R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Ik wist ook even niet hoe te reageren , 1e reactie was gelijk een pittige.quote:Op zaterdag 29 september 2007 19:48 schreef Grrrrrrrr het volgende:
Toen ik voor de eerste keer met mijn depressie, errr, in aanraking kwam denk ik niet dat die maatregelen afdoende zouden zijn geweest.
, 1e reactie was gelijk een pittige.Daarom zei ik ook daarna, ik ben een slechte ts
Jee grrrrr.. vervelend of kl*te.quote:Ik zat eigenlijk praktisch 24 uur per dag in doodsangst met een hartslag van rond de 200. En dat was dan als ik stil op de bank lag.
Dat waren nog eens tijden .
Niet verwacht ergens ook, ken je volgens mij nog van een paar reacties in truth (toen lulde je zo lekker met me mee over sterrenbeelden ). Kreeft toch ? Dan is mijn geheugen ech goed !
). Kreeft toch ? Dan is mijn geheugen ech goed ! 
Hopelijk gaat het wat beter inmiddels of gaat het wat beter worden !
Moeilijk he ?!quote:Op woensdag 3 oktober 2007 18:08 schreef Dromenvanger het volgende:
Bezig zijn werkt dan hier goed nogmaals maar dat is standaard-praat, een hele dag intensief bezig zijn laat de zorgen vergeten. En dan word ik de dag erna ook beter wakker. Wie weet is bezig blijven het enige dat werkt tegen depressie, geen zin hebben en maar zin maken?
En inderdaad, laatste zin, is dat misschien soms maar beter.
Heb net even fietst, met mp'3 (madonna 'die another day', erg toepasselijk ) op hoofd, want wou nog even bij iemand langs, en dat doet altijd goed. Denk ik later, 'goh, dat ik dit nou niet meer doe'. Maarja, .
) op hoofd, want wou nog even bij iemand langs, en dat doet altijd goed. Denk ik later, 'goh, dat ik dit nou niet meer doe'. Maarja, 
quote:Op woensdag 3 oktober 2007 18:08 schreef Dromenvanger het volgende:
Bezig zijn werkt dan hier goed nogmaals maar dat is standaard-praat, een hele dag intensief bezig zijn laat de zorgen vergeten. En dan word ik de dag erna ook beter wakker. Wie weet is bezig blijven het enige dat werkt tegen depressie, geen zin hebben en maar zin maken?
Werkt bezig zijn dan? of wordt het voor je gevoel minder als je niet bezig bent?
Neervallen na een euforische periode, is vaginaal ja. Hoewel het ook wel weer enige hoop geeft in mijn diepere periodes dat ik bijna zeker weet dat het gevoel weer omhoog gaat. Omgekeerd heb ik niet altijd zin om uit te leggen dat mijn mindere stemming gewoon nergens mee te maken heeft, tenminste niet met iets actueels.
Op donderdag 17 januari 2008 15:49 schreef Burdie het volgende: Je bent in elk geval niet zo'n ingelikt en opgeschoten pubertje die wel even de wijsneus uit gaat hangen
quote:Op woensdag 26 september 2007 14:55 schreef sweetgirly het volgende:
[..]
Knuffel !
Uitleg ?
Ik ben volgens mij een slechte ts
Nee hoor, je bent een grootse TS, ik doe het je niet na
PS: vitale depressie is er ook nog een. Persoonlijk vind ik dat de geweldigste naam van een depressie, zeker als je op dat moment suïcidaal bent.
Op donderdag 17 januari 2008 15:49 schreef Burdie het volgende: Je bent in elk geval niet zo'n ingelikt en opgeschoten pubertje die wel even de wijsneus uit gaat hangen
Bezig zijn is geen oplossing, het kan enkel tijdelijke verdringing zijn. Zodra je afgeleid bent of stopt met "bezig" zijn, of geen zin meer hebt, dan komt de somberheid zo weer opzetten.
Het luisteren naar een mens is als steeds weer hetzelfde boek moeten lezen..
quote:Op vrijdag 5 oktober 2007 22:49 schreef Shitonya het volgende:
Bezig zijn is geen oplossing, het kan enkel tijdelijke verdringing zijn. Zodra je afgeleid bent of stopt met "bezig" zijn, of geen zin meer hebt, dan komt de somberheid zo weer opzetten.
Er is, zeker bij depressie, nogal een grote diversiteit qua verschijnselen en 'oplossingen' tussen patienten. Maar ik ben het wel grotendeels met je eens.
Op donderdag 17 januari 2008 15:49 schreef Burdie het volgende: Je bent in elk geval niet zo'n ingelikt en opgeschoten pubertje die wel even de wijsneus uit gaat hangen
Omdat je depressie in verschillende maten en soorten hebt plus dat elk mens depressie anders ervaart. Zo kun je bezig blijven.. desalnietemin had ik gewoon over het algemeen gelijk.
Het luisteren naar een mens is als steeds weer hetzelfde boek moeten lezen..
quote:Op vrijdag 5 oktober 2007 23:13 schreef Shitonya het volgende:
Omdat je depressie in verschillende maten en soorten hebt plus dat elk mens depressie anders ervaart. Zo kun je bezig blijven.. desalnietemin had ik gewoon over het algemeen gelijk.
Nee, niet in het algemeen. Er zijn mensen waar bezig zijn inderdaad helpt om de depressie op te laten klaren, en dat is niet een kleine groep.
Het heeft niets te maken met hoe men de depressie ervaart overigens, het gaat meer over verschillende soorten depressie. Niet zo agressief reageren hoor
Op donderdag 17 januari 2008 15:49 schreef Burdie het volgende: Je bent in elk geval niet zo'n ingelikt en opgeschoten pubertje die wel even de wijsneus uit gaat hangen
Neen, een mens kan niet continu bezig zijn. Bezig zijn helpt niet altijd en altijd tijdelijk.
Het luisteren naar een mens is als steeds weer hetzelfde boek moeten lezen..
Stukken beter, ik moet er niet aan denken dat ik in die staat de afgelopen 12 jaar had doorgebracht. Sterker nog, ik denk dat ik dan die 12 jaar niet vol had gemaakt .quote:Op woensdag 3 oktober 2007 22:22 schreef sweetgirly het volgende:
Hopelijk gaat het wat beter inmiddels of gaat het wat beter worden !
"It's hard to argue against cynics - they always sound smarter than optimists because they have so much evidence on their side."
Mwah, ik denk dat het als afleiding altijd wel helpt.quote:Op vrijdag 5 oktober 2007 23:35 schreef Shitonya het volgende:
Neen, een mens kan niet continu bezig zijn. Bezig zijn helpt niet altijd en altijd tijdelijk.
"It's hard to argue against cynics - they always sound smarter than optimists because they have so much evidence on their side."
tijdelijk ja. Afleiding kan overigens ook eer "afgeleid" worden
Het luisteren naar een mens is als steeds weer hetzelfde boek moeten lezen..
quote:Op vrijdag 5 oktober 2007 23:35 schreef Shitonya het volgende:
Neen, een mens kan niet continu bezig zijn. Bezig zijn helpt niet altijd en altijd tijdelijk.
Volhardend he? Bezig zijn, regelmatige bezigheden uitvoeren kan wel degelijk helpen, en in een aantal gevallen de depressie doen opklaren. En niet tijdelijk opklaren, maar definitief opklaren. Los van het risico van recidive wat bij depressie best groot is, maar dat is een ander verhaal, in die optiek werkt geen enkele therapie of maatregel blijvend.
Overigens werkt dat niet zo goed weer voor mensen met chronische vormen van depressie (Grrrrrrrr, Inekris bv , Shitonya?)
Niet eigen ervaring generaliseren naar de hele populatie
Op donderdag 17 januari 2008 15:49 schreef Burdie het volgende: Je bent in elk geval niet zo'n ingelikt en opgeschoten pubertje die wel even de wijsneus uit gaat hangen
Het is meestal van tijdelijke aard. Er zijn ook maar weinig bezigheden die serieus in die mate afleidend zijn dat ze een serieuze depressie kunnen doen opklaren. Het is nooit mooi weer, ook al lijkt het soms wel. Mooi is in de ogen van de optimist.
Als enkel ""bezig zijn" een oplossing zou zijn, dan zouden shrinks overbodig zijn als de oplossing zo simpel zou zijn.
Als enkel ""bezig zijn" een oplossing zou zijn, dan zouden shrinks overbodig zijn als de oplossing zo simpel zou zijn.
Het luisteren naar een mens is als steeds weer hetzelfde boek moeten lezen..
Omdat een ?wellus/nietus? discussie niet zinvol is, en ik daar ook helemaal zin in heb, deze lange post. De vraag uit de TT -hoe ga je ermee om- neem ik dan ook maar even letterlijk, dus gaat het over hoe ik ermee omga en omging. Dan hou ik het ook nog on topic, dus de oorzaak van de depressie laat ik gewoon weg.
Ontkennen
Al heel lang ben ik depressief, in ieder geval sinds de vroege pubertijd. Pubers hebben wel een voordeel qua depressie, het wordt gezien als een deel van de levensfase. Alle pubers voelen zich zo, dus het is helemaal niet bijzonder zoals ik mij voel, toch? Zelfs toen ik behoorlijk afwijkend gedrag ging vertonen, heeft het puberexcuus mij op dat moment goed geholpen. Een huisarts die het puberexcuus ook gebruikt, helpt dan.
Een serieuze zelfmoord poging verandert niets aan mijn ontkennen van het hebben van een probleem. Wel maakt dat dat mensen in mijn omgeving, vrienden en ouders van vrienden, zich nu serieus zorgen gaan maken, en mij proberen te duwen naar hulpverlening. Maar als je 16 bent, hoor je als puber gewoon een poging gedaan te hebben, dus hulpverlening gaat nergens over. Daarbij was er hele goede aanleiding voor de eerste poging, dat moest iedereen ook wel toegeven, dus eigenlijk kon ik volhouden dat er niets bijzonders aan de hand was.
Hoewel ik meende dat ik geen enkel probleem had, ging ik mij in rap tempo zwaarmoediger voelen. Terugkijkend kan ik wel zeggen dat het ontkennen mij wel door een moeilijke periode heeft heen gesleept, maar dat de kosten ervan -een langdurig tekort aan levensvreugde- eigenlijk veel te hoog waren. Vooral het omgaan met gemixte emoties, vaak ook heftig gevoelde emoties, iets waar de pubertijd de leerperiode voor is, is nog altijd een bijna onbekend gebied voor mij.
Erg veel moet ik van het ontkennen trouwens niet geleerd hebben in eerste instantie. Na mijn eerste opname, rond mijn 25e, heb ik nog jaren volgehouden dat ?...ik daarvoor behandel ben...?, met dank aan Wim De Bie die dat veel beter met gespannen kaken kan zeggen dan ik.
Spiegelen
Natuurlijk zie ik wel dat vrienden wel plezier hebben, veel vaker dan ik. Om te bewijzen dat ik geen probleem heb, is de beste strategie, ook vaak plezier hebben. Dat vaak lukt niet zo, maar het doen alsof wel. Geen idee hebbende hoe het voelt om redelijk vaak vrolijk te zijn, en dus ook geen idee hebbende hoe ik mij dan moet gedragen, ga ik gewoon ?nadoen?. Soms helpt dat ook. Vrolijk doen, maakt vrolijk voelen. Dat is leuk met uitgaan, dingen doen en ondernemen, maar zodra het vrolijk doen ophoudt, houdt het vrolijk voelen ook op. Het kost trouwens ook krankzinnig veel energie, dus behalve zwaarmoedig, en de lusteloosheid die al een deel van een depressie zijn, wordt ik nog eens extra moe. Van het spiegelen wist ik meteen al dat dat geen goede manier is om te leven.
Bezig zijn
Andere dingen doen, dan mij heel slecht voelen, geeft wel lucht. Vooral als ik dongen doe die niet over mijzelf gaan. Vooral lezen. Ik lees op een goed moment, meer dan 1500 pagina?s A4 per week. Alles wat ik kan vinden lees ik. Van complexe ingewikkelde werken over quantummechanica, tot de meest banale bellettrie, zoals heerlijke doktersromannen.
Het intellectueel bezig zijn, lezen en schrijven dus, helpt alleen op het moment zelf, als ik schrijf of lees dus. Lichamelijk bezig zijn, fietsen, lopen en zwemmen, helpt langer, soms zelfs wel enige dagen. Weliswaar niet lezend, maar ik fiets wel regelmatig een groot eind per dag. Hartstikke gezond ook, ik rook niet als ik fiets, en anderhalf tot twee uur fietsen, betekent ook die periode niet fietsen.
In twee opnames heb ik ook gezien hoe het anderen kan opklaren. Daar ben ik strontjaloers op, dat wil ik ook, en ook dat het blijvend is.
Het bezig zijn heeft wel voor mij een hele nare kant. Verslaving. Niet aan drugs of alcohol, maar aan gedrag. Dat geeft bijna instant gratificatie, wat weer tot een opklaren van het gevoel tot gevolg heeft. Kortstondig weliswaar, maar toch. Ik herken nu wel de verslaving, en het gedrag, en kan het goed onder controle houden. De val na de opklaring is namelijk altijd dieper dan het punt waar ik was.
Zwelgen
Soms, vroeger vaak trouwens, is het echt teveel. Dan kan ik niets meer opbrengen. Niet alleen de totale nutteloosheid van het bestaan, maar ook het gebrek aan zinvolheid van allerlei zaken, zijn dan overweldigend. Vechten tegen alles heeft geen zin meer. Dan kan ik zwelgen in ellende. Terugtrekken, alleen zijn, mij intens voelen, gebeurt dan vanzelf. Vreemd genoeg kan dat wel verlichting geven. Het rechtvaardigt mijn zwaarmoedigheid. Helaas leidt het ook tot heel depressief gedrag. Echt geen goede strategie, en als het te voorkomen is doe ik dat graag.
Accepteren
Dit is een hele goede, maar ook een hele moeilijke. Ik ben chronisch depressief, met alle nare gevolgen die daar bij horen. Ontkennen is leuk, zie boven, maar levert uiteindelijk te weinig op. Het vechten ertegen kost vaak veel energie. Accepteren maakt niet dat ik mij beter voel, maar het heeft wel de paniek en de agitatie verminderd. Dat is al een hele winst.
Analyseren
Het gebeurt gewoon dat ik mij geheel uit het niets zwaar beroerd kan voelen. Althans, het lijkt zo. Ik probeer nu wel te onderzoeken wat er gebeurde toen ik mij zwaar beroerd ging voelen. Het geeft een gevoel van controle over mijn eigen gevoel. Dat maakt weer dat ik mij er makkelijker uit kan slepen. Bovendien leert het mij iets over de triggers van de depressieve gevoelens. Die kan ik proberen te vermijden, vluchten ja, of beter in perspectief te zetten, het gaat lang niet altijd over mij. Er moet wel aan fijntuning gedaan worden trouwens. De verleiding is groot om behalve het actuele, ook maar even alles mee te analyseren. Dat werkt weer vreselijk contraproductief.
Nu
Na jaren en jaren van depressie, ben ik op het punt dat ik niet meer aan het genezen wil werken. Het gaat toch niet over (lijkt gelaten, maar dat is het niet), en daar moet ik eigenlijk maar eens mee zien te leren leven. Oh ja daar ging het over. Nu doe ik aan beheersen. Zoals analyseren, vroegtijdig herkennen dat het gevoel niet de goede kant op gaat, destructieve gedachtenpatronen herkennen, en daar acties op te ondernemen. Heel moeilijk, maar ik probeer ook van signalen uit mijn directe omgeving op te pakken dat het niet de goede kant opgaat.
Dan ga ik actief mijn gedachten en gedrag aanpassen, zodat het niet in de destructieve spiraal terecht komt. Vaak lukt dat, soms niet. Op sommige vlakken heeft het zelfs een heel merkbaar effect. Zelfmoord gedachten leiden niet meer tot pogingen, sterker ik kan ze regelmatig zelfs uit mijn denkraam verbannen. Verslavend gedrag, wordt herkend, en bijgestuurd.
Ik doe het niet alleen. Er is chemische ondersteuning, anti-depressiva, en veel steun van mijn partner. Maar het blijft dat ik er hard voor moet werken. Heel langzaam voel ik wel steviger worden, en dat is wel iets waarvan ik altijd heb gedacht dat het niet zou gebeuren.
Nogmaals, deze post gaat over hoe ik met mijn depressie omga. Het is zeker niet uitputtend, en al helemaal niet uitgebreid met allerlei details, er is veel weggelaten. Het is immers persoonlijk, en er is genoeg waar ik hier en nu geen aandacht aan wil besteden. Zo simpel als het er staat hier, is het zeker ook niet uit te voeren. Het is ook niet een recept of panacee tegen depressie wat hier staat, maar wellicht heeft iemand er iets aan.
Pfff, nu koffie.
Ontkennen
Al heel lang ben ik depressief, in ieder geval sinds de vroege pubertijd. Pubers hebben wel een voordeel qua depressie, het wordt gezien als een deel van de levensfase. Alle pubers voelen zich zo, dus het is helemaal niet bijzonder zoals ik mij voel, toch? Zelfs toen ik behoorlijk afwijkend gedrag ging vertonen, heeft het puberexcuus mij op dat moment goed geholpen. Een huisarts die het puberexcuus ook gebruikt, helpt dan.
Een serieuze zelfmoord poging verandert niets aan mijn ontkennen van het hebben van een probleem. Wel maakt dat dat mensen in mijn omgeving, vrienden en ouders van vrienden, zich nu serieus zorgen gaan maken, en mij proberen te duwen naar hulpverlening. Maar als je 16 bent, hoor je als puber gewoon een poging gedaan te hebben, dus hulpverlening gaat nergens over. Daarbij was er hele goede aanleiding voor de eerste poging, dat moest iedereen ook wel toegeven, dus eigenlijk kon ik volhouden dat er niets bijzonders aan de hand was.
Hoewel ik meende dat ik geen enkel probleem had, ging ik mij in rap tempo zwaarmoediger voelen. Terugkijkend kan ik wel zeggen dat het ontkennen mij wel door een moeilijke periode heeft heen gesleept, maar dat de kosten ervan -een langdurig tekort aan levensvreugde- eigenlijk veel te hoog waren. Vooral het omgaan met gemixte emoties, vaak ook heftig gevoelde emoties, iets waar de pubertijd de leerperiode voor is, is nog altijd een bijna onbekend gebied voor mij.
Erg veel moet ik van het ontkennen trouwens niet geleerd hebben in eerste instantie. Na mijn eerste opname, rond mijn 25e, heb ik nog jaren volgehouden dat ?...ik daarvoor behandel ben...?, met dank aan Wim De Bie die dat veel beter met gespannen kaken kan zeggen dan ik.
Spiegelen
Natuurlijk zie ik wel dat vrienden wel plezier hebben, veel vaker dan ik. Om te bewijzen dat ik geen probleem heb, is de beste strategie, ook vaak plezier hebben. Dat vaak lukt niet zo, maar het doen alsof wel. Geen idee hebbende hoe het voelt om redelijk vaak vrolijk te zijn, en dus ook geen idee hebbende hoe ik mij dan moet gedragen, ga ik gewoon ?nadoen?. Soms helpt dat ook. Vrolijk doen, maakt vrolijk voelen. Dat is leuk met uitgaan, dingen doen en ondernemen, maar zodra het vrolijk doen ophoudt, houdt het vrolijk voelen ook op. Het kost trouwens ook krankzinnig veel energie, dus behalve zwaarmoedig, en de lusteloosheid die al een deel van een depressie zijn, wordt ik nog eens extra moe. Van het spiegelen wist ik meteen al dat dat geen goede manier is om te leven.
Bezig zijn
Andere dingen doen, dan mij heel slecht voelen, geeft wel lucht. Vooral als ik dongen doe die niet over mijzelf gaan. Vooral lezen. Ik lees op een goed moment, meer dan 1500 pagina?s A4 per week. Alles wat ik kan vinden lees ik. Van complexe ingewikkelde werken over quantummechanica, tot de meest banale bellettrie, zoals heerlijke doktersromannen.
Het intellectueel bezig zijn, lezen en schrijven dus, helpt alleen op het moment zelf, als ik schrijf of lees dus. Lichamelijk bezig zijn, fietsen, lopen en zwemmen, helpt langer, soms zelfs wel enige dagen. Weliswaar niet lezend, maar ik fiets wel regelmatig een groot eind per dag. Hartstikke gezond ook, ik rook niet als ik fiets, en anderhalf tot twee uur fietsen, betekent ook die periode niet fietsen.
In twee opnames heb ik ook gezien hoe het anderen kan opklaren. Daar ben ik strontjaloers op, dat wil ik ook, en ook dat het blijvend is.
Het bezig zijn heeft wel voor mij een hele nare kant. Verslaving. Niet aan drugs of alcohol, maar aan gedrag. Dat geeft bijna instant gratificatie, wat weer tot een opklaren van het gevoel tot gevolg heeft. Kortstondig weliswaar, maar toch. Ik herken nu wel de verslaving, en het gedrag, en kan het goed onder controle houden. De val na de opklaring is namelijk altijd dieper dan het punt waar ik was.
Zwelgen
Soms, vroeger vaak trouwens, is het echt teveel. Dan kan ik niets meer opbrengen. Niet alleen de totale nutteloosheid van het bestaan, maar ook het gebrek aan zinvolheid van allerlei zaken, zijn dan overweldigend. Vechten tegen alles heeft geen zin meer. Dan kan ik zwelgen in ellende. Terugtrekken, alleen zijn, mij intens voelen, gebeurt dan vanzelf. Vreemd genoeg kan dat wel verlichting geven. Het rechtvaardigt mijn zwaarmoedigheid. Helaas leidt het ook tot heel depressief gedrag. Echt geen goede strategie, en als het te voorkomen is doe ik dat graag.
Accepteren
Dit is een hele goede, maar ook een hele moeilijke. Ik ben chronisch depressief, met alle nare gevolgen die daar bij horen. Ontkennen is leuk, zie boven, maar levert uiteindelijk te weinig op. Het vechten ertegen kost vaak veel energie. Accepteren maakt niet dat ik mij beter voel, maar het heeft wel de paniek en de agitatie verminderd. Dat is al een hele winst.
Analyseren
Het gebeurt gewoon dat ik mij geheel uit het niets zwaar beroerd kan voelen. Althans, het lijkt zo. Ik probeer nu wel te onderzoeken wat er gebeurde toen ik mij zwaar beroerd ging voelen. Het geeft een gevoel van controle over mijn eigen gevoel. Dat maakt weer dat ik mij er makkelijker uit kan slepen. Bovendien leert het mij iets over de triggers van de depressieve gevoelens. Die kan ik proberen te vermijden, vluchten ja, of beter in perspectief te zetten, het gaat lang niet altijd over mij. Er moet wel aan fijntuning gedaan worden trouwens. De verleiding is groot om behalve het actuele, ook maar even alles mee te analyseren. Dat werkt weer vreselijk contraproductief.
Nu
Na jaren en jaren van depressie, ben ik op het punt dat ik niet meer aan het genezen wil werken. Het gaat toch niet over (lijkt gelaten, maar dat is het niet), en daar moet ik eigenlijk maar eens mee zien te leren leven. Oh ja daar ging het over. Nu doe ik aan beheersen. Zoals analyseren, vroegtijdig herkennen dat het gevoel niet de goede kant op gaat, destructieve gedachtenpatronen herkennen, en daar acties op te ondernemen. Heel moeilijk, maar ik probeer ook van signalen uit mijn directe omgeving op te pakken dat het niet de goede kant opgaat.
Dan ga ik actief mijn gedachten en gedrag aanpassen, zodat het niet in de destructieve spiraal terecht komt. Vaak lukt dat, soms niet. Op sommige vlakken heeft het zelfs een heel merkbaar effect. Zelfmoord gedachten leiden niet meer tot pogingen, sterker ik kan ze regelmatig zelfs uit mijn denkraam verbannen. Verslavend gedrag, wordt herkend, en bijgestuurd.
Ik doe het niet alleen. Er is chemische ondersteuning, anti-depressiva, en veel steun van mijn partner. Maar het blijft dat ik er hard voor moet werken. Heel langzaam voel ik wel steviger worden, en dat is wel iets waarvan ik altijd heb gedacht dat het niet zou gebeuren.
Nogmaals, deze post gaat over hoe ik met mijn depressie omga. Het is zeker niet uitputtend, en al helemaal niet uitgebreid met allerlei details, er is veel weggelaten. Het is immers persoonlijk, en er is genoeg waar ik hier en nu geen aandacht aan wil besteden. Zo simpel als het er staat hier, is het zeker ook niet uit te voeren. Het is ook niet een recept of panacee tegen depressie wat hier staat, maar wellicht heeft iemand er iets aan.
Pfff, nu koffie.
Op donderdag 17 januari 2008 15:49 schreef Burdie het volgende: Je bent in elk geval niet zo'n ingelikt en opgeschoten pubertje die wel even de wijsneus uit gaat hangen
Ik ga meestal TV kijken als ik me erg depressief voel of iets gaan doen met vrienden.. lezen helpt ook als je dat leuk vind.
Maar gelukkig ben ik niet meer depressief heb af en toe nog wel last van een erg wisselende stemming.. ook contact gehad met een psycholoog etc. dat helpt wel gelukkig!
Maar gelukkig ben ik niet meer depressief heb af en toe nog wel last van een erg wisselende stemming.. ook contact gehad met een psycholoog etc. dat helpt wel gelukkig!
Zelf ben ik nu opgenomen in een psychiatrische instelling vanwege een depressie. Ben nu weer een maandje thuis, binnenkort weer teruggaan voor 4-5 weken.
quote:Op zaterdag 6 oktober 2007 15:59 schreef Grrrrrrrr het volgende:
Stukken beter, ik moet er niet aan denken dat ik in die staat de afgelopen 12 jaar had doorgebracht. Sterker nog, ik denk dat ik dan die 12 jaar niet vol had gemaakt .
Dat is (dan) goed nieuws, goed om te horen !
Oa tips die jezelf hebt gemerkt/ondervonden ?
Nou..maar thanx..vind het niet zo en check.quote:Op vrijdag 5 oktober 2007 22:43 schreef Inekris het volgende:
Nee hoor, je bent een grootse TS, ik doe het je niet na
PS: vitale depressie is er ook nog een.
Zie dat er wat zwaardere, vind ik, verhalen zijn bijgekomen. Bedankt daarvoor.
Het is wel te zien iig dat depressie wel erg is/kan zijn, goh geweldige opmerking . Maar toch.
Allereerst de mensen erg veel succes. Vind het allemaal erg moedig.
Er is ook een discussie op gang gekomen over wel of geen afleiding en/of de baat ervan of daarvan.
Ik denk zelf dat er verschil in zit, afleiding in de zin van dwangmatig vluchten voor (eventuele) gevoelens of afleiding om de afleiding. Bestaat er eigenlijk wel een verschil ?
Anyways, ik denk ergens van wel.
Of dat er een gezonde combinatie van afleiding aanwezig moet zijn. Of moeten, laat ik het anders zeggen, want ik begin onderhand de kriebels te krijgen van het woordje moeten, dat een combinatie van diverse afleiding wellicht het gezondst kan zijn.
Daar bedoel ik mee, proberen afleiding te zoeken omdat je ergens zou kunnen blijven hangen in die negatieve spiraal. En ik weet dat dit makkelijk gezegd is. De opmerking die ik las van (wat ik las ik nou) 'alleen maar afleiding zoeken, kost en/of vreet energie'. Ik weet het niet meer precies. Maar inderdaad, als (te)veel afleiding ingaat tegen de behoefte je gevoelens op een rijtje te moeten (ja nu gebruik ik hem wel) zetten, dat lijkt mij op den duur ook meer energie kosten. Misschien dat het voor de één werkt, dat terzijde.
Ik denk zelf dat balans en het luisteren naar je (eigen) gevoelens weer zo belangrijk hierin is. Maar weer ook geen makkelijke. Want gevoelens kunnen ook (net zo goed) zeggen 'ik wil niet, ik wil niks doen, ik wil alleen maar rust, want ik kan niet (meer)' ofzo. Dat kan en dat zal tgt wellicht het moeilijkste hierin zijn of erg moeilijk, al dan niet ook.
Het proberen toch te doen, al dan niet teveel, afleiding afwisselen met je gevoelens even onder ogen zien en weer afleiding, constant een beweging hierin (proberen te) maken, een soort oefening wellicht misschien zelf(s) ervan (te) maken. Lukt het, prima, kan het (toch) niet, ook prima, niet veroordelen, want men voelt zichzelf misschien al schuldig genoeg, om feit van 'zie je wel, ik kan (het) niet'.
Zoiets.
Om mezelf (nog) te verduidelijken.
Constructieve afleiding, en daar versta ik van alles onder, zolang het maar niet destructief is. En..daarbij
Rust, geen afleiding juist eigenlijk dus, maar momenten voor jezelf nemen, juist om tot jezelf te komen, desnoods gevoelens onder ogen zien, schrijven, gewoon liggen (nadenken) whatever. Of gewoon relax, ontspan(nen). Jezelf vertroetelen, belonen zelfs, voor bijv. je constructieve gedane afleidingen, hoe klein ook.
Dat afgewisseld met afleiding.
Die rust, overigens, niet destructief maken (goh, ik moet tips aan mezelf geven ! ) maar ook constructief. Lezen, nadenken, als het maar wel constructief is en niet destructief en/of negatief wordt of gaat worden. In het laatste geval, wordt het negatief, nemen de negatieve gedachtes de overhand, doen, de afleiding (weer) proberen op te zoeken, want het heeft weer te lang geduurd. Teken dat dit niet werkt.
Constructieve afleiding zoeken, vervolgens daar ergens in of tussendoor weer moment(en) voor jezelf creeëren.
Ook de constructieve afleidingen, kunnen zo klein mogelijk zijn, even wat schoonmaken, tuintje doen, ook al ruim je een laatje op. Je moet niks overigens. Maar probeer het.
En dit een beetje met vallen en opstaan, probeer er beweging in te krijgen, totdat..en dat zou erg mooi zijn, er een flow in ontstaat en hopelijk beiden leidend tot positieve dingen.
Al vermoed en denk ik dat het sowieso al positief is.
Want je bent dan constructief bezig, hoe klein ook.
Of klinkt dit nu toch wat te positief en denk ik nu te makkelijk .
Ik probeer en ga het zo wel proberen, of probeer dat wat op die manier te doen. Die flow van ontspanning en actiever wat doen, de flow van think but ook do. The flow of balance.
Ik kom er nog weleens achter !
[ Bericht 5% gewijzigd door sweetgirly op 07-10-2007 23:16:44 ]
Constructieve afleiding, en daar versta ik van alles onder, zolang het maar niet destructief is. En..daarbij
Rust, geen afleiding juist eigenlijk dus, maar momenten voor jezelf nemen, juist om tot jezelf te komen, desnoods gevoelens onder ogen zien, schrijven, gewoon liggen (nadenken) whatever. Of gewoon relax, ontspan(nen). Jezelf vertroetelen, belonen zelfs, voor bijv. je constructieve gedane afleidingen, hoe klein ook.
Dat afgewisseld met afleiding.
Die rust, overigens, niet destructief maken (goh, ik moet tips aan mezelf geven ! ) maar ook constructief. Lezen, nadenken, als het maar wel constructief is en niet destructief en/of negatief wordt of gaat worden. In het laatste geval, wordt het negatief, nemen de negatieve gedachtes de overhand, doen, de afleiding (weer) proberen op te zoeken, want het heeft weer te lang geduurd. Teken dat dit niet werkt.
Constructieve afleiding zoeken, vervolgens daar ergens in of tussendoor weer moment(en) voor jezelf creeëren.
Ook de constructieve afleidingen, kunnen zo klein mogelijk zijn, even wat schoonmaken, tuintje doen, ook al ruim je een laatje op. Je moet niks overigens. Maar probeer het.
En dit een beetje met vallen en opstaan, probeer er beweging in te krijgen, totdat..en dat zou erg mooi zijn, er een flow in ontstaat en hopelijk beiden leidend tot positieve dingen.
Al vermoed en denk ik dat het sowieso al positief is.
Want je bent dan constructief bezig, hoe klein ook.
Of klinkt dit nu toch wat te positief en denk ik nu te makkelijk .
Ik probeer en ga het zo wel proberen, of probeer dat wat op die manier te doen. Die flow van ontspanning en actiever wat doen, de flow van think but ook do. The flow of balance.
Ik kom er nog weleens achter !
[ Bericht 5% gewijzigd door sweetgirly op 07-10-2007 23:16:44 ]
Je bent gek dat je zo'n lange post gaat zitten typen..quote:Op zondag 7 oktober 2007 14:54 schreef Inekris het volgende:
Omdat een ?wellus/nietus? discussie niet zinvol is, en ik daar ook helemaal zin in heb, deze lange post. De vraag uit de TT -hoe ga je ermee om- neem ik dan ook maar even letterlijk, dus gaat het over hoe ik ermee omga en omging. Dan hou ik het ook nog on topic, dus de oorzaak van de depressie laat ik gewoon weg.
Ontkennen
Al heel lang ben ik depressief, in ieder geval sinds de vroege pubertijd. Pubers hebben wel een voordeel qua depressie, het wordt gezien als een deel van de levensfase. Alle pubers voelen zich zo, dus het is helemaal niet bijzonder zoals ik mij voel, toch? Zelfs toen ik behoorlijk afwijkend gedrag ging vertonen, heeft het puberexcuus mij op dat moment goed geholpen. Een huisarts die het puberexcuus ook gebruikt, helpt dan.
Een serieuze zelfmoord poging verandert niets aan mijn ontkennen van het hebben van een probleem. Wel maakt dat dat mensen in mijn omgeving, vrienden en ouders van vrienden, zich nu serieus zorgen gaan maken, en mij proberen te duwen naar hulpverlening. Maar als je 16 bent, hoor je als puber gewoon een poging gedaan te hebben, dus hulpverlening gaat nergens over. Daarbij was er hele goede aanleiding voor de eerste poging, dat moest iedereen ook wel toegeven, dus eigenlijk kon ik volhouden dat er niets bijzonders aan de hand was.
Hoewel ik meende dat ik geen enkel probleem had, ging ik mij in rap tempo zwaarmoediger voelen. Terugkijkend kan ik wel zeggen dat het ontkennen mij wel door een moeilijke periode heeft heen gesleept, maar dat de kosten ervan -een langdurig tekort aan levensvreugde- eigenlijk veel te hoog waren. Vooral het omgaan met gemixte emoties, vaak ook heftig gevoelde emoties, iets waar de pubertijd de leerperiode voor is, is nog altijd een bijna onbekend gebied voor mij.
Erg veel moet ik van het ontkennen trouwens niet geleerd hebben in eerste instantie. Na mijn eerste opname, rond mijn 25e, heb ik nog jaren volgehouden dat ?...ik daarvoor behandel ben...?, met dank aan Wim De Bie die dat veel beter met gespannen kaken kan zeggen dan ik.
Spiegelen
Natuurlijk zie ik wel dat vrienden wel plezier hebben, veel vaker dan ik. Om te bewijzen dat ik geen probleem heb, is de beste strategie, ook vaak plezier hebben. Dat vaak lukt niet zo, maar het doen alsof wel. Geen idee hebbende hoe het voelt om redelijk vaak vrolijk te zijn, en dus ook geen idee hebbende hoe ik mij dan moet gedragen, ga ik gewoon ?nadoen?. Soms helpt dat ook. Vrolijk doen, maakt vrolijk voelen. Dat is leuk met uitgaan, dingen doen en ondernemen, maar zodra het vrolijk doen ophoudt, houdt het vrolijk voelen ook op. Het kost trouwens ook krankzinnig veel energie, dus behalve zwaarmoedig, en de lusteloosheid die al een deel van een depressie zijn, wordt ik nog eens extra moe. Van het spiegelen wist ik meteen al dat dat geen goede manier is om te leven.
Bezig zijn
Andere dingen doen, dan mij heel slecht voelen, geeft wel lucht. Vooral als ik dongen doe die niet over mijzelf gaan. Vooral lezen. Ik lees op een goed moment, meer dan 1500 pagina?s A4 per week. Alles wat ik kan vinden lees ik. Van complexe ingewikkelde werken over quantummechanica, tot de meest banale bellettrie, zoals heerlijke doktersromannen.
Het intellectueel bezig zijn, lezen en schrijven dus, helpt alleen op het moment zelf, als ik schrijf of lees dus. Lichamelijk bezig zijn, fietsen, lopen en zwemmen, helpt langer, soms zelfs wel enige dagen. Weliswaar niet lezend, maar ik fiets wel regelmatig een groot eind per dag. Hartstikke gezond ook, ik rook niet als ik fiets, en anderhalf tot twee uur fietsen, betekent ook die periode niet fietsen.
In twee opnames heb ik ook gezien hoe het anderen kan opklaren. Daar ben ik strontjaloers op, dat wil ik ook, en ook dat het blijvend is.
Het bezig zijn heeft wel voor mij een hele nare kant. Verslaving. Niet aan drugs of alcohol, maar aan gedrag. Dat geeft bijna instant gratificatie, wat weer tot een opklaren van het gevoel tot gevolg heeft. Kortstondig weliswaar, maar toch. Ik herken nu wel de verslaving, en het gedrag, en kan het goed onder controle houden. De val na de opklaring is namelijk altijd dieper dan het punt waar ik was.
Zwelgen
Soms, vroeger vaak trouwens, is het echt teveel. Dan kan ik niets meer opbrengen. Niet alleen de totale nutteloosheid van het bestaan, maar ook het gebrek aan zinvolheid van allerlei zaken, zijn dan overweldigend. Vechten tegen alles heeft geen zin meer. Dan kan ik zwelgen in ellende. Terugtrekken, alleen zijn, mij intens voelen, gebeurt dan vanzelf. Vreemd genoeg kan dat wel verlichting geven. Het rechtvaardigt mijn zwaarmoedigheid. Helaas leidt het ook tot heel depressief gedrag. Echt geen goede strategie, en als het te voorkomen is doe ik dat graag.
Accepteren
Dit is een hele goede, maar ook een hele moeilijke. Ik ben chronisch depressief, met alle nare gevolgen die daar bij horen. Ontkennen is leuk, zie boven, maar levert uiteindelijk te weinig op. Het vechten ertegen kost vaak veel energie. Accepteren maakt niet dat ik mij beter voel, maar het heeft wel de paniek en de agitatie verminderd. Dat is al een hele winst.
Analyseren
Het gebeurt gewoon dat ik mij geheel uit het niets zwaar beroerd kan voelen. Althans, het lijkt zo. Ik probeer nu wel te onderzoeken wat er gebeurde toen ik mij zwaar beroerd ging voelen. Het geeft een gevoel van controle over mijn eigen gevoel. Dat maakt weer dat ik mij er makkelijker uit kan slepen. Bovendien leert het mij iets over de triggers van de depressieve gevoelens. Die kan ik proberen te vermijden, vluchten ja, of beter in perspectief te zetten, het gaat lang niet altijd over mij. Er moet wel aan fijntuning gedaan worden trouwens. De verleiding is groot om behalve het actuele, ook maar even alles mee te analyseren. Dat werkt weer vreselijk contraproductief.
Nu
Na jaren en jaren van depressie, ben ik op het punt dat ik niet meer aan het genezen wil werken. Het gaat toch niet over (lijkt gelaten, maar dat is het niet), en daar moet ik eigenlijk maar eens mee zien te leren leven. Oh ja daar ging het over. Nu doe ik aan beheersen. Zoals analyseren, vroegtijdig herkennen dat het gevoel niet de goede kant op gaat, destructieve gedachtenpatronen herkennen, en daar acties op te ondernemen. Heel moeilijk, maar ik probeer ook van signalen uit mijn directe omgeving op te pakken dat het niet de goede kant opgaat.
Dan ga ik actief mijn gedachten en gedrag aanpassen, zodat het niet in de destructieve spiraal terecht komt. Vaak lukt dat, soms niet. Op sommige vlakken heeft het zelfs een heel merkbaar effect. Zelfmoord gedachten leiden niet meer tot pogingen, sterker ik kan ze regelmatig zelfs uit mijn denkraam verbannen. Verslavend gedrag, wordt herkend, en bijgestuurd.
Ik doe het niet alleen. Er is chemische ondersteuning, anti-depressiva, en veel steun van mijn partner. Maar het blijft dat ik er hard voor moet werken. Heel langzaam voel ik wel steviger worden, en dat is wel iets waarvan ik altijd heb gedacht dat het niet zou gebeuren.
Nogmaals, deze post gaat over hoe ik met mijn depressie omga. Het is zeker niet uitputtend, en al helemaal niet uitgebreid met allerlei details, er is veel weggelaten. Het is immers persoonlijk, en er is genoeg waar ik hier en nu geen aandacht aan wil besteden. Zo simpel als het er staat hier, is het zeker ook niet uit te voeren. Het is ook niet een recept of panacee tegen depressie wat hier staat, maar wellicht heeft iemand er iets aan.
Pfff, nu koffie.
Het luisteren naar een mens is als steeds weer hetzelfde boek moeten lezen..
Tja, zolang ik medicijnen slik is er eigenlijk niks aan de hand. Op dit moment kan ik mezelf bijvoorbeeld absoluut niet depressief noemen. Mijn "probleem" is dus eigenlijk dat ik niet zonder die medicijnen lijk te kunnen. Steeds als ik er mee stop krijg ik tussen de 1 en 2 jaar na het stoppen weer steeds meer symptomen, het gaat heel geleidelijk maar het gebeurt wel. Zoals ik al eerder zei: ik herken de symptomen tegenwoordig heel snel en ga dan ook op tijd naar de huisarts. In het begin wachtte ik daar eigenlijk nog te lang mee waardoor ik een onnodig diepe terugval kreeg.quote:Op zondag 7 oktober 2007 22:30 schreef sweetgirly het volgende:
[..]
Dat is (dan) goed nieuws, goed om te horen !
In ieder geval naar de dokter gaan, therapie is volgens mij in de meeste gevallen ook een goed idee. En proberen om zo goed en zo kwaad als het gaat toch bezig te blijven en zoveel mogelijk structuur te behouden in je leven.quote:Oa tips die jezelf hebt gemerkt/ondervonden ?
"It's hard to argue against cynics - they always sound smarter than optimists because they have so much evidence on their side."
Herkenbaar. Sinds de dag dat mijn vader te horen kreeg dat ie ongeneeslijk ziek was tot de dag van vandaag (nu ongeveer 2,5 jaar geleden, vader is half jaar geleden overleden) heb ik ook volgens mij best last van een depressie, al ben ik daar nog niet voor bij de dokter ofzo geweest. Echt vervelend, je bent nergens blij mee, je vind niks meer leuk, je kan je nergens meer op verheugen, zelfs dingen waar ik vroeger wel erg blij van werd doen me momenteel geen ruk meer. Van de week kijken voor een nieuwe auto. Vroeger vond ik dat fantastisch maar zelfs dat doet me nu niks meer, tis omdat mijn huidge auto het begint te begeven.quote:Op donderdag 27 september 2007 16:13 schreef Burdie het volgende:
[..]
Bij mij werkt dat juist totaal niet.
Dan kom ik thuis van een middagje 'impuls-shoppen', zit ik op de bank, kijk ik om me heen... overal nieuwe dingen, nieuwe schoenen, nieuwe kleren... en ikzelf ben nog altijd net zo leeg als m'n bankrekening.
Ook constant zo'n gevoel hebben van: waar doe ik het voor, wat is het nut als ik dat en dat doe. Zo'n houding van niks kan me schelen. Tot in het extreme toe, het kan me geen ruk schelen als ik over een minuut dood neer zou vallen. Jammer dan, pech gehad. Dagen lijken voorbij te vliegen zonder dat ik ze beleefd en geleefd heb. Verliefd worden is zo goed als onmogelijk geworden (al heb ik wel een vriendin waar ik veel van hou momenteel hoor ) en feestjes en dergelijke probeer ik steevast te vermijden. Ik kan om de kleinste dingen enorm kwaad worden, ik wind me op over de stomste dingen, heb geen plezier meer in mijn werk, geen plezier meer in de mijn hobby'sen maak me grote zorgen over de toekomst.
Dat ik er onlangs achterkwam dat ik waarschijnlijk een autistische afwijking heb helpt helaas ook niet echt mee natuurlijk. Plus dat ik mijn hele leven al redelijk van depressie naar depressie hobbel.
Het levent hobbelt verder en ik hobbel erachteraan.
Maargoed, we hopen op een dag het leven weer ingehaald te hebben. Psychiaters of psychologen bezoeken hebben naar mijn idee weinig zin. Die kunnen niet veranderen hoe jij denkt en hoe je je voelt. Dat moet je zelf doen. Vroeger is het ook altijd weer goed gekomen met depressieve periodes dus hier moet ik ook zelf weer uit zien te komen. Pas als ik zelfmoord oid écht serieus ga overwegen zal ik wel de stap gaan zetten naar een dokter.
Childhood is over the moment you know you're going to die.
'Snelwegen verbreden om files op te lossen? Dat is zoals de broeksriem losser maken tegen obesitas'
'Snelwegen verbreden om files op te lossen? Dat is zoals de broeksriem losser maken tegen obesitas'
Ik hoop het ook voor je. En dat laatste wachten is ook helemaal niet leuk.quote:Op zaterdag 29 september 2007 20:27 schreef Nijna het volgende:
[..]
Dank je, ik denk (en hoop ook) dat het idd gewoon hormonen en het wachten zijn. We zullen zien.
Hoe is het met jou?
Met mij gaat het misschien ergens wel wat beter inmiddels. Ik kan niet precies uitleggen hoe het zit want ik voel me nog lang niet 'beter' Maar ik bereik in ieder geval wel wat meer van mijn eigen gevoel denk ik. Ik voel me nog steeds vast zitten in mijn lichaam en in mijn gevoelens. Maar ik voel ook dat ik dat niet alleen maar ben. Dat is wel echt een verbetering. Maar die andere dingen maken het vaak wel zo dat ik verdrietig ben, leeg van binnen, ontevreden over mijzelf. Zeker als ik probeer mezelf recht aan te kijken. Gister zei iemand tegen me, 'doe gewoon wat je kan en wat goed voelt, je bent nu nog niet zo ver dat je in de spiegel kunt kijken en een goed gevoel kan hebben over jezelf, dat ligt niet aan wat je ziet of aan wat je doet, want je doet het goed. Dat komt omdat je nog niet dat punt hebt bereikt waarop je dat kunt zien. Maar dat is geen reden om bepaalde dingen niet te doen, te stoppen of dat het een destructieve werking hoeft te hebben.' En daar kan ik me wel in vinden, bedacht ik me. Dat is misschien echt zoals het nu is. Het geeft me wel hoop, dat iemand anders dat zo ziet en ik kan me daar wel een tijdje aan vasthouden, denk ik.
Metro2005 ik wens je veel sterkte, ik hoop dat je er uit komt op deze manier.
Waarom?quote:Op maandag 8 oktober 2007 01:06 schreef Shitonya het volgende:
Je bent gek dat je zo'n lange post gaat zitten typen..
My friends just came back from a planet where the dominant lifeform had no bilateral symmetry, and all I got was this stupid F-Shirt.
Waarom vandaag doen als je het morgen ook kan uitstellen?
Waarom vandaag doen als je het morgen ook kan uitstellen?
Hoelang is die eerste opname geweest, en waarom over 5 weken pas terug?quote:Op zondag 7 oktober 2007 19:18 schreef Tremium het volgende:
Zelf ben ik nu opgenomen in een psychiatrische instelling vanwege een depressie. Ben nu weer een maandje thuis, binnenkort weer teruggaan voor 4-5 weken.
It takes years to built trust,
And a few seconds to destroy it...
And a few seconds to destroy it...
In de volksmond is een psychiatrisch patient gek ja. Alleen komt de post voort uit het gek zijn en niet andersom.quote:Op maandag 8 oktober 2007 01:06 schreef Shitonya het volgende:
[..]
Je bent gek dat je zo'n lange post gaat zitten typen..
Gelukkig ben jij gek dat jij de hele post citeert
[ Bericht 6% gewijzigd door Inekris op 08-10-2007 14:17:00 (Diagnose toegevoegd) ]
Op donderdag 17 januari 2008 15:49 schreef Burdie het volgende: Je bent in elk geval niet zo'n ingelikt en opgeschoten pubertje die wel even de wijsneus uit gaat hangen
LB, fijn om te lezen dat het op de een of andere manier wel wat beter gaat. Kleine stapjes!
Fake it till you make it...
Eerste opname was een "crisisopname" in de jongerenafdeling, genaamd "De Kade" (UC St. Jozef, Kortenberg, België) en die duren 2 weken. Het is dan de bedoeling dat je even uit de "echte wereld" kan stappen en wat tot rust komen mbv wat therapieën.quote:Op maandag 8 oktober 2007 13:53 schreef candygirl het volgende:
[..]
Hoelang is die eerste opname geweest, en waarom over 5 weken pas terug?
Over 'n maand ga ik terug opgenomen worden, maar deze keer in "oriëntatie". Hierbij zal ik dan gedurende 4 tot 5 weken geobserveerd worden.
Hierna moet ik waarschijnlijk naar een behandelingsgroep (ongeveer een jaar).
Ik moet nu een maandje wachten vanwege wachtlijsten...
Weet je, vaak hebben anderen een betere kijk op je dan jezelf.quote:Op zondag 7 oktober 2007 22:55 schreef sweetgirly het volgende:
[..]
Nou..maar thanx..vind het niet zo en check.
Op donderdag 17 januari 2008 15:49 schreef Burdie het volgende: Je bent in elk geval niet zo'n ingelikt en opgeschoten pubertje die wel even de wijsneus uit gaat hangen
ze hebben een ANDERE kijk op je, maar niet automatisch een betere
Het luisteren naar een mens is als steeds weer hetzelfde boek moeten lezen..
De post komt uit de persoon. Gek staat niet op zichzelf, maar wordt "geboren" in een persoon die de gekte toelaat.quote:Op maandag 8 oktober 2007 14:14 schreef Inekris het volgende:
[..]
In de volksmond is een psychiatrisch patient gek ja. Alleen komt de post voort uit het gek zijn en niet andersom.
Gelukkig ben jij gek dat jij de hele post citeert
Het luisteren naar een mens is als steeds weer hetzelfde boek moeten lezen..
Dat onderbouwt alleen mijn opmerking, wat is nou jou probleem met mijn post, behalve de lengte?quote:Op dinsdag 9 oktober 2007 00:29 schreef Shitonya het volgende:
[..]
De post komt uit de persoon. Gek staat niet op zichzelf, maar wordt "geboren" in een persoon die de gekte toelaat.
Op donderdag 17 januari 2008 15:49 schreef Burdie het volgende: Je bent in elk geval niet zo'n ingelikt en opgeschoten pubertje die wel even de wijsneus uit gaat hangen
Was geen probleem, de lengte viel me alleen op. Waarom zou je op een forum zo'n lange post posten welke totaal onbekenden kunnen lezen? Zeg zoiets tegen je zielenknijper, vrienden of wie dan ook. Maar om nu je hele levensverhaal op een forum te gooien in dat formaat, waardoor de meeste zullen denken "argh mijn ogen, ik hou niet van lezen, dus ik sla het over". Bedoel, je schiet er bar weinig mee op. Ik vind het persoonlijk vrij nutteloos en daarom achterlijk om zoveel tijd te verspillen.
Het luisteren naar een mens is als steeds weer hetzelfde boek moeten lezen..
Ik persoonlijk vindt dat je dan eerst de post moet lezen, voor je deze kritiek er uit gooit, die raakt namelijk kant noch wal.quote:Op dinsdag 9 oktober 2007 01:12 schreef Shitonya het volgende:
Was geen probleem, de lengte viel me alleen op. Waarom zou je op een forum zo'n lange post posten welke totaal onbekenden kunnen lezen? Zeg zoiets tegen je zielenknijper, vrienden of wie dan ook. Maar om nu je hele levensverhaal op een forum te gooien in dat formaat, waardoor de meeste zullen denken "argh mijn ogen, ik hou niet van lezen, dus ik sla het over". Bedoel, je schiet er bar weinig mee op. Ik vind het persoonlijk vrij nutteloos en daarom achterlijk om zoveel tijd te verspillen.
Op donderdag 17 januari 2008 15:49 schreef Burdie het volgende: Je bent in elk geval niet zo'n ingelikt en opgeschoten pubertje die wel even de wijsneus uit gaat hangen
Ik heb de post gewoon gelezen, zo raar is het toch niet om een lange post op een forum te zetten?quote:Op dinsdag 9 oktober 2007 01:12 schreef Shitonya het volgende:
Was geen probleem, de lengte viel me alleen op. Waarom zou je op een forum zo'n lange post posten welke totaal onbekenden kunnen lezen? Zeg zoiets tegen je zielenknijper, vrienden of wie dan ook. Maar om nu je hele levensverhaal op een forum te gooien in dat formaat, waardoor de meeste zullen denken "argh mijn ogen, ik hou niet van lezen, dus ik sla het over". Bedoel, je schiet er bar weinig mee op. Ik vind het persoonlijk vrij nutteloos en daarom achterlijk om zoveel tijd te verspillen.
Zegt misschien meer over jouw interesse en leeskunsten dan over de persoon die het plaatst.
Childhood is over the moment you know you're going to die.
'Snelwegen verbreden om files op te lossen? Dat is zoals de broeksriem losser maken tegen obesitas'
'Snelwegen verbreden om files op te lossen? Dat is zoals de broeksriem losser maken tegen obesitas'
Mua, ik vind het iets over beide personen zeggen. Maar inderdaad, het klopt ook dat wanneer ik een vrij lang verhaal zie op mijn beeldscherm, dat ik het meestal ook oversla, omdat ik het simpelweg kut vind om veel te lezen van een beeldscher. Maar wat de post ook moge zijn, ik blijf teveel persoonlijke info op een forum plaatsen, onzin vinden. Ik zou zoiets met vrienden bespreken. Maar goed, ieder zijn ding.
Het luisteren naar een mens is als steeds weer hetzelfde boek moeten lezen..
Mwah, ik zelf denk dat een forum oa er is om dingen te (kunnen) delen. Vooral wat betreft depressie zijn en kunnen er persoonlijke verhalen komen en/of wordt er 'gedeeld', ervaringen, tips etc uitgewisseld, zoals bij velen topics.
Ik denk dat iedereen ook erg verschilt hierin. En zelfs mensen die wat kwijt willen, willen soms ook weer niet alles kwijt. Volgens mij gaf degene dat ook al aan, zoiets van, treed niet teveel in detail. Sommige dingen kunnen idd wat lang worden, sommige dingen niet. Ik vind dat soms ook niet meer dan logisch, en ook dit verschilt weer per persoon. De één legt anders uit dan een ander, wil wel wat of dat delen, de ander niet of doet het anders, etc etc.
Volgens mij verschilt het heel erg.
Maargoed, dit topic gaat over depressies en niet over wel of geen persoonlijke dingen vertellen.
Wat betreft depressies ook, het is soms ook makkelijker delen met mensen waarvan je weet dat zij er wat bekend mee zijn en/of dingen kunnen herkennen. Ook bestaat er de kans dat je niet anderen wilt lastigvallen. En ook dan kan het prettiger (aan)voelen dat mensen weten waar je het ongeveer over hebt. Mensen die nooit een gebroken been hebben gehad, kunnen ook zeggen 'ach, morgen voel je jezelf vast weer beter, neem een aspirientje' ofzo. Terwijl mensen die ook een gebroken been hebben of hebben gehad, dit veelal anders kunnen aanvoelen.
Ofzoiets.
Ergens boeit het ook niet, maar daarvoor zou er een apart topic over kunnen worden geopend, wat wil je wel of niet kwijt, maar daar gaat hier dús niet over Hier gaat het over depressie(s) en het omgaan met. En wat mij betreft mag men daarover kwijt wat men daarover kwijt wilt.
Ik denk dat iedereen ook erg verschilt hierin. En zelfs mensen die wat kwijt willen, willen soms ook weer niet alles kwijt. Volgens mij gaf degene dat ook al aan, zoiets van, treed niet teveel in detail. Sommige dingen kunnen idd wat lang worden, sommige dingen niet. Ik vind dat soms ook niet meer dan logisch, en ook dit verschilt weer per persoon. De één legt anders uit dan een ander, wil wel wat of dat delen, de ander niet of doet het anders, etc etc.
Volgens mij verschilt het heel erg.
Maargoed, dit topic gaat over depressies en niet over wel of geen persoonlijke dingen vertellen.
Wat betreft depressies ook, het is soms ook makkelijker delen met mensen waarvan je weet dat zij er wat bekend mee zijn en/of dingen kunnen herkennen. Ook bestaat er de kans dat je niet anderen wilt lastigvallen. En ook dan kan het prettiger (aan)voelen dat mensen weten waar je het ongeveer over hebt. Mensen die nooit een gebroken been hebben gehad, kunnen ook zeggen 'ach, morgen voel je jezelf vast weer beter, neem een aspirientje' ofzo. Terwijl mensen die ook een gebroken been hebben of hebben gehad, dit veelal anders kunnen aanvoelen.
Ofzoiets.
Ergens boeit het ook niet, maar daarvoor zou er een apart topic over kunnen worden geopend, wat wil je wel of niet kwijt, maar daar gaat hier dús niet over Hier gaat het over depressie(s) en het omgaan met. En wat mij betreft mag men daarover kwijt wat men daarover kwijt wilt.
Goed, ik heb even een ervaring die ik wil delen, en liever onder een kloon omdat ik toch een bepaalde reputatie heb. Ik wil graag weten of meer mensen zoiets hebben meegemaakt. Ik denk dat ik al misschien twee jaar depressief ben, maar het continu heb weggestopt en mezelf niet toe heb gelaten om echt in te storten. Nu is dat echter wel gebeurd; na mijn eindexamen en fulltime baan daarna ging ik eerst op vakantie en daarna studeren; ineens rust. Tijdens de vakantie werd ik heel snel nog erger moe (was ik al lang, maar nog niet zo erg) en daarna werd ik ook echt verdrietig en voelde me kut. De afgelopen anderhalve, twee maanden is het ineens nog veel sneller gegaan en nu zit ik echt continu twee millimeter af van huilen; er hoeft maar íets te gebeuren, ik hoef maar mijn teen te stoten of iets te laten vallen, dat iemand iets vervelends tegen me zegt of me raar aankijkt (vanwege een nog onbekend iets in mijn spieren loop ik niet erg netjes; beetje zoals een oude vrouw, heupproblemen en veel pijn) en het is zo ver.
Waar het allemaal door komt weet ik niet. Ik denk dat het een combinatie is van alle weggestopte dingetjes; die spierproblemen, mijn ouders, school en mijn lage eigenwaarde, die nu echt ver onder het nulpunt is gedaald.
Afgelopen weekend waren mijn vriend en ik bij zijn moeder in Zeeland. Het is daar altijd heel lekker rustig en ik voel me daar prima op m'n gemak. Vrijdagavond ging ik iets eerder naar bed dan hij en ik voelde me (zoals gewoonlijk) kut. Mijn vriend was al de hele dag moe en had al redelijk vaak kritiek op me gehad, bij alles wat ik deed had hij wel iets op te merken, en dat maakte mij natuurlijk ook al kut voelen. Ik lag in bed en liet de traantjes een beetje stromen, en het werd steeds erger. Er kwamen van die snikken van binnenuit, en al samenkrampingen (te vergelijken met als je zelf snel je buikspieren aanspant). Dit allemaal werd steeds erger, ook toen mijn vriend er bij was.
Het waren 'buitjes' van zo'n vijf minuten elke keer, met dan tussen de buitjes eventjes ademhalen. Het werd erger en erger, mijn hele lijf verkrampte steeds erger en de snikken ook, het kwam van diep van binnen en ging er met moeite uit. Het voelde alsof ik de controle over mezelf verloor. In de buien begon ik mezelf echt hard te krabben (de krassen op m'n benen beginnen nu een beetje te verdwijnen), ik wilde mijn hoofd tegen de muur beuken en duwde mijn vriend steeds van me af. Hij heeft me toen vast gepakt en proberen neer te leggen maar het lukte niet, ik wilde het niet; alleen maar op een bepaalde manier zitten, ineengekrompen.
Na een tijdje werd het minder, kon ik mezelf onder controle krijgen, was het huilen niet meer zo ongecontroleerd. De samentrekkingen bleven wel doorgaan, tot nog wel zaterdagavond.
Ik wil dit echt nooit meer. Als hij er niet bij was geweest had ik mezelf iets aangedaan, en ik ben echt bang dat dat gebeurt. 'Normaal' zou ik dat nooit doen, maar ben echt geschrokken van mijn acties vrijdag. Mijn vriend vroeg me te beloven dat ik mezelf niks aan zou doen, maar dat kan ik niet meer, na dit te hebben meegemaakt. Is er iemand die dit bekend in de oren klinkt? Wat was dit, en wat kan ik er tegen doen..
Waar het allemaal door komt weet ik niet. Ik denk dat het een combinatie is van alle weggestopte dingetjes; die spierproblemen, mijn ouders, school en mijn lage eigenwaarde, die nu echt ver onder het nulpunt is gedaald.
Afgelopen weekend waren mijn vriend en ik bij zijn moeder in Zeeland. Het is daar altijd heel lekker rustig en ik voel me daar prima op m'n gemak. Vrijdagavond ging ik iets eerder naar bed dan hij en ik voelde me (zoals gewoonlijk) kut. Mijn vriend was al de hele dag moe en had al redelijk vaak kritiek op me gehad, bij alles wat ik deed had hij wel iets op te merken, en dat maakte mij natuurlijk ook al kut voelen. Ik lag in bed en liet de traantjes een beetje stromen, en het werd steeds erger. Er kwamen van die snikken van binnenuit, en al samenkrampingen (te vergelijken met als je zelf snel je buikspieren aanspant). Dit allemaal werd steeds erger, ook toen mijn vriend er bij was.
Het waren 'buitjes' van zo'n vijf minuten elke keer, met dan tussen de buitjes eventjes ademhalen. Het werd erger en erger, mijn hele lijf verkrampte steeds erger en de snikken ook, het kwam van diep van binnen en ging er met moeite uit. Het voelde alsof ik de controle over mezelf verloor. In de buien begon ik mezelf echt hard te krabben (de krassen op m'n benen beginnen nu een beetje te verdwijnen), ik wilde mijn hoofd tegen de muur beuken en duwde mijn vriend steeds van me af. Hij heeft me toen vast gepakt en proberen neer te leggen maar het lukte niet, ik wilde het niet; alleen maar op een bepaalde manier zitten, ineengekrompen.
Na een tijdje werd het minder, kon ik mezelf onder controle krijgen, was het huilen niet meer zo ongecontroleerd. De samentrekkingen bleven wel doorgaan, tot nog wel zaterdagavond.
Ik wil dit echt nooit meer. Als hij er niet bij was geweest had ik mezelf iets aangedaan, en ik ben echt bang dat dat gebeurt. 'Normaal' zou ik dat nooit doen, maar ben echt geschrokken van mijn acties vrijdag. Mijn vriend vroeg me te beloven dat ik mezelf niks aan zou doen, maar dat kan ik niet meer, na dit te hebben meegemaakt. Is er iemand die dit bekend in de oren klinkt? Wat was dit, en wat kan ik er tegen doen..
Aan de bel trekken bij bv de huisarts!
Ik weet niet of je er echt wat tegen kan doen, proberen de spanning niet zo hoog op te laten lopen, het eerder te uiten misschien?!
Ik heb het ook wel gehad, gelukkig al een hele tijd terug. Toen het beter ging had ik ook niet meer van dat soort "uitbarstingen".
Ik weet niet of je er echt wat tegen kan doen, proberen de spanning niet zo hoog op te laten lopen, het eerder te uiten misschien?!
Ik heb het ook wel gehad, gelukkig al een hele tijd terug. Toen het beter ging had ik ook niet meer van dat soort "uitbarstingen".
Fake it till you make it...
Hoi aardbei,
Klinkt heftig.
Het lijkt alsof je lichaam begint te uiten wat je misschien al lange tijd hebt weggestopt.
Dit is alleen het lichaam (de signalen), de redenen en de oplossingen daarvoor (belangrijkst) zal je wellicht wat hulp bij kunnen gebruiken. Dan zou ik zeggen, mocht je dit houden en/of vind je het zelf gewoon al kl*te genoeg, probeer iig eerst met de dokter wat te praten en/of (dus) hulp te zoeken. Zodat je hopelijk weer meer in balans komt/kan komen.
Weet niet of het veel is wat je hebt weggestopt, maar als het zich nu gaat uiten, en ja dat kan ook in rustige periodes gebeuren, misschien zelfs wel juist, dan is het tijd om ze een plek te (gaan) geven.
Succes, dat is wat ik zou/kan zeggen en misschien heb je er wat aan.
Klinkt heftig.
Het lijkt alsof je lichaam begint te uiten wat je misschien al lange tijd hebt weggestopt.
Dit is alleen het lichaam (de signalen), de redenen en de oplossingen daarvoor (belangrijkst) zal je wellicht wat hulp bij kunnen gebruiken. Dan zou ik zeggen, mocht je dit houden en/of vind je het zelf gewoon al kl*te genoeg, probeer iig eerst met de dokter wat te praten en/of (dus) hulp te zoeken. Zodat je hopelijk weer meer in balans komt/kan komen.
Weet niet of het veel is wat je hebt weggestopt, maar als het zich nu gaat uiten, en ja dat kan ook in rustige periodes gebeuren, misschien zelfs wel juist, dan is het tijd om ze een plek te (gaan) geven.
Succes, dat is wat ik zou/kan zeggen en misschien heb je er wat aan.
Ja, dat dacht ik ook; zou het gewoon opgekropt zijn, maar ik huil zoveel; sommige dagen lijkt het gewoon alsof ik aan één stuk door huil, met wat stukken er tussendoor waarin ik me inhoud om nog een beetje normaal over te komen...quote:Op dinsdag 9 oktober 2007 21:04 schreef Nijna het volgende:
Aan de bel trekken bij bv de huisarts!
Ik weet niet of je er echt wat tegen kan doen, proberen de spanning niet zo hoog op te laten lopen, het eerder te uiten misschien?!
Ik heb het ook wel gehad, gelukkig al een hele tijd terug. Toen het beter ging had ik ook niet meer van dat soort "uitbarstingen".
Oh, en ik kan je ook het boek (alvast) aanraden, 'leven in je leven', klosko en young.
Gewoon bij bol.com ook te bestellen
Gewoon bij bol.com ook te bestellen
Wat er uitmoet, moet eruit.quote:Op dinsdag 9 oktober 2007 21:11 schreef aardbeiaardbei het volgende:
Ja, dat dacht ik ook; zou het gewoon opgekropt zijn, maar ik huil zoveel; sommige dagen lijkt het gewoon alsof ik aan één stuk door huil, met wat stukken er tussendoor waarin ik me inhoud om nog een beetje normaal over te komen...
Het stomme is, denk dat veel mensen dat hebben; ik weet best wat ik moet doen, maar het komt er gewoon niet van. Bewegen/sporten, dingen dóen, niet binnen blijven hangen enzovoort. Ik doe het alleen gewoon niet.
Wat je moet doen, ja, is het ook echt wat je (allemaal) werkelijk wilt ?
Tuurlijk is sporten, veel buiten zijn ed goed. Maar verifieer eerst of het geen dwang van jezelf is, opgedwongen omdat je denkt dat het (ergens) moet.
Ten tweede, mocht je teveel huilen, last blijven houden, ook dan is hulp natuurlijk goed.
Ik denk zelf nl wel dat het een punt is dat je vast loopt, bent gelopen. Je lichaam, jij, geeft aan dat je hiermee niet tevreden bent, hier word je ongelukkig van. Wat je wel wilt, waar je dan wel gelukkig van wordt, wat je rustig maakt, dat ligt in jou besloten. Daar zal de zoektocht naar en gaan beginnen. Maar first things first.
ofzo, ik denk..maak het gelijk even zoetsappig met mijn zoektocht , je snapt het wel
Tuurlijk is sporten, veel buiten zijn ed goed. Maar verifieer eerst of het geen dwang van jezelf is, opgedwongen omdat je denkt dat het (ergens) moet.
Ten tweede, mocht je teveel huilen, last blijven houden, ook dan is hulp natuurlijk goed.
Ik denk zelf nl wel dat het een punt is dat je vast loopt, bent gelopen. Je lichaam, jij, geeft aan dat je hiermee niet tevreden bent, hier word je ongelukkig van. Wat je wel wilt, waar je dan wel gelukkig van wordt, wat je rustig maakt, dat ligt in jou besloten. Daar zal de zoektocht naar en gaan beginnen. Maar first things first.
ofzo, ik denk..maak het gelijk even zoetsappig met mijn zoektocht , je snapt het wel
Ik denk dat de eerste stap naar de huisarts gaan is, maar daar zie ik dan zo tegenop. Ik weet ook niet hoe ik het uit moet leggen, zal daar waarschijnlijk ook alleen maar kunnen janken. Misschien zijn antidepressiva een oplossing, ik denk dat die zoektocht van jou een te lang en moeilijk proces is om mee te beginnen; ik denk dat ik in dan weer genoeg tijd heb om nog verder weg te zakken. Er moet gewoon NU iets gebeuren..quote:Op dinsdag 9 oktober 2007 21:22 schreef sweetgirly het volgende:
Wat je moet doen, ja, is het ook echt wat je (allemaal) werkelijk wilt ?
Tuurlijk is sporten, veel buiten zijn ed goed. Maar verifieer eerst of het geen dwang van jezelf is, opgedwongen omdat je denkt dat het (ergens) moet.
Ten tweede, mocht je teveel huilen, last blijven houden, ook dan is hulp natuurlijk goed.
Ik denk zelf nl wel dat het een punt is dat je vast loopt, bent gelopen. Je lichaam, jij, geeft aan dat je hiermee niet tevreden bent, hier word je ongelukkig van. Wat je wel wilt, waar je dan wel gelukkig van wordt, wat je rustig maakt, dat ligt in jou besloten. Daar zal de zoektocht naar en gaan beginnen. Maar first things first.
ofzo, ik denk..maak het gelijk even zoetsappig met mijn zoektocht , je snapt het wel
Dan moet je morgen naar de dokter of bellen.quote:Op dinsdag 9 oktober 2007 21:35 schreef aardbeiaardbei het volgende:
Ik denk dat de eerste stap naar de huisarts gaan is, maar daar zie ik dan zo tegenop. Ik weet ook niet hoe ik het uit moet leggen, zal daar waarschijnlijk ook alleen maar kunnen janken. Misschien zijn antidepressiva een oplossing, ik denk dat die zoektocht van jou een te lang en moeilijk proces is om mee te beginnen; ik denk dat ik in dan weer genoeg tijd heb om nog verder weg te zakken. Er moet gewoon NU iets gebeuren..
Ik vind gelijk ad geven, zovan 'hier een pilletje', zelf niet altijd de juiste of gelijk de oplossing.
Maar jouw dokter heeft daar vast meer verstand van. Ben je op dit ogenblik er ook zo erg aan toe of trek je het (nog eventueel) tot morgen ?
