Dagboek van een kindermeisje. Deel zeven.

quote:

Op dinsdag 10 januari 2006 22:18 schreef Xennia het volgende:
En het is ook je intentie dat de breuk definitief is? Dat komt nogal onverwacht

Wat mijn intentie precies is, weet ik zelf niet. Zeker op dit moment niet: vannacht is het nogal laat geworden, en ik heb verschrikkelijke hoofdpijn. Ik was uit eten met een vriendin. We hebben bijna twee flessen rode wijn leeggedronken, dat is niet zo'n probleem, maar we vergaten ondertussen ons bord leeg te eten. M. had pasta met eekhoorntjesbrood besteld, ik at spaghetti met een pikzwarte saus - inktvis, als ik me niet vergis.
In het restaurant hebben we een leuk nieuw contact opgedaan, ook handig voor de toekomst: een gynaecoloog die Godewijn heet. Hij zat aan het tafeltje naast ons. Hij was in het gezelschap van een ex-vriendin, of beter gezegd: een ex-minnares. Zij zag eruit als een 30-jarige Patty Brard, maar ze bleek 50 te zijn. Een medisch wonder! Toch zat Godewijn de hele avond naar mijn vriendin M. te loeren. Ik had niets in de gaten; ik zat met mijn rug naar hem toe, maar toen M. op een bepaald moment opstond om naar de wc te gaan, hoorde ik hem vragen: "Ga je overgeven?" Dat was zijn openingszin. Zo ontstond het gesprek. Na twee zinnen wilde Godewijn weten of wij (M. & ik) wel eens met elkaar naar bed gingen, en zo ja: hoe vaak.
M. zei: "Niet zo vaak."
En ik zei: "Steeds minder. De klad komt erin."
Godewijn keek een beetje teleurgesteld. "Dus jullie hebben een platonische vriendschap?" vroeg hij. "Dat is wel... bijzonder."
Daarop zei ik: "Voor een gynaecoloog houd jij er een vreemd wereldbeeld op na. Ben jij wel gynaecoloog?"
"Ja, in Utrecht," zei hij, en het medische wonder beaamde het. Ze zei: "Het is voor veel vrouwen bedreigend om een aantrekkelijke gynaecoloog te treffen."
Daarop zei Godewijn: "Het leuke van mijn vak is juist om die barrière weg te halen."
"Welke barrière?" vroeg M.
"Nou kijk..," zei Godewijn, en hij glimlachte verleidelijk. "Dat een vrouw zich bij mij op haar gemak voelt, dat ze mij tóch haar lichaam toevertrouwt."
Om eerlijk te zijn leek hij mij een levensgevaarlijke gek.
Dus ik zei: "Ik zou toch héél gek opkijken als ik in het Utrechts Medisch Centrum kwam voor een uitstrijkje en de deur zou openzwaaien, en achter die deur zou dokter Godewijn op me staan te wachten. Ik zou echt héél gek opkijken. Ik zou hard weg rennen."
Dat vond dokter Godewijn niet zo leuk. Hij begreep het ook niet: "Waarom zou jij weg rennen?" vroeg hij. "Er is toch niets mis met mij?"
"Nee," zei ik. "Tot je de eendenbek tevoorschijn haalt."
M. kreeg de slappe lach.
Toen vroeg Godewijn weer aan M.: "Ga je overgeven?" En meteen daarna: "Heb jij een vriend?"
"Ja," zei M., "ik heb zelfs een ontzettend léuke vriend. Ik ben heel gelukkig."
"Dus je bent niet te versieren?" (Dokter Godewijn!)
M. schudde haar hoofd, ze zei: "Ik ben net een Labrador."
"Wat bedoel je?" vroeg Godewijn geschrokken. (Hij had wel gynaecologie gestudeerd, maar op bepaalde vlakken was hij een onbeschreven blad).
"Dat ik hondstrouw ben," legde M. geduldig uit. "Trouwens, je zit de hele tijd te zoenen met je ex-minnares. Leg eens uit hoe dat zit?"
Daarop nam de ex-minnares het woord. Haar naam was Phil, en ze vertelde dat zij dokter Godewijn, die toen nog medicijnen studeerde, vijftien jaar geleden had ontmoet in een café. Daar was hij op haar afgestapt met de woorden: "Zullen wij voor één week een affaire beginnen?"
"Goed," had Phil geantwoord.
Zo gezegd, zo gedaan - en na die week waren Phil en Godewijn goede vrienden geworden. Ze zien elkaar ongeveer één keer per jaar. En dan zoenen ze ook met elkaar. Hoewel Godewijn inmiddels getrouwd is en twee kinderen heeft. De foto's van zijn kinderen hebben wij mogen bewonderen op de display van zijn mobieltje. Hij zei: "Ik heb een goede relatie, en sommige dingen bespreek je niet."
"Welke dingen?" informeerde M.
"Dingen," zei Godewijn vaag. "Je moet het spannend houden. Kom, we gaan een ritje maken met mijn Jeep."
"Als jij de rekening betaalt," zeiden M. en ik tegelijkertijd.
Dat vond dokter Godewijn geen probleem.

Veel later, het was toen al half vier, overhandigde dokter Godewijn ons zijn kaartje met de woorden: "Als je ooit een probleem hebt, weet je mij te vinden."

Et voilà, een nieuwe verhaallijn!

En die ex-minnares van Godewijn vond het wel amusing dat Meneer de Dokter zijn pijlen die avond richtte op twee veronderstelde lesbiënnes, juist op die ene dag in het jaar dat zij gebruik kon maken van haar privilége om hem te mogen zoenen?

quote:

Op woensdag 11 januari 2006 13:37 schreef Hihat het volgende:
En die ex-minnares van Godewijn vond het wel amusing dat Meneer de Dokter zijn pijlen die avond richtte op twee veronderstelde lesbiënnes, juist op die ene dag in het jaar dat zij gebruik kon maken van haar privilége om hem te mogen zoenen?

Ze leek er niet echt mee te zitten. Ze heeft tegenwoordig, maar dat vertelde ze pas veel later, een nieuw segment aangeboord, het segment van de 'vurige jonge minnaars'. Hoewel dokter Godewijn niet stokoud was, achtendertig om precies te zijn, voldeed hij volgens Phil niet aan de eis. Vurig: ja. Jong: nee, aangezien ze met 'jong' een jaar of vijfentwintig bedoelde. "Een beetje jullie leeftijd," zei ze. "Lekker speels en kneedbaar, snap je?"

Ik heb trouwens nog niks van D. gehoord.

Wel een hele fout naam trouwens, Godewijn.

By the way, het was toch Phil die dokter was? Dr. Phil?

En doe eens niet zo vaag over het ritje met de Jeep. Wie gingen er allemaal mee? Waar naartoe? En waarom geeft hij zijn kaartje aan je af met de vraag: "Als je ooit een probleem hebt weet je me te vinden"? Lijkt me niet echt een gangbare afsluiter op een eerste, bovendien zeer informele, ontmoeting.

[ Bericht 32% gewijzigd door Hihat op 11-01-2006 15:42:15 ]

quote:

Op woensdag 11 januari 2006 15:32 schreef Hihat het volgende:
Wel een hele fout naam trouwens, Godewijn.

By the way, het was toch Phil die dokter was? Dr. Phil?

En doe eens niet zo vaag over het ritje met de Jeep. Wie gingen er allemaal mee? Waar naartoe? En waarom geeft hij zijn kaartje aan je af met de vraag: "Als je ooit een probleem hebt weet je me te vinden"? Lijkt me niet echt een gangbare afsluiter op een eerste, bovendien zeer informele, ontmoeting.

Geduld is een schone zaak, Hihat. Dat komt allemaal nog, écht.
Eerst de spanning opvoeren, daarna de gebeurtenis uitwerken, dat is de kracht van dit dagboek.

Wel leuk om te lezen, hoor.

quote:

Op woensdag 11 januari 2006 11:42 schreef Nadine26 het volgende:
"Als jij de rekening betaalt," zeiden M. en ik tegelijkertijd.
Dat vond dokter Godewijn geen probleem.

Je bent te koop

quote:

Op woensdag 11 januari 2006 18:53 schreef Xennia het volgende:

[..]

Je bent te koop

Krijg jij nooit aandacht van mannen ofzo

quote:

Op woensdag 11 januari 2006 23:21 schreef Vivi het volgende:

[..]

Krijg jij nooit aandacht van mannen ofzo

Jawel, maar ik betaal liever mijn eigen rekening

quote:

Op woensdag 11 januari 2006 11:26 schreef Vivi het volgende:
Ware passie is af te lezen aan de ruzies die je met iemand maakt
_{Heb ik al verteld dat mijn Oud & Nieuw werd ingewijd door symbolisch een champagneglas op Henks hoofdje kapot te slaan? Oke, misschien was het niet echt symbolisch maar meer een vlaag van razernij.}

En de ultiem ware passie is dan blijkbaar de crime passionnel.
_{toch wel jammer Vivi ... van die gemorste champagne ...}

quote:

Op woensdag 11 januari 2006 11:42 schreef Nadine26 het volgende:
... In het restaurant hebben we een leuk nieuw contact opgedaan, ook handig voor de toekomst: een gynaecoloog die Godewijn heet. Hij ...

Nadine, jouw anekdotes over ontmoetingen met toevallige passanten zijn om te smullen.
_{het doet mij denken aan Simon Carmiggelt}

quote:

Op woensdag 11 januari 2006 15:32 schreef Hihat het volgende:
Wel een hele fout naam trouwens, Godewijn.

^Hoezo?
Godewijn klinkt als rode wijn.

Goden-wijn

De ene gynaecoloog tegen de ander: "Vanmorgen een patiënte, die had een clitoris als een augurk!"
"Wat?" zegt de ander, "zó groot??"
"Nee. Zo zuur.."

Bedankt! allemaal cola op mijn scherm...

quote:

Op donderdag 12 januari 2006 11:28 schreef De-oneven-2 het volgende:
Je moet ook geen cola drinken op 12 januari, rond de klok van elf, op een donderdagochtend...
Daar komen altijd ongelukken van.

Hoe vaak moet ik dat nu nog zeggen?

Wel elke 12 januari, rond de klok van elf, op donderdagochtend...

Wat D. en ik hebben is geen relatie, zo kun je dat onmogelijk noemen; wat wij hebben heet op zijn best een affaire, en misschien is zelfs dat teveel eer. Goed: een geheime affaire. En toch bespeur ik bij mezelf meer en meer de behoefte om me aan hem te binden, en ik weet hoe gevaarlijk dat is.

Ik bevind me op glad ijs, laat ik er niet omheen draaien. D. begint steeds behendiger te worden in het verzinnen van smoezen; onze affaire past naadloos in zijn leven, hij heeft er geen last van. Ik wel. Ik begin er steeds meer last van te krijgen dat alles in mijn leven onzeker is. Langzaam maar zeker begin ik te verlangen naar... nee, niet naar 'vastigheid', dat is het verkeerde woord, maar naar een gevoel van vertrouwdheid. Veiligheid, misschien. Dat je weet dat er iemand is die op je wacht, ook als je toevallig even de deur uit bent om een pakje sigaretten te kopen.

Mijn moeder is er niet meer. Mijn vader houdt van de secretaresse of in elk geval doet hij alsof, hij wil dat er voor hem gezorgd wordt; zijn grootste angst is dat straks niemand zijn karretje wil duwen. Mijn broer is sinds kort verliefd op een vrouw van negenendertig die zwanger van hem wil worden; de laatste keer dat ik hem sprak, nam hij het woord 'ovulatiestaafje' in de mond, dus dan weet je het wel. (Een ovulatiestaafje, heeft hij me uitgelegd, is een staafje dat aangeeft wanneer de eisprong plaatsvindt en de eisprong is het moment waarop je een baby kunt verwekken en een baby is een klein mensje van vlees en bloed waar je voor de rest van je leven aan vastzit, en datzelfde geldt overigens voor de moeder van de baby, in het geval van mijn broer is dat dus de vrouw van negenendertig, over wie hij zegt dat ze 'knetter' is, en 'nuts', maar dat staat de komst van een liefdesbaby blijkbaar niet in de weg). Blijft over: mijn zus. Zij heeft tegenwoordig meer raakvlakken met mijn broer, aangezien zij ook een baby wil. Wat is dat toch met die baby's? Volgens Frankie is het 'gewoon de leeftijd', elke vrouw wordt op zekere dag overspoeld door moedergevoelens, zegt ze, en verder lijkt het haar leuk om de baby kleine kleertjes aan te trekken, poppensokjes en zo.

En D., die is er natuurlijk ook nog. Maar D. heeft al een eigen leven opgebouwd. Het mijne staat nog niet eens in de steigers; een klein jaar geleden voelde ik nog geen enkele noodzaak om me druk te maken over mijn leven, en de toekomst was ver weg, maar met de dood van mijn moeder is het zaakje verraderlijk gaan schuiven.
Waar zijn de steigers?

Mijn vader heeft gebeld. Hij wil mijn huis verkopen. Ik woon in zijn huis; technisch gesproken is het een appartement, maar bij een bedrag van ruim een half miljoen euro denk je al snel in termen van een 'huis'. Tot voor kort was het appartement van allebei mijn ouders; sinds de dood van mijn moeder behoort de helft toe aan mijn vader, de weduwnaar, en de andere helft is van de kinderen. Ik bezit dus éénzesde deel van het huis waarin ik al vijf jaar woon. Ik zei tegen mijn vader: "Maar waar moet ik dan gaan wonen?"
"We vinden wel een oplossing," maakte hij zich er vanaf. "Jij woont in een van de duurdere objecten,' - zodra het om geld gaat, heeft mijn vader de gewoonte om in droge makelaarstermen te gaan praten; dan lijkt het minder erg, dan gaat het om een object, en niet om mijn huis - "en dat geld moet vrij komen voor de erfenis."
"Maar mama heeft gezegd," hoorde ik mezelf piepen, "dat ik hier na haar dood mocht blijven wonen."
"Daat gaat mama niet over."
"Niet meer, nee."
"Toen ook niet. Dat had ze nooit mogen zeggen. Zoals ze ook niet had mogen zeggen dat Tom in háár appartement kon gaan wonen."
"Gooi je hem er ook uit?"
"Ik gooi niemand eruit," schreeuwde mijn vader. "Ik probeer hier een erfenis te regelen! Tom kan mama's appartement kopen, als hij wil. Hij heeft een baan. Hij kan een hypotheek krijgen op dat object."
"Maar ik niet."
"Dan zoek je ook een baan. Ben je eigenlijk al afgestudeerd?"
"Wat denk je zelf?"
"Nadine, je bent zesentwintig. Studeer af, zoek een baan. Hou op met lummelen."
"Het appartement op het Waterlooplein," probeerde ik half huilend, "dat hebben we toch ook nog? Kan ik daar niet gaan wonen?"
"Dat is verkocht," deelde hij mee. "Alleen de parkeerplaats in de garage is nog te koop. Ken jij niemand die een parkeerplaats zoekt?"
"Ja, ik."
"Wat, heb je een auto gekocht?"
"Nee, ik heb woonruimte nodig. En een dikke jas. Het zal wel koud zijn in die garage."
Mijn vader begon te lachen: "Stel je niet aan," zei hij. "Woonruimte genoeg. Je moet even zoeken, je vindt wel iets. Luister, volgende week stuur ik de makelaar langs. Hij komt de boel taxeren. Ben jij dinsdag thuis?"

quote:

Op donderdag 12 januari 2006 13:29 schreef Nadine26 het volgende:

"Nee, ik heb woonruimte nodig. En een dikke jas. Het zal wel koud zijn in die garage."

Was je nu toch maar voor die bontjas gegaan.
Wat een kilte van je pa.
D. nog gesproken aangezien je in de tegenwoordige tijd over de affaire spreekt?

quote:

Op woensdag 11 januari 2006 18:53 schreef Xennia het volgende:
Je bent te koop

Je weet niet half... natuurlijk ben ik te koop. Iedereen is te koop. De één laat zich lijmen met mooie woorden, de ander met geld of een nieuwe inbouwkeuken. Geven & nemen, dat kun je in menselijke verhoudingen vrij letterlijk opvatten.

quote:

Op donderdag 12 januari 2006 13:34 schreef Copycat het volgende:
D. nog gesproken aangezien je in de tegenwoordige tijd over de affaire spreekt?

Nee, ik had dit stukje al half geschreven vóórdat...

Maar dat gesprek met mijn vader, en vooral de paniek die ik toen voelde, de paniek over de toekomst en hoe dat nou allemaal verder moet, was wél de aanleiding voor mijn beslissing om zijn telefoonnummer te wissen.

quote:

Op donderdag 12 januari 2006 02:41 schreef Gajus het volgende:
^Hoezo?
Godewijn klinkt als rode wijn.

Volgens Phil stelde Godewijn het erg op prijs als men zijn naam afkortte

quote:

Op donderdag 12 januari 2006 11:15 schreef dvr het volgende:
De ene gynaecoloog tegen de ander: "Vanmorgen een patiënte, die had een clitoris als een augurk!"
"Wat?" zegt de ander, "zó groot??"
"Nee. Zo zuur.."

Ik zal dokter Godewijn eens mailen

quote:

Op donderdag 12 januari 2006 13:41 schreef Nadine26 het volgende:


Maar dat gesprek met mijn vader, en vooral de paniek die ik toen voelde, de paniek over de toekomst en hoe dat nou allemaal verder moet, was wél de aanleiding voor mijn beslissing om zijn telefoonnummer te wissen.

In het licht van je 'Natuurlijk ben ik te koop' post had ik eerder verwacht dat je de banden met D. daardoor juist extra zou aanhalen.

quote:

Op donderdag 12 januari 2006 13:48 schreef Copycat het volgende:
In het licht van je 'Natuurlijk ben ik te koop' post had ik eerder verwacht dat je de banden met D. daardoor juist extra zou aanhalen.

Ja, die aanvechting heb ik inderdaad. Nogal sterk. Ik probeer me ertegen te verzetten. Ik doe mijn best.

quote:

Op donderdag 12 januari 2006 13:50 schreef Nadine26 het volgende:

Ja, die aanvechting heb ik inderdaad. Nogal sterk. Ik probeer me ertegen te verzetten. Ik doe mijn best.

Een Goddelijke gynaecoloog biedt wel meer zeker toekomstperspectief dan een zakenjongetje dat nooit op wil groeien...

^{* En nu ga ik me echt weer aan mijn eigen schrijverijen wijden.}