LIT Literatuur, Taal en Kunst
Boekbesprekingen, vragen over schrijvers, je favoriete theaterstuk, de mooiste schilderijen of de beste musea. Een must voor alle liefhebbers van kunst, boeken, theater en taal.
Vooruit, ik zal ook eens een helpende hand bieden.
Bij wijze van uitzondering, uiteraard.
Bij wijze van uitzondering, uiteraard.
...dass wir fliegen.
Dan doe ik je helpen door je te wijzen op het missende haakje.
Edit: te laat!
[ Bericht 17% gewijzigd door #ANONIEM op 06-01-2006 02:02:57 ]
Edit: te laat!
[ Bericht 17% gewijzigd door #ANONIEM op 06-01-2006 02:02:57 ]
En hier was ze gebleven:
--
Ik kan geen kant op in dit huis. De slaapkamer van Madame bevindt zich pal naast het logeervertrek; ze komt steeds onverwachts binnenlopen met een prangende vraag: of ik even bij 'de baby' wil kijken hoe ze erbij ligt; of ik haar Marc Jacobs-schoenen heb gezien (Ja, die heb ik aan, hoezo?); of ik even op Internet kan kijken welke kinderfilms er draaien, of ik... of ik... of ik... en zo heb ik in mijn paniek dus tot twee (2) maal toe een dagboekfragment-in-wording weggeklikt en onvindbaar gemaakt, want Madame vindt het de normaalste zaak van de wereld om onverholen blikken te werpen op mijn computerscherm: "Wat doe je, Nadine?"
Een probleem van een totaal andere orde is Ute, mijn nieuwe beste vriendin en confidente. Ik heb al haar fotoboeken bekeken; al haar lelijke Duitse vrienden en vriendinnen, al haar 'wandelvakanties', haar ellendige verjaardagsfeestjes en huisdieren en niet te vergeten de hond van de buren, ze heeft kennelijk een passie opgevat voor de hond van de buren want ik heb het beest zesentwintig keer voorbij zien komen, zesentwintig foto's van een hond... ik kan er niet meer tegen. Na de fotoboeken wilde ze televisie kijken.
Ik zei: "Ute, ik ga even aan mijn scriptie werken."
"Nee," zei ze stellig, "wij gaan televisie kijken. Met Madame, want ze is eenzaam. We moeten haar gezelschap houden."
Toen ik in Shanghai tegen D. zei dat ik niet wist hoe het voelde om chantabel te zijn, had ik even buiten Ute gerekend.
Is Ute een betrouwbare bron? Ze heeft mij tijdens een van onze vriendinnengesprekken namelijk toevertrouwd dat Madame ervan overtuigd is dat D. bij haar terugkomt - geregeld hoort ze haar tegen de kinderen zeggen: "Als papa straks weer thuis woont..," en: "Ja, ándere papa's lopen weg, maar deze papa niet. Die komt weer terug, geloof me maar."
Hoe de kinderen er zélf over denken is wel duidelijk, want gisteren zat ik erbij toen Tibbe het tegen een buurjongetje had over zijn 'ex-vader'. Het buurjongetje knikte ernstig, hij ging niet dieper op de materie in. Even later zei ik tegen Tibbe: "Dat bestaat toch niet, een ex-vader? Je vader blijft altijd je vader, wat er ook gebeurt."
Toen zei hij: "Jawel, maar iemand die weggaat, noem je je 'ex'. Dat is nou eenmaal zo. Mijn vader is weggegaan, en dus is hij mijn ex-vader."
"En jij?" vroeg ik. "Ben jij dan zijn ex-zoon?"
Hij dacht er even over na. Toen zei hij: "Nee. Want ik ben niet weggegaan."
D. houdt intussen niet op mij te bellen en te sms-en, dat is ook om gek van te worden. Ute zit ernaast. Madame zit ernaast.
"Kan je praten?" vraagt hij eerst.
"Nee, niet echt."
"Denk je aan me?"
"Ja, dat lijkt me een goed idee. Bel me in het weekend even."
"Wat heb je aan?"
"Oh, okay. Dan spreek ik je zaterdag."
"Ik ben vanavond alleen thuis. Kom je even langs?"
"Ja, natuurlijk." Ik moet lachen. "Geen probleem. Hoe laat?"
"Negen uur."
"Perfect."
"Zal ik je komen ophalen? Ik wacht wel om de hoek."
Ik verbreek de verbinding en praat nog even door: "Ja, doe maar. Dan spreek ik je zaterdag." Enzovoort.
Nu heb ik mijn mobiel uitgeschakeld.
--
--
Ik kan geen kant op in dit huis. De slaapkamer van Madame bevindt zich pal naast het logeervertrek; ze komt steeds onverwachts binnenlopen met een prangende vraag: of ik even bij 'de baby' wil kijken hoe ze erbij ligt; of ik haar Marc Jacobs-schoenen heb gezien (Ja, die heb ik aan, hoezo?); of ik even op Internet kan kijken welke kinderfilms er draaien, of ik... of ik... of ik... en zo heb ik in mijn paniek dus tot twee (2) maal toe een dagboekfragment-in-wording weggeklikt en onvindbaar gemaakt, want Madame vindt het de normaalste zaak van de wereld om onverholen blikken te werpen op mijn computerscherm: "Wat doe je, Nadine?"
Een probleem van een totaal andere orde is Ute, mijn nieuwe beste vriendin en confidente. Ik heb al haar fotoboeken bekeken; al haar lelijke Duitse vrienden en vriendinnen, al haar 'wandelvakanties', haar ellendige verjaardagsfeestjes en huisdieren en niet te vergeten de hond van de buren, ze heeft kennelijk een passie opgevat voor de hond van de buren want ik heb het beest zesentwintig keer voorbij zien komen, zesentwintig foto's van een hond... ik kan er niet meer tegen. Na de fotoboeken wilde ze televisie kijken.
Ik zei: "Ute, ik ga even aan mijn scriptie werken."
"Nee," zei ze stellig, "wij gaan televisie kijken. Met Madame, want ze is eenzaam. We moeten haar gezelschap houden."
Toen ik in Shanghai tegen D. zei dat ik niet wist hoe het voelde om chantabel te zijn, had ik even buiten Ute gerekend.
Is Ute een betrouwbare bron? Ze heeft mij tijdens een van onze vriendinnengesprekken namelijk toevertrouwd dat Madame ervan overtuigd is dat D. bij haar terugkomt - geregeld hoort ze haar tegen de kinderen zeggen: "Als papa straks weer thuis woont..," en: "Ja, ándere papa's lopen weg, maar deze papa niet. Die komt weer terug, geloof me maar."
Hoe de kinderen er zélf over denken is wel duidelijk, want gisteren zat ik erbij toen Tibbe het tegen een buurjongetje had over zijn 'ex-vader'. Het buurjongetje knikte ernstig, hij ging niet dieper op de materie in. Even later zei ik tegen Tibbe: "Dat bestaat toch niet, een ex-vader? Je vader blijft altijd je vader, wat er ook gebeurt."
Toen zei hij: "Jawel, maar iemand die weggaat, noem je je 'ex'. Dat is nou eenmaal zo. Mijn vader is weggegaan, en dus is hij mijn ex-vader."
"En jij?" vroeg ik. "Ben jij dan zijn ex-zoon?"
Hij dacht er even over na. Toen zei hij: "Nee. Want ik ben niet weggegaan."
D. houdt intussen niet op mij te bellen en te sms-en, dat is ook om gek van te worden. Ute zit ernaast. Madame zit ernaast.
"Kan je praten?" vraagt hij eerst.
"Nee, niet echt."
"Denk je aan me?"
"Ja, dat lijkt me een goed idee. Bel me in het weekend even."
"Wat heb je aan?"
"Oh, okay. Dan spreek ik je zaterdag."
"Ik ben vanavond alleen thuis. Kom je even langs?"
"Ja, natuurlijk." Ik moet lachen. "Geen probleem. Hoe laat?"
"Negen uur."
"Perfect."
"Zal ik je komen ophalen? Ik wacht wel om de hoek."
Ik verbreek de verbinding en praat nog even door: "Ja, doe maar. Dan spreek ik je zaterdag." Enzovoort.
Nu heb ik mijn mobiel uitgeschakeld.
--
...dass wir fliegen.
Ik dacht ik zal Nadine zelf wel een nieuwe laten openen met dat hele wat vooraf ging verhaal erin..het is niet alsof ik geen nieuwe topics kan openen hoor
Hè, fijn!quote:Op vrijdag 6 januari 2006 02:01 schreef De-oneven-2 het volgende:
Vooruit, ik zal ook eens een helpende hand bieden.
Bij wijze van uitzondering, uiteraard.
Ik ben zo moe... en ik wilde eigenlijk nog reageren op een aantal posts uit het vorige topic, maar dat komt morgen wel, als ik mijn minimum van veertien uur slaap heb gepakt .
. Even heel kort dan:
WAT VOORAF GING:
Veel, te veel om op te noemen, maar de hoogtepunten uit deel 6 van het Dagboek bestonden uit de reis naar Shanghai die ik maakte met D., en waaraan ik nog elke dag met weemoed terugdenk (Die gym! Die spa-afdeling op de 52e verdieping! En oh! Elke dag ontbijt op bed, en het uitzicht, en de lome ochtenden die ik in mijn eentje doorbracht in onze kamer op de 73e verdieping, en de lakens - wat ís dat toch met hotellakens... waarom heb ik thuis niet van die knisperend witte & koele wonderlakens - en de ontelbare lobby's en restaurants en... oh, oh.). Na Shanghai kwam onze ontsnapping naar Noordwijk aan Zee, waar we kerstmis vierden. Ik geloof dat ik daar verliefd ben geworden.
Toen weer terug naar Amsterdam. D. maakte vrijwel meteen een U-turn naar Monaco, waar hij zinderende nachten beleefde met de vader van Kim. Of nee, nu haal ik de zaken door elkaar: met KIM, bedoel ik natuurlijk, met Kim.
(Daarover later meer).
En nu logeer ik voor onbepaalde tijd bij Madame, die het allemaal niet meer kan bolwerken met drie kinderen en een scheiding en een baan. Maar gelukkig heeft ze mij.
Eerder dagboeknotities zijn verschenen in de topics:
Dagboek van een kindermeisje
Dagboek van een kindermeisje (Deel 2)
Dagboek van een kindermeisje (Deel 3)
Dagboek van een kindermeisje (deel 4)
Dagboek van een kindermeisje (deel 5.)
Dagboek van een kindermeisje (Deel 6)
Dagboek van een kindermeisje
Dagboek van een kindermeisje (Deel 2)
Dagboek van een kindermeisje (Deel 3)
Dagboek van een kindermeisje (deel 4)
Dagboek van een kindermeisje (deel 5.)
Dagboek van een kindermeisje (Deel 6)
Wat een prachtig understatement.quote:... Maar gelukkig heeft ze mij.
Merci bien, Gajus!quote:Op vrijdag 6 januari 2006 02:19 schreef Gajus het volgende:
Eerder dagboeknotities zijn verschenen in de topics:
Nadine... ik vraag me af of jij de zaken wel door elkaar haalt . Zoals ik 't heb begrepen, is neuken met Kim voor D. hetzelfde als neuken met haar vader, het komt allebei op 't zelfde neer: financieel gewin.quote:Op vrijdag 6 januari 2006 02:18 schreef Nadine26 het volgende:
D. maakte vrijwel meteen een U-turn naar Monaco, waar hij zinderende nachten beleefde met de vader van Kim. Of nee, nu haal ik de zaken door elkaar: met KIM, bedoel ik natuurlijk, met Kim.
. Zoals ik 't heb begrepen, is neuken met Kim voor D. hetzelfde als neuken met haar vader, het komt allebei op 't zelfde neer: financieel gewin.Heb je er al eens over nagedacht dat D. en jij misschien wel meer op elkaar lijken dan je zelf wilt toegeven...? Je omhoog neuken, om het even oneerbiedig te zeggen, is iets wat ik persoonlijk niet veroordeel of zelfs afwijs. Meerdere wegen leiden naar Rome en dit kan een verdomd snelle en efficiënte weg zijn.
Je omhoog neuken hoeft niet altijd geld op te leveren. Avontuur kan een goede beloning zijn, of het willen verdringen van nare gebeurtenissen uit het (recente) verleden...
De enige vraag is: wie van de betrokkenen gaat dit spel verliezen?
Hij liegt als een ooggetuige (Russisch gezegde)
Ik vermoed Madame, Kim, de kinderen en de schuldeisers. Of Daniël en Nadine elkaar lang blijven boeien en vertrouwen betwijfel ik, maar met hun individuele overlevingsinstincten is volgens mij weinig mis.quote:Op vrijdag 6 januari 2006 02:38 schreef Revolverheld het volgende:
De enige vraag is: wie van de betrokkenen gaat dit spel verliezen?
* Oblivion schuifelt ook weer aan....
Steeds als ik tegen de lamp loop,
neem ik een stukje licht mee.
♥Knibbel, Knabbel etc met veel foto's! IV♥
neem ik een stukje licht mee.
♥Knibbel, Knabbel etc met veel foto's! IV♥
31/12/05: BOOTFEEST
Achteraf kan ik niet begrijpen waarom ik me door J. in de Sevillajurk heb laten praten. J. is mijn vriendin, en ze kan erg overtuigend zijn; sommigen noemen haar drammerig. En toevallig droeg J. die avond zelf een spectaculaire jurk. Een soort duikpak, maar dan een duikpak zonder pijpen. Skintight, zeegroen. Laten we zeggen dat J. het niet erg vindt om op te vallen. (J. heet trouwens Jenny, maar ze vindt dat die naam niet bij haar persoonlijkheid past, ze zegt: 'Jenny, dat is een oversekste kleuterjuf met een latex onderbroek. Gadverdamme, Jenny!' Hoe dan ook, ze heet tegenwoordig Jes.) Ze houdt van aandacht. Ze houdt van dansen en drinken en van strakke jurken, maar ze zat die avond van het Oudjaarsfeest een beetje in haar maag met de locatie: een boot. Bovendien was het een studentenfeestje. Het kwam erop neer dat Jes zich afvroeg of ze niet uit de toon zou vallen in haar zeemeerminnenjurk; of ze straks niet in vol ornaat tussen de zwetende T-shirts en de hossende spijkerbroeken rond een biervaatje zou staan. Daar kwam het op neer. En dus praatte ze net zo lang op me in tot ik de Sevillajurk aantrok, en de tangoschoenen.
Thijs was de eerste die ik zag. Hij stond bij de tafel met sushi's. Ik rammelde van de honger, maar ik had even tijd nodig; ik moest me voorbereiden op de confrontatie met Thijs - eerst maar eens een paar cocktails drinken, dacht ik, om de spanning weg te nemen. Dat lukte aardig. Het was trouwens ongelooflijk druk, de mensen bleven binnenstromen, het was zo'n feestje waarvan je al vroeg zag aankomen dat het volledig uit de hand zou gaan lopen. Ik zag veel kerstmutsen. Kerstmutsen met lampjes, kerstmutsen met een baard eraan. Uiteraard droeg niemand een jurk, behalve Jes en ik. We stonden aan de bar en lurkten aan onze cocktails. Op een bepaald moment stapten we over op champagne, maar bij mij had de alcohol toen al een waas veroorzaakt die maakte dat Jes steeds meer op de televisiepresentatrice Bridget ging lijken. Dat was vreemd, die gelijkenis was me nooit eerder opgevallen, hoe was het mogelijk?
Eindelijk kwam Thijs ons gezelschap houden. Hij was met een meisje geweest, ik had ze al innig zien dansen, maar kennelijk had hij haar even afgeschud. Hij zag er ontspannen uit, en hij begon me kalm een verhaal te vertellen over de film die hij had gezien, een Italiaanse film geloof ik, maar ik kon me niet op zijn stem concentreren. Ik kon alleen maar naar zijn gezicht kijken, en naar zijn ogen, en op een bepaald moment hoorde ik mezelf zeggen: "Jij lijkt op de presentator van dat reisprogramma, hoe heet hij..."
Thijs ging er niet op in, hij zei: "Weet je op wie jij lijkt?"
Ik keek hem vragend aan.
Toen zei hij: "Op iemand die je helemaal niet wilt zijn. Vroeger zou je een grafhekel aan jezelf hebben gehad. Zo nep. Fake. Je zit er tot aan je nek in, Nadine. Je hoort erbij! Je hoort nu bij die motherfuckers met hun lege koppen en hun non-levens."
"Laat mij nou maar," zei ik.
Thijs ging nog even door: "Weet je hoe je overkomt?" riep hij. "Als een leeghoofd. Een afgestompte trut. Nep en echt, daar ging het toch altijd om? Heb je dit nou nodig om je goed te voelen?" Hij wees naar mijn jurk, hij raakte de stof even aan en zei toen: "Moet je zien hoe je erbij loopt."
Ik bestelde nog maar een glas champagne. Jes had zich intussen uit de voeten gemaakt; ze stond even verderop met een jongen te zoenen.
"Dus je bent in China geweest," merkte hij op.
"Ja."
"Al die neppigheid," zei Thijs. "Dat hysterische gedrag, doen alsof je een interessant jetsetleven leidt. Heel triest en sneu allemaal. What the fuck, zeg! Je moeder is dood, heb je daar de laatste weken nog wel eens bij stilgestaan? Accepteer haar dood en maak wat van je leven. Als je dat niet doet, word je opgeslokt door alle onzin om je heen, en dan... dan..," en hij gebaarde woest om zich heen, "... dan ga je geloven in al die oppervlakkigheid. Als je niet meer vecht voor jezelf, dan is het klaar. Afgelopen."
"Doe niet zo dramatisch," zei ik. "Er is niks aan de hand."
"Jezus Nadine, je bent alleen maar bezig zo ver mogelijk af te drijven van wie je bent. Terwijl het zo simpel is. Je hoeft niet te doen alsof. Je hoeft alleen maar toe doen wie jij bent. Is dat nou echt zo moeilijk?"
Ik kon me niet meer inhouden, ik zei, of nee, ik schreeuwde: "Ga iemand anders lastigvallen met je diepte-analyses."
Hij keek me strak aan: "Prima," zei hij. Toen draaide hij zich om.
Achteraf kan ik niet begrijpen waarom ik me door J. in de Sevillajurk heb laten praten. J. is mijn vriendin, en ze kan erg overtuigend zijn; sommigen noemen haar drammerig. En toevallig droeg J. die avond zelf een spectaculaire jurk. Een soort duikpak, maar dan een duikpak zonder pijpen. Skintight, zeegroen. Laten we zeggen dat J. het niet erg vindt om op te vallen. (J. heet trouwens Jenny, maar ze vindt dat die naam niet bij haar persoonlijkheid past, ze zegt: 'Jenny, dat is een oversekste kleuterjuf met een latex onderbroek. Gadverdamme, Jenny!' Hoe dan ook, ze heet tegenwoordig Jes.) Ze houdt van aandacht. Ze houdt van dansen en drinken en van strakke jurken, maar ze zat die avond van het Oudjaarsfeest een beetje in haar maag met de locatie: een boot. Bovendien was het een studentenfeestje. Het kwam erop neer dat Jes zich afvroeg of ze niet uit de toon zou vallen in haar zeemeerminnenjurk; of ze straks niet in vol ornaat tussen de zwetende T-shirts en de hossende spijkerbroeken rond een biervaatje zou staan. Daar kwam het op neer. En dus praatte ze net zo lang op me in tot ik de Sevillajurk aantrok, en de tangoschoenen.
Thijs was de eerste die ik zag. Hij stond bij de tafel met sushi's. Ik rammelde van de honger, maar ik had even tijd nodig; ik moest me voorbereiden op de confrontatie met Thijs - eerst maar eens een paar cocktails drinken, dacht ik, om de spanning weg te nemen. Dat lukte aardig. Het was trouwens ongelooflijk druk, de mensen bleven binnenstromen, het was zo'n feestje waarvan je al vroeg zag aankomen dat het volledig uit de hand zou gaan lopen. Ik zag veel kerstmutsen. Kerstmutsen met lampjes, kerstmutsen met een baard eraan. Uiteraard droeg niemand een jurk, behalve Jes en ik. We stonden aan de bar en lurkten aan onze cocktails. Op een bepaald moment stapten we over op champagne, maar bij mij had de alcohol toen al een waas veroorzaakt die maakte dat Jes steeds meer op de televisiepresentatrice Bridget ging lijken. Dat was vreemd, die gelijkenis was me nooit eerder opgevallen, hoe was het mogelijk?
Eindelijk kwam Thijs ons gezelschap houden. Hij was met een meisje geweest, ik had ze al innig zien dansen, maar kennelijk had hij haar even afgeschud. Hij zag er ontspannen uit, en hij begon me kalm een verhaal te vertellen over de film die hij had gezien, een Italiaanse film geloof ik, maar ik kon me niet op zijn stem concentreren. Ik kon alleen maar naar zijn gezicht kijken, en naar zijn ogen, en op een bepaald moment hoorde ik mezelf zeggen: "Jij lijkt op de presentator van dat reisprogramma, hoe heet hij..."
Thijs ging er niet op in, hij zei: "Weet je op wie jij lijkt?"
Ik keek hem vragend aan.
Toen zei hij: "Op iemand die je helemaal niet wilt zijn. Vroeger zou je een grafhekel aan jezelf hebben gehad. Zo nep. Fake. Je zit er tot aan je nek in, Nadine. Je hoort erbij! Je hoort nu bij die motherfuckers met hun lege koppen en hun non-levens."
"Laat mij nou maar," zei ik.
Thijs ging nog even door: "Weet je hoe je overkomt?" riep hij. "Als een leeghoofd. Een afgestompte trut. Nep en echt, daar ging het toch altijd om? Heb je dit nou nodig om je goed te voelen?" Hij wees naar mijn jurk, hij raakte de stof even aan en zei toen: "Moet je zien hoe je erbij loopt."
Ik bestelde nog maar een glas champagne. Jes had zich intussen uit de voeten gemaakt; ze stond even verderop met een jongen te zoenen.
"Dus je bent in China geweest," merkte hij op.
"Ja."
"Al die neppigheid," zei Thijs. "Dat hysterische gedrag, doen alsof je een interessant jetsetleven leidt. Heel triest en sneu allemaal. What the fuck, zeg! Je moeder is dood, heb je daar de laatste weken nog wel eens bij stilgestaan? Accepteer haar dood en maak wat van je leven. Als je dat niet doet, word je opgeslokt door alle onzin om je heen, en dan... dan..," en hij gebaarde woest om zich heen, "... dan ga je geloven in al die oppervlakkigheid. Als je niet meer vecht voor jezelf, dan is het klaar. Afgelopen."
"Doe niet zo dramatisch," zei ik. "Er is niks aan de hand."
"Jezus Nadine, je bent alleen maar bezig zo ver mogelijk af te drijven van wie je bent. Terwijl het zo simpel is. Je hoeft niet te doen alsof. Je hoeft alleen maar toe doen wie jij bent. Is dat nou echt zo moeilijk?"
Ik kon me niet meer inhouden, ik zei, of nee, ik schreeuwde: "Ga iemand anders lastigvallen met je diepte-analyses."
Hij keek me strak aan: "Prima," zei hij. Toen draaide hij zich om.
Thijs Vat Pijnlijk samen...
Mis je hem soms niet, stiekem?
Mis je hem soms niet, stiekem?
Curiosity cultured the cat
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Mooi, ik ben niet de enige die dat enorm zielig vond voor dat jochie. Die kinderen moeten het sowieso niet hebben van hun ouders .quote:Op vrijdag 6 januari 2006 10:21 schreef Xennia het volgende:
Ex-vader, wat zielig
.
Ik heb nog maar net deze fascinerende reeks ontdekt. Ik ben pas bij deel 3, ga hier dus ook geen inhoudelijk commentaar geven (daar ik zwaar achterloop), maar ik wil even mijn bewondering voor je uitspreken Nadine! Dankzij jou zit ik al twee nachten aan mijn beeldscherm gekluisterd. Daarvoor verfoeide ik de terugkeer van mijn slapeloosheid nog, maar nu is het weer ouderwets genieten, alleen in het donker, peuken, thee en het lezen van jouw escapades.
Bedankt daarvoor. .
Bedankt daarvoor. .
.
Echte liefde!
En ik zag dat het goed was.
En ik zag dat het goed was.
Dan staat je nog heel veel moois te wachten, veel plezier!quote:Op zaterdag 7 januari 2006 04:05 schreef Insomaniac het volgende:
Ik heb nog maar net deze fascinerende reeks ontdekt. Ik ben pas bij deel 3,
Ik belangstellend klikken... (ik ken deze hele reeks tenslotte al)quote:Wil jij mijn tieten zien? Klik dan hier!
Misleidende reclame op dit uur... snif
Vivi: Ja, volgens mij houdt Th. stiekem nog van 'r. Maar Nadine lijkt me niet zo van hangende pootjes dus dat happy end betwijfel ik nog..
Ja, dat is helder. En dat lukt ook heel goed.quote:Op woensdag 4 januari 2006 01:55 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
Nee, als het alleen maar therapeutisch was, zou ik er niet zo'n werk van maken. (...)
Ik wil met dit dagboek eigenlijk vooral dát zeggen: géén woordensoep! Het moet een verhaal zijn. Dat wil ik leren. Ik weet wel dat er allerlei 'How To'-boeken op de markt zijn, 'How To Make A Good Story Great' en 'How To write Inspiring Fiction' enzovoort, enzovoort, maar daar geloof ik allemaal niet zo in. Dat abstracte gedoe met oefeningetjes en visualisaties en werkschema's... dat wordt niks. Ik heb er ook het geduld niet voor. Ik vind het leuk om mezelf iets te leren, om het uit te zoeken.
Misschien schrijf je wel snel, maar niet slordig. En inderdaad werkt dat niet nadenken in dit geval ontzettend goed. Voorzover ik er verstand van heb he, want dat heb ik er eigenlijk helemaal niet van.quote:Op woensdag 4 januari 2006 01:55 schreef Nadine26 het volgende:
Het experiment bestaat er dus uit dat ik een verhaal vertel, en dat verhaal speelt nu, in mijn eigen leven, vandaag, en hoewel dat met fictie of literatuur allemaal niks van doen heeft, moet ik er wél een vorm voor vinden. En snel schrijven. Gas, gas! Niet nadenken - nadenken is funest, dan wordt het bedacht en geconstrueerd en vacuümgetrokken, terwijl het er juist om gaat dat er lucht bij zit, dat het kan ontsporen (soms) en dat het tóch boeit. Of niet, maar dan is er morgen weer een nieuwe dag.
Hoe je iets vertelt kan weldegelijk een uitspraak zijn, natuurlijk, maar dat is erg jaren 80, daar doen we dus niet aan. Goed, geschrapt.quote:Op woensdag 4 januari 2006 01:55 schreef Nadine26 het volgende:
Leuk, hoor. Maar dat is nog geen 'uitspraak'. Want een uitspraak moet inhoudelijk zijn, neem ik aan, of thematisch. Een uitspraak zegt iets over wát je vertelt, niet over hóe je het vertelt (ik denk na over dat laatste).
Ho, daar hebben we wat. Hoewel die dood toch eigenlijk maar een bijrolletje krijgt, volgens mij. Een storend intermezzo in het verdere hedonisme. Toch kan het wat worden ja. De dood is tenslotte het thema in alle grote literatuur.quote:Op woensdag 4 januari 2006 01:55 schreef Nadine26 het volgende:
Dus die 'uitspraak', die zal wel daarmee te maken hebben. Gewoon: de dood, hoe dat werkt, wat dat met je doet, hoe gewoon het is, het hoort erbij, niks bijzonders, en tegelijk is het een keerpunt. Piepende remmen. Brekend glas. Chaos en paniek. Kijken: doet alles het nog? Ja. En dan omkeren en verder... verder. Eigenlijk is er niks veranderd. Die ene persoon, toevallig de liefste persoon op de wereld, is er niet meer. That's all. Verder is er niks veranderd.
Dus dat is uiteindelijk de uitspraak? Dat jij je van niemand wat hoeft aan te trekken? Geldt dat dan voor iedereen? Is dat niet wat mager? En misschien met opzet wat mager, zodat je eigenlijk een veelomvattender uitspraak doet, iets van , nou ja, zeg eens wat: lang leve het niks aantrekken van niemand?quote:Op woensdag 4 januari 2006 01:55 schreef Nadine26 het volgende:
(...)(Daniël of mijn zus of broer of vader of Thijs of...) dit zou lezen. Maar hé, dat risico IS er wel. Soms schrik ik 's nachts met bonkend hart wakker, dan denk ik: 'Oh nee, oh nee...' Maar ik heb iets verbetens over me, vraag me niet waar het vandaan komt - iets dat maakt dat het me uiteindelijk niet genoeg kan schelen. Wel een beetje, maar niet genoeg. En natuurlijk heeft dat met de dood te maken, met het voorschot op de toekomst: waar gaat het nou eigenlijk echt om?
Dat weet ik niet!
Voor mezelf, om me op de 'uitspraak' te concentreren, gaat het er uiteindelijk om - en dat is dus het nieuwe, versgebakken inzicht - dat ik geen zin meer heb, totáál geen zin, om me van iemand iets aan te trekken. Het is zinloos. Het hoeft niet. Het leidt tot niets. Dat is misschien niet het mooie, wijze, transcenderende en existentiële inzicht waarop we met z'n allen hadden gehoopt, maar dat kan ik verder ook niet helpen.
De stijl blijft zo ontzettend goed, ik wou dat ik dat kon.
Gisteren zei D.: "Vertel eens over je moeder."
Ik vroeg wat hij wilde weten.
"Hoe dat gegaan is," zei hij. "Met haar dood. De euthanasie. Hoe ging dat?"
We lagen in zijn bed. Ik had de Chinese bontmuts op; eerder die dag had hij me opgebeld om te zeggen dat hij iets voor me had, een cadeau, een verrassing, en of ik langs wilde komen om het uit te pakken. Een Chinese bontmuts, zwart. Zo mooi. Zo lief dat hij daaraan had gedacht. Zo lief dat ik moest huilen.
Met de bontmuts op mijn kop vertelde ik hem over het gifdrankje, en over het mooie wijnglas waar we het gifdrankje in hadden geschonken, en dat ze 'Cheers!' had gezegd, en hoe ze toen langzaam in slaap was gevallen. D. vroeg of ze niet bang was geweest. Ja, zei ik, ze kreeg bijna een hartaanval toen de bel ging, want de bel was de dokter, en de dokter was de dood. Toen hij haar slaapkamer binnenliep, zag ik terror in haar ogen. Is dat een woord? Nou ja, dat zag ik: terror. De dokter zag het waarschijnlijk ook, want hij wilde even alleen met haar zijn. Het infuus inbrengen, het noodinfuus, want als alles goed ging, hadden we helemaal geen infuus nodig. Misschien heeft hij toen iets tegen haar gezegd. Maar ik denk het eigenlijk niet. Ik denk dat mijn moeder zich in die paar minuten heeft herpakt, zoals dat heet - moed bijeen rapen, niet zeuren, vooruit met die geit. Diep adem halen.
In de uren daarvoor, zei ik tegen D., was het eigenlijk net alsof ze op vakantie ging. Ik zei: "Je weet wel hoe dat gaat; dat je op de valreep opeens nog duizend dingetjes moet regelen: rekeningen betalen, dat ene belangrijke telefoontje plegen, postzegels kopen en oh, niet vergeten je mailbox te legen - je hebt er maanden de tijd voor gehad, maar als je op vakantie gaat, raak je plotseling bevangen door een grote dadendrang en paniek, dan wil je al die lopende zaken afwikkelen, want misschien kom je wel nooit meer terug. Die gedachte zal er wel achter zitten: dat je nooit meer terugkomt van vakantie, en dan heb je in elk geval die ene rekening nog betaald."
De pincode. Zo'n tien minuten voordat de dokter kwam, brak nog even de pleuris uit over de pincode van mijn moeders mobieltje. Ik had het ding uitgeschakeld. Het rinkelde al de hele ochtend, ik werd er gek van, ik dacht: klaar, afgelopen, deze telefoon met deze voicemail met haar stem erop bestaat niet meer, en ik schakelde hem uit. Maar opeens wilde mijn moeder nog iemand bellen. Vakantiestress, nietwaar. Ik zei: "Ik heb je mobiel uitgezet, hoe krijg ik hem weer aan?" Oh god. De pincode, mijn moeder kon zich haar pincode niet herinneren. Ze suggereerde een cijfercombinatie die niet klopte. Nog een cijfercombinatie. Ook niet. "Fuck de pincode," zei ik, maar het hielp niet; mijn moeder beet zich hartstochtelijk vast in haar allerlaatste opdracht: "Kijk eens op het schoolbord in de keuken," hijgde ze, "misschien heb ik het daar opgeschreven." Nee dus. Half lachend, half huilend probeerden we haar geboortedatum en haar postcode en toen ging de bel. De dokter, de dood. En de pincode!
Ten slotte kregen we het mobieltje aan de praat. Grote opluchting: hij doet het, alles komt goed! Vlak daarna zette zij het glas met het gifdrankje aan haar mond.
Mijn vader was er niet bij. Ook dat was een last minute-beslissing. Drie dagen eerder had mijn moeder tot onze diepe ontzetting gezegd dat hij er ook bij mocht zijn. Hij! De verrader, de klootzak, de onbetrouwbare hond - hij mocht erbij zijn als ze dood ging. Wij drieeën, en hij. Ze heeft het echt gezegd: "En papa." Waarom? Waarom wilde ze hem erbij hebben, aan haar bed, op dat ultieme moment - ik weet het niet, ik snap het niet, ik begrijp er niks van. In al die maanden van haar ziekte had hij nooit iets laten horen. Ze had erop gewacht; als je doodgaat, wacht je op zulke dingen. Maar ze liet de beslissing aan ons.
Die laatste ochtend lag ik naast haar in bed, naast dat hele broze lichaampje in het blauwgrijze T-shirt dat Frankie haar had aangetrokken, en ik vroeg: "Hoe zit het nou, moeten we hem bellen?" We hadden nog twee uur te gaan. Mijn moeder wist het niet. Ze zei: "Oh Nadine, ik vind het zó ingewikkeld." Wij hadden de kwestie onderling al besproken, en wij vonden alle drie hetzelfde, namelijk dat hij lekker thuis mocht blijven. Wij hebben dat dus van hem afgepakt, daar komt het op neer. Niet zo maar iets. Maar wel: afgepakt. Stok ervoor. En we hebben het hem ook nooit verteld. Hij weet het niet. En dat is misschien wel heel erg, dat wij dat hebben gedaan, en onvergeeflijk en niet meer terug te draaien en ga zo maar door, maar het was de goede beslissing. Well done. Later hadden we het er nog over, en we zeiden: "Hij is een vreemde," en: "Op zo'n moment wil je er geen vreemde bij hebben."
Ik vroeg wat hij wilde weten.
"Hoe dat gegaan is," zei hij. "Met haar dood. De euthanasie. Hoe ging dat?"
We lagen in zijn bed. Ik had de Chinese bontmuts op; eerder die dag had hij me opgebeld om te zeggen dat hij iets voor me had, een cadeau, een verrassing, en of ik langs wilde komen om het uit te pakken. Een Chinese bontmuts, zwart. Zo mooi. Zo lief dat hij daaraan had gedacht. Zo lief dat ik moest huilen.
Met de bontmuts op mijn kop vertelde ik hem over het gifdrankje, en over het mooie wijnglas waar we het gifdrankje in hadden geschonken, en dat ze 'Cheers!' had gezegd, en hoe ze toen langzaam in slaap was gevallen. D. vroeg of ze niet bang was geweest. Ja, zei ik, ze kreeg bijna een hartaanval toen de bel ging, want de bel was de dokter, en de dokter was de dood. Toen hij haar slaapkamer binnenliep, zag ik terror in haar ogen. Is dat een woord? Nou ja, dat zag ik: terror. De dokter zag het waarschijnlijk ook, want hij wilde even alleen met haar zijn. Het infuus inbrengen, het noodinfuus, want als alles goed ging, hadden we helemaal geen infuus nodig. Misschien heeft hij toen iets tegen haar gezegd. Maar ik denk het eigenlijk niet. Ik denk dat mijn moeder zich in die paar minuten heeft herpakt, zoals dat heet - moed bijeen rapen, niet zeuren, vooruit met die geit. Diep adem halen.
In de uren daarvoor, zei ik tegen D., was het eigenlijk net alsof ze op vakantie ging. Ik zei: "Je weet wel hoe dat gaat; dat je op de valreep opeens nog duizend dingetjes moet regelen: rekeningen betalen, dat ene belangrijke telefoontje plegen, postzegels kopen en oh, niet vergeten je mailbox te legen - je hebt er maanden de tijd voor gehad, maar als je op vakantie gaat, raak je plotseling bevangen door een grote dadendrang en paniek, dan wil je al die lopende zaken afwikkelen, want misschien kom je wel nooit meer terug. Die gedachte zal er wel achter zitten: dat je nooit meer terugkomt van vakantie, en dan heb je in elk geval die ene rekening nog betaald."
De pincode. Zo'n tien minuten voordat de dokter kwam, brak nog even de pleuris uit over de pincode van mijn moeders mobieltje. Ik had het ding uitgeschakeld. Het rinkelde al de hele ochtend, ik werd er gek van, ik dacht: klaar, afgelopen, deze telefoon met deze voicemail met haar stem erop bestaat niet meer, en ik schakelde hem uit. Maar opeens wilde mijn moeder nog iemand bellen. Vakantiestress, nietwaar. Ik zei: "Ik heb je mobiel uitgezet, hoe krijg ik hem weer aan?" Oh god. De pincode, mijn moeder kon zich haar pincode niet herinneren. Ze suggereerde een cijfercombinatie die niet klopte. Nog een cijfercombinatie. Ook niet. "Fuck de pincode," zei ik, maar het hielp niet; mijn moeder beet zich hartstochtelijk vast in haar allerlaatste opdracht: "Kijk eens op het schoolbord in de keuken," hijgde ze, "misschien heb ik het daar opgeschreven." Nee dus. Half lachend, half huilend probeerden we haar geboortedatum en haar postcode en toen ging de bel. De dokter, de dood. En de pincode!
Ten slotte kregen we het mobieltje aan de praat. Grote opluchting: hij doet het, alles komt goed! Vlak daarna zette zij het glas met het gifdrankje aan haar mond.
Mijn vader was er niet bij. Ook dat was een last minute-beslissing. Drie dagen eerder had mijn moeder tot onze diepe ontzetting gezegd dat hij er ook bij mocht zijn. Hij! De verrader, de klootzak, de onbetrouwbare hond - hij mocht erbij zijn als ze dood ging. Wij drieeën, en hij. Ze heeft het echt gezegd: "En papa." Waarom? Waarom wilde ze hem erbij hebben, aan haar bed, op dat ultieme moment - ik weet het niet, ik snap het niet, ik begrijp er niks van. In al die maanden van haar ziekte had hij nooit iets laten horen. Ze had erop gewacht; als je doodgaat, wacht je op zulke dingen. Maar ze liet de beslissing aan ons.
Die laatste ochtend lag ik naast haar in bed, naast dat hele broze lichaampje in het blauwgrijze T-shirt dat Frankie haar had aangetrokken, en ik vroeg: "Hoe zit het nou, moeten we hem bellen?" We hadden nog twee uur te gaan. Mijn moeder wist het niet. Ze zei: "Oh Nadine, ik vind het zó ingewikkeld." Wij hadden de kwestie onderling al besproken, en wij vonden alle drie hetzelfde, namelijk dat hij lekker thuis mocht blijven. Wij hebben dat dus van hem afgepakt, daar komt het op neer. Niet zo maar iets. Maar wel: afgepakt. Stok ervoor. En we hebben het hem ook nooit verteld. Hij weet het niet. En dat is misschien wel heel erg, dat wij dat hebben gedaan, en onvergeeflijk en niet meer terug te draaien en ga zo maar door, maar het was de goede beslissing. Well done. Later hadden we het er nog over, en we zeiden: "Hij is een vreemde," en: "Op zo'n moment wil je er geen vreemde bij hebben."
Merkwaardig dat D. nu pas belangstelling toont voor deze geschiedenis.quote:Op zaterdag 7 januari 2006 15:02 schreef Nadine26 het volgende:
Gisteren zei D.: "Vertel eens over je moeder."
Ik vroeg wat hij wilde weten.
"Hoe dat gegaan is," zei hij. "Met haar dood. De euthanasie. Hoe ging dat?" ...
Begint D. eindelijk beseffen dat Nadine meer is dan een lekkere stoeipoes?
Vond ik ook typisch...quote:Op zaterdag 7 januari 2006 15:40 schreef Gajus het volgende:
Merkwaardig dat D. nu pas belangstelling toont voor deze geschiedenis.
Als de interesse maar niet geboren is uit nietsontziend opportunisme... In de zin van "misschien kan ik er do's en dont's uithalen voor mijn plannen met Madame of (de vader van) Kim."
Zal ik een lekker drankje voor je inschenken?
Curiosity cultured the cat
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Blijkbaar wel. Sjanghai was immers "confession time", zijn leven was een puinhoop, zijn huwelijk was kapot, zijn relatie met Kim een farce en Nadine.. op Nadine is hij verliefd. Op het strand merkte hij al op dat zij zich niet bloor gaf, niet over wilde/durfde te geven, dus nu gaat hij stapje voor stapje op zoek naar de echte Nadine.quote:Op zaterdag 7 januari 2006 15:40 schreef Gajus het volgende:
[..]
Merkwaardig dat D. nu pas belangstelling toont voor deze geschiedenis.
Begint D. eindelijk beseffen dat Nadine meer is dan een lekkere stoeipoes?
Toch jammer dat die echte Nadine door Thijs lieflijk uit wordt gemaakt voor fake.
Prachtige tegenstellingen. . Het lijkt me allemaal erg verwarrend Nadine, ik ben benieuwd wat meneer W. er van vindt.
Echte liefde!
En ik zag dat het goed was.
En ik zag dat het goed was.
Ja, eh... dat is eigenlijk mijn fout. Ik heb die boot een beetje afgehouden. Als je iemand nog niet zo lang kent, en hij weet niks van je familie en je achtergrond, dan is het gemakkelijker om je te concentreren op de leuke dingen. En ook vanzelfsprekender en verstandiger. Les één: nooit meteen je moeilijkheden ter tafel brengen.quote:Op zaterdag 7 januari 2006 15:40 schreef Gajus het volgende:
Merkwaardig dat D. nu pas belangstelling toont voor deze geschiedenis.
Begint D. eindelijk beseffen dat Nadine meer is dan een lekkere stoeipoes?
Welke do's en dont's? (Ben ik echt zo naïef...?)quote:Op zaterdag 7 januari 2006 15:46 schreef Copycat het volgende:
Als de interesse maar niet geboren is uit nietsontziend opportunisme... In de zin van "misschien kan ik er do's en dont's uithalen voor mijn plannen met Madame of (de vader van) Kim."
Zal ik een lekker drankje voor je inschenken?
Nee, die les heeft hij wel geleerd na het Bontjas-incident.quote:Op zaterdag 7 januari 2006 17:36 schreef Xennia het volgende:
Een echte bontmuts?
Euthanasie voor dummies.quote:Op zaterdag 7 januari 2006 21:22 schreef Nadine26 het volgende:
Welke do's en dont's? (Ben ik echt zo naïef...?)
Jij bent gewoon verliefd, dat gaat negen van de tien keer gepaard met naiviteit, veroorzaakt door een roze fly-size bril.
Maar wellicht bezie ik D. weer met té cynische blik.
Curiosity cultured the cat
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Dat spreekt dan weer wel voor 'm.quote:Op zaterdag 7 januari 2006 21:23 schreef Nadine26 het volgende:
Nee, die les heeft hij wel geleerd na het Bontjas-incident.
Hoe was zijn trip trouwens geweest?
Curiosity cultured the cat
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Ik ook .quote:Op zaterdag 7 januari 2006 17:38 schreef Insomaniac het volgende:
Het lijkt me allemaal erg verwarrend Nadine, ik ben benieuwd wat meneer W. er van vindt.
Mijnheer W. houdt er sinds kort een eigen mening op na. Dat is nieuw. Maar wel interessant. Hij vindt dat ik D. op afstand moet houden. Toen ik vroeg waarom, ging het wekkertje af. Aanstaande dinsdag horen we meer.
Aanstaande dinsdag horen we meer. Sterkte met de slapeloze nachten!
Oh, op die manier!quote:Op zaterdag 7 januari 2006 21:28 schreef Copycat het volgende:
Euthanasie voor dummies.
Euthanasie plegen op Madame zal nog niet zo eenvoudig zijn, maar Kim zal zich - met een paar snuifjes achter de kiezen - waarschijnlijk snel gewonnen geven . Lekker hoor, zo'n drankje...
. Lekker hoor, zo'n drankje...
Gelukkig maar, die ronde heb jij gewonnen!quote:Op zaterdag 7 januari 2006 21:23 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
Nee, die les heeft hij wel geleerd na het Bontjas-incident.
Nee, dat geldt niet voor iedereen. Maar dat hoeft toch ook niet, bij een uitspraak? Ik hoop natuurlijk wel dat de mensen er iets van opsteken . Dat ze uiteindelijk bij zichzelf zullen denken: 'Ja, dat heeft die Nadine toch maar goed gezien, misschien is het tijd om het roer om te gooien..." Dat zou mooi zijn.quote:Op zaterdag 7 januari 2006 05:52 schreef cioran63 het volgende:
Dus dat is uiteindelijk de uitspraak? Dat jij je van niemand wat hoeft aan te trekken? Geldt dat dan voor iedereen? Is dat niet wat mager? En misschien met opzet wat mager, zodat je eigenlijk een veelomvattender uitspraak doet, iets van , nou ja, zeg eens wat: lang leve het niks aantrekken van niemand?
Maar dat hoop ik natuurlijk niet echt. Niet omdat ik het niet meen, want ik meen het wél, maar omdat ik niet de illusie heb dat je zoiets fundamenteels kunt beïnvloeden of veranderen bij een ander.
Laat ik het dan maar heel simpel formuleren. Het enige waarin ik geloof, is familie. Dat is echt het enige. Maar daar heb ik me in vergist. Er blijft niks over. Ik zou niet weten waar je verder nog in zou kunnen geloven, als het gaat om liefde of vertrouwen of veiligheid of basis, wortel, kern, hoe je het ook wilt noemen.
Verder is er niks.
Dus nee, natuurlijk hoef ik me van niemand iets aan te trekken. Van wie dan? Wijs maar, laat maar zien. Zie je wel: niks.
Dit is niks nieuws, hoor. Dit weet ik al járen. En ik ga er ook niet zwaar onder gebukt. It's all in the game, it's all in the game... Eigenlijk, denk ik, heb ik alleen maar geluk gehad - omdat ik het zo snel heb gezien. Pure tijdwinst. Kosten & baten.
*wijst naar Nadine zelf*quote:Op zondag 8 januari 2006 00:52 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
Er blijft niks over. Ik zou niet weten waar je verder nog in zou kunnen geloven, als het gaat om liefde of vertrouwen of veiligheid of basis, wortel, kern, hoe je het ook wilt noemen.
Verder is er niks.
Dus nee, natuurlijk hoef ik me van niemand iets aan te trekken. Van wie dan? Wijs maar, laat maar zien. Zie je wel: niks.
Je moet je van jezelf iets aan trekken! Soms doe je zelfs dat niet, heb ik het idee. En daarvoor moet je toch goed naar jezelf kunnen luisteren.
Een pauw is een kip die in bloei staat
Van mezelf trek ik me wel iets aan. Denk ik. Waarom denk jij van niet? Misschien, stel ik me zo voor, omdat ik nog geen duidelijk beeld heb van de toekomst. Maar ja, dat komt vanzelf. De controuren van die toekomst worden langzaam zichtbaar, zal ik maar zeggen. Ik kan nog alle kanten uit. Ik kan met D. trouwen om zijn geld. Of toch uit liefde. Of ik kan niet trouwen. Ik kan ook gewoon carrière gaan maken: werken, mijn eigen geld verdienen. Of gaan 'reizen', zoals veel mensen doen, en dan maar hopen dat de juiste weg mij wordt ingefluisterd, terwijl ik op een Indiaase heuvel voor me uit zit te mediteren.quote:Op zondag 8 januari 2006 01:08 schreef Hihat het volgende:
*wijst naar Nadine zelf*
Je moet je van jezelf iets aan trekken! Soms doe je zelfs dat niet, heb ik het idee. En daarvoor moet je toch goed naar jezelf kunnen luisteren.
Nou, je gaf zelf al enkele keren aan dat je je leven maar voort laat denderen zonder rustpunten om niet stil te hoeven staan bij het overlijden van je moeder. Volgens mij weet je diep van binnen ook wel dat dat niet echt gezond is (overigens wel begrijpelijk), toch doe je niet wat rustiger aan.quote:Op zondag 8 januari 2006 01:24 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
Van mezelf trek ik me wel iets aan. Denk ik. Waarom denk jij van niet?
Nou, eigenlijk maakt het niets uit welke keuze je maakt. Je kunt inderdaad nog alle kanten uit. Ik denk dat je ook nog alle kanten uit gáát . Lekker alles uitproberen, prima toch. Zo lang je achter elke beslissing staat die je neemt: zeker doen!quote:Misschien, stel ik me zo voor, omdat ik nog geen duidelijk beeld heb van de toekomst. Maar ja, dat komt vanzelf. De controuren van die toekomst worden langzaam zichtbaar, zal ik maar zeggen. Ik kan nog alle kanten uit. Ik kan met D. trouwen om zijn geld. Of toch uit liefde. Of ik kan niet trouwen. Ik kan ook gewoon carrière gaan maken: werken, mijn eigen geld verdienen. Of gaan 'reizen', zoals veel mensen doen, en dan maar hopen dat de juiste weg mij wordt ingefluisterd, terwijl ik op een Indiaase heuvel voor me uit zit te mediteren.
Alleen D. trouwen om zijn geld....lijkt me niet de beste optie.
Een pauw is een kip die in bloei staat
Och armequote:Op zondag 8 januari 2006 00:52 schreef Nadine26 het volgende:
Laat ik het dan maar heel simpel formuleren. Het enige waarin ik geloof, is familie. Dat is echt het enige. Maar daar heb ik me in vergist. Er blijft niks over. Ik zou niet weten waar je verder nog in zou kunnen geloven, als het gaat om liefde of vertrouwen of veiligheid of basis, wortel, kern, hoe je het ook wilt noemen.
Nee, rustig aan doen lukt niet. Ik zeg ook steeds tegen iedereen: "Ik ben aan het afbouwen," en dan doel ik op mijn slaapuren - ik zit nu op 4 à 5 uur per nacht, en dat KAN omlaag !quote:Op zondag 8 januari 2006 01:42 schreef Hihat het volgende:
Volgens mij weet je diep van binnen ook wel dat dat niet echt gezond is (overigens wel begrijpelijk), toch doe je niet wat rustiger aan.
! Maar wel de lucratiefste optie (Plus dat ik dan mijn slaap ruimschoots & levenslang kan gaan inhalen).quote:Alleen D. trouwen om zijn geld....lijkt me niet de beste optie.
(Plus dat ik dan mijn slaap ruimschoots & levenslang kan gaan inhalen).
Trouw met D uit liefde (maar wel in gemeenschap van goederen) en blijf doorleven in dit tempo. D sterft waarschijnlijk over een paar jaar bij je in bed (in het harnas zeg maar) aan een hartstilstand. Jij bent namelijk toch niet bij te houden . Heb je zijn geld alsnog, alsnog tijd genoeg om uit te slapen. Het zwarte bontmutsje voor de begrafenis heb je alvast binnen.quote:Op zondag 8 januari 2006 01:52 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
Nee, rustig aan doen lukt niet. Ik zeg ook steeds tegen iedereen: "Ik ben aan het afbouwen," en dan doel ik op mijn slaapuren - ik zit nu op 4 à 5 uur per nacht, en dat KAN omlaag !
[..]
Maar wel de lucratiefste optie (Plus dat ik dan mijn slaap ruimschoots & levenslang kan gaan inhalen).
Kun je altijd nog ergens in het buitenland op een berg (geld) gaan zitten mediteren.
Is dat een aardig scenario?
Een pauw is een kip die in bloei staat
Ik vind 'm wel mooi hoor. Geloof in jezelf en niet in de rest. Verzamel mensen om je heen waarvan je wilt dat ze in je nabijheid zijn zonder afhankelijk van ze te zijn. Waar heb ik dat toch meer gehoord?quote:Op zondag 8 januari 2006 00:52 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
Laat ik het dan maar heel simpel formuleren. Het enige waarin ik geloof, is familie. Dat is echt het enige. Maar daar heb ik me in vergist. Er blijft niks over. Ik zou niet weten waar je verder nog in zou kunnen geloven, als het gaat om liefde of vertrouwen of veiligheid of basis, wortel, kern, hoe je het ook wilt noemen.
Verder is er niks.
Denk dat we het wel eens zijn op dit punt.
Een pauw is een kip die in bloei staat
quote:Op zondag 8 januari 2006 01:24 schreef Nadine26 het volgende:
... terwijl ik op een Indiaase heuvel voor me uit zit te mediteren.
But the fool on the hill,
Sees the sun going down,
And the eyes in his head,
See the world spinning around.
[ Bericht 10% gewijzigd door Gajus op 08-01-2006 04:09:47 (andere server) ]
Ja, daar heb je helemaal gelijk in, zolang je geen kinderen hebt, want als je die eenmaal hebt is de situatie weer anders. Kinderen zijn tenslotte je eigen schuld dikke bult en daar zul je je wat van aan moeten trekken.quote:Op zondag 8 januari 2006 00:52 schreef Nadine26 het volgende:
Verder is er niks.
Dus nee, natuurlijk hoef ik me van niemand iets aan te trekken. Van wie dan? Wijs maar, laat maar zien. Zie je wel: niks.
Al denkt dan weer niet iedereen daar zo over, zoals blijkt in je verhaal.
En een uitspraak is het zeker ja. Het is een vorm van hedonisme, of nie?
En je plaatje doet het niet, Gajus.
Ja, nu wel.
[ Bericht 33% gewijzigd door cioran63 op 08-01-2006 04:13:00 ]
Ja, nu wel.
[ Bericht 33% gewijzigd door cioran63 op 08-01-2006 04:13:00 ]
Nu moet het wel in orde zijn.quote:Op zondag 8 januari 2006 04:06 schreef cioran63 het volgende:
En je plaatje doet het niet, Gajus.
dank voor jouw opmerking
Ik voel aan mijn water dat het spannend gaat worden. Daniël vroeg al voor de vuist weg of Nadine zich volledig aan hem zou kunnen overgeven. Dat is wat hij wil - het diepe in. Hij heeft plannen met haar, maar wie zijn partner wordt, wordt een partner in crime - ook als de grond onder zijn voeten te heet wordt, moet hij op haar kunnen vertrouwen. Dat wordt nog een probleem, want verliefd of niet, Nadine durft er niet aan en gelooft er niet in. Daniël lijkt me te gewiekst om blind op haar te vertrouwen, dus hij zal haar op de proef stellen.quote:Op zondag 8 januari 2006 02:22 schreef Hihat het volgende:
Ik vind 'm wel mooi hoor. Geloof in jezelf en niet in de rest. Verzamel mensen om je heen waarvan je wilt dat ze in je nabijheid zijn zonder afhankelijk van ze te zijn.
Ik zou zelf overigens geen partner willen die ik niet volledig durf te vertrouwen. Dat is nog geen afhankelijk zijn; dat heb je in principe zelf in de hand.
Waer werd oprechter trouw
Dan tusschen man en vrouw
Ter weereld oit gevonden?
Twee zielen gloende aen een gesmeed,
Of vast geschakelt en verbonden
In lief en leedt.
-- Vondel
Wie wel?quote:Op zondag 8 januari 2006 04:55 schreef dvr het volgende:
Ik zou zelf overigens geen partner willen die ik niet volledig durf te vertrouwen.
ondanks de beste bedoelingen van jonggehuwden, blijkt menig huwelijk uiteindelijk te ontsporen
Ik denk dat Nadine lang niet de enige is die bij voorbaat uitsluit dat ze een ander ooit volledig zal kunnen vertrouwen.quote:
Maar dat hoeft geen beletsel te zijn om toch een partner te willen hebben.
Ergo..
Daarom geloof ik dat Daniël haar gaat testen. Je kunt niet in een hoofd kijken, maar er wel van alles instoppen en dan kijken wat er uitkomt. Dat laatste vertelt dan weer iets over wat er in dat hoofd zit.
In het zakelijke criminele circuit verdien je vertrouwen door ook vuile handen te krijgen.quote:Op zondag 8 januari 2006 05:34 schreef dvr het volgende:
Daarom geloof ik dat Daniël haar gaat testen. Je kunt niet in een hoofd kijken, maar er wel van alles instoppen en dan kijken wat er uitkomt. Dat laatste vertelt dan weer iets over wat er in dat hoofd zit.
Ach..de zondag...
Dit topic doet het ook erg goed met op de achtergrond mijn gisteren aangeschafte cd van Christina Branco
Zittend in het slaapshirt van mijn eerloos goedkope lege hulsje
Fado's zijn van alle tijden!
Dit topic doet het ook erg goed met op de achtergrond mijn gisteren aangeschafte cd van Christina Branco
Zittend in het slaapshirt van mijn eerloos goedkope lege hulsje
Fado's zijn van alle tijden!
Ik adem in en kalmeer. Ik adem uit en glimlach.
Brrr! Maar hij lijkt me geen echte crimineel hoor. Meer een manipulatieve opportunist. Hij klopt onnozelen geld uit de zak, en geeft andermans geld wat gemakkelijk uit. In het begin zette Nadine hem nogal 2-dimensionaal neer maar de laatste tijd krijgt hij menselijke trekjes. Zijn geweten knaagt al een beetje en hij heeft door dat zijn obsessie voor geld hem een kant op heeft gestuurd die hem niet past.quote:Op zondag 8 januari 2006 05:56 schreef Gajus het volgende:
In het zakelijke criminele circuit verdien je vertrouwen door ook vuile handen te krijgen.
Vivi: welke CD draai je daar? Cristina Branco's Slauerhof-CD (O Descobridor) is prachtig en kost maar een tientje. Ik wil ook Sensus en Ulisses nog hebben. En ik ben geeneens fado-liefhebber!
(edit: linkje gemaakt voor wie wil luisteren)
Ja , we zijn het eens.quote:Op zondag 8 januari 2006 02:22 schreef Hihat het volgende:
Ik vind 'm wel mooi hoor. Geloof in jezelf en niet in de rest. Verzamel mensen om je heen waarvan je wilt dat ze in je nabijheid zijn zonder afhankelijk van ze te zijn. Waar heb ik dat toch meer gehoord?
Denk dat we het wel eens zijn op dit punt.
, we zijn het eens.Veel mensen vinden mij arrogant, dat slaat nergens op, ik weet niet eens wat dat is, maar mensen die mij goed kennen, zeggen: "Jij hebt niemand nodig." Dat is iets anders dan arrogant. Dat is niemand nodig hebben. Ik neem eigenlijk nooit de telefoon op. Ik heb geen zin in mensen. Daarom vind ik schrijven ook zo leuk. Ik heb er niemand bij nodig .
Dat is ook het rare van verliefd zijn, want verliefdheid is de ultieme vorm van afhankelijkheid. Ik heb D. nodig om me goed te voelen. Als ik mezelf door zijn ogen zie - en dát is uiteindelijk verliefdheid: een vorm van zelfbevestiging & zelfophemeling - is het goed. Ik vind het eigenlijk maar niks .
.
Nee. Hedonisme? Waarom zou het géén hedonisme zijn als je voortdurend bezig bent met andere mensen? Dat is ook allemaal bezigheidstherapie. Mensen vervelen zich, ze hebben niet genoeg aan zichzelf; ze gaan zich tegen ánderen aanbemoeien. Zeer gevaarlijk. Oppassen geblazen. Die mensen moet je mijden. Als de pest.quote:Op zondag 8 januari 2006 04:05 schreef cioran63 het volgende:
En een uitspraak is het zeker ja. Het is een vorm van hedonisme, of nie?
Ik denk dat ik een ander best volledig durf te vertrouwen. Ik verwacht alleen niet zo veel van een ander. Ik verwacht niet dat die ander mij gelukkig gaat maken, om te beginnen. Dat is de fout die veel mensen maken: ze leggen hun lot in handen van iemand anders: maak mij gelukkig, zorg dat het goed met mij komt, dóe het! Doe het! Doe het! Oh, dat dwingende... om die reden, alleen om die reden, zou ik iemand kunnen wurgen.quote:Op zondag 8 januari 2006 05:24 schreef dvr het volgende:
Ik denk dat Nadine lang niet de enige is die bij voorbaat uitsluit dat ze een ander ooit volledig zal kunnen vertrouwen.
Maar dat hoeft geen beletsel te zijn om toch een partner te willen hebben.
Ergo..
Ook toevallig. D. vertelde mij dat Slauerhoff in de jaren '20, toen hij als scheepsarts lang de Chinese kusten reisde, syfilis heeft opgelopen in Shanghai, of all places. Toen was het er dus ook al een hoerenkeet...quote:Op zondag 8 januari 2006 16:01 schreef dvr het volgende:
Vivi: welke CD draai je daar? Cristina Branco's Slauerhof-CD (O Descobridor) is prachtig en kost maar een tientje.
En 2 posts hiervoor zeg je dat je D. nodig hebt om je goed te voelen?quote:Op zondag 8 januari 2006 23:01 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
Ik denk dat ik een ander best volledig durf te vertrouwen. Ik verwacht alleen niet zo veel van een ander. Ik verwacht niet dat die ander mij gelukkig gaat maken, om te beginnen. Dat is de fout die veel mensen maken: ze leggen hun lot in handen van iemand anders: maak mij gelukkig, zorg dat het goed met mij komt, dóe het! Doe het! Doe het! Oh, dat dwingende... om die reden, alleen om die reden, zou ik iemand kunnen wurgen.
pwned!quote:Op zondag 8 januari 2006 23:22 schreef Xennia het volgende:
En 2 posts hiervoor zeg je dat je D. nodig hebt om je goed te voelen?
Verliefdheid roept nou eenmaal een euforie op die nu even als enige sterk genoeg is om de misere te overstemmen. Dat zocht ze toch - actie, afleiding, opwinding? Ik betwijfel alleen of de hectische omgang met D. erg behulpzaam zal zijn bij het bereiken van een normale staat, waarin ze die euforie niet meer nodig heeft om zich lekker te voelen.
Het uitgangspunt dat je voor je geluk niet van een ander afhankelijk moet zijn klinkt erg verstandig maar ik denk dat het een onmenselijke discipline vereist. Zodra je toestaat dat een ander je erg gelukkig maakt zul je je andere 'geluksbronnen' (die schril bij hem/haar afsteken) verwaarlozen en word je alsnog afhankelijk. Hoe los je dat op? Afstand houden, terwijl het grote geluk voor het grijpen ligt?
Wel leuk dat Daniël dat feitje over Slauerhoff uit zijn mouw schudde. Nadine, misschien moet je toch wat meer over zijn gevoeligere en intelligentere momenten vertellen. Toont hij zich wel eens bezorgd om je? En als je hem 2 jaar geleden ontmoet had, zou je dan ook voor hem gevallen zijn?
Het uitgangspunt dat je voor je geluk niet van een ander afhankelijk moet zijn klinkt erg verstandig maar ik denk dat het een onmenselijke discipline vereist. Zodra je toestaat dat een ander je erg gelukkig maakt zul je je andere 'geluksbronnen' (die schril bij hem/haar afsteken) verwaarlozen en word je alsnog afhankelijk. Hoe los je dat op? Afstand houden, terwijl het grote geluk voor het grijpen ligt?
Wel leuk dat Daniël dat feitje over Slauerhoff uit zijn mouw schudde. Nadine, misschien moet je toch wat meer over zijn gevoeligere en intelligentere momenten vertellen. Toont hij zich wel eens bezorgd om je? En als je hem 2 jaar geleden ontmoet had, zou je dan ook voor hem gevallen zijn?
D. is geen crimineel. Zeg!quote:Op zondag 8 januari 2006 05:56 schreef Gajus het volgende:
In het zakelijke criminele circuit verdien je vertrouwen door ook vuile handen te krijgen.
D. is een 'keurig heerschap', zoals mijn moeder zou zeggen. Nou ja: van oorsprong. Misschien is hij een beetje van zijn wortels verwijderd geraakt, dat zou kunnen, maar ik vind die ondernemende en avontuurlijke kant aan hem juist leuk. Hij wil het zélf doen. Zélf iets maken van zijn leven; zélf een bedrijf uit de grond stampen; zélf de verantwoordelijkheid dragen. Dat alleen al maakt dat ik hem bewonder.
Okay, hij heeft er een potje van gemaakt. Maar dat weet hij zelf ook; hij heeft zich verkeken op de zogenaamde '80/20-regel': voor 80 procent van zijn inkomsten is hij afhankelijk van één geldschieter, te weten de vader van Kim, en de resterende 20 procent dankt hij aan een aantal kleine investeerders. Dat wil hij nu gaan omdraaien. De risico's spreiden.
Het volgende is het geval. De trip naar Monaco heeft níet het gewenste effect gehad, dat wil zeggen: Kim leeft. Kim leeft als nooit tevoren. De vader van Kim - beter bekend als de Licht Autistische Vastgoedkoning - staat op het punt om een grote deal te sluiten met D. Het gaat om veel geld. In Monaco is er veelvuldig over gesproken; het ziet er goed uit, het ziet er uitstekend uit, het wordt de deal van de eeuw. Een megadeal, een monsterdeal - als de zaak eenmaal is beklonken, zal D. de komende 6 tot 12 maanden verzekerd zijn van genoeg cashflow. De deal, de deal, het gaat nu allemaal om de deal.
D. zegt: "Als de zaak eenmaal rond is, kan ik op zoek naar nieuwe financiers. Ik moet van die vent af. Ik wil niet langer als een kwispelend hondje over het dek van zijn boot paraderen, alléén omdat ik zijn geld nodig heb. Ik walg van mezelf. Een beetje hoereren hoort erbij, je speelt het spel mee of je speelt niet, maar dit begint op een wurgcontract te lijken. Hij heeft me bij mijn strot; zonder zijn centen kan ik de tent opdoeken. Dát wordt mijn doel voor de komende maanden: de risico's spreiden, nieuwe investeerders aantrekken, kortom: vrijheid! Ik kan net zo goed in loondienst gaan werken, als het zó moet. Wat is het verschil? Ik kan godverdomme net zo goed samen met mijn collega's kroketten gaan eten in de kantine. Dan heb ik een hoop minder stress. En elke middag een goedkope kroket, dat is ook nooit weg. Onafhankelijkheid, daar gaat het om. Niemand naar de mond hoeven praten. Ik ben erin geluisd, en het ergste is: ik heb het zélf zo ver laten komen.
Het is allemaal lafheid. Angst. Om een paar lullige centen! De vader van Kim ziet mij als de zoon die hij nooit heeft gehad - weet je wat hij me heeft voorgesteld? Dit geloof je niet. Hij heeft me voorgesteld zijn naam aan te nemen. Zijn achternaam. Hij zei: "Daniël, jij kunt mijn opvolger worden, jij kunt mijn naam aannemen. Dan is alles straks van jou." En ondertussen zat hij als een zonnekoning om zich heen te gebaren: de boot, de golven, de hele Middellandse Zee - straks zou het allemaal van mij zijn. Bloedserieus! Bloedserieus! Ik moet natuurlijk wél even met Kim trouwen, goed, okay, dat spreekt voor zich - maar daarna kan ik de vlag overnemen. Onder zijn naam. Jezus. Je moet wel een ongelooflijke bokkenlul zijn om nog met jezelf te kunnen leven als je het op die manier moet maken. Ik zou niet met mezelf kunnen leven. Ik ben een haai, ik ruik de geur van geld op kilometers afstand, maar de schoenzolen van mijn schoonvader likken - nee.
Dus dat is het plan. Ik moet van die vent af. En van Kim. Losbreken. Eérst hark ik die deal binnen, daar ga ik me de komende weken op focussen, en daarna valt het doek. Ik begin opnieuw. Ik gooi alles om. Zakelijk, maar ook privé. Wij gaan samen verder, Nadine. Als je wilt, kun je bij mij komen werken. Denk erover na. Je kunt reizen, de wereld zien, je met films bezighouden - wat je maar wilt. Denk erover na."
Ja, maar ik zie verliefdheid als een tijdelijke en kortstondige toestand (geestbedwelmend: zoals je 'oprecht dronken' kunt zijn - weet je nog? - zo kun je ook 'oprecht verliefd' zijn, maar het gaat godzijdank vanzelf weer over ).quote:Op zondag 8 januari 2006 23:22 schreef Xennia het volgende:
En 2 posts hiervoor zeg je dat je D. nodig hebt om je goed te voelen?
Dat is iets anders dan iemand gelukkig maken; dan denk ik meer aan een heel leven, aan vijftig jaar getrouwd zijn en dan maar hopen dat die ander er hard genoeg aan trekt om jóuw geluk veilig te stellen. En dan heel boos worden als het tegenvalt. "Ja, maar jíj...!" En dan gaan scheiden: "Ja, want jíj...!" En dan gewoon lekker de rest van je leven verbitterd zijn en iemand anders de schuld kunnen geven: "Jij... jíj hebt het gedaan!"
Haalt hij hier privé en zakelijk niet door elkaar? Ik weet het niet, ik vind "je kan bij mij komen werken" niet kloppen na "wij gaan samen verder" en "...maar ook privé".quote:Op maandag 9 januari 2006 00:22 schreef Nadine26 het volgende:
Ik begin opnieuw. Ik gooi alles om. Zakelijk, maar ook privé. Wij gaan samen verder, Nadine. Als je wilt, kun je bij mij komen werken. Denk erover na. Je kunt reizen, de wereld zien, je met films bezighouden - wat je maar wilt. Denk erover na."
Maar dat zal vast aan mij liggen.
Dat er nog mensen 7 delen lang gekluisterd blijven aan Nadine's gezwam...
Ongelofelijk...
Als het nu wereldliteratuur was...
Ongelofelijk...
Als het nu wereldliteratuur was...
[b] Op zondag 14 november 2010 18:11 schreef liesje1979 het volgende:[/b]
Zo is daar Godshand, met zijn sarcastische toon,
Die regelmatig een topic voorziet van spot en hoon.
Zo is daar Godshand, met zijn sarcastische toon,
Die regelmatig een topic voorziet van spot en hoon.
Ga. Weg.quote:Op maandag 9 januari 2006 01:22 schreef Godshand het volgende:
Dat er nog mensen 7 delen lang gekluisterd blijven aan Nadine's gezwam...
Ongelofelijk...
Als het nu wereldliteratuur was...
Kenmerk van mensen met een bekrompen leventje is dat ze zich niet vóór kunnen stellen dat andermans werkelijkheid veel diverser is...quote:Op maandag 9 januari 2006 01:22 schreef Godshand het volgende:
Dat er nog mensen 7 delen lang gekluisterd blijven aan Nadine's gezwam...
Een pauw is een kip die in bloei staat
Schrijf jij eens wat wereldliteratuur dan .quote:Op maandag 9 januari 2006 01:22 schreef Godshand het volgende:
Dat er nog mensen 7 delen lang gekluisterd blijven aan Nadine's gezwam...
Ongelofelijk...
Als het nu wereldliteratuur was...
Ik dacht in eerste instantie dat je schreef: "Dat er nog 7 mensen gekluisterd blijven aan Nadines gezwam.' Gemiste kans, hoor .
Die . achter de smilies.
Steeds als ik tegen de lamp loop,
neem ik een stukje licht mee.
♥Knibbel, Knabbel etc met veel foto's! IV♥
neem ik een stukje licht mee.
♥Knibbel, Knabbel etc met veel foto's! IV♥
Inderdaad. D. zégt dat hij opnieuw wil beginnen, zowel zakelijk als privé en dat hij samen met jou verder wil, maar diep in je hart weet jij allang hoe de vork in de steel, Nadine. Zodra jij aangeeft dat jij hem wilt binden, om wat voor reden dan ook, geld, liefde, lust, whatever, zal hij ook met jou breken.quote:Op maandag 9 januari 2006 00:22 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
Dus dat is het plan. Ik moet van die vent af. En van Kim. Losbreken. Eérst hark ik die deal binnen, daar ga ik me de komende weken op focussen, en daarna valt het doek. Ik begin opnieuw. Ik gooi alles om. Zakelijk, maar ook privé. Wij gaan samen verder, Nadine. Als je wilt, kun je bij mij komen werken. Denk erover na. Je kunt reizen, de wereld zien, je met films bezighouden - wat je maar wilt. Denk erover na."
Als je werkelijk om hem, maar óók om jezelf geeft, geef je je onafhankelijkheid niet op om vervolgens te gaan "klitten" aan een man die zojuist is losgebroken van zijn zware juk, Kim en haar almachtige vader.
Jij drijft op eigen kracht - wonderbaarlijk goed zelfs en alleen daarom al voelt hij zich zo tot jou aangetrokken. Jij hebt zijn zekerheden niet nodig, dat beseft hij maar al te goed. Een vrouw die zich afhankelijk opstelt, dat verafschuwt hij. Maak die fout niet, Nadine, want het zal jullie relatie beslist geen goed doen.
Ga lekker met hem reizen, zoals hij je heeft voorgesteld, de hele wereld rond voor mijn part, maar blijf jezelf en denk goed na, bij alles wat je doet.
Succes met schrijven.
[quote]Op maandag 9 januari 2006 00:22 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
Hahaha, vanuit het perspecties van D. geschreven. Nu is het helemaal een een-dimensionale flapdrol
[..]
Hahaha, vanuit het perspecties van D. geschreven. Nu is het helemaal een een-dimensionale flapdrol
En daarna dumpt hij Kim..? Think again, Nadine...quote:Op maandag 9 januari 2006 00:22 schreef Nadine26 het volgende:
De deal, de deal, het gaat nu allemaal om de deal.
Ik ken ook zo'n verhaal. Die gozer is nu de baas van een groot Duits bedrijf Let op: die Daniel gaat nog wel zwichten voor dit aanbod:quote:Hij heeft me voorgesteld zijn naam aan te nemen. Zijn achternaam. Hij zei: "Daniël, jij kunt mijn opvolger worden, jij kunt mijn naam aannemen. Dan is alles straks van jou." En ondertussen zat hij als een zonnekoning om zich heen te gebaren: de boot, de golven, de hele Middellandse Zee - straks zou het allemaal van mij zijn.
1)'t Is de makkelijkste manier om snel aan veel geld te komen
2) om zich los te maken van Madame, die tot nu toe zijn geldleverancier is geweest.
3) om rond te blijven neuken, want Kim laat zich nu ook al belazeren.
Hij liegt als een ooggetuige (Russisch gezegde)
geen behoefte aan...quote:Op maandag 9 januari 2006 09:00 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
Schrijf jij eens wat wereldliteratuur dan .
Ik dacht in eerste instantie dat je schreef: "Dat er nog 7 mensen gekluisterd blijven aan Nadines gezwam.' Gemiste kans, hoor .
dat laat ik aan anderen over..
ik uit mij liever verder muzikaal
[b] Op zondag 14 november 2010 18:11 schreef liesje1979 het volgende:[/b]
Zo is daar Godshand, met zijn sarcastische toon,
Die regelmatig een topic voorziet van spot en hoon.
Zo is daar Godshand, met zijn sarcastische toon,
Die regelmatig een topic voorziet van spot en hoon.
Ik probeer me Nadine voor te stellen als een meisje dat zich semi-verongelijkt opstelt - een rol die haar vast en zeker bevalt - omdat Daniel misschien wel dacht dat ze precies naar zijn pijpen zou gaan dansen.
Een prachtige scene zou dat worden: "Denk je zo over mij?! Denk je werkelijk zo over mij?! Nou ja zeg!"
Een prachtige scene zou dat worden: "Denk je zo over mij?! Denk je werkelijk zo over mij?! Nou ja zeg!"
High hopes and aspirations, and years, above my station
Maybe
but all this time I've tried to walk with dignity and pride
Maybe
but all this time I've tried to walk with dignity and pride
De gedachte niemand nodig te hebben, is volgens mij juist heel arrogant en vooral: trots. En misschien zelfs: heel dom.quote:Op zondag 8 januari 2006 22:51 schreef Nadine26 het volgende:
Ja , we zijn het eens.
Veel mensen vinden mij arrogant, dat slaat nergens op, ik weet niet eens wat dat is, maar mensen die mij goed kennen, zeggen: "Jij hebt niemand nodig." Dat is iets anders dan arrogant. Dat is niemand nodig hebben. Ik neem eigenlijk nooit de telefoon op. Ik heb geen zin in mensen. Daarom vind ik schrijven ook zo leuk. Ik heb er niemand bij nodig .
god i want to get you out of here
you can ride in a pink mustang
you can ride in a pink mustang
Dus toch. Madame onderhoudt nauwe betrekkingen met haar yogaleraar. Volgens Ute rolt ze haar yogamatje bijna dagelijks uit in de sportschool. Het is een teken aan de wand. Bovendien is hij al een keer 'aan huis' geweest, zoals Ute het uitdrukte, omdat hij een portret van Madame wil gaan maken. Het gaat namelijk om een schilderende yogaleraar, of een lenige schilder, het ligt er maar aan hoe je het bekijkt. Een zogenaamd dubbeltalent. En dan zijn uiterlijk! Hij ziet eruit wie ein junger Gott, tenminste als we Ute mogen geloven. Ze was helemaal van de kaart, die arme Ute. Ik heb haar wel drie keer moeten beloven om er met niemand over te praten, zéker niet met Madame, en al helemáál niet met D., en... en... ze begon ervan te stotteren, zo hevig had het bezoekje van schilder/yogaleraar haar aangegrepen. Toen deed ik iets stoms. Ik vroeg: "Waarom mag D. het eigenlijk niet weten? Hij zal alleen maar opgelucht zijn. Dan is hij tenminste niet meer de enige die..."
"Nadine!" riep ze geschokt. "Ben jij nog stééds..?"
"Oh, nee," zei ik snel. "Nee, joh. Dat was één keer, dat moet je vergeten."
"Vergeten?" Ze zette grote ogen op.
"Ja. Wat is het probleem, zit je ermee?"
"Ja, ik zit ermee!" schreeuwde ze. "Natuurlijk zit ik ermee! Jij hebt mij medeplichtig gemaakt aan die dreckliche Affäre."
"Nou, medeplichtig..."
"Ik woon bij Madame in huis. Onder haar dak. Ze is als een moeder voor mij!"
"Wat probeer je precies te zeggen, Ute?"
"Niks," zei ze nukkig.
"Jawel," drong ik aan. "Zeg het maar. Ze is als een moeder voor jou. Dus?"
Ute had het er zwaar mee, dat was duidelijk. "Het voelt niet goed, Nadine," zuchtte ze toen. "Het voelt niet goed om te liegen tegen de vrouw aan wie ik zo veel te danken heb, en die zo goed voor mij is geweest. Toen ik ziek was..." Ze kreeg het even te kwaad. "... ze heeft me zo goed behandeld," fluisterde ze. "En jou! Jou heeft ze ook altijd goed behandeld. Ze vertrouwt jou haar kinderen toe! Ze laat jou in de nabijheid van haar man! Ze houdt van hem! Ik begrijp het niet, Nadine. Hoe heb je dat kunnen doen?"
Het was een goede vraag. Ik overwoog haar de waarheid te vertellen, namelijk dat ik het zelf ook niet begreep, maar dat leek me geen goed idee. Ute was boos, of nee: ziedend. Haar wangen waren vuurrood van de spanning; ze had lang op dit moment gewacht. De geest was uit de fles. Ze kon zich niet langer inhouden; ze eiste een verklaring. Een excuus. Ik moest op mijn knieën, daar kwam het op neer.
Goed. Geen probleem.
"Ute, het spijt me verschrikkelijk."
"Na und?"
Zo gemakkelijk kwam ik er niet mee weg. Ik moest haar iets geven - een worst, iets lekkers om een tijdje op te kluiven.
Ik keek haar strak aan. Toen zei ik: "Je moet weten... ik ben ervoor in therapie."
Het klonk wel geloofwaardig, vond ik zelf.
"Jij?" Ute kon het maar moeilijk geloven.
"Ja. Luister... dit blijft tussen ons, okay?"
Ze knikte heftig van ja. Ik was op de goede weg; ze luisterde aandachtig. Nu moest ik doorzetten.
"Ik loop er niet mee te koop," ging ik door, "maar het gaat helemaal niet goed met mij. Het gaat slecht. Ik ben de instorting nabij. Volgens mijn therapeut..."
"Het verbaast mij niets," mompelde ze.
"Nee," zei ik. "Volgens mijn therapeut moet ik het achter me te laten. Proberen het te vergeten. Voor het genezingsproces."
"Genezingsproces?" Daar keek Ute van op. "Slik je ook medicijnen?"
"Ja." Ik sloeg mijn ogen neer. "Ik moet wel."
Toegegeven, het medicijngebruik was over het randje. Even was ik bang dat ze om bewijzen zou vragen; doktersrecepten, bijsluiters, maar ze knikte zwijgend. "Mein Gott," zei ze toen. "Mein Gott, Nah-di-ne."
Ze durfde niet door te vragen. Ze keek me alleen maar hoofdschuddend aan, maar haar ogen stonden zacht, vol medeleven. Hier had ze niet op gerekend. Eerlijk gezegd had ik er zelf ook niet op gerekend; het verhaal over de therapie en de medicijnen was zo maar uit mijn mond gerold, ik had er geen seconde over nagedacht.
"Nadine!" riep ze geschokt. "Ben jij nog stééds..?"
"Oh, nee," zei ik snel. "Nee, joh. Dat was één keer, dat moet je vergeten."
"Vergeten?" Ze zette grote ogen op.
"Ja. Wat is het probleem, zit je ermee?"
"Ja, ik zit ermee!" schreeuwde ze. "Natuurlijk zit ik ermee! Jij hebt mij medeplichtig gemaakt aan die dreckliche Affäre."
"Nou, medeplichtig..."
"Ik woon bij Madame in huis. Onder haar dak. Ze is als een moeder voor mij!"
"Wat probeer je precies te zeggen, Ute?"
"Niks," zei ze nukkig.
"Jawel," drong ik aan. "Zeg het maar. Ze is als een moeder voor jou. Dus?"
Ute had het er zwaar mee, dat was duidelijk. "Het voelt niet goed, Nadine," zuchtte ze toen. "Het voelt niet goed om te liegen tegen de vrouw aan wie ik zo veel te danken heb, en die zo goed voor mij is geweest. Toen ik ziek was..." Ze kreeg het even te kwaad. "... ze heeft me zo goed behandeld," fluisterde ze. "En jou! Jou heeft ze ook altijd goed behandeld. Ze vertrouwt jou haar kinderen toe! Ze laat jou in de nabijheid van haar man! Ze houdt van hem! Ik begrijp het niet, Nadine. Hoe heb je dat kunnen doen?"
Het was een goede vraag. Ik overwoog haar de waarheid te vertellen, namelijk dat ik het zelf ook niet begreep, maar dat leek me geen goed idee. Ute was boos, of nee: ziedend. Haar wangen waren vuurrood van de spanning; ze had lang op dit moment gewacht. De geest was uit de fles. Ze kon zich niet langer inhouden; ze eiste een verklaring. Een excuus. Ik moest op mijn knieën, daar kwam het op neer.
Goed. Geen probleem.
"Ute, het spijt me verschrikkelijk."
"Na und?"
Zo gemakkelijk kwam ik er niet mee weg. Ik moest haar iets geven - een worst, iets lekkers om een tijdje op te kluiven.
Ik keek haar strak aan. Toen zei ik: "Je moet weten... ik ben ervoor in therapie."
Het klonk wel geloofwaardig, vond ik zelf.
"Jij?" Ute kon het maar moeilijk geloven.
"Ja. Luister... dit blijft tussen ons, okay?"
Ze knikte heftig van ja. Ik was op de goede weg; ze luisterde aandachtig. Nu moest ik doorzetten.
"Ik loop er niet mee te koop," ging ik door, "maar het gaat helemaal niet goed met mij. Het gaat slecht. Ik ben de instorting nabij. Volgens mijn therapeut..."
"Het verbaast mij niets," mompelde ze.
"Nee," zei ik. "Volgens mijn therapeut moet ik het achter me te laten. Proberen het te vergeten. Voor het genezingsproces."
"Genezingsproces?" Daar keek Ute van op. "Slik je ook medicijnen?"
"Ja." Ik sloeg mijn ogen neer. "Ik moet wel."
Toegegeven, het medicijngebruik was over het randje. Even was ik bang dat ze om bewijzen zou vragen; doktersrecepten, bijsluiters, maar ze knikte zwijgend. "Mein Gott," zei ze toen. "Mein Gott, Nah-di-ne."
Ze durfde niet door te vragen. Ze keek me alleen maar hoofdschuddend aan, maar haar ogen stonden zacht, vol medeleven. Hier had ze niet op gerekend. Eerlijk gezegd had ik er zelf ook niet op gerekend; het verhaal over de therapie en de medicijnen was zo maar uit mijn mond gerold, ik had er geen seconde over nagedacht.
Ik ben hem voor geweest; ik heb tien minuten geleden met hem gebroken. Nou ja: ik heb zijn telefoonnummer uit mijn mobiel gewist. Vanavond gaat hij uit eten met Kim.quote:Op maandag 9 januari 2006 11:00 schreef Francesca het volgende:
Inderdaad. D. zégt dat hij opnieuw wil beginnen, zowel zakelijk als privé en dat hij samen met jou verder wil, maar diep in je hart weet jij allang hoe de vork in de steel, Nadine. Zodra jij aangeeft dat jij hem wilt binden, om wat voor reden dan ook, geld, liefde, lust, whatever, zal hij ook met jou breken.
Welk perspectief? Er staan aanhalingstekens: "Blablabla."quote:Op maandag 9 januari 2006 11:09 schreef Mudman het volgende:
[quote]Op maandag 9 januari 2006 00:22 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
Hahaha, vanuit het perspecties van D. geschreven. Nu is het helemaal een een-dimensionale flapdrol
De eerstvolgende keer dat hij belt kun je het toch gewoon weer opslaan ?quote:Op dinsdag 10 januari 2006 18:21 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
Ik ben hem voor geweest; ik heb tien minuten geleden met hem gebroken. Nou ja: ik heb zijn telefoonnummer uit mijn mobiel gewist. Vanavond gaat hij uit eten met Kim.
Een pauw is een kip die in bloei staat
I'm in the process...quote:Op maandag 9 januari 2006 17:15 schreef Revolverheld het volgende:
En daarna dumpt hij Kim..? Think again, Nadine...
Na wat ik heb gezegd, denk ik niet dat hij weer beltquote:Op dinsdag 10 januari 2006 18:24 schreef Hihat het volgende:
De eerstvolgende keer dat hij belt kun je het toch gewoon weer opslaan ?
Ik zal het hier niet herhalen, met het oog op de jeugdige kijkertjes
Vanwaar dit opeens?quote:Op dinsdag 10 januari 2006 18:21 schreef Nadine26 het volgende:
Ik ben hem voor geweest; ik heb tien minuten geleden met hem gebroken. Nou ja: ik heb zijn telefoonnummer uit mijn mobiel gewist. Vanavond gaat hij uit eten met Kim.
Dat etentje met Kim is de druppel? Of krijg je last van een opspelend geweten?
Curiosity cultured the cat
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Nou, zat ik er toch niet zo ver naast:quote:Op dinsdag 10 januari 2006 18:07 schreef Nadine26 het volgende:
Dus toch. Madame onderhoudt nauwe betrekkingen met haar yogaleraar. Volgens Ute rolt ze haar yogamatje bijna dagelijks uit in de sportschool. Het is een teken aan de wand. Bovendien is hij al een keer 'aan huis' geweest, zoals Ute het uitdrukte, omdat hij een portret van Madame wil gaan maken. Het gaat namelijk om een schilderende yogaleraar, of een lenige schilder, het ligt er maar aan hoe je het bekijkt. Een zogenaamd dubbeltalent. En dan zijn uiterlijk! Hij ziet eruit wie ein junger Gott, tenminste als we Ute mogen geloven.
Oké, oké, het was de yoga-leraar. Daar had ik niet aan gedacht...quote:Op vrijdag 23 december 2005 16:45 schreef Hihat het volgende:
[..]
En Anne-Sophie, alias Mevr. Rothschildenbach....die heeft ook nog een eigen verhaal verwacht ik. Welke vrouw pikt het nu dat haar man haar twee feestdagen op rij alleen laat zitten? Die vrouw krijgt haar portie aandacht vast al lang ergens anders. Is het de onvermijdelijke tuinman of melkboer ....
Een pauw is een kip die in bloei staat
Nou, wat zit je daar nog te doen? Maak dan wat wereldmuziek.quote:Op dinsdag 10 januari 2006 02:50 schreef Godshand het volgende:
ik uit mij liever verder muzikaal
Misschien tuiniert of melkt die yogaleraar wel in zijn vrije tijd, Hihat ( )
Curiosity cultured the cat
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Ohjee, D. vindt je vast onweerstaanbaar als je zo doet. .quote:Op dinsdag 10 januari 2006 18:30 schreef Nadine26 het volgende:
Na wat ik heb gezegd, denk ik niet dat hij weer belt
Ik zal het hier niet herhalen, met het oog op de jeugdige kijkertjes
god i want to get you out of here
you can ride in a pink mustang
you can ride in a pink mustang
Nee, hij zou eigenlijk met mij uit eten gaan. Dat ging niet door, want Kim schoot opeens tevoorschijn uit de coulissen. Daar kon ik wel mee leven, aangezien ik zelf ook een andere afspraak heb (plan B, zogezegd). Toen zei hij: "Kom dan van tevoren even langs om iets te drinken."quote:Op dinsdag 10 januari 2006 18:30 schreef Copycat het volgende:
Vanwaar dit opeens?
Dat etentje met Kim is de druppel? Of krijg je last van een opspelend geweten?
Iets drinken, ha! (Eufemisme van de eeuw)
Dus ik zei: "Het minste wat je zou kunnen doen, als je me belt met zo'n slecht verhaal, is naar mij komen om iets te drinken."
Maar dat was teveel moeite. Druk, werk, auto parkeren op de gracht - hij werd al overspannen bij de gedachte.
Toen zei ik: "Dan zak je er maar in."
En nog een paar andere dingen, dus.
Ja, ik dacht ook aan jou toen ik schreef: 'Dus toch.'quote:Op dinsdag 10 januari 2006 18:31 schreef Hihat het volgende:
Nou, zat ik er toch niet zo ver naast:
Oké, oké, het was de yoga-leraar. Daar had ik niet aan gedacht...
Wel voorspelbaar allemaal, hè? De treurnis... de treurnis... dat mensen onder álle omstandigheden het handboek volgen.
De rol bevalt matig. Maar na een paar glazen wijn voelt het waarschijnlijk al beter.quote:Op dinsdag 10 januari 2006 10:40 schreef R_ON het volgende:
Ik probeer me Nadine voor te stellen als een meisje dat zich semi-verongelijkt opstelt - een rol die haar vast en zeker bevalt - omdat Daniel misschien wel dacht dat ze precies naar zijn pijpen zou gaan dansen.
Ja, ja, ik begrijp wel wat je bedoelt. Maar uiteindelijk sta je er alleen voor; als het allemaal afgelopen is, heb je alleen jezelf om op terug te vallen. Alle mooie verhalen over 'intense, prachtige laatste maanden' ten spijt: alleen ga je het doen, alleen.quote:Op dinsdag 10 januari 2006 17:37 schreef RaisinGirl het volgende:
De gedachte niemand nodig te hebben, is volgens mij juist heel arrogant en vooral: trots. En misschien zelfs: heel dom.
Dus ik bedoel niet dat je geen leuke tijd kunt hebben met anderen, of zelfs dat je niet zielsveel van iemand anders zou kunnen houden; ik bedoel dat je er tenslotte gelukkiger van wordt als je weet op wie het écht aankomt in het leven. En op wie je écht moet kunnen leunen. Niet op anderen, in elk geval.
Maar verder: laat iedereen vooral binnenkomen. De deur staat open
* feestmuziek *
Maar een erg overtuigende dumping lijkt het me niet. Hij weet nu dat hij je wat minder 'for granted' moet nemen, maar volgens mij staat hij vanavond laat alweer verwachtingsvol met bloemen, bontjassen en gesteven broek op de stoep.
Of nee... niks voor hem om hieraan toe te geven. Hij laat je vrijdag opdraven voor de kinderen en negeert je straal, tot je met hangende pootjes toenadering zoekt. Maar dat is misschien weer niks voor jou.
Goh, het kan weer alle kanten op. Hier is toch goed over nagedacht.
Maar een erg overtuigende dumping lijkt het me niet. Hij weet nu dat hij je wat minder 'for granted' moet nemen, maar volgens mij staat hij vanavond laat alweer verwachtingsvol met bloemen, bontjassen en gesteven broek op de stoep.
Of nee... niks voor hem om hieraan toe te geven. Hij laat je vrijdag opdraven voor de kinderen en negeert je straal, tot je met hangende pootjes toenadering zoekt. Maar dat is misschien weer niks voor jou.
Goh, het kan weer alle kanten op. Hier is toch goed over nagedacht.
Het is gelukkig een stuk minder cynisch dan ik even dacht. .quote:Op dinsdag 10 januari 2006 19:04 schreef Nadine26 het volgende:
Ja, ja, ik begrijp wel wat je bedoelt. Maar uiteindelijk sta je er alleen voor; als het allemaal afgelopen is, heb je alleen jezelf om op terug te vallen. Alle mooie verhalen over 'intense, prachtige laatste maanden' ten spijt: alleen ga je het doen, alleen.
Dus ik bedoel niet dat je geen leuke tijd kunt hebben met anderen, of zelfs dat je niet zielsveel van iemand anders zou kunnen houden; ik bedoel dat je er tenslotte gelukkiger van wordt als je weet op wie het écht aankomt in het leven. En op wie je écht moet kunnen leunen. Niet op anderen, in elk geval.
Maar verder: laat iedereen vooral binnenkomen. De deur staat open
god i want to get you out of here
you can ride in a pink mustang
you can ride in a pink mustang
En het is ook je intentie dat de breuk definitief is? Dat komt nogal onverwachtquote:Op dinsdag 10 januari 2006 18:21 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
Ik ben hem voor geweest; ik heb tien minuten geleden met hem gebroken. Nou ja: ik heb zijn telefoonnummer uit mijn mobiel gewist. Vanavond gaat hij uit eten met Kim.
Dergelijke intenties komen onverwacht en verdwijnen even onverwacht.quote:Op dinsdag 10 januari 2006 22:18 schreef Xennia het volgende:
En het is ook je intentie dat de breuk definitief is? Dat komt nogal onverwacht
onze ervaringsdeskundige Vivi kan dit beter toelichten
Over het randje, ja. Door je manipulatieve gedrag raak je steeds meer verstrikt in je eigen leugens en verzinsels. Bovendien maak je jezelf daarmee nog meer chantabel. Eén verkeerde move en Ute laat je afvoeren. ("madame vertrouwt je haar kinderen toe, laat je in de nabijheid van haar man")quote:Op dinsdag 10 januari 2006 18:07 schreef Nadine26 het volgende:
Eerlijk gezegd had ik er zelf ook niet op gerekend; het verhaal over de therapie en de medicijnen was zo maar uit mijn mond gerold, ik had er geen seconde over nagedacht.
Ver gezocht misschien?
T.o.v. Kim en haar rijke pappie sta je zwak. Ook het wissen van D.'s telefoonnummer maakt een zwakke indruk. Zoek je eigen weg, blijf onafhankelijk.
Of is het daarvoor al te laat?
Ik weet zeker dat de breuk definitief isquote:Op dinsdag 10 januari 2006 18:21 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
Ik ben hem voor geweest; ik heb tien minuten geleden met hem gebroken. Nou ja: ik heb zijn telefoonnummer uit mijn mobiel gewist. Vanavond gaat hij uit eten met Kim.
Ik adem in en kalmeer. Ik adem uit en glimlach.
Ware passie is af te lezen aan de ruzies die je met iemand maaktquote:Op dinsdag 10 januari 2006 22:40 schreef Gajus het volgende:
[..]
Dergelijke intenties komen onverwacht en verdwijnen even onverwacht.
onze ervaringsdeskundige Vivi kan dit beter toelichten
Heb ik al verteld dat mijn Oud & Nieuw werd ingewijd door symbolisch een champagneglas op Henks hoofdje kapot te slaan?
Oke, misschien was het niet echt symbolisch maar meer een vlaag van razernij.
Ik adem in en kalmeer. Ik adem uit en glimlach.
Wat mijn intentie precies is, weet ik zelf niet. Zeker op dit moment niet: vannacht is het nogal laat geworden, en ik heb verschrikkelijke hoofdpijn. Ik was uit eten met een vriendin. We hebben bijna twee flessen rode wijn leeggedronken, dat is niet zo'n probleem, maar we vergaten ondertussen ons bord leeg te eten. M. had pasta met eekhoorntjesbrood besteld, ik at spaghetti met een pikzwarte saus - inktvis, als ik me niet vergis.quote:Op dinsdag 10 januari 2006 22:18 schreef Xennia het volgende:
En het is ook je intentie dat de breuk definitief is? Dat komt nogal onverwacht
In het restaurant hebben we een leuk nieuw contact opgedaan, ook handig voor de toekomst: een gynaecoloog die Godewijn heet. Hij zat aan het tafeltje naast ons. Hij was in het gezelschap van een ex-vriendin, of beter gezegd: een ex-minnares. Zij zag eruit als een 30-jarige Patty Brard, maar ze bleek 50 te zijn. Een medisch wonder! Toch zat Godewijn de hele avond naar mijn vriendin M. te loeren. Ik had niets in de gaten; ik zat met mijn rug naar hem toe, maar toen M. op een bepaald moment opstond om naar de wc te gaan, hoorde ik hem vragen: "Ga je overgeven?" Dat was zijn openingszin. Zo ontstond het gesprek. Na twee zinnen wilde Godewijn weten of wij (M. & ik) wel eens met elkaar naar bed gingen, en zo ja: hoe vaak.
M. zei: "Niet zo vaak."
En ik zei: "Steeds minder. De klad komt erin."
Godewijn keek een beetje teleurgesteld. "Dus jullie hebben een platonische vriendschap?" vroeg hij. "Dat is wel... bijzonder."
Daarop zei ik: "Voor een gynaecoloog houd jij er een vreemd wereldbeeld op na. Ben jij wel gynaecoloog?"
"Ja, in Utrecht," zei hij, en het medische wonder beaamde het. Ze zei: "Het is voor veel vrouwen bedreigend om een aantrekkelijke gynaecoloog te treffen."
Daarop zei Godewijn: "Het leuke van mijn vak is juist om die barrière weg te halen."
"Welke barrière?" vroeg M.
"Nou kijk..," zei Godewijn, en hij glimlachte verleidelijk. "Dat een vrouw zich bij mij op haar gemak voelt, dat ze mij tóch haar lichaam toevertrouwt."
Om eerlijk te zijn leek hij mij een levensgevaarlijke gek.
Dus ik zei: "Ik zou toch héél gek opkijken als ik in het Utrechts Medisch Centrum kwam voor een uitstrijkje en de deur zou openzwaaien, en achter die deur zou dokter Godewijn op me staan te wachten. Ik zou echt héél gek opkijken. Ik zou hard weg rennen."
Dat vond dokter Godewijn niet zo leuk. Hij begreep het ook niet: "Waarom zou jij weg rennen?" vroeg hij. "Er is toch niets mis met mij?"
"Nee," zei ik. "Tot je de eendenbek tevoorschijn haalt."
M. kreeg de slappe lach.
Toen vroeg Godewijn weer aan M.: "Ga je overgeven?" En meteen daarna: "Heb jij een vriend?"
"Ja," zei M., "ik heb zelfs een ontzettend léuke vriend. Ik ben heel gelukkig."
"Dus je bent niet te versieren?" (Dokter Godewijn!)
M. schudde haar hoofd, ze zei: "Ik ben net een Labrador."
"Wat bedoel je?" vroeg Godewijn geschrokken. (Hij had wel gynaecologie gestudeerd, maar op bepaalde vlakken was hij een onbeschreven blad).
"Dat ik hondstrouw ben," legde M. geduldig uit. "Trouwens, je zit de hele tijd te zoenen met je ex-minnares. Leg eens uit hoe dat zit?"
Daarop nam de ex-minnares het woord. Haar naam was Phil, en ze vertelde dat zij dokter Godewijn, die toen nog medicijnen studeerde, vijftien jaar geleden had ontmoet in een café. Daar was hij op haar afgestapt met de woorden: "Zullen wij voor één week een affaire beginnen?"
"Goed," had Phil geantwoord.
Zo gezegd, zo gedaan - en na die week waren Phil en Godewijn goede vrienden geworden. Ze zien elkaar ongeveer één keer per jaar. En dan zoenen ze ook met elkaar. Hoewel Godewijn inmiddels getrouwd is en twee kinderen heeft. De foto's van zijn kinderen hebben wij mogen bewonderen op de display van zijn mobieltje. Hij zei: "Ik heb een goede relatie, en sommige dingen bespreek je niet."
"Welke dingen?" informeerde M.
"Dingen," zei Godewijn vaag. "Je moet het spannend houden. Kom, we gaan een ritje maken met mijn Jeep."
"Als jij de rekening betaalt," zeiden M. en ik tegelijkertijd.
Dat vond dokter Godewijn geen probleem.
Veel later, het was toen al half vier, overhandigde dokter Godewijn ons zijn kaartje met de woorden: "Als je ooit een probleem hebt, weet je mij te vinden."
Et voilà, een nieuwe verhaallijn!
En die ex-minnares van Godewijn vond het wel amusing dat Meneer de Dokter zijn pijlen die avond richtte op twee veronderstelde lesbiënnes, juist op die ene dag in het jaar dat zij gebruik kon maken van haar privilége om hem te mogen zoenen?
En die ex-minnares van Godewijn vond het wel amusing dat Meneer de Dokter zijn pijlen die avond richtte op twee veronderstelde lesbiënnes, juist op die ene dag in het jaar dat zij gebruik kon maken van haar privilége om hem te mogen zoenen?
Een pauw is een kip die in bloei staat
Ze leek er niet echt mee te zitten. Ze heeft tegenwoordig, maar dat vertelde ze pas veel later, een nieuw segment aangeboord, het segment van de 'vurige jonge minnaars'. Hoewel dokter Godewijn niet stokoud was, achtendertig om precies te zijn, voldeed hij volgens Phil niet aan de eis. Vurig: ja. Jong: nee, aangezien ze met 'jong' een jaar of vijfentwintig bedoelde. "Een beetje jullie leeftijd," zei ze. "Lekker speels en kneedbaar, snap je?"quote:Op woensdag 11 januari 2006 13:37 schreef Hihat het volgende:
En die ex-minnares van Godewijn vond het wel amusing dat Meneer de Dokter zijn pijlen die avond richtte op twee veronderstelde lesbiënnes, juist op die ene dag in het jaar dat zij gebruik kon maken van haar privilége om hem te mogen zoenen?
Ik heb trouwens nog niks van D. gehoord.
Wel een hele fout naam trouwens, Godewijn.
By the way, het was toch Phil die dokter was? Dr. Phil?
En doe eens niet zo vaag over het ritje met de Jeep. Wie gingen er allemaal mee? Waar naartoe? En waarom geeft hij zijn kaartje aan je af met de vraag: "Als je ooit een probleem hebt weet je me te vinden"? Lijkt me niet echt een gangbare afsluiter op een eerste, bovendien zeer informele, ontmoeting.
[ Bericht 32% gewijzigd door Hihat op 11-01-2006 15:42:15 ]
By the way, het was toch Phil die dokter was? Dr. Phil?
En doe eens niet zo vaag over het ritje met de Jeep. Wie gingen er allemaal mee? Waar naartoe? En waarom geeft hij zijn kaartje aan je af met de vraag: "Als je ooit een probleem hebt weet je me te vinden"? Lijkt me niet echt een gangbare afsluiter op een eerste, bovendien zeer informele, ontmoeting.
[ Bericht 32% gewijzigd door Hihat op 11-01-2006 15:42:15 ]
Een pauw is een kip die in bloei staat
Geduld is een schone zaak, Hihat. Dat komt allemaal nog, écht.quote:Op woensdag 11 januari 2006 15:32 schreef Hihat het volgende:
Wel een hele fout naam trouwens, Godewijn.
By the way, het was toch Phil die dokter was? Dr. Phil?
En doe eens niet zo vaag over het ritje met de Jeep. Wie gingen er allemaal mee? Waar naartoe? En waarom geeft hij zijn kaartje aan je af met de vraag: "Als je ooit een probleem hebt weet je me te vinden"? Lijkt me niet echt een gangbare afsluiter op een eerste, bovendien zeer informele, ontmoeting.
Eerst de spanning opvoeren, daarna de gebeurtenis uitwerken, dat is de kracht van dit dagboek.
Wel leuk om te lezen, hoor.
Je bent te koopquote:Op woensdag 11 januari 2006 11:42 schreef Nadine26 het volgende:
"Als jij de rekening betaalt," zeiden M. en ik tegelijkertijd.
Dat vond dokter Godewijn geen probleem.
Jawel, maar ik betaal liever mijn eigen rekeningquote:Op woensdag 11 januari 2006 23:21 schreef Vivi het volgende:
[..]
Krijg jij nooit aandacht van mannen ofzo
En de ultiem ware passie is dan blijkbaar de crime passionnel.quote:Op woensdag 11 januari 2006 11:26 schreef Vivi het volgende:
Ware passie is af te lezen aan de ruzies die je met iemand maakt
Heb ik al verteld dat mijn Oud & Nieuw werd ingewijd door symbolisch een champagneglas op Henks hoofdje kapot te slaan? Oke, misschien was het niet echt symbolisch maar meer een vlaag van razernij.
toch wel jammer Vivi ... van die gemorste champagne ...
Nadine, jouw anekdotes over ontmoetingen met toevallige passanten zijn om te smullen.quote:Op woensdag 11 januari 2006 11:42 schreef Nadine26 het volgende:
... In het restaurant hebben we een leuk nieuw contact opgedaan, ook handig voor de toekomst: een gynaecoloog die Godewijn heet. Hij ...
het doet mij denken aan Simon Carmiggelt
Hoezo?quote:Op woensdag 11 januari 2006 15:32 schreef Hihat het volgende:
Wel een hele fout naam trouwens, Godewijn.
Godewijn klinkt als rode wijn.
De ene gynaecoloog tegen de ander: "Vanmorgen een patiënte, die had een clitoris als een augurk!"
"Wat?" zegt de ander, "zó groot??"
"Nee. Zo zuur.."
"Wat?" zegt de ander, "zó groot??"
"Nee. Zo zuur.."
Bedankt! allemaal cola op mijn scherm...
Steeds als ik tegen de lamp loop,
neem ik een stukje licht mee.
♥Knibbel, Knabbel etc met veel foto's! IV♥
neem ik een stukje licht mee.
♥Knibbel, Knabbel etc met veel foto's! IV♥
Je moet ook geen cola drinken op 12 januari, rond de klok van elf, op een donderdagochtend...
Daar komen altijd ongelukken van.
Hoe vaak moet ik dat nu nog zeggen?
Daar komen altijd ongelukken van.
Hoe vaak moet ik dat nu nog zeggen?
...dass wir fliegen.
Wel elke 12 januari, rond de klok van elf, op donderdagochtend...quote:Op donderdag 12 januari 2006 11:28 schreef De-oneven-2 het volgende:
Je moet ook geen cola drinken op 12 januari, rond de klok van elf, op een donderdagochtend...
Daar komen altijd ongelukken van.
Hoe vaak moet ik dat nu nog zeggen?
Steeds als ik tegen de lamp loop,
neem ik een stukje licht mee.
♥Knibbel, Knabbel etc met veel foto's! IV♥
neem ik een stukje licht mee.
♥Knibbel, Knabbel etc met veel foto's! IV♥
Wat D. en ik hebben is geen relatie, zo kun je dat onmogelijk noemen; wat wij hebben heet op zijn best een affaire, en misschien is zelfs dat teveel eer. Goed: een geheime affaire. En toch bespeur ik bij mezelf meer en meer de behoefte om me aan hem te binden, en ik weet hoe gevaarlijk dat is.
Ik bevind me op glad ijs, laat ik er niet omheen draaien. D. begint steeds behendiger te worden in het verzinnen van smoezen; onze affaire past naadloos in zijn leven, hij heeft er geen last van. Ik wel. Ik begin er steeds meer last van te krijgen dat alles in mijn leven onzeker is. Langzaam maar zeker begin ik te verlangen naar... nee, niet naar 'vastigheid', dat is het verkeerde woord, maar naar een gevoel van vertrouwdheid. Veiligheid, misschien. Dat je weet dat er iemand is die op je wacht, ook als je toevallig even de deur uit bent om een pakje sigaretten te kopen.
Mijn moeder is er niet meer. Mijn vader houdt van de secretaresse of in elk geval doet hij alsof, hij wil dat er voor hem gezorgd wordt; zijn grootste angst is dat straks niemand zijn karretje wil duwen. Mijn broer is sinds kort verliefd op een vrouw van negenendertig die zwanger van hem wil worden; de laatste keer dat ik hem sprak, nam hij het woord 'ovulatiestaafje' in de mond, dus dan weet je het wel. (Een ovulatiestaafje, heeft hij me uitgelegd, is een staafje dat aangeeft wanneer de eisprong plaatsvindt en de eisprong is het moment waarop je een baby kunt verwekken en een baby is een klein mensje van vlees en bloed waar je voor de rest van je leven aan vastzit, en datzelfde geldt overigens voor de moeder van de baby, in het geval van mijn broer is dat dus de vrouw van negenendertig, over wie hij zegt dat ze 'knetter' is, en 'nuts', maar dat staat de komst van een liefdesbaby blijkbaar niet in de weg). Blijft over: mijn zus. Zij heeft tegenwoordig meer raakvlakken met mijn broer, aangezien zij ook een baby wil. Wat is dat toch met die baby's? Volgens Frankie is het 'gewoon de leeftijd', elke vrouw wordt op zekere dag overspoeld door moedergevoelens, zegt ze, en verder lijkt het haar leuk om de baby kleine kleertjes aan te trekken, poppensokjes en zo.
En D., die is er natuurlijk ook nog. Maar D. heeft al een eigen leven opgebouwd. Het mijne staat nog niet eens in de steigers; een klein jaar geleden voelde ik nog geen enkele noodzaak om me druk te maken over mijn leven, en de toekomst was ver weg, maar met de dood van mijn moeder is het zaakje verraderlijk gaan schuiven.
Waar zijn de steigers?
Mijn vader heeft gebeld. Hij wil mijn huis verkopen. Ik woon in zijn huis; technisch gesproken is het een appartement, maar bij een bedrag van ruim een half miljoen euro denk je al snel in termen van een 'huis'. Tot voor kort was het appartement van allebei mijn ouders; sinds de dood van mijn moeder behoort de helft toe aan mijn vader, de weduwnaar, en de andere helft is van de kinderen. Ik bezit dus éénzesde deel van het huis waarin ik al vijf jaar woon. Ik zei tegen mijn vader: "Maar waar moet ik dan gaan wonen?"
"We vinden wel een oplossing," maakte hij zich er vanaf. "Jij woont in een van de duurdere objecten,' - zodra het om geld gaat, heeft mijn vader de gewoonte om in droge makelaarstermen te gaan praten; dan lijkt het minder erg, dan gaat het om een object, en niet om mijn huis - "en dat geld moet vrij komen voor de erfenis."
"Maar mama heeft gezegd," hoorde ik mezelf piepen, "dat ik hier na haar dood mocht blijven wonen."
"Daat gaat mama niet over."
"Niet meer, nee."
"Toen ook niet. Dat had ze nooit mogen zeggen. Zoals ze ook niet had mogen zeggen dat Tom in háár appartement kon gaan wonen."
"Gooi je hem er ook uit?"
"Ik gooi niemand eruit," schreeuwde mijn vader. "Ik probeer hier een erfenis te regelen! Tom kan mama's appartement kopen, als hij wil. Hij heeft een baan. Hij kan een hypotheek krijgen op dat object."
"Maar ik niet."
"Dan zoek je ook een baan. Ben je eigenlijk al afgestudeerd?"
"Wat denk je zelf?"
"Nadine, je bent zesentwintig. Studeer af, zoek een baan. Hou op met lummelen."
"Het appartement op het Waterlooplein," probeerde ik half huilend, "dat hebben we toch ook nog? Kan ik daar niet gaan wonen?"
"Dat is verkocht," deelde hij mee. "Alleen de parkeerplaats in de garage is nog te koop. Ken jij niemand die een parkeerplaats zoekt?"
"Ja, ik."
"Wat, heb je een auto gekocht?"
"Nee, ik heb woonruimte nodig. En een dikke jas. Het zal wel koud zijn in die garage."
Mijn vader begon te lachen: "Stel je niet aan," zei hij. "Woonruimte genoeg. Je moet even zoeken, je vindt wel iets. Luister, volgende week stuur ik de makelaar langs. Hij komt de boel taxeren. Ben jij dinsdag thuis?"
Ik bevind me op glad ijs, laat ik er niet omheen draaien. D. begint steeds behendiger te worden in het verzinnen van smoezen; onze affaire past naadloos in zijn leven, hij heeft er geen last van. Ik wel. Ik begin er steeds meer last van te krijgen dat alles in mijn leven onzeker is. Langzaam maar zeker begin ik te verlangen naar... nee, niet naar 'vastigheid', dat is het verkeerde woord, maar naar een gevoel van vertrouwdheid. Veiligheid, misschien. Dat je weet dat er iemand is die op je wacht, ook als je toevallig even de deur uit bent om een pakje sigaretten te kopen.
Mijn moeder is er niet meer. Mijn vader houdt van de secretaresse of in elk geval doet hij alsof, hij wil dat er voor hem gezorgd wordt; zijn grootste angst is dat straks niemand zijn karretje wil duwen. Mijn broer is sinds kort verliefd op een vrouw van negenendertig die zwanger van hem wil worden; de laatste keer dat ik hem sprak, nam hij het woord 'ovulatiestaafje' in de mond, dus dan weet je het wel. (Een ovulatiestaafje, heeft hij me uitgelegd, is een staafje dat aangeeft wanneer de eisprong plaatsvindt en de eisprong is het moment waarop je een baby kunt verwekken en een baby is een klein mensje van vlees en bloed waar je voor de rest van je leven aan vastzit, en datzelfde geldt overigens voor de moeder van de baby, in het geval van mijn broer is dat dus de vrouw van negenendertig, over wie hij zegt dat ze 'knetter' is, en 'nuts', maar dat staat de komst van een liefdesbaby blijkbaar niet in de weg). Blijft over: mijn zus. Zij heeft tegenwoordig meer raakvlakken met mijn broer, aangezien zij ook een baby wil. Wat is dat toch met die baby's? Volgens Frankie is het 'gewoon de leeftijd', elke vrouw wordt op zekere dag overspoeld door moedergevoelens, zegt ze, en verder lijkt het haar leuk om de baby kleine kleertjes aan te trekken, poppensokjes en zo.
En D., die is er natuurlijk ook nog. Maar D. heeft al een eigen leven opgebouwd. Het mijne staat nog niet eens in de steigers; een klein jaar geleden voelde ik nog geen enkele noodzaak om me druk te maken over mijn leven, en de toekomst was ver weg, maar met de dood van mijn moeder is het zaakje verraderlijk gaan schuiven.
Waar zijn de steigers?
Mijn vader heeft gebeld. Hij wil mijn huis verkopen. Ik woon in zijn huis; technisch gesproken is het een appartement, maar bij een bedrag van ruim een half miljoen euro denk je al snel in termen van een 'huis'. Tot voor kort was het appartement van allebei mijn ouders; sinds de dood van mijn moeder behoort de helft toe aan mijn vader, de weduwnaar, en de andere helft is van de kinderen. Ik bezit dus éénzesde deel van het huis waarin ik al vijf jaar woon. Ik zei tegen mijn vader: "Maar waar moet ik dan gaan wonen?"
"We vinden wel een oplossing," maakte hij zich er vanaf. "Jij woont in een van de duurdere objecten,' - zodra het om geld gaat, heeft mijn vader de gewoonte om in droge makelaarstermen te gaan praten; dan lijkt het minder erg, dan gaat het om een object, en niet om mijn huis - "en dat geld moet vrij komen voor de erfenis."
"Maar mama heeft gezegd," hoorde ik mezelf piepen, "dat ik hier na haar dood mocht blijven wonen."
"Daat gaat mama niet over."
"Niet meer, nee."
"Toen ook niet. Dat had ze nooit mogen zeggen. Zoals ze ook niet had mogen zeggen dat Tom in háár appartement kon gaan wonen."
"Gooi je hem er ook uit?"
"Ik gooi niemand eruit," schreeuwde mijn vader. "Ik probeer hier een erfenis te regelen! Tom kan mama's appartement kopen, als hij wil. Hij heeft een baan. Hij kan een hypotheek krijgen op dat object."
"Maar ik niet."
"Dan zoek je ook een baan. Ben je eigenlijk al afgestudeerd?"
"Wat denk je zelf?"
"Nadine, je bent zesentwintig. Studeer af, zoek een baan. Hou op met lummelen."
"Het appartement op het Waterlooplein," probeerde ik half huilend, "dat hebben we toch ook nog? Kan ik daar niet gaan wonen?"
"Dat is verkocht," deelde hij mee. "Alleen de parkeerplaats in de garage is nog te koop. Ken jij niemand die een parkeerplaats zoekt?"
"Ja, ik."
"Wat, heb je een auto gekocht?"
"Nee, ik heb woonruimte nodig. En een dikke jas. Het zal wel koud zijn in die garage."
Mijn vader begon te lachen: "Stel je niet aan," zei hij. "Woonruimte genoeg. Je moet even zoeken, je vindt wel iets. Luister, volgende week stuur ik de makelaar langs. Hij komt de boel taxeren. Ben jij dinsdag thuis?"
Was je nu toch maar voor die bontjas gegaan.quote:Op donderdag 12 januari 2006 13:29 schreef Nadine26 het volgende:
"Nee, ik heb woonruimte nodig. En een dikke jas. Het zal wel koud zijn in die garage."
Wat een kilte van je pa.
D. nog gesproken aangezien je in de tegenwoordige tijd over de affaire spreekt?
Curiosity cultured the cat
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Je weet niet half... natuurlijk ben ik te koop. Iedereen is te koop. De één laat zich lijmen met mooie woorden, de ander met geld of een nieuwe inbouwkeuken. Geven & nemen, dat kun je in menselijke verhoudingen vrij letterlijk opvatten.quote:Op woensdag 11 januari 2006 18:53 schreef Xennia het volgende:
Je bent te koop
Nee, ik had dit stukje al half geschreven vóórdat...quote:Op donderdag 12 januari 2006 13:34 schreef Copycat het volgende:
D. nog gesproken aangezien je in de tegenwoordige tijd over de affaire spreekt?
Maar dat gesprek met mijn vader, en vooral de paniek die ik toen voelde, de paniek over de toekomst en hoe dat nou allemaal verder moet, was wél de aanleiding voor mijn beslissing om zijn telefoonnummer te wissen.
Ik zal dokter Godewijn eens mailenquote:Op donderdag 12 januari 2006 11:15 schreef dvr het volgende:
De ene gynaecoloog tegen de ander: "Vanmorgen een patiënte, die had een clitoris als een augurk!"
"Wat?" zegt de ander, "zó groot??"
"Nee. Zo zuur.."
In het licht van je 'Natuurlijk ben ik te koop' post had ik eerder verwacht dat je de banden met D. daardoor juist extra zou aanhalen.quote:Op donderdag 12 januari 2006 13:41 schreef Nadine26 het volgende:
Maar dat gesprek met mijn vader, en vooral de paniek die ik toen voelde, de paniek over de toekomst en hoe dat nou allemaal verder moet, was wél de aanleiding voor mijn beslissing om zijn telefoonnummer te wissen.
Curiosity cultured the cat
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Ja, die aanvechting heb ik inderdaad. Nogal sterk. Ik probeer me ertegen te verzetten. Ik doe mijn best.quote:Op donderdag 12 januari 2006 13:48 schreef Copycat het volgende:
In het licht van je 'Natuurlijk ben ik te koop' post had ik eerder verwacht dat je de banden met D. daardoor juist extra zou aanhalen.
Een Goddelijke gynaecoloog biedt wel meer zeker toekomstperspectief dan een zakenjongetje dat nooit op wil groeien...quote:Op donderdag 12 januari 2006 13:50 schreef Nadine26 het volgende:
Ja, die aanvechting heb ik inderdaad. Nogal sterk. Ik probeer me ertegen te verzetten. Ik doe mijn best.
* En nu ga ik me echt weer aan mijn eigen schrijverijen wijden.
Curiosity cultured the cat
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Maar de Goddelijke gynaecoloog wil met mijn vriendin trouwen. Misschien kan ik me opwerpen als kindermeisje voor hun toekomstige baby's.quote:Op donderdag 12 januari 2006 13:52 schreef Copycat het volgende:
Een Goddelijke gynaecoloog biedt wel meer zeker toekomstperspectief dan een zakenjongetje dat nooit op wil groeien...
Kun je geen hypotheek krijgen met je oppasbaan dan? Je zei toch dat dat schandelijk veel verdiende?
Voorts denk ik ook dat je met schrijven best wel wat moet kunnen verdienen. Tijd om op eigen benen te staan.
Voorts denk ik ook dat je met schrijven best wel wat moet kunnen verdienen. Tijd om op eigen benen te staan.
ODE AAN NADINE
Was de Taalafdeling van Fok
voorheen slechts een kladderblok -
nu worden wij onmatig verwend
door Haar speelse natuurtalent
Vol ontzag spreken wij sindsdien
van vóórdien en Nádine
Was de Taalafdeling van Fok
voorheen slechts een kladderblok -
nu worden wij onmatig verwend
door Haar speelse natuurtalent
Vol ontzag spreken wij sindsdien
van vóórdien en Nádine
Hear hear!!!quote:Op donderdag 12 januari 2006 19:20 schreef dvr het volgende:
ODE AAN NADINE
Was de Taalafdeling van Fok
voorheen slechts een kladderblok -
nu worden wij onmatig verwend
door Haar speelse natuurtalent
Vol ontzag spreken wij sindsdien
van vóórdien en Nádine
I'll stand my ground!
babsjuh.web-log.nl
babsjuh.web-log.nl
Thank you, dvr wat een mooie ode!quote:Op donderdag 12 januari 2006 19:20 schreef dvr het volgende:
ODE AAN NADINE
Was de Taalafdeling van Fok
voorheen slechts een kladderblok -
nu worden wij onmatig verwend
door Haar speelse natuurtalent
Vol ontzag spreken wij sindsdien
van vóórdien en Nádine
Grappig: voor mijn ouders had mijn naam ook die betekenis; het verwijst naar mijn nakomerschap: "Zij kwam nadine."
Met schandelijk veel zwart geld krijg je nog geen hypotheekquote:Op donderdag 12 januari 2006 17:50 schreef Xennia het volgende:
Kun je geen hypotheek krijgen met je oppasbaan dan? Je zei toch dat dat schandelijk veel verdiende?
Looks like it...quote:Voorts denk ik ook dat je met schrijven best wel wat moet kunnen verdienen. Tijd om op eigen benen te staan.
Ik heb wel eens geprobeerd 'met schrijven' iets te verdienen bij een reclamebureau; ik mocht 'op stage' (onbetaald) en toen ben ik op mijn eerste werkdag niet komen opdagen. Dus. Dat was een beetje jammer. Maar ik kon het echt niet opbrengen. Ik had een 'partner' toegewezen gekregen, een eh... god, hoe heette dat nou: art-director? In elk geval iemand die iets met z'n handen kon, en ik zou dan met mijn pen iets doen, maar toen ik die ochtend wakker werd, en ik dacht aan mijn partner, bij wie ik al eens thuis was geweest om te kijken of het 'klikte' (nee - hij wilde alleen maar stickies roken en 'toffe shit bedenken, weet je wel...'), toen kon ik het uiteindelijk gewoon niet opbrengen.
Misschien had ik het nog wel opgebracht als ze me geld hadden gegeven. Maar je komt alleen in een 'creatief team' als je eerst heel lang en uitvoerig en onbetaald de hielen van de Grote Opper Artdirector likt (en niet alleen zijn hielen, schat ik), en of je in één moeite door, nu je toch zo lekker bezig bent, ook het koffieapparaat even wilt aflikken, het staat er anders zo stoffig bij, en... nou ja... ik ben bang dat ik het in een andere hoek moet gaan zoeken. Een andere branche.
quote:Op donderdag 12 januari 2006 22:32 schreef Nadine26 het volgende:
Maar je komt alleen in een 'creatief team' als je eerst heel lang en uitvoerig en onbetaald de hielen van de Grote Opper Artdirector likt (en niet alleen zijn hielen, schat ik), en of je in één moeite door, nu je toch zo lekker bezig bent, ook het koffieapparaat even wilt aflikken, het staat er anders zo stoffig bij, en... nou ja... ik ben bang dat ik het in een andere hoek moet gaan zoeken. Een andere branche.
Gelukkig heb ik de art/creative director van het bureau waar ik werk nooit hoeven aflikken. Zo'n Belgische dame smaakt volgens mij ook helemaal niet lekker .
Curiosity cultured the cat
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Er vallen een hoop zekerheden weg terwijl je daar juist - al is het een maar beetje - naar op zoek bent.
/knuffelt Nadine
/knuffelt Nadine
quote:Op donderdag 12 januari 2006 19:20 schreef dvr het volgende:
ODE AAN NADINE
Was de Taalafdeling van Fok
voorheen slechts een kladderblok -
nu worden wij onmatig verwend
door Haar speelse natuurtalent
Vol ontzag spreken wij sindsdien
van vóórdien en Nádine
Nou... Leonidas bonbonsquote:Op donderdag 12 januari 2006 22:36 schreef Copycat het volgende:
Gelukkig heb ik de art/creative director van het bureau waar ik werk nooit hoeven aflikken. Zo'n Belgische dame smaakt volgens mij ook helemaal niet lekker .
De Art director met wie ik te maken had, heeft me toen aangenomen dankzij de gedichten die ik had opgestuurd. Gedichten! Hij opende het sollicitatiegesprek met de woorden: "Jezus, ik heb nog nooit zulke kutgedichten gelezen."
Ik slikte. Toen zei ik: "Nee, ik ook niet."
"Oh." Hij keek me verveeld aan vanonder zijn creatieve pony. "Ja. Nou ja. Waarom stuur je die rommel dan op?"
"Ik had niks anders."
"Je had niks anders."
"Nee."
"Waar gáát dit over?" riep hij, en hij zwaaide driftig met een van de gedichten. "Vertel mij eens waar de fuck dit over gáát."
Ik haalde diep adem. Toen zei ik: "Over iets heel dieps, denk ik. Maar ik zal het moeten navragen, ik heb het namelijk niet uit de eerste hand."
Nu was het zijn beurt om even stil te vallen.
"Ik heb de gedichten niet zelf geschreven," moest ik toegeven, en van de zenuwen kreeg ik de slappe lach. "Sorry. Ik heb ze geleend."
"Geléénd?" Hij begon ook te lachen. "Deze shit?"
"Nou ja: gejat. Van een studiegenoot."
Hij keek me lang en intens aan. "Heel goed," knikte hij tenslotte. "Jatten is heel goed. Ik bedoel: de reclame hangt aan elkaar van het betere jatwerk, maar dan bedoel ik dus het betere jatwerk, geen Tante Betje-poëzie." Hij wierp de stapel gedichten in de prullenmand. "Je kunt volgende week beginnen. Maar je krijgt geen cent betaald. En als je me dit nóg een keer flikt, trap ik je het raam uit."
Zo ver is het dus nooit gekomen
En nou toont er iemand interesse in je schrijfselarij en dan doe je er niks mee..... *zucht*....
Jij bent niet te sturen, Nadine.
Jij bent niet te sturen, Nadine.
Een pauw is een kip die in bloei staat
Nou....voor zover ik de Belgische dames kan beoordelen zijn het niet bepaald zuurpruimen, zeg maar...quote:Op donderdag 12 januari 2006 22:36 schreef Copycat het volgende:
[..]
Zo'n Belgische dame smaakt volgens mij ook helemaal niet lekker .
Een pauw is een kip die in bloei staat
Ja, maar nu is het anders. Nu gaat het om een persoonlijk & autobiografisch document (un journal intime, om het eens mooi op z'n Frans te zeggen) en ik vind het niet zo erg om mezelf in diskrediet te brengen (voor zo ver dat nú nog zou kunnen, na alles wat ik hier heb opgeschreven ) , maar de mensen van wie ik hou... ... die hebben er niet om gevraagd; ze zouden me AFMAKEN en terechtquote:Op donderdag 12 januari 2006 23:31 schreef Hihat het volgende:
En nou toont er iemand interesse in je schrijfselarij en dan doe je er niks mee..... *zucht*....
Om de een of andere reden klinkt dat beter en sterker dan 'stuurloos'; of bedoel je eigenlijk stuurloos?quote:Jij bent niet te sturen, Nadine.
Het siert je dat je de mensen van wie je houdt wilt sparen. Ik vraag me alleen af of dat 'houden van' wederkerig is. De enigen die je zou schaden door publicatie zijn volgens mij D. en je vader. D, de man die maar van één persoon houdt: zichzelf. En dus niet van jou. En je vader, die niet te beroerd is om de band met zijn geld ('Verkopen dat pand!') te laten prevaleren boven de band met zijn dochter. Het zou toch helemaal niet gek zijn als je nu zelf eens voor financieel gewin kiest?quote:Op vrijdag 13 januari 2006 00:08 schreef Nadine26 het volgende:
Ja, maar nu is het anders. Nu gaat het om een persoonlijk & autobiografisch document (un journal intime, om het eens mooi op z'n Frans te zeggen) en ik vind het niet zo erg om mezelf in diskrediet te brengen (voor zo ver dat nú nog zou kunnen, na alles wat ik hier heb opgeschreven ) , maar de mensen van wie ik hou... ... die hebben er niet om gevraagd; ze zouden me AFMAKEN en terecht
D erkent je toch nooit als zijn enige, echte, officiële partner. Met hem zul je nooit bij de notaris zitten om samen te tekenen voor een huis. Met hem zul je nooit verder komen dan een hotelkamer of strandhuisje. En je vader's band met zijn makelaar is sterker dan die met zijn dochter. Waarom zou je rekening houden met deze mensen?
De overige personages uit je dagboek kun je moeilijk aanduiden als 'mensen-waar-je-van-houdt'.
Met de opmerking dat je niet noodzakelijk dít verhaal hoeft te publiceren, maar ook eens een fictieve pennevrucht zou kunnen cashen beloof ik trouwens plechtig dat ik in het vervolg geen pogingen meer zal doen je in de literaire grijparmen van Cathrine-van-Rothschild-en-Bach te jagen. Enig positief punt is dat zij naar alle waarschijnlijkheid geen sexuele tegenprestatie van je zal verwachten, in tegenstelling tot menig art-director (your opinion). Mocht dat wel zo zijn, dan heb je meteen weer iets om over te schrijven.
Nee, ik bedoel niet stuurloos. Dat zou betekenen dat niemand de macht over het stuur heeft, inclusief jezelf. Daar lijkt het af en toe wel op, maar toch is dat niet zo. Je durft best knopen door te hakken als het moet (al rijst soms wel de vraag of je ook écht achter die beslissingen staat). Op die momenten neem je dus een beslissing om links of rechts te gaan op een bepaalde weg. Da's toch sturen? En dapper?quote:Om de een of andere reden klinkt dat beter en sterker dan 'stuurloos'; of bedoel je eigenlijk stuurloos?
We kunnen hoogstens concluderen dat je een enigszins afwijkende rijstijl hebt, zeg maar .
Maar dat maakt het juist leuk...voor ons
Een pauw is een kip die in bloei staat
quote:Op vrijdag 13 januari 2006 09:57 schreef Hihat het volgende:
Het zou toch helemaal niet gek zijn als je nu zelf eens voor financieel gewin kiest?
D erkent je toch nooit als zijn enige, echte, officiële partner. Met hem zul je nooit bij de notaris zitten om samen te tekenen voor een huis. Met hem zul je nooit verder komen dan een hotelkamer of strandhuisje. En je vader's band met zijn makelaar is sterker dan die met zijn dochter. Waarom zou je rekening houden met deze mensen?
't Wordt de hoogste tijd om die D. met zijn eigen wapens (egoïsme, alles voor de centen) om de oren te slaan! Eens kijken hoe hij dan reageert... en Madame zal een beetje publiciteit ook wel op prijs stellen!!
Hij liegt als een ooggetuige (Russisch gezegde)
Ja, ben je nou schrijver of niet? Je zal de eerste niet zijn die zijn/haar familie en vrienden in diskrediet brengt met de publicatie van autobiografisch (getint) materiaal.quote:Op vrijdag 13 januari 2006 00:08 schreef Nadine26 het volgende:
Ja, maar nu is het anders. Nu gaat het om een persoonlijk & autobiografisch document (un journal intime, om het eens mooi op z'n Frans te zeggen) en ik vind het niet zo erg om mezelf in diskrediet te brengen (voor zo ver dat nú nog zou kunnen, na alles wat ik hier heb opgeschreven ) , maar de mensen van wie ik hou... ... die hebben er niet om gevraagd; ze zouden me AFMAKEN en terecht
Kwaliteit boven alles. Dan maar op wat tenen trappen.
Maar ik wil nog wel es van gedachten veranderen.
You are a legend in a lovely game
You are a legend in a lovely game
Kijk, nu wordt het weer spannend. Nadine moet haar huis uit, het is uit met D., althans een beetje en de inbouwkeukens duiken weer op. In een goed verhaal gaat het fijn slecht. Uitstekende wending, ik ben weer bij de les.
Ach, dat kan ik zelf ook wel...quote:Op dinsdag 10 januari 2006 22:40 schreef Gajus het volgende:
Dergelijke intenties komen onverwacht en verdwijnen even onverwacht.
onze ervaringsdeskundige Vivi kan dit beter toelichten
Het is weer goed!
Sorry Cioran!
Ik ben heel even thuis om wat spullen te pakken; D. komt me straks ophalen met de auto - we gaan rondtoeren, we zien wel waar we uitkomen. Puur geluk: de tweeling heeft een 'kampeerpartijtje' op een boerderij in Groningen en Madame is met de baby naar een vriendin in Parijs. Kim is ziek, dat kan ook gebeuren. We zijn vrij! We hebben alle tijd aan onszelf! We gaan met geld smijten! Burn the money! En een mooi hotel zoeken! En misschien wel stiekem trouwen! (Grapje)
Dat was een breuk van korte duur...
Vertel, wat heeft D. aan je beloofd/met je gedaan/voor je gekocht?
Vertel, wat heeft D. aan je beloofd/met je gedaan/voor je gekocht?
Curiosity cultured the cat
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Ja, hij heeft het me zelfs vrij gedetailleerd uitgelegd (steekwoorden: 'Levenspartner', 'Rust' en 'Stabiliteit'), maar dan kijk ik nog eens goed naar mijnheer W. en denk ik: 'Ja, maar jíj hebt het goed geregeld!' Met allemaal krijsende baby's op de achtergrond en een vrouw die zich nooit laat zien omdat ze haar zoveelste postnatale depressie probeert te bezweren.quote:Op vrijdag 13 januari 2006 01:29 schreef Xennia het volgende:
Heeft meneer W. inmiddels al uitgelegd waarom je beter afstand van D. houdt?
Volgens mij zou mijnheer W. zich dolgraag opknopen, als hij tenminste twee seconden zijn handen vrij had om een touw aan het plafond te bevestigen. Ik bedoel: moet híj mij uitleggen hoe je een 'duurzame relatie' opbouwt? De hel! Zijn leven is de hel, en hij draait er niet eens omheen. Hij zegt: "Het gaat in een relatie niet om geluk, niet om het soort explosieve en vluchtige geluk dat jij nastreeft, het gaat om tevredenheid, rust, stabiliteit. Begin dáár nou eens mee. Een levenspartner brengt rust met zich mee."
Wat hij aan me heeft beloofd: dat hij er persoonlijk voor zal zorgen dat ik niet op straat kom te staan.quote:Op zaterdag 14 januari 2006 10:56 schreef Copycat het volgende:
Dat was een breuk van korte duur...
Vertel, wat heeft D. aan je beloofd/met je gedaan/voor je gekocht?
Wat hij met me heeft gedaan: deze reportage kan schokkende beelden bevatten.
Wat hij voor me heeft gekocht: Ask the Dust, zijn lievelingsroman van John Fante.
Waardoor je ipv afhankelijk van je vader, afhankelijk van hem wordt? Vind je dat geen beklemmende gedachte/positie?quote:Op zaterdag 14 januari 2006 11:26 schreef Nadine26 het volgende:
Wat hij aan me heeft beloofd: dat hij er persoonlijk voor zal zorgen dat ik niet op straat kom te staan.
Zelf een huisje/appartement huren is geen optie voor je? Een wonningbouwvereniging maakt het geen zak uit dat de huurpennigen maandelijks met zwart geld worden voldaan, áls ze maar worden voldaan.
I catch your drift .quote:Wat hij met me heeft gedaan: deze reportage kan schokkende beelden bevatten.
Ken ik niet. Wat maakt dit stoffige vraagboek zijn lievelingsroman?quote:Wat hij voor me heeft gekocht: Ask the Dust, zijn lievelingsroman van John Fante.
Curiosity cultured the cat
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Ik moet op eigen benen gaan staan, zoals Xennia al zei. Ik weet niet of het van de ene dag op de andere lukt. Laat ik het zo zeggen: ik sta op één eigen been, en dat andere been wordt een beetje ondersteund door D.quote:Op zaterdag 14 januari 2006 11:45 schreef Copycat het volgende:
Waardoor je ipv afhankelijk van je vader, afhankelijk van hem wordt? Vind je dat geen beklemmende gedachte/positie?
Zelf een huisje/appartement huren is geen optie voor je? Een wonningbouwvereniging maakt het geen zak uit dat de huurpennigen maandelijks met zwart geld worden voldaan, áls ze maar worden voldaan.
quote:Ken ik niet. Wat maakt dit stoffige vraagboek zijn lievelingsroman?
Zoals Charles Bukowski zegt in het voorwoord van Ask the dust: it's written of and from the gut and the heart.
Het begint zo:
One night I was sitting on the bed in my hotel room on Bunker Hill, down in the very middle of Los Angeles. It was an important night in my life, because I had to make a decision about the hotel. Either I paid up or I got out: that was what the note said, the note the landlady had put under my door. A great problem, deserving acute attention. I solved it by turning out the lights and going to bed.
Misschien niet het beste advies, in mijn persoonlijke situatie, maar wel mooi en simpel opgeschreven en daar gaat het toch maar om (zegt D.). Written of and from the gut and the heart. Mooi toch?
Begrijpelijk. Hoewel ik ervan overtuigd ben dat jouw beide benen sterk genoeg zijn je eigen leven te dragen...quote:Op zaterdag 14 januari 2006 12:05 schreef Nadine26 het volgende:
Ik moet op eigen benen gaan staan, zoals Xennia al zei. Ik weet niet of het van de ene dag op de andere lukt. Laat ik het zo zeggen: ik sta op één eigen been, en dat andere been wordt een beetje ondersteund door D.
Maar of Nadine in een huurhuisje in de Oreganostraat ( ) zo'n interessant leesvoer oplevert is een tweede...
En dáár gaat het ons uiteindelijk om.
Als Bukowski zo lovend is, moet ik het maar op mijn books to buy lijstje zetten.quote:
Zoals Charles Bukowski zegt in het voorwoord van Ask the dust: it's written of and from the gut and the heart.
quote:Het begint zo:
One night I was sitting on the bed in my hotel room on Bunker Hill, down in the very middle of Los Angeles. It was an important night in my life, because I had to make a decision about the hotel. Either I paid up or I got out: that was what the note said, the note the landlady had put under my door. A great problem, deserving acute attention. I solved it by turning out the lights and going to bed.
Misschien niet het beste advies, in mijn persoonlijke situatie, maar wel mooi en simpel opgeschreven en daar gaat het toch maar om (zegt D.). Written of and from the gut and the heart. Mooi toch?
Ik zie een mooie parallel.
Curiosity cultured the cat
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Hoe? Gaat hij garant voor je staan? Zorg iig dat alles goed op papier staatquote:Op zaterdag 14 januari 2006 11:26 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
Wat hij aan me heeft beloofd: dat hij er persoonlijk voor zal zorgen dat ik niet op straat kom te staan.
Bukowski heeft ook dit geschreven: http://www.levee67.com/bukowski/
En niet te vergeten "aantekeningen van een vieze oude man"
En niet te vergeten "aantekeningen van een vieze oude man"
Ik adem in en kalmeer. Ik adem uit en glimlach.
Geef mij maar de 'aantekeningen van een verdorven kindermeisje'quote:Op zaterdag 14 januari 2006 19:38 schreef Vivi het volgende:
Bukowski heeft ook dit geschreven: http://www.levee67.com/bukowski/
En niet te vergeten "aantekeningen van een vieze oude man"
Maar waar is ons kindermeisje gebleven, vraagteken.
Hij liegt als een ooggetuige (Russisch gezegde)
Nadine, zeg tegen die praatjesmaker van een vader: “Zorg jij maar eerst dat de boedelverdeling tussen de (voormalige) echtelieden afgehandeld is. Pas dan ontstaat duidelijkheid over de bezittingen van moeder en kan de erfenisverdeling in behandeling worden genomen.”quote:Op donderdag 12 januari 2006 13:29 schreef Nadine26 het volgende:
Mijn vader heeft gebeld. Hij wil mijn huis verkopen. … . Tot voor kort was het appartement van allebei mijn ouders; sinds de dood van mijn moeder behoort de helft toe aan mijn vader, de weduwnaar, en de andere helft is van de kinderen. Ik bezit dus éénzesde deel van het huis waarin ik al vijf jaar woon. … "en dat geld moet vrij komen voor de erfenis."
Aangezien jij eenderde deel van jouw moeders totale vermogen erft, kun jij veel meer dan eenzesde deel van ‘jouw huis’ claimen. Misschien is jouw erfdeel zelfs toereikend om ‘jouw huis’ in zijn geheel te claimen.
Staat dit in haar testament? Hebben jullie inmiddels gesproken met een notaris? Blijkbaar niet, want dan had jij geweten dat de eventuele verkoop van ‘jouw huis’ gebeurt door de executeur testamentair (vermoedelijk een van de kinderen, zeker niet jouw vader).quote:"Maar mama heeft gezegd," hoorde ik mezelf piepen, "dat ik hier na haar dood mocht blijven wonen."
Jouw vader gedraagt zich als de zelfbenoemde executeur testamentair. Volstrekt ten onrechte. Laat de notaris hem de oren wassen!quote:"Ik probeer hier een erfenis te regelen! … .
Jouw onbestuurbaarheid / stuurloosheid verklaart wel jouw vaders gedrag.quote:Op vrijdag 13 januari 2006 00:08 schreef Nadine26 het volgende:
Om de een of andere reden klinkt dat beter en sterker dan 'stuurloos'; of bedoel je eigenlijk stuurloos?
Op de snelweg schoot het door me heen dat D. misschien aan Madame moest denken, en aan zijn kinderen, want zijn gezicht had een grauwe, haast doorschijnende kleur en onder zijn ogen liepen vreemde plooien die ik nooit eerder had gezien. En op een bepaald moment zag ik tranen over zijn wangen lopen, ik weet het bijna zeker: twee natte sporen, maar hij keek er niet verdrietig bij, eerder onverzettelijk.
We waren op weg naar het Zeeuwse vakantiehuis van D.. In Amsterdam hadden we eerst de tweeling uitgezwaaid; we hadden gezien hoe de hele klas - achtentwintig kinderen - in een touringcar werd geladen voor een tocht naar Groningen, waar een kampeerlogeerpartijtje zou plaatsvinden. "Die ouders," zei D. toen de touringcar zwierig de hoek omsloeg, "zijn een populariteitsoffensief voor hun zoontje begonnen. Hij wordt gepest; ze willen het tij doen keren. Een mooi streven, maar ik geef je op een briefje: het loopt daar in Groningen gierend uit de hand. Achtentwintig kinderen, allemaal Amsterdamse gastjes met zúlke grote bekken. Straks komen die mensen terug uit Groningen, en dan moet je eens opletten hoe ze kijken. They never knew what hit them. Ik wens ze veel succes."
Het Zeeuwse vakantiehuis van D. behoort eigenlijk Madame toe; haar ouders hebben het haar als huwelijkscadeau gegeven. Geen lullig huwelijkscadeau. Het is voorzien van alle gemakken: sauna, binnenzwembad van 13 meter, gym, bar, pooltafel, zeven slaapvertrekken, vier badkamers, vier openhaarden, woonkeuken, twee zitkamers, bibliotheek, hobbykamer en tennisbaan. Plus een hond. Een levende hond, genaamd Chou-chou. Ik was stomverbaasd, ik zei: "Wat doet die hond hier?" D. legde uit dat Chou-chou speciaal voor de kinderen was aangeschaft; het buitenleven, nietwaar - strand, duinen, frisse zeelucht, en wat is het buitenleven zonder hond? Ik zei: "Dat bedoel ik niet, ik bedoel: wie zorgt er voor de hond? Jullie komen hier nooit."
"Zo'n vier keer per jaar," zei D. "En we hebben de Pluisjes. Oom Pluis en tante Pluis, het oppasechtpaar. De gardiens, zoals Anne-Sophie ze noemt. Ze horen ook bij het huwelijkscadeau. Ze wonen daar." Hij wees in de verte, waar zich een klein, wit huisje aftekende tegen de horizon. "Ze houden een oogje in het zeil. Ze maaien het gras, zorgen voor Chou-chou, verrichten kleine reparaties." Hij keek me onderzoekend aan, toen zei hij: "Kijk niet zo moeilijk, ze praten hun mond niet voorbij. Ze zien jou niet eens. Ze zijn hier zielsgelukkig. Al bewerk je ze met de hooivork, de Pluisjes hebben jou hier dit weekend nooit gezien." Hij gooide een vers houtblok op het vuur en zei: "Ik zal het je nog sterker vertellen: zelfs mij hebben ze dit weekend niet gezien. Voor Chou-chou hebben ze alles over. Dus maak je niet druk. Wat doen we, heb je zin om te zwemmen?"
In het zwembad telefoneerde D. gedurende anderhalf uur met de vader van Kim. Ik rookte in de tussentijd zeven sigaretten. Halverwege mijn achtste sigaret beëindigde hij het gesprek. Ik hoorde hem zeggen: "We houden contact, kale," want D. mag de vader van Kim 'kale' noemen, en: "Je weet dat je me dag en nacht kunt bellen."
Voor de komst van D. hadden de Pluisjes geen halve maatregelen genomen. De bedden waren opgedekt, de haarden knetterden en overal in het huis stonden vazen met kunstig gerangschikte bloemen. De ijskast was gevuld, zelfs de sauna was op temperatuur gebracht voor de heer des huizes. En op de keukentafel stond een fles wijn (met één glas).
Laat ik het maar gewoon zeggen: ik voelde me hoogst opgelaten. En ongelukkig. En huilerig, ook dat nog, en D. deed ontzettend zijn best om me op te vrolijken, hij las me voor uit John Fante en hij voerde me pâté de foie gras, maar ik kon het niet helpen: mijn aanwezigheid in het huwelijkscadeau van Madame drukte zwaar op mijn gemoed. En de Pluisjes, ik werd gek van de Pluisjes. Overal zag ik ze opduiken, op de vreemdste plaatsen - ik zag ze in de sauna en later stonden ze met z'n tweeën naast ons bed. Ik deed het licht uit. D. zei: "Wat is er, wat doe je?" en ik begon weer te huilen, ik zei: "De Pluisjes, ik kán het niet..."
Het was een beetje een drama.
Uiteindelijk zijn we midden in de nacht vertrokken. We hebben lang rondgereden in Zeeland, in de buurt van Rotterdam; we konden nergens een hotel krijgen, het was trouwens alweer bijna ochtend. Het mistte, we zagen de zon opkomen, en D. daaide steeds hetzelfde nummer van Johnny Cash, het heette 'A boy named Sue' , hij zei: "Je moet naar de tekst luisteren, dit is zo mooi, heb je nou geluisterd?" En daarna draaide hij het nummer opnieuw. Ik vergat telkens te luisteren.
We bestelden een ontbijt in een wegrestaurant. Ik kreeg een uitsmijter die naar gesmolten plastic smaakte, ik heb nog nooit zo'n vreemde uitsmijter geproefd. Maar ik ben nieuwsgierig; ik at de uitsmijter tot de laatste kruimel op. Intussen telefoneerde D. opnieuw langdurig met de vader van Kim. Het was kwart voor zeven in de ochtend, zondagmorgen. Het leek mij een curieus tijdstip voor een zakelijk gesprek, maar volgens D. worden de beste zaken tussen zes en acht uur 's morgens gedaan: "Je moet er vroeg bij zijn," zei hij. "Hoe vroeger, hoe beter. Na achten mis je de boot, dan is het strijdtoneel alweer verlaten."
"Lukt het, met die deal?" vroeg ik.
"Ik denk het wel. Het ziet er goed uit. Hij hapt, hij bijt, hij probeert er alleen een paar duizend dollar vanaf te krijgen. De rat."
"En?"
"No way," zei D. "Die paar duizend dollar zijn voor mij."
Ik knikte.
"Nog een week," ging D. door. "Dan is de zaak rond. Twee weken op zijn hoogst. Ik kan niet wachten, weet je dat? Als het rond is, neem ik je mee naar Amerika. Hier wordt het niets. We gaan er vandoor, Nadine. Ik neem je mee naar Amerika."
"Gaan we dan trouwen?" vroeg ik.
Hij keek me verbaasd aan.
Ik glimlachte. "Grapje."
"Nee," zei D. "Het is een goed idee. Wij zijn voor elkaar gemaakt, Nadine. Wij zijn uit hetzelfde hout gesneden."
"Raar hout," zei ik.
"Brandbaar," knikte D. "Eén lucifer en wij branden als fakkels."
Ik veegde de tafel schoon met een servet. Ik zei: "Het verschil tussen brandbaar en brandgevaarlijk, daar gaat het om. Wij zijn brandgevaarlijk. De politie zou ons geen toestemming geven om te trouwen."
"Als ze het wisten," zei D.
"Ja," zei ik. "Als ze het wisten."
We staken allebei een sigaret op.
"Jezus," zei ik, en ik keek om me heen. "Wat doen we hier eigenlijk?"
"Geen idee," zei D. Hij blies rook uit. "Ik heb zoveel ellende veroorzaakt. Ik ben niet gek, ik weet heel goed wat ik heb aangericht. Mijn vrouw, mijn kinderen, mijn bedrijf... soms voel ik me volkomen onttakeld. Raar woord: onttakeld, ont-takeld. Maar het geeft precies weer hoe ik me voel. Behalve bij jou. Bij jou voel ik me licht. Gedachteloos. Gewichtsloos. Jij bent een soort LSD-trip, Nadine. Het begint op een verslaving te lijken."
"Is dat erg?"
"Nee."
"Mooi," zei ik.
"Ik heb erover nagedacht," ging hij door. "Over jou en over mij. Over ons. Binnenkort neem ik je mee naar Amerika. Naar Los Angeles, daar schijnt de zon. We gaan naar de zon, we kopen een strandhuis, waarom doen we het niet gewoon?"
"Ik kan wel een nieuwe woonruimte gebruiken."
"Precies," zei D. "Het aangename met het nuttige vereniging, waarom niet? Laten we er samen vandoor gaan."
Later, toen we weer in de auto zaten met Johnny Cash, kwamen er toch wat praktische bezwaren om de hoek kijken. De kinderen van D., om te beginnen. En zijn bedrijf. Maar we bespraken de mogelijke oplossingen, en we konden niet één reden verzinnen waarom zijn bedrijf geen kans van slagen zou hebben in Amerika, en zijn kinderen kunnen geregeld overkomen; er bestaan vliegtuigen, er bestaan schoolvakanties, er bestaan oplossingen voor alle praktische problemen.
[ Bericht 0% gewijzigd door Nadine26 op 17-01-2006 08:03:01 ]
We waren op weg naar het Zeeuwse vakantiehuis van D.. In Amsterdam hadden we eerst de tweeling uitgezwaaid; we hadden gezien hoe de hele klas - achtentwintig kinderen - in een touringcar werd geladen voor een tocht naar Groningen, waar een kampeerlogeerpartijtje zou plaatsvinden. "Die ouders," zei D. toen de touringcar zwierig de hoek omsloeg, "zijn een populariteitsoffensief voor hun zoontje begonnen. Hij wordt gepest; ze willen het tij doen keren. Een mooi streven, maar ik geef je op een briefje: het loopt daar in Groningen gierend uit de hand. Achtentwintig kinderen, allemaal Amsterdamse gastjes met zúlke grote bekken. Straks komen die mensen terug uit Groningen, en dan moet je eens opletten hoe ze kijken. They never knew what hit them. Ik wens ze veel succes."
Het Zeeuwse vakantiehuis van D. behoort eigenlijk Madame toe; haar ouders hebben het haar als huwelijkscadeau gegeven. Geen lullig huwelijkscadeau. Het is voorzien van alle gemakken: sauna, binnenzwembad van 13 meter, gym, bar, pooltafel, zeven slaapvertrekken, vier badkamers, vier openhaarden, woonkeuken, twee zitkamers, bibliotheek, hobbykamer en tennisbaan. Plus een hond. Een levende hond, genaamd Chou-chou. Ik was stomverbaasd, ik zei: "Wat doet die hond hier?" D. legde uit dat Chou-chou speciaal voor de kinderen was aangeschaft; het buitenleven, nietwaar - strand, duinen, frisse zeelucht, en wat is het buitenleven zonder hond? Ik zei: "Dat bedoel ik niet, ik bedoel: wie zorgt er voor de hond? Jullie komen hier nooit."
"Zo'n vier keer per jaar," zei D. "En we hebben de Pluisjes. Oom Pluis en tante Pluis, het oppasechtpaar. De gardiens, zoals Anne-Sophie ze noemt. Ze horen ook bij het huwelijkscadeau. Ze wonen daar." Hij wees in de verte, waar zich een klein, wit huisje aftekende tegen de horizon. "Ze houden een oogje in het zeil. Ze maaien het gras, zorgen voor Chou-chou, verrichten kleine reparaties." Hij keek me onderzoekend aan, toen zei hij: "Kijk niet zo moeilijk, ze praten hun mond niet voorbij. Ze zien jou niet eens. Ze zijn hier zielsgelukkig. Al bewerk je ze met de hooivork, de Pluisjes hebben jou hier dit weekend nooit gezien." Hij gooide een vers houtblok op het vuur en zei: "Ik zal het je nog sterker vertellen: zelfs mij hebben ze dit weekend niet gezien. Voor Chou-chou hebben ze alles over. Dus maak je niet druk. Wat doen we, heb je zin om te zwemmen?"
In het zwembad telefoneerde D. gedurende anderhalf uur met de vader van Kim. Ik rookte in de tussentijd zeven sigaretten. Halverwege mijn achtste sigaret beëindigde hij het gesprek. Ik hoorde hem zeggen: "We houden contact, kale," want D. mag de vader van Kim 'kale' noemen, en: "Je weet dat je me dag en nacht kunt bellen."
Voor de komst van D. hadden de Pluisjes geen halve maatregelen genomen. De bedden waren opgedekt, de haarden knetterden en overal in het huis stonden vazen met kunstig gerangschikte bloemen. De ijskast was gevuld, zelfs de sauna was op temperatuur gebracht voor de heer des huizes. En op de keukentafel stond een fles wijn (met één glas).
Laat ik het maar gewoon zeggen: ik voelde me hoogst opgelaten. En ongelukkig. En huilerig, ook dat nog, en D. deed ontzettend zijn best om me op te vrolijken, hij las me voor uit John Fante en hij voerde me pâté de foie gras, maar ik kon het niet helpen: mijn aanwezigheid in het huwelijkscadeau van Madame drukte zwaar op mijn gemoed. En de Pluisjes, ik werd gek van de Pluisjes. Overal zag ik ze opduiken, op de vreemdste plaatsen - ik zag ze in de sauna en later stonden ze met z'n tweeën naast ons bed. Ik deed het licht uit. D. zei: "Wat is er, wat doe je?" en ik begon weer te huilen, ik zei: "De Pluisjes, ik kán het niet..."
Het was een beetje een drama.
Uiteindelijk zijn we midden in de nacht vertrokken. We hebben lang rondgereden in Zeeland, in de buurt van Rotterdam; we konden nergens een hotel krijgen, het was trouwens alweer bijna ochtend. Het mistte, we zagen de zon opkomen, en D. daaide steeds hetzelfde nummer van Johnny Cash, het heette 'A boy named Sue' , hij zei: "Je moet naar de tekst luisteren, dit is zo mooi, heb je nou geluisterd?" En daarna draaide hij het nummer opnieuw. Ik vergat telkens te luisteren.
We bestelden een ontbijt in een wegrestaurant. Ik kreeg een uitsmijter die naar gesmolten plastic smaakte, ik heb nog nooit zo'n vreemde uitsmijter geproefd. Maar ik ben nieuwsgierig; ik at de uitsmijter tot de laatste kruimel op. Intussen telefoneerde D. opnieuw langdurig met de vader van Kim. Het was kwart voor zeven in de ochtend, zondagmorgen. Het leek mij een curieus tijdstip voor een zakelijk gesprek, maar volgens D. worden de beste zaken tussen zes en acht uur 's morgens gedaan: "Je moet er vroeg bij zijn," zei hij. "Hoe vroeger, hoe beter. Na achten mis je de boot, dan is het strijdtoneel alweer verlaten."
"Lukt het, met die deal?" vroeg ik.
"Ik denk het wel. Het ziet er goed uit. Hij hapt, hij bijt, hij probeert er alleen een paar duizend dollar vanaf te krijgen. De rat."
"En?"
"No way," zei D. "Die paar duizend dollar zijn voor mij."
Ik knikte.
"Nog een week," ging D. door. "Dan is de zaak rond. Twee weken op zijn hoogst. Ik kan niet wachten, weet je dat? Als het rond is, neem ik je mee naar Amerika. Hier wordt het niets. We gaan er vandoor, Nadine. Ik neem je mee naar Amerika."
"Gaan we dan trouwen?" vroeg ik.
Hij keek me verbaasd aan.
Ik glimlachte. "Grapje."
"Nee," zei D. "Het is een goed idee. Wij zijn voor elkaar gemaakt, Nadine. Wij zijn uit hetzelfde hout gesneden."
"Raar hout," zei ik.
"Brandbaar," knikte D. "Eén lucifer en wij branden als fakkels."
Ik veegde de tafel schoon met een servet. Ik zei: "Het verschil tussen brandbaar en brandgevaarlijk, daar gaat het om. Wij zijn brandgevaarlijk. De politie zou ons geen toestemming geven om te trouwen."
"Als ze het wisten," zei D.
"Ja," zei ik. "Als ze het wisten."
We staken allebei een sigaret op.
"Jezus," zei ik, en ik keek om me heen. "Wat doen we hier eigenlijk?"
"Geen idee," zei D. Hij blies rook uit. "Ik heb zoveel ellende veroorzaakt. Ik ben niet gek, ik weet heel goed wat ik heb aangericht. Mijn vrouw, mijn kinderen, mijn bedrijf... soms voel ik me volkomen onttakeld. Raar woord: onttakeld, ont-takeld. Maar het geeft precies weer hoe ik me voel. Behalve bij jou. Bij jou voel ik me licht. Gedachteloos. Gewichtsloos. Jij bent een soort LSD-trip, Nadine. Het begint op een verslaving te lijken."
"Is dat erg?"
"Nee."
"Mooi," zei ik.
"Ik heb erover nagedacht," ging hij door. "Over jou en over mij. Over ons. Binnenkort neem ik je mee naar Amerika. Naar Los Angeles, daar schijnt de zon. We gaan naar de zon, we kopen een strandhuis, waarom doen we het niet gewoon?"
"Ik kan wel een nieuwe woonruimte gebruiken."
"Precies," zei D. "Het aangename met het nuttige vereniging, waarom niet? Laten we er samen vandoor gaan."
Later, toen we weer in de auto zaten met Johnny Cash, kwamen er toch wat praktische bezwaren om de hoek kijken. De kinderen van D., om te beginnen. En zijn bedrijf. Maar we bespraken de mogelijke oplossingen, en we konden niet één reden verzinnen waarom zijn bedrijf geen kans van slagen zou hebben in Amerika, en zijn kinderen kunnen geregeld overkomen; er bestaan vliegtuigen, er bestaan schoolvakanties, er bestaan oplossingen voor alle praktische problemen.
[ Bericht 0% gewijzigd door Nadine26 op 17-01-2006 08:03:01 ]
Dat zou mooi zijn... en ja, uiteindelijk krijg ik natuurlijk geld. Dat zal ook best veel zijn, denk ik. Maar wanneer is 'uiteindelijk'?quote:Op dinsdag 17 januari 2006 01:58 schreef Gajus het volgende:
Nadine, zeg tegen die praatjesmaker van een vader: “Zorg jij maar eerst dat de boedelverdeling tussen de (voormalige) echtelieden afgehandeld is. Pas dan ontstaat duidelijkheid over de bezittingen van moeder en kan de erfenisverdeling in behandeling worden genomen.”
Aangezien jij eenderde deel van jouw moeders totale vermogen erft, kun jij veel meer dan eenzesde deel van ‘jouw huis’ claimen. Misschien is jouw erfdeel zelfs toereikend om ‘jouw huis’ in zijn geheel te claimen.
Eén belangrijk punt: er IS geen testament. Het is er gewoon niet! Het is nooit gemaakt, nooit opgesteld: NIKS. Is dat raar? Volgens mij is dat heel raar; ik snap het ook niet, het is niks voor mijn moeder om daar niet over na te denken. De eerste weken na haar dood belde mijn vader me steeds op met die vraag: "Is er een testament?" En ik zei: "Geen idee." En mijn broer en mij zus zeiden ook: "Geen idee." Het antwoord is inmiddels bekend: nee dus.quote:Staat dit in haar testament? Hebben jullie inmiddels gesproken met een notaris? Blijkbaar niet, want dan had jij geweten dat de eventuele verkoop van ‘jouw huis’ gebeurt door de executeur testamentair (vermoedelijk een van de kinderen, zeker niet jouw vader).
Zou mijn moeder het zijn vergeten? Was ze te moe? Kon ze het niet meer opbrengen om ook dáár nog over na te denken?
Dat begrijp ik eigenlijk wel. (Aan de andere kant: als iemand mijn vader kende... en als iemand zich daar boos over maakte...)
Ik weet niet in hoe verre dat ten onrechte is. De boedelscheiding is niet geregeld. Er staat niets op papier; niet alleen bestaat er geen testament, er bestaat helemaal niets. Geen document, geen handgeschreven briefje, niks. Met andere woorden (en dit is mijn persoonlijke interpretatie): alles is van mijn vader. Dat denk ik. En zelfs als dat níet zo blijkt te zijn, wordt het een messy business. Ik houd me er nog even verre van...quote:Jouw vader gedraagt zich als de zelfbenoemde executeur testamentair. Volstrekt ten onrechte. Laat de notaris hem de oren wassen!
Als je je legitieme portie wilt claimen, moet de langstlevende ouder ook zijn overleden. Je hebt er wel recht op, maar pas later.
Verder is het knap ingewikkeld, er is vast wel een goed ingevoerde rechtenstudent hier.
Verder is het knap ingewikkeld, er is vast wel een goed ingevoerde rechtenstudent hier.
Dat kan niet goed aflopen. Het is gewoon kinderachtig vluchtgedrag. Vooralsnog kinderachtige vluchtplannetjes, maar dat is al erg genoeg. Die D. zit veel dieper in de problemen dan tot nu toe bleek. Dat wordt gezellig! Ik wens u veel plezier.quote:Op dinsdag 17 januari 2006 02:22 schreef Nadine26 het volgende:
"Geen idee," zei D. Hij blies rook uit. "Ik heb zoveel ellende veroorzaakt. Ik ben niet gek, ik weet heel goed wat ik heb aangericht. Mijn vrouw, mijn kinderen, mijn bedrijf... soms voel ik me volkomen onttakeld. Raar woord: onttakeld, ont-takeld. Maar het geeft precies weer hoe ik me voel. Behalve bij jou. Bij jou voel ik me licht. Gedachteloos. Gewichtsloos. Jij bent een soort LSD-trip, Nadine. Het begint op een verslaving te lijken."
Eerst moet de boedelscheiding zijn afgehandeld, daarna kan de erfenisverdeling afgehandeld worden. Mijn inschatting is dat beide trajecten één à twee jaar vergen. 'Uiteindelijk' betekent dus over twee à vier jaar.quote:Op dinsdag 17 januari 2006 02:47 schreef Nadine26 het volgende:
Dat zou mooi zijn... en ja, uiteindelijk krijg ik natuurlijk geld. Dat zal ook best veel zijn, denk ik. Maar wanneer is 'uiteindelijk'?
Tussentijds zal de executeur testamentair allerlei voorlopige voorzieningen treffen. Het is aannemelijk dat de executeur jou laat wonen in 'jouw huis', dat een fictieve huur voor jouw woongenot berekend wordt en dat die fictieve huur verrekend wordt met jouw erfdeel.
Weten jullie dat formeel? (dus via een notaris die het Centrale Testamentenregister in Den Haag heeft geraadpleegd)quote:Eén belangrijk punt: er IS geen testament. Het is er gewoon niet! Het is nooit gemaakt, nooit opgesteld: NIKS. Is dat raar? Volgens mij is dat heel raar; ik snap het ook niet, het is niks voor mijn moeder om daar niet over na te denken. De eerste weken na haar dood belde mijn vader me steeds op met die vraag: "Is er een testament?" En ik zei: "Geen idee." En mijn broer en mij zus zeiden ook: "Geen idee." Het antwoord is inmiddels bekend: nee dus.
"Er bestaat helemaal niets" ... is dat zo?quote:Ik weet niet in hoe verre dat ten onrechte is. De boedelscheiding is niet geregeld. Er staat niets op papier; niet alleen bestaat er geen testament, er bestaat helemaal niets. Geen document, geen handgeschreven briefje, niks. Met andere woorden (en dit is mijn persoonlijke interpretatie): alles is van mijn vader. Dat denk ik. En zelfs als dat níet zo blijkt te zijn, wordt het een messy business. Ik houd me er nog even verre van...
Wat dacht jij van het bestaan van de (onverdeelde) boedel van jouw gescheiden ouders?
Wat dacht jij van het bestaan van het erfrecht?
Sinds 2003 geldt dit voor de langstlevende echtgenoot / partner. Maar dit geldt hier niet aangezien de ouders van Nadine gescheiden waren.quote:Op dinsdag 17 januari 2006 03:08 schreef cioran63 het volgende:
Als je je legitieme portie wilt claimen, moet de langstlevende ouder ook zijn overleden. Je hebt er wel recht op, maar pas later.
pikant aspect: was het huwelijk reeds formeel ontbonden?
Van 't weekend tijd?quote:Op dinsdag 17 januari 2006 04:30 schreef Gajus het volgende:
[..]
Sinds 2003 geldt dit voor de langstlevende echtgenoot / partner. Maar dit geldt hier niet aangezien de ouders van Nadine gescheiden waren.
pikant aspect: was het huwelijk reeds formeel ontbonden?
"The world will note that the first atomic bomb was dropped on Hiroshima, a military base."
ziehier de tekst ... voor degenen die meer visueel dan auditief zijn ingesteld:quote:Op dinsdag 17 januari 2006 02:22 schreef Nadine26 het volgende:
... D. daaide steeds hetzelfde nummer van Johnny Cash, het heette 'A boy named Sue' en hij zei: "Je moet naar de tekst luisteren, dit is zo mooi, heb je nou geluisterd?" En daarna draaide hij het nummer opnieuw. Ik vergat telkens te luisteren.
My daddy left home when I was three
And he didn't leave much to Ma and me
Just this old guitar and an empty bottle of booze.
Now, I don't blame him cause he run and hid
But the meanest thing that he ever did
Was before he left, he went and named me 'Sue.'
Well, he must o' thought that is was quite a joke
And it got a lot of laughs from a' lots of folk,
It seems I had to fight my whole life through.
Some gal would giggle and I'd get red
And some guy'd laugh and I'd bust his head,
I tell ya, life ain't easy for a boy named 'Sue.'
Well, I grew up quick and I grew up mean,
My fist got hard and my wits got keen,
I'd roam from town to town to hide my shame.
But I made me a vow to the moon and stars
That I'd search the honky-tonks and bars
And kill that man that give me that awful name.
Well, it was Gatlinburg in mid-July
And I just hit town and my throat was dry,
I thought I'd stop and have myself a brew.
At an old saloon on a street of mud,
There at a table, dealing stud,
Sat the dirty, mangy dog that named me 'Sue.'
Well, I knew that snake was my own sweet dad
From a worn-out picture that my mother'd had,
And I knew that scar on his cheek and his evil eye.
He was big and bent and gray and old,
And I looked at him and my blood ran cold
And I said: "My name is 'Sue!' how do you do! Now you gonna die!"
Well, I hit him hard right between the eyes
And he went down but, to my surprise,
He come up with a knife and cut off a piece of my ear.
But I busted a chair right across his teeth
And we crashed through the wall and into the street
Kicking and a' gouging in the mud and the blood and the beer.
I tell ya, I've fought tougher men
But I really can't remember when,
He kicked like a mule and he bit like a crocodile.
I heard him laugh and then I heard him cuss,
He went for his gun and I pulled mine first,
He stood there lookin' at me and I saw him smile.
And he said: "Son, this world is rough
And if a man's gonna make it, he's gotta be tough
And I know I wouldn't be there to help ya along.
So I give ya that name and I said good-bye
I knew you'd have to get tough or die
And it's that name that helped to make you strong."
He said: 'Now you just fought one hell of a fight
And I know you hate me, and you got the right
To kill me now, and I wouldn't blame you if you do.
But ya ought to thank me, before I die,
For the gravel in ya guts and the spit in ya eye
Cause I'm the son-of-a-bitch that named you 'Sue'.'
I got all choked up and I threw down my gun
And I called him my pa, and he called me his son,
And I come away with a different point of view.
And I think about him, now and then,
Every time I try and every time I win,
And if I ever have a son, I think I'm gonna name him
Bill or George! Anything but sue! I still hate that name!
oedipus complexje?
Niet vrijdag, wel zaterdag of zondag.quote:Op dinsdag 17 januari 2006 04:30 schreef JAM het volgende:
Van 't weekend tijd?
nog meer liefhebbers / liefhebsters van een liederlijke Haagse nach(t)?
Nadine, je begint in een slachtofferrol te vervallen (incl. kinderachtig vluchtgedrag zoals al is gezegd, en flauwe uitvluchtjes). Onderneem iets, doe iets, pak de koe bij de horens, zoek het uit, regel het! En laat D. verder zijn eigen sores opknappen.quote:Op dinsdag 17 januari 2006 02:47 schreef Nadine26 het volgende:
Dat zou mooi zijn... en ja, uiteindelijk krijg ik natuurlijk geld. Dat zal ook best veel zijn, denk ik. Maar wanneer is 'uiteindelijk'?
god i want to get you out of here
you can ride in a pink mustang
you can ride in a pink mustang
Jawel, het begin van het einde. Gevoelsmatig heb je het (de tekst ook) allang begrepen, Nadine, nu je verstand nog.quote:Op dinsdag 17 januari 2006 02:22 schreef Nadine26 het volgende:
Ben wel benieuwd naar een psychologisch inkijkje in de achtergrond van D. trouwens, heb je hem daar wel eens over uitgehoord Nadine?
Ik adem in en kalmeer. Ik adem uit en glimlach.
Hopelijk geen pathetische verhalen over een slechte jeugd en een autoritaire vader hè. Kun je beter Siebelink lezen. .
god i want to get you out of here
you can ride in a pink mustang
you can ride in a pink mustang
Deze zin, daar ging het om. D. zei: "Die woorden spoken al dagen door mijn hoofd, ik zie die kale steeds voor me, die kale schoonvader van me." Hij lachte binnensmonds, hij zei. "Straks, als hij eenmaal beseft wat ik heb gedaan... hoe ik hem heb genaaid, dan gaan we het beleven. Niet dat trappen of bijten dan nog helpt. Maar dat bééld, ik weet niet wat het is, maar het is net alsof ik die film al eens heb gezien."quote:Op dinsdag 17 januari 2006 04:50 schreef Gajus het volgende:
He kicked like a mule and he bit like a crocodile.
"Is die man zo agressief?" vroeg ik.
"Niet dat ik weet. Maar het gaat om zijn dochter, hè? Zijn oogappel."
"Ze vindt vast wel een ander."
"Dat is het punt niet," zei D. "Het is een erezaak voor die man. Hij beschouwt mij als zijn zoon; hij heeft mijn foto naast zijn bed staan. Het is een sentimentele dweil, een patheet. Het primitieve type. Hij is geweldig trots op mij, hij noemt het 'apenliefde'. Kijk, dan weet je dat je moet oppassen." Hij keek me aan. "Er hoeft maar dít te gebeuren of die liefde slaat om in woeste razernij. Ga maar eens in Artis kijken."
Wat te denken van een schoonvadercomplexje?!quote:oedipus complexje?
Hij heeft zichzelf wel héél erg in de nesten gewerkt hè . Domme domme D. Niet gek dat hij in janken uitbarst.
Dat wordt zeker gezellig!quote:Op dinsdag 17 januari 2006 03:14 schreef cioran63 het volgende:
Dat kan niet goed aflopen. Het is gewoon kinderachtig vluchtgedrag. Vooralsnog kinderachtige vluchtplannetjes, maar dat is al erg genoeg. Die D. zit veel dieper in de problemen dan tot nu toe bleek. Dat wordt gezellig! Ik wens u veel plezier.
Ik voorspel bij deze het (persoonlijke en zakelijke) faillissement van D., die dan met hangende pootjes bij de Kale Schoonvader moet gaan aankloppen. Sja, ik zou ook willen vluchten. Ik kan me maar al te goed voorstellen hoe die D. zich moet voelen: als een kat in 't nauw. Ik leef mee met die gast! Hij zit middenin een nachtmerrie. Hij had 't zo goed voor elkaar met z'n rijke vrouw en nou zit ie met een zieltogend bedrijf, een pislinke vrouw, drie verwaarloosde kids, een zeikerige "officiele vriendin", een agressieve aap van een schoonvader en een minnares die zelf genoeg sores aan d'r hoofd heeft om zeven topics mee te vullen en die trouwens (nog een voorspelling) nix ziet in een failliete D.
(over die 7 topiques hoor je mij niet klagen )
Zeg Nadine, is die kale schoonvader anders nix voor je? Dan blijf je gewoon in de buurt van D., die als echtgenoot van Kim aan 't hoofd van haar vaders bedrijf staat, en jij komt af en toe op de zaak langs om samen met D. de bezemkast te inspecteren...
Hij liegt als een ooggetuige (Russisch gezegde)
Als me tante een lul had gehad, was het dan me ome geweest?quote:Op woensdag 18 januari 2006 00:58 schreef Xennia het volgende:
Als D. je vandaag ten huwelijk zou vragen, zou je dan morgen met hem trouwen?
Je bent en blijft een Hagenees hè.
.
.
"The world will note that the first atomic bomb was dropped on Hiroshima, a military base."
D. heeft zich in de schulden gestoken, nogal diep - dat is me inmiddels wel duidelijk. Zijn bedrijf wankelt op de achterste pootjes, zogezegd. Hij heeft wat mensen moeten ontslaan. Maar dat gaat binnenkort veranderen, daarvan is hij overtuigd; hij heeft niet voor niks zo hard gewerkt de afgelopen jaren, hij moet alleen toegeven dat hij zich heeft laten verblinden door de spectaculaire winstcijfers van de afgelopen jaren. Ook in de zakenwereld geldt het acteurscliché dat je zo goed bent als je laatste succes. Of zo slecht als je laatste flop.quote:Op dinsdag 17 januari 2006 03:14 schreef cioran63 het volgende:
Dat kan niet goed aflopen. Het is gewoon kinderachtig vluchtgedrag. Vooralsnog kinderachtige vluchtplannetjes, maar dat is al erg genoeg. Die D. zit veel dieper in de problemen dan tot nu toe bleek. Dat wordt gezellig! Ik wens u veel plezier.
Daar komt zijn echtscheiding bij. De timing is ongelukkig te noemen, maar waarschijnlijk is dat geen toeval. Als er één steen begint te schuiven... enzovoort. Succes geeft mensen vleugels, en D. heeft jarenlang heel hoog en op topsnelheid gevlogen. En opeens was er een muur. Bóem! Na die klap werd D. wakker in een witte kamer en het was er stil, en niemand keek naar hem om, ook zijn vrouw niet, want zijn vrouw wist niet beter dan dat hij nog steeds die blakende en stralende man was van de afgelopen jaren.
Dat heet geloof ik een 'misverstand'.
Veel huwelijken hangen aan elkaar van de misverstanden. De dingen hoeven niet meer hardop gezegd te worden, omdat het allemaal al duizend keer hardop is gezegd en er komt een dag, dan geloof je het verder wel. Dan is het zo. Dan ben je eruit: de wereld is overzichtelijk, de karaktereigenschappen liggen vast, het gazon is gemaaid. Want ja... cultiver son jardin, daar moet je ook maar zin in hebben. En D. houdt niet van tuinieren. D. houdt van tuinmannen. Madame ook. Ik denk wel eens dat zij hun huwelijk het liefst hadden uitbesteed aan een specialist.
Slachtoffer? Van wie, van wat? Ik doe het allemaal zelf. Als ik al met D. naar Amerika ga, pak ik mijn eigen koffer.quote:Op dinsdag 17 januari 2006 08:48 schreef RaisinGirl het volgende:
Nadine, je begint in een slachtofferrol te vervallen (incl. kinderachtig vluchtgedrag zoals al is gezegd, en flauwe uitvluchtjes). Onderneem iets, doe iets, pak de koe bij de horens, zoek het uit, regel het! En laat D. verder zijn eigen sores opknappen.
Hmmm... D. en ik zijn elkaars LSD-trip. Afkicken kan altijd nog.quote:Op dinsdag 17 januari 2006 10:23 schreef Francesca het volgende:
Jawel, het begin van het einde. Gevoelsmatig heb je het (de tekst ook) allang begrepen, Nadine, nu je verstand nog.
Ik weet wel dat wij hier allebei aan zijn begonnen uit eigenbelang. Ik zocht afleiding, verstrooiing, vluchtigheid. En avontuur. Spektakel! En seks, natuurlijk. Ah! Voor D. lag het anders, want hij zocht eigenlijk niks, hij was dolende, dat is iets anders dan zoekende, want wie zoekt wil iets vinden, en wie doolt maakt het allemaal niks uit. De enige pech die hij had was dat hij mij tegenkwam.
Nu is het anders. Als het nog steeds om eigenbelang draaide, zouden we er wel mee stoppen. Hij is beter af zonder mij, dat lijkt me duidelijk. Ik ben eigenlijk zijn vierde kind. En hij is mijn vader; hij betaalt de rekeningen en zorgt dat ik op tijd naar bed ga. Met hem, dat dan weer wel, maar het valt moeilijk vol te houden dat ik ook maar een beetje lijk op de doortastende moederfiguur die hij nodig heeft, en die - net als Madame - eens flink de bezem door zijn leven haalt. Orde op zaken! Rust, Reinheid en Regelmaat!
Dát is wat mijn verstand me vertelt. Maar ik ben verliefd, hè? En D. is ook verliefd. Wij weten allebei heel goed hoe het zit, maar de roes... de roes is zo lekker.
Laat ik dat maar in het midden laten...quote:Op woensdag 18 januari 2006 11:22 schreef Mudman het volgende:
Wat voor bedrijf heeft hij eigenlijk?
Is volgens mij met een beetje teruglezen wel te vinden .quote:Op woensdag 18 januari 2006 12:11 schreef Nadine26 het volgende:
Laat ik dat maar in het midden laten...
Curiosity cultured the cat
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Zeg! Ik probeer me ook eens van mijn discrete kant te laten zien!quote:Op woensdag 18 januari 2006 12:13 schreef Copycat het volgende:
Is volgens mij met een beetje teruglezen wel te vinden .
D. zit trouwens weer in Shanghai, samen met de vader van Kim. Twee dagen. Gisteren had ik hem aan de telefoon, ze zaten in een bar en D. zei : "Het enige probleem zijn de Chinese meisjes. Die kale houdt vierentwintig uur per dag audiëntie op zijn hotelkamer, zo doen we natuurlijk geen zaken."
"Hoe oud is die man?" vroeg ik, toch wel nieuwsgierig.
"Zevenenvijftig." D. zuchtte. ""Met een beetje mazzel neukt hij zich hartstilstand. Dan zijn we meteen van het gelazer af."
Vrag me af wat D. doet terwijl die Kale zich tegoed doet aan de geneugten van de Shanghai girls...
Sorry, ik kan weinig sympathie opbrengen voor D. Op mij komt ie over als een charmante charlatan die met wisselend succes luchtkastelen bouwt. En ik kan je verzekeren: dat woont niet riant. Zodra de eerste barsten zich vertonen, blijkt zo'n luchtkasteel vol tochtgaten te zitten.
Met D. ben je headed for disaster, als je het mij vraagt.
Sorry, ik kan weinig sympathie opbrengen voor D. Op mij komt ie over als een charmante charlatan die met wisselend succes luchtkastelen bouwt. En ik kan je verzekeren: dat woont niet riant. Zodra de eerste barsten zich vertonen, blijkt zo'n luchtkasteel vol tochtgaten te zitten.
Met D. ben je headed for disaster, als je het mij vraagt.
Curiosity cultured the cat
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Zeg, hoe groot is die piemel van D. eigenlijk? Ik denk dat men het hier al een topic of drie met elkaar eens is dat die man weinig 'goeds' (tussen haakjes omdat ik mijzelf niet aan eenzelfde ethische uitspraak wil binden) te bieden heeft. Dan komt die vraag toch bij mij op hoor; 'Hoe groot is die piemel dan?', in het licht gezien van dat die man nog steeds zo'n rol van betekenis speelt.
"The world will note that the first atomic bomb was dropped on Hiroshima, a military base."
Zo lang hij die luchtkastelen niet gebruikt als hypothecair onderpand is het nog niet eens zo erg om ze te bouwen, maar het begint er op te lijken dat hij dat wél gedaan heeft gezien zijn financiële situatie.quote:Op woensdag 18 januari 2006 12:39 schreef Copycat het volgende:
Sorry, ik kan weinig sympathie opbrengen voor D. Op mij komt ie over als een charmante charlatan die met wisselend succes luchtkastelen bouwt. En ik kan je verzekeren: dat woont niet riant. Zodra de eerste barsten zich vertonen, blijkt zo'n luchtkasteel vol tochtgaten te zitten.
Een pauw is een kip die in bloei staat
De ballen uit zijn broek eh... uh... ah... werken?quote:Op woensdag 18 januari 2006 12:39 schreef Copycat het volgende:
Vrag me af wat D. doet terwijl die Kale zich tegoed doet aan de geneugten van de Shanghai girls...
D. is natuurlijk gewoon een hele leuke, aantrekkelijke, slimme, charmante, verantwoordelijke, volwassen, kerngezonde en stabiele man van de wereld, anders zou ik nooit voor hem zijn gevallen in the first place. Ik heb hem alleen op een wat ongelukkig moment in zijn leven ontmoet, maar dat is de hele clou. Hij had mij nooit zien staan als hij gelukkig getrouwd was geweest, als zijn bedrijf op rolletjes had gelopen, als... als... - dan had hij dwars door mij heengekeken. Niet omdat ik saai of lelijk of licht gehandicapt ben, want dat ben ik allemaal niet, maar omdat hij dan geen zelfbevestiging nodig had gehad.quote:Sorry, ik kan weinig sympathie opbrengen voor D. Op mij komt ie over als een charmante charlatan die met wisselend succes luchtkastelen bouwt. En ik kan je verzekeren: dat woont niet riant. Zodra de eerste barsten zich vertonen, blijkt zo'n luchtkasteel vol tochtgaten te zitten.
Met D. ben je headed for disaster, als je het mij vraagt.
Met die luchtkastelen valt het wel mee, denk ik. Waaruit blijkt dat hij luchtkastelen bouwt? Hij doet zijn best, het is pompen of verzuipen, maar zo snel verzuipt D. niet. Hij kan er zelf ook nog om lachen. Hij ziet het nog steeds als een spel, een gok - en terecht, het gaat uiteindelijk om zoiets stoms als geld. Stom en leuk. Spannend! You win a few, you loose a few.
Zijn échte probleem is de Liefde. Dat heeft hij niet tegen me gezegd, maar dat hoeft ook niet; ik kan zelf ook wel bedenken dat een man met drie kinderen en een gestrand huwelijk zich afvraagt Wat Hij In Godsnaam Met Zijn Leven Moet Aanvangen. Hoe Dat Nu Allemaal Verder Moet. En Of Hem In De Toekomst Niet Slechts Meer Van Hetzelfde Wacht, Meer Ellende En Meer Zorgen En Meer Kinderen En Meer Echtscheidingen En Meer Affaires En Meer Meer Meer. (Ja)
Ook een hint aangaande 's mans kampioenspik is met enig teruglezen wel te vinden.quote:Op woensdag 18 januari 2006 12:55 schreef JAM het volgende:
Zeg, hoe groot is die piemel van D. eigenlijk?
(Maar of hij ook een beetje kan is onduidelijk)
is onduidelijk)
Dat valt onder mijn beroepsgeheimquote:Op woensdag 18 januari 2006 12:55 schreef JAM het volgende:
Zeg, hoe groot is die piemel van D. eigenlijk?
Maar dat is nog geen reden om dat beroepsgeheim niet eens grof te schenden: het gaat eigenlijk niet om hoe groot, hoewel óók, waarom niet, dat Viva-geneuzel ook altijd over dat het helemaal niet uitmaakt, het maakt in zo verre uit dat GROOT beter is dan klein, en klein is weer beter dan heel klein, die eenvoudige rekensom kun je op je vingers natellen, maar nog belangrijker dan GROOT of klein of heel klein is de totaal ongrijpbare en magnetische en kolkende aantrekkingskracht die er gewoon is, zo maar, ik hoef er niks voor te doen en hij ook niet, het gaat helemaal vanzelf, ik begrijp er niks van, hoor.quote:Ik denk dat men het hier al een topic of drie met elkaar eens is dat die man weinig 'goeds' (tussen haakjes omdat ik mijzelf niet aan eenzelfde ethische uitspraak wil binden) te bieden heeft. Dan komt die vraag toch bij mij op hoor; 'Hoe groot is die piemel dan?', in het licht gezien van dat die man nog steeds zo'n rol van betekenis speelt.
Nadine, een vader die zowel het Sinterklaas als Kerstfeest van zijn kinderen door derden laat organiseren en daarbij zelfs verstek laat gaan, kan ik met de beste wil ter wereld geen verantwoordelijke, volwassen man noemen.
Om over zijn amoureuze (wan)praktijken maar te zwijgen.
Om over zijn amoureuze (wan)praktijken maar te zwijgen.
Curiosity cultured the cat
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Hahaha! Een chinese bontmuts maakt je nog geen lichtekooi hoor.quote:
Maar erg overtuigd van de doorleefde oprechtheid van D's liefde ben je blijkbaar niet. Terwijl hij toch meent dat jullie voor elkaar geschapen zijn! Reken er maar niet op dat je alleen een speledingetje bent - hij hervindt in jou zijn oude trouwe eigen ik, die hij tussen al die madammen, kims, kinderen, kalen, medewerkers en zakenpieven is kwijtgeraakt. Hij wil geen vader zijn, hij wil geen baas zijn, geen krediteur zijn - hij wil vrij en onbekommerd zijn. En uit jou put hij de kracht en inspiratie om dat te gaan verwezenlijken. Zonder jou wordt het niks.
Alles komt goed, let maar op. Alles komt goed.quote:Op woensdag 18 januari 2006 13:32 schreef Hihat het volgende:
Zo lang hij die luchtkastelen niet gebruikt als hypothecair onderpand is het nog niet eens zo erg om ze te bouwen, maar het begint er op te lijken dat hij dat wél gedaan heeft gezien zijn financiële situatie.
Okay, hij is ook een roekeloze, impulsieve en tamelijk megalomane man, dat was ik nog vergeten te zeggen. Maar ja, als we allemaal perfect waren...quote:Op woensdag 18 januari 2006 14:49 schreef Copycat het volgende:
Nadine, een vader die zowel het Sinterklaas als Kerstfeest van zijn kinderen door derden laat organiseren en daarbij zelfs verstek laat gaan, kan ik met de beste wil ter wereld geen verantwoordelijke, volwassen man noemen.
Om over zijn amoureuze (wan)praktijken maar te zwijgen.
En perfectie is ook zeker niet iets wat je moet nastreven. Perfect makes dull.quote:Op woensdag 18 januari 2006 17:08 schreef Nadine26 het volgende:
Okay, hij is ook een roekeloze, impulsieve en tamelijk megalomane man, dat was ik nog vergeten te zeggen. Maar ja, als we allemaal perfect waren...
Je bent gewoon het slachtoffer van verliefdheid. Daardoor zie je de dingen niet zoals ze daadwerkelijk zijn. Of sluit je je ogen ervoor. Vluchtgedrag zoals ook D. dat vertoont.
't Is dat Thelma & Louise twee vrouwen en Bonny & Clyde twee zo goed als zwakbegaafden waren, anders zag ik parallellen
Curiosity cultured the cat
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Maar voor het verhaal is het goed, een schurk. Het publiek in de zaal begint nu ook te joelen en mee te leven.
Voor het verhaal is De Schurk onontbeerlijk!
Curiosity cultured the cat
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Dat wil ik allemaal best geloven, behalve de ''verantwoordelijke'' man. Een man die zijn kinderen minder ziet dan de oppas hen ziet, neemt imo geen enkele verantwoording voor zijn nageslacht. Hij ervaart ze als een statussymbool en een last.quote:Op woensdag 18 januari 2006 14:23 schreef Nadine26 het volgende:
D. is natuurlijk gewoon een hele leuke, aantrekkelijke, slimme, charmante, verantwoordelijke, volwassen, kerngezonde en stabiele man van de wereld
Ik eet mijn hoed op als hem een gelukkig, monogaam huwelijk wacht met kinderen van diezelfde vrouw, waarmee hij voor de verandering eens zelf naar het voetbal gaat. En natuurlijk een hond die hij meer dan 4 keer per jaar ziet en zelf uitlaat.quote:En Of Hem In De Toekomst Niet Slechts Meer Van Hetzelfde Wacht, Meer Ellende En Meer Zorgen En Meer Kinderen En Meer Echtscheidingen En Meer Affaires En Meer Meer Meer. (Ja)
Daniel consumeert het leven. Hij heeft op langere termijn niemand iets te bieden, noch zijn vrouw, noch zijn kinderen, noch zijn hond, noch zijn zakenpartner. Hij is snel verveeld, koopt zijn geweten af.
Noch zichzelf....quote:Op woensdag 18 januari 2006 23:23 schreef Xennia het volgende:
[..]
Daniel consumeert het leven. Hij heeft op langere termijn niemand iets te bieden, noch zijn vrouw, noch zijn kinderen, noch zijn hond, noch zijn zakenpartner. Hij is snel verveeld, koopt zijn geweten af.
Ik vraag me ook langzamerhand af in hoeverre Daniel ook écht in zakelijke zin succesvol is. Oké, hij heeft veel geld. Maar zijn startkapitaal heeft hij zelf niet verdiend, dat heeft hij via zijn vrouw verkregen. En dat het hem vervolgens voor de wind ging in tijden van een economische hausse maakt hem nog geen goed zakenman. In die jaren verdiende iedereen met veel geld nog veel meer geld. Maar dat ging vanzelf. Een goed zakenman maakt ook zijn winst in slechte tijden. En spreidt zijn risico in ieder geval over meerdere klanten.
Ik krijg echt steeds meer een 'Edwin de Roy van Zuydewijn'-gevoel bij Daniel .
Misschien is het ergens terug te lezen, maar in welke branche acteert Daniel?
Een pauw is een kip die in bloei staat
quote:Op zondag 18 september 2005 22:01 schreef Nadine26 het volgende:
(hij doet allerlei dingen met film & televisie & reclames, hoe het precies zit weet ik niet)
Steeds als ik tegen de lamp loop,
neem ik een stukje licht mee.
♥Knibbel, Knabbel etc met veel foto's! IV♥
neem ik een stukje licht mee.
♥Knibbel, Knabbel etc met veel foto's! IV♥
Maggie! Foei!
Steeds als ik tegen de lamp loop,
neem ik een stukje licht mee.
♥Knibbel, Knabbel etc met veel foto's! IV♥
neem ik een stukje licht mee.
♥Knibbel, Knabbel etc met veel foto's! IV♥
Aangezien D. voor mij niet meer is dan een plat eendimensionaal personage in een chicklitachtig verhaal vind ik het niet meer dan logisch dat ik hem ook op een dergelijke niet al te fijnzinnige wijze be- (of beter ver-)oordeel.
Als vader is hij een ongeïnteresseerde zakenwasser, in de liefde is hij een oppervlakkige versierder met gladde praatjes (inclusief weekendjes in hotels en bossen bloemen), en als zakenman is hij een onbetrouwbare rat.
Als vader is hij een ongeïnteresseerde zakenwasser, in de liefde is hij een oppervlakkige versierder met gladde praatjes (inclusief weekendjes in hotels en bossen bloemen), en als zakenman is hij een onbetrouwbare rat.
god i want to get you out of here
you can ride in a pink mustang
you can ride in a pink mustang
Mag zo zijn, en toch heeft Daniel het imo een stuk beter voor elkaar dan 't gemiddelde Hoofd Personeelszaken met eensgezinswoning, anderhalf kind en opeltje astra voor de deur. Hij kan zich altijd nog levend begraven in een middelgrote provinciestad, maar nu nog ff nietquote:Op donderdag 19 januari 2006 11:22 schreef RaisinGirl het volgende:
Aangezien D. voor mij niet meer is dan een plat eendimensionaal personage in een chicklitachtig verhaal vind ik het niet meer dan logisch dat ik hem ook op een dergelijke niet al te fijnzinnige wijze be- (of beter ver-)oordeel.
Als vader is hij een ongeïnteresseerde zakenwasser, in de liefde is hij een oppervlakkige versierder met gladde praatjes (inclusief weekendjes in hotels en bossen bloemen), en als zakenman is hij een onbetrouwbare rat.
Hij liegt als een ooggetuige (Russisch gezegde)
Ja, dat dacht ik.quote:Op donderdag 19 januari 2006 11:38 schreef cioran63 het volgende:
Zo, die kan ie in zijn zak steken.
god i want to get you out of here
you can ride in a pink mustang
you can ride in a pink mustang
Maar hoe groot is die piemel nu toch?
"The world will note that the first atomic bomb was dropped on Hiroshima, a military base."
JAM, die piemel lijkt precies op jouw ideale piemel de piemel van jouw idealen.quote:Op donderdag 19 januari 2006 15:05 schreef JAM het volgende:
Maar hoe groot is die piemel nu toch?
Dat lijkt mij onwaarschijnlijk ... het fysiek van de (Shanghai-) Chinezen is weinig porno-waardig.quote:Op donderdag 19 januari 2006 09:00 schreef Maggie het volgende:
porno
Ik denk dat D. het kunstje van zijn VOC-voorvaderen wil herhalen.
De yogaleraar heet Ray. Zijn achternaam is Ramselaar, wat de prikkelende combinatie 'Ray Ramselaar' oplevert; het is bijna poëzie. Hij kwam vanochtend even bij Madame langs om wat foto's op te halen. Madame had net koffie gezet toen de bel ging. Ze had een goede bui, ze bood Ute en mij koffie aan en deed haar best om ons bij de conversatie te betrekken.
Twee dingen troffen me aan Ray: 1) hij leek me een man met een donker verleden, en 2) hij droeg een kikvorspak. Hij was op weg naar de sportschool, vandaar. Het zwarte pak sloot om zijn lichaam als een handschoen, of liever gezegd als een afwashandschoen, want het was gemaakt van een rubberachtige stof. Ik had nog nooit zoiets gezien. Ray Ramselaar is een seksgod, niet het soort seksgod waar ik warm voor draai, maar ik moet toegeven dat hij een ongelooflijk lichaam heeft. Die spieren! Die rug! Dat zwarte rubber! (Dat kruis!) En dit alles op klaarlichte dag, ik bedoel: wij zaten aan de koffie, en daar verscheen Ray Ramselaar tussen de schuifdeuren; het was een tamelijk surrealistische scène op de vroege ochtend.
Ray dronk wortelsap uit een thermoskan die hij uit zijn rugzak haalde. Hij was een gezondheidsfreak, zo bleek, want hij bracht ons gedetailleerd op de hoogte van de kwalijke effecten die bepaalde 'onnatuurlijke' voedingsmiddelen - zoals suiker, koffie en dierlijk vet - op geest en lichaam hebben. En dat natuurlijk eten een way of life is, daar raakte hij ook niet over uitgepraat. "Je zet gewoon die knop om," zei hij, "er is geen enkele reden waarom jullie aan de fatale gevolgen van slechte eetgewoonten zouden ontkomen, dus zet die knop om."
"Welke fatale gevolgen?" informeerde Ute. Voor de zekerheid had ze haar kop koffie alvast van zich afgeschoven.
"Degeneratie," antwoordde Ray. "Degeneratie en talloze ziekten. De mens is van nature een planteneter, in het bijzonder een vruchteneter. Ik eet alleen onbewerkt, vers, rauw voedsel met veel bio-energetische waarde. Levenskracht, zeg maar."
"Ik ben een zoetekauw," giechelde Ute.
"Ik ook," knikte Madame. "Ik doe een moord voor een Madeleine."
"Suiker is vergif," doceerde Ray. "Zodra je suiker uit je dieet schrapt, zul je merken dat je kalmeert. Dan begrijp je pas waarom onze samenleving zo agressief is. Fabrikanten van suikerwaar zijn in feite oorlogsmisdadigers." Hij onderbrak zichzelf, zijn stem trilde een beetje; hij was duidelijk van slag door zijn eigen constatering. "In mijn voedingspatroon volg ik de natuurwetten," ging hij door. "Met uitzondering van de aaseters eten alle dieren hun voeding rauw. Alleen de mens is zo ver van de natuur en zijn natuurlijke biotoop afgedreven dat hij zijn voeding op oneindig veel manieren is gaan bewerken. Maar ons spijsverteringsstelsel is van nature niet geschikt voor bewerkte voeding. Je wordt er ziek van, je gaat eraan dood."
Het was nogal een bewering. Er viel een stilte.
Toen zei Madame: "Mag alcohol wel?"
Ray schudde gedecideerd zijn hoofd; alchol was absoluut taboe. "En roken," zei hij met een schuine blik op mij, "jij moet stoppen met die slechte gewoonte."
Ik ging er niet op in.
"Je mag dus alleen rauwe groenten, water en droog brood," zuchtte Madame. "Quel régime! Ik word niet vrolijk van het vooruitzicht."
"Geen brood," zei Ray. "Brood is dood voedsel. Er is niets natuurlijks aan; het heeft geen enkele bio-energetische waarde. Het is veel gezonder om brood te vervangen door gekiemde zaden en granen, pitjes, noten, stuifmeelpollen..."
"Zo leer je nog eens wat," merkte Ute verbaasd op.
Terwijl de discussie voortkabbelde, dwaalden mijn gedachten af naar andere zaken, zoals het donkere verleden van Ray waarvan ik vermoed dat het zich in drugskringen heeft afgespeeld. Je ziet het vaak bij ex-junkies: ze kicken af, ze worden yogaleraar (of iets dergelijks) en vanaf dat moment is er geen houden meer aan; ze slaan volledig door. Natuurvoeding! Bio-energetiesche waarde! Pitjes! Ik weet niet wat erger is, een heroïneverslaving of natuurvoeding; volgens mij komt het op hetzelfde neer. Het is allebei peperduur, je wordt er lelijk van, je gaat er uiteindelijk snel aan dood. Ray is een geheeld mens. Een bekeerling. Iemand die op zekere dag het licht heeft gezien en die nu streeft naar een betere wereld waarin iedereen konijnenvoer eet en twee keer per dag aan 'Astanga yoga' doet.
Het is volstrekt duidelijk wat Madame in hem ziet. Natuurlijk heeft zij geen bezwaar tegen zijn seksgodenlichaam, daar heeft niemand bezwaar tegen, maar dat is niet waar het haar bij Ray Ramselaar om gaat. Het gaat haar om zijn rechtlijnige, compromisloze denkwijze. De kinderlijke 'terug naar de basis'- gedachte waaraan hij zich sinds zijn overwonnen drugsverslaving aan vastklampt. Vroeger, toen wij nog in holen leefden, was het leven tenminste overzichtelijk. De mensen waren heel gelukkig, heel basic en 'goed bezig', zeg maar; ze waren in elk geval veel beter bezig dan wij, stelletje gecorrumpeerde en verdorven wezens die we zijn. Om kort te gaan: Madame zet zich af tegen Daniël. Alles moet anders. Niets mag meer herinneren aan het societyleven dat zij aan zijn zijde heeft geleid. En dus droomt ze ervan om met Ray Ramselaar in een boswachtershuisje te gaan wonen. Zelf hout hakken. Met kaplaarzen door het natte gras waden, op zoek naar stuifmeelpollen en gekiemde zaden voor het ontbijt.
Twee dingen troffen me aan Ray: 1) hij leek me een man met een donker verleden, en 2) hij droeg een kikvorspak. Hij was op weg naar de sportschool, vandaar. Het zwarte pak sloot om zijn lichaam als een handschoen, of liever gezegd als een afwashandschoen, want het was gemaakt van een rubberachtige stof. Ik had nog nooit zoiets gezien. Ray Ramselaar is een seksgod, niet het soort seksgod waar ik warm voor draai, maar ik moet toegeven dat hij een ongelooflijk lichaam heeft. Die spieren! Die rug! Dat zwarte rubber! (Dat kruis!) En dit alles op klaarlichte dag, ik bedoel: wij zaten aan de koffie, en daar verscheen Ray Ramselaar tussen de schuifdeuren; het was een tamelijk surrealistische scène op de vroege ochtend.
Ray dronk wortelsap uit een thermoskan die hij uit zijn rugzak haalde. Hij was een gezondheidsfreak, zo bleek, want hij bracht ons gedetailleerd op de hoogte van de kwalijke effecten die bepaalde 'onnatuurlijke' voedingsmiddelen - zoals suiker, koffie en dierlijk vet - op geest en lichaam hebben. En dat natuurlijk eten een way of life is, daar raakte hij ook niet over uitgepraat. "Je zet gewoon die knop om," zei hij, "er is geen enkele reden waarom jullie aan de fatale gevolgen van slechte eetgewoonten zouden ontkomen, dus zet die knop om."
"Welke fatale gevolgen?" informeerde Ute. Voor de zekerheid had ze haar kop koffie alvast van zich afgeschoven.
"Degeneratie," antwoordde Ray. "Degeneratie en talloze ziekten. De mens is van nature een planteneter, in het bijzonder een vruchteneter. Ik eet alleen onbewerkt, vers, rauw voedsel met veel bio-energetische waarde. Levenskracht, zeg maar."
"Ik ben een zoetekauw," giechelde Ute.
"Ik ook," knikte Madame. "Ik doe een moord voor een Madeleine."
"Suiker is vergif," doceerde Ray. "Zodra je suiker uit je dieet schrapt, zul je merken dat je kalmeert. Dan begrijp je pas waarom onze samenleving zo agressief is. Fabrikanten van suikerwaar zijn in feite oorlogsmisdadigers." Hij onderbrak zichzelf, zijn stem trilde een beetje; hij was duidelijk van slag door zijn eigen constatering. "In mijn voedingspatroon volg ik de natuurwetten," ging hij door. "Met uitzondering van de aaseters eten alle dieren hun voeding rauw. Alleen de mens is zo ver van de natuur en zijn natuurlijke biotoop afgedreven dat hij zijn voeding op oneindig veel manieren is gaan bewerken. Maar ons spijsverteringsstelsel is van nature niet geschikt voor bewerkte voeding. Je wordt er ziek van, je gaat eraan dood."
Het was nogal een bewering. Er viel een stilte.
Toen zei Madame: "Mag alcohol wel?"
Ray schudde gedecideerd zijn hoofd; alchol was absoluut taboe. "En roken," zei hij met een schuine blik op mij, "jij moet stoppen met die slechte gewoonte."
Ik ging er niet op in.
"Je mag dus alleen rauwe groenten, water en droog brood," zuchtte Madame. "Quel régime! Ik word niet vrolijk van het vooruitzicht."
"Geen brood," zei Ray. "Brood is dood voedsel. Er is niets natuurlijks aan; het heeft geen enkele bio-energetische waarde. Het is veel gezonder om brood te vervangen door gekiemde zaden en granen, pitjes, noten, stuifmeelpollen..."
"Zo leer je nog eens wat," merkte Ute verbaasd op.
Terwijl de discussie voortkabbelde, dwaalden mijn gedachten af naar andere zaken, zoals het donkere verleden van Ray waarvan ik vermoed dat het zich in drugskringen heeft afgespeeld. Je ziet het vaak bij ex-junkies: ze kicken af, ze worden yogaleraar (of iets dergelijks) en vanaf dat moment is er geen houden meer aan; ze slaan volledig door. Natuurvoeding! Bio-energetiesche waarde! Pitjes! Ik weet niet wat erger is, een heroïneverslaving of natuurvoeding; volgens mij komt het op hetzelfde neer. Het is allebei peperduur, je wordt er lelijk van, je gaat er uiteindelijk snel aan dood. Ray is een geheeld mens. Een bekeerling. Iemand die op zekere dag het licht heeft gezien en die nu streeft naar een betere wereld waarin iedereen konijnenvoer eet en twee keer per dag aan 'Astanga yoga' doet.
Het is volstrekt duidelijk wat Madame in hem ziet. Natuurlijk heeft zij geen bezwaar tegen zijn seksgodenlichaam, daar heeft niemand bezwaar tegen, maar dat is niet waar het haar bij Ray Ramselaar om gaat. Het gaat haar om zijn rechtlijnige, compromisloze denkwijze. De kinderlijke 'terug naar de basis'- gedachte waaraan hij zich sinds zijn overwonnen drugsverslaving aan vastklampt. Vroeger, toen wij nog in holen leefden, was het leven tenminste overzichtelijk. De mensen waren heel gelukkig, heel basic en 'goed bezig', zeg maar; ze waren in elk geval veel beter bezig dan wij, stelletje gecorrumpeerde en verdorven wezens die we zijn. Om kort te gaan: Madame zet zich af tegen Daniël. Alles moet anders. Niets mag meer herinneren aan het societyleven dat zij aan zijn zijde heeft geleid. En dus droomt ze ervan om met Ray Ramselaar in een boswachtershuisje te gaan wonen. Zelf hout hakken. Met kaplaarzen door het natte gras waden, op zoek naar stuifmeelpollen en gekiemde zaden voor het ontbijt.
Raar dat dat fabeltje steeds maar blijft opduiken. Of de lengte van een piemel werkelijk garant staat voor de ultieme seksbeleving.quote:Op donderdag 19 januari 2006 15:05 schreef JAM het volgende:
Maar hoe groot is die piemel nu toch?
Het gaat niet om die seksbeleving, maar om de achterliggende gedachte - of beter gezegd de achterliggende drift. Het is de bedoeling dat je als man een vrouw zodanig uitwoont dat ze zeker drie dagen geen pap meer kan zeggen, zodat je zaadjes ongestoord haar eitje te grazen kunnen nemen. Als mevrouw zich een half uur later alweer door de SRV-man laat nemen en een dag later door een viriele yogaleraar, en zich tussendoor nog aan een potent padvindertje vergrijpt, dan krijgen je zwemmertjes het hard te verduren. Vandaar de geheime wens om een formaatje kinderarm in te brengen dat haar nog lang zal heugen.quote:Op donderdag 19 januari 2006 19:38 schreef Francesca het volgende:
Raar dat dat fabeltje steeds maar blijft opduiken. Of de lengte van een piemel werkelijk garant staat voor de ultieme seksbeleving.
Nou ja, geheim....fabeltje, zei ik al. Ik bedoel maar, wat stel je nu voor als man als je een vrouw maar één keer in de drie dagen kunt "uitwonen".quote:Op donderdag 19 januari 2006 20:02 schreef dvr het volgende:
[..]
Het gaat niet om die seksbeleving, maar om de achterliggende gedachte - of beter gezegd de achterliggende drift. Het is de bedoeling dat je als man een vrouw zodanig uitwoont dat ze zeker drie dagen geen pap meer kan zeggen, zodat je zaadjes ongestoord haar eitje te grazen kunnen nemen. Als mevrouw zich een half uur later alweer door de SRV-man laat nemen en een dag later door een viriele yogaleraar, en zich tussendoor nog aan een potent padvindertje vergrijpt, dan krijgen je zwemmertjes het hard te verduren. Vandaar de geheime wens om een formaatje kinderarm in te brengen dat haar nog lang zal heugen.
Nee, zo werkt het niet! De "sperm competition" gaat veel verder. Er moet breed gezaaid worden. In die drie dagen gaat onze Neanderthaler dus andere vrouwtjes bevruchten. Het is een kwestie van efficiëntie.quote:Op donderdag 19 januari 2006 20:24 schreef Francesca het volgende:
Nou ja, geheim....fabeltje, zei ik al. Ik bedoel maar, wat stel je nu voor als man als je een vrouw maar één keer in de drie dagen kunt "uitwonen".
Edje!quote:Op donderdag 19 januari 2006 08:09 schreef Hihat het volgende:
Ik krijg echt steeds meer een 'Edwin de Roy van Zuydewijn'-gevoel bij Daniel .
Die publiceert zijn 'Dagboek van een moneyfucker' binnenkort wél...
quote:Op donderdag 19 januari 2006 11:22 schreef RaisinGirl het volgende:
Aangezien D. voor mij niet meer is dan een plat eendimensionaal personage in een chicklitachtig verhaal vind ik het niet meer dan logisch dat ik hem ook op een dergelijke niet al te fijnzinnige wijze be- (of beter ver-)oordeel.
Als vader is hij een ongeïnteresseerde zakenwasser, in de liefde is hij een oppervlakkige versierder met gladde praatjes (inclusief weekendjes in hotels en bossen bloemen), en als zakenman is hij een onbetrouwbare rat.
Ik vind het maar niks.
D. is nog altijd mijn zakenwasser, mijn praatjesmaker, mijn rat. En ik heb nooit één bloem gezien.
Oh ja, die glitterrozen...quote:Op donderdag 19 januari 2006 23:32 schreef Nadine26 het volgende:
En ik heb nooit één bloem gezien.
Dat was ik even vergeten, maar dat komt zo: later ontdekte ik toevallig dat D. die bloemen had gekregen van een zakenrelatie; het was een of ander kerstboeket - een relatiecadeau, dus. (Ik vond tussen de takken een kaartje met een bekende bedrijfsnaam & warme kerstgroeten erop ) Hij had ze dus aan mij doorgeschoven. Om hem te stangen zei ik vervolgens dat ik het kitschbloemen vond, en in plaats van beschaamd naar zijn schoenpunten te staren, heeft hij ze toen met vaas en al opgepakt en mee TERUG genomen! In de auto! Hij vond het zonde om ze weg te gooien!
) Hij had ze dus aan mij doorgeschoven. Om hem te stangen zei ik vervolgens dat ik het kitschbloemen vond, en in plaats van beschaamd naar zijn schoenpunten te staren, heeft hij ze toen met vaas en al opgepakt en mee TERUG genomen! In de auto! Hij vond het zonde om ze weg te gooien! Ja, dát zijn leuke dingen!
Je roze bril is vertederend .
Curiosity cultured the cat
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Het is dus naast alle eerder genoemde dingen ook nog een gier..?quote:Op donderdag 19 januari 2006 23:45 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
Oh ja, die glitterrozen...
Dat was ik even vergeten, maar dat komt zo: later ontdekte ik toevallig dat D. die bloemen had gekregen van een zakenrelatie; het was een of ander kerstboeket - een relatiecadeau, dus. (Ik vond tussen de takken een kaartje met een bekende bedrijfsnaam & warme kerstgroeten erop ) Hij had ze dus aan mij doorgeschoven. Om hem te stangen zei ik vervolgens dat ik het kitschbloemen vond, en in plaats van beschaamd naar zijn schoenpunten te staren, heeft hij ze toen met vaas en al opgepakt en mee TERUG genomen! In de auto! Hij vond het zonde om ze weg te gooien!
Ja, dát zijn leuke dingen!
[offtopic]quote:Op donderdag 19 januari 2006 23:48 schreef Copycat het volgende:
Je roze bril is vertederend .
Was je wéér niet in de Hoogste Tijd hè, vandaag!
[/offtopic]
Een pauw is een kip die in bloei staat
Als jullie ooit gaan trouwen krijg je vast gewoon de oude ring van Madame doorgeschoven. Zonde om weg te gooien en ongetwijfeld zul je ontroerd zijn
Nee, de ware zakenman herken je aan zijn spaarzaamheid, dat is iets anders dan gierigheid! En een volwassen man die niet te lullig is om een gevulde en loodzware bloemenvaas naar zijn auto te zeulen, dat raakt mij natuurlijk recht in mijn meisjeshartquote:Op vrijdag 20 januari 2006 00:35 schreef clumsy_clown het volgende:
Het is dus naast alle eerder genoemde dingen ook nog een gier..?
En verliefde meisjes herken je aan hun vermogen alles recht te lullen wat krom isquote:Op vrijdag 20 januari 2006 01:20 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
Nee, de ware zakenman herken je aan zijn spaarzaamheid, dat is iets anders dan gierigheid! En een volwassen man die niet te lullig is om een gevulde en loodzware bloemenvaas naar zijn auto te zeulen, dat raakt mij natuurlijk recht in mijn meisjeshart
Hoe krom iets ook is, jij lult het wel recht .quote:Op vrijdag 20 januari 2006 01:20 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
Nee, de ware zakenman herken je aan zijn spaarzaamheid, dat is iets anders dan gierigheid! En een volwassen man die niet te lullig is om een gevulde en loodzware bloemenvaas naar zijn auto te zeulen, dat raakt mij natuurlijk recht in mijn meisjeshart
Onbestuurbaar !
Een pauw is een kip die in bloei staat
Same thoughts, whehehe ...quote:Op vrijdag 20 januari 2006 01:21 schreef Xennia het volgende:
[..]
En verliefde meisjes herken je aan hun vermogen alles recht te lullen wat krom is
Een pauw is een kip die in bloei staat
Dat vind ik dan weer een verkeerde vorm van spaarzaamheidquote:Op vrijdag 20 januari 2006 00:58 schreef Xennia het volgende:
Als jullie ooit gaan trouwen krijg je vast gewoon de oude ring van Madame doorgeschoven. Zonde om weg te gooien en ongetwijfeld zul je ontroerd zijn
Met een beetje geluk schuift hij zijn kinderen ook door naar jou zodat hij geen nieuwe hoeft te maken, spaart hem weer wat spermaquote:Op vrijdag 20 januari 2006 01:25 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
Dat vind ik dan weer een verkeerde vorm van spaarzaamheid
Ik begrijp juist van dvr dat spaarzaamheid & sperma niet samengaan En dan niet specifiek bij D., maar in het algemeen: B R E E D zaaien. Ja, ik steek hier ook nog een hoop op.quote:Op vrijdag 20 januari 2006 01:29 schreef Xennia het volgende:
Met een beetje geluk schuift hij zijn kinderen ook door naar jou zodat hij geen nieuwe hoeft te maken, spaart hem weer wat sperma
Maar het was al overduidelijk dat D. nou niet bepaald de zakenman van het jaar is.quote:Op vrijdag 20 januari 2006 01:20 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
Nee, de ware zakenman herken je aan zijn spaarzaamheid, dat is iets anders dan gierigheid! En een volwassen man die niet te lullig is om een gevulde en loodzware bloemenvaas naar zijn auto te zeulen, dat raakt mij natuurlijk recht in mijn meisjeshart
Het enige waar de beste man niet op bespaart is z'n sperma geloof ik. Spuit in de rondte bij Nadine, Kim, meisjes in Shanghai?. Maar goed, hij slikt dan wel weer een hoop weg van De Kale, dat compenseert het een en ander.
[off topic]quote:Op vrijdag 20 januari 2006 00:58 schreef Hihat het volgende:
[offtopic]
Was je wéér niet in de Hoogste Tijd hè, vandaag!
[/offtopic]
Nee...
Maar heb wel het eea te melden, dus ik mail je dit weekend weer eens.
[/off topic]
On topic: Het is nog immer Dagboek van een Kindermeisje... die kinderen zijn al lang en breed doorgeschoven...
Curiosity cultured the cat
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Ik pas nog steeds veel op bij Madame; gisteren was ik er bijna de hele dag, vandaag... ik schrijf er alleen niet zo veel over, omdat er weinig opzienbarends gebeurt. Ja: een nieuwe luizenplaag is uitgebroken. Ik ben dus steeds in de weer met verdelgmiddelen & netenkammen. Ik help de tweeling - ze hebben op vrijdag geen school - met een spreekbeurt ('Het luipaard in al zijn facetten') en de baby is op dit moment bezig een boterham met hagelslag in de dvd-speler te duwen. Straks komen er vriendjes spelen. Ik heb net een roerei gemaakt. Enzovoort. Zo kom ik de dag wel door...quote:Op vrijdag 20 januari 2006 09:08 schreef Copycat het volgende:
Het is nog immer Dagboek van een Kindermeisje... die kinderen zijn al lang en breed doorgeschoven...
Het is volstrekt duidelijk wat D. in Nadine ziet. Natuurlijk heeft hij geen bezwaar tegen haar seksgodinnenlichaam, daar heeft niemand bezwaar tegen, maar dat is niet waar het hem bij Nadine S. om gaat. Het gaat hem om haar vrije, onafhankelijke denkwijze. De hedonistische 'We gaan toch allemaal kapot'-gedachte waaraan zij zich sinds de dood van haar moeder vastklampt. (...) Om kort te gaan: D. zet zich af tegen Madame. Alles moet anders. Niets mag meer herinneren aan het saaie, verantwoordelijke gezinsleven dat hij aan haar zijde heeft geleid. En dus droomt hij ervan om met Nadine S. in een strandhuisje te gaan wonen. De hele dag zon, zee, sex. Naakt met haar door de golven waden, op de vlucht voor de realiteit en zichzelf.quote:Op donderdag 19 januari 2006 18:42 schreef Nadine26 het volgende:
Het is volstrekt duidelijk wat Madame in hem ziet. Natuurlijk heeft zij geen bezwaar tegen zijn seksgodenlichaam, daar heeft niemand bezwaar tegen, maar dat is niet waar het haar bij Ray Ramselaar om gaat. Het gaat haar om zijn rechtlijnige, compromisloze denkwijze. De kinderlijke 'terug naar de basis'- gedachte waaraan hij zich sinds zijn overwonnen drugsverslaving aan vastklampt. (...) Om kort te gaan: Madame zet zich af tegen Daniël. Alles moet anders. Niets mag meer herinneren aan het societyleven dat zij aan zijn zijde heeft geleid. En dus droomt ze ervan om met Ray Ramselaar in een boswachtershuisje te gaan wonen. Zelf hout hakken. Met kaplaarzen door het natte gras waden, op zoek naar stuifmeelpollen en gekiemde zaden voor het ontbijt.
Hij liegt als een ooggetuige (Russisch gezegde)
Ik weet niet onder welke steen ik de afgelopen maanden heb gebivakkeerd, maar dit topic is me pas een paar dagen geleden opgevallen. Heb inmiddels deel 1 t/m 4 gelezen en zie er nu al tegenop om straks deel 7 te hebben uitgelezen en iedere keer te moeten gaan wachten op een update...
Ja!
Het hoge woord moet eruit: wat is dat eigenlijk, dat Daniël zo diep is gezonken dat hij 'Edwin de Roy van Zuydewijn'- gevoelens oproept, en als drugsdealer wordt afgeschilderd - als pornobaron, no less, terwijl hij zo'n hartstochtelijke en bijzondere en eigenzinnige man is, in werkelijkheid (als je hem beter leert kennen, zeg je dan...)
Het ligt aan mij. Ik ben tenslotte verantwoordelijk voor het portret van Daniël. Ik maak dat portret. En ik doe het helemaal verkeerd. Ik bak er niks van. Rotzooi, tinnef. Ik schiet tekort... oh, oh, het wordt nooit wat met mij... diepe vertwijfeling, niemand begrijpt mij.
Misschien moet ik een gedicht over hem schrijven. Maar ik haat dichten.
Oh Daniël... ze noemen je Edwin de Roy van Zuydewijn,
terwijl jij zo'n prachtige parel bent en hij een lelijk zwijn.
Liefs, Sint & Piet.
Hoe vaak ben ik bij Madame thuis niet aanwezig geweest bij feestjes en etentjes die na een paar flessen wijn vanzelf ontaardden in dronkemansgepraat? Vaak. Vaak genoeg om te weten dat dronken veertigers tegen het eind van de avond altijd hetzelfde spelletje spelen, het gezelschapsspelletje 'Wie Gaat Er Vreemd?' De bedoeling is om zo veel mogelijk overspelige kennissen, buurtbewoners, oud-studievrienden en familieleden op te sommen, en daarbij geldt de regel: hoe meer smeuiige details, hoe meer punten. Na het spelen van 'Wie Gaat Er Vreemd?' is het tijd voor het tweede spelletje, getiteld: 'Ik In Elk Geval Niet', daarover is iedereen het roerend eens, en tevreden gaan de gasten weer huiswaarts.
Tijdens die avonden heb ik het allemaal langs horen komen, de mooie praatjes en de lulverhalen en de slappe troep. Het is een schande wat de overbuurman doet, zoiets flik je niet, je kunt het gewoon niet máken om er vandoor te gaan met een moeder van school, een getrouwde moeder, ze is net bevallen van haar tweede kind, theoretisch ligt ze nog half in het kraambed en onder die omstandigheden spreken die twee stiekem af in een hotel op de Wallen, je gelooft je oren toch niet als je dat hoort?
Niemand gelooft zijn oren. Ze kijken allemaal alsof ze verschrikkelijke buikpijn hebben. Dan waagt één van de gasten, een man met een hippe bril, het om te vragen: "Maar waarom op de Wallen, in godsnaam? Wat is er mis met het Hilton?"
"Wild en meeslepend leven," antwoordt iemand mat.
"Hoe onvolwassen kun je zijn."
"Ze zijn getrouwd!" wordt er geroepen. "Was dan níet getrouwd! Had dan géén drie kinderen genomen, een dubbele hypotheek, een buitenhuis, een zeventigurige werkweek..."
"Die man heeft een Peter Pan-complex," merkt een van de vrouwen op. "Hij gaat op de motor naar zijn werk. Een motor! Als vrouw weet je dan genoeg. Een man van vierenveertig die op de motor naar zijn werk gaat, heeft een probleem. Die zit niet lekker in zijn vel. Zo'n man is diep ongelukkig, daar komt het op neer."
"Omdat hij op een motor rijdt?" vraagt haar man.
"Ja," zegt zij. "Ik heb mijn pony ook weggedaan. Toen was ik zeventien."
"Van mij mag je een pony," merkt hij op.
Iedereen lacht.
"Ik wil geen pony!" roept zij boos. "Ik heb kinderen! Ik heb jou! Ik heb een huishouden dat moet draaien, ik heb een keuze gemaakt!"
Enzovoort.
Ik wil Daniël niet vrij pleiten; ik kan hem alleen zo goed begrijpen. Die mensen! Ooit, niet eens zo lang geleden, waren die mensen zijn vrienden. Dat was zijn leven. De vrouwen hebben allemaal een verwilderde blik in de ogen, de zogenaamde moederblik. En de mannen, de mannen zijn laf. Dat is het woord: laf. Zielig. Ze snappen het niet.
- wordt vervolgd -
[ Bericht 0% gewijzigd door Nadine26 op 21-01-2006 01:29:07 ]
Het hoge woord moet eruit: wat is dat eigenlijk, dat Daniël zo diep is gezonken dat hij 'Edwin de Roy van Zuydewijn'- gevoelens oproept, en als drugsdealer wordt afgeschilderd - als pornobaron, no less, terwijl hij zo'n hartstochtelijke en bijzondere en eigenzinnige man is, in werkelijkheid (als je hem beter leert kennen, zeg je dan...)
Het ligt aan mij. Ik ben tenslotte verantwoordelijk voor het portret van Daniël. Ik maak dat portret. En ik doe het helemaal verkeerd. Ik bak er niks van. Rotzooi, tinnef. Ik schiet tekort... oh, oh, het wordt nooit wat met mij... diepe vertwijfeling, niemand begrijpt mij.
Misschien moet ik een gedicht over hem schrijven. Maar ik haat dichten.
Oh Daniël... ze noemen je Edwin de Roy van Zuydewijn,
terwijl jij zo'n prachtige parel bent en hij een lelijk zwijn.
Liefs, Sint & Piet.
Hoe vaak ben ik bij Madame thuis niet aanwezig geweest bij feestjes en etentjes die na een paar flessen wijn vanzelf ontaardden in dronkemansgepraat? Vaak. Vaak genoeg om te weten dat dronken veertigers tegen het eind van de avond altijd hetzelfde spelletje spelen, het gezelschapsspelletje 'Wie Gaat Er Vreemd?' De bedoeling is om zo veel mogelijk overspelige kennissen, buurtbewoners, oud-studievrienden en familieleden op te sommen, en daarbij geldt de regel: hoe meer smeuiige details, hoe meer punten. Na het spelen van 'Wie Gaat Er Vreemd?' is het tijd voor het tweede spelletje, getiteld: 'Ik In Elk Geval Niet', daarover is iedereen het roerend eens, en tevreden gaan de gasten weer huiswaarts.
Tijdens die avonden heb ik het allemaal langs horen komen, de mooie praatjes en de lulverhalen en de slappe troep. Het is een schande wat de overbuurman doet, zoiets flik je niet, je kunt het gewoon niet máken om er vandoor te gaan met een moeder van school, een getrouwde moeder, ze is net bevallen van haar tweede kind, theoretisch ligt ze nog half in het kraambed en onder die omstandigheden spreken die twee stiekem af in een hotel op de Wallen, je gelooft je oren toch niet als je dat hoort?
Niemand gelooft zijn oren. Ze kijken allemaal alsof ze verschrikkelijke buikpijn hebben. Dan waagt één van de gasten, een man met een hippe bril, het om te vragen: "Maar waarom op de Wallen, in godsnaam? Wat is er mis met het Hilton?"
"Wild en meeslepend leven," antwoordt iemand mat.
"Hoe onvolwassen kun je zijn."
"Ze zijn getrouwd!" wordt er geroepen. "Was dan níet getrouwd! Had dan géén drie kinderen genomen, een dubbele hypotheek, een buitenhuis, een zeventigurige werkweek..."
"Die man heeft een Peter Pan-complex," merkt een van de vrouwen op. "Hij gaat op de motor naar zijn werk. Een motor! Als vrouw weet je dan genoeg. Een man van vierenveertig die op de motor naar zijn werk gaat, heeft een probleem. Die zit niet lekker in zijn vel. Zo'n man is diep ongelukkig, daar komt het op neer."
"Omdat hij op een motor rijdt?" vraagt haar man.
"Ja," zegt zij. "Ik heb mijn pony ook weggedaan. Toen was ik zeventien."
"Van mij mag je een pony," merkt hij op.
Iedereen lacht.
"Ik wil geen pony!" roept zij boos. "Ik heb kinderen! Ik heb jou! Ik heb een huishouden dat moet draaien, ik heb een keuze gemaakt!"
Enzovoort.
Ik wil Daniël niet vrij pleiten; ik kan hem alleen zo goed begrijpen. Die mensen! Ooit, niet eens zo lang geleden, waren die mensen zijn vrienden. Dat was zijn leven. De vrouwen hebben allemaal een verwilderde blik in de ogen, de zogenaamde moederblik. En de mannen, de mannen zijn laf. Dat is het woord: laf. Zielig. Ze snappen het niet.
- wordt vervolgd -
[ Bericht 0% gewijzigd door Nadine26 op 21-01-2006 01:29:07 ]
Nee, ga mee naar Shanghai, ga mee naar naar het eind van de wereld waar we rijk zullen worden en gelukkig zullen zijn. Alsjeblieft.
Helpt waar hij kan!
Oh god. Heb je weer gedronken?quote:Op zaterdag 21 januari 2006 01:45 schreef NoSigar het volgende:
Nee, ga mee naar Shanghai, ga mee naar naar het eind van de wereld waar we rijk zullen worden en gelukkig zullen zijn. Alsjeblieft.
Nee, ik drink geen alcohol.
En ook niet gesnoven trouwens, maar die mensen ken je misschien wel.
En ook niet gesnoven trouwens, maar die mensen ken je misschien wel.
Helpt waar hij kan!
Mensen die niet snuiven, daarvan ken ik er zelfs veelquote:Op zaterdag 21 januari 2006 02:00 schreef NoSigar het volgende:
Nee, ik drink geen alcohol.
En ook niet gesnoven trouwens, maar die mensen ken je misschien wel.
Hallo Floddertje!quote:Op zaterdag 21 januari 2006 00:47 schreef _Floddertje_ het volgende:
Ik weet niet onder welke steen ik de afgelopen maanden heb gebivakkeerd, maar dit topic is me pas een paar dagen geleden opgevallen. Heb inmiddels deel 1 t/m 4 gelezen en zie er nu al tegenop om straks deel 7 te hebben uitgelezen en iedere keer te moeten gaan wachten op een update...
Wij zitten ook onder een steen, maar het is hier lekker warm
Ik denk dat er weinig mis is met het portret wat je van Daniël schetst. Alleen geldt zijn voor jou allesovertreffende charme en aantrekkingskracht niet voor mij, 'objectieve' lezer.quote:Op zaterdag 21 januari 2006 01:20 schreef Nadine26 het volgende:
Het ligt aan mij. Ik ben tenslotte verantwoordelijk voor het portret van Daniël. Ik maak dat portret. En ik doe het helemaal verkeerd. Ik bak er niks van. Rotzooi, tinnef. Ik schiet tekort... oh, oh, het wordt nooit wat met mij... diepe vertwijfeling, niemand begrijpt mij.
Ik zie vooral een egoïstische, megalomane eendimensionale man die alles en iedereen inzet voor zijn eigen gewin.
Dat zijn oude vrienden laffe huisvaders zijn betekent niet één op één dat Daniël het positieve tegenovergestelde is.quote:Ik wil Daniël niet vrij pleiten; ik kan hem alleen zo goed begrijpen. Die mensen! Ooit, niet eens zo lang geleden, waren die mensen zijn vrienden. Dat was zijn leven. De vrouwen hebben allemaal een verwilderde blik in de ogen, de zogenaamde moederblik. En de mannen, de mannen zijn laf. Dat is het woord: laf. Zielig. Ze snappen het niet.
Hell, in principe is hij net zo laf... alleen uit hij het anders. Hij roept wel hard, maar verschuilt zich nog immer achter de rokken van de Kale..
Eerst zien, dan geloven.
Curiosity cultured the cat
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Hoe zou het nou voor Nadine zijn om met haar neus op de feiten gedrukt te worden door een dagboek wat terugpraat en niet dezelfde roze bril draagt? Dit zijn niet de dingen die je wilt horen als slachtoffer van verliefdheid.
Dat is niet helemaal waar en ik denk echt dat we hem tekort doen. Af en toe blijkt hij ook andere interesses en diepere emoties te kennen. Hij begon over Slauerhoff, Fante en Cash en liet zich behoorlijk gaan toen hij zich in Shanghai tot Nadine bekende. Hij toonde alsnog interesse in haar moeder. En hij verzamelt kunst - weliswaar in containers, maar dat pleit toch altijd voor mensen.quote:Op zaterdag 21 januari 2006 18:28 schreef Copycat het volgende:
Ik zie vooral een egoïstische, megalomane eendimensionale man die alles en iedereen inzet voor zijn eigen gewin.
Onderschat ook niet de intensiteit van zo'n jacht naar geld. Het vereist intelligentie en intuïtie, en bijzonder veel inzet en concentratie. Toch is het niet monomaan van natuur, want het doel, geld, is gestolde tijd, uitgesteld geluk, zekergestelde comfort en veiligheid - je kunt er alle kanten mee op en dat rechtvaardigt grote offers. Ik vermoed dat Daniel veel geofferd heeft. Dat zijn uitbundige levensstijl dat maar heel oppervlakkig compenseert is hij zich definitief gaan realiseren door Nadine's verschijning in zijn leven. Vandaar dat hij nu zijn buit binnen wil halen om eindelijk te gaan leven zoals hij dat werkelijk wil.
Het wordt nog interessant. Herinner je dat dit verhaal begon in R&P.. een belangrijk thema was kwetsbaarheid. Die rode draad volgt niet alleen Nadine -die in D. haar kwetsbaarheid ontvlucht- maar uiteindelijk ook Daniel, die juist niet langer ongenaakbaar kan zijn. Hij kan zijn eigen aard niet langer verloochenen en wil wegbreken uit de enkele leugenachtige dimensie waarin hij gevangen zit. Op naar de eerlijkheid, op naar zichzelf. Als dat lukt zal hij daarmee Nadine een voorbeeld geven dat haar voor hetzelfde dillemma stelt als eerder met Thijs. Met dit verschil dat Daniel met 'nee' geen genoegen zal nemen - hij zal haar willen kennen en zij zal met hem mee het diepe in moeten. Ik vermoed dat Daniel zich uiteindelijk tot een een daadkrachtige Meneer W. zal ontpoppen. Dit dagboek kan nog jaren vooruit!
dvr, als jij nu eens de Daniël episodes op je neemt. Zoals jij 'm beschrijft, zou ik bijna symapthie voor hem krijgen .
Bedacht me gisteren dat ik in dit hele dagboek nog geen enkel sympathiek personage heb kunnen ontwaren. Misschien zit 'm daar ook wel de kracht in.
Bedacht me gisteren dat ik in dit hele dagboek nog geen enkel sympathiek personage heb kunnen ontwaren. Misschien zit 'm daar ook wel de kracht in.
Curiosity cultured the cat
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Ik heb echt bewondering voor het feit dat ze die confrontatie aangaat en dat ze zo in haar eigen weg gelooft dat ze alle adviezen en bemoeienissen welwillend blijft lezen maar ze toch in de wind slaat. Heel sterk. Je kunt het op verliefdheid afschuiven maar misschien doet ze intuitief precies het juiste.quote:Op zaterdag 21 januari 2006 18:53 schreef clumsy_clown het volgende:
Hoe zou het nou voor Nadine zijn om met haar neus op de feiten gedrukt te worden door een dagboek wat terugpraat en niet dezelfde roze bril draagt?
Alle personages hebben bepaalde goede en slechte kwaliteiten ... het zijn net mensen. Een (subjectieve) gewogen gemiddelde van die kwaliteiten maakt een personage sympathiek of onsympathiek.quote:Op zaterdag 21 januari 2006 19:51 schreef Copycat het volgende:
... Bedacht me gisteren dat ik in dit hele dagboek nog geen enkel sympathiek personage heb kunnen ontwaren. ...
Wat mij betreft zijn alle personages best te pruimen m.u.v. de spreekwoordelijke schurk ... D. dus.
Ha! Nee, daar zou ik niets van bakken, ik ben meer van de simpele opinietjes en meninkjes.quote:Op zaterdag 21 januari 2006 19:51 schreef Copycat het volgende:
dvr, als jij nu eens de Daniël episodes op je neemt.
Anderzijds zou het wel heel verleidelijk zijn om het Daniël-karakter eens als ik-figuur te verkennen. Of beter gezegd, om in Daniëls huid te kruipen en Nadine eens uitgebreid te verkennen!! Haha! Maar nee, met mijn perverse geest aan het toetsenbord zou dat ontaarden in een drassige zedenschets die zelfs Jam het schaamrood op de kaken zou doen stijgen..
Wie weet zou je in het echt ook wel als een blok voor hem vallen! Nadine lijkt me een kritische tante hoor. Hij moet toch iets onweerstaanbaars hebben dat nog wat onderbelicht is gebleven. Een ondeugend-optimistische twinkel in zijn ogen of iets dergelijks.quote:Zoals jij 'm beschrijft, zou ik bijna sympathie voor hem krijgen
Het is wel een stelletje snoodaards ja.. ik vond Thijs aanvankelijk wel sympathiek, maar die heeft toch ook hufterige trekjes. En als de personages niet gewoon slecht zijn, dan zijn het wel malloten, zoals die gynaecoloog laatst! Maar Nadine is en blijft me sympathiek. 't Is een koppige drol die hier en daar een lelijke streek uithaalt, maar gezien de omstandigheden en in overweging nemende dat ze haar zwaktes ronduit erkent kan dat haar niet echt aangerekend worden. Bovendien schrijft ze als een trein en heeft ze een goddelijk buikie.quote:Bedacht me gisteren dat ik in dit hele dagboek nog geen enkel sympathiek personage heb kunnen ontwaren. Misschien zit 'm daar ook wel de kracht in.
Ik worstel persoonlijk nogal met de moraal moet ik erkennen. In vergelijking met Nadine's personages ben ik werkelijk een heilige (derhalve ook in-saai). Waar het anderen aangaat heb ik altijd de neiging erg vergevingsgezind te zijn; de mens verschilt genetisch maar 3% van de chimpansee, dus ik heb niet de illusie dat de ene mens nu echt zoveel beter of slechter is dan de ander. Ik slaag er alleen niet in om mijn eigen handel en wandel even lankmoedig te beschouwen. Ik wou dat ik eens lekker slecht kon zijn...quote:Op zaterdag 21 januari 2006 22:20 schreef Gajus het volgende:
[..]
Alle personages hebben bepaalde goede en slechte kwaliteiten ... het zijn net mensen.
Ik kom eigenlijk nooit verder dan ondeugend. Triest he? En dan verraad ik mezelf ook nog altijd, want zodra mij een ondeugende gedachte door het hoofd speelt, nemen mijn neusvleugels een bepaalde stand aan waarvan de kenners direct aflezen: opgepast, dvr voert iets in zijn schild.
Zoiets?quote:Op zaterdag 21 januari 2006 22:55 schreef dvr het volgende:
want zodra mij een ondeugende gedachte door het hoofd speelt, nemen mijn neusvleugels een bepaalde stand aan ...
[ Bericht 7% gewijzigd door Gajus op 22-01-2006 00:57:51 (subst. bush) ]
Niet alleen zichzelf, maar ook zijn vaderschap verloochent hij. Kun jij dat laatste rechtvaardigen?quote:Op zaterdag 21 januari 2006 19:46 schreef dvr het volgende:
Hij kan zijn eigen aard niet langer verloochenen en wil wegbreken uit de enkele leugenachtige dimensie waarin hij gevangen zit. Op naar de eerlijkheid, op naar zichzelf. ...
zelfs voor de grootste boeven (Stalin, Corleone, ..., mijn vader) was het vaderschap heilig
Nee, dat is niet te rechtvaardigen. Al weten we er afgezien van de koude Klaas en Kerst het fijne niet echt van.quote:Op zondag 22 januari 2006 01:52 schreef Gajus het volgende:
Niet alleen zichzelf, maar ook zijn vaderschap verloochent hij. Kun jij dat laatste rechtvaardigen?
Ik vrees dat de kinderen een idee van Madame waren.
Ongetwijfeld lag het initiatief tot de zwangerschappen bij Madame. Misschien voltrok de eerste zwangerschap zich zonder zijn expliciete instemming. Maar toch niet de tweede keer?quote:Op zondag 22 januari 2006 02:16 schreef dvr het volgende:
Ik vrees dat de kinderen een idee van Madame waren.
Mwoah, zo moeilijk lijkt het me niet om dat kunstje twee keer te klaren hoor. Gewoon de pil vergeten (en met het libido van D. komt er dan echt wel een keer waarbij de jongetjescellen de meisjescellen ontmoeten) en tegen abortus zijn. Voila, u heeft er niet 1 maar 2 statussymbolen, te weten de kids, bij.quote:Op zondag 22 januari 2006 02:44 schreef Gajus het volgende:
[..]
Ongetwijfeld lag het initiatief tot de zwangerschappen bij Madame. Misschien voltrok de eerste zwangerschap zich zonder zijn expliciete instemming. Maar toch niet de tweede keer?
[ Bericht 1% gewijzigd door #ANONIEM op 22-01-2006 03:13:35 ]
Dat zou me eerlijk gezegd helemaal niet verbazen.quote:Op zaterdag 21 januari 2006 22:43 schreef dvr het volgende:
Wie weet zou je in het echt ook wel als een blok voor hem vallen!
Ik zie Daniël als een heel charmante, goed gebekte, op een onconventionele manier mooie man. En laat ik daar nu net een sucker voor zijn.
Maar zo sec op scherm komt die aantrekkingskracht toch niet helemaal over.
Heeft niet zozeer te maken met de schrijfvaardigheid van Nadine, want die is buiten kijf hoog, als wel met de nare trekjes waarmee de man ook behept is.
Die overheersen voor mij als lezer.
Waardoor Daniël een typisch geval wordt van een met een midlife crisis worstelende veertiger die alleen voor zijn eigen geluk gaat. Niets en niemand ontziend, zelfs zijn kinderen niet.
De enige personen die op mij sympathiek overkomen zijn de meest passieve.quote:Het is wel een stelletje snoodaards ja.. ik vond Thijs aanvankelijk wel sympathiek, maar die heeft toch ook hufterige trekjes. En als de personages niet gewoon slecht zijn, dan zijn het wel malloten, zoals die gynaecoloog laatst! Maar Nadine is en blijft me sympathiek. 't Is een koppige drol die hier en daar een lelijke streek uithaalt, maar gezien de omstandigheden en in overweging nemende dat ze haar zwaktes ronduit erkent kan dat haar niet echt aangerekend worden. Bovendien schrijft ze als een trein en heeft ze een goddelijk buikie.
De Moeder (God rest her soul) en de kinderen (ex-vader, is toch om te janken zo sneu).
Madame, Vriendinnen van Madame, Kim, de Kale , Ute, Leraar, Kikvorsman. Ze kunnen allemaal niet op mijn sympathie rekenen.
Nadine wel.
Omdat ze zo onomwonden schrijft en zichzelf daarbij niet spaart. En Thijs toch ook nog steeds een beetje. Omdat ie Nadine zo goed weet te doorgronden.
Curiosity cultured the cat
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Jij maakt het wel bont met al jouw ex-en.quote:Op zondag 22 januari 2006 12:21 schreef Copycat het volgende:
... ex-vader ...
Dat zei dat zoontje toch? Dat Daniël zijn ex-vader was?quote:Op zondag 22 januari 2006 13:28 schreef Gajus het volgende:
Jij maakt het wel bont met al jouw ex-en.
Of ben ik nu in de war met een schrijnend R&P topic... of iets in SHO .
Curiosity cultured the cat
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Klopt ... nu herinner ik het mij weer.quote:Op zondag 22 januari 2006 13:40 schreef Copycat het volgende:
Dat zei dat zoontje toch? Dat Daniël zijn ex-vader was?
een dergelijke diskwalificatie uit de mond van je bloedeigen zoon ... een grotere afgang is nauwelijks denkbaar
Nee! Hij is ook een laffe huisvader! In elk geval wás hij dat, en eigenlijk probeerde ik dat ook duidelijk te maken met dat stukje. Dat is zijn wereld. Ik wilde dus zeggen: compassie, heb compassie met deze mensen... zie hun pijn, hun lijden! Het is wel gemakkelijk om er als buitenstaander (ik dus) een cynisch stukje over te schrijven, maar het blijft toch van een diepe, onbevattelijke tragiek. Het compulsieve overspel in die kringen is in feite een kinderlijk verlangen naar die pony, of naar die motor. Het is nostalgie. En ik kan dat niet veroordelen.quote:Op zaterdag 21 januari 2006 18:28 schreef Copycat het volgende:
Dat zijn oude vrienden laffe huisvaders zijn betekent niet één op één dat Daniël het positieve tegenovergestelde is.
quote:Hell, in principe is hij net zo laf... alleen uit hij het anders. Hij roept wel hard, maar verschuilt zich nog immer achter de rokken van de Kale..
Eerst zien, dan geloven.
Ik geloof niet dat het paradijs bestaat, ook niet voor Daniël. Dat weet hij zelf ook wel. Maar dat weerhoudt hem er niet van het tóch na te jagen - geluk, avontuur, weet ik veel - en dat kan ik ook niet veroordelen.
quote:Op zaterdag 21 januari 2006 18:53 schreef clumsy_clown het volgende:
Hoe zou het nou voor Nadine zijn om met haar neus op de feiten gedrukt te worden door een dagboek wat terugpraat en niet dezelfde roze bril draagt?
Leuk.
Ik zal niet snel denken: oh, niemand vindt D. een geschikte vent, misschien heb ik hem verkeerd ingeschat. Ik denk: oh, ik moet beter leren schrijven. Met meer inlevingsvermogen, meer gevoel.
Nee. Maar nogmaals: dat reken ik dus mezelf aan.quote:Dit zijn niet de dingen die je wilt horen als slachtoffer van verliefdheid.
Ik denk niet dat het aan jouw schrijfstijl ligt, het is meer dat wij lezers niet emotioneel betrokken zijn bij D. en dus een objectievere kijk op het geheel hebben.quote:Op zondag 22 januari 2006 22:55 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
Leuk.
Ik zal niet snel denken: oh, niemand vindt D. een geschikte vent, misschien heb ik hem verkeerd ingeschat. Ik denk: oh, ik moet beter leren schrijven. Met meer inlevingsvermogen, meer gevoel.
[..]
Nee. Maar nogmaals: dat reken ik dus mezelf aan.
Dat ik minder de nadruk leg op de 'ontwikkelde' kant van D., komt omdat ik die kant veel minder spannend en exotisch vind dan zijn queeste naar geld en avontuur en grenzeloosheid. Hij is als enige van zijn oud-studievrienden níet gezwicht voor de schijnveiligheid van een baan bij KPMG of Shell of Arthur Anderson of hoe heten al die Multinationals; hij heeft een 'creatief' beroep gekozen, en hij vertikt het om uit naam van de creativiteit of de artisticiteit op een houtje te bijten. Het is zo'n cliché: de acteur die weigert reclame te maken voor vissticks omdat Hamlet geen vissticks eet. Dat is niet geloofwaardig. Niet integer! Niet zuiver! Daniël is niet integer of zuiver, in elk geval niet op die aanstellerige manier - hij wil keiharde munt slaan uit zijn werk. En dat doet hij ook. En het is niet zo moeilijk om te bedenken dat hem dat niet in dank wordt afgenomen door veel mensen uit het wereldje.quote:Op zaterdag 21 januari 2006 19:46 schreef dvr het volgende:
Dat is niet helemaal waar en ik denk echt dat we hem tekort doen. Af en toe blijkt hij ook andere interesses en diepere emoties te kennen. Hij begon over Slauerhoff, Fante en Cash en liet zich behoorlijk gaan toen hij zich in Shanghai tot Nadine bekende. Hij toonde alsnog interesse in haar moeder. En hij verzamelt kunst - weliswaar in containers, maar dat pleit toch altijd voor mensen.
Het wereldje - onze levens hangen aan elkaar van de wereldjes. Daniël heeft zo'n beetje dezelfde achtergrond als ik: gestudeerde ouders, hockeyjeugd, zeilvakanties, enzovoort. Ook een wereldje. Het ruikt er naar boeken en versgemaaid gras. Voor de hockeyschoenen komen op een dag vanzelf golfschoenen in de plaats. Niemand breekt uit. Hij wel. Hij doet een poging. Hij heeft geen boodschap aan de wereldjes, de gedragscodes, de mores, de etiquette, de maaivelden.
Eén ding is frappant. De keuze van Daniël voor Madame, die is op zijn zachts gezegd frappant, zo niet verbijsterend te noemen. Tegenstrijdig. Het klopt niet. Misschien was hij zich in die tijd, zo'n acht jaar geleden, minder bewust van zijn hang naar vrijheid. Want als iemand een wereldje vertegenwoordigt, een hermetisch gesloten en zuurstofarm kringetje van Comme il faut-types, dan is het Anne-Sophie wel. Is zijn huwelijk een offer geweest? Een poging om zich te conformeren aan... zijn ouders?... zijn achtergrond?... zijn geheime fantasieën? Geen idee. En ondanks zijn nieuwe koerswijziging richting Vrijheid - en richting mij, want ik ben voor hem de verpersoonlijking van die vrijheid - is het nog maar de vraag of hij die stap echt durft te zetten. Ik bedoel: in het licht van zijn verleden. Zijn huwelijk. Het geld van Anne-Sophie. En het mondaine leven dat daardoor een vanzelfsprekendheid werd. Dat zijn geen kleine dingen. Niets is toeval. Over al die dingen heeft hij goed nagedacht, toen.quote:Onderschat ook niet de intensiteit van zo'n jacht naar geld. Het vereist intelligentie en intuïtie, en bijzonder veel inzet en concentratie. Toch is het niet monomaan van natuur, want het doel, geld, is gestolde tijd, uitgesteld geluk, zekergestelde comfort en veiligheid - je kunt er alle kanten mee op en dat rechtvaardigt grote offers. Ik vermoed dat Daniel veel geofferd heeft. Dat zijn uitbundige levensstijl dat maar heel oppervlakkig compenseert is hij zich definitief gaan realiseren door Nadine's verschijning in zijn leven. Vandaar dat hij nu zijn buit binnen wil halen om eindelijk te gaan leven zoals hij dat werkelijk wil.
Dan zal ik uitstel moeten aanvragen voor mijn scriptie...quote:Dit dagboek kan nog jaren vooruit!
Vrijheid kost geld en Madame heeft geld en ongetwijfeld ook een netwerk van rijke mensen om zich heen waar hij gebruik van kan makenquote:Op maandag 23 januari 2006 00:31 schreef Nadine26 het volgende:
Eén ding is frappant. De keuze van Daniël voor Madame
Ja, ho eens eventjes. D. koos dan wel een creatieve bezigheid, maar tegelijkertijd is dat commercieel benaderen ervan niks geen vlucht uit zijn millieu. Dat is toch de manier waarop iedere kakker of andere rechtse bal de kunst benadert? En dan vooral afgeven op het wereldje, waar je niet bij wilt horen. Uit angst natuurlijk dat het wereldje niet wil dat jij erbij hoort. De aanval als beste verdediging.quote:Op maandag 23 januari 2006 00:31 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
Dat ik minder de nadruk leg op de 'ontwikkelde' kant van D., komt omdat ik die kant veel minder spannend en exotisch vind dan zijn queeste naar geld en avontuur en grenzeloosheid. Hij is als enige van zijn oud-studievrienden níet gezwicht voor de schijnveiligheid van een baan bij KPMG of Shell of Arthur Anderson of hoe heten al die Multinationals; hij heeft een 'creatief' beroep gekozen, en hij vertikt het om uit naam van de creativiteit of de artisticiteit op een houtje te bijten. Het is zo'n cliché: de acteur die weigert reclame te maken voor vissticks omdat Hamlet geen vissticks eet. Dat is niet geloofwaardig. Niet integer! Niet zuiver! Daniël is niet integer of zuiver, in elk geval niet op die aanstellerige manier - hij wil keiharde munt slaan uit zijn werk. En dat doet hij ook. En het is niet zo moeilijk om te bedenken dat hem dat niet in dank wordt afgenomen door veel mensen uit het wereldje.
Een beetje cliché Nadine, kom op. DIE VLIEGER GAAT NIET OP MEVROUW!
Madame is toch ook ouder dan hij, en had ze niet al een huwelijk achter de rug? 't Is inderdaad een vreemd koppel. Ik ga er toch maar van uit dat het om geld ging. Je moet ergens beginnen als ondernemer, en als je het op eigen kracht doet kunnen er jaren overheen gaan voor je bent waar je met een flink startkapitaal meteen had kunnen zijn.quote:Op maandag 23 januari 2006 00:31 schreef Nadine26 het volgende:
Is zijn huwelijk een offer geweest? Een poging om zich te conformeren aan... zijn ouders?... zijn achtergrond?... zijn geheime fantasieën?
Wat voor vader heeft Daniël? Ik vond het frappant dat hij uit 'a boy named Sue' dat regeltje over "kicked like a mule" haalde, want de hele clou van dat nummer zit juist in de staart, waarbij de zoon en de vader na een opmerkelijke wending verzoend in elkaars armen vallen. Als het met zijn vader niet boterde en die hem niet van het benodigde geld wilde voorzien maakt dat een huwelijk met de rijke Madame waarschijnlijker.
Enfin, je zou het hem misschien gewoon eens kunnen vragen.
Waarbij wel dient vermeld, ik bedoel bij mijn eerdere opmerkingen, dat mijn afkeer van D, wordt gevoed door jalouzie en dat mij hele huwelijk met Nadine26 niet doorging vanwege een KEUKEN.
De keuze voor een creatieve bezigheid (die intussen trouwens al een stuk minder creatief is; hij houdt zich nu vooral bezig met het aanboren van fondsen) is wel degelijk een vlucht uit zijn milieu, in elk geval was het indertijd een 'reuze verrassing' voor zijn ouders, en geen aangename reuze verrassing.quote:Op maandag 23 januari 2006 01:06 schreef cioran63 het volgende:
Ja, ho eens eventjes. D. koos dan wel een creatieve bezigheid, maar tegelijkertijd is dat commercieel benaderen ervan niks geen vlucht uit zijn millieu. Dat is toch de manier waarop iedere kakker of andere rechtse bal de kunst benadert? En dan vooral afgeven op het wereldje, waar je niet bij wilt horen. Uit angst natuurlijk dat het wereldje niet wil dat jij erbij hoort. De aanval als beste verdediging.
Een beetje cliché Nadine, kom op. DIE VLIEGER GAAT NIET OP MEVROUW!
Maar luister, zoals jij het brengt, klinkt het inderdaad wel een beetje triest. Kakkers die zich afzetten tegen de geborneerde kunstwereld, dat is natuurlijk allemaal frustratie en flauwekul. Maar D. zet zich er niet tegen af; hij is erin geslaagd een groot succes van zijn bedrijf te maken, er valt dus niks af te zetten of te simmen. Hij is er trots op, en terecht. Ik bedoel: hij is geen miskende kunstenaar die 's nachts met te veel whisky op eindeloze jankverhalen gaat zitten ophangen over hoe verrot het wereldje is en hoe ze hem met z'n allen tegenwerken, alléén omdat hij toevallig op hockey heeft gezeten, en dat (nog weer 3 glazen whisky verder) het trouwens de hoogste tijd wordt dat er in Nederland een dictator aan het bewind komt, dát zal de mensen leren, en dan kan die dictator meteen alle kunstenaars laten stenigen op de dam, dood moeten ze, dat stelletje lamlullen dat altijd met de subsidiepotjes aan de haal gaat, zeker omdat ze zielig zijn, nou... nou... enzovoort.
Ja, ik ken ze wel, de kakkers en de rechtse ballen.
Een goede schrijver heeft de tools om z'n lezers wel emotioneel te betrekken bij de personages. Gewoon volhouden, nadine. Tip: je wat minder laten leiden door lust...quote:Op zondag 22 januari 2006 23:50 schreef Xennia het volgende:
Ik denk niet dat het aan jouw schrijfstijl ligt, het is meer dat wij lezers niet emotioneel betrokken zijn bij D. en dus een objectievere kijk op het geheel hebben.
Hij liegt als een ooggetuige (Russisch gezegde)
Ik neem even een douche en dan ga ik me er mee bemoeien, okay? Okay?
Tot zo. .
Tot zo. .
"The world will note that the first atomic bomb was dropped on Hiroshima, a military base."
Die angstige aanname lijkt me anders niet misplaatst - er lopen heel wat aspirant kunstenaars rond die een gebrek aan talent of ambitie verhullen door hun marginale bestaan toe te schrijven aan hun streng beleden artistieke integriteit, en die er nauwlettend en angstvallig op toezien dat eenieder die zich in de kunsten begeeft er eenzelfde moraal op nahoudt. Maar dat veel groten op een houtje hebben gebeten maakt van armoe natuurlijk nog geen kwaliteits- of succesgarantie. Dat besef dringt dan op hun 30e eindelijk door en dan worden ze alsnog bureaukluiver, onder het mom dat de wereld nog niet klaar voor ze was.quote:Op maandag 23 januari 2006 01:06 schreef cioran63 het volgende:
En dan vooral afgeven op het wereldje, waar je niet bij wilt horen. Uit angst natuurlijk dat het wereldje niet wil dat jij erbij hoort. De aanval als beste verdediging.
Eigenlijk is dat hele leed-verhaal al achterhaald sinds Jeff Koons met zichtbaar genoegen steenrijk werd door burgerkitsch als (letterlijk) Grote Kunst te verkopen. En zo'n provocerende schandvlek als de Kunstfabriek bekijk ik ook met groot plezier, vooral als ik bedenk dat het legertje Chinese ambachtslieden dat die nepschilderijen maakt waarschijnlijk in oprecht bittere armoe leeft. De directie van die club zou bij ieder werk een certificaat moeten leveren waarop staat dat hun kunstenaars gegarandeerd zo arm als de neten zijn. Ha!
Overigens met grote waardering voor het doorzettingsvermogen van de talenten die niet op stel en sprong erkend werden. 't is meestal hard werken..
Nu ja, dank je. Ik ben ook wel een beleefde jongen, hoor. Dat valt allemaal best mee. Vertel; waar hebben we 't over?quote:Op maandag 23 januari 2006 02:14 schreef dvr het volgende:
Toch beleefd van Jam dat hij eerst een douche neemt voor hij zich aan ons presenteert.
"The world will note that the first atomic bomb was dropped on Hiroshima, a military base."
Ik heb ondertussen even een kammetje door mijn haar getrokken.
Ehm, de merkwaardige partnerkeuze van Daniël. En of hij het wel zal aandurven om de weg van zijn hart te volgen, dat naar Nadine leidt.
Ehm, de merkwaardige partnerkeuze van Daniël. En of hij het wel zal aandurven om de weg van zijn hart te volgen, dat naar Nadine leidt.
Ja, nee, je hebt gelijk, laten we het daar eens over hebben. Ik heb koude voeten, ik trek even wat pantoffels aan.quote:Op maandag 23 januari 2006 02:27 schreef dvr het volgende:
Ik heb ondertussen even een kammetje door mijn haar getrokken.
Ehm, de merkwaardige partnerkeuze van Daniël. En of hij het wel zal aandurven om de weg van zijn hart te volgen, dat naar Nadine leidt.
"The world will note that the first atomic bomb was dropped on Hiroshima, a military base."
De weg, die! Ha! Heb ik u daar even!
"The world will note that the first atomic bomb was dropped on Hiroshima, a military base."
Ja, meer dan wat kinderachtig gezeik hoeft u vannacht niet van mij te verwachten.
.
.
"The world will note that the first atomic bomb was dropped on Hiroshima, a military base."
So true...quote:Op maandag 23 januari 2006 00:35 schreef Xennia het volgende:
Vrijheid kost geld en Madame heeft geld en ongetwijfeld ook een netwerk van rijke mensen om zich heen waar hij gebruik van kan maken
Is een lief karakter tegenwoordig dan NIKS meer waard?
Ja, ze is al eens eerder getrouwd geweest; ze heeft ook een zoon uit haar eerste huwelijk. Ik geloof dat zij ook aandeelhouder is in het bedrijf van D., in elk geval heeft ze aandelen. Ik zal deze zaak eens tot op de bodem uitzoeken.quote:Op maandag 23 januari 2006 01:25 schreef dvr het volgende:
Madame is toch ook ouder dan hij, en had ze niet al een huwelijk achter de rug? 't Is inderdaad een vreemd koppel. Ik ga er toch maar van uit dat het om geld ging. Je moet ergens beginnen als ondernemer, en als je het op eigen kracht doet kunnen er jaren overheen gaan voor je bent waar je met een flink startkapitaal meteen had kunnen zijn.
Helaas heb ik de ouders van D. nog niet mogen ontmoeten . Hij heeft me weinig over hen verteld. Ik heb de indruk dat ze nogal ingenomen zijn met hun Franse schoondochter; ze bellen haar geregeld op. Bijna dagelijks. Ze spreken Frans met haar, dat vinden ze leuk. Ik heb die vader wel eens aan de lijn gehad, en dan sprak hij in zijn Bloemendaalse Frans: "C'est qui à l'appareil?"quote:Wat voor vader heeft Daniël? Ik vond het frappant dat hij uit 'a boy named Sue' dat regeltje over "kicked like a mule" haalde, want de hele clou van dat nummer zit juist in de staart, waarbij de zoon en de vader na een opmerkelijke wending verzoend in elkaars armen vallen. Als het met zijn vader niet boterde en die hem niet van het benodigde geld wilde voorzien maakt dat een huwelijk met de rijke Madame waarschijnlijker.
. Hij heeft me weinig over hen verteld. Ik heb de indruk dat ze nogal ingenomen zijn met hun Franse schoondochter; ze bellen haar geregeld op. Bijna dagelijks. Ze spreken Frans met haar, dat vinden ze leuk. Ik heb die vader wel eens aan de lijn gehad, en dan sprak hij in zijn Bloemendaalse Frans: "C'est qui à l'appareil?" Ook deze zaak zal ik tot op de bodem uitzoeken. Vanavond ga ik bij D. slapen. Maar eerst heeft mijn vader ons uitgenodigd voor een familieberaad in een restaurant. Mijn broer zei: "Kunnen we niet bij mij thuis afspreken, straks krijgen we weer Italiaanse toestanden." Hij schaamt zich voor ons.quote:Enfin, je zou het hem misschien gewoon eens kunnen vragen.
Dat is bij mij ook nog steeds een teer puntje. Oud zeer, hè. (En toch gaan we er best volwassen mee om).quote:Op maandag 23 januari 2006 01:35 schreef cioran63 het volgende:
Waarbij wel dient vermeld, ik bedoel bij mijn eerdere opmerkingen, dat mijn afkeer van D, wordt gevoed door jalouzie en dat mij hele huwelijk met Nadine26 niet doorging vanwege een KEUKEN.
Zie je wel, van de zenuwen ga ik spelfouten maken. Ook al.quote:Op maandag 23 januari 2006 19:06 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
Dat is bij mij ook nog steeds een teer puntje. Oud zeer, hè. (En toch gaan we er best volwassen mee om).
Niet in jouw wereldjequote:Op maandag 23 januari 2006 18:38 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
So true...
Is een lief karakter tegenwoordig dan NIKS meer waard?
Als ik de lotto win krijg jij van mij een Siematic keuken, Cioran. Of beter, een Poggenpohl. Dat zal haar wel op andere gedachten brengen.
Nachtelijke muziek+clip tip: Kashmir (DK) - The curse of being a girl
(maar ook de andere nummers. Bowie en Reed doen mee)
[ Bericht 47% gewijzigd door dvr op 25-01-2006 05:07:35 ]
Nachtelijke muziek+clip tip: Kashmir (DK) - The curse of being a girl
(maar ook de andere nummers. Bowie en Reed doen mee)
[ Bericht 47% gewijzigd door dvr op 25-01-2006 05:07:35 ]
Het wordt nu wel weer eens tijd dat je van Daniel afkruipt en je kont richting laptop beweegt! Ik ben benieuwd naar het familieberaad
Neequote:Op donderdag 26 januari 2006 03:39 schreef cioran63 het volgende:
Update geen.
Ik heb D. wat meer verteld over het dagboek; hij vroeg ernaar toen ik op een - dacht ik - onbewaakt moment mijn laptop openklapte, maar hij stond opeens achter me: "Wat ga je doen?"
Hij is woedend. Wat nu, wat nu?
OEI! Maar hij hoeft nergens bang voor te zijn hoor. Volgens mij is geen der betrokkenen te identificeren, en de kans dat hier stomtoevallig iemand terecht komt die jullie zou kunnen herkennen is miniem.
Bovendien gelooft de helft van de lezers er toch allemaal geen flikker van, hahaha.
Heeft hij zich al door alle 7 delen geworsteld? Dan zal hij nog wel een paar keer in woede ontsteken!
Wel genant dat hij dan ook al onze ongezouten op- en aanmerkingen kan lezen... en jouw diepste gedachten... oei oei oei oei
Gelukkig heb ik laatst nog wat lovende woorden over hem gesproken!
Maar goed, de enige gepaste woede zou natuurlijk zijn omdat hij er nu pas achterkomt dat zijn meissie zo goed kan schrijven.
Bovendien gelooft de helft van de lezers er toch allemaal geen flikker van, hahaha.
Heeft hij zich al door alle 7 delen geworsteld? Dan zal hij nog wel een paar keer in woede ontsteken!
Wel genant dat hij dan ook al onze ongezouten op- en aanmerkingen kan lezen... en jouw diepste gedachten... oei oei oei oei
Gelukkig heb ik laatst nog wat lovende woorden over hem gesproken!
Maar goed, de enige gepaste woede zou natuurlijk zijn omdat hij er nu pas achterkomt dat zijn meissie zo goed kan schrijven.
Schrijf het van je af.quote:Op donderdag 26 januari 2006 21:38 schreef Nadine26 het volgende:
Wat nu, wat nu?
...dass wir fliegen.
Eigenlijk een soort voorpublicatie dus ?quote:Op donderdag 26 januari 2006 21:38 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
Nee
Ik heb D. wat meer verteld over het dagboek; hij vroeg ernaar toen ik op een - dacht ik - onbewaakt moment mijn laptop openklapte, maar hij stond opeens achter me: "Wat ga je doen?"
Hij is woedend. Wat nu, wat nu?
Eigenlijk wil ik zijn verhaal ook wel eens horen...
Een pauw is een kip die in bloei staat
Is hij woedend?
LES 1 : Sommige dingen HOEF je niet te delen!
Wel met ons natuurlijk....
LES 1 : Sommige dingen HOEF je niet te delen!
Wel met ons natuurlijk....
Steeds als ik tegen de lamp loop,
neem ik een stukje licht mee.
♥Knibbel, Knabbel etc met veel foto's! IV♥
neem ik een stukje licht mee.
♥Knibbel, Knabbel etc met veel foto's! IV♥
Guy Verhofstadt, .
.
"The world will note that the first atomic bomb was dropped on Hiroshima, a military base."
Teiltje nodig?quote:Op vrijdag 27 januari 2006 00:22 schreef JAM het volgende:
Guy Verhofstadt, .
Steeds als ik tegen de lamp loop,
neem ik een stukje licht mee.
♥Knibbel, Knabbel etc met veel foto's! IV♥
neem ik een stukje licht mee.
♥Knibbel, Knabbel etc met veel foto's! IV♥
Zeg hem dat het bedoeld was als publiciteitsstuntquote:Op donderdag 26 januari 2006 21:38 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
Nee
Ik heb D. wat meer verteld over het dagboek; hij vroeg ernaar toen ik op een - dacht ik - onbewaakt moment mijn laptop openklapte, maar hij stond opeens achter me: "Wat ga je doen?"
Hij is woedend. Wat nu, wat nu?
