R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Originele OP
Depressie & Angst #1
Depressie & Angst #2
Depressie & Angst #3
Depressie & Angst #4
Depressie & Angst #5
Depressie & Angst #6
Vorige delenquote:Op zondag 3 januari 2010 01:17 schreef Quickie_Butt het volgende:
Het viel me op dat er nog geen centraal topic is voor depressies en/of angstklachten. Wel een topic over medicatie bij psychische problemen en een hoe voel je je nu topic, maar die dekken naar mijn mening niet helemaal de lading.
Ik denk dat dit topic wel kan bijdragen in dit subforum. Veel mensen kampen namelijk met depressieve of angstklachten en zo kunnen we een beetje steun bij elkaar zoeken en elkaar van adviezen en tips voorzien
Depressie & Angst #1
Depressie & Angst #2
Depressie & Angst #3
Depressie & Angst #4
Depressie & Angst #5
Depressie & Angst #6
Mama van 2 lieve meiden :)
Nog even mijn reactie naar cafpow uit het vorige topic:
En is het een optie om even te gaan? Uurtje en dan weer naar huis ofzo?
En als je gaat een standaard antwoord bedenken op zulke standaard vragen. Ik werk aan mezelf en verder wil ik het er niet over hebben, zoiets?
En is het een optie om even te gaan? Uurtje en dan weer naar huis ofzo?
En als je gaat een standaard antwoord bedenken op zulke standaard vragen. Ik werk aan mezelf en verder wil ik het er niet over hebben, zoiets?
Mama van 2 lieve meiden :)
het is bijna 3 kwartier tot een uurtje reizen om even te gaan. En van die standaardantwoorden heb ik ook wel, alleen dan gaan ze doorvragen en dat vind ik lastig en verder tja heb ik eigenlijk ook geen zin om antwoorden te geven..want ik zie ze toch maar 1x per jaar..quote:Op vrijdag 10 juni 2011 08:55 schreef Nijna het volgende:
Nog even mijn reactie naar cafpow uit het vorige topic:
En is het een optie om even te gaan? Uurtje en dan weer naar huis ofzo?
En als je gaat een standaard antwoord bedenken op zulke standaard vragen. Ik werk aan mezelf en verder wil ik het er niet over hebben, zoiets?
en ik heb ook echt zoiets van en wat intereseert het jou nou...zoiets...
ach, dat is helemaal niet zo erg, want dat heeft iedereen wel eens ....had ik vroeger ook tijdens mijn rij-lessenquote:
Ik heb soms angst tijdens rijles, en dan gaat alles fout.
Het is wel een eind reizen dan om even te gaan. Ik heb ook wel eens gezeten met wat ik dan moest antwoorden als ze door zouden blijven vragen.
Kreeg toen van iemand de tip om maar gewoon te doen alsof de plaat blijft hangen: daar wil ik het verder niet over hebben
.
Of je gaat niet, dat kan natuurlijk ook.
Feestjes zijn ook niet mijn hobby, morgen weer, maar lekker dicht bij huis.
drvc, wat gebeurd er dan als je zo angstig bent tijdens rijles?
En weet je rijinstructeur daar ook van?
Werd vanmorgen gebeld dat mn gesprek met mn behandelaar niet doorging...
en ik had er juist wel behoefte aan. Volgende afspraak over anderhalve week 
Ik baal.
Kreeg toen van iemand de tip om maar gewoon te doen alsof de plaat blijft hangen: daar wil ik het verder niet over hebben
.Of je gaat niet, dat kan natuurlijk ook.
Feestjes zijn ook niet mijn hobby, morgen weer, maar lekker dicht bij huis.
drvc, wat gebeurd er dan als je zo angstig bent tijdens rijles?
En weet je rijinstructeur daar ook van?
Werd vanmorgen gebeld dat mn gesprek met mn behandelaar niet doorging...
en ik had er juist wel behoefte aan. Volgende afspraak over anderhalve week Ik baal.
Mama van 2 lieve meiden :)
Goh dat heb ik ook heel lang gehad, had ook te maken met een ervaring niet ver voor ik begon met lessen, maar gewoon doorzetten, het wordt wel minder hoe vaker je rijdt omdat je dan weet hoe je op situaties moet reageren!quote:
Ik heb soms angst tijdens rijles, en dan gaat alles fout.
@Ninja, balen dat het niet doorgaat! Ik ben gisteren nog gebeld door mijn psych. Omdat ze dadelijk op vakantie gaat en niet te lang ertussen wilde hebben zitten.
Ik voel me dubbel, heb gisteren te horen gekregen dat ik toch naar de 2e hulplijn moet, ergens fijn dat ik de tijd krijg alles op te lossen, maar aan de andere kant zag ik niet in dat het zo erg was. Wel dat t niet met een paar afspraken was opgelost, maar het voelt toch wel een beetje als falen nu....
Spacekitten, fijn dat er meegedacht wordt.
Het is geen falen! Je bent bezig met de boel weer op de rit krijgen, duurt misschien wat langer dan je had bedacht zelf, maar dat is dan maar even zo...
Fijn dat je voor de vakantie nog een gesprek krijgt.
Het is geen falen! Je bent bezig met de boel weer op de rit krijgen, duurt misschien wat langer dan je had bedacht zelf, maar dat is dan maar even zo...
Fijn dat je voor de vakantie nog een gesprek krijgt.
Mama van 2 lieve meiden :)
Vandaag een beetje een baaldag! Heb weer erg last van hartkloppingen en voel mij weer erg alleen in mijn cocon! En daar loop ik weer lekker tegen aan te schoppen want ik heb straks het vrijgezellenfeest van mijn zus! En ik heb dat voor het grootste gedeelte georganiseerd, en misschien is het juist wel de reden dat ik paniek heb, Bang dat er iets mis gaat of dat ze het niet leuk vind! Blegh!
Gisteren aan het eind van de dag ook een baalmoment, maar gisterenavond toch gewoon gaan sporten en dat was wel erg lekker, gewoon mijn hoofd even lekker leeg maken!
Ik heb voor mezelf wel besloten dat ik misschien moet accepteren dat ik voorlopig nog even niet kan werken, Ik kan amper verantwoording dragen voor mijzelf, hoe kan ik dat dan voor de kinderen van anderen mensen?? Dus daar zal eerdaags wel een uitnodiging van de arbo dienst op volgen, waar ik mij dan ook weer druk om kan maken, want gelooft die man mij wel als ik zeg dat ik er doorheen zit? want je kunt het niet zien als je mij niet kent!
Pffft zorgen en gepieker alom dus!
Gisteren aan het eind van de dag ook een baalmoment, maar gisterenavond toch gewoon gaan sporten en dat was wel erg lekker, gewoon mijn hoofd even lekker leeg maken!
Ik heb voor mezelf wel besloten dat ik misschien moet accepteren dat ik voorlopig nog even niet kan werken, Ik kan amper verantwoording dragen voor mijzelf, hoe kan ik dat dan voor de kinderen van anderen mensen?? Dus daar zal eerdaags wel een uitnodiging van de arbo dienst op volgen, waar ik mij dan ook weer druk om kan maken, want gelooft die man mij wel als ik zeg dat ik er doorheen zit? want je kunt het niet zien als je mij niet kent!
Pffft zorgen en gepieker alom dus!
S. 2014
J. 2016
J. 2016
Mischien is het toch beter om naar de 2e hylplijn te gaan, zij kunnen je mischien beter helpen. En geloof me je faalt niet, het loopt alleen anders dan verwacht en gehoopt. En je moet maar denken dat dit net als leren fietsen is, je leert het stap per stap met opstaan en vallen. En kwa het psycholigische zorgt het er alleen voro dat je er sterker door word.quote:
[..]
Goh dat heb ik ook heel lang gehad, had ook te maken met een ervaring niet ver voor ik begon met lessen, maar gewoon doorzetten, het wordt wel minder hoe vaker je rijdt omdat je dan weet hoe je op situaties moet reageren!
@Ninja, balen dat het niet doorgaat! Ik ben gisteren nog gebeld door mijn psych. Omdat ze dadelijk op vakantie gaat en niet te lang ertussen wilde hebben zitten.
Ik voel me dubbel, heb gisteren te horen gekregen dat ik toch naar de 2e hulplijn moet, ergens fijn dat ik de tijd krijg alles op te lossen, maar aan de andere kant zag ik niet in dat het zo erg was. Wel dat t niet met een paar afspraken was opgelost, maar het voelt toch wel een beetje als falen nu....
Balen, van dat gesprek dat is afgezegd. dat ken ik maar al te goed, en het is net alsof mijn psycholoog het soms aanvoelt want des te meer ik het nodig denk te hebben des te groter de kans dat de afspraak afgezegd word.quote:
Spacekitten, fijn dat er meegedacht wordt.
Het is geen falen! Je bent bezig met de boel weer op de rit krijgen, duurt misschien wat langer dan je had bedacht zelf, maar dat is dan maar even zo...
Fijn dat je voor de vakantie nog een gesprek krijgt.
Om de arbo dienst zou ik geen zorgen maken, gewoon gaan en dingen uitleggen, en anders geef je toch aan dat het voor jou heel lastig is alles uit te leggen en of ze evt. contact met je hulpverlener willen opnemen?quote:
Vandaag een beetje een baaldag! Heb weer erg last van hartkloppingen en voel mij weer erg alleen in mijn cocon! En daar loop ik weer lekker tegen aan te schoppen want ik heb straks het vrijgezellenfeest van mijn zus! En ik heb dat voor het grootste gedeelte georganiseerd, en misschien is het juist wel de reden dat ik paniek heb, Bang dat er iets mis gaat of dat ze het niet leuk vind! Blegh!
Gisteren aan het eind van de dag ook een baalmoment, maar gisterenavond toch gewoon gaan sporten en dat was wel erg lekker, gewoon mijn hoofd even lekker leeg maken!
Ik heb voor mezelf wel besloten dat ik misschien moet accepteren dat ik voorlopig nog even niet kan werken, Ik kan amper verantwoording dragen voor mijzelf, hoe kan ik dat dan voor de kinderen van anderen mensen?? Dus daar zal eerdaags wel een uitnodiging van de arbo dienst op volgen, waar ik mij dan ook weer druk om kan maken, want gelooft die man mij wel als ik zeg dat ik er doorheen zit? want je kunt het niet zien als je mij niet kent!
Pffft zorgen en gepieker alom dus!
EN die kunnen dan duidelijk aangeven wat er wel of niet mis is..
Hier gaat het na de inzinking van ongeveer 2 weekjes geleden wat beter, hoewel ik toch halverwege ben blijven haken. Ik heb echt bijna nergens zin in en alles kost me meer moeite..het weer helpt ook niet
En dan kom ik weer in de gedachtenspiraal terecht, nu ben ik wel alle gedachten aan het noteren om ze later aan de psycholoog te vertellen, want de gedachten gaan me echt dwarszitten.
En de verjaardag waar ik het over had, ik wacht gewoon lekker het weer af. Is het mooi weer, dan ga ik wel, dan kan je altijd nog in de tuin zitten en neem gewoon mijn nintendo DS mee(ja met 24 jaar speel ik nog soms games) en als ik me teveel verveel zoek ik gewoon een rustig hoekje op en ga lekker gamen.
En als het slecht weer is, wel dan blijf ik gewoon lekker thuis
Hallo, ik zal ook eens beginnen te posten in dit topic. het lijkt me interessant om met anderen over angstklachten te praten.
Zelf kamp ik zo'n 6 jaar met angstaanvallen, en word het inmiddels wel behoorlijk zat. heb hier medicatie tegen en ben eergisteren met een nieuwe begonnen. dus ik wacht het af.
Het is wel heel erg balen wanneer je geen zin meer krijgt om wat te ondernemen omdat je weet dat je weer angstig wordt, al ben ik daar met mijn hoofd niet bewust mee bezig maar onderbewust gebeurt er toch veel in mijn lijf. Het liefst blijf ik thuis, maar dat kan dan ook weer niet. constant de spanning en prikkelbaarheid, en die angst die op komt duiken. zucht.
Zelf kamp ik zo'n 6 jaar met angstaanvallen, en word het inmiddels wel behoorlijk zat. heb hier medicatie tegen en ben eergisteren met een nieuwe begonnen. dus ik wacht het af.
Het is wel heel erg balen wanneer je geen zin meer krijgt om wat te ondernemen omdat je weet dat je weer angstig wordt, al ben ik daar met mijn hoofd niet bewust mee bezig maar onderbewust gebeurt er toch veel in mijn lijf. Het liefst blijf ik thuis, maar dat kan dan ook weer niet. constant de spanning en prikkelbaarheid, en die angst die op komt duiken. zucht.
Sterkte ermee en welkomquote:
Hallo, ik zal ook eens beginnen te posten in dit topic. het lijkt me interessant om met anderen over angstklachten te praten.
Zelf kamp ik zo'n 6 jaar met angstaanvallen, en word het inmiddels wel behoorlijk zat. heb hier medicatie tegen en ben eergisteren met een nieuwe begonnen. dus ik wacht het af.
Het is wel heel erg balen wanneer je geen zin meer krijgt om wat te ondernemen omdat je weet dat je weer angstig wordt, al ben ik daar met mijn hoofd niet bewust mee bezig maar onderbewust gebeurt er toch veel in mijn lijf. Het liefst blijf ik thuis, maar dat kan dan ook weer niet. constant de spanning en prikkelbaarheid, en die angst die op komt duiken. zucht.
Tja, angst/paniekaanvallen zijn klote. Vooral omdat het uit een circel bestaat die je moet doorbreken maar welke super lastig is om te doorbreken
Ik was al even bang dat dit soort topic niet bestond 
Maar gelukkig wel.
Zelf kamp ik al jaren en jaren met depressie. Sinds een tijdje ook met angsten.
Inmiddels hebben alle vrienden het al laten afweten. Dus nu ben ik ook nog eens eenzaam.
Ik heb geen professionele hulp omdat ik niet echt het gevoel heb dat het werkt.
Nou word ik ook niet echt serieus genomen.
In mijn opvoeding heb ik geleerd iedereen te laten denken dat het altijd goed met me gaat.
En dus is er niemand die weet dat ik depressief ben.
Natuurlijk kan ik het niet altijd verbergen. En dan krijgt mijn vriend de volle laag.
Mijn ouders negeren het probleem en doen het af als een beetje down zijn af en toe.
Ik zit nu op dit moment echt in een heel diep zwart gat. Ik weet echt niet meer wat ik moet doen
Maar gelukkig wel.
Zelf kamp ik al jaren en jaren met depressie. Sinds een tijdje ook met angsten.
Inmiddels hebben alle vrienden het al laten afweten. Dus nu ben ik ook nog eens eenzaam.
Ik heb geen professionele hulp omdat ik niet echt het gevoel heb dat het werkt.
Nou word ik ook niet echt serieus genomen.
In mijn opvoeding heb ik geleerd iedereen te laten denken dat het altijd goed met me gaat.
En dus is er niemand die weet dat ik depressief ben.
Natuurlijk kan ik het niet altijd verbergen. En dan krijgt mijn vriend de volle laag.
Mijn ouders negeren het probleem en doen het af als een beetje down zijn af en toe.
Ik zit nu op dit moment echt in een heel diep zwart gat. Ik weet echt niet meer wat ik moet doen
Op dinsdag 20 september 2011 14:48 schreef Daywalk3r het volgende:
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
Lastige situatie, ik moet zeggen dat ik ook drie jaar met psychotische klachten rond en er ook geen professionele hulp voor zocht of kreeg omdat ik het zo veel mogelijk verbergde.quote:
Ik was al even bang dat dit soort topic niet bestond
Maar gelukkig wel.
Zelf kamp ik al jaren en jaren met depressie. Sinds een tijdje ook met angsten.
Inmiddels hebben alle vrienden het al laten afweten. Dus nu ben ik ook nog eens eenzaam.
Ik heb geen professionele hulp omdat ik niet echt het gevoel heb dat het werkt.
Nou word ik ook niet echt serieus genomen.
In mijn opvoeding heb ik geleerd iedereen te laten denken dat het altijd goed met me gaat.
En dus is er niemand die weet dat ik depressief ben.
Natuurlijk kan ik het niet altijd verbergen. En dan krijgt mijn vriend de volle laag.
Mijn ouders negeren het probleem en doen het af als een beetje down zijn af en toe.
Ik zit nu op dit moment echt in een heel diep zwart gat. Ik weet echt niet meer wat ik moet doen
Nu ik wel professionele hulp heb hierbij voel ik me begrepen, voorheen heb ik ook altijd maar moeten laten zien dat het goed gaat.
Ik denk dat het verstandig is hiermee naar een arts te gaan, ik weet het wel zeker, want als jij jezelf zo in dit zwarte gat ziet zie je waarschijnlijk ook geen oplossing, en dat zien de artsen wel. met dit soort problemen/ziektes mag je best toegeven dat je hulp nodig hebt, al weet ik hoe moeilijk het is die hulp te vragen als je gewend bent het altijd maar alleen te doen en te laten zien aan de buitenwereld dat het goed gaat met je. terwijl het helemaal niet goed met je gaat.
Bedanktquote:
[..]
Sterkte ermee en welkom
Tja, angst/paniekaanvallen zijn klote. Vooral omdat het uit een circel bestaat die je moet doorbreken maar welke super lastig is om te doorbreken
Inmiddels weer een gesprek met de psychiater gehad over de nieuwe medicatie, deze werkten echt niet goed op me. had hele vervelende bijwerkingen na 1x slikken al, nu heb ik valium en oxazepam.
Helaas werkt het allemaal ook niet zo..... elke keer wanneer ik weer angstig wordt, denk ik ja maar dit keer is het terecht, en dit keer ga ik écht (bijv.) Dood. en elke keer trap ik dan weer hierin, en krijg ik weer een paniekaanval. die angsten variëren zo sterk allemaal dat ik wel 100 verschillende patronen kan gaan zoeken erin.
alleen al het kijken naar het licht van een kaarslicht kan mij zo een aanval uitlokken. gelukkig heb ik genoeg dagen waar het wel goed gaat en het blijft bij spanning.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik altijd dacht dat hulp voor andere was en niet voor mij, ik kon het wel zelf. Maar nu ik toch eraan begonnen ben (hoe zwaar het ook is soms) ben ik wel blij. Waarom zou je het niet nog een keer proberen? Er is nogal verschil bij wie je loopt. En dat vriendlief de volle lading krijgt kan ik over meepraten, dat was ook één van de redenen dat ik dit wilde, ik kon het hem ook niet meer aandoen.quote:
Ik was al even bang dat dit soort topic niet bestond
Maar gelukkig wel.
Zelf kamp ik al jaren en jaren met depressie. Sinds een tijdje ook met angsten.
Inmiddels hebben alle vrienden het al laten afweten. Dus nu ben ik ook nog eens eenzaam.
Ik heb geen professionele hulp omdat ik niet echt het gevoel heb dat het werkt.
Nou word ik ook niet echt serieus genomen.
In mijn opvoeding heb ik geleerd iedereen te laten denken dat het altijd goed met me gaat.
En dus is er niemand die weet dat ik depressief ben.
Natuurlijk kan ik het niet altijd verbergen. En dan krijgt mijn vriend de volle laag.
Mijn ouders negeren het probleem en doen het af als een beetje down zijn af en toe.
Ik zit nu op dit moment echt in een heel diep zwart gat. Ik weet echt niet meer wat ik moet doen
Het lijkt me verschrikkelijk zo snel paniekaanvallen te krijgen. Ik heb ze ook, maar vaak alleen als het over zware onderwerpen gaat of juist wanneer ik alleen ben en niks te doen heb...quote:
[..]
Bedankt
Inmiddels weer een gesprek met de psychiater gehad over de nieuwe medicatie, deze werkten echt niet goed op me. had hele vervelende bijwerkingen na 1x slikken al, nu heb ik valium en oxazepam.
Helaas werkt het allemaal ook niet zo..... elke keer wanneer ik weer angstig wordt, denk ik ja maar dit keer is het terecht, en dit keer ga ik écht (bijv.) Dood. en elke keer trap ik dan weer hierin, en krijg ik weer een paniekaanval. die angsten variëren zo sterk allemaal dat ik wel 100 verschillende patronen kan gaan zoeken erin.
alleen al het kijken naar het licht van een kaarslicht kan mij zo een aanval uitlokken. gelukkig heb ik genoeg dagen waar het wel goed gaat en het blijft bij spanning.
Ik hoop voor je dat deze medicijnen beter aanslaan! Heel veel sterkte!
Hulp krijgen is lastig. Zeker de juiste hulp.
Een psycholoog helpt niet. Ik denk dat een psychiater beter zou zijn voor mij.
Maar daar krijg ik geen doorverwijzing voor natuurlijk.
Ik denk doordat ik alles rooskleuriger voordoe dan het is.
Ook zijn een hoop onderwerpen taboe. Zoals zelfmoordneigingen.
Daar kan ik gewoon niet over praten. Ik heb nog nooit hardop tegen iemand gezegd dat ik soms echt echt niet meer wil leven. Ik zou nooit zelfmoord plegen.
Maar ik denk er wel over na. Dat maakt me bang!
Een psycholoog helpt niet. Ik denk dat een psychiater beter zou zijn voor mij.
Maar daar krijg ik geen doorverwijzing voor natuurlijk.
Ik denk doordat ik alles rooskleuriger voordoe dan het is.
Ook zijn een hoop onderwerpen taboe. Zoals zelfmoordneigingen.
Daar kan ik gewoon niet over praten. Ik heb nog nooit hardop tegen iemand gezegd dat ik soms echt echt niet meer wil leven. Ik zou nooit zelfmoord plegen.
Maar ik denk er wel over na. Dat maakt me bang!
Op dinsdag 20 september 2011 14:48 schreef Daywalk3r het volgende:
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
Dat is bij mij dus ook zo, ik krijg niet vaak meer angstaanvallen maar bijvoorbeeld van het weekend had ik er een. En die had te maken met bepaalde muziek waardoor ik gewoon merkte dat ik alle velletjes op mijn vingers aan het aftrekken was omdat dat mij beetje rust gaf, maar die muziek daarvan raakte ik gewoon in paniek en ma 5 minuten ofzo ben ik ook de kamer maar uitgevlucht.quote:
[..]
[..]
Het lijkt me verschrikkelijk zo snel paniekaanvallen te krijgen. Ik heb ze ook, maar vaak alleen als het over zware onderwerpen gaat of juist wanneer ik alleen ben en niks te doen heb...
Ik hoop voor je dat deze medicijnen beter aanslaan! Heel veel sterkte!
een vraagje? Hoezo past een psychiater beter bij jou denk je?quote:
Hulp krijgen is lastig. Zeker de juiste hulp.
Een psycholoog helpt niet. Ik denk dat een psychiater beter zou zijn voor mij.
Maar daar krijg ik geen doorverwijzing voor natuurlijk.
Ik denk doordat ik alles rooskleuriger voordoe dan het is.
Ook zijn een hoop onderwerpen taboe. Zoals zelfmoordneigingen.
Daar kan ik gewoon niet over praten. Ik heb nog nooit hardop tegen iemand gezegd dat ik soms echt echt niet meer wil leven. Ik zou nooit zelfmoord plegen.
Maar ik denk er wel over na. Dat maakt me bang!
Iedereen word meestal naar een psycholoog verwezen, end e zoektocht naar de juiste persoon die door je heen kan prikken is lastig. Ik zit nu aan mijn 3e of 4e psycholoog en bij deze begin ik ook pas over dingen te praten zoals echt geen zin meer hebben, dat het allemaal niks uitmaakt.
En pas nu praat ik over mijn echte gevoelens en ik loop nu al bijna 1,5 jaar of 2 jaar bij deze persoon.
Dus het is en blijft lastig maar de hulp is er wel...en om goed geholpen te zijn moet je vooral eerlijk zijn ook tegenover je behandelaar, en als je je niet prettig voelt bij deze persoon moet je het ook gewoon aangeven.
Maar goed, hier heb ik straks weer een gesprek met de psycholoog.. en ben nog verkouden ook
Waarom zou een psychiater beter passen? En je kan natuurlijk altijd nog doorgestuurd worden...
Ik kom nu bij psycholoog voor gesprekken en de psychiater voor mn medicatie.
Ik heb er al heel wat gezien inmiddels, maar pas nu heb ik het gevoel dat ik (bijna) alles kan zeggen...
Ik kom nu bij psycholoog voor gesprekken en de psychiater voor mn medicatie.
Ik heb er al heel wat gezien inmiddels, maar pas nu heb ik het gevoel dat ik (bijna) alles kan zeggen...
Mama van 2 lieve meiden :)
Is AD geen optie? Heeft bij veel mensen goed resultaat met angstklachten.quote:
[..]
Bedankt
Inmiddels weer een gesprek met de psychiater gehad over de nieuwe medicatie, deze werkten echt niet goed op me. had hele vervelende bijwerkingen na 1x slikken al, nu heb ik valium en oxazepam.
Helaas werkt het allemaal ook niet zo..... elke keer wanneer ik weer angstig wordt, denk ik ja maar dit keer is het terecht, en dit keer ga ik écht (bijv.) Dood. en elke keer trap ik dan weer hierin, en krijg ik weer een paniekaanval. die angsten variëren zo sterk allemaal dat ik wel 100 verschillende patronen kan gaan zoeken erin.
alleen al het kijken naar het licht van een kaarslicht kan mij zo een aanval uitlokken. gelukkig heb ik genoeg dagen waar het wel goed gaat en het blijft bij spanning.
Ik heb het gevoel dat psychologen niet diep genoeg gaan. Of eigenlijk heb ik alleen maar psychologen gehad die nergens over praatten behalve over hoe ik beter ging worden.quote:
Waarom zou een psychiater beter passen? En je kan natuurlijk altijd nog doorgestuurd worden...
Ik kom nu bij psycholoog voor gesprekken en de psychiater voor mn medicatie.
Ik heb er al heel wat gezien inmiddels, maar pas nu heb ik het gevoel dat ik (bijna) alles kan zeggen...
Nooit over de oorzaak van mijn depressie. De laatste psycholoog zei dat de oorzaak niet belangrijk is. Net zoals praten over de depressie en mijn gevoelens me niet zouden helpen.
Ik mocht het alleen over positieve dingen hebben.
Ik heb toch echt het idee dat een oorzaak vinden en praten over de depressie wel degelijk van belang zijn...Of zie ik dat verkeerd?
Op dinsdag 20 september 2011 14:48 schreef Daywalk3r het volgende:
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
Dan moet je kijken of je iemand kan vinden die wel die insteek heeft... ik denk dat er geen garantie is dat een psychiater dat wel doet...
Mama van 2 lieve meiden :)
Neh... Je hebt waarschijnlijk gelijk...quote:
Dan moet je kijken of je iemand kan vinden die wel die insteek heeft... ik denk dat er geen garantie is dat een psychiater dat wel doet...
Op dinsdag 20 september 2011 14:48 schreef Daywalk3r het volgende:
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
Als jouw hulpverlener jou alleen maar vertelt hoe het allemaal zou moeten en verder niet echt bereid is om het te zien als een proces waar jullie samen ingaan om jou te krijgen waar je wilt zijn dan zit je verkeerd vind ik, jij verdient hulp die bij jou past, dat verdient iedereenquote:
[..]
Ik heb het gevoel dat psychologen niet diep genoeg gaan. Of eigenlijk heb ik alleen maar psychologen gehad die nergens over praatten behalve over hoe ik beter ging worden.
Nooit over de oorzaak van mijn depressie. De laatste psycholoog zei dat de oorzaak niet belangrijk is. Net zoals praten over de depressie en mijn gevoelens me niet zouden helpen.
Ik mocht het alleen over positieve dingen hebben.
Ik heb toch echt het idee dat een oorzaak vinden en praten over de depressie wel degelijk van belang zijn...Of zie ik dat verkeerd?
Of de oorzaak van de depressie achterhalen belangrijk is heeft iedereen een eigen mening over, ik kan je van mij kant vertellen dat ik het allerbelangrijkste vind om voor jezelf volledig te gaan begrijpen hoe je situatie is gekomen zoals ie nu is, vanuit begrip en inzichten tot acceptatie en verwerking te komen terwijl je (in het begin voorzichtig) stappen maakt richting de toekomst; en met ''de toekomst'' bedoel ik dan waar jij naartoe wil met je leven
Kijk eens om je heen en vraag je af; wat voor probleem heb je hier en nu werkelijk?
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
Lijkt me toch oorzaak opzoeken..quote:
[..]
Als jouw hulpverlener jou alleen maar vertelt hoe het allemaal zou moeten en verder niet echt bereid is om het te zien als een proces waar jullie samen ingaan om jou te krijgen waar je wilt zijn dan zit je verkeerd vind ik, jij verdient hulp die bij jou past, dat verdient iedereen
Of de oorzaak van de depressie achterhalen belangrijk is heeft iedereen een eigen mening over, ik kan je van mij kant vertellen dat ik het allerbelangrijkste vind om voor jezelf volledig te gaan begrijpen hoe je situatie is gekomen zoals ie nu is, vanuit begrip en inzichten tot acceptatie en verwerking te komen terwijl je (in het begin voorzichtig) stappen maakt richting de toekomst; en met ''de toekomst'' bedoel ik dan waar jij naartoe wil met je leven
Je moet toch weten wat je depressief maakt.
Dan kan je dat proberen uit je leven te weren. Of leren hoe je ermee om moet gaan.
Ik weet wel dat mijn ouders en broer een grote invloed op me hebben (hebben gehad)
Dat ben ik nu pas aan het toegeven. Alleen is dit niet bespreekbaar...
Ik probeer het wel eens maar mijn moeder ontkent dat ze dingen zegt die mij pijn doen...
Ik woon nu al meer dan een jaar niet meer thuis. Maar kan nog steeds niet echt mijn eigen beslissingen nemen. Moet altijd rekening houden met wat wel en niet mag van mijn ouders.
Ik denk dat ze zelf niet eens doorheeft dat ze mij dit gevoel geeft.
Op dinsdag 20 september 2011 14:48 schreef Daywalk3r het volgende:
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
Ja dat is wat ik bedoel, het uitzoeken en begrijpen, vanuit die inzichten kan je dan je aan de de slag gaan op een manier die bij jou pastquote:
[..]
Lijkt me toch oorzaak opzoeken..
Je moet toch weten wat je depressief maakt.
Dan kan je dat proberen uit je leven te weren. Of leren hoe je ermee om moet gaan.
Ik weet wel dat mijn ouders en broer een grote invloed op me hebben (hebben gehad)
Dat ben ik nu pas aan het toegeven. Alleen is dit niet bespreekbaar...
Ik probeer het wel eens maar mijn moeder ontkent dat ze dingen zegt die mij pijn doen...
Ik woon nu al meer dan een jaar niet meer thuis. Maar kan nog steeds niet echt mijn eigen beslissingen nemen. Moet altijd rekening houden met wat wel en niet mag van mijn ouders.
Ik denk dat ze zelf niet eens doorheeft dat ze mij dit gevoel geeft.
Als het in je familie niet bespreekbaar is kan het goed helpen iemand te vinden waar dat wel bij kan, dan kan je gaan werken aan hoe met de dingen in je leven om te gaan, leren over jezelf en naar een betere toekomst toewerken.
Het kan heel goed zijn dat ze niet door heeft dat je zou dat gevoel geeft, wat voor jou handig kan zijn is uitzoeken waarom het jouw dat gevoel geeft, hoe dat tot stand komt en daar aandacht aan besteden
Kijk eens om je heen en vraag je af; wat voor probleem heb je hier en nu werkelijk?
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
Om even in te haken, de oorzaak vinden is best belangerijk. Want zonder oorzaak weet je ook niet hoe je het moet aanpakken. Maar het punt is en dat heb ik van mijn psycholoog geleerd, dat je niet bij de oorzaak moet blijven hangen.
Je moet de oorzaak een paar keer analyseren en als het gedachten zijn moet je ze leren om te vormen van negatief naar neutraal.
Want de oorzaken van een depressie zullen in 9 van de 10 gevallen negatief zijn.
Maar na een paar keer moet je gaan kijken wat eraan te doen en zonder oorzaak is dat neit mogelijk.
En als het in je eigen familie niet bespreekbaar is dan is het prettig om met iemand anders erover te praten, want ook al is het neit duidelijk praten helpt...al is het maar om even op te luchten.
Je moet de oorzaak een paar keer analyseren en als het gedachten zijn moet je ze leren om te vormen van negatief naar neutraal.
Want de oorzaken van een depressie zullen in 9 van de 10 gevallen negatief zijn.
Maar na een paar keer moet je gaan kijken wat eraan te doen en zonder oorzaak is dat neit mogelijk.
En als het in je eigen familie niet bespreekbaar is dan is het prettig om met iemand anders erover te praten, want ook al is het neit duidelijk praten helpt...al is het maar om even op te luchten.
Ik probeer eens wat anders. Vanavond heb ik regressie-hypno therapie.
Ben heel benieuwd!
Ben heel benieuwd!
Op dinsdag 20 september 2011 14:48 schreef Daywalk3r het volgende:
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
Ik haak ook even in op het feit dat een psycholoog niet diep genoeg zou gaan. Die van mij pak zowel het verleden aan, maar zoekt tegelijkertijd ook naar oplossing van de problemen die nu spelen. Dus het is niet zo dat alle psychologen alleen maar naar het heden kijken.
Hier is het rare week. Ik sta redelijk vrolijk op, maar raak gewoon onzeker op mijn werk. Het zijn van die kleine dingen die het laten gebeuren, zoals fluister gesprekken op de afdeling of dat je eigenlijk wil lunchen, maar iedereen is al weer eens weg... voel me soms zo eenzaam hier. Ben blij dat het nog maar een paar weken tot mijn vakantie is, even er helemaal tussen uit!
Hier is het rare week. Ik sta redelijk vrolijk op, maar raak gewoon onzeker op mijn werk. Het zijn van die kleine dingen die het laten gebeuren, zoals fluister gesprekken op de afdeling of dat je eigenlijk wil lunchen, maar iedereen is al weer eens weg... voel me soms zo eenzaam hier. Ben blij dat het nog maar een paar weken tot mijn vakantie is, even er helemaal tussen uit!
Eenzaam zijn op je werk is niet leuk!quote:
Ik haak ook even in op het feit dat een psycholoog niet diep genoeg zou gaan. Die van mij pak zowel het verleden aan, maar zoekt tegelijkertijd ook naar oplossing van de problemen die nu spelen. Dus het is niet zo dat alle psychologen alleen maar naar het heden kijken.
Hier is het rare week. Ik sta redelijk vrolijk op, maar raak gewoon onzeker op mijn werk. Het zijn van die kleine dingen die het laten gebeuren, zoals fluister gesprekken op de afdeling of dat je eigenlijk wil lunchen, maar iedereen is al weer eens weg... voel me soms zo eenzaam hier. Ben blij dat het nog maar een paar weken tot mijn vakantie is, even er helemaal tussen uit!
Ik ben receptioniste en zit de hele dag alleen.
Ik mis echt wel het contact met collega's.
Lekker dat je op vakantie gaat
Voor mij zit dat er niet in dit jaar. Net een huis gekocht en dat heeft veel geld gekost
Maar ik heb nu wel lekker een eigen plekje met mijn vriend
Op dinsdag 20 september 2011 14:48 schreef Daywalk3r het volgende:
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
Ben heel blij dat we op vakantie gaan, wij zijn dus vorig jaar verhuisd en konden toen niet op vakantie. Een eigen plekje is zoooo fijn!
Eenzaam is misschien ook wel een beetje overdreven, maar soms heb ik het idee dat ik er niet helemaal bij pas, loop nog zo achter in ervaringen als ik de rest hoor, iedereen heeft al meerdere baantjes gehad na zn studie, maar dit is dus mijn eerste baan. Ben dan ook wel een beetje de jonkie van de afdeling
Eenzaam is misschien ook wel een beetje overdreven, maar soms heb ik het idee dat ik er niet helemaal bij pas, loop nog zo achter in ervaringen als ik de rest hoor, iedereen heeft al meerdere baantjes gehad na zn studie, maar dit is dus mijn eerste baan. Ben dan ook wel een beetje de jonkie van de afdeling
Dat komt vanzelf goedquote:
Ben heel blij dat we op vakantie gaan, wij zijn dus vorig jaar verhuisd en konden toen niet op vakantie. Een eigen plekje is zoooo fijn!
Eenzaam is misschien ook wel een beetje overdreven, maar soms heb ik het idee dat ik er niet helemaal bij pas, loop nog zo achter in ervaringen als ik de rest hoor, iedereen heeft al meerdere baantjes gehad na zn studie, maar dit is dus mijn eerste baan. Ben dan ook wel een beetje de jonkie van de afdeling
Ervaring kan alleen maar groeien!
Waar ga je heen op vakantie? En hoe lang?
Wilde plannen? Of lekker rustig?
Wat een vragen haha!
Op dinsdag 20 september 2011 14:48 schreef Daywalk3r het volgende:
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
het is ook vervelend als je de jongste bent. Dat had ik op mijn stage ook, kwam ik daar als 19/20 jarige aanzetten tussen allemaal 30' ers met familie, kids enz. Dat bevorderd je inmenging niet altijdquote:
Ik haak ook even in op het feit dat een psycholoog niet diep genoeg zou gaan. Die van mij pak zowel het verleden aan, maar zoekt tegelijkertijd ook naar oplossing van de problemen die nu spelen. Dus het is niet zo dat alle psychologen alleen maar naar het heden kijken.
Hier is het rare week. Ik sta redelijk vrolijk op, maar raak gewoon onzeker op mijn werk. Het zijn van die kleine dingen die het laten gebeuren, zoals fluister gesprekken op de afdeling of dat je eigenlijk wil lunchen, maar iedereen is al weer eens weg... voel me soms zo eenzaam hier. Ben blij dat het nog maar een paar weken tot mijn vakantie is, even er helemaal tussen uit!
Maar je bent de jongste daar en je kan veel van anderen leren en als jongste van de afdeling is dat ook deels je taak, om te leren van anderen. En ga er maar vanuit dat anderen waarschijnlijk ook wel eens grote/fouten hebben gemaakt.
En dat je er niet helemaal bij past, tja dat komt met de tijd wel denk ik.
EN vooral niet onzeker worden erdoor...hoe makkelijk het ook is om het zo te zeggen
Even een update van mijn kant, Deze week een aantal slechte dagen achter elkaar gehad, en ook is het mij deze week pijnlijk duidelijk geworden dat ik iemand niet als vriend kan beschouwen! Ik kreeg een mail van een "vriendin" waarin zij vroeg hoe het met mij ging, waarop ik (hoe moeilijk ook) eerlijk vertelde dat het niet zo goed ging met mij, Daarop kreeg ik een hele mail terug over hoe goed het wel niet met haar gaat en hoe gelukkig zij wel niet is! En dat ze komende tijd toch echt geen tijd heeft om langs te komen want ze heeft het zoooo druk!, Juist nu ik alle steun kan gebruiken, laat zij weten dat ik op haar niet hoef te rekenen! Dat was wel even pijnlijk! Maar goed ik besef daardoor wel hoe waardevol mijn echte vrienden zijn, Die vrienden belden vanmorgen al vroeg om mij te feliciteren met mijn verjaardag, en van die ander heb ik op een onpersoonlijke krabbel op FB niks gehoord, Nou het zal wel!
Verder vandaag een rustig dagje met een beetje visite over de dag verdeeld, en nu zijn mijn opa en oma er ook nog en eigenlijk ben ik er nu wel klaar mee, het liefste zou ik iedereen nu de deur uitzetten behalve mijn ouders en mijn lief! maar goed nog even uitzitten maar, en dan is mijn verjaardag weer voorbij!
Morgenochtend vertrekken mijn
en ik naar vrienden die al op de camping zitten en waar wij het weekend zullen doorbrengen, even lekker weg van alles en even een weekend bijkomen.Daar heb ik dus wel zin in! Ben vandaag ook enorm verwend door mijn vriend, een onzettend mooie ring gekregen met bijpassende oorbellen!helemaal leuk! en vannacht om 0.15 ging hij al voor mij zingen!:D
Volgende week vrijdag moet ik weer naar de psycholoog, de laatste keer was ze ziek, en nu pas vrijdag weer, ik kijk er ook wel naar uit! Ik heb een hoop te vertellen, en hoop dat het ook een beetje oplucht!
Verder vandaag een rustig dagje met een beetje visite over de dag verdeeld, en nu zijn mijn opa en oma er ook nog en eigenlijk ben ik er nu wel klaar mee, het liefste zou ik iedereen nu de deur uitzetten behalve mijn ouders en mijn lief! maar goed nog even uitzitten maar, en dan is mijn verjaardag weer voorbij!
Morgenochtend vertrekken mijn
en ik naar vrienden die al op de camping zitten en waar wij het weekend zullen doorbrengen, even lekker weg van alles en even een weekend bijkomen.Daar heb ik dus wel zin in! Ben vandaag ook enorm verwend door mijn vriend, een onzettend mooie ring gekregen met bijpassende oorbellen!helemaal leuk! en vannacht om 0.15 ging hij al voor mij zingen!:DVolgende week vrijdag moet ik weer naar de psycholoog, de laatste keer was ze ziek, en nu pas vrijdag weer, ik kijk er ook wel naar uit! Ik heb een hoop te vertellen, en hoop dat het ook een beetje oplucht!
S. 2014
J. 2016
J. 2016
@gewoonmezelf: fijn weekend toegewenst alvast. Hopelijk kom je een beetje tot rust.
Hier gaat het nu gewoon mis en goed mis. Ik besef net opeens dat ik iets een andere plaats probeer te geven wat minder belangerijk te maken en dat is zeer lastig vooral als het je leven meer dan 8 jaar overheerst en dat het doel ban het leven is geworden en dat doel opeens niet reëel meer is.
En dat betekend zelf het heft in handen nemen endat zorgt nu gewoon voor zoveel spanning en vraagtekens richting de toekomst en dat zorgt voor een gigantische angst en die angst zorgt weer dat ik me aan dar non reëele doel ga vastklampen en dan krijg ik deze situatie weer.
Onrust, spookgedachten, angst en vluchten!
En ik wil niet meer vluchten maar doe al jaren niks anders
Ik zou zo graag een normaal leventje willen met familie, gezelligheid...maar dat bestaat al zo lang niet dat ik de weg kwijt ben.
Ik zou nu zo graag met de psycholoog hierover praten maar ik kan daar pas weer over 2 weekjes terecht en dan nog tussendoor een paar stomme verplichtingen die eraan komen waar ik geen zin in heb maar wel moet
Op momenten zoals nu zou ik echt van de aardbol willen verdwijnen...en niemand waarmee ik het erover kan hebben..het gevoel dat echt niemand mij snapt...
Hier gaat het nu gewoon mis en goed mis. Ik besef net opeens dat ik iets een andere plaats probeer te geven wat minder belangerijk te maken en dat is zeer lastig vooral als het je leven meer dan 8 jaar overheerst en dat het doel ban het leven is geworden en dat doel opeens niet reëel meer is.
En dat betekend zelf het heft in handen nemen endat zorgt nu gewoon voor zoveel spanning en vraagtekens richting de toekomst en dat zorgt voor een gigantische angst en die angst zorgt weer dat ik me aan dar non reëele doel ga vastklampen en dan krijg ik deze situatie weer.
Onrust, spookgedachten, angst en vluchten!
En ik wil niet meer vluchten maar doe al jaren niks anders
Ik zou zo graag een normaal leventje willen met familie, gezelligheid...maar dat bestaat al zo lang niet dat ik de weg kwijt ben.
Ik zou nu zo graag met de psycholoog hierover praten maar ik kan daar pas weer over 2 weekjes terecht en dan nog tussendoor een paar stomme verplichtingen die eraan komen waar ik geen zin in heb maar wel moet
Op momenten zoals nu zou ik echt van de aardbol willen verdwijnen...en niemand waarmee ik het erover kan hebben..het gevoel dat echt niemand mij snapt...
Ga naar je bed miss dat je na een goede nachtrust weer ietjes beter voelt.quote:
@gewoonmezelf: fijn weekend toegewenst alvast. Hopelijk kom je een beetje tot rust.
Hier gaat het nu gewoon mis en goed mis. Ik besef net opeens dat ik iets een andere plaats probeer te geven wat minder belangerijk te maken en dat is zeer lastig vooral als het je leven meer dan 8 jaar overheerst en dat het doel ban het leven is geworden en dat doel opeens niet reëel meer is.
En dat betekend zelf het heft in handen nemen endat zorgt nu gewoon voor zoveel spanning en vraagtekens richting de toekomst en dat zorgt voor een gigantische angst en die angst zorgt weer dat ik me aan dar non reëele doel ga vastklampen en dan krijg ik deze situatie weer.
Onrust, spookgedachten, angst en vluchten!
En ik wil niet meer vluchten maar doe al jaren niks anders
Ik zou zo graag een normaal leventje willen met familie, gezelligheid...maar dat bestaat al zo lang niet dat ik de weg kwijt ben.
Ik zou nu zo graag met de psycholoog hierover praten maar ik kan daar pas weer over 2 weekjes terecht en dan nog tussendoor een paar stomme verplichtingen die eraan komen waar ik geen zin in heb maar wel moet
Op momenten zoals nu zou ik echt van de aardbol willen verdwijnen...en niemand waarmee ik het erover kan hebben..het gevoel dat echt niemand mij snapt...
Ik heb gister dus therapie gehad. Alternatieve therapie.
Het was heel fijn. En ik heb nu al inzicht.
Ik weet waar het mis is gegaan.
Volgende week heb ik weer een afspraak. Dan gaat ze me onder hypnose brengen om nog meer dingen te weten te komen.
Ik heb echt het gevoel dat dit de juiste persoon voor mij is!
Er valt een last van mijn schouders. Ik kan niet wachten om aan mezelf te gaan werken.
En wie weet over een tijdje me weer goed te voelen!
@Cafpow: Houd vol. Na zo'n zware tijd komt altijd wel een beetje rust.
Dan voel je je snel weer een beetje beter. Dit weekend gaat vast helpen.
En probeer ook echt een beetje te genieten. Want dat verdien je!!
Het was heel fijn. En ik heb nu al inzicht.
Ik weet waar het mis is gegaan.
Volgende week heb ik weer een afspraak. Dan gaat ze me onder hypnose brengen om nog meer dingen te weten te komen.
Ik heb echt het gevoel dat dit de juiste persoon voor mij is!
Er valt een last van mijn schouders. Ik kan niet wachten om aan mezelf te gaan werken.
En wie weet over een tijdje me weer goed te voelen!
@Cafpow: Houd vol. Na zo'n zware tijd komt altijd wel een beetje rust.
Dan voel je je snel weer een beetje beter. Dit weekend gaat vast helpen.
En probeer ook echt een beetje te genieten. Want dat verdien je!!
Op dinsdag 20 september 2011 14:48 schreef Daywalk3r het volgende:
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
dat deed ik ook, en tja nachtrust helpt wel wat, maar het gevoel blijft toch een beetje stekenquote:
[..]
Ga naar je bed miss dat je na een goede nachtrust weer ietjes beter voelt.
Wat fijn dat je het zo goed vond gaan, mischien is dit wel DE terapie voor jou. Maar wat hebben ze gisteren dan eigenlijk gedaan?quote:
Ik heb gister dus therapie gehad. Alternatieve therapie.
Het was heel fijn. En ik heb nu al inzicht.
Ik weet waar het mis is gegaan.
Volgende week heb ik weer een afspraak. Dan gaat ze me onder hypnose brengen om nog meer dingen te weten te komen.
Ik heb echt het gevoel dat dit de juiste persoon voor mij is!
Er valt een last van mijn schouders. Ik kan niet wachten om aan mezelf te gaan werken.
En wie weet over een tijdje me weer goed te voelen!
@Cafpow: Houd vol. Na zo'n zware tijd komt altijd wel een beetje rust.
Dan voel je je snel weer een beetje beter. Dit weekend gaat vast helpen.
En probeer ook echt een beetje te genieten. Want dat verdien je!!
Hier zoals ik boven neerzette gaat het ietsjes beter, maar het slecht blijft wel hoewel ik een beetje op zij kan schuiven. Wat ik vandaag wil proberen is gewoon eerst wachten op een pakketje en als die er is mischien gewoon een uurtje ofzo rond gaan fietsen dat helpt altijd wel om mijn gedachten op orde te krijgen..alleen hoop ik dat het niet gaat regenen
Het weer ziet er nu nog goed uit. Ik hoop dat het niet gaat regenenquote:
[..]
dat deed ik ook, en tja nachtrust helpt wel wat, maar het gevoel blijft toch een beetje steken
[..]
Wat fijn dat je het zo goed vond gaan, mischien is dit wel DE terapie voor jou. Maar wat hebben ze gisteren dan eigenlijk gedaan?
Hier zoals ik boven neerzette gaat het ietsjes beter, maar het slecht blijft wel hoewel ik een beetje op zij kan schuiven. Wat ik vandaag wil proberen is gewoon eerst wachten op een pakketje en als die er is mischien gewoon een uurtje ofzo rond gaan fietsen dat helpt altijd wel om mijn gedachten op orde te krijgen..alleen hoop ik dat het niet gaat regenen
Gister al genoeg doorweekt geweest voor een jaar!Gister hebben we alleen gepraat. Vooral over de oorzaak van mijn depressie.
Die hebben we gevonden
Dat maakt me blij!!Het is vooral prettig omdat ze begrijpt hoe ik ben. Zeer gevoelig.
Ze noemde me zelfs een hsp'er.
Ze praat rustig tegen me en ze krijgt mij zelfs aan het praten!
!!Ik was ook wel echt opgelucht na het gesprek.
Ik durf zelfs een beetje vertrouwen te hebben dat het gaat helpen.
Op dinsdag 20 september 2011 14:48 schreef Daywalk3r het volgende:
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
hi all.
even een vraag, ik voel mij zo ziek
4 weken geleden ben ik begonnen met citalopram.
30mg, het was een foutje van de psychiater dat ik met deze dosis ben begonnen.
anyway, de eerste weken had ik ups en downs. had fijne momenten maar was erg moe.
nu 4 weken later ben ik plotseling zo ziek.
echt nergens meer zin in, ik eet sinds woensdag bijna niet omdat ik misselijk wordt.
en gewoon een naar en onrustig gevoel. in bed kan ik ook totaal niet stil liggen als ik wakker ben.
armen en benen moeten bewegen.
vandaag probeer ik echt weer goed te eten om aan te sterken.
ik sliep vrijwel de hele dag, nacht.
ik weet niet of dit door de medicijnen kan komen.
heb ook het gevoel dat ik iets verkeerds heb gegeten of gewoon ziek ben. (koorts o.i.d.)
over 2 weken zie ik de psychiater weer die gaat dan kijken of ik over moet stappen naar 20mg.
heeft iemand hier ervaring mee?
even een vraag, ik voel mij zo ziek
4 weken geleden ben ik begonnen met citalopram.
30mg, het was een foutje van de psychiater dat ik met deze dosis ben begonnen.
anyway, de eerste weken had ik ups en downs. had fijne momenten maar was erg moe.
nu 4 weken later ben ik plotseling zo ziek.
echt nergens meer zin in, ik eet sinds woensdag bijna niet omdat ik misselijk wordt.
en gewoon een naar en onrustig gevoel. in bed kan ik ook totaal niet stil liggen als ik wakker ben.
armen en benen moeten bewegen.
vandaag probeer ik echt weer goed te eten om aan te sterken.
ik sliep vrijwel de hele dag, nacht.
ik weet niet of dit door de medicijnen kan komen.
heb ook het gevoel dat ik iets verkeerds heb gegeten of gewoon ziek ben. (koorts o.i.d.)
over 2 weken zie ik de psychiater weer die gaat dan kijken of ik over moet stappen naar 20mg.
heeft iemand hier ervaring mee?
Is het anders niet een goed idee om eerst even naar de huisarts/psychiater te gaan met uiteraard je medicatie en te vragen of het daaraan kan liggen en anders medische testen te vragen...quote:
hi all.
even een vraag, ik voel mij zo ziek
4 weken geleden ben ik begonnen met citalopram.
30mg, het was een foutje van de psychiater dat ik met deze dosis ben begonnen.
anyway, de eerste weken had ik ups en downs. had fijne momenten maar was erg moe.
nu 4 weken later ben ik plotseling zo ziek.
echt nergens meer zin in, ik eet sinds woensdag bijna niet omdat ik misselijk wordt.
en gewoon een naar en onrustig gevoel. in bed kan ik ook totaal niet stil liggen als ik wakker ben.
armen en benen moeten bewegen.
vandaag probeer ik echt weer goed te eten om aan te sterken.
ik sliep vrijwel de hele dag, nacht.
ik weet niet of dit door de medicijnen kan komen.
heb ook het gevoel dat ik iets verkeerds heb gegeten of gewoon ziek ben. (koorts o.i.d.)
over 2 weken zie ik de psychiater weer die gaat dan kijken of ik over moet stappen naar 20mg.
heeft iemand hier ervaring mee?
Ik zou in ieder geval geen 2 weken afwachten als je je zo slecht voelt
Ik zou denk ik even bellen met de psychiater of met de huisarts om te vragen of je hier niet iets mee moet?
Mama van 2 lieve meiden :)
oke bedankt.
fucking hell ik word er zo ziek van. symptonen zijn 10x erger + misselijkheid.
ik ga maandag wel even bellen als het zo het hele weekend blijft.
fucking hell ik word er zo ziek van. symptonen zijn 10x erger + misselijkheid.
ik ga maandag wel even bellen als het zo het hele weekend blijft.
wat fijn dat je het gevoel hebt dat dit wel eens kan helpen! wil je de oorzaak ook delen met ons? Ben ook benieuwd hoe je eigenlijk achter de oorzaak bent gekomen, interessant zeg.quote:
[..]
Het weer ziet er nu nog goed uit. Ik hoop dat het niet gaat regenen
Gister hebben we alleen gepraat. Vooral over de oorzaak van mijn depressie.
Die hebben we gevonden
Het is vooral prettig omdat ze begrijpt hoe ik ben. Zeer gevoelig.
Ze noemde me zelfs een hsp'er.
Ze praat rustig tegen me en ze krijgt mij zelfs aan het praten!
Ik was ook wel echt opgelucht na het gesprek.
Ik durf zelfs een beetje vertrouwen te hebben dat het gaat helpen.
veel sterkte
@missvanity: wat fijn dat je eindelijk iemand hebt gevonden die zoveel positiviteit bij je los haalt! Echt zo fijn dat het lijkt aan te slaan
@gewoonmezelf heel veel plezier op je weekendje weg!
Ik ben super onrustig, heb gisteren ook een brief gekregen van mijn werk, er speelt namelijk een reorganisatie en maandag krijgen we eindelijk wat te horen over hoe en wat! Waarschijnlijk niet al te best nieuws voor sommige (ik ben ben redelijk safe geloof ik)
Wel een lekker dagje voor mezelf, kan zeggen dat dat erg lang geleden is, ben benieuwd of ik t nog steeds kan, een dagje mezelf verwennen met maskertjes en lekker lang douchen enzo!
@gewoonmezelf heel veel plezier op je weekendje weg!
Ik ben super onrustig, heb gisteren ook een brief gekregen van mijn werk, er speelt namelijk een reorganisatie en maandag krijgen we eindelijk wat te horen over hoe en wat! Waarschijnlijk niet al te best nieuws voor sommige (ik ben ben redelijk safe geloof ik)
Wel een lekker dagje voor mezelf, kan zeggen dat dat erg lang geleden is, ben benieuwd of ik t nog steeds kan, een dagje mezelf verwennen met maskertjes en lekker lang douchen enzo!
Aankomende week begin ik zeer waarschijnlijk met Anafranil tegen mijn angsten. Ik hoop dat die medicatie wat gaat werken.
Touching from a distance ~
wel balen van die brief, veel sterkte ermee in ieder geval.quote:
@missvanity: wat fijn dat je eindelijk iemand hebt gevonden die zoveel positiviteit bij je los haalt! Echt zo fijn dat het lijkt aan te slaan
@gewoonmezelf heel veel plezier op je weekendje weg!
Ik ben super onrustig, heb gisteren ook een brief gekregen van mijn werk, er speelt namelijk een reorganisatie en maandag krijgen we eindelijk wat te horen over hoe en wat! Waarschijnlijk niet al te best nieuws voor sommige (ik ben ben redelijk safe geloof ik)
Wel een lekker dagje voor mezelf, kan zeggen dat dat erg lang geleden is, ben benieuwd of ik t nog steeds kan, een dagje mezelf verwennen met maskertjes en lekker lang douchen enzo!
En een dagje voor jezelf nemen kan altijd goed zijn
Veel sterkte met de nieuwe medicatiequote:
Aankomende week begin ik zeer waarschijnlijk met Anafranil tegen mijn angsten. Ik hoop dat die medicatie wat gaat werken.
Dankje, zal wel goed komen. Ik hoop alleen dat het (blijvend) werkt.quote:
Touching from a distance ~
Wat heb ik een heerlijk weekend gehad zeg! Heel veel gewandeld in het bos en lekker geluierd en heel veel gelachen, Ik heb ontdekt dat je tijdens een boswandeling echt je hoofd helemaal leeg kan maken! Echt top! Vrijdag voor we gingen was ik een beetje down, maar dankzij de pretletter van 2 van mn vrienden ging het eenmaal daar al een stukje beter, en in de loop van het weekend kwam ik echt even helemaal bij!
Nu weer terug naar het gewone leven, Ik mag mij morgen melden bij de arbo-arts voor een consult en ben benieuwd wat mij dat gaat brengen! En vooral een beetje bang of hij mij ook serieus neemt, en mij gelooft, Naja we gaan het wel aanhoren!
Nu weer terug naar het gewone leven, Ik mag mij morgen melden bij de arbo-arts voor een consult en ben benieuwd wat mij dat gaat brengen! En vooral een beetje bang of hij mij ook serieus neemt, en mij gelooft, Naja we gaan het wel aanhoren!
S. 2014
J. 2016
J. 2016
Wat fijn dat je even tot rust bent gekomen.quote:
Wat heb ik een heerlijk weekend gehad zeg! Heel veel gewandeld in het bos en lekker geluierd en heel veel gelachen, Ik heb ontdekt dat je tijdens een boswandeling echt je hoofd helemaal leeg kan maken! Echt top! Vrijdag voor we gingen was ik een beetje down, maar dankzij de pretletter van 2 van mn vrienden ging het eenmaal daar al een stukje beter, en in de loop van het weekend kwam ik echt even helemaal bij!
Nu weer terug naar het gewone leven, Ik mag mij morgen melden bij de arbo-arts voor een consult en ben benieuwd wat mij dat gaat brengen! En vooral een beetje bang of hij mij ook serieus neemt, en mij gelooft, Naja we gaan het wel aanhoren!
Verder zou ik me niet zo'n zorgen over die arbo keuring want zij hebben geleerd om oa. Signalen optepakken en zij gaan niet zomaar weer iemand aan het werk zetten als de persoon er niet klaar voor is.
Hier zit momenteel in een emotionele achtbaan. Het ene moment voel ik me eter dan ooit en het andere moment voel ik me super slecht en down.
En nu lig ik ruim 45 minuten op bed muziek te luisteren terwijl ik van alles doe omte ontspannen. Maar het gaat gewoon niet en ik ben doodmoe heb vannacht super slecht geslapen.
En op dit moment gaan er weer allerlei gedachten door mijn hoofd waardoor ik me weer zo slecht voel...en niet tot rust kan komen waardoor ik weer niet genoeg/ kwalitatieve nachtrust krijg.
Volgende keer moet ik dit maar even aankaarten om te kijke. Wat er gedaan kan worden. Maar ik heb pas volgende maand een afspraak bij de psych.
En tussentijds gaat niet omdat de psych er niet is.
Nu maar weer proberen te slapen
Ze stelde een hoop vragen en die heb ik eerlijk beantwoord. Zo is de oorzaak eruit gekomen.quote:
[..]
wat fijn dat je het gevoel hebt dat dit wel eens kan helpen! wil je de oorzaak ook delen met ons? Ben ook benieuwd hoe je eigenlijk achter de oorzaak bent gekomen, interessant zeg.
veel sterkte
Gewoon eerlijk zijn tegen jezelf (En dat is heel moeilijk!)
De oorzaak ligt in mijn jeugd. Ik draag trauma's met me mee.
Ik heb ongeveer 8 jaar gepest. Uiteindelijk ben ik gaan geloven wat de pesters tegen me zeiden.
Namelijk dat ik dik, lelijk, nutteloos en een loser ben.
Verder heb ik het thuis niet altijd makkelijk gehad. Het komt erop neer dat mijn ouders me onbewust hebben geleerd dat ik niet belangrijk ben, dat ik mezelf moet wegcijferen voor anderen.
Hierdoor zet ik mezelf en mijn geluk niet op de eerste plek. Ik ben mijn hele leven al bezig met mijn ouders gelukkig maken en trots te maken. En nu probeer ik alles te doen om mijn vriend gelukkig te maken.
Ik worstel ook te veel met negatieve gedachten. Ik durf niet zo goed met andere mensen te praten omdat ik ben bang dat ze me 'stom' vinden. Mijn grootste angst is denk ik om aangeraakt te worden. Maar waarom weet ik niet echt...
Verder zei ze dat ik misschien een high senstive person ben.
http://www.hooggevoelig.nl/drupal6/
Maar dat gaat ze nog verder onderzoeken.
We gaan werken aan ik-versterking en misschien via hypnose terug naar mij jeugd om dingen te verduidelijken.
Op dinsdag 20 september 2011 14:48 schreef Daywalk3r het volgende:
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
Apart om zoiets te lezen van een ander, alsof het door mezelf geschreven zou kunnen zijnquote:
Ze stelde een hoop vragen en die heb ik eerlijk beantwoord. Zo is de oorzaak eruit gekomen.
Gewoon eerlijk zijn tegen jezelf (En dat is heel moeilijk!)
De oorzaak ligt in mijn jeugd. Ik draag trauma's met me mee.
Ik heb ongeveer 8 jaar gepest. Uiteindelijk ben ik gaan geloven wat de pesters tegen me zeiden.
Namelijk dat ik dik, lelijk, nutteloos en een loser ben.
Verder heb ik het thuis niet altijd makkelijk gehad. Het komt erop neer dat mijn ouders me onbewust hebben geleerd dat ik niet belangrijk ben, dat ik mezelf moet wegcijferen voor anderen.
Hierdoor zet ik mezelf en mijn geluk niet op de eerste plek. Ik ben mijn hele leven al bezig met mijn ouders gelukkig maken en trots te maken. En nu probeer ik alles te doen om mijn vriend gelukkig te maken.
Ik worstel ook te veel met negatieve gedachten. Ik durf niet zo goed met andere mensen te praten omdat ik ben bang dat ze me 'stom' vinden. Mijn grootste angst is denk ik om aangeraakt te worden. Maar waarom weet ik niet echt...
Verder zei ze dat ik misschien een high senstive person ben.
http://www.hooggevoelig.nl/drupal6/
Maar dat gaat ze nog verder onderzoeken.
We gaan werken aan ik-versterking en misschien via hypnose terug naar mij jeugd om dingen te verduidelijken.
Ik heb wat betreft therapie en ontwikkeling al een hele lang weg afgelegd en kom nu op een voor mijn heel moeilijk punt aan, namelijk dat ik op heel jonge leeftijd de conclusie heb getrokken dat het leven voor mij nooit echt leuk zou zijn. Nu begrijp ik dat die houding een strategie was om de impact van de nare dingen die gebeurden af te zwakken; als je stellig gelooft en er vanuit gaat dat je leven altijd klote zal zijn en er gebeurd iets naars dan doet het minder pijn; ik wist namelijk toch al dat het leven altijd klote zou zijn. Het was toen te pijnlijk om mezelf te zijn en raakte op die manier onbewust het contact met mezelf kwijt, uit zelfbescherming.
Daarnaast ben ik toen ook al begonnen met er niet echt te zijn, mezelf altijd verstoppen voor anderen, en later ook voor mezelf, altijd maar dwanghandelingen en dwanggedachten om mezelf af te leiden van het zijn van mezelf. Het leven is altijd 1 grote waas geweest. Later kwam daar het roken, de alcohol en de drugs bij; nog een manier om er niet echt te zijn, ik bestond natuurlijk wel maar maakte nooit echt mee wat er gebeurde, het was overleven in plaats van leven.
Nu ben ik van veel van die dingen af en zit ik heel dicht tegen de diepste angst aan, de angst om mezelf te zijn en te gaan leven als mezelf, hierover typen voelt al moeilijk, alsof het een onderwerp is waarover lang geleden is afgesproken dat er nooit meer gesproken zou worden; er mogen zijn van mezelf, als me echte zelf. Dus hiermee aan de slag gaan is de volgende stap, want als ik ook dit kan helen zou dat een enorme positieve verandering in mijn leven zijn
Kijk eens om je heen en vraag je af; wat voor probleem heb je hier en nu werkelijk?
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
Toch fijn te weten dat je niet de enige bent die zich zo voelt.quote:
[..]
Apart om zoiets te lezen van een ander, alsof het door mezelf geschreven zou kunnen zijn
Ik heb wat betreft therapie en ontwikkeling al een hele lang weg afgelegd en kom nu op een voor mijn heel moeilijk punt aan, namelijk dat ik op heel jonge leeftijd de conclusie heb getrokken dat het leven voor mij nooit echt leuk zou zijn. Nu begrijp ik dat die houding een strategie was om de impact van de nare dingen die gebeurden af te zwakken; als je stellig gelooft en er vanuit gaat dat je leven altijd klote zal zijn en er gebeurd iets naars dan doet het minder pijn; ik wist namelijk toch al dat het leven altijd klote zou zijn. Het was toen te pijnlijk om mezelf te zijn en raakte op die manier onbewust het contact met mezelf kwijt, uit zelfbescherming.
Daarnaast ben ik toen ook al begonnen met er niet echt te zijn, mezelf altijd verstoppen voor anderen, en later ook voor mezelf, altijd maar dwanghandelingen en dwanggedachten om mezelf af te leiden van het zijn van mezelf. Het leven is altijd 1 grote waas geweest. Later kwam daar het roken, de alcohol en de drugs bij; nog een manier om er niet echt te zijn, ik bestond natuurlijk wel maar maakte nooit echt mee wat er gebeurde, het was overleven in plaats van leven.
Nu ben ik van veel van die dingen af en zit ik heel dicht tegen de diepste angst aan, de angst om mezelf te zijn en te gaan leven als mezelf, hierover typen voelt al moeilijk, alsof het een onderwerp is waarover lang geleden is afgesproken dat er nooit meer gesproken zou worden; er mogen zijn van mezelf, als me echte zelf. Dus hiermee aan de slag gaan is de volgende stap, want als ik ook dit kan helen zou dat een enorme positieve verandering in mijn leven zijn
Ik ben ook bezig met overleven ipv leven. Vaak heb ik het idee dat ik mijn leven uitzit.
Als een soort van gevangenisstraf. Heel herkenbaar, de dingen die je zegt.
Sowieso fijn om erover te kunnen praten. (Ook al is het chatten met vreemden)
Goed om te horen dat je al zover bent gekomen.
Die laatste angst, de grootste angst, dat wordt natuurlijk nog heel moeilijk.
Ik wens je heel veel sterkte. En weet zeker dat het je gaat lukken!
Op dinsdag 20 september 2011 14:48 schreef Daywalk3r het volgende:
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
Vandaag een rare dag op het werk gehad, bijna de gehele afdeling waar ik zit moet er eind dit jaar uit... Ondanks dat ik er nog lang niet zo lang werk als andere mag ik wel blijven, omdat ik andere werkzaamheden doe. Ik ben blij dat ik mag blijven, ik kan niet zonder baan nu, maar de sfeer is er echt niet beter op geworden, vooral omdat niemand dit zag aankomen.
@bovenstaande reacties: die angst om jezelf te zijn, dat herken ik zo erg, na jarenlang onbewust voor andere te hebben gezorgd, moet ik nu leren voor mezelf te zorgen en te accepten dat ik ben wie ik ben... Alleen weet ik nog niet goed wie ik ben en wat ik wil in het leven. Het is zo fijn om dit ook van andere te lezen, ik heb me zo lang alleen gevoeld hierin, iedereen wist altijd precies wat ie wilde. Alsof je dom en een idioot bent datje nog niet goed weet wie je bent.
Anyway sterkte aan alle die ook in de situatie zitten, ik snap nu pas hoe veel dit met je leven kan doen, de oplossing lijkt nog 10x lastiger
@bovenstaande reacties: die angst om jezelf te zijn, dat herken ik zo erg, na jarenlang onbewust voor andere te hebben gezorgd, moet ik nu leren voor mezelf te zorgen en te accepten dat ik ben wie ik ben... Alleen weet ik nog niet goed wie ik ben en wat ik wil in het leven. Het is zo fijn om dit ook van andere te lezen, ik heb me zo lang alleen gevoeld hierin, iedereen wist altijd precies wat ie wilde. Alsof je dom en een idioot bent datje nog niet goed weet wie je bent.
Anyway sterkte aan alle die ook in de situatie zitten, ik snap nu pas hoe veel dit met je leven kan doen, de oplossing lijkt nog 10x lastiger
Hoewel het vrij typisch is, hoef je zeker nooit te denken dat je uniek bent met dat soort zaken. Helaas zijn er vrij veel mensen met bepaalde psychische problemen, maar men praat er natuurlijk niet zo openlijk over. Zeker als je het hebt over mensen die niet weten wat ze willen of nog fundamenteler wie ze eigenlijk zijn, zijn er daar genoeg van.
@ iedereen, al die stukken over niet weten wie je bent, jezelf niet durven en kunnen zijn dat is heel herkenbaar.
Ik heb daar zelf last van en eigenlijk al een hele tijd. Ruim 2 jaar.
Bij mij was het tot 2 jaar terug eigenlijk super goed. Ik was een van al die personen tegen wie je vroeg waar ik me over 5 jaar zag ik een heel plan en plaatje tevoorschijn haalde. Vanaf de brugklas had ik 1 groot doel, wat dus mijn hele leven overheersde. Ik wist het allemaal precies, ik wist zelfs vanaf groep 8/brugklas al mijn studierichting voor het hbo enz.
En toen 2 jaar probeerde ik het overheersende doel te realiseren, en dat kon op dat moment niet, ik was er niet klaar voor.
En sindsdien ben ik in een leegte terechtgekomen.
En ben gaan twijfelen aan studierichtingen enz. En ik ben gaan twijfelen over wie ik nou was enz.
EN het is zelf zo ver gegaan, ik lijk heel veel op een tante van mij(die zelf geen kids heeft en waarschijnlijk lesbisch is) en ik lijk in zoveel dingen op mijn tante...dat ik op bepaald moment zelfs ideeen in mijn hoofd haalde dat mijn ma mijn ma niet is, en dat mijn tante mij ma is maar het toendertijd niet aandrufde enz.
Totale waanzin..eigenlijk.
Maar nu ben ik dus mezelf helemaal op nieuw aan het uitvinden en dat levensdoel van mij blijft en zal blijven tot over een paar jaar tot ik het realiseer, maar het moet niet zo overheersend zijn..
Ik moet mijn leven niet meer op pause(meer het prive deel enzo) zetten om dat doel te bereiken ik moet het een juiste plek geven.
En tussendoor mag ik mezelf helemaal uitzoeken en ik ben intern en kwa smaak(lifestyle) heel erg veranderd de afgelopen jaren alleen durf het niet merkbaar te maken.
Dus moet dat nog leren en ben bang voor vooral de reacties van mijn ouder, die kan nogal kritisch zijn tegenover mij. En ik durf dus vaak de dingen niet te zeggen zoals het is.
En vandaag mag ik best trots op mezelf zijn. Werd super down wakker en met een gigantische schop onder mij. Kont vandaag 15 km gefietst en ben nu zoor dat ik me niet eens down kan voelen en alle gedachten zijn er tijdens de fietstocht weer doorheen gegaan waardoor ik er nu geen last van heb
[ Bericht 11% gewijzigd door cafpow op 20-06-2011 20:31:04 ]
Ik heb daar zelf last van en eigenlijk al een hele tijd. Ruim 2 jaar.
Bij mij was het tot 2 jaar terug eigenlijk super goed. Ik was een van al die personen tegen wie je vroeg waar ik me over 5 jaar zag ik een heel plan en plaatje tevoorschijn haalde. Vanaf de brugklas had ik 1 groot doel, wat dus mijn hele leven overheersde. Ik wist het allemaal precies, ik wist zelfs vanaf groep 8/brugklas al mijn studierichting voor het hbo enz.
En toen 2 jaar probeerde ik het overheersende doel te realiseren, en dat kon op dat moment niet, ik was er niet klaar voor.
En sindsdien ben ik in een leegte terechtgekomen.
En ben gaan twijfelen aan studierichtingen enz. En ik ben gaan twijfelen over wie ik nou was enz.
EN het is zelf zo ver gegaan, ik lijk heel veel op een tante van mij(die zelf geen kids heeft en waarschijnlijk lesbisch is) en ik lijk in zoveel dingen op mijn tante...dat ik op bepaald moment zelfs ideeen in mijn hoofd haalde dat mijn ma mijn ma niet is, en dat mijn tante mij ma is maar het toendertijd niet aandrufde enz.
Totale waanzin..eigenlijk.
Maar nu ben ik dus mezelf helemaal op nieuw aan het uitvinden en dat levensdoel van mij blijft en zal blijven tot over een paar jaar tot ik het realiseer, maar het moet niet zo overheersend zijn..
Ik moet mijn leven niet meer op pause(meer het prive deel enzo) zetten om dat doel te bereiken ik moet het een juiste plek geven.
En tussendoor mag ik mezelf helemaal uitzoeken en ik ben intern en kwa smaak(lifestyle) heel erg veranderd de afgelopen jaren alleen durf het niet merkbaar te maken.
Dus moet dat nog leren en ben bang voor vooral de reacties van mijn ouder, die kan nogal kritisch zijn tegenover mij. En ik durf dus vaak de dingen niet te zeggen zoals het is.
En vandaag mag ik best trots op mezelf zijn. Werd super down wakker en met een gigantische schop onder mij. Kont vandaag 15 km gefietst en ben nu zoor dat ik me niet eens down kan voelen
en alle gedachten zijn er tijdens de fietstocht weer doorheen gegaan waardoor ik er nu geen last van heb [ Bericht 11% gewijzigd door cafpow op 20-06-2011 20:31:04 ]
@Spacekitten en Cafpow.
Het lijkt een beetje alsof jullie in een identiteitscrisis zitten. Als geen identiteit hebt ontwikkelt of niet aan het ontwikkelen bent in de adolescentie, dan is de kans groot dat je psychische problemen ontwikkelt.
Het is de kunst om te ontdekken waar je goed in bent, wat je leuk vindt en om mensen met gelijke interesses te vinden. Veel experimenteren dus op allerlei gebieden, bijvoorbeeld op het gebied van muziek of studie. Exploreer!!! Uiteraard klinkt dat gemakkelijker dan dat het is, dat begrijp ik heel goed. En stel vooral kleine doelen, doelen die realiseerbaar zijn. Wees niet te streng voor jezelf.
Super Cafpow trouwens, dat je bent gaan fietsen. Lichaamsbeweging doet wonderen. In het vervolg moet je goed nadenken over het effect; het aanmaken van serotonine en een (tijdelijk) gelukkig, ontspannen gevoel.
---------
Verbazingwekkend genoeg heb ik vandaag weer een goede dag. Ik heb nu het idee dat ik wel geaccepteerd wordt, dat ik wel interessant ben en een goed mens. Normaal gesproken stel ik al heel snel iets voor na een afspraak met een vriend of vriendin, waardoor zij niet de kans krijgen om zelf initiatief te nemen. Nu heb ik eens een keertje wat meer tijd aan mezelf besteed, waardoor ik minder wanhopig leek en de mensen vanzelf naar me toekwamen.
Merk meteen dat ik een stuk meer ontspannen wordt. Hoelang het gevoel blijft, geen idee, maar ik geniet er van zolang het er er is. Ik krijg het idee dat de therapie zo zijn vruchten af begint te werpen...
Daarnaast merk ik dat ik er goed aan heb gedaan door de mensen waarvan de vriendschap van één kant kwam, de mijne dus, te bannen uit mijn leven. Zeker de mensen die alleen maar wilden profiteren. Heerlijk om deze energie gewoon te behouden en te steken in nuttige dingen!!!
Het lijkt een beetje alsof jullie in een identiteitscrisis zitten. Als geen identiteit hebt ontwikkelt of niet aan het ontwikkelen bent in de adolescentie, dan is de kans groot dat je psychische problemen ontwikkelt.
Het is de kunst om te ontdekken waar je goed in bent, wat je leuk vindt en om mensen met gelijke interesses te vinden. Veel experimenteren dus op allerlei gebieden, bijvoorbeeld op het gebied van muziek of studie. Exploreer!!! Uiteraard klinkt dat gemakkelijker dan dat het is, dat begrijp ik heel goed. En stel vooral kleine doelen, doelen die realiseerbaar zijn. Wees niet te streng voor jezelf.
Super Cafpow trouwens, dat je bent gaan fietsen. Lichaamsbeweging doet wonderen. In het vervolg moet je goed nadenken over het effect; het aanmaken van serotonine en een (tijdelijk) gelukkig, ontspannen gevoel.
---------
Verbazingwekkend genoeg heb ik vandaag weer een goede dag. Ik heb nu het idee dat ik wel geaccepteerd wordt, dat ik wel interessant ben en een goed mens. Normaal gesproken stel ik al heel snel iets voor na een afspraak met een vriend of vriendin, waardoor zij niet de kans krijgen om zelf initiatief te nemen. Nu heb ik eens een keertje wat meer tijd aan mezelf besteed, waardoor ik minder wanhopig leek en de mensen vanzelf naar me toekwamen.
Merk meteen dat ik een stuk meer ontspannen wordt. Hoelang het gevoel blijft, geen idee, maar ik geniet er van zolang het er er is. Ik krijg het idee dat de therapie zo zijn vruchten af begint te werpen...
Daarnaast merk ik dat ik er goed aan heb gedaan door de mensen waarvan de vriendschap van één kant kwam, de mijne dus, te bannen uit mijn leven. Zeker de mensen die alleen maar wilden profiteren. Heerlijk om deze energie gewoon te behouden en te steken in nuttige dingen!!!
Natuurlijk ben je niet alleen, maar als je eenmaal in eendip bent kun je je dat niet altijd beseffen. Sinds ik ben begonnen aan mijn traject heb ik al vele opbiechtingen gehad over mensen waarbij het ook even niet lekker liep. Het is verbazingwekkend wat er naar boven komt als je open bent. Maar goed, dat wist ik hiervoor niet en ja dan voel je je alleen in je eigen lijden.quote:
Hoewel het vrij typisch is, hoef je zeker nooit te denken dat je uniek bent met dat soort zaken. Helaas zijn er vrij veel mensen met bepaalde psychische problemen, maar men praat er natuurlijk niet zo openlijk over. Zeker als je het hebt over mensen die niet weten wat ze willen of nog fundamenteler wie ze eigenlijk zijn, zijn er daar genoeg van.
@cafpow, wat fijn dat het fietsen zo goed hielp, kan me voorstellen dat na alles van de afgelopen dit echt als een overwinning aan voelt, kan alleen zeggen hou het gevoel vast!
@forever152, ja ik heb wel een indentiteitscrisis, daar ga ik niet over liegen.maar ik ben al wel bezig met onderzoeken, vroeger veel creatiefs gedaan (zingen in band, viool spelen, alles met schilderen en tekenen en fotografie) was helaas allemaal weggevallen de laatste jaren, ook omdat het perfectionistisch moest van mezelf. Door de psycholoog weet ik nu dat ik het echt mis als uitlaatklep, maar het weer oppakken zonder druk op mezelf zetten is nog moeilijk, dat moet ik weer helemaal leren.
Dat bedoelde ik ook min of meer, maar er zijn toch nog vrij veel mensen die denken dat vrijwel heel Nederland het allemaal prima in orde heeft en zich prima voelt en dat zij echte uitzonderingen zijn. Dat laatste is in ieder geval niet het geval. Ook al zou dat soms zo kunnen voelen.quote:Op maandag 20 juni 2011 20:41 schreef Spacekitten het volgende:
[..]
Natuurlijk ben je niet alleen, maar als je eenmaal in eendip bent kun je je dat niet altijd beseffen. Sinds ik ben begonnen aan mijn traject heb ik al vele opbiechtingen gehad over mensen waarbij het ook even niet lekker liep. Het is verbazingwekkend wat er naar boven komt als je open bent. Maar goed, dat wist ik hiervoor niet en ja dan voel je je alleen in je eigen lijden.
Bij mij zijn het altijd depressie en verslavingsproblemen geweest die me van mezelf weg hielden, dat was mijn houvast, heb mezelf ook altijd als verslaafde nietsnut gezien en wist zeker dat het allemaal nooit wat zou worden. Totdat ik door middel van therapie en hard werken van de alcohol//drugs/roken afkwam en het opeens begon door te dringen dat ik wat ik al die jaren dacht te zijn helemaal niet was; toen kwamen de angsten en dwanghandelingen. Zoveel verzet tegen het idee dat het nu veilig zou zijn om mezelf te zijn, mezelf te willen zijn. Heb zo lang weggestopt gezeten achter van alles en nog wat, tis alsof ik nu de 1e stapjes naar buiten aan het zetten ben, al is dat maar door gewoon iets leuks te doen wat bij me past, maakt niet uit hoe klein, het is ontzettend wennen want ken zoiets eigenlijk helemaal niet, of nog niet beter gezegd want het is langzaam aan het groeien en met een gevoel dat je er gewoon mag zijn zoals je bent door het leven gaan lijkt me heerlijk, en dan maakt het eigenlijk ook niet uit hoe lang ik in plaats van echt leven lange tijd aan het overleven ben geweest door er niet echt te zijn want als het zo ver is dan ben ik er gewoon
Kijk eens om je heen en vraag je af; wat voor probleem heb je hier en nu werkelijk?
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
Goedemorgen allemaal.
Ik lees ook over druk van ouders. Dat is heel herkenbaar voor mij.
Ik mag geen fouten maken en moet alles goed doen.
Niet alleen van mezelf maar ook van mijn ouders.
Dat is een hele zware last.
Want ik neem dus geen risico's.
Ik heb ook echt het gevoel dat ik in een sleur zit.
Ik vind mijn leven echt zo saai!
Ik heb ook een vriend die mij niet stimuleert. Het liefste zit hij thuis achter de computer.
En jammer genoeg ben ik in de loop der jaren al mijn vrienden kwijtgeraakt.
Dus ik heb ook alleen maar mijn vriend.
Als ik heel eerlijk ben mis ik het enorm. Het hebben van vrienden. Leuke dingen doen met de meiden. Maar vrienden maken kan ik echt totaal niet! Bah!
Goed om te horen dat jullie wel nog vrienden hebben. Wees er maar zuinig op!
Ik lees ook over druk van ouders. Dat is heel herkenbaar voor mij.
Ik mag geen fouten maken en moet alles goed doen.
Niet alleen van mezelf maar ook van mijn ouders.
Dat is een hele zware last.
Want ik neem dus geen risico's.
Ik heb ook echt het gevoel dat ik in een sleur zit.
Ik vind mijn leven echt zo saai!
Ik heb ook een vriend die mij niet stimuleert. Het liefste zit hij thuis achter de computer.
En jammer genoeg ben ik in de loop der jaren al mijn vrienden kwijtgeraakt.
Dus ik heb ook alleen maar mijn vriend.
Als ik heel eerlijk ben mis ik het enorm. Het hebben van vrienden. Leuke dingen doen met de meiden. Maar vrienden maken kan ik echt totaal niet! Bah!
Goed om te horen dat jullie wel nog vrienden hebben. Wees er maar zuinig op!
Op dinsdag 20 september 2011 14:48 schreef Daywalk3r het volgende:
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
Dat klopt en dat heb ik vaak genoeg meegemaakt oa. met familie. Die wonen in Zuid-Amerika en daar snappen ze niet dat je in europa problemen kan hebbenquote:
[..]
Dat bedoelde ik ook min of meer, maar er zijn toch nog vrij veel mensen die denken dat vrijwel heel Nederland het allemaal prima in orde heeft en zich prima voelt en dat zij echte uitzonderingen zijn. Dat laatste is in ieder geval niet het geval. Ook al zou dat soms zo kunnen voelen.
@Canillas: Bij mij is alcoholmisbruik ook in beeld geweest alleen heb ik het zelf op tijd kunnen beperken. En had geen hulp nodig gehad erbij.
En alles moet gewoon in kleine stapjes gedaan worden, want anders loop je weer kans op een burn-out door stress die de situatie(s) veroorzaken.
@Missvanity: Ik snap je laatste post helemaal en het is ook herkenbaar. Want met bepaalde dingen ben ik het helemaal eens, vooral deze 2.
Want daar zit ik ook mee, maar geen daginvulling hebben heeft ook veel invloed erop. En vrienden heb ik eigenlijk ook niet, ja een maar die zit op meer duizenden km afstand, dus daar heb ik ook niet veel aan.quote:Ik heb ook echt het gevoel dat ik in een sleur zit.
Ik vind mijn leven echt zo saai!
Heeft mischien geen nut om een soort sociale vaardigheden cursus te volgen, die kan je helpen om vrienden te leren te maken?
[/quote]
@Missvanity: Ik snap je laatste post helemaal en het is ook herkenbaar. Want met bepaalde dingen ben ik het helemaal eens, vooral deze 2.
[..]
Want daar zit ik ook mee, maar geen daginvulling hebben heeft ook veel invloed erop. En vrienden heb ik eigenlijk ook niet, ja een maar die zit op meer duizenden km afstand, dus daar heb ik ook niet veel aan.
Heeft mischien geen nut om een soort sociale vaardigheden cursus te volgen, die kan je helpen om vrienden te leren te maken?
[/quote]
Ik heb deze trainingen al wel eens gevolgd. Maar heeft niet echt nut gehad.
Heb wel stiekem met het idee gespeeld om een meet voor te stellen.
Dat we met elkaar wat leuks gaan doen! Lijkt me echt een geweldige ervaring.
Weet niet hoe jullie hier over denken? Wie weet kunnen we elkaar steunen en gewoon lekker onszelf zijn. Voordeel is dat iedereen van elkaar weet wat er speelt. We hoeven dus geen maskers op. Laat me weten wat jullie vinden!
@Missvanity: Ik snap je laatste post helemaal en het is ook herkenbaar. Want met bepaalde dingen ben ik het helemaal eens, vooral deze 2.
[..]
Want daar zit ik ook mee, maar geen daginvulling hebben heeft ook veel invloed erop. En vrienden heb ik eigenlijk ook niet, ja een maar die zit op meer duizenden km afstand, dus daar heb ik ook niet veel aan.
Heeft mischien geen nut om een soort sociale vaardigheden cursus te volgen, die kan je helpen om vrienden te leren te maken?
[/quote]
Ik heb deze trainingen al wel eens gevolgd. Maar heeft niet echt nut gehad.
Heb wel stiekem met het idee gespeeld om een meet voor te stellen.
Dat we met elkaar wat leuks gaan doen! Lijkt me echt een geweldige ervaring.
Weet niet hoe jullie hier over denken? Wie weet kunnen we elkaar steunen en gewoon lekker onszelf zijn. Voordeel is dat iedereen van elkaar weet wat er speelt. We hoeven dus geen maskers op. Laat me weten wat jullie vinden!
Op dinsdag 20 september 2011 14:48 schreef Daywalk3r het volgende:
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
Je kan gerust over je depressie of angstklachten praten je zult alleen maar herkenning van anderen vinden, het is echt niet gek om daar in dit topic wat over kwijt te kunnenquote:
Op
Thanks, dat dacht ik ook, maar ik ben echt vreselijk paranoïde. Volgende poging, nu wat meer summier.quote:
[..]
Je kan gerust over je depressie of angstklachten praten je zult alleen maar herkenning van anderen vinden, het is echt niet gek om daar in dit topic wat over kwijt te kunnen
Afgelopen maanden toegewerkt naar een aanmelding bij het GGZ, na eigenlijk het leeuwedeel van mijn leven borderline-klachten te hebben gehad. Zwaar depressief en zelfdestructief, op bijna elke denkbare manier, afgewisseld met die fantastische (maar ook beetje enge) pieken waarin ik de hele wereld (en ver daarbuiten) aan lijk te kunnen. Goed, verwijsbrief gekregen, dat was een enórme stap in de goeie richting voor mij, maar gister erachter gekomen dat het GGZ al druk doende is een electronisch patiëntendossier op poten te zetten. Allerlei alarmbellen gingen af in mijn hoofd, ik heb nul komma niks vertrouwen in zulke projecten en de mensen die het beheren, en wil dat hetgene wat ik bespreek met een therapeut écht honderd procent vertrouwelijk blijft. Dat kan ik dus wel schudden, nu weer terug bij af.
Sowieso heb ik erg veel moeite met iemand echt in vertrouwen nemen, er zijn zoveel dingen waar ik nog nooit met iemand over heb gepraat. Dingen waar ik me voor schaam, dingen die ik niet bij 'zomaar een spw'ertje' neer wil leggen, dingen die me wel echt dwars zitten bij het opnieuw opbouwen van mijn leven. Mijn vraag is dus eigenlijk hoe jullie de juiste therapeut hebben gevonden, en wanneer je besloot dat diegene te vertrouwen was...?
Lastig hoor!quote:
[..]
Thanks, dat dacht ik ook, maar ik ben echt vreselijk paranoïde. Volgende poging, nu wat meer summier.
Afgelopen maanden toegewerkt naar een aanmelding bij het GGZ, na eigenlijk het leeuwedeel van mijn leven borderline-klachten te hebben gehad. Zwaar depressief en zelfdestructief, op bijna elke denkbare manier, afgewisseld met die fantastische (maar ook beetje enge) pieken waarin ik de hele wereld (en ver daarbuiten) aan lijk te kunnen. Goed, verwijsbrief gekregen, dat was een enórme stap in de goeie richting voor mij, maar gister erachter gekomen dat het GGZ al druk doende is een electronisch patiëntendossier op poten te zetten. Allerlei alarmbellen gingen af in mijn hoofd, ik heb nul komma niks vertrouwen in zulke projecten en de mensen die het beheren, en wil dat hetgene wat ik bespreek met een therapeut écht honderd procent vertrouwelijk blijft. Dat kan ik dus wel schudden, nu weer terug bij af.
Sowieso heb ik erg veel moeite met iemand echt in vertrouwen nemen, er zijn zoveel dingen waar ik nog nooit met iemand over heb gepraat. Dingen waar ik me voor schaam, dingen die ik niet bij 'zomaar een spw'ertje' neer wil leggen, dingen die me wel echt dwars zitten bij het opnieuw opbouwen van mijn leven. Mijn vraag is dus eigenlijk hoe jullie de juiste therapeut hebben gevonden, en wanneer je besloot dat diegene te vertrouwen was...?
Ik heb verschillende psychologen gehad. Waarmee het gewoon niet klikte.
Ik denk dat het belangrijk is dat je je gelijk op je gemak voelt bij die persoon.
Ik heb nu een natuurgeneeskundige gevonden. Ze is een heel fijn en warm persoon.
Ik vertrouwde haar meteen en voelde me op mijn gemak.
Kwestie van proberen. Kijken wat voor jou het beste werkt.
Succes in elk geval. En hoe eng het ook is, ga toch verder met de hulp die je kan krijgen.
Wie weet hoe ver je kan komen. En geloof me. Ik weet dat het eng is.
Ik heb jaren rondgelopen zonder hulp te aanvaarden.
Maar het is voor je eigen bestwil.
Later zul je jezelf dankbaar zijn.
Op dinsdag 20 september 2011 14:48 schreef Daywalk3r het volgende:
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
@grensgeval: zoals missvanity zegt is het vinden van de juiste behandelaar kwestie van proberen. Ik zit nu op mijn 3e psycholoog en me deze klikt het wel. De voorgaande konden niet tot mij doordringen en stelden mij niet echt op mijn gemak. Terwijl bij deze psycholoog wel, en nu pas beginnen we echt ergens te komen na bijna 2 jaar.
Dus ht is kwestie van tijd nemen en proberen en vooral open staan ervoor
Dus ht is kwestie van tijd nemen en proberen en vooral open staan ervoor
Goedemorgen allen!
Gister weer een sessie gehad. We deden een oefening waarbij ik werd geconfronteerd met mijn grootste angst! Was heel naar om te doen. Maar ik snap de noodzaak.
We deden de sessie zittend op de grond terwijl ik steeds dichterbij moest komen zitten (HELP!!)
Uiteindelijk kwam ze naast me zitten met de schouders tegen elkaar aan!! Elke keer moest ik proberen om mijn stressniveau te verlagen. Het lukte aardig maar ik bleef de spanningsplek in mijn rug voelen. Ze heeft me wat handvaten gegeven om de stress te verlagen. Ik ben er echt mee aan de slag. Ik realiseer me nu pas hoe gespannen mijn lichaam altijd is. Nu zo gek dat ik altijd moe ben dus!
Gister weer een sessie gehad. We deden een oefening waarbij ik werd geconfronteerd met mijn grootste angst! Was heel naar om te doen. Maar ik snap de noodzaak.
We deden de sessie zittend op de grond terwijl ik steeds dichterbij moest komen zitten (HELP!!)
Uiteindelijk kwam ze naast me zitten met de schouders tegen elkaar aan!! Elke keer moest ik proberen om mijn stressniveau te verlagen. Het lukte aardig maar ik bleef de spanningsplek in mijn rug voelen. Ze heeft me wat handvaten gegeven om de stress te verlagen. Ik ben er echt mee aan de slag. Ik realiseer me nu pas hoe gespannen mijn lichaam altijd is. Nu zo gek dat ik altijd moe ben dus!
Op dinsdag 20 september 2011 14:48 schreef Daywalk3r het volgende:
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
Paranoïde achterdocht en wantrouwen, ik herken het heel erg. ik snap dat dit nu heel moeilijk voor je wordt. ik ben zelf ook na twee maanden weigeren op cognitieve gedragstherapie gezet, naast mijn psychiatrische deeltijd behandeling, en ik vertrouwde het voor geen meter. ik had met dat mens 10 sessies, en er kwam NIKS uit behalve dat ik elke keer wilde afzeggen, zij vond zichzelf uiteindelijk te onervaren voor me en ben ik overgeplaatst naar een andere therapeut. die vind het niet erg dat ik dingen niet vertel, die weet de oorzaak van het niet kunnen vertrouwen van mensen dat ik heb, het niet aan kunnen van banden en hechtingen met mensen, en hoe erger het mentaal met me aan toe gaat hoe beter hij dat vindt omdat er dan iets "groeit" en ik dus wél die hele enge niet vertrouwde gevoelens van vertrouwen van mensen krijg. ik vind het natuurlijk kut, maar ik snap de logica goed. overigens heeft het met mijn verre verleden te maken, waarom ik er geen vertrouwen in heb, in anderen. Misschien ligt jouw oorzaak ook daar? Ik zou beginnen met uitspreken wat je wel en niet vertrouwt aan dat systeem, ook al is dat moeilijk, het heeft mij ook lang gekost om werkelijk op hulp af te stappen en zelfs toen ik professionele hulp kreeg vond ik het moeilijk aangeven wanneer het niet goed ging.quote:
[..]
Thanks, dat dacht ik ook, maar ik ben echt vreselijk paranoïde. Volgende poging, nu wat meer summier.
Afgelopen maanden toegewerkt naar een aanmelding bij het GGZ, na eigenlijk het leeuwedeel van mijn leven borderline-klachten te hebben gehad. Zwaar depressief en zelfdestructief, op bijna elke denkbare manier, afgewisseld met die fantastische (maar ook beetje enge) pieken waarin ik de hele wereld (en ver daarbuiten) aan lijk te kunnen. Goed, verwijsbrief gekregen, dat was een enórme stap in de goeie richting voor mij, maar gister erachter gekomen dat het GGZ al druk doende is een electronisch patiëntendossier op poten te zetten. Allerlei alarmbellen gingen af in mijn hoofd, ik heb nul komma niks vertrouwen in zulke projecten en de mensen die het beheren, en wil dat hetgene wat ik bespreek met een therapeut écht honderd procent vertrouwelijk blijft. Dat kan ik dus wel schudden, nu weer terug bij af.
Sowieso heb ik erg veel moeite met iemand echt in vertrouwen nemen, er zijn zoveel dingen waar ik nog nooit met iemand over heb gepraat. Dingen waar ik me voor schaam, dingen die ik niet bij 'zomaar een spw'ertje' neer wil leggen, dingen die me wel echt dwars zitten bij het opnieuw opbouwen van mijn leven. Mijn vraag is dus eigenlijk hoe jullie de juiste therapeut hebben gevonden, en wanneer je besloot dat diegene te vertrouwen was...?
ik wordt even helemaal niet goed, sinds deze week de bom is gebarsten op het werk krijg ik nog amper iets uit mijn handen, wordt steeds afgeleid en de sfeer op de afdeling is gewoon heel grillig.
Daarbij zijn er thuis nog spanningen over het regelen van de vakantie.
Het liefst zou ik nu onder mijn dekens kruipen, mijn muziek hard aan en even helemaal nergens aan willen denken.
Daarbij zijn er thuis nog spanningen over het regelen van de vakantie.
Het liefst zou ik nu onder mijn dekens kruipen, mijn muziek hard aan en even helemaal nergens aan willen denken.
Dat laatste is heel herkenbaar. Probeer anders een lijst te maken van dingen die je moet doen.quote:
ik wordt even helemaal niet goed, sinds deze week de bom is gebarsten op het werk krijg ik nog amper iets uit mijn handen, wordt steeds afgeleid en de sfeer op de afdeling is gewoon heel grillig.
Daarbij zijn er thuis nog spanningen over het regelen van de vakantie.
Het liefst zou ik nu onder mijn dekens kruipen, mijn muziek hard aan en even helemaal nergens aan willen denken.
Streep elke keer door wat je hebt gedaan. Heel bevredigend vind ik dat.
En op je werk... Tja. Dat is lastig. Probeer positief te blijven en dat uit te stralen. Glimlach oprecht naar mensen. Dat helpt.
Ik wens je heel veel sterkte met alles!
Op dinsdag 20 september 2011 14:48 schreef Daywalk3r het volgende:
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
Ik herken het heel erg. Probeer gewoon lekker tot rust te komen, en ga desnoods even ertussenuit, waarmee ik dus bedoel gewoon even in een park rustig gaan zitten ofzo. Even weg van de mensenquote:
ik wordt even helemaal niet goed, sinds deze week de bom is gebarsten op het werk krijg ik nog amper iets uit mijn handen, wordt steeds afgeleid en de sfeer op de afdeling is gewoon heel grillig.
Daarbij zijn er thuis nog spanningen over het regelen van de vakantie.
Het liefst zou ik nu onder mijn dekens kruipen, mijn muziek hard aan en even helemaal nergens aan willen denken.
En ik heb je al vaker over je werk gehoord, en ik vraag me toch echt af wat er aan de hand is daar. Want ik krijg het idee dat daar iets goed fout zit. En probeer een oplossing voor jezelf te zoeken, andere baan, meer afsluiten van collega's(door bijv. muziek op te hebben staan ofzo.)
In ieder geval veel sterkte.
Hier loopt het nu wel redelijk, ik voel me wel super onrustig en druk maar dat komt doordat ik van alles aan het regelen ben. Inschrijven en afspraken met decanen ivm. hulp bij studie, en een afspraak met mijn klantmanager bij het CWI en het proberen ergens tussen te proppen van 2 weekjes vakantie..en het economische aspect daarvoor aan het bekijken. En volgende week ook nog een bruiloft
ik weet niet hoe ik volgende week ga overleven en eht veroorzaakt toch echt wel aardig wat stress bij mij En vandaag ben ik er dus achter gekomen dat ik zware bloedarmoede heb(5.8 terwijl het 7.5 moet zijn) en nog eens een lage bloeddruk, waardoor ik de afgelopen dus veel minder energie kwijt kan.
Hmm, dacht dat het wel meeviel, hoeveel ik t over mijn werk had, maar je hebt gelijk. Hetis gewoon de reorganisatie die nu in gang is gezet, zorgt voor veel onrust en besefte me vandaag eigenlijk pas dat ik daar totaal niet tegen kan, op t werk of in de stad, drukte kan ik gewoon ff niet aan... De vakantie is vandaag geregeld en nu mag ik de leuke dingen uitzoeken als musea
Heb mezelf verwend, was alleen vanavond en had lekker gekookt met een glaasje wijn en nu ff hangen en flauwe series kijken
Heb mezelf verwend, was alleen vanavond en had lekker gekookt met een glaasje wijn en nu ff hangen en flauwe series kijken
Sorry dat ik niet reageer op de andere verhalen, ik vind dat echt heel moeilijk, weet nooit zo goed wat te zeggen
kijk dat is heel mooi, even je rust zoeken. En genieten van wat je leuk vindt.quote:
Hmm, dacht dat het wel meeviel, hoeveel ik t over mijn werk had, maar je hebt gelijk. Hetis gewoon de reorganisatie die nu in gang is gezet, zorgt voor veel onrust en besefte me vandaag eigenlijk pas dat ik daar totaal niet tegen kan, op t werk of in de stad, drukte kan ik gewoon ff niet aan... De vakantie is vandaag geregeld en nu mag ik de leuke dingen uitzoeken als musea
Heb mezelf verwend, was alleen vanavond en had lekker gekookt met een glaasje wijn en nu ff hangen en flauwe series kijken
En dat je niet reageert op anderen is niet erg, want het is lastig om erop te reageren
Haha! Ja we hebben nou eenmaal niet alle wijsheid in pacht.quote:
Sorry dat ik niet reageer op de andere verhalen, ik vind dat echt heel moeilijk, weet nooit zo goed wat te zeggen
Gewoon lekker je verhaal kwijt is al een enorme opluchting natuurlijk!
Ik heb volgende week een personeelsuitje. En ik zit heel erg in tweestrijd.
Ik WIL echt niet mee!!! Ik vind dat zo eng. Maar mensen om me heen zeggen dat het goed voor me is om toch mee te gaan. Om een keertje niet uit angst te handelen.
Ik weet dat het waar is. Maar ik vind het echt eng. Ze willen ook niet zeggen wat we gaan doen.
Waardoor het nog enger is! Vandaag moet ik doorgeven of ik wel of niet meega. En ik weet het echt nog niet:'(
Op dinsdag 20 september 2011 14:48 schreef Daywalk3r het volgende:
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
ja moeilijk... Want dat 'niet willen' zal toch overheersen. Maar, je zou het kunnen proberen en misschien is het wel een leuk uitje... Voelt het dan misschien toch wel goed dat je t toch hebt gedaan.. Is het een dag of meteen een heel weekend ofzo?quote:
[..]
Haha! Ja we hebben nou eenmaal niet alle wijsheid in pacht.
Gewoon lekker je verhaal kwijt is al een enorme opluchting natuurlijk!
Ik heb volgende week een personeelsuitje. En ik zit heel erg in tweestrijd.
Ik WIL echt niet mee!!! Ik vind dat zo eng. Maar mensen om me heen zeggen dat het goed voor me is om toch mee te gaan. Om een keertje niet uit angst te handelen.
Ik weet dat het waar is. Maar ik vind het echt eng. Ze willen ook niet zeggen wat we gaan doen.
Waardoor het nog enger is! Vandaag moet ik doorgeven of ik wel of niet meega. En ik weet het echt nog niet:'(
just give a second thought
what if we don't get caught...
what if we don't get caught...
En is het niet mogelijk om later alsnog af te zeggen? Verder moet je doen wat je het beste vindt, en kijk ook naar wat voor soort uitje het is..het is nogal een verschil tussen ergens eten en een tocht door het bos maken. En kijk gewoon of je je als het even teveel wordt jezelf kan afzonderen..en maak daarna een keuze!quote:
[..]
Haha! Ja we hebben nou eenmaal niet alle wijsheid in pacht.
Gewoon lekker je verhaal kwijt is al een enorme opluchting natuurlijk!
Ik heb volgende week een personeelsuitje. En ik zit heel erg in tweestrijd.
Ik WIL echt niet mee!!! Ik vind dat zo eng. Maar mensen om me heen zeggen dat het goed voor me is om toch mee te gaan. Om een keertje niet uit angst te handelen.
Ik weet dat het waar is. Maar ik vind het echt eng. Ze willen ook niet zeggen wat we gaan doen.
Waardoor het nog enger is! Vandaag moet ik doorgeven of ik wel of niet meega. En ik weet het echt nog niet:'(
Zowieso kies voor jezelf, neit wat anderen zeggen of willen!
Ze willen dus niet zeggen wat we gaan doenquote:
[..]
En is het niet mogelijk om later alsnog af te zeggen? Verder moet je doen wat je het beste vindt, en kijk ook naar wat voor soort uitje het is..het is nogal een verschil tussen ergens eten en een tocht door het bos maken. En kijk gewoon of je je als het even teveel wordt jezelf kan afzonderen..en maak daarna een keuze!
Zowieso kies voor jezelf, neit wat anderen zeggen of willen!
Anders zou de beslissing makkelijker zijn.Ik denk dat ik niet mee ga...
Op dinsdag 20 september 2011 14:48 schreef Daywalk3r het volgende:
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
Ik vind het jammer dat problemen als depressie, angst en psychotische klachten nog niet erg serieus worden genomen in Nederland. Als je tegen iemand vertelt dat je een van deze dingen hebt voel je je vaak niet begrepen. Als je echter vertelt dat je je arm hebt gebroken, vind iedereen het ineens sneu voor je en krijg je veel meer steun, omdat dat iets is dat 'tastbaar' en 'zichtbaar' is.
Ik heb mij zelf ook jaren lang rot gevoeld en je komt er echt alleen uit als je er goed over kunt praten met iemand, maar vooral zelf ook de energie hebt om er écht wat mee te gaan doen. Iemand anders gaat je depressie niet wegnemen, dat zul je echt zelf moeten doen. Wegkwijnen in je eigen verdriet heeft geen zin en werkt alleen maar averechts. Praat er dus over, zoek hulp (als je je arm gebroken hebt ga je toch ook naar de dokter? I know, kort door de bocht) en kijk naar de dingen die wél positief zijn in je leven ipv alle negatieve dingen.
Daarom wil ik even melden dat als jullie je er voor inzetten het ook met jullie wel goed komt
Ik heb mij zelf ook jaren lang rot gevoeld en je komt er echt alleen uit als je er goed over kunt praten met iemand, maar vooral zelf ook de energie hebt om er écht wat mee te gaan doen. Iemand anders gaat je depressie niet wegnemen, dat zul je echt zelf moeten doen. Wegkwijnen in je eigen verdriet heeft geen zin en werkt alleen maar averechts. Praat er dus over, zoek hulp (als je je arm gebroken hebt ga je toch ook naar de dokter? I know, kort door de bocht) en kijk naar de dingen die wél positief zijn in je leven ipv alle negatieve dingen.
Daarom wil ik even melden dat als jullie je er voor inzetten het ook met jullie wel goed komt
Kun je dat anders niet aangeven, zodat jij misschien het wel alvast weet? voor je keuze?quote:
[..]
Ze willen dus niet zeggen wat we gaan doen
Ik denk dat ik niet mee ga...
quote:
Ik vind het jammer dat problemen als depressie, angst en psychotische klachten nog niet erg serieus worden genomen in Nederland. Als je tegen iemand vertelt dat je een van deze dingen hebt voel je je vaak niet begrepen. Als je echter vertelt dat je je arm hebt gebroken, vind iedereen het ineens sneu voor je en krijg je veel meer steun, omdat dat iets is dat 'tastbaar' en 'zichtbaar' is.
Ik heb mij zelf ook jaren lang rot gevoeld en je komt er echt alleen uit als je er goed over kunt praten met iemand, maar vooral zelf ook de energie hebt om er écht wat mee te gaan doen. Iemand anders gaat je depressie niet wegnemen, dat zul je echt zelf moeten doen. Wegkwijnen in je eigen verdriet heeft geen zin en werkt alleen maar averechts. Praat er dus over, zoek hulp (als je je arm gebroken hebt ga je toch ook naar de dokter? I know, kort door de bocht) en kijk naar de dingen die wél positief zijn in je leven ipv alle negatieve dingen.
Daarom wil ik even melden dat als jullie je er voor inzetten het ook met jullie wel goed komt
Gelukkig doen we dat. En ikzelf heb ook wel echt vertrouwen erin. (Niet altijd...)Ik wil alleen altijd dat dingen sneller gaan. Ik haat wachten.
Maar dit is een langdurig proces. Dus ik moet veel geduld hebben.
En soms als ik geen vooruitgang boek of me weer heel slecht voel wil ik ook geen hulp.
Vandaar dat ik al zoveel jaren kamp met depressie... Stomme, domme missy
Op dinsdag 20 september 2011 14:48 schreef Daywalk3r het volgende:
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
Ze weten op mijn werk dat ik depressief ben. Daar praat ik niet over.quote:
[..]
Kun je dat anders niet aangeven, zodat jij misschien het wel alvast weet? voor je keuze?
En als ik de activiteit alvast wil weten willen zij natuurlijk weten waarom
Op dinsdag 20 september 2011 14:48 schreef Daywalk3r het volgende:
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
Klopt helaas, maar het kan helpen te begrijpen dat veel mensen dat soort problemen ontzettend eng vinden, vooral als ze van binnen het gevoel hebben dat ze op dat gebied zelf eigenlijk ook wat werk te verzetten hebben, dan kan het confronterend en beangstigend zijn om een ander door over te horen, ernaar luisteren zou namelijk betekenen dat voor henzelf ook minder wegstoppen. Je voor het leed van een ander afsluiten is een vorm van je voor jezelf afsluiten en dat kan je iemand eigenlijk niet kwalijk nemen, tis een vorm van coping, en dat is iets waar je nooit zomaar iemand uit mag willen halen, dat zou niemand fijn vindenquote:
Ik vind het jammer dat problemen als depressie, angst en psychotische klachten nog niet erg serieus worden genomen in Nederland. Als je tegen iemand vertelt dat je een van deze dingen hebt voel je je vaak niet begrepen.
Als ik me realiseer dat er best veel mensen zijn die van zichzelf vinden dat ze helemaal geen problemen mogen hebben en hoe dat van binnen allemaal weggestopt en onderdrukt wordt dan is dat iets om medeleven voor te hebben vind ik, dat is namelijk ook geen fijne manier van door het leven gaan, al lijkt het tegenover de rest van de wereld alsof het diegene voor de wind gaat. Door te begrijpen waarom mensen zo kunnen reageren, dat het voor hen een manier van met de dingen omgaan is hoef je het ook niet op jezelf te betrekken; het is hun manier van doen, het is niets persoonlijks
Tuurlijk zou het fijn zijn als alles open en met respect voor elkaar bespreekbaar was maar mensen lopen niet voor niets met een schild rond.Daarom is het zoals je zegt heel belangrijk iemand te vinden waarmee je kan praten over jezelf op een manier die jou echt helpt, iemand die niet bang is voor de dingen waar jij mee zit
Kijk eens om je heen en vraag je af; wat voor probleem heb je hier en nu werkelijk?
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
Ik snap dat je graag wilt dat alles sneller gaat, maar 't is al goed dat je inziet dat zoiets niet binnen één week klaar isquote:
[..]
Ik wil alleen altijd dat dingen sneller gaan. Ik haat wachten.
Maar dit is een langdurig proces. Dus ik moet veel geduld hebben.
En soms als ik geen vooruitgang boek of me weer heel slecht voel wil ik ook geen hulp.
Vandaar dat ik al zoveel jaren kamp met depressie... Stomme, domme missy
En wat is de 'vooruitgang' dan ook weer hé waar je het over hebt. Je hoeft niet in een keer van alles te kunnen genieten. Het kan al helpen om elke dag drie dingen op te schrijven die goed zijn gegaan of waar je je goed bij hebt gevoeld. Als je je dan minder voelt lees je dit boekje eens terug. En dingen die goed gaan hoeven niet uitgebreid te zijn. Al schrijf je op dat je hebt genoten van een dagje shoppen, dat je een complimentje van iemand hebt gekregen dat je goed deed of dat je een nachtje goed hebt geslapen. Het onthouden van die dingen is belangrijker dan het onthouden dat je zojuist zes nachten slecht hebt geslapen Maar ga zo door, je komt er wel
Het is inderdaad moeilijk om iemand écht te helpen, zonder daar zelf aan onder door te gaan. Ik ga zelf werken in de psychiatrie binnenkort en je moet twee muurtjes hebben. Enerzijds is het belangrijk om naar iemand te luisteren, empatisch te zijn, begrip te tonen en als het nodig is eens een arm of hand aanreiken om te kunnen troosten. Anderzijds is er dat tweede muurtje dat er voor zorgt dat het me niet persoonlijk raakt. Er komen namelijk soms verhalen voorbij die je best aan kunnen trekkenquote:
[..]
Daarom is het zoals je zegt heel belangrijk iemand te vinden waarmee je kan praten over jezelf op een manier die jou echt helpt, iemand die niet bang is voor de dingen waar jij mee zit
De valkuil van die muurtjes is echter weer dat je zelf ook je gevoelens af gaat sluiten voor de omgeving
Goeie tip! Dat ga ik maar eens doen. Wie weet helpt het.quote:
[..]
Ik snap dat je graag wilt dat alles sneller gaat, maar 't is al goed dat je inziet dat zoiets niet binnen één week klaar is
Maar ga zo door, je komt er wel
[..]
Het is inderdaad moeilijk om iemand écht te helpen, zonder daar zelf aan onder door te gaan. Ik ga zelf werken in de psychiatrie binnenkort en je moet twee muurtjes hebben. Enerzijds is het belangrijk om naar iemand te luisteren, empatisch te zijn, begrip te tonen en als het nodig is eens een arm of hand aanreiken om te kunnen troosten. Anderzijds is er dat tweede muurtje dat er voor zorgt dat het me niet persoonlijk raakt. Er komen namelijk soms verhalen voorbij die je best aan kunnen trekken
Op dinsdag 20 september 2011 14:48 schreef Daywalk3r het volgende:
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
Er is nu een heel leuk boekje voor zoiets, is bij de bruna te krijgen. Het heet a line a day. Hierin schrijf je per dag één ding wat goed is gegaan / leuk was en dat kun je drie jaar lang doen. Heb m zelf ook gekocht en het is tenminste goed vol te houden in tegenstelling tot een dagboek, je bent er maar heel ff mee bezig iedere dag.
Ik heb alles mee maar ik voel me niet gelukkig. Ik heb geen vriendenkring waar ik liefde/geluk uit kan halen momenteel (ik ben begonnen in een nieuwe stad). De mensen die ik wel spreek, dat is allemaal anders dan de vriendschappen die ik had.
Ze vinden me allemaal leuk en aardig maar toch heb ik het gevoel dat ze niet op me zitten te wachten. Ik heb constant het gevoel dat ik me opdring aan mensen.
Ach ja.
Ze vinden me allemaal leuk en aardig maar toch heb ik het gevoel dat ze niet op me zitten te wachten. Ik heb constant het gevoel dat ik me opdring aan mensen.
Ach ja.
Het is toch (hopelijk) niet zo dat je alle oude vrienden kwijt bent? Je zou toch nog geregeld met hen kunnen afspreken?quote:
Ik heb alles mee maar ik voel me niet gelukkig. Ik heb geen vriendenkring waar ik liefde/geluk uit kan halen momenteel (ik ben begonnen in een nieuwe stad). De mensen die ik wel spreek, dat is allemaal anders dan de vriendschappen die ik had.
Ze vinden me allemaal leuk en aardig maar toch heb ik het gevoel dat ze niet op me zitten te wachten. Ik heb constant het gevoel dat ik me opdring aan mensen.
Vriendschappen ontstaan waarsch. wel weer, maar het heeft imo niet zoveel zin om daar echt naar op zoek te gaan. Als je gewoon jezelf bent en normaal met mensen blijft omgaan, zul je op den duur in de nieuwe stad ook wel weer een vriendenkring opbouwen. Maar dat kan even duren.
Ja op zich zou ik mijn oude vrienden kunnen opzoeken maar zodra je ergens anders woont merk je meteen dat het toch wat anders aanvoelt. Ik heb nu echt mijn leven hier en om dan de hele tijd terug te reizen, tja. Het voelt ook scheef naar mijn vrienden toe. Je ziet ze nooit en af en toe kon je even langs. Je kan ook niet meer altijd enzo, dan is er hier weer wat leukers.
Ik denk dat de meeste mensen er wel begrip voor hebben. Het juist wel waarderen dat je zo nu en dan terug reist om iets met hen te doen.quote:
Ja op zich zou ik mijn oude vrienden kunnen opzoeken maar zodra je ergens anders woont merk je meteen dat het toch wat anders aanvoelt. Ik heb nu echt mijn leven hier en om dan de hele tijd terug te reizen, tja. Het voelt ook scheef naar mijn vrienden toe. Je ziet ze nooit en af en toe kon je even langs. Je kan ook niet meer altijd enzo, dan is er hier weer wat leukers.
Het is vervelend dat je zo snel het idee hebt dat jij tekort schiet. Het goede nieuws is dat het waarsch. vooral tussen je oren zit.
Jij verhuist naar een andere stad en kun daarom minder vaak wat met je vrienden doen. Daar is toch eigenlijk niets mis mee?
Ja op zich wel. Maar ik voel me dus ook schuldig omdat ik stiekem verlang naar nieuwe vrienden Die anders zijn en misschien beter bij me passen (qua hier je leven willen leiden enzo). Je woonplaats zegt ook wel iets over je vind ik.
Die anders zijn en misschien beter bij me passen (qua hier je leven willen leiden enzo). Je woonplaats zegt ook wel iets over je vind ik.
tja, het is een lastige situatie. Maar je zult toch vooral geduld moeten hebben, want vrienden maken gaat niet zo 1,2,3. Vooral als je een iets diepere vriendschap zoekt.quote:
Ja op zich zou ik mijn oude vrienden kunnen opzoeken maar zodra je ergens anders woont merk je meteen dat het toch wat anders aanvoelt. Ik heb nu echt mijn leven hier en om dan de hele tijd terug te reizen, tja. Het voelt ook scheef naar mijn vrienden toe. Je ziet ze nooit en af en toe kon je even langs. Je kan ook niet meer altijd enzo, dan is er hier weer wat leukers.
Ik heb zelf voor ruim een half jaar in het buitenland gewoond en heb in die plaats ook maar 1 goede vriendschap op kunnen bouwen.
Het kost tijd en energie. En ondertussen je oude vrienden opzoeken ook al is het ver weg, is een goede oplossing tussentijds.
En verder tja, gewoon proberen aan veel "buitenschoolse" activiteiten, en gewoon proberen geduld te hebben, hoe lastig het ook mag zijn
Gelukkig hoef je ook niet te kiezen. Dat je in je nieuwe stad ook vrienden wilt, is alleen maar goed, maar die andere mensen zijn niet voor niets vrienden. In principe moet je daar zuinig op zijn.quote:
Ja op zich wel. Maar ik voel me dus ook schuldig omdat ik stiekem verlang naar nieuwe vrienden
Jup bedankt trouwens. Ik zal gewoon geduld nodig hebben Ergens zijn daar die mensen die bij mij passen waarmee het klikt enzo.
Ergens zijn daar die mensen die bij mij passen waarmee het klikt enzo.
Ik heb een goed weekend gehad
Nu wel moe En hoofdpijn.
Maar het was een supergezellig weekend!
Gister zijn mijn ouders wezen fonduen. En zaterdag de pleegouders van mijn vriend.
Heb ook nog verlate verjaardagscadeautjes gehad
Hoe was jullie weekend?
Nu wel moe
En hoofdpijn.Maar het was een supergezellig weekend!
Gister zijn mijn ouders wezen fonduen. En zaterdag de pleegouders van mijn vriend.
Heb ook nog verlate verjaardagscadeautjes gehad
Hoe was jullie weekend?
Op dinsdag 20 september 2011 14:48 schreef Daywalk3r het volgende:
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
leuk, verlate verjaardagscadeau's..cadeau's zijn altijd welkom, toch?quote:
Ik heb een goed weekend gehad
Nu wel moe
Maar het was een supergezellig weekend!
Gister zijn mijn ouders wezen fonduen. En zaterdag de pleegouders van mijn vriend.
Heb ook nog verlate verjaardagscadeautjes gehad
Hoe was jullie weekend?
Hier gaat het wel, op irritaties na, die weer zorgen veroorzaken. Zorgen waar ik me nu nog niet eens zorgen om hoef te maken.
Wat wel duidelijk is dat ik als ik weer begin te studeren goed ga moeten zitten rekenen met mijn financieen. Want ik wil graag op mezelf gaan maar de vraag is of dat haalbaar is, met de doelen die ik heb en de middelen. Want op kamers gaan en douche/wc/keuken delen met een vreemden dat lijkt me echt zo walgelijk..en vooral aangezien ik nogal een pietje precies ben kwa schoonmaak enzo
Maar ik begin me daar nu helemaal druk over te maken terwijl ik nog ruim 3 maanden heb..en eer ik iets betaalbaars vindt enz.
het probleem nu is dat ik teveel wil...
verder heb ik momenteel wat meer energie, blijkt dat ik een enorme bloedarmoede had, mijn bloed moet op 7,5 zitten en met wat geluk zat ik op 5.9..dus nu gaat het wel wat beter Maar de irritaties blijven oplopen en heb er steeds meer last van.
Maar met dit weer zoek ik veel de straat op en dan kom ik grotendeels tot rust en kunnen de irritaties ook al is het maar voor even verdwijnen
Op kamers gaan is inderdaad heel spannend. Voor mij is het al weer meer dan een jaar geleden.quote:
[..]
leuk, verlate verjaardagscadeau's..cadeau's zijn altijd welkom, toch?
Hier gaat het wel, op irritaties na, die weer zorgen veroorzaken. Zorgen waar ik me nu nog niet eens zorgen om hoef te maken.
Wat wel duidelijk is dat ik als ik weer begin te studeren goed ga moeten zitten rekenen met mijn financieen. Want ik wil graag op mezelf gaan maar de vraag is of dat haalbaar is, met de doelen die ik heb en de middelen. Want op kamers gaan en douche/wc/keuken delen met een vreemden dat lijkt me echt zo walgelijk..en vooral aangezien ik nogal een pietje precies ben kwa schoonmaak enzo
Maar ik begin me daar nu helemaal druk over te maken terwijl ik nog ruim 3 maanden heb..en eer ik iets betaalbaars vindt enz.
het probleem nu is dat ik teveel wil...
verder heb ik momenteel wat meer energie, blijkt dat ik een enorme bloedarmoede had, mijn bloed moet op 7,5 zitten en met wat geluk zat ik op 5.9..dus nu gaat het wel wat beter Maar de irritaties blijven oplopen en heb er steeds meer last van.
Maar met dit weer zoek ik veel de straat op en dan kom ik grotendeels tot rust en kunnen de irritaties ook al is het maar voor even verdwijnen
Ik werkte fulltime en kon dat geld goed gebruiken.
Ik woonde op een kamer bij een man in huis. Keuken delen vond ik het ergste.
Ik kon gewoon niet koken als hij thuis was
En dus at ik niet meer! Gelukkig heb ik daar maar 3 maanden gewoond. Daarna ging ik samen wonen met mijn vriend en een vriend van hem.
Dat was ook niet ideaal want ik miste mijn privacy enorm. Nu hebben we lekker ons eigen huisje gekocht en wonen we met zijn 2en.
Als je op jezelf gaat wonen moet je een knop omzetten. Bij mij ging het makkelijk.
Je kan ineens niet meer doen en laten waar je zin in hebt. Je kan je geld niet meer uitgeven aan leuke dingen. Je moet eerst zorgen dat je eten in huis hebt.
Gaan je ouders je helpen? Want dat kan wel schelen. Al ben ik blij dat mijn ouders dat niet hebben gedaan. Ik was pats boem helemaal zelfstandig en kon niet terugvallen op mijn ouders. (Al sliep ik daar minstens 2 keer per week en ging ik minstens 3 keer per week daar eten
)
Op dinsdag 20 september 2011 14:48 schreef Daywalk3r het volgende:
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
Als op jezelf gaan al spannend is voor een "normaal" iemand stel je voor hoe het is voor iemand met een vorm van autisme hahahaquote:
[..]
Op kamers gaan is inderdaad heel spannend. Voor mij is het al weer meer dan een jaar geleden.
Ik werkte fulltime en kon dat geld goed gebruiken.
Ik woonde op een kamer bij een man in huis. Keuken delen vond ik het ergste.
Ik kon gewoon niet koken als hij thuis was
En dus at ik niet meer! Gelukkig heb ik daar maar 3 maanden gewoond. Daarna ging ik samen wonen met mijn vriend en een vriend van hem.
Dat was ook niet ideaal want ik miste mijn privacy enorm. Nu hebben we lekker ons eigen huisje gekocht en wonen we met zijn 2en.
Als je op jezelf gaat wonen moet je een knop omzetten. Bij mij ging het makkelijk.
Je kan ineens niet meer doen en laten waar je zin in hebt. Je kan je geld niet meer uitgeven aan leuke dingen. Je moet eerst zorgen dat je eten in huis hebt.
Gaan je ouders je helpen? Want dat kan wel schelen. Al ben ik blij dat mijn ouders dat niet hebben gedaan. Ik was pats boem helemaal zelfstandig en kon niet terugvallen op mijn ouders. (Al sliep ik daar minstens 2 keer per week en ging ik minstens 3 keer per week daar eten
En ik wil gewoon kijken of ik het kan regelen om een studiotje ofzo te vinden..en ik ga het gewoon zo simpel mogelijk houden met weinig meubels
om kosten te besparen.En ook al zou mijn ouder mee willen helpen, dat gaat niet lukken, op het feit dat ik soms wat zou kunnen lenen van haar en zonder rente terugbetalen.
Maar als ik maximaal zou lenen als uitwonende bij de ib-groep dan ontvang ik nog meer dan mijn ma...
En tja, financieel moet het te doen zijn, ik leef nu van 700¤(woon thuis), maar geef bijna niks uit, en spaar per maand 400 euro..dus zolang ik nog thuiszit blijf ik gewoon zo veel mogelijk sparen en als ik op mezelf ga, acht dan ben ik het krapzitten al een beetje gewend, maar als het goed is ga ik hier ook met depsycholoog over hebben kijken of ik ergens bij begeleid zelfstandig wonen terecht kan
En thuiseten zou ik niet zo vaak doen, want mijn doel om uit te gaan is juist meer rust te krijgen, en dan ik een overbezorgde moeder die me gaan uithoren over wat ik wel en niet eet niet echt gebruiken..maar wel 1 a 2x in de week op bezoek en evt. kleren wassen hahaha
Goed, hier is het eend rukke week, en dan nog deze ongeloofelijke hitte erbij is niet goed voor mij.
Vandaag een gesprek met een decaan op een (mogelijke) toekomstige school en op het feit na dat we iedere 3 minuten gestoord werden. Heb ik er echt 0 aan positiviteit overgehouden.
Ik ging ivm. studeren en mijn beperking(PDD-NOS) en echt...het hele gesprek ben ik gewezen op nadelen, en dat ik mogelijk de verkeerde studie kies, en ze begon mijn psycholoog eigenlijk nog eens in een minder goed daglicht te zetten.
En alleen omdat ik een autistische beperking heb zou ik de opleiding mogelijk niet goed kunnen afronden.
Echt ik vraag me af, wie kent mij beter (op mezelf na) de psycholoog waar ik al bijna 2 jaar ga, of een decaan die ik een half uur heb gesproken.
Morgen weer naar het CWI om bewijs te geven dat ik echt bezig ben met het regelen van opleiding enz.
En vrijdag nog eens een bruiloft...volgende week ga ik echt de halve week knock-out op bed liggen
En we proberen ook nog eens een "illegale" vakantie in te plannen
dus ik ben momenteel helemaal hyper net een stuiterbal wat wel positief is dat ik volgende week maandag gelijk een gesprek bijd e psycholoog heb, wat wel fijn is na zoveel drukte, en dan kan alles even geanalyseerd worden en knelpunten bekeken worden
Ik zie opeens dit topic voorbijkomen. Na een burnout had ik veel last van depressies en angst. Ik kan je het natuurlijk supplement phosphatidylserine (hele mond vol) aanraden. Het onderdrukt stresshormonen 's nachts en zorgt ervoor dat je veel kalmer bent in het algemeen. Geen piekeren meer. Ik zal geen reclame maken, maar Google er eens op. Het middel is echt geweldig.
Wat een verhaal! ik heb pas een huis gekocht. Voor 3000 euro hadden we het helemaal ingerichtquote:
[..]
Als op jezelf gaan al spannend is voor een "normaal" iemand stel je voor hoe het is voor iemand met een vorm van autisme hahaha
En ik wil gewoon kijken of ik het kan regelen om een studiotje ofzo te vinden..en ik ga het gewoon zo simpel mogelijk houden met weinig meubels
En ook al zou mijn ouder mee willen helpen, dat gaat niet lukken, op het feit dat ik soms wat zou kunnen lenen van haar en zonder rente terugbetalen.
Maar als ik maximaal zou lenen als uitwonende bij de ib-groep dan ontvang ik nog meer dan mijn ma...
En tja, financieel moet het te doen zijn, ik leef nu van 700¤(woon thuis), maar geef bijna niks uit, en spaar per maand 400 euro..dus zolang ik nog thuiszit blijf ik gewoon zo veel mogelijk sparen en als ik op mezelf ga, acht dan ben ik het krapzitten al een beetje gewend, maar als het goed is ga ik hier ook met depsycholoog over hebben kijken of ik ergens bij begeleid zelfstandig wonen terecht kan
En thuiseten zou ik niet zo vaak doen, want mijn doel om uit te gaan is juist meer rust te krijgen, en dan ik een overbezorgde moeder die me gaan uithoren over wat ik wel en niet eet niet echt gebruiken..maar wel 1 a 2x in de week op bezoek en evt. kleren wassen hahaha
Goed, hier is het eend rukke week, en dan nog deze ongeloofelijke hitte erbij is niet goed voor mij.
Vandaag een gesprek met een decaan op een (mogelijke) toekomstige school en op het feit na dat we iedere 3 minuten gestoord werden. Heb ik er echt 0 aan positiviteit overgehouden.
Ik ging ivm. studeren en mijn beperking(PDD-NOS) en echt...het hele gesprek ben ik gewezen op nadelen, en dat ik mogelijk de verkeerde studie kies, en ze begon mijn psycholoog eigenlijk nog eens in een minder goed daglicht te zetten.
En alleen omdat ik een autistische beperking heb zou ik de opleiding mogelijk niet goed kunnen afronden.
Echt ik vraag me af, wie kent mij beter (op mezelf na) de psycholoog waar ik al bijna 2 jaar ga, of een decaan die ik een half uur heb gesproken.
Morgen weer naar het CWI om bewijs te geven dat ik echt bezig ben met het regelen van opleiding enz.
En vrijdag nog eens een bruiloft...volgende week ga ik echt de halve week knock-out op bed liggen
En we proberen ook nog eens een "illegale" vakantie in te plannen
wat wel positief is dat ik volgende week maandag gelijk een gesprek bijd e psycholoog heb, wat wel fijn is na zoveel drukte, en dan kan alles even geanalyseerd worden en knelpunten bekeken worden
Dus veel geld heb je niet nodig om een kleiner plekje in te richten. Het is maar hoe gek je het zelf maakt. En door de jaren heen ga je het toch opbouwen. Dat komt helemaal goed Wel heel goed dat je een opleiding wilt gaan volgen. Ik ben een paar jaar geleden gestopt omdat het echt niet ging icm de depressie. Ik heb er nog steeds spijt van
Je moet je niet teveel aantrekken van die decaan. Luister naar jezelf en je psycholoog.
Jullie weten het toch beter. Laat je niet bestempelen door die man.
Geen twee mensen zijn gelijk. Wat de ene niet kan, kan de ander wel!
Op dinsdag 20 september 2011 14:48 schreef Daywalk3r het volgende:
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
Wie ik?quote:
Heb je ooit magnesium geprobeerd? PS heb ik boven al genoemd. Inositol helpt ook.
Ik denk dat ik het deze week maar met mn behandelaar ga bespreken ipv zelf dokteren...
Mama van 2 lieve meiden :)
Het lijkt toch wel op reclamequote:
Ik zie opeens dit topic voorbijkomen. Na een burnout had ik veel last van depressies en angst. Ik kan je het natuurlijk supplement phosphatidylserine (hele mond vol) aanraden. Het onderdrukt stresshormonen 's nachts en zorgt ervoor dat je veel kalmer bent in het algemeen. Geen piekeren meer. Ik zal geen reclame maken, maar Google er eens op. Het middel is echt geweldig.
Op dinsdag 20 september 2011 14:48 schreef Daywalk3r het volgende:
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
beetje wel ja...
Hier is het ff weer terug bij af, al heel de week moe en aan het piekeren, eigenlijk weet ik niet eens zo goed waarover... vanochtend ineens opgestaan met de gedachte dat ik zoveel was veranderd in 5 jaar dat ik mezelf niet terug herkende. Ik zou graag weer zijn zoals toen.
Iets anders: de vakantie is geregeld en grotendeels betaald, maw we kunnen nu echt gaan!
(ik kijk er niet naar uit, nee echt niet
)
Hier is het ff weer terug bij af, al heel de week moe en aan het piekeren, eigenlijk weet ik niet eens zo goed waarover... vanochtend ineens opgestaan met de gedachte dat ik zoveel was veranderd in 5 jaar dat ik mezelf niet terug herkende. Ik zou graag weer zijn zoals toen.
Iets anders: de vakantie is geregeld en grotendeels betaald, maw we kunnen nu echt gaan!
(ik kijk er niet naar uit, nee echt niet
)
Lekker vooruitzicht S-kitten. Moet je nog lang wachten?
Ik kijk echt niet uit naar vakantie, maar meestal als we er zijn dan is het wel ok... Gelukkig gaan we zo dichtbij dat we ook zo weer terug zijn als het niet bevalt
Ik kijk echt niet uit naar vakantie, maar meestal als we er zijn dan is het wel ok... Gelukkig gaan we zo dichtbij dat we ook zo weer terug zijn als het niet bevalt
Mama van 2 lieve meiden :)
Spacekitten, ach liever nu piekeren dan straks op vakantiequote:
beetje wel ja...
Hier is het ff weer terug bij af, al heel de week moe en aan het piekeren, eigenlijk weet ik niet eens zo goed waarover... vanochtend ineens opgestaan met de gedachte dat ik zoveel was veranderd in 5 jaar dat ik mezelf niet terug herkende. Ik zou graag weer zijn zoals toen.
Iets anders: de vakantie is geregeld en grotendeels betaald, maw we kunnen nu echt gaan!
(ik kijk er niet naar uit, nee echt niet
Bovenstaande herken ik echt. OP dit moment wil ik dolgraag met vakantie richting de zon/strand vooral dat ik zelf bereid ben 20 uur met de bus te reizen(wat waarschijnlijk niet gaat gebeurenquote:
Lekker vooruitzicht S-kitten. Moet je nog lang wachten?
Ik kijk echt niet uit naar vakantie, maar meestal als we er zijn dan is het wel ok... Gelukkig gaan we zo dichtbij dat we ook zo weer terug zijn als het niet bevalt
)Maar zodra alles geregeld is dan sla ik meestal om, naar echt een motivatie van 0.0 en dan begin ik onbewust maar bewust de hele boel te saboteren enz.. Maar eenmaal daar sla ik weer om..en uiteindelijk wil ik meestal gewoon niet terug
Hier zelf ook bezig met het uitzoeken van vakanties, en het word als we gaan nu laatste weekjes van Juli, maar we zitten met een niet te ruim budget
En ik word nu echt helemaal hyper, deze week in totaal denk ik 10 uurtjes achter de pc gezeten terwijl het er normaal halverwege meer dan 20 zijn...en morgen van alles voorbereiden en vrijdag dan een bruiloft, waar ik niet al te veel zin in heb.
Aangezien ik in zo'n grote omgeving nog niet helemaal mezelf durf te zijn, en ma dan weer mijn gesprekken gaat voeren
goed nu bedtijd
Las de titel van dit topic en was toch wel erg benieuwd. Krijg de laatste tijd steeds meer de illusie dat ik alleen ben.. Natuurlijk wordt dit versterkt door het feit dat ik bij mijn moeder moet logeren, omdat ik mijn ex het huis nog niet uit heb gekregen en omdat het me nu kraakhelder wordt dat ik geen daginvulling heb.
Ben bezig met het regelen van een jobcoach en doe vrijwilligerswerk voor een avond in de week. Als iemand dit herkent, zou ik het enorm fijn vinden om misschien wat tips te krijgen:)
Ben bezig met het regelen van een jobcoach en doe vrijwilligerswerk voor een avond in de week. Als iemand dit herkent, zou ik het enorm fijn vinden om misschien wat tips te krijgen:)
Nog een weekje werken en dan is het al zo ver, dus nee niet lang meerquote:
Lekker vooruitzicht S-kitten. Moet je nog lang wachten?
Ik kijk echt niet uit naar vakantie, maar meestal als we er zijn dan is het wel ok... Gelukkig gaan we zo dichtbij dat we ook zo weer terug zijn als het niet bevalt
Fijn dat je snel terug kunt, soms is het gewoon fijner thuis te zijn, maar ik hoop voor je dat het toch leuk wordt! Even weg van alles kan soms zo verhelderend werken
Haha ja dat zekerquote:
[..]
Spacekitten, ach liever nu piekeren dan straks op vakantie
Voor mij is het uitzoeken en regelen de grootste stress, en de dag dat we echt vertrekken, maar ik weet dat ik het leuk ga vinden, het moet maar!quote:[..]
Bovenstaande herken ik echt. OP dit moment wil ik dolgraag met vakantie richting de zon/strand vooral dat ik zelf bereid ben 20 uur met de bus te reizen(wat waarschijnlijk niet gaat gebeuren
Maar zodra alles geregeld is dan sla ik meestal om, naar echt een motivatie van 0.0 en dan begin ik onbewust maar bewust de hele boel te saboteren enz.. Maar eenmaal daar sla ik weer om..en uiteindelijk wil ik meestal gewoon niet terug
Hier zelf ook bezig met het uitzoeken van vakanties, en het word als we gaan nu laatste weekjes van Juli, maar we zitten met een niet te ruim budget
En ik word nu echt helemaal hyper, deze week in totaal denk ik 10 uurtjes achter de pc gezeten terwijl het er normaal halverwege meer dan 20 zijn...en morgen van alles voorbereiden en vrijdag dan een bruiloft, waar ik niet al te veel zin in heb.
Aangezien ik in zo'n grote omgeving nog niet helemaal mezelf durf te zijn, en ma dan weer mijn gesprekken gaat voeren
goed nu bedtijd
Pff een bruiloft, dat zou ik nu ook even niet aankunnen, sterkte vast!! (ik mag morgen naar een afstudeergeval)
Hoi Daphne1901, ik herken het helaas niet helemaal, maar wens je toch vast sterkte met alles
ach, ik zou me niet zo druk maken. Het komt wel goed, bedenk maar dat dit tijdelijk is, en je al op goede weg bent... en jezelf ook tijd moet gunnen.quote:
Las de titel van dit topic en was toch wel erg benieuwd. Krijg de laatste tijd steeds meer de illusie dat ik alleen ben.. Natuurlijk wordt dit versterkt door het feit dat ik bij mijn moeder moet logeren, omdat ik mijn ex het huis nog niet uit heb gekregen en omdat het me nu kraakhelder wordt dat ik geen daginvulling heb.
Ben bezig met het regelen van een jobcoach en doe vrijwilligerswerk voor een avond in de week. Als iemand dit herkent, zou ik het enorm fijn vinden om misschien wat tips te krijgen:)
Hier ben ik aan het stressen en heb net een gigantische ruziek gehad ivm. de bruiloft morgen en mijn kleding. Ik heb geen enkele officiele rol ofzo, dus dacht gewoon een broek(geen spijkerbroek) met een polo of een beetje casual blouse aan te trekken, maar mijn ma vond dat niet geschikt en bla bla...en toen ging het fout.
Nu mag ik uiteindelijk zelf mijn kleding bepalen maar als het aan mij zou liggen zou ik gewoon niet gaan
maar ja, de bruid beschouwd ons als familie(hoewel ik hun als vreemden zie)..maar goed, morgen ben ik ervanaf
he bah, hier gaat het opeens heel fout. Ik probeer mijn tegenzin te disimuleren, en dat lukt redelijk maar van binnen ga ik nu echt helemaal kapot.
Precies morgen komt als het goed is een pakketje aan wat ik al meer dan 1 week verwacht. En ik zou het liefst thuisblijven om dat pakketje te ontvangen. Dat is voor mij belangerijker dan die stomme bruiloft...maar vertel aan iemand dat je liever thuisblijft om een jas te ontvangen..nou ik zou er niet aan beginnen.
De zenuwen zijn te groot en hoop eigenlijk dat ik morgen doodziek wakker word om niet te hoeven gaan. Ik heb er echt totaal geen zin, en ben eigenlijk zelfs bang..en volgens mij ben ik nerveuzer dan de bruid zelf..en ik kan dit nergens kwijt...behalve uit frustratie weer te halen en weer down te wordne.
Ik durf mezelf niet te zijn in een hele grote groep mensen(oa. door autisme) en ik voel me op verjaardagen daar al niet op mijn gemak. Dus laat staan als ik de hele dag met die mensen moet zijn.
En ik ben bang voor wat er gaat gebeuren..vooral na het eten. Dan komt het feest, en ik wil niet naar het feest maar MOET.
En ik hou niet van feesten waar mijn moeder bij is, en met andere personen waar ik mij niet op mijn gemak voel, en dan word je verplicht te dansen en ik wil niet dansen...ik vind dansen prima in een disco met mensen van mijn eigen leeftijd want dan is het lol trappen en gek doen.
Maar ik wil niet dansen op een bruiloft...en nog meer met en bij mensen die ik niet ken en vertrouw.
En ik ben bang voor wat er gaat gebeuren,want mensen gaan toch willen dat ik dans..en ik wil niet en oke mensen kunnen mij er niet tot verplichten maar dan gaan ze weer druk op me zetten.
En ik vind het nog erger omdat het allemaal zo ver is, er is niet eens OV in de buurt.
En in mijn hoofd zoek ik constant het conflict met mijn moeder op..waarin ik gewoon tegen haar schreeuw dat ik alleen ga omdat het moet, maar ik anders echt niet zou gaan.
En ik heb geen zin om mensen te zien die eigenlijk niks voor me betekenen maar toch aardig te moeten zijn.
Zonder het slecht te bedoelen ik vind het maar een stelletje hypocryte mensen...2 personen uit die hele familie beschouwen mij als familie, maar ik beschouw hun als bekende vreemden. Ik bedoel, ze kunnen mijn part overgereden worden en mijn reactie zou dan o, wat jammer..balen..beterschap en meer niet. Ik heb geen band met ze...dus voel ik me ook een hypocriet doordat ik uberhaubt naar die bruiloft ga..
Bleh, ik ben het momenteel gewoon zo zat...ik zou het liefst in bed kruipen tot mijn studie begint en ik uiteindelijk op mezelf kan..dan ben ik van die stomme verplichtingen af!
Precies morgen komt als het goed is een pakketje aan wat ik al meer dan 1 week verwacht. En ik zou het liefst thuisblijven om dat pakketje te ontvangen. Dat is voor mij belangerijker dan die stomme bruiloft...maar vertel aan iemand dat je liever thuisblijft om een jas te ontvangen..nou ik zou er niet aan beginnen.
De zenuwen zijn te groot en hoop eigenlijk dat ik morgen doodziek wakker word om niet te hoeven gaan. Ik heb er echt totaal geen zin, en ben eigenlijk zelfs bang..en volgens mij ben ik nerveuzer dan de bruid zelf..en ik kan dit nergens kwijt...behalve uit frustratie weer te halen en weer down te wordne.
Ik durf mezelf niet te zijn in een hele grote groep mensen(oa. door autisme) en ik voel me op verjaardagen daar al niet op mijn gemak. Dus laat staan als ik de hele dag met die mensen moet zijn.
En ik ben bang voor wat er gaat gebeuren..vooral na het eten. Dan komt het feest, en ik wil niet naar het feest maar MOET.
En ik hou niet van feesten waar mijn moeder bij is, en met andere personen waar ik mij niet op mijn gemak voel, en dan word je verplicht te dansen en ik wil niet dansen...ik vind dansen prima in een disco met mensen van mijn eigen leeftijd want dan is het lol trappen en gek doen.
Maar ik wil niet dansen op een bruiloft...en nog meer met en bij mensen die ik niet ken en vertrouw.
En ik ben bang voor wat er gaat gebeuren,want mensen gaan toch willen dat ik dans..en ik wil niet en oke mensen kunnen mij er niet tot verplichten maar dan gaan ze weer druk op me zetten.
En ik vind het nog erger omdat het allemaal zo ver is, er is niet eens OV in de buurt.
En in mijn hoofd zoek ik constant het conflict met mijn moeder op..waarin ik gewoon tegen haar schreeuw dat ik alleen ga omdat het moet, maar ik anders echt niet zou gaan.
En ik heb geen zin om mensen te zien die eigenlijk niks voor me betekenen maar toch aardig te moeten zijn.
Zonder het slecht te bedoelen ik vind het maar een stelletje hypocryte mensen...2 personen uit die hele familie beschouwen mij als familie, maar ik beschouw hun als bekende vreemden. Ik bedoel, ze kunnen mijn part overgereden worden en mijn reactie zou dan o, wat jammer..balen..beterschap en meer niet. Ik heb geen band met ze...dus voel ik me ook een hypocriet doordat ik uberhaubt naar die bruiloft ga..
Bleh, ik ben het momenteel gewoon zo zat...ik zou het liefst in bed kruipen tot mijn studie begint en ik uiteindelijk op mezelf kan..dan ben ik van die stomme verplichtingen af!
Hoe oud ben je dan? Op een gegeven moment moet jezelf daar keuzes in maken of je wel of niet ergens heen gaat. En verder zullen er waarschijnlijk meer mensen zijn die er ook niet heel veel zin in hebben. Iedereen richt zn aandacht op het bruidspaar dat zie je zelf ook al in.
En als je niet zelf hoeft te rijden neem dan een paar drankjes..
Ik had dr zelf ook een enorme hekel aan overgens om op zulke dingen te verschijnen.
En als je niet zelf hoeft te rijden neem dan een paar drankjes..
Ik had dr zelf ook een enorme hekel aan overgens om op zulke dingen te verschijnen.
Toen ik jonger was (14/15 ofzo) heb ik in gevallen van nood wel vaker een griepje oid gesimuleerd om onder een bruiloft uit te komen. Tegenwoordig ga ik alleen als ik er zin in heb of een echte band heb met die mensen.
Drinken kan ik niet met mijn ma erbij...dat is denk ik het grootste probleem dat mijn ma er is en bij haar kan ik mezelf niet zijn en word ik bij wijze gedwongen om te zijn wie zij wilt..en kan niet tegen me ma ingaan omdat ze het altijd wint.quote:
Hoe oud ben je dan? Op een gegeven moment moet jezelf daar keuzes in maken of je wel of niet ergens heen gaat. En verder zullen er waarschijnlijk meer mensen zijn die er ook niet heel veel zin in hebben. Iedereen richt zn aandacht op het bruidspaar dat zie je zelf ook al in.
En als je niet zelf hoeft te rijden neem dan een paar drankjes..
Ik had dr zelf ook een enorme hekel aan overgens om op zulke dingen te verschijnen.
En ik ben 24 maar ja hoe doe je het als de bruid het al heel erg vind als je wat later bent.
Maar goed er grootste probleem is eigenlijk dat ik niks voor het bruidspaar voel en zij mij als familie zien.
Maar goed ik ga maar slapen en hopelijk word ik morgen iets positiever wakker!
Mag je als 24-jarige van je ma niet een paar wijntjes oid drinken? Het spijt me, maar dat klinkt best ziekelijk.
Tja ik heb ongeveer 2 weken geleden al een griepje gesimuleer voor een verjaardag bij die personen.quote:Op vrijdag 1 juli 2011 00:17 schreef Absurditeit het volgende:
Toen ik jonger was (14/15 ofzo) heb ik in gevallen van nood wel vaker een griepje oid gesimuleerd om onder een bruiloft uit te komen. Tegenwoordig ga ik alleen als ik er zin in heb of een echte band heb met die mensen.
En hoe doe ik het dan om conflicten thuis te vermijden want als ik morgen zeg dat ik niet ga vanwege zg verkoudheid nou dan kan ik beter onderdak regelen tenzij ik geslacht wil worden ( overdreven natuurlijk)
Hier zit een heel verhaal achter een belofteet mijzelf op mijn 14e nooit te drinken omdat wie dronk imo alcoholist was. En mijn ma neemt alles te letterlijk en serieus en is er van overtuigd dat ik niet drink...maar ik heb nooit echt de ruimte ervoor gekregen( en ik ben nogal bang voor haar reactie) want de laatste tijd praat ze heel veel over drinken ivm nrgativiteit erover.quote:
Mag je als 24-jarige van je ma niet een paar wijntjes oid drinken? Het spijt me, maar dat klinkt best ziekelijk.
Meisje toch!quote:
[..]
Hier zit een heel verhaal achter een belofteet mijzelf op mijn 14e nooit te drinken omdat wie dronk imo alcoholist was. En mijn ma neemt alles te letterlijk en serieus en is er van overtuigd dat ik niet drink...maar ik heb nooit echt de ruimte ervoor gekregen( en ik ben nogal bang voor haar reactie) want de laatste tijd praat ze heel veel over drinken ivm nrgativiteit erover.
Dat is een vreselijk lastige situatie! Ik herken het wel.
Niet zo heftig als jij het hebt. Maar ik heb ook echt een hekel aan dat soort dingen.
En dan inderdaad mensen die je proberen te dwingen dingen te doen die jij niet wilt.
Ik zou zeggen: drink een wijntje. Je moet echt leren je niet zo veel van je moeder aan te trekken. Je bent oud en wijs genoeg om je eigen beslissingen te nemen. En zij heeft dat maar te respecteren. Ik weet dat het heel moeilijk is. Maar probeer bij je moeder toch jezelf te zijn. Ze is je moeder dus ze houdt als het goed is van je no matter what!
Ik ben ook al mijn hele leven bezig met te zijn wie mijn ouders willen dat ik ben.
Maar ik word daar heel erg ongelukkig van. Ik ben nu langzaam bezig met uitvinden wat ik wil. Ik hecht heel veel waarde aan wat mijn ouders vinden. En kom er nu achter dat ik dat niet moet doen. Hoe hard ik ook mijn best doe. Ze zeggen elke week hetzelfde tegen me. Elke week moet ik aanhoren dat ik te dik ben, dat ik me te dik opmaak. Dat ik er goed uit zou kunnen zien als ik zou afvallen en me anders zou opmaken. Ik moet leren om me hier voor af te sluiten. En het gaat beter! Mijn vader had twee weken geleden door dat ik het niet op prijs stelde dat mijn moeder zat te zeiken dat ik er vreselijk uitzag! Ik was zo trots.
En over die bruiloft... Soms moet je dingen doen die je niet wilt. Dat hoort nou eenmaal bij het leven. Maak duidelijke afspraken met je moeder. Probeer te onderhandelen dat jullie vroeg weer weggaan. Zet je allermooiste glimlach op en bedenk maar hoe gelukkig het bruidje is. Als het voorbij is denk je waarschijnlijk: Zo erg was het niet. Heb ik me daar nou zo druk om gemaakt??! Gewoon jezelf er doorheen slepen. Komt goed meisje!
Op dinsdag 20 september 2011 14:48 schreef Daywalk3r het volgende:
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
Tja ik denk dat heel veel mensen ermee kampen..met dit soort dingen. Alleen er heerst bij mij en de psycholoog het vermoeden dat mijn ma borderliner is..en dat zorgt ervoor dat de comunicatie heel lastig is. Want als we het hebben over hoe ik me voel mbt bepaalde dingen dat eindigt het altijd over het effect dat mijn gedrag heeft op haar..en hoe zij het ervaart enz.quote:
[..]
Meisje toch!
Dat is een vreselijk lastige situatie! Ik herken het wel.
Niet zo heftig als jij het hebt. Maar ik heb ook echt een hekel aan dat soort dingen.
-------knip---------
Maar verder tja, ik ben op de goede weg, omdat ik weet dat ik thuis nooit helemaal mezelf ga kunnen zijn. Wil ik binnenkort op mijzelf in een soort studio met eigen keuken/douche enzo. En ik heb al wat redelijke gezien alleen eerst wil ik weer tijd hebben om te wennen aan weer naar school gaan.
En als ik mezelf ben, tja dan gaat veel in de relatie met mijn ma veranderen..het wordt anders dan nu. Ze is dan minder mijn ma.
Maar goed de bruiloft is nu achter de rug, op zich viel het mee op het feest na. Dat vond ik niks..veel te druk en te klein. En de muziek daar werd ik bijna histerisch van...het leukste was de ceremonie(ik speelde fotograaf) en het etentje, met een heel select groepje
hoewel het vlees een beetje te rauw was 
maar wat niet rauw was had een goede smaak Maar het feest dat zijn we naar 1,5 uurtje vertrokken
om vervolgens thuis (na 45 min. reizen) weer terug te moeten omdat de sleutels bij het bruidspaar thuis lag uiteindelijk lag ik pas rond 2 uur in mijn nest Goed nu van de week een gesprek met de psycholoog en moest de dingen waar ik moeite mee had noteren om deze te kunnen bespreken en een soort actieplan op te stellen voor soortgelijke situaties
Gelukkig dat het toch wel mee viel! Dat van je moeder lijkt me echt lastig, ik hoop voor je dat je snel op je eigen kan, het zal een hoop gaan schelen
Hier een leuke dag gehad en eindelijl een keer alles goed volgehouden. Ga nu nog ff een stukje film kijken en dan lekker na bed
Hier een leuke dag gehad en eindelijl een keer alles goed volgehouden. Ga nu nog ff een stukje film kijken en dan lekker na bed
Nog even uithouden!quote:
kleine kick
nog een weekje werken en dan (hopelijk) wat rust!
Hier gaat het op zich wel redelijk. Probeer nog steeds bij te komen van vorige week die over het algemeen super druk was. En ik kan gewoon niet tot rust komen.
En nu ben ik nog onrustig door het gedoe rondom wel of niet vakantie: we zitten met een redelijk krap budget duw super veel keus hebben we niet.
En we hadden een super goede lastminite gevonden, en waren van plan te boeken. Maar toen kwam er een officiële brief ivm. Documenten die afkeurd zijn en nieuwe nodig zijn, die mij. Pa vanuit Spanje moet sturen. En totdat dat geregeld is kunnen we niet gaan. Dus zit ik met alle onzekerheid, en ik moet me nog inschrijven voor de opleiding wat ik dus helemaal gepland had wanneer voor mij het beste moment was ervoor.
En tussendoor zit ik gewoon met zoveel onrust dat ik obsessief ga doen met activiteiten en anders de neiging heb tot teveel eten of drinken. maar over het algemeen blijft het wel binnen normaliteit.
Hee iedereen,
Weet niet zo goed waar ik dit moet vragen, dus vandaar ff hier gedaan en geen topic gestart. Hoe kom je eigenlijk bij een psycholoog voor een gesprek? Moet je eerst naar de huisarts en vertellen dat je je depri voelt + bijbehorende zaken, óf kun je zelf direct naar een psycholoog?
Weet niet zo goed waar ik dit moet vragen, dus vandaar ff hier gedaan en geen topic gestart. Hoe kom je eigenlijk bij een psycholoog voor een gesprek? Moet je eerst naar de huisarts en vertellen dat je je depri voelt + bijbehorende zaken, óf kun je zelf direct naar een psycholoog?
Je hebt voor zover bekend bij een verwijzing van de ha nodig. En je hebt ook particulieren maar daar mag je alles compleet uit eigen zak betalen.quote:
Hee iedereen,
Weet niet zo goed waar ik dit moet vragen, dus vandaar ff hier gedaan en geen topic gestart. Hoe kom je eigenlijk bij een psycholoog voor een gesprek? Moet je eerst naar de huisarts en vertellen dat je je depri voelt + bijbehorende zaken, óf kun je zelf direct naar een psycholoog?
Je moet dus gewoon naar de ha en vertellen wat er is en dan krijg je een verwijsbrief naar een psycholoog, en daar krijg je dan eerst een intake.
Bedankt voor de info.quote:
[..]
Je hebt voor zover bekend bij een verwijzing van de ha nodig. En je hebt ook particulieren maar daar mag je alles compleet uit eigen zak betalen.
Je moet dus gewoon naar de ha en vertellen wat er is en dan krijg je een verwijsbrief naar een psycholoog, en daar krijg je dan eerst een intake.
Pfft, daar zou ik ook zwaar onrustig van worden. En waarschijnlijk kun je je dan dus ook nergens op concentreren, tenminste dat heb ik dan.quote:
[..]
Nog even uithouden!
Hier gaat het op zich wel redelijk. Probeer nog steeds bij te komen van vorige week die over het algemeen super druk was. En ik kan gewoon niet tot rust komen.
En nu ben ik nog onrustig door het gedoe rondom wel of niet vakantie: we zitten met een redelijk krap budget duw super veel keus hebben we niet.
En we hadden een super goede lastminite gevonden, en waren van plan te boeken. Maar toen kwam er een officiële brief ivm. Documenten die afkeurd zijn en nieuwe nodig zijn, die mij. Pa vanuit Spanje moet sturen. En totdat dat geregeld is kunnen we niet gaan. Dus zit ik met alle onzekerheid, en ik moet me nog inschrijven voor de opleiding wat ik dus helemaal gepland had wanneer voor mij het beste moment was ervoor.
En tussendoor zit ik gewoon met zoveel onrust dat ik obsessief ga doen met activiteiten en anders de neiging heb tot teveel eten of drinken. maar over het algemeen blijft het wel binnen normaliteit.
Kun je niet (weer) een stuk gaan fietsen, dan moet je wel ff aan iets anders denken?
Tja, fietsen helpt bij mij, zolang ik een doel heb. Als ik gewoon rond ga fietsen dan komen alle gedachten juist nog meer terug. Dus dan ontspan ik nog niet. Gelukkig weet ik altijd wel wat te verzinnen.quote:
[..]
Pfft, daar zou ik ook zwaar onrustig van worden. En waarschijnlijk kun je je dan dus ook nergens op concentreren, tenminste dat heb ik dan.
Kun je niet (weer) een stuk gaan fietsen, dan moet je wel ff aan iets anders denken?
EN zowieso fiets ik iedere dag wel 10 minuten minimaal, richting centrum of post controleren voor een bekende. Alleen woon ik er veel te centraal
Maar goed, ik probeer dus de vakantie uit mijn hoofd te zetten voor even, maar dat lukt neit helemaal. En ben net een stuiterbal.
Nu heb ik dus weer als doel gesteld om de lyrics toe te voegen aan mijn liedjes waar ik wel even zoet mee ben
slim idee!
Ik stuiter ook lichtelijk rond, lijkt erop dat ik alles rustig kan afronden voor mijn vakantie op t werk en heb daardoor meer rust in mn hoofd. Langzaamaan begin ik al te bedenken wat we nog moeten halen voor de vakantie, gelukkig heb ik nog een week voor we weggaan!
Ik stuiter ook lichtelijk rond, lijkt erop dat ik alles rustig kan afronden voor mijn vakantie op t werk en heb daardoor meer rust in mn hoofd. Langzaamaan begin ik al te bedenken wat we nog moeten halen voor de vakantie, gelukkig heb ik nog een week voor we weggaan!
hebben jullie ervaring hier mee?
door mijn medicatie (denk ik) maak ik veel makkelijker contact met leuke meisjes. iets waar ik heel blij mee ben.
maar nu het probleem mijn libido is ongeveer met 75% gezakt. nu zou je zeggen 25% is toch genoeg maar het probleem is dat een erectie zeer lastig te behouden is dus ik heb er niks aan!
ik gebruik nu ongeveer 6 weken antidepressiva.
ben begonnen met 30mg citalopram mar dit was duidelijk teveel (hele erge bijwerkingen) en nu sinds 2 weken terug naar 20mg.
mijn libido was met 30mg totaal niet aanwezig maar ik ben bang dat dit lage libido blijft en als ik het zo bekijk zal ik toch wel 6 maanden door moeten gaan maar dat zie ik op deze manier echt niet zitten!
ik heb namelijk eerder antidepressiva gebruikt en daar had ik dit probleem dus 6 maanden lang maar toen had ik daar veel minder problemen mee.
ik ben wel van plan dit te overleggen met mijn psychiater maar ik ben bang dat hij gaat zeggen dat het maar een kleine bijwerking is maar zo zie ik het totaal niet!
of dat de enige oplossing stoppen is. (maar dat lijkt mij ook weer niet handig.)
[ Bericht 4% gewijzigd door fespo op 07-07-2011 00:43:44 ]
door mijn medicatie (denk ik) maak ik veel makkelijker contact met leuke meisjes. iets waar ik heel blij mee ben.
maar nu het probleem mijn libido is ongeveer met 75% gezakt. nu zou je zeggen 25% is toch genoeg maar het probleem is dat een erectie zeer lastig te behouden is dus ik heb er niks aan!
ik gebruik nu ongeveer 6 weken antidepressiva.
ben begonnen met 30mg citalopram mar dit was duidelijk teveel (hele erge bijwerkingen) en nu sinds 2 weken terug naar 20mg.
mijn libido was met 30mg totaal niet aanwezig maar ik ben bang dat dit lage libido blijft en als ik het zo bekijk zal ik toch wel 6 maanden door moeten gaan maar dat zie ik op deze manier echt niet zitten!
ik heb namelijk eerder antidepressiva gebruikt en daar had ik dit probleem dus 6 maanden lang maar toen had ik daar veel minder problemen mee.
ik ben wel van plan dit te overleggen met mijn psychiater maar ik ben bang dat hij gaat zeggen dat het maar een kleine bijwerking is maar zo zie ik het totaal niet!
of dat de enige oplossing stoppen is. (maar dat lijkt mij ook weer niet handig.)
[ Bericht 4% gewijzigd door fespo op 07-07-2011 00:43:44 ]
Er is ook een medicatie topic, misschien kan je het daar ook eens vragen.
Ik zou gewoon overleggen met de psychiater en zeggen dat het voor jou wel een heel vervelende bijwerking is... Misschien kan je een ander middel proberen of nog wat verlagen?
Ik zou gewoon overleggen met de psychiater en zeggen dat het voor jou wel een heel vervelende bijwerking is... Misschien kan je een ander middel proberen of nog wat verlagen?
Mama van 2 lieve meiden :)
dit dus, ik zou gewoon aangeven dat jij deze medicatie niks vind en of niet een andere optie is.quote:
Er is ook een medicatie topic, misschien kan je het daar ook eens vragen.
Ik zou gewoon overleggen met de psychiater en zeggen dat het voor jou wel een heel vervelende bijwerking is... Misschien kan je een ander middel proberen of nog wat verlagen?
Pfft het is weer even een lekkere chaos in mijn hoofd, het zit gewoon vol geloof ik, Ik heb het ontzettend druk met de laatste dingen regelen voor mijn zus haar bruiloft volgende week, En ik heb daar wel veel zin in, maar het vreet ook energie, Ik zie ook wel op tegen de lange dag, Half 7 opstaan en doorgaan tot na middernacht, Terwijl ik nu normaal even 1.5 uur rust tussen de middag omdat ik anders de dag niet doorkom!
Verder zit ik nog ontzettend in de ontkenning van de burn-out, Ik weet het wel maar ik wil er niet aan, Ik wil niet horen dat ik rustig aan moet doen, en ik wil niet horen dat ik op mijzelf moet letten, ik wil niet horen dat het goed komt, Ik wil dat het goed is! En om dat te bewerstelligen, ren ik gewoon door alsof er niks aan de hand is, Ik zit in de ziektewet maar probeer mijn dag zo vol mogelijk te proppen, Met gevolg dat ik aan het einde van de dag ziek ben van vermoeidheid en niet meer verder kan! lekker handig! Ik heb zelfs bloed laten prikken om te kijken of ik geen bloedarmoede had, want dat zo de moeheid wel kunnen verklaren Niet dus, alles is goed, en dus zal ik langzaam aan toch toe moeten gaan geven dat het niet zo goed gaat, en dat ik toch echt aan mijn rust moet denken, De laatste dagen huil ik ook weer om alles, Mijn vriend zou vandaag komen, maar er kwam iets tussen en nu komt hij morgen, op zich niks aan de hand, maar ik werd er helemaal verdrietig van, en kon het niet handelen, Ik had gelijk waanideeen dat hij niet bij mij wilde zijn enz enz enz, terwijl die jongen mij ten huwelijk heeft gevraagd, en echt met mij verder wil! Het slaat allemaal nergens op! Sorry voor deze egopost!
Verder zit ik nog ontzettend in de ontkenning van de burn-out, Ik weet het wel maar ik wil er niet aan, Ik wil niet horen dat ik rustig aan moet doen, en ik wil niet horen dat ik op mijzelf moet letten, ik wil niet horen dat het goed komt, Ik wil dat het goed is! En om dat te bewerstelligen, ren ik gewoon door alsof er niks aan de hand is, Ik zit in de ziektewet maar probeer mijn dag zo vol mogelijk te proppen, Met gevolg dat ik aan het einde van de dag ziek ben van vermoeidheid en niet meer verder kan! lekker handig! Ik heb zelfs bloed laten prikken om te kijken of ik geen bloedarmoede had, want dat zo de moeheid wel kunnen verklaren
Niet dus, alles is goed, en dus zal ik langzaam aan toch toe moeten gaan geven dat het niet zo goed gaat, en dat ik toch echt aan mijn rust moet denken, De laatste dagen huil ik ook weer om alles, Mijn vriend zou vandaag komen, maar er kwam iets tussen en nu komt hij morgen, op zich niks aan de hand, maar ik werd er helemaal verdrietig van, en kon het niet handelen, Ik had gelijk waanideeen dat hij niet bij mij wilde zijn enz enz enz, terwijl die jongen mij ten huwelijk heeft gevraagd, en echt met mij verder wil! Het slaat allemaal nergens op! Sorry voor deze egopost!
S. 2014
J. 2016
J. 2016
Gewoonmezelf; is geen egopost!!! soms moet je dingen gewoon kwijt.
Helaas snap ik even heel goed waar je het over hebt. Je wil gewoon weer verder kunnen, maar je lichaam zegt eigenlijk dat het niet kan. Heel frustrerend. Probeer gewoon een keer een dagje thuis te blijven en dan lekker in je pyjama op de bank te hangen en flauwe films te kijken of zoiets!
Hier is het dus ook chaos ten top, een enorm hetische werkweek gehad en het is nu zo erg dat ik me gewoon eigenlijk ziek voel. Het enige waardoor ik het nu nog ff trek, is dat ik dadelijk vakantie heb. Zelfs mijn collega begint er doorheen te raken en die kan echt wel wat hebben. Ben ook bang dat ik na mijn vakantie heel snel weer terug bij af ben als het zo doorgaat. Maar goed, eerst alle zorgen opzij na morgen en genieten en hopen dat daardoor alle hardkloppingen en overslagen even wegblijven.
Helaas snap ik even heel goed waar je het over hebt. Je wil gewoon weer verder kunnen, maar je lichaam zegt eigenlijk dat het niet kan. Heel frustrerend. Probeer gewoon een keer een dagje thuis te blijven en dan lekker in je pyjama op de bank te hangen en flauwe films te kijken of zoiets!
Hier is het dus ook chaos ten top, een enorm hetische werkweek gehad en het is nu zo erg dat ik me gewoon eigenlijk ziek voel. Het enige waardoor ik het nu nog ff trek, is dat ik dadelijk vakantie heb. Zelfs mijn collega begint er doorheen te raken en die kan echt wel wat hebben. Ben ook bang dat ik na mijn vakantie heel snel weer terug bij af ben als het zo doorgaat. Maar goed, eerst alle zorgen opzij na morgen en genieten en hopen dat daardoor alle hardkloppingen en overslagen even wegblijven.
Gewoonmezelf, gewoon van je afschrijven hoor.
Je ziet zelf dat je het doet, dat is al heel wat. Je bent nu natuurlijk heel druk bezig met die bruiloft en zolang je door blijft gaan lukt het misschien ook nog wel.
Hopelijk kan je na de bruiloft wat meer rust vinden...
Spacekitten, hopelijk geeft de vakantie je wat rust!
Je ziet zelf dat je het doet, dat is al heel wat. Je bent nu natuurlijk heel druk bezig met die bruiloft en zolang je door blijft gaan lukt het misschien ook nog wel.
Hopelijk kan je na de bruiloft wat meer rust vinden...
Spacekitten, hopelijk geeft de vakantie je wat rust!
Mama van 2 lieve meiden :)
Ik besef dat het makkelijk gezegd is dan gedaan, maar zo nu en dan is het goed om te beseffen wat het alternatief van rustiger aan doen is op de lange termijn. Als je maar door en door gaat terwijl je van alle kanten signalen krijgt dat het niet goed is, dan maak je jezelf op den duur kapot. En het is dan een stuk lastiger om weer terug te komen. Probeer te doen wat je aankunt en waarsch. over een tijd kun je al weer een stuk meer. In alle opzichten beter dan nu doorrennen en op den duur echt 'instorten'.quote:
Verder zit ik nog ontzettend in de ontkenning van de burn-out, Ik weet het wel maar ik wil er niet aan, Ik wil niet horen dat ik rustig aan moet doen, en ik wil niet horen dat ik op mijzelf moet letten, ik wil niet horen dat het goed komt, Ik wil dat het goed is! En om dat te bewerstelligen, ren ik gewoon door alsof er niks aan de hand is,
Helemaal mee eens!
Nog een ding van mij en dan is het genoeg voor vandaag, net heerlijk met mijn zus aan de lijn gehangen, ze heeft zelf in soort gelijke situatie gezeten als ik en steunt me enorm, al kan ze niet veel doen, moet t toch zelf doen uiteindelijk, is het heerlijk dat ze me gewoon aanhoord, zonder me voor een of andere gek uit te maken, gewoon omdat ze weet hoe het is en hoe zwaar het is eruit te komen.
Nog een ding van mij en dan is het genoeg voor vandaag, net heerlijk met mijn zus aan de lijn gehangen, ze heeft zelf in soort gelijke situatie gezeten als ik en steunt me enorm, al kan ze niet veel doen, moet t toch zelf doen uiteindelijk, is het heerlijk dat ze me gewoon aanhoord, zonder me voor een of andere gek uit te maken, gewoon omdat ze weet hoe het is en hoe zwaar het is eruit te komen.
Het lijkt misschien vanzelfsprekend, maar toch wel respect voor jouw zusje. Vrij veel mensen - zelfs familieleden en vrienden - horen het liefst niets van andermans (psychische) problemen. Ook omdat ze vaak niet weten hoe erop te reageren. Jouw zusje weet uit eigen ervaring hoe fijn het kan zijn om gewoon even bij iemand je verhaal kwijt te kunnen en o.a. daarom denk ik dat ze zich wel zo opstelt. In tegenstelling tot bepaalde mensen die ineens iemand gaan ontlopen als ze weten dat er problemen zijn.quote:
Helemaal mee eens!
Nog een ding van mij en dan is het genoeg voor vandaag, net heerlijk met mijn zus aan de lijn gehangen, ze heeft zelf in soort gelijke situatie gezeten als ik en steunt me enorm, al kan ze niet veel doen, moet t toch zelf doen uiteindelijk, is het heerlijk dat ze me gewoon aanhoord, zonder me voor een of andere gek uit te maken, gewoon omdat ze weet hoe het is en hoe zwaar het is eruit te komen.
spacekitten, dat is wel heel fijn! Ik heb dat "gelukkig" met mijn vriend en moeder en zus, ze snappen alle 3 waar ik doorheen ga, en vinden mij ook geen zeur als ik mijn hart uitstort, en wat betreft mijn vriend, die blijft gewoon herhalen dat ie mij de mooiste en liefste vind, en dat hij echt met mij verder wil, en met mij wil trouwen en kindjes wil enz enz enz, en dat dan echt op de momenten dat ik denk dat hij weg wil, of als ik vind dat hij maar moet gaan, want wat moet je nu met iemand met een burn-out, hij kan dan ook wel boos worden maar goed, dat snap ik ook! Ik ben nooit zo geweest maar tegenwoordig herken ik mezelf af en toe niet eens!
S. 2014
J. 2016
J. 2016
Dat zou ook wel erg kortzichtig en slap zijn als hij zo zou denken. Als het goed is, is jouw probleem van tijdelijke aard. Zeker als jullie al zo lang samen zijn, zou hij het zo moeten bekijken.quote:
spacekitten, dat is wel heel fijn! Ik heb dat "gelukkig" met mijn vriend en moeder en zus, ze snappen alle 3 waar ik doorheen ga, en vinden mij ook geen zeur als ik mijn hart uitstort, en wat betreft mijn vriend, die blijft gewoon herhalen dat ie mij de mooiste en liefste vind, en dat hij echt met mij verder wil, en met mij wil trouwen en kindjes wil enz enz enz, en dat dan echt op de momenten dat ik denk dat hij weg wil, of als ik vind dat hij maar moet gaan, want wat moet je nu met iemand met een burn-out, hij kan dan ook wel boos worden maar goed, dat snap ik ook! Ik ben nooit zo geweest maar tegenwoordig herken ik mezelf af en toe niet eens!
Ik zou dat al wat meer begrijpen als je een persoonlijkheidsstoornis had of een ernstige psychische ziekte als schizofrenie en jullie elkaar net kenden.
Nou we hebben nu bijna 1.5 jaar een relatie en er is een hoop turbulentie geweest, van mijn kant maar ook van zijn kant, ik kan het mij wel voorstellen dat je dat op een bepaald moment zat bent! Maar gelukkig kunnen we goed praten met elkaar en ook voldoende ventileren, Het is voor mij gewoon de perfecte vent!quote:
[..]
Dat zou ook wel erg kortzichtig en slap zijn als hij zo zou denken. Als het goed is, is jouw probleem van tijdelijke aard. Zeker als jullie al zo lang samen zijn, zou hij het zo moeten bekijken.
Ik zou dat al wat meer begrijpen als je een persoonlijkheidsstoornis had of een ernstige psychische ziekte als schizofrenie en jullie elkaar net kenden.
S. 2014
J. 2016
J. 2016
ok. Blijkbaar heb ik vandaag heel wat gemist hier.
maar even in het kort, het is normaal om soms zo'n "egocentrische" visie te hebben. Iedereen heeft dat wel eens, en soms is dat nodig. Zolang het maar niet altijd zo is is het goed.
@ spacekitten, wat fijn dat je zo goed met je zus kunt praten. Je hart luchten helpt, mischien niet op lang termijn, maar het zorgt er wel voor dat je er even tegen kan.
Nu een updatje van mijn kant, ik ben nog behoorlijk onrustig, en de psych zelf merkte het ook. toen ik vandaag binnenkwam en ze vroeg van hoe gaat het? Zei ik vaag, vreemd, onrustig en toen kwam de opmerking dat zie ik aan je...ik zat constant te friemelen en was vrij druk(verbaal en kwa gefriemel) en ze zei dat ze dat al een tijdje merkte. Maar goed het zijn turbulente tijden geweest. En als alles goed gaat kan ik over ongeveer 2 weken al mijn drukte kwijt op vakantie.
Want waarschijnlijk gaan we iets later en langer dan gepland weg. Maar ik kan het wel gebruiken. Wel wat duurder dan gepland, maar goed na terugkeer moet ik maar even flink bezuinigen Maar nog steeds is er niks definitief..en dat is toch best irritant
Verder probeer ik mijn onrust en drukte kwijt in het toevoegen van alle teksten aan mijn liedjes en het zijn meer dan 1500 liedjes in totaal. en sommigen luister ik zelfs tig keer, en typ tegelijk de tekst mee. En het helpt wel, ik wordt er wel moe van(mentaal) maar het is beter om een bezigheid te hebben voor mij.
En verder komt er zowieso nog wat meer drukte bij kwa inschrijven, dingen regelen, spullen voor school kopen. enz. Maar goed, het is allemaal uitiendelijk voor mijn toekomst.
Verder vondt mijn psych wel dat er in 3 weken tijd enorm veel is gebeurd en ik over zeer veel dingen keuzes heb gemaakt..die ik al tijden probeerde te maken.
En zoals altijd heb ik zonder het te weten keuzes gemaakt...want des te meer ik me focus op iets des te minder lukt het.
En nog minder op momenten waar ik emotioneel ben
maar even in het kort, het is normaal om soms zo'n "egocentrische" visie te hebben. Iedereen heeft dat wel eens, en soms is dat nodig. Zolang het maar niet altijd zo is is het goed.
@ spacekitten, wat fijn dat je zo goed met je zus kunt praten. Je hart luchten helpt, mischien niet op lang termijn, maar het zorgt er wel voor dat je er even tegen kan.
En dit is dus helemaal waar. En dan kan ik zeggen uit ervering. Heb zelf in mijn mbo periode een burn out en bore out gehad. mede doordat de opleiding zelf inhoudelijk te makkelijk was, maar het moeilijk was om mee te komen in het systeem(Competentiegericht). En dan is het beter een stap terug te doen om daarna 2 stappen vooruit te doen.quote:
[..]
Ik besef dat het makkelijk gezegd is dan gedaan, maar zo nu en dan is het goed om te beseffen wat het alternatief van rustiger aan doen is op de lange termijn. Als je maar door en door gaat terwijl je van alle kanten signalen krijgt dat het niet goed is, dan maak je jezelf op den duur kapot. En het is dan een stuk lastiger om weer terug te komen. Probeer te doen wat je aankunt en waarsch. over een tijd kun je al weer een stuk meer. In alle opzichten beter dan nu doorrennen en op den duur echt 'instorten'.
Nu een updatje van mijn kant, ik ben nog behoorlijk onrustig, en de psych zelf merkte het ook. toen ik vandaag binnenkwam en ze vroeg van hoe gaat het? Zei ik vaag, vreemd, onrustig en toen kwam de opmerking dat zie ik aan je...ik zat constant te friemelen en was vrij druk(verbaal en kwa gefriemel) en ze zei dat ze dat al een tijdje merkte. Maar goed het zijn turbulente tijden geweest. En als alles goed gaat kan ik over ongeveer 2 weken al mijn drukte kwijt op vakantie.
Want waarschijnlijk gaan we iets later en langer dan gepland weg. Maar ik kan het wel gebruiken. Wel wat duurder dan gepland, maar goed na terugkeer moet ik maar even flink bezuinigen
Maar nog steeds is er niks definitief..en dat is toch best irritant Verder probeer ik mijn onrust en drukte kwijt in het toevoegen van alle teksten aan mijn liedjes en het zijn meer dan 1500 liedjes in totaal. en sommigen luister ik zelfs tig keer, en typ tegelijk de tekst mee. En het helpt wel, ik wordt er wel moe van(mentaal) maar het is beter om een bezigheid te hebben voor mij.
En verder komt er zowieso nog wat meer drukte bij kwa inschrijven, dingen regelen, spullen voor school kopen. enz. Maar goed, het is allemaal uitiendelijk voor mijn toekomst.
Verder vondt mijn psych wel dat er in 3 weken tijd enorm veel is gebeurd en ik over zeer veel dingen keuzes heb gemaakt..die ik al tijden probeerde te maken.
En zoals altijd heb ik zonder het te weten keuzes gemaakt...want des te meer ik me focus op iets des te minder lukt het.
En nog minder op momenten waar ik emotioneel ben
Voor het eerst dat ik in deze reeks reageer.
Ik heb dit hele topic doorgelezen en bepaalde dingen zijn best herkenbaar.
Even een korte versie van mijn problemen met depressie en angst:
Ik heb OCD en McDD.
Ik zit op de maximale dosering van Fluoxetine, namelijk 60mg per dag, maar nog steeds voel ik me zwaar klote (maar meestal wordt dat gevoel overschaduwd door de depersonalisatie).
Heel erg veel last van dwangklachten en ben er dus elke dag, letterlijk, uren mee bezig. En dat is niet overdreven.
Volledig arbeidsongeschikt door de problematiek.
Veel last van smetvrees. Ik kan veel dingen niet aanraken en bepaalde huishoudelijke taken dus niet uitvoeren. Dus komen mijn moeder of vader één keer in de zoveel tijd om die te doen.
Want ik vind sommige dingen echt walgelijk, maar zelfs met handschoenen aan en twee wegwerpdoekjes op elkaar, kan ik sommige dingen niet schoonmaken.
En dan wordt het nog viezer en walg ik er nog meer van. En zo gaat het dus door.
Ik gebruik sinds een jaar alleen nog maar wegwerpdoekjes. Gewone doekjes kan ik niet in de wasmachine stoppen als ze vies zijn, omdat er dan allemaal viezigheid in de wasmachine achterblijft (is natuurlijk niet zo, maar ik kan het niet van me afzetten).
Ze zelf onder de kraan schoonmaken is ook niet te doen, zelfs niet met handschoenen aan.
Computeren en spelletjes spelen is ook niet erg ontspannend, want dan moet ik altijd met de muis op een bepaalde manier over het scherm gaan en bij spelletjes moeten poppetjes altijd op een bepaalde manier lopen.
Net als in het echte leven. Zoveel stappen met m'n rechterbeen in de zon en dan evenveel stappen met m'n linkerbeen in de zon. Het aantal stappen in dezelfde kamer/de zon/de schaduw mag nooit deelbaar zijn door 4.
En als ik m'n linkerbeen bijvoorbeeld met een kracht van 10kg neerzet en m'n rechterbeen met een kracht van 6kg, moet ik daarna zorgen dat het aantal kg gelijk wordt. Dus dan met m'n linkerbeen bijv. 8kg en met m'n rechterbeen 12kg. En als het dan nog niet gelijk is, kan ik eeuwig door blijven gaan.
Voor zover jullie er nog iets van snappen.
En er zijn nog wel wat dingen waar ik last van heb, maar die zijn te bizar voor woorden en vertel ik dus alleen aan de psycholoog.
Ik heb nog steeds afspraken bij een psycholoog, maar het werkt totaal niet.
Ik ben naar de gespecialiseerde psychiatrie gestuurd, omdat mijn problematiek voor de GGZ te ingewikkeld was. Maar zelfs zij weten niet hoe ze kunnen helpen, omdat tot nu toe niks heeft geholpen.
De huisarts vond een jaar geleden al dat ik (opnieuw) moest worden opgenomen, maar de psycholoog ziet het nut daar niet van in, omdat een opname alleen zin heeft als ze weten hoe ze je kunnen helpen.
Op een positievere noot: ik heb al 1,5 jaar geen zelfmoordpoging meer gedaan.
Ik vraag mezelf heel vaak af hoe ik het volhoud ... ik heb eigenlijk geen idee hoe ik het doe.
[ Bericht 1% gewijzigd door Madame_Paon op 08-07-2011 03:36:55 ]
Ik heb dit hele topic doorgelezen en bepaalde dingen zijn best herkenbaar.
Even een korte versie van mijn problemen met depressie en angst:
Ik heb OCD en McDD.
Ik zit op de maximale dosering van Fluoxetine, namelijk 60mg per dag, maar nog steeds voel ik me zwaar klote (maar meestal wordt dat gevoel overschaduwd door de depersonalisatie).
Heel erg veel last van dwangklachten en ben er dus elke dag, letterlijk, uren mee bezig. En dat is niet overdreven.
Volledig arbeidsongeschikt door de problematiek.
Veel last van smetvrees. Ik kan veel dingen niet aanraken en bepaalde huishoudelijke taken dus niet uitvoeren. Dus komen mijn moeder of vader één keer in de zoveel tijd om die te doen.
Want ik vind sommige dingen echt walgelijk, maar zelfs met handschoenen aan en twee wegwerpdoekjes op elkaar, kan ik sommige dingen niet schoonmaken.
En dan wordt het nog viezer en walg ik er nog meer van. En zo gaat het dus door.
Ik gebruik sinds een jaar alleen nog maar wegwerpdoekjes. Gewone doekjes kan ik niet in de wasmachine stoppen als ze vies zijn, omdat er dan allemaal viezigheid in de wasmachine achterblijft (is natuurlijk niet zo, maar ik kan het niet van me afzetten).
Ze zelf onder de kraan schoonmaken is ook niet te doen, zelfs niet met handschoenen aan.
Computeren en spelletjes spelen is ook niet erg ontspannend, want dan moet ik altijd met de muis op een bepaalde manier over het scherm gaan en bij spelletjes moeten poppetjes altijd op een bepaalde manier lopen.
Net als in het echte leven. Zoveel stappen met m'n rechterbeen in de zon en dan evenveel stappen met m'n linkerbeen in de zon. Het aantal stappen in dezelfde kamer/de zon/de schaduw mag nooit deelbaar zijn door 4.
En als ik m'n linkerbeen bijvoorbeeld met een kracht van 10kg neerzet en m'n rechterbeen met een kracht van 6kg, moet ik daarna zorgen dat het aantal kg gelijk wordt. Dus dan met m'n linkerbeen bijv. 8kg en met m'n rechterbeen 12kg. En als het dan nog niet gelijk is, kan ik eeuwig door blijven gaan.
Voor zover jullie er nog iets van snappen.
En er zijn nog wel wat dingen waar ik last van heb, maar die zijn te bizar voor woorden en vertel ik dus alleen aan de psycholoog.
Ik heb nog steeds afspraken bij een psycholoog, maar het werkt totaal niet.
Ik ben naar de gespecialiseerde psychiatrie gestuurd, omdat mijn problematiek voor de GGZ te ingewikkeld was. Maar zelfs zij weten niet hoe ze kunnen helpen, omdat tot nu toe niks heeft geholpen.
De huisarts vond een jaar geleden al dat ik (opnieuw) moest worden opgenomen, maar de psycholoog ziet het nut daar niet van in, omdat een opname alleen zin heeft als ze weten hoe ze je kunnen helpen.
Op een positievere noot: ik heb al 1,5 jaar geen zelfmoordpoging meer gedaan.
Ik vraag mezelf heel vaak af hoe ik het volhoud ... ik heb eigenlijk geen idee hoe ik het doe.
[ Bericht 1% gewijzigd door Madame_Paon op 08-07-2011 03:36:55 ]
There's a lesson that you always have to learn
Through the consequence of fire comes the burn
Through the consequence of fire comes the burn
Ik kan me denk ik maar een beetje voorstellen hoe vermoeiend het is om met dergelijke psychische problematiek te leven, maar vermoeiend lijkt het me zeker.quote:
Hoewel je het vrij helder uitlegt, kan ik me bij sommige dingen ook nauwelijks iets voorstellen. Meer hoe het je gedrag direct beinvloedt. Ik besef dat het erg als 'ramptoerisme' klinkt, maar het lijkt me van de ene kant erg interessant om jou een middag bezig te zien met die zaken als het tellen van stappen en hoe je dingen vastpakt etc.
Als je het zou zien, zou je echt denken dat ik volledig gestoord was.quote:
[..]
Ik kan me denk ik maar een beetje voorstellen hoe vermoeiend het is om met dergelijke psychische problematiek te leven, maar vermoeiend lijkt het me zeker.
Hoewel je het vrij helder uitlegt, kan ik me bij sommige dingen ook nauwelijks iets voorstellen. Meer hoe het je gedrag direct beinvloedt. Ik besef dat het erg als 'ramptoerisme' klinkt, maar het lijkt me van de ene kant erg interessant om jou een middag bezig te zien met die zaken als het tellen van stappen en hoe je dingen vastpakt etc.
Maar ik ben ook een beetje gestoord. Maar ik zeg altijd maar: het is beter om te weten dat je gestoord bent dan om gestoord te zijn, zonder het door te hebben.
Die dwanghandelingen komen allemaal door angst, onzekerheid en eigenlijk zelfhaat. Angst van nature, door m'n MCDD, maar ook angst door gebeurtenissen uit het verleden en het heden.
Ik ben dit jaar zelfs op mijn verjaardag (!) naar de huisartsenpost gegaan omdat ik heel slecht kon ademen, een brok in de keel had en een extreem koud gevoel in m'n longen had.
Bleek het dus een aanval van hyperventilatie te zijn ... alweer.
Heel snel gestresst (altijd eigenlijk), maar soms is het zo erg dat ik het letterlijk in mijn vingers voel.
Ook zwaar klote dat ik VWO heb gedaan (niet af kunnen maken), maar nu niet eens een MBO-opleiding aankan.
Ik kan zelfs amper in een restaurant eten.
Tv kijken gaat ook met moeite ... om bepaalde redenen.
Al met al veel dingen die het leven zo ongeveer onmogelijk maken.
There's a lesson that you always have to learn
Through the consequence of fire comes the burn
Through the consequence of fire comes the burn
Het voordeel als je weet dat je een bepaalde stoornis hebt, is vaak dat je eraan kunt werken of er iig mee leren omgaan, maar helaas voor jou lijkt tot op heden weinig te helpen. Uiteindelijk hoop je dan toch dat een bepaalde therapie helpt.. Het lijkt me idd erg frustrerend dat normale dingen als een restaurantbezoek al zoveel problemen met zich meebrengen. Zelfde geldt voor het feit dat je 'zelfs' een mbo-opleiding niet kunt volgen. Uiteraard niets met intelligentie te maken.quote:
[..]
Als je het zou zien, zou je echt denken dat ik volledig gestoord was.
Maar ik ben ook een beetje gestoord. Maar ik zeg altijd maar: het is beter om te weten dat je gestoord bent dan om gestoord te zijn, zonder het door te hebben.
Die dwanghandelingen komen allemaal door angst, onzekerheid en eigenlijk zelfhaat. Angst van nature, door m'n MCDD, maar ook angst door gebeurtenissen uit het verleden en het heden.
Ik ben dit jaar zelfs op mijn verjaardag (!) naar de huisartsenpost gegaan omdat ik heel slecht kon ademen, een brok in de keel had en een extreem koud gevoel in m'n longen had.
Bleek het dus een aanval van hyperventilatie te zijn ... alweer.
Heel snel gestresst (altijd eigenlijk), maar soms is het zo erg dat ik het letterlijk in mijn vingers voel.
Ook zwaar klote dat ik VWO heb gedaan (niet af kunnen maken), maar nu niet eens een MBO-opleiding aankan.
Ik kan zelfs amper in een restaurant eten.
Tv kijken gaat ook met moeite ... om bepaalde redenen.
Al met al veel dingen die het leven zo ongeveer onmogelijk maken.
Heftig...
Hier gaat het wel. Moet zo naar een openingsfeestje van een bedrijf.
Ik zie er heel erg tegenop...
Hier gaat het wel. Moet zo naar een openingsfeestje van een bedrijf.
Ik zie er heel erg tegenop...
Op dinsdag 20 september 2011 14:48 schreef Daywalk3r het volgende:
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
Waarom zie je er tegenop?quote:
Heftig...
Hier gaat het wel. Moet zo naar een openingsfeestje van een bedrijf.
Ik zie er heel erg tegenop...
Vanwege de drukte, de mensen, de nieuwe omgeving, ... ?
There's a lesson that you always have to learn
Through the consequence of fire comes the burn
Through the consequence of fire comes the burn
Ja dat dus en mijn grootste geheim kan ik misschien niet verbergen...quote:
[..]
Waarom zie je er tegenop?
Vanwege de drukte, de mensen, de nieuwe omgeving, ... ?
Het klinkt heel suf maar ik heb er echt heel veel last van en schaam me dood.
Maar ik zweet overmatig. Zeker als ik me ongemakkelijk voel.
Ik ben bang dat mensen het zien. En als ik ze een handje moet geven voelen ze het.
Mijn hele leven draait om verbergen dat ik zoveel zweet.
Het gaat zelfs zo ver dat ik niks meer doe. Ik zit alleen maar thuis.
Op dinsdag 20 september 2011 14:48 schreef Daywalk3r het volgende:
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
Heb je het al eens voorgelegd aan de huisarts of een middel als antizweet-vloeistof FNA geprobeerd? Schijnt te kunnen helpen.quote:
[..]
Ja dat dus en mijn grootste geheim kan ik misschien niet verbergen...
Het klinkt heel suf maar ik heb er echt heel veel last van en schaam me dood.
Maar ik zweet overmatig. Zeker als ik me ongemakkelijk voel.
Ik ben bang dat mensen het zien. En als ik ze een handje moet geven voelen ze het.
Mijn hele leven draait om verbergen dat ik zoveel zweet.
Het gaat zelfs zo ver dat ik niks meer doe. Ik zit alleen maar thuis.
tja, zoals absurditeit zegt zou je idd naar de ha kunnen. en geloof me ik heb er zelf ook wel last van. Niet super gigantisch veel, maar toch aardig wat. En ik veeg me handen altijd voor het groeten af aan mijn broek..quote:
[..]
Ja dat dus en mijn grootste geheim kan ik misschien niet verbergen...
Het klinkt heel suf maar ik heb er echt heel veel last van en schaam me dood.
Maar ik zweet overmatig. Zeker als ik me ongemakkelijk voel.
Ik ben bang dat mensen het zien. En als ik ze een handje moet geven voelen ze het.
Mijn hele leven draait om verbergen dat ik zoveel zweet.
Het gaat zelfs zo ver dat ik niks meer doe. Ik zit alleen maar thuis.
Ik ben al meerdere malen bij de ha geweest. Ze kunnen er niks aan doen.
Volgens mijn therapeut komt het door mijn angsten.
Misschien als het beter gaat met de angsten dat het zweten ook stopt.
*Kruist vingers*
Volgens mijn therapeut komt het door mijn angsten.
Misschien als het beter gaat met de angsten dat het zweten ook stopt.
*Kruist vingers*
Op dinsdag 20 september 2011 14:48 schreef Daywalk3r het volgende:
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
En ook omdat je bang bent om te zweten, ga je weer meer zwetenquote:
Ik ben al meerdere malen bij de ha geweest. Ze kunnen er niks aan doen.
Volgens mijn therapeut komt het door mijn angsten.
Misschien als het beter gaat met de angsten dat het zweten ook stopt.
*Kruist vingers*
. Hopelijk verdwijnen die angsten wat meer en waarsch. wordt het zweten dan ook al een stuk minder.
Ja... Dat werkt ook niet mee. Vervolgens ga ik me schamen en dan wordt het nog ergerquote:
[..]
En ook omdat je bang bent om te zweten, ga je weer meer zweten
Ik weet het wel. Maar kan er niks aan doen.
Op dinsdag 20 september 2011 14:48 schreef Daywalk3r het volgende:
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
ach, zie het voorlopig gewoon als iets natuurlijks. Want ook des te meer je je gaat focussen op het zweten des te meer je juist zweet.quote:
[..]
Ja... Dat werkt ook niet mee. Vervolgens ga ik me schamen en dan wordt het nog erger
Ik weet het wel. Maar kan er niks aan doen.
Hier ben ik nu iets rustiger. Vandaag was niet mijn dag. Momenteel leef ik van de WIJ(als overbrugging tot september) En ik had ergens begin juni een belastingteruggaaf aangevraagd en nu had ik berekend dat ze er ongeveer 3 maanden over doen, dus ik zou pas eind augustus antwoord krijgen.
Maar nu heb ik het geld al binnen..iedereen zou nu dolblij zijn
, maar ik niet. Want nu loop ik de kans dat ze het gaat korten op mijn bijstand van deze maand .Dus heb ik vandaag snel me ingeschreven bij de opleiding en studiefinanciering aangevraagd in de hoop dat ze daardoor toch iets flexibeler zullen zijn. En nu krijg ik binnenkort een brief van de uitkeringsinstantie met een afspraak voor in augustus om deafronding van de WIJ te regelen.
Maar goed, daarna ik naar de bank sprinten om het geld ergens anders te storten(helemaal hyper en druk) vergeet ik het pasje van waar ik moet storten. Daarna moet ik ergens iets vragen ivm. huurverhogingsbrief die niet aangekomen is, en zijn ze gesloten.
Ik terug naar huis pasje halen en naar de bank om te storten en dan hebben ze storing.
Bleh...dit soort dagen heb ik de laatste tijd regelmatig. EN ik ben totaal verstrooid, weet niet waar ik mee bezig ben, en tussendoor het vakantiedrama...wat telkens vast lijkt te lopen en dan toch doorgaat
Ik draai hier echt door. EN ik weet dus echt niet wat te doen om tot rust te komen behalve slapen
Nou.
Ik ben dus laatst weer ingestort, voor het eerst in een hele lange tijd.
Ik zag het echt niet meer zitten en ben zelfs naar de huisartsenpost gebracht en die heeft weer de crisisdienst gebeld.
De huisarts vond dat ik moest worden opgenomen, maar de crisisdienst zei dat mijn problemen daar waarschijnlijk alleen maar erger van zouden worden ...
Leuk.
Nu gaat het wel weer.
Ik ben dus laatst weer ingestort, voor het eerst in een hele lange tijd.
Ik zag het echt niet meer zitten en ben zelfs naar de huisartsenpost gebracht en die heeft weer de crisisdienst gebeld.
De huisarts vond dat ik moest worden opgenomen, maar de crisisdienst zei dat mijn problemen daar waarschijnlijk alleen maar erger van zouden worden ...
Leuk.
Nu gaat het wel weer.
There's a lesson that you always have to learn
Through the consequence of fire comes the burn
Through the consequence of fire comes the burn
ach, het is allemaal lastig. Ik kan mischien een beetje "raar" overkomen. Maar waar heb je eigenlijk last van, ja de stoornissen die je eerder genoemd hebt. Hoe beinvloeden die je leven en wat kan je doen om het je leven minder te laten beinvloeden.quote:
Nou.
Ik ben dus laatst weer ingestort, voor het eerst in een hele lange tijd.
Ik zag het echt niet meer zitten en ben zelfs naar de huisartsenpost gebracht en die heeft weer de crisisdienst gebeld.
De huisarts vond dat ik moest worden opgenomen, maar de crisisdienst zei dat mijn problemen daar waarschijnlijk alleen maar erger van zouden worden ...
Leuk.
Nu gaat het wel weer.
Want jezelf voor altijd opsluiten zou leuk zijn, als er een mens zou zijn die dat kan uithouden, en dat lijkt mij erger dan tegen je angsten in te gaan.
en sorry voor deze vraag maar wat is MCDD precies. En als je al zegt dat je onzekerheid en angst een groot punt zijn die veel obsesieve handelingen veroorzaken is het mischien handig om te kijken waar die onzekerheid en angst vandaan komen om daar wat aan te doen en kijken of de obsesieve handelingen minder worden.
Hier gaat het wel, drukke week. Van alles regelen, heb me ingeschreven voor een opleiding, en allerlei rompslomp bij de DUO die er oko een zooitje van maken. Maar alles komt goed, nu nog even uithouden en daarna even rust en mezelf vervreemden van alles
Volgens mij heeft zij laatst nog redelijk uitvoering beschreven wat het o.a. voor haar inhoudt in het dagelijks leven en ook dat er (vooralsnog?) vrij weinig helpt.quote:
[..]
ach, het is allemaal lastig. Ik kan mischien een beetje "raar" overkomen. Maar waar heb je eigenlijk last van, ja de stoornissen die je eerder genoemd hebt. Hoe beinvloeden die je leven en wat kan je doen om het je leven minder te laten beinvloeden.
Want jezelf voor altijd opsluiten zou leuk zijn, als er een mens zou zijn die dat kan uithouden, en dat lijkt mij erger dan tegen je angsten in te gaan.
Ik zou het met je eens zijn als het simpelweg een keuze is. Maar in zo'n vrij ernstige vorm is het meer een onvermogen dan onwil. Het is niet altijd zo simpel dat je maar even kan besluiten om tegen je angsten in te gaan.
Ik begrijp ook dat het in dit geval niks met willen te maken heeft. Maar er moet toch iets mogelijk zijn? Als het niet kan met gewone terapie dan mischien medicatie.quote:
[..]
Volgens mij heeft zij laatst nog redelijk uitvoering beschreven wat het o.a. voor haar inhoudt in het dagelijks leven en ook dat er (vooralsnog?) vrij weinig helpt.
Ik zou het met je eens zijn als het simpelweg een keuze is. Maar in zo'n vrij ernstige vorm is het meer een onvermogen dan onwil. Het is niet altijd zo simpel dat je maar even kan besluiten om tegen je angsten in te gaan.
Deel begrijp ik het wel, want zelf heb ik soms te kampen met obsessieve handelingen, alleen Is het toch lastig om mij in haar geval te denken, daar ben ik eerlijk in.
Verder is het even ter verduidelijking totaal niet slecht bedoel hoor
Even gekopieerd uit een ander topic:
Samenvatting: kut.quote:McDD bestaat uit drie onderdelen: stoornissen in het denken, in de emotie en in de sociale omgang.
Stoornissen in het denken kunnen zijn: van de hak op de tak springen, psychotische verschijnselen en een risico op een psychotische ontwikkeling, realiteit en fantasie door elkaar halen, anhedonie, makkelijk in de war raken, concentratieproblemen.
Problemen met de emoties kunnen zijn: woedeaanvallen, paniekaanvallen, verstoorde emotieregulatie, men wordt niet eerst boos maar meteen woedend en wordt niet eerst angstig maar raakt meteen volledig in paniek, paranoia, (hypo)manische kenmerken, depersonalisatie, depressie.
Stoornissen in de sociale omgang/autistische kenmerken kunnen zijn: een gebrek aan empathie, desinteresse voor sociale contacten, preoccupatie, dwangmatigheid, te letterlijk denken, slechte motoriek.
There's a lesson that you always have to learn
Through the consequence of fire comes the burn
Through the consequence of fire comes the burn
Hey allemaal,
Ik had nooit gedacht dat ik hier zou posten maar mijn vader heeft last van een zware depressie. Het begon eigenlijk heel lichtjes, hij was anders, een stuk rustiger en veel minder spraakzaam dan normaal. Vervolgens zat hij dagen lang alleen maar voor zich uit te kijken en was hij eigenlijk niet aanspreekbaar. Als wij tegen hem praatte kreeg je geen of veel later antwoord.
Uiteindelijk is hij naar de dokter gegaan en deze verwees hem direct door naar en psycholoog. Vanaf dit moment is het ook een stuk erger geworden, er is geconstateerd dat hij een zware depressie heeft met psychose en hij loopt nu bij een psychiater.
Omdat hij erg achterdochtig werd is hem antidepressiva voorgeschreven. hij denkt bijvoorbeeld dat hij afgeluisterd wordt en bedenkt het ene complot tegen ons/hem na het andere (hoe onwerkelijk ook) Hij vindt het een verschrikkelijk medicijn maar neemt het wel allemaal netjes elke dag in. Hij ziet ook in dat het niet goed is wat hij denkt, maar hij blijft er wel in geloven.
Mijn moeder heb ik nog nog nooit zo gezien. Het zal me niets verbazen als ze binnenkort ook instort. Het is nu de 2e week dat hij antidepressiva gebruikt, de psychiater zegt ook dat het allemaal weer goed komt, maar zoals het er nu voorstaat vind ik dat moeilijk om te geloven. Er is ook gekozen voor een bepaald traject, waarbij er gekozen is voor eerst medicatie en daarna praten.
Hij heeft zo zijn heldere momenten, maar het ene moment lijkt het alsof hij elk moment in huilen kan uitbarsten en het andere moment staan zijn ogen weer vol met angst. Ik vind het moeilijk om hem zo te zien en ik moest dit even van me af schrijven.
Ik had nooit gedacht dat ik hier zou posten maar mijn vader heeft last van een zware depressie. Het begon eigenlijk heel lichtjes, hij was anders, een stuk rustiger en veel minder spraakzaam dan normaal. Vervolgens zat hij dagen lang alleen maar voor zich uit te kijken en was hij eigenlijk niet aanspreekbaar. Als wij tegen hem praatte kreeg je geen of veel later antwoord.
Uiteindelijk is hij naar de dokter gegaan en deze verwees hem direct door naar en psycholoog. Vanaf dit moment is het ook een stuk erger geworden, er is geconstateerd dat hij een zware depressie heeft met psychose en hij loopt nu bij een psychiater.
Omdat hij erg achterdochtig werd is hem antidepressiva voorgeschreven. hij denkt bijvoorbeeld dat hij afgeluisterd wordt en bedenkt het ene complot tegen ons/hem na het andere (hoe onwerkelijk ook) Hij vindt het een verschrikkelijk medicijn maar neemt het wel allemaal netjes elke dag in. Hij ziet ook in dat het niet goed is wat hij denkt, maar hij blijft er wel in geloven.
Mijn moeder heb ik nog nog nooit zo gezien. Het zal me niets verbazen als ze binnenkort ook instort. Het is nu de 2e week dat hij antidepressiva gebruikt, de psychiater zegt ook dat het allemaal weer goed komt, maar zoals het er nu voorstaat vind ik dat moeilijk om te geloven. Er is ook gekozen voor een bepaald traject, waarbij er gekozen is voor eerst medicatie en daarna praten.
Hij heeft zo zijn heldere momenten, maar het ene moment lijkt het alsof hij elk moment in huilen kan uitbarsten en het andere moment staan zijn ogen weer vol met angst. Ik vind het moeilijk om hem zo te zien en ik moest dit even van me af schrijven.
Anti-depressiva beginnen vaak pas na 3 weken te werken dus wacht het rustig af Het komt vast wel weer goed met je vader.
En help je moeder maar af en toe eens met de afwas, ze kan vast wat hulp gebruiken nu
Het komt vast wel weer goed met je vader.En help je moeder maar af en toe eens met de afwas, ze kan vast wat hulp gebruiken nu
bedankt, nu snap ik het beter.quote:
Even gekopieerd uit een ander topic:
[..]
Samenvatting: kut.
Ik moet zeggen, dat ik me er deels wel in herken, maar dat ik weet dat het bij mij niet zo is.
Het enige wat wel vastgesteld is bij mij is dat laatste..de autistische kenmerken, en heb dus ook een autistische diagnose.
Vandaar dat mijn posts soms zeer hard of confronteren kunnen zijn
Hmm..lastige situatie.quote:
Hey allemaal,
Ik had nooit gedacht dat ik hier zou posten maar mijn vader heeft last van een zware depressie. Het begon eigenlijk heel lichtjes, hij was anders, een stuk rustiger en veel minder spraakzaam dan normaal. Vervolgens zat hij dagen lang alleen maar voor zich uit te kijken en was hij eigenlijk niet aanspreekbaar. Als wij tegen hem praatte kreeg je geen of veel later antwoord.
Uiteindelijk is hij naar de dokter gegaan en deze verwees hem direct door naar en psycholoog. Vanaf dit moment is het ook een stuk erger geworden, er is geconstateerd dat hij een zware depressie heeft met psychose en hij loopt nu bij een psychiater.
Omdat hij erg achterdochtig werd is hem antidepressiva voorgeschreven. hij denkt bijvoorbeeld dat hij afgeluisterd wordt en bedenkt het ene complot tegen ons/hem na het andere (hoe onwerkelijk ook) Hij vindt het een verschrikkelijk medicijn maar neemt het wel allemaal netjes elke dag in. Hij ziet ook in dat het niet goed is wat hij denkt, maar hij blijft er wel in geloven.
Mijn moeder heb ik nog nog nooit zo gezien. Het zal me niets verbazen als ze binnenkort ook instort. Het is nu de 2e week dat hij antidepressiva gebruikt, de psychiater zegt ook dat het allemaal weer goed komt, maar zoals het er nu voorstaat vind ik dat moeilijk om te geloven. Er is ook gekozen voor een bepaald traject, waarbij er gekozen is voor eerst medicatie en daarna praten.
Hij heeft zo zijn heldere momenten, maar het ene moment lijkt het alsof hij elk moment in huilen kan uitbarsten en het andere moment staan zijn ogen weer vol met angst. Ik vind het moeilijk om hem zo te zien en ik moest dit even van me af schrijven.
Tja, hoe je vader momenteel in elkaar zit, is negatief, maar het is zeer positief dat hij inziet dat dit niet normaal is.
Ik moet zeggen dat het me een beetje aan scizofrenie doet denken. En ik door bkeenden met scizofrenie een beetje een idee kan vormen hoe het zit. Zelf heb ik ook periode mee gemaakt ik mijn depressie(die overigens ook behoorlijk zwaar was) waarin ik ook complotten en onrealistische gedachten had, en ik wist dat onzin was..
maar ik ben er op den duur vanzelf uitgekomen, met hulp van een psycholoog, hoewel het minder erg was.
Verder zou ik dus inderdaad de anti-depressiva eens goed de tijd geven, als er nu al wat vordering te merken is, is het afwachten en hopen dat dat nog meer word.
Verder idd, probeer je ma gewoon een beetje te helpen, het is al zwaar genoeg voor allemaal..en jullie zitten er samen in.
Psychotische depressie waarschijnlijk.quote:
Hey allemaal,
Ik had nooit gedacht dat ik hier zou posten maar mijn vader heeft last van een zware depressie. Het begon eigenlijk heel lichtjes, hij was anders, een stuk rustiger en veel minder spraakzaam dan normaal. Vervolgens zat hij dagen lang alleen maar voor zich uit te kijken en was hij eigenlijk niet aanspreekbaar. Als wij tegen hem praatte kreeg je geen of veel later antwoord.
Uiteindelijk is hij naar de dokter gegaan en deze verwees hem direct door naar en psycholoog. Vanaf dit moment is het ook een stuk erger geworden, er is geconstateerd dat hij een zware depressie heeft met psychose en hij loopt nu bij een psychiater.
Omdat hij erg achterdochtig werd is hem antidepressiva voorgeschreven. hij denkt bijvoorbeeld dat hij afgeluisterd wordt en bedenkt het ene complot tegen ons/hem na het andere (hoe onwerkelijk ook) Hij vindt het een verschrikkelijk medicijn maar neemt het wel allemaal netjes elke dag in. Hij ziet ook in dat het niet goed is wat hij denkt, maar hij blijft er wel in geloven.
Mijn moeder heb ik nog nog nooit zo gezien. Het zal me niets verbazen als ze binnenkort ook instort. Het is nu de 2e week dat hij antidepressiva gebruikt, de psychiater zegt ook dat het allemaal weer goed komt, maar zoals het er nu voorstaat vind ik dat moeilijk om te geloven. Er is ook gekozen voor een bepaald traject, waarbij er gekozen is voor eerst medicatie en daarna praten.
Hij heeft zo zijn heldere momenten, maar het ene moment lijkt het alsof hij elk moment in huilen kan uitbarsten en het andere moment staan zijn ogen weer vol met angst. Ik vind het moeilijk om hem zo te zien en ik moest dit even van me af schrijven.
Alleen antidepressiva zijn niet genoeg; hij zou ook antipsychotica moeten slikken.
There's a lesson that you always have to learn
Through the consequence of fire comes the burn
Through the consequence of fire comes the burn
Bedankt voor de reacties! Ik help mijn moeder inderdaad veel nu. We doen allemaal in ieder geval veel meer in huis dan normaal.
Bedankt in ieder geval voor jullie snelle reacties
Hij heeft inderdaad meerdere medicijnen, welke allemaal weet ik eigenlijk niet. Antidepressiva bleef me het meeste bij omdat ik daar het meeste over heb gehoord en hier @ fok ook over heb gelezen. Ik weet dat hij ook nog pillen heeft die hij alleen mag gebruiken als hij die echt nodig heeft omdat ze verslavend zijn enzo. Tot nu toe heeft hij die nog niet aangeraakt. Daarnaast heeft hij ook nog medicijnen om te slapen. Ik wil zelf eigenlijk ook nog graag even met de psych praten om te weten hoe ik met bepaalde dingen om moet gaan. Ik ga de volgende keer ook mee denk ik!quote:
Psychotische depressie waarschijnlijk.
Alleen antidepressiva zijn niet genoeg; hij zou ook antipsychotica moeten slikken.
Bedankt in ieder geval voor jullie snelle reacties
Dat zijn waarschijnlijk de zogenaamde "pammetjes", oftewel benzodiazepimen, zoals oxazepam, diazepam, temazepam, clonazepam, lorazepam, etc.quote:
Bedankt voor de reacties! Ik help mijn moeder inderdaad veel nu. We doen allemaal in ieder geval veel meer in huis dan normaal.
[..]
Hij heeft inderdaad meerdere medicijnen, welke allemaal weet ik eigenlijk niet. Antidepressiva bleef me het meeste bij omdat ik daar het meeste over heb gehoord en hier @ fok ook over heb gelezen. Ik weet dat hij ook nog pillen heeft die hij alleen mag gebruiken als hij die echt nodig heeft omdat ze verslavend zijn enzo. Tot nu toe heeft hij die nog niet aangeraakt. Daarnaast heeft hij ook nog medicijnen om te slapen. Ik wil zelf eigenlijk ook nog graag even met de psych praten om te weten hoe ik met bepaalde dingen om moet gaan. Ik ga de volgende keer ook mee denk ik!
Bedankt in ieder geval voor jullie snelle reacties
Die moet je inderdaad zo min mogelijk gebruiken, omdat ze inderdaad verslavend werken en je anders binnen de kortste keren telkens een hogere dosis nodig hebt.
Pammetjes werken kalmerend en/of als slaapmiddel.
Gebruikt je vader ook een antipsychoticum, zoals risperidon (risperdal), quetiapine (seroquel), olanzapine (zyprexa), o.i.d.?
There's a lesson that you always have to learn
Through the consequence of fire comes the burn
Through the consequence of fire comes the burn
Pfff. Herkenbaar Gesmoltenkaas. Mijn beste vriend is ook psychotisch.
Hij is nu ook al 2 weken aan de medicatie. En het gaat een stuk beter
Maar we hebben ons wel vreselijke zorgen gemaakt. Iemand die je zo goed kent die zich ineens heel anders gaat gedragen is heel eng om te zien. Gelukkig is het goed te behandelen
Ik wil je graag even heel veel sterkte wensen en je moeder ook natuurlijk.
Hij is nu ook al 2 weken aan de medicatie. En het gaat een stuk beter
Maar we hebben ons wel vreselijke zorgen gemaakt. Iemand die je zo goed kent die zich ineens heel anders gaat gedragen is heel eng om te zien. Gelukkig is het goed te behandelen
Ik wil je graag even heel veel sterkte wensen en je moeder ook natuurlijk.
Op dinsdag 20 september 2011 14:48 schreef Daywalk3r het volgende:
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
Onlangs opgenomen bij Yulius als acuut geval. Psycholoog en dokter hielden mij in het dokter, kreeg ik hier te horen dat ze me gaan screenen op bipolariteit. Tjah.
Zoals hierboven ik kreeg zelf Lormetazepam zodat ik een paar nachten goed kon slapen. Heb nu zo'n 3 jaar absolute minieme slaap, lees zo'n 4 uur per nacht. Krijg alleen een minieme hoeveelheid omdat ik het anders kan gebruiken als zelfmoordmiddel.. fucked.
Zoals hierboven ik kreeg zelf Lormetazepam zodat ik een paar nachten goed kon slapen. Heb nu zo'n 3 jaar absolute minieme slaap, lees zo'n 4 uur per nacht. Krijg alleen een minieme hoeveelheid omdat ik het anders kan gebruiken als zelfmoordmiddel.. fucked.
Zit je daar nu nog?quote:
Onlangs opgenomen bij Yulius als acuut geval. Psycholoog en dokter hielden mij in het dokter, kreeg ik hier te horen dat ze me gaan screenen op bipolariteit. Tjah.
Zoals hierboven ik kreeg zelf Lormetazepam zodat ik een paar nachten goed kon slapen. Heb nu zo'n 3 jaar absolute minieme slaap, lees zo'n 4 uur per nacht. Krijg alleen een minieme hoeveelheid omdat ik het anders kan gebruiken als zelfmoordmiddel.. fucked.
There's a lesson that you always have to learn
Through the consequence of fire comes the burn
Through the consequence of fire comes the burn
Ik bedoel daarmee opgenomen in hun 'ledenbestand' , niet in een leefgroep of iets in die trant. Mijn fout.
quote:
Ik bedoel daarmee opgenomen in hun 'ledenbestand' , niet in een leefgroep of iets in die trant. Mijn fout.
Maar je krijgt dus wel therapie van hen?
There's a lesson that you always have to learn
Through the consequence of fire comes the burn
Through the consequence of fire comes the burn
Jup, dinsdag begin ik. Onderwijl had ik enkele afspraken met hun dokter, wat gesprekken met de acute dienst. En zij hebben wat contact opgenomen met mijn psycholoog.
En ze vermoeden dat je bipolair bent? Type I of type II?
There's a lesson that you always have to learn
Through the consequence of fire comes the burn
Through the consequence of fire comes the burn
Geen idee, ik bleef er dusdanig om zeuren omdat ik na zo'n 4 maanden behandeling alleen kreeg te horen dat ''ér naast een zware depressie nog iets speelt', uiteindelijk liet die vallen '' dat er misschien een bipolariteit misschien een vermoeden is maar dat we eerst even gaan kijken''.
Dus tjah, het is alles behalve zeker maar meer een strohalm informatie waar ik me aan vastgrijpt.
Dus tjah, het is alles behalve zeker maar meer een strohalm informatie waar ik me aan vastgrijpt.
Maar het toch nog wel onderzocht worden of je daadwerkelijk bipolair bent?quote:
Geen idee, ik bleef er dusdanig om zeuren omdat ik na zo'n 4 maanden behandeling alleen kreeg te horen dat ''ér naast een zware depressie nog iets speelt', uiteindelijk liet die vallen '' dat er misschien een bipolariteit misschien een vermoeden is maar dat we eerst even gaan kijken''.
Dus tjah, het is alles behalve zeker maar meer een strohalm informatie waar ik me aan vastgrijpt.
En vaak moet je toch zelf achter de dingen aangaan door te zeuren en te blijven zeuren
- Ik meld me hier.
16 jaar. Aardig wat meegemaakt. Veel last gehad van depressie's/gevoelens van somberheid/eenzaamheid. Dankzij goede hulp (psycholoog oa) gaat t stukken beter. Maar nog wel periode's dat de gevoelens weer terugkeren. Questions? Ik ben open genoeg
16 jaar. Aardig wat meegemaakt. Veel last gehad van depressie's/gevoelens van somberheid/eenzaamheid. Dankzij goede hulp (psycholoog oa) gaat t stukken beter. Maar nog wel periode's dat de gevoelens weer terugkeren. Questions? Ik ben open genoeg
welkomquote:
- Ik meld me hier.
16 jaar. Aardig wat meegemaakt. Veel last gehad van depressie's/gevoelens van somberheid/eenzaamheid. Dankzij goede hulp (psycholoog oa) gaat t stukken beter. Maar nog wel periode's dat de gevoelens weer terugkeren. Questions? Ik ben open genoeg
tja, die periodes dat de gevoelens terugkeren dat is vrij normaal, maar zijn het nu ook echt zeg maar "depressies" of gewoon een paar dagen somberheid?
Op dit moment zijn t meer buien. Soms kan ik me 1 middagje weer totaal kapot voelen uit het niets. En soms paar weken achter elkaar...quote:
[..]
welkom
tja, die periodes dat de gevoelens terugkeren dat is vrij normaal, maar zijn het nu ook echt zeg maar "depressies" of gewoon een paar dagen somberheid?
dag allemaal
ik heb mcdd en ben op moment al meer dan een jaar opgenomen en ik voel me al die tijd eigenlijk nog niks veranderd. ik zit sinds 2 weken op een andere afdeling (waar mensen met psychoses enzo zitten) en ik voel me hier totaal ni thuis. dat had ik ook wel op mijn andere afdeling maar hier nog meer. komt er nog eens bij dat ik nu een kamer moet delen met iemand en dat dat voor mij heel stressvol omdat ik dat niet gewoon ben om rekening te houden met andere mensen. op mijn vorige afdeling kon ik rustig alleen aan een tafetlje eten maar hier is het een grote tafel en dat vind ik lastig.
ook op mijn vorige afdeling deed ik geen therapieen meer mee lag ik altijd in m'n bed tot 14:00 en moest je eigenlijk zelf zorgen dat je op tijd was enzo en hier komen ze je altijd halen voor alles dat vind ik wel het enige pluspunt, maar dan nog ben ik selectief en vraag ik altijd of er nog veel mensen gaan bijzijn.
nu begin ik precies hetzelfde ritme van m'n vorige afdeling te herhalen, lang opblijven en lang in bed blijven liggen. futloos geen zin in niks. verder vind ik dat die therapieen op niks trekken dat die mij niet vooruit gaan helpen. sorry maar wat heb ik aan ergo therapie of "youtube kijken met stijn" vind niet dat dat mij gaat helpen voor in de toekomst. ik wil graag alleen gaan wonen maar ik ben daar op het moment nog niet klaar voor. voel nu precies of ik helemaal opnieuw moet beginnen en dat ik hier een jaar voor niks heb gezeten. duurt heel lang voor ik iets kan zeggen tegen mensen. en zoals ik nu denk aan de toekomst enzo word ik daar alleen maar depressief van. geen diploma, geen rijbewijs, geen woonst geen vrienden. ben bang dat ik precies de rest van m'n leven hier vastzit. op m'n vorige afdeling ging ik nooit naar de psycholoog want ik kan niet zo goed praten en dat voelt geforceerd aan, met mijn vorige psychiater klikte het al helemaal niet want 5 jaar geleden was ik gecoloceerd en het duurde heel lang voor ik vrije uitgang kreeg enzo zat op een gesloten afdeling en dan mag je veel minder dan een open afdeling. ik zit nu wel op een open afdeling ook al kom ik weinig uit m'n kamer ik wil toch wel een beetje een gevoel van vrijheid dat ik buiten kan en me niet opgesloten voel.
ben ni zo goed in praten maar in mijn gedachten klonk mijn tekst veel beter
weet niet hoe jullie dat doen om dingen zo van jullie af te schrijven
online praten gaat gelukkig bij mij wel wat beter dan in het echt.
ik heb mcdd en ben op moment al meer dan een jaar opgenomen en ik voel me al die tijd eigenlijk nog niks veranderd. ik zit sinds 2 weken op een andere afdeling (waar mensen met psychoses enzo zitten) en ik voel me hier totaal ni thuis. dat had ik ook wel op mijn andere afdeling maar hier nog meer. komt er nog eens bij dat ik nu een kamer moet delen met iemand en dat dat voor mij heel stressvol omdat ik dat niet gewoon ben om rekening te houden met andere mensen. op mijn vorige afdeling kon ik rustig alleen aan een tafetlje eten maar hier is het een grote tafel en dat vind ik lastig.
ook op mijn vorige afdeling deed ik geen therapieen meer mee lag ik altijd in m'n bed tot 14:00 en moest je eigenlijk zelf zorgen dat je op tijd was enzo en hier komen ze je altijd halen voor alles dat vind ik wel het enige pluspunt, maar dan nog ben ik selectief en vraag ik altijd of er nog veel mensen gaan bijzijn.
nu begin ik precies hetzelfde ritme van m'n vorige afdeling te herhalen, lang opblijven en lang in bed blijven liggen. futloos geen zin in niks. verder vind ik dat die therapieen op niks trekken dat die mij niet vooruit gaan helpen. sorry maar wat heb ik aan ergo therapie of "youtube kijken met stijn" vind niet dat dat mij gaat helpen voor in de toekomst. ik wil graag alleen gaan wonen maar ik ben daar op het moment nog niet klaar voor. voel nu precies of ik helemaal opnieuw moet beginnen en dat ik hier een jaar voor niks heb gezeten. duurt heel lang voor ik iets kan zeggen tegen mensen. en zoals ik nu denk aan de toekomst enzo word ik daar alleen maar depressief van. geen diploma, geen rijbewijs, geen woonst geen vrienden. ben bang dat ik precies de rest van m'n leven hier vastzit. op m'n vorige afdeling ging ik nooit naar de psycholoog want ik kan niet zo goed praten en dat voelt geforceerd aan, met mijn vorige psychiater klikte het al helemaal niet want 5 jaar geleden was ik gecoloceerd en het duurde heel lang voor ik vrije uitgang kreeg enzo zat op een gesloten afdeling en dan mag je veel minder dan een open afdeling. ik zit nu wel op een open afdeling ook al kom ik weinig uit m'n kamer ik wil toch wel een beetje een gevoel van vrijheid dat ik buiten kan en me niet opgesloten voel.
ben ni zo goed in praten maar in mijn gedachten klonk mijn tekst veel beter
weet niet hoe jullie dat doen om dingen zo van jullie af te schrijven
online praten gaat gelukkig bij mij wel wat beter dan in het echt.
Hallo redboyke.
Ik heb ook MCDD.
Ik heb er ooit een topic over aangemaakt: McDD
Welke kenmerken heb je o.a. van MCDD? Want twee mensen met MCDD kunnen heel erg van elkaar verschillen.
Zo ken ik er bijvoorbeeld een die ontzettend veel ADHD-kenmerken heeft .. je wordt al moe als je naar hem kijkt.
Ik heb ook MCDD.
Ik heb er ooit een topic over aangemaakt: McDD
Welke kenmerken heb je o.a. van MCDD? Want twee mensen met MCDD kunnen heel erg van elkaar verschillen.
Zo ken ik er bijvoorbeeld een die ontzettend veel ADHD-kenmerken heeft .. je wordt al moe als je naar hem kijkt.
There's a lesson that you always have to learn
Through the consequence of fire comes the burn
Through the consequence of fire comes the burn
hey madame_paon goed dat ik niet de enige ben want hier en op mijn afdeling
was ik de enige lopen er blijkbaar niet zoveel van rond.
angsten
op het ogenblijk is mijn grootste schrik iedere keer naar dat gemeenschappelijk toilet te gaan en niet wetend wat ik daar zal vinden. ik kan niet tegen vieze geuren of vieze dingen dan moet ik al direct kokhalzen. ik loop ook altijd rond met zo'n vicks snuifstaafje maar dat werkt niet echt.
woede uitbarstingen
ik krop alles op en op een moment komt dat er allemaal uit en weten de mensen soms niet waarom ik zo reageer.
heel prikkelbaarzijn voor dingen.
voorbeeldje: als iemand zit te roepen ofzo dan kan ik daar niet tegen.
beginnen mijn armen te tintelen.
teveel fantasy
heb dikwijls het gevoel dat ik hier niet echt zit en in m'n eigen leefwereld zit
of als ik een film heb gekeken ofzo dan blijf ik daar nog op hangen.
en sociale vaardigheden is eigenlijk zo goed als 0
maar dat was wel duidelijk denk ik
emotioneel ben ik ook niet goed in voorbeeld er zijn al verschillende mensen vertrokken op de afdeling en met de paar dat ik het goed mee kon vinden die mis ik voor een dag en daarna is het alsof het me niks doet dat die weg zijn.ook maak ik blijkbaar dingen groter voor dan dat ze zijn voorbeeld dat als ik goeie vriendin heb dat we al direct samen zijn terwijl we gewoon vrienden zijn.
soms heb ik behoefte om niet alleen te zijn maar andere momenten voel ik me ontzettend eenzaam.
ik heb weinig zelfvertrouwen en ik mis de motivatie om te blijven doorgaan.
heb eigenlijk dagelijks zelfmoord gedachten en er zijn hier ook wel paar mensen doodgegaan dit jaar die bij mij op de afdeling zaten en het eerste waar ik aan kon denken was: waarom lukt mij dat niet. ik heb wel paar keer geprobeerd maar het is mislukt.ik automultileers soms als het heel
eigenlijk ben ik een bangerik die dood wil maar die het niet kan. ik denk dat als ik een pistool had gehad dat het dan veel makkelijker voor me had geweest.
ik weet ook als ik kinderen had gehad dat ik dan niet zo egoistische gedachten zou hebben
de laatste tijd begin ik precies ook wat blackouts te krijgen en dat is dan zo kleine dingen zoals niet weten waar ik iets gelegd heb of wakker worden en zien dat ik een paar zakken chips naar binnen heb gespeeld zonder er iets van af te weten.
was ik de enige lopen er blijkbaar niet zoveel van rond.
angsten
op het ogenblijk is mijn grootste schrik iedere keer naar dat gemeenschappelijk toilet te gaan en niet wetend wat ik daar zal vinden. ik kan niet tegen vieze geuren of vieze dingen dan moet ik al direct kokhalzen. ik loop ook altijd rond met zo'n vicks snuifstaafje maar dat werkt niet echt.
woede uitbarstingen
ik krop alles op en op een moment komt dat er allemaal uit en weten de mensen soms niet waarom ik zo reageer.
heel prikkelbaarzijn voor dingen.
voorbeeldje: als iemand zit te roepen ofzo dan kan ik daar niet tegen.
beginnen mijn armen te tintelen.
teveel fantasy
heb dikwijls het gevoel dat ik hier niet echt zit en in m'n eigen leefwereld zit
of als ik een film heb gekeken ofzo dan blijf ik daar nog op hangen.
en sociale vaardigheden is eigenlijk zo goed als 0
maar dat was wel duidelijk denk ik
emotioneel ben ik ook niet goed in voorbeeld er zijn al verschillende mensen vertrokken op de afdeling en met de paar dat ik het goed mee kon vinden die mis ik voor een dag en daarna is het alsof het me niks doet dat die weg zijn.ook maak ik blijkbaar dingen groter voor dan dat ze zijn voorbeeld dat als ik goeie vriendin heb dat we al direct samen zijn terwijl we gewoon vrienden zijn.
soms heb ik behoefte om niet alleen te zijn maar andere momenten voel ik me ontzettend eenzaam.
ik heb weinig zelfvertrouwen en ik mis de motivatie om te blijven doorgaan.
heb eigenlijk dagelijks zelfmoord gedachten en er zijn hier ook wel paar mensen doodgegaan dit jaar die bij mij op de afdeling zaten en het eerste waar ik aan kon denken was: waarom lukt mij dat niet. ik heb wel paar keer geprobeerd maar het is mislukt.ik automultileers soms als het heel
eigenlijk ben ik een bangerik die dood wil maar die het niet kan. ik denk dat als ik een pistool had gehad dat het dan veel makkelijker voor me had geweest.
ik weet ook als ik kinderen had gehad dat ik dan niet zo egoistische gedachten zou hebben
de laatste tijd begin ik precies ook wat blackouts te krijgen en dat is dan zo kleine dingen zoals niet weten waar ik iets gelegd heb of wakker worden en zien dat ik een paar zakken chips naar binnen heb gespeeld zonder er iets van af te weten.
Veel dingen die je opnoemt, zijn best herkenbaar.
Ik heb ook last van smetvrees, depersonalisatie/derealisatie (het gevoel alsof alles een droom is), woedeuitbarstingen (al is dat nu wel minder dan een paar jaar geleden), suïcidaliteit en afstandelijkheid.
Voor de rest heb ik ook OCD (dwangstoornis) en randpsychotische verschijnselen (zoals heel soms iets voelen/proeven/horen/ruiken wat er niet is).
Ik heb ook geen enorm hoog EQ, maar ik ben meestal niet zo bezig met mijn autistische verschijnselen, omdat de angsten, emoties en randpsychotische verschijnselen veel meer invloed hebben op mijn leven.
Dan zijn we samen mislukkelingen: ik heb anderhalf jaar geleden ook een zelfmoorpoging gedaan, maar heb het op miraculeuze wijze overleefd.
Ik ben een aantal jaar geleden opgenomen geweest, en ik zat samen met nog 2 anderen die MCDD hebben op de afdeling: best bijzonder.
Ik weet wel dat er best wel wat als PDD-NOS gediagnosticeerde MCDD'ers rondlopen.
Ik had in het begin ook de diagnose PDD-NOS gekregen.
Met die black-outs, bedoel je daar dissociatie mee?
Ik heb ook last van smetvrees, depersonalisatie/derealisatie (het gevoel alsof alles een droom is), woedeuitbarstingen (al is dat nu wel minder dan een paar jaar geleden), suïcidaliteit en afstandelijkheid.
Voor de rest heb ik ook OCD (dwangstoornis) en randpsychotische verschijnselen (zoals heel soms iets voelen/proeven/horen/ruiken wat er niet is).
Ik heb ook geen enorm hoog EQ, maar ik ben meestal niet zo bezig met mijn autistische verschijnselen, omdat de angsten, emoties en randpsychotische verschijnselen veel meer invloed hebben op mijn leven.
Dan zijn we samen mislukkelingen: ik heb anderhalf jaar geleden ook een zelfmoorpoging gedaan, maar heb het op miraculeuze wijze overleefd.
Ik ben een aantal jaar geleden opgenomen geweest, en ik zat samen met nog 2 anderen die MCDD hebben op de afdeling: best bijzonder.
Ik weet wel dat er best wel wat als PDD-NOS gediagnosticeerde MCDD'ers rondlopen.
Ik had in het begin ook de diagnose PDD-NOS gekregen.
Met die black-outs, bedoel je daar dissociatie mee?
There's a lesson that you always have to learn
Through the consequence of fire comes the burn
Through the consequence of fire comes the burn
wist niet wat het was maar heb het opgezocht(ken eigenlijk al die termen bij naam niet) en daar lijkt het wel op ja.
ik was een maand gestopt met roken en ik had nog een pakje sigaretten bewaard zodat ik altijd kon denken van dat ik minder stress zou hebben omdat ik niet zonder zit. en opeens vond ik een open pakje en was ik dus een sigaret gaan roken. andere mensen hadden me zien roken maar ik wist van niks. dan heb ik maar besloten om terug te gaan roken omdat het geen zin heeft om te stoppen als ik zonder dat ik het weet toch ga roken. heb dat toen uitgelegd aan mijn persoonlijke begleider want ik had schrik dat ik psychotisch ofzo aan het worden ben. en die zei dat ik dat moest zien als dagdromen. als je iets veelvuldig doet dan wordt je op automatische piloot gezet.
en voel je je beter na de opnames? deze is mijn 4de opname. 2de keer op dit domein en nog 2 keer ergens anders. de eerste keer was ik tijdens mijn colocatie gaan lopen omdat ik vond dat die me als een gevangene behandelde. was toen de eerste keer en ik had daar echt schrik voor dat het ging zijn zoals in de amerikaanse films. 3de keer ging ik ook gecoloceerd worden maar heb toen met die mevrouw van de politie gepraat dat ik dat niet wou en die heeft er dan voor gezorgd dat het dan niet was. deze keer ben ik zelf uit vrije wil me laten opnemen omdat ik een tijdje alleen woonde en dat ging me echt niet af fastfood bestellen elke dag voor 26,50 euro en aan huis laten leveren en al mijn spaarcenten erdoor gejaagd op een maand tijd en in de nachtwinkel gaan shoppen enzo omdat mijn dag nacht ritme overhoop lag wat nu eigenlijk nog steeds is.
ik was een maand gestopt met roken en ik had nog een pakje sigaretten bewaard zodat ik altijd kon denken van dat ik minder stress zou hebben omdat ik niet zonder zit. en opeens vond ik een open pakje en was ik dus een sigaret gaan roken. andere mensen hadden me zien roken maar ik wist van niks. dan heb ik maar besloten om terug te gaan roken omdat het geen zin heeft om te stoppen als ik zonder dat ik het weet toch ga roken. heb dat toen uitgelegd aan mijn persoonlijke begleider want ik had schrik dat ik psychotisch ofzo aan het worden ben. en die zei dat ik dat moest zien als dagdromen. als je iets veelvuldig doet dan wordt je op automatische piloot gezet.
en voel je je beter na de opnames? deze is mijn 4de opname. 2de keer op dit domein en nog 2 keer ergens anders. de eerste keer was ik tijdens mijn colocatie gaan lopen omdat ik vond dat die me als een gevangene behandelde. was toen de eerste keer en ik had daar echt schrik voor dat het ging zijn zoals in de amerikaanse films. 3de keer ging ik ook gecoloceerd worden maar heb toen met die mevrouw van de politie gepraat dat ik dat niet wou en die heeft er dan voor gezorgd dat het dan niet was. deze keer ben ik zelf uit vrije wil me laten opnemen omdat ik een tijdje alleen woonde en dat ging me echt niet af fastfood bestellen elke dag voor 26,50 euro en aan huis laten leveren en al mijn spaarcenten erdoor gejaagd op een maand tijd en in de nachtwinkel gaan shoppen enzo omdat mijn dag nacht ritme overhoop lag wat nu eigenlijk nog steeds is.
Colocatie? Wat is dat?
Mijn dag-nachtritme is ook volledig verstoord. Ik probeer om 4:00 naar bed te gaan en er om 14:00 uit te gaan, maar dat lukt niet altijd.
Ik ben maar één keer opgenomen geweest. Ondertussen zeggen verschillende huisartsen al meer dan een jaar dat ik opnieuw moet worden opgenomen omdat ik zoveel klachten heb, maar de psychologen zeggen dat het daar alleen maar erger van zal worden.
Ik kan namelijk heel slecht tegen prikkels en daar krijg je heel veel prikkels en moet je samen eten, een douche delen, etc. ... ik walg al bij de gedachte.
Dus nu zit ik al meer dan een jaar constant thuis, omdat een paar uur per week studeren al niet meer te doen was. Gezellig.
Wat is dat?Mijn dag-nachtritme is ook volledig verstoord. Ik probeer om 4:00 naar bed te gaan en er om 14:00 uit te gaan, maar dat lukt niet altijd.
Ik ben maar één keer opgenomen geweest. Ondertussen zeggen verschillende huisartsen al meer dan een jaar dat ik opnieuw moet worden opgenomen omdat ik zoveel klachten heb, maar de psychologen zeggen dat het daar alleen maar erger van zal worden.
Ik kan namelijk heel slecht tegen prikkels en daar krijg je heel veel prikkels en moet je samen eten, een douche delen, etc. ... ik walg al bij de gedachte.
Dus nu zit ik al meer dan een jaar constant thuis, omdat een paar uur per week studeren al niet meer te doen was. Gezellig.
There's a lesson that you always have to learn
Through the consequence of fire comes the burn
Through the consequence of fire comes the burn
ik woon in belgie dus weet niet hoe dat dat in nederland genoemd word
colocatie is een verplichte opname dat wordt uitgesproken door de vrederechter.
weet hoe dat je je voelt machteloos je wilt wel veranderen maar weet niet hoe.
[ Bericht 18% gewijzigd door #ANONIEM op 17-07-2011 23:47:54 ]
colocatie is een verplichte opname dat wordt uitgesproken door de vrederechter.
weet hoe dat je je voelt machteloos je wilt wel veranderen maar weet niet hoe.
[ Bericht 18% gewijzigd door #ANONIEM op 17-07-2011 23:47:54 ]
Heet dat niet gewoon een RM (of IBS)?
There's a lesson that you always have to learn
Through the consequence of fire comes the burn
Through the consequence of fire comes the burn
http://nl.wikipedia.org/wiki/Collocatie_%28recht%29
ja blijkbaar IBS in nederland
weet nog toen ik die 40 dagen kreeg en dan 2 maand bij heb gekregen dan moet je terug voor de vrederechter verschijnen en krijg je zo'n akelige bruine envelop 2 weken op voorhand.
[ Bericht 24% gewijzigd door #ANONIEM op 18-07-2011 00:30:18 ]
ja blijkbaar IBS in nederland
weet nog toen ik die 40 dagen kreeg en dan 2 maand bij heb gekregen dan moet je terug voor de vrederechter verschijnen en krijg je zo'n akelige bruine envelop 2 weken op voorhand.
[ Bericht 24% gewijzigd door #ANONIEM op 18-07-2011 00:30:18 ]
Je komt uit België?
Ik heb ook een RM gehad, en kreeg dus te horen dat ik binnen twee weken moest worden opgenomen.
Lekker veel tijd om je voor te bereiden ...
Ik heb ook een RM gehad, en kreeg dus te horen dat ik binnen twee weken moest worden opgenomen.
Lekker veel tijd om je voor te bereiden ...
There's a lesson that you always have to learn
Through the consequence of fire comes the burn
Through the consequence of fire comes the burn
ja ik kom uit belgië nog nooit een belg gezien?
bij mij stond de politie aan de deur en ik moest gelijk vertrekken.
maar ik heb altijd zo'n nood koffertje waar wat kleren enzo inzitten voor het geval ik weer iets impulsief doe. da's toch schrikken ik weet ook liever dingen op voorhand, kan ik me wat mentaal op voorbereiden.
bij mij stond de politie aan de deur en ik moest gelijk vertrekken.
maar ik heb altijd zo'n nood koffertje waar wat kleren enzo inzitten voor het geval ik weer iets impulsief doe. da's toch schrikken ik weet ook liever dingen op voorhand, kan ik me wat mentaal op voorbereiden.
Jawel. Maar ik woon in het noorden van Nederland, en ik ken ook niemand persoonlijk die uit België komt.
Ik heb de politie ook weleens aan de deur gehad ... Omdat ik gewoon zo boos was.
Dan ben ik zo boos dat ik alleen maar kan schreeuwen en m'n hele huis zo ongeveer verniel.
Maar ik woon in het noorden van Nederland, en ik ken ook niemand persoonlijk die uit België komt.Ik heb de politie ook weleens aan de deur gehad ...
Omdat ik gewoon zo boos was.Dan ben ik zo boos dat ik alleen maar kan schreeuwen en m'n hele huis zo ongeveer verniel.
There's a lesson that you always have to learn
Through the consequence of fire comes the burn
Through the consequence of fire comes the burn
Ik ben nooit gewelddadig tegen mensen, tenzij ze me doelbewust lopen te treiteren natuurlijk.
De spullen moeten het altijd ontgelden.
Ik heb nog maar een paar keer mensen geslagen in mijn leven, en dat was altijd omdat ze mij eerst sloegen.
Ik ben alleen gevaarlijk voor mezelf en voor spullen.
De spullen moeten het altijd ontgelden.
Ik heb nog maar een paar keer mensen geslagen in mijn leven, en dat was altijd omdat ze mij eerst sloegen.
Ik ben alleen gevaarlijk voor mezelf en voor spullen.
There's a lesson that you always have to learn
Through the consequence of fire comes the burn
Through the consequence of fire comes the burn
Weer even een berichtje van deze kant, Afgelopen vrijdag is mijn zus getrouwd, en ik had nogal wat taken op mijn bord liggen waardoor het best een zware dag zou worden, waar ik van tevoren ook best tegen op zag, maar lang leve de adrenaline! Om 6 uur s'ochtends waren de bruid en ik wakker, waarna we naar beneden zijn gegaan en zijn gaan ontbijten, en vanaf het moment dat de kapster er om 7.15 was ging alles in stroomversnelling, De dag is voorbij gevlogen, en ik heb het gered, ik heb zelfs s'nachts nog naar huis gereden! vervolgens lag ik om half 4 pas in bed, en heb daarna ook echt wel 2 dagen nodig gehad om een beetje bij te komen, en zaterdag werd ik beloond met een enorme migraine-aanval door de spanning e.d.
Ik ben nu nog steeds heel moe, maar dat wist ik van tevoren, een burn-out en een bruiloft regelen gaan gewoon niet zo goed samen, maar ik heb het gered! en ik heb een geweldige dag gehad, Ik was heel trots op mijn zus, want ze was prachtig!!
Ik heb vorige week een bos bloemen gehad van de directie! totaal onverwacht, maar wel heel leuk!
Nu wordt het leven voor mij weer iets rustiger, en kan ik weer beter aan mezelf denken, De komende 3 weken hoef ik nog niet te werken, dus heb ik echt nog even rust! De laatste week gaat het allemaal wel redelijk, Vriend en ik hopen op goed bericht van de woningbouw, want we zouden toch wel heel graag gaan samenwonen, maar goed het is afwachten!
Al met al mag ik niet klagen!
Ik ben nu nog steeds heel moe, maar dat wist ik van tevoren, een burn-out en een bruiloft regelen gaan gewoon niet zo goed samen, maar ik heb het gered! en ik heb een geweldige dag gehad, Ik was heel trots op mijn zus, want ze was prachtig!!
Ik heb vorige week een bos bloemen gehad van de directie! totaal onverwacht, maar wel heel leuk!
Nu wordt het leven voor mij weer iets rustiger, en kan ik weer beter aan mezelf denken, De komende 3 weken hoef ik nog niet te werken, dus heb ik echt nog even rust! De laatste week gaat het allemaal wel redelijk, Vriend en ik hopen op goed bericht van de woningbouw, want we zouden toch wel heel graag gaan samenwonen, maar goed het is afwachten!
Al met al mag ik niet klagen!
S. 2014
J. 2016
J. 2016
Ik heb de angst om burgerlijk te worden... voel me al sinds een maand depressief na mijn studie, en dan denk ik van: keek ik werkelijk hier mijn hele leven naar uit?
Vroeger was het makkelijk, toen droomde je dat je een ton kreeg per jaar na je studie
Nu...
Vroeger was het makkelijk, toen droomde je dat je een ton kreeg per jaar na je studie
Nu...
Nicequote:
Weer even een berichtje van deze kant, Afgelopen vrijdag is mijn zus getrouwd, en ik had nogal wat taken op mijn bord liggen waardoor het best een zware dag zou worden, waar ik van tevoren ook best tegen op zag, maar lang leve de adrenaline! Om 6 uur s'ochtends waren de bruid en ik wakker, waarna we naar beneden zijn gegaan en zijn gaan ontbijten, en vanaf het moment dat de kapster er om 7.15 was ging alles in stroomversnelling, De dag is voorbij gevlogen, en ik heb het gered, ik heb zelfs s'nachts nog naar huis gereden! vervolgens lag ik om half 4 pas in bed, en heb daarna ook echt wel 2 dagen nodig gehad om een beetje bij te komen, en zaterdag werd ik beloond met een enorme migraine-aanval door de spanning e.d.
Ik ben nu nog steeds heel moe, maar dat wist ik van tevoren, een burn-out en een bruiloft regelen gaan gewoon niet zo goed samen, maar ik heb het gered! en ik heb een geweldige dag gehad, Ik was heel trots op mijn zus, want ze was prachtig!!
Ik heb vorige week een bos bloemen gehad van de directie! totaal onverwacht, maar wel heel leuk!
Nu wordt het leven voor mij weer iets rustiger, en kan ik weer beter aan mezelf denken, De komende 3 weken hoef ik nog niet te werken, dus heb ik echt nog even rust! De laatste week gaat het allemaal wel redelijk, Vriend en ik hopen op goed bericht van de woningbouw, want we zouden toch wel heel graag gaan samenwonen, maar goed het is afwachten!
Al met al mag ik niet klagen!
Misschien goed moment om op zoek te gaan wat jou als de persoon die jij bent echt gelukkig zou maken in het leven, als ik iemand hoor zeggen ''ik wordt niet meer gelukkig van (dromen over) veel geld'' is mijn 1e reactie ''Mooi! Kan je nu uitgaan vinden wie je echt bent''quote:
Ik heb de angst om burgerlijk te worden... voel me al sinds een maand depressief na mijn studie, en dan denk ik van: keek ik werkelijk hier mijn hele leven naar uit?
Vroeger was het makkelijk, toen droomde je dat je een ton kreeg per jaar na je studie
Nu...
Kijk eens om je heen en vraag je af; wat voor probleem heb je hier en nu werkelijk?
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
Mooi dat je het hebt uitgehouden.quote:
Weer even een berichtje van deze kant, Afgelopen vrijdag is mijn zus getrouwd, en ik had nogal wat taken op mijn bord liggen waardoor het best een zware dag zou worden, waar ik van tevoren ook best tegen op zag, maar lang leve de adrenaline! Om 6 uur s'ochtends waren de bruid en ik wakker, waarna we naar beneden zijn gegaan en zijn gaan ontbijten, en vanaf het moment dat de kapster er om 7.15 was ging alles in stroomversnelling, De dag is voorbij gevlogen, en ik heb het gered, ik heb zelfs s'nachts nog naar huis gereden! vervolgens lag ik om half 4 pas in bed, en heb daarna ook echt wel 2 dagen nodig gehad om een beetje bij te komen, en zaterdag werd ik beloond met een enorme migraine-aanval door de spanning e.d.
Ik ben nu nog steeds heel moe, maar dat wist ik van tevoren, een burn-out en een bruiloft regelen gaan gewoon niet zo goed samen, maar ik heb het gered! en ik heb een geweldige dag gehad, Ik was heel trots op mijn zus, want ze was prachtig!!
Ik heb vorige week een bos bloemen gehad van de directie! totaal onverwacht, maar wel heel leuk!
Nu wordt het leven voor mij weer iets rustiger, en kan ik weer beter aan mezelf denken, De komende 3 weken hoef ik nog niet te werken, dus heb ik echt nog even rust! De laatste week gaat het allemaal wel redelijk, Vriend en ik hopen op goed bericht van de woningbouw, want we zouden toch wel heel graag gaan samenwonen, maar goed het is afwachten!
Al met al mag ik niet klagen!
Verder geniet van deze momenten waarop je nog even niet hoeft te werken om goed bij te komen.
Hier gaat het ook wel redelijk, alleen kom ik vandaag echt niet goed op gang. Overmorgen vertrekken we voor 2 weken op vakantie en er moet dus nog het nodige gedaan worden, oa. stofzuigen, koffer pakken, wat laatste dingen kopen.
Maar het is inmiddels al bijna 12 uur en ik zit nog in mijn pijama achter de pc, heb echt helemaal geen zin om vandaag nog wat te doen.Op dit moment zou ik gewoon het liefst weer mijn bed inkruipen.
Verder heb ik de afgelopen 1,5 week echt weinig tijd voor mezelf gehad ivm. het geregel van studie en studiefinanciering en het is zo'n rompslomp dat ik er gewoon moe van word.
Verder had ik gehoop op morgen een gesprek met de psycholoog maar die is nu voor de 2e keer afgezegd, en nu met de vakantie voor de boed en alles rondom studie enzo kon ik het wel goed gebruiken. Maar goed, dat word nog even wachten
Goed gesprek met de thuisbegeleiding gehad vanmorgen, althans... mn wederhelft sprak het meest, maar ik denk dat het wel heel goed is geweest... volgende week weer aan de slag... *slik*
We zijn inmiddels op vakantie geweest, niet mijn ding als ik me niet ok voel.
Maar goed, dat zit er weer op gelukkig.
We zijn inmiddels op vakantie geweest, niet mijn ding als ik me niet ok voel.
Maar goed, dat zit er weer op gelukkig.
Mama van 2 lieve meiden :)
ze komen ons iedere morgend wekken om kwart voor acht
en dan doen ze die gordijnen open zo irritant!
blijkbaar is er vandaag een uitstapje met een huifkar maar ben niet meegegaan.
aangezien ik ni weet naar waar en hoeveel mensen er gingen zijn
en voor fitness had ik helemaal geen fut. lig nog steeds in bed.
heb geen zin om uit bed te kopen het voelt zo koud biuten
en dan doen ze die gordijnen open zo irritant!
blijkbaar is er vandaag een uitstapje met een huifkar maar ben niet meegegaan.
aangezien ik ni weet naar waar en hoeveel mensen er gingen zijn
en voor fitness had ik helemaal geen fut. lig nog steeds in bed.
heb geen zin om uit bed te kopen het voelt zo koud biuten
Ja hij gebruikt ook Antipsychoticum, welke weet ik niet, mn moeder bergt het opquote:
[..]
Dat zijn waarschijnlijk de zogenaamde "pammetjes", oftewel benzodiazepimen, zoals oxazepam, diazepam, temazepam, clonazepam, lorazepam, etc.
Die moet je inderdaad zo min mogelijk gebruiken, omdat ze inderdaad verslavend werken en je anders binnen de kortste keren telkens een hogere dosis nodig hebt.
Pammetjes werken kalmerend en/of als slaapmiddel.
Gebruikt je vader ook een antipsychoticum, zoals risperidon (risperdal), quetiapine (seroquel), olanzapine (zyprexa), o.i.d.?
Woow, jij ook sterkte dan! M'n vader schrijft nu zijn hele complot theorie uit. Hij kan er niet over in huis praten want hij wordt overal afgeluisterd, de dingen die hij verzint gaan echt heel erg ver. Zijn dosis antidepressiva is nu verhoogd naar 400mg per dag (van 300mg). Vooral omdat hij veel angstaanvallen had en erg slecht sliep. Nu met de verhoogde dosis slaapt hij eigenlijk een stuk beter! Hij is ook meer aanspreekbaar dan eerst. Het enige wat in mijn ogen nog echt een obstakel is is zijn hele manier van denken (complot theorien). Gaat dit op den duur weg?quote:
Pfff. Herkenbaar Gesmoltenkaas. Mijn beste vriend is ook psychotisch.
Hij is nu ook al 2 weken aan de medicatie. En het gaat een stuk beter
Maar we hebben ons wel vreselijke zorgen gemaakt. Iemand die je zo goed kent die zich ineens heel anders gaat gedragen is heel eng om te zien. Gelukkig is het goed te behandelen
Ik wil je graag even heel veel sterkte wensen en je moeder ook natuurlijk.
Bedankt! jij ook veel sterkte!
in mijn andere instelling was er ook zo iemand altijd wel vriendelijk enzo maar die kon van de ene moment op de andere ineens omslaan en dan ook zeggen dat iedereen in het complot zat en dat wij probeerden zijn eten te vergiftigen enzo. en dat we afgeluisterd werden en dat er over camera's hangden. op deze afdeling zit hier ook een oudere vrouw en die is dan altijd onvriendelijk en die zit echt continue te zagen begint ze altijd over haar man en haar zus dat een complot tegen haar hadden en dat die samen iets hebben en dat ze haar daarom hier hebben gestoken. en die moet dan nog eens altijd roepen de hele dag door.
Hallo Madame en Red
ik lees even mee en zie sowieso al 1 keer gezegd worden dat de psychiaters het ook niet echt weten.
Ik neem aan dat jullie zelf ook veel googlen, hebben jullie niet zelf zoiets van dat je wat anders wilt proberen ofzo?
Dat jezelf ook op zoek bent naar hoe het beter kan gaan zegmaar?
ik lees even mee en zie sowieso al 1 keer gezegd worden dat de psychiaters het ook niet echt weten.
Ik neem aan dat jullie zelf ook veel googlen, hebben jullie niet zelf zoiets van dat je wat anders wilt proberen ofzo?
Dat jezelf ook op zoek bent naar hoe het beter kan gaan zegmaar?
probleem is eigenlijk dat ik structuur nodig heb en ik denk 'madame' ook.quote:
Hallo Madame en Red
ik lees even mee en zie sowieso al 1 keer gezegd worden dat de psychiaters het ook niet echt weten.
Ik neem aan dat jullie zelf ook veel googlen, hebben jullie niet zelf zoiets van dat je wat anders wilt proberen ofzo?
Dat jezelf ook op zoek bent naar hoe het beter kan gaan zegmaar?
ik kan wel een planning maken met wat ik allemaal zou willen doen maar ik kan me daar niet aan houden. dus ik heb altijd iemand nodig die me zou motiveren en meegaat.
ik durfde bijvoorbeeld niet naar de kermis gaan maar iemand bleef lang genoeg aandringen en me schuldig te laten voelen door te zeggen dat ik zijn kermis zou afnemen als ik niet mee zou gaan.
maar voor mij is al een hele stap om in die drukte rond te lopen maar gaat wel iets makkelijker als ik iemand bij heb dan dat ik bijvoorbeeld alleen zou moeten gaan want dan had ik dat nooit gedaan. komt er nog eens bij dat dat voor mij keiveel schrik teweeg brengt en veel energie. als ik ene keer buiten ben geweest kom ik voor een hele tijd nietmeer buiten. maar zowel ik als madame weten wel dat we het anders willen en een normaal leven willen maar zolang we niet de nodige hulp krijgen gaat dat ook niet lukken. als je die brochures leest van de psychiatrie dan denk je van ah leuk het programma word op mij aangepast. wat dus helemaal niet waar is. iedereen krijgt dus hetzelfde en bij sommige mensen word er wat weggelaten. maar t'is niet zo van af jij wilt dat dat en dat dan gaan wij daarvoor zorgen. dus op dat opzicht bent ik wel teleurgesteld in de hulp dat ik nu krijg en vind ik dat niet genoeg. ik vind eigenlijk dat ik iemand nodig heb die continue met me bezig is die me kan motiveren om buiten te komen en onder de mensen te komen en die ik kan leren vertrouwen.
Hmm..dit stuk is best herkenbaar, alleen dan niet zo extreem. Naar buiten gaan vermoeid mij ook veel. Ivm. met alle prikkeld en ik onderneem niet heel veel dingen. En kan weinig initiatief tonen en als ik eenmaal door iemand overgehaald en meegesluerd ben, valt het wel mee.quote:
[..]
probleem is eigenlijk dat ik structuur nodig heb en ik denk 'madame' ook.
ik kan wel een planning maken met wat ik allemaal zou willen doen maar ik kan me daar niet aan houden. dus ik heb altijd iemand nodig die me zou motiveren en meegaat.
ik durfde bijvoorbeeld niet naar de kermis gaan maar iemand bleef lang genoeg aandringen en me schuldig te laten voelen door te zeggen dat ik zijn kermis zou afnemen als ik niet mee zou gaan.
maar voor mij is al een hele stap om in die drukte rond te lopen maar gaat wel iets makkelijker als ik iemand bij heb dan dat ik bijvoorbeeld alleen zou moeten gaan want dan had ik dat nooit gedaan. komt er nog eens bij dat dat voor mij keiveel schrik teweeg brengt en veel energie. als ik ene keer buiten ben geweest kom ik voor een hele tijd nietmeer buiten. maar zowel ik als madame weten wel dat we het anders willen en een normaal leven willen maar zolang we niet de nodige hulp krijgen gaat dat ook niet lukken. als je die brochures leest van de psychiatrie dan denk je van ah leuk het programma word op mij aangepast. wat dus helemaal niet waar is. iedereen krijgt dus hetzelfde en bij sommige mensen word er wat weggelaten. maar t'is niet zo van af jij wilt dat dat en dat dan gaan wij daarvoor zorgen. dus op dat opzicht bent ik wel teleurgesteld in de hulp dat ik nu krijg en vind ik dat niet genoeg. ik vind eigenlijk dat ik iemand nodig heb die continue met me bezig is die me kan motiveren om buiten te komen en onder de mensen te komen en die ik kan leren vertrouwen.
hier gaat even mis, en word het allemaal een beetje veel. Stiekem ben ik toch bang voor de vakantie ivm. oa. confrontatie met mijn depressie oorzaak.
En het is nu duidelijk dat hetgene dat ik het meest wil, nu totaal van de baan is. En ik heb gewoon soms van die momenten waar ik zoiets heb, van Shit, waar ben ik aan begonnen.
En ik heb het er moeilijk mee, en op bepaalde momenten nog erger.
En ik heb nu echt gigantische twijfels en mede daardoor had ik gehoopt dit alles met mijn hulpverlener te bespreken want er zag dit al aankomen, want dit is altijd zo. Alleen doordat ik nu net een besluit heb genomen is het nog erger. Maar de hulpverlener is dus niet beschikbaar..en verder kan ik er ook niet over praten met iemand, dus krop ik alles op..tot i kbarst.
en door de keuze was ik dus begonnen met het genezingsproces van de wond, maar het is net als wanneer de kortst eraf gaat en de hele wond weer terug bij het begin is. En zo gaat het constant bij mij...
En de persoonlijke situatie helpt ook niet al te veel mee.
Maar goed, ik moest dit even kwijt...nu ga ik even een serie kijken om wat afleiding te zoeken..en hopelijk goed en genoeg te slapen.
Ik zoek heel veel dingen online op, maar ik heb nog steeds niks gewonden wat mij zou kunnen helpen.
Helaas.
Helaas.
There's a lesson that you always have to learn
Through the consequence of fire comes the burn
Through the consequence of fire comes the burn
Heb je zelf ene idee van wat je mischien zou kunnen helpen? Want het is makkelijker zoeken als je een idee hebt van waar jij baat bij hebt.quote:
Ik zoek heel veel dingen online op, maar ik heb nog steeds niks gewonden wat mij zou kunnen helpen.
Helaas.
Ik heb echt geen idee ...quote:
[..]
Heb je zelf ene idee van wat je mischien zou kunnen helpen? Want het is makkelijker zoeken als je een idee hebt van waar jij baat bij hebt.
Als je nagaat wat ik allemaal al voor hulp heb gehad (emotieregulatietraining, cognitieve therapie, sociale vaardigsheidstraining, psychotherapie, gesprekstherapie, psychomotorische therapie, mindfullness, muziektherapie, .. ) en de verschillende soorten medicijnen (2 soorten antipsychotica, 2 soorten antidepressiva), weet ik niet wat er nog overblijft.
There's a lesson that you always have to learn
Through the consequence of fire comes the burn
Through the consequence of fire comes the burn
niet weten wat je nodig hebt is als geblinddoekt een puzzel moeten maken.quote:
[..]
Heb je zelf ene idee van wat je mischien zou kunnen helpen? Want het is makkelijker zoeken als je een idee hebt van waar jij baat bij hebt.
je weet wel dat je die puzzel af wil hebben maarr je weet niet waar alles hoort.
Ik heb niet alles gelezen, maar sport je?quote:
[..]
Ik heb echt geen idee ...
Als je nagaat wat ik allemaal al voor hulp heb gehad (emotieregulatietraining, cognitieve therapie, sociale vaardigsheidstraining, psychotherapie, gesprekstherapie, psychomotorische therapie, mindfullness, muziektherapie, .. ) en de verschillende soorten medicijnen (2 soorten antipsychotica, 2 soorten antidepressiva), weet ik niet wat er nog overblijft.
Hey, learn to take a compliment.
[i]Thanks. [/i]
[i]Thanks. [/i]
Ja, elke dag.quote:Op dinsdag 19 juli 2011 01:50 schreef L-ascorbinezuur het volgende:
[..]
Ik heb niet alles gelezen, maar sport je?
Ik doe sowieso alles op de fiets, omdat ik geen rijbewijs heb.
Ik heb zelfs mijn laptop op de fiets mee naar huis genomen toen ik 'm gekocht had.
Elke dag zit ik ook minimaal 30 minuten op de hometrainer en ik drink elke dag anderhalf liter water en eet gezond (volkoren brood, 200 gram groente op een dag, twee stuks fruit, schaaltje yoghurt).
Dus aan mijn levenswijze ligt het niet.
There's a lesson that you always have to learn
Through the consequence of fire comes the burn
Through the consequence of fire comes the burn
Oké, goed bezig!quote:
[..]
Ja, elke dag.
Ik doe sowieso alles op de fiets, omdat ik geen rijbewijs heb.
Ik heb zelfs mijn laptop op de fiets mee naar huis genomen toen ik 'm gekocht had.
Elke dag zit ik ook minimaal 30 minuten op de hometrainer en ik drink elke dag anderhalf liter water en eet gezond (volkoren brood, 200 gram groente op een dag, twee stuks fruit, schaaltje yoghurt).
Dus aan mijn levenswijze ligt het niet.
Ik las laatst dat Inositol zou kunnen helpen bij OCD.
Misschien kun je 't eens bespreken/overwegen.quote:In a single double-blind study on 13 patients, Myo-inositol (18 grams daily) has been found to reduce the symptoms of obsessive-compulsive disorder (OCD) significantly, with effectiveness equal to SSRIs and virtually without side-effects.[22] In a double-blind, controlled trial, myo-inositol (18 grams daily) was superior to fluvoxamine for decreasing the number of panic attacks and other side-effects.[20] http://en.wikipedia.org/wiki/Inositol
Hey, learn to take a compliment.
[i]Thanks. [/i]
[i]Thanks. [/i]
hoi, hoe gaat het met iedereen?
hier wel goed, ben iedere avond bekaf maar dat krijg je op vakantie, minpunt is dat ik gebeten ben door een kwal en dat toch lichte paniekaanval veroorzaakte, maar goed, die is voorbij.
Verder was ik de eerste dag echt mega depressies maar ik was dan ook oververmoeid, maar nu gaat het wel redelijk
hier wel goed, ben iedere avond bekaf maar dat krijg je op vakantie, minpunt is dat ik gebeten ben door een kwal en dat toch lichte paniekaanval veroorzaakte, maar goed, die is voorbij.
Verder was ik de eerste dag echt mega depressies maar ik was dan ook oververmoeid, maar nu gaat het wel redelijk
Ik heb niet zo'n goede dag. Eigenlijk niet zo'n goede week.
Smetvrees wordt weer erger en voor de rest voel ik me ook niet fantastisch.
Smetvrees wordt weer erger en voor de rest voel ik me ook niet fantastisch.
There's a lesson that you always have to learn
Through the consequence of fire comes the burn
Through the consequence of fire comes the burn
Misschien heb je wel even geen therapie nodig en moet je gewoon leuke dingen gaan doen. Beetje rondfietsen, filmpje pakken, creatieve foto's maken.quote:
[..]
Ja, elke dag.
Ik doe sowieso alles op de fiets, omdat ik geen rijbewijs heb.
Ik heb zelfs mijn laptop op de fiets mee naar huis genomen toen ik 'm gekocht had.
Elke dag zit ik ook minimaal 30 minuten op de hometrainer en ik drink elke dag anderhalf liter water en eet gezond (volkoren brood, 200 gram groente op een dag, twee stuks fruit, schaaltje yoghurt).
Dus aan mijn levenswijze ligt het niet.
Was het maar zo simpel.
Dat kan helpen bij mensen die hooguit een beetje depressief zijn, maar ik heb zoveel psychische problemen dat ik er volledig arbeidsongeschikt door ben geraakt.
Dat gaat helaas niet over met een stukje fietsen.
Volgens mij staat mijn psychiater het niet eens toe dat ik geen therapie meer volg. Niet dat het iets helpt, maar goed.
Dat kan helpen bij mensen die hooguit een beetje depressief zijn, maar ik heb zoveel psychische problemen dat ik er volledig arbeidsongeschikt door ben geraakt.
Dat gaat helaas niet over met een stukje fietsen.
Volgens mij staat mijn psychiater het niet eens toe dat ik geen therapie meer volg. Niet dat het iets helpt, maar goed.
There's a lesson that you always have to learn
Through the consequence of fire comes the burn
Through the consequence of fire comes the burn
Ik kreeg het idee dat je een beetje therapiemoe was namelijk.
Op een gegeven moment ben je dat systematische praten wel weer eventjes zat lijkt mij.
Het is ook handig als je er omheen nog een beetje kan leven, wat gewoon aanrommelen.
Op een gegeven moment ben je dat systematische praten wel weer eventjes zat lijkt mij.
Het is ook handig als je er omheen nog een beetje kan leven, wat gewoon aanrommelen.
Ik ben er zat van dat niks helpt, maar ik blijf toch naar therapie gaan, anders krijg je weer die mensen die gaan beweren dat je er ook niks aan doet.
Een paar jaar geleden was ik wel uitgepraat, maar ondertussen zijn er zoveel dingen gebeurd en zijn er zo ontzettend veel klachten bijgekomen, dat ik er makkelijk uren over kan praten.
En ik zou graag leuke dingen willen doen, dat doe ik ook heel soms, maar dat zorgt wel voor enorme stress en paniekaanvallen.
Dan vind ik 't het meestal niet meer waard. Een paar uurtjes een leuke activiteit om vervolgens dagenlang nog meer stress te hebben.
Een paar jaar geleden was ik wel uitgepraat, maar ondertussen zijn er zoveel dingen gebeurd en zijn er zo ontzettend veel klachten bijgekomen, dat ik er makkelijk uren over kan praten.
En ik zou graag leuke dingen willen doen, dat doe ik ook heel soms, maar dat zorgt wel voor enorme stress en paniekaanvallen.
Dan vind ik 't het meestal niet meer waard. Een paar uurtjes een leuke activiteit om vervolgens dagenlang nog meer stress te hebben.
There's a lesson that you always have to learn
Through the consequence of fire comes the burn
Through the consequence of fire comes the burn
He bah.
Het gaat wat beter met mij zelf maar verder.. die stress van mn ouders, huisarts wou oxazepam niet herhalen ik moet vanmiddag langs komen ah doe ik dat wel toch
Die minachtende glimlach vd huisarts assistente
Het gaat wat beter met mij zelf
maar verder.. die stress van mn ouders, huisarts wou oxazepam niet herhalen ik moet vanmiddag langs komen ah doe ik dat wel toch Die minachtende glimlach vd huisarts assistente
Die minachtende glimlach vd huisarts assistente
hoi allemaal, ben weer terug van vakantie, heeft me echt goed gedaan.
Ik ga het snel eens ff bijlezen hier!
Ik ga het snel eens ff bijlezen hier!
mooizo waar ben je heen geweest als ik vragen mag?
Ik vertrek morgen naar turkije.
ene kant zie ik er best tegenop ook met vliegen enz, ben zeg maar een beetje benauwd dat ik benauwd wordt
Maar aan de andere kant heb ik er ook veel zin in
waar ben je heen geweest als ik vragen mag?Ik vertrek morgen naar turkije.
ene kant zie ik er best tegenop ook met vliegen enz, ben zeg maar een beetje benauwd dat ik benauwd wordt
Maar aan de andere kant heb ik er ook veel zin in
@DeZoektocht: ik was naar engeland en had beter weer dan er hier in nederland was en fijne vakantie!
en fijne vakantie!
Nou, dan maar even mijn verhaal na wat lurken hier.. Of na ja, mijn verhaal, even m’n kronkels van nu, misschien komt de rest later. Hoewel ik eigenlijk nog niet echt een etiketje heb... M’n vorige psychologe waar ik tot een maand geleden heen ging vertelde me dat zij mij depressief vond. Ik, depressief? Wel nee. Dus nog even aangeklooid en na een half jaar van vechten tegen mezelf (nav een ongeluk), moest ik toegeven: er was met het ongeluk wat meer losgekomen dan ik dacht. Ik trok het niet meer en heb me ziek gemeld. Na 3 weken ben ik weer een beetje gaan werken en werk nu 6 uur per week.
Ik heb die 3 weken me vreselijk gevoeld. Ik wilde niets meer dan in bed liggen en niets doen. Had geen trek, wilde niet naar buiten, gewoon niets en af en toe internetten of tv kijken. Verder was alles teveel. Ik stopte maar niet met piekeren, voelde me superschuldig, somber, niets waard, dat ik niets kan etc.
Kortom, niet echt goed. Het stomme is dat ik me sinds eind vorige week opeens weer beter voel. Waar het door komt, ik heb echt geen idee. Opeens was het gewoon wat helderder in m’n hoofd. Het blijft wel zo dat ik diep in mij nog steeds wel een negatief zelfbeeld heb en denk dat ik niets kan, etc etc. Daar moet dus ook echt iets aan gebeuren (en daar ben ik 10 jaar geleden al eens mee aan de slag geweest, dus ik weet al waar de gedachten vandaan komen).
Maar ik voel me dus nu wel ok. Ik doe vanalles, geniet van de zon van vandaag, ga met een vriendin lunchen, doe dingen in huis. En dan denk ik: waarom werk ik niet? Er is toch niets mis met mij? Ben ik niet gewoon lui? En wat moet ik nu aan m’n collega’s zeggen?
Kortom, ik twijfel over mij. Ik moet volgende week terug naar de huisarts met m’n 4DKL vragenlijstje. Als ik die vorige week had ingevuld was deze zeer zeker heel negatief geweest. Als ik hem nu in zou vullen, komt er wellicht niet zo veel (of minder ‘erg’) iets uit. Wat moet ik daar nou mee?
En dan ben ik weer bang dat ik alles gewoon weg duw ofzo. Dat ik denk: ik ga gewoon weer verder, want dat is het meest gemakkelijk. *zucht* Op zoek naar iemand die me kan helpen me iets meer te doorgronden....
Ik heb die 3 weken me vreselijk gevoeld. Ik wilde niets meer dan in bed liggen en niets doen. Had geen trek, wilde niet naar buiten, gewoon niets en af en toe internetten of tv kijken. Verder was alles teveel. Ik stopte maar niet met piekeren, voelde me superschuldig, somber, niets waard, dat ik niets kan etc.
Kortom, niet echt goed. Het stomme is dat ik me sinds eind vorige week opeens weer beter voel. Waar het door komt, ik heb echt geen idee. Opeens was het gewoon wat helderder in m’n hoofd. Het blijft wel zo dat ik diep in mij nog steeds wel een negatief zelfbeeld heb en denk dat ik niets kan, etc etc. Daar moet dus ook echt iets aan gebeuren (en daar ben ik 10 jaar geleden al eens mee aan de slag geweest, dus ik weet al waar de gedachten vandaan komen).
Maar ik voel me dus nu wel ok. Ik doe vanalles, geniet van de zon van vandaag, ga met een vriendin lunchen, doe dingen in huis. En dan denk ik: waarom werk ik niet? Er is toch niets mis met mij? Ben ik niet gewoon lui? En wat moet ik nu aan m’n collega’s zeggen?
Kortom, ik twijfel over mij. Ik moet volgende week terug naar de huisarts met m’n 4DKL vragenlijstje. Als ik die vorige week had ingevuld was deze zeer zeker heel negatief geweest. Als ik hem nu in zou vullen, komt er wellicht niet zo veel (of minder ‘erg’) iets uit. Wat moet ik daar nou mee?
En dan ben ik weer bang dat ik alles gewoon weg duw ofzo. Dat ik denk: ik ga gewoon weer verder, want dat is het meest gemakkelijk. *zucht* Op zoek naar iemand die me kan helpen me iets meer te doorgronden....
Dan ben je waarschijnlijk gevoeliger voor depressies dan de meeste mensen.
Dan kan alles goedgaan, maar kun je je nog steeds kut voelen.
Dan kan alles goedgaan, maar kun je je nog steeds kut voelen.
Het zou wel mooi zijn als ze daar een oplossing voor zouden vinden.quote:Stress en gen maakt gevoelig voor depressie
NIJMEGEN - Onderzoekster Lotte Gerritsen van het UMC St Radboud heeft ontdekt dat mensen met een afwijkend gen, het zogeheten BDNF-gen, in combinatie met stress gevoeliger zijn voor het krijgen van een depressie.
Het BDNF-gen maakt een groeifactor die belangrijk is voor de hersenontwikkeling. Gerritsen concludeert dat in geval van stress een variant van dit gen kennelijk minder goed functioneert, want het hersengebied waar de emoties worden gereguleerd ontwikkelt zich dan niet optimaal. Hierdoor lopen ze een grotere kans op depressie.
Stressvolle gebeurtenissen in de kindertijd, zoals het scheiden van de ouders of het overlijden van een broer of zus, verhogen de kans op een depressie op latere leeftijd. Daarnaast lijken ook bepaalde variaties in het BDNF-gen een grotere kans te geven op een depressie. Dit bleek al uit meerdere studies. Maar tot nu toe was het onbekend of er een verband tussen beide factoren bestaat.
Geen verschil
Uit het onderzoek bleek dat het in de anatomie van de hersenen niet of nauwelijks was terug te zien of iemand een normaal of afwijkend gen had. Net zo min of iemand in zijn kindertijd wel of geen stressvolle gebeurtenissen had meegemaakt.
Maar had iemand een afwijkend gen én stressvolle gebeurtenissen meegemaakt, dan zagen de onderzoekers wél een duidelijk verschil. Bij hen was een hersengebied in de prefrontale cortex duidelijk kleiner dan bij de andere vrijwilligers. En uitgerekend dit hersengebied, dat belangrijk is voor het afstemmen van emoties, wordt vaak in verband gebracht met depressies.
Invloed van stress
Het onderzoek van Gerritsen is belangrijk, omdat het voor depressieve aandoeningen laat zien hoe stress de werking van genen beïnvloedt. De resultaten van het onderzoek zijn online gepubliceerd in Molecular Psychiatry.
Bron: http://www.gezondheidsnet(...)oelig-voor-depressie
There's a lesson that you always have to learn
Through the consequence of fire comes the burn
Through the consequence of fire comes the burn
Over stress gesproken.
Oxazepam verlaagt de stress, cortisol gehalte.
Oxazepam, of andere(ja heel verslavend stop maar eens met je AD grapjas das marketing) benzo"'s geven rust, relativering en verminderen of laten nachtmerries compleet verdwijnen.
Bovendien, itt bb anti psychotica is het geen chemische troep waar je organen behoorlijk wat door te verduren krijgen)uitzonderingen daar gelaten)
Maar nee hoor nieuwe middelen daar kijken psychiaters jaren op uit en meteen testen op een patiënt zodra het opde markt is.
Bah bah bah en dan nog die markering en corruptie v de farmaceutische industrie en het systeem met zijn richtlijnen, kinderen die zelfmoord plegen "dankzij" een voorschrift voor anti depressiva door dik betaalde psychiater.
Nee deze markt is echt een heel grote puinhoop als je het mij vraagt. Diagnostiseren, volproppen met medicatie enz volgende patiënt.
een tip voor alle mensen hier de film Requiem for a Dream !
Oxazepam verlaagt de stress, cortisol gehalte.
Oxazepam, of andere(ja heel verslavend stop maar eens met je AD grapjas das marketing) benzo"'s geven rust, relativering en verminderen of laten nachtmerries compleet verdwijnen.
Bovendien, itt bb anti psychotica is het geen chemische troep waar je organen behoorlijk wat door te verduren krijgen)uitzonderingen daar gelaten)
Maar nee hoor nieuwe middelen daar kijken psychiaters jaren op uit en meteen testen op een patiënt zodra het opde markt is.
Bah bah bah en dan nog die markering en corruptie v de farmaceutische industrie en het systeem met zijn richtlijnen, kinderen die zelfmoord plegen "dankzij" een voorschrift voor anti depressiva door dik betaalde psychiater.
Nee deze markt is echt een heel grote puinhoop als je het mij vraagt. Diagnostiseren, volproppen met medicatie enz volgende patiënt.
een tip voor alle mensen hier de film Requiem for a Dream !
Bezondiazepinen zíjn ook verslavend.
Ik neem het hoogstens een paar keer per jaar, en ik merk zelfs al dat het minder goed werkt dan eerst.
De dosis moet dus steeds worden verhoogd om het gewenste effect te bereiken, en op een gegeven moment kan dat niet meer, want dan is het giftig.
Ik neem het hoogstens een paar keer per jaar, en ik merk zelfs al dat het minder goed werkt dan eerst.
De dosis moet dus steeds worden verhoogd om het gewenste effect te bereiken, en op een gegeven moment kan dat niet meer, want dan is het giftig.
There's a lesson that you always have to learn
Through the consequence of fire comes the burn
Through the consequence of fire comes the burn
Oxazepam is volgens mij niet geindiceerd als middel tegen depressie? Er zijn wel andere middelen die prima werkten maar door de gepatenteerde ssri pillen volledig zijn weggevaagd uit de receptenwereld.quote:
Over stress gesproken.
Oxazepam verlaagt de stress, cortisol gehalte.
Oxazepam, of andere(ja heel verslavend stop maar eens met je AD grapjas das marketing) benzo"'s geven rust, relativering en verminderen of laten nachtmerries compleet verdwijnen.
Bovendien, itt bb anti psychotica is het geen chemische troep waar je organen behoorlijk wat door te verduren krijgen)uitzonderingen daar gelaten)
Maar nee hoor nieuwe middelen daar kijken psychiaters jaren op uit en meteen testen op een patiënt zodra het opde markt is.
Bah bah bah en dan nog die markering en corruptie v de farmaceutische industrie en het systeem met zijn richtlijnen, kinderen die zelfmoord plegen "dankzij" een voorschrift voor anti depressiva door dik betaalde psychiater.
Nee deze markt is echt een heel grote puinhoop als je het mij vraagt. Diagnostiseren, volproppen met medicatie enz volgende patiënt.
een tip voor alle mensen hier de film Requiem for a Dream !
Hmm, zou dat het zijn? Ik heb nou niet echt het idee dat alles goed gaat. Ik heb meer het idee dat ik maar gewoon verder ga, maar als ik echt een stil sta bij mezelf dat ik over dingen ontvreden ben of bang ben voor dingen en mezelf altijd heel negatief benader MAAR dit veelal goed verberg.quote:
Dan ben je waarschijnlijk gevoeliger voor depressies dan de meeste mensen.
Dan kan alles goedgaan, maar kun je je nog steeds kut voelen.
Dat was dus even niet meer houdbaar, maar ben nu bang weer hetzelfde te doen als altijd: gewoon weer verder gaan en niet te veel nadenken over toekomst of relaties met de mensen om je heen.
Hmm, misschien maar eens met m'n huisarts over hebben. En ik ga niet meteen fulltime werken, is misschien toch ook niet zo verstandig... AARGH
Een piekeraar?quote:
[..]
Hmm, zou dat het zijn? Ik heb nou niet echt het idee dat alles goed gaat. Ik heb meer het idee dat ik maar gewoon verder ga, maar als ik echt een stil sta bij mezelf dat ik over dingen ontvreden ben of bang ben voor dingen en mezelf altijd heel negatief benader MAAR dit veelal goed verberg.
Dat was dus even niet meer houdbaar, maar ben nu bang weer hetzelfde te doen als altijd: gewoon weer verder gaan en niet te veel nadenken over toekomst of relaties met de mensen om je heen.
Hmm, misschien maar eens met m'n huisarts over hebben. En ik ga niet meteen fulltime werken, is misschien toch ook niet zo verstandig... AARGH
Maar je hebt deze gevoelens pas sinds dat ongeluk?
Want een traumatische ervaring kan ook een depressie uitlokken.
Heb je nog last van negatieve gevoelens t.o.v. dat ongeluk?
There's a lesson that you always have to learn
Through the consequence of fire comes the burn
Through the consequence of fire comes the burn
Piekern kan ik als de beste..quote:
[..]
Een piekeraar?
Maar je hebt deze gevoelens pas sinds dat ongeluk?
Want een traumatische ervaring kan ook een depressie uitlokken.
Heb je nog last van negatieve gevoelens t.o.v. dat ongeluk?
Nee, ik heb van het ongeluk zelf geen last meer gelukkig. Wel merkte ik daarna vanalles: ik voelde me heel alleen omdat niemand, behalve m'n vriend, me begreep wat het voor mij had betekend. Het deed me herinneren aan vroeger, toen ik ook vaak alleen was, terwijl er allemaal mensen om je heen zijn. Alsof het niet boeit wat je zegt en helemaal niet wat je voelt (deels door opvoeding en beetje gepest). Ik heb daar dus ongeveer 10 jaar geleden in zitten graven en toen ben ik me gaan beseffen dat ik vaak heel negatief over mezelf denk. Het is daarna wel iets verbeterd, maar blijkbaar zit het er nog erg in.
Op m'n werk na het ongeluk voelde ik me ook alleen en werken ging ,door het ongeluk, ook nog niet helemaal. Ik werkte 75% en bleef zo moe, ondanks dat ik geen last meer had van het ongeluk. Het lukte allemaal niet en begon te denken dat ik het allemaal niet kan en anderen om me heen veel beter zijn (en dat vind ik ook echt, al langer), ik draag niet echt iets bij etc.
Als ik dan ging nadenken of ik buiten m'n werk nog wat bij droeg, kon ik dat ook niet zien. Wat boei ik nou? En dat versterkte alles nogal. Totdat het een soort van barstte en ik me dus helemaal heb ziek gemeld..
Overigens heb ik net weer even gewerkt en voel me meteen weer niet echt ok, omdat alle bovenstaande gedachten weer door m'n hoofd begonnen te spoken.
En nu is dit ook nog veel langer geworden dan ik wilde. Sorry
L
Hoi Nyota,
Wat klinkt het me bekend in de oren, ook hier een piekeraar van de bovenste plank.
Wat vooral belangrijk is (denk ik, ben geen psych) is dat je alles op een rijtje kunt krijgen, wat wil je en waar voel je je goed bij. Meestal als je de rust hebt verder te kijken dan de basis dingen dan pas kom je erachter wat je echt dwars zit. Loop je trouwens nu nog steeds bij een psycholoog?
Jammer genoeg is een negatief zelfbeeld niet zomaar afgeleerd, helemaal niet als je het jaren hebt.
Ik heb tenminste als ik me dan goed voel over mezelf, dat ik me schuldig voel erom, want ik heb mijn "doelen" niet bereikt...
Nou ja, beetje wazig en waarschijnlijk kun je er niets mee , maar toch veel sterkte gewenst en succes bij de huisarts
Wat klinkt het me bekend in de oren, ook hier een piekeraar van de bovenste plank.
Wat vooral belangrijk is (denk ik, ben geen psych) is dat je alles op een rijtje kunt krijgen, wat wil je en waar voel je je goed bij. Meestal als je de rust hebt verder te kijken dan de basis dingen dan pas kom je erachter wat je echt dwars zit. Loop je trouwens nu nog steeds bij een psycholoog?
Jammer genoeg is een negatief zelfbeeld niet zomaar afgeleerd, helemaal niet als je het jaren hebt.
Ik heb tenminste als ik me dan goed voel over mezelf, dat ik me schuldig voel erom, want ik heb mijn "doelen" niet bereikt...
Nou ja, beetje wazig en waarschijnlijk kun je er niets mee
, maar toch veel sterkte gewenst en succes bij de huisarts
Nee, hoor niet wazig, ook wel enige herkenning... Ik ging naar een psycholoog en daarna naar een psychotherapeute. Ben daar 2 keer geweest, maar dat klikte niet en voelde me echt niet op mijn gemak (en stond de 3e keer dus zo weer buiten). Nu denk ik: shit, wat moet ik nu? Ik denk dat een cognitief gedragstherapeut voor mij het beste is, maar ja, vind die maar eens op korte termijn. Of ik denk toch , net als eerder, aan een GGZ instelling, maar ja, daar is ook een wachttijd...quote:
Hoi Nyota,
Wat klinkt het me bekend in de oren, ook hier een piekeraar van de bovenste plank.
Wat vooral belangrijk is (denk ik, ben geen psych) is dat je alles op een rijtje kunt krijgen, wat wil je en waar voel je je goed bij. Meestal als je de rust hebt verder te kijken dan de basis dingen dan pas kom je erachter wat je echt dwars zit. Loop je trouwens nu nog steeds bij een psycholoog?
Jammer genoeg is een negatief zelfbeeld niet zomaar afgeleerd, helemaal niet als je het jaren hebt.
Ik heb tenminste als ik me dan goed voel over mezelf, dat ik me schuldig voel erom, want ik heb mijn "doelen" niet bereikt...
Nou ja, beetje wazig en waarschijnlijk kun je er niets mee
Dus volgende week naar de huisarts, misschien heeft zij nog suggesties. Ik zat zelf nog wel te denken dat mindfulness voor mijn wellicht nog iets is. Jij, als pieker-koningin, daar ervaring mee? Dat is dus ook zoiets: ik zit al verschillende mogelijkheden te bedenken om er iets aan te doen, bijt me daar helemaal in vast, maar uiteindelijk lijkt er niets te gebeuren en ben ik meer aan het regelen dan dat ik echt aan mezelf kan werken. Me ook druk te maken over dat ik weer zo snel mogelijk moet gaan werken (zeker omdat ik dus al heel lang minder heb gewerkt en nu bijna helemaal niet meer...)
Wat een eye-opener trouwens dat er ook mensen zijn die veel minder piekeren (ik dacht dat dat wat ik doe best normaal was). Wat moet dat lekker rustig zijn...
goedenmiddag, ik ben er ook weer. Terug van vakantie, en het was wel lekker, hoewel ook mindere momenten had.
Nu gaat het dus wel goed, maar tegelijk minder goed. Omdat het aanpassen voor mij zeer moeilijk is. En ik kijk momenteel heel erg tegen alles op.
maar dat komt deels weer doordat ik sinds kind af, moeite met routines had en eigenlijk onbewust en ongewild er tegen verzette.
Maar goed, komende dagen ga ik wel weer bijlezen, nu even bijkomen. En wennen aangezien ik echt bekaf ben
Nu gaat het dus wel goed, maar tegelijk minder goed. Omdat het aanpassen voor mij zeer moeilijk is. En ik kijk momenteel heel erg tegen alles op.
maar dat komt deels weer doordat ik sinds kind af, moeite met routines had en eigenlijk onbewust en ongewild er tegen verzette.
Maar goed, komende dagen ga ik wel weer bijlezen, nu even bijkomen. En wennen aangezien ik echt bekaf ben
spacekitten, wat fijn dat je genoten hebt van de vakantie! Top
Dezoektocht, jij een fijne vakantie gewenst!
Verder zit ik op dit moment vol met frustratie! Ik zit thuis met een burn-out en natuurlijk gevolg van de ziektewet is dat ik ook naar een arbo-arts moet, prima, nu heb ik geen arbo-arts maar een maatschappelijk werkster toegewezen gekregen en wat een ongevoelige en dove heks is dat zeg, echt ongelooflijk!! Ik heb haar nu 2x gezien maar ze kan precies vertellen hoe ik in elkaar zit, en volgens mij had ze het handboek van de burn-outs erbij gepakt, en aangezien ik niet (meer) hele dagen depressief in bed lig, maar me ook nog wel kan verheugen op dingen heb ik geen burn-out maar zijn het spanningsklachten!
Even voor het beeld: op deze site staan allerlei sypmtomen en bij zeg 90% kan ik zeggen dat ik het in meer of mindere maten heb http://mens-en-gezondheid(...)lachten-profiel.html
ook mijn psycholoog heeft het als zijnde een burn-out bevestigd, maar als ik tegen de koe van de arbo zeg dat ze dan misschien mijn psych eens moet bellen, doet ze dat niet! Toen kwamen we op de hartkloppingen en slapeloosheid, dus ik vertel dat ik nog minimaal 3x in de week op slaapmiddelen slaap, om toch voldoende rust te pakken, en dat ik nog minimaal 4 dagen in de week hartkloppingen heb, Waarom deze koe zegt, oh dus het gaat wel goed?! HUH? sinds wanneer zijn hartkloppingen normaal?
Anyway zij vond dat ik best weer aan het werk kon, om te beginnen met 6 uurtjes, Op dat moment was ik helemaal dichtgeklapt en om niet te gaan huilen heb ik alleen maar geknikt, Maar toch zat het mij niet helemaal lekker, en had ik ook het gevoel dat ik er eigenlijk helemaal nog niet klaar voor was, Zij willen dat om de drempel laag te houden en dat is prima, maar dan ga ik wel 1x in de week koffie drinken, VRIJBLIJVEND! diezelfde avond had ik een paniekaanval als nooit tevoren, ik had pure paniek omdat ik het nog niet aankan!maar ik voelde mij er wel toe gedwongen, Durf ik eindelijk voor mezelf te kiezen en heel voorzichtig te zeggen dat het niet zo goed gaat, en ik word niet serieus genomen, en daar word ik dan weer verdrietig van!!!
Ik ben vandaag koffie wezen drinken op mijn werk, ik ben er 2 uur geweest, en daarna was ik letterlijk ziek van vermoeidheid, ik heb van 1-4 geslapen en heb nog niets gegeten! Misselijk duizelig hartkloppingen en gewoon zoooo moe! Ik heb dit net besproken met mijn leidinggevende want op deze manier zie ik het helemaal niet zitten, Die kon zich daar gelukkig wel in vinden en heeft mij gevraagd het op de mail te zetten naar de arbo dienst, dus dat heb ik net gedaan, Mijn psycholoog is met vakantie, daar kan ik pas 16 augustus weer terecht, en daar heb ik nu ook wel behoefte aan! Gelukkig heb ik een hele lieve familie en hele lieve vrienden en mijn geweldige partner, die gelukkig weten hoe ik in elkaar zit, en wanneer ik zeg dat iets niet gaat, ik allang op 80 manieren geprobeerd heb of het toch niet gaat! Nee het gaat nog niet!
Goed het is misschien een beetje wazig verhaal maar ik moest het even kwijt!
Dezoektocht, jij een fijne vakantie gewenst!
Verder zit ik op dit moment vol met frustratie! Ik zit thuis met een burn-out en natuurlijk gevolg van de ziektewet is dat ik ook naar een arbo-arts moet, prima, nu heb ik geen arbo-arts maar een maatschappelijk werkster toegewezen gekregen en wat een ongevoelige en dove heks is dat zeg, echt ongelooflijk!! Ik heb haar nu 2x gezien maar ze kan precies vertellen hoe ik in elkaar zit, en volgens mij had ze het handboek van de burn-outs erbij gepakt, en aangezien ik niet (meer) hele dagen depressief in bed lig, maar me ook nog wel kan verheugen op dingen heb ik geen burn-out maar zijn het spanningsklachten!
Even voor het beeld: op deze site staan allerlei sypmtomen en bij zeg 90% kan ik zeggen dat ik het in meer of mindere maten heb http://mens-en-gezondheid(...)lachten-profiel.html
ook mijn psycholoog heeft het als zijnde een burn-out bevestigd, maar als ik tegen de koe van de arbo zeg dat ze dan misschien mijn psych eens moet bellen, doet ze dat niet! Toen kwamen we op de hartkloppingen en slapeloosheid, dus ik vertel dat ik nog minimaal 3x in de week op slaapmiddelen slaap, om toch voldoende rust te pakken, en dat ik nog minimaal 4 dagen in de week hartkloppingen heb, Waarom deze koe zegt, oh dus het gaat wel goed?! HUH? sinds wanneer zijn hartkloppingen normaal?
Anyway zij vond dat ik best weer aan het werk kon, om te beginnen met 6 uurtjes, Op dat moment was ik helemaal dichtgeklapt en om niet te gaan huilen heb ik alleen maar geknikt, Maar toch zat het mij niet helemaal lekker, en had ik ook het gevoel dat ik er eigenlijk helemaal nog niet klaar voor was, Zij willen dat om de drempel laag te houden en dat is prima, maar dan ga ik wel 1x in de week koffie drinken, VRIJBLIJVEND! diezelfde avond had ik een paniekaanval als nooit tevoren, ik had pure paniek omdat ik het nog niet aankan!maar ik voelde mij er wel toe gedwongen, Durf ik eindelijk voor mezelf te kiezen en heel voorzichtig te zeggen dat het niet zo goed gaat, en ik word niet serieus genomen, en daar word ik dan weer verdrietig van!!!
Ik ben vandaag koffie wezen drinken op mijn werk, ik ben er 2 uur geweest, en daarna was ik letterlijk ziek van vermoeidheid, ik heb van 1-4 geslapen en heb nog niets gegeten! Misselijk duizelig hartkloppingen en gewoon zoooo moe! Ik heb dit net besproken met mijn leidinggevende want op deze manier zie ik het helemaal niet zitten, Die kon zich daar gelukkig wel in vinden en heeft mij gevraagd het op de mail te zetten naar de arbo dienst, dus dat heb ik net gedaan, Mijn psycholoog is met vakantie, daar kan ik pas 16 augustus weer terecht, en daar heb ik nu ook wel behoefte aan! Gelukkig heb ik een hele lieve familie en hele lieve vrienden en mijn geweldige partner, die gelukkig weten hoe ik in elkaar zit, en wanneer ik zeg dat iets niet gaat, ik allang op 80 manieren geprobeerd heb of het toch niet gaat! Nee het gaat nog niet!
Goed het is misschien een beetje wazig verhaal maar ik moest het even kwijt!
S. 2014
J. 2016
J. 2016
Niks geen wazig verhaal gewoonmezelf... wat frustrerend als je zo'n mens treft zeg. En dan heeft zij nog een aardige vinger in de pap ook... heel goed om het op de mail te zetten! Heel goed dat je het met je leidinggevende hebt besproken. Pas goed op jezelf en blijf praten met de mensen om je heen
Mama van 2 lieve meiden :)
Ik ben inmiddels bezig met gesprekken tussen mij en een pyscholoog over mijn jeugd en wat daarin is gebeurd, Het lucht op en je denkt altijd dat jezelf de foute was het neemt toch wel wat angst weg merk ik maar het doet wel veel heel pijn om je ziel zo open te leggen.
Inmiddels heeft zij mij doorverwezen naar een onafhankelijke uwv arts, want zij blijft van mening dat ik best kan werken, en door haar denkt mijn werkgever nu dat ik mij aanstel! echt heeeel fijn!quote:
Niks geen wazig verhaal gewoonmezelf... wat frustrerend als je zo'n mens treft zeg. En dan heeft zij nog een aardige vinger in de pap ook... heel goed om het op de mail te zetten! Heel goed dat je het met je leidinggevende hebt besproken. Pas goed op jezelf en blijf praten met de mensen om je heen
S. 2014
J. 2016
J. 2016
Echt, WTF! Wat vervelend zeg. Ik begrijp het maar niet: dan ben je al ziek en dat moet je ook nog hiermee blijven vechten. Dat kost verdorie energie die je liever in jezelf wil stoppen!!quote:
[..]
Inmiddels heeft zij mij doorverwezen naar een onafhankelijke uwv arts, want zij blijft van mening dat ik best kan werken, en door haar denkt mijn werkgever nu dat ik mij aanstel! echt heeeel fijn!
Wat zegt je werkgever hiervan (of weet die het nog niet?) en voor wanneer heb je de afspraak staan?
hier ben ik het dus mee eens.quote:
[..]
Echt, WTF! Wat vervelend zeg. Ik begrijp het maar niet: dan ben je al ziek en dat moet je ook nog hiermee blijven vechten. Dat kost verdorie energie die je liever in jezelf wil stoppen!!
Wat zegt je werkgever hiervan (of weet die het nog niet?) en voor wanneer heb je de afspraak staan?
ik zou zeggen ga naar die onafhankelijke arts, en stel je daar gewoon flink aan. Zorg er desnoods voor dat je daar een hele heftige paniekaanval hebt..en dat je overal last van heb die dag. Ook al doe je maar alsof.quote:
[..]
Inmiddels heeft zij mij doorverwezen naar een onafhankelijke uwv arts, want zij blijft van mening dat ik best kan werken, en door haar denkt mijn werkgever nu dat ik mij aanstel! echt heeeel fijn!
Mindfullness kan heel fijn werken, maar ik ben totaal niet van zweverig gedoe.quote:
[..]
Dus volgende week naar de huisarts, misschien heeft zij nog suggesties. Ik zat zelf nog wel te denken dat mindfulness voor mijn wellicht nog iets is. Jij, als pieker-koningin, daar ervaring mee? Dat is dus ook zoiets: ik zit al verschillende mogelijkheden te bedenken om er iets aan te doen, bijt me daar helemaal in vast, maar uiteindelijk lijkt er niets te gebeuren en ben ik meer aan het regelen dan dat ik echt aan mezelf kan werken. Me ook druk te maken over dat ik weer zo snel mogelijk moet gaan werken (zeker omdat ik dus al heel lang minder heb gewerkt en nu bijna helemaal niet meer...)
Wat een eye-opener trouwens dat er ook mensen zijn die veel minder piekeren (ik dacht dat dat wat ik doe best normaal was). Wat moet dat lekker rustig zijn...
Ik moet wel zeggen dat ik heel blij ben met een tijdschrift dat wel wat met mindfullness te maken heeft, maar het op een praktische manier toepast. (flow)
Voor ieder werkt natuurlijk weer iets anders. Ik schrijf nu heel veel van me af, heb ook overal schriftjes liggen, dan hoef ik er niet meer aan te denken en kan ik het terug zoeken als ik dat wil.
@gewoonmezelf: wat erg zeg, dat je gewoon moet bewijzen dat je het nog niet aakan. Alsof zij met één gesprek kan zien hoe jij in elkaar zit en wat je wel en niet kunt doen! En inderdaad maar gewoon een beetje overdrijven, of gewoon een nacht slecht slapen, reageer je al gevoeliger op dingen
Maar vooral in jezelf geloven, alleen jij kan aanvoelen wat je wel en niet kan!!!@cafpow: welkom terug van vakantie!
Ik weet nog niet wanneer ik die afspraak heb, Ik weet wel dat ik er inderdaad flink moe van wordt, Ik heb al heel weinig energie, en nu moet ik zo hard vechten om voor mezelf te kiezen, Zij geeft aan dat ik best kan werken omdat ik soms ook nog leuke dingen kan doen, en daardoor denkt mijn werkgever dat ik mij misschien aanstel, Heeft zij echt letterlijk gevraagd aan mijn leidinggevende, Denk jij dat het echt is?? Gelukkig heeft hij mij gezien en weet hij dat ik mij niet aanstel maar ik ben er wel mee bezig in mijn hoofd,
Dat mokkel bij de arbo vind 4x per week een paniekaanval ook heel normaal, Ik niet! En wat betreft leuke dingen, ja die doe ik, niet altijd van harte, maar omdat mijn psycholoog het aanraadt, want dat schijnt goed te zijn! Nou ik merk er weinig van op dit moment!
Ik ben benieuwd wat die arts er over te zeggen heeft, Mijn vriend, moeder en zus staan in ieder geval op hun achterste poten en willen allemaal mee, om aan te geven dat het niet goed gaat met mij! Gisterenavond, wilde ik weg, me verstoppen en zo klein mogelijk maken, Ik wilde niet aangeraakt worden, en niet gezien worden, Ik heb mijn vriend bijna geslagen omdat hij mij niet los wilde laten! Maar verder gaat het prima hoor
Het is gewoon heel frustrerend!
Dat mokkel bij de arbo vind 4x per week een paniekaanval ook heel normaal, Ik niet! En wat betreft leuke dingen, ja die doe ik, niet altijd van harte, maar omdat mijn psycholoog het aanraadt, want dat schijnt goed te zijn! Nou ik merk er weinig van op dit moment!
Ik ben benieuwd wat die arts er over te zeggen heeft, Mijn vriend, moeder en zus staan in ieder geval op hun achterste poten en willen allemaal mee, om aan te geven dat het niet goed gaat met mij! Gisterenavond, wilde ik weg, me verstoppen en zo klein mogelijk maken, Ik wilde niet aangeraakt worden, en niet gezien worden, Ik heb mijn vriend bijna geslagen omdat hij mij niet los wilde laten! Maar verder gaat het prima hoor
Het is gewoon heel frustrerend!
S. 2014
J. 2016
J. 2016
Dat is inderdaad waardeloos.
Omdat je het niet aan de buitenkant kunt zien, is het zogenaamd geen echt probleem.
Die mensen die dat zeggen, hebben duidelijk nog nooit psychische problemen gehad.
Ik ben de laatste tijd nogal gestresst ... ik heb nu ook weer last van m'n ademhaling.
En ik weet niet eens waar het door komt.
Omdat je het niet aan de buitenkant kunt zien, is het zogenaamd geen echt probleem.
Die mensen die dat zeggen, hebben duidelijk nog nooit psychische problemen gehad.
Ik ben de laatste tijd nogal gestresst ... ik heb nu ook weer last van m'n ademhaling.
En ik weet niet eens waar het door komt.
There's a lesson that you always have to learn
Through the consequence of fire comes the burn
Through the consequence of fire comes the burn
Nou, ik was net ook bij de ba, maar die is het andere uiterste. Die zou me nog thuis laten zitten met een verkoudheid. Maar goed.
Ik heb zelf het initiatief genomen om weer te gaan werken 2 weken geleden en dat houden we dus maar even zo op 2 uur per dag over 4 dagen.
En dan maar wachten op start van een behandeling (hoewel aangemeld bij een psychotherapeut ik nog niet ben) en dat kan maanden duren.
Tja, en dan sta je weer buiten.
Ik heb zelf het initiatief genomen om weer te gaan werken 2 weken geleden en dat houden we dus maar even zo op 2 uur per dag over 4 dagen.
En dan maar wachten op start van een behandeling (hoewel aangemeld bij een psychotherapeut ik nog niet ben) en dat kan maanden duren.
Tja, en dan sta je weer buiten.
het is wel positief dat je probeert te werken. Ik heb zelf ongeveer 2 jaar uit de roulatie gezeten en ik moet zeggen dat nu ik weer met school ga beginnen ik er toch wel wat angst voor heb hoor.quote:
Nou, ik was net ook bij de ba, maar die is het andere uiterste. Die zou me nog thuis laten zitten met een verkoudheid. Maar goed.
Ik heb zelf het initiatief genomen om weer te gaan werken 2 weken geleden en dat houden we dus maar even zo op 2 uur per dag over 4 dagen.
En dan maar wachten op start van een behandeling (hoewel aangemeld bij een psychotherapeut ik nog niet ben) en dat kan maanden duren.
Tja, en dan sta je weer buiten.
Maar goed, hopen dat je behandeling snel starten.
Hier gaat het momenteel dubbel. Na de vakantie terug gekomen en gelijk allerlei papieren en afspraken.
Gelijk weer een afspraak met de psycholoog gemaakt voor volgende week, omdat ik sinds de vakantie weer lichtelijk last heb van paniek momenten en ook heel erg aan het dromen ben(onprettige dromen maar niet echt nachtmerries) ivm. het weer naar school gaan..en angst voor herhaling van vroeger.
Ik was altijd het buitenbeentje en degene die nergens aansluiting kon vinden en de pauzes maar gebruikte om te gaan leren..omdat als ik bij een groepje probeerde aan te sluiten ik er eigenlijk voor jan doedel bij stond.
En dat veroorzaakt toch weer stress. En ik ben dus door een kwal gebeten op vakantie en toen merkte ik dat ik toen echt over de rooie ging..ik was angstig en de hele vakantie heb ik in zee naar kwallen gezocht
Maar toch heb ik er enorm van genoten en nu begint alles in te hakken.
De keuze die ik heb genomen, ik weet dat het de verstandigste is, maar nu tijdens al dat geregel en gedoe en gemail om dingen voor elkaar te krijgen..heb ik soms echt zoiets van: "shit ik had toch beter de andere optie kunnen nemen" en die momenten zijn er vaak genoeg en die momenten zakt mijn stemming zo omlaag...dat ik op het randje sta van nooit mijn uit te willen komen.
En ik moet voor start van het schooljaar nadenken over speciale voorzieningen die ik kan gebruiken, ivm. het studeren met autisme..en ik heb echt geen idee...
ik heb altijd wel redelijk mee kunnen komen alleen heb ik sneller stress gehad dan anderen...maar daar kan de opleiding weinig aan doen...
Maar goed, ik heb bijna alles geregeld, nu alleen nog laatste dingen met de DUO en dan de bijstand stop zetten volgende week een voortgangsgesprek met mijn klantmanger.
En het startgesprek voor de opleiding is ook alvast geregeld...
dus nu kan ik hopelijk een beetje tot rust zien te komen
Ja, dat werken is wel ok. Ik merkte dat ik na 2 weken niet te zijn geweest het al heel erg spannend vond, maar uiteindelijk viel dat (natuurlijk) echt 100% mee. Het is nu eigenljk bijna 'erger' omdat ik het gevoel heb er maar een beetje overbodig zit te zijn.
Maar jij gaat weer naar school dus: ook heel spannend, ik kan me dat heel goed voorstellen. Ook die angsten naar aanleiding van eerdere ervaringen kan ik me goed voorstellen. Dat is niet vreemd, maar probeer te bedenken dat het mee kan vallen! Stel je open en wees jezelf (makkelijk gezegd he) en als het dan wel lukt, wat voor goed gevoel dat wel niet kan geven
Wanneer ga je precies weer starten?
Maar jij gaat weer naar school dus: ook heel spannend, ik kan me dat heel goed voorstellen. Ook die angsten naar aanleiding van eerdere ervaringen kan ik me goed voorstellen. Dat is niet vreemd, maar probeer te bedenken dat het mee kan vallen! Stel je open en wees jezelf (makkelijk gezegd he) en als het dan wel lukt, wat voor goed gevoel dat wel niet kan geven
Wanneer ga je precies weer starten?
Regel zelf nuttige werkzaamheden erbij als dat geen probleem isquote:
Ja, dat werken is wel ok. Ik merkte dat ik na 2 weken niet te zijn geweest het al heel erg spannend vond, maar uiteindelijk viel dat (natuurlijk) echt 100% mee. Het is nu eigenljk bijna 'erger' omdat ik het gevoel heb er maar een beetje overbodig zit te zijn.
Maar jij gaat weer naar school dus: ook heel spannend, ik kan me dat heel goed voorstellen. Ook die angsten naar aanleiding van eerdere ervaringen kan ik me goed voorstellen. Dat is niet vreemd, maar probeer te bedenken dat het mee kan vallen! Stel je open en wees jezelf (makkelijk gezegd he) en als het dan wel lukt, wat voor goed gevoel dat wel niet kan geven
Wanneer ga je precies weer starten?
Ik start aankomennd schooljaar, dus 1 september weerquote:
Ja, dat werken is wel ok. Ik merkte dat ik na 2 weken niet te zijn geweest het al heel erg spannend vond, maar uiteindelijk viel dat (natuurlijk) echt 100% mee. Het is nu eigenljk bijna 'erger' omdat ik het gevoel heb er maar een beetje overbodig zit te zijn.
Maar jij gaat weer naar school dus: ook heel spannend, ik kan me dat heel goed voorstellen. Ook die angsten naar aanleiding van eerdere ervaringen kan ik me goed voorstellen. Dat is niet vreemd, maar probeer te bedenken dat het mee kan vallen! Stel je open en wees jezelf (makkelijk gezegd he) en als het dan wel lukt, wat voor goed gevoel dat wel niet kan geven
Wanneer ga je precies weer starten?
spannend hoor, een nieuwe opleiding!
Hier gaat het redelijk goed, de vakantie had echt rust gebracht (al duurde dat bijna een week) Nu ben ik weer terug op het werk en moet ik echt moeite doen niet in mijn oude gewoontes te vallen. Het is me al wel gelukt weer wat van mijn handelingen voor het slapen gaan te verminderen. Moet zeggen dat ik daar wel trots op ben!
Wel veel alleen meteen weer, dat mis ik echt van de vakantie, daar was ik gewoon niet alleen en nu weer aan t werk en lief ook aan het werk en ja dan zit je weer regelmatig alleen te lunchen enzo...
Hier gaat het redelijk goed, de vakantie had echt rust gebracht (al duurde dat bijna een week) Nu ben ik weer terug op het werk en moet ik echt moeite doen niet in mijn oude gewoontes te vallen. Het is me al wel gelukt weer wat van mijn handelingen voor het slapen gaan te verminderen. Moet zeggen dat ik daar wel trots op ben!
Wel veel alleen meteen weer, dat mis ik echt van de vakantie, daar was ik gewoon niet alleen en nu weer aan t werk en lief ook aan het werk en ja dan zit je weer regelmatig alleen te lunchen enzo...
Goed dat je niet helemaal terug valt in oude gewoontes...quote:
spannend hoor, een nieuwe opleiding!
Hier gaat het redelijk goed, de vakantie had echt rust gebracht (al duurde dat bijna een week) Nu ben ik weer terug op het werk en moet ik echt moeite doen niet in mijn oude gewoontes te vallen. Het is me al wel gelukt weer wat van mijn handelingen voor het slapen gaan te verminderen. Moet zeggen dat ik daar wel trots op ben!
Wel veel alleen meteen weer, dat mis ik echt van de vakantie, daar was ik gewoon niet alleen en nu weer aan t werk en lief ook aan het werk en ja dan zit je weer regelmatig alleen te lunchen enzo...
niet zoals ik, ik begin weer helemaal terug te vallen. En begin me weer super te irriteren aan mijn ma, en aan het thuiszitten.
En het enige wat ik wil is weer naar school om uit huis weg te zijn, want ik ben thuis, maar om de een of andere voel ik me gewoon niet thuis..mischien omdat mijn ma gewoon een overbezorgd iemand is, die haast alles van mij laat afhangen.
Zo hebben we het over volgende zomer op bezoek gaan bij familie en ik wil dus echt niet met mijn ma samen reizen, omdat dat voor mij te stressvol is, dus had ik zoiets van aangezien mijn moeder weinig geld heeft kan zij in het goedkope seizoen gaan..maar nee hoor, dat doet ze niet omdat ze mij niet alleen wil laten.
Net alsof ik niet voor mezelf kan zorgen
en alsof een maandje alleen thuis zijn zo'n drama is. Dus het word voor mij alleen maar duidelijker dat ik op mezelf moet gaan wil ik me echt thuis en vrij voelen, maar dat word lastig aangezien ik alleen van studifinanciering ga moeten leven
en ik begin dus weer teveel te piekeren, over dingen die niet eens dichtbij zijn [ Bericht 37% gewijzigd door cafpow op 05-08-2011 15:34:50 ]
Het ging nog best goed vandaag, dat werken. Eigenlijk al met al een best goede dag. Een vriend belde me spontaan en in de zon zitten praten over vanalles en nog wat en ook hoe ik me voeld. Een onverwacht cadeautje.
En toen een onverwachte, onaangename verrassing. Een mail van een vriendin: haar vriend heeft kanker. GVD, wat is dat voor onzin! Fucking halverwege de 30. Wat is dat voor onzin? Heel hun leven op z'n kop. Dat is niet eerlijk. En waar zit ik me dan dagen zogenaamd druk om te maken? Dat is niks in vergelijking hiermee.
En wat is dat toch met jonge mensen en die kutziekte? Eerder dit jaar iemand al verloren: 35, 3 maanden na de diagnose overleden. En nu die vriend. Waarom hij? Waarom moet zijn leven, iemand die altijd zo positief en vrolijk is, dit overkomen?
Wat een onzettende slecht grap is het soms toch allemaal? Aan de ene kant denk ik nu: geniet van elke dag en gooi al die nutteloze piekergedachten opzij en LEEF, maar aan de andere kant denk ik: zie je, waarom nog je best doen als het zo loopt? Het is gewoon een grote klotezooi.
Sorry, moest er even uit.
En toen een onverwachte, onaangename verrassing. Een mail van een vriendin: haar vriend heeft kanker. GVD, wat is dat voor onzin! Fucking halverwege de 30. Wat is dat voor onzin? Heel hun leven op z'n kop. Dat is niet eerlijk. En waar zit ik me dan dagen zogenaamd druk om te maken? Dat is niks in vergelijking hiermee.
En wat is dat toch met jonge mensen en die kutziekte? Eerder dit jaar iemand al verloren: 35, 3 maanden na de diagnose overleden. En nu die vriend. Waarom hij? Waarom moet zijn leven, iemand die altijd zo positief en vrolijk is, dit overkomen?
Wat een onzettende slecht grap is het soms toch allemaal? Aan de ene kant denk ik nu: geniet van elke dag en gooi al die nutteloze piekergedachten opzij en LEEF, maar aan de andere kant denk ik: zie je, waarom nog je best doen als het zo loopt? Het is gewoon een grote klotezooi.
Sorry, moest er even uit.
Kanker is niet te vergelijken met psychische beperkingen. Het is een heel ander soort lijden.
Maar ik hoop dat die man het haalt!
@cafpow: Herkenbaar. Ik ben al een paar jaar uit huis, maar mijn moeder belt me alsnog elke dag.
Toen ik 16 was, mocht ik niet eens alleen met de trein reizen ...
Terwijl mijn zus dat op haar 12e al mocht.
Volgens mij dacht ze echt dat ik bij de eerste de beste in de auto zou stappen.
Wat een belediging eigenlijk.
Maar ik hoop dat die man het haalt!
@cafpow: Herkenbaar. Ik ben al een paar jaar uit huis, maar mijn moeder belt me alsnog elke dag.
Toen ik 16 was, mocht ik niet eens alleen met de trein reizen ...
Terwijl mijn zus dat op haar 12e al mocht.
Volgens mij dacht ze echt dat ik bij de eerste de beste in de auto zou stappen.
Wat een belediging eigenlijk.
There's a lesson that you always have to learn
Through the consequence of fire comes the burn
Through the consequence of fire comes the burn
tja, alleen maar goed dat je het eruit gooit. Kanker is idd slopend, maar psychische stoornissen ook.quote:
Het ging nog best goed vandaag, dat werken. Eigenlijk al met al een best goede dag. Een vriend belde me spontaan en in de zon zitten praten over vanalles en nog wat en ook hoe ik me voeld. Een onverwacht cadeautje.
En toen een onverwachte, onaangename verrassing. Een mail van een vriendin: haar vriend heeft kanker. GVD, wat is dat voor onzin! Fucking halverwege de 30. Wat is dat voor onzin? Heel hun leven op z'n kop. Dat is niet eerlijk. En waar zit ik me dan dagen zogenaamd druk om te maken? Dat is niks in vergelijking hiermee.
En wat is dat toch met jonge mensen en die kutziekte? Eerder dit jaar iemand al verloren: 35, 3 maanden na de diagnose overleden. En nu die vriend. Waarom hij? Waarom moet zijn leven, iemand die altijd zo positief en vrolijk is, dit overkomen?
Wat een onzettende slecht grap is het soms toch allemaal? Aan de ene kant denk ik nu: geniet van elke dag en gooi al die nutteloze piekergedachten opzij en LEEF, maar aan de andere kant denk ik: zie je, waarom nog je best doen als het zo loopt? Het is gewoon een grote klotezooi.
Sorry, moest er even uit.
Je moet proberen bij het positieve te blijven, tegenwoordig is de medische wereld zo ver vooruit dat kanker best overwonnen kan worden hoor. Mijn ma heeft een vriendin die heeft longkanker gehad, is bijna letterlijk gestorven tussen haar 30e en 40e e en ze is nu ruim 10 richting de 15 jaar verder, en totaal kankervrij. En deels heeft haar geholpen om beslissingen te nemen die ze anders nooit had gedurfd..en waardoor ze alleen maar ongelukkig zou zijn.
tja, bij ons is mijn ma altijd overbezorgd geweest, omdat ik altijd aan haar bleef hangen..maar dat kwam doordat ik niet wist wat te doen met alles wat buiten op me af kwam, en heb als het ware rond mijn 14e een soort stop in mijn ontwikkeling gezet, doordat ik mede door mijn pdd-nos totaal klem zat. Maar de laatste jaren heb ik een inhaalsprong gemaakt.quote:
Kanker is niet te vergelijken met psychische beperkingen. Het is een heel ander soort lijden.
Maar ik hoop dat die man het haalt!
@cafpow: Herkenbaar. Ik ben al een paar jaar uit huis, maar mijn moeder belt me alsnog elke dag.
Toen ik 16 was, mocht ik niet eens alleen met de trein reizen ...
Terwijl mijn zus dat op haar 12e al mocht.
Volgens mij dacht ze echt dat ik bij de eerste de beste in de auto zou stappen.
Wat een belediging eigenlijk.
Alleen deels snap ik het wel hoor, we zijn totaal op elkaar aangewezen hier, we hebben geen andere familie/goede vrienden of wat dan ook, dus als ze dan super ver weg is, dan is het alleen lastig als er iets is.
Mede daarom wil ik ook op mezelf, want dan moet ze wel zelf beslissen, dan moet ze wel gaan wanneer zij wil en niet wanneer ik wel of niet wil. Want dan heb ik mijn eigen leven..en word ik niet zo meezogen door haar.
Maar voorlopig moet ik het maar uithouden...en proberen die overbezorgdheid met een korrel zout te nemen, hoewel dat makkelijker gezegd dan gedaan is
Omdat wij langzaam kapot gemaakt worden door tuig dat overal ter wereld het voor het zeggen heeft en ons langzaam vergiftigen,in ons eten,onze lucht,producten die we dagelijks gebruiken,de meeste mensen sterven aan kanker in onze maatschappij.....om moe van te worden af en toe grrrr maak dus verstandige keuzes met wat je binnen krijgt en wat voor producten je gebruikt!!!!
Kanker heeft altijd al voor een groot deel van de doden gezorgd, ook voordat de lucht vervuild was.
Ik weet niet wat het is, maar ik heb nog steeds last van m'n ademhaling.
Onbewust gestresst dus ....
Nouja, onbewust ...
Wel weer last van lichte paniekaanvallen en pijn in m'n vingers van de stress.
Behoorlijk vervelend.
[ Bericht 13% gewijzigd door Madame_Paon op 06-08-2011 03:55:54 ]
Ik weet niet wat het is, maar ik heb nog steeds last van m'n ademhaling.
Onbewust gestresst dus ....
Nouja, onbewust ...
Wel weer last van lichte paniekaanvallen en pijn in m'n vingers van de stress.
Behoorlijk vervelend.
[ Bericht 13% gewijzigd door Madame_Paon op 06-08-2011 03:55:54 ]
There's a lesson that you always have to learn
Through the consequence of fire comes the burn
Through the consequence of fire comes the burn
Kanker... Ik heb het vorig jaar meegemaakt, een oom en een goede vriend van een collega, de laatste heeft t niet gehaald. Daardoor kreeg ik echt veel paniek aanvallen en toen ben ik maar een naar de huisarts gestapt. En dus in mijn huidig traject gekomen. Mijn oom is er goed vanaf gekomen, nou ja goed... Was mondkanker en hij mist dus zijn kaak en kon niet meer praten, al gaat dat weer beter.
Hier gaat t wat minder, blijf last houden van een dikke enkel, al een half jaar, de huisarts zei dat t waarschijnlijk gewoon vocht was, maar niets helpt! En nu heb ik er genoeg van, moet vrijdag toch naar de huisarts voor een verwijzing, dus dan ga ik ook maar ff naar die enkel laten kijken en zeggen dat ik meer onderzoek wil. Alleen jammer dat ik dan weer enorm in de stress schiet, nou ja zo lekker sporten (zover t gaat met mn verkoudheid)
Sorry voor t lange verhaal!
Hier gaat t wat minder, blijf last houden van een dikke enkel, al een half jaar, de huisarts zei dat t waarschijnlijk gewoon vocht was, maar niets helpt! En nu heb ik er genoeg van, moet vrijdag toch naar de huisarts voor een verwijzing, dus dan ga ik ook maar ff naar die enkel laten kijken en zeggen dat ik meer onderzoek wil. Alleen jammer dat ik dan weer enorm in de stress schiet, nou ja zo lekker sporten (zover t gaat met mn verkoudheid)
Sorry voor t lange verhaal!
Kanker... onlangs een buur aan verloren, 34, veel te jong nog.
Nyota, je gedachten zijn herkenbaar...
Als ik dan zie dat er weer iemand gaat die wel wilde en positief in het leven staat... dan vind ik mezelf soms wel eens ondankbaar, dat ik het zo'n strijd vind om gewoon te zorgen dat ik overeind blijf...
Nyota, je gedachten zijn herkenbaar...
Als ik dan zie dat er weer iemand gaat die wel wilde en positief in het leven staat... dan vind ik mezelf soms wel eens ondankbaar, dat ik het zo'n strijd vind om gewoon te zorgen dat ik overeind blijf...
Mama van 2 lieve meiden :)
Ja, precies ja! En ik wil er ook voor hen zijn en dan niet over mezelf lopen "miemelen" (ik weet het, zo moet ik dat niet zien). Hoe moet je aan iemand met kanker uitleggen die vecht voor z'n leven dat jij er eigenlijk allemaal even niet zo'n zin in hebt? Dat je vindt dat er niks is, dat je niets bent, jezelf moet dwingen iets te doen maar lichamelijk wel gezond bent?quote:
Nyota, je gedachten zijn herkenbaar...
Als ik dan zie dat er weer iemand gaat die wel wilde en positief in het leven staat... dan vind ik mezelf soms wel eens ondankbaar, dat ik het zo'n strijd vind om gewoon te zorgen dat ik overeind blijf...
Eigenlijk is er misschien toch wel een overeenkomst te vinden: ik wil ook graag leven! Ik wil niet dood, maar voelen dat ik leef! Echt leven, maar hoe... En hij ook!! En daar vechten we beide voor (en gelukkig hij niet met mijn negatieve gedachten, maar een heel positieve blik)!
Zat ook nog te denken aan dat gepieker en hoe dat wat te minderen. Actief bezig zijn is sowieso lekker. Nu zei de ba dus, dat tennissen wel goed is(want focus op bal) en wandelen minder geschikt omdat je dan eerder gaat malen. Zo zei hij dat het spelen van een stom computerspelletje ook om focus vraagt dus dat ook iets is...
Volgens mij is dat laatste wel waar, maar echt gelukkig word je daar ook niet van. Hoe langer ik er over denk, hoe meer ik echt een andere ba overweeg...
Er zijn ook wel overeenkomsten, ik vind het alleen wel lastig als sommige mensen zo oordelen over een depressie of niet goed in je vel zitten.
Alsof je ervoor kiest om je zo te voelen...
Alsof je ervoor kiest om je zo te voelen...
Mama van 2 lieve meiden :)
Tia, voor een buitenstaander is het ook lastig. Omdat zij dingen positief zien, en dat maakt het inleven alleen lastiger.quote:
Er zijn ook wel overeenkomsten, ik vind het alleen wel lastig als sommige mensen zo oordelen over een depressie of niet goed in je vel zitten.
Alsof je ervoor kiest om je zo te voelen...
Verder moet ik zeggen dat het wel klopt dat door dingen waarbij je je moet focussen je je gepieker achterwege laat. Allee. Is het net als met zoveel maar een tijdelijke oplossing zolang je er mee bezig bent.
Ik raad deze site ten harte aan, aan allen die vaak met negatieve gevoelens zitten. U kunt ervoor kiezen om vrij en onbevangen te leven.
http://www.levenskwaliteit.nl/script/
http://www.levenskwaliteit.nl/script/
Daar kies je niet voor.quote:
Ik raad deze site ten harte aan, aan allen die vaak met negatieve gevoelens zitten. U kunt ervoor kiezen om vrij en onbevangen te leven.
http://www.levenskwaliteit.nl/script/
Als het zo makkelijk was, zou niemand antidepressiva en therapie nodig hebben.
There's a lesson that you always have to learn
Through the consequence of fire comes the burn
Through the consequence of fire comes the burn
Snap ik.. Maar deze site kan wellicht helpen de negatieve gevoelens te verminderen. Bij mij werkt het iig wel deels.
Sorry hoor, maar daar kan ik dus helemaal niks mee! Wij kiezen er niet voor om ons zo ongelooflijk klote te voelen, En een ieder die het heeft meegemaakt weet dat!
Even een kleine update van mijn kant,
Sinds het gezeik met ba, ben ik weer naar beneden gedonderd, ik val van de ene paniekaanval in de andere, en ik weet echt niet meer welke kant ik op moet! Gisteren heb ik een gesprek gehad met een vriend van mijn vriend, Die is psycholoog en heeft mij ook zijn hulp aangeboden in de strijd met de arbo, en gewoon een tijdje zitten praten, Ik was redelijk rustig toen ik daar weg ging, Maar s'avonds ging het weer helemaal mis, Ik had bedacht dat ik het maar uit moest maken, want ik kost mijn partner alleen maar energie, en ik huil heel veel de laatste tijd, dus ik zei tegen mijn lief, dat het beter zou zijn als we elkaar voorlopig niet zouden zien, Daar reageerde hij heel geschokt en boos op, en met de woorden ik kies er zelf voor om er voor je jou te zijn, en ik wil er ook zijn als het kut gaat met jou! Maar goed ik zat helemaal in mijn eigen paniek, en mijn gevoel dat ik mensen tot last was, dat ik mijn spullen ging pakken, en toen overviel mij weer dat allesoverheersende gevoel van verdriet en angst, Ik heb mijn moeder gebeld, helemaal over de rooie en alles eruit gegooid, Ik wilde het helemaal niet uitmaken, maar ik wil hem beschermen voor mij, en het gevecht met de arbo zit ook heel hoog, alles kwam eruit, Mijn vriend was beetje boos op mij, omdat ik voor hem dacht, en mijn moeder heeft op mij in zitten praten, Uiteindelijk heb ik met mijn moeder afgesproken dat ik vandaag naar huis zou komen,eerst heb ik het bijgelegd met mijn vriend, en daarna een tijdje stom zitten gamen maar wel lekker, en toen vanmiddag stonden mijn ouders voor de deur, want dan hoefde ik niet met de trein Ik ben nu weer even lekker thuis, lekker met mijn eigen spullen, met mijn moeder bij de hand, en gewoon thuis! Ik mis mijn vriend wel hoor, maar we zien elkaar donderdag weer, Dat is ook de dag dat ik weer naar de arbo dienst moet, maar op aanraden van die vriend heb ik alles opgeschreven, voor het geval ik dichtklap, en mijn moeder gaat mee, En dan kan ik ook nog gaan vechten met mijn werkgever om mijn vakantie-uren, zij willen mij gaan beter melden voor die 3 weken dat ik officieel vakantie zou hebben en daarna weer ziek melden, maar dit mag helemaal niet, mijn zus weet dit en heeft er de cao op nagekeken, maar het ziet ernaar uit dat ze me gaan ontslaan en als ze me dan die uren moeten uitbetalen kost het ze zo'n 600 euro dus nu proberen ze hetr maar zo.
pfffft wat een strijd en gezeik, en dan zegt meneer Me-master dat ik daar ook nog zelf voor kies!
Even een kleine update van mijn kant,
Sinds het gezeik met ba, ben ik weer naar beneden gedonderd, ik val van de ene paniekaanval in de andere, en ik weet echt niet meer welke kant ik op moet! Gisteren heb ik een gesprek gehad met een vriend van mijn vriend, Die is psycholoog en heeft mij ook zijn hulp aangeboden in de strijd met de arbo, en gewoon een tijdje zitten praten, Ik was redelijk rustig toen ik daar weg ging, Maar s'avonds ging het weer helemaal mis, Ik had bedacht dat ik het maar uit moest maken, want ik kost mijn partner alleen maar energie, en ik huil heel veel de laatste tijd, dus ik zei tegen mijn lief, dat het beter zou zijn als we elkaar voorlopig niet zouden zien, Daar reageerde hij heel geschokt en boos op, en met de woorden ik kies er zelf voor om er voor je jou te zijn, en ik wil er ook zijn als het kut gaat met jou! Maar goed ik zat helemaal in mijn eigen paniek, en mijn gevoel dat ik mensen tot last was, dat ik mijn spullen ging pakken, en toen overviel mij weer dat allesoverheersende gevoel van verdriet en angst, Ik heb mijn moeder gebeld, helemaal over de rooie en alles eruit gegooid, Ik wilde het helemaal niet uitmaken, maar ik wil hem beschermen voor mij, en het gevecht met de arbo zit ook heel hoog, alles kwam eruit, Mijn vriend was beetje boos op mij, omdat ik voor hem dacht, en mijn moeder heeft op mij in zitten praten, Uiteindelijk heb ik met mijn moeder afgesproken dat ik vandaag naar huis zou komen,eerst heb ik het bijgelegd met mijn vriend, en daarna een tijdje stom zitten gamen maar wel lekker, en toen vanmiddag stonden mijn ouders voor de deur, want dan hoefde ik niet met de trein
Ik ben nu weer even lekker thuis, lekker met mijn eigen spullen, met mijn moeder bij de hand, en gewoon thuis! Ik mis mijn vriend wel hoor, maar we zien elkaar donderdag weer, Dat is ook de dag dat ik weer naar de arbo dienst moet, maar op aanraden van die vriend heb ik alles opgeschreven, voor het geval ik dichtklap, en mijn moeder gaat mee, En dan kan ik ook nog gaan vechten met mijn werkgever om mijn vakantie-uren, zij willen mij gaan beter melden voor die 3 weken dat ik officieel vakantie zou hebben en daarna weer ziek melden, maar dit mag helemaal niet, mijn zus weet dit en heeft er de cao op nagekeken, maar het ziet ernaar uit dat ze me gaan ontslaan en als ze me dan die uren moeten uitbetalen kost het ze zo'n 600 euro dus nu proberen ze hetr maar zo.pfffft wat een strijd en gezeik, en dan zegt meneer Me-master dat ik daar ook nog zelf voor kies!
S. 2014
J. 2016
J. 2016
Heel fijn, ga je er toch weer met een iets beter gevoel weg toch? Herkenbaar hoor, maar niet leukquote:
Sorry hoor, maar daar kan ik dus helemaal niks mee! Wij kiezen er niet voor om ons zo ongelooflijk klote te voelen, En een ieder die het heeft meegemaakt weet dat!
Even een kleine update van mijn kant,
Sinds het gezeik met ba, ben ik weer naar beneden gedonderd, ik val van de ene paniekaanval in de andere, en ik weet echt niet meer welke kant ik op moet! Gisteren heb ik een gesprek gehad met een vriend van mijn vriend, Die is psycholoog en heeft mij ook zijn hulp aangeboden in de strijd met de arbo, en gewoon een tijdje zitten praten, Ik was redelijk rustig toen ik daar weg ging, Maar s'avonds ging het weer helemaal mis, Ik had bedacht dat ik het maar uit moest maken, want ik kost mijn partner alleen maar energie, en ik huil heel veel de laatste tijd, dus ik zei tegen mijn lief, dat het beter zou zijn als we elkaar voorlopig niet zouden zien, Daar reageerde hij heel geschokt en boos op, en met de woorden ik kies er zelf voor om er voor je jou te zijn, en ik wil er ook zijn als het kut gaat met jou! Maar goed ik zat helemaal in mijn eigen paniek, en mijn gevoel dat ik mensen tot last was, dat ik mijn spullen ging pakken, en toen overviel mij weer dat allesoverheersende gevoel van verdriet en angst, Ik heb mijn moeder gebeld, helemaal over de rooie en alles eruit gegooid, Ik wilde het helemaal niet uitmaken, maar ik wil hem beschermen voor mij, en het gevecht met de arbo zit ook heel hoog, alles kwam eruit, Mijn vriend was beetje boos op mij, omdat ik voor hem dacht, en mijn moeder heeft op mij in zitten praten, Uiteindelijk heb ik met mijn moeder afgesproken dat ik vandaag naar huis zou komen,eerst heb ik het bijgelegd met mijn vriend, en daarna een tijdje stom zitten gamen maar wel lekker,
Hmm, ik moet misschien even teruglezen, maar: wat is er precies gebeurd met je vakantieuren? Gezeur of zulk soort dingen wil je er nu ook nog niet bij hebben he...quote:en toen vanmiddag stonden mijn ouders voor de deur, want dan hoefde ik niet met de trein
Misschien bedoelde hij het echt goed, maar iedereen is anders en ervaart dingen anders. Dus nee, jij kiest hier zelf niet voorquote:pfffft wat een strijd en gezeik, en dan zegt meneer Me-master dat ik daar ook nog zelf voor kies!
gewoonmezelf87 ik jaag ook altijd iedereen weg en achteraf heb ik er dan spijt van.
aan de ene kant wil ik wel veel vrienden hebben maar aan de andere kant dan juist weer niet.
vind vrienden hebben een heel vermoeiend iets eigenlijk.
altijd je pokerface opzetten enzo. ben nu op punt gekomen dat ik liever niemand om me heen heb
aan de ene kant wil ik wel veel vrienden hebben maar aan de andere kant dan juist weer niet.
vind vrienden hebben een heel vermoeiend iets eigenlijk.
altijd je pokerface opzetten enzo. ben nu op punt gekomen dat ik liever niemand om me heen heb
Ik zit nu sinds mei in de ziektewet en officieel zou ik met ingang van volgende week 3 weken vakantie hebben, dus ik gaf dat door aan de ba, eigenlijk omdat ik de laatste week een weekje weg ben, dus zij zegt dat ik dat officieel aan mijn werkgever moet doorgeven, dus dat heb ik gedaan, en zij melden mij dat ze me dan voor 3 weken beter melden en daarna week ziek melden, dus kost het me mijn eigen uren, maar dat mag dus niet aangezien ik inj de ziektewet zit. staat in de CAO! Er zijn heel veel tekenen dat ik eruit getrapt wordt als mijn contract in september afloopt, en dan zou ik dus geen uren hebben die ze uit moeten betalen. Raar spelletjequote:
[..]
Heel fijn, ga je er toch weer met een iets beter gevoel weg toch? Herkenbaar hoor, maar niet leuk
[..]
Hmm, ik moet misschien even teruglezen, maar: wat is er precies gebeurd met je vakantieuren? Gezeur of zulk soort dingen wil je er nu ook nog niet bij hebben he...
[..]
Misschien bedoelde hij het echt goed, maar iedereen is anders en ervaart dingen anders. Dus nee, jij kiest hier zelf niet voor
S. 2014
J. 2016
J. 2016
Mijn vriend wil ik helemaal niet wegjagen, ik wil ook niet zonder hem, ik vind er nooit meer zo 1! maar gewoon puur bescherming omdat ik bang ben dat hij er genoeg van gaat krijgen. ofzo...quote:
gewoonmezelf87 ik jaag ook altijd iedereen weg en achteraf heb ik er dan spijt van.
aan de ene kant wil ik wel veel vrienden hebben maar aan de andere kant dan juist weer niet.
vind vrienden hebben een heel vermoeiend iets eigenlijk.
altijd je pokerface opzetten enzo. ben nu op punt gekomen dat ik liever niemand om me heen heb
wat betreft vrienden, ik heb er in de laatste maanden een aantal verloren, maar dat waren blijkbaar geen echte vrienden, ik heb er nu nog 2 die ik gemiddeld 2x per week zie, en die mij ook dwingen om leuke dingen te doen of er gewoon even uit te gaan, en ik ben heel blij emt die 2, ik kan ook gewoon een middag op de bank hangen, en gewoon mezelf zijn. Zou niet zonder ze willen.,
S. 2014
J. 2016
J. 2016
Oh, als dat in de CAO staat, is dat wel een beetje gemeen ja... Goed dat je er tegenin gaat!quote:
[..]
Ik zit nu sinds mei in de ziektewet en officieel zou ik met ingang van volgende week 3 weken vakantie hebben, dus ik gaf dat door aan de ba, eigenlijk omdat ik de laatste week een weekje weg ben, dus zij zegt dat ik dat officieel aan mijn werkgever moet doorgeven, dus dat heb ik gedaan, en zij melden mij dat ze me dan voor 3 weken beter melden en daarna week ziek melden, dus kost het me mijn eigen uren, maar dat mag dus niet aangezien ik inj de ziektewet zit. staat in de CAO! Er zijn heel veel tekenen dat ik eruit getrapt wordt als mijn contract in september afloopt, en dan zou ik dus geen uren hebben die ze uit moeten betalen. Raar spelletje
Ik werk zelf nog wel een aantal uur en wil binnenkort ook met vakantie. Ik heb begrepen dat als je helemaal ziek bent dit dan wel van je vakantieuren af gaat, maar als je nog wel een beetje werkt, je naar rato verlof op moet nemen (dus ik werk nu 8 uur per week, dus hoef ook maar voor 1 week 8 uur vakantie op te nemen). Maar als ik dus niet zou werken, zou het me 40 uur kosten (lees ik op wat sites). Zo vreemd.
Dus toen ik jou bericht las, dacht ik eerst: logisch dat het van je vakantiedagen af gaat, maar als er dus iets anders in de CAO staat is het een naaistreek. Fijn dat je mensen om je heen hebt die je helpen!
Als je deels werkt gaat het inderdaad naar ratio, maar als je volledig in de ziektewet zit mogen ze er niet aankomen, mijn zus is bekend met arbeidsrecht en heeft het helemaal uitgezocht Wel is het zo dat als je langer dan 6 maanden in de ziektewet zit, je geen vakantieuren meer opbouwt, maar dan blijft wel staan wat je al hebt.
Wel is het zo dat als je langer dan 6 maanden in de ziektewet zit, je geen vakantieuren meer opbouwt, maar dan blijft wel staan wat je al hebt.
S. 2014
J. 2016
J. 2016
Wow, dat is wel heel fijn hoor! Dat met m'n vriend en denken hem weg te jagen is wel heel herkenbaar.quote:
[..]
Mijn vriend wil ik helemaal niet wegjagen, ik wil ook niet zonder hem, ik vind er nooit meer zo 1! maar gewoon puur bescherming omdat ik bang ben dat hij er genoeg van gaat krijgen. ofzo...
wat betreft vrienden, ik heb er in de laatste maanden een aantal verloren, maar dat waren blijkbaar geen echte vrienden, ik heb er nu nog 2 die ik gemiddeld 2x per week zie, en die mij ook dwingen om leuke dingen te doen of er gewoon even uit te gaan, en ik ben heel blij emt die 2, ik kan ook gewoon een middag op de bank hangen, en gewoon mezelf zijn. Zou niet zonder ze willen.,
En fijn dat je vrienden je dwingen wat leuks te gaan doen. Ik heb een vriendin die wel begrijpt waar ik in zit en me af en toe ook een beetje mee sleept. Een andere vriendin daarentegen weet niet zo goed hoe ze met mijn situatie om moet gaan geloof ik en daar hoor ik nauwelijks wat van (en ik probeer wel contact te krijgen en haar af en toe te mailen/sms en soms te zien etc, wilde alleen dat het even andersom was...).
Heb je ook veel steun aan je familie (al las ik net iets over je moeder
)?
Superzus! Ja, die 6 maanden geldt als je helemaal niet werkt ja. Als je wel een beetje werkt, bouw je ook naar rato op (en dat schiet natuurlijk ook niet echt op met 8 uur per week, dus is het eigenlijk wel 'schappelijk' dat je dan bij vakantie ook naar rato mag opnemen).quote:
Als je deels werkt gaat het inderdaad naar ratio, maar als je volledig in de ziektewet zit mogen ze er niet aankomen, mijn zus is bekend met arbeidsrecht en heeft het helemaal uitgezocht
Maar in 2012 verandert er vanalles he? (hoewel ik hoop dat we dan beiden al weer wat verder dan nu zijn
)
Mijn moeder is mijn steun en toeverlaat, ik zou echt niet weten wat ik zonder die vrouw zou moeten doen!maar ook de rest van mijn directe familie is geweldig, en staan allemaal naast en achter mij. Nemen het over en gaan het gevecht aan als ik dat even niet kan! Voor mij weer eens het bewijs hoe belangrijk familie is.quote:
[..]
Wow, dat is wel heel fijn hoor! Dat met m'n vriend en denken hem weg te jagen is wel heel herkenbaar.
En fijn dat je vrienden je dwingen wat leuks te gaan doen. Ik heb een vriendin die wel begrijpt waar ik in zit en me af en toe ook een beetje mee sleept. Een andere vriendin daarentegen weet niet zo goed hoe ze met mijn situatie om moet gaan geloof ik en daar hoor ik nauwelijks wat van (en ik probeer wel contact te krijgen en haar af en toe te mailen/sms en soms te zien etc, wilde alleen dat het even andersom was...).
Heb je ook veel steun aan je familie (al las ik net iets over je moeder
Heb je ook je vriend wel eens weggejaagd?
En wat je schrijft over vrienden die het niet begrijpen, dat herken ik ook, ik heb er na een tijd geen energie meer in gestoken, ze wilde het niet begrijpen, en wilde alleen maar pronken met haar eigen geluk, ik stak er energie in en op het moment dat ik daar mee stopte (nu 7 weken terug) heb ik niks meer gehoord. klaar dan
S. 2014
J. 2016
J. 2016
Hé wat een vervelend verhaal allemaal. Tja ik weet niet echt goed wat te zeggen hierop.quote:
Sorry hoor, maar daar kan ik dus helemaal niks mee! Wij kiezen er niet voor om ons zo ongelooflijk klote te voelen, En een ieder die het heeft meegemaakt weet dat!
Even een kleine update van mijn kant,
Sinds het gezeik met ba, ben ik weer naar beneden gedonderd, ik val van de ene paniekaanval in de andere, en ik weet echt niet meer welke kant ik op moet! Gisteren heb ik een gesprek gehad met een vriend van mijn vriend, Die is psycholoog en heeft mij ook zijn hulp aangeboden in de strijd met de arbo, en gewoon een tijdje zitten praten, Ik was redelijk rustig toen ik daar weg ging, Maar s'avonds ging het weer helemaal mis, Ik had bedacht dat ik het maar uit moest maken, want ik kost mijn partner alleen maar energie, en ik huil heel veel de laatste tijd, dus ik zei tegen mijn lief, dat het beter zou zijn als we elkaar voorlopig niet zouden zien, Daar reageerde hij heel geschokt en boos op, en met de woorden ik kies er zelf voor om er voor je jou te zijn, en ik wil er ook zijn als het kut gaat met jou! Maar goed ik zat helemaal in mijn eigen paniek, en mijn gevoel dat ik mensen tot last was, dat ik mijn spullen ging pakken, en toen overviel mij weer dat allesoverheersende gevoel van verdriet en angst, Ik heb mijn moeder gebeld, helemaal over de rooie en alles eruit gegooid, Ik wilde het helemaal niet uitmaken, maar ik wil hem beschermen voor mij, en het gevecht met de arbo zit ook heel hoog, alles kwam eruit, Mijn vriend was beetje boos op mij, omdat ik voor hem dacht, en mijn moeder heeft op mij in zitten praten, Uiteindelijk heb ik met mijn moeder afgesproken dat ik vandaag naar huis zou komen,eerst heb ik het bijgelegd met mijn vriend, en daarna een tijdje stom zitten gamen maar wel lekker, en toen vanmiddag stonden mijn ouders voor de deur, want dan hoefde ik niet met de trein
pfffft wat een strijd en gezeik, en dan zegt meneer Me-master dat ik daar ook nog zelf voor kies!
Behalve dat je toch echt super fijne ouders(ma) hebt. Wou dat ik zo'n ma zou hebben, maar die maakt bij paniek of woede of wat voor aanval dan ook alleen erger, door het te willen analyseren en bespreken op het moemnt.
En als ik jou was echt goed vast zou houden aan die vriend. Want zulke mensen zijn lastig te vinden, en die moet je echt als goud behandelen.
Verder probeer de komende daagjes je wat af te sluiten van dat gedoe rondom de arbo dienst, want je kan er niet veel aan veranderen. Behalve te vechten voor wat jou "toebehoord" en als die werkgever moeilijk gaat doen en je willen ontslaan, nog beter dat ze dan dingen doen die niet mogen, werkt in zo'n geval alleen in je voordeel, zolang je een onafhankelijke arts en instantie achter je hebt staan die kunnen bewijzen dat je nog steeds "ziek" bent.
Hier een kort updatje, alles gaat wel redelijk. Alleen stress ik enorm kwa wat komen gaat, ik stress ivm. de economische situatie en dat op mezelf wonen zeer lastig gaat worden met alleen stufi. En dat het dan kiezen word tussen 2 dingen en een van die dingen is voor mij fundamenteel, maar thuis hou ik het echt niet nog 2 tot 3 jaar uit. En dan nog de studie, ik moet boeken gaan kopen, maar weet neit eens welke boeken ik ga gebruiken, en daar komt weer mijn ass bij kijken, ik heb de zekerheid nodig dat ik de boeken heb als het schooljaar begint, maar het is een lijst van 500 euro, en ik weet dat je 9 van de 10x niet alle boeken gebruikt. Onder tussen moet ik voor de introductie uit 2 activiteiten kiezen, een geen een spreekt me echt aan,maar gezien contact maken lastig is, is het handig om mee te doen.
Tussen door nog aan het vechten met de DUO ivm. hoogte van mijn stufi die niet klopt, en weer dat mens van het CWI die nu wil weten hoe het zit, hoe hoog mijn toelage is enz...
het word gewoon iets teveel, tussendoor worstel ik met mezelf dat ik weer thuis ben maar me niet echt thuisvoel, en worstel met mezelf om niet weer helemaal onderuit te zakken en moet mezelf om de zoveel tijd weer herinneren dat ik toch goed bezig ben ook heb ik om de zoveel tijd zoiets van "shit dit wil ik niet", want het is het beste voor mij op dit moment.
en ondertussen verschuil ik mij achter de pc en constant bezig zijn om niet te denken en niet in "slechte" gewoontes terug te vallen. En ben zo onrustig als maar kan, terwijl iedereen die mij ziet mij super rustig vind
cafpow is er niet iemand die jou een beetje kan helpen met de voorbereidingen? welke studie ga je doen? wat betreft introductiedagen, dat stelt niet zoveel voor is mijn ervaring maar ik zou wel gaan als ik jou was, anders plaats je jezelf al direct iets buiten de groep, op zo'n dag is iedereen een beetje gespannen en iedereen staat voor een nieuw begin dus je bent de enige niet! wat vervelend dat je een strijd moet leveren met instanties, ik ervaar dat altijd als vermoeiend! sterkte in ieder geval
wat vervelend dat je een strijd moet leveren met instanties, ik ervaar dat altijd als vermoeiend! sterkte in ieder geval
S. 2014
J. 2016
J. 2016
em, tja echt iemand die helpt heb ik niet. Ik heb wel mijn psycholoog, waar ik dingen mee bespreek en mij een beetje helpt met hoe dingen te doen hoewel ik het alleen wel ok doe. maar de psycholoog heb ik ivm. vakantie al bijna 1 maand niet gezien want eerst was ik 2 weekjes weg en nu de psych.quote:
cafpow is er niet iemand die jou een beetje kan helpen met de voorbereidingen? welke studie ga je doen? wat betreft introductiedagen, dat stelt niet zoveel voor is mijn ervaring maar ik zou wel gaan als ik jou was, anders plaats je jezelf al direct iets buiten de groep, op zo'n dag is iedereen een beetje gespannen en iedereen staat voor een nieuw begin dus je bent de enige niet!
Maar over het algemeen gaat het wel ok. Alleen de DUo(ib-groep)maken overal een zooitje van
Iemand die voldoende stuurkracht heeft kan kiezen, heeft iemand dat niet dan zit iemand vast en zou de hulp er dan ook op gericht moeten zijn om die stuurkracht weer terug te vinden. Ik heb in ieder geval niet het idee dat ik ooit voor een ander zou kunnen zeggen of diegene een keuze heeft of niet, ik ben die ander niet en ik kan niet weten hoe diegene zichzelf en het leven ervaart. Kan me daarom ook wel voorstellen dat de uitspraak ''het is een keuze'' verkeerd kan vallen. Daarnaast kan ik ook wel begrijpen waarom het voor een ander moeilijk voor te stellen is hoe het is om die stuurkracht niet (meer) te hebben, als diegene zoiets zelf niet heeft meegemaakt. En we hebben allemaal nog nooit meegemaakt hoe het is om een ander te zijn, vandaar dat ik oordelen over zoiets nooit echt op z'n plaats vind.
Je hebt wel de keuze met je situatie aan de slag te gaan en dat doen we allemaal, dus wat dat betreft is dat een keuze die we gemaakt hebben, we willen allemaal stuurkracht om de keuzes te maken die we echt willen en voor we daar zijn doen we ons best om weer in die positie te komen, wat vaak een hele lange weg is want je raakt die stuurkracht niet zomaar kwijt. Geldt natuurlijk voor alle problematiek, niet alleen angst en/of depressie.
Je hebt wel de keuze met je situatie aan de slag te gaan en dat doen we allemaal, dus wat dat betreft is dat een keuze die we gemaakt hebben, we willen allemaal stuurkracht om de keuzes te maken die we echt willen en voor we daar zijn doen we ons best om weer in die positie te komen, wat vaak een hele lange weg is want je raakt die stuurkracht niet zomaar kwijt. Geldt natuurlijk voor alle problematiek, niet alleen angst en/of depressie.
Kijk eens om je heen en vraag je af; wat voor probleem heb je hier en nu werkelijk?
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
pff, moest even bijlezen!
@gewoonmezelf:
Wat een gedoe joh, met je werk en de ba! Ik heb het zelf gelukkig nog niet meegemaakt, maar mijn ouders wel en dat heb ik toen ook meegekregen. Het is altijd zo erg dat ze van die vieze spelletjes gaan spelen! Wel super fijn dat je zoveel steun krijgt!
Vrienden heb ik helaas niet (veel); 2 meiden met wie ik af en toe wat doe, waarvan ik er bij eentje altijd zelf achteraan moet, want op een of andere manier kan zij dit niet uit haar eigen (ondanks dat ik haar al 22 jaar ken!) en de ander is moeder dus die kan ook niet zomaar ff .
@cafpow, een nieuwe studie is altijd stress, en dan helpt je situatie natuurlijk helemaal niet mee! Ik maakte altijd lijstjes en werkte dat dan af, hield ik in ieder geval wat overzicht. Heel veel sterkte met je geregel!
Hier gaat het nu wel redelijk, heb weer wat sneller paniekmomenten als tijdens de vakantie, maar voel het nu wel beter aankomen en denk dan snel aan iets anders. Heb alleen wel erg t gevoel dat ik iedereen tot last ben de laatste tijd, aangezien ik maar met een paar mensen erover kan praten en worden die nu merkbaar echt gek van me. Hopelijk helpt het gesprek met de psych van de week weer iets.
@gewoonmezelf:
Wat een gedoe joh, met je werk en de ba! Ik heb het zelf gelukkig nog niet meegemaakt, maar mijn ouders wel en dat heb ik toen ook meegekregen. Het is altijd zo erg dat ze van die vieze spelletjes gaan spelen! Wel super fijn dat je zoveel steun krijgt!
Vrienden heb ik helaas niet (veel); 2 meiden met wie ik af en toe wat doe, waarvan ik er bij eentje altijd zelf achteraan moet, want op een of andere manier kan zij dit niet uit haar eigen (ondanks dat ik haar al 22 jaar ken!) en de ander is moeder dus die kan ook niet zomaar ff .
@cafpow, een nieuwe studie is altijd stress, en dan helpt je situatie natuurlijk helemaal niet mee! Ik maakte altijd lijstjes en werkte dat dan af, hield ik in ieder geval wat overzicht. Heel veel sterkte met je geregel!
Hier gaat het nu wel redelijk, heb weer wat sneller paniekmomenten als tijdens de vakantie, maar voel het nu wel beter aankomen en denk dan snel aan iets anders. Heb alleen wel erg t gevoel dat ik iedereen tot last ben de laatste tijd, aangezien ik maar met een paar mensen erover kan praten en worden die nu merkbaar echt gek van me. Hopelijk helpt het gesprek met de psych van de week weer iets.
Ik zeg niet dat je er zelf voor kiest. Dat zegt het script. En ik heb de link alleen erbij gezet om als hulpmiddel te laten dienen voor mensen met negatieve gevoelens. Omdat ik er zelf ook veel aan heb gehad.quote:
Sorry hoor, maar daar kan ik dus helemaal niks mee! Wij kiezen er niet voor om ons zo ongelooflijk klote te voelen, En een ieder die het heeft meegemaakt weet dat!
Even een kleine update van mijn kant,
Sinds het gezeik met ba, ben ik weer naar beneden gedonderd, ik val van de ene paniekaanval in de andere, en ik weet echt niet meer welke kant ik op moet! Gisteren heb ik een gesprek gehad met een vriend van mijn vriend, Die is psycholoog en heeft mij ook zijn hulp aangeboden in de strijd met de arbo, en gewoon een tijdje zitten praten, Ik was redelijk rustig toen ik daar weg ging, Maar s'avonds ging het weer helemaal mis, Ik had bedacht dat ik het maar uit moest maken, want ik kost mijn partner alleen maar energie, en ik huil heel veel de laatste tijd, dus ik zei tegen mijn lief, dat het beter zou zijn als we elkaar voorlopig niet zouden zien, Daar reageerde hij heel geschokt en boos op, en met de woorden ik kies er zelf voor om er voor je jou te zijn, en ik wil er ook zijn als het kut gaat met jou! Maar goed ik zat helemaal in mijn eigen paniek, en mijn gevoel dat ik mensen tot last was, dat ik mijn spullen ging pakken, en toen overviel mij weer dat allesoverheersende gevoel van verdriet en angst, Ik heb mijn moeder gebeld, helemaal over de rooie en alles eruit gegooid, Ik wilde het helemaal niet uitmaken, maar ik wil hem beschermen voor mij, en het gevecht met de arbo zit ook heel hoog, alles kwam eruit, Mijn vriend was beetje boos op mij, omdat ik voor hem dacht, en mijn moeder heeft op mij in zitten praten, Uiteindelijk heb ik met mijn moeder afgesproken dat ik vandaag naar huis zou komen,eerst heb ik het bijgelegd met mijn vriend, en daarna een tijdje stom zitten gamen maar wel lekker, en toen vanmiddag stonden mijn ouders voor de deur, want dan hoefde ik niet met de trein
pfffft wat een strijd en gezeik, en dan zegt meneer Me-master dat ik daar ook nog zelf voor kies!
Eerst had ik nooit momenten van rust, maar nu kan ik die momenten dus wel krijgen. d.m.v meditatie. Begrijp me niet verkeerd, ik was altijd zeer sceptisch tegenover mediteren. Maar na het lezen van die script ben ik wel heel anders erover gaan denken. En ik had fundamentele denkfouten waar ik achter ben gekomen wat enorm veel stress bij mij bezorgde. Daar ben ik voor een deel vanaf.
Zie mij niet als iemand die kritiek heeft of "het wel even beter weet".. Nee absoluut niet. Uiteindelijk weten we helemaal niks. Ik ook niet.
Na een hele hoop te hebben gelezen besloot ik zelf ook maar eens iets te schrijven.
Ik ben driekwart jaar geleden voor het eerst bij een psycholoog/ psychotherapeut geweest.
Vanwege een moeilijke thuissituatie liep ik tegen nogal wat problemen aan in het dagelijks leven, totdat ik een depressieve periode kreeg en niks anders deed dan piekeren en voor me uit staren. Met een (kleine) schop onder mn kont ben ik uiteindelijk naar de huisarts geweest en die heeft me doorverwezen. Ik had er vaker over gedacht om met iemand te gaan praten maar ik dacht altijd: wat helpt dat nou?
Achteraf gezien was ik denk ik vooral heel bang. Hoewel het stom klinkt was ik bang dat het niet zou helpen, want stel dat het inderdaad niet helpt, wat dan nog?
Maar goed, ik ben heel snel van mening veranderd. Het heeft me echt enorm geholpen, zowel de gesprekken als de EMDR therapie die ik gehad heb. Na een aantal behandelingen stelde mijn psychologe voor om het voorlopig af te sluiten. Ik was zoveel vooruit gegaan en het ging zo goed dat het mij ook niet meer nodig leek.
Sinds februari liep ik echter steeds tegen allerlei kleine, vervelende kwaaltjes aan die op zich niks voorstellen maar elkaar haast continu opvolgden: grieperig, verkouden, keelpijn, hoofdpijn, vermoeidheid etc.
Wederom op naar de huisarts, maar niks te vinden. Na een wat langer gesprek (ik heb wegens verhuizing een andere huisarts dan voorheen) wees hij mij erop dat het allemaal stress gerelateerde klachten zijn. Maar ik heb geen stress, waar zou ik nu stress van moeten hebben? riep ik. Nu bestaat het sterke vermoeden dat mijn hele voorgeschiedenis nog steeds een sterke mate van stress veroorzaakt en wederom mag ik naar de psycholoog. Komende woensdag heb ik mijn eerste afspraak (ook bij een andere psycholoog).
Ik vraag me af of er meer mensen zijn met deze somatisatie klachten?
Ik ben driekwart jaar geleden voor het eerst bij een psycholoog/ psychotherapeut geweest.
Vanwege een moeilijke thuissituatie liep ik tegen nogal wat problemen aan in het dagelijks leven, totdat ik een depressieve periode kreeg en niks anders deed dan piekeren en voor me uit staren. Met een (kleine) schop onder mn kont ben ik uiteindelijk naar de huisarts geweest en die heeft me doorverwezen. Ik had er vaker over gedacht om met iemand te gaan praten maar ik dacht altijd: wat helpt dat nou?
Achteraf gezien was ik denk ik vooral heel bang. Hoewel het stom klinkt was ik bang dat het niet zou helpen, want stel dat het inderdaad niet helpt, wat dan nog?
Maar goed, ik ben heel snel van mening veranderd. Het heeft me echt enorm geholpen, zowel de gesprekken als de EMDR therapie die ik gehad heb. Na een aantal behandelingen stelde mijn psychologe voor om het voorlopig af te sluiten. Ik was zoveel vooruit gegaan en het ging zo goed dat het mij ook niet meer nodig leek.
Sinds februari liep ik echter steeds tegen allerlei kleine, vervelende kwaaltjes aan die op zich niks voorstellen maar elkaar haast continu opvolgden: grieperig, verkouden, keelpijn, hoofdpijn, vermoeidheid etc.
Wederom op naar de huisarts, maar niks te vinden. Na een wat langer gesprek (ik heb wegens verhuizing een andere huisarts dan voorheen) wees hij mij erop dat het allemaal stress gerelateerde klachten zijn. Maar ik heb geen stress, waar zou ik nu stress van moeten hebben? riep ik. Nu bestaat het sterke vermoeden dat mijn hele voorgeschiedenis nog steeds een sterke mate van stress veroorzaakt en wederom mag ik naar de psycholoog. Komende woensdag heb ik mijn eerste afspraak (ook bij een andere psycholoog).
Ik vraag me af of er meer mensen zijn met deze somatisatie klachten?
Jep.
Depressie, stress en andere psychische klachten hebben ook effect op je lichaam.
Het kan je stofwisseling vertragen, je stoelgang in de war gooien, hoofdpijn veroorzaken, etc.
Depressie, stress en andere psychische klachten hebben ook effect op je lichaam.
Het kan je stofwisseling vertragen, je stoelgang in de war gooien, hoofdpijn veroorzaken, etc.
There's a lesson that you always have to learn
Through the consequence of fire comes the burn
Through the consequence of fire comes the burn
hmmm...zoals jij het beschrijft heb ik geen last van somatisatie klachten. Maar ik merk wel dat bijv. mijn migraine nu eigenlijk vooral spannischgshoofpijn is en ik daar echt dagen of weken mee kan rondlopen, en nu weer. Maar vreemd genoeg had ik op vakantie maar 2x een migraine aanval, vanwege combinatie van hitte+vermoeidheid en na goed slapen was het weer over.quote:
Na een hele hoop te hebben gelezen besloot ik zelf ook maar eens iets te schrijven.
Ik ben driekwart jaar geleden voor het eerst bij een psycholoog/ psychotherapeut geweest.
Vanwege een moeilijke thuissituatie liep ik tegen nogal wat problemen aan in het dagelijks leven, totdat ik een depressieve periode kreeg en niks anders deed dan piekeren en voor me uit staren. Met een (kleine) schop onder mn kont ben ik uiteindelijk naar de huisarts geweest en die heeft me doorverwezen. Ik had er vaker over gedacht om met iemand te gaan praten maar ik dacht altijd: wat helpt dat nou?
Achteraf gezien was ik denk ik vooral heel bang. Hoewel het stom klinkt was ik bang dat het niet zou helpen, want stel dat het inderdaad niet helpt, wat dan nog?
Maar goed, ik ben heel snel van mening veranderd. Het heeft me echt enorm geholpen, zowel de gesprekken als de EMDR therapie die ik gehad heb. Na een aantal behandelingen stelde mijn psychologe voor om het voorlopig af te sluiten. Ik was zoveel vooruit gegaan en het ging zo goed dat het mij ook niet meer nodig leek.
Sinds februari liep ik echter steeds tegen allerlei kleine, vervelende kwaaltjes aan die op zich niks voorstellen maar elkaar haast continu opvolgden: grieperig, verkouden, keelpijn, hoofdpijn, vermoeidheid etc.
Wederom op naar de huisarts, maar niks te vinden. Na een wat langer gesprek (ik heb wegens verhuizing een andere huisarts dan voorheen) wees hij mij erop dat het allemaal stress gerelateerde klachten zijn. Maar ik heb geen stress, waar zou ik nu stress van moeten hebben? riep ik. Nu bestaat het sterke vermoeden dat mijn hele voorgeschiedenis nog steeds een sterke mate van stress veroorzaakt en wederom mag ik naar de psycholoog. Komende woensdag heb ik mijn eerste afspraak (ook bij een andere psycholoog).
Ik vraag me af of er meer mensen zijn met deze somatisatie klachten?
Maar nu is het dus dat ik zoveel lkan rusten als ik wil maar de pijn blijft, en dan heb ik er dagen of weken last van en is het net als het opeens verschijnt opeens weg, en heeft allemaal te maken met spanning...
Het vreemde is dat ik lichamelijke klachten krijg op het moment dat ik me redelijk ontspannen voel. Maar blijkbaar komt dat vaker voor. Op het moment dat je niet zozeer bezig bent met 'overleven' maar met leven uit de stress zich pas. Ik blijf dat vreemd vinden....
Wat een klotedag zeg. Ik heb echt het idee dat ik maar een beetje aanklooi met alles. Ik ben even op mijn werk, maar vraag me eigenlijk af wat ik er doe. Wat boeit het nou?
Een BA waar ik niks aan heb en nog geen psychotherapeute op het oog. Ik wil wat doen!! Nu een externe coach door mijn werkgever te overwegen met als doel wellicht toch iets beter te functioneren. En misschien zelfs dat ik uit mijn werk weer een beetje gevoel van nut haal. Natuurlijk moet dat niet het enige zijn, maar toch...
Van de week nog mijn huisarts: hopelijk heeft zij misschien nog goed advies. Want op deze manier weet ik zeker dat ik er nooit uit ga komen en ik mezelf volkomen nutteloos blijf voelen.
Een BA waar ik niks aan heb en nog geen psychotherapeute op het oog. Ik wil wat doen!! Nu een externe coach door mijn werkgever te overwegen met als doel wellicht toch iets beter te functioneren. En misschien zelfs dat ik uit mijn werk weer een beetje gevoel van nut haal. Natuurlijk moet dat niet het enige zijn, maar toch...
Van de week nog mijn huisarts: hopelijk heeft zij misschien nog goed advies. Want op deze manier weet ik zeker dat ik er nooit uit ga komen en ik mezelf volkomen nutteloos blijf voelen.
Nyota, kun je op je werk wel dingen doen die je leuk vind? Of is het puur de associatie met wat er allemaal gebeurt is?
Vicas, je had zo mijn verhaal hebben kunnen schrijven voor een groot deel, ik heb/had ook veel pijntjes, maar zodra ik doe wat ik leuk vind lijken ze te verminderen, misschien heb je gewoon een situatie waar je niet helemaal happy mee bent? Veel succes bij de psycholoog in ieder geval!
Hier gaat t goed, net een crea bui gehad, alleen wel jammer dat vriendlief (die normaal op maandag weg is) het een paar keer kwam verstoren, of ik nog naar beneden kwam! Terwijl ik normaal lekker mijn ding kan doen, nou ja, tis niet anders
Vicas, je had zo mijn verhaal hebben kunnen schrijven voor een groot deel, ik heb/had ook veel pijntjes, maar zodra ik doe wat ik leuk vind lijken ze te verminderen, misschien heb je gewoon een situatie waar je niet helemaal happy mee bent? Veel succes bij de psycholoog in ieder geval!
Hier gaat t goed, net een crea bui gehad, alleen wel jammer dat vriendlief (die normaal op maandag weg is) het een paar keer kwam verstoren, of ik nog naar beneden kwam! Terwijl ik normaal lekker mijn ding kan doen, nou ja, tis niet anders
wat was je aan et crea bea-en??quote:
Nyota, kun je op je werk wel dingen doen die je leuk vind? Of is het puur de associatie met wat er allemaal gebeurt is?[\quote]
Ik weet even niet zo goed wat ik leuk vind.. Het is wel werk wat nog echt van "mij" is en dus niet van die stomme toegeschoven domme klusjes. Maar verder boeit het ook niemand echt geloof ik. Ik voel me er gewoon behoorlijk alleen: dat is ook de cultuur een beetje. Het maakt niet uit waar of wanneer je werkt, als je je werk maar af hebt. Daarom weet ook bijna niemand van elkaar wat ze aan het doen zijn. Ik vind het dus wel lastig. Zat te denken dat de bedrijfsmaatschappelijk werker misschien nog iets is: iemand ervaring mee?
[quote]
Hier gaat t goed, net een crea bui gehad, alleen wel jammer dat vriendlief (die normaal op maandag weg is) het een paar keer kwam verstoren, of ik nog naar beneden kwam! Terwijl ik normaal lekker mijn ding kan doen, nou ja, tis niet anders
Terug van vakantie
Vliegangst gehad maar terug ging al stukken beter dan heen.
Vakantie zelf 1e dag in een dip en mezelf veel verwijten maken dat ik het leuk moet houden voor degene met wie ik op vakantie ben.
Totdat ik me besefte dat dit grote onzin was en dat ik mezelf gewoon wijsmaak zodat ik het niet voor mezelf hoef te doen.
Toen ik dit besef had gehad, me voorgenomen om er voor mezelf te zijn en juist niet bezig te zijn met anderen enz. en heb echt een supervakantie gehad
Vliegangst gehad maar terug ging al stukken beter dan heen.
Vakantie zelf 1e dag in een dip en mezelf veel verwijten maken dat ik het leuk moet houden voor degene met wie ik op vakantie ben.
Totdat ik me besefte dat dit grote onzin was en dat ik mezelf gewoon wijsmaak zodat ik het niet voor mezelf hoef te doen.
Toen ik dit besef had gehad, me voorgenomen om er voor mezelf te zijn en juist niet bezig te zijn met anderen enz. en heb echt een supervakantie gehad
Spacekitten, de ha vermoedt dat n kwestie is van 'onderhoud' is, zoals hij dat zo mooi zei. Hij vermoedde in ieder geval dat met de vorige behandeling wel wat directe problemen zijn opgelost, maar dat het effect van een onveilige thuissituatie te grootbis om in korte tijd opgelost te worden.
Anyweg, ik merk t woensdag wel weer. Maak me stiekem wel wat nerveus...
Anyweg, ik merk t woensdag wel weer. Maak me stiekem wel wat nerveus...
