Depressie - hoe ga je ermee om #2

Nou, de huisarts stuurt me door naar iemand van het RIAGG, één of andere afkorting, die gaat dan diagnostiseren enzo, waarna ik eventueel behandeling en/of medicatie krijg.
Hij mailt/belt uiterlijk dinsdagmiddag voor contactgegevens enzo.
Dus nu weer een heel weekend alleen

Sterkte

quote:

Op vrijdag 12 oktober 2007 16:38 schreef aardbeiaardbei het volgende:
Nou, de huisarts stuurt me door naar iemand van het RIAGG, één of andere afkorting, die gaat dan diagnostiseren enzo, waarna ik eventueel behandeling en/of medicatie krijg.
Hij mailt/belt uiterlijk dinsdagmiddag voor contactgegevens enzo.
Dus nu weer een heel weekend alleen

het is zowieso een heel gedoe om naar het riagg te gaan. Ik ging eerst naar een intake, waarna ze intern zouden overleggen en daarna werd ik naar een andere intake gestuurd en drie weken later kon ik naar mijn behandelaar gaan.

Ik ben nieuw hier. Ben ook depressief. Was vorig jaar rond deze tijd gestopt met de psycholoog na anderhalf jaar. Het ging heel goed met me en ik was heel blij en trots dat het zo goed ging. Was daarvoor namelijk ook an n aantal jaar eigenlijk niet happy. Ben er nu wel achter dat ik depressief van aard ben. Na een jaar vol kopzorgen zit ik nu in een flinke depressie. Twee weken geleden was ik begonnen met seroxat, 1 pilletje. Ik vond het eigenlijk al niet fijn omdat ik al iets "tegen" medicijnen heb, maar snapte ook wel dat het nodig was. Die nacht heb ik alleen een flinke reactie gehad op die pil, terwijl ik alleen was op mijn studentenkamer in Amsterdam. Voelde me niet goed worden, enorm misselijk, duizelig en pijnlijke hete prikkels over hele lichaam. Ik voelde koud aan maar had het warm en zag enorm wit. Ambulance wou niet komen en kreeg daarna een doktersassistente aan de telefoon met het advies; "in ieder geval niet nog een pil nemen" Mijn ouders hebben me opgehaald. Kreeg die avond daarna weer enorme aanvallen. Door dit alles heb ik nu ook angsten ontwikkeld en angstaanvallen gehad. Ik ben nu heel bang voor mijn depressieve gedachtes, en zie het regelmatig niet meer zitten. Heb verwijzing voor n psychiater maar dat duurt nog wel even en loop gelukkig nog wel bij mijn psycholoog. Ik kan nog wel even doorlullen hierover, maar hou het hier even bij. Als iemand zich herkent hierin en tips heeft, graag!

[ Bericht 20% gewijzigd door roosa op 12-10-2007 22:50:49 (was nog niet klaar) ]

Aardbei en Roosa; sterkte, wat een heftig verhaal! Ik ben zelf op mijn 18e overpannen geweest en kreeg dagelijks diazepan, zoveel vreemde gevoelens gingen er door mijn hoofd, voelde me alleen (terwijl ik zoveel leive mensen om me heen had) zo down. Uiteindelijk ben ik er uitgekropen door weer te gaan werken en leuke dingen te gaan doen. Vanaf mijn 18e heb ik deze depri gevoelens, ik probeer er zo goed mogelijk mee om te gaan, maar soms trek ik het niet meer zo goed. Heel lastig allemaal. Daarnaast heb ik soms moeite met sociale contacten, ook omdat ik me zovaak down voel heb ik niet zoveel zin om iets te ondernemen.

Suc6 met jullie gesprek, laat even weten hoe het is gegaan!

En maandag ga ik weer weg voor 'n maandje naar een psychiatrische instelling.

Nou, even een updateje. Opzich gaat het nu weer wat beter, zelfs zo goed dat ik meteen het idee krijg van 'laat ook maar, ik heb geen hulp meer nodig' al blijft het zo dat ik overal om kan huilen en mezelf alle kleine dingetjes ontzettend aantrek, me schuldig voel, en het liefst gewoon in m'n eentje op de bank niks doe (mijn kat aaien gaat nog wel)

De huisarts had gezegd dat ik uiterlijk vorige week dinsdag iets zou horen, anders moest ik bellen of mailen. Ik hoorde niks, maar hij zei dat hij wel contact had gehad met het RIAGG (of iig met die vrouw) en dat hij er nog even achteraan zou gaan. Vrijdagochtend werd ik toen gebeld door de huisartsenpraktijkassistent; ze had een afspraak voor me geregeld, aanstaande dinsdag om half drie.
Daar ga ik naartoe, ondanks dat ik dan een laatste werkcollege mis voor de tentamens, maar dat is nou eenmaal zo, dit is belangrijker.
Ik hoop dat ze mij genoeg vragen gaat stellen, want ik vind het heel erg moeilijk te vertellen wat er nou precies is. Zeker nu het wat beter gaat kan ik me erg goed houden, stoer doen en zelfs een beetje vrolijk.

Wat me trouwens ook heel erg opvalt is dat mijn geheugen me ernstig in de steek laat. Zodra ik iets een tijdje geleden gezegd heb moet ik heel erg goed nadenken wat dat precies was, en in tegenstelling tot voorheen moet ik mijn agenda exact bijhouden omdat ik afspraken, huiswerken en dingen die ik moest onthouden of doen gewoon vergeet.

Oh en mijn libido is ook echt ver, ver, ver onder het nulpunt gezakt. Ik wilde vroeger altijd seks en nu eigenlijk gewoon niet meer.

tvp (als dat mag?)

Ook een TVP hier....

Ik ben blij dat er een topic zoals dit bestaat op Fok Ik lijd zelf aan een terugkerende depressie en ben hier na een aantal jaar eindelijk voor in behandeling bij een psychiater. Het is er nog niet van gekomen om dit topic helemaal door te lezen, maar als ik dit in MyAT plaats gaat het er morgen wel van komen.

Nu eerst maar wat slapen... waarschijnlijk tot ver in de middag

quote:

Op zondag 21 oktober 2007 23:49 schreef Twinky het volgende:
tvp (als dat mag?)

Waarom zou dat niet mogen?

Ik weet nu echt niet meer wat ik moet doen. Heb het idee dat het elke dag erger word en ik in elk dipje steeds dieper wegzink en er steeds langer inbljif en moeilijker uitkom. Die mevrouw vorige week dinsdag zei dat ik leuke dingen moest doen maar ik blijf toch instorten elke keer. Vandaag omdat mijn vader zei dat ik beter naar de helpdesk kan mailen dan nieuwe cartridges te kopen voor mijn kapotte printer (lampje van 'zwarte inkt op' blijft branden). Dan voel ik me een mislukkeling, dat ik alles fout doe. Weer om één stom dingetje! Elke keer!
Ik trek het echt niet meer zo.. het wordt steeds erger.. en ik heb pas de achtste weer een afspraak en dan is het een uurtje praten, dat helpt niet..
Dinsdag had ik ook het idee dat ik niet het goede vertel; ze vraagt dan vragen over mijn ouders enzo, en dat is kut en dan moet ik weer huilen, maar het is zo moeilijk om te vertellen hoe ik me voel op de vele momenten dat het zoveel slechter gaat... hoe zinloos alles lijkt, hoe ongelofelijk kut ik me dan voel... Ik wil dit niet meer...

quote:

Op zondag 28 oktober 2007 19:07 schreef aardbeiaardbei het volgende:
Ik weet nu echt niet meer wat ik moet doen. Heb het idee dat het elke dag erger word en ik in elk dipje steeds dieper wegzink en er steeds langer inbljif en moeilijker uitkom. Die mevrouw vorige week dinsdag zei dat ik leuke dingen moest doen maar ik blijf toch instorten elke keer. Vandaag omdat mijn vader zei dat ik beter naar de helpdesk kan mailen dan nieuwe cartridges te kopen voor mijn kapotte printer (lampje van 'zwarte inkt op' blijft branden). Dan voel ik me een mislukkeling, dat ik alles fout doe. Weer om één stom dingetje! Elke keer!
Ik trek het echt niet meer zo.. het wordt steeds erger.. en ik heb pas de achtste weer een afspraak en dan is het een uurtje praten, dat helpt niet..
Dinsdag had ik ook het idee dat ik niet het goede vertel; ze vraagt dan vragen over mijn ouders enzo, en dat is kut en dan moet ik weer huilen, maar het is zo moeilijk om te vertellen hoe ik me voel op de vele momenten dat het zoveel slechter gaat... hoe zinloos alles lijkt, hoe ongelofelijk kut ik me dan voel... Ik wil dit niet meer...

Misschien moet je nog even een aantal afpraken afwachten. Het is niet gelijk over na 1 bezoek. (Was dat maar zo Maar let wel op, als jij denk dat deze psycholoog of therapeut jou niet verder kan helpen of als jij je er niet goed bij voeld. Dan moet je gewoon naar een ander gaan. Misschien weer in overleg met de dokter bijv. dat jullie bijv. samen op zoek kunnen gaan naar een andere. Zo'n iemand moet door je heen kunnen prikken en je moet je overgeven daaraan.

Maar wacht het eerst gewoon even af.

Vandaag mijn eerste afspraak met een zieleknijper. Ben benieuwd.

@aardbeiaardbei: Geduld!

quote:

Op zondag 28 oktober 2007 19:07 schreef aardbeiaardbei het volgende:
Ik weet nu echt niet meer wat ik moet doen. Heb het idee dat het elke dag erger word en ik in elk dipje steeds dieper wegzink en er steeds langer inbljif en moeilijker uitkom. Die mevrouw vorige week dinsdag zei dat ik leuke dingen moest doen maar ik blijf toch instorten elke keer. Vandaag omdat mijn vader zei dat ik beter naar de helpdesk kan mailen dan nieuwe cartridges te kopen voor mijn kapotte printer (lampje van 'zwarte inkt op' blijft branden). Dan voel ik me een mislukkeling, dat ik alles fout doe. Weer om één stom dingetje! Elke keer!
Ik trek het echt niet meer zo.. het wordt steeds erger.. en ik heb pas de achtste weer een afspraak en dan is het een uurtje praten, dat helpt niet..
Dinsdag had ik ook het idee dat ik niet het goede vertel; ze vraagt dan vragen over mijn ouders enzo, en dat is kut en dan moet ik weer huilen, maar het is zo moeilijk om te vertellen hoe ik me voel op de vele momenten dat het zoveel slechter gaat... hoe zinloos alles lijkt, hoe ongelofelijk kut ik me dan voel... Ik wil dit niet meer...

Je zit nu echt in een negatieve cyclus. Je negetieve gedachten over jezelf (ik kan niets, ben mislukt, niemand houdt echt van me (of had je die nog niet), stel iedereen teleur, etc. etc.) helpen je alleen nog dieper in de put. Het helpt misschien om te beseffen dat dit je momenteel bepaald niet realistisch tegen de dingen aankijkt (ook al voelt dat wel zo) en dat dit slechts tijdelijk is (ook al lijkt dat niet zo). Je zit nu in een zware periode en probeer niet te streng voor je zelf te zijn.

Als je voelt dat het niet meer gaat en dat je niet kunt wachten tot de achtste, wacht dan niet en maak gewoon een afspraak met huisarts of riagg voor vandaag of morgen (ook al denk je dat ze je dan lastig vinden). Ik weet nog dat ik destijds ook te pas en te onpas in huilen uitbarstte en dat werkt niet in je nadeel als je op korte termijn hulp probeert te regelen.

TVP.

Morgen m'n gesprek met de huisarts. Nu moet ik wel nu ik geen baan heb, m'n vriendin het heeft uitgemaakt en ik dus ook m'n huis kwijt ben (6 jaar samen...). Ik kan er op dit moment gewoon niet bij waarom ik het allemaal zover heb laten komen, terwijl dat het woord huisarts ivm dit hele gedoe al zeker 3 jaar geleden is gevallen.
Nu is het te laat . Zonder enige twijfel de liefde van m'n leven uit m'n handen laten glippen om zoiets stoms als ontkenning.

quote:

Op zondag 28 oktober 2007 19:07 schreef aardbeiaardbei het volgende:
Ik weet nu echt niet meer wat ik moet doen. Heb het idee dat het elke dag erger word en ik in elk dipje steeds dieper wegzink en er steeds langer inbljif en moeilijker uitkom. Die mevrouw vorige week dinsdag zei dat ik leuke dingen moest doen maar ik blijf toch instorten elke keer. Vandaag omdat mijn vader zei dat ik beter naar de helpdesk kan mailen dan nieuwe cartridges te kopen voor mijn kapotte printer (lampje van 'zwarte inkt op' blijft branden). Dan voel ik me een mislukkeling, dat ik alles fout doe. Weer om één stom dingetje! Elke keer!
Ik trek het echt niet meer zo.. het wordt steeds erger.. en ik heb pas de achtste weer een afspraak en dan is het een uurtje praten, dat helpt niet..
Dinsdag had ik ook het idee dat ik niet het goede vertel; ze vraagt dan vragen over mijn ouders enzo, en dat is kut en dan moet ik weer huilen, maar het is zo moeilijk om te vertellen hoe ik me voel op de vele momenten dat het zoveel slechter gaat... hoe zinloos alles lijkt, hoe ongelofelijk kut ik me dan voel... Ik wil dit niet meer...

Hoe ontzettend banaal het ook klinkt; volhouden, het wordt echt ooit beter. Als je het niet meer trekt, als in echt niet meer trekt, via de (dienstdoende) huisarts de crisisdinst laten inschakelen. Het is niet de bedoeling dat jij de wachtlijst gaat verkorten, omdat jij geen gebruik meer hoeft te maken van de ggz.

Verder, bedenk dat jij jouw leven leidt, en niet iemand anders. Het lijkt nu inderdaad dat jij jouw leven lijdt, en alles pijn doet. Wordt jij niet vrolijker van, ik ook niet trouwens. Maar geloof mij, het moment komt dat het beter gaat.

Ik weet nadat ik van mijn behandelaar wat papieren had meegekregen voor een aanvraag van een Wajong uitkering, dat ik blijkbaar een dysthyme stoornis heb.
Daar had ik nog nooit van gehoord, moest ik dus even opzoeken op internet
De dysthyme stoornis of dysthymie is een psychische aandoening, een lichte vorm van depressie die zich kenmerkt door een gebrek aan plezier en genoegen in het leven en die minimaal twee jaar duurt. In het DSM-IV is de aandoening ingedeeld bij de stemmingsstoornissen. Het verschil met klinische depressie ligt voornamelijk in de intensiteit van de symptomen. Iemand met dysthymie is wel in staat sociaal en maatschappelijk te functioneren, maar de levenslust ontbreekt hierbij. De aandoening duurt ook langer dan een zwaar depressieve episode. De omgeving van dysthymiepatiënten ervaart hen vaak als somber, zuur of humorloos, wat tot een sociaal isolement kan leiden.

Daarbij stond er dat ik een persoonlijkheidsstoornis NAO heb. Ook dat weet ik niet precies

Naja, nu vind ik het een beetje vreemd dat ze mij niet vertellen wat ze denken dat ik heb?.Ze verzinnen allemaal behandelingen voor me, maar leggen nooit uit met welke reden ik dat moet doen.
Daarbij zou ik, als ik die papieren niet nodig had gehad, ook niet weten wat zij denken dat er is.
Beetje raar toch?

Nou ja, ik heb nu in keer in de 2 weken gesprekken bij het Riagg en verder start ik volgende week met 1 dagdeel per week gaan werken op een kinderdagverblijf. Om terug te komen in een ritme.
Ik ga jammer genoeg wel elke keer met tegenzin naar de gesprekken bij het Riagg toe. Doordat ik het nogal raar vind hoe ze me behandelen.
Ik durf het alleen niet te zeggen

quote:

Op maandag 29 oktober 2007 21:32 schreef .Sparkling. het volgende:
Naja, nu vind ik het een beetje vreemd dat ze mij niet vertellen wat ze denken dat ik heb?.Ze verzinnen allemaal behandelingen voor me, maar leggen nooit uit met welke reden ik dat moet doen.
Daarbij zou ik, als ik die papieren niet nodig had gehad, ook niet weten wat zij denken dat er is.
Beetje raar toch?

Dat is inderdaad raar, maar ik hoor het best wel vaak, dat ze niet tegen patienten zeggen wat de diagnose is.
Als je je diagnose wilt weten of er meer uitleg over wilt, gewoon vragen! Vaak staan er in de wachtkamer ofzo ook wel rekken met folders, daar kan je ook eens kijken.

Ik heb een 2 weken geleden mijn eerste afspraak gehad. En vanmiddag moet ik weer, het geeft me nog steeds wel een appart gevoel. De eerste afspraak was eigenlijik al best wel verhelderend, en ben gelijk al achter een aantal dingen gekomen waar we aan moeten werken. En tergelijkertijd maakt me dat ook bang en heb de drang om te vluchten (afspraken af te zeggen, niet meer willen gaan.) Want ik moet mijn grenzen gaan verleggen. (En dat vind ik angstaanjagend.) Maar ze gaat me helpen mijn doelen te bereiken. Maar af en toe vliegt het me wel weer aan.

Afgelopen maandag afspraak gehad met psycholoog. Ze zijn beslist niet eng. Aanrader voor iedereen met probleempjes.

Ik ben 3 jaar achter elkaar depressief geweest. Het begon in het eerste jaar van de SPH. Al vrij snel nadat ik was begonnen met mn studie ging het bergafwaarts met me en heb ik maanden in bed gelegen, niet naar school geweest en toen ik me weer wat lekkerder voelde heb ik me helemaal op mn studie gericht en ben ik met de hakken over de sloot naar het tweede jaar overgegaan.

In het tweede jaar in november gebeurden er toen wat vervelende dingen in de familie en mn vriendenkring, waardoor ik weer depressief raakte. Weer lag ik maanden in bed, en had ik zoveel studievertraging opgelopen, dat ik het tweede jaar opnieuw moest doen. Ik heb toen wel een paar sessies EMDR-therapie gedaan, maar dat hielp niet echt bij mij.

Maar ook toen ik voor de tweede keer het tweede jaar deed, ging het mis: mn nichtje overleed plotseling op 23-jarige leeftijd, en zo waren er nog een paar privezaken waardoor ik weer depressief raakte. Ik besloot om maar helemaal te stopen met mn opleiding, en aan mezelf te gaan werken. Ik ging in groepstherapie bij het Riagg, waar ik ontzettend veel aan heb gehad.

Ik zat in een gemengde groep met 8 jongeren tussen de 18 en 24 jaar. Elke week hadden we 1,5 uur groestherapie, en het was niet voorgestructureerd. Als iemand wat te vertellen had, dan kon dat en gingen we er erop in. Het was soms wel lastig, omdat soms iedereen wel wat wilde vertellen en er niet altijd tijd voor iedereen was. Maar aan de verhalen van anderen en hoe zij ermee om gaan had je natuurlijk ook heel veel. Deze therapie heb ik vanaf februari dit jaar gevolgd, en ik ben in die tijd echt een stuk verder gekomen.

Na de zomervakantie ben ik begonnen met SPW4 Woonbegeleiding en het gaat op het moment hartstikke goed met me. Op mn nieuwe opleiding had ik les in de tijd waarin ook de therapie eigenlijk was. Maar omdat het zo goed met me gaat, ben ik gestopt met de groepstherapie en tot nu toe kan ik goed zonder. Maar als het toch weer slechter met me gaat, dan kan ik wel individuele gesprekken gaan doen bij het Riagg.

En na de SPW ga ik gewoon in deeltijd weer verder met de SPH. Dat wil ik toch wel graag afmaken, en anders zit ik ok met een enorme studieschuld als ik niet binnen die 10 jaar mn SPH- diploma heb.

[ Bericht 0% gewijzigd door _Hestia_ op 31-10-2007 14:02:11 ]

Zelf heb ik al enige tijd last van een depressie, maar alleen weet ik vaak niet wat ik moet doen tijdens een depressie.
Meestal is het bij mij na een paar maanden weer over,

Na ongeveer 2 jaar een soort van "verboden liefde" te hebben gehad. Heb ik haar dan eindelijk voor mezelf. Het voelde goed, we konden goed met elkaar praten, alles tegen elkaar kunnen zeggen. En dit vanaf het begin al. Het was anders dan alle andere relaties die ik had en zij voelde dit ook zo. We bouwden in een relatief korte tijd (2 maanden) een echte vertrouwensband op, we waren echt maatjes. We wisten van elkaar hoe we over dingen dachten, konden gewoon over dingen discusieren en uitpraten zonder er ruzie over te moeten maken. Iets wat je niet zo snel met menig ander kan hebben. Alsof het zo had moeten zijn.

Op een dag vertelde ze me dat ze depressief was geweest, psycholoog aan de past gekomen. Maar de laatste sessie had ze gehad, om lastige situaties te voorkomen heb ik er ook maar verder niet meer naar gevraagd. Het leek er overigens op dat het voorbij was.

Ze doet net een nieuwe studie en gaat ook opeens verhuizen enz. We zouden bij elkaar in dezelfde stad te komen wonen. Dat zou het allemaal veel makkelijker maken, dan de hele tijd het heen en weer gereis. Het ging gewoon super. Maar opeens kreeg ze het drukker dan ze had verwacht, weinig tijd. Ik denk dat veel mensen zich hun eerste jaar nog wel kunnen herinneren. Eerste week ging goed, ze had het wel druk zei ze. Misschien toonde ik daar weinig begrip voor, omdat ik dat altijd met mezelf vergelijk. En dan eigenlijk nog ruimte zat heb om daarin te schuiven. Uiteindelijk wel aan het einde van die week af kunnen spreken, het ging gewoon zoals vanouds erg gezellig en leuk. Opeens de dag erna, sloeg ze opeens om. Vertelde ze me dat het weer neit zo goed met haar ging. Ik dacht dat we hier wel samen uit zouden komen, omdat we het er toch al over hadden gehad enzo. Maar ze besloot om liever alleen te willen zijn, voor haarzelf op te lossen.

Haar vriendinnen snappen er iedergeval allemaal niks van, want ze praatte altijd vol lof over ons. Ik denk ook niet dat ze het weten van haar, omdat ze zeiden dat ze altijd erg gesloten was. Dus in dat opzich vind ik het wel een enorm compliment dat ze me dat verteld had. Het is alleen allemaal zo moeilijk te accepteren dat ze niet verder met me wilde, omdat ze dan zegt dat het niet aan mij ligt en niet aan het gevoel.

Ze zegt dan wel van, dat ze neit wil dat ik op haar wacht en dat ik door meot gaan met mijn leven. Omdat dit alles al zo lang heeft geduurt voordat het wat is geworden. Maar ik kan dit niet zomaar los laten. Ze is tevens zegt ze dan ook meteen van, als het het lot is dan komen we weer bij elkaar. Maar ze zegt dan ook weer dat ze nooit meer wat wil. Het is allemaal zo dubbel en verwarrend hoe ze dingen tegen mij zegt.

Dan wil ze wel weer alleen vrienden blijven, omdat we altijd zo goed kunnen praten. Tuurlijk wil ik dat ook, ik weet alleen niet of ik dat kan want ik weet dat er veel meer is. En het blijft voor mij dus ook vaag hoe zij die gevoelens voor mij dan wel zo kan blokkeren om alleen vrienden te kunnen blijven.

[ Bericht 8% gewijzigd door rbproject op 04-11-2007 19:54:19 ]

Pfoe, had ik bijna onder mijn normale account gepost!

@rbproject:

Ik probeer voor mezelf steeds meer op een rijtje te krijgen qua hoe ik me voel enzovoort. Ik wil me niet overgeven aan de hulpverlening maar zelf gewoon kunnen zeggen wat ik wil en voel, en niet hun laten bepalen hoe het zit.
Die eerste afspraak bij zo'n mevrouw bijvoorbeeld ging alleen over mijn verleden en ouders en mijn situatie nu, en zij bepaalde dat het wel zou komen omdat ik net uit huis ben enzovoort. Ik weet zeker dat het niet zo is, omdat ik ruim een jaar geleden ook al een stevige dip heb gehad.
Hoe meer ik nadenk over hoe ik me voel, hoe meer ik erachter kom wat het is. Ik heb het idee dat mijn gevoelen (niet gevoelens, maar gevoel mv) het af en toe overnemen van mijn ratio (denken). Maw, als ik alleen wil zijn is dat een gevoel, en ik weet dat het niet goed is en dat ik wegzak, maar ik wil (gevoel) het echt, en kan daar iedereen van overtuigen. Ook als ik iets doms doe (bijv. teen stoten) trek ik me dat ontzettend aan (gevoel), meestal tot huilens toe, terwijl ik weet (ratio) dat het onzin is, maar dat op dat moment het gevoel zodanig overheerst dat ik er met mijn ratio niet mee doorheen kom.

Nu heb ik ook een vriend en blijf ik moeite doen (ratio) om hem veel te zien, bij hem te zijn en te vertellen hoe ik me voel, terwijl ik eigenlijk het liefste (gevoel) thuis in mijn eentje tv zit te kijken, en niks zit te doen. Ik weet (ratio) alleen dat hij me eruit kan halen en even een goed gevoel (gevoel!!) kan geven. Al kan hij tegelijkertijd door een niet zo tactische opmerking me alleen maar dieper in m'n putje duwen.

Ik weet niet hoe het met andere depressieve mensen zit, maar zo is hoe ik het ervaar. Het is bij mij ook wel vaak zo dat m'n gevoel zo erg overheerst dat mijn ratio haast verdwijnt. Mijn vriend weet dat, en hij komt dan gewoon, of zegt dat ik moet komen, terwijl ik absoluut niet wil (gevoel). Ook als ik moet huilen stoot ik hem vaak af (gevoel) terwijl ik tegelijkertijd heel graag wil (ratio) dat hij me vasthoudt en zegt hoeveel hij wel niet om me geeft. Het gevoel overheerst alleen, en maakt dat ik hem wegduw.

Misschien helpt dit je om te beseffen hoe zij zich (misschien) voelt. Het kan ook zo zijn dat ze je er gewoon niet mee wil belasten. Depressief zijn is ontzettend moeilijk en zwaar, en niet alleen voor degene die depressief is zelf. Het is afschuwelijk om te zien hoe iemand waar je zo veel van houdt zo diep kan zinken. Je staat ontzettend machteloos, kunt er niets aan doen. Je moet ontzettend rekening met haar gaan houden en jezelf bijna wegcijferen om jouw aanwezigheid in haar leven voor haar nog enigszins draagbaar te maken (gevoel).

Ik wens je heel veel succes ermee.

(dat gevoel-ratio gedoe, komt dat bekend voor bij anderen?)

Ja ik vind het allemaal echt heel lastig. De helft van mijn post is iedergeval opeens weg, geen idee waar het gebleven is?

Het is voor mij echt een klap in het gezicht geweest. Op het ene moment ging het echt super goed en het ander moment laat ze me opeens vallen (zo ervaar ik het). De eerste week zat ik met allemaal vragen waar ik geen antwoord op kreeg van haar kant, dat maakte het voor mij allemaal nog ingewikkelder en gecompliceerder. Misschien is dit ook wel een soort zelf-bescherming van haar. In die 2 jaar "verboden liefde" heeft ze namelijk een vriend gehad. Toen het uitging heeft ons verhaal zeg maar een enorme stroom versnelling gemaakt, wat op andere overkomt als veels te snel. Heb het daar ook met haar over gehad, maar het zat goed zei ze, moest me maar geen zorgen maken.

Het is lastig om een duidelijk antwoord te krijgen, omdat zij niet goed haar gevoel weet te omschrijven. Ik weet niet in hoeverre ik het hier met haar vriendinnen over kan hebben, wie het allemaal weten enzo, om zo tot antwoorden te komen. Heb er iedergeval geprobeerd om me er zoveel mogelijk erin te verdiepen. Heb het nu wel geaccepteerd dat het uit is en dat ik haar tijd en ruimte moet geven. Maar dit vind ik erg lastig, omdat het gevoel zo diep zit, ik wil er zo graag voor haar zijn

Klinkt absoluut bekend aardbeiaardbei...
Alsof er een enorme kloof zit tussen gevoel en verstand. Je WEET wel dat dingen op een bepaalde manier werken of dat het beter zou zijn, maar het VOELT zo anders. Tenminste zo ervaar ik dat dan.

Ik heb trouwens mijn eerste post de ander helft weer bijgevoegd voor zover ik me kan herinnere wat ik erin had gezet.

Wat jij ook zegt Nijna. Ik had haar toen het uit was alternatieven voorgelegd van hoe het ook zou kunnen. En ik had ook wel een punt zei ze, maar haar gevoel zei dat het het beste was dat het uit is.

Of bedoelde je dat anders

[ Bericht 4% gewijzigd door rbproject op 04-11-2007 20:01:47 ]

RB, ik denk dat het wel op hetzelfde neer komt...
Het verschil tussen 'weten' en 'voelen'...
Ik moet zeggen dat ik als het slecht ging, mijn lief probeerde te vertellen dat hij maar verder moest kijken naar een "normaal" iemand. Iemand die wel lekker in haar vel zat.
Ik maakte het niet uit, maar vond gewoon dat hij een leuker, beter, prettiger mens dan ik aan zn zij verdiende. Hem wegduwen, terwijl ik ook tegelijkertijd wilde dat hij gewoon bleef.
Dat heeft hij gelukkig gedaan .
Maar lijkt me als lief van iemand die in de put zit ontzettend lastig. Sowieso om dingen te begrijpen als je zelf het gevoel (gelukkig maar) niet kent. De soms zo dubbele boodschap ontcijferen...

Sterkte.

Nu ik dit allemaal lees, is het me allemaal wat duidelijker geworden wat er allemaal in zo'n persoon om kan gaan.

Maar wat jij zegt Nijna, jij hebt je vriend de keuze gegeven. Een keuze die ik niet heb gehad, misschien doet ze dat wel voor mij. Ik had graag die keuze zelf gehad. Nu is het maar iets wat ik moet accepteren, er vertrouwen in hebben dat het weer goed komt als ze zich beter voelt. Aan de ene kant heb ik zoiets van, ik geef haar haar tijd en ruimte. Aan de andere kant blijft het aan me knagen, de behoeft om haar te smsen/bellen om haar te vragen hoe het met haar gaat etc.

Bedankt voor de reacties

[ Bericht 8% gewijzigd door rbproject op 04-11-2007 21:25:45 ]