Welkom in het centrale topic van "Depressie & Angst".
quote:Depressie
Iemand met een depressie heeft last van een hevige neerslachtigheid.
Die neerslachtigheid klaart niet na een paar dagen vanzelf op, maar duurt minimaal twee weken. Depressie moet niet verward worden met 'gewone' neerslachtigheid die iedereen wel eens heeft. Bij een depressie is deze heviger en tast het dagelijks functioneren aan.
Bron: http://www.trimbos.nl/onderwerpen/psychische-gezondheid/depressie
quote:Angststoornissen
Angststoornissen zijn in de psychiatrie de meest voorkomende aandoeningen. Sommige van deze aandoeningen worden fobie genoemd. Het gemeenschappelijke kenmerk van angststoornissen, is dat er sprake is van angst. Mensen kunnen zo angstig zijn dat het hun leven ontregelt.
Wanneer spreken we van een angststoornis?
Angst is een gevoel dat optreedt bij dreigend gevaar. De emotie ontstaat als het welzijn van een persoon direct wordt bedreigd, maar ook als een persoon een situatie als bedreigend ervaart. Als een angst geen reële grond heeft en de betrokken persoon er sociale of beroepsmatige problemen door ondervindt, is er sprake van een stoornis.
In het diagnostisch classificatiesysteem DSM-IV worden de volgende angststoornissen onderscheiden:
Paniekstoornis met of zonder agorafobie
Sociale fobie of angststoornis
Specifieke of enkelvoudige fobie
Obsessief-compulsieve stoornis of dwangstoornis
Gegeneraliseerde angststoornis
Posttraumatische stress-stoornis
Hypochondrie
Angststoornis door een lichamelijke aandoening
Acute stressstoornis
Angststoornis door alcohol of drugs
Voor de Multidisciplinaire Richtlijn Angststoornissen is de indeling van de DSM-IV als uitgangspunt genomen. Van de onderscheiden angststoornissen zijn de volgende aandoeningen opgenomen in de richtlijnen:
Paniekstoornis met en zonder agorafobie
Sociale fobie
Specifieke fobie
Obsessief-compulsieve stoornis
Gegeneraliseerde angststoornis
Posttraumatische stress-stoornis
quote:In het diagnostisch classificatiesysteem DSM-5 zijn de angststoornissen zoals ze in het DSM-IV vermeld werden, opgesplitst in drie categorieën:
1) de angststoornissen
2) de obsessieve-compulsieve en verwante stoornissen (ocgs)
3) de trauma- en stressorgerelateerde stoornissen
Angststoornissen in het DSM-5:
Paniekstoornis
Agorafobie
Specifieke fobie
Sociale angststoornis
Gegeneraliseerde angststoornis
Separatieangststoornis
Selectief mutisme
Angststoornis door een middel of medicatie
Angststoornis door een andere medische aandoening
angststoornis (niet anders omschreven)
Obsessieve-compulsieve en verwante stoornissen
Obsessieve-compulsieve stoornis (OCD)
Stoornis in de lichaamsbeleving
Hoarding (het dwangmatig verzamelen van dingen)
Trichotillomanie (het regelmatig uittrekken van het eigen haar)
Excoriation disorder/Dermatillomanie (het regelmatig pulken aan de eigen huid)
Trauma- en stressorgerelateerde stoornissen
Reactieve hechtingsstoornis
Ontremde sociale engagementstoornis
Posttraumatische stressstoornis
Acute stressstoornis
Aanpassingsstoornissen
quote:FOK! heeft nu ook zijn eigen IRC-kanaal voor de mensen in "Depressie & Angst". Hier kunnen we gezellig chatten/ tips geven en het met elkaar erover hebben.
Indien jij ook gezellig mee wilt praten met ons kun je ons bereiken via de volgende link:
http://irc.fok.nl/
En dan in principe
/join #dna
Heb je vragen omtrent IRC?
PM de volgende users:
zomertje
RBWO
quote:
Had al iets gelezen over suicidale gedachten als bijwerking ja, of dat het dat kon versterken. En zeker de 1e paar weken dus daarom twijfel ik nog een beetje maar ik overweeg zeker om eraan te beginnen.
Het heeft mijn leven echt zo verbeterd.. ik heb flink bijwerkingen gehad maar kan nu zeggen, het was het waard!quote:Op dinsdag 8 september 2020 13:22 schreef Stigma86 het volgende:
Nee idd heb je gelijk in. Ben het ook echt aan het overwegen, nu ik zover ben maakt het ook bijna niet meer uit en moet je echt alles proberen eigenlijk.
Had al iets gelezen over suicidale gedachten als bijwerking ja, of dat het dat kon versterken. En zeker de 1e paar weken dus daarom twijfel ik nog een beetje maar ik overweeg zeker om eraan te beginnen.
Klopt, ad activeren je hersenen sneller dan dat je je er beter door voelt, dus als jij zelf dan nog diep zit qua gevoel kan het je activeren naar iets verkeerd.quote:
Nee idd heb je gelijk in. Ben het ook echt aan het overwegen, nu ik zover ben maakt het ook bijna niet meer uit en moet je echt alles proberen eigenlijk.
Had al iets gelezen over suicidale gedachten als bijwerking ja, of dat het dat kon versterken. En zeker de 1e paar weken dus daarom twijfel ik nog een beetje maar ik overweeg zeker om eraan te beginnen.
Dus zeker opletten in het begin! Ofwel ergens duidelijk opschrijven dat het een bijwerking is en dat je zeker moet wachten (zeer zichtbare plaats in huis), ofwel mensen in je omgeving inschakelen die je in het oog kunnen houden of waar je bij terecht kan met je gevoelens.
Ik wou dat ik dit al wist toen mijn oom jaren geleden aan de ad is gegaan...
Toen ik het (voor mij) goede middel had (daar ging wat tijd overheen, was bij mij een flinke zoektocht) toen klaarde het echt wel op, goed merkbaar en ook zichtbaar voor de mensen om mij heen.quote:
Nee idd heb je gelijk in. Ben het ook echt aan het overwegen, nu ik zover ben maakt het ook bijna niet meer uit en moet je echt alles proberen eigenlijk.
Had al iets gelezen over suicidale gedachten als bijwerking ja, of dat het dat kon versterken. En zeker de 1e paar weken dus daarom twijfel ik nog een beetje maar ik overweeg zeker om eraan te beginnen.
Ik heb bij al die middelen die ik geprobeerd heb, eigenlijk niet gehad dat het mijn suicidale gedachten versterkte.
Het is wel goed om erop bedacht te zijn en te weten dat dit een bijwerking kan zijn.
Ik heb mijn angststoornis nooit echt gespecificeerd maar het schijnt dus een vorm van PTSS te zijn. De PTSS (of aanpassingsstoornis, wat het ook moge zijn) begint wel steeds beter te worden, ook door de emdr. Ik voel me de dagen erna echt zwaar shit, angstig en depressief maar dat trekt dan weer bij en dan maak ik stapjes vooruit.
Maar het is zo zwaar soms om te moeten vechten tegen je eigen gedachten. Bij het minste of geringste schrik ik al, ik heb last van flashbacks, ik voel me nooit veilig of goed. Ik kan niet echt ontspannen of genieten van dingen. Ik leef continu met de angst om gek te worden. Mijn psycholoog heeft al aangegeven dat de kans dat ik daadwerkelijk gek word echt heel klein is, maar ik ben toch elke keer mezelf in de gaten aan het houden. Misschien dat dat een beetje onder OCD of 'health anxiety' valt of zo. Ik wil mezelf niet kwijtraken.
Het is ontstaan/deels ontstaan omdat ik een tijd terug met een persoon omging die het leuk vond om mij op alle mogelijke manieren te vernederen en kapot te maken. Nooit kon ik iets goed doen, ik moest echt op mijn tenen lopen bij hem. De ene keer was het liefde, de andere keer haat (Jekyll and Hyde zegmaar). Ook gemene emotionele spelletjes werden gespeeld. Ik leefde continu in angst en onzekerheid. Deze persoon heeft er ook alles aan gedaan om mij te laten geloven dat ik degene was die gestoord is, dat zijn gedrag door mij kwam. Hij kon al boos worden als ik 'op een bepaalde manier hem aankeek'. Terwijl ik mij van geen kwaad bewust was. Zo gingen de vernederingen en het misbruik elke keer maar door. Feit is wel dat ik het toeliet, en dat neem ik mezelf heel erg kwalijk.
Gelukkig is dat nu afgelopen, maar ik merk dat ik hierdoor wel helemaal kapot gegaan ben. Ik herken mezelf niet meer. Zoals ik al schreef, ik heb last van angstgevoelens, maar ook dissociatie (wat mijn angst dan weer versterkt). Voor mij houdt de dissociatie in dat ik me niet 'mezelf' voel, dat ik überhaupt niks voel, niks meekrijg, dat alles 'nep' lijkt en je geen emoties voelt. Dit hoort schijnbaar bij een traumarespons, maar voor mij was het heel beangstigend (nu al minder gelukkig). Ik heb me echt nog nooit zo gevoeld, wat mijn angst om gek te worden weer versterkt. En daarbij trek ik me het ook heel erg aan wat hij allemaal tegen me gezegd heeft. Ik weet dat het niet waar is, en dat hij ziek is, maar ik twijfel daardoor echt ontzettend aan mijzelf.
Zo heb ik bijvoorbeeld de gedachte dat niemand mij moet, dat iedereen mij haat, dat iedereen mij irritant vind.
Ik weet met mijn volle verstand dat dit kant en klare onzin is, ten eerste waarom zouden mensen dat vinden (ik heb hele goede vrienden, die zouden het echt zeggen als het zo was
), en ten tweede als het zo zou zijn, nou en? Maar op de een of andere manier laten zulke gedachtes mij echt rot voelen. Waarschijnlijk komt dat omdat het er zo hard ingewreven is door die persoon. En omdat alles 'nep' voelt door de dissociatie. Het gaat steeds beter maar ik voel me op sommige momenten nog zwaar klote en ik kan me dan niet focussen op werk of school en that sucks. Ook ben ik vaak doodmoe. Ik wil gewoon weer mezelf worden maar het is nog niet zover. Het voelt net alsof ik een of andere horrorfilm ingestapt ben en ik kan er niet meer uitkomen.
Maar uiteindelijk zal het goedkomen, als ik er maar aan blijf werken. Daar vertrouw ik op.
Goed dat je het toch gaat proberen en dat je wel van plan bent om goed op de bijwerkingen te lette!quote:
Nee idd heb je gelijk in. Ben het ook echt aan het overwegen, nu ik zover ben maakt het ook bijna niet meer uit en moet je echt alles proberen eigenlijk.
Had al iets gelezen over suicidale gedachten als bijwerking ja, of dat het dat kon versterken. En zeker de 1e paar weken dus daarom twijfel ik nog een beetje maar ik overweeg zeker om eraan te beginnen.
Naar voor je. Helaas kun je sommige dingen niet zien aankomenquote:Op dinsdag 8 september 2020 14:09 schreef Lenny77 het volgende:
Klopt, ad activeren je hersenen sneller dan dat je je er beter door voelt, dus als jij zelf dan nog diep zit qua gevoel kan het je activeren naar iets verkeerd.
Dus zeker opletten in het begin! Ofwel ergens duidelijk opschrijven dat het een bijwerking is en dat je zeker moet wachten (zeer zichtbare plaats in huis), ofwel mensen in je omgeving inschakelen die je in het oog kunnen houden of waar je bij terecht kan met je gevoelens.
Ik wou dat ik dit al wist toen mijn oom jaren geleden aan de ad is gegaan...
Vervelend dat je zo erg last hebt van die traumatische relatie. Maar wie kan zich altijd focussen op werk of school? Heel veel mensen zijn afgeleid. Voor hoeveel minuten/kwartier/uren kun je je iedere dag ongeveer focussen dan?quote:
Ik wil hier geen apart topic voor maken, wil dit gewoon even van me afschrijven. Sorry dat dit zo random in het topic is.
Ik heb mijn angststoornis nooit echt gespecificeerd maar het schijnt dus een vorm van PTSS te zijn. De PTSS (of aanpassingsstoornis, wat het ook moge zijn) begint wel steeds beter te worden, ook door de emdr. Ik voel me de dagen erna echt zwaar shit, angstig en depressief maar dat trekt dan weer bij en dan maak ik stapjes vooruit.
Maar het is zo zwaar soms om te moeten vechten tegen je eigen gedachten. Bij het minste of geringste schrik ik al, ik heb last van flashbacks, ik voel me nooit veilig of goed. Ik kan niet echt ontspannen of genieten van dingen. Ik leef continu met de angst om gek te worden. Mijn psycholoog heeft al aangegeven dat de kans dat ik daadwerkelijk gek word echt heel klein is, maar ik ben toch elke keer mezelf in de gaten aan het houden. Misschien dat dat een beetje onder OCD of 'health anxiety' valt of zo. Ik wil mezelf niet kwijtraken.
Het is ontstaan/deels ontstaan omdat ik een tijd terug met een persoon omging die het leuk vond om mij op alle mogelijke manieren te vernederen en kapot te maken. Nooit kon ik iets goed doen, ik moest echt op mijn tenen lopen bij hem. De ene keer was het liefde, de andere keer haat (Jekyll and Hyde zegmaar). Ook gemene emotionele spelletjes werden gespeeld. Ik leefde continu in angst en onzekerheid. Deze persoon heeft er ook alles aan gedaan om mij te laten geloven dat ik degene was die gestoord is, dat zijn gedrag door mij kwam. Hij kon al boos worden als ik 'op een bepaalde manier hem aankeek'. Terwijl ik mij van geen kwaad bewust was. Zo gingen de vernederingen en het misbruik elke keer maar door. Feit is wel dat ik het toeliet, en dat neem ik mezelf heel erg kwalijk.
Gelukkig is dat nu afgelopen, maar ik merk dat ik hierdoor wel helemaal kapot gegaan ben. Ik herken mezelf niet meer. Zoals ik al schreef, ik heb last van angstgevoelens, maar ook dissociatie (wat mijn angst dan weer versterkt). Voor mij houdt de dissociatie in dat ik me niet 'mezelf' voel, dat ik überhaupt niks voel, niks meekrijg, dat alles 'nep' lijkt en je geen emoties voelt. Dit hoort schijnbaar bij een traumarespons, maar voor mij was het heel beangstigend (nu al minder gelukkig). Ik heb me echt nog nooit zo gevoeld, wat mijn angst om gek te worden weer versterkt. En daarbij trek ik me het ook heel erg aan wat hij allemaal tegen me gezegd heeft. Ik weet dat het niet waar is, en dat hij ziek is, maar ik twijfel daardoor echt ontzettend aan mijzelf.
Zo heb ik bijvoorbeeld de gedachte dat niemand mij moet, dat iedereen mij haat, dat iedereen mij irritant vind.
Ik weet met mijn volle verstand dat dit kant en klare onzin is, ten eerste waarom zouden mensen dat vinden (ik heb hele goede vrienden, die zouden het echt zeggen als het zo was
Het gaat steeds beter maar ik voel me op sommige momenten nog zwaar klote en ik kan me dan niet focussen op werk of school en that sucks. Ook ben ik vaak doodmoe. Ik wil gewoon weer mezelf worden maar het is nog niet zover. Het voelt net alsof ik een of andere horrorfilm ingestapt ben en ik kan er niet meer uitkomen.
Maar uiteindelijk zal het goedkomen, als ik er maar aan blijf werken. Daar vertrouw ik op.
Ja zo lang heb ik ook geslapen vannacht.quote:
Hier een absolute klotedag, vannacht 3,5 uur geslapen dus maar heel vroeg gaan werken,nu moe en leeg thuis, geen schot in dingen. Vanavond maar een slaappil en hopen dat het morgen met nieuwe energie beter gaat.
Maar ik nam energydrink en 800mg guarana en daarna voelde ik me weer levend genoeg om mijn dag normaal voort te zetten. Alleen ik voelde me zonder reden verdrietig, terwijl er geen aanleiding was. Dit is ten minste nog een afwisseling van nergens op gebaseerde irritatie en woede, al is dit ook wel irritant en afleidend. Voel me ook vaak genoeg goed, maar krijg dit gevoel vaak wanneer er ergens achtergrondmyzisk gedraaid wordt. Of ik word persoonlijk boos op die artiesten omdat hun songteksten of die van hun songwriters mij niet aanstaan.
Wel ben ik de laatste dagen weer extreem afgeleid , ik wil nu ook helemaal niet op fok zitten dus ik ga nu echt proberen om nu niks meer te posten want ik haat dit zo ontzettend erg.
[ Bericht 2% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 09-09-2020 15:31:46 ]
Klinkt ook niet leuk. Sterkte met het vinden van een andere invulling dan.quote:
[..]
Ja zo lang heb ik ook geslapen vannacht.
Maar ik nam energydrink en 800mg guarana en daarna voelde ik me weer levend genoeg om mijn dag normaal voort te zetten. Alleen ik voelde me zonder reden verdrietig, terwijl er geen aanleiding was. Dit is ten minste nog een afwisseling van nergens op gebaseerde irritatie en woede, al is dit ook wel irritant en afleidend. Voel me ook vaak genoeg goed, maar krijg dit gevoel vaak wanneer er ergens achtergrondmyzisk gedraaid wordt. Of ik word echt persoonlijk boos op die artiesten omdat hun songteksten mij niet aanstaan of ik word er juist verdrietig van.
Wel ben ik de laatste dagen weer extreem afgeleid , ik wil nu ook helemaal niet op fok zitten dus ik ga nu echt proberen om nu niks meer te posten want ik haat dit zo ontzettend erg.
Nou andere invullingen genoeg! Ik blijf alleen steeds op Fok zitten en ik snap zelf vaak niet eens waarom want ik heb er vaak helemaal niets aan en anderen vinden ook niet dat ze er iets aan hebben dus het is gewoon volkomen nutteloos. Waarom kan ik het dan niet gewoon laten?quote:
Klinkt ook niet leuk. Sterkte met het vinden van een andere invulling dan.
Ik begrijp dat niet. Maar dank je, jouw probleem is dan vast weer dat je zelf juist te weinig invulling weet of vult je werk de tijd nu wel en heb je als je wel energie hebt wel nog genoeg wat je graag wilt doen?Vind je dat je zelf de discipline moet kunnen opbrengen om niet de FOK!ken? Dan ben je best streng voor jezelf, vind ik, omdat je dat al zo lang probeert. Want als het een verslaving is, kan dat best lastig zijn.quote:
[..]
Nou andere invullingen genoeg! Ik blijf alleen steeds op Fok zitten en ik snap zelf vaak niet eens waarom want ik heb er vaak helemaal niets aan en anderen vinden ook niet dat ze er iets aan hebben dus het is gewoon volkomen nutteloos. Waarom kan ik het dan niet gewoon laten?
Een beetje hulp vragen is nooit verkeerd. Je zou bij voorbeeld een tijdelijke ban kunnen aanvragen. Dan wordt de drempel om via een kloon weer hier terecht te komen groter. Maar die verleiding weerstaan is wellicht makkelijker dan inloggen met je huidige account.
Bedankt voor het advies. Ik heb daar inderdaad wel diverse keren over nagedacht, of gedacht van, als ik een ban zou krijgen ben ik van het probleem verlost. Maar wat jij zegt, ik kan dan weer een ander account aanmaken en dan doe ik dan waarschijnlijk wel omdat ik anders weer zo’n fear of missing out heb. En het is ook geen oplossing voor het feit dat ik mezelf niet kan beheersen want ik heb dat ook met andere dingen, zoals nutteloos op interne surfen of nutteloos voor me uitstaren. Het vervelende is dat in principe alles wat ook maar een beetje aangenaam of makkelijk/ontspannend is om kan slaan in verslaving en dat op tijd de juiste keuze maken het allerbeste is maar heel moeilijk. Ik ga nog even zelf proberen om eraan te werken want ik merk dat slaaptekort het heel erg verergert. Als het zo erg is dat ik echt niet meer kan functioneren kan ik altijd nog vragen of ik een ban mag. Ja deels is dat de verslaving die dat schrijft. Maar ik denk dat meerderen wel een beetje verslaafd zijn aan Fok, als ik de frequentie zie waarin velen berichten plaatsen. Dat ik denk: ben jij ook werkloos? Of doe je dit onder werktijd? Heb je niks anders te doen? En ook dat ze net als ik soms nog tot diep in de nacht berichten plaatsen. Als men nooit berichten plaatst is er natuurlijk ook niets aan en veel berichten kun je ook tussendoor typen als je echt niks beters te doen hebt. Vandaar ook al die korte berichten vaak.quote:
Vind je dat je zelf de discipline moet kunnen opbrengen om niet de FOK!ken? Dan ben je best streng voor jezelf, vind ik, omdat je dat al zo lang probeert. Want als het een verslaving is, kan dat best lastig zijn.
Een beetje hulp vragen is nooit verkeerd. Je zou bij voorbeeld een tijdelijke ban kunnen aanvragen. Dan wordt de drempel om via een kloon weer hier terecht te komen groter. Maar die verleiding weerstaan is wellicht makkelijker dan inloggen met je huidige account.
Ik ga je niet controleren, en als het niet lukt ofzo: no hard feelings. Het was zomaar een gedachte/voorstel/idee. Als je het niets vindt: ook prima.
* Dat is: gedachteloos WhatsApp, Fok!, Nu.nl, Twitter.
[ Bericht 8% gewijzigd door Postbus100 op 09-09-2020 17:58:52 ]
Goed idee! Een week of een dag zou inderdaad nog wat een stap te ver zijn, maar een half uur maximaal per dag is een prima idee idd. Want dat probeerde ik zelf eerst ook, maar ik ging er steeds overheen. Maar als je er qua tijd geen grens aan stelt dan kun je er gezien het feit dat men toch steeds nieuwe dingen blijft plaatsen wat invulling betreft in theorie 24 uur per dag mee bezig zijn zonder ooit het idee te krijgen van ik ben ermee klaar. Dus je moet idd wel een tijdsgrens stellen.quote:Op woensdag 9 september 2020 17:52 schreef Postbus100 het volgende:
Ik zit ook teveel op m'n laptop/mobiel, waaronder Fok!, @:geeninspiratie1235 . Zullen we samen een weekje wegblijven? Of wellicht een tussenweg, bijvoorbeeld een half uur per dag? In mijn geval zou dat zijn: alleen bewust. niet onbewust Fok!ken/laptoppen/smartphonen*.
Ik ga je niet controleren, en als het niet lukt ofzo: no hard feelings. Het was zomaar een gedachte/voorstel/idee. Als je het niets vindt: ook prima.
* Dat is: gedachteloos WhatsApp, Fok!, Nu.nl, Twitter.
En idd, wat jij zegt. Het gaat om het gedachteloos. In mijn geval iig lezen, typen en verzenden voordat je er uberhaupt goed over hebt nagedacht. En steeds verder klikken om het rondsurfen en niet echt meer met een doel. Je kan elkaar inderdaad niet controleren maar ik ga het zelf wel even iedere dag bijhouden of het gelukt is. En dan plaats ik over een week ofzo het resultaat wel weer. Kun jij mss ook doen.
[ Bericht 3% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 09-09-2020 18:15:54 ]
Voor mij is dat: kamer opruimen, klusjes in huis, boek lezen.
Succes!
[ Bericht 9% gewijzigd door Postbus100 op 09-09-2020 18:34:32 ]
Oh nee hoor, ik maak juist iedere dag een planning en baal ervan als ik me er door afleidende dingen (niet alleen Fok) niet aan weet te houden. Er is inderdaad genoeg te doen 🥵Omdat ik werkloos ben en weinig vaardigheden heb wat ze nodig hebben of alleen die outdated zijn omdat ik er jarenlang niks mee heb gedaan wil/moet ik echt dringend mezelf wat meer ontwikkelen. Ik ben blij dat ik daarvoor de tijd heb, maar als die opgaat aan onzin heb ik er natuurlijk alsnog niks aan 🧐 goed dat jij ook actief bezig gaat met dingen die echt nuttig voor jezelf zijn. Dank je jij ook succesquote:
Yes. Bedenk even wat je wèl gaat doen? Want je gaat ongetwijfeld een leeg gevoel/verveling krijgen. misschien handig om te bedenken waarmee je die kunt opvullen, op het moment dat je weer neigt om naar Fok! te grijpen.
Voor mij is dat: kamer opruimen, klusjes in huis, boek lezen.
Succes!
⏰🎉[ Bericht 0% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 09-09-2020 19:04:43 ]
Denk dat vetrouwen in mezelf krijgen nog wel even duurt.
Ik kan me wel de hele dag door focussen, vandaag ook hele dag 'gestudeerd' maar ik heb soms het gevoel dat ik 'afdwaal' (dus over nare dingen na ga denken) en dan ben ik de draad helemaal kwijt. Maar op zich mag ik niet klagen, er valt nog wel mee te leven. Ik hoop alleen dat het angstige en schrikachtige gevoel mij een keer verlaat. Want elke dag leven in spanning is uitputtend.quote:
[..]
Vervelend dat je zo erg last hebt van die traumatische relatie. Maar wie kan zich altijd focussen op werk of school? Heel veel mensen zijn afgeleid. Voor hoeveel minuten/kwartier/uren kun je je iedere dag ongeveer focussen dan?
Ja, hoop dat je het snel krijgtquote:
Voor mijn gevoel ben ik weer hersteld.. Maar als het maar even minder loopt heb ik echt flinke angst.. van: "Gaan we weer...".
Denk dat vetrouwen in mezelf krijgen nog wel even duurt.
Ja maar focussen is dan in jouw geval anders dan de stof opnemen. Hoe lang duurt het dan dat als je ervoor gaat zitten dat je er dan ook echt met je hoofd bij bent?quote:
Ik kan me wel de hele dag door focussen, vandaag ook hele dag 'gestudeerd' maar ik heb soms het gevoel dat ik 'afdwaal' (dus over nare dingen na ga denken) en dan ben ik de draad helemaal kwijt. Maar op zich mag ik niet klagen, er valt nog wel mee te leven. Ik hoop alleen dat het angstige en schrikachtige gevoel mij een keer verlaat. Want elke dag leven in spanning is uitputtend.
Bij mij ging het vandaar door die uitdaging van Postbus100 wat beter. Minder nutteloos rondgesurfd. Maar iedere keer neem ik het me weer voor en dan lukt het een paar dagen en dan weer niet, dus eerst maar zien dat ik dit volhoud.
Als ik ervoor ga zitten heb ik er zin in kan ik me wel focussen, maar dat is dan ook maximaal een uur ofzo achter elkaar. Heb vandaag maar 2 uur en een kwartier besteedt aan nuttige dingen van mijn planning, maar het liefst zou ik er ongeveer 5 uur per dag aan besteden. Het beste zou zijn gewoon een werkdag dus 8 uur maar als ik ook andere bezigheden heb ben ik daar te moe voor ook omdat ik net als anderen hier steeds tijd kwijt ben aan angst. hoewel ik gelukkig geen trauma of zo heb herken ik wel dat je gedachten afdwalen en dat dit afleid van waar je mee bezig was. Irritant is dat maar in zekere zin ook weer nodig om indrukken te verwerken en later beter na te denken hoe je verder komt denk ik.
[ Bericht 1% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 10-09-2020 01:21:06 ]
Sjezus wat heftig van die oom van jequote:
[..]
Klopt, ad activeren je hersenen sneller dan dat je je er beter door voelt, dus als jij zelf dan nog diep zit qua gevoel kan het je activeren naar iets verkeerd.
Dus zeker opletten in het begin! Ofwel ergens duidelijk opschrijven dat het een bijwerking is en dat je zeker moet wachten (zeer zichtbare plaats in huis), ofwel mensen in je omgeving inschakelen die je in het oog kunnen houden of waar je bij terecht kan met je gevoelens.
Ik wou dat ik dit al wist toen mijn oom jaren geleden aan de ad is gegaan...
Inderdaad omdat ik nu vrijgezel ben kan niet heel de dag iemand me in de gaten houden dus moet jezelf goedopletten. Bijwerkingen kunnen pittig zijn maar het is blijkbaar ook voor iedereen weer anders.
Het is alle hens aan dek.
Ik herken hier wel bepaalde dingen in. De dissociatie ook. Het voelen dat jij jij niet meer bent. Ik heb daarbij ook het gevoel en ook angst dat het nooit meer hetzelfde gaat worden of zelfs erger.quote:
Maar het is zo zwaar soms om te moeten vechten tegen je eigen gedachten. Bij het minste of geringste schrik ik al, ik heb last van flashbacks, ik voel me nooit veilig of goed. Ik kan niet echt ontspannen of genieten van dingen. Ik leef continu met de angst om gek te worden. Mijn psycholoog heeft al aangegeven dat de kans dat ik daadwerkelijk gek word echt heel klein is, maar ik ben toch elke keer mezelf in de gaten aan het houden. Misschien dat dat een beetje onder OCD of 'health anxiety' valt of zo. Ik wil mezelf niet kwijtraken.
Het is ontstaan/deels ontstaan omdat ik een tijd terug met een persoon omging die het leuk vond om mij op alle mogelijke manieren te vernederen en kapot te maken. Nooit kon ik iets goed doen, ik moest echt op mijn tenen lopen bij hem. De ene keer was het liefde, de andere keer haat (Jekyll and Hyde zegmaar). Ook gemene emotionele spelletjes werden gespeeld. Ik leefde continu in angst en onzekerheid. Deze persoon heeft er ook alles aan gedaan om mij te laten geloven dat ik degene was die gestoord is, dat zijn gedrag door mij kwam. Hij kon al boos worden als ik 'op een bepaalde manier hem aankeek'. Terwijl ik mij van geen kwaad bewust was. Zo gingen de vernederingen en het misbruik elke keer maar door. Feit is wel dat ik het toeliet, en dat neem ik mezelf heel erg kwalijk.
Gelukkig is dat nu afgelopen, maar ik merk dat ik hierdoor wel helemaal kapot gegaan ben. Ik herken mezelf niet meer. Zoals ik al schreef, ik heb last van angstgevoelens, maar ook dissociatie (wat mijn angst dan weer versterkt). Voor mij houdt de dissociatie in dat ik me niet 'mezelf' voel, dat ik überhaupt niks voel, niks meekrijg, dat alles 'nep' lijkt en je geen emoties voelt. Dit hoort schijnbaar bij een traumarespons, maar voor mij was het heel beangstigend (nu al minder gelukkig). Ik heb me echt nog nooit zo gevoeld, wat mijn angst om gek te worden weer versterkt. En daarbij trek ik me het ook heel erg aan wat hij allemaal tegen me gezegd heeft. Ik weet dat het niet waar is, en dat hij ziek is, maar ik twijfel daardoor echt ontzettend aan mijzelf.
Zo heb ik bijvoorbeeld de gedachte dat niemand mij moet, dat iedereen mij haat, dat iedereen mij irritant vind.
Ik weet met mijn volle verstand dat dit kant en klare onzin is, ten eerste waarom zouden mensen dat vinden (ik heb hele goede vrienden, die zouden het echt zeggen als het zo was
Het gaat steeds beter maar ik voel me op sommige momenten nog zwaar klote en ik kan me dan niet focussen op werk of school en that sucks. Ook ben ik vaak doodmoe. Ik wil gewoon weer mezelf worden maar het is nog niet zover. Het voelt net alsof ik een of andere horrorfilm ingestapt ben en ik kan er niet meer uitkomen.
Maar uiteindelijk zal het goedkomen, als ik er maar aan blijf werken. Daar vertrouw ik op.
Ook ik heb erbij gekregen, de gedachte dat mensen toch niet meer op mij zitten te wachten, mensen mij er liever niet bij hebben.
En die gedachtes moet ik ook soort van uitvechten dag in dag uit in mijn hoofd van; je bent wel goed genoeg vs je bent niet goed genoeg. Ik denk dat dit ook gigantisch veel energie kost. Ben er ook vaak niet echt bij, een beetje afwezig. Een soort dof gevoel in mijn hoofd, en ook een groot besluitenloosheids gevoel. Kvind het ook minder leuk om zo met mensen om te gaan op deze manier.. een stuk minder scherp ook.
Bij mij lijkt het ook wel of ik in 1 of andere hele slechte film ben beland en de film niet meer kan verwisselen.
Zou ik mogen weten of jij medicatie gebruikt?
Fijn dat ik niet de enige ben met de dissociatiequote:
[..]
Ik herken hier wel bepaalde dingen in. De dissociatie ook. Het voelen dat jij jij niet meer bent. Ik heb daarbij ook het gevoel en ook angst dat het nooit meer hetzelfde gaat worden of zelfs erger.
Ook ik heb erbij gekregen, de gedachte dat mensen toch niet meer op mij zitten te wachten, mensen mij er liever niet bij hebben.
En die gedachtes moet ik ook soort van uitvechten dag in dag uit in mijn hoofd van; je bent wel goed genoeg vs je bent niet goed genoeg. Ik denk dat dit ook gigantisch veel energie kost. Ben er ook vaak niet echt bij, een beetje afwezig. Een soort dof gevoel in mijn hoofd, en ook een groot besluitenloosheids gevoel. Kvind het ook minder leuk om zo met mensen om te gaan op deze manier.. een stuk minder scherp ook.
Bij mij lijkt het ook wel of ik in 1 of andere hele slechte film ben beland en de film niet meer kan verwisselen.
Zou ik mogen weten of jij medicatie gebruikt?
Dat gevoel van er niet meer uit kunnen komen heb ik ook. Of dat het nooit meer beter word, dat ik nooit meer echt van dingen kan genieten. Maar ik hou eraan vast, ook al zou het mijn hele leven zo blijven, ik zal manieren vinden om ermee te leven, om er het beste van te maken en te blijven verbeteren. Die drive heb ik ergens nog wel.
Ja die gedachtes zijn irritant. Maar zolang je maar beseft dat het 'slechts' gedachten zijn en niet waarheid. Wat ik nu vaak doe is, de gedachte mag er zijn (als ik zeg van nee, je mag zulke gedachtes niet hebben word ik weer angstig
jaja het is wat) maar ik ga er niet in mee. Ik geloof er niet in.Ik gebruik geen medicatie. Dat is mijn eigen keuze en mijn psycholoog heeft ook nooit gezegd dat het nodig is. Ik denk niet dat het wat voor mij gaat oplossen. Ik heb er niks tegen hoor, het kan geweldig helpen bij sommigen. Maar ik wil het liever eerst zo proberen op te lossen (met therapie en gezonde levensstijl).
Ja dat was inderdaad wel heftig..quote:
[..]
Sjezus wat heftig van die oom van je
Inderdaad omdat ik nu vrijgezel ben kan niet heel de dag iemand me in de gaten houden dus moet jezelf goedopletten. Bijwerkingen kunnen pittig zijn maar het is blijkbaar ook voor iedereen weer anders.
Het is alle hens aan dek.
Het kan natuurlijk dat jij er geen last van gaat hebben en dat is alleen maar goed. Ook niet elke AD heeft die nevenwerking even zwaar en ze werken er ook aan, dus niet meteen van het ergste uitgaan. Maar hou wel het besef dat het kan.
Je zou ook hier kunnen komen voor back-up en je kan dus idd op zeer duidelijke plaatsen briefjes hangen om jezelf te verwittigen, maak het visueel!Je hersenen raken geactiveerd binnen een paar dagen, je zware gevoel betert tegen pakweg week 2. Dus neem het ruim en hou jezelf de eerste 3 weken 'in bedwang' bij wijze van spreken.
Daarvoor had ik de afgelopen maanden wel echt medicatie nodig, en daar was ik in maart nog te trots voor, maar het ging gewoon niet zonder voor mij. Gezond leven qua eten en gewoontes deed ik al wel, dus daar was voor mij niet veel te halen. Ik vind het oprecht heel knap als iemand het zonder medicatie probeert/kan!
Overigens ben ik me vandaag erg bewust van een patroon bij mezelf, dat ik veel aandacht voor andermans gevoel heb en er veel bewust voor anderen probeer fe zijn. Dat begint al bij een nieuwe collega hulp aanbieden, tot het proberen mensen bij elkaar te brengen in samenwerking, tot het aanhoren van de buurman die een begrafenis heeft gehad, tot het zwaaien naar een stil jongetje op straat om hem op te vrolijken. Dat is toch misschien wel iets van selectief (wegcijfer)gedrag waardoor ik niet (te) veel met mezelf bezig ben/hoef te zijn. En nu ik dit schrijf een schitterend voorbeeld van hoe je met gedachten, analyseren en oordelen bezig kunt zijn...
Misschien zegt het dat dat ik meer energie heb, maar op dit moment ben ik wel helemaal leeg en staat het huilen me ook nader dan het lachen na een drukke dag. Ben vanavond druk geweest met formulieren invullen voor zoektocht naar biologische vader en dan komt er veel gevoel en ellende boven:(. Moe maar kan niet slapen. Heb het nu in ieder geval even van me afgeschreven. Sterkte iedereen, blijf knokken, het mag dag voor dag heb ik hier de afgelopen maanden vaker van anderen gehoord, dus dat gaan we maar gewoon doen.
Leeftijdsgroep is 18-25 jaar. Ben van de Ad afgegaan doordat ik me er niet meer fijn bij voelde, lid werd van een dispuut en zij mij hielpen mezelf te ontwikkelen. Ben deze mensen ook super dankbaar want ze hebben mij altijd bijgestaan en staan me nog steeds altijd bij als ik het moeilijk heb. Zij hebben mij geholpen van de Ad af te gaan en dat is dus ook gelukt.quote:
[..]
Waarom ben je van de AD af? Dat lijkt me de grootste vraag. En wat is je leeftijdsgroep?
Negatieve gedachtes zijn er, je moet ze een plek kunnen geven, al is het 5 seconden per keer. Komende 5 seconden ga ik naar de keuken, en drink water, komende 5 seconde 5 seconden ga ik terug lopen...Dat heeft mij geholpen in de ergste momenten.
Positief blijven, naja, daar kan niemand in helpen helaas. Hoogstens je bljven wijzen op positieve dingen!
En we delen het, omdat gewoon soms anoniem alles eruit gooien, goed werkt. Voor mij iig!
Alleen op dit moment merk ik dat corona super veel impact heeft op mijn sociale leven. Wat ik in ieder geval niet wil is afhankelijk zijn van een paar mensen, ik heb dit in het verleden gehad met hele nare gevolgen. Heb eigenlijk altijd wel last gehad van negatieve gedachtes en het gevoel dat ik nergens bij hoor.
Op die momenten mis ik Ad wel ja , die negatieve gedachtes en als maar doordenken van dingen is geen pretje nee. Toch heb ik me de afgelopen weken er gewoon doorheen gezet en minder ver zitten nadenken over van alles en nog wat. Zit gewoon heel erg met het feit dat dit mijn moment zou moeten zijn waarin ik veel met vrienden doe, avonturen tegemoet ga etc. In plaats daarvan is het nu weer een beetje zoals voorgaande jaren , saai , veel alleen en weinig sociale activiteiten. Kortom, ik ben eigenlijk nooit tevreden en verlang altijd naar meer. Met Ad kon ik dat gevoel onderdrukken en gewoon zonder zorgen mijn ding doen, nadeel was dat ik zo weinig fucks gaf dat ik op sociaal gebied minimaal moeite deed, met alle gevolgen van dien.
Je hebt geen zo nodig pammetje erbij?quote:
[..]
Sjezus wat heftig van die oom van je
Inderdaad omdat ik nu vrijgezel ben kan niet heel de dag iemand me in de gaten houden dus moet jezelf goedopletten. Bijwerkingen kunnen pittig zijn maar het is blijkbaar ook voor iedereen weer anders.
Het is alle hens aan dek.
Ik heb het met de psych besproken. De antidepressiva. en we stellen het nog even uit. We gaan eerst wat verder in therapie maar de wachtlijsten schijnen wel lang te zijn.quote:
[..]
Je hebt geen zo nodig pammetje erbij?
Oxazepam gebruik ik al en is er ook een beetje ingeslopen. Heb ook al meer nodig dan voorheen en ha zegt dat ik daar echt mee uit moet uitkijken. Lees ook al horror verhalen over ontwenningsverschijnselen en dat kunnen we er ook niet bij hebben.
Helaas is er geen quick fix. Ook niemand die het echt snapt.
Tjah ontwennen van Pammetjes kunnen heftig zijn maar als het langzaam en met beleid plus een beetje volharding vond ik het best goed te doen :-).quote:
[..]
Ik heb het met de psych besproken. De antidepressiva. en we stellen het nog even uit. We gaan eerst wat verder in therapie maar de wachtlijsten schijnen wel lang te zijn.
Oxazepam gebruik ik al en is er ook een beetje ingeslopen. Heb ook al meer nodig dan voorheen en ha zegt dat ik daar echt mee uit moet uitkijken. Lees ook al horror verhalen over ontwenningsverschijnselen en dat kunnen we er ook niet bij hebben.
Helaas is er geen quick fix. Ook niemand die het echt snapt.
Ik herken dit. Toen ik nog werkte, was bijna het enige wat ik daarnaast deed dus idd de verplichte beweging, eten, boodschappen, huishoudelijke klusjes, in het weekend sociale afspraken En voor de rest was ik te moe. Ik kan ook niet begrijpen dat er mensen zijn die nog andere dingen naast hun werk kunnen doen. Zelfs nu ik geen werk heb doe ik niet veel op een dag omdat ik alles zo langzaam doe. Ik snap je gevoel. Gebruik op dit moment NADH en q10. Q10 helpt wel iets tegen vermoeidheid maar zorgt volgens mij voor meer slapeloosheid en kan ook voor cognitieve achteruitgang zorgen, hoewel ik ook wel had dat ik er juist beter door nadacht op korte termijn. Met NADH heb je die bijwerkingen niet, echter vertrouw ik NADH niet zo omdat er nog niet zo heel veel onderzoek naar is gedaan, maar uit het onderzoek dat ze deden kwamen geen bijwerkingen. Ik heb 5-10 mg geprobeerd en het hielp wel wat tegen vermoeidheid, ik neem het af en toe en niet te lang achter elkaar.quote:
Wat valt het werkende leven toch tegen. Het werken zelf gaat wel maar merk dat ik weinig zin/puf meer heb om daarbuiten nog iets te ondernemen. Ook met twee keer sporten in de week merk ik weinig verschil. In de weekenden doe ik dan ook het liefst helemaal niets. Als me dit nog +/- 40 jaar te wachten staat... 🙄
Succes! Hoop dat alles goed gaat met die operatie.quote:
Vanmiddag eindelijk intake voor het diagnostisch traject, hopen dat daar een behandeling uitkomt. Daarna kan ik rustig in paniek gaan raken voor mijn operatie morgen. Hopen dat oxazepam me een beetje rustig houdt.. (speciaal voorgeschreven voor morgen..)
Succes vanmiddag en morgenquote:
Vanmiddag eindelijk intake voor het diagnostisch traject, hopen dat daar een behandeling uitkomt. Daarna kan ik rustig in paniek gaan raken voor mijn operatie morgen. Hopen dat oxazepam me een beetje rustig houdt.. (speciaal voorgeschreven voor morgen..)
sterkte morgen.Ik vind het knap van je dat je ondanks alles nog wel de moed houdt en erop vertrouwt dat het beter wordt. Ik hoop ook voor je dat dat zo is, je bent in ieder geval goed bezig.quote:
Ik wil hier geen apart topic voor maken, wil dit gewoon even van me afschrijven. Sorry dat dit zo random in het topic is.
Ik heb mijn angststoornis nooit echt gespecificeerd maar het schijnt dus een vorm van PTSS te zijn. De PTSS (of aanpassingsstoornis, wat het ook moge zijn) begint wel steeds beter te worden, ook door de emdr. Ik voel me de dagen erna echt zwaar shit, angstig en depressief maar dat trekt dan weer bij en dan maak ik stapjes vooruit.
Maar het is zo zwaar soms om te moeten vechten tegen je eigen gedachten. Bij het minste of geringste schrik ik al, ik heb last van flashbacks, ik voel me nooit veilig of goed. Ik kan niet echt ontspannen of genieten van dingen. Ik leef continu met de angst om gek te worden. Mijn psycholoog heeft al aangegeven dat de kans dat ik daadwerkelijk gek word echt heel klein is, maar ik ben toch elke keer mezelf in de gaten aan het houden. Misschien dat dat een beetje onder OCD of 'health anxiety' valt of zo. Ik wil mezelf niet kwijtraken.
Het is ontstaan/deels ontstaan omdat ik een tijd terug met een persoon omging die het leuk vond om mij op alle mogelijke manieren te vernederen en kapot te maken. Nooit kon ik iets goed doen, ik moest echt op mijn tenen lopen bij hem. De ene keer was het liefde, de andere keer haat (Jekyll and Hyde zegmaar). Ook gemene emotionele spelletjes werden gespeeld. Ik leefde continu in angst en onzekerheid. Deze persoon heeft er ook alles aan gedaan om mij te laten geloven dat ik degene was die gestoord is, dat zijn gedrag door mij kwam. Hij kon al boos worden als ik 'op een bepaalde manier hem aankeek'. Terwijl ik mij van geen kwaad bewust was. Zo gingen de vernederingen en het misbruik elke keer maar door. Feit is wel dat ik het toeliet, en dat neem ik mezelf heel erg kwalijk.
Gelukkig is dat nu afgelopen, maar ik merk dat ik hierdoor wel helemaal kapot gegaan ben. Ik herken mezelf niet meer. Zoals ik al schreef, ik heb last van angstgevoelens, maar ook dissociatie (wat mijn angst dan weer versterkt). Voor mij houdt de dissociatie in dat ik me niet 'mezelf' voel, dat ik überhaupt niks voel, niks meekrijg, dat alles 'nep' lijkt en je geen emoties voelt. Dit hoort schijnbaar bij een traumarespons, maar voor mij was het heel beangstigend (nu al minder gelukkig). Ik heb me echt nog nooit zo gevoeld, wat mijn angst om gek te worden weer versterkt. En daarbij trek ik me het ook heel erg aan wat hij allemaal tegen me gezegd heeft. Ik weet dat het niet waar is, en dat hij ziek is, maar ik twijfel daardoor echt ontzettend aan mijzelf.
Zo heb ik bijvoorbeeld de gedachte dat niemand mij moet, dat iedereen mij haat, dat iedereen mij irritant vind.
Ik weet met mijn volle verstand dat dit kant en klare onzin is, ten eerste waarom zouden mensen dat vinden (ik heb hele goede vrienden, die zouden het echt zeggen als het zo was
Het gaat steeds beter maar ik voel me op sommige momenten nog zwaar klote en ik kan me dan niet focussen op werk of school en that sucks. Ook ben ik vaak doodmoe. Ik wil gewoon weer mezelf worden maar het is nog niet zover. Het voelt net alsof ik een of andere horrorfilm ingestapt ben en ik kan er niet meer uitkomen.
Maar uiteindelijk zal het goedkomen, als ik er maar aan blijf werken. Daar vertrouw ik op.
Ik herken veel van jouw klachten, maar daar hadden we het al eens over in een ander topic.
Ik hoop ook voor je dat er dan eindelijk echt iets gaat gebeuren. Je bent al zo lang van het kastje naar de muur gestuurd.quote:
Vanmiddag eindelijk intake voor het diagnostisch traject, hopen dat daar een behandeling uitkomt. Daarna kan ik rustig in paniek gaan raken voor mijn operatie morgen. Hopen dat oxazepam me een beetje rustig houdt.. (speciaal voorgeschreven voor morgen..)
Waarom is het erg om niets te doen in je vrije tijd? Als je kunt ontspannen thuis is dat toch ook oké? Of mis je echt dingen? Wat zou je willen?quote:
Wat valt het werkende leven toch tegen. Het werken zelf gaat wel maar merk dat ik weinig zin/puf meer heb om daarbuiten nog iets te ondernemen. Ook met twee keer sporten in de week merk ik weinig verschil. In de weekenden doe ik dan ook het liefst helemaal niets. Als me dit nog +/- 40 jaar te wachten staat... 🙄
Zie je jouw internetgebruik als een verslaving of ben je daar alleen bang voor? Ik zie het niet als iets slechts om veel online te zijn als je er plezier uit haalt. Niet alles wat je doet hoeft nuttig te zijn.quote:
[..]
Bedankt voor het advies. Ik heb daar inderdaad wel diverse keren over nagedacht, of gedacht van, als ik een ban zou krijgen ben ik van het probleem verlost. Maar wat jij zegt, ik kan dan weer een ander account aanmaken en dan doe ik dan waarschijnlijk wel omdat ik anders weer zo’n fear of missing out heb. En het is ook geen oplossing voor het feit dat ik mezelf niet kan beheersen want ik heb dat ook met andere dingen, zoals nutteloos op interne surfen of nutteloos voor me uitstaren. Het vervelende is dat in principe alles wat ook maar een beetje aangenaam of makkelijk/ontspannend is om kan slaan in verslaving en dat op tijd de juiste keuze maken het allerbeste is maar heel moeilijk. Ik ga nog even zelf proberen om eraan te werken want ik merk dat slaaptekort het heel erg verergert. Als het zo erg is dat ik echt niet meer kan functioneren kan ik altijd nog vragen of ik een ban mag. Ja deels is dat de verslaving die dat schrijft. Maar ik denk dat meerderen wel een beetje verslaafd zijn aan Fok, als ik de frequentie zie waarin velen berichten plaatsen. Dat ik denk: ben jij ook werkloos? Of doe je dit onder werktijd? Heb je niks anders te doen? En ook dat ze net als ik soms nog tot diep in de nacht berichten plaatsen. Als men nooit berichten plaatst is er natuurlijk ook niets aan en veel berichten kun je ook tussendoor typen als je echt niks beters te doen hebt. Vandaar ook al die korte berichten vaak.
Maar als het écht een verslaving is of neigt te worden (en dat is het niet meteen als je soms 's nachts niet kunt stoppen en daardoor te weinig slaap krijgt, in mijn ogen) is het wel verstandig om er iets aan te doen. Ik had zelf bijvoorbeeld een automatische shutdown op mijn vorige laptop ingesteld om half elf 's avonds. Dat werkte in het begin wel.
Wekkers zetten of dus een shutdown instellen gaat vast helpen. En een directe beloning als het goed gaat.quote:
[..]
Goed idee! Een week of een dag zou inderdaad nog wat een stap te ver zijn, maar een half uur maximaal per dag is een prima idee idd. Want dat probeerde ik zelf eerst ook, maar ik ging er steeds overheen. Maar als je er qua tijd geen grens aan stelt dan kun je er gezien het feit dat men toch steeds nieuwe dingen blijft plaatsen wat invulling betreft in theorie 24 uur per dag mee bezig zijn zonder ooit het idee te krijgen van ik ben ermee klaar. Dus je moet idd wel een tijdsgrens stellen.
En idd, wat jij zegt. Het gaat om het gedachteloos. In mijn geval iig lezen, typen en verzenden voordat je er uberhaupt goed over hebt nagedacht. En steeds verder klikken om het rondsurfen en niet echt meer met een doel. Je kan elkaar inderdaad niet controleren maar ik ga het zelf wel even iedere dag bijhouden of het gelukt is. En dan plaats ik over een week ofzo het resultaat wel weer. Kun jij mss ook doen.
[ Bericht 0% gewijzigd door kuolema op 07-10-2020 00:33:15 ]
Ik ben momenteel opgenomen, dwangmedicatie is gestart (depot antipsychoticum) en er is een kans dat ik mijn woning kwijtraak.
Ik had psychotische symptomen samengaand met heel veel angst, dat is minder geworden, door de medicatie denk ik, maar daarvoor in de plaats komt nu de somberheid weer naar boven. En ik heb nog steeds andere angsten.
Daarnaast veel boosheid naar mezelf en heel veel schaamte. Ik begrijp het allemaal gewoon niet. Ik heb voor mijn gevoel nergens controle over - wat ik zelf doe, wat anderen met me doen - en dat is heel beangstigend. Mijn geheugen is een chaos, ik hou het allemaal niet bij. Ik ben ook enorm energieloos en moe, maar 's avonds laat en 's nachts ben ik dan weer klaarwakker soms en voel ik me ook meer ontspannen. Zoals nu.
Daarom kom ik nu maar weer even posten
Want dat lukt bijna nooit.
Heb niet echt woorden maar wel een dikke knuffel!quote:
Met mij gaat het niet zo goed.
Ik ben momenteel opgenomen, dwangmedicatie is gestart (depot antipsychoticum) en er is een kans dat ik mijn woning kwijtraak.
Ik had psychotische symptomen samengaand met heel veel angst, dat is minder geworden, door de medicatie denk ik, maar daarvoor in de plaats komt nu de somberheid weer naar boven. En ik heb nog steeds andere angsten.
Daarnaast veel boosheid naar mezelf en heel veel schaamte. Ik begrijp het allemaal gewoon niet. Ik heb voor mijn gevoel nergens controle over - wat ik zelf doe, wat anderen met me doen - en dat is heel beangstigend. Mijn geheugen is een chaos, ik hou het allemaal niet bij. Ik ben ook enorm energieloos en moe, maar 's avonds laat en 's nachts ben ik dan weer klaarwakker soms en voel ik me ook meer ontspannen. Zoals nu.
Daarom kom ik nu maar weer even posten
Want dat lukt bijna nooit.
Hier gaat t op zich wel goed, ga wel volgende week naar de huisarts om even mn medicatie te bespreken... ik zat prima op de 30mg maar door leveringsproblemen ben ik toen opgehoogd naar 40, dat ging qua paniekaanvallen beter maat qua emoties ben ik half dood... ik voel wel, maar niet zoals ik gewend ben, voelt afgevlakt... dus dat wil ik even overleggen
Hier vandaag eerste sessie individueel ter voorbereiding op de groep. Ik ben zo moe en zo geconfronteerd met mijn patronen. Voel gelukkig wel een klik en oprechte aandacht. En iedereen, inclusief de psycholoog maar roepen je hebt zoveel bereikt en achter je gelaten, en ik kan het maar niet voelen, er kracht aan ontlenen of een bepaalde rust waardoor ik morgen met vertrouwen en zonder druk opsta voor de rest van m'n leven. Vrijdag maar eens over hebben met de psych, want medicatie geeft precies voldoende energie om de thuiswerkdag goed door te komen maar positivisme is soms weer ver te zoeken.
Ik schrijf daar wel heel positief, maar heb ook hele moeilijke dagen gehad (bijv. niet kunnen slapen van de paniekaanvallen) maar toen heb ik ook direct overdag mijn ouders en huisarts gebeld, en zij heeft mij toen ook geholpen (tijdelijke slaapmedicatie) en na een nacht goede slaap ging het eigenlijk al stukken beter.quote:
[..]
Ik vind het knap van je dat je ondanks alles nog wel de moed houdt en erop vertrouwt dat het beter wordt. Ik hoop ook voor je dat dat zo is, je bent in ieder geval goed bezig.
Ik herken veel van jouw klachten, maar daar hadden we het al eens over in een ander topic.
[..]
We hebben het ook gehad over een SSRI, dat wil ik liever niet. Maar misschien als het echt te erg word kunnen die pillen wel een (tijdelijk) rustmoment voor me inlassen. Dat kan ik wel accepteren, mocht het nodig zijn.
Ik heb nog steeds last van de dissociatie, maar ik kan er wel mee leren leven. Ik heb het geaccepteerd, het 'hoort' bij me. Ik heb het ook 24/7. Maar hoe meer ik het accepteer, hoe meer het eigenlijk weggaat.
Als ik heel eerlijk ben, is mijn angst puur de angst om bijv. psychotisch te worden, mezelf 'kwijt te raken' om het zo maar te zeggen, of om bijv. een ernstige mentale ziekte te hebben. Schijnbaar is die angst om 'gek te worden' veelvoorkomend bij mensen met dissociatieve klachten, omdat dissociatie je echt heel vreemd kan laten voelen.
Heb overigens nog nooit zulke symptomen gehad, en toch ben ik er doodsbang voor.
Ik heb dit al 100 keer met mijn psycholoog besproken, hij heeft mij uitvoerig getest en dergelijke en gezegd; ik vreet mijn schoen op als jij een psychose ontwikkelt of een gerelateerd ziektebeeld hebt.
Het is volgens hem 100% angst bij mij (piekerstoornis, ptss) en ik had een goede realiteitszin. Maar ook al geeft hij me elke keer geruststelling, ik blijf bang. Ik blijf ik mezelf elke keer 'testen': zie ik dingen die er niet zijn, hoor ik dingen die er niet zijn, denk ik rare dingen? Het is doodvermoeiend, en geeft alleen maar meer angst, wat ook de dissociatie weer versterkt, en dit versterkt weer mijn angst om gek te worden.
Overigens bedoel ik dit niet lullig naar mensen (en o.a. naar jou) die echt last hebben van deze verschijnselen en ziektebeelden. Ik probeer puur mijn eigen angst (health anxiety, piekerstoornis) te omschrijven. Ik ben me er goed van bewust dat het meemaken van deze dingen waarschijnlijk veel erger is dan je er continu zorgen over maken, en ik bedoel het zeker niet neerbuigend.
Ik las net je andere post ook (over je opname). Ik vind het heel naar voor je om zo te lezen. Maar waarschijnlijk was het (zoals andere users ook zeiden) wel nodig. Ik hoop echt dat het snel beter met je gaat. Knap van je dat je ook hulp gezocht hebt. En nogmaals, dat wat ik hierboven schreef over mijn eigen angsten (angst om gek te worden) dat bedoelde ik niet beledigend naar jou oid, het lijkt me alleen vreselijk om mee te maken. Ik hoop echt dat je je snel beter voelt. Ik vind het in ieder geval sterk van je dat je er hier ook zo over schrijft en ook hulp hebt gezocht.
Zou ik misschien mogen vragen wat voor psychotische symptomen je precies had? Puur uit nieuwsgierigheid. Als je het liever niet bespreekt, geen probleem natuurlijk.
Het belangrijkste: veel sterkte en beterschap.
NB. Als het je niet lukt om te antwoorden of je wilt niet antwoorden, geen probleem. Ik zie dat het een heel verhaal is geworden, sorry daarvoor.
[ Bericht 1% gewijzigd door #ANONIEM op 07-10-2020 22:11:47 ]
Ik zag het als een verslaving. Nou ja het punt is dus ik haal er meestal geen plezier uit. Soms zijn er lichtpuntjes, maar mijn vicieuze cirkel als ik op Fok zit is meestal iets van deze strekking: - surfen en langer topics aanklikken en/of reageren dan ik van plan was - soms te lange reacties typen - bijna nooit een positieve reactie krijgen, grotendeels onverschillige of vijandige - vijandig terug reageren - woedend op mezelf zijn dat ik mijn kostbare tijd heb weggegooid met onzin posten en ruziemaken online.quote:
Zie je jouw internetgebruik als een verslaving of ben je daar alleen bang voor? Ik zie het niet als iets slechts om veel online te zijn als je er plezier uit haalt. Niet alles wat je doet hoeft nuttig te zijn.
Maar als het écht een verslaving is of neigt te worden (en dat is het niet meteen als je soms 's nachts niet kunt stoppen en daardoor te weinig slaap krijgt, in mijn ogen) is het wel verstandig om er iets aan te doen. Ik had zelf bijvoorbeeld een automatische shutdown op mijn vorige laptop ingesteld om half elf 's avonds. Dat werkte in het begin wel.
Bedankt voor je tips. Shut down instellen werkt bij mij niet, ik bekijk fok op mijn mobiel en alles wat je zelf instelt is ook zelf weer ongedaan te maken en zo niet kan het soms problemen geben als ik het internet dan wel echt voor iets anders nodig heb. Godzijdank gaat het nu al iets beter. Het helpt idd om vroeger naar bed te gaan (als ik minder caffeine enz drink ben ik gelukkig ook moe genoeg daarvoor) en een duidelijke to do list te maken, mezelf te vertellen dat ik het niet kan veroorloven om tijd te verspillen enz.
Wekker/timer zetten is ook een goed idee ja. Alleen ben ik daar slecht in, stel ik had een timer ingesteld voor het typen van dit bericht en het was net te kort. Dan zou ik toch nog ff snel het afgetypt hebben, maar misschien dat ik door een timer sneller ga typen waardoor ik toch binnen de tijd blijf. Het valt allicht te proberen. Nou, het is voor mij een beloning als het mij lukt om veel minder op fok te zitten zodat ik tijd heb voor activiteiten waar ik achteraf blijer van wordquote:Wekkers zetten of dus een shutdown instellen gaat vast helpen. En een directe beloning als het goed gaat.
Niet lullig bedoeld tov dit forum verder, zoals eerder gezegd soms zijn er lichtpuntjes maar niet genoeg om het voor mij het waard te maken als ik er uren per dag aan verspil.
Wat kut dat je je woning kwijt kan rakenquote:
Met mij gaat het niet zo goed.
Ik ben momenteel opgenomen, dwangmedicatie is gestart (depot antipsychoticum) en er is een kans dat ik mijn woning kwijtraak.
Ik had psychotische symptomen samengaand met heel veel angst, dat is minder geworden, door de medicatie denk ik, maar daarvoor in de plaats komt nu de somberheid weer naar boven. En ik heb nog steeds andere angsten.
Daarnaast veel boosheid naar mezelf en heel veel schaamte. Ik begrijp het allemaal gewoon niet. Ik heb voor mijn gevoel nergens controle over - wat ik zelf doe, wat anderen met me doen - en dat is heel beangstigend. Mijn geheugen is een chaos, ik hou het allemaal niet bij. Ik ben ook enorm energieloos en moe, maar 's avonds laat en 's nachts ben ik dan weer klaarwakker soms en voel ik me ook meer ontspannen. Zoals nu.
Daarom kom ik nu maar weer even posten
Want dat lukt bijna nooit.
ik hoop dat je goede praktische begeleiding krijgt om dit te voorkomen... hoe komt dat dan?! Heb je een huurachterstand of zo?Sterkte Kuolemaquote:
Met mij gaat het niet zo goed.
Ik ben momenteel opgenomen, dwangmedicatie is gestart (depot antipsychoticum) en er is een kans dat ik mijn woning kwijtraak.
Ik had psychotische symptomen samengaand met heel veel angst, dat is minder geworden, door de medicatie denk ik, maar daarvoor in de plaats komt nu de somberheid weer naar boven. En ik heb nog steeds andere angsten.
Daarnaast veel boosheid naar mezelf en heel veel schaamte. Ik begrijp het allemaal gewoon niet. Ik heb voor mijn gevoel nergens controle over - wat ik zelf doe, wat anderen met me doen - en dat is heel beangstigend. Mijn geheugen is een chaos, ik hou het allemaal niet bij. Ik ben ook enorm energieloos en moe, maar 's avonds laat en 's nachts ben ik dan weer klaarwakker soms en voel ik me ook meer ontspannen. Zoals nu.
Daarom kom ik nu maar weer even posten
Want dat lukt bijna nooit.
Kunnen ze het niet voor je bereiden op 30 mg? Zou eens informeren bij de apotheek, ik meen zoiets wel eens gehoord te hebben, google levert iets op over medicijn op maat, geen idee of je daar iets mee kan.quote:
[..]
Heb niet echt woorden maar wel een dikke knuffel!
Hier gaat t op zich wel goed, ga wel volgende week naar de huisarts om even mn medicatie te bespreken... ik zat prima op de 30mg maar door leveringsproblemen ben ik toen opgehoogd naar 40, dat ging qua paniekaanvallen beter maat qua emoties ben ik half dood... ik voel wel, maar niet zoals ik gewend ben, voelt afgevlakt... dus dat wil ik even overleggen
quote:
Sterkte Burner, ook met de operatie(pittige ingreep?) en ook Kuolema, klote maar waarschijnlijk wel nodig die opname? Hang in there allemaal!
Hier vandaag eerste sessie individueel ter voorbereiding op de groep. Ik ben zo moe en zo geconfronteerd met mijn patronen. Voel gelukkig wel een klik en oprechte aandacht. En iedereen, inclusief de psycholoog maar roepen je hebt zoveel bereikt en achter je gelaten, en ik kan het maar niet voelen, er kracht aan ontlenen of een bepaalde rust waardoor ik morgen met vertrouwen en zonder druk opsta voor de rest van m'n leven. Vrijdag maar eens over hebben met de psych, want medicatie geeft precies voldoende energie om de thuiswerkdag goed door te komen maar positivisme is soms weer ver te zoeken.
Operatie is goed gegaan.
Intake ging ook goed. Ze geloven zelf niet echt in het autistisch spectrum, maar de rest (persoonlijkheid en depressie) net wel wat meer.SPOILERIn het kort, de resterende tanden eruit, gebit erin. 1 tand aan de buitenkant van de hoektand, tot aan de andere kant naast de hoektand, eruit. Boven en onder. Half uur moeten wachten, toen de spuiten(echt het ergste), daarna alles getrokken... Maar door mijn kokhalsreflex, kregen ze noodgebit er niet in. Dus met spoed tandarts gebeld. Ze zeiden: dan moet jij ff bellen, euhm, ik sta hier met een gaasje tussen bloedende kaken. Ik had pen en papier meegenomen, dus opgeschreven dat ze mijn ma moesten bellen. Ik denk dat mijn ma een hartaanval kreeg toen ze de telefoon opnam: Hallo, met afdeling kaakchirurgie, nee, alles is goed met uw zoon, maar.... Bij de tandarts ging de prothese in 1 keer goed erin, ik was zelf ook wat rustiger. 17 tanden eruit halen en dan verwachten dat ik ineens een vinger in mijn mond + prothese kan hebben....
Toen de vraag kwam, of ik nou eigenlijk de samenhang wilde weten tussen alles, of een classificatie wilde, was mijn antwoord: Zonder classificatie geen behandeling.
Ze vond het erg pragmatisch, maar wel duidelijk.
Jeetje Kuo wat ontzettend kut. Is er iemand die je kan helpen met de situatie betreft je huis? Zou zo zonde zijn om dat weer kwijt te raken. Veel sterkte.quote:
Met mij gaat het niet zo goed.
Ik ben momenteel opgenomen, dwangmedicatie is gestart (depot antipsychoticum) en er is een kans dat ik mijn woning kwijtraak.
Ik had psychotische symptomen samengaand met heel veel angst, dat is minder geworden, door de medicatie denk ik, maar daarvoor in de plaats komt nu de somberheid weer naar boven. En ik heb nog steeds andere angsten.
Daarnaast veel boosheid naar mezelf en heel veel schaamte. Ik begrijp het allemaal gewoon niet. Ik heb voor mijn gevoel nergens controle over - wat ik zelf doe, wat anderen met me doen - en dat is heel beangstigend. Mijn geheugen is een chaos, ik hou het allemaal niet bij. Ik ben ook enorm energieloos en moe, maar 's avonds laat en 's nachts ben ik dan weer klaarwakker soms en voel ik me ook meer ontspannen. Zoals nu.
Daarom kom ik nu maar weer even posten
Want dat lukt bijna nooit.
Ik heb meerdere diagnoses gehad van psychologen waar ik eigenlijk niet in geloof, maar dat ik chronische depressie heb is een ding wat duidelijk is. Ik post dit nu omdat wanneer ik de tv uit zet, stilte meer herrie geeft, hoe raar dat ook klinkt. Voorgeschreven medicijnen helpen niet meer - van quetiapine tot lorazepam of stilnoct, een complete strip haalt niets meer uit dan de sufheid die ermee gepaard gaat. Niets maar dan ook niets brengt rust, en wanneer ik eindelijk slaap probeer ik dat te "achtervolgen" waardoor ik soms echt 3 tot 4 dagen bezig ben om uberhaupt maar een "gezonde 8 uur slaap" te pakken. Dan gaat m'n telefoon af en schrik ik mezelf de tering, maar simpelweg de telefoon uitschakelen brengt meer schade dan dat het goed doet. Als ik 'm uberhaupt uit zet ben ik doodsbang om het ding weer aan te zetten.
Heb op aanraden van vrienden meditatie geprobeerd, maar als zo'n Michael Pilarczyk begint met z'n ademhalingsgelul wil ik eerst een peuk en 'm dan op z'n muil slaan.
Enfin, ik hoop dat ik hier wat tips kan opdoen om simpelweg weer ergens naar uit te kunnen zien. Wat ik het ergste mis is de euforie van naar iets uitkijken. Niks is leuk, niks is ook heel slecht, het is gewoon allemaal hetzelfde. Het boeit gewoon geen reet. Wat ook niet echt meehelpt is dat een maat van me er nog slechter aan toe was, maar het goed wist te verbergen, en ineens boem dood - teveel medicatie.
Ik voel me enigszins opgelucht nu ik dit heb geschreven, de eerste 3 woorden duurden ook 3 uur, maar ik hoop dat ik door in dit topic mee te posten misschien e.e.a. van me af kan schrijven en dat eventueel andere mensen realiseren dat ze hier niet alleen in zijn. De post van Naardegallemiezen heeft mijn hartslag echt weten te kalmeren waar een strip pammetjes niet tegenop kan.
P.S. Excuses als m'n verhaal egocentrisch overkomt, ben zeker van plan mee te lezen en helpen waar relevant.
[ Bericht 2% gewijzigd door ponzi op 09-10-2020 07:24:26 ]
Wat rot dat je je zo voelt! Het kan zo'n donkere nare plek zijn als je in een depressie zit.quote:
Beste mensen, ik ben op het moment aangekomen dat ik moet erkennen dat ik een serieus fucking probleem heb. Mijn intentie met deze kloonaccount was om alles van me af te schrijven, maar ik lees net de post van Naardegallemiezen en dat geeft me zo'n kippenvel omdat het exact mijn situatie kon zijn (is).
Ik heb meerdere diagnoses gehad van psychologen waar ik eigenlijk niet in geloof, maar dat ik chronische depressie heb is een ding wat duidelijk is. Ik post dit nu omdat wanneer ik de tv uit zet, stilte meer herrie geeft, hoe raar dat ook klinkt. Voorgeschreven medicijnen helpen niet meer - van quetiapine tot lorazepam of stilnoct, een complete strip haalt niets meer uit dan de sufheid die ermee gepaard gaat. Niets maar dan ook niets brengt rust, en wanneer ik eindelijk slaap probeer ik dat te "achtervolgen" waardoor ik soms echt 3 tot 4 dagen bezig ben om uberhaupt maar een "gezonde 8 uur slaap" te pakken. Dan gaat m'n telefoon af en schrik ik mezelf de tering, maar simpelweg de telefoon uitschakelen brengt meer schade dan dat het goed doet. Als ik 'm uberhaupt uit zet ben ik doodsbang om het ding weer aan te zetten.
Heb op aanraden van vrienden meditatie geprobeerd, maar als zo'n Michael Pilarczyk begint met z'n ademhalingsgelul wil ik eerst een peuk en 'm dan op z'n muil slaan.
Enfin, ik hoop dat ik hier wat tips kan opdoen om simpelweg weer ergens naar uit te kunnen zien. Wat ik het ergste mis is de euforie van naar iets uitkijken. Niks is leuk, niks is ook heel slecht, het is gewoon allemaal hetzelfde. Het boeit gewoon geen reet. Wat ook niet echt meehelpt is dat een maat van me er nog slechter aan toe was, maar het goed wist te verbergen, en ineens boem dood - teveel medicatie.
Ik voel me enigszins opgelucht nu ik dit heb geschreven, de eerste 3 woorden duurden ook 3 uur, maar ik hoop dat ik door in dit topic mee te posten misschien e.e.a. van me af kan schrijven en dat eventueel andere mensen realiseren dat ze hier niet alleen in zijn. De post van Naardegallemiezen heeft mijn hartslag echt weten te kalmeren waar een strip pammetjes niet tegenop kan.
P.S. Excuses als m'n verhaal egocentrisch overkomt, ben zeker van plan mee te lezen en helpen waar relevant.
Heel veel sterkte en schrijf vooral van je af!
Ik meld me ook even en wil even zeggen dat je hier echt niet alleen in staat en de enigste bent. Ik had deze tekst zelf ook kunnen schrijven namelijk.quote:
Beste mensen, ik ben op het moment aangekomen dat ik moet erkennen dat ik een serieus fucking probleem heb. Mijn intentie met deze kloonaccount was om alles van me af te schrijven, maar ik lees net de post van Naardegallemiezen en dat geeft me zo'n kippenvel omdat het exact mijn situatie kon zijn (is).
Ik heb meerdere diagnoses gehad van psychologen waar ik eigenlijk niet in geloof, maar dat ik chronische depressie heb is een ding wat duidelijk is. Ik post dit nu omdat wanneer ik de tv uit zet, stilte meer herrie geeft, hoe raar dat ook klinkt. Voorgeschreven medicijnen helpen niet meer - van quetiapine tot lorazepam of stilnoct, een complete strip haalt niets meer uit dan de sufheid die ermee gepaard gaat. Niets maar dan ook niets brengt rust, en wanneer ik eindelijk slaap probeer ik dat te "achtervolgen" waardoor ik soms echt 3 tot 4 dagen bezig ben om uberhaupt maar een "gezonde 8 uur slaap" te pakken. Dan gaat m'n telefoon af en schrik ik mezelf de tering, maar simpelweg de telefoon uitschakelen brengt meer schade dan dat het goed doet. Als ik 'm uberhaupt uit zet ben ik doodsbang om het ding weer aan te zetten.
Heb op aanraden van vrienden meditatie geprobeerd, maar als zo'n Michael Pilarczyk begint met z'n ademhalingsgelul wil ik eerst een peuk en 'm dan op z'n muil slaan.
Enfin, ik hoop dat ik hier wat tips kan opdoen om simpelweg weer ergens naar uit te kunnen zien. Wat ik het ergste mis is de euforie van naar iets uitkijken. Niks is leuk, niks is ook heel slecht, het is gewoon allemaal hetzelfde. Het boeit gewoon geen reet. Wat ook niet echt meehelpt is dat een maat van me er nog slechter aan toe was, maar het goed wist te verbergen, en ineens boem dood - teveel medicatie.
Ik voel me enigszins opgelucht nu ik dit heb geschreven, de eerste 3 woorden duurden ook 3 uur, maar ik hoop dat ik door in dit topic mee te posten misschien e.e.a. van me af kan schrijven en dat eventueel andere mensen realiseren dat ze hier niet alleen in zijn. De post van Naardegallemiezen heeft mijn hartslag echt weten te kalmeren waar een strip pammetjes niet tegenop kan.
P.S. Excuses als m'n verhaal egocentrisch overkomt, ben zeker van plan mee te lezen en helpen waar relevant.
En vooral je stukje wat je zegt over de tv uitzetten. Ik heb dat namelijk ook heel extreem, ik wist niet dat stilte zo luid kon zijn.
Een aantal life-events en onverwerkte dingen uit het verleden + prive problemen hebben bij mij een depressie getriggerd die zijn weerga niet kent. Ben elke dag nog suicidaal.
Ik ben nu wel al doorverwezen , wel nog een wachttijd van 10 weken.
Het enorme afgevlakte gevoel en nergens naar uitkijken, geen motivatie, nergens ook echt iets van vinden, het zal allemaal wel. Wat er dadelijk gebeurt interesseert me niet, ook niet wat er morgen gebeurt.
Ik worstel ook enorm met naar dingen uitkijken of iets echt voelen. Ik ken mezelf ook niet op deze manier. Blijft dit altijd zo?
Het lijkt wel of ik het leven nu doorga in third person view ipv first person zoals de voorgane jaren om in game termen te praten.
Ik ben zelf van de oxazepam etc af nu. Ben ook tijdelijk gestopt met drinken. Ook ben ik met fikse tegenzin gaan sporten en probeer ritme te houden en iets gezonder te eten met pijn en moeite. En ik ben wel dus doorverwezen nu.
En ik probeer het zelf nu nog puur natuur heb ik besloten met de psych. Mocht dat later niet gaan helpen dan ga ik wel medicatie overwegen.
Maar het apathische en de welbekende anhedonie zijn werkelijk waar kwellend. Want waarom zou je nog dingen doen als je er niks meer bij voelt?
Zeer frustrerend.
Hou vol
Nijna bedankt voor de reactie op mijn vorige post nog.
Goede nieuws bij mijn psych vandaag is dat de puur lichamelijke klachten (buiten vermoeidheid) wel wat in remissie zijn. Maar nog lange na niet afbouwen qua medicatie. Op mijn werk waar ik veel vrijheid heb kan ik daardoor redelijk goed functioneren. Maar zodra ik prive tijd heb voel ik me buiten mn partner en zoontje heel veel onthecht, leeg en alleen en kom er eigenlijk achter dat ik, zeker nu ik gebroken heb met het probleemgezin van stiefvader, moeder, halfzus en halfbroer waar ik uitkom, geen enkele band en vooral raakvlakken heb met wie dan ook. Het doet me echt afvragen wie ik ben, waar ik in godsnaam uit het ei gekropen ben(wat voor man mijn vader is/was) en of ik niet alleen maar een verzameling overlevingsmechanismen van perfectie en opoffering ben die ik me eigen heb gemaakt tijdens jeugd en tijd in pleeggezin. En dat gevoel en dat extreme gedrag afleren is niet op te lossen met medicatie. Zucht. Tot zover mijn portie afblazen.
Ik snap dit laatste nooit. Ik begrijp er echt niets van. Waarom zou je dingen moeten doen? Je kunt toch ook gewoon je verplichtingen om in leven te blijven afwerken en verder je tijd uitzitten? Mensen willen altijd maar iets doen, vandaar dat er zelfs zoiets als suicide bestaat als mensen geen zin meer hebben om iets positiefs te doen, dan maar iets negatiefs. Maar wat is er mis mee om gewoon wat te zitten mediteren en vroeg naar bed en laat opstaan, verplichtingen afwerken, en verder niks, ik noem maar iets. Het leven is al kort genoeg. De tijd gaat steeds sneller naarmate je ouder wordt. Zelfs als je niets doet.quote:
Ik meld me ook even en wil even zeggen dat je hier echt niet alleen in staat en de enigste bent. Ik had deze tekst zelf ook kunnen schrijven namelijk.
En vooral je stukje wat je zegt over de tv uitzetten. Ik heb dat namelijk ook heel extreem, ik wist niet dat stilte zo luid kon zijn.
Een aantal life-events en onverwerkte dingen uit het verleden + prive problemen hebben bij mij een depressie getriggerd die zijn weerga niet kent. Ben elke dag nog suicidaal.
Ik ben nu wel al doorverwezen , wel nog een wachttijd van 10 weken.
Het enorme afgevlakte gevoel en nergens naar uitkijken, geen motivatie, nergens ook echt iets van vinden, het zal allemaal wel. Wat er dadelijk gebeurt interesseert me niet, ook niet wat er morgen gebeurt.
Ik worstel ook enorm met naar dingen uitkijken of iets echt voelen. Ik ken mezelf ook niet op deze manier. Blijft dit altijd zo?
Het lijkt wel of ik het leven nu doorga in third person view ipv first person zoals de voorgane jaren om in game termen te praten.
Ik ben zelf van de oxazepam etc af nu. Ben ook tijdelijk gestopt met drinken. Ook ben ik met fikse tegenzin gaan sporten en probeer ritme te houden en iets gezonder te eten met pijn en moeite. En ik ben wel dus doorverwezen nu.
En ik probeer het zelf nu nog puur natuur heb ik besloten met de psych. Mocht dat later niet gaan helpen dan ga ik wel medicatie overwegen.
Maar het apathische en de welbekende anhedonie zijn werkelijk waar kwellend. Want waarom zou je nog dingen doen als je er niks meer bij voelt?
Zeer frustrerend.
Hou vol
Ik krijg doorlopend opdrachten die ik niet wil doen... herkent iemand dit
Ik moet iedere keer van mezelf het tegenovergestelde doen van wat ik wil omdat ik OCS heb. Ik haat het. Dingen die slecht zijn voor mijn spullen en ze stuk kunnen maken , in de regen zitten terwijl ik dat niet wil enz.
Ik kan me gedeeltelijk nog wel beheersen maar dan kan ik aan niets anders denken dan aan het bevel die ik niet heb uitgevoerd en dat ik daarvoor later ga boeten.
Ik wil dit niet meer maar ik ben bang dat er dan hele erge dingen gebeuren wat totaal niet logisch is maar niemand kan ook bewijzen dat het niet zo is he?
[ Bericht 3% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 10-10-2020 22:17:06 ]
Hier gaat het al een tijdje best goed. Heb wel wat mindere momenten, maar die mogen er ook zijn.
Ze doet net alsof zij de enige is die daar werkt en alsof er geen vervanger is Goed om te lezen! Eindelijk!quote:
Hoe is het hier?
Hier gaat het al een tijdje best goed. Heb wel wat mindere momenten, maar die mogen er ook zijn.
Niks meer van verwachten... hoe erg het ook is maar verwachtingen hebben wekt alleen maar teleurstelling bij de GGZquote:
Ohja, ik heb een begeleidster gekregen vanuit het FACT maar dit loopt totaal niet en ze zou me bellen voor een nieuwe afspraak, wacht al meer dan een week
Hoe is het met jou ??quote:
[..]
Goed om te lezen! Eindelijk!
Nou dat weet ik dus niet meer.quote:
De begrippen van de mens bestaan nou eenmaal dankzij vergelijking.
Het onderzoek loopt nog; R&P / Hoe vaak heb jij last van jezelf? Waarschijnlijk voel ik me normaal.
Hmm lastig. Ik hoop het voor je !quote:
[..]
Nou dat weet ik dus niet meer.
De begrippen van de mens bestaan nou eenmaal dankzij vergelijking.
Het onderzoek loopt nog. Waarschijnlijk voel ik me normaal.
Nou bedankt maar dan is er eigenlijk juist geen hoop meer!quote:
Behalve relativeren. Het enige soort van lichtpuntje.
Hmms lastig zeg.quote:
[..]
Nou bedankt maar dan is er eigenlijk juist geen hoop meer!
Behalve relativeren. Het enige soort van lichtpuntje.
Er moet toch ergens nog een beetje hoop zijn ?
Ja voor mij ligt die voornamelijk in supplementen.quote:
Hmms lastig zeg.
Er moet toch ergens nog een beetje hoop zijn ?
Hier lijken er nu wel 2 versies van mij te bestaan. De professional die nu dankzij de medicatie best redelijk op het werk kan functioneren. En dan de privé persoon die worstelt met perfectionisme, zelfopoffering en zichzelf afvraagt: wie ben ik? Voel me ontworteld. Gisteren het graf van mijn oma bezocht, 1 van de weinige familieleden die een speciaal plekje had, even de stilte gezocht, daar voelde ik rust dus misschien maar vaker doen. Nu dag voor dag verder kijken en de behandelingen in.
Bedankt gelukkig creeer ik noodgedwongen zelf mijn eigen hoop dus dat scheelt al iets. Ja dat is dus het probleem vind ik dat ik me vaak afvraag: dient de GGZ nou het individu of de maatschappij die last van het individu heeft. Natuurlijk heb je er zelf baat bij om beter te kunnen functioneren, maar als je alleen professioneel goed functioneert en je prive nog steeds even slecht voelt maar men het gevoel heeft de taak zit erop dan wordt dus vooral de rest van de samenleving met het “herstel” gediend. Maar je hebt dus nog meer behandelingen, dus dan beschouwen zehet gelukkig nog niet als voltooid.quote:
Goed om te lezen Moonlight! En geeninspiratie1235: toch hoop gewenst.
Hier lijken er nu wel 2 versies van mij te bestaan. De professional die nu dankzij de medicatie best redelijk op het werk kan functioneren. En dan de privé persoon die worstelt met perfectionisme, zelfopoffering en zichzelf afvraagt: wie ben ik? Voel me ontworteld. Gisteren het graf van mijn oma bezocht, 1 van de weinige familieleden die een speciaal plekje had, even de stilte gezocht, daar voelde ik rust dus misschien maar vaker doen. Nu dag voor dag verder kijken en de behandelingen in.
Maar goed, bij jou ligt het natuurlijk ook persoonlijker en de GGZ kan verder waarschijnlijk ook weinig doen aan het feit dat je je ontworteld voelt. Toch goed dat je dan dat graf hebt opgezocht. Mooi dat je dan rust voelde dan zou ik het idd zeker vaker doen.
Heb nu niet echt een reactie behalve dat ik me compleet vind in de reactie van @Stigma86, en @geeninspiratie1235 qua dingen doen. Todo-lijstjes is eigenlijk wel iets wat helpt, maar ik zet geen onrealistische doelen. Gelukkig heb ik daar vrij veel luxe in, zolang ik 1x per week werk verdien ik nog bakken met geld. Ben noot zo "lui" geweest maar ben blij dat het nu enigszins kan. Heb in het verleden altijd enorm veel gewerkt, en op een gegeven moment een burnout gekregen, bedrijf verkocht, en daar eigenlijk in blijven hangen. Vind het vreselijk om dingen te moeten doen. Als ik het huis uit ga om boodschappen te doen is dat een achievement opzich.
Overweeg om te gaan boxen. hoor dat lichamelijke inspanning goed doet, lees ik hier ook terug.
Wat mij enorm helpt, en zo mogelijk anderen hier ook, is m'n huis enorm schoon en opgeruimd houden. Zodra ik dat laat verslonzen is het einde zoek.
Vraag me trouwens wel af wie van de posters hier nu echt bij een psycholoog loopt, en of dat dan nut heeft. Ik heb ooit een diagnose gekregen en heb met 2 psychologen gesproken maar keek eigenlijk enorm neer op hen omdat ik gewoon geen enkele empathie kon herkennen, ze zaten er echt voor hun werk. Vraag me af of dat dus uberhaupt wel zin heeft.
Maar ik zou het wel een kans geven.
Kwa psychologen heb ik een tijd terug iemand gehad waar ik niks mee had en was toen ook een beetje de hoop verloren. Het was naar mijn mening iets te veel uit het boekje en niet echt met het gevoel. Dat was gewoon klok kijken en de tijd uit zitten.
'Iets meer bewegen' 'een hobby zoeken' 'pieker momentje inlassen elke dag' tsjaa
Maar toen werd het toch weer erger dus heb weer aangeklopt en de gene die ik nu heb klikt het gewoon mee, ga er bijna met plezier heen en de 50 min zijn altijd zo om. Ben nu wel doorverwezen voor een langer traject dus dan krijg ik weer iemand anders, dus moet dan maar weer afwachten of het klikt. Maarja, uiteindelijk kan je soms beter wel iets proberen want je mentale welzijn is een serieus iets.
Goeie tip over het huishouden trouwens. Dat laat ik soms nog wel gaan omdat ik het niet kan verdragen. Maar het huishouden weerspiegelt wel hoe het gaat nu bij mij; chaos.
Voor mij voelt het soms ook wel alsof er 1 groot feest aan de gang is op de wereld en ik de enigste ben die niet is uitgenodigt. Dit is natuurlijk een leugen maar dit laat mijn brein me wel geloven.
Ja dat herken ik. Ik haatte de kleinste verplichtingen vaak al, maar er is er door dit forum bij mij nu ingestampt dat ik nergens meer ontevreden over mag zijn omdat mensen niet ontevreden mogen zijn dus nu herhaal ik dat iedere dag. en daarnaast concentreer ik me iedere dag op waar ik wel blij mee ben.quote:
Bedankt voor jullie reacties, doet me echt goed.
Heb nu niet echt een reactie behalve dat ik me compleet vind in de reactie van @:Stigma86, en @:geeninspiratie1235 qua dingen doen. Todo-lijstjes is eigenlijk wel iets wat helpt, maar ik zet geen onrealistische doelen. Gelukkig heb ik daar vrij veel luxe in, zolang ik 1x per week werk verdien ik nog bakken met geld. Ben noot zo "lui" geweest maar ben blij dat het nu enigszins kan. Heb in het verleden altijd enorm veel gewerkt, en op een gegeven moment een burnout gekregen, bedrijf verkocht, en daar eigenlijk in blijven hangen. Vind het vreselijk om dingen te moeten doen. Als ik het huis uit ga om boodschappen te doen is dat een achievement opzich.
Overweeg om te gaan boxen. hoor dat lichamelijke inspanning goed doet, lees ik hier ook terug.
Wat mij enorm helpt, en zo mogelijk anderen hier ook, is m'n huis enorm schoon en opgeruimd houden. Zodra ik dat laat verslonzen is het einde zoek.
Vraag me trouwens wel af wie van de posters hier nu echt bij een psycholoog loopt, en of dat dan nut heeft. Ik heb ooit een diagnose gekregen en heb met 2 psychologen gesproken maar keek eigenlijk enorm neer op hen omdat ik gewoon geen enkele empathie kon herkennen, ze zaten er echt voor hun werk. Vraag me af of dat dus uberhaupt wel zin heeft.
Ik loop iig niet meer bij een psycholoog. Na ongeveer 8 jaar mee gestopt. Bij sommige dingen konden ze me helpen maar andere psychische problemen namen ze niet serieus en die zijn nu wat verergerd, maar ik hoef geen wat zij hulp noemen meer.
Maar mensen vallen mij aan en reageren vaak op manieren waarop het lijkt alsof ze me haten als ik aangeef waarom ik geen zin heb om naast de ongeveer 10 psychologen/psychiaters die ik al gezien heb er net zo lang nieuwe te blijven proberen totdat ik dan eindelijk eens 1 heb gevonden die me wel kan helpen alsof er geen enkele standaarden voor werkwijzen voor bestaan.
Alsof dat net zo kan als het vergelijken en wisselen van een telefoonabonnement of zo.
Opgeruimd huis klopt wel ja, 1 van de weinige praktische tips die bij mij echt helpen, ik voel me stukken beter als alle rommel uit het zicht is en mn huis er schoon en overzichtelijk uitziet. Bijna iedereen denk ik behalve als je echt rommel nodig hebt om creatief te kunnen zijn.
Ik loop nu bij een Psycholoog (en psychiater voor de medicatie). Wat velen hier al zeggen, een klik (wel een containerbegrip) is wel nodig,bij mij in ieder geval wil ik mijn verhaal echt doen en me kwetsbaar opstellen, en vooral ook echt geloven dat ik richting een oplossing ga, VOORAl dat. In die zin snap ik de scepsis van geeninspiratie1235 wel en veroordeel ik dat ook niet. Ik neem echt niet alles aan wat de psycholoog aangeeft. Ze zijn niet heilig. Mijn grondhouding naar anderen is echter bijna altijd positief, ik heb teveel negativiteit meegemaakt in het verleden en heb mezelf daarin eigen gemaakt dat ik daar niet in wil blijven hangen/niet zo wil zijn. Zo ga ik ook uit van haar goede bedoelingen en professionaliteit.quote:
Bedankt voor jullie reacties, doet me echt goed.
Heb nu niet echt een reactie behalve dat ik me compleet vind in de reactie van @:Stigma86, en @:geeninspiratie1235 qua dingen doen. Todo-lijstjes is eigenlijk wel iets wat helpt, maar ik zet geen onrealistische doelen. Gelukkig heb ik daar vrij veel luxe in, zolang ik 1x per week werk verdien ik nog bakken met geld. Ben noot zo "lui" geweest maar ben blij dat het nu enigszins kan. Heb in het verleden altijd enorm veel gewerkt, en op een gegeven moment een burnout gekregen, bedrijf verkocht, en daar eigenlijk in blijven hangen. Vind het vreselijk om dingen te moeten doen. Als ik het huis uit ga om boodschappen te doen is dat een achievement opzich.
Overweeg om te gaan boxen. hoor dat lichamelijke inspanning goed doet, lees ik hier ook terug.
Wat mij enorm helpt, en zo mogelijk anderen hier ook, is m'n huis enorm schoon en opgeruimd houden. Zodra ik dat laat verslonzen is het einde zoek.
Vraag me trouwens wel af wie van de posters hier nu echt bij een psycholoog loopt, en of dat dan nut heeft. Ik heb ooit een diagnose gekregen en heb met 2 psychologen gesproken maar keek eigenlijk enorm neer op hen omdat ik gewoon geen enkele empathie kon herkennen, ze zaten er echt voor hun werk. Vraag me af of dat dus uberhaupt wel zin heeft.
De afgelopen 2 keren waren niet leuk omdat ze me echt in contact bracht met mijn zwakke punten. Maar daarnaast heeft ze wel iets aangeraakt waardoor ik iets beter begin te begrijpen waarom ik me voel zoals ik me voel. Het ene moment word ik daar moedeloos van en heel kritisch naar mezelf (want hoge eisen aan mezelf, in alles) maar daarna voel ik wel dat daar zit waar ik iets kan en moet en veranderen. Kort en goed, ik heb het nodig, iemand die mij helpt voor eens en vooral dit uit te zoeken en dingen achter me te laten. Maar natuurlijk, blijf zelf nadenken en voelen bij wat anderen zeggen. Het is jouw leven en jouw gevoel.
O ja, sporten....ja het helpt bij mij, om mijn hoofd leeg te maken,kom echter ook tot het besef dat ik me eigenlijk niet eens zozeer erin kan ontspannen omdat ik er heel goed in ben mezelf ook daarin hoge eisen te stellen en mezelf af te beulen. Had een challenge om 250 km te fietsen in 18 dagen, puur met mezelf. Daar ga ik dan zo in op dat ik binnen 10 dagen 270 kilometer op de teller heb, door gutsende regen en eigenlijk nog niet tevreden ben. Ook niet echt gezond dus. Daarin moet ik echt ergens een rem gaan vinden,ook echt niet goed op langere termijn.
Wat werkte bij jullie tegen deze gedachten?
Ik heb zelf het gevoel dat ik geen goede kindertijd heb gehad, ook geen leuke jeugd, middelbare school was een hel. Was het vorige collegejaar begonnen aan de uni maar dat ging snel mis vanwege mijn depressie.
Ik heb het gevoel dat mijn 20+ jaren ook niks zullen zijn vanwege mijn kwetsbaarheid.
Heb ook geen vrienden vanwege vele verhuizingen. Die ik had gebruikte veel drugs en gaven niet echt om me, dus heb ik dat afgekapt. Toch mis ik het om sociale contacten te hebben. Ik voel me heel eenzaam. De laatste nachten worden ook steeds zwaarder. Ik wil niet dood maar waarom denk ik er zoveel overna? Zal het ooit beter worden? Zal ik ooit nog gelukkig kunnen zijn?
(Hopelijk vinden jullie het niet erg of triggerend, ik had het gevoel dat ik dit van me af moest schrijven)
Wat klote dat je je zo voelt, als alles zo zwart is is het heel zwaar. Goed denk dat je het van je afschrijft, daar is hier ruimte voor. Ik ben gelukkig nooit opgenomen, maar dat lijkt me heel heftig, dus knap dat je daar nu uit bent.quote:
Hallo ik ben een vrouw van 22 en kamp nu een jaar met een depressie. Ik ben 4 maanden opgenomen geweest en ben onlangs ontslagen. Ik werd opgenomen vanwege suicidale gedrag, maar het is nu terug. Ik sta nog heel lang op een wachtlijst voor een psycholoog.
Wat werkte bij jullie tegen deze gedachten?
Ik heb zelf het gevoel dat ik geen goede kindertijd heb gehad, ook geen leuke jeugd, middelbare school was een hel. Was het vorige collegejaar begonnen aan de uni maar dat ging snel mis vanwege mijn depressie.
Ik heb het gevoel dat mijn 20+ jaren ook niks zullen zijn vanwege mijn kwetsbaarheid.
Heb ook geen vrienden vanwege vele verhuizingen. Die ik had gebruikte veel drugs en gaven niet echt om me, dus heb ik dat afgekapt. Toch mis ik het om sociale contacten te hebben. Ik voel me heel eenzaam. De laatste nachten worden ook steeds zwaarder. Ik wil niet dood maar waarom denk ik er zoveel overna? Zal het ooit beter worden? Zal ik ooit nog gelukkig kunnen zijn?
(Hopelijk vinden jullie het niet erg of triggerend, ik had het gevoel dat ik dit van me af moest schrijven)
Misschien niet wat je wilt horen,maar als het echt niet gaat, contact opnemen met 113, die tip kreeg ik ook op m'n zwaarste momenten. Blijf er niet alleen mee zitten als je het niet meer kunt dragen! Wat verder kan helpen is dingen opschrijven (dan is het uit je hoofd), je focus richten op 1 negatieve gedachte (zolang je kunt) en daar anderen relativerende/helpende gedachten naast zetten(dat maakt het meer in balans), luister muziek/geluiden die je kalmeren, kortom wees zo lief en troostend mogelijk voor jezelf, dat mag zeker nu! Mijn eerste depressie was ongeveer op de leeftijd die je nu hebt, ik herken je moedeloos gevoel maar je kunt nog zoveel groeien en andere dingen doen,geef niet op, het voelt nu zo maar er kan over 5 jaar zoveel veranderd zijn. En post hier als het nodig is,je bent niet alleen. Heel veel sterkte en bekijk het dag voor dag! Meer hoeft niet.
Hier ben ik een tijd niet meer geweest, maar ik meld me eventjes. Op het moment wissel ik erg vaak en snel van stemming en dat is vervelend, maar dat is niet de reden dat ik terug kom. Op het moment heb ik echt heel erg veel van angst (een van de redenen dat ik nu op ben, is angst). Dit herken ik niet echt van mezelf. Maar ik heb random paniekaanvallen, de PTSS is snel getriggerd enz (de laatste was van de week bij de Subway ivm een piepende oven waardoor ik bang was gesepareerd te worden). Het is lastig... maar goed
Misschien helpt hier posten me een beetje.(en verder veel opspelende schizofrenie wat me ook heel erg bang en labiel maakt, maar dat is niet belangrijk)
Dat lijkt me juist belangrijk. Vooral ook gezien het tijdstip voor jou. Hoe lang slaap je al niet/ slecht? Trek aan de bel (als je dat nog niet gedaan hebt dan)quote:
Hoi allemaal,
Hier ben ik een tijd niet meer geweest, maar ik meld me eventjes. Op het moment wissel ik erg vaak en snel van stemming en dat is vervelend, maar dat is niet de reden dat ik terug kom. Op het moment heb ik echt heel erg veel van angst (een van de redenen dat ik nu op ben, is angst). Dit herken ik niet echt van mezelf. Maar ik heb random paniekaanvallen, de PTSS is snel getriggerd enz (de laatste was van de week bij de Subway ivm een piepende oven waardoor ik bang was gesepareerd te worden). Het is lastig... maar goed
(en verder veel opspelende schizofrenie wat me ook heel erg bang en labiel maakt, maar dat is niet belangrijk)
[ Bericht 1% gewijzigd door Luchtbel op 19-10-2020 07:15:54 ]
Ja klopt. Dit is de vierde nacht. Ben nu net weer wakker.quote:
[..]
Dat lijkt me juist belangrijk. Vooral ook gezien het tijdstip voor jou. Hoe lang slaap je al niet/ slecht? Trek aan de bel (als je dat nog niet gedaan hebt dan)
En de hulptroepen zijn onderweg
Gelukkig maakt kleuren heel rustig
Oké goed zo. Rot voor je.quote:
[..]
Ja klopt. Dit is de vierde nacht. Ben nu net weer wakker.
En de hulptroepen zijn onderweg
Gelukkig maakt kleuren heel rustig
Kleur maar rustig door tot er hulp is
quote:
[..]
Oké goed zo. Rot voor je.
Kleur maar rustig door tot er hulp is
Om elf uur komt er iemand
Straks het huis kerst maken, hopelijk leidt dat af
Bedankt voor je reactiequote:
[..]
Wat klote dat je je zo voelt, als alles zo zwart is is het heel zwaar. Goed denk dat je het van je afschrijft, daar is hier ruimte voor. Ik ben gelukkig nooit opgenomen, maar dat lijkt me heel heftig, dus knap dat je daar nu uit bent.
Misschien niet wat je wilt horen,maar als het echt niet gaat, contact opnemen met 113, die tip kreeg ik ook op m'n zwaarste momenten. Blijf er niet alleen mee zitten als je het niet meer kunt dragen! Wat verder kan helpen is dingen opschrijven (dan is het uit je hoofd), je focus richten op 1 negatieve gedachte (zolang je kunt) en daar anderen relativerende/helpende gedachten naast zetten(dat maakt het meer in balans), luister muziek/geluiden die je kalmeren, kortom wees zo lief en troostend mogelijk voor jezelf, dat mag zeker nu! Mijn eerste depressie was ongeveer op de leeftijd die je nu hebt, ik herken je moedeloos gevoel maar je kunt nog zoveel groeien en andere dingen doen,geef niet op, het voelt nu zo maar er kan over 5 jaar zoveel veranderd zijn. En post hier als het nodig is,je bent niet alleen. Heel veel sterkte en bekijk het dag voor dag! Meer hoeft niet.
Het is inmiddels wel erger geworden (ik heb de middelen dus een plan, nog geen datum)
Ik zal het er donderdag over hebben met mijn behandelaar maar ik ben ontzettend bang dat ik word opgenomen
Ik wil het eigenlijk doen en van alles af zijn
Opgenomen worden was het moeilijkste uit mijn leven.
Ik wil dit toch even van me afschrijven, maar wil geen apart topic.
Ik dacht dat ik een doorbraak nodig had (was ook waar) omdat ik maar in cirkeltjes bleef redeneren in mijn hoofd over mijn ex-fwb (ik vind/vond hem echt leuk). Bleef maar huilen en me slecht voelen. Dus ik dacht, ik stuur hem een bericht, dan kan ik het voor mezelf afsluiten. Ik had hem een best lief bericht gestuurd, netjes, en gewoon prima.
Ik was even vergeten dat hij een of andere gare narcist is dus zijn reactie was zacht gezegd onnodig hard en koud. Prima als je niet hetzelfde voelt, maar om iemand dan alsnog zo de grond in te boren is dan weer het andere extreme. Ergens had ik ook niet anders verwacht, maar toch.
Ergens voel ik me heel erg bevrijd, wetende dat het nooit meer met hem zal gebeuren en dat hij dus niet veranderd is (hij misbruikte me ook emotioneel en soms ook fysiek, traumatisch) en dat hij me echt losgelaten heeft, en anderzijds voel ik me ook heel verdrietig en down omdat ik zo had gehoopt dat het met hem anders zou zijn of dat hij hetzelfde bij mij zou voelen of dat ik het netjes met hem af zou kunnen sluiten.
Mijn ogen zijn kapot van het janken en ik heb overal spierpijn, hyperventilatie en slaap slecht. Maar ik heb het gedaan, ik hem mezelf (en hem) geconfronteerd en nu weet ik hoe het zit, in plaats van het 'open einde' dat hij in gedachten had.
Ik heb besloten om ondanks hoe ik me voel, vanaf nu te gaan kiezen wat het beste voor me is. En als dat betekent dat ik een hele tijd nog alleen moet zijn voordat ik hier overheen ben, so be it. Als dat betekent dat ik rustiger aan moet doen met mijn studie, so be it. Ik moet voor mezelf zorgen en me niet meer uit laten putten door externe factoren zoals bovenstaande.
Hopen dat ook dit gevoel weer wegtrekt en dat dit een deel van het probleem oplost
NEH deze nacht weer klaar en klaar wakker.
Morgen komt de hulpverlener langs. Even een plan van aanpak voor het slapen maken
Angst, heel erg veel angst en schizo
En ik durf er niet met mijn vrienden erover te praten
Hoop dat je vandaag geholpen bent. Van een medemens: geef ajb niet op. Meer kan en ga ik niet zeggen, behalve dan dat ik het niet fijn vind om te lezen over plannen en hoop dat je dat niet bedoelt zoals ik denk.quote:
[..]
Bedankt voor je reactie
Het is inmiddels wel erger geworden (ik heb de middelen dus een plan, nog geen datum)
Ik zal het er donderdag over hebben met mijn behandelaar maar ik ben ontzettend bang dat ik word opgenomen
Ik wil het eigenlijk doen en van alles af zijn
Opgenomen worden was het moeilijkste uit mijn leven.
Je hebt gedaan wat je deed, verdrietig voor je dat de reactie anders was dan je hoopte,maar wel knap dat je de confrontatie bent aangegaan als je zo niet lekker in je vel zit. Probeer dat vast te houden. Verder heb je aan alle clichés als tijd helpt en er komen beter tijden nu helemaal niets, maar ze zijn wel waar in mijn soortgelijke ervaring.quote:
Voel me ook niet heel best, maar wil eerst zeggen: als ik bovenstaande lees is het niet met dat van mij te vergelijken, en wens ik de users ook veel sterkte toe..
Ik wil dit toch even van me afschrijven, maar wil geen apart topic.
Ik dacht dat ik een doorbraak nodig had (was ook waar) omdat ik maar in cirkeltjes bleef redeneren in mijn hoofd over mijn ex-fwb (ik vind/vond hem echt leuk). Bleef maar huilen en me slecht voelen. Dus ik dacht, ik stuur hem een bericht, dan kan ik het voor mezelf afsluiten. Ik had hem een best lief bericht gestuurd, netjes, en gewoon prima.
Ik was even vergeten dat hij een of andere gare narcist is dus zijn reactie was zacht gezegd onnodig hard en koud. Prima als je niet hetzelfde voelt, maar om iemand dan alsnog zo de grond in te boren is dan weer het andere extreme. Ergens had ik ook niet anders verwacht, maar toch.
Ergens voel ik me heel erg bevrijd, wetende dat het nooit meer met hem zal gebeuren en dat hij dus niet veranderd is (hij misbruikte me ook emotioneel en soms ook fysiek, traumatisch) en dat hij me echt losgelaten heeft, en anderzijds voel ik me ook heel verdrietig en down omdat ik zo had gehoopt dat het met hem anders zou zijn of dat hij hetzelfde bij mij zou voelen of dat ik het netjes met hem af zou kunnen sluiten.
Mijn ogen zijn kapot van het janken en ik heb overal spierpijn, hyperventilatie en slaap slecht. Maar ik heb het gedaan, ik hem mezelf (en hem) geconfronteerd en nu weet ik hoe het zit, in plaats van het 'open einde' dat hij in gedachten had.
Ik heb besloten om ondanks hoe ik me voel, vanaf nu te gaan kiezen wat het beste voor me is. En als dat betekent dat ik een hele tijd nog alleen moet zijn voordat ik hier overheen ben, so be it. Als dat betekent dat ik rustiger aan moet doen met mijn studie, so be it. Ik moet voor mezelf zorgen en me niet meer uit laten putten door externe factoren zoals bovenstaande.
Hopen dat ook dit gevoel weer wegtrekt en dat dit een deel van het probleem oplost
Shitty kan ik me voorstellen. Makkelijk gezegd, maar misschien juist niet met alle macht denken "ik wil/moet slapen". Sterkte met los en in slaap komen.quote:
ergens vrees ik weer voor een lange nacht. Slaapmedicatie een uur geleden genomen en ik blijf maar klaar wakker, niet moe.... Mijn hoofd gaat alle kanten op. Beetje irritant. Morgen een zwaarder middel. Er moet toch iets zijn dat me KO slaat
Het is echt wel dramatisch. Hooguit één met geluk twee uur per nacht begin ik het zat te worden. Op zich heb ik niet die dwanggedachte. Ik zie wel wanneer ik in slaap val, maar dit begint zijn tol te eisenquote:
[..]
Shitty kan ik me voorstellen. Makkelijk gezegd, maar misschien juist niet met alle macht denken "ik wil/moet slapen". Sterkte met los en in slaap komen.
Naja... morgen wat anders aan pillen proberen
Kan je dit je behandelaars/crisisteam laten weten?quote:
ergens vrees ik weer voor een lange nacht. Slaapmedicatie een uur geleden genomen en ik blijf maar klaar wakker, niet moe.... Mijn hoofd gaat alle kanten op. Beetje irritant. Morgen een zwaarder middel. Er moet toch iets zijn dat me KO slaat
Of toch even aan de bel trekken bij vrienden. Denk dat het al veel helpt als zij er voor je kunnen zijn vannacht.
Er is elke dag contactquote:
[..]
Kan je dit je behandelaars/crisisteam laten weten?
Of toch even aan de bel trekken bij vrienden. Denk dat het al veel helpt als zij er voor je kunnen zijn vannacht.
en er zijn afspraken Er is een vriendin met een gedraaid ritme (heeft veel avond/nachtdiensten) met wie ik contact heb. Maar ik doe gelukkig geen rare dingen denk ik. Komt goed
Snap ik, dat houd je ook niet vol. Schakel inderdaad hulp of vrienden in als je kan..quote:
[..]
Het is echt wel dramatisch. Hooguit één met geluk twee uur per nacht begin ik het zat te worden. Op zich heb ik niet die dwanggedachte. Ik zie wel wanneer ik in slaap val, maar dit begint zijn tol te eisen
Naja... morgen wat anders aan pillen proberen
Alleen een beetje last van opspelende schizo, maar ik let goed op
Afspraak is verplaatst vanwege ziekte maar ik geef nog niet op.quote:
[..]
Hoop dat je vandaag geholpen bent. Van een medemens: geef ajb niet op. Meer kan en ga ik niet zeggen, behalve dan dat ik het niet fijn vind om te lezen over plannen en hoop dat je dat niet bedoelt zoals ik denk.
Bah wat naar. Dikke knuffel.quote:
Ik heb niets om naartoe te werken, moest daarnaast stoppen met medicatie vanwege de bijwerkingen met het gevolg dat ik me nu zwaar klote voel. Enig pluspunt: lichamelijk voel ik me wel fitter.
Misschien dom bedacht hoor, maar kun je niet voor elke dag of week jezelf een uitdaging stellen? Zodat je ka werken naar je herstel. Ik vind het bijvoorbeeld erg moeilijk om elke dag te douchen, maar als ik dat een week lang doe heb ik een punt verdient en bij vijf punten belonen.
Het is anders dan werk of een studie, dat weet ik, maar het geeft wel richting aan je herstel
Hopelijk doet je geest snel met je lijf mee
SterkteSorry! Zo bedoelde ik het niet. Probeerde met je mee te denkenquote:Op vrijdag 23 oktober 2020 02:12 schreef osodevo het volgende:
Ik weet dat ik eraan moet werken maar de motivatie ontbreekt. Voel een enorme leegte die ik niet weet op te vullen.
Het spijt me Je bedoelde het lief en het was een goede tip! Geen sorry zeggen!quote:
[..]
Sorry! Zo bedoelde ik het niet. Probeerde met je mee te denken
Het is alleen niet iets voor hem, geeft toch niks.
Waarvoor zou je sorry zeggen? Daar is geen enkele aanleiding toe, nergens voor nodigquote:
[..]
Sorry! Zo bedoelde ik het niet. Probeerde met je mee te denken
Zeker weten.quote:Op vrijdag 23 oktober 2020 02:23 schreef mootie het volgende:
[..]
Je bedoelde het lief en het was een goede tip!
Ga jij nu voor haar speken?quote:Geen sorry zeggen!
[ Bericht 3% gewijzigd door osodevo op 23-10-2020 08:40:42 ]
Ik ben te vroeg wakker geworden en ben nog steeds moe. Dit gaat een lange dag worden
Ik ga iets zeggen wat misschien heel onnozel klinkt, maar ik herken mijzelf enorm in hetgeen (wat ik denk dat) jij ervaart. Dat is iets waar ik ook mee worstel, en ik ben net ingelogd om een soortgelijke frustratie van me af te schrijven. Om in concreetheid te treden, ik heb vaak het idee dat mensen mij haten en dat elk commentaar negatief bedoeld is. Soms doen echter de simpelste dingen je ogen openen, en in mijn geval was dat een "meme" op Reddit. Weet niet meer welke subreddit, maar de volgende wijsheid van formaat delftsblauw badkamertegel heeft me iets gegeven om over na te denken:quote:
[..]
Ja dat herken ik. Ik haatte de kleinste verplichtingen vaak al, maar er is er door dit forum bij mij nu ingestampt dat ik nergens meer ontevreden over mag zijn omdat mensen niet ontevreden mogen zijn dus nu herhaal ik dat iedere dag. en daarnaast concentreer ik me iedere dag op waar ik wel blij mee ben.
Ik loop iig niet meer bij een psycholoog. Na ongeveer 8 jaar mee gestopt. Bij sommige dingen konden ze me helpen maar andere psychische problemen namen ze niet serieus en die zijn nu wat verergerd, maar ik hoef geen wat zij hulp noemen meer.
Maar mensen vallen mij aan en reageren vaak op manieren waarop het lijkt alsof ze me haten als ik aangeef waarom ik geen zin heb om naast de ongeveer 10 psychologen/psychiaters die ik al gezien heb er net zo lang nieuwe te blijven proberen totdat ik dan eindelijk eens 1 heb gevonden die me wel kan helpen alsof er geen enkele standaarden voor werkwijzen voor bestaan.
Alsof dat net zo kan als het vergelijken en wisselen van een telefoonabonnement of zo.
Opgeruimd huis klopt wel ja, 1 van de weinige praktische tips die bij mij echt helpen, ik voel me stukken beter als alle rommel uit het zicht is en mn huis er schoon en overzichtelijk uitziet. Bijna iedereen denk ik behalve als je echt rommel nodig hebt om creatief te kunnen zijn.
- if you think everyone hates you, you probably need to go to sleep
- If you think you hate everyone, you probably need to eat
Ook al kan je zoals ik misschien langer wakker blijven dan een speed-enthousiast en heb je constant plafond-dienst, helpt het mij toch om tijdens een zware zenuwinzinking niet naar een strip pammetjes te grijpen, maar mezelf op m'n plek te zetten.
Lang verhaal kort, het hele gemeenschappelijke probleem van depressie is dat we allemaal de realiteit op een grijze manier inzien, en in mijn geval zodra ik aan deze 2 spreuken denk, zet dat mijn voeten op de grond.
Het is heel dubbelzinnig, je bent zelf niet het probleem, maar ik heb pas optimistische periodes wanneer ik erken dat er wel degelijk een probleem is die anderen niet hebben. Als je dan zoiets simpels ziet wat op een tegeltje gedrukt kan worden, geeft dat mij in ieder geval een bevestiging dat ik niet in m'n remi in het diepste dal ter wereld zit.
Voor sommigen helpt meditatie, ik krijg woedeaanvallen als ik Pilarczyk hoor over ademen, ik associeer hem met TMF-jingles en krijg spontaan kippenvel en een ongezonde kriebel in m'n handen, maar hetgeen mij helpt zijn simpele, misschien zelfs nuchter Hollands te noemen, recht voor je raap waarheden.
Haat je jezelf?
Misschien heb je slaap nodig. Kan je niet slapen? Realiseer je in ieder geval dat het aan een gebrek aan rust te wijten kan zijn, en dat je je niet daadwerkelijk druk hoeft te maken.
Haat je iedereen om je heen?
Je eet waarschijnlijk niet gezond of regelmatig genoeg. Voor mij ook een gebrek aan lichaamsbeweging. In dit geval helpt het om realistische doelen te stellen. Ik heb vanwege zelfkennis nooit een gym-abo afgesloten, ik weet dat dat toch ijdele hoop is. Ik probeer nu te wandelen, minimaal 1x per week - dat is het enige doel wat ik mijzelf opleg.
Dit verhaal is van een reply met "ik-ben-ook-geen-psych"-disclaimer naar een ervaring van mijn eigen problemen gegaan geloof ik, maar ik hoop dat iemand zich hierin herkent want voor mij is het een "feest" van herkenning hier.
Ik ga nog even de rest van de posts lezen en denk dat ik zometeen weer kom zeiken.
Oh nee, practice what you preach: niet zeiken, het is gewoon slaaptekort.
Misschien moet ik maar eens overleggen over slaapmedicatie.
Vervelend hoe kwam dit?quote:
Goedemorgen, ik hoop dat jullie een goede nachtrust hebben gehad
Ik ben te vroeg wakker geworden en ben nog steeds moe. Dit gaat een lange dag worden
Ik ben blij dat er ten minste iemand is die zich in mij herkent, dat geeft enige hoop. Waarom denk jij dat mensen jou haten en bij welk commentaar heb je dat gevoel, of is het bij alles? Ik ben zelf inderdaad fan van concrete veranderingen die men zelf kan aanbrengen zolang ze wetenschappelijk onderbouwd zijn (anders wil ik ze alleen uitproberen als het niet teveel moeite kost). Vanwege de vele variabelen uit het dagelijks leven is het natuurlijk wel zo dat een causaal verband moeilijk te bewijzen valt maar als je jezelf er beter bij voelt maakt het verder ook weinig uit. Ik merk inderdaad dat voldoende slaap en gezond eten veelhelpen. Er is immers ook wetenschappelijk bewijs voor dat het direct de emoties kan beinvloeden.quote:
Ik ga iets zeggen wat misschien heel onnozel klinkt, maar ik herken mijzelf enorm in hetgeen (wat ik denk dat) jij ervaart. Dat is iets waar ik ook mee worstel, en ik ben net ingelogd om een soortgelijke frustratie van me af te schrijven. Om in concreetheid te treden, ik heb vaak het idee dat mensen mij haten en dat elk commentaar negatief bedoeld is. Soms doen echter de simpelste dingen je ogen openen, en in mijn geval was dat een "meme" op Reddit. Weet niet meer welke subreddit, maar de volgende wijsheid van formaat delftsblauw badkamertegel heeft me iets gegeven om over na te denken:
- if you think everyone hates you, you probably need to go to sleep
- If you think you hate everyone, you probably need to eat
Ook al kan je zoals ik misschien langer wakker blijven dan een speed-enthousiast en heb je constant plafond-dienst, helpt het mij toch om tijdens een zware zenuwinzinking niet naar een strip pammetjes te grijpen, maar mezelf op m'n plek te zetten.
Lang verhaal kort, het hele gemeenschappelijke probleem van depressie is dat we allemaal de realiteit op een grijze manier inzien, en in mijn geval zodra ik aan deze 2 spreuken denk, zet dat mijn voeten op de grond.
Het is heel dubbelzinnig, je bent zelf niet het probleem, maar ik heb pas optimistische periodes wanneer ik erken dat er wel degelijk een probleem is die anderen niet hebben. Als je dan zoiets simpels ziet wat op een tegeltje gedrukt kan worden, geeft dat mij in ieder geval een bevestiging dat ik niet in m'n remi in het diepste dal ter wereld zit.
Voor sommigen helpt meditatie, ik krijg woedeaanvallen als ik Pilarczyk hoor over ademen, ik associeer hem met TMF-jingles en krijg spontaan kippenvel en een ongezonde kriebel in m'n handen, maar hetgeen mij helpt zijn simpele, misschien zelfs nuchter Hollands te noemen, recht voor je raap waarheden.
Haat je jezelf?
Misschien heb je slaap nodig. Kan je niet slapen? Realiseer je in ieder geval dat het aan een gebrek aan rust te wijten kan zijn, en dat je je niet daadwerkelijk druk hoeft te maken.
Haat je iedereen om je heen?
Je eet waarschijnlijk niet gezond of regelmatig genoeg. Voor mij ook een gebrek aan lichaamsbeweging. In dit geval helpt het om realistische doelen te stellen. Ik heb vanwege zelfkennis nooit een gym-abo afgesloten, ik weet dat dat toch ijdele hoop is. Ik probeer nu te wandelen, minimaal 1x per week - dat is het enige doel wat ik mijzelf opleg.
Dit verhaal is van een reply met "ik-ben-ook-geen-psych"-disclaimer naar een ervaring van mijn eigen problemen gegaan geloof ik, maar ik hoop dat iemand zich hierin herkent want voor mij is het een "feest" van herkenning hier.
Ik ga nog even de rest van de posts lezen en denk dat ik zometeen weer kom zeiken.
Oh nee, practice what you preach: niet zeiken, het is gewoon slaaptekort.
Echter word ik er soms moedeloos van wanneer het niet genoeg helpt. Zo heb ik het een aantal maanden, volgens mij wel half jaar precies bijgehouden wat ik at, hoeveel slaap ik kreeg en hoeveel ik had bewogen met mijn gevoelens voor die dag. Maar helaas kon ik toen geen duidelijk positief verband hierin ontdekken, misschien een klein beetje maar niet genoeg dat het verschil zo duidelijk was dat ik veel verschil merkte, toch heb ik tegenwoordig nu ik het niet meer bijhoud wel het gevoel dat het helpt. Al is het alleen maar omdat ik er een goed gevoel van krijg om “het zogenaamd verstandige” te doen. Alleen extremen werken niet bij mij, van perfectionisme hierin word ik juist chagrijnig. Dus ik let erop dat het grotendeels goed is maar probeer niet al te boos op mezelf te worden als ik het niet voor 100% goed doe, omdat jezelf gunnen ook een manier is om je beter te voelen. Dat is ook de catch 22 van je slecht voelen en de discipline missen voor een gezonde levensstijl, piekeren waardoor je niet in slaap komt, emotie-eten, enz. Dat verhindert het 100% in control zijn van jezelf, waardoor je af en toe ook afhankelijk bent van iets, geen idee wat het is, wat maakt dat je ineens ondanks niet ideale omstandigheden toch de juiste keuze te maken.
Haha ja ik krijg ook vaak woede aanvallen van geleide meditatie. Het enige wat voor mij een beetje helpt bijv om in slaap te komen is gewoon mn ogen dichtdoen en alleen “kijken” naar beelden in mn hoofd en “luisteren” naar de random nergens op slaande gedachten zonder te proberen na te denken. Dat ontspant mij wel. Maar iedereen is weer anders. We hebben wel een beetje dezelfde praktische visie op mentale problemen denk ik ja. Goed dat je er op die manier mee bezig bent en dat je hier reageerde
Vervelend, maar slaapmedicatie zijn ze toch voorzichtig mee ivm afhankelijkheid? Heb je ook al gedaan aan caffeinemindering/vervanging door decaf (als je dat drinkt), blauwe schermen niet in de avond gebruiken (probeer zelf na 10/11.00 niet meer op internet te surfen omdat ik het gevoel heb dat dit mij weer opnieuw wakker maakt als ik moe ben) of nachtrust thee? Verschillende merken hebben verschillende ingredienten met allemaal iets andere werking (valeriaan passiebloem lavendel kamille enz).quote:
Hier ook korte nachten. Veel dromen en nachtmerries, soms heel reëel. Ik word dan badend in het zweet wakker.
Misschien moet ik maar eens overleggen over slaapmedicatie.
Als je zoekt op neurotransmitters nightmares vind je ook wel veel bronnen.
https://www.google.nl/amp(...)h-syrup-weird-dreams
https://www.sohf.nl/nieuws/slaapproblemen
(Sommige supplementen zoals tryptofaan /5 htp kunnen in enkele gevallen wel ernstige bijwerkingen hebben.. zou die zelf niet nemen)
[ Bericht 1% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 25-10-2020 20:01:51 ]
- gestopt ben met (zware) benzos
- gestopt ben met drinken
- bepaalde ('negatieve') contacten 'on hold- heb gezet
- bij een psycholoog zit 1x in de 2 weken ongeveer (dit is nu opgeschaald naar 1x p week ivm 'high risk suicide', want psych maakte zich zorgen, en ik ook eigenlijk, al was het voor mij meer een opluchting)
- doorverwezen ben naar langdurige intensive therapie met specialisten
- ben +-3 x per week aan het sporten en wandel ook regelmatig in de natuur
- zie bepaalde familieleden weer voor gewoon een etentje of korte afspraak
- bepaalde goede vrienden spreek ik af en toe af 1op1 (die weten niet wat er echt speelt, maar grote groepen kan ik niet verdragen nu)
- heb nog 2 mensen buiten mijn familie/werk/vrienden om die wel ALLES weten en die spreek ik maandelijks en daar vertel ik vrijwel alles tegen.
- beter ritme probeer te houden
- gezonder probeer te eten,
Vooralsnog ben ik niet aan medicatie begonnen, daar zal ik het later over hebben als ik in therapie ga met artsen.
Ik vraag me wel vaak af waar ik in godsnaam in belandd ben.. zo ben ik niet? Of toch wel? Dit is de nieuwe ik dus?!
Maar dit weekend was dus weer minder..ben echt kilos afgevallen, heb dit weekend van vrij/zo denk ik zo'n 1200 kcal naar binnen gewerkt, heb ik ook een fysieke walging over mezelf. Kon echt niks verdragen, dood en dood op, en Maar razende gedachten over wat ik fout heb gedaan en GIGANTISCHE schuld gevoelens en zelfverwijt, en daarnaast ook zelf haat. (Wij hebben het hier zo goed, en jij wilt er mee stoppen, wat een sukkel ben je, jij hoort hier geen eens te zijn etc) mijn demonen hebben enorm veel voer gekregen sinds de life-events. En ik kan het niet meer omdraaien. Ik voel me nog verplicht tegenover de paar mensen die echt om me geven om nog het 1 en ander te proberen, en daar ben ik ook mee bezig.
Maarja wat voor een leven heb je als je alleen maar leeft omdat er nog een paar mensen om je geven. Ik leef geen eens meer voor mezelf, ben een biologisch systeem wat wacht om uiteindelijk stil te vallen.
Geen straks meer geen toekomst meer. The future is bleak.
Ik las net een stukje dat jongeren wel angst hadden en gestresst waren ivm covid19, omdat je niet weet wanneer er een eind aan zit.
Nou, dat gevoel ken ik al 2.5 jaar. Depressie heeft ook geen einde(voor je gevoel). En het lijkt ook wel geen begin te hebben, ik geloof dat ik al heel mijn leven zo heb gevoelt. Kan me geen eens meer herinneren wanneer ik gewoon stabiel, tevreden, gelukkig, op mn gemak was of gewoon een keer op stond en zin had om aan de dag te beginnen. Dat is iig 2.5 jaar geleden, sindsdien is wakker worden een hel. Had vanacht een nachtmerrie, zoals wel vaker maar stond op in de volgende nachtmerrie. Het liefst blijf ik eeuwig slapen. En daarboven op komt voor mij/ons ook nog eens covid19.
Laatste week slaap ik rond 1 a 2 met geluk. Maar ben ik weer wakker rond 5 a 6 met de enorme razende negatieve dwingende gedachten die niet meer stoppen totdat ik ga slapen. Ondanks dat ik wel dus bezig ben. Soms zijn de gedachtes zelfs erger als ik bezig ben, en ga ik me ook slechter voelen na bepaalde goede dingen die ik heb gedaan. En dit drijft je wel tot wanhoop en hopeloosheid.
We gaan nog door maar het is wel dag in dag uit een slachtveld.
Just another day waiting to go back to bed
Misschien wordt je gevoel versterkt nu afleidingen als altijd maar doorgaan, drank of de benzo's er niet meer zijn? Zoals volgens mij al eerder gezegd,ik vind het heel knap dat je het zonder medicatie probeert, ik ben absoluut geen medicijn fan van nature, maar zonder de lucht die het mij heeft gegeven was ik er nooit een stukje uitgeklimmen zoals nu. Hang in there, hoop dat je met hulp snel iets vindt wat jou weer omhoog helpt.
[ Bericht 0% gewijzigd door GrumpyOldMan op 26-10-2020 22:07:43 ]
Het voelde niet alsof er naar me werd geluisterd.
Volgens haat ben ik niet schizofreen (zei mijn 1e behandelaar), mijn 2e behandelaar zei dat ik en niet bipolair ben maar last heb van traumas. En nu mijn huidige behandelaar zegt dat ik wel last heb van een bipolaire stoornis.
Verder slik ik niks. Ik ben het afgelopen jaar 4 maanden opgenomen geweest. Ik ben hier veel slechter uitgekomen en er zijn ook een aantal fouten gemaakt, zoals mij te laat aanmelden voor een wachtlijst voor traumaverwerking.
Ik weet het echt niet meer...
Is het normaal trouwens dat een psychiater zegt dat ik gewoon vrienden moet maken en het zelf moet doen? Dit is toch het laatste wat je wil horen van een psychiater?
Terwijl ik dit al mijn hele leven probeer en niet voor niks een afspraak bij haar heb.
Ik zit er echt helemaal doorheen en weet niet meer wat ik wil doen. Ik wil nooit meer opgenomen worden want dan ben ik liever nog dood. Maar ik wil helemaal niet dood, ik wil hulp krijgen en het proberen, maar wat ik ook doe het lijkt maar niet te helpen.
Inmiddels ben ik door al deze verwijzingen en opname in kliniek, vele medicatie, niet in staat om te studeren dit jaar aan de universiteit.
Met heel veel geluk zou dat kunnen weer in september...maar ik weet niet hoe ik de tijd ga overbruggen, want ik heb tot nu toe geen gesprekken gehad met een psycholoog en sta nog heel lang op de wachtlijst. Daarnaast heb ik geen duidelijk diagnose, dus ik weet het echt niet meer. Het is zo rot om je op je 22e al zo te voelen.
Ik heb de zorgverzekering gebeld voor wachttijdbemiddeling. Ik heb ook de huisarts gebeld ofdat ik naar een andere praktijk kan gaan, maar dit is niet mogelijk vanwege mijn opname in de kliniek en risico op crisis. Dus ik kan niets anders dan wachten. Terwijl het nu al slecht gaat...ik ben zo bang dat het weer zal escaleren en dat het dan te laat is.
Weten jullie iets wat ik zelf kan doen?
Momenteel slik ik veels te veel benzos om maar te kunnen slapen en om alles te vergeten, maar dit is natuurlijk ook geen oplossing.
Soms krijg ik de neiging om weer te blowen maar dan ben ik verder van huis. Zelfde geldt voor drank.
Ik voel me aan mijn lot overgelaten. Sorry voor dit nare bericht.
Heeft iemand hier ervaring mee in de GGZ en hoe kan je er zelf nog het beste van maken?
Allereerst wil ik zeggen dat ik trots op je ben, je doet veel dingen uit jezelf die goed voor je zijn zoals stoppen met benzos, stoppen met drinken, en veel sporten. Heel knap ook dat je ondanks je problemen je nog steeds probeert af te spreken met mensen, ik kan me voorstellen dat dit veel moeite kost.quote:
Zelf heb ik nog nooit zo diep gezeten als nu, en het gekke is dat ik in deze laatste maand+;
- gestopt ben met (zware) benzos
- gestopt ben met drinken
- bepaalde ('negatieve') contacten 'on hold- heb gezet
- bij een psycholoog zit 1x in de 2 weken ongeveer (dit is nu opgeschaald naar 1x p week ivm 'high risk suicide', want psych maakte zich zorgen, en ik ook eigenlijk, al was het voor mij meer een opluchting)
- doorverwezen ben naar langdurige intensive therapie met specialisten
- ben +-3 x per week aan het sporten en wandel ook regelmatig in de natuur
- zie bepaalde familieleden weer voor gewoon een etentje of korte afspraak
- bepaalde goede vrienden spreek ik af en toe af 1op1 (die weten niet wat er echt speelt, maar grote groepen kan ik niet verdragen nu)
- heb nog 2 mensen buiten mijn familie/werk/vrienden om die wel ALLES weten en die spreek ik maandelijks en daar vertel ik vrijwel alles tegen.
- beter ritme probeer te houden
- gezonder probeer te eten,
Vooralsnog ben ik niet aan medicatie begonnen, daar zal ik het later over hebben als ik in therapie ga met artsen.
Ik vraag me wel vaak af waar ik in godsnaam in belandd ben.. zo ben ik niet? Of toch wel? Dit is de nieuwe ik dus?!
Maar dit weekend was dus weer minder..ben echt kilos afgevallen, heb dit weekend van vrij/zo denk ik zo'n 1200 kcal naar binnen gewerkt, heb ik ook een fysieke walging over mezelf. Kon echt niks verdragen, dood en dood op, en Maar razende gedachten over wat ik fout heb gedaan en GIGANTISCHE schuld gevoelens en zelfverwijt, en daarnaast ook zelf haat. (Wij hebben het hier zo goed, en jij wilt er mee stoppen, wat een sukkel ben je, jij hoort hier geen eens te zijn etc) mijn demonen hebben enorm veel voer gekregen sinds de life-events. En ik kan het niet meer omdraaien. Ik voel me nog verplicht tegenover de paar mensen die echt om me geven om nog het 1 en ander te proberen, en daar ben ik ook mee bezig.
Maarja wat voor een leven heb je als je alleen maar leeft omdat er nog een paar mensen om je geven. Ik leef geen eens meer voor mezelf, ben een biologisch systeem wat wacht om uiteindelijk stil te vallen.
Geen straks meer geen toekomst meer. The future is bleak.
Ik las net een stukje dat jongeren wel angst hadden en gestresst waren ivm covid19, omdat je niet weet wanneer er een eind aan zit.
Nou, dat gevoel ken ik al 2.5 jaar. Depressie heeft ook geen einde(voor je gevoel). En het lijkt ook wel geen begin te hebben, ik geloof dat ik al heel mijn leven zo heb gevoelt. Kan me geen eens meer herinneren wanneer ik gewoon stabiel, tevreden, gelukkig, op mn gemak was of gewoon een keer op stond en zin had om aan de dag te beginnen. Dat is iig 2.5 jaar geleden, sindsdien is wakker worden een hel. Had vanacht een nachtmerrie, zoals wel vaker maar stond op in de volgende nachtmerrie. Het liefst blijf ik eeuwig slapen. En daarboven op komt voor mij/ons ook nog eens covid19.
Laatste week slaap ik rond 1 a 2 met geluk. Maar ben ik weer wakker rond 5 a 6 met de enorme razende negatieve dwingende gedachten die niet meer stoppen totdat ik ga slapen. Ondanks dat ik wel dus bezig ben. Soms zijn de gedachtes zelfs erger als ik bezig ben, en ga ik me ook slechter voelen na bepaalde goede dingen die ik heb gedaan. En dit drijft je wel tot wanhoop en hopeloosheid.
We gaan nog door maar het is wel dag in dag uit een slachtveld.
Just another day waiting to go back to bed
Ik begrijp je ook volkomen over je depressie. Eenmaal meegemaakt gun ik het echt niemand. En ik herken de gedachtes die je hebt, zoals (wij hebben het hier goed in NL, en ik denk aan de dood.) maar dat is echt de depressie die spreekt. En dat je je verplicht voelt om te leven om geen andere te kwetsen en dat je niet leeft voor jezelf. Echt heel begrijpelijk. Het is zo rot om dit te lezen, alsof er een spiegel voor je wordt gehouden.
Zijn er nog dingen waar je plezier uit behaald? Helpen die sessies met de psycholoog?
Ik zie dat je last hebt van nachtmerries, komt dat door traumas? En ben je al begonnen met traumaverwerking/emdr?
Ik had echt gewild dat ik iets voor je kon doen, maar je kan me altijd een dm sturen als er iets is waarover je het wil hebben. Misschien helpt het om te luchten.
Maar in ieder geval, je bent echt goed bezig en je zegt dat je net een maand bent begonnen hiermee, hopelijk zal het snel beter met je gaan want je doet het echt goed.
(Vraagje: hoe ben je gestopt met de benzos?) (en hoe heb je het sporten opgepakt, wat was de aanleiding en hoe hou je het vol?) Ik zou dit ook heel graag willen maar het lijkt me zo lastig.
Ik denk zelf dat het feit dat ze je probleem bagetalliseren helaas eerder regel dan uitzondering is.quote:
Pfff zit er helemaal doorheen. Ik had deze week een intake bij een psychiater waarop ik heel lang op heb moeten wachten.
Het voelde niet alsof er naar me werd geluisterd.
Volgens haat ben ik niet schizofreen (zei mijn 1e behandelaar), mijn 2e behandelaar zei dat ik en niet bipolair ben maar last heb van traumas. En nu mijn huidige behandelaar zegt dat ik wel last heb van een bipolaire stoornis.
Verder slik ik niks. Ik ben het afgelopen jaar 4 maanden opgenomen geweest. Ik ben hier veel slechter uitgekomen en er zijn ook een aantal fouten gemaakt, zoals mij te laat aanmelden voor een wachtlijst voor traumaverwerking.
Ik weet het echt niet meer...
Is het normaal trouwens dat een psychiater zegt dat ik gewoon vrienden moet maken en het zelf moet doen? Dit is toch het laatste wat je wil horen van een psychiater?
Terwijl ik dit al mijn hele leven probeer en niet voor niks een afspraak bij haar heb.
Ik zit er echt helemaal doorheen en weet niet meer wat ik wil doen. Ik wil nooit meer opgenomen worden want dan ben ik liever nog dood. Maar ik wil helemaal niet dood, ik wil hulp krijgen en het proberen, maar wat ik ook doe het lijkt maar niet te helpen.
Inmiddels ben ik door al deze verwijzingen en opname in kliniek, vele medicatie, niet in staat om te studeren dit jaar aan de universiteit.
Met heel veel geluk zou dat kunnen weer in september...maar ik weet niet hoe ik de tijd ga overbruggen, want ik heb tot nu toe geen gesprekken gehad met een psycholoog en sta nog heel lang op de wachtlijst. Daarnaast heb ik geen duidelijk diagnose, dus ik weet het echt niet meer. Het is zo rot om je op je 22e al zo te voelen.
Ik heb de zorgverzekering gebeld voor wachttijdbemiddeling. Ik heb ook de huisarts gebeld ofdat ik naar een andere praktijk kan gaan, maar dit is niet mogelijk vanwege mijn opname in de kliniek en risico op crisis. Dus ik kan niets anders dan wachten. Terwijl het nu al slecht gaat...ik ben zo bang dat het weer zal escaleren en dat het dan te laat is.
Weten jullie iets wat ik zelf kan doen?
Momenteel slik ik veels te veel benzos om maar te kunnen slapen en om alles te vergeten, maar dit is natuurlijk ook geen oplossing.
Soms krijg ik de neiging om weer te blowen maar dan ben ik verder van huis. Zelfde geldt voor drank.
Ik voel me aan mijn lot overgelaten. Sorry voor dit nare bericht.
Heeft iemand hier ervaring mee in de GGZ en hoe kan je er zelf nog het beste van maken?
Bij mij zeiden ze ook dat er niets aan de hand was, dat ze niet snapten waarom ik daar was terwijl ik het zelf als mijn laatste hoop zag. Maar ik heb dan ook geen trauma’s zoals jij. Dus helaas ook geen tips hoe je ermee om kunt gaan.
https://www.trouw.nl/binn(...)chop-nemen~b6b7ba54/
lijkt op posts op fok. “Zoek een hobby”. En deze mensen krijgen daarvoor betaald? Wtf. Dat wil ik ook wel.quote:Verschillende instellingen werken al op een nieuwe manier, met zogeheten ‘herstelgerichte intakes’. Klink: “Dan zit je niet meer tegenover één persoon die de DSM-score (DSM is het boek waarin alle psychische en psychiatrische stoornissen staan beschreven, red.) bijhoudt en jou een diagnose meegeeft, plus eventueel medicatie om de problematiek op te lossen. Herstelgerichte intake is kijken welk probleem er echt speelt. Neem een paniekaanval bij een presentatie. Is dat DSM-waardige problematiek, of zeg je: met lichte hulp en contact met lotgenoten komen we er ook uit.”
Geestelijke gezondheidszorg wordt afgeschaald, straks bestaat het misschien helemaal niet meer.
[ Bericht 1% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 29-10-2020 11:46:24 ]
Ja precies dat idee had ik ook, alleen al omdat ze weten dat je aan de universiteit (hebt) gestudeerd, word je al anders behandeld. Ze vinden het vaak vreemd dat ik ondanks al mijn traumas, kon begonnen aan een universitaire studie. Daar werden ook vaak opmerkingen over gedaan dus het zit niet in mijn hoofd.quote:
[..]
Ik denk zelf dat het feit dat ze je probleem bagetalliseren helaas eerder regel dan uitzondering is.
Bij mij zeiden ze ook dat er niets aan de hand was, dat ze niet snapten waarom ik daar was terwijl ik het zelf als mijn laatste hoop zag. Maar ik heb dan ook geen trauma’s zoals jij. Dus helaas ook geen tips hoe je ermee om kunt gaan.
https://www.trouw.nl/binn(...)chop-nemen~b6b7ba54/
Geestelijke gezondheidszorg wordt afgeschaald, straks bestaat het misschien helemaal niet meer.
Ook merkte ik dat mijn psychiater veel aannames maakte en mij niets vroeg.
Hoe gaat het met jou? Hoelang zit je in de GGZ en is het voor jou ook lastig om de juiste hulp te ontvangen?
En lief van je dat je reageert op mijn moeilijke bericht, dat waardeer ik echt heel erg.
Dat heb ik van de week gedaan voor het eerst, dat was de eerste keer in de GGZ dat er naar mij werd geluisterd dus dat voelde erg goed. Ik heb toen toch maar besloten om het niet te beeindigen. Ik wil dat ook niet. Het leven kan zo mooi zijn zonder depressie. Ik wil over 10 jaar terugkijken op deze periode en erom lachen. Ik wil sterk zijn en mezelf bewijzen dat ik het kan. Maar ik kan het niet meer alleen na 22 jaar en hulp zoeken is echt verdomd lastig.quote:
Lieve Geennaam, hou moed. Als het niet meer gaat bel een noodnummer. Goed dat je post hier 👍🏻 Wist ik maar welke raad ik je kan geven, maar ik weet het niet.
Bedankt voor je reactie, waardeer het heel erg. Dit topic is echt beter dan verwacht met hele lieve (onbekende) mensen.
Hoe gaat het met jou?
Op zich is bellen , bijv naar luisterlijn, wel een goede raadquote:
Lieve Geennaam, hou moed. Als het niet meer gaat bel een noodnummer. Goed dat je post hier 👍🏻 Wist ik maar welke raad ik je kan geven, maar ik weet het niet.
Nou ik weet niet of het daar aan ligt. Natuurlijk is het zo dat intelligentie wel bijdraagt aan vermindering van psychische problemen. Maar trauma lijkt me iets dat daar los van staat, en als je potentie hebt is het extra zuur als je alsnog dat niet kan verwezenlijken. Maar mensen met zwakbegaafdheid behandelen ze net zo, dat was bij mij vastgesteld. Maar ik heb wel een opleiding afgerond al was het geen universitaire dus misschien kwam het daar wel door, dat ze dan idd denken wat zeur je. Ook als je daarna evengoed alsnog kansloos bent op de arbeidsmarkt.quote:
Ja precies dat idee had ik ook, alleen al omdat ze weten dat je aan de universiteit (hebt) gestudeerd, word je al anders behandeld. Ze vinden het vaak vreemd dat ik ondanks al mijn traumas, kon begonnen aan een universitaire studie. Daar werden ook vaak opmerkingen over gedaan dus het zit niet in mijn hoofd.
Ook merkte ik dat mijn psychiater veel aannames maakte en mij niets vroeg.
Hoe gaat het met jou? Hoelang zit je in de GGZ en is het voor jou ook lastig om de juiste hulp te ontvangen?
En lief van je dat je reageert op mijn moeilijke bericht, dat waardeer ik echt heel erg.
Ja aannames herken ik ook. Idd over wat voor stoornis hje hebt nog voor het is “getest”. En als dan uit die testen iets anders blijkt, dan zijn de testen niet betrouwbaar.
Met mij gaat het, rationeel gezien, goed. Heb nonstop last van angst/afleiding/somberheid/vermoeidheid maar via dit forum heb ik geleerd dat dit normaal is. R&P / Hoe vaak heb jij last van jezelf? Ja het was lastig. Understatement. Op dit moment weid ik er liever niet over uit, want ik heb dit hier heel vaak gedaan en ik werd iedere keer een soort van gelyncht. Maar het kwam erop neer dat ik ongeveer 8 jaar werd onderzocht en ze daarna zeiden: je hebt niks. We kunnen je niet helpen. Ondertussen wel gesprekken gehad die een klein beetje hielpen en medicijnen. Maar ongeveer 60-70% was denk ik verspilde tijd.
Ja ik herken het dus vandaar. Bedankt dat jij het wel waardeert.
Met mij gaat het goed. Dank je! Waar ik nu aan denk: als je ergens een lijntje voelt dat iets beter gaat, dan ben je op de goede weg, zo was dat voor mij. De rest mag dan een puinhoop zijn maar dat ene lijntje is een begin.quote:
[..]
Dat heb ik van de week gedaan voor het eerst, dat was de eerste keer in de GGZ dat er naar mij werd geluisterd dus dat voelde erg goed. Ik heb toen toch maar besloten om het niet te beeindigen. Ik wil dat ook niet. Het leven kan zo mooi zijn zonder depressie. Ik wil over 10 jaar terugkijken op deze periode en erom lachen. Ik wil sterk zijn en mezelf bewijzen dat ik het kan. Maar ik kan het niet meer alleen na 22 jaar en hulp zoeken is echt verdomd lastig.
Bedankt voor je reactie, waardeer het heel erg. Dit topic is echt beter dan verwacht met hele lieve (onbekende) mensen.
Hoe gaat het met jou?
Kan je niet diezelfde organisatie bellen dat het nu zo slecht gaat? Want je moet dan wachten op die traumabehandeling, maar is er in de tussentijd helemaal niks?
Ik herken het, het gevoel dat je tijd wordt verspild en je aan het lijntje wordt gehouden. Telkens worden doorverwezen, beloftes die worden gemaakt en niet worden nagekomen.quote:
[..]
Op zich is bellen , bijv naar luisterlijn, wel een goede raad
[..]
Nou ik weet niet of het daar aan ligt. Natuurlijk is het zo dat intelligentie wel bijdraagt aan vermindering van psychische problemen. Maar trauma lijkt me iets dat daar los van staat, en als je potentie hebt is het extra zuur als je alsnog dat niet kan verwezenlijken. Maar mensen met zwakbegaafdheid behandelen ze net zo, dat was bij mij vastgesteld. Maar ik heb wel een opleiding afgerond al was het geen universitaire dus misschien kwam het daar wel door, dat ze dan idd denken wat zeur je. Ook als je daarna evengoed alsnog kansloos bent op de arbeidsmarkt.
Ja aannames herken ik ook. Idd over wat voor stoornis hje hebt nog voor het is “getest”. En als dan uit die testen iets anders blijkt, dan zijn de testen niet betrouwbaar.
Met mij gaat het, rationeel gezien, goed. Heb nonstop last van angst/afleiding/somberheid/vermoeidheid maar via dit forum heb ik geleerd dat dit normaal is. R&P / Hoe vaak heb jij last van jezelf? Ja het was lastig. Understatement. Op dit moment weid ik er liever niet over uit, want ik heb dit hier heel vaak gedaan en ik werd iedere keer een soort van gelyncht. Maar het kwam erop neer dat ik ongeveer 8 jaar werd onderzocht en ze daarna zeiden: je hebt niks. We kunnen je niet helpen. Ondertussen wel gesprekken gehad die een klein beetje hielpen en medicijnen. Maar ongeveer 60-70% was denk ik verspilde tijd.
Ja ik herken het dus vandaar. Bedankt dat jij het wel waardeert.
Ik heb het afgelopen jaar voor het eerst kennis gemaakt met de GGZ en ik heb me verbaasd over hoe snel je een "etiket" krijgt. Blijkbaar verdienen ze daar geld aan via de zorgverzekering, heel apart.
En wat mij nog meer verbaasde, was dat er zonder onderzoek een diagnose werd gegeven met de daarbij behorende medicatie.
In mijn geval bleek dat ik een (te) hoge dosering antipsychotica heb gekregen, in het geval van mijn klachten. Dit zei een psychiater gespecialiseerd in psychoses en schizofrenie. (Ik heb geen schizofrenie of psychose gehad)
Ik heb echt het idee gekregen dat psychiaters slaven zijn van de zorgverzekering en (misschien) omdat ze niet genoeg tijd hebben, ook geen menselijke benadering zoeken en maar etiketten plakken en medicatie voorschrijven.
In de kliniek zag ik de psychiater zelfs niet zo vaak, maar er werden wel veel aanpassingen gedaan in mijn diagnose/medicatie, zonder verbetering. Voelde echt alsof ik aan het lijntje werd gehouden. Grappig dat jij iets soortgelijks hebt meegemaakt.
Heel vervelend wel om te horen dat je dagelijks last hebt van angst, somberheid en vermoeidheid, komt dat door de medicatie? Of door je ziektebeeld?
Dit topic is heel erg fijn, met lotgenoten praten, maar als je de behoefte hebt om te dmen, vind ik dat ook goed!
Ik ben echt blij dat ik mijn hart kan luchten met mensen die mijn kant van het verhaar weliswaar begrijpen.
Ik heb de zorgverzekering gebeld voor wachtlijstbemiddeling. Mijn oude behandelaar gebeld of ik voorrang kon krijgen, dit is geweigerd. Ik heb mijn huisarts gebeld om navraag te doen, want aan mij wilden ze niks kwijt behalve dat het nog een paar maanden kan duren. (Echt een klote organisatie, al zeg ik het zelf)quote:
Geennaam, dat klinkt klote. Je staat nu op een wachtlijst? Hoe lang is de verwachting dat je nog moet wachten?
Kan je niet diezelfde organisatie bellen dat het nu zo slecht gaat? Want je moet dan wachten op die traumabehandeling, maar is er in de tussentijd helemaal niks?
Heel vreemd vind ik het zelf, want juist als je net uit de kliniek komt, zou er iets klaar voor je moeten zijn waardoor je niet weer opgenomen hoeft te worden.
Maar goed, ik hoor morgen meer hierover en hopelijk valt die wachtlijst mee. Want zo gaat het echt niet meer verder
Mooi! Ik hoop dat ene lijntje te vinden haha, klinkt veel belovend.quote:
[..]
Met mij gaat het goed. Dank je! Waar ik nu aan denk: als je ergens een lijntje voelt dat iets beter gaat, dan ben je op de goede weg, zo was dat voor mij. De rest mag dan een puinhoop zijn maar dat ene lijntje is een begin.
Naar wat ik heb begrepen is dat het maar helpt bij 1 op de 3 mensen. Je in het begin als jongere, er meer kans bestaat op suicide. En dat het heel lastig is om ermee te stoppen, dus heel langzaam moet afbouwen. En daarnaast dat de bijwerkingen heel heftig kunnen zijn.
Zijn er mensen hier met succesverhalen, of helemaal niet?
Ik twijfel zelf of ik er aan moet beginnen, ben een beetje sceptisch, maar ik kan dan ook niemand persoonlijk dat dit gebruikt.
Het helpt wel om weer kracht te krijgen.quote:
Zijn er mensen die antidepressiva slikken? Wat is jullie ervaring daarmee? Hielp het bij jullie de scherpe randjes eraf te halen?
Naar wat ik heb begrepen is dat het maar helpt bij 1 op de 3 mensen. Je in het begin als jongere, er meer kans bestaat op suicide. En dat het heel lastig is om ermee te stoppen, dus heel langzaam moet afbouwen. En daarnaast dat de bijwerkingen heel heftig kunnen zijn.
Zijn er mensen hier met succesverhalen, of helemaal niet?
Ik twijfel zelf of ik er aan moet beginnen, ben een beetje sceptisch, maar ik kan dan ook niemand persoonlijk dat dit gebruikt.
Best wel raar dat je na zo'n opname geen vangnet hebt tot je aan de beurt bent voor je behandeling.quote:
[..]
Ik heb de zorgverzekering gebeld voor wachtlijstbemiddeling. Mijn oude behandelaar gebeld of ik voorrang kon krijgen, dit is geweigerd. Ik heb mijn huisarts gebeld om navraag te doen, want aan mij wilden ze niks kwijt behalve dat het nog een paar maanden kan duren. (Echt een klote organisatie, al zeg ik het zelf)
Heel vreemd vind ik het zelf, want juist als je net uit de kliniek komt, zou er iets klaar voor je moeten zijn waardoor je niet weer opgenomen hoeft te worden.
Maar goed, ik hoor morgen meer hierover en hopelijk valt die wachtlijst mee. Want zo gaat het echt niet meer verder
Zou de praktijkondersteuner van de huisarts anders eventueel kunnen ondersteunen in de tussenliggende tijd?
Ik heb veel verschillende antidepressiva (ssri's) geslikt. Ik had weinig bijwerkingen, maar ook niet zoveel werking. Afbouwen was ook niet zo'n probleem.quote:
Zijn er mensen die antidepressiva slikken? Wat is jullie ervaring daarmee? Hielp het bij jullie de scherpe randjes eraf te halen?
Naar wat ik heb begrepen is dat het maar helpt bij 1 op de 3 mensen. Je in het begin als jongere, er meer kans bestaat op suicide. En dat het heel lastig is om ermee te stoppen, dus heel langzaam moet afbouwen. En daarnaast dat de bijwerkingen heel heftig kunnen zijn.
Zijn er mensen hier met succesverhalen, of helemaal niet?
Ik twijfel zelf of ik er aan moet beginnen, ben een beetje sceptisch, maar ik kan dan ook niemand persoonlijk dat dit gebruikt.
Tot ik als een soort laatste poging van mijn behandelaar een mao-remmer kreeg, anders wist zij het ook niet meer en zou ze me door gaan sturen. Dat middel werkte wel, dat was echt een opmerkelijk verschil. Alsof het zwaarbewolkt was en de lucht een heel stuk opklaarde. Dus dat laatste middel was echt een succesverhaal!
En van daaruit was er weer ruimte voor behandeling.
Het afbouwen hebben we heel heel heel langzaam gedaan, ik denk dat ik daar ruim een half jaar mee bezig ben geweest.
Het is lastig om iets in het algemeen erover te zeggen, want het is zo verschillend hoe het wel of niet werkt voor iemand.
Ja, dat vind ik het ergste. Je krijgt hoop en die blijkt dan nergens op te zijn gebaseerd.quote:
Ik herken het, het gevoel dat je tijd wordt verspild en je aan het lijntje wordt gehouden. Telkens worden doorverwezen, beloftes die worden gemaakt en niet worden nagekomen.
Ja klopt. Dat verbaast mij ook.quote:Ik heb het afgelopen jaar voor het eerst kennis gemaakt met de GGZ en ik heb me verbaasd over hoe snel je een "etiket" krijgt. Blijkbaar verdienen ze daar geld aan via de zorgverzekering, heel apart.
En wat mij nog meer verbaasde, was dat er zonder onderzoek een diagnose werd gegeven met de daarbij behorende medicatie.
Maar waarom heeft dat dan geen consequenties vraag ik mij af. Want dan heb je het gevoel dat er steeds fouten worden gemaakt zonder dat het iets uitmaakt en zonder dat het bijdraagt aan de oplossing.quote:In mijn geval bleek dat ik een (te) hoge dosering antipsychotica heb gekregen, in het geval van mijn klachten. Dit zei een psychiater gespecialiseerd in psychoses en schizofrenie. (Ik heb geen schizofrenie of psychose gehad)
Zijn ze ook maar verzekering wil juist kosten besparen, ideale behandeling volgens de verzekering is geen dure medicijnen maar tip a la zoek vrienden, je kan het zelf wel oprotten. Maar naar mijn mening zijn instellingen hier zelf schuldig aan omdat hun zorg te duur is voor de gewone mens omdat het niet efficient genoeg is.quote:Ik heb echt het idee gekregen dat psychiaters slaven zijn van de zorgverzekering en (misschien) omdat ze niet genoeg tijd hebben, ook geen menselijke benadering zoeken en maar etiketten plakken en medicatie voorschrijven.
Nou niet wat betreft medicatie. Dat kreeg ik een paar keer en dat hielp erg goed voor angst (niet voor stemming mijn stemming werd er afgevlakt van waardoor ik ook niet meer echt blij werd maar na verandering medicatie was dat minder) maar na wisseling van psycholoog kreeg ik helemaal geen medicatie meer omdat mijn klachten daarvoor niet erg genoeg meer werden bevonden. Maar het is wel raar idd. Dat blijkbaar mensen zonder psychiatrische opleiding zomaar medicatie mogen wijzigen.quote:In de kliniek zag ik de psychiater zelfs niet zo vaak, maar er werden wel veel aanpassingen gedaan in mijn diagnose/medicatie, zonder verbetering. Voelde echt alsof ik aan het lijntje werd gehouden. Grappig dat jij iets soortgelijks hebt meegemaakt.
Nee, medicatie mag ik dus niet meer. En ik heb ook geen ziektebeeld, nouja, mn ziektebeeld is officieel domme aansteller. Het komt door m’n persoonlijkheid. Heb ook last van irritatie en woede.quote:Heel vervelend wel om te horen dat je dagelijks last hebt van angst, somberheid en vermoeidheid, komt dat door de medicatie? Of door je ziektebeeld?
Nou ik weet niet of ik het voor 100% begrijp omdat ik geen trauma’s en geen medicatie heb. Maar het negatieve gevoel over de ggz (ik schrijf expres gevoel omdat het volgens anderen tussen mn oren zit en anderen niks verkeerd hebben gedaan) herken ik wel.quote:Dit topic is heel erg fijn, met lotgenoten praten, maar als je de behoefte hebt om te dmen, vind ik dat ook goed!
Ik ben echt blij dat ik mijn hart kan luchten met mensen die mijn kant van het verhaar weliswaar begrijpen.
[ Bericht 0% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 29-10-2020 18:13:00 ]
Positiever nieuws: morgen interview met GGZ, voor persoonlijkheid, komende 1.5 week 2 gesprekken voor Autistisch spectrum (al zal daar niks uitkomen, maar ja, ik ben toch bezig). Die dingen lopen in ieder geval.
Ik zal langzaam wel terug moeten naar de "echte" wereld. Ik lig er nu zo een 1.5 jaar al uit. Hoe hebben jullie het gedaan/denken jullie dat te doen?
Waarom heb je spijt van die operatie?quote:
Thnx voor de berichtjes en zo. Operatie is goed gegaan, maar ik heb er gigantisch spijt van. Het is nu 3 weken geleden, maar ik zou willen dat ik het nooit gedaan had.
Positiever nieuws: morgen interview met GGZ, voor persoonlijkheid, komende 1.5 week 2 gesprekken voor Autistisch spectrum (al zal daar niks uitkomen, maar ja, ik ben toch bezig). Die dingen lopen in ieder geval.
Ik zal langzaam wel terug moeten naar de "echte" wereld. Ik lig er nu zo een 1.5 jaar al uit. Hoe hebben jullie het gedaan/denken jullie dat te doen?
Oke... ik ben erg destructief geweest en zit nu op mijn veilige plek. Ik word gek, ik trke dit niet en ik weet echt niet meer wat ik moet doen. Dit is ong,eollijk en ik loop helemaal vast enb ik wil niet meer leven... en de crisidienst weet het ookniet. Ik volek niet snel maar nu kwna ik bijna niet anders. Ik draaf droo kan niet stoppen. Ditagat zo niet goed
Ik weet niet wat ik kan zeggen om te helpen maar heel veel sterktequote:
Sorry ik moet ergens mijn spanning kwijt. Crisisdienst gebeld, vertelt wat ik gedaan heb om mijn problemen te verminderen en dat ik er niet uitkom... Krijg ik te horen "ja.. dan weten wij het ook niet. Succes vanavond" en ophangen...
Oke... ik ben erg destructief geweest en zit nu op mijn veilige plek. Ik word gek, ik trke dit niet en ik weet echt niet meer wat ik moet doen. Dit is ong,eollijk en ik loop helemaal vast enb ik wil niet meer leven... en de crisidienst weet het ookniet. Ik volek niet snel maar nu kwna ik bijna niet anders. Ik draaf droo kan niet stoppen. Ditagat zo niet goed
Child, bel een ander noodnummer, van Luisterlijn bijv. 0900-0767quote:
Sorry ik moet ergens mijn spanning kwijt. Crisisdienst gebeld, vertelt wat ik gedaan heb om mijn problemen te verminderen en dat ik er niet uitkom... Krijg ik te horen "ja.. dan weten wij het ook niet. Succes vanavond" en ophangen...
Oke... ik ben erg destructief geweest en zit nu op mijn veilige plek. Ik word gek, ik trke dit niet en ik weet echt niet meer wat ik moet doen. Dit is ong,eollijk en ik loop helemaal vast enb ik wil niet meer leven... en de crisidienst weet het ookniet. Ik volek niet snel maar nu kwna ik bijna niet anders. Ik draaf droo kan niet stoppen. Ditagat zo niet goed
[ Bericht 0% gewijzigd door Boca_Raton op 29-10-2020 18:34:32 ]
Tijd heelt alle wonden!quote:
Ik wil hier geen apart topic voor maken, wil dit gewoon even van me afschrijven. Sorry dat dit zo random in het topic is.
Ik heb mijn angststoornis nooit echt gespecificeerd maar het schijnt dus een vorm van PTSS te zijn. De PTSS (of aanpassingsstoornis, wat het ook moge zijn) begint wel steeds beter te worden, ook door de emdr. Ik voel me de dagen erna echt zwaar shit, angstig en depressief maar dat trekt dan weer bij en dan maak ik stapjes vooruit.
Maar het is zo zwaar soms om te moeten vechten tegen je eigen gedachten. Bij het minste of geringste schrik ik al, ik heb last van flashbacks, ik voel me nooit veilig of goed. Ik kan niet echt ontspannen of genieten van dingen. Ik leef continu met de angst om gek te worden. Mijn psycholoog heeft al aangegeven dat de kans dat ik daadwerkelijk gek word echt heel klein is, maar ik ben toch elke keer mezelf in de gaten aan het houden. Misschien dat dat een beetje onder OCD of 'health anxiety' valt of zo. Ik wil mezelf niet kwijtraken.
Het is ontstaan/deels ontstaan omdat ik een tijd terug met een persoon omging die het leuk vond om mij op alle mogelijke manieren te vernederen en kapot te maken. Nooit kon ik iets goed doen, ik moest echt op mijn tenen lopen bij hem. De ene keer was het liefde, de andere keer haat (Jekyll and Hyde zegmaar). Ook gemene emotionele spelletjes werden gespeeld. Ik leefde continu in angst en onzekerheid. Deze persoon heeft er ook alles aan gedaan om mij te laten geloven dat ik degene was die gestoord is, dat zijn gedrag door mij kwam. Hij kon al boos worden als ik 'op een bepaalde manier hem aankeek'. Terwijl ik mij van geen kwaad bewust was. Zo gingen de vernederingen en het misbruik elke keer maar door. Feit is wel dat ik het toeliet, en dat neem ik mezelf heel erg kwalijk.
Gelukkig is dat nu afgelopen, maar ik merk dat ik hierdoor wel helemaal kapot gegaan ben. Ik herken mezelf niet meer. Zoals ik al schreef, ik heb last van angstgevoelens, maar ook dissociatie (wat mijn angst dan weer versterkt). Voor mij houdt de dissociatie in dat ik me niet 'mezelf' voel, dat ik überhaupt niks voel, niks meekrijg, dat alles 'nep' lijkt en je geen emoties voelt. Dit hoort schijnbaar bij een traumarespons, maar voor mij was het heel beangstigend (nu al minder gelukkig). Ik heb me echt nog nooit zo gevoeld, wat mijn angst om gek te worden weer versterkt. En daarbij trek ik me het ook heel erg aan wat hij allemaal tegen me gezegd heeft. Ik weet dat het niet waar is, en dat hij ziek is, maar ik twijfel daardoor echt ontzettend aan mijzelf.
Zo heb ik bijvoorbeeld de gedachte dat niemand mij moet, dat iedereen mij haat, dat iedereen mij irritant vind.
Ik weet met mijn volle verstand dat dit kant en klare onzin is, ten eerste waarom zouden mensen dat vinden (ik heb hele goede vrienden, die zouden het echt zeggen als het zo was
Het gaat steeds beter maar ik voel me op sommige momenten nog zwaar klote en ik kan me dan niet focussen op werk of school en that sucks. Ook ben ik vaak doodmoe. Ik wil gewoon weer mezelf worden maar het is nog niet zover. Het voelt net alsof ik een of andere horrorfilm ingestapt ben en ik kan er niet meer uitkomen.
Maar uiteindelijk zal het goedkomen, als ik er maar aan blijf werken. Daar vertrouw ik op.
Het is ook daadwerkelijk gewoon al een stuk beter dan een maand geleden bijvoorbeeld. Gek hoe dat zo kan veranderen. Ik heb er ook wel veel van geleerd.quote:
Ik vroeg me continu af of ik echt een psychische aandoening heb (die kans bestaat natuurlijk nog steeds) of dat het reactief op een trauma was. Ik denk een mix van beide. Ik zal misschien altijd wel bang blijven om gek te worden, of last houden van periodieke paniekaanvallen/slecht slapen, maar het is op dit moment wel draaglijk(er) geworden dan eerst. En minder frequent treed het op, het is bijvoorbeeld niet meer de hele dag door, nu zijn het momenten.
Ook omdat ik natuurlijk bezig ben met mijn opleiding en ook weer een doel in mijn leven heb. En nu ik het single zijn ook meer accepteer en zoiets heb van, nou, ik kan mijn leven ook zelf wel zo inrichten als ik wil, daar heb ik niet perse iemand voor nodig (is wel gezellig natuurlijk). Maar komt vanzelf wel.
Hoe is het met jou?
IK heb vanmiddag tijdens de siësta mijn vrouw nog eens (over) gelukkig gemaakt. Maar er wel een verstopte neus aan overgehouden. Maar dat is al over. Dus al met al wel goed,
Verder heb ik besloten dat ik ondanks mijn leeftijd mijn vrouwelijke kanten wil ontdekken. Ben namelijk tot de conclusie gekomen dat ik eigenlijk veel te macho ben. En dat wil ik helemaal niet. Dus ik heb een mooie pruik besteld met lange haren, in dezelfde kleur als mijn baard. Eens zien hoe de wereld dan op mij reageert, en hoe IK daar dan weer op reageer.
Maar daar zal ik binnenkort zelf een nieuw topic over openen
https://images.app.goo.gl/rHfLyVatDninue87A
Mooi om te horen.quote:
Ik kopieer even jouw vraag ... Hoe is het met jou?
IK heb vanmiddag tijdens de siësta mijn vrouw nog eens (over) gelukkig gemaakt. Maar er wel een verstopte neus aan overgehouden. Maar dat is al over. Dus al met al wel goed,
Verder heb ik besloten dat ik ondanks mijn leeftijd mijn vrouwelijke kanten wil ontdekken. Ben namelijk tot de conclusie gekomen dat ik eigenlijk veel te macho ben. En dat wil ik helemaal niet. Dus ik heb een mooie pruik besteld met lange haren, in dezelfde kleur als mijn baard. Eens zien hoe de wereld dan op mij reageert, en hoe IK daar dan weer op reageer.
Maar daar zal ik binnenkort zelf een nieuw topic over openen
https://images.app.goo.gl/rHfLyVatDninue87A
Ik ben benieuwd.
Hai Geennaam, hou vol,zoals je eerder schrijft is het de depressie die je gek maakt. Het is niet altijd zo geweest en je kunt eruit komen. Dat lijntje wat Boca schrijft lijk ik althans nu nen beetje gevonden te hebben.quote:
Zijn er mensen die antidepressiva slikken? Wat is jullie ervaring daarmee? Hielp het bij jullie de scherpe randjes eraf te halen?
Naar wat ik heb begrepen is dat het maar helpt bij 1 op de 3 mensen. Je in het begin als jongere, er meer kans bestaat op suicide. En dat het heel lastig is om ermee te stoppen, dus heel langzaam moet afbouwen. En daarnaast dat de bijwerkingen heel heftig kunnen zijn.
Zijn er mensen hier met succesverhalen, of helemaal niet?
Ik twijfel zelf of ik er aan moet beginnen, ben een beetje sceptisch, maar ik kan dan ook niemand persoonlijk dat dit gebruikt.
Ik gebruik antidepressiva,duloxetine. Op het moment dat ik het kreeg, april dit jaar zat ik zo kapot dat ik zonder waarschijnlijk opgegeven had. Op dat punt stond ik althans ook.
Het geeft mij meer lucht zodat ik nu het dagelijkse leven weer een beetje aankan, dat wil zeggen vanuit huis kan werken. Maar ben prive nog enorm zoekende met bepaalde dingen. En droom zeker de laatste maand als een malle inclusief nachtmerries die me terug brengen in het verleden. Dus in die zin succes dat het me lucht geeft voor de volgende dag en de behoorlijk intensieve behandeling. Misschien dat het voor jou ook net dat steuntje is dat de rest mogelijk maakt. Maar het zal ook niet de oplossing voor alles zijn, dat verwacht ik zelf ook niet.
Als je wilt, en dat geldt voor de anderen ook, DM gerust. Veel kracht voor jou!
Vervelend van die operatie zeg. Vanwege de pijn of het resultaat spijt bedoel je? Wel goed in ieder geval dat er verschillende trajecten lopen, hoop dat die je meer opleveren dan voorheen!quote:
Thnx voor de berichtjes en zo. Operatie is goed gegaan, maar ik heb er gigantisch spijt van. Het is nu 3 weken geleden, maar ik zou willen dat ik het nooit gedaan had.
Positiever nieuws: morgen interview met GGZ, voor persoonlijkheid, komende 1.5 week 2 gesprekken voor Autistisch spectrum (al zal daar niks uitkomen, maar ja, ik ben toch bezig). Die dingen lopen in ieder geval.
Ik zal langzaam wel terug moeten naar de "echte" wereld. Ik lig er nu zo een 1.5 jaar al uit. Hoe hebben jullie het gedaan/denken jullie dat te doen?
Wat betreft terug naar de wereld, voor mij was dat reïntegratie op het werk met kleine stapjes, voelde me heel klein (en ben toch echt bijna 2 meter...) toen ik in juli voor het eerst weer even op kantoor was. In die zin "helpt" corona mij dat niet iedereen direct mijn mindere momenten en worstelingen meekrijgt. Het is denk ik in ieder geval niet realistisch om alles ineens te verwachten van jezelf, dus doe dat ook niet en in stapjes. Begin misschien met of werk, of een opleiding of een dagbesteding maar niet alles tegelijk bedoel ik maar.
Fijn dat je vrienden er waren en zijn. Rustig aan!quote:
Geholpen door vrienden. Pilletje genomen. Nu bijkomen
Mijn vrienden zijn de meest fantastische mensen op deze aarde... ik ben ze zo dankbaar. En nu lekker youtube... gewoon even heel rustig aanquote:
[..]
Fijn dat je vrienden er waren en zijn. Rustig aan!
dank je wel ;*
Komt goed, ik maak het zo fijn mogelijk. Bel de crisisdienst tot ze gek van me wordenquote:
Sterkte ChildoftStars, het wordt straks weer licht wees lief voor jezelf. Hier met weer badend in het zweet wakker geworden, wëer die nachtmerries:(, moe en klote voel ik me ervan. Vraag me echt af of dit alleen medicatie bijwerking is of ook allerlei ellende die loskomt nu ik in behandeling ben. Niet tof.
Vervelend dat je nachtmerries hebt, dat is echt zwaar klote. Dikke knuffel
En zo maar iets roepen, ik wil geen wijsneus uithangen; maar er bestaan kortdurige behandelingen om van nachtmerries af te komen. Het heeft mij erg geholpen...
Op vrijdag 30 oktober 2020 02:47 schreef ChildoftheStars het volgende:[..]
Komt goed, ik maak het zo fijn mogelijk. Bel de crisisdienst tot ze gek van me worden
Vervelend dat je nachtmerries hebt, dat is echt zwaar klote. Dikke knuffel
En zo maar iets roepen, ik wil geen wijsneus uithangen; maar er bestaan kortdurige behandelingen om van nachtmerries af te komen. Het heeft mij erg geholpen...
[/quote
Thanks:). Knuffel terug. De thee een beetje warmte gegeven?
Hier weer wakker na de volgende serie dromen Als dit langer blijft ga ik idd wel kijken hoe of wat, want dit werkt behoorlijk slopend.
De thee werktquote:
[quote][ afbeelding ] Op vrijdag 30 oktober 2020 02:47 schreef ChildoftheStars het volgende:
[..]
Komt goed, ik maak het zo fijn mogelijk. Bel de crisisdienst tot ze gek van me worden
Vervelend dat je nachtmerries hebt, dat is echt zwaar klote. Dikke knuffel
En zo maar iets roepen, ik wil geen wijsneus uithangen; maar er bestaan kortdurige behandelingen om van nachtmerries af te komen. Het heeft mij erg geholpen...
[/quote
Thanks:). Knuffel terug. De thee een beetje warmte gegeven?
Hier weer wakker na de volgende serie dromen Als dit langer blijft ga ik idd wel kijken hoe of wat, want dit werkt behoorlijk slopend.
ik ben rustiger in mijn hoofd. uiteindelijk wel drie keer de crisisdienst gebeld, maar het is te doen. Ik ben blij als het acht uur is en ik naar mijn hobbykamer mag van mezelf (nachten wakker moet niet te leuk worden). Maar goed... nu is het een redelijk kut nacht (sorry weet geen beter woord dan schuttingtaal).Vervelend van die dromen! Ik hoop echt dat er snel iets op je pad komt waardoor het minder wordt. Nachtmerries zijn heel erg naar, Ze putten uit... Heel erg veel sterkte
Huh? Hoe kan dit een acceptabel antwoord zijn van mensen die ervoor betaald krijgen om mensen in psychische nood te woord te staan?quote:
Sorry ik moet ergens mijn spanning kwijt. Crisisdienst gebeld, vertelt wat ik gedaan heb om mijn problemen te verminderen en dat ik er niet uitkom... Krijg ik te horen "ja.. dan weten wij het ook niet. Succes vanavond" en ophangen
Ik snap hier gewoon echt helemaal niks van... ik baal ervan dat ik niet het salaris van de crisisdienst mag overmaken want dan zou ik het direct naar jou en je vrienden en de luisterlijn hebben overgemaaktHoezo spijt van de operatie?quote:
Thnx voor de berichtjes en zo. Operatie is goed gegaan, maar ik heb er gigantisch spijt van. Het is nu 3 weken geleden, maar ik zou willen dat ik het nooit gedaan had.
Positiever nieuws: morgen interview met GGZ, voor persoonlijkheid, komende 1.5 week 2 gesprekken voor Autistisch spectrum (al zal daar niks uitkomen, maar ja, ik ben toch bezig). Die dingen lopen in ieder geval.
Ik zal langzaam wel terug moeten naar de "echte" wereld. Ik lig er nu zo een 1.5 jaar al uit. Hoe hebben jullie het gedaan/denken jullie dat te doen?
Succes bij de GGZ!
Terug naar de "echte" wereld? Als je bedoelt weer aan het werk of studie... Geen idee. Ik ben al jaren thuis, ok ik ben fulltime moeder. Maar ik zie nu niet hoe ik weer mee moet gaan draaien als in werk en/of studie.
CoTS, hoe is het nu?
Ik voel me niet zo fijn. Ben al ruim anderhalve week aan het proberen de drang om mezelf pijn te doen, weg te drukken. Ik begin een beetje bang te worden dat de kurk straks van de fles knalt.
Afgelopen week geëvalueerd en daarna voelde ik me even wat lichter. Maar binnen en dag was het weer terug, ook niet over gehad tijdens het evalueren.
En de spanning trekt mn stemming naar beneden, alhoewel het eerst een soort "ik wil niet meer" was, en nu is dat iets naar achter en heb ik vooral die drang.
Ik heb het gisteren wel aan mn partner verteld, die kan ook geen oplossing uit zn mouw schudden.
Als het na het weekend nog zo is, ga ik denk ik maar kijken of ik mn psychologe eerder kan spreken.
Crisisplan had ik uitgevoerd, dus tja... gelukkig is het goed gekomenquote:
[..]
Huh? Hoe kan dit een acceptabel antwoord zijn van mensen die ervoor betaald krijgen om mensen in psychische nood te woord te staan?
Het is me eerder opgevallen dat ze bij de crisisdienst niet erg kundig zijn, zacht uitgedrukt.
Dat lijkt me echt kut, heb je je plan... ga je dat af en dan weet je het niet meer. Bel je de crisisdienst en dan weten zij het ook niet.quote:
[..]
Crisisplan had ik uitgevoerd, dus tja... gelukkig is het goed gekomen
Het is me eerder opgevallen dat ze bij de crisisdienst niet erg kundig zijn, zacht uitgedrukt.
Dat kan, dat ze het niet weten, maar ik vind het wel heel cru om dan op te hangen en iemand te laten barsten.
Ja... klopt... gelukkig weten mijn vrienden dat deze kletskous vooral even moet vertellen en dat ik dan rustig word. Het begon met dit en dat is helemaal mis en ging uiteindelijk over in knutselideeën. Hij had me binnen een kwartier rustig gekregen. Mijn behandelaar heeft een mail van wat die vriend als aanpak had en of dat in mijn crisisplan kon. Ik wil niet dat mijn vrienden hiervoor opdraaien, dus zodoende van in het planquote:
[..]
Dat lijkt me echt kut, heb je je plan... ga je dat af en dan weet je het niet meer. Bel je de crisisdienst en dan weten zij het ook niet.
Dat kan, dat ze het niet weten, maar ik vind het wel heel cru om dan op te hangen en iemand te laten barsten.
Dat moet een crisisdienst toch wel kunnen uitvoeren... even praten, dat kost ze een beetje tijd.quote:
[..]
Ja... klopt... gelukkig weten mijn vrienden dat deze kletskous vooral even moet vertellen en dat ik dan rustig word. Het begon met dit en dat is helemaal mis en ging uiteindelijk over in knutselideeën. Hij had me binnen een kwartier rustig gekregen. Mijn behandelaar heeft een mail van wat die vriend als aanpak had en of dat in mijn crisisplan kon. Ik wil niet dat mijn vrienden hiervoor opdraaien, dus zodoende van in het plan
Wel fijn dat je vrienden hebt die je goed kunnen steunen
Ja toch... En het koetjes en kalfjes idee kan ik wel bij vrienden kwijt. Geef me vijf of hooguit tien minuten om even te vertellen...quote:
[..]
Dat moet een crisisdienst toch wel kunnen uitvoeren... even praten, dat kost ze een beetje tijd.
Wel fijn dat je vrienden hebt die je goed kunnen steunen
Maar het telefoonnummer van de luisterlijn heb ik opgeslagen (goede tip) voor het geval dat
De crisisdienst is er echt voor crisis. Die triageren en diagnostiseren en kijken waar iemands hulpvraag het beste past. Daarmee praat ik het niet goed dat ze COTS zo afwimpelen.quote:
[..]
Dat moet een crisisdienst toch wel kunnen uitvoeren... even praten, dat kost ze een beetje tijd.
Wel fijn dat je vrienden hebt die je goed kunnen steunen
Echt, bel De Luisterlijn als je het moeilijk hebt. Als het echt het even van je afpraten is wat helpt, dan is dat de juiste plek. En dat mag echt langer dan 10 minuten. Ook je nare gedachten, of gedachten die je bang maken mag je daar kwijt. Zij horen zoveel verhalen en schrikken niet snel, mocht je daar bang voor zijn. En je kunt ze dag en nacht bellen.quote:
[..]
Ja toch... En het koetjes en kalfjes idee kan ik wel bij vrienden kwijt. Geef me vijf of hooguit tien minuten om even te vertellen...
Maar het telefoonnummer van de luisterlijn heb ik opgeslagen (goede tip) voor het geval dat
Ik snap het doel wel van een crisisdienst, maar het zou toch mooi zijn als ze met die 10 minuten zouden kunnen voorkomen dat er meer ingezet moet worden... of zeg ik nu iets heel raars?quote:
[..]
De crisisdienst is er echt voor crisis. Die triageren en diagnostiseren en kijken waar iemands hulpvraag het beste past. Daarmee praat ik het niet goed dat ze COTS zo afwimpelen.
Goed, als het helpt om 3 uur over de heide te wandelen dan snap ik dat ze daar geen tijd voor hebben, maar 10 minuten...
Ok, misschien is dit een iets te "ideale wereld" idee...
Ben het met je eens hoor. Maar misschien wachtten er nog twee andere telefoontjes, of zaten ze midden in een bemiddeling of zo. Minste wat ik zou verwachten is dan dat ze weten dat er zoiets als De Luisterlijn bestaat en dat ze haar daarheen verwijzen.quote:
[..]
Ik snap het doel wel van een crisisdienst, maar het zou toch mooi zijn als ze met die 10 minuten zouden kunnen voorkomen dat er meer ingezet moet worden... of zeg ik nu iets heel raars?
Goed, als het helpt om 3 uur over de heide te wandelen dan snap ik dat ze daar geen tijd voor hebben, maar 10 minuten...
Ok, misschien is dit een iets te "ideale wereld" idee...
Dat zou inderdaad ook een goed alternatief kunnen zijn, dat ze iemand wijzen op de luisterlijn.quote:
[..]
Ben het met je eens hoor. Maar misschien wachtten er nog twee andere telefoontjes, of zaten ze midden in een bemiddeling of zo. Minste wat ik zou verwachten is dan dat ze weten dat er zoiets als De Luisterlijn bestaat en dat ze haar daarheen verwijzen.
Maar een "wij weten het ook niet" en dat is het dan, vind ik voor iemand in crisis of er tegenaan niet heel helpend.
Liever bel ik ze niet, maar het moet van mijn behandelaar, want of ze hangen op of ze nemen je op. Ik vind het doodeng om die lui te bellen.
Maar het nummer van de luisterlijn zit in mijn telefoon opgeslagen. Voor het geval dat, maar ik hoop dat ik heel lang er geen gebruik van hoef te maken
Ik ben achter de trigger, die is opgelost. Dus tja. Misschien heel stom, kun je ook met ze chatten of bellen wanneer je je heel eenzaam en onzeker voelt? Want dat overvalt me wel eens in de avond en dan is het wel fijn om die gedachte uit te spreken/?
Maakt allemaal ook niet uit
Eind goed al goedWat goed om te lezen! Mooi dat er zoiets bestaat en je er gebruik van maakt.quote:
Ah site van de luisterlijn gevonden. Die staat nu standaard open (niet in gesprek, maar als tabblad), en chatten kan. Dat vind ik heel erg fijn...
Heb je ook gekeken of je bij een vrijgevestigde praktijk terecht kan?quote:
[..]
Ik heb de zorgverzekering gebeld voor wachtlijstbemiddeling. Mijn oude behandelaar gebeld of ik voorrang kon krijgen, dit is geweigerd. Ik heb mijn huisarts gebeld om navraag te doen, want aan mij wilden ze niks kwijt behalve dat het nog een paar maanden kan duren. (Echt een klote organisatie, al zeg ik het zelf)
Heel vreemd vind ik het zelf, want juist als je net uit de kliniek komt, zou er iets klaar voor je moeten zijn waardoor je niet weer opgenomen hoeft te worden.
Maar goed, ik hoor morgen meer hierover en hopelijk valt die wachtlijst mee. Want zo gaat het echt niet meer verder
Dat zal ik volgende week vragen bij de huisarts, maar zoals het er nu uitziet moet ik het uitfluiten bij mijn huidige behandelaar, terwijl iedereen weet dat het voor mij niks zal verbeteren.quote:
[..]
Heb je ook gekeken of je bij een vrijgevestigde praktijk terecht kan?
Ik twijfel of ik het gewoon zal stoppen totdat ik echt met een psycholoog mag praten. Ik haat deze organisatie om meerdere redenen en wil niet zo dat er zo makkelijk geld aan mij verdient kan worden zonder dat mij hulp wordt aangeboden.
(Dit klinkt echt heel psychotisch denk ik maar zo zie ik het echt)
Ik wil zo graag goed voor mezelf zorgen maar het is zo lastig
Oh, GN, dat zal geen goede combi zijn geweestquote:
Ik heb gisteravond gedronken en geblowd icm ritalin en in de avond veel benzos. Stond vanochtend op om te wandelen, heb toen weer geblowd en heb vervolgens 10 benzos ingenomen als het niet meer is en heb vanaf 11 uur of zo geslapen.
Ik wil zo graag goed voor mezelf zorgen maar het is zo lastig
. Het is ook een klus om in deze situatie voor jezelf te zorgen. Maar probeer de regelmaat er in te houden. Eet je wel..?Ik ken je niet, desondanks maak ik me erg veel zorgen om je. Pas je alsjeblieft goed op jezelf... Goed voor jezelf zorgen is ook heel erg moeilijk, dikke knuffel...quote:
Ik heb gisteravond gedronken en geblowd icm ritalin en in de avond veel benzos. Stond vanochtend op om te wandelen, heb toen weer geblowd en heb vervolgens 10 benzos ingenomen als het niet meer is en heb vanaf 11 uur of zo geslapen.
Ik wil zo graag goed voor mezelf zorgen maar het is zo lastig
Spannend, verwacht je antwooord..?quote:
Ik heb de luisterlijn een mail gestuurd... Spannend,maar ook fijn
Ze antwoorden in vier dagen. Maar dat is prima. Ik heb mijn verhaal kunnen doenquote:
[..]
Spannend, verwacht je antwooord..?
Goeie zet!quote:
[..]
Ze antwoorden in vier dagen. Maar dat is prima. Ik heb mijn verhaal kunnen doen
Zelf iets zoeken en voorleggen aan de huisarts?quote:
[..]
Dat zal ik volgende week vragen bij de huisarts, maar zoals het er nu uitziet moet ik het uitfluiten bij mijn huidige behandelaar, terwijl iedereen weet dat het voor mij niks zal verbeteren.
Ik twijfel of ik het gewoon zal stoppen totdat ik echt met een psycholoog mag praten. Ik haat deze organisatie om meerdere redenen en wil niet zo dat er zo makkelijk geld aan mij verdient kan worden zonder dat mij hulp wordt aangeboden.
(Dit klinkt echt heel psychotisch denk ik maar zo zie ik het echt)
En euhm zijn die benzo’s nu in elk geval op ofzo
En nu die chat openen?quote:
(oooh hier gaat het weer fucking moeilijk)
Of bellen?
Even een grote hobbel, omdat ik al gemaild heb en zo... Dus even een kop thee gezet en een pam genomen, hopelijk slaap ik dan over een uurtje. Ben gewoon een beetje te bangquote:
[..]
En nu die chat openen?
Of bellen?
Wat ben je toch een heerlijk wezen!quote:
[..]
Even een grote hobbel, omdat ik al gemaild heb en zo... Dus even een kop thee gezet en een pam genomen, hopelijk slaap ik dan over een uurtje. Ben gewoon een beetje te bang
Je hebt me aan het lachen gekregenquote:
[..]
Wat ben je toch een heerlijk wezen!
Dat is niet de bedoeling Oké. Als je nou niet kan slapen en dingen niet goed gaan: dat je al gemaild hebt, betekent niet dat je niet meer mag bellen of chatten of nog een keer mailen. Daar is het echt voor.quote:
[..]
Even een grote hobbel, omdat ik al gemaild heb en zo... Dus even een kop thee gezet en een pam genomen, hopelijk slaap ik dan over een uurtje. Ben gewoon een beetje te bang
Succes vanavond.
Je hebt gelijk...quote:
[..]
Oké. Als je nou niet kan slapen en dingen niet goed gaan: dat je al gemaild hebt, betekent niet dat je niet meer mag bellen of chatten of nog een keer mailen. Daar is het echt voor.
Succes vanavond.
Als het niet bijtrekt neem ik contact op met ze, dat beloof ikIk heb zes verschillende antidepressiva geslikt, bij geen daarvan genoeg verbetering gemerkt. Ik had nooit echt last van bijwerkingen. Als je die wel ervaart, is dat vaak alleen in het begin.quote:
Zijn er mensen die antidepressiva slikken? Wat is jullie ervaring daarmee? Hielp het bij jullie de scherpe randjes eraf te halen?
Naar wat ik heb begrepen is dat het maar helpt bij 1 op de 3 mensen. Je in het begin als jongere, er meer kans bestaat op suicide. En dat het heel lastig is om ermee te stoppen, dus heel langzaam moet afbouwen. En daarnaast dat de bijwerkingen heel heftig kunnen zijn.
Zijn er mensen hier met succesverhalen, of helemaal niet?
Ik twijfel zelf of ik er aan moet beginnen, ben een beetje sceptisch, maar ik kan dan ook niemand persoonlijk dat dit gebruikt.
Wanneer ik stopte kreeg ik last van brain zaps maar dat ging altijd, of ik nu langzaam afbouwde of cold turkey stopte, na twee weken over. Het was wel vervelend maar niet meer dan dat. Dus voor mij viel het allemaal erg mee.
Ik had ooit gelezen dat antidepressiva voor ongeveer 60% van de mensen effectief zijn, dus meer dan die een op de drie die jij noemt, maar daarin waren de mensen meegerekend die al verschillende soorten hadden geprobeerd voordat er een werkte. Feit blijft dat de kans groot is dat het niet (genoeg) voor je werkt.
Wat betreft het risico op suïcide: ik neem aan dat jij jonger dan 25 bent aangezien je je daar zorgen over lijkt te maken. Ik weet niet wat je daarmee moet. Veel contact houden met de hulpverleners denk ik.
Het valt te proberen. Ik zou het alleen doen als al is gebleken dat gesprekstherapie niet voldoende helpt. Als je te veel last krijgt van bijwerkingen of het helemaal niet helpt kun je er altijd weer mee stoppen.
Ik heb het ook eens meegemaakt. Ik ben benieuwd waarom ze dat zo doen. Het maakte mij toen in ieder geval alleen maar wanhopiger.quote:
[..]
Huh? Hoe kan dit een acceptabel antwoord zijn van mensen die ervoor betaald krijgen om mensen in psychische nood te woord te staan?
En nu?quote:
Ik heb gisteravond gedronken en geblowd icm ritalin en in de avond veel benzos. Stond vanochtend op om te wandelen, heb toen weer geblowd en heb vervolgens 10 benzos ingenomen als het niet meer is en heb vanaf 11 uur of zo geslapen.
Ik wil zo graag goed voor mezelf zorgen maar het is zo lastig
Zijn je benzo's op dus heb je helemaal geen uitweg meer?
Heeft het geholpen om veel te slapen?
[ Bericht 0% gewijzigd door kuolema op 31-10-2020 23:20:32 ]
Is het een idee om GN te adviseren om bij de huisarts aan de bel te trekken?quote:
[..]
Ik heb het ook eens meegemaakt. Ik ben benieuwd waarom ze dat zo doen. Het maakte mij toen in ieder geval alleen maar wanhopiger.
[..]
En nu?
Zijn je benzo's op dus heb je helemaal geen uitweg meer?
Heeft het geholpen om veel te slapen?
De huisarts wil dat ik blijf bij deze (enige) gespecialiseerde ggz instelling en horen me niet echt maarja meer kjnnen ze ook niet doen in 10 minquote:
[..]
Zelf iets zoeken en voorleggen aan de huisarts?
En euhm zijn die benzo’s nu in elk geval op ofzo
En die benzos....ik doe dit al weken maar telkens als het bijna op dreigt te raken vraag ik om een nieuwe batch en niemand heeft het door
Zelfde geldt voor slaapmedicatie
Maar miet hier wel eht mee stoppen
Ik ga nu weer een week leven op veel benzos, heb nog wel een aantal strips en ja ik kan niks verwachten qua hulp.
Heb het gevoel dat ik word uitgedaagd en dat ik het zelf moet oplossen
Mijn leven kan nog een goede wendng krijgen maar dan moet ik het zelf doen
Als ik het verpest is het mijn eigen schuld, dit gaat niet de goede kant op
Ik dreig weer opgenomen te worden en ik ben nog liever dood dan dat ik weer meemaakt
Wat verdrietig en klote Geennaam hoe het nu gaat. Jezelf ook nog haten om je instelling gaat je zeker niet verder brengen. En is ergens ook niet terecht. Want ik denk dat je een goed geweten hebt,je voelt wel aan dat dit niet het beste voor jou is, je bent alleen enorm aan het worstelen. Maar je gaat wel door. Das ook instelling! Ik gun je geen opname, maar wel alle hulp die nodig is, gun jezelf dat ook.quote:
Heel vervelend ook, ben gisteren van mijn fiets gevallen, in de modder, en mn knieen en gezicht doen erg pijn. Ik haat mijn instelling echt. He gaat echt weer de slechte kant op terwijl ik zoveel moeite heb gedaan
Ik ga nu weer een week leven op veel benzos, heb nog wel een aantal strips en ja ik kan niks verwachten qua hulp.
Heb het gevoel dat ik word uitgedaagd en dat ik het zelf moet oplossen
Mijn leven kan nog een goede wendng krijgen maar dan moet ik het zelf doen
Als ik het verpest is het mijn eigen schuld, dit gaat niet de goede kant op
Ik dreig weer opgenomen te worden en ik ben nog liever dood dan dat ik weer meemaakt
Ik geloof dat ieder mens wel eens zwak is, dus daar hoef je jezelf niet voor in de grond te trappen. Juist nu, wees liefdevol voor je zelf en spreek jezelf troostend toe.
Om je te helpen: kun je niet bij de huisarts open kaart spelen dat je nu die benzos veel te veel neemt en dat dat mogelijk een nieuw probleem wordt puur uit wanhoop, of probeer de luisterlijn. Veel kracht en digitale knuffel, ook al ken ik je niet.
Hier zijn door de dromen en nachtmerries nu juist de nachten het ergst. Niet dat ik nu uitkijk naar de dagen met doorlopend allerlei nieuws over corona en beperkingen, maar ik zie er bijna tegenop om te gaan slapen. En voel me ook niet echt gewild door mijn omgeving, maar das een ander verhaal. Nieuwe dag, nieuwe kansen, straks maar een paar uur op de racefiets weg en hopen dat het mijn kop schoonspoelt.
Ik heb al open kaart bij de huisarts gespeeld maar zij geloven er heilig in dat de organisatie waar ik nu behandeld word, de juiste ie, maar ze hebben echt veel fouten gemaaktquote:
[..]
Wat verdrietig en klote Geennaam hoe het nu gaat. Jezelf ook nog haten om je instelling gaat je zeker niet verder brengen. En is ergens ook niet terecht. Want ik denk dat je een goed geweten hebt,je voelt wel aan dat dit niet het beste voor jou is, je bent alleen enorm aan het worstelen. Maar je gaat wel door. Das ook instelling! Ik gun je geen opname, maar wel alle hulp die nodig is, gun jezelf dat ook.
Ik geloof dat ieder mens wel eens zwak is, dus daar hoef je jezelf niet voor in de grond te trappen. Juist nu, wees liefdevol voor je zelf en spreek jezelf troostend toe.
Om je te helpen: kun je niet bij de huisarts open kaart spelen dat je nu die benzos veel te veel neemt en dat dat mogelijk een nieuw probleem wordt puur uit wanhoop, of probeer de luisterlijn. Veel kracht en digitale knuffel, ook al ken ik je niet.
-te laat ingeschreven voor een psycholoog
-te hoge dosis antipsychoticum gegeven
-zonder onderzoek (en een dreiging hoorde hierbij) om lithium te slikken
-heb toen eerst nog meegedaan en ben met ontslag gegaan
Ik ging er naartoe omdat ik een depressie had dat 8 maanden onbehandeld was en incl corona en de de studie aan de uni, werd ik langzamerhand een beetje psychotisch (het gevoel hebben dat mensen je uitlachen, niet mogen, over je roddelen, mensen in het algemeen niet vertrouwen.) Geen hallucinaties of stemmen of dingen zien die er niet zijn.
Nou op het einde blowde ik wel 1 gram hasj per dag en dronk ik alcohol en at ik bijna niets. Toen heb ik op eigen verzoek gevraagd om een opname, maar daar had ik hele andere verwachtingen bij dan met de realiteit.
Je kon met niemand praten. Ene keer had ik een psychotische depressie, en de andere keer weer schizofrenie. Iedere behandelaar zei iets anders.
Ik wilde eerst absoluut geen antipsychoticm slikken maar ze hebben mij overgehaald met "als je het slikt dan mag je later praten met een psycholoog" "anders bellen we de crisisdienst" "het is maar een lage dosering"
1) ik heb tot op de dag van vandaag 4/5 maanden later, geen psycholoog gesproken
2) ik was vrijwillig maar zo vrijwillig was het niet omdat er telkens werd gedreigd met de crisisdienst
3) volgens mijn huidige psychiater die is gespecialiseerd in schizofrenie en psychoses ben ik niet schizofreen en schrok hij van de middelen die ik in de kliniek slikte. (Ik merk nog steeds dat ik niet op oude niveau, met depressie, kan functioneren)
Nadat ik ben ontslagen uit de kliniek ben ik gestopt met alle medicatie, mijn toenmalige behandelaar vond het riskant maar na mij na weken te behandelen kwam hij tot de conclusie dat ik geen schizofrenie of bipolariteit heb, maar last van traumas en dat moet verwerken.
Maar nu ben ik alweer een paar weken somber. Huidig traject heb ik vrij weinig aan. Ouders en familie zijn weer teleurgesteld in mij terwijl ik echt mijn best doe.
Echt radeloos. Ben echt heel bang dat alles zich weer zal herhalen en ik wil en kan niet meer opgenomen worden. De dood is nog beter, maar ik wil ook niet dood. Het voelt echt alsof andere mensen het erger maken.
Had ik maar nooit te maken gekregen met die instelling, ze hebben me echt kapot gemaakt.
En ik blow en gebruik zoveel benzos en toch slaap ik zo weinig. Begrijp niet dat ik vandaag zo vroeg op ben.
Dan vraag je om een dubbele afspraak, omdat het niet goed gaat. En misschien ook een goed moment om jouw gebruik van benzo's te bespreken. Want als ik het zo lees, gaat dat ook niet heel handig nu.quote:
[..]
De huisarts wil dat ik blijf bij deze (enige) gespecialiseerde ggz instelling en horen me niet echt maarja meer kjnnen ze ook niet doen in 10 min
En heb je er straks een probleem bij of misschien heb je dat al.
Kan je niet bellen voor een afspraak met die psychiater die zei dat je niet schizofreen of bipolair bent en bespreken hoe of wat dan wel en hoe lang het duurt voordat je wel hulp krijgt, want dat dit niet goed gaat. Of misschien kan de huisarts bellen voor overleg.
Sterkte!
Dank je. Ik kijk morgen wat ik doe. Heb in elk geval van de week ook nog een contact moment met de huisarts, die blijft een vinger aan de pols houden en dat voelt wel heel prettig. Ook al zijn het maar een paar minuten, ze checkt even hoe het gaat. En zegt ook elke keer dat ik vooral moet bellen als het niet gaat, alleen het idee helpt al zeg maar.quote:
Child, Nijna, ook jullie veel sterkte! Blijf lief voor jezelf Nijna en schakel tijdig anderen bij om je te helpen als het moet.
Hier zijn door de dromen en nachtmerries nu juist de nachten het ergst. Niet dat ik nu uitkijk naar de dagen met doorlopend allerlei nieuws over corona en beperkingen, maar ik zie er bijna tegenop om te gaan slapen. En voel me ook niet echt gewild door mijn omgeving, maar das een ander verhaal. Nieuwe dag, nieuwe kansen, straks maar een paar uur op de racefiets weg en hopen dat het mijn kop schoonspoelt.
Fiets ze! Hopelijk helpt het om je hoofd wat leger te krijgen!
Heb ik zelf gevraagd aan mijn huidige psychiaterquote:
[..]
Dan vraag je om een dubbele afspraak, omdat het niet goed gaat. En misschien ook een goed moment om jouw gebruik van benzo's te bespreken. Want als ik het zo lees, gaat dat ook niet heel handig nu.
En heb je er straks een probleem bij of misschien heb je dat al.
Kan je niet bellen voor een afspraak met die psychiater die zei dat je niet schizofreen of bipolair bent en bespreken hoe of wat dan wel en hoe lang het duurt voordat je wel hulp krijgt, want dat dit niet goed gaat. Of misschien kan de huisarts bellen voor overleg.
Sterkte!
[..]
Dank je. Ik kijk morgen wat ik doe. Heb in elk geval van de week ook nog een contact moment met de huisarts, die blijft een vinger aan de pols houden en dat voelt wel heel prettig. Ook al zijn het maar een paar minuten, ze checkt even hoe het gaat. En zegt ook elke keer dat ik vooral moet bellen als het niet gaat, alleen het idee helpt al zeg maar.
Fiets ze! Hopelijk helpt het om je hoofd wat leger te krijgen!
Het kwam erop neer, geen antidepressiva want dan kan ik een manie ontwikkelen. Geen antipsychoticum omdat ik nu nergens last van heb.
Kijken naar hoe mijn somberheid zich nog ontwikkelt (zonder dat hij me vroeg naar de suicidaliteit of ik zelf iets in kon brengen)
Het kwam er vooral op neer dat ze willen weten of ik een psychose of manie krijg (of zelfmoord pleeg)
Maarja die benzos heb ik nog niet benoemd, ik weet niet of ik dat ga doen. Tenminste helpt dat mij een beetje, ik ga wel vragen om een hogere dosering of andere pillen want ik moet nu veel gebruiken voor een beetje effect.
Lastig.
Niet lullig bedoeld, maar ik hoop dat de huisarts (of degene die die benzo's voorschrijft) wel even gaat nadenken en je niet klakkeloos meer voorschrijft. Want dit gaat van kwaad tot erger.quote:
[..]
Heb ik zelf gevraagd aan mijn huidige psychiater
Het kwam erop neer, geen antidepressiva want dan kan ik een manie ontwikkelen. Geen antipsychoticum omdat ik nu nergens last van heb.
Kijken naar hoe mijn somberheid zich nog ontwikkelt (zonder dat hij me vroeg naar de suicidaliteit of ik zelf iets in kon brengen)
Het kwam er vooral op neer dat ze willen weten of ik een psychose of manie krijg (of zelfmoord pleeg)
Maarja die benzos heb ik nog niet benoemd, ik weet niet of ik dat ga doen. Tenminste helpt dat mij een beetje, ik ga wel vragen om een hogere dosering of andere pillen .want ik moet nu veel gebruiken voor een beetje effect.
Lastig.
Ik gun je dat er gauw hulp komt, echt hulp waar je iets aan hebt, ik kan helaas niet toveren.
Ja de huisarts heeft hier vrij weinig mee te maken, ze worden voor geschreven door die organisatie waarin ik in de kliniek zat, na zorg had gekregen en nu een huidig psychosetraject hebben gegeven. Dus die medicatie wordt door verschillende artsen voorgeschreven. Achjaquote:
[..]
Niet lullig bedoeld, maar ik hoop dat de huisarts (of degene die die benzo's voorschrijft) wel even gaat nadenken en je niet klakkeloos meer voorschrijft. Want dit gaat van kwaad tot erger.
Ik gun je dat er gauw hulp komt, echt hulp waar je iets aan hebt, ik kan helaas niet toveren.
Iedereen weet al hoe ik me voel maar toch word ik echt niet serieus genomen.
Lang niet zon slechte ochtend gehad dus ik ga maar weer eens een aantal benzos nemen en hopen dat ik weer in slaap val
Hoe is het mogelijk dat opname in een instelling, wat zorg zou moeten zijn, als erger wordt gezien dan de dood?! Dat is toch vreselijk, dat kun je dan geen zorg meer noemen voor iemand als het zo wordt ervaren. Eerder marteling. Dat ze je voorlogen vind ik slecht maar dat deden ze bij mij ook. Als ik meedeed aan het zoveelste psychologischonderzoek, zou het invloed hebben op mijn behandeling. Niet dus. Als ik zonder vergoeding meedeed aan wetenschappelijk onderzoek, kreeg ik zelf een kopie van mijn resultaten. Ook nooit meer wat van gehoord. Maar wanneer het gaat om medicatie en crisisdienst als dreigement is het nog veel erger. En dat een psycholoog zien zo’n uitzondering is dat ze het als lokaas gebruiken.. en dat het dan nog niet gebeurt... heb er gewoon geen woorden voor.quote:
Ik heb al open kaart bij de huisarts gespeeld maar zij geloven er heilig in dat de organisatie waar ik nu behandeld word, de juiste ie, maar ze hebben echt veel fouten gemaakt
-te laat ingeschreven voor een psycholoog
-te hoge dosis antipsychoticum gegeven
-zonder onderzoek (en een dreiging hoorde hierbij) om lithium te slikken
-heb toen eerst nog meegedaan en ben met ontslag gegaan
Ik ging er naartoe omdat ik een depressie had dat 8 maanden onbehandeld was en incl corona en de de studie aan de uni, werd ik langzamerhand een beetje psychotisch (het gevoel hebben dat mensen je uitlachen, niet mogen, over je roddelen, mensen in het algemeen niet vertrouwen.) Geen hallucinaties of stemmen of dingen zien die er niet zijn.
Nou op het einde blowde ik wel 1 gram hasj per dag en dronk ik alcohol en at ik bijna niets. Toen heb ik op eigen verzoek gevraagd om een opname, maar daar had ik hele andere verwachtingen bij dan met de realiteit.
Je kon met niemand praten. Ene keer had ik een psychotische depressie, en de andere keer weer schizofrenie. Iedere behandelaar zei iets anders.
Ik wilde eerst absoluut geen antipsychoticm slikken maar ze hebben mij overgehaald met "als je het slikt dan mag je later praten met een psycholoog" "anders bellen we de crisisdienst" "het is maar een lage dosering"
1) ik heb tot op de dag van vandaag 4/5 maanden later, geen psycholoog gesproken
2) ik was vrijwillig maar zo vrijwillig was het niet omdat er telkens werd gedreigd met de crisisdienst
3) volgens mijn huidige psychiater die is gespecialiseerd in schizofrenie en psychoses ben ik niet schizofreen en schrok hij van de middelen die ik in de kliniek slikte. (Ik merk nog steeds dat ik niet op oude niveau, met depressie, kan functioneren)
Nadat ik ben ontslagen uit de kliniek ben ik gestopt met alle medicatie, mijn toenmalige behandelaar vond het riskant maar na mij na weken te behandelen kwam hij tot de conclusie dat ik geen schizofrenie of bipolariteit heb, maar last van traumas en dat moet verwerken.
Maar nu ben ik alweer een paar weken somber. Huidig traject heb ik vrij weinig aan. Ouders en familie zijn weer teleurgesteld in mij terwijl ik echt mijn best doe.
Echt radeloos. Ben echt heel bang dat alles zich weer zal herhalen en ik wil en kan niet meer opgenomen worden. De dood is nog beter, maar ik wil ook niet dood. Het voelt echt alsof andere mensen het erger maken.
Had ik maar nooit te maken gekregen met die instelling, ze hebben me echt kapot gemaakt.
En ik blow en gebruik zoveel benzos en toch slaap ik zo weinig. Begrijp niet dat ik vandaag zo vroeg op ben.
Op eigen houtje van benzodiazepinen afkicken kan heel gevaarlijk zijn, dat de huisarts het niet serieus neemt snap ik niet. Kun je geen andere huisarts vragen? Print dit anders uit: https://en.m.wikipedia.or(...)_withdrawal_syndrome
Hmm ik snap er nu niks meer van.. velen schrijven dat afkicken fataal kan zijn ook wikipedia. Maar bewijs daarvoor is maar moeilijk vindbaar.
Dus daarmee kun je de dokter niet overhalen. Maar het kan wel echt tot epileptische aanvallen leiden als je abrupt afkickt.
En daarom moet je heel langzaam afbouwen. Want bebzodiazepinen kunnen mensen ook suicidaal maken. Ook omdat ze steeds minder goed gaan werken op lange termijn en je negatieve gevoelens dan juist versterken.
https://www.nemokennislin(...)erborgen-verslaving/
Reddit die mss kan helpen r/benzorecovery
[ Bericht 4% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 01-11-2020 09:29:28 ]
Ja ik zal dat volgende week regelen, hoe ik moet afbouwen met die benzos. Moet ze in ieder geval niet meer misbruiken.quote:
[..]
Hoe is het mogelijk dat opname in een instelling, wat zorg zou moeten zijn, als erger wordt gezien dan de dood?! Dat is toch vreselijk, dat kun je dan geen zorg meer noemen voor iemand als het zo wordt ervaren. Eerder marteling. Dat ze je voorlogen vind ik slecht maar dat deden ze bij mij ook. Als ik meedeed aan het zoveelste psychologischonderzoek, zou het invloed hebben op mijn behandeling. Niet dus. Als ik zonder vergoeding meedeed aan wetenschappelijk onderzoek, kreeg ik zelf een kopie van mijn resultaten. Ook nooit meer wat van gehoord. Maar wanneer het gaat om medicatie en crisisdienst als dreigement is het nog veel erger. En dat een psycholoog zien zo’n uitzondering is dat ze het als lokaas gebruiken.. en dat het dan nog niet gebeurt... heb er gewoon geen woorden voor.
Op eigen houtje van benzodiazepinen afkicken kan heel gevaarlijk zijn, dat de huisarts het niet serieus neemt snap ik niet. Kun je geen andere huisarts vragen? Print dit anders uit: https://en.m.wikipedia.or(...)_withdrawal_syndrome
Hmm ik snap er nu niks meer van.. velen schrijven dat afkicken fataal kan zijn ook wikipedia. Maar bewijs daarvoor is maar moeilijk vindbaar.
Dus daarmee kun je de dokter niet overhalen. Maar het kan wel echt tot epileptische aanvallen leiden als je abrupt afkickt.
En daarom moet je heel langzaam afbouwen. Want bebzodiazepinen kunnen mensen ook suicidaal maken. Ook omdat ze steeds minder goed gaan werken op lange termijn en je negatieve gevoelens dan juist versterken.
https://www.nemokennislin(...)erborgen-verslaving/
Reddit die mss kan helpen r/benzorecovery
Daarnaast hebben jullie het ook zwaarder in het weekend?
Goed bezig! Probeer dat echt niet te veel te nemen; zeker niet in combinatie met alcohol of cannabis. Ik heb daardoor eens een weekend lang op de IC gelegen ivm een ademstilstand door combi van benzo's en alcohol.quote:
[..]
Ja ik zal dat volgende week regelen, hoe ik moet afbouwen met die benzos. Moet ze in ieder geval niet meer misbruiken.
Daarnaast hebben jullie het ook zwaarder in het weekend?
Dikke knuffel en ik hoop echt dat je het snel gemakkelijker krijgt. Weekenden kan je misschien gemakkelijker maken door ze structuur te geven; planning maken. En dat hoeft echt geen enorme lijst te zijn, maar dat je wel even stilstaat bij wat je gaat doen
Ik heb een wajong. Dus het verschil tussen weekend en door de week is niet zo groot. Het nadeel van door de week vind ik is dat je verplichtingen hebt, en vaak meer dan energie. Dus dan moet je mensen teleurstellen en dat vind ik gênant. Echter in het weekend ben ik helemaal alleen, soms ook lastig... Dus het hangt er een beetje vanaf hoe de week eruit ziet.
Nee zal ik niet meer doen, blowen helpt wel een beetje maar het helpt me niet vooruit.quote:
[..]
Goed bezig! Probeer dat echt niet te veel te nemen; zeker niet in combinatie met alcohol of cannabis. Ik heb daardoor eens een weekend lang op de IC gelegen ivm een ademstilstand door combi van benzo's en alcohol.
Dikke knuffel en ik hoop echt dat je het snel gemakkelijker krijgt. Weekenden kan je misschien gemakkelijker maken door ze structuur te geven; planning maken. En dat hoeft echt geen enorme lijst te zijn, maar dat je wel even stilstaat bij wat je gaat doen
Ik heb een wajong. Dus het verschil tussen weekend en door de week is niet zo groot. Het nadeel van door de week vind ik is dat je verplichtingen hebt, en vaak meer dan energie. Dus dan moet je mensen teleurstellen en dat vind ik gênant. Echter in het weekend ben ik helemaal alleen, soms ook lastig... Dus het hangt er een beetje vanaf hoe de week eruit ziet.
Die benzos voel ik niet eens meer en ik geloof dat het me nog depressiever maakt, alcohol heb ik altijd al geweten dat ik er niet tegen kan.
Ik denk niet dat ik de weekenden lastiger vindt vanwege de verschillende structuur, maar juist omdat ik me dan eenzaam voel en thuis moet zijn vanwege corona je kent het wel. Klusjes moet doen in het huis waar ik geen zin in heb. Ik zou ze echt graag willen doen maar het komt er niet van.
Maar bedankt en jij ook veel succes!
Hoi, even een groetje. Gaat het een beetje?quote:
[..]
Nee zal ik niet meer doen, blowen helpt wel een beetje maar het helpt me niet vooruit.
Die benzos voel ik niet eens meer en ik geloof dat het me nog depressiever maakt, alcohol heb ik altijd al geweten dat ik er niet tegen kan.
Ik denk niet dat ik de weekenden lastiger vindt vanwege de verschillende structuur, maar juist omdat ik me dan eenzaam voel en thuis moet zijn vanwege corona je kent het wel. Klusjes moet doen in het huis waar ik geen zin in heb. Ik zou ze echt graag willen doen maar het komt er niet van.
Maar bedankt en jij ook veel succes!
Niet echt, ben gisteravond van mijn fiets gevallen in de modder, maar goed heb vandaag de hele dag op bed gelegen. Geen cannabis of alcohol gebruikt. Wel veel benzos maar ik zal morgen weer bellen naar die organisatie of huisarts.quote:
[..]
Hoi, even een groetje. Gaat het een beetje?
Ik zit echt op een kantelpunt merk ik, hieruit kan ik alleen maar of beter worden (misschien zonder hulp, ik deed het altijd al zelf en dat ging prima) of opgenomen worden (wat ik absoluut niet weer wil meemaken, lang nachtmerries ook over gehad heb) of zelfmoord pleeg (ik zou nooit een poging tot overleven omdat ik er veel kennis over heb, en ik zou het ook aan niemand vertellen)
Sterker nog, psychiater vond het echt apart dat ik niemand had als contactpersoon. Tja.
Maar in ieder geval worden het spannende tijden, ik ben benieuwd voor mezelf.
Hoe gaat het met jou?
Waarom kost dit zoveel moeite?
Aan de ene kant heb ik een relatief erge ziektespectrum in mijn dossier / wat de zorgverzekering ziet. Maar ik krijg er niks voor terug.
Hier gaat het goed; een relaxte dag. Hele dag Netflix/FOK! En wat scharrelen in het huis.quote:
[..]
Niet echt, ben gisteravond van mijn fiets gevallen in de modder, maar goed heb vandaag de hele dag op bed gelegen. Geen cannabis of alcohol gebruikt. Wel veel benzos maar ik zal morgen weer bellen naar die organisatie of huisarts.
Ik zit echt op een kantelpunt merk ik, hieruit kan ik alleen maar of beter worden (misschien zonder hulp, ik deed het altijd al zelf en dat ging prima) of opgenomen worden (wat ik absoluut niet weer wil meemaken, lang nachtmerries ook over gehad heb) of zelfmoord pleeg (ik zou nooit een poging tot overleven omdat ik er veel kennis over heb, en ik zou het ook aan niemand vertellen)
Sterker nog, psychiater vond het echt apart dat ik niemand had als contactpersoon. Tja.
Maar in ieder geval worden het spannende tijden, ik ben benieuwd voor mezelf.
Hoe gaat het met jou?
Je kantelpunt vind ik wat eng klinken... zo van er op of er onder. Is er niemand die jou in de gaten houdt? Zou er iemand kunnen zijn?
Hmm ja ik woon nog wel met mijn ouders, maar deze zijn ook wel klaar met mij. Lang verhaal. Maar ja ik weet ook niet of ik over de dood moet praten op deze website, voor mij is het normaal en ik ben er ook niet bang voor.quote:
[..]
Hier gaat het goed; een relaxte dag. Hele dag Netflix/FOK! En wat scharrelen in het huis.
Je kantelpunt vind ik wat eng klinken... zo van er op of er onder. Is er niemand die jou in de gaten houdt? Zou er iemand kunnen zijn?
Ik zal het nog duidelijk maken aan die "hulpverleners" morgen, nemen ze me niet serieus zal ik al dat contact afbreken want ik ben geen verdienmodel.
Klinkt btw wel als een chille dag. Geniet er nog van
Goed van je!quote:
Ja ik zal dat volgende week regelen, hoe ik moet afbouwen met die benzos. Moet ze in ieder geval niet meer misbruiken.
Daarnaast hebben jullie het ook zwaarder in het weekend?
Nou ik heb het gelukkig niet zo zwaar. Maar ik merk wel dat ik me altijd zorgen maak en bang ben, zelfs al zijn de omstandigheden zoals ik eerst dacht dat goed was, dan is het dat toch weer niet, want dan ga ik weer over iets anders piekeren. Het hoort erbij, ben blij dat ik iig geen paniekaanvallen heb dus ik ben steeds bezig met afleiding zoeken dmv dingen die ik nog moet doen. Waar ik blij om ben js dat ik me nu ook nu het zo vroeg donker wordt op positieve dingen kan focussen. Zoals dat als ik uit het raam kijk er nog genoeg licht aan is enz. Je moet gewoon nonstop alert zijn om je stemming te managen . Ik ben allang blij dat dit mij tegenwoordig ook redelijk lukt.
Na mijn laatste 2 opnames liep de hulp gewoon door bij dezelfde instelling, althans ik kreeg gesprekken via diezelfde instelling.quote:
Hoe hebben jullie hulp van een psycholoog geregeld binnen jullie ggz instelling? Of erbuiten?
Waarom kost dit zoveel moeite?
Aan de ene kant heb ik een relatief erge ziektespectrum in mijn dossier / wat de zorgverzekering ziet. Maar ik krijg er niks voor terug.
Na de eerste opname ben ik verhuist en toen wel aangemeld bij de ggz in mijn nieuwe woonplaats
En nu bij een andere instelling aangemeld, na lang wachten intake gehad en nu gesprekken met een psycholoog en ook systeemgesprekken.
Ik snap niet zo goed waarom ze je zo laten zwemmen.
Misschien is het toch niet duidelijk genoeg hoe diep je zit, geen idee, ik ben er niet bij
Dit wil ik ook wel wetenquote:
Weet iemand hoe ik met spoed aan een psychiater kom? Huisarts doet namelijk niets.
Maar wat is je doel? Opgenomen worden? Medicatie? Diagnose?
Hoelang was jij opgenomen? En wat voor hulp kreeg je erna?quote:
[..]
Na mijn laatste 2 opnames liep de hulp gewoon door bij dezelfde instelling, althans ik kreeg gesprekken via diezelfde instelling.
Na de eerste opname ben ik verhuist en toen wel aangemeld bij de ggz in mijn nieuwe woonplaats
En nu bij een andere instelling aangemeld, na lang wachten intake gehad en nu gesprekken met een psycholoog en ook systeemgesprekken.
Ik snap niet zo goed waarom ze je zo laten zwemmen.
Misschien is het toch niet duidelijk genoeg hoe diep je zit, geen idee, ik ben er niet bij
Ik was zelf 3/4 maanden opgenomen, het was mijn eerste opname. Als nazorg kreeg ik een verpleegkundige dat in het begin dagelijks kwam en waarvan de frequentie steeds afnam. Ik vond het zelf niet heel nuttig, kon niet echt goed met ze praten over mijn ervaringen. En hetgene wat ze vooral wilden weten was, hoelang ik sliep, of ik mijn medicatie innam, gedrag etc. Maar ook om een heropname te voorkomen
Misschien via een second opinium bij een andere ha?quote:
Weet iemand hoe ik met spoed aan een psychiater kom? Huisarts doet namelijk niets.
Sterkte... Pas goed op jezelf
Een beeldscherm is heel veilig en leidt af. Ik kan gemakkelijker de schizo dingen afsluiten. Ik hoef niet te voelen of te doen. Alleen ik word er niet gelukkig van en juist angstiger en neurotischer. Dit heb ik eerder gedaan en was echt een succes. Toen wel strenger dan nu (toen was het max 1 uur per dag) maar nu denk ik een mooi evenwicht tussen te streng en te soepel. Dus even een paar dagen discipline en na een dag of twee/drie ben ik wel gewend
1e keer 9 mnd, 2e keer 9 mnd en 3e keer 2 weken (medicatie opbouw).quote:
[..]
Hoelang was jij opgenomen? En wat voor hulp kreeg je erna?
Ik was zelf 3/4 maanden opgenomen, het was mijn eerste opname. Als nazorg kreeg ik een verpleegkundige dat in het begin dagelijks kwam en waarvan de frequentie steeds afnam. Ik vond het zelf niet heel nuttig, kon niet echt goed met ze praten over mijn ervaringen. En hetgene wat ze vooral wilden weten was, hoelang ik sliep, of ik mijn medicatie innam, gedrag etc. Maar ook om een heropname te voorkomen
Na die 1e keer kwam ik bij een andere ggz ivm verhuizing, volgens mij had ik daar een psycholoog waar ik niet zo'n enorme klik mee had. Later ben ik via mijn huisarts bij een vrijgevestigde psychiater terecht gekomen, ook voor medicatie. Was wel een bijzonder mens
.Na die 2e 9 mnd had ik ook een spv-er ik denk dat het eens in de week of om de week was en de psychiater (gelukkig dezelfde als in de kliniek) had ik nog afspraken mee voor medicatiecontrole.
Ik kreeg volgens mij iets van psycho-educatie van die spv, tenminste dat meen ik me te herinneren en verder was het vooral vinger aan de pols om te kijken dat ik niet weer in dat gat zou donderen.
quote:
Ik merk dat ik mijn wereld aan het ontlopen ben door de laptop. Dus vanaf nu overdag niet meer achter de laptop. Enkel in de avond, tot drie uur voor bedtijd. Verder met mijn hobby's in de weer.
Een beeldscherm is heel veilig en leidt af. Ik kan gemakkelijker de schizo dingen afsluiten. Ik hoef niet te voelen of te doen. Alleen ik word er niet gelukkig van en juist angstiger en neurotischer. Dit heb ik eerder gedaan en was echt een succes. Toen wel strenger dan nu (toen was het max 1 uur per dag) maar nu denk ik een mooi evenwicht tussen te streng en te soepel. Dus even een paar dagen discipline en na een dag of twee/drie ben ik wel gewend
Sorry dat ik je niet heb kunnen helpen. Knuffquote:
[..]
Nee zal ik niet meer doen, blowen helpt wel een beetje maar het helpt me niet vooruit.
Die benzos voel ik niet eens meer en ik geloof dat het me nog depressiever maakt, alcohol heb ik altijd al geweten dat ik er niet tegen kan.
Ik denk niet dat ik de weekenden lastiger vindt vanwege de verschillende structuur, maar juist omdat ik me dan eenzaam voel en thuis moet zijn vanwege corona je kent het wel. Klusjes moet doen in het huis waar ik geen zin in heb. Ik zou ze echt graag willen doen maar het komt er niet van.
Maar bedankt en jij ook veel succes!
Poeh... Ook een moeilijke weg, zo te lezen. Wel mooie nazorg zo te lezen?quote:
[..]
1e keer 9 mnd, 2e keer 9 mnd en 3e keer 2 weken (medicatie opbouw).
Na die 1e keer kwam ik bij een andere ggz ivm verhuizing, volgens mij had ik daar een psycholoog waar ik niet zo'n enorme klik mee had. Later ben ik via mijn huisarts bij een vrijgevestigde psychiater terecht gekomen, ook voor medicatie. Was wel een bijzonder mens
Na die 2e 9 mnd had ik ook een spv-er ik denk dat het eens in de week of om de week was en de psychiater (gelukkig dezelfde als in de kliniek) had ik nog afspraken mee voor medicatiecontrole.
Ik kreeg volgens mij iets van psycho-educatie van die spv, tenminste dat meen ik me te herinneren en verder was het vooral vinger aan de pols om te kijken dat ik niet weer in dat gat zou donderen.
Sterkte en knuffel...
SPOILERhier echt belachelijk veel opnames gehad en tot ongeveer twee jaar terug was het "getraumatiseerde vrouw dus borderline"
Niks hielp, het werd allemaal steeds erger. Toen heb ik gestaan op onderzoek van een onafhankelijke instelling van waar ik werd behandeld. Toen bleek ik schizofrenie te hebben. Kwam hard aan, maar als ik terug denk geen verrassing. Ik deed het beter op een lage dosis haldol. En tevens bipolair. Toen nog een bak ellende omtrent ingesteld worden op pillen en moeten vechten voor een andere behandelafdeling. Nog een halfjaar in een fasehuis gewoond. En nu gaat het relatief goed. Na ontzettend veel struggles toch aan de Wajong. En nu is het rustig hier. Af en toe een crisis, maar that's it
Oh wat lang zeg! Ik vond die 4 maanden opgenomen zijn al zo lang...hoe voel je je nu tov van die periode? En wat heeft je het meest geholpen om vooruit te komen?quote:
[..]
1e keer 9 mnd, 2e keer 9 mnd en 3e keer 2 weken (medicatie opbouw).
Na die 1e keer kwam ik bij een andere ggz ivm verhuizing, volgens mij had ik daar een psycholoog waar ik niet zo'n enorme klik mee had. Later ben ik via mijn huisarts bij een vrijgevestigde psychiater terecht gekomen, ook voor medicatie. Was wel een bijzonder mens
Na die 2e 9 mnd had ik ook een spv-er ik denk dat het eens in de week of om de week was en de psychiater (gelukkig dezelfde als in de kliniek) had ik nog afspraken mee voor medicatiecontrole.
Ik kreeg volgens mij iets van psycho-educatie van die spv, tenminste dat meen ik me te herinneren en verder was het vooral vinger aan de pols om te kijken dat ik niet weer in dat gat zou donderen.
Ik heb geen psycho educatie gehad, medicatie en diagnose veranderde ook continu. Uiteindelijk slik ik ook geen medicatie meer behalve benzos en heb ik meerdere diagnoses die telkens worden verworpen door de behandelaar die ik op dat moment heb.
Moest je voor die vrijgevestigde psychiater geld betalen of was je daarvoor verzekerd?
De uiteindelijke diagnose die je hebt @Child, heeft letterlijk zijn eigen symptomen die heel duidelijk te vragen zijn en waar de omgeving "zicht" op heeft.
Ik vind het maar daar dat ze enkel een aanname hebben gedaan vanwege je traumas. Echt verschrikkelijk.
En heftig dat je ook een andere stoornis er boven op hebt, echt veel sterkte je doet het goed...
Sorry ben echt even boos op hen nu merk ik. Door jullie onrecht voel ik weer het onrecht dat mij is aangedaan. Ik hoop zo dat jij opstaat voor jezelf. Dat je goede hulp gaat afdwingen en gaat krijgen. Je verdient een beter leven en in de psychiatrie moet je opstaan voor goede zorg. Het gaat nu niet goed met jou. Ik maak me enorme zorgen om jou merk ik...quote:
Hoe kunnen ze die diagnose niet hebben gemerkt?
De uiteindelijke diagnose die je hebt @:child, heeft letterlijk zijn eigen symptomen die heel duidelijk te vragen zijn en waar de omgeving "zicht" op heeft.
Ik vind het maar daar dat ze enkel een aanname hebben gedaan vanwege je traumas. Echt verschrikkelijk.
En heftig dat je ook een andere stoornis er boven op hebt, echt veel sterkte je doet het goed...
SPOILERIk heb geen flauw idee hoe ze het zo hebben kunnen missen. Stiekem ben ik er soms best wel boos om. Ik heb drie maanden gesepareerd gezeten zonder goede diagnose en vaak met overmacht gesepareerd/gesedeerd/gefixeerd. Nog steeds nachtmerries van die periode. Daarna ben ik opgestaan voor mezelf. Er is gewoon nooit onderzoek gedaan en enkel aannames gedaan. Gemakzucht vind ik. Maar nu gaat het goed hoor!
Dat is een moeilijke situatie... Misschien een lijst met argumenten maken en deze rustig voorleggen bij de ha?quote:
Maar met enkel een doorverwijzing heb ik weinig. De wachttijden zijn (zeker door crona) nogal lang en heb alleen de medicatie nodig.
Tja, weinig alternatieven dan.Ze laten mij niet eens uitpraten.quote:
[..]
Dat is een moeilijke situatie... Misschien een lijst met argumenten maken en deze rustig voorleggen bij de ha?
Gatver wat een nare situatie...quote:
Vannacht naar de huisartsenpost gebeld maar die zeggen daarvoor niet te zijn.
[..]
Ze laten mij niet eens uitpraten.
Gelukkig dat het met jou nu goed gaat en dat je voor jezelf bent opgekomen. Maar voor jezelf opkomen en onderzoek is geen garantie! Want alsnog zijn de aannames dan vaak belangrijker heb ik gemerkt. Onderzoeken worden gestart met aannames in het hoofd, anders worden ze niet eens afgenomen als het daar niet in past of als de uitslag afwijkt telt het onderzoek niet meer mee. Dit is mij echt letterlijk zo medegedeeld. Dus het hangt echt van de instelling af. Maar als je enigszins objectiviteit verwacht vergeet het maar. Iedere psychiater/psycholoog kan weer wat anders zeggen. Dus hoe objectief ze diagnoses ook presenteren naar de buitenwereld, het zijn altijd gewoon meningen van individuele personen.quote:
Sorry ben echt even boos op hen nu merk ik. Door jullie onrecht voel ik weer het onrecht dat mij is aangedaan. Ik hoop zo dat jij opstaat voor jezelf. Dat je goede hulp gaat afdwingen en gaat krijgen. Je verdient een beter leven en in de psychiatrie moet je opstaan voor goede zorg. Het gaat nu niet goed met jou. Ik maak me enorme zorgen om jou merk ik...SPOILERIk heb geen flauw idee hoe ze het zo hebben kunnen missen. Stiekem ben ik er soms best wel boos om. Ik heb drie maanden gesepareerd gezeten zonder goede diagnose en vaak met overmacht gesepareerd/gesedeerd/gefixeerd. Nog steeds nachtmerries van die periode. Daarna ben ik opgestaan voor mezelf. Er is gewoon nooit onderzoek gedaan en enkel aannames gedaan. Gemakzucht vind ik. Maar nu gaat het goed hoor!
Ik denk dat ik niet slechter ben geworden van de opnames, ze wakkerden op een gegeven moment mijn "vechtlust" wel weer aan zeg maar. Dat ik weer het idee had dat ik verder kon/wilde.quote:
[..]
Poeh... Ook een moeilijke weg, zo te lezen. Wel mooie nazorg zo te lezen?
Sterkte en knuffel...
Die 2e opname was ik heel bang dat ze me na 2 weken weer weg zouden sturen, terwijl ik zo over mijn grenzen heen was gegaan dat ik helemaal op was. Ik ben wel blij dat ze me de tijd hebben gegeven zeg maar.
De 1e opname was echt een behandelafdeling, was veel intensiever dan de 2e. Overigens denk ik niet dat het de goede plek was, met de kennis die ik nu heb. Ik heb er wel veel geleerd, maar ook vooral over anderen
.De 2e hadden we een vrij rustig programma, was veel algemener. Doel was bij de 2e ook veel meer om tot rust te komen en na 8 a 9 maanden voelde ik dat ik weer verder kon, een soort van.
Die 3e opname (voor de medicatie) vond ik het vervelendst. Ik wist dat het maar een paar weken was en waar ik bij de 1e en 2e opname in het weekend naar huis kon, mocht dat bij die 3e alleen maar overdag. Dat had mede te maken met de verzekering.
Ik werd toen opgenomen op vrijdag en zat daar dus gelijk het weekend terwijl er niks gebeurde, dat voelde niet zo prettig. Maar ivm mogelijke bijwerkingen moest het in de kliniek opgebouwd. Toen ik na die 2 weken naar huis was en nog een tabletje extra moest nemen, kreeg ik dus wel bijwerkingen
.Ik heb toen volgens mij ook nog ruzie gemaakt met de psychiater daar, de psychiater die ik al sinds de 2e opname had werkte toen niet meer in de kliniek en daar zat een enorme heks.
Die wilde de medicatie die ik aan het afbouwen was weer ophogen, want de dosering die ik slikte kon niet helpen. Ze had niet bedacht om even te vragen waarom ik zo weinig slikte en besloot het zonder overleg op te hogen.
Ik was zo kwaad en ben samen met een verpleegkundige naar haar toe gegaan en heb best wel lelijk gedaan, maar ze begreep wel wat ik bedoelde, dus verder afgebouwd.
Ik denk dat mijn reactie op CoTs hierboven wel wat antwoord geeft.quote:
[..]
Oh wat lang zeg! Ik vond die 4 maanden opgenomen zijn al zo lang...hoe voel je je nu tov van die periode? En wat heeft je het meest geholpen om vooruit te komen?
Ik heb geen psycho educatie gehad, medicatie en diagnose veranderde ook continu. Uiteindelijk slik ik ook geen medicatie meer behalve benzos en heb ik meerdere diagnoses die telkens worden verworpen door de behandelaar die ik op dat moment heb.
Moest je voor die vrijgevestigde psychiater geld betalen of was je daarvoor verzekerd?
Ik heb ook een aantal niet kloppende diagnoses gehad voordat ik op mijn 32e (tijdens de 2e opname) de juiste diagnose kreeg. Er viel zo veel op zijn plek.
Mijn huisarts heeft alles behalve de laatste diagnose uit mijn dossier gehaald, dat voelt wel prettiger.
Vrijgevestigde psychiater ging uit de verzekering.
Je verhaal vind ik mooi om te lezen !quote:
[..]
Ik denk dat ik niet slechter ben geworden van de opnames, ze wakkerden op een gegeven moment mijn "vechtlust" wel weer aan zeg maar. Dat ik weer het idee had dat ik verder kon/wilde.
Die 2e opname was ik heel bang dat ze me na 2 weken weer weg zouden sturen, terwijl ik zo over mijn grenzen heen was gegaan dat ik helemaal op was. Ik ben wel blij dat ze me de tijd hebben gegeven zeg maar.
De 1e opname was echt een behandelafdeling, was veel intensiever dan de 2e. Overigens denk ik niet dat het de goede plek was, met de kennis die ik nu heb. Ik heb er wel veel geleerd, maar ook vooral over anderen
De 2e hadden we een vrij rustig programma, was veel algemener. Doel was bij de 2e ook veel meer om tot rust te komen en na 8 a 9 maanden voelde ik dat ik weer verder kon, een soort van.
Die 3e opname (voor de medicatie) vond ik het vervelendst. Ik wist dat het maar een paar weken was en waar ik bij de 1e en 2e opname in het weekend naar huis kon, mocht dat bij die 3e alleen maar overdag. Dat had mede te maken met de verzekering.
Ik werd toen opgenomen op vrijdag en zat daar dus gelijk het weekend terwijl er niks gebeurde, dat voelde niet zo prettig. Maar ivm mogelijke bijwerkingen moest het in de kliniek opgebouwd. Toen ik na die 2 weken naar huis was en nog een tabletje extra moest nemen, kreeg ik dus wel bijwerkingen
Ik heb toen volgens mij ook nog ruzie gemaakt met de psychiater daar, de psychiater die ik al sinds de 2e opname had werkte toen niet meer in de kliniek en daar zat een enorme heks.
Die wilde de medicatie die ik aan het afbouwen was weer ophogen, want de dosering die ik slikte kon niet helpen. Ze had niet bedacht om even te vragen waarom ik zo weinig slikte en besloot het zonder overleg op te hogen.
Ik was zo kwaad en ben samen met een verpleegkundige naar haar toe gegaan en heb best wel lelijk gedaan, maar ze begreep wel wat ik bedoelde, dus verder afgebouwd.
[..]
Ik denk dat mijn reactie op CoTs hierboven wel wat antwoord geeft.
Ik heb ook een aantal niet kloppende diagnoses gehad voordat ik op mijn 32e (tijdens de 2e opname) de juiste diagnose kreeg. Er viel zo veel op zijn plek.
Mijn huisarts heeft alles behalve de laatste diagnose uit mijn dossier gehaald, dat voelt wel prettiger.
Vrijgevestigde psychiater ging uit de verzekering.
Sorry ik vind het moeilijk om er echt inhoudelijk op te reageren, gezien het jouw levenservaring is. Ik herken me wel in je verhaal. Opnames kunnen erg helpend zijn. Zonder opnames zou ik niet meer geleefd hebben en zo...
Ik vind het mooi om te lezen dat je bij de derde opname voor jezelf bent opgekomen en dat je gegroeid bent als mens in je opnames. Daar mag je heel trots op zijn!
Be proud! En ik ben super trots op jou
Dank je, lieve CotS!quote:
[..]
Je verhaal vind ik mooi om te lezen !
Sorry ik vind het moeilijk om er echt inhoudelijk op te reageren, gezien het jouw levenservaring is. Ik herken me wel in je verhaal. Opnames kunnen erg helpend zijn. Zonder opnames zou ik niet meer geleefd hebben en zo...
Ik vind het mooi om te lezen dat je bij de derde opname voor jezelf bent opgekomen en dat je gegroeid bent als mens in je opnames. Daar mag je heel trots op zijn!
Be proud! En ik ben super trots op jou
pas goed op jezelf! Maar hoe weten ze wat de juiste diagnose is?quote:
Ik denk dat ik niet slechter ben geworden van de opnames, ze wakkerden op een gegeven moment mijn "vechtlust" wel weer aan zeg maar. Dat ik weer het idee had dat ik verder kon/wilde.
Die 2e opname was ik heel bang dat ze me na 2 weken weer weg zouden sturen, terwijl ik zo over mijn grenzen heen was gegaan dat ik helemaal op was. Ik ben wel blij dat ze me de tijd hebben gegeven zeg maar.
De 1e opname was echt een behandelafdeling, was veel intensiever dan de 2e. Overigens denk ik niet dat het de goede plek was, met de kennis die ik nu heb. Ik heb er wel veel geleerd, maar ook vooral over anderen
De 2e hadden we een vrij rustig programma, was veel algemener. Doel was bij de 2e ook veel meer om tot rust te komen en na 8 a 9 maanden voelde ik dat ik weer verder kon, een soort van.
Die 3e opname (voor de medicatie) vond ik het vervelendst. Ik wist dat het maar een paar weken was en waar ik bij de 1e en 2e opname in het weekend naar huis kon, mocht dat bij die 3e alleen maar overdag. Dat had mede te maken met de verzekering.
Ik werd toen opgenomen op vrijdag en zat daar dus gelijk het weekend terwijl er niks gebeurde, dat voelde niet zo prettig. Maar ivm mogelijke bijwerkingen moest het in de kliniek opgebouwd. Toen ik na die 2 weken naar huis was en nog een tabletje extra moest nemen, kreeg ik dus wel bijwerkingen
Ik heb toen volgens mij ook nog ruzie gemaakt met de psychiater daar, de psychiater die ik al sinds de 2e opname had werkte toen niet meer in de kliniek en daar zat een enorme heks.
Die wilde de medicatie die ik aan het afbouwen was weer ophogen, want de dosering die ik slikte kon niet helpen. Ze had niet bedacht om even te vragen waarom ik zo weinig slikte en besloot het zonder overleg op te hogen.
Ik was zo kwaad en ben samen met een verpleegkundige naar haar toe gegaan en heb best wel lelijk gedaan, maar ze begreep wel wat ik bedoelde, dus verder afgebouwd.
[..]
Ik denk dat mijn reactie op CoTs hierboven wel wat antwoord geeft.
Ik heb ook een aantal niet kloppende diagnoses gehad voordat ik op mijn 32e (tijdens de 2e opname) de juiste diagnose kreeg. Er viel zo veel op zijn plek.
Mijn huisarts heeft alles behalve de laatste diagnose uit mijn dossier gehaald, dat voelt wel prettiger.
Vrijgevestigde psychiater ging uit de verzekering.
Voor jouw gevoel ja, maar als jouw gevoel daadwerkelijk leidend is dan was er toch al veel eerder een juiste diagnose geweest? Dan kun je de diagnose bij wijze van spreken zelf stellen?
Ik bedoel dit niet aanvallend, ik probeer alleen de logica in deze vorm van gezondheidszorg te snappen.
Ik heb meerdere diagnoses gehad, daar kon ik me niet altijd in vinden.quote:
[..]
Maar hoe weten ze wat de juiste diagnose is?
Voor jouw gevoel ja, maar als jouw gevoel daadwerkelijk leidend is dan was er toch al veel eerder een juiste diagnose geweest? Dan kun je de diagnose bij wijze van spreken zelf stellen?
Ik bedoel dit niet aanvallend, ik probeer alleen de logica in deze vorm van gezondheidszorg te snappen.
Heb ik ook wel aangegeven, maar je gaat er op zo'n moment toch ook van uit dat zij het wel weten.
Ik heb bij de meeste eerdere diagnoses, behalve depressie, altijd het gevoel gehad dat het niet helemaal de lading dekte. En ASS dekte die lading wel.
Maar ik heb nooit serieus aan ASS gedacht, tot mijn kind die diagnose kreeg. En dat was voor mijn psychiater ook de reden om bij mij die richting op te zoeken.
Zoals we al wel vaker de discussie hebben gehad, psychiatrie is geen wiskunde waarbij 1 plus 1 altijd 2 is.
Zo exact is het gewoon niet. Er zijn voorwaarden/kenmerken waar je in een bepaalde mate aan moet voldoen, om die diagnose te krijgen.
En er zijn diagnoses die overlap hebben, het is niet zo dat je bij een depressie een blauwe stip op je neus hebt, bij een angststoornis een geel stipje op je linkerenkel en bij autisme een regenboog op je voorhoofd. Zo exacte wetenschap is het simpelweg niet. Zou wel makkelijk zijn.
Daarvoor weten we nog lang niet genoeg over hoe dat soort dingen werken in je brein of misschien wel in je hele lichaam.
Daar zit vast een logica in, maar dat is misschien niet jouw logica, dat kan.
Ja dat is zo maar dan vind ik dat er ook geen sprake kan zijn van algemeen juist of onjuist in de psychiatrie. Gewoon van jouw gevoel erbij, dat gelukkig uiteindelijk wel serieus werd genomen.quote:
Ik heb meerdere diagnoses gehad, daar kon ik me niet altijd in vinden.
Heb ik ook wel aangegeven, maar je gaat er op zo'n moment toch ook van uit dat zij het wel weten.
Ik heb bij de meeste eerdere diagnoses, behalve depressie, altijd het gevoel gehad dat het niet helemaal de lading dekte. En ASS dekte die lading wel.
Maar ik heb nooit serieus aan ASS gedacht, tot mijn kind die diagnose kreeg. En dat was voor mijn psychiater ook de reden om bij mij die richting op te zoeken.
Zoals we al wel vaker de discussie hebben gehad, psychiatrie is geen wiskunde waarbij 1 plus 1 altijd 2 is.
Zo exact is het gewoon niet. Er zijn voorwaarden/kenmerken waar je in een bepaalde mate aan moet voldoen, om die diagnose te krijgen.
En er zijn diagnoses die overlap hebben, het is niet zo dat je bij een depressie een blauwe stip op je neus hebt, bij een angststoornis een geel stipje op je linkerenkel en bij autisme een regenboog op je voorhoofd. Zo exacte wetenschap is het simpelweg niet. Zou wel makkelijk zijn.
Daarvoor weten we nog lang niet genoeg over hoe dat soort dingen werken in je brein of misschien wel in je hele lichaam.
Daar zit vast een logica in, maar dat is misschien niet jouw logica, dat kan.
Tja zelf zou ik inderdaad een super vage diagnose die puur subjectief is en die niet tot een duidelijke snelle of uberhaupt een oplossing leidt niet kunnen accepteren omdat ik daar dan juist zou zijn in de hoop dat zij mijn leven makkelijker maken en niet ingewikkelder. En als ze alleen vage dingen gaan zeggen waar ik over ga piekeren maar ze nooit duidelijke antwoorden kunnen geven maken ze mijn leven alleen maar moeilijker. Maar goed jij bent er wel mee geholpen kennelijk dus dat is natuurlijk mooi voor jou.
[ Bericht 1% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 02-11-2020 15:25:10 ]
Ik gebruik nu een jaar Daylio. Het is op zich wel interessant om te zien hoe het schommelt, of juist stabiel is, maar ik heb nog niets met de informatie kunnen doen.
Waarom denk je dat ik die koos bij ASSquote:
Ik zou wel een regenboog op mijn voorhoofd willen hebben
Voor wat betreft die app wilde ik daylio zeggen, maar die heb je dus al.
Wat zou je willen doen met de informatie dan?
Voor een ander....
Het probleem en hoe het ermee omgaan voor een ander was naar mij gemaild...
Ik ben zodra het duidelijk werd gestopt met lezen, een mail gestuurd met er is een fout gemaakt, en hen het bericht verwijderd.
Dit voelt niet fijn...
Ik dacht dat het idee van die app ook een beetje is dat je een link kunt leggen tussen je stemming en je activiteiten.quote:
[..]
Waarom denk je dat ik die koos bij ASS
Voor wat betreft die app wilde ik daylio zeggen, maar die heb je dus al.
Wat zou je willen doen met de informatie dan?
Want je kunt per activiteit aanklikken hoe je stemming daarbij meestal is. Het is voor mij vaak lastig om te weten waardoor ik me ineens een dag of een langere periode beter of slechter voel. Als je op de lange termijn bijhoudt wat je doet of hebt gedaan op de momenten dat je je stemming aangeeft zou je misschien een verband kunnen zien tussen die dingen. En daar dan rekening mee houden. Maar dat zie ik niet.
Maar ik doe het ook vooral voor de leuk hoor.
Waarom denk je dat? Omdat de problemen van degene voor wie het bericht bedoeld was erger lijken dan de jouwe?quote:
(en nu heb ik zoiets van misschien hebben ze het expres gedaan om me te laten zien dat ik een dikke aansteller ben... Klopt niet die gedachte, hij helpt ook niet, maar het spookt wel).
Ik herken die gedachte wel, dat hulpverleners iets expres doen om je iets duidelijk te maken.
Vooral in de kliniek had ik dat. Dat ze me expres 'vergaten' of later kwamen, iets deden om me te testen of te straffen, me uitlachten. Maar ook hier bij beschermd wonen. Het voelt heel naar.
Kan ik me voorstellen... slordige foutquote:
Oef... ik had een antwoord van de luisterlijn op mijn e-mail...
Voor een ander....
Het probleem en hoe het ermee omgaan voor een ander was naar mij gemaild...
Ik ben zodra het duidelijk werd gestopt met lezen, een mail gestuurd met er is een fout gemaakt, en hen het bericht verwijderd.
Dit voelt niet fijn...
Zal niet expres zijn, maar mijn hoofd zou er ook zoiets van kunnen maken
Zou op zich wel mooi zijn als je zoiets uit zo'n app zou kunnen halen.quote:
[..]
Ik dacht dat het idee van die app ook een beetje is dat je een link kunt leggen tussen je stemming en je activiteiten.
Want je kunt per activiteit aanklikken hoe je stemming daarbij meestal is. Het is voor mij vaak lastig om te weten waardoor ik me ineens een dag of een langere periode beter of slechter voel. Als je op de lange termijn bijhoudt wat je doet of hebt gedaan op de momenten dat je je stemming aangeeft zou je misschien een verband kunnen zien tussen die dingen. En daar dan rekening mee houden. Maar dat zie ik niet.
Maar ik doe het ook vooral voor de leuk hoor.
Ik heb daylio maar kort gebruikt, nu al een tijd niet meer.
En verder ook nog even een fijn gesprek gehad. Dat lucht echt even op, zonder dat ik het gevoel heb iemand te belasten of zo
Ik weet dat het de juiste keuze was, maar allejezus wat voel ik me kut. Om te zien hoe veel pijn ze had, iemand waar ik nog zo veel om geef en alleen maar het beste voor haar wens. Dat was echt heel erg moeilijk. Als gebroed people pleaser staat dit haaks op wat ik altijd gewend was om te doen. Desondanks ben ik trots op mezelf dst ik het gedaan heb. Ook al voel ik nu veel eenzaamheid en verdriet.
Sterkte, helaas gaat zoiets nooit zonder pijn. Voel ook heel goed wat je bedoelt met pleaser en dat het daardoor misschien nog lastiger voelt, maar relatie is niet iets waarin je moet doorgaan om te pleasen. En als je voelt dat het de juiste keuze is en dat je die hoe moeilijk ook durft te maken kan ik me voorstellen dat dat ook als groei kan aanvoelen.quote:
Na lang, lang twijfelen heb ik het vandaag uitgemaakt met mijn vriendin. Ik voelde nog wel liefde voor haar, alleen was de som van het totaal niet genoeg.
Ik weet dat het de juiste keuze was, maar allejezus wat voel ik me kut. Om te zien hoe veel pijn ze had, iemand waar ik nog zo veel om geef en alleen maar het beste voor haar wens. Dat was echt heel erg moeilijk. Als gebroed people pleaser staat dit haaks op wat ik altijd gewend was om te doen. Desondanks ben ik trots op mezelf dst ik het gedaan heb. Ook al voel ik nu veel eenzaamheid en verdriet.
Relaties die eindigen zijn naar en pijnlijk. Ik ben ook trots op jequote:
Na lang, lang twijfelen heb ik het vandaag uitgemaakt met mijn vriendin. Ik voelde nog wel liefde voor haar, alleen was de som van het totaal niet genoeg.
Ik weet dat het de juiste keuze was, maar allejezus wat voel ik me kut. Om te zien hoe veel pijn ze had, iemand waar ik nog zo veel om geef en alleen maar het beste voor haar wens. Dat was echt heel erg moeilijk. Als gebroed people pleaser staat dit haaks op wat ik altijd gewend was om te doen. Desondanks ben ik trots op mezelf dst ik het gedaan heb. Ook al voel ik nu veel eenzaamheid en verdriet.
In ieder geval ga ik er met iedereen over praten nu. Niet meer zoals vroeger dingen inhouden.
Het pijnlijkste vind ik dat mijn hoofdreden voor de breuk, het verlies van mijn seksuele aantrekking tot haar was. Het voelt als een oppervlakkige reden, maar na een jaar proberen dit gevoel terug te brengen, moest ik wel. De angstklachten werden zo erg dat ik amper functioneerde. Ik denk dat ik de reden voor het verlies van mijn seksuele aantrekkingskracht tot haar wel op kan lossen. Echter gaat dat niet lukken door continu in angst te zitten.
Misschien is zij hetgeen wat ik moet verliezen, om in de toekomst een beter mens en een betere vriend te kunnen zijn. Ik hoop het echt. Want aan dit meisje zal ik altijd goede herrineringen houden.
[ Bericht 73% gewijzigd door CoolGuy op 03-11-2020 09:33:03 ]
Het gaat zo snel ondanks mijn benzos. Hopelijk vindt mijn psychiater het niet raar als ik vraag om andere benzos, die sterker zijn.
Verder ja...hele dag in bed liggen. Geen zin om te blowen of drinken. Maar waarschijnlijk komt het daar wel op neer.
Positieve dingen?? Vraag ik me ook af.
Sorry, geennaam, maar nu begin je weer over benzos, ik ga daar niet meer op reageren.quote:
Weer een ochtend wakker worden
Het gaat zo snel ondanks mijn benzos. Hopelijk vindt mijn psychiater het niet raar als ik vraag om andere benzos, die sterker zijn.
Verder ja...hele dag in bed liggen. Geen zin om te blowen of drinken. Maar waarschijnlijk komt het daar wel op neer.
Positieve dingen?? Vraag ik me ook af.
Ik heb namelijk niet het idee dat het helpt om er iets over te zeggen.
Je kan in bed gaan liggen en wachten tot en of er hulp komt of je kan aan de bel trekken. En als ze niet luisteren blijf je om hulp vragen. Daar heb je wel een keuze in.
Ik ga niet zeggen dat het makkelijk is, zeker niet.
Maar als je in je bed gaat liggen weet je vrij zeker dat er weinig gaat veranderen.
Nogmaals sterkte, maar ik kan hier achter de computer niet meer doen dan je een virtuele schop onder je kont geven. Niet rot bedoeld.
Sterkte
Ik heb de zorgverzekering, huisarts, behandelaar, vorige behandelaar, etc gesprokenquote:
[..]
Sorry, geennaam, maar nu begin je weer over benzos, ik ga daar niet meer op reageren.
Ik heb namelijk niet het idee dat het helpt om er iets over te zeggen.
Je kan in bed gaan liggen en wachten tot en of er hulp komt of je kan aan de bel trekken. En als ze niet luisteren blijf je om hulp vragen. Daar heb je wel een keuze in.
Ik ga niet zeggen dat het makkelijk is, zeker niet.
Maar als je in je bed gaat liggen weet je vrij zeker dat er weinig gaat veranderen.
Nogmaals sterkte, maar ik kan hier achter de computer niet meer doen dan je een virtuele schop onder je kont geven. Niet rot bedoeld.
Sterkte
Er is niets wat ze me kunnen aanbieden (geen therapie, geen traumaverwerking, geen gesprekken niks)
Wat moet ik dan nog meer doen?
Heb over 2 weken een afspraak om een signaleringsplan te maken. Dat is alles.
Dus voor nu dit.
Als het niet goed gaat nu, dan bel je huisarts of behandelaar.quote:
[..]
Ik heb de zorgverzekering, huisarts, behandelaar, vorige behandelaar, etc gesproken
Er is niets wat ze me kunnen aanbieden (geen therapie, geen traumaverwerking, geen gesprekken niks)
Wat moet ik dan nog meer doen?
Heb over 2 weken een afspraak om een signaleringsplan te maken. Dat is alles.
Dus voor nu dit.
Dat signaleringsplan lijkt me een prima plan, maar als het NU niet gaat lijkt het me verstandiger om toch weer te bellen ipv jezelf proberen te verdoven op wat voor manier dan ook.
Dat boeit ze niet echt, meerdere keren gedaan. Wordt echt behandeld als puber of zo. Niet serieus genomen.quote:
[..]
Als het niet goed gaat nu, dan bel je huisarts of behandelaar.
Dat signaleringsplan lijkt me een prima plan, maar als het NU niet gaat lijkt het me verstandiger om toch weer te bellen ipv jezelf proberen te verdoven op wat voor manier dan ook.
Heb jij nog adviezen?
Vind het sowieso lastig om hulp te vragen, maar vorige week zei de psy tegen mij dat ik gewoon vrienden moest zoeken en het zelf moest doen. Ondanks dat hij van mijn vorige behandelaar een brief heeft gekregen dat ik suicidiaal ben.
En daarnaast wil ik ook niet opgenomen worden, liever dood,
Waarschijnlijk gebeurd er niets.
Kan ik me niet herinneren. Dus om tien uur wakker.
Mail gehad met de luisterlijn. Dat was erg prettig bericht. In ben echt blij met ze! Had ik niet verwacht.
Helaas leg ik de lat wel erg hoog voor mezelf. Ik wil alles goed doen wat ik moeilijk vind. Huis aan kant, zelfzorg, stabiel in stemming, goede dagindeling, slapen, eten et cetera
Het is heel veel meer dan ik kan overzien. Goed zorgen voor mezelf is een enorme uitdaging. In plaats van blij zijn met wat ik bereik stamp ik mezelf continu in de grond. Terwijl als ik de doelen over een week uitsmeert dan is het niet perfect, maar ook geen onvoldoende. Naja... Het is moeilijk en ik word erin begeleid. Alleen ja... Ik schaam me ervoor
Gekkerd, het lukt niemand om alles perfect te doen. En het is nogal wat wat jij allemaal meemaakt. Een dagje niet alles opgeruimd is helemaal ok! Een keer uitslapen, lekker toch, dan had je het vast nodig.quote:
Per ongeluk uitgeslapen. Wekker uitgezet en weer verder gaan slapen blijkbaar
Kan ik me niet herinneren. Dus om tien uur wakker.
Mail gehad met de luisterlijn. Dat was erg prettig bericht. In ben echt blij met ze! Had ik niet verwacht.
Helaas leg ik de lat wel erg hoog voor mezelf. Ik wil alles goed doen wat ik moeilijk vind. Huis aan kant, zelfzorg, stabiel in stemming, goede dagindeling, slapen, eten et cetera
Het is heel veel meer dan ik kan overzien. Goed zorgen voor mezelf is een enorme uitdaging. In plaats van blij zijn met wat ik bereik stamp ik mezelf continu in de grond. Terwijl als ik de doelen over een week uitsmeert dan is het niet perfect, maar ook geen onvoldoende. Naja... Het is moeilijk en ik word erin begeleid. Alleen ja... Ik schaam me ervoor
Niet zo streng zijn voor jezelf
Adviezen... niet echt, ik vind hulp vragen zelf ook lastig.quote:
[..]
Dat boeit ze niet echt, meerdere keren gedaan. Wordt echt behandeld als puber of zo. Niet serieus genomen.
Heb jij nog adviezen?
Vind het sowieso lastig om hulp te vragen, maar vorige week zei de psy tegen mij dat ik gewoon vrienden moest zoeken en het zelf moest doen. Ondanks dat hij van mijn vorige behandelaar een brief heeft gekregen dat ik suicidiaal ben.
En daarnaast wil ik ook niet opgenomen worden, liever dood,
Ik vraag me af of die psych het bedoeld heeft als "je moet gewoon vrienden zoeken en je moet het zelf maar doen". Misschien bedoelde hij dat het goed zou zijn als je vrienden zou krijgen.
En ja, je moet het zelf doen maar dat is niet hetzelfde als het alleen doen.
Niemand kan het voor jou doen, maar ze kunnen je wel helpen.
En vrienden kunnen soms steun geven.
Maar ja, het is allemaal makkelijker gezegd dan gedaan, dat weet ik ook wel. En mijn hoofd kan ook wel in de "iedereen laat mij stikken stand" staan, dan weet mijn hoofd werkelijk alles wat er gezegd wordt, negatief te buigen en zo uit te leggen dat het neer komt op: zoek het maar uit.
Terwijl dat niet gezegd wordt.
Het is ook makkelijker om advies te geven als het niet over jezelf gaat... want dan kan je er veel meer van een afstand naar kijken. Dat is heel anders dan wanneer het om jezelf gaat.
Goed van je dat je een app hebt gestuurd, ik hoop dat ze je gaan helpen!quote:
Oke toch maar een whatsappje gestuurd naar mijn behandelaar, of zijn assistente geloof ik. Maakt niet uit, ben benieuwd.
Waarschijnlijk gebeurd er niets.
Wellicht had je dat uitslapen vandaag even nodig!quote:
Per ongeluk uitgeslapen. Wekker uitgezet en weer verder gaan slapen blijkbaar
Kan ik me niet herinneren. Dus om tien uur wakker.
Mail gehad met de luisterlijn. Dat was erg prettig bericht. In ben echt blij met ze! Had ik niet verwacht.
Helaas leg ik de lat wel erg hoog voor mezelf. Ik wil alles goed doen wat ik moeilijk vind. Huis aan kant, zelfzorg, stabiel in stemming, goede dagindeling, slapen, eten et cetera
Het is heel veel meer dan ik kan overzien. Goed zorgen voor mezelf is een enorme uitdaging. In plaats van blij zijn met wat ik bereik stamp ik mezelf continu in de grond. Terwijl als ik de doelen over een week uitsmeert dan is het niet perfect, maar ook geen onvoldoende. Naja... Het is moeilijk en ik word erin begeleid. Alleen ja... Ik schaam me ervoor
Goed om te horen dat je een fijn bericht hebt gekregen van de luisterlijn.
Die lat zo hoog leggen ken ik wel, ook dat jezelf de grond in stampen... als ik toch eens wist hoe je dat kon ombuigen... ik vermoed dat het een kwestie is van oefening baart kunst.
Leg je voor een ander de lat ook zo hoog?
Zou je tegen iemand anders in jouw situatie hetzelfde zeggen?
Pas goed op jezelf
Je hebt gelijk, waarschijnlijk nam ik het verkeerd op. Ik heb de app gestuurd, maar ik heb niet verteld dat ik in het weekend heb gedronken en geblowd, van mijn fiets ben gevallen, de benzos misbruik, en een plan heb. Enkel dat het niet goed gaat en ik erg suicidaal ben.quote:
[..]
Adviezen... niet echt, ik vind hulp vragen zelf ook lastig.
Ik vraag me af of die psych het bedoeld heeft als "je moet gewoon vrienden zoeken en je moet het zelf maar doen". Misschien bedoelde hij dat het goed zou zijn als je vrienden zou krijgen.
En ja, je moet het zelf doen maar dat is niet hetzelfde als het alleen doen.
Niemand kan het voor jou doen, maar ze kunnen je wel helpen.
En vrienden kunnen soms steun geven.
Maar ja, het is allemaal makkelijker gezegd dan gedaan, dat weet ik ook wel. En mijn hoofd kan ook wel in de "iedereen laat mij stikken stand" staan, dan weet mijn hoofd werkelijk alles wat er gezegd wordt, negatief te buigen en zo uit te leggen dat het neer komt op: zoek het maar uit.
Terwijl dat niet gezegd wordt.
Het is ook makkelijker om advies te geven als het niet over jezelf gaat... want dan kan je er veel meer van een afstand naar kijken. Dat is heel anders dan wanneer het om jezelf gaat.
[..]
Goed van je dat je een app hebt gestuurd, ik hoop dat ze je gaan helpen!
[..]
Wellicht had je dat uitslapen vandaag even nodig!
Goed om te horen dat je een fijn bericht hebt gekregen van de luisterlijn.
Die lat zo hoog leggen ken ik wel, ook dat jezelf de grond in stampen... als ik toch eens wist hoe je dat kon ombuigen... ik vermoed dat het een kwestie is van oefening baart kunst.
Leg je voor een ander de lat ook zo hoog?
Zou je tegen iemand anders in jouw situatie hetzelfde zeggen?
Pas goed op jezelf
Ik hoor er vandaag nog iets over, ben benieuwd. Wat kan ik verwachten?
Ik weet niet wat je kan verwachten.quote:
[..]
Je hebt gelijk, waarschijnlijk nam ik het verkeerd op. Ik heb de app gestuurd, maar ik heb niet verteld dat ik in het weekend heb gedronken en geblowd, van mijn fiets ben gevallen, de benzos misbruik, en een plan heb. Enkel dat het niet goed gaat en ik erg suicidaal ben.
Ik hoor er vandaag nog iets over, ben benieuwd. Wat kan ik verwachten?
Ze zullen vast vragen waarom het niet goed gaat, dan zou je ook kunnen bespreken wat je van het weekend hebt gedaan enzo.
Weet je zelf wat je kan helpen, wat je nodig hebt?
Sterkte!
Dankjewel, ik denk dat een opname me kan helpen, maar wat ik eigenlijk nodig heb is therapie.quote:
[..]
Ik weet niet wat je kan verwachten.
Ze zullen vast vragen waarom het niet goed gaat, dan zou je ook kunnen bespreken wat je van het weekend hebt gedaan enzo.
Weet je zelf wat je kan helpen, wat je nodig hebt?
Sterkte!
Alleen wil ik niet opgenomen worden.
Ik hoop dat ze mijn benzos verhogen of veranderen.
Zelf weet ik niet wat me kan helpen, ik ben nergens geinteresseerd meer in (zelfs blowen, dat doe ik als het echt heel slecht gaat maar ik wil niet) of bv mijn lievelings comedy kijken. Kan mijn bed niet uit, geen eetlust etc.
Echt waardeloos
Je hebt gelijkquote:
[..]
Gekkerd, het lukt niemand om alles perfect te doen. En het is nogal wat wat jij allemaal meemaakt. Een dagje niet alles opgeruimd is helemaal ok! Een keer uitslapen, lekker toch, dan had je het vast nodig.
Niet zo streng zijn voor jezelf
knuffel en dank je wel... Door jou besloten dat ik gewoon mag doen op mijn vrije momenten waar ik zin in heb. Ik heb heb een lijst met leuke projecten met wanneer ik waarmee bezig moet zijn. Die lijst laat ik los en doe gewoon waar ik zin in heb
Dank je welquote:
[..]
Adviezen... niet echt, ik vind hulp vragen zelf ook lastig.
Ik vraag me af of die psych het bedoeld heeft als "je moet gewoon vrienden zoeken en je moet het zelf maar doen". Misschien bedoelde hij dat het goed zou zijn als je vrienden zou krijgen.
En ja, je moet het zelf doen maar dat is niet hetzelfde als het alleen doen.
Niemand kan het voor jou doen, maar ze kunnen je wel helpen.
En vrienden kunnen soms steun geven.
Maar ja, het is allemaal makkelijker gezegd dan gedaan, dat weet ik ook wel. En mijn hoofd kan ook wel in de "iedereen laat mij stikken stand" staan, dan weet mijn hoofd werkelijk alles wat er gezegd wordt, negatief te buigen en zo uit te leggen dat het neer komt op: zoek het maar uit.
Terwijl dat niet gezegd wordt.
Het is ook makkelijker om advies te geven als het niet over jezelf gaat... want dan kan je er veel meer van een afstand naar kijken. Dat is heel anders dan wanneer het om jezelf gaat.
[..]
Goed van je dat je een app hebt gestuurd, ik hoop dat ze je gaan helpen!
[..]
Wellicht had je dat uitslapen vandaag even nodig!
Goed om te horen dat je een fijn bericht hebt gekregen van de luisterlijn.
Die lat zo hoog leggen ken ik wel, ook dat jezelf de grond in stampen... als ik toch eens wist hoe je dat kon ombuigen... ik vermoed dat het een kwestie is van oefening baart kunst.
Leg je voor een ander de lat ook zo hoog?
Zou je tegen iemand anders in jouw situatie hetzelfde zeggen?
Pas goed op jezelf
en het gaat goed hoor Afleren, geduld en jezelf (liefdevol) bijsturen. Soms zeg ik gewoon hardop stop tegen mezelf. Alleen vandaag wil dat even niet. Ondanks dat ik gedoucht heb, de was opgeruimd. Twee nieuwe wassen gedraaid, bed verschoont en boven schoongemaakt. Plus hobby's... Wat eigenlijk prima is en waardoor ik nu prima even mag ontspannen
Een vriendin heeft wel eens gezegd dat als ik tegen anderen zou doen zoals ik tegen mezelf doe dat ik dan geen vrienden zou hebben.
Ik kan soms ook doorslaan in perfectionisme. Het is een doorgaand proces om daar beter in te worden. Goed dat je het door hebt van jezelf, niks om je voor te schamen!quote:
Per ongeluk uitgeslapen. Wekker uitgezet en weer verder gaan slapen blijkbaar
Kan ik me niet herinneren. Dus om tien uur wakker.
Mail gehad met de luisterlijn. Dat was erg prettig bericht. In ben echt blij met ze! Had ik niet verwacht.
Helaas leg ik de lat wel erg hoog voor mezelf. Ik wil alles goed doen wat ik moeilijk vind. Huis aan kant, zelfzorg, stabiel in stemming, goede dagindeling, slapen, eten et cetera
Het is heel veel meer dan ik kan overzien. Goed zorgen voor mezelf is een enorme uitdaging. In plaats van blij zijn met wat ik bereik stamp ik mezelf continu in de grond. Terwijl als ik de doelen over een week uitsmeert dan is het niet perfect, maar ook geen onvoldoende. Naja... Het is moeilijk en ik word erin begeleid. Alleen ja... Ik schaam me ervoor
Als doodslaan in perfectionisme had ik het nog niet gezien, maar het klopt wel. Perfectie en controle vind ik heel erg belangrijk/fijn/veilig.quote:
[..]
Ik kan soms ook doorslaan in perfectionisme. Het is een doorgaand proces om daar beter in te worden. Goed dat je het door hebt van jezelf, niks om je voor te schamen!
Komt ook omdat het best wel lastig was om de hulpverlening uit te leggen dat beschermd/begeleid wonen voor mij geen goede oplossing is, waardoor ik bewijsdrang heb. Ze zijn akkoord gegaan omdat het me waarschijnlijk psychisch teveel zou kosten (kan niet tegen groepen)
In het verleden, na een erge burn out, lag ik 6 tot 7 jaar lang lichamelijk in de kreukels. Hierdoor was ik steeds gespannen, waardoor ik op sociaal gebied me niet meer mezelf voelde. Als je spieren continu strak staan is het moeilijk om sociaal te zijn en doen.
Het ergste vond ik mijn seksuele presaties. Ik kon ineens amper nog stijf worden en kwam binnen seconden klaar. Vrijwel elke keer, dik 5 jaar lang. Als man heeft dit mijn seksuele zelfvertrouwen enorm aangetast en deze was al niet zo hoog gezien mijn verleden.
In mijn net afgelopen relatie knapte ik seksueel af op mijn vriendin, toen bleek dat ze een aandoening had waardoor ze extra testosteron produceerde. Hierdoor werd ze niet ongesteld, kan ze moeilijk kinderen krijgen en is ze vrij behaard. Toen ik hier achter kwam, voelde ze gewoon niet meer als vrouw voor me en was mijn seksuele verlangen weg. Ik schaam me hier zo in en in diep voor. Ik voel me een vreselijke klootzak.
Bijna een jaar lang zei ik niks tegen mijn ex. Ik was zo bang voor de gevolgen als ik mijn verlangen voor haar niet terug kreeg, dat ik langzaam behoorlijke angstklachten kreeg. Deze fuckten behoorlijk met mijn dagelijkse leven. Uiteindelijk, omdat ik de spanning niet meer trok, heb ik alles aan mijn zusje verteld. Ze studeert psychologie en is als vrouw degene waar ik graag dingen mee bespreek.
Gek genoeg zei ze dat ik mijn ex de waarheid moest vertellen. Dat als ik uitleg dat het aan een verneukt beeld van vrouwelijkheid in mijn hoofd te maken heeft, ze het zal begrijpen. Of in ieder geval de eerlijkheid waardeert. Hoe dan ook kon ik de spanning niet langer aan.
Uiteindelijk heb ik alles verteld en natuurlijk was ze gekwetst. Ze snapte het echter wel en bleef bij me. De spanning werd echter niet minder, waardoor ik me ineens realiseerde: ik kan nooit mijn kromme beeld van vrouwelijkheid beter maken, zonder van de extreme angst voor het eindigen van de relatie af te zijn. Het idee dat ik zo'n lief, trouw en goed meisje en persoon pijn moet doen. Vreselijk.
Uiteindelijk heb ik het uitgemaakt. Ik heb haar eerlijk verteld dat ik haar seksueel niet langer aantrekkelijk genoeg vind, dat dit probleem in mijn hoofd zit en dat ik ruimte en vrijheid nodig heb. Alleen zonder angst kan ik een meer realistisch beeld van vrouwelijkheid krijgen. Daarvoor moet ik mijn ergste angst, haar pijn doen en verliezen, onder ogen zien.
Dit heb ik nu gedaan. Ik mis haar, ik ben er kapot van, maar na een jaar ALLES te proberen behalve haar verliezen wist ik het niet meer. Ze verdient iemand die haar NU waardeert. Ze heeft zo veel pijn en we houden nog steeds van elkaar, maar ik moet haar kwijtraken om beter te worden.
Ik haat het leven dat het me dit aan doet, maar ik weet dat het zo kan zijn. Ik hoop dat ze gelukkig word, ondanks dat de gedachte van haar met een andere man me pijn doet.
Ik schaam me zo diep voor mijn kortzichtigheid op het gebied van vrouwelijkheid. Alleen ik moet het echt gaan delen om te helen en mezelf te verbeteren. Mijn ex vond ik altijd zo geil, en door een negatieve associatie met testosteron was het ineens weg. Iets wat ik niet eens kon zien. Ik ben daardoor nu zo bang dat ik geen enkele vrouw meer aantrekkelijk vind. Dat ik alleen maar denk: wat zal er mis zijn met haar wat ik vies vind. Dan word ik weer niet stijf en geen enkele vrouw zal me ooit gelukkig kunnen maken seksueel. Daarom eindig ik alleen en eenzaam. Daar ben ik erg bang voor.
Ik geloof wel dat ik uiteindelijk weer een gezonder beeld van vrouwen kan krijgen. Gezien mijn verleden met angst voor eenzaam eindigen en slecht seksueel presteren is het niet gek dat dit me bang maakt. Toch ga ik er nu zo veel mogelijk over spreken, ook met een professional, om mezelf te verbeteren en weer een beter gevoel van seksueel verlangen te krijgen.
Sorry voor de lange post, maar ik moet het kwijt. Ik vind het moeilijk om te vertellen, dus hier anoniem beginnen is een start.
Dank aan ieder die de moeite heeft genomen om dit te lezen.
Heb je nog contact gehad en is daar nog iets uitgekomen?quote:
[..]
Dankjewel, ik denk dat een opname me kan helpen, maar wat ik eigenlijk nodig heb is therapie.
Alleen wil ik niet opgenomen worden.
Ik hoop dat ze mijn benzos verhogen of veranderen.
Zelf weet ik niet wat me kan helpen, ik ben nergens geinteresseerd meer in (zelfs blowen, dat doe ik als het echt heel slecht gaat maar ik wil niet) of bv mijn lievelings comedy kijken. Kan mijn bed niet uit, geen eetlust etc.
Echt waardeloos
Dat is wel een hele rake opmerking, die zet mij wel aan het denken.quote:
Een vriendin heeft wel eens gezegd dat als ik tegen anderen zou doen zoals ik tegen mezelf doe dat ik dan geen vrienden zou hebben.
Succes met je hulptraject!quote:
Ik begin zelf ook weer aan een traject om gesprekken bij een psycholoog te volgen. Ik wil graag met mijn zelfbeeld aan de slag. Ik denk al steeds beter over mezelf, alleen er zijn nog punten waar ik winst kan maken.
*knip*
SPOILERIemand ervaring met cognitieve gedragstherapie?
Ik start hier volgende week mee. Het idee erachter snap ik maar heb niet echt een beeld van hoe de gesprekken eruit zullen zien bijv
Dank!
Ja, ik moest G-schema's invullen (Gebeurtenis, Gedachten, Gevoelens, Gedrag, Gevolg) en die gingen we dan bespeken.quote:SPOILERIemand ervaring met cognitieve gedragstherapie?
Ik start hier volgende week mee. Het idee erachter snap ik maar heb niet echt een beeld van hoe de gesprekken eruit zullen zien bijv
Dank!
Bij verschillende behandelaren gehad, maar dit was ongeveer de strekking.
Nait soezen
🙁quote:
Ennnnnnn daar gaaaaaaaaaaan weer... Janken en diep verdrietig. Jippie... Dwingen om wat leuks te doen
Nait soezen
Ik geef dit niet graag toe... Maar was even heel jaloers (slecht eigenschap) zag ineens allemaal foto's en filmpjes voorbij komen van vrienden en kennissen met jonge gezinnetjes en bedacht me dat ik dat geluk nooit zal kennen. Dat ik alleen ben. En dat kwam even binnen.quote:
En het gekke is; ik wil geen partner en geen kinderen.
Ja, zoiets kan...quote:
[..]
Ik geef dit niet graag toe... Maar was even heel jaloers (slecht eigenschap) zag ineens allemaal foto's en filmpjes voorbij komen van vrienden en kennissen met jonge gezinnetjes en bedacht me dat ik dat geluk nooit zal kennen. Dat ik alleen ben. En dat kwam even binnen.
En het gekke is; ik wil geen partner en geen kinderen.
Ik ben erg benieuwd hoe ik zo in godsnaam uit de eerste groepssessie kom a.s. vrijdag... Het is zo stom maar enige geluk tot die tijd is dat ik 2 dagen mijn rol mag acteren op het werk, lekker overzichtelijk en druk zodat ik niet nog meer met mezelf geconfronteerd wordt. Kan wel janken van pure frustratie. Ben moe maar geen zin om te gaan slapen en weer als een malle te dromen en tussendoor wakker te liggen.
Ik heb na 20 plus jaar inclusief pleeggezin, verwaarlozing en schulden thuis en recent weer 4 maanden intensieve mantelzorg 3 maanden geleden het contract verbroken met mijn probleem familie. Heb ondanks alles een goede baan, een eigen huishouden op orde en een eigen gezinnetje, maar ik kan er geen enkele kracht, zelfvertrouwen of eigenwijze manier van door het leven gaan uit halen.
Ik voel me alleen maar leeg en 1 groot vraagteken. En ben tot nu misschien wel alleen maar bezig om in dienst van anderen te leven en/of mezelf hoge eisen op te leggen. Geen fijne conclusie voor half 12 savonds op mogelijk de helft van je leven als dertiger.
Desondanks voor iedereen, inclusief mezelf, hou vol, het moet een keer beter worden. Meer kan ik er nu ook niet van maken.
Dat zijn ook geen tijden om je leven onder de loep te nemenquote:
Lieve lotgenootjes Child, geennaam, Nijna en alle anderen, veel sterkte, ik worstel vandaag "vrolijk" mee..ben er ook helemaal klaar mee op het moment,
Ik ben erg benieuwd hoe ik zo in godsnaam uit de eerste groepssessie kom a.s. vrijdag... Het is zo stom maar enige geluk tot die tijd is dat ik 2 dagen mijn rol mag acteren op het werk, lekker overzichtelijk en druk zodat ik niet nog meer met mezelf geconfronteerd wordt. Kan wel janken van pure frustratie. Ben moe maar geen zin om te gaan slapen en weer als een malle te dromen en tussendoor wakker te liggen.
Ik heb na 20 plus jaar inclusief pleeggezin, verwaarlozing en schulden thuis en recent weer 4 maanden intensieve mantelzorg 3 maanden geleden het contract verbroken met mijn probleem familie. Heb ondanks alles een goede baan, een eigen huishouden op orde en een eigen gezinnetje, maar ik kan er geen enkele kracht, zelfvertrouwen of eigenwijze manier van door het leven gaan uit halen.
Ik voel me alleen maar leeg en 1 groot vraagteken. En ben tot nu misschien wel alleen maar bezig om in dienst van anderen te leven en/of mezelf hoge eisen op te leggen. Geen fijne conclusie voor half 12 savonds op mogelijk de helft van je leven als dertiger.
Desondanks voor iedereen, inclusief mezelf, hou vol, het moet een keer beter worden. Meer kan ik er nu ook niet van maken.
Vrijdag is dan, probeer het even los te laten, we leven nu nog op woensdag, ik hoop dat werken je een beetje helpt. Structuur en afleiding is belangrijk. Niet willen slapen is zo herkenbaar, maar op slaap tekort wordt alles nog somberder. Probeer een beetje goed voor jezelf te zorgen, slapen hoort daarbij, hoe moeilijk het ook is.
Je hebt een zware weg gehad, maar moet je zien hoever je geklommen bent! Het is moeilijk te zien voor jou, maar je hebt een baan en gezin, je hebt je grenzen gesteld... Dat zijn allemaal erg grote dingen! Misschien lukt het je zelf niet, maar ik ben echt super trots op jou. Het laat zien hoe sterk je bent, hoe je ondanks alle moeilijkheden toch de dingen op de rit hebt.
Jouw nachtelijke conclusie herken ik wel, maar je hebt wel inzicht in jezelf. Dat inzicht kan je echt verder brengen. Nee, geen leuke conclusie, maar wel een waar je wat aan kan doen. En dan bedoel ik niet opknokken tegen je eigen streven en perfectionisme. Maar juist die eisen bewust wat lager te leggen, het perfectionisme los te laten. Je kan het echt, ik ben nu al trots op je
Contact heeft tot niks geleidtquote:
[..]
Heb je nog contact gehad en is daar nog iets uitgekomen?
[..]
Dat is wel een hele rake opmerking, die zet mij wel aan het denken.
[..]
Succes met je hulptraject!
Ze zei dat ik haar moest bellen onder kantoortijden
En bellen naar de huisartsenpost na kantoortijden
Dus toen heb ik wijn gedronkrn en ben ik gaan slapen
Dat lijkt gek maar eigenlijk is het denk ik logisch. Je wilt geen partner of kinderen, dat is een keuze, maar de reden waarom je het niet wilt (psychische handicap van schzofrenie waarom je het niet aankan waarschijnlijk?) was geen keuze.quote:
Ik geef dit niet graag toe... Maar was even heel jaloers (slecht eigenschap) zag ineens allemaal foto's en filmpjes voorbij komen van vrienden en kennissen met jonge gezinnetjes en bedacht me dat ik dat geluk nooit zal kennen. Dat ik alleen ben. En dat kwam even binnen.
En het gekke is; ik wil geen partner en geen kinderen.
Maar ook al wil je geen partner en kinderen, je ziet om je heen wel mensen die een gezinnetje stichten en "gewoon meedraaien". Ik vind het niet raar dat dat een soort jaloers gevoel geeft.quote:
[..]
Ik geef dit niet graag toe... Maar was even heel jaloers (slecht eigenschap) zag ineens allemaal foto's en filmpjes voorbij komen van vrienden en kennissen met jonge gezinnetjes en bedacht me dat ik dat geluk nooit zal kennen. Dat ik alleen ben. En dat kwam even binnen.
En het gekke is; ik wil geen partner en geen kinderen.
Misschien is het niet precies dat wat je wilt, maar het klinkt niet raar hoor
@GrumpyOldMan hopelijk geeft het werken wat afleiding.
Je hebt niet de makkelijkste weg gehad als ik het zo lees, toch doe je het maar wel
@Geennaam7190 je had toch geappt onder kantoortijden... ik kan me voorstellen dat het niet motiveert om weer aan de bel te trekken. Sterkte
Je bent ook jaloers op het geluk niet op de kinderen.quote:
[..]
Ik geef dit niet graag toe... Maar was even heel jaloers (slecht eigenschap) zag ineens allemaal foto's en filmpjes voorbij komen van vrienden en kennissen met jonge gezinnetjes en bedacht me dat ik dat geluk nooit zal kennen. Dat ik alleen ben. En dat kwam even binnen.
En het gekke is; ik wil geen partner en geen kinderen.
Tenminste, je hebt jezelf zo gehersenspoeld dat je aan gedachte zelfkastijding doet dat je niet gelukkig bent.
Ik vind het geen jaloezie ik zie het als onderwerp dat je "zieke" brein aan kan grijpen om je kut te voelen. Jaloezie is meer het hebben van nijd naar een ander zijn geluk.
Al dan niet onbewust. Sterkte.
[ Bericht 3% gewijzigd door ludovico op 04-11-2020 09:35:17 ]
Ik heb respect voor je, je bent uit echt uit een diepe dal geklommen. Hou vol inderdaad...quote:
Lieve lotgenootjes Child, geennaam, Nijna en alle anderen, veel sterkte, ik worstel vandaag "vrolijk" mee..ben er ook helemaal klaar mee op het moment,
Ik ben erg benieuwd hoe ik zo in godsnaam uit de eerste groepssessie kom a.s. vrijdag... Het is zo stom maar enige geluk tot die tijd is dat ik 2 dagen mijn rol mag acteren op het werk, lekker overzichtelijk en druk zodat ik niet nog meer met mezelf geconfronteerd wordt. Kan wel janken van pure frustratie. Ben moe maar geen zin om te gaan slapen en weer als een malle te dromen en tussendoor wakker te liggen.
Ik heb na 20 plus jaar inclusief pleeggezin, verwaarlozing en schulden thuis en recent weer 4 maanden intensieve mantelzorg 3 maanden geleden het contract verbroken met mijn probleem familie. Heb ondanks alles een goede baan, een eigen huishouden op orde en een eigen gezinnetje, maar ik kan er geen enkele kracht, zelfvertrouwen of eigenwijze manier van door het leven gaan uit halen.
Ik voel me alleen maar leeg en 1 groot vraagteken. En ben tot nu misschien wel alleen maar bezig om in dienst van anderen te leven en/of mezelf hoge eisen op te leggen. Geen fijne conclusie voor half 12 savonds op mogelijk de helft van je leven als dertiger.
Desondanks voor iedereen, inclusief mezelf, hou vol, het moet een keer beter worden. Meer kan ik er nu ook niet van maken.
Ja echt waardeloos. Als ik haar iedere dag zou bellen wordt ze boos en neemt Ze me niet serieusquote:
[..]
Maar ook al wil je geen partner en kinderen, je ziet om je heen wel mensen die een gezinnetje stichten en "gewoon meedraaien". Ik vind het niet raar dat dat een soort jaloers gevoel geeft.
Misschien is het niet precies dat wat je wilt, maar het klinkt niet raar hoor
@:GrumpyOldMan hopelijk geeft het werken wat afleiding.
Je hebt niet de makkelijkste weg gehad als ik het zo lees, toch doe je het maar wel
@:Geennaam7190 je had toch geappt onder kantoortijden... ik kan me voorstellen dat het niet motiveert om weer aan de bel te trekken. Sterkte
Maar als ik niet bel kan ik ook geen hulp krijgen
En wanneer mag je nou eigenlijk bellen
Snap hier helemaal niets van
Misschien is dat iets om te bespreken, wanneer bel je?quote:
[..]
Ja echt waardeloos. Als ik haar iedere dag zou bellen wordt ze boos en neemt Ze me niet serieus
Maar als ik niet bel kan ik ook geen hulp krijgen
En wanneer mag je nou eigenlijk bellen
Snap hier helemaal niets van
Zoiets zou ook in een signaleringsplan kunnen staan.
Ik heb geen snelle korte oplossing voor je en ik zou niet al te terughoudend zijn om aan de bel te trekken als je je zo rot en suicidaal blijft voelen. Je zou het ook via de huisarts kunnen proberen.
Ik gun het je dat er hulp komt, maar ik weet ook niet zo goed hoe.
De schizofrenie speelt mee, maar ik heb in de loop der tijd ook geleerd dat relaties me heel gestrest en neerslachtig maken. 'k Verlies mezelf helemaal dan en dat wil ik niet meer. Alleen soms is dat wel een beetje alleenquote:
[..]
Dat lijkt gek maar eigenlijk is het denk ik logisch. Je wilt geen partner of kinderen, dat is een keuze, maar de reden waarom je het niet wilt (psychische handicap van schzofrenie waarom je het niet aankan waarschijnlijk?) was geen keuze.
Dank jullie wel
Dat is hem wel idd... Het is niet dat, maar het "doorsnee" willen zijn. Gelukkig willen kunnen zijn met de dingen die anderen ook gelukkig maakt. Anderzijds heb ik nu alle vrijheid om te zijn wie ik ben. Leuk te vinden wat ik leuk vind en dat soort dingen en dat is me meer waardquote:
[..]
Maar ook al wil je geen partner en kinderen, je ziet om je heen wel mensen die een gezinnetje stichten en "gewoon meedraaien". Ik vind het niet raar dat dat een soort jaloers gevoel geeft.
Misschien is het niet precies dat wat je wilt, maar het klinkt niet raar hoor
@:GrumpyOldMan hopelijk geeft het werken wat afleiding.
Je hebt niet de makkelijkste weg gehad als ik het zo lees, toch doe je het maar wel
@:Geennaam7190 je had toch geappt onder kantoortijden... ik kan me voorstellen dat het niet motiveert om weer aan de bel te trekken. Sterkte
Natuurlijk ben ik niet jaloers op de kinderen. En ik heb absoluut geen nijd naar anderen, alleen de wens dat ik normaal was. Misschien is jaloezie het verkeerde woord.quote:
[..]
Je bent ook jaloers op het geluk niet op de kinderen.
Tenminste, je hebt jezelf zo gehersenspoeld dat je aan gedachte zelfkastijding doet dat je niet gelukkig bent.
Ik vind het geen jaloezie ik zie het als onderwerp dat je "zieke" brein aan kan grijpen om je kut te voelen. Jaloezie is meer het hebben van nijd naar een ander zijn geluk.
Al dan niet onbewust. Sterkte.
Nu toch maar achter de laptop gekropen. Zwakte, alleen vandaag lukt echt even niet anders. Zat enkel naar een witte muur te staren en kwam tot niks. Naar YouTube staren is even wat gemakkelijker, haalt me uit mijn hoofd. Gezien mijn hoofd nu vol spoken zit. Ik denk dat het komt door het gesprek met de behandelaar. Ondanks dat ze lief en meedenkend is, zegt dat ik meer hulp moet vragen, had het gesprek nogal impact. En ik heb het idee dat ik al een oplossing moet hebben voor ik bel, maar ik kom er niet uit.
Nee hoor, zij is er juist om je te helpen oplossingen te vinden. Dus lekker bellen en vragen.quote:
Vanochtend met mijn behandelaar gebeld... We hebben wel mooi gezegd dat ik me uit bed gelijk douch en daarna ga eten. Alleen het is mooi gezegd, maar het lukt me niet... Als het morgen weer niet lukt bel ik gelijk voor een concreter plan, want ik eet amper (en heb de instelling toch dik en lelijk, so what. Beter toch) en ik gun mezelf gewoon het douchen niet (want ik vind het super fijn) en ik weet niet waarom ik zo faal op deze gebieden
Nu toch maar achter de laptop gekropen. Zwakte, alleen vandaag lukt echt even niet anders. Zat enkel naar een witte muur te staren en kwam tot niks. Naar YouTube staren is even wat gemakkelijker, haalt me uit mijn hoofd. Gezien mijn hoofd nu vol spoken zit. Ik denk dat het komt door het gesprek met de behandelaar. Ondanks dat ze lief en meedenkend is, zegt dat ik meer hulp moet vragen, had het gesprek nogal impact. En ik heb het idee dat ik al een oplossing moet hebben voor ik bel, maar ik kom er niet uit.
Ja ik bel morgen direct even.quote:
[..]
Nee hoor, zij is er juist om je te helpen oplossingen te vinden. Dus lekker bellen en vragen.
Nu een beetje volhoofdig, morgen ruimte voor Dat zeg ikquote:
Natuurlijk ben ik niet jaloers op de kinderen. En ik heb absoluut geen nijd naar anderen, alleen de wens dat ik normaal was. Misschien is jaloezie het verkeerde woord.
Maar het blijft zelfkastijding. Hoop voor je dat je de kracht en wil vindt om beter te worden en dat het je lukt ook.
Oh sorry verkeerd gelezenquote:
[..]
Dat zeg ik
Maar het blijft zelfkastijding. Hoop voor je dat je de kracht en wil vindt om beter te worden en dat het je lukt ook.
En ik ben hard aan het werk
Gaat al duizend keer beter dan zeg twee jaar geleden.Had werk voor 20 uur zolang gekregen, maar hield het door vermoeidheid niet vol. Dus weer thuis voorheen werkte ik 32 uur.
Voel me depressief, lastig om naar buiten te gaan. Alles voelt zinloos. Nergens zin meer in.
Ondertussen aangemeld bij de psycholoog. Wachtijd 9 maanden. 1x in de week begeleiding thuis. Dat is iig iets. En ze zijn bij de wsw gelukkig meegaand.
De corona helpt niet mee, ondanks ik een introvert ben lijkt het ondertussen wel een gevangenis. Constant andere in de gaten houden en alles is dicht.
Dan word waarschijnlijk president dumbass herkozen, aanslagen in Europa, klimaat kapot. Mis eigenlijk het optimisme van de jaren 90. Kan me no goed herinneren dat de muur viel in 89.
Het helpt iig allemaal niet mee. Vannochtend ontzettend kwaad, zonder enige reden. Kon het keukenkastje nog in elkaar zetten. Maar fijn was het niet.
De arts gebeld om te vragen of ik tijdelijk wat Oxezapam mag. Dit al eerder gehad. Heb al citalopram.
Nu op het balkon in de zon en frisse lucht. Hoop dat dat iets helpt.
Thanks Child, wat liefquote:
[..]
Dat zijn ook geen tijden om je leven onder de loep te nemen
Vrijdag is dan, probeer het even los te laten, we leven nu nog op woensdag, ik hoop dat werken je een beetje helpt. Structuur en afleiding is belangrijk. Niet willen slapen is zo herkenbaar, maar op slaap tekort wordt alles nog somberder. Probeer een beetje goed voor jezelf te zorgen, slapen hoort daarbij, hoe moeilijk het ook is.
Je hebt een zware weg gehad, maar moet je zien hoever je geklommen bent! Het is moeilijk te zien voor jou, maar je hebt een baan en gezin, je hebt je grenzen gesteld... Dat zijn allemaal erg grote dingen! Misschien lukt het je zelf niet, maar ik ben echt super trots op jou. Het laat zien hoe sterk je bent, hoe je ondanks alle moeilijkheden toch de dingen op de rit hebt.
Jouw nachtelijke conclusie herken ik wel, maar je hebt wel inzicht in jezelf. Dat inzicht kan je echt verder brengen. Nee, geen leuke conclusie, maar wel een waar je wat aan kan doen. En dan bedoel ik niet opknokken tegen je eigen streven en perfectionisme. Maar juist die eisen bewust wat lager te leggen, het perfectionisme los te laten. Je kan het echt, ik ben nu al trots op je
Ook Nijna en Geennaam bedankt voor jullie opbeurende woorden. Voel een behoorlijke terugval, weer even dag voor dag nog meer grenzen stellen, ook op het werk vrees ik. Eetlust is er gelukkig nog wel enigszins. Ik ben fysiek moe maar heb vooral behoefte aan rust om eindelijk dingen achter me te kunnen laten. Behandelaars denken nu ook aan EMDR om een specifieke heel traumatische gebeurtenis aan te pakken. Verder wil ik "gewoon" ontdekken wie ik ben als ik niet mijn leven leef uit zelfopoffering of onzeker op de achtergrond. Echt, geld, materiële dingen, het kan me nu allemaal gestolen worden voor stilte, vrede met mezelf en geloof in mezelf. Het voelt alsof ik na jaren uit de oorlog kom maar niet weet waar de uitknop van de overlevingsstand zit. De weg naar een normaal leven zonder twijfel, zelfopoffering en nadenken voelt nog heel ver weg. @ geennaam, blijven vragen om hulp als het nodig is. Dat recht om gehoord en gezien te worden heb je net zo goed als welk mens ook. Hoop voor je dat er ergens een stapje komt dat je helpt.
@Child, goed dat je aan je planning probeert vast te houden en je niet alle kanten op te laten drijven. Das nog wat anders dan dat alles ook lukt zoals gepland, en moet dat ook altijd? Ik geloof dat er heel vaak wat tussenkomt. Denk dat het er om gaat dat je in de basis in beweging en een ritme blijft, en als daar een keer extra praten bij nodig is gewoon gebruik van maken, het is er voor je.
@Nijna, hoe is het bij jou?
Zo, jij hebt ook je bordje vol. Je schrijft dat je het moeilijk vindt om naar buiten te gaan (herkenbaar!), ga je toch of lukt dat niet? Ik denk dat je baat hebt bij afleiding, jij ook?quote:
Het gaat niet goed loop al een tijd mezelf in de weg.
Had werk voor 20 uur zolang gekregen, maar hield het door vermoeidheid niet vol. Dus weer thuis voorheen werkte ik 32 uur.
Voel me depressief, lastig om naar buiten te gaan. Alles voelt zinloos. Nergens zin meer in.
Ondertussen aangemeld bij de psycholoog. Wachtijd 9 maanden. 1x in de week begeleiding thuis. Dat is iig iets. En ze zijn bij de wsw gelukkig meegaand.
De corona helpt niet mee, ondanks ik een introvert ben lijkt het ondertussen wel een gevangenis. Constant andere in de gaten houden en alles is dicht.
Dan word waarschijnlijk president dumbass herkozen, aanslagen in Europa, klimaat kapot. Mis eigenlijk het optimisme van de jaren 90. Kan me no goed herinneren dat de muur viel in 89.
Het helpt iig allemaal niet mee. Vannochtend ontzettend kwaad, zonder enige reden. Kon het keukenkastje nog in elkaar zetten. Maar fijn was het niet.
De arts gebeld om te vragen of ik tijdelijk wat Oxezapam mag. Dit al eerder gehad. Heb al citalopram.
Nu op het balkon in de zon en frisse lucht. Hoop dat dat iets helpt.
Je doet al heel veel wat je kunt, soms is dat al genoeg om van jezelf te vragen. Zet de positieve dingen desnoods wat extra neer voor (jezelf wsw is meegaand, je bent aangemeld voor hulp) om bij stil te staan en pak je rust. De buitenwereld is nu inderdaad buitengewoon maar ook daar zullen nieuwe positieve kantelmomenten komen. Hang in there!quote:
Het gaat niet goed loop al een tijd mezelf in de weg.
Had werk voor 20 uur zolang gekregen, maar hield het door vermoeidheid niet vol. Dus weer thuis voorheen werkte ik 32 uur.
Voel me depressief, lastig om naar buiten te gaan. Alles voelt zinloos. Nergens zin meer in.
Ondertussen aangemeld bij de psycholoog. Wachtijd 9 maanden. 1x in de week begeleiding thuis. Dat is iig iets. En ze zijn bij de wsw gelukkig meegaand.
De corona helpt niet mee, ondanks ik een introvert ben lijkt het ondertussen wel een gevangenis. Constant andere in de gaten houden en alles is dicht.
Dan word waarschijnlijk president dumbass herkozen, aanslagen in Europa, klimaat kapot. Mis eigenlijk het optimisme van de jaren 90. Kan me no goed herinneren dat de muur viel in 89.
Het helpt iig allemaal niet mee. Vannochtend ontzettend kwaad, zonder enige reden. Kon het keukenkastje nog in elkaar zetten. Maar fijn was het niet.
De arts gebeld om te vragen of ik tijdelijk wat Oxezapam mag. Dit al eerder gehad. Heb al citalopram.
Nu op het balkon in de zon en frisse lucht. Hoop dat dat iets helpt.
. Wel moe, maar ik kan de rust niet zo goed vinden.Neiging om maar een beetje door te hobbelen, terwijl een powernapje misschien een beter idee zou zijn.
Ik ga in elk geval op tijd naar bed vanavond.
Ik moet wel praten met de psychiater over mijn suicidaliteit (maar ik wil niet opgenomen worden) en ik wil ook geen antidepressivum (vanwege de bijwerkingen, kleine kans dat het helpt, hogere kans op zelfdoding binnen mijn leeftijdsgroep, en kans op het ontwikkelen van een manie)
Dus dan vraag ik me af, wat kunnen ze voor me betekenen? Moet ik nu wachten op de dood?
Mezelf verdoven met middelen waarvan ik dat niet wil?
Mijn hele leven is verpest. Achja
Zometeen blowen en slapen. Ik zie het nog wel. Heb dit nu tenminste van me afgeschreven.
En blowen is niet handig vanwege mijn gevoeligheid voor psychoses maar ja.
Je wilt geholpen worden, maar wat ze voorstellen vind je niks (gesprek met de psychiater, je wilt geen opname, je wilt geen antidepressivum) je gaat er al vanuit dat ze niks voor je kunnen betekenen.quote:
Vandaag had ik een gesprek en wat ik daarvan heb vernomen is dat er niet zoveel gedaan kan worden aan mijn suicidale gedachten. Het duurt nog maanden voordat ik therapie krijg.
Ik moet wel praten met de psychiater over mijn suicidaliteit (maar ik wil niet opgenomen worden) en ik wil ook geen antidepressivum (vanwege de bijwerkingen, kleine kans dat het helpt, hogere kans op zelfdoding binnen mijn leeftijdsgroep, en kans op het ontwikkelen van een manie)
Dus dan vraag ik me af, wat kunnen ze voor me betekenen? Moet ik nu wachten op de dood?
Mezelf verdoven met middelen waarvan ik dat niet wil?
Mijn hele leven is verpest. Achja
Zometeen blowen en slapen. Ik zie het nog wel. Heb dit nu tenminste van me afgeschreven.
En blowen is niet handig vanwege mijn gevoeligheid voor psychoses maar ja.
Als je jezelf niet wilt verdoven met middelen waarvan je dat niet wilt, dan moet je dat niet doen!
Ja, makkelijker gezegd dan gedaan, maar je bent jezelf de afgrond in aan het storten.
Blowen, terwijl je weet dat het niet slim is...
Iedereen maakt wel eens onverstandige keuzes, nobody is perfect.
Maar ik zou je graag een schop onder je kont willen geven, kijk nou eens waar je mee bezig bent!
Ik weet niet of ik je daarmee help, dus ik stop maar even met reageren op je.
Veel sterkte.
Een gesprek gehad met de arts. Ga tijdelijk oxazepam krijgen en de citalopram word verhoogd.quote:
[..]
Je doet al heel veel wat je kunt, soms is dat al genoeg om van jezelf te vragen. Zet de positieve dingen desnoods wat extra neer voor (jezelf wsw is meegaand, je bent aangemeld voor hulp) om bij stil te staan en pak je rust. De buitenwereld is nu inderdaad buitengewoon maar ook daar zullen nieuwe positieve kantelmomenten komen. Hang in there!
Hopelijk brengt dat wat rust voorlopig. Ben blij als ik weer gewoon kan werken en doen.
Nu op het balkon in de zon.
Ik probeer wel naar buiten te gaan, maar het lukt niet altijd. Het blijft mezelf echt duwen, wat dan ook weer vermoeiend is.quote:
[..]
Zo, jij hebt ook je bordje vol. Je schrijft dat je het moeilijk vindt om naar buiten te gaan (herkenbaar!), ga je toch of lukt dat niet? Ik denk dat je baat hebt bij afleiding, jij ook?
Probeer het wel, mezelf af te leiden. Ook dit lukt niet altijd. Probeer te gamen, lezen of iets te kijken op netflix oid.
Soms met gamen stop ik na 10 min weer. In ieder geval niet verslaafd.
Nu op het balkon in de zon. Geloof wel dat dat wat helpt.
Hopelijk geniet een beetje van die zon, en heel erg veel sterktequote:
[..]
Ik probeer wel naar buiten te gaan, maar het lukt niet altijd. Het blijft mezelf echt duwen, wat dan ook weer vermoeiend is.
Probeer het wel, mezelf af te leiden. Ook dit lukt niet altijd. Probeer te gamen, lezen of iets te kijken op netflix oid.
Soms met gamen stop ik na 10 min weer. In ieder geval niet verslaafd.
Nu op het balkon in de zon. Geloof wel dat dat wat helpt.
Wat er gisteren de oorzaak van was weet ik al. Er is iemand die me obsessief veel appt. Ik was driekwartier met iemand aan het videobellen en had de meldingen af gezet op mijn telefoon. Op dat moment had ik 53 gemiste berichten en dat was niet meer dan anders. En toen vertelde iemand mij dat je ook die meldingen af kan zetten. Dus eens per uur lees en reageer ik heel globaal, het is gewoon teveel om goed te antwoorden (en ik wil wel meer dingen doen op een dag en andere dingen en eens per uur is nog vaker dan ik wil). Dit heb ik ook tegen haar gezegd, maar vandaag weer net zo bizar veel. Omdat ik dit meerdere keren heb aangegeven en ze enorm zuigt, merk ik gewoon dat ik boos begin te worden. Dat mag niet, is niet correct, maar ik heb meerdere malen berichtjes gestuurd in de trant "wil je alsjeblieft minder appen, dit vraagt teveel van me"... dan krijg ik te horen dat ik een wajong heb, dus alle tijd. Ja... ik heb alle tijd, maar ik ben geen praatpaal...
Dit. Veel sterkte en hoop dat de medicatie snel wat lucht gaat geven.quote:
[..]
Hopelijk geniet een beetje van die zon, en heel erg veel sterkte
Heftig dan die hormonen. Snap wel wat je bedoelt maar als je echt moe bent kan een powernapje wel verkwikkend zijn. Zolang het maar niet meer uren duurt want anders beïnvloedt het wel weer je slaap snachts. Veel rust gewenst.quote:
@:GrumpyOldMan, het is iets beter dan voor het weekend. Ik vermoed toch een zeer sterke invloed ook van mn hormonen
Neiging om maar een beetje door te hobbelen, terwijl een powernapje misschien een beter idee zou zijn.
Ik ga in elk geval op tijd naar bed vanavond.
Sorry dat het zo loopt, maar met blowen,pillen en drank, en zeker in een combi maak je je put doorgaans alleen maar dieper, denk dat je dat ook wel weet. Stop daar mee, welgemeend advies. Voordat dat een probleem op zich wordt. Van die opname snap ik op basis van je eerdere ervaring dat het niet is wat je wil. Als je hier niet zelf uitkomt is dat absoluut geen schande, maar zul je toch iets van hulp moeten toelaten. Waarom probeer je niet iets een kans te geven? Kop omhoog en veel sterkte.quote:
Vandaag had ik een gesprek en wat ik daarvan heb vernomen is dat er niet zoveel gedaan kan worden aan mijn suicidale gedachten. Het duurt nog maanden voordat ik therapie krijg.
Ik moet wel praten met de psychiater over mijn suicidaliteit (maar ik wil niet opgenomen worden) en ik wil ook geen antidepressivum (vanwege de bijwerkingen, kleine kans dat het helpt, hogere kans op zelfdoding binnen mijn leeftijdsgroep, en kans op het ontwikkelen van een manie)
Dus dan vraag ik me af, wat kunnen ze voor me betekenen? Moet ik nu wachten op de dood?
Mezelf verdoven met middelen waarvan ik dat niet wil?
Mijn hele leven is verpest. Achja
Zometeen blowen en slapen. Ik zie het nog wel. Heb dit nu tenminste van me afgeschreven.
En blowen is niet handig vanwege mijn gevoeligheid voor psychoses maar ja.
53 gemiste berichten, dan kun je net zo goed bellen,bizar. Das inderdaad wel veel van t goede. Alle tijd wil niet zeggen alle tijd voor iedereen. Terecht dat je een keer niet reageert.quote:
Vandaag een actievere dag dan gisteren, maar alsnog een uur te vroeg achter de laptop gekropen. Ik weet niet wat ik heb. Over het algemeen voel ik me goed en dan knal ik ineens in de paniek, of trauma's. Zwaar irritant. De reden dat ik nu achter de PC ben gekropen is dat ik wat sufjes ben van de pam (mag vaker, maar voor mezelf de max van eens in de 2 weken gebruiken, zodat ik geen gewenning krijg), maar vandaag was echt even nodig.
Wat er gisteren de oorzaak van was weet ik al. Er is iemand die me obsessief veel appt. Ik was driekwartier met iemand aan het videobellen en had de meldingen af gezet op mijn telefoon. Op dat moment had ik 53 gemiste berichten en dat was niet meer dan anders. En toen vertelde iemand mij dat je ook die meldingen af kan zetten. Dus eens per uur lees en reageer ik heel globaal, het is gewoon teveel om goed te antwoorden (en ik wil wel meer dingen doen op een dag en andere dingen en eens per uur is nog vaker dan ik wil). Dit heb ik ook tegen haar gezegd, maar vandaag weer net zo bizar veel. Omdat ik dit meerdere keren heb aangegeven en ze enorm zuigt, merk ik gewoon dat ik boos begin te worden. Dat mag niet, is niet correct, maar ik heb meerdere malen berichtjes gestuurd in de trant "wil je alsjeblieft minder appen, dit vraagt teveel van me"... dan krijg ik te horen dat ik een wajong heb, dus alle tijd. Ja... ik heb alle tijd, maar ik ben geen praatpaal...
[ Bericht 94% gewijzigd door CoolGuy op 05-11-2020 22:21:43 ]
Wat is dan iets een kans geven?quote:
[..]
Sorry dat het zo loopt, maar met blowen,pillen en drank, en zeker in een combi maak je je put doorgaans alleen maar dieper, denk dat je dat ook wel weet. Stop daar mee, welgemeend advies. Voordat dat een probleem op zich wordt. Van die opname snap ik op basis van je eerdere ervaring dat het niet is wat je wil. Als je hier niet zelf uitkomt is dat absoluut geen schande, maar zul je toch iets van hulp moeten toelaten. Waarom probeer je niet iets een kans te geven? Kop omhoog en veel sterkte.
De vorige keer dat ik de GGZ een kans gaf ben ik alles kwijtgeraakt.
Zulke dingen mag je hier absoluut niet vertellen en daar is een hele goeie reden voor. Je kunt daar mensen heel erg mee triggeren. Sterker nog, je hebt hier iemand heel erg mee getriggerd, zelfs zo erg dat iemand daadwerkelijk aan het overwegen is te doen wat jij daar schreef. Bespreek dat soort dingen met je behandelaars of met mensen privé, maar NIET openbaar op een forum.quote:
Zoveel berichten sturen terwijl je al hebt aangegeven dat je dat niet prettig vindt is al vervelend en niet zo netjes van diegene (misschien is dat gewoon moeilijk voor hem/haar, dat kan ook), maar die reactie over je uitkering ... dat kan echt niet.quote:
Vandaag een actievere dag dan gisteren, maar alsnog een uur te vroeg achter de laptop gekropen. Ik weet niet wat ik heb. Over het algemeen voel ik me goed en dan knal ik ineens in de paniek, of trauma's. Zwaar irritant. De reden dat ik nu achter de PC ben gekropen is dat ik wat sufjes ben van de pam (mag vaker, maar voor mezelf de max van eens in de 2 weken gebruiken, zodat ik geen gewenning krijg), maar vandaag was echt even nodig.
Wat er gisteren de oorzaak van was weet ik al. Er is iemand die me obsessief veel appt. Ik was driekwartier met iemand aan het videobellen en had de meldingen af gezet op mijn telefoon. Op dat moment had ik 53 gemiste berichten en dat was niet meer dan anders. En toen vertelde iemand mij dat je ook die meldingen af kan zetten. Dus eens per uur lees en reageer ik heel globaal, het is gewoon teveel om goed te antwoorden (en ik wil wel meer dingen doen op een dag en andere dingen en eens per uur is nog vaker dan ik wil). Dit heb ik ook tegen haar gezegd, maar vandaag weer net zo bizar veel. Omdat ik dit meerdere keren heb aangegeven en ze enorm zuigt, merk ik gewoon dat ik boos begin te worden. Dat mag niet, is niet correct, maar ik heb meerdere malen berichtjes gestuurd in de trant "wil je alsjeblieft minder appen, dit vraagt teveel van me"... dan krijg ik te horen dat ik een wajong heb, dus alle tijd. Ja... ik heb alle tijd, maar ik ben geen praatpaal...
Waar ken je diegene van en levert het contact met hem/haar wel iets positiefs op of is het meer 'verplicht' contact?
En hier:
is helemaal niets mis mee. Het is in mijn ogen een nette manier om te je grens aan te geven. Dat mag je doen, dat is niet verkeerd.quote:wil je alsjeblieft minder appen, dit vraagt teveel van me
Sterker nog, je mag wel wat strenger zijn aangezien de boodschap blijkbaar niet overkomt.
Boosheid voelen als iemand over je grenzen blijft gaan, niet naar je luistert, is een volkomen passende reactie.
Ik vind het zelf altijd heel lastig om mijn grenzen aan te geven bij mensen die contact met mij willen en ik niet (of iig niet zoveel) met hen, waarbij mijn pogingen om dat aan te geven (als me dat al lukt) niet voldoende blijken. Dat gebeurt helaas best vaak, maar ik ben niet assertief genoeg. Verschillende keren dat ik dat heb besproken met iemand kreeg ik het advies om dan, als ik echt geen contact wilde, diegene te blokkeren of negeren na duidelijk gezegd te hebben dat ik geen contact meer wil. Dat doe ik dan en ik heb er nog nooit spijt van gehad ook al vond ik het ontzettend moeilijk.
Ik zeg niet dat jij dat moet doen, want ik weet niet hoe je relatie met die marathonapper verder is, maar wel dat het echt oké is om aan te geven dat je minder contact wilt - want jij hebt er veel last van omdat het je te veel energie kost en daarnaast heeft de ander er niet zoveel aan omdat je er niet op kan reageren zoals diegene misschien hoopt of verwacht.
[ Bericht 0% gewijzigd door kuolema op 05-11-2020 22:10:28 ]
Als je nu te horen zou krijgen dat je volgende week kan beginnen met gerichte gesprekstherapie, zou je dan direct kantelen naar de kant van het (gezond) leven?quote:
Ik ben aan het minderen met slaapmedicatie, denk dat het daardoor nu erger is.
Weet niet zo goed wat ik nu moet doen. Muziekje helpt niet, ik kan beter uit bed gaan. Maar ben zo moe. Kan de nachtzorg bellen maar weet niet of dit een goede reden is daarvoor en of ik dat durf.
Nachtzorg is juist hiervoor, dus gewoon bellenquote:
Ik kan niet slapen door de stress. Nare herinneringen van o.a. mijn laatste ziekenhuiservaring zie ik weer voor me en ik raak er weer in paniek door, snelle hartslag, snel ademhalen, trillen.
Ik ben aan het minderen met slaapmedicatie, denk dat het daardoor nu erger is.
Weet niet zo goed wat ik nu moet doen. Muziekje helpt niet, ik kan beter uit bed gaan. Maar ben zo moe. Kan de nachtzorg bellen maar weet niet of dit een goede reden is daarvoor en of ik dat durf.
Als het je zoveel kost, omdat er steeds over jouw grenzen gegaan wordt, is het dan een goed contact?quote:
Vandaag een actievere dag dan gisteren, maar alsnog een uur te vroeg achter de laptop gekropen. Ik weet niet wat ik heb. Over het algemeen voel ik me goed en dan knal ik ineens in de paniek, of trauma's. Zwaar irritant. De reden dat ik nu achter de PC ben gekropen is dat ik wat sufjes ben van de pam (mag vaker, maar voor mezelf de max van eens in de 2 weken gebruiken, zodat ik geen gewenning krijg), maar vandaag was echt even nodig.
Wat er gisteren de oorzaak van was weet ik al. Er is iemand die me obsessief veel appt. Ik was driekwartier met iemand aan het videobellen en had de meldingen af gezet op mijn telefoon. Op dat moment had ik 53 gemiste berichten en dat was niet meer dan anders. En toen vertelde iemand mij dat je ook die meldingen af kan zetten. Dus eens per uur lees en reageer ik heel globaal, het is gewoon teveel om goed te antwoorden (en ik wil wel meer dingen doen op een dag en andere dingen en eens per uur is nog vaker dan ik wil). Dit heb ik ook tegen haar gezegd, maar vandaag weer net zo bizar veel. Omdat ik dit meerdere keren heb aangegeven en ze enorm zuigt, merk ik gewoon dat ik boos begin te worden. Dat mag niet, is niet correct, maar ik heb meerdere malen berichtjes gestuurd in de trant "wil je alsjeblieft minder appen, dit vraagt teveel van me"... dan krijg ik te horen dat ik een wajong heb, dus alle tijd. Ja... ik heb alle tijd, maar ik ben geen praatpaal...
Je hebt aangegeven dat het te veel is, en ze gaat gewoon door met over jouw grenzen gaan. Daarin mag je echt wel voor jezelf opkomen.
Ik hoop dat je toch nog iets hebt kunnen slapenquote:
Ik kan niet slapen door de stress. Nare herinneringen van o.a. mijn laatste ziekenhuiservaring zie ik weer voor me en ik raak er weer in paniek door, snelle hartslag, snel ademhalen, trillen.
Ik ben aan het minderen met slaapmedicatie, denk dat het daardoor nu erger is.
Weet niet zo goed wat ik nu moet doen. Muziekje helpt niet, ik kan beter uit bed gaan. Maar ben zo moe. Kan de nachtzorg bellen maar weet niet of dit een goede reden is daarvoor en of ik dat durf.
Je mag best boos worden. Je hoeft geen allemansvriendje te zijn. Als iemand keihard over je grenzen heen gaat en alleen energie slurpt die je nu beter ergens anders voor kunt gebruiken, en je hebt dat meerdere keren aangegeven, dan mag je daar echt wel wat van zeggen. Of je nu alle tijd hebt of niet: die berichtjes beginnen meer van je te eisen dan alleen tijd.quote:
Vandaag een actievere dag dan gisteren, maar alsnog een uur te vroeg achter de laptop gekropen. Ik weet niet wat ik heb. Over het algemeen voel ik me goed en dan knal ik ineens in de paniek, of trauma's. Zwaar irritant. De reden dat ik nu achter de PC ben gekropen is dat ik wat sufjes ben van de pam (mag vaker, maar voor mezelf de max van eens in de 2 weken gebruiken, zodat ik geen gewenning krijg), maar vandaag was echt even nodig.
Wat er gisteren de oorzaak van was weet ik al. Er is iemand die me obsessief veel appt. Ik was driekwartier met iemand aan het videobellen en had de meldingen af gezet op mijn telefoon. Op dat moment had ik 53 gemiste berichten en dat was niet meer dan anders. En toen vertelde iemand mij dat je ook die meldingen af kan zetten. Dus eens per uur lees en reageer ik heel globaal, het is gewoon teveel om goed te antwoorden (en ik wil wel meer dingen doen op een dag en andere dingen en eens per uur is nog vaker dan ik wil). Dit heb ik ook tegen haar gezegd, maar vandaag weer net zo bizar veel. Omdat ik dit meerdere keren heb aangegeven en ze enorm zuigt, merk ik gewoon dat ik boos begin te worden. Dat mag niet, is niet correct, maar ik heb meerdere malen berichtjes gestuurd in de trant "wil je alsjeblieft minder appen, dit vraagt teveel van me"... dan krijg ik te horen dat ik een wajong heb, dus alle tijd. Ja... ik heb alle tijd, maar ik ben geen praatpaal...
Ja... Grenzen zijn van ons allebei geen sterk punt. Ik geef ze vaak slecht aan (in dit geval niet trouwens) en zij vangt ze slecht op.
Het probleem is dat ze nogal met zichzelf in de knoop zit. Echter hoef ik dan alsnog geen appje met "ik ga plassen".
Ik heb besloten ook dat eens per uur laten varen. Nog vaker dan goed voor me is. Als ik met anderen praat reageer ik even, maar ik ga geen dingen meer opzij leggen
Contact verbreken wil ik niet. Alleen even meer rust. Dat elke uur laat ik varen, gewoon als ik zin heb.
Goed besluit. Jouw welzijn is het allerbelangrijkstequote:
Ik heb besloten ook dat eens per uur laten varen. Nog vaker dan goed voor me is. Als ik met anderen praat reageer ik even, maar ik ga geen dingen meer opzij leggen
Contact verbreken wil ik niet. Alleen even meer rust. Dat elke uur laat ik varen, gewoon als ik zin heb.
Dank je welquote:
[..]
Goed besluit. Jouw welzijn is het allerbelangrijkste
Je hebt gevraagd of ze minder wil appen dat klinkt als op een goede manier grenzen aan gevenquote:
Oh ik zeg het fout: het was dit keer niet het geval dat ik mijn grenzen slecht aangaf (dit bedoelde ik)quote:
[..]
Je hebt gevraagd of ze minder wil appen dat klinkt als op een goede manier grenzen aan geven
Het verhaal van een van de anderen deed me pas echt voelen hoe moe ik nu ben en hoezeer ik geen rust en vrede in mijn donder heb en kan vinden. Zie nu zelfs al wat op tegen de nieuwe werkweek, belachelijk maar waar. Gisterenavond om 20u doodmoe gaan slapen tot 7 uur vanmorgen,lijkt wel of ik al mijn energie nodig heb, dan wel onbewust in mijn werk stop om daar overeind te blijven. Het gaat niet goed, weet bij god niet wie ik ben buiten mijn werk, maar wil zeker niet alleen maar leven voor mijn werk.
Uiteraard zitten we allemaal niet voor niets in die groep, maar ik hoop daar toch handvaten/inzichten/dingen te krijgen waar ik verder mee kom. Was wel behoorlijk pittig, nieuwe mensen, verhalen en emoties, maar dat zal ook vast de 1e keer zijn.
Wat dan weer niet helpt is dat mijn vriendin zich op grond van mijn eerste uitleg over hoe het ging zich afvraagt of dit wel wat gaat zijn, omdat je ook met verhalen van anderen "belast" wordt. Het is niet dat ik geen vertrouwen of steun voel, maar daar klap ik wel een beetje van dicht richting haar. Dan ga ik het wel in mijn eentje oplossen, dat idee. Of schrijf ik het hier maar van me af. Ga hoe dan ook zo makkelijk niet opgeven, ik wil geholpen worden en hier uit.
Hoop dat ik morgen genieten kan van fietsen buiten in de zon, wens iedereen hier dat ook toe.
Ik had gebeld, er kwam iemand om extra lorazepam te geven en ik heb uiteindelijk nog kunnen slapen.quote:
[..]
Nachtzorg is juist hiervoor, dus gewoon bellen