Depressie - hoe ga je ermee om #2

He Burdie, succes met alles! Laat je weten hoe het met je gaat?

Ik trap even een enorm oud topic omhoog. Sorry als dat niet helemaal de bedoeling is, maar ik heb er nog een beetje moeite mee om er helemaal een nieuw topic over te openen.

Afgelopen week heb ik van mijn psycholoog (ik 'loop' bij PsyQ) te horen gekregen dat ik een ernstige, recerdiverende, depressie heb. Reeds vanaf mijn tienertijd heb ik een extreem laag zelfbeeld en maakte ik zeer sombere periodes, die mij tegen gehouden hebben in mijn ontwikkeling. Ik verkeerde altijd in de veronderstelling dat ik zelf uit die 'dalen' kon kruipen. Nu op mijn 24ste ben ik erachter dat ik eigenlijk veel eerlijker tegen mijzelf had moeten zijn. Sinds drie maanden zit ik namelijk thuis. Het hoeft voor mij allemaal niet meer zo. Ik slaap amper, zoals jullie waarschijnlijk wel kunnen zien aan het tijdstip van deze post . En er gaan soms dagen voorbij dat ik amper wat eet, omdat ik geen honger heb. Soms lukt het om een normaal ritme aan te houden, maar na verloop van tijd 'stort ik weer in'.

Het gevoel dat bij vooral overheerst is schuldgevoel. Ik heb dingen in mijn leven totaal verkeerd aangepakt, terwijl ik alle kansen had. Natuurlijk heb ik nare dingen meegemaakt, maar niet extreem. Mijn ouders zijn geweldig, maar voor mijn gevoel heb ik te weinig gebruik gemaakt van de goede basis die ik heb gekregen. Ik ben al enorm lang ontevreden met mijzelf en heb daardoor te weinig uit dingen gehaald. En het erge is.... tijd is niet terug te draaien.

Ik vraag me vooral of er hier meer mensen zijn die zoveel moeite hebben om het verleden een plaatsje te geven. Hoe gaan jullie daarmee om? Ook ben ik erg benieuwd of er hier mensen zijn die ervaring hebben met PsyQ

quote:

Op maandag 8 september 2008 03:40 schreef Nene het volgende:


Ik vraag me vooral of er hier meer mensen zijn die zoveel moeite hebben om het verleden een plaatsje te geven. Hoe gaan jullie daarmee om?

Van je verleden leer je dingen, steeds met je meedragen heeft weinig zin. .

quote:

Op maandag 8 september 2008 03:49 schreef kraakvandaal het volgende:

[..]

Van je verleden leer je dingen, steeds met je meedragen heeft weinig zin. .

Weet je, zo dacht ik er ook altijd over. En het lukt mij ook heel lang prima om elke dag weer als een nieuwe kans te zien. Maar de laatste maanden krijg ik die omschakeling gewoon niet meer gemaakt, op een of andere manier...

quote:

Op maandag 8 september 2008 10:31 schreef Nene het volgende:

[..]

Weet je, zo dacht ik er ook altijd over. En het lukt mij ook heel lang prima om elke dag weer als een nieuwe kans te zien. Maar de laatste maanden krijg ik die omschakeling gewoon niet meer gemaakt, op een of andere manier...

Dan ben je het vertrouwen in jezelf / het leven of whatever kwijtgeraakt. De enige manier om dat te overwinnen is door de confrontratie op te zoeken met je innerlijk / onderbewuste / de zaken die je nooit hebt kunnen/willen accepteren in je leven.. Dat kan op vele manieren, maar welke manier bij jou aanslaat, zul je zelf moeten ontdekken.

quote:

Op maandag 8 september 2008 03:40 schreef Nene het volgende:
Ik trap even een enorm oud topic omhoog. Sorry als dat niet helemaal de bedoeling is, maar ik heb er nog een beetje moeite mee om er helemaal een nieuw topic over te openen.

Afgelopen week heb ik van mijn psycholoog (ik 'loop' bij PsyQ) te horen gekregen dat ik een ernstige, recerdiverende, depressie heb. Reeds vanaf mijn tienertijd heb ik een extreem laag zelfbeeld en maakte ik zeer sombere periodes, die mij tegen gehouden hebben in mijn ontwikkeling. Ik verkeerde altijd in de veronderstelling dat ik zelf uit die 'dalen' kon kruipen. Nu op mijn 24ste ben ik erachter dat ik eigenlijk veel eerlijker tegen mijzelf had moeten zijn. Sinds drie maanden zit ik namelijk thuis. Het hoeft voor mij allemaal niet meer zo. Ik slaap amper, zoals jullie waarschijnlijk wel kunnen zien aan het tijdstip van deze post . En er gaan soms dagen voorbij dat ik amper wat eet, omdat ik geen honger heb. Soms lukt het om een normaal ritme aan te houden, maar na verloop van tijd 'stort ik weer in'.

Het gevoel dat bij vooral overheerst is schuldgevoel. Ik heb dingen in mijn leven totaal verkeerd aangepakt, terwijl ik alle kansen had. Natuurlijk heb ik nare dingen meegemaakt, maar niet extreem. Mijn ouders zijn geweldig, maar voor mijn gevoel heb ik te weinig gebruik gemaakt van de goede basis die ik heb gekregen. Ik ben al enorm lang ontevreden met mijzelf en heb daardoor te weinig uit dingen gehaald. En het erge is.... tijd is niet terug te draaien.

Ik vraag me vooral of er hier meer mensen zijn die zoveel moeite hebben om het verleden een plaatsje te geven. Hoe gaan jullie daarmee om? Ook ben ik erg benieuwd of er hier mensen zijn die ervaring hebben met PsyQ

Same, ik heb in mijn afgelopen jaren genoeg goede momenten niet aangepakt. Ben zeer goed ondersteunt door van alles en iedereen, maar sloeg alles in de wind en alles wat ik probeerde mislukte 'net' Zo heb ik 2 jaar van mn middelbare school daardoor lopen te verknalt! Bij mij is het zelfs zo erg dat ik eigenlijk niet meer wil terugkijken op die afgelopen jaren, vandaar dat ik over 2 week ook in het buitenland zit, voor een full time 3 jarige studie

Als ik iets geleerd heb van mijn verleden is het wel dat als je overal nee op zegt, niks doet, geen fuck uitvreet .. je echt heulemaal nergens komt Daar gaan we nu maar eens verandering in brengen

[ Bericht 0% gewijzigd door sitting_elfling op 09-09-2008 10:40:06 ]

Wat onwijs knap dat je de knop voor jezelf zo om hebt weten te zetten! Naar wel buitenland ga je precies?

'Het probeem' in mijn geval, en dit klinkt onwijs vreemd, is eigenlijk dat ik alles net wel heb gehaald. Ik ben weliswaar netjes in vier jaar afgestudeerd aan de uni, maar heb een vrij makkelijke studie gedaan en voornamelijk zesjes en zeventjes gehaald. Op zich is dat geen drama, ware het niet dat ik veel meer uit mijn studententijd had moeten halen. Ik had veel eerder op kamers moeten gaan en veel meer moeten 'genieten', naast mijn studie. Dan had ik misschien wel wat langer over mijn studie gegaan, maar dan had ik weer andere belangrijke dingen geleerd. Uiteindelijk heb ik in mijn laatste jaar de schade wel enigzins ingehaald, maar er had veel meer ingezeten.

Ik ben nooit eens echt op mijn bek gegaan. Eigenlijk had ik dat wel eens moeten meemaken om met mijn neus op de feiten gedrukt te worden. Dan was ik misschien echt gaan leven. Er zit bij mij namelijk altijd een groot verschil tussen wat ik wil en wat er uiteindelijk uit komt. Niet alleen loopbaantechnisch maar ook prive.
Zo heb ik bijvoorbeeld aardig wat vrienden, maar ik ben zelf van mening dat ik die mensen veel te weinig gegeven heb. Op belangrijke momenten heb ik het eigenlijk af laten weten. Hoe dat komt? Ik heb geen idee. Ik ben gewoon niet attent genoeg als het gaat om kaartjes sturen, trakteren etc. En feestjes? Die heb ik al jaaaaaren niet gegeven. Vanaf mijn twaalfde gaf ik geen verjaardagsfeesten meer, ik heb geen examenfeest gegeven en ook geen afstudeer feestje.
Telkens als iets te dicht bij komt, dan stoot ik het af. Nog wat voorbeelden:
Ik kom oorspronkelijk uit de Randstad, maar ben op mijn tiende naar het zuiden des Lands verhuisd, waar ik me nooit echt 100 % thuis heb gevoeld. Ik zei altijd tegen mezelf: ik wil zo snel mogelijk weer terug naar de Randstad, maar toen ik de kans had, ben ik niet gegaan.
Op de middelbare school was ik enorm verliefd op een jongen, maar ik durfde geen stappen te ondernemen. Toen het me eindelijk was gelukt om een date met hem af te spreken, ben ik niet op komen dagen. Ik dacht dat hij me toch stom zou vinden En ik ben daarna ook nooit meer relaties aangegaan...

Al met al is het allemaal een beetje 'waisted'. Mensen van mijn leeftijd beginnen met hun eerste baan, of ze gaan juist trouwen en krijgen kinderen. En ik... ik loop achter de feiten aan...

[ Bericht 0% gewijzigd door Nene op 09-09-2008 02:24:55 ]

quote:

Op dinsdag 9 september 2008 01:51 schreef Nene het volgende:
Wat onwijs knap dat je de knop voor jezelf zo om hebt weten te zetten! Naar wel buitenland ga je precies?

'Het probeem' in mijn geval, en dit klinkt onwijs vreemd, is eigenlijk dat ik alles net wel heb gehaald. Ik ben weliswaar netjes in vier jaar afgestudeerd aan de uni, maar heb een vrij makkelijke studie gedaan en voornamelijk zesjes en zeventjes gehaald. Op zich is dat geen drama, ware het niet dat ik veel meer uit mijn studententijd had moeten halen. Ik had veel eerder op kamers moeten gaan en veel meer moeten 'genieten', naast mijn studie. Dan had ik misschien wel wat langer over mijn studie gegaan, maar dan had ik weer andere belangrijke dingen geleerd. Uiteindelijk heb ik in mijn laatste jaar de schade wel enigzins ingehaald, maar er had veel meer ingezeten.

Ik ben nooit eens echt op mijn bek gegaan. Eigenlijk had ik dat wel eens moeten meemaken om met mijn neus op de feiten gedrukt te worden. Dan was ik misschien echt gaan leven. Er zit bij mij namelijk altijd een groot verschil tussen wat ik wil en wat er uiteindelijk uit komt. Niet alleen loopbaantechnisch maar ook prive.
Zo heb ik bijvoorbeeld aardig wat vrienden, maar ik ben zelf van mening dat ik die mensen veel te weinig gegeven heb. Op belangrijke momenten heb ik het eigenlijk af laten weten. Hoe dat komt? Ik heb geen idee. Ik ben gewoon niet attent genoeg als het gaat om kaartjes sturen, trakteren etc. En feestjes? Die heb ik al jaaaaaren niet gegeven. Vanaf mijn twaalfde gaf ik geen verjaardagsfeesten meer, ik heb geen examenfeest gegeven en ook geen afstudeer feestje.
Telkens als iets te dicht bij komt, dan stoot ik het af. Nog wat voorbeelden:
Ik kom oorspronkelijk uit de Randstad, maar ben op mijn tiende naar het zuiden des Lands verhuisd, waar ik me nooit echt 100 % thuis heb gevoeld. Ik zei altijd tegen mezelf: ik wil zo snel mogelijk weer terug naar de Randstad, maar toen ik de kans had, ben ik niet gegaan.
Op de middelbare school was ik enorm verliefd op een jongen, maar ik durfde geen stappen te ondernemen. Toen het me eindelijk was gelukt om een date met hem af te spreken, ben ik niet op komen dagen. Ik dacht dat hij me toch stom zou vinden En ik ben daarna ook nooit meer relaties aangegaan...

Al met al is het allemaal een beetje 'waisted'. Mensen van mijn leeftijd beginnen met hun eerste baan, of ze gaan juist trouwen en krijgen kinderen. En ik... ik loop achter de feiten aan...

Ik ga naar London,

Het is ook niet zo dat ik onwijs vaak op m'n bek ben gegaan. Door ongelukkige samenloop van omstandigheden duurde het vwo 2 jaar langer om er het laatste jaar met de hoogste cijfers van door te gaan en zelfs nog speciaal worden genoemd op de Diploma uitreiking

Wat ik bij mezelf vaak zie is dat ik van alles wil, en op een gegeven moment kan ik het doen, dan doe ik het niet .. maar soms ok wel en dan loopt het faliekant mis. Sowieso ben ik niet al te best in dingen afmaken, ik begin ergens aan en dan voordat ik het af heb, begin ik alweer aan iets anders

Qua feestjes ben ik overigens exact hetzelfde Inderdaad niet attent genoeg om kaartjes en die hele mikmak te versturen. Ik merk aan mezelf en ook me vrienden, dat de beste leergang voor mij gewoon is om me kop zo hard te stoten dat je wel moet. Gewoon die duik in het diepe nemen en zien waar je eindigt. Je wordt er niet minder van, en we zijn nog jong, fuck it.. moet je er ook een beetje van genieten

Zoveel ouder ben je overigens niet , ik moet er niet aan denken om al aan mijn 1e baan te gaan beginnen .. of kinderen.. heck no, een relatie ok.. maar kinderen, nee nog niet!
Heb je overigens geen drang om iets van de wereld te zien?

quote:

Op dinsdag 9 september 2008 10:49 schreef sitting_elfling het volgende:

[..]

Ik ga naar London,

Het is ook niet zo dat ik onwijs vaak op m'n bek ben gegaan. Door ongelukkige samenloop van omstandigheden duurde het vwo 2 jaar langer om er het laatste jaar met de hoogste cijfers van door te gaan en zelfs nog speciaal worden genoemd op de Diploma uitreiking

Wat ik bij mezelf vaak zie is dat ik van alles wil, en op een gegeven moment kan ik het doen, dan doe ik het niet .. maar soms ok wel en dan loopt het faliekant mis. Sowieso ben ik niet al te best in dingen afmaken, ik begin ergens aan en dan voordat ik het af heb, begin ik alweer aan iets anders

Qua feestjes ben ik overigens exact hetzelfde Inderdaad niet attent genoeg om kaartjes en die hele mikmak te versturen. Ik merk aan mezelf en ook me vrienden, dat de beste leergang voor mij gewoon is om me kop zo hard te stoten dat je wel moet. Gewoon die duik in het diepe nemen en zien waar je eindigt. Je wordt er niet minder van, en we zijn nog jong, fuck it.. moet je er ook een beetje van genieten

Zoveel ouder ben je overigens niet , ik moet er niet aan denken om al aan mijn 1e baan te gaan beginnen .. of kinderen.. heck no, een relatie ok.. maar kinderen, nee nog niet!
Heb je overigens geen drang om iets van de wereld te zien?

London...toe maar!

Misschien is het juist wel goed dat je dingen niet afmaakt als je jezelf er niet meer goed bij voelt. Ik heb veel dingen krampachtig afgemaakt en kan niet zeggen dat ik daar nu zoveel gelukkig van ben geworden .

Grappig dat je van die feestjes herkent. Ik voel mezelf er zo stom over. Het is niet zo dat ik niets om andere mensen geef, maar op een of andere manier ontbreekt het mij aan inzicht op die manier...

quote:

Op dinsdag 9 september 2008 10:49 schreef sitting_elfling het volgende:

[..]

Ik ga naar London,

Het is ook niet zo dat ik onwijs vaak op m'n bek ben gegaan. Door ongelukkige samenloop van omstandigheden duurde het vwo 2 jaar langer om er het laatste jaar met de hoogste cijfers van door te gaan en zelfs nog speciaal worden genoemd op de Diploma uitreiking

Wat ik bij mezelf vaak zie is dat ik van alles wil, en op een gegeven moment kan ik het doen, dan doe ik het niet .. maar soms ok wel en dan loopt het faliekant mis. Sowieso ben ik niet al te best in dingen afmaken, ik begin ergens aan en dan voordat ik het af heb, begin ik alweer aan iets anders

Qua feestjes ben ik overigens exact hetzelfde Inderdaad niet attent genoeg om kaartjes en die hele mikmak te versturen. Ik merk aan mezelf en ook me vrienden, dat de beste leergang voor mij gewoon is om me kop zo hard te stoten dat je wel moet. Gewoon die duik in het diepe nemen en zien waar je eindigt. Je wordt er niet minder van, en we zijn nog jong, fuck it.. moet je er ook een beetje van genieten

Zoveel ouder ben je overigens niet , ik moet er niet aan denken om al aan mijn 1e baan te gaan beginnen .. of kinderen.. heck no, een relatie ok.. maar kinderen, nee nog niet!
Heb je overigens geen drang om iets van de wereld te zien?

Ik heb trouwens zeker wel de drang om iets van de wereld te zien, maar dan wil ik me eerst beter voelen. Mijn ervaring met nieuwe dingen is dat ze eerst heel goed gaan, maar dat het 'ik heb zoveel dingen laten liggen ' gevoel naar verloop van tijd weer de kop op steekt. Dat wil ik voorkomen. Graag zou ik een tijdje willen rondreizen in Amerika, maar daar wil ik dan wel volop van kunnen genieten.

- dubbel, sorry -

quote:

Op woensdag 10 september 2008 00:08 schreef Nene het volgende:

[..]

Ik heb trouwens zeker wel de drang om iets van de wereld te zien, maar dan wil ik me eerst beter voelen. Mijn ervaring met nieuwe dingen is dat ze eerst heel goed gaan, maar dat het 'ik heb zoveel dingen laten liggen ' gevoel naar verloop van tijd weer de kop op steekt. Dat wil ik voorkomen. Graag zou ik een tijdje willen rondreizen in Amerika, maar daar wil ik dan wel volop van kunnen genieten.

Geeft niet van de 'dubbel' ..

Ik mag dan wel in london verblijven, 29e september is mn 1e lesdag, 15 december ben ik al weer in nederland! En het universiteits jaar eindigt al weer in eind mei!

Ik ben trouwens zelf ook nog van plan om in amerika rond te trekken. Lekker impulsief schijt aan alles hebben, de trein pakken en we zien wel waar we uitkomen! Je leeft maar 1 keer, bent nog jong dus moet je alle mogelijkheden pakken

Na lang wikken en wegen wil ik ook maar eens mijn verhaal kwijt. Verwacht eigenlijk niet veel hulp, want ik heb zo'n beetje alles er al wel over gelezen op internet en ik probeer het allemaal zo positief mogelijk op te pakken maar dat valt nog niet altijd mee.

Ik zit eigenlijk al heel lang met periodes heel slecht in mijn vel. Wat precies de oorzaak bij mij is durf ik niet te zeggen. Denk dat het een combinatie van factoren is (zoals het volgens de theorie vaak schijnt te zijn). Allereerst zijn er mijn ouders die weinig vertrouwen in mij hebben. Als enige in mijn familie kan ik wel heel makkelijk leren, maar mijn ouders hebben me eerder ontmoedigd om te gaan leren dan me aan te moedigen er alles uit te halen wat er in zit. Zo kon ik naar het vwo, maar dachten mijn ouders dat ik het maar niet moest doen omdat ik het vast niet zou halen. Zo gaat het eigenlijk met alle dingen die ik doe en ik heb er in de loop van de jaren een slecht zelfbeeld door gekregen. Heb mn havo netjes in 5 jaar gehaald en ben naar het hbo gegaan en daar een economische studie gaan doen. Dat het niks voor mij was wist ik eigenlijk diep van binnen al wel, maar om een of andere reden wil ik het mezelf altijd zo moeilijk mogelijk maken. Zit nu in het 6e jaar hiervan en ben in de afrondingsfase van mijn afstuderen en ben blij als ik het achter de rug heb, maar weet nog niet wat ik wel wil gaan doen. Wel weet ik dat ik een tijd op kamers gezeten moet hebben voor mijn gevoel. Hier ben ik misschien echter wat laat mee aangezien ik toch ook al weer 23 ben inmiddels. Daarnaast denk ik dat reizen misschien wel goed voor me zou kunnen zijn. Beide dingen doe ik echter steeds maar niet, ik stel het uit en ben bang om iets te ondernemen, weet niet wat het precies is.

Met mijn ouders praat ik ondertussen nauwelijks meer. Ik leef bij hun in huis en negeer ze zoveel mogelijk wat zij mij weer verwijten. Zo krijg ik regelmatig te horen dat geen van m'n broers en zussen zo lastig was als ik. Allemaal erg opbeurend weer. Nu weet ik natuurlijk wel dat ik het zelf in de hand heb, maar hoe vaak ik het me ook voorneem, binnen de kortste periode word ik weer helemaal gek van ze en negeer ik ze maar weer.
Mijn vrienden zijn ook niet echt vrienden eigenlijk. Ze vinden het leuk om me er bij te hebben en gebruiken mij voornamelijk om zichzelf beter te voelen of wanneer ze zelf eens problemen hebben dan ben ik er wel om naar hun geklaag te luisteren. Met mijn problemen hoef ik echter vast niet bij hun aan te komen, want dan ben ik maar een zeikerd. Overigens zijn er wel wat vrienden die wel naar me willen luisteren maar die zijn niet dusdanig slim ingesteld dat ik er echt steun aan heb.

Wat betreft vrouwen deed ik het eigenlijk nog niet eens zo heel slecht. Het heeft heel lang geduurd voor ik doorhad dat ik niet zo slecht in de markt lag als ik altijd dacht, maar een echte womanizer ben en zal ik nooit worden. Ik ben ook meer het type waar meisjes wel graag mee praten en dat frustreert me enorm. Want hoewel ik het een positieve eigenschap vind dat een jongen naar meisjes luistert schijnen er maar weinig meisjes te zijn die daar echt op vallen. De meisjes die ik versiert heb, heb ik dan ook altijd versiert door eigenlijk een rolletje op te voeren: een beetje afstandelijk doen en haar het gevoel geven dat je boven haar staat. Omdat dit een rolletje is kan ik het nooit lang volhouden en daarom schiet ik er ook niks mee op. De laatste tijd echter gaat het ook qua vrouwen niet zo goed meer, de oorzaak hiervan is dat ik binnen afzienbare tijd kaal zal zijn en dat is iets waar ik nog de meeste moeite mee heb, want ik weet zeker dat ik niet "knap kaal" zal zijn en het is een nieuwe inbreuk op mezelf vertrouwen. Ik weet ook dat het een meisje niet alleen om het uiterlijk van de jongen moet gaan etc. etc. maar dit zijn allemaal niet echt dingen die me opbeuren.

Nu kon ik er lange tijd van mijn leven over praten met een meisje dat ik eens leerder kennen via een bijbaantje. We praatten eigenlijk alleen via msn en ik vond het ook makkelijker omdat het minder direct is. Erg prettig want ze liet me ook weten dat ik altijd alles tegen haar kon vertellen. Ze beweerde het zelfs fijn te vinden als ik tegen haar zeurde en hoewel ik dat niet echt begreep (want wie zit nou te wachten op een jongen die altijd alleen maar klaagt dat dingen niet gaan zoals ie wil, maar die ook niet echt wat onderneemt om er iets aan te veranderen) maakte ik wel veel gebruik van haar. Nu heeft ze echter sinds een tijdje een vriendje en daardoor ook wat minder tijd voor mij. Heel begrijpelijk, maar voor mij worden de eenzame momenten dus alleen maar erger. Vandaar hier even mijn klaagzang, misschien dat iemand er op wil reageren, ofzo.

quote:

Op woensdag 10 september 2008 22:13 schreef Papadoupoulos het volgende:
Na lang wikken en wegen wil ik ook maar eens mijn verhaal kwijt. Verwacht eigenlijk niet veel hulp, want ik heb zo'n beetje alles er al wel over gelezen op internet en ik probeer het allemaal zo positief mogelijk op te pakken maar dat valt nog niet altijd mee.

Ik zit eigenlijk al heel lang met periodes heel slecht in mijn vel. Wat precies de oorzaak bij mij is durf ik niet te zeggen. Denk dat het een combinatie van factoren is (zoals het volgens de theorie vaak schijnt te zijn). Allereerst zijn er mijn ouders die weinig vertrouwen in mij hebben. Als enige in mijn familie kan ik wel heel makkelijk leren, maar mijn ouders hebben me eerder ontmoedigd om te gaan leren dan me aan te moedigen er alles uit te halen wat er in zit. Zo kon ik naar het vwo, maar dachten mijn ouders dat ik het maar niet moest doen omdat ik het vast niet zou halen. Zo gaat het eigenlijk met alle dingen die ik doe en ik heb er in de loop van de jaren een slecht zelfbeeld door gekregen. Heb mn havo netjes in 5 jaar gehaald en ben naar het hbo gegaan en daar een economische studie gaan doen. Dat het niks voor mij was wist ik eigenlijk diep van binnen al wel, maar om een of andere reden wil ik het mezelf altijd zo moeilijk mogelijk maken. Zit nu in het 6e jaar hiervan en ben in de afrondingsfase van mijn afstuderen en ben blij als ik het achter de rug heb, maar weet nog niet wat ik wel wil gaan doen. Wel weet ik dat ik een tijd op kamers gezeten moet hebben voor mijn gevoel. Hier ben ik misschien echter wat laat mee aangezien ik toch ook al weer 23 ben inmiddels. Daarnaast denk ik dat reizen misschien wel goed voor me zou kunnen zijn. Beide dingen doe ik echter steeds maar niet, ik stel het uit en ben bang om iets te ondernemen, weet niet wat het precies is.

Met mijn ouders praat ik ondertussen nauwelijks meer. Ik leef bij hun in huis en negeer ze zoveel mogelijk wat zij mij weer verwijten. Zo krijg ik regelmatig te horen dat geen van m'n broers en zussen zo lastig was als ik. Allemaal erg opbeurend weer. Nu weet ik natuurlijk wel dat ik het zelf in de hand heb, maar hoe vaak ik het me ook voorneem, binnen de kortste periode word ik weer helemaal gek van ze en negeer ik ze maar weer.
Mijn vrienden zijn ook niet echt vrienden eigenlijk. Ze vinden het leuk om me er bij te hebben en gebruiken mij voornamelijk om zichzelf beter te voelen of wanneer ze zelf eens problemen hebben dan ben ik er wel om naar hun geklaag te luisteren. Met mijn problemen hoef ik echter vast niet bij hun aan te komen, want dan ben ik maar een zeikerd. Overigens zijn er wel wat vrienden die wel naar me willen luisteren maar die zijn niet dusdanig slim ingesteld dat ik er echt steun aan heb.

Wat betreft vrouwen deed ik het eigenlijk nog niet eens zo heel slecht. Het heeft heel lang geduurd voor ik doorhad dat ik niet zo slecht in de markt lag als ik altijd dacht, maar een echte womanizer ben en zal ik nooit worden. Ik ben ook meer het type waar meisjes wel graag mee praten en dat frustreert me enorm. Want hoewel ik het een positieve eigenschap vind dat een jongen naar meisjes luistert schijnen er maar weinig meisjes te zijn die daar echt op vallen. De meisjes die ik versiert heb, heb ik dan ook altijd versiert door eigenlijk een rolletje op te voeren: een beetje afstandelijk doen en haar het gevoel geven dat je boven haar staat. Omdat dit een rolletje is kan ik het nooit lang volhouden en daarom schiet ik er ook niks mee op. De laatste tijd echter gaat het ook qua vrouwen niet zo goed meer, de oorzaak hiervan is dat ik binnen afzienbare tijd kaal zal zijn en dat is iets waar ik nog de meeste moeite mee heb, want ik weet zeker dat ik niet "knap kaal" zal zijn en het is een nieuwe inbreuk op mezelf vertrouwen. Ik weet ook dat het een meisje niet alleen om het uiterlijk van de jongen moet gaan etc. etc. maar dit zijn allemaal niet echt dingen die me opbeuren.

Nu kon ik er lange tijd van mijn leven over praten met een meisje dat ik eens leerder kennen via een bijbaantje. We praatten eigenlijk alleen via msn en ik vond het ook makkelijker omdat het minder direct is. Erg prettig want ze liet me ook weten dat ik altijd alles tegen haar kon vertellen. Ze beweerde het zelfs fijn te vinden als ik tegen haar zeurde en hoewel ik dat niet echt begreep (want wie zit nou te wachten op een jongen die altijd alleen maar klaagt dat dingen niet gaan zoals ie wil, maar die ook niet echt wat onderneemt om er iets aan te veranderen) maakte ik wel veel gebruik van haar. Nu heeft ze echter sinds een tijdje een vriendje en daardoor ook wat minder tijd voor mij. Heel begrijpelijk, maar voor mij worden de eenzame momenten dus alleen maar erger. Vandaar hier even mijn klaagzang, misschien dat iemand er op wil reageren, ofzo.

Ik heb het even doorgelezen, dude .. je praat jezelf nog al in een slachtofferrol, dit is slecht, dat is slecht, hier ben ik niet goed in, ik wist eigenlijk dat ik het niet wou etc.

Grab your life by the balls my friend! Je praat jezelf de grond in, das nergens voor nodig, niemand is daar ook in geïnteresseerd! Het probleem van weinig c.q niet goed sociaal contact is dat het in een stomme kut cirkel naar beneden gaat, het wordt steeds minder en minder. En op een gegeven moment blijf je alleen maar thuis.

Wat betreft op kamers gaan ben je wel wat laat mee, ik neem aan dat je helemaal niet op kamers bent geweest ? Dude .. thuis blijven is ZO makkelijk.

En trouwens zeg je dat je al op internet dingen gelezen hebt enzo .. nouw jeuj, been there done that heb zelf ook zo een periode gehad, zolang je NUL dicipline hebt, kun je lezen als brugman op het internet naar allemaal hulpmiddelen, maar je doet het toch niet.

Doe eens gek! Doe eens wild, pak de trein vertrek naar Parijs ga daar naar de kroeg en praat daar met wildvreemden! Niet alles in het leven hoeft een verdere betekenis te hebben. Ik merkte bij mezelf dat als ik in regio's was waar niemand mij kende .. ik wel! los kon zijn.

Papadoupoulos, ik herken best veel in je verhaal! Vooral je opmerking dat je hetzelf zo moeilijk mogelijk lijkt proberen te maken, is erg herkenbaar. Als je echt wilt, dan kun je daar met ingang van vandaag mee stoppen. Je bent nog student.... nou, gaan dan op kamers! Ik was zelf ook pas op mijn 22ste en na een tussenpauze van thuiswonen op mijn 23ste op kamers gegaan. Ik was eerst ook doodsbang dat dat oud is, maar dat is niet het geval, merk ik nu. Het heeft trouwens uberhaupt geen enkele zin om bij je ouders te blijven als jullie elkaar toch alleen maar in de weg zitten.

Vanuit je eigen stekje kan je weer een leven op gaan bouwen. Is er door middel van haartransplantatie niets te doen aan het kaal worden? Trouwens: wat is knap kaal worden? Mensen als Jan van Halst en Frits Wester hebben ook niet vooraan gestaan bij het uitdelen van de goede looks. En toch zijn het 'sprankelende' persoonlijkheden. Dat kun jij ook!

Ik heb overigens wel een beetje met het moeite met de termen 'zelfmedelijden' en 'zelfbeklag'. Zo zie ik het niet. Als ik naar mezelf kijk, dan is 'zelfteleurstelling' een veel betere term

quote:

Op donderdag 11 september 2008 00:16 schreef Nene het volgende:
Papadoupoulos, ik herken best veel in je verhaal! Vooral je opmerking dat je hetzelf zo moeilijk mogelijk lijkt proberen te maken, is erg herkenbaar. Als je echt wilt, dan kun je daar met ingang van vandaag mee stoppen. Je bent nog student.... nou, gaan dan op kamers! Ik was zelf ook pas op mijn 22ste en na een tussenpauze van thuiswonen op mijn 23ste op kamers gegaan. Ik was eerst ook doodsbang dat dat oud is, maar dat is niet het geval, merk ik nu. Het heeft trouwens uberhaupt geen enkele zin om bij je ouders te blijven als jullie elkaar toch alleen maar in de weg zitten.

Vanuit je eigen stekje kan je weer een leven op gaan bouwen. Is er door middel van haartransplantatie niets te doen aan het kaal worden? Trouwens: wat is knap kaal worden? Mensen als Jan van Halst en Frits Wester hebben ook niet vooraan gestaan bij het uitdelen van de goede looks. En toch zijn het 'sprankelende' persoonlijkheden. Dat kun jij ook!

Ik heb overigens wel een beetje met het moeite met de termen 'zelfmedelijden' en 'zelfbeklag'. Zo zie ik het niet. Als ik naar mezelf kijk, dan is 'zelfteleurstelling' een veel betere term

En zoals jij deze post schrijft kan ik je nauwelijks identificeren met wat je aantal posts hierboven neer zet. Je lijkt het nu goed in de gaten te hebben

Depressie?
Vooral NIET mee omgaan!

Deal ermee...

quote:

Op donderdag 11 september 2008 00:21 schreef zhe-devilll het volgende:
Depressie?
Vooral NIET mee omgaan!

Deal ermee...

Je bent wel goed voorbeeld. Even de postgeschiedenis en dat is voer voor veel hulpverleners.

Ik kan het beamen, keihard van voren die kutdepressie aanvallen. Werkte prima voor mij. Had wat externe ellende nodig om er mee te beginnen, maar nu is het bijna tweede natuur geworden. In eerste instantie gaf dit topic wat troost, toen heb ik hier ook gepost, maar hulp kun je hier (met alle respect) niet halen.
Zie je een probleem, pak het aan. Niets anders zal je meer kracht geven dan dat.

Kijk ik begrijp dat dat echt moeilijk is als je in dikke vette moodswings zit. Maar stap 1 is om het te herkennen. Stap 2 is om daar naar te handelen.

Oh, btw ik ben ook vrij snel kaal geworden. Gewoon accepteren. Tondeuze er overheen en maak er het beste van. Andere mensen hebben een scheve neus, rimpels, grijze haren, whatever. Ik ben er ook niet blij mee, maar je kunt er toch niks aan verranderen. (bovendien lijkt het tegenwoordig wel alsof iedereen kaal is).

Even een niet-depressieve post hier. Ik heb wel al sinds m'n 13e ongeveer last van winterdepressies en ik moet gewoon even mededelen dat ik een Philips Energy Light heb, ik ben er zo blij mee!!!
En een Wake-up Light, daar ben ik ook blij mee, maar die Energy Light is wel erg tof. Het is echt een hele grote lamp waarmee je de comlete kamer kan verlichten alsof het dag is.

Ik hoop dat het goed gaat werken. Ik zou bijna hopen dat het snel vroeger donker wordt, zodat ik tenminste chagrijnig voor m'n lamp kan gaan zitten.

Actie is wel een beetje de sleutel tot het oplossen van een depressie. Je hebt nergens meer zin in, en dat moet je ten eerste doorbreken, ten tweede zorgt activiteit ook dat je je beter voelt over jezelf (niet meer boos dat je weer niks gedaan hebt). Actie kan ook echt helpen om je depressie op te lossen, bijv. wanneer je actief hulp zoekt of omdat gezond en actief leven ervoor zorgt dat je je neurotransmitters weer op een rijtje krijgt (nou ja, het kan helpen).

En ik ga naar bed, want ik ben in zware overtreding van mijn winterregime (ik moet van mezelf altijd om twaalf uur offline en naar bed, zodra het weer de tijd van het jaar begint te worden).

quote:

Op donderdag 11 september 2008 00:16 schreef Nene het volgende:
Papadoupoulos, ik herken best veel in je verhaal! Vooral je opmerking dat je hetzelf zo moeilijk mogelijk lijkt proberen te maken, is erg herkenbaar. Als je echt wilt, dan kun je daar met ingang van vandaag mee stoppen. Je bent nog student.... nou, gaan dan op kamers! Ik was zelf ook pas op mijn 22ste en na een tussenpauze van thuiswonen op mijn 23ste op kamers gegaan. Ik was eerst ook doodsbang dat dat oud is, maar dat is niet het geval, merk ik nu. Het heeft trouwens uberhaupt geen enkele zin om bij je ouders te blijven als jullie elkaar toch alleen maar in de weg zitten.

Vanuit je eigen stekje kan je weer een leven op gaan bouwen. Is er door middel van haartransplantatie niets te doen aan het kaal worden? Trouwens: wat is knap kaal worden? Mensen als Jan van Halst en Frits Wester hebben ook niet vooraan gestaan bij het uitdelen van de goede looks. En toch zijn het 'sprankelende' persoonlijkheden. Dat kun jij ook!

Ik heb overigens wel een beetje met het moeite met de termen 'zelfmedelijden' en 'zelfbeklag'. Zo zie ik het niet. Als ik naar mezelf kijk, dan is 'zelfteleurstelling' een veel betere term

Ik herkende ook erg veel in jouw post, dingen beginnen maar ze niet afmaken etc. etc. Mijn hele post was overigens meer even om alles van me af te schrijven. Probeer ook zoveel mogelijk het leven positief in te zien en er wat aan te doen door erg ondernemend te zijn, ook al heb ik er geen zin in. Door mijn dagen zo vol mogelijk in te delen krijg ik ook weinig tijd tot nadenken en zorgt er wel voor dat ik geen kans krijg om aan negatieve dingen te denken . Alleen heb ik wel eens zwakke momenten, vooral met alcohol op. Verder is het probleem bij mij vooral dat ik een paar vrienden heb die erg zoeken naar zwakheden van anderen om zo zichzelf een beter gevoel te geven en ik word daar nog wel eens slachtoffer van. Een reden te meer om dus op kamers te gaan en nieuwe mensen te leren kennen.

quote:

Op donderdag 11 september 2008 11:11 schreef kingmob het volgende:
Ik kan het beamen, keihard van voren die kutdepressie aanvallen. Werkte prima voor mij. Had wat externe ellende nodig om er mee te beginnen, maar nu is het bijna tweede natuur geworden. In eerste instantie gaf dit topic wat troost, toen heb ik hier ook gepost, maar hulp kun je hier (met alle respect) niet halen.
Zie je een probleem, pak het aan. Niets anders zal je meer kracht geven dan dat.

Kijk ik begrijp dat dat echt moeilijk is als je in dikke vette moodswings zit. Maar stap 1 is om het te herkennen. Stap 2 is om daar naar te handelen.

Oh, btw ik ben ook vrij snel kaal geworden. Gewoon accepteren. Tondeuze er overheen en maak er het beste van. Andere mensen hebben een scheve neus, rimpels, grijze haren, whatever. Ik ben er ook niet blij mee, maar je kunt er toch niks aan verranderen. (bovendien lijkt het tegenwoordig wel alsof iedereen kaal is).

Ik weet dat ik het gewoon moet accepteren, ben ook niet van plan mezelf voor de gek te houden met haartransplantatie of medicijnen en dat soort dingen, maar soms voelt het gewoon oneerlijk dat het mij overkomt en het is niet altijd even gemakkelijk dat gevoel aan de kant te zetten.

quote:

Op donderdag 11 september 2008 00:20 schreef sitting_elfling het volgende:

[..]

En zoals jij deze post schrijft kan ik je nauwelijks identificeren met wat je aantal posts hierboven neer zet. Je lijkt het nu goed in de gaten te hebben

Nou...goede plannen hebben is 1 ding, maar ze op mijzelf toepassen wil nog niet zo lukken

quote:

Op vrijdag 12 september 2008 02:41 schreef Maeghan het volgende:


Actie is wel een beetje de sleutel tot het oplossen van een depressie. Je hebt nergens meer zin in, en dat moet je ten eerste doorbreken, ten tweede zorgt activiteit ook dat je je beter voelt over jezelf (niet meer boos dat je weer niks gedaan hebt). Actie kan ook echt helpen om je depressie op te lossen, bijv. wanneer je actief hulp zoekt of omdat gezond en actief leven ervoor zorgt dat je je neurotransmitters weer op een rijtje krijgt (nou ja, het kan helpen).

Maar is dat dan niet gewoon een beetje 'schijn'? De laatste paar weken heb ik echt geprobeerd om leuke dingen dingen te doen zoals met een groepje vrienden ergens gaan eten, familie bezoeken, zwemmen, filmpjes te kijken etc. Tijdens die 'activiteit' voel ik me prima, maar als ik dan de ochtend erop wakker word, denk ik: "ik heb jaren vergooid door niet vaker leuke dingen dingen te doen" of "mijn leven had nog zoveel leuker kunnen zijn". Gevolg is dat ik na een leuk uitstapje weer een hele tijd down ben. Herkennen jullie dat?

quote:

Op zaterdag 13 september 2008 02:17 schreef Nene het volgende:

[..]

Maar is dat dan niet gewoon een beetje 'schijn'? De laatste paar weken heb ik echt geprobeerd om leuke dingen dingen te doen zoals met een groepje vrienden ergens gaan eten, familie bezoeken, zwemmen, filmpjes te kijken etc. Tijdens die 'activiteit' voel ik me prima, maar als ik dan de ochtend erop wakker word, denk ik: "ik heb jaren vergooid door niet vaker leuke dingen dingen te doen" of "mijn leven had nog zoveel leuker kunnen zijn". Gevolg is dat ik na een leuk uitstapje weer een hele tijd down ben. Herkennen jullie dat?

Ik herken het, heb zelfs in het verleden leuke activiteiten vermeden om het negatieve gevoel naderhand te voorkomen.
Heb je pm aan staan?