Depressie & Angst #7

quote:

Op vrijdag 17 juni 2011 21:31 schreef TheHolyTiamat het volgende:

[..]

wat fijn dat je het gevoel hebt dat dit wel eens kan helpen! wil je de oorzaak ook delen met ons? Ben ook benieuwd hoe je eigenlijk achter de oorzaak bent gekomen, interessant zeg.
veel sterkte

Ze stelde een hoop vragen en die heb ik eerlijk beantwoord. Zo is de oorzaak eruit gekomen.
Gewoon eerlijk zijn tegen jezelf (En dat is heel moeilijk!)
De oorzaak ligt in mijn jeugd. Ik draag trauma's met me mee.
Ik heb ongeveer 8 jaar gepest. Uiteindelijk ben ik gaan geloven wat de pesters tegen me zeiden.
Namelijk dat ik dik, lelijk, nutteloos en een loser ben.
Verder heb ik het thuis niet altijd makkelijk gehad. Het komt erop neer dat mijn ouders me onbewust hebben geleerd dat ik niet belangrijk ben, dat ik mezelf moet wegcijferen voor anderen.
Hierdoor zet ik mezelf en mijn geluk niet op de eerste plek. Ik ben mijn hele leven al bezig met mijn ouders gelukkig maken en trots te maken. En nu probeer ik alles te doen om mijn vriend gelukkig te maken.
Ik worstel ook te veel met negatieve gedachten. Ik durf niet zo goed met andere mensen te praten omdat ik ben bang dat ze me 'stom' vinden. Mijn grootste angst is denk ik om aangeraakt te worden. Maar waarom weet ik niet echt...
Verder zei ze dat ik misschien een high senstive person ben.
http://www.hooggevoelig.nl/drupal6/
Maar dat gaat ze nog verder onderzoeken.
We gaan werken aan ik-versterking en misschien via hypnose terug naar mij jeugd om dingen te verduidelijken.

quote:

Op maandag 20 juni 2011 09:08 schreef MissVanity het volgende:
Ze stelde een hoop vragen en die heb ik eerlijk beantwoord. Zo is de oorzaak eruit gekomen.
Gewoon eerlijk zijn tegen jezelf (En dat is heel moeilijk!)
De oorzaak ligt in mijn jeugd. Ik draag trauma's met me mee.
Ik heb ongeveer 8 jaar gepest. Uiteindelijk ben ik gaan geloven wat de pesters tegen me zeiden.
Namelijk dat ik dik, lelijk, nutteloos en een loser ben.
Verder heb ik het thuis niet altijd makkelijk gehad. Het komt erop neer dat mijn ouders me onbewust hebben geleerd dat ik niet belangrijk ben, dat ik mezelf moet wegcijferen voor anderen.
Hierdoor zet ik mezelf en mijn geluk niet op de eerste plek. Ik ben mijn hele leven al bezig met mijn ouders gelukkig maken en trots te maken. En nu probeer ik alles te doen om mijn vriend gelukkig te maken.
Ik worstel ook te veel met negatieve gedachten. Ik durf niet zo goed met andere mensen te praten omdat ik ben bang dat ze me 'stom' vinden. Mijn grootste angst is denk ik om aangeraakt te worden. Maar waarom weet ik niet echt...
Verder zei ze dat ik misschien een high senstive person ben.
http://www.hooggevoelig.nl/drupal6/
Maar dat gaat ze nog verder onderzoeken.
We gaan werken aan ik-versterking en misschien via hypnose terug naar mij jeugd om dingen te verduidelijken.

Apart om zoiets te lezen van een ander, alsof het door mezelf geschreven zou kunnen zijn

Ik heb wat betreft therapie en ontwikkeling al een hele lang weg afgelegd en kom nu op een voor mijn heel moeilijk punt aan, namelijk dat ik op heel jonge leeftijd de conclusie heb getrokken dat het leven voor mij nooit echt leuk zou zijn. Nu begrijp ik dat die houding een strategie was om de impact van de nare dingen die gebeurden af te zwakken; als je stellig gelooft en er vanuit gaat dat je leven altijd klote zal zijn en er gebeurd iets naars dan doet het minder pijn; ik wist namelijk toch al dat het leven altijd klote zou zijn. Het was toen te pijnlijk om mezelf te zijn en raakte op die manier onbewust het contact met mezelf kwijt, uit zelfbescherming.

Daarnaast ben ik toen ook al begonnen met er niet echt te zijn, mezelf altijd verstoppen voor anderen, en later ook voor mezelf, altijd maar dwanghandelingen en dwanggedachten om mezelf af te leiden van het zijn van mezelf. Het leven is altijd 1 grote waas geweest. Later kwam daar het roken, de alcohol en de drugs bij; nog een manier om er niet echt te zijn, ik bestond natuurlijk wel maar maakte nooit echt mee wat er gebeurde, het was overleven in plaats van leven.

Nu ben ik van veel van die dingen af en zit ik heel dicht tegen de diepste angst aan, de angst om mezelf te zijn en te gaan leven als mezelf, hierover typen voelt al moeilijk, alsof het een onderwerp is waarover lang geleden is afgesproken dat er nooit meer gesproken zou worden; er mogen zijn van mezelf, als me echte zelf. Dus hiermee aan de slag gaan is de volgende stap, want als ik ook dit kan helen zou dat een enorme positieve verandering in mijn leven zijn

quote:

Op maandag 20 juni 2011 09:38 schreef Canillas het volgende:

[..]

Apart om zoiets te lezen van een ander, alsof het door mezelf geschreven zou kunnen zijn

Ik heb wat betreft therapie en ontwikkeling al een hele lang weg afgelegd en kom nu op een voor mijn heel moeilijk punt aan, namelijk dat ik op heel jonge leeftijd de conclusie heb getrokken dat het leven voor mij nooit echt leuk zou zijn. Nu begrijp ik dat die houding een strategie was om de impact van de nare dingen die gebeurden af te zwakken; als je stellig gelooft en er vanuit gaat dat je leven altijd klote zal zijn en er gebeurd iets naars dan doet het minder pijn; ik wist namelijk toch al dat het leven altijd klote zou zijn. Het was toen te pijnlijk om mezelf te zijn en raakte op die manier onbewust het contact met mezelf kwijt, uit zelfbescherming.

Daarnaast ben ik toen ook al begonnen met er niet echt te zijn, mezelf altijd verstoppen voor anderen, en later ook voor mezelf, altijd maar dwanghandelingen en dwanggedachten om mezelf af te leiden van het zijn van mezelf. Het leven is altijd 1 grote waas geweest. Later kwam daar het roken, de alcohol en de drugs bij; nog een manier om er niet echt te zijn, ik bestond natuurlijk wel maar maakte nooit echt mee wat er gebeurde, het was overleven in plaats van leven.

Nu ben ik van veel van die dingen af en zit ik heel dicht tegen de diepste angst aan, de angst om mezelf te zijn en te gaan leven als mezelf, hierover typen voelt al moeilijk, alsof het een onderwerp is waarover lang geleden is afgesproken dat er nooit meer gesproken zou worden; er mogen zijn van mezelf, als me echte zelf. Dus hiermee aan de slag gaan is de volgende stap, want als ik ook dit kan helen zou dat een enorme positieve verandering in mijn leven zijn

Toch fijn te weten dat je niet de enige bent die zich zo voelt.
Ik ben ook bezig met overleven ipv leven. Vaak heb ik het idee dat ik mijn leven uitzit.
Als een soort van gevangenisstraf. Heel herkenbaar, de dingen die je zegt.
Sowieso fijn om erover te kunnen praten. (Ook al is het chatten met vreemden)
Goed om te horen dat je al zover bent gekomen.
Die laatste angst, de grootste angst, dat wordt natuurlijk nog heel moeilijk.
Ik wens je heel veel sterkte. En weet zeker dat het je gaat lukken!

Vandaag een rare dag op het werk gehad, bijna de gehele afdeling waar ik zit moet er eind dit jaar uit... Ondanks dat ik er nog lang niet zo lang werk als andere mag ik wel blijven, omdat ik andere werkzaamheden doe. Ik ben blij dat ik mag blijven, ik kan niet zonder baan nu, maar de sfeer is er echt niet beter op geworden, vooral omdat niemand dit zag aankomen.

@bovenstaande reacties: die angst om jezelf te zijn, dat herken ik zo erg, na jarenlang onbewust voor andere te hebben gezorgd, moet ik nu leren voor mezelf te zorgen en te accepten dat ik ben wie ik ben... Alleen weet ik nog niet goed wie ik ben en wat ik wil in het leven. Het is zo fijn om dit ook van andere te lezen, ik heb me zo lang alleen gevoeld hierin, iedereen wist altijd precies wat ie wilde. Alsof je dom en een idioot bent datje nog niet goed weet wie je bent.
Anyway sterkte aan alle die ook in de situatie zitten, ik snap nu pas hoe veel dit met je leven kan doen, de oplossing lijkt nog 10x lastiger

Hoewel het vrij typisch is, hoef je zeker nooit te denken dat je uniek bent met dat soort zaken. Helaas zijn er vrij veel mensen met bepaalde psychische problemen, maar men praat er natuurlijk niet zo openlijk over. Zeker als je het hebt over mensen die niet weten wat ze willen of nog fundamenteler wie ze eigenlijk zijn, zijn er daar genoeg van.

@ iedereen, al die stukken over niet weten wie je bent, jezelf niet durven en kunnen zijn dat is heel herkenbaar.
Ik heb daar zelf last van en eigenlijk al een hele tijd. Ruim 2 jaar.
Bij mij was het tot 2 jaar terug eigenlijk super goed. Ik was een van al die personen tegen wie je vroeg waar ik me over 5 jaar zag ik een heel plan en plaatje tevoorschijn haalde. Vanaf de brugklas had ik 1 groot doel, wat dus mijn hele leven overheersde. Ik wist het allemaal precies, ik wist zelfs vanaf groep 8/brugklas al mijn studierichting voor het hbo enz.
En toen 2 jaar probeerde ik het overheersende doel te realiseren, en dat kon op dat moment niet, ik was er niet klaar voor.
En sindsdien ben ik in een leegte terechtgekomen.

En ben gaan twijfelen aan studierichtingen enz. En ik ben gaan twijfelen over wie ik nou was enz.
EN het is zelf zo ver gegaan, ik lijk heel veel op een tante van mij(die zelf geen kids heeft en waarschijnlijk lesbisch is) en ik lijk in zoveel dingen op mijn tante...dat ik op bepaald moment zelfs ideeen in mijn hoofd haalde dat mijn ma mijn ma niet is, en dat mijn tante mij ma is maar het toendertijd niet aandrufde enz.
Totale waanzin..eigenlijk.

Maar nu ben ik dus mezelf helemaal op nieuw aan het uitvinden en dat levensdoel van mij blijft en zal blijven tot over een paar jaar tot ik het realiseer, maar het moet niet zo overheersend zijn..
Ik moet mijn leven niet meer op pause(meer het prive deel enzo) zetten om dat doel te bereiken ik moet het een juiste plek geven.
En tussendoor mag ik mezelf helemaal uitzoeken en ik ben intern en kwa smaak(lifestyle) heel erg veranderd de afgelopen jaren alleen durf het niet merkbaar te maken.

Dus moet dat nog leren en ben bang voor vooral de reacties van mijn ouder, die kan nogal kritisch zijn tegenover mij. En ik durf dus vaak de dingen niet te zeggen zoals het is.

En vandaag mag ik best trots op mezelf zijn. Werd super down wakker en met een gigantische schop onder mij. Kont vandaag 15 km gefietst en ben nu zoor dat ik me niet eens down kan voelen en alle gedachten zijn er tijdens de fietstocht weer doorheen gegaan waardoor ik er nu geen last van heb

[ Bericht 11% gewijzigd door cafpow op 20-06-2011 20:31:04 ]

@Spacekitten en Cafpow.
Het lijkt een beetje alsof jullie in een identiteitscrisis zitten. Als geen identiteit hebt ontwikkelt of niet aan het ontwikkelen bent in de adolescentie, dan is de kans groot dat je psychische problemen ontwikkelt.

Het is de kunst om te ontdekken waar je goed in bent, wat je leuk vindt en om mensen met gelijke interesses te vinden. Veel experimenteren dus op allerlei gebieden, bijvoorbeeld op het gebied van muziek of studie. Exploreer!!! Uiteraard klinkt dat gemakkelijker dan dat het is, dat begrijp ik heel goed. En stel vooral kleine doelen, doelen die realiseerbaar zijn. Wees niet te streng voor jezelf.

Super Cafpow trouwens, dat je bent gaan fietsen. Lichaamsbeweging doet wonderen. In het vervolg moet je goed nadenken over het effect; het aanmaken van serotonine en een (tijdelijk) gelukkig, ontspannen gevoel.

---------

Verbazingwekkend genoeg heb ik vandaag weer een goede dag. Ik heb nu het idee dat ik wel geaccepteerd wordt, dat ik wel interessant ben en een goed mens. Normaal gesproken stel ik al heel snel iets voor na een afspraak met een vriend of vriendin, waardoor zij niet de kans krijgen om zelf initiatief te nemen. Nu heb ik eens een keertje wat meer tijd aan mezelf besteed, waardoor ik minder wanhopig leek en de mensen vanzelf naar me toekwamen.
Merk meteen dat ik een stuk meer ontspannen wordt. Hoelang het gevoel blijft, geen idee, maar ik geniet er van zolang het er er is. Ik krijg het idee dat de therapie zo zijn vruchten af begint te werpen...

Daarnaast merk ik dat ik er goed aan heb gedaan door de mensen waarvan de vriendschap van één kant kwam, de mijne dus, te bannen uit mijn leven. Zeker de mensen die alleen maar wilden profiteren. Heerlijk om deze energie gewoon te behouden en te steken in nuttige dingen!!!

quote:

Op maandag 20 juni 2011 20:00 schreef Absurditeit het volgende:
Hoewel het vrij typisch is, hoef je zeker nooit te denken dat je uniek bent met dat soort zaken. Helaas zijn er vrij veel mensen met bepaalde psychische problemen, maar men praat er natuurlijk niet zo openlijk over. Zeker als je het hebt over mensen die niet weten wat ze willen of nog fundamenteler wie ze eigenlijk zijn, zijn er daar genoeg van.

Natuurlijk ben je niet alleen, maar als je eenmaal in eendip bent kun je je dat niet altijd beseffen. Sinds ik ben begonnen aan mijn traject heb ik al vele opbiechtingen gehad over mensen waarbij het ook even niet lekker liep. Het is verbazingwekkend wat er naar boven komt als je open bent. Maar goed, dat wist ik hiervoor niet en ja dan voel je je alleen in je eigen lijden.

@cafpow, wat fijn dat het fietsen zo goed hielp, kan me voorstellen dat na alles van de afgelopen dit echt als een overwinning aan voelt, kan alleen zeggen hou het gevoel vast!

@forever152, ja ik heb wel een indentiteitscrisis, daar ga ik niet over liegen.maar ik ben al wel bezig met onderzoeken, vroeger veel creatiefs gedaan (zingen in band, viool spelen, alles met schilderen en tekenen en fotografie) was helaas allemaal weggevallen de laatste jaren, ook omdat het perfectionistisch moest van mezelf. Door de psycholoog weet ik nu dat ik het echt mis als uitlaatklep, maar het weer oppakken zonder druk op mezelf zetten is nog moeilijk, dat moet ik weer helemaal leren.

quote:

Op maandag 20 juni 2011 20:41 schreef Spacekitten het volgende:

[..]

Natuurlijk ben je niet alleen, maar als je eenmaal in eendip bent kun je je dat niet altijd beseffen. Sinds ik ben begonnen aan mijn traject heb ik al vele opbiechtingen gehad over mensen waarbij het ook even niet lekker liep. Het is verbazingwekkend wat er naar boven komt als je open bent. Maar goed, dat wist ik hiervoor niet en ja dan voel je je alleen in je eigen lijden.

Dat bedoelde ik ook min of meer, maar er zijn toch nog vrij veel mensen die denken dat vrijwel heel Nederland het allemaal prima in orde heeft en zich prima voelt en dat zij echte uitzonderingen zijn. Dat laatste is in ieder geval niet het geval. Ook al zou dat soms zo kunnen voelen.

Bij mij zijn het altijd depressie en verslavingsproblemen geweest die me van mezelf weg hielden, dat was mijn houvast, heb mezelf ook altijd als verslaafde nietsnut gezien en wist zeker dat het allemaal nooit wat zou worden. Totdat ik door middel van therapie en hard werken van de alcohol//drugs/roken afkwam en het opeens begon door te dringen dat ik wat ik al die jaren dacht te zijn helemaal niet was; toen kwamen de angsten en dwanghandelingen. Zoveel verzet tegen het idee dat het nu veilig zou zijn om mezelf te zijn, mezelf te willen zijn. Heb zo lang weggestopt gezeten achter van alles en nog wat, tis alsof ik nu de 1e stapjes naar buiten aan het zetten ben, al is dat maar door gewoon iets leuks te doen wat bij me past, maakt niet uit hoe klein, het is ontzettend wennen want ken zoiets eigenlijk helemaal niet, of nog niet beter gezegd want het is langzaam aan het groeien en met een gevoel dat je er gewoon mag zijn zoals je bent door het leven gaan lijkt me heerlijk, en dan maakt het eigenlijk ook niet uit hoe lang ik in plaats van echt leven lange tijd aan het overleven ben geweest door er niet echt te zijn want als het zo ver is dan ben ik er gewoon

Goedemorgen allemaal.
Ik lees ook over druk van ouders. Dat is heel herkenbaar voor mij.
Ik mag geen fouten maken en moet alles goed doen.
Niet alleen van mezelf maar ook van mijn ouders.
Dat is een hele zware last.
Want ik neem dus geen risico's.
Ik heb ook echt het gevoel dat ik in een sleur zit.
Ik vind mijn leven echt zo saai!
Ik heb ook een vriend die mij niet stimuleert. Het liefste zit hij thuis achter de computer.
En jammer genoeg ben ik in de loop der jaren al mijn vrienden kwijtgeraakt.
Dus ik heb ook alleen maar mijn vriend.
Als ik heel eerlijk ben mis ik het enorm. Het hebben van vrienden. Leuke dingen doen met de meiden. Maar vrienden maken kan ik echt totaal niet! Bah!
Goed om te horen dat jullie wel nog vrienden hebben. Wees er maar zuinig op!

quote:

Op maandag 20 juni 2011 20:53 schreef Absurditeit het volgende:

[..]

Dat bedoelde ik ook min of meer, maar er zijn toch nog vrij veel mensen die denken dat vrijwel heel Nederland het allemaal prima in orde heeft en zich prima voelt en dat zij echte uitzonderingen zijn. Dat laatste is in ieder geval niet het geval. Ook al zou dat soms zo kunnen voelen.

Dat klopt en dat heb ik vaak genoeg meegemaakt oa. met familie. Die wonen in Zuid-Amerika en daar snappen ze niet dat je in europa problemen kan hebben

@Canillas: Bij mij is alcoholmisbruik ook in beeld geweest alleen heb ik het zelf op tijd kunnen beperken. En had geen hulp nodig gehad erbij.
En alles moet gewoon in kleine stapjes gedaan worden, want anders loop je weer kans op een burn-out door stress die de situatie(s) veroorzaken.

@Missvanity: Ik snap je laatste post helemaal en het is ook herkenbaar. Want met bepaalde dingen ben ik het helemaal eens, vooral deze 2.

quote:

Ik heb ook echt het gevoel dat ik in een sleur zit.
Ik vind mijn leven echt zo saai!

Want daar zit ik ook mee, maar geen daginvulling hebben heeft ook veel invloed erop. En vrienden heb ik eigenlijk ook niet, ja een maar die zit op meer duizenden km afstand, dus daar heb ik ook niet veel aan.
Heeft mischien geen nut om een soort sociale vaardigheden cursus te volgen, die kan je helpen om vrienden te leren te maken?

[/quote]
@Missvanity: Ik snap je laatste post helemaal en het is ook herkenbaar. Want met bepaalde dingen ben ik het helemaal eens, vooral deze 2.

[..]

Want daar zit ik ook mee, maar geen daginvulling hebben heeft ook veel invloed erop. En vrienden heb ik eigenlijk ook niet, ja een maar die zit op meer duizenden km afstand, dus daar heb ik ook niet veel aan.
Heeft mischien geen nut om een soort sociale vaardigheden cursus te volgen, die kan je helpen om vrienden te leren te maken?
[/quote]

Ik heb deze trainingen al wel eens gevolgd. Maar heeft niet echt nut gehad.
Heb wel stiekem met het idee gespeeld om een meet voor te stellen.
Dat we met elkaar wat leuks gaan doen! Lijkt me echt een geweldige ervaring.
Weet niet hoe jullie hier over denken? Wie weet kunnen we elkaar steunen en gewoon lekker onszelf zijn. Voordeel is dat iedereen van elkaar weet wat er speelt. We hoeven dus geen maskers op. Laat me weten wat jullie vinden!

changed my mind

[ Bericht 49% gewijzigd door grensgeval op 21-06-2011 22:47:54 ]

?

quote:

Op dinsdag 21 juni 2011 21:59 schreef grensgeval het volgende:
changed my mind

Je kan gerust over je depressie of angstklachten praten je zult alleen maar herkenning van anderen vinden, het is echt niet gek om daar in dit topic wat over kwijt te kunnen

quote:

Op woensdag 22 juni 2011 11:56 schreef TheHolyTiamat het volgende:

[..]

Je kan gerust over je depressie of angstklachten praten je zult alleen maar herkenning van anderen vinden, het is echt niet gek om daar in dit topic wat over kwijt te kunnen

Thanks, dat dacht ik ook, maar ik ben echt vreselijk paranoïde. Volgende poging, nu wat meer summier.

Afgelopen maanden toegewerkt naar een aanmelding bij het GGZ, na eigenlijk het leeuwedeel van mijn leven borderline-klachten te hebben gehad. Zwaar depressief en zelfdestructief, op bijna elke denkbare manier, afgewisseld met die fantastische (maar ook beetje enge) pieken waarin ik de hele wereld (en ver daarbuiten) aan lijk te kunnen. Goed, verwijsbrief gekregen, dat was een enórme stap in de goeie richting voor mij, maar gister erachter gekomen dat het GGZ al druk doende is een electronisch patiëntendossier op poten te zetten. Allerlei alarmbellen gingen af in mijn hoofd, ik heb nul komma niks vertrouwen in zulke projecten en de mensen die het beheren, en wil dat hetgene wat ik bespreek met een therapeut écht honderd procent vertrouwelijk blijft. Dat kan ik dus wel schudden, nu weer terug bij af.

Sowieso heb ik erg veel moeite met iemand echt in vertrouwen nemen, er zijn zoveel dingen waar ik nog nooit met iemand over heb gepraat. Dingen waar ik me voor schaam, dingen die ik niet bij 'zomaar een spw'ertje' neer wil leggen, dingen die me wel echt dwars zitten bij het opnieuw opbouwen van mijn leven. Mijn vraag is dus eigenlijk hoe jullie de juiste therapeut hebben gevonden, en wanneer je besloot dat diegene te vertrouwen was...?

quote:

Op woensdag 22 juni 2011 15:25 schreef grensgeval het volgende:

[..]

Thanks, dat dacht ik ook, maar ik ben echt vreselijk paranoïde. Volgende poging, nu wat meer summier.

Afgelopen maanden toegewerkt naar een aanmelding bij het GGZ, na eigenlijk het leeuwedeel van mijn leven borderline-klachten te hebben gehad. Zwaar depressief en zelfdestructief, op bijna elke denkbare manier, afgewisseld met die fantastische (maar ook beetje enge) pieken waarin ik de hele wereld (en ver daarbuiten) aan lijk te kunnen. Goed, verwijsbrief gekregen, dat was een enórme stap in de goeie richting voor mij, maar gister erachter gekomen dat het GGZ al druk doende is een electronisch patiëntendossier op poten te zetten. Allerlei alarmbellen gingen af in mijn hoofd, ik heb nul komma niks vertrouwen in zulke projecten en de mensen die het beheren, en wil dat hetgene wat ik bespreek met een therapeut écht honderd procent vertrouwelijk blijft. Dat kan ik dus wel schudden, nu weer terug bij af.

Sowieso heb ik erg veel moeite met iemand echt in vertrouwen nemen, er zijn zoveel dingen waar ik nog nooit met iemand over heb gepraat. Dingen waar ik me voor schaam, dingen die ik niet bij 'zomaar een spw'ertje' neer wil leggen, dingen die me wel echt dwars zitten bij het opnieuw opbouwen van mijn leven. Mijn vraag is dus eigenlijk hoe jullie de juiste therapeut hebben gevonden, en wanneer je besloot dat diegene te vertrouwen was...?

Lastig hoor!
Ik heb verschillende psychologen gehad. Waarmee het gewoon niet klikte.
Ik denk dat het belangrijk is dat je je gelijk op je gemak voelt bij die persoon.
Ik heb nu een natuurgeneeskundige gevonden. Ze is een heel fijn en warm persoon.
Ik vertrouwde haar meteen en voelde me op mijn gemak.
Kwestie van proberen. Kijken wat voor jou het beste werkt.
Succes in elk geval. En hoe eng het ook is, ga toch verder met de hulp die je kan krijgen.
Wie weet hoe ver je kan komen. En geloof me. Ik weet dat het eng is.
Ik heb jaren rondgelopen zonder hulp te aanvaarden.
Maar het is voor je eigen bestwil.
Later zul je jezelf dankbaar zijn.

@grensgeval: zoals missvanity zegt is het vinden van de juiste behandelaar kwestie van proberen. Ik zit nu op mijn 3e psycholoog en me deze klikt het wel. De voorgaande konden niet tot mij doordringen en stelden mij niet echt op mijn gemak. Terwijl bij deze psycholoog wel, en nu pas beginnen we echt ergens te komen na bijna 2 jaar.
Dus ht is kwestie van tijd nemen en proberen en vooral open staan ervoor

Goedemorgen allen!

Gister weer een sessie gehad. We deden een oefening waarbij ik werd geconfronteerd met mijn grootste angst! Was heel naar om te doen. Maar ik snap de noodzaak.
We deden de sessie zittend op de grond terwijl ik steeds dichterbij moest komen zitten (HELP!!)
Uiteindelijk kwam ze naast me zitten met de schouders tegen elkaar aan!! Elke keer moest ik proberen om mijn stressniveau te verlagen. Het lukte aardig maar ik bleef de spanningsplek in mijn rug voelen. Ze heeft me wat handvaten gegeven om de stress te verlagen. Ik ben er echt mee aan de slag. Ik realiseer me nu pas hoe gespannen mijn lichaam altijd is. Nu zo gek dat ik altijd moe ben dus!

quote:

Op woensdag 22 juni 2011 15:25 schreef grensgeval het volgende:

[..]

Thanks, dat dacht ik ook, maar ik ben echt vreselijk paranoïde. Volgende poging, nu wat meer summier.

Afgelopen maanden toegewerkt naar een aanmelding bij het GGZ, na eigenlijk het leeuwedeel van mijn leven borderline-klachten te hebben gehad. Zwaar depressief en zelfdestructief, op bijna elke denkbare manier, afgewisseld met die fantastische (maar ook beetje enge) pieken waarin ik de hele wereld (en ver daarbuiten) aan lijk te kunnen. Goed, verwijsbrief gekregen, dat was een enórme stap in de goeie richting voor mij, maar gister erachter gekomen dat het GGZ al druk doende is een electronisch patiëntendossier op poten te zetten. Allerlei alarmbellen gingen af in mijn hoofd, ik heb nul komma niks vertrouwen in zulke projecten en de mensen die het beheren, en wil dat hetgene wat ik bespreek met een therapeut écht honderd procent vertrouwelijk blijft. Dat kan ik dus wel schudden, nu weer terug bij af.

Sowieso heb ik erg veel moeite met iemand echt in vertrouwen nemen, er zijn zoveel dingen waar ik nog nooit met iemand over heb gepraat. Dingen waar ik me voor schaam, dingen die ik niet bij 'zomaar een spw'ertje' neer wil leggen, dingen die me wel echt dwars zitten bij het opnieuw opbouwen van mijn leven. Mijn vraag is dus eigenlijk hoe jullie de juiste therapeut hebben gevonden, en wanneer je besloot dat diegene te vertrouwen was...?

Paranoïde achterdocht en wantrouwen, ik herken het heel erg. ik snap dat dit nu heel moeilijk voor je wordt. ik ben zelf ook na twee maanden weigeren op cognitieve gedragstherapie gezet, naast mijn psychiatrische deeltijd behandeling, en ik vertrouwde het voor geen meter. ik had met dat mens 10 sessies, en er kwam NIKS uit behalve dat ik elke keer wilde afzeggen, zij vond zichzelf uiteindelijk te onervaren voor me en ben ik overgeplaatst naar een andere therapeut. die vind het niet erg dat ik dingen niet vertel, die weet de oorzaak van het niet kunnen vertrouwen van mensen dat ik heb, het niet aan kunnen van banden en hechtingen met mensen, en hoe erger het mentaal met me aan toe gaat hoe beter hij dat vindt omdat er dan iets "groeit" en ik dus wél die hele enge niet vertrouwde gevoelens van vertrouwen van mensen krijg. ik vind het natuurlijk kut, maar ik snap de logica goed. overigens heeft het met mijn verre verleden te maken, waarom ik er geen vertrouwen in heb, in anderen. Misschien ligt jouw oorzaak ook daar? Ik zou beginnen met uitspreken wat je wel en niet vertrouwt aan dat systeem, ook al is dat moeilijk, het heeft mij ook lang gekost om werkelijk op hulp af te stappen en zelfs toen ik professionele hulp kreeg vond ik het moeilijk aangeven wanneer het niet goed ging.

ik wordt even helemaal niet goed, sinds deze week de bom is gebarsten op het werk krijg ik nog amper iets uit mijn handen, wordt steeds afgeleid en de sfeer op de afdeling is gewoon heel grillig.
Daarbij zijn er thuis nog spanningen over het regelen van de vakantie.

Het liefst zou ik nu onder mijn dekens kruipen, mijn muziek hard aan en even helemaal nergens aan willen denken.

quote:

Op donderdag 23 juni 2011 14:42 schreef Spacekitten het volgende:
ik wordt even helemaal niet goed, sinds deze week de bom is gebarsten op het werk krijg ik nog amper iets uit mijn handen, wordt steeds afgeleid en de sfeer op de afdeling is gewoon heel grillig.
Daarbij zijn er thuis nog spanningen over het regelen van de vakantie.

Het liefst zou ik nu onder mijn dekens kruipen, mijn muziek hard aan en even helemaal nergens aan willen denken.

Dat laatste is heel herkenbaar. Probeer anders een lijst te maken van dingen die je moet doen.
Streep elke keer door wat je hebt gedaan. Heel bevredigend vind ik dat.
En op je werk... Tja. Dat is lastig. Probeer positief te blijven en dat uit te stralen. Glimlach oprecht naar mensen. Dat helpt.
Ik wens je heel veel sterkte met alles!

quote:

Op donderdag 23 juni 2011 14:42 schreef Spacekitten het volgende:
ik wordt even helemaal niet goed, sinds deze week de bom is gebarsten op het werk krijg ik nog amper iets uit mijn handen, wordt steeds afgeleid en de sfeer op de afdeling is gewoon heel grillig.
Daarbij zijn er thuis nog spanningen over het regelen van de vakantie.

Het liefst zou ik nu onder mijn dekens kruipen, mijn muziek hard aan en even helemaal nergens aan willen denken.

Ik herken het heel erg. Probeer gewoon lekker tot rust te komen, en ga desnoods even ertussenuit, waarmee ik dus bedoel gewoon even in een park rustig gaan zitten ofzo. Even weg van de mensen

En ik heb je al vaker over je werk gehoord, en ik vraag me toch echt af wat er aan de hand is daar. Want ik krijg het idee dat daar iets goed fout zit. En probeer een oplossing voor jezelf te zoeken, andere baan, meer afsluiten van collega's(door bijv. muziek op te hebben staan ofzo.)

In ieder geval veel sterkte.

Hier loopt het nu wel redelijk, ik voel me wel super onrustig en druk maar dat komt doordat ik van alles aan het regelen ben. Inschrijven en afspraken met decanen ivm. hulp bij studie, en een afspraak met mijn klantmanager bij het CWI en het proberen ergens tussen te proppen van 2 weekjes vakantie..en het economische aspect daarvoor aan het bekijken. En volgende week ook nog een bruiloft ik weet niet hoe ik volgende week ga overleven en eht veroorzaakt toch echt wel aardig wat stress bij mij

En vandaag ben ik er dus achter gekomen dat ik zware bloedarmoede heb(5.8 terwijl het 7.5 moet zijn) en nog eens een lage bloeddruk, waardoor ik de afgelopen dus veel minder energie kwijt kan.

Hmm, dacht dat het wel meeviel, hoeveel ik t over mijn werk had, maar je hebt gelijk. Hetis gewoon de reorganisatie die nu in gang is gezet, zorgt voor veel onrust en besefte me vandaag eigenlijk pas dat ik daar totaal niet tegen kan, op t werk of in de stad, drukte kan ik gewoon ff niet aan... De vakantie is vandaag geregeld en nu mag ik de leuke dingen uitzoeken als musea

Heb mezelf verwend, was alleen vanavond en had lekker gekookt met een glaasje wijn en nu ff hangen en flauwe series kijken

Sorry dat ik niet reageer op de andere verhalen, ik vind dat echt heel moeilijk, weet nooit zo goed wat te zeggen

quote:

Op donderdag 23 juni 2011 20:48 schreef Spacekitten het volgende:
Hmm, dacht dat het wel meeviel, hoeveel ik t over mijn werk had, maar je hebt gelijk. Hetis gewoon de reorganisatie die nu in gang is gezet, zorgt voor veel onrust en besefte me vandaag eigenlijk pas dat ik daar totaal niet tegen kan, op t werk of in de stad, drukte kan ik gewoon ff niet aan... De vakantie is vandaag geregeld en nu mag ik de leuke dingen uitzoeken als musea

Heb mezelf verwend, was alleen vanavond en had lekker gekookt met een glaasje wijn en nu ff hangen en flauwe series kijken

kijk dat is heel mooi, even je rust zoeken. En genieten van wat je leuk vindt.
En dat je niet reageert op anderen is niet erg, want het is lastig om erop te reageren

quote:

Op donderdag 23 juni 2011 20:59 schreef Spacekitten het volgende:
Sorry dat ik niet reageer op de andere verhalen, ik vind dat echt heel moeilijk, weet nooit zo goed wat te zeggen

Haha! Ja we hebben nou eenmaal niet alle wijsheid in pacht.
Gewoon lekker je verhaal kwijt is al een enorme opluchting natuurlijk!

Ik heb volgende week een personeelsuitje. En ik zit heel erg in tweestrijd.
Ik WIL echt niet mee!!! Ik vind dat zo eng. Maar mensen om me heen zeggen dat het goed voor me is om toch mee te gaan. Om een keertje niet uit angst te handelen.
Ik weet dat het waar is. Maar ik vind het echt eng. Ze willen ook niet zeggen wat we gaan doen.
Waardoor het nog enger is! Vandaag moet ik doorgeven of ik wel of niet meega. En ik weet het echt nog niet:'(

quote:

Op vrijdag 24 juni 2011 08:56 schreef MissVanity het volgende:

[..]

Haha! Ja we hebben nou eenmaal niet alle wijsheid in pacht.
Gewoon lekker je verhaal kwijt is al een enorme opluchting natuurlijk!

Ik heb volgende week een personeelsuitje. En ik zit heel erg in tweestrijd.
Ik WIL echt niet mee!!! Ik vind dat zo eng. Maar mensen om me heen zeggen dat het goed voor me is om toch mee te gaan. Om een keertje niet uit angst te handelen.
Ik weet dat het waar is. Maar ik vind het echt eng. Ze willen ook niet zeggen wat we gaan doen.
Waardoor het nog enger is! Vandaag moet ik doorgeven of ik wel of niet meega. En ik weet het echt nog niet:'(

ja moeilijk... Want dat 'niet willen' zal toch overheersen. Maar, je zou het kunnen proberen en misschien is het wel een leuk uitje... Voelt het dan misschien toch wel goed dat je t toch hebt gedaan.. Is het een dag of meteen een heel weekend ofzo?

quote:

Op vrijdag 24 juni 2011 08:56 schreef MissVanity het volgende:

[..]

Haha! Ja we hebben nou eenmaal niet alle wijsheid in pacht.
Gewoon lekker je verhaal kwijt is al een enorme opluchting natuurlijk!

Ik heb volgende week een personeelsuitje. En ik zit heel erg in tweestrijd.
Ik WIL echt niet mee!!! Ik vind dat zo eng. Maar mensen om me heen zeggen dat het goed voor me is om toch mee te gaan. Om een keertje niet uit angst te handelen.
Ik weet dat het waar is. Maar ik vind het echt eng. Ze willen ook niet zeggen wat we gaan doen.
Waardoor het nog enger is! Vandaag moet ik doorgeven of ik wel of niet meega. En ik weet het echt nog niet:'(

En is het niet mogelijk om later alsnog af te zeggen? Verder moet je doen wat je het beste vindt, en kijk ook naar wat voor soort uitje het is..het is nogal een verschil tussen ergens eten en een tocht door het bos maken. En kijk gewoon of je je als het even teveel wordt jezelf kan afzonderen..en maak daarna een keuze!

Zowieso kies voor jezelf, neit wat anderen zeggen of willen!

quote:

Op vrijdag 24 juni 2011 10:56 schreef cafpow het volgende:

[..]

En is het niet mogelijk om later alsnog af te zeggen? Verder moet je doen wat je het beste vindt, en kijk ook naar wat voor soort uitje het is..het is nogal een verschil tussen ergens eten en een tocht door het bos maken. En kijk gewoon of je je als het even teveel wordt jezelf kan afzonderen..en maak daarna een keuze!

Zowieso kies voor jezelf, neit wat anderen zeggen of willen!

Ze willen dus niet zeggen wat we gaan doen Anders zou de beslissing makkelijker zijn.
Ik denk dat ik niet mee ga...

Ik vind het jammer dat problemen als depressie, angst en psychotische klachten nog niet erg serieus worden genomen in Nederland. Als je tegen iemand vertelt dat je een van deze dingen hebt voel je je vaak niet begrepen. Als je echter vertelt dat je je arm hebt gebroken, vind iedereen het ineens sneu voor je en krijg je veel meer steun, omdat dat iets is dat 'tastbaar' en 'zichtbaar' is.
Ik heb mij zelf ook jaren lang rot gevoeld en je komt er echt alleen uit als je er goed over kunt praten met iemand, maar vooral zelf ook de energie hebt om er écht wat mee te gaan doen. Iemand anders gaat je depressie niet wegnemen, dat zul je echt zelf moeten doen. Wegkwijnen in je eigen verdriet heeft geen zin en werkt alleen maar averechts. Praat er dus over, zoek hulp (als je je arm gebroken hebt ga je toch ook naar de dokter? I know, kort door de bocht) en kijk naar de dingen die wél positief zijn in je leven ipv alle negatieve dingen.

Daarom wil ik even melden dat als jullie je er voor inzetten het ook met jullie wel goed komt

quote:

Op vrijdag 24 juni 2011 11:24 schreef MissVanity het volgende:

[..]

Ze willen dus niet zeggen wat we gaan doen Anders zou de beslissing makkelijker zijn.
Ik denk dat ik niet mee ga...

Kun je dat anders niet aangeven, zodat jij misschien het wel alvast weet? voor je keuze?

quote:

Op vrijdag 24 juni 2011 11:31 schreef LangzaamSprinten het volgende:
Ik vind het jammer dat problemen als depressie, angst en psychotische klachten nog niet erg serieus worden genomen in Nederland. Als je tegen iemand vertelt dat je een van deze dingen hebt voel je je vaak niet begrepen. Als je echter vertelt dat je je arm hebt gebroken, vind iedereen het ineens sneu voor je en krijg je veel meer steun, omdat dat iets is dat 'tastbaar' en 'zichtbaar' is.
Ik heb mij zelf ook jaren lang rot gevoeld en je komt er echt alleen uit als je er goed over kunt praten met iemand, maar vooral zelf ook de energie hebt om er écht wat mee te gaan doen. Iemand anders gaat je depressie niet wegnemen, dat zul je echt zelf moeten doen. Wegkwijnen in je eigen verdriet heeft geen zin en werkt alleen maar averechts. Praat er dus over, zoek hulp (als je je arm gebroken hebt ga je toch ook naar de dokter? I know, kort door de bocht) en kijk naar de dingen die wél positief zijn in je leven ipv alle negatieve dingen.

Daarom wil ik even melden dat als jullie je er voor inzetten het ook met jullie wel goed komt

Gelukkig doen we dat. En ikzelf heb ook wel echt vertrouwen erin. (Niet altijd...)
Ik wil alleen altijd dat dingen sneller gaan. Ik haat wachten.
Maar dit is een langdurig proces. Dus ik moet veel geduld hebben.
En soms als ik geen vooruitgang boek of me weer heel slecht voel wil ik ook geen hulp.
Vandaar dat ik al zoveel jaren kamp met depressie... Stomme, domme missy

quote:

Op vrijdag 24 juni 2011 11:40 schreef Spacekitten het volgende:

[..]

Kun je dat anders niet aangeven, zodat jij misschien het wel alvast weet? voor je keuze?

Ze weten op mijn werk dat ik depressief ben. Daar praat ik niet over.
En als ik de activiteit alvast wil weten willen zij natuurlijk weten waarom

quote:

Op vrijdag 24 juni 2011 11:31 schreef LangzaamSprinten het volgende:
Ik vind het jammer dat problemen als depressie, angst en psychotische klachten nog niet erg serieus worden genomen in Nederland. Als je tegen iemand vertelt dat je een van deze dingen hebt voel je je vaak niet begrepen.

Klopt helaas, maar het kan helpen te begrijpen dat veel mensen dat soort problemen ontzettend eng vinden, vooral als ze van binnen het gevoel hebben dat ze op dat gebied zelf eigenlijk ook wat werk te verzetten hebben, dan kan het confronterend en beangstigend zijn om een ander door over te horen, ernaar luisteren zou namelijk betekenen dat voor henzelf ook minder wegstoppen. Je voor het leed van een ander afsluiten is een vorm van je voor jezelf afsluiten en dat kan je iemand eigenlijk niet kwalijk nemen, tis een vorm van coping, en dat is iets waar je nooit zomaar iemand uit mag willen halen, dat zou niemand fijn vinden

Als ik me realiseer dat er best veel mensen zijn die van zichzelf vinden dat ze helemaal geen problemen mogen hebben en hoe dat van binnen allemaal weggestopt en onderdrukt wordt dan is dat iets om medeleven voor te hebben vind ik, dat is namelijk ook geen fijne manier van door het leven gaan, al lijkt het tegenover de rest van de wereld alsof het diegene voor de wind gaat. Door te begrijpen waarom mensen zo kunnen reageren, dat het voor hen een manier van met de dingen omgaan is hoef je het ook niet op jezelf te betrekken; het is hun manier van doen, het is niets persoonlijks Tuurlijk zou het fijn zijn als alles open en met respect voor elkaar bespreekbaar was maar mensen lopen niet voor niets met een schild rond.

Daarom is het zoals je zegt heel belangrijk iemand te vinden waarmee je kan praten over jezelf op een manier die jou echt helpt, iemand die niet bang is voor de dingen waar jij mee zit

quote:

Op vrijdag 24 juni 2011 11:42 schreef MissVanity het volgende:

[..]

Gelukkig doen we dat. En ikzelf heb ook wel echt vertrouwen erin. (Niet altijd...)
Ik wil alleen altijd dat dingen sneller gaan. Ik haat wachten.
Maar dit is een langdurig proces. Dus ik moet veel geduld hebben.
En soms als ik geen vooruitgang boek of me weer heel slecht voel wil ik ook geen hulp.
Vandaar dat ik al zoveel jaren kamp met depressie... Stomme, domme missy

Ik snap dat je graag wilt dat alles sneller gaat, maar 't is al goed dat je inziet dat zoiets niet binnen één week klaar is En wat is de 'vooruitgang' dan ook weer hé waar je het over hebt. Je hoeft niet in een keer van alles te kunnen genieten. Het kan al helpen om elke dag drie dingen op te schrijven die goed zijn gegaan of waar je je goed bij hebt gevoeld. Als je je dan minder voelt lees je dit boekje eens terug. En dingen die goed gaan hoeven niet uitgebreid te zijn. Al schrijf je op dat je hebt genoten van een dagje shoppen, dat je een complimentje van iemand hebt gekregen dat je goed deed of dat je een nachtje goed hebt geslapen. Het onthouden van die dingen is belangrijker dan het onthouden dat je zojuist zes nachten slecht hebt geslapen

Maar ga zo door, je komt er wel

quote:

Op vrijdag 24 juni 2011 11:46 schreef Canillas het volgende:

[..]

Daarom is het zoals je zegt heel belangrijk iemand te vinden waarmee je kan praten over jezelf op een manier die jou echt helpt, iemand die niet bang is voor de dingen waar jij mee zit

Het is inderdaad moeilijk om iemand écht te helpen, zonder daar zelf aan onder door te gaan. Ik ga zelf werken in de psychiatrie binnenkort en je moet twee muurtjes hebben. Enerzijds is het belangrijk om naar iemand te luisteren, empatisch te zijn, begrip te tonen en als het nodig is eens een arm of hand aanreiken om te kunnen troosten. Anderzijds is er dat tweede muurtje dat er voor zorgt dat het me niet persoonlijk raakt. Er komen namelijk soms verhalen voorbij die je best aan kunnen trekken De valkuil van die muurtjes is echter weer dat je zelf ook je gevoelens af gaat sluiten voor de omgeving

quote:

Op vrijdag 24 juni 2011 11:54 schreef LangzaamSprinten het volgende:

[..]

Ik snap dat je graag wilt dat alles sneller gaat, maar 't is al goed dat je inziet dat zoiets niet binnen één week klaar is En wat is de 'vooruitgang' dan ook weer hé waar je het over hebt. Je hoeft niet in een keer van alles te kunnen genieten. Het kan al helpen om elke dag drie dingen op te schrijven die goed zijn gegaan of waar je je goed bij hebt gevoeld. Als je je dan minder voelt lees je dit boekje eens terug. En dingen die goed gaan hoeven niet uitgebreid te zijn. Al schrijf je op dat je hebt genoten van een dagje shoppen, dat je een complimentje van iemand hebt gekregen dat je goed deed of dat je een nachtje goed hebt geslapen. Het onthouden van die dingen is belangrijker dan het onthouden dat je zojuist zes nachten slecht hebt geslapen
Maar ga zo door, je komt er wel

[..]

Het is inderdaad moeilijk om iemand écht te helpen, zonder daar zelf aan onder door te gaan. Ik ga zelf werken in de psychiatrie binnenkort en je moet twee muurtjes hebben. Enerzijds is het belangrijk om naar iemand te luisteren, empatisch te zijn, begrip te tonen en als het nodig is eens een arm of hand aanreiken om te kunnen troosten. Anderzijds is er dat tweede muurtje dat er voor zorgt dat het me niet persoonlijk raakt. Er komen namelijk soms verhalen voorbij die je best aan kunnen trekken De valkuil van die muurtjes is echter weer dat je zelf ook je gevoelens af gaat sluiten voor de omgeving

Goeie tip! Dat ga ik maar eens doen. Wie weet helpt het.

Er is nu een heel leuk boekje voor zoiets, is bij de bruna te krijgen. Het heet a line a day. Hierin schrijf je per dag één ding wat goed is gegaan / leuk was en dat kun je drie jaar lang doen. Heb m zelf ook gekocht en het is tenminste goed vol te houden in tegenstelling tot een dagboek, je bent er maar heel ff mee bezig iedere dag.

Ik heb alles mee maar ik voel me niet gelukkig. Ik heb geen vriendenkring waar ik liefde/geluk uit kan halen momenteel (ik ben begonnen in een nieuwe stad). De mensen die ik wel spreek, dat is allemaal anders dan de vriendschappen die ik had.

Ze vinden me allemaal leuk en aardig maar toch heb ik het gevoel dat ze niet op me zitten te wachten. Ik heb constant het gevoel dat ik me opdring aan mensen.

Ach ja.

quote:

Op zaterdag 25 juni 2011 16:20 schreef Mishu het volgende:
Ik heb alles mee maar ik voel me niet gelukkig. Ik heb geen vriendenkring waar ik liefde/geluk uit kan halen momenteel (ik ben begonnen in een nieuwe stad). De mensen die ik wel spreek, dat is allemaal anders dan de vriendschappen die ik had.

Ze vinden me allemaal leuk en aardig maar toch heb ik het gevoel dat ze niet op me zitten te wachten. Ik heb constant het gevoel dat ik me opdring aan mensen.

Het is toch (hopelijk) niet zo dat je alle oude vrienden kwijt bent? Je zou toch nog geregeld met hen kunnen afspreken?

Vriendschappen ontstaan waarsch. wel weer, maar het heeft imo niet zoveel zin om daar echt naar op zoek te gaan. Als je gewoon jezelf bent en normaal met mensen blijft omgaan, zul je op den duur in de nieuwe stad ook wel weer een vriendenkring opbouwen. Maar dat kan even duren.

Ja op zich zou ik mijn oude vrienden kunnen opzoeken maar zodra je ergens anders woont merk je meteen dat het toch wat anders aanvoelt. Ik heb nu echt mijn leven hier en om dan de hele tijd terug te reizen, tja. Het voelt ook scheef naar mijn vrienden toe. Je ziet ze nooit en af en toe kon je even langs. Je kan ook niet meer altijd enzo, dan is er hier weer wat leukers.

quote:

Op zaterdag 25 juni 2011 16:43 schreef Mishu het volgende:
Ja op zich zou ik mijn oude vrienden kunnen opzoeken maar zodra je ergens anders woont merk je meteen dat het toch wat anders aanvoelt. Ik heb nu echt mijn leven hier en om dan de hele tijd terug te reizen, tja. Het voelt ook scheef naar mijn vrienden toe. Je ziet ze nooit en af en toe kon je even langs. Je kan ook niet meer altijd enzo, dan is er hier weer wat leukers.

Ik denk dat de meeste mensen er wel begrip voor hebben. Het juist wel waarderen dat je zo nu en dan terug reist om iets met hen te doen.

Het is vervelend dat je zo snel het idee hebt dat jij tekort schiet. Het goede nieuws is dat het waarsch. vooral tussen je oren zit.

Jij verhuist naar een andere stad en kun daarom minder vaak wat met je vrienden doen. Daar is toch eigenlijk niets mis mee?

Ja op zich wel. Maar ik voel me dus ook schuldig omdat ik stiekem verlang naar nieuwe vrienden Die anders zijn en misschien beter bij me passen (qua hier je leven willen leiden enzo). Je woonplaats zegt ook wel iets over je vind ik.

quote:

Op zaterdag 25 juni 2011 16:43 schreef Mishu het volgende:
Ja op zich zou ik mijn oude vrienden kunnen opzoeken maar zodra je ergens anders woont merk je meteen dat het toch wat anders aanvoelt. Ik heb nu echt mijn leven hier en om dan de hele tijd terug te reizen, tja. Het voelt ook scheef naar mijn vrienden toe. Je ziet ze nooit en af en toe kon je even langs. Je kan ook niet meer altijd enzo, dan is er hier weer wat leukers.

tja, het is een lastige situatie. Maar je zult toch vooral geduld moeten hebben, want vrienden maken gaat niet zo 1,2,3. Vooral als je een iets diepere vriendschap zoekt.
Ik heb zelf voor ruim een half jaar in het buitenland gewoond en heb in die plaats ook maar 1 goede vriendschap op kunnen bouwen.
Het kost tijd en energie. En ondertussen je oude vrienden opzoeken ook al is het ver weg, is een goede oplossing tussentijds.
En verder tja, gewoon proberen aan veel "buitenschoolse" activiteiten, en gewoon proberen geduld te hebben, hoe lastig het ook mag zijn

quote:

Op zaterdag 25 juni 2011 17:08 schreef Mishu het volgende:
Ja op zich wel. Maar ik voel me dus ook schuldig omdat ik stiekem verlang naar nieuwe vrienden Die anders zijn en misschien beter bij me passen (qua hier je leven willen leiden enzo). Je woonplaats zegt ook wel iets over je vind ik.

Gelukkig hoef je ook niet te kiezen. Dat je in je nieuwe stad ook vrienden wilt, is alleen maar goed, maar die andere mensen zijn niet voor niets vrienden. In principe moet je daar zuinig op zijn.

Jup bedankt trouwens. Ik zal gewoon geduld nodig hebben Ergens zijn daar die mensen die bij mij passen waarmee het klikt enzo.

Ik heb een goed weekend gehad
Nu wel moe En hoofdpijn.
Maar het was een supergezellig weekend!
Gister zijn mijn ouders wezen fonduen. En zaterdag de pleegouders van mijn vriend.
Heb ook nog verlate verjaardagscadeautjes gehad
Hoe was jullie weekend?

quote:

Op maandag 27 juni 2011 14:39 schreef MissVanity het volgende:
Ik heb een goed weekend gehad
Nu wel moe En hoofdpijn.
Maar het was een supergezellig weekend!
Gister zijn mijn ouders wezen fonduen. En zaterdag de pleegouders van mijn vriend.
Heb ook nog verlate verjaardagscadeautjes gehad
Hoe was jullie weekend?

leuk, verlate verjaardagscadeau's..cadeau's zijn altijd welkom, toch?

Hier gaat het wel, op irritaties na, die weer zorgen veroorzaken. Zorgen waar ik me nu nog niet eens zorgen om hoef te maken.
Wat wel duidelijk is dat ik als ik weer begin te studeren goed ga moeten zitten rekenen met mijn financieen. Want ik wil graag op mezelf gaan maar de vraag is of dat haalbaar is, met de doelen die ik heb en de middelen. Want op kamers gaan en douche/wc/keuken delen met een vreemden dat lijkt me echt zo walgelijk..en vooral aangezien ik nogal een pietje precies ben kwa schoonmaak enzo
Maar ik begin me daar nu helemaal druk over te maken terwijl ik nog ruim 3 maanden heb..en eer ik iets betaalbaars vindt enz.
het probleem nu is dat ik teveel wil...

verder heb ik momenteel wat meer energie, blijkt dat ik een enorme bloedarmoede had, mijn bloed moet op 7,5 zitten en met wat geluk zat ik op 5.9..dus nu gaat het wel wat beter Maar de irritaties blijven oplopen en heb er steeds meer last van.
Maar met dit weer zoek ik veel de straat op en dan kom ik grotendeels tot rust en kunnen de irritaties ook al is het maar voor even verdwijnen