Depressie - hoe ga je ermee om

Dysthymie stoornis meldt zich...

Hoe ik erachter ben gekomen? Ik had last van angst/dwang klachten, voor de zoveelste keer in mn leven en werd er helemaal gek van. Na een paar maanden ging het nog neit over. Naar de psycholoog, gaf me de stempel 'OCS'. Toen ze na korte tijd erachter kwam dat haar gesprekken niets uitvoerden ben ik naar een psychotherapeut gegaan die me wel iets verder heeft geholpen. De angstklachten verdwenen maar echt helemaal goed... nee.

Op een gegeven moment kwam er een zeer duidelijke depressieve episode, and that's that. De psychiater constateerde simpelweg 'depressie' en schreef me antidepressiva voor (Zoloft, 100). Dat ging prima en uit die allerdonkerste periode ben ik ook wel. Maar ik slik nog steeds Zoloft. Al te lang eigenlijk, ik moest proberen te stoppen maar toen zag ik alles weer aankomen en begon weer opnieuw

Een dysthyme stoornis wordt omschreven als een depressieve stoornis die lang niet alle kenmerken van een echte depressie heeft, maar wel langer duurt. Een soort van altijd licht depressief dus, hoewel dat heel stom klinkt, als je natrekt hoeveel last ik alleen al heb gehad van het niet-weten en het lange aanhouden Op het dieptepunt ging het dus over in een 'echte' depressie. Maar het geeft in ieder geval hoop te weten dat het met een klein stofje in je hersenen grotendeels te verhelpen valt Ik zou zeggen, probeer het.

quote:

Op dinsdag 23 januari 2007 15:55 schreef Noodly het volgende:
Dysthymie stoornis meldt zich...

Hier ook . Hoewel het echt lang heeft geduurd voordat ik daar achter kwam. Een jaar of 8 geleden heb ik een depressie gehad en nog eentje een paar jaar later. Dit keer zag ik 'm een klein beetje aankomen en ben ik gelijk naar de huisarts gegaan. In eerste instantie met slaapstoornissen, vervolgens zat ik er met angst/paniekklachten en de volgende keer om medicatie te bespreken. Ook zit ik in therapie, waar ik dus heb ontdekt dat deze drie depressies zeer waarschijnlijk met elkaar verband hielden en dat er sprake is van een dysthyme stoornis. Ik heb me er eigenlijk niet heel veel in verdiept verder en weet ook niet goed of zoiets over gaat. Maar met medicatie functioneer ik momenteel prima. Ik voel me lekker, stabiel (voor het eerst in jaren) en heb weer fut en energie om dingen te ondernemen. Waar ik ook weer voldoening uithaal .
Met een depressie moet je m.i. nooit te lang rondlopen, hulp zoeken is echt een goede optie. Goed dat je dat hebt gedaan, TS! Sterkte he .

*Manisch Depressief meld zich* Ja, zoals ik al zei ben ik manisch depressief, en dat betekend dat ik me tijden achter elkaar extreem down voel (zoals nu) en tijden achtereen extreem goed, en dat in een wisselend patroon van meerdere maanden één stemming.
Zoals gezegd ben ik momenteel depressief, en niet zo'n beetje ook. Ik zit niet in de richting van de zelfmoordneigingen, maar dat is het dan ook wel. Ik weet dat ik per mei in een instelling voor 5 dagen per week opgenomen ga worden, en dat is mij momenteel echt een baken in de zee, en de voornaamste reden dat ik het volhou. Als ik zo nog een tijd stuurloos had moeten ronddobberen was ik tenonder gegaan. Momenteel heb ik iedere week een gesprek met een psychiater, en men is nog bezig te onderzoeken wat voor medicijnen ik moet hebben, dus ik zit thuis zonder.
Ik doe niet veel op een dag, ik computer wat, doe wat kleine dingetjes in huis zoals de vaatwasser uitruimen, en verder zo weinig mogelijk dingen die stress opleveren. Ik heb me toevallig vandaag ziek gemeld bij mijn werk, en nu ga ik voor het officieele. Ik kan niet meer verder, omdat ik de laatste tijd zo vaak ziek ben geweest zit ik voor ik ga werken al in de stress omdat ik bang ben dat ik ontslagen ga worden enzovoort, en daar word ik dan weer ziek van. Ik kom er dus echt niet toe.
Ik hoop dat de medicijnen binnenkort komen zodat ik hopelijk wat meer vruchten van de therapie kan dragen.

Ik weet niet, heb zelf denk ik ook last van een depressie (heb daar hier ook een topic over geopend) en deze kwam echt door een bepaalde reden (groeistoornis > 1.60 lang > geen vriendin > eenzaamheid) maar ik hou totaal niet van dat medicijnen-gedoe. Ik heb een beetje het idee dat je daarmee bepaalde gevoelens weghaalt die er niet voor niets zijn. Ga je niet een beetje door het leven als een zombie als je medicatie gebruikt? Je lost je probleem er niet mee op.

[ Bericht 3% gewijzigd door dlebrok op 23-01-2007 20:58:32 ]

quote:

Op dinsdag 23 januari 2007 20:46 schreef dlebrok het volgende:
Ik weet niet, heb zelf denk ik ook last van een depressie (heb daar hier ook een topic over geopend) en deze kwam echt door een bepaalde reden (groeistoornis > 1.60 lang > geen vriendin > eenzaamheid) maar ik hou totaal niet van dat medicijnen-gedoe. Ik heb een beetje het idee dat je daarmee bepaalde gevoelens weghaalt die er niet voor niets zijn. Ga je niet een beetje door het leven als een zombie als je medicatie gebruikt? Je lost je probleem er niet mee op.

Je kunt medicijnen wel niet prettig vinden omdat je dan als zombie door het leven zou gaan .Maar door de depresie als een zombie door het leven gaan lijkt mij ook geen goed idee.Ik ben jaren depresief geweest en had ook geen leven.Ik was onzeker en durfde niets te ondernemen door de depresie.Dat heeft alles bij elkaar zo"n 10 jaar geduurd.Geef mij maar wel medicijnen (was er eerst ook tegen moest het ook zelf kunnen oplossen.)leef nu een stuk fijner zonder al teveel gepieker.

Ik heb even geen tijd om uitgebreid te reageren maar wil even kwijt hoe fijn het woord peuterdepressie hier te lezen! Het had mij een hoop ellende bespaard als ze daar eerder op waren gekomen...

Ik heb nu dus ook de stempel chronische depressief. Valt goed mee te leven, ook al heb ik dat wel moeten leren. Wat hier al voorbij kwam: je moet gewoon echt heel eerlijk zijn tegenover jezelf. Het is heel belangrijk dat je jezelf goed kent en dat je weet wat je moet doen wanneer je je als het ware voelt wegzakken!

tvp

Even een manier van omgaan hoe ik het doe

Even aanmerken dat geen enkele depressie hetzelfde is dus dan is het even een persoonlijke ervaring.

Afstand nemen van gedachtes en gevoelens. Compacter maken van gedachtes zodat ze minder vrije ruimte krijgen om te bewegen. Ik vat het hele denken en voelen samen en duw het weg, ik duw het weg omdat het negatief is. Is het denken en voelen positief dan laat ik het wel tot me komen natuurlijk.

Eens de tijd nemen om het denken tot je te nemen om vervolgens alles te concentreren tot 1 compact iets zodat je het kunt weg gooien.

Mijn depressies die varierden van 1 1/2 jaar tot 1 maand waren chaos en niet structureel. 100 gedachtes zonder structuur. Dus ik heb moeite moeten doen om structuur aan te brengen zodat ik ze beter kon wegstoppen.

Een bepaalde negatieve gedachte of zomaar een gedachte die niet definieërbaar is die stop je niet zomaar weg. Daarom moest ik me concentreren om die gedachtes compact te maken zodat ik ze kon wegduwen.

Gedachtes kunnen klef zijn van aard, gedachtes kunnen zich opdringen. Dus daarom juist het positieve aan wegduwen en afstand nemen van.

Afstand nemen En dat doe ik dus door de gedachte of het gevoel duidelijk te maken. Als ik niet weet hoe een gedachte of gevoel is dan kan ik er niets mee. Ik moet er een wiskunde van maken en ik moet het logisch maken voordat ik het kan wegstoppen in de prullenbak. Als ik niet weet hoe een gedachte of gevoel aanvoelt of tot stand komt dan is het abra cadabra. Daarom juist het belang van goed weten in te schatten hoe het is om het mee te maken. En dat kent geen gebruikershandleiding omdat het bij ieder mens anders is dus ook. Energie die in gedachtes zitten. Energie die altijd anders is. Er is geen abc dat te maken heeft met depressie. Wat dat betreft zijn we allemaal anders van aard.

Heb je toevallig schuldgevoelens over het verleden en gebeurt dat vaker, dan neem je afstand daarvan en maak je het minder mee.

Zo kun je zoveel afstand nemen van dat je niet meer betrokken bent bij je eigen gevoelens. Wel betrokken zijn bij positieve gevoelens maar niet bij het negatieve.

Je keert je de rug toe van het negatieve, en je kijkt het positieve in de ogen aan zodat je bestaan positiever wordt.

100 procent aandacht op het negatieve is zo veranderd door afstand te nemen van, en is er geen 100 procent aandacht meer voor het negatieve dan is er 100 procent aandacht mogelijk voor het postieve.

Van 100 procent depessief tot 100 procent optimistisch

Puur en alleen door je aandacht niet te richten op het negatieve

En negatief is dan te groot als woord, negatief kun je 100000 zaken onder rekenen. Negatieve gedachtes zijn niet samen te vatten tot het woord negatief omdat je bij negatief denken op 10000 verschillende manieren kunt denken.

Het gaat om het negatieve. Het missen van optisme.

Focus op beperkingen of focus op kansen ook wel.

En zo kun je alles als berperking gaan zien. 1 verspreking met praten kun je al gaan zien alsof je beperkt bent.

[ Bericht 7% gewijzigd door Verdwaalde_99 op 29-01-2007 19:58:53 ]

quote:

Op dinsdag 30 januari 2007 19:31 schreef rainbow2007 het volgende:

[..]

Bij het 2e gesprek gaf mijn psycholoog half aan dat ik mijn emoties over bepaalde dingen teveel wegdrukte en dat dat niet gezond is. Ik had altijd zoiets van ik heb er niets aan, het zijn geen positieve gevoelens en ik kan er niets aan wijzigen, zo let's forget about it.

Maar idd voor de negatieve dingen die je ervaart en die bijdragen aan de depressie lijkt het me zinvol.

Was net klaar met een bericht en toen viel mijn computer uit Maakt niet uit want ik was toch teveel bezig met telang opschrijven van teveel tekst. Dan is dit bericht ook wat langer maar dan val ik hier niet in de herhaling.

Wat je zegt over wegdrukken van zaken klopt, als je wegdrukt dan stapelt het zich op ergens. In het onbewuste of onderbewustzijn dat weet ik niet. Ben nu bezig met het lezen van een boek van CG. Jung. Over het onbewuste en over problemen die je kunt krijgen daardoor. Alles wordt opgeslagen uit je leven en ondertussen raak je beladen van gedachtes, emoties en energie. Een of andere negatieve lading die je met je mee gaat dragen. Wie weet is de positieve lading net het omgekeerde. Positief blijven denken zorgt ervoor dat het negatieve niet naar voren komt, maar als dan het negatieve de overhand gaat nemen dan word je negatief oftewel depressief.

Over positieve lading en negatieve lading. Als je constant geforceerd positief moet laden dan word je daar ook depressief van weer. Ik heb tijdens depressie vaak geforceerd positief moeten denken om positief te worden en als het dan zoveel moeite kost om optismistisch te worden dan is het niet meer leuk. Het is prettig als het vanzelf gaat. Dus wie weet is de grootste noodzaak om wat aan die negatieve lading te doen. De negatieve lading reduceren zodat het positief opladen makkelijker wordt?

Ligt die negatieve lading in het verleden en heeft die negatieve lading zich gevormd gedurende 10 jaar doorgaan met wegdrukken dan is het wellicht nodig om het verleden te verwerken?

Ik denk dan vaker dat je gewoon een kraan moet open zetten en alles eruit moet laten stromen in 1 keer, maar volgens mij zit het niet zo makkelijk in elkaar. Zou erg makkelijk zijn als je een manier vindt om alles weg te laten ebben. Alsof je bezig bent met wissen van je hele geheugen.

Negatief beladen zijn, kan zijn dat je jezelf moet veranderen actief. Als je negatief aankijkt tegen een bepaald aspect van het leven dan is het misschien zo dat je positief moet kijken en dat kost vanzelf moeite.

Jezelf omprogrammeren noem ik het vaker. Ik zie het mens dan als programma die door de jaren heen vanaf het eerste levensjaar gevormd is tot een wezen die hij niet zelf hoeft te zijn. Als je gevormd bent geworden tot iets dat je niet bent, dan is het ook mogelijk om jezelf om te vormen tot je ware ik.

En dat gevormd worden tot een mens die je niet bent dat is zo gedaan. Conditioneren heet dat toch of niet?

En nu genoeg.

Ik kan nu schrijven over tegen je onderbewustzijn praten, maar ik weet niet of dat wel past binnen R&P. Het onderbewustzijn als raadgever als je vragen stelt. Een diepe wijsheid die antwoord weet op je problemen. Een innerlijke stem die precies weet waar het aan ligt. Maar of dat binnen psychologie past? Ik heb er wel vaker over gelezen. En ook stel ik vaker vragen aan mezelf, en dan krijg ik vaak een logisch antwoord waar ik wat aan heb.

Een toevoeging even. Het negatief opladen van jezelf. Als iets fout gaat is dat niet leuk, het zorgt voor een soort frustratie omdat het even niet lukt. Vervolgens krijg je een negatieve lading over je heen die in je gaat zitten, onbewust sla je dat op alsof het een automatisme is. Zo zul je gedurende je leven constant situaties meemaken die iets oproepen, de meest onschuldig uitziende situatie kan al bijdragen dat je negatief geladen wordt omdat het toch opgeslagen wordt ergens, alles wordt opgeslagen volgens mij zoals ik al zeg. En dan gelukkig niet alleen maar negatieve zaken, het leven heeft genoeg moois te bieden om tegenwicht te geven aan het negatieve aspect.

Dan is het misschien een kwestie van het evenwicht. En ook de mate hoe sterk een negatieve gebeurtenis impact op je heeft. En of je geheugen het op een bepaalde manier doet vastleggen. De een vergeet al snel iets, en de ander legt het meer vast.

Volgens mij zit er toch een zeker technisch verhaal achter om het dan maar technisch te noemen. De balans tussen positieve lading en negatieve lading. Dan ben je nog afhankelijk van je levensloop wat weer bij ieder mens anders is.

Je karakter en persoonlijkheid erbij betrekken. Perfectionisme dat kan zorgen voor negatieve lading omdat je constant teveel van jezelf verlangt.

Ga zo door, ga zo door. Maar volgens mij is het zeker mogelijk om er actief wat tegen te doen.

Eerste depressie van mij duurde 1 1/2 jaar, daarna iets minder dan 1 jaar. Laatste was 1 1/2 maand. Zo ben ik bij iedere depressie bezig geweest met kijken waar het nu vandaan komt. Alsof mijn inspanning toch geloond heeft. Nu even niet depressief maar alsnog ga ik verder met zoeken naar de oorzaak zodat ik richting de toekomst minder risico op terugval heb.

Depressie begrijpen wil zeggen dat je depressie kunt voorkomen. En als je dan toevallig toch in een depressie valt dan kun je met je eigen inzicht en je zelfkennis sneller wat ertegen doen.
Totdat je wellicht depressie vrij zal zijn. Met inzicht en vanwege het feit dat je alles al op je kiezen hebt gehad. Je hebt de complete negatieve lading moeten doorstaan, dus wie weet zit er dan hoop richting de toekomst dat de negatieve lading leeg zal zijn zodat je de positieve lading kunt gaan opvullen

[ Bericht 2% gewijzigd door Verdwaalde_99 op 01-02-2007 15:07:47 ]

Even nieuw bericht om het duidelijk te houden

Als je negatief geladen bent en er komen geen nieuwe positieve impulsen binnen dan is de weegschaal tussen positief en negatief dus helemaal verstoord te noemen, en dan zeg ik niet dat een weegschaal tussen + en - in orde is wanneer er alleen maar een + is. Alleen maar positief geladen zijn kan zorgen dat je extreem wordt in je positiviteit. Als er totaal geen - is dan is het volgens mij ook een zaak van een dis-balans.

Ik bedoel, overdreven vrolijk zijn in het leven, dat zorgt vanzelf ervoor dat je geen rekening meer houdt met bepaalde zaken waar je wel rekening mee moet houden. Als je op de wolken leeft je hele leven dan leef je ook in een bestaan dat niet deugt. Constant in de zevende hemel, het bestaan is toch niet van dien aard dat je zo in het leven moet staan? Het hele bestaan heeft te maken met negatieve bijklanken. Stel je kent de - niet dus je kent de negatieve lading niet meer, dan zit je met een big smile op de begrafenis van je ouders, je reageert dan niet meer juist op situaties. Een keer down zijn van een negatieve situatie lijkt me dan ook een gezonde manier van leven, een keer down zijn maar niet down blijven. Niet blijven hangen erin. Wie weet dat het + + - - + + + is een beetje. Dat het een soort kop en munt spel is ook, om maar even een vreemde theorie erbij te betrekken. Situaties ontstaan vanzelf en als er dan veel - - - - komt, dan is het wel zo prettig dat er ook eens een + bij gaat komen.

Dan zie ik het leven als een rits van plussen en minnen die elkaar constant corrigeren en die in een bepaalde manier in balans gebracht moeten worden en ook dat die balans bij een aantal mensen vanzelf gaat. Ik zou er bijna een soort van statistiek van kunnen maken Het aantal plussen in vergelijken met het aantal minnen

Over depressie omdat ik niet te offtopic wil gaan, het is natuurlijk moeilijk om tijdens een depressie leuke dingen te doen omdat je totaal geen zin hebt omdat het leuke niet leuk is omdat niets leuk is om te doen. Niets is interessant. Dan is het een kwestie van kracht opbrengen om actie te ondernemen. En ook eens beseffen dat je bestaan compleet naar de klote gaat wanneer je maar blijft liggen in bed of op de bank. En zeker ook weer de interesse opbrengen voor het leven. En hoe doe je dat? Wanneer je depressief bent? Naartoe werken? Ik weet het niet.

Tijd gunnen om naartoe te werken volgens mij. Doelen blijven stellen en aandacht vestigen op, ondanks dat de aandacht weer richting het negatieve gaat. Als je aandacht blijft vestigen op interesses en de aandacht en focus gaat weer naar het negatieve en je blijft vervolgens focussen op het positieve dan komt er in mijn geval vanzelf een moment dat ik makkelijker aandacht kan vestigen op het positieve. Alsof er een kracht ontstaat van positieve aandacht. Alsof het een soort training is. Ik zie het soms ook als topsport in Een alternatieve manier van topsport of soms zie ik het als mind-tuning in die ik op jezelf toe aan het passen bent. De uitdaging inzien ook wel eens, ik zie het ook vaker als uitdaging om uit een depressie te komen, en eenmaal redelijk eruit zie ik het als uitdaging om nog sterker te worden. Eelt op de ziel kweken noem ik het wel eens


In mijn geval hielp het dus door te beseffen dat mijn bestaan kapot was en nog meer kapot gaat wanneer ik niets eraan doe. Het ging dus ook vanzelf hier. Depressief zijn voelde als zo'n grote last aan dat ik niets anders kon doen dan actie ondernemen. Depressief zijn en doordraaien ervan. Om vervolgens wat eraan te doen.

Sommige mensen die draaien niet door van depressie dus die doen niets aan depressie. En volgens mij heb je ook mensen die het vertrouwd vinden om depressief te blijven. Ik durf nu te garanderen dat er genoeg mensen zijn die zich verschuilen in de depressie. Dat heb ik dus ook vaker gehoord. Mensen die depressie aangenaam beginnen te vinden zodat ze depressief willen blijven. Ze zien depressie niet als last maar als zege. Die mensen weten ook niet wat ze missen. Ze missen een goed gevoel niet, vanzelf doen ze niets eraan om het goede gevoel terug te krijgen.

Als je zo gestoord wordt van je eigen depressie dan ga je vanzelf met alles dat je hebt eruit proberen te komen Als de depressie aangenaam aanvoelt dan blijf je vanzelf in je nest liggen de hele dag. Zonder dat je beseft dat het geen leven is.

Even over de huidige situatie hier. Het is niet helemaal in orde zoals het hoort. Ik merk dat ik nog zeker een zwaar gevoel heb. Het is een zwaar gevoel dat geen gedachtes kent over een negatieve situatie. Puur en alleen een zwaar gevoel alsof ik toch ballast aan het meeslepen ben op de een of andere manier.

Tis niet zo dat ik een soort van opgelucht gevoel met me meedraag waarbij het aanvoelt alsof er niets meespeelt. Simpelweg zware gedachtes Maar ik voel me niet depressief. Heb dan wel het idee alsof het niet vanzelf gaat allemaal. Hoewel ik wel kan functioneren maar het is niet zo dat ik het idee heb dat alle last van de schouders is.

Alsof er een neerwaartse kracht op mij uitgeoefend wordt. Alsof ik naar beneden gedrukt wordt. Of heb ik hier te maken met de zwaarte-kracht



Nu genoeg, het lijkt wel een colum geworden. Maar omdat ik zoveel te maken heb gehad ermee, komen de woorden vanzelf eruit. Bij mij is het gebeurt door een soort van burn-out. Instorting van mijn leven en toen in een depressie gekomen die nu nog voor naweeën zorgt.

[ Bericht 5% gewijzigd door Verdwaalde_99 op 01-02-2007 16:21:49 ]

Even een ervaring zomaar in het kort.

Dan ga ik naar bed met een redelijk goed gevoel en dan val ik in slaap om vervolgens om 03:00 wakker te worden met een hoofd vol gedachtes. Alsof de slaap ervoor zorgt dat ik helemaal weer terug zak. Dan heb ik een hoofd vol gedachtes en ineens komt weer het negatieve naar voren. Alsof gedachtes aangetrokken worden richting het negatieve. Dan voel ik dus de gedachtes meegesleurd worden naar beneden als het ware.

Dan moet ik snel proberen mijn hoofd te legen anders blijf ik ermee rondlopen. En dat hoofd legen dat doe ik door alles proberen stil te zetten en door al die gedachtes af te breken. En het werkt vaker omdat ik ongeveer weet hoe het stoppen van gedachtes functioneert. Het stoppen van gedachtes gaat met kracht-inspanning gepaard hier. Ik moet krachtig bezig zijn en dan met geweld alles wegwerken en dan proberen zo snel mogelijk dat te doen. De gedachtes bij de kraag vatten ook wel.

Simpelweg de knop omzetten zodat de complete gedachten-stroom verdwijnt. Staat de gedachten-stroom stil daarna dan voelt dat aan als een Jawohl gefuhl. Dan denk ik van "Dus zo kan het ook".

Slapen heeft bij mij er dus ook zeker mee te maken. Naar bed gaan met een positief gevoel en dan diep slapen om wakker te worden met een hoofd vol gedachtes.

@Dromenvanger: Als de dingen die ik nu zeg te ver gaan moet je dat zeggen, maar ik wil het even het gevoel kwijt wat ik bij jou verhalen krijg.

Ik krijg het idee dat jij alles probeert te relativeren en alles probeert logisch te beredeneren. Er gebeurt X in m'n hoofd dus als ik Y toepas kom ik uit bij Z en daar wil ik ook zijn. Ik begrijp jou verhaal over +en en -en maar het komt op mij over alsof je je voor jezelf in wilt dekken met theorie.
Eerder schreef je dat je al meerdere depressies hebt gehad en dat dit voor jou een methode is die werkt. Ik vraag me toch steeds meer af of het niet beter is dat je dingen gaat voelen en ervaren ipv ze te beredeneren en er een theoretisch inzicht op los te laten. Je praat veel over negatieve gevoelens en ervaringen en hoe je die in theorie kan benaderen. Maar je lijkt er niet in geslaagd ze zelf te herkaderen of ze te verwerken.

Wat ik al zei, als je vind dat ik nu te ver ga met mijn visie geven mag je het zeggen. Maar ik moest dit even van me afschrijven.

Feedback is altijd prettig Lips En je gaat zeker niet te ver

Verwerken inderdaad. Bij mij lijkt een wiskundig model maken een manier van verwerken te zijn geworden. Af en toe weet ik niet hoe het anders gedaan moet worden. Dan krijg ik weer een spontane stroming van gedachtes en dan probeer ik ze alsnog samen te vatten en logisch te verklaren.

Afleiding zoeken helpt ook maar zelfs bij afleiding zoeken komt het naar voren.

Biologisch kwetsbaar hebben ze mij aangerekend daarbij.

Ik heb dan ook vaak het idee dat het beste is om gewoon alles weg te drukken en de andere kant op te kijken, de focus leggen op wat anders. Maar alsnog lijkt me dat niet de meest juiste manier omdat je dan nog steeds ermee rondloopt. Je voelt je wel okey maar er zit dan nog steeds wat in je wat weer naar voren kan komen.

Net even een gesprek gehad met iemand buiten internet en die gesprekken die brengen vaak meer duidelijkheid naar voren

Een hoofdstuk afsluiten ook wel, ik zit nog steeds in het hoofdstuk depressie en in het hoofdstuk verleden lijkt het wel. Heb vaak het idee dat ik teveel in het verleden leef en dat het heden vaak in het verleden plaats vindt omdat ik teveel bezig ben met wat gebeurt is voorheen. Met de gedachtes in het verleden leven is toch ook onzinnig omdat het verleden toch voorbij is, je kunt het verleden als mens toch niet anders doen dus waarom zou je kijken naar het verleden?

Hoofdstuk afsluiten kun je toch ook zien als verwerken of niet soms? Abrupt in een keer zeggen van afgelopen uit, ik sluit het hoofdstuk af en ik pak het leven weer op zodat ik alles vergeet. Dat is natuurlijk niet alles in details verwerken maar ik heb gemerkt dat voor mij alles in details verwerken amper te doen is omdat het teveel is en dan weet ik niet waar ik moet beginnen.

De beslissing nemen dat het genoeg is geweest en dat het tijd is voor iets anders. De beslissing nemen dat het om de toekomst gaat. De knoop doorhakken en de ellende achter me laten dus ook. Knopen doorhakken noem ik het vaak.

En dan over die plusjes en minnetjes in ervaringen. Ook daar sta ik nog achter in zekere zin. Positieve ervaringen zorgen vanzelf dat je niet meer naar het negatieve kijkt. Ik probeer dan wel positief te kijken naar alles zodat ik het negatieve vergeet, maar het gaat ook om actie en avontuur, en dat kost inspanning en kracht en energie en doorzettingsvermogen. Door het richten op het negatieve gaat bij mij de energie dus weg, dus eerst moet ik naar het positieve kijken en dan de boel eindelijk eens oppakken.

Vrijdag een gesprek over mijn situatie en dan probeer ik eens uit te leggen waar het aan ligt om advies te krijgen, hoewel ik niet altijd het advies krijg waar ik op wacht daar. Vaak krijg ik nog het beste advies van mensen om me heen.

Blijven hangen in een hoofdstuk dat te maken heeft met depressie, zo blijf je erin zitten. Kan ik beter uit het hoofdstuk depressie stappen. En dan is dat mijn manier van verwerken. Mijn hele verleden onder een microscoop leggen daar word ik nog depressiever van. ( en dan zeker niet omdat mijn leven extreem ellendig was, maar als ik van dichtbij ga kijken dan blijf ik bezig met het negatieve)

Verwerken van het negatieve lijkt in mijn geval niet mogelijk omdat wanneer ik bezig ben met het negatieve het negatieve in stand gehouden wordt. Afstand nemen van het negatieve misschien, dat is misschien beter.

Vooruit kijken is misschien mijn manier van verwerken Lips Afstand nemen van en achterlaten. Alsof ik ga verhuizen of terug kom van een reis. Dan laat ik de depressieve tijd achter me, loslaten van wellicht

Uit ervaring weet ik dat terug kijken zorgt voor focus leggen op de depressieve periodes en als ik dan terug kijk op de depressieve periodes dan lijkt de depressie te worden aangewakkerd alleen al omdat ik terug aan het kijken ben toen ik depressief was en uitgeteld op de bank lag. Alsof ik dan het negatieve gevoel richting het heden haal.

Alsof het ook een neerwaarste spiraal is. En dat uit die spiraal komen puur en alleen een kwestie is van vooruit gaan zodat je de spiraal doorbreekt. Even een sprint maken en alles achter me laten En zo opnieuw beginnen met een schone lei

[ Bericht 12% gewijzigd door Verdwaalde_99 op 03-02-2007 13:20:08 ]

Samenvatting

Verwerken door te zeggen dat het genoeg is geweest dus. Een paar keer hardop zeggen dat genoeg = genoeg en dat het hoofdstuk afgesloten moet worden en op die manier het leven oppakken.

Alleen door te zeggen genoeg=genoeg een manier van verwerken gevonden hebben

Vooruit kijken en niet meer terug kijken om zo afstand te nemen en los te laten Loslaten zodat het van me afvalt allemaal en zodat ik zonder ballast verder kan met meer energie.

Of is dat te makkelijk?

Ik kies liever de makkelijke weg op dit gebied. Omdat er toch vaak geen hol van te snappen is. Zou depressie te snappen zijn dan hadden ze allang een gebruikershandleiding weten te schrijven die voor iedereen werkt

Kan heel vreemd klinken maar als ik in mezelf hardop zeg van. " Genoeg = genoeg". Dan is dat voldoende om de stroom van gedachtes te stoppen. Een simpele methode van afsluiten zodat ik niet constant binnen krijg van gedachtes. Alsof die gedachtes luisteren naar mij op dat moment.

Genoeg = genoeg en de gedachtes stoppen met zichzelf op te dringen, vervolgens hou ik meer concentratie en energie over om de rest van mijn toekomst te gaan plannen. En het is ook genoeg op een gegeven moment. Blijft het doorgaan dan blijf je bezig ermee en kun je nooit je leven verder inhoud geven omdat 80 % van je concentratie en energie opgaat aan die gedachtes.

Die gedachtes moet ik africhten en dan zijn 3 woorden even genoeg vandaag. Wat morgen brengt is dan de vraag maar vandaag even leven zonder gedachtes en dan is 1 dag zonder gedachtes vaak genoeg om de batterij op te laden zodat ik de dag erna vanzelf verder kan bouwen.

" Genoeg is genoeg"



[ Bericht 17% gewijzigd door Verdwaalde_99 op 03-02-2007 13:48:05 ]

Hier nog een chronische depressieveling

Mijn depressie begon na een burn-out. Via huisarts gelijk aan de pillen, daarna doorverwezen naar het Riagg, van het Riagg naar een andere psycholoog. Verandering en verhoging van medicijnen. Daarna doorverwezen naar een Psychiater. Weer verandering van medicijnen en verhoging.
Waarom steeds verandering van medicijnen, omdat deze niks bij mij teweeg brachten tot mijn grote frustratie. Uiteindelijk zat ik op 250mg per dag. Het enige wat dat voor me deed is dat dat mij 1 minuut per dag in een hoge extase van vrolijkheid bracht.
Werkelijk niet normaal, maar na die ene minuut was het alleen het depressieve gevoel wat overbleef.
1 totaal jaar heb ik mijn leven op de bank voor de tv, op de stoel achter de computer en in mijn bed doorgebracht, veel anders deed ik niet omdat het leek dat die depressie me verlamde.
Overdag was het het ergst, laat in de avond voelde ik me beter (raar genoeg), en had dan een heleboel (actie) plannen voor de volgende dag, die helaas weer in niks eindigde...
Het advies van de psychiater luidde, ga werken...wat ik toendertijd zo banaal vond. Als ik mijn leven al niet normaal in kon delen, tot niks kwam, alles totaal zinloos vond hoe moest ik dan in godsnaam gaan werken??...

Op den duur had ik het zo gehad met psychiaters pillen en haast iedereen die ik kende...mensen rond mij heen probeerden mij te stimuleren wat tot niks leidde (of niks kon leidden) waardoor eigenlijk iedereen de moed opgaf, en eigenlijk ook niks meer of depressie wilde horen.
Wat bij mij leidde tot nog meer depressieve gevoelens...

Uiteindelijk alle pillen en "shrinks" overboard gezet...

Gelukkig begon net tegen die tijd mijn "manische" periode, ik richt mij maar op 1 ding en ben daar haast dag en nacht mee bezig...Zo had ik binnen een paar maanden mijn PDI 1 + 2 diploma op zak (door zelfstudie) Toen begonnen aan MCSE, maar van de één op andere dag was het manische weg. Je kunt wel raden dat het MCSE diploma er nooit gekomen is.
Daarna nog een flinke manische periode waarin ik een heel boek geschreven heb, haha...

Tegenwoordig zijn de "manische" perioden (zoals ik ze zelf maar noem) niet meer zo extreem of zo hoog. Depressief ben ik nog steeds (al is het stukken minder) maar ik moet mij nog elke dag tot dingen dwingen, om te doen zeg maar.
Af en toe word ik daar van mezelf wel heel moe van.
Maar zoals ik zelf zeg, depressief zijn zit puur in je hersenen, maar het constant ombuigen van je gedachten kost veel energie...en er zijn dagen dat ik het niet op kan brengen en verzand in hangen op de bank en in bed.

Om weer allerlei soorten pillen uit te proberen zie ik eigenlijk niet zo zitten, maar nog eens 10 jaar zo leven met elke dag het ombuigen van je gedachte...daar krijg ik ook een moedeloos gevoel van...

quote:

Op dinsdag 6 februari 2007 19:04 schreef rainbow2007 het volgende:

[..]

Is het boek uitgegeven? Of staat het ergens online misschien?

Ja, dat zou ik ook wel willen weten.

quote:

Zou vandaag iets van een behandelplan krijgen maar krijg nu eerst nog iets van vragenlijsten voor een persoonlijkheidsanalyse ofzo, om te kijken of mijn persoonlijkheid niet al te verknipt is en het daaraan ligt Iemand hier ervaring mee - met zo'n onderzoek dan he

Ik heb ongeveer 3 jaar geleden allemaal diagnosetesten moeten doen, omdat ze bij mij ook niet precies wisten wat ik had. 's Ochtends had ik die afpsraak om die testen te maken, aan het eind van de middag kon ik weer naar huis. Je bent er echt uren mee bezig. Het is echt zoooooo veel.

quote:

Weer wachten wachten wachten Heb nou niet echt het gevoel dat deze weg me gaat helpen maar we kijken het nog maar ff aan

En je moet idd gedult hebben, want voordat je eindelijk de hulp krijgt die je echt nodig hebt ben je soms al een paar maanden verder.

quote:

Op zondag 7 januari 2007 11:52 schreef rainbow2007 het volgende:
Hallo

Loop al een tijd met verschlilende klachten. Uiteindelijk heb ik een doorverwijzing richting de (klinisch) psycholoog gevraagd. Deze gaf aan dat de diagnose waarschijnlijk depressie is, maar dat wordt altijd eerst besproken alvorens een definitief behandelplan wordt opgesteld.

Waar ik benieuwd naar ben; ervaringen van mensen die depressief zijn / waren, hoe zij erachter zijn gekomen, hoe ze al dan niet hulp hebben gekregen, of en hoe ze het aan hun omgeving vertellen (familie / werk / vrienden / ...?). Nou ja eigenlijk alle ervaringen zijn welkom.

Bedankt alvast

Ik drink.