Depressie - hoe ga je ermee om #2

Bipolair hier, nu heb ik zo een mooie geaggiteerde depressie. Ik word nu wel eventjes AAAAAAAAAAAAAAAAAAAH.

Gemaskeerde depressie

Dysthymie, niet dysthemie.

quote:

Op woensdag 26 september 2007 14:52 schreef sweetgirly het volgende:

[..]

is dat serieus

Ja, die verschillende soorten, vooral geaggiteerde, vond ik ook wat
Maarja, hij stond erbij.

Serieus. Ik wil het liefste mijn hoofd tegen de muur slaan maar ik heb beloofd van niet aan de psych...

quote:

Op woensdag 26 september 2007 14:55 schreef sweetgirly het volgende:

[..]

Knuffel !

Uitleg ?
Ik ben volgens mij een slechte ts

Knuffel is altijd mooi!
Maarre ik denk toch dat ik bij een andere doc moet aankloppen als ik het zo lees.
Bepaalde dingen in die lijst komen me ERG bekend voor...

Een tvp-tje. Niet depressief op t moment, gelukkig.
Zelfs mn medicatie gehalveerd in afwachting van mn bevalling en toch wel een beetje in afwachting van hoe het straks gaat allemaal...
Sinds mn zwangerschap voel ik me stabieler dan ik in lange tijd geweest ben, hopelijk blijft dat ook zo als die kleine er straks is... we wachten af!

Hoe ga je ermee om?
Invulling voor je leegtes vinden.

Hoe ga je met die agitatie om?! Dit voelt echt vreselijk, bij een ernstige depressie lijkt zelfmoord aanlokkelijk maar met die agitatie erbij zeker!

Een valeriaan? 60 tabletten helpen wel ja...

quote:

Op woensdag 26 september 2007 14:39 schreef sweetgirly het volgende:

Geremde depressie

Depressie met vitale kenmerken
etc.

Lijstje is verre van compleet ben ik bang. Ik kan in ieder geval mezelf hier niet terug vinden.

Dubble post

Een tijdje in een geagiteerde depressie gezeten. Ik was in die periode nogal druk en rusteloos, kon erg slecht tegen 'negatieve invloeden' (slecht nieuws, negatieve momenten op tv, depri muziek, etc)

Ben na een tijd (na flink aandringen van mijn vriedin) naar de huisarts geweest en heb Efexor 75 gekregen. Waardoor ik hyperactief werd en later een dosis lager gekregen Efexor 37.5.

Wat mij het meest hielp was een hond. Ik heb veel gelopen met de hond; naar het strand geweest (echte aanrader, ook zonder hond), bos, park etc.

Daarnaast geen tv kijken of krant lezen, want daar stond elke dag wel iets negatiefs in. 3 weken vrij genomen, geen werk en geen school of welke verplichting dan ook (dokters voorschriften).

Wat mij ook erg mee zat is dat het een mooie zomer periode was, veel zon en geen regen.

quote:

Op woensdag 26 september 2007 15:06 schreef Gauge het volgende:
Hoe ga je met die agitatie om?! Dit voelt echt vreselijk, bij een ernstige depressie lijkt zelfmoord aanlokkelijk maar met die agitatie erbij zeker!

Idd Gauge, geagiteerde depressie is echt vervelend, maar het betekend nog echt niet het einde van de wereld.
Zelfmoord lijkt aantrekkelijk, maar is alleen maar egoistisch.
Bekijk het zo, zolang je nu weet wat er mis kan gaan kan je er iets aan doen. Het is anders als je echt oud bent.

quote:

Op woensdag 26 september 2007 15:11 schreef Jolly_Reaper het volgende:

[..]

Lijstje is verre van compleet ben ik bang. Ik kan in ieder geval mezelf hier niet terug vinden.

Me neither, de mijne staat er ook niet tussen .

TT aangepast

quote:

Op woensdag 26 september 2007 17:36 schreef sweetgirly het volgende:
Als er dingen missen, roep het maar, zet ik het er even bij..

Mwa, ben de naam kwijt, maar dat zit wel goed.
Ik heb verder alleen nog een tip voor de depressievelingen onder ons, ga naar de dokter; kan hij je niet helpen, laat je dan doorverwijzen naar een psycholoog en je krijgt er gegarandeerd geen spijt van. Niet nadenken, niet zeuren tegen jezelf, doen.

quote:

Op woensdag 26 september 2007 17:36 schreef sweetgirly het volgende:
Als er dingen missen, roep het maar, zet ik het er even bij..

Ik heb zelf last van een depressie met recidiverend karakter, dat is eentje die telkens terug blijft komen (chronische depressie). De enige remedie is medicijnen blijven slikken en een zo regelmatig mogelijk leven lijden. Tof .

Wou alleen ff zeggen dat depressie geflipt klinkt, hoop het niet te worden.

quote:

Op woensdag 26 september 2007 20:15 schreef kreuk050 het volgende:
Wou alleen ff zeggen dat depressie geflipt klinkt, hoop het niet te worden.

Wens het ook niemand toe, maar ik ben blij dat ik het heb meegemaakt.
Die periode heeft flink mijn ogen geopend en ik geniet nu veel meer van de kleine momenten.

quote:

Op woensdag 26 september 2007 21:43 schreef sweetgirly het volgende:

[..]

Thank you !

yw

Suc6 ermee alle kleine meisjes

Af en toe iets kopen kan ook helpen

Heb net een notebook gekocht en daar gaat de depressie toch wel ff van liggen

quote:

Op donderdag 27 september 2007 15:59 schreef Dromenvanger het volgende:
Af en toe iets kopen kan ook helpen

Heb net een notebook gekocht en daar gaat de depressie toch wel ff van liggen

Bij mij werkt dat juist totaal niet.
Dan kom ik thuis van een middagje 'impuls-shoppen', zit ik op de bank, kijk ik om me heen... overal nieuwe dingen, nieuwe schoenen, nieuwe kleren... en ikzelf ben nog altijd net zo leeg als m'n bankrekening.

quote:

Op donderdag 27 september 2007 16:13 schreef Burdie het volgende:

[..]

Bij mij werkt dat juist totaal niet.
Dan kom ik thuis van een middagje 'impuls-shoppen', zit ik op de bank, kijk ik om me heen... overal nieuwe dingen, nieuwe schoenen, nieuwe kleren... en ikzelf ben nog altijd net zo leeg als m'n bankrekening.

Dit was dan geen impuls-aankoop omdat ik het al langer wilde aanschaffen. Alsnog doet het goed om iets te kopen als het banksaldo het toelaat. Vervanging van geestelijke schade door materiele toevoeging, en dan is het zeker ook een nuttig product te noemen.

Wat betreft impuls-aankopen waar je later spijt van krijgt heb je denk ik wel gelijk

Verder over depressie, ik ga vaker met de ogen dicht zitten overdag, even een paar minuten de ogen dicht en dan even rustig zitten. Even geen impulsen van licht en de omgeving even niet zien. Kan daar helemaal rustig van worden. Even in mezelf gekeerd zitten met wierrook aan.

quote:

Op donderdag 27 september 2007 15:59 schreef Dromenvanger het volgende:
Af en toe iets kopen kan ook helpen

Heb net een notebook gekocht en daar gaat de depressie toch wel ff van liggen

Helaas is continue depressief voelen nou net iets wat verdomd weinig bij depressies voorkomt. Zelfs in mijn donkerste dagen, kon ik nog huilen van de lach.

Ben trouwens helemaal niet blij dat ik depressief was/ben/blijf. Het verrijkt je leven, zeker, maar het kost ook wat, soms zelfs bijna datzelfde leven. Hoewel de medicatie wel goed helpt overigens, Triptyzol, 150 mg dagelijks.

quote:

Op vrijdag 28 september 2007 20:05 schreef sweetgirly het volgende:

[..]

Das fijn
En succes !

Was je daarvoor eigenlijk aan de pil ?

Daar was ik mee gestopt toen ik ook voor de eerste keer probeerde te stoppen met mn AD. Dat stoppen met de AD was niet zo'n succes dus die is weer opgehoogd, maar de pil ben ik toen niet weer gaan slikken met in het achterhoofd dat we waarschijnlijk toch wilden proberen zwanger te gaan worden.
Voordat we echt zover waren dat we zoiets hadden van: ja we gaan ervoor (het duurde even voor ik weer beter in mn vel zat) waren we toch zo alweer wat maanden verder en toen ging het heel snel.

Vandaag even een dipdag, maar dat zal ook wel een combi zijn van gebrek aan slaap en hormonen...


Lekker, jezelf verwennen met kadootjes . Dus je zit nu te genieten van die heerlijke geur?

quote:

Op vrijdag 28 september 2007 21:28 schreef sweetgirly het volgende:

Gebrek aan slaap, belangrijk idd. Gebrek aan hormonen , ik dacht altijd dat zwangere vrouwen juist een teveel aan hormonen hadden of zeg/vraag ik nu iets stoms

Nee je zegt niks stoms. Ik typte het stom... Het moest een gebrek aan slaap en een lijf vol hormonen zijn .
Of het teveel is weet ik niet, ze zijn ongetwijfeld ergens nuttig voor, maar ze zijn soms ook wel irritant .

quote:

Hehe ja. En nog niet, zodrekkies, even wat opruimen, wierook aan (lotus goud dus en lavendel goud heb ik ook nog, schijnt ook nog, al was het vrij impulsief, goed te zijn tegen.. of staat 'neemt zorgen weg'). Heb ook nog zwitsal bodylotion gekocht, en twee leuke, schattige plantjes . Ik maak er een feestje van zo

Geniet van je feestje, zwitsal bodylotion is heerlijk!

Ik heb Alprazolam tegen die agitatie en Sertraline tegen de depressie, die sertraline versterkte de agitatie alleen maar... en dan nu alprazolam erbij. Helpt wel.

Nijna, ik lees met je mee. Ik hoop voor je dat die laatste dagen echt gewoon door zwanger zijn en wachten komen. Succes met alles! En ik duim voor je dat het goed blijft gaan.

quote:

Op woensdag 26 september 2007 15:08 schreef sweetgirly het volgende:

[..]

Niet doen !
Diep ademhalen, ga even wat anders doen, neem een valeriaan desnoods om wat tot rust te komen. In noodgeval, bel even iemand op, ofzo. En anders spam je dit topic maar vol

Toen ik voor de eerste keer met mijn depressie, errr, in aanraking kwam denk ik niet dat die maatregelen afdoende zouden zijn geweest.

Ik zat eigenlijk praktisch 24 uur per dag in doodsangst met een hartslag van rond de 200. En dat was dan als ik stil op de bank lag.

Dat waren nog eens tijden .

Ik las gisteren ergens een tip over het schrijven van een crisisplan. Dat je in elk geval van te voren nagedacht hebt wat je kunt doen als het mis gaat. Da's een tip die ik zelf in elk geval ga hanteren. En ik ga een 'positief'-boekje maken; een schriftje waarin ik schrijf hoe ik me voel als ik me heel erg fijn voel. En ik kan er plaatjes en dingen in plakken die me blij maken. Dat was een tip van de psycholoog, worth trying.

En hoe ik er tegenwoordig mee om ga: zodra ik merk dat "het" er weer in sluipt naar de dokter rennen en weer aan de medicatie. Jammer maar helaas, ik lijk niet zonder te kunnen. De komende maanden (misschien zelfs jaren) gaan we eens kijken wat de laagst mogelijke dosis is zonder dat ik een terugval krijg.

Oh, heb je daar afspraken over gemaakt met de huisarts? Mijn psychiater stelde dit ook voor als optie voor de toekomst, maar nu ik ook anti-psychotica erbij slik, weet ik niet wat dat precies voor het totaalplaatje betekent.
En als ik nog één keer een terugval krijg hierna, mag ik niet eens meer stoppen met medicijnen, omdat het risico op terugvallen te groot is.

quote:

Op zaterdag 29 september 2007 19:58 schreef Burdie het volgende:
Oh, heb je daar afspraken over gemaakt met de huisarts? Mijn psychiater stelde dit ook voor als optie voor de toekomst, maar nu ik ook anti-psychotica erbij slik, weet ik niet wat dat precies voor het totaalplaatje betekent.
En als ik nog één keer een terugval krijg hierna, mag ik niet eens meer stoppen met medicijnen, omdat het risico op terugvallen te groot is.

Dat heb ik idd zo afgesproken met de huisarts. Hij zei ook dat er in zijn praktijk meer mensen waren die het zo deden.

Aan de ene kant baal ik ervan dat ik blijkbaar veroordeeld ben tot een leven lang medicatie, alleen is het alternatief eveneens weinig aanlokkelijk. Zoals ik me bij m'n eerste depressie voelde, nou ja, dat wil ik écht niet nog een keer meemaken. Dat was zonder overdrijven echt de hel op aarde.

quote:

Op zaterdag 29 september 2007 19:37 schreef Luchtbel het volgende:
Nijna, ik lees met je mee. Ik hoop voor je dat die laatste dagen echt gewoon door zwanger zijn en wachten komen. Succes met alles! En ik duim voor je dat het goed blijft gaan.

Dank je, ik denk (en hoop ook) dat het idd gewoon hormonen en het wachten zijn. We zullen zien.
Hoe is het met jou?

ik heb een depressieve vriendin, hoe kan ik haar het beste helpen ??

quote:

Op zondag 30 september 2007 13:14 schreef nicoo het volgende:
ik heb een depressieve vriendin, hoe kan ik haar het beste helpen ??

Misschien een idee om er wat over te lezen op internet. Er zijn ook sites met tips voor partners van mensen die depressief zijn, waar een hoop tips op staan.
In elk geval is het belangrijk om zelf duidelijk je grenzen aan te geven van wat je wel en niet voor haar kan doen. Zodat de relatie in balans blijft, en jij niet een soort 'hulpverlener' voor haar gaat worden.
Bedenk ook dat het háár probleem is, en jij het niet voor haar kunt oplossen. Je kunt d'r natuurlijk wel steunen, zolang ze maar niet afhankelijk van je gaat worden .
Succes!

quote:

Op zondag 30 september 2007 13:14 schreef nicoo het volgende:
ik heb een depressieve vriendin, hoe kan ik haar het beste helpen ??

Begrip tonen, geduld hebben en liefde geven.

Ik weet niet hoe erg ze het heeft maar een depressieve partner hebben kan heel zwaar zijn, sterkte ermee .

quote:

Op zondag 30 september 2007 13:53 schreef Burdie het volgende:

[..]

Misschien een idee om er wat over te lezen op internet. Er zijn ook sites met tips voor partners van mensen die depressief zijn, waar een hoop tips op staan.
In elk geval is het belangrijk om zelf duidelijk je grenzen aan te geven van wat je wel en niet voor haar kan doen. Zodat de relatie in balans blijft, en jij niet een soort 'hulpverlener' voor haar gaat worden.
Bedenk ook dat het háár probleem is, en jij het niet voor haar kunt oplossen. Je kunt d'r natuurlijk wel steunen, zolang ze maar niet afhankelijk van je gaat worden .
Succes!

ze is niet m'n vriendin maar gewoon een goede vriendin
maar alsnog bedankt voor de tips !!

quote:

Op donderdag 27 september 2007 23:58 schreef Inekris het volgende:

[..]

Helaas is continue depressief voelen nou net iets wat verdomd weinig bij depressies voorkomt. Zelfs in mijn donkerste dagen, kon ik nog huilen van de lach.

Ben trouwens helemaal niet blij dat ik depressief was/ben/blijf. Het verrijkt je leven, zeker, maar het kost ook wat, soms zelfs bijna datzelfde leven. Hoewel de medicatie wel goed helpt overigens, Triptyzol, 150 mg dagelijks.

Heb nooit gezegd dat ik continue depressief ben, het is niet zoals ik verwacht dat het is maar het is bij lange na niet zoals een paar jaar geleden toen ik geestelijk dood was te noemen. Ik lig niet meer de hele dag half in coma op de bank, ik lig alleen 's avonds op de bank bij het kijken van films en ik lig ook niet meer zolang in bed.

Nu is het vaker genoeg zo dat ik levensvreugde ervaar maar dan onder een normaal niveau. Misschien verwacht ik wel een te uitmuntende stemming. Ik heb tijden gehad dat ik euforisch goed voelde en dan is naar beneden vallen nog zwaarder, nu meer richting normaal, alsnog het idee dat het depressief van aard is.

Wie weet de verwachtingen bijschaven en niet teveel streven naar euforie Hoewel ik de laatste tijd van mening ben dat je maar beter gemiddeld kunt zijn qua gevoel dan meters boven het normale te zitten.

Gemiddeld qua gevoel, wat dat ook moge betekenen.

Bezig zijn werkt dan hier goed nogmaals maar dat is standaard-praat, een hele dag intensief bezig zijn laat de zorgen vergeten. En dan word ik de dag erna ook beter wakker. Wie weet is bezig blijven het enige dat werkt tegen depressie, geen zin hebben en maar zin maken?

quote:

Op woensdag 3 oktober 2007 18:08 schreef Dromenvanger het volgende:
Bezig zijn werkt dan hier goed nogmaals maar dat is standaard-praat, een hele dag intensief bezig zijn laat de zorgen vergeten. En dan word ik de dag erna ook beter wakker. Wie weet is bezig blijven het enige dat werkt tegen depressie, geen zin hebben en maar zin maken?

Werkt bezig zijn dan? of wordt het voor je gevoel minder als je niet bezig bent?

Neervallen na een euforische periode, is vaginaal ja. Hoewel het ook wel weer enige hoop geeft in mijn diepere periodes dat ik bijna zeker weet dat het gevoel weer omhoog gaat. Omgekeerd heb ik niet altijd zin om uit te leggen dat mijn mindere stemming gewoon nergens mee te maken heeft, tenminste niet met iets actueels.

quote:

Op woensdag 26 september 2007 14:55 schreef sweetgirly het volgende:

[..]

Knuffel !

Uitleg ?
Ik ben volgens mij een slechte ts

Nee hoor, je bent een grootse TS, ik doe het je niet na

PS: vitale depressie is er ook nog een. Persoonlijk vind ik dat de geweldigste naam van een depressie, zeker als je op dat moment suïcidaal bent.

Bezig zijn is geen oplossing, het kan enkel tijdelijke verdringing zijn. Zodra je afgeleid bent of stopt met "bezig" zijn, of geen zin meer hebt, dan komt de somberheid zo weer opzetten.

quote:

Op vrijdag 5 oktober 2007 22:49 schreef Shitonya het volgende:
Bezig zijn is geen oplossing, het kan enkel tijdelijke verdringing zijn. Zodra je afgeleid bent of stopt met "bezig" zijn, of geen zin meer hebt, dan komt de somberheid zo weer opzetten.

Er is, zeker bij depressie, nogal een grote diversiteit qua verschijnselen en 'oplossingen' tussen patienten. Maar ik ben het wel grotendeels met je eens.

Omdat je depressie in verschillende maten en soorten hebt plus dat elk mens depressie anders ervaart. Zo kun je bezig blijven.. desalnietemin had ik gewoon over het algemeen gelijk.

quote:

Op vrijdag 5 oktober 2007 23:13 schreef Shitonya het volgende:
Omdat je depressie in verschillende maten en soorten hebt plus dat elk mens depressie anders ervaart. Zo kun je bezig blijven.. desalnietemin had ik gewoon over het algemeen gelijk.

Nee, niet in het algemeen. Er zijn mensen waar bezig zijn inderdaad helpt om de depressie op te laten klaren, en dat is niet een kleine groep.
Het heeft niets te maken met hoe men de depressie ervaart overigens, het gaat meer over verschillende soorten depressie. Niet zo agressief reageren hoor

Neen, een mens kan niet continu bezig zijn. Bezig zijn helpt niet altijd en altijd tijdelijk.

quote:

Op woensdag 3 oktober 2007 22:22 schreef sweetgirly het volgende:
Hopelijk gaat het wat beter inmiddels of gaat het wat beter worden !

Stukken beter, ik moet er niet aan denken dat ik in die staat de afgelopen 12 jaar had doorgebracht. Sterker nog, ik denk dat ik dan die 12 jaar niet vol had gemaakt .

quote:

Op vrijdag 5 oktober 2007 23:35 schreef Shitonya het volgende:
Neen, een mens kan niet continu bezig zijn. Bezig zijn helpt niet altijd en altijd tijdelijk.

Mwah, ik denk dat het als afleiding altijd wel helpt.

tijdelijk ja. Afleiding kan overigens ook eer "afgeleid" worden

quote:

Op vrijdag 5 oktober 2007 23:35 schreef Shitonya het volgende:
Neen, een mens kan niet continu bezig zijn. Bezig zijn helpt niet altijd en altijd tijdelijk.

Volhardend he? Bezig zijn, regelmatige bezigheden uitvoeren kan wel degelijk helpen, en in een aantal gevallen de depressie doen opklaren. En niet tijdelijk opklaren, maar definitief opklaren. Los van het risico van recidive wat bij depressie best groot is, maar dat is een ander verhaal, in die optiek werkt geen enkele therapie of maatregel blijvend.

Overigens werkt dat niet zo goed weer voor mensen met chronische vormen van depressie (Grrrrrrrr, Inekris bv , Shitonya?)
_{Niet eigen ervaring generaliseren naar de hele populatie}

Het is meestal van tijdelijke aard. Er zijn ook maar weinig bezigheden die serieus in die mate afleidend zijn dat ze een serieuze depressie kunnen doen opklaren. Het is nooit mooi weer, ook al lijkt het soms wel. Mooi is in de ogen van de optimist.
Als enkel ""bezig zijn" een oplossing zou zijn, dan zouden shrinks overbodig zijn als de oplossing zo simpel zou zijn.

Omdat een ?wellus/nietus? discussie niet zinvol is, en ik daar ook helemaal zin in heb, deze lange post. De vraag uit de TT -hoe ga je ermee om- neem ik dan ook maar even letterlijk, dus gaat het over hoe ik ermee omga en omging. Dan hou ik het ook nog on topic, dus de oorzaak van de depressie laat ik gewoon weg.

Ontkennen
Al heel lang ben ik depressief, in ieder geval sinds de vroege pubertijd. Pubers hebben wel een voordeel qua depressie, het wordt gezien als een deel van de levensfase. Alle pubers voelen zich zo, dus het is helemaal niet bijzonder zoals ik mij voel, toch? Zelfs toen ik behoorlijk afwijkend gedrag ging vertonen, heeft het puberexcuus mij op dat moment goed geholpen. Een huisarts die het puberexcuus ook gebruikt, helpt dan.

Een serieuze zelfmoord poging verandert niets aan mijn ontkennen van het hebben van een probleem. Wel maakt dat dat mensen in mijn omgeving, vrienden en ouders van vrienden, zich nu serieus zorgen gaan maken, en mij proberen te duwen naar hulpverlening. Maar als je 16 bent, hoor je als puber gewoon een poging gedaan te hebben, dus hulpverlening gaat nergens over. Daarbij was er hele goede aanleiding voor de eerste poging, dat moest iedereen ook wel toegeven, dus eigenlijk kon ik volhouden dat er niets bijzonders aan de hand was.

Hoewel ik meende dat ik geen enkel probleem had, ging ik mij in rap tempo zwaarmoediger voelen. Terugkijkend kan ik wel zeggen dat het ontkennen mij wel door een moeilijke periode heeft heen gesleept, maar dat de kosten ervan -een langdurig tekort aan levensvreugde- eigenlijk veel te hoog waren. Vooral het omgaan met gemixte emoties, vaak ook heftig gevoelde emoties, iets waar de pubertijd de leerperiode voor is, is nog altijd een bijna onbekend gebied voor mij.

Erg veel moet ik van het ontkennen trouwens niet geleerd hebben in eerste instantie. Na mijn eerste opname, rond mijn 25e, heb ik nog jaren volgehouden dat ?...ik daarvoor behandel ben...?, met dank aan Wim De Bie die dat veel beter met gespannen kaken kan zeggen dan ik.

Spiegelen
Natuurlijk zie ik wel dat vrienden wel plezier hebben, veel vaker dan ik. Om te bewijzen dat ik geen probleem heb, is de beste strategie, ook vaak plezier hebben. Dat vaak lukt niet zo, maar het doen alsof wel. Geen idee hebbende hoe het voelt om redelijk vaak vrolijk te zijn, en dus ook geen idee hebbende hoe ik mij dan moet gedragen, ga ik gewoon ?nadoen?. Soms helpt dat ook. Vrolijk doen, maakt vrolijk voelen. Dat is leuk met uitgaan, dingen doen en ondernemen, maar zodra het vrolijk doen ophoudt, houdt het vrolijk voelen ook op. Het kost trouwens ook krankzinnig veel energie, dus behalve zwaarmoedig, en de lusteloosheid die al een deel van een depressie zijn, wordt ik nog eens extra moe. Van het spiegelen wist ik meteen al dat dat geen goede manier is om te leven.

Bezig zijn
Andere dingen doen, dan mij heel slecht voelen, geeft wel lucht. Vooral als ik dongen doe die niet over mijzelf gaan. Vooral lezen. Ik lees op een goed moment, meer dan 1500 pagina?s A4 per week. Alles wat ik kan vinden lees ik. Van complexe ingewikkelde werken over quantummechanica, tot de meest banale bellettrie, zoals heerlijke doktersromannen.

Het intellectueel bezig zijn, lezen en schrijven dus, helpt alleen op het moment zelf, als ik schrijf of lees dus. Lichamelijk bezig zijn, fietsen, lopen en zwemmen, helpt langer, soms zelfs wel enige dagen. Weliswaar niet lezend, maar ik fiets wel regelmatig een groot eind per dag. Hartstikke gezond ook, ik rook niet als ik fiets, en anderhalf tot twee uur fietsen, betekent ook die periode niet fietsen.

In twee opnames heb ik ook gezien hoe het anderen kan opklaren. Daar ben ik strontjaloers op, dat wil ik ook, en ook dat het blijvend is.

Het bezig zijn heeft wel voor mij een hele nare kant. Verslaving. Niet aan drugs of alcohol, maar aan gedrag. Dat geeft bijna instant gratificatie, wat weer tot een opklaren van het gevoel tot gevolg heeft. Kortstondig weliswaar, maar toch. Ik herken nu wel de verslaving, en het gedrag, en kan het goed onder controle houden. De val na de opklaring is namelijk altijd dieper dan het punt waar ik was.

Zwelgen
Soms, vroeger vaak trouwens, is het echt teveel. Dan kan ik niets meer opbrengen. Niet alleen de totale nutteloosheid van het bestaan, maar ook het gebrek aan zinvolheid van allerlei zaken, zijn dan overweldigend. Vechten tegen alles heeft geen zin meer. Dan kan ik zwelgen in ellende. Terugtrekken, alleen zijn, mij intens voelen, gebeurt dan vanzelf. Vreemd genoeg kan dat wel verlichting geven. Het rechtvaardigt mijn zwaarmoedigheid. Helaas leidt het ook tot heel depressief gedrag. Echt geen goede strategie, en als het te voorkomen is doe ik dat graag.

Accepteren
Dit is een hele goede, maar ook een hele moeilijke. Ik ben chronisch depressief, met alle nare gevolgen die daar bij horen. Ontkennen is leuk, zie boven, maar levert uiteindelijk te weinig op. Het vechten ertegen kost vaak veel energie. Accepteren maakt niet dat ik mij beter voel, maar het heeft wel de paniek en de agitatie verminderd. Dat is al een hele winst.

Analyseren
Het gebeurt gewoon dat ik mij geheel uit het niets zwaar beroerd kan voelen. Althans, het lijkt zo. Ik probeer nu wel te onderzoeken wat er gebeurde toen ik mij zwaar beroerd ging voelen. Het geeft een gevoel van controle over mijn eigen gevoel. Dat maakt weer dat ik mij er makkelijker uit kan slepen. Bovendien leert het mij iets over de triggers van de depressieve gevoelens. Die kan ik proberen te vermijden, vluchten ja, of beter in perspectief te zetten, het gaat lang niet altijd over mij. Er moet wel aan fijntuning gedaan worden trouwens. De verleiding is groot om behalve het actuele, ook maar even alles mee te analyseren. Dat werkt weer vreselijk contraproductief.

Nu
Na jaren en jaren van depressie, ben ik op het punt dat ik niet meer aan het genezen wil werken. Het gaat toch niet over (lijkt gelaten, maar dat is het niet), en daar moet ik eigenlijk maar eens mee zien te leren leven. Oh ja daar ging het over. Nu doe ik aan beheersen. Zoals analyseren, vroegtijdig herkennen dat het gevoel niet de goede kant op gaat, destructieve gedachtenpatronen herkennen, en daar acties op te ondernemen. Heel moeilijk, maar ik probeer ook van signalen uit mijn directe omgeving op te pakken dat het niet de goede kant opgaat.
Dan ga ik actief mijn gedachten en gedrag aanpassen, zodat het niet in de destructieve spiraal terecht komt. Vaak lukt dat, soms niet. Op sommige vlakken heeft het zelfs een heel merkbaar effect. Zelfmoord gedachten leiden niet meer tot pogingen, sterker ik kan ze regelmatig zelfs uit mijn denkraam verbannen. Verslavend gedrag, wordt herkend, en bijgestuurd.
Ik doe het niet alleen. Er is chemische ondersteuning, anti-depressiva, en veel steun van mijn partner. Maar het blijft dat ik er hard voor moet werken. Heel langzaam voel ik wel steviger worden, en dat is wel iets waarvan ik altijd heb gedacht dat het niet zou gebeuren.

Nogmaals, deze post gaat over hoe ik met mijn depressie omga. Het is zeker niet uitputtend, en al helemaal niet uitgebreid met allerlei details, er is veel weggelaten. Het is immers persoonlijk, en er is genoeg waar ik hier en nu geen aandacht aan wil besteden. Zo simpel als het er staat hier, is het zeker ook niet uit te voeren. Het is ook niet een recept of panacee tegen depressie wat hier staat, maar wellicht heeft iemand er iets aan.
Pfff, nu koffie.

Ik ga meestal TV kijken als ik me erg depressief voel of iets gaan doen met vrienden.. lezen helpt ook als je dat leuk vind.

Maar gelukkig ben ik niet meer depressief heb af en toe nog wel last van een erg wisselende stemming.. ook contact gehad met een psycholoog etc. dat helpt wel gelukkig!

Zelf ben ik nu opgenomen in een psychiatrische instelling vanwege een depressie. Ben nu weer een maandje thuis, binnenkort weer teruggaan voor 4-5 weken.

quote:

Op zondag 7 oktober 2007 14:54 schreef Inekris het volgende:
Omdat een ?wellus/nietus? discussie niet zinvol is, en ik daar ook helemaal zin in heb, deze lange post. De vraag uit de TT -hoe ga je ermee om- neem ik dan ook maar even letterlijk, dus gaat het over hoe ik ermee omga en omging. Dan hou ik het ook nog on topic, dus de oorzaak van de depressie laat ik gewoon weg.

Ontkennen
Al heel lang ben ik depressief, in ieder geval sinds de vroege pubertijd. Pubers hebben wel een voordeel qua depressie, het wordt gezien als een deel van de levensfase. Alle pubers voelen zich zo, dus het is helemaal niet bijzonder zoals ik mij voel, toch? Zelfs toen ik behoorlijk afwijkend gedrag ging vertonen, heeft het puberexcuus mij op dat moment goed geholpen. Een huisarts die het puberexcuus ook gebruikt, helpt dan.

Een serieuze zelfmoord poging verandert niets aan mijn ontkennen van het hebben van een probleem. Wel maakt dat dat mensen in mijn omgeving, vrienden en ouders van vrienden, zich nu serieus zorgen gaan maken, en mij proberen te duwen naar hulpverlening. Maar als je 16 bent, hoor je als puber gewoon een poging gedaan te hebben, dus hulpverlening gaat nergens over. Daarbij was er hele goede aanleiding voor de eerste poging, dat moest iedereen ook wel toegeven, dus eigenlijk kon ik volhouden dat er niets bijzonders aan de hand was.

Hoewel ik meende dat ik geen enkel probleem had, ging ik mij in rap tempo zwaarmoediger voelen. Terugkijkend kan ik wel zeggen dat het ontkennen mij wel door een moeilijke periode heeft heen gesleept, maar dat de kosten ervan -een langdurig tekort aan levensvreugde- eigenlijk veel te hoog waren. Vooral het omgaan met gemixte emoties, vaak ook heftig gevoelde emoties, iets waar de pubertijd de leerperiode voor is, is nog altijd een bijna onbekend gebied voor mij.

Erg veel moet ik van het ontkennen trouwens niet geleerd hebben in eerste instantie. Na mijn eerste opname, rond mijn 25e, heb ik nog jaren volgehouden dat ?...ik daarvoor behandel ben...?, met dank aan Wim De Bie die dat veel beter met gespannen kaken kan zeggen dan ik.

Spiegelen
Natuurlijk zie ik wel dat vrienden wel plezier hebben, veel vaker dan ik. Om te bewijzen dat ik geen probleem heb, is de beste strategie, ook vaak plezier hebben. Dat vaak lukt niet zo, maar het doen alsof wel. Geen idee hebbende hoe het voelt om redelijk vaak vrolijk te zijn, en dus ook geen idee hebbende hoe ik mij dan moet gedragen, ga ik gewoon ?nadoen?. Soms helpt dat ook. Vrolijk doen, maakt vrolijk voelen. Dat is leuk met uitgaan, dingen doen en ondernemen, maar zodra het vrolijk doen ophoudt, houdt het vrolijk voelen ook op. Het kost trouwens ook krankzinnig veel energie, dus behalve zwaarmoedig, en de lusteloosheid die al een deel van een depressie zijn, wordt ik nog eens extra moe. Van het spiegelen wist ik meteen al dat dat geen goede manier is om te leven.

Bezig zijn
Andere dingen doen, dan mij heel slecht voelen, geeft wel lucht. Vooral als ik dongen doe die niet over mijzelf gaan. Vooral lezen. Ik lees op een goed moment, meer dan 1500 pagina?s A4 per week. Alles wat ik kan vinden lees ik. Van complexe ingewikkelde werken over quantummechanica, tot de meest banale bellettrie, zoals heerlijke doktersromannen.

Het intellectueel bezig zijn, lezen en schrijven dus, helpt alleen op het moment zelf, als ik schrijf of lees dus. Lichamelijk bezig zijn, fietsen, lopen en zwemmen, helpt langer, soms zelfs wel enige dagen. Weliswaar niet lezend, maar ik fiets wel regelmatig een groot eind per dag. Hartstikke gezond ook, ik rook niet als ik fiets, en anderhalf tot twee uur fietsen, betekent ook die periode niet fietsen.

In twee opnames heb ik ook gezien hoe het anderen kan opklaren. Daar ben ik strontjaloers op, dat wil ik ook, en ook dat het blijvend is.

Het bezig zijn heeft wel voor mij een hele nare kant. Verslaving. Niet aan drugs of alcohol, maar aan gedrag. Dat geeft bijna instant gratificatie, wat weer tot een opklaren van het gevoel tot gevolg heeft. Kortstondig weliswaar, maar toch. Ik herken nu wel de verslaving, en het gedrag, en kan het goed onder controle houden. De val na de opklaring is namelijk altijd dieper dan het punt waar ik was.

Zwelgen
Soms, vroeger vaak trouwens, is het echt teveel. Dan kan ik niets meer opbrengen. Niet alleen de totale nutteloosheid van het bestaan, maar ook het gebrek aan zinvolheid van allerlei zaken, zijn dan overweldigend. Vechten tegen alles heeft geen zin meer. Dan kan ik zwelgen in ellende. Terugtrekken, alleen zijn, mij intens voelen, gebeurt dan vanzelf. Vreemd genoeg kan dat wel verlichting geven. Het rechtvaardigt mijn zwaarmoedigheid. Helaas leidt het ook tot heel depressief gedrag. Echt geen goede strategie, en als het te voorkomen is doe ik dat graag.

Accepteren
Dit is een hele goede, maar ook een hele moeilijke. Ik ben chronisch depressief, met alle nare gevolgen die daar bij horen. Ontkennen is leuk, zie boven, maar levert uiteindelijk te weinig op. Het vechten ertegen kost vaak veel energie. Accepteren maakt niet dat ik mij beter voel, maar het heeft wel de paniek en de agitatie verminderd. Dat is al een hele winst.

Analyseren
Het gebeurt gewoon dat ik mij geheel uit het niets zwaar beroerd kan voelen. Althans, het lijkt zo. Ik probeer nu wel te onderzoeken wat er gebeurde toen ik mij zwaar beroerd ging voelen. Het geeft een gevoel van controle over mijn eigen gevoel. Dat maakt weer dat ik mij er makkelijker uit kan slepen. Bovendien leert het mij iets over de triggers van de depressieve gevoelens. Die kan ik proberen te vermijden, vluchten ja, of beter in perspectief te zetten, het gaat lang niet altijd over mij. Er moet wel aan fijntuning gedaan worden trouwens. De verleiding is groot om behalve het actuele, ook maar even alles mee te analyseren. Dat werkt weer vreselijk contraproductief.

Nu
Na jaren en jaren van depressie, ben ik op het punt dat ik niet meer aan het genezen wil werken. Het gaat toch niet over (lijkt gelaten, maar dat is het niet), en daar moet ik eigenlijk maar eens mee zien te leren leven. Oh ja daar ging het over. Nu doe ik aan beheersen. Zoals analyseren, vroegtijdig herkennen dat het gevoel niet de goede kant op gaat, destructieve gedachtenpatronen herkennen, en daar acties op te ondernemen. Heel moeilijk, maar ik probeer ook van signalen uit mijn directe omgeving op te pakken dat het niet de goede kant opgaat.
Dan ga ik actief mijn gedachten en gedrag aanpassen, zodat het niet in de destructieve spiraal terecht komt. Vaak lukt dat, soms niet. Op sommige vlakken heeft het zelfs een heel merkbaar effect. Zelfmoord gedachten leiden niet meer tot pogingen, sterker ik kan ze regelmatig zelfs uit mijn denkraam verbannen. Verslavend gedrag, wordt herkend, en bijgestuurd.
Ik doe het niet alleen. Er is chemische ondersteuning, anti-depressiva, en veel steun van mijn partner. Maar het blijft dat ik er hard voor moet werken. Heel langzaam voel ik wel steviger worden, en dat is wel iets waarvan ik altijd heb gedacht dat het niet zou gebeuren.

Nogmaals, deze post gaat over hoe ik met mijn depressie omga. Het is zeker niet uitputtend, en al helemaal niet uitgebreid met allerlei details, er is veel weggelaten. Het is immers persoonlijk, en er is genoeg waar ik hier en nu geen aandacht aan wil besteden. Zo simpel als het er staat hier, is het zeker ook niet uit te voeren. Het is ook niet een recept of panacee tegen depressie wat hier staat, maar wellicht heeft iemand er iets aan.
Pfff, nu koffie.

Je bent gek dat je zo'n lange post gaat zitten typen..

quote:

Op zondag 7 oktober 2007 22:30 schreef sweetgirly het volgende:

[..]

Dat is (dan) goed nieuws, goed om te horen !

Tja, zolang ik medicijnen slik is er eigenlijk niks aan de hand. Op dit moment kan ik mezelf bijvoorbeeld absoluut niet depressief noemen. Mijn "probleem" is dus eigenlijk dat ik niet zonder die medicijnen lijk te kunnen. Steeds als ik er mee stop krijg ik tussen de 1 en 2 jaar na het stoppen weer steeds meer symptomen, het gaat heel geleidelijk maar het gebeurt wel. Zoals ik al eerder zei: ik herken de symptomen tegenwoordig heel snel en ga dan ook op tijd naar de huisarts. In het begin wachtte ik daar eigenlijk nog te lang mee waardoor ik een onnodig diepe terugval kreeg.

quote:

Oa tips die jezelf hebt gemerkt/ondervonden ?

In ieder geval naar de dokter gaan, therapie is volgens mij in de meeste gevallen ook een goed idee. En proberen om zo goed en zo kwaad als het gaat toch bezig te blijven en zoveel mogelijk structuur te behouden in je leven.

quote:

Op donderdag 27 september 2007 16:13 schreef Burdie het volgende:

[..]

Bij mij werkt dat juist totaal niet.
Dan kom ik thuis van een middagje 'impuls-shoppen', zit ik op de bank, kijk ik om me heen... overal nieuwe dingen, nieuwe schoenen, nieuwe kleren... en ikzelf ben nog altijd net zo leeg als m'n bankrekening.

Herkenbaar. Sinds de dag dat mijn vader te horen kreeg dat ie ongeneeslijk ziek was tot de dag van vandaag (nu ongeveer 2,5 jaar geleden, vader is half jaar geleden overleden) heb ik ook volgens mij best last van een depressie, al ben ik daar nog niet voor bij de dokter ofzo geweest. Echt vervelend, je bent nergens blij mee, je vind niks meer leuk, je kan je nergens meer op verheugen, zelfs dingen waar ik vroeger wel erg blij van werd doen me momenteel geen ruk meer. Van de week kijken voor een nieuwe auto. Vroeger vond ik dat fantastisch maar zelfs dat doet me nu niks meer, tis omdat mijn huidge auto het begint te begeven.

Ook constant zo'n gevoel hebben van: waar doe ik het voor, wat is het nut als ik dat en dat doe. Zo'n houding van niks kan me schelen. Tot in het extreme toe, het kan me geen ruk schelen als ik over een minuut dood neer zou vallen. Jammer dan, pech gehad. Dagen lijken voorbij te vliegen zonder dat ik ze beleefd en geleefd heb. Verliefd worden is zo goed als onmogelijk geworden (al heb ik wel een vriendin waar ik veel van hou momenteel hoor ) en feestjes en dergelijke probeer ik steevast te vermijden. Ik kan om de kleinste dingen enorm kwaad worden, ik wind me op over de stomste dingen, heb geen plezier meer in mijn werk, geen plezier meer in de mijn hobby'sen maak me grote zorgen over de toekomst.

Dat ik er onlangs achterkwam dat ik waarschijnlijk een autistische afwijking heb helpt helaas ook niet echt mee natuurlijk. Plus dat ik mijn hele leven al redelijk van depressie naar depressie hobbel.

Het levent hobbelt verder en ik hobbel erachteraan.

Maargoed, we hopen op een dag het leven weer ingehaald te hebben. Psychiaters of psychologen bezoeken hebben naar mijn idee weinig zin. Die kunnen niet veranderen hoe jij denkt en hoe je je voelt. Dat moet je zelf doen. Vroeger is het ook altijd weer goed gekomen met depressieve periodes dus hier moet ik ook zelf weer uit zien te komen. Pas als ik zelfmoord oid écht serieus ga overwegen zal ik wel de stap gaan zetten naar een dokter.

quote:

Op zaterdag 29 september 2007 20:27 schreef Nijna het volgende:

[..]

Dank je, ik denk (en hoop ook) dat het idd gewoon hormonen en het wachten zijn. We zullen zien.
Hoe is het met jou?

Ik hoop het ook voor je. En dat laatste wachten is ook helemaal niet leuk.

Met mij gaat het misschien ergens wel wat beter inmiddels. Ik kan niet precies uitleggen hoe het zit want ik voel me nog lang niet 'beter' Maar ik bereik in ieder geval wel wat meer van mijn eigen gevoel denk ik. Ik voel me nog steeds vast zitten in mijn lichaam en in mijn gevoelens. Maar ik voel ook dat ik dat niet alleen maar ben. Dat is wel echt een verbetering. Maar die andere dingen maken het vaak wel zo dat ik verdrietig ben, leeg van binnen, ontevreden over mijzelf. Zeker als ik probeer mezelf recht aan te kijken. Gister zei iemand tegen me, 'doe gewoon wat je kan en wat goed voelt, je bent nu nog niet zo ver dat je in de spiegel kunt kijken en een goed gevoel kan hebben over jezelf, dat ligt niet aan wat je ziet of aan wat je doet, want je doet het goed. Dat komt omdat je nog niet dat punt hebt bereikt waarop je dat kunt zien. Maar dat is geen reden om bepaalde dingen niet te doen, te stoppen of dat het een destructieve werking hoeft te hebben.' En daar kan ik me wel in vinden, bedacht ik me. Dat is misschien echt zoals het nu is. Het geeft me wel hoop, dat iemand anders dat zo ziet en ik kan me daar wel een tijdje aan vasthouden, denk ik.

Metro2005 ik wens je veel sterkte, ik hoop dat je er uit komt op deze manier.

quote:

Op maandag 8 oktober 2007 01:06 schreef Shitonya het volgende:

Je bent gek dat je zo'n lange post gaat zitten typen..

Waarom?

Depressies blijven zeer vervelend en lastig maar het beste is altijd nog om direct hulp te zoeken!

quote:

Op zondag 7 oktober 2007 19:18 schreef Tremium het volgende:
Zelf ben ik nu opgenomen in een psychiatrische instelling vanwege een depressie. Ben nu weer een maandje thuis, binnenkort weer teruggaan voor 4-5 weken.

Hoelang is die eerste opname geweest, en waarom over 5 weken pas terug?

quote:

Op maandag 8 oktober 2007 01:06 schreef Shitonya het volgende:

[..]

Je bent gek dat je zo'n lange post gaat zitten typen..

In de volksmond is een psychiatrisch patient gek ja. Alleen komt de post voort uit het gek zijn en niet andersom.

Gelukkig ben jij gek dat jij de hele post citeert

[ Bericht 6% gewijzigd door Inekris op 08-10-2007 14:17:00 (Diagnose toegevoegd) ]

LB, fijn om te lezen dat het op de een of andere manier wel wat beter gaat. Kleine stapjes!

quote:

Op maandag 8 oktober 2007 13:53 schreef candygirl het volgende:

[..]

Hoelang is die eerste opname geweest, en waarom over 5 weken pas terug?

Eerste opname was een "crisisopname" in de jongerenafdeling, genaamd "De Kade" (UC St. Jozef, Kortenberg, België) en die duren 2 weken. Het is dan de bedoeling dat je even uit de "echte wereld" kan stappen en wat tot rust komen mbv wat therapieën.
Over 'n maand ga ik terug opgenomen worden, maar deze keer in "oriëntatie". Hierbij zal ik dan gedurende 4 tot 5 weken geobserveerd worden.

Hierna moet ik waarschijnlijk naar een behandelingsgroep (ongeveer een jaar).

Ik moet nu een maandje wachten vanwege wachtlijsten...

quote:

Op zondag 7 oktober 2007 22:55 schreef sweetgirly het volgende:

[..]

Nou..maar thanx..vind het niet zo en check.

Weet je, vaak hebben anderen een betere kijk op je dan jezelf.

dat is onzin

ze hebben een ANDERE kijk op je, maar niet automatisch een betere

quote:

Op maandag 8 oktober 2007 14:14 schreef Inekris het volgende:

[..]

In de volksmond is een psychiatrisch patient gek ja. Alleen komt de post voort uit het gek zijn en niet andersom.

Gelukkig ben jij gek dat jij de hele post citeert

De post komt uit de persoon. Gek staat niet op zichzelf, maar wordt "geboren" in een persoon die de gekte toelaat.

quote:

Op dinsdag 9 oktober 2007 00:29 schreef Shitonya het volgende:

[..]

De post komt uit de persoon. Gek staat niet op zichzelf, maar wordt "geboren" in een persoon die de gekte toelaat.

Dat onderbouwt alleen mijn opmerking, wat is nou jou probleem met mijn post, behalve de lengte?

Was geen probleem, de lengte viel me alleen op. Waarom zou je op een forum zo'n lange post posten welke totaal onbekenden kunnen lezen? Zeg zoiets tegen je zielenknijper, vrienden of wie dan ook. Maar om nu je hele levensverhaal op een forum te gooien in dat formaat, waardoor de meeste zullen denken "argh mijn ogen, ik hou niet van lezen, dus ik sla het over". Bedoel, je schiet er bar weinig mee op. Ik vind het persoonlijk vrij nutteloos en daarom achterlijk om zoveel tijd te verspillen.

quote:

Op dinsdag 9 oktober 2007 01:12 schreef Shitonya het volgende:
Was geen probleem, de lengte viel me alleen op. Waarom zou je op een forum zo'n lange post posten welke totaal onbekenden kunnen lezen? Zeg zoiets tegen je zielenknijper, vrienden of wie dan ook. Maar om nu je hele levensverhaal op een forum te gooien in dat formaat, waardoor de meeste zullen denken "argh mijn ogen, ik hou niet van lezen, dus ik sla het over". Bedoel, je schiet er bar weinig mee op. Ik vind het persoonlijk vrij nutteloos en daarom achterlijk om zoveel tijd te verspillen.

Ik persoonlijk vindt dat je dan eerst de post moet lezen, voor je deze kritiek er uit gooit, die raakt namelijk kant noch wal.

quote:

Op dinsdag 9 oktober 2007 01:12 schreef Shitonya het volgende:
Was geen probleem, de lengte viel me alleen op. Waarom zou je op een forum zo'n lange post posten welke totaal onbekenden kunnen lezen? Zeg zoiets tegen je zielenknijper, vrienden of wie dan ook. Maar om nu je hele levensverhaal op een forum te gooien in dat formaat, waardoor de meeste zullen denken "argh mijn ogen, ik hou niet van lezen, dus ik sla het over". Bedoel, je schiet er bar weinig mee op. Ik vind het persoonlijk vrij nutteloos en daarom achterlijk om zoveel tijd te verspillen.

Ik heb de post gewoon gelezen, zo raar is het toch niet om een lange post op een forum te zetten?
Zegt misschien meer over jouw interesse en leeskunsten dan over de persoon die het plaatst.

Mua, ik vind het iets over beide personen zeggen. Maar inderdaad, het klopt ook dat wanneer ik een vrij lang verhaal zie op mijn beeldscherm, dat ik het meestal ook oversla, omdat ik het simpelweg kut vind om veel te lezen van een beeldscher. Maar wat de post ook moge zijn, ik blijf teveel persoonlijke info op een forum plaatsen, onzin vinden. Ik zou zoiets met vrienden bespreken. Maar goed, ieder zijn ding.

Goed, ik heb even een ervaring die ik wil delen, en liever onder een kloon omdat ik toch een bepaalde reputatie heb. Ik wil graag weten of meer mensen zoiets hebben meegemaakt. Ik denk dat ik al misschien twee jaar depressief ben, maar het continu heb weggestopt en mezelf niet toe heb gelaten om echt in te storten. Nu is dat echter wel gebeurd; na mijn eindexamen en fulltime baan daarna ging ik eerst op vakantie en daarna studeren; ineens rust. Tijdens de vakantie werd ik heel snel nog erger moe (was ik al lang, maar nog niet zo erg) en daarna werd ik ook echt verdrietig en voelde me kut. De afgelopen anderhalve, twee maanden is het ineens nog veel sneller gegaan en nu zit ik echt continu twee millimeter af van huilen; er hoeft maar íets te gebeuren, ik hoef maar mijn teen te stoten of iets te laten vallen, dat iemand iets vervelends tegen me zegt of me raar aankijkt (vanwege een nog onbekend iets in mijn spieren loop ik niet erg netjes; beetje zoals een oude vrouw, heupproblemen en veel pijn) en het is zo ver.
Waar het allemaal door komt weet ik niet. Ik denk dat het een combinatie is van alle weggestopte dingetjes; die spierproblemen, mijn ouders, school en mijn lage eigenwaarde, die nu echt ver onder het nulpunt is gedaald.

Afgelopen weekend waren mijn vriend en ik bij zijn moeder in Zeeland. Het is daar altijd heel lekker rustig en ik voel me daar prima op m'n gemak. Vrijdagavond ging ik iets eerder naar bed dan hij en ik voelde me (zoals gewoonlijk) kut. Mijn vriend was al de hele dag moe en had al redelijk vaak kritiek op me gehad, bij alles wat ik deed had hij wel iets op te merken, en dat maakte mij natuurlijk ook al kut voelen. Ik lag in bed en liet de traantjes een beetje stromen, en het werd steeds erger. Er kwamen van die snikken van binnenuit, en al samenkrampingen (te vergelijken met als je zelf snel je buikspieren aanspant). Dit allemaal werd steeds erger, ook toen mijn vriend er bij was.

Het waren 'buitjes' van zo'n vijf minuten elke keer, met dan tussen de buitjes eventjes ademhalen. Het werd erger en erger, mijn hele lijf verkrampte steeds erger en de snikken ook, het kwam van diep van binnen en ging er met moeite uit. Het voelde alsof ik de controle over mezelf verloor. In de buien begon ik mezelf echt hard te krabben (de krassen op m'n benen beginnen nu een beetje te verdwijnen), ik wilde mijn hoofd tegen de muur beuken en duwde mijn vriend steeds van me af. Hij heeft me toen vast gepakt en proberen neer te leggen maar het lukte niet, ik wilde het niet; alleen maar op een bepaalde manier zitten, ineengekrompen.
Na een tijdje werd het minder, kon ik mezelf onder controle krijgen, was het huilen niet meer zo ongecontroleerd. De samentrekkingen bleven wel doorgaan, tot nog wel zaterdagavond.

Ik wil dit echt nooit meer. Als hij er niet bij was geweest had ik mezelf iets aangedaan, en ik ben echt bang dat dat gebeurt. 'Normaal' zou ik dat nooit doen, maar ben echt geschrokken van mijn acties vrijdag. Mijn vriend vroeg me te beloven dat ik mezelf niks aan zou doen, maar dat kan ik niet meer, na dit te hebben meegemaakt. Is er iemand die dit bekend in de oren klinkt? Wat was dit, en wat kan ik er tegen doen..

Aan de bel trekken bij bv de huisarts!
Ik weet niet of je er echt wat tegen kan doen, proberen de spanning niet zo hoog op te laten lopen, het eerder te uiten misschien?!
Ik heb het ook wel gehad, gelukkig al een hele tijd terug. Toen het beter ging had ik ook niet meer van dat soort "uitbarstingen".

quote:

Op dinsdag 9 oktober 2007 21:04 schreef Nijna het volgende:
Aan de bel trekken bij bv de huisarts!
Ik weet niet of je er echt wat tegen kan doen, proberen de spanning niet zo hoog op te laten lopen, het eerder te uiten misschien?!
Ik heb het ook wel gehad, gelukkig al een hele tijd terug. Toen het beter ging had ik ook niet meer van dat soort "uitbarstingen".

Ja, dat dacht ik ook; zou het gewoon opgekropt zijn, maar ik huil zoveel; sommige dagen lijkt het gewoon alsof ik aan één stuk door huil, met wat stukken er tussendoor waarin ik me inhoud om nog een beetje normaal over te komen...

Het stomme is, denk dat veel mensen dat hebben; ik weet best wat ik moet doen, maar het komt er gewoon niet van. Bewegen/sporten, dingen dóen, niet binnen blijven hangen enzovoort. Ik doe het alleen gewoon niet.

quote:

Op dinsdag 9 oktober 2007 21:22 schreef sweetgirly het volgende:
Wat je moet doen, ja, is het ook echt wat je (allemaal) werkelijk wilt ?
Tuurlijk is sporten, veel buiten zijn ed goed. Maar verifieer eerst of het geen dwang van jezelf is, opgedwongen omdat je denkt dat het (ergens) moet.

Ten tweede, mocht je teveel huilen, last blijven houden, ook dan is hulp natuurlijk goed.
Ik denk zelf nl wel dat het een punt is dat je vast loopt, bent gelopen. Je lichaam, jij, geeft aan dat je hiermee niet tevreden bent, hier word je ongelukkig van. Wat je wel wilt, waar je dan wel gelukkig van wordt, wat je rustig maakt, dat ligt in jou besloten. Daar zal de zoektocht naar en gaan beginnen. Maar first things first.

_{ofzo, ik denk..maak het gelijk even zoetsappig met mijn zoektocht , je snapt het wel}

Ik denk dat de eerste stap naar de huisarts gaan is, maar daar zie ik dan zo tegenop. Ik weet ook niet hoe ik het uit moet leggen, zal daar waarschijnlijk ook alleen maar kunnen janken. Misschien zijn antidepressiva een oplossing, ik denk dat die zoektocht van jou een te lang en moeilijk proces is om mee te beginnen; ik denk dat ik in dan weer genoeg tijd heb om nog verder weg te zakken. Er moet gewoon NU iets gebeuren..