Depressie - hoe ga je ermee om #2

He Burdie, succes met alles! Laat je weten hoe het met je gaat?

Ik trap even een enorm oud topic omhoog. Sorry als dat niet helemaal de bedoeling is, maar ik heb er nog een beetje moeite mee om er helemaal een nieuw topic over te openen.

Afgelopen week heb ik van mijn psycholoog (ik 'loop' bij PsyQ) te horen gekregen dat ik een ernstige, recerdiverende, depressie heb. Reeds vanaf mijn tienertijd heb ik een extreem laag zelfbeeld en maakte ik zeer sombere periodes, die mij tegen gehouden hebben in mijn ontwikkeling. Ik verkeerde altijd in de veronderstelling dat ik zelf uit die 'dalen' kon kruipen. Nu op mijn 24ste ben ik erachter dat ik eigenlijk veel eerlijker tegen mijzelf had moeten zijn. Sinds drie maanden zit ik namelijk thuis. Het hoeft voor mij allemaal niet meer zo. Ik slaap amper, zoals jullie waarschijnlijk wel kunnen zien aan het tijdstip van deze post . En er gaan soms dagen voorbij dat ik amper wat eet, omdat ik geen honger heb. Soms lukt het om een normaal ritme aan te houden, maar na verloop van tijd 'stort ik weer in'.

Het gevoel dat bij vooral overheerst is schuldgevoel. Ik heb dingen in mijn leven totaal verkeerd aangepakt, terwijl ik alle kansen had. Natuurlijk heb ik nare dingen meegemaakt, maar niet extreem. Mijn ouders zijn geweldig, maar voor mijn gevoel heb ik te weinig gebruik gemaakt van de goede basis die ik heb gekregen. Ik ben al enorm lang ontevreden met mijzelf en heb daardoor te weinig uit dingen gehaald. En het erge is.... tijd is niet terug te draaien.

Ik vraag me vooral of er hier meer mensen zijn die zoveel moeite hebben om het verleden een plaatsje te geven. Hoe gaan jullie daarmee om? Ook ben ik erg benieuwd of er hier mensen zijn die ervaring hebben met PsyQ

quote:

Op maandag 8 september 2008 03:40 schreef Nene het volgende:


Ik vraag me vooral of er hier meer mensen zijn die zoveel moeite hebben om het verleden een plaatsje te geven. Hoe gaan jullie daarmee om?

Van je verleden leer je dingen, steeds met je meedragen heeft weinig zin. .

quote:

Op maandag 8 september 2008 03:49 schreef kraakvandaal het volgende:

[..]

Van je verleden leer je dingen, steeds met je meedragen heeft weinig zin. .

Weet je, zo dacht ik er ook altijd over. En het lukt mij ook heel lang prima om elke dag weer als een nieuwe kans te zien. Maar de laatste maanden krijg ik die omschakeling gewoon niet meer gemaakt, op een of andere manier...

quote:

Op maandag 8 september 2008 10:31 schreef Nene het volgende:

[..]

Weet je, zo dacht ik er ook altijd over. En het lukt mij ook heel lang prima om elke dag weer als een nieuwe kans te zien. Maar de laatste maanden krijg ik die omschakeling gewoon niet meer gemaakt, op een of andere manier...

Dan ben je het vertrouwen in jezelf / het leven of whatever kwijtgeraakt. De enige manier om dat te overwinnen is door de confrontratie op te zoeken met je innerlijk / onderbewuste / de zaken die je nooit hebt kunnen/willen accepteren in je leven.. Dat kan op vele manieren, maar welke manier bij jou aanslaat, zul je zelf moeten ontdekken.

quote:

Op maandag 8 september 2008 03:40 schreef Nene het volgende:
Ik trap even een enorm oud topic omhoog. Sorry als dat niet helemaal de bedoeling is, maar ik heb er nog een beetje moeite mee om er helemaal een nieuw topic over te openen.

Afgelopen week heb ik van mijn psycholoog (ik 'loop' bij PsyQ) te horen gekregen dat ik een ernstige, recerdiverende, depressie heb. Reeds vanaf mijn tienertijd heb ik een extreem laag zelfbeeld en maakte ik zeer sombere periodes, die mij tegen gehouden hebben in mijn ontwikkeling. Ik verkeerde altijd in de veronderstelling dat ik zelf uit die 'dalen' kon kruipen. Nu op mijn 24ste ben ik erachter dat ik eigenlijk veel eerlijker tegen mijzelf had moeten zijn. Sinds drie maanden zit ik namelijk thuis. Het hoeft voor mij allemaal niet meer zo. Ik slaap amper, zoals jullie waarschijnlijk wel kunnen zien aan het tijdstip van deze post . En er gaan soms dagen voorbij dat ik amper wat eet, omdat ik geen honger heb. Soms lukt het om een normaal ritme aan te houden, maar na verloop van tijd 'stort ik weer in'.

Het gevoel dat bij vooral overheerst is schuldgevoel. Ik heb dingen in mijn leven totaal verkeerd aangepakt, terwijl ik alle kansen had. Natuurlijk heb ik nare dingen meegemaakt, maar niet extreem. Mijn ouders zijn geweldig, maar voor mijn gevoel heb ik te weinig gebruik gemaakt van de goede basis die ik heb gekregen. Ik ben al enorm lang ontevreden met mijzelf en heb daardoor te weinig uit dingen gehaald. En het erge is.... tijd is niet terug te draaien.

Ik vraag me vooral of er hier meer mensen zijn die zoveel moeite hebben om het verleden een plaatsje te geven. Hoe gaan jullie daarmee om? Ook ben ik erg benieuwd of er hier mensen zijn die ervaring hebben met PsyQ

Same, ik heb in mijn afgelopen jaren genoeg goede momenten niet aangepakt. Ben zeer goed ondersteunt door van alles en iedereen, maar sloeg alles in de wind en alles wat ik probeerde mislukte 'net' Zo heb ik 2 jaar van mn middelbare school daardoor lopen te verknalt! Bij mij is het zelfs zo erg dat ik eigenlijk niet meer wil terugkijken op die afgelopen jaren, vandaar dat ik over 2 week ook in het buitenland zit, voor een full time 3 jarige studie

Als ik iets geleerd heb van mijn verleden is het wel dat als je overal nee op zegt, niks doet, geen fuck uitvreet .. je echt heulemaal nergens komt Daar gaan we nu maar eens verandering in brengen

[ Bericht 0% gewijzigd door sitting_elfling op 09-09-2008 10:40:06 ]

Wat onwijs knap dat je de knop voor jezelf zo om hebt weten te zetten! Naar wel buitenland ga je precies?

'Het probeem' in mijn geval, en dit klinkt onwijs vreemd, is eigenlijk dat ik alles net wel heb gehaald. Ik ben weliswaar netjes in vier jaar afgestudeerd aan de uni, maar heb een vrij makkelijke studie gedaan en voornamelijk zesjes en zeventjes gehaald. Op zich is dat geen drama, ware het niet dat ik veel meer uit mijn studententijd had moeten halen. Ik had veel eerder op kamers moeten gaan en veel meer moeten 'genieten', naast mijn studie. Dan had ik misschien wel wat langer over mijn studie gegaan, maar dan had ik weer andere belangrijke dingen geleerd. Uiteindelijk heb ik in mijn laatste jaar de schade wel enigzins ingehaald, maar er had veel meer ingezeten.

Ik ben nooit eens echt op mijn bek gegaan. Eigenlijk had ik dat wel eens moeten meemaken om met mijn neus op de feiten gedrukt te worden. Dan was ik misschien echt gaan leven. Er zit bij mij namelijk altijd een groot verschil tussen wat ik wil en wat er uiteindelijk uit komt. Niet alleen loopbaantechnisch maar ook prive.
Zo heb ik bijvoorbeeld aardig wat vrienden, maar ik ben zelf van mening dat ik die mensen veel te weinig gegeven heb. Op belangrijke momenten heb ik het eigenlijk af laten weten. Hoe dat komt? Ik heb geen idee. Ik ben gewoon niet attent genoeg als het gaat om kaartjes sturen, trakteren etc. En feestjes? Die heb ik al jaaaaaren niet gegeven. Vanaf mijn twaalfde gaf ik geen verjaardagsfeesten meer, ik heb geen examenfeest gegeven en ook geen afstudeer feestje.
Telkens als iets te dicht bij komt, dan stoot ik het af. Nog wat voorbeelden:
Ik kom oorspronkelijk uit de Randstad, maar ben op mijn tiende naar het zuiden des Lands verhuisd, waar ik me nooit echt 100 % thuis heb gevoeld. Ik zei altijd tegen mezelf: ik wil zo snel mogelijk weer terug naar de Randstad, maar toen ik de kans had, ben ik niet gegaan.
Op de middelbare school was ik enorm verliefd op een jongen, maar ik durfde geen stappen te ondernemen. Toen het me eindelijk was gelukt om een date met hem af te spreken, ben ik niet op komen dagen. Ik dacht dat hij me toch stom zou vinden En ik ben daarna ook nooit meer relaties aangegaan...

Al met al is het allemaal een beetje 'waisted'. Mensen van mijn leeftijd beginnen met hun eerste baan, of ze gaan juist trouwen en krijgen kinderen. En ik... ik loop achter de feiten aan...

[ Bericht 0% gewijzigd door Nene op 09-09-2008 02:24:55 ]

quote:

Op dinsdag 9 september 2008 01:51 schreef Nene het volgende:
Wat onwijs knap dat je de knop voor jezelf zo om hebt weten te zetten! Naar wel buitenland ga je precies?

'Het probeem' in mijn geval, en dit klinkt onwijs vreemd, is eigenlijk dat ik alles net wel heb gehaald. Ik ben weliswaar netjes in vier jaar afgestudeerd aan de uni, maar heb een vrij makkelijke studie gedaan en voornamelijk zesjes en zeventjes gehaald. Op zich is dat geen drama, ware het niet dat ik veel meer uit mijn studententijd had moeten halen. Ik had veel eerder op kamers moeten gaan en veel meer moeten 'genieten', naast mijn studie. Dan had ik misschien wel wat langer over mijn studie gegaan, maar dan had ik weer andere belangrijke dingen geleerd. Uiteindelijk heb ik in mijn laatste jaar de schade wel enigzins ingehaald, maar er had veel meer ingezeten.

Ik ben nooit eens echt op mijn bek gegaan. Eigenlijk had ik dat wel eens moeten meemaken om met mijn neus op de feiten gedrukt te worden. Dan was ik misschien echt gaan leven. Er zit bij mij namelijk altijd een groot verschil tussen wat ik wil en wat er uiteindelijk uit komt. Niet alleen loopbaantechnisch maar ook prive.
Zo heb ik bijvoorbeeld aardig wat vrienden, maar ik ben zelf van mening dat ik die mensen veel te weinig gegeven heb. Op belangrijke momenten heb ik het eigenlijk af laten weten. Hoe dat komt? Ik heb geen idee. Ik ben gewoon niet attent genoeg als het gaat om kaartjes sturen, trakteren etc. En feestjes? Die heb ik al jaaaaaren niet gegeven. Vanaf mijn twaalfde gaf ik geen verjaardagsfeesten meer, ik heb geen examenfeest gegeven en ook geen afstudeer feestje.
Telkens als iets te dicht bij komt, dan stoot ik het af. Nog wat voorbeelden:
Ik kom oorspronkelijk uit de Randstad, maar ben op mijn tiende naar het zuiden des Lands verhuisd, waar ik me nooit echt 100 % thuis heb gevoeld. Ik zei altijd tegen mezelf: ik wil zo snel mogelijk weer terug naar de Randstad, maar toen ik de kans had, ben ik niet gegaan.
Op de middelbare school was ik enorm verliefd op een jongen, maar ik durfde geen stappen te ondernemen. Toen het me eindelijk was gelukt om een date met hem af te spreken, ben ik niet op komen dagen. Ik dacht dat hij me toch stom zou vinden En ik ben daarna ook nooit meer relaties aangegaan...

Al met al is het allemaal een beetje 'waisted'. Mensen van mijn leeftijd beginnen met hun eerste baan, of ze gaan juist trouwen en krijgen kinderen. En ik... ik loop achter de feiten aan...

Ik ga naar London,

Het is ook niet zo dat ik onwijs vaak op m'n bek ben gegaan. Door ongelukkige samenloop van omstandigheden duurde het vwo 2 jaar langer om er het laatste jaar met de hoogste cijfers van door te gaan en zelfs nog speciaal worden genoemd op de Diploma uitreiking

Wat ik bij mezelf vaak zie is dat ik van alles wil, en op een gegeven moment kan ik het doen, dan doe ik het niet .. maar soms ok wel en dan loopt het faliekant mis. Sowieso ben ik niet al te best in dingen afmaken, ik begin ergens aan en dan voordat ik het af heb, begin ik alweer aan iets anders

Qua feestjes ben ik overigens exact hetzelfde Inderdaad niet attent genoeg om kaartjes en die hele mikmak te versturen. Ik merk aan mezelf en ook me vrienden, dat de beste leergang voor mij gewoon is om me kop zo hard te stoten dat je wel moet. Gewoon die duik in het diepe nemen en zien waar je eindigt. Je wordt er niet minder van, en we zijn nog jong, fuck it.. moet je er ook een beetje van genieten

Zoveel ouder ben je overigens niet , ik moet er niet aan denken om al aan mijn 1e baan te gaan beginnen .. of kinderen.. heck no, een relatie ok.. maar kinderen, nee nog niet!
Heb je overigens geen drang om iets van de wereld te zien?

quote:

Op dinsdag 9 september 2008 10:49 schreef sitting_elfling het volgende:

[..]

Ik ga naar London,

Het is ook niet zo dat ik onwijs vaak op m'n bek ben gegaan. Door ongelukkige samenloop van omstandigheden duurde het vwo 2 jaar langer om er het laatste jaar met de hoogste cijfers van door te gaan en zelfs nog speciaal worden genoemd op de Diploma uitreiking

Wat ik bij mezelf vaak zie is dat ik van alles wil, en op een gegeven moment kan ik het doen, dan doe ik het niet .. maar soms ok wel en dan loopt het faliekant mis. Sowieso ben ik niet al te best in dingen afmaken, ik begin ergens aan en dan voordat ik het af heb, begin ik alweer aan iets anders

Qua feestjes ben ik overigens exact hetzelfde Inderdaad niet attent genoeg om kaartjes en die hele mikmak te versturen. Ik merk aan mezelf en ook me vrienden, dat de beste leergang voor mij gewoon is om me kop zo hard te stoten dat je wel moet. Gewoon die duik in het diepe nemen en zien waar je eindigt. Je wordt er niet minder van, en we zijn nog jong, fuck it.. moet je er ook een beetje van genieten

Zoveel ouder ben je overigens niet , ik moet er niet aan denken om al aan mijn 1e baan te gaan beginnen .. of kinderen.. heck no, een relatie ok.. maar kinderen, nee nog niet!
Heb je overigens geen drang om iets van de wereld te zien?

London...toe maar!

Misschien is het juist wel goed dat je dingen niet afmaakt als je jezelf er niet meer goed bij voelt. Ik heb veel dingen krampachtig afgemaakt en kan niet zeggen dat ik daar nu zoveel gelukkig van ben geworden .

Grappig dat je van die feestjes herkent. Ik voel mezelf er zo stom over. Het is niet zo dat ik niets om andere mensen geef, maar op een of andere manier ontbreekt het mij aan inzicht op die manier...

quote:

Op dinsdag 9 september 2008 10:49 schreef sitting_elfling het volgende:

[..]

Ik ga naar London,

Het is ook niet zo dat ik onwijs vaak op m'n bek ben gegaan. Door ongelukkige samenloop van omstandigheden duurde het vwo 2 jaar langer om er het laatste jaar met de hoogste cijfers van door te gaan en zelfs nog speciaal worden genoemd op de Diploma uitreiking

Wat ik bij mezelf vaak zie is dat ik van alles wil, en op een gegeven moment kan ik het doen, dan doe ik het niet .. maar soms ok wel en dan loopt het faliekant mis. Sowieso ben ik niet al te best in dingen afmaken, ik begin ergens aan en dan voordat ik het af heb, begin ik alweer aan iets anders

Qua feestjes ben ik overigens exact hetzelfde Inderdaad niet attent genoeg om kaartjes en die hele mikmak te versturen. Ik merk aan mezelf en ook me vrienden, dat de beste leergang voor mij gewoon is om me kop zo hard te stoten dat je wel moet. Gewoon die duik in het diepe nemen en zien waar je eindigt. Je wordt er niet minder van, en we zijn nog jong, fuck it.. moet je er ook een beetje van genieten

Zoveel ouder ben je overigens niet , ik moet er niet aan denken om al aan mijn 1e baan te gaan beginnen .. of kinderen.. heck no, een relatie ok.. maar kinderen, nee nog niet!
Heb je overigens geen drang om iets van de wereld te zien?

Ik heb trouwens zeker wel de drang om iets van de wereld te zien, maar dan wil ik me eerst beter voelen. Mijn ervaring met nieuwe dingen is dat ze eerst heel goed gaan, maar dat het 'ik heb zoveel dingen laten liggen ' gevoel naar verloop van tijd weer de kop op steekt. Dat wil ik voorkomen. Graag zou ik een tijdje willen rondreizen in Amerika, maar daar wil ik dan wel volop van kunnen genieten.

- dubbel, sorry -

quote:

Op woensdag 10 september 2008 00:08 schreef Nene het volgende:

[..]

Ik heb trouwens zeker wel de drang om iets van de wereld te zien, maar dan wil ik me eerst beter voelen. Mijn ervaring met nieuwe dingen is dat ze eerst heel goed gaan, maar dat het 'ik heb zoveel dingen laten liggen ' gevoel naar verloop van tijd weer de kop op steekt. Dat wil ik voorkomen. Graag zou ik een tijdje willen rondreizen in Amerika, maar daar wil ik dan wel volop van kunnen genieten.

Geeft niet van de 'dubbel' ..

Ik mag dan wel in london verblijven, 29e september is mn 1e lesdag, 15 december ben ik al weer in nederland! En het universiteits jaar eindigt al weer in eind mei!

Ik ben trouwens zelf ook nog van plan om in amerika rond te trekken. Lekker impulsief schijt aan alles hebben, de trein pakken en we zien wel waar we uitkomen! Je leeft maar 1 keer, bent nog jong dus moet je alle mogelijkheden pakken

Na lang wikken en wegen wil ik ook maar eens mijn verhaal kwijt. Verwacht eigenlijk niet veel hulp, want ik heb zo'n beetje alles er al wel over gelezen op internet en ik probeer het allemaal zo positief mogelijk op te pakken maar dat valt nog niet altijd mee.

Ik zit eigenlijk al heel lang met periodes heel slecht in mijn vel. Wat precies de oorzaak bij mij is durf ik niet te zeggen. Denk dat het een combinatie van factoren is (zoals het volgens de theorie vaak schijnt te zijn). Allereerst zijn er mijn ouders die weinig vertrouwen in mij hebben. Als enige in mijn familie kan ik wel heel makkelijk leren, maar mijn ouders hebben me eerder ontmoedigd om te gaan leren dan me aan te moedigen er alles uit te halen wat er in zit. Zo kon ik naar het vwo, maar dachten mijn ouders dat ik het maar niet moest doen omdat ik het vast niet zou halen. Zo gaat het eigenlijk met alle dingen die ik doe en ik heb er in de loop van de jaren een slecht zelfbeeld door gekregen. Heb mn havo netjes in 5 jaar gehaald en ben naar het hbo gegaan en daar een economische studie gaan doen. Dat het niks voor mij was wist ik eigenlijk diep van binnen al wel, maar om een of andere reden wil ik het mezelf altijd zo moeilijk mogelijk maken. Zit nu in het 6e jaar hiervan en ben in de afrondingsfase van mijn afstuderen en ben blij als ik het achter de rug heb, maar weet nog niet wat ik wel wil gaan doen. Wel weet ik dat ik een tijd op kamers gezeten moet hebben voor mijn gevoel. Hier ben ik misschien echter wat laat mee aangezien ik toch ook al weer 23 ben inmiddels. Daarnaast denk ik dat reizen misschien wel goed voor me zou kunnen zijn. Beide dingen doe ik echter steeds maar niet, ik stel het uit en ben bang om iets te ondernemen, weet niet wat het precies is.

Met mijn ouders praat ik ondertussen nauwelijks meer. Ik leef bij hun in huis en negeer ze zoveel mogelijk wat zij mij weer verwijten. Zo krijg ik regelmatig te horen dat geen van m'n broers en zussen zo lastig was als ik. Allemaal erg opbeurend weer. Nu weet ik natuurlijk wel dat ik het zelf in de hand heb, maar hoe vaak ik het me ook voorneem, binnen de kortste periode word ik weer helemaal gek van ze en negeer ik ze maar weer.
Mijn vrienden zijn ook niet echt vrienden eigenlijk. Ze vinden het leuk om me er bij te hebben en gebruiken mij voornamelijk om zichzelf beter te voelen of wanneer ze zelf eens problemen hebben dan ben ik er wel om naar hun geklaag te luisteren. Met mijn problemen hoef ik echter vast niet bij hun aan te komen, want dan ben ik maar een zeikerd. Overigens zijn er wel wat vrienden die wel naar me willen luisteren maar die zijn niet dusdanig slim ingesteld dat ik er echt steun aan heb.

Wat betreft vrouwen deed ik het eigenlijk nog niet eens zo heel slecht. Het heeft heel lang geduurd voor ik doorhad dat ik niet zo slecht in de markt lag als ik altijd dacht, maar een echte womanizer ben en zal ik nooit worden. Ik ben ook meer het type waar meisjes wel graag mee praten en dat frustreert me enorm. Want hoewel ik het een positieve eigenschap vind dat een jongen naar meisjes luistert schijnen er maar weinig meisjes te zijn die daar echt op vallen. De meisjes die ik versiert heb, heb ik dan ook altijd versiert door eigenlijk een rolletje op te voeren: een beetje afstandelijk doen en haar het gevoel geven dat je boven haar staat. Omdat dit een rolletje is kan ik het nooit lang volhouden en daarom schiet ik er ook niks mee op. De laatste tijd echter gaat het ook qua vrouwen niet zo goed meer, de oorzaak hiervan is dat ik binnen afzienbare tijd kaal zal zijn en dat is iets waar ik nog de meeste moeite mee heb, want ik weet zeker dat ik niet "knap kaal" zal zijn en het is een nieuwe inbreuk op mezelf vertrouwen. Ik weet ook dat het een meisje niet alleen om het uiterlijk van de jongen moet gaan etc. etc. maar dit zijn allemaal niet echt dingen die me opbeuren.

Nu kon ik er lange tijd van mijn leven over praten met een meisje dat ik eens leerder kennen via een bijbaantje. We praatten eigenlijk alleen via msn en ik vond het ook makkelijker omdat het minder direct is. Erg prettig want ze liet me ook weten dat ik altijd alles tegen haar kon vertellen. Ze beweerde het zelfs fijn te vinden als ik tegen haar zeurde en hoewel ik dat niet echt begreep (want wie zit nou te wachten op een jongen die altijd alleen maar klaagt dat dingen niet gaan zoals ie wil, maar die ook niet echt wat onderneemt om er iets aan te veranderen) maakte ik wel veel gebruik van haar. Nu heeft ze echter sinds een tijdje een vriendje en daardoor ook wat minder tijd voor mij. Heel begrijpelijk, maar voor mij worden de eenzame momenten dus alleen maar erger. Vandaar hier even mijn klaagzang, misschien dat iemand er op wil reageren, ofzo.

quote:

Op woensdag 10 september 2008 22:13 schreef Papadoupoulos het volgende:
Na lang wikken en wegen wil ik ook maar eens mijn verhaal kwijt. Verwacht eigenlijk niet veel hulp, want ik heb zo'n beetje alles er al wel over gelezen op internet en ik probeer het allemaal zo positief mogelijk op te pakken maar dat valt nog niet altijd mee.

Ik zit eigenlijk al heel lang met periodes heel slecht in mijn vel. Wat precies de oorzaak bij mij is durf ik niet te zeggen. Denk dat het een combinatie van factoren is (zoals het volgens de theorie vaak schijnt te zijn). Allereerst zijn er mijn ouders die weinig vertrouwen in mij hebben. Als enige in mijn familie kan ik wel heel makkelijk leren, maar mijn ouders hebben me eerder ontmoedigd om te gaan leren dan me aan te moedigen er alles uit te halen wat er in zit. Zo kon ik naar het vwo, maar dachten mijn ouders dat ik het maar niet moest doen omdat ik het vast niet zou halen. Zo gaat het eigenlijk met alle dingen die ik doe en ik heb er in de loop van de jaren een slecht zelfbeeld door gekregen. Heb mn havo netjes in 5 jaar gehaald en ben naar het hbo gegaan en daar een economische studie gaan doen. Dat het niks voor mij was wist ik eigenlijk diep van binnen al wel, maar om een of andere reden wil ik het mezelf altijd zo moeilijk mogelijk maken. Zit nu in het 6e jaar hiervan en ben in de afrondingsfase van mijn afstuderen en ben blij als ik het achter de rug heb, maar weet nog niet wat ik wel wil gaan doen. Wel weet ik dat ik een tijd op kamers gezeten moet hebben voor mijn gevoel. Hier ben ik misschien echter wat laat mee aangezien ik toch ook al weer 23 ben inmiddels. Daarnaast denk ik dat reizen misschien wel goed voor me zou kunnen zijn. Beide dingen doe ik echter steeds maar niet, ik stel het uit en ben bang om iets te ondernemen, weet niet wat het precies is.

Met mijn ouders praat ik ondertussen nauwelijks meer. Ik leef bij hun in huis en negeer ze zoveel mogelijk wat zij mij weer verwijten. Zo krijg ik regelmatig te horen dat geen van m'n broers en zussen zo lastig was als ik. Allemaal erg opbeurend weer. Nu weet ik natuurlijk wel dat ik het zelf in de hand heb, maar hoe vaak ik het me ook voorneem, binnen de kortste periode word ik weer helemaal gek van ze en negeer ik ze maar weer.
Mijn vrienden zijn ook niet echt vrienden eigenlijk. Ze vinden het leuk om me er bij te hebben en gebruiken mij voornamelijk om zichzelf beter te voelen of wanneer ze zelf eens problemen hebben dan ben ik er wel om naar hun geklaag te luisteren. Met mijn problemen hoef ik echter vast niet bij hun aan te komen, want dan ben ik maar een zeikerd. Overigens zijn er wel wat vrienden die wel naar me willen luisteren maar die zijn niet dusdanig slim ingesteld dat ik er echt steun aan heb.

Wat betreft vrouwen deed ik het eigenlijk nog niet eens zo heel slecht. Het heeft heel lang geduurd voor ik doorhad dat ik niet zo slecht in de markt lag als ik altijd dacht, maar een echte womanizer ben en zal ik nooit worden. Ik ben ook meer het type waar meisjes wel graag mee praten en dat frustreert me enorm. Want hoewel ik het een positieve eigenschap vind dat een jongen naar meisjes luistert schijnen er maar weinig meisjes te zijn die daar echt op vallen. De meisjes die ik versiert heb, heb ik dan ook altijd versiert door eigenlijk een rolletje op te voeren: een beetje afstandelijk doen en haar het gevoel geven dat je boven haar staat. Omdat dit een rolletje is kan ik het nooit lang volhouden en daarom schiet ik er ook niks mee op. De laatste tijd echter gaat het ook qua vrouwen niet zo goed meer, de oorzaak hiervan is dat ik binnen afzienbare tijd kaal zal zijn en dat is iets waar ik nog de meeste moeite mee heb, want ik weet zeker dat ik niet "knap kaal" zal zijn en het is een nieuwe inbreuk op mezelf vertrouwen. Ik weet ook dat het een meisje niet alleen om het uiterlijk van de jongen moet gaan etc. etc. maar dit zijn allemaal niet echt dingen die me opbeuren.

Nu kon ik er lange tijd van mijn leven over praten met een meisje dat ik eens leerder kennen via een bijbaantje. We praatten eigenlijk alleen via msn en ik vond het ook makkelijker omdat het minder direct is. Erg prettig want ze liet me ook weten dat ik altijd alles tegen haar kon vertellen. Ze beweerde het zelfs fijn te vinden als ik tegen haar zeurde en hoewel ik dat niet echt begreep (want wie zit nou te wachten op een jongen die altijd alleen maar klaagt dat dingen niet gaan zoals ie wil, maar die ook niet echt wat onderneemt om er iets aan te veranderen) maakte ik wel veel gebruik van haar. Nu heeft ze echter sinds een tijdje een vriendje en daardoor ook wat minder tijd voor mij. Heel begrijpelijk, maar voor mij worden de eenzame momenten dus alleen maar erger. Vandaar hier even mijn klaagzang, misschien dat iemand er op wil reageren, ofzo.

Ik heb het even doorgelezen, dude .. je praat jezelf nog al in een slachtofferrol, dit is slecht, dat is slecht, hier ben ik niet goed in, ik wist eigenlijk dat ik het niet wou etc.

Grab your life by the balls my friend! Je praat jezelf de grond in, das nergens voor nodig, niemand is daar ook in geïnteresseerd! Het probleem van weinig c.q niet goed sociaal contact is dat het in een stomme kut cirkel naar beneden gaat, het wordt steeds minder en minder. En op een gegeven moment blijf je alleen maar thuis.

Wat betreft op kamers gaan ben je wel wat laat mee, ik neem aan dat je helemaal niet op kamers bent geweest ? Dude .. thuis blijven is ZO makkelijk.

En trouwens zeg je dat je al op internet dingen gelezen hebt enzo .. nouw jeuj, been there done that heb zelf ook zo een periode gehad, zolang je NUL dicipline hebt, kun je lezen als brugman op het internet naar allemaal hulpmiddelen, maar je doet het toch niet.

Doe eens gek! Doe eens wild, pak de trein vertrek naar Parijs ga daar naar de kroeg en praat daar met wildvreemden! Niet alles in het leven hoeft een verdere betekenis te hebben. Ik merkte bij mezelf dat als ik in regio's was waar niemand mij kende .. ik wel! los kon zijn.

Papadoupoulos, ik herken best veel in je verhaal! Vooral je opmerking dat je hetzelf zo moeilijk mogelijk lijkt proberen te maken, is erg herkenbaar. Als je echt wilt, dan kun je daar met ingang van vandaag mee stoppen. Je bent nog student.... nou, gaan dan op kamers! Ik was zelf ook pas op mijn 22ste en na een tussenpauze van thuiswonen op mijn 23ste op kamers gegaan. Ik was eerst ook doodsbang dat dat oud is, maar dat is niet het geval, merk ik nu. Het heeft trouwens uberhaupt geen enkele zin om bij je ouders te blijven als jullie elkaar toch alleen maar in de weg zitten.

Vanuit je eigen stekje kan je weer een leven op gaan bouwen. Is er door middel van haartransplantatie niets te doen aan het kaal worden? Trouwens: wat is knap kaal worden? Mensen als Jan van Halst en Frits Wester hebben ook niet vooraan gestaan bij het uitdelen van de goede looks. En toch zijn het 'sprankelende' persoonlijkheden. Dat kun jij ook!

Ik heb overigens wel een beetje met het moeite met de termen 'zelfmedelijden' en 'zelfbeklag'. Zo zie ik het niet. Als ik naar mezelf kijk, dan is 'zelfteleurstelling' een veel betere term

quote:

Op donderdag 11 september 2008 00:16 schreef Nene het volgende:
Papadoupoulos, ik herken best veel in je verhaal! Vooral je opmerking dat je hetzelf zo moeilijk mogelijk lijkt proberen te maken, is erg herkenbaar. Als je echt wilt, dan kun je daar met ingang van vandaag mee stoppen. Je bent nog student.... nou, gaan dan op kamers! Ik was zelf ook pas op mijn 22ste en na een tussenpauze van thuiswonen op mijn 23ste op kamers gegaan. Ik was eerst ook doodsbang dat dat oud is, maar dat is niet het geval, merk ik nu. Het heeft trouwens uberhaupt geen enkele zin om bij je ouders te blijven als jullie elkaar toch alleen maar in de weg zitten.

Vanuit je eigen stekje kan je weer een leven op gaan bouwen. Is er door middel van haartransplantatie niets te doen aan het kaal worden? Trouwens: wat is knap kaal worden? Mensen als Jan van Halst en Frits Wester hebben ook niet vooraan gestaan bij het uitdelen van de goede looks. En toch zijn het 'sprankelende' persoonlijkheden. Dat kun jij ook!

Ik heb overigens wel een beetje met het moeite met de termen 'zelfmedelijden' en 'zelfbeklag'. Zo zie ik het niet. Als ik naar mezelf kijk, dan is 'zelfteleurstelling' een veel betere term

En zoals jij deze post schrijft kan ik je nauwelijks identificeren met wat je aantal posts hierboven neer zet. Je lijkt het nu goed in de gaten te hebben

Depressie?
Vooral NIET mee omgaan!

Deal ermee...

quote:

Op donderdag 11 september 2008 00:21 schreef zhe-devilll het volgende:
Depressie?
Vooral NIET mee omgaan!

Deal ermee...

Je bent wel goed voorbeeld. Even de postgeschiedenis en dat is voer voor veel hulpverleners.

Ik kan het beamen, keihard van voren die kutdepressie aanvallen. Werkte prima voor mij. Had wat externe ellende nodig om er mee te beginnen, maar nu is het bijna tweede natuur geworden. In eerste instantie gaf dit topic wat troost, toen heb ik hier ook gepost, maar hulp kun je hier (met alle respect) niet halen.
Zie je een probleem, pak het aan. Niets anders zal je meer kracht geven dan dat.

Kijk ik begrijp dat dat echt moeilijk is als je in dikke vette moodswings zit. Maar stap 1 is om het te herkennen. Stap 2 is om daar naar te handelen.

Oh, btw ik ben ook vrij snel kaal geworden. Gewoon accepteren. Tondeuze er overheen en maak er het beste van. Andere mensen hebben een scheve neus, rimpels, grijze haren, whatever. Ik ben er ook niet blij mee, maar je kunt er toch niks aan verranderen. (bovendien lijkt het tegenwoordig wel alsof iedereen kaal is).

Even een niet-depressieve post hier. Ik heb wel al sinds m'n 13e ongeveer last van winterdepressies en ik moet gewoon even mededelen dat ik een Philips Energy Light heb, ik ben er zo blij mee!!!
En een Wake-up Light, daar ben ik ook blij mee, maar die Energy Light is wel erg tof. Het is echt een hele grote lamp waarmee je de comlete kamer kan verlichten alsof het dag is.

Ik hoop dat het goed gaat werken. Ik zou bijna hopen dat het snel vroeger donker wordt, zodat ik tenminste chagrijnig voor m'n lamp kan gaan zitten.

Actie is wel een beetje de sleutel tot het oplossen van een depressie. Je hebt nergens meer zin in, en dat moet je ten eerste doorbreken, ten tweede zorgt activiteit ook dat je je beter voelt over jezelf (niet meer boos dat je weer niks gedaan hebt). Actie kan ook echt helpen om je depressie op te lossen, bijv. wanneer je actief hulp zoekt of omdat gezond en actief leven ervoor zorgt dat je je neurotransmitters weer op een rijtje krijgt (nou ja, het kan helpen).

En ik ga naar bed, want ik ben in zware overtreding van mijn winterregime (ik moet van mezelf altijd om twaalf uur offline en naar bed, zodra het weer de tijd van het jaar begint te worden).

quote:

Op donderdag 11 september 2008 00:16 schreef Nene het volgende:
Papadoupoulos, ik herken best veel in je verhaal! Vooral je opmerking dat je hetzelf zo moeilijk mogelijk lijkt proberen te maken, is erg herkenbaar. Als je echt wilt, dan kun je daar met ingang van vandaag mee stoppen. Je bent nog student.... nou, gaan dan op kamers! Ik was zelf ook pas op mijn 22ste en na een tussenpauze van thuiswonen op mijn 23ste op kamers gegaan. Ik was eerst ook doodsbang dat dat oud is, maar dat is niet het geval, merk ik nu. Het heeft trouwens uberhaupt geen enkele zin om bij je ouders te blijven als jullie elkaar toch alleen maar in de weg zitten.

Vanuit je eigen stekje kan je weer een leven op gaan bouwen. Is er door middel van haartransplantatie niets te doen aan het kaal worden? Trouwens: wat is knap kaal worden? Mensen als Jan van Halst en Frits Wester hebben ook niet vooraan gestaan bij het uitdelen van de goede looks. En toch zijn het 'sprankelende' persoonlijkheden. Dat kun jij ook!

Ik heb overigens wel een beetje met het moeite met de termen 'zelfmedelijden' en 'zelfbeklag'. Zo zie ik het niet. Als ik naar mezelf kijk, dan is 'zelfteleurstelling' een veel betere term

Ik herkende ook erg veel in jouw post, dingen beginnen maar ze niet afmaken etc. etc. Mijn hele post was overigens meer even om alles van me af te schrijven. Probeer ook zoveel mogelijk het leven positief in te zien en er wat aan te doen door erg ondernemend te zijn, ook al heb ik er geen zin in. Door mijn dagen zo vol mogelijk in te delen krijg ik ook weinig tijd tot nadenken en zorgt er wel voor dat ik geen kans krijg om aan negatieve dingen te denken . Alleen heb ik wel eens zwakke momenten, vooral met alcohol op. Verder is het probleem bij mij vooral dat ik een paar vrienden heb die erg zoeken naar zwakheden van anderen om zo zichzelf een beter gevoel te geven en ik word daar nog wel eens slachtoffer van. Een reden te meer om dus op kamers te gaan en nieuwe mensen te leren kennen.

quote:

Op donderdag 11 september 2008 11:11 schreef kingmob het volgende:
Ik kan het beamen, keihard van voren die kutdepressie aanvallen. Werkte prima voor mij. Had wat externe ellende nodig om er mee te beginnen, maar nu is het bijna tweede natuur geworden. In eerste instantie gaf dit topic wat troost, toen heb ik hier ook gepost, maar hulp kun je hier (met alle respect) niet halen.
Zie je een probleem, pak het aan. Niets anders zal je meer kracht geven dan dat.

Kijk ik begrijp dat dat echt moeilijk is als je in dikke vette moodswings zit. Maar stap 1 is om het te herkennen. Stap 2 is om daar naar te handelen.

Oh, btw ik ben ook vrij snel kaal geworden. Gewoon accepteren. Tondeuze er overheen en maak er het beste van. Andere mensen hebben een scheve neus, rimpels, grijze haren, whatever. Ik ben er ook niet blij mee, maar je kunt er toch niks aan verranderen. (bovendien lijkt het tegenwoordig wel alsof iedereen kaal is).

Ik weet dat ik het gewoon moet accepteren, ben ook niet van plan mezelf voor de gek te houden met haartransplantatie of medicijnen en dat soort dingen, maar soms voelt het gewoon oneerlijk dat het mij overkomt en het is niet altijd even gemakkelijk dat gevoel aan de kant te zetten.

quote:

Op donderdag 11 september 2008 00:20 schreef sitting_elfling het volgende:

[..]

En zoals jij deze post schrijft kan ik je nauwelijks identificeren met wat je aantal posts hierboven neer zet. Je lijkt het nu goed in de gaten te hebben

Nou...goede plannen hebben is 1 ding, maar ze op mijzelf toepassen wil nog niet zo lukken

quote:

Op vrijdag 12 september 2008 02:41 schreef Maeghan het volgende:


Actie is wel een beetje de sleutel tot het oplossen van een depressie. Je hebt nergens meer zin in, en dat moet je ten eerste doorbreken, ten tweede zorgt activiteit ook dat je je beter voelt over jezelf (niet meer boos dat je weer niks gedaan hebt). Actie kan ook echt helpen om je depressie op te lossen, bijv. wanneer je actief hulp zoekt of omdat gezond en actief leven ervoor zorgt dat je je neurotransmitters weer op een rijtje krijgt (nou ja, het kan helpen).

Maar is dat dan niet gewoon een beetje 'schijn'? De laatste paar weken heb ik echt geprobeerd om leuke dingen dingen te doen zoals met een groepje vrienden ergens gaan eten, familie bezoeken, zwemmen, filmpjes te kijken etc. Tijdens die 'activiteit' voel ik me prima, maar als ik dan de ochtend erop wakker word, denk ik: "ik heb jaren vergooid door niet vaker leuke dingen dingen te doen" of "mijn leven had nog zoveel leuker kunnen zijn". Gevolg is dat ik na een leuk uitstapje weer een hele tijd down ben. Herkennen jullie dat?

quote:

Op zaterdag 13 september 2008 02:17 schreef Nene het volgende:

[..]

Maar is dat dan niet gewoon een beetje 'schijn'? De laatste paar weken heb ik echt geprobeerd om leuke dingen dingen te doen zoals met een groepje vrienden ergens gaan eten, familie bezoeken, zwemmen, filmpjes te kijken etc. Tijdens die 'activiteit' voel ik me prima, maar als ik dan de ochtend erop wakker word, denk ik: "ik heb jaren vergooid door niet vaker leuke dingen dingen te doen" of "mijn leven had nog zoveel leuker kunnen zijn". Gevolg is dat ik na een leuk uitstapje weer een hele tijd down ben. Herkennen jullie dat?

Ik herken het, heb zelfs in het verleden leuke activiteiten vermeden om het negatieve gevoel naderhand te voorkomen.
Heb je pm aan staan?

quote:

Op zaterdag 13 september 2008 02:17 schreef Nene het volgende:

[..]

Maar is dat dan niet gewoon een beetje 'schijn'? De laatste paar weken heb ik echt geprobeerd om leuke dingen dingen te doen zoals met een groepje vrienden ergens gaan eten, familie bezoeken, zwemmen, filmpjes te kijken etc. Tijdens die 'activiteit' voel ik me prima, maar als ik dan de ochtend erop wakker word, denk ik: "ik heb jaren vergooid door niet vaker leuke dingen dingen te doen" of "mijn leven had nog zoveel leuker kunnen zijn". Gevolg is dat ik na een leuk uitstapje weer een hele tijd down ben. Herkennen jullie dat?

Het is natuurlijk niet zo dat activiteit alles in een keer oplost. En ik heb het ook niet alleen maar over leuke dingen hoor, het mag ook zijn dat je een keer goede je administratie opruimt, of de kelder. Het gaat erom dat je actie onderneemt op wat voor gebied dan ook. Dat voorkomt of vermindert tenminste de schuldgevoelens van 'ik doe niks, ik kan niks, ik ben een ander tot last', de druk van 'ik moet nog vanalles'. Het kan ook actie zijn in de zin van professionele hulp zoeken, toegeven dat je hulp nodig hebt.

Als je dingen onderneemt, kan het je ook opvrolijken (ook al is het tijdelijk, je voelt je dan in ieder geval tijdelijk even beter), het kan ervoor zorgen dat je je op iets langere termijn beter voelt (lichamelijke inspanning en zonlicht zorgen ervoor dat je lichaam bepaalde stoffen aan gaat maken waardoor je je beter voelt).

En je kan je achteraf wel schuldig voelen over dat je jaren vergooid zou hebben waarin je iets niet gedaan hebt, maar ten eerste (even vanuit mijn situatie dan) zou ik me als ik niets had ondernomen toch wel schuldig gevoeld hebben dat ik al jaren niks deed, dus dat zou voor mij geen argument zijn. Ten tweede gaat het over de lange termijn. Je haalt jezelf uit een bepaald patroon en dat duurt misschien even; als je een actieve dag hebt, kun je de dag erna misschien op de bank liggen met een 'kater', maar als je vaker dingen doet, verandert je zelfbeeld uiteindelijk wel in positieve zin. Het versterkt misschien ook je sociale contacten - hoe vaker je zelf wat onderneemt, hoe vaker andere mensen ook zullen vragen of je ergesn zin in hebt - dat maakt het ook weer wat makkelijker, en je hebt weer eens iemand om mee te praten. Even afleiding is gewoon goed af en toe. Dat je eens niet constant over jezelf en je leven en je gevoel zit te malen (laten we wel wezen, depressieve mensen kunnen zichzelf ook helemaal gek maken met urenlang gepieker), maar met iets anders bezig bent waardoor je je simpelweg even niet zo makkelijk bezig kunt houden met die negatieve gevoelens.

En ja, je moet ook een geestelijke ommezwaai maken. Dat je dus leert om niet te denken 'had ik al die jaren maar zo leuk opgevuld als gisteren', maar 'ik heb misschien jarenlang vergooid, maar daar doe ik niets meer aan; vanaf nu ga ik het gewoon beter aanpakken, ook al lukt het misschien niet in een keer'.

Ik zeg ook niet dat het allemaal in een dag kan veranderen -- depressief zijn is hard werken, dat weet ik als geen ander.

Voor iemand met een milde tot matig ernstige depressie is een regime van gezond leven, lekker naar buiten en regelmatig bewegen over het algemeen een hele grote stap in de goede richting of soms zelfs voldoende om de depressie te laten verdwijnen. Met passief gedrag verandert er in ieder geval niks, dat kun je zelf ook beredeneren, neem ik aan. Ik ga er vanuit dat je niet gelooft dat als je maar lang genoeg op de bank blijft zitten mokken, er vanzelf een toverfee langs komt om je depressie weg te toveren.

Edit: Bedoel het niet vervelend hoor, al staat het er misschien wat hard. Mijn ervaring is dat er soms maar een manier is om eruit te komen en dat is door jezelf op een hele harde manier omhoog te schoppen.

[ Bericht 2% gewijzigd door Maeghan op 13-09-2008 20:54:43 ]

Burdie, ik las dat je een chronische depressie hebt. Wat voor behandelingen heb je daarvoor gehad? Ik heb mezelf een hele tijd verdiept in het fenomeen depressie, om het te leren begrijpen. Daarbij heb ik ook veel gelezen over behandelingen, ook voor ernstige en langdurige gevallen zoals bij jou. De laatste jaren houd ik het niet meer zo bij, maar een paar jaar geleden las ik al over een soort pacemaker voor mensen waarbij de depressie op geen enkele andere manier wil verdwijnen. Als je het wilt lezen, even hier klikken: http://community.livejournal.com/_abjectmisery/

Er bestaat dus wel meer dan alleen maar een onderhoudsdosis medicatie en het onderzoek op dit gebied gaat ook snel, dus houd hoop, er is licht aan het eind van de tunnel. Waarmee ik niet bedoel dat dit nou dé oplossing is, maar wel dat er gigantisch veel mogelijkheden zijn die we misschien nog niet kennen, dat er veel meer mogelijk is dat je nu misschien denkt.

Ik zag ook dat je in dagbehandeling gaat. Wat voor soort therapie krijg je dan? IPT werkt bijvoorbeeld goed bij depressies, zelfs bij ernstige depressies kan het aanzienlijk schelen. Dit werkt voor sommige patienten net zo goed als medicijnen en kan ook succesvol als 'onderhoudstherapie' gebruikt worden. Cognitieve gedragstherapie werkt dan weer beter voor mensen met ernstige depressies en zou zelfs een langdurig blijvend effect hebben na de therapie, zelfs mogelijk de kans op een herval verminderen.

[ Bericht 29% gewijzigd door Maeghan op 13-09-2008 21:15:39 ]

quote:

Op zaterdag 13 september 2008 21:05 schreef Maeghan het volgende:
Burdie, ik las dat je een chronische depressie hebt. Wat voor behandelingen heb je daarvoor gehad? Ik heb mezelf een hele tijd verdiept in het fenomeen depressie, om het te leren begrijpen. Daarbij heb ik ook veel gelezen over behandelingen, ook voor ernstige en langdurige gevallen zoals bij jou. De laatste jaren houd ik het niet meer zo bij, maar een paar jaar geleden las ik al over een soort pacemaker voor mensen waarbij de depressie op geen enkele andere manier wil verdwijnen. Als je het wilt lezen, even hier klikken: http://community.livejournal.com/_abjectmisery/

Hee Maeghan . Mijn vorige berichtjes in dit topic zijn al eventjes geleden... en het verhaal is intussen alweer iets veranderd. In eerste instantie heb ik de diagnose 'chronische depressie' gekregen, omdat ik voor de 3e keer in 8 jaar een zware depressie heb gehad. Omdat bij mij medicijnen heel goed aanslaan, betekent dit waarschijnlijk dat ik een tekort heb aan bepaalde stoffen in de hersenen, maar volgens mij is dat nauwelijks aan te tonen, anders dan proefondervindelijk.

Ik heb naast de depressies ook verschillende andere klachten, waaronder een angststoornis en een persoonlijkheidsstoornis. Dit kwam pas later in de behandeling naar voren, toen de depressieve klachten wat meer onderdrukt werden door de medicatie. Of het één nou het gevolg is van het ander, en wat de samenhang hiertussen precies is, is me (nog) niet duidelijk, maar daar hoop ik ooit nog eens achter te komen.

Momenteel heb ik geen therapie meer voor mijn depressie, behalve dan de medicijnen die ik nog altijd gebruik. Mijn behandeling bestond voornamelijk uit gesprekken met een psycholoog, in combinatie dus met de medicijnen. De therapie bestond meer uit een soort vaardigheidstraining, waarbij ik heb geleerd om irreëele gedachten in een vroeg stadium te herkennen en er dan adequaat op te reageren.

De link die je me gaf vind ik erg interessant, maar wel een beetje summier. Is er meer informatie over dat onderwerp te vinden? Heb je wat trefwoorden waarmee ik kan googlen?

quote:

Er bestaat dus wel meer dan alleen maar een onderhoudsdosis medicatie en het onderzoek op dit gebied gaat ook snel, dus houd hoop, er is licht aan het eind van de tunnel. Waarmee ik niet bedoel dat dit nou dé oplossing is, maar wel dat er gigantisch veel mogelijkheden zijn die we misschien nog niet kennen, dat er veel meer mogelijk is dat je nu misschien denkt.

I know . Intussen staat de wetenschap niet stil, en mijn eigen ontwikkeling ook niet, en ik ben in overleg met mijn vriend en met mijn psychiater nu op een punt gekomen waarop ik eigenlijk wel een beetje weer vertrouwen heb gekregen dat ik genoeg vaardigheden heb ontwikkeld om over een tijdje te proberen om met de medicatie te stoppen. Waarschijnlijk ga ik dat na de feestdagen voor het eerst proberen. Ik heb nog geen idee wat ik zou moeten doen als een stoppoging niet werkt, of als de klachten weer terug komen, maar dat zien we tegen die tijd wel .

quote:

Ik zag ook dat je in dagbehandeling gaat. Wat voor soort therapie krijg je dan? IPT werkt bijvoorbeeld goed bij depressies, zelfs bij ernstige depressies kan het aanzienlijk schelen. Dit werkt voor sommige patienten net zo goed als medicijnen en kan ook succesvol als 'onderhoudstherapie' gebruikt worden. Cognitieve gedragstherapie werkt dan weer beter voor mensen met ernstige depressies en zou zelfs een langdurig blijvend effect hebben na de therapie, zelfs mogelijk de kans op een herval verminderen.

We zijn alweer even verder en uiteindelijk heb ik besloten om niet in dagbehandeling te gaan, maar te proberen om op eigen kracht de ingeslagen weg te vervolgen. Waarmee ik overigens niet wil zeggen dat het me altijd goed af gaat nu; ik merk af en toe dat ik het echt best zwaar heb, maar dat ligt ook een beetje aan de omstandigheden die niet meewerken (ik ben al een paar maanden aan het solliciteren, en zit al die tijd thuis. Confronterend, saai en uiteindelijk gewoon mind-wrecking!).

Ik weet overigens niet of ik het vol ga houden zoals het nu gaat, maar ik wil niet de 'gemakkelijke' weg kiezen. Voor iedereen ligt dat overigens anders, maar ik heb zelf heel sterk het gevoel dat ik het zelf moet (en kan!) doen. Mijn vriend steunt me ook enorm daarbij, en samen met hem ben ik nu bezig met het doornemen van een zelfhulpboek bij borderline (een van de persoonlijkheidsklachten die ik heb en die op dit moment het meest op de voorgrond staan). Ik merk dat het enorm confronterend is, maar dat ik er wel veel aan heb, en best veel zelf kan doen daarin. Of het op de lange termijn ook gaat werken, is nog een beetje de vraag, maar ook daarvoor geldt dat we pas met de problemen 'dealen' als ze zich voordoen.

Waar het allemaal naartoe gaat... ik heb geen flauw idee. Maar ik geloof dat ik wel aardig op de goede weg zit. Ik hoop dan ook dat ik binnen niet al te lange tijd een leuke baan vind in de omgeving, en zo weer een beetje terug kom in mijn ritme. En dat het daardoor als vanzelf weer een stuk beter met me gaat. Vooralsnog doe ik gewoon lekker één ding tegelijk, en therapie kan altijd nog (hoewel de drempel nu wellicht iets hoger is voor me, aangezien ik het als een soort 'falen' zou zien om 'terug' te gaan naar de psycholoog/psychiater).

Je komt eigenlijk best wel positief over als ik het zo lees, mooi. Als je geen behoefte hebt aan therapie en het gaat zo goed is dat natuurlijk prima, maar het is jammer als je jezelf in de vingers snijdt omdat je therapie als 'falen' ziet. Ik hoop dat je ergens wel weet dat het echt geen falen is als je hulp nodig hebt. Maar wel fijn dat je vriend je daar goed bij helpt. Mijn vriend snapt me soms niet echt, ook al doet hij z'n best, en dat is dan toch wel vervelend. Hij relativeert te veel, bekijkt het te droog, terwijl ik als het niet lekker gaat gewoon overal een groot drama van maak en helemaal niet wil horen dat het dat niet is, want het voelt nou eenmaal zo.

Helaas heb ik over die soort pacemaker ook niet zo gek veel kunnen vinden destijds. Toen was het natuurlijk nog net nieuw, hoe het nu is weet ik niet. Ik houd me al een tijdje niet meer zo bezig met depressief zijn. De tijd dat ik mezelf echt zag als 'iemand die depressief is geweest' is wel over. Het is nu gewoon iets wat ik heb meegemaakt en waar ik mee om heb leren gaan, al blijft de angst ervoor altijd wel als ik weer een winterdipachtig iets heb en blijf ik volgens mij altijd een beetje labiel. Toen ik er net van 'genezen' was, had ik zo'n fase waarin ik me er enorm mee bezig hield (las erover op internet, las SciAm Mind altijd, etc.), om het een plaats te geven, om het te begrijpen vooral. Omdat ik al heel jong depressief geworden ben, was ik in zekere zin niet normaal ontwikkeld op emotioneel gebied - ik kende veel emoties niet, wist dus soms niet wat ik voelde, maar had ook iedere dag nieuwe ervaringen en gevoelens die ik nog niet kende. Dat was natuurlijk aan een kant juist goed, maar ook vermoeiend en verwarrend. Daarnaast was ik natuurlijk nog niet van alle foute gedachten af, van alle verkeerde gewoontes, van alle problemen die door de depressie ontstaan waren. Daarna had ik juist een hele periode dat ik er niets meer over wilde lezen, ik was het echt helemaal zat. Pas nu ben ik denk ik op het punt dat ik echt rust heb, dat het gebeurd is en verleden tijd en dat ik erover kan praten zonder allerlei negatieve gevoelens te krijgen.

Dat doet me trouwens denken aan een post hier op de eerste pagina, dat iemand zei dat hij/zij blij was de depressie meegemaakt te hebben. Aan een kant heeft het me wel 'handiger' gemaakt in het oplossen van problemen, het heeft me veel zelfkennis opgeleverd. Aan de andere kant, ik ben eerst al zes jaar kwijt geweest aan de depressie (met eetstoornis, paniekaanvallen, fobieen, etc.), toen nog acht maanden aan de medicijnen, toen nog een aantal jaren gehad waarin ik labiel was en zware winterdepressies had en nog steeds een eetstoornis, daarbij nog al dat 'verwerken', het leren herkennen van m'n eigen gevoelens, etc. Al met al ben ik inmiddels twaalf, dertien jaar verder en ik kan nog niet eens zo heel lang zeggen dat ik er echt overheen ben. Ik vind dat het niet waard. Hoewel ik blij ben dat ik iets meer inlevingsvermogen heb dan sommige mensen die niet verder komen dan "je moet gewoon eens lekker genieten van het zonnetje" als iemand depressief is, vind ik dit het echt allemaal niet waard geweest. Ik mis gewoon een groot deel van m'n leven. Mijn ontwikkeling is verstoord op een abrupte manier, ik heb natuurlijk problemen gehad op verschillende vlakken (studie, sociaal leven) en uiteindelijk heb ik ook nauwelijks meer herinneringen van die periode, maar ook niet meer echt van daarvoor. M'n leven voor m'n 18e bestaat gewoon nauwelijks meer. Ik herken mezelf niet in foto's van toen, ik zou geen leuke herinneringen uit m'n puberteit kunnen noemen of zo. Meer dan droevig kan ik dat niet noemen en ik begrijp niet dat mensen zoiets een verrijking kunnen noemen, of een ervaring waarvan ze blij zijn dat ze die hebben meegemaakt (ik vind het niet fout, ik begrijp het gewoon echt niet, dat is alles).

Dit is trouwens denk ik ook een probleem wat vaak vergeten wordt. Mensen worden behandeld voor een depressie, maar als ze genezen zijn wordt er verwacht dat ze normaal functioneren. Er wordt volledig aan voorbij gegaan dat je misschien nog wel tijd nodig hebt om te bedenken wat er nu eigenlijk allemaal gebeurd is in die tijd en hoe je nu verder moet. Ik had wel doktersafspraken voor de behandeling, maar toen ik eenmaal stopte met de medicijnen heeft niemand ooit gevraagd wat ik verder van plan was.

Een depressie is kut, succes iedereen!

Jeetje, Maeghan, herkenbaar wat je schrijft! Mijn vriend kan er ook niet altijd even goed mee omgaan hoor, maar hij doet in elk geval zijn best om zich een beetje in mijn situatie te verplaatsen. En hoewel hij zich er helemaal niets bij kan voorstellen hoe ik me soms voel, hij respecteert het wel en houdt er rekening mee. Hoewel het soms ook wel eens tot frustraties leidt hoor... Kan jouw vriend je soms wel een beetje begrijpen, of helemaal niet?

quote:

De tijd dat ik mezelf echt zag als 'iemand die depressief is geweest' is wel over. Het is nu gewoon iets wat ik heb meegemaakt en waar ik mee om heb leren gaan, al blijft de angst ervoor altijd wel als ik weer een winterdipachtig iets heb en blijf ik volgens mij altijd een beetje labiel.

Ja, dat herken ik ook wel enorm. Ik heb ook vaak nog de neiging om te 'voorzichtig' te zijn met dingen ondernemen. Bang om weer ergens een grens tegen te komen waar een kleine tegenslag omslaat in een diep dal. Maar hoe minder dat voorkomt, hoe kleiner de angst wordt. Gelukkig. En af en toe ga ik er volop voor, en loop ik met open ogen in volle vaart tegen mijn eigen grenzen aan. Op het moment is dat dan rot, maar achteraf ben ik altijd blij met zulke ervaringen.

Ik heb na mijn eerste depressie trouwens ook een tijd gehad waarin ik me niet beter mocht voelen van mezelf. Als ik dan ergens om moest lachen, dan dacht ik: "nee, ik ben depressief! Dan hoor ik niet te lachen!" en was meteen mijn goede humeur weer voorbij... tegenwoordig geniet ik juist van dat soort momenten, eventjes lachen, eventjes geinen... dan denk ik: "zie je, niet alles is slecht!"

quote:

Ik mis gewoon een groot deel van m'n leven. Mijn ontwikkeling is verstoord op een abrupte manier, ik heb natuurlijk problemen gehad op verschillende vlakken (studie, sociaal leven) en uiteindelijk heb ik ook nauwelijks meer herinneringen van die periode, maar ook niet meer echt van daarvoor. M'n leven voor m'n 18e bestaat gewoon nauwelijks meer. Ik herken mezelf niet in foto's van toen, ik zou geen leuke herinneringen uit m'n puberteit kunnen noemen of zo. Meer dan droevig kan ik dat niet noemen en ik begrijp niet dat mensen zoiets een verrijking kunnen noemen, of een ervaring waarvan ze blij zijn dat ze die hebben meegemaakt (ik vind het niet fout, ik begrijp het gewoon echt niet, dat is alles).

Dit is trouwens denk ik ook een probleem wat vaak vergeten wordt. Mensen worden behandeld voor een depressie, maar als ze genezen zijn wordt er verwacht dat ze normaal functioneren. Er wordt volledig aan voorbij gegaan dat je misschien nog wel tijd nodig hebt om te bedenken wat er nu eigenlijk allemaal gebeurd is in die tijd en hoe je nu verder moet. Ik had wel doktersafspraken voor de behandeling, maar toen ik eenmaal stopte met de medicijnen heeft niemand ooit gevraagd wat ik verder van plan was.

Ook dit is weer zo herkenbaar... eigenlijk wel fijn te lezen dat ik niet de enige ben die dit soort gevoelens heb . Ik heb geen herinneringen aan mijn depressieve periodes. Ik weet weinig van m'n jeugd. En inderdaad, de impact die het heeft (gehad)... daar wordt vaak aan voorbij gegaan ja. Ik heb twee keer een studie moeten afbreken wegens een depressie. Het houdt me tegen bij het zoeken naar werk (ik kan/wil sowieso niet fulltime werken met mijn huidige medicatie; ik heb gewoon enorm veel slaap nodig tegenwoordig en wil niet alleen maar slapen+werken+slapen+werken,etc), maar ook bij het zoeken naar wat ik echt wil en kan. En op sommige punten ken ik mezelf door alles wat gebeurd is heel goed. Ik weet nu bijvoorbeeld dat ik veel regelmaat en ritme nodig heb, en niet 'flierefluiterig' door het leven kan gaan, zonder plan. Dat werkt voor mij gewoon niet. Daar kan ik niet tegen.

En evenzo zal datgene wat ik het liefste en beste doe - werken als artiest - mij uiteindelijk ook de das omdoen wegens het onregelmatige karakter van het werk. Ik doe het nu als hobby, en dan maar een relatief simpele baan ernaast. Om de boel wat kader en structuur te geven.

Ik zou ook graag kinderen willen in de toekomst, maar ben ook wel eens bang of ik niet in een postnatale depressie terecht ga komen. Of dat ik mijn kinderen opzadel met een erfelijke aanleg voor psychische klachten... jee, don't get me started, ik kan me soms echt overal druk om maken hoor .

Ik heb dan mazzel met dat laatste, ik wil geen kinderen. En hoewel iedereen zegt dat dat kan veranderen geloof ik dat niet; ik zou mezelf denk ik niet eens toestaan erover te denken. Depressie is een familiekwaal in mijn geval, dus dat is al iets waarom ik het niet zou willen. Ik zou ook doodsbang zijn om weer echt depressief te worden. Zeker omdat ik destijds moest stoppen met de paroxetine omdat ik last kreeg van spasmes en mijn spieren aanvoelden als gelatinepudding. Ik wil niet het risico lopen dat ik depressief word, omdat ik misschien wel helemaal geen SSRI's meer kan gebruiken (ik weet niet of het kan en ik wil het niet uitproberen). Daarnaast nog wat meer medische redenen, dus voor mij is het gewoon geen optie.

Ritme en regelmaat ja, vertel me wat. Ook hier blijven de grenzen altijd wat minder ruim dan bij andere mensen die nooit ergens last van gehad hebben. Je blijft er toch gevoelig voor. Ik slaap ook gemiddeld vrij veel - voor ik depressief was niet, toen had ik genoeg aan een paar uur. Als kind (jaar of 8 a 10) sliep ik soms maar vier uurtjes als ik geen school had of iets anders waar ik 'moe' van kon worden. Als peuter deed ik geen middagslaapje, als kleuter was ik al tot tien, elf uur op om 's ochtends ongeduldig te wachten tot ik mijn moeder wakker mocht maken om zeven uur (eerder vond ze te vroeg - ik geef 'r achteraf geen ongelijk). Toen ik depressief was sliep ik op het laatst 20 uur per dag (dat was ook het punt dat ik naar de huisarts ging, ik kon gewoon echt niet meer functioneren) en sindsdien slaap ik toch wel een uurtje of 9 gemiddeld denk ik. Als ik twee dagen vroeg op moet voor m'n werk, slaap ik de derde dag vaak de klok rond. En dingen als een nachtje doorhalen hoef ik helemaal niet meer te proberen.

Ik heb trouwens ook een simpele baan. Je moet ook op een gegeven moment accepteren dat je niet altijd 100% vooruit kunt. Als ik in de winter een dip heb (qua lengte valt het niet echt onder depressie, maar qua hevigheid soms nog wel - ze worden gelukkig steeds minder hevig), functioneer ik wel dusdanig slecht dat ik geen veeleisende baan aankan. Daarnaast is mijn zelfbeeld nog steeds zo negatief dat ik ook nooit een sollicitatiegesprek door zou komen voor een uitdagende baan, want ik zou zelf al niet eens weten of ik het wel kan en vaak durf ik niet eens een brief te schrijven omdat ik denk dat ik het toch niet kan. Gelukkig heb ik nu een functie met veel doorgroeimogelijkheden op termijn, dat is heel fijn. Kom ik toch nog ergens, misschien. Verder inderdaad maar gewoon het leven buiten m'n werk opleuken met (sociale) activiteiten. Ergens is het misschien een zegen dat ik geen uitdagende baan heb - nu heb ik in ieder geval nog tijd voor leuke dingen.

Mijn vriend begrijpt eigenlijk nooit waarom ik me rot voel. Soms voel ik me gewoon zomaar rot, dat kan ie dan nog wel bevatten. Dan snotter ik z'n hele t-shirt vol en dat is dat. Maar als ik het echt heb over dingen die door m'n hoofd spoken, die bijv. te maken hebben met m'n zelfbeeld, dan begrijpt hij dat niet. Verder heb ik nog wel wat problemen soms die niet te maken hebben met depressieve gevoelens, maar ik heb niet echt veel zin om uit te laten zoeken wat het dan wel is. Aan een kant wil ik het graag weten, aan de andere kant: geen zin om vanalles overhoop te halen in m'n hoofd, geen zin om weer die stempel 'psychische klachten' op m'n hoofd te krijgen. TOen ik net van de AD was kreeg ik altijd een hele ondervraging bij de huisarts of het allemaal wel goed ging thuis en op school en of ik dat zeker wist en of ik me wel goed voelde, voordat hij eens naar een lichamelijke oorzaak van m'n probleem ging kijken (en dat was een probleem waarvoor ik al vijf jaar daarvoor bij de reumatoloog was geweest, dus dat sloeg m.i. nergens op).

Als ik even mag inbreken. ik lees veel over jullie relatie met je vriend en hoeveel steun dat geeft. Hoewel mijn situatie niet erg vergelijkbaar was (ik ontkende dat ik hulp nodig had), heeft dat steunen op m'n vriendin destijds denk ik wel mijn relatie gekost. Iig, ik had niet zoveel moeten toegeven aan haar behoefte om mij te helpen, want je partner is vaak niet diegene die dat kan.
Ik wil niemand twijfels aanpraten, maar ik denk dat het verstandig is om na te denken hoeveel je qua hulp afhankelijk wil zijn van je partner. Het kan de relatie behoorlijk scheef trekken in een soort behandelaar/behandelde patroon en dat lijkt me niet gezond.

Uiteindelijk heeft het feit dat ik alleen was (in de zin van geen relatie) mijn herstel denk ik zelfs versneld. Ik ben nog niet zover om mezelf 'genezen' te verklaren, maar het zit mijn leven niet meer zo drastisch in de weg. Niet geheel toevallig durf ik blijkbaar nu pas weer een echte relatie aan te gaan, waarin ik mij openstel om eventueel gekwetst te worden. Erg soepel gaat dat nog niet, maar ik haal veel voldoening uit het feit dat ik het uberhaupt probeer en in dat laatste zit voor mij iig de crux.

Samenvatting: Zie je partner niet als een soort constante, hij/zij is er om van te genieten en om hem/haar evenveel te laten genieten. Ik zou als ik een partner+depressie had, beginnen om daar m'n levensgenot uit te halen.

quote:

Op zondag 14 september 2008 10:56 schreef kingmob het volgende:
Als ik even mag inbreken. ik lees veel over jullie relatie met je vriend en hoeveel steun dat geeft. Hoewel mijn situatie niet erg vergelijkbaar was (ik ontkende dat ik hulp nodig had), heeft dat steunen op m'n vriendin destijds denk ik wel mijn relatie gekost. Iig, ik had niet zoveel moeten toegeven aan haar behoefte om mij te helpen, want je partner is vaak niet diegene die dat kan.
Ik wil niemand twijfels aanpraten, maar ik denk dat het verstandig is om na te denken hoeveel je qua hulp afhankelijk wil zijn van je partner. Het kan de relatie behoorlijk scheef trekken in een soort behandelaar/behandelde patroon en dat lijkt me niet gezond.

Uiteindelijk heeft het feit dat ik alleen was (in de zin van geen relatie) mijn herstel denk ik zelfs versneld. Ik ben nog niet zover om mezelf 'genezen' te verklaren, maar het zit mijn leven niet meer zo drastisch in de weg. Niet geheel toevallig durf ik blijkbaar nu pas weer een echte relatie aan te gaan, waarin ik mij openstel om eventueel gekwetst te worden. Erg soepel gaat dat nog niet, maar ik haal veel voldoening uit het feit dat ik het uberhaupt probeer en in dat laatste zit voor mij iig de crux.

Samenvatting: Zie je partner niet als een soort constante, hij/zij is er om van te genieten en om hem/haar evenveel te laten genieten. Ik zou als ik een partner+depressie had, beginnen om daar m'n levensgenot uit te halen.

Been there, done that... maar mijn lief en ik passen goed op dat het gelijkwaardig blijft. Zodra het ook maar ergens anders naar neigt, stap ik naar een prof . Komt goed .

Ik ben dan ook niet meer depressief, heb alleen korte, hevige winterdips en ik ben gewoon in het algemeen zo labiel als een klapdeur. Zo ben ik, daar moet ie maar mee leren leven. Maar goed, nadat ik z'n t-shirt volgejankt heb, kan ik weer van de bank vallen van het lachen, zo ben ik net zo goed. Leven met mij is een beetje intenser dan normaal denk ik, maar ik vind dat m'n vriend geen recht van klagen heeft.

TOen ik nog wel echt depressief was, had ik het grootste deel van de tijd geen vriend. Ja, m'n eerste vriendje, wat een enorme eikel bleek te zijn. Dat zag ikt oen niet in, omdat ik al blij was met een vriendelijk woord en een aai over m'n bol, bij wijze van. Ik had helemaal geen steun van hem, integendeel. En toen ik aan de medicijnen zat, had ik ook een vriend. Ik was toen heel huilerig en hangerig, maar op zich ging het wel redelijk. Alleen met het afkicken was ik wel blij dat hij er was, want ik stond stijf van angst. Ik heb hem de godganse dag vastgehouden, hij mocht nog net alleen naar het toilet, maar dat was het dan ook. Ik had het idee dat er scherpschutters in de tuin en in het plafond zaten, die het op mij voorzien hadden. Ergens wist ik wel dat het niet kon, maar toch. Toch wel fijn dat er dan iemand bij je is die je accepteert in al je gekte.

Verder ben ik over het algemeen juist heel onafhankelijk, ik vertel het ook niet zo heel snel als ik me niet lekker voel. Die gevoelens zijn van mij, ik weet hoe het komt, ik weet dat het over een uur of een dag of een week weer over is. M'n vriend is absoluut niet m'n therapeut of zo. Dat kan niet eens, wat zo goed begrijpt ie me niet eens.

Ben het wel met je eens dat je heel erg opmoet passen dat je relatie gelijkwaardig blijft, anders kun je net zo goed gelijk stoppen.

Whehe, mijn vriend ziet het aan me als het even niet zo lekker gaat. Die hoef ik echt niets te vertellen, en als ik wel wat zeg, dan is zijn reactie: "dat wist ik al". .
Kennelijk ben ik wat dat betreft een open boek voor 'm .
't Gaat hier verder ook prima nu, ik heb niet echt het gevoel nog depressief te zijn (maar dat is een beetje tricky, want zonder mijn medicijnen zou ik nu waarschijnlijk als een wrak op bed liggen, dus ben ik nu nog wel depressief of niet?) en ben ook redelijk onafhankelijk. Ook door schade en schande wijs geworden...

blijkt dan ik een paar jaar na mijn psychose een zware depressie had. Ik heb jaren lang afgevraagd waarom ik zo lusteloos was en dacht dat het door me ziekte schizofrenie kwam. Maar na 3 weken prozak 20mg bleek dus dat ik al die jaren eendepressie had had het gewoon niet in de gaten...

ik heb nu schuldgevoel waarom ik dit niet eerder aan mijn psych heb gemeld zodat die gelijk actie kon ondernemen of ik had gewoon een slechte psych nu met een nieuwe psych die alle drie opties probeerd te onderzoeken dus wel;
1 lusteloos heid kan komen door antipsychotica
2.lusteloosheid kan komen door depressie
3.lusteloosheid kan komen door ziekte schizofenie geen hulp!!
bij mij is het dus 2
ben er nu blij om doe weer van alles...
speel gitaar en keyboard en ben ook dj check out me website in handtekkening

dus voor iedereen die lusteloos is wacht niet te lang vraag advies aan je huisarts of psych...

quote:

Op zondag 21 september 2008 15:48 schreef anthony68 het volgende:
blijkt dan ik een paar jaar na mijn psychose een zware depressie had. Ik heb jaren lang afgevraagd waarom ik zo lusteloos was en dacht dat het door me ziekte schizofrenie kwam. Maar na 3 weken prozak 20mg bleek dus dat ik al die jaren eendepressie had had het gewoon niet in de gaten...

ik heb nu schuldgevoel waarom ik dit niet eerder aan mijn psych heb gemeld zodat die gelijk actie kon ondernemen of ik had gewoon een slechte psych nu met een nieuwe psych die alle drie opties probeerd te onderzoeken dus wel;
1 lusteloos heid kan komen door antipsychotica
2.lusteloosheid kan komen door depressie
3.lusteloosheid kan komen door ziekte schizofenie geen hulp!!
bij mij is het dus 2
ben er nu blij om doe weer van alles...
speel gitaar en keyboard en ben ook dj check out me website in handtekkening

dus voor iedereen die lusteloos is wacht niet te lang vraag advies aan je huisarts of psych...

Dat lusteloze gevoel komt de laatste dagen hier bij mij weer gigantische omhoog kruipen, wat overigens apart is, ik woon nu in een ander land waar ik ook studeer. Maar Ben binnen 1.5 maand weer in Nederland en ga dan even langs de huisarts om de pilletjes ff op te halen

Mijn depressie is niet zo zwaar meer, maar bij het opstaan 's morgens is het een doffe ellende en lijk ik gigantisch op de onderste bodem van de stemming te zitten. Tis niet zomaar een ochtendhumeur maar veel meer dan dat wat me soms zorgen kan baren dat het vaak iedere morgen aanwezig is in de afgelopen weken.

Maar als ik dan eenmaal wakker ben en de eerste koffie heb gedronken gaat het ineens een stuk beter en lijkt het grotendeels weggetrokken te zijn. Kan zijn dat veel meer mensen dat 's morgens hebben maar weet niet in in welke mate dat naar voren treedt bij anderen. Wil niet in details treden maar het is dus erg zwaar 's morgens zonder dat ik direct tegen de dag opkijk, het gevoel komt direct naar voren na het ontwaken zonder dat ik aan de dag denk in negatief opzicht.

Verder gaat het qua depressie redelijk goed, spanningen zijn nog aanwezig maar daar heb ik zo nu en dan een middel voor zodat ze op de achtergrond gaan liggen zodat het uit te houden is. Spanningen kunnen dan ook leiden tot enige depressieve gedachten. Wil dan een natuurlijk middel gaan gebruiken tegen spanningen en onrust om te kijken of dat ook werkt. Vis olie ben ik vanaf gestapt omdat ik een vieze smaak kreeg in de mond door oprispingen. Magnesium tabletten ben ik ook mee gestopt omdat ze vrij weinig effect hadden.

Ben de laatste tijd dan actiever geworden in lichamelijk opzicht en zet de wekker iedere dag op hetzelfde tijdstip zodat ik dus wel de regelmaat krijg en dan kan regelmaat zorgen dat het ook regelmatig beter gaat in de stemming. Regelmaat is dan iets dat handvaten kan bieden waar ik me aan kan vasthouden. Alles beter dan een ritme dat constant door elkaar heen loopt want dan gaat het in de stemming ook als snel niet helemaal zoals het hoort te gaan. Van een slecht ritme kan ik ook chaotisch worden omdat iedere dag anders lijkt te zijn. Op tijd opstaan is dan ook iets dat beter is, blijf ik langer liggen dan voel ik me vaak ook minder van de partij.

Al bij al gaat het nu stukken beter, denk dat de tijd ook veel wonden heelt en dan ook in de tijd bezig blijven met verbeteringen aanbrengen en proberen te zoeken naar dat wat bijdraagt aan meer welzijn en welbevinden. Uiteindelijk denk ik dat ik ooit depressie vrij zal gaan zijn, dat is in ieder geval mijn uitgangspunt nu. Zou toch ook denken dat iedere depressie die volgt milder gaat zijn, dat depressie dus aan slijtage onderhevig is, en ook omdat je van iedere depressie wat leert ook. Knoppen omschakelen dat steeds beter lukt, gedachten stoppen bedoel ik dan, komt een gedachte naar voren dat het leven bijvoorbeeld zwaar is of waardeloos en niet de moeite waard dan is omdraaien en relativeren iets dat ik steeds vaker doe. Ineens tegen mezelf zeggen dat het allemaal meevalt ( zonder te beweren dat het erger kan) maar wel kijken naar het positieve en richting de toekomst ook altijd uitgaan van nog betere tijden. Positief vooruit kijken om vervolgens niet negatief in het verleden te blijven hangen. Het is dan nog het depressieve gevoel naast het depressieve denken, volgens mij is het depressieve denken beter aan te pakken dan het depressieve gevoel, gevoel vind ik altijd iets wazigs dat niet echt duidelijk is, bij denken is het al snel zo dat je duidelijk kunt zien waar het mis zit ondanks dat bepaalde gedachten continu in cirkels kunnen weerkeren alsof het een langspeelplaat is die blijft hangen. Denken dat beter verloopt werkt dan volgens mij ook op het betere gevoel en stemming dus het is denk ik gekoppeld aan elkaar ook.

Actiever sporten wil ik dan wel nog oppakken om lichamelijk in betere conditie te komen ( gezond lichaam en gezonde geest gedachte) Als laatste merk ik dat verandering van omgeving goed werkt op de stemming.

Als laatste toevoeging: In excel hou ik sinds 3 weken weekschema's bij waar ik per dag bij doe houden hoe ik de dag indeel en wat de activiteiten zijn. Een motivator om meer te doen op een dag en als ik dan een dag heb gehad waar niets is gedaan dan dan vind ik dat niet zo okey en wil ik het de dag daarna beter doen. Bij drukker bezette dagen doet het goed en vanzelf wil ik via die schema's opbouwen van het krijgen van een zinvollere drukkere dag. Een dagboek bijhouden en iedere dag opmerkingen maken werkt hier niet, liever een compact weekoverzicht met her en der een opmerking ingevoegd in excel. Ook een soort van houvast en dan is die houvast iets dat me vaker boven water kan houden en me richting de toekomst vooruit kan duwen.

Lang bericht maar dit is even het laatste bericht erover omdat er niet veel meer te schrijven valt over, kon het niet echt korter samenvatten.

[ Bericht 4% gewijzigd door Topspin op 22-09-2008 21:12:13 ]

Ik houdt ook een week boek bij...
Daarin staat hoe ik me lichamelijk voel of geestelijk. Meestal is dat opstaan is zwaar en vermoeiend en meestal ga ik weer liggen tot ben uitgeslapen. Daarna voel ik me nog moe...Neem dan een prozak en begin me dag met een muesli ontbijt. Ik heb voor mezelf een todo lijst gemaakt voor als ik niets te doen heb of verveel dan pak ik een van de 33 punten op mijn llijst aan. Ik houdt die lijst bij het zijn allemaal hobbydingen. zoals stamboom, administratie, verjaardagen bijhouden, weekboek, gitaar oefenen, keyboard oefenen, computer backuppen, drivers updaten, budget uitwerken, kookboek uitwerken en nieuwe recepten voor de komende week kiezen, evaluatie van mijn vrijwilligerswerk. Evaluatie van de week en vooruit plannen. Cursussen volgen NHA tw beleggen en ondernemen cursus. En elke zondag maak ik een weekplanning met belangrijke afspraken die ik moet nakomen.
Ik voel me bijna uit me depressie komen maar ben er nog niet helemaal, voel me soms nog lusteloos en ga dan even liggen. Kan ook door me ziekte komen schizofrenie. De dokters weten niet waarvandaan het komt...:(
Ik vindt het prettig alles op orde te hebben administratie etc en computer georganiseerd. Dus daar besteed ik ook veel tijd aan.
Ik kan niet tegen stress dus doe alles zo rustig aan en op mijn eigen manier. Ook op mijn werk doe ik het relax. Dat werkt voor mij en anderen hebben daar geen problemen mee. Wel heb ik last van de bijwerkingen van de medicatie. Hopelijk kan ik hier iets op vinden...
Doordat ik jaren in een psychose heb gelopen en daarna met zware depressie heb ik geen sociale contacten kunnen opbouwen. sterker nog ik heb ze allemaal verwaarloost. Nu probeer ik die via internet en forums op te bouwen. Ik ga niet zo veel uit . Ben geen bar of disco type. Daarom vindt ik dit forum een geweldig forum. Je kan je ei kwijt en je krijg reacties van mensen..
Mensen die met me willen msnen kunnen me een pm-metje sturen. Dat zou ik graag willen . Zo heb ik dan iemand om mee te chatten.
Verder zend ik dagelijks mijn radio uit. Ik blijf dit een paar weken doen zodat ik een groep luisteraars kan opbouwen.
het adres is http://anthony68.listen2myradio.com

Je bent in ieder geval wel lekker actief. Jammer dat je vrienschappen verwaterd zijn, want op zich kom je over als iemand die graag contact met anderen heeft en lekker bezig is. Ik vind het heel knap dat je zo bezig blijft in deze situatie.

Hoe laat sta je op? Want als het nog donker is, zou je eens de Philips Wake Up light kunnen proberen. Dan word je wat rustiger wakker. En wordt het gevoel van lamlendigheid 's ochtends niet snel minder? Het schijnt dat heel veel mensen zich nog moe voelen na het opstaan (ook gezonde mensen), maar dat dat gevoel in de meeste gevallen snel weg gaat. Pas als je een uur wakker bent en je zou nog steeds in slaap kunnen vallen, zou er echt sprake zijn van te weinig slaap. Op zich kan ik me voorstellen dat je gewoon weer naar bed gaat, maar misschien dat je lichaam ook 'verwend' raakt met zo'n ochtendritme van uitslapen.

Wat voor werk doe je? Werk je fulltime? Ik zou al gestresst worden van zoveel hobby's, laat staan dat ik er dan nog bij moest werken =P

ik doe vrijwilligerswerk, geef advies aan mensen met problemen met arbeid, uitkering, woning, belasting een steunpunt voor de minderbedeelden en de zwakkeren in de samenleving.
Ik ben blij met me hobby's kan niet stil zitten nu vroeger was ik altjd lusteloos gelukkig is nu wat minder....
Als je altijd je hele leven tot je 27ste een bezig bij was ja en je valt opeens in een gat waar in nu na jaren weer uit klim ben blij dat ik mezelf weer gevonden heb....;)
Ik werk parttime 2 dagen per week en ik probeer zo veel mogelijk stress te vermijden...:)

Kan een hele vreemde manier zijn maar soms kan het helpen hier door een bepaalde methode te hanteren. Ik zeg alvast dat het een vreemde manier kan zijn dus verklaar me maar voor gek Ook een beetje geschreven hieronder over hoe ik tegen depressie aankijk en hoe ik tegen "IK" aankijk, hoe depressie je hele identiteit kan wegnemen.

Ik zie mezelf wel eens in als super klein scharnier in een groot klokwerk, dan lijkt het allemaal meer zinloos te zijn waar ik me druk om kan maken en tevens komt dan het besef naar voren dat depressie in zekere zin relatief is als je als mens binnen het universum niet eens lijkt te bestaan zo klein dat het is. Het komt dan over alsof het aan het krimpen is allemaal, alsof negatieve gedachten en gevoelens kleiner en compacter worden totdat ze niet meer opgemerkt worden of zelfs oplossen in het niets.

Van dichtbij als ik niet naar afstand kijk lijken gedachten van negatieve aard dicht op mijn lip te zitten, alsof het kleeft en plakt en vast blijft hangen om me heen. Vannacht was ik even naar de sterrenhemel aan het kijken en de afstand tussen de aarde en de sterren zorgde ervoor dat ineens van alles van me af leek te vallen. Alsof het even helder werd voor ogen alsof er even helemaal niets was in mijn hoofd dat dwars kan zitten.

Die afstand heb ik sowieso nog over liggen nadenken, afstand nemen van gedachten, problemen, gevoelens en nog meer zaken die niet deugen. En dan hielp het even dat visualiseren en denkbeeldig bezig zijn dat de afstand tussen de sterren en de aarde even groot is als de afstand tussen mij en mijn gedachten en de rest van het hele hebben en houden. Toen ineens de gewaarwording van meer ruimte om me heen omdat ik niet omringd was door zaken die onterecht ongewenst aandacht opeisen. De afstand tussen mijn IK en de gedachten en gevoelens dus.

Volgens mij kom ik dan tot mijn echte ik, en mijn echte ik is waarschijnlijk een ik zonder zorgen en hectisch depressieve chaotische hersenstorm. Een vrije IK die niet omsingeld is door spanningen, vanzelf het gevoel dat ik mezelf ben als het van me afvalt, dat komt dan doordat de IK, IK is, en niet verdorven of bedorven. In de IK en om de IK Tis geen filosofie dus ik kap er nu mee, vraag me wel af in hoeverre de ellende in de mens of buiten de mens ligt. Ego speelt dan nog mee en nu kap ik ermee

Voor het slapen gaan ergens op verheugen doe ik dan vaker. Het kan zo simpel zijn en het meest eenvoudige zijn waar ik me op kan verheugen. Het eerste kopje koffie, de eerste sigaret, het ontbijt nieuws of een frisse wandeling met de hond. Dan verheug ik me op het eerste kopje koffie meestal en dat is een eerste aanzet tot een betere dag Simpel geluk noem ik het dan, verheugen op een vakantie de dag ervoor is heel wat anders maar het is niet eens nodig om te verheugen op een vakantie om de stemming te bevorderen.

Het leven als waardeloos of als zinvol inzien, het gaat niet van het ene op het andere moment maar door de dagen of weken heen kan ik het leven in mijn opvatting mooier maken dan voorheen ook door eens op een rijtje te zetten wat ik waardevol vind in het leven, en dan geldt wederom dat kleine dingen ook toegevoegde waarde hebben.

Waardeloos zien van het hele bestaan, heb dat een tijd gedaan en dan ontbreekt het compleet aan wilskracht om door te gaan. Als niets de moeite waard is waarom zou ik me dan nog inzetten om gelukkig te worden? Het wereldbeeld slopen is het dan ook, en tevens mezelf slopen want niet alleen de wereld wordt minder waard bij het aankaarten van waardeloosheid maar ook word ik zelf waardeloos omdat ik als mens niets meer voorstel in een waardeloze wereld.

Tot dusverre weer een manier van mij. Vandaag ging het redelijk op rolletjes, de dag ging snel voorbij. Vanavond hopelijk weer een heldere hemel en dan nog eens kijken naar de sterren in de lucht om wederom te beseffen dat het allemaal zo betrekkelijk en minimaal is. Waarom lijken problemen en depressies dan zo groot als een berg vroeg ik me vannacht af. Volgens mij dus echt vanwege afstand, omdat het zo dicht op een mens kan zitten allemaal en ook dat het uitvergroot wordt doordat het opgemerkt wordt en dan kan een probleem of gedachte/gevoel groot worden tot de mount everest aantoe.

Moet erbij vermelden dat het allemaal milder is geworden hier, weet niet of ik vorig jaar door te kijken naar een sterrenhemel een helder gevoel had kunnen krijgen en of dat verheugen 's avonds op de dag van morgen zou kunnen helpen. Als het hardnekkig is dan lijkt het een betonnen muur te zijn waarbij er amper speling is. Op dit moment kunnen de laatste restjes wel eens worden weggehaald waardoor het humeur en de stemming dus echt boven gemiddeld lijkt te liggen en niet onder de oppervlakte.

[ Bericht 6% gewijzigd door Topspin op 09-10-2008 18:34:32 ]

ja idd,
ik relativeer ook veel...
ik volg videolessen over einsteins relativatietheorie om er een dieper inzicht in te krijgen. Dat zet je zlef wel aan denken...
De tijd dat ik alleen aan mijn problemen dacht is voorbij. Nu heb ik alleen vermoeide gedachten. Zoals voorbeeld. Ik wordt wakker en ontbijt. Geniet dan van mijn muesli en daarna begin ik mijn dag. Maar na een uur voel ik me vermoeid dan ga ik even liggen. Ik heb dan even zin in een dutje... Dat heb ik hele dag door na elke activiteit ga ik even uitrusten maar dat komt ook door mijn ziekte schizofrenie

Kan zijn dat het tijd nodig heeft voordat je energie weer terug gaat komen. Heb ook tijden alleen maar op de bank gelegen in half comatische toestand, was totaal uitgeput. Door de tijd heen ben ik fitter geworden en slaap ik ook niet meer zoveel. Ook wat fitter wakker worden steeds vaker hier.

Zoals ik altijd zeg is het ook vaak tijd die zijn werk moet doen, ook in geval van depressie slijt de depressie gedurende de tijd als het even meezit. Zware gedachten en zwaar gevoel die vanzelf minder worden als ze langer aanwezig zijn geweest. Een vrieskist waarbij het ijs eerst van de buitenste laag smelt en dan pas van binnen, dat het dus tijd nodig heeft voordat het ontdooit is die depressie.

Gisteren heb ik dan ook een uurtje op de bank gelegen om even te loungen met lekkere muziek, niet eens omdat ik compleet vermoeid was maar om even op te laden zomaar. De batterij opladen zo zie ik het wel eens in.

Succes ermee anthony Sterkte zeg ik liever niet zo snel, dat komt altijd zo zwaar over vind ik.

Nu even frisse neus halen buiten, binnen zitten te lang word ik ook niet vrolijk van

Depressie is de verlichting die optreedt wanneer je doorkrijgt dat het leven eigenlijk bar weinig voorstelt.

Zinloos in de zin van........ " Voordat je het weet ben je er geweest, dus liever geen gezeik aan mijn geest, het hele leven liever een groot zinloos feest"

quote:

Op donderdag 9 oktober 2008 23:25 schreef Topspin het volgende:
Zinloos in de zin van........ " Voordat je het weet ben je er geweest, dus liever geen gezeik aan mijn geest, het hele leven liever een groot zinloos feest"

Ja.

Mensen doen niks zinnigs met hun leven, al denken ze van wel.

Dan kan je beter elke dag feestvieren alsof het je laatste dag is.

Dat is ook niet zaligmakend, maar het is beter dan jezelf voorhouden dat het leven concrete zin heeft.

quote:

Op zondag 30 september 2007 13:14 schreef nicoo het volgende:
ik heb een depressieve vriendin, hoe kan ik haar het beste helpen ??

Zeggen dat ze hulp moet zoek van een deskundig iemand. Het is heel jammer maar als vriend(in) ga je dat uiteindelijk niet redden. Je moet niet alleen om jezelf te beschermen een zekere afstand houden. En als je er echt meer info over wilt praat eens met een maatschappelijk werker voor advies.

Ondanks dat ze depressief zijn zijn ze wel verantwoordelijk voor hun eigen leven. Ik heb heb dezelfde ervaring met mijn broer die op dit moment is gestopt met zijn medicijnen. Hoe moeilijk het ook is ik kan alleen maar afwachten totdat hij de bodem weer raakt.

Ik ben van mening dat je als ondeskundig iemand meer schade veroorzaakt dan je jezelf voor kunt stellen. Bij mijn broer waren er ook vrienden die hem probeerde te helpen. Terwijl ze wisten hoe het de vorige keer was en ook tegen mijn advies ingingen om afstand te houden. En terwijl wij als familie nu met de scherven zitten doen zij vrolijk of er niets aan de hand is. Dat kwetst mij persoonlijk meer dan waar mijn broer nu mee bezig is.

Ik weet dat mensen zoiets doen uit de goedheid van hun hart maar dat maakt de beslissing niet minder fout.

beetje jammer van de datum van de quote

[ Bericht 4% gewijzigd door vipergts op 10-10-2008 12:00:39 ]

Wat ik mensen met een depressie heel erg kan aanraden is om lekker een paar keer per week te gaan hardlopen. Ik ben zelf sinds vorig jaar begonnen met hardlopen en ik voel me echt stukken beter.

Hardlopen is volgens mij een ideale sport voor mensen met een depressie. De drempel is niet zo hoog, je hoeft niet naar de sportschool bijvoorbeeld, want je loopt zo de deur uit. Na het lopen voel je je zowel mentaal als fysiek erg goed om wat je hebt gepresteerd. Daarnaast gaat je conditie, vooral in het begin, met sprongen vooruit waardoor je lekkerder in je vel gaat zitten.

Wat hierbij erg helpt is het volgen van een trainingsschema waar je per week een bepaald doel hebt. Ik ben zelf begonnen met een schema waarbij je in 9 weken naar de 5km toewerkt; http://www.ullreys.com/robert/Podcasts/podcasts/podcasts.html Het ideale is dat deze gewoon op je mp3 speler te beluisteren is en er wordt precies verteld wanneer je moet gaan rennen en kan rusten.