen of het bewaren tot een andere keer?
2. Gets, ik vind stofzuigen echt vervelend. Ik ben wel twintig minuten aan het vervelend stofzuigen.
3. Ik heb er al drie dagen over gepiekerd, dat kostte al een heleboel tijd aan negativiteit. Als ik het nu doe dus ben ik weer een hele tijd blij omdat ik het toch heb gedaan! Misschien wel drie dagen!
4. Hmm, eigenlijk heb ik er al een heleboel negativiteit aan besteed, dan maakt die 20 minuten niks meer uit. En in plaats van nog drie dagen erover te piekeren kan ik het zéker beter doen, dan ben ik minstens drie dagen trots op mezelf dat ik het gedaan heb!
5. Okay, even stofzuigen!
Het is wel lastig hoor, maar onder andere zo probeer ik mijn leven wat fijner te maken. En dan niet het kortdurende, makkeiljke genot of uitstelling van vervelende dingen (die het eigenlijk langdurig een beetje vervelend maken) maar langere fijnheid. Is dat geluk?
Doe mij maar een Bounty dun word ik toch nooit en ik kan morgen wel dood zijn 
Ik ben allang niet meer depressief, maar ik geloof niet dat ik ooit een optimist word
DanaScully: ook ivm je andere topic (over dat meisje), sterkte. Je komt intelligent over, sterk en zelfbewust. Je hebt nu een kuttijd, maar het komt echt wel goed. Maak van je hart geen moordkuil - van alles opkroppen word je ook niet beter. Zag ook dat je in dat andere topic schreef dat je niet goed wist hoe je je gevoelens moest omschrijven, dus dat versterkt wel het beeld dat je je niet kan uiten. Je uiten is een 'risico', je stelt je kwetsbaar op - aan de andere kant: no guts, no glory zeg maar.
Ik ben allang niet meer depressief, maar ik geloof niet dat ik ooit een optimist word
DanaScully: ook ivm je andere topic (over dat meisje), sterkte. Je komt intelligent over, sterk en zelfbewust. Je hebt nu een kuttijd, maar het komt echt wel goed. Maak van je hart geen moordkuil - van alles opkroppen word je ook niet beter. Zag ook dat je in dat andere topic schreef dat je niet goed wist hoe je je gevoelens moest omschrijven, dus dat versterkt wel het beeld dat je je niet kan uiten. Je uiten is een 'risico', je stelt je kwetsbaar op - aan de andere kant: no guts, no glory zeg maar.
Sanity is (not) statistical
Nee, dat is nihilistisch gezever.quote:Op donderdag 9 oktober 2008 18:54 schreef Chriz2k het volgende:
Depressie is de verlichting die optreedt wanneer je doorkrijgt dat het leven eigenlijk bar weinig voorstelt.
Nou, uit onderzoek blijkt wel dat depressieve, pessimistische mensen een stuk realistischer naar dingen kijken. Bijvoorbeeld als er een test wordt gedaan met een knop en een lamp, eerst kunnen de proefpersonen zelf de lamp aan en uit doen door op de knop te drukken, daarna gaat de lamp random aan en uit en heeft het drukken geen zin meer. De positieve, gelukkige mensen dachten dat ze gemiddeld 35% wél controle hadden, terwijl de negatieve mensen realistisch zeiden dat ze geen controle hadden. En zo zijn er nog veel meer testjes gedaan. Vooral over het persoonlijke kunnen was het grote verschil dat positieve, gelukkige mensen zichzelf overschatten.quote:
Bij mij ging het na ongeveer een jaar over, maar het heeft me wel veranderd.
Begin nu (bijna 3 jaar na dato) wel bij te trekken, maar dat heeft meer te maken met acceptatie en begrip dan dat ik opeens positiever ben geworden.
Het is trouwens ook de reden dat ik destijds weer begon met blowen en roken (ik kreeg paniek en hyperventilatie aanvallen van de stress)
Begin nu (bijna 3 jaar na dato) wel bij te trekken, maar dat heeft meer te maken met acceptatie en begrip dan dat ik opeens positiever ben geworden.
Het is trouwens ook de reden dat ik destijds weer begon met blowen en roken (ik kreeg paniek en hyperventilatie aanvallen van de stress)
Dance into the fire, to fatal sounds of broken dreams...
En concludeer je uit zo'n onderzoek dat depressieve mensen realistischer denken? Het toont voor mij eerder aan hoe hun psychologische gedachtegang werkt: ze claimen dat ze geen controle hebben over zaken zodoende alles hun 'overkomen' is. Zie bijvoorbeeld dit artikeltje over locus of control.quote:Op zondag 11 januari 2009 11:26 schreef Twinky het volgende:
[..]
Nou, uit onderzoek blijkt wel dat depressieve, pessimistische mensen een stuk realistischer naar dingen kijken. Bijvoorbeeld als er een test wordt gedaan met een knop en een lamp, eerst kunnen de proefpersonen zelf de lamp aan en uit doen door op de knop te drukken, daarna gaat de lamp random aan en uit en heeft het drukken geen zin meer. De positieve, gelukkige mensen dachten dat ze gemiddeld 35% wél controle hadden, terwijl de negatieve mensen realistisch zeiden dat ze geen controle hadden. En zo zijn er nog veel meer testjes gedaan. Vooral over het persoonlijke kunnen was het grote verschil dat positieve, gelukkige mensen zichzelf overschatten.
Verder is een depressie een ziekte, geen wereldbeeld. Nihilisme is heus niet 'realistischer' of zo.
Ik heb ze niet paraat, maar er zijn meerdere onderzoeken geweest waaruit bleek dat depressieve mensen een slecht vermogen hadden om zichzelf voor te liegen. Normale mensen doen dat constant (bijv. een keuze achteraf goed praten - als mensen een keuze maken, vinden ze achteraf vrijwel altijd dat het de goede was, dat is een soort zelfbescherming en volledig normaal) en bij mensen die depressief zijn werkt dat proces niet. Of dat nu oorzaak of symptoom is, was op het moment dat ik me ermee bezig hield nog niet duidelijk.
Sanity is (not) statistical
Wanneer kun je depressie een ziekte noemen? Ik weet dat er mensen zijn die min of meer chronisch depressief zijn, maar moet ik daar dan aan denken?quote:Op zondag 11 januari 2009 12:02 schreef Friek_ het volgende:
[..]
En concludeer je uit zo'n onderzoek dat depressieve mensen realistischer denken? Het toont voor mij eerder aan hoe hun psychologische gedachtegang werkt: ze claimen dat ze geen controle hebben over zaken zodoende alles hun 'overkomen' is. Zie bijvoorbeeld dit artikeltje over locus of control.
Verder is een depressie een ziekte, geen wereldbeeld. Nihilisme is heus niet 'realistischer' of zo.
Dance into the fire, to fatal sounds of broken dreams...
Ik dacht dat twee weken of langer lijden aan boosheid, angst, verdriet en mentale pijn als uitgangspunt werd genomen om iets als een depressie te beschouwen en zodanig als 'ziekte'. Binnen die twee weken is het een 'dipje'.quote:Op zondag 11 januari 2009 17:43 schreef Pappie_Culo het volgende:
[..]
Wanneer kun je depressie een ziekte noemen? Ik weet dat er mensen zijn die min of meer chronisch depressief zijn, maar moet ik daar dan aan denken?
