Depressie - hoe ga je ermee om

quote:

Op dinsdag 18 september 2007 01:04 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:
Dreiging massale 'winterblues' door natte zomer

* parapluutje opzet

Ik heb een tip voor mensen, het is mij aangeraden door mijn therapeut: 'leven in je leven', van klosko en young. Te koop oa bij Scheltema. Kennen mensen het wellicht misschien al? En zoja, wat vond je/jullie ervan? Vind het zelf een erg goed boek, heb er zeker wat aan. Het is vooral het begrijpen en daarna komt het gevoel. Het is wel zo dat dat niet 123 gaat. Misschien worden er wat traantjes gelaten enzo , ligt eraan. Maar vind het wel een echte aanrader . Kopen dus !

Ben ook erg benieuwd naar mensen als ze het hebben gelezen wat ze ervan vonden of vinden.

Met mij gaat het ook iets beter. Kwartjes beginnen nu, mede door het boek, wat te vallen, of is het zinken. Probeer dingen anders aan te pakken, en dat was ik al van plan, en het boek is daar een mooie hulp bij. Tevens doe ik nu ook even iets wat ik erg interessant vind, en dat is, juist door de omstandigheden, want daardoor kan het , ook leuk en leerzaam. En pept mij ook weer op. Doen wat ik leuk vind, doelen stellen, etc. Maar ach, ergens ben ik er nog lang niet, en probeer ik maar gewoon wat te genieten van de reis (ook), met of zonder parapluutje

Iedereen veel luck en kopen/lezen he !

quote:

Op dinsdag 18 september 2007 10:19 schreef Halinalle het volgende:

Als "ervaringsdeskundige" en enigszins op de hoogte van wetenschappelijk onderzoek op dit gebied, is de relatie die in dit artikel gelegd wordt tussen winterdepressie en de voorafgaande zomer flinterdun.
Bovendien is in Nederland het aantal zonneuren deze zomer niet zo verschikkelijk afwijkend van een normale "hollandse zomer".

Depressieve mensen zouden sowieso moeten proberen om toch zoveel mogelijk zonlicht af en toe te vergaren. Want zelfs op een bewolkte dag heb je nog zo'n blablaba nog wat. Het is wat moeilijk in de herfst en winter, maar dan kan je 's avonds weer met een kop warme een boekje voor de kachel lezen ofzo en heb je toch je benodigde licht gehad.

Mensen zijn ook net plantjes soms

quote:

Op donderdag 13 september 2007 13:11 schreef LEiPiE het volgende:
..
Maar is erg moeilijk dus om als je een negatief zelfbeeld hebt EN heel erg benauwd bent voor wat mensen denken om dan anders te gaan denken.

Heb je het boek gelezen wat ik boven heb vermeld, misschien ook een optie voor jou ?
Doen/lezen (ook) en sterkte !

Dat boek heb ik hier ook liggen, ook inderdaad al diverse keren aangeraden gekregen.
Vind het goed te lezen, duidelijk en ook wel nuttig.

quote:

Op woensdag 19 september 2007 01:33 schreef sweetgirly het volgende:

[..]

Depressieve mensen zouden sowieso moeten proberen om toch zoveel mogelijk zonlicht af en toe te vergaren. Want zelfs op een bewolkte dag heb je nog zo'n blablaba nog wat. Het is wat moeilijk in de herfst en winter, maar dan kan je 's avonds weer met een kop warme een boekje voor de kachel lezen ofzo en heb je toch je benodigde licht gehad.

Mensen zijn ook net plantjes soms

Inderdaad, buiten komen + wat lichaamsbeweging (stukje lopen/fietsen) doet mensen veel goed. Heel erg belangrijk.

Ik ben ook depressief.

Ik ben eerder in mijn puberjaren al eens depressief geweest.
Ongeveer een jaar nadat ik klaar was met de behandeling daarvoor overleed mijn moeder.
Achteraf blijkt dat vanaf toen de depressie er met kleine beetjes weer terug in geslopen is.
Tot ik begin dit jaar op een punt kwam dat ik het echt niet meer zag zitten.
Ik herkende mezelf als dat persoon van 5 jaar terug, ik ging mezelf opsluiten, wilde niet meer naar school, kon niet goed omgaan met mijn vriend omdat ik alles wat hij zei opvatte als een persoonlijke belediging naar mij.
Ik ben toen naar de huisarts gegaan en heb om een doorverwijzing naar GG-net gevraagd.
Ook meteen gekregen omdat ik al bekend was daar

Nouja, eerst een paar intake gesprekken gehad en pas na 4 of 5 maanden het eerste echte gesprek gehad.
Toen is eruit gekomen dat er een depressie gaande is veroorzaakt door verstoorde rouw.
Ondertussen ben ik pas 6 behandelingen verder ofzo en gaat het nog echt niet met me.
Ik zou eigenlijk dit jaar weer beginnen met een studie, maar dat maakte me zo bang dat ik een beetje domme dingen heb gedaan.
Waarna ik in overleg met mijn behandelaar heb besproken om school toch nog even uit te stellen.
Ik ben nu doorverwezen naar een instelling die mensen met psychische problemen stapje voor stapje helpt om terug de maatschappij in te gaan.
Daarbij behoud ik voorlopig de gesprekken bij GG-net nog.

Ik probeer om mezelf op een moeilijk moment rustig te krijgen.
Dat ik de dingen altijd veel erger zie dan ze eigenlijk zijn. Meestal werkt dat niet.
Ik heb veel ruzie met mijn vriend, hij weet niet hoe hij moet omgaan met me.
Mijn vader vind het allemaal maar aanstellerij en mijn zussen wil ik niet lastig vallen met mijn verdriet.
Het was tenslotte niet alleen mijn moeder die overleed.
Verder maak ik elke dag een lijstje met positieve dingen van die dag. Dat zijn soms hele simpele dingen zoals dat ik een nieuwe jas heb gekocht, of dat mijn petekind tegen me gelachen heeft.
En ik schrijf elke dag dingen op waar ik die dag veel over na heb gedacht.
En elke keer als ik dan een gesprek heb bij GG-net, neem ik dat mee en bespreken we dat

quote:

Op woensdag 19 september 2007 21:04 schreef .Sparkling. het volgende:
Ik ben ook depressief.

Ik ben eerder in mijn puberjaren al eens depressief geweest.
Ongeveer een jaar nadat ik klaar was met de behandeling daarvoor overleed mijn moeder.
Achteraf blijkt dat vanaf toen de depressie er met kleine beetjes weer terug in geslopen is.
Tot ik begin dit jaar op een punt kwam dat ik het echt niet meer zag zitten.
Ik herkende mezelf als dat persoon van 5 jaar terug, ik ging mezelf opsluiten, wilde niet meer naar school, kon niet goed omgaan met mijn vriend omdat ik alles wat hij zei opvatte als een persoonlijke belediging naar mij.
Ik ben toen naar de huisarts gegaan en heb om een doorverwijzing naar GG-net gevraagd.
Ook meteen gekregen omdat ik al bekend was daar

Nouja, eerst een paar intake gesprekken gehad en pas na 4 of 5 maanden het eerste echte gesprek gehad.
Toen is eruit gekomen dat er een depressie gaande is veroorzaakt door verstoorde rouw.
Ondertussen ben ik pas 6 behandelingen verder ofzo en gaat het nog echt niet met me.
Ik zou eigenlijk dit jaar weer beginnen met een studie, maar dat maakte me zo bang dat ik een beetje domme dingen heb gedaan.
Waarna ik in overleg met mijn behandelaar heb besproken om school toch nog even uit te stellen.
Ik ben nu doorverwezen naar een instelling die mensen met psychische problemen stapje voor stapje helpt om terug de maatschappij in te gaan.
Daarbij behoud ik voorlopig de gesprekken bij GG-net nog.

Ik probeer om mezelf op een moeilijk moment rustig te krijgen.
Dat ik de dingen altijd veel erger zie dan ze eigenlijk zijn. Meestal werkt dat niet.
Ik heb veel ruzie met mijn vriend, hij weet niet hoe hij moet omgaan met me.
Mijn vader vind het allemaal maar aanstellerij en mijn zussen wil ik niet lastig vallen met mijn verdriet.
Het was tenslotte niet alleen mijn moeder die overleed.
Verder maak ik elke dag een lijstje met positieve dingen van die dag. Dat zijn soms hele simpele dingen zoals dat ik een nieuwe jas heb gekocht, of dat mijn petekind tegen me gelachen heeft.
En ik schrijf elke dag dingen op waar ik die dag veel over na heb gedacht.
En elke keer als ik dan een gesprek heb bij GG-net, neem ik dat mee en bespreken we dat

Klinkt heel herkenbaar. De beste tip die ik je kan geven is echt alles stapje voor stapje te doen.
Denk je dat iets teveel is, dan doe je de helft, de andere helft komt wel een keer en dan heb je in ieder geval iets gedaan
succes!

tvp

Ik heb eigenlijk een vraag met betrekking op dit topic.

Wanneer is nou het moment geweest dat jullie besloten om naar de huisarts te gaan? (Bijv. tijdens een zware dip? Of wanneer het weer wat over is?) Hoe begin je met uitleggen wat er allemaal aan de hand is? Ik ben bang dat als ik naar de HA dat ik gewoon niet uit met woorden kom. En dat het wordt afgescheept met "neem maar wat rust" of "kom over 6 weken maar nog eens terug."

Ik vind het zelf namelijk ontzetten moeilijk, en ben al een tijdje aan het peinzen hierover. Ik voel me al langere tijd niet goed en heb stemming wisselingen. Ik merk wel dat tijdens een dip het "Doem" denken steeds heviger word. Het voelt niet goed en op sommige momenten kan ik me zo dood ongelukkig voelen incl. nare gedachtes met huilbuien en al.

Als het gevoel hebt dat je er zelf niet meer uitkomt.
Jouw verhaal lezende, zou ik zeggen dat dit een goed moment is om een afspraak met de huisarts te maken.

Zaluki, misschien kan je anders wat dingen opschrijven voordat je naar de huisarts gaat. Als spiekbriefje of om gewoon te laten lezen als je niet meer uit je woorden komt...

Zaluki, angst is een slechte raadgever.
Je hoeft niet bang te zijn wat jouw huisarts zal denken, gaat om jou, waar jij mee zit, ook al kom je niet goed uit je woorden. Je kan inderdaad een lijstje maken wat je voelt. Maar je geeft zelf al aan dat je niet lekker in je vel zit, stemmingswisselingen hebt, (erg en meer) aan het doemdenken bent, en die 3 dingen lijken mij al erg duidelijk, absoluut niet onduidelijk en de huisarts zal vast niet vreemd opkijken als je dit zegt. Neem jezelf serieus, huisarts doet dat ook wel hoor.

Succes en gewoon gaan !

Nou, m'n gemoedstoestand gaat lekker op, neer, op, neer met de dag nu. Eerst was het met maanden maar nu wordt het echt te gek, ik snap mezelf niet eens meer. School lijd er al tijden onder (vorig jaar gekapt, nu weer pas opnieuw begonnen en kan me er nog niet toe zetten) dus maar eens naar de huisarts gegaan. Heb hier een mooi verwijsbriefje voor het geestelijk gezondheidscentrum liggen en wordt vandaag gebeld voor een afspraak daar. Wie weet heeft dit topic nog wel een mooie aanwinst erbij dus.

Dit was een lange TVP

quote:

Zaluki, angst is een slechte raadgever.
Je hoeft niet bang te zijn wat jouw huisarts zal denken, gaat om jou, waar jij mee zit, ook al kom je niet goed uit je woorden. Je kan inderdaad een lijstje maken wat je voelt. Maar je geeft zelf al aan dat je niet lekker in je vel zit, stemmingswisselingen hebt, (erg en meer) aan het doemdenken bent, en die 3 dingen lijken mij al erg duidelijk, absoluut niet onduidelijk en de huisarts zal vast niet vreemd opkijken als je dit zegt. Neem jezelf serieus, huisarts doet dat ook wel hoor.

Succes en gewoon gaan !

Angst is inderdaad bij mij een van de grote boosdoeners. Vandaar ook de grote twijfel om de Huisarts te bellen. Ik ben gewoon bang om iets te ondernemen waarvan ik niet zeker weet of datgene een positieve
uitkomst heeft, vaak sla ik dat dan ook af. (Globaal gezien ben ik gewoon bang om te leven, Dat is 1 van de vele dingen) Maar ik heb vandaag met kramp in mijn schouder en nek gebeld voor een afspraak Maandag ochtend om 8:40. Een hele stap en ik word er kriegel van als ik er aan denk. Maar nu heb ik toch nog even het weekend om wat belangrijke puntjes op te schrijven.

Ook maar weer eens een post sinds lange tijd... zit nu sinds een week op een halve dosering van m'n AD. Bedoeling is dat ik half December volledig stop met medicatie. Ben benieuwd hoe dat gaat lopen. Afgelopen week heb ik iig weinig gemerkt van het feit dat ik van 30Mg naar 15Mg ben gegaan dus dat is alvast een goed begin

quote:

Op vrijdag 21 september 2007 15:02 schreef Zaluki het volgende:

[..]

Angst is inderdaad bij mij een van de grote boosdoeners. Vandaar ook de grote twijfel om de Huisarts te bellen. Ik ben gewoon bang om iets te ondernemen waarvan ik niet zeker weet of datgene een positieve
uitkomst heeft, vaak sla ik dat dan ook af. (Globaal gezien ben ik gewoon bang om te leven, Dat is 1 van de vele dingen)

Dat is bij mij ook de grootste blokkade en vrij duidelijk teken van een "probleem", goed dus dat je een afspraak hebt gemaakt!
En vooral: verwacht niet direct resultaat... ik ben nu iets van een half jaar verder en heb zelf niet het idee dat er veel veranderd is (maar goed, ook dat hoort bij een depressie: dat je positieve zaken niet zo goed op kunt merken).

quote:

Op maandag 24 september 2007 10:52 schreef LEiPiE het volgende:

[..]

Dat is bij mij ook de grootste blokkade en vrij duidelijk teken van een "probleem", goed dus dat je een afspraak hebt gemaakt!
En vooral: verwacht niet direct resultaat... ik ben nu iets van een half jaar verder en heb zelf niet het idee dat er veel veranderd is (maar goed, ook dat hoort bij een depressie: dat je positieve zaken niet zo goed op kunt merken).

Ben vanochtend dus naar de dokter geweest, Ik heb gebrobeerd mijn verhaal te vertellen en dat is me ook wel redelijk gelukt. En tranen natuurlijk, maar ze was ontzettend begripvol. Iniedergeval heeft ze me doorverwezen naar een psycholoog, die ik nog even moet bellen voor een afspraak. Ik moet zeggen, ik voel me al gelijk een stuk opgelucht. Want, ik weet zelf namelijk helemaal niet waar het vandaan komt (Ik heb geen nare trauma's o.i.d. gehad in mijn jeugd etc.) Dus voor mijn idee had ik ook helemaal geen aanleiding tot, en weet ik zelf niet waarom ik me steeds zo voel. Ik was zo blij met haar antwoord. Ze zei: "Soms is dat ook helemaal niet nodig, en zit het er gewoon."

Maar goed, nu nog even een afspraak maken met de psycholoog.

Poe, even de stemmingswisselingen en alles in een versneld tempo aan het meemaken!
Stoppen met roken betekent blijkbaar ook dat je hersenen zich flink moeten aanpassen en finetunen op de niet-meer-intake van nicotine
Gelukkig is het op zo'n schaal dat ik op een gegeven moment wel besef dat het daardoor komt

quote:

Op maandag 24 september 2007 12:34 schreef Zaluki het volgende:

Ben vanochtend dus naar de dokter geweest, Ik heb gebrobeerd mijn verhaal te vertellen en dat is me ook wel redelijk gelukt. En tranen natuurlijk, maar ze was ontzettend begripvol. Iniedergeval heeft ze me doorverwezen naar een psycholoog, die ik nog even moet bellen voor een afspraak. Ik moet zeggen, ik voel me al gelijk een stuk opgelucht. Want, ik weet zelf namelijk helemaal niet waar het vandaan komt (Ik heb geen nare trauma's o.i.d. gehad in mijn jeugd etc.) Dus voor mijn idee had ik ook helemaal geen aanleiding tot, en weet ik zelf niet waarom ik me steeds zo voel. Ik was zo blij met haar antwoord. Ze zei: "Soms is dat ook helemaal niet nodig, en zit het er gewoon."

Maar goed, nu nog even een afspraak maken met de psycholoog.

Wat goed
Netjes. En zie je wel dat het meevalt. Tof dat ze begripvol was, al had ik niet echt anders verwacht . Zijn wel wat gewend, weten soms hoe en wat. Ook al denken wij, sommigen, soms anders.

Lekker en beter dat het iig heeft opgelucht, stap 1 is iig gemaakt !
En daar mag je best trots op zijn, tgt is het ook wat leerzaam, want zo zie je maar dat je vragen niet zo vreemd zijn.

Go Zaluki, zou ik zeggen !

Je moet niet omgaan met een depressie, maar er tegen vechten. Niet accepteren.

quote:

Op maandag 24 september 2007 16:33 schreef StallionJack het volgende:
Je moet niet omgaan met een depressie, maar er tegen vechten. Niet accepteren.

Eens en tgt oneens.
Vechten ertegen kan ook heel vermoeiend zijn . Acceptatie kan ook weer leiden tot nieuwe oplossingen en veranderingen. Je accepteert, heelt jezelf of probeert jezelf te helen, soms kan het ergens vandaan komen en oplossingen zoeken. Acceptatie leidt vaak meer tot loslaten dan dat er tegen vechten dat soms doet of kan doen.

Ofzoiets, zou kunnen.
Net als dat je merkt dat het regent en hard waait, je zet je paraplu op, vecht tegen de wind, klaagt over de regen etc. Je komt moeizaam vooruit. Of je accepteert dat het regen en waait, en misschien kom je dan net zo goed moeizaam vooruit maar je hebt iig minder last dat je hevig baalt dat je wat tegenwind hebt, ofzo.

quote:

Op maandag 24 september 2007 16:33 schreef StallionJack het volgende:
Je moet niet omgaan met een depressie, maar er tegen vechten. Niet accepteren.

De laatste inzichten zijn juist dat dit vaak averechts werkt (bij klinische depressies).

[ Bericht 1% gewijzigd door Halinalle op 24-09-2007 17:02:15 ]

Als je een depressie accepteert ben je te dode opgeschreven.

quote:

Op maandag 24 september 2007 16:55 schreef StallionJack het volgende:
Als je een depressie accepteert ben je te dode opgeschreven.

Iets accepteren hoeft niet gelijk te zeggen dat je jezelf er bij neerlegt Je maakt alleen een of de keuze, vechten of accepteren (en er wat aan doen).

Denk dus het tegendeel juist. Iets waar je tegen vecht, leg je jezelf niet bij neer, anders vecht je er immers niet tegen. Het laatste lijkt mij veel vermoeiender dan de acceptatie (ervan) en dan pas kan je vechten (voor jezelf). Krijg je misschien ook meer kracht van.

quote:

Op maandag 24 september 2007 16:39 schreef sweetgirly het volgende:

[..]

Vechten ertegen kan ook heel vermoeiend zijn . Acceptatie kan ook weer leiden tot nieuwe oplossingen en veranderingen.

[--']

Als je niet moe wilt worden dan zul je niets bereiken.

De definitie van accepteren is dat je een situatie niet wilt of kunt veranderen.