R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Er lijkt al een trigger te zijn geweest met mijn moeders overlijden, en daarna is het aan het rollen gegaan (en het kan nog opgebouwde stress zijn uit het verleden)quote:Op dinsdag 18 augustus 2020 19:12 schreef geeninspiratie1235 het volgende:
[..]
Late reactie maar wat fijn voor je. Dat is heel mooi. Je had zo lang ellende in die kliniek. Zo lang je het red ben ik blij voor je voor die stap vooruit.
[..]
Heftig verhaal.
Goed dat je hier je verhaal doet want het slaat nergens op dat er een stigma op heerst en het moet inderdaad doorbroken worden.
Dit geldt niet alleen voor mannen, exact dezelfde dingen krijg ik te horen als ik over psychische problemen begin en veel andere vrouwen ook.
Zelf heb ik me ooit in een ver verleden ook zo gevoeld als jij na een relatiebreuk.
De manier waarop ik er overheen ben gekomen, was misschien niet heel gezond/aanbevelenswaardig, maar het hielp wel.
Ik sprak af met iemand in dezelfde situatie en gebruikte allerlei drugs door elkaar. Dat zou ik nu nooit meer doen. Maar als je je zo slecht voelt maakt niets meer uit.
Ik heb ook het geluk dat ik weliswaar heel depressief kan worden als een relatie uitgaat, maar dat het ook oppervlakkig genoeg blijft dat ik er op gegeven moment ineens weer helemaal overheen ben en het me totaal niks meer kan schelen, ik juist blij ben dat de relatie toen uitging. En ik besefte dat er zoveel meer in het leven is dan alleen maar een relatie. Niet alleen verstandelijk beseffen maar ook zo voelen. Dat ik me schuldig voelde over het verleden en dat ik zoveel waarde aan een relatie hechtte maar ook dat is over gegaan. Ik heb daarmee relatief gezien mazzel gehad, want ik kan niet exact zeggen wat het is dat heeft geholpen. De tijd? Mijn gedachten? Mijn gesprekken met psychologen? Drugs? Geen idee. Niemand anders kon het mij ook zeggen. Zoiets weet men niet. Gevoelens zijn een mysterie. Ik haat dat zo erg.
Toch denk ik dat het dus niet onmogelijk is om van zo’n depressie die voelt alsof die nooit meer over zal gaan & je dood nog beter af bent af te komen.
Het is denk ik heel belangrijk dat je je afvraagt waarom juist deze partner zo uniek/belangrijk voor je was. Op welke punten vergelijk je je nieuwe date met je ex? Hoe vergelijk jij ze met elkaar?
Dit gevoel is absoluut niet uniek ook al voelt het nu voor jou zo... heel veel mensen hebben er last van. Dat je moeder overleden is dat is ook heel aangrijpend en het is logisch dat het je op gegeven moment teveel wordt. Misschien speelt het onbewust mee op de achtergrond ik weet het niet.
Hulp zoeken heb je toch al gedaan? Aangezien je schrijft over pillen/45 min.?
Wat zegt je behandelaar van deze gedachten dan? En van het feit dat kennelijk de behandeling nog niet aan is geslagen?
[..]
Ja, ik herken dit. Ik snap het helaas ook niet.
Gezonde voeding, voldoende slaap en uur beweging per dag helpen voor mij een klein beetje maar niet genoeg om zoveel energie te hebben als alle andere mensen in mijn omgeving, op de 80+ers na. Ik voel mij zoals ik me voorstel dat die 80/90+ers zich voelen qua energie maar waarschijnlijk hebben zij het zwaarder iig wel qua andere gezondheidsklachten.
Iedere dag als ik wakker word voel ik me iedere dag een soort zombie. Ik heb dan caffeine nodig om mezelf “levend” te maken.
Ik probeer te minderen met caffeine, maar het zat mijn productiviteit zo erg in de weg dat dit niet lukte. Zonder caffeine is douchen of eten al een vermoeiende tijdverslindende opgave of mijn ogen vallen dicht als ik iets wil doen wat ookmaar en beetje inspanning kost, zoals lezen.
Er zijn veel verschillende supplementen die je kunt proberen.
Op dit moment neem ik zelf guarana. Zit ook caffeine in. Maar het werkt langer waardoor ik later niet helemaal in slaap val. Terwijl ik dan s nachts wel weer in slaap kom, dus het is iets beter.
Een supplement waardoor ik zelf minder slaap nodig had was dmae, maar het gaf me bijwerkingen dus mee gestopt. Ik ga het later nog eens proberen.
Maca werkte ook wel, maar ik moet het vaker uittesten.
Mijn favoriete toevoeging tot nu toe voor vermoeidheid is beta alanine. Heb het niet heelvaak geprobeerd, maar wil het binnenkort als supplement kopen.
Sam-e was het beste van alle dingen die ik heb geprobeerd voor humeur. En dus ook wel voor energie. Maar ik kreeg er slapeloosheid van, dus toen begon het juist averechts te werken ook bij lage dosis.
Ik ga binnenkort q10 weer uitproberen, hielp bij mij eerst maar kreeg er uitslag van. Weet niet of het aan het merk lag. En b vitaminen actieve versie en NAdH. Maar wil het 1 voor 1 proberen zodat ik het goed kan testen. Ben nu nog met theacrine, resveratrol en pycnogenol bezig.
Toen de relatiebreuk en daarna ben ik er niet uigekomen en dus depressief geworden en heb van de week medicatie overwogen met de psycholoog.. weet alleen niet wat dat gaat oplossen?
Antidepressiva dus..
Dit herken ik heel erg.quote:Op dinsdag 18 augustus 2020 16:04 schreef PzKpfw het volgende:
Waar halen mensen de energie vandaan om altijd maar door te blijven gaan met van alles en nog wat? Carrière, relatie, vrienden, sport, hobby's etc. etc. Zelf sta ik net in het begin van het 'burgerleven' met een baantje, evt huisje op zijn tijd. Maar ik moet zeggen dat de batterij daags na een dag werken wel leeg is, moet er dan niet aan denken om in de avond nog andere verplichtingen te hebben. In het weekend spreek ik weleens wat af en onderneem af en toe iets. Ergens is de huidige situatie ook wel behoorlijk saai en de gedachte dat ik dit nog een X aantal jaar zo door moet gaan staat me ook niet bepaald aan. Maar aan de andere kant heb ik er niet echt de energie voor om het een en ander om te gooien.
Ik zit in aan het begin van mijn masterfase. Medestudenten gaan uit, doen allemaal dingen er naast. Maar ik zie mezelf dat nu op dit moment niet doen. Die vermoeidheid. En ook niet weten waar het vandaan komt. Of ik nou 5 uur slaap of 10 uur, het is nooit weg. Vooral aan het eind van de dag inderdaad. Ik kan ook niet snappen waar mensen de energie vandaan halen. Terwijl ik vroeger bijvoorbeeld prima dagen van 15u maakte, met studeren, uiteten, leuke dingen doen met vrienden. Nu ben ik na een paar activiteiten op een dag al uitgeteld.
Maar het gaat wel steeds beter. Soms moet je ook jezelf een beetje dwingen om dingen te doen, zodat je weer aan het ritme gewend raakt. Maar ik besef heel goed dat dat heus niet zo simpel ligt voor sommigen.
Ik heb nog nooit echt in dit topic gereageerd maar wel vaak meegelezen. Het is zeker niet leuk om te lezen hoe sommigen zich er doorheen moeten vechten, maar sommige dingen zijn wel herkenbaar en dat sterkt me wel. Dat geeft me ergens wel het gevoel dat ik niet alleen ben, hoe stom dat ook klinkt.
Ik kan hier een heel verhaal gaan typen over mezelf maar dat wil ik liever niet, zo bijzonder is het ook niet, maar ik herken me gewoon in veel posts hier. Het zal niet erg veel daarvan verschillen. Het overvalt je echt (vind ik), en je kan er niks tegen beginnen, je kan er alleen zo goed mogelijk er aan proberen te werken als dat lukt. Dat heeft mij wel veel respect gegeven voor mensen die problemen hebben op psychisch vlak.
Ik heb een aantal vragen. Ik heb ervoor gekozen het zonder medicatie te overwinnen. Het speelt ook mee dat ik nog redelijk goed en normaal kan functioneren. Enige wat mij nu nekt is de vermoeidheid (van dus steeds vechten tegen het gevoel). Maar voor de rest doe ik alles, school, vriendinnen, sporten etc.
Zijn er hier ook users die het zonder medicatie geprobeerd hebben of proberen, tips, ervaringen? Ik probeer al een dagelijkse routine aan te houden, goed te slapen, gezond te eten, veel te sporten en afleiding te zoeken (bezig blijven).
Mijn tweede vraag is gericht op de vrouwen hier met depressie/angst. Ik heb het idee dat sinds ik met anticonceptie (prikpil) begonnen ben, mijn angst en depressie zijn ontstaan of tenminste versterkt zijn. Dit hoeft natuurlijk niet zo te zijn, maar er zou een verband kunnen zijn denk ik. Daarnaast las ik ook allemaal vrij verontrustende verhalen over vrouwen (voornamelijk in de US) die ook de prikpil gebruikten, en hierdoor zware angst/depressie ontwikkelden. Ik herkende mij heel erg in deze klachten en vond het ook apart dat mij dit nooit verteld was of dat het niet eens in de bijsluiter staat. Nu heb ik eigenlijk spijt dat ik er aan begonnen ben, want dit heeft mogelijk wel mijn klachten voor een groot deel veroorzaakt. Iemand die hier ervaringen mee heeft of er ook zo over denkt?
Het gaat nu wel steeds een stukje beter maar het is niet altijd makkelijk. Ik hoop dat het een stijgende lijn blijft.
[ Bericht 1% gewijzigd door #ANONIEM op 25-08-2020 22:29:44 ]
Ik kan hier een heel verhaal gaan typen over mezelf maar dat wil ik liever niet, zo bijzonder is het ook niet, maar ik herken me gewoon in veel posts hier. Het zal niet erg veel daarvan verschillen. Het overvalt je echt (vind ik), en je kan er niks tegen beginnen, je kan er alleen zo goed mogelijk er aan proberen te werken als dat lukt. Dat heeft mij wel veel respect gegeven voor mensen die problemen hebben op psychisch vlak.
Ik heb een aantal vragen. Ik heb ervoor gekozen het zonder medicatie te overwinnen. Het speelt ook mee dat ik nog redelijk goed en normaal kan functioneren. Enige wat mij nu nekt is de vermoeidheid (van dus steeds vechten tegen het gevoel). Maar voor de rest doe ik alles, school, vriendinnen, sporten etc.
Zijn er hier ook users die het zonder medicatie geprobeerd hebben of proberen, tips, ervaringen? Ik probeer al een dagelijkse routine aan te houden, goed te slapen, gezond te eten, veel te sporten en afleiding te zoeken (bezig blijven).
Mijn tweede vraag is gericht op de vrouwen hier met depressie/angst. Ik heb het idee dat sinds ik met anticonceptie (prikpil) begonnen ben, mijn angst en depressie zijn ontstaan of tenminste versterkt zijn. Dit hoeft natuurlijk niet zo te zijn, maar er zou een verband kunnen zijn denk ik. Daarnaast las ik ook allemaal vrij verontrustende verhalen over vrouwen (voornamelijk in de US) die ook de prikpil gebruikten, en hierdoor zware angst/depressie ontwikkelden. Ik herkende mij heel erg in deze klachten en vond het ook apart dat mij dit nooit verteld was of dat het niet eens in de bijsluiter staat. Nu heb ik eigenlijk spijt dat ik er aan begonnen ben, want dit heeft mogelijk wel mijn klachten voor een groot deel veroorzaakt. Iemand die hier ervaringen mee heeft of er ook zo over denkt?
Het gaat nu wel steeds een stukje beter maar het is niet altijd makkelijk. Ik hoop dat het een stijgende lijn blijft.
[ Bericht 1% gewijzigd door #ANONIEM op 25-08-2020 22:29:44 ]
Klopt ik herken me hier ook wel weer in want soms lijkt het met psychische dingen net alsof jij de enigste bent en niemand je begrijpt en kan je het wel uitleggen maar toch niemand die je echt lijkt te begrijpen.quote:
Ik heb nog nooit echt in dit topic gereageerd maar wel vaak meegelezen. Het is zeker niet leuk om te lezen hoe sommigen zich er doorheen moeten vechten, maar sommige dingen zijn wel herkenbaar en dat sterkt me wel. Dat geeft me ergens wel het gevoel dat ik niet alleen ben, hoe stom dat ook klinkt.
Ik kan hier een heel verhaal gaan typen over mezelf maar dat wil ik liever niet, zo bijzonder is het ook niet, maar ik herken me gewoon in veel posts hier. Het zal niet erg veel daarvan verschillen. Het overvalt je echt (vind ik), en je kan er niks tegen beginnen, je kan er alleen zo goed mogelijk er aan proberen te werken als dat lukt. Dat heeft mij wel veel respect gegeven voor mensen die problemen hebben op psychisch vlak.
Ik heb een aantal vragen. Ik heb ervoor gekozen het zonder medicatie te overwinnen. Het speelt ook mee dat ik nog redelijk goed en normaal kan functioneren. Enige wat mij nu nekt is de vermoeidheid (van dus steeds vechten tegen het gevoel). Maar voor de rest doe ik alles, school, vriendinnen, sporten etc.
Zijn er hier ook users die het zonder medicatie geprobeerd hebben of proberen, tips, ervaringen? Ik probeer al een dagelijkse routine aan te houden, goed te slapen, gezond te eten, veel te sporten en afleiding te zoeken (bezig blijven).
Mijn tweede vraag is gericht op de vrouwen hier met depressie/angst. Ik heb het idee dat sinds ik met anticonceptie (prikpil) begonnen ben, mijn angst en depressie zijn ontstaan of tenminste versterkt zijn. Dit hoeft natuurlijk niet zo te zijn, maar er zou een verband kunnen zijn denk ik. Daarnaast las ik ook allemaal vrij verontrustende verhalen over vrouwen (voornamelijk in de US) die ook de prikpil gebruikten, en hierdoor zware angst/depressie ontwikkelden. Ik herkende mij heel erg in deze klachten en vond het ook apart dat mij dit nooit verteld was of dat het niet eens in de bijsluiter staat. Nu heb ik eigenlijk spijt dat ik er aan begonnen ben, want dit heeft mogelijk wel mijn klachten voor een groot deel veroorzaakt. Iemand die hier ervaringen mee heeft of er ook zo over denkt?
Het gaat nu wel steeds een stukje beter maar het is niet altijd makkelijk. Ik hoop dat het een stijgende lijn blijft.
Ik kwam een tijdje terug een vrouw tegen tijdens wandelen en ik loop redelijk vaak hetzelfde rondje, we zijn toen aan de praat geraakt en zij vertelde ook vanalles over haar leven, redelijk heftige dingen, en ik ook weer over mijn leven en we waren ontroerd allebij. En het is niet dat je iemand zoiets gunt, maar het plaatst het wel even in perspectief en dat je niet de enigste bent die ergens mee zit. Want dat laat je (mijn) brein ooit geloven.
Over de pil kan ik niks zeggen..
Ik zelf heb wel een paar grotere triggers gehad, maar signalen als vermoeidheid, angst, spanningen insomnia etc kunnen al voorsymptonen zijn van iets ergers, waar ik in zit nu bijv absoluut geen pretje. Het lijkt me goed om optijd al dingen aan te pakken en proberen op te letten.
Probeer jezelf goed in de gaten te houden. Ik forceer me soms om echt iets te doen, ook 'leuke' dingen waar ik eigenlijk geen zin in heb, of actieve dingen. Maar soms gaat het gewoon echt niet. En dan meld ik me af doe ik vrij weinig behalve rusten. Dan probeer ik me niet schuldig te voelen anders zit ik daar weer mee.
Nee waar ik in terecht ben gekomen, ik wist het bestaan er geen eens van af. Wens het niemand toe.
En wat een verschrikkelijk weinig connectie gevoel met alles om me heen.
Had vroeger meer connectie met de postbode dan nu met mijn bloedeigen familie.. echt het typische 'numb' gevoel.
Had vroeger meer connectie met de postbode dan nu met mijn bloedeigen familie.. echt het typische 'numb' gevoel.
Ok, hoop dat medicatie zal werkenquote:
Er lijkt al een trigger te zijn geweest met mijn moeders overlijden, en daarna is het aan het rollen gegaan (en het kan nog opgebouwde stress zijn uit het verleden)
Toen de relatiebreuk en daarna ben ik er niet uigekomen en dus depressief geworden en heb van de week medicatie overwogen met de psycholoog.. weet alleen niet wat dat gaat oplossen?
Antidepressiva dus..
Ik denk dat antidepressiva hier wel bij kunnen gaan helpen hoor. Werkt toch met serotonine en hoewel het natuurlijk anders is als het alleen om heropname gaat komt er bij het nemen van mdma meer serotonine vrij en remt mdma de heropname ook. Mdma is denk ik qua connectie verhogen wel 1 van de meest effectieve drugs. Dus ik vermoed dat ssri’s daar qua verbetering op dit gebied wel iets van weghebbenquote:
En wat een verschrikkelijk weinig connectie gevoel met alles om me heen.
Had vroeger meer connectie met de postbode dan nu met mijn bloedeigen familie.. echt het typische 'numb' gevoel.
Qua supplementen heb ik zelf wel wat succes gehad met lions mane/reishi. Maar het maakte mij zo emotioneel dat ik er maar weer mee gestopt ben, omdat ik op die manier ook al niet kon functioneren. Dat is weer het andere uiterste.
Je spreekt jezelf tegen. Eerst schrijf je dat je normaal kunt functioneren, daarna dat de vermoeidheid je nekt. Nou, misschien is dat wel niet zo gek met wat je allemaal nog kunt doen. Als jij een beperking had zou de psycholoog zeggen: je wilt teveel :’). Dat is dan hun oplossing. Eisen bijstellen. Hierboven gaf ik wat advies wat ik zelf doe voor als je dat niet wilt. Maar aangezien jij daar net als iedereen niks mee doet omdat je waarschijnlijk toch net als anderen hier neerkijkt op het gebruik van supplementen, had ik me die moeite van het typen zelfs eigenlijk wel kunnen besparen.quote:
Ik heb nog nooit echt in dit topic gereageerd maar wel vaak meegelezen. Het is zeker niet leuk om te lezen hoe sommigen zich er doorheen moeten vechten, maar sommige dingen zijn wel herkenbaar en dat sterkt me wel. Dat geeft me ergens wel het gevoel dat ik niet alleen ben, hoe stom dat ook klinkt.
Ik kan hier een heel verhaal gaan typen over mezelf maar dat wil ik liever niet, zo bijzonder is het ook niet, maar ik herken me gewoon in veel posts hier. Het zal niet erg veel daarvan verschillen. Het overvalt je echt (vind ik), en je kan er niks tegen beginnen, je kan er alleen zo goed mogelijk er aan proberen te werken als dat lukt. Dat heeft mij wel veel respect gegeven voor mensen die problemen hebben op psychisch vlak.
Ik heb een aantal vragen. Ik heb ervoor gekozen het zonder medicatie te overwinnen. Het speelt ook mee dat ik nog redelijk goed en normaal kan functioneren. Enige wat mij nu nekt is de vermoeidheid (van dus steeds vechten tegen het gevoel). Maar voor de rest doe ik alles, school, vriendinnen, sporten etc.
Zijn er hier ook users die het zonder medicatie geprobeerd hebben of proberen, tips, ervaringen? Ik probeer al een dagelijkse routine aan te houden, goed te slapen, gezond te eten, veel te sporten en afleiding te zoeken (bezig blijven).
Mijn tweede vraag is gericht op de vrouwen hier met depressie/angst. Ik heb het idee dat sinds ik met anticonceptie (prikpil) begonnen ben, mijn angst en depressie zijn ontstaan of tenminste versterkt zijn. Dit hoeft natuurlijk niet zo te zijn, maar er zou een verband kunnen zijn denk ik. Daarnaast las ik ook allemaal vrij verontrustende verhalen over vrouwen (voornamelijk in de US) die ook de prikpil gebruikten, en hierdoor zware angst/depressie ontwikkelden. Ik herkende mij heel erg in deze klachten en vond het ook apart dat mij dit nooit verteld was of dat het niet eens in de bijsluiter staat. Nu heb ik eigenlijk spijt dat ik er aan begonnen ben, want dit heeft mogelijk wel mijn klachten voor een groot deel veroorzaakt. Iemand die hier ervaringen mee heeft of er ook zo over denkt?
Het gaat nu wel steeds een stukje beter maar het is niet altijd makkelijk. Ik hoop dat het een stijgende lijn blijft.
Aan de andere kant reageert iedereen weer anders op supplementen en als je naar een orthomoleculair arts zou gaan, ben je meer geld kwijt als dat je naar de huisarts gaat met minder garantie. Dat snap ik op zich wel. Maar je bent blijkbaar niet echt wanhopig genoeg, het probleem is nog niet zo erg dat je experimenteren niet erg vind zoals ik.
[ Bericht 2% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 26-08-2020 07:54:41 ]
❣ °º¤,¸🖤 ♡º💕♡💚,ø¤°º¤💛♡`°º¤,¸❣ https://bit.ly/3oMY5yM ; https://bit.ly/39EZXor ; https://bit.ly/309QhN5 ; https://bit.ly/3fUlDyP
Ja, dat besef ik me ook. Ik denk dat ik wel op tijd hulp heb gezocht. Want ik wilde niet dat het doorging in iets ergers. Maar voor mij persoonlijk is dit dan ook al vrij erg. Ik zit er nu middenin geloof ik, maar ik heb wel het gevoel dat ik er uit kan komen. Of tenminste, daar hou ik aan vast. Ook al geloof ik er soms niet in.quote:
[..]
Klopt ik herken me hier ook wel weer in want soms lijkt het met psychische dingen net alsof jij de enigste bent en niemand je begrijpt en kan je het wel uitleggen maar toch niemand die je echt lijkt te begrijpen.
Ik kwam een tijdje terug een vrouw tegen tijdens wandelen en ik loop redelijk vaak hetzelfde rondje, we zijn toen aan de praat geraakt en zij vertelde ook vanalles over haar leven, redelijk heftige dingen, en ik ook weer over mijn leven en we waren ontroerd allebij. En het is niet dat je iemand zoiets gunt, maar het plaatst het wel even in perspectief en dat je niet de enigste bent die ergens mee zit. Want dat laat je (mijn) brein ooit geloven.
Over de pil kan ik niks zeggen..
Ik zelf heb wel een paar grotere triggers gehad, maar signalen als vermoeidheid, angst, spanningen insomnia etc kunnen al voorsymptonen zijn van iets ergers, waar ik in zit nu bijv absoluut geen pretje. Het lijkt me goed om optijd al dingen aan te pakken en proberen op te letten.
Probeer jezelf goed in de gaten te houden. Ik forceer me soms om echt iets te doen, ook 'leuke' dingen waar ik eigenlijk geen zin in heb, of actieve dingen. Maar soms gaat het gewoon echt niet. En dan meld ik me af doe ik vrij weinig behalve rusten. Dan probeer ik me niet schuldig te voelen anders zit ik daar weer mee.
Nee waar ik in terecht ben gekomen, ik wist het bestaan er geen eens van af. Wens het niemand toe.
Ik herken veel in je verhaal (je vorige post) alleen ik heb niet de neiging om er daadwerkelijk naar te handelen. Dus ik heb het idee dat ik enigszins nog wel regie heb, dus dat mijn verstand nog kan overrulen.
Maar het niks kunnen voelen is heel frustrerend (wat jij zegt, 'numb') Vroeger dacht ik wel eens, misschien moet ik wat minder emoties hebben, maar om nu helemaal niks meer te voelen naast verdriet en angst is echt slopend. Ik denk dat dat die vermoeidheid ook veroorzaakt.
Ik heb nog niet dat ik me af moet melden, ik kan nog gewoon doorgaan met alles (en hiermee bedoel ik zeker niet dat het slecht is dat jij je wel afmeld hoor, ik heb dat heus ook wel een paar keer gedaan en kan volledig begrijpen hoe je je voelt) en ik probeer ook vast te houden aan het feit dat ik mijn gevoelens niet kan beïnvloeden, maar wel kan kiezen hoe ik er mee om kan gaan. Een soort meta-gedachtes/emoties. Dus dat ik in kan zien van, zoals ik me nu voel is niet gezond, niet de bedoeling, maar er zal vast een reden achter zitten, dus ik ben dan wel extra lief voor mezelf maar ik probeer er niet in mee te gaan zegmaar. 'Ik ben niet mijn gedachtes'.
De herkenning in anderen is wel fijn. Ik dacht eerst (hoe onlogisch ook) dat ik de enige was. Totdat ik met vriendinnen en studiegenoten erover sprak en ineens allerlei verhalen hoorde van medestudenten die ook met problemen zaten, ook in therapie waren gegaan. Met name depressie en angst. Pas als je er zelf over begint, komen de verhalen. Maar mensen gaan dat soort dingen niet uit zichzelf aan je vertellen. Dat snap ik ook wel. Maar het is wel goed om te bespreken denk ik. Ik schaam me er ergens ook wel voor dat ik dit nu heb. Alsof ik zwakker ben, of niet deug. Maar dat slaat helemaal nergens op.
1. Ik vind zelf dat ik naast mijn klachten van vermoeidheid nog best goed functioneer. Maar ik ben iemand die niet snel zoiets heeft van: I'll cut myself some slack. Ik push mezelf vaak. Ik zeg niet dat dit perse goed is. Maar ik merk hoe minder ik een routine aanhoud en hoe minder dingen ik doe, hoe slechter ik me juist voel. Dus ja, ik heb bijv. wel eens gesport terwijl ik eigenlijk wilde slapen of huilen. Maar daarna voel ik me wel weer beter, dat ik iets gedaan heb. Het enige waar ik dan last van krijg is vermoeidheid en dan neem ik zeker ook rust.quote:
[..]
Ok, hoop dat medicatie zal werken
[..]
Ik denk dat antidepressiva hier wel bij kunnen gaan helpen hoor. Werkt toch met serotonine en hoewel het natuurlijk anders is als het alleen om heropname gaat komt er bij het nemen van mdma meer serotonine vrij en remt mdma de heropname ook. Mdma is denk ik qua connectie verhogen wel 1 van de meest effectieve drugs. Dus ik vermoed dat ssri’s daar qua verbetering op dit gebied wel iets van weghebben
Qua supplementen heb ik zelf wel wat succes gehad met lions mane/reishi. Maar het maakte mij zo emotioneel dat ik er maar weer mee gestopt ben, omdat ik op die manier ook al niet kon functioneren. Dat is weer het andere uiterste.
[..]
Je spreekt jezelf tegen. Eerst schrijf je dat je normaal kunt functioneren, daarna dat de vermoeidheid je nekt. Nou, misschien is dat wel niet zo gek met wat je allemaal nog kunt doen. Als jij een beperking had zou de psycholoog zeggen: je wilt teveel :’). Dat is dan hun oplossing. Eisen bijstellen. Hierboven gaf ik wat advies wat ik zelf doe voor als je dat niet wilt. Maar aangezien jij daar net als iedereen niks mee doet omdat je waarschijnlijk toch net als anderen hier neerkijkt op het gebruik van supplementen, had ik me die moeite van het typen zelfs eigenlijk wel kunnen besparen.
Aan de andere kant reageert iedereen weer anders op supplementen en als je naar een orthomoleculair arts zou gaan, ben je meer geld kwijt als dat je naar de huisarts gaat met minder garantie. Dat snap ik op zich wel. Maar je bent blijkbaar niet echt wanhopig genoeg, het probleem is nog niet zo erg dat je experimenteren niet erg vind zoals ik.
2. Over supplementen, daar ben ik niet perse op tegen. Maar ik weet ook niet of ik er 100% in geloof.
Ik slik nu zelf zink en magnesium, omdat magnesium bijvoorbeeld ook weer indirect op GABA werkt en daar word je rustiger van. Verder heb ik matcha geprobeerd, groene thee (L-theanine werkt ook op GABA). Ook taurine en vitamine B3, omdat het tegen depressie zou moeten helpen. En verder gewoon proberen alle vitamines binnen te krijgen. Daarnaast neem ik ook pre-en probiotica (kefir e.d.), omdat ik denk dat dat ook helpt. Als je je lichamelijk goed voelt kan dat ook al een stuk narigheid wegnemen.
Ik heb ook wel supplementen gebruikt zoals valeriaan, gaba, passiflora en dergelijke om rustiger te worden, maar daar word ik alleen maar suf en duizelig van en dat is in combinatie met mijn dissociatie niet zo fijn.
Ik las ook dat jij cafeïne gebruikte (of supplementen die er wat van bevatten of verwant zijn) maar dat werkt dus echt niet bij mij. Als ik cafeïne neem, gaat mijn stressrespons juist omhoog en voel ik me angstiger, wat weer leid tot dissociatie. Dan ben ik liever moe maar minder angstig.
Ik probeer mijn vermoeidheid nu vooral aan te pakken met regelmatige slaap, sporten, alle vitamines goed binnenkrijgen en gezond eten. En ik moet zeggen dat het me echt heel erg helpt. Het is niet 100% een oplossing maar het is goed genoeg.
[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 26-08-2020 10:24:10 ]
Ik heb zelf puur angst, dus geen depressie. Maar doe het ook zonder medicijnen en dat gaat de laatste tijd ook erg goed. Voor mij was zonder medicijnen eigenlijk ook de enige optie. Mijn angsten liggen heel erg op het gebied van onzekerheid in m'n eigen lichaam. Constant denken dat ik te zwak ben, flauw ga vallen, over moet geven of naar de toilet moet rennen. Om dat te overwinnen moest ik dus vertrouwen krijgen in mijn eigen lichaam, niet in een medicijn.quote:
Ik heb een aantal vragen. Ik heb ervoor gekozen het zonder medicatie te overwinnen. Het speelt ook mee dat ik nog redelijk goed en normaal kan functioneren. Enige wat mij nu nekt is de vermoeidheid (van dus steeds vechten tegen het gevoel). Maar voor de rest doe ik alles, school, vriendinnen, sporten etc.
Zijn er hier ook users die het zonder medicatie geprobeerd hebben of proberen, tips, ervaringen? Ik probeer al een dagelijkse routine aan te houden, goed te slapen, gezond te eten, veel te sporten en afleiding te zoeken (bezig blijven).
Ik weet niet of het bij jou ook op dat gebied ligt, maar om vertrouwen in m'n lichaam te krijgen, heeft het mij heel erg geholpen om ook echt gezonder te worden. Gezonder te eten en meer te bewegen. Dus klinkt alsof je goed bezig bent. Wat ik wel heel erg lees is dat je afleiding blijft zoeken. Heb ik ook gedaan, daar kon ik het prima mee wegstoppen. Maar het heeft me ook geholpen door dat gevoel soms juist bewust wel aan te gaan. Normaal speelde ik bijvoorbeeld een spelletje op m'n telefoon terwijl ik ergens moest wachten, maar nu probeer ik me gewoon bewust te blijven van wat ik zit te doen. Ook als dat niets is. En dat er ook niets is wat ik weg zou hoeven drukken, de spanning is ongevaarlijk.
Geen ervaring met de prikpil. Ik ben zo vroeg begonnen met de pil dat ik me ook nooit bewust ben geweest van veranderingen. Maar het lijkt me vooral handig om dit met een huisarts te bespreken. Je speelt toch met hormonen, dus dat kan best bijwerkingen hebben.quote:Mijn tweede vraag is gericht op de vrouwen hier met depressie/angst. Ik heb het idee dat sinds ik met anticonceptie (prikpil) begonnen ben, mijn angst en depressie zijn ontstaan of tenminste versterkt zijn. Dit hoeft natuurlijk niet zo te zijn, maar er zou een verband kunnen zijn denk ik. Daarnaast las ik ook allemaal vrij verontrustende verhalen over vrouwen (voornamelijk in de US) die ook de prikpil gebruikten, en hierdoor zware angst/depressie ontwikkelden. Ik herkende mij heel erg in deze klachten en vond het ook apart dat mij dit nooit verteld was of dat het niet eens in de bijsluiter staat. Nu heb ik eigenlijk spijt dat ik er aan begonnen ben, want dit heeft mogelijk wel mijn klachten voor een groot deel veroorzaakt. Iemand die hier ervaringen mee heeft of er ook zo over denkt?
Het gaat nu wel steeds een stukje beter maar het is niet altijd makkelijk. Ik hoop dat het een stijgende lijn blijft.
Bijna allemaal herkenbaar. Een half jaar geleden leefde ik op een boterham per dag, had ik geen idee hoe ik de volgende 10 minuten door moest komen en was ik blij als ik kon slapen en vervolgens teleurgesteld dat ik wakker werd. En zoals gezegd is dit mn 2e ernstige depressie, dus ook het gevoel van kan ik nooit een normaal leven hebben, terwijl ik 12 jaar zonder medicatie heb geleefd en me overal bovenuit had geknokt, eigen huis,baan, gezin en vrienden. En toch zo diep gevallen. Het enige wat ik tot nu toe vooral heb gedaan is weigeren op te geven. Heb een sterke overtuiging dat ik niet zelf met het leven moet ophouden. Dus gewoon koppig doorgaan.quote:
[..]
Ja ik heb al een tijdje 'hulp' maar het helpt nog niet echt.
Het lijkt per dag erger te worden..
Ook echt alles maar dan ook alles zo verschrikkelijk saai vinden en weer schuldig over voelen.
Ik dacht dat een depressie voornamelijk een somber gevoel was, zat ik daar ff mis.. het enigste wat ik heb is een benzo om tijdelijk rust te krijgen maar dat lost ook niks op.
Eetlust is ook totaal weg. Alles smaakt hetzelfde. Eet vaak een dag of 2 niet.
Ik speel wel een dubbel leven met mn sociale leven.. die weten niet dat ik zo ver zit.
Het lijkt ook wel of ik zo heel mijn leven ben geweest terwijl ergens weet ik wel dat dat niet waar is.. brrr dat gevecht heel de dag vanaf minuut 1 totdat je eindelijk weer even mag 'slapen'
Heb nu sinds 4 maanden een bovengemiddelde dosis aan medicatie, sinds een maand groeit de energie echt, kan ik bijvoorbeeld weer veel beter genieten van mijn zoontje ook al hebben we daar zorgen om op school. Maar vandaag gebeld dat ik waarschijnlijk pas in december ( met groepstherapie kan beginnen,terwijl die hard nodig is. Het voelt momenteel dus wel of ik bij de gratie van medicatie leef, zag daar een vraag van iemand anders over. Mogelijk moet ik de rest van mijn leven een dosis blijven nemen en daar ben ik qua trots nog niet aan toe. Ik wil echt de bron oplossen, dus die december optie ga ik niet accepteren. Ik wil er nu voor eens en voor altijd mee afrekenen.
Wat ik zeggen wil, depressie is echt een bitch en vraagt lange adem om er door te komen, dus geef niet op,maar zorg ook niet dat je alleen doormoddert.
O, en wat betreft sociaal leven, ik heb zowel enkele goede collega's als mijn directe vrienden op enig moment verteld dat ik een ernstige depressie heb, ik ben letterlijk overal uitgevallen en kon niet meer, dus kreeg ook vragen. Niet iedereen weet dat het een 2e keer is,niet iedereen steunt me vervolgens actief en ja soms schaam ik me, maar er zijn ook mensen die oprecht met je begaan zijn en dat doet goed. Bovendien scheelt het energie die ik niet meer in toneelspelen hoef ik te steken. Ga na of het je zou helpen om iemand in vertrouwen te nemen,al is het maar dat je de last niet alleen hoeft te dragen.quote:
[..]
Bijna allemaal herkenbaar. Een half jaar geleden leefde ik op een boterham per dag, had ik geen idee hoe ik de volgende 10 minuten door moest komen en was ik blij als ik kon slapen en vervolgens teleurgesteld dat ik wakker werd. En zoals gezegd is dit mn 2e ernstige depressie, dus ook het gevoel van kan ik nooit een normaal leven hebben, terwijl ik 12 jaar zonder medicatie heb geleefd en me overal bovenuit had geknokt, eigen huis,baan, gezin en vrienden. En toch zo diep gevallen. Het enige wat ik tot nu toe vooral heb gedaan is weigeren op te geven. Heb een sterke overtuiging dat ik niet zelf met het leven moet ophouden. Dus gewoon koppig doorgaan.
Heb nu sinds 4 maanden een bovengemiddelde dosis aan medicatie, sinds een maand groeit de energie echt, kan ik bijvoorbeeld weer veel beter genieten van mijn zoontje ook al hebben we daar zorgen om op school. Maar vandaag gebeld dat ik waarschijnlijk pas in december ( met groepstherapie kan beginnen,terwijl die hard nodig is. Het voelt momenteel dus wel of ik bij de gratie van medicatie leef, zag daar een vraag van iemand anders over. Mogelijk moet ik de rest van mijn leven een dosis blijven nemen en daar ben ik qua trots nog niet aan toe. Ik wil echt de bron oplossen, dus die december optie ga ik niet accepteren. Ik wil er nu voor eens en voor altijd mee afrekenen.
Wat ik zeggen wil, depressie is echt een bitch en vraagt lange adem om er door te komen, dus geef niet op,maar zorg ook niet dat je alleen doormoddert.
Hormonale anticonceptie wordt wel vaker in verband gebracht met depressie (angst misschien ook wel).quote:
Mijn tweede vraag is gericht op de vrouwen hier met depressie/angst. Ik heb het idee dat sinds ik met anticonceptie (prikpil) begonnen ben, mijn angst en depressie zijn ontstaan of tenminste versterkt zijn. Dit hoeft natuurlijk niet zo te zijn, maar er zou een verband kunnen zijn denk ik. Daarnaast las ik ook allemaal vrij verontrustende verhalen over vrouwen (voornamelijk in de US) die ook de prikpil gebruikten, en hierdoor zware angst/depressie ontwikkelden. Ik herkende mij heel erg in deze klachten en vond het ook apart dat mij dit nooit verteld was of dat het niet eens in de bijsluiter staat. Nu heb ik eigenlijk spijt dat ik er aan begonnen ben, want dit heeft mogelijk wel mijn klachten voor een groot deel veroorzaakt. Iemand die hier ervaringen mee heeft of er ook zo over denkt?
Ik zou het met de huisarts bespreken en misschien kijken of er alternatieven zijn voor de prikpil...
Ik slik de pil al heel lang en ik durf niet zo goed te zeggen of die invloed heeft op mijn stemming.
Maar ik ben in mijn stopweek tegenwoordig echt niet te genieten.
Dat was vroeger volgens mij minder, maar ik slik nu maar een aantal strips achter elkaar, dan is het in elk geval minder vaak...
Fake it till you make it...
Oh op die manier. Maar heb je ook wel eens aan anderen gevraagd of zij nooit moe waren? En zijn ze echt zo veel minder vaak moe? Kan het me haast niet voorstellen dat er mensen bestaan die bijna nooit moe zijn.quote:
1. Ik vind zelf dat ik naast mijn klachten van vermoeidheid nog best goed functioneer. Maar ik ben iemand die niet snel zoiets heeft van: I'll cut myself some slack. Ik push mezelf vaak. Ik zeg niet dat dit perse goed is. Maar ik merk hoe minder ik een routine aanhoud en hoe minder dingen ik doe, hoe slechter ik me juist voel. Dus ja, ik heb bijv. wel eens gesport terwijl ik eigenlijk wilde slapen of huilen. Maar daarna voel ik me wel weer beter, dat ik iets gedaan heb. Het enige waar ik dan last van krijg is vermoeidheid en dan neem ik zeker ook rust.
Oh ja sorry, dat is waar ook, je hebt er al best veel geprobeerd.quote:2. Over supplementen, daar ben ik niet perse op tegen. Maar ik weet ook niet of ik er 100% in geloof.
Ik slik nu zelf zink en magnesium, omdat magnesium bijvoorbeeld ook weer indirect op GABA werkt en daar word je rustiger van. Verder heb ik matcha geprobeerd, groene thee (L-theanine werkt ook op GABA). Ook taurine en vitamine B3, omdat het tegen depressie zou moeten helpen. En verder gewoon proberen alle vitamines binnen te krijgen. Daarnaast neem ik ook pre-en probiotica (kefir e.d.), omdat ik denk dat dat ook helpt. Als je je lichamelijk goed voelt kan dat ook al een stuk narigheid wegnemen.
Ik heb ook wel supplementen gebruikt zoals valeriaan, gaba, passiflora en dergelijke om rustiger te worden, maar daar word ik alleen maar suf en duizelig van en dat is in combinatie met mijn dissociatie niet zo fijn.
Ik las ook dat jij cafeïne gebruikte (of supplementen die er wat van bevatten of verwant zijn) maar dat werkt dus echt niet bij mij. Als ik cafeïne neem, gaat mijn stressrespons juist omhoog en voel ik me angstiger, wat weer leid tot dissociatie. Dan ben ik liever moe maar minder angstig.
Ik probeer mijn vermoeidheid nu vooral aan te pakken met regelmatige slaap, sporten, alle vitamines goed binnenkrijgen en gezond eten. En ik moet zeggen dat het me echt heel erg helpt. Het is niet 100% een oplossing maar het is goed genoeg.
Dat bijv. Passiflora en valeriaan enz niet werkten voor angst, wil nog niet zeggen dat beta alanine of geactiveerde b vitaminen enz niet kunnen helpen tegen vermoeidheid, maar ik zal eerst zelf alles even uittesten en daarna de resultaten hier typen. (Passiflora hielp bij mij ook niet voor angst, valeriaan klein beetje en magnesium ook een klein beetje. Maar je hebt zoveel soorten magnesium). Maar ik snap je gedachtengang, je bent minder gemotiveerd om nieuwe dingen uit te proberen als de vorige niet werkten. Dat heb ik ook met ggz behandelingen. Kefir en kombucha en al die nattuurwinkel dingen heb ik ook geprobeerd maar merkte er niks van, dat ik ooit iets van kombucha merkte was ook placebo. Ja ik word ook iets angstiger van caffeine, ik heb nonstop milde angst. En het maakt me vaak boos. Ook krijg ik er erge slapeloosheid van, ik kan zo bijna de hele nacht wakker blijven erdoor, ik haat het. Maar gezien hoe ‘dood’ ik me voel zonder caffeine, is het niet nemen geen optie als ik actief moet zijn voor vrijwilligerswerk. Ik probeer het wel zo min mogelijk te drinken. Maar het is gewoon vervelend als er dagen voorbij gaan waarbij je amper wat hebt gedaan omdat je door moeheid zo langzaam was.
Gezonde levensstijl helpt mij nooit genoeg, al kan het iets beter. Maar voor hoeveel procent merk jij ongeveer verschil dan? Ik denk ik voor 15% ofzo. Maar vooral met slaap merk ik verschil. En dat verpest ik nogal vaak. Misschien geef ik het te weinig credit.
[ Bericht 1% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 27-08-2020 08:11:34 ]
❣ °º¤,¸🖤 ♡º💕♡💚,ø¤°º¤💛♡`°º¤,¸❣ https://bit.ly/3oMY5yM ; https://bit.ly/39EZXor ; https://bit.ly/309QhN5 ; https://bit.ly/3fUlDyP
Ah oke, dankjewel. Ik heb ook de 'gewone' pil gehad (dus oestrogeen + progesteron) en daar heb ik nooit dit soort klachten gehad. Ik mag de gewone pil helaas niet meer gebruiken (tromboserisico). De prikpil is alleen progesteron en vreemd genoeg zijn de klachten rond dezelfde tijd begonnen als dat ik met de prikpil begon. Maar ook een paar niet zo leuke gebeurtenissen hebben plaatsgevonden rond de tijd dat mijn klachten begonnen. Dus het is echt zoeken naar wat het nou precies is.. of beide.. Maar in ieder geval bedankt voor je reactie!quote:
[..]
Hormonale anticonceptie wordt wel vaker in verband gebracht met depressie (angst misschien ook wel).
Ik zou het met de huisarts bespreken en misschien kijken of er alternatieven zijn voor de prikpil...
Ik slik de pil al heel lang en ik durf niet zo goed te zeggen of die invloed heeft op mijn stemming.
Maar ik ben in mijn stopweek tegenwoordig echt niet te genieten.
Dat was vroeger volgens mij minder, maar ik slik nu maar een aantal strips achter elkaar, dan is het in elk geval minder vaak...
Oh dankje, misschien kan ik die nog eens gaan proberen. Ik vind het uitproberen niet zo erg. Maar als het echt supplementen zijn waarbij in de bijsluiter staat dat je je er 'raar' door gaat voelen (voor mij is dat: sufheid, duizeligheid, noem maar op) dan doe ik het al niet omdat ik angst krijg door dat gevoel. Ik wil me het liefst zo helder mogelijk voelen zegmaar.quote:
[..]
Oh op die manier. Maar heb je ook wel eens aan anderen gevraagd of zij nooit moe waren? En zijn ze echt zo veel minder vaak moe? Kan het me haast niet voorstellen dat er mensen bestaan die bijna nooit moe zijn.
[..]
Oh ja sorry, dat is waar ook, je hebt er al best veel geprobeerd.
Dat bijv. Passiflora en valeriaan enz niet werkten voor angst, wil nog niet zeggen dat beta alanine of geactiveerde b vitaminen enz niet kunnen helpen tegen vermoeidheid, maar ik zal eerst zelf alles even uittesten en daarna de resultaten hier typen. (Passiflora hielp bij mij ook niet voor angst, valeriaan klein beetje en magnesium ook een klein beetje. Maar je hebt zoveel soorten magnesium). Maar ik snap je gedachtengang, je bent minder gemotiveerd om nieuwe dingen uit te proberen als de vorige niet werkten. Dat heb ik ook met ggz behandelingen. Kefir en kombucha en al die nattuurwinkel dingen heb ik ook geprobeerd maar merkte er niks van, dat ik ooit iets van kombucha merkte was ook placebo. Ja ik word ook iets angstiger van caffeine, ik heb nonstop milde angst. En het maakt me vaak boos. Ook krijg ik er erge slapeloosheid van, ik kan zo bijna de hele nacht wakker blijven erdoor, ik haat het. Maar gezien hoe ‘dood’ ik me voel zonder caffeine, is het niet nemen geen optie als ik actief moet zijn voor vrijwilligerswerk. Ik probeer het wel zo min mogelijk te drinken. Maar het is gewoon vervelend als er dagen voorbij gaan waarbij je amper wat hebt gedaan omdat je door moeheid zo langzaam was.
Gezonde levensstijl helpt mij nooit genoeg, al kan het iets beter. Maar voor hoeveel procent merk jij ongeveer verschil dan? Ik denk ik voor 15% ofzo. Maar vooral met slaap merk ik verschil. En dat verpest ik nogal vaak. Misschien geef ik het te weinig credit.
Kefir en kombucha merkte ik ook weinig van eerlijk gezegd. Maar ik denk alsnog dat het gezond is dus soms neem ik het nog wel. Zit nu toevallig kefir te drinken
Ik snap je wel, met cafeïne. Ik heb wel dat ik met gezonde leefstijl rond de 40-50% verschil merk. Ik merk ook als ik slecht eet en drink (bijv. pizza of andere voedingsmiddelen met weinig voedingswaarde en veel suiker, of frisdrank e.d.) dat ik me dan direct weer moe, depressief en 'wazig' ga voelen. Niet dat ik er niet mee om kan gaan en ik wil soms ook wel even lekker ongezond eten, maar dan heb ik daarna wel vaak zo'n grumpy gevoel.
Slaap is voor mij met die gezonde leefstijl echt 10x beter. Vaak heb ik nog wel angst maar als ik dan gesport heb ben ik wel moe genoeg om binnen een redelijke termijn te kunnen slapen. Ik gebruik nu van die lavendelspray op m'n kussen (ik zal even zoeken waarvan) en het is supersimpel maar dat helpt me echt. En ik neem ook altijd van die kruidenslaapthee. Het zijn allemaal best basic en misschien kinderachtige dingetjes maar het helpt me tot nu toe nog wel.
[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 27-08-2020 11:14:44 ]
Nee heb je gelijk in daarom ben ik een tijdje terug ook weer naar de psycholoog gegaan en zal ik volgende week nog een keer medicatie bespreken. Maar idd het is echt een bitch pfff het is er ook altijd ofzo, waarbij je met een dipje nog wel weer van iets kan genieten of iets leuk vinden is dit met mijn depressie niet . Het blijft maar terugkomen.. 1 stap vooruit 2 achteruit.quote:
[..]
Bijna allemaal herkenbaar. Een half jaar geleden leefde ik op een boterham per dag, had ik geen idee hoe ik de volgende 10 minuten door moest komen en was ik blij als ik kon slapen en vervolgens teleurgesteld dat ik wakker werd. En zoals gezegd is dit mn 2e ernstige depressie, dus ook het gevoel van kan ik nooit een normaal leven hebben, terwijl ik 12 jaar zonder medicatie heb geleefd en me overal bovenuit had geknokt, eigen huis,baan, gezin en vrienden. En toch zo diep gevallen. Het enige wat ik tot nu toe vooral heb gedaan is weigeren op te geven. Heb een sterke overtuiging dat ik niet zelf met het leven moet ophouden. Dus gewoon koppig doorgaan.
Heb nu sinds 4 maanden een bovengemiddelde dosis aan medicatie, sinds een maand groeit de energie echt, kan ik bijvoorbeeld weer veel beter genieten van mijn zoontje ook al hebben we daar zorgen om op school. Maar vandaag gebeld dat ik waarschijnlijk pas in december ( met groepstherapie kan beginnen,terwijl die hard nodig is. Het voelt momenteel dus wel of ik bij de gratie van medicatie leef, zag daar een vraag van iemand anders over. Mogelijk moet ik de rest van mijn leven een dosis blijven nemen en daar ben ik qua trots nog niet aan toe. Ik wil echt de bron oplossen, dus die december optie ga ik niet accepteren. Ik wil er nu voor eens en voor altijd mee afrekenen.
Wat ik zeggen wil, depressie is echt een bitch en vraagt lange adem om er door te komen, dus geef niet op,maar zorg ook niet dat je alleen doormoddert.
Ben benieuwd hoe lang mn adem is.
Ik had het ook nog over het stigma over mannen, dat wij geacht worden sterk te zijn, niet op te geven
Dat wil niet zeggen dat het voor vrouwen allemaal makkelijk is. Ook van vrouwen verwachten ze dat je en een gezin verzorgt, een baantje hebt evt, huishouden doet. En een sociaal leven hebt.
En ook zonder dat kan je het zwaar hebben dit verschilt vor iedereen.
Iedereen is zo anders en we hebben allemaal verschillende achtergronden.
Nu weet ik helaas hoe zwaar het kan zijn.
Had het er ook nog over met mn psych als je in de wachtkamer zit (kzit nu nog bij de huisartsenpraktijk ggz)
Dat als je een bekende tegen komt, en die vraagt waarom je hier bent wat je dan zegt.
Zeg je dan: eh ja ik wil eigenlijk dood hardop in de wachtkamer?
Of ga je dan liegen? Mss zeg je wel ik kom voor covid19 test ofzo?
Burn out zou wel kunnen dat is nog wel geaccepteerd..
Maar wat ik dus wil aangeven is, dat er op psychische dingen dus nog zeker wel een groot taboe/stigma heerst.
Vandaag 1 (hele!) boterham op en dat was het.
Fysiek is het ook aftakelen.
Ben ook extreem nihilistisch geworden, zo van wat heeft alles nog een zin? Ja ik kan wel wat gezonder gaan eten maarja wat dan, ja ik kan wel wat meer gaan sporten maarja en dan?
Heftig allemaal. En we modderen nog maar ff door hoor. We ademen nog
Voor wat betreft mannen moeten alles dragen:had vorige week een open gesprek met mijn beste vriend,en niet over mij.We kennen elkaar ons hele leven, en inderdaad 80% van de tijd tot nu toe samen ging om lol maken en bier drinken. Nu zit hij echter ook even stuk, zijn moeder heeft een heel progressieve ernstige ziekte. Niet omdat het mijn vriend is, maar ik vind dat iemand om zoiets verdriet om mag hebben en tonen. En denk dat veruit meeste mensen zich daar iets bij kunnen voorstellen. Met depressie is dat voorstellen denk ik veel moelijker, daar heb je een punt, maar leg het inderdaad in de wachtkamer maar uit met burn out, veel klachten lijken op elkaar.
Zolang je maar iets eet en genoeg blijft ademen. En morgen zie je weer verder. Dat zeiden mensen mij ook toen ik hier in april postte op mijn diepste punt. Dus zeg ik het nu tegen jou, ook nog wel eens tegen mezelf. Lange adem betekent niet dat je nu al energie moet hebben voor de komende 100 dagen. Hou er rekening mee dat je hier geen planning op kunt plakken. Dat kan ook troostend zijn voor jezelf,dat je ook tijd mag pakken. Ik ben nu zelf puur door de medicatie weer redeljk in staat om te werken, moet alleen oppassen dat niet al mijn energie naar werk gaat en ik wil echt met therapie aan de slag.Maar dit ia dan voor mij nu maar even een mijlpaal, zo komt er voor jou ook weer een stapje vooruit Stigma.
Zolang je maar iets eet en genoeg blijft ademen. En morgen zie je weer verder. Dat zeiden mensen mij ook toen ik hier in april postte op mijn diepste punt. Dus zeg ik het nu tegen jou, ook nog wel eens tegen mezelf. Lange adem betekent niet dat je nu al energie moet hebben voor de komende 100 dagen. Hou er rekening mee dat je hier geen planning op kunt plakken. Dat kan ook troostend zijn voor jezelf,dat je ook tijd mag pakken. Ik ben nu zelf puur door de medicatie weer redeljk in staat om te werken, moet alleen oppassen dat niet al mijn energie naar werk gaat en ik wil echt met therapie aan de slag.Maar dit ia dan voor mij nu maar even een mijlpaal, zo komt er voor jou ook weer een stapje vooruit Stigma.
Ik snap wat je bedoelt aangezien duizeligheid ernstig kan zijn, sowieso kan ieder supplement een allergische reactie veroorzaken als je er nog niet bekend mee bent. Daarom moeten ze dat er ook opzetten, ook al gebeurt het misschien maar heel zelden. Gisteren kreeg ik uitslag door taurine, ik had dat vaker gehad maar nog niet eerder met de taurine in verband gebracht. Ik heb de hele avond een soort halve paniekaanval gehad. Ik zei wel tegen mezelf de uitslag is niet zo over je hele lichaam en je hebt ook resveratrol genomen (sommige supplementen kunnen hier een beetje bij helpen zoals resveratrol dat schijnt bij sommigen te werken tege astma..caffeine/synephrine is beter) maar het hielp niet. Gelukkig was het niet ernstig. Ik had taurine ook al eerder genomen. Ik test eerst altijd een heel klein beetje voordat ik een supplement helemaal neem. Ik neem taurine nu niet meer of een lagere dosis. Ik had 1gram genomen.quote:
Oh dankje, misschien kan ik die nog eens gaan proberen. Ik vind het uitproberen niet zo erg. Maar als het echt supplementen zijn waarbij in de bijsluiter staat dat je je er 'raar' door gaat voelen (voor mij is dat: sufheid, duizeligheid, noem maar op) dan doe ik het al niet omdat ik angst krijg door dat gevoel. Ik wil me het liefst zo helder mogelijk voelen zegmaar.
Kefir en kombucha zijn idd erg lekker, misschienquote:Kefir en kombucha merkte ik ook weinig van eerlijk gezegd. Maar ik denk alsnog dat het gezond is dus soms neem ik het nog wel. Zit nu toevallig kefir te drinken
dat mensen daardoor ook sneller overtuigd worden van de goede werking. Kefir is nu in de aanbieding in de supermarkt, ik was het helaas vergeten (doe niet zo vaak boodschappen ivm corona). Twijfelde nog of het toch zou kopen want is wel echt goede aanbieding maarja komt later wel weer.
Ja het is dubbel enerzijds is caffeine een verslaving anderzijds hebben velen het wel nodig om te kunnen functioneren. Ik ben daarom nog steeds bezig met het vinden van een alternatief naast guarana. Ik neem nu iedere dag guarana en 1 dag in de week gewone energydrink en koffie. Van guarana kan ik wel slapen als ik 600mg of minder neem, het geeft iets minder directe energie en meer verspreid over de dag. Bij gewone caffeine ben ik vaak weer even moe als toen ik net wakker werd wanneer het is uitgewerkt als ik het dan daarna niet weer neem.quote:Ik snap je wel, met cafeïne. Ik heb wel dat ik met gezonde leefstijl rond de 40-50% verschil merk. Ik merk ook als ik slecht eet en drink (bijv. pizza of andere voedingsmiddelen met weinig voedingswaarde en veel suiker, of frisdrank e.d.) dat ik me dan direct weer moe, depressief en 'wazig' ga voelen. Niet dat ik er niet mee om kan gaan en ik wil soms ook wel even lekker ongezond eten, maar dan heb ik daarna wel vaak zo'n grumpy gevoel.
Slaap is voor mij met die gezonde leefstijl echt 10x beter. Vaak heb ik nog wel angst maar als ik dan gesport heb ben ik wel moe genoeg om binnen een redelijke termijn te kunnen slapen. Ik gebruik nu van die lavendelspray op m'n kussen (ik zal even zoeken waarvan) en het is supersimpel maar dat helpt me echt. En ik neem ook altijd van die kruidenslaapthee. Het zijn allemaal best basic en misschien kinderachtige dingetjes maar het helpt me tot nu toe nog wel.
Het is aan de andere kant ook wel goed om het hoger in te schatten omdat dit je eigen verantwoordelijkheid verhoogt. Je kunt het immers toch niet controleren. Ik ga dat ook maar weer eens doen en vooral goed letten op het voorkomen/wegwerken van mijn slaaptekort. Hoe kut het ook is, een standaard mens heeft nu eenmaal slaap nodig. Denk zelf dat ik ongeveer 7 uur nodig heb aangezien ik me daarbij het beste voel. 8 of 9 uur daar word ik juist slomer van.Maar het kan ook zijn dat ik toch 8 uur nodig heb. Ik haat hoe onduidelijk dat is als je geen slaapstudie hebt gevolgd.
Dat van wazigheid na suker/vet heb ik niet. Ik dacht het eerst wel, omdat ik wilde geloven dat het waar was want dan had ik een duidelijke oorzaak van mijn vermoeidheid. Maar nu denk ik dat de demonisatie van vet/suiker ook doorgeslagen is. Ja, het is slecht, en ik probeer het niet te vaak te nemen, maar ik ben zelf allergisch voor eliminatie dieten omdat men daar zo spastisch over doet als bekeerden, net als over intermittent fasting en ze worden daar steeds extremer in. GrumpyOldMan is er bijna nog niets bij, want je zou denken dat die mensen zwaar depressief zijn omdat ze soms trots schrijven 3 dagen niet te hebben gegeten. Vroeger zou ik jaloers zijn geweest dat ze dat vol konden houden nu denk ik alleen maar
Maar als het bij jou echt een directe oorzaak is van je wazig voelen dan is dat natuurlijk alleen maar goed dat je daarop let en fijn dat je dan ten minste voor een deel de oorzaak van je probleem hebt gevonden.
Lavendel thee neem ik ook wel eens, van die met lavendel olie erin en gewone lavendel. Ik merk soms dat het helpt en soms dat het juist voor meer slapeloosheid zorgt. Maar die spray wil ik ook nog eens proberen ja of CalmAid maar dat is er nog niet in nederland. Misschien omdat CalmAid als voedingssupplement bij te hoge dosis giftig is ofzo. Spray kan volgens mij geen kwaad.
[ Bericht 1% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 28-08-2020 12:04:22 ]
❣ °º¤,¸🖤 ♡º💕♡💚,ø¤°º¤💛♡`°º¤,¸❣ https://bit.ly/3oMY5yM ; https://bit.ly/39EZXor ; https://bit.ly/309QhN5 ; https://bit.ly/3fUlDyP
Ik ben berucht zie ik:). Mensen als, bijna alsof ik een rolmodel ben. Waarom moet je zo oordelen en andere mensen een stempel opplakken?quote:
[..]
Ik snap wat je bedoelt aangezien duizeligheid ernstig kan zijn, sowieso kan ieder supplement een allergische reactie veroorzaken als je er nog niet bekend mee bent. Daarom moeten ze dat er ook opzetten, ook al gebeurt het misschien maar heel zelden. Gisteren kreeg ik uitslag door taurine, ik had dat vaker gehad maar nog niet eerder met de taurine in verband gebracht. Ik heb de hele avond een soort halve paniekaanval gehad. Ik zei wel tegen mezelf de uitslag is niet zo over je hele lichaam en je hebt ook resveratrol genomen (sommige supplementen kunnen hier een beetje bij helpen zoals resveratrol dat schijnt bij sommigen te werken tege astma..caffeine/synephrine is beter) maar het hielp niet. Gelukkig was het niet ernstig. Ik had taurine ook al eerder genomen. Ik test eerst altijd een heel klein beetje voordat ik een supplement helemaal neem. Ik neem taurine nu niet meer of een lagere dosis. Ik had 1gram genomen.
[..]
Kefir en kombucha zijn idd erg lekker, misschien
dat mensen daardoor ook sneller overtuigd worden van de goede werking. Kefir is nu in de aanbieding in de supermarkt, ik was het helaas vergeten (doe niet zo vaak boodschappen ivm corona). Twijfelde nog of het toch zou kopen want is wel echt goede aanbieding maarja komt later wel weer.
[..]
Ja het is dubbel enerzijds is caffeine een verslaving anderzijds hebben velen het wel nodig om te kunnen functioneren. Ik ben daarom nog steeds bezig met het vinden van een alternatief naast guarana. Ik neem nu iedere dag guarana en 1 dag in de week gewone energydrink en koffie. Van guarana kan ik wel slapen als ik 600mg of minder neem, het geeft iets minder directe energie en meer verspreid over de dag. Bij gewone caffeine ben ik vaak weer even moe als toen ik net wakker werd wanneer het is uitgewerkt als ik het dan daarna niet weer neem.
Het is aan de andere kant ook wel goed om het hoger in te schatten omdat dit je eigen verantwoordelijkheid verhoogt. Je kunt het immers toch niet controleren. Ik ga dat ook maar weer eens doen en vooral goed letten op het voorkomen/wegwerken van mijn slaaptekort. Hoe kut het ook is, een standaard mens heeft nu eenmaal slaap nodig. Denk zelf dat ik ongeveer 7 uur nodig heb aangezien ik me daarbij het beste voel. 8 of 9 uur daar word ik juist slomer van.Maar het kan ook zijn dat ik toch 8 uur nodig heb. Ik haat hoe onduidelijk dat is als je geen slaapstudie hebt gevolgd.
Dat van wazigheid na suker/vet heb ik niet. Ik dacht het eerst wel, omdat ik wilde geloven dat het waar was want dan had ik een duidelijke oorzaak van mijn vermoeidheid. Maar nu denk ik dat de demonisatie van vet/suiker ook doorgeslagen is. Ja, het is slecht, en ik probeer het niet te vaak te nemen, maar ik ben zelf allergisch voor eliminatie dieten omdat men daar zo spastisch over doet als bekeerden, net als over intermittent fasting en ze worden daar steeds extremer in. GrumpyOldMan is er bijna nog niets bij, want je zou denken dat die mensen zwaar depressief zijn omdat ze soms trots schrijven 3 dagen niet te hebben gegeten. Vroeger zou ik jaloers zijn geweest dat ze dat vol konden houden nu denk ik alleen maar
Maar als het bij jou echt een directe oorzaak is van je wazig voelen dan is dat natuurlijk alleen maar goed dat je daarop let en fijn dat je dan ten minste voor een deel de oorzaak van je probleem hebt gevonden.
Lavendel thee neem ik ook wel eens, van die met lavendel olie erin en gewone lavendel. Ik merk soms dat het helpt en soms dat het juist voor meer slapeloosheid zorgt. Maar die spray wil ik ook nog eens proberen ja of CalmAid maar dat is er nog niet in nederland. Misschien omdat CalmAid als voedingssupplement bij te hoge dosis giftig is ofzo. Spray kan volgens mij geen kwaad.
Net zoals jij zoekt naar dingen die je lichamelijk helpen zodat je je beter voelt, sport ik graag en probeer ik te letten op wat ik eet. Leven en laten leven.
Zo berucht ben je volgens mij niet toch...?quote:
[..]
Ik ben berucht zie ik:). Mensen als, bijna alsof ik een rolmodel ben. Waarom moet je zo oordelen en andere mensen een stempel opplakken?
Net zoals jij zoekt naar dingen die je lichamelijk helpen zodat je je beter voelt, sport ik graag en probeer ik te letten op wat ik eet. Leven en laten leven.
Leven en laten leven inderdaad, wat voor de een werkt, hoeft voor de ander niet te werken. Maar als iemand zich er goed bij voelt en het kan verder geen kwaad... lekker zelf weten.
Fake it till you make it...
Ik heb het idee dat de laatste 10 jaar het leven in zijn volle glorie aan me openbaard is. Toen ik jong was, was alles mooi, geloofde ik in een goede afloop. Romantisch.
Vooral door de ellende in mijn leven het laatste decennium heb ik een behoorlijke dosis realiteit gekregen. Wat kan het leven hard en vooral oneerlijk zijn. Als iemand die altijd mensen heeft willen helpen, is het vooral moeilijk te accepteren dat ook IK soms iets kan doen wat oneerlijk is jegens een ander. Dat ik ook niet vrijgewaard ben van erg leed als dingen net verkeerd vallen.
Ik weet dat dit een kant is van het leven die ik ook dien te accepteren. Als aanvulling daar op wil ik wel bewuster gaan genieten. Vooral omdat ik geen bitter, negatief persoon wil worden. Misschien, ook al kan me veel ellende overkomen, is het bewust beleven van fijne momenten het schild tegen bitterheid.
Ik hoop dat erge ellende, erge pijn me bespaard blijft. Sterker nog, ik hoop dat ik het een ander nooit aan hoef te doen. Indien dit wel zo is, tsja, dan blijkt het dat ook die oneerlijke kant van het leven mij kan overkomen.
Vooral door de ellende in mijn leven het laatste decennium heb ik een behoorlijke dosis realiteit gekregen. Wat kan het leven hard en vooral oneerlijk zijn. Als iemand die altijd mensen heeft willen helpen, is het vooral moeilijk te accepteren dat ook IK soms iets kan doen wat oneerlijk is jegens een ander. Dat ik ook niet vrijgewaard ben van erg leed als dingen net verkeerd vallen.
Ik weet dat dit een kant is van het leven die ik ook dien te accepteren. Als aanvulling daar op wil ik wel bewuster gaan genieten. Vooral omdat ik geen bitter, negatief persoon wil worden. Misschien, ook al kan me veel ellende overkomen, is het bewust beleven van fijne momenten het schild tegen bitterheid.
Ik hoop dat erge ellende, erge pijn me bespaard blijft. Sterker nog, ik hoop dat ik het een ander nooit aan hoef te doen. Indien dit wel zo is, tsja, dan blijkt het dat ook die oneerlijke kant van het leven mij kan overkomen.
Ignorance is bliss
Jup, precies wat je ook zegt het is vooral lol en bier drinken, alhoewel heb ik wel ooit al iets andere gesprekken met mensen gehad en je hoeft ook niet meteen echt alles te vertellen. Maar dat het wat minder gaat kan wel opzich.. maarja dadelijk weet iedereen het he? En je dadelijk is de familie ook nog ongerust he.. en ach ik heb toch voor de rest mn dingetjes allemaal redelijk op orde, niet klagen jij.quote:
Voor wat betreft mannen moeten alles dragen:had vorige week een open gesprek met mijn beste vriend,en niet over mij.We kennen elkaar ons hele leven, en inderdaad 80% van de tijd tot nu toe samen ging om lol maken en bier drinken. Nu zit hij echter ook even stuk, zijn moeder heeft een heel progressieve ernstige ziekte. Niet omdat het mijn vriend is, maar ik vind dat iemand om zoiets verdriet om mag hebben en tonen. En denk dat veruit meeste mensen zich daar iets bij kunnen voorstellen. Met depressie is dat voorstellen denk ik veel moelijker, daar heb je een punt, maar leg het inderdaad in de wachtkamer maar uit met burn out, veel klachten lijken op elkaar.
Zolang je maar iets eet en genoeg blijft ademen. En morgen zie je weer verder. Dat zeiden mensen mij ook toen ik hier in april postte op mijn diepste punt. Dus zeg ik het nu tegen jou, ook nog wel eens tegen mezelf. Lange adem betekent niet dat je nu al energie moet hebben voor de komende 100 dagen. Hou er rekening mee dat je hier geen planning op kunt plakken. Dat kan ook troostend zijn voor jezelf,dat je ook tijd mag pakken. Ik ben nu zelf puur door de medicatie weer redeljk in staat om te werken, moet alleen oppassen dat niet al mijn energie naar werk gaat en ik wil echt met therapie aan de slag.Maar dit ia dan voor mij nu maar even een mijlpaal, zo komt er voor jou ook weer een stapje vooruit Stigma.
Kijk als je zo zwaar zit met een depressie dat je er klaar mee bent, niet meer slaapt en het je hele leven beheerst heb je gewoon een zware ziekte te pakken. Je kan er gewoon niet zomaar ff uitkomen.
Normaal met zo'n zware ziekte (dus een ziekte zo zwaar dat je er liever vandaag al niet meer bent dan morgen)
dan zou je kaartjes thuis krijgen en een fruitmand en beterschap. Maar niet bij dit. Dit is schouders eronder, en ff hardlopen en ritme houden, eet wat fruit joh.
Ik gaf al een keer aan medicijnen gebruikt te hebben maar dit waren de benzos zegmaar, oxazepam en zolpidem.
Jij hebt meer ervaring met antidepressiva lees ik, zou je kunnen zeggen welke?
Ik ga dit volgende week bespreken met mijn psych en huisarts.
Je kan maar beter je been breken, iedereen ziet het gips en is bereid je te helpen waar nodig.quote:
[..]
Jup, precies wat je ook zegt het is vooral lol en bier drinken, alhoewel heb ik wel ooit al iets andere gesprekken met mensen gehad en je hoeft ook niet meteen echt alles te vertellen. Maar dat het wat minder gaat kan wel opzich.. maarja dadelijk weet iedereen het he? En je dadelijk is de familie ook nog ongerust he.. en ach ik heb toch voor de rest mn dingetjes allemaal redelijk op orde, niet klagen jij.
Kijk als je zo zwaar zit met een depressie dat je er klaar mee bent, niet meer slaapt en het je hele leven beheerst heb je gewoon een zware ziekte te pakken. Je kan er gewoon niet zomaar ff uitkomen.
Normaal met zo'n zware ziekte (dus een ziekte zo zwaar dat je er liever vandaag al niet meer bent dan morgen)
dan zou je kaartjes thuis krijgen en een fruitmand en beterschap. Maar niet bij dit. Dit is schouders eronder, en ff hardlopen en ritme houden, eet wat fruit joh.
Ik gaf al een keer aan medicijnen gebruikt te hebben maar dit waren de benzos zegmaar, oxazepam en zolpidem.
Jij hebt meer ervaring met antidepressiva lees ik, zou je kunnen zeggen welke?
Ik ga dit volgende week bespreken met mijn psych en huisarts.
Ben je depressief dan zeggen ze dat je er niet zo zwaar aan moet tillen, het wat positiever moet bekijken en gewoon een stuk moet gaan hardlopen of vooral doorgaan.
Dan probeer ik altijd maar te denken: wat fijn dat ze het gevoel niet kennen...
Ik heb aardig wat verschillende antidepressiva geslikt. Wat voor de een werkt, werkt voor de ander niet. Het is echt een kwestie van uitproberen, je kan niet op voorhand voorspellen wat bij jou past voor zover ik weet.
Ik heb eerst verschillende SSRI's geprobeerd zonder resultaat, uiteindelijk kreeg ik een MAO-remmer en die werkte wel, gelukkig. Maar toen waren we al heel wat jaren, therapie en psychologen/psychiaters verder.
Fake it till you make it...
Ik had 12 jaar geleden een 1e depressie, toen duloxetine dat snel en goed bij mij aansloeg. Daarna 11 jaar niets nodig gehad. Nu dus nu weer daarmee begonnen, nu had het langer nodig en hogere dosering, maar qua energie en stemming gelijkmatiger werkt het nu wel weer echt heb ik het idee. Er zijn ook nog wel andere opties weet ik,maar ik heb hier alleen ervaring mee. Je huisarts en pysch kunnen vast meer opties inschatten. Wat Nijna zegt, het kan even zoeken zijn wat bij jou werkt, volgens mij is er wel verschil tussen mannen en vrouwen bijvoorbeeld bij bepaalde antidepressiva.quote:
[..]
Jup, precies wat je ook zegt het is vooral lol en bier drinken, alhoewel heb ik wel ooit al iets andere gesprekken met mensen gehad en je hoeft ook niet meteen echt alles te vertellen. Maar dat het wat minder gaat kan wel opzich.. maarja dadelijk weet iedereen het he? En je dadelijk is de familie ook nog ongerust he.. en ach ik heb toch voor de rest mn dingetjes allemaal redelijk op orde, niet klagen jij.
Kijk als je zo zwaar zit met een depressie dat je er klaar mee bent, niet meer slaapt en het je hele leven beheerst heb je gewoon een zware ziekte te pakken. Je kan er gewoon niet zomaar ff uitkomen.
Normaal met zo'n zware ziekte (dus een ziekte zo zwaar dat je er liever vandaag al niet meer bent dan morgen)
dan zou je kaartjes thuis krijgen en een fruitmand en beterschap. Maar niet bij dit. Dit is schouders eronder, en ff hardlopen en ritme houden, eet wat fruit joh.
Ik gaf al een keer aan medicijnen gebruikt te hebben maar dit waren de benzos zegmaar, oxazepam en zolpidem.
Jij hebt meer ervaring met antidepressiva lees ik, zou je kunnen zeggen welke?
Ik ga dit volgende week bespreken met mijn psych en huisarts.
Vervelend dat je een negatievere periode hebt gehad waarin je met veel minder leuke kanten bent geconfronteerd. Helaas is het leven niet alleen maar leuk. Wat maakt dat dat je een vooral verbitterd gevoel geeft?quote:
Ik heb het idee dat de laatste 10 jaar het leven in zijn volle glorie aan me openbaard is. Toen ik jong was, was alles mooi, geloofde ik in een goede afloop. Romantisch.
Vooral door de ellende in mijn leven het laatste decennium heb ik een behoorlijke dosis realiteit gekregen. Wat kan het leven hard en vooral oneerlijk zijn. Als iemand die altijd mensen heeft willen helpen, is het vooral moeilijk te accepteren dat ook IK soms iets kan doen wat oneerlijk is jegens een ander. Dat ik ook niet vrijgewaard ben van erg leed als dingen net verkeerd vallen.
Ik weet dat dit een kant is van het leven die ik ook dien te accepteren. Als aanvulling daar op wil ik wel bewuster gaan genieten. Vooral omdat ik geen bitter, negatief persoon wil worden. Misschien, ook al kan me veel ellende overkomen, is het bewust beleven van fijne momenten het schild tegen bitterheid.
Ik hoop dat erge ellende, erge pijn me bespaard blijft. Sterker nog, ik hoop dat ik het een ander nooit aan hoef te doen. Indien dit wel zo is, tsja, dan blijkt het dat ook die oneerlijke kant van het leven mij kan overkomen.
Ik denk dat je insteek om echt een goed mens te willen zijn heel waardevol is. Dat is voor andere mensen toch ook veel fijner samenleven met jou? En ik denk voor jou leuker leven. Je moet alleen wel beseffen dat je dat nooit 100% waar kunt maken, al is het maar omdat je geen 100% controle over hebt.
Maar snap je gevoel, ik heb dat bijvoorbeeld lang met mijn ouders gehad,wilde toch nog doen wat een kind kan doen vanuit goed fatsoen ondanks dat zij mij geen veilige jeugd hebben geboden. Tot het punt dat ze mij gebruikten als de problemen weer tever opgelopen waren en het ten koste van mezelf ging, maar ze zelf geen verantwoordelijkheid namen. Je moet soms het ideaal van 100% goed loslaten, dat kun je ook niet waarmaken zonder er aan onder door te gaan. Verlies je oprechte bedoelingen niet, die zijn mooi als basishouding.
Ik moet heel even mijn verhaal kwijt hier...ik heb al meer dan een jaar last van hartkloppingen, beroerd voelen, paniek, angst, alles bij elkaar. Eind vorig jaar uitgebreid onderzocht door cardioloog met een echo en een holteronderzoek, veel overslagen gezien, onschuldig volgens de cardioloog. Bloed ook allemaal goed. Ik ben 37.
Vanaf 2002 al last van paniek en angst, maar nu de laatste jaren extra, ondanks 20 mg Paroxetine.
Psychologische hulp gehad eind vorig jaar, maar nu ga ik echt zo diep.
Begin 2020 een heftige huwelijkscrisis doorstaan die tot mei duurde. Onnoemelijk veel stress. Daarna gaan minderen met antidepressiva, maar dat gaf veel meer angst. Een maandje terug pleegde mijn broer zelfmoord, waarvan ik de vondst van zijn lichaam van dichtbij heb meegemaakt. In december 2015 overleed mijn pa plotseling door zijn hart op zijn zeventigste, ook heftige impact.
Vorige week nog nagekeken door de huisarts, hartfilmpje gemaakt, niks te vinden natuurlijk. Bloeddruk prima, laag zelfs. Overstap gemaakt naar een andere antidepressiva. Afgelopen donderdag gestart van Paroxetine naar Escitalopram. Maar ik voel me zo slecht de hele dag, zo onnoemelijk slecht met druk op mn borst en pijn in mijn bovenrug en constante angst.
Ik kan nergens meer van genieten en zit continu met mijn hart in mijn hoofd, continu bezig met:
- Ik heb Colitis, en IBD brengt een verhoogd risico op hart en vaatziekten
- Ik beweeg niet zo veel, verhoogt het risico nog meer (ik fiets per dag 15 minuten op de spinning-bike en probeer elke dag minimaal 20 minuten te wandelen)
- Ik drink af en toe een biertje, verhoogt het risico verder
En in mijn hoofd is het helemaal helder. Ik heb zo'n druk/pijn op de borst door een dichtgeslibte ader, maar de huisarts zegt dat ik echt psychische hulp moet hebben.
Pff ik trek de dagen zo, zo enorm slecht, even van me af praten.
Vanaf 2002 al last van paniek en angst, maar nu de laatste jaren extra, ondanks 20 mg Paroxetine.
Psychologische hulp gehad eind vorig jaar, maar nu ga ik echt zo diep.
Begin 2020 een heftige huwelijkscrisis doorstaan die tot mei duurde. Onnoemelijk veel stress. Daarna gaan minderen met antidepressiva, maar dat gaf veel meer angst. Een maandje terug pleegde mijn broer zelfmoord, waarvan ik de vondst van zijn lichaam van dichtbij heb meegemaakt. In december 2015 overleed mijn pa plotseling door zijn hart op zijn zeventigste, ook heftige impact.
Vorige week nog nagekeken door de huisarts, hartfilmpje gemaakt, niks te vinden natuurlijk. Bloeddruk prima, laag zelfs. Overstap gemaakt naar een andere antidepressiva. Afgelopen donderdag gestart van Paroxetine naar Escitalopram. Maar ik voel me zo slecht de hele dag, zo onnoemelijk slecht met druk op mn borst en pijn in mijn bovenrug en constante angst.
Ik kan nergens meer van genieten en zit continu met mijn hart in mijn hoofd, continu bezig met:
- Ik heb Colitis, en IBD brengt een verhoogd risico op hart en vaatziekten
- Ik beweeg niet zo veel, verhoogt het risico nog meer (ik fiets per dag 15 minuten op de spinning-bike en probeer elke dag minimaal 20 minuten te wandelen)
- Ik drink af en toe een biertje, verhoogt het risico verder
En in mijn hoofd is het helemaal helder. Ik heb zo'n druk/pijn op de borst door een dichtgeslibte ader, maar de huisarts zegt dat ik echt psychische hulp moet hebben.
Pff ik trek de dagen zo, zo enorm slecht, even van me af praten.
Stukjes herken ik wel. Hier ook wel hart- en vaatproblemen. Plus best wel wat jonge sterfgevallen in de familie, allemaal hart-gerelateerd. Mijn vader is ook een paar jaar geleden plots overleden aan zijn hart (er waren wel voortekens he, maar ik denk door hem onderschat of weggewuifd).quote:
Ik moet heel even mijn verhaal kwijt hier...ik heb al meer dan een jaar last van hartkloppingen, beroerd voelen, paniek, angst, alles bij elkaar. Eind vorig jaar uitgebreid onderzocht door cardioloog met een echo en een holteronderzoek, veel overslagen gezien, onschuldig volgens de cardioloog. Bloed ook allemaal goed. Ik ben 37.
Vanaf 2002 al last van paniek en angst, maar nu de laatste jaren extra, ondanks 20 mg Paroxetine.
Psychologische hulp gehad eind vorig jaar, maar nu ga ik echt zo diep.
Begin 2020 een heftige huwelijkscrisis doorstaan die tot mei duurde. Onnoemelijk veel stress. Daarna gaan minderen met antidepressiva, maar dat gaf veel meer angst. Een maandje terug pleegde mijn broer zelfmoord, waarvan ik de vondst van zijn lichaam van dichtbij heb meegemaakt. In december 2015 overleed mijn pa plotseling door zijn hart op zijn zeventigste, ook heftige impact.
Vorige week nog nagekeken door de huisarts, hartfilmpje gemaakt, niks te vinden natuurlijk. Bloeddruk prima, laag zelfs. Overstap gemaakt naar een andere antidepressiva. Afgelopen donderdag gestart van Paroxetine naar Escitalopram. Maar ik voel me zo slecht de hele dag, zo onnoemelijk slecht met druk op mn borst en pijn in mijn bovenrug en constante angst.
Ik kan nergens meer van genieten en zit continu met mijn hart in mijn hoofd, continu bezig met:
- Ik heb Colitis, en IBD brengt een verhoogd risico op hart en vaatziekten
- Ik beweeg niet zo veel, verhoogt het risico nog meer (ik fiets per dag 15 minuten op de spinning-bike en probeer elke dag minimaal 20 minuten te wandelen)
- Ik drink af en toe een biertje, verhoogt het risico verder
En in mijn hoofd is het helemaal helder. Ik heb zo'n druk/pijn op de borst door een dichtgeslibte ader, maar de huisarts zegt dat ik echt psychische hulp moet hebben.
Pff ik trek de dagen zo, zo enorm slecht, even van me af praten.
Ik weet wel dat mijn angst mij goed voor de gek kan houden inclusief hartkloppingen, druk op de borst, gejaagd gevoel erbij. Maar ik heb een manier gevonden om dit te leren onderscheiden. Van het moment dat ik iets voel en ik in een 'omg mijn hart, nu gaat het mis!' kramp schiet, zoek ik meteen afleiding. Ik ga dan iets doen wat ik heel leuk vind of ga iets interessant lezen of even wandelen ofzo. En dan merk ik dat het gevoel ook gewoon vrij snel weg gaat. Op dat moment weet ik dan ook dat het niet mijn hart zelf is maar mijn angst ervoor of een andere trigger. Een hartaanval kan je namelijk niet gewoon even wegdenken of afleiden. Dat blijft gewoon!
Het is misschien maar banaal advies maar ik ben er wel veel mee.
Horum omnium fortissimi sunt Belgae
Hoi Lenny, dank je wel voor je advies, bij mij heeft dat jarenlang ook geholpen, maar nu overheerst het zeg maar. Zelfs het ophalen van een nieuwe auto, wat ik normaal echt een heel feest vond was overschaduwd door de klachten. 7 september naar de GGZ, ik zou het liefst naar de Spoedeisende Hulp vliegen om te checken of t allemaal wel klopt.quote:
even wandelen ofzo. En dan merk ik dat het gevoel ook gewoon vrij snel weg gaat. Op dat moment weet ik dan ook dat het niet mijn hart zelf is maar mijn angst ervoor of een andere trigger. Een hartaanval kan je namelijk niet gewoon even wegdenken of afleiden. Dat blijft gewoon!
Het is misschien maar banaal advies maar ik ben er wel veel mee.
Wat je zegt klopt wel, een hartaanval kun je niet wegdenken, dat blijft altijd. Dat is ook het enge, omdat het er altijd is versterkt dat mijn angst, behalve als ik echt ga fietsen of wandelen ofzo, dan is het minder.
Lijkt me echt niet prettig, als zelfs zoiets als een nieuwe auto niet helpt...quote:
[..]
Dat is ook het enge, omdat het er altijd is versterkt dat mijn angst, behalve als ik echt ga fietsen of wandelen ofzo, dan is het minder.
Maar het stukje tekst dat ik even quote is wel een interessante! Want dat zou je dan wel meer kunnen doen? Desnoods trappen op en af stappen? Als er namelijk een infact in je hart zit, dan kan je dit echt niet want dan wordt het acuut erger qua pijn en gevoel. Je hartspier zit dan namelijk in zuurstofnood en kan het echt niet aan dat het lichaam nog een beetje extra zuurstof nodig heeft!
Dit zijn natuurlijk enkel maar wat tipjes om jezelf gerust te stellen dat je hart het niet aan het begeven is he. Er is wel een reden dat je je zo anstig voelt voor de rest dus dat is absoluut iets om zeker mee verder te gaan. Leven met angst is namelijk allesbehalve aangenaam
Horum omnium fortissimi sunt Belgae
Het is een hel inderdaad. Ik ga naar de reden op zoek met professionele hulp, want het is echt iets wat aangepakt moet gaan worden. Ik schrijf dit ook echt helemaal tegen mijn gevoel in, omdat ik er van overtuigd ben dat mijn hart niet oké is, terwijl vorige week nog een hartfilmpje is gemaakt. Echt bizar dat je zo met jezelf op de loop kunt zijn.quote:
Er is wel een reden dat je je zo anstig voelt voor de rest dus dat is absoluut iets om zeker mee verder te gaan. Leven met angst is namelijk allesbehalve aangenaam
Nuja, niets houd je tegen om gewoon wel naar de spoeddienst te gaan als je je slecht voelt he? Liever 10 keer te veel dan 1 keer te weinig zeg maar.quote:
[..]
Het is een hel inderdaad. Ik ga naar de reden op zoek met professionele hulp, want het is echt iets wat aangepakt moet gaan worden. Ik schrijf dit ook echt helemaal tegen mijn gevoel in, omdat ik er van overtuigd ben dat mijn hart niet oké is, terwijl vorige week nog een hartfilmpje is gemaakt. Echt bizar dat je zo met jezelf op de loop kunt zijn.
Horum omnium fortissimi sunt Belgae
Papaap, wat naar om je zo te voelen. Zeker als je zo sterk het gevoel hebt dat het niet in orde is met je hart.quote:
[..]
Het is een hel inderdaad. Ik ga naar de reden op zoek met professionele hulp, want het is echt iets wat aangepakt moet gaan worden. Ik schrijf dit ook echt helemaal tegen mijn gevoel in, omdat ik er van overtuigd ben dat mijn hart niet oké is, terwijl vorige week nog een hartfilmpje is gemaakt. Echt bizar dat je zo met jezelf op de loop kunt zijn.
Je hoofd kan een heleboel invloed hebben op je lijf, dat weet ik intussen wel. Maar dat is niet een knopje wat je zo even omzet helaas.
Fijn dat je de 7e terecht kan bij de ggz.
Sterkte!
Je kan niet zomaar terecht op de spoed, of nou ja... het is niet de bedoeling dat je aan komt lopen.quote:
[..]
Nuja, niets houd je tegen om gewoon wel naar de spoeddienst te gaan als je je slecht voelt he? Liever 10 keer te veel dan 1 keer te weinig zeg maar.
Dan zou je de huisartsenpost moeten bellen als het buiten kantooruren is.
Maar inderdaad liever 10 keer te veel dan 1 keer te weinig.
Fake it till you make it...
Heftig inderdaad, alleen al hetgeen je onlangs hebt mee moeten maken. Ik kan me voorstellen dat mentaal hier ook invloed heeft op je fysiek, misschien kan jezelf die redelijke gedachte voorhouden gecombineerd met de checks die er gedaan zijn je toch iets kalmeren? Fijn dat je snel (het voelt niet zo maar het is echt niet verkeerd) terecht kunt bij ggz,misschien kun je tevoren ook nog contact hebben met praktijkondersteuner huisarts? Hier is mijn ervaring dat die op spoedbericht toch meestal binnen werkdag reageert. Sterkte!quote:
[..]
Papaap, wat naar om je zo te voelen. Zeker als je zo sterk het gevoel hebt dat het niet in orde is met je hart.
Je hoofd kan een heleboel invloed hebben op je lijf, dat weet ik intussen wel. Maar dat is niet een knopje wat je zo even omzet helaas.
Fijn dat je de 7e terecht kan bij de ggz.
Sterkte!
[..]
Je kan niet zomaar terecht op de spoed, of nou ja... het is niet de bedoeling dat je aan komt lopen.
Dan zou je de huisartsenpost moeten bellen als het buiten kantooruren is.
Maar inderdaad liever 10 keer te veel dan 1 keer te weinig.
Precies, ik ben wel bij de huisarts langs geweest vorige week, hartfilmpje gemaakt, alles prima, dus ik weet ergens ook wel dat het psychisch is, maar het is zó moeilijk om het onderscheid te maken. Maar inderdaad, beter 10 keer te veel dan 1 keer te weinig!quote:
[..]
Papaap, wat naar om je zo te voelen. Zeker als je zo sterk het gevoel hebt dat het niet in orde is met je hart.
Je hoofd kan een heleboel invloed hebben op je lijf, dat weet ik intussen wel. Maar dat is niet een knopje wat je zo even omzet helaas.
Fijn dat je de 7e terecht kan bij de ggz.
Sterkte!
[..]
Je kan niet zomaar terecht op de spoed, of nou ja... het is niet de bedoeling dat je aan komt lopen.
Dan zou je de huisartsenpost moeten bellen als het buiten kantooruren is.
Maar inderdaad liever 10 keer te veel dan 1 keer te weinig.
Ik probeer me inderdaad ook die gedachte voor te houden, dat het gecombineerd met de checks die gedaan zijn ook zou moeten kalmeren. Dat was vroeger wel, maar nu niet meer helaas. Ik hoop dat ik de 7de in ieder geval geholpen kan worden, het is geen kwaliteit van leven zo.quote:
[..]
Heftig inderdaad, alleen al hetgeen je onlangs hebt mee moeten maken. Ik kan me voorstellen dat mentaal hier ook invloed heeft op je fysiek, misschien kan jezelf die redelijke gedachte voorhouden gecombineerd met de checks die er gedaan zijn je toch iets kalmeren? Fijn dat je snel (het voelt niet zo maar het is echt niet verkeerd) terecht kunt bij ggz,misschien kun je tevoren ook nog contact hebben met praktijkondersteuner huisarts? Hier is mijn ervaring dat die op spoedbericht toch meestal binnen werkdag reageert. Sterkte!
Verwacht niet dat na de 7e ineens alles over is, toverstokjes hebben ze niet bij de ggz.quote:
[..]
Ik probeer me inderdaad ook die gedachte voor te houden, dat het gecombineerd met de checks die gedaan zijn ook zou moeten kalmeren. Dat was vroeger wel, maar nu niet meer helaas. Ik hoop dat ik de 7de in ieder geval geholpen kan worden, het is geen kwaliteit van leven zo.
Maar dat je start geeft soms ook al wat lucht.
Pas goed op jezelf
Fake it till you make it...
Nou ja... men oordeelt hier ook niet bepaalt mild over mijn oordelen over de GGZ. Daar moet iedereen ook altijd maar weer in negatieve zin op ingaan. Of men roept maar wat en zij hoeven dat niet te beargumenteren, maar ik wel.quote:
Ik ben berucht zie ik:). Mensen als, bijna alsof ik een rolmodel ben. Waarom moet je zo oordelen en andere mensen een stempel opplakken?
Net zoals jij zoekt naar dingen die je lichamelijk helpen zodat je je beter voelt, sport ik graag en probeer ik te letten op wat ik eet. Leven en laten leven.
Goed iig dat je ondanks je depressie werkt aan je leefstijl. Wat ik begreep was dat je wel probeerde re eten maar dat het niet lukte. Ook al sportte je wel als een soort zelfkastijding of zo? Maar dat eerste is iets anders dan 3 dagen niet eten omdat je dat zo gezond lijkt (en anderen voor het wel eten veroordeelt, want zo zijn veel van dat soort figuren). Ja, ik heb een oordeel omdat ik niet meer van dat soort extreme dingen houd.. maar daar is dit een forum voor toch? Het niet altihd eens zijn. Ipv “alle calorieen tellen en extreem sporten adviesgroepje”. Het is hier immers ook geen “Anti GGZ steungroep”. Wat ik wel graag had gewild maar... helaas. De GGZ hoeft hier hun efficientie en resultaten immers niet te verantwoorden want dat is zo onmogelijk dat het gelijkstaat aan toveren.. ok wat jullie willen.
❣ °º¤,¸🖤 ♡º💕♡💚,ø¤°º¤💛♡`°º¤,¸❣ https://bit.ly/3oMY5yM ; https://bit.ly/39EZXor ; https://bit.ly/309QhN5 ; https://bit.ly/3fUlDyP
Ai GGZ is een gevoelig punt. Ook bij mij om het volgende:quote:
[..]
Nou ja... men oordeelt hier ook niet bepaalt mild over mijn oordelen over de GGZ. Daar moet iedereen ook altijd maar weer in negatieve zin op ingaan. Of men roept maar wat en zij hoeven dat niet te beargumenteren, maar ik wel.
Goed iig dat je ondanks je depressie werkt aan je leefstijl. Wat ik begreep was dat je wel probeerde re eten maar dat het niet lukte. Ook al sportte je wel als een soort zelfkastijding of zo? Maar dat eerste is iets anders dan 3 dagen niet eten omdat je dat zo gezond lijkt (en anderen voor het wel eten veroordeelt, want zo zijn veel van dat soort figuren). Ja, ik heb een oordeel omdat ik niet meer van dat soort extreme dingen houd.. maar daar is dit een forum voor toch? Het niet altihd eens zijn. Ipv “alle calorieen tellen en extreem sporten adviesgroepje”. Het is hier immers ook geen “Anti GGZ steungroep”. Wat ik wel graag had gewild maar... helaas. De GGZ hoeft hier hun efficientie en resultaten immers niet te verantwoorden want dat is zo onmogelijk dat het gelijkstaat aan toveren.. ok wat jullie willen.
17-07-2020: Mijn broer meldt zich, na 4 opnames te hebben gehad over de afgelopen 5 jaar, weer bij de GGZ. "Ik moet tegen mezelf beschermd worden, het gaat niet goed, asjeblieft, neem me op. Ik heb suicidale gedachten, als ik niet opgenomen wordt gaat het helemaal fout en ben ik een gevaar voor mezelf. Ik wil niet dood!"
De GGZ: Hmm, het is vrijdag, we nemen je niet op. Hier heb je wat pillen en je zal zien dat het maandag beter gaat.
18-07-2020, 06:00 : Broer slaapt bij mijn moeder omdat het zo slecht gaat, s'morgens vind mijn moeder hem, overleden, zelfdoding door het innemen van alle pillen die hij van het GGZ heeft meegekregen.
Ik heb heel wat te stellen met hen.
Stel je voor, man van 49 meldt zich bij de GGZ, zegt een gevaar voor zichzelf te zijn en graag in bescherming te willen worden genomen. GGZ is kritisch en twijfelt, doet dat uitendelijk niet en stuurt de patiënt naar huis met een pil, waarbij nota bene in de bijsluiter staat dat dit in het begin de symptomen verergert. Wie is hier de verantwoordelijke voor de dood van mijn broer? Ja hij stapte zelf uit het leven, maar gaf nog geen 12 uur daarvoor aan dat hij tegen zichzelf beschermd wilde worden.
[ Bericht 2% gewijzigd door Papaap op 01-09-2020 16:10:15 ]
Wat afschuwelijk. Ik hoorde een soortgelijk verhaal van iemand anders. Juist degenen die deze zorg het hardst nodig hebben krijgen het niet of niet op tijd. Ik begrijp niet waarom ze niet snappen dat de kwaliteit van hun diensten in dit geval ligt in het met spoed actie ondernemen. En dat ze niet eens die bijsluiters serieus nemen vind ik ook onbegrijpelijk. Als je het niet helemaal weer op wil rakelen snap ik het want het is nu gebeurd en de reden erachter verandert daar niets aan maar waarom namen ze eigenlijk geen mensen op op vrijdag? Wat was daar uberhaupt de reden voor. Is er naderhand nog contact geweest en wat was hun reactie? Gezien wat je hebt meegemaakt is het “logisch” dat je psychologische problemen hebt, maar vervelend dat het je zo hindert. Ik herken het angstgevoel, heb zelf ook constant angst. Het scheelt idd dat er veel andere oorzaken voor pijn op de borst zijn dan alleen ernstige hart problemen, maar constant een angstgevoel hebben is gewoon vermoeiend. En mensen zeggen dan er is niks dus maak je niet druk, zet het van je af. Maar dat is vaak moeilijk. Op dit moment probeer ik zelf inositol uit (heb geen medicatie meer). Maar het is nog te vroeg om te zeggen of dat werkt. Heb je besproken met je arts dat paroxetine niet goed meer werkt? Misschien kan de dosis verhoogd worden of kun je een andere problemen die geen ernstige bijwerkingen op het gebied van het hart heeft.quote:
Ai GGZ is een gevoelig punt. Ook bij mij om het volgende:
17-07-2020: Mijn broer meldt zich, na 4 opnames te hebben gehad over de afgelopen 5 jaar, weer bij de GGZ. "Ik moet tegen mezelf beschermd worden, het gaat niet goed, asjeblieft, neem me op. Ik heb suicidale gedachten, als ik niet opgenomen wordt gaat het helemaal fout en ben ik een gevaar voor mezelf. Ik wil niet dood!"
De GGZ: Hmm, het is vrijdag, we nemen je niet op. Hier heb je wat pillen en je zal zien dat het maandag beter gaat.
18-07-2020, 06:00 : Broer slaapt bij mijn moeder omdat het zo slecht gaat, s'morgens vind mijn moeder hem, overleden, zelfdoding door het innemen van alle pillen die hij van het GGZ heeft meegekregen.
Ik heb heel wat te stellen met hen.
Stel je voor, man van 49 meldt zich bij de GGZ, zegt een gevaar voor zichzelf te zijn en graag in bescherming te willen worden genomen. GGZ is kritisch en twijfelt, doet dat uitendelijk niet en stuurt de patiënt naar huis met een pil, waarbij nota bene in de bijsluiter staat dat dit in het begin de symptomen verergert. Wie is hier de verantwoordelijke voor de dood van mijn broer? Ja hij stapte zelf uit het leven, maar gaf nog geen 12 uur daarvoor aan dat hij tegen zichzelf beschermd wilde worden.
[ Bericht 0% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 01-09-2020 18:33:21 ]
❣ °º¤,¸🖤 ♡º💕♡💚,ø¤°º¤💛♡`°º¤,¸❣ https://bit.ly/3oMY5yM ; https://bit.ly/39EZXor ; https://bit.ly/309QhN5 ; https://bit.ly/3fUlDyP
Wat klote papaap
Niet om het goed te praten, maar ik denk dat de ggz ook ontzettend te kampen heeft met tekorten, aan personeel en aan behandelplekken. Ze moeten ook roeien met de riemen die ze hebben.
Alles wordt maar wegbezuinigd, niet omdat mensen het niet nodig hebben, maar omdat het allemaal maar goedkoper moet.
Ik vind het wel heel moedig van jouw broer dat hij aan de bel heeft getrokken, dat lukt ook niet iedereen.
Extra kut dat hij "gewoon" weg is gestuurd met een handje pillen.
En dat hij juist met die pillen zelfmoord heeft gepleegd, lijkt me heel moeilijk ook als nabestaanden.
In de ideale wereld zou er gewoon plek zijn op het moment dat iemand hulp nodig heeft... helaas is die wereld niet zo ideaal
. Zijn de wachtlijsten veel te lang, is er te weinig plek en heel veel verloop in behandelaars .
Heel veel sterkte
Wat klote zeg...quote:
[..]
Ai GGZ is een gevoelig punt. Ook bij mij om het volgende:
17-07-2020: Mijn broer meldt zich, na 4 opnames te hebben gehad over de afgelopen 5 jaar, weer bij de GGZ. "Ik moet tegen mezelf beschermd worden, het gaat niet goed, asjeblieft, neem me op. Ik heb suicidale gedachten, als ik niet opgenomen wordt gaat het helemaal fout en ben ik een gevaar voor mezelf. Ik wil niet dood!"
De GGZ: Hmm, het is vrijdag, we nemen je niet op. Hier heb je wat pillen en je zal zien dat het maandag beter gaat.
18-07-2020, 06:00 : Broer slaapt bij mijn moeder omdat het zo slecht gaat, s'morgens vind mijn moeder hem, overleden, zelfdoding door het innemen van alle pillen die hij van het GGZ heeft meegekregen.
Ik heb heel wat te stellen met hen.
Stel je voor, man van 49 meldt zich bij de GGZ, zegt een gevaar voor zichzelf te zijn en graag in bescherming te willen worden genomen. GGZ is kritisch en twijfelt, doet dat uitendelijk niet en stuurt de patiënt naar huis met een pil, waarbij nota bene in de bijsluiter staat dat dit in het begin de symptomen verergert. Wie is hier de verantwoordelijke voor de dood van mijn broer? Ja hij stapte zelf uit het leven, maar gaf nog geen 12 uur daarvoor aan dat hij tegen zichzelf beschermd wilde worden.
Niet om het goed te praten, maar ik denk dat de ggz ook ontzettend te kampen heeft met tekorten, aan personeel en aan behandelplekken. Ze moeten ook roeien met de riemen die ze hebben.
Alles wordt maar wegbezuinigd, niet omdat mensen het niet nodig hebben, maar omdat het allemaal maar goedkoper moet.
Ik vind het wel heel moedig van jouw broer dat hij aan de bel heeft getrokken, dat lukt ook niet iedereen.
Extra kut dat hij "gewoon" weg is gestuurd met een handje pillen.
En dat hij juist met die pillen zelfmoord heeft gepleegd, lijkt me heel moeilijk ook als nabestaanden.
In de ideale wereld zou er gewoon plek zijn op het moment dat iemand hulp nodig heeft... helaas is die wereld niet zo ideaal
. Zijn de wachtlijsten veel te lang, is er te weinig plek en heel veel verloop in behandelaars .Heel veel sterkte
Fake it till you make it...
Hun reactie was dat de familie werd uitgenodigd voor een sessie, waarin we alles op tafel konden leggen. Daarin was de arts die hem heeft beoordeeld ook zichtbaar emotioneel.quote:
[..]
Wat afschuwelijk. Ik hoorde een soortgelijk verhaal van iemand anders. Juist degenen die deze zorg het hardst nodig hebben krijgen het niet of niet op tijd. Ik begrijp niet waarom ze niet snappen dat de kwaliteit van hun diensten in dit geval ligt in het met spoed actie ondernemen. En dat ze niet eens die bijsluiters serieus nemen vind ik ook onbegrijpelijk. Als je het niet helemaal weer op wil rakelen snap ik het want het is nu gebeurd en de reden erachter verandert daar niets aan maar waarom namen ze eigenlijk geen mensen op op vrijdag? Wat was daar uberhaupt de reden voor. Is er naderhand nog contact geweest en wat was hun reactie?
Die vrijdag zat mijn broer met zijn moeder te vertellen dat hij suicidaal was, grote problemen had en tegen zichzelf beschermd wilde worden. Tegenover hem zaten 2 psychiaters en een hulpverlener in een nonchalante houding (als in, met elebogen achterovergehangen op tafel). Er zijn die middag 2 gesprekken geweest, waarin werd gesuggereerd dat hij naar huis was gereden met zijn auto en dat het niet zo erg zou zijn. Daarop riep hij: "Maar het gaat écht niet goed, help mij." Er volgde een overleg tussen de psychiaters, waarbij hij moest wachten in de wachtkamer.
Vervolgens kwam er een 3e psychiater bij, een absoluut serpent van een vrouw die ook bij de sessie na zijn overlijden alleen maar zaken ter verdediging aanbracht. Geen enkel begrip en de veronderstelling dat "Als iemand zelfmoord zegt te plegen en bang is dat hij het ook daadwerkelijk doet hoeft hij het nog niet te doen".
Hij was 4 keer opgenomen geweest in een gesloten inrichting voor exact dit, waarbij hij steeds wel weer beter werd. Dat had een indicatie moeten zijn, alsmede het zelf aan de bel trekken van hem, wat hij altijd deed als het niet lekker ging. Hij heeft die dag gesmeekt om opname en toch hebben ze hem laten gaan. Ik laat het er niet bij zitten, zou zo graag in de toekomst voorkomen dat dit anderen ook overkomt. Dus er gaat een klacht naar het regionaal tuchtcollege om de behandelingsstandaarden aan te passen. Het gaat mij niet om geld, dat kan me gestolen worden. Het gaat mij erom dat mijn broer niet voor niets is overleden.
Tja dat angstgevoel is echt allesvernietigend. Het zorgt ervoor dat je al je vertrouwen in je lijf verliest. Ik sport 15 minuten per dag zonder rare symptomen op de spinning bike, maar toch is dat niet voldoende geruststelling. Heel vervelend. Vannacht ook weer een hele slechte nacht gehad, veel wakker, paniek.
Ik ben overgestapt naar escitalopram sinds vorige week donderdag en helemaal gestopt met paroxetine (10 mg naar 0 en direct 5 mg Escitalopram), dat zorgt voor nog extra bijwerkingen en verergering van de angst.
Wat een heftige verhalen, vervelend dat we hier allemaal zo met onszelf in de knoop zitten. Ikzelf kom ook maar even wat van me aftypen, misschien helpt het. Het verhaal zou heel lang kunnen worden, maar details doen er eigenlijk weinig toe. Het onderwerp dekt wel de lading, depressie en angst.
Depressie in de vorm van lusteloos, doelloos, constant overleven, maar niet leven. Nergens zin in hebben, het liefst in bed liggen, maar door werk toch nog een ritme om me aan te houden. Eruit stappen ben ik niet van plan, doe ik teveel mensen verdriet mee, maar als ik morgen niet wakker wordt zou het een prima dag zijn.
Angst in de vorm van paniekaanvallen, al 10 jaar lang, bijna altijd in dezelfde hoek, namelijk hypochondrie. Denken dat er iets aan de hand is waar je acuut of zeer snel aan dood gaat, maar eigenlijk is er niks aan de hand. Van tintelingen in een vinger, pijntje in de knie, tot hartkloppingen of benauwdheid, die door de angst zelf worden veroorzaakt en versterkt.
De tegenstrijdigheid is zo idioot, aan de ene kant uitkijken naar het einde, aan de andere kant er bang voor zijn op het moment dat het je in de ogen kijkt. Maar het komt nooit, dus je loopt hier dag in dag uit mee rond, zonder dat het er daadwerkelijk is.
Ondertussen nog vastlopen op de vragen, wie ben ik, waarom besta ik, waarom in dit lichaam. We hebben zoveel tijd, alle ruimte, kunnen doen wat we willen. Maar niks roept me, dus de klok tikt maar door, zonder zinnige invulling. Aan het einde doet het er volgens mij ook allemaal niet toe, dus alle invulling die ik weet te bedenken wuif ik ook zo weer van me af.
Vorige week weer 1 van mijn diepste punten bereikt, nu weer aan het opkrabbelen. Beetje wandelen, sporten, werken aan mijn lichaam, zodat mijn geest afgeleid is. Wat zijn dit ontiegelijke kut periodes. Ik ben er vaker uit gekomen, het kan 2 jaar goed gaan, dan weer een half jaar fout. Hier kom ik ook wel weer uit, maar wat een strijd.
Depressie in de vorm van lusteloos, doelloos, constant overleven, maar niet leven. Nergens zin in hebben, het liefst in bed liggen, maar door werk toch nog een ritme om me aan te houden. Eruit stappen ben ik niet van plan, doe ik teveel mensen verdriet mee, maar als ik morgen niet wakker wordt zou het een prima dag zijn.
Angst in de vorm van paniekaanvallen, al 10 jaar lang, bijna altijd in dezelfde hoek, namelijk hypochondrie. Denken dat er iets aan de hand is waar je acuut of zeer snel aan dood gaat, maar eigenlijk is er niks aan de hand. Van tintelingen in een vinger, pijntje in de knie, tot hartkloppingen of benauwdheid, die door de angst zelf worden veroorzaakt en versterkt.
De tegenstrijdigheid is zo idioot, aan de ene kant uitkijken naar het einde, aan de andere kant er bang voor zijn op het moment dat het je in de ogen kijkt. Maar het komt nooit, dus je loopt hier dag in dag uit mee rond, zonder dat het er daadwerkelijk is.
Ondertussen nog vastlopen op de vragen, wie ben ik, waarom besta ik, waarom in dit lichaam. We hebben zoveel tijd, alle ruimte, kunnen doen wat we willen. Maar niks roept me, dus de klok tikt maar door, zonder zinnige invulling. Aan het einde doet het er volgens mij ook allemaal niet toe, dus alle invulling die ik weet te bedenken wuif ik ook zo weer van me af.
Vorige week weer 1 van mijn diepste punten bereikt, nu weer aan het opkrabbelen. Beetje wandelen, sporten, werken aan mijn lichaam, zodat mijn geest afgeleid is. Wat zijn dit ontiegelijke kut periodes. Ik ben er vaker uit gekomen, het kan 2 jaar goed gaan, dan weer een half jaar fout. Hier kom ik ook wel weer uit, maar wat een strijd.
[A living organism] feeds upon negative entropy. Thus the device by which an organism maintains itself stationary at a fairly high level of orderliness really consists in continually sucking orderliness from its environment.
E. Schrödinger
E. Schrödinger
Wat ontzettend heftig. Knap dat je je wil inzetten voor verbetering en erkenning nav wat er gebeurd is bij je broer. Maar pas eerst goed op jezelf. Ik hoop dat je snel iets verbetering voeltquote:
[..]
Hun reactie was dat de familie werd uitgenodigd voor een sessie, waarin we alles op tafel konden leggen. Daarin was de arts die hem heeft beoordeeld ook zichtbaar emotioneel.
Die vrijdag zat mijn broer met zijn moeder te vertellen dat hij suicidaal was, grote problemen had en tegen zichzelf beschermd wilde worden. Tegenover hem zaten 2 psychiaters en een hulpverlener in een nonchalante houding (als in, met elebogen achterovergehangen op tafel). Er zijn die middag 2 gesprekken geweest, waarin werd gesuggereerd dat hij naar huis was gereden met zijn auto en dat het niet zo erg zou zijn. Daarop riep hij: "Maar het gaat écht niet goed, help mij." Er volgde een overleg tussen de psychiaters, waarbij hij moest wachten in de wachtkamer.
Vervolgens kwam er een 3e psychiater bij, een absoluut serpent van een vrouw die ook bij de sessie na zijn overlijden alleen maar zaken ter verdediging aanbracht. Geen enkel begrip en de veronderstelling dat "Als iemand zelfmoord zegt te plegen en bang is dat hij het ook daadwerkelijk doet hoeft hij het nog niet te doen".
Hij was 4 keer opgenomen geweest in een gesloten inrichting voor exact dit, waarbij hij steeds wel weer beter werd. Dat had een indicatie moeten zijn, alsmede het zelf aan de bel trekken van hem, wat hij altijd deed als het niet lekker ging. Hij heeft die dag gesmeekt om opname en toch hebben ze hem laten gaan. Ik laat het er niet bij zitten, zou zo graag in de toekomst voorkomen dat dit anderen ook overkomt. Dus er gaat een klacht naar het regionaal tuchtcollege om de behandelingsstandaarden aan te passen. Het gaat mij niet om geld, dat kan me gestolen worden. Het gaat mij erom dat mijn broer niet voor niets is overleden.
Tja dat angstgevoel is echt allesvernietigend. Het zorgt ervoor dat je al je vertrouwen in je lijf verliest. Ik sport 15 minuten per dag zonder rare symptomen op de spinning bike, maar toch is dat niet voldoende geruststelling. Heel vervelend. Vannacht ook weer een hele slechte nacht gehad, veel wakker, paniek.
Ik ben overgestapt naar escitalopram sinds vorige week donderdag en helemaal gestopt met paroxetine (10 mg naar 0 en direct 5 mg Escitalopram), dat zorgt voor nog extra bijwerkingen en verergering van de angst.
Heb je hulp/iemand bij wie je je gevoel en angsten kunt bespreken? Ook ik vind dit (depressie) zwaarder dan welk lichamelijke kwetsuur tot nu toe ooit. Zeker in de moeilijkste momenten lijkt me de rust van het er niet meer zijn heerlijk, maar ik weiger vanuit een diepe overtuiging zelf de handdoek te gooien en ga er vanuit dat het leven ook voor mij een functie heeft. Je bent in ieder geval niet alleen, hang in there.quote:
Wat een heftige verhalen, vervelend dat we hier allemaal zo met onszelf in de knoop zitten. Ikzelf kom ook maar even wat van me aftypen, misschien helpt het. Het verhaal zou heel lang kunnen worden, maar details doen er eigenlijk weinig toe. Het onderwerp dekt wel de lading, depressie en angst.
Depressie in de vorm van lusteloos, doelloos, constant overleven, maar niet leven. Nergens zin in hebben, het liefst in bed liggen, maar door werk toch nog een ritme om me aan te houden. Eruit stappen ben ik niet van plan, doe ik teveel mensen verdriet mee, maar als ik morgen niet wakker wordt zou het een prima dag zijn.
Angst in de vorm van paniekaanvallen, al 10 jaar lang, bijna altijd in dezelfde hoek, namelijk hypochondrie. Denken dat er iets aan de hand is waar je acuut of zeer snel aan dood gaat, maar eigenlijk is er niks aan de hand. Van tintelingen in een vinger, pijntje in de knie, tot hartkloppingen of benauwdheid, die door de angst zelf worden veroorzaakt en versterkt.
De tegenstrijdigheid is zo idioot, aan de ene kant uitkijken naar het einde, aan de andere kant er bang voor zijn op het moment dat het je in de ogen kijkt. Maar het komt nooit, dus je loopt hier dag in dag uit mee rond, zonder dat het er daadwerkelijk is.
Ondertussen nog vastlopen op de vragen, wie ben ik, waarom besta ik, waarom in dit lichaam. We hebben zoveel tijd, alle ruimte, kunnen doen wat we willen. Maar niks roept me, dus de klok tikt maar door, zonder zinnige invulling. Aan het einde doet het er volgens mij ook allemaal niet toe, dus alle invulling die ik weet te bedenken wuif ik ook zo weer van me af.
Vorige week weer 1 van mijn diepste punten bereikt, nu weer aan het opkrabbelen. Beetje wandelen, sporten, werken aan mijn lichaam, zodat mijn geest afgeleid is. Wat zijn dit ontiegelijke kut periodes. Ik ben er vaker uit gekomen, het kan 2 jaar goed gaan, dan weer een half jaar fout. Hier kom ik ook wel weer uit, maar wat een strijd.
Genoeg mensen om naartoe te kunnen gaan, maar niemand die het voor me op kan lossen. Gisteren wel besproken met een vriendin, maar ik moet het toch zelf uit zien te vogelen. Ook wel eens bij een psycholoog geweest (op eigen verzoek) en medicatie (poging van dokter / psycholoog, wat een troep en bijwerkingen, nooit meer) gehad, dat heeft me die keer geholpen. Maar iedere keer is het toch weer anders, dus iedere keer ook weer op een andere manier zoeken naar de juiste methode.quote:
[..]
Heb je hulp/iemand bij wie je je gevoel en angsten kunt bespreken? Ook ik vind dit (depressie) zwaarder dan welk lichamelijke kwetsuur tot nu toe ooit. Zeker in de moeilijkste momenten lijkt me de rust van het er niet meer zijn heerlijk, maar ik weiger vanuit een diepe overtuiging zelf de handdoek te gooien en ga er vanuit dat het leven ook voor mij een functie heeft. Je bent in ieder geval niet alleen, hang in there.
Uittypen heeft me in ieder geval even uit mijn dipje van deze dag getrokken, het luchtte op. Het komt ook wel weer goed, dankjewel.
[A living organism] feeds upon negative entropy. Thus the device by which an organism maintains itself stationary at a fairly high level of orderliness really consists in continually sucking orderliness from its environment.
E. Schrödinger
E. Schrödinger
Wat deed dat met jullie dat de arts ook emotioneel was? Wel beter iig dan dat hij weer nonchalant was denk ik of niet?quote:
Hun reactie was dat de familie werd uitgenodigd voor een sessie, waarin we alles op tafel konden leggen. Daarin was de arts die hem heeft beoordeeld ook zichtbaar emotioneel.
sorry moest lachen 😂 ook al is het verder niet grappigquote:Die vrijdag zat mijn broer met zijn moeder te vertellen dat hij suicidaal was, grote problemen had en tegen zichzelf beschermd wilde worden. Tegenover hem zaten 2 psychiaters en een hulpverlener in een nonchalante houding (als in, met elebogen achterovergehangen op tafel). Er zijn die middag 2 gesprekken geweest, waarin werd gesuggereerd dat hij naar huis was gereden met zijn auto en dat het niet zo erg zou zijn. Daarop riep hij: "Maar het gaat écht niet goed, help mij." Er volgde een overleg tussen de psychiaters, waarbij hij moest wachten in de wachtkamer.
Vervolgens kwam er een 3e psychiater bij, een absoluut serpent van een vrouw
Nee dat weet iedereen, dat er ook de mogelijkheid bestaat dat iemand het dan niet doet. Van een hulpverlener wordt juist verwacht dat die de individuele kans correct voorspelt, dus dit argument begrijp ik niet.quote:die ook bij de sessie na zijn overlijden alleen maar zaken ter verdediging aanbracht. Geen enkel begrip en de veronderstelling dat "Als iemand zelfmoord zegt te plegen en bang is dat hij het ook daadwerkelijk doet hoeft hij het nog niet te doen".
Tja als het jou helpt moet je het doen. Nee heb je ja kun je krijgen, al kost het natuurlijk wel negatieve energie.quote:Hij was 4 keer opgenomen geweest in een gesloten inrichting voor exact dit, waarbij hij steeds wel weer beter werd. Dat had een indicatie moeten zijn, alsmede het zelf aan de bel trekken van hem, wat hij altijd deed als het niet lekker ging. Hij heeft die dag gesmeekt om opname en toch hebben ze hem laten gaan. Ik laat het er niet bij zitten, zou zo graag in de toekomst voorkomen dat dit anderen ook overkomt. Dus er gaat een klacht naar het regionaal tuchtcollege om de behandelingsstandaarden aan te passen. Het gaat mij niet om geld, dat kan me gestolen worden. Het gaat mij erom dat mijn broer niet voor niets is overleden.
Ja precies. Waarom was je vannacht in paniek? Had je symptomen of was het zomaar vanuit het niets?quote:Tja dat angstgevoel is echt allesvernietigend. Het zorgt ervoor dat je al je vertrouwen in je lijf verliest. Ik sport 15 minuten per dag zonder rare symptomen op de spinning bike, maar toch is dat niet voldoende geruststelling. Heel vervelend. Vannacht ook weer een hele slechte nacht gehad, veel wakker, paniek.
Oh ja ik lees het nog maar kort gaven ze ook een indicatie van de tijd hoe lang het duurt voordat je je beter moet gaan voelen?quote:Ik ben overgestapt naar escitalopram sinds vorige week donderdag en helemaal gestopt met paroxetine (10 mg naar 0 en direct 5 mg Escitalopram), dat zorgt voor nog extra bijwerkingen en verergering van de angst.
Naar zeg. Die hypochondrie herken ik. Maar ga je dan op gegeven moment niet ook denken: het is steeds niks, dus zal het wel niet ernstig zijn? Of krijg je steeds andere symptomen? Ja ik herken ook wel dat ik het gevoel heb mijn leven te verdoen maar tegelijkertijd wat jij schrijft dat het toch allemaal onbelangrijk is uiteindelijk want we gaan toch dood. Ik heb zelf gelukkig nog niet zo’n ernstige depressie als dat jij hebt. Welke medicijnen gebruikte je?quote:
Wat een heftige verhalen, vervelend dat we hier allemaal zo met onszelf in de knoop zitten. Ikzelf kom ook maar even wat van me aftypen, misschien helpt het. Het verhaal zou heel lang kunnen worden, maar details doen er eigenlijk weinig toe. Het onderwerp dekt wel de lading, depressie en angst.
Depressie in de vorm van lusteloos, doelloos, constant overleven, maar niet leven. Nergens zin in hebben, het liefst in bed liggen, maar door werk toch nog een ritme om me aan te houden. Eruit stappen ben ik niet van plan, doe ik teveel mensen verdriet mee, maar als ik morgen niet wakker wordt zou het een prima dag zijn.
Angst in de vorm van paniekaanvallen, al 10 jaar lang, bijna altijd in dezelfde hoek, namelijk hypochondrie. Denken dat er iets aan de hand is waar je acuut of zeer snel aan dood gaat, maar eigenlijk is er niks aan de hand. Van tintelingen in een vinger, pijntje in de knie, tot hartkloppingen of benauwdheid, die door de angst zelf worden veroorzaakt en versterkt.
De tegenstrijdigheid is zo idioot, aan de ene kant uitkijken naar het einde, aan de andere kant er bang voor zijn op het moment dat het je in de ogen kijkt. Maar het komt nooit, dus je loopt hier dag in dag uit mee rond, zonder dat het er daadwerkelijk is.
Ondertussen nog vastlopen op de vragen, wie ben ik, waarom besta ik, waarom in dit lichaam. We hebben zoveel tijd, alle ruimte, kunnen doen wat we willen. Maar niks roept me, dus de klok tikt maar door, zonder zinnige invulling. Aan het einde doet het er volgens mij ook allemaal niet toe, dus alle invulling die ik weet te bedenken wuif ik ook zo weer van me af.
Vorige week weer 1 van mijn diepste punten bereikt, nu weer aan het opkrabbelen. Beetje wandelen, sporten, werken aan mijn lichaam, zodat mijn geest afgeleid is. Wat zijn dit ontiegelijke kut periodes. Ik ben er vaker uit gekomen, het kan 2 jaar goed gaan, dan weer een half jaar fout. Hier kom ik ook wel weer uit, maar wat een strijd.
Goed dat je toch een positieve instelling hebt hierin.quote:
Heb je hulp/iemand bij wie je je gevoel en angsten kunt bespreken? Ook ik vind dit (depressie) zwaarder dan welk lichamelijke kwetsuur tot nu toe ooit. Zeker in de moeilijkste momenten lijkt me de rust van het er niet meer zijn heerlijk, maar ik weiger vanuit een diepe overtuiging zelf de handdoek te gooien en ga er vanuit dat het leven ook voor mij een functie heeft. Je bent in ieder geval niet alleen, hang in there.
❣ °º¤,¸🖤 ♡º💕♡💚,ø¤°º¤💛♡`°º¤,¸❣ https://bit.ly/3oMY5yM ; https://bit.ly/39EZXor ; https://bit.ly/309QhN5 ; https://bit.ly/3fUlDyP
Ik herken zoveel in wat je hier zegt, ik ben niet suïcidaal, maar soms denk ik inderdaad ook, als ik morgen niet meer wakker wordt is het prima geweest. Voel me dan zo ontzettend kut, ik heb ook hypochondrie, en niet zo zachtjes ook. Ik heb de hele dag het gevoel dood te gaan, niet meer met aanvallen of met vlagen, maar continu. Met daarmee gecombineerd enorme, allesverpletterende angst. Dag en nacht.quote:
Wat een heftige verhalen, vervelend dat we hier allemaal zo met onszelf in de knoop zitten. Ikzelf kom ook maar even wat van me aftypen, misschien helpt het. Het verhaal zou heel lang kunnen worden, maar details doen er eigenlijk weinig toe. Het onderwerp dekt wel de lading, depressie en angst.
Depressie in de vorm van lusteloos, doelloos, constant overleven, maar niet leven. Nergens zin in hebben, het liefst in bed liggen, maar door werk toch nog een ritme om me aan te houden. Eruit stappen ben ik niet van plan, doe ik teveel mensen verdriet mee, maar als ik morgen niet wakker wordt zou het een prima dag zijn.
Angst in de vorm van paniekaanvallen, al 10 jaar lang, bijna altijd in dezelfde hoek, namelijk hypochondrie. Denken dat er iets aan de hand is waar je acuut of zeer snel aan dood gaat, maar eigenlijk is er niks aan de hand. Van tintelingen in een vinger, pijntje in de knie, tot hartkloppingen of benauwdheid, die door de angst zelf worden veroorzaakt en versterkt.
De tegenstrijdigheid is zo idioot, aan de ene kant uitkijken naar het einde, aan de andere kant er bang voor zijn op het moment dat het je in de ogen kijkt. Maar het komt nooit, dus je loopt hier dag in dag uit mee rond, zonder dat het er daadwerkelijk is.
Ondertussen nog vastlopen op de vragen, wie ben ik, waarom besta ik, waarom in dit lichaam. We hebben zoveel tijd, alle ruimte, kunnen doen wat we willen. Maar niks roept me, dus de klok tikt maar door, zonder zinnige invulling. Aan het einde doet het er volgens mij ook allemaal niet toe, dus alle invulling die ik weet te bedenken wuif ik ook zo weer van me af.
Vorige week weer 1 van mijn diepste punten bereikt, nu weer aan het opkrabbelen. Beetje wandelen, sporten, werken aan mijn lichaam, zodat mijn geest afgeleid is. Wat zijn dit ontiegelijke kut periodes. Ik ben er vaker uit gekomen, het kan 2 jaar goed gaan, dan weer een half jaar fout. Hier kom ik ook wel weer uit, maar wat een strijd.
Het trekt je leeg, het wringt je uit als een oude sok, het maakt de dagen lang en moeilijk, terwijl ik een prachtige baan heb, waarin ik zelf heel enthousiast ben. Maar die rugtas met die enorme rots erin die hypochondrie heet is een drama. Ik wordt behandeld en ik zit aan de medicijnen maar wat voel ik wat je hier zegt.
Hou vol, er komen betere dagen na de slechtere dagen
[ Bericht 0% gewijzigd door Papaap op 02-09-2020 19:39:39 ]
Ja zeker! Dat was heel fijn om zoveel begrip te krijgen, en om te horen dat het voor hen ook heel erg moeilijk is zo'n situatie, al is dat niets vergeleken bij de getroffen nabestaanden, toch steunt het wel.quote:
[..]
Wat deed dat met jullie dat de arts ook emotioneel was? Wel beter iig dan dat hij weer nonchalant was denk ik of niet?
[..]
quote:sorry moest lachen 😂 ook al is het verder niet grappig
Lachen is gezond hoor haha. Er zal misschien een stukje herkenbaarheid voor je in zitten Precies, dat begrepen wij als familie ook niet helemaal. Er komt nog een gesprek over een maand hierover, dan zal ik er eens op doorvragen.quote:Nee dat weet iedereen, dat er ook de mogelijkheid bestaat dat iemand het dan niet doet. Van een hulpverlener wordt juist verwacht dat die de individuele kans correct voorspelt, dus dit argument begrijp ik niet.
[qoute]
Tja als het jou helpt moet je het doen. Nee heb je ja kun je krijgen, al kost het natuurlijk wel negatieve energie.
[/quote]
Dat is waar. Daarom wacht ik er eventjes mee tot we in wat rustiger vaarwater zijn met alle afhandeling. Zelfmoord van een familielid of iemand die dichtbij je staat is zo zinloos voor mijn gevoel, ik wil er toch zin aan geven, ik denk dat het daar in de kern vandaan komt. Aan de andere kant weet ik ook dat hij nu geen angst meer heeft en dat zijn psychisch lijden voorbij is. Maar dat had wellicht ook zonder zelfmoord gekund, al zou hij steevast geroepen hebben van niet.
Ik wordt trillend wakker, als een plank. Ook voel ik me niet lekker (en dat is een understatement, het voelt alsof je dood gaat), wat de angst verder versterkt, als in beroerd voelen. Verder geen verschijnselen zoals misselijkheid of pijn ofzo. Gewoon een allesvernietigend beroerd gevoel.quote:Ja precies. Waarom was je vannacht in paniek? Had je symptomen of was het zomaar vanuit het niets?
Het is bij mij ietsje complexer. Ik zat aan de paroxetine, was vanaf juni af aan het bouwen van 30 mg naar 10 mg in augustus, daarna ben ik overgestapt naar escitalopram. Ik slikte paroxetine al 13 jaar voor precies die angsten, ze hebben 10 jaar goed gewerkt maar de laatste 3 jaar lijkt het minder te gaan werken ofzo. De huisarts zegt dat dat niet kan maar ik heb dat idee echt.quote:Oh ja ik lees het nog maar kort gaven ze ook een indicatie van de tijd hoe lang het duurt voordat je je beter moet gaan voelen?
Ben ondertussen ff bij de psych geweest en we moeten nog kijken of ik met medicatie ga starten. Eerst nog overleggen met huisarts.
Tsja en dan medicatie evt? Dan is het opeens goed?
Ik hoorde ook iets over antipsychotica maar weet niet of dat zin heeft.
Het is wel wat hoor pff dag op dag lijkt het ook gewoon erger te worden, de vermoeidheid, nutteloosheid, doelloosheid, hopeloosheid.
Een geheugen als een zeef, er totaal niet bij zijn en ook totaal niks interessant vinden.
Zoals ik hierboven lees zijn er een aantal hypochonder. Hier heb ik in het verleden een klein beetje last van gehad, bang dat je iets aan je hart had of zelfs kanker.
Maar dat heb ik nu al een lange tijd niet meer, denk omdat ik niet meer bang ben voor de dood.
Tsja en dan medicatie evt? Dan is het opeens goed?
Ik hoorde ook iets over antipsychotica maar weet niet of dat zin heeft.
Het is wel wat hoor pff dag op dag lijkt het ook gewoon erger te worden, de vermoeidheid, nutteloosheid, doelloosheid, hopeloosheid.
Een geheugen als een zeef, er totaal niet bij zijn en ook totaal niks interessant vinden.
Zoals ik hierboven lees zijn er een aantal hypochonder. Hier heb ik in het verleden een klein beetje last van gehad, bang dat je iets aan je hart had of zelfs kanker.
Maar dat heb ik nu al een lange tijd niet meer, denk omdat ik niet meer bang ben voor de dood.
Medicatie is geen tovermiddel, maakt het niet ineens goed.quote:
Ben ondertussen ff bij de psych geweest en we moeten nog kijken of ik met medicatie ga starten. Eerst nog overleggen met huisarts.
Tsja en dan medicatie evt? Dan is het opeens goed?
Ik hoorde ook iets over antipsychotica maar weet niet of dat zin heeft.
Het kan wel een steuntje in de rug zijn.
Toen ik het goede antidepressivum kreeg (was best even zoeken), werd het echt een stuk minder donker en van daaruit kon ik wel weer verder ofzo.
Ik slik nu geen AD meer, heb een hele lage dosering antipsychotica om prikkels te dempen (bijkomend voordeel is dat ik er slaperig van wordt, dus ik neem het 's avonds), dat scheelt behoorlijk.
Medicatie kan wel een zoektocht zijn, als het een niet werkt, zegt dat niet automatisch dat het andere ook niet werkt.
Fake it till you make it...
