Depressie - hoe ga je ermee om

Ben je van nature depressief, of weet je een directe aanleiding?
Ik kan er niet over meepraten. Wel eens mijn ups en downs, maar depressie is iets heel anders.

ik heb ooit een diagnose lichte depressie gekregen toen ik voor mijn gevoel veel vrolijker was dan voorheen Ik schrok toen toch wel, want als dit al een lichte depressie was dan wilde ik niet weten wat ik in die jaren daarvoor had Ik heb tegen niemand gezegd dat ik (licht) depressief was, maar wel dat ik in therapie zat voor bepaalde klachten die me dwars zaten. En naarmate de therapie vorderde en ik meer inzicht kreeg in mezelf kon ik ook aan anderen uitleggen wat het nou was dat me dwars zat en waarom het conflicten gaf met dat wat ik deed.

Het helpt om concrete dingen aan te geven. Dus niet zoiets vaag als 'ik heb klachten' 'ik heb depressie', maar kijk voor jezelf waar je klachten liggen wat je klachten zijn (als je dat al weet) en gooi dat op tafel, zodat de mensen weten waar ze aan toe zijn. Voor veel mensen is niets zo irritant als mensen die zich in hun ogen verschuilen achter hun 'depressie' als een soort excuus ofzo. Als je het concreter maakt dan heeft men er veel meer begrip voor (ook omdat men wellicht aan de manier waarop je met anderen omgaat of je werk ofzo kan zien dat het daadwerkelijk zo is, omdat dat concreet uitgelegde duidelijk in je handelingen zichtbaar is)

Ik denk dat ik ook wel redelijk depri ben af en toe ... gevoel dat het een beetje manisch is.

De ene dag gaat het prima en de andere dag (zonder aanleiding of iets onbenulligs) zie ik de hele wereld niet meer zitten. Als dat doorgaat ga ik ook maar eens naar de huisarts. Heb er vooral veel last van in herfst.

Op het werk moeten ze het wel merken en heb ik het er wel eens over. Maar meestal stuit je toch op onbegrip. Je merkt wel dat sommige mensen zich zorgen maken.

... Zonder dalen zijn er ook geen pieken...
Als je gewone dagelijkse humeur en denkpatroon een chronisch dal is.(zonder reden) is er iets niet fris. Groot gelijk dat je de zorg opzoekt.

quote:

Op zondag 7 januari 2007 13:51 schreef rainbow2007 het volgende:

[..]

Het voelt trouwens suf dat ik nu bij een psycholoog zit. Meer mensen dit gevoel (gehad?).

Voelt dat alsof je faalt? Of schaam je je ervoor? Ik zou het juist andersom zeggen, wat goed dat je nu bij een psycholoog zit, dat je de moed en durf hebt om onder ogen te zien dat het niet lekker met je gaat en dat je er mee aan de slag gaat. Daar is helemaal niets sufs aan, dat is alleen maar heel erg te prijzen. Van niets doen ga je je niet beter voelen en wordt het doorgaans alleen maar erger.

quote:

Op zondag 7 januari 2007 14:21 schreef rainbow2007 het volgende:

[..]

ja wat je zegt klinkt wel goed. het voelt alleen als falen ja. zoiets. schamen is een verkeerd woord voor dit gevoel. falen komt veel meer in de richting.

Ik snap goed wat je bedoelt, gevoelsmatig voelt zoiets ook als falen. Je wil de dingen nu eenmaal graag zelf kunnen en in de hand kunnen houden want iedereen om je heen kan dat immers toch ook? Waarom jij dan niet? Maar als je er goed over nadenkt moet je maar bedenken dat het veel sterker is om te erkennen dát je het zelf niet redt en dat je daar hulp bij nodig hebt. Daar is veel moed voorn nodig en het is juist goed en sterk dat je die stap gezet hebt. Wanneer je niets zou doen en alles op zijn beloop zou laten zou je je alleen maar ellendiger gaan voelen. Dát is veel meer falen. Het is goed dat je hulp hebt gezocht.

quote:

Op zondag 7 januari 2007 11:52 schreef rainbow2007 het volgende:


Waar ik benieuwd naar ben; ervaringen van mensen die depressief zijn / waren, hoe zij erachter zijn gekomen, hoe ze al dan niet hulp hebben gekregen, of en hoe ze het aan hun omgeving vertellen (familie / werk / vrienden / ...?). Nou ja eigenlijk alle ervaringen zijn welkom.

Ik kwam erachter toen ik doodsbang met een hartslag van 150 op de bank zat te trillen zonder reden....

Hulp bestond uit therapie bij de psycholoog en een sloot prozac. Een paar van mijn vrienden wisten het, mijn ouders en zus. Ik was 19 destijds en zat op school maar functioneerde natuurlijk voor geen meter. Na een paar maanden ging het gelukkig stukken beter. Naderhand heb ik nog verschillende keren een terugval gehad die steeds behandeld werden met medicijnen. Momenteel slik ik niks meer maar ik ben zo realistisch om te beseffen dat de kans op een volgende terugval ergens in mijn leven erg groot is. In ieder geval weet ik dat het met medicijnen goed te behandelen is.

quote:

Op zondag 7 januari 2007 14:38 schreef rainbow2007 het volgende:

[..]

rationeel klinkt het goed maar gevoelens gaan hun eigen weg.
bedankt voor het hart onder de riem iig

Het is nu juist de bedoeling dat je die gevoelens een beetje meer rationeel kunt krijgen zodat ze steeds minder hun eigen weg gaan. Dat is moeilijk maar niet onmogelijk. Ik wens je heel veel succes en houd vol hoor!

Ik kwam terug van een werkvakantie en heb daarna niet meer gelachen. Ik zat ook om alles te janken en werd heel bleek. Mijn moeder dacht dat ik een of ander virus had opgelopen, maar de diagnose was een acute depressie.
Ik ben 4x genezen verklaard, maar moest 3x toch weer medicatie hebben. Ben opgeklommen van maatschappelijk werk tot psychiater (die alleen voor mij de juiste therapiegroep heeft gevonden).
Begonnen met prozac en geeindigd met 2x 75 efexor. Nu reeds7 jaar medicijnvrij en 7 en een half jaar therapievrij.

Ik heb zelf ook last van een depressie(gehad). Bij mij begon het allemaal na terugkeer van familiebezoek in zuid-amerika. Het was veel te zwaar om dat achtertelaten en terug te komen naar NL, waar ik alleen ben met mn ma.
k heb nooit echt vrienden gemaakt enzo...was altijd het buitenbeentje, ben gepest,daarbij was ik school zat, en het competentiegericht leren werkte ook niet mee.
Uiteindelijk op mn stage heb ik aan mijn 'baas' verteld dat het niet zo goed ging, en dat het mij zeer veel moeite koste om tocht stage te lopen en naar school te gaan.Er was veel begrip voor, en ik mocht 1 week extra rust nemen. Ook op school heb ik het erover gehad, en ze waren best begripvol, en hebben erg veel meegedacht naar oplossingen om toch te blijven gaan al was het 1x per week.
Uiteindelijk na een aantal keer naar de huisarts te zijn geweest ben ik doorverwezen naar de psycholoog. Waar ik in behandeling ben gegaan, en nog ben. En de vorderingen zijn er maar langzaam.
Ik ben toen in januari uiteindelijk gestopt met school en stage en ben ong. een half jaar niks gaan doen. En ben nu weer terug op school en stage.

ik ben zelf ook een aantal maanden depressief geweest, vorig jaar.. therapie steeds uitgesteld maar het ging niet over.. Ik ging op vakantie, en toen kreeg het leven weer een beetje zin, geen zorgen om dingen etc, gewoon 2 weken niks doen.. maar toen ik terug kwam, verviel ik weer in mijn oude systeem.. ik ga deze week naar de psycholoog, en ga daarna in therapie. Heeft een lange tijd geduurd, maar het komt goed! Ik zou je als advies willen geven eerlijk te zijn tegen mensen, en te accepteren dat je *ziek* bent. Klinkt heel zwaar, ben ik ook mee bezig. Ik ben niet eerlijk geweest tegen mensen, en hierdoor zijn vriendschappen vervaagd..

Mijn tip: accepteer zelf dat je ziek bent, neem je medicijnen, ga naar therapie. Echt, het helpt. Zolang je blijft ontkennen, zak je verder weg.

Ik denk ook wel dat je trots op jezelf mag zijn dat je toch hulp hebt gezocht, er zijn genoeg mensen die het lef er niet voor hebben en het vergt wel lef om toch al je "zorgselen" aan een vreemde te gaan vertellen!!

quote:

Op zondag 7 januari 2007 14:21 schreef rainbow2007 het volgende:

[..]

ja wat je zegt klinkt wel goed. het voelt alleen als falen ja. zoiets. schamen is een verkeerd woord voor dit gevoel. falen komt veel meer in de richting.

Heh, dat had ik ook. Met als gevolg dat ik compleet dichtklapte.

Heb last van terugkerende depressies, varierend in heftigheid: van dagenlang geen energie meer hebben om íets te doen, tot simpele dipjes die nu gelukkig de overhand hebben. Probleem was en is dat ik dingen heel erg uitstel. Ik laat liever iets volledig uit ontsporen, dan op tijd aan de noordrem te trekken, met alle gevolgen van dien.
Toen ik eenmaal de stap naar een psycholoog gezet had, voelde het dan ook heel erg als een 'tja, wat dóe ik hier'-ervaring. Ik zat alles heel erg af te zwakken, en mede daardoor is die hele therapie ook nooit van de grond gekomen. Een eventuele evaluatie, met verwijzing naar andere psycholoog moet nog altijd gebeuren.

Mijn advies is dat je heel eerlijk tegenover jezelf moet zijn. Als je eenmaal daar zit, moet je een heleboel opzij zetten om íets te bereiken. Zodra je merkt dat zoiets moeite kost, is het slim om dat aan te kaarten bij je psycholoog. Uiteindelijk gaat het om jou herstel, en heb je er alleen maar baat bij als je dat stukje 'trots' inslikt.

Beste TS

Er is 1 prioriteit, en die is: beter worden. Stapjes nemen, kleine stapjes, elke dag is een klein stapje. Probeer elke dag iets vooruit te komen, al is het een millimeter. Wil je succes boeken, op wat voor manier ook, zul je kleine stapjes moeten nemen. Licht je directe omgeving in, ik heb er een boekje voor gekocht wat het voor hen kan betekenen als er iemand in hun omgeving depressief is.

Alles in het teken van beter worden. Mensen die je niet begrijpen kom je genoeg tegen. Trap niet in de valkuil van steeds jezelf verdedigen, uitleggen, etc. Mensen snappen het of snappen het niet. Mocht een belangrijk persoon je niet begrijpen, richt je dan samen met hem of haar op de manier waarop je kleine stapjes vooruit kunt doen. Dit zit hem vaak ik hele kleine dingetjes (een kutopmerking vermijden, een bemoedigend tikje op je schouder, etc). Als het vrienden zijn die er steeds over vallen, in de zin van het woord, laat ze stikken. Ze frustreren je genezing alleen maar.

quote:

Op zondag 7 januari 2007 23:57 schreef wendytje het volgende:
Mijn tip: accepteer zelf dat je ziek bent, neem je medicijnen, ga naar therapie. Echt, het helpt. Zolang je blijft ontkennen, zak je verder weg.

Maar wat doe je als je omgeving er niet aan wil beginnen ??

quote:

Op maandag 8 januari 2007 03:43 schreef ThunderChild het volgende:

[..]

Maar wat doe je als je omgeving er niet aan wil beginnen ??

Gelukkig werd ik goed gesteund....

heb geen idee hoe ik daarmee om zou gaan......

als het ouders zijn, meenemen naar huisarts

quote:

Op maandag 8 januari 2007 07:19 schreef wendytje het volgende:
Gelukkig werd ik goed gesteund....

heb geen idee hoe ik daarmee om zou gaan......

als het ouders zijn, meenemen naar huisarts

Hehehehe, ouders en huisarts willen er niet aan beginnen . . .

Ben vandaag naar de HA geweest omdat ik sinds het uit is met mijn ex en mijn kinderen niet meer (mag) zien, lijdt aan zwaar ondergewicht (momenteel 56 kg, moet voor mijn lengte ruim 70 wegen) verminderd zin in eten, niet meer gemotiveerd ben op werk, niet meer in slaap kunnen komen, hartkloppingen, neerslachtig gedrag en zelfmoord neigingen.

Conclusie: depressie cq. zware stress.

Heb van mijn HA anti-depressiva gekregen wat als ik er aan begin ruim een jaar moet slikken. Ook moest ik een afspraak maken met de psych. Probleem is nu dat ik op het punt sta om een rechtzaak te beginnen met mijn ex om een omgangregeling af te dwingen, maar dit niet bepaald in mijn voordeel zal werken.

Ik ben in 2005 een paar maanden depressief geweest. Daarna mezelf wijsgemaakt dat het over was en toen ging het een tijdje goed. In juni 2006 ben ik toch weer teruggevallen. Eerst naar de huisarts gegaan, vanuit daar naar het maatschappelijk werk en na een paar maanden toch ook maar aan de medicijnen gegaan.
Ik ben er in mijn directe omgeving heel open over. Het gaat nu ook veel beter met me dankzij therapie en medicijnen. Op mijn werk weten ze dat ik 'psychische klachten' heb, maar verder niks.
In mijn omgeving krijg ik aan de ene kant zeer veel begrip en steun, maar ben ook tegen onbegrip aangelopen in mijn directe familie. Sommigen geloven niet in depressies en vinden het aanstellerij. Dat heeft me toen heel veel pijn gedaan maar nu ben ik sterk genoeg dat te negeren.

Mij is door mijn huisarts al tweemaal aangeraden om een psycholoog te bezoeken, aangezien hij het vermoeden heeft dat ik, althans in de perioden dat ik hem die keren bezocht, depressief ben. Ik weet niet zeker of dat zo is. Ik ben wel erg zwaarmoedig, maar echt depressief zou ik mijzelf niet willen noemen. Op zich wil ik wel een psycholoog bezoeken, maar ik ben bang voor de consequenties en met name de eventuele confrontaties met onbewuste zaken bijvoorbeeld.

quote:

Op zondag 7 januari 2007 11:52 schreef rainbow2007 het volgende:
Waar ik benieuwd naar ben; ervaringen van mensen die depressief zijn / waren, hoe zij erachter zijn gekomen,

Zoals ik hierboven al zei weet ik niet of ik echt een depressie heb, maar periodiek ervaar ik de volgende verschijnselen:
- Zware hartkloppingen
- Oververmoeidheid en dagelijks functioneren leidt eronder
- Als ik 's ochtends wakker word wil ik dat zo snel mogelijk avond wordt
- Ik word misselijk als ik bedenk dat ik nog jaren dit leven moet leven (ik heb overigens geen suïcidale gedachten)
- Zeer snel agressief in woord, maar ook in daad (richting voorwerpen en meubels)
- Snel emotioneel
- Duizelig
- Slecht tegen zintuigelijke prikkels kunnen en met name licht (ik zit dan het liefst in het donker; gordijnen dicht) en geluid (op een verjaardag met veel mensen die hard door elkaar heen praten breekt mij het zweet uit en verkrampt mijn borstkas en wil ik zo snel mogelijk weg)
- Erg in mijzelf gekeerd
- Gedachten als dat ik geboren ben om te lijden, zodat mijn ziel wordt gelouterd; dat al het lijden dat ik meemaak als het ware een toneelspel is om mij een les te leren; zeg maar een solipsistische grootheidswaan.

Depressie is veelkomende psychische stoornis, vooral gekenmerkt door langdurige somberheid en gedachten aan de dood. De oorzaak ligt vaak in een combinatie van genen en omgeving. We onderscheiden verschillende typen depressie, zoals de manisch-depressieve stoornis en de winterdepressie. Diagnose is niet altijd gemakkelijk, zeker bij kinderen, jongeren en ouderen. Behandeling loopt uiteen van het gangbare alternatieven als antidepressiva en cognitieve therapie tot lichttherapie, ‘electroshocks’ en sint-Janskruid.

Wat is een depressie?
Het woord depressie heeft verschillende betekenissen. Een meteoroloog denkt bij een depressie waarschijnlijk eerder aan een lagedrukgebied, terwijl een econoom meteen een dip in de economie voor zich ziet. Voor psychologen (en de meeste mensen) is een depressie echter een psychische stoornis die vooral gekenmerkt word door een langdurige periode van somberheid en neerslachtigheid.

Langdurige somberheid en aan de dood denken zijn twee bekende en veel voorkomende symptomen van een depressie. Foto: Asha ten Broeke


Wat is een depressie?
Depressie in cijfers


Langdurige somberheid en aan de dood denken zijn twee bekende en veel voorkomende symptomen van een depressie. Maar ook prikkelbaarheid kan een symptoom zijn van depressie, net zoals last hebben van angsten. Zo zijn er nog een aantal symptomen die bij een depressie vaak voorkomen zoals slaapproblemen. Ook de eetlust is verstoord en concentratie- en geheugenproblemen, moeheid en schuldgevoelens komen vaak voor. Deze verscheidenheid aan symptomen maakt het stellen van een goede diagnose niet makkelijker. Daarom zijn er richtlijnen voor waarin de kenmerken van een depressie zijn vastgelegd.


Symptomen en diagnose van een depressie (Kennislinkartikel)


Verschillende typen depressie
De ene depressie is de andere niet. Een belangrijk onderscheid is of een depressie unipolair of bipolair is. Een unipolaire depressie is een ‘gewone’ depressie, waarbij iemand zich langere tijd zeer somber voelt. Bij een bipolaire depressie worden deze perioden van somberheid afgewisseld met periode waarin iemand zich extreem energiek, opgewekt en rusteloos voelt. Dit noemen we ook wel een manische episode, vandaar dat iemand met een bipolaire depressie vaak manisch-depressief wordt genoemd.


Bipolaire depressie


In de groep unipolaire depressies zijn er twee specifieke soorten depressie die worden onderscheiden omdat ze een afwijkende oorzaak (en behandeling) hebben. De eerste is de seizoensgebonden depressie. Vaak gaat het hier om mensen die juist in de winter depressief raken, om in de lente weer op te knappen. Zomerdepressies komen ook voor, maar zijn zeldzamer.


Winterdepressie



Mensen met een winterdepressie hebben vaak moeite met het gebrek aan licht. In de lente knappen ze weer op. Foto: Asha ten Broeke


Een ander type unipolaire depressie is de post-natale depressie, ook wel post-partum depressie genoemd. Dit type komt voor bij vrouwen die net een kind hebben gekregen. Sommige psychologen denken dat dit komt door de grote hormonale veranderingen die een vrouw net na de geboorte meemaakt. Dit kan tot neerslachtigheid leiden, die bij een kleine groep vrouwen langdurig wordt en zich tot depressie ontwikkeld.


Post-partum depressie


Depressie bij kinderen, jongeren en ouderen
De meeste artikelen, websites en boeken over depressie gaan over de oorzaken, ontwikkeling en behandeling hiervan bij volwassenen. Hier is ook het meest over bekend. Maar ook kinderen kunnen al lijden aan een depressie. Men denkt dat het percentage depressieve kinderen tussen de 6 en 12 jaar tussen de 3 en 5% ligt. Het belangrijkste symptoom is ook bij hen langdurige somberheid, maar anders dan volwassenen kunnen depressieve kinderen nog wel even lol maken. Dit maakt het stellen van een goede diagnose moeilijker. Gelukkig is een depressie bij kinderen – net als bij volwassenen – goed te behandelen.


Kinderen en depressie


Ook bij jongeren tussen 12 en 18 is het stellen van de diagnose depressie lastiger dan bij volwassenen. Want waar houdt het ‘puberen’ op en wordt het een depressie? Ook uiten jongeren hun depressie vaak anders dan volwassenen: ze worden extreem prikkelbaar of gaan blowen en drinken om er vanaf te komen. Een goede diagnose is bij deze groep van extra belang omdat veel jongeren met een depressie een poging tot zelfdoding doen. Van alle 12- tot 18-jarigen heeft bijna 1 op de 20 één of meerdere suïcidepogingen gedaan. Bij ongeveer 10% lukt die poging ook. Daarmee is zelfdoding de belangrijkste doodsoorzaak onder jongeren.


Depressie bij jongeren
Teleac website bij aflevering over depressie bij jongeren


Waar houdt het ‘puberen’ op en wordt het een depressie?


Ook bij ouderen wordt een depressie vaak niet opgemerkt. Symptomen als lusteloosheid, somberheid en concentratieproblemen worden toegeschreven aan ‘de oude dag’. Eigenlijk onterecht, want niet alle ouderen zijn lusteloos of somber. Het onderkennen van een depressie bij ouderen is van extra belang omdat onderzoekers naar de ziekten Alzheimer en Parkinson – die bij ouderen het meest voorkomen – vaak voordat de typische symptomen als vergeetachtigheid of tremoren al een depressie veroorzaakt. De diagnose depressie kan bij ouderen dus een teken zijn dat er meer aan de hand is, en in veel gevallen kan dan al een behandeling worden gestart waardoor de ontwikkeling van Alzheimer of Parkinson kan worden vertraagd.


Depressie bij ouderen


De oorzaken van een depressie
Een depressie kan een duidelijke oorzaak hebben (een dierbare overlijdt, een echtscheiding of ontslag). In dat geval spreken we van ‘omgevingsfactoren’ die leiden tot een depressie. Deze omgevingsfactoren hebben één grote gemene deler: ze leiden tot stress. In een stressvolle situatie maakt je lichaam zich klaar om te vechten of weg te rennen. Na een tijdje komt je lichaam weer tot rust. Bij mensen die depressief worden gebeurd dat niet: zij blijven ‘hyper van de stress’. Duurt dit te lang, dan ontwikkelt zich een depressie.

Depressie en stress, onlosmakelijk verbonden (Kennislinkartikel)



Bij grote stress treedt je vecht-of-vlucht-reactie in werking. Duurt deze reactie erg lang, dan wordt het risico op een depressie groot.


Ook erfelijkheid speelt een belangrijke rol bij het ontstaan van een depressie. Onderzoekers denken dat depressie voor ongeveer 40% erfelijk bepaald wordt. Het ‘zit in je genen’. Daarom lopen mensen van wie bijvoorbeeld de ouders depressief zijn een groter risico om ook depressief te raken. Deze genetische invloed kan op verschillende manieren werken. Zo kan het falen van het ‘stress-stop-systeem’ (zie hierboven) komen door genetische aanleg. Ook zijn er aanwijzingen dat persoonlijkheid een rol speelt: naarmate iemand meer neurotisch is en minder extravert, bestaat een grotere kans op een depressie. Hiervan zouden genen de oorzaak kunnen zijn.


Angst en depressie deels door dezelfde genen (Kennislinkartikel)
Is depressie genetisch bepaald?
Bepalen genen ons humeur? (Kennislinkartikel)


De behandeling van depressie
Bij veruit de meeste depressies zijn er twee mogelijke behandelingen, zie zowel los als samen worde toegepast: cognitieve therapie en het slikken van zogenaamde antidepressiva. Antidepressiva zijn pillen waarvan wordt beweerd dat ze ingrijpen in de biologische onbalans in de hersenen die bij een depressie ontstaat. Dat dit daadwerkelijk zo werkt is echter (nog) niet wetenschappelijk bewezen, omdat het menselijk brein bijzonder complex is.


Over antidepressivaµ
Eindelijk weer vrolijk (Kennislinkartikel)
Beter dan prozac (Kennislinkartikel)
Antidepressiva: effect onbekend
Gebruik van antidepressiva bij kinderen en jongeren
Antidepressiva bieden geen soelaas bij depressies
Dossier psychofarmaca


Antidepressiva bieden echter weinig ‘garantie voor de toekomst’: komt er een volgende depressie, dan moet vaak opnieuw begonnen worden met het slikken van pillen. Bij cognitieve (gedrags)therapie is dat anders. Hierin wordt iemand met een depressie geholpen bij het doorbreken van het negatieve gedachtepatroon dat hoort bij het hebben van een depressie. De kans dat iemand nog een keer een depressie krijgt wordt daardoor kleiner, en het effect is dus langduriger dan van antidepressiva.


Praten op termijn effectiever dan pillen (Kennislinkartikel)
Cognitieve therapie bij depressie
Cognitieve gedragstherapie


Praten of pillen? Beide behandelingen hebben hun voor- en nadelen, en worden soms gecombineerd om depressie tegen te gaan.


Naast de twee gangbare behandelingen voor depressie, zijn er een aantal alternatieve behandelingen. Bij lichttherapie wordt iemand (meestal een half uur per dag) blootgesteld aan extra licht door middel van een lichtbak. Bij 80% van de mensen met een winterdepressie is lichttherapie effectief.


Even een lichtje scheppen… (over lichttherapie)


In zeer uitzonderlijke gevallen wordt depressie in Nederland nog behandeld met elektroconvulsietherapie (ECT, beter bekend onder de Engelse term ‘electroshocktherapy’). Vroeger werd deze therapie op grote schaal toegepast, maar tegenwoordig alleen nog als er acuut levensgevaar dreigt door de depressie (iemand wil zelfmoord plegen of weigert te eten en drinken) of als medicatie met antidepressiva echt geen zin meer heeft.


Elektroconvulsietherapie


Tot slot kan de behandeling van depressie ondersteund worden door het innemen van Sint-Janskruid. Dit plantje heeft in de vorm van thee of pillen een antidepressieve werking. Een nadeel is dat het ook de werking van de anticonceptiepil en sommige andere medicijnen vermindert.


Plantextract tegen depressie (Kennislinkartikel)

(Kennislink)

Ben gisteren begonnen met het slikken van anti-depressiva. Ik heb er heel goed over nagedacht, en dat is mijn enige uitweg om mijn leven een weer wat vrolijke wending te geven. De pijn waar ik iedere dag mee opsta is simpelweg niet meer te houden. Ook kon ik het op mijn werk niet meer verborgen houden omdat ik gisteren in huilen uitbarstte toen 1 van mijn collega's vroeg hoe het met mijn kinderen ging...

Succes ! Ik hoop dat het over een tijdje beter gaat met je ...

Ik heb gehoord dat die pillen pas na een poos werken ...

Laat even iets weten, hopelijk dat het werkt maar ook als het nietwerkt.

quote:

Op donderdag 11 januari 2007 15:16 schreef Tomfan het volgende:
Succes ! Ik hoop dat het over een tijdje beter gaat met je ...

Ik heb gehoord dat die pillen pas na een poos werken ...

Laat even iets weten, hopelijk dat het werkt maar ook als het nietwerkt.

Klopt, pillen werken pas na ongeveer 6 maanden. Ik zal wekelijks een update geven wat de effecten zijn en wat vooral belangrijk is; of het echt helpt. Ik heb namelijk zowel positieve als negatieve verhalen over AD gehoord.

Liever dit dan dat ik met mijn problemen aan de drank of drugs ga, want dan is het einde zoek.

Er is ook een topic over medicatie: Medicatie bij psychische klachten
6 Maanden lijkt me een erg lange tijd voordat ze werken. Mijn pillen werkten na 8 tot 10 weken.

[ Bericht 100% gewijzigd door jmdeking op 19-01-2007 11:50:06 ]

quote:

Op zondag 7 januari 2007 11:52 schreef rainbow2007 het volgende:
...
Waar ik benieuwd naar ben; ervaringen van mensen die depressief zijn / waren, hoe zij erachter zijn gekomen, hoe ze al dan niet hulp hebben gekregen, of en hoe ze het aan hun omgeving vertellen (familie / werk / vrienden / ...?). Nou ja eigenlijk alle ervaringen zijn welkom.

*Meld*

Ik ben chronisch depressief zoals dat zo mooi heet, bij mij sleepte het al jaren voort. Begon eigenlijk als peuter al (tegenwoordig zijn ze erachter gekomen dat ' peuter-depressie' ook bestaat) maar toen werd ik afgescheept als extreem verlegen en introvert. Daardoor veel gepest, aantal keren naar de huisarts geweest, maar die trok toen nog geen conclusies. Op de middelbare school hetzelfde probleem en toen werd het afgedaan als een 'vroeg beginnende puberteit' 6 jaar later werd het afgedaan met ' een puberteit die wat langer doorgaat' . Na de middelbare school gaan werken en toen ik op een gegeven moment 'op de bank' kwam te zitten voor mijn detacheerder klom ik tegen de muren omhoog en heb ik bij een nieuwe huisarts aangeklopt die me doorverwees naar een psycholoog. Toendertijd ook mijn ouders ingelicht, maar die wisten er eigenlijk geen raad mee dus ik stond nagenoeg op mezelf. Na de eerste paar bezoeken wel wat vrienden ingelicht die toch wel wat begripvoller waren en het goed vonden dat ik na al die jaren eindelijk wat hulpverlening had gevonden. Jaartje therapie gehad waarna het eigenlijk wel goed ging, kreeg een relatie en dat ging eigenlijk allemaal redelijk goed moet ik zeggen.
Tot verleden jaar toen eigenlijk alle shit achter elkaar kwam; relatie uit, teveel stress op de nieuwe baan en een verbouwing die al m'n vrije uren opslokte. Daardoor met een zware burn-out thuis komen te zitten waardoor de depressie ook weer zwaarder opspeelde. Weer aangeklopt bij de psycholoog en daarna ook medicatie gekregen waarna het allemaal weer wat beter te behappen was.
Mijn baas weet er ook van en een paar van m'n collegae waar ik een wat hechtere band mee heb.

CzD

Ik ben zelf een tijd lang depressief geweest.
Hoe ik erachter ben gekomen .. nja ik voelde me gewoon rot, had nergens meer zin in, zag alles negatief in en was soms zelfs suicidaal .. opslot had ik het besluit genomen dat ik met mijn coordinator van school ging praten erover en die heeft me doorgewezen naar de GGD voor een gesprek. Ik naar dat gesprek bij de GGD gedaan werd doorverwezen naar een psychologe van de GGD .. zij de diagnose gesteld dat ik depressief was en faalangst heb .. nja toen kon zij verder niets meer voor mij betekenen ze stelde alleen maar diagnose en ze stelde geen behandelplan op. Toen begon de lange zoektoch naar een goede psycholoog .. wachtlijsten van maanden ect. je kent het wel .. uiteindelijk een goede (nja dat dacht ik op dat moment psycholoog gevonden) ik ben daar een paar maanden netjes heen gegaan maar ik had het gevoel dat hij mij niet echt hielp .. nja hij hielp me verder de vernieling in.. hij bood me alleen maar onrealistische oplossingen zoals.. ga uit huizen ga ergens anders wonen .. ik had het idee dat hij me niet begreep en dat het hem niet veel boeide .. ik begon me steeds rotter te voelen en werd echt suicidaal .. ik liep met de gedachte aan zelfmoord rond en heb het meerdere malen geprobeerd .. gelukkig is het niet gelukt .. nja mijn pa zag dat het niet goed met me ging en op aandringen van mij hadden we besloten om het heel anders ta gaan aanpakken .. ik zit nu op assertiviteistherapie (vanwege mijn faalangst) want dat bleek uiteinelijk een grote rede voor mijn depressie te zijn.. mijn huidige therapeut helpt mij heel erg en ik begin me steeds beter te voelen en steeds meer dingen te durven .. ik begin dingen steeds optimistischer te zien en ik merk dat ik daar zelf niet alleen profijt van heb maar ook de mensen in mijn omgeving .. zoals familie , mijn vriend en vriendinnen .. eerst had ik het idee dat ze me begonnen te negeren maar nu heb ik meer vrienden dan ooit ik krijg zelfs complimentjes over de vooruitgang die ik geboekt heb en ik heb nu vrijwel geen problemen meer met bv. het houden van presentaties ..

dus om antwoord te geven op jou vraag: hoe ga je met een depressie om? meestal kom je er niet alleen uit en heb je echt hulp nodig .. anti-depresiva slikken raad ik af want de kans is heel groot dat je er verslaafd aan raakt ik zou gewoon goede therapie zoeken .. ik heb niet meer zown vertrouwen in psychologen en geef de voorkeur aan therapie maar niet iedere psycholoog is hetzelfde tussen de mijne en mij klikte het gewoon niet goed ..

Oh je vroeg ook nog of ik hulp heb gekregen van anderen .. ja ik heb hulp gekregen en ben er heel dankbaar om .. ik heb er echt heel veel aangehad .. weet je .. je hart luchten gewoon praten en een schouder hebben om op uit te kunnen huilen helpen vaak al heel veel ..
Oh en je moet niet bang zijn om het andere mensen te vertellen .. omdat je je ervoor schaamt ofzo .. dat was voor mij ook een moeilijke stap hulp zoeken en erover kunnen praten maar ja als je dat niet doet zal er niet veel veranderen aan je huidige situatie ..

Heel HEEL erg veel sterkte ik hoop dat het gauw weer wat beter met je gaat

liefs,

Eveline

quote:

Op dinsdag 9 januari 2007 17:15 schreef rainbow2007 het volgende:

[..]

therapie is belangrijk. pillen alleen is onverstandig (het is uiteindelijk ook troep waar je niet langer op wil zitten dan nodig). sterkte om weer wat lekkerder in je vel te komen zitten!

'Niet langer op wil zitten dan nodig' vind ik suggeren dat je zo snel mogelijk met anti-depressiva moet stoppen dit is fout advies, als je aan anti depressiva begint zal je dit zeker een jaar of langer moeten slikken en na de depressie zal worden aangeraden dit 3 tot 6 maanden nog te blijven slikken dit vanwege de kans dat de depressie terugkeert (wat een redelijk percentage is) en daarom verandert de functie van anti depressiva van een onderdrukkende rol naar een voorkomende rol.

quote:

Op vrijdag 19 januari 2007 16:11 schreef jmdeking het volgende:

[..]

'Niet langer op wil zitten dan nodig' vind ik suggeren dat je zo snel mogelijk met anti-depressiva moet stoppen dit is fout advies, als je aan anti depressiva begint zal je dit zeker een jaar of langer moeten slikken en na de depressie zal worden aangeraden dit 3 tot 6 maanden nog te blijven slikken dit vanwege de kans dat de depressie terugkeert (wat een redelijk percentage is) en daarom verandert de functie van anti depressiva van een onderdrukkende rol naar een voorkomende rol.

idd, dit zei mijn psycholoog ook, je moet absoluut niet aan ad beginnen tenzij het niet anders kan en je een gevaar vormt voor jezelf.. het kan erg verslavend werken en als je er plots mee stopt kun je heel heel erge terugslagen krijgen ..

Ik heb jaren aangemodderd met mijn depressie voordat ik uiteindelijk aan de bel ging trekken voor hulp en ik heb er geen moment spijt van gehad. ik heb de juiste mensen gekregen die me hielpen om alles op een rijtje te zetten, wel met medicatie die ik nu nog steeds gebruik.

Ik ben nog steeds uit mij depressie aan het krabbelen. De laaste maanden gaat het steeds beter dat het in mijn omgeving zelfs opvalt dat ik weer van dingen kan genieten, dan vroeger.

ik vind de adviezen tegen AD gevaarlijk. Ik heb zelf goede ervaringen ermee. Wel in combo met therapie.... beiden versterken elkaar. Maar je lichaam heeft tijd nodig om op en af te bouwen.

Voorkomen is goedkoper dan genezen

Een depressie is niet alleen vreselijk voor wie eraan lijdt en zijn omgeving, maar ook niet best voor de economie. Elk jaar kosten depressies minstens 1,3 miljard euro. Preventie van depressie lijkt dus zowel goed voor de volksgezondheid als voor de portemonnee. Onderzoek van Filip Smit bevestigt dit: preventief ingrijpen kan de kans op een depressie terugbrengen met 30%. Hij promoveerde op 16 januari aan de Vrije Universiteit op dit onderwerp.

Depressie treft jaarlijks 738.000 mensen in Nederland. Dit leidt tot een verlies van 158.000 gezonde levensjaren. Ook in economisch opzicht kost depressie veel. Per jaar lopen die kosten op tot minstens 1,3 miljard euro, vooral door productieverliezen.
Depressie kan goed behandeld worden. Maar omdat depressie vaak niet herkend wordt, en niet elke patiënt een goede behandeling krijgt, wordt - over de hele bevolking gezien - hooguit eenderde van de ziektelast aangepakt. Daarom dient naast behandeling een ruimere rol voor preventie – het vroegtijdig ingrijpen om depressie te voorkomen - ingeruimd te worden. Maar welke doelgroepen komen daarvoor in aanmerking? Zijn preventieve interventies effectief? En zijn ze ook betaalbaar?



De depressies van elk jaar weer 738.000 Nederlanders kosten minstens 1,3 miljard euro. Depressiepreventie lijkt dus niet alleen goed voor de volksgezondheid, maar ook voor de economie.


Na preventieve interventie 30% minder kans op depressie
Promovendus Filip Smit onderzocht de mogelijkheden van depressiepreventie. Hij concludeert dat de wetenschappelijke onderbouwing hiervan maar net begonnen is. Er moet nog veel gedaan worden. Wel lijkt het er op dat depressiepreventie de moeite meer dan waard is.
Er zijn preventieve interventies waarmee de kans op een depressie met 30% teruggebracht kan worden. Een relatief kleine inspanning kan dus een grote gezondheidswinst opleveren. Voortijdig ingrijpen bij een depressie kan hierdoor in theorie zichzelf terugverdienen.



Vroegtijdig ingrijpen kan de kans op een depressie met 30% terugbrengen. Zo’n preventieactie kan zich het beste richten op mensen die al enkele depressieve klachten hebben. Zij hebben namelijk een verhoogd risico op een depressie.


Richten op doelgroep met verhoogd risico op depressie
Grootschalig bevolkingsonderzoek laat zien dat preventie zich het best kan richten op mensen die al enkele depressieve klachten hebben. Zij hebben een verhoogd risico op depressie. Dat risico wordt nog groter wanneer zij bovendien zijn blootgesteld aan risicofactoren zoals een slechte lichamelijke gezondheid, lage opleiding of verlies van een levenspartner.
Overigens concludeerde collega-promovendus Bas Steunenberg dat juist de relatie tussen persoonlijkheid en depressie meer aandacht verdient. Meer nog dan sociale factoren zoals eenzaamheid en even belangrijk als lichamelijke klachten, spelen psychologische kenmerken tot op hoge leeftijd een rol bij depressies. Vooral ouderen met neurotische karaktertrekken zoals labiliteit, angstigheid, tobberigheid, schaamte blijken gevoeliger voor depressie.

(Kennislink)

Iets zoeken om je op te kunnen uitleven. Een passie vinden in het leven waar je graag voor opstaat. Iets waar je met hart en ziel naartoe werkt. Zorgen voor invulling als het bestaan leeg lijkt te zijn. Zoeken naar zingeving en invulling dus.

Een depressie gaat niet zomaar weg, je zult houvast moeten krijgen aan de zaken die jou leven een beter leven maken.

Zoek een hobby buiten de deur of van mijn part binnenshuis. Zorg dat je je verheugt om op te staan, voor het slapen gaan al op willen staan is een leuke manier van leven

Zoek het niet meteen bij het grote maar kijk ook eens naar het kleine dat het leven te bieden heeft.

Denk erbij na dat je maar 1 keer leeft en dat je kansen krijgt om te benutten, en denk je dat je geen kansen krijgt dan zul je kansen moeten creeëren. Ieder mens heeft gelijke kansen is mijn idee op dit moment. De gelukkige mensen weten alleen maar met kansen om te gaan beter, dat is het verschil tussen gelukkige mensen en ongelukkige mensen, de gelukkige mensen zien hun kansen beter in en benutten hun kansen op een gelukkig leven beter.

Zie in dat jij ook kans hebt op een gelukkig bestaan, en dan is er een spreekwoord gaande om het bericht af te sluiten.

Het lot schudt de kaarten en wij spelen het spel verder uit

Leren omgaan met je lot als je even te maken hebt met een inzinking dus Denk je dat je geen kansen hebt op een gelukkig bestaan dan de gedachte tot leven roepen dat je zomaar van het ene op het andere moment een beslissing kunt nemen die je hele leven op positief opzicht kan veranderen. Of alleen maar het bestaan vanuit een ander perspectief bekijken kan al helpen, je hoeft niet eens drastische veranderingen toe te voegen, alleen al inzien dat het leven betrekkelijk is en erg kort duurt, dat het leven te kort duurt om je druk te maken om onbenullige zaken. ( en wat onbenullig is dat is maar de vraag, uit ervaring weet ik dat je tijdens een depressie van een mug een olifant maakt op alle mogelijke vlakken)

Sterkte en succes ermee

Keep on smiling

Een keer een vreugdedansje doen kan misschien al helpen Zelfs tijdens een inzinking of dip een keer een vreugdedansje doen en vanuit die vreugdedans verder dansen op een andere manier. Life is like a dance, en als je even vergeten bent hoe je moet dansen je leven, dan is dat zo weer aangeleerd.

Dysthymie stoornis meldt zich...

Hoe ik erachter ben gekomen? Ik had last van angst/dwang klachten, voor de zoveelste keer in mn leven en werd er helemaal gek van. Na een paar maanden ging het nog neit over. Naar de psycholoog, gaf me de stempel 'OCS'. Toen ze na korte tijd erachter kwam dat haar gesprekken niets uitvoerden ben ik naar een psychotherapeut gegaan die me wel iets verder heeft geholpen. De angstklachten verdwenen maar echt helemaal goed... nee.

Op een gegeven moment kwam er een zeer duidelijke depressieve episode, and that's that. De psychiater constateerde simpelweg 'depressie' en schreef me antidepressiva voor (Zoloft, 100). Dat ging prima en uit die allerdonkerste periode ben ik ook wel. Maar ik slik nog steeds Zoloft. Al te lang eigenlijk, ik moest proberen te stoppen maar toen zag ik alles weer aankomen en begon weer opnieuw

Een dysthyme stoornis wordt omschreven als een depressieve stoornis die lang niet alle kenmerken van een echte depressie heeft, maar wel langer duurt. Een soort van altijd licht depressief dus, hoewel dat heel stom klinkt, als je natrekt hoeveel last ik alleen al heb gehad van het niet-weten en het lange aanhouden Op het dieptepunt ging het dus over in een 'echte' depressie. Maar het geeft in ieder geval hoop te weten dat het met een klein stofje in je hersenen grotendeels te verhelpen valt Ik zou zeggen, probeer het.

quote:

Op dinsdag 23 januari 2007 15:55 schreef Noodly het volgende:
Dysthymie stoornis meldt zich...

Hier ook . Hoewel het echt lang heeft geduurd voordat ik daar achter kwam. Een jaar of 8 geleden heb ik een depressie gehad en nog eentje een paar jaar later. Dit keer zag ik 'm een klein beetje aankomen en ben ik gelijk naar de huisarts gegaan. In eerste instantie met slaapstoornissen, vervolgens zat ik er met angst/paniekklachten en de volgende keer om medicatie te bespreken. Ook zit ik in therapie, waar ik dus heb ontdekt dat deze drie depressies zeer waarschijnlijk met elkaar verband hielden en dat er sprake is van een dysthyme stoornis. Ik heb me er eigenlijk niet heel veel in verdiept verder en weet ook niet goed of zoiets over gaat. Maar met medicatie functioneer ik momenteel prima. Ik voel me lekker, stabiel (voor het eerst in jaren) en heb weer fut en energie om dingen te ondernemen. Waar ik ook weer voldoening uithaal .
Met een depressie moet je m.i. nooit te lang rondlopen, hulp zoeken is echt een goede optie. Goed dat je dat hebt gedaan, TS! Sterkte he .

*Manisch Depressief meld zich* Ja, zoals ik al zei ben ik manisch depressief, en dat betekend dat ik me tijden achter elkaar extreem down voel (zoals nu) en tijden achtereen extreem goed, en dat in een wisselend patroon van meerdere maanden één stemming.
Zoals gezegd ben ik momenteel depressief, en niet zo'n beetje ook. Ik zit niet in de richting van de zelfmoordneigingen, maar dat is het dan ook wel. Ik weet dat ik per mei in een instelling voor 5 dagen per week opgenomen ga worden, en dat is mij momenteel echt een baken in de zee, en de voornaamste reden dat ik het volhou. Als ik zo nog een tijd stuurloos had moeten ronddobberen was ik tenonder gegaan. Momenteel heb ik iedere week een gesprek met een psychiater, en men is nog bezig te onderzoeken wat voor medicijnen ik moet hebben, dus ik zit thuis zonder.
Ik doe niet veel op een dag, ik computer wat, doe wat kleine dingetjes in huis zoals de vaatwasser uitruimen, en verder zo weinig mogelijk dingen die stress opleveren. Ik heb me toevallig vandaag ziek gemeld bij mijn werk, en nu ga ik voor het officieele. Ik kan niet meer verder, omdat ik de laatste tijd zo vaak ziek ben geweest zit ik voor ik ga werken al in de stress omdat ik bang ben dat ik ontslagen ga worden enzovoort, en daar word ik dan weer ziek van. Ik kom er dus echt niet toe.
Ik hoop dat de medicijnen binnenkort komen zodat ik hopelijk wat meer vruchten van de therapie kan dragen.

Ik weet niet, heb zelf denk ik ook last van een depressie (heb daar hier ook een topic over geopend) en deze kwam echt door een bepaalde reden (groeistoornis > 1.60 lang > geen vriendin > eenzaamheid) maar ik hou totaal niet van dat medicijnen-gedoe. Ik heb een beetje het idee dat je daarmee bepaalde gevoelens weghaalt die er niet voor niets zijn. Ga je niet een beetje door het leven als een zombie als je medicatie gebruikt? Je lost je probleem er niet mee op.

[ Bericht 3% gewijzigd door dlebrok op 23-01-2007 20:58:32 ]

quote:

Op dinsdag 23 januari 2007 20:46 schreef dlebrok het volgende:
Ik weet niet, heb zelf denk ik ook last van een depressie (heb daar hier ook een topic over geopend) en deze kwam echt door een bepaalde reden (groeistoornis > 1.60 lang > geen vriendin > eenzaamheid) maar ik hou totaal niet van dat medicijnen-gedoe. Ik heb een beetje het idee dat je daarmee bepaalde gevoelens weghaalt die er niet voor niets zijn. Ga je niet een beetje door het leven als een zombie als je medicatie gebruikt? Je lost je probleem er niet mee op.

Je kunt medicijnen wel niet prettig vinden omdat je dan als zombie door het leven zou gaan .Maar door de depresie als een zombie door het leven gaan lijkt mij ook geen goed idee.Ik ben jaren depresief geweest en had ook geen leven.Ik was onzeker en durfde niets te ondernemen door de depresie.Dat heeft alles bij elkaar zo"n 10 jaar geduurd.Geef mij maar wel medicijnen (was er eerst ook tegen moest het ook zelf kunnen oplossen.)leef nu een stuk fijner zonder al teveel gepieker.

Ik heb even geen tijd om uitgebreid te reageren maar wil even kwijt hoe fijn het woord peuterdepressie hier te lezen! Het had mij een hoop ellende bespaard als ze daar eerder op waren gekomen...

Ik heb nu dus ook de stempel chronische depressief. Valt goed mee te leven, ook al heb ik dat wel moeten leren. Wat hier al voorbij kwam: je moet gewoon echt heel eerlijk zijn tegenover jezelf. Het is heel belangrijk dat je jezelf goed kent en dat je weet wat je moet doen wanneer je je als het ware voelt wegzakken!

tvp