Depressie & Angst #167 dikke knuffel voor iedereen hier!

quote:

Op donderdag 3 september 2020 09:17 schreef Nijna het volgende:

[..]

Medicatie is geen tovermiddel, maakt het niet ineens goed.
Het kan wel een steuntje in de rug zijn.
Toen ik het goede antidepressivum kreeg (was best even zoeken), werd het echt een stuk minder donker en van daaruit kon ik wel weer verder ofzo.
Ik slik nu geen AD meer, heb een hele lage dosering antipsychotica om prikkels te dempen (bijkomend voordeel is dat ik er slaperig van wordt, dus ik neem het 's avonds), dat scheelt behoorlijk.

Medicatie kan wel een zoektocht zijn, als het een niet werkt, zegt dat niet automatisch dat het andere ook niet werkt.

Wat Nijna zegt. Medicatie kan helpen om weer energie te krijgen/het dragelijker maken om er uit te klimmen. En het kan even zoeken zijn. Maar zeker bij diepe kwesties zul je hulp nodig hebben. Ik in ieder geval om dingen af te sluiten en mezelf in de toekomst te beschermen. En wil daarbij niet alleen bij de gratie van antidepressiva leven.

Medicatie kan de rust creëren om aan het daadwerkelijke probleem te werken.

quote:

Op woensdag 2 september 2020 19:29 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

Naar zeg. Die hypochondrie herken ik. Maar ga je dan op gegeven moment niet ook denken: het is steeds niks, dus zal het wel niet ernstig zijn? Of krijg je steeds andere symptomen? Ja ik herken ook wel dat ik het gevoel heb mijn leven te verdoen maar tegelijkertijd wat jij schrijft dat het toch allemaal onbelangrijk is uiteindelijk want we gaan toch dood. Ik heb zelf gelukkig nog niet zo’n ernstige depressie als dat jij hebt. Welke medicijnen gebruikte je?

Ja, de symptomen zijn iedere keer anders, want de symptomen waar ik last van had ben ik altijd na 2 weken wel overheen. Dan blijkt het allemaal niet door te zetten of gewoon over te gaan. Ondertussen is het patroon ook wel behoorlijk herkenbaar, dus zie ik het gewoon als 2 weken uitzitten. Maar iedere keer is het weer zo realistisch, het lukt gewoon niet om het op de momenten zelf van me af te zetten.

Medicatie was anti-depressiva, welke variant weet ik niet meer. De diagnose was een dysthyme stoornis. Maar mijn handen en voeten werden heel klam en ik kon mijn benen niet meer stil houden, heel onrustig in mijn lichaam. Ik was zo klaar met die bijwerkingen dat ik me er liever zelf doorheen ging bijten, ondanks dat de wereld wel mooier voelde met het spul op. De medicijnen hielpen me kort in te zien dat de wereld ook mooi kan zijn, met dat beeld heb ik me er toen zelf doorheen getrokken. Ondanks dat het dus troep is, heeft het medicijn heeft me op een andere manier wel geholpen, dus maar goed dat ik het geprobeerd heb.

Herkenbaar, dat uitzitten! Hier ook dhysthymie, dus ook het besef dat de dalen blijven komen maar ook weer zullen gaan.

Of medicatie DE oplossing gaat zijn zal wel niet, denk dat DE oplossing niet bestaat.

Merk wel dat ik me meer en meer aan het isoleren ben en beetje bij beetje meer hoop verlies, er lijkt langzaam maar 1 uitweg te zijn, het werkt erg vernauwend alsof ik vast zit en die uitweg lijkt een stuk aangenamer te lijken dan zo door te gaan. Hier heb ik het ook met psych overgehad uiteraard en hoe serieus hun het nemen weet ik niet, heb iig aangegeven dat ik een plan heb en ben daar gewoon eerlijk tegenover hun.

In mijn prive omgeving weet niemand dit ook, ik speel wel een soort gevaarlijk dubbel leven zo.

Tijdje terug had ik nog een date/scharrel maar die heeft zich ook afgemeld, ik denk dat ze door naar een ander is want ze was al aan het appen met iemand. En gelijk heeft ze want het is nu niet altijd een pretje om bij mij te zijn. Maarja we hadden duidelijk afgesproken dat het toch niks ging worden tussen ons dus.(en ben daar ook totaal niet opzoek na of klaar voor)
En het maakt me ook niet uit, verder afgevlakt als dit kan bijna niet

Ik meen het serieus dat als ik zeg dat als ze nu aan de deur staan OF ze zeggen je hebt de jackpot van 20 miljoen gewonnen OF heel je familie is omgekomen bij een auto ongeluk. En dan meen ik echt dat het me het beide niet interesseert en of geen gevoel bij heb. En dat zullen mensen mischien niet geloven maar dat is echt zo.
En het is dit numb gevoel waardoor je er oa ook echt een keer echt klaar mee bent en ook natuurlijk schuldig voelt.

Maar beetje bij beetje steeds minder contact, mss ook steeds meer het contact met de realiteit kwijt. Ben mezelf kwijt en weet dat ik die oude ik ook echt nooit meer ga vinden.
Zo weinig verbinding met alles, alles zo nutteloos vinden en nergens voldoening uit halen, zelfs muziek is niet te luisteren en kan geen eens wat simpels kijken op tv. Ben er ook totaal niet bij met mijn hoofd door die totale vermoeidheid en desinteresse, pff wat is dit heftig en ook nog eens oersaai, en dan moet je het nog geheim houden ook.

Ja ik kan een halfuurtje gaan hardlopen buiten. En dan?
Ik kan wat meer groente en fruit eten ja. En dan?
Altijd dat. En dan gevoel
En nu?

Medicatie twijfelde ik altijd over en langdure therapie ook en evt trauma therapie had de psych het over. Maar alles lijkt al opgegeven het is een gevecht waar ik al niet maar aan mee doe, buiten mijn macht om, ik ben niet de vijand, het is al verloren. Ik voel me levend dood. Al maanden, jaren. Ik probeer zoveel mogelijk te slapen, maar de vermoeidheid/uitgeputheid is er zo 1 die je niet bijgeslapen krijgt.

Ik had laatst voor weer in maanden weer een droom ofja nachtmerrie ivm gebrek aan REM slaap al bijna in jaren geen droom gehad (letterlijk en figuurlijk)
Maar ik werd dus wakker uit de nachtmerrie en meestal ben je dan opgelucht; oef gelukkig een nachtmerrie. Niet in mijn geval, van nachtmerrie de volgende nachtmerrie in.


Maar ergens voel ik toch een soort verplichtheid om iig nog medicatie en bijv langdure therapie of trauma therapie of ik hoorde iets van emdr te proberen.. verplicht tegenover mijn familie, niet meer voor mezelf. Heb mezelf al opgegeven.

Als je onder de grond ligt kan je geen medicatie meer proberen.
Dus dat lijkt een laatst soort slotoffensief te worden.

We gaan maar weer eens terug naar bed
Proberen te slapen zzzz

quote:

Op maandag 31 augustus 2020 11:49 schreef Papaap het volgende:
Ik moet heel even mijn verhaal kwijt hier...ik heb al meer dan een jaar last van hartkloppingen, beroerd voelen, paniek, angst, alles bij elkaar. Eind vorig jaar uitgebreid onderzocht door cardioloog met een echo en een holteronderzoek, veel overslagen gezien, onschuldig volgens de cardioloog. Bloed ook allemaal goed. Ik ben 37.

Vanaf 2002 al last van paniek en angst, maar nu de laatste jaren extra, ondanks 20 mg Paroxetine.

Psychologische hulp gehad eind vorig jaar, maar nu ga ik echt zo diep.

Begin 2020 een heftige huwelijkscrisis doorstaan die tot mei duurde. Onnoemelijk veel stress. Daarna gaan minderen met antidepressiva, maar dat gaf veel meer angst. Een maandje terug pleegde mijn broer zelfmoord, waarvan ik de vondst van zijn lichaam van dichtbij heb meegemaakt. In december 2015 overleed mijn pa plotseling door zijn hart op zijn zeventigste, ook heftige impact.

Vorige week nog nagekeken door de huisarts, hartfilmpje gemaakt, niks te vinden natuurlijk. Bloeddruk prima, laag zelfs. Overstap gemaakt naar een andere antidepressiva. Afgelopen donderdag gestart van Paroxetine naar Escitalopram. Maar ik voel me zo slecht de hele dag, zo onnoemelijk slecht met druk op mn borst en pijn in mijn bovenrug en constante angst.

Ik kan nergens meer van genieten en zit continu met mijn hart in mijn hoofd, continu bezig met:
- Ik heb Colitis, en IBD brengt een verhoogd risico op hart en vaatziekten
- Ik beweeg niet zo veel, verhoogt het risico nog meer (ik fiets per dag 15 minuten op de spinning-bike en probeer elke dag minimaal 20 minuten te wandelen)
- Ik drink af en toe een biertje, verhoogt het risico verder

En in mijn hoofd is het helemaal helder. Ik heb zo'n druk/pijn op de borst door een dichtgeslibte ader, maar de huisarts zegt dat ik echt psychische hulp moet hebben.

Pff ik trek de dagen zo, zo enorm slecht, even van me af praten.

Heftig verhaal, sterkte!

Ik herken het een beetje. Ik ben een paar jaar geleden naar de huisarts gegaan omdat ik ook een gigantische druk op mijn borst had, hartkloppingen etc. Na een uitgebreid onderzoek kwam hij tot de conclusie: je bent kerngezond, maar je hebt wat wij noemen: Acute Stress Stoornis.

quote:

Op woensdag 2 september 2020 19:39 schreef Papaap het volgende:
Ja zeker! Dat was heel fijn om zoveel begrip te krijgen, en om te horen dat het voor hen ook heel erg moeilijk is zo'n situatie, al is dat niets vergeleken bij de getroffen nabestaanden, toch steunt het wel.

Gelukkig maar. Goed om te lezen.

quote:

Lachen is gezond hoor haha. Er zal misschien een stukje herkenbaarheid voor je in zitten

Nou vreemd genoeg dat niet, want de psychologen die ik had kwamen altijd juist wel vriendelijk over. Maar dat maakte de behandeling helaas niet beter wanneer deze niet werkte.

quote:

Precies, dat begrepen wij als familie ook niet helemaal. Er komt nog een gesprek over een maand hierover, dan zal ik er eens op doorvragen.

Oke goed van je. Ik ben benieuwd naar het antwoord.

quote:

Dat is waar. Daarom wacht ik er eventjes mee tot we in wat rustiger vaarwater zijn met alle afhandeling. Zelfmoord van een familielid of iemand die dichtbij je staat is zo zinloos voor mijn gevoel, ik wil er toch zin aan geven, ik denk dat het daar in de kern vandaan komt. Aan de andere kant weet ik ook dat hij nu geen angst meer heeft en dat zijn psychisch lijden voorbij is. Maar dat had wellicht ook zonder zelfmoord gekund, al zou hij steevast geroepen hebben van niet.

Ja dat is verstandig. Je kan helaas niet in iemands hoofd kijken en je weet ook nooit of je broer door bepaalde behandelingen wel zou zijn opgeknapt. Maar er zijn helaas nog heel erg veel mensen met treatment resistent depression, die zelf al alles geprobeerd hebben (of een paar dingen en er is geen budget meer om verdere dingen te proberen en ze leggen zich erbij neer, wat van een depressief persoon te verwachten valt). Nu is er weinig verantwoordelijkheid, als de behandeling niet werkt of er is geen budget en ze willen daarom niet (verder) behandelen wordt de schuld al snel bij de client neergelegd. Helaas is dat ook bij lichamelijke aandoeningen vaak zo. Het meest kwalijke vind ik dat er zo snel overheen wordt gestapt dat er geen onderscheid te maken valt of iemand iets wil omdat diegene niet beter weet vanwege ziekte en zonder ziekte anders had gewild of dat de beslissing niet door de ziekte komt.

quote:

Ik wordt trillend wakker, als een plank. Ook voel ik me niet lekker (en dat is een understatement, het voelt alsof je dood gaat), wat de angst verder versterkt, als in beroerd voelen. Verder geen verschijnselen zoals misselijkheid of pijn ofzo. Gewoon een allesvernietigend beroerd gevoel.

Wat gek. Ik heb zo’n heftige paniekaanval gelukkig nog nooit ervaren, alleen dat het zwart werd voor mijn ogen maar geen andere lichamelijke klachten. Wat ik zelf heel interessant vind is dat bepaalde drugs en andere stoffen bekend staan als veroorzakers van paniekaanvallen, zoals bijvoorbeeld yohimbine. Het wordt gebruikt als model voor paniekaanvallen. https://en.m.wikipedia.org/wiki/Anxiogenic
Van daaruit kan ook worden gezocht naar een medicijn.

quote:

Het is bij mij ietsje complexer. Ik zat aan de paroxetine, was vanaf juni af aan het bouwen van 30 mg naar 10 mg in augustus, daarna ben ik overgestapt naar escitalopram. Ik slikte paroxetine al 13 jaar voor precies die angsten, ze hebben 10 jaar goed gewerkt maar de laatste 3 jaar lijkt het minder te gaan werken ofzo. De huisarts zegt dat dat niet kan maar ik heb dat idee echt.

Wat voor argument gaf de huisarts ervoor dat het niet kon? Als je veel hebt meegemaakt worden je angsten ook groter en dan lijkt het me logisch dat een medicijn wat eerst voldoende was later dat niet meer is maar goed. zoveel heb je nog niet geprobeerd volgens mij. Het is even afwachten of citalopram gaat werken dat heeft denk ik tijd nodig misschien wel een maand of langer anders zou ik echt vragen of je weer iets anders mag proberen.

quote:

Op donderdag 3 september 2020 11:18 schreef AlphaEntropyOmega het volgende:
Ja, de symptomen zijn iedere keer anders, want de symptomen waar ik last van had ben ik altijd na 2 weken wel overheen. Dan blijkt het allemaal niet door te zetten of gewoon over te gaan. Ondertussen is het patroon ook wel behoorlijk herkenbaar, dus zie ik het gewoon als 2 weken uitzitten. Maar iedere keer is het weer zo realistisch, het lukt gewoon niet om het op de momenten zelf van me af te zetten.

Medicatie was anti-depressiva, welke variant weet ik niet meer. De diagnose was een dysthyme stoornis. Maar mijn handen en voeten werden heel klam en ik kon mijn benen niet meer stil houden, heel onrustig in mijn lichaam. Ik was zo klaar met die bijwerkingen dat ik me er liever zelf doorheen ging bijten, ondanks dat de wereld wel mooier voelde met het spul op. De medicijnen hielpen me kort in te zien dat de wereld ook mooi kan zijn, met dat beeld heb ik me er toen zelf doorheen getrokken. Ondanks dat het dus troep is, heeft het medicijn heeft me op een andere manier wel geholpen, dus maar goed dat ik het geprobeerd heb.

Ik snap wat je bedoelt. Het menselijk lichaam is nu eenmaal kwetsbaar want er zijn zo ontzettend veel ziektes of aandoeningen die je kunt krijgen. Het moet echt een verschil worden in mindset van: ik moet altijd direct iets signaleren en ingrijpen voordat het te laat is naar: als ik alleen maar met angst bezig ben heb ik geen leven, het is vroeg genoeg om me zorgen te maken als het echt niet anders kan. Dat laatste probeer ik ook en het lukt vaak wel aardig maar dan krijg ik soms ineens weer van die vage klachten die jij hebt en dan ben ik ook altijd gelijk bang dat het iets is waar je binnen 24 uur of binnen enkele dagen onvermijdelijk aan overlijdt ook al zijn er helemaal niet zulke duidelijke symptomen. Dus helaas snap ik wat je bedoeld en heb ik er ook nog geen oplossing voor.

Logisch dat je met de medicijnen was gestopt met zulke bijwerkingen, maar wat zei je arts ervan dan? Hoeveel verschillende medicijnen heb je mogen uitproberen?


Ik lees hier veel dat mensen last hebben van 1 hoofdklacht of 2, depressie en angst. Zijn er ook mensen die herkennen dat ze verschillende roulerende klachten hebben? Ik heb verschillende moduleren met elk eigen problemen en als het ene probleem weg is dan komt een andere ervoor in de plaats waardoor ik me nooit voor 100% goed voel.
Ik heb altijd wel 1 van deze dingen:
-angst voor allerlei dingen waaronder dus ziektes
- vermoeidheid/lusteloosheid (wordt verergerd door slaaptekort uiteraard dus daar probeer ik op te letten), voor maar heel weinig dingen enthousiasme op kunnen brengen
- afleiding
niet doen wat ik gepland had en mijn tijd verspillen oa door op Fok te zitten of nutteloze youtube filmpjes te kijken, dromerigheid en heel lang voor me uitstaren, gevolgd door frustratie/boosheid. Dit heb ik vaak wanneer ik eindelijk van mijn vermoeidheid of angst af ben en denk: “Nu kan ik eindelijk productief zijn!” Not. Soms gepaard met chaos in het hoofd, onrust in het lichaam, teveel tegelijk willen en daardoor niks doen, in uiterste geval grandioze ideeen of wanen? dat men camera’s in mijn huis heeft opgehangen enz.
- cognitieve problemen
Verwarring, geen beslissingen kunnen maken, niet weten in welke volgorde ik taken moet uitvoeren, overweldigd gevoel, achteraf opdrachten die ik heb gemaakt bekijken en denken “huh wat heb ik in vredesnaam gedacht toen ik dit schreef er klopt niets van#8221;, leeg hoofd op negatieve manier of juist dwangmatige gedachten (dat ik iets moet doen wat tegenovergestelde van wat ik eigenlijk wil en dat ik het niet uit mn hoofd krijg totdat ik het heb gedaan of gilles de la tourette achtige gedachten)
- Sociale problemen: als kluizenaar leven, moeite met weten hoe ik goed op anderen moet reageren en gesprekken op gang houden, constant piekeren over hoe anderen over mij denken, gebrek aan empathie en connectie, veel wantrouwen naar anderen, soms denken dat anderen krankzinnig zijn terwijl er geen hele duidelijke aanleiding voor is
Zijn er meerderen die herkennen dat als 1 psychisch probleem weg is er direct wel weer een andere voor in de plaats komt?

[ Bericht 0% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 04-09-2020 17:09:43 ]

quote:

Op vrijdag 4 september 2020 11:39 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

Ik lees hier veel dat mensen last hebben van 1 hoofdklacht of 2, depressie en angst. Zijn er ook mensen die herkennen dat ze verschillende roulerende klachten hebben? Ik heb verschillende moduleren met elk eigen problemen en als het ene probleem weg is dan komt een andere ervoor in de plaats waardoor ik me nooit voor 100% goed voel.
Ik heb altijd wel 1 van deze dingen:
-angst voor allerlei dingen waaronder dus ziektes
- vermoeidheid/lusteloosheid (wordt verergerd door slaaptekort uiteraard dus daar probeer ik op te letten), voor maar heel weinig dingen enthousiasme op kunnen brengen
- afleiding
niet doen wat ik gepland had en mijn tijd verspillen oa door op Fok te zitten of nutteloze youtube filmpjes te kijken, dromerigheid en heel lang voor me uitstaren, gevolgd door frustratie/boosheid. Dit heb ik vaak wanneer ik eindelijk van mijn vermoeidheid of angst af ben en denk: “Nu kan ik eindelijk productief zijn!” Not. Soms gepaard met chaos in het hoofd, onrust in het lichaam, teveel tegelijk willen en daardoor niks doen, in uiterste geval grandioze ideeen of wanen? dat men camera’s in mijn huis heeft opgehangen enz.
- cognitieve problemen
Verwarring, geen beslissingen kunnen maken, niet weten in welke volgorde ik taken moet uitvoeren, overweldigd gevoel, achteraf opdrachten die ik heb gemaakt bekijken en denken “huh wat heb ik in vredesnaam gedacht toen ik dit schreef er klopt niets van#8221;, leeg hoofd op negatieve manier of juist dwangmatige gedachten (dat ik iets moet doen wat tegenovergestelde van wat ik eigenlijk wil en dat ik het niet uit mn hoofd krijg totdat ik het heb gedaan of gilles de la tourette achtige gedachten)
- Sociale problemen: als kluizenaar leven, moeite met weten hoe ik goed op anderen moet reageren en gesprekken op gang houden, constant piekeren over hoe anderen over mij denken, gebrek aan empathie en connectie, veel wantrouwen naar anderen, soms denken dat anderen krankzinnig zijn terwijl er geen hele duidelijke aanleiding voor is
Zijn er meerderen die herkennen dat als 1 psychisch probleem weg is er direct wel weer een andere voor in de plaats komt?

Als ik dit zo lees, denk ik eerder aan wat een psycholoog mij eens vroeg: Durf je wel vrolijk, blij en optimistisch te zijn?
Die vraag sloeg eigenlijk in als een bom, ik voel me al mijn hele leven redelijk klote, door verschillende redenen.
Geef mij 1000 positieve dingen, 1 negatief iets.. en dat negatieve heb ik meteen te pakken. Alsof ik er extra voelspreitje voor heb.

quote:

Op vrijdag 4 september 2020 20:35 schreef Burner82 het volgende:
Als ik dit zo lees, denk ik eerder aan wat een psycholoog mij eens vroeg: Durf je wel vrolijk, blij en optimistisch te zijn?
Die vraag sloeg eigenlijk in als een bom, ik voel me al mijn hele leven redelijk klote, door verschillende redenen.
Geef mij 1000 positieve dingen, 1 negatief iets.. en dat negatieve heb ik meteen te pakken. Alsof ik er extra voelspreitje voor heb.

Ja maar wat als je het niet durft dan? Wat is dan de volgende stap?
Deels is dat denk ik waar want als je je slecht voelt dan val je wat minder diep wanneer het ineens nog slechter gaat, maar aangezien het altijd nog slechter kan en het feit dat je je eerder ook slecht voelde de situatie niet veel beter maakt wanneer je je nog slechter voelt, maakt het nog niet helemaal logisch.
Ja klopt dat heb ik ook daarom focus ik mij iedere dag bewust ook op de positieve dingen

quote:

Op vrijdag 4 september 2020 20:40 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Ja maar wat als je het niet durft dan? Wat is dan de volgende stap?
Deels is dat denk ik waar want als je je slecht voelt dan val je wat minder diep wanneer het ineens nog slechter gaat, maar aangezien het altijd nog slechter kan en het feit dat je je eerder ook slecht voelde de situatie niet veel beter maakt wanneer je je nog slechter voelt, maakt het nog niet helemaal logisch.
Ja klopt dat heb ik ook daarom focus ik mij iedere dag bewust ook op de positieve dingen

Dat is het moeilijke ja.Ik heb de afgelopen dagen/weken grote beslissingen genomen (post ik dadelijk). Maar soms is het ook gewoon de knop omzetten..

Enn.. vandaag weer veel te onproductieve dag gehad, haat het zo erg, kan wel janken van boosheid maar dat heeft ook geen zin
Dus maar even relativeren, in het grotere geheel boeit het niks

quote:

Op vrijdag 4 september 2020 20:47 schreef Burner82 het volgende:
Dat is het moeilijke ja.Ik heb de afgelopen dagen/weken grote beslissingen genomen (post ik dadelijk). Maar soms is het ook gewoon de knop omzetten..

Nouja als het gewoon de knop omzetten is dan zijn psychiaters/psychologen overbodig.
Goed dat je iig grote beslissingen heb genomen, ben benieuwd.

quote:

Op vrijdag 4 september 2020 20:52 schreef geeninspiratie1235 het volgende:
Enn.. vandaag weer veel te onproductieve dag gehad, haat het zo erg, kan wel janken van boosheid maar dat heeft ook geen zin
Dus maar even relativeren, in het grotere geheel boeit het niks
[..]

Nouja als het gewoon de knop omzetten is dan zijn psychiaters/psychologen overbodig.
Goed dat je iig grote beslissingen heb genomen, ben benieuwd.

Zij kunnen het niet voor je doen natuurlijk.Je zult het zelf moeten doen.

In augustus 2018 ben ik begonnen in een GGZ traject, voor depressie. Ik voelde me kut en wilde niet meer leven. September 2020: ik heb nog geen fatsoenlijke behandeling gehad ervoor, wel 2 verslavingstrajecten. Want ja, als je drinkt, ben je verslaafd. Niemand die er aan denkt dat er een probleem aan ten grondslag ligt.

6 oktober heb ik mijn intake voor het diagnostisch traject. Maand eerder dan gepland. Mijn POH-GGZ, is cool. Ze vind mij, gezien mijn achtergrond, wel een goede voor een Ervaringsdeskundige GGZ. Ik heb me erin verdiept en ik ga die opleiding doen volgend jaar. Mijn ellende omzetten in iets positiefs. Mensen helpen en motiveren.
Verder heb ik gisteren nog een date gehad, voor het eerst in 4 jaar of zo... Ik heb echt alle beren op de weg moeten afschieten en aan de kant duwen, maar het lukte. EN het was een gezellige middag

Dus vooralsnog, na vele jaren van ellende, gaan dingen de goede kant op.

Zonder GGZ eigenlijk.

quote:

Op vrijdag 4 september 2020 20:55 schreef Burner82 het volgende:
Zij kunnen het niet voor je doen natuurlijk.Je zult het zelf moeten doen.

Waarom kun je dan niet gewoon alles zelf?

quote:

Op vrijdag 4 september 2020 21:02 schreef Burner82 het volgende:
In augustus 2018 ben ik begonnen in een GGZ traject, voor depressie. Ik voelde me kut en wilde niet meer leven. September 2020: ik heb nog geen fatsoenlijke behandeling gehad ervoor, wel 2 verslavingstrajecten. Want ja, als je drinkt, ben je verslaafd. Niemand die er aan denkt dat er een probleem aan ten grondslag ligt.

6 oktober heb ik mijn intake voor het diagnostisch traject. Maand eerder dan gepland. Mijn POH-GGZ, is cool. Ze vind mij, gezien mijn achtergrond, wel een goede voor een Ervaringsdeskundige GGZ. Ik heb me erin verdiept en ik ga die opleiding doen volgend jaar. Mijn ellende omzetten in iets positiefs. Mensen helpen en motiveren.
Verder heb ik gisteren nog een date gehad, voor het eerst in 4 jaar of zo... Ik heb echt alle beren op de weg moeten afschieten en aan de kant duwen, maar het lukte. EN het was een gezellige middag

Dus vooralsnog, na vele jaren van ellende, gaan dingen de goede kant op.

Zonder GGZ eigenlijk.

Goed om te lezen!

quote:

Op vrijdag 4 september 2020 21:02 schreef Burner82 het volgende:
In augustus 2018 ben ik begonnen in een GGZ traject, voor depressie. Ik voelde me kut en wilde niet meer leven. September 2020: ik heb nog geen fatsoenlijke behandeling gehad ervoor, wel 2 verslavingstrajecten. Want ja, als je drinkt, ben je verslaafd. Niemand die er aan denkt dat er een probleem aan ten grondslag ligt.

6 oktober heb ik mijn intake voor het diagnostisch traject. Maand eerder dan gepland. Mijn POH-GGZ, is cool. Ze vind mij, gezien mijn achtergrond, wel een goede voor een Ervaringsdeskundige GGZ. Ik heb me erin verdiept en ik ga die opleiding doen volgend jaar. Mijn ellende omzetten in iets positiefs. Mensen helpen en motiveren.
Verder heb ik gisteren nog een date gehad, voor het eerst in 4 jaar of zo... Ik heb echt alle beren op de weg moeten afschieten en aan de kant duwen, maar het lukte. EN het was een gezellige middag

Dus vooralsnog, na vele jaren van ellende, gaan dingen de goede kant op.

Zonder GGZ eigenlijk.

Gaaf, ervaringsdeskundige! Mijn vroegere psychiater heeft dat wel eens geopperd.
Lijkt mij misschien ooit ook nog wel eens iets, mijn vroegere psychiater heeft dat wel eens geopperd, maar ik zou niet bij de ggz willen.
Ik zou het graag op een andere plek willen gebruiken.
Er is wel een organisatie waarvan ik vind dat ze hele toffe dingen doen, meer op het vlak van kennis delen. Zoiets lijkt me wel bijzonder.

Mijn vorige huisarts schoof dat idee van ervaringsdeskundige van tafel, want misschien moest ik er niet zo mee bezig zijn. Maar ik denk dat het me wel iets zou kunnen opleveren.

Maar ooit... nu eerst maar de focus op waar we nu mee bezig zijn qua behandeling. Misschien als het lukt om wat aardiger voor mezelf te zijn, dat ik ook ooit wel zover kom dat ik het durf te proberen.
Want op het moment vind ik vooral dat als ik ergens aan begin, ik het ook moet afmaken. En misschien is dat niet de goede insteek om ergens aan te beginnen.
De intentie om het af te maken moet er wel zijn, maar misschien moet ik niet de lat gelijk zo hoog leggen dat ik aan het begin al 1000% zeker moet weten dat het moet lukken...

Vandaag weer gesprek gehad, toen ik iets probeerde te doen met het gesprek en dat niet liep zoals ik bedacht had werd ik eigenlijk een beetje moedeloos.... Net spelletje gedaan en nu op naar bed, morgen is er weer een dag.

quote:

Op vrijdag 4 september 2020 21:09 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Waarom kun je dan niet gewoon alles zelf?

Ik denk dat mensen dat wel kunnen, maar soms hebben ze ondersteuning, of een schop nodig.
En "het systeem" is gewoon verrot. 2 jaar geleden ging ik naar GGZ omdat het niet lekker ging.Ik heb nog niks.

quote:

Op vrijdag 4 september 2020 21:14 schreef Nijna het volgende:

[..]

Gaaf, ervaringsdeskundige! Mijn vroegere psychiater heeft dat wel eens geopperd.
Lijkt mij misschien ooit ook nog wel eens iets, mijn vroegere psychiater heeft dat wel eens geopperd, maar ik zou niet bij de ggz willen.
Ik zou het graag op een andere plek willen gebruiken.
Er is wel een organisatie waarvan ik vind dat ze hele toffe dingen doen, meer op het vlak van kennis delen. Zoiets lijkt me wel bijzonder.

Mijn vorige huisarts schoof dat idee van ervaringsdeskundige van tafel, want misschien moest ik er niet zo mee bezig zijn. Maar ik denk dat het me wel iets zou kunnen opleveren.

Maar ooit... nu eerst maar de focus op waar we nu mee bezig zijn qua behandeling. Misschien als het lukt om wat aardiger voor mezelf te zijn, dat ik ook ooit wel zover kom dat ik het durf te proberen.
Want op het moment vind ik vooral dat als ik ergens aan begin, ik het ook moet afmaken. En misschien is dat niet de goede insteek om ergens aan te beginnen.
De intentie om het af te maken moet er wel zijn, maar misschien moet ik niet de lat gelijk zo hoog leggen dat ik aan het begin al 1000% zeker moet weten dat het moet lukken...

Vandaag weer gesprek gehad, toen ik iets probeerde te doen met het gesprek en dat niet liep zoals ik bedacht had werd ik eigenlijk een beetje moedeloos.... Net spelletje gedaan en nu op naar bed, morgen is er weer een dag.

Nice! Naja, de opleiding begint in September.. Dus ik heb nog een jaar. Dat zal ik ook nodig hebben denk ik.
Maar, tijdens de opleiding zelf leer je ook veel over jezelf, maar dat moet je wel aan kunnen.
En ervaringsdeskundige, dat moet je liggen. Ik heb een achtergrond in lerarenopleidingen en SPH. Dus ik wilde die kant altijd wel op. Uiteindelijk in de logistiek terecht gekomen, waar ik goed was en blijven hangen. Na alle ellende wil ik toch wel weer terug naar "iets met mensen". En Ervaringsdeskundige, lijkt me een mooie middenweg.

quote:

Op vrijdag 4 september 2020 11:39 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

- afleiding
niet doen wat ik gepland had en mijn tijd verspillen oa door op Fok te zitten of nutteloze youtube filmpjes te kijken, dromerigheid en heel lang voor me uitstaren, gevolgd door frustratie/boosheid. Dit heb ik vaak wanneer ik eindelijk van mijn vermoeidheid of angst af ben en denk: “Nu kan ik eindelijk productief zijn!” Not. Soms gepaard met chaos in het hoofd, onrust in het lichaam, teveel tegelijk willen en daardoor niks doen, in uiterste geval grandioze ideeen of wanen? dat men camera’s in mijn huis heeft opgehangen enz.

Heb je niet ook 'gewoon' een zekere mate van internetverslaving?

Als ik al deze verhalen lees mag ik eigenlijk niet klagen. Wat super dat jullie dit überhaupt durven te delen en er hard aan werken.

Sinds een half jaartje ben ik van de anti depressiva af , maar ik merk dat het vaker heel moeizaam gaat voor me. Heeft ook denk ik te maken met het corona virus, mijn leeftijdsgroep etc. Op dit moment vind ik het moeilijk om positief te blijven en ben ik soms wel bang dat ik helemaal ga terugvallen. Hebben jullie misschien goede tips om mijn negatieve deprimerende gedachtes kwijt te raken zonder aan Ad te gaan?

quote:

Op vrijdag 4 september 2020 21:33 schreef Modus het volgende:

[..]

Heb je niet ook 'gewoon' een zekere mate van internetverslaving?

Ik vind internetverslaving te makkelijk. we hebben al maanden een redelijke lockdown, ik kan mijn beste vriend niet gewoon ff knuffelen zoals we deden. Mensen zitten thuis, vooral mensen problemen. En het sociale contact wordt afgenomen. Studie heeft uitgewezen dat de lockdown echt verschrikkelijk was voor mensen binnen de GGZ. Overheids-advies is ook: GGZ moet doorgaan! Al is het in verminderde vorm, minder mensen per groep, maar laat het doorgaan!

quote:

Op vrijdag 4 september 2020 21:43 schreef dardevil18 het volgende:
Als ik al deze verhalen lees mag ik eigenlijk niet klagen. Wat super dat jullie dit überhaupt durven te delen en er hard aan werken.

Sinds een half jaartje ben ik van de anti depressiva af , maar ik merk dat het vaker heel moeizaam gaat voor me. Heeft ook denk ik te maken met het corona virus, mijn leeftijdsgroep etc. Op dit moment vind ik het moeilijk om positief te blijven en ben ik soms wel bang dat ik helemaal ga terugvallen. Hebben jullie misschien goede tips om mijn negatieve deprimerende gedachtes kwijt te raken zonder aan Ad te gaan?

Waarom ben je van de AD af? Dat lijkt me de grootste vraag. En wat is je leeftijdsgroep?
Negatieve gedachtes zijn er, je moet ze een plek kunnen geven, al is het 5 seconden per keer. Komende 5 seconden ga ik naar de keuken, en drink water, komende 5 seconde 5 seconden ga ik terug lopen...Dat heeft mij geholpen in de ergste momenten.

Positief blijven, naja, daar kan niemand in helpen helaas. Hoogstens je bljven wijzen op positieve dingen!
En we delen het, omdat gewoon soms anoniem alles eruit gooien, goed werkt. Voor mij iig!

quote:

Op vrijdag 4 september 2020 21:15 schreef Burner82 het volgende:
Ik denk dat mensen dat wel kunnen, maar soms hebben ze ondersteuning, of een schop nodig.
En "het systeem" is gewoon verrot. 2 jaar geleden ging ik naar GGZ omdat het niet lekker ging.Ik heb nog niks.

Een schop krijg je al van iedereen, daarin is de GGz overbodig denk ik.
Ondersteuning...maar wat valt er dan precies nog te ondersteunen als iemand het zelf moet doen?
Waarom krijgen degenen die het minste doen het meest betaald? Normaal gesproken krijgt de meest verantwoordelijke voor de oplossing van het probleem betaald.

quote:

Op vrijdag 4 september 2020 21:33 schreef Modus het volgende:
Heb je niet ook 'gewoon' een zekere mate van internetverslaving?

Oh, is dat gewoon? Heb jij ook een internetverslaving? Ben je nu boos op jezelf dat je op Fok dit soort dingen typte terwijl je dat eigenlijk helemaal niet had willen doen?

quote:

Op vrijdag 4 september 2020 21:59 schreef Burner82 het volgende:
Ik vind internetverslaving te makkelijk. we hebben al maanden een redelijke lockdown, ik kan mijn beste vriend niet gewoon ff knuffelen zoals we deden. Mensen zitten thuis, vooral mensen problemen. En het sociale contact wordt afgenomen. Studie heeft uitgewezen dat de lockdown echt verschrikkelijk was voor mensen binnen de GGZ. Overheids-advies is ook: GGZ moet doorgaan! Al is het in verminderde vorm, minder mensen per groep, maar laat het doorgaan!

Ja, tijdens corona is het internet nog belangrijker geworden. Ik heb zelf eigenlijk altijd wel contact gehad met familie en vrienden, maar dan met anderhalvr meter afstand en/of mondkapje/handen wassen/handschoenen. Maar ik heb dan ook nog nooit coronaklachten gehad gelukkig. Ik kom zo min mogelijk op drukke plaatsen.
En idd, bedrijfleven vindt ook allerlei oplossingen, dan moet dat ook gewoon mogelijk zijn voor GGZ

quote:

Op vrijdag 4 september 2020 21:02 schreef Burner82 het volgende:
In augustus 2018 ben ik begonnen in een GGZ traject, voor depressie. Ik voelde me kut en wilde niet meer leven. September 2020: ik heb nog geen fatsoenlijke behandeling gehad ervoor, wel 2 verslavingstrajecten. Want ja, als je drinkt, ben je verslaafd. Niemand die er aan denkt dat er een probleem aan ten grondslag ligt.

6 oktober heb ik mijn intake voor het diagnostisch traject. Maand eerder dan gepland. Mijn POH-GGZ, is cool. Ze vind mij, gezien mijn achtergrond, wel een goede voor een Ervaringsdeskundige GGZ. Ik heb me erin verdiept en ik ga die opleiding doen volgend jaar. Mijn ellende omzetten in iets positiefs. Mensen helpen en motiveren.
Verder heb ik gisteren nog een date gehad, voor het eerst in 4 jaar of zo... Ik heb echt alle beren op de weg moeten afschieten en aan de kant duwen, maar het lukte. EN het was een gezellige middag

Dus vooralsnog, na vele jaren van ellende, gaan dingen de goede kant op.

Zonder GGZ eigenlijk.

Wat goed Burner, blij voor je. En fijn dat je tegen die POH (en je date) bent aangelopen, de goede mensen tegenkomen kan zeker helpen (ook al had je het eerder gewild). Knap dat je die opleiding Ervaringskundige gaat doen. Hopelijk brengt het je inderdaad bij een invulling die echt bij je past. Weet nog dat ik hier in april er helemaal doorheen voor het eerst postte, fijn hoe je toen reageerde en me moed inspraak,nog eens expliciet credits daarvoor:)

quote:

Op vrijdag 4 september 2020 22:32 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Oh, is dat gewoon? Heb jij ook een internetverslaving? Ben je nu boos op jezelf dat je op Fok dit soort dingen typte terwijl je dat eigenlijk helemaal niet had willen doen?
[..]

Er stond niet voor niets 'gewoon', tussen aanhalingstekens. Het was op geen enkele manier judgmental bedoeld.

quote:

Op vrijdag 4 september 2020 21:14 schreef Nijna het volgende:

[..]

Gaaf, ervaringsdeskundige! Mijn vroegere psychiater heeft dat wel eens geopperd.
Lijkt mij misschien ooit ook nog wel eens iets, mijn vroegere psychiater heeft dat wel eens geopperd, maar ik zou niet bij de ggz willen.
Ik zou het graag op een andere plek willen gebruiken.
Er is wel een organisatie waarvan ik vind dat ze hele toffe dingen doen, meer op het vlak van kennis delen. Zoiets lijkt me wel bijzonder.

Mijn vorige huisarts schoof dat idee van ervaringsdeskundige van tafel, want misschien moest ik er niet zo mee bezig zijn. Maar ik denk dat het me wel iets zou kunnen opleveren.

Maar ooit... nu eerst maar de focus op waar we nu mee bezig zijn qua behandeling. Misschien als het lukt om wat aardiger voor mezelf te zijn, dat ik ook ooit wel zover kom dat ik het durf te proberen.
Want op het moment vind ik vooral dat als ik ergens aan begin, ik het ook moet afmaken. En misschien is dat niet de goede insteek om ergens aan te beginnen.
De intentie om het af te maken moet er wel zijn, maar misschien moet ik niet de lat gelijk zo hoog leggen dat ik aan het begin al 1000% zeker moet weten dat het moet lukken...

Vandaag weer gesprek gehad, toen ik iets probeerde te doen met het gesprek en dat niet liep zoals ik bedacht had werd ik eigenlijk een beetje moedeloos.... Net spelletje gedaan en nu op naar bed, morgen is er weer een dag.

Nijna, misschien helpt het als je ergens mee wil starten er vooral op te letten en te selecteren dat je iets zo leuk vindt dat je er energie van krijgt (al vooraf) en dat je jezelf hardop ruimte geeft. Je moet dit niet afmaken, je wil dit echt graag doen en daardoor komt dat afmaken eigenlijk vanzelf in beeld. En eis ook niet van je zelf dat je NU iets vindt om te starten, je mag er ook in stapjes naar toe werken. Dit soort overwegingen heeft mij erg geholpen bij een loopbaanswitch 3 jaar geleden. Wees lief voor jezelf en dag voor dag,zeker nu je nog met je diepste zelf bezig bent.