Depressie & Angst #169 Je moet jezelf genezen met hulp

Ohja, ik heb een begeleidster gekregen vanuit het FACT maar dit loopt totaal niet en ze zou me bellen voor een nieuwe afspraak, wacht al meer dan een week Ze doet net alsof zij de enige is die daar werkt en alsof er geen vervanger is

quote:

Op dinsdag 13 oktober 2020 19:53 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Goed om te lezen! Eindelijk!

Hoe is het met jou ??

quote:

Op dinsdag 13 oktober 2020 19:56 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Nou dat weet ik dus niet meer.
De begrippen van de mens bestaan nou eenmaal dankzij vergelijking.
Het onderzoek loopt nog. Waarschijnlijk voel ik me normaal.

Hmm lastig. Ik hoop het voor je !

quote:

Op dinsdag 13 oktober 2020 19:57 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Nou bedankt maar dan is er eigenlijk juist geen hoop meer!
Behalve relativeren. Het enige soort van lichtpuntje.

Hmms lastig zeg.
Er moet toch ergens nog een beetje hoop zijn ?

Goed om te lezen Moonlight! En geeninspiratie1235: toch hoop gewenst.

Hier lijken er nu wel 2 versies van mij te bestaan. De professional die nu dankzij de medicatie best redelijk op het werk kan functioneren. En dan de privé persoon die worstelt met perfectionisme, zelfopoffering en zichzelf afvraagt: wie ben ik? Voel me ontworteld. Gisteren het graf van mijn oma bezocht, 1 van de weinige familieleden die een speciaal plekje had, even de stilte gezocht, daar voelde ik rust dus misschien maar vaker doen. Nu dag voor dag verder kijken en de behandelingen in.

Bedankt voor jullie reacties, doet me echt goed.

Heb nu niet echt een reactie behalve dat ik me compleet vind in de reactie van @Stigma86, en @geeninspiratie1235 qua dingen doen. Todo-lijstjes is eigenlijk wel iets wat helpt, maar ik zet geen onrealistische doelen. Gelukkig heb ik daar vrij veel luxe in, zolang ik 1x per week werk verdien ik nog bakken met geld. Ben noot zo "lui" geweest maar ben blij dat het nu enigszins kan. Heb in het verleden altijd enorm veel gewerkt, en op een gegeven moment een burnout gekregen, bedrijf verkocht, en daar eigenlijk in blijven hangen. Vind het vreselijk om dingen te moeten doen. Als ik het huis uit ga om boodschappen te doen is dat een achievement opzich.

Overweeg om te gaan boxen. hoor dat lichamelijke inspanning goed doet, lees ik hier ook terug.

Wat mij enorm helpt, en zo mogelijk anderen hier ook, is m'n huis enorm schoon en opgeruimd houden. Zodra ik dat laat verslonzen is het einde zoek.

Vraag me trouwens wel af wie van de posters hier nu echt bij een psycholoog loopt, en of dat dan nut heeft. Ik heb ooit een diagnose gekregen en heb met 2 psychologen gesproken maar keek eigenlijk enorm neer op hen omdat ik gewoon geen enkele empathie kon herkennen, ze zaten er echt voor hun werk. Vraag me af of dat dus uberhaupt wel zin heeft.

Ik sport nu een aantal keer in de week en moet zeggen dat het me wel bevalt, zal voor iedereen wel anders zijn en je moet ff uitzoeken wat er bij je past.
Maar ik zou het wel een kans geven.

Kwa psychologen heb ik een tijd terug iemand gehad waar ik niks mee had en was toen ook een beetje de hoop verloren. Het was naar mijn mening iets te veel uit het boekje en niet echt met het gevoel. Dat was gewoon klok kijken en de tijd uit zitten.
'Iets meer bewegen' 'een hobby zoeken' 'pieker momentje inlassen elke dag' tsjaa

Maar toen werd het toch weer erger dus heb weer aangeklopt en de gene die ik nu heb klikt het gewoon mee, ga er bijna met plezier heen en de 50 min zijn altijd zo om. Ben nu wel doorverwezen voor een langer traject dus dan krijg ik weer iemand anders, dus moet dan maar weer afwachten of het klikt. Maarja, uiteindelijk kan je soms beter wel iets proberen want je mentale welzijn is een serieus iets.

Goeie tip over het huishouden trouwens. Dat laat ik soms nog wel gaan omdat ik het niet kan verdragen. Maar het huishouden weerspiegelt wel hoe het gaat nu bij mij; chaos.

Voor mij voelt het soms ook wel alsof er 1 groot feest aan de gang is op de wereld en ik de enigste ben die niet is uitgenodigt. Dit is natuurlijk een leugen maar dit laat mijn brein me wel geloven.

quote:

Op woensdag 14 oktober 2020 07:09 schreef ponzi het volgende:
Bedankt voor jullie reacties, doet me echt goed.

Heb nu niet echt een reactie behalve dat ik me compleet vind in de reactie van @:Stigma86, en @:geeninspiratie1235 qua dingen doen. Todo-lijstjes is eigenlijk wel iets wat helpt, maar ik zet geen onrealistische doelen. Gelukkig heb ik daar vrij veel luxe in, zolang ik 1x per week werk verdien ik nog bakken met geld. Ben noot zo "lui" geweest maar ben blij dat het nu enigszins kan. Heb in het verleden altijd enorm veel gewerkt, en op een gegeven moment een burnout gekregen, bedrijf verkocht, en daar eigenlijk in blijven hangen. Vind het vreselijk om dingen te moeten doen. Als ik het huis uit ga om boodschappen te doen is dat een achievement opzich.

Overweeg om te gaan boxen. hoor dat lichamelijke inspanning goed doet, lees ik hier ook terug.

Wat mij enorm helpt, en zo mogelijk anderen hier ook, is m'n huis enorm schoon en opgeruimd houden. Zodra ik dat laat verslonzen is het einde zoek.

Vraag me trouwens wel af wie van de posters hier nu echt bij een psycholoog loopt, en of dat dan nut heeft. Ik heb ooit een diagnose gekregen en heb met 2 psychologen gesproken maar keek eigenlijk enorm neer op hen omdat ik gewoon geen enkele empathie kon herkennen, ze zaten er echt voor hun werk. Vraag me af of dat dus uberhaupt wel zin heeft.

Ik loop nu bij een Psycholoog (en psychiater voor de medicatie). Wat velen hier al zeggen, een klik (wel een containerbegrip) is wel nodig,bij mij in ieder geval wil ik mijn verhaal echt doen en me kwetsbaar opstellen, en vooral ook echt geloven dat ik richting een oplossing ga, VOORAl dat. In die zin snap ik de scepsis van geeninspiratie1235 wel en veroordeel ik dat ook niet. Ik neem echt niet alles aan wat de psycholoog aangeeft. Ze zijn niet heilig. Mijn grondhouding naar anderen is echter bijna altijd positief, ik heb teveel negativiteit meegemaakt in het verleden en heb mezelf daarin eigen gemaakt dat ik daar niet in wil blijven hangen/niet zo wil zijn. Zo ga ik ook uit van haar goede bedoelingen en professionaliteit.

De afgelopen 2 keren waren niet leuk omdat ze me echt in contact bracht met mijn zwakke punten. Maar daarnaast heeft ze wel iets aangeraakt waardoor ik iets beter begin te begrijpen waarom ik me voel zoals ik me voel. Het ene moment word ik daar moedeloos van en heel kritisch naar mezelf (want hoge eisen aan mezelf, in alles) maar daarna voel ik wel dat daar zit waar ik iets kan en moet en veranderen. Kort en goed, ik heb het nodig, iemand die mij helpt voor eens en vooral dit uit te zoeken en dingen achter me te laten. Maar natuurlijk, blijf zelf nadenken en voelen bij wat anderen zeggen. Het is jouw leven en jouw gevoel.

O ja, sporten....ja het helpt bij mij, om mijn hoofd leeg te maken,kom echter ook tot het besef dat ik me eigenlijk niet eens zozeer erin kan ontspannen omdat ik er heel goed in ben mezelf ook daarin hoge eisen te stellen en mezelf af te beulen. Had een challenge om 250 km te fietsen in 18 dagen, puur met mezelf. Daar ga ik dan zo in op dat ik binnen 10 dagen 270 kilometer op de teller heb, door gutsende regen en eigenlijk nog niet tevreden ben. Ook niet echt gezond dus. Daarin moet ik echt ergens een rem gaan vinden,ook echt niet goed op langere termijn.

Hallo ik ben een vrouw van 22 en kamp nu een jaar met een depressie. Ik ben 4 maanden opgenomen geweest en ben onlangs ontslagen. Ik werd opgenomen vanwege suicidale gedrag, maar het is nu terug. Ik sta nog heel lang op een wachtlijst voor een psycholoog.

Wat werkte bij jullie tegen deze gedachten?

Ik heb zelf het gevoel dat ik geen goede kindertijd heb gehad, ook geen leuke jeugd, middelbare school was een hel. Was het vorige collegejaar begonnen aan de uni maar dat ging snel mis vanwege mijn depressie.
Ik heb het gevoel dat mijn 20+ jaren ook niks zullen zijn vanwege mijn kwetsbaarheid.

Heb ook geen vrienden vanwege vele verhuizingen. Die ik had gebruikte veel drugs en gaven niet echt om me, dus heb ik dat afgekapt. Toch mis ik het om sociale contacten te hebben. Ik voel me heel eenzaam. De laatste nachten worden ook steeds zwaarder. Ik wil niet dood maar waarom denk ik er zoveel overna? Zal het ooit beter worden? Zal ik ooit nog gelukkig kunnen zijn?

(Hopelijk vinden jullie het niet erg of triggerend, ik had het gevoel dat ik dit van me af moest schrijven)

quote:

Op zaterdag 17 oktober 2020 17:11 schreef Geennaam7190 het volgende:
Hallo ik ben een vrouw van 22 en kamp nu een jaar met een depressie. Ik ben 4 maanden opgenomen geweest en ben onlangs ontslagen. Ik werd opgenomen vanwege suicidale gedrag, maar het is nu terug. Ik sta nog heel lang op een wachtlijst voor een psycholoog.

Wat werkte bij jullie tegen deze gedachten?

Ik heb zelf het gevoel dat ik geen goede kindertijd heb gehad, ook geen leuke jeugd, middelbare school was een hel. Was het vorige collegejaar begonnen aan de uni maar dat ging snel mis vanwege mijn depressie.
Ik heb het gevoel dat mijn 20+ jaren ook niks zullen zijn vanwege mijn kwetsbaarheid.

Heb ook geen vrienden vanwege vele verhuizingen. Die ik had gebruikte veel drugs en gaven niet echt om me, dus heb ik dat afgekapt. Toch mis ik het om sociale contacten te hebben. Ik voel me heel eenzaam. De laatste nachten worden ook steeds zwaarder. Ik wil niet dood maar waarom denk ik er zoveel overna? Zal het ooit beter worden? Zal ik ooit nog gelukkig kunnen zijn?

(Hopelijk vinden jullie het niet erg of triggerend, ik had het gevoel dat ik dit van me af moest schrijven)

Wat klote dat je je zo voelt, als alles zo zwart is is het heel zwaar. Goed denk dat je het van je afschrijft, daar is hier ruimte voor. Ik ben gelukkig nooit opgenomen, maar dat lijkt me heel heftig, dus knap dat je daar nu uit bent.

Misschien niet wat je wilt horen,maar als het echt niet gaat, contact opnemen met 113, die tip kreeg ik ook op m'n zwaarste momenten. Blijf er niet alleen mee zitten als je het niet meer kunt dragen! Wat verder kan helpen is dingen opschrijven (dan is het uit je hoofd), je focus richten op 1 negatieve gedachte (zolang je kunt) en daar anderen relativerende/helpende gedachten naast zetten(dat maakt het meer in balans), luister muziek/geluiden die je kalmeren, kortom wees zo lief en troostend mogelijk voor jezelf, dat mag zeker nu! Mijn eerste depressie was ongeveer op de leeftijd die je nu hebt, ik herken je moedeloos gevoel maar je kunt nog zoveel groeien en andere dingen doen,geef niet op, het voelt nu zo maar er kan over 5 jaar zoveel veranderd zijn. En post hier als het nodig is,je bent niet alleen. Heel veel sterkte en bekijk het dag voor dag! Meer hoeft niet.

Hoi allemaal,

Hier ben ik een tijd niet meer geweest, maar ik meld me eventjes. Op het moment wissel ik erg vaak en snel van stemming en dat is vervelend, maar dat is niet de reden dat ik terug kom. Op het moment heb ik echt heel erg veel van angst (een van de redenen dat ik nu op ben, is angst). Dit herken ik niet echt van mezelf. Maar ik heb random paniekaanvallen, de PTSS is snel getriggerd enz (de laatste was van de week bij de Subway ivm een piepende oven waardoor ik bang was gesepareerd te worden). Het is lastig... maar goed Misschien helpt hier posten me een beetje.

_{(en verder veel opspelende schizofrenie wat me ook heel erg bang en labiel maakt, maar dat is niet belangrijk)}

quote:

Op maandag 19 oktober 2020 02:31 schreef ChildoftheStars het volgende:
Hoi allemaal,

Hier ben ik een tijd niet meer geweest, maar ik meld me eventjes. Op het moment wissel ik erg vaak en snel van stemming en dat is vervelend, maar dat is niet de reden dat ik terug kom. Op het moment heb ik echt heel erg veel van angst (een van de redenen dat ik nu op ben, is angst). Dit herken ik niet echt van mezelf. Maar ik heb random paniekaanvallen, de PTSS is snel getriggerd enz (de laatste was van de week bij de Subway ivm een piepende oven waardoor ik bang was gesepareerd te worden). Het is lastig... maar goed Misschien helpt hier posten me een beetje.

_{(en verder veel opspelende schizofrenie wat me ook heel erg bang en labiel maakt, maar dat is niet belangrijk)}

Dat lijkt me juist belangrijk. Vooral ook gezien het tijdstip voor jou. Hoe lang slaap je al niet/ slecht? Trek aan de bel (als je dat nog niet gedaan hebt dan)

[ Bericht 1% gewijzigd door Luchtbel op 19-10-2020 07:15:54 ]

quote:

Op maandag 19 oktober 2020 06:44 schreef Luchtbel het volgende:

[..]

Dat lijkt me juist belangrijk. Vooral ook gezien het tijdstip voor jou. Hoe lang slaap je al niet/ slecht? Trek aan de bel (als je dat nog niet gedaan hebt dan)

Ja klopt. Dit is de vierde nacht. Ben nu net weer wakker.

En de hulptroepen zijn onderweg

Gelukkig maakt kleuren heel rustig

quote:

Op maandag 19 oktober 2020 07:26 schreef ChildoftheStars het volgende:

[..]

Ja klopt. Dit is de vierde nacht. Ben nu net weer wakker.

En de hulptroepen zijn onderweg

Gelukkig maakt kleuren heel rustig

Oké goed zo. Rot voor je.
Kleur maar rustig door tot er hulp is

quote:

Op maandag 19 oktober 2020 08:37 schreef Luchtbel het volgende:

[..]

Oké goed zo. Rot voor je.
Kleur maar rustig door tot er hulp is

Om elf uur komt er iemand

Er is een stappenplan om het weer goed te laten gaan. En ik zit nu heerlijk in mijn veilige hoek, dat scheelt.
Straks het huis kerst maken, hopelijk leidt dat af

quote:

Op zaterdag 17 oktober 2020 20:36 schreef GrumpyOldMan het volgende:

[..]

Wat klote dat je je zo voelt, als alles zo zwart is is het heel zwaar. Goed denk dat je het van je afschrijft, daar is hier ruimte voor. Ik ben gelukkig nooit opgenomen, maar dat lijkt me heel heftig, dus knap dat je daar nu uit bent.

Misschien niet wat je wilt horen,maar als het echt niet gaat, contact opnemen met 113, die tip kreeg ik ook op m'n zwaarste momenten. Blijf er niet alleen mee zitten als je het niet meer kunt dragen! Wat verder kan helpen is dingen opschrijven (dan is het uit je hoofd), je focus richten op 1 negatieve gedachte (zolang je kunt) en daar anderen relativerende/helpende gedachten naast zetten(dat maakt het meer in balans), luister muziek/geluiden die je kalmeren, kortom wees zo lief en troostend mogelijk voor jezelf, dat mag zeker nu! Mijn eerste depressie was ongeveer op de leeftijd die je nu hebt, ik herken je moedeloos gevoel maar je kunt nog zoveel groeien en andere dingen doen,geef niet op, het voelt nu zo maar er kan over 5 jaar zoveel veranderd zijn. En post hier als het nodig is,je bent niet alleen. Heel veel sterkte en bekijk het dag voor dag! Meer hoeft niet.

Bedankt voor je reactie
Het is inmiddels wel erger geworden (ik heb de middelen dus een plan, nog geen datum)
Ik zal het er donderdag over hebben met mijn behandelaar maar ik ben ontzettend bang dat ik word opgenomen

Ik wil het eigenlijk doen en van alles af zijn
Opgenomen worden was het moeilijkste uit mijn leven.

Waar doen we het allemaal voor...

Yeah! Een nacht geslapen op de slaappillen...
NEH deze nacht weer klaar en klaar wakker.
Morgen komt de hulpverlener langs. Even een plan van aanpak voor het slapen maken

Angst, heel erg veel angst en schizo
En ik durf er niet met mijn vrienden erover te praten

quote:

Op maandag 19 oktober 2020 12:17 schreef Geennaam7190 het volgende:

[..]

Bedankt voor je reactie
Het is inmiddels wel erger geworden (ik heb de middelen dus een plan, nog geen datum)
Ik zal het er donderdag over hebben met mijn behandelaar maar ik ben ontzettend bang dat ik word opgenomen

Ik wil het eigenlijk doen en van alles af zijn
Opgenomen worden was het moeilijkste uit mijn leven.

Hoop dat je vandaag geholpen bent. Van een medemens: geef ajb niet op. Meer kan en ga ik niet zeggen, behalve dan dat ik het niet fijn vind om te lezen over plannen en hoop dat je dat niet bedoelt zoals ik denk.

quote:

Op dinsdag 20 oktober 2020 00:06 schreef Naardegallemiezen het volgende:
Voel me ook niet heel best, maar wil eerst zeggen: als ik bovenstaande lees is het niet met dat van mij te vergelijken, en wens ik de users ook veel sterkte toe..

Ik wil dit toch even van me afschrijven, maar wil geen apart topic.

Ik dacht dat ik een doorbraak nodig had (was ook waar) omdat ik maar in cirkeltjes bleef redeneren in mijn hoofd over mijn ex-fwb (ik vind/vond hem echt leuk). Bleef maar huilen en me slecht voelen. Dus ik dacht, ik stuur hem een bericht, dan kan ik het voor mezelf afsluiten. Ik had hem een best lief bericht gestuurd, netjes, en gewoon prima.
Ik was even vergeten dat hij een of andere gare narcist is dus zijn reactie was zacht gezegd onnodig hard en koud. Prima als je niet hetzelfde voelt, maar om iemand dan alsnog zo de grond in te boren is dan weer het andere extreme. Ergens had ik ook niet anders verwacht, maar toch.

Ergens voel ik me heel erg bevrijd, wetende dat het nooit meer met hem zal gebeuren en dat hij dus niet veranderd is (hij misbruikte me ook emotioneel en soms ook fysiek, traumatisch) en dat hij me echt losgelaten heeft, en anderzijds voel ik me ook heel verdrietig en down omdat ik zo had gehoopt dat het met hem anders zou zijn of dat hij hetzelfde bij mij zou voelen of dat ik het netjes met hem af zou kunnen sluiten.

Mijn ogen zijn kapot van het janken en ik heb overal spierpijn, hyperventilatie en slaap slecht. Maar ik heb het gedaan, ik hem mezelf (en hem) geconfronteerd en nu weet ik hoe het zit, in plaats van het 'open einde' dat hij in gedachten had.

Ik heb besloten om ondanks hoe ik me voel, vanaf nu te gaan kiezen wat het beste voor me is. En als dat betekent dat ik een hele tijd nog alleen moet zijn voordat ik hier overheen ben, so be it. Als dat betekent dat ik rustiger aan moet doen met mijn studie, so be it. Ik moet voor mezelf zorgen en me niet meer uit laten putten door externe factoren zoals bovenstaande.

Hopen dat ook dit gevoel weer wegtrekt en dat dit een deel van het probleem oplost

Je hebt gedaan wat je deed, verdrietig voor je dat de reactie anders was dan je hoopte,maar wel knap dat je de confrontatie bent aangegaan als je zo niet lekker in je vel zit. Probeer dat vast te houden. Verder heb je aan alle clichés als tijd helpt en er komen beter tijden nu helemaal niets, maar ze zijn wel waar in mijn soortgelijke ervaring.

ergens vrees ik weer voor een lange nacht. Slaapmedicatie een uur geleden genomen en ik blijf maar klaar wakker, niet moe.... Mijn hoofd gaat alle kanten op. Beetje irritant. Morgen een zwaarder middel. Er moet toch iets zijn dat me KO slaat

quote:

Op donderdag 22 oktober 2020 22:47 schreef ChildoftheStars het volgende:
ergens vrees ik weer voor een lange nacht. Slaapmedicatie een uur geleden genomen en ik blijf maar klaar wakker, niet moe.... Mijn hoofd gaat alle kanten op. Beetje irritant. Morgen een zwaarder middel. Er moet toch iets zijn dat me KO slaat

Shitty kan ik me voorstellen. Makkelijk gezegd, maar misschien juist niet met alle macht denken "ik wil/moet slapen". Sterkte met los en in slaap komen.

quote:

Op donderdag 22 oktober 2020 22:53 schreef GrumpyOldMan het volgende:

[..]

Shitty kan ik me voorstellen. Makkelijk gezegd, maar misschien juist niet met alle macht denken "ik wil/moet slapen". Sterkte met los en in slaap komen.

Het is echt wel dramatisch. Hooguit één met geluk twee uur per nacht begin ik het zat te worden. Op zich heb ik niet die dwanggedachte. Ik zie wel wanneer ik in slaap val, maar dit begint zijn tol te eisen
Naja... morgen wat anders aan pillen proberen

quote:

Op donderdag 22 oktober 2020 22:47 schreef ChildoftheStars het volgende:
ergens vrees ik weer voor een lange nacht. Slaapmedicatie een uur geleden genomen en ik blijf maar klaar wakker, niet moe.... Mijn hoofd gaat alle kanten op. Beetje irritant. Morgen een zwaarder middel. Er moet toch iets zijn dat me KO slaat

Kan je dit je behandelaars/crisisteam laten weten?

Of toch even aan de bel trekken bij vrienden. Denk dat het al veel helpt als zij er voor je kunnen zijn vannacht.

quote:

Op donderdag 22 oktober 2020 22:55 schreef Sarabi het volgende:

[..]

Kan je dit je behandelaars/crisisteam laten weten?

Of toch even aan de bel trekken bij vrienden. Denk dat het al veel helpt als zij er voor je kunnen zijn vannacht.

Er is elke dag contact en er zijn afspraken
Er is een vriendin met een gedraaid ritme (heeft veel avond/nachtdiensten) met wie ik contact heb. Maar ik doe gelukkig geen rare dingen denk ik. Komt goed

quote:

Op donderdag 22 oktober 2020 22:55 schreef ChildoftheStars het volgende:

[..]

Het is echt wel dramatisch. Hooguit één met geluk twee uur per nacht begin ik het zat te worden. Op zich heb ik niet die dwanggedachte. Ik zie wel wanneer ik in slaap val, maar dit begint zijn tol te eisen
Naja... morgen wat anders aan pillen proberen

Snap ik, dat houd je ook niet vol. Schakel inderdaad hulp of vrienden in als je kan..

Komt goed. En ik let goed op en de situatie is veilig
Alleen een beetje last van opspelende schizo, maar ik let goed op

quote:

Op donderdag 22 oktober 2020 22:21 schreef GrumpyOldMan het volgende:

[..]

Hoop dat je vandaag geholpen bent. Van een medemens: geef ajb niet op. Meer kan en ga ik niet zeggen, behalve dan dat ik het niet fijn vind om te lezen over plannen en hoop dat je dat niet bedoelt zoals ik denk.

Afspraak is verplaatst vanwege ziekte maar ik geef nog niet op.

Ik heb niets om naartoe te werken, moest daarnaast stoppen met medicatie vanwege de bijwerkingen met het gevolg dat ik me nu zwaar klote voel. Enig pluspunt: lichamelijk voel ik me wel fitter.

quote:

Op vrijdag 23 oktober 2020 01:42 schreef osodevo het volgende:
Ik heb niets om naartoe te werken, moest daarnaast stoppen met medicatie vanwege de bijwerkingen met het gevolg dat ik me nu zwaar klote voel. Enig pluspunt: lichamelijk voel ik me wel fitter.

Bah wat naar. Dikke knuffel.

Misschien dom bedacht hoor, maar kun je niet voor elke dag of week jezelf een uitdaging stellen? Zodat je ka werken naar je herstel. Ik vind het bijvoorbeeld erg moeilijk om elke dag te douchen, maar als ik dat een week lang doe heb ik een punt verdient en bij vijf punten belonen.

Het is anders dan werk of een studie, dat weet ik, maar het geeft wel richting aan je herstel

Hopelijk doet je geest snel met je lijf mee Sterkte

Ik weet dat ik eraan moet werken maar de motivatie ontbreekt. Voel een enorme leegte die ik niet weet op te vullen.

quote:

Op vrijdag 23 oktober 2020 02:12 schreef osodevo het volgende:
Ik weet dat ik eraan moet werken maar de motivatie ontbreekt. Voel een enorme leegte die ik niet weet op te vullen.

Sorry! Zo bedoelde ik het niet. Probeerde met je mee te denken Het spijt me

quote:

Op vrijdag 23 oktober 2020 02:16 schreef ChildoftheStars het volgende:

[..]

Sorry! Zo bedoelde ik het niet. Probeerde met je mee te denken Het spijt me

Je bedoelde het lief en het was een goede tip! Geen sorry zeggen!
Het is alleen niet iets voor hem, geeft toch niks.

Ik las het verkeerd

quote:

Op vrijdag 23 oktober 2020 02:16 schreef ChildoftheStars het volgende:

[..]

Sorry! Zo bedoelde ik het niet. Probeerde met je mee te denken Het spijt me

Waarvoor zou je sorry zeggen? Daar is geen enkele aanleiding toe, nergens voor nodig

quote:

Op vrijdag 23 oktober 2020 02:23 schreef mootie het volgende:

[..]

Je bedoelde het lief en het was een goede tip!

Zeker weten.

quote:

Geen sorry zeggen!

Ga jij nu voor haar speken?

[ Bericht 3% gewijzigd door osodevo op 23-10-2020 08:40:42 ]

Goedemorgen, ik hoop dat jullie een goede nachtrust hebben gehad
Ik ben te vroeg wakker geworden en ben nog steeds moe. Dit gaat een lange dag worden

quote:

Op donderdag 15 oktober 2020 06:09 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Ja dat herken ik. Ik haatte de kleinste verplichtingen vaak al, maar er is er door dit forum bij mij nu ingestampt dat ik nergens meer ontevreden over mag zijn omdat mensen niet ontevreden mogen zijn dus nu herhaal ik dat iedere dag. en daarnaast concentreer ik me iedere dag op waar ik wel blij mee ben.
Ik loop iig niet meer bij een psycholoog. Na ongeveer 8 jaar mee gestopt. Bij sommige dingen konden ze me helpen maar andere psychische problemen namen ze niet serieus en die zijn nu wat verergerd, maar ik hoef geen wat zij hulp noemen meer.
Maar mensen vallen mij aan en reageren vaak op manieren waarop het lijkt alsof ze me haten als ik aangeef waarom ik geen zin heb om naast de ongeveer 10 psychologen/psychiaters die ik al gezien heb er net zo lang nieuwe te blijven proberen totdat ik dan eindelijk eens 1 heb gevonden die me wel kan helpen alsof er geen enkele standaarden voor werkwijzen voor bestaan.
Alsof dat net zo kan als het vergelijken en wisselen van een telefoonabonnement of zo.
Opgeruimd huis klopt wel ja, 1 van de weinige praktische tips die bij mij echt helpen, ik voel me stukken beter als alle rommel uit het zicht is en mn huis er schoon en overzichtelijk uitziet. Bijna iedereen denk ik behalve als je echt rommel nodig hebt om creatief te kunnen zijn.

Ik ga iets zeggen wat misschien heel onnozel klinkt, maar ik herken mijzelf enorm in hetgeen (wat ik denk dat) jij ervaart. Dat is iets waar ik ook mee worstel, en ik ben net ingelogd om een soortgelijke frustratie van me af te schrijven. Om in concreetheid te treden, ik heb vaak het idee dat mensen mij haten en dat elk commentaar negatief bedoeld is. Soms doen echter de simpelste dingen je ogen openen, en in mijn geval was dat een "meme" op Reddit. Weet niet meer welke subreddit, maar de volgende wijsheid van formaat delftsblauw badkamertegel heeft me iets gegeven om over na te denken:

- if you think everyone hates you, you probably need to go to sleep
- If you think you hate everyone, you probably need to eat

Ook al kan je zoals ik misschien langer wakker blijven dan een speed-enthousiast en heb je constant plafond-dienst, helpt het mij toch om tijdens een zware zenuwinzinking niet naar een strip pammetjes te grijpen, maar mezelf op m'n plek te zetten.

Lang verhaal kort, het hele gemeenschappelijke probleem van depressie is dat we allemaal de realiteit op een grijze manier inzien, en in mijn geval zodra ik aan deze 2 spreuken denk, zet dat mijn voeten op de grond.

Het is heel dubbelzinnig, je bent zelf niet het probleem, maar ik heb pas optimistische periodes wanneer ik erken dat er wel degelijk een probleem is die anderen niet hebben. Als je dan zoiets simpels ziet wat op een tegeltje gedrukt kan worden, geeft dat mij in ieder geval een bevestiging dat ik niet in m'n remi in het diepste dal ter wereld zit.

Voor sommigen helpt meditatie, ik krijg woedeaanvallen als ik Pilarczyk hoor over ademen, ik associeer hem met TMF-jingles en krijg spontaan kippenvel en een ongezonde kriebel in m'n handen, maar hetgeen mij helpt zijn simpele, misschien zelfs nuchter Hollands te noemen, recht voor je raap waarheden.

Haat je jezelf?
Misschien heb je slaap nodig. Kan je niet slapen? Realiseer je in ieder geval dat het aan een gebrek aan rust te wijten kan zijn, en dat je je niet daadwerkelijk druk hoeft te maken.

Haat je iedereen om je heen?
Je eet waarschijnlijk niet gezond of regelmatig genoeg. Voor mij ook een gebrek aan lichaamsbeweging. In dit geval helpt het om realistische doelen te stellen. Ik heb vanwege zelfkennis nooit een gym-abo afgesloten, ik weet dat dat toch ijdele hoop is. Ik probeer nu te wandelen, minimaal 1x per week - dat is het enige doel wat ik mijzelf opleg.

Dit verhaal is van een reply met "ik-ben-ook-geen-psych"-disclaimer naar een ervaring van mijn eigen problemen gegaan geloof ik, maar ik hoop dat iemand zich hierin herkent want voor mij is het een "feest" van herkenning hier.

Ik ga nog even de rest van de posts lezen en denk dat ik zometeen weer kom zeiken.

Oh nee, practice what you preach: niet zeiken, het is gewoon slaaptekort.

Zelf heb ik nog nooit zo diep gezeten als nu, en het gekke is dat ik in deze laatste maand+;

- gestopt ben met (zware) benzos
- gestopt ben met drinken
- bepaalde ('negatieve') contacten 'on hold- heb gezet
- bij een psycholoog zit 1x in de 2 weken ongeveer (dit is nu opgeschaald naar 1x p week ivm 'high risk suicide', want psych maakte zich zorgen, en ik ook eigenlijk, al was het voor mij meer een opluchting)
- doorverwezen ben naar langdurige intensive therapie met specialisten
- ben +-3 x per week aan het sporten en wandel ook regelmatig in de natuur
- zie bepaalde familieleden weer voor gewoon een etentje of korte afspraak
- bepaalde goede vrienden spreek ik af en toe af 1op1 (die weten niet wat er echt speelt, maar grote groepen kan ik niet verdragen nu)
- heb nog 2 mensen buiten mijn familie/werk/vrienden om die wel ALLES weten en die spreek ik maandelijks en daar vertel ik vrijwel alles tegen.
- beter ritme probeer te houden
- gezonder probeer te eten,

Vooralsnog ben ik niet aan medicatie begonnen, daar zal ik het later over hebben als ik in therapie ga met artsen.

Ik vraag me wel vaak af waar ik in godsnaam in belandd ben.. zo ben ik niet? Of toch wel? Dit is de nieuwe ik dus?!

Maar dit weekend was dus weer minder..ben echt kilos afgevallen, heb dit weekend van vrij/zo denk ik zo'n 1200 kcal naar binnen gewerkt, heb ik ook een fysieke walging over mezelf. Kon echt niks verdragen, dood en dood op, en Maar razende gedachten over wat ik fout heb gedaan en GIGANTISCHE schuld gevoelens en zelfverwijt, en daarnaast ook zelf haat. (Wij hebben het hier zo goed, en jij wilt er mee stoppen, wat een sukkel ben je, jij hoort hier geen eens te zijn etc) mijn demonen hebben enorm veel voer gekregen sinds de life-events. En ik kan het niet meer omdraaien. Ik voel me nog verplicht tegenover de paar mensen die echt om me geven om nog het 1 en ander te proberen, en daar ben ik ook mee bezig.

Maarja wat voor een leven heb je als je alleen maar leeft omdat er nog een paar mensen om je geven. Ik leef geen eens meer voor mezelf, ben een biologisch systeem wat wacht om uiteindelijk stil te vallen.
Geen straks meer geen toekomst meer. The future is bleak.

Ik las net een stukje dat jongeren wel angst hadden en gestresst waren ivm covid19, omdat je niet weet wanneer er een eind aan zit.

Nou, dat gevoel ken ik al 2.5 jaar. Depressie heeft ook geen einde(voor je gevoel). En het lijkt ook wel geen begin te hebben, ik geloof dat ik al heel mijn leven zo heb gevoelt. Kan me geen eens meer herinneren wanneer ik gewoon stabiel, tevreden, gelukkig, op mn gemak was of gewoon een keer op stond en zin had om aan de dag te beginnen. Dat is iig 2.5 jaar geleden, sindsdien is wakker worden een hel. Had vanacht een nachtmerrie, zoals wel vaker maar stond op in de volgende nachtmerrie. Het liefst blijf ik eeuwig slapen. En daarboven op komt voor mij/ons ook nog eens covid19.

Laatste week slaap ik rond 1 a 2 met geluk. Maar ben ik weer wakker rond 5 a 6 met de enorme razende negatieve dwingende gedachten die niet meer stoppen totdat ik ga slapen. Ondanks dat ik wel dus bezig ben. Soms zijn de gedachtes zelfs erger als ik bezig ben, en ga ik me ook slechter voelen na bepaalde goede dingen die ik heb gedaan. En dit drijft je wel tot wanhoop en hopeloosheid.

We gaan nog door maar het is wel dag in dag uit een slachtveld.

Just another day waiting to go back to bed

Hai Stigma86, klote dat het nu zo gaat en worstelen is. Zoals ik het zelf ervaren heb is er niets zwarter en hopelozer dan depressie. Ik herken je gevoelens van waarom waarvoor, hoe dan.

Misschien wordt je gevoel versterkt nu afleidingen als altijd maar doorgaan, drank of de benzo's er niet meer zijn? Zoals volgens mij al eerder gezegd,ik vind het heel knap dat je het zonder medicatie probeert, ik ben absoluut geen medicijn fan van nature, maar zonder de lucht die het mij heeft gegeven was ik er nooit een stukje uitgeklimmen zoals nu. Hang in there, hoop dat je met hulp snel iets vindt wat jou weer omhoog helpt.

[ Bericht 0% gewijzigd door GrumpyOldMan op 26-10-2020 22:07:43 ]

Pfff zit er helemaal doorheen. Ik had deze week een intake bij een psychiater waarop ik heel lang op heb moeten wachten.
Het voelde niet alsof er naar me werd geluisterd.
Volgens haat ben ik niet schizofreen (zei mijn 1e behandelaar), mijn 2e behandelaar zei dat ik en niet bipolair ben maar last heb van traumas. En nu mijn huidige behandelaar zegt dat ik wel last heb van een bipolaire stoornis.

Verder slik ik niks. Ik ben het afgelopen jaar 4 maanden opgenomen geweest. Ik ben hier veel slechter uitgekomen en er zijn ook een aantal fouten gemaakt, zoals mij te laat aanmelden voor een wachtlijst voor traumaverwerking.

Ik weet het echt niet meer...

Is het normaal trouwens dat een psychiater zegt dat ik gewoon vrienden moet maken en het zelf moet doen? Dit is toch het laatste wat je wil horen van een psychiater?

Terwijl ik dit al mijn hele leven probeer en niet voor niks een afspraak bij haar heb.

Ik zit er echt helemaal doorheen en weet niet meer wat ik wil doen. Ik wil nooit meer opgenomen worden want dan ben ik liever nog dood. Maar ik wil helemaal niet dood, ik wil hulp krijgen en het proberen, maar wat ik ook doe het lijkt maar niet te helpen.

Inmiddels ben ik door al deze verwijzingen en opname in kliniek, vele medicatie, niet in staat om te studeren dit jaar aan de universiteit.

Met heel veel geluk zou dat kunnen weer in september...maar ik weet niet hoe ik de tijd ga overbruggen, want ik heb tot nu toe geen gesprekken gehad met een psycholoog en sta nog heel lang op de wachtlijst. Daarnaast heb ik geen duidelijk diagnose, dus ik weet het echt niet meer. Het is zo rot om je op je 22e al zo te voelen.

Ik heb de zorgverzekering gebeld voor wachttijdbemiddeling. Ik heb ook de huisarts gebeld ofdat ik naar een andere praktijk kan gaan, maar dit is niet mogelijk vanwege mijn opname in de kliniek en risico op crisis. Dus ik kan niets anders dan wachten. Terwijl het nu al slecht gaat...ik ben zo bang dat het weer zal escaleren en dat het dan te laat is.


Weten jullie iets wat ik zelf kan doen?

Momenteel slik ik veels te veel benzos om maar te kunnen slapen en om alles te vergeten, maar dit is natuurlijk ook geen oplossing.

Soms krijg ik de neiging om weer te blowen maar dan ben ik verder van huis. Zelfde geldt voor drank.

Ik voel me aan mijn lot overgelaten. Sorry voor dit nare bericht.

Heeft iemand hier ervaring mee in de GGZ en hoe kan je er zelf nog het beste van maken?