R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Originele OP
Depressie & Angst #1
Depressie & Angst #2
Depressie & Angst #3
Depressie & Angst #4
Depressie & Angst #5
Depressie & Angst #6
Vorige delenquote:Op zondag 3 januari 2010 01:17 schreef Quickie_Butt het volgende:
Het viel me op dat er nog geen centraal topic is voor depressies en/of angstklachten. Wel een topic over medicatie bij psychische problemen en een hoe voel je je nu topic, maar die dekken naar mijn mening niet helemaal de lading.
Ik denk dat dit topic wel kan bijdragen in dit subforum. Veel mensen kampen namelijk met depressieve of angstklachten en zo kunnen we een beetje steun bij elkaar zoeken en elkaar van adviezen en tips voorzien
Depressie & Angst #1
Depressie & Angst #2
Depressie & Angst #3
Depressie & Angst #4
Depressie & Angst #5
Depressie & Angst #6
Fake it till you make it...
Nog even mijn reactie naar cafpow uit het vorige topic:
En is het een optie om even te gaan? Uurtje en dan weer naar huis ofzo?
En als je gaat een standaard antwoord bedenken op zulke standaard vragen. Ik werk aan mezelf en verder wil ik het er niet over hebben, zoiets?
En is het een optie om even te gaan? Uurtje en dan weer naar huis ofzo?
En als je gaat een standaard antwoord bedenken op zulke standaard vragen. Ik werk aan mezelf en verder wil ik het er niet over hebben, zoiets?
Fake it till you make it...
het is bijna 3 kwartier tot een uurtje reizen om even te gaan. En van die standaardantwoorden heb ik ook wel, alleen dan gaan ze doorvragen en dat vind ik lastig en verder tja heb ik eigenlijk ook geen zin om antwoorden te geven..want ik zie ze toch maar 1x per jaar..quote:Op vrijdag 10 juni 2011 08:55 schreef Nijna het volgende:
Nog even mijn reactie naar cafpow uit het vorige topic:
En is het een optie om even te gaan? Uurtje en dan weer naar huis ofzo?
En als je gaat een standaard antwoord bedenken op zulke standaard vragen. Ik werk aan mezelf en verder wil ik het er niet over hebben, zoiets?
en ik heb ook echt zoiets van en wat intereseert het jou nou...zoiets...
ach, dat is helemaal niet zo erg, want dat heeft iedereen wel eens ....had ik vroeger ook tijdens mijn rij-lessenquote:
Ik heb soms angst tijdens rijles, en dan gaat alles fout.
Het is wel een eind reizen dan om even te gaan. Ik heb ook wel eens gezeten met wat ik dan moest antwoorden als ze door zouden blijven vragen.
Kreeg toen van iemand de tip om maar gewoon te doen alsof de plaat blijft hangen: daar wil ik het verder niet over hebben
.
Of je gaat niet, dat kan natuurlijk ook.
Feestjes zijn ook niet mijn hobby, morgen weer, maar lekker dicht bij huis.
drvc, wat gebeurd er dan als je zo angstig bent tijdens rijles?
En weet je rijinstructeur daar ook van?
Werd vanmorgen gebeld dat mn gesprek met mn behandelaar niet doorging...
en ik had er juist wel behoefte aan. Volgende afspraak over anderhalve week 
Ik baal.
Kreeg toen van iemand de tip om maar gewoon te doen alsof de plaat blijft hangen: daar wil ik het verder niet over hebben
.Of je gaat niet, dat kan natuurlijk ook.
Feestjes zijn ook niet mijn hobby, morgen weer, maar lekker dicht bij huis.
drvc, wat gebeurd er dan als je zo angstig bent tijdens rijles?
En weet je rijinstructeur daar ook van?
Werd vanmorgen gebeld dat mn gesprek met mn behandelaar niet doorging...
en ik had er juist wel behoefte aan. Volgende afspraak over anderhalve week Ik baal.
Fake it till you make it...
Goh dat heb ik ook heel lang gehad, had ook te maken met een ervaring niet ver voor ik begon met lessen, maar gewoon doorzetten, het wordt wel minder hoe vaker je rijdt omdat je dan weet hoe je op situaties moet reageren!quote:
Ik heb soms angst tijdens rijles, en dan gaat alles fout.
@Ninja, balen dat het niet doorgaat! Ik ben gisteren nog gebeld door mijn psych. Omdat ze dadelijk op vakantie gaat en niet te lang ertussen wilde hebben zitten.
Ik voel me dubbel, heb gisteren te horen gekregen dat ik toch naar de 2e hulplijn moet, ergens fijn dat ik de tijd krijg alles op te lossen, maar aan de andere kant zag ik niet in dat het zo erg was. Wel dat t niet met een paar afspraken was opgelost, maar het voelt toch wel een beetje als falen nu....
Spacekitten, fijn dat er meegedacht wordt.
Het is geen falen! Je bent bezig met de boel weer op de rit krijgen, duurt misschien wat langer dan je had bedacht zelf, maar dat is dan maar even zo...
Fijn dat je voor de vakantie nog een gesprek krijgt.
Het is geen falen! Je bent bezig met de boel weer op de rit krijgen, duurt misschien wat langer dan je had bedacht zelf, maar dat is dan maar even zo...
Fijn dat je voor de vakantie nog een gesprek krijgt.
Fake it till you make it...
Vandaag een beetje een baaldag! Heb weer erg last van hartkloppingen en voel mij weer erg alleen in mijn cocon! En daar loop ik weer lekker tegen aan te schoppen want ik heb straks het vrijgezellenfeest van mijn zus! En ik heb dat voor het grootste gedeelte georganiseerd, en misschien is het juist wel de reden dat ik paniek heb, Bang dat er iets mis gaat of dat ze het niet leuk vind! Blegh!
Gisteren aan het eind van de dag ook een baalmoment, maar gisterenavond toch gewoon gaan sporten en dat was wel erg lekker, gewoon mijn hoofd even lekker leeg maken!
Ik heb voor mezelf wel besloten dat ik misschien moet accepteren dat ik voorlopig nog even niet kan werken, Ik kan amper verantwoording dragen voor mijzelf, hoe kan ik dat dan voor de kinderen van anderen mensen?? Dus daar zal eerdaags wel een uitnodiging van de arbo dienst op volgen, waar ik mij dan ook weer druk om kan maken, want gelooft die man mij wel als ik zeg dat ik er doorheen zit? want je kunt het niet zien als je mij niet kent!
Pffft zorgen en gepieker alom dus!
Gisteren aan het eind van de dag ook een baalmoment, maar gisterenavond toch gewoon gaan sporten en dat was wel erg lekker, gewoon mijn hoofd even lekker leeg maken!
Ik heb voor mezelf wel besloten dat ik misschien moet accepteren dat ik voorlopig nog even niet kan werken, Ik kan amper verantwoording dragen voor mijzelf, hoe kan ik dat dan voor de kinderen van anderen mensen?? Dus daar zal eerdaags wel een uitnodiging van de arbo dienst op volgen, waar ik mij dan ook weer druk om kan maken, want gelooft die man mij wel als ik zeg dat ik er doorheen zit? want je kunt het niet zien als je mij niet kent!
Pffft zorgen en gepieker alom dus!
S. 2014
J. 2016
J. 2016
Mischien is het toch beter om naar de 2e hylplijn te gaan, zij kunnen je mischien beter helpen. En geloof me je faalt niet, het loopt alleen anders dan verwacht en gehoopt. En je moet maar denken dat dit net als leren fietsen is, je leert het stap per stap met opstaan en vallen. En kwa het psycholigische zorgt het er alleen voro dat je er sterker door word.quote:
[..]
Goh dat heb ik ook heel lang gehad, had ook te maken met een ervaring niet ver voor ik begon met lessen, maar gewoon doorzetten, het wordt wel minder hoe vaker je rijdt omdat je dan weet hoe je op situaties moet reageren!
@Ninja, balen dat het niet doorgaat! Ik ben gisteren nog gebeld door mijn psych. Omdat ze dadelijk op vakantie gaat en niet te lang ertussen wilde hebben zitten.
Ik voel me dubbel, heb gisteren te horen gekregen dat ik toch naar de 2e hulplijn moet, ergens fijn dat ik de tijd krijg alles op te lossen, maar aan de andere kant zag ik niet in dat het zo erg was. Wel dat t niet met een paar afspraken was opgelost, maar het voelt toch wel een beetje als falen nu....
Balen, van dat gesprek dat is afgezegd. dat ken ik maar al te goed, en het is net alsof mijn psycholoog het soms aanvoelt want des te meer ik het nodig denk te hebben des te groter de kans dat de afspraak afgezegd word.quote:
Spacekitten, fijn dat er meegedacht wordt.
Het is geen falen! Je bent bezig met de boel weer op de rit krijgen, duurt misschien wat langer dan je had bedacht zelf, maar dat is dan maar even zo...
Fijn dat je voor de vakantie nog een gesprek krijgt.
Om de arbo dienst zou ik geen zorgen maken, gewoon gaan en dingen uitleggen, en anders geef je toch aan dat het voor jou heel lastig is alles uit te leggen en of ze evt. contact met je hulpverlener willen opnemen?quote:
Vandaag een beetje een baaldag! Heb weer erg last van hartkloppingen en voel mij weer erg alleen in mijn cocon! En daar loop ik weer lekker tegen aan te schoppen want ik heb straks het vrijgezellenfeest van mijn zus! En ik heb dat voor het grootste gedeelte georganiseerd, en misschien is het juist wel de reden dat ik paniek heb, Bang dat er iets mis gaat of dat ze het niet leuk vind! Blegh!
Gisteren aan het eind van de dag ook een baalmoment, maar gisterenavond toch gewoon gaan sporten en dat was wel erg lekker, gewoon mijn hoofd even lekker leeg maken!
Ik heb voor mezelf wel besloten dat ik misschien moet accepteren dat ik voorlopig nog even niet kan werken, Ik kan amper verantwoording dragen voor mijzelf, hoe kan ik dat dan voor de kinderen van anderen mensen?? Dus daar zal eerdaags wel een uitnodiging van de arbo dienst op volgen, waar ik mij dan ook weer druk om kan maken, want gelooft die man mij wel als ik zeg dat ik er doorheen zit? want je kunt het niet zien als je mij niet kent!
Pffft zorgen en gepieker alom dus!
EN die kunnen dan duidelijk aangeven wat er wel of niet mis is..
Hier gaat het na de inzinking van ongeveer 2 weekjes geleden wat beter, hoewel ik toch halverwege ben blijven haken. Ik heb echt bijna nergens zin in en alles kost me meer moeite..het weer helpt ook niet
En dan kom ik weer in de gedachtenspiraal terecht, nu ben ik wel alle gedachten aan het noteren om ze later aan de psycholoog te vertellen, want de gedachten gaan me echt dwarszitten.
En de verjaardag waar ik het over had, ik wacht gewoon lekker het weer af. Is het mooi weer, dan ga ik wel, dan kan je altijd nog in de tuin zitten en neem gewoon mijn nintendo DS mee(ja met 24 jaar speel ik nog soms games) en als ik me teveel verveel zoek ik gewoon een rustig hoekje op en ga lekker gamen.
En als het slecht weer is, wel dan blijf ik gewoon lekker thuis
Hallo, ik zal ook eens beginnen te posten in dit topic. het lijkt me interessant om met anderen over angstklachten te praten.
Zelf kamp ik zo'n 6 jaar met angstaanvallen, en word het inmiddels wel behoorlijk zat. heb hier medicatie tegen en ben eergisteren met een nieuwe begonnen. dus ik wacht het af.
Het is wel heel erg balen wanneer je geen zin meer krijgt om wat te ondernemen omdat je weet dat je weer angstig wordt, al ben ik daar met mijn hoofd niet bewust mee bezig maar onderbewust gebeurt er toch veel in mijn lijf. Het liefst blijf ik thuis, maar dat kan dan ook weer niet. constant de spanning en prikkelbaarheid, en die angst die op komt duiken. zucht.
Zelf kamp ik zo'n 6 jaar met angstaanvallen, en word het inmiddels wel behoorlijk zat. heb hier medicatie tegen en ben eergisteren met een nieuwe begonnen. dus ik wacht het af.
Het is wel heel erg balen wanneer je geen zin meer krijgt om wat te ondernemen omdat je weet dat je weer angstig wordt, al ben ik daar met mijn hoofd niet bewust mee bezig maar onderbewust gebeurt er toch veel in mijn lijf. Het liefst blijf ik thuis, maar dat kan dan ook weer niet. constant de spanning en prikkelbaarheid, en die angst die op komt duiken. zucht.
Sterkte ermee en welkomquote:
Hallo, ik zal ook eens beginnen te posten in dit topic. het lijkt me interessant om met anderen over angstklachten te praten.
Zelf kamp ik zo'n 6 jaar met angstaanvallen, en word het inmiddels wel behoorlijk zat. heb hier medicatie tegen en ben eergisteren met een nieuwe begonnen. dus ik wacht het af.
Het is wel heel erg balen wanneer je geen zin meer krijgt om wat te ondernemen omdat je weet dat je weer angstig wordt, al ben ik daar met mijn hoofd niet bewust mee bezig maar onderbewust gebeurt er toch veel in mijn lijf. Het liefst blijf ik thuis, maar dat kan dan ook weer niet. constant de spanning en prikkelbaarheid, en die angst die op komt duiken. zucht.
Tja, angst/paniekaanvallen zijn klote. Vooral omdat het uit een circel bestaat die je moet doorbreken maar welke super lastig is om te doorbreken
Ik was al even bang dat dit soort topic niet bestond 
Maar gelukkig wel.
Zelf kamp ik al jaren en jaren met depressie. Sinds een tijdje ook met angsten.
Inmiddels hebben alle vrienden het al laten afweten. Dus nu ben ik ook nog eens eenzaam.
Ik heb geen professionele hulp omdat ik niet echt het gevoel heb dat het werkt.
Nou word ik ook niet echt serieus genomen.
In mijn opvoeding heb ik geleerd iedereen te laten denken dat het altijd goed met me gaat.
En dus is er niemand die weet dat ik depressief ben.
Natuurlijk kan ik het niet altijd verbergen. En dan krijgt mijn vriend de volle laag.
Mijn ouders negeren het probleem en doen het af als een beetje down zijn af en toe.
Ik zit nu op dit moment echt in een heel diep zwart gat. Ik weet echt niet meer wat ik moet doen
Maar gelukkig wel.
Zelf kamp ik al jaren en jaren met depressie. Sinds een tijdje ook met angsten.
Inmiddels hebben alle vrienden het al laten afweten. Dus nu ben ik ook nog eens eenzaam.
Ik heb geen professionele hulp omdat ik niet echt het gevoel heb dat het werkt.
Nou word ik ook niet echt serieus genomen.
In mijn opvoeding heb ik geleerd iedereen te laten denken dat het altijd goed met me gaat.
En dus is er niemand die weet dat ik depressief ben.
Natuurlijk kan ik het niet altijd verbergen. En dan krijgt mijn vriend de volle laag.
Mijn ouders negeren het probleem en doen het af als een beetje down zijn af en toe.
Ik zit nu op dit moment echt in een heel diep zwart gat. Ik weet echt niet meer wat ik moet doen
Op dinsdag 20 september 2011 14:48 schreef Daywalk3r het volgende:
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
Lastige situatie, ik moet zeggen dat ik ook drie jaar met psychotische klachten rond en er ook geen professionele hulp voor zocht of kreeg omdat ik het zo veel mogelijk verbergde.quote:
Ik was al even bang dat dit soort topic niet bestond
Maar gelukkig wel.
Zelf kamp ik al jaren en jaren met depressie. Sinds een tijdje ook met angsten.
Inmiddels hebben alle vrienden het al laten afweten. Dus nu ben ik ook nog eens eenzaam.
Ik heb geen professionele hulp omdat ik niet echt het gevoel heb dat het werkt.
Nou word ik ook niet echt serieus genomen.
In mijn opvoeding heb ik geleerd iedereen te laten denken dat het altijd goed met me gaat.
En dus is er niemand die weet dat ik depressief ben.
Natuurlijk kan ik het niet altijd verbergen. En dan krijgt mijn vriend de volle laag.
Mijn ouders negeren het probleem en doen het af als een beetje down zijn af en toe.
Ik zit nu op dit moment echt in een heel diep zwart gat. Ik weet echt niet meer wat ik moet doen
Nu ik wel professionele hulp heb hierbij voel ik me begrepen, voorheen heb ik ook altijd maar moeten laten zien dat het goed gaat.
Ik denk dat het verstandig is hiermee naar een arts te gaan, ik weet het wel zeker, want als jij jezelf zo in dit zwarte gat ziet zie je waarschijnlijk ook geen oplossing, en dat zien de artsen wel. met dit soort problemen/ziektes mag je best toegeven dat je hulp nodig hebt, al weet ik hoe moeilijk het is die hulp te vragen als je gewend bent het altijd maar alleen te doen en te laten zien aan de buitenwereld dat het goed gaat met je. terwijl het helemaal niet goed met je gaat.
Bedanktquote:
[..]
Sterkte ermee en welkom
Tja, angst/paniekaanvallen zijn klote. Vooral omdat het uit een circel bestaat die je moet doorbreken maar welke super lastig is om te doorbreken
Inmiddels weer een gesprek met de psychiater gehad over de nieuwe medicatie, deze werkten echt niet goed op me. had hele vervelende bijwerkingen na 1x slikken al, nu heb ik valium en oxazepam.
Helaas werkt het allemaal ook niet zo..... elke keer wanneer ik weer angstig wordt, denk ik ja maar dit keer is het terecht, en dit keer ga ik écht (bijv.) Dood. en elke keer trap ik dan weer hierin, en krijg ik weer een paniekaanval. die angsten variëren zo sterk allemaal dat ik wel 100 verschillende patronen kan gaan zoeken erin.
alleen al het kijken naar het licht van een kaarslicht kan mij zo een aanval uitlokken. gelukkig heb ik genoeg dagen waar het wel goed gaat en het blijft bij spanning.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik altijd dacht dat hulp voor andere was en niet voor mij, ik kon het wel zelf. Maar nu ik toch eraan begonnen ben (hoe zwaar het ook is soms) ben ik wel blij. Waarom zou je het niet nog een keer proberen? Er is nogal verschil bij wie je loopt. En dat vriendlief de volle lading krijgt kan ik over meepraten, dat was ook één van de redenen dat ik dit wilde, ik kon het hem ook niet meer aandoen.quote:
Ik was al even bang dat dit soort topic niet bestond
Maar gelukkig wel.
Zelf kamp ik al jaren en jaren met depressie. Sinds een tijdje ook met angsten.
Inmiddels hebben alle vrienden het al laten afweten. Dus nu ben ik ook nog eens eenzaam.
Ik heb geen professionele hulp omdat ik niet echt het gevoel heb dat het werkt.
Nou word ik ook niet echt serieus genomen.
In mijn opvoeding heb ik geleerd iedereen te laten denken dat het altijd goed met me gaat.
En dus is er niemand die weet dat ik depressief ben.
Natuurlijk kan ik het niet altijd verbergen. En dan krijgt mijn vriend de volle laag.
Mijn ouders negeren het probleem en doen het af als een beetje down zijn af en toe.
Ik zit nu op dit moment echt in een heel diep zwart gat. Ik weet echt niet meer wat ik moet doen
Het lijkt me verschrikkelijk zo snel paniekaanvallen te krijgen. Ik heb ze ook, maar vaak alleen als het over zware onderwerpen gaat of juist wanneer ik alleen ben en niks te doen heb...quote:
[..]
Bedankt
Inmiddels weer een gesprek met de psychiater gehad over de nieuwe medicatie, deze werkten echt niet goed op me. had hele vervelende bijwerkingen na 1x slikken al, nu heb ik valium en oxazepam.
Helaas werkt het allemaal ook niet zo..... elke keer wanneer ik weer angstig wordt, denk ik ja maar dit keer is het terecht, en dit keer ga ik écht (bijv.) Dood. en elke keer trap ik dan weer hierin, en krijg ik weer een paniekaanval. die angsten variëren zo sterk allemaal dat ik wel 100 verschillende patronen kan gaan zoeken erin.
alleen al het kijken naar het licht van een kaarslicht kan mij zo een aanval uitlokken. gelukkig heb ik genoeg dagen waar het wel goed gaat en het blijft bij spanning.
Ik hoop voor je dat deze medicijnen beter aanslaan! Heel veel sterkte!
Hulp krijgen is lastig. Zeker de juiste hulp.
Een psycholoog helpt niet. Ik denk dat een psychiater beter zou zijn voor mij.
Maar daar krijg ik geen doorverwijzing voor natuurlijk.
Ik denk doordat ik alles rooskleuriger voordoe dan het is.
Ook zijn een hoop onderwerpen taboe. Zoals zelfmoordneigingen.
Daar kan ik gewoon niet over praten. Ik heb nog nooit hardop tegen iemand gezegd dat ik soms echt echt niet meer wil leven. Ik zou nooit zelfmoord plegen.
Maar ik denk er wel over na. Dat maakt me bang!
Een psycholoog helpt niet. Ik denk dat een psychiater beter zou zijn voor mij.
Maar daar krijg ik geen doorverwijzing voor natuurlijk.
Ik denk doordat ik alles rooskleuriger voordoe dan het is.
Ook zijn een hoop onderwerpen taboe. Zoals zelfmoordneigingen.
Daar kan ik gewoon niet over praten. Ik heb nog nooit hardop tegen iemand gezegd dat ik soms echt echt niet meer wil leven. Ik zou nooit zelfmoord plegen.
Maar ik denk er wel over na. Dat maakt me bang!
Op dinsdag 20 september 2011 14:48 schreef Daywalk3r het volgende:
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
Dat is bij mij dus ook zo, ik krijg niet vaak meer angstaanvallen maar bijvoorbeeld van het weekend had ik er een. En die had te maken met bepaalde muziek waardoor ik gewoon merkte dat ik alle velletjes op mijn vingers aan het aftrekken was omdat dat mij beetje rust gaf, maar die muziek daarvan raakte ik gewoon in paniek en ma 5 minuten ofzo ben ik ook de kamer maar uitgevlucht.quote:
[..]
[..]
Het lijkt me verschrikkelijk zo snel paniekaanvallen te krijgen. Ik heb ze ook, maar vaak alleen als het over zware onderwerpen gaat of juist wanneer ik alleen ben en niks te doen heb...
Ik hoop voor je dat deze medicijnen beter aanslaan! Heel veel sterkte!
een vraagje? Hoezo past een psychiater beter bij jou denk je?quote:
Hulp krijgen is lastig. Zeker de juiste hulp.
Een psycholoog helpt niet. Ik denk dat een psychiater beter zou zijn voor mij.
Maar daar krijg ik geen doorverwijzing voor natuurlijk.
Ik denk doordat ik alles rooskleuriger voordoe dan het is.
Ook zijn een hoop onderwerpen taboe. Zoals zelfmoordneigingen.
Daar kan ik gewoon niet over praten. Ik heb nog nooit hardop tegen iemand gezegd dat ik soms echt echt niet meer wil leven. Ik zou nooit zelfmoord plegen.
Maar ik denk er wel over na. Dat maakt me bang!
Iedereen word meestal naar een psycholoog verwezen, end e zoektocht naar de juiste persoon die door je heen kan prikken is lastig. Ik zit nu aan mijn 3e of 4e psycholoog en bij deze begin ik ook pas over dingen te praten zoals echt geen zin meer hebben, dat het allemaal niks uitmaakt.
En pas nu praat ik over mijn echte gevoelens en ik loop nu al bijna 1,5 jaar of 2 jaar bij deze persoon.
Dus het is en blijft lastig maar de hulp is er wel...en om goed geholpen te zijn moet je vooral eerlijk zijn ook tegenover je behandelaar, en als je je niet prettig voelt bij deze persoon moet je het ook gewoon aangeven.
Maar goed, hier heb ik straks weer een gesprek met de psycholoog.. en ben nog verkouden ook
Waarom zou een psychiater beter passen? En je kan natuurlijk altijd nog doorgestuurd worden...
Ik kom nu bij psycholoog voor gesprekken en de psychiater voor mn medicatie.
Ik heb er al heel wat gezien inmiddels, maar pas nu heb ik het gevoel dat ik (bijna) alles kan zeggen...
Ik kom nu bij psycholoog voor gesprekken en de psychiater voor mn medicatie.
Ik heb er al heel wat gezien inmiddels, maar pas nu heb ik het gevoel dat ik (bijna) alles kan zeggen...
Fake it till you make it...
Is AD geen optie? Heeft bij veel mensen goed resultaat met angstklachten.quote:
[..]
Bedankt
Inmiddels weer een gesprek met de psychiater gehad over de nieuwe medicatie, deze werkten echt niet goed op me. had hele vervelende bijwerkingen na 1x slikken al, nu heb ik valium en oxazepam.
Helaas werkt het allemaal ook niet zo..... elke keer wanneer ik weer angstig wordt, denk ik ja maar dit keer is het terecht, en dit keer ga ik écht (bijv.) Dood. en elke keer trap ik dan weer hierin, en krijg ik weer een paniekaanval. die angsten variëren zo sterk allemaal dat ik wel 100 verschillende patronen kan gaan zoeken erin.
alleen al het kijken naar het licht van een kaarslicht kan mij zo een aanval uitlokken. gelukkig heb ik genoeg dagen waar het wel goed gaat en het blijft bij spanning.
Ik heb het gevoel dat psychologen niet diep genoeg gaan. Of eigenlijk heb ik alleen maar psychologen gehad die nergens over praatten behalve over hoe ik beter ging worden.quote:
Waarom zou een psychiater beter passen? En je kan natuurlijk altijd nog doorgestuurd worden...
Ik kom nu bij psycholoog voor gesprekken en de psychiater voor mn medicatie.
Ik heb er al heel wat gezien inmiddels, maar pas nu heb ik het gevoel dat ik (bijna) alles kan zeggen...
Nooit over de oorzaak van mijn depressie. De laatste psycholoog zei dat de oorzaak niet belangrijk is. Net zoals praten over de depressie en mijn gevoelens me niet zouden helpen.
Ik mocht het alleen over positieve dingen hebben.
Ik heb toch echt het idee dat een oorzaak vinden en praten over de depressie wel degelijk van belang zijn...Of zie ik dat verkeerd?
Op dinsdag 20 september 2011 14:48 schreef Daywalk3r het volgende:
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
Dan moet je kijken of je iemand kan vinden die wel die insteek heeft... ik denk dat er geen garantie is dat een psychiater dat wel doet...
Fake it till you make it...
Neh... Je hebt waarschijnlijk gelijk...quote:
Dan moet je kijken of je iemand kan vinden die wel die insteek heeft... ik denk dat er geen garantie is dat een psychiater dat wel doet...
Op dinsdag 20 september 2011 14:48 schreef Daywalk3r het volgende:
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
Als jouw hulpverlener jou alleen maar vertelt hoe het allemaal zou moeten en verder niet echt bereid is om het te zien als een proces waar jullie samen ingaan om jou te krijgen waar je wilt zijn dan zit je verkeerd vind ik, jij verdient hulp die bij jou past, dat verdient iedereenquote:
[..]
Ik heb het gevoel dat psychologen niet diep genoeg gaan. Of eigenlijk heb ik alleen maar psychologen gehad die nergens over praatten behalve over hoe ik beter ging worden.
Nooit over de oorzaak van mijn depressie. De laatste psycholoog zei dat de oorzaak niet belangrijk is. Net zoals praten over de depressie en mijn gevoelens me niet zouden helpen.
Ik mocht het alleen over positieve dingen hebben.
Ik heb toch echt het idee dat een oorzaak vinden en praten over de depressie wel degelijk van belang zijn...Of zie ik dat verkeerd?
Of de oorzaak van de depressie achterhalen belangrijk is heeft iedereen een eigen mening over, ik kan je van mij kant vertellen dat ik het allerbelangrijkste vind om voor jezelf volledig te gaan begrijpen hoe je situatie is gekomen zoals ie nu is, vanuit begrip en inzichten tot acceptatie en verwerking te komen terwijl je (in het begin voorzichtig) stappen maakt richting de toekomst; en met ''de toekomst'' bedoel ik dan waar jij naartoe wil met je leven
Kijk eens om je heen en vraag je af; wat voor probleem heb je hier en nu werkelijk?
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
Lijkt me toch oorzaak opzoeken..quote:
[..]
Als jouw hulpverlener jou alleen maar vertelt hoe het allemaal zou moeten en verder niet echt bereid is om het te zien als een proces waar jullie samen ingaan om jou te krijgen waar je wilt zijn dan zit je verkeerd vind ik, jij verdient hulp die bij jou past, dat verdient iedereen
Of de oorzaak van de depressie achterhalen belangrijk is heeft iedereen een eigen mening over, ik kan je van mij kant vertellen dat ik het allerbelangrijkste vind om voor jezelf volledig te gaan begrijpen hoe je situatie is gekomen zoals ie nu is, vanuit begrip en inzichten tot acceptatie en verwerking te komen terwijl je (in het begin voorzichtig) stappen maakt richting de toekomst; en met ''de toekomst'' bedoel ik dan waar jij naartoe wil met je leven
Je moet toch weten wat je depressief maakt.
Dan kan je dat proberen uit je leven te weren. Of leren hoe je ermee om moet gaan.
Ik weet wel dat mijn ouders en broer een grote invloed op me hebben (hebben gehad)
Dat ben ik nu pas aan het toegeven. Alleen is dit niet bespreekbaar...
Ik probeer het wel eens maar mijn moeder ontkent dat ze dingen zegt die mij pijn doen...
Ik woon nu al meer dan een jaar niet meer thuis. Maar kan nog steeds niet echt mijn eigen beslissingen nemen. Moet altijd rekening houden met wat wel en niet mag van mijn ouders.
Ik denk dat ze zelf niet eens doorheeft dat ze mij dit gevoel geeft.
Op dinsdag 20 september 2011 14:48 schreef Daywalk3r het volgende:
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
Ja dat is wat ik bedoel, het uitzoeken en begrijpen, vanuit die inzichten kan je dan je aan de de slag gaan op een manier die bij jou pastquote:
[..]
Lijkt me toch oorzaak opzoeken..
Je moet toch weten wat je depressief maakt.
Dan kan je dat proberen uit je leven te weren. Of leren hoe je ermee om moet gaan.
Ik weet wel dat mijn ouders en broer een grote invloed op me hebben (hebben gehad)
Dat ben ik nu pas aan het toegeven. Alleen is dit niet bespreekbaar...
Ik probeer het wel eens maar mijn moeder ontkent dat ze dingen zegt die mij pijn doen...
Ik woon nu al meer dan een jaar niet meer thuis. Maar kan nog steeds niet echt mijn eigen beslissingen nemen. Moet altijd rekening houden met wat wel en niet mag van mijn ouders.
Ik denk dat ze zelf niet eens doorheeft dat ze mij dit gevoel geeft.
Als het in je familie niet bespreekbaar is kan het goed helpen iemand te vinden waar dat wel bij kan, dan kan je gaan werken aan hoe met de dingen in je leven om te gaan, leren over jezelf en naar een betere toekomst toewerken.
Het kan heel goed zijn dat ze niet door heeft dat je zou dat gevoel geeft, wat voor jou handig kan zijn is uitzoeken waarom het jouw dat gevoel geeft, hoe dat tot stand komt en daar aandacht aan besteden
Kijk eens om je heen en vraag je af; wat voor probleem heb je hier en nu werkelijk?
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
Om even in te haken, de oorzaak vinden is best belangerijk. Want zonder oorzaak weet je ook niet hoe je het moet aanpakken. Maar het punt is en dat heb ik van mijn psycholoog geleerd, dat je niet bij de oorzaak moet blijven hangen.
Je moet de oorzaak een paar keer analyseren en als het gedachten zijn moet je ze leren om te vormen van negatief naar neutraal.
Want de oorzaken van een depressie zullen in 9 van de 10 gevallen negatief zijn.
Maar na een paar keer moet je gaan kijken wat eraan te doen en zonder oorzaak is dat neit mogelijk.
En als het in je eigen familie niet bespreekbaar is dan is het prettig om met iemand anders erover te praten, want ook al is het neit duidelijk praten helpt...al is het maar om even op te luchten.
Je moet de oorzaak een paar keer analyseren en als het gedachten zijn moet je ze leren om te vormen van negatief naar neutraal.
Want de oorzaken van een depressie zullen in 9 van de 10 gevallen negatief zijn.
Maar na een paar keer moet je gaan kijken wat eraan te doen en zonder oorzaak is dat neit mogelijk.
En als het in je eigen familie niet bespreekbaar is dan is het prettig om met iemand anders erover te praten, want ook al is het neit duidelijk praten helpt...al is het maar om even op te luchten.
Ik probeer eens wat anders. Vanavond heb ik regressie-hypno therapie.
Ben heel benieuwd!
Ben heel benieuwd!
Op dinsdag 20 september 2011 14:48 schreef Daywalk3r het volgende:
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
Ik haak ook even in op het feit dat een psycholoog niet diep genoeg zou gaan. Die van mij pak zowel het verleden aan, maar zoekt tegelijkertijd ook naar oplossing van de problemen die nu spelen. Dus het is niet zo dat alle psychologen alleen maar naar het heden kijken.
Hier is het rare week. Ik sta redelijk vrolijk op, maar raak gewoon onzeker op mijn werk. Het zijn van die kleine dingen die het laten gebeuren, zoals fluister gesprekken op de afdeling of dat je eigenlijk wil lunchen, maar iedereen is al weer eens weg... voel me soms zo eenzaam hier. Ben blij dat het nog maar een paar weken tot mijn vakantie is, even er helemaal tussen uit!
Hier is het rare week. Ik sta redelijk vrolijk op, maar raak gewoon onzeker op mijn werk. Het zijn van die kleine dingen die het laten gebeuren, zoals fluister gesprekken op de afdeling of dat je eigenlijk wil lunchen, maar iedereen is al weer eens weg... voel me soms zo eenzaam hier. Ben blij dat het nog maar een paar weken tot mijn vakantie is, even er helemaal tussen uit!
Eenzaam zijn op je werk is niet leuk!quote:
Ik haak ook even in op het feit dat een psycholoog niet diep genoeg zou gaan. Die van mij pak zowel het verleden aan, maar zoekt tegelijkertijd ook naar oplossing van de problemen die nu spelen. Dus het is niet zo dat alle psychologen alleen maar naar het heden kijken.
Hier is het rare week. Ik sta redelijk vrolijk op, maar raak gewoon onzeker op mijn werk. Het zijn van die kleine dingen die het laten gebeuren, zoals fluister gesprekken op de afdeling of dat je eigenlijk wil lunchen, maar iedereen is al weer eens weg... voel me soms zo eenzaam hier. Ben blij dat het nog maar een paar weken tot mijn vakantie is, even er helemaal tussen uit!
Ik ben receptioniste en zit de hele dag alleen.
Ik mis echt wel het contact met collega's.
Lekker dat je op vakantie gaat
Voor mij zit dat er niet in dit jaar. Net een huis gekocht en dat heeft veel geld gekost
Maar ik heb nu wel lekker een eigen plekje met mijn vriend
Op dinsdag 20 september 2011 14:48 schreef Daywalk3r het volgende:
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
Ben heel blij dat we op vakantie gaan, wij zijn dus vorig jaar verhuisd en konden toen niet op vakantie. Een eigen plekje is zoooo fijn!
Eenzaam is misschien ook wel een beetje overdreven, maar soms heb ik het idee dat ik er niet helemaal bij pas, loop nog zo achter in ervaringen als ik de rest hoor, iedereen heeft al meerdere baantjes gehad na zn studie, maar dit is dus mijn eerste baan. Ben dan ook wel een beetje de jonkie van de afdeling
Eenzaam is misschien ook wel een beetje overdreven, maar soms heb ik het idee dat ik er niet helemaal bij pas, loop nog zo achter in ervaringen als ik de rest hoor, iedereen heeft al meerdere baantjes gehad na zn studie, maar dit is dus mijn eerste baan. Ben dan ook wel een beetje de jonkie van de afdeling
Dat komt vanzelf goedquote:
Ben heel blij dat we op vakantie gaan, wij zijn dus vorig jaar verhuisd en konden toen niet op vakantie. Een eigen plekje is zoooo fijn!
Eenzaam is misschien ook wel een beetje overdreven, maar soms heb ik het idee dat ik er niet helemaal bij pas, loop nog zo achter in ervaringen als ik de rest hoor, iedereen heeft al meerdere baantjes gehad na zn studie, maar dit is dus mijn eerste baan. Ben dan ook wel een beetje de jonkie van de afdeling
Ervaring kan alleen maar groeien!
Waar ga je heen op vakantie? En hoe lang?
Wilde plannen? Of lekker rustig?
Wat een vragen haha!
Op dinsdag 20 september 2011 14:48 schreef Daywalk3r het volgende:
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
het is ook vervelend als je de jongste bent. Dat had ik op mijn stage ook, kwam ik daar als 19/20 jarige aanzetten tussen allemaal 30' ers met familie, kids enz. Dat bevorderd je inmenging niet altijdquote:
Ik haak ook even in op het feit dat een psycholoog niet diep genoeg zou gaan. Die van mij pak zowel het verleden aan, maar zoekt tegelijkertijd ook naar oplossing van de problemen die nu spelen. Dus het is niet zo dat alle psychologen alleen maar naar het heden kijken.
Hier is het rare week. Ik sta redelijk vrolijk op, maar raak gewoon onzeker op mijn werk. Het zijn van die kleine dingen die het laten gebeuren, zoals fluister gesprekken op de afdeling of dat je eigenlijk wil lunchen, maar iedereen is al weer eens weg... voel me soms zo eenzaam hier. Ben blij dat het nog maar een paar weken tot mijn vakantie is, even er helemaal tussen uit!
Maar je bent de jongste daar en je kan veel van anderen leren en als jongste van de afdeling is dat ook deels je taak, om te leren van anderen. En ga er maar vanuit dat anderen waarschijnlijk ook wel eens grote/fouten hebben gemaakt.
En dat je er niet helemaal bij past, tja dat komt met de tijd wel denk ik.
EN vooral niet onzeker worden erdoor...hoe makkelijk het ook is om het zo te zeggen
Even een update van mijn kant, Deze week een aantal slechte dagen achter elkaar gehad, en ook is het mij deze week pijnlijk duidelijk geworden dat ik iemand niet als vriend kan beschouwen! Ik kreeg een mail van een "vriendin" waarin zij vroeg hoe het met mij ging, waarop ik (hoe moeilijk ook) eerlijk vertelde dat het niet zo goed ging met mij, Daarop kreeg ik een hele mail terug over hoe goed het wel niet met haar gaat en hoe gelukkig zij wel niet is! En dat ze komende tijd toch echt geen tijd heeft om langs te komen want ze heeft het zoooo druk!, Juist nu ik alle steun kan gebruiken, laat zij weten dat ik op haar niet hoef te rekenen! Dat was wel even pijnlijk! Maar goed ik besef daardoor wel hoe waardevol mijn echte vrienden zijn, Die vrienden belden vanmorgen al vroeg om mij te feliciteren met mijn verjaardag, en van die ander heb ik op een onpersoonlijke krabbel op FB niks gehoord, Nou het zal wel!
Verder vandaag een rustig dagje met een beetje visite over de dag verdeeld, en nu zijn mijn opa en oma er ook nog en eigenlijk ben ik er nu wel klaar mee, het liefste zou ik iedereen nu de deur uitzetten behalve mijn ouders en mijn lief! maar goed nog even uitzitten maar, en dan is mijn verjaardag weer voorbij!
Morgenochtend vertrekken mijn
en ik naar vrienden die al op de camping zitten en waar wij het weekend zullen doorbrengen, even lekker weg van alles en even een weekend bijkomen.Daar heb ik dus wel zin in! Ben vandaag ook enorm verwend door mijn vriend, een onzettend mooie ring gekregen met bijpassende oorbellen!helemaal leuk! en vannacht om 0.15 ging hij al voor mij zingen!:D
Volgende week vrijdag moet ik weer naar de psycholoog, de laatste keer was ze ziek, en nu pas vrijdag weer, ik kijk er ook wel naar uit! Ik heb een hoop te vertellen, en hoop dat het ook een beetje oplucht!
Verder vandaag een rustig dagje met een beetje visite over de dag verdeeld, en nu zijn mijn opa en oma er ook nog en eigenlijk ben ik er nu wel klaar mee, het liefste zou ik iedereen nu de deur uitzetten behalve mijn ouders en mijn lief! maar goed nog even uitzitten maar, en dan is mijn verjaardag weer voorbij!
Morgenochtend vertrekken mijn
en ik naar vrienden die al op de camping zitten en waar wij het weekend zullen doorbrengen, even lekker weg van alles en even een weekend bijkomen.Daar heb ik dus wel zin in! Ben vandaag ook enorm verwend door mijn vriend, een onzettend mooie ring gekregen met bijpassende oorbellen!helemaal leuk! en vannacht om 0.15 ging hij al voor mij zingen!:DVolgende week vrijdag moet ik weer naar de psycholoog, de laatste keer was ze ziek, en nu pas vrijdag weer, ik kijk er ook wel naar uit! Ik heb een hoop te vertellen, en hoop dat het ook een beetje oplucht!
S. 2014
J. 2016
J. 2016
@gewoonmezelf: fijn weekend toegewenst alvast. Hopelijk kom je een beetje tot rust.
Hier gaat het nu gewoon mis en goed mis. Ik besef net opeens dat ik iets een andere plaats probeer te geven wat minder belangerijk te maken en dat is zeer lastig vooral als het je leven meer dan 8 jaar overheerst en dat het doel ban het leven is geworden en dat doel opeens niet reëel meer is.
En dat betekend zelf het heft in handen nemen endat zorgt nu gewoon voor zoveel spanning en vraagtekens richting de toekomst en dat zorgt voor een gigantische angst en die angst zorgt weer dat ik me aan dar non reëele doel ga vastklampen en dan krijg ik deze situatie weer.
Onrust, spookgedachten, angst en vluchten!
En ik wil niet meer vluchten maar doe al jaren niks anders
Ik zou zo graag een normaal leventje willen met familie, gezelligheid...maar dat bestaat al zo lang niet dat ik de weg kwijt ben.
Ik zou nu zo graag met de psycholoog hierover praten maar ik kan daar pas weer over 2 weekjes terecht en dan nog tussendoor een paar stomme verplichtingen die eraan komen waar ik geen zin in heb maar wel moet
Op momenten zoals nu zou ik echt van de aardbol willen verdwijnen...en niemand waarmee ik het erover kan hebben..het gevoel dat echt niemand mij snapt...
Hier gaat het nu gewoon mis en goed mis. Ik besef net opeens dat ik iets een andere plaats probeer te geven wat minder belangerijk te maken en dat is zeer lastig vooral als het je leven meer dan 8 jaar overheerst en dat het doel ban het leven is geworden en dat doel opeens niet reëel meer is.
En dat betekend zelf het heft in handen nemen endat zorgt nu gewoon voor zoveel spanning en vraagtekens richting de toekomst en dat zorgt voor een gigantische angst en die angst zorgt weer dat ik me aan dar non reëele doel ga vastklampen en dan krijg ik deze situatie weer.
Onrust, spookgedachten, angst en vluchten!
En ik wil niet meer vluchten maar doe al jaren niks anders
Ik zou zo graag een normaal leventje willen met familie, gezelligheid...maar dat bestaat al zo lang niet dat ik de weg kwijt ben.
Ik zou nu zo graag met de psycholoog hierover praten maar ik kan daar pas weer over 2 weekjes terecht en dan nog tussendoor een paar stomme verplichtingen die eraan komen waar ik geen zin in heb maar wel moet
Op momenten zoals nu zou ik echt van de aardbol willen verdwijnen...en niemand waarmee ik het erover kan hebben..het gevoel dat echt niemand mij snapt...
Ga naar je bed miss dat je na een goede nachtrust weer ietjes beter voelt.quote:
@gewoonmezelf: fijn weekend toegewenst alvast. Hopelijk kom je een beetje tot rust.
Hier gaat het nu gewoon mis en goed mis. Ik besef net opeens dat ik iets een andere plaats probeer te geven wat minder belangerijk te maken en dat is zeer lastig vooral als het je leven meer dan 8 jaar overheerst en dat het doel ban het leven is geworden en dat doel opeens niet reëel meer is.
En dat betekend zelf het heft in handen nemen endat zorgt nu gewoon voor zoveel spanning en vraagtekens richting de toekomst en dat zorgt voor een gigantische angst en die angst zorgt weer dat ik me aan dar non reëele doel ga vastklampen en dan krijg ik deze situatie weer.
Onrust, spookgedachten, angst en vluchten!
En ik wil niet meer vluchten maar doe al jaren niks anders
Ik zou zo graag een normaal leventje willen met familie, gezelligheid...maar dat bestaat al zo lang niet dat ik de weg kwijt ben.
Ik zou nu zo graag met de psycholoog hierover praten maar ik kan daar pas weer over 2 weekjes terecht en dan nog tussendoor een paar stomme verplichtingen die eraan komen waar ik geen zin in heb maar wel moet
Op momenten zoals nu zou ik echt van de aardbol willen verdwijnen...en niemand waarmee ik het erover kan hebben..het gevoel dat echt niemand mij snapt...
Ik heb gister dus therapie gehad. Alternatieve therapie.
Het was heel fijn. En ik heb nu al inzicht.
Ik weet waar het mis is gegaan.
Volgende week heb ik weer een afspraak. Dan gaat ze me onder hypnose brengen om nog meer dingen te weten te komen.
Ik heb echt het gevoel dat dit de juiste persoon voor mij is!
Er valt een last van mijn schouders. Ik kan niet wachten om aan mezelf te gaan werken.
En wie weet over een tijdje me weer goed te voelen!
@Cafpow: Houd vol. Na zo'n zware tijd komt altijd wel een beetje rust.
Dan voel je je snel weer een beetje beter. Dit weekend gaat vast helpen.
En probeer ook echt een beetje te genieten. Want dat verdien je!!
Het was heel fijn. En ik heb nu al inzicht.
Ik weet waar het mis is gegaan.
Volgende week heb ik weer een afspraak. Dan gaat ze me onder hypnose brengen om nog meer dingen te weten te komen.
Ik heb echt het gevoel dat dit de juiste persoon voor mij is!
Er valt een last van mijn schouders. Ik kan niet wachten om aan mezelf te gaan werken.
En wie weet over een tijdje me weer goed te voelen!
@Cafpow: Houd vol. Na zo'n zware tijd komt altijd wel een beetje rust.
Dan voel je je snel weer een beetje beter. Dit weekend gaat vast helpen.
En probeer ook echt een beetje te genieten. Want dat verdien je!!
Op dinsdag 20 september 2011 14:48 schreef Daywalk3r het volgende:
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
dat deed ik ook, en tja nachtrust helpt wel wat, maar het gevoel blijft toch een beetje stekenquote:
[..]
Ga naar je bed miss dat je na een goede nachtrust weer ietjes beter voelt.
Wat fijn dat je het zo goed vond gaan, mischien is dit wel DE terapie voor jou. Maar wat hebben ze gisteren dan eigenlijk gedaan?quote:
Ik heb gister dus therapie gehad. Alternatieve therapie.
Het was heel fijn. En ik heb nu al inzicht.
Ik weet waar het mis is gegaan.
Volgende week heb ik weer een afspraak. Dan gaat ze me onder hypnose brengen om nog meer dingen te weten te komen.
Ik heb echt het gevoel dat dit de juiste persoon voor mij is!
Er valt een last van mijn schouders. Ik kan niet wachten om aan mezelf te gaan werken.
En wie weet over een tijdje me weer goed te voelen!
@Cafpow: Houd vol. Na zo'n zware tijd komt altijd wel een beetje rust.
Dan voel je je snel weer een beetje beter. Dit weekend gaat vast helpen.
En probeer ook echt een beetje te genieten. Want dat verdien je!!
Hier zoals ik boven neerzette gaat het ietsjes beter, maar het slecht blijft wel hoewel ik een beetje op zij kan schuiven. Wat ik vandaag wil proberen is gewoon eerst wachten op een pakketje en als die er is mischien gewoon een uurtje ofzo rond gaan fietsen dat helpt altijd wel om mijn gedachten op orde te krijgen..alleen hoop ik dat het niet gaat regenen
Het weer ziet er nu nog goed uit. Ik hoop dat het niet gaat regenenquote:
[..]
dat deed ik ook, en tja nachtrust helpt wel wat, maar het gevoel blijft toch een beetje steken
[..]
Wat fijn dat je het zo goed vond gaan, mischien is dit wel DE terapie voor jou. Maar wat hebben ze gisteren dan eigenlijk gedaan?
Hier zoals ik boven neerzette gaat het ietsjes beter, maar het slecht blijft wel hoewel ik een beetje op zij kan schuiven. Wat ik vandaag wil proberen is gewoon eerst wachten op een pakketje en als die er is mischien gewoon een uurtje ofzo rond gaan fietsen dat helpt altijd wel om mijn gedachten op orde te krijgen..alleen hoop ik dat het niet gaat regenen
Gister al genoeg doorweekt geweest voor een jaar!Gister hebben we alleen gepraat. Vooral over de oorzaak van mijn depressie.
Die hebben we gevonden
Dat maakt me blij!!Het is vooral prettig omdat ze begrijpt hoe ik ben. Zeer gevoelig.
Ze noemde me zelfs een hsp'er.
Ze praat rustig tegen me en ze krijgt mij zelfs aan het praten!
!!Ik was ook wel echt opgelucht na het gesprek.
Ik durf zelfs een beetje vertrouwen te hebben dat het gaat helpen.
Op dinsdag 20 september 2011 14:48 schreef Daywalk3r het volgende:
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
hi all.
even een vraag, ik voel mij zo ziek
4 weken geleden ben ik begonnen met citalopram.
30mg, het was een foutje van de psychiater dat ik met deze dosis ben begonnen.
anyway, de eerste weken had ik ups en downs. had fijne momenten maar was erg moe.
nu 4 weken later ben ik plotseling zo ziek.
echt nergens meer zin in, ik eet sinds woensdag bijna niet omdat ik misselijk wordt.
en gewoon een naar en onrustig gevoel. in bed kan ik ook totaal niet stil liggen als ik wakker ben.
armen en benen moeten bewegen.
vandaag probeer ik echt weer goed te eten om aan te sterken.
ik sliep vrijwel de hele dag, nacht.
ik weet niet of dit door de medicijnen kan komen.
heb ook het gevoel dat ik iets verkeerds heb gegeten of gewoon ziek ben. (koorts o.i.d.)
over 2 weken zie ik de psychiater weer die gaat dan kijken of ik over moet stappen naar 20mg.
heeft iemand hier ervaring mee?
even een vraag, ik voel mij zo ziek
4 weken geleden ben ik begonnen met citalopram.
30mg, het was een foutje van de psychiater dat ik met deze dosis ben begonnen.
anyway, de eerste weken had ik ups en downs. had fijne momenten maar was erg moe.
nu 4 weken later ben ik plotseling zo ziek.
echt nergens meer zin in, ik eet sinds woensdag bijna niet omdat ik misselijk wordt.
en gewoon een naar en onrustig gevoel. in bed kan ik ook totaal niet stil liggen als ik wakker ben.
armen en benen moeten bewegen.
vandaag probeer ik echt weer goed te eten om aan te sterken.
ik sliep vrijwel de hele dag, nacht.
ik weet niet of dit door de medicijnen kan komen.
heb ook het gevoel dat ik iets verkeerds heb gegeten of gewoon ziek ben. (koorts o.i.d.)
over 2 weken zie ik de psychiater weer die gaat dan kijken of ik over moet stappen naar 20mg.
heeft iemand hier ervaring mee?
Is het anders niet een goed idee om eerst even naar de huisarts/psychiater te gaan met uiteraard je medicatie en te vragen of het daaraan kan liggen en anders medische testen te vragen...quote:
hi all.
even een vraag, ik voel mij zo ziek
4 weken geleden ben ik begonnen met citalopram.
30mg, het was een foutje van de psychiater dat ik met deze dosis ben begonnen.
anyway, de eerste weken had ik ups en downs. had fijne momenten maar was erg moe.
nu 4 weken later ben ik plotseling zo ziek.
echt nergens meer zin in, ik eet sinds woensdag bijna niet omdat ik misselijk wordt.
en gewoon een naar en onrustig gevoel. in bed kan ik ook totaal niet stil liggen als ik wakker ben.
armen en benen moeten bewegen.
vandaag probeer ik echt weer goed te eten om aan te sterken.
ik sliep vrijwel de hele dag, nacht.
ik weet niet of dit door de medicijnen kan komen.
heb ook het gevoel dat ik iets verkeerds heb gegeten of gewoon ziek ben. (koorts o.i.d.)
over 2 weken zie ik de psychiater weer die gaat dan kijken of ik over moet stappen naar 20mg.
heeft iemand hier ervaring mee?
Ik zou in ieder geval geen 2 weken afwachten als je je zo slecht voelt
Ik zou denk ik even bellen met de psychiater of met de huisarts om te vragen of je hier niet iets mee moet?
Fake it till you make it...
oke bedankt.
fucking hell ik word er zo ziek van. symptonen zijn 10x erger + misselijkheid.
ik ga maandag wel even bellen als het zo het hele weekend blijft.
fucking hell ik word er zo ziek van. symptonen zijn 10x erger + misselijkheid.
ik ga maandag wel even bellen als het zo het hele weekend blijft.
wat fijn dat je het gevoel hebt dat dit wel eens kan helpen! wil je de oorzaak ook delen met ons? Ben ook benieuwd hoe je eigenlijk achter de oorzaak bent gekomen, interessant zeg.quote:
[..]
Het weer ziet er nu nog goed uit. Ik hoop dat het niet gaat regenen
Gister hebben we alleen gepraat. Vooral over de oorzaak van mijn depressie.
Die hebben we gevonden
Het is vooral prettig omdat ze begrijpt hoe ik ben. Zeer gevoelig.
Ze noemde me zelfs een hsp'er.
Ze praat rustig tegen me en ze krijgt mij zelfs aan het praten!
Ik was ook wel echt opgelucht na het gesprek.
Ik durf zelfs een beetje vertrouwen te hebben dat het gaat helpen.
veel sterkte
@missvanity: wat fijn dat je eindelijk iemand hebt gevonden die zoveel positiviteit bij je los haalt! Echt zo fijn dat het lijkt aan te slaan
@gewoonmezelf heel veel plezier op je weekendje weg!
Ik ben super onrustig, heb gisteren ook een brief gekregen van mijn werk, er speelt namelijk een reorganisatie en maandag krijgen we eindelijk wat te horen over hoe en wat! Waarschijnlijk niet al te best nieuws voor sommige (ik ben ben redelijk safe geloof ik)
Wel een lekker dagje voor mezelf, kan zeggen dat dat erg lang geleden is, ben benieuwd of ik t nog steeds kan, een dagje mezelf verwennen met maskertjes en lekker lang douchen enzo!
@gewoonmezelf heel veel plezier op je weekendje weg!
Ik ben super onrustig, heb gisteren ook een brief gekregen van mijn werk, er speelt namelijk een reorganisatie en maandag krijgen we eindelijk wat te horen over hoe en wat! Waarschijnlijk niet al te best nieuws voor sommige (ik ben ben redelijk safe geloof ik)
Wel een lekker dagje voor mezelf, kan zeggen dat dat erg lang geleden is, ben benieuwd of ik t nog steeds kan, een dagje mezelf verwennen met maskertjes en lekker lang douchen enzo!
Aankomende week begin ik zeer waarschijnlijk met Anafranil tegen mijn angsten. Ik hoop dat die medicatie wat gaat werken.
Touching from a distance ~
wel balen van die brief, veel sterkte ermee in ieder geval.quote:
@missvanity: wat fijn dat je eindelijk iemand hebt gevonden die zoveel positiviteit bij je los haalt! Echt zo fijn dat het lijkt aan te slaan
@gewoonmezelf heel veel plezier op je weekendje weg!
Ik ben super onrustig, heb gisteren ook een brief gekregen van mijn werk, er speelt namelijk een reorganisatie en maandag krijgen we eindelijk wat te horen over hoe en wat! Waarschijnlijk niet al te best nieuws voor sommige (ik ben ben redelijk safe geloof ik)
Wel een lekker dagje voor mezelf, kan zeggen dat dat erg lang geleden is, ben benieuwd of ik t nog steeds kan, een dagje mezelf verwennen met maskertjes en lekker lang douchen enzo!
En een dagje voor jezelf nemen kan altijd goed zijn
Veel sterkte met de nieuwe medicatiequote:
Aankomende week begin ik zeer waarschijnlijk met Anafranil tegen mijn angsten. Ik hoop dat die medicatie wat gaat werken.
Dankje, zal wel goed komen. Ik hoop alleen dat het (blijvend) werkt.quote:
Touching from a distance ~
Wat heb ik een heerlijk weekend gehad zeg! Heel veel gewandeld in het bos en lekker geluierd en heel veel gelachen, Ik heb ontdekt dat je tijdens een boswandeling echt je hoofd helemaal leeg kan maken! Echt top! Vrijdag voor we gingen was ik een beetje down, maar dankzij de pretletter van 2 van mn vrienden ging het eenmaal daar al een stukje beter, en in de loop van het weekend kwam ik echt even helemaal bij!
Nu weer terug naar het gewone leven, Ik mag mij morgen melden bij de arbo-arts voor een consult en ben benieuwd wat mij dat gaat brengen! En vooral een beetje bang of hij mij ook serieus neemt, en mij gelooft, Naja we gaan het wel aanhoren!
Nu weer terug naar het gewone leven, Ik mag mij morgen melden bij de arbo-arts voor een consult en ben benieuwd wat mij dat gaat brengen! En vooral een beetje bang of hij mij ook serieus neemt, en mij gelooft, Naja we gaan het wel aanhoren!
S. 2014
J. 2016
J. 2016
Wat fijn dat je even tot rust bent gekomen.quote:
Wat heb ik een heerlijk weekend gehad zeg! Heel veel gewandeld in het bos en lekker geluierd en heel veel gelachen, Ik heb ontdekt dat je tijdens een boswandeling echt je hoofd helemaal leeg kan maken! Echt top! Vrijdag voor we gingen was ik een beetje down, maar dankzij de pretletter van 2 van mn vrienden ging het eenmaal daar al een stukje beter, en in de loop van het weekend kwam ik echt even helemaal bij!
Nu weer terug naar het gewone leven, Ik mag mij morgen melden bij de arbo-arts voor een consult en ben benieuwd wat mij dat gaat brengen! En vooral een beetje bang of hij mij ook serieus neemt, en mij gelooft, Naja we gaan het wel aanhoren!
Verder zou ik me niet zo'n zorgen over die arbo keuring want zij hebben geleerd om oa. Signalen optepakken en zij gaan niet zomaar weer iemand aan het werk zetten als de persoon er niet klaar voor is.
Hier zit momenteel in een emotionele achtbaan. Het ene moment voel ik me eter dan ooit en het andere moment voel ik me super slecht en down.
En nu lig ik ruim 45 minuten op bed muziek te luisteren terwijl ik van alles doe omte ontspannen. Maar het gaat gewoon niet en ik ben doodmoe heb vannacht super slecht geslapen.
En op dit moment gaan er weer allerlei gedachten door mijn hoofd waardoor ik me weer zo slecht voel...en niet tot rust kan komen waardoor ik weer niet genoeg/ kwalitatieve nachtrust krijg.
Volgende keer moet ik dit maar even aankaarten om te kijke. Wat er gedaan kan worden. Maar ik heb pas volgende maand een afspraak bij de psych.
En tussentijds gaat niet omdat de psych er niet is.
Nu maar weer proberen te slapen
Ze stelde een hoop vragen en die heb ik eerlijk beantwoord. Zo is de oorzaak eruit gekomen.quote:
[..]
wat fijn dat je het gevoel hebt dat dit wel eens kan helpen! wil je de oorzaak ook delen met ons? Ben ook benieuwd hoe je eigenlijk achter de oorzaak bent gekomen, interessant zeg.
veel sterkte
Gewoon eerlijk zijn tegen jezelf (En dat is heel moeilijk!)
De oorzaak ligt in mijn jeugd. Ik draag trauma's met me mee.
Ik heb ongeveer 8 jaar gepest. Uiteindelijk ben ik gaan geloven wat de pesters tegen me zeiden.
Namelijk dat ik dik, lelijk, nutteloos en een loser ben.
Verder heb ik het thuis niet altijd makkelijk gehad. Het komt erop neer dat mijn ouders me onbewust hebben geleerd dat ik niet belangrijk ben, dat ik mezelf moet wegcijferen voor anderen.
Hierdoor zet ik mezelf en mijn geluk niet op de eerste plek. Ik ben mijn hele leven al bezig met mijn ouders gelukkig maken en trots te maken. En nu probeer ik alles te doen om mijn vriend gelukkig te maken.
Ik worstel ook te veel met negatieve gedachten. Ik durf niet zo goed met andere mensen te praten omdat ik ben bang dat ze me 'stom' vinden. Mijn grootste angst is denk ik om aangeraakt te worden. Maar waarom weet ik niet echt...
Verder zei ze dat ik misschien een high senstive person ben.
http://www.hooggevoelig.nl/drupal6/
Maar dat gaat ze nog verder onderzoeken.
We gaan werken aan ik-versterking en misschien via hypnose terug naar mij jeugd om dingen te verduidelijken.
Op dinsdag 20 september 2011 14:48 schreef Daywalk3r het volgende:
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
Apart om zoiets te lezen van een ander, alsof het door mezelf geschreven zou kunnen zijnquote:
Ze stelde een hoop vragen en die heb ik eerlijk beantwoord. Zo is de oorzaak eruit gekomen.
Gewoon eerlijk zijn tegen jezelf (En dat is heel moeilijk!)
De oorzaak ligt in mijn jeugd. Ik draag trauma's met me mee.
Ik heb ongeveer 8 jaar gepest. Uiteindelijk ben ik gaan geloven wat de pesters tegen me zeiden.
Namelijk dat ik dik, lelijk, nutteloos en een loser ben.
Verder heb ik het thuis niet altijd makkelijk gehad. Het komt erop neer dat mijn ouders me onbewust hebben geleerd dat ik niet belangrijk ben, dat ik mezelf moet wegcijferen voor anderen.
Hierdoor zet ik mezelf en mijn geluk niet op de eerste plek. Ik ben mijn hele leven al bezig met mijn ouders gelukkig maken en trots te maken. En nu probeer ik alles te doen om mijn vriend gelukkig te maken.
Ik worstel ook te veel met negatieve gedachten. Ik durf niet zo goed met andere mensen te praten omdat ik ben bang dat ze me 'stom' vinden. Mijn grootste angst is denk ik om aangeraakt te worden. Maar waarom weet ik niet echt...
Verder zei ze dat ik misschien een high senstive person ben.
http://www.hooggevoelig.nl/drupal6/
Maar dat gaat ze nog verder onderzoeken.
We gaan werken aan ik-versterking en misschien via hypnose terug naar mij jeugd om dingen te verduidelijken.
Ik heb wat betreft therapie en ontwikkeling al een hele lang weg afgelegd en kom nu op een voor mijn heel moeilijk punt aan, namelijk dat ik op heel jonge leeftijd de conclusie heb getrokken dat het leven voor mij nooit echt leuk zou zijn. Nu begrijp ik dat die houding een strategie was om de impact van de nare dingen die gebeurden af te zwakken; als je stellig gelooft en er vanuit gaat dat je leven altijd klote zal zijn en er gebeurd iets naars dan doet het minder pijn; ik wist namelijk toch al dat het leven altijd klote zou zijn. Het was toen te pijnlijk om mezelf te zijn en raakte op die manier onbewust het contact met mezelf kwijt, uit zelfbescherming.
Daarnaast ben ik toen ook al begonnen met er niet echt te zijn, mezelf altijd verstoppen voor anderen, en later ook voor mezelf, altijd maar dwanghandelingen en dwanggedachten om mezelf af te leiden van het zijn van mezelf. Het leven is altijd 1 grote waas geweest. Later kwam daar het roken, de alcohol en de drugs bij; nog een manier om er niet echt te zijn, ik bestond natuurlijk wel maar maakte nooit echt mee wat er gebeurde, het was overleven in plaats van leven.
Nu ben ik van veel van die dingen af en zit ik heel dicht tegen de diepste angst aan, de angst om mezelf te zijn en te gaan leven als mezelf, hierover typen voelt al moeilijk, alsof het een onderwerp is waarover lang geleden is afgesproken dat er nooit meer gesproken zou worden; er mogen zijn van mezelf, als me echte zelf. Dus hiermee aan de slag gaan is de volgende stap, want als ik ook dit kan helen zou dat een enorme positieve verandering in mijn leven zijn
Kijk eens om je heen en vraag je af; wat voor probleem heb je hier en nu werkelijk?
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
Toch fijn te weten dat je niet de enige bent die zich zo voelt.quote:
[..]
Apart om zoiets te lezen van een ander, alsof het door mezelf geschreven zou kunnen zijn
Ik heb wat betreft therapie en ontwikkeling al een hele lang weg afgelegd en kom nu op een voor mijn heel moeilijk punt aan, namelijk dat ik op heel jonge leeftijd de conclusie heb getrokken dat het leven voor mij nooit echt leuk zou zijn. Nu begrijp ik dat die houding een strategie was om de impact van de nare dingen die gebeurden af te zwakken; als je stellig gelooft en er vanuit gaat dat je leven altijd klote zal zijn en er gebeurd iets naars dan doet het minder pijn; ik wist namelijk toch al dat het leven altijd klote zou zijn. Het was toen te pijnlijk om mezelf te zijn en raakte op die manier onbewust het contact met mezelf kwijt, uit zelfbescherming.
Daarnaast ben ik toen ook al begonnen met er niet echt te zijn, mezelf altijd verstoppen voor anderen, en later ook voor mezelf, altijd maar dwanghandelingen en dwanggedachten om mezelf af te leiden van het zijn van mezelf. Het leven is altijd 1 grote waas geweest. Later kwam daar het roken, de alcohol en de drugs bij; nog een manier om er niet echt te zijn, ik bestond natuurlijk wel maar maakte nooit echt mee wat er gebeurde, het was overleven in plaats van leven.
Nu ben ik van veel van die dingen af en zit ik heel dicht tegen de diepste angst aan, de angst om mezelf te zijn en te gaan leven als mezelf, hierover typen voelt al moeilijk, alsof het een onderwerp is waarover lang geleden is afgesproken dat er nooit meer gesproken zou worden; er mogen zijn van mezelf, als me echte zelf. Dus hiermee aan de slag gaan is de volgende stap, want als ik ook dit kan helen zou dat een enorme positieve verandering in mijn leven zijn
Ik ben ook bezig met overleven ipv leven. Vaak heb ik het idee dat ik mijn leven uitzit.
Als een soort van gevangenisstraf. Heel herkenbaar, de dingen die je zegt.
Sowieso fijn om erover te kunnen praten. (Ook al is het chatten met vreemden)
Goed om te horen dat je al zover bent gekomen.
Die laatste angst, de grootste angst, dat wordt natuurlijk nog heel moeilijk.
Ik wens je heel veel sterkte. En weet zeker dat het je gaat lukken!
Op dinsdag 20 september 2011 14:48 schreef Daywalk3r het volgende:
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
Vandaag een rare dag op het werk gehad, bijna de gehele afdeling waar ik zit moet er eind dit jaar uit... Ondanks dat ik er nog lang niet zo lang werk als andere mag ik wel blijven, omdat ik andere werkzaamheden doe. Ik ben blij dat ik mag blijven, ik kan niet zonder baan nu, maar de sfeer is er echt niet beter op geworden, vooral omdat niemand dit zag aankomen.
@bovenstaande reacties: die angst om jezelf te zijn, dat herken ik zo erg, na jarenlang onbewust voor andere te hebben gezorgd, moet ik nu leren voor mezelf te zorgen en te accepten dat ik ben wie ik ben... Alleen weet ik nog niet goed wie ik ben en wat ik wil in het leven. Het is zo fijn om dit ook van andere te lezen, ik heb me zo lang alleen gevoeld hierin, iedereen wist altijd precies wat ie wilde. Alsof je dom en een idioot bent datje nog niet goed weet wie je bent.
Anyway sterkte aan alle die ook in de situatie zitten, ik snap nu pas hoe veel dit met je leven kan doen, de oplossing lijkt nog 10x lastiger
@bovenstaande reacties: die angst om jezelf te zijn, dat herken ik zo erg, na jarenlang onbewust voor andere te hebben gezorgd, moet ik nu leren voor mezelf te zorgen en te accepten dat ik ben wie ik ben... Alleen weet ik nog niet goed wie ik ben en wat ik wil in het leven. Het is zo fijn om dit ook van andere te lezen, ik heb me zo lang alleen gevoeld hierin, iedereen wist altijd precies wat ie wilde. Alsof je dom en een idioot bent datje nog niet goed weet wie je bent.
Anyway sterkte aan alle die ook in de situatie zitten, ik snap nu pas hoe veel dit met je leven kan doen, de oplossing lijkt nog 10x lastiger
Hoewel het vrij typisch is, hoef je zeker nooit te denken dat je uniek bent met dat soort zaken. Helaas zijn er vrij veel mensen met bepaalde psychische problemen, maar men praat er natuurlijk niet zo openlijk over. Zeker als je het hebt over mensen die niet weten wat ze willen of nog fundamenteler wie ze eigenlijk zijn, zijn er daar genoeg van.
@ iedereen, al die stukken over niet weten wie je bent, jezelf niet durven en kunnen zijn dat is heel herkenbaar.
Ik heb daar zelf last van en eigenlijk al een hele tijd. Ruim 2 jaar.
Bij mij was het tot 2 jaar terug eigenlijk super goed. Ik was een van al die personen tegen wie je vroeg waar ik me over 5 jaar zag ik een heel plan en plaatje tevoorschijn haalde. Vanaf de brugklas had ik 1 groot doel, wat dus mijn hele leven overheersde. Ik wist het allemaal precies, ik wist zelfs vanaf groep 8/brugklas al mijn studierichting voor het hbo enz.
En toen 2 jaar probeerde ik het overheersende doel te realiseren, en dat kon op dat moment niet, ik was er niet klaar voor.
En sindsdien ben ik in een leegte terechtgekomen.
En ben gaan twijfelen aan studierichtingen enz. En ik ben gaan twijfelen over wie ik nou was enz.
EN het is zelf zo ver gegaan, ik lijk heel veel op een tante van mij(die zelf geen kids heeft en waarschijnlijk lesbisch is) en ik lijk in zoveel dingen op mijn tante...dat ik op bepaald moment zelfs ideeen in mijn hoofd haalde dat mijn ma mijn ma niet is, en dat mijn tante mij ma is maar het toendertijd niet aandrufde enz.
Totale waanzin..eigenlijk.
Maar nu ben ik dus mezelf helemaal op nieuw aan het uitvinden en dat levensdoel van mij blijft en zal blijven tot over een paar jaar tot ik het realiseer, maar het moet niet zo overheersend zijn..
Ik moet mijn leven niet meer op pause(meer het prive deel enzo) zetten om dat doel te bereiken ik moet het een juiste plek geven.
En tussendoor mag ik mezelf helemaal uitzoeken en ik ben intern en kwa smaak(lifestyle) heel erg veranderd de afgelopen jaren alleen durf het niet merkbaar te maken.
Dus moet dat nog leren en ben bang voor vooral de reacties van mijn ouder, die kan nogal kritisch zijn tegenover mij. En ik durf dus vaak de dingen niet te zeggen zoals het is.
En vandaag mag ik best trots op mezelf zijn. Werd super down wakker en met een gigantische schop onder mij. Kont vandaag 15 km gefietst en ben nu zoor dat ik me niet eens down kan voelen en alle gedachten zijn er tijdens de fietstocht weer doorheen gegaan waardoor ik er nu geen last van heb
[ Bericht 11% gewijzigd door cafpow op 20-06-2011 20:31:04 ]
Ik heb daar zelf last van en eigenlijk al een hele tijd. Ruim 2 jaar.
Bij mij was het tot 2 jaar terug eigenlijk super goed. Ik was een van al die personen tegen wie je vroeg waar ik me over 5 jaar zag ik een heel plan en plaatje tevoorschijn haalde. Vanaf de brugklas had ik 1 groot doel, wat dus mijn hele leven overheersde. Ik wist het allemaal precies, ik wist zelfs vanaf groep 8/brugklas al mijn studierichting voor het hbo enz.
En toen 2 jaar probeerde ik het overheersende doel te realiseren, en dat kon op dat moment niet, ik was er niet klaar voor.
En sindsdien ben ik in een leegte terechtgekomen.
En ben gaan twijfelen aan studierichtingen enz. En ik ben gaan twijfelen over wie ik nou was enz.
EN het is zelf zo ver gegaan, ik lijk heel veel op een tante van mij(die zelf geen kids heeft en waarschijnlijk lesbisch is) en ik lijk in zoveel dingen op mijn tante...dat ik op bepaald moment zelfs ideeen in mijn hoofd haalde dat mijn ma mijn ma niet is, en dat mijn tante mij ma is maar het toendertijd niet aandrufde enz.
Totale waanzin..eigenlijk.
Maar nu ben ik dus mezelf helemaal op nieuw aan het uitvinden en dat levensdoel van mij blijft en zal blijven tot over een paar jaar tot ik het realiseer, maar het moet niet zo overheersend zijn..
Ik moet mijn leven niet meer op pause(meer het prive deel enzo) zetten om dat doel te bereiken ik moet het een juiste plek geven.
En tussendoor mag ik mezelf helemaal uitzoeken en ik ben intern en kwa smaak(lifestyle) heel erg veranderd de afgelopen jaren alleen durf het niet merkbaar te maken.
Dus moet dat nog leren en ben bang voor vooral de reacties van mijn ouder, die kan nogal kritisch zijn tegenover mij. En ik durf dus vaak de dingen niet te zeggen zoals het is.
En vandaag mag ik best trots op mezelf zijn. Werd super down wakker en met een gigantische schop onder mij. Kont vandaag 15 km gefietst en ben nu zoor dat ik me niet eens down kan voelen
en alle gedachten zijn er tijdens de fietstocht weer doorheen gegaan waardoor ik er nu geen last van heb [ Bericht 11% gewijzigd door cafpow op 20-06-2011 20:31:04 ]
@Spacekitten en Cafpow.
Het lijkt een beetje alsof jullie in een identiteitscrisis zitten. Als geen identiteit hebt ontwikkelt of niet aan het ontwikkelen bent in de adolescentie, dan is de kans groot dat je psychische problemen ontwikkelt.
Het is de kunst om te ontdekken waar je goed in bent, wat je leuk vindt en om mensen met gelijke interesses te vinden. Veel experimenteren dus op allerlei gebieden, bijvoorbeeld op het gebied van muziek of studie. Exploreer!!! Uiteraard klinkt dat gemakkelijker dan dat het is, dat begrijp ik heel goed. En stel vooral kleine doelen, doelen die realiseerbaar zijn. Wees niet te streng voor jezelf.
Super Cafpow trouwens, dat je bent gaan fietsen. Lichaamsbeweging doet wonderen. In het vervolg moet je goed nadenken over het effect; het aanmaken van serotonine en een (tijdelijk) gelukkig, ontspannen gevoel.
---------
Verbazingwekkend genoeg heb ik vandaag weer een goede dag. Ik heb nu het idee dat ik wel geaccepteerd wordt, dat ik wel interessant ben en een goed mens. Normaal gesproken stel ik al heel snel iets voor na een afspraak met een vriend of vriendin, waardoor zij niet de kans krijgen om zelf initiatief te nemen. Nu heb ik eens een keertje wat meer tijd aan mezelf besteed, waardoor ik minder wanhopig leek en de mensen vanzelf naar me toekwamen.
Merk meteen dat ik een stuk meer ontspannen wordt. Hoelang het gevoel blijft, geen idee, maar ik geniet er van zolang het er er is. Ik krijg het idee dat de therapie zo zijn vruchten af begint te werpen...
Daarnaast merk ik dat ik er goed aan heb gedaan door de mensen waarvan de vriendschap van één kant kwam, de mijne dus, te bannen uit mijn leven. Zeker de mensen die alleen maar wilden profiteren. Heerlijk om deze energie gewoon te behouden en te steken in nuttige dingen!!!
Het lijkt een beetje alsof jullie in een identiteitscrisis zitten. Als geen identiteit hebt ontwikkelt of niet aan het ontwikkelen bent in de adolescentie, dan is de kans groot dat je psychische problemen ontwikkelt.
Het is de kunst om te ontdekken waar je goed in bent, wat je leuk vindt en om mensen met gelijke interesses te vinden. Veel experimenteren dus op allerlei gebieden, bijvoorbeeld op het gebied van muziek of studie. Exploreer!!! Uiteraard klinkt dat gemakkelijker dan dat het is, dat begrijp ik heel goed. En stel vooral kleine doelen, doelen die realiseerbaar zijn. Wees niet te streng voor jezelf.
Super Cafpow trouwens, dat je bent gaan fietsen. Lichaamsbeweging doet wonderen. In het vervolg moet je goed nadenken over het effect; het aanmaken van serotonine en een (tijdelijk) gelukkig, ontspannen gevoel.
---------
Verbazingwekkend genoeg heb ik vandaag weer een goede dag. Ik heb nu het idee dat ik wel geaccepteerd wordt, dat ik wel interessant ben en een goed mens. Normaal gesproken stel ik al heel snel iets voor na een afspraak met een vriend of vriendin, waardoor zij niet de kans krijgen om zelf initiatief te nemen. Nu heb ik eens een keertje wat meer tijd aan mezelf besteed, waardoor ik minder wanhopig leek en de mensen vanzelf naar me toekwamen.
Merk meteen dat ik een stuk meer ontspannen wordt. Hoelang het gevoel blijft, geen idee, maar ik geniet er van zolang het er er is. Ik krijg het idee dat de therapie zo zijn vruchten af begint te werpen...
Daarnaast merk ik dat ik er goed aan heb gedaan door de mensen waarvan de vriendschap van één kant kwam, de mijne dus, te bannen uit mijn leven. Zeker de mensen die alleen maar wilden profiteren. Heerlijk om deze energie gewoon te behouden en te steken in nuttige dingen!!!
Natuurlijk ben je niet alleen, maar als je eenmaal in eendip bent kun je je dat niet altijd beseffen. Sinds ik ben begonnen aan mijn traject heb ik al vele opbiechtingen gehad over mensen waarbij het ook even niet lekker liep. Het is verbazingwekkend wat er naar boven komt als je open bent. Maar goed, dat wist ik hiervoor niet en ja dan voel je je alleen in je eigen lijden.quote:
Hoewel het vrij typisch is, hoef je zeker nooit te denken dat je uniek bent met dat soort zaken. Helaas zijn er vrij veel mensen met bepaalde psychische problemen, maar men praat er natuurlijk niet zo openlijk over. Zeker als je het hebt over mensen die niet weten wat ze willen of nog fundamenteler wie ze eigenlijk zijn, zijn er daar genoeg van.
@cafpow, wat fijn dat het fietsen zo goed hielp, kan me voorstellen dat na alles van de afgelopen dit echt als een overwinning aan voelt, kan alleen zeggen hou het gevoel vast!
@forever152, ja ik heb wel een indentiteitscrisis, daar ga ik niet over liegen.maar ik ben al wel bezig met onderzoeken, vroeger veel creatiefs gedaan (zingen in band, viool spelen, alles met schilderen en tekenen en fotografie) was helaas allemaal weggevallen de laatste jaren, ook omdat het perfectionistisch moest van mezelf. Door de psycholoog weet ik nu dat ik het echt mis als uitlaatklep, maar het weer oppakken zonder druk op mezelf zetten is nog moeilijk, dat moet ik weer helemaal leren.
Dat bedoelde ik ook min of meer, maar er zijn toch nog vrij veel mensen die denken dat vrijwel heel Nederland het allemaal prima in orde heeft en zich prima voelt en dat zij echte uitzonderingen zijn. Dat laatste is in ieder geval niet het geval. Ook al zou dat soms zo kunnen voelen.quote:Op maandag 20 juni 2011 20:41 schreef Spacekitten het volgende:
[..]
Natuurlijk ben je niet alleen, maar als je eenmaal in eendip bent kun je je dat niet altijd beseffen. Sinds ik ben begonnen aan mijn traject heb ik al vele opbiechtingen gehad over mensen waarbij het ook even niet lekker liep. Het is verbazingwekkend wat er naar boven komt als je open bent. Maar goed, dat wist ik hiervoor niet en ja dan voel je je alleen in je eigen lijden.
Bij mij zijn het altijd depressie en verslavingsproblemen geweest die me van mezelf weg hielden, dat was mijn houvast, heb mezelf ook altijd als verslaafde nietsnut gezien en wist zeker dat het allemaal nooit wat zou worden. Totdat ik door middel van therapie en hard werken van de alcohol//drugs/roken afkwam en het opeens begon door te dringen dat ik wat ik al die jaren dacht te zijn helemaal niet was; toen kwamen de angsten en dwanghandelingen. Zoveel verzet tegen het idee dat het nu veilig zou zijn om mezelf te zijn, mezelf te willen zijn. Heb zo lang weggestopt gezeten achter van alles en nog wat, tis alsof ik nu de 1e stapjes naar buiten aan het zetten ben, al is dat maar door gewoon iets leuks te doen wat bij me past, maakt niet uit hoe klein, het is ontzettend wennen want ken zoiets eigenlijk helemaal niet, of nog niet beter gezegd want het is langzaam aan het groeien en met een gevoel dat je er gewoon mag zijn zoals je bent door het leven gaan lijkt me heerlijk, en dan maakt het eigenlijk ook niet uit hoe lang ik in plaats van echt leven lange tijd aan het overleven ben geweest door er niet echt te zijn want als het zo ver is dan ben ik er gewoon
Kijk eens om je heen en vraag je af; wat voor probleem heb je hier en nu werkelijk?
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
Goedemorgen allemaal.
Ik lees ook over druk van ouders. Dat is heel herkenbaar voor mij.
Ik mag geen fouten maken en moet alles goed doen.
Niet alleen van mezelf maar ook van mijn ouders.
Dat is een hele zware last.
Want ik neem dus geen risico's.
Ik heb ook echt het gevoel dat ik in een sleur zit.
Ik vind mijn leven echt zo saai!
Ik heb ook een vriend die mij niet stimuleert. Het liefste zit hij thuis achter de computer.
En jammer genoeg ben ik in de loop der jaren al mijn vrienden kwijtgeraakt.
Dus ik heb ook alleen maar mijn vriend.
Als ik heel eerlijk ben mis ik het enorm. Het hebben van vrienden. Leuke dingen doen met de meiden. Maar vrienden maken kan ik echt totaal niet! Bah!
Goed om te horen dat jullie wel nog vrienden hebben. Wees er maar zuinig op!
Ik lees ook over druk van ouders. Dat is heel herkenbaar voor mij.
Ik mag geen fouten maken en moet alles goed doen.
Niet alleen van mezelf maar ook van mijn ouders.
Dat is een hele zware last.
Want ik neem dus geen risico's.
Ik heb ook echt het gevoel dat ik in een sleur zit.
Ik vind mijn leven echt zo saai!
Ik heb ook een vriend die mij niet stimuleert. Het liefste zit hij thuis achter de computer.
En jammer genoeg ben ik in de loop der jaren al mijn vrienden kwijtgeraakt.
Dus ik heb ook alleen maar mijn vriend.
Als ik heel eerlijk ben mis ik het enorm. Het hebben van vrienden. Leuke dingen doen met de meiden. Maar vrienden maken kan ik echt totaal niet! Bah!
Goed om te horen dat jullie wel nog vrienden hebben. Wees er maar zuinig op!
Op dinsdag 20 september 2011 14:48 schreef Daywalk3r het volgende:
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
Dat klopt en dat heb ik vaak genoeg meegemaakt oa. met familie. Die wonen in Zuid-Amerika en daar snappen ze niet dat je in europa problemen kan hebbenquote:
[..]
Dat bedoelde ik ook min of meer, maar er zijn toch nog vrij veel mensen die denken dat vrijwel heel Nederland het allemaal prima in orde heeft en zich prima voelt en dat zij echte uitzonderingen zijn. Dat laatste is in ieder geval niet het geval. Ook al zou dat soms zo kunnen voelen.
@Canillas: Bij mij is alcoholmisbruik ook in beeld geweest alleen heb ik het zelf op tijd kunnen beperken. En had geen hulp nodig gehad erbij.
En alles moet gewoon in kleine stapjes gedaan worden, want anders loop je weer kans op een burn-out door stress die de situatie(s) veroorzaken.
@Missvanity: Ik snap je laatste post helemaal en het is ook herkenbaar. Want met bepaalde dingen ben ik het helemaal eens, vooral deze 2.
Want daar zit ik ook mee, maar geen daginvulling hebben heeft ook veel invloed erop. En vrienden heb ik eigenlijk ook niet, ja een maar die zit op meer duizenden km afstand, dus daar heb ik ook niet veel aan.quote:Ik heb ook echt het gevoel dat ik in een sleur zit.
Ik vind mijn leven echt zo saai!
Heeft mischien geen nut om een soort sociale vaardigheden cursus te volgen, die kan je helpen om vrienden te leren te maken?
[/quote]
@Missvanity: Ik snap je laatste post helemaal en het is ook herkenbaar. Want met bepaalde dingen ben ik het helemaal eens, vooral deze 2.
[..]
Want daar zit ik ook mee, maar geen daginvulling hebben heeft ook veel invloed erop. En vrienden heb ik eigenlijk ook niet, ja een maar die zit op meer duizenden km afstand, dus daar heb ik ook niet veel aan.
Heeft mischien geen nut om een soort sociale vaardigheden cursus te volgen, die kan je helpen om vrienden te leren te maken?
[/quote]
Ik heb deze trainingen al wel eens gevolgd. Maar heeft niet echt nut gehad.
Heb wel stiekem met het idee gespeeld om een meet voor te stellen.
Dat we met elkaar wat leuks gaan doen! Lijkt me echt een geweldige ervaring.
Weet niet hoe jullie hier over denken? Wie weet kunnen we elkaar steunen en gewoon lekker onszelf zijn. Voordeel is dat iedereen van elkaar weet wat er speelt. We hoeven dus geen maskers op. Laat me weten wat jullie vinden!
@Missvanity: Ik snap je laatste post helemaal en het is ook herkenbaar. Want met bepaalde dingen ben ik het helemaal eens, vooral deze 2.
[..]
Want daar zit ik ook mee, maar geen daginvulling hebben heeft ook veel invloed erop. En vrienden heb ik eigenlijk ook niet, ja een maar die zit op meer duizenden km afstand, dus daar heb ik ook niet veel aan.
Heeft mischien geen nut om een soort sociale vaardigheden cursus te volgen, die kan je helpen om vrienden te leren te maken?
[/quote]
Ik heb deze trainingen al wel eens gevolgd. Maar heeft niet echt nut gehad.
Heb wel stiekem met het idee gespeeld om een meet voor te stellen.
Dat we met elkaar wat leuks gaan doen! Lijkt me echt een geweldige ervaring.
Weet niet hoe jullie hier over denken? Wie weet kunnen we elkaar steunen en gewoon lekker onszelf zijn. Voordeel is dat iedereen van elkaar weet wat er speelt. We hoeven dus geen maskers op. Laat me weten wat jullie vinden!
Op dinsdag 20 september 2011 14:48 schreef Daywalk3r het volgende:
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
Je kan gerust over je depressie of angstklachten praten je zult alleen maar herkenning van anderen vinden, het is echt niet gek om daar in dit topic wat over kwijt te kunnenquote:
Op
Thanks, dat dacht ik ook, maar ik ben echt vreselijk paranoïde. Volgende poging, nu wat meer summier.quote:
[..]
Je kan gerust over je depressie of angstklachten praten je zult alleen maar herkenning van anderen vinden, het is echt niet gek om daar in dit topic wat over kwijt te kunnen
Afgelopen maanden toegewerkt naar een aanmelding bij het GGZ, na eigenlijk het leeuwedeel van mijn leven borderline-klachten te hebben gehad. Zwaar depressief en zelfdestructief, op bijna elke denkbare manier, afgewisseld met die fantastische (maar ook beetje enge) pieken waarin ik de hele wereld (en ver daarbuiten) aan lijk te kunnen. Goed, verwijsbrief gekregen, dat was een enórme stap in de goeie richting voor mij, maar gister erachter gekomen dat het GGZ al druk doende is een electronisch patiëntendossier op poten te zetten. Allerlei alarmbellen gingen af in mijn hoofd, ik heb nul komma niks vertrouwen in zulke projecten en de mensen die het beheren, en wil dat hetgene wat ik bespreek met een therapeut écht honderd procent vertrouwelijk blijft. Dat kan ik dus wel schudden, nu weer terug bij af.
Sowieso heb ik erg veel moeite met iemand echt in vertrouwen nemen, er zijn zoveel dingen waar ik nog nooit met iemand over heb gepraat. Dingen waar ik me voor schaam, dingen die ik niet bij 'zomaar een spw'ertje' neer wil leggen, dingen die me wel echt dwars zitten bij het opnieuw opbouwen van mijn leven. Mijn vraag is dus eigenlijk hoe jullie de juiste therapeut hebben gevonden, en wanneer je besloot dat diegene te vertrouwen was...?
Lastig hoor!quote:
[..]
Thanks, dat dacht ik ook, maar ik ben echt vreselijk paranoïde. Volgende poging, nu wat meer summier.
Afgelopen maanden toegewerkt naar een aanmelding bij het GGZ, na eigenlijk het leeuwedeel van mijn leven borderline-klachten te hebben gehad. Zwaar depressief en zelfdestructief, op bijna elke denkbare manier, afgewisseld met die fantastische (maar ook beetje enge) pieken waarin ik de hele wereld (en ver daarbuiten) aan lijk te kunnen. Goed, verwijsbrief gekregen, dat was een enórme stap in de goeie richting voor mij, maar gister erachter gekomen dat het GGZ al druk doende is een electronisch patiëntendossier op poten te zetten. Allerlei alarmbellen gingen af in mijn hoofd, ik heb nul komma niks vertrouwen in zulke projecten en de mensen die het beheren, en wil dat hetgene wat ik bespreek met een therapeut écht honderd procent vertrouwelijk blijft. Dat kan ik dus wel schudden, nu weer terug bij af.
Sowieso heb ik erg veel moeite met iemand echt in vertrouwen nemen, er zijn zoveel dingen waar ik nog nooit met iemand over heb gepraat. Dingen waar ik me voor schaam, dingen die ik niet bij 'zomaar een spw'ertje' neer wil leggen, dingen die me wel echt dwars zitten bij het opnieuw opbouwen van mijn leven. Mijn vraag is dus eigenlijk hoe jullie de juiste therapeut hebben gevonden, en wanneer je besloot dat diegene te vertrouwen was...?
Ik heb verschillende psychologen gehad. Waarmee het gewoon niet klikte.
Ik denk dat het belangrijk is dat je je gelijk op je gemak voelt bij die persoon.
Ik heb nu een natuurgeneeskundige gevonden. Ze is een heel fijn en warm persoon.
Ik vertrouwde haar meteen en voelde me op mijn gemak.
Kwestie van proberen. Kijken wat voor jou het beste werkt.
Succes in elk geval. En hoe eng het ook is, ga toch verder met de hulp die je kan krijgen.
Wie weet hoe ver je kan komen. En geloof me. Ik weet dat het eng is.
Ik heb jaren rondgelopen zonder hulp te aanvaarden.
Maar het is voor je eigen bestwil.
Later zul je jezelf dankbaar zijn.
Op dinsdag 20 september 2011 14:48 schreef Daywalk3r het volgende:
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
@grensgeval: zoals missvanity zegt is het vinden van de juiste behandelaar kwestie van proberen. Ik zit nu op mijn 3e psycholoog en me deze klikt het wel. De voorgaande konden niet tot mij doordringen en stelden mij niet echt op mijn gemak. Terwijl bij deze psycholoog wel, en nu pas beginnen we echt ergens te komen na bijna 2 jaar.
Dus ht is kwestie van tijd nemen en proberen en vooral open staan ervoor
Dus ht is kwestie van tijd nemen en proberen en vooral open staan ervoor
Goedemorgen allen!
Gister weer een sessie gehad. We deden een oefening waarbij ik werd geconfronteerd met mijn grootste angst! Was heel naar om te doen. Maar ik snap de noodzaak.
We deden de sessie zittend op de grond terwijl ik steeds dichterbij moest komen zitten (HELP!!)
Uiteindelijk kwam ze naast me zitten met de schouders tegen elkaar aan!! Elke keer moest ik proberen om mijn stressniveau te verlagen. Het lukte aardig maar ik bleef de spanningsplek in mijn rug voelen. Ze heeft me wat handvaten gegeven om de stress te verlagen. Ik ben er echt mee aan de slag. Ik realiseer me nu pas hoe gespannen mijn lichaam altijd is. Nu zo gek dat ik altijd moe ben dus!
Gister weer een sessie gehad. We deden een oefening waarbij ik werd geconfronteerd met mijn grootste angst! Was heel naar om te doen. Maar ik snap de noodzaak.
We deden de sessie zittend op de grond terwijl ik steeds dichterbij moest komen zitten (HELP!!)
Uiteindelijk kwam ze naast me zitten met de schouders tegen elkaar aan!! Elke keer moest ik proberen om mijn stressniveau te verlagen. Het lukte aardig maar ik bleef de spanningsplek in mijn rug voelen. Ze heeft me wat handvaten gegeven om de stress te verlagen. Ik ben er echt mee aan de slag. Ik realiseer me nu pas hoe gespannen mijn lichaam altijd is. Nu zo gek dat ik altijd moe ben dus!
Op dinsdag 20 september 2011 14:48 schreef Daywalk3r het volgende:
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
Paranoïde achterdocht en wantrouwen, ik herken het heel erg. ik snap dat dit nu heel moeilijk voor je wordt. ik ben zelf ook na twee maanden weigeren op cognitieve gedragstherapie gezet, naast mijn psychiatrische deeltijd behandeling, en ik vertrouwde het voor geen meter. ik had met dat mens 10 sessies, en er kwam NIKS uit behalve dat ik elke keer wilde afzeggen, zij vond zichzelf uiteindelijk te onervaren voor me en ben ik overgeplaatst naar een andere therapeut. die vind het niet erg dat ik dingen niet vertel, die weet de oorzaak van het niet kunnen vertrouwen van mensen dat ik heb, het niet aan kunnen van banden en hechtingen met mensen, en hoe erger het mentaal met me aan toe gaat hoe beter hij dat vindt omdat er dan iets "groeit" en ik dus wél die hele enge niet vertrouwde gevoelens van vertrouwen van mensen krijg. ik vind het natuurlijk kut, maar ik snap de logica goed. overigens heeft het met mijn verre verleden te maken, waarom ik er geen vertrouwen in heb, in anderen. Misschien ligt jouw oorzaak ook daar? Ik zou beginnen met uitspreken wat je wel en niet vertrouwt aan dat systeem, ook al is dat moeilijk, het heeft mij ook lang gekost om werkelijk op hulp af te stappen en zelfs toen ik professionele hulp kreeg vond ik het moeilijk aangeven wanneer het niet goed ging.quote:
[..]
Thanks, dat dacht ik ook, maar ik ben echt vreselijk paranoïde. Volgende poging, nu wat meer summier.
Afgelopen maanden toegewerkt naar een aanmelding bij het GGZ, na eigenlijk het leeuwedeel van mijn leven borderline-klachten te hebben gehad. Zwaar depressief en zelfdestructief, op bijna elke denkbare manier, afgewisseld met die fantastische (maar ook beetje enge) pieken waarin ik de hele wereld (en ver daarbuiten) aan lijk te kunnen. Goed, verwijsbrief gekregen, dat was een enórme stap in de goeie richting voor mij, maar gister erachter gekomen dat het GGZ al druk doende is een electronisch patiëntendossier op poten te zetten. Allerlei alarmbellen gingen af in mijn hoofd, ik heb nul komma niks vertrouwen in zulke projecten en de mensen die het beheren, en wil dat hetgene wat ik bespreek met een therapeut écht honderd procent vertrouwelijk blijft. Dat kan ik dus wel schudden, nu weer terug bij af.
Sowieso heb ik erg veel moeite met iemand echt in vertrouwen nemen, er zijn zoveel dingen waar ik nog nooit met iemand over heb gepraat. Dingen waar ik me voor schaam, dingen die ik niet bij 'zomaar een spw'ertje' neer wil leggen, dingen die me wel echt dwars zitten bij het opnieuw opbouwen van mijn leven. Mijn vraag is dus eigenlijk hoe jullie de juiste therapeut hebben gevonden, en wanneer je besloot dat diegene te vertrouwen was...?
ik wordt even helemaal niet goed, sinds deze week de bom is gebarsten op het werk krijg ik nog amper iets uit mijn handen, wordt steeds afgeleid en de sfeer op de afdeling is gewoon heel grillig.
Daarbij zijn er thuis nog spanningen over het regelen van de vakantie.
Het liefst zou ik nu onder mijn dekens kruipen, mijn muziek hard aan en even helemaal nergens aan willen denken.
Daarbij zijn er thuis nog spanningen over het regelen van de vakantie.
Het liefst zou ik nu onder mijn dekens kruipen, mijn muziek hard aan en even helemaal nergens aan willen denken.
Dat laatste is heel herkenbaar. Probeer anders een lijst te maken van dingen die je moet doen.quote:
ik wordt even helemaal niet goed, sinds deze week de bom is gebarsten op het werk krijg ik nog amper iets uit mijn handen, wordt steeds afgeleid en de sfeer op de afdeling is gewoon heel grillig.
Daarbij zijn er thuis nog spanningen over het regelen van de vakantie.
Het liefst zou ik nu onder mijn dekens kruipen, mijn muziek hard aan en even helemaal nergens aan willen denken.
Streep elke keer door wat je hebt gedaan. Heel bevredigend vind ik dat.
En op je werk... Tja. Dat is lastig. Probeer positief te blijven en dat uit te stralen. Glimlach oprecht naar mensen. Dat helpt.
Ik wens je heel veel sterkte met alles!
Op dinsdag 20 september 2011 14:48 schreef Daywalk3r het volgende:
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
Ik herken het heel erg. Probeer gewoon lekker tot rust te komen, en ga desnoods even ertussenuit, waarmee ik dus bedoel gewoon even in een park rustig gaan zitten ofzo. Even weg van de mensenquote:
ik wordt even helemaal niet goed, sinds deze week de bom is gebarsten op het werk krijg ik nog amper iets uit mijn handen, wordt steeds afgeleid en de sfeer op de afdeling is gewoon heel grillig.
Daarbij zijn er thuis nog spanningen over het regelen van de vakantie.
Het liefst zou ik nu onder mijn dekens kruipen, mijn muziek hard aan en even helemaal nergens aan willen denken.
En ik heb je al vaker over je werk gehoord, en ik vraag me toch echt af wat er aan de hand is daar. Want ik krijg het idee dat daar iets goed fout zit. En probeer een oplossing voor jezelf te zoeken, andere baan, meer afsluiten van collega's(door bijv. muziek op te hebben staan ofzo.)
In ieder geval veel sterkte.
Hier loopt het nu wel redelijk, ik voel me wel super onrustig en druk maar dat komt doordat ik van alles aan het regelen ben. Inschrijven en afspraken met decanen ivm. hulp bij studie, en een afspraak met mijn klantmanager bij het CWI en het proberen ergens tussen te proppen van 2 weekjes vakantie..en het economische aspect daarvoor aan het bekijken. En volgende week ook nog een bruiloft
ik weet niet hoe ik volgende week ga overleven en eht veroorzaakt toch echt wel aardig wat stress bij mij En vandaag ben ik er dus achter gekomen dat ik zware bloedarmoede heb(5.8 terwijl het 7.5 moet zijn) en nog eens een lage bloeddruk, waardoor ik de afgelopen dus veel minder energie kwijt kan.
Hmm, dacht dat het wel meeviel, hoeveel ik t over mijn werk had, maar je hebt gelijk. Hetis gewoon de reorganisatie die nu in gang is gezet, zorgt voor veel onrust en besefte me vandaag eigenlijk pas dat ik daar totaal niet tegen kan, op t werk of in de stad, drukte kan ik gewoon ff niet aan... De vakantie is vandaag geregeld en nu mag ik de leuke dingen uitzoeken als musea
Heb mezelf verwend, was alleen vanavond en had lekker gekookt met een glaasje wijn en nu ff hangen en flauwe series kijken
Heb mezelf verwend, was alleen vanavond en had lekker gekookt met een glaasje wijn en nu ff hangen en flauwe series kijken
Sorry dat ik niet reageer op de andere verhalen, ik vind dat echt heel moeilijk, weet nooit zo goed wat te zeggen
kijk dat is heel mooi, even je rust zoeken. En genieten van wat je leuk vindt.quote:
Hmm, dacht dat het wel meeviel, hoeveel ik t over mijn werk had, maar je hebt gelijk. Hetis gewoon de reorganisatie die nu in gang is gezet, zorgt voor veel onrust en besefte me vandaag eigenlijk pas dat ik daar totaal niet tegen kan, op t werk of in de stad, drukte kan ik gewoon ff niet aan... De vakantie is vandaag geregeld en nu mag ik de leuke dingen uitzoeken als musea
Heb mezelf verwend, was alleen vanavond en had lekker gekookt met een glaasje wijn en nu ff hangen en flauwe series kijken
En dat je niet reageert op anderen is niet erg, want het is lastig om erop te reageren
Haha! Ja we hebben nou eenmaal niet alle wijsheid in pacht.quote:
Sorry dat ik niet reageer op de andere verhalen, ik vind dat echt heel moeilijk, weet nooit zo goed wat te zeggen
Gewoon lekker je verhaal kwijt is al een enorme opluchting natuurlijk!
Ik heb volgende week een personeelsuitje. En ik zit heel erg in tweestrijd.
Ik WIL echt niet mee!!! Ik vind dat zo eng. Maar mensen om me heen zeggen dat het goed voor me is om toch mee te gaan. Om een keertje niet uit angst te handelen.
Ik weet dat het waar is. Maar ik vind het echt eng. Ze willen ook niet zeggen wat we gaan doen.
Waardoor het nog enger is! Vandaag moet ik doorgeven of ik wel of niet meega. En ik weet het echt nog niet:'(
Op dinsdag 20 september 2011 14:48 schreef Daywalk3r het volgende:
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
ja moeilijk... Want dat 'niet willen' zal toch overheersen. Maar, je zou het kunnen proberen en misschien is het wel een leuk uitje... Voelt het dan misschien toch wel goed dat je t toch hebt gedaan.. Is het een dag of meteen een heel weekend ofzo?quote:
[..]
Haha! Ja we hebben nou eenmaal niet alle wijsheid in pacht.
Gewoon lekker je verhaal kwijt is al een enorme opluchting natuurlijk!
Ik heb volgende week een personeelsuitje. En ik zit heel erg in tweestrijd.
Ik WIL echt niet mee!!! Ik vind dat zo eng. Maar mensen om me heen zeggen dat het goed voor me is om toch mee te gaan. Om een keertje niet uit angst te handelen.
Ik weet dat het waar is. Maar ik vind het echt eng. Ze willen ook niet zeggen wat we gaan doen.
Waardoor het nog enger is! Vandaag moet ik doorgeven of ik wel of niet meega. En ik weet het echt nog niet:'(
just give a second thought
what if we don't get caught...
what if we don't get caught...
En is het niet mogelijk om later alsnog af te zeggen? Verder moet je doen wat je het beste vindt, en kijk ook naar wat voor soort uitje het is..het is nogal een verschil tussen ergens eten en een tocht door het bos maken. En kijk gewoon of je je als het even teveel wordt jezelf kan afzonderen..en maak daarna een keuze!quote:
[..]
Haha! Ja we hebben nou eenmaal niet alle wijsheid in pacht.
Gewoon lekker je verhaal kwijt is al een enorme opluchting natuurlijk!
Ik heb volgende week een personeelsuitje. En ik zit heel erg in tweestrijd.
Ik WIL echt niet mee!!! Ik vind dat zo eng. Maar mensen om me heen zeggen dat het goed voor me is om toch mee te gaan. Om een keertje niet uit angst te handelen.
Ik weet dat het waar is. Maar ik vind het echt eng. Ze willen ook niet zeggen wat we gaan doen.
Waardoor het nog enger is! Vandaag moet ik doorgeven of ik wel of niet meega. En ik weet het echt nog niet:'(
Zowieso kies voor jezelf, neit wat anderen zeggen of willen!
Ze willen dus niet zeggen wat we gaan doenquote:
[..]
En is het niet mogelijk om later alsnog af te zeggen? Verder moet je doen wat je het beste vindt, en kijk ook naar wat voor soort uitje het is..het is nogal een verschil tussen ergens eten en een tocht door het bos maken. En kijk gewoon of je je als het even teveel wordt jezelf kan afzonderen..en maak daarna een keuze!
Zowieso kies voor jezelf, neit wat anderen zeggen of willen!
Anders zou de beslissing makkelijker zijn.Ik denk dat ik niet mee ga...
Op dinsdag 20 september 2011 14:48 schreef Daywalk3r het volgende:
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
Ik vind het jammer dat problemen als depressie, angst en psychotische klachten nog niet erg serieus worden genomen in Nederland. Als je tegen iemand vertelt dat je een van deze dingen hebt voel je je vaak niet begrepen. Als je echter vertelt dat je je arm hebt gebroken, vind iedereen het ineens sneu voor je en krijg je veel meer steun, omdat dat iets is dat 'tastbaar' en 'zichtbaar' is.
Ik heb mij zelf ook jaren lang rot gevoeld en je komt er echt alleen uit als je er goed over kunt praten met iemand, maar vooral zelf ook de energie hebt om er écht wat mee te gaan doen. Iemand anders gaat je depressie niet wegnemen, dat zul je echt zelf moeten doen. Wegkwijnen in je eigen verdriet heeft geen zin en werkt alleen maar averechts. Praat er dus over, zoek hulp (als je je arm gebroken hebt ga je toch ook naar de dokter? I know, kort door de bocht) en kijk naar de dingen die wél positief zijn in je leven ipv alle negatieve dingen.
Daarom wil ik even melden dat als jullie je er voor inzetten het ook met jullie wel goed komt
Ik heb mij zelf ook jaren lang rot gevoeld en je komt er echt alleen uit als je er goed over kunt praten met iemand, maar vooral zelf ook de energie hebt om er écht wat mee te gaan doen. Iemand anders gaat je depressie niet wegnemen, dat zul je echt zelf moeten doen. Wegkwijnen in je eigen verdriet heeft geen zin en werkt alleen maar averechts. Praat er dus over, zoek hulp (als je je arm gebroken hebt ga je toch ook naar de dokter? I know, kort door de bocht) en kijk naar de dingen die wél positief zijn in je leven ipv alle negatieve dingen.
Daarom wil ik even melden dat als jullie je er voor inzetten het ook met jullie wel goed komt
Kun je dat anders niet aangeven, zodat jij misschien het wel alvast weet? voor je keuze?quote:
[..]
Ze willen dus niet zeggen wat we gaan doen
Ik denk dat ik niet mee ga...
quote:
Ik vind het jammer dat problemen als depressie, angst en psychotische klachten nog niet erg serieus worden genomen in Nederland. Als je tegen iemand vertelt dat je een van deze dingen hebt voel je je vaak niet begrepen. Als je echter vertelt dat je je arm hebt gebroken, vind iedereen het ineens sneu voor je en krijg je veel meer steun, omdat dat iets is dat 'tastbaar' en 'zichtbaar' is.
Ik heb mij zelf ook jaren lang rot gevoeld en je komt er echt alleen uit als je er goed over kunt praten met iemand, maar vooral zelf ook de energie hebt om er écht wat mee te gaan doen. Iemand anders gaat je depressie niet wegnemen, dat zul je echt zelf moeten doen. Wegkwijnen in je eigen verdriet heeft geen zin en werkt alleen maar averechts. Praat er dus over, zoek hulp (als je je arm gebroken hebt ga je toch ook naar de dokter? I know, kort door de bocht) en kijk naar de dingen die wél positief zijn in je leven ipv alle negatieve dingen.
Daarom wil ik even melden dat als jullie je er voor inzetten het ook met jullie wel goed komt
Gelukkig doen we dat. En ikzelf heb ook wel echt vertrouwen erin. (Niet altijd...)Ik wil alleen altijd dat dingen sneller gaan. Ik haat wachten.
Maar dit is een langdurig proces. Dus ik moet veel geduld hebben.
En soms als ik geen vooruitgang boek of me weer heel slecht voel wil ik ook geen hulp.
Vandaar dat ik al zoveel jaren kamp met depressie... Stomme, domme missy
Op dinsdag 20 september 2011 14:48 schreef Daywalk3r het volgende:
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
Ze weten op mijn werk dat ik depressief ben. Daar praat ik niet over.quote:
[..]
Kun je dat anders niet aangeven, zodat jij misschien het wel alvast weet? voor je keuze?
En als ik de activiteit alvast wil weten willen zij natuurlijk weten waarom
Op dinsdag 20 september 2011 14:48 schreef Daywalk3r het volgende:
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
Klopt helaas, maar het kan helpen te begrijpen dat veel mensen dat soort problemen ontzettend eng vinden, vooral als ze van binnen het gevoel hebben dat ze op dat gebied zelf eigenlijk ook wat werk te verzetten hebben, dan kan het confronterend en beangstigend zijn om een ander door over te horen, ernaar luisteren zou namelijk betekenen dat voor henzelf ook minder wegstoppen. Je voor het leed van een ander afsluiten is een vorm van je voor jezelf afsluiten en dat kan je iemand eigenlijk niet kwalijk nemen, tis een vorm van coping, en dat is iets waar je nooit zomaar iemand uit mag willen halen, dat zou niemand fijn vindenquote:
Ik vind het jammer dat problemen als depressie, angst en psychotische klachten nog niet erg serieus worden genomen in Nederland. Als je tegen iemand vertelt dat je een van deze dingen hebt voel je je vaak niet begrepen.
Als ik me realiseer dat er best veel mensen zijn die van zichzelf vinden dat ze helemaal geen problemen mogen hebben en hoe dat van binnen allemaal weggestopt en onderdrukt wordt dan is dat iets om medeleven voor te hebben vind ik, dat is namelijk ook geen fijne manier van door het leven gaan, al lijkt het tegenover de rest van de wereld alsof het diegene voor de wind gaat. Door te begrijpen waarom mensen zo kunnen reageren, dat het voor hen een manier van met de dingen omgaan is hoef je het ook niet op jezelf te betrekken; het is hun manier van doen, het is niets persoonlijks
Tuurlijk zou het fijn zijn als alles open en met respect voor elkaar bespreekbaar was maar mensen lopen niet voor niets met een schild rond.Daarom is het zoals je zegt heel belangrijk iemand te vinden waarmee je kan praten over jezelf op een manier die jou echt helpt, iemand die niet bang is voor de dingen waar jij mee zit
Kijk eens om je heen en vraag je af; wat voor probleem heb je hier en nu werkelijk?
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
Ik snap dat je graag wilt dat alles sneller gaat, maar 't is al goed dat je inziet dat zoiets niet binnen één week klaar isquote:
[..]
Ik wil alleen altijd dat dingen sneller gaan. Ik haat wachten.
Maar dit is een langdurig proces. Dus ik moet veel geduld hebben.
En soms als ik geen vooruitgang boek of me weer heel slecht voel wil ik ook geen hulp.
Vandaar dat ik al zoveel jaren kamp met depressie... Stomme, domme missy
En wat is de 'vooruitgang' dan ook weer hé waar je het over hebt. Je hoeft niet in een keer van alles te kunnen genieten. Het kan al helpen om elke dag drie dingen op te schrijven die goed zijn gegaan of waar je je goed bij hebt gevoeld. Als je je dan minder voelt lees je dit boekje eens terug. En dingen die goed gaan hoeven niet uitgebreid te zijn. Al schrijf je op dat je hebt genoten van een dagje shoppen, dat je een complimentje van iemand hebt gekregen dat je goed deed of dat je een nachtje goed hebt geslapen. Het onthouden van die dingen is belangrijker dan het onthouden dat je zojuist zes nachten slecht hebt geslapen Maar ga zo door, je komt er wel
Het is inderdaad moeilijk om iemand écht te helpen, zonder daar zelf aan onder door te gaan. Ik ga zelf werken in de psychiatrie binnenkort en je moet twee muurtjes hebben. Enerzijds is het belangrijk om naar iemand te luisteren, empatisch te zijn, begrip te tonen en als het nodig is eens een arm of hand aanreiken om te kunnen troosten. Anderzijds is er dat tweede muurtje dat er voor zorgt dat het me niet persoonlijk raakt. Er komen namelijk soms verhalen voorbij die je best aan kunnen trekkenquote:
[..]
Daarom is het zoals je zegt heel belangrijk iemand te vinden waarmee je kan praten over jezelf op een manier die jou echt helpt, iemand die niet bang is voor de dingen waar jij mee zit
De valkuil van die muurtjes is echter weer dat je zelf ook je gevoelens af gaat sluiten voor de omgeving
Goeie tip! Dat ga ik maar eens doen. Wie weet helpt het.quote:
[..]
Ik snap dat je graag wilt dat alles sneller gaat, maar 't is al goed dat je inziet dat zoiets niet binnen één week klaar is
Maar ga zo door, je komt er wel
[..]
Het is inderdaad moeilijk om iemand écht te helpen, zonder daar zelf aan onder door te gaan. Ik ga zelf werken in de psychiatrie binnenkort en je moet twee muurtjes hebben. Enerzijds is het belangrijk om naar iemand te luisteren, empatisch te zijn, begrip te tonen en als het nodig is eens een arm of hand aanreiken om te kunnen troosten. Anderzijds is er dat tweede muurtje dat er voor zorgt dat het me niet persoonlijk raakt. Er komen namelijk soms verhalen voorbij die je best aan kunnen trekken
Op dinsdag 20 september 2011 14:48 schreef Daywalk3r het volgende:
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
Er is nu een heel leuk boekje voor zoiets, is bij de bruna te krijgen. Het heet a line a day. Hierin schrijf je per dag één ding wat goed is gegaan / leuk was en dat kun je drie jaar lang doen. Heb m zelf ook gekocht en het is tenminste goed vol te houden in tegenstelling tot een dagboek, je bent er maar heel ff mee bezig iedere dag.
Ik heb alles mee maar ik voel me niet gelukkig. Ik heb geen vriendenkring waar ik liefde/geluk uit kan halen momenteel (ik ben begonnen in een nieuwe stad). De mensen die ik wel spreek, dat is allemaal anders dan de vriendschappen die ik had.
Ze vinden me allemaal leuk en aardig maar toch heb ik het gevoel dat ze niet op me zitten te wachten. Ik heb constant het gevoel dat ik me opdring aan mensen.
Ach ja.
Ze vinden me allemaal leuk en aardig maar toch heb ik het gevoel dat ze niet op me zitten te wachten. Ik heb constant het gevoel dat ik me opdring aan mensen.
Ach ja.
Het is toch (hopelijk) niet zo dat je alle oude vrienden kwijt bent? Je zou toch nog geregeld met hen kunnen afspreken?quote:
Ik heb alles mee maar ik voel me niet gelukkig. Ik heb geen vriendenkring waar ik liefde/geluk uit kan halen momenteel (ik ben begonnen in een nieuwe stad). De mensen die ik wel spreek, dat is allemaal anders dan de vriendschappen die ik had.
Ze vinden me allemaal leuk en aardig maar toch heb ik het gevoel dat ze niet op me zitten te wachten. Ik heb constant het gevoel dat ik me opdring aan mensen.
Vriendschappen ontstaan waarsch. wel weer, maar het heeft imo niet zoveel zin om daar echt naar op zoek te gaan. Als je gewoon jezelf bent en normaal met mensen blijft omgaan, zul je op den duur in de nieuwe stad ook wel weer een vriendenkring opbouwen. Maar dat kan even duren.
Ja op zich zou ik mijn oude vrienden kunnen opzoeken maar zodra je ergens anders woont merk je meteen dat het toch wat anders aanvoelt. Ik heb nu echt mijn leven hier en om dan de hele tijd terug te reizen, tja. Het voelt ook scheef naar mijn vrienden toe. Je ziet ze nooit en af en toe kon je even langs. Je kan ook niet meer altijd enzo, dan is er hier weer wat leukers.
Ik denk dat de meeste mensen er wel begrip voor hebben. Het juist wel waarderen dat je zo nu en dan terug reist om iets met hen te doen.quote:
Ja op zich zou ik mijn oude vrienden kunnen opzoeken maar zodra je ergens anders woont merk je meteen dat het toch wat anders aanvoelt. Ik heb nu echt mijn leven hier en om dan de hele tijd terug te reizen, tja. Het voelt ook scheef naar mijn vrienden toe. Je ziet ze nooit en af en toe kon je even langs. Je kan ook niet meer altijd enzo, dan is er hier weer wat leukers.
Het is vervelend dat je zo snel het idee hebt dat jij tekort schiet. Het goede nieuws is dat het waarsch. vooral tussen je oren zit.
Jij verhuist naar een andere stad en kun daarom minder vaak wat met je vrienden doen. Daar is toch eigenlijk niets mis mee?
Ja op zich wel. Maar ik voel me dus ook schuldig omdat ik stiekem verlang naar nieuwe vrienden Die anders zijn en misschien beter bij me passen (qua hier je leven willen leiden enzo). Je woonplaats zegt ook wel iets over je vind ik.
Die anders zijn en misschien beter bij me passen (qua hier je leven willen leiden enzo). Je woonplaats zegt ook wel iets over je vind ik.
tja, het is een lastige situatie. Maar je zult toch vooral geduld moeten hebben, want vrienden maken gaat niet zo 1,2,3. Vooral als je een iets diepere vriendschap zoekt.quote:
Ja op zich zou ik mijn oude vrienden kunnen opzoeken maar zodra je ergens anders woont merk je meteen dat het toch wat anders aanvoelt. Ik heb nu echt mijn leven hier en om dan de hele tijd terug te reizen, tja. Het voelt ook scheef naar mijn vrienden toe. Je ziet ze nooit en af en toe kon je even langs. Je kan ook niet meer altijd enzo, dan is er hier weer wat leukers.
Ik heb zelf voor ruim een half jaar in het buitenland gewoond en heb in die plaats ook maar 1 goede vriendschap op kunnen bouwen.
Het kost tijd en energie. En ondertussen je oude vrienden opzoeken ook al is het ver weg, is een goede oplossing tussentijds.
En verder tja, gewoon proberen aan veel "buitenschoolse" activiteiten, en gewoon proberen geduld te hebben, hoe lastig het ook mag zijn
Gelukkig hoef je ook niet te kiezen. Dat je in je nieuwe stad ook vrienden wilt, is alleen maar goed, maar die andere mensen zijn niet voor niets vrienden. In principe moet je daar zuinig op zijn.quote:
Ja op zich wel. Maar ik voel me dus ook schuldig omdat ik stiekem verlang naar nieuwe vrienden
Jup bedankt trouwens. Ik zal gewoon geduld nodig hebben Ergens zijn daar die mensen die bij mij passen waarmee het klikt enzo.
Ergens zijn daar die mensen die bij mij passen waarmee het klikt enzo.
Ik heb een goed weekend gehad
Nu wel moe En hoofdpijn.
Maar het was een supergezellig weekend!
Gister zijn mijn ouders wezen fonduen. En zaterdag de pleegouders van mijn vriend.
Heb ook nog verlate verjaardagscadeautjes gehad
Hoe was jullie weekend?
Nu wel moe
En hoofdpijn.Maar het was een supergezellig weekend!
Gister zijn mijn ouders wezen fonduen. En zaterdag de pleegouders van mijn vriend.
Heb ook nog verlate verjaardagscadeautjes gehad
Hoe was jullie weekend?
Op dinsdag 20 september 2011 14:48 schreef Daywalk3r het volgende:
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
leuk, verlate verjaardagscadeau's..cadeau's zijn altijd welkom, toch?quote:
Ik heb een goed weekend gehad
Nu wel moe
Maar het was een supergezellig weekend!
Gister zijn mijn ouders wezen fonduen. En zaterdag de pleegouders van mijn vriend.
Heb ook nog verlate verjaardagscadeautjes gehad
Hoe was jullie weekend?
Hier gaat het wel, op irritaties na, die weer zorgen veroorzaken. Zorgen waar ik me nu nog niet eens zorgen om hoef te maken.
Wat wel duidelijk is dat ik als ik weer begin te studeren goed ga moeten zitten rekenen met mijn financieen. Want ik wil graag op mezelf gaan maar de vraag is of dat haalbaar is, met de doelen die ik heb en de middelen. Want op kamers gaan en douche/wc/keuken delen met een vreemden dat lijkt me echt zo walgelijk..en vooral aangezien ik nogal een pietje precies ben kwa schoonmaak enzo
Maar ik begin me daar nu helemaal druk over te maken terwijl ik nog ruim 3 maanden heb..en eer ik iets betaalbaars vindt enz.
het probleem nu is dat ik teveel wil...
verder heb ik momenteel wat meer energie, blijkt dat ik een enorme bloedarmoede had, mijn bloed moet op 7,5 zitten en met wat geluk zat ik op 5.9..dus nu gaat het wel wat beter Maar de irritaties blijven oplopen en heb er steeds meer last van.
Maar met dit weer zoek ik veel de straat op en dan kom ik grotendeels tot rust en kunnen de irritaties ook al is het maar voor even verdwijnen
Op kamers gaan is inderdaad heel spannend. Voor mij is het al weer meer dan een jaar geleden.quote:
[..]
leuk, verlate verjaardagscadeau's..cadeau's zijn altijd welkom, toch?
Hier gaat het wel, op irritaties na, die weer zorgen veroorzaken. Zorgen waar ik me nu nog niet eens zorgen om hoef te maken.
Wat wel duidelijk is dat ik als ik weer begin te studeren goed ga moeten zitten rekenen met mijn financieen. Want ik wil graag op mezelf gaan maar de vraag is of dat haalbaar is, met de doelen die ik heb en de middelen. Want op kamers gaan en douche/wc/keuken delen met een vreemden dat lijkt me echt zo walgelijk..en vooral aangezien ik nogal een pietje precies ben kwa schoonmaak enzo
Maar ik begin me daar nu helemaal druk over te maken terwijl ik nog ruim 3 maanden heb..en eer ik iets betaalbaars vindt enz.
het probleem nu is dat ik teveel wil...
verder heb ik momenteel wat meer energie, blijkt dat ik een enorme bloedarmoede had, mijn bloed moet op 7,5 zitten en met wat geluk zat ik op 5.9..dus nu gaat het wel wat beter Maar de irritaties blijven oplopen en heb er steeds meer last van.
Maar met dit weer zoek ik veel de straat op en dan kom ik grotendeels tot rust en kunnen de irritaties ook al is het maar voor even verdwijnen
Ik werkte fulltime en kon dat geld goed gebruiken.
Ik woonde op een kamer bij een man in huis. Keuken delen vond ik het ergste.
Ik kon gewoon niet koken als hij thuis was
En dus at ik niet meer! Gelukkig heb ik daar maar 3 maanden gewoond. Daarna ging ik samen wonen met mijn vriend en een vriend van hem.
Dat was ook niet ideaal want ik miste mijn privacy enorm. Nu hebben we lekker ons eigen huisje gekocht en wonen we met zijn 2en.
Als je op jezelf gaat wonen moet je een knop omzetten. Bij mij ging het makkelijk.
Je kan ineens niet meer doen en laten waar je zin in hebt. Je kan je geld niet meer uitgeven aan leuke dingen. Je moet eerst zorgen dat je eten in huis hebt.
Gaan je ouders je helpen? Want dat kan wel schelen. Al ben ik blij dat mijn ouders dat niet hebben gedaan. Ik was pats boem helemaal zelfstandig en kon niet terugvallen op mijn ouders. (Al sliep ik daar minstens 2 keer per week en ging ik minstens 3 keer per week daar eten
)
Op dinsdag 20 september 2011 14:48 schreef Daywalk3r het volgende:
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
Als op jezelf gaan al spannend is voor een "normaal" iemand stel je voor hoe het is voor iemand met een vorm van autisme hahahaquote:
[..]
Op kamers gaan is inderdaad heel spannend. Voor mij is het al weer meer dan een jaar geleden.
Ik werkte fulltime en kon dat geld goed gebruiken.
Ik woonde op een kamer bij een man in huis. Keuken delen vond ik het ergste.
Ik kon gewoon niet koken als hij thuis was
En dus at ik niet meer! Gelukkig heb ik daar maar 3 maanden gewoond. Daarna ging ik samen wonen met mijn vriend en een vriend van hem.
Dat was ook niet ideaal want ik miste mijn privacy enorm. Nu hebben we lekker ons eigen huisje gekocht en wonen we met zijn 2en.
Als je op jezelf gaat wonen moet je een knop omzetten. Bij mij ging het makkelijk.
Je kan ineens niet meer doen en laten waar je zin in hebt. Je kan je geld niet meer uitgeven aan leuke dingen. Je moet eerst zorgen dat je eten in huis hebt.
Gaan je ouders je helpen? Want dat kan wel schelen. Al ben ik blij dat mijn ouders dat niet hebben gedaan. Ik was pats boem helemaal zelfstandig en kon niet terugvallen op mijn ouders. (Al sliep ik daar minstens 2 keer per week en ging ik minstens 3 keer per week daar eten
En ik wil gewoon kijken of ik het kan regelen om een studiotje ofzo te vinden..en ik ga het gewoon zo simpel mogelijk houden met weinig meubels
om kosten te besparen.En ook al zou mijn ouder mee willen helpen, dat gaat niet lukken, op het feit dat ik soms wat zou kunnen lenen van haar en zonder rente terugbetalen.
Maar als ik maximaal zou lenen als uitwonende bij de ib-groep dan ontvang ik nog meer dan mijn ma...
En tja, financieel moet het te doen zijn, ik leef nu van 700¤(woon thuis), maar geef bijna niks uit, en spaar per maand 400 euro..dus zolang ik nog thuiszit blijf ik gewoon zo veel mogelijk sparen en als ik op mezelf ga, acht dan ben ik het krapzitten al een beetje gewend, maar als het goed is ga ik hier ook met depsycholoog over hebben kijken of ik ergens bij begeleid zelfstandig wonen terecht kan
En thuiseten zou ik niet zo vaak doen, want mijn doel om uit te gaan is juist meer rust te krijgen, en dan ik een overbezorgde moeder die me gaan uithoren over wat ik wel en niet eet niet echt gebruiken..maar wel 1 a 2x in de week op bezoek en evt. kleren wassen hahaha
Goed, hier is het eend rukke week, en dan nog deze ongeloofelijke hitte erbij is niet goed voor mij.
Vandaag een gesprek met een decaan op een (mogelijke) toekomstige school en op het feit na dat we iedere 3 minuten gestoord werden. Heb ik er echt 0 aan positiviteit overgehouden.
Ik ging ivm. studeren en mijn beperking(PDD-NOS) en echt...het hele gesprek ben ik gewezen op nadelen, en dat ik mogelijk de verkeerde studie kies, en ze begon mijn psycholoog eigenlijk nog eens in een minder goed daglicht te zetten.
En alleen omdat ik een autistische beperking heb zou ik de opleiding mogelijk niet goed kunnen afronden.
Echt ik vraag me af, wie kent mij beter (op mezelf na) de psycholoog waar ik al bijna 2 jaar ga, of een decaan die ik een half uur heb gesproken.
Morgen weer naar het CWI om bewijs te geven dat ik echt bezig ben met het regelen van opleiding enz.
En vrijdag nog eens een bruiloft...volgende week ga ik echt de halve week knock-out op bed liggen
En we proberen ook nog eens een "illegale" vakantie in te plannen
dus ik ben momenteel helemaal hyper net een stuiterbal wat wel positief is dat ik volgende week maandag gelijk een gesprek bijd e psycholoog heb, wat wel fijn is na zoveel drukte, en dan kan alles even geanalyseerd worden en knelpunten bekeken worden
Ik zie opeens dit topic voorbijkomen. Na een burnout had ik veel last van depressies en angst. Ik kan je het natuurlijk supplement phosphatidylserine (hele mond vol) aanraden. Het onderdrukt stresshormonen 's nachts en zorgt ervoor dat je veel kalmer bent in het algemeen. Geen piekeren meer. Ik zal geen reclame maken, maar Google er eens op. Het middel is echt geweldig.
Wat een verhaal! ik heb pas een huis gekocht. Voor 3000 euro hadden we het helemaal ingerichtquote:
[..]
Als op jezelf gaan al spannend is voor een "normaal" iemand stel je voor hoe het is voor iemand met een vorm van autisme hahaha
En ik wil gewoon kijken of ik het kan regelen om een studiotje ofzo te vinden..en ik ga het gewoon zo simpel mogelijk houden met weinig meubels
En ook al zou mijn ouder mee willen helpen, dat gaat niet lukken, op het feit dat ik soms wat zou kunnen lenen van haar en zonder rente terugbetalen.
Maar als ik maximaal zou lenen als uitwonende bij de ib-groep dan ontvang ik nog meer dan mijn ma...
En tja, financieel moet het te doen zijn, ik leef nu van 700¤(woon thuis), maar geef bijna niks uit, en spaar per maand 400 euro..dus zolang ik nog thuiszit blijf ik gewoon zo veel mogelijk sparen en als ik op mezelf ga, acht dan ben ik het krapzitten al een beetje gewend, maar als het goed is ga ik hier ook met depsycholoog over hebben kijken of ik ergens bij begeleid zelfstandig wonen terecht kan
En thuiseten zou ik niet zo vaak doen, want mijn doel om uit te gaan is juist meer rust te krijgen, en dan ik een overbezorgde moeder die me gaan uithoren over wat ik wel en niet eet niet echt gebruiken..maar wel 1 a 2x in de week op bezoek en evt. kleren wassen hahaha
Goed, hier is het eend rukke week, en dan nog deze ongeloofelijke hitte erbij is niet goed voor mij.
Vandaag een gesprek met een decaan op een (mogelijke) toekomstige school en op het feit na dat we iedere 3 minuten gestoord werden. Heb ik er echt 0 aan positiviteit overgehouden.
Ik ging ivm. studeren en mijn beperking(PDD-NOS) en echt...het hele gesprek ben ik gewezen op nadelen, en dat ik mogelijk de verkeerde studie kies, en ze begon mijn psycholoog eigenlijk nog eens in een minder goed daglicht te zetten.
En alleen omdat ik een autistische beperking heb zou ik de opleiding mogelijk niet goed kunnen afronden.
Echt ik vraag me af, wie kent mij beter (op mezelf na) de psycholoog waar ik al bijna 2 jaar ga, of een decaan die ik een half uur heb gesproken.
Morgen weer naar het CWI om bewijs te geven dat ik echt bezig ben met het regelen van opleiding enz.
En vrijdag nog eens een bruiloft...volgende week ga ik echt de halve week knock-out op bed liggen
En we proberen ook nog eens een "illegale" vakantie in te plannen
wat wel positief is dat ik volgende week maandag gelijk een gesprek bijd e psycholoog heb, wat wel fijn is na zoveel drukte, en dan kan alles even geanalyseerd worden en knelpunten bekeken worden
Dus veel geld heb je niet nodig om een kleiner plekje in te richten. Het is maar hoe gek je het zelf maakt. En door de jaren heen ga je het toch opbouwen. Dat komt helemaal goed Wel heel goed dat je een opleiding wilt gaan volgen. Ik ben een paar jaar geleden gestopt omdat het echt niet ging icm de depressie. Ik heb er nog steeds spijt van
Je moet je niet teveel aantrekken van die decaan. Luister naar jezelf en je psycholoog.
Jullie weten het toch beter. Laat je niet bestempelen door die man.
Geen twee mensen zijn gelijk. Wat de ene niet kan, kan de ander wel!
Op dinsdag 20 september 2011 14:48 schreef Daywalk3r het volgende:
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
Wie ik?quote:
Heb je ooit magnesium geprobeerd? PS heb ik boven al genoemd. Inositol helpt ook.
Ik denk dat ik het deze week maar met mn behandelaar ga bespreken ipv zelf dokteren...
Fake it till you make it...
Het lijkt toch wel op reclamequote:
Ik zie opeens dit topic voorbijkomen. Na een burnout had ik veel last van depressies en angst. Ik kan je het natuurlijk supplement phosphatidylserine (hele mond vol) aanraden. Het onderdrukt stresshormonen 's nachts en zorgt ervoor dat je veel kalmer bent in het algemeen. Geen piekeren meer. Ik zal geen reclame maken, maar Google er eens op. Het middel is echt geweldig.
Op dinsdag 20 september 2011 14:48 schreef Daywalk3r het volgende:
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
beetje wel ja...
Hier is het ff weer terug bij af, al heel de week moe en aan het piekeren, eigenlijk weet ik niet eens zo goed waarover... vanochtend ineens opgestaan met de gedachte dat ik zoveel was veranderd in 5 jaar dat ik mezelf niet terug herkende. Ik zou graag weer zijn zoals toen.
Iets anders: de vakantie is geregeld en grotendeels betaald, maw we kunnen nu echt gaan!
(ik kijk er niet naar uit, nee echt niet
)
Hier is het ff weer terug bij af, al heel de week moe en aan het piekeren, eigenlijk weet ik niet eens zo goed waarover... vanochtend ineens opgestaan met de gedachte dat ik zoveel was veranderd in 5 jaar dat ik mezelf niet terug herkende. Ik zou graag weer zijn zoals toen.
Iets anders: de vakantie is geregeld en grotendeels betaald, maw we kunnen nu echt gaan!
(ik kijk er niet naar uit, nee echt niet
)
Lekker vooruitzicht S-kitten. Moet je nog lang wachten?
Ik kijk echt niet uit naar vakantie, maar meestal als we er zijn dan is het wel ok... Gelukkig gaan we zo dichtbij dat we ook zo weer terug zijn als het niet bevalt
Ik kijk echt niet uit naar vakantie, maar meestal als we er zijn dan is het wel ok... Gelukkig gaan we zo dichtbij dat we ook zo weer terug zijn als het niet bevalt
Fake it till you make it...
Spacekitten, ach liever nu piekeren dan straks op vakantiequote:
beetje wel ja...
Hier is het ff weer terug bij af, al heel de week moe en aan het piekeren, eigenlijk weet ik niet eens zo goed waarover... vanochtend ineens opgestaan met de gedachte dat ik zoveel was veranderd in 5 jaar dat ik mezelf niet terug herkende. Ik zou graag weer zijn zoals toen.
Iets anders: de vakantie is geregeld en grotendeels betaald, maw we kunnen nu echt gaan!
(ik kijk er niet naar uit, nee echt niet
Bovenstaande herken ik echt. OP dit moment wil ik dolgraag met vakantie richting de zon/strand vooral dat ik zelf bereid ben 20 uur met de bus te reizen(wat waarschijnlijk niet gaat gebeurenquote:
Lekker vooruitzicht S-kitten. Moet je nog lang wachten?
Ik kijk echt niet uit naar vakantie, maar meestal als we er zijn dan is het wel ok... Gelukkig gaan we zo dichtbij dat we ook zo weer terug zijn als het niet bevalt
)Maar zodra alles geregeld is dan sla ik meestal om, naar echt een motivatie van 0.0 en dan begin ik onbewust maar bewust de hele boel te saboteren enz.. Maar eenmaal daar sla ik weer om..en uiteindelijk wil ik meestal gewoon niet terug
Hier zelf ook bezig met het uitzoeken van vakanties, en het word als we gaan nu laatste weekjes van Juli, maar we zitten met een niet te ruim budget
En ik word nu echt helemaal hyper, deze week in totaal denk ik 10 uurtjes achter de pc gezeten terwijl het er normaal halverwege meer dan 20 zijn...en morgen van alles voorbereiden en vrijdag dan een bruiloft, waar ik niet al te veel zin in heb.
Aangezien ik in zo'n grote omgeving nog niet helemaal mezelf durf te zijn, en ma dan weer mijn gesprekken gaat voeren
goed nu bedtijd
Las de titel van dit topic en was toch wel erg benieuwd. Krijg de laatste tijd steeds meer de illusie dat ik alleen ben.. Natuurlijk wordt dit versterkt door het feit dat ik bij mijn moeder moet logeren, omdat ik mijn ex het huis nog niet uit heb gekregen en omdat het me nu kraakhelder wordt dat ik geen daginvulling heb.
Ben bezig met het regelen van een jobcoach en doe vrijwilligerswerk voor een avond in de week. Als iemand dit herkent, zou ik het enorm fijn vinden om misschien wat tips te krijgen:)
Ben bezig met het regelen van een jobcoach en doe vrijwilligerswerk voor een avond in de week. Als iemand dit herkent, zou ik het enorm fijn vinden om misschien wat tips te krijgen:)
Nog een weekje werken en dan is het al zo ver, dus nee niet lang meerquote:
Lekker vooruitzicht S-kitten. Moet je nog lang wachten?
Ik kijk echt niet uit naar vakantie, maar meestal als we er zijn dan is het wel ok... Gelukkig gaan we zo dichtbij dat we ook zo weer terug zijn als het niet bevalt
Fijn dat je snel terug kunt, soms is het gewoon fijner thuis te zijn, maar ik hoop voor je dat het toch leuk wordt! Even weg van alles kan soms zo verhelderend werken
Haha ja dat zekerquote:
[..]
Spacekitten, ach liever nu piekeren dan straks op vakantie
Voor mij is het uitzoeken en regelen de grootste stress, en de dag dat we echt vertrekken, maar ik weet dat ik het leuk ga vinden, het moet maar!quote:[..]
Bovenstaande herken ik echt. OP dit moment wil ik dolgraag met vakantie richting de zon/strand vooral dat ik zelf bereid ben 20 uur met de bus te reizen(wat waarschijnlijk niet gaat gebeuren
Maar zodra alles geregeld is dan sla ik meestal om, naar echt een motivatie van 0.0 en dan begin ik onbewust maar bewust de hele boel te saboteren enz.. Maar eenmaal daar sla ik weer om..en uiteindelijk wil ik meestal gewoon niet terug
Hier zelf ook bezig met het uitzoeken van vakanties, en het word als we gaan nu laatste weekjes van Juli, maar we zitten met een niet te ruim budget
En ik word nu echt helemaal hyper, deze week in totaal denk ik 10 uurtjes achter de pc gezeten terwijl het er normaal halverwege meer dan 20 zijn...en morgen van alles voorbereiden en vrijdag dan een bruiloft, waar ik niet al te veel zin in heb.
Aangezien ik in zo'n grote omgeving nog niet helemaal mezelf durf te zijn, en ma dan weer mijn gesprekken gaat voeren
goed nu bedtijd
Pff een bruiloft, dat zou ik nu ook even niet aankunnen, sterkte vast!! (ik mag morgen naar een afstudeergeval)
Hoi Daphne1901, ik herken het helaas niet helemaal, maar wens je toch vast sterkte met alles
ach, ik zou me niet zo druk maken. Het komt wel goed, bedenk maar dat dit tijdelijk is, en je al op goede weg bent... en jezelf ook tijd moet gunnen.quote:
Las de titel van dit topic en was toch wel erg benieuwd. Krijg de laatste tijd steeds meer de illusie dat ik alleen ben.. Natuurlijk wordt dit versterkt door het feit dat ik bij mijn moeder moet logeren, omdat ik mijn ex het huis nog niet uit heb gekregen en omdat het me nu kraakhelder wordt dat ik geen daginvulling heb.
Ben bezig met het regelen van een jobcoach en doe vrijwilligerswerk voor een avond in de week. Als iemand dit herkent, zou ik het enorm fijn vinden om misschien wat tips te krijgen:)
Hier ben ik aan het stressen en heb net een gigantische ruziek gehad ivm. de bruiloft morgen en mijn kleding. Ik heb geen enkele officiele rol ofzo, dus dacht gewoon een broek(geen spijkerbroek) met een polo of een beetje casual blouse aan te trekken, maar mijn ma vond dat niet geschikt en bla bla...en toen ging het fout.
Nu mag ik uiteindelijk zelf mijn kleding bepalen maar als het aan mij zou liggen zou ik gewoon niet gaan
maar ja, de bruid beschouwd ons als familie(hoewel ik hun als vreemden zie)..maar goed, morgen ben ik ervanaf
he bah, hier gaat het opeens heel fout. Ik probeer mijn tegenzin te disimuleren, en dat lukt redelijk maar van binnen ga ik nu echt helemaal kapot.
Precies morgen komt als het goed is een pakketje aan wat ik al meer dan 1 week verwacht. En ik zou het liefst thuisblijven om dat pakketje te ontvangen. Dat is voor mij belangerijker dan die stomme bruiloft...maar vertel aan iemand dat je liever thuisblijft om een jas te ontvangen..nou ik zou er niet aan beginnen.
De zenuwen zijn te groot en hoop eigenlijk dat ik morgen doodziek wakker word om niet te hoeven gaan. Ik heb er echt totaal geen zin, en ben eigenlijk zelfs bang..en volgens mij ben ik nerveuzer dan de bruid zelf..en ik kan dit nergens kwijt...behalve uit frustratie weer te halen en weer down te wordne.
Ik durf mezelf niet te zijn in een hele grote groep mensen(oa. door autisme) en ik voel me op verjaardagen daar al niet op mijn gemak. Dus laat staan als ik de hele dag met die mensen moet zijn.
En ik ben bang voor wat er gaat gebeuren..vooral na het eten. Dan komt het feest, en ik wil niet naar het feest maar MOET.
En ik hou niet van feesten waar mijn moeder bij is, en met andere personen waar ik mij niet op mijn gemak voel, en dan word je verplicht te dansen en ik wil niet dansen...ik vind dansen prima in een disco met mensen van mijn eigen leeftijd want dan is het lol trappen en gek doen.
Maar ik wil niet dansen op een bruiloft...en nog meer met en bij mensen die ik niet ken en vertrouw.
En ik ben bang voor wat er gaat gebeuren,want mensen gaan toch willen dat ik dans..en ik wil niet en oke mensen kunnen mij er niet tot verplichten maar dan gaan ze weer druk op me zetten.
En ik vind het nog erger omdat het allemaal zo ver is, er is niet eens OV in de buurt.
En in mijn hoofd zoek ik constant het conflict met mijn moeder op..waarin ik gewoon tegen haar schreeuw dat ik alleen ga omdat het moet, maar ik anders echt niet zou gaan.
En ik heb geen zin om mensen te zien die eigenlijk niks voor me betekenen maar toch aardig te moeten zijn.
Zonder het slecht te bedoelen ik vind het maar een stelletje hypocryte mensen...2 personen uit die hele familie beschouwen mij als familie, maar ik beschouw hun als bekende vreemden. Ik bedoel, ze kunnen mijn part overgereden worden en mijn reactie zou dan o, wat jammer..balen..beterschap en meer niet. Ik heb geen band met ze...dus voel ik me ook een hypocriet doordat ik uberhaubt naar die bruiloft ga..
Bleh, ik ben het momenteel gewoon zo zat...ik zou het liefst in bed kruipen tot mijn studie begint en ik uiteindelijk op mezelf kan..dan ben ik van die stomme verplichtingen af!
Precies morgen komt als het goed is een pakketje aan wat ik al meer dan 1 week verwacht. En ik zou het liefst thuisblijven om dat pakketje te ontvangen. Dat is voor mij belangerijker dan die stomme bruiloft...maar vertel aan iemand dat je liever thuisblijft om een jas te ontvangen..nou ik zou er niet aan beginnen.
De zenuwen zijn te groot en hoop eigenlijk dat ik morgen doodziek wakker word om niet te hoeven gaan. Ik heb er echt totaal geen zin, en ben eigenlijk zelfs bang..en volgens mij ben ik nerveuzer dan de bruid zelf..en ik kan dit nergens kwijt...behalve uit frustratie weer te halen en weer down te wordne.
Ik durf mezelf niet te zijn in een hele grote groep mensen(oa. door autisme) en ik voel me op verjaardagen daar al niet op mijn gemak. Dus laat staan als ik de hele dag met die mensen moet zijn.
En ik ben bang voor wat er gaat gebeuren..vooral na het eten. Dan komt het feest, en ik wil niet naar het feest maar MOET.
En ik hou niet van feesten waar mijn moeder bij is, en met andere personen waar ik mij niet op mijn gemak voel, en dan word je verplicht te dansen en ik wil niet dansen...ik vind dansen prima in een disco met mensen van mijn eigen leeftijd want dan is het lol trappen en gek doen.
Maar ik wil niet dansen op een bruiloft...en nog meer met en bij mensen die ik niet ken en vertrouw.
En ik ben bang voor wat er gaat gebeuren,want mensen gaan toch willen dat ik dans..en ik wil niet en oke mensen kunnen mij er niet tot verplichten maar dan gaan ze weer druk op me zetten.
En ik vind het nog erger omdat het allemaal zo ver is, er is niet eens OV in de buurt.
En in mijn hoofd zoek ik constant het conflict met mijn moeder op..waarin ik gewoon tegen haar schreeuw dat ik alleen ga omdat het moet, maar ik anders echt niet zou gaan.
En ik heb geen zin om mensen te zien die eigenlijk niks voor me betekenen maar toch aardig te moeten zijn.
Zonder het slecht te bedoelen ik vind het maar een stelletje hypocryte mensen...2 personen uit die hele familie beschouwen mij als familie, maar ik beschouw hun als bekende vreemden. Ik bedoel, ze kunnen mijn part overgereden worden en mijn reactie zou dan o, wat jammer..balen..beterschap en meer niet. Ik heb geen band met ze...dus voel ik me ook een hypocriet doordat ik uberhaubt naar die bruiloft ga..
Bleh, ik ben het momenteel gewoon zo zat...ik zou het liefst in bed kruipen tot mijn studie begint en ik uiteindelijk op mezelf kan..dan ben ik van die stomme verplichtingen af!
Hoe oud ben je dan? Op een gegeven moment moet jezelf daar keuzes in maken of je wel of niet ergens heen gaat. En verder zullen er waarschijnlijk meer mensen zijn die er ook niet heel veel zin in hebben. Iedereen richt zn aandacht op het bruidspaar dat zie je zelf ook al in.
En als je niet zelf hoeft te rijden neem dan een paar drankjes..
Ik had dr zelf ook een enorme hekel aan overgens om op zulke dingen te verschijnen.
En als je niet zelf hoeft te rijden neem dan een paar drankjes..
Ik had dr zelf ook een enorme hekel aan overgens om op zulke dingen te verschijnen.
Toen ik jonger was (14/15 ofzo) heb ik in gevallen van nood wel vaker een griepje oid gesimuleerd om onder een bruiloft uit te komen. Tegenwoordig ga ik alleen als ik er zin in heb of een echte band heb met die mensen.
Drinken kan ik niet met mijn ma erbij...dat is denk ik het grootste probleem dat mijn ma er is en bij haar kan ik mezelf niet zijn en word ik bij wijze gedwongen om te zijn wie zij wilt..en kan niet tegen me ma ingaan omdat ze het altijd wint.quote:
Hoe oud ben je dan? Op een gegeven moment moet jezelf daar keuzes in maken of je wel of niet ergens heen gaat. En verder zullen er waarschijnlijk meer mensen zijn die er ook niet heel veel zin in hebben. Iedereen richt zn aandacht op het bruidspaar dat zie je zelf ook al in.
En als je niet zelf hoeft te rijden neem dan een paar drankjes..
Ik had dr zelf ook een enorme hekel aan overgens om op zulke dingen te verschijnen.
En ik ben 24 maar ja hoe doe je het als de bruid het al heel erg vind als je wat later bent.
Maar goed er grootste probleem is eigenlijk dat ik niks voor het bruidspaar voel en zij mij als familie zien.
Maar goed ik ga maar slapen en hopelijk word ik morgen iets positiever wakker!
Mag je als 24-jarige van je ma niet een paar wijntjes oid drinken? Het spijt me, maar dat klinkt best ziekelijk.
Tja ik heb ongeveer 2 weken geleden al een griepje gesimuleer voor een verjaardag bij die personen.quote:Op vrijdag 1 juli 2011 00:17 schreef Absurditeit het volgende:
Toen ik jonger was (14/15 ofzo) heb ik in gevallen van nood wel vaker een griepje oid gesimuleerd om onder een bruiloft uit te komen. Tegenwoordig ga ik alleen als ik er zin in heb of een echte band heb met die mensen.
En hoe doe ik het dan om conflicten thuis te vermijden want als ik morgen zeg dat ik niet ga vanwege zg verkoudheid nou dan kan ik beter onderdak regelen tenzij ik geslacht wil worden ( overdreven natuurlijk)
Hier zit een heel verhaal achter een belofteet mijzelf op mijn 14e nooit te drinken omdat wie dronk imo alcoholist was. En mijn ma neemt alles te letterlijk en serieus en is er van overtuigd dat ik niet drink...maar ik heb nooit echt de ruimte ervoor gekregen( en ik ben nogal bang voor haar reactie) want de laatste tijd praat ze heel veel over drinken ivm nrgativiteit erover.quote:
Mag je als 24-jarige van je ma niet een paar wijntjes oid drinken? Het spijt me, maar dat klinkt best ziekelijk.
Meisje toch!quote:
[..]
Hier zit een heel verhaal achter een belofteet mijzelf op mijn 14e nooit te drinken omdat wie dronk imo alcoholist was. En mijn ma neemt alles te letterlijk en serieus en is er van overtuigd dat ik niet drink...maar ik heb nooit echt de ruimte ervoor gekregen( en ik ben nogal bang voor haar reactie) want de laatste tijd praat ze heel veel over drinken ivm nrgativiteit erover.
Dat is een vreselijk lastige situatie! Ik herken het wel.
Niet zo heftig als jij het hebt. Maar ik heb ook echt een hekel aan dat soort dingen.
En dan inderdaad mensen die je proberen te dwingen dingen te doen die jij niet wilt.
Ik zou zeggen: drink een wijntje. Je moet echt leren je niet zo veel van je moeder aan te trekken. Je bent oud en wijs genoeg om je eigen beslissingen te nemen. En zij heeft dat maar te respecteren. Ik weet dat het heel moeilijk is. Maar probeer bij je moeder toch jezelf te zijn. Ze is je moeder dus ze houdt als het goed is van je no matter what!
Ik ben ook al mijn hele leven bezig met te zijn wie mijn ouders willen dat ik ben.
Maar ik word daar heel erg ongelukkig van. Ik ben nu langzaam bezig met uitvinden wat ik wil. Ik hecht heel veel waarde aan wat mijn ouders vinden. En kom er nu achter dat ik dat niet moet doen. Hoe hard ik ook mijn best doe. Ze zeggen elke week hetzelfde tegen me. Elke week moet ik aanhoren dat ik te dik ben, dat ik me te dik opmaak. Dat ik er goed uit zou kunnen zien als ik zou afvallen en me anders zou opmaken. Ik moet leren om me hier voor af te sluiten. En het gaat beter! Mijn vader had twee weken geleden door dat ik het niet op prijs stelde dat mijn moeder zat te zeiken dat ik er vreselijk uitzag! Ik was zo trots.
En over die bruiloft... Soms moet je dingen doen die je niet wilt. Dat hoort nou eenmaal bij het leven. Maak duidelijke afspraken met je moeder. Probeer te onderhandelen dat jullie vroeg weer weggaan. Zet je allermooiste glimlach op en bedenk maar hoe gelukkig het bruidje is. Als het voorbij is denk je waarschijnlijk: Zo erg was het niet. Heb ik me daar nou zo druk om gemaakt??! Gewoon jezelf er doorheen slepen. Komt goed meisje!
Op dinsdag 20 september 2011 14:48 schreef Daywalk3r het volgende:
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
Ik werk bij MissVanity en neem wel eens een onderwerp mee.
Ik bedoel, zij wijkt er toch vanaf.
Tja ik denk dat heel veel mensen ermee kampen..met dit soort dingen. Alleen er heerst bij mij en de psycholoog het vermoeden dat mijn ma borderliner is..en dat zorgt ervoor dat de comunicatie heel lastig is. Want als we het hebben over hoe ik me voel mbt bepaalde dingen dat eindigt het altijd over het effect dat mijn gedrag heeft op haar..en hoe zij het ervaart enz.quote:
[..]
Meisje toch!
Dat is een vreselijk lastige situatie! Ik herken het wel.
Niet zo heftig als jij het hebt. Maar ik heb ook echt een hekel aan dat soort dingen.
-------knip---------
Maar verder tja, ik ben op de goede weg, omdat ik weet dat ik thuis nooit helemaal mezelf ga kunnen zijn. Wil ik binnenkort op mijzelf in een soort studio met eigen keuken/douche enzo. En ik heb al wat redelijke gezien alleen eerst wil ik weer tijd hebben om te wennen aan weer naar school gaan.
En als ik mezelf ben, tja dan gaat veel in de relatie met mijn ma veranderen..het wordt anders dan nu. Ze is dan minder mijn ma.
Maar goed de bruiloft is nu achter de rug, op zich viel het mee op het feest na. Dat vond ik niks..veel te druk en te klein. En de muziek daar werd ik bijna histerisch van...het leukste was de ceremonie(ik speelde fotograaf) en het etentje, met een heel select groepje
hoewel het vlees een beetje te rauw was 
maar wat niet rauw was had een goede smaak Maar het feest dat zijn we naar 1,5 uurtje vertrokken
om vervolgens thuis (na 45 min. reizen) weer terug te moeten omdat de sleutels bij het bruidspaar thuis lag uiteindelijk lag ik pas rond 2 uur in mijn nest Goed nu van de week een gesprek met de psycholoog en moest de dingen waar ik moeite mee had noteren om deze te kunnen bespreken en een soort actieplan op te stellen voor soortgelijke situaties
Gelukkig dat het toch wel mee viel! Dat van je moeder lijkt me echt lastig, ik hoop voor je dat je snel op je eigen kan, het zal een hoop gaan schelen
Hier een leuke dag gehad en eindelijl een keer alles goed volgehouden. Ga nu nog ff een stukje film kijken en dan lekker na bed
Hier een leuke dag gehad en eindelijl een keer alles goed volgehouden. Ga nu nog ff een stukje film kijken en dan lekker na bed
Nog even uithouden!quote:
kleine kick
nog een weekje werken en dan (hopelijk) wat rust!
Hier gaat het op zich wel redelijk. Probeer nog steeds bij te komen van vorige week die over het algemeen super druk was. En ik kan gewoon niet tot rust komen.
En nu ben ik nog onrustig door het gedoe rondom wel of niet vakantie: we zitten met een redelijk krap budget duw super veel keus hebben we niet.
En we hadden een super goede lastminite gevonden, en waren van plan te boeken. Maar toen kwam er een officiële brief ivm. Documenten die afkeurd zijn en nieuwe nodig zijn, die mij. Pa vanuit Spanje moet sturen. En totdat dat geregeld is kunnen we niet gaan. Dus zit ik met alle onzekerheid, en ik moet me nog inschrijven voor de opleiding wat ik dus helemaal gepland had wanneer voor mij het beste moment was ervoor.
En tussendoor zit ik gewoon met zoveel onrust dat ik obsessief ga doen met activiteiten en anders de neiging heb tot teveel eten of drinken. maar over het algemeen blijft het wel binnen normaliteit.
Hee iedereen,
Weet niet zo goed waar ik dit moet vragen, dus vandaar ff hier gedaan en geen topic gestart. Hoe kom je eigenlijk bij een psycholoog voor een gesprek? Moet je eerst naar de huisarts en vertellen dat je je depri voelt + bijbehorende zaken, óf kun je zelf direct naar een psycholoog?
Weet niet zo goed waar ik dit moet vragen, dus vandaar ff hier gedaan en geen topic gestart. Hoe kom je eigenlijk bij een psycholoog voor een gesprek? Moet je eerst naar de huisarts en vertellen dat je je depri voelt + bijbehorende zaken, óf kun je zelf direct naar een psycholoog?
Je hebt voor zover bekend bij een verwijzing van de ha nodig. En je hebt ook particulieren maar daar mag je alles compleet uit eigen zak betalen.quote:
Hee iedereen,
Weet niet zo goed waar ik dit moet vragen, dus vandaar ff hier gedaan en geen topic gestart. Hoe kom je eigenlijk bij een psycholoog voor een gesprek? Moet je eerst naar de huisarts en vertellen dat je je depri voelt + bijbehorende zaken, óf kun je zelf direct naar een psycholoog?
Je moet dus gewoon naar de ha en vertellen wat er is en dan krijg je een verwijsbrief naar een psycholoog, en daar krijg je dan eerst een intake.
Bedankt voor de info.quote:
[..]
Je hebt voor zover bekend bij een verwijzing van de ha nodig. En je hebt ook particulieren maar daar mag je alles compleet uit eigen zak betalen.
Je moet dus gewoon naar de ha en vertellen wat er is en dan krijg je een verwijsbrief naar een psycholoog, en daar krijg je dan eerst een intake.
Pfft, daar zou ik ook zwaar onrustig van worden. En waarschijnlijk kun je je dan dus ook nergens op concentreren, tenminste dat heb ik dan.quote:
[..]
Nog even uithouden!
Hier gaat het op zich wel redelijk. Probeer nog steeds bij te komen van vorige week die over het algemeen super druk was. En ik kan gewoon niet tot rust komen.
En nu ben ik nog onrustig door het gedoe rondom wel of niet vakantie: we zitten met een redelijk krap budget duw super veel keus hebben we niet.
En we hadden een super goede lastminite gevonden, en waren van plan te boeken. Maar toen kwam er een officiële brief ivm. Documenten die afkeurd zijn en nieuwe nodig zijn, die mij. Pa vanuit Spanje moet sturen. En totdat dat geregeld is kunnen we niet gaan. Dus zit ik met alle onzekerheid, en ik moet me nog inschrijven voor de opleiding wat ik dus helemaal gepland had wanneer voor mij het beste moment was ervoor.
En tussendoor zit ik gewoon met zoveel onrust dat ik obsessief ga doen met activiteiten en anders de neiging heb tot teveel eten of drinken. maar over het algemeen blijft het wel binnen normaliteit.
Kun je niet (weer) een stuk gaan fietsen, dan moet je wel ff aan iets anders denken?
Tja, fietsen helpt bij mij, zolang ik een doel heb. Als ik gewoon rond ga fietsen dan komen alle gedachten juist nog meer terug. Dus dan ontspan ik nog niet. Gelukkig weet ik altijd wel wat te verzinnen.quote:
[..]
Pfft, daar zou ik ook zwaar onrustig van worden. En waarschijnlijk kun je je dan dus ook nergens op concentreren, tenminste dat heb ik dan.
Kun je niet (weer) een stuk gaan fietsen, dan moet je wel ff aan iets anders denken?
EN zowieso fiets ik iedere dag wel 10 minuten minimaal, richting centrum of post controleren voor een bekende. Alleen woon ik er veel te centraal
Maar goed, ik probeer dus de vakantie uit mijn hoofd te zetten voor even, maar dat lukt neit helemaal. En ben net een stuiterbal.
Nu heb ik dus weer als doel gesteld om de lyrics toe te voegen aan mijn liedjes waar ik wel even zoet mee ben
slim idee!
Ik stuiter ook lichtelijk rond, lijkt erop dat ik alles rustig kan afronden voor mijn vakantie op t werk en heb daardoor meer rust in mn hoofd. Langzaamaan begin ik al te bedenken wat we nog moeten halen voor de vakantie, gelukkig heb ik nog een week voor we weggaan!
Ik stuiter ook lichtelijk rond, lijkt erop dat ik alles rustig kan afronden voor mijn vakantie op t werk en heb daardoor meer rust in mn hoofd. Langzaamaan begin ik al te bedenken wat we nog moeten halen voor de vakantie, gelukkig heb ik nog een week voor we weggaan!
hebben jullie ervaring hier mee?
door mijn medicatie (denk ik) maak ik veel makkelijker contact met leuke meisjes. iets waar ik heel blij mee ben.
maar nu het probleem mijn libido is ongeveer met 75% gezakt. nu zou je zeggen 25% is toch genoeg maar het probleem is dat een erectie zeer lastig te behouden is dus ik heb er niks aan!
ik gebruik nu ongeveer 6 weken antidepressiva.
ben begonnen met 30mg citalopram mar dit was duidelijk teveel (hele erge bijwerkingen) en nu sinds 2 weken terug naar 20mg.
mijn libido was met 30mg totaal niet aanwezig maar ik ben bang dat dit lage libido blijft en als ik het zo bekijk zal ik toch wel 6 maanden door moeten gaan maar dat zie ik op deze manier echt niet zitten!
ik heb namelijk eerder antidepressiva gebruikt en daar had ik dit probleem dus 6 maanden lang maar toen had ik daar veel minder problemen mee.
ik ben wel van plan dit te overleggen met mijn psychiater maar ik ben bang dat hij gaat zeggen dat het maar een kleine bijwerking is maar zo zie ik het totaal niet!
of dat de enige oplossing stoppen is. (maar dat lijkt mij ook weer niet handig.)
[ Bericht 4% gewijzigd door fespo op 07-07-2011 00:43:44 ]
door mijn medicatie (denk ik) maak ik veel makkelijker contact met leuke meisjes. iets waar ik heel blij mee ben.
maar nu het probleem mijn libido is ongeveer met 75% gezakt. nu zou je zeggen 25% is toch genoeg maar het probleem is dat een erectie zeer lastig te behouden is dus ik heb er niks aan!
ik gebruik nu ongeveer 6 weken antidepressiva.
ben begonnen met 30mg citalopram mar dit was duidelijk teveel (hele erge bijwerkingen) en nu sinds 2 weken terug naar 20mg.
mijn libido was met 30mg totaal niet aanwezig maar ik ben bang dat dit lage libido blijft en als ik het zo bekijk zal ik toch wel 6 maanden door moeten gaan maar dat zie ik op deze manier echt niet zitten!
ik heb namelijk eerder antidepressiva gebruikt en daar had ik dit probleem dus 6 maanden lang maar toen had ik daar veel minder problemen mee.
ik ben wel van plan dit te overleggen met mijn psychiater maar ik ben bang dat hij gaat zeggen dat het maar een kleine bijwerking is maar zo zie ik het totaal niet!
of dat de enige oplossing stoppen is. (maar dat lijkt mij ook weer niet handig.)
[ Bericht 4% gewijzigd door fespo op 07-07-2011 00:43:44 ]
Er is ook een medicatie topic, misschien kan je het daar ook eens vragen.
Ik zou gewoon overleggen met de psychiater en zeggen dat het voor jou wel een heel vervelende bijwerking is... Misschien kan je een ander middel proberen of nog wat verlagen?
Ik zou gewoon overleggen met de psychiater en zeggen dat het voor jou wel een heel vervelende bijwerking is... Misschien kan je een ander middel proberen of nog wat verlagen?
Fake it till you make it...
dit dus, ik zou gewoon aangeven dat jij deze medicatie niks vind en of niet een andere optie is.quote:
Er is ook een medicatie topic, misschien kan je het daar ook eens vragen.
Ik zou gewoon overleggen met de psychiater en zeggen dat het voor jou wel een heel vervelende bijwerking is... Misschien kan je een ander middel proberen of nog wat verlagen?
Pfft het is weer even een lekkere chaos in mijn hoofd, het zit gewoon vol geloof ik, Ik heb het ontzettend druk met de laatste dingen regelen voor mijn zus haar bruiloft volgende week, En ik heb daar wel veel zin in, maar het vreet ook energie, Ik zie ook wel op tegen de lange dag, Half 7 opstaan en doorgaan tot na middernacht, Terwijl ik nu normaal even 1.5 uur rust tussen de middag omdat ik anders de dag niet doorkom!
Verder zit ik nog ontzettend in de ontkenning van de burn-out, Ik weet het wel maar ik wil er niet aan, Ik wil niet horen dat ik rustig aan moet doen, en ik wil niet horen dat ik op mijzelf moet letten, ik wil niet horen dat het goed komt, Ik wil dat het goed is! En om dat te bewerstelligen, ren ik gewoon door alsof er niks aan de hand is, Ik zit in de ziektewet maar probeer mijn dag zo vol mogelijk te proppen, Met gevolg dat ik aan het einde van de dag ziek ben van vermoeidheid en niet meer verder kan! lekker handig! Ik heb zelfs bloed laten prikken om te kijken of ik geen bloedarmoede had, want dat zo de moeheid wel kunnen verklaren Niet dus, alles is goed, en dus zal ik langzaam aan toch toe moeten gaan geven dat het niet zo goed gaat, en dat ik toch echt aan mijn rust moet denken, De laatste dagen huil ik ook weer om alles, Mijn vriend zou vandaag komen, maar er kwam iets tussen en nu komt hij morgen, op zich niks aan de hand, maar ik werd er helemaal verdrietig van, en kon het niet handelen, Ik had gelijk waanideeen dat hij niet bij mij wilde zijn enz enz enz, terwijl die jongen mij ten huwelijk heeft gevraagd, en echt met mij verder wil! Het slaat allemaal nergens op! Sorry voor deze egopost!
Verder zit ik nog ontzettend in de ontkenning van de burn-out, Ik weet het wel maar ik wil er niet aan, Ik wil niet horen dat ik rustig aan moet doen, en ik wil niet horen dat ik op mijzelf moet letten, ik wil niet horen dat het goed komt, Ik wil dat het goed is! En om dat te bewerstelligen, ren ik gewoon door alsof er niks aan de hand is, Ik zit in de ziektewet maar probeer mijn dag zo vol mogelijk te proppen, Met gevolg dat ik aan het einde van de dag ziek ben van vermoeidheid en niet meer verder kan! lekker handig! Ik heb zelfs bloed laten prikken om te kijken of ik geen bloedarmoede had, want dat zo de moeheid wel kunnen verklaren
Niet dus, alles is goed, en dus zal ik langzaam aan toch toe moeten gaan geven dat het niet zo goed gaat, en dat ik toch echt aan mijn rust moet denken, De laatste dagen huil ik ook weer om alles, Mijn vriend zou vandaag komen, maar er kwam iets tussen en nu komt hij morgen, op zich niks aan de hand, maar ik werd er helemaal verdrietig van, en kon het niet handelen, Ik had gelijk waanideeen dat hij niet bij mij wilde zijn enz enz enz, terwijl die jongen mij ten huwelijk heeft gevraagd, en echt met mij verder wil! Het slaat allemaal nergens op! Sorry voor deze egopost!
S. 2014
J. 2016
J. 2016
Gewoonmezelf; is geen egopost!!! soms moet je dingen gewoon kwijt.
Helaas snap ik even heel goed waar je het over hebt. Je wil gewoon weer verder kunnen, maar je lichaam zegt eigenlijk dat het niet kan. Heel frustrerend. Probeer gewoon een keer een dagje thuis te blijven en dan lekker in je pyjama op de bank te hangen en flauwe films te kijken of zoiets!
Hier is het dus ook chaos ten top, een enorm hetische werkweek gehad en het is nu zo erg dat ik me gewoon eigenlijk ziek voel. Het enige waardoor ik het nu nog ff trek, is dat ik dadelijk vakantie heb. Zelfs mijn collega begint er doorheen te raken en die kan echt wel wat hebben. Ben ook bang dat ik na mijn vakantie heel snel weer terug bij af ben als het zo doorgaat. Maar goed, eerst alle zorgen opzij na morgen en genieten en hopen dat daardoor alle hardkloppingen en overslagen even wegblijven.
Helaas snap ik even heel goed waar je het over hebt. Je wil gewoon weer verder kunnen, maar je lichaam zegt eigenlijk dat het niet kan. Heel frustrerend. Probeer gewoon een keer een dagje thuis te blijven en dan lekker in je pyjama op de bank te hangen en flauwe films te kijken of zoiets!
Hier is het dus ook chaos ten top, een enorm hetische werkweek gehad en het is nu zo erg dat ik me gewoon eigenlijk ziek voel. Het enige waardoor ik het nu nog ff trek, is dat ik dadelijk vakantie heb. Zelfs mijn collega begint er doorheen te raken en die kan echt wel wat hebben. Ben ook bang dat ik na mijn vakantie heel snel weer terug bij af ben als het zo doorgaat. Maar goed, eerst alle zorgen opzij na morgen en genieten en hopen dat daardoor alle hardkloppingen en overslagen even wegblijven.
Gewoonmezelf, gewoon van je afschrijven hoor.
Je ziet zelf dat je het doet, dat is al heel wat. Je bent nu natuurlijk heel druk bezig met die bruiloft en zolang je door blijft gaan lukt het misschien ook nog wel.
Hopelijk kan je na de bruiloft wat meer rust vinden...
Spacekitten, hopelijk geeft de vakantie je wat rust!
Je ziet zelf dat je het doet, dat is al heel wat. Je bent nu natuurlijk heel druk bezig met die bruiloft en zolang je door blijft gaan lukt het misschien ook nog wel.
Hopelijk kan je na de bruiloft wat meer rust vinden...
Spacekitten, hopelijk geeft de vakantie je wat rust!
Fake it till you make it...
Ik besef dat het makkelijk gezegd is dan gedaan, maar zo nu en dan is het goed om te beseffen wat het alternatief van rustiger aan doen is op de lange termijn. Als je maar door en door gaat terwijl je van alle kanten signalen krijgt dat het niet goed is, dan maak je jezelf op den duur kapot. En het is dan een stuk lastiger om weer terug te komen. Probeer te doen wat je aankunt en waarsch. over een tijd kun je al weer een stuk meer. In alle opzichten beter dan nu doorrennen en op den duur echt 'instorten'.quote:
Verder zit ik nog ontzettend in de ontkenning van de burn-out, Ik weet het wel maar ik wil er niet aan, Ik wil niet horen dat ik rustig aan moet doen, en ik wil niet horen dat ik op mijzelf moet letten, ik wil niet horen dat het goed komt, Ik wil dat het goed is! En om dat te bewerstelligen, ren ik gewoon door alsof er niks aan de hand is,
Helemaal mee eens!
Nog een ding van mij en dan is het genoeg voor vandaag, net heerlijk met mijn zus aan de lijn gehangen, ze heeft zelf in soort gelijke situatie gezeten als ik en steunt me enorm, al kan ze niet veel doen, moet t toch zelf doen uiteindelijk, is het heerlijk dat ze me gewoon aanhoord, zonder me voor een of andere gek uit te maken, gewoon omdat ze weet hoe het is en hoe zwaar het is eruit te komen.
Nog een ding van mij en dan is het genoeg voor vandaag, net heerlijk met mijn zus aan de lijn gehangen, ze heeft zelf in soort gelijke situatie gezeten als ik en steunt me enorm, al kan ze niet veel doen, moet t toch zelf doen uiteindelijk, is het heerlijk dat ze me gewoon aanhoord, zonder me voor een of andere gek uit te maken, gewoon omdat ze weet hoe het is en hoe zwaar het is eruit te komen.
Het lijkt misschien vanzelfsprekend, maar toch wel respect voor jouw zusje. Vrij veel mensen - zelfs familieleden en vrienden - horen het liefst niets van andermans (psychische) problemen. Ook omdat ze vaak niet weten hoe erop te reageren. Jouw zusje weet uit eigen ervaring hoe fijn het kan zijn om gewoon even bij iemand je verhaal kwijt te kunnen en o.a. daarom denk ik dat ze zich wel zo opstelt. In tegenstelling tot bepaalde mensen die ineens iemand gaan ontlopen als ze weten dat er problemen zijn.quote:
Helemaal mee eens!
Nog een ding van mij en dan is het genoeg voor vandaag, net heerlijk met mijn zus aan de lijn gehangen, ze heeft zelf in soort gelijke situatie gezeten als ik en steunt me enorm, al kan ze niet veel doen, moet t toch zelf doen uiteindelijk, is het heerlijk dat ze me gewoon aanhoord, zonder me voor een of andere gek uit te maken, gewoon omdat ze weet hoe het is en hoe zwaar het is eruit te komen.
spacekitten, dat is wel heel fijn! Ik heb dat "gelukkig" met mijn vriend en moeder en zus, ze snappen alle 3 waar ik doorheen ga, en vinden mij ook geen zeur als ik mijn hart uitstort, en wat betreft mijn vriend, die blijft gewoon herhalen dat ie mij de mooiste en liefste vind, en dat hij echt met mij verder wil, en met mij wil trouwen en kindjes wil enz enz enz, en dat dan echt op de momenten dat ik denk dat hij weg wil, of als ik vind dat hij maar moet gaan, want wat moet je nu met iemand met een burn-out, hij kan dan ook wel boos worden maar goed, dat snap ik ook! Ik ben nooit zo geweest maar tegenwoordig herken ik mezelf af en toe niet eens!
S. 2014
J. 2016
J. 2016
Dat zou ook wel erg kortzichtig en slap zijn als hij zo zou denken. Als het goed is, is jouw probleem van tijdelijke aard. Zeker als jullie al zo lang samen zijn, zou hij het zo moeten bekijken.quote:
spacekitten, dat is wel heel fijn! Ik heb dat "gelukkig" met mijn vriend en moeder en zus, ze snappen alle 3 waar ik doorheen ga, en vinden mij ook geen zeur als ik mijn hart uitstort, en wat betreft mijn vriend, die blijft gewoon herhalen dat ie mij de mooiste en liefste vind, en dat hij echt met mij verder wil, en met mij wil trouwen en kindjes wil enz enz enz, en dat dan echt op de momenten dat ik denk dat hij weg wil, of als ik vind dat hij maar moet gaan, want wat moet je nu met iemand met een burn-out, hij kan dan ook wel boos worden maar goed, dat snap ik ook! Ik ben nooit zo geweest maar tegenwoordig herken ik mezelf af en toe niet eens!
Ik zou dat al wat meer begrijpen als je een persoonlijkheidsstoornis had of een ernstige psychische ziekte als schizofrenie en jullie elkaar net kenden.
Nou we hebben nu bijna 1.5 jaar een relatie en er is een hoop turbulentie geweest, van mijn kant maar ook van zijn kant, ik kan het mij wel voorstellen dat je dat op een bepaald moment zat bent! Maar gelukkig kunnen we goed praten met elkaar en ook voldoende ventileren, Het is voor mij gewoon de perfecte vent!quote:
[..]
Dat zou ook wel erg kortzichtig en slap zijn als hij zo zou denken. Als het goed is, is jouw probleem van tijdelijke aard. Zeker als jullie al zo lang samen zijn, zou hij het zo moeten bekijken.
Ik zou dat al wat meer begrijpen als je een persoonlijkheidsstoornis had of een ernstige psychische ziekte als schizofrenie en jullie elkaar net kenden.
S. 2014
J. 2016
J. 2016
ok. Blijkbaar heb ik vandaag heel wat gemist hier.
maar even in het kort, het is normaal om soms zo'n "egocentrische" visie te hebben. Iedereen heeft dat wel eens, en soms is dat nodig. Zolang het maar niet altijd zo is is het goed.
@ spacekitten, wat fijn dat je zo goed met je zus kunt praten. Je hart luchten helpt, mischien niet op lang termijn, maar het zorgt er wel voor dat je er even tegen kan.
Nu een updatje van mijn kant, ik ben nog behoorlijk onrustig, en de psych zelf merkte het ook. toen ik vandaag binnenkwam en ze vroeg van hoe gaat het? Zei ik vaag, vreemd, onrustig en toen kwam de opmerking dat zie ik aan je...ik zat constant te friemelen en was vrij druk(verbaal en kwa gefriemel) en ze zei dat ze dat al een tijdje merkte. Maar goed het zijn turbulente tijden geweest. En als alles goed gaat kan ik over ongeveer 2 weken al mijn drukte kwijt op vakantie.
Want waarschijnlijk gaan we iets later en langer dan gepland weg. Maar ik kan het wel gebruiken. Wel wat duurder dan gepland, maar goed na terugkeer moet ik maar even flink bezuinigen Maar nog steeds is er niks definitief..en dat is toch best irritant
Verder probeer ik mijn onrust en drukte kwijt in het toevoegen van alle teksten aan mijn liedjes en het zijn meer dan 1500 liedjes in totaal. en sommigen luister ik zelfs tig keer, en typ tegelijk de tekst mee. En het helpt wel, ik wordt er wel moe van(mentaal) maar het is beter om een bezigheid te hebben voor mij.
En verder komt er zowieso nog wat meer drukte bij kwa inschrijven, dingen regelen, spullen voor school kopen. enz. Maar goed, het is allemaal uitiendelijk voor mijn toekomst.
Verder vondt mijn psych wel dat er in 3 weken tijd enorm veel is gebeurd en ik over zeer veel dingen keuzes heb gemaakt..die ik al tijden probeerde te maken.
En zoals altijd heb ik zonder het te weten keuzes gemaakt...want des te meer ik me focus op iets des te minder lukt het.
En nog minder op momenten waar ik emotioneel ben
maar even in het kort, het is normaal om soms zo'n "egocentrische" visie te hebben. Iedereen heeft dat wel eens, en soms is dat nodig. Zolang het maar niet altijd zo is is het goed.
@ spacekitten, wat fijn dat je zo goed met je zus kunt praten. Je hart luchten helpt, mischien niet op lang termijn, maar het zorgt er wel voor dat je er even tegen kan.
En dit is dus helemaal waar. En dan kan ik zeggen uit ervering. Heb zelf in mijn mbo periode een burn out en bore out gehad. mede doordat de opleiding zelf inhoudelijk te makkelijk was, maar het moeilijk was om mee te komen in het systeem(Competentiegericht). En dan is het beter een stap terug te doen om daarna 2 stappen vooruit te doen.quote:
[..]
Ik besef dat het makkelijk gezegd is dan gedaan, maar zo nu en dan is het goed om te beseffen wat het alternatief van rustiger aan doen is op de lange termijn. Als je maar door en door gaat terwijl je van alle kanten signalen krijgt dat het niet goed is, dan maak je jezelf op den duur kapot. En het is dan een stuk lastiger om weer terug te komen. Probeer te doen wat je aankunt en waarsch. over een tijd kun je al weer een stuk meer. In alle opzichten beter dan nu doorrennen en op den duur echt 'instorten'.
Nu een updatje van mijn kant, ik ben nog behoorlijk onrustig, en de psych zelf merkte het ook. toen ik vandaag binnenkwam en ze vroeg van hoe gaat het? Zei ik vaag, vreemd, onrustig en toen kwam de opmerking dat zie ik aan je...ik zat constant te friemelen en was vrij druk(verbaal en kwa gefriemel) en ze zei dat ze dat al een tijdje merkte. Maar goed het zijn turbulente tijden geweest. En als alles goed gaat kan ik over ongeveer 2 weken al mijn drukte kwijt op vakantie.
Want waarschijnlijk gaan we iets later en langer dan gepland weg. Maar ik kan het wel gebruiken. Wel wat duurder dan gepland, maar goed na terugkeer moet ik maar even flink bezuinigen
Maar nog steeds is er niks definitief..en dat is toch best irritant Verder probeer ik mijn onrust en drukte kwijt in het toevoegen van alle teksten aan mijn liedjes en het zijn meer dan 1500 liedjes in totaal. en sommigen luister ik zelfs tig keer, en typ tegelijk de tekst mee. En het helpt wel, ik wordt er wel moe van(mentaal) maar het is beter om een bezigheid te hebben voor mij.
En verder komt er zowieso nog wat meer drukte bij kwa inschrijven, dingen regelen, spullen voor school kopen. enz. Maar goed, het is allemaal uitiendelijk voor mijn toekomst.
Verder vondt mijn psych wel dat er in 3 weken tijd enorm veel is gebeurd en ik over zeer veel dingen keuzes heb gemaakt..die ik al tijden probeerde te maken.
En zoals altijd heb ik zonder het te weten keuzes gemaakt...want des te meer ik me focus op iets des te minder lukt het.
En nog minder op momenten waar ik emotioneel ben
Voor het eerst dat ik in deze reeks reageer.
Ik heb dit hele topic doorgelezen en bepaalde dingen zijn best herkenbaar.
Even een korte versie van mijn problemen met depressie en angst:
Ik heb OCD en McDD.
Ik zit op de maximale dosering van Fluoxetine, namelijk 60mg per dag, maar nog steeds voel ik me zwaar klote (maar meestal wordt dat gevoel overschaduwd door de depersonalisatie).
Heel erg veel last van dwangklachten en ben er dus elke dag, letterlijk, uren mee bezig. En dat is niet overdreven.
Volledig arbeidsongeschikt door de problematiek.
Veel last van smetvrees. Ik kan veel dingen niet aanraken en bepaalde huishoudelijke taken dus niet uitvoeren. Dus komen mijn moeder of vader één keer in de zoveel tijd om die te doen.
Want ik vind sommige dingen echt walgelijk, maar zelfs met handschoenen aan en twee wegwerpdoekjes op elkaar, kan ik sommige dingen niet schoonmaken.
En dan wordt het nog viezer en walg ik er nog meer van. En zo gaat het dus door.
Ik gebruik sinds een jaar alleen nog maar wegwerpdoekjes. Gewone doekjes kan ik niet in de wasmachine stoppen als ze vies zijn, omdat er dan allemaal viezigheid in de wasmachine achterblijft (is natuurlijk niet zo, maar ik kan het niet van me afzetten).
Ze zelf onder de kraan schoonmaken is ook niet te doen, zelfs niet met handschoenen aan.
Computeren en spelletjes spelen is ook niet erg ontspannend, want dan moet ik altijd met de muis op een bepaalde manier over het scherm gaan en bij spelletjes moeten poppetjes altijd op een bepaalde manier lopen.
Net als in het echte leven. Zoveel stappen met m'n rechterbeen in de zon en dan evenveel stappen met m'n linkerbeen in de zon. Het aantal stappen in dezelfde kamer/de zon/de schaduw mag nooit deelbaar zijn door 4.
En als ik m'n linkerbeen bijvoorbeeld met een kracht van 10kg neerzet en m'n rechterbeen met een kracht van 6kg, moet ik daarna zorgen dat het aantal kg gelijk wordt. Dus dan met m'n linkerbeen bijv. 8kg en met m'n rechterbeen 12kg. En als het dan nog niet gelijk is, kan ik eeuwig door blijven gaan.
Voor zover jullie er nog iets van snappen.
En er zijn nog wel wat dingen waar ik last van heb, maar die zijn te bizar voor woorden en vertel ik dus alleen aan de psycholoog.
Ik heb nog steeds afspraken bij een psycholoog, maar het werkt totaal niet.
Ik ben naar de gespecialiseerde psychiatrie gestuurd, omdat mijn problematiek voor de GGZ te ingewikkeld was. Maar zelfs zij weten niet hoe ze kunnen helpen, omdat tot nu toe niks heeft geholpen.
De huisarts vond een jaar geleden al dat ik (opnieuw) moest worden opgenomen, maar de psycholoog ziet het nut daar niet van in, omdat een opname alleen zin heeft als ze weten hoe ze je kunnen helpen.
Op een positievere noot: ik heb al 1,5 jaar geen zelfmoordpoging meer gedaan.
Ik vraag mezelf heel vaak af hoe ik het volhoud ... ik heb eigenlijk geen idee hoe ik het doe.
[ Bericht 1% gewijzigd door Madame_Paon op 08-07-2011 03:36:55 ]
Ik heb dit hele topic doorgelezen en bepaalde dingen zijn best herkenbaar.
Even een korte versie van mijn problemen met depressie en angst:
Ik heb OCD en McDD.
Ik zit op de maximale dosering van Fluoxetine, namelijk 60mg per dag, maar nog steeds voel ik me zwaar klote (maar meestal wordt dat gevoel overschaduwd door de depersonalisatie).
Heel erg veel last van dwangklachten en ben er dus elke dag, letterlijk, uren mee bezig. En dat is niet overdreven.
Volledig arbeidsongeschikt door de problematiek.
Veel last van smetvrees. Ik kan veel dingen niet aanraken en bepaalde huishoudelijke taken dus niet uitvoeren. Dus komen mijn moeder of vader één keer in de zoveel tijd om die te doen.
Want ik vind sommige dingen echt walgelijk, maar zelfs met handschoenen aan en twee wegwerpdoekjes op elkaar, kan ik sommige dingen niet schoonmaken.
En dan wordt het nog viezer en walg ik er nog meer van. En zo gaat het dus door.
Ik gebruik sinds een jaar alleen nog maar wegwerpdoekjes. Gewone doekjes kan ik niet in de wasmachine stoppen als ze vies zijn, omdat er dan allemaal viezigheid in de wasmachine achterblijft (is natuurlijk niet zo, maar ik kan het niet van me afzetten).
Ze zelf onder de kraan schoonmaken is ook niet te doen, zelfs niet met handschoenen aan.
Computeren en spelletjes spelen is ook niet erg ontspannend, want dan moet ik altijd met de muis op een bepaalde manier over het scherm gaan en bij spelletjes moeten poppetjes altijd op een bepaalde manier lopen.
Net als in het echte leven. Zoveel stappen met m'n rechterbeen in de zon en dan evenveel stappen met m'n linkerbeen in de zon. Het aantal stappen in dezelfde kamer/de zon/de schaduw mag nooit deelbaar zijn door 4.
En als ik m'n linkerbeen bijvoorbeeld met een kracht van 10kg neerzet en m'n rechterbeen met een kracht van 6kg, moet ik daarna zorgen dat het aantal kg gelijk wordt. Dus dan met m'n linkerbeen bijv. 8kg en met m'n rechterbeen 12kg. En als het dan nog niet gelijk is, kan ik eeuwig door blijven gaan.
Voor zover jullie er nog iets van snappen.
En er zijn nog wel wat dingen waar ik last van heb, maar die zijn te bizar voor woorden en vertel ik dus alleen aan de psycholoog.
Ik heb nog steeds afspraken bij een psycholoog, maar het werkt totaal niet.
Ik ben naar de gespecialiseerde psychiatrie gestuurd, omdat mijn problematiek voor de GGZ te ingewikkeld was. Maar zelfs zij weten niet hoe ze kunnen helpen, omdat tot nu toe niks heeft geholpen.
De huisarts vond een jaar geleden al dat ik (opnieuw) moest worden opgenomen, maar de psycholoog ziet het nut daar niet van in, omdat een opname alleen zin heeft als ze weten hoe ze je kunnen helpen.
Op een positievere noot: ik heb al 1,5 jaar geen zelfmoordpoging meer gedaan.
Ik vraag mezelf heel vaak af hoe ik het volhoud ... ik heb eigenlijk geen idee hoe ik het doe.
[ Bericht 1% gewijzigd door Madame_Paon op 08-07-2011 03:36:55 ]
There's a lesson that you always have to learn
Through the consequence of fire comes the burn
Through the consequence of fire comes the burn
