R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Ik weet niet hoe en wie er thuis over je grenzen gaat, maar kan me voorstellen dat het ontmoedigend werkt. Misschien ben je toch nog te lief in het aangeven? Of kun je diegene op een andere manier laten zien dat het even genoeg is? Meestal worden andere mensen pas echt getriggerd als hun eigen emotie wordt aangesproken, dat ze je boodschap niet oppakken hoeft ook niet aan jou te liggen. Sterkte!quote:Op maandag 10 augustus 2020 20:36 schreef Nijna het volgende:
Je moet beter je grenzen bewaken, zegt behandelaar.
En vervolgens wordt er thuis gewoon keihard overheen gegaan... hoe dan...
Dan doe ik nog een poging om het uit te leggen, maar dat is gewoon niet belangrijk blijkbaar.
Mijn man heeft er een handje van om dat te doen.quote:
[..]
Ik weet niet hoe en wie er thuis over je grenzen gaat, maar kan me voorstellen dat het ontmoedigend werkt. Misschien ben je toch nog te lief in het aangeven? Of kun je diegene op een andere manier laten zien dat het even genoeg is? Meestal worden andere mensen pas echt getriggerd als hun eigen emotie wordt aangesproken, dat ze je boodschap niet oppakken hoeft ook niet aan jou te liggen. Sterkte!
En dan kan ik uitleggen wat ik wil, maar hij vind het lastig om zich bepaalde dingen voor te stellen geloof ik.
Nu lostte het zich vanzelf op, voor nu dus even opgelost zeg maar. En de situatie ga ik wel bespreken, want wellicht voor een volgende keer zorgen dat ik beter voorbereid ben helpt misschien ook wat.
Fake it till you make it...
Start van de groep is dus uitgesteld tot nog onbekend moment, sta nog op de wachtlijst, misschien komen er meer groepen en ze zoeken nog naar de juiste vorm met corona. Zucht. We rommelen dus vooral bij de gratie van pillen verder.
2 oktober zou ik met vrienden naar de Schotse Highlands gaan, al een jaar gepland. Eindelijk weer zin in zoiets,hoop dat ik er heen kan, die rust en andere omgeving heb ik zo'n behoefte aan.
2 oktober zou ik met vrienden naar de Schotse Highlands gaan, al een jaar gepland. Eindelijk weer zin in zoiets,hoop dat ik er heen kan, die rust en andere omgeving heb ik zo'n behoefte aan.
En zij maar lachen... ach, die clienten hebben toch geen andere optie, we kunnen gewoon alles verschuiven wanneer het ons uitkomt en we hoeven niet eens een streefdatum te zeggen. Niemand die het iets boeit, want het is toch allemaal zogenaamd jullie schuld dat jullie uberhaupt hulp nodig hebben.quote:
Shitty Burner, laat UWV misschien even gaan,wat niet kan kan even niet. Bij de POH misschien vragen of ze mee kan helpen er druk achter te zetten? Bij mij is de start van de groep helaas opgeschoven naar voorlopig onbekende datum, herken je gevoel.
Mooi dat je iig een vakantie gepland hebt staan.. ik hoop dat die wel door kan gaan.
❣ °º¤,¸🖤 ♡º💕♡💚,ø¤°º¤💛♡`°º¤,¸❣ https://bit.ly/3oMY5yM ; https://bit.ly/39EZXor ; https://bit.ly/309QhN5 ; https://bit.ly/3fUlDyP
Daar zitten ook zat mensen die wel echt hun best voor hun cliënten doen. Niet iedereen denkt zo laconiek over hun cliënten.quote:Op woensdag 12 augustus 2020 13:43 schreef geeninspiratie1235 het volgende:
[..]
En zij maar lachen... ach, die clienten hebben toch geen andere optie, we kunnen gewoon alles verschuiven wanneer het ons uitkomt en we hoeven niet eens een streefdatum te zeggen. Niemand die het iets boeit, want het is toch allemaal zogenaamd jullie schuld dat jullie uberhaupt hulp nodig hebben.
Bij jouw posts mag wel een disclaimer staan van jouw ervaringen die jou een vertekend beeld hebben gegeven van de psychische en psychiatrische hulpverlening.quote:
[..]
En zij maar lachen... ach, die clienten hebben toch geen andere optie, we kunnen gewoon alles verschuiven wanneer het ons uitkomt en we hoeven niet eens een streefdatum te zeggen. Niemand die het iets boeit, want het is toch allemaal zogenaamd jullie schuld dat jullie uberhaupt hulp nodig hebben.
Mooi dat je iig een vakantie gepland hebt staan.. ik hoop dat die wel door kan gaan.
Het is enorm rot dat je niet goed geholpen bent of kunt worden, maar dat betekent niet dat het voor niemand werkt en dat álle hulpverleners kwaad in de zin hebben of onverschillig zijn.
Fijn dat ze er wel zitten, maar dat resulteert niet in een bevredigend resultaat van de dienstverlening in dit specifieke geval.quote:
Daar zitten ook zat mensen die wel echt hun best voor hun cliënten doen. Niet iedereen denkt zo laconiek over hun cliënten.
Propaganda dat deze disclaimer volgens jou wel moet bij mijn posts, maar niet bij posts van mensen die zelf nooit problemen hebben gehad met de GGZ. Dat betekent immers ook niet dat het voor iedereen werkt en dat alle hulpverleners goed in de zin hebben of betrokken zijn. Daarnaast weet ieder normaal denkend persoon wel dat een post op een forum niet komt van een autoriteit maar van iemand die gewoon haar mening geeft.quote:
Bij jouw posts mag wel een disclaimer staan van jouw ervaringen die jou een vertekend beeld hebben gegeven van de psychische en psychiatrische hulpverlening.
Het is enorm rot dat je niet goed geholpen bent of kunt worden, maar dat betekent niet dat het voor niemand werkt en dat álle hulpverleners kwaad in de zin hebben of onverschillig zijn.
Weten ze dat niet en denkt bijv. GrumpyOldMan nu dat het echt zo is dat ze bij alle GGZ zitten te lachen, vanwege de enorme overtuigingskracht die uitgaat van een post op Fok?
Dan gelooft hij ook direct wat jij en rival schreven en is er dus niets aan de hand, omdat de positieve boodschap over de GGZ nu dubbel input is die mijn negatieve boodschap in zijn hoofd wel heeft overschreven. Dus dan lijkt nog een extra disclaimer bij mijn post mij nogal dubbelop.
❣ °º¤,¸🖤 ♡º💕♡💚,ø¤°º¤💛♡`°º¤,¸❣ https://bit.ly/3oMY5yM ; https://bit.ly/39EZXor ; https://bit.ly/309QhN5 ; https://bit.ly/3fUlDyP
Ergens begrijp ik wel dat het allemaal uitgesteld wordt enzo... de corona gooit wel aardig wat roet in het eten zo her en der. En nu ze verwachten dat de boel toch flink op gaat laaien, snap ik de voorzichtigheid om een nieuwe groep te starten wel, het is ook niks als je net 2 weken gestart bent en de boel alweer kan pauzeren.quote:
Start van de groep is dus uitgesteld tot nog onbekend moment, sta nog op de wachtlijst, misschien komen er meer groepen en ze zoeken nog naar de juiste vorm met corona. Zucht. We rommelen dus vooral bij de gratie van pillen verder.
2 oktober zou ik met vrienden naar de Schotse Highlands gaan, al een jaar gepland. Eindelijk weer zin in zoiets,hoop dat ik er heen kan, die rust en andere omgeving heb ik zo'n behoefte aan.
Maar als je op de wachtlijst staat is het ronduit k*t.
Fake it till you make it...
Wachtlijsten zijn gewoon kut! Als je er lang op staat maar ook als je er pas net opstaat..
Ik ben de afgelopen week elke dag in het zwembad geweest en ga vandaag weer...vorig jaar was dat ondenkbaar met de hoeveelheid angst en nu gewoon zonder oxazepam,vorige week met de kinderen alleen een dag weggeweest, was ook erg fijn.
Die 10mg extra lijkt net t laatste randje weg te vegen... echt heel fijn!
Ik ben de afgelopen week elke dag in het zwembad geweest en ga vandaag weer...vorig jaar was dat ondenkbaar met de hoeveelheid angst en nu gewoon zonder oxazepam,vorige week met de kinderen alleen een dag weggeweest, was ook erg fijn.
Die 10mg extra lijkt net t laatste randje weg te vegen... echt heel fijn!
S. 2014
J. 2016
J. 2016
Wat fijn om te lezen GM! Zonder oxazepam ook nog ff, wat fijn dat die 10mg merkbaar iets toevoegt!quote:
Wachtlijsten zijn gewoon kut! Als je er lang op staat maar ook als je er pas net opstaat..
Ik ben de afgelopen week elke dag in het zwembad geweest en ga vandaag weer...vorig jaar was dat ondenkbaar met de hoeveelheid angst en nu gewoon zonder oxazepam,vorige week met de kinderen alleen een dag weggeweest, was ook erg fijn.
Die 10mg extra lijkt net t laatste randje weg te vegen... echt heel fijn!
Fake it till you make it...
Stap 1 is al je grenzen blijven aangeven dan kan het letterlijk niet aan jou liggen. Verder kan het inderdaad helpen om even stil te staan vooraf. Herken het ergens wel, in ieder geval het deel dat het soms moeilijk uit te leggen lijkt en dat het volledig gesnapt wordt, ik denk dat bepaalde dingen van iig depressie iemand niet snapt als ie het niet zelf gevoeld heeft.quote:
[..]
Mijn man heeft er een handje van om dat te doen.
En dan kan ik uitleggen wat ik wil, maar hij vind het lastig om zich bepaalde dingen voor te stellen geloof ik.
Nu lostte het zich vanzelf op, voor nu dus even opgelost zeg maar. En de situatie ga ik wel bespreken, want wellicht voor een volgende keer zorgen dat ik beter voorbereid ben helpt misschien ook wat.
Fijn, heel waardevol als je nu de kracht hebt om de dingen te doen en er ook plezier uit haalt naar ik begrijp? Goed zo.quote:
Wachtlijsten zijn gewoon kut! Als je er lang op staat maar ook als je er pas net opstaat..
Ik ben de afgelopen week elke dag in het zwembad geweest en ga vandaag weer...vorig jaar was dat ondenkbaar met de hoeveelheid angst en nu gewoon zonder oxazepam,vorige week met de kinderen alleen een dag weggeweest, was ook erg fijn.
Die 10mg extra lijkt net t laatste randje weg te vegen... echt heel fijn!
Het is vooral mijn specifieke situatie. Ben nu al sinds maart aan het worstelen, medicatie geeft in ieder geval wel de energie om het dagelijkse leven weer grotendeels op te pakken, maar als ik die pillen niet had zou ik nog steeds echt niet weten hoe bepaalde dingen een plek te geven. Ben omdat ik binnen ben bij psych losgelaten door poh. En ik heb meer en meer moeite dat ik niet gewoon met vrienden weg kan om even aan alles te ontsnappen. Lijkt me echt verschrikkelijk als ik straks najaar en feestmaanden(waar ik traditioneel toch al geen zin in heb) in moet en het gedoe met corona me verder gaat beperken. Moraal van het verhaal, kom op met die groep,dan heb ik weer wat meer houvast (en hoef ik niet hier te spuien:))
[ Bericht 27% gewijzigd door GrumpyOldMan op 13-08-2020 20:55:57 ]
Fijn zeg, helpen ze je ook in al het geregel daaromheen? Kan me voorstellen dat een eigen veilige plek je ook rust kan geven?quote:
Ik heb een eigen woning! toch nog goed gekomen dus
Ja mijn financien worden allemaal geregeld. Begeleiding moet nog geregeld worden dat wel.quote:
[..]
Fijn zeg, helpen ze je ook in al het geregel daaromheen? Kan me voorstellen dat een eigen veilige plek je ook rust kan geven?
Het koelt af, dus dat is fijn!
Ik merk dat ik veel moeite heb met de onvoorspelbaarheid van het leven met dat corona gedoe.
De kinderen moeten weer naar school straks. Er zijn nu wel plannen hoe dat eruit moet gaan zien, maar dat gaat vast ook weer veranderen. Het benauwd me, vooral het niet weten waar je aan toe bent.
Dus ik probeer me er maar niet teveel mee bezig te houden, maar het geeft onrust en dat heeft geen positieve invloed op hoe ik me voel.
Ik merk dat ik veel moeite heb met de onvoorspelbaarheid van het leven met dat corona gedoe.
De kinderen moeten weer naar school straks. Er zijn nu wel plannen hoe dat eruit moet gaan zien, maar dat gaat vast ook weer veranderen. Het benauwd me, vooral het niet weten waar je aan toe bent.
Dus ik probeer me er maar niet teveel mee bezig te houden, maar het geeft onrust en dat heeft geen positieve invloed op hoe ik me voel.
Fake it till you make it...
Ah @Nijna dat snap ik. Onvoorspelbaarheid is ook lastig om mee om te gaan. Niemand weet hoe het gaat lopen helaas. Ik hoop dat de kinderen straks gewoon op een normale manier naar school kunnen gaan en dat dat zo blijft.
oi nieuw hier, en het is ooit beter gegaan met me
Ik kamp eigenlijk sinds een jaar of 2 met een (zware) depressie. Het heeft me langzaam overgenomen.
3 jaar geleden is mijn moeder overleden na een relatief kort ziektebed, ik had er gek genoeg (?) niet super veel moeite mee, mischien omdat ik haar heb geholpen en echt heb zien lijden de laatste maanden, en meer het idee had van, zo je hebt je rust gevonden.
Achteraf gezien ben ik daarna mischien niet helemaal mezelf geweest.. wat logisch is? En zijn er een paar kleine fricties ontstaan in mijn relatie van 7.5 jaar. Op het werk werd ik ook overgeplaatst naar een andere vestiging destijds.
En in een soort fase van stress heb ik toen de bom laten barsten onder de relatie met mijn stomme kop.
En pas langzaam kwam het binnen wat ik had verloren en dat het in een soort opwelling was gebeurd. Alles in een soort stress moment overboord gegooit, al die jaren. Zij wilde al kinderen van mij en trouwen evt. Ik legde daar een bom onder.
Hiervoor 1 serieuze relatie gehad van een jaar of 2, maar was een stuk jonger toen en daar ben ik beter uitgekomen.
En ook geen psychishe problemen verder, of andere dingen zoals medicatie.
Eigenlijk gewoon een 'normaal' leven met de standaard ups en downs en tegenslagen.
Tot de relatiebreuk, daarna is alles langzaam zwart geworden. En dat gebeurde best geniepig, steeds van dag tot dag een stukje erger. Het begin ging nog wel maar langzaam heeft het mijn slaap overgenomen, mijn hoop, mijn doel, voel me schuldig aan alles een enorm onbehagelijk gevoel. Bij het wakker worden begint het meteen al een extreem verschrikkelijk gevoel van Oh nee niet weer een dag he, en de adrenaline en cortisol schieten door het dak en mn gedachten exploderen en mn hersens imploderen en ik wil meteen weer slapen.
Uit bed komen is haast onmogelijk laat staan douchen of eten maken.
(Schuldgevoel incoming want ik weet dat het simpele taken zijn, maar dat het dan desondanks niet lukt voel ik me extra schuldig)
Mijn eetlust is ook al lang vervlogen, ben 10kg+ afgevallen en eet soms 3 dagen niet. Niks smaakt ook meer.
En dan zijn er ook nog mensen die zeggen; oh wat zie je er goed uit, aan het afvallen ja?... en dan sterf ik vanbinnen en lach ik als een boer met kiespijn; ehh ja afvallen..
Heb ook dingen geprobeert om het tegen te gaan van medicatie tot (2x)psychishe hulp, van geen alcohol drinken tot veel alcohol drinken. Veel socializen tot terugtrekken. En ben ook alweer ff lid van de sportschool. Wandel ook regelmatig of jog, maar kom dan toch weer depressief terug in de woning (5 jaar samenwonen) en de gedachtes beginnen meteen, oh dus hier zouden we nu samen eten met evt kinderen... Het gaat maar door, die gedachtes maken je letterlijk gek en uitgeput. En uiteindelijk ben je dan een keer klaar.
Het geen plezier meer beleven aan dingen waar je eerder wel plezier aan beleefde is ook verschrikkelijk. Dit kunnen kleine of grotere dingen zijn zoals een rondje door het park lopen, gamen, seks, het huis in orde maken, de tuin doen, naar familie. Maar nergens dan ook echt nergens haal ik voldoening uit, er komt alleen een schaamte gevoel de hoek om. Omdat ik hier eerder wel voldoening uit haalde.
Een geboorte in de familie? Kanker in de familie? 1 en al hetzelfde vlakke gevoel en je doet dan maar net alsof je het leuk/ergg vind - schaamte/schuld gevoel
Ik dacht dat depressie juist somberheid en enkel negativiteit was. Wat zat ik daar fout in. Het is juist een totaal gebrek aan gevoel. Heb ook wel zo weinig gehuild iit de situatie waarin ik nu zit/voel
Ik ben ook nog eens man dus het stigma lijkt ook wel nog hoger in deze, 'verman je'
'Hoelang geleden is dat nou wel niet joh?' 'Ach dat hebben we allemaal wel eens mee gemaakt' etc
Dus een groot probleem is ook, dat als ik dus 'leuke' 'nuttige' dingen doe, ik me JUIST extra schuldig ga voelen, want nu moet je je toch beter voelen? En we hebben het toch zo goed hier?
Kheb nu ook al een aantal maanden een 'date', we hebben een tijd geleden afgesproken dat we elkaar niks vinden voor iets officieels maar we spreken ongeveer 1x p week af ongeveer en dan koken we wat en kijken we film en wandelen evt wat. Maar ik stoor me ook aan haar en vergelijk haar enorm met mn ex in negatief opzicht.
En wat een act hou ik op dan pfff.
Ik ben zelfs zo erg de laatste maanden dat ik er een eind aan wil maken en dat weet zij niet (weet niemand behalve psych), op die momenten spelen ook juist de gedacten door mn hoofd, of als ik met iemand in gesprek ben, of op de meest vreemde situaties. Het lijkt niet meer te stoppen.
Die gedachtes beginnen al met opstaan tegenwoordig en dit is een loodzwaar gevecht aan het worden en ben bang dit te gaan verliezen. Hier heb ik het ook met mn ggz psycholoog over gehad.
Maarja die 45 min en evt weer wat pillen mee. Is dat de oplossing?
Ik heb al zoveel sociale evenementen laten vallen zoals familie verjaardagen, weekendje weg met vrienden. Sportclub heb ik al een tijdje opgegeven(Wat het schaamte schuld gevoel weer opvoerd)
Ik verlang zo erg terug naar die tijd terug dat ik nog samen was (maar dat gaat niet meer) en leg ik me bij neer, mss dat ik daarom er voorgoed mee wil stoppen..
En voel me ook geen 'man' meer omdat ze alleen vroeg om haar zwanger te maken, een toekomst en familie.. Maarja ik faalde, niet handig en geen weg meer terug. Het is ook wel typisch deze tijd, vrouwen lang aan de pil, wij die dan nog vanalles willen doen voordat er kinderen komen.. wat dat betredt was het vroeger wel makkelijker.
Dat moment lijkt wel een breekpunt te zijn geweest.. of we gaan de positieve spiraal in of de negatieve. Ik kies weer natuurlijk voor de negatieve.
En reacties als; ja dan zoek je toch een nieuwe vriendin, tsja voor sommige mensen is het gewoon zo speciaal geweest.
Als iemands moeder komt te overlijden zeg je toch ook niet zoek maar ff een nieuwe moeder.
En het is niet alleen dat, maar ook al jaren niet (goed) slapen, geen plezier meer in dingen. Extreem uitgeput. En het stigma is groot he; 'oh je hebt toch inkomen' 'oh jij woont leuk' 'ach je bent lekker vrij nu en je vrijt ook nog' 'je hebt toch familie en vrienden' 'je bent nog 'jong' .
En gek genoeg doen dit soort dingen dan ook juist weer pijn (onbedoeld door die mensen)
Kom vaak ook dagen mijn huis niet uit, en eet dan bijna niks. Nergens puf voor, en daan maar volhouden dat het wel goed gaat.
Schaam me ook om de gene die ik ben geworden de laatste jaren. Dit ben ik niet.
Ik heb nooit maar dan ook nooit mensen gesnapt die er een einde aan willen maken (zeker op relatief jongere leeftijd)
Nu snap ik het helaas. Het is echt een dagelijks gevecht van sochtends tot snachts als je geluk hebt te mogen slapen. Maar zodra je weer wakker bent begint het feest opnieuw.
Ik zelf heb depressie altijd onderschat en een beetje aanstellerij gevonden.
Maar zoals je kan lezen is dat het niet. Het doet letterlijk pijn door heel je lichaam.
Mijn geheugen stelt ook niks meer voor, bij simpele gesprekken ben ik afwezig. Wil ook best snel naar huis als ik ergens ben, alleen thuis.. ja thuis wat is thuis?
Heb erg heimwee als ik thuis ben... maarja naar wat?
Naar de oude Ik.. die niet meer te vinden is
Ben toe aan een hele diepe diepe slaap
Ik hoop oprecht dat niemand zover komt zoals ik nu ben, ik was ook ooit lacherig erover, denigrerend onderschatte het ook. Maar merk nu hoe heftig het is en het pakt je letterlijk op elk aspect in je leven.
Ik ben mezelf gewoon zo erg kwijt.. al jaren.. ik ben ik niet meer
Succes en sterkte allemaal.
- zoek hulp, maar we gaan hier niet hinten naar jezelf iets aandoen -
[ Bericht 98% gewijzigd door CoolGuy op 17-08-2020 17:55:45 ]
Ik kamp eigenlijk sinds een jaar of 2 met een (zware) depressie. Het heeft me langzaam overgenomen.
3 jaar geleden is mijn moeder overleden na een relatief kort ziektebed, ik had er gek genoeg (?) niet super veel moeite mee, mischien omdat ik haar heb geholpen en echt heb zien lijden de laatste maanden, en meer het idee had van, zo je hebt je rust gevonden.
Achteraf gezien ben ik daarna mischien niet helemaal mezelf geweest.. wat logisch is? En zijn er een paar kleine fricties ontstaan in mijn relatie van 7.5 jaar. Op het werk werd ik ook overgeplaatst naar een andere vestiging destijds.
En in een soort fase van stress heb ik toen de bom laten barsten onder de relatie met mijn stomme kop.
En pas langzaam kwam het binnen wat ik had verloren en dat het in een soort opwelling was gebeurd. Alles in een soort stress moment overboord gegooit, al die jaren. Zij wilde al kinderen van mij en trouwen evt. Ik legde daar een bom onder.
Hiervoor 1 serieuze relatie gehad van een jaar of 2, maar was een stuk jonger toen en daar ben ik beter uitgekomen.
En ook geen psychishe problemen verder, of andere dingen zoals medicatie.
Eigenlijk gewoon een 'normaal' leven met de standaard ups en downs en tegenslagen.
Tot de relatiebreuk, daarna is alles langzaam zwart geworden. En dat gebeurde best geniepig, steeds van dag tot dag een stukje erger. Het begin ging nog wel maar langzaam heeft het mijn slaap overgenomen, mijn hoop, mijn doel, voel me schuldig aan alles een enorm onbehagelijk gevoel. Bij het wakker worden begint het meteen al een extreem verschrikkelijk gevoel van Oh nee niet weer een dag he, en de adrenaline en cortisol schieten door het dak en mn gedachten exploderen en mn hersens imploderen en ik wil meteen weer slapen.
Uit bed komen is haast onmogelijk laat staan douchen of eten maken.
(Schuldgevoel incoming want ik weet dat het simpele taken zijn, maar dat het dan desondanks niet lukt voel ik me extra schuldig)
Mijn eetlust is ook al lang vervlogen, ben 10kg+ afgevallen en eet soms 3 dagen niet. Niks smaakt ook meer.
En dan zijn er ook nog mensen die zeggen; oh wat zie je er goed uit, aan het afvallen ja?... en dan sterf ik vanbinnen en lach ik als een boer met kiespijn; ehh ja afvallen..
Heb ook dingen geprobeert om het tegen te gaan van medicatie tot (2x)psychishe hulp, van geen alcohol drinken tot veel alcohol drinken. Veel socializen tot terugtrekken. En ben ook alweer ff lid van de sportschool. Wandel ook regelmatig of jog, maar kom dan toch weer depressief terug in de woning (5 jaar samenwonen) en de gedachtes beginnen meteen, oh dus hier zouden we nu samen eten met evt kinderen... Het gaat maar door, die gedachtes maken je letterlijk gek en uitgeput. En uiteindelijk ben je dan een keer klaar.
Het geen plezier meer beleven aan dingen waar je eerder wel plezier aan beleefde is ook verschrikkelijk. Dit kunnen kleine of grotere dingen zijn zoals een rondje door het park lopen, gamen, seks, het huis in orde maken, de tuin doen, naar familie. Maar nergens dan ook echt nergens haal ik voldoening uit, er komt alleen een schaamte gevoel de hoek om. Omdat ik hier eerder wel voldoening uit haalde.
Een geboorte in de familie? Kanker in de familie? 1 en al hetzelfde vlakke gevoel en je doet dan maar net alsof je het leuk/ergg vind - schaamte/schuld gevoel
Ik dacht dat depressie juist somberheid en enkel negativiteit was. Wat zat ik daar fout in. Het is juist een totaal gebrek aan gevoel. Heb ook wel zo weinig gehuild iit de situatie waarin ik nu zit/voel
Ik ben ook nog eens man dus het stigma lijkt ook wel nog hoger in deze, 'verman je'
'Hoelang geleden is dat nou wel niet joh?' 'Ach dat hebben we allemaal wel eens mee gemaakt' etc
Dus een groot probleem is ook, dat als ik dus 'leuke' 'nuttige' dingen doe, ik me JUIST extra schuldig ga voelen, want nu moet je je toch beter voelen? En we hebben het toch zo goed hier?
Kheb nu ook al een aantal maanden een 'date', we hebben een tijd geleden afgesproken dat we elkaar niks vinden voor iets officieels maar we spreken ongeveer 1x p week af ongeveer en dan koken we wat en kijken we film en wandelen evt wat. Maar ik stoor me ook aan haar en vergelijk haar enorm met mn ex in negatief opzicht.
En wat een act hou ik op dan pfff.
Ik ben zelfs zo erg de laatste maanden dat ik er een eind aan wil maken en dat weet zij niet (weet niemand behalve psych), op die momenten spelen ook juist de gedacten door mn hoofd, of als ik met iemand in gesprek ben, of op de meest vreemde situaties. Het lijkt niet meer te stoppen.
Die gedachtes beginnen al met opstaan tegenwoordig en dit is een loodzwaar gevecht aan het worden en ben bang dit te gaan verliezen. Hier heb ik het ook met mn ggz psycholoog over gehad.
Maarja die 45 min en evt weer wat pillen mee. Is dat de oplossing?
Ik heb al zoveel sociale evenementen laten vallen zoals familie verjaardagen, weekendje weg met vrienden. Sportclub heb ik al een tijdje opgegeven(Wat het schaamte schuld gevoel weer opvoerd)
Ik verlang zo erg terug naar die tijd terug dat ik nog samen was (maar dat gaat niet meer) en leg ik me bij neer, mss dat ik daarom er voorgoed mee wil stoppen..
En voel me ook geen 'man' meer omdat ze alleen vroeg om haar zwanger te maken, een toekomst en familie.. Maarja ik faalde, niet handig en geen weg meer terug. Het is ook wel typisch deze tijd, vrouwen lang aan de pil, wij die dan nog vanalles willen doen voordat er kinderen komen.. wat dat betredt was het vroeger wel makkelijker.
Dat moment lijkt wel een breekpunt te zijn geweest.. of we gaan de positieve spiraal in of de negatieve. Ik kies weer natuurlijk voor de negatieve.
En reacties als; ja dan zoek je toch een nieuwe vriendin, tsja voor sommige mensen is het gewoon zo speciaal geweest.
Als iemands moeder komt te overlijden zeg je toch ook niet zoek maar ff een nieuwe moeder.
En het is niet alleen dat, maar ook al jaren niet (goed) slapen, geen plezier meer in dingen. Extreem uitgeput. En het stigma is groot he; 'oh je hebt toch inkomen' 'oh jij woont leuk' 'ach je bent lekker vrij nu en je vrijt ook nog' 'je hebt toch familie en vrienden' 'je bent nog 'jong' .
En gek genoeg doen dit soort dingen dan ook juist weer pijn (onbedoeld door die mensen)
Kom vaak ook dagen mijn huis niet uit, en eet dan bijna niks. Nergens puf voor, en daan maar volhouden dat het wel goed gaat.
Schaam me ook om de gene die ik ben geworden de laatste jaren. Dit ben ik niet.
Dit is niet toegestaan. Daarom heb ik dat weg gehaald. Zoek hulp.
Ik heb nooit maar dan ook nooit mensen gesnapt die er een einde aan willen maken (zeker op relatief jongere leeftijd)
Nu snap ik het helaas. Het is echt een dagelijks gevecht van sochtends tot snachts als je geluk hebt te mogen slapen. Maar zodra je weer wakker bent begint het feest opnieuw.
Ik zelf heb depressie altijd onderschat en een beetje aanstellerij gevonden.
Maar zoals je kan lezen is dat het niet. Het doet letterlijk pijn door heel je lichaam.
Mijn geheugen stelt ook niks meer voor, bij simpele gesprekken ben ik afwezig. Wil ook best snel naar huis als ik ergens ben, alleen thuis.. ja thuis wat is thuis?
Heb erg heimwee als ik thuis ben... maarja naar wat?
Naar de oude Ik.. die niet meer te vinden is
Ben toe aan een hele diepe diepe slaap
Ik hoop oprecht dat niemand zover komt zoals ik nu ben, ik was ook ooit lacherig erover, denigrerend onderschatte het ook. Maar merk nu hoe heftig het is en het pakt je letterlijk op elk aspect in je leven.
Ik ben mezelf gewoon zo erg kwijt.. al jaren.. ik ben ik niet meer
Succes en sterkte allemaal.
- zoek hulp, maar we gaan hier niet hinten naar jezelf iets aandoen -
[ Bericht 98% gewijzigd door CoolGuy op 17-08-2020 17:55:45 ]
Stigma, zoek hulp, desnoods nu acuut.Ook mij als man is het overkomen, nu 2e keer. Ook mannen kunnen soms niet hun hele wereld in hun eentje dragen, dus laat los dat het je als man niet mag overkomen en zwaar mag vallen. Ik herken je pijn,je bent niet alleen. Hou vol.
Weer iets meer rust. Voor de jongste is het duidelijk, voor de oudste iets duidelijker dan vrijdagquote:
Ah @:nijna dat snap ik. Onvoorspelbaarheid is ook lastig om mee om te gaan. Niemand weet hoe het gaat lopen helaas. Ik hoop dat de kinderen straks gewoon op een normale manier naar school kunnen gaan en dat dat zo blijft.
. Het helpt geloof ik ook niet dat ik ongesteld ben, ik ben echt evil
. Ik zou het niet uithouden met mijzelf, maar vooralsnog is alleen de jongste aan de banjer gegaan en bij een vriendinnetje aan het spelen .
Fake it till you make it...
Waar halen mensen de energie vandaan om altijd maar door te blijven gaan met van alles en nog wat? Carrière, relatie, vrienden, sport, hobby's etc. etc. Zelf sta ik net in het begin van het 'burgerleven' met een baantje, evt huisje op zijn tijd. Maar ik moet zeggen dat de batterij daags na een dag werken wel leeg is, moet er dan niet aan denken om in de avond nog andere verplichtingen te hebben. In het weekend spreek ik weleens wat af en onderneem af en toe iets. Ergens is de huidige situatie ook wel behoorlijk saai en de gedachte dat ik dit nog een X aantal jaar zo door moet gaan staat me ook niet bepaald aan. Maar aan de andere kant heb ik er niet echt de energie voor om het een en ander om te gooien.
Als iedereen aan zichzelf denkt wordt er aan iedereen gedacht.
Op 't randje en erover.
Op fietsen zonder bende kwam'm zie schooieren um spek
Op 't randje en erover.
Op fietsen zonder bende kwam'm zie schooieren um spek
Late reactie maar wat fijn voor je. Dat is heel mooi. Je had zo lang ellende in die kliniek. Zo lang je het red ben ik blij voor je voor die stap vooruit.quote:
Ik heb een eigen woning! toch nog goed gekomen dus
Heftig verhaal.quote:
oi nieuw hier, en het is ooit beter gegaan met me
Ik kamp eigenlijk sinds een jaar of 2 met een (zware) depressie. Het heeft me langzaam overgenomen.
3 jaar geleden is mijn moeder overleden na een relatief kort ziektebed, ik had er gek genoeg (?) niet super veel moeite mee, mischien omdat ik haar heb geholpen en echt heb zien lijden de laatste maanden, en meer het idee had van, zo je hebt je rust gevonden.
Achteraf gezien ben ik daarna mischien niet helemaal mezelf geweest.. wat logisch is? En zijn er een paar kleine fricties ontstaan in mijn relatie van 7.5 jaar. Op het werk werd ik ook overgeplaatst naar een andere vestiging destijds.
En in een soort fase van stress heb ik toen de bom laten barsten onder de relatie met mijn stomme kop.
En pas langzaam kwam het binnen wat ik had verloren en dat het in een soort opwelling was gebeurd. Alles in een soort stress moment overboord gegooit, al die jaren. Zij wilde al kinderen van mij en trouwen evt. Ik legde daar een bom onder.
Hiervoor 1 serieuze relatie gehad van een jaar of 2, maar was een stuk jonger toen en daar ben ik beter uitgekomen.
En ook geen psychishe problemen verder, of andere dingen zoals medicatie.
Eigenlijk gewoon een 'normaal' leven met de standaard ups en downs en tegenslagen.
Tot de relatiebreuk, daarna is alles langzaam zwart geworden. En dat gebeurde best geniepig, steeds van dag tot dag een stukje erger. Het begin ging nog wel maar langzaam heeft het mijn slaap overgenomen, mijn hoop, mijn doel, voel me schuldig aan alles een enorm onbehagelijk gevoel. Bij het wakker worden begint het meteen al een extreem verschrikkelijk gevoel van Oh nee niet weer een dag he, en de adrenaline en cortisol schieten door het dak en mn gedachten exploderen en mn hersens imploderen en ik wil meteen weer slapen.
Uit bed komen is haast onmogelijk laat staan douchen of eten maken.
(Schuldgevoel incoming want ik weet dat het simpele taken zijn, maar dat het dan desondanks niet lukt voel ik me extra schuldig)
Mijn eetlust is ook al lang vervlogen, ben 10kg+ afgevallen en eet soms 3 dagen niet. Niks smaakt ook meer.
En dan zijn er ook nog mensen die zeggen; oh wat zie je er goed uit, aan het afvallen ja?... en dan sterf ik vanbinnen en lach ik als een boer met kiespijn; ehh ja afvallen..
Heb ook dingen geprobeert om het tegen te gaan van medicatie tot (2x)psychishe hulp, van geen alcohol drinken tot veel alcohol drinken. Veel socializen tot terugtrekken. En ben ook alweer ff lid van de sportschool. Wandel ook regelmatig of jog, maar kom dan toch weer depressief terug in de woning (5 jaar samenwonen) en de gedachtes beginnen meteen, oh dus hier zouden we nu samen eten met evt kinderen... Het gaat maar door, die gedachtes maken je letterlijk gek en uitgeput. En uiteindelijk ben je dan een keer klaar.
Het geen plezier meer beleven aan dingen waar je eerder wel plezier aan beleefde is ook verschrikkelijk. Dit kunnen kleine of grotere dingen zijn zoals een rondje door het park lopen, gamen, seks, het huis in orde maken, de tuin doen, naar familie. Maar nergens dan ook echt nergens haal ik voldoening uit, er komt alleen een schaamte gevoel de hoek om. Omdat ik hier eerder wel voldoening uit haalde.
Een geboorte in de familie? Kanker in de familie? 1 en al hetzelfde vlakke gevoel en je doet dan maar net alsof je het leuk/ergg vind - schaamte/schuld gevoel
Ik dacht dat depressie juist somberheid en enkel negativiteit was. Wat zat ik daar fout in. Het is juist een totaal gebrek aan gevoel. Heb ook wel zo weinig gehuild iit de situatie waarin ik nu zit/voel
Ik ben ook nog eens man dus het stigma lijkt ook wel nog hoger in deze, 'verman je'
'Hoelang geleden is dat nou wel niet joh?' 'Ach dat hebben we allemaal wel eens mee gemaakt' etc
Dus een groot probleem is ook, dat als ik dus 'leuke' 'nuttige' dingen doe, ik me JUIST extra schuldig ga voelen, want nu moet je je toch beter voelen? En we hebben het toch zo goed hier?
Kheb nu ook al een aantal maanden een 'date', we hebben een tijd geleden afgesproken dat we elkaar niks vinden voor iets officieels maar we spreken ongeveer 1x p week af ongeveer en dan koken we wat en kijken we film en wandelen evt wat. Maar ik stoor me ook aan haar en vergelijk haar enorm met mn ex in negatief opzicht.
En wat een act hou ik op dan pfff.
Ik ben zelfs zo erg de laatste maanden dat ik er een eind aan wil maken en dat weet zij niet (weet niemand behalve psych), op die momenten spelen ook juist de gedacten door mn hoofd, of als ik met iemand in gesprek ben, of op de meest vreemde situaties. Het lijkt niet meer te stoppen.
Die gedachtes beginnen al met opstaan tegenwoordig en dit is een loodzwaar gevecht aan het worden en ben bang dit te gaan verliezen. Hier heb ik het ook met mn ggz psycholoog over gehad.
Maarja die 45 min en evt weer wat pillen mee. Is dat de oplossing?
Ik heb al zoveel sociale evenementen laten vallen zoals familie verjaardagen, weekendje weg met vrienden. Sportclub heb ik al een tijdje opgegeven(Wat het schaamte schuld gevoel weer opvoerd)
Ik verlang zo erg terug naar die tijd terug dat ik nog samen was (maar dat gaat niet meer) en leg ik me bij neer, mss dat ik daarom er voorgoed mee wil stoppen..
En voel me ook geen 'man' meer omdat ze alleen vroeg om haar zwanger te maken, een toekomst en familie.. Maarja ik faalde, niet handig en geen weg meer terug. Het is ook wel typisch deze tijd, vrouwen lang aan de pil, wij die dan nog vanalles willen doen voordat er kinderen komen.. wat dat betredt was het vroeger wel makkelijker.
Dat moment lijkt wel een breekpunt te zijn geweest.. of we gaan de positieve spiraal in of de negatieve. Ik kies weer natuurlijk voor de negatieve.
En reacties als; ja dan zoek je toch een nieuwe vriendin, tsja voor sommige mensen is het gewoon zo speciaal geweest.
Als iemands moeder komt te overlijden zeg je toch ook niet zoek maar ff een nieuwe moeder.
En het is niet alleen dat, maar ook al jaren niet (goed) slapen, geen plezier meer in dingen. Extreem uitgeput. En het stigma is groot he; 'oh je hebt toch inkomen' 'oh jij woont leuk' 'ach je bent lekker vrij nu en je vrijt ook nog' 'je hebt toch familie en vrienden' 'je bent nog 'jong' .
En gek genoeg doen dit soort dingen dan ook juist weer pijn (onbedoeld door die mensen)
Kom vaak ook dagen mijn huis niet uit, en eet dan bijna niks. Nergens puf voor, en daan maar volhouden dat het wel goed gaat.
Schaam me ook om de gene die ik ben geworden de laatste jaren. Dit ben ik niet. [modbreak]Dit is niet toegestaan. Daarom heb ik dat weg gehaald. Zoek hulp.[/modbreak]
Ik heb nooit maar dan ook nooit mensen gesnapt die er een einde aan willen maken (zeker op relatief jongere leeftijd)
Nu snap ik het helaas. Het is echt een dagelijks gevecht van sochtends tot snachts als je geluk hebt te mogen slapen. Maar zodra je weer wakker bent begint het feest opnieuw.
Ik zelf heb depressie altijd onderschat en een beetje aanstellerij gevonden.
Maar zoals je kan lezen is dat het niet. Het doet letterlijk pijn door heel je lichaam.
Mijn geheugen stelt ook niks meer voor, bij simpele gesprekken ben ik afwezig. Wil ook best snel naar huis als ik ergens ben, alleen thuis.. ja thuis wat is thuis?
Heb erg heimwee als ik thuis ben... maarja naar wat?
Naar de oude Ik.. die niet meer te vinden is
Ben toe aan een hele diepe diepe slaap
Ik hoop oprecht dat niemand zover komt zoals ik nu ben, ik was ook ooit lacherig erover, denigrerend onderschatte het ook. Maar merk nu hoe heftig het is en het pakt je letterlijk op elk aspect in je leven.
Ik ben mezelf gewoon zo erg kwijt.. al jaren.. ik ben ik niet meer
Succes en sterkte allemaal.
- zoek hulp, maar we gaan hier niet hinten naar jezelf iets aandoen -
Goed dat je hier je verhaal doet want het slaat nergens op dat er een stigma op heerst en het moet inderdaad doorbroken worden.
Dit geldt niet alleen voor mannen, exact dezelfde dingen krijg ik te horen als ik over psychische problemen begin en veel andere vrouwen ook.
Zelf heb ik me ooit in een ver verleden ook zo gevoeld als jij na een relatiebreuk.
De manier waarop ik er overheen ben gekomen, was misschien niet heel gezond/aanbevelenswaardig, maar het hielp wel.
Ik sprak af met iemand in dezelfde situatie en gebruikte allerlei drugs door elkaar. Dat zou ik nu nooit meer doen. Maar als je je zo slecht voelt maakt niets meer uit.
Ik heb ook het geluk dat ik weliswaar heel depressief kan worden als een relatie uitgaat, maar dat het ook oppervlakkig genoeg blijft dat ik er op gegeven moment ineens weer helemaal overheen ben en het me totaal niks meer kan schelen, ik juist blij ben dat de relatie toen uitging. En ik besefte dat er zoveel meer in het leven is dan alleen maar een relatie. Niet alleen verstandelijk beseffen maar ook zo voelen. Dat ik me schuldig voelde over het verleden en dat ik zoveel waarde aan een relatie hechtte maar ook dat is over gegaan. Ik heb daarmee relatief gezien mazzel gehad, want ik kan niet exact zeggen wat het is dat heeft geholpen. De tijd? Mijn gedachten? Mijn gesprekken met psychologen? Drugs? Geen idee. Niemand anders kon het mij ook zeggen. Zoiets weet men niet. Gevoelens zijn een mysterie. Ik haat dat zo erg.
Toch denk ik dat het dus niet onmogelijk is om van zo’n depressie die voelt alsof die nooit meer over zal gaan & je dood nog beter af bent af te komen.
Het is denk ik heel belangrijk dat je je afvraagt waarom juist deze partner zo uniek/belangrijk voor je was. Op welke punten vergelijk je je nieuwe date met je ex? Hoe vergelijk jij ze met elkaar?
Dit gevoel is absoluut niet uniek ook al voelt het nu voor jou zo... heel veel mensen hebben er last van. Dat je moeder overleden is dat is ook heel aangrijpend en het is logisch dat het je op gegeven moment teveel wordt. Misschien speelt het onbewust mee op de achtergrond ik weet het niet.
Hulp zoeken heb je toch al gedaan? Aangezien je schrijft over pillen/45 min.?
Wat zegt je behandelaar van deze gedachten dan? En van het feit dat kennelijk de behandeling nog niet aan is geslagen?
Ja, ik herken dit. Ik snap het helaas ook niet.quote:
Waar halen mensen de energie vandaan om altijd maar door te blijven gaan met van alles en nog wat? Carrière, relatie, vrienden, sport, hobby's etc. etc. Zelf sta ik net in het begin van het 'burgerleven' met een baantje, evt huisje op zijn tijd. Maar ik moet zeggen dat de batterij daags na een dag werken wel leeg is, moet er dan niet aan denken om in de avond nog andere verplichtingen te hebben. In het weekend spreek ik weleens wat af en onderneem af en toe iets. Ergens is de huidige situatie ook wel behoorlijk saai en de gedachte dat ik dit nog een X aantal jaar zo door moet gaan staat me ook niet bepaald aan. Maar aan de andere kant heb ik er niet echt de energie voor om het een en ander om te gooien.
Gezonde voeding, voldoende slaap en uur beweging per dag helpen voor mij een klein beetje maar niet genoeg om zoveel energie te hebben als alle andere mensen in mijn omgeving, op de 80+ers na. Ik voel mij zoals ik me voorstel dat die 80/90+ers zich voelen qua energie maar waarschijnlijk hebben zij het zwaarder iig wel qua andere gezondheidsklachten.
Iedere dag als ik wakker word voel ik me iedere dag een soort zombie. Ik heb dan caffeine nodig om mezelf “levend” te maken.
Ik probeer te minderen met caffeine, maar het zat mijn productiviteit zo erg in de weg dat dit niet lukte. Zonder caffeine is douchen of eten al een vermoeiende tijdverslindende opgave of mijn ogen vallen dicht als ik iets wil doen wat ookmaar en beetje inspanning kost, zoals lezen.
Er zijn veel verschillende supplementen die je kunt proberen.
Op dit moment neem ik zelf guarana. Zit ook caffeine in. Maar het werkt langer waardoor ik later niet helemaal in slaap val. Terwijl ik dan s nachts wel weer in slaap kom, dus het is iets beter.
Een supplement waardoor ik zelf minder slaap nodig had was dmae, maar het gaf me bijwerkingen dus mee gestopt. Ik ga het later nog eens proberen.
Maca werkte ook wel, maar ik moet het vaker uittesten.
Mijn favoriete toevoeging tot nu toe voor vermoeidheid is beta alanine. Heb het niet heelvaak geprobeerd, maar wil het binnenkort als supplement kopen.
Sam-e was het beste van alle dingen die ik heb geprobeerd voor humeur. En dus ook wel voor energie. Maar ik kreeg er slapeloosheid van, dus toen begon het juist averechts te werken ook bij lage dosis.
Ik ga binnenkort q10 weer uitproberen, hielp bij mij eerst maar kreeg er uitslag van. Weet niet of het aan het merk lag. En b vitaminen actieve versie en NAdH. Maar wil het 1 voor 1 proberen zodat ik het goed kan testen. Ben nu nog met theacrine, resveratrol en pycnogenol bezig.
[ Bericht 0% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 18-08-2020 19:44:11 ]
❣ °º¤,¸🖤 ♡º💕♡💚,ø¤°º¤💛♡`°º¤,¸❣ https://bit.ly/3oMY5yM ; https://bit.ly/39EZXor ; https://bit.ly/309QhN5 ; https://bit.ly/3fUlDyP
Ja ik heb al een tijdje 'hulp' maar het helpt nog niet echt.quote:
Stigma, zoek hulp, desnoods nu acuut.Ook mij als man is het overkomen, nu 2e keer. Ook mannen kunnen soms niet hun hele wereld in hun eentje dragen, dus laat los dat het je als man niet mag overkomen en zwaar mag vallen. Ik herken je pijn,je bent niet alleen. Hou vol.
Het lijkt per dag erger te worden..
Ook echt alles maar dan ook alles zo verschrikkelijk saai vinden en weer schuldig over voelen.
Ik dacht dat een depressie voornamelijk een somber gevoel was, zat ik daar ff mis.. het enigste wat ik heb is een benzo om tijdelijk rust te krijgen maar dat lost ook niks op.
Eetlust is ook totaal weg. Alles smaakt hetzelfde. Eet vaak een dag of 2 niet.
Ik speel wel een dubbel leven met mn sociale leven.. die weten niet dat ik zo ver zit.
Het lijkt ook wel of ik zo heel mijn leven ben geweest terwijl ergens weet ik wel dat dat niet waar is.. brrr dat gevecht heel de dag vanaf minuut 1 totdat je eindelijk weer even mag 'slapen'
