Depressie & Angst #7

quote:

Op woensdag 3 augustus 2011 13:15 schreef Nyota het volgende:

[..]
Dus volgende week naar de huisarts, misschien heeft zij nog suggesties. Ik zat zelf nog wel te denken dat mindfulness voor mijn wellicht nog iets is. Jij, als pieker-koningin, daar ervaring mee? Dat is dus ook zoiets: ik zit al verschillende mogelijkheden te bedenken om er iets aan te doen, bijt me daar helemaal in vast, maar uiteindelijk lijkt er niets te gebeuren en ben ik meer aan het regelen dan dat ik echt aan mezelf kan werken. Me ook druk te maken over dat ik weer zo snel mogelijk moet gaan werken (zeker omdat ik dus al heel lang minder heb gewerkt en nu bijna helemaal niet meer...)

Wat een eye-opener trouwens dat er ook mensen zijn die veel minder piekeren (ik dacht dat dat wat ik doe best normaal was). Wat moet dat lekker rustig zijn...

Mindfullness kan heel fijn werken, maar ik ben totaal niet van zweverig gedoe.
Ik moet wel zeggen dat ik heel blij ben met een tijdschrift dat wel wat met mindfullness te maken heeft, maar het op een praktische manier toepast. _(flow)
Voor ieder werkt natuurlijk weer iets anders. Ik schrijf nu heel veel van me af, heb ook overal schriftjes liggen, dan hoef ik er niet meer aan te denken en kan ik het terug zoeken als ik dat wil.

@gewoonmezelf: wat erg zeg, dat je gewoon moet bewijzen dat je het nog niet aakan. Alsof zij met één gesprek kan zien hoe jij in elkaar zit en wat je wel en niet kunt doen! En inderdaad maar gewoon een beetje overdrijven, of gewoon een nacht slecht slapen, reageer je al gevoeliger op dingen Maar vooral in jezelf geloven, alleen jij kan aanvoelen wat je wel en niet kan!!!

@cafpow: welkom terug van vakantie!

Ik weet nog niet wanneer ik die afspraak heb, Ik weet wel dat ik er inderdaad flink moe van wordt, Ik heb al heel weinig energie, en nu moet ik zo hard vechten om voor mezelf te kiezen, Zij geeft aan dat ik best kan werken omdat ik soms ook nog leuke dingen kan doen, en daardoor denkt mijn werkgever dat ik mij misschien aanstel, Heeft zij echt letterlijk gevraagd aan mijn leidinggevende, Denk jij dat het echt is?? Gelukkig heeft hij mij gezien en weet hij dat ik mij niet aanstel maar ik ben er wel mee bezig in mijn hoofd,
Dat mokkel bij de arbo vind 4x per week een paniekaanval ook heel normaal, Ik niet! En wat betreft leuke dingen, ja die doe ik, niet altijd van harte, maar omdat mijn psycholoog het aanraadt, want dat schijnt goed te zijn! Nou ik merk er weinig van op dit moment!

Ik ben benieuwd wat die arts er over te zeggen heeft, Mijn vriend, moeder en zus staan in ieder geval op hun achterste poten en willen allemaal mee, om aan te geven dat het niet goed gaat met mij! Gisterenavond, wilde ik weg, me verstoppen en zo klein mogelijk maken, Ik wilde niet aangeraakt worden, en niet gezien worden, Ik heb mijn vriend bijna geslagen omdat hij mij niet los wilde laten! Maar verder gaat het prima hoor

Het is gewoon heel frustrerend!

Dat is inderdaad waardeloos.
Omdat je het niet aan de buitenkant kunt zien, is het zogenaamd geen echt probleem.
Die mensen die dat zeggen, hebben duidelijk nog nooit psychische problemen gehad.

Ik ben de laatste tijd nogal gestresst ... ik heb nu ook weer last van m'n ademhaling.
En ik weet niet eens waar het door komt.

Nou, ik was net ook bij de ba, maar die is het andere uiterste. Die zou me nog thuis laten zitten met een verkoudheid. Maar goed.
Ik heb zelf het initiatief genomen om weer te gaan werken 2 weken geleden en dat houden we dus maar even zo op 2 uur per dag over 4 dagen.
En dan maar wachten op start van een behandeling (hoewel aangemeld bij een psychotherapeut ik nog niet ben) en dat kan maanden duren.

Tja, en dan sta je weer buiten.

quote:

Op donderdag 4 augustus 2011 13:44 schreef Nyota het volgende:
Nou, ik was net ook bij de ba, maar die is het andere uiterste. Die zou me nog thuis laten zitten met een verkoudheid. Maar goed.
Ik heb zelf het initiatief genomen om weer te gaan werken 2 weken geleden en dat houden we dus maar even zo op 2 uur per dag over 4 dagen.
En dan maar wachten op start van een behandeling (hoewel aangemeld bij een psychotherapeut ik nog niet ben) en dat kan maanden duren.

Tja, en dan sta je weer buiten.

het is wel positief dat je probeert te werken. Ik heb zelf ongeveer 2 jaar uit de roulatie gezeten en ik moet zeggen dat nu ik weer met school ga beginnen ik er toch wel wat angst voor heb hoor.
Maar goed, hopen dat je behandeling snel starten.

Hier gaat het momenteel dubbel. Na de vakantie terug gekomen en gelijk allerlei papieren en afspraken.
Gelijk weer een afspraak met de psycholoog gemaakt voor volgende week, omdat ik sinds de vakantie weer lichtelijk last heb van paniek momenten en ook heel erg aan het dromen ben(onprettige dromen maar niet echt nachtmerries) ivm. het weer naar school gaan..en angst voor herhaling van vroeger.
Ik was altijd het buitenbeentje en degene die nergens aansluiting kon vinden en de pauzes maar gebruikte om te gaan leren..omdat als ik bij een groepje probeerde aan te sluiten ik er eigenlijk voor jan doedel bij stond.
En dat veroorzaakt toch weer stress. En ik ben dus door een kwal gebeten op vakantie en toen merkte ik dat ik toen echt over de rooie ging..ik was angstig en de hele vakantie heb ik in zee naar kwallen gezocht
Maar toch heb ik er enorm van genoten en nu begint alles in te hakken.
De keuze die ik heb genomen, ik weet dat het de verstandigste is, maar nu tijdens al dat geregel en gedoe en gemail om dingen voor elkaar te krijgen..heb ik soms echt zoiets van: "shit ik had toch beter de andere optie kunnen nemen" en die momenten zijn er vaak genoeg en die momenten zakt mijn stemming zo omlaag...dat ik op het randje sta van nooit mijn uit te willen komen.
En ik moet voor start van het schooljaar nadenken over speciale voorzieningen die ik kan gebruiken, ivm. het studeren met autisme..en ik heb echt geen idee...
ik heb altijd wel redelijk mee kunnen komen alleen heb ik sneller stress gehad dan anderen...maar daar kan de opleiding weinig aan doen...
Maar goed, ik heb bijna alles geregeld, nu alleen nog laatste dingen met de DUO en dan de bijstand stop zetten volgende week een voortgangsgesprek met mijn klantmanger.
En het startgesprek voor de opleiding is ook alvast geregeld...
dus nu kan ik hopelijk een beetje tot rust zien te komen

Ja, dat werken is wel ok. Ik merkte dat ik na 2 weken niet te zijn geweest het al heel erg spannend vond, maar uiteindelijk viel dat (natuurlijk) echt 100% mee. Het is nu eigenljk bijna 'erger' omdat ik het gevoel heb er maar een beetje overbodig zit te zijn.

Maar jij gaat weer naar school dus: ook heel spannend, ik kan me dat heel goed voorstellen. Ook die angsten naar aanleiding van eerdere ervaringen kan ik me goed voorstellen. Dat is niet vreemd, maar probeer te bedenken dat het mee kan vallen! Stel je open en wees jezelf (makkelijk gezegd he) en als het dan wel lukt, wat voor goed gevoel dat wel niet kan geven

Wanneer ga je precies weer starten?

quote:

Op vrijdag 5 augustus 2011 08:01 schreef Nyota het volgende:
Ja, dat werken is wel ok. Ik merkte dat ik na 2 weken niet te zijn geweest het al heel erg spannend vond, maar uiteindelijk viel dat (natuurlijk) echt 100% mee. Het is nu eigenljk bijna 'erger' omdat ik het gevoel heb er maar een beetje overbodig zit te zijn.

Maar jij gaat weer naar school dus: ook heel spannend, ik kan me dat heel goed voorstellen. Ook die angsten naar aanleiding van eerdere ervaringen kan ik me goed voorstellen. Dat is niet vreemd, maar probeer te bedenken dat het mee kan vallen! Stel je open en wees jezelf (makkelijk gezegd he) en als het dan wel lukt, wat voor goed gevoel dat wel niet kan geven

Wanneer ga je precies weer starten?

Regel zelf nuttige werkzaamheden erbij als dat geen probleem is

quote:

Op vrijdag 5 augustus 2011 08:01 schreef Nyota het volgende:
Ja, dat werken is wel ok. Ik merkte dat ik na 2 weken niet te zijn geweest het al heel erg spannend vond, maar uiteindelijk viel dat (natuurlijk) echt 100% mee. Het is nu eigenljk bijna 'erger' omdat ik het gevoel heb er maar een beetje overbodig zit te zijn.

Maar jij gaat weer naar school dus: ook heel spannend, ik kan me dat heel goed voorstellen. Ook die angsten naar aanleiding van eerdere ervaringen kan ik me goed voorstellen. Dat is niet vreemd, maar probeer te bedenken dat het mee kan vallen! Stel je open en wees jezelf (makkelijk gezegd he) en als het dan wel lukt, wat voor goed gevoel dat wel niet kan geven

Wanneer ga je precies weer starten?

Ik start aankomennd schooljaar, dus 1 september weer

spannend hoor, een nieuwe opleiding!

Hier gaat het redelijk goed, de vakantie had echt rust gebracht (al duurde dat bijna een week) Nu ben ik weer terug op het werk en moet ik echt moeite doen niet in mijn oude gewoontes te vallen. Het is me al wel gelukt weer wat van mijn handelingen voor het slapen gaan te verminderen. Moet zeggen dat ik daar wel trots op ben!

Wel veel alleen meteen weer, dat mis ik echt van de vakantie, daar was ik gewoon niet alleen en nu weer aan t werk en lief ook aan het werk en ja dan zit je weer regelmatig alleen te lunchen enzo...

quote:

Op vrijdag 5 augustus 2011 10:00 schreef Spacekitten het volgende:
spannend hoor, een nieuwe opleiding!

Hier gaat het redelijk goed, de vakantie had echt rust gebracht (al duurde dat bijna een week) Nu ben ik weer terug op het werk en moet ik echt moeite doen niet in mijn oude gewoontes te vallen. Het is me al wel gelukt weer wat van mijn handelingen voor het slapen gaan te verminderen. Moet zeggen dat ik daar wel trots op ben!

Wel veel alleen meteen weer, dat mis ik echt van de vakantie, daar was ik gewoon niet alleen en nu weer aan t werk en lief ook aan het werk en ja dan zit je weer regelmatig alleen te lunchen enzo...

Goed dat je niet helemaal terug valt in oude gewoontes...

niet zoals ik, ik begin weer helemaal terug te vallen. En begin me weer super te irriteren aan mijn ma, en aan het thuiszitten.
En het enige wat ik wil is weer naar school om uit huis weg te zijn, want ik ben thuis, maar om de een of andere voel ik me gewoon niet thuis..mischien omdat mijn ma gewoon een overbezorgd iemand is, die haast alles van mij laat afhangen.
Zo hebben we het over volgende zomer op bezoek gaan bij familie en ik wil dus echt niet met mijn ma samen reizen, omdat dat voor mij te stressvol is, dus had ik zoiets van aangezien mijn moeder weinig geld heeft kan zij in het goedkope seizoen gaan..maar nee hoor, dat doet ze niet omdat ze mij niet alleen wil laten.
Net alsof ik niet voor mezelf kan zorgen en alsof een maandje alleen thuis zijn zo'n drama is.

Dus het word voor mij alleen maar duidelijker dat ik op mezelf moet gaan wil ik me echt thuis en vrij voelen, maar dat word lastig aangezien ik alleen van studifinanciering ga moeten leven en ik begin dus weer teveel te piekeren, over dingen die niet eens dichtbij zijn

[ Bericht 37% gewijzigd door cafpow op 05-08-2011 15:34:50 ]

Het ging nog best goed vandaag, dat werken. Eigenlijk al met al een best goede dag. Een vriend belde me spontaan en in de zon zitten praten over vanalles en nog wat en ook hoe ik me voeld. Een onverwacht cadeautje.
En toen een onverwachte, onaangename verrassing. Een mail van een vriendin: haar vriend heeft kanker. GVD, wat is dat voor onzin! Fucking halverwege de 30. Wat is dat voor onzin? Heel hun leven op z'n kop. Dat is niet eerlijk. En waar zit ik me dan dagen zogenaamd druk om te maken? Dat is niks in vergelijking hiermee.
En wat is dat toch met jonge mensen en die kutziekte? Eerder dit jaar iemand al verloren: 35, 3 maanden na de diagnose overleden. En nu die vriend. Waarom hij? Waarom moet zijn leven, iemand die altijd zo positief en vrolijk is, dit overkomen?

Wat een onzettende slecht grap is het soms toch allemaal? Aan de ene kant denk ik nu: geniet van elke dag en gooi al die nutteloze piekergedachten opzij en LEEF, maar aan de andere kant denk ik: zie je, waarom nog je best doen als het zo loopt? Het is gewoon een grote klotezooi.

Sorry, moest er even uit.

Kanker is niet te vergelijken met psychische beperkingen. Het is een heel ander soort lijden.
Maar ik hoop dat die man het haalt!

@cafpow: Herkenbaar. Ik ben al een paar jaar uit huis, maar mijn moeder belt me alsnog elke dag.
Toen ik 16 was, mocht ik niet eens alleen met de trein reizen ...
Terwijl mijn zus dat op haar 12e al mocht.
Volgens mij dacht ze echt dat ik bij de eerste de beste in de auto zou stappen.
Wat een belediging eigenlijk.

quote:

Op vrijdag 5 augustus 2011 22:17 schreef Nyota het volgende:
Het ging nog best goed vandaag, dat werken. Eigenlijk al met al een best goede dag. Een vriend belde me spontaan en in de zon zitten praten over vanalles en nog wat en ook hoe ik me voeld. Een onverwacht cadeautje.
En toen een onverwachte, onaangename verrassing. Een mail van een vriendin: haar vriend heeft kanker. GVD, wat is dat voor onzin! Fucking halverwege de 30. Wat is dat voor onzin? Heel hun leven op z'n kop. Dat is niet eerlijk. En waar zit ik me dan dagen zogenaamd druk om te maken? Dat is niks in vergelijking hiermee.
En wat is dat toch met jonge mensen en die kutziekte? Eerder dit jaar iemand al verloren: 35, 3 maanden na de diagnose overleden. En nu die vriend. Waarom hij? Waarom moet zijn leven, iemand die altijd zo positief en vrolijk is, dit overkomen?

Wat een onzettende slecht grap is het soms toch allemaal? Aan de ene kant denk ik nu: geniet van elke dag en gooi al die nutteloze piekergedachten opzij en LEEF, maar aan de andere kant denk ik: zie je, waarom nog je best doen als het zo loopt? Het is gewoon een grote klotezooi.

Sorry, moest er even uit.

tja, alleen maar goed dat je het eruit gooit. Kanker is idd slopend, maar psychische stoornissen ook.
Je moet proberen bij het positieve te blijven, tegenwoordig is de medische wereld zo ver vooruit dat kanker best overwonnen kan worden hoor. Mijn ma heeft een vriendin die heeft longkanker gehad, is bijna letterlijk gestorven tussen haar 30e en 40e e en ze is nu ruim 10 richting de 15 jaar verder, en totaal kankervrij. En deels heeft haar geholpen om beslissingen te nemen die ze anders nooit had gedurfd..en waardoor ze alleen maar ongelukkig zou zijn.

quote:

Op vrijdag 5 augustus 2011 22:36 schreef Madame_Paon het volgende:
Kanker is niet te vergelijken met psychische beperkingen. Het is een heel ander soort lijden.
Maar ik hoop dat die man het haalt!

@cafpow: Herkenbaar. Ik ben al een paar jaar uit huis, maar mijn moeder belt me alsnog elke dag.
Toen ik 16 was, mocht ik niet eens alleen met de trein reizen ...
Terwijl mijn zus dat op haar 12e al mocht.
Volgens mij dacht ze echt dat ik bij de eerste de beste in de auto zou stappen.
Wat een belediging eigenlijk.

tja, bij ons is mijn ma altijd overbezorgd geweest, omdat ik altijd aan haar bleef hangen..maar dat kwam doordat ik niet wist wat te doen met alles wat buiten op me af kwam, en heb als het ware rond mijn 14e een soort stop in mijn ontwikkeling gezet, doordat ik mede door mijn pdd-nos totaal klem zat. Maar de laatste jaren heb ik een inhaalsprong gemaakt.
Alleen deels snap ik het wel hoor, we zijn totaal op elkaar aangewezen hier, we hebben geen andere familie/goede vrienden of wat dan ook, dus als ze dan super ver weg is, dan is het alleen lastig als er iets is.
Mede daarom wil ik ook op mezelf, want dan moet ze wel zelf beslissen, dan moet ze wel gaan wanneer zij wil en niet wanneer ik wel of niet wil. Want dan heb ik mijn eigen leven..en word ik niet zo meezogen door haar.
Maar voorlopig moet ik het maar uithouden...en proberen die overbezorgdheid met een korrel zout te nemen, hoewel dat makkelijker gezegd dan gedaan is

Omdat wij langzaam kapot gemaakt worden door tuig dat overal ter wereld het voor het zeggen heeft en ons langzaam vergiftigen,in ons eten,onze lucht,producten die we dagelijks gebruiken,de meeste mensen sterven aan kanker in onze maatschappij.....om moe van te worden af en toe grrrr maak dus verstandige keuzes met wat je binnen krijgt en wat voor producten je gebruikt!!!!

Kanker heeft altijd al voor een groot deel van de doden gezorgd, ook voordat de lucht vervuild was.

Ik weet niet wat het is, maar ik heb nog steeds last van m'n ademhaling.
Onbewust gestresst dus ....
Nouja, onbewust ...
Wel weer last van lichte paniekaanvallen en pijn in m'n vingers van de stress.
Behoorlijk vervelend.

[ Bericht 13% gewijzigd door Madame_Paon op 06-08-2011 03:55:54 ]

Kanker... Ik heb het vorig jaar meegemaakt, een oom en een goede vriend van een collega, de laatste heeft t niet gehaald. Daardoor kreeg ik echt veel paniek aanvallen en toen ben ik maar een naar de huisarts gestapt. En dus in mijn huidig traject gekomen. Mijn oom is er goed vanaf gekomen, nou ja goed... Was mondkanker en hij mist dus zijn kaak en kon niet meer praten, al gaat dat weer beter.

Hier gaat t wat minder, blijf last houden van een dikke enkel, al een half jaar, de huisarts zei dat t waarschijnlijk gewoon vocht was, maar niets helpt! En nu heb ik er genoeg van, moet vrijdag toch naar de huisarts voor een verwijzing, dus dan ga ik ook maar ff naar die enkel laten kijken en zeggen dat ik meer onderzoek wil. Alleen jammer dat ik dan weer enorm in de stress schiet, nou ja zo lekker sporten (zover t gaat met mn verkoudheid)

Sorry voor t lange verhaal!

quote:

Op zaterdag 6 augustus 2011 10:14 schreef Nijna het volgende:
Nyota, je gedachten zijn herkenbaar...
Als ik dan zie dat er weer iemand gaat die wel wilde en positief in het leven staat... dan vind ik mezelf soms wel eens ondankbaar, dat ik het zo'n strijd vind om gewoon te zorgen dat ik overeind blijf...

Ja, precies ja! En ik wil er ook voor hen zijn en dan niet over mezelf lopen "miemelen" (ik weet het, zo moet ik dat niet zien). Hoe moet je aan iemand met kanker uitleggen die vecht voor z'n leven dat jij er eigenlijk allemaal even niet zo'n zin in hebt? Dat je vindt dat er niks is, dat je niets bent, jezelf moet dwingen iets te doen maar lichamelijk wel gezond bent?

Eigenlijk is er misschien toch wel een overeenkomst te vinden: ik wil ook graag leven! Ik wil niet dood, maar voelen dat ik leef! Echt leven, maar hoe... En hij ook!! En daar vechten we beide voor (en gelukkig hij niet met mijn negatieve gedachten, maar een heel positieve blik)!

Zat ook nog te denken aan dat gepieker en hoe dat wat te minderen. Actief bezig zijn is sowieso lekker. Nu zei de ba dus, dat tennissen wel goed is(want focus op bal) en wandelen minder geschikt omdat je dan eerder gaat malen. Zo zei hij dat het spelen van een stom computerspelletje ook om focus vraagt dus dat ook iets is...
Volgens mij is dat laatste wel waar, maar echt gelukkig word je daar ook niet van. Hoe langer ik er over denk, hoe meer ik echt een andere ba overweeg...

quote:

Op zondag 7 augustus 2011 10:32 schreef Nijna het volgende:
Er zijn ook wel overeenkomsten, ik vind het alleen wel lastig als sommige mensen zo oordelen over een depressie of niet goed in je vel zitten.
Alsof je ervoor kiest om je zo te voelen...

Tia, voor een buitenstaander is het ook lastig. Omdat zij dingen positief zien, en dat maakt het inleven alleen lastiger.

Verder moet ik zeggen dat het wel klopt dat door dingen waarbij je je moet focussen je je gepieker achterwege laat. Allee. Is het net als met zoveel maar een tijdelijke oplossing zolang je er mee bezig bent.

Ik raad deze site ten harte aan, aan allen die vaak met negatieve gevoelens zitten. U kunt ervoor kiezen om vrij en onbevangen te leven.

http://www.levenskwaliteit.nl/script/

quote:

Op zondag 7 augustus 2011 20:47 schreef Me_Master het volgende:
Ik raad deze site ten harte aan, aan allen die vaak met negatieve gevoelens zitten. U kunt ervoor kiezen om vrij en onbevangen te leven.

http://www.levenskwaliteit.nl/script/

Daar kies je niet voor.
Als het zo makkelijk was, zou niemand antidepressiva en therapie nodig hebben.

Snap ik.. Maar deze site kan wellicht helpen de negatieve gevoelens te verminderen. Bij mij werkt het iig wel deels.

Sorry hoor, maar daar kan ik dus helemaal niks mee! Wij kiezen er niet voor om ons zo ongelooflijk klote te voelen, En een ieder die het heeft meegemaakt weet dat!

Even een kleine update van mijn kant,

Sinds het gezeik met ba, ben ik weer naar beneden gedonderd, ik val van de ene paniekaanval in de andere, en ik weet echt niet meer welke kant ik op moet! Gisteren heb ik een gesprek gehad met een vriend van mijn vriend, Die is psycholoog en heeft mij ook zijn hulp aangeboden in de strijd met de arbo, en gewoon een tijdje zitten praten, Ik was redelijk rustig toen ik daar weg ging, Maar s'avonds ging het weer helemaal mis, Ik had bedacht dat ik het maar uit moest maken, want ik kost mijn partner alleen maar energie, en ik huil heel veel de laatste tijd, dus ik zei tegen mijn lief, dat het beter zou zijn als we elkaar voorlopig niet zouden zien, Daar reageerde hij heel geschokt en boos op, en met de woorden ik kies er zelf voor om er voor je jou te zijn, en ik wil er ook zijn als het kut gaat met jou! Maar goed ik zat helemaal in mijn eigen paniek, en mijn gevoel dat ik mensen tot last was, dat ik mijn spullen ging pakken, en toen overviel mij weer dat allesoverheersende gevoel van verdriet en angst, Ik heb mijn moeder gebeld, helemaal over de rooie en alles eruit gegooid, Ik wilde het helemaal niet uitmaken, maar ik wil hem beschermen voor mij, en het gevecht met de arbo zit ook heel hoog, alles kwam eruit, Mijn vriend was beetje boos op mij, omdat ik voor hem dacht, en mijn moeder heeft op mij in zitten praten, Uiteindelijk heb ik met mijn moeder afgesproken dat ik vandaag naar huis zou komen,eerst heb ik het bijgelegd met mijn vriend, en daarna een tijdje stom zitten gamen maar wel lekker, en toen vanmiddag stonden mijn ouders voor de deur, want dan hoefde ik niet met de trein Ik ben nu weer even lekker thuis, lekker met mijn eigen spullen, met mijn moeder bij de hand, en gewoon thuis! Ik mis mijn vriend wel hoor, maar we zien elkaar donderdag weer, Dat is ook de dag dat ik weer naar de arbo dienst moet, maar op aanraden van die vriend heb ik alles opgeschreven, voor het geval ik dichtklap, en mijn moeder gaat mee, En dan kan ik ook nog gaan vechten met mijn werkgever om mijn vakantie-uren, zij willen mij gaan beter melden voor die 3 weken dat ik officieel vakantie zou hebben en daarna weer ziek melden, maar dit mag helemaal niet, mijn zus weet dit en heeft er de cao op nagekeken, maar het ziet ernaar uit dat ze me gaan ontslaan en als ze me dan die uren moeten uitbetalen kost het ze zo'n 600 euro dus nu proberen ze hetr maar zo.
pfffft wat een strijd en gezeik, en dan zegt meneer Me-master dat ik daar ook nog zelf voor kies!

quote:

Op zondag 7 augustus 2011 21:20 schreef gewoonmezelf87 het volgende:
Sorry hoor, maar daar kan ik dus helemaal niks mee! Wij kiezen er niet voor om ons zo ongelooflijk klote te voelen, En een ieder die het heeft meegemaakt weet dat!

Even een kleine update van mijn kant,

Sinds het gezeik met ba, ben ik weer naar beneden gedonderd, ik val van de ene paniekaanval in de andere, en ik weet echt niet meer welke kant ik op moet! Gisteren heb ik een gesprek gehad met een vriend van mijn vriend, Die is psycholoog en heeft mij ook zijn hulp aangeboden in de strijd met de arbo, en gewoon een tijdje zitten praten, Ik was redelijk rustig toen ik daar weg ging, Maar s'avonds ging het weer helemaal mis, Ik had bedacht dat ik het maar uit moest maken, want ik kost mijn partner alleen maar energie, en ik huil heel veel de laatste tijd, dus ik zei tegen mijn lief, dat het beter zou zijn als we elkaar voorlopig niet zouden zien, Daar reageerde hij heel geschokt en boos op, en met de woorden ik kies er zelf voor om er voor je jou te zijn, en ik wil er ook zijn als het kut gaat met jou! Maar goed ik zat helemaal in mijn eigen paniek, en mijn gevoel dat ik mensen tot last was, dat ik mijn spullen ging pakken, en toen overviel mij weer dat allesoverheersende gevoel van verdriet en angst, Ik heb mijn moeder gebeld, helemaal over de rooie en alles eruit gegooid, Ik wilde het helemaal niet uitmaken, maar ik wil hem beschermen voor mij, en het gevecht met de arbo zit ook heel hoog, alles kwam eruit, Mijn vriend was beetje boos op mij, omdat ik voor hem dacht, en mijn moeder heeft op mij in zitten praten, Uiteindelijk heb ik met mijn moeder afgesproken dat ik vandaag naar huis zou komen,eerst heb ik het bijgelegd met mijn vriend, en daarna een tijdje stom zitten gamen maar wel lekker,

Heel fijn, ga je er toch weer met een iets beter gevoel weg toch? Herkenbaar hoor, maar niet leuk

quote:

en toen vanmiddag stonden mijn ouders voor de deur, want dan hoefde ik niet met de trein Ik ben nu weer even lekker thuis, lekker met mijn eigen spullen, met mijn moeder bij de hand, en gewoon thuis! Ik mis mijn vriend wel hoor, maar we zien elkaar donderdag weer, Dat is ook de dag dat ik weer naar de arbo dienst moet, maar op aanraden van die vriend heb ik alles opgeschreven, voor het geval ik dichtklap, en mijn moeder gaat mee, En dan kan ik ook nog gaan vechten met mijn werkgever om mijn vakantie-uren, zij willen mij gaan beter melden voor die 3 weken dat ik officieel vakantie zou hebben en daarna weer ziek melden, maar dit mag helemaal niet, mijn zus weet dit en heeft er de cao op nagekeken, maar het ziet ernaar uit dat ze me gaan ontslaan en als ze me dan die uren moeten uitbetalen kost het ze zo'n 600 euro dus nu proberen ze hetr maar zo.

Hmm, ik moet misschien even teruglezen, maar: wat is er precies gebeurd met je vakantieuren? Gezeur of zulk soort dingen wil je er nu ook nog niet bij hebben he...

quote:

pfffft wat een strijd en gezeik, en dan zegt meneer Me-master dat ik daar ook nog zelf voor kies!

Misschien bedoelde hij het echt goed, maar iedereen is anders en ervaart dingen anders. Dus nee, jij kiest hier zelf niet voor

quote:

Op zondag 7 augustus 2011 21:31 schreef Nyota het volgende:

[..]

Heel fijn, ga je er toch weer met een iets beter gevoel weg toch? Herkenbaar hoor, maar niet leuk

[..]

Hmm, ik moet misschien even teruglezen, maar: wat is er precies gebeurd met je vakantieuren? Gezeur of zulk soort dingen wil je er nu ook nog niet bij hebben he...

[..]

Misschien bedoelde hij het echt goed, maar iedereen is anders en ervaart dingen anders. Dus nee, jij kiest hier zelf niet voor

Ik zit nu sinds mei in de ziektewet en officieel zou ik met ingang van volgende week 3 weken vakantie hebben, dus ik gaf dat door aan de ba, eigenlijk omdat ik de laatste week een weekje weg ben, dus zij zegt dat ik dat officieel aan mijn werkgever moet doorgeven, dus dat heb ik gedaan, en zij melden mij dat ze me dan voor 3 weken beter melden en daarna week ziek melden, dus kost het me mijn eigen uren, maar dat mag dus niet aangezien ik inj de ziektewet zit. staat in de CAO! Er zijn heel veel tekenen dat ik eruit getrapt wordt als mijn contract in september afloopt, en dan zou ik dus geen uren hebben die ze uit moeten betalen. Raar spelletje

quote:

Op zondag 7 augustus 2011 21:33 schreef redboyke het volgende:
gewoonmezelf87 ik jaag ook altijd iedereen weg en achteraf heb ik er dan spijt van.
aan de ene kant wil ik wel veel vrienden hebben maar aan de andere kant dan juist weer niet.
vind vrienden hebben een heel vermoeiend iets eigenlijk.
altijd je pokerface opzetten enzo. ben nu op punt gekomen dat ik liever niemand om me heen heb

Mijn vriend wil ik helemaal niet wegjagen, ik wil ook niet zonder hem, ik vind er nooit meer zo 1! maar gewoon puur bescherming omdat ik bang ben dat hij er genoeg van gaat krijgen. ofzo...
wat betreft vrienden, ik heb er in de laatste maanden een aantal verloren, maar dat waren blijkbaar geen echte vrienden, ik heb er nu nog 2 die ik gemiddeld 2x per week zie, en die mij ook dwingen om leuke dingen te doen of er gewoon even uit te gaan, en ik ben heel blij emt die 2, ik kan ook gewoon een middag op de bank hangen, en gewoon mezelf zijn. Zou niet zonder ze willen.,

quote:

Op zondag 7 augustus 2011 21:38 schreef gewoonmezelf87 het volgende:

[..]

Ik zit nu sinds mei in de ziektewet en officieel zou ik met ingang van volgende week 3 weken vakantie hebben, dus ik gaf dat door aan de ba, eigenlijk omdat ik de laatste week een weekje weg ben, dus zij zegt dat ik dat officieel aan mijn werkgever moet doorgeven, dus dat heb ik gedaan, en zij melden mij dat ze me dan voor 3 weken beter melden en daarna week ziek melden, dus kost het me mijn eigen uren, maar dat mag dus niet aangezien ik inj de ziektewet zit. staat in de CAO! Er zijn heel veel tekenen dat ik eruit getrapt wordt als mijn contract in september afloopt, en dan zou ik dus geen uren hebben die ze uit moeten betalen. Raar spelletje

Oh, als dat in de CAO staat, is dat wel een beetje gemeen ja... Goed dat je er tegenin gaat!
Ik werk zelf nog wel een aantal uur en wil binnenkort ook met vakantie. Ik heb begrepen dat als je helemaal ziek bent dit dan wel van je vakantieuren af gaat, maar als je nog wel een beetje werkt, je naar rato verlof op moet nemen (dus ik werk nu 8 uur per week, dus hoef ook maar voor 1 week 8 uur vakantie op te nemen). Maar als ik dus niet zou werken, zou het me 40 uur kosten (lees ik op wat sites). Zo vreemd.

Dus toen ik jou bericht las, dacht ik eerst: logisch dat het van je vakantiedagen af gaat, maar als er dus iets anders in de CAO staat is het een naaistreek. Fijn dat je mensen om je heen hebt die je helpen!

Als je deels werkt gaat het inderdaad naar ratio, maar als je volledig in de ziektewet zit mogen ze er niet aankomen, mijn zus is bekend met arbeidsrecht en heeft het helemaal uitgezocht Wel is het zo dat als je langer dan 6 maanden in de ziektewet zit, je geen vakantieuren meer opbouwt, maar dan blijft wel staan wat je al hebt.

quote:

Op zondag 7 augustus 2011 21:41 schreef gewoonmezelf87 het volgende:

[..]

Mijn vriend wil ik helemaal niet wegjagen, ik wil ook niet zonder hem, ik vind er nooit meer zo 1! maar gewoon puur bescherming omdat ik bang ben dat hij er genoeg van gaat krijgen. ofzo...
wat betreft vrienden, ik heb er in de laatste maanden een aantal verloren, maar dat waren blijkbaar geen echte vrienden, ik heb er nu nog 2 die ik gemiddeld 2x per week zie, en die mij ook dwingen om leuke dingen te doen of er gewoon even uit te gaan, en ik ben heel blij emt die 2, ik kan ook gewoon een middag op de bank hangen, en gewoon mezelf zijn. Zou niet zonder ze willen.,

Wow, dat is wel heel fijn hoor! Dat met m'n vriend en denken hem weg te jagen is wel heel herkenbaar.
En fijn dat je vrienden je dwingen wat leuks te gaan doen. Ik heb een vriendin die wel begrijpt waar ik in zit en me af en toe ook een beetje mee sleept. Een andere vriendin daarentegen weet niet zo goed hoe ze met mijn situatie om moet gaan geloof ik en daar hoor ik nauwelijks wat van (en ik probeer wel contact te krijgen en haar af en toe te mailen/sms en soms te zien etc, wilde alleen dat het even andersom was...).

Heb je ook veel steun aan je familie (al las ik net iets over je moeder )?

quote:

Op zondag 7 augustus 2011 21:51 schreef gewoonmezelf87 het volgende:
Als je deels werkt gaat het inderdaad naar ratio, maar als je volledig in de ziektewet zit mogen ze er niet aankomen, mijn zus is bekend met arbeidsrecht en heeft het helemaal uitgezocht Wel is het zo dat als je langer dan 6 maanden in de ziektewet zit, je geen vakantieuren meer opbouwt, maar dan blijft wel staan wat je al hebt.

Superzus! Ja, die 6 maanden geldt als je helemaal niet werkt ja. Als je wel een beetje werkt, bouw je ook naar rato op (en dat schiet natuurlijk ook niet echt op met 8 uur per week, dus is het eigenlijk wel 'schappelijk' dat je dan bij vakantie ook naar rato mag opnemen).

Maar in 2012 verandert er vanalles he? (hoewel ik hoop dat we dan beiden al weer wat verder dan nu zijn )

quote:

Op zondag 7 augustus 2011 21:52 schreef Nyota het volgende:

[..]

Wow, dat is wel heel fijn hoor! Dat met m'n vriend en denken hem weg te jagen is wel heel herkenbaar.
En fijn dat je vrienden je dwingen wat leuks te gaan doen. Ik heb een vriendin die wel begrijpt waar ik in zit en me af en toe ook een beetje mee sleept. Een andere vriendin daarentegen weet niet zo goed hoe ze met mijn situatie om moet gaan geloof ik en daar hoor ik nauwelijks wat van (en ik probeer wel contact te krijgen en haar af en toe te mailen/sms en soms te zien etc, wilde alleen dat het even andersom was...).

Heb je ook veel steun aan je familie (al las ik net iets over je moeder )?

Mijn moeder is mijn steun en toeverlaat, ik zou echt niet weten wat ik zonder die vrouw zou moeten doen!maar ook de rest van mijn directe familie is geweldig, en staan allemaal naast en achter mij. Nemen het over en gaan het gevecht aan als ik dat even niet kan! Voor mij weer eens het bewijs hoe belangrijk familie is.

Heb je ook je vriend wel eens weggejaagd?
En wat je schrijft over vrienden die het niet begrijpen, dat herken ik ook, ik heb er na een tijd geen energie meer in gestoken, ze wilde het niet begrijpen, en wilde alleen maar pronken met haar eigen geluk, ik stak er energie in en op het moment dat ik daar mee stopte (nu 7 weken terug) heb ik niks meer gehoord. klaar dan

quote:

Op zondag 7 augustus 2011 21:20 schreef gewoonmezelf87 het volgende:
Sorry hoor, maar daar kan ik dus helemaal niks mee! Wij kiezen er niet voor om ons zo ongelooflijk klote te voelen, En een ieder die het heeft meegemaakt weet dat!

Even een kleine update van mijn kant,

Sinds het gezeik met ba, ben ik weer naar beneden gedonderd, ik val van de ene paniekaanval in de andere, en ik weet echt niet meer welke kant ik op moet! Gisteren heb ik een gesprek gehad met een vriend van mijn vriend, Die is psycholoog en heeft mij ook zijn hulp aangeboden in de strijd met de arbo, en gewoon een tijdje zitten praten, Ik was redelijk rustig toen ik daar weg ging, Maar s'avonds ging het weer helemaal mis, Ik had bedacht dat ik het maar uit moest maken, want ik kost mijn partner alleen maar energie, en ik huil heel veel de laatste tijd, dus ik zei tegen mijn lief, dat het beter zou zijn als we elkaar voorlopig niet zouden zien, Daar reageerde hij heel geschokt en boos op, en met de woorden ik kies er zelf voor om er voor je jou te zijn, en ik wil er ook zijn als het kut gaat met jou! Maar goed ik zat helemaal in mijn eigen paniek, en mijn gevoel dat ik mensen tot last was, dat ik mijn spullen ging pakken, en toen overviel mij weer dat allesoverheersende gevoel van verdriet en angst, Ik heb mijn moeder gebeld, helemaal over de rooie en alles eruit gegooid, Ik wilde het helemaal niet uitmaken, maar ik wil hem beschermen voor mij, en het gevecht met de arbo zit ook heel hoog, alles kwam eruit, Mijn vriend was beetje boos op mij, omdat ik voor hem dacht, en mijn moeder heeft op mij in zitten praten, Uiteindelijk heb ik met mijn moeder afgesproken dat ik vandaag naar huis zou komen,eerst heb ik het bijgelegd met mijn vriend, en daarna een tijdje stom zitten gamen maar wel lekker, en toen vanmiddag stonden mijn ouders voor de deur, want dan hoefde ik niet met de trein Ik ben nu weer even lekker thuis, lekker met mijn eigen spullen, met mijn moeder bij de hand, en gewoon thuis! Ik mis mijn vriend wel hoor, maar we zien elkaar donderdag weer, Dat is ook de dag dat ik weer naar de arbo dienst moet, maar op aanraden van die vriend heb ik alles opgeschreven, voor het geval ik dichtklap, en mijn moeder gaat mee, En dan kan ik ook nog gaan vechten met mijn werkgever om mijn vakantie-uren, zij willen mij gaan beter melden voor die 3 weken dat ik officieel vakantie zou hebben en daarna weer ziek melden, maar dit mag helemaal niet, mijn zus weet dit en heeft er de cao op nagekeken, maar het ziet ernaar uit dat ze me gaan ontslaan en als ze me dan die uren moeten uitbetalen kost het ze zo'n 600 euro dus nu proberen ze hetr maar zo.
pfffft wat een strijd en gezeik, en dan zegt meneer Me-master dat ik daar ook nog zelf voor kies!

Hé wat een vervelend verhaal allemaal. Tja ik weet niet echt goed wat te zeggen hierop.
Behalve dat je toch echt super fijne ouders(ma) hebt. Wou dat ik zo'n ma zou hebben, maar die maakt bij paniek of woede of wat voor aanval dan ook alleen erger, door het te willen analyseren en bespreken op het moemnt.
En als ik jou was echt goed vast zou houden aan die vriend. Want zulke mensen zijn lastig te vinden, en die moet je echt als goud behandelen.

Verder probeer de komende daagjes je wat af te sluiten van dat gedoe rondom de arbo dienst, want je kan er niet veel aan veranderen. Behalve te vechten voor wat jou "toebehoord" en als die werkgever moeilijk gaat doen en je willen ontslaan, nog beter dat ze dan dingen doen die niet mogen, werkt in zo'n geval alleen in je voordeel, zolang je een onafhankelijke arts en instantie achter je hebt staan die kunnen bewijzen dat je nog steeds "ziek" bent.


Hier een kort updatje, alles gaat wel redelijk. Alleen stress ik enorm kwa wat komen gaat, ik stress ivm. de economische situatie en dat op mezelf wonen zeer lastig gaat worden met alleen stufi. En dat het dan kiezen word tussen 2 dingen en een van die dingen is voor mij fundamenteel, maar thuis hou ik het echt niet nog 2 tot 3 jaar uit. En dan nog de studie, ik moet boeken gaan kopen, maar weet neit eens welke boeken ik ga gebruiken, en daar komt weer mijn ass bij kijken, ik heb de zekerheid nodig dat ik de boeken heb als het schooljaar begint, maar het is een lijst van 500 euro, en ik weet dat je 9 van de 10x niet alle boeken gebruikt. Onder tussen moet ik voor de introductie uit 2 activiteiten kiezen, een geen een spreekt me echt aan,maar gezien contact maken lastig is, is het handig om mee te doen.
Tussen door nog aan het vechten met de DUO ivm. hoogte van mijn stufi die niet klopt, en weer dat mens van het CWI die nu wil weten hoe het zit, hoe hoog mijn toelage is enz...

het word gewoon iets teveel, tussendoor worstel ik met mezelf dat ik weer thuis ben maar me niet echt thuisvoel, en worstel met mezelf om niet weer helemaal onderuit te zakken en moet mezelf om de zoveel tijd weer herinneren dat ik toch goed bezig ben ook heb ik om de zoveel tijd zoiets van "shit dit wil ik niet", want het is het beste voor mij op dit moment.

en ondertussen verschuil ik mij achter de pc en constant bezig zijn om niet te denken en niet in "slechte" gewoontes terug te vallen. En ben zo onrustig als maar kan, terwijl iedereen die mij ziet mij super rustig vind

cafpow is er niet iemand die jou een beetje kan helpen met de voorbereidingen? welke studie ga je doen? wat betreft introductiedagen, dat stelt niet zoveel voor is mijn ervaring maar ik zou wel gaan als ik jou was, anders plaats je jezelf al direct iets buiten de groep, op zo'n dag is iedereen een beetje gespannen en iedereen staat voor een nieuw begin dus je bent de enige niet! wat vervelend dat je een strijd moet leveren met instanties, ik ervaar dat altijd als vermoeiend! sterkte in ieder geval

quote:

Op maandag 8 augustus 2011 10:33 schreef gewoonmezelf87 het volgende:
cafpow is er niet iemand die jou een beetje kan helpen met de voorbereidingen? welke studie ga je doen? wat betreft introductiedagen, dat stelt niet zoveel voor is mijn ervaring maar ik zou wel gaan als ik jou was, anders plaats je jezelf al direct iets buiten de groep, op zo'n dag is iedereen een beetje gespannen en iedereen staat voor een nieuw begin dus je bent de enige niet! wat vervelend dat je een strijd moet leveren met instanties, ik ervaar dat altijd als vermoeiend! sterkte in ieder geval

em, tja echt iemand die helpt heb ik niet. Ik heb wel mijn psycholoog, waar ik dingen mee bespreek en mij een beetje helpt met hoe dingen te doen hoewel ik het alleen wel ok doe. maar de psycholoog heb ik ivm. vakantie al bijna 1 maand niet gezien want eerst was ik 2 weekjes weg en nu de psych.
Maar over het algemeen gaat het wel ok. Alleen de DUo(ib-groep)maken overal een zooitje van

Iemand die voldoende stuurkracht heeft kan kiezen, heeft iemand dat niet dan zit iemand vast en zou de hulp er dan ook op gericht moeten zijn om die stuurkracht weer terug te vinden. Ik heb in ieder geval niet het idee dat ik ooit voor een ander zou kunnen zeggen of diegene een keuze heeft of niet, ik ben die ander niet en ik kan niet weten hoe diegene zichzelf en het leven ervaart. Kan me daarom ook wel voorstellen dat de uitspraak ''het is een keuze'' verkeerd kan vallen. Daarnaast kan ik ook wel begrijpen waarom het voor een ander moeilijk voor te stellen is hoe het is om die stuurkracht niet (meer) te hebben, als diegene zoiets zelf niet heeft meegemaakt. En we hebben allemaal nog nooit meegemaakt hoe het is om een ander te zijn, vandaar dat ik oordelen over zoiets nooit echt op z'n plaats vind.

Je hebt wel de keuze met je situatie aan de slag te gaan en dat doen we allemaal, dus wat dat betreft is dat een keuze die we gemaakt hebben, we willen allemaal stuurkracht om de keuzes te maken die we echt willen en voor we daar zijn doen we ons best om weer in die positie te komen, wat vaak een hele lange weg is want je raakt die stuurkracht niet zomaar kwijt. Geldt natuurlijk voor alle problematiek, niet alleen angst en/of depressie.

pff, moest even bijlezen!

@gewoonmezelf:
Wat een gedoe joh, met je werk en de ba! Ik heb het zelf gelukkig nog niet meegemaakt, maar mijn ouders wel en dat heb ik toen ook meegekregen. Het is altijd zo erg dat ze van die vieze spelletjes gaan spelen! Wel super fijn dat je zoveel steun krijgt!

_{Vrienden heb ik helaas niet (veel); 2 meiden met wie ik af en toe wat doe, waarvan ik er bij eentje altijd zelf achteraan moet, want op een of andere manier kan zij dit niet uit haar eigen (ondanks dat ik haar al 22 jaar ken!) en de ander is moeder dus die kan ook niet zomaar ff .}

@cafpow, een nieuwe studie is altijd stress, en dan helpt je situatie natuurlijk helemaal niet mee! Ik maakte altijd lijstjes en werkte dat dan af, hield ik in ieder geval wat overzicht. Heel veel sterkte met je geregel!

Hier gaat het nu wel redelijk, heb weer wat sneller paniekmomenten als tijdens de vakantie, maar voel het nu wel beter aankomen en denk dan snel aan iets anders. Heb alleen wel erg t gevoel dat ik iedereen tot last ben de laatste tijd, aangezien ik maar met een paar mensen erover kan praten en worden die nu merkbaar echt gek van me. Hopelijk helpt het gesprek met de psych van de week weer iets.

quote:

Op zondag 7 augustus 2011 21:20 schreef gewoonmezelf87 het volgende:
Sorry hoor, maar daar kan ik dus helemaal niks mee! Wij kiezen er niet voor om ons zo ongelooflijk klote te voelen, En een ieder die het heeft meegemaakt weet dat!

Even een kleine update van mijn kant,

Sinds het gezeik met ba, ben ik weer naar beneden gedonderd, ik val van de ene paniekaanval in de andere, en ik weet echt niet meer welke kant ik op moet! Gisteren heb ik een gesprek gehad met een vriend van mijn vriend, Die is psycholoog en heeft mij ook zijn hulp aangeboden in de strijd met de arbo, en gewoon een tijdje zitten praten, Ik was redelijk rustig toen ik daar weg ging, Maar s'avonds ging het weer helemaal mis, Ik had bedacht dat ik het maar uit moest maken, want ik kost mijn partner alleen maar energie, en ik huil heel veel de laatste tijd, dus ik zei tegen mijn lief, dat het beter zou zijn als we elkaar voorlopig niet zouden zien, Daar reageerde hij heel geschokt en boos op, en met de woorden ik kies er zelf voor om er voor je jou te zijn, en ik wil er ook zijn als het kut gaat met jou! Maar goed ik zat helemaal in mijn eigen paniek, en mijn gevoel dat ik mensen tot last was, dat ik mijn spullen ging pakken, en toen overviel mij weer dat allesoverheersende gevoel van verdriet en angst, Ik heb mijn moeder gebeld, helemaal over de rooie en alles eruit gegooid, Ik wilde het helemaal niet uitmaken, maar ik wil hem beschermen voor mij, en het gevecht met de arbo zit ook heel hoog, alles kwam eruit, Mijn vriend was beetje boos op mij, omdat ik voor hem dacht, en mijn moeder heeft op mij in zitten praten, Uiteindelijk heb ik met mijn moeder afgesproken dat ik vandaag naar huis zou komen,eerst heb ik het bijgelegd met mijn vriend, en daarna een tijdje stom zitten gamen maar wel lekker, en toen vanmiddag stonden mijn ouders voor de deur, want dan hoefde ik niet met de trein Ik ben nu weer even lekker thuis, lekker met mijn eigen spullen, met mijn moeder bij de hand, en gewoon thuis! Ik mis mijn vriend wel hoor, maar we zien elkaar donderdag weer, Dat is ook de dag dat ik weer naar de arbo dienst moet, maar op aanraden van die vriend heb ik alles opgeschreven, voor het geval ik dichtklap, en mijn moeder gaat mee, En dan kan ik ook nog gaan vechten met mijn werkgever om mijn vakantie-uren, zij willen mij gaan beter melden voor die 3 weken dat ik officieel vakantie zou hebben en daarna weer ziek melden, maar dit mag helemaal niet, mijn zus weet dit en heeft er de cao op nagekeken, maar het ziet ernaar uit dat ze me gaan ontslaan en als ze me dan die uren moeten uitbetalen kost het ze zo'n 600 euro dus nu proberen ze hetr maar zo.
pfffft wat een strijd en gezeik, en dan zegt meneer Me-master dat ik daar ook nog zelf voor kies!

Ik zeg niet dat je er zelf voor kiest. Dat zegt het script. En ik heb de link alleen erbij gezet om als hulpmiddel te laten dienen voor mensen met negatieve gevoelens. Omdat ik er zelf ook veel aan heb gehad.

Eerst had ik nooit momenten van rust, maar nu kan ik die momenten dus wel krijgen. d.m.v meditatie. Begrijp me niet verkeerd, ik was altijd zeer sceptisch tegenover mediteren. Maar na het lezen van die script ben ik wel heel anders erover gaan denken. En ik had fundamentele denkfouten waar ik achter ben gekomen wat enorm veel stress bij mij bezorgde. Daar ben ik voor een deel vanaf.

Zie mij niet als iemand die kritiek heeft of "het wel even beter weet".. Nee absoluut niet. Uiteindelijk weten we helemaal niks. Ik ook niet.

mediteren kan helpen, maar zeker niet in alle gevallen

Na een hele hoop te hebben gelezen besloot ik zelf ook maar eens iets te schrijven.

Ik ben driekwart jaar geleden voor het eerst bij een psycholoog/ psychotherapeut geweest.
Vanwege een moeilijke thuissituatie liep ik tegen nogal wat problemen aan in het dagelijks leven, totdat ik een depressieve periode kreeg en niks anders deed dan piekeren en voor me uit staren. Met een (kleine) schop onder mn kont ben ik uiteindelijk naar de huisarts geweest en die heeft me doorverwezen. Ik had er vaker over gedacht om met iemand te gaan praten maar ik dacht altijd: wat helpt dat nou?
Achteraf gezien was ik denk ik vooral heel bang. Hoewel het stom klinkt was ik bang dat het niet zou helpen, want stel dat het inderdaad niet helpt, wat dan nog?

Maar goed, ik ben heel snel van mening veranderd. Het heeft me echt enorm geholpen, zowel de gesprekken als de EMDR therapie die ik gehad heb. Na een aantal behandelingen stelde mijn psychologe voor om het voorlopig af te sluiten. Ik was zoveel vooruit gegaan en het ging zo goed dat het mij ook niet meer nodig leek.

Sinds februari liep ik echter steeds tegen allerlei kleine, vervelende kwaaltjes aan die op zich niks voorstellen maar elkaar haast continu opvolgden: grieperig, verkouden, keelpijn, hoofdpijn, vermoeidheid etc.

Wederom op naar de huisarts, maar niks te vinden. Na een wat langer gesprek (ik heb wegens verhuizing een andere huisarts dan voorheen) wees hij mij erop dat het allemaal stress gerelateerde klachten zijn. Maar ik heb geen stress, waar zou ik nu stress van moeten hebben? riep ik. Nu bestaat het sterke vermoeden dat mijn hele voorgeschiedenis nog steeds een sterke mate van stress veroorzaakt en wederom mag ik naar de psycholoog. Komende woensdag heb ik mijn eerste afspraak (ook bij een andere psycholoog).

Ik vraag me af of er meer mensen zijn met deze somatisatie klachten?

Jep.
Depressie, stress en andere psychische klachten hebben ook effect op je lichaam.
Het kan je stofwisseling vertragen, je stoelgang in de war gooien, hoofdpijn veroorzaken, etc.

quote:

Op maandag 8 augustus 2011 17:37 schreef Vicas het volgende:
Na een hele hoop te hebben gelezen besloot ik zelf ook maar eens iets te schrijven.

Ik ben driekwart jaar geleden voor het eerst bij een psycholoog/ psychotherapeut geweest.
Vanwege een moeilijke thuissituatie liep ik tegen nogal wat problemen aan in het dagelijks leven, totdat ik een depressieve periode kreeg en niks anders deed dan piekeren en voor me uit staren. Met een (kleine) schop onder mn kont ben ik uiteindelijk naar de huisarts geweest en die heeft me doorverwezen. Ik had er vaker over gedacht om met iemand te gaan praten maar ik dacht altijd: wat helpt dat nou?
Achteraf gezien was ik denk ik vooral heel bang. Hoewel het stom klinkt was ik bang dat het niet zou helpen, want stel dat het inderdaad niet helpt, wat dan nog?

Maar goed, ik ben heel snel van mening veranderd. Het heeft me echt enorm geholpen, zowel de gesprekken als de EMDR therapie die ik gehad heb. Na een aantal behandelingen stelde mijn psychologe voor om het voorlopig af te sluiten. Ik was zoveel vooruit gegaan en het ging zo goed dat het mij ook niet meer nodig leek.

Sinds februari liep ik echter steeds tegen allerlei kleine, vervelende kwaaltjes aan die op zich niks voorstellen maar elkaar haast continu opvolgden: grieperig, verkouden, keelpijn, hoofdpijn, vermoeidheid etc.

Wederom op naar de huisarts, maar niks te vinden. Na een wat langer gesprek (ik heb wegens verhuizing een andere huisarts dan voorheen) wees hij mij erop dat het allemaal stress gerelateerde klachten zijn. Maar ik heb geen stress, waar zou ik nu stress van moeten hebben? riep ik. Nu bestaat het sterke vermoeden dat mijn hele voorgeschiedenis nog steeds een sterke mate van stress veroorzaakt en wederom mag ik naar de psycholoog. Komende woensdag heb ik mijn eerste afspraak (ook bij een andere psycholoog).

Ik vraag me af of er meer mensen zijn met deze somatisatie klachten?

hmmm...zoals jij het beschrijft heb ik geen last van somatisatie klachten. Maar ik merk wel dat bijv. mijn migraine nu eigenlijk vooral spannischgshoofpijn is en ik daar echt dagen of weken mee kan rondlopen, en nu weer. Maar vreemd genoeg had ik op vakantie maar 2x een migraine aanval, vanwege combinatie van hitte+vermoeidheid en na goed slapen was het weer over.
Maar nu is het dus dat ik zoveel lkan rusten als ik wil maar de pijn blijft, en dan heb ik er dagen of weken last van en is het net als het opeens verschijnt opeens weg, en heeft allemaal te maken met spanning...

Het vreemde is dat ik lichamelijke klachten krijg op het moment dat ik me redelijk ontspannen voel. Maar blijkbaar komt dat vaker voor. Op het moment dat je niet zozeer bezig bent met 'overleven' maar met leven uit de stress zich pas. Ik blijf dat vreemd vinden....

Wat een klotedag zeg. Ik heb echt het idee dat ik maar een beetje aanklooi met alles. Ik ben even op mijn werk, maar vraag me eigenlijk af wat ik er doe. Wat boeit het nou?
Een BA waar ik niks aan heb en nog geen psychotherapeute op het oog. Ik wil wat doen!! Nu een externe coach door mijn werkgever te overwegen met als doel wellicht toch iets beter te functioneren. En misschien zelfs dat ik uit mijn werk weer een beetje gevoel van nut haal. Natuurlijk moet dat niet het enige zijn, maar toch...

Van de week nog mijn huisarts: hopelijk heeft zij misschien nog goed advies. Want op deze manier weet ik zeker dat ik er nooit uit ga komen en ik mezelf volkomen nutteloos blijf voelen.

Nyota, kun je op je werk wel dingen doen die je leuk vind? Of is het puur de associatie met wat er allemaal gebeurt is?

Vicas, je had zo mijn verhaal hebben kunnen schrijven voor een groot deel, ik heb/had ook veel pijntjes, maar zodra ik doe wat ik leuk vind lijken ze te verminderen, misschien heb je gewoon een situatie waar je niet helemaal happy mee bent? Veel succes bij de psycholoog in ieder geval!

Hier gaat t goed, net een crea bui gehad, alleen wel jammer dat vriendlief (die normaal op maandag weg is) het een paar keer kwam verstoren, of ik nog naar beneden kwam! Terwijl ik normaal lekker mijn ding kan doen, nou ja, tis niet anders

quote:

Op maandag 8 augustus 2011 20:54 schreef Spacekitten het volgende:
Nyota, kun je op je werk wel dingen doen die je leuk vind? Of is het puur de associatie met wat er allemaal gebeurt is?[\quote]

Ik weet even niet zo goed wat ik leuk vind.. Het is wel werk wat nog echt van "mij" is en dus niet van die stomme toegeschoven domme klusjes. Maar verder boeit het ook niemand echt geloof ik. Ik voel me er gewoon behoorlijk alleen: dat is ook de cultuur een beetje. Het maakt niet uit waar of wanneer je werkt, als je je werk maar af hebt. Daarom weet ook bijna niemand van elkaar wat ze aan het doen zijn. Ik vind het dus wel lastig. Zat te denken dat de bedrijfsmaatschappelijk werker misschien nog iets is: iemand ervaring mee?

[quote]
Hier gaat t goed, net een crea bui gehad, alleen wel jammer dat vriendlief (die normaal op maandag weg is) het een paar keer kwam verstoren, of ik nog naar beneden kwam! Terwijl ik normaal lekker mijn ding kan doen, nou ja, tis niet anders

wat was je aan et crea bea-en??

Hmm, quoten via je mobiel lukt niet echt lekker getuigt mijn vorige berichtje

Terug van vakantie
Vliegangst gehad maar terug ging al stukken beter dan heen.
Vakantie zelf 1e dag in een dip en mezelf veel verwijten maken dat ik het leuk moet houden voor degene met wie ik op vakantie ben.
Totdat ik me besefte dat dit grote onzin was en dat ik mezelf gewoon wijsmaak zodat ik het niet voor mezelf hoef te doen.
Toen ik dit besef had gehad, me voorgenomen om er voor mezelf te zijn en juist niet bezig te zijn met anderen enz. en heb echt een supervakantie gehad

Spacekitten, de ha vermoedt dat n kwestie is van 'onderhoud' is, zoals hij dat zo mooi zei. Hij vermoedde in ieder geval dat met de vorige behandeling wel wat directe problemen zijn opgelost, maar dat het effect van een onveilige thuissituatie te grootbis om in korte tijd opgelost te worden.
Anyweg, ik merk t woensdag wel weer. Maak me stiekem wel wat nerveus...