Depressie & Angst #169 Je moet jezelf genezen met hulp

quote:

Op zondag 1 november 2020 22:26 schreef Geennaam7190 het volgende:
Hoe kunnen ze die diagnose niet hebben gemerkt?
De uiteindelijke diagnose die je hebt @:child, heeft letterlijk zijn eigen symptomen die heel duidelijk te vragen zijn en waar de omgeving "zicht" op heeft.

Ik vind het maar daar dat ze enkel een aanname hebben gedaan vanwege je traumas. Echt verschrikkelijk.

En heftig dat je ook een andere stoornis er boven op hebt, echt veel sterkte je doet het goed...

Sorry ben echt even boos op hen nu merk ik. Door jullie onrecht voel ik weer het onrecht dat mij is aangedaan. Ik hoop zo dat jij opstaat voor jezelf. Dat je goede hulp gaat afdwingen en gaat krijgen. Je verdient een beter leven en in de psychiatrie moet je opstaan voor goede zorg. Het gaat nu niet goed met jou. Ik maak me enorme zorgen om jou merk ik...

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Ik heb acuut medicatie nodig maar HA wilt enkel een doorverwijzing uitprinten.

Maar met enkel een doorverwijzing heb ik weinig. De wachttijden zijn (zeker door crona) nogal lang en heb alleen de medicatie nodig.

quote:

Op maandag 2 november 2020 05:16 schreef osodevo het volgende:
Maar met enkel een doorverwijzing heb ik weinig. De wachttijden zijn (zeker door crona) nogal lang en heb alleen de medicatie nodig.

Dat is een moeilijke situatie... Misschien een lijst met argumenten maken en deze rustig voorleggen bij de ha?

Vannacht naar de huisartsenpost gebeld maar die zeggen daarvoor niet te zijn. Tja, weinig alternatieven dan.

quote:

Op maandag 2 november 2020 08:03 schreef ChildoftheStars het volgende:

[..]

Dat is een moeilijke situatie... Misschien een lijst met argumenten maken en deze rustig voorleggen bij de ha?

Ze laten mij niet eens uitpraten.

quote:

Op maandag 2 november 2020 08:33 schreef osodevo het volgende:
Vannacht naar de huisartsenpost gebeld maar die zeggen daarvoor niet te zijn. Tja, weinig alternatieven dan.
[..]

Ze laten mij niet eens uitpraten.

Gatver wat een nare situatie...

quote:

Op zondag 1 november 2020 22:11 schreef ChildoftheStars het volgende:

[..]

Poeh... Ook een moeilijke weg, zo te lezen. Wel mooie nazorg zo te lezen?

Sterkte en knuffel...

Ik denk dat ik niet slechter ben geworden van de opnames, ze wakkerden op een gegeven moment mijn "vechtlust" wel weer aan zeg maar. Dat ik weer het idee had dat ik verder kon/wilde.

Die 2e opname was ik heel bang dat ze me na 2 weken weer weg zouden sturen, terwijl ik zo over mijn grenzen heen was gegaan dat ik helemaal op was. Ik ben wel blij dat ze me de tijd hebben gegeven zeg maar.

De 1e opname was echt een behandelafdeling, was veel intensiever dan de 2e. Overigens denk ik niet dat het de goede plek was, met de kennis die ik nu heb. Ik heb er wel veel geleerd, maar ook vooral over anderen .

De 2e hadden we een vrij rustig programma, was veel algemener. Doel was bij de 2e ook veel meer om tot rust te komen en na 8 a 9 maanden voelde ik dat ik weer verder kon, een soort van.

Die 3e opname (voor de medicatie) vond ik het vervelendst. Ik wist dat het maar een paar weken was en waar ik bij de 1e en 2e opname in het weekend naar huis kon, mocht dat bij die 3e alleen maar overdag. Dat had mede te maken met de verzekering.
Ik werd toen opgenomen op vrijdag en zat daar dus gelijk het weekend terwijl er niks gebeurde, dat voelde niet zo prettig. Maar ivm mogelijke bijwerkingen moest het in de kliniek opgebouwd. Toen ik na die 2 weken naar huis was en nog een tabletje extra moest nemen, kreeg ik dus wel bijwerkingen .
Ik heb toen volgens mij ook nog ruzie gemaakt met de psychiater daar, de psychiater die ik al sinds de 2e opname had werkte toen niet meer in de kliniek en daar zat een enorme heks.
Die wilde de medicatie die ik aan het afbouwen was weer ophogen, want de dosering die ik slikte kon niet helpen. Ze had niet bedacht om even te vragen waarom ik zo weinig slikte en besloot het zonder overleg op te hogen.
Ik was zo kwaad en ben samen met een verpleegkundige naar haar toe gegaan en heb best wel lelijk gedaan, maar ze begreep wel wat ik bedoelde, dus verder afgebouwd.

quote:

Op zondag 1 november 2020 22:22 schreef Geennaam7190 het volgende:

[..]

Oh wat lang zeg! Ik vond die 4 maanden opgenomen zijn al zo lang...hoe voel je je nu tov van die periode? En wat heeft je het meest geholpen om vooruit te komen?

Ik heb geen psycho educatie gehad, medicatie en diagnose veranderde ook continu. Uiteindelijk slik ik ook geen medicatie meer behalve benzos en heb ik meerdere diagnoses die telkens worden verworpen door de behandelaar die ik op dat moment heb.

Moest je voor die vrijgevestigde psychiater geld betalen of was je daarvoor verzekerd?

Ik denk dat mijn reactie op CoTs hierboven wel wat antwoord geeft.
Ik heb ook een aantal niet kloppende diagnoses gehad voordat ik op mijn 32e (tijdens de 2e opname) de juiste diagnose kreeg. Er viel zo veel op zijn plek.

Mijn huisarts heeft alles behalve de laatste diagnose uit mijn dossier gehaald, dat voelt wel prettiger.

Vrijgevestigde psychiater ging uit de verzekering.

quote:

Op maandag 2 november 2020 09:30 schreef Nijna het volgende:

[..]

Ik denk dat ik niet slechter ben geworden van de opnames, ze wakkerden op een gegeven moment mijn "vechtlust" wel weer aan zeg maar. Dat ik weer het idee had dat ik verder kon/wilde.

Die 2e opname was ik heel bang dat ze me na 2 weken weer weg zouden sturen, terwijl ik zo over mijn grenzen heen was gegaan dat ik helemaal op was. Ik ben wel blij dat ze me de tijd hebben gegeven zeg maar.

De 1e opname was echt een behandelafdeling, was veel intensiever dan de 2e. Overigens denk ik niet dat het de goede plek was, met de kennis die ik nu heb. Ik heb er wel veel geleerd, maar ook vooral over anderen .

De 2e hadden we een vrij rustig programma, was veel algemener. Doel was bij de 2e ook veel meer om tot rust te komen en na 8 a 9 maanden voelde ik dat ik weer verder kon, een soort van.

Die 3e opname (voor de medicatie) vond ik het vervelendst. Ik wist dat het maar een paar weken was en waar ik bij de 1e en 2e opname in het weekend naar huis kon, mocht dat bij die 3e alleen maar overdag. Dat had mede te maken met de verzekering.
Ik werd toen opgenomen op vrijdag en zat daar dus gelijk het weekend terwijl er niks gebeurde, dat voelde niet zo prettig. Maar ivm mogelijke bijwerkingen moest het in de kliniek opgebouwd. Toen ik na die 2 weken naar huis was en nog een tabletje extra moest nemen, kreeg ik dus wel bijwerkingen .
Ik heb toen volgens mij ook nog ruzie gemaakt met de psychiater daar, de psychiater die ik al sinds de 2e opname had werkte toen niet meer in de kliniek en daar zat een enorme heks.
Die wilde de medicatie die ik aan het afbouwen was weer ophogen, want de dosering die ik slikte kon niet helpen. Ze had niet bedacht om even te vragen waarom ik zo weinig slikte en besloot het zonder overleg op te hogen.
Ik was zo kwaad en ben samen met een verpleegkundige naar haar toe gegaan en heb best wel lelijk gedaan, maar ze begreep wel wat ik bedoelde, dus verder afgebouwd.
[..]

Ik denk dat mijn reactie op CoTs hierboven wel wat antwoord geeft.
Ik heb ook een aantal niet kloppende diagnoses gehad voordat ik op mijn 32e (tijdens de 2e opname) de juiste diagnose kreeg. Er viel zo veel op zijn plek.

Mijn huisarts heeft alles behalve de laatste diagnose uit mijn dossier gehaald, dat voelt wel prettiger.

Vrijgevestigde psychiater ging uit de verzekering.

Je verhaal vind ik mooi om te lezen !
Sorry ik vind het moeilijk om er echt inhoudelijk op te reageren, gezien het jouw levenservaring is. Ik herken me wel in je verhaal. Opnames kunnen erg helpend zijn. Zonder opnames zou ik niet meer geleefd hebben en zo...

Ik vind het mooi om te lezen dat je bij de derde opname voor jezelf bent opgekomen en dat je gegroeid bent als mens in je opnames. Daar mag je heel trots op zijn!

Be proud! En ik ben super trots op jou

quote:

Op maandag 2 november 2020 09:42 schreef ChildoftheStars het volgende:

[..]

Je verhaal vind ik mooi om te lezen !
Sorry ik vind het moeilijk om er echt inhoudelijk op te reageren, gezien het jouw levenservaring is. Ik herken me wel in je verhaal. Opnames kunnen erg helpend zijn. Zonder opnames zou ik niet meer geleefd hebben en zo...

Ik vind het mooi om te lezen dat je bij de derde opname voor jezelf bent opgekomen en dat je gegroeid bent als mens in je opnames. Daar mag je heel trots op zijn!

Be proud! En ik ben super trots op jou

Dank je, lieve CotS! pas goed op jezelf!

quote:

Op maandag 2 november 2020 10:58 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Maar hoe weten ze wat de juiste diagnose is?
Voor jouw gevoel ja, maar als jouw gevoel daadwerkelijk leidend is dan was er toch al veel eerder een juiste diagnose geweest? Dan kun je de diagnose bij wijze van spreken zelf stellen?
Ik bedoel dit niet aanvallend, ik probeer alleen de logica in deze vorm van gezondheidszorg te snappen.

Ik heb meerdere diagnoses gehad, daar kon ik me niet altijd in vinden.
Heb ik ook wel aangegeven, maar je gaat er op zo'n moment toch ook van uit dat zij het wel weten.
Ik heb bij de meeste eerdere diagnoses, behalve depressie, altijd het gevoel gehad dat het niet helemaal de lading dekte. En ASS dekte die lading wel.
Maar ik heb nooit serieus aan ASS gedacht, tot mijn kind die diagnose kreeg. En dat was voor mijn psychiater ook de reden om bij mij die richting op te zoeken.

Zoals we al wel vaker de discussie hebben gehad, psychiatrie is geen wiskunde waarbij 1 plus 1 altijd 2 is.
Zo exact is het gewoon niet. Er zijn voorwaarden/kenmerken waar je in een bepaalde mate aan moet voldoen, om die diagnose te krijgen.
En er zijn diagnoses die overlap hebben, het is niet zo dat je bij een depressie een blauwe stip op je neus hebt, bij een angststoornis een geel stipje op je linkerenkel en bij autisme een regenboog op je voorhoofd. Zo exacte wetenschap is het simpelweg niet. Zou wel makkelijk zijn.
Daarvoor weten we nog lang niet genoeg over hoe dat soort dingen werken in je brein of misschien wel in je hele lichaam.

Daar zit vast een logica in, maar dat is misschien niet jouw logica, dat kan.

Ik zou wel een regenboog op mijn voorhoofd willen hebben

Heeft iemand van jullie ook een app waarbij je je stemming kunt bijhouden?

Ik gebruik nu een jaar Daylio. Het is op zich wel interessant om te zien hoe het schommelt, of juist stabiel is, maar ik heb nog niets met de informatie kunnen doen.

quote:

Op maandag 2 november 2020 16:11 schreef kuolema het volgende:
Ik zou wel een regenboog op mijn voorhoofd willen hebben

Waarom denk je dat ik die koos bij ASS

Voor wat betreft die app wilde ik daylio zeggen, maar die heb je dus al.
Wat zou je willen doen met de informatie dan?

Oef... ik had een antwoord van de luisterlijn op mijn e-mail...

Voor een ander....

Het probleem en hoe het ermee omgaan voor een ander was naar mij gemaild...
Ik ben zodra het duidelijk werd gestopt met lezen, een mail gestuurd met er is een fout gemaakt, en hen het bericht verwijderd.

Dit voelt niet fijn...

(en nu heb ik zoiets van misschien hebben ze het expres gedaan om me te laten zien dat ik een dikke aansteller ben... Klopt niet die gedachte, hij helpt ook niet, maar het spookt wel).

quote:

Op maandag 2 november 2020 16:20 schreef Nijna het volgende:

[..]

Waarom denk je dat ik die koos bij ASS

Voor wat betreft die app wilde ik daylio zeggen, maar die heb je dus al.
Wat zou je willen doen met de informatie dan?

Ik dacht dat het idee van die app ook een beetje is dat je een link kunt leggen tussen je stemming en je activiteiten.
Want je kunt per activiteit aanklikken hoe je stemming daarbij meestal is. Het is voor mij vaak lastig om te weten waardoor ik me ineens een dag of een langere periode beter of slechter voel. Als je op de lange termijn bijhoudt wat je doet of hebt gedaan op de momenten dat je je stemming aangeeft zou je misschien een verband kunnen zien tussen die dingen. En daar dan rekening mee houden. Maar dat zie ik niet.

Maar ik doe het ook vooral voor de leuk hoor.

quote:

Op maandag 2 november 2020 16:25 schreef ChildoftheStars het volgende:
(en nu heb ik zoiets van misschien hebben ze het expres gedaan om me te laten zien dat ik een dikke aansteller ben... Klopt niet die gedachte, hij helpt ook niet, maar het spookt wel).

Waarom denk je dat? Omdat de problemen van degene voor wie het bericht bedoeld was erger lijken dan de jouwe?

Ik herken die gedachte wel, dat hulpverleners iets expres doen om je iets duidelijk te maken.
Vooral in de kliniek had ik dat. Dat ze me expres 'vergaten' of later kwamen, iets deden om me te testen of te straffen, me uitlachten. Maar ook hier bij beschermd wonen. Het voelt heel naar.

quote:

Op maandag 2 november 2020 16:22 schreef ChildoftheStars het volgende:
Oef... ik had een antwoord van de luisterlijn op mijn e-mail...

Voor een ander....

Het probleem en hoe het ermee omgaan voor een ander was naar mij gemaild...
Ik ben zodra het duidelijk werd gestopt met lezen, een mail gestuurd met er is een fout gemaakt, en hen het bericht verwijderd.

Dit voelt niet fijn...

Kan ik me voorstellen... slordige fout
Zal niet expres zijn, maar mijn hoofd zou er ook zoiets van kunnen maken

quote:

Op maandag 2 november 2020 16:26 schreef kuolema het volgende:

[..]

Ik dacht dat het idee van die app ook een beetje is dat je een link kunt leggen tussen je stemming en je activiteiten.
Want je kunt per activiteit aanklikken hoe je stemming daarbij meestal is. Het is voor mij vaak lastig om te weten waardoor ik me ineens een dag of een langere periode beter of slechter voel. Als je op de lange termijn bijhoudt wat je doet of hebt gedaan op de momenten dat je je stemming aangeeft zou je misschien een verband kunnen zien tussen die dingen. En daar dan rekening mee houden. Maar dat zie ik niet.

Maar ik doe het ook vooral voor de leuk hoor.

Zou op zich wel mooi zijn als je zoiets uit zo'n app zou kunnen halen.
Ik heb daylio maar kort gebruikt, nu al een tijd niet meer.

Ik heb even gechat met ze. Gerustgesteld, was een fout, kan gebeuren.
En verder ook nog even een fijn gesprek gehad. Dat lucht echt even op, zonder dat ik het gevoel heb iemand te belasten of zo

Na lang, lang twijfelen heb ik het vandaag uitgemaakt met mijn vriendin. Ik voelde nog wel liefde voor haar, alleen was de som van het totaal niet genoeg.

Ik weet dat het de juiste keuze was, maar allejezus wat voel ik me kut. Om te zien hoe veel pijn ze had, iemand waar ik nog zo veel om geef en alleen maar het beste voor haar wens. Dat was echt heel erg moeilijk. Als gebroed people pleaser staat dit haaks op wat ik altijd gewend was om te doen. Desondanks ben ik trots op mezelf dst ik het gedaan heb. Ook al voel ik nu veel eenzaamheid en verdriet.

Sterkte duracel 😘

quote:

Op maandag 2 november 2020 22:16 schreef duracellkonijntje het volgende:
Na lang, lang twijfelen heb ik het vandaag uitgemaakt met mijn vriendin. Ik voelde nog wel liefde voor haar, alleen was de som van het totaal niet genoeg.

Ik weet dat het de juiste keuze was, maar allejezus wat voel ik me kut. Om te zien hoe veel pijn ze had, iemand waar ik nog zo veel om geef en alleen maar het beste voor haar wens. Dat was echt heel erg moeilijk. Als gebroed people pleaser staat dit haaks op wat ik altijd gewend was om te doen. Desondanks ben ik trots op mezelf dst ik het gedaan heb. Ook al voel ik nu veel eenzaamheid en verdriet.

Sterkte, helaas gaat zoiets nooit zonder pijn. Voel ook heel goed wat je bedoelt met pleaser en dat het daardoor misschien nog lastiger voelt, maar relatie is niet iets waarin je moet doorgaan om te pleasen. En als je voelt dat het de juiste keuze is en dat je die hoe moeilijk ook durft te maken kan ik me voorstellen dat dat ook als groei kan aanvoelen.