Loop al een tijd met verschlilende klachten. Uiteindelijk heb ik een doorverwijzing richting de (klinisch) psycholoog gevraagd. Deze gaf aan dat de diagnose waarschijnlijk depressie is, maar dat wordt altijd eerst besproken alvorens een definitief behandelplan wordt opgesteld.
Waar ik benieuwd naar ben; ervaringen van mensen die depressief zijn / waren, hoe zij erachter zijn gekomen, hoe ze al dan niet hulp hebben gekregen, of en hoe ze het aan hun omgeving vertellen (familie / werk / vrienden / ...?). Nou ja eigenlijk alle ervaringen zijn welkom.
Bedankt alvast
Ik kan er niet over meepraten. Wel eens mijn ups en downs, maar depressie is iets heel anders.
Ik schrok toen toch wel, want als dit al een lichte depressie was dan wilde ik niet weten wat ik in die jaren daarvoor had Ik heb tegen niemand gezegd dat ik (licht) depressief was, maar wel dat ik in therapie zat voor bepaalde klachten die me dwars zaten. En naarmate de therapie vorderde en ik meer inzicht kreeg in mezelf kon ik ook aan anderen uitleggen wat het nou was dat me dwars zat en waarom het conflicten gaf met dat wat ik deed.Het helpt om concrete dingen aan te geven. Dus niet zoiets vaag als 'ik heb klachten' 'ik heb depressie', maar kijk voor jezelf waar je klachten liggen wat je klachten zijn (als je dat al weet) en gooi dat op tafel, zodat de mensen weten waar ze aan toe zijn. Voor veel mensen is niets zo irritant als mensen die zich in hun ogen verschuilen achter hun 'depressie' als een soort excuus ofzo. Als je het concreter maakt dan heeft men er veel meer begrip voor (ook omdat men wellicht aan de manier waarop je met anderen omgaat of je werk ofzo kan zien dat het daadwerkelijk zo is, omdat dat concreet uitgelegde duidelijk in je handelingen zichtbaar is)
De ene dag gaat het prima en de andere dag (zonder aanleiding of iets onbenulligs) zie ik de hele wereld niet meer zitten. Als dat doorgaat ga ik ook maar eens naar de huisarts. Heb er vooral veel last van in herfst.
Op het werk moeten ze het wel merken en heb ik het er wel eens over. Maar meestal stuit je toch op onbegrip. Je merkt wel dat sommige mensen zich zorgen maken.
Als je gewone dagelijkse humeur en denkpatroon een chronisch dal is.(zonder reden) is er iets niet fris. Groot gelijk dat je de zorg opzoekt.
quote:Er is wel een reden. Maar die reden kan niet worden weggenomen. Dus dan moet je toch verder.Op zondag 7 januari 2007 12:16 schreef kless het volgende:
... Zonder dalen zijn er ook geen pieken...
Als je gewone dagelijkse humeur en denkpatroon een chronisch dal is.(zonder reden) is er iets niet fris. Groot gelijk dat je de zorg opzoekt.
Het voelt trouwens suf dat ik nu bij een psycholoog zit. Meer mensen dit gevoel (gehad?).
quote:Voelt dat alsof je faalt? Of schaam je je ervoor? Ik zou het juist andersom zeggen, wat goed dat je nu bij een psycholoog zit, dat je de moed en durf hebt om onder ogen te zien dat het niet lekker met je gaat en dat je er mee aan de slag gaat. Daar is helemaal niets sufs aan, dat is alleen maar heel erg te prijzen. Van niets doen ga je je niet beter voelen en wordt het doorgaans alleen maar erger.Op zondag 7 januari 2007 13:51 schreef rainbow2007 het volgende:
[..]
Het voelt trouwens suf dat ik nu bij een psycholoog zit. Meer mensen dit gevoel (gehad?).
quote:ja wat je zegt klinkt wel goed. het voelt alleen als falen ja. zoiets. schamen is een verkeerd woord voor dit gevoel. falen komt veel meer in de richting.Op zondag 7 januari 2007 14:18 schreef _Magnolia_ het volgende:
[..]
Voelt dat alsof je faalt? Of schaam je je ervoor? Ik zou het juist andersom zeggen, wat goed dat je nu bij een psycholoog zit, dat je de moed en durf hebt om onder ogen te zien dat het niet lekker met je gaat en dat je er mee aan de slag gaat. Daar is helemaal niets sufs aan, dat is alleen maar heel erg te prijzen. Van niets doen ga je je niet beter voelen en wordt het doorgaans alleen maar erger.
quote:Ik snap goed wat je bedoelt, gevoelsmatig voelt zoiets ook als falen. Je wil de dingen nu eenmaal graag zelf kunnen en in de hand kunnen houden want iedereen om je heen kan dat immers toch ook? Waarom jij dan niet? Maar als je er goed over nadenkt moet je maar bedenken dat het veel sterker is om te erkennen dát je het zelf niet redt en dat je daar hulp bij nodig hebt. Daar is veel moed voorn nodig en het is juist goed en sterk dat je die stap gezet hebt. Wanneer je niets zou doen en alles op zijn beloop zou laten zou je je alleen maar ellendiger gaan voelen. Dát is veel meer falen. Het is goed dat je hulp hebt gezocht.Op zondag 7 januari 2007 14:21 schreef rainbow2007 het volgende:
[..]
ja wat je zegt klinkt wel goed. het voelt alleen als falen ja. zoiets. schamen is een verkeerd woord voor dit gevoel. falen komt veel meer in de richting.
quote:Ik kwam erachter toen ik doodsbang met een hartslag van 150 op de bank zat te trillen zonder reden....Op zondag 7 januari 2007 11:52 schreef rainbow2007 het volgende:
Waar ik benieuwd naar ben; ervaringen van mensen die depressief zijn / waren, hoe zij erachter zijn gekomen, hoe ze al dan niet hulp hebben gekregen, of en hoe ze het aan hun omgeving vertellen (familie / werk / vrienden / ...?). Nou ja eigenlijk alle ervaringen zijn welkom.
Hulp bestond uit therapie bij de psycholoog en een sloot prozac. Een paar van mijn vrienden wisten het, mijn ouders en zus. Ik was 19 destijds en zat op school maar functioneerde natuurlijk voor geen meter. Na een paar maanden ging het gelukkig stukken beter. Naderhand heb ik nog verschillende keren een terugval gehad die steeds behandeld werden met medicijnen. Momenteel slik ik niks meer maar ik ben zo realistisch om te beseffen dat de kans op een volgende terugval ergens in mijn leven erg groot is. In ieder geval weet ik dat het met medicijnen goed te behandelen is.
quote:rationeel klinkt het goed maar gevoelens gaan hun eigen weg.Op zondag 7 januari 2007 14:31 schreef _Magnolia_ het volgende:
[..]
Ik snap goed wat je bedoelt, gevoelsmatig voelt zoiets ook als falen. Je wil de dingen nu eenmaal graag zelf kunnen en in de hand kunnen houden want iedereen om je heen kan dat immers toch ook? Waarom jij dan niet? Maar als je er goed over nadenkt moet je maar bedenken dat het veel sterker is om te erkennen dát je het zelf niet redt en dat je daar hulp bij nodig hebt. Daar is veel moed voorn nodig en het is juist goed en sterk dat je die stap gezet hebt. Wanneer je niets zou doen en alles op zijn beloop zou laten zou je je alleen maar ellendiger gaan voelen. Dát is veel meer falen. Het is goed dat je hulp hebt gezocht.
bedankt voor het hart onder de riem iig
quote:Het is nu juist de bedoeling dat je die gevoelens een beetje meer rationeel kunt krijgen zodat ze steeds minder hun eigen weg gaan. Dat is moeilijk maar niet onmogelijk. Ik wens je heel veel succes en houd vol hoor!Op zondag 7 januari 2007 14:38 schreef rainbow2007 het volgende:
[..]
rationeel klinkt het goed maar gevoelens gaan hun eigen weg.
bedankt voor het hart onder de riem iig
Ik ben 4x genezen verklaard, maar moest 3x toch weer medicatie hebben. Ben opgeklommen van maatschappelijk werk tot psychiater (die alleen voor mij de juiste therapiegroep heeft gevonden).
Begonnen met prozac en geeindigd met 2x 75 efexor. Nu reeds7 jaar medicijnvrij en 7 en een half jaar therapievrij.
k heb nooit echt vrienden gemaakt enzo...was altijd het buitenbeentje, ben gepest,daarbij was ik school zat, en het competentiegericht leren werkte ook niet mee.
Uiteindelijk op mn stage heb ik aan mijn 'baas' verteld dat het niet zo goed ging, en dat het mij zeer veel moeite koste om tocht stage te lopen en naar school te gaan.Er was veel begrip voor, en ik mocht 1 week extra rust nemen. Ook op school heb ik het erover gehad, en ze waren best begripvol, en hebben erg veel meegedacht naar oplossingen om toch te blijven gaan al was het 1x per week.
Uiteindelijk na een aantal keer naar de huisarts te zijn geweest ben ik doorverwezen naar de psycholoog. Waar ik in behandeling ben gegaan, en nog ben. En de vorderingen zijn er maar langzaam.
Ik ben toen in januari uiteindelijk gestopt met school en stage en ben ong. een half jaar niks gaan doen. En ben nu weer terug op school en stage.
quote:Heh, dat had ik ook. Met als gevolg dat ik compleet dichtklapte.Op zondag 7 januari 2007 14:21 schreef rainbow2007 het volgende:
[..]
ja wat je zegt klinkt wel goed. het voelt alleen als falen ja. zoiets. schamen is een verkeerd woord voor dit gevoel. falen komt veel meer in de richting.
Heb last van terugkerende depressies, varierend in heftigheid: van dagenlang geen energie meer hebben om íets te doen, tot simpele dipjes die nu gelukkig de overhand hebben. Probleem was en is dat ik dingen heel erg uitstel. Ik laat liever iets volledig uit ontsporen, dan op tijd aan de noordrem te trekken, met alle gevolgen van dien.
Toen ik eenmaal de stap naar een psycholoog gezet had, voelde het dan ook heel erg als een 'tja, wat dóe ik hier'-ervaring. Ik zat alles heel erg af te zwakken, en mede daardoor is die hele therapie ook nooit van de grond gekomen. Een eventuele evaluatie, met verwijzing naar andere psycholoog moet nog altijd gebeuren.
Mijn advies is dat je heel eerlijk tegenover jezelf moet zijn. Als je eenmaal daar zit, moet je een heleboel opzij zetten om íets te bereiken. Zodra je merkt dat zoiets moeite kost, is het slim om dat aan te kaarten bij je psycholoog. Uiteindelijk gaat het om jou herstel, en heb je er alleen maar baat bij als je dat stukje 'trots' inslikt.
Er is 1 prioriteit, en die is: beter worden. Stapjes nemen, kleine stapjes, elke dag is een klein stapje. Probeer elke dag iets vooruit te komen, al is het een millimeter. Wil je succes boeken, op wat voor manier ook, zul je kleine stapjes moeten nemen. Licht je directe omgeving in, ik heb er een boekje voor gekocht wat het voor hen kan betekenen als er iemand in hun omgeving depressief is.
Alles in het teken van beter worden. Mensen die je niet begrijpen kom je genoeg tegen. Trap niet in de valkuil van steeds jezelf verdedigen, uitleggen, etc. Mensen snappen het of snappen het niet. Mocht een belangrijk persoon je niet begrijpen, richt je dan samen met hem of haar op de manier waarop je kleine stapjes vooruit kunt doen. Dit zit hem vaak ik hele kleine dingetjes (een kutopmerking vermijden, een bemoedigend tikje op je schouder, etc). Als het vrienden zijn die er steeds over vallen, in de zin van het woord, laat ze stikken. Ze frustreren je genezing alleen maar.
quote:Maar wat doe je als je omgeving er niet aan wil beginnen ??Op zondag 7 januari 2007 23:57 schreef wendytje het volgende:
Mijn tip: accepteer zelf dat je ziek bent, neem je medicijnen, ga naar therapie. Echt, het helpt. Zolang je blijft ontkennen, zak je verder weg.
quote:Gelukkig werd ik goed gesteund....Op maandag 8 januari 2007 03:43 schreef ThunderChild het volgende:
[..]
Maar wat doe je als je omgeving er niet aan wil beginnen ??
heb geen idee hoe ik daarmee om zou gaan......
als het ouders zijn, meenemen naar huisarts
quote:Hehehehe, ouders en huisarts willen er niet aan beginnen . . .Op maandag 8 januari 2007 07:19 schreef wendytje het volgende:
Gelukkig werd ik goed gesteund....
heb geen idee hoe ik daarmee om zou gaan......
als het ouders zijn, meenemen naar huisarts
Conclusie: depressie cq. zware stress.
Heb van mijn HA anti-depressiva gekregen wat als ik er aan begin ruim een jaar moet slikken. Ook moest ik een afspraak maken met de psych. Probleem is nu dat ik op het punt sta om een rechtzaak te beginnen met mijn ex om een omgangregeling af te dwingen, maar dit niet bepaald in mijn voordeel zal werken.
quote:therapie is belangrijk. pillen alleen is onverstandig (het is uiteindelijk ook troep waar je niet langer op wil zitten dan nodig). sterkte om weer wat lekkerder in je vel te komen zitten!Op maandag 8 januari 2007 23:52 schreef Eliminator20 het volgende:
Ben vandaag naar de HA geweest omdat ik sinds het uit is met mijn ex en mijn kinderen niet meer (mag) zien, lijdt aan zwaar ondergewicht (momenteel 56 kg, moet voor mijn lengte ruim 70 wegen) verminderd zin in eten, niet meer gemotiveerd ben op werk, niet meer in slaap kunnen komen, hartkloppingen, neerslachtig gedrag en zelfmoord neigingen.
Conclusie: depressie cq. zware stress.
Heb van mijn HA anti-depressiva gekregen wat als ik er aan begin ruim een jaar moet slikken. Ook moest ik een afspraak maken met de psych. Probleem is nu dat ik op het punt sta om een rechtzaak te beginnen met mijn ex om een omgangregeling af te dwingen, maar dit niet bepaald in mijn voordeel zal werken.
Ik ben er in mijn directe omgeving heel open over. Het gaat nu ook veel beter met me dankzij therapie en medicijnen. Op mijn werk weten ze dat ik 'psychische klachten' heb, maar verder niks.
In mijn omgeving krijg ik aan de ene kant zeer veel begrip en steun, maar ben ook tegen onbegrip aangelopen in mijn directe familie. Sommigen geloven niet in depressies en vinden het aanstellerij. Dat heeft me toen heel veel pijn gedaan maar nu ben ik sterk genoeg dat te negeren.
quote:Zoals ik hierboven al zei weet ik niet of ik echt een depressie heb, maar periodiek ervaar ik de volgende verschijnselen:Op zondag 7 januari 2007 11:52 schreef rainbow2007 het volgende:
Waar ik benieuwd naar ben; ervaringen van mensen die depressief zijn / waren, hoe zij erachter zijn gekomen,
- Zware hartkloppingen
- Oververmoeidheid en dagelijks functioneren leidt eronder
- Als ik 's ochtends wakker word wil ik dat zo snel mogelijk avond wordt
- Ik word misselijk als ik bedenk dat ik nog jaren dit leven moet leven (ik heb overigens geen suïcidale gedachten)
- Zeer snel agressief in woord, maar ook in daad (richting voorwerpen en meubels)
- Snel emotioneel
- Duizelig
- Slecht tegen zintuigelijke prikkels kunnen en met name licht (ik zit dan het liefst in het donker; gordijnen dicht) en geluid (op een verjaardag met veel mensen die hard door elkaar heen praten breekt mij het zweet uit en verkrampt mijn borstkas en wil ik zo snel mogelijk weg)
- Erg in mijzelf gekeerd
- Gedachten als dat ik geboren ben om te lijden, zodat mijn ziel wordt gelouterd; dat al het lijden dat ik meemaak als het ware een toneelspel is om mij een les te leren; zeg maar een solipsistische grootheidswaan.
Wat is een depressie?
Het woord depressie heeft verschillende betekenissen. Een meteoroloog denkt bij een depressie waarschijnlijk eerder aan een lagedrukgebied, terwijl een econoom meteen een dip in de economie voor zich ziet. Voor psychologen (en de meeste mensen) is een depressie echter een psychische stoornis die vooral gekenmerkt word door een langdurige periode van somberheid en neerslachtigheid.
Langdurige somberheid en aan de dood denken zijn twee bekende en veel voorkomende symptomen van een depressie. Foto: Asha ten Broeke
Wat is een depressie?
Depressie in cijfers
Langdurige somberheid en aan de dood denken zijn twee bekende en veel voorkomende symptomen van een depressie. Maar ook prikkelbaarheid kan een symptoom zijn van depressie, net zoals last hebben van angsten. Zo zijn er nog een aantal symptomen die bij een depressie vaak voorkomen zoals slaapproblemen. Ook de eetlust is verstoord en concentratie- en geheugenproblemen, moeheid en schuldgevoelens komen vaak voor. Deze verscheidenheid aan symptomen maakt het stellen van een goede diagnose niet makkelijker. Daarom zijn er richtlijnen voor waarin de kenmerken van een depressie zijn vastgelegd.
Symptomen en diagnose van een depressie (Kennislinkartikel)
Verschillende typen depressie
De ene depressie is de andere niet. Een belangrijk onderscheid is of een depressie unipolair of bipolair is. Een unipolaire depressie is een ‘gewone’ depressie, waarbij iemand zich langere tijd zeer somber voelt. Bij een bipolaire depressie worden deze perioden van somberheid afgewisseld met periode waarin iemand zich extreem energiek, opgewekt en rusteloos voelt. Dit noemen we ook wel een manische episode, vandaar dat iemand met een bipolaire depressie vaak manisch-depressief wordt genoemd.
Bipolaire depressie
In de groep unipolaire depressies zijn er twee specifieke soorten depressie die worden onderscheiden omdat ze een afwijkende oorzaak (en behandeling) hebben. De eerste is de seizoensgebonden depressie. Vaak gaat het hier om mensen die juist in de winter depressief raken, om in de lente weer op te knappen. Zomerdepressies komen ook voor, maar zijn zeldzamer.
Winterdepressie
Mensen met een winterdepressie hebben vaak moeite met het gebrek aan licht. In de lente knappen ze weer op. Foto: Asha ten Broeke
Een ander type unipolaire depressie is de post-natale depressie, ook wel post-partum depressie genoemd. Dit type komt voor bij vrouwen die net een kind hebben gekregen. Sommige psychologen denken dat dit komt door de grote hormonale veranderingen die een vrouw net na de geboorte meemaakt. Dit kan tot neerslachtigheid leiden, die bij een kleine groep vrouwen langdurig wordt en zich tot depressie ontwikkeld.
Post-partum depressie
Depressie bij kinderen, jongeren en ouderen
De meeste artikelen, websites en boeken over depressie gaan over de oorzaken, ontwikkeling en behandeling hiervan bij volwassenen. Hier is ook het meest over bekend. Maar ook kinderen kunnen al lijden aan een depressie. Men denkt dat het percentage depressieve kinderen tussen de 6 en 12 jaar tussen de 3 en 5% ligt. Het belangrijkste symptoom is ook bij hen langdurige somberheid, maar anders dan volwassenen kunnen depressieve kinderen nog wel even lol maken. Dit maakt het stellen van een goede diagnose moeilijker. Gelukkig is een depressie bij kinderen – net als bij volwassenen – goed te behandelen.
Kinderen en depressie
Ook bij jongeren tussen 12 en 18 is het stellen van de diagnose depressie lastiger dan bij volwassenen. Want waar houdt het ‘puberen’ op en wordt het een depressie? Ook uiten jongeren hun depressie vaak anders dan volwassenen: ze worden extreem prikkelbaar of gaan blowen en drinken om er vanaf te komen. Een goede diagnose is bij deze groep van extra belang omdat veel jongeren met een depressie een poging tot zelfdoding doen. Van alle 12- tot 18-jarigen heeft bijna 1 op de 20 één of meerdere suïcidepogingen gedaan. Bij ongeveer 10% lukt die poging ook. Daarmee is zelfdoding de belangrijkste doodsoorzaak onder jongeren.
Depressie bij jongeren
Teleac website bij aflevering over depressie bij jongeren
Waar houdt het ‘puberen’ op en wordt het een depressie?
Ook bij ouderen wordt een depressie vaak niet opgemerkt. Symptomen als lusteloosheid, somberheid en concentratieproblemen worden toegeschreven aan ‘de oude dag’. Eigenlijk onterecht, want niet alle ouderen zijn lusteloos of somber. Het onderkennen van een depressie bij ouderen is van extra belang omdat onderzoekers naar de ziekten Alzheimer en Parkinson – die bij ouderen het meest voorkomen – vaak voordat de typische symptomen als vergeetachtigheid of tremoren al een depressie veroorzaakt. De diagnose depressie kan bij ouderen dus een teken zijn dat er meer aan de hand is, en in veel gevallen kan dan al een behandeling worden gestart waardoor de ontwikkeling van Alzheimer of Parkinson kan worden vertraagd.
Depressie bij ouderen
De oorzaken van een depressie
Een depressie kan een duidelijke oorzaak hebben (een dierbare overlijdt, een echtscheiding of ontslag). In dat geval spreken we van ‘omgevingsfactoren’ die leiden tot een depressie. Deze omgevingsfactoren hebben één grote gemene deler: ze leiden tot stress. In een stressvolle situatie maakt je lichaam zich klaar om te vechten of weg te rennen. Na een tijdje komt je lichaam weer tot rust. Bij mensen die depressief worden gebeurd dat niet: zij blijven ‘hyper van de stress’. Duurt dit te lang, dan ontwikkelt zich een depressie.
Depressie en stress, onlosmakelijk verbonden (Kennislinkartikel)
Bij grote stress treedt je vecht-of-vlucht-reactie in werking. Duurt deze reactie erg lang, dan wordt het risico op een depressie groot.
Ook erfelijkheid speelt een belangrijke rol bij het ontstaan van een depressie. Onderzoekers denken dat depressie voor ongeveer 40% erfelijk bepaald wordt. Het ‘zit in je genen’. Daarom lopen mensen van wie bijvoorbeeld de ouders depressief zijn een groter risico om ook depressief te raken. Deze genetische invloed kan op verschillende manieren werken. Zo kan het falen van het ‘stress-stop-systeem’ (zie hierboven) komen door genetische aanleg. Ook zijn er aanwijzingen dat persoonlijkheid een rol speelt: naarmate iemand meer neurotisch is en minder extravert, bestaat een grotere kans op een depressie. Hiervan zouden genen de oorzaak kunnen zijn.
Angst en depressie deels door dezelfde genen (Kennislinkartikel)
Is depressie genetisch bepaald?
Bepalen genen ons humeur? (Kennislinkartikel)
De behandeling van depressie
Bij veruit de meeste depressies zijn er twee mogelijke behandelingen, zie zowel los als samen worde toegepast: cognitieve therapie en het slikken van zogenaamde antidepressiva. Antidepressiva zijn pillen waarvan wordt beweerd dat ze ingrijpen in de biologische onbalans in de hersenen die bij een depressie ontstaat. Dat dit daadwerkelijk zo werkt is echter (nog) niet wetenschappelijk bewezen, omdat het menselijk brein bijzonder complex is.
Over antidepressivaµ
Eindelijk weer vrolijk (Kennislinkartikel)
Beter dan prozac (Kennislinkartikel)
Antidepressiva: effect onbekend
Gebruik van antidepressiva bij kinderen en jongeren
Antidepressiva bieden geen soelaas bij depressies
Dossier psychofarmaca
Antidepressiva bieden echter weinig ‘garantie voor de toekomst’: komt er een volgende depressie, dan moet vaak opnieuw begonnen worden met het slikken van pillen. Bij cognitieve (gedrags)therapie is dat anders. Hierin wordt iemand met een depressie geholpen bij het doorbreken van het negatieve gedachtepatroon dat hoort bij het hebben van een depressie. De kans dat iemand nog een keer een depressie krijgt wordt daardoor kleiner, en het effect is dus langduriger dan van antidepressiva.
Praten op termijn effectiever dan pillen (Kennislinkartikel)
Cognitieve therapie bij depressie
Cognitieve gedragstherapie
Praten of pillen? Beide behandelingen hebben hun voor- en nadelen, en worden soms gecombineerd om depressie tegen te gaan.
Naast de twee gangbare behandelingen voor depressie, zijn er een aantal alternatieve behandelingen. Bij lichttherapie wordt iemand (meestal een half uur per dag) blootgesteld aan extra licht door middel van een lichtbak. Bij 80% van de mensen met een winterdepressie is lichttherapie effectief.
Even een lichtje scheppen… (over lichttherapie)
In zeer uitzonderlijke gevallen wordt depressie in Nederland nog behandeld met elektroconvulsietherapie (ECT, beter bekend onder de Engelse term ‘electroshocktherapy’). Vroeger werd deze therapie op grote schaal toegepast, maar tegenwoordig alleen nog als er acuut levensgevaar dreigt door de depressie (iemand wil zelfmoord plegen of weigert te eten en drinken) of als medicatie met antidepressiva echt geen zin meer heeft.
Elektroconvulsietherapie
Tot slot kan de behandeling van depressie ondersteund worden door het innemen van Sint-Janskruid. Dit plantje heeft in de vorm van thee of pillen een antidepressieve werking. Een nadeel is dat het ook de werking van de anticonceptiepil en sommige andere medicijnen vermindert.
Plantextract tegen depressie (Kennislinkartikel)
(Kennislink)
Ik heb gehoord dat die pillen pas na een poos werken ...
Laat even iets weten, hopelijk dat het werkt maar ook als het nietwerkt.
quote:Klopt, pillen werken pas na ongeveer 6 maanden. Ik zal wekelijks een update geven wat de effecten zijn en wat vooral belangrijk is; of het echt helpt. Ik heb namelijk zowel positieve als negatieve verhalen over AD gehoord.Op donderdag 11 januari 2007 15:16 schreef Tomfan het volgende:
Succes ! Ik hoop dat het over een tijdje beter gaat met je ...
Ik heb gehoord dat die pillen pas na een poos werken ...
Laat even iets weten, hopelijk dat het werkt maar ook als het nietwerkt.
Liever dit dan dat ik met mijn problemen aan de drank of drugs ga, want dan is het einde zoek.
6 Maanden lijkt me een erg lange tijd voordat ze werken. Mijn pillen werkten na 8 tot 10 weken.
[ Bericht 100% gewijzigd door jmdeking op 19-01-2007 11:50:06 ]
quote:*Meld*Op zondag 7 januari 2007 11:52 schreef rainbow2007 het volgende:
...
Waar ik benieuwd naar ben; ervaringen van mensen die depressief zijn / waren, hoe zij erachter zijn gekomen, hoe ze al dan niet hulp hebben gekregen, of en hoe ze het aan hun omgeving vertellen (familie / werk / vrienden / ...?). Nou ja eigenlijk alle ervaringen zijn welkom.
Ik ben chronisch depressief zoals dat zo mooi heet, bij mij sleepte het al jaren voort. Begon eigenlijk als peuter al (tegenwoordig zijn ze erachter gekomen dat ' peuter-depressie' ook bestaat) maar toen werd ik afgescheept als extreem verlegen en introvert. Daardoor veel gepest, aantal keren naar de huisarts geweest, maar die trok toen nog geen conclusies. Op de middelbare school hetzelfde probleem en toen werd het afgedaan als een 'vroeg beginnende puberteit' 6 jaar later werd het afgedaan met ' een puberteit die wat langer doorgaat' . Na de middelbare school gaan werken en toen ik op een gegeven moment 'op de bank' kwam te zitten voor mijn detacheerder klom ik tegen de muren omhoog en heb ik bij een nieuwe huisarts aangeklopt die me doorverwees naar een psycholoog. Toendertijd ook mijn ouders ingelicht, maar die wisten er eigenlijk geen raad mee dus ik stond nagenoeg op mezelf. Na de eerste paar bezoeken wel wat vrienden ingelicht die toch wel wat begripvoller waren en het goed vonden dat ik na al die jaren eindelijk wat hulpverlening had gevonden. Jaartje therapie gehad waarna het eigenlijk wel goed ging, kreeg een relatie en dat ging eigenlijk allemaal redelijk goed moet ik zeggen.
Tot verleden jaar toen eigenlijk alle shit achter elkaar kwam; relatie uit, teveel stress op de nieuwe baan en een verbouwing die al m'n vrije uren opslokte. Daardoor met een zware burn-out thuis komen te zitten waardoor de depressie ook weer zwaarder opspeelde. Weer aangeklopt bij de psycholoog en daarna ook medicatie gekregen waarna het allemaal weer wat beter te behappen was.
Mijn baas weet er ook van en een paar van m'n collegae waar ik een wat hechtere band mee heb.
CzD
Hoe ik erachter ben gekomen .. nja ik voelde me gewoon rot, had nergens meer zin in, zag alles negatief in en was soms zelfs suicidaal .. opslot had ik het besluit genomen dat ik met mijn coordinator van school ging praten erover en die heeft me doorgewezen naar de GGD voor een gesprek. Ik naar dat gesprek bij de GGD gedaan werd doorverwezen naar een psychologe van de GGD .. zij de diagnose gesteld dat ik depressief was en faalangst heb .. nja toen kon zij verder niets meer voor mij betekenen ze stelde alleen maar diagnose en ze stelde geen behandelplan op. Toen begon de lange zoektoch naar een goede psycholoog .. wachtlijsten van maanden ect. je kent het wel .. uiteindelijk een goede (nja dat dacht ik op dat moment psycholoog gevonden) ik ben daar een paar maanden netjes heen gegaan maar ik had het gevoel dat hij mij niet echt hielp .. nja hij hielp me verder de vernieling in.. hij bood me alleen maar onrealistische oplossingen zoals.. ga uit huizen ga ergens anders wonen .. ik had het idee dat hij me niet begreep en dat het hem niet veel boeide .. ik begon me steeds rotter te voelen en werd echt suicidaal .. ik liep met de gedachte aan zelfmoord rond en heb het meerdere malen geprobeerd .. gelukkig is het niet gelukt .. nja mijn pa zag dat het niet goed met me ging en op aandringen van mij hadden we besloten om het heel anders ta gaan aanpakken .. ik zit nu op assertiviteistherapie (vanwege mijn faalangst) want dat bleek uiteinelijk een grote rede voor mijn depressie te zijn.. mijn huidige therapeut helpt mij heel erg en ik begin me steeds beter te voelen en steeds meer dingen te durven .. ik begin dingen steeds optimistischer te zien en ik merk dat ik daar zelf niet alleen profijt van heb maar ook de mensen in mijn omgeving .. zoals familie , mijn vriend en vriendinnen .. eerst had ik het idee dat ze me begonnen te negeren maar nu heb ik meer vrienden dan ooit
ik krijg zelfs complimentjes over de vooruitgang die ik geboekt heb en ik heb nu vrijwel geen problemen meer met bv. het houden van presentaties .. dus om antwoord te geven op jou vraag: hoe ga je met een depressie om? meestal kom je er niet alleen uit en heb je echt hulp nodig .. anti-depresiva slikken raad ik af want de kans is heel groot dat je er verslaafd aan raakt ik zou gewoon goede therapie zoeken .. ik heb niet meer zown vertrouwen in psychologen en geef de voorkeur aan therapie maar niet iedere psycholoog is hetzelfde tussen de mijne en mij klikte het gewoon niet goed ..
Oh je vroeg ook nog of ik hulp heb gekregen van anderen .. ja ik heb hulp gekregen en ben er heel dankbaar om .. ik heb er echt heel veel aangehad .. weet je .. je hart luchten gewoon praten en een schouder hebben om op uit te kunnen huilen helpen vaak al heel veel ..
Oh en je moet niet bang zijn om het andere mensen te vertellen .. omdat je je ervoor schaamt ofzo .. dat was voor mij ook een moeilijke stap hulp zoeken en erover kunnen praten maar ja als je dat niet doet zal er niet veel veranderen aan je huidige situatie ..
Heel HEEL erg veel sterkte ik hoop dat het gauw weer wat beter met je gaat
liefs,
Eveline
quote:'Niet langer op wil zitten dan nodig' vind ik suggeren dat je zo snel mogelijk met anti-depressiva moet stoppen dit is fout advies, als je aan anti depressiva begint zal je dit zeker een jaar of langer moeten slikken en na de depressie zal worden aangeraden dit 3 tot 6 maanden nog te blijven slikken dit vanwege de kans dat de depressie terugkeert (wat een redelijk percentage is) en daarom verandert de functie van anti depressiva van een onderdrukkende rol naar een voorkomende rol.Op dinsdag 9 januari 2007 17:15 schreef rainbow2007 het volgende:
[..]
therapie is belangrijk. pillen alleen is onverstandig (het is uiteindelijk ook troep waar je niet langer op wil zitten dan nodig). sterkte om weer wat lekkerder in je vel te komen zitten!
quote:idd, dit zei mijn psycholoog ook, je moet absoluut niet aan ad beginnen tenzij het niet anders kan en je een gevaar vormt voor jezelf.. het kan erg verslavend werken en als je er plots mee stopt kun je heel heel erge terugslagen krijgen ..Op vrijdag 19 januari 2007 16:11 schreef jmdeking het volgende:
[..]
'Niet langer op wil zitten dan nodig' vind ik suggeren dat je zo snel mogelijk met anti-depressiva moet stoppen dit is fout advies, als je aan anti depressiva begint zal je dit zeker een jaar of langer moeten slikken en na de depressie zal worden aangeraden dit 3 tot 6 maanden nog te blijven slikken dit vanwege de kans dat de depressie terugkeert (wat een redelijk percentage is) en daarom verandert de functie van anti depressiva van een onderdrukkende rol naar een voorkomende rol.
Ik ben nog steeds uit mij depressie aan het krabbelen. De laaste maanden gaat het steeds beter dat het in mijn omgeving zelfs opvalt dat ik weer van dingen kan genieten, dan vroeger.
volgende keer krijg ik als het goed is een behandelplan voorgesteld.
Een depressie is niet alleen vreselijk voor wie eraan lijdt en zijn omgeving, maar ook niet best voor de economie. Elk jaar kosten depressies minstens 1,3 miljard euro. Preventie van depressie lijkt dus zowel goed voor de volksgezondheid als voor de portemonnee. Onderzoek van Filip Smit bevestigt dit: preventief ingrijpen kan de kans op een depressie terugbrengen met 30%. Hij promoveerde op 16 januari aan de Vrije Universiteit op dit onderwerp.
Depressie treft jaarlijks 738.000 mensen in Nederland. Dit leidt tot een verlies van 158.000 gezonde levensjaren. Ook in economisch opzicht kost depressie veel. Per jaar lopen die kosten op tot minstens 1,3 miljard euro, vooral door productieverliezen.
Depressie kan goed behandeld worden. Maar omdat depressie vaak niet herkend wordt, en niet elke patiënt een goede behandeling krijgt, wordt - over de hele bevolking gezien - hooguit eenderde van de ziektelast aangepakt. Daarom dient naast behandeling een ruimere rol voor preventie – het vroegtijdig ingrijpen om depressie te voorkomen - ingeruimd te worden. Maar welke doelgroepen komen daarvoor in aanmerking? Zijn preventieve interventies effectief? En zijn ze ook betaalbaar?
De depressies van elk jaar weer 738.000 Nederlanders kosten minstens 1,3 miljard euro. Depressiepreventie lijkt dus niet alleen goed voor de volksgezondheid, maar ook voor de economie.
Na preventieve interventie 30% minder kans op depressie
Promovendus Filip Smit onderzocht de mogelijkheden van depressiepreventie. Hij concludeert dat de wetenschappelijke onderbouwing hiervan maar net begonnen is. Er moet nog veel gedaan worden. Wel lijkt het er op dat depressiepreventie de moeite meer dan waard is.
Er zijn preventieve interventies waarmee de kans op een depressie met 30% teruggebracht kan worden. Een relatief kleine inspanning kan dus een grote gezondheidswinst opleveren. Voortijdig ingrijpen bij een depressie kan hierdoor in theorie zichzelf terugverdienen.
Vroegtijdig ingrijpen kan de kans op een depressie met 30% terugbrengen. Zo’n preventieactie kan zich het beste richten op mensen die al enkele depressieve klachten hebben. Zij hebben namelijk een verhoogd risico op een depressie.
Richten op doelgroep met verhoogd risico op depressie
Grootschalig bevolkingsonderzoek laat zien dat preventie zich het best kan richten op mensen die al enkele depressieve klachten hebben. Zij hebben een verhoogd risico op depressie. Dat risico wordt nog groter wanneer zij bovendien zijn blootgesteld aan risicofactoren zoals een slechte lichamelijke gezondheid, lage opleiding of verlies van een levenspartner.
Overigens concludeerde collega-promovendus Bas Steunenberg dat juist de relatie tussen persoonlijkheid en depressie meer aandacht verdient. Meer nog dan sociale factoren zoals eenzaamheid en even belangrijk als lichamelijke klachten, spelen psychologische kenmerken tot op hoge leeftijd een rol bij depressies. Vooral ouderen met neurotische karaktertrekken zoals labiliteit, angstigheid, tobberigheid, schaamte blijken gevoeliger voor depressie.
(Kennislink)
Een depressie gaat niet zomaar weg, je zult houvast moeten krijgen aan de zaken die jou leven een beter leven maken.
Zoek een hobby buiten de deur of van mijn part binnenshuis. Zorg dat je je verheugt om op te staan, voor het slapen gaan al op willen staan is een leuke manier van leven
Zoek het niet meteen bij het grote maar kijk ook eens naar het kleine dat het leven te bieden heeft.
Denk erbij na dat je maar 1 keer leeft en dat je kansen krijgt om te benutten, en denk je dat je geen kansen krijgt dan zul je kansen moeten creeëren. Ieder mens heeft gelijke kansen is mijn idee op dit moment. De gelukkige mensen weten alleen maar met kansen om te gaan beter, dat is het verschil tussen gelukkige mensen en ongelukkige mensen, de gelukkige mensen zien hun kansen beter in en benutten hun kansen op een gelukkig leven beter.
Zie in dat jij ook kans hebt op een gelukkig bestaan, en dan is er een spreekwoord gaande om het bericht af te sluiten.
Het lot schudt de kaarten en wij spelen het spel verder uit
Leren omgaan met je lot als je even te maken hebt met een inzinking dus
Denk je dat je geen kansen hebt op een gelukkig bestaan dan de gedachte tot leven roepen dat je zomaar van het ene op het andere moment een beslissing kunt nemen die je hele leven op positief opzicht kan veranderen. Of alleen maar het bestaan vanuit een ander perspectief bekijken kan al helpen, je hoeft niet eens drastische veranderingen toe te voegen, alleen al inzien dat het leven betrekkelijk is en erg kort duurt, dat het leven te kort duurt om je druk te maken om onbenullige zaken. ( en wat onbenullig is dat is maar de vraag, uit ervaring weet ik dat je tijdens een depressie van een mug een olifant maakt op alle mogelijke vlakken)Sterkte en succes ermee
Keep on smiling
Een keer een vreugdedansje doen kan misschien al helpen
Zelfs tijdens een inzinking of dip een keer een vreugdedansje doen en vanuit die vreugdedans verder dansen op een andere manier. Life is like a dance, en als je even vergeten bent hoe je moet dansen je leven, dan is dat zo weer aangeleerd.Hoe ik erachter ben gekomen? Ik had last van angst/dwang klachten, voor de zoveelste keer in mn leven en werd er helemaal gek van. Na een paar maanden ging het nog neit over. Naar de psycholoog, gaf me de stempel 'OCS'. Toen ze na korte tijd erachter kwam dat haar gesprekken niets uitvoerden ben ik naar een psychotherapeut gegaan die me wel iets verder heeft geholpen. De angstklachten verdwenen maar echt helemaal goed... nee.
Op een gegeven moment kwam er een zeer duidelijke depressieve episode, and that's that. De psychiater constateerde simpelweg 'depressie' en schreef me antidepressiva voor (Zoloft, 100). Dat ging prima en uit die allerdonkerste periode ben ik ook wel. Maar ik slik nog steeds Zoloft. Al te lang eigenlijk, ik moest proberen te stoppen maar toen zag ik alles weer aankomen en begon weer opnieuw
Een dysthyme stoornis wordt omschreven als een depressieve stoornis die lang niet alle kenmerken van een echte depressie heeft, maar wel langer duurt. Een soort van altijd licht depressief dus, hoewel dat heel stom klinkt, als je natrekt hoeveel last ik alleen al heb gehad van het niet-weten en het lange aanhouden
Op het dieptepunt ging het dus over in een 'echte' depressie. Maar het geeft in ieder geval hoop te weten dat het met een klein stofje in je hersenen grotendeels te verhelpen valt Ik zou zeggen, probeer het. quote:Hier ookOp dinsdag 23 januari 2007 15:55 schreef Noodly het volgende:
Dysthymie stoornis meldt zich...
. Hoewel het echt lang heeft geduurd voordat ik daar achter kwam. Een jaar of 8 geleden heb ik een depressie gehad en nog eentje een paar jaar later. Dit keer zag ik 'm een klein beetje aankomen en ben ik gelijk naar de huisarts gegaan. In eerste instantie met slaapstoornissen, vervolgens zat ik er met angst/paniekklachten en de volgende keer om medicatie te bespreken. Ook zit ik in therapie, waar ik dus heb ontdekt dat deze drie depressies zeer waarschijnlijk met elkaar verband hielden en dat er sprake is van een dysthyme stoornis. Ik heb me er eigenlijk niet heel veel in verdiept verder en weet ook niet goed of zoiets over gaat. Maar met medicatie functioneer ik momenteel prima. Ik voel me lekker, stabiel (voor het eerst in jaren) en heb weer fut en energie om dingen te ondernemen. Waar ik ook weer voldoening uithaal .Met een depressie moet je m.i. nooit te lang rondlopen, hulp zoeken is echt een goede optie. Goed dat je dat hebt gedaan, TS! Sterkte he
. Zoals gezegd ben ik momenteel depressief, en niet zo'n beetje ook. Ik zit niet in de richting van de zelfmoordneigingen, maar dat is het dan ook wel. Ik weet dat ik per mei in een instelling voor 5 dagen per week opgenomen ga worden, en dat is mij momenteel echt een baken in de zee, en de voornaamste reden dat ik het volhou. Als ik zo nog een tijd stuurloos had moeten ronddobberen was ik tenonder gegaan. Momenteel heb ik iedere week een gesprek met een psychiater, en men is nog bezig te onderzoeken wat voor medicijnen ik moet hebben, dus ik zit thuis zonder.
Ik doe niet veel op een dag, ik computer wat, doe wat kleine dingetjes in huis zoals de vaatwasser uitruimen, en verder zo weinig mogelijk dingen die stress opleveren. Ik heb me toevallig vandaag ziek gemeld bij mijn werk, en nu ga ik voor het officieele. Ik kan niet meer verder, omdat ik de laatste tijd zo vaak ziek ben geweest zit ik voor ik ga werken al in de stress omdat ik bang ben dat ik ontslagen ga worden enzovoort, en daar word ik dan weer ziek van. Ik kom er dus echt niet toe.
Ik hoop dat de medicijnen binnenkort komen zodat ik hopelijk wat meer vruchten van de therapie kan dragen.
[ Bericht 3% gewijzigd door dlebrok op 23-01-2007 20:58:32 ]
quote:Je kunt medicijnen wel niet prettig vinden omdat je dan als zombie door het leven zou gaan .Maar door de depresie als een zombie door het leven gaan lijkt mij ook geen goed idee.Ik ben jaren depresief geweest en had ook geen leven.Ik was onzeker en durfde niets te ondernemen door de depresie.Dat heeft alles bij elkaar zo"n 10 jaar geduurd.Geef mij maar wel medicijnen (was er eerst ook tegen moest het ook zelf kunnen oplossen.)leef nu een stuk fijner zonder al teveel gepieker.Op dinsdag 23 januari 2007 20:46 schreef dlebrok het volgende:
Ik weet niet, heb zelf denk ik ook last van een depressie (heb daar hier ook een topic over geopend) en deze kwam echt door een bepaalde reden (groeistoornis > 1.60 lang > geen vriendin > eenzaamheid) maar ik hou totaal niet van dat medicijnen-gedoe. Ik heb een beetje het idee dat je daarmee bepaalde gevoelens weghaalt die er niet voor niets zijn. Ga je niet een beetje door het leven als een zombie als je medicatie gebruikt? Je lost je probleem er niet mee op.
Ik heb nu dus ook de stempel chronische depressief. Valt goed mee te leven, ook al heb ik dat wel moeten leren. Wat hier al voorbij kwam: je moet gewoon echt heel eerlijk zijn tegenover jezelf. Het is heel belangrijk dat je jezelf goed kent en dat je weet wat je moet doen wanneer je je als het ware voelt wegzakken!
Heb volgende week weer een afspraak staan en dan krijg ik als het goed is een behandelplan voorgeschreven.
Even aanmerken dat geen enkele depressie hetzelfde is dus dan is het even een persoonlijke ervaring.
Afstand nemen van gedachtes en gevoelens. Compacter maken van gedachtes zodat ze minder vrije ruimte krijgen om te bewegen. Ik vat het hele denken en voelen samen en duw het weg, ik duw het weg omdat het negatief is. Is het denken en voelen positief dan laat ik het wel tot me komen natuurlijk.
Eens de tijd nemen om het denken tot je te nemen om vervolgens alles te concentreren tot 1 compact iets zodat je het kunt weg gooien.
Mijn depressies die varierden van 1 1/2 jaar tot 1 maand waren chaos en niet structureel. 100 gedachtes zonder structuur. Dus ik heb moeite moeten doen om structuur aan te brengen zodat ik ze beter kon wegstoppen.
Een bepaalde negatieve gedachte of zomaar een gedachte die niet definieërbaar is die stop je niet zomaar weg. Daarom moest ik me concentreren om die gedachtes compact te maken zodat ik ze kon wegduwen.
Gedachtes kunnen klef zijn van aard, gedachtes kunnen zich opdringen. Dus daarom juist het positieve aan wegduwen en afstand nemen van.
Afstand nemen
En dat doe ik dus door de gedachte of het gevoel duidelijk te maken. Als ik niet weet hoe een gedachte of gevoel is dan kan ik er niets mee. Ik moet er een wiskunde van maken en ik moet het logisch maken voordat ik het kan wegstoppen in de prullenbak. Als ik niet weet hoe een gedachte of gevoel aanvoelt of tot stand komt dan is het abra cadabra. Daarom juist het belang van goed weten in te schatten hoe het is om het mee te maken. En dat kent geen gebruikershandleiding omdat het bij ieder mens anders is dus ook. Energie die in gedachtes zitten. Energie die altijd anders is. Er is geen abc dat te maken heeft met depressie. Wat dat betreft zijn we allemaal anders van aard.Heb je toevallig schuldgevoelens over het verleden en gebeurt dat vaker, dan neem je afstand daarvan en maak je het minder mee.
Zo kun je zoveel afstand nemen van dat je niet meer betrokken bent bij je eigen gevoelens. Wel betrokken zijn bij positieve gevoelens maar niet bij het negatieve.
Je keert je de rug toe van het negatieve, en je kijkt het positieve in de ogen aan zodat je bestaan positiever wordt.
100 procent aandacht op het negatieve is zo veranderd door afstand te nemen van, en is er geen 100 procent aandacht meer voor het negatieve dan is er 100 procent aandacht mogelijk voor het postieve.
Van 100 procent depessief tot 100 procent optimistisch
Puur en alleen door je aandacht niet te richten op het negatieve
En negatief is dan te groot als woord, negatief kun je 100000 zaken onder rekenen. Negatieve gedachtes zijn niet samen te vatten tot het woord negatief omdat je bij negatief denken op 10000 verschillende manieren kunt denken.
Het gaat om het negatieve. Het missen van optisme.
Focus op beperkingen of focus op kansen ook wel.
En zo kun je alles als berperking gaan zien. 1 verspreking met praten kun je al gaan zien alsof je beperkt bent.
[ Bericht 7% gewijzigd door Verdwaalde_99 op 29-01-2007 19:58:53 ]
quote:Bij het 2e gesprek gaf mijn psycholoog half aan dat ik mijn emoties over bepaalde dingen teveel wegdrukte en dat dat niet gezond is. Ik had altijd zoiets van ik heb er niets aan, het zijn geen positieve gevoelens en ik kan er niets aan wijzigen, zo let's forget about it.Op maandag 29 januari 2007 19:53 schreef Dromenvanger het volgende:
Even een manier van omgaan hoe ik het doe
...
Maar idd voor de negatieve dingen die je ervaart en die bijdragen aan de depressie lijkt het me zinvol.
quote:Was net klaar met een bericht en toen viel mijn computer uitOp dinsdag 30 januari 2007 19:31 schreef rainbow2007 het volgende:
[..]
Bij het 2e gesprek gaf mijn psycholoog half aan dat ik mijn emoties over bepaalde dingen teveel wegdrukte en dat dat niet gezond is. Ik had altijd zoiets van ik heb er niets aan, het zijn geen positieve gevoelens en ik kan er niets aan wijzigen, zo let's forget about it.
Maar idd voor de negatieve dingen die je ervaart en die bijdragen aan de depressie lijkt het me zinvol.
Maakt niet uit want ik was toch teveel bezig met telang opschrijven van teveel tekst. Dan is dit bericht ook wat langer maar dan val ik hier niet in de herhaling. Wat je zegt over wegdrukken van zaken klopt, als je wegdrukt dan stapelt het zich op ergens. In het onbewuste of onderbewustzijn dat weet ik niet. Ben nu bezig met het lezen van een boek van CG. Jung. Over het onbewuste en over problemen die je kunt krijgen daardoor. Alles wordt opgeslagen uit je leven en ondertussen raak je beladen van gedachtes, emoties en energie. Een of andere negatieve lading die je met je mee gaat dragen. Wie weet is de positieve lading net het omgekeerde. Positief blijven denken zorgt ervoor dat het negatieve niet naar voren komt, maar als dan het negatieve de overhand gaat nemen dan word je negatief oftewel depressief.
Over positieve lading en negatieve lading. Als je constant geforceerd positief moet laden dan word je daar ook depressief van weer. Ik heb tijdens depressie vaak geforceerd positief moeten denken om positief te worden en als het dan zoveel moeite kost om optismistisch te worden dan is het niet meer leuk. Het is prettig als het vanzelf gaat. Dus wie weet is de grootste noodzaak om wat aan die negatieve lading te doen. De negatieve lading reduceren zodat het positief opladen makkelijker wordt?
Ligt die negatieve lading in het verleden en heeft die negatieve lading zich gevormd gedurende 10 jaar doorgaan met wegdrukken dan is het wellicht nodig om het verleden te verwerken?
Ik denk dan vaker dat je gewoon een kraan moet open zetten en alles eruit moet laten stromen in 1 keer, maar volgens mij zit het niet zo makkelijk in elkaar. Zou erg makkelijk zijn als je een manier vindt om alles weg te laten ebben. Alsof je bezig bent met wissen van je hele geheugen.
Negatief beladen zijn, kan zijn dat je jezelf moet veranderen actief. Als je negatief aankijkt tegen een bepaald aspect van het leven dan is het misschien zo dat je positief moet kijken en dat kost vanzelf moeite.
Jezelf omprogrammeren noem ik het vaker. Ik zie het mens dan als programma die door de jaren heen vanaf het eerste levensjaar gevormd is tot een wezen die hij niet zelf hoeft te zijn. Als je gevormd bent geworden tot iets dat je niet bent, dan is het ook mogelijk om jezelf om te vormen tot je ware ik.
En dat gevormd worden tot een mens die je niet bent dat is zo gedaan. Conditioneren heet dat toch of niet?
En nu genoeg.
Ik kan nu schrijven over tegen je onderbewustzijn praten, maar ik weet niet of dat wel past binnen R&P. Het onderbewustzijn als raadgever als je vragen stelt. Een diepe wijsheid die antwoord weet op je problemen. Een innerlijke stem die precies weet waar het aan ligt. Maar of dat binnen psychologie past? Ik heb er wel vaker over gelezen. En ook stel ik vaker vragen aan mezelf, en dan krijg ik vaak een logisch antwoord waar ik wat aan heb.
Een toevoeging even. Het negatief opladen van jezelf. Als iets fout gaat is dat niet leuk, het zorgt voor een soort frustratie omdat het even niet lukt. Vervolgens krijg je een negatieve lading over je heen die in je gaat zitten, onbewust sla je dat op alsof het een automatisme is. Zo zul je gedurende je leven constant situaties meemaken die iets oproepen, de meest onschuldig uitziende situatie kan al bijdragen dat je negatief geladen wordt omdat het toch opgeslagen wordt ergens, alles wordt opgeslagen volgens mij zoals ik al zeg. En dan gelukkig niet alleen maar negatieve zaken, het leven heeft genoeg moois te bieden om tegenwicht te geven aan het negatieve aspect.
Dan is het misschien een kwestie van het evenwicht. En ook de mate hoe sterk een negatieve gebeurtenis impact op je heeft. En of je geheugen het op een bepaalde manier doet vastleggen. De een vergeet al snel iets, en de ander legt het meer vast.
Volgens mij zit er toch een zeker technisch verhaal achter om het dan maar technisch te noemen. De balans tussen positieve lading en negatieve lading. Dan ben je nog afhankelijk van je levensloop wat weer bij ieder mens anders is.
Je karakter en persoonlijkheid erbij betrekken. Perfectionisme dat kan zorgen voor negatieve lading omdat je constant teveel van jezelf verlangt.
Ga zo door, ga zo door. Maar volgens mij is het zeker mogelijk om er actief wat tegen te doen.
Eerste depressie van mij duurde 1 1/2 jaar, daarna iets minder dan 1 jaar. Laatste was 1 1/2 maand. Zo ben ik bij iedere depressie bezig geweest met kijken waar het nu vandaan komt. Alsof mijn inspanning toch geloond heeft. Nu even niet depressief maar alsnog ga ik verder met zoeken naar de oorzaak zodat ik richting de toekomst minder risico op terugval heb.
Depressie begrijpen wil zeggen dat je depressie kunt voorkomen. En als je dan toevallig toch in een depressie valt dan kun je met je eigen inzicht en je zelfkennis sneller wat ertegen doen.
Totdat je wellicht depressie vrij zal zijn. Met inzicht en vanwege het feit dat je alles al op je kiezen hebt gehad. Je hebt de complete negatieve lading moeten doorstaan, dus wie weet zit er dan hoop richting de toekomst dat de negatieve lading leeg zal zijn zodat je de positieve lading kunt gaan opvullen
[ Bericht 2% gewijzigd door Verdwaalde_99 op 01-02-2007 15:07:47 ]
Als je negatief geladen bent en er komen geen nieuwe positieve impulsen binnen dan is de weegschaal tussen positief en negatief dus helemaal verstoord te noemen, en dan zeg ik niet dat een weegschaal tussen + en - in orde is wanneer er alleen maar een + is. Alleen maar positief geladen zijn kan zorgen dat je extreem wordt in je positiviteit. Als er totaal geen - is dan is het volgens mij ook een zaak van een dis-balans.
Ik bedoel, overdreven vrolijk zijn in het leven, dat zorgt vanzelf ervoor dat je geen rekening meer houdt met bepaalde zaken waar je wel rekening mee moet houden. Als je op de wolken leeft je hele leven dan leef je ook in een bestaan dat niet deugt. Constant in de zevende hemel, het bestaan is toch niet van dien aard dat je zo in het leven moet staan? Het hele bestaan heeft te maken met negatieve bijklanken. Stel je kent de - niet dus je kent de negatieve lading niet meer, dan zit je met een big smile op de begrafenis van je ouders, je reageert dan niet meer juist op situaties. Een keer down zijn van een negatieve situatie lijkt me dan ook een gezonde manier van leven, een keer down zijn maar niet down blijven. Niet blijven hangen erin. Wie weet dat het + + - - + + + is een beetje. Dat het een soort kop en munt spel is ook, om maar even een vreemde theorie erbij te betrekken. Situaties ontstaan vanzelf en als er dan veel - - - - komt, dan is het wel zo prettig dat er ook eens een + bij gaat komen.
Dan zie ik het leven als een rits van plussen en minnen die elkaar constant corrigeren en die in een bepaalde manier in balans gebracht moeten worden en ook dat die balans bij een aantal mensen vanzelf gaat. Ik zou er bijna een soort van statistiek van kunnen maken
Het aantal plussen in vergelijken met het aantal minnen Over depressie omdat ik niet te offtopic wil gaan, het is natuurlijk moeilijk om tijdens een depressie leuke dingen te doen omdat je totaal geen zin hebt omdat het leuke niet leuk is omdat niets leuk is om te doen. Niets is interessant. Dan is het een kwestie van kracht opbrengen om actie te ondernemen. En ook eens beseffen dat je bestaan compleet naar de klote gaat wanneer je maar blijft liggen in bed of op de bank. En zeker ook weer de interesse opbrengen voor het leven. En hoe doe je dat? Wanneer je depressief bent? Naartoe werken? Ik weet het niet.
Tijd gunnen om naartoe te werken volgens mij. Doelen blijven stellen en aandacht vestigen op, ondanks dat de aandacht weer richting het negatieve gaat. Als je aandacht blijft vestigen op interesses en de aandacht en focus gaat weer naar het negatieve en je blijft vervolgens focussen op het positieve dan komt er in mijn geval vanzelf een moment dat ik makkelijker aandacht kan vestigen op het positieve. Alsof er een kracht ontstaat van positieve aandacht. Alsof het een soort training is. Ik zie het soms ook als topsport in
Een alternatieve manier van topsport of soms zie ik het als mind-tuning in die ik op jezelf toe aan het passen bent. De uitdaging inzien ook wel eens, ik zie het ook vaker als uitdaging om uit een depressie te komen, en eenmaal redelijk eruit zie ik het als uitdaging om nog sterker te worden. Eelt op de ziel kweken noem ik het wel eens In mijn geval hielp het dus door te beseffen dat mijn bestaan kapot was en nog meer kapot gaat wanneer ik niets eraan doe. Het ging dus ook vanzelf hier. Depressief zijn voelde als zo'n grote last aan dat ik niets anders kon doen dan actie ondernemen. Depressief zijn en doordraaien ervan. Om vervolgens wat eraan te doen.
Sommige mensen die draaien niet door van depressie dus die doen niets aan depressie. En volgens mij heb je ook mensen die het vertrouwd vinden om depressief te blijven. Ik durf nu te garanderen dat er genoeg mensen zijn die zich verschuilen in de depressie. Dat heb ik dus ook vaker gehoord. Mensen die depressie aangenaam beginnen te vinden zodat ze depressief willen blijven. Ze zien depressie niet als last maar als zege. Die mensen weten ook niet wat ze missen. Ze missen een goed gevoel niet, vanzelf doen ze niets eraan om het goede gevoel terug te krijgen.
Als je zo gestoord wordt van je eigen depressie dan ga je vanzelf met alles dat je hebt eruit proberen te komen
Als de depressie aangenaam aanvoelt dan blijf je vanzelf in je nest liggen de hele dag. Zonder dat je beseft dat het geen leven is.Even over de huidige situatie hier. Het is niet helemaal in orde zoals het hoort. Ik merk dat ik nog zeker een zwaar gevoel heb. Het is een zwaar gevoel dat geen gedachtes kent over een negatieve situatie. Puur en alleen een zwaar gevoel alsof ik toch ballast aan het meeslepen ben op de een of andere manier.
Tis niet zo dat ik een soort van opgelucht gevoel met me meedraag waarbij het aanvoelt alsof er niets meespeelt. Simpelweg zware gedachtes
Maar ik voel me niet depressief. Heb dan wel het idee alsof het niet vanzelf gaat allemaal. Hoewel ik wel kan functioneren maar het is niet zo dat ik het idee heb dat alle last van de schouders is.Alsof er een neerwaartse kracht op mij uitgeoefend wordt. Alsof ik naar beneden gedrukt wordt. Of heb ik hier te maken met de zwaarte-kracht
Nu genoeg, het lijkt wel een colum geworden. Maar omdat ik zoveel te maken heb gehad ermee, komen de woorden vanzelf eruit. Bij mij is het gebeurt door een soort van burn-out. Instorting van mijn leven en toen in een depressie gekomen die nu nog voor naweeën zorgt.
[ Bericht 5% gewijzigd door Verdwaalde_99 op 01-02-2007 16:21:49 ]
Dan ga ik naar bed met een redelijk goed gevoel en dan val ik in slaap om vervolgens om 03:00 wakker te worden met een hoofd vol gedachtes. Alsof de slaap ervoor zorgt dat ik helemaal weer terug zak. Dan heb ik een hoofd vol gedachtes en ineens komt weer het negatieve naar voren. Alsof gedachtes aangetrokken worden richting het negatieve. Dan voel ik dus de gedachtes meegesleurd worden naar beneden als het ware.
Dan moet ik snel proberen mijn hoofd te legen anders blijf ik ermee rondlopen. En dat hoofd legen dat doe ik door alles proberen stil te zetten en door al die gedachtes af te breken. En het werkt vaker omdat ik ongeveer weet hoe het stoppen van gedachtes functioneert. Het stoppen van gedachtes gaat met kracht-inspanning gepaard hier. Ik moet krachtig bezig zijn en dan met geweld alles wegwerken en dan proberen zo snel mogelijk dat te doen. De gedachtes bij de kraag vatten ook wel.
Simpelweg de knop omzetten zodat de complete gedachten-stroom verdwijnt. Staat de gedachten-stroom stil daarna dan voelt dat aan als een Jawohl gefuhl. Dan denk ik van "Dus zo kan het ook".
Slapen heeft bij mij er dus ook zeker mee te maken. Naar bed gaan met een positief gevoel en dan diep slapen om wakker te worden met een hoofd vol gedachtes.
Ik krijg het idee dat jij alles probeert te relativeren en alles probeert logisch te beredeneren. Er gebeurt X in m'n hoofd dus als ik Y toepas kom ik uit bij Z en daar wil ik ook zijn. Ik begrijp jou verhaal over +en en -en maar het komt op mij over alsof je je voor jezelf in wilt dekken met theorie.
Eerder schreef je dat je al meerdere depressies hebt gehad en dat dit voor jou een methode is die werkt. Ik vraag me toch steeds meer af of het niet beter is dat je dingen gaat voelen en ervaren ipv ze te beredeneren en er een theoretisch inzicht op los te laten. Je praat veel over negatieve gevoelens en ervaringen en hoe je die in theorie kan benaderen. Maar je lijkt er niet in geslaagd ze zelf te herkaderen of ze te verwerken.
Wat ik al zei, als je vind dat ik nu te ver ga met mijn visie geven mag je het zeggen. Maar ik moest dit even van me afschrijven.
En je gaat zeker niet te ver Verwerken inderdaad. Bij mij lijkt een wiskundig model maken een manier van verwerken te zijn geworden. Af en toe weet ik niet hoe het anders gedaan moet worden. Dan krijg ik weer een spontane stroming van gedachtes en dan probeer ik ze alsnog samen te vatten en logisch te verklaren.
Afleiding zoeken helpt ook maar zelfs bij afleiding zoeken komt het naar voren.
Biologisch kwetsbaar hebben ze mij aangerekend daarbij.
Ik heb dan ook vaak het idee dat het beste is om gewoon alles weg te drukken en de andere kant op te kijken, de focus leggen op wat anders. Maar alsnog lijkt me dat niet de meest juiste manier omdat je dan nog steeds ermee rondloopt. Je voelt je wel okey maar er zit dan nog steeds wat in je wat weer naar voren kan komen.
Net even een gesprek gehad met iemand buiten internet en die gesprekken die brengen vaak meer duidelijkheid naar voren
Een hoofdstuk afsluiten ook wel, ik zit nog steeds in het hoofdstuk depressie en in het hoofdstuk verleden lijkt het wel. Heb vaak het idee dat ik teveel in het verleden leef en dat het heden vaak in het verleden plaats vindt omdat ik teveel bezig ben met wat gebeurt is voorheen. Met de gedachtes in het verleden leven is toch ook onzinnig omdat het verleden toch voorbij is, je kunt het verleden als mens toch niet anders doen dus waarom zou je kijken naar het verleden?
Hoofdstuk afsluiten kun je toch ook zien als verwerken of niet soms? Abrupt in een keer zeggen van afgelopen uit, ik sluit het hoofdstuk af en ik pak het leven weer op zodat ik alles vergeet. Dat is natuurlijk niet alles in details verwerken maar ik heb gemerkt dat voor mij alles in details verwerken amper te doen is omdat het teveel is en dan weet ik niet waar ik moet beginnen.
De beslissing nemen dat het genoeg is geweest en dat het tijd is voor iets anders. De beslissing nemen dat het om de toekomst gaat. De knoop doorhakken en de ellende achter me laten dus ook. Knopen doorhakken noem ik het vaak.
En dan over die plusjes en minnetjes in ervaringen. Ook daar sta ik nog achter in zekere zin. Positieve ervaringen zorgen vanzelf dat je niet meer naar het negatieve kijkt. Ik probeer dan wel positief te kijken naar alles zodat ik het negatieve vergeet, maar het gaat ook om actie en avontuur, en dat kost inspanning en kracht en energie en doorzettingsvermogen. Door het richten op het negatieve gaat bij mij de energie dus weg, dus eerst moet ik naar het positieve kijken en dan de boel eindelijk eens oppakken.
Vrijdag een gesprek over mijn situatie en dan probeer ik eens uit te leggen waar het aan ligt om advies te krijgen, hoewel ik niet altijd het advies krijg waar ik op wacht daar. Vaak krijg ik nog het beste advies van mensen om me heen.
Blijven hangen in een hoofdstuk dat te maken heeft met depressie, zo blijf je erin zitten. Kan ik beter uit het hoofdstuk depressie stappen. En dan is dat mijn manier van verwerken. Mijn hele verleden onder een microscoop leggen daar word ik nog depressiever van. ( en dan zeker niet omdat mijn leven extreem ellendig was, maar als ik van dichtbij ga kijken dan blijf ik bezig met het negatieve)
Verwerken van het negatieve lijkt in mijn geval niet mogelijk omdat wanneer ik bezig ben met het negatieve het negatieve in stand gehouden wordt. Afstand nemen van het negatieve misschien, dat is misschien beter.
Vooruit kijken is misschien mijn manier van verwerken Lips
Afstand nemen van en achterlaten. Alsof ik ga verhuizen of terug kom van een reis. Dan laat ik de depressieve tijd achter me, loslaten van wellicht Uit ervaring weet ik dat terug kijken zorgt voor focus leggen op de depressieve periodes en als ik dan terug kijk op de depressieve periodes dan lijkt de depressie te worden aangewakkerd alleen al omdat ik terug aan het kijken ben toen ik depressief was en uitgeteld op de bank lag. Alsof ik dan het negatieve gevoel richting het heden haal.
Alsof het ook een neerwaarste spiraal is. En dat uit die spiraal komen puur en alleen een kwestie is van vooruit gaan zodat je de spiraal doorbreekt. Even een sprint maken en alles achter me laten
En zo opnieuw beginnen met een schone lei [ Bericht 12% gewijzigd door Verdwaalde_99 op 03-02-2007 13:20:08 ]
Verwerken door te zeggen dat het genoeg is geweest dus. Een paar keer hardop zeggen dat genoeg = genoeg en dat het hoofdstuk afgesloten moet worden en op die manier het leven oppakken.
Alleen door te zeggen genoeg=genoeg een manier van verwerken gevonden hebben
Vooruit kijken en niet meer terug kijken om zo afstand te nemen en los te laten
Loslaten zodat het van me afvalt allemaal en zodat ik zonder ballast verder kan met meer energie.Of is dat te makkelijk?
Ik kies liever de makkelijke weg op dit gebied. Omdat er toch vaak geen hol van te snappen is. Zou depressie te snappen zijn dan hadden ze allang een gebruikershandleiding weten te schrijven die voor iedereen werkt
Kan heel vreemd klinken maar als ik in mezelf hardop zeg van. " Genoeg = genoeg". Dan is dat voldoende om de stroom van gedachtes te stoppen. Een simpele methode van afsluiten zodat ik niet constant binnen krijg van gedachtes. Alsof die gedachtes luisteren naar mij op dat moment.
Genoeg = genoeg en de gedachtes stoppen met zichzelf op te dringen, vervolgens hou ik meer concentratie en energie over om de rest van mijn toekomst te gaan plannen. En het is ook genoeg op een gegeven moment. Blijft het doorgaan dan blijf je bezig ermee en kun je nooit je leven verder inhoud geven omdat 80 % van je concentratie en energie opgaat aan die gedachtes.
Die gedachtes moet ik africhten en dan zijn 3 woorden even genoeg vandaag. Wat morgen brengt is dan de vraag maar vandaag even leven zonder gedachtes en dan is 1 dag zonder gedachtes vaak genoeg om de batterij op te laden zodat ik de dag erna vanzelf verder kan bouwen.
" Genoeg is genoeg"
[ Bericht 17% gewijzigd door Verdwaalde_99 op 03-02-2007 13:48:05 ]
Mijn depressie begon na een burn-out. Via huisarts gelijk aan de pillen, daarna doorverwezen naar het Riagg, van het Riagg naar een andere psycholoog. Verandering en verhoging van medicijnen. Daarna doorverwezen naar een Psychiater. Weer verandering van medicijnen en verhoging.
Waarom steeds verandering van medicijnen, omdat deze niks bij mij teweeg brachten tot mijn grote frustratie. Uiteindelijk zat ik op 250mg per dag. Het enige wat dat voor me deed is dat dat mij 1 minuut per dag in een hoge extase van vrolijkheid bracht.
Werkelijk niet normaal, maar na die ene minuut was het alleen het depressieve gevoel wat overbleef.
1 totaal jaar heb ik mijn leven op de bank voor de tv, op de stoel achter de computer en in mijn bed doorgebracht, veel anders deed ik niet omdat het leek dat die depressie me verlamde.
Overdag was het het ergst, laat in de avond voelde ik me beter (raar genoeg), en had dan een heleboel (actie) plannen voor de volgende dag, die helaas weer in niks eindigde...
Het advies van de psychiater luidde, ga werken...wat ik toendertijd zo banaal vond. Als ik mijn leven al niet normaal in kon delen, tot niks kwam, alles totaal zinloos vond hoe moest ik dan in godsnaam gaan werken??...
Op den duur had ik het zo gehad met psychiaters pillen en haast iedereen die ik kende...mensen rond mij heen probeerden mij te stimuleren wat tot niks leidde (of niks kon leidden) waardoor eigenlijk iedereen de moed opgaf, en eigenlijk ook niks meer of depressie wilde horen.
Wat bij mij leidde tot nog meer depressieve gevoelens...
Uiteindelijk alle pillen en "shrinks" overboard gezet...
Gelukkig begon net tegen die tijd mijn "manische" periode, ik richt mij maar op 1 ding en ben daar haast dag en nacht mee bezig...Zo had ik binnen een paar maanden mijn PDI 1 + 2 diploma op zak (door zelfstudie) Toen begonnen aan MCSE, maar van de één op andere dag was het manische weg. Je kunt wel raden dat het MCSE diploma er nooit gekomen is.
Daarna nog een flinke manische periode waarin ik een heel boek geschreven heb, haha...
Tegenwoordig zijn de "manische" perioden (zoals ik ze zelf maar noem) niet meer zo extreem of zo hoog. Depressief ben ik nog steeds (al is het stukken minder) maar ik moet mij nog elke dag tot dingen dwingen, om te doen zeg maar.
Af en toe word ik daar van mezelf wel heel moe van.
Maar zoals ik zelf zeg, depressief zijn zit puur in je hersenen, maar het constant ombuigen van je gedachten kost veel energie...en er zijn dagen dat ik het niet op kan brengen en verzand in hangen op de bank en in bed.
Om weer allerlei soorten pillen uit te proberen zie ik eigenlijk niet zo zitten, maar nog eens 10 jaar zo leven met elke dag het ombuigen van je gedachte...daar krijg ik ook een moedeloos gevoel van...
quote:Is het boek uitgegeven? Of staat het ergens online misschien?Op dinsdag 6 februari 2007 13:15 schreef Arabic het volgende:
Hier nog een chronische depressieveling
Zou vandaag iets van een behandelplan krijgen maar krijg nu eerst nog iets van vragenlijsten voor een persoonlijkheidsanalyse ofzo, om te kijken of mijn persoonlijkheid niet al te verknipt is en het daaraan ligt
Iemand hier ervaring mee - met zo'n onderzoek dan he Weer wachten wachten wachten
Heb nou niet echt het gevoel dat deze weg me gaat helpen maar we kijken het nog maar ff aan 
quote:Ja, dat zou ik ook wel willen weten.Op dinsdag 6 februari 2007 19:04 schreef rainbow2007 het volgende:
[..]
Is het boek uitgegeven? Of staat het ergens online misschien?
quote:Ik heb ongeveer 3 jaar geleden allemaal diagnosetesten moeten doen, omdat ze bij mij ook niet precies wisten wat ik had. 's Ochtends had ik die afpsraak om die testen te maken, aan het eind van de middag kon ik weer naar huis. Je bent er echt uren mee bezig. Het is echt zoooooo veel.Zou vandaag iets van een behandelplan krijgen maar krijg nu eerst nog iets van vragenlijsten voor een persoonlijkheidsanalyse ofzo, om te kijken of mijn persoonlijkheid niet al te verknipt is en het daaraan ligt
quote:En je moet idd gedult hebben, want voordat je eindelijk de hulp krijgt die je echt nodig hebt ben je soms al een paar maanden verder.Weer wachten wachten wachten
quote:Ik drink.Op zondag 7 januari 2007 11:52 schreef rainbow2007 het volgende:
Hallo
Loop al een tijd met verschlilende klachten. Uiteindelijk heb ik een doorverwijzing richting de (klinisch) psycholoog gevraagd. Deze gaf aan dat de diagnose waarschijnlijk depressie is, maar dat wordt altijd eerst besproken alvorens een definitief behandelplan wordt opgesteld.
Waar ik benieuwd naar ben; ervaringen van mensen die depressief zijn / waren, hoe zij erachter zijn gekomen, hoe ze al dan niet hulp hebben gekregen, of en hoe ze het aan hun omgeving vertellen (familie / werk / vrienden / ...?). Nou ja eigenlijk alle ervaringen zijn welkom.
Bedankt alvast
quote:Ik hou t op pure wodka, als je je neus dicht houdt lijkt het net op je water drinkt.Op zaterdag 10 februari 2007 16:14 schreef InAmsterdamseArmen het volgende:
Niet eens veel. Maar lekker drinken, goeie whisky.
quote:vRIENDINOp zaterdag 10 februari 2007 16:16 schreef InAmsterdamseArmen het volgende:
Goeie whisky, vriend. Dat is lekker.
Goeie whisky, vriendin. Dat is lekker.
Zelf heb ik veel persoonlijke ervaring met depressie, en heb daar in mezelf mee gewerkt op velerlei manieren. Je verdiepen in psychologie/filosofie/spiritualiteit/zingeving/levensbeschouwing is essentieel en depressie kan vaak de aanleiding zijn om zich te bewegen richting deze interessegebieden.
Als je blij bent met je leventje zoals het loopt, kun je de essentiele vragen (wie/wat ben ik? wat is mijn doel in het leven? etc) in de vergetelhoek laten staan. In het geval van een depressie echter komen deze op de voorgrond te liggen.
Ik zie het zelfs als een reeele mogelijkheid dat depressie een uitnodiging van het leven zelf is, om je deze vragen te gaan stellen. Als je succesvol met je depressie kunt werken, zul je er krachtiger uitkomen dan daarvoor. Ook is er een extreem subtiel verschil tussen depressie en verlichting; Ik heb zelf lange tijd gewandeld op het grensgebied, met hier en daar een voetje aan de ene of de andere kant. Misschien wandel ik daar nog steeds wel.
.quote:HoiOp donderdag 12 april 2007 11:31 schreef Christine het volgende:
Ja hoi. Mits geen SC mogen we gewoon hier onze ervaringen bespreken. Schopje dus
Momenteel even aleen geen stof voor inhoudelijke input quote:Goed verwoord beste EgoTrippin...Op zaterdag 10 februari 2007 16:34 schreef EgoTrippin het volgende:
Ik ben ervan overtuigd dat de meerderheid van de mensen in onze samenleving depressief is. Echter, omdat ze zoveel afleiding opzoeken, worden ze er bijna nooit direct mee geconfronteerd. Om deze reden heb ik ook weinig vertrouwen in alle 'anti-depressie' studies van onze cultuur.
Zelf heb ik veel persoonlijke ervaring met depressie, en heb daar in mezelf mee gewerkt op velerlei manieren. Je verdiepen in psychologie/filosofie/spiritualiteit/zingeving/levensbeschouwing is essentieel en depressie kan vaak de aanleiding zijn om zich te bewegen richting deze interessegebieden.
Als je blij bent met je leventje zoals het loopt, kun je de essentiele vragen (wie/wat ben ik? wat is mijn doel in het leven? etc) in de vergetelhoek laten staan. In het geval van een depressie echter komen deze op de voorgrond te liggen.
Ik zie het zelfs als een reeele mogelijkheid dat depressie een uitnodiging van het leven zelf is, om je deze vragen te gaan stellen. Als je succesvol met je depressie kunt werken, zul je er krachtiger uitkomen dan daarvoor. Ook is er een extreem subtiel verschil tussen depressie en verlichting; Ik heb zelf lange tijd gewandeld op het grensgebied, met hier en daar een voetje aan de ene of de andere kant. Misschien wandel ik daar nog steeds wel.
De hulpverlening is inderdaad traag Budie. Wachtlijsten van 4 maanden (of langer) als je met jezelf in de knoop zit is gewoon te lang.
En verder ben ik blij dat we nu toch ervaringen mogen bespreken
(tvp dus )Ik was om 3 uur klaar met die testen en heb de overige 2 uurtjes van vandaag lekker vrij genomen, lekker op het balkon gezeten.
Gaat weer iets beter met me gelukkig. Houdt wel niet over maar het begin is er weer!
.Lips, fijn om te horen dat het weer een beetje beter gaat!
quote:Hoi BurdieOp donderdag 12 april 2007 11:40 schreef Burdie het volgende:
Ik ook weinig, hoewel ik me er dagelijks over verbaas hoe idioot langzaam de hulpverlening eigenlijk werkt. Ik heb tig keren bij diverse hulpverleners aangegeven dat ik soms dagenlang alleen maar denk 'ik wil dood, ik wil dood' en er gebeurt gewoon niks. Ja, ik kan met voorrang naar de psychiater. Maar intussen? Ik voel me soms radeloos en wanhopig. Het is even heel hard doorbijten, maar zonder te weten waarvoor je het doet. En dat is moeilijk.
Zeker vervelend. Heb dezelfde ervaring - het is een lang traject voor je daadwerkelijk geholpen wordt. Waarom het allemaal zo lang moet duren is me ook een raadsel.
Wat mij een beetje helpt is in gedachten houden dat de behandeling enzo me misschien wat gelukkiger laten voelen, waardoor het weer wat meer de moeite waard wordt. Een beetje hoop geeft dat, weer wat meer om het uit te houden. Succes
quote:Hier ookOp dinsdag 23 januari 2007 15:55 schreef Noodly het volgende:
Dysthymie stoornis meldt zich....
jammer dat het bij mij (een paar jaar geleden) eerst erg moest worden, toen kwamen we erachter dat het al heel erg lang aanwezig was (voor zover ik me herinner sinds ik een jaar of 6 was). Het had ook hier een hoop bespaard als ze er eerder achter waren gekomen maar het werd ook hier afgedaan met verlegen en anders dan de andere kinderen Tsja, uiteindelijk komt het goed, hoop ik
'Officieel' vanaf mijn 15e, maar denk zelf dat het er al veel eerder was. En regelmatig komt er nog een gewone depressie bovenop. Momenteel gaat het wel even redelijk, maar de psycholoog vind alweer dat ik achteruit ga, dus moet goed op mezelf letten nu. Ohja, ik krijg eindelijk het psychologisch onderzoek waar ik al zo lang om vroeg
Tenminste, ik sta op de wachtlijst, naar verwachting ben ik in het begin van de herfst aan de beurt. Ik kan het iedereen aanraden om ook te gaan schrijven!!!
quote:Wat voor onderzoek bedoel je precies? Twijfel je aan je diagnose of aan andere dingen?Op vrijdag 13 april 2007 00:10 schreef MissPink het volgende:
Nog een dysthyme stoornis meldt zich
Ohja, ik krijg eindelijk het psychologisch onderzoek waar ik al zo lang om vroeg
quote:Dat vraag ik me ook afOp vrijdag 13 april 2007 17:12 schreef Noodly het volgende:
[..]
Wat voor onderzoek bedoel je precies?
. Ook waarom het zo lang zou moeten duren... ik heb zelf net een psychologisch onderzoek ingevuld (persoonlijkheidsanalyse) en zo kunnen ze kijken waar het psychologisch gezien 'mis' gaat of zou kunnen gaan. Daarnaast gaat de psychiater volgende week dus kijken wat er medisch/fysiek mis gaat.Ik kon overigens overal echt heel snel terecht; bij zowel de psycholoog als de psychiater kon ik binnen 2 weken terecht.
quote:Het is een uitgebreid psychologisch onderzoek, met interview en testen. Ik heb erom gevraagd omdat ik inmiddels ruim 10 jaar last heb van depressies en andere klachten, en ik vind het wel eens tijd om uit te zoeken waar het vandaan komt en of er nog meer aan de hand is dan depressie/dysthymie. Helaas is er een wachtlijst van 3-4 maanden, maar dat vind ik niet zo erg.Op vrijdag 13 april 2007 17:12 schreef Noodly het volgende:
Wat voor onderzoek bedoel je precies? Twijfel je aan je diagnose of aan andere dingen?
Ben paar jaar lang depressief geweest, paniekstoornis, paniekaanvallen en de hele mikmak erbij. Medicatie voor gehad, maar sinds gister aan het afbouwen ^^
Ik heb ook af en toe gedacht aan een manische depressie, maar het is natuurlijk veel te voorbarig om iemand als manisch depressief te bestempelen zonder behulp van een psycholoog. Ik heb echter wel periodes in maanden gehad waarin in heel uitbundig was, veel verschillende sekspartners...maar op de één of andere manier is dat nu omgeslagen en heb ik al 8 maanden geen seks meer gehad...simpwelweg omdat ik geen zin heb. Bij mij wisselen zulke periodes zich dus af. Dan een paar maanden extreem doen, en dan een paar maanden helemaal niets. Ik denk echter niet dat ik mezelf kan en mag diagnosticeren als manisch depressief omdat ik er te weinig over afweet en omdat bij mij mijn stemmingswisselingen sneller gaan denk ik.
quote:Hoi Natural MysticOp vrijdag 13 april 2007 23:02 schreef Natural_Mystic het volgende:
Ik heb ook lang gedacht dat ik ook een depressie had. Bij mij is het echter zo dat het niet constant is...het is echt met ups en downs. Nu zul je denken dat iedereen dat wel heeft, maar bij mij zijn ze nogal heftig. Zoals eergisteren in de kroeg; het ene moment voel ik me prima...niks aan de hand...en de volgende secondes vliegen er zelfmoordgedachtes door mijn hoofd. Doordat het zo wisselt weet ik niet zo goed wat ik ermee aanmoet. Mensen zullen het misschien bestempelen als dipjes, maar bij mij zijn ze emotioneel nogal heftig dat soms uitmondt in zelfbeschadiging, spullen kapot maken, egoistisch gedrag etc. Ik weet nog dat ik als kind zijnde mijn hoofd tegen de muur sloeg als ik boos op mezelf was, en ik denk dat het hierdoor ook genetisch is omdat ik eigenlijk nog nooit lang gelukkig ben geweest.
Misschien is het wat om er eens met je huisarts over te gaan praten? Voor mezelf heeft het heel veel tijd gekost voor ik zover was om deze stap te zetten, maar ben wel blij dat ik hem gezet heb en spijt dat ik er zolang mee heb gewacht.
Wat versta je precies onder zelfbeschadiding? En heeft niemand door dat dit gebeurt?
Wat het drugsgebruik betreft, ik weet dat het heel slecht is maar het interesseert me allemaal geen moer meer. Ik stort me ergens in en denk niet aan de gevolgen.
[ Bericht 16% gewijzigd door Natural_Mystic op 13-04-2007 23:40:52 ]
quote:En dat vraag je niet aan die spv-er zelf?Op vrijdag 13 april 2007 23:07 schreef kims_mama het volgende:
Hier ook een tvp. Heb nu 2 wekelijks gesprekken met een spv-er en heb 75mg 2x per dag ad. Vraag me af of dit nu de therapie is.
en dan neem jij pillekes aan en dan ben jij de lul
je bent het zoveelste proefkonijn
en dat wil je niet slikken dat het zo is maar toch is het zo!
Je bent genaaid man!
wordt eens volwassen en grow up en be yourself
dat geleuter van die geitewollen sokken fuck off man!
Denk zelf na en laat je kop niet gek maken door geouwehoer en gezeik van anderen je moet het zelf doen je bent alleen!
Met alles wat je doet maak geen fucking moer uit!@
life sucks so what? de tsunami raakte je fucking family niet dus alles nog beter dan!
RELATIVEER AUB
aub en slik dat proefkonijnenvoer niet aub het haalt je uit je ziel geest spirit whatever
Wat altijd helpt met denken is.......
HET KAN ALTIJD ERGER DAN DIT
onthou dat
en waardeer je zelf eens aub wees eens lief voor je zelf
als een ander dit niet doet doe het dan voor jezelf
quote:Heb je ooit wel eens medicatcie geslikt of ben je depri geweest?Op zaterdag 14 april 2007 03:13 schreef zhe-devilll het volgende:
weet je eenmaal in een mallemolen terecht gekomen zal men je vooral wijzen op je negatieve kanten en zijn
en dan neem jij pillekes aan en dan ben jij de lul
je bent het zoveelste proefkonijn
en dat wil je niet slikken dat het zo is maar toch is het zo!
Je bent genaaid man!
wordt eens volwassen en grow up en be yourself
dat geleuter van die geitewollen sokken fuck off man!
Denk zelf na en laat je kop niet gek maken door geouwehoer en gezeik van anderen je moet het zelf doen je bent alleen!
Met alles wat je doet maak geen fucking moer uit!@
life sucks so what? de tsunami raakte je fucking family niet dus alles nog beter dan!
RELATIVEER AUB
aub en slik dat proefkonijnenvoer niet aub het haalt je uit je ziel geest spirit whatever
Wat altijd helpt met denken is.......
HET KAN ALTIJD ERGER DAN DIT
onthou dat
en waardeer je zelf eens aub wees eens lief voor je zelf
als een ander dit niet doet doe het dan voor jezelf
quote:Bedankt voor dit betoog, ben spontaan genezenOp zaterdag 14 april 2007 03:13 schreef zhe-devilll het volgende:
weet je eenmaal in een mallemolen terecht gekomen zal men je vooral wijzen op je negatieve kanten en zijn
en dan neem jij pillekes aan en dan ben jij de lul
je bent het zoveelste proefkonijn
en dat wil je niet slikken dat het zo is maar toch is het zo!
Je bent genaaid man!
wordt eens volwassen en grow up en be yourself
dat geleuter van die geitewollen sokken fuck off man!
Denk zelf na en laat je kop niet gek maken door geouwehoer en gezeik van anderen je moet het zelf doen je bent alleen!
Met alles wat je doet maak geen fucking moer uit!@
life sucks so what? de tsunami raakte je fucking family niet dus alles nog beter dan!
RELATIVEER AUB
aub en slik dat proefkonijnenvoer niet aub het haalt je uit je ziel geest spirit whatever
Wat altijd helpt met denken is.......
HET KAN ALTIJD ERGER DAN DIT
onthou dat
en waardeer je zelf eens aub wees eens lief voor je zelf
als een ander dit niet doet doe het dan voor jezelf
Wilde trouwens zeggen dat het me echt goed doet om hier de verhalen te lezen van mensen die waarschijnlijk ook als kind depressief zijn geweest. Bij mij gaat het namelijk het namelijk ook heel ver terug. Het viel wel op dat ik wat anders was dan andere kinderen maar dat werd afgedaan als gewoon rustig, verlegen, in mezelfsgekeerd en zelfs als een "makkelijk kind"
Mijn ouders die zich zorgen maakten hebben mij in de loop van de jaren naar meerdere therapeuten gebracht maar die zagen alleen een meisje dat niet gepest werd, gewoon contacten maakte en geen verstoord zelfbeeld had en dus konden ze niets met me En ondertussen voelde ik me verdrietig en somber... Pas toen ik 18 was en ik steeds dieper wegzakte is de diagnose depressie gesteld.quote:Als ik het zo terugkijk heb ik ongeveer hetzelfde gehad. Wel een medische historie ook die me geen standaard jeugd heeft gegeven. Lastig kind, bijdehand, zo achteraf bezien.Op zaterdag 14 april 2007 10:50 schreef Lotjeb het volgende:
[..]
Bedankt voor dit betoog, ben spontaan genezen
Wilde trouwens zeggen dat het me echt goed doet om hier de verhalen te lezen van mensen die waarschijnlijk ook als kind depressief zijn geweest. Bij mij gaat het namelijk het namelijk ook heel ver terug. Het viel wel op dat ik wat anders was dan andere kinderen maar dat werd afgedaan als gewoon rustig, verlegen, in mezelfsgekeerd en zelfs als een "makkelijk kind"
Volgens de psycholoog lopen de depressieve klachten al heel lang. Ze zijn wat lichter dan bij een echte depressie. Alhoewel ik de laatste weken wel steeds meer depri werd, ook door al die confrontaties vanwege de gesprekken en de tests.
quote:Op zaterdag 14 april 2007 03:13 schreef zhe-devilll het volgende:
weet je eenmaal in een mallemolen terecht gekomen zal men je vooral wijzen op je negatieve kanten en zijn
en dan neem jij pillekes aan en dan ben jij de lul
je bent het zoveelste proefkonijn
en dat wil je niet slikken dat het zo is maar toch is het zo!
Je bent genaaid man!
wordt eens volwassen en grow up en be yourself
dat geleuter van die geitewollen sokken fuck off man!
Denk zelf na en laat je kop niet gek maken door geouwehoer en gezeik van anderen je moet het zelf doen je bent alleen!
Met alles wat je doet maak geen fucking moer uit!@
life sucks so what? de tsunami raakte je fucking family niet dus alles nog beter dan!
RELATIVEER AUB
aub en slik dat proefkonijnenvoer niet aub het haalt je uit je ziel geest spirit whatever
Wat altijd helpt met denken is.......
HET KAN ALTIJD ERGER DAN DIT
onthou dat
en waardeer je zelf eens aub wees eens lief voor je zelf
als een ander dit niet doet doe het dan voor jezelf
Dit is niet het "Paranoia - hoe ga je er mee om"-topicquote:Dat ga ik maandag doen, vind het wel eng. Maar dat zal ze wel begrijpen.Op zaterdag 14 april 2007 00:46 schreef Luchtbel het volgende:
[..]
En dat vraag je niet aan die spv-er zelf?
quote:Herkenbaar, heel herkenbaar. Als ik me echt rot voel, ga ik vaak ook gewoon de stad in om mezelf helemaal van de wereld te zuipen. En ik ga blowen. Niet dat het helpt, maar niks helpt eigenlijk. Ik zit zelf voor mijn gevoel nu in een 'interlude', maar weet niet waar het naartoe gaat. Ofwel naar stabiliteit, danwel naar de afgrond en dan maak ik mezelf van kant. En aangezien ik nauwelijks nog in stabiliteit kan geloven op dit moment, denk ik er maar niet al te veel over naOp vrijdag 13 april 2007 23:23 schreef Natural_Mystic het volgende:
Zelfbeschadiging op vele manieren: veel drankgebruik (vrijwel iedere dag), veel roken (meer dan een pakje per dag), drugsgebruik (blowen 3 a 4 keer in de week, en sinds vorige week ben ik begonnen met cocaine...en sinds afgelopen vrijdag heb ik 3 dagen coke gebruikt), en zelfbeschadiging op de manier dat ik mezelf in woede uitbarstingen steek met een pen, kras met een pincet, mijn hoofd ergens tegen aanknal etc. Uit pure woede. Verder rommel ik al lang met mijn eetpatroon. Het zijn gewoon heel veel dingen bij elkaar.
Wat het drugsgebruik betreft, ik weet dat het heel slecht is maar het interesseert me allemaal geen moer meer. Ik stort me ergens in en denk niet aan de gevolgen.
.quote:Hoop dat je een beetje vertrouwen in de hulpverlening hebt, of gaat krijgenOp zaterdag 14 april 2007 12:09 schreef Burdie het volgende:
[..]
Herkenbaar, heel herkenbaar. Als ik me echt rot voel, ga ik vaak ook gewoon de stad in om mezelf helemaal van de wereld te zuipen. En ik ga blowen. Niet dat het helpt, maar niks helpt eigenlijk. Ik zit zelf voor mijn gevoel nu in een 'interlude', maar weet niet waar het naartoe gaat. Ofwel naar stabiliteit, danwel naar de afgrond en dan maak ik mezelf van kant. En aangezien ik nauwelijks nog in stabiliteit kan geloven op dit moment, denk ik er maar niet al te veel over na
quote:het heeft weinig met de hulpverlening te maken, maar meer met het leven zelf. Het heeft toch geen zin, dus waarom zou je dan nog veel moeite gaan doen ervoor?Op zaterdag 14 april 2007 12:48 schreef Lotjeb het volgende:
[..]
Hoop dat je een beetje vertrouwen in de hulpverlening hebt, of gaat krijgen
quote:Héél herkenbaar. Als je er toch mee zit kun je het beste met een hulpverlener gaan praten. Die kan misschien een diagnose stellen, misschien ook niet. Bij mij is de diagnose dus anders maar of het er werkelijk zoveel toe doet.. Zelf heb ik verward naar allerlei namen voor mezelf gezocht maar het is zulke onzin, echt probeer er niet teveel over te denken en laat een ander oordelen. Hoewel het voor de psychologen net zo moeilijk is en zij alle definities ook maar uit een boekje halenOp vrijdag 13 april 2007 23:02 schreef Natural_Mystic het volgende:
Ik heb ook lang gedacht dat ik ook een depressie had. Bij mij is het echter zo dat het niet constant is...het is echt met ups en downs. Nu zul je denken dat iedereen dat wel heeft, maar bij mij zijn ze nogal heftig. Zoals eergisteren in de kroeg; het ene moment voel ik me prima...niks aan de hand...en de volgende secondes vliegen er zelfmoordgedachtes door mijn hoofd. Doordat het zo wisselt weet ik niet zo goed wat ik ermee aanmoet. Mensen zullen het misschien bestempelen als dipjes, maar bij mij zijn ze emotioneel nogal heftig dat soms uitmondt in zelfbeschadiging, spullen kapot maken, egoistisch gedrag etc. Ik weet nog dat ik als kind zijnde mijn hoofd tegen de muur sloeg als ik boos op mezelf was, en ik denk dat het hierdoor ook genetisch is omdat ik eigenlijk nog nooit lang gelukkig ben geweest.
Ik heb ook af en toe gedacht aan een manische depressie, maar het is natuurlijk veel te voorbarig om iemand als manisch depressief te bestempelen zonder behulp van een psycholoog. Ik heb echter wel periodes in maanden gehad waarin in heel uitbundig was, veel verschillende sekspartners...maar op de één of andere manier is dat nu omgeslagen en heb ik al 8 maanden geen seks meer gehad...simpwelweg omdat ik geen zin heb. Bij mij wisselen zulke periodes zich dus af. Dan een paar maanden extreem doen, en dan een paar maanden helemaal niets. Ik denk echter niet dat ik mezelf kan en mag diagnosticeren als manisch depressief omdat ik er te weinig over afweet en omdat bij mij mijn stemmingswisselingen sneller gaan denk ik.
quote:Tja... daar denk ik zelf anders over maar dit is niet het topic om dat te bespreken.Op zaterdag 14 april 2007 12:50 schreef Burdie het volgende:
[..]
het heeft weinig met de hulpverlening te maken, maar meer met het leven zelf. Het heeft toch geen zin, dus waarom zou je dan nog veel moeite gaan doen ervoor?
quote:Hoi BurdieOp zaterdag 14 april 2007 12:50 schreef Burdie het volgende:
[..]
het heeft weinig met de hulpverlening te maken, maar meer met het leven zelf. Het heeft toch geen zin, dus waarom zou je dan nog veel moeite gaan doen ervoor?
Dat gevoel heb / had ik ook heel erg. Ik heb hulp gezocht onder het motto, als dat ook niet helpt, dan geef ik het op want zo is het niets meer. Ik zit nog aan het begin van het behandeltraject en gebruik nu antidepressiva. De bijwerkingen zijn er wel, maar begin het idee te krijgen dat het ook wat begint te werken. Dat depri gevoel wordt veroorzaakt door stofjes die je tekort komt. Ik denk dat het echt uitmaakt of je die voldoende hebt, en met wat hulp komt het misschien toch nog goed. Ik weet niet of dit je wat helpt. Ik hoop dat je snel wat gelukkiger wordt in ieder geval.
quote:KloptOp zaterdag 14 april 2007 13:04 schreef Dale het volgende:
[..]
Hoi Burdie
Dat gevoel heb / had ik ook heel erg. Ik heb hulp gezocht onder het motto, als dat ook niet helpt, dan geef ik het op want zo is het niets meer. Ik zit nog aan het begin van het behandeltraject en gebruik nu antidepressiva. De bijwerkingen zijn er wel, maar begin het idee te krijgen dat het ook wat begint te werken. Dat depri gevoel wordt veroorzaakt door stofjes die je tekort komt. Ik denk dat het echt uitmaakt of je die voldoende hebt, en met wat hulp komt het misschien toch nog goed. Ik weet niet of dit je wat helpt. Ik hoop dat je snel wat gelukkiger wordt in ieder geval.
. Maar ik gebruik al een tijdje AD, heb me in het begin wel stabiel gevoeld, maar nu helemaal niet meer. Misschien dat de dosering veranderd moet worden, maar daarvoor ga ik volgende week naar de psychiater. Oja, ik post trouwens ook op fok onder mijn andere username Christine .quote:christineOp zaterdag 14 april 2007 13:13 schreef Burdie het volgende:
[..]
Klopt
ik had je al gemistik probeer de laatste 1,5 week ofzo wat meer te bewegen
lopen fietsen
minder met de auto
het helpt wel na het fietsen voel ik me meestal wel ok
dat gevoel zakt vrij rap daarna weer maar ik ga het volhouden
bewegen maar serrotine aan in je hersenen en daar voel je je gelukkiger bij. misschien wil je het ook proberen als je nu weinig beweegt, ik ga het in ieder geval nog een tijdje vol proberen te houden om te zien of het verschil maakt.
blij dat ik christine weer terug heb gevonden
quote:tvp's zijn verbodenOp zaterdag 14 april 2007 13:33 schreef Misanthroopia het volgende:
tvp
heb jezelf depressieve klachten?
Hier gaat het redelijk op het moment. Vandaag mijn verjaardag voor de familie gevierd en dat ging me stukken beter af dan verwacht. Maar toen net m'n broertje belde of ie nog langs mocht komen voor 'het feest' heb ik toch maar gezegd dat dat me even te veel wordt. Ben nu toch wel echt heel moe!
Slaap nog steeds heel slecht. Heb nu eindelijk mijn potje melatonine op m'n kussen gelegd zodat ik ze vanavond niet weer vergeet te nemen. Ben benieuwd hoe aankomende nacht zal gaan!
.quote:Op zondag 15 april 2007 22:04 schreef Burdie het volgende:
Het gaat hier ineens enorm slecht. Ik zak steeds weg en zie weinig hoop meer.
Tot nu toe ging het prima, maar houd het echt bij bruikbare tips in zulke situaties. Heeft iedereen uiteindelijk het meest aan.
[ Bericht 0% gewijzigd door cora4034 op 16-04-2007 12:29:08 (haastige spoed is zelden goed) ]
quote:Je gaat toch volgende week voor het eerst naar een psychiater? Er is nog zoveel wat een psychiater (veel meer dan je huisarts) kan doen voordat je de hoop op mag kan geven.Op zondag 15 april 2007 22:04 schreef Burdie het volgende:
Het gaat hier ineens enorm slecht. Ik zak steeds weg en zie weinig hoop meer.
Je ziet het nu waarschijnlijk anders, maar eigenlijk zou je ervan uit moeten gaan dat je je binnenkort een stuk beter zult voelen.
quote:Verstandig.Op zaterdag 14 april 2007 11:26 schreef kims_mama het volgende:
[..]
Dat ga ik maandag doen, vind het wel eng. Maar dat zal ze wel begrijpen.
Hoe ging het?
quote:Niet. De afspraak is verzet naar volgende week. Ze was ziek.
quote:Dat lukt zeker wel. Dit was de 1e keer dat het niet doorging. Morgen bellen voor een nieuwe afspraakOp maandag 16 april 2007 20:29 schreef Nijna het volgende:
Je treft het niet met je hulpverleners he kims_mama... Hopelijk heb je volgende week dan wel je afspraak en kan je het vragen!
. Een beetje mondigheid doet niemand kwaad.quote:Ik heb nu alleen gesprekken met de spv-er. Verder niks, vandaar dat ik het me afvraag.Op maandag 16 april 2007 20:38 schreef Burdie het volgende:
Een spv'er doet naar mijn weten niet de behandeling zelf, maar is meer een 'doorspeelpersoon' die je zo snel mogelijk naar de juiste hulpverlener door kan verwijzen. Het is trouwens helemaal niet gek of eng om te vragen hoe de behandeling (en alles wat erbij komt kijken) nu precies in zijn werk zal gaan, dat heb ik zelf ook (meerdere keren) gedaan. Het is toch jouw behandeling en jouw leven?! Als iets onduidelijk is, moet je het gewoon vragen hoor
quote:Het is iig voor langere tijd. Meer dan 6x iig. Ik schrijf mijn vragen nu op, anders ben ik bang dat ik het vergeet te vragen. Ze is echt heel lief en aardig, daar neit van. Maar zoals Nijna zegt, voor de begeleiding.Op maandag 16 april 2007 23:48 schreef Burdie het volgende:
Waarschijnlijk is dat om inzicht te krijgen in je problematiek, zodat ze je gericht kan doorverwijzen? Hier in Utrecht (en ook in Den Haag - waar ik hiervoor woonde) 'mogen' patiënten maximaal 6 gesprekken hebben met de spv'er. Indien een langere/intensievere therapie noodzakelijk is, wordt je zo snel mogelijk doorverwezen.
Hmmm, raak een beetje de weg kwijt zo.
Maar voel me vandaag wel goed gelukkig. Ik ben een jongen van 19 jaar.
Ik zit nu al een uurtje aandachtig de verschillende 'depressie' topics door te lezen.
Misschien omdat ik me vandaag weereens 'anders dan normaal' voel.
Ik heb geen zin om nu 'even' mijn hele levens verhaal te gaan vertellen, maar wilde toch even wat kwijt.
Ik moet zeggen dat ik de laatste jaren aardig wat 'dips' heb gehad, sommige met wat relevante redenen andere juist zonder reden.(iig wat ik denk) Je zou het ook gewoon depressies kunnen noemen.
Maargoed... ik wil even vertellen dat als het 'eens' niet meezit en je denkt dat er voor jou niks meer te halen valt in dit leven... Plz, denk eens goed na wat jou veel rust (mentaal) geeft.
Probeer hiernaar te leven, en denk eens goed na over de positieve dingen in het leven, het 'bestaan' bestaat niet alleen maar uit nadelen.
Scherm nadelen af (niet op zo'n manier dat de je de positieve dingen in de weg gaat zitten.) Maar 'doe' er alles aan om de enige dingen die je nog rust en plezier geven op te zoeken.
Ik ben slecht in mezelf verwoorden dus beter dan dit zal het ook niet worden, maar probeer er alles aan te doen de positieve dingen weer in werking te krijgen.
Zelf heb ik altijd een soort van onbewust 'mechanisme' gehad dat in werking trad wanneer ik zo depressief was dat ik er lichamelijk (vele aspecten) op achteruit ging. Ik ging dan meestal opeens weer een soort van opbloeien en ging dingen ondernemen waar ik normaal de neiging niet voor had.
Uiteindelijk komt er op neer dat je gewoon dingen weer moet proberen op te pakken en gewoon iets te gaan 'doen'.
Want met steeds meer injezelf te gaan zitten denken over de nadelen van je leven schiet je echt niks op (en dat weet je).
Het leven is niet nutteloos, het is wat je er zelf van maak.
Ik stop maar weer want ik heb het gevoel dat ik een beetje doordraaf (ook al heb ik nog veel meer te vertellen).
(als je wat kwijt wil, aarzel niet me te PMen
)Welterusten, ik ga slapen.
quote:Rationeel heb je vast gelijk. Als je al een tijdje depressief bent of gevaarlijk voor jezelf / omgeving, is het toch echt wel nuttig om hulp te gaan zoeken. 1 van de problemen is dat als je depressief bent je vaak juist geen zin hebt in die dingen. Dat je dingen moet gaan doen heb je gelijk in, maar vaak lukt dat niet in je uppie. Een stuk begeleiding enzo is dan erg zinvol.Op donderdag 19 april 2007 00:39 schreef farseer het volgende:
Hey allemaal
Ik ben een jongen van 19 jaar.
Ik zit nu al een uurtje aandachtig de verschillende 'depressie' topics door te lezen.
Misschien omdat ik me vandaag weereens 'anders dan normaal' voel.
Ik heb geen zin om nu 'even' mijn hele levens verhaal te gaan vertellen, maar wilde toch even wat kwijt.
Ik moet zeggen dat ik de laatste jaren aardig wat 'dips' heb gehad, sommige met wat relevante redenen andere juist zonder reden.(iig wat ik denk) Je zou het ook gewoon depressies kunnen noemen.
Maargoed... ik wil even vertellen dat als het 'eens' niet meezit en je denkt dat er voor jou niks meer te halen valt in dit leven... Plz, denk eens goed na wat jou veel rust (mentaal) geeft.
Probeer hiernaar te leven, en denk eens goed na over de positieve dingen in het leven, het 'bestaan' bestaat niet alleen maar uit nadelen.
Scherm nadelen af (niet op zo'n manier dat de je de positieve dingen in de weg gaat zitten.) Maar 'doe' er alles aan om de enige dingen die je nog rust en plezier geven op te zoeken.
Ik ben slecht in mezelf verwoorden dus beter dan dit zal het ook niet worden, maar probeer er alles aan te doen de positieve dingen weer in werking te krijgen.
Zelf heb ik altijd een soort van onbewust 'mechanisme' gehad dat in werking trad wanneer ik zo depressief was dat ik er lichamelijk (vele aspecten) op achteruit ging. Ik ging dan meestal opeens weer een soort van opbloeien en ging dingen ondernemen waar ik normaal de neiging niet voor had.
Uiteindelijk komt er op neer dat je gewoon dingen weer moet proberen op te pakken en gewoon iets te gaan 'doen'.
Want met steeds meer injezelf te gaan zitten denken over de nadelen van je leven schiet je echt niks op (en dat weet je).
Het leven is niet nutteloos, het is wat je er zelf van maak.
Ik stop maar weer want ik heb het gevoel dat ik een beetje doordraaf (ook al heb ik nog veel meer te vertellen).
(als je wat kwijt wil, aarzel niet me te PMen
Welterusten, ik ga slapen.
quote:Bovendien werkt het vaak averechts als je leuke dingen gaat doen wanneer je depressief voelt. Die leuke dingen kan je rationeel dan wel leuk vinden maar je gevoel kan heel anders zijn. En dat verschil, tussen weten en voelen maakte vaak dat ik me alleen maar ellendiger voel. Als ik me niet goed voel geef ik daar meestal gewoon even aan toe en dan trek ik veel sneller bij dan wanneer ik "leuke" dingen ga doenOp donderdag 19 april 2007 16:59 schreef Dale het volgende:
[..]
Rationeel heb je vast gelijk. Als je al een tijdje depressief bent of gevaarlijk voor jezelf / omgeving, is het toch echt wel nuttig om hulp te gaan zoeken. 1 van de problemen is dat als je depressief bent je vaak juist geen zin hebt in die dingen. Dat je dingen moet gaan doen heb je gelijk in, maar vaak lukt dat niet in je uppie. Een stuk begeleiding enzo is dan erg zinvol.
Ik bedoel dit serieus
quote:Helpt mij ook veel.Op donderdag 19 april 2007 19:27 schreef Monus het volgende:
Voor mij helpt niets beter dan de zon maar dat is dan ook een probleem in nederland.
Ik bedoel dit serieus
quote:Op donderdag 19 april 2007 19:27 schreef Monus het volgende:
Voor mij helpt niets beter dan de zon maar dat is dan ook een probleem in nederland.
Ik bedoel dit serieus
Hier ook.quote:Heeft dat trouwens een rol gespeeld bij je besluit in het zuiden van Spanje te gaan wonen?Op donderdag 19 april 2007 19:27 schreef Monus het volgende:
Voor mij helpt niets beter dan de zon maar dat is dan ook een probleem in nederland.
Ik bedoel dit serieus
quote:Nee, niet echt. Het is meer een bijkomstigheid die ik de laatste paar jaar ontdekt hebt. Ik wist dat de zon invloed op je humeur heeft, maar wist niet dat het zoveel is. De hele lente, zomer, en herfst ben ik nu vrolijk, meer open, en veel positiever en alleen in de winter voel ik mij soms depri.Op vrijdag 20 april 2007 09:08 schreef Halinalle het volgende:
[..]
Heeft dat trouwens een rol gespeeld bij je besluit in het zuiden van Spanje te gaan wonen?
In nederland was ik nog wel eens depri en zag veel dingen zwart in. Ik denk als ik nu weer terug moet naar nederland dat ik echt in een zwart gat val.
quote:Heb ik ook aan lopen denken idd. Maar afgelopen tijd genoeg zon. (ben nu alleen wel depressief).Op vrijdag 20 april 2007 10:47 schreef MissBliss het volgende:
Lichtbaktherapie kan helpen dan.
Denken jullie trouwens dat het kan komen door stress?
quote:Veel en langdurige stress kan leiden tot een depressie. Als je gevoelig bent voor depressies, dan moet je voorzichtig zijn met stress.Op vrijdag 20 april 2007 11:18 schreef Koewam het volgende:
[..]
Heb ik ook aan lopen denken idd. Maar afgelopen tijd genoeg zon. (ben nu alleen wel depressief).
Denken jullie trouwens dat het kan komen door stress?
Misschien een beetje zweverig wat ik hieronder post, maar misschien dat jullie er toch dingen uit kunnen halen die zouden kunnen helpen.
"Gedachten en hun kracht
Gedachten zijn dingen, volgens Napoleon Hill. Dat waaraan we het meest denken, dat krijgen we ook. Je kent zeker de uitspraak: dat waar je bang voor bent, dan krijg je.. (self fulfilling prophecy). Dat komt omdat onze gedachten als een soort magneet werken, die mensen en omstandigheden aantrekken die overeenkomen met onze dominerende gedachten.Als je ervan overtuigd bent dat je voor een dubbeltje bent geboren en nooit een kwartje wordt, dan zul je juist door deze vooringenomen houding altijd in de positie blijven van degene die geen geld heeft of krijgt. Het geloof dat je iets wel kunt of niet kunt, dat bepaalt voor een groot deel of je je doel bereikt. Dat gedachten zo’n kracht hebben, kan beangstigend of juist bemoedigend zijn. Immers: als je meer gaat kiezen en denken aan positieve zaken, zullen deze zich ook eerder manifesteren in je eigen wereld.
Kiezen voor positieve of negatieve gedachten
Zelfcontrole en zelfbeheersing zijn aspecten van emotionele intelligentie. Niet toegeven aan nare gedachten, jezelf dwingen om aan iets anders te denken. Omdat negatieve gedachten je kracht afbreken. Zodat je minder het eigen heft in handen kunt nemen. Optimistisch en positief denken is ook een onderdeel van emotionele intelligentie. Maar vaak vinden mensen enkel negatief denken realistisch en positief denken onrealistisch. Waarom eigenlijk. S. Jeffert schrijft dat 90% van dat waar we ons zorgen over maken nooit gebeurt.. en toch hebben wij geleerd te geloven dat negatief gelijk is aan realistisch, en positief aan onrealistisch. Dit idee weerhoudt ons om ons werkelijk in te zetten voor positief denken."
Ik ben een aantal keren bij een psycholoog geweest en die hielden elke keer een feel-good verhaaltje. Ze bedoelen het goed, maar bij mij lijkt het gewoon niet echt te werken. Ik heb enorm veel last van stemmingswisselingen, gevoeligheid, beinvloedbaarheid, prikkelbaarheid en vooral tijdens depressievere periodes voel ik me gewoon vet verrot.
Ik heb hier eigenlijk pas last van sinds m'n 22e/23e ongeveer. Daarvoor was ik altijd onuitputbaar. Heb heel veel dingen ondernomen, aangepakt en leuke dingen gedaan (hobbies enzo). De laatste tijd ben ik daar wat minder in geinteresseerd omdat ik zo'n gevoel heb van 'waar doe ik het allemaal voor'.
Stukje achtergrond kan misschien van belang zijn, maar ik wil voorzichtig zijn met hieruit conclusies te trekken: Mijn opa had een extreme vorm van manische depressiviteit. Dat heb ik zelf ook nooit echt geweten, maar mijn pa is erachter gekomen nadat bleek dat hij zelf ook extreem instabiel was (heb ik tijdens mijn jeugd maar deels meegekregen). Ik ben allemaal bang dat zich bij mij iets soortgelijks ontwikkelt of er al is, al is het maar een lichte vorm, maar ik weet niet goed wat ik ermee aan moet
Mijn motivatie om verder te gaan daalt de laatste paar jaar zienderogen... Mijn studentenleven is relatief geflopt, de motivatie om het af te maken begint sterk af te nemen (terwijl ik helemaal niet lang meer moet) en ik zie mijn werk-toekomst eigenlijk al helemaal niet zitten.
Kortom: ik heb ergens motivatie en/of hulp vandaan nodig... maar niet bij de psychologen, hoe goed ze het ook bedoelen, het helpt niet! Niet op de lange termijn iig
Dit kwelt mij echt. Ik wil dit niet. Zucht.
Misschien de psychiatrie iets?
quote:Daarvoor zijn de klachten te vaag vrees ik. Ik moet ook eerlijk zeggen dat als ik me weer goed/super voel ik niet echt meer weet waarom ik in een depressieve periode me erg verrot voelde. Ik heb het wel eens eerder gehoord van iemand, maar ik durf er eigenlijk niet heen, omdat ik denk dat er niet gemakkelijk een diagnose gesteld kan worden. Het rare is dat het bij mij vrij extreme uitschieters zijn en vaak duren ze kort. Ik heb een tijdje geblowd, hierdoor werd ik wel stabieler voor mijn gevoel (ik maakte me minder zorgen), maar mijn energie ging achteruit.
Ik wil binnenkort er eens mee naar de huisarts, maar ik blijf het moeilijk vinden omdat ik nooit exact kan beschrijven wat er misgaat en waarom. Het zijn telkens weer andere dingen en telkens weer andere klachten. Gisteren heb ik een uur op de grond gelegen omdat echt helemaal niks meer wilde. Vandaag gaat het wat beter, maar ik heb het gevoel dat het nog maar net een beetje weg is. Het kan van het ene op het andere moment switchen.
Maar als ik depressief ben vind ik mezelf heel hulpbehoevend en lamlendig. Erg kut is dat, want ik zie het als een gezwel. Iets wat er niet hoort. Ik ben niet zo. Ik ben vrolijk. Althans... Vroeger.
quote:Exact hetzelfde hier. Vroeger was ik ook altijd vrolijk en zorgeloos, maar de laatste tijd staan zoveel dingen me gewoon tegen. Ik heb er gewoon geen zin meer in om leuke dingen te ondernemen, ik schiet er toch geen zak mee op...Op vrijdag 20 april 2007 13:24 schreef Koewam het volgende:
Goed, dat heb ik ook. Tijdens m'n depressies kan ik 10 redenen opnoemen waarom ik me zo voel, maar als ik een dag later weer gelukkig ben kan ik me het eigenlijk niet meer herinneren. Of dan vind ik het een futiele reden. Behandeling acht ik dan ook niet direct nodig.
Maar als ik depressief ben vind ik mezelf heel hulpbehoevend en lamlendig. Erg kut is dat, want ik zie het als een gezwel. Iets wat er niet hoort. Ik ben niet zo. Ik ben vrolijk. Althans... Vroeger.
Sja. Ik zat ook eens te denken. Ik durf geen relatie aan te gaan of verliefd te worden... dat maakt m'n afhankelijkheid te groot. Dat zou dan m'n enige geluk zijn. Stel dat het uitgaat of zo? Ik weet niet of ik voor mezelf in kan staan of het kan verwerken... heb jij dat ook?
En wanneer voel je je gelukkig? Met vrienden? Tijdens het uitgaan? Autorijden? Tijdens zonnige dagen?
En ben je ook zo leeg als je depressief bent? Dwz dat je minder weet te vertellen tegen andere mensen...
quote:Dat gevoel heb ik af en toe inderdaad. Meer het "Waar doe ik het eigenlijk allemaal voor, laat ze maar mooi opsodemieteren".Op vrijdag 20 april 2007 13:32 schreef Koewam het volgende:
"Het leven is zinloos?"
quote:Dat is bij mij niet zozeer het grootste probleem. Ik werd wel heel gedemotiveerd van het feit dat ik nooit eens aansluiting kon vinden bij een meid. Het werkt vrij frustrerend, sta je daar met je goede bedoelingen en je aardige bakkes. Tja, daar zijn meiden gewoon niet naar op zoek. Bij mij is het vooral de realisatie dat je toch niet goed genoeg bent voor een relatie (sociaal kan ik het blijkbaar niet aan, vrouwen interesseren zich niet voor me) die me op het moment erg raakt. Jammer dat ik daarin waarschijnlijk nooit gelukkig kan worden.Sja. Ik zat ook eens te denken. Ik durf geen relatie aan te gaan of verliefd te worden... dat maakt m'n afhankelijkheid te groot. Dat zou dan m'n enige geluk zijn. Stel dat het uitgaat of zo? Ik weet niet of ik voor mezelf in kan staan of het kan verwerken... heb jij dat ook?
quote:Ik voel mezelf gelukkig zodra ik niet nadenk. Nou ja, specifieker: Toen ik bijvoorbeeld 'regelmatig' blowde (1 joint op een dag voor het slapen gaan zodat ik eindelijk eens snel kon gaan slapen) maakte ik me minder zorgen en maakte het me allemaal minder uit. De zorgen maakten eerder plaats voor apathie. Beide houdingen komen me gewoon duur te staan op de lange termijn dus daar heb ik ook relatief weinig aan gehad. Ik heb een heleboel goede bekenden, leuke vrienden, ga graag uit in de stad, ga graag een keer op vakantie maar af en toe heb ik gewoon het gevoel dat ik sociaal, karakter technisch en hobby technisch gewoon waardeloos ben.En wanneer voel je je gelukkig? Met vrienden? Tijdens het uitgaan? Autorijden? Tijdens zonnige dagen?
quote:Heel erg, gisteren zou ik uitgaan met iemand die ik onlangs heb leren kennen, goeie kerel en ik had er in het begin echt zin in, en halverwege de dag sloeg mijn stemming helemaal om en had ik totaal geen zin meer. Ik ben nog 3 biertjes gaan pakken maar ik had weinig te melden. Zijn huisgenoten hebben het merendeel zitten kletsen, ik was zelf totaal niet bereikbaar. Terwijl ik op normale momenten juist lekker open en vrolijk ben. Op het moment dat ik mentaal inzak krijg je niet veel meer uit me, en dan heb ik het idee dat ik die momenten dat ik vrolijk was eigenlijk ook niets voor elkaar had...En ben je ook zo leeg als je depressief bent? Dwz dat je minder weet te vertellen tegen andere mensen...
quote:Ik vind dat je het hier juist heel duidelijk beschrijft! En bovendien zijn psychische klachten vaak moeilijk te beschrijven en de hulpverleners verwachten dan ook niet dat je meteen met een helder verhaal komt.Op vrijdag 20 april 2007 13:19 schreef BttD het volgende:
[..]
Daarvoor zijn de klachten te vaag vrees ik. Ik moet ook eerlijk zeggen dat als ik me weer goed/super voel ik niet echt meer weet waarom ik in een depressieve periode me erg verrot voelde.
quote:Mee eens. Zeker omdat (manisch-)depressiviteit in de familie zit, zou BttD aanraden om een afspraak te maken met de huisarts en misschien al gelijk naar een doorverwijzing vragen. Hoe eerder je er bij bent en behandeld wordt, hoe beter de prognose.Op vrijdag 20 april 2007 14:10 schreef Lotjeb het volgende:
[..]
Ik vind dat je het hier juist heel duidelijk beschrijft! En bovendien zijn psychische klachten vaak moeilijk te beschrijven en de hulpverleners verwachten dan ook niet dat je meteen met een helder verhaal komt.
Nog wat tips die misschien kunnen helpen, bij mij hielpen ze slechts gedeeltelijk of niet (sommige maakten het alleen erger):
- Ga alleen leuke dingen doen als je denkt dat het daarmee weg gaat (dwz als je ervoor open staat). Als je depressief bent en je gaat uit ga je jezelf alleen nog maar verrotter voelen weet ik uit ervaring. Komt omdat iedereen om je heen vet plezier heeft en jij niet of veel minder.
- Drugs, ik ben er allerminst trots op maar ik heb er een half jaartje mee geëxperimenteerd en voor een deel beviel dat wel, maar het loste niets daadwerkelijk op. Prestaties leden er meer onder en in plaats van blij en vrolijk werd ik eigenlijk meer apatisch. Het hielp eigenlijk vooral in het 'gedachten op nul zetten' en kunnen slapen, waar ik toch al heel slecht in ben van nature. Ik raad het iedereen af omdat het slecht is voor je gezondheid.
- Deze is specifiek op mij van toepassing maar wellicht geldt het voor andere mensen net zo goed: Ik had heel veel afleiding aan muziek (maken). Ben veel met gitaar spelen bezig en op momenten dat ik het echt niet zie zitten pak ik een paar CD's van m'n favoriete artiesten er bij (op het moment bijvoorbeeld Bert Jansch). Gitaar spelen bij de band (elektrisch), voor mezelf (akoestisch) en luisteren is wat mij op het moment vooral op de been houdt.
- Praten met anderen erover. Deze gebruik ik zelf bijna niet omdat ik het gevoel heb dat ik anderen alleen maar tot last ben, zij schieten er niks mee op en ik schiet er niks mee op. Vandaar dat ik die zo min mogelijk gebruik. De enige met wie ik er nog wel serieus over kan praten is m'n pa, aangezien die ook dergelijke problemen heeft.
- Op de grond gaan liggen. Het klinkt waarschijnlijk extreem debiel, maar dit doe ik soms wel eens als ik op m'n kamer zit, er niemand anders is en ik overrompeld wordt door een extreem machteloos gevoel. Het kan dan na een uurtje of wat vanzelf weg trekken. Niet teveel nadenken op zo'n moment...
Zo zijn er nog wel meer dingen, maar kan ze nu niet allemaal bedenken. De meeste hebben wisselend succes... Toch moet ik zeggen dat ik ondanks alles niet als oorzaak of gevolg heb dat ik in een sociaal isolement zit, buitengesloten wordt, geen sociaal leven heb, dagelijkse activiteiten eronder lijden... misschien alleen in beperkte mate... en toch keert het regelmatig terug.
Ik snij nooit in m'n polsen! Absoluut niet. Maar heel m'n bovenarmen zitten onder de littekens omdat ik puistjes uitknijp... kan er niet gemakkelijk mee stoppen (met korte mouwen aan). Is dit ook een vorm van automutilatie?
quote:Soms als ik depri ben dan wil ik niks anders dan slapen. Gewoon in slaap vallen en hopen dat het morgen over is. Of de dag beginnen omdat ik me kut voel wanneer ik wakker word. Wat ik dan probeer te doen is om bezig te zijn. Als is het maar iets oppervlakkigs.Op vrijdag 20 april 2007 15:19 schreef BttD het volgende:
- Praten met anderen erover. Deze gebruik ik zelf bijna niet omdat ik het gevoel heb dat ik anderen alleen maar tot last ben, zij schieten er niks mee op en ik schiet er niks mee op. Vandaar dat ik die zo min mogelijk gebruik. De enige met wie ik er nog wel serieus over kan praten is m'n pa, aangezien die ook dergelijke problemen heeft.
[quote]
Hmm ja... "anderen tot last zijn". Heb je geen mensen waarmee je een intieme vriendschappelijke relatie hebt? Ik ben er vrij open over, en vertel mensen er gewoon over. Ze kunnen het raar vinden maar dat interesseert me geen fuck (vroeger wel). Ik merk dat sinds ik opener hierover ben dat ik mensen hun vertrouwen win, en dat ik meer vriendschappelijke relaties heb. Op het medelijden is? Neh, denk 't niet.
[quote]
- Op de grond gaan liggen. Het klinkt waarschijnlijk extreem debiel, maar dit doe ik soms wel eens als ik op m'n kamer zit, er niemand anders is en ik overrompeld wordt door een extreem machteloos gevoel. Het kan dan na een uurtje of wat vanzelf weg trekken. Niet teveel nadenken op zo'n moment...
Kun je je concentreren?
quote:Deed ik vroeger ook, is niets ergs aan denk ik. Vind ik geen mutilatie, ik vond het altijd nogal bevrijdend om die dingen kapot te duwenOp vrijdag 20 april 2007 19:25 schreef Koewam het volgende:
Ik snij nooit in m'n polsen! Absoluut niet. Maar heel m'n bovenarmen zitten onder de littekens omdat ik puistjes uitknijp... kan er niet gemakkelijk mee stoppen (met korte mouwen aan). Is dit ook een vorm van automutilatie?
. Heb er nu al 10 jaar geen last meer van van die dingen, maar uitknijpen lijkt me niet zo vreselijk.quote:Juh, heb ik ook wel eens, maar niet zo heel heftig, ik blijf redelijk scherp omdat het moet, maar ik heb mezelf ook wel eens in de nesten gewerkt doordat ik dingen niet afmaakte (voor studie bv.). Meestal blijf ik behoorlijk helder om ervoor te zorgen dat ik in ieder geval mijn studie kan afmaken. Ondanks dat ik geen idee heb wat ik ermee moet straks en ik helemaal geen motivatie heb om te werken wil ik het wel heel graag halen. Soort prestatiedrang ofzo. Eerder had ik altijd heel veel motivatie, studeerde ik vrij veel, deed heel veel leuke dingen ernaast en ben ook nog vrij actief geweest op allerlei gebieden (bestuur bijvoorbeeld). Toen maakte ik soms wel weken van 60 uur voor studie/werk en dan moest ik ook nog leuke dingen plannen. Had er toen echt zin in, tegenwoordig dus niet zo veel meer. Ben eigenlijk doorgaans afgeleid en ga met andere dingen bezig omdat ik toch het idee heb dat ik nutteloos bezig ben.Op vrijdag 20 april 2007 19:30 schreef Koewam het volgende:
[..]
Soms als ik depri ben dan wil ik niks anders dan slapen. Gewoon in slaap vallen en hopen dat het morgen over is. Of de dag beginnen omdat ik me kut voel wanneer ik wakker word. Wat ik dan probeer te doen is om bezig te zijn. Als is het maar iets oppervlakkigs.
quote:Meestal wel. Op een dag zoals gisteren helemaal niet en dan doe ik ook geen zak. Concentratie is bij mij niet het grootste probleem, wel ben ik zo verdomde jaloers op mensen die wanneer ze maar willen kunnen slapen. Ik slaap zo nerveus/zenuwachtig dat ik nauwelijks fatsoenlijk rust krijg.Kun je je concentreren?
Ik ben donderdag terug geweest bij de psych. Ze had de testuitslagen dus die hebben we voor een groot deel behandeld. Ik scoorde verhoogd op depressie, moeite met sociale contacten, wraakzucht, lusteloosheid, moeite met vertrouwen, gevoeligheid en nog wat van dat soort dingen. Voornamelijk dingen die ik herkende en die ook 'vertrouwd' klonken. Volgende week gaan we de tests verder bespreken en als het goed is een behandelplan bedenken. Wel zal ik een andere psych krijgen omdat deze er per 1 juni mee ophoudt.
Moet zeggen dat de afleiding van werken me heel erg goed doet. Ik ben 's avonds wel kapot van me een hele dag inspannen (niet dat ik zwaar werk heb hoor) maar toch ben ik dan goed de dag door gekomen. Dit weekend vier ik m'n verjaardag voor vrienden dus daar kijk ik ook erg naar uit!
Ik hobbel gewoon maar verder, 't schommelt nogal hoe het gaat.
quote:Ja, de psychologe vertelde mij toen echter dat manische depressiviteit veel ergere symptomen kent, zoals roekeloos met geld omgaan in manische periodes en extreme leegheid in depressieve periodes. Toch vertrouw ik het zaakje gewoon niet. Ik functioneer wel redelijk (zeg 75%) op sociaal en studietechnisch gebied, maar het gaat met horten en stoten eigenlijk.Op vrijdag 20 april 2007 20:03 schreef Lips het volgende:
Als ik zo lees wat je schrijft zie ik toch wel degelijk symptomen BttD! Ook omdat je schrijft dat je tijdens 'betere' perioden niet inziet waarom je depressief was, dat is volgens mij tekenend voor manisch.
Laat ik er ook even aan toevoegen dat het me altijd 'overkomt', het is een beetje vergelijkbaar met fysieke aandoeningen zoals verkoudheid en griep, die loop je op. Ik dacht altijd dat mensen die psychische ziektebeelden hadden dit wel konden oplossen door anders te gaan denken. Nu zal dat voor een deel ook wel zo zijn, maar ik denk dat het toch iets is dat gewoon niet goed zit in je hersenen ofzo, in plaats van dat het verkeerd denken is.
quote:Deels herkenbaar inderdaad...Ik ben donderdag terug geweest bij de psych. Ze had de testuitslagen dus die hebben we voor een groot deel behandeld. Ik scoorde verhoogd op depressie, moeite met sociale contacten, wraakzucht, lusteloosheid, moeite met vertrouwen, gevoeligheid en nog wat van dat soort dingen. Voornamelijk dingen die ik herkende en die ook 'vertrouwd' klonken.
quote:Leuk dat je afleiding kunt vinden in je werk. Ik had dat ook altijd met studie, hoewel ik het toendertijd ook niet zo erg had als nu af en toe. Op het moment zit ik TOTAAL niet te wachten op de verplichting van werken helaas. Ik wil die motivatie/energie van 2/3 jaar terug weer hebben!!Volgende week gaan we de tests verder bespreken en als het goed is een behandelplan bedenken. Wel zal ik een andere psych krijgen omdat deze er per 1 juni mee ophoudt.
Moet zeggen dat de afleiding van werken me heel erg goed doet. Ik ben 's avonds wel kapot van me een hele dag inspannen (niet dat ik zwaar werk heb hoor) maar toch ben ik dan goed de dag door gekomen. Dit weekend vier ik m'n verjaardag voor vrienden dus daar kijk ik ook erg naar uit!
quote:Hmm herkenbare uitspraak, ik zou graag stabieler zijn, ik ben een periode wel stabieler geweest omdat het me gewoon niet zoveel kon schelen (zoals ik hierboven ook al beschreef), maar toen was ik niet extreem productief. Nu dat weg is zit ik weer in m'n oude energie/stemmingsschommelingen patroon maar ik ben m'n lichaam iig niet aan het slopenIk hobbel gewoon maar verder, 't schommelt nogal hoe het gaat.
quote:Even een algemene waarschuwing: symptoom-benoemen doen we hier niet.Op vrijdag 20 april 2007 20:03 schreef Lips het volgende:
Als ik zo lees wat je schrijft zie ik toch wel degelijk symptomen BttD! Ook omdat je schrijft dat je tijdens 'betere' perioden niet inziet waarom je depressief was, dat is volgens mij tekenend voor manisch.
Prima om je hart uit te storten, maar diagnoses als manische depressie zijn makkelijk, heel gemakkelijk aangepraat. Zoals al gezegd werd, als het je niet lukt om duidelijk onder woorden te brengen wat je scheelt: schrijf het op, of print uit wat je hier neer hebt gezet. Maar lees ná wat je hebt geschreven, als alles wat lekkerder loopt. Geeft je de mogelijkheid om dingen te nuanceren, en geen eenzijdig beeld te geven van de situatie. Desnoods in de vorm van aantekeningen of voetnoten.
Overigens is het heel normaal om niet in te zien waarom je eerder zo down was. Niemand's gemoedsrust is stabiel, iedereen kent schommelingen. Als ik een weekje heb waar alles even mee zit, zie ik ook de wolken niet, die achter de zon verscholen zitten.
De aanleg voor depressie is aanwezig, al zo lang ik me kan heugen. Stress brengt mij aardig van de kaart. quote:Precies, dat heeft (hopelijk) bijna iedereen. Als ik een depressie verder achter me laat, dan begrijp ik volkomen waarom anderen niet goed kunnen invoelen/begrijpen hoe ik me tijdens een depressie voel. Ik kan het zelf dan ook niet meer.Op zaterdag 21 april 2007 01:23 schreef Nosh het volgende:
[..]
Overigens is het heel normaal om niet in te zien waarom je eerder zo down was. Niemand's gemoedsrust is stabiel, iedereen kent schommelingen. Als ik een weekje heb waar alles even mee zit, zie ik ook de wolken niet, die achter de zon verscholen zitten.
Nu iets vinden om definitief van de onrust en spanningen af te komen en dan is er weer een probleem uit de wereld
Geen wiet of alcohol dus Een andere weg. Korte termijn-oplossingen vind ik niets.Dagen achtereen dat ik de hele dag vol spanningen rondloop en geen moment rust kan vinden, en dan is even 1 moment van rust een waar genot waarbij ik dus vanzelf de conclusie trek dat het spanningen zijn. En dan denk ik vanzelf dat spanningen beter te lijf gegaan kunnen worden dan depressie omdat depressie vaak dieper geworteld zit.
Dus ik heb hoop
Op zich was ik *denk ik* al door het diepste heen: afgelopen jaar maanden achtereen elke dag opnieuw bekeken of ik nog wel wilde blijven leven en uiteindelijk maar besloten in ieder geval niet zelf het lot in eigen hand te nemen. Mocht ik echter een ongeluk hebben: jammer dan, ik ga niet vechten.
Wat andere zaken speelden ook mee, maar het omslagpunt was dat ik een bepaald iets absoluut niet durfde terwijl het zelf logisch beredeneerd niets bijzonders had moeten zijn (hou 't ff vaag) en daardoor pakten de donkere wolken nog sneller samen... of dood of hulp was zeg maar de tweesprong.
Ondertussen als "zelftherapie" een grote sprong genomen: ik heb een huis gekocht, weg uit het studentenhuis, had ik al jaren geleden moeten doen. Ik weet nog niet hoe het gaat worden, alleen wonen, maar allicht beter dan in de slechte sfeer die hier tegenwoordig hangt.
Enniewee, om je vragen te beantwoorden:
hoe zij erachter zijn gekomen
Zoals boven genoemd dat was het moment dat ik doorhad dat ik het niet zelf kan oplossen. M'n moeder had al wel eerder haar vermoedens, maar ik woon zelf aan de andere kant van het land, dus veel zicht had ze er niet op. Verder ben ik erg goed in de schijn ophouden "alles gaat z'n gangetje" is een prachtige coverup... 't is tenslotte waar als je je elke dag net zo klote voelt als de dag er voor.
Vervolgens ging het me opvallen dat ik nergens zin in heb, nooit ergens om sta te springen, altijd moe ben, me amper kan concentreren en m'n geheugen langzaam verdwijnt (zowel korte als lange termijn is flink beschadigd zeg maar, van de afgelopen 28 jaar zijn er een paar flarden over op dit moment en zelfs dat lijkt niet alsof *ik* het meegemaakt heb).
Ook nu doet het me allemaal niks... huis gekocht: mwah, mooi autootje erbij gekocht (naast een oldtimer bus): mwah. Vrijdag ook weer een voor mij moeilijke stap genomen met een negatief resultaat op zich: mwah.
Wordt nergens echt warm of koud van en leef eigenlijk al een paar jaar op automatische piloot.
hoe ze al dan niet hulp hebben gekregen
Naar de huisarts gegaan, was vrij snel gedaan, kort besproken en het was haar wel duidelijk dat zij er niks mee kon en heeft me doorverwezen naar Max Ernst instituut. Die lieten er vervolgens geen gras over groeien en had twee dagen later al een intake.
Ondertussen na een stuk of 8 wekelijkse gesprekken heb ik zelf niet het idee dat er nou veel gebeurd is, maar goed dat beoordeel ik niet eigenlijk
Wel wil hij me nog een keer langs een psychiater sturen voor een soort van second opinion en om te kijken of een korte kuur van anti-depressiva misschien kan helpen. Ben er zelf niet zo voor, maar aan de andere kant: bij hoofdpijn neem ik ook een pilletje en als ik me openhaal gaat er een pleister op. Dus waarom bij een depressie niet? Ik zie 't ook als een tijdelijke ziekte: er is iets niet lekker in m'n hoofd en als men dat kan oplossen: mooi toch?
Ik schaam me er in ieder geval niet voor dat ik in behandeling ben, maar ik probeer wel op te letten wie ik 't vertel uiteraard want er zijn wel mensen die te infantiel zijn om 't te snappen.
of en hoe ze het aan hun omgeving vertellen (familie / werk / vrienden / ...?)[
Twee delen:
1. aan niemand verteld maar op m'n site wat dingen geschreven die steeds zwarter werden waardoor mensen op een gegeven moment wat mailden
2. nu schrijf weinig op m'n site en praat ik af en toe met een paar vrienden die ik wel vertrouw en m'n ouders het verteld (dat was een flinke opgave)
In mijn hele leven heb ik 5 x een hele week plat gelegen had nergens zin in alleen om te gaan slapen met mijn ogen dicht zodat ik kon nadenken durfde geen contacten te leggen met de mensen uit mijn omgeving telefoon en computer raakte ik niet aan. De physciator noemt het een soort van phycose terwijl ze het helemaal niet zeker weten het kan ook een slaapstoornis zijn. Maar de laatste 2 keren was ik erg depri was erg ongelukkig ik dacht ik heb helemaal geen vrienden terwijl ik die wel heb, en ik dacht ook van waarom heb ik nog steeds geen relatie ik wil verkering hebben maar ze zullen mij wel niet leuk vinden dit soort dingen.
Het is zelf heel moeilijk om positief te gaan denken ik denk meestal negatief heel vervelend is dat maarja kan niet zomaar met mijn vingers knipperen en dat het dan over is. Heb af en toe een gesprek met verpleegkundige en phyciator gaat op zich wel goed alleen had laatst weer een tijdje plat gelegen waarschijnlijk kwam dat omdat mijn opa overleden was.
quote:De psychiater wist niet helemaal zeker of het een psychose was? Goeie psychiater dan.Op vrijdag 27 april 2007 15:12 schreef SupahFunk het volgende:
Ik vraag me wel eens af of ik zelf ook weleens depri ben. Maar ik ben niet lange tijd achter elkaar somber het ligt er maar net aan wat ik die dag allemaal ga doen en hoe het op school was en op het werk. Maar meestal als ik naar bed ga dan begint het malen over dingen wat heb ik vandaag allemaal gedaan vinden de collega's mij nog wel aardig werk ik nog hard genoeg. Ik maal echt over zoveel dingen. Maar ik heb zelf ook een moeilijke achtergrond.
In mijn hele leven heb ik 5 x een hele week plat gelegen had nergens zin in alleen om te gaan slapen met mijn ogen dicht zodat ik kon nadenken durfde geen contacten te leggen met de mensen uit mijn omgeving telefoon en computer raakte ik niet aan. De physciator noemt het een soort van phycose terwijl ze het helemaal niet zeker weten het kan ook een slaapstoornis zijn. Maar de laatste 2 keren was ik erg depri was erg ongelukkig ik dacht ik heb helemaal geen vrienden terwijl ik die wel heb, en ik dacht ook van waarom heb ik nog steeds geen relatie ik wil verkering hebben maar ze zullen mij wel niet leuk vinden dit soort dingen.
Het is zelf heel moeilijk om positief te gaan denken ik denk meestal negatief heel vervelend is dat maarja kan niet zomaar met mijn vingers knipperen en dat het dan over is. Heb af en toe een gesprek met verpleegkundige en phyciator gaat op zich wel goed alleen had laatst weer een tijdje plat gelegen waarschijnlijk kwam dat omdat mijn opa overleden was.
SupahFunk, ik sluit me aan bij luchtbel, waarom niet naar een ander? Misschien dat die wel meer duidelijkheid kan geven?
Het gaat met mij gelukkig steeds beter. ik heb nu geen therapiegsprekken meer.
Ik heb wel nog medicatie, wat nu via de huisarts gaat.
Ik heb wel nog mijn buien, maar die zijn niet meer zo erg als ze zijn geweest. Ze
duren gelukkig ook veel korter.
Ik heb nu wel zoiets, dat ik zelf wil bepalen wat goed is en niet wat een ander ervan vind of wat ik zou moeten doen. Die tijd is over.
Ik wil genieten van de goede dingen die ook in het leven zijn.
Ik zit wat dat betreft nog steeds in een leerproces.
Zo erg wegzakken wat ik in grootste deel van mijn leven met diepte punt 2005 heb gehad wil ik echt niet meer.
quote:Lief dat je het vraagt.Op zondag 29 april 2007 10:25 schreef Nijna het volgende:
Luchtbel, hoe gaat het met jou? Heb je het idee dat de medicatie wat voor je doet inmiddels?
Het gaat nog niet zo maar ook zeker niet meer zo slecht. Met mij en mijn dochter gaat het beter. Ik voel me weer meer betrokken bij haar en voel ook trots en liefde weer. Dus dat is goed. Ik voel me ook gesteund door therapie meer, het gevoel dat ik er wat aan heb.
Aan de andere kant ben ik wel heel erg onzeker vaak nog over bovenstaande dingen en ook over dat gevoel. Ik voel me ook nog vaak verdrietig en heb dan echt dat rusteloze gevoel weer. Tranen die prikken de hele dag of juist niks kunnen/ willen. En boosheid, ik heb geen echte woede-uitbarstingen meer gehad, niet in dezelfde mate als een paar maanden geleden. Ik voel me wel boos maar kan mezelf beter inhouden, beredeneren waar het vandaan komt en soms er iets anders meedoen dan alleen maar kwaad worden. Er zijn uren die voorbij gaan zonder dat ik iets doe dat ik zelf afkeur en dat is een tijdlang niet geweest. Maar als ik een tijd heb met vooral een hekel aan mijzelf dan is de rest nog niet goed genoeg om daar wat mee te kunnen. Moeilijk vind ik dat vaak nog wel. Of de medicijnen helpen? Ik weet het niet. Ik heb veel gevoelens dus nog wel maar ik kan er ook beter mee omgaan en dat lijkt me eerder komen door therapie dan door de medicijnen maar misschien is het de combinatie.
Weet het dus allemaal niet zo goed nog, welke kant het op aan het gaan is. Het gaat in ieder geval niet meer alleen maar naar beneden.
. Het klinkt heel voorzichtigjes wel wat beter. Maar volgens mij is het ook wel een weg met vallen en opstaan, tenminste dat is mijn ervaring. Goed om te horen dat je echt wat lijkt te hebben aan de therapie.Rustig aan en pas goed op jezelf
Kinderen van manisch-depressieve ouders kwetsbaar
GRONINGEN - Als kinderen van ouders met een manisch-depressieve stoornis een depressie krijgen, hebben die een verhoogd risico zelf ook manisch-depressief te worden.
Dat blijkt uit onderzoek van Manon Hillegers van het Universitair Medisch Centrum Groningen. Hillegers promoveert op 9 mei aan de Rijksuniversiteit Groningen.
Energiek
Mensen die manisch-depressief zijn wisselen zware depressies af met periodes waarin ze erg energiek zijn. Tussendoor kunnen ze heel normaal functioneren. In Nederland komt een manisch-depressieve stoornis, ook wel bipolaire stoornis genoemd, bij 1 à 2 procent van de bevolking voor en begint meestal tussen het 15e en 25e jaar.
Hillegers onderzocht 140 kinderen tussen 12 en 21 jaar uit 86 gezinnen met een manisch-depressieve ouder. Bij de kinderen werd bloed afgenomen en ze werden psychiatrisch onderzocht en psychologisch getest.
Kwetsbaarheid
Volgens Hillgers kunnen stressvolle gebeurtenissen (als een verhuizing of het overlijden van een huisdier) en schildklierafwijkingen aanzienlijk bijdragen aan de kwetsbaarheid van deze kinderen. Over de oorzaken van de stoornis is nog weinig bekend.
Vrijwel alle kinderen die uiteindelijk een bipolaire stoornis ontwikkelden, hadden eerst een depressieve periode. De meeste patiënten hebben al jaren klachten. Het kan jaren duren voordat de diagnose manisch-depressiviteit wordt gesteld.
(c) ANP
(nu.nl)
Ik hoop dat het goed gaat met de mensen die dit topic omhoog wilden hebben en nu niets te posten hebben
Hier gaat het best redelijk. Twee weken heel slecht gehad maar nu gaat het weer best en hopelijk blijft dat zo en gaat het richting beter. Ik ga volgend jaar ergens anders werken, hele andere richting. Dat voelt fijn en ik geloof wel dat ik dat kan tegen die tijd.
Ik heb ook even een vraag aan jullie, hoe gaan jullie om met dagen waarop je echt dingen moet doen die eigenlijk belangrijk voor jezelf of een ander zijn maar waarbij je niet goed weet of/ en wat je aan gaat kunnen? Ik vind dat heel moeilijk te beslissen allemaal. Meestal niet de dingen met mensen die ik goed ken want daar komen we meestal wel uit.
Volgende week een trouwfeestje, de week daarna een vrijgezellendag (van mijn beste vriendin) en vlak daarna haar huwelijk. Ik vind het moeilijk om aan te geven wat ik wel of niet kan op zo'n moment en ook bij wie. Ik weet nooit zo goed hoe ik andere mensen duidelijk moet maken dat sommige dingen te veel zijn. Ik wil niet zeuren of een spelbreker zijn en ik wil ook gewoon graag er zijn voor bepaalde mensen. Lastig zulke dingen. Meer mensen zulke problemen? En tips?
Ik weet niet zo goed hoe je dat moet doen eerlijk gezegd. Ik heb vaak als ik toch naar zoiets toe ga dat het wel ok is als ik er ben. Misschien bij mensen die weten hoe het met je gaat aangeven dat je niet goed weet hoe het gaat en dat je naar huis gaat als het teveel wordt?
Blij om te lezen dat het best redelijk gaat LB!
.Het is inderdaad lastig om aan te geven wat je wel en wat je niet kunt en dat sommige dingen af en toe teveel kunnen zijn. Ik weet niet hoe open je bent tegenover anderen daarover, maar ik zou toch proberen om er eerlijk over te zijn en misschien helpt het om te zeggen dat je het zelf ook lastig vindt om in te schatten.
In principe hanteer ik altijd voor mezelf de stelregel: ik ga. Mocht het dan uiteindelijk tegenvallen, dan kan ik altijd weer na vijf minuten weggaan. Maar dan heb ik het in elk geval geprobeerd
.Overigens gaat het met mij intussen weer redelijk goed. Ik heb een hele slechte tijd gehad, met als dieptepunt een gigantisch uit de hand gelopen nacht stappen, waarbij ik heb geprobeerd al m'n zorgen weg te zuipen. Natuurlijk hielp dat niet, maar ik heb me zo 'misdragen' en er zo'n rotgevoel aan over gehouden, dat het voor mij een eye-opener is geweest en een keerpunt, want sindsdien (nu anderhalve week geleden) ben ik volledig gestopt met roken, drinken en drugs. Verder probeer ik heel erg een bepaalde regelmaat in m'n leven aan te brengen en dingen te dóén. Ik merk dat als je begint met in beweging komen, de stap de volgende keer kleiner wordt. Dus zelfs als ik nu een keertje géén zin heb om wat te doen, kan ik mezelf er nu steeds vaker toch toe zetten, omdat ik weet dat het de vorige keer ook werkte.
Sinds ik het roer heb omgegooid, zit er echt heel duidelijk weer een stijgende lijn in en dat geeft me weer een hoop moed en vertrouwen. Ik heb me inmiddels bij een uitzendbureau ingeschreven, ben bezig met een tennisvereniging, een kerk, een studentenvereniging en m'n studie weer op de rit te krijgen.
Het is weer een veel te lang verhaal geworden, maar het gaat dus de goede kant op hier
. Ook ik vind het fijn te lezen dat het redelijk gaat. Heb geen tips, sorry.Hier ook herkenbaar. Een voorbeeldje, ik zie er enorm tegenop om volgende week vrijdag naar een etentje te gaan. Mijn schoonvader is dan 25 jaar in dienst. De band met Djeez zus is niet best meer, we spreken haar nooit. Dus dat speelt nu ook mee. Maar anders has ik het ook gehad. Dat je dan gesprekken moet voeren. Ik weet echt niet waar ik het over moet hebben. Het liefst blijf ik thuis.
Gelukkig gaat Kim mee, heb ik afleiding.
Op zich gaat het best goed. Gesprekken met spv-er zijn afgelopen. De 22e, (dus diezelfde vrijdag) gesprek met de psychiater over hoe het nu verder moet. En in september waarschijnlijk assertiviteitscursus, mits genoeg deelnemers en juiste personen in de groep.
Meestal vraag ik mezelf af: als ik me goed zou voelen, zou ik het dan leuk vinden? Als het antwoord ja is, dan ga ik, maar dan hou ik wel in mijn achterhoofd dat het niet erg is om eerder weg te gaan, als het toch tegen valt. Als het antwoord nee is, ga ik niet.
Dit doe ik om mezelf een beetje te dwingen, anders kom ik helemaal nergens meer, denk ik. Want eigenlijk wil ik net als Nijna het liefst hard wegrennen voor dit soort dingen. Terwijl ik het vaak toch wel leuk vind, als ik er eenmaal ben.
Wel fijn dat het inmiddels beter gaat!
Hier gaat het weer even wat minder, had ik ook wel verwacht eigenlijk. Het gaat altijd een tijdje goed en daarna weer slecht(er). En ik sta nog steeds op de wachtlijst voor een psychologisch onderzoek, maar dat duurt nog wel een paar maanden. Dus eigenlijk heb ik weinig te melden..
Ik zeg regelmatig de gekste dingen af, die ik toch echt wel leuk zou vinden of goed zou vinden om te doen. Vooral eigenlijk omdat ik me minderwaardig voel ten opzichte van andere mensen. Maar ik weet ook wel dat juist soms die dingen wel doen, beter is. Aan de andere kant kan ik niet echt iets doen wat misschien net te veel is want voor mijn dochter moet goed gezorgd worden. Ik kan geen dag rust nemen daarna ofzo. Nou ja, even afwachten maar ja.
Bedankt voor jullie reacties. Ik voel me wel opgelucht dat ik nu ook weer uit die dip van laatst ben. Ik weet alleen wel weer dat als ik op m'n bek ga, het keihard gaat. Ik heb ook nog steeds bij drie verschillende instanties therapie. Dat is echt veel maar ook ontzettend nodig.
Succes Burdie, ik hoop dat je het vol kan houden.
En MissPink, rot dat het zo lang duurt. Bah.
.Ik ben zelf altijd al een gigantische mazzelkont geweest, maar ik kon die test gewoon meteen doen. Ook hoefde ik totaal niet te wachten voor de psycholoog of psychiater (ja, twee weken ofzo, maar dat is echt het minimale). Ik begrijp dus ook niet zo goed waarom dat allemaal zo lang moet duren, maar snap wel dat het heel frustererend is.
.Overigens kwam er bij mij weinig schokkends uit het psychologische onderzoek, behalve dan dat ik een nogal 'oppervlakkige' persoonlijkheid heb. Alle scores liggen zegmaar rond het gemiddelde en er zijn weinig tot geen uitschieters. Dat zou ook te maken kunnen hebben met de medicatie die ik nu slik, dat ik daar heel erg 'vlak' van geworden ben, maar ik merk dat zelf totaal niet. Of nauwelijks, iig.
Luchtbel, waarom heb je bij drie verschillende instanties therapie? En overleggen deze instanties wel onderling met elkaar? Het lijkt me echt een verschrikking om met drie verschillende instanties in zee te zijn gegaan; ik word er soms al gek van dat ik én een psycholoog én een psychiater heb. Hoewel ik die laatste voorlopig niet meer hoef te zien, pas wanneer ik wil afbouwen met mijn medicatie.
Trouwens: meestal doen mensen maar wat, om de tijd door te komen. Bewust of onbewust. Dat is iets wat mij heel erg heeft geholpen om me niet continue te hoeven spiegelen aan anderen en om me niet langer minderwaardig te voelen. Die andere mensen weten óók niet hoe het zit of hoe het moet.
.Hoop dat bij de anderen hier het ondertussen ook een heel stuk beter gaat, een depressie wens je niemand toe
Volgens mij is mijn manier van omgaan ermee dat ik afleiding moet zoeken buiten het hoofd, de aandacht niet richten op het denken maar buiten het denken. Het denken afleren dus ook, door gewoon vaker niet met denken bezig te zijn, dan gaat het denken vanzelf minder worden na verloop van tijd.
Als ik me stoor ergens aan dan probeer ik dus ook de aandacht niet te richten daarop, gewoon meteen ergens anders mee bezig zijn. Ontwijkend gedrag wellicht maar het werkt wel. En als het dan gaat over negatief denken dan is ontwijkend gedrag wellicht de beste oplossing
Over dat denken, vaak is het zo dat je jezelf depressief denkt, daarom juist mijn conclusie dat denken aan een mogelijke oplossing van onjuist denken juist nog meer denken in beweging brengt. Denken oplossen met denken dus ook, het denken wordt alleen maar complexer op een gegeven moment waardoor ik in mijn geval vast kwam te zitten in het denken, ik leefde alleen nog maar in mijn hoofd en daar is het niet altijd even fijn vertoeven.
Net even een moment gehad dat ik weer vanzelf ging denken, en dan schakel ik maar snel de knop om zodat het afgesloten wordt en dan is het meteen weer weg. Denken uitschakelen door dus echt het denken gecontroleerd te stoppen. Een halt toeroepen.
Sinds 3 weken begonnen met 1 1/2 uur wandelen en op een gegeven moment komt de vooruitgang vanzelf in beeld. Eerste 10 minuten van het wandelen nog steeds gedachtes maar na 20 minuten als het hart sneller begint te kloppen waardoor lichamelijke vermoeidheid naar voren komt trekt de geestelijke inspanning vanzelf weg. Het denken krijgt op een gegeven moment geen kans meer bij lichamelijke inspanning.
En dan alsof het een trend is gaat het foute denken op een gegeven moment vanzelf ook liggen bij het opstaan en slapen gaan.
Actie in het leven als redmiddel tegen depressie dus ook. Beweging zoals ze vaak zeggen maakt stofjes aan in de hersens net zoals anti depressiva doet.
Even toevoeging
Als je bezig bent met problemen dan is de kans groot dat je zwaar gaat wegen aan problemen. Hou je je niet meer bezig ermee door je te focussen op iets anders dan is de kans groot dat je problemen vergeet. Problemen heb ik dus een hele tijd in stand gehouden door de focus erop te houden waardoor ze nooit verdwijnen. Nog steeds vaker als automatisme bezig ermee maar dat automatisme wil ik dus doorbreken. Totdat het geen automatisme meer is dat ik me bezig hou met ellendige zaken. De vraag wat een probleem is dat is ook een goede vraag. Vaak zijn problemen geen probleem en maak je er zelf een probleem van.
[ Bericht 3% gewijzigd door Verdwaalde_99 op 15-06-2007 14:17:04 ]
Milder dan de gewone (naja, gewoon) depressie, maar langer en kan overgaan in een depressie. Is er erg gauw bij mij uitgekomen tijd terug, en ik had echt zoiets van 'wtf dysthemie, wat is dat nou weer
'. Toen het echter getekend (lijn, bij mij soms weer onder en soms weer gelijk aan de lijn, maar meestal niet erboven dus) en uitgelegd werd, had ik zoiets van 'he, wat bekend allemaal'. Hoe het gekomen is, tja, waarschijnlijk vele gebeurtenissen, ook twijfels en vooral onzekerheid op meerdere vlakken (wat wil ik, wat moet ik doen), relatieshit enzo ook. Zeg het nu even heel cru allemaal.
Het is bij mij begonnen met naar een studentenpsycholoog te gaan. Merkte dat ik teveel had waaraan ik me stoorde ofzo of wat niet lekker zat. Toen een paar maanden, een tijd lang (waren maar een paar gesprekken) niet, ondanks dat ze zei 'verder hulp vragen'. Voor oud&nieuw barstte mijn gevoelsbom en toen met mijn moeder naar de dokter gegaan, verwijzing gekregen, ik wou nl ondanks mijn eerdere aversie ertegen pillen, maar nee, het zat volgens mijn dokter dieper dus praten. Balletje gaan rollen en nu doe ik al een tijd psyhotherapie/coaching.
Nog steeds geen pillen, wel edelsteentjes en dat soort dingen
erbij allemaal.Geestelijk (en lichamelijk soms ook, hoofdpijn, veel gehad al) is het af en toe erg heftig en zwaar.
Je gaat soms nog meer zelf nadenken/analyseren (en dat had ik al
).Maargoed, al met al, het is voor het goede doel, hopen en uitvinden wat ik wil in het leven, hoe ik (het) kan, wat mij dwars zit, dingen ombuigen, etc etc.
Nou
Ik heb een combinatie tussen coaching en medicatie. Sinds kort een nieuw middel dat tegen depressie werkt en geen anti depressiva is. Klinkt vreemd dat het geen anti depressiva is maar wel tegen depressie werkt maar het werkt alsnog, anti depressiva kan ik niet verdragen dus heb ik een middel dat je moet oplossen in water en dat naar frambozen smaakt. Een milder middel want anti depressiva is vaak een zwaar medicijn.
Laatste dagen gaat het stukken beter moet ik zeggen, voel me weer eens gelukkig in het leven en dat is een groot verschil als je maanden lang geen geluk hebt ervaren. Anti depressiva werd ik te gelukkig van
Daarom nu een kleiner gelukzalig gevoel zodat ik met beide benen op de grond blijf. Ik hoef ook niet van de toren te schreeuwen hoe goed ik me wel niet voel, een beetje bescheiden goed gevoel is veel beter want te goed voelen daar word je na verloop van tijd moe van. Ben ook van mening dat het leven niet gemaakt is om overdreven goed te voelen, een gevoel alsof je constant op XTC functioneert is gewoon niet zoals het leven is, dan ben je eerder gestoord dan gezond omdat de balans ontbreekt. De dag is wat dragelijker de laatste dagen en vanzelf gaat de tijd sneller voorbij. Wat mij betreft mag de dag voorbij vliegen, is beter dan dat je het gevoel hebt dat de dagen te lang duren.
Dat nadenken en analyseren inderdaad, had het al gezegd en het is wel okey om eens na te denken over wat je fout doet in je denken maar een limiet stellen is dan okey. 1 uur per dag bijvoorbeeld en de rest van de dag niet bezig zijn ermee. Ga je de hele dag denken en analyseren dan kom je nergens anders aantoe. 1 uur per dag vind ik al teveel om bezig te zijn ermee.
[ Bericht 5% gewijzigd door Verdwaalde_99 op 16-06-2007 14:59:14 ]
Lamotrigine de algemene naam.Het middel is oorspronkelijk gemaakt tegen epilepsie maar het werkt dus tegen depressie ook. Het werkt tegen depressie maar wekt geen manie op. Ik word van anti depressiva dus erg druk, daarom is het middel niet geschikt voor mij. Vandaar dat ze gekozen hebben voor een ander middel. Schijnt bij veel mensen goed te werken volgens ervaring door de jaren heen.
Accepteren dat een slecht gevoel bij het leven hoort heb ik overigens over gehoord. Een keer slecht voelen als dood normaal beschouwen. Een keer accepteren dat er een slechte dag is en niet vechten tegen het slechte gevoel. Ooit gelezen dat het een methode is voor een aantal mensen, je erbij neerleggen dat je je klote voelt en niet verder gaan ermee en dan verdwijnt het na verloop van tijd vanzelf.
Ging erom dat therapie en coaching vaak tegen werkt en dat je via een principe gewoon moet accepteren dat het zo is zoals het is. Teveel bezig zijn ermee wat schadelijk kan zijn, zelfs al gaat het om therapie wat vaak voorgeschreven wordt. Geen verzet voeren tegen slecht gevoel dus ook. Gewoon wachten totdat het over gaat.
Over placebo effect even. Toen ik 2 weken geleden het middel kreeg voorgeschreven voelde ik me al beter alleen door het idee dat er wat ging gebeuren in de toekomst. Je gaat je onbewust voorbereiden op een goede afloop en dan kun je al met een middel zonder werkzame bestandsdelen beter gaan voelen.
Bij mij is de depressie deels biologisch van aard overigens. En dan is het soms wel eens nodig dat je een steuntje in de rug krijgt.
Je voelt je klote en zit in een put en je denkt na een tijdje dat geluk niet voor jou is weggelegd. Je gaat twijfelen of je ooit nog gelukkig zal zijn. Opeens ga je je dan beter voelen en dan voel je je een dag gelukkig zonder ellendige gedachtes en dan lijkt het alsof geluk vanzelfsprekend is, alsof je nog nooit ongelukkig bent geweest, alsof de depressie nooit gebeurt is. Zo ervaar ik het vaker.
Ik vergeet depressie meteen op het moment dat ik me beter ga voelen. Geluk als vanzelfsprekend ervaren, net zoals je een depressie als vanzelfsprekend gaat ervaren als het dag in dag uit en week in en week uit blijft duren.
Ik kreeg een jaar geleden ook plotseling een zware depressie uit het niets. Er viel niet mee te leven. Na een halfjaartje was ik begonnen met Antidepressiva en gelukkig werkte deze zeer goed. Toen ik enkele maanden de dosis verhoogte ging het nog beter. Sindsdien is het een beetje hetzelfde gebleven.
Ik voel mij tegenwoordig best wel ok, maar niet meer dan dat. Ik kan niet echt heel blij zijn, ben vaak nog wel wat somber en heb waarschijnlijk last van bijwerkingen (want ik kan me nauwelijks concentreren, moeilijk onthouden en heb gekke dromen).
Is deze fase normaal bij het herstellen? Volgens de doctors moet ik doorgaan met dingen doen en dan wordt het geleidelijk aan beter, maar tot nu toe heb ik dat nog niet echt gemerkt. Moet ik verwachten dat wanneer ik met antidepressiva stop ik me weer volledig de oude zal voelen? Graag hoor ik ervaring van mensen..
quote:Ik heb mezelf verleden week klem gezopen op een feestje, sterke drank en geloof me.. de dag erna voelde ik mezelf nog kutterOp dinsdag 19 juni 2007 22:04 schreef emo.gif het volgende:
Drank is the way to go!
quote:Geloof ik ergens ook. En hoop het.Op zaterdag 16 juni 2007 14:53 schreef Dromenvanger het volgende:
Coaching werkt ook beter dan pillen volgens onderzoek, en met coaching heb je langduriger effect.
quote:MooiLaatste dagen gaat het stukken beter moet ik zeggen, voel me weer eens gelukkig in het leven en dat is een groot verschil als je maanden lang geen geluk hebt ervaren.
Hoe gaat het nu met je?
quote:Goed punt, Dromenvanger, zit ook zeker wat in!Dat nadenken en analyseren inderdaad, had het al gezegd en het is wel okey om eens na te denken over wat je fout doet in je denken maar een limiet stellen is dan okey. 1 uur per dag bijvoorbeeld en de rest van de dag niet bezig zijn ermee. Ga je de hele dag denken en analyseren dan kom je nergens anders aantoe. 1 uur per dag vind ik al teveel om bezig te zijn ermee.
quote:Idem, alleen twee weken geleden.Op dinsdag 19 juni 2007 22:46 schreef sweetgirly het volgende:
[..]
Ik heb mezelf verleden week klem gezopen op een feestje, sterke drank en geloof me.. de dag erna voelde ik mezelf nog kutter
quote:Dít is/was ook precies een beetje de reden dat ik in 1e instantie een aversie had tegen ad.Op dinsdag 19 juni 2007 17:20 schreef anuszwam het volgende:
Ik voel mij tegenwoordig best wel ok, maar niet meer dan dat. Ik kan niet echt heel blij zijn, ben vaak nog wel wat somber en heb waarschijnlijk last van bijwerkingen (want ik kan me nauwelijks concentreren, moeilijk onthouden en heb gekke dromen).
Ik ben nl een beetje een gevoelsmens, en het idee onder medicatie te zijn, gaf mij het gevoel dat ik niet meer mezelf was/kon zijn. Want als ik down ben, ben ik ook erg down (gun ik niemand dan). Maar als ik geniet, dan geniet ik ook (en dat gun ik weer iedereen
). Het idee om dan vlak te worden, vond (en vind) ik eng. Helaas werd het goede gevoel steeds minder op een gegeven moment, en toen wist ik 'nee, dit gaat niet goed'. Maar ach, ik heb er lang mee gelopen.
Te lang misschien wel. Aantal jaartjes met erge dalen ertussen. Gedachtes van eenzaamheid die je niemand gunt.
Maar ik lach nu weer wat (meer), ik voel mezelf zowaar wat sterker, al durf ik dit dus echt niet te hard te zeggen.
Het leven lijkt weer minder hel, en weer wat, een piepklein beetje meer, hemel te worden. Vanmiddag stond ik te wachten op de bus, en er kwam een stoet toeterende auto's aan, een bruidspaartje. Dus die mafketels hingen allemaal uit het raam, te toeteren, en een paar zwaaiden als een paar malloten naar mij.. ik zwaaide terug, en tja, dan moet je ook wel lachen
.Het, het leven, voelt soms echt als overleven.
Maar dat zal velen (hier vooral) wel wat bekend voorkomen.
Maar één ding hebben we wel, doorzettingsvermogen, vind ik.
En of dus geef niet op, dan doe ik dat ook niet.
Voelde me dus een aantal dagen okey en dan drink je op een zaterdag een paar teveel en dan is het weer opnieuw beginnen. Alsof het denken verstoord wordt ook. Bij mij is het van belang dat ik iedere dag verder opbouw en alcohol staat sowieso bekend als destructief.
Ik heb trouwens de laatste dagen enorm veel last van hele heftige moodswings. Het stopt maar niet. Iemand ervaring hiermee, en een idee wat hier tegen te doen valt? Ik ben doodsbang dat het te maken heeft met borderline (volgens mijn psycholoog heb ik een aantal borderlinertrekjes namelijk) en dat helpt ook niet echt
.Waarde toekennen aan het leven ben ik soms ook mee bezig. Hoe zwaar moet je wegen aan alles als het toch allemaal zo snel voorbij gaat. En dan vanzelf vaker het gevoel dat het leven niet zwaar weegt als het minder echt lijkt. Soms heb ik het gevoel dat het allemaal langs me heengaat en dat voelt wel eens prettig aan inplaats van stil te blijven staan bij de kleinste dingen.
Minder zwaar wegen aan het leven dus ook, vanzelf minder zorgen maken. Het leven minder serieus nemen omdat het moment van het heden in een fractie voorbij is. Zodra ik het leven te serieus ga opvatten dan raak ik vanzelf in de knoop. Tis een kunst om het leven minder serieus te nemen maar het is voor mij een noodzaak om te doen. Wat vaker zeggen dat het mij een zorg zal wezen dus ook, niet op alle gebieden maar wel op een aantal gebieden waar het niet goed loopt.
Over moodswings weet ik niet alles, weet alleen dat het bij mij op de dag kan wisselen en door de week ook. En dan gelukkig ook vaker dat het allemaal hetzelfde is en dan voelt dat vertrouwder aan.
Niet stil blijven staan bij alles is dan ook een kunst, maar zo zie ik het hele leven als een kunst. Je moet het maar net onder de knie krijgen en dat kan bij de een langer duren dan bij de ander. Denken afleren hoort er dan bij zoals ik eerder zei. Denken zie ik voor het grootste gedeelte als onzinnig en als struikelblok.
[ Bericht 7% gewijzigd door Verdwaalde_99 op 21-06-2007 17:14:37 ]
Ik vond 't moeilijk om het er met mijn ouders over te hebben, want ik had het idee dat het mijn eigen schuld was dat ik me zo kut voelde. Bij mijn vrienden had ik er minder moeite mee om het te vertellen, hoewel ik heel bang was dat ze zich anders zouden gaan gedragen. Toch vond ik dat ik enigszins verplicht was het hen te melden omdat ik me het afgelopen half jaar behoorlijk heb afgezonderd en ik achteraf denk dat deze depressie de oorzaak hiervan was. Gelukkig viel me hun reactie mee. Een schrok wel een beetje en vraagt af en toe hoe het gaat, de anderen gedragen zich hetzelfde als altijd, wat een hele opluchting is. Verder weten mijn broers en zusje het en that's it.
Ik ben blij dat de medicatie lijkt te werken; ik maak weer plannen en voer ze ook daadwerkelijk uit. In het begin vond ik het geen fijn gevoel om medicijnen te slikken en voelde ik me er niet prettig bij, maar ik zie het nu als een noodzakelijk kwaad en ik heb er niet heel veel problemen meer mee. Zonder medicijnen denk ik niet dat ik uit het dal waarin ik zat had kunnen klimmen.
quote:Ik zou me niet al te druk maken over die borderlinetrekjes (wie heeft die niet), moodswings komen vaak voor bij mensen die depressie (gehad) hebben. Ik blijf het ook lastig vinden.Op donderdag 21 juni 2007 16:26 schreef Burdie het volgende:
Yep, herkenbaar domenvanger! Met één biertje merk ik de volgende dag het verschil al. Soms doe ik het wel, maar het is een constante afweging of het de moeite waard is.
Ik heb trouwens de laatste dagen enorm veel last van hele heftige moodswings. Het stopt maar niet. Iemand ervaring hiermee, en een idee wat hier tegen te doen valt? Ik ben doodsbang dat het te maken heeft met borderline (volgens mijn psycholoog heb ik een aantal borderlinertrekjes namelijk) en dat helpt ook niet echt
als eerste wanneer kwam ik erachter?
toen ik me steeds vaker en langer klote ging voelen, geen plezier meer had in de dingen waar ik eerst wel plezier in had en alles en iedereen verafschuwde, en dan vooral mezelf
wat heb ik ermee gedaan?
heb allereerst een vriendin gehad waar ik wekelijks ff langs ging om wat mee te praten over van alles en nog wat (de slechte dingen, maar ook leuke)
ben bij een psycholoog geweest (op school), heeft me niet veel goeds gedaan, werd bij mij alleen maar erger (ben een denker, geloof die zweverige praatjes van een psych niet)
ben daarna bij de huisarts geweest voor anti-depressiva, tijdje gehad, eerste twee weken ofzo hielp het, daarna werd het minder (dat het hielp). Van dokter moest ik naar psycholoog, wilde ik niet, dus daar dan maar mee gestopt
Dat was het wat ik eraan gedaan heb, uiteindelijk zit ik er nu nog mee, en geloof ik het wel een beetje. Geaccepteerd dat dat dan maar hoort bij de persoon wie ik ben en ermee leven lukt steeds beter
Verteld aan familie?
Niet verteld aan familie, nooit met ouders over gehad.
Verteld aan vrienden?
Die hebben het wel doorgekregen via internet/MSN en van elkaar.
Ik heb tot 2000 nooit last gehad ervan, stond ook nooit stil bij alles zoals nu. Maar in 2000 was ik 7 jaar jonger dus wie weet heeft het bij mij ook wel met leeftijd te maken. De onbezorde jaren van de studententijd is niet iets waar je bepaald depressief van gaat voelen, zeker niet als je iedere dag een doel hebt om te presteren op je studie.
Bij mij was het een burn-out in principe en daarna begon de rest van het verhaal. Burn-out was het niet helemaal maar zo zie ik het wel, uitgebrand van alles en toen geestelijk afgestorven. Daarna met vallen en opstaan verder moeten gaan in the survival of the fittest. Het overleven kwam en komt nog steeds te vaak aan bod, het is dan op een gegeven moment niet meer zo dat je aan het leven bent maar eerder dat je iedere dag aan het overleven bent en dat is volgens mij dus echt niet de bedoeling.
Voor mij helpt het dus ook om het even van me af te schrijven zodat het niet meer in mijn kop blijft spoken, even ei kwijt en dan opgelucht verder.
Ik ben nog steeds depressief, en afgelopen jaar is voor mij helemaal anders uitgepakt als dat ik zou willen door die depressie. Ik kon niets. Sloot mezelf op, wou niets, durfde niets. Veel gesprekken met de huisarts gehad, kwam tot de conclusie in samenwerking met psycholoog dat ik in een diepe depressie zat. Afgelopen jaar geen school gehad, werk kwijt geraakt. Het liep allemaal niet meer. Ik hoefde het mijn moeder niet te vertellen, die merkte het zelf wel. Mijn vriend heeft er heel veel begrip voor, en helpt me enorm goed. Hij is ook de reden dat het nu weer een heel stuk beter gaat, dat ik weer vanalles doe, dat ik me heb ingeschreven voor een nieuwe opleiding, dat ik werk aan het zoeken ben. Maar nu vertrekt hij over 3 weken naar Portugal voor een jaar. Maar ik weet van mezelf dat ik niet zonder hem kan...vraag me af hoe dat gaat lopen. Maar ik doe me best, kan niet eeuwig afhankelijk blijven van een ander. Moet het zelf doen uiteindelijk...
Natuurlijk kan je niet eeuwig afhankelijk blijven van een ander en in dat opzicht is het misschien wel goed om een tijdje te ervaren dat je het alleen ook wel redt. Maar die overgang is moeilijk.
Ik hoop dat je het dingen doen kan vasthouden, de dingen die je nu ook doet en die je blijkbaar helpen.
Hebben jullie de mogelijkheid om via mail oid contact te houden en/of komt hij tussendoor ook wel eens thuis?
Kijk hoe je het voor jezelf zo prettig mogelijk kan maken. Probeer regelmaat te houden zodat je niet weer terugzakt in het niets kunnen/willen/durven.
Sterkte!
Ik wil ook heel graag aan mn vriend en aan mijn familie bewijzen dat ik wel zelfstandig kan zijn en voor mezelf kan zorgen en het alleen inderdaad wel redt.
We kunnen af en toe contact houden via de e-mail. En hij komt met kerst geloof ik naar huis. Dat doet me al goed, en ik probeer daar naar uit te kijken als tie eenmaal weg is. Maar als je plezier hebt gaat de tijd enorm snel, maar zodra het slecht gaat, lijkt het wel eeuwig te duren...
Bedankt voor je reactie!!
Dank je wel
quote:Probeer dan ook plezier te maken, misschien met vriendinnen/studiegenoten/familie... Zorg voor afleiding.Op maandag 25 juni 2007 13:01 schreef CLRJ het volgende:
Ik heb geen gesprekken meer nee... Ik vind dat best moelijk om met iemand te praten die het voor zijn of haar werk doet. maargoed...
Ik wil ook heel graag aan mn vriend en aan mijn familie bewijzen dat ik wel zelfstandig kan zijn en voor mezelf kan zorgen en het alleen inderdaad wel redt.
We kunnen af en toe contact houden via de e-mail. En hij komt met kerst geloof ik naar huis. Dat doet me al goed, en ik probeer daar naar uit te kijken als tie eenmaal weg is. Maar als je plezier hebt gaat de tijd enorm snel, maar zodra het slecht gaat, lijkt het wel eeuwig te duren...
Bedankt voor je reactie!!
Dank je wel
quote:Probleem is dat plezier zo kan omslaan... afgelopen weekend gezellige meeting gehad met allemaal andere oldtimergekken. Alleen: allemaal koppels, volgens mij was ik de enige vrijgezel. Dus sommige gesprekken kun je niks zinnigs zeggen en als iedereen dan gaat slapen ga je alleen. En dat doet uiteraard zeer (al is er wel een vorm van gewenning).Op maandag 25 juni 2007 13:11 schreef Nijna het volgende:
[..]
Probeer dan ook plezier te maken, misschien met vriendinnen/studiegenoten/familie... Zorg voor afleiding.
Maar de kern van wat je zegt is vooral: zorg dat je geen tijd hebt om na te kunnen denken. Dat werkt bij mij wel aardig, als ik maar bezig ben heb ik geen tijd om mezelf depri te denken.
Ondertussen heeft mijn psycholoog de diagnose verlegt van ADD/ADHD naar een vorm van Autisme en heb ik binnenkort een gesprek met een psychiater om te bepalen of medicijnen wel of niet nodig zijn. Ondertussen is mijn mening over medicijnen hetzelfde als over al het andere: ik weet 't niet, ben ik voor, ben ik tegen, kan mij 't rotten. Kan amper keuzes maken.
Mijn depressie is wat dat betreft meer een bijwerking. De oorzaak? Mja, voornamelijk het ondertussen doorgedrongen feit dat ik "anders" ben, achterloop in sommige zaken etc.
Deze week ging weer beter, geen tijd om na te denken, druk met verhuizen.
Daarnaast is op zich het idee dat ik autist zou zijn (is nog niet volledig vastgesteld, is moeilijk bij volwassenen) eigenlijk een soort van geruststelling: ik heb een beperking, punt. Nu leren er omheen te werken. Dood wil ik al een tijdje niet meer actief, maar zit nog wel zo dat als ik morgen zou overlijden dat ik daar niet bang/kwaad/wat dan ook voor ben.
Maar echt helpen doet het nog niet. Alles verloren in de zin van vreugde en nog meer. Heb je dan het gevoel dat veel verloren is geraakt dan is dat misschien wel okey om daarna de boel op te pakken.
Ik heb niets meer dus wat houdt me tegen om het beste ervan te maken? Slechter kan het niet worden of niet soms?
Over diagnose autist en de geruststelling daarbij, ik heb bipolaire stoornis al jaren volgens het boekje maar echt gerust ben ik er niet op. Ze kunnen me niet duidelijk vertellen waar het nu aan gelegen heeft precies, een samenloop van omstandigheden komt het op neer maar alsnog is het me allemaal te vaag.
Op schrift zetten van alles helpt me dan nogmaals om duidelijkheid te krijgen, doe dat ook vaker op papier, als ik het op papier zet dan wordt het meer tastbaar en als ik het in mijn hoofd doe bij het nadenken dan blijft het rondspoken allemaal.
Nu weer wimbledon kijken dan maar
Overleven is het nog steeds hier, soms zijn er dagen dat het leven is maar gisteren en vandaag waarbij het slapen zelfs niet okey is dan is het meer in leven blijven alsof het topsport is. En vaak zie ik het ook als topsport wanneer je niet lekker in je vel zit. De dagen duren te lang en het is wurgen alsof je een tennis-wedstrijd van 5 sets moet spelen waarbij de laatste set 20-18 is. Uitgaan van winkansen is dan wel prettig, uitgaan dat het nooit meer goed gaat komen werkt nog destructiever dus werken naar match-point is wel okey
De toekomst zien als okey dus ook, en niet richting de toekomst leven alsof het alleen maar klote gaat zijn. Kan al een inpuls geven en meer kracht bieden.
[ Bericht 11% gewijzigd door Verdwaalde_99 op 03-07-2007 14:01:41 ]
Heb ook het idee dat ik boven mezelf moet uitstijgen steeds, ik zit onder het normale niveau van een goede stemming en moet boven dat niveau komen en dat kost blijft moeite kosten. Dan voel ik me 1 a 2 dagen okey en dan krijg ik weer het gevoel dat ik naar beneden gedrukt wordt tot onder het normale niveau van goed voelen. Een bedrukt gevoel is het dus ook, alsof er constant een neerwaarste druk op mij uitgeoefend wordt.
Bipolaire stoornis wil zeggen dat je je uitermate goed voelt en dat wordt afgewisseld met slecht voelen. Vorig jaar uitermate goede stemming die ongezonde proporties kreeg en nu lage stemming en dan is het verschil dermate groot dat het op een normaal niveau komen een grote weerstand heeft.
Normale niveau bereiken en vasthouden is het hier dus ook. Oftewel, stabiele stemming over een lange periode. Wie weet dat het wat tijd nodig kan hebben hier. Ondertussen probeer ik wel zoveel mogelijk te blijven doen maar dat lukt ook niet altijd. Zin krijgen in activiteiten dus ook. En zeker ook de passie vinden weer, passie in het leven en plezier krijgen weer. Een hobby met passie uitoefenen of elders de passie vinden.
het best zou zijn ermee te kappen, dat zou iedereen me tenminste aanraden, maar dat is op dit moment onmogelijk voor mij. ben ongelofelijk verliefd en de goede momenten koester ik. good luck aan de mensen die wel een oplossing vinden, ik heb er tot op heden weinig succes mee.
probeer nu vanalles uit om me beter te voelen: hem een tijdje niet zien werkt niet, dan ga ik over alles na denken, me alleen voelen, etc. samen zijn lost een tijdje alles op, maar de volgende dag kan weer een rotdag zijn waarin de wereld er grauw uitziet. merk dat ik de laatste tijd ook meer drang heb naar alcohol, iets wat ik niet zou moeten doen, want dat lost toch niets op. probeer er zoveel mogelijk af te blijven, en dat lukt gelukkig wel aardig. vriend heeft dat probleem wel met blowen en kan zelfs daar hem niet mee helpen...
zo, dat was even kort mijn verhaal, moest het even kwijt... hopelijk komt er snel een einde aan dit ellendige gevoel...
Spanningen die naar voren komen wordt overigens weinig over gezegd, gestressed raken ervan dus ook. Dan heb je niet alleen te maken met een klote stemming maar tevens met een gestressed gevoel wat het nog erger maakt.
Over aan de alcohol gaan, af en toe drink ik nog mijn biertje om even tot adem te komen. 2 glazen en vervolgens lijkt de mist op te trekken voor even. Ik drink dan rond 1800 die 2 glazen en daar hou ik het bij. Schijnt nog goed te zijn voor hart en nieren ook
En het werkt zeker goed op de stemming, als ik om 10:00 opsta en ik ben tot 1800 gespannen dan is de avond ontspannen ingaan wel eens prettig. Sinds vandaag weer gedaan dus, 2 glazen om uit te proberen en na het eerste glas voelde ik me ineens een stuk beter.Problemen wegdrinken is het niet, het is eerder kiezen tussen een kalmeringstablet of 2 glazen bier en dan kies ik liever voor 2 glazen bier. 2 glazen neigt overigens wel tot 3 glazen maar dan is even de grens aangeven okey om het niet tot 12 glazen te laten komen
Merk overigens dat ik na 30 minuten lopen met de hond mezelf ook een stuk beter voel, dus wie weet moet ik dat nog vaker doen. In beweging blijven dus ook. Meer doen en minder tijd om met mezelf bezig te zijn. Een tijdje geleden liep ik nog 2 uur door het bos maar dat is ook weer gaan liggen. Het oppakken van activiteiten, even door de zure appel heenbijten en doen, niet afwachten maar doen om daarna een beloning te krijgen met een goed gevoel. Bij een lage stemming is afwachten al snel aan de orde. Maar weet ik vervolgens dat actie goed doet dan is tot actie overgaan sneller gedaan door de beloning van het goed voelen. En dan zolang volhouden totdat het goede gevoel meer vanzelfsprekend gaat zijn en dan is alles makkelijker.
Blah blah, het gaat dus om die beloning, een beter gevoel door een bepaalde actie en dan een gewoonte maken van de acties die je doet. Zorgen dat het je levensstijl gaat worden en als het dan een hele tijd heeft geduurd die passiviteit dan is doorbijten noodzakelijk. Steeds blijven doorbijten en doorgaan totdat het erin gaat zitten, net zoals depressie erin gaat zitten zomaar.
[ Bericht 8% gewijzigd door Verdwaalde_99 op 03-07-2007 19:11:42 ]
quote:Manisch-depressief misschien?Op donderdag 21 juni 2007 16:26 schreef Burdie het volgende:
Yep, herkenbaar domenvanger! Met één biertje merk ik de volgende dag het verschil al. Soms doe ik het wel, maar het is een constante afweging of het de moeite waard is.
Ik heb trouwens de laatste dagen enorm veel last van hele heftige moodswings. Het stopt maar niet. Iemand ervaring hiermee, en een idee wat hier tegen te doen valt? Ik ben doodsbang dat het te maken heeft met borderline (volgens mijn psycholoog heb ik een aantal borderlinertrekjes namelijk) en dat helpt ook niet echt
hier zijn medicijnen voor, in sommige gevallen zijn er mensen zich vasthouden aan psychotherapie... Je kunt de situatie ook accepteren en ermee leren leven, concentrerend op het positieve...
[ Bericht 11% gewijzigd door ExperimentalFrentalMental op 04-07-2007 17:00:10 ]
quote:Hoeft niet per sé, heb er ook last van en ben niet manisch (alleen chronisch). Allerlei factoren kunnen te maken hebben met mood-swings... ik merk het vooral als ik wat meer dan 2 glazen alcohol binnen heb gekregen de avond ervoor, te weinig heb geslapen, te druk heb gehad met werk etc.Op woensdag 4 juli 2007 16:54 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:
[..]
Manisch-depressief misschien?
quote:Inderdaad, ik ben niet manisch-depressief, daar is uitgebreid naar gekekenOp woensdag 4 juli 2007 16:59 schreef Ceased2Be het volgende:
[..]
Hoeft niet per sé, heb er ook last van en ben niet manisch (alleen chronisch). Allerlei factoren kunnen te maken hebben met mood-swings... ik merk het vooral als ik wat meer dan 2 glazen alcohol binnen heb gekregen de avond ervoor, te weinig heb geslapen, te druk heb gehad met werk etc.
.Regelmaat is inderdaad gewoon erg belangrijk voor me, dat werkt nog het beste.
Ik vind het lastig te accepteren, maar het is nu eenmaal niet anders...
quote:Dat had ik ook, kon niet functioneren zonder tot op de minuut nauwkeurig te weten wat er ging gebeuren. Van spontane acties van derden ging ik dan ook compleet door het lintOp woensdag 4 juli 2007 17:03 schreef Burdie het volgende:
[..]
Inderdaad, ik ben niet manisch-depressief, daar is uitgebreid naar gekeken
Regelmaat is inderdaad gewoon erg belangrijk voor me, dat werkt nog het beste.
Ik vind het lastig te accepteren, maar het is nu eenmaal niet anders...
Tegenwoordig trek ik het al wat beter, scheelt ook dat m'n werk absoluut niet te voorspellen is dus ik moet wel
quote:Op de minuut nauwkeurig hoeft niet, maar ik kan absoluut niet tegen onregelmatigheid. Terwijl ik student ben, en mijn leven echt zo onvoorspelbaar is als de pestOp woensdag 4 juli 2007 17:11 schreef Ceased2Be het volgende:
[..]
Dat had ik ook, kon niet functioneren zonder tot op de minuut nauwkeurig te weten wat er ging gebeuren. Van spontane acties van derden ging ik dan ook compleet door het lint
Tegenwoordig trek ik het al wat beter, scheelt ook dat m'n werk absoluut niet te voorspellen is dus ik moet wel
.En ik heb het nog steeds, alleen kan ik nu wel iets beter tegen onverwachte dingen. Maar het liefst weet ik gewoon vantevoren waar ik aan toe ben
.En nu ga ik eten koken
Van te voren weten hoe situaties aflopen dus ook, terwijl je nooit van te voren weet hoe een willekeurige situatie gaat aflopen. Een gebeurtenis op je af laten komen was het advies, niet van te voren gaan denken over hoe en wat, gewoon alles laten gebeuren. Alles laten gebeuren en handelen op gevoel en verstand en zo zullen vele situaties altijd goed aflopen. Als je enigszins bij de les bent op een niet overdreven manier kan er toch weinig mis gaan in het leven?
( Wel kijken bij het oversteken van de weg uiteraard
)Vandaag naar de dokter geweest en het middel lamictal tegen depressie is verhoogd, meteen werd erbij vermeld dat er geen wondermiddel bestaat, zelf actie ondernemen blijft noodzakelijk. Combinatie van beiden dus.
Ik weet best wel dat je niet vantevoren kunt voorspellen hoe dingen af gaan lopen, begin ook door te krijgen dat het niet zoveel zin heeft om een telefoongesprek 100 keer vantevoren in mn kop te gaan zitten voeren, omdat het toch anders loopt dan ik bedenk
.Verstand komt met de jaren he
.Maar verder doe ik het op het moment eigenlijk best goed. Af en toe een kuil in de weg, maar het duurt geen dagen voor ik er weer uit kom. Ik blijf de neiging houden om als er iets tegenzit gelijk weer in dat negatieve denken te gaan zitten, maar dat zal denk ik ook een stuk(je) karakter zijn.
Maar het blijft niet zo hangen als eerder gelukkig
.Hoe gaat het met jou?
quote:Niet dusOp donderdag 5 juli 2007 12:48 schreef lobotomie het volgende:
vakantie helpt vaak
.Vakantie is vaak dusdanig stressvol dat het een depressie kan aanwakkeren of zelfs triggeren.
quote:Het werd mij zelfs afgeraden door zowel de arbo, als de huisarts als m'n psycholoog. Het laatste wat je schijnbaar met een depressie moet doen is op vakantie gaan om 'tot rust te komen'. Dat werkt averechts.Op donderdag 5 juli 2007 13:07 schreef Burdie het volgende:
[..]
Niet dus
Vakantie is vaak dusdanig stressvol dat het een depressie kan aanwakkeren of zelfs triggeren.
Zodra het een heel eind beter gaat kun je het goed doen eerder vooral niet. Lekker in een bekende omgeving alles op een rijtje zetten.
Ik was even aan het denken over grenzen aangeven. De grens tot waar je je slecht gaat voelen door je eigen negatieve denken, tot hoever laat je je eigen zelfbeeld dalen en tot hoever laat je je leven leiden door anderen bijvoorbeeld in je eigen zelfbeeld.
Tussen de grenzen leven en binnen die grenzen het pad bewandelen voor de rest van je leven. Jezelf instellen als het ware, een levensinstelling aanmeten die stabiel en structureel is. Niet teveel van dit en niet teveel van dat.
Af en toe denk ik dat je zelf de grens kunt aangeven tot hoever je daalt in je stemming en ook tot hoever je stijgt. De rem erop gooien als het ware door zelf controle uit te oefenen en dan ook weer de grens aangeven van hoeveel controle je uitoefend.
Stop!!! Halt!!!! Dit is genoeg, nu ga ik alles van een andere positievere kant bekijken. ( en dan is het in mijn geval nodig dat ik alles niet te positief ga zien
) Een moment pakken dus ook, een moment nemen en vanaf dat moment starten op een nieuwe manier. Gedragstherapie kan helpen maar ik denk vaak dat je het ook zelf kunt doen door jezelf goed in te schatten. Hardnekkige negatieve gedachtes omzetten tot iets positiefs door een andere waarde toe te kennen.
Het leven is te mooi om slecht te voelen denk ik op dit moment, nu nog overtuigd blijven van die gedachte en de kans dat er een voordeel van 10 procent is kan al mogelijk zijn. Morgen bij het opstaan ook die instelling aanmeten en de dag erna ook.
[ Bericht 4% gewijzigd door Verdwaalde_99 op 05-07-2007 14:11:48 ]
Om het kort te houden, al bijna een jaar loop ik met tussenpozen depressief en moe. En ik geniet niet meer zo als vroeger, zo lach ik veel minder. En ben ik super serieus/koud geworden, doordat ik zo in mijn eigen ronddwaal...zonder enig idee waar ik naar toe ga en wat ik wil. Ik leef tussen 2 culturen en dat vreet echt als je er tussen zit en niet kan kiezen voor welke.
Ik heb al bijna 1 jaar last van moodswings die per dag anders zijn, en gelukkig vallen ze mee.
En ik moet zeggen ik ben er op den duur aan gewent geraakt aan die moodswings enzo..hoewel ze toch vervelend zijn. Maar genoeg over mij.
quote:Je hebt groot gelijk dat je zelf de grens kan bepalen, mischien niet voor 100 procent maar door alles wat je oefen je invloed uit op je stemming. Want er zijn zoveel factoren die je stemming voor een gedeelte bepalen. Een van deze is bijvoorbeeld de muziek.Ik was even aan het denken over grenzen aangeven. De grens tot waar je je slecht gaat voelen door je eigen negatieve denken, tot hoever laat je je eigen zelfbeeld dalen en tot hoever laat je je leven leiden door anderen bijvoorbeeld in je eigen zelfbeeld.
Af en toe denk ik dat je zelf de grens kunt aangeven tot hoever je daalt in je stemming en ook tot hoever je stijgt. De rem erop gooien als het ware door zelf controle uit te oefenen en dan ook weer de grens aangeven van hoeveel controle je uitoefend.
Stop!!! Halt!!!! Dit is genoeg, nu ga ik alles van een andere positievere kant bekijken. ( en dan is het in mijn geval nodig dat ik alles niet te positief ga zien ) Een moment pakken dus ook, een moment nemen en vanaf dat moment starten op een nieuwe manier.
Alleen voor mensen van wie hun stemming zo is gedaald is vaak het niet meer mogelijk om positief te denken of controle over zichzelf te hebben, maar dit komt ook vaak voor bij personen die een (psychische)ziekte hebben.
De schuld leggen bij mezelf dat het zo gelopen is en vervolgens aangeven dat het soms komt door een samenloop van omstandigheden omdat je nog jong bent. Nieuwe waardes toekennen waar ik me dus aan ga houden, spelregels opstellen voor mezelf zodat het leven als spel leuker is. Blijf ik mezelf de schuld geven over hoe het gegaan is dan blijf ik leven daarmee en is opnieuw beginnen sowieso niet mogelijk, het heeft geen zin dus ook door met schuldgevoelens te blijven lopen omdat het leven even niet lekker loopt, opnieuw beginnen is dan ook niet mogelijk.
En volgens mij is het dan zo dat naarmate je langer bezig bent met die grenzen aangeven dat je je er steeds meer aan gaat houden, net zoals auto rijden een automatisme kan zijn.
Het eist denk ik ook iedere dag aandacht zolang het nog niet lekker gaat, sowieso eist het hier aandacht vaker om mezelf juist in het leven te plaatsen. Als er wat gebeurt dan komt er vanzelf een reactie over hoe ik er tegenaan ga kijken, en het is niet altijd zo dat ik er juist tegen aan ga kijken. Bij maanden lang fout denken is een nieuw denk-patroon nodig. De bevestiging van anderen heb ik dan soms nodig om meer overtuigd te raken van juist denken, als iemand een oppepper geeft dat ik juist bezig ben dan voelt dat een stuk beter en krijg ik een sterker gevoel dat het okey is zoals het gaat.
Vandaag toen ik opstond had ik even geen gedachtes in de trend van. " Alweer een klote dag". En dat is al een beter begin
Lijkt vaak te zijn dat het klote gevoel minder wordt naarmate het langer duurt, alsof het klote gevoel aan slijtage onderhevig is En dat is alleen maar okey Alsnog wisselt het vaker, maar ik ga ervan uit dat het in de toekomst een lange reeks van goede dagen gaat zijn. De auto die depressie heet zal ooit helemaal niet meer kunnen rijden en dan schaf ik een mercedes aan Even nog een toevoeging. Het verschil tussen. " Ik wil me goed voelen en ik wil me minder druk maken" of " Ik voel me slecht en ik maak me te druk". Als ik tegen mezelf zeg dat ik me goed wil voelen dan is de kans groot dat ik me beter zal voelen, ga ik zeggen dat ik me slecht voel dan is dat alleen maar een bevestiging van dat slechte gevoel zodat het slechte gevoel in stand gehouden wordt.
Ik wil me goed voelen, en vervolgens..." Ik voel me beter". Je bent wat je denkt
Nog een laatste opmerking dan maar
Te graag gezond willen voelen kan ook averechts werken bij mij, teveel bezig zijn met verzet voeren tegen een slecht gevoel zodat het slechte nog sterker kan worden. Een sussende gedachte van. " Ik mag me slecht voelen maar het hoeft niet" kan dan helpen om even te accepteren dat het zo is en dat het even zo mag blijven. Maar dan wel uitgaan dat het ook anders mag. Een keer even niet bezig zijn met de ziekte zodat de ziekte op de achtergrond gaat liggen, even negeren ervan. En dan zeker nog steeds de instelling dat een beter gevoel altijd beter is. Maar constant de strijd aangaan houdt het in stand waar je tegen vecht.
[ Bericht 7% gewijzigd door Verdwaalde_99 op 06-07-2007 16:06:27 ]
2 uur eerder wakker geworden op deze zaterdag en zelfs muziek kan ik beleven. Het leven beleven inplaats van dat het langs me heengaat lijkt het op. Muziek luisteren kan gaan met een beleving of je luistert niet door gebrek aan feeling zodat je de muziek niet hoort en voelt.In leven voelen dus ook
Nu hopen dat het morgen ook zo is en overmorgen ook en de dag erna, maar goed, als dat niet gebeurt dan heeft het nog wat tijd nodig en dan maakt dat ook niet uit. In ieder geval de dag van vandaag zien als geschenk
Het lijkt wat makkelijker te zijn als er geen strijd gevoerd hoeft te worden door een hoofd vol gedachtes. Heeft ook met tevredenheid te maken.Kan zijn dat ik over een tijdje dus hier afwezig zal zijn omdat de depressie helemaal verdwenen is, dit is ondertussen de 4e die ik in mijn leven heb gehad dus dan denk ik vanzelf dat ik ooit mijn lesje geleerd heb gekregen. Lesje geleerd heb gekregen gaat dan over een foute instelling in het leven maar soms valt daar dan vrij weinig aan te veranderen door omstandigheden, shit happens sometimes.
Nu maar genieten ervan en wie weet blijft het genot aanwezig. Eenmaal genieten en blijven genieten
Niet overdreven maar juist in balans. Blij zijn om te leven door mijn zorgen aan de kop.Kan zijn dat morgen weer een minder bericht komt maar dan ligt dat aan het herstellen, het kan of hoeft niet over 1 dag ijs te gaan. Maar dan kan 1 goede dag de aanzet zijn tot een lange reeks van goede dagen.
[ Bericht 100% gewijzigd door Koewam op 09-07-2007 10:21:53 ]
Zit nu uhm vier jaar aan de ad. Daarnaast ook nog controle door psychiater. Vervelend is dat iedere keer als ik denk, nu blijft het weg, het als een slaghout mij weer omkeilt Zit nu in de derde nagenoeg slapeloze nacht. Er is niets bijzonders waardoor het opleeft.
Wel beijna jaar lang opgenomen geweest, was erg suicidaal, dat heeft vreselijk geholpen. Ik kan nu in ieder geval wel voor mijzelf aangeven wanneer mijn depressie weer eens gierend uit de hand dreigt te lopen, zoals nu bijvoorbeeld. Kan dan ook wel proberen, met uitschrijven bijvoorbeeld, alles in de hand te houden.
Ben er nu wat gelaten onder, maar op een gegeven moment wordt ik weer strijdbaar, en dan klaart het op. Ik heb geleerd dat het belangrijk is het strijdbare moment niet uit het oog te verliezen, dan gaat het mis.
Veel hier is herkenbaar, en dat helpt ook.
@Frien, depressie is voor de omgeving knap kut. Ik ben er al twee keer relaties door verloren. Heb vriendinnen vreselijk belast, gekwetst, en eigenlijk emotioneel misbruikt en gechanteerd (als jij nu kapt spring ik voor de trein). Ik hoop voor jou dat jij het een beetje trekt.
quote:17-07-2007
Stop met luisteren naar je klagende vriendin
Meisjes die veel over hun problemen praten, zijn vaker depressief en angstig. Dit blijkt uit een recent gepubliceerde studie van professor Amanda Rose, onderzoeker aan de University of Missouri. Het onderzoek werd uitgevoerd onder 813 pubers. Bij jongens werd geen verhoogde kans op depressie of angst aangetoond.
Balans slaat door
“Jarenlang hebben we kinderen aangemoedigd om vrienden te zoeken om over problemen te praten,” zegt professor Rose. “Normaal gesproken wordt praten over je problemen gezien als gezond gedrag. Dit onderzoek laat echter zien dat het ook teveel van het goede kan worden. Vooral meisjes hebben de neiging om heel veel over problemen te praten. Dan slaat de balans door en wordt het ongezond gedrag.”
Geen controle
Rose heeft wel een idee waarom teveel gepraat over problemen ongezond is. “Ze besteden zoveel tijd aan het zwelgen in hun problemen en zorgen, dat ze verdrietig en moedeloos kunnen worden. Dit zijn symptomen van depressie,” legt Rose uit. Angstig worden meisjes vooral wanneer ze zich zorgen maken over alle eventuele gevolgen van hun problemen. “Dit geldt vooral voor problemen waarover de meiden geen controle hebben. Bijvoorbeeld of een bepaalde jongen hun leuk vindt en of ze wel worden uitgenodigd voor de leukste feesten.”
Afleiden
Professor Rose vindt niet dat pubers hun problemen moeten verzwijgen. “Stimuleer ze om problemen bespreekbaar te maken, maar wel met mate,” adviseert ze. “Beter is het om deel te nemen aan andere activiteiten, zoals sport, om de aandacht af te leiden van hun problemen.”
(Sync.nl)
Zorg dat je werk/school leuk is, dat doe je het meest van de week, ik heb een regeling getroffen met mijn baas dat ik 3 hele en 2 halve dagen werk, zo heb je meer gevoel van vrijheid.
Ik ben gaan sporten (fitness) voel me gezonder, sterker, zelfverzekerder, als ik loop, loop ik er niet meer als een zoutzak bij, maar ik loop rechtop (het hier-ben-ik! idee). En wat anderen zeggen doet me minder.
Daarnaast, doe veel dingen, desnoods hele gekke dingen, ik had afgelopen weekend het hele weekend een jongen en meisje te logeren die ik eigenlijk alleen van internet ken, ben bijvoorbeeld met de trein naar Amsterdam geweest, zorg dat je uit huis gaat en in rare situaties terecht komt, hoe meer je meemaakt, des te minder tijd je hebt om je druk te maken over je depressie.
Dit zijn mijn tips, ik zit nog in de depressie, maar kan er beter mee omgaan!
quote:Ik heb onze vakantie dan ook geannuleerd. Voelde me er niet goed genoeg bij.Op donderdag 5 juli 2007 13:07 schreef Burdie het volgende:
[..]
Niet dus
Vakantie is vaak dusdanig stressvol dat het een depressie kan aanwakkeren of zelfs triggeren.
De afgelopen maand was alle regelmaat weg, door van alles en nog wat. Ik hoop dat het de komende tijd weer wat beter gaat, als die regelmaat weer terugkomt. Op veel dagen gaat het namelijk best goed maar als het slecht gaat (en dat komt dus vaak door onregelmatigheid of emotionele gebeurtenissen) dan gaat het echt slecht. Nu weer te vaak dus. Misschien moet er nog wat gesleuteld worden aan de dosis medicatie die ik nu slik maar daarover ben ik in overleg.
Zijn er meer mensen die last hebben van dit weer? Ik vind het moeilijk dat het steeds zo wisselvallig is, ik weet helemaal niet waar ik aan toe ben. Veel dagen beginnen hier stralend maar tegen de tijd dat we aangekleed zijn, is er weer bewolking of regen. Mijn humeur gaat hier gewoon direct in mee. Ik vind het moeilijk dat er geen duidelijke plannen te maken zijn (en dus ook geen beloftes die ik mijn dochter kan doen.)
Daarnaast merk ik dat doordat ik persoonlijk aan het veranderen ben, ik een hele andere smaak lijk te hebben of te onwikkelen dan dat ik altijd dacht. Eigenlijk is dat helemaal niets negatiefs ofzo maar vaak nog zo verwarrend dat ik echt moet huilen in winkels
Het is echt een goed teken, ergens, dat ik dingen zie die ik mooi vind. Maar het voelt nog zo onwerkelijk, dat ik misschien wel daar bij pas, dat het vooral verwarrend is. Herkenning?[ Bericht 1% gewijzigd door Luchtbel op 30-07-2007 18:47:15 ]
Fijn om te lezen dat het op veel dagen best goed gaat!
Echt last van het weer heb ik niet, maar ik merk wel dat het invloed heeft. Op dagen dat het zonnig is lijk ik veel meer energie en zin te hebben om dingen aan te pakken.
De verwarring van een veranderde smaak herken ik niet, ik vind het wel knap dat je het toch ook wel als een goed teken kan zien, ondanks dat het vooral verwarrend is.
quote:Leuke ja, n.a.v. je post toch nog maar eens de bijsluiter van m'n meds bekeken en alcohol wordt afgeraden (d'oh). Nu eens braaf m'n wijn en bier laten staan en merk het toch wel behoorlijk moet ik zeggen. Zal moeilijk worden op Sziget volgende week. Ben ook erg benieuwd hoe m'n eerste vakantie sinds anderhalf jaar gaat vallen.Op donderdag 21 juni 2007 16:21 schreef Dromenvanger het volgende:
Drank maakt kapot wat je hebt opgebouwd is mijn ervaring. Als ik een paar flessen bier drink dan gaat het profijt van een positieve opbouw weer weg. Drank als middel tegen depressie is ook niet het juiste middel omdat drank slechts tijdelijk werkt om problemen te verdoven. De dag erna voel je je eens zo klote en dan ga je weer drinken en zo ga je beetje bij beetje de afgrond in.
Voelde me dus een aantal dagen okey en dan drink je op een zaterdag een paar teveel en dan is het weer opnieuw beginnen. Alsof het denken verstoord wordt ook. Bij mij is het van belang dat ik iedere dag verder opbouw en alcohol staat sowieso bekend als destructief.
quote:Op donderdag 5 juli 2007 12:48 schreef lobotomie het volgende:
vakantie helpt vaak
quote:Ik ben dus bijna 3 weken op vakantie geweest. En ik voel mezelf dus wel beter. Ik moest een keuze maken (en ik heb iets met keuzes, wat niet gek is, met al die keuzemogelijkheden in dit land/het westen), maar heb uiteindelijk de keuze gemaakt om wél te gaan. Mijn therapeut zei wel nog 'let wel, je neemt je problemen mee'. Gelijk, maar wat was het lekker om in een ander land, wel vertrouwd land, weer te zijn. Het is dus wel zo, dat het voor mij een vertrouwde omgeving was, maar met toch nieuwigheden er weer in. En ik denk ook dat het goed is, om andere mensen, omgeving soms om je heen te hebben en in mijn geval ook een paar mensen die vertrouwd voor mij zijn en (super) erg lief.Op donderdag 5 juli 2007 13:07 schreef Burdie het volgende:
Niet dus
Vakantie is vaak dusdanig stressvol dat het een depressie kan aanwakkeren of zelfs triggeren.
Heb veel mensen om mij heen gehad, kon mezelf ook terugtrekken en trok mezelf soms ook terug, ging ik lekker lezen met het geroezemoes van een andere taal op de achtergrond
. Soms had ik het wel nog even moeilijk en een paar nachten moeilijk (weer) in slaap kunnen komen. Maar vakantie kan, denk, wel degelijk goed zijn. Je blijft anders hangen, bij mij was het een gevoel, omdat ik hier niet echt gelukkiger even werd (ervan). Ik moest weg ! Van hier, van dit alles. Vluchtgedrag, zoals mijn therapeut ook zei. Misschien, maar niet alleen. Ik heb familie daar en die wou ik ook zien, ga ik niet door mijn shit hier toen daardoor hier blijven. Ik heb mijn keuze gemaakt, en heb er absoluut geen spijt van. Tweede reden was ook dus om weg te zijn (van) hier, alles even in een ander perspectief weer te zien.En dat is gelukt !
Ik heb sinds lange tijd, als klein kind vond ik het übercool, maar kon me dat niet meer herinneren, weer gevlogen. Iets wat ik toch eng vond. Ook gedaan. Ik heb wel staan huilen toen mijn vader en broer afscheid van mij namen. Ja
. En in het vliegtuig ook even bij het stijgen, zo fuck, wat een gevoel. Op de terugweg ging ik er lekker in op en ging het al beter. Al hadden we even vastgezeten in de wolken, maargoed. Ben blij met de ervaring en het uitzicht, had ik even nodig.De hele vakantie had ik even nodig. De wereld is groot besef je jezelf dan, en dat wou ik ook weer beseffen, niet in mijn eigen kleine wereldje, die de laatste tijd, op sommige vlakken, soms kut was, blijven hangen. Het anders weer willen zien, dát willen zien !
Ik heb daar het 1e weekend een feestje gehad, met super leuke mensen (kroa's hé !
), koffiegeleut, etc etc. Mensen met een totaal ander leven dan ik, maar wel met klik, ontmoet en weer gezien. Ook een mooie, jonge vrouw met baby in het winkelcentrum gezien, lag er 's ochtends en laat in de middag nog met haar erg mooie baby in haar armen, homeless dus én dat doet je ergens relativeren. Foto van gemaakt en daar ga ik soms nog naar terug kijken. Nu ik weer terug ben, ook een voordeel, heb ik gelijk mijn inrichting wat veranderd en ga ik dingen aanpakken. En ik hoop dat de depressie wat op de achtergrond blijft of gaat blijven, misschien ben ik er zelfs al wat uit. Durf ik alleen niet te hard te zeggen. Wel heb ik weer een stuk erbij, waar ik allemaal aan kan denken, als ik mezelf hier eenzaam en alleen voel in dit soms koude kikkerlandje
. Dat (gevoel) moet ik vast houden, blijven houden !
[ Bericht 0% gewijzigd door sweetgirly op 17-08-2007 13:41:29 ]
quote:Ik ben ondertussen 6 dagen alcohol-vrij en ik merk degelijk verschil. Voornemen is om het langer vol te houden in nuchtere toestand. Problemen wegdrinken is ook geen oplossing, medicatie als enige manier om problemen weg te werken werkt ook niet maar maakt het wel mogelijk om er beter aan te werken vanwege de rustigere toestand, beter in staat om eens alles te laten bezinken dus ook zodat je problemen eens van de andere kant kunt bekijken en beter leert inschatten hoe het zit.Op maandag 30 juli 2007 17:50 schreef Ceased2Be het volgende:
[..]
Leuke ja, n.a.v. je post toch nog maar eens de bijsluiter van m'n meds bekeken en alcohol wordt afgeraden (d'oh). Nu eens braaf m'n wijn en bier laten staan en merk het toch wel behoorlijk moet ik zeggen. Zal moeilijk worden op Sziget volgende week. Ben ook erg benieuwd hoe m'n eerste vakantie sinds anderhalf jaar gaat vallen.
Alcohol verstoort mijn denken en daarom juist een periode ontgiftigen, wie weet nooit meer een druppel aanraken omdat het niet eens nodig is of zelfs ongewenst is. Wie weet dat ik op die manier controle krijg op het denken en de baas ben erover. Denken zelf in de hand wilt dan zeggen dat je op commando positief kunt denken. Of je gaat een manier van denken aanleren die wel effectief is inplaats van destructief. Daarnaast nog het voelen, maar denken en voelen staan in verbinding met elkaar. Een positieve gedachte wekt vanzelf een positief gevoel op hier.
Alcohol zorgt hier ook niet voor een betere stemming, vroeger kon ik vrolijk worden ervan maar dat is al lang geleden. Dus waarom drinken als je je niet beter voelt tijdelijk?
Als ik morgen alcohol drink omdat het weekend is dan verstoor ik weer mijn hele ritme, ik raak van slag af door te drinken. 2 biertjes zou dan wel kunnen maar daar blijft het meestal niet bij, ook een soort van zwakte, 2 biertjes de moeite niet waard vinden
Over 1 paar keer per jaar tijdens feesten drinken, volgens mij kan dat geen kwaad. Je drinkt een keer stevig door en raakt geestelijk van slag de dagen erna en vervolgens herstel je weer een hele tijd. Geheel-onthouder lijkt me niet helemaal nodig. Alsnog oppassen dat je jezelf niet in coma zuipt maar dan moet je wel heel gortig omgaan met je consumptie.
Geheel-onthouder worden vind ik extreem overkomen, sterker ben je als je met mate drinkt.
[ Bericht 2% gewijzigd door Verdwaalde_99 op 17-08-2007 15:01:55 ]
Tot 2 weken geleden was ik 20 jaar lang een weekend drinker, maar nu met medicatie (ad, cymbalta) doe ik dat maar niet meer.
Ik geniet (genoot) wel van een goeie wijn maar de fles moest toch echt wel helemaal op, elke vrijdag en zaterdag klote zat naar bed. En uiteindelijk ga je je er niet beter van voelen, slechter eigenlijk.
quote:Bijzonder om dit zo te lezen. Ik herken er veel in. Ik heb ook wel eens in het uitgaansleven meegemaakt, dat ik in eerste instantie heel opgewekt was, maar dan opeens overkwam mij een enorme depressieve aanval (verergert door de drank) en dan moest ik snel naar het toilet of naar buiten, omdat ik dan heel erg moest huilen en ook kwamen bij mij dan zelfmoordgedachten omhoog. Deze depressieve uitspattingen zijn erger wanneer ik onder invloed ben van drank en daar ben ik zo van geschrokken, dat ik erg uitkijk met alcohol tegenwoordig.Op vrijdag 13 april 2007 23:02 schreef Natural_Mystic het volgende:
Ik heb ook lang gedacht dat ik ook een depressie had. Bij mij is het echter zo dat het niet constant is...het is echt met ups en downs. Nu zul je denken dat iedereen dat wel heeft, maar bij mij zijn ze nogal heftig. Zoals eergisteren in de kroeg; het ene moment voel ik me prima...niks aan de hand...en de volgende secondes vliegen er zelfmoordgedachtes door mijn hoofd. Doordat het zo wisselt weet ik niet zo goed wat ik ermee aanmoet. Mensen zullen het misschien bestempelen als dipjes, maar bij mij zijn ze emotioneel nogal heftig dat soms uitmondt in zelfbeschadiging, spullen kapot maken, egoistisch gedrag etc. Ik weet nog dat ik als kind zijnde mijn hoofd tegen de muur sloeg als ik boos op mezelf was, en ik denk dat het hierdoor ook genetisch is omdat ik eigenlijk nog nooit lang gelukkig ben geweest.
Wat ik ook herken is dat met je hoofd tegen de muur slaan en spullen kapot slaan. Wanneer ik gefrustreerd raak door iets, en dat kan al iets heel kleins zijn, dan word ik agressief en ventileer dat op mijzelf of op spullen. Althans, dat deed ik... ik heb mij tegenwoordig meer onder controle. Maar het gaf dan altijd een kortstondige bevrediging die vervolgens direct werd opgevolgd door spijt. Maar goed, de frustratie was ik dan kwijt
.quote:17-08-207
Anders denken doet niet anders voelen?
De dagen zijn kleurloos of zwart. Het liefst kruip je weer terug in je bed en wacht tot de volgende dag. Of de dag daarna. Wanneer je klinisch depressief bent, is elke dag weer een hele worsteling met je negatieve gevoelens. Elke kleine tegenvaller lijkt immens groot en voegt zich bij de eerdere verzameling teleurstellingen en frustraties.
Natuurlijk voelt iedereen zich wel eens rot, vooral als er iets misgaat of verwachtingen niet uitkomen. Het verschil met klinische depressieve mensen is dat je jezelf er weer bovenop kunt helpen. Je gaat op zo’n manier met je negatieve gevoelens om dat ze een plek krijgen of verdwijnen. Wanneer je echter in een depressie zit, lukt dit niet goed en kom je in een negatieve spiraal terecht. Hoe kan dit? Onderzoekers van het Waisman Laboratory for Brain Imaging and Behavior en Tufts University zochten het antwoord in de werking van het brein.
Depressie is een slopende ziekte die je vaak meezuigt in negatieve gedachten en gevoelens
Miscommunicatie
Het is al langer bekend dat het voorste hersendeel, de prefrontale cortex, actief wordt wanneer je je emoties probeert de baas te zijn. Dit gebied zet je gedachten op een rijtje en geeft signalen af aan emotionele centra in het brein, zoals de amygdala. Deze amandelvormige structuur vormt het schakelbord van onze emotionele huishouding en bepaalt of wij iets geweldig vinden of juist hard weg willen rennen. Een actieve amygdala betekent dan ook heftige emoties. De neurowetenschappers hebben nu ontdekt dat bij depressieve mensen de communicatie tussen de prefrontale cortex en de amygdala anders werkt dan bij gezonde mensen.
Ze ontdekten dit door proefpersonen vervelende plaatjes te laten zien, terwijl die in een hersenscanner lagen. Vervolgens moesten de deelnemers hun negatieve gevoelens proberen te verminderen, door op een andere manier naar de inhoud van de beelden te kijken. Bijvoorbeeld door een positievere afloop van dat auto-ongeluk voor te stellen. Of door te bedenken dat die bloederige scène vast geacteerd is. Ondertussen keken de wetenschappers naar hun reacties in de hersenen.
Minder is meer
Opvallend was dat de emotionele centra van een depressief brein anders reageren dan van een niet-depressief brein. Wanneer gezonde proefpersonen bewust probeerden met hun gevoelens om te gaan, werd hun prefrontale cortex erg actief en liet vervolgens hun amygdala minder reactie zien. Bij depressieve mensen lag dit echter anders. Hun amygdala bleef net zo actief als voorheen. En dus hun emoties ook. Bij sommigen reageerde de amygdala zelfs sterker wanneer ze probeerden hun gevoelens te verminderen.
Bij het zien van dit plaatje wordt je amygdala waarschijnlijk kort heel actief, totdat je weet dat het een speelgoedgeweer is
In de put denken
Klinische depressieve breinen kunnen dus niet emoties afzwakken op een manier zoals gezonde breinen dat kunnen. Dit kan grote gevolgen hebben voor de behandeling van depressie. De huidige therapie is vaak een combinatie van medicijnen en Cognitieve Gedragstherapie (CGT). Mensen leren hier dezelfde situaties anders te bekijken, waardoor ze minder negatieve gevoelens zouden oproepen. Net zoals in bovenstaande experiment is gedaan. Alleen blijkt nu dus dat herwaardering soms niet helpt en je zelfs nog rotter kan laten voelen.
Enige relativering is hier wel op zijn plaats. De proefpersonen hebben echter alleen kort enkele technieken geleerd. Mogelijk dat een volledige CGT training het brein wel in de goede stand zet, aldus de onderzoekers.
(Kennislink)
quote:Dan zou je moeten testen of die mensen voor hun eerste (klinische) depressie ook die afwijkende respons hebben. Dat denk ik namelijk niet.Op zaterdag 18 augustus 2007 11:22 schreef floris.exe het volgende:
Interessante post, ExperimentalFrentalMental. Bedankt daarvoor. Dat zou ook kunnen verklaren waarom depressie vaak genetisch overdraagbaar lijkt te zijn. Het is kennelijk een fysiologisch verschijnsel en niet zozeer iets dat puur door externe invloeden ontstaat. Waarschijnlijk is het al aanwezig en wordt het al dan niet getriggerd door externe impulsen.
Zelf heb ik altijd het gevoel gehad, dat tijdens mijn eerste depressie er iets in mijn hersenen (semi?-)permanent veranderd is, waardoor de deur naar een depressie altijd wijder openstaat dan daarvoor.
quote:Ja, maar net zoals bij andere ziekmeldingen, zal de bedrijfsarts bepalen of je werkelijk niet kunt werken. Bij een flinke depressie zal je vaak je werk niet 100% kunnen doen.Op zaterdag 18 augustus 2007 11:59 schreef baskabel4 het volgende:
kan je je ziek melden met depressieklachten???
Het denken zal vanzelf een keer de moed opgeven wanneer het geen kans meer krijgt. Het is alleen maar het denken en meer niet, het is niet het grootste probleem ter aarde, het denken is niet in orde en het valt reuze mee. Zie ik in dat het reuze meevalt dan zie ik het probleem ook minder zwaar in en kan ik beter ermee omgaan dan wanneer ik ertegen op ga kijken want dan is het denken weer de baas als ik geen controle kan uitvoeren.
Tevens een boek aan het lezen hoe je omgaat met het foute denken dat geluk in de weg kan staan.
Maar alsnog dat stoppen van het denken wat helpt. Vis-olie aan het innemen om de hersens gezonder te laten zijn en het concentratie-vermogen te vergroten en zo probeer ik verder te gaan met de middelen die voorhanden zijn.
En dan uiteraard de toekomst positief benaderen en niet uitgaan van falen. De toekomst inzien als iets dat positief gaat uitpakken en dan overtuigd raken van dat feit. Dan ga je vanzelf op een gegeven moment met een andere instelling door het leven en kijk je niet terug naar de slechte tijden waarbij je gaat denken dat ze altijd aanwezig zullen blijven, je blijft niet hangen in het slechte gevoel dus ook. Je gaat dan eindelijk eens vooruit inplaats van achteruit. ( Je = ik , ik hanteer de je vorm maar bedoel ik, alsof ik tegen mezelf aan het aanlullen ben en mezelf aan het overtuigen ben
)Dan neem ik wel medicatie in tegen depressie maar alsnog heb ik echt het idee dat 90 procent door jezelf gedaan moet worden. Een pilletje innemen en afwachten helpt niet. Je hele levensinstelling kan onmogelijk veranderd worden door een simpel pilletje.
Ik heb het nu even niet van op stap gaan en actief leven leiden, even over de instelling in het leven, is de instelling in orde dan is het leven oppakken door meer actie te ondernemen meer vanzelfsprekend inplaats van dat je binnen blijft hangen. Niet teveel opkijken als je iets wilt of moet doen, dat het meer vanzelf gaat. Een goede stemming en goede zin, en vervolgens gaat het leven meteen een stuk vlotter
Het is richting de toekomst hier dus zeker de bedoeling dat ik actief ga worden, en dan niet te actief hier op het forum maar in de buitenwereld. Volgende week terrasje pakken waar ik maanden lang geen zin in had en waar ik me nu op kan verheugen, dus dat is al een hele stap. Met tegenzin iets ondernemen wekt alleen maar irritatie op. Zin maken kan dan ook, maar heb je geen zin dan is even zin maken ook niet iets dat je zomaar 1,2,3 kunt doen in 10 seconde.
[ Bericht 13% gewijzigd door Verdwaalde_99 op 18-08-2007 15:05:49 ]
quote:20-08-2007
'Tot over je oren verliefd zijn' is heerlijk. Maar onderzoekers uit Zwitserland hebben ontdekt dat iemand die helemaal verkikkerd is op iemand anders zichzelf niet meer onder controle heeft.
Iemand die manisch is, heeft verschrikkelijke stemmingswisselingen. Hij of zij gaat van ontzettend vrolijk tot in en in verdrietig en van dolgelukkig tot een diepe depressie. Een hypomanie is de iets mildere vorm daarvan. De Zwitserse onderzoekers ontdekten via een vragenlijst dat een tiener die helemaal hoteldebotel is veel weg heeft van iemand die hypomanisch is.
De wetenschappers van de Psychiatrische Universiteit van Basel ondervroegen 113 tieners, van wie er 65 aangaven smoorverliefd te zijn. De verliefde tieners bleken een uur minder slaap nodig te hebben dan hun niet-verliefde leeftijdsgenoten. Ook gaf 60 procent aan dat ze veel geld uitgaven aan onnodige aankopen, waar maar 30 procent van de 'normale' tieners dat deed. De tieners die overliepen van liefde hebben verder, vergeleken met de andere groep, twee keer zoveel ideeën en creatieve energie. Maar ook gaven dubbel zoveel aan harder te rijden en meer risico’s te nemen op de weg.
Deze resultaten van de verliefde tieners bleken niet veel te verschillen met die van iemand die lijdt aan hypomanie. De onderzoekers willen daarom ook dat psychiaters die jongeren behandelen die slecht slapen en gedragsveranderingen vertonen rekening gaan houden met een onschuldige verliefdheid. -TvdB
(Bron: New Scientist)
(Kijk.nl)
Sinds een paar dagen heb ik een psychologe, ben al bij huisarts en maatschappelijk werk geweest. Ik wil NIET aan de anti-depressiva.
Vandaag een brief geschreven aan moeder, broertje en zusje om het te vertellen. Ik kan het niet IRL doen, krijg het mijn mond niet uit.
Gewoon, in twee woorden, gore ellende.
quote:misschien ben je wel allergisch voor iets waardoor je in eerste instantie vaak moe bent en daarna het onbewust zat wordt dat kutgevoel altijd en daarna...etc etc?Op vrijdag 24 augustus 2007 23:53 schreef bloempjuh het volgende:
Ik loop al enkele maanden met een dip rond die eigenlijk wel een depressie is. Alle tekenen zijn er, van slecht slapen tot lusteloosheid en gewoon k*thumeur, al maanden.
Sinds een paar dagen heb ik een psychologe, ben al bij huisarts en maatschappelijk werk geweest. Ik wil NIET aan de anti-depressiva.
Vandaag een brief geschreven aan moeder, broertje en zusje om het te vertellen. Ik kan het niet IRL doen, krijg het mijn mond niet uit.
Gewoon, in twee woorden, gore ellende.
quote:Nah.. als zelfs huisarts en psych de diagnose 'depressie' stellen neem ik dat wel aan hoor.Op zaterdag 25 augustus 2007 00:17 schreef zhe-devilll het volgende:
[..]
misschien ben je wel allergisch voor iets waardoor je in eerste instantie vaak moe bent en daarna het onbewust zat wordt dat kutgevoel altijd en daarna...etc etc?
Sinds dien zijn mijn prestaties op school ver gezakt beneden mijn niveau. (Ik zit op de middelbare school.) Dit heeft er uiteindelijk toe geleid dat ik nog verder ben weggezakt in mijn depressie. Mijn klasgenoten (met uitzondering van een enkeling) mag ik niet; zij houden zich alleen maar bezig met aardse zaken als feesten, mode en voetbal terwijl ik al moeite heb met de kleinste zaken.
Af en toe gaat het wat beter, soms wat slechter maar over het algemeen ben ik de laatste 4 à 5 jaar steeds in dezelfde depressieve staat geweest. Op school zit ik de hele dag te kladderen in mijn schrift, ik ben constant bewust van mijn uiterlijk en heb het gevoel alsof de hele klas op mijn vingers kijkt. De uren kruipen langzaam voorbij en het is voor mij een echte marteling.
In de pauzes - als ik in de buurt ben van mensen die ik wel enigszins mag - gedraag ik me voornamelijk als een soort hyperactieve klootzak, waarschijnlijk om wat van mijn frustraties kwijt te raken. Die "vrienden" bevalt het echter wel, dus ik ga er maar mee door. Het laatste wat ik wil is dat ik nog verder geïsoleerd raak.
Ik heb verder nog nooit iemand verteld over mijn depressie. Een van mijn ouders heeft ook jaren geleden aan een depressie (het zit in de familie) maar daar heb ik nog niks van gehoord. De laatste weken lijkt mijn situatie te verslechteren en ik hoop echt dat iemand naar mij toe stapt: ik heb hulp nodig maar kan zelf niet de stap nemen.
Zoals ik hierboven al zei, verslechtert mijn situatie. Ik denk vaak aan zelfmoord, niet omdat ik het zelf zou doen - daar ben ik te bang voor en ik wil dat mijn familie niet aan doen - maar als een soort vorm van verlichting, iets waarover ik kan fantaseren om door de nacht te komen. Hier heb ik geen problemen mee.
Mijn probleem is echter dat ik mijn ideeën op andere begin te projecteren. Zo kunnen de kleinste dingen er toe leiden dat ik denk dat een van mijn naaste zelfmoord gaat plegen of heeft gepleegd. Ik weet dat dit irrationele gedachten zijn maar toch leidt het tot een boel paniek. Zo heb ik laatst minuten staan huilen om de "dood" van mijn broer terwijl hij in werkelijkheid heel gelukkig is met zijn leven.
Er zit niet echt een duidelijke lijn in dit verhaal, maar goed, dit is iets waar ik al jaren mee kamp en het voelde goed om het eens uit te typen. Als iemands hier een soortgelijke situatie heeft meegemaakt of gewoon tips heeft: voel je vrij om te reageren.
Bij mij is het glas nog erg vaak half-leeg te noemen. Erg vaak kijken wat ik niet heb en dan amper kijken naar wat ik wel heb. Kijk ik naar het lege glas dan ga ik me vanzelf klote voelen met het idee dat het leven dat ik leid niets voorsteld waardoor er gebrek aan tevredenheid ontstaat wat zorgt voor een knagend gevoel. Alleen al kijken naar het feit dat ik in leven ben en mijn leven zelf kan inrichten en leiden zoals ik dat wil zal het glas voller maken, doe ik dat niet dan zal ik niet snel mijn leven indelen zoals ik dat wil omdat de focus ligt op hetgeen waar ik niets aan heb. Het feit dat ik tijd voor mezelf heb die ik kan indelen zoals ik wil bijvoorbeeld, en het glas wordt vanzelf voller omdat ik het idee heb dat ik het in grote mate zelf in de hand heb of ik gelukkig ben of niet. Kijk ik naar het lege glas dan zakt de moed me vanzelf in de schoenen, omschakelen en naar het volle glas kijken is dan ook iets dat zomaar gedaan kan worden door even een andere gedachte in leven te roepen. Slacht-offer rol heb je nog, jezelf in een slacht-offer rol plaatsen om vervolgens te blijven wachten en beweren dat het nooit meer goed komt, wat niet echt veel zoden aan de dijk zet.
Over jou situatie en school-periode, denk dat een school-periode nooit makkelijk is. Uit ervaring kan ik vertellen dat het pas op het HBO makkelijker wordt omdat je hele andere mensen gaat tegen komen en daarbij ook vrijheid krijgt zonder dat je als een houten hark stil hoeft te zitten tijdens de lessen. Je krijgt meer rechten op het HBO, zo kwam het over, en nogmaals de mensen die een stuk volwassener zijn. Meer vrijheid op eht HBO en dan tevens dat je ook meer zelf-discipline moet tonen, je wordt niet meer gedwongen zo erg, het hangt allemaal van jezelf af.
Wat mij nog te doen staat is leren ontspannen. Ik weet nog niet goed hoe ik dat het beste kan doen. Gejaagd gevoel en gejaagd denken is nog te erg aanwezig terwijl de depressie toch echt een stuk op de achtergrond is getreden. Dat ontspannen ben ik vaker mee bezig, ben ik te erg bezig met willen ontspannen dan kan ik onmogelijk ontspannen, ontspannen voelen is iets dat hier in zekere mate vanzelf naar voren moet komen zonder dat ik er zelf mee bezig ben, actief bezig zijn met ontspannen zorgt in mijn ogen vanzelf voor spanning. Ontspannen zijn zie ik dus meer iets dat enigszins vanzelf aanwezig moet zijn.
Ik ben nog steeds aan het afwachten op een oproep voor gedrags-therapie om het denken zelf te beinvloeden zodat het beter in zijn werk gaat. Een tijdje terug wilde ik het cancellen omdat ik te trots was omdat ik dacht dat ik het zelf wel kan, maar alsnog besloten om wel een poging te wagen. Helpt het dan is het meegenomen, bevalt het niet dan kan ik er vanzelf mee kappen.
Tenslotte wil ik nog zeggen dat uitgaan van een goede afloop ook wel eens kan helpen, maar dat klinkt makkelijker dan het is. Als ik overtuigd uitga dat het straks helemaal lekker gaat dan zorgt dat vanzelf voor een opluchting waardoor eraan werken vanzelf makkelijker gaat. En dan wederom de moed in de schoenen hebben, zakt de moed in de schoenen dan is de kleinste stap te zwaar. Een klein beetje positief kijken naar de toekomst en het lood weegt vanzelf minder
Een beetje licht aan het einde van de tunnel dus ook.Over ontspannen worden, ik merk dat tevreden zijn zorgt voor een ontspannen gevoel. Tevreden zijn met mijn leven, mijn stemming, mijn gevoel en tevreden zijn met het hele bestaan. Tevreden zijn lijkt me ook het enige dat mij te doen staat, tevreden zijn met het huidige en alsnog verder gaan met toevoegen welzijn door bijvoorbeeld hobby's op te pakken. En dan heeft hobby's oppakken te maken met interesse tonen logischerwijs, meer tijd om leuke dingen te doen inplaats van teveel tijd om bezig te zijn met het gevoel. Zelfs al is het gevoel hier goed, heb ik teveel tijd dan zakt zo'n goed gevoel weer weg. Bezig blijven is een noodzaak hier, afleiding zoeken dus ook wel. Eens iets anders aan de kop hebben. Denken afleren door bezig te zijn met iets anders.
Lang bericht, ik ga gewoon verder, niet te actief maar rustig aan. Uitgaande dat het goed komt en uitgaande dat ik zelf voor een groot deel invloed kan uitoefenen op mijn leven
Met goede wil en een beetje zin Succes ermee Orthodox
Weet niet of je er zelf wat aan heb gehad aan deze lap tekst, ik wilde het gewoon even opschrijven, ook om mezelf weer de juiste richting op te duwen. Nu ik voor mezelf geconcludeerd heb dat ik teveel focus op het lege glas, komt vanzelf het initiatief naar voren om me te richten op het volle gedeelte, wat zeker voor een beter gevoel zorgt al dan niet tijdelijk [ Bericht 5% gewijzigd door Verdwaalde_99 op 27-08-2007 13:11:35 ]
quote:Hoi Orthodox,Op maandag 27 augustus 2007 03:08 schreef Orthodox het volgende:
...
Ten eerste, goed dat je het hier neerschrijft en ten tweede zou ik het wel (en snel
) aan iemand vertellen, je doet jezelf zo onnodig veel lijd aan. Het is al moeilijk. Ik zou je heel erg graag willen adviseren om naar de huisarts toe te gaan, alleen of als het voor jou beter voelt, met één van je ouders of beiden.Jouw 'bezorgdheid' klinkt mij (ook) bekend in de oren, ik had dat ook. Verdrietig zijn (ook) om mijn broer, terwijl die soms meer lacht dan ik, maar toch. Het leed van anderen, voornamelijk van familie, nam ik er dan ook maar graag bij mee. Het klinkt ook als een soort schuldgevoel, en dat is, al wil ik geen diagnoses geven hier, of klinkt als één van de kenmerken van dysthemie, chronische depressie.
Verdere tips, ik weet dat het heel raar klinkt, maar ik zou extra vitamine B (complex -> de tuinen) kopen. Baat het niet, dan schaadt het niet en onder het motto, alle beetjes (kunnen) helpen. Ook zou ik je willen adviseren of bachbloesems misschien niet iets voor je is. Je klinkt als iemand die het nu zwaar heeft, en ze 'kunnen' (erbij) werken/helpen. Er is een site die uitzoekt, moet je vragen invullen, welke bij je past, je kan dan naar de tuinen gaan en de bachbloesem of bachbloesems die er bij jou uitkwamen, kopen. Het is (ook) een idee.
Verder wens ik je heel veel sterkte. En ik hoop dat je naar de huisarts gaat, niet hiermee door blijven lopen.
Troost, knuffel en een kus
quote:En dat is voor mij een grote reden om geen medicijnen van dien aard te willen slikken.Op maandag 27 augustus 2007 14:48 schreef F04 het volgende:
Kijk, medicijnen mogen wel helpen tegen de depressie, maar het beste is toch gewoon om het zonder te doen. Soms zijn de bijwerkingen erger dan de kwaal. (bij de bijwerkingen stond o.a hier suicidegedachten.)
Vandaag 2e keer psych. Vooraf voelt het doodeng, tijdens de afspraak gaat het medium en naderhand ben ik zo uitgeput dat ik zeker een uur slaap (bij thuiskomst
). Na het slapen vraag ik me af wat ik ook alweer besproken heb.. Nu maar hopen dat 't nut heeft, ofzo.
quote:Bij hoofdpijnpillen staat ook bij de bijwerkingen dat je er hoofdpijn van kan krijgen. Ook al is het op 1 op de 100000 mensen voorgekomen, ze moeten verplicht zo'n bijwerking melden.Op maandag 27 augustus 2007 14:48 schreef F04 het volgende:
Kijk, medicijnen mogen wel helpen tegen de depressie, maar het beste is toch gewoon om het zonder te doen. Soms zijn de bijwerkingen erger dan de kwaal. (bij de bijwerkingen stond o.a hier suicidegedachten.)
Soms zijn AD een (tijdelijk) noodzakelijk kwaad. Het kan ook zijn dat je gewoon een chemisch stofje tekort komt in je hoofd die met pillen worden aangevuld (serotonine)
quote:Je slinkt wel eens andere medicijnen? Ook daarbij heb je kans op ernstige bijwerkingen.Op maandag 27 augustus 2007 14:48 schreef F04 het volgende:
Kijk, medicijnen mogen wel helpen tegen de depressie, maar het beste is toch gewoon om het zonder te doen. Soms zijn de bijwerkingen erger dan de kwaal. (bij de bijwerkingen stond o.a hier suicidegedachten.)
quote:31-08-2007
Ongelukkig zijn wordt vaak verward met depressie. Psychologen en psychiaters stellen te snel de diagnose dat iemand lijdt aan een depressie. Ze vergeten dat iemand ook gewoon ongelukkig kan zijn, schrijft de vooraanstaande psychiater Gordon Parker in het British Medical Journal.
De kans is volgens de psychiater groot dat mensen die geestelijk niets mankeren, wel medicijnen en behandelingen voorgeschreven krijgen. Wie de huidige maatstaven hanteert, zou bij driekwart van de bevolking een depressie kunnen vaststellen, zo beweert Parker.
Opmerkelijk genoeg spreken andere experts in hetzelfde medische tijdschrift hem tegen. Het aantal zelfmoorden en het stigma rond de aandoening is volgens hen afgenomen nu vaker van een depressie wordt gesproken.
Nu hoort ongeveer één op de vijf Britten op een zeker moment dat hij of zij depressief is. Dat kost het Verenigd Koninkrijk vele miljoenen ponden en arbeidsuren. Toch is het veelvuldig voorschrijven van anti-depressiva niet de oplossing, zegt Parker. Bij mensen die slechts een dipje hebben, hebben deze middelen namelijk totaal geen effect.
Depressie is één van de meest voorkomende aandoeningen. Volgens de meeste internationale studies ligt de kans op het doormaken van een depressie tijdens een gans mensenleven op 10 à 17 %.
Niemand kan er zeker van zijn tegen depressie bestand te zijn. Zelfs al treft zij vooral vrouwen (twee vrouwen voor één man) en jonge volwassenen (25 à 35 jaar), toch kan depressie voorkomen in alle lagen van de bevolking en op eender welke leeftijd. Volgens de Wereldgezondheidsorganisatie zal depressie in het jaar 2020 de ziekte zijn die het meest voorkomt in de geïndustrialiseerde wereld.
Er wordt dus flink wat tegengesproken in de medische wereld, wat op zich niet zo vreemd is omdat we dat van de heren en dames medici gewend zijn. Uiteraard wordt er net als bij alle medicijnen flink verdiend aan anti-depressiva. De conclusie 'u heeft een depressie' laat zich dan al snel behandelen op de makkelijkste, gangbare manier...zoveel en zo duur mogelijke medicijnen voorschrijven. Liever het volk onder de duim houden door ze plat te 'spuiten en slikken' dan te kijken wat er werkelijk aan mankeert. Maar ja, als ze dat zouden doen dan zouden ze er hoogstwaarschijnlijk achter komen dat de meeste mensen gewoon zwaar de pest in het huidige zorgstelsel hebben en ja, dat is niet goed voor de business.
Antidepressiva behoren tot de meest voorgeschreven geneesmiddelen in Nederland; inmiddels slikken bijna 900.000 mensen de pillen. Terwijl dit toch in veel gevallen niet wenselijk is, weten Jochanan Huyser, psychiater in het Academisch Medisch Centrum in Amsterdam, en Gerdien Franx, projectleider bij het Utrechtse Trimbos-instituut. ,,Antidepressiva zijn bedoeld voor de behandeling van een depressieve stoornis die matig of ernstig is'', zegt Huyser.
,,Maar op dit moment worden de middelen ook voorgeschreven bij allerlei depressieve klachten of lichte depressies, zonder dat gekeken wordt hoe die klachten zijn ontstaan.
Wil je weten hoe het met je eigen gemoedstoestand is en weten of je depressief bent, doe dan een test om te kijken hoe het ervoor staat of hangt. Mocht je depressief zijn, dan weet je dat je er met een handvol pillen weer tegenaan kan. Een heerlijke chemische glimlach op je gezicht is voor je medemens natuurlijk ook het fijnst om naar te kijken!
Bron: Blad psychologie, Gezondheid.infoblog
(Grenswetenschap)
Ik ging bijna een jaar naar de psycholoog...en het hielp een beetje, maar nu stop ik er om 2 redenen mee...1.psycholoog wisselt van baan. 2. ik vertrek vrijdag onverwachts naar het buitenland.
hier mijn verhaal:
Ik had eindelijk duidelijk na bijna 2 jaar heen en weer geschommel waar ik wil blijven. Ik leefde een soort van in 2 landen tegelijk nederland en Chili. En ik koos/kies voor nederland. Dus had ik zoiets van November t/m maart ga ik ertussen uit, ga ik naar Chili op vakantie. Maar des te dichter bij de reis kwam des te minder zin ik had.
Nu begon ik mezelf eindelijk een beetje stabiel te voelen.
En nu wordt mn oma ziek...en de kans is gigantisch dat ze elk moment sterft. De band met mn oma is niet zo sterk, ik heb alleen een beetje opervlakkig contact gehad. Dus dit alles doet me niet zoveel...tuurlijk het doet me wel wat.En mijn moeder die heeft de tickets omgezet naar as. vrijdag en dat weten sinds 3 uurtjes.
En ik wil wel gaan, maar ook niet. Want daar bij familie het enige wat er is in die stad is een centrum en supermarkten, en een strand maar met 15 graden ga ik echt niet naar het strand.
De reden waarom ik ga weet ik nog niet..ik ga niet echt speciaal voor mn oma, maar ook niet voor mezelf..ook niet voor mn moeder. En ik weet ook niet wat ik daar eigenlijk ga te doen. De stad waar ik verblijf is puur industriestad.
Nu zit al ik met problemen omdat ik niet weet welke studie ik wil doen als ik terug kom, want alle studies lijken me leuk..en ik hobbel al 3 jaar van de ene naar de andere studie...zo heb ik hbo informatica gedaan, mbo ict beheer, ik heb ook nog 2 weekjes PABO gedaan, en ook grafimediatechnologie. Van alle studies behalve MBO ICt beheer heb ik geen diploma. En dat diploma booit me niet eens meer.
Ik voel me overal onder druk gezet..en ben moet..ik stort nu dagelijks helemaal in...eindig de dag huilend, overstuur en moe. En ik kan nergens rust vinden, door de onverwachte reis nu nog minder.
quote:Ik vind de "conclusie" nogal raar. Je sluit toch niet af met zo'n sarcastische noot? Komt dit overigens van het online gedeelte van het blad Psychologie? Heb onlangs een exemplaar van dit blad gekocht, staan wel interessante artikelen in.Op zaterdag 1 september 2007 01:09 schreef Halinalle het volgende:
Slecht, warrig artikel.
Zelf ben ik er waarschijnlijk ook gevoelig voor. in de tijd dat mijn ouders in een depressie zaten heb ik geleefd als een zombie.
Dag in dag uit eigenlijk alleen maar doorleven, en af en toe sloeg dat om naar zelfmoordgedachten. Ik heb me wel altijd beseft dat er dan mensen om me heen zouden zijn die daar pijn van zouden lijden en dat heeft me dan ook wel weerhouden.
Een jaar of 5 terug is het langzaam aan wel weer beter gegaan, maar ik blijf een groot manco houden, het omgaan met spontane stresssituaties. Ik sla bijna altijd compleet om of dicht, en hoewel ik ook een groot deel van de tijd toch wel de dingen kan regelen die ik moet doen gaan er steeds meer dingen tussendoor.
Op een gegeven moment hoopt zich dat dan op en zie ik tegen een enorme muur op (die achteraf uiteraard wel meevalt) en krijg ik echt niks voor elkaar.
Nu heb ik dit allemaal een hele tijd voor mezelf kunnen houden, maar sinds anderhalf jaar heb ik een vriendin, waar ik zo nu en dan met moeite eens wat tegen vertel. Lucht wel iets op, maar meestal heb ik weer het gevoel dat ik het liever helemaal zelf doe. Andere kant is dat ik dan weer denk dat ik haar tekort doe.
Zo met de omschakelingen van het laatste half jaar zit ik ondertussen weer aardig tegen een hoopje aan te boksen. Ik ben gelukkig geslaagd voor mijn opleiding, maar daarna direct aan het werk gekomen (wel fijn, maar ook stressss). De vakantie was nou ook niet echt rustgevend en zo zit ik nu alweer aardig tegen een plafond.
Probleem is dat het de afgelopen maand(en) steeds vaker tot aan het plafond komt en ik het gevoel heb de complete controle te verliezen. (ik ben, ondanks mijn gebreken, een perfectionist van nature)
Die machteloosheid brengt met zich weer frustratie met zich mee, en dat werkt weer in een cirkeltje.
Ik kan tegenwoordig ook steeds slechter tegen drukte om me heen, zet zelfs véél minder vaak muziek op, terwijl ik vroegâh juist op muziek leefde. Krijg er gewoon de drukke stresskriebels van
Nu is het voor mij eigenlijk dagelijks leven geworden, maar ik heb het idee dat ik meer geleefd word op deze manier dan dat ik zelf leef. Toch wil ik ook niet mijn werk gaan inkorten of wat dan ook, omdat ik het idee heb dat het zich ooit weer eens vanzelf oplost, en ik voel me nou niet echt een uitzondering.
Klinkt allemaal krom, maar dat is nou eenmaal mijn gedachtengang ook.
Combinatie van perfectionisme en de neiging om mezelf niet "speciaal" te willen laten zijn. Ben ook een expert in klemdenken
Zo, dat is er weer ff uit...
Ondertussen vanochtend met de psychotherapeute opgemerkt dat ik hele lichte vooruitgang boek. Ik dwing mezelf niet altijd op kleine negatieve dingen te letten en ben hard bezig om het paradigma van "het beeld van de wereld is de realiteit die je zelf er van maakt, maak er dan een wat leukere van". Veel NLP gelezen en hoewel Richard Bandler een blaaskaak is moet je 'm toch een boel dingen nageven.
Maar is erg moeilijk dus om als je een negatief zelfbeeld hebt EN heel erg benauwd bent voor wat mensen denken om dan anders te gaan denken.
quote:17-09-2007
De kans is groot dat veel mensen deze winter getroffen zullen worden door een winterdepressie, met dank aan de slechtste en natste zomer ooit gemeten.
Dat meldt de Britse krant The Independent vandaag.
Fel zonlicht is de beste remedie tegen een winterdip
In Groot-Brittannië, maar ook in Nederland, komt winterdepressie voor bij ongeveer één op de twintig mensen. Daarnaast geven nog eens één op de acht personen aan in de wintermaanden extra zwaarmoedig te zijn.
Zomer
Fel licht, vooral zonlicht, is de beste remedie tegen een winterdip. De zomer is normaal gesproken dan ook een tijd van herstel voor mensen die bevattelijk zijn voor een winterdepressie.
Na de herfstachtige, natte zomer van dit jaar vrezen Britse gezondheidsexperts nu dat een enorme groep mensen getroffen zal worden door de 'winterblues'.
Weinig zelfvertrouwen
Mensen met een hevige winterdepressie zijn vaak langere tijd somber, nerveus, huilerig en moe. Ze hebben moeite zich te concentreren en slapen veel.
Aan sociale contacten hebben ze geen behoefte en hun zelfvertrouwen daalt.
Naast emotionele problemen krijgen mensen met een winterdepressie ook vaak last van lichamelijke kwaaltjes: spierpijn, verkoudheid en verstopping komen vaak voor.
Melatonine
Over de oorzaak van winterdepressie tasten de specialisten nog in het duister. Aangenomen wordt dat het hormoon melatonine een belangrijke oorzaak is.
Melatonine wordt aangemaakt wanneer het nacht is, het maakt mensen sloom en slaperig. Bij veel daglicht is de concentratie ervan laag. De donkere wintermaanden zorgen ervoor dat de melatoninespiegel stijgt en wellicht te hoog wordt. Dit zou de vermoeidheidsklachten van mensen met winterdepressie verklaren.
Finland
Lichttherapie wordt veel gebruikt om winterdepressies te onderdrukken. Finse bedrijven werken bijvoorbeeld met felle lichten op de werkplaats. Stemming en arbeidprestaties worden erdoor verbeterd.
Door Luc van Kemenade
(Elsevier)
quote:Als "ervaringsdeskundige" en enigszins op de hoogte van wetenschappelijk onderzoek op dit gebied, is de relatie die in dit artikel gelegd wordt tussen winterdepressie en de voorafgaande zomer flinterdun.Op dinsdag 18 september 2007 01:04 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:
Dreiging massale 'winterblues' door natte zomer
[..]
Bovendien is in Nederland het aantal zonneuren deze zomer niet zo verschikkelijk afwijkend van een normale "hollandse zomer".
quote:* parapluutje opzetOp dinsdag 18 september 2007 01:04 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:
Dreiging massale 'winterblues' door natte zomer
Ik heb een tip voor mensen, het is mij aangeraden door mijn therapeut: 'leven in je leven', van klosko en young. Te koop oa bij Scheltema. Kennen mensen het wellicht misschien al? En zoja, wat vond je/jullie ervan? Vind het zelf een erg goed boek, heb er zeker wat aan. Het is vooral het begrijpen en daarna komt het gevoel. Het is wel zo dat dat niet 123 gaat. Misschien worden er wat traantjes gelaten enzo
, ligt eraan. Maar vind het wel een echte aanrader . Kopen dus !Ben ook erg benieuwd naar mensen als ze het hebben gelezen wat ze ervan vonden of vinden.
Met mij gaat het ook iets beter. Kwartjes beginnen nu, mede door het boek, wat te vallen, of is het zinken. Probeer dingen anders aan te pakken, en dat was ik al van plan, en het boek is daar een mooie hulp bij. Tevens doe ik nu ook even iets wat ik erg interessant vind, en dat is, juist door de omstandigheden, want daardoor kan het
, ook leuk en leerzaam. En pept mij ook weer op. Doen wat ik leuk vind, doelen stellen, etc. Maar ach, ergens ben ik er nog lang niet, en probeer ik maar gewoon wat te genieten van de reis (ook), met of zonder parapluutje Iedereen veel luck en kopen/lezen he !
quote:Depressieve mensen zouden sowieso moeten proberen om toch zoveel mogelijk zonlicht af en toe te vergaren. Want zelfs op een bewolkte dag heb je nog zo'n blablaba nog wat. Het is wat moeilijk in de herfst en winter, maar dan kan je 's avonds weer met een kop warmeOp dinsdag 18 september 2007 10:19 schreef Halinalle het volgende:
Als "ervaringsdeskundige" en enigszins op de hoogte van wetenschappelijk onderzoek op dit gebied, is de relatie die in dit artikel gelegd wordt tussen winterdepressie en de voorafgaande zomer flinterdun.
Bovendien is in Nederland het aantal zonneuren deze zomer niet zo verschikkelijk afwijkend van een normale "hollandse zomer".
een boekje voor de kachel lezen ofzo en heb je toch je benodigde licht gehad.Mensen zijn ook net plantjes soms
quote:Heb je het boek gelezen wat ik boven heb vermeld, misschien ook een optie voor jou ?Op donderdag 13 september 2007 13:11 schreef LEiPiE het volgende:
..
Maar is erg moeilijk dus om als je een negatief zelfbeeld hebt EN heel erg benauwd bent voor wat mensen denken om dan anders te gaan denken.
Doen/lezen (ook) en sterkte !
Vind het goed te lezen, duidelijk en ook wel nuttig.
quote:Inderdaad, buiten komen + wat lichaamsbeweging (stukje lopen/fietsen) doet mensen veel goed. Heel erg belangrijk.Op woensdag 19 september 2007 01:33 schreef sweetgirly het volgende:
[..]
Depressieve mensen zouden sowieso moeten proberen om toch zoveel mogelijk zonlicht af en toe te vergaren. Want zelfs op een bewolkte dag heb je nog zo'n blablaba nog wat. Het is wat moeilijk in de herfst en winter, maar dan kan je 's avonds weer met een kop warme
Mensen zijn ook net plantjes soms
Ik ben eerder in mijn puberjaren al eens depressief geweest.
Ongeveer een jaar nadat ik klaar was met de behandeling daarvoor overleed mijn moeder.
Achteraf blijkt dat vanaf toen de depressie er met kleine beetjes weer terug in geslopen is.
Tot ik begin dit jaar op een punt kwam dat ik het echt niet meer zag zitten.
Ik herkende mezelf als dat persoon van 5 jaar terug, ik ging mezelf opsluiten, wilde niet meer naar school, kon niet goed omgaan met mijn vriend omdat ik alles wat hij zei opvatte als een persoonlijke belediging naar mij.
Ik ben toen naar de huisarts gegaan en heb om een doorverwijzing naar GG-net gevraagd.
Ook meteen gekregen omdat ik al bekend was daar
Nouja, eerst een paar intake gesprekken gehad en pas na 4 of 5 maanden het eerste echte gesprek gehad.
Toen is eruit gekomen dat er een depressie gaande is veroorzaakt door verstoorde rouw.
Ondertussen ben ik pas 6 behandelingen verder ofzo en gaat het nog echt niet met me.
Ik zou eigenlijk dit jaar weer beginnen met een studie, maar dat maakte me zo bang dat ik een beetje domme dingen heb gedaan.
Waarna ik in overleg met mijn behandelaar heb besproken om school toch nog even uit te stellen.
Ik ben nu doorverwezen naar een instelling die mensen met psychische problemen stapje voor stapje helpt om terug de maatschappij in te gaan.
Daarbij behoud ik voorlopig de gesprekken bij GG-net nog.
Ik probeer om mezelf op een moeilijk moment rustig te krijgen.
Dat ik de dingen altijd veel erger zie dan ze eigenlijk zijn. Meestal werkt dat niet.
Ik heb veel ruzie met mijn vriend, hij weet niet hoe hij moet omgaan met me.
Mijn vader vind het allemaal maar aanstellerij en mijn zussen wil ik niet lastig vallen met mijn verdriet.
Het was tenslotte niet alleen mijn moeder die overleed.
Verder maak ik elke dag een lijstje met positieve dingen van die dag. Dat zijn soms hele simpele dingen zoals dat ik een nieuwe jas heb gekocht, of dat mijn petekind tegen me gelachen heeft.
En ik schrijf elke dag dingen op waar ik die dag veel over na heb gedacht.
En elke keer als ik dan een gesprek heb bij GG-net, neem ik dat mee en bespreken we dat
quote:Klinkt heel herkenbaar. De beste tip die ik je kan geven is echt alles stapje voor stapje te doen.Op woensdag 19 september 2007 21:04 schreef .Sparkling. het volgende:
Ik ben ook depressief.
Ik ben eerder in mijn puberjaren al eens depressief geweest.
Ongeveer een jaar nadat ik klaar was met de behandeling daarvoor overleed mijn moeder.
Achteraf blijkt dat vanaf toen de depressie er met kleine beetjes weer terug in geslopen is.
Tot ik begin dit jaar op een punt kwam dat ik het echt niet meer zag zitten.
Ik herkende mezelf als dat persoon van 5 jaar terug, ik ging mezelf opsluiten, wilde niet meer naar school, kon niet goed omgaan met mijn vriend omdat ik alles wat hij zei opvatte als een persoonlijke belediging naar mij.
Ik ben toen naar de huisarts gegaan en heb om een doorverwijzing naar GG-net gevraagd.
Ook meteen gekregen omdat ik al bekend was daar
Nouja, eerst een paar intake gesprekken gehad en pas na 4 of 5 maanden het eerste echte gesprek gehad.
Toen is eruit gekomen dat er een depressie gaande is veroorzaakt door verstoorde rouw.
Ondertussen ben ik pas 6 behandelingen verder ofzo en gaat het nog echt niet met me.
Ik zou eigenlijk dit jaar weer beginnen met een studie, maar dat maakte me zo bang dat ik een beetje domme dingen heb gedaan.
Waarna ik in overleg met mijn behandelaar heb besproken om school toch nog even uit te stellen.
Ik ben nu doorverwezen naar een instelling die mensen met psychische problemen stapje voor stapje helpt om terug de maatschappij in te gaan.
Daarbij behoud ik voorlopig de gesprekken bij GG-net nog.
Ik probeer om mezelf op een moeilijk moment rustig te krijgen.
Dat ik de dingen altijd veel erger zie dan ze eigenlijk zijn. Meestal werkt dat niet.
Ik heb veel ruzie met mijn vriend, hij weet niet hoe hij moet omgaan met me.
Mijn vader vind het allemaal maar aanstellerij en mijn zussen wil ik niet lastig vallen met mijn verdriet.
Het was tenslotte niet alleen mijn moeder die overleed.
Verder maak ik elke dag een lijstje met positieve dingen van die dag. Dat zijn soms hele simpele dingen zoals dat ik een nieuwe jas heb gekocht, of dat mijn petekind tegen me gelachen heeft.
En ik schrijf elke dag dingen op waar ik die dag veel over na heb gedacht.
En elke keer als ik dan een gesprek heb bij GG-net, neem ik dat mee en bespreken we dat
Denk je dat iets teveel is, dan doe je de helft, de andere helft komt wel een keer en dan heb je in ieder geval iets gedaan
succes!
Wanneer is nou het moment geweest dat jullie besloten om naar de huisarts te gaan? (Bijv. tijdens een zware dip? Of wanneer het weer wat over is?) Hoe begin je met uitleggen wat er allemaal aan de hand is? Ik ben bang dat als ik naar de HA dat ik gewoon niet uit met woorden kom. En dat het wordt afgescheept met "neem maar wat rust" of "kom over 6 weken maar nog eens terug."
Ik vind het zelf namelijk ontzetten moeilijk, en ben al een tijdje aan het peinzen hierover. Ik voel me al langere tijd niet goed en heb stemming wisselingen. Ik merk wel dat tijdens een dip het "Doem" denken steeds heviger word. Het voelt niet goed en op sommige momenten kan ik me zo dood ongelukkig voelen incl. nare gedachtes met huilbuien en al.
Jouw verhaal lezende, zou ik zeggen dat dit een goed moment is om een afspraak met de huisarts te maken.
Je hoeft niet bang te zijn wat jouw huisarts zal denken, gaat om jou, waar jij mee zit, ook al kom je niet goed uit je woorden. Je kan inderdaad een lijstje maken wat je voelt. Maar je geeft zelf al aan dat je niet lekker in je vel zit, stemmingswisselingen hebt, (erg en meer) aan het doemdenken bent, en die 3 dingen lijken mij al erg duidelijk, absoluut niet onduidelijk en de huisarts zal vast niet vreemd opkijken als je dit zegt. Neem jezelf serieus, huisarts doet dat ook wel hoor.
Succes en gewoon gaan !
Dit was een lange TVP
quote:Angst is inderdaad bij mij een van de grote boosdoeners. Vandaar ook de grote twijfel om de Huisarts te bellen. Ik ben gewoon bang om iets te ondernemen waarvan ik niet zeker weet of datgene een positieveZaluki, angst is een slechte raadgever.
Je hoeft niet bang te zijn wat jouw huisarts zal denken, gaat om jou, waar jij mee zit, ook al kom je niet goed uit je woorden. Je kan inderdaad een lijstje maken wat je voelt. Maar je geeft zelf al aan dat je niet lekker in je vel zit, stemmingswisselingen hebt, (erg en meer) aan het doemdenken bent, en die 3 dingen lijken mij al erg duidelijk, absoluut niet onduidelijk en de huisarts zal vast niet vreemd opkijken als je dit zegt. Neem jezelf serieus, huisarts doet dat ook wel hoor.
Succes en gewoon gaan !
uitkomst heeft, vaak sla ik dat dan ook af. (Globaal gezien ben ik gewoon bang om te leven, Dat is 1 van de vele dingen) Maar ik heb vandaag met kramp in mijn schouder en nek gebeld voor een afspraak Maandag ochtend om 8:40. Een hele stap en ik word er kriegel van als ik er aan denk. Maar nu heb ik toch nog even het weekend om wat belangrijke puntjes op te schrijven.
quote:Dat is bij mij ook de grootste blokkade en vrij duidelijk teken van een "probleem", goed dus dat je een afspraak hebt gemaakt!Op vrijdag 21 september 2007 15:02 schreef Zaluki het volgende:
[..]
Angst is inderdaad bij mij een van de grote boosdoeners. Vandaar ook de grote twijfel om de Huisarts te bellen. Ik ben gewoon bang om iets te ondernemen waarvan ik niet zeker weet of datgene een positieve
uitkomst heeft, vaak sla ik dat dan ook af. (Globaal gezien ben ik gewoon bang om te leven, Dat is 1 van de vele dingen)
En vooral: verwacht niet direct resultaat... ik ben nu iets van een half jaar verder en heb zelf niet het idee dat er veel veranderd is (maar goed, ook dat hoort bij een depressie: dat je positieve zaken niet zo goed op kunt merken).
quote:Ben vanochtend dus naar de dokter geweest, Ik heb gebrobeerd mijn verhaal te vertellen en dat is me ook wel redelijk gelukt. En tranen natuurlijk, maar ze was ontzettend begripvol. Iniedergeval heeft ze me doorverwezen naar een psycholoog, die ik nog even moet bellen voor een afspraak. Ik moet zeggen, ik voel me al gelijk een stuk opgelucht. Want, ik weet zelf namelijk helemaal niet waar het vandaan komt (Ik heb geen nare trauma's o.i.d. gehad in mijn jeugd etc.) Dus voor mijn idee had ik ook helemaal geen aanleiding tot, en weet ik zelf niet waarom ik me steeds zo voel. Ik was zo blij met haar antwoord. Ze zei: "Soms is dat ook helemaal niet nodig, en zit het er gewoon."Op maandag 24 september 2007 10:52 schreef LEiPiE het volgende:
[..]
Dat is bij mij ook de grootste blokkade en vrij duidelijk teken van een "probleem", goed dus dat je een afspraak hebt gemaakt!
En vooral: verwacht niet direct resultaat... ik ben nu iets van een half jaar verder en heb zelf niet het idee dat er veel veranderd is (maar goed, ook dat hoort bij een depressie: dat je positieve zaken niet zo goed op kunt merken).
Maar goed, nu nog even een afspraak maken met de psycholoog.
Stoppen met roken betekent blijkbaar ook dat je hersenen zich flink moeten aanpassen en finetunen op de niet-meer-intake van nicotine
Gelukkig is het op zo'n schaal dat ik op een gegeven moment wel besef dat het daardoor komt
quote:Wat goedOp maandag 24 september 2007 12:34 schreef Zaluki het volgende:
Ben vanochtend dus naar de dokter geweest, Ik heb gebrobeerd mijn verhaal te vertellen en dat is me ook wel redelijk gelukt. En tranen natuurlijk, maar ze was ontzettend begripvol. Iniedergeval heeft ze me doorverwezen naar een psycholoog, die ik nog even moet bellen voor een afspraak. Ik moet zeggen, ik voel me al gelijk een stuk opgelucht. Want, ik weet zelf namelijk helemaal niet waar het vandaan komt (Ik heb geen nare trauma's o.i.d. gehad in mijn jeugd etc.) Dus voor mijn idee had ik ook helemaal geen aanleiding tot, en weet ik zelf niet waarom ik me steeds zo voel. Ik was zo blij met haar antwoord. Ze zei: "Soms is dat ook helemaal niet nodig, en zit het er gewoon."
Maar goed, nu nog even een afspraak maken met de psycholoog.
Netjes. En zie je wel dat het meevalt. Tof dat ze begripvol was, al had ik niet echt anders verwacht
. Zijn wel wat gewend, weten soms hoe en wat. Ook al denken wij, sommigen, soms anders.Lekker en beter dat het iig heeft opgelucht, stap 1 is iig gemaakt !
En daar mag je best trots op zijn, tgt is het ook wat leerzaam, want zo zie je maar dat je vragen niet zo vreemd zijn.
Go Zaluki, zou ik zeggen !
quote:Eens en tgt oneens.Op maandag 24 september 2007 16:33 schreef StallionJack het volgende:
Je moet niet omgaan met een depressie, maar er tegen vechten. Niet accepteren.
Vechten ertegen kan ook heel vermoeiend zijn
. Acceptatie kan ook weer leiden tot nieuwe oplossingen en veranderingen. Je accepteert, heelt jezelf of probeert jezelf te helen, soms kan het ergens vandaan komen en oplossingen zoeken. Acceptatie leidt vaak meer tot loslaten dan dat er tegen vechten dat soms doet of kan doen. Ofzoiets, zou kunnen.
Net als dat je merkt dat het regent en hard waait, je zet je paraplu op, vecht tegen de wind, klaagt over de regen etc. Je komt moeizaam vooruit. Of je accepteert dat het regen en waait, en misschien kom je dan net zo goed moeizaam vooruit maar je hebt iig minder last dat je hevig baalt dat je wat tegenwind hebt, ofzo.
quote:De laatste inzichten zijn juist dat dit vaak averechts werkt (bij klinische depressies).Op maandag 24 september 2007 16:33 schreef StallionJack het volgende:
Je moet niet omgaan met een depressie, maar er tegen vechten. Niet accepteren.
[ Bericht 1% gewijzigd door Halinalle op 24-09-2007 17:02:15 ]
quote:Iets accepteren hoeft niet gelijk te zeggen dat je jezelf er bij neerlegtOp maandag 24 september 2007 16:55 schreef StallionJack het volgende:
Als je een depressie accepteert ben je te dode opgeschreven.
Je maakt alleen een of de keuze, vechten of accepteren (en er wat aan doen). Denk dus het tegendeel juist. Iets waar je tegen vecht, leg je jezelf niet bij neer, anders vecht je er immers niet tegen. Het laatste lijkt mij veel vermoeiender dan de acceptatie (ervan) en dan pas kan je vechten (voor jezelf). Krijg je misschien ook meer kracht van.
quote:Als je niet moe wilt worden dan zul je niets bereiken.Op maandag 24 september 2007 16:39 schreef sweetgirly het volgende:
[..]
Vechten ertegen kan ook heel vermoeiend zijn
[--']
De definitie van accepteren is dat je een situatie niet wilt of kunt veranderen.
quote:Nou, van vechten word ik persoonlijk erg moe. Het houdt mij ook tegen, tegen om verder te kunnen gaan.Op maandag 24 september 2007 17:00 schreef StallionJack het volgende:
Als je niet moe wilt worden dan zul je niets bereiken.
De definitie van accepteren is dat je een situatie niet wilt of kunt veranderen.
Als ik zou accepteren, geef ik het vechten automatisch op, en dat geeft mij meer rust en mogelijkheden tot.. dan het vechten ertegen, wat erg veel energie kost en kan gaan kosten. En die energie kan ik wel beter gebruiken