Depressie & Angst #167 dikke knuffel voor iedereen hier!

Ik moet heel even mijn verhaal kwijt hier...ik heb al meer dan een jaar last van hartkloppingen, beroerd voelen, paniek, angst, alles bij elkaar. Eind vorig jaar uitgebreid onderzocht door cardioloog met een echo en een holteronderzoek, veel overslagen gezien, onschuldig volgens de cardioloog. Bloed ook allemaal goed. Ik ben 37.

Vanaf 2002 al last van paniek en angst, maar nu de laatste jaren extra, ondanks 20 mg Paroxetine.

Psychologische hulp gehad eind vorig jaar, maar nu ga ik echt zo diep.

Begin 2020 een heftige huwelijkscrisis doorstaan die tot mei duurde. Onnoemelijk veel stress. Daarna gaan minderen met antidepressiva, maar dat gaf veel meer angst. Een maandje terug pleegde mijn broer zelfmoord, waarvan ik de vondst van zijn lichaam van dichtbij heb meegemaakt. In december 2015 overleed mijn pa plotseling door zijn hart op zijn zeventigste, ook heftige impact.

Vorige week nog nagekeken door de huisarts, hartfilmpje gemaakt, niks te vinden natuurlijk. Bloeddruk prima, laag zelfs. Overstap gemaakt naar een andere antidepressiva. Afgelopen donderdag gestart van Paroxetine naar Escitalopram. Maar ik voel me zo slecht de hele dag, zo onnoemelijk slecht met druk op mn borst en pijn in mijn bovenrug en constante angst.

Ik kan nergens meer van genieten en zit continu met mijn hart in mijn hoofd, continu bezig met:
- Ik heb Colitis, en IBD brengt een verhoogd risico op hart en vaatziekten
- Ik beweeg niet zo veel, verhoogt het risico nog meer (ik fiets per dag 15 minuten op de spinning-bike en probeer elke dag minimaal 20 minuten te wandelen)
- Ik drink af en toe een biertje, verhoogt het risico verder

En in mijn hoofd is het helemaal helder. Ik heb zo'n druk/pijn op de borst door een dichtgeslibte ader, maar de huisarts zegt dat ik echt psychische hulp moet hebben.

Pff ik trek de dagen zo, zo enorm slecht, even van me af praten.

quote:

Op maandag 31 augustus 2020 11:49 schreef Papaap het volgende:
Ik moet heel even mijn verhaal kwijt hier...ik heb al meer dan een jaar last van hartkloppingen, beroerd voelen, paniek, angst, alles bij elkaar. Eind vorig jaar uitgebreid onderzocht door cardioloog met een echo en een holteronderzoek, veel overslagen gezien, onschuldig volgens de cardioloog. Bloed ook allemaal goed. Ik ben 37.

Vanaf 2002 al last van paniek en angst, maar nu de laatste jaren extra, ondanks 20 mg Paroxetine.

Psychologische hulp gehad eind vorig jaar, maar nu ga ik echt zo diep.

Begin 2020 een heftige huwelijkscrisis doorstaan die tot mei duurde. Onnoemelijk veel stress. Daarna gaan minderen met antidepressiva, maar dat gaf veel meer angst. Een maandje terug pleegde mijn broer zelfmoord, waarvan ik de vondst van zijn lichaam van dichtbij heb meegemaakt. In december 2015 overleed mijn pa plotseling door zijn hart op zijn zeventigste, ook heftige impact.

Vorige week nog nagekeken door de huisarts, hartfilmpje gemaakt, niks te vinden natuurlijk. Bloeddruk prima, laag zelfs. Overstap gemaakt naar een andere antidepressiva. Afgelopen donderdag gestart van Paroxetine naar Escitalopram. Maar ik voel me zo slecht de hele dag, zo onnoemelijk slecht met druk op mn borst en pijn in mijn bovenrug en constante angst.

Ik kan nergens meer van genieten en zit continu met mijn hart in mijn hoofd, continu bezig met:
- Ik heb Colitis, en IBD brengt een verhoogd risico op hart en vaatziekten
- Ik beweeg niet zo veel, verhoogt het risico nog meer (ik fiets per dag 15 minuten op de spinning-bike en probeer elke dag minimaal 20 minuten te wandelen)
- Ik drink af en toe een biertje, verhoogt het risico verder

En in mijn hoofd is het helemaal helder. Ik heb zo'n druk/pijn op de borst door een dichtgeslibte ader, maar de huisarts zegt dat ik echt psychische hulp moet hebben.

Pff ik trek de dagen zo, zo enorm slecht, even van me af praten.

Stukjes herken ik wel. Hier ook wel hart- en vaatproblemen. Plus best wel wat jonge sterfgevallen in de familie, allemaal hart-gerelateerd. Mijn vader is ook een paar jaar geleden plots overleden aan zijn hart (er waren wel voortekens he, maar ik denk door hem onderschat of weggewuifd).
Ik weet wel dat mijn angst mij goed voor de gek kan houden inclusief hartkloppingen, druk op de borst, gejaagd gevoel erbij. Maar ik heb een manier gevonden om dit te leren onderscheiden. Van het moment dat ik iets voel en ik in een 'omg mijn hart, nu gaat het mis!' kramp schiet, zoek ik meteen afleiding. Ik ga dan iets doen wat ik heel leuk vind of ga iets interessant lezen of even wandelen ofzo. En dan merk ik dat het gevoel ook gewoon vrij snel weg gaat. Op dat moment weet ik dan ook dat het niet mijn hart zelf is maar mijn angst ervoor of een andere trigger. Een hartaanval kan je namelijk niet gewoon even wegdenken of afleiden. Dat blijft gewoon!
Het is misschien maar banaal advies maar ik ben er wel veel mee.

quote:

Op maandag 31 augustus 2020 13:00 schreef Lenny77 het volgende:
even wandelen ofzo. En dan merk ik dat het gevoel ook gewoon vrij snel weg gaat. Op dat moment weet ik dan ook dat het niet mijn hart zelf is maar mijn angst ervoor of een andere trigger. Een hartaanval kan je namelijk niet gewoon even wegdenken of afleiden. Dat blijft gewoon!
Het is misschien maar banaal advies maar ik ben er wel veel mee.

Hoi Lenny, dank je wel voor je advies, bij mij heeft dat jarenlang ook geholpen, maar nu overheerst het zeg maar. Zelfs het ophalen van een nieuwe auto, wat ik normaal echt een heel feest vond was overschaduwd door de klachten. 7 september naar de GGZ, ik zou het liefst naar de Spoedeisende Hulp vliegen om te checken of t allemaal wel klopt.

Wat je zegt klopt wel, een hartaanval kun je niet wegdenken, dat blijft altijd. Dat is ook het enge, omdat het er altijd is versterkt dat mijn angst, behalve als ik echt ga fietsen of wandelen ofzo, dan is het minder.

quote:

Op maandag 31 augustus 2020 13:18 schreef Papaap het volgende:

[..]

Dat is ook het enge, omdat het er altijd is versterkt dat mijn angst, behalve als ik echt ga fietsen of wandelen ofzo, dan is het minder.

Lijkt me echt niet prettig, als zelfs zoiets als een nieuwe auto niet helpt...
Maar het stukje tekst dat ik even quote is wel een interessante! Want dat zou je dan wel meer kunnen doen? Desnoods trappen op en af stappen? Als er namelijk een infact in je hart zit, dan kan je dit echt niet want dan wordt het acuut erger qua pijn en gevoel. Je hartspier zit dan namelijk in zuurstofnood en kan het echt niet aan dat het lichaam nog een beetje extra zuurstof nodig heeft!
Dit zijn natuurlijk enkel maar wat tipjes om jezelf gerust te stellen dat je hart het niet aan het begeven is he. Er is wel een reden dat je je zo anstig voelt voor de rest dus dat is absoluut iets om zeker mee verder te gaan. Leven met angst is namelijk allesbehalve aangenaam

quote:

Op maandag 31 augustus 2020 13:27 schreef Lenny77 het volgende:

Er is wel een reden dat je je zo anstig voelt voor de rest dus dat is absoluut iets om zeker mee verder te gaan. Leven met angst is namelijk allesbehalve aangenaam

Het is een hel inderdaad. Ik ga naar de reden op zoek met professionele hulp, want het is echt iets wat aangepakt moet gaan worden. Ik schrijf dit ook echt helemaal tegen mijn gevoel in, omdat ik er van overtuigd ben dat mijn hart niet oké is, terwijl vorige week nog een hartfilmpje is gemaakt. Echt bizar dat je zo met jezelf op de loop kunt zijn.

quote:

Op maandag 31 augustus 2020 14:32 schreef Papaap het volgende:

[..]

Het is een hel inderdaad. Ik ga naar de reden op zoek met professionele hulp, want het is echt iets wat aangepakt moet gaan worden. Ik schrijf dit ook echt helemaal tegen mijn gevoel in, omdat ik er van overtuigd ben dat mijn hart niet oké is, terwijl vorige week nog een hartfilmpje is gemaakt. Echt bizar dat je zo met jezelf op de loop kunt zijn.

Nuja, niets houd je tegen om gewoon wel naar de spoeddienst te gaan als je je slecht voelt he? Liever 10 keer te veel dan 1 keer te weinig zeg maar.

quote:

Op maandag 31 augustus 2020 14:32 schreef Papaap het volgende:

[..]

Het is een hel inderdaad. Ik ga naar de reden op zoek met professionele hulp, want het is echt iets wat aangepakt moet gaan worden. Ik schrijf dit ook echt helemaal tegen mijn gevoel in, omdat ik er van overtuigd ben dat mijn hart niet oké is, terwijl vorige week nog een hartfilmpje is gemaakt. Echt bizar dat je zo met jezelf op de loop kunt zijn.

Papaap, wat naar om je zo te voelen. Zeker als je zo sterk het gevoel hebt dat het niet in orde is met je hart.
Je hoofd kan een heleboel invloed hebben op je lijf, dat weet ik intussen wel. Maar dat is niet een knopje wat je zo even omzet helaas.
Fijn dat je de 7e terecht kan bij de ggz.
Sterkte!

quote:

Op maandag 31 augustus 2020 15:42 schreef Lenny77 het volgende:

[..]

Nuja, niets houd je tegen om gewoon wel naar de spoeddienst te gaan als je je slecht voelt he? Liever 10 keer te veel dan 1 keer te weinig zeg maar.

Je kan niet zomaar terecht op de spoed, of nou ja... het is niet de bedoeling dat je aan komt lopen.
Dan zou je de huisartsenpost moeten bellen als het buiten kantooruren is.
Maar inderdaad liever 10 keer te veel dan 1 keer te weinig.

quote:

Op maandag 31 augustus 2020 19:06 schreef Nijna het volgende:

[..]

Papaap, wat naar om je zo te voelen. Zeker als je zo sterk het gevoel hebt dat het niet in orde is met je hart.
Je hoofd kan een heleboel invloed hebben op je lijf, dat weet ik intussen wel. Maar dat is niet een knopje wat je zo even omzet helaas.
Fijn dat je de 7e terecht kan bij de ggz.
Sterkte!
[..]

Je kan niet zomaar terecht op de spoed, of nou ja... het is niet de bedoeling dat je aan komt lopen.
Dan zou je de huisartsenpost moeten bellen als het buiten kantooruren is.
Maar inderdaad liever 10 keer te veel dan 1 keer te weinig.

Heftig inderdaad, alleen al hetgeen je onlangs hebt mee moeten maken. Ik kan me voorstellen dat mentaal hier ook invloed heeft op je fysiek, misschien kan jezelf die redelijke gedachte voorhouden gecombineerd met de checks die er gedaan zijn je toch iets kalmeren? Fijn dat je snel (het voelt niet zo maar het is echt niet verkeerd) terecht kunt bij ggz,misschien kun je tevoren ook nog contact hebben met praktijkondersteuner huisarts? Hier is mijn ervaring dat die op spoedbericht toch meestal binnen werkdag reageert. Sterkte!

quote:

Op maandag 31 augustus 2020 19:06 schreef Nijna het volgende:

[..]

Papaap, wat naar om je zo te voelen. Zeker als je zo sterk het gevoel hebt dat het niet in orde is met je hart.
Je hoofd kan een heleboel invloed hebben op je lijf, dat weet ik intussen wel. Maar dat is niet een knopje wat je zo even omzet helaas.
Fijn dat je de 7e terecht kan bij de ggz.
Sterkte!
[..]

Je kan niet zomaar terecht op de spoed, of nou ja... het is niet de bedoeling dat je aan komt lopen.
Dan zou je de huisartsenpost moeten bellen als het buiten kantooruren is.
Maar inderdaad liever 10 keer te veel dan 1 keer te weinig.

Precies, ik ben wel bij de huisarts langs geweest vorige week, hartfilmpje gemaakt, alles prima, dus ik weet ergens ook wel dat het psychisch is, maar het is zó moeilijk om het onderscheid te maken. Maar inderdaad, beter 10 keer te veel dan 1 keer te weinig!

quote:

Op maandag 31 augustus 2020 22:25 schreef GrumpyOldMan het volgende:

[..]

Heftig inderdaad, alleen al hetgeen je onlangs hebt mee moeten maken. Ik kan me voorstellen dat mentaal hier ook invloed heeft op je fysiek, misschien kan jezelf die redelijke gedachte voorhouden gecombineerd met de checks die er gedaan zijn je toch iets kalmeren? Fijn dat je snel (het voelt niet zo maar het is echt niet verkeerd) terecht kunt bij ggz,misschien kun je tevoren ook nog contact hebben met praktijkondersteuner huisarts? Hier is mijn ervaring dat die op spoedbericht toch meestal binnen werkdag reageert. Sterkte!

Ik probeer me inderdaad ook die gedachte voor te houden, dat het gecombineerd met de checks die gedaan zijn ook zou moeten kalmeren. Dat was vroeger wel, maar nu niet meer helaas. Ik hoop dat ik de 7de in ieder geval geholpen kan worden, het is geen kwaliteit van leven zo.

quote:

Op maandag 31 augustus 2020 22:33 schreef Papaap het volgende:

[..]

Ik probeer me inderdaad ook die gedachte voor te houden, dat het gecombineerd met de checks die gedaan zijn ook zou moeten kalmeren. Dat was vroeger wel, maar nu niet meer helaas. Ik hoop dat ik de 7de in ieder geval geholpen kan worden, het is geen kwaliteit van leven zo.

Verwacht niet dat na de 7e ineens alles over is, toverstokjes hebben ze niet bij de ggz.
Maar dat je start geeft soms ook al wat lucht.
Pas goed op jezelf

quote:

Op vrijdag 28 augustus 2020 12:15 schreef GrumpyOldMan het volgende:
Ik ben berucht zie ik:). Mensen als, bijna alsof ik een rolmodel ben. Waarom moet je zo oordelen en andere mensen een stempel opplakken?

Net zoals jij zoekt naar dingen die je lichamelijk helpen zodat je je beter voelt, sport ik graag en probeer ik te letten op wat ik eet. Leven en laten leven.

Nou ja... men oordeelt hier ook niet bepaalt mild over mijn oordelen over de GGZ. Daar moet iedereen ook altijd maar weer in negatieve zin op ingaan. Of men roept maar wat en zij hoeven dat niet te beargumenteren, maar ik wel.
Goed iig dat je ondanks je depressie werkt aan je leefstijl. Wat ik begreep was dat je wel probeerde re eten maar dat het niet lukte. Ook al sportte je wel als een soort zelfkastijding of zo? Maar dat eerste is iets anders dan 3 dagen niet eten omdat je dat zo gezond lijkt (en anderen voor het wel eten veroordeelt, want zo zijn veel van dat soort figuren). Ja, ik heb een oordeel omdat ik niet meer van dat soort extreme dingen houd.. maar daar is dit een forum voor toch? Het niet altihd eens zijn. Ipv “alle calorieen tellen en extreem sporten adviesgroepje”. Het is hier immers ook geen “Anti GGZ steungroep”. Wat ik wel graag had gewild maar... helaas. De GGZ hoeft hier hun efficientie en resultaten immers niet te verantwoorden want dat is zo onmogelijk dat het gelijkstaat aan toveren.. ok wat jullie willen.

quote:

Op dinsdag 1 september 2020 10:03 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Nou ja... men oordeelt hier ook niet bepaalt mild over mijn oordelen over de GGZ. Daar moet iedereen ook altijd maar weer in negatieve zin op ingaan. Of men roept maar wat en zij hoeven dat niet te beargumenteren, maar ik wel.
Goed iig dat je ondanks je depressie werkt aan je leefstijl. Wat ik begreep was dat je wel probeerde re eten maar dat het niet lukte. Ook al sportte je wel als een soort zelfkastijding of zo? Maar dat eerste is iets anders dan 3 dagen niet eten omdat je dat zo gezond lijkt (en anderen voor het wel eten veroordeelt, want zo zijn veel van dat soort figuren). Ja, ik heb een oordeel omdat ik niet meer van dat soort extreme dingen houd.. maar daar is dit een forum voor toch? Het niet altihd eens zijn. Ipv “alle calorieen tellen en extreem sporten adviesgroepje”. Het is hier immers ook geen “Anti GGZ steungroep”. Wat ik wel graag had gewild maar... helaas. De GGZ hoeft hier hun efficientie en resultaten immers niet te verantwoorden want dat is zo onmogelijk dat het gelijkstaat aan toveren.. ok wat jullie willen.

Ai GGZ is een gevoelig punt. Ook bij mij om het volgende:

17-07-2020: Mijn broer meldt zich, na 4 opnames te hebben gehad over de afgelopen 5 jaar, weer bij de GGZ. "Ik moet tegen mezelf beschermd worden, het gaat niet goed, asjeblieft, neem me op. Ik heb suicidale gedachten, als ik niet opgenomen wordt gaat het helemaal fout en ben ik een gevaar voor mezelf. Ik wil niet dood!"

De GGZ: Hmm, het is vrijdag, we nemen je niet op. Hier heb je wat pillen en je zal zien dat het maandag beter gaat.
18-07-2020, 06:00 : Broer slaapt bij mijn moeder omdat het zo slecht gaat, s'morgens vind mijn moeder hem, overleden, zelfdoding door het innemen van alle pillen die hij van het GGZ heeft meegekregen.

Ik heb heel wat te stellen met hen.

Stel je voor, man van 49 meldt zich bij de GGZ, zegt een gevaar voor zichzelf te zijn en graag in bescherming te willen worden genomen. GGZ is kritisch en twijfelt, doet dat uitendelijk niet en stuurt de patiënt naar huis met een pil, waarbij nota bene in de bijsluiter staat dat dit in het begin de symptomen verergert. Wie is hier de verantwoordelijke voor de dood van mijn broer? Ja hij stapte zelf uit het leven, maar gaf nog geen 12 uur daarvoor aan dat hij tegen zichzelf beschermd wilde worden.

[ Bericht 2% gewijzigd door Papaap op 01-09-2020 16:10:15 ]

quote:

Op dinsdag 1 september 2020 16:03 schreef Papaap het volgende:
Ai GGZ is een gevoelig punt. Ook bij mij om het volgende:

17-07-2020: Mijn broer meldt zich, na 4 opnames te hebben gehad over de afgelopen 5 jaar, weer bij de GGZ. "Ik moet tegen mezelf beschermd worden, het gaat niet goed, asjeblieft, neem me op. Ik heb suicidale gedachten, als ik niet opgenomen wordt gaat het helemaal fout en ben ik een gevaar voor mezelf. Ik wil niet dood!"

De GGZ: Hmm, het is vrijdag, we nemen je niet op. Hier heb je wat pillen en je zal zien dat het maandag beter gaat.
18-07-2020, 06:00 : Broer slaapt bij mijn moeder omdat het zo slecht gaat, s'morgens vind mijn moeder hem, overleden, zelfdoding door het innemen van alle pillen die hij van het GGZ heeft meegekregen.

Ik heb heel wat te stellen met hen.

Stel je voor, man van 49 meldt zich bij de GGZ, zegt een gevaar voor zichzelf te zijn en graag in bescherming te willen worden genomen. GGZ is kritisch en twijfelt, doet dat uitendelijk niet en stuurt de patiënt naar huis met een pil, waarbij nota bene in de bijsluiter staat dat dit in het begin de symptomen verergert. Wie is hier de verantwoordelijke voor de dood van mijn broer? Ja hij stapte zelf uit het leven, maar gaf nog geen 12 uur daarvoor aan dat hij tegen zichzelf beschermd wilde worden.

Wat afschuwelijk. Ik hoorde een soortgelijk verhaal van iemand anders. Juist degenen die deze zorg het hardst nodig hebben krijgen het niet of niet op tijd. Ik begrijp niet waarom ze niet snappen dat de kwaliteit van hun diensten in dit geval ligt in het met spoed actie ondernemen. En dat ze niet eens die bijsluiters serieus nemen vind ik ook onbegrijpelijk. Als je het niet helemaal weer op wil rakelen snap ik het want het is nu gebeurd en de reden erachter verandert daar niets aan maar waarom namen ze eigenlijk geen mensen op op vrijdag? Wat was daar uberhaupt de reden voor. Is er naderhand nog contact geweest en wat was hun reactie? Gezien wat je hebt meegemaakt is het “logisch” dat je psychologische problemen hebt, maar vervelend dat het je zo hindert. Ik herken het angstgevoel, heb zelf ook constant angst. Het scheelt idd dat er veel andere oorzaken voor pijn op de borst zijn dan alleen ernstige hart problemen, maar constant een angstgevoel hebben is gewoon vermoeiend. En mensen zeggen dan er is niks dus maak je niet druk, zet het van je af. Maar dat is vaak moeilijk. Op dit moment probeer ik zelf inositol uit (heb geen medicatie meer). Maar het is nog te vroeg om te zeggen of dat werkt. Heb je besproken met je arts dat paroxetine niet goed meer werkt? Misschien kan de dosis verhoogd worden of kun je een andere problemen die geen ernstige bijwerkingen op het gebied van het hart heeft.

[ Bericht 0% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 01-09-2020 18:33:21 ]

Wat klote papaap

quote:

Op dinsdag 1 september 2020 16:03 schreef Papaap het volgende:

[..]

Ai GGZ is een gevoelig punt. Ook bij mij om het volgende:

17-07-2020: Mijn broer meldt zich, na 4 opnames te hebben gehad over de afgelopen 5 jaar, weer bij de GGZ. "Ik moet tegen mezelf beschermd worden, het gaat niet goed, asjeblieft, neem me op. Ik heb suicidale gedachten, als ik niet opgenomen wordt gaat het helemaal fout en ben ik een gevaar voor mezelf. Ik wil niet dood!"

De GGZ: Hmm, het is vrijdag, we nemen je niet op. Hier heb je wat pillen en je zal zien dat het maandag beter gaat.
18-07-2020, 06:00 : Broer slaapt bij mijn moeder omdat het zo slecht gaat, s'morgens vind mijn moeder hem, overleden, zelfdoding door het innemen van alle pillen die hij van het GGZ heeft meegekregen.

Ik heb heel wat te stellen met hen.

Stel je voor, man van 49 meldt zich bij de GGZ, zegt een gevaar voor zichzelf te zijn en graag in bescherming te willen worden genomen. GGZ is kritisch en twijfelt, doet dat uitendelijk niet en stuurt de patiënt naar huis met een pil, waarbij nota bene in de bijsluiter staat dat dit in het begin de symptomen verergert. Wie is hier de verantwoordelijke voor de dood van mijn broer? Ja hij stapte zelf uit het leven, maar gaf nog geen 12 uur daarvoor aan dat hij tegen zichzelf beschermd wilde worden.

Wat klote zeg...
Niet om het goed te praten, maar ik denk dat de ggz ook ontzettend te kampen heeft met tekorten, aan personeel en aan behandelplekken. Ze moeten ook roeien met de riemen die ze hebben.
Alles wordt maar wegbezuinigd, niet omdat mensen het niet nodig hebben, maar omdat het allemaal maar goedkoper moet.

Ik vind het wel heel moedig van jouw broer dat hij aan de bel heeft getrokken, dat lukt ook niet iedereen.
Extra kut dat hij "gewoon" weg is gestuurd met een handje pillen.
En dat hij juist met die pillen zelfmoord heeft gepleegd, lijkt me heel moeilijk ook als nabestaanden.

In de ideale wereld zou er gewoon plek zijn op het moment dat iemand hulp nodig heeft... helaas is die wereld niet zo ideaal . Zijn de wachtlijsten veel te lang, is er te weinig plek en heel veel verloop in behandelaars .

Heel veel sterkte

quote:

Op dinsdag 1 september 2020 18:24 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Wat afschuwelijk. Ik hoorde een soortgelijk verhaal van iemand anders. Juist degenen die deze zorg het hardst nodig hebben krijgen het niet of niet op tijd. Ik begrijp niet waarom ze niet snappen dat de kwaliteit van hun diensten in dit geval ligt in het met spoed actie ondernemen. En dat ze niet eens die bijsluiters serieus nemen vind ik ook onbegrijpelijk. Als je het niet helemaal weer op wil rakelen snap ik het want het is nu gebeurd en de reden erachter verandert daar niets aan maar waarom namen ze eigenlijk geen mensen op op vrijdag? Wat was daar uberhaupt de reden voor. Is er naderhand nog contact geweest en wat was hun reactie?

Hun reactie was dat de familie werd uitgenodigd voor een sessie, waarin we alles op tafel konden leggen. Daarin was de arts die hem heeft beoordeeld ook zichtbaar emotioneel.

Die vrijdag zat mijn broer met zijn moeder te vertellen dat hij suicidaal was, grote problemen had en tegen zichzelf beschermd wilde worden. Tegenover hem zaten 2 psychiaters en een hulpverlener in een nonchalante houding (als in, met elebogen achterovergehangen op tafel). Er zijn die middag 2 gesprekken geweest, waarin werd gesuggereerd dat hij naar huis was gereden met zijn auto en dat het niet zo erg zou zijn. Daarop riep hij: "Maar het gaat écht niet goed, help mij." Er volgde een overleg tussen de psychiaters, waarbij hij moest wachten in de wachtkamer.

Vervolgens kwam er een 3e psychiater bij, een absoluut serpent van een vrouw die ook bij de sessie na zijn overlijden alleen maar zaken ter verdediging aanbracht. Geen enkel begrip en de veronderstelling dat "Als iemand zelfmoord zegt te plegen en bang is dat hij het ook daadwerkelijk doet hoeft hij het nog niet te doen".

Hij was 4 keer opgenomen geweest in een gesloten inrichting voor exact dit, waarbij hij steeds wel weer beter werd. Dat had een indicatie moeten zijn, alsmede het zelf aan de bel trekken van hem, wat hij altijd deed als het niet lekker ging. Hij heeft die dag gesmeekt om opname en toch hebben ze hem laten gaan. Ik laat het er niet bij zitten, zou zo graag in de toekomst voorkomen dat dit anderen ook overkomt. Dus er gaat een klacht naar het regionaal tuchtcollege om de behandelingsstandaarden aan te passen. Het gaat mij niet om geld, dat kan me gestolen worden. Het gaat mij erom dat mijn broer niet voor niets is overleden.

Tja dat angstgevoel is echt allesvernietigend. Het zorgt ervoor dat je al je vertrouwen in je lijf verliest. Ik sport 15 minuten per dag zonder rare symptomen op de spinning bike, maar toch is dat niet voldoende geruststelling. Heel vervelend. Vannacht ook weer een hele slechte nacht gehad, veel wakker, paniek.

Ik ben overgestapt naar escitalopram sinds vorige week donderdag en helemaal gestopt met paroxetine (10 mg naar 0 en direct 5 mg Escitalopram), dat zorgt voor nog extra bijwerkingen en verergering van de angst.

Wat een heftige verhalen, vervelend dat we hier allemaal zo met onszelf in de knoop zitten. Ikzelf kom ook maar even wat van me aftypen, misschien helpt het. Het verhaal zou heel lang kunnen worden, maar details doen er eigenlijk weinig toe. Het onderwerp dekt wel de lading, depressie en angst.

Depressie in de vorm van lusteloos, doelloos, constant overleven, maar niet leven. Nergens zin in hebben, het liefst in bed liggen, maar door werk toch nog een ritme om me aan te houden. Eruit stappen ben ik niet van plan, doe ik teveel mensen verdriet mee, maar als ik morgen niet wakker wordt zou het een prima dag zijn.
Angst in de vorm van paniekaanvallen, al 10 jaar lang, bijna altijd in dezelfde hoek, namelijk hypochondrie. Denken dat er iets aan de hand is waar je acuut of zeer snel aan dood gaat, maar eigenlijk is er niks aan de hand. Van tintelingen in een vinger, pijntje in de knie, tot hartkloppingen of benauwdheid, die door de angst zelf worden veroorzaakt en versterkt.

De tegenstrijdigheid is zo idioot, aan de ene kant uitkijken naar het einde, aan de andere kant er bang voor zijn op het moment dat het je in de ogen kijkt. Maar het komt nooit, dus je loopt hier dag in dag uit mee rond, zonder dat het er daadwerkelijk is.
Ondertussen nog vastlopen op de vragen, wie ben ik, waarom besta ik, waarom in dit lichaam. We hebben zoveel tijd, alle ruimte, kunnen doen wat we willen. Maar niks roept me, dus de klok tikt maar door, zonder zinnige invulling. Aan het einde doet het er volgens mij ook allemaal niet toe, dus alle invulling die ik weet te bedenken wuif ik ook zo weer van me af.

Vorige week weer 1 van mijn diepste punten bereikt, nu weer aan het opkrabbelen. Beetje wandelen, sporten, werken aan mijn lichaam, zodat mijn geest afgeleid is. Wat zijn dit ontiegelijke kut periodes. Ik ben er vaker uit gekomen, het kan 2 jaar goed gaan, dan weer een half jaar fout. Hier kom ik ook wel weer uit, maar wat een strijd.

quote:

Op woensdag 2 september 2020 10:27 schreef Papaap het volgende:

[..]

Hun reactie was dat de familie werd uitgenodigd voor een sessie, waarin we alles op tafel konden leggen. Daarin was de arts die hem heeft beoordeeld ook zichtbaar emotioneel.

Die vrijdag zat mijn broer met zijn moeder te vertellen dat hij suicidaal was, grote problemen had en tegen zichzelf beschermd wilde worden. Tegenover hem zaten 2 psychiaters en een hulpverlener in een nonchalante houding (als in, met elebogen achterovergehangen op tafel). Er zijn die middag 2 gesprekken geweest, waarin werd gesuggereerd dat hij naar huis was gereden met zijn auto en dat het niet zo erg zou zijn. Daarop riep hij: "Maar het gaat écht niet goed, help mij." Er volgde een overleg tussen de psychiaters, waarbij hij moest wachten in de wachtkamer.

Vervolgens kwam er een 3e psychiater bij, een absoluut serpent van een vrouw die ook bij de sessie na zijn overlijden alleen maar zaken ter verdediging aanbracht. Geen enkel begrip en de veronderstelling dat "Als iemand zelfmoord zegt te plegen en bang is dat hij het ook daadwerkelijk doet hoeft hij het nog niet te doen".

Hij was 4 keer opgenomen geweest in een gesloten inrichting voor exact dit, waarbij hij steeds wel weer beter werd. Dat had een indicatie moeten zijn, alsmede het zelf aan de bel trekken van hem, wat hij altijd deed als het niet lekker ging. Hij heeft die dag gesmeekt om opname en toch hebben ze hem laten gaan. Ik laat het er niet bij zitten, zou zo graag in de toekomst voorkomen dat dit anderen ook overkomt. Dus er gaat een klacht naar het regionaal tuchtcollege om de behandelingsstandaarden aan te passen. Het gaat mij niet om geld, dat kan me gestolen worden. Het gaat mij erom dat mijn broer niet voor niets is overleden.

Tja dat angstgevoel is echt allesvernietigend. Het zorgt ervoor dat je al je vertrouwen in je lijf verliest. Ik sport 15 minuten per dag zonder rare symptomen op de spinning bike, maar toch is dat niet voldoende geruststelling. Heel vervelend. Vannacht ook weer een hele slechte nacht gehad, veel wakker, paniek.

Ik ben overgestapt naar escitalopram sinds vorige week donderdag en helemaal gestopt met paroxetine (10 mg naar 0 en direct 5 mg Escitalopram), dat zorgt voor nog extra bijwerkingen en verergering van de angst.

Wat ontzettend heftig. Knap dat je je wil inzetten voor verbetering en erkenning nav wat er gebeurd is bij je broer. Maar pas eerst goed op jezelf. Ik hoop dat je snel iets verbetering voelt

quote:

Op woensdag 2 september 2020 16:02 schreef AlphaEntropyOmega het volgende:
Wat een heftige verhalen, vervelend dat we hier allemaal zo met onszelf in de knoop zitten. Ikzelf kom ook maar even wat van me aftypen, misschien helpt het. Het verhaal zou heel lang kunnen worden, maar details doen er eigenlijk weinig toe. Het onderwerp dekt wel de lading, depressie en angst.

Depressie in de vorm van lusteloos, doelloos, constant overleven, maar niet leven. Nergens zin in hebben, het liefst in bed liggen, maar door werk toch nog een ritme om me aan te houden. Eruit stappen ben ik niet van plan, doe ik teveel mensen verdriet mee, maar als ik morgen niet wakker wordt zou het een prima dag zijn.
Angst in de vorm van paniekaanvallen, al 10 jaar lang, bijna altijd in dezelfde hoek, namelijk hypochondrie. Denken dat er iets aan de hand is waar je acuut of zeer snel aan dood gaat, maar eigenlijk is er niks aan de hand. Van tintelingen in een vinger, pijntje in de knie, tot hartkloppingen of benauwdheid, die door de angst zelf worden veroorzaakt en versterkt.

De tegenstrijdigheid is zo idioot, aan de ene kant uitkijken naar het einde, aan de andere kant er bang voor zijn op het moment dat het je in de ogen kijkt. Maar het komt nooit, dus je loopt hier dag in dag uit mee rond, zonder dat het er daadwerkelijk is.
Ondertussen nog vastlopen op de vragen, wie ben ik, waarom besta ik, waarom in dit lichaam. We hebben zoveel tijd, alle ruimte, kunnen doen wat we willen. Maar niks roept me, dus de klok tikt maar door, zonder zinnige invulling. Aan het einde doet het er volgens mij ook allemaal niet toe, dus alle invulling die ik weet te bedenken wuif ik ook zo weer van me af.

Vorige week weer 1 van mijn diepste punten bereikt, nu weer aan het opkrabbelen. Beetje wandelen, sporten, werken aan mijn lichaam, zodat mijn geest afgeleid is. Wat zijn dit ontiegelijke kut periodes. Ik ben er vaker uit gekomen, het kan 2 jaar goed gaan, dan weer een half jaar fout. Hier kom ik ook wel weer uit, maar wat een strijd.

Heb je hulp/iemand bij wie je je gevoel en angsten kunt bespreken? Ook ik vind dit (depressie) zwaarder dan welk lichamelijke kwetsuur tot nu toe ooit. Zeker in de moeilijkste momenten lijkt me de rust van het er niet meer zijn heerlijk, maar ik weiger vanuit een diepe overtuiging zelf de handdoek te gooien en ga er vanuit dat het leven ook voor mij een functie heeft. Je bent in ieder geval niet alleen, hang in there.

quote:

Op woensdag 2 september 2020 19:12 schreef GrumpyOldMan het volgende:

[..]

Heb je hulp/iemand bij wie je je gevoel en angsten kunt bespreken? Ook ik vind dit (depressie) zwaarder dan welk lichamelijke kwetsuur tot nu toe ooit. Zeker in de moeilijkste momenten lijkt me de rust van het er niet meer zijn heerlijk, maar ik weiger vanuit een diepe overtuiging zelf de handdoek te gooien en ga er vanuit dat het leven ook voor mij een functie heeft. Je bent in ieder geval niet alleen, hang in there.

Genoeg mensen om naartoe te kunnen gaan, maar niemand die het voor me op kan lossen. Gisteren wel besproken met een vriendin, maar ik moet het toch zelf uit zien te vogelen. Ook wel eens bij een psycholoog geweest (op eigen verzoek) en medicatie (poging van dokter / psycholoog, wat een troep en bijwerkingen, nooit meer) gehad, dat heeft me die keer geholpen. Maar iedere keer is het toch weer anders, dus iedere keer ook weer op een andere manier zoeken naar de juiste methode.

Uittypen heeft me in ieder geval even uit mijn dipje van deze dag getrokken, het luchtte op. Het komt ook wel weer goed, dankjewel.

quote:

Op woensdag 2 september 2020 10:27 schreef Papaap het volgende:
Hun reactie was dat de familie werd uitgenodigd voor een sessie, waarin we alles op tafel konden leggen. Daarin was de arts die hem heeft beoordeeld ook zichtbaar emotioneel.

Wat deed dat met jullie dat de arts ook emotioneel was? Wel beter iig dan dat hij weer nonchalant was denk ik of niet?

quote:

Die vrijdag zat mijn broer met zijn moeder te vertellen dat hij suicidaal was, grote problemen had en tegen zichzelf beschermd wilde worden. Tegenover hem zaten 2 psychiaters en een hulpverlener in een nonchalante houding (als in, met elebogen achterovergehangen op tafel). Er zijn die middag 2 gesprekken geweest, waarin werd gesuggereerd dat hij naar huis was gereden met zijn auto en dat het niet zo erg zou zijn. Daarop riep hij: "Maar het gaat écht niet goed, help mij." Er volgde een overleg tussen de psychiaters, waarbij hij moest wachten in de wachtkamer.

Vervolgens kwam er een 3e psychiater bij, een absoluut serpent van een vrouw

sorry moest lachen 😂 ook al is het verder niet grappig

quote:

die ook bij de sessie na zijn overlijden alleen maar zaken ter verdediging aanbracht. Geen enkel begrip en de veronderstelling dat "Als iemand zelfmoord zegt te plegen en bang is dat hij het ook daadwerkelijk doet hoeft hij het nog niet te doen".

Nee dat weet iedereen, dat er ook de mogelijkheid bestaat dat iemand het dan niet doet. Van een hulpverlener wordt juist verwacht dat die de individuele kans correct voorspelt, dus dit argument begrijp ik niet.

quote:

Hij was 4 keer opgenomen geweest in een gesloten inrichting voor exact dit, waarbij hij steeds wel weer beter werd. Dat had een indicatie moeten zijn, alsmede het zelf aan de bel trekken van hem, wat hij altijd deed als het niet lekker ging. Hij heeft die dag gesmeekt om opname en toch hebben ze hem laten gaan. Ik laat het er niet bij zitten, zou zo graag in de toekomst voorkomen dat dit anderen ook overkomt. Dus er gaat een klacht naar het regionaal tuchtcollege om de behandelingsstandaarden aan te passen. Het gaat mij niet om geld, dat kan me gestolen worden. Het gaat mij erom dat mijn broer niet voor niets is overleden.

Tja als het jou helpt moet je het doen. Nee heb je ja kun je krijgen, al kost het natuurlijk wel negatieve energie.

quote:

Tja dat angstgevoel is echt allesvernietigend. Het zorgt ervoor dat je al je vertrouwen in je lijf verliest. Ik sport 15 minuten per dag zonder rare symptomen op de spinning bike, maar toch is dat niet voldoende geruststelling. Heel vervelend. Vannacht ook weer een hele slechte nacht gehad, veel wakker, paniek.

Ja precies. Waarom was je vannacht in paniek? Had je symptomen of was het zomaar vanuit het niets?

quote:

Ik ben overgestapt naar escitalopram sinds vorige week donderdag en helemaal gestopt met paroxetine (10 mg naar 0 en direct 5 mg Escitalopram), dat zorgt voor nog extra bijwerkingen en verergering van de angst.

Oh ja ik lees het nog maar kort gaven ze ook een indicatie van de tijd hoe lang het duurt voordat je je beter moet gaan voelen?

quote:

Op woensdag 2 september 2020 16:02 schreef AlphaEntropyOmega het volgende:
Wat een heftige verhalen, vervelend dat we hier allemaal zo met onszelf in de knoop zitten. Ikzelf kom ook maar even wat van me aftypen, misschien helpt het. Het verhaal zou heel lang kunnen worden, maar details doen er eigenlijk weinig toe. Het onderwerp dekt wel de lading, depressie en angst.

Depressie in de vorm van lusteloos, doelloos, constant overleven, maar niet leven. Nergens zin in hebben, het liefst in bed liggen, maar door werk toch nog een ritme om me aan te houden. Eruit stappen ben ik niet van plan, doe ik teveel mensen verdriet mee, maar als ik morgen niet wakker wordt zou het een prima dag zijn.
Angst in de vorm van paniekaanvallen, al 10 jaar lang, bijna altijd in dezelfde hoek, namelijk hypochondrie. Denken dat er iets aan de hand is waar je acuut of zeer snel aan dood gaat, maar eigenlijk is er niks aan de hand. Van tintelingen in een vinger, pijntje in de knie, tot hartkloppingen of benauwdheid, die door de angst zelf worden veroorzaakt en versterkt.

De tegenstrijdigheid is zo idioot, aan de ene kant uitkijken naar het einde, aan de andere kant er bang voor zijn op het moment dat het je in de ogen kijkt. Maar het komt nooit, dus je loopt hier dag in dag uit mee rond, zonder dat het er daadwerkelijk is.
Ondertussen nog vastlopen op de vragen, wie ben ik, waarom besta ik, waarom in dit lichaam. We hebben zoveel tijd, alle ruimte, kunnen doen wat we willen. Maar niks roept me, dus de klok tikt maar door, zonder zinnige invulling. Aan het einde doet het er volgens mij ook allemaal niet toe, dus alle invulling die ik weet te bedenken wuif ik ook zo weer van me af.

Vorige week weer 1 van mijn diepste punten bereikt, nu weer aan het opkrabbelen. Beetje wandelen, sporten, werken aan mijn lichaam, zodat mijn geest afgeleid is. Wat zijn dit ontiegelijke kut periodes. Ik ben er vaker uit gekomen, het kan 2 jaar goed gaan, dan weer een half jaar fout. Hier kom ik ook wel weer uit, maar wat een strijd.

Naar zeg. Die hypochondrie herken ik. Maar ga je dan op gegeven moment niet ook denken: het is steeds niks, dus zal het wel niet ernstig zijn? Of krijg je steeds andere symptomen? Ja ik herken ook wel dat ik het gevoel heb mijn leven te verdoen maar tegelijkertijd wat jij schrijft dat het toch allemaal onbelangrijk is uiteindelijk want we gaan toch dood. Ik heb zelf gelukkig nog niet zo’n ernstige depressie als dat jij hebt. Welke medicijnen gebruikte je?

quote:

Op woensdag 2 september 2020 19:12 schreef GrumpyOldMan het volgende:
Heb je hulp/iemand bij wie je je gevoel en angsten kunt bespreken? Ook ik vind dit (depressie) zwaarder dan welk lichamelijke kwetsuur tot nu toe ooit. Zeker in de moeilijkste momenten lijkt me de rust van het er niet meer zijn heerlijk, maar ik weiger vanuit een diepe overtuiging zelf de handdoek te gooien en ga er vanuit dat het leven ook voor mij een functie heeft. Je bent in ieder geval niet alleen, hang in there.

Goed dat je toch een positieve instelling hebt hierin.

quote:

Op woensdag 2 september 2020 16:02 schreef AlphaEntropyOmega het volgende:
Wat een heftige verhalen, vervelend dat we hier allemaal zo met onszelf in de knoop zitten. Ikzelf kom ook maar even wat van me aftypen, misschien helpt het. Het verhaal zou heel lang kunnen worden, maar details doen er eigenlijk weinig toe. Het onderwerp dekt wel de lading, depressie en angst.

Depressie in de vorm van lusteloos, doelloos, constant overleven, maar niet leven. Nergens zin in hebben, het liefst in bed liggen, maar door werk toch nog een ritme om me aan te houden. Eruit stappen ben ik niet van plan, doe ik teveel mensen verdriet mee, maar als ik morgen niet wakker wordt zou het een prima dag zijn.
Angst in de vorm van paniekaanvallen, al 10 jaar lang, bijna altijd in dezelfde hoek, namelijk hypochondrie. Denken dat er iets aan de hand is waar je acuut of zeer snel aan dood gaat, maar eigenlijk is er niks aan de hand. Van tintelingen in een vinger, pijntje in de knie, tot hartkloppingen of benauwdheid, die door de angst zelf worden veroorzaakt en versterkt.

De tegenstrijdigheid is zo idioot, aan de ene kant uitkijken naar het einde, aan de andere kant er bang voor zijn op het moment dat het je in de ogen kijkt. Maar het komt nooit, dus je loopt hier dag in dag uit mee rond, zonder dat het er daadwerkelijk is.
Ondertussen nog vastlopen op de vragen, wie ben ik, waarom besta ik, waarom in dit lichaam. We hebben zoveel tijd, alle ruimte, kunnen doen wat we willen. Maar niks roept me, dus de klok tikt maar door, zonder zinnige invulling. Aan het einde doet het er volgens mij ook allemaal niet toe, dus alle invulling die ik weet te bedenken wuif ik ook zo weer van me af.

Vorige week weer 1 van mijn diepste punten bereikt, nu weer aan het opkrabbelen. Beetje wandelen, sporten, werken aan mijn lichaam, zodat mijn geest afgeleid is. Wat zijn dit ontiegelijke kut periodes. Ik ben er vaker uit gekomen, het kan 2 jaar goed gaan, dan weer een half jaar fout. Hier kom ik ook wel weer uit, maar wat een strijd.

Ik herken zoveel in wat je hier zegt, ik ben niet suïcidaal, maar soms denk ik inderdaad ook, als ik morgen niet meer wakker wordt is het prima geweest. Voel me dan zo ontzettend kut, ik heb ook hypochondrie, en niet zo zachtjes ook. Ik heb de hele dag het gevoel dood te gaan, niet meer met aanvallen of met vlagen, maar continu. Met daarmee gecombineerd enorme, allesverpletterende angst. Dag en nacht.

Het trekt je leeg, het wringt je uit als een oude sok, het maakt de dagen lang en moeilijk, terwijl ik een prachtige baan heb, waarin ik zelf heel enthousiast ben. Maar die rugtas met die enorme rots erin die hypochondrie heet is een drama. Ik wordt behandeld en ik zit aan de medicijnen maar wat voel ik wat je hier zegt.

Hou vol, er komen betere dagen na de slechtere dagen

[ Bericht 0% gewijzigd door Papaap op 02-09-2020 19:39:39 ]

quote:

Op woensdag 2 september 2020 19:29 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Wat deed dat met jullie dat de arts ook emotioneel was? Wel beter iig dan dat hij weer nonchalant was denk ik of niet?
[..]

Ja zeker! Dat was heel fijn om zoveel begrip te krijgen, en om te horen dat het voor hen ook heel erg moeilijk is zo'n situatie, al is dat niets vergeleken bij de getroffen nabestaanden, toch steunt het wel.

quote:

sorry moest lachen 😂 ook al is het verder niet grappig

Lachen is gezond hoor haha. Er zal misschien een stukje herkenbaarheid voor je in zitten

quote:

Nee dat weet iedereen, dat er ook de mogelijkheid bestaat dat iemand het dan niet doet. Van een hulpverlener wordt juist verwacht dat die de individuele kans correct voorspelt, dus dit argument begrijp ik niet.

Precies, dat begrepen wij als familie ook niet helemaal. Er komt nog een gesprek over een maand hierover, dan zal ik er eens op doorvragen.

[qoute]
Tja als het jou helpt moet je het doen. Nee heb je ja kun je krijgen, al kost het natuurlijk wel negatieve energie.
[/quote]

Dat is waar. Daarom wacht ik er eventjes mee tot we in wat rustiger vaarwater zijn met alle afhandeling. Zelfmoord van een familielid of iemand die dichtbij je staat is zo zinloos voor mijn gevoel, ik wil er toch zin aan geven, ik denk dat het daar in de kern vandaan komt. Aan de andere kant weet ik ook dat hij nu geen angst meer heeft en dat zijn psychisch lijden voorbij is. Maar dat had wellicht ook zonder zelfmoord gekund, al zou hij steevast geroepen hebben van niet.

quote:

Ja precies. Waarom was je vannacht in paniek? Had je symptomen of was het zomaar vanuit het niets?

Ik wordt trillend wakker, als een plank. Ook voel ik me niet lekker (en dat is een understatement, het voelt alsof je dood gaat), wat de angst verder versterkt, als in beroerd voelen. Verder geen verschijnselen zoals misselijkheid of pijn ofzo. Gewoon een allesvernietigend beroerd gevoel.

quote:

Oh ja ik lees het nog maar kort gaven ze ook een indicatie van de tijd hoe lang het duurt voordat je je beter moet gaan voelen?

Het is bij mij ietsje complexer. Ik zat aan de paroxetine, was vanaf juni af aan het bouwen van 30 mg naar 10 mg in augustus, daarna ben ik overgestapt naar escitalopram. Ik slikte paroxetine al 13 jaar voor precies die angsten, ze hebben 10 jaar goed gewerkt maar de laatste 3 jaar lijkt het minder te gaan werken ofzo. De huisarts zegt dat dat niet kan maar ik heb dat idee echt.

Ben ondertussen ff bij de psych geweest en we moeten nog kijken of ik met medicatie ga starten. Eerst nog overleggen met huisarts.

Tsja en dan medicatie evt? Dan is het opeens goed?
Ik hoorde ook iets over antipsychotica maar weet niet of dat zin heeft.

Het is wel wat hoor pff dag op dag lijkt het ook gewoon erger te worden, de vermoeidheid, nutteloosheid, doelloosheid, hopeloosheid.

Een geheugen als een zeef, er totaal niet bij zijn en ook totaal niks interessant vinden.


Zoals ik hierboven lees zijn er een aantal hypochonder. Hier heb ik in het verleden een klein beetje last van gehad, bang dat je iets aan je hart had of zelfs kanker.
Maar dat heb ik nu al een lange tijd niet meer, denk omdat ik niet meer bang ben voor de dood.

quote:

Op woensdag 2 september 2020 21:02 schreef Stigma86 het volgende:
Ben ondertussen ff bij de psych geweest en we moeten nog kijken of ik met medicatie ga starten. Eerst nog overleggen met huisarts.

Tsja en dan medicatie evt? Dan is het opeens goed?
Ik hoorde ook iets over antipsychotica maar weet niet of dat zin heeft.

Medicatie is geen tovermiddel, maakt het niet ineens goed.
Het kan wel een steuntje in de rug zijn.
Toen ik het goede antidepressivum kreeg (was best even zoeken), werd het echt een stuk minder donker en van daaruit kon ik wel weer verder ofzo.
Ik slik nu geen AD meer, heb een hele lage dosering antipsychotica om prikkels te dempen (bijkomend voordeel is dat ik er slaperig van wordt, dus ik neem het 's avonds), dat scheelt behoorlijk.

Medicatie kan wel een zoektocht zijn, als het een niet werkt, zegt dat niet automatisch dat het andere ook niet werkt.