Dagboek van een kindermeisje. Deel zeven.

Spannende wendingen weer!

quote:

Op zaterdag 14 januari 2006 11:45 schreef Copycat het volgende:
Waardoor je ipv afhankelijk van je vader, afhankelijk van hem wordt? Vind je dat geen beklemmende gedachte/positie?
Zelf een huisje/appartement huren is geen optie voor je? Een wonningbouwvereniging maakt het geen zak uit dat de huurpennigen maandelijks met zwart geld worden voldaan, áls ze maar worden voldaan.

Ik moet op eigen benen gaan staan, zoals Xennia al zei. Ik weet niet of het van de ene dag op de andere lukt. Laat ik het zo zeggen: ik sta op één eigen been, en dat andere been wordt een beetje ondersteund door D.

quote:

Ken ik niet. Wat maakt dit stoffige vraagboek zijn lievelingsroman?

Zoals Charles Bukowski zegt in het voorwoord van Ask the dust: it's written of and from the gut and the heart.

Het begint zo:

One night I was sitting on the bed in my hotel room on Bunker Hill, down in the very middle of Los Angeles. It was an important night in my life, because I had to make a decision about the hotel. Either I paid up or I got out: that was what the note said, the note the landlady had put under my door. A great problem, deserving acute attention. I solved it by turning out the lights and going to bed.

Misschien niet het beste advies, in mijn persoonlijke situatie, maar wel mooi en simpel opgeschreven en daar gaat het toch maar om (zegt D.). Written of and from the gut and the heart. Mooi toch?

quote:

Op zaterdag 14 januari 2006 12:05 schreef Nadine26 het volgende:

Ik moet op eigen benen gaan staan, zoals Xennia al zei. Ik weet niet of het van de ene dag op de andere lukt. Laat ik het zo zeggen: ik sta op één eigen been, en dat andere been wordt een beetje ondersteund door D.

Begrijpelijk. Hoewel ik ervan overtuigd ben dat jouw beide benen sterk genoeg zijn je eigen leven te dragen...
Maar of Nadine in een huurhuisje in de Oreganostraat ( ) zo'n interessant leesvoer oplevert is een tweede...
En dáár gaat het ons uiteindelijk om.

quote:

Zoals Charles Bukowski zegt in het voorwoord van Ask the dust: it's written of and from the gut and the heart.

Als Bukowski zo lovend is, moet ik het maar op mijn books to buy lijstje zetten.

quote:

Het begint zo:

One night I was sitting on the bed in my hotel room on Bunker Hill, down in the very middle of Los Angeles. It was an important night in my life, because I had to make a decision about the hotel. Either I paid up or I got out: that was what the note said, the note the landlady had put under my door. A great problem, deserving acute attention. I solved it by turning out the lights and going to bed.

Misschien niet het beste advies, in mijn persoonlijke situatie, maar wel mooi en simpel opgeschreven en daar gaat het toch maar om (zegt D.). Written of and from the gut and the heart. Mooi toch?

Ik zie een mooie parallel.

quote:

Op zaterdag 14 januari 2006 11:26 schreef Nadine26 het volgende:

[..]

Wat hij aan me heeft beloofd: dat hij er persoonlijk voor zal zorgen dat ik niet op straat kom te staan.

Hoe? Gaat hij garant voor je staan? Zorg iig dat alles goed op papier staat

Bukowski heeft ook dit geschreven: http://www.levee67.com/bukowski/

En niet te vergeten "aantekeningen van een vieze oude man"

Geen update?

quote:

Op zaterdag 14 januari 2006 19:38 schreef Vivi het volgende:
Bukowski heeft ook dit geschreven: http://www.levee67.com/bukowski/

En niet te vergeten "aantekeningen van een vieze oude man"

Geef mij maar de 'aantekeningen van een verdorven kindermeisje'

Maar waar is ons kindermeisje gebleven, vraagteken.

quote:

Op donderdag 12 januari 2006 13:29 schreef Nadine26 het volgende:
Mijn vader heeft gebeld. Hij wil mijn huis verkopen. … . Tot voor kort was het appartement van allebei mijn ouders; sinds de dood van mijn moeder behoort de helft toe aan mijn vader, de weduwnaar, en de andere helft is van de kinderen. Ik bezit dus éénzesde deel van het huis waarin ik al vijf jaar woon. … "en dat geld moet vrij komen voor de erfenis."

Nadine, zeg tegen die praatjesmaker van een vader: “Zorg jij maar eerst dat de boedelverdeling tussen de (voormalige) echtelieden afgehandeld is. Pas dan ontstaat duidelijkheid over de bezittingen van moeder en kan de erfenisverdeling in behandeling worden genomen.”
Aangezien jij eenderde deel van jouw moeders totale vermogen erft, kun jij veel meer dan eenzesde deel van ‘jouw huis’ claimen. Misschien is jouw erfdeel zelfs toereikend om ‘jouw huis’ in zijn geheel te claimen.

quote:

"Maar mama heeft gezegd," hoorde ik mezelf piepen, "dat ik hier na haar dood mocht blijven wonen."

Staat dit in haar testament? Hebben jullie inmiddels gesproken met een notaris? Blijkbaar niet, want dan had jij geweten dat de eventuele verkoop van ‘jouw huis’ gebeurt door de executeur testamentair (vermoedelijk een van de kinderen, zeker niet jouw vader).

quote:

"Ik probeer hier een erfenis te regelen! … .

Jouw vader gedraagt zich als de zelfbenoemde executeur testamentair. Volstrekt ten onrechte. Laat de notaris hem de oren wassen!

quote:

Op vrijdag 13 januari 2006 00:08 schreef Nadine26 het volgende:
Om de een of andere reden klinkt dat beter en sterker dan 'stuurloos'; of bedoel je eigenlijk stuurloos?

Jouw onbestuurbaarheid / stuurloosheid verklaart wel jouw vaders gedrag.

Op de snelweg schoot het door me heen dat D. misschien aan Madame moest denken, en aan zijn kinderen, want zijn gezicht had een grauwe, haast doorschijnende kleur en onder zijn ogen liepen vreemde plooien die ik nooit eerder had gezien. En op een bepaald moment zag ik tranen over zijn wangen lopen, ik weet het bijna zeker: twee natte sporen, maar hij keek er niet verdrietig bij, eerder onverzettelijk.

We waren op weg naar het Zeeuwse vakantiehuis van D.. In Amsterdam hadden we eerst de tweeling uitgezwaaid; we hadden gezien hoe de hele klas - achtentwintig kinderen - in een touringcar werd geladen voor een tocht naar Groningen, waar een kampeerlogeerpartijtje zou plaatsvinden. "Die ouders," zei D. toen de touringcar zwierig de hoek omsloeg, "zijn een populariteitsoffensief voor hun zoontje begonnen. Hij wordt gepest; ze willen het tij doen keren. Een mooi streven, maar ik geef je op een briefje: het loopt daar in Groningen gierend uit de hand. Achtentwintig kinderen, allemaal Amsterdamse gastjes met zúlke grote bekken. Straks komen die mensen terug uit Groningen, en dan moet je eens opletten hoe ze kijken. They never knew what hit them. Ik wens ze veel succes."

Het Zeeuwse vakantiehuis van D. behoort eigenlijk Madame toe; haar ouders hebben het haar als huwelijkscadeau gegeven. Geen lullig huwelijkscadeau. Het is voorzien van alle gemakken: sauna, binnenzwembad van 13 meter, gym, bar, pooltafel, zeven slaapvertrekken, vier badkamers, vier openhaarden, woonkeuken, twee zitkamers, bibliotheek, hobbykamer en tennisbaan. Plus een hond. Een levende hond, genaamd Chou-chou. Ik was stomverbaasd, ik zei: "Wat doet die hond hier?" D. legde uit dat Chou-chou speciaal voor de kinderen was aangeschaft; het buitenleven, nietwaar - strand, duinen, frisse zeelucht, en wat is het buitenleven zonder hond? Ik zei: "Dat bedoel ik niet, ik bedoel: wie zorgt er voor de hond? Jullie komen hier nooit."
"Zo'n vier keer per jaar," zei D. "En we hebben de Pluisjes. Oom Pluis en tante Pluis, het oppasechtpaar. De gardiens, zoals Anne-Sophie ze noemt. Ze horen ook bij het huwelijkscadeau. Ze wonen daar." Hij wees in de verte, waar zich een klein, wit huisje aftekende tegen de horizon. "Ze houden een oogje in het zeil. Ze maaien het gras, zorgen voor Chou-chou, verrichten kleine reparaties." Hij keek me onderzoekend aan, toen zei hij: "Kijk niet zo moeilijk, ze praten hun mond niet voorbij. Ze zien jou niet eens. Ze zijn hier zielsgelukkig. Al bewerk je ze met de hooivork, de Pluisjes hebben jou hier dit weekend nooit gezien." Hij gooide een vers houtblok op het vuur en zei: "Ik zal het je nog sterker vertellen: zelfs mij hebben ze dit weekend niet gezien. Voor Chou-chou hebben ze alles over. Dus maak je niet druk. Wat doen we, heb je zin om te zwemmen?"
In het zwembad telefoneerde D. gedurende anderhalf uur met de vader van Kim. Ik rookte in de tussentijd zeven sigaretten. Halverwege mijn achtste sigaret beëindigde hij het gesprek. Ik hoorde hem zeggen: "We houden contact, kale," want D. mag de vader van Kim 'kale' noemen, en: "Je weet dat je me dag en nacht kunt bellen."

Voor de komst van D. hadden de Pluisjes geen halve maatregelen genomen. De bedden waren opgedekt, de haarden knetterden en overal in het huis stonden vazen met kunstig gerangschikte bloemen. De ijskast was gevuld, zelfs de sauna was op temperatuur gebracht voor de heer des huizes. En op de keukentafel stond een fles wijn (met één glas).

Laat ik het maar gewoon zeggen: ik voelde me hoogst opgelaten. En ongelukkig. En huilerig, ook dat nog, en D. deed ontzettend zijn best om me op te vrolijken, hij las me voor uit John Fante en hij voerde me pâté de foie gras, maar ik kon het niet helpen: mijn aanwezigheid in het huwelijkscadeau van Madame drukte zwaar op mijn gemoed. En de Pluisjes, ik werd gek van de Pluisjes. Overal zag ik ze opduiken, op de vreemdste plaatsen - ik zag ze in de sauna en later stonden ze met z'n tweeën naast ons bed. Ik deed het licht uit. D. zei: "Wat is er, wat doe je?" en ik begon weer te huilen, ik zei: "De Pluisjes, ik kán het niet..."

Het was een beetje een drama.

Uiteindelijk zijn we midden in de nacht vertrokken. We hebben lang rondgereden in Zeeland, in de buurt van Rotterdam; we konden nergens een hotel krijgen, het was trouwens alweer bijna ochtend. Het mistte, we zagen de zon opkomen, en D. daaide steeds hetzelfde nummer van Johnny Cash, het heette 'A boy named Sue' , hij zei: "Je moet naar de tekst luisteren, dit is zo mooi, heb je nou geluisterd?" En daarna draaide hij het nummer opnieuw. Ik vergat telkens te luisteren.

We bestelden een ontbijt in een wegrestaurant. Ik kreeg een uitsmijter die naar gesmolten plastic smaakte, ik heb nog nooit zo'n vreemde uitsmijter geproefd. Maar ik ben nieuwsgierig; ik at de uitsmijter tot de laatste kruimel op. Intussen telefoneerde D. opnieuw langdurig met de vader van Kim. Het was kwart voor zeven in de ochtend, zondagmorgen. Het leek mij een curieus tijdstip voor een zakelijk gesprek, maar volgens D. worden de beste zaken tussen zes en acht uur 's morgens gedaan: "Je moet er vroeg bij zijn," zei hij. "Hoe vroeger, hoe beter. Na achten mis je de boot, dan is het strijdtoneel alweer verlaten."
"Lukt het, met die deal?" vroeg ik.
"Ik denk het wel. Het ziet er goed uit. Hij hapt, hij bijt, hij probeert er alleen een paar duizend dollar vanaf te krijgen. De rat."
"En?"
"No way," zei D. "Die paar duizend dollar zijn voor mij."
Ik knikte.
"Nog een week," ging D. door. "Dan is de zaak rond. Twee weken op zijn hoogst. Ik kan niet wachten, weet je dat? Als het rond is, neem ik je mee naar Amerika. Hier wordt het niets. We gaan er vandoor, Nadine. Ik neem je mee naar Amerika."
"Gaan we dan trouwen?" vroeg ik.
Hij keek me verbaasd aan.
Ik glimlachte. "Grapje."
"Nee," zei D. "Het is een goed idee. Wij zijn voor elkaar gemaakt, Nadine. Wij zijn uit hetzelfde hout gesneden."
"Raar hout," zei ik.
"Brandbaar," knikte D. "Eén lucifer en wij branden als fakkels."
Ik veegde de tafel schoon met een servet. Ik zei: "Het verschil tussen brandbaar en brandgevaarlijk, daar gaat het om. Wij zijn brandgevaarlijk. De politie zou ons geen toestemming geven om te trouwen."
"Als ze het wisten," zei D.
"Ja," zei ik. "Als ze het wisten."
We staken allebei een sigaret op.
"Jezus," zei ik, en ik keek om me heen. "Wat doen we hier eigenlijk?"
"Geen idee," zei D. Hij blies rook uit. "Ik heb zoveel ellende veroorzaakt. Ik ben niet gek, ik weet heel goed wat ik heb aangericht. Mijn vrouw, mijn kinderen, mijn bedrijf... soms voel ik me volkomen onttakeld. Raar woord: onttakeld, ont-takeld. Maar het geeft precies weer hoe ik me voel. Behalve bij jou. Bij jou voel ik me licht. Gedachteloos. Gewichtsloos. Jij bent een soort LSD-trip, Nadine. Het begint op een verslaving te lijken."
"Is dat erg?"
"Nee."
"Mooi," zei ik.
"Ik heb erover nagedacht," ging hij door. "Over jou en over mij. Over ons. Binnenkort neem ik je mee naar Amerika. Naar Los Angeles, daar schijnt de zon. We gaan naar de zon, we kopen een strandhuis, waarom doen we het niet gewoon?"
"Ik kan wel een nieuwe woonruimte gebruiken."
"Precies," zei D. "Het aangename met het nuttige vereniging, waarom niet? Laten we er samen vandoor gaan."

Later, toen we weer in de auto zaten met Johnny Cash, kwamen er toch wat praktische bezwaren om de hoek kijken. De kinderen van D., om te beginnen. En zijn bedrijf. Maar we bespraken de mogelijke oplossingen, en we konden niet één reden verzinnen waarom zijn bedrijf geen kans van slagen zou hebben in Amerika, en zijn kinderen kunnen geregeld overkomen; er bestaan vliegtuigen, er bestaan schoolvakanties, er bestaan oplossingen voor alle praktische problemen.

[ Bericht 0% gewijzigd door Nadine26 op 17-01-2006 08:03:01 ]

quote:

Op dinsdag 17 januari 2006 01:58 schreef Gajus het volgende:
Nadine, zeg tegen die praatjesmaker van een vader: “Zorg jij maar eerst dat de boedelverdeling tussen de (voormalige) echtelieden afgehandeld is. Pas dan ontstaat duidelijkheid over de bezittingen van moeder en kan de erfenisverdeling in behandeling worden genomen.”
Aangezien jij eenderde deel van jouw moeders totale vermogen erft, kun jij veel meer dan eenzesde deel van ‘jouw huis’ claimen. Misschien is jouw erfdeel zelfs toereikend om ‘jouw huis’ in zijn geheel te claimen.

Dat zou mooi zijn... en ja, uiteindelijk krijg ik natuurlijk geld. Dat zal ook best veel zijn, denk ik. Maar wanneer is 'uiteindelijk'?

quote:

Staat dit in haar testament? Hebben jullie inmiddels gesproken met een notaris? Blijkbaar niet, want dan had jij geweten dat de eventuele verkoop van ‘jouw huis’ gebeurt door de executeur testamentair (vermoedelijk een van de kinderen, zeker niet jouw vader).

Eén belangrijk punt: er IS geen testament. Het is er gewoon niet! Het is nooit gemaakt, nooit opgesteld: NIKS. Is dat raar? Volgens mij is dat heel raar; ik snap het ook niet, het is niks voor mijn moeder om daar niet over na te denken. De eerste weken na haar dood belde mijn vader me steeds op met die vraag: "Is er een testament?" En ik zei: "Geen idee." En mijn broer en mij zus zeiden ook: "Geen idee." Het antwoord is inmiddels bekend: nee dus.
Zou mijn moeder het zijn vergeten? Was ze te moe? Kon ze het niet meer opbrengen om ook dáár nog over na te denken?
Dat begrijp ik eigenlijk wel. (Aan de andere kant: als iemand mijn vader kende... en als iemand zich daar boos over maakte...)

quote:

Jouw vader gedraagt zich als de zelfbenoemde executeur testamentair. Volstrekt ten onrechte. Laat de notaris hem de oren wassen!

Ik weet niet in hoe verre dat ten onrechte is. De boedelscheiding is niet geregeld. Er staat niets op papier; niet alleen bestaat er geen testament, er bestaat helemaal niets. Geen document, geen handgeschreven briefje, niks. Met andere woorden (en dit is mijn persoonlijke interpretatie): alles is van mijn vader. Dat denk ik. En zelfs als dat níet zo blijkt te zijn, wordt het een messy business. Ik houd me er nog even verre van...

Als je je legitieme portie wilt claimen, moet de langstlevende ouder ook zijn overleden. Je hebt er wel recht op, maar pas later.
Verder is het knap ingewikkeld, er is vast wel een goed ingevoerde rechtenstudent hier.

quote:

Op dinsdag 17 januari 2006 02:22 schreef Nadine26 het volgende:


"Geen idee," zei D. Hij blies rook uit. "Ik heb zoveel ellende veroorzaakt. Ik ben niet gek, ik weet heel goed wat ik heb aangericht. Mijn vrouw, mijn kinderen, mijn bedrijf... soms voel ik me volkomen onttakeld. Raar woord: onttakeld, ont-takeld. Maar het geeft precies weer hoe ik me voel. Behalve bij jou. Bij jou voel ik me licht. Gedachteloos. Gewichtsloos. Jij bent een soort LSD-trip, Nadine. Het begint op een verslaving te lijken."

Dat kan niet goed aflopen. Het is gewoon kinderachtig vluchtgedrag. Vooralsnog kinderachtige vluchtplannetjes, maar dat is al erg genoeg. Die D. zit veel dieper in de problemen dan tot nu toe bleek. Dat wordt gezellig! Ik wens u veel plezier.

quote:

Op dinsdag 17 januari 2006 02:47 schreef Nadine26 het volgende:
Dat zou mooi zijn... en ja, uiteindelijk krijg ik natuurlijk geld. Dat zal ook best veel zijn, denk ik. Maar wanneer is 'uiteindelijk'?

Eerst moet de boedelscheiding zijn afgehandeld, daarna kan de erfenisverdeling afgehandeld worden. Mijn inschatting is dat beide trajecten één à twee jaar vergen. 'Uiteindelijk' betekent dus over twee à vier jaar.
Tussentijds zal de executeur testamentair allerlei voorlopige voorzieningen treffen. Het is aannemelijk dat de executeur jou laat wonen in 'jouw huis', dat een fictieve huur voor jouw woongenot berekend wordt en dat die fictieve huur verrekend wordt met jouw erfdeel.

quote:

Eén belangrijk punt: er IS geen testament. Het is er gewoon niet! Het is nooit gemaakt, nooit opgesteld: NIKS. Is dat raar? Volgens mij is dat heel raar; ik snap het ook niet, het is niks voor mijn moeder om daar niet over na te denken. De eerste weken na haar dood belde mijn vader me steeds op met die vraag: "Is er een testament?" En ik zei: "Geen idee." En mijn broer en mij zus zeiden ook: "Geen idee." Het antwoord is inmiddels bekend: nee dus.

Weten jullie dat formeel? (dus via een notaris die het Centrale Testamentenregister in Den Haag heeft geraadpleegd)

quote:

Ik weet niet in hoe verre dat ten onrechte is. De boedelscheiding is niet geregeld. Er staat niets op papier; niet alleen bestaat er geen testament, er bestaat helemaal niets. Geen document, geen handgeschreven briefje, niks. Met andere woorden (en dit is mijn persoonlijke interpretatie): alles is van mijn vader. Dat denk ik. En zelfs als dat níet zo blijkt te zijn, wordt het een messy business. Ik houd me er nog even verre van...

"Er bestaat helemaal niets" ... is dat zo?
Wat dacht jij van het bestaan van de (onverdeelde) boedel van jouw gescheiden ouders?
Wat dacht jij van het bestaan van het erfrecht?

quote:

Op dinsdag 17 januari 2006 03:08 schreef cioran63 het volgende:
Als je je legitieme portie wilt claimen, moet de langstlevende ouder ook zijn overleden. Je hebt er wel recht op, maar pas later.

Sinds 2003 geldt dit voor de langstlevende echtgenoot / partner. Maar dit geldt hier niet aangezien de ouders van Nadine gescheiden waren.
_{pikant aspect: was het huwelijk reeds formeel ontbonden?}

quote:

Op dinsdag 17 januari 2006 04:30 schreef Gajus het volgende:

[..]

Sinds 2003 geldt dit voor de langstlevende echtgenoot / partner. Maar dit geldt hier niet aangezien de ouders van Nadine gescheiden waren.
_{pikant aspect: was het huwelijk reeds formeel ontbonden?}

Van 't weekend tijd?

quote:

Op dinsdag 17 januari 2006 02:22 schreef Nadine26 het volgende:
... D. daaide steeds hetzelfde nummer van Johnny Cash, het heette 'A boy named Sue' en hij zei: "Je moet naar de tekst luisteren, dit is zo mooi, heb je nou geluisterd?" En daarna draaide hij het nummer opnieuw. Ik vergat telkens te luisteren.

^{ziehier de tekst ... voor degenen die meer visueel dan auditief zijn ingesteld:}

My daddy left home when I was three
And he didn't leave much to Ma and me
Just this old guitar and an empty bottle of booze.
Now, I don't blame him cause he run and hid
But the meanest thing that he ever did
Was before he left, he went and named me 'Sue.'

Well, he must o' thought that is was quite a joke
And it got a lot of laughs from a' lots of folk,
It seems I had to fight my whole life through.
Some gal would giggle and I'd get red
And some guy'd laugh and I'd bust his head,
I tell ya, life ain't easy for a boy named 'Sue.'

Well, I grew up quick and I grew up mean,
My fist got hard and my wits got keen,
I'd roam from town to town to hide my shame.
But I made me a vow to the moon and stars
That I'd search the honky-tonks and bars
And kill that man that give me that awful name.

Well, it was Gatlinburg in mid-July
And I just hit town and my throat was dry,
I thought I'd stop and have myself a brew.
At an old saloon on a street of mud,
There at a table, dealing stud,
Sat the dirty, mangy dog that named me 'Sue.'

Well, I knew that snake was my own sweet dad
From a worn-out picture that my mother'd had,
And I knew that scar on his cheek and his evil eye.
He was big and bent and gray and old,
And I looked at him and my blood ran cold
And I said: "My name is 'Sue!' how do you do! Now you gonna die!"

Well, I hit him hard right between the eyes
And he went down but, to my surprise,
He come up with a knife and cut off a piece of my ear.
But I busted a chair right across his teeth
And we crashed through the wall and into the street
Kicking and a' gouging in the mud and the blood and the beer.

I tell ya, I've fought tougher men
But I really can't remember when,
He kicked like a mule and he bit like a crocodile.
I heard him laugh and then I heard him cuss,
He went for his gun and I pulled mine first,
He stood there lookin' at me and I saw him smile.

And he said: "Son, this world is rough
And if a man's gonna make it, he's gotta be tough
And I know I wouldn't be there to help ya along.
So I give ya that name and I said good-bye
I knew you'd have to get tough or die
And it's that name that helped to make you strong."

He said: 'Now you just fought one hell of a fight
And I know you hate me, and you got the right
To kill me now, and I wouldn't blame you if you do.
But ya ought to thank me, before I die,
For the gravel in ya guts and the spit in ya eye
Cause I'm the son-of-a-bitch that named you 'Sue'.'

I got all choked up and I threw down my gun
And I called him my pa, and he called me his son,
And I come away with a different point of view.
And I think about him, now and then,
Every time I try and every time I win,
And if I ever have a son, I think I'm gonna name him
Bill or George! Anything but sue! I still hate that name!

_{oedipus complexje?}

quote:

Op dinsdag 17 januari 2006 04:30 schreef JAM het volgende:
Van 't weekend tijd?

Niet vrijdag, wel zaterdag of zondag.
_{nog meer liefhebbers / liefhebsters van een liederlijke Haagse nach(t)?}

Tijd moet men maken.

quote:

Op dinsdag 17 januari 2006 02:47 schreef Nadine26 het volgende:

Dat zou mooi zijn... en ja, uiteindelijk krijg ik natuurlijk geld. Dat zal ook best veel zijn, denk ik. Maar wanneer is 'uiteindelijk'?

Nadine, je begint in een slachtofferrol te vervallen (incl. kinderachtig vluchtgedrag zoals al is gezegd, en flauwe uitvluchtjes). Onderneem iets, doe iets, pak de koe bij de horens, zoek het uit, regel het! En laat D. verder zijn eigen sores opknappen.

quote:

Op dinsdag 17 januari 2006 02:22 schreef Nadine26 het volgende:

Jawel, het begin van het einde. Gevoelsmatig heb je het (de tekst ook) allang begrepen, Nadine, nu je verstand nog.

Ben wel benieuwd naar een psychologisch inkijkje in de achtergrond van D. trouwens, heb je hem daar wel eens over uitgehoord Nadine?

Hopelijk geen pathetische verhalen over een slechte jeugd en een autoritaire vader hè. Kun je beter Siebelink lezen. .

quote:

Op dinsdag 17 januari 2006 04:50 schreef Gajus het volgende:
He kicked like a mule and he bit like a crocodile.

Deze zin, daar ging het om. D. zei: "Die woorden spoken al dagen door mijn hoofd, ik zie die kale steeds voor me, die kale schoonvader van me." Hij lachte binnensmonds, hij zei. "Straks, als hij eenmaal beseft wat ik heb gedaan... hoe ik hem heb genaaid, dan gaan we het beleven. Niet dat trappen of bijten dan nog helpt. Maar dat bééld, ik weet niet wat het is, maar het is net alsof ik die film al eens heb gezien."
"Is die man zo agressief?" vroeg ik.
"Niet dat ik weet. Maar het gaat om zijn dochter, hè? Zijn oogappel."
"Ze vindt vast wel een ander."
"Dat is het punt niet," zei D. "Het is een erezaak voor die man. Hij beschouwt mij als zijn zoon; hij heeft mijn foto naast zijn bed staan. Het is een sentimentele dweil, een patheet. Het primitieve type. Hij is geweldig trots op mij, hij noemt het 'apenliefde'. Kijk, dan weet je dat je moet oppassen." Hij keek me aan. "Er hoeft maar dít te gebeuren of die liefde slaat om in woeste razernij. Ga maar eens in Artis kijken."

quote:

_{oedipus complexje?}

Wat te denken van een schoonvadercomplexje?!