R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Hoelang is die eerste opname geweest, en waarom over 5 weken pas terug?quote:Op zondag 7 oktober 2007 19:18 schreef Tremium het volgende:
Zelf ben ik nu opgenomen in een psychiatrische instelling vanwege een depressie. Ben nu weer een maandje thuis, binnenkort weer teruggaan voor 4-5 weken.
It takes years to built trust,
And a few seconds to destroy it...
And a few seconds to destroy it...
In de volksmond is een psychiatrisch patient gek ja. Alleen komt de post voort uit het gek zijn en niet andersom.quote:Op maandag 8 oktober 2007 01:06 schreef Shitonya het volgende:
[..]
Je bent gek dat je zo'n lange post gaat zitten typen..
Gelukkig ben jij gek dat jij de hele post citeert
[ Bericht 6% gewijzigd door Inekris op 08-10-2007 14:17:00 (Diagnose toegevoegd) ]
Op donderdag 17 januari 2008 15:49 schreef Burdie het volgende: Je bent in elk geval niet zo'n ingelikt en opgeschoten pubertje die wel even de wijsneus uit gaat hangen
LB, fijn om te lezen dat het op de een of andere manier wel wat beter gaat. Kleine stapjes!
Fake it till you make it...
Eerste opname was een "crisisopname" in de jongerenafdeling, genaamd "De Kade" (UC St. Jozef, Kortenberg, België) en die duren 2 weken. Het is dan de bedoeling dat je even uit de "echte wereld" kan stappen en wat tot rust komen mbv wat therapieën.quote:Op maandag 8 oktober 2007 13:53 schreef candygirl het volgende:
[..]
Hoelang is die eerste opname geweest, en waarom over 5 weken pas terug?
Over 'n maand ga ik terug opgenomen worden, maar deze keer in "oriëntatie". Hierbij zal ik dan gedurende 4 tot 5 weken geobserveerd worden.
Hierna moet ik waarschijnlijk naar een behandelingsgroep (ongeveer een jaar).
Ik moet nu een maandje wachten vanwege wachtlijsten...
Weet je, vaak hebben anderen een betere kijk op je dan jezelf.quote:Op zondag 7 oktober 2007 22:55 schreef sweetgirly het volgende:
[..]
Nou..maar thanx..vind het niet zo en check.
Op donderdag 17 januari 2008 15:49 schreef Burdie het volgende: Je bent in elk geval niet zo'n ingelikt en opgeschoten pubertje die wel even de wijsneus uit gaat hangen
ze hebben een ANDERE kijk op je, maar niet automatisch een betere
Het luisteren naar een mens is als steeds weer hetzelfde boek moeten lezen..
De post komt uit de persoon. Gek staat niet op zichzelf, maar wordt "geboren" in een persoon die de gekte toelaat.quote:Op maandag 8 oktober 2007 14:14 schreef Inekris het volgende:
[..]
In de volksmond is een psychiatrisch patient gek ja. Alleen komt de post voort uit het gek zijn en niet andersom.
Gelukkig ben jij gek dat jij de hele post citeert
Het luisteren naar een mens is als steeds weer hetzelfde boek moeten lezen..
Dat onderbouwt alleen mijn opmerking, wat is nou jou probleem met mijn post, behalve de lengte?quote:Op dinsdag 9 oktober 2007 00:29 schreef Shitonya het volgende:
[..]
De post komt uit de persoon. Gek staat niet op zichzelf, maar wordt "geboren" in een persoon die de gekte toelaat.
Op donderdag 17 januari 2008 15:49 schreef Burdie het volgende: Je bent in elk geval niet zo'n ingelikt en opgeschoten pubertje die wel even de wijsneus uit gaat hangen
Was geen probleem, de lengte viel me alleen op. Waarom zou je op een forum zo'n lange post posten welke totaal onbekenden kunnen lezen? Zeg zoiets tegen je zielenknijper, vrienden of wie dan ook. Maar om nu je hele levensverhaal op een forum te gooien in dat formaat, waardoor de meeste zullen denken "argh mijn ogen, ik hou niet van lezen, dus ik sla het over". Bedoel, je schiet er bar weinig mee op. Ik vind het persoonlijk vrij nutteloos en daarom achterlijk om zoveel tijd te verspillen.
Het luisteren naar een mens is als steeds weer hetzelfde boek moeten lezen..
Ik persoonlijk vindt dat je dan eerst de post moet lezen, voor je deze kritiek er uit gooit, die raakt namelijk kant noch wal.quote:Op dinsdag 9 oktober 2007 01:12 schreef Shitonya het volgende:
Was geen probleem, de lengte viel me alleen op. Waarom zou je op een forum zo'n lange post posten welke totaal onbekenden kunnen lezen? Zeg zoiets tegen je zielenknijper, vrienden of wie dan ook. Maar om nu je hele levensverhaal op een forum te gooien in dat formaat, waardoor de meeste zullen denken "argh mijn ogen, ik hou niet van lezen, dus ik sla het over". Bedoel, je schiet er bar weinig mee op. Ik vind het persoonlijk vrij nutteloos en daarom achterlijk om zoveel tijd te verspillen.
Op donderdag 17 januari 2008 15:49 schreef Burdie het volgende: Je bent in elk geval niet zo'n ingelikt en opgeschoten pubertje die wel even de wijsneus uit gaat hangen
Ik heb de post gewoon gelezen, zo raar is het toch niet om een lange post op een forum te zetten?quote:Op dinsdag 9 oktober 2007 01:12 schreef Shitonya het volgende:
Was geen probleem, de lengte viel me alleen op. Waarom zou je op een forum zo'n lange post posten welke totaal onbekenden kunnen lezen? Zeg zoiets tegen je zielenknijper, vrienden of wie dan ook. Maar om nu je hele levensverhaal op een forum te gooien in dat formaat, waardoor de meeste zullen denken "argh mijn ogen, ik hou niet van lezen, dus ik sla het over". Bedoel, je schiet er bar weinig mee op. Ik vind het persoonlijk vrij nutteloos en daarom achterlijk om zoveel tijd te verspillen.
Zegt misschien meer over jouw interesse en leeskunsten dan over de persoon die het plaatst.
Childhood is over the moment you know you're going to die.
'Snelwegen verbreden om files op te lossen? Dat is zoals de broeksriem losser maken tegen obesitas'
'Snelwegen verbreden om files op te lossen? Dat is zoals de broeksriem losser maken tegen obesitas'
Mua, ik vind het iets over beide personen zeggen. Maar inderdaad, het klopt ook dat wanneer ik een vrij lang verhaal zie op mijn beeldscherm, dat ik het meestal ook oversla, omdat ik het simpelweg kut vind om veel te lezen van een beeldscher. Maar wat de post ook moge zijn, ik blijf teveel persoonlijke info op een forum plaatsen, onzin vinden. Ik zou zoiets met vrienden bespreken. Maar goed, ieder zijn ding.
Het luisteren naar een mens is als steeds weer hetzelfde boek moeten lezen..
Mwah, ik zelf denk dat een forum oa er is om dingen te (kunnen) delen. Vooral wat betreft depressie zijn en kunnen er persoonlijke verhalen komen en/of wordt er 'gedeeld', ervaringen, tips etc uitgewisseld, zoals bij velen topics.
Ik denk dat iedereen ook erg verschilt hierin. En zelfs mensen die wat kwijt willen, willen soms ook weer niet alles kwijt. Volgens mij gaf degene dat ook al aan, zoiets van, treed niet teveel in detail. Sommige dingen kunnen idd wat lang worden, sommige dingen niet. Ik vind dat soms ook niet meer dan logisch, en ook dit verschilt weer per persoon. De één legt anders uit dan een ander, wil wel wat of dat delen, de ander niet of doet het anders, etc etc.
Volgens mij verschilt het heel erg.
Maargoed, dit topic gaat over depressies en niet over wel of geen persoonlijke dingen vertellen.
Wat betreft depressies ook, het is soms ook makkelijker delen met mensen waarvan je weet dat zij er wat bekend mee zijn en/of dingen kunnen herkennen. Ook bestaat er de kans dat je niet anderen wilt lastigvallen. En ook dan kan het prettiger (aan)voelen dat mensen weten waar je het ongeveer over hebt. Mensen die nooit een gebroken been hebben gehad, kunnen ook zeggen 'ach, morgen voel je jezelf vast weer beter, neem een aspirientje' ofzo. Terwijl mensen die ook een gebroken been hebben of hebben gehad, dit veelal anders kunnen aanvoelen.
Ofzoiets.
Ergens boeit het ook niet, maar daarvoor zou er een apart topic over kunnen worden geopend, wat wil je wel of niet kwijt, maar daar gaat hier dús niet over Hier gaat het over depressie(s) en het omgaan met. En wat mij betreft mag men daarover kwijt wat men daarover kwijt wilt.
Ik denk dat iedereen ook erg verschilt hierin. En zelfs mensen die wat kwijt willen, willen soms ook weer niet alles kwijt. Volgens mij gaf degene dat ook al aan, zoiets van, treed niet teveel in detail. Sommige dingen kunnen idd wat lang worden, sommige dingen niet. Ik vind dat soms ook niet meer dan logisch, en ook dit verschilt weer per persoon. De één legt anders uit dan een ander, wil wel wat of dat delen, de ander niet of doet het anders, etc etc.
Volgens mij verschilt het heel erg.
Maargoed, dit topic gaat over depressies en niet over wel of geen persoonlijke dingen vertellen.
Wat betreft depressies ook, het is soms ook makkelijker delen met mensen waarvan je weet dat zij er wat bekend mee zijn en/of dingen kunnen herkennen. Ook bestaat er de kans dat je niet anderen wilt lastigvallen. En ook dan kan het prettiger (aan)voelen dat mensen weten waar je het ongeveer over hebt. Mensen die nooit een gebroken been hebben gehad, kunnen ook zeggen 'ach, morgen voel je jezelf vast weer beter, neem een aspirientje' ofzo. Terwijl mensen die ook een gebroken been hebben of hebben gehad, dit veelal anders kunnen aanvoelen.
Ofzoiets.
Ergens boeit het ook niet, maar daarvoor zou er een apart topic over kunnen worden geopend, wat wil je wel of niet kwijt, maar daar gaat hier dús niet over Hier gaat het over depressie(s) en het omgaan met. En wat mij betreft mag men daarover kwijt wat men daarover kwijt wilt.
Hier gaat het over depressie(s) en het omgaan met. En wat mij betreft mag men daarover kwijt wat men daarover kwijt wilt.
Goed, ik heb even een ervaring die ik wil delen, en liever onder een kloon omdat ik toch een bepaalde reputatie heb. Ik wil graag weten of meer mensen zoiets hebben meegemaakt. Ik denk dat ik al misschien twee jaar depressief ben, maar het continu heb weggestopt en mezelf niet toe heb gelaten om echt in te storten. Nu is dat echter wel gebeurd; na mijn eindexamen en fulltime baan daarna ging ik eerst op vakantie en daarna studeren; ineens rust. Tijdens de vakantie werd ik heel snel nog erger moe (was ik al lang, maar nog niet zo erg) en daarna werd ik ook echt verdrietig en voelde me kut. De afgelopen anderhalve, twee maanden is het ineens nog veel sneller gegaan en nu zit ik echt continu twee millimeter af van huilen; er hoeft maar íets te gebeuren, ik hoef maar mijn teen te stoten of iets te laten vallen, dat iemand iets vervelends tegen me zegt of me raar aankijkt (vanwege een nog onbekend iets in mijn spieren loop ik niet erg netjes; beetje zoals een oude vrouw, heupproblemen en veel pijn) en het is zo ver.
Waar het allemaal door komt weet ik niet. Ik denk dat het een combinatie is van alle weggestopte dingetjes; die spierproblemen, mijn ouders, school en mijn lage eigenwaarde, die nu echt ver onder het nulpunt is gedaald.
Afgelopen weekend waren mijn vriend en ik bij zijn moeder in Zeeland. Het is daar altijd heel lekker rustig en ik voel me daar prima op m'n gemak. Vrijdagavond ging ik iets eerder naar bed dan hij en ik voelde me (zoals gewoonlijk) kut. Mijn vriend was al de hele dag moe en had al redelijk vaak kritiek op me gehad, bij alles wat ik deed had hij wel iets op te merken, en dat maakte mij natuurlijk ook al kut voelen. Ik lag in bed en liet de traantjes een beetje stromen, en het werd steeds erger. Er kwamen van die snikken van binnenuit, en al samenkrampingen (te vergelijken met als je zelf snel je buikspieren aanspant). Dit allemaal werd steeds erger, ook toen mijn vriend er bij was.
Het waren 'buitjes' van zo'n vijf minuten elke keer, met dan tussen de buitjes eventjes ademhalen. Het werd erger en erger, mijn hele lijf verkrampte steeds erger en de snikken ook, het kwam van diep van binnen en ging er met moeite uit. Het voelde alsof ik de controle over mezelf verloor. In de buien begon ik mezelf echt hard te krabben (de krassen op m'n benen beginnen nu een beetje te verdwijnen), ik wilde mijn hoofd tegen de muur beuken en duwde mijn vriend steeds van me af. Hij heeft me toen vast gepakt en proberen neer te leggen maar het lukte niet, ik wilde het niet; alleen maar op een bepaalde manier zitten, ineengekrompen.
Na een tijdje werd het minder, kon ik mezelf onder controle krijgen, was het huilen niet meer zo ongecontroleerd. De samentrekkingen bleven wel doorgaan, tot nog wel zaterdagavond.
Ik wil dit echt nooit meer. Als hij er niet bij was geweest had ik mezelf iets aangedaan, en ik ben echt bang dat dat gebeurt. 'Normaal' zou ik dat nooit doen, maar ben echt geschrokken van mijn acties vrijdag. Mijn vriend vroeg me te beloven dat ik mezelf niks aan zou doen, maar dat kan ik niet meer, na dit te hebben meegemaakt. Is er iemand die dit bekend in de oren klinkt? Wat was dit, en wat kan ik er tegen doen..
Waar het allemaal door komt weet ik niet. Ik denk dat het een combinatie is van alle weggestopte dingetjes; die spierproblemen, mijn ouders, school en mijn lage eigenwaarde, die nu echt ver onder het nulpunt is gedaald.
Afgelopen weekend waren mijn vriend en ik bij zijn moeder in Zeeland. Het is daar altijd heel lekker rustig en ik voel me daar prima op m'n gemak. Vrijdagavond ging ik iets eerder naar bed dan hij en ik voelde me (zoals gewoonlijk) kut. Mijn vriend was al de hele dag moe en had al redelijk vaak kritiek op me gehad, bij alles wat ik deed had hij wel iets op te merken, en dat maakte mij natuurlijk ook al kut voelen. Ik lag in bed en liet de traantjes een beetje stromen, en het werd steeds erger. Er kwamen van die snikken van binnenuit, en al samenkrampingen (te vergelijken met als je zelf snel je buikspieren aanspant). Dit allemaal werd steeds erger, ook toen mijn vriend er bij was.
Het waren 'buitjes' van zo'n vijf minuten elke keer, met dan tussen de buitjes eventjes ademhalen. Het werd erger en erger, mijn hele lijf verkrampte steeds erger en de snikken ook, het kwam van diep van binnen en ging er met moeite uit. Het voelde alsof ik de controle over mezelf verloor. In de buien begon ik mezelf echt hard te krabben (de krassen op m'n benen beginnen nu een beetje te verdwijnen), ik wilde mijn hoofd tegen de muur beuken en duwde mijn vriend steeds van me af. Hij heeft me toen vast gepakt en proberen neer te leggen maar het lukte niet, ik wilde het niet; alleen maar op een bepaalde manier zitten, ineengekrompen.
Na een tijdje werd het minder, kon ik mezelf onder controle krijgen, was het huilen niet meer zo ongecontroleerd. De samentrekkingen bleven wel doorgaan, tot nog wel zaterdagavond.
Ik wil dit echt nooit meer. Als hij er niet bij was geweest had ik mezelf iets aangedaan, en ik ben echt bang dat dat gebeurt. 'Normaal' zou ik dat nooit doen, maar ben echt geschrokken van mijn acties vrijdag. Mijn vriend vroeg me te beloven dat ik mezelf niks aan zou doen, maar dat kan ik niet meer, na dit te hebben meegemaakt. Is er iemand die dit bekend in de oren klinkt? Wat was dit, en wat kan ik er tegen doen..
Aan de bel trekken bij bv de huisarts!
Ik weet niet of je er echt wat tegen kan doen, proberen de spanning niet zo hoog op te laten lopen, het eerder te uiten misschien?!
Ik heb het ook wel gehad, gelukkig al een hele tijd terug. Toen het beter ging had ik ook niet meer van dat soort "uitbarstingen".
Ik weet niet of je er echt wat tegen kan doen, proberen de spanning niet zo hoog op te laten lopen, het eerder te uiten misschien?!
Ik heb het ook wel gehad, gelukkig al een hele tijd terug. Toen het beter ging had ik ook niet meer van dat soort "uitbarstingen".
Fake it till you make it...
Hoi aardbei,
Klinkt heftig.
Het lijkt alsof je lichaam begint te uiten wat je misschien al lange tijd hebt weggestopt.
Dit is alleen het lichaam (de signalen), de redenen en de oplossingen daarvoor (belangrijkst) zal je wellicht wat hulp bij kunnen gebruiken. Dan zou ik zeggen, mocht je dit houden en/of vind je het zelf gewoon al kl*te genoeg, probeer iig eerst met de dokter wat te praten en/of (dus) hulp te zoeken. Zodat je hopelijk weer meer in balans komt/kan komen.
Weet niet of het veel is wat je hebt weggestopt, maar als het zich nu gaat uiten, en ja dat kan ook in rustige periodes gebeuren, misschien zelfs wel juist, dan is het tijd om ze een plek te (gaan) geven.
Succes, dat is wat ik zou/kan zeggen en misschien heb je er wat aan.
Klinkt heftig.
Het lijkt alsof je lichaam begint te uiten wat je misschien al lange tijd hebt weggestopt.
Dit is alleen het lichaam (de signalen), de redenen en de oplossingen daarvoor (belangrijkst) zal je wellicht wat hulp bij kunnen gebruiken. Dan zou ik zeggen, mocht je dit houden en/of vind je het zelf gewoon al kl*te genoeg, probeer iig eerst met de dokter wat te praten en/of (dus) hulp te zoeken. Zodat je hopelijk weer meer in balans komt/kan komen.
Weet niet of het veel is wat je hebt weggestopt, maar als het zich nu gaat uiten, en ja dat kan ook in rustige periodes gebeuren, misschien zelfs wel juist, dan is het tijd om ze een plek te (gaan) geven.
Succes, dat is wat ik zou/kan zeggen en misschien heb je er wat aan.
Ja, dat dacht ik ook; zou het gewoon opgekropt zijn, maar ik huil zoveel; sommige dagen lijkt het gewoon alsof ik aan één stuk door huil, met wat stukken er tussendoor waarin ik me inhoud om nog een beetje normaal over te komen...quote:Op dinsdag 9 oktober 2007 21:04 schreef Nijna het volgende:
Aan de bel trekken bij bv de huisarts!
Ik weet niet of je er echt wat tegen kan doen, proberen de spanning niet zo hoog op te laten lopen, het eerder te uiten misschien?!
Ik heb het ook wel gehad, gelukkig al een hele tijd terug. Toen het beter ging had ik ook niet meer van dat soort "uitbarstingen".
Oh, en ik kan je ook het boek (alvast) aanraden, 'leven in je leven', klosko en young.
Gewoon bij bol.com ook te bestellen
Gewoon bij bol.com ook te bestellen
Wat er uitmoet, moet eruit.quote:Op dinsdag 9 oktober 2007 21:11 schreef aardbeiaardbei het volgende:
Ja, dat dacht ik ook; zou het gewoon opgekropt zijn, maar ik huil zoveel; sommige dagen lijkt het gewoon alsof ik aan één stuk door huil, met wat stukken er tussendoor waarin ik me inhoud om nog een beetje normaal over te komen...
Het stomme is, denk dat veel mensen dat hebben; ik weet best wat ik moet doen, maar het komt er gewoon niet van. Bewegen/sporten, dingen dóen, niet binnen blijven hangen enzovoort. Ik doe het alleen gewoon niet.
Wat je moet doen, ja, is het ook echt wat je (allemaal) werkelijk wilt ?
Tuurlijk is sporten, veel buiten zijn ed goed. Maar verifieer eerst of het geen dwang van jezelf is, opgedwongen omdat je denkt dat het (ergens) moet.
Ten tweede, mocht je teveel huilen, last blijven houden, ook dan is hulp natuurlijk goed.
Ik denk zelf nl wel dat het een punt is dat je vast loopt, bent gelopen. Je lichaam, jij, geeft aan dat je hiermee niet tevreden bent, hier word je ongelukkig van. Wat je wel wilt, waar je dan wel gelukkig van wordt, wat je rustig maakt, dat ligt in jou besloten. Daar zal de zoektocht naar en gaan beginnen. Maar first things first.
ofzo, ik denk..maak het gelijk even zoetsappig met mijn zoektocht , je snapt het wel
Tuurlijk is sporten, veel buiten zijn ed goed. Maar verifieer eerst of het geen dwang van jezelf is, opgedwongen omdat je denkt dat het (ergens) moet.
Ten tweede, mocht je teveel huilen, last blijven houden, ook dan is hulp natuurlijk goed.
Ik denk zelf nl wel dat het een punt is dat je vast loopt, bent gelopen. Je lichaam, jij, geeft aan dat je hiermee niet tevreden bent, hier word je ongelukkig van. Wat je wel wilt, waar je dan wel gelukkig van wordt, wat je rustig maakt, dat ligt in jou besloten. Daar zal de zoektocht naar en gaan beginnen. Maar first things first.
ofzo, ik denk..maak het gelijk even zoetsappig met mijn zoektocht , je snapt het wel
Ik denk dat de eerste stap naar de huisarts gaan is, maar daar zie ik dan zo tegenop. Ik weet ook niet hoe ik het uit moet leggen, zal daar waarschijnlijk ook alleen maar kunnen janken. Misschien zijn antidepressiva een oplossing, ik denk dat die zoektocht van jou een te lang en moeilijk proces is om mee te beginnen; ik denk dat ik in dan weer genoeg tijd heb om nog verder weg te zakken. Er moet gewoon NU iets gebeuren..quote:Op dinsdag 9 oktober 2007 21:22 schreef sweetgirly het volgende:
Wat je moet doen, ja, is het ook echt wat je (allemaal) werkelijk wilt ?
Tuurlijk is sporten, veel buiten zijn ed goed. Maar verifieer eerst of het geen dwang van jezelf is, opgedwongen omdat je denkt dat het (ergens) moet.
Ten tweede, mocht je teveel huilen, last blijven houden, ook dan is hulp natuurlijk goed.
Ik denk zelf nl wel dat het een punt is dat je vast loopt, bent gelopen. Je lichaam, jij, geeft aan dat je hiermee niet tevreden bent, hier word je ongelukkig van. Wat je wel wilt, waar je dan wel gelukkig van wordt, wat je rustig maakt, dat ligt in jou besloten. Daar zal de zoektocht naar en gaan beginnen. Maar first things first.
ofzo, ik denk..maak het gelijk even zoetsappig met mijn zoektocht , je snapt het wel
Dan moet je morgen naar de dokter of bellen.quote:Op dinsdag 9 oktober 2007 21:35 schreef aardbeiaardbei het volgende:
Ik denk dat de eerste stap naar de huisarts gaan is, maar daar zie ik dan zo tegenop. Ik weet ook niet hoe ik het uit moet leggen, zal daar waarschijnlijk ook alleen maar kunnen janken. Misschien zijn antidepressiva een oplossing, ik denk dat die zoektocht van jou een te lang en moeilijk proces is om mee te beginnen; ik denk dat ik in dan weer genoeg tijd heb om nog verder weg te zakken. Er moet gewoon NU iets gebeuren..
Ik vind gelijk ad geven, zovan 'hier een pilletje', zelf niet altijd de juiste of gelijk de oplossing.
Maar jouw dokter heeft daar vast meer verstand van. Ben je op dit ogenblik er ook zo erg aan toe of trek je het (nog eventueel) tot morgen ?
