Depressie - hoe ga je ermee om

Ben je van nature depressief, of weet je een directe aanleiding?
Ik kan er niet over meepraten. Wel eens mijn ups en downs, maar depressie is iets heel anders.

ik heb ooit een diagnose lichte depressie gekregen toen ik voor mijn gevoel veel vrolijker was dan voorheen Ik schrok toen toch wel, want als dit al een lichte depressie was dan wilde ik niet weten wat ik in die jaren daarvoor had Ik heb tegen niemand gezegd dat ik (licht) depressief was, maar wel dat ik in therapie zat voor bepaalde klachten die me dwars zaten. En naarmate de therapie vorderde en ik meer inzicht kreeg in mezelf kon ik ook aan anderen uitleggen wat het nou was dat me dwars zat en waarom het conflicten gaf met dat wat ik deed.

Het helpt om concrete dingen aan te geven. Dus niet zoiets vaag als 'ik heb klachten' 'ik heb depressie', maar kijk voor jezelf waar je klachten liggen wat je klachten zijn (als je dat al weet) en gooi dat op tafel, zodat de mensen weten waar ze aan toe zijn. Voor veel mensen is niets zo irritant als mensen die zich in hun ogen verschuilen achter hun 'depressie' als een soort excuus ofzo. Als je het concreter maakt dan heeft men er veel meer begrip voor (ook omdat men wellicht aan de manier waarop je met anderen omgaat of je werk ofzo kan zien dat het daadwerkelijk zo is, omdat dat concreet uitgelegde duidelijk in je handelingen zichtbaar is)

Ik denk dat ik ook wel redelijk depri ben af en toe ... gevoel dat het een beetje manisch is.

De ene dag gaat het prima en de andere dag (zonder aanleiding of iets onbenulligs) zie ik de hele wereld niet meer zitten. Als dat doorgaat ga ik ook maar eens naar de huisarts. Heb er vooral veel last van in herfst.

Op het werk moeten ze het wel merken en heb ik het er wel eens over. Maar meestal stuit je toch op onbegrip. Je merkt wel dat sommige mensen zich zorgen maken.

... Zonder dalen zijn er ook geen pieken...
Als je gewone dagelijkse humeur en denkpatroon een chronisch dal is.(zonder reden) is er iets niet fris. Groot gelijk dat je de zorg opzoekt.

quote:

Op zondag 7 januari 2007 13:51 schreef rainbow2007 het volgende:

[..]

Het voelt trouwens suf dat ik nu bij een psycholoog zit. Meer mensen dit gevoel (gehad?).

Voelt dat alsof je faalt? Of schaam je je ervoor? Ik zou het juist andersom zeggen, wat goed dat je nu bij een psycholoog zit, dat je de moed en durf hebt om onder ogen te zien dat het niet lekker met je gaat en dat je er mee aan de slag gaat. Daar is helemaal niets sufs aan, dat is alleen maar heel erg te prijzen. Van niets doen ga je je niet beter voelen en wordt het doorgaans alleen maar erger.

quote:

Op zondag 7 januari 2007 14:21 schreef rainbow2007 het volgende:

[..]

ja wat je zegt klinkt wel goed. het voelt alleen als falen ja. zoiets. schamen is een verkeerd woord voor dit gevoel. falen komt veel meer in de richting.

Ik snap goed wat je bedoelt, gevoelsmatig voelt zoiets ook als falen. Je wil de dingen nu eenmaal graag zelf kunnen en in de hand kunnen houden want iedereen om je heen kan dat immers toch ook? Waarom jij dan niet? Maar als je er goed over nadenkt moet je maar bedenken dat het veel sterker is om te erkennen dát je het zelf niet redt en dat je daar hulp bij nodig hebt. Daar is veel moed voorn nodig en het is juist goed en sterk dat je die stap gezet hebt. Wanneer je niets zou doen en alles op zijn beloop zou laten zou je je alleen maar ellendiger gaan voelen. Dát is veel meer falen. Het is goed dat je hulp hebt gezocht.

quote:

Op zondag 7 januari 2007 11:52 schreef rainbow2007 het volgende:


Waar ik benieuwd naar ben; ervaringen van mensen die depressief zijn / waren, hoe zij erachter zijn gekomen, hoe ze al dan niet hulp hebben gekregen, of en hoe ze het aan hun omgeving vertellen (familie / werk / vrienden / ...?). Nou ja eigenlijk alle ervaringen zijn welkom.

Ik kwam erachter toen ik doodsbang met een hartslag van 150 op de bank zat te trillen zonder reden....

Hulp bestond uit therapie bij de psycholoog en een sloot prozac. Een paar van mijn vrienden wisten het, mijn ouders en zus. Ik was 19 destijds en zat op school maar functioneerde natuurlijk voor geen meter. Na een paar maanden ging het gelukkig stukken beter. Naderhand heb ik nog verschillende keren een terugval gehad die steeds behandeld werden met medicijnen. Momenteel slik ik niks meer maar ik ben zo realistisch om te beseffen dat de kans op een volgende terugval ergens in mijn leven erg groot is. In ieder geval weet ik dat het met medicijnen goed te behandelen is.

quote:

Op zondag 7 januari 2007 14:38 schreef rainbow2007 het volgende:

[..]

rationeel klinkt het goed maar gevoelens gaan hun eigen weg.
bedankt voor het hart onder de riem iig

Het is nu juist de bedoeling dat je die gevoelens een beetje meer rationeel kunt krijgen zodat ze steeds minder hun eigen weg gaan. Dat is moeilijk maar niet onmogelijk. Ik wens je heel veel succes en houd vol hoor!

Ik kwam terug van een werkvakantie en heb daarna niet meer gelachen. Ik zat ook om alles te janken en werd heel bleek. Mijn moeder dacht dat ik een of ander virus had opgelopen, maar de diagnose was een acute depressie.
Ik ben 4x genezen verklaard, maar moest 3x toch weer medicatie hebben. Ben opgeklommen van maatschappelijk werk tot psychiater (die alleen voor mij de juiste therapiegroep heeft gevonden).
Begonnen met prozac en geeindigd met 2x 75 efexor. Nu reeds7 jaar medicijnvrij en 7 en een half jaar therapievrij.

Ik heb zelf ook last van een depressie(gehad). Bij mij begon het allemaal na terugkeer van familiebezoek in zuid-amerika. Het was veel te zwaar om dat achtertelaten en terug te komen naar NL, waar ik alleen ben met mn ma.
k heb nooit echt vrienden gemaakt enzo...was altijd het buitenbeentje, ben gepest,daarbij was ik school zat, en het competentiegericht leren werkte ook niet mee.
Uiteindelijk op mn stage heb ik aan mijn 'baas' verteld dat het niet zo goed ging, en dat het mij zeer veel moeite koste om tocht stage te lopen en naar school te gaan.Er was veel begrip voor, en ik mocht 1 week extra rust nemen. Ook op school heb ik het erover gehad, en ze waren best begripvol, en hebben erg veel meegedacht naar oplossingen om toch te blijven gaan al was het 1x per week.
Uiteindelijk na een aantal keer naar de huisarts te zijn geweest ben ik doorverwezen naar de psycholoog. Waar ik in behandeling ben gegaan, en nog ben. En de vorderingen zijn er maar langzaam.
Ik ben toen in januari uiteindelijk gestopt met school en stage en ben ong. een half jaar niks gaan doen. En ben nu weer terug op school en stage.

ik ben zelf ook een aantal maanden depressief geweest, vorig jaar.. therapie steeds uitgesteld maar het ging niet over.. Ik ging op vakantie, en toen kreeg het leven weer een beetje zin, geen zorgen om dingen etc, gewoon 2 weken niks doen.. maar toen ik terug kwam, verviel ik weer in mijn oude systeem.. ik ga deze week naar de psycholoog, en ga daarna in therapie. Heeft een lange tijd geduurd, maar het komt goed! Ik zou je als advies willen geven eerlijk te zijn tegen mensen, en te accepteren dat je *ziek* bent. Klinkt heel zwaar, ben ik ook mee bezig. Ik ben niet eerlijk geweest tegen mensen, en hierdoor zijn vriendschappen vervaagd..

Mijn tip: accepteer zelf dat je ziek bent, neem je medicijnen, ga naar therapie. Echt, het helpt. Zolang je blijft ontkennen, zak je verder weg.

Ik denk ook wel dat je trots op jezelf mag zijn dat je toch hulp hebt gezocht, er zijn genoeg mensen die het lef er niet voor hebben en het vergt wel lef om toch al je "zorgselen" aan een vreemde te gaan vertellen!!

quote:

Op zondag 7 januari 2007 14:21 schreef rainbow2007 het volgende:

[..]

ja wat je zegt klinkt wel goed. het voelt alleen als falen ja. zoiets. schamen is een verkeerd woord voor dit gevoel. falen komt veel meer in de richting.

Heh, dat had ik ook. Met als gevolg dat ik compleet dichtklapte.

Heb last van terugkerende depressies, varierend in heftigheid: van dagenlang geen energie meer hebben om íets te doen, tot simpele dipjes die nu gelukkig de overhand hebben. Probleem was en is dat ik dingen heel erg uitstel. Ik laat liever iets volledig uit ontsporen, dan op tijd aan de noordrem te trekken, met alle gevolgen van dien.
Toen ik eenmaal de stap naar een psycholoog gezet had, voelde het dan ook heel erg als een 'tja, wat dóe ik hier'-ervaring. Ik zat alles heel erg af te zwakken, en mede daardoor is die hele therapie ook nooit van de grond gekomen. Een eventuele evaluatie, met verwijzing naar andere psycholoog moet nog altijd gebeuren.

Mijn advies is dat je heel eerlijk tegenover jezelf moet zijn. Als je eenmaal daar zit, moet je een heleboel opzij zetten om íets te bereiken. Zodra je merkt dat zoiets moeite kost, is het slim om dat aan te kaarten bij je psycholoog. Uiteindelijk gaat het om jou herstel, en heb je er alleen maar baat bij als je dat stukje 'trots' inslikt.

Beste TS

Er is 1 prioriteit, en die is: beter worden. Stapjes nemen, kleine stapjes, elke dag is een klein stapje. Probeer elke dag iets vooruit te komen, al is het een millimeter. Wil je succes boeken, op wat voor manier ook, zul je kleine stapjes moeten nemen. Licht je directe omgeving in, ik heb er een boekje voor gekocht wat het voor hen kan betekenen als er iemand in hun omgeving depressief is.

Alles in het teken van beter worden. Mensen die je niet begrijpen kom je genoeg tegen. Trap niet in de valkuil van steeds jezelf verdedigen, uitleggen, etc. Mensen snappen het of snappen het niet. Mocht een belangrijk persoon je niet begrijpen, richt je dan samen met hem of haar op de manier waarop je kleine stapjes vooruit kunt doen. Dit zit hem vaak ik hele kleine dingetjes (een kutopmerking vermijden, een bemoedigend tikje op je schouder, etc). Als het vrienden zijn die er steeds over vallen, in de zin van het woord, laat ze stikken. Ze frustreren je genezing alleen maar.

quote:

Op zondag 7 januari 2007 23:57 schreef wendytje het volgende:
Mijn tip: accepteer zelf dat je ziek bent, neem je medicijnen, ga naar therapie. Echt, het helpt. Zolang je blijft ontkennen, zak je verder weg.

Maar wat doe je als je omgeving er niet aan wil beginnen ??

quote:

Op maandag 8 januari 2007 03:43 schreef ThunderChild het volgende:

[..]

Maar wat doe je als je omgeving er niet aan wil beginnen ??

Gelukkig werd ik goed gesteund....

heb geen idee hoe ik daarmee om zou gaan......

als het ouders zijn, meenemen naar huisarts

quote:

Op maandag 8 januari 2007 07:19 schreef wendytje het volgende:
Gelukkig werd ik goed gesteund....

heb geen idee hoe ik daarmee om zou gaan......

als het ouders zijn, meenemen naar huisarts

Hehehehe, ouders en huisarts willen er niet aan beginnen . . .

Ben vandaag naar de HA geweest omdat ik sinds het uit is met mijn ex en mijn kinderen niet meer (mag) zien, lijdt aan zwaar ondergewicht (momenteel 56 kg, moet voor mijn lengte ruim 70 wegen) verminderd zin in eten, niet meer gemotiveerd ben op werk, niet meer in slaap kunnen komen, hartkloppingen, neerslachtig gedrag en zelfmoord neigingen.

Conclusie: depressie cq. zware stress.

Heb van mijn HA anti-depressiva gekregen wat als ik er aan begin ruim een jaar moet slikken. Ook moest ik een afspraak maken met de psych. Probleem is nu dat ik op het punt sta om een rechtzaak te beginnen met mijn ex om een omgangregeling af te dwingen, maar dit niet bepaald in mijn voordeel zal werken.

Ik ben in 2005 een paar maanden depressief geweest. Daarna mezelf wijsgemaakt dat het over was en toen ging het een tijdje goed. In juni 2006 ben ik toch weer teruggevallen. Eerst naar de huisarts gegaan, vanuit daar naar het maatschappelijk werk en na een paar maanden toch ook maar aan de medicijnen gegaan.
Ik ben er in mijn directe omgeving heel open over. Het gaat nu ook veel beter met me dankzij therapie en medicijnen. Op mijn werk weten ze dat ik 'psychische klachten' heb, maar verder niks.
In mijn omgeving krijg ik aan de ene kant zeer veel begrip en steun, maar ben ook tegen onbegrip aangelopen in mijn directe familie. Sommigen geloven niet in depressies en vinden het aanstellerij. Dat heeft me toen heel veel pijn gedaan maar nu ben ik sterk genoeg dat te negeren.

Mij is door mijn huisarts al tweemaal aangeraden om een psycholoog te bezoeken, aangezien hij het vermoeden heeft dat ik, althans in de perioden dat ik hem die keren bezocht, depressief ben. Ik weet niet zeker of dat zo is. Ik ben wel erg zwaarmoedig, maar echt depressief zou ik mijzelf niet willen noemen. Op zich wil ik wel een psycholoog bezoeken, maar ik ben bang voor de consequenties en met name de eventuele confrontaties met onbewuste zaken bijvoorbeeld.

quote:

Op zondag 7 januari 2007 11:52 schreef rainbow2007 het volgende:
Waar ik benieuwd naar ben; ervaringen van mensen die depressief zijn / waren, hoe zij erachter zijn gekomen,

Zoals ik hierboven al zei weet ik niet of ik echt een depressie heb, maar periodiek ervaar ik de volgende verschijnselen:
- Zware hartkloppingen
- Oververmoeidheid en dagelijks functioneren leidt eronder
- Als ik 's ochtends wakker word wil ik dat zo snel mogelijk avond wordt
- Ik word misselijk als ik bedenk dat ik nog jaren dit leven moet leven (ik heb overigens geen suďcidale gedachten)
- Zeer snel agressief in woord, maar ook in daad (richting voorwerpen en meubels)
- Snel emotioneel
- Duizelig
- Slecht tegen zintuigelijke prikkels kunnen en met name licht (ik zit dan het liefst in het donker; gordijnen dicht) en geluid (op een verjaardag met veel mensen die hard door elkaar heen praten breekt mij het zweet uit en verkrampt mijn borstkas en wil ik zo snel mogelijk weg)
- Erg in mijzelf gekeerd
- Gedachten als dat ik geboren ben om te lijden, zodat mijn ziel wordt gelouterd; dat al het lijden dat ik meemaak als het ware een toneelspel is om mij een les te leren; zeg maar een solipsistische grootheidswaan.

Depressie is veelkomende psychische stoornis, vooral gekenmerkt door langdurige somberheid en gedachten aan de dood. De oorzaak ligt vaak in een combinatie van genen en omgeving. We onderscheiden verschillende typen depressie, zoals de manisch-depressieve stoornis en de winterdepressie. Diagnose is niet altijd gemakkelijk, zeker bij kinderen, jongeren en ouderen. Behandeling loopt uiteen van het gangbare alternatieven als antidepressiva en cognitieve therapie tot lichttherapie, ‘electroshocks’ en sint-Janskruid.

Wat is een depressie?
Het woord depressie heeft verschillende betekenissen. Een meteoroloog denkt bij een depressie waarschijnlijk eerder aan een lagedrukgebied, terwijl een econoom meteen een dip in de economie voor zich ziet. Voor psychologen (en de meeste mensen) is een depressie echter een psychische stoornis die vooral gekenmerkt word door een langdurige periode van somberheid en neerslachtigheid.

Langdurige somberheid en aan de dood denken zijn twee bekende en veel voorkomende symptomen van een depressie. Foto: Asha ten Broeke


Wat is een depressie?
Depressie in cijfers


Langdurige somberheid en aan de dood denken zijn twee bekende en veel voorkomende symptomen van een depressie. Maar ook prikkelbaarheid kan een symptoom zijn van depressie, net zoals last hebben van angsten. Zo zijn er nog een aantal symptomen die bij een depressie vaak voorkomen zoals slaapproblemen. Ook de eetlust is verstoord en concentratie- en geheugenproblemen, moeheid en schuldgevoelens komen vaak voor. Deze verscheidenheid aan symptomen maakt het stellen van een goede diagnose niet makkelijker. Daarom zijn er richtlijnen voor waarin de kenmerken van een depressie zijn vastgelegd.


Symptomen en diagnose van een depressie (Kennislinkartikel)


Verschillende typen depressie
De ene depressie is de andere niet. Een belangrijk onderscheid is of een depressie unipolair of bipolair is. Een unipolaire depressie is een ‘gewone’ depressie, waarbij iemand zich langere tijd zeer somber voelt. Bij een bipolaire depressie worden deze perioden van somberheid afgewisseld met periode waarin iemand zich extreem energiek, opgewekt en rusteloos voelt. Dit noemen we ook wel een manische episode, vandaar dat iemand met een bipolaire depressie vaak manisch-depressief wordt genoemd.


Bipolaire depressie


In de groep unipolaire depressies zijn er twee specifieke soorten depressie die worden onderscheiden omdat ze een afwijkende oorzaak (en behandeling) hebben. De eerste is de seizoensgebonden depressie. Vaak gaat het hier om mensen die juist in de winter depressief raken, om in de lente weer op te knappen. Zomerdepressies komen ook voor, maar zijn zeldzamer.


Winterdepressie



Mensen met een winterdepressie hebben vaak moeite met het gebrek aan licht. In de lente knappen ze weer op. Foto: Asha ten Broeke


Een ander type unipolaire depressie is de post-natale depressie, ook wel post-partum depressie genoemd. Dit type komt voor bij vrouwen die net een kind hebben gekregen. Sommige psychologen denken dat dit komt door de grote hormonale veranderingen die een vrouw net na de geboorte meemaakt. Dit kan tot neerslachtigheid leiden, die bij een kleine groep vrouwen langdurig wordt en zich tot depressie ontwikkeld.


Post-partum depressie


Depressie bij kinderen, jongeren en ouderen
De meeste artikelen, websites en boeken over depressie gaan over de oorzaken, ontwikkeling en behandeling hiervan bij volwassenen. Hier is ook het meest over bekend. Maar ook kinderen kunnen al lijden aan een depressie. Men denkt dat het percentage depressieve kinderen tussen de 6 en 12 jaar tussen de 3 en 5% ligt. Het belangrijkste symptoom is ook bij hen langdurige somberheid, maar anders dan volwassenen kunnen depressieve kinderen nog wel even lol maken. Dit maakt het stellen van een goede diagnose moeilijker. Gelukkig is een depressie bij kinderen – net als bij volwassenen – goed te behandelen.


Kinderen en depressie


Ook bij jongeren tussen 12 en 18 is het stellen van de diagnose depressie lastiger dan bij volwassenen. Want waar houdt het ‘puberen’ op en wordt het een depressie? Ook uiten jongeren hun depressie vaak anders dan volwassenen: ze worden extreem prikkelbaar of gaan blowen en drinken om er vanaf te komen. Een goede diagnose is bij deze groep van extra belang omdat veel jongeren met een depressie een poging tot zelfdoding doen. Van alle 12- tot 18-jarigen heeft bijna 1 op de 20 één of meerdere suďcidepogingen gedaan. Bij ongeveer 10% lukt die poging ook. Daarmee is zelfdoding de belangrijkste doodsoorzaak onder jongeren.


Depressie bij jongeren
Teleac website bij aflevering over depressie bij jongeren


Waar houdt het ‘puberen’ op en wordt het een depressie?


Ook bij ouderen wordt een depressie vaak niet opgemerkt. Symptomen als lusteloosheid, somberheid en concentratieproblemen worden toegeschreven aan ‘de oude dag’. Eigenlijk onterecht, want niet alle ouderen zijn lusteloos of somber. Het onderkennen van een depressie bij ouderen is van extra belang omdat onderzoekers naar de ziekten Alzheimer en Parkinson – die bij ouderen het meest voorkomen – vaak voordat de typische symptomen als vergeetachtigheid of tremoren al een depressie veroorzaakt. De diagnose depressie kan bij ouderen dus een teken zijn dat er meer aan de hand is, en in veel gevallen kan dan al een behandeling worden gestart waardoor de ontwikkeling van Alzheimer of Parkinson kan worden vertraagd.


Depressie bij ouderen


De oorzaken van een depressie
Een depressie kan een duidelijke oorzaak hebben (een dierbare overlijdt, een echtscheiding of ontslag). In dat geval spreken we van ‘omgevingsfactoren’ die leiden tot een depressie. Deze omgevingsfactoren hebben één grote gemene deler: ze leiden tot stress. In een stressvolle situatie maakt je lichaam zich klaar om te vechten of weg te rennen. Na een tijdje komt je lichaam weer tot rust. Bij mensen die depressief worden gebeurd dat niet: zij blijven ‘hyper van de stress’. Duurt dit te lang, dan ontwikkelt zich een depressie.

Depressie en stress, onlosmakelijk verbonden (Kennislinkartikel)



Bij grote stress treedt je vecht-of-vlucht-reactie in werking. Duurt deze reactie erg lang, dan wordt het risico op een depressie groot.


Ook erfelijkheid speelt een belangrijke rol bij het ontstaan van een depressie. Onderzoekers denken dat depressie voor ongeveer 40% erfelijk bepaald wordt. Het ‘zit in je genen’. Daarom lopen mensen van wie bijvoorbeeld de ouders depressief zijn een groter risico om ook depressief te raken. Deze genetische invloed kan op verschillende manieren werken. Zo kan het falen van het ‘stress-stop-systeem’ (zie hierboven) komen door genetische aanleg. Ook zijn er aanwijzingen dat persoonlijkheid een rol speelt: naarmate iemand meer neurotisch is en minder extravert, bestaat een grotere kans op een depressie. Hiervan zouden genen de oorzaak kunnen zijn.


Angst en depressie deels door dezelfde genen (Kennislinkartikel)
Is depressie genetisch bepaald?
Bepalen genen ons humeur? (Kennislinkartikel)


De behandeling van depressie
Bij veruit de meeste depressies zijn er twee mogelijke behandelingen, zie zowel los als samen worde toegepast: cognitieve therapie en het slikken van zogenaamde antidepressiva. Antidepressiva zijn pillen waarvan wordt beweerd dat ze ingrijpen in de biologische onbalans in de hersenen die bij een depressie ontstaat. Dat dit daadwerkelijk zo werkt is echter (nog) niet wetenschappelijk bewezen, omdat het menselijk brein bijzonder complex is.


Over antidepressivaµ
Eindelijk weer vrolijk (Kennislinkartikel)
Beter dan prozac (Kennislinkartikel)
Antidepressiva: effect onbekend
Gebruik van antidepressiva bij kinderen en jongeren
Antidepressiva bieden geen soelaas bij depressies
Dossier psychofarmaca


Antidepressiva bieden echter weinig ‘garantie voor de toekomst’: komt er een volgende depressie, dan moet vaak opnieuw begonnen worden met het slikken van pillen. Bij cognitieve (gedrags)therapie is dat anders. Hierin wordt iemand met een depressie geholpen bij het doorbreken van het negatieve gedachtepatroon dat hoort bij het hebben van een depressie. De kans dat iemand nog een keer een depressie krijgt wordt daardoor kleiner, en het effect is dus langduriger dan van antidepressiva.


Praten op termijn effectiever dan pillen (Kennislinkartikel)
Cognitieve therapie bij depressie
Cognitieve gedragstherapie


Praten of pillen? Beide behandelingen hebben hun voor- en nadelen, en worden soms gecombineerd om depressie tegen te gaan.


Naast de twee gangbare behandelingen voor depressie, zijn er een aantal alternatieve behandelingen. Bij lichttherapie wordt iemand (meestal een half uur per dag) blootgesteld aan extra licht door middel van een lichtbak. Bij 80% van de mensen met een winterdepressie is lichttherapie effectief.


Even een lichtje scheppen… (over lichttherapie)


In zeer uitzonderlijke gevallen wordt depressie in Nederland nog behandeld met elektroconvulsietherapie (ECT, beter bekend onder de Engelse term ‘electroshocktherapy’). Vroeger werd deze therapie op grote schaal toegepast, maar tegenwoordig alleen nog als er acuut levensgevaar dreigt door de depressie (iemand wil zelfmoord plegen of weigert te eten en drinken) of als medicatie met antidepressiva echt geen zin meer heeft.


Elektroconvulsietherapie


Tot slot kan de behandeling van depressie ondersteund worden door het innemen van Sint-Janskruid. Dit plantje heeft in de vorm van thee of pillen een antidepressieve werking. Een nadeel is dat het ook de werking van de anticonceptiepil en sommige andere medicijnen vermindert.


Plantextract tegen depressie (Kennislinkartikel)

(Kennislink)

Ben gisteren begonnen met het slikken van anti-depressiva. Ik heb er heel goed over nagedacht, en dat is mijn enige uitweg om mijn leven een weer wat vrolijke wending te geven. De pijn waar ik iedere dag mee opsta is simpelweg niet meer te houden. Ook kon ik het op mijn werk niet meer verborgen houden omdat ik gisteren in huilen uitbarstte toen 1 van mijn collega's vroeg hoe het met mijn kinderen ging...

Succes ! Ik hoop dat het over een tijdje beter gaat met je ...

Ik heb gehoord dat die pillen pas na een poos werken ...

Laat even iets weten, hopelijk dat het werkt maar ook als het nietwerkt.

quote:

Op donderdag 11 januari 2007 15:16 schreef Tomfan het volgende:
Succes ! Ik hoop dat het over een tijdje beter gaat met je ...

Ik heb gehoord dat die pillen pas na een poos werken ...

Laat even iets weten, hopelijk dat het werkt maar ook als het nietwerkt.

Klopt, pillen werken pas na ongeveer 6 maanden. Ik zal wekelijks een update geven wat de effecten zijn en wat vooral belangrijk is; of het echt helpt. Ik heb namelijk zowel positieve als negatieve verhalen over AD gehoord.

Liever dit dan dat ik met mijn problemen aan de drank of drugs ga, want dan is het einde zoek.

Er is ook een topic over medicatie: Medicatie bij psychische klachten
6 Maanden lijkt me een erg lange tijd voordat ze werken. Mijn pillen werkten na 8 tot 10 weken.

[ Bericht 100% gewijzigd door jmdeking op 19-01-2007 11:50:06 ]

quote:

Op zondag 7 januari 2007 11:52 schreef rainbow2007 het volgende:
...
Waar ik benieuwd naar ben; ervaringen van mensen die depressief zijn / waren, hoe zij erachter zijn gekomen, hoe ze al dan niet hulp hebben gekregen, of en hoe ze het aan hun omgeving vertellen (familie / werk / vrienden / ...?). Nou ja eigenlijk alle ervaringen zijn welkom.

*Meld*

Ik ben chronisch depressief zoals dat zo mooi heet, bij mij sleepte het al jaren voort. Begon eigenlijk als peuter al (tegenwoordig zijn ze erachter gekomen dat ' peuter-depressie' ook bestaat) maar toen werd ik afgescheept als extreem verlegen en introvert. Daardoor veel gepest, aantal keren naar de huisarts geweest, maar die trok toen nog geen conclusies. Op de middelbare school hetzelfde probleem en toen werd het afgedaan als een 'vroeg beginnende puberteit' 6 jaar later werd het afgedaan met ' een puberteit die wat langer doorgaat' . Na de middelbare school gaan werken en toen ik op een gegeven moment 'op de bank' kwam te zitten voor mijn detacheerder klom ik tegen de muren omhoog en heb ik bij een nieuwe huisarts aangeklopt die me doorverwees naar een psycholoog. Toendertijd ook mijn ouders ingelicht, maar die wisten er eigenlijk geen raad mee dus ik stond nagenoeg op mezelf. Na de eerste paar bezoeken wel wat vrienden ingelicht die toch wel wat begripvoller waren en het goed vonden dat ik na al die jaren eindelijk wat hulpverlening had gevonden. Jaartje therapie gehad waarna het eigenlijk wel goed ging, kreeg een relatie en dat ging eigenlijk allemaal redelijk goed moet ik zeggen.
Tot verleden jaar toen eigenlijk alle shit achter elkaar kwam; relatie uit, teveel stress op de nieuwe baan en een verbouwing die al m'n vrije uren opslokte. Daardoor met een zware burn-out thuis komen te zitten waardoor de depressie ook weer zwaarder opspeelde. Weer aangeklopt bij de psycholoog en daarna ook medicatie gekregen waarna het allemaal weer wat beter te behappen was.
Mijn baas weet er ook van en een paar van m'n collegae waar ik een wat hechtere band mee heb.

CzD

Ik ben zelf een tijd lang depressief geweest.
Hoe ik erachter ben gekomen .. nja ik voelde me gewoon rot, had nergens meer zin in, zag alles negatief in en was soms zelfs suicidaal .. opslot had ik het besluit genomen dat ik met mijn coordinator van school ging praten erover en die heeft me doorgewezen naar de GGD voor een gesprek. Ik naar dat gesprek bij de GGD gedaan werd doorverwezen naar een psychologe van de GGD .. zij de diagnose gesteld dat ik depressief was en faalangst heb .. nja toen kon zij verder niets meer voor mij betekenen ze stelde alleen maar diagnose en ze stelde geen behandelplan op. Toen begon de lange zoektoch naar een goede psycholoog .. wachtlijsten van maanden ect. je kent het wel .. uiteindelijk een goede (nja dat dacht ik op dat moment psycholoog gevonden) ik ben daar een paar maanden netjes heen gegaan maar ik had het gevoel dat hij mij niet echt hielp .. nja hij hielp me verder de vernieling in.. hij bood me alleen maar onrealistische oplossingen zoals.. ga uit huizen ga ergens anders wonen .. ik had het idee dat hij me niet begreep en dat het hem niet veel boeide .. ik begon me steeds rotter te voelen en werd echt suicidaal .. ik liep met de gedachte aan zelfmoord rond en heb het meerdere malen geprobeerd .. gelukkig is het niet gelukt .. nja mijn pa zag dat het niet goed met me ging en op aandringen van mij hadden we besloten om het heel anders ta gaan aanpakken .. ik zit nu op assertiviteistherapie (vanwege mijn faalangst) want dat bleek uiteinelijk een grote rede voor mijn depressie te zijn.. mijn huidige therapeut helpt mij heel erg en ik begin me steeds beter te voelen en steeds meer dingen te durven .. ik begin dingen steeds optimistischer te zien en ik merk dat ik daar zelf niet alleen profijt van heb maar ook de mensen in mijn omgeving .. zoals familie , mijn vriend en vriendinnen .. eerst had ik het idee dat ze me begonnen te negeren maar nu heb ik meer vrienden dan ooit ik krijg zelfs complimentjes over de vooruitgang die ik geboekt heb en ik heb nu vrijwel geen problemen meer met bv. het houden van presentaties ..

dus om antwoord te geven op jou vraag: hoe ga je met een depressie om? meestal kom je er niet alleen uit en heb je echt hulp nodig .. anti-depresiva slikken raad ik af want de kans is heel groot dat je er verslaafd aan raakt ik zou gewoon goede therapie zoeken .. ik heb niet meer zown vertrouwen in psychologen en geef de voorkeur aan therapie maar niet iedere psycholoog is hetzelfde tussen de mijne en mij klikte het gewoon niet goed ..

Oh je vroeg ook nog of ik hulp heb gekregen van anderen .. ja ik heb hulp gekregen en ben er heel dankbaar om .. ik heb er echt heel veel aangehad .. weet je .. je hart luchten gewoon praten en een schouder hebben om op uit te kunnen huilen helpen vaak al heel veel ..
Oh en je moet niet bang zijn om het andere mensen te vertellen .. omdat je je ervoor schaamt ofzo .. dat was voor mij ook een moeilijke stap hulp zoeken en erover kunnen praten maar ja als je dat niet doet zal er niet veel veranderen aan je huidige situatie ..

Heel HEEL erg veel sterkte ik hoop dat het gauw weer wat beter met je gaat

liefs,

Eveline

quote:

Op dinsdag 9 januari 2007 17:15 schreef rainbow2007 het volgende:

[..]

therapie is belangrijk. pillen alleen is onverstandig (het is uiteindelijk ook troep waar je niet langer op wil zitten dan nodig). sterkte om weer wat lekkerder in je vel te komen zitten!

'Niet langer op wil zitten dan nodig' vind ik suggeren dat je zo snel mogelijk met anti-depressiva moet stoppen dit is fout advies, als je aan anti depressiva begint zal je dit zeker een jaar of langer moeten slikken en na de depressie zal worden aangeraden dit 3 tot 6 maanden nog te blijven slikken dit vanwege de kans dat de depressie terugkeert (wat een redelijk percentage is) en daarom verandert de functie van anti depressiva van een onderdrukkende rol naar een voorkomende rol.

quote:

Op vrijdag 19 januari 2007 16:11 schreef jmdeking het volgende:

[..]

'Niet langer op wil zitten dan nodig' vind ik suggeren dat je zo snel mogelijk met anti-depressiva moet stoppen dit is fout advies, als je aan anti depressiva begint zal je dit zeker een jaar of langer moeten slikken en na de depressie zal worden aangeraden dit 3 tot 6 maanden nog te blijven slikken dit vanwege de kans dat de depressie terugkeert (wat een redelijk percentage is) en daarom verandert de functie van anti depressiva van een onderdrukkende rol naar een voorkomende rol.

idd, dit zei mijn psycholoog ook, je moet absoluut niet aan ad beginnen tenzij het niet anders kan en je een gevaar vormt voor jezelf.. het kan erg verslavend werken en als je er plots mee stopt kun je heel heel erge terugslagen krijgen ..

Ik heb jaren aangemodderd met mijn depressie voordat ik uiteindelijk aan de bel ging trekken voor hulp en ik heb er geen moment spijt van gehad. ik heb de juiste mensen gekregen die me hielpen om alles op een rijtje te zetten, wel met medicatie die ik nu nog steeds gebruik.

Ik ben nog steeds uit mij depressie aan het krabbelen. De laaste maanden gaat het steeds beter dat het in mijn omgeving zelfs opvalt dat ik weer van dingen kan genieten, dan vroeger.

ik vind de adviezen tegen AD gevaarlijk. Ik heb zelf goede ervaringen ermee. Wel in combo met therapie.... beiden versterken elkaar. Maar je lichaam heeft tijd nodig om op en af te bouwen.

Voorkomen is goedkoper dan genezen

Een depressie is niet alleen vreselijk voor wie eraan lijdt en zijn omgeving, maar ook niet best voor de economie. Elk jaar kosten depressies minstens 1,3 miljard euro. Preventie van depressie lijkt dus zowel goed voor de volksgezondheid als voor de portemonnee. Onderzoek van Filip Smit bevestigt dit: preventief ingrijpen kan de kans op een depressie terugbrengen met 30%. Hij promoveerde op 16 januari aan de Vrije Universiteit op dit onderwerp.

Depressie treft jaarlijks 738.000 mensen in Nederland. Dit leidt tot een verlies van 158.000 gezonde levensjaren. Ook in economisch opzicht kost depressie veel. Per jaar lopen die kosten op tot minstens 1,3 miljard euro, vooral door productieverliezen.
Depressie kan goed behandeld worden. Maar omdat depressie vaak niet herkend wordt, en niet elke patiënt een goede behandeling krijgt, wordt - over de hele bevolking gezien - hooguit eenderde van de ziektelast aangepakt. Daarom dient naast behandeling een ruimere rol voor preventie – het vroegtijdig ingrijpen om depressie te voorkomen - ingeruimd te worden. Maar welke doelgroepen komen daarvoor in aanmerking? Zijn preventieve interventies effectief? En zijn ze ook betaalbaar?



De depressies van elk jaar weer 738.000 Nederlanders kosten minstens 1,3 miljard euro. Depressiepreventie lijkt dus niet alleen goed voor de volksgezondheid, maar ook voor de economie.


Na preventieve interventie 30% minder kans op depressie
Promovendus Filip Smit onderzocht de mogelijkheden van depressiepreventie. Hij concludeert dat de wetenschappelijke onderbouwing hiervan maar net begonnen is. Er moet nog veel gedaan worden. Wel lijkt het er op dat depressiepreventie de moeite meer dan waard is.
Er zijn preventieve interventies waarmee de kans op een depressie met 30% teruggebracht kan worden. Een relatief kleine inspanning kan dus een grote gezondheidswinst opleveren. Voortijdig ingrijpen bij een depressie kan hierdoor in theorie zichzelf terugverdienen.



Vroegtijdig ingrijpen kan de kans op een depressie met 30% terugbrengen. Zo’n preventieactie kan zich het beste richten op mensen die al enkele depressieve klachten hebben. Zij hebben namelijk een verhoogd risico op een depressie.


Richten op doelgroep met verhoogd risico op depressie
Grootschalig bevolkingsonderzoek laat zien dat preventie zich het best kan richten op mensen die al enkele depressieve klachten hebben. Zij hebben een verhoogd risico op depressie. Dat risico wordt nog groter wanneer zij bovendien zijn blootgesteld aan risicofactoren zoals een slechte lichamelijke gezondheid, lage opleiding of verlies van een levenspartner.
Overigens concludeerde collega-promovendus Bas Steunenberg dat juist de relatie tussen persoonlijkheid en depressie meer aandacht verdient. Meer nog dan sociale factoren zoals eenzaamheid en even belangrijk als lichamelijke klachten, spelen psychologische kenmerken tot op hoge leeftijd een rol bij depressies. Vooral ouderen met neurotische karaktertrekken zoals labiliteit, angstigheid, tobberigheid, schaamte blijken gevoeliger voor depressie.

(Kennislink)

Iets zoeken om je op te kunnen uitleven. Een passie vinden in het leven waar je graag voor opstaat. Iets waar je met hart en ziel naartoe werkt. Zorgen voor invulling als het bestaan leeg lijkt te zijn. Zoeken naar zingeving en invulling dus.

Een depressie gaat niet zomaar weg, je zult houvast moeten krijgen aan de zaken die jou leven een beter leven maken.

Zoek een hobby buiten de deur of van mijn part binnenshuis. Zorg dat je je verheugt om op te staan, voor het slapen gaan al op willen staan is een leuke manier van leven

Zoek het niet meteen bij het grote maar kijk ook eens naar het kleine dat het leven te bieden heeft.

Denk erbij na dat je maar 1 keer leeft en dat je kansen krijgt om te benutten, en denk je dat je geen kansen krijgt dan zul je kansen moeten creeëren. Ieder mens heeft gelijke kansen is mijn idee op dit moment. De gelukkige mensen weten alleen maar met kansen om te gaan beter, dat is het verschil tussen gelukkige mensen en ongelukkige mensen, de gelukkige mensen zien hun kansen beter in en benutten hun kansen op een gelukkig leven beter.

Zie in dat jij ook kans hebt op een gelukkig bestaan, en dan is er een spreekwoord gaande om het bericht af te sluiten.

Het lot schudt de kaarten en wij spelen het spel verder uit

Leren omgaan met je lot als je even te maken hebt met een inzinking dus Denk je dat je geen kansen hebt op een gelukkig bestaan dan de gedachte tot leven roepen dat je zomaar van het ene op het andere moment een beslissing kunt nemen die je hele leven op positief opzicht kan veranderen. Of alleen maar het bestaan vanuit een ander perspectief bekijken kan al helpen, je hoeft niet eens drastische veranderingen toe te voegen, alleen al inzien dat het leven betrekkelijk is en erg kort duurt, dat het leven te kort duurt om je druk te maken om onbenullige zaken. ( en wat onbenullig is dat is maar de vraag, uit ervaring weet ik dat je tijdens een depressie van een mug een olifant maakt op alle mogelijke vlakken)

Sterkte en succes ermee

Keep on smiling

Een keer een vreugdedansje doen kan misschien al helpen Zelfs tijdens een inzinking of dip een keer een vreugdedansje doen en vanuit die vreugdedans verder dansen op een andere manier. Life is like a dance, en als je even vergeten bent hoe je moet dansen je leven, dan is dat zo weer aangeleerd.

Dysthymie stoornis meldt zich...

Hoe ik erachter ben gekomen? Ik had last van angst/dwang klachten, voor de zoveelste keer in mn leven en werd er helemaal gek van. Na een paar maanden ging het nog neit over. Naar de psycholoog, gaf me de stempel 'OCS'. Toen ze na korte tijd erachter kwam dat haar gesprekken niets uitvoerden ben ik naar een psychotherapeut gegaan die me wel iets verder heeft geholpen. De angstklachten verdwenen maar echt helemaal goed... nee.

Op een gegeven moment kwam er een zeer duidelijke depressieve episode, and that's that. De psychiater constateerde simpelweg 'depressie' en schreef me antidepressiva voor (Zoloft, 100). Dat ging prima en uit die allerdonkerste periode ben ik ook wel. Maar ik slik nog steeds Zoloft. Al te lang eigenlijk, ik moest proberen te stoppen maar toen zag ik alles weer aankomen en begon weer opnieuw

Een dysthyme stoornis wordt omschreven als een depressieve stoornis die lang niet alle kenmerken van een echte depressie heeft, maar wel langer duurt. Een soort van altijd licht depressief dus, hoewel dat heel stom klinkt, als je natrekt hoeveel last ik alleen al heb gehad van het niet-weten en het lange aanhouden Op het dieptepunt ging het dus over in een 'echte' depressie. Maar het geeft in ieder geval hoop te weten dat het met een klein stofje in je hersenen grotendeels te verhelpen valt Ik zou zeggen, probeer het.

quote:

Op dinsdag 23 januari 2007 15:55 schreef Noodly het volgende:
Dysthymie stoornis meldt zich...

Hier ook . Hoewel het echt lang heeft geduurd voordat ik daar achter kwam. Een jaar of 8 geleden heb ik een depressie gehad en nog eentje een paar jaar later. Dit keer zag ik 'm een klein beetje aankomen en ben ik gelijk naar de huisarts gegaan. In eerste instantie met slaapstoornissen, vervolgens zat ik er met angst/paniekklachten en de volgende keer om medicatie te bespreken. Ook zit ik in therapie, waar ik dus heb ontdekt dat deze drie depressies zeer waarschijnlijk met elkaar verband hielden en dat er sprake is van een dysthyme stoornis. Ik heb me er eigenlijk niet heel veel in verdiept verder en weet ook niet goed of zoiets over gaat. Maar met medicatie functioneer ik momenteel prima. Ik voel me lekker, stabiel (voor het eerst in jaren) en heb weer fut en energie om dingen te ondernemen. Waar ik ook weer voldoening uithaal .
Met een depressie moet je m.i. nooit te lang rondlopen, hulp zoeken is echt een goede optie. Goed dat je dat hebt gedaan, TS! Sterkte he .

*Manisch Depressief meld zich* Ja, zoals ik al zei ben ik manisch depressief, en dat betekend dat ik me tijden achter elkaar extreem down voel (zoals nu) en tijden achtereen extreem goed, en dat in een wisselend patroon van meerdere maanden één stemming.
Zoals gezegd ben ik momenteel depressief, en niet zo'n beetje ook. Ik zit niet in de richting van de zelfmoordneigingen, maar dat is het dan ook wel. Ik weet dat ik per mei in een instelling voor 5 dagen per week opgenomen ga worden, en dat is mij momenteel echt een baken in de zee, en de voornaamste reden dat ik het volhou. Als ik zo nog een tijd stuurloos had moeten ronddobberen was ik tenonder gegaan. Momenteel heb ik iedere week een gesprek met een psychiater, en men is nog bezig te onderzoeken wat voor medicijnen ik moet hebben, dus ik zit thuis zonder.
Ik doe niet veel op een dag, ik computer wat, doe wat kleine dingetjes in huis zoals de vaatwasser uitruimen, en verder zo weinig mogelijk dingen die stress opleveren. Ik heb me toevallig vandaag ziek gemeld bij mijn werk, en nu ga ik voor het officieele. Ik kan niet meer verder, omdat ik de laatste tijd zo vaak ziek ben geweest zit ik voor ik ga werken al in de stress omdat ik bang ben dat ik ontslagen ga worden enzovoort, en daar word ik dan weer ziek van. Ik kom er dus echt niet toe.
Ik hoop dat de medicijnen binnenkort komen zodat ik hopelijk wat meer vruchten van de therapie kan dragen.

Ik weet niet, heb zelf denk ik ook last van een depressie (heb daar hier ook een topic over geopend) en deze kwam echt door een bepaalde reden (groeistoornis > 1.60 lang > geen vriendin > eenzaamheid) maar ik hou totaal niet van dat medicijnen-gedoe. Ik heb een beetje het idee dat je daarmee bepaalde gevoelens weghaalt die er niet voor niets zijn. Ga je niet een beetje door het leven als een zombie als je medicatie gebruikt? Je lost je probleem er niet mee op.

[ Bericht 3% gewijzigd door dlebrok op 23-01-2007 20:58:32 ]

quote:

Op dinsdag 23 januari 2007 20:46 schreef dlebrok het volgende:
Ik weet niet, heb zelf denk ik ook last van een depressie (heb daar hier ook een topic over geopend) en deze kwam echt door een bepaalde reden (groeistoornis > 1.60 lang > geen vriendin > eenzaamheid) maar ik hou totaal niet van dat medicijnen-gedoe. Ik heb een beetje het idee dat je daarmee bepaalde gevoelens weghaalt die er niet voor niets zijn. Ga je niet een beetje door het leven als een zombie als je medicatie gebruikt? Je lost je probleem er niet mee op.

Je kunt medicijnen wel niet prettig vinden omdat je dan als zombie door het leven zou gaan .Maar door de depresie als een zombie door het leven gaan lijkt mij ook geen goed idee.Ik ben jaren depresief geweest en had ook geen leven.Ik was onzeker en durfde niets te ondernemen door de depresie.Dat heeft alles bij elkaar zo"n 10 jaar geduurd.Geef mij maar wel medicijnen (was er eerst ook tegen moest het ook zelf kunnen oplossen.)leef nu een stuk fijner zonder al teveel gepieker.

Ik heb even geen tijd om uitgebreid te reageren maar wil even kwijt hoe fijn het woord peuterdepressie hier te lezen! Het had mij een hoop ellende bespaard als ze daar eerder op waren gekomen...

Ik heb nu dus ook de stempel chronische depressief. Valt goed mee te leven, ook al heb ik dat wel moeten leren. Wat hier al voorbij kwam: je moet gewoon echt heel eerlijk zijn tegenover jezelf. Het is heel belangrijk dat je jezelf goed kent en dat je weet wat je moet doen wanneer je je als het ware voelt wegzakken!

tvp

Even een manier van omgaan hoe ik het doe

Even aanmerken dat geen enkele depressie hetzelfde is dus dan is het even een persoonlijke ervaring.

Afstand nemen van gedachtes en gevoelens. Compacter maken van gedachtes zodat ze minder vrije ruimte krijgen om te bewegen. Ik vat het hele denken en voelen samen en duw het weg, ik duw het weg omdat het negatief is. Is het denken en voelen positief dan laat ik het wel tot me komen natuurlijk.

Eens de tijd nemen om het denken tot je te nemen om vervolgens alles te concentreren tot 1 compact iets zodat je het kunt weg gooien.

Mijn depressies die varierden van 1 1/2 jaar tot 1 maand waren chaos en niet structureel. 100 gedachtes zonder structuur. Dus ik heb moeite moeten doen om structuur aan te brengen zodat ik ze beter kon wegstoppen.

Een bepaalde negatieve gedachte of zomaar een gedachte die niet definieërbaar is die stop je niet zomaar weg. Daarom moest ik me concentreren om die gedachtes compact te maken zodat ik ze kon wegduwen.

Gedachtes kunnen klef zijn van aard, gedachtes kunnen zich opdringen. Dus daarom juist het positieve aan wegduwen en afstand nemen van.

Afstand nemen En dat doe ik dus door de gedachte of het gevoel duidelijk te maken. Als ik niet weet hoe een gedachte of gevoel is dan kan ik er niets mee. Ik moet er een wiskunde van maken en ik moet het logisch maken voordat ik het kan wegstoppen in de prullenbak. Als ik niet weet hoe een gedachte of gevoel aanvoelt of tot stand komt dan is het abra cadabra. Daarom juist het belang van goed weten in te schatten hoe het is om het mee te maken. En dat kent geen gebruikershandleiding omdat het bij ieder mens anders is dus ook. Energie die in gedachtes zitten. Energie die altijd anders is. Er is geen abc dat te maken heeft met depressie. Wat dat betreft zijn we allemaal anders van aard.

Heb je toevallig schuldgevoelens over het verleden en gebeurt dat vaker, dan neem je afstand daarvan en maak je het minder mee.

Zo kun je zoveel afstand nemen van dat je niet meer betrokken bent bij je eigen gevoelens. Wel betrokken zijn bij positieve gevoelens maar niet bij het negatieve.

Je keert je de rug toe van het negatieve, en je kijkt het positieve in de ogen aan zodat je bestaan positiever wordt.

100 procent aandacht op het negatieve is zo veranderd door afstand te nemen van, en is er geen 100 procent aandacht meer voor het negatieve dan is er 100 procent aandacht mogelijk voor het postieve.

Van 100 procent depessief tot 100 procent optimistisch

Puur en alleen door je aandacht niet te richten op het negatieve

En negatief is dan te groot als woord, negatief kun je 100000 zaken onder rekenen. Negatieve gedachtes zijn niet samen te vatten tot het woord negatief omdat je bij negatief denken op 10000 verschillende manieren kunt denken.

Het gaat om het negatieve. Het missen van optisme.

Focus op beperkingen of focus op kansen ook wel.

En zo kun je alles als berperking gaan zien. 1 verspreking met praten kun je al gaan zien alsof je beperkt bent.

[ Bericht 7% gewijzigd door Verdwaalde_99 op 29-01-2007 19:58:53 ]

quote:

Op dinsdag 30 januari 2007 19:31 schreef rainbow2007 het volgende:

[..]

Bij het 2e gesprek gaf mijn psycholoog half aan dat ik mijn emoties over bepaalde dingen teveel wegdrukte en dat dat niet gezond is. Ik had altijd zoiets van ik heb er niets aan, het zijn geen positieve gevoelens en ik kan er niets aan wijzigen, zo let's forget about it.

Maar idd voor de negatieve dingen die je ervaart en die bijdragen aan de depressie lijkt het me zinvol.

Was net klaar met een bericht en toen viel mijn computer uit Maakt niet uit want ik was toch teveel bezig met telang opschrijven van teveel tekst. Dan is dit bericht ook wat langer maar dan val ik hier niet in de herhaling.

Wat je zegt over wegdrukken van zaken klopt, als je wegdrukt dan stapelt het zich op ergens. In het onbewuste of onderbewustzijn dat weet ik niet. Ben nu bezig met het lezen van een boek van CG. Jung. Over het onbewuste en over problemen die je kunt krijgen daardoor. Alles wordt opgeslagen uit je leven en ondertussen raak je beladen van gedachtes, emoties en energie. Een of andere negatieve lading die je met je mee gaat dragen. Wie weet is de positieve lading net het omgekeerde. Positief blijven denken zorgt ervoor dat het negatieve niet naar voren komt, maar als dan het negatieve de overhand gaat nemen dan word je negatief oftewel depressief.

Over positieve lading en negatieve lading. Als je constant geforceerd positief moet laden dan word je daar ook depressief van weer. Ik heb tijdens depressie vaak geforceerd positief moeten denken om positief te worden en als het dan zoveel moeite kost om optismistisch te worden dan is het niet meer leuk. Het is prettig als het vanzelf gaat. Dus wie weet is de grootste noodzaak om wat aan die negatieve lading te doen. De negatieve lading reduceren zodat het positief opladen makkelijker wordt?

Ligt die negatieve lading in het verleden en heeft die negatieve lading zich gevormd gedurende 10 jaar doorgaan met wegdrukken dan is het wellicht nodig om het verleden te verwerken?

Ik denk dan vaker dat je gewoon een kraan moet open zetten en alles eruit moet laten stromen in 1 keer, maar volgens mij zit het niet zo makkelijk in elkaar. Zou erg makkelijk zijn als je een manier vindt om alles weg te laten ebben. Alsof je bezig bent met wissen van je hele geheugen.

Negatief beladen zijn, kan zijn dat je jezelf moet veranderen actief. Als je negatief aankijkt tegen een bepaald aspect van het leven dan is het misschien zo dat je positief moet kijken en dat kost vanzelf moeite.

Jezelf omprogrammeren noem ik het vaker. Ik zie het mens dan als programma die door de jaren heen vanaf het eerste levensjaar gevormd is tot een wezen die hij niet zelf hoeft te zijn. Als je gevormd bent geworden tot iets dat je niet bent, dan is het ook mogelijk om jezelf om te vormen tot je ware ik.

En dat gevormd worden tot een mens die je niet bent dat is zo gedaan. Conditioneren heet dat toch of niet?

En nu genoeg.

Ik kan nu schrijven over tegen je onderbewustzijn praten, maar ik weet niet of dat wel past binnen R&P. Het onderbewustzijn als raadgever als je vragen stelt. Een diepe wijsheid die antwoord weet op je problemen. Een innerlijke stem die precies weet waar het aan ligt. Maar of dat binnen psychologie past? Ik heb er wel vaker over gelezen. En ook stel ik vaker vragen aan mezelf, en dan krijg ik vaak een logisch antwoord waar ik wat aan heb.

Een toevoeging even. Het negatief opladen van jezelf. Als iets fout gaat is dat niet leuk, het zorgt voor een soort frustratie omdat het even niet lukt. Vervolgens krijg je een negatieve lading over je heen die in je gaat zitten, onbewust sla je dat op alsof het een automatisme is. Zo zul je gedurende je leven constant situaties meemaken die iets oproepen, de meest onschuldig uitziende situatie kan al bijdragen dat je negatief geladen wordt omdat het toch opgeslagen wordt ergens, alles wordt opgeslagen volgens mij zoals ik al zeg. En dan gelukkig niet alleen maar negatieve zaken, het leven heeft genoeg moois te bieden om tegenwicht te geven aan het negatieve aspect.

Dan is het misschien een kwestie van het evenwicht. En ook de mate hoe sterk een negatieve gebeurtenis impact op je heeft. En of je geheugen het op een bepaalde manier doet vastleggen. De een vergeet al snel iets, en de ander legt het meer vast.

Volgens mij zit er toch een zeker technisch verhaal achter om het dan maar technisch te noemen. De balans tussen positieve lading en negatieve lading. Dan ben je nog afhankelijk van je levensloop wat weer bij ieder mens anders is.

Je karakter en persoonlijkheid erbij betrekken. Perfectionisme dat kan zorgen voor negatieve lading omdat je constant teveel van jezelf verlangt.

Ga zo door, ga zo door. Maar volgens mij is het zeker mogelijk om er actief wat tegen te doen.

Eerste depressie van mij duurde 1 1/2 jaar, daarna iets minder dan 1 jaar. Laatste was 1 1/2 maand. Zo ben ik bij iedere depressie bezig geweest met kijken waar het nu vandaan komt. Alsof mijn inspanning toch geloond heeft. Nu even niet depressief maar alsnog ga ik verder met zoeken naar de oorzaak zodat ik richting de toekomst minder risico op terugval heb.

Depressie begrijpen wil zeggen dat je depressie kunt voorkomen. En als je dan toevallig toch in een depressie valt dan kun je met je eigen inzicht en je zelfkennis sneller wat ertegen doen.
Totdat je wellicht depressie vrij zal zijn. Met inzicht en vanwege het feit dat je alles al op je kiezen hebt gehad. Je hebt de complete negatieve lading moeten doorstaan, dus wie weet zit er dan hoop richting de toekomst dat de negatieve lading leeg zal zijn zodat je de positieve lading kunt gaan opvullen

[ Bericht 2% gewijzigd door Verdwaalde_99 op 01-02-2007 15:07:47 ]

Even nieuw bericht om het duidelijk te houden

Als je negatief geladen bent en er komen geen nieuwe positieve impulsen binnen dan is de weegschaal tussen positief en negatief dus helemaal verstoord te noemen, en dan zeg ik niet dat een weegschaal tussen + en - in orde is wanneer er alleen maar een + is. Alleen maar positief geladen zijn kan zorgen dat je extreem wordt in je positiviteit. Als er totaal geen - is dan is het volgens mij ook een zaak van een dis-balans.

Ik bedoel, overdreven vrolijk zijn in het leven, dat zorgt vanzelf ervoor dat je geen rekening meer houdt met bepaalde zaken waar je wel rekening mee moet houden. Als je op de wolken leeft je hele leven dan leef je ook in een bestaan dat niet deugt. Constant in de zevende hemel, het bestaan is toch niet van dien aard dat je zo in het leven moet staan? Het hele bestaan heeft te maken met negatieve bijklanken. Stel je kent de - niet dus je kent de negatieve lading niet meer, dan zit je met een big smile op de begrafenis van je ouders, je reageert dan niet meer juist op situaties. Een keer down zijn van een negatieve situatie lijkt me dan ook een gezonde manier van leven, een keer down zijn maar niet down blijven. Niet blijven hangen erin. Wie weet dat het + + - - + + + is een beetje. Dat het een soort kop en munt spel is ook, om maar even een vreemde theorie erbij te betrekken. Situaties ontstaan vanzelf en als er dan veel - - - - komt, dan is het wel zo prettig dat er ook eens een + bij gaat komen.

Dan zie ik het leven als een rits van plussen en minnen die elkaar constant corrigeren en die in een bepaalde manier in balans gebracht moeten worden en ook dat die balans bij een aantal mensen vanzelf gaat. Ik zou er bijna een soort van statistiek van kunnen maken Het aantal plussen in vergelijken met het aantal minnen

Over depressie omdat ik niet te offtopic wil gaan, het is natuurlijk moeilijk om tijdens een depressie leuke dingen te doen omdat je totaal geen zin hebt omdat het leuke niet leuk is omdat niets leuk is om te doen. Niets is interessant. Dan is het een kwestie van kracht opbrengen om actie te ondernemen. En ook eens beseffen dat je bestaan compleet naar de klote gaat wanneer je maar blijft liggen in bed of op de bank. En zeker ook weer de interesse opbrengen voor het leven. En hoe doe je dat? Wanneer je depressief bent? Naartoe werken? Ik weet het niet.

Tijd gunnen om naartoe te werken volgens mij. Doelen blijven stellen en aandacht vestigen op, ondanks dat de aandacht weer richting het negatieve gaat. Als je aandacht blijft vestigen op interesses en de aandacht en focus gaat weer naar het negatieve en je blijft vervolgens focussen op het positieve dan komt er in mijn geval vanzelf een moment dat ik makkelijker aandacht kan vestigen op het positieve. Alsof er een kracht ontstaat van positieve aandacht. Alsof het een soort training is. Ik zie het soms ook als topsport in Een alternatieve manier van topsport of soms zie ik het als mind-tuning in die ik op jezelf toe aan het passen bent. De uitdaging inzien ook wel eens, ik zie het ook vaker als uitdaging om uit een depressie te komen, en eenmaal redelijk eruit zie ik het als uitdaging om nog sterker te worden. Eelt op de ziel kweken noem ik het wel eens


In mijn geval hielp het dus door te beseffen dat mijn bestaan kapot was en nog meer kapot gaat wanneer ik niets eraan doe. Het ging dus ook vanzelf hier. Depressief zijn voelde als zo'n grote last aan dat ik niets anders kon doen dan actie ondernemen. Depressief zijn en doordraaien ervan. Om vervolgens wat eraan te doen.

Sommige mensen die draaien niet door van depressie dus die doen niets aan depressie. En volgens mij heb je ook mensen die het vertrouwd vinden om depressief te blijven. Ik durf nu te garanderen dat er genoeg mensen zijn die zich verschuilen in de depressie. Dat heb ik dus ook vaker gehoord. Mensen die depressie aangenaam beginnen te vinden zodat ze depressief willen blijven. Ze zien depressie niet als last maar als zege. Die mensen weten ook niet wat ze missen. Ze missen een goed gevoel niet, vanzelf doen ze niets eraan om het goede gevoel terug te krijgen.

Als je zo gestoord wordt van je eigen depressie dan ga je vanzelf met alles dat je hebt eruit proberen te komen Als de depressie aangenaam aanvoelt dan blijf je vanzelf in je nest liggen de hele dag. Zonder dat je beseft dat het geen leven is.

Even over de huidige situatie hier. Het is niet helemaal in orde zoals het hoort. Ik merk dat ik nog zeker een zwaar gevoel heb. Het is een zwaar gevoel dat geen gedachtes kent over een negatieve situatie. Puur en alleen een zwaar gevoel alsof ik toch ballast aan het meeslepen ben op de een of andere manier.

Tis niet zo dat ik een soort van opgelucht gevoel met me meedraag waarbij het aanvoelt alsof er niets meespeelt. Simpelweg zware gedachtes Maar ik voel me niet depressief. Heb dan wel het idee alsof het niet vanzelf gaat allemaal. Hoewel ik wel kan functioneren maar het is niet zo dat ik het idee heb dat alle last van de schouders is.

Alsof er een neerwaartse kracht op mij uitgeoefend wordt. Alsof ik naar beneden gedrukt wordt. Of heb ik hier te maken met de zwaarte-kracht



Nu genoeg, het lijkt wel een colum geworden. Maar omdat ik zoveel te maken heb gehad ermee, komen de woorden vanzelf eruit. Bij mij is het gebeurt door een soort van burn-out. Instorting van mijn leven en toen in een depressie gekomen die nu nog voor naweeën zorgt.

[ Bericht 5% gewijzigd door Verdwaalde_99 op 01-02-2007 16:21:49 ]

Even een ervaring zomaar in het kort.

Dan ga ik naar bed met een redelijk goed gevoel en dan val ik in slaap om vervolgens om 03:00 wakker te worden met een hoofd vol gedachtes. Alsof de slaap ervoor zorgt dat ik helemaal weer terug zak. Dan heb ik een hoofd vol gedachtes en ineens komt weer het negatieve naar voren. Alsof gedachtes aangetrokken worden richting het negatieve. Dan voel ik dus de gedachtes meegesleurd worden naar beneden als het ware.

Dan moet ik snel proberen mijn hoofd te legen anders blijf ik ermee rondlopen. En dat hoofd legen dat doe ik door alles proberen stil te zetten en door al die gedachtes af te breken. En het werkt vaker omdat ik ongeveer weet hoe het stoppen van gedachtes functioneert. Het stoppen van gedachtes gaat met kracht-inspanning gepaard hier. Ik moet krachtig bezig zijn en dan met geweld alles wegwerken en dan proberen zo snel mogelijk dat te doen. De gedachtes bij de kraag vatten ook wel.

Simpelweg de knop omzetten zodat de complete gedachten-stroom verdwijnt. Staat de gedachten-stroom stil daarna dan voelt dat aan als een Jawohl gefuhl. Dan denk ik van "Dus zo kan het ook".

Slapen heeft bij mij er dus ook zeker mee te maken. Naar bed gaan met een positief gevoel en dan diep slapen om wakker te worden met een hoofd vol gedachtes.

@Dromenvanger: Als de dingen die ik nu zeg te ver gaan moet je dat zeggen, maar ik wil het even het gevoel kwijt wat ik bij jou verhalen krijg.

Ik krijg het idee dat jij alles probeert te relativeren en alles probeert logisch te beredeneren. Er gebeurt X in m'n hoofd dus als ik Y toepas kom ik uit bij Z en daar wil ik ook zijn. Ik begrijp jou verhaal over +en en -en maar het komt op mij over alsof je je voor jezelf in wilt dekken met theorie.
Eerder schreef je dat je al meerdere depressies hebt gehad en dat dit voor jou een methode is die werkt. Ik vraag me toch steeds meer af of het niet beter is dat je dingen gaat voelen en ervaren ipv ze te beredeneren en er een theoretisch inzicht op los te laten. Je praat veel over negatieve gevoelens en ervaringen en hoe je die in theorie kan benaderen. Maar je lijkt er niet in geslaagd ze zelf te herkaderen of ze te verwerken.

Wat ik al zei, als je vind dat ik nu te ver ga met mijn visie geven mag je het zeggen. Maar ik moest dit even van me afschrijven.

Feedback is altijd prettig Lips En je gaat zeker niet te ver

Verwerken inderdaad. Bij mij lijkt een wiskundig model maken een manier van verwerken te zijn geworden. Af en toe weet ik niet hoe het anders gedaan moet worden. Dan krijg ik weer een spontane stroming van gedachtes en dan probeer ik ze alsnog samen te vatten en logisch te verklaren.

Afleiding zoeken helpt ook maar zelfs bij afleiding zoeken komt het naar voren.

Biologisch kwetsbaar hebben ze mij aangerekend daarbij.

Ik heb dan ook vaak het idee dat het beste is om gewoon alles weg te drukken en de andere kant op te kijken, de focus leggen op wat anders. Maar alsnog lijkt me dat niet de meest juiste manier omdat je dan nog steeds ermee rondloopt. Je voelt je wel okey maar er zit dan nog steeds wat in je wat weer naar voren kan komen.

Net even een gesprek gehad met iemand buiten internet en die gesprekken die brengen vaak meer duidelijkheid naar voren

Een hoofdstuk afsluiten ook wel, ik zit nog steeds in het hoofdstuk depressie en in het hoofdstuk verleden lijkt het wel. Heb vaak het idee dat ik teveel in het verleden leef en dat het heden vaak in het verleden plaats vindt omdat ik teveel bezig ben met wat gebeurt is voorheen. Met de gedachtes in het verleden leven is toch ook onzinnig omdat het verleden toch voorbij is, je kunt het verleden als mens toch niet anders doen dus waarom zou je kijken naar het verleden?

Hoofdstuk afsluiten kun je toch ook zien als verwerken of niet soms? Abrupt in een keer zeggen van afgelopen uit, ik sluit het hoofdstuk af en ik pak het leven weer op zodat ik alles vergeet. Dat is natuurlijk niet alles in details verwerken maar ik heb gemerkt dat voor mij alles in details verwerken amper te doen is omdat het teveel is en dan weet ik niet waar ik moet beginnen.

De beslissing nemen dat het genoeg is geweest en dat het tijd is voor iets anders. De beslissing nemen dat het om de toekomst gaat. De knoop doorhakken en de ellende achter me laten dus ook. Knopen doorhakken noem ik het vaak.

En dan over die plusjes en minnetjes in ervaringen. Ook daar sta ik nog achter in zekere zin. Positieve ervaringen zorgen vanzelf dat je niet meer naar het negatieve kijkt. Ik probeer dan wel positief te kijken naar alles zodat ik het negatieve vergeet, maar het gaat ook om actie en avontuur, en dat kost inspanning en kracht en energie en doorzettingsvermogen. Door het richten op het negatieve gaat bij mij de energie dus weg, dus eerst moet ik naar het positieve kijken en dan de boel eindelijk eens oppakken.

Vrijdag een gesprek over mijn situatie en dan probeer ik eens uit te leggen waar het aan ligt om advies te krijgen, hoewel ik niet altijd het advies krijg waar ik op wacht daar. Vaak krijg ik nog het beste advies van mensen om me heen.

Blijven hangen in een hoofdstuk dat te maken heeft met depressie, zo blijf je erin zitten. Kan ik beter uit het hoofdstuk depressie stappen. En dan is dat mijn manier van verwerken. Mijn hele verleden onder een microscoop leggen daar word ik nog depressiever van. ( en dan zeker niet omdat mijn leven extreem ellendig was, maar als ik van dichtbij ga kijken dan blijf ik bezig met het negatieve)

Verwerken van het negatieve lijkt in mijn geval niet mogelijk omdat wanneer ik bezig ben met het negatieve het negatieve in stand gehouden wordt. Afstand nemen van het negatieve misschien, dat is misschien beter.

Vooruit kijken is misschien mijn manier van verwerken Lips Afstand nemen van en achterlaten. Alsof ik ga verhuizen of terug kom van een reis. Dan laat ik de depressieve tijd achter me, loslaten van wellicht

Uit ervaring weet ik dat terug kijken zorgt voor focus leggen op de depressieve periodes en als ik dan terug kijk op de depressieve periodes dan lijkt de depressie te worden aangewakkerd alleen al omdat ik terug aan het kijken ben toen ik depressief was en uitgeteld op de bank lag. Alsof ik dan het negatieve gevoel richting het heden haal.

Alsof het ook een neerwaarste spiraal is. En dat uit die spiraal komen puur en alleen een kwestie is van vooruit gaan zodat je de spiraal doorbreekt. Even een sprint maken en alles achter me laten En zo opnieuw beginnen met een schone lei

[ Bericht 12% gewijzigd door Verdwaalde_99 op 03-02-2007 13:20:08 ]

Samenvatting

Verwerken door te zeggen dat het genoeg is geweest dus. Een paar keer hardop zeggen dat genoeg = genoeg en dat het hoofdstuk afgesloten moet worden en op die manier het leven oppakken.

Alleen door te zeggen genoeg=genoeg een manier van verwerken gevonden hebben

Vooruit kijken en niet meer terug kijken om zo afstand te nemen en los te laten Loslaten zodat het van me afvalt allemaal en zodat ik zonder ballast verder kan met meer energie.

Of is dat te makkelijk?

Ik kies liever de makkelijke weg op dit gebied. Omdat er toch vaak geen hol van te snappen is. Zou depressie te snappen zijn dan hadden ze allang een gebruikershandleiding weten te schrijven die voor iedereen werkt

Kan heel vreemd klinken maar als ik in mezelf hardop zeg van. " Genoeg = genoeg". Dan is dat voldoende om de stroom van gedachtes te stoppen. Een simpele methode van afsluiten zodat ik niet constant binnen krijg van gedachtes. Alsof die gedachtes luisteren naar mij op dat moment.

Genoeg = genoeg en de gedachtes stoppen met zichzelf op te dringen, vervolgens hou ik meer concentratie en energie over om de rest van mijn toekomst te gaan plannen. En het is ook genoeg op een gegeven moment. Blijft het doorgaan dan blijf je bezig ermee en kun je nooit je leven verder inhoud geven omdat 80 % van je concentratie en energie opgaat aan die gedachtes.

Die gedachtes moet ik africhten en dan zijn 3 woorden even genoeg vandaag. Wat morgen brengt is dan de vraag maar vandaag even leven zonder gedachtes en dan is 1 dag zonder gedachtes vaak genoeg om de batterij op te laden zodat ik de dag erna vanzelf verder kan bouwen.

" Genoeg is genoeg"



[ Bericht 17% gewijzigd door Verdwaalde_99 op 03-02-2007 13:48:05 ]

Hier nog een chronische depressieveling

Mijn depressie begon na een burn-out. Via huisarts gelijk aan de pillen, daarna doorverwezen naar het Riagg, van het Riagg naar een andere psycholoog. Verandering en verhoging van medicijnen. Daarna doorverwezen naar een Psychiater. Weer verandering van medicijnen en verhoging.
Waarom steeds verandering van medicijnen, omdat deze niks bij mij teweeg brachten tot mijn grote frustratie. Uiteindelijk zat ik op 250mg per dag. Het enige wat dat voor me deed is dat dat mij 1 minuut per dag in een hoge extase van vrolijkheid bracht.
Werkelijk niet normaal, maar na die ene minuut was het alleen het depressieve gevoel wat overbleef.
1 totaal jaar heb ik mijn leven op de bank voor de tv, op de stoel achter de computer en in mijn bed doorgebracht, veel anders deed ik niet omdat het leek dat die depressie me verlamde.
Overdag was het het ergst, laat in de avond voelde ik me beter (raar genoeg), en had dan een heleboel (actie) plannen voor de volgende dag, die helaas weer in niks eindigde...
Het advies van de psychiater luidde, ga werken...wat ik toendertijd zo banaal vond. Als ik mijn leven al niet normaal in kon delen, tot niks kwam, alles totaal zinloos vond hoe moest ik dan in godsnaam gaan werken??...

Op den duur had ik het zo gehad met psychiaters pillen en haast iedereen die ik kende...mensen rond mij heen probeerden mij te stimuleren wat tot niks leidde (of niks kon leidden) waardoor eigenlijk iedereen de moed opgaf, en eigenlijk ook niks meer of depressie wilde horen.
Wat bij mij leidde tot nog meer depressieve gevoelens...

Uiteindelijk alle pillen en "shrinks" overboard gezet...

Gelukkig begon net tegen die tijd mijn "manische" periode, ik richt mij maar op 1 ding en ben daar haast dag en nacht mee bezig...Zo had ik binnen een paar maanden mijn PDI 1 + 2 diploma op zak (door zelfstudie) Toen begonnen aan MCSE, maar van de één op andere dag was het manische weg. Je kunt wel raden dat het MCSE diploma er nooit gekomen is.
Daarna nog een flinke manische periode waarin ik een heel boek geschreven heb, haha...

Tegenwoordig zijn de "manische" perioden (zoals ik ze zelf maar noem) niet meer zo extreem of zo hoog. Depressief ben ik nog steeds (al is het stukken minder) maar ik moet mij nog elke dag tot dingen dwingen, om te doen zeg maar.
Af en toe word ik daar van mezelf wel heel moe van.
Maar zoals ik zelf zeg, depressief zijn zit puur in je hersenen, maar het constant ombuigen van je gedachten kost veel energie...en er zijn dagen dat ik het niet op kan brengen en verzand in hangen op de bank en in bed.

Om weer allerlei soorten pillen uit te proberen zie ik eigenlijk niet zo zitten, maar nog eens 10 jaar zo leven met elke dag het ombuigen van je gedachte...daar krijg ik ook een moedeloos gevoel van...

quote:

Op dinsdag 6 februari 2007 19:04 schreef rainbow2007 het volgende:

[..]

Is het boek uitgegeven? Of staat het ergens online misschien?

Ja, dat zou ik ook wel willen weten.

quote:

Zou vandaag iets van een behandelplan krijgen maar krijg nu eerst nog iets van vragenlijsten voor een persoonlijkheidsanalyse ofzo, om te kijken of mijn persoonlijkheid niet al te verknipt is en het daaraan ligt Iemand hier ervaring mee - met zo'n onderzoek dan he

Ik heb ongeveer 3 jaar geleden allemaal diagnosetesten moeten doen, omdat ze bij mij ook niet precies wisten wat ik had. 's Ochtends had ik die afpsraak om die testen te maken, aan het eind van de middag kon ik weer naar huis. Je bent er echt uren mee bezig. Het is echt zoooooo veel.

quote:

Weer wachten wachten wachten Heb nou niet echt het gevoel dat deze weg me gaat helpen maar we kijken het nog maar ff aan

En je moet idd gedult hebben, want voordat je eindelijk de hulp krijgt die je echt nodig hebt ben je soms al een paar maanden verder.

quote:

Op zondag 7 januari 2007 11:52 schreef rainbow2007 het volgende:
Hallo

Loop al een tijd met verschlilende klachten. Uiteindelijk heb ik een doorverwijzing richting de (klinisch) psycholoog gevraagd. Deze gaf aan dat de diagnose waarschijnlijk depressie is, maar dat wordt altijd eerst besproken alvorens een definitief behandelplan wordt opgesteld.

Waar ik benieuwd naar ben; ervaringen van mensen die depressief zijn / waren, hoe zij erachter zijn gekomen, hoe ze al dan niet hulp hebben gekregen, of en hoe ze het aan hun omgeving vertellen (familie / werk / vrienden / ...?). Nou ja eigenlijk alle ervaringen zijn welkom.

Bedankt alvast

Ik drink.

Eerlijk? Gewoon veel zuipen

Niet eens veel. Maar lekker drinken, goeie whisky.

quote:

Op zaterdag 10 februari 2007 16:14 schreef InAmsterdamseArmen het volgende:
Niet eens veel. Maar lekker drinken, goeie whisky.

Ik hou t op pure wodka, als je je neus dicht houdt lijkt het net op je water drinkt.

Goeie whisky, vriend. Dat is lekker.

quote:

Op zaterdag 10 februari 2007 16:16 schreef InAmsterdamseArmen het volgende:
Goeie whisky, vriend. Dat is lekker.

vRIENDIN

Dat klinkt niet... Maar vooruit.

Goeie whisky, vriendin. Dat is lekker.

Ik ben ervan overtuigd dat de meerderheid van de mensen in onze samenleving depressief is. Echter, omdat ze zoveel afleiding opzoeken, worden ze er bijna nooit direct mee geconfronteerd. Om deze reden heb ik ook weinig vertrouwen in alle 'anti-depressie' studies van onze cultuur.

Zelf heb ik veel persoonlijke ervaring met depressie, en heb daar in mezelf mee gewerkt op velerlei manieren. Je verdiepen in psychologie/filosofie/spiritualiteit/zingeving/levensbeschouwing is essentieel en depressie kan vaak de aanleiding zijn om zich te bewegen richting deze interessegebieden.

Als je blij bent met je leventje zoals het loopt, kun je de essentiele vragen (wie/wat ben ik? wat is mijn doel in het leven? etc) in de vergetelhoek laten staan. In het geval van een depressie echter komen deze op de voorgrond te liggen.

Ik zie het zelfs als een reeele mogelijkheid dat depressie een uitnodiging van het leven zelf is, om je deze vragen te gaan stellen. Als je succesvol met je depressie kunt werken, zul je er krachtiger uitkomen dan daarvoor. Ook is er een extreem subtiel verschil tussen depressie en verlichting; Ik heb zelf lange tijd gewandeld op het grensgebied, met hier en daar een voetje aan de ene of de andere kant. Misschien wandel ik daar nog steeds wel.

Ja hoi. Mits geen SC mogen we gewoon hier onze ervaringen bespreken. Schopje dus .

quote:

Op donderdag 12 april 2007 11:31 schreef Christine het volgende:
Ja hoi. Mits geen SC mogen we gewoon hier onze ervaringen bespreken. Schopje dus .

Hoi Momenteel even aleen geen stof voor inhoudelijke input

Ik ook weinig, hoewel ik me er dagelijks over verbaas hoe idioot langzaam de hulpverlening eigenlijk werkt. Ik heb tig keren bij diverse hulpverleners aangegeven dat ik soms dagenlang alleen maar denk 'ik wil dood, ik wil dood' en er gebeurt gewoon niks. Ja, ik kan met voorrang naar de psychiater. Maar intussen? Ik voel me soms radeloos en wanhopig. Het is even heel hard doorbijten, maar zonder te weten waarvoor je het doet. En dat is moeilijk.

quote:

Op zaterdag 10 februari 2007 16:34 schreef EgoTrippin het volgende:
Ik ben ervan overtuigd dat de meerderheid van de mensen in onze samenleving depressief is. Echter, omdat ze zoveel afleiding opzoeken, worden ze er bijna nooit direct mee geconfronteerd. Om deze reden heb ik ook weinig vertrouwen in alle 'anti-depressie' studies van onze cultuur.

Zelf heb ik veel persoonlijke ervaring met depressie, en heb daar in mezelf mee gewerkt op velerlei manieren. Je verdiepen in psychologie/filosofie/spiritualiteit/zingeving/levensbeschouwing is essentieel en depressie kan vaak de aanleiding zijn om zich te bewegen richting deze interessegebieden.

Als je blij bent met je leventje zoals het loopt, kun je de essentiele vragen (wie/wat ben ik? wat is mijn doel in het leven? etc) in de vergetelhoek laten staan. In het geval van een depressie echter komen deze op de voorgrond te liggen.

Ik zie het zelfs als een reeele mogelijkheid dat depressie een uitnodiging van het leven zelf is, om je deze vragen te gaan stellen. Als je succesvol met je depressie kunt werken, zul je er krachtiger uitkomen dan daarvoor. Ook is er een extreem subtiel verschil tussen depressie en verlichting; Ik heb zelf lange tijd gewandeld op het grensgebied, met hier en daar een voetje aan de ene of de andere kant. Misschien wandel ik daar nog steeds wel.

Goed verwoord beste EgoTrippin...

De hulpverlening is inderdaad traag Budie. Wachtlijsten van 4 maanden (of langer) als je met jezelf in de knoop zit is gewoon te lang.
En verder ben ik blij dat we nu toch ervaringen mogen bespreken (tvp dus )

Ik heb vandaag bij de psych 5 testen mogen maken, als het goed is volgende week de uitslag.
Ik was om 3 uur klaar met die testen en heb de overige 2 uurtjes van vandaag lekker vrij genomen, lekker op het balkon gezeten.
Gaat weer iets beter met me gelukkig. Houdt wel niet over maar het begin is er weer!

Afgelopen dinsdag heb ik mn eerste gesprek bij mn nieuwe psych gehad, maar ik weet nog niet zo goed wat ik ervan moet denken. Maar we hebben nog een aantal afspraken gemaakt en ik kijk het maar even aan. Als ik zo'n twijfelachtig gevoel blijf houden dan kan ik altijd nog zien of ik er wel mee doorga. Het gaat op het moment eigenlijk best wel ok gelukkig .

Lips, fijn om te horen dat het weer een beetje beter gaat!

quote:

Op donderdag 12 april 2007 11:40 schreef Burdie het volgende:
Ik ook weinig, hoewel ik me er dagelijks over verbaas hoe idioot langzaam de hulpverlening eigenlijk werkt. Ik heb tig keren bij diverse hulpverleners aangegeven dat ik soms dagenlang alleen maar denk 'ik wil dood, ik wil dood' en er gebeurt gewoon niks. Ja, ik kan met voorrang naar de psychiater. Maar intussen? Ik voel me soms radeloos en wanhopig. Het is even heel hard doorbijten, maar zonder te weten waarvoor je het doet. En dat is moeilijk.

Hoi Burdie

Zeker vervelend. Heb dezelfde ervaring - het is een lang traject voor je daadwerkelijk geholpen wordt. Waarom het allemaal zo lang moet duren is me ook een raadsel.
Wat mij een beetje helpt is in gedachten houden dat de behandeling enzo me misschien wat gelukkiger laten voelen, waardoor het weer wat meer de moeite waard wordt. Een beetje hoop geeft dat, weer wat meer om het uit te houden. Succes

quote:

Op dinsdag 23 januari 2007 15:55 schreef Noodly het volgende:
Dysthymie stoornis meldt zich....

Hier ook jammer dat het bij mij (een paar jaar geleden) eerst erg moest worden, toen kwamen we erachter dat het al heel erg lang aanwezig was (voor zover ik me herinner sinds ik een jaar of 6 was). Het had ook hier een hoop bespaard als ze er eerder achter waren gekomen maar het werd ook hier afgedaan met verlegen en anders dan de andere kinderen
Tsja, uiteindelijk komt het goed, hoop ik

Nog een dysthyme stoornis meldt zich 'Officieel' vanaf mijn 15e, maar denk zelf dat het er al veel eerder was. En regelmatig komt er nog een gewone depressie bovenop. Momenteel gaat het wel even redelijk, maar de psycholoog vind alweer dat ik achteruit ga, dus moet goed op mezelf letten nu.
Ohja, ik krijg eindelijk het psychologisch onderzoek waar ik al zo lang om vroeg Tenminste, ik sta op de wachtlijst, naar verwachting ben ik in het begin van de herfst aan de beurt.

Topic voor psychisch gevoelige mensen.

Voor mij werkt het heel erg goed om mijn gevoelens van me af te schrijven, zeker op het moment als ik in een depressie zit. Ik voel me daarna dan vaak een stuk rustiger en in vind het fijn om alles zwart op wit op een rijtje te hebben.
Ik kan het iedereen aanraden om ook te gaan schrijven!!!

quote:

Op vrijdag 13 april 2007 00:10 schreef MissPink het volgende:
Nog een dysthyme stoornis meldt zich 'Officieel' vanaf mijn 15e, maar denk zelf dat het er al veel eerder was. En regelmatig komt er nog een gewone depressie bovenop. Momenteel gaat het wel even redelijk, maar de psycholoog vind alweer dat ik achteruit ga, dus moet goed op mezelf letten nu.
Ohja, ik krijg eindelijk het psychologisch onderzoek waar ik al zo lang om vroeg Tenminste, ik sta op de wachtlijst, naar verwachting ben ik in het begin van de herfst aan de beurt.

Wat voor onderzoek bedoel je precies? Twijfel je aan je diagnose of aan andere dingen?

quote:

Op vrijdag 13 april 2007 17:12 schreef Noodly het volgende:

[..]

Wat voor onderzoek bedoel je precies?

Dat vraag ik me ook af . Ook waarom het zo lang zou moeten duren... ik heb zelf net een psychologisch onderzoek ingevuld (persoonlijkheidsanalyse) en zo kunnen ze kijken waar het psychologisch gezien 'mis' gaat of zou kunnen gaan. Daarnaast gaat de psychiater volgende week dus kijken wat er medisch/fysiek mis gaat.
Ik kon overigens overal echt heel snel terecht; bij zowel de psycholoog als de psychiater kon ik binnen 2 weken terecht.

quote:

Op vrijdag 13 april 2007 17:12 schreef Noodly het volgende:
Wat voor onderzoek bedoel je precies? Twijfel je aan je diagnose of aan andere dingen?

Het is een uitgebreid psychologisch onderzoek, met interview en testen. Ik heb erom gevraagd omdat ik inmiddels ruim 10 jaar last heb van depressies en andere klachten, en ik vind het wel eens tijd om uit te zoeken waar het vandaan komt en of er nog meer aan de hand is dan depressie/dysthymie. Helaas is er een wachtlijst van 3-4 maanden, maar dat vind ik niet zo erg.

Ook een tvptje.
Ben paar jaar lang depressief geweest, paniekstoornis, paniekaanvallen en de hele mikmak erbij. Medicatie voor gehad, maar sinds gister aan het afbouwen ^^

Ik heb ook lang gedacht dat ik ook een depressie had. Bij mij is het echter zo dat het niet constant is...het is echt met ups en downs. Nu zul je denken dat iedereen dat wel heeft, maar bij mij zijn ze nogal heftig. Zoals eergisteren in de kroeg; het ene moment voel ik me prima...niks aan de hand...en de volgende secondes vliegen er zelfmoordgedachtes door mijn hoofd. Doordat het zo wisselt weet ik niet zo goed wat ik ermee aanmoet. Mensen zullen het misschien bestempelen als dipjes, maar bij mij zijn ze emotioneel nogal heftig dat soms uitmondt in zelfbeschadiging, spullen kapot maken, egoistisch gedrag etc. Ik weet nog dat ik als kind zijnde mijn hoofd tegen de muur sloeg als ik boos op mezelf was, en ik denk dat het hierdoor ook genetisch is omdat ik eigenlijk nog nooit lang gelukkig ben geweest.

Ik heb ook af en toe gedacht aan een manische depressie, maar het is natuurlijk veel te voorbarig om iemand als manisch depressief te bestempelen zonder behulp van een psycholoog. Ik heb echter wel periodes in maanden gehad waarin in heel uitbundig was, veel verschillende sekspartners...maar op de één of andere manier is dat nu omgeslagen en heb ik al 8 maanden geen seks meer gehad...simpwelweg omdat ik geen zin heb. Bij mij wisselen zulke periodes zich dus af. Dan een paar maanden extreem doen, en dan een paar maanden helemaal niets. Ik denk echter niet dat ik mezelf kan en mag diagnosticeren als manisch depressief omdat ik er te weinig over afweet en omdat bij mij mijn stemmingswisselingen sneller gaan denk ik.

Hier ook een tvp. Heb nu 2 wekelijks gesprekken met een spv-er en heb 75mg 2x per dag ad. Vraag me af of dit nu de therapie is.

quote:

Op vrijdag 13 april 2007 23:02 schreef Natural_Mystic het volgende:
Ik heb ook lang gedacht dat ik ook een depressie had. Bij mij is het echter zo dat het niet constant is...het is echt met ups en downs. Nu zul je denken dat iedereen dat wel heeft, maar bij mij zijn ze nogal heftig. Zoals eergisteren in de kroeg; het ene moment voel ik me prima...niks aan de hand...en de volgende secondes vliegen er zelfmoordgedachtes door mijn hoofd. Doordat het zo wisselt weet ik niet zo goed wat ik ermee aanmoet. Mensen zullen het misschien bestempelen als dipjes, maar bij mij zijn ze emotioneel nogal heftig dat soms uitmondt in zelfbeschadiging, spullen kapot maken, egoistisch gedrag etc. Ik weet nog dat ik als kind zijnde mijn hoofd tegen de muur sloeg als ik boos op mezelf was, en ik denk dat het hierdoor ook genetisch is omdat ik eigenlijk nog nooit lang gelukkig ben geweest.

Hoi Natural Mystic

Misschien is het wat om er eens met je huisarts over te gaan praten? Voor mezelf heeft het heel veel tijd gekost voor ik zover was om deze stap te zetten, maar ben wel blij dat ik hem gezet heb en spijt dat ik er zolang mee heb gewacht.
Wat versta je precies onder zelfbeschadiding? En heeft niemand door dat dit gebeurt?

Zelfbeschadiging op vele manieren: veel drankgebruik (vrijwel iedere dag), veel roken (meer dan een pakje per dag), drugsgebruik (blowen 3 a 4 keer in de week, en sinds vorige week ben ik begonnen met cocaine...en sinds afgelopen vrijdag heb ik 3 dagen coke gebruikt), en zelfbeschadiging op de manier dat ik mezelf in woede uitbarstingen steek met een pen, kras met een pincet, mijn hoofd ergens tegen aanknal etc. Uit pure woede. Verder rommel ik al lang met mijn eetpatroon. Het zijn gewoon heel veel dingen bij elkaar.

Wat het drugsgebruik betreft, ik weet dat het heel slecht is maar het interesseert me allemaal geen moer meer. Ik stort me ergens in en denk niet aan de gevolgen.

[ Bericht 16% gewijzigd door Natural_Mystic op 13-04-2007 23:40:52 ]

....

quote:

Op vrijdag 13 april 2007 23:07 schreef kims_mama het volgende:
Hier ook een tvp. Heb nu 2 wekelijks gesprekken met een spv-er en heb 75mg 2x per dag ad. Vraag me af of dit nu de therapie is.

En dat vraag je niet aan die spv-er zelf?

Ik heb er wel iets voor, maar als de depressie een gevolg is van geldproblemen dan kan ik je niet helpen.

weet je eenmaal in een mallemolen terecht gekomen zal men je vooral wijzen op je negatieve kanten en zijn
en dan neem jij pillekes aan en dan ben jij de lul
je bent het zoveelste proefkonijn
en dat wil je niet slikken dat het zo is maar toch is het zo!
Je bent genaaid man!
wordt eens volwassen en grow up en be yourself
dat geleuter van die geitewollen sokken fuck off man!
Denk zelf na en laat je kop niet gek maken door geouwehoer en gezeik van anderen je moet het zelf doen je bent alleen!
Met alles wat je doet maak geen fucking moer uit!@
life sucks so what? de tsunami raakte je fucking family niet dus alles nog beter dan!
RELATIVEER AUB
aub en slik dat proefkonijnenvoer niet aub het haalt je uit je ziel geest spirit whatever
Wat altijd helpt met denken is.......
HET KAN ALTIJD ERGER DAN DIT
onthou dat
en waardeer je zelf eens aub wees eens lief voor je zelf
als een ander dit niet doet doe het dan voor jezelf

quote:

Op zaterdag 14 april 2007 03:13 schreef zhe-devilll het volgende:
weet je eenmaal in een mallemolen terecht gekomen zal men je vooral wijzen op je negatieve kanten en zijn
en dan neem jij pillekes aan en dan ben jij de lul
je bent het zoveelste proefkonijn
en dat wil je niet slikken dat het zo is maar toch is het zo!
Je bent genaaid man!
wordt eens volwassen en grow up en be yourself
dat geleuter van die geitewollen sokken fuck off man!
Denk zelf na en laat je kop niet gek maken door geouwehoer en gezeik van anderen je moet het zelf doen je bent alleen!
Met alles wat je doet maak geen fucking moer uit!@
life sucks so what? de tsunami raakte je fucking family niet dus alles nog beter dan!
RELATIVEER AUB
aub en slik dat proefkonijnenvoer niet aub het haalt je uit je ziel geest spirit whatever
Wat altijd helpt met denken is.......
HET KAN ALTIJD ERGER DAN DIT
onthou dat
en waardeer je zelf eens aub wees eens lief voor je zelf
als een ander dit niet doet doe het dan voor jezelf

Heb je ooit wel eens medicatcie geslikt of ben je depri geweest?

quote:

Op zaterdag 14 april 2007 03:13 schreef zhe-devilll het volgende:
weet je eenmaal in een mallemolen terecht gekomen zal men je vooral wijzen op je negatieve kanten en zijn
en dan neem jij pillekes aan en dan ben jij de lul
je bent het zoveelste proefkonijn
en dat wil je niet slikken dat het zo is maar toch is het zo!
Je bent genaaid man!
wordt eens volwassen en grow up en be yourself
dat geleuter van die geitewollen sokken fuck off man!
Denk zelf na en laat je kop niet gek maken door geouwehoer en gezeik van anderen je moet het zelf doen je bent alleen!
Met alles wat je doet maak geen fucking moer uit!@
life sucks so what? de tsunami raakte je fucking family niet dus alles nog beter dan!
RELATIVEER AUB
aub en slik dat proefkonijnenvoer niet aub het haalt je uit je ziel geest spirit whatever
Wat altijd helpt met denken is.......
HET KAN ALTIJD ERGER DAN DIT
onthou dat
en waardeer je zelf eens aub wees eens lief voor je zelf
als een ander dit niet doet doe het dan voor jezelf

Bedankt voor dit betoog, ben spontaan genezen

Wilde trouwens zeggen dat het me echt goed doet om hier de verhalen te lezen van mensen die waarschijnlijk ook als kind depressief zijn geweest. Bij mij gaat het namelijk het namelijk ook heel ver terug. Het viel wel op dat ik wat anders was dan andere kinderen maar dat werd afgedaan als gewoon rustig, verlegen, in mezelfsgekeerd en zelfs als een "makkelijk kind" Mijn ouders die zich zorgen maakten hebben mij in de loop van de jaren naar meerdere therapeuten gebracht maar die zagen alleen een meisje dat niet gepest werd, gewoon contacten maakte en geen verstoord zelfbeeld had en dus konden ze niets met me En ondertussen voelde ik me verdrietig en somber... Pas toen ik 18 was en ik steeds dieper wegzakte is de diagnose depressie gesteld.

quote:

Op zaterdag 14 april 2007 10:50 schreef Lotjeb het volgende:

[..]

Bedankt voor dit betoog, ben spontaan genezen

Wilde trouwens zeggen dat het me echt goed doet om hier de verhalen te lezen van mensen die waarschijnlijk ook als kind depressief zijn geweest. Bij mij gaat het namelijk het namelijk ook heel ver terug. Het viel wel op dat ik wat anders was dan andere kinderen maar dat werd afgedaan als gewoon rustig, verlegen, in mezelfsgekeerd en zelfs als een "makkelijk kind" Mijn ouders die zich zorgen maakten hebben mij in de loop van de jaren naar meerdere therapeuten gebracht maar die zagen alleen een meisje dat niet gepest werd, gewoon contacten maakte en geen verstoord zelfbeeld had en dus konden ze niets met me En ondertussen voelde ik me verdrietig en somber... Pas toen ik 18 was en ik steeds dieper wegzakte is de diagnose depressie gesteld.

Als ik het zo terugkijk heb ik ongeveer hetzelfde gehad. Wel een medische historie ook die me geen standaard jeugd heeft gegeven. Lastig kind, bijdehand, zo achteraf bezien.
Volgens de psycholoog lopen de depressieve klachten al heel lang. Ze zijn wat lichter dan bij een echte depressie. Alhoewel ik de laatste weken wel steeds meer depri werd, ook door al die confrontaties vanwege de gesprekken en de tests.

quote:

Op zaterdag 14 april 2007 03:13 schreef zhe-devilll het volgende:
weet je eenmaal in een mallemolen terecht gekomen zal men je vooral wijzen op je negatieve kanten en zijn
en dan neem jij pillekes aan en dan ben jij de lul
je bent het zoveelste proefkonijn
en dat wil je niet slikken dat het zo is maar toch is het zo!
Je bent genaaid man!
wordt eens volwassen en grow up en be yourself
dat geleuter van die geitewollen sokken fuck off man!
Denk zelf na en laat je kop niet gek maken door geouwehoer en gezeik van anderen je moet het zelf doen je bent alleen!
Met alles wat je doet maak geen fucking moer uit!@
life sucks so what? de tsunami raakte je fucking family niet dus alles nog beter dan!
RELATIVEER AUB
aub en slik dat proefkonijnenvoer niet aub het haalt je uit je ziel geest spirit whatever
Wat altijd helpt met denken is.......
HET KAN ALTIJD ERGER DAN DIT
onthou dat
en waardeer je zelf eens aub wees eens lief voor je zelf
als een ander dit niet doet doe het dan voor jezelf

Dit is niet het "Paranoia - hoe ga je er mee om"-topic

quote:

Op zaterdag 14 april 2007 00:46 schreef Luchtbel het volgende:

[..]

En dat vraag je niet aan die spv-er zelf?

Dat ga ik maandag doen, vind het wel eng. Maar dat zal ze wel begrijpen.

quote:

Op vrijdag 13 april 2007 23:23 schreef Natural_Mystic het volgende:
Zelfbeschadiging op vele manieren: veel drankgebruik (vrijwel iedere dag), veel roken (meer dan een pakje per dag), drugsgebruik (blowen 3 a 4 keer in de week, en sinds vorige week ben ik begonnen met cocaine...en sinds afgelopen vrijdag heb ik 3 dagen coke gebruikt), en zelfbeschadiging op de manier dat ik mezelf in woede uitbarstingen steek met een pen, kras met een pincet, mijn hoofd ergens tegen aanknal etc. Uit pure woede. Verder rommel ik al lang met mijn eetpatroon. Het zijn gewoon heel veel dingen bij elkaar.

Wat het drugsgebruik betreft, ik weet dat het heel slecht is maar het interesseert me allemaal geen moer meer. Ik stort me ergens in en denk niet aan de gevolgen.

Herkenbaar, heel herkenbaar. Als ik me echt rot voel, ga ik vaak ook gewoon de stad in om mezelf helemaal van de wereld te zuipen. En ik ga blowen. Niet dat het helpt, maar niks helpt eigenlijk. Ik zit zelf voor mijn gevoel nu in een 'interlude', maar weet niet waar het naartoe gaat. Ofwel naar stabiliteit, danwel naar de afgrond en dan maak ik mezelf van kant. En aangezien ik nauwelijks nog in stabiliteit kan geloven op dit moment, denk ik er maar niet al te veel over na .

quote:

Op zaterdag 14 april 2007 12:09 schreef Burdie het volgende:

[..]

Herkenbaar, heel herkenbaar. Als ik me echt rot voel, ga ik vaak ook gewoon de stad in om mezelf helemaal van de wereld te zuipen. En ik ga blowen. Niet dat het helpt, maar niks helpt eigenlijk. Ik zit zelf voor mijn gevoel nu in een 'interlude', maar weet niet waar het naartoe gaat. Ofwel naar stabiliteit, danwel naar de afgrond en dan maak ik mezelf van kant. En aangezien ik nauwelijks nog in stabiliteit kan geloven op dit moment, denk ik er maar niet al te veel over na .

Hoop dat je een beetje vertrouwen in de hulpverlening hebt, of gaat krijgen