W&T Wetenschap & Technologie
Een plek om te discussiëren over wetenschappelijke onderwerpen, wetenschappelijke problemen, technologische projecten en grootse uitvindingen.
Welkom in de Kosmos!
Ga mee op een reis door het heelal, langs de sterren, planeten, zwarte gaten en nog veel meer...
Het astronomie topic #2
Het astronomie topic #3
Het astronomie topic #4
.
Het astronomie topic #5
Het astronomie topic #6
Het astronomie topic #7
Het astronomie topic #8
Het astronomie topic #9
Een aantal gerelateerde topics
W&T / [CENTRAAL] Exo-Planeten Topic #2
W&T / [CENTRAAL] MARS - De Missies! Deel 10
W&T / Astronomie in de Achtertuin #3
W&T / Missie Rosetta: een reis naar de oorsprong van het leven #11
W&T / Missie: Dawn. Voor het eerst in een baan rond een dwergplaneet
W&T / New Horizons: De reis naar Pluto (en verder)
W&T / Hayabusa 2 Missie: opnieuw naar een asteroïde
W&T / Zwarte gaten en dummies #2 Dement in een andere dimensie
W&T / Bestaat donkere materie wel?
We gaan verder met het laatste artikel uit het vorige topic
05-01-2015
'Zuilen van de schepping' opnieuw gefotografeerd door Hubble
Hubble-foto van de Adelaarnevel. (NASA/ESA/STScI)
Bijna twintig jaar nadat de Hubble Space Telescope een inmiddels iconische foto van de Adelaarnevel (M16) maakte, is vandaag een nieuwe Hubble-opname gepresenteerd van het stervormingsgebied, dat zich op een afstand van 6500 lichtjaar bevindt. Het nieuwe fotomozaïek (een combinatie van opnamen op zichtbare en ultraviolette golflengten, gemaakt met de Wide Field Camera 3) beslaat een veel groter deel aan de hemel en toont ook veel meer detail: in de loop van de afgelopen twintig jaar heeft Hubble veel gevoeliger camera's gekregen.
De Hubble-opname uit 1995 kreeg de bijnaam 'The Pillars of Creation' ('zuilen van de schepping'): in de donkere stofkolommen worden nieuwe sterren geboren. De stofwolken eroderen onder invloed van de energierijke straling van hete, jonge sterren die zich op enige afstand 'boven' de zuilen bevinden (buiten beeld). De delen met de grootste dichtheid, op de foto zichtbaar als kleine, donkere 'kikkervisjes', bieden weerstand tegen dit proces van stralingsverdamping en vormen de kiemen van nieuwe sterren. Indertijd werden ze EGG's genoemd: evaporating gaseous globules.
Onderzoek aan de nieuwe foto's wijst uit dat het verdampingsproces relatief snel gaat. Dat betekent dat de zuilen een korte levensduur hebben van hooguit een paar miljoen jaar. Ze zijn ook extreem scherp begrensd. Vergelijking met de oude opname uit 1995 laat op sommige plaatsen subtiele veranderingen zien. Zo is een straalstroom van materie, weggeblazen door een pasgeboren ster, op de nieuwe opname ca. 100 miljard kilometer langer dan op de oude foto.
Hubble heeft ook een infraroodopname van hetzelfde gebied gemaakt, waarop het stof veel doorzichtiger is, zodat protosterren in de stofpilaren zichtbaar zijn. Beide opnamen zijn vandaag gepresenteerd op de 225ste bijeenkomst van de American Astronomical Society, ter gelegenheid van het feit dat het dit jaar (op 24 april) vijfentwintig jaar geleden is dat Hubble werd gelanceerd. (GS)
(allesoversterrenkunde.nl)
[ Bericht 2% gewijzigd door ExperimentalFrentalMental op 06-01-2015 10:20:06 ]
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Doorbraak: omwentelingssnelheid toont leeftijd ster
Astronomen hebben bewezen dat ze de leeftijd van sterren redelijk accuraat kunnen vaststellen via het berekenen van hun omwentelingssnelheid.
Voor het eerst heeft een Amerikaans onderzoeksteam de omwentelingssnelheid van sterren van meer dan een miljard jaar oud gemeten, en de resultaten komen overeen met de voorspellingen, meldt BBC News.
Met deze ontdekking is de leeftijd van sterren te schatten, met een foutmarge van minder dan 10 procent. Het vaststellen van de leeftijd van sterren is een van de sleutelvragen binnen de sterrenkunde, net zo belangrijk als bijvoorbeeld het dateren van fossielen is voor het bestuderen van de evolutie.
De nu gebruikte methode kan worden toegepast op zogenoemde 'koele sterren', zonnen die ongeveer zo groot zijn als onze eigen zon, of kleiner. Dit zijn de meest voorkomende sterren in ons sterrenstelsel en ze blijven lange tijd bestaan.
"Ze fungeren als lantaarnpalen, die zelfs de oudste delen van ons sterrenstelsel verlichten", zegt Dr Soren Meibom van het Harvard-Smithsonian Centrum voor
http://www.rtlnieuws.nl/n(...)-toont-leeftijd-ster
[ Bericht 3% gewijzigd door voetbalmanager2 op 06-01-2015 11:23:16 ]
Astronomen hebben bewezen dat ze de leeftijd van sterren redelijk accuraat kunnen vaststellen via het berekenen van hun omwentelingssnelheid.
Voor het eerst heeft een Amerikaans onderzoeksteam de omwentelingssnelheid van sterren van meer dan een miljard jaar oud gemeten, en de resultaten komen overeen met de voorspellingen, meldt BBC News.
Met deze ontdekking is de leeftijd van sterren te schatten, met een foutmarge van minder dan 10 procent. Het vaststellen van de leeftijd van sterren is een van de sleutelvragen binnen de sterrenkunde, net zo belangrijk als bijvoorbeeld het dateren van fossielen is voor het bestuderen van de evolutie.
De nu gebruikte methode kan worden toegepast op zogenoemde 'koele sterren', zonnen die ongeveer zo groot zijn als onze eigen zon, of kleiner. Dit zijn de meest voorkomende sterren in ons sterrenstelsel en ze blijven lange tijd bestaan.
"Ze fungeren als lantaarnpalen, die zelfs de oudste delen van ons sterrenstelsel verlichten", zegt Dr Soren Meibom van het Harvard-Smithsonian Centrum voor
http://www.rtlnieuws.nl/n(...)-toont-leeftijd-ster
[ Bericht 3% gewijzigd door voetbalmanager2 op 06-01-2015 11:23:16 ]
Steun het Kiva Fok! team!
http://www.kiva.org/team/fok
http://www.kiva.org/team/fok
06-01-2015
Hubble maakt scherpste foto ooit van Andromedastelsel
Geschreven door Caroline Kraaijvanger op 6 januari 2015 om 14:28 uur
Ruimtetelescoop Hubble heeft een foto gemaakt van onze buurman: het Andromedastelsel. En niet zomaar een foto: het is het scherpste kiekje dat ooit van ons buurstelsel is gemaakt en telt honderd miljoen sterren en duizenden sterrenclusters.
En dan staat het Andromedastelsel nog niet eens in zijn geheel op de foto. Op het kiekje van Hubble zien we ongeveer eenderde van onze buurman. De foto strekt zich uit van de bulge, waar sterren dicht op elkaar gepakt zitten (links) naar de buitenste regionen van het sterrenstelsel waar de sterren geleidelijk aan zeldzamer worden (rechts). Het kiekje beslaat van links naar rechts zo’n 40.000 lichtjaar.
Blauwe sterren
Er is genoeg te zien op de foto. We zien grote groepen blauwe sterren die de locatie van sterrencluters en stervormingsgebieden in de armen van het spiraalstelsel aanduiden. Ook zijn er juist heel donkere silhouetten te zien: stof waarachter nog veel meer schuilgaat. In totaal zijn er op de foto zo’n 100 miljoen sterren te zien.
Afbeelding: NASA / ESA / J. Dalcanton (University of Washington, USA) / B. F. Williams (University of Washington, USA) / L. C. Johnson (University of Washington, USA) / the PHAT team / R. Gendler.
411 foto’s
De foto is opgebouwd uit 411 foto’s die Hubble stuk voor stuk eigenhandig maakte. De resulterende mozaïekfoto telt 1,5 miljard pixels. Om het kiekje in zijn geheel weer te kunnen geven, zou je 600 HD tv’s nodig hebben!
Het Andromedastelsel bevindt zich op slechts 2,5 miljoen lichtjaar van de aarde. En die afstand wordt alleen maar kleiner: onderzoek wijst uit dat het Andromedastelsel op ramkoers ligt met de Melkweg. Ooit zullen ons sterrenstelsel en deze buurman botsen en samensmelten.
"Andromeda in HD - Hubble captures the sharpest ever view of neighbouring spiral galaxy" - Spacetelescope.org
De foto bovenaan dit artikel is gemaakt door NASA / ESA / J. Dalcanton (University of Washington, USA) / B. F. Williams (University of Washington, USA) / L. C. Johnson (University of Washington, USA) / the PHAT team / R. Gendler.
(Scientias.nl)
Hubble maakt scherpste foto ooit van Andromedastelsel
Geschreven door Caroline Kraaijvanger op 6 januari 2015 om 14:28 uur
Ruimtetelescoop Hubble heeft een foto gemaakt van onze buurman: het Andromedastelsel. En niet zomaar een foto: het is het scherpste kiekje dat ooit van ons buurstelsel is gemaakt en telt honderd miljoen sterren en duizenden sterrenclusters.
En dan staat het Andromedastelsel nog niet eens in zijn geheel op de foto. Op het kiekje van Hubble zien we ongeveer eenderde van onze buurman. De foto strekt zich uit van de bulge, waar sterren dicht op elkaar gepakt zitten (links) naar de buitenste regionen van het sterrenstelsel waar de sterren geleidelijk aan zeldzamer worden (rechts). Het kiekje beslaat van links naar rechts zo’n 40.000 lichtjaar.
Blauwe sterren
Er is genoeg te zien op de foto. We zien grote groepen blauwe sterren die de locatie van sterrencluters en stervormingsgebieden in de armen van het spiraalstelsel aanduiden. Ook zijn er juist heel donkere silhouetten te zien: stof waarachter nog veel meer schuilgaat. In totaal zijn er op de foto zo’n 100 miljoen sterren te zien.
Afbeelding: NASA / ESA / J. Dalcanton (University of Washington, USA) / B. F. Williams (University of Washington, USA) / L. C. Johnson (University of Washington, USA) / the PHAT team / R. Gendler.
411 foto’s
De foto is opgebouwd uit 411 foto’s die Hubble stuk voor stuk eigenhandig maakte. De resulterende mozaïekfoto telt 1,5 miljard pixels. Om het kiekje in zijn geheel weer te kunnen geven, zou je 600 HD tv’s nodig hebben!
Het Andromedastelsel bevindt zich op slechts 2,5 miljoen lichtjaar van de aarde. En die afstand wordt alleen maar kleiner: onderzoek wijst uit dat het Andromedastelsel op ramkoers ligt met de Melkweg. Ooit zullen ons sterrenstelsel en deze buurman botsen en samensmelten.
"Andromeda in HD - Hubble captures the sharpest ever view of neighbouring spiral galaxy" - Spacetelescope.org
De foto bovenaan dit artikel is gemaakt door NASA / ESA / J. Dalcanton (University of Washington, USA) / B. F. Williams (University of Washington, USA) / L. C. Johnson (University of Washington, USA) / the PHAT team / R. Gendler.
(Scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
13-01-2015
Urinezakken, dekens, camera's: de lijst van wat we op de maan achterlieten
Onze ecologische voetafdruk reikt tot in de ruimte. © Kos.
RUIMTEVAART Het maanoppervlak ligt bezaaid met rotzooi die de mens er achterliet: van ruimtetuigen over zakken met uitwerpselen en monumentale gedenktekens. Hieronder de volledige lijst van wat we op de maan lieten slingeren.
• Meer dan 70 ruimtetuigen, waaronder verkenners, modules en gecrashte satellieten
• 5 Amerikaanse vlaggen
• 2 golfballen
• 12 paar laarzen
• Tv-camera's
• filmmagazines
• 96 zakken met urine, uitwerpselen en braaksel
• Hasselbad-fotocamera's en toebehoren
• tal van werktuigen waaronder hamers, tangen, harken en schoppen
• rugzakken
• isolatiedekens
• handdoeken
• gebruikte vochtige doekjes
• verpakkingen van ruimtevoeding
• een foto van het gezin van Charles Duke, astronaut van Apollo 16
• een veer van Baggin, de valk die mascotte is van de Air Force Academy
• een beeldje uit aluminium, een gedenkteken voor de 'gevallen astronauten en kosmonauten' die in de ruimte omkwamen
• een siliconen schijfje waarop boodschappen staan van 73 wereldleiders, achtergelaten door de bemanning van Apollo 12
• een medaille ter ere van de kosmonauten Vladimir Komarov en Yuri Gagarin
• een gouden olijftak achtergelaten door de bemanning van Apollo 11
Je kan geschokt zijn door de vaststelling dat we de maan behandelen als een sluikstort. Maar het achterlaten is ook een strategische keuze: de kosten om alles terug te brengen naar de aarde zijn immers torenhoog.
Daarnaast maakt wat we op de maan achterlieten deel uit van een groot 'ecosysteem' van ruimteafval. Meer dan 21.000 items, van verlaten satellieten tot raketonderdelen en fragmenten van ruimtetuigen vormen een door de mens gemaakte mantel rond de aarde.
Heel wat voorwerpen op de maan zijn daar ook bewust achtergelaten als relikwieën van de menselijke ruimteverkenning.
(HLN)
Urinezakken, dekens, camera's: de lijst van wat we op de maan achterlieten
Onze ecologische voetafdruk reikt tot in de ruimte. © Kos.
RUIMTEVAART Het maanoppervlak ligt bezaaid met rotzooi die de mens er achterliet: van ruimtetuigen over zakken met uitwerpselen en monumentale gedenktekens. Hieronder de volledige lijst van wat we op de maan lieten slingeren.
• Meer dan 70 ruimtetuigen, waaronder verkenners, modules en gecrashte satellieten
• 5 Amerikaanse vlaggen
• 2 golfballen
• 12 paar laarzen
• Tv-camera's
• filmmagazines
• 96 zakken met urine, uitwerpselen en braaksel
• Hasselbad-fotocamera's en toebehoren
• tal van werktuigen waaronder hamers, tangen, harken en schoppen
• rugzakken
• isolatiedekens
• handdoeken
• gebruikte vochtige doekjes
• verpakkingen van ruimtevoeding
• een foto van het gezin van Charles Duke, astronaut van Apollo 16
• een veer van Baggin, de valk die mascotte is van de Air Force Academy
• een beeldje uit aluminium, een gedenkteken voor de 'gevallen astronauten en kosmonauten' die in de ruimte omkwamen
• een siliconen schijfje waarop boodschappen staan van 73 wereldleiders, achtergelaten door de bemanning van Apollo 12
• een medaille ter ere van de kosmonauten Vladimir Komarov en Yuri Gagarin
• een gouden olijftak achtergelaten door de bemanning van Apollo 11
Je kan geschokt zijn door de vaststelling dat we de maan behandelen als een sluikstort. Maar het achterlaten is ook een strategische keuze: de kosten om alles terug te brengen naar de aarde zijn immers torenhoog.
Daarnaast maakt wat we op de maan achterlieten deel uit van een groot 'ecosysteem' van ruimteafval. Meer dan 21.000 items, van verlaten satellieten tot raketonderdelen en fragmenten van ruimtetuigen vormen een door de mens gemaakte mantel rond de aarde.
Heel wat voorwerpen op de maan zijn daar ook bewust achtergelaten als relikwieën van de menselijke ruimteverkenning.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
quote:Op woensdag 14 januari 2015 16:11 schreef HPLC het volgende:
Waarom 2 golfballen eigenlijk?Vast een één of ander eerbetoon.
The difference between the three Abrahamic religions:
- Christianity mumbling to the ceiling,
- Judaism mumbling to the wall,
- Islam mumbling to the floor.
- Christianity mumbling to the ceiling,
- Judaism mumbling to the wall,
- Islam mumbling to the floor.
19-01-2015
'Fast Radio Burst' voor het eerst live waargenomen
.
Impressie van de waarneming van een Fast Radio Burst door de radiotelescoop van Parkes. (CAASTRO)
Radiosterrenkundigen hebben voor het eerst 'live'-waarnemingen verricht aan een zogeheten Fast Radio Burst (FRB). Dat gebeurde op 14 mei 2014; de waarnemingen zijn vandaag gepubliceerd in Monthly Notices of the Royal Astronomical Society. De ware aard van de mysterieuze radioflitsen is nog niet opgehelderd, maar dat zal waarschijnlijk niet lang meer duren.
In 2007 werd voor het eerst een FRB gevonden in oude waarnemingen van de 64-meter radiotelescoop in Parkes, Australië. Later zijn er nog 5 gevonden in bestaande Parkes-data, en één in meetgegevens van de 300-meter Arecibo-radiotelescoop op Puerto Rico. In al die gevallen ging het om extreem kortstondige uitbarstingen van radiostraling, met een duur van ca. een duizendste seconde.
Nu is voor het eerst zo'n Fast Radio Burst 'live' waargenomen, opnieuw met de Parkes-telescoop. Over de hele wereld werden direct andere telescopen ingezet, om te checken of er - net als bij gammaflitsen - sprake is van een zogeheten 'nagloeier' op andere golflengten (infrarood, zichtbaar licht, ultraviolet of röntgen).
Zo'n nagloeier is er niet gevonden. Dat betekent in ieder geval dat de FRB's niet geassocieerd zijn met normale supernova's of lange gammaflitsen. Het is nog wel mogelijk dat er sprake is van korte gammaflitsen, imploderende neutronensterren of uitbarstingen op magnetars - neutronensterren met een extreem sterk magnetisch veld.
Uit de metingen valt af te LEIDEN dat de FRB van 14 mei 2014 plaatsvond op een afstand van ca. 5,5 miljard lichtjaar. Dat betekent dat er in één milliseconde evenveel energie geproduceerd is als de zon uitzendt in één dag. Ook zijn metingen verricht aan de polarisatie van de radiostraling; daaruit blijkt dat er sprake is van magnetische velden.
De hoop is dat toekomstige live-waarnemingen in staat zullen zijn om de ware aard van de mysterieuze radioflitsen op te helderen. (GS)
(allesoversterrenkunde)
'Fast Radio Burst' voor het eerst live waargenomen
.
.Impressie van de waarneming van een Fast Radio Burst door de radiotelescoop van Parkes. (CAASTRO)
Radiosterrenkundigen hebben voor het eerst 'live'-waarnemingen verricht aan een zogeheten Fast Radio Burst (FRB). Dat gebeurde op 14 mei 2014; de waarnemingen zijn vandaag gepubliceerd in Monthly Notices of the Royal Astronomical Society. De ware aard van de mysterieuze radioflitsen is nog niet opgehelderd, maar dat zal waarschijnlijk niet lang meer duren.
In 2007 werd voor het eerst een FRB gevonden in oude waarnemingen van de 64-meter radiotelescoop in Parkes, Australië. Later zijn er nog 5 gevonden in bestaande Parkes-data, en één in meetgegevens van de 300-meter Arecibo-radiotelescoop op Puerto Rico. In al die gevallen ging het om extreem kortstondige uitbarstingen van radiostraling, met een duur van ca. een duizendste seconde.
Nu is voor het eerst zo'n Fast Radio Burst 'live' waargenomen, opnieuw met de Parkes-telescoop. Over de hele wereld werden direct andere telescopen ingezet, om te checken of er - net als bij gammaflitsen - sprake is van een zogeheten 'nagloeier' op andere golflengten (infrarood, zichtbaar licht, ultraviolet of röntgen).
Zo'n nagloeier is er niet gevonden. Dat betekent in ieder geval dat de FRB's niet geassocieerd zijn met normale supernova's of lange gammaflitsen. Het is nog wel mogelijk dat er sprake is van korte gammaflitsen, imploderende neutronensterren of uitbarstingen op magnetars - neutronensterren met een extreem sterk magnetisch veld.
Uit de metingen valt af te LEIDEN dat de FRB van 14 mei 2014 plaatsvond op een afstand van ca. 5,5 miljard lichtjaar. Dat betekent dat er in één milliseconde evenveel energie geproduceerd is als de zon uitzendt in één dag. Ook zijn metingen verricht aan de polarisatie van de radiostraling; daaruit blijkt dat er sprake is van magnetische velden.
De hoop is dat toekomstige live-waarnemingen in staat zullen zijn om de ware aard van de mysterieuze radioflitsen op te helderen. (GS)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
sjonge, sjonge, mag ik vragen wat voor lens er in die hubble space telescope zit?quote:
eneuh, wat is het eigelijk als ik mag vragen, wat ik zie?
en last but not least, ik durf het bijna niet te vragen, wat kost ut?
disclaimer: alles wat ik zeg, hoor, zie, denk en/of schrijf kan beschouwd worden als onzin...
Het is een spiegel.quote:
[..]
sjonge, sjonge, mag ik vragen wat voor lens er in die hubble space telescope zit?
Omega Centauri Globular Cluster.quote:
eneuh, wat is het eigelijk als ik mag vragen, wat ik zie?
Initieel anderhalf miljard dollar.quote:
en last but not least, ik durf het bijna niet te vragen, wat kost ut?
Doet je google het niet meer, of ben je gewoon lui?
Niet meer aanwezig in dit forum.
04-02-2015
Missie naar maan Europa lijkt dichterbij dan ooit
Geschreven door Caroline Kraaijvanger op 4 februari 2015 om 18:50 uur
De missie waar de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie al meer dan tien jaar van droomt, lijkt er te komen! In de budgetten voor 2016 is flink wat geld vrijgemaakt voor onderzoek naar een missie naar Europa!
Vorig jaar maakte NASA al een klein beetje geld vrij voor onderzoek naar een missie naar Europa. Maar dat was te weinig om de missie echt te gaan plannen. Dit jaar doet NASA het beter. In de budgetten voor 2016 is flink wat geld vrijgemaakt voor een missie naar Jupiters maan en spreekt NASA expliciet de wens uit om naar Europa te vertrekken. “Voor het eerst maakt het budget de formulering en ontwikkeling van een missie naar Europa mogelijk,” zo schrijft NASA. Heel concreet kan NASA het geld gebruiken om onder meer een beeld te krijgen van de tijd die nodig is om de missie voor te bereiden, de kosten en risico’s die aan de missie verbonden zijn in kaart te brengen en te achterhalen welke instrumenten zich aan boord van het ruimtevaartuig moeten bevinden.
Wens
Een missie naar Europa is een langgekoesterde wens van NASA. “Jupiters maan Europa is de beste plek om buitenaards leven te vinden,” zo schrijft NASA. Vermoed wordt dat zich onder de dikke ijskap een oceaan bevindt. In die oceaan is wellicht leven te vinden.
WIST JE DAT…
…ook ESA werkt aan een missie naar Europa?
Scheervluchten
Om dat leven op te sporen, wil NASA een ruimtevaartuig in een baan rond Jupiter – en dus niet rond Europa – plaatsen. Dat ruimtevaartuig moet vervolgens meerdere keren langs Europa scheren. Zo’n missie is niet alleen goedkoper dan een orbiter die rond Europa cirkelt; de risico’s zouden ook kleiner zijn.
Space Launch System
Naast de missie naar Europa heeft NASA in haar budgetten ook geld vrijgemaakt voor de ontwikkeling van Orion en het Space Launch System, het werk in het internationale ruimtestation, een bemande missie naar een planetoïde, een missie naar Mars en de James Webb Space Telescope.
In totaal is er iets meer dan achttien miljard dollar nodig om NASA op koers te houden. Of dat geld er uiteindelijk ook komt, zal nog moeten blijken. Het Amerikaanse Congres moet zich nog over de wensen van NASA buigen.
(scientias.nl)
Missie naar maan Europa lijkt dichterbij dan ooit
Geschreven door Caroline Kraaijvanger op 4 februari 2015 om 18:50 uur
De missie waar de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie al meer dan tien jaar van droomt, lijkt er te komen! In de budgetten voor 2016 is flink wat geld vrijgemaakt voor onderzoek naar een missie naar Europa!
Vorig jaar maakte NASA al een klein beetje geld vrij voor onderzoek naar een missie naar Europa. Maar dat was te weinig om de missie echt te gaan plannen. Dit jaar doet NASA het beter. In de budgetten voor 2016 is flink wat geld vrijgemaakt voor een missie naar Jupiters maan en spreekt NASA expliciet de wens uit om naar Europa te vertrekken. “Voor het eerst maakt het budget de formulering en ontwikkeling van een missie naar Europa mogelijk,” zo schrijft NASA. Heel concreet kan NASA het geld gebruiken om onder meer een beeld te krijgen van de tijd die nodig is om de missie voor te bereiden, de kosten en risico’s die aan de missie verbonden zijn in kaart te brengen en te achterhalen welke instrumenten zich aan boord van het ruimtevaartuig moeten bevinden.
Wens
Een missie naar Europa is een langgekoesterde wens van NASA. “Jupiters maan Europa is de beste plek om buitenaards leven te vinden,” zo schrijft NASA. Vermoed wordt dat zich onder de dikke ijskap een oceaan bevindt. In die oceaan is wellicht leven te vinden.
WIST JE DAT…
…ook ESA werkt aan een missie naar Europa?
Scheervluchten
Om dat leven op te sporen, wil NASA een ruimtevaartuig in een baan rond Jupiter – en dus niet rond Europa – plaatsen. Dat ruimtevaartuig moet vervolgens meerdere keren langs Europa scheren. Zo’n missie is niet alleen goedkoper dan een orbiter die rond Europa cirkelt; de risico’s zouden ook kleiner zijn.
Space Launch System
Naast de missie naar Europa heeft NASA in haar budgetten ook geld vrijgemaakt voor de ontwikkeling van Orion en het Space Launch System, het werk in het internationale ruimtestation, een bemande missie naar een planetoïde, een missie naar Mars en de James Webb Space Telescope.
In totaal is er iets meer dan achttien miljard dollar nodig om NASA op koers te houden. Of dat geld er uiteindelijk ook komt, zal nog moeten blijken. Het Amerikaanse Congres moet zich nog over de wensen van NASA buigen.
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
05-02-2015
Hubble ‘filmt’ drievoudige maanovergang bij Jupiter
BEGIN (links) en einde van de drievoudige maanovergang bij Jupiter, die op 23 januari 2015 plaatsvond. (NASA, ESA, Hubble Heritage TEAM )
In de nacht van 23 op 24 januari jl. trokken drie van de vier grootste Jupitermanen voor hun planeet LANGS: EUROPA, Callisto en Io. De Hubble-ruimtetelescoop heeft het verloop van deze bijzondere gebeurtenis vastgelegd. Van het schouwspel is ook een korte video gemaakt
De vier grootste manen van Jupiter zijn aan het BEGIN van de zeventiende eeuw ontdekt door de Italiaanse wetenschapper Galileo Galilei. Ze hebben omlooptijden variërend van 2 tot 17 dagen, wat betekent dat er nogal eens een maan voor Jupiter langs schuift. Ook twee manen tegelijk komt vrij vaak voor. Maar drie maanovergangen tegelijk is een zeldzaamheid: dat gebeurt maar één of twee keer in de tien jaar. (Vier tegelijk is niet mogelijk.)
Tijdens zo’n overgang werpen de Jupitermanen hun schaduw op het wolkendek van de planeet. Deze donkere schaduwen zijn gemakkelijker waarneembaar dan de manen zelf. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Hubble ‘filmt’ drievoudige maanovergang bij Jupiter
BEGIN (links) en einde van de drievoudige maanovergang bij Jupiter, die op 23 januari 2015 plaatsvond. (NASA, ESA, Hubble Heritage TEAM )
In de nacht van 23 op 24 januari jl. trokken drie van de vier grootste Jupitermanen voor hun planeet LANGS: EUROPA, Callisto en Io. De Hubble-ruimtetelescoop heeft het verloop van deze bijzondere gebeurtenis vastgelegd. Van het schouwspel is ook een korte video gemaakt
De vier grootste manen van Jupiter zijn aan het BEGIN van de zeventiende eeuw ontdekt door de Italiaanse wetenschapper Galileo Galilei. Ze hebben omlooptijden variërend van 2 tot 17 dagen, wat betekent dat er nogal eens een maan voor Jupiter langs schuift. Ook twee manen tegelijk komt vrij vaak voor. Maar drie maanovergangen tegelijk is een zeldzaamheid: dat gebeurt maar één of twee keer in de tien jaar. (Vier tegelijk is niet mogelijk.)
Tijdens zo’n overgang werpen de Jupitermanen hun schaduw op het wolkendek van de planeet. Deze donkere schaduwen zijn gemakkelijker waarneembaar dan de manen zelf. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
03-02-2015
Eerste tekenen van leven mogelijk in maanlava
Als het LEVEN op aarde afkomstig is van een komeet of meteoriet, kunnen sporen hiervan zich schuilhouden op de maan – ondanks het feit dat de jonge maan bedekt was met lava. Dat publiceren astronomen in het vakblad Astrobiology.
Het uitzicht op aarde, gezien vanaf de maan. Deze beroemde foto is in 1968 gemaakt door astronaut Bill Anders, een van de bemanningsleden van de Apollo 8. Bron: Nasa
Het uitzicht op aarde, gezien vanaf de maan.
Bron: Nasa
De eerste, MEEST simpele aardse levensvormen verschenen 3,5 miljard JAAR geleden. Het is moeilijk, of zelfs onmogelijk om hiervan sporen te vinden op aarde. De aardkorst is namelijk constant in beweging. Geologische krachten hebben stenen die de eerste sporen van leven kunnen bevatten al LANG vernietigd.
Voor de maan geldt dat niet. Als het LEVEN op aarde inderdaad afkomstig is van ruimterotsen, zoals een PAAR populaire theorieën beweren, zouden deze stenen OOK de maan geraakt kunnen hebben. In dat geval zouden we dus juist daar naar de eerste sporen van het aardse leven kunnen ZOEKEN.
Lava
In eerste instantie lijkt dat te optimistisch. Terwijl het eerste aardse leven ontstond, was de maan namelijk vaak bedekt met lava. Dat zou tot op 3,1 miljard jaar geleden regelmatig voorkomen. Maar uit experimenten blijkt nu dat lava de organische stoffen niet vernietigd zou hebben. In plaats daarvan zou lava de organische materialen in een laag hebben gevangen en ze op deze manier juist GOED hebben bewaard.
Beschermende jas
De onderzoekers stopten verschillende organische materialen in nagemaakt ‘maanstof’. Ze verhitten de boel vervolgens tot 700 graden Celsius. Uit deze proeven blijkt dat organische moleculen maar een paar tientallen van een centimeter onder het oppervlak hoeven te zitten om de hitte te overleven, zelfs als de maan bedekt zou zijn met een metersdikke laag lava. De lava zou zelfs als beschermende jas dienen tegen straling en meteorietinslagen.
(newscientist.nl)
Eerste tekenen van leven mogelijk in maanlava
Als het LEVEN op aarde afkomstig is van een komeet of meteoriet, kunnen sporen hiervan zich schuilhouden op de maan – ondanks het feit dat de jonge maan bedekt was met lava. Dat publiceren astronomen in het vakblad Astrobiology.
Het uitzicht op aarde, gezien vanaf de maan. Deze beroemde foto is in 1968 gemaakt door astronaut Bill Anders, een van de bemanningsleden van de Apollo 8. Bron: Nasa
Het uitzicht op aarde, gezien vanaf de maan.
Bron: Nasa
De eerste, MEEST simpele aardse levensvormen verschenen 3,5 miljard JAAR geleden. Het is moeilijk, of zelfs onmogelijk om hiervan sporen te vinden op aarde. De aardkorst is namelijk constant in beweging. Geologische krachten hebben stenen die de eerste sporen van leven kunnen bevatten al LANG vernietigd.
Voor de maan geldt dat niet. Als het LEVEN op aarde inderdaad afkomstig is van ruimterotsen, zoals een PAAR populaire theorieën beweren, zouden deze stenen OOK de maan geraakt kunnen hebben. In dat geval zouden we dus juist daar naar de eerste sporen van het aardse leven kunnen ZOEKEN.
Lava
In eerste instantie lijkt dat te optimistisch. Terwijl het eerste aardse leven ontstond, was de maan namelijk vaak bedekt met lava. Dat zou tot op 3,1 miljard jaar geleden regelmatig voorkomen. Maar uit experimenten blijkt nu dat lava de organische stoffen niet vernietigd zou hebben. In plaats daarvan zou lava de organische materialen in een laag hebben gevangen en ze op deze manier juist GOED hebben bewaard.
Beschermende jas
De onderzoekers stopten verschillende organische materialen in nagemaakt ‘maanstof’. Ze verhitten de boel vervolgens tot 700 graden Celsius. Uit deze proeven blijkt dat organische moleculen maar een paar tientallen van een centimeter onder het oppervlak hoeven te zitten om de hitte te overleven, zelfs als de maan bedekt zou zijn met een metersdikke laag lava. De lava zou zelfs als beschermende jas dienen tegen straling en meteorietinslagen.
(newscientist.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
09-02-2015
Weduwe Neil Armstrong vindt 'tas vol spullen van maanlanding'
De inhoud van de tas die op zolder bij de Armstrongs werd gevonden. © NASA.
Carol, de weduwe van de in 2012 overleden astronaut Neil Armstrong, heeft in een kast in het huis waar het echtpaar woonde een tas met bijzondere voorwerpen gevonden. Die voorwerpen horen hoogstwaarschijnlijk bij het werk van haar echtgenoot en zijn vrijwel zeker door haar man van zijn werk 'meegesmokkeld'. Armstrong was als leider van de Apollo-11-missie de eerste mens voet op de maan zette in 1969,
Neil Armstrong. © afp.
Buzz Aldrin, de tweede man op de maan gefilmd door Armstrong. © reuters.
In de tas zaten 18 verschillende items, variërend van zakjes, gereedschap en kabels tot een heuse filmcamera. Daarmee werden vermoedelijk de unieke beelden geschoten van het verblijf op de maan gedurende de Apollo-11 missie.
Carol heeft de vondst geschonken aan Allan Needell, curator van de Apollo collectie op het Smithsonian's National Air and Space Museum. Volgens Needell zijn de spullen vrijwel zeker afkomstig uit de maanlander van de Apollo-11, hoewel hij eraan toevoegde dat verder onderzoek daar definitief uitsluitsel over moet geven.
Volgens Needell "werden noodgedwongen maar heel weinig spullen van de missies mee teruggenomen naar Aarde, waardoor deze vondst mogelijk van onschatbare historische waarde is''. De vondst werd bekendgemaakt door de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA.
(HLN)
Weduwe Neil Armstrong vindt 'tas vol spullen van maanlanding'
De inhoud van de tas die op zolder bij de Armstrongs werd gevonden. © NASA.
Carol, de weduwe van de in 2012 overleden astronaut Neil Armstrong, heeft in een kast in het huis waar het echtpaar woonde een tas met bijzondere voorwerpen gevonden. Die voorwerpen horen hoogstwaarschijnlijk bij het werk van haar echtgenoot en zijn vrijwel zeker door haar man van zijn werk 'meegesmokkeld'. Armstrong was als leider van de Apollo-11-missie de eerste mens voet op de maan zette in 1969,
Neil Armstrong. © afp.
Buzz Aldrin, de tweede man op de maan gefilmd door Armstrong. © reuters.
In de tas zaten 18 verschillende items, variërend van zakjes, gereedschap en kabels tot een heuse filmcamera. Daarmee werden vermoedelijk de unieke beelden geschoten van het verblijf op de maan gedurende de Apollo-11 missie.
Carol heeft de vondst geschonken aan Allan Needell, curator van de Apollo collectie op het Smithsonian's National Air and Space Museum. Volgens Needell zijn de spullen vrijwel zeker afkomstig uit de maanlander van de Apollo-11, hoewel hij eraan toevoegde dat verder onderzoek daar definitief uitsluitsel over moet geven.
Volgens Needell "werden noodgedwongen maar heel weinig spullen van de missies mee teruggenomen naar Aarde, waardoor deze vondst mogelijk van onschatbare historische waarde is''. De vondst werd bekendgemaakt door de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
quote:Quantum Equation Suggests Universe Had No Beginning
The universe may have existed forever, according to a new model that applies quantum correction terms to complement Einstein's theory of general relativity.
The model may also account for dark matter and dark energy, resolving multiple problems at once. "In addition to not predicting a Big Bang singularity, the new model does not predict a "big crunch" singularity, either.
In general relativity, one possible fate of the universe is that it starts to shrink until it collapses in on itself in a big crunch and becomes an infinitely dense point once again. ... In cosmological terms, the scientists explain that the quantum corrections can be thought of as a cosmological constant term (without the need for dark energy) and a radiation term.
These terms keep the universe at a finite size, and therefore give it an infinite age. The terms also make predictions that agree closely with current observations of the cosmological constant and density of the universe."
When the student is ready, the teacher will appear.
When the student is truly ready, the teacher will disappear.
When the student is truly ready, the teacher will disappear.
quote:
[ afbeelding ]
'Smiley' in de ruimte
het universum (of de universa, wie weet ) verbergt schatten. 
Herman Finkers... He buurman, ik hier ?
Multiversumquote:
[..]
I'm not the girl in the picture..
Inderdaad, kwam niet op het woord. Bedankt.quote:
ff'gegoogled, en het is multiversum, of 'veel universa'.
Herman Finkers... He buurman, ik hier ?
Leuke foto, lijkt een beetje op de cheshire cat. Jammer dat je dan naar een site als de telegraaf linktquote:
[ afbeelding ]
'Smiley' in de ruimte
http://www.astroblogs.nl/(...)-ons-toe-letterlijk/
Of engels:
http://www.sciencedaily.com/releases/2015/02/150210163009.htm
http://www.spacetelescope.org/images/potw1506a/
Ik ben politiek incorrect, zeg wat ik wil en ben een trotste racist! w/
De theorie gaat uit van gravitons:quote:
http://phys.org/news/2015-02-big-quantum-equation-universe.html
Gezien er steeds meer bewijs komt dat Einstein zwaartekracht en ruimtetijd goed beschreef lijkt mij het bestaan van een graviton steeds onwaarschijnlijker en daarmee ook deze theorie.quote:In physical terms, the model describes the universe as being filled with a quantum fluid. The scientists propose that this fluid might be composed of gravitons—hypothetical massless particles that mediate the force of gravity. If they exist, gravitons are thought to play a key role in a theory of quantum gravity.
En ondanks dat hij zijn kosmoslogische constante als zijn grootste blunder zag zou ruimtetijd volgens Einstein best uit kunnen zetten en kunnen inkrimpen. Een big bounce van het universum lijkt dan reëler
Ik ben politiek incorrect, zeg wat ik wil en ben een trotste racist! w/
Geheel toevallig:
http://www.astroblogs.nl/(...)lutie-de-kosmologie/
“Er is helemaal geen oerknal geweest” – revolutie in de kosmologie?
http://www.astroblogs.nl/(...)lutie-de-kosmologie/
“Er is helemaal geen oerknal geweest” – revolutie in de kosmologie?
quote:Twee natuurkundigen proberen de wereld op z’n kop te zetten. Zij beweren namelijk dat er helemaal geen oerknal is geweest! De oerknaltheorie is verzonnen door Fred Hoyle om te bewijzen dat het idee van een ‘begin van ruimte en tijd’ belachelijk is. Helaas voor hem, zijn sindsdien talloze bewijzen gevonden voor z’n aanvankelijk satirisch bedoelde theorie – de kosmische achtergrondstraling bijvoorbeeld.
...
Ik ben politiek incorrect, zeg wat ik wil en ben een trotste racist! w/
Op welk (maximaal)punt blijft een planeet nog in een baan om de zon? Kan zo gauw niks vinden.
woensdag 6 mei 2015 17:54 schreef Libertarisch het volgende:
Helaas pindakaas dan, het leven is hard. Je kunt niet iedereen blijven begeleiden alsof het kinderen zijn, je zult het zelf moeten doen.
Helaas pindakaas dan, het leven is hard. Je kunt niet iedereen blijven begeleiden alsof het kinderen zijn, je zult het zelf moeten doen.
quote:Op zondag 15 februari 2015 15:14 schreef GekkePoes het volgende:
Aarde gezien vanuit baan om Saturnus
[ afbeelding ]
Herman Finkers... He buurman, ik hier ?
quote:Mysterious Martian Plumes Discovered By Amateur Astronomers
Amateur astronomers have spotted two clouds coming from the surface of Mars that are a mystery to the professionals. From Discovery: "The plumes extended over 500- to 1,000 kilometers (311- to 621 miles) in both north-south and east-west directions and changed in appearance daily. They were detected as the sun breached Mars' horizon in the morning, but not when it set in the evening. 'Remarkably ... the features changed rapidly, their shapes going from double blob protrusions to pillars or finger-plume-like morphologies,' scientists investigating the sightings wrote in a paper published in this week's Nature."
When the student is ready, the teacher will appear.
When the student is truly ready, the teacher will disappear.
When the student is truly ready, the teacher will disappear.
[quote]quote:
[ afbeelding ]
'Smiley' in de ruimte
Op zondag 15 februari 2015 15:14 schreef GekkePoes het volgende:Aarde gezien vanuit baan om Saturnus
[ afbeelding ]
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
13-02-2015
NASA wil deze onderzeeër naar de maan van Saturnus sturen
Geschreven door Caroline Kraaijvanger op 13 februari 2015 om 11:53 uur
NASA wil een onderzeeër naar Titan sturen en in het grootste meer van de maan – Kraken Mare – laten plonzen. En nu heeft de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie eindelijk prijsgegeven hoe die onderzeeër er ongeveer uit moet gaan zien.
Dat NASA dolgraag naar Titan wil, is geen geheim. Eerder dacht de ruimtevaartorganisatie al serieus na over het idee om een bootje naar Titan te sturen en op de meren van de maan te gaan varen. Uiteindelijk kwam deze Titan Mare Explorer er niet: NASA besloot dat het beter was om geld te steken in een missie waarbij het binnenste van Mars bestudeerd wordt.
Onderzeeër
Maar dat betekent niet dat Titan helemaal uit het geheugen van NASA verdwenen is. Nog steeds droomt de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie van een missie naar de maan van Saturnus. En in die dromen gaat NASA niet varen, maar duiken op Titan. En nu zijn beelden vrijgegeven van hoe zo’n onderzeeër er precies uit moet gaan zien. De onderzeeër zou ongeveer 1000 kilo moeten gaan wegen en zich voortbewegen met behulp van een Stirling radioisotope generator (SRG).
Kraken Mare
De onderzeeër zou zo rond 2040 in het grootste meer dat Titan rijk is – Kraken Mare – moeten plonzen en daar negentig dagen onderzoek moeten doen. In die periode moet de onderzeeër ongeveer 2000 kilometer af kunnen leggen. Als de sonde na die periode nog voldoende energie heeft, zou deze via kanaaltjes ook nog andere meren kunnen bezoeken. Onder het oppervlak moet de sonde sedimenten verzamelen en analyseren. Maar de onderzeeër kijkt niet alleen onder het oppervlak. Zo af en toe moet deze even bovenkomen om de verzamelde data naar de aarde versturen. Op zo’n moment kan deze ook foto’s maken van de zeespiegel.
Eerste idee
Hoewel de beelden al heel overtuigend zijn, benadrukken de onderzoekers dat de missie nog in de kinderschoenen staat. Dit zijn de eerste ideeën die ze bij zo’n onderzeeër voor Titan hadden. Nader onderzoek – onder meer naar de samenstelling van de meren op Titan – is nodig om dit ontwerp bij te schaven. Ook is het prettig om eerst meer te weten over de getijdenwerking op Titan.
Ondanks dat er nog een hoop werk aan de winkel is, maken de plannen enthousiast. Titan is namelijk razend interessant. Het is één van de meest aardachtige werelden die we tot op heden ontdekt hebben, met een dikke atmosfeer en veel organische stoffen. De meren zijn echter niet gevuld met water, maar met vloeibaar ethaan en methaan. Mogelijk zijn er op Titan ook vulkanen te vinden. Uit die vulkanen komt geen lava, maar mogelijk vloeibaar water. Lang is er gespeculeerd over de mogelijkheid van leven op Titan. De meeste onderzoekers achten het onwaarschijnlijk dat er vandaag de dag leven te vinden is.
(scientias.nl)
NASA wil deze onderzeeër naar de maan van Saturnus sturen
Geschreven door Caroline Kraaijvanger op 13 februari 2015 om 11:53 uur
NASA wil een onderzeeër naar Titan sturen en in het grootste meer van de maan – Kraken Mare – laten plonzen. En nu heeft de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie eindelijk prijsgegeven hoe die onderzeeër er ongeveer uit moet gaan zien.
Dat NASA dolgraag naar Titan wil, is geen geheim. Eerder dacht de ruimtevaartorganisatie al serieus na over het idee om een bootje naar Titan te sturen en op de meren van de maan te gaan varen. Uiteindelijk kwam deze Titan Mare Explorer er niet: NASA besloot dat het beter was om geld te steken in een missie waarbij het binnenste van Mars bestudeerd wordt.
Onderzeeër
Maar dat betekent niet dat Titan helemaal uit het geheugen van NASA verdwenen is. Nog steeds droomt de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie van een missie naar de maan van Saturnus. En in die dromen gaat NASA niet varen, maar duiken op Titan. En nu zijn beelden vrijgegeven van hoe zo’n onderzeeër er precies uit moet gaan zien. De onderzeeër zou ongeveer 1000 kilo moeten gaan wegen en zich voortbewegen met behulp van een Stirling radioisotope generator (SRG).
Kraken Mare
De onderzeeër zou zo rond 2040 in het grootste meer dat Titan rijk is – Kraken Mare – moeten plonzen en daar negentig dagen onderzoek moeten doen. In die periode moet de onderzeeër ongeveer 2000 kilometer af kunnen leggen. Als de sonde na die periode nog voldoende energie heeft, zou deze via kanaaltjes ook nog andere meren kunnen bezoeken. Onder het oppervlak moet de sonde sedimenten verzamelen en analyseren. Maar de onderzeeër kijkt niet alleen onder het oppervlak. Zo af en toe moet deze even bovenkomen om de verzamelde data naar de aarde versturen. Op zo’n moment kan deze ook foto’s maken van de zeespiegel.
Eerste idee
Hoewel de beelden al heel overtuigend zijn, benadrukken de onderzoekers dat de missie nog in de kinderschoenen staat. Dit zijn de eerste ideeën die ze bij zo’n onderzeeër voor Titan hadden. Nader onderzoek – onder meer naar de samenstelling van de meren op Titan – is nodig om dit ontwerp bij te schaven. Ook is het prettig om eerst meer te weten over de getijdenwerking op Titan.
Ondanks dat er nog een hoop werk aan de winkel is, maken de plannen enthousiast. Titan is namelijk razend interessant. Het is één van de meest aardachtige werelden die we tot op heden ontdekt hebben, met een dikke atmosfeer en veel organische stoffen. De meren zijn echter niet gevuld met water, maar met vloeibaar ethaan en methaan. Mogelijk zijn er op Titan ook vulkanen te vinden. Uit die vulkanen komt geen lava, maar mogelijk vloeibaar water. Lang is er gespeculeerd over de mogelijkheid van leven op Titan. De meeste onderzoekers achten het onwaarschijnlijk dat er vandaag de dag leven te vinden is.
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Venus zeer helder zichtbaar in het westen. (en Mars iets links erboven)
En Jupiter in het oosten.
edit: oh wacht, dit had in W&T / Astronomie in de Achtertuin #3 gemoeten.
(en Mars iets links erboven)En Jupiter in het oosten.
edit: oh wacht, dit had in W&T / Astronomie in de Achtertuin #3 gemoeten.
quote:Supermassive Diet: Black Holes Bulk-Up On Dark Matter
It has long been assumed that the size of a supermassive black hole in a galaxy's core is intimately related to the number of stars that galaxy contains — but it might not be that simple after all.
According to new research, it may in fact be a galaxy's extensive dark matter halo that controls the evolution of the central supermassive black hole and not the total number of stars that galaxy contains.
"There seems to be a mysterious link between the amount of dark matter a galaxy holds and the size of its central black hole, even though the two operate on vastly different scales," said lead author Akos Bogdan of the Harvard-Smithsonian Center for Astrophysics (CfA), Cambridge, Mass.
When the student is ready, the teacher will appear.
When the student is truly ready, the teacher will disappear.
When the student is truly ready, the teacher will disappear.
2040quote:
13-02-2015
NASA wil deze onderzeeër naar de maan van Saturnus sturen
[ afbeelding ]
Geschreven door Caroline Kraaijvanger op 13 februari 2015 om 11:53 uur
NASA wil een onderzeeër naar Titan sturen en in het grootste meer van de maan – Kraken Mare – laten plonzen. En nu heeft de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie eindelijk prijsgegeven hoe die onderzeeër er ongeveer uit moet gaan zien.
Dat NASA dolgraag naar Titan wil, is geen geheim. Eerder dacht de ruimtevaartorganisatie al serieus na over het idee om een bootje naar Titan te sturen en op de meren van de maan te gaan varen. Uiteindelijk kwam deze Titan Mare Explorer er niet: NASA besloot dat het beter was om geld te steken in een missie waarbij het binnenste van Mars bestudeerd wordt.
Onderzeeër
Maar dat betekent niet dat Titan helemaal uit het geheugen van NASA verdwenen is. Nog steeds droomt de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie van een missie naar de maan van Saturnus. En in die dromen gaat NASA niet varen, maar duiken op Titan. En nu zijn beelden vrijgegeven van hoe zo’n onderzeeër er precies uit moet gaan zien. De onderzeeër zou ongeveer 1000 kilo moeten gaan wegen en zich voortbewegen met behulp van een Stirling radioisotope generator (SRG).
Kraken Mare
De onderzeeër zou zo rond 2040 in het grootste meer dat Titan rijk is – Kraken Mare – moeten plonzen en daar negentig dagen onderzoek moeten doen. In die periode moet de onderzeeër ongeveer 2000 kilometer af kunnen leggen. Als de sonde na die periode nog voldoende energie heeft, zou deze via kanaaltjes ook nog andere meren kunnen bezoeken. Onder het oppervlak moet de sonde sedimenten verzamelen en analyseren. Maar de onderzeeër kijkt niet alleen onder het oppervlak. Zo af en toe moet deze even bovenkomen om de verzamelde data naar de aarde versturen. Op zo’n moment kan deze ook foto’s maken van de zeespiegel.
Eerste idee
Hoewel de beelden al heel overtuigend zijn, benadrukken de onderzoekers dat de missie nog in de kinderschoenen staat. Dit zijn de eerste ideeën die ze bij zo’n onderzeeër voor Titan hadden. Nader onderzoek – onder meer naar de samenstelling van de meren op Titan – is nodig om dit ontwerp bij te schaven. Ook is het prettig om eerst meer te weten over de getijdenwerking op Titan.
Ondanks dat er nog een hoop werk aan de winkel is, maken de plannen enthousiast. Titan is namelijk razend interessant. Het is één van de meest aardachtige werelden die we tot op heden ontdekt hebben, met een dikke atmosfeer en veel organische stoffen. De meren zijn echter niet gevuld met water, maar met vloeibaar ethaan en methaan. Mogelijk zijn er op Titan ook vulkanen te vinden. Uit die vulkanen komt geen lava, maar mogelijk vloeibaar water. Lang is er gespeculeerd over de mogelijkheid van leven op Titan. De meeste onderzoekers achten het onwaarschijnlijk dat er vandaag de dag leven te vinden is.
(scientias.nl)
Zo jammer dat geld op de verkeerde plaats wordt gegooid. Het ontwikkelen en de reis zullen echt geen 25 jaar in beslag nemen, in die tijd kan Voyager naar het einde van het zonnestelsel vliegen
woensdag 6 mei 2015 17:54 schreef Libertarisch het volgende:
Helaas pindakaas dan, het leven is hard. Je kunt niet iedereen blijven begeleiden alsof het kinderen zijn, je zult het zelf moeten doen.
Helaas pindakaas dan, het leven is hard. Je kunt niet iedereen blijven begeleiden alsof het kinderen zijn, je zult het zelf moeten doen.
Oke, bouw zelf zoiets dan in elkaar, en stuur het erheen.....quote:
[..]
2040
Zo jammer dat geld op de verkeerde plaats wordt gegooid. Het ontwikkelen en de reis zullen echt geen 25 jaar in beslag nemen, in die tijd kan Voyager naar het einde van het zonnestelsel vliegen
het is niet zomaar een reisje he... 
Herman Finkers... He buurman, ik hier ?
Gelukkig ben jij de expert die het beter weet. Al gesolliciteerd naar een hoge functie binnen de NASA?quote:
[..]
2040
Zo jammer dat geld op de verkeerde plaats wordt gegooid. Het ontwikkelen en de reis zullen echt geen 25 jaar in beslag nemen, in die tijd kan Voyager naar het einde van het zonnestelsel vliegen
iemand?quote:
Geheel toevallig:
http://www.astroblogs.nl/(...)lutie-de-kosmologie/
“Er is helemaal geen oerknal geweest” – revolutie in de kosmologie?
[..]
Eindelijk iemand die denkt wat iedereen zegt
Gaat er dacht ik over of er werkelijk een singulariteit geweest is. Ik denk dat eigenlijk niemand gelooft dat een zwart gat echt een oneindig grote dichtheid heeft, dus voor de oerknal zal hetzelfde gelden.quote:
Dit gaat eigenlijk meer over de aard van de oerknal, de eerste paar fracties van de tijd in ons universum.
12-Billion-Solar-Mass Black Hole Discovered
http://m.slashdot.org/story/214085
A team of astronomers has discovered what is, in galactic terms, a monstrous baby: a gigantic black hole of 12 billion solar masses in a barely newborn galaxy, just 875 million years after the big bang. It's roughly 3000 times the size of our Milky Way's central black hole. To have grown to such a size in so short a time, it must have been munching matter at close to the maximum physically possible rate for most of its existence. Its large size and rate of consumption also makes it the brightest object in that distant era, and astronomers can use its bright light to study the composition of the early universe: how much of the original hydrogen and helium from the big bang had been forged into heavier elements in the furnaces of stars.
http://m.slashdot.org/story/214085
A team of astronomers has discovered what is, in galactic terms, a monstrous baby: a gigantic black hole of 12 billion solar masses in a barely newborn galaxy, just 875 million years after the big bang. It's roughly 3000 times the size of our Milky Way's central black hole. To have grown to such a size in so short a time, it must have been munching matter at close to the maximum physically possible rate for most of its existence. Its large size and rate of consumption also makes it the brightest object in that distant era, and astronomers can use its bright light to study the composition of the early universe: how much of the original hydrogen and helium from the big bang had been forged into heavier elements in the furnaces of stars.
When the student is ready, the teacher will appear.
When the student is truly ready, the teacher will disappear.
When the student is truly ready, the teacher will disappear.
Beetje debiel maar ik dacht altijd dat SOHO uit 2 aparte sondes bestond die op de Lagrangepunten L1 en L3 waren gepositioneerd zodat deze kekke 3D kiekjes van de zon konden schieten. Nu lees ik dat het doodleuk 1 sonde is. Ben ik in de war met een ander project die wél uit 2 sondes bestaat?
woensdag 6 mei 2015 17:54 schreef Libertarisch het volgende:
Helaas pindakaas dan, het leven is hard. Je kunt niet iedereen blijven begeleiden alsof het kinderen zijn, je zult het zelf moeten doen.
Helaas pindakaas dan, het leven is hard. Je kunt niet iedereen blijven begeleiden alsof het kinderen zijn, je zult het zelf moeten doen.
Je zit bijna goed, het is niet SOHO maar het zijn de STEREO A en STEREO B satellieten, Solar Terrestrial Relations Observatory, op L4 en L5.quote:Op vrijdag 27 februari 2015 23:50 schreef Woods het volgende:
Beetje debiel maar ik dacht altijd dat SOHO uit 2 aparte sondes bestond die op de Lagrangepunten L1 en L3 waren gepositioneerd zodat deze kekke 3D kiekjes van de zon konden schieten. Nu lees ik dat het doodleuk 1 sonde is. Ben ik in de war met een ander project die wél uit 2 sondes bestaat?
http://en.wikipedia.org/wiki/STEREO
Hier een lijst met welke satellieten op welke lagrangepunten gestantioneerd zijn.:
http://en.wikipedia.org/wiki/List_of_objects_at_Lagrangian_points
Ik ben politiek incorrect, zeg wat ik wil en ben een trotste racist! w/
Mooi man. L3 wordt zotezien helemaal niet gebruiktquote:
[..]
Je zit bijna goed, het is niet SOHO maar het zijn de STEREO A en STEREO B satellieten, Solar Terrestrial Relations Observatory, op L4 en L5.
http://en.wikipedia.org/wiki/STEREO
Hier een lijst met welke satellieten op welke lagrangepunten gestantioneerd zijn.:
http://en.wikipedia.org/wiki/List_of_objects_at_Lagrangian_points
woensdag 6 mei 2015 17:54 schreef Libertarisch het volgende:
Helaas pindakaas dan, het leven is hard. Je kunt niet iedereen blijven begeleiden alsof het kinderen zijn, je zult het zelf moeten doen.
Helaas pindakaas dan, het leven is hard. Je kunt niet iedereen blijven begeleiden alsof het kinderen zijn, je zult het zelf moeten doen.
Ik denk dat dat te maken heeft omdat je dan een extra satelliet nodig heb om er mee te kunnen communiceren gezien L3 achter de zon ligt vanaf de aarde gezien.quote:
[..]
Mooi man. L3 wordt zotezien helemaal niet gebruikt
Ik ben politiek incorrect, zeg wat ik wil en ben een trotste racist! w/
04-03-2015
Hubble-telescoop viert 25 jaar in de ruimte
“Toekomstige ruimtetelescopen zullen niet zo oud worden”
Vrijwel iedereen kent de plaatjes van ruimtetelescoop Hubble, maar die waren niet mogelijk geweest zonder zijn ‘bril’. Toen de telescoop op 24 april 1990 werd gelanceerd bleek hij namelijk onscherpe beelden te maken. Kennislink spreekt ter gelegenheid van het 25-jarige jubileum van Hubble met een van de astronauten die de ruimtetelescoop repareerde.
door Roel van der Heijden
André Kuipers van De Kennis van Nu interviewde astronaut Claude Nicollier over het jubileum van Hubble. Bekijk het fragment hier terug.
De Hubble-telescoop.
NASA
De Hubble-telescoop is misschien wel de meest succesvolle PR-machine ooit voor de wetenschap. “De prachtige beelden zorgden voor een enorme promotie van de wetenschap”, zegt Claude Nicollier, de Zwitserse astronaut die in de jaren ’90 eigenhandig aan Hubble sleutelde, ruim 500 kilometer boven de aarde.
Maar natuurlijk deed Hubble ook waar hij in eerste instantie voor bedoeld was: een revolutie veroorzaken in de astronomie. Nicollier: “Hubble heeft een relatief groot blikveld, veel groter dan veel telescopen op aarde. Ook is het voor een telescoop in de ruimte erg makkelijk om lange tijd op een object gefocust te blijven. Op de draaiende aarde is dat wat moeilijker.”
Hubble keek daardoor dieper dan ooit te voren het heelal in. Een ogenschijnlijk leeg stukje nachthemel bleek na dagen belichting bomvol te zitten met verre sterrenstelsels.
De ‘geboortes’ van sterren werden gezien, poollichten op Saturnus, de inslag van een komeet op Jupiter. Stofwolken, protoplanetaire schijven en de resten van supernova’s werden beter dan ooit gefotografeerd. De uitdijing van het universum werd met grote precisie bepaald, alsmede de leeftijd van het universum. De lijst is te lang om op te noemen. (klik op de slideshow voor meer informatie)
Nieuw_pillars_of_creationHubble_xdf_bijgesneden15370744134_43140fc503_oNgc_6326_by_hubble_space_telescopeMars_hubbleNicollier_in_de_ruimte_2 Bekijk de slideshow 25 jaar Hubble-telescoop
Nieuwe bril
Maar het had weinig gescheeld of Hubble had helemaal niet zo’n belangrijke rol in het ruimteonderzoek gespeeld. Toen Hubble vanuit zijn baan op ongeveer 550 kilometer hoogte foto’s naar de aarde begon te sturen bleek er iets grondig mis te zijn. Het licht dat Hubble opving werd op foto’s als het ware uitgesmeerd. Nog steeds was de telescoop daarmee beter dan veel telescopen op de grond, maar lang niet zo scherp als de wetenschappers hadden gehoopt.
De hoofdspiegel in 1979, toen hij werd geslepen.
NASA
Het bleek zelfs dat Hubble het grootste deel van de wetenschappelijke waarnemingen níet kon uitvoeren. Bij NASA zat men met de handen in het haar. De betrokken ingenieurs gingen op zoek naar de fout en sloegen zich voor het hoofd toen ze hem vonden.
Wat bleek? De hoofdspiegel met een diameter van 2,4 meter was weliswaar met de grootste precisie ooit geslepen, maar in de verkeerde vorm! De randen van de holle spiegel bleken 2,2 micrometer te vlak te zijn.
De Hubble-telescoop, gekoppeld aan een Spaceshuttle tijdens de eerste reparatiemissie in 1993.
NASA
Het duurder ruim drie jaar voordat er een oplossing was. De vorm van de hoofdspiegel was helaas niet meer te veranderen, maar wel de vorm van de veel kleinere zogenoemde secundaire spiegels. Deze vangen het licht van de hoofdspiegel op en weerkaatsen dat naar de meetinstrumenten.
In 1993 vertrok Spaceshuttle Endeavour naar Hubble met een aantal fout geslepen spiegels. De fout was echter precies de tegenovergestelde fout als die van de hoofdspiegel. Door het licht via deze spiegels op de meetinstrumenten te laten vallen werd het euvel van de hoofdspiegel verholpen. Hubble kon weer scherp zien.
Overigens heeft Hubble tot hij een bril kreeg nog wel nuttige foto’s gemaakt. Bijvoorbeeld van minder zwakke objecten, waarbij de precisie van de telescoop een kleinere rol speelde. Doordat de ‘fout’ precies bekend was konden de wetenschappers daarmee rekeningen houden in hun analyses.
Acht uur ‘wandelen’ in de ruimte
Nicollier was astronaut voor twee missies naar Hubble. Tijdens de eerste reparatiemissie, in 1993, was hij onder andere verantwoordelijk voor het besturen van de robotarm. Hij verbleef de gehele missie in de Spaceshuttle. Tijdens zijn tweede missie moest hij wél naar buiten, om onder andere de hoofdcomputer van Hubble te vervangen. “Knap lastig, om iets te repareren met dikke handschoenen en een vizier voor je gezicht”, zegt Nicollier. “Het was fantastisch om zo lang in de ruimte te zweven, heel anders dan het verblijf in de shuttle. Het uitzicht is adembenemend. Ik ben tijdens de ruimtewandeling vijf keer om de aarde gevlogen! Maar toch voel je de druk om goed te presteren en was ik heel erg gefocust op mijn taak. Het was gewoon werk.”
Het ‘geheim’ van oud worden
En, wat is nu het geheim van zo oud worden, wordt er op tv altijd gevraagd aan hoogbejaarden op hun verjaardag. Voor Hubble is het in ieder geval het grote aantal onderhoudsbeurten. Vijfmaal kwam er een Spaceshuttle op bezoek. De astronauten vervingen tijdens die missies versleten onderdelen of installeerden nieuwe en vaak betere apparatuur.
Nicollier zegt dat Hubble door de grondige service die hij ontving een relatief moderne telescoop is, nog steeds. “Als we er niks aan hadden gedaan dan was het nu een erg ouderwets apparaat geweest.” De vraag is of hij überhaupt nog zou werken…
Hubble presteert momenteel nog prima, en al enkele jaren langer dan de maximaal 20 jaar die in 1990 werd voorzien. NASA hoopt de telescoop, na de laatste servicebeurt in 2009, in ieder geval tot 2020 te kunnen gebruiken, maar als er ondertussen iets kapot gaat dan is het wellicht gedaan. Sinds het pensioen van de Spaceshuttle is er geen mogelijkheid meer om reparatiemissies uit te voeren.
Ruimte versus de grond
Ondertussen gaan de ontwikkelingen op de grond flink door. Telescopen zoals de VLT, ALMA en LOFAR weten steeds betere plaatjes te maken, bovendien in een enorm frequentiebereik. En ook de vervelende invloeden van de atmosfeer gaat men succesvol te lijf met adaptieve optiek. Is het dan eigenlijk nog wel nodig om dure ruimtetelescopen te ontwikkelen?
Model van ruimtetelescoop Webb op ware grote. De lancering staat gepland in 2018.
NASA
Volgens Nicollier wel: “Er zijn een paar soorten straling die door de atmosfeer worden geabsorbeerd, bijvoorbeeld UV-licht en infrarood. Je kunt dan nog zo’n grote telescoop op aarde bouwen, maar ze zijn voor die golflengtes waardeloos.”
Daarom wordt in 2018 ruimtetelescoop James Webb gelanceerd, de opvolger van Hubble. De hoofdspiegel van Webb wordt met een diameter van 6,5 meter bijna drie keer groter de Hubble. Verder zal hij (net als Hubble) gevoelig zijn voor zichtbaar licht en infrarode straling.
De missie van Webb duurt vijf jaar, maar men hoopt dat hij tien jaar meegaat. “Toch kunnen er helemaal niets aan doen als hij stuk gaat,” zegt Nicollier, “dus zo oud als Hubble gaat hij zeker niet worden.”
(Kennislink)
Hubble-telescoop viert 25 jaar in de ruimte
“Toekomstige ruimtetelescopen zullen niet zo oud worden”
Vrijwel iedereen kent de plaatjes van ruimtetelescoop Hubble, maar die waren niet mogelijk geweest zonder zijn ‘bril’. Toen de telescoop op 24 april 1990 werd gelanceerd bleek hij namelijk onscherpe beelden te maken. Kennislink spreekt ter gelegenheid van het 25-jarige jubileum van Hubble met een van de astronauten die de ruimtetelescoop repareerde.
door Roel van der Heijden
André Kuipers van De Kennis van Nu interviewde astronaut Claude Nicollier over het jubileum van Hubble. Bekijk het fragment hier terug.
De Hubble-telescoop.
NASA
De Hubble-telescoop is misschien wel de meest succesvolle PR-machine ooit voor de wetenschap. “De prachtige beelden zorgden voor een enorme promotie van de wetenschap”, zegt Claude Nicollier, de Zwitserse astronaut die in de jaren ’90 eigenhandig aan Hubble sleutelde, ruim 500 kilometer boven de aarde.
Maar natuurlijk deed Hubble ook waar hij in eerste instantie voor bedoeld was: een revolutie veroorzaken in de astronomie. Nicollier: “Hubble heeft een relatief groot blikveld, veel groter dan veel telescopen op aarde. Ook is het voor een telescoop in de ruimte erg makkelijk om lange tijd op een object gefocust te blijven. Op de draaiende aarde is dat wat moeilijker.”
Hubble keek daardoor dieper dan ooit te voren het heelal in. Een ogenschijnlijk leeg stukje nachthemel bleek na dagen belichting bomvol te zitten met verre sterrenstelsels.
De ‘geboortes’ van sterren werden gezien, poollichten op Saturnus, de inslag van een komeet op Jupiter. Stofwolken, protoplanetaire schijven en de resten van supernova’s werden beter dan ooit gefotografeerd. De uitdijing van het universum werd met grote precisie bepaald, alsmede de leeftijd van het universum. De lijst is te lang om op te noemen. (klik op de slideshow voor meer informatie)
Nieuw_pillars_of_creationHubble_xdf_bijgesneden15370744134_43140fc503_oNgc_6326_by_hubble_space_telescopeMars_hubbleNicollier_in_de_ruimte_2 Bekijk de slideshow 25 jaar Hubble-telescoop
Nieuwe bril
Maar het had weinig gescheeld of Hubble had helemaal niet zo’n belangrijke rol in het ruimteonderzoek gespeeld. Toen Hubble vanuit zijn baan op ongeveer 550 kilometer hoogte foto’s naar de aarde begon te sturen bleek er iets grondig mis te zijn. Het licht dat Hubble opving werd op foto’s als het ware uitgesmeerd. Nog steeds was de telescoop daarmee beter dan veel telescopen op de grond, maar lang niet zo scherp als de wetenschappers hadden gehoopt.
De hoofdspiegel in 1979, toen hij werd geslepen.
NASA
Het bleek zelfs dat Hubble het grootste deel van de wetenschappelijke waarnemingen níet kon uitvoeren. Bij NASA zat men met de handen in het haar. De betrokken ingenieurs gingen op zoek naar de fout en sloegen zich voor het hoofd toen ze hem vonden.
Wat bleek? De hoofdspiegel met een diameter van 2,4 meter was weliswaar met de grootste precisie ooit geslepen, maar in de verkeerde vorm! De randen van de holle spiegel bleken 2,2 micrometer te vlak te zijn.
De Hubble-telescoop, gekoppeld aan een Spaceshuttle tijdens de eerste reparatiemissie in 1993.
NASA
Het duurder ruim drie jaar voordat er een oplossing was. De vorm van de hoofdspiegel was helaas niet meer te veranderen, maar wel de vorm van de veel kleinere zogenoemde secundaire spiegels. Deze vangen het licht van de hoofdspiegel op en weerkaatsen dat naar de meetinstrumenten.
In 1993 vertrok Spaceshuttle Endeavour naar Hubble met een aantal fout geslepen spiegels. De fout was echter precies de tegenovergestelde fout als die van de hoofdspiegel. Door het licht via deze spiegels op de meetinstrumenten te laten vallen werd het euvel van de hoofdspiegel verholpen. Hubble kon weer scherp zien.
Overigens heeft Hubble tot hij een bril kreeg nog wel nuttige foto’s gemaakt. Bijvoorbeeld van minder zwakke objecten, waarbij de precisie van de telescoop een kleinere rol speelde. Doordat de ‘fout’ precies bekend was konden de wetenschappers daarmee rekeningen houden in hun analyses.
Acht uur ‘wandelen’ in de ruimte
Nicollier was astronaut voor twee missies naar Hubble. Tijdens de eerste reparatiemissie, in 1993, was hij onder andere verantwoordelijk voor het besturen van de robotarm. Hij verbleef de gehele missie in de Spaceshuttle. Tijdens zijn tweede missie moest hij wél naar buiten, om onder andere de hoofdcomputer van Hubble te vervangen. “Knap lastig, om iets te repareren met dikke handschoenen en een vizier voor je gezicht”, zegt Nicollier. “Het was fantastisch om zo lang in de ruimte te zweven, heel anders dan het verblijf in de shuttle. Het uitzicht is adembenemend. Ik ben tijdens de ruimtewandeling vijf keer om de aarde gevlogen! Maar toch voel je de druk om goed te presteren en was ik heel erg gefocust op mijn taak. Het was gewoon werk.”
Het ‘geheim’ van oud worden
En, wat is nu het geheim van zo oud worden, wordt er op tv altijd gevraagd aan hoogbejaarden op hun verjaardag. Voor Hubble is het in ieder geval het grote aantal onderhoudsbeurten. Vijfmaal kwam er een Spaceshuttle op bezoek. De astronauten vervingen tijdens die missies versleten onderdelen of installeerden nieuwe en vaak betere apparatuur.
Nicollier zegt dat Hubble door de grondige service die hij ontving een relatief moderne telescoop is, nog steeds. “Als we er niks aan hadden gedaan dan was het nu een erg ouderwets apparaat geweest.” De vraag is of hij überhaupt nog zou werken…
Hubble presteert momenteel nog prima, en al enkele jaren langer dan de maximaal 20 jaar die in 1990 werd voorzien. NASA hoopt de telescoop, na de laatste servicebeurt in 2009, in ieder geval tot 2020 te kunnen gebruiken, maar als er ondertussen iets kapot gaat dan is het wellicht gedaan. Sinds het pensioen van de Spaceshuttle is er geen mogelijkheid meer om reparatiemissies uit te voeren.
Ruimte versus de grond
Ondertussen gaan de ontwikkelingen op de grond flink door. Telescopen zoals de VLT, ALMA en LOFAR weten steeds betere plaatjes te maken, bovendien in een enorm frequentiebereik. En ook de vervelende invloeden van de atmosfeer gaat men succesvol te lijf met adaptieve optiek. Is het dan eigenlijk nog wel nodig om dure ruimtetelescopen te ontwikkelen?
Model van ruimtetelescoop Webb op ware grote. De lancering staat gepland in 2018.
NASA
Volgens Nicollier wel: “Er zijn een paar soorten straling die door de atmosfeer worden geabsorbeerd, bijvoorbeeld UV-licht en infrarood. Je kunt dan nog zo’n grote telescoop op aarde bouwen, maar ze zijn voor die golflengtes waardeloos.”
Daarom wordt in 2018 ruimtetelescoop James Webb gelanceerd, de opvolger van Hubble. De hoofdspiegel van Webb wordt met een diameter van 6,5 meter bijna drie keer groter de Hubble. Verder zal hij (net als Hubble) gevoelig zijn voor zichtbaar licht en infrarode straling.
De missie van Webb duurt vijf jaar, maar men hoopt dat hij tien jaar meegaat. “Toch kunnen er helemaal niets aan doen als hij stuk gaat,” zegt Nicollier, “dus zo oud als Hubble gaat hij zeker niet worden.”
(Kennislink)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Alvast gefeliciteerd hubble telescoop! uhm.. klinkt raar om een telescoop te feliciteren haha
De telescoop die onze kijk op het universum heeft verandert en ons zeer mooie plaatjes heeft opgeleverd en onze kennis over astronomie zoveel heeft vergroot. De reden om nog meer telescopen de ruimte in te lanceren.
Kan niet wachten tot de James Webb Space Telescope gelanceerd wordt om hubble op te volgen en nog veel meer details zal gaan brengen.
[ Bericht 0% gewijzigd door geert_realist op 05-03-2015 11:45:34 ]
uhm.. klinkt raar om een telescoop te feliciteren hahaDe telescoop die onze kijk op het universum heeft verandert en ons zeer mooie plaatjes heeft opgeleverd en onze kennis over astronomie zoveel heeft vergroot. De reden om nog meer telescopen de ruimte in te lanceren.
Kan niet wachten tot de James Webb Space Telescope gelanceerd wordt om hubble op te volgen en nog veel meer details zal gaan brengen.
[ Bericht 0% gewijzigd door geert_realist op 05-03-2015 11:45:34 ]
Ik ben politiek incorrect, zeg wat ik wil en ben een trotste racist! w/
Morgen komt Dawn aan bij Ceres
http://www.astroblogs.nl/(...)-dwergplaneet-ceres/
http://www.astroblogs.nl/(...)-dwergplaneet-ceres/
Ik ben politiek incorrect, zeg wat ik wil en ben een trotste racist! w/
Meer over missie Dawnquote:
Morgen komt Dawn aan bij Ceres
http://www.astroblogs.nl/(...)-dwergplaneet-ceres/
W&T / Missie: Dawn. Voor het eerst in een baan rond een dwergplaneet
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
quote:Planeet met vier zonnen ontdekt
Wetenschappers hebben een planeet met vier zonnen ontdekt. De ontdekking werd gedaan door een team van de universiteit van Hawaï.
De planeet die 30 Ari heet, staat op 136 lichtjaren verwijderd van de aarde in het sterrenbeeld Ram. Bekend was al dat 30 Ari drie zonnen had maar onlangs werd vastgesteld dat er een vierde in het spel is.
De planeet zelf is van enorme omvang en heeft een massa die tien keer zo groot is als Jupiter, de grootste planeet in ons zonnestelsel. Het zou voor de tweede keer zijn dat een planeet met vier zonnen is ontdekt.
Hemellichamen met twee of drie zonnen komen geregeld voor. Door de jongste ontdekking verwachten wetenschappers meer viersterrige planeten te traceren
Ik ben politiek incorrect, zeg wat ik wil en ben een trotste racist! w/
Gisteren had je nog op BBC2 een de docu 'Horizon - The Hunt for Gravitational Waves'. Vanavond om 00:20 een herhalen op BBC2.
Voorlopig is het ook nog op youtube te zien, maar de bbc kan er een regiorestrictie op leggen of laten verwijderen.
Eventueel ook op torrent in 720p te downloaden als je zoekt op 'Horizon - The Hunt for Gravitational Waves'.
Voorlopig is het ook nog op youtube te zien, maar de bbc kan er een regiorestrictie op leggen of laten verwijderen.
Eventueel ook op torrent in 720p te downloaden als je zoekt op 'Horizon - The Hunt for Gravitational Waves'.
Ik ben politiek incorrect, zeg wat ik wil en ben een trotste racist! w/
12-03-2015
Ondergrondse oceaan op maan van Jupiter ontde
Waarschijnlijk is er op Ganymedes, de grootste maan VAN Jupiter, meer WATER te vinden dan op aarde. © ap.
Onder het oppervlak van de grootste maan van Jupiter, Ganymedes, bevindt zich een enorme oceaan vol zout water. Waarschijnlijk is er meer water te vinden dan op aarde. Dat heeft de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA bekendgemaakt. Water is belangrijk bij de zoektocht naar mogelijkheden voor buitenaards leven.
Het oppervlak van Ganymedes bestaat uit een dikke laag ijs van ongeveer 150 kilometer. Daaronder zou de oceaan zijn. Die is vermoedelijk tot 100 kilometer diep. Ter vergelijking: het diepste PUNT in een oceaan op aarde is bijna 11 kilometer onder de zeespiegel.
Eigen magnetisch veld
Ganymedes is de grootste maan in ons zonnestelsel en bevindt zich op ongeveer 630 miljoen kilometer van de aarde. Hij is groter dan de planeet Mercurius en bijna 3,5 keer zo GROOT als onze maan. Ganymedes is zo groot, dat hij een eigen magnetisch veld heeft, net als de zon en de planeten. Dat magnetische veld veroorzaakt poollichten, op Ganymedes net zoals op aarde.
Aurora's
De Amerikaans-Europese ruimtetelescoop Hubble - die sinds 1990 in een baan rond de aarde draait - heeft die zogeheten aurora's bestudeerd. "Als je de poollichten op een bepaalde manier bekijkt, LEER je iets over het magnetische veld. Als je het magnetische veld kent, weet je iets over het binnenste van de maan", verklaart de Duitse hoofdonderzoeker Joachim Saur.
Ook op Enceladus
Wetenschappers denken dat er OOK water is op Enceladus, een van de manen van Saturnus. Op Titan, een andere maan van Saturnus, is ook een oceaan. Niet van water, maar van vloeibare ethaan en methaan. Op aarde zijn dat gassen, maar op Titan worden de stoffen vloeibaar door de extreme kou.
(HLN)
Ondergrondse oceaan op maan van Jupiter ontde
Waarschijnlijk is er op Ganymedes, de grootste maan VAN Jupiter, meer WATER te vinden dan op aarde. © ap.
Onder het oppervlak van de grootste maan van Jupiter, Ganymedes, bevindt zich een enorme oceaan vol zout water. Waarschijnlijk is er meer water te vinden dan op aarde. Dat heeft de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA bekendgemaakt. Water is belangrijk bij de zoektocht naar mogelijkheden voor buitenaards leven.
Het oppervlak van Ganymedes bestaat uit een dikke laag ijs van ongeveer 150 kilometer. Daaronder zou de oceaan zijn. Die is vermoedelijk tot 100 kilometer diep. Ter vergelijking: het diepste PUNT in een oceaan op aarde is bijna 11 kilometer onder de zeespiegel.
Eigen magnetisch veld
Ganymedes is de grootste maan in ons zonnestelsel en bevindt zich op ongeveer 630 miljoen kilometer van de aarde. Hij is groter dan de planeet Mercurius en bijna 3,5 keer zo GROOT als onze maan. Ganymedes is zo groot, dat hij een eigen magnetisch veld heeft, net als de zon en de planeten. Dat magnetische veld veroorzaakt poollichten, op Ganymedes net zoals op aarde.
Aurora's
De Amerikaans-Europese ruimtetelescoop Hubble - die sinds 1990 in een baan rond de aarde draait - heeft die zogeheten aurora's bestudeerd. "Als je de poollichten op een bepaalde manier bekijkt, LEER je iets over het magnetische veld. Als je het magnetische veld kent, weet je iets over het binnenste van de maan", verklaart de Duitse hoofdonderzoeker Joachim Saur.
Ook op Enceladus
Wetenschappers denken dat er OOK water is op Enceladus, een van de manen van Saturnus. Op Titan, een andere maan van Saturnus, is ook een oceaan. Niet van water, maar van vloeibare ethaan en methaan. Op aarde zijn dat gassen, maar op Titan worden de stoffen vloeibaar door de extreme kou.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Hubble vindt aanwijzingen voor zoutwater-oceaan op Jupiter’s grootste maan Ganymedes
http://www.astroblogs.nl/(...)tste-maan-ganymedes/
http://www.nasa.gov/press(...)piters-largest-moon/
Cassini vindt bewijs voor heetwaterbronnen op Saturnus’ maan Enceladus
http://www.astroblogs.nl/(...)rnus-maan-enceladus/
http://www.nasa.gov/press(...)drothermal-activity/
http://www.astroblogs.nl/(...)tste-maan-ganymedes/
http://www.nasa.gov/press(...)piters-largest-moon/
Cassini vindt bewijs voor heetwaterbronnen op Saturnus’ maan Enceladus
http://www.astroblogs.nl/(...)rnus-maan-enceladus/
http://www.nasa.gov/press(...)drothermal-activity/
Ik ben politiek incorrect, zeg wat ik wil en ben een trotste racist! w/
Niet echt "astronomie", maar een mooie BBC pagina over de eerste space walk, vandaag 50 jaar geleden (18 maart 1965).
http://www.bbc.co.uk/news/special/2014/newsspec_9035/index.html
http://www.bbc.co.uk/news/special/2014/newsspec_9035/index.html
Ich glaube, dass es manchmal nicht genügend Steine gibt und
Ich bin mir sicher, dass auch schöne Augen weinen
Ich bin mir sicher, dass auch schöne Augen weinen
Planets in the habitable zone around most stars, researchers calculate
http://www.sciencedaily.com/releases/2015/03/150318074515.htm
http://www.sciencedaily.com/releases/2015/03/150318074515.htm
quote:Astronomers have discovered thousands of exoplanets using the Kepler satellite. By analyzing these planetary systems, researchers have calculated the probability for the number of stars that might have planets in the habitable zone. The calculations show that billions of stars in the Milky Way will have one to three planets in the habitable zone, where there is the potential for liquid water and where life could exist.
Ik ben politiek incorrect, zeg wat ik wil en ben een trotste racist! w/
Daar hebben we een apart topic voor, beste geertquote:
Planets in the habitable zone around most stars, researchers calculate
http://www.sciencedaily.com/releases/2015/03/150318074515.htm
[..]
W&T / [CENTRAAL] Exo-Planeten Topic #2
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Hm, zat wat te denken, kon zo 123 niet vinden of er eerder onderzoek naar is (vast wel). Maar klopt de volgende gedachtengang?:
Stel, je lanceert vandaag een ruimtesonde die de aarde filmt en die deze opname tegelijkertijd ook projecteert op een scherm. Je stuurt deze sonde met lichtsnelheid naar een afstand op 1 lichtjaar. Vanaf aarde film je de projectie van de sonde.
Dus bij t=0 is het Od, waarbij O de aarde met camera is en d de sonde met projectiescherm (o-stukje de camera, bovenste stukje van de d het projectiescherm). Het elkaar filmen is realtime en op dit moment 'zien' beiden tegelijk hetzelfde.
bij t=1 dan als volgt:
O---------d--------d
Waarbij de schuingedrukte d in het midden de sonde na een half jaar is.
Op aarde is het nu 22-3-2016, de sonde is een jaar onderweg. Maar op deze datum ziet de camera op aarde de beelden van dat de sonde halverwege was. Half jaar reizen, en half jaar terugreis photonen van projectie. De sonde zelf is inmiddels op z'n eindbestemming.
Doordat de sonde reist met snelheid van het licht, blijft ie de aarde als één stilstaand frame zien. Tot het bereiken van de bestemming ziet de sonde dus enkel dat ene frame van 22-03-2015 en de camera op aarde ziet in 2016 dus ook datzelfde ene frame van toen de sonde halverwege was.
t=2:
O-----------------------d
De sonde is nu een jaar op dezelfde plek aan het filmen. Het is op aarde nu 22-3-2017. De sonde kreeg vanaf bereiken bestemming de fotonen vanaf aarde binnen en heeft het afgelopen jaar de aarde opgenomen zoals ie tussen 22-3-2015 en 22-3-2016 was. Op dit moment, exact 2 jaar na lancering, ziet de camera op aarde echter nog steeds alleen dat ene frame van 22-3-2015 terug. Want dat is alles wat de sonde nog zag t/m exact een jaar na lancering en het bereiken van de bestemming + een jaar voor de fotonen komen tot camera op aarde.
t=2.5
O---------[d--------
De sonde keert met lichtsnelheid weer terug naar aarde en is na een half jaar halverwege. Het is 22-9-2017 op aarde. De sonde neemt nog steeds op en projecteert nog steeds. De sonde ziet op dit moment de aarde zoals ie was op 22-3-2017. Dat betekent dus dat de sonde in een half jaar, een geheel jaar van aarde heeft opgenomen (22-3-2016 - 22-3-2017). De camera op aarde ziet nu ook 22-3-2017 terug. De camera op aarde neemt dus in een half jaar maar liefst 2 jaar op. (22-3-2015 (zie t=2) - 22-3-2017). Mensen die dus op aarde naar de opname van de aardse camera keken 'realtime' zagen 'realtime' de afgelopen 2 jaar 4 keer zo snel voorbij vliegen.
t=3
Od
De sonde is terug op aarde. Het is nu 22-3-2018. De sonde heeft in afgelopen half jaar weer een jaar opgenomen. De camera en de sonde projecteren weer tegelijk hetzelfde beeld, die van 22-3-2018. In dit half jaar heeft de camera op aarde dus één historisch jaar vastgelegd. Gemiddeld 2 keer zo snel ipv 4 keer.
In de volledige 3 jaar zag men op aarde dus 2 jaar lang een stilstaand beeld, en vervolgens zag men in het derde jaar de volledige 3 jaar versneld voorbij komen, waarbij het eerste half jaar sneller ging dan het tweede.
-----
Klopt het bovenstaande? En hoe ziet de curve er dan uit van de verhoogde snelheid van laatste jaar voor de camera op aarde? Is dat lineair?
Dit soort principes zullen vast al tientallen jaren geleden onderzocht zijn maar was nu even eigen brainfart.
Stel, je lanceert vandaag een ruimtesonde die de aarde filmt en die deze opname tegelijkertijd ook projecteert op een scherm. Je stuurt deze sonde met lichtsnelheid naar een afstand op 1 lichtjaar. Vanaf aarde film je de projectie van de sonde.
Dus bij t=0 is het Od, waarbij O de aarde met camera is en d de sonde met projectiescherm (o-stukje de camera, bovenste stukje van de d het projectiescherm). Het elkaar filmen is realtime en op dit moment 'zien' beiden tegelijk hetzelfde.
bij t=1 dan als volgt:
O---------d--------d
Waarbij de schuingedrukte d in het midden de sonde na een half jaar is.
Op aarde is het nu 22-3-2016, de sonde is een jaar onderweg. Maar op deze datum ziet de camera op aarde de beelden van dat de sonde halverwege was. Half jaar reizen, en half jaar terugreis photonen van projectie. De sonde zelf is inmiddels op z'n eindbestemming.
Doordat de sonde reist met snelheid van het licht, blijft ie de aarde als één stilstaand frame zien. Tot het bereiken van de bestemming ziet de sonde dus enkel dat ene frame van 22-03-2015 en de camera op aarde ziet in 2016 dus ook datzelfde ene frame van toen de sonde halverwege was.
t=2:
O-----------------------d
De sonde is nu een jaar op dezelfde plek aan het filmen. Het is op aarde nu 22-3-2017. De sonde kreeg vanaf bereiken bestemming de fotonen vanaf aarde binnen en heeft het afgelopen jaar de aarde opgenomen zoals ie tussen 22-3-2015 en 22-3-2016 was. Op dit moment, exact 2 jaar na lancering, ziet de camera op aarde echter nog steeds alleen dat ene frame van 22-3-2015 terug. Want dat is alles wat de sonde nog zag t/m exact een jaar na lancering en het bereiken van de bestemming + een jaar voor de fotonen komen tot camera op aarde.
t=2.5
O---------[d--------
De sonde keert met lichtsnelheid weer terug naar aarde en is na een half jaar halverwege. Het is 22-9-2017 op aarde. De sonde neemt nog steeds op en projecteert nog steeds. De sonde ziet op dit moment de aarde zoals ie was op 22-3-2017. Dat betekent dus dat de sonde in een half jaar, een geheel jaar van aarde heeft opgenomen (22-3-2016 - 22-3-2017). De camera op aarde ziet nu ook 22-3-2017 terug. De camera op aarde neemt dus in een half jaar maar liefst 2 jaar op. (22-3-2015 (zie t=2) - 22-3-2017). Mensen die dus op aarde naar de opname van de aardse camera keken 'realtime' zagen 'realtime' de afgelopen 2 jaar 4 keer zo snel voorbij vliegen.
t=3
Od
De sonde is terug op aarde. Het is nu 22-3-2018. De sonde heeft in afgelopen half jaar weer een jaar opgenomen. De camera en de sonde projecteren weer tegelijk hetzelfde beeld, die van 22-3-2018. In dit half jaar heeft de camera op aarde dus één historisch jaar vastgelegd. Gemiddeld 2 keer zo snel ipv 4 keer.
In de volledige 3 jaar zag men op aarde dus 2 jaar lang een stilstaand beeld, en vervolgens zag men in het derde jaar de volledige 3 jaar versneld voorbij komen, waarbij het eerste half jaar sneller ging dan het tweede.
-----
Klopt het bovenstaande? En hoe ziet de curve er dan uit van de verhoogde snelheid van laatste jaar voor de camera op aarde? Is dat lineair?
Dit soort principes zullen vast al tientallen jaren geleden onderzocht zijn maar was nu even eigen brainfart.
25-03-2015
NASA wil rotsblok van planetoïde plukken
.
Artist’s impression van de ‘robotsonde’ die een rotsblok zal oppikken van een planetoïde. (NASA)
Het Amerikaanse ruimteagentschap NASA heeft meer details gegeven omtrent de Asteroid Redirect Mission (ARM). Als eerste stap zal een onbemande ruimtesonde een enkele meters groot rotsblok oppikken van een planetoïde die relatief dicht in de buurt van de aarde komt. Dat rotsblok moet vervolgens in een stabiele baan om de maan worden gebracht, waar het door astronauten kan worden onderzoicht. De ARM-missie wordt gezien als een opstapje naar een bemande missie naar de planeet Mars.
Welke planetoïde het doelwit zal zijn, wordt pas in 2019 besloten, ongeveer een jaar voor de lancering van de ruimtesonde. Er zijn tot nu toe drie kandidaten: Itokawa, Bennu and 2008 EV5. De eerste kreeg in 2005 al eens bezoek van een Japanse ruimtesonde. Naar verwachting zullen later dit jaar nog meer kandidaten aan het lijstje worden toegevoegd.
De ARM-missie gaat zeker enkele jaren duren. Nadat de ruimtesonde het rotsblok heeft opgepikt, zal hij ongeveer een jaar lang in een zogeheten halobaan in de buurt van de planetoïde worden 'geparkeerd'. Dat is lang genoeg om de ruimterots een klein beetje van koers te brengen.
Dit deel van de missie is bedoeld om ervaring op te doen met het afweren van planetoïden die de aarde kunnen bedreigen. Als alles volgens plan verloopt, wordt het opgepikte rotsblok eind 2025 afgeleverd bij de maan. (EE)
(allesoversterrenkunde)
NASA wil rotsblok van planetoïde plukken
.
Artist’s impression van de ‘robotsonde’ die een rotsblok zal oppikken van een planetoïde. (NASA)
Het Amerikaanse ruimteagentschap NASA heeft meer details gegeven omtrent de Asteroid Redirect Mission (ARM). Als eerste stap zal een onbemande ruimtesonde een enkele meters groot rotsblok oppikken van een planetoïde die relatief dicht in de buurt van de aarde komt. Dat rotsblok moet vervolgens in een stabiele baan om de maan worden gebracht, waar het door astronauten kan worden onderzoicht. De ARM-missie wordt gezien als een opstapje naar een bemande missie naar de planeet Mars.
Welke planetoïde het doelwit zal zijn, wordt pas in 2019 besloten, ongeveer een jaar voor de lancering van de ruimtesonde. Er zijn tot nu toe drie kandidaten: Itokawa, Bennu and 2008 EV5. De eerste kreeg in 2005 al eens bezoek van een Japanse ruimtesonde. Naar verwachting zullen later dit jaar nog meer kandidaten aan het lijstje worden toegevoegd.
De ARM-missie gaat zeker enkele jaren duren. Nadat de ruimtesonde het rotsblok heeft opgepikt, zal hij ongeveer een jaar lang in een zogeheten halobaan in de buurt van de planetoïde worden 'geparkeerd'. Dat is lang genoeg om de ruimterots een klein beetje van koers te brengen.
Dit deel van de missie is bedoeld om ervaring op te doen met het afweren van planetoïden die de aarde kunnen bedreigen. Als alles volgens plan verloopt, wordt het opgepikte rotsblok eind 2025 afgeleverd bij de maan. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Komeet 46P/Wirtanen wordt een nieuwe ster aan de hemel.
Nog even wachten (3,5 jaar) en we zien weer een close-encounter komeet; de komeet 46P/Wirtanen die elke 5 jaar voorbijkomt. Echter hadden we de afgelopen decennia pech dat -omdat het een vrij kleine komeet is- het niet met het blote oog zichtbaar was vanwege de relatief grote afstand tussen de aarde en perihelium.
Laat deze in december 2018 nu bijna gelijk zijn. Sinds 1983 (komeet IRAS–Araki–Alcock op 0.03AE) is geen komeet zo dichtbij de aarde geweest en aangezien hier veel jonge mensen rondlopen zal dit hun eerste close-encounter worden; hij zal het dichtstbij zijn op 16 december 2018 met een afstand van slechts 0.073AE. Het perihelium is op 12 december dus met een beetje geluk zal het een magnitude aannemen van rond de 3, wat dus prima met het het blote oog te zien is bij helder weer.
Rond die tijd staat de komeet net boven Taurus in het zuidoosten en zal tezamen met Orion en Sirius een mooi aangezicht vormen (met echt helder weer en weinig kunstlicht is zelfs Uranus te zien meer naar het zuiden). Het enige jammerlijke is dat omdat het perihelium is bereikt we geen mooie staart zullen zien, want die staat bijna loodrecht op de aarde. Het zal dus blijven bij een nieuwe 'ster' aan de hemel.
Hier een sfeerimpressie van 16 december 2018 waarop de komeet het dichtst bij de aarde staat:
Hier kun je de komeet volgen: http://www.heavens-above.(...)ecified&alt=0&tz=CET
Vul bovenaan 16 december 2018 in en zie hoe dichtbij hij staat
Nog even wachten (3,5 jaar) en we zien weer een close-encounter komeet; de komeet 46P/Wirtanen die elke 5 jaar voorbijkomt. Echter hadden we de afgelopen decennia pech dat -omdat het een vrij kleine komeet is- het niet met het blote oog zichtbaar was vanwege de relatief grote afstand tussen de aarde en perihelium.
Laat deze in december 2018 nu bijna gelijk zijn. Sinds 1983 (komeet IRAS–Araki–Alcock op 0.03AE) is geen komeet zo dichtbij de aarde geweest en aangezien hier veel jonge mensen rondlopen zal dit hun eerste close-encounter worden; hij zal het dichtstbij zijn op 16 december 2018 met een afstand van slechts 0.073AE. Het perihelium is op 12 december dus met een beetje geluk zal het een magnitude aannemen van rond de 3, wat dus prima met het het blote oog te zien is bij helder weer.
Rond die tijd staat de komeet net boven Taurus in het zuidoosten en zal tezamen met Orion en Sirius een mooi aangezicht vormen (met echt helder weer en weinig kunstlicht is zelfs Uranus te zien meer naar het zuiden). Het enige jammerlijke is dat omdat het perihelium is bereikt we geen mooie staart zullen zien, want die staat bijna loodrecht op de aarde. Het zal dus blijven bij een nieuwe 'ster' aan de hemel.
Hier een sfeerimpressie van 16 december 2018 waarop de komeet het dichtst bij de aarde staat:
Hier kun je de komeet volgen: http://www.heavens-above.(...)ecified&alt=0&tz=CET
Vul bovenaan 16 december 2018 in en zie hoe dichtbij hij staat
I feel kinda Locrian today
03-04-2015
Missie ruimtesonde MESSENGER nogmaals verlengd
De planeetverkenner Messenger in een baan rond Mercurius. (NASA/JHU-APL)
De Amerikaanse ruimtesonde MESSENGER heeft weer wat extra tijd gekregen. Zijn vloeibare brandstof is al een tijdje op, waardoor hij langzaam naar het oppervlak van de planeet Mercurius spiraalt. Maar door het drukgas in zijn brandstoftanks te laten ontsnappen, wordt dat proces vertraagd.
Zonder dit trucje zou de ruimtesonde eind maart al te pletter zijn geslagen op de planeet. Op 18 maart jl. lukte het echter om hem zo veel extra snelheid te geven, dat het laagste punt van zijn omloopbaan werd verhoogd van 12 naar 34 kilometer.
Inmiddels was die kleinste afstand alweer afgenomen tot 5,5 kilometer. Een nieuwe stoot drukgas heeft daar nu 27,5 kilometer van gemaakt. Op tweede paasdag volgt nog zo’n manoeuvre – de derde van de in totaal vijf. Zo langzamerhand is dus wel het einde in zicht.
MESSENGER’s extra tijd wordt nuttig besteed met het maken van opnamen van het Mercuriusoppervlak en het in kaart brengen van de lokale magnetische velden van de planeet. (EE)
(allesoversterrekunde)
Missie ruimtesonde MESSENGER nogmaals verlengd
De planeetverkenner Messenger in een baan rond Mercurius. (NASA/JHU-APL)
De Amerikaanse ruimtesonde MESSENGER heeft weer wat extra tijd gekregen. Zijn vloeibare brandstof is al een tijdje op, waardoor hij langzaam naar het oppervlak van de planeet Mercurius spiraalt. Maar door het drukgas in zijn brandstoftanks te laten ontsnappen, wordt dat proces vertraagd.
Zonder dit trucje zou de ruimtesonde eind maart al te pletter zijn geslagen op de planeet. Op 18 maart jl. lukte het echter om hem zo veel extra snelheid te geven, dat het laagste punt van zijn omloopbaan werd verhoogd van 12 naar 34 kilometer.
Inmiddels was die kleinste afstand alweer afgenomen tot 5,5 kilometer. Een nieuwe stoot drukgas heeft daar nu 27,5 kilometer van gemaakt. Op tweede paasdag volgt nog zo’n manoeuvre – de derde van de in totaal vijf. Zo langzamerhand is dus wel het einde in zicht.
MESSENGER’s extra tijd wordt nuttig besteed met het maken van opnamen van het Mercuriusoppervlak en het in kaart brengen van de lokale magnetische velden van de planeet. (EE)
(allesoversterrekunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
07-04-2015
Buitenaards signaal zet wetenschap voor raadsel
© thinkstock.
Wetenschappers staan voor een raadsel nu een reeks radiosignalen uit de ruimte een opmerkelijk wiskundig patroon lijkt te volgen. De kans dat zoiets toevallig gebeurt, is slechts vijf op tienduizend. Mogelijke verklaring? Buitenaards leven.
De signalen zijn zogenoemde fast radio bursts (FRB's), die slechts een paar milliseconden duren. Ondanks hun korte duur brengen ze volgens wetenschappers evenveel energie vrij als de zon doet gedurende een hele maand. Het eerste signaal van de mysterieuze reeks werd waargenomen in 2007.
Wetenschappers gebruiken zogenoemde verspreidingseenheden om te meten welke afstand radiosignalen hebben afgelegd in de ruimte. Opvallend genoeg zijn die eenheden bij de signalen van de huidige reeks steeds een veelvoud van 187,5. De onderzoekers begrijpen daar niets van.
Een mogelijke verklaring is dat de radiopulsen afkomstig zijn van buitenaards leven; zeker omdat de kans vijf op tienduizend is dat de signalen toevallig een reeks vormen. Toch willen de wetenschappers daar niet aan. "We denken dat de signalen voortkomen uit een ontploffende ster of twee sterren die samensmelten", zegt Maura McLaughlin van de Universiteit van West-Virginia tegen FOX News.
Meer onderzoek nodig
Volgens een andere onderzoeker wordt de verklaring pas gezocht bij buitenaardse wezens als alle andere mogelijkheden zijn uitgesloten. "Ik zou mijn geld inzetten op een satelliet van de overheid als bron van de signalen, niet op een natuurverschijnsel", aldus John Learned van de Universiteit van Hawaii. Hij zegt dat meer onderzoek nodig is om goede conclusies te kunnen trekken. Dat zijn critici van de buitenaards leven-theorie met hem eens. Zij benadrukken dat de reeks uit slechts elf signalen bestaat; dat is eigenlijk een heel klein aantal waarnemingen.
Onderzoekster McLaughlin vindt het onmogelijk dat buitenaardse wezens de reeks hebben verstuurd. Ze zijn namelijk verzonden over een groot aantal verschillende radiofrequenties. Dat heeft nauwelijks voordeel als het om communicatie gaat en is dus waarschijnlijk niet opzettelijk gebeurd, denkt ze. "Bovendien zouden buitenaardse wezens ontzettend veel kracht nodig hebben om de signalen te kunnen versturen. Ze zouden de energie moeten opvangen van meerdere zonnen."
(HLN)
Buitenaards signaal zet wetenschap voor raadsel
© thinkstock.
Wetenschappers staan voor een raadsel nu een reeks radiosignalen uit de ruimte een opmerkelijk wiskundig patroon lijkt te volgen. De kans dat zoiets toevallig gebeurt, is slechts vijf op tienduizend. Mogelijke verklaring? Buitenaards leven.
De signalen zijn zogenoemde fast radio bursts (FRB's), die slechts een paar milliseconden duren. Ondanks hun korte duur brengen ze volgens wetenschappers evenveel energie vrij als de zon doet gedurende een hele maand. Het eerste signaal van de mysterieuze reeks werd waargenomen in 2007.
Wetenschappers gebruiken zogenoemde verspreidingseenheden om te meten welke afstand radiosignalen hebben afgelegd in de ruimte. Opvallend genoeg zijn die eenheden bij de signalen van de huidige reeks steeds een veelvoud van 187,5. De onderzoekers begrijpen daar niets van.
Een mogelijke verklaring is dat de radiopulsen afkomstig zijn van buitenaards leven; zeker omdat de kans vijf op tienduizend is dat de signalen toevallig een reeks vormen. Toch willen de wetenschappers daar niet aan. "We denken dat de signalen voortkomen uit een ontploffende ster of twee sterren die samensmelten", zegt Maura McLaughlin van de Universiteit van West-Virginia tegen FOX News.
Meer onderzoek nodig
Volgens een andere onderzoeker wordt de verklaring pas gezocht bij buitenaardse wezens als alle andere mogelijkheden zijn uitgesloten. "Ik zou mijn geld inzetten op een satelliet van de overheid als bron van de signalen, niet op een natuurverschijnsel", aldus John Learned van de Universiteit van Hawaii. Hij zegt dat meer onderzoek nodig is om goede conclusies te kunnen trekken. Dat zijn critici van de buitenaards leven-theorie met hem eens. Zij benadrukken dat de reeks uit slechts elf signalen bestaat; dat is eigenlijk een heel klein aantal waarnemingen.
Onderzoekster McLaughlin vindt het onmogelijk dat buitenaardse wezens de reeks hebben verstuurd. Ze zijn namelijk verzonden over een groot aantal verschillende radiofrequenties. Dat heeft nauwelijks voordeel als het om communicatie gaat en is dus waarschijnlijk niet opzettelijk gebeurd, denkt ze. "Bovendien zouden buitenaardse wezens ontzettend veel kracht nodig hebben om de signalen te kunnen versturen. Ze zouden de energie moeten opvangen van meerdere zonnen."
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Zou wel vet zijn, een tweede WOW-signaal?quote:Een mogelijke verklaring is dat de radiopulsen afkomstig zijn van buitenaards leven; zeker omdat de kans vijf op tienduizend is dat de signalen toevallig een reeks vormen. Toch willen de wetenschappers daar niet aan.
Dat lijkt me ook, want er zijn meerdere FRB's waargenomen met dit verschijnsel, 11 FRB's in totaal op verschillende lokaties.quote:Onderzoekster McLaughlin vindt het onmogelijk dat buitenaardse wezens de reeks hebben verstuurd.
Ik ben politiek incorrect, zeg wat ik wil en ben een trotste racist! w/
Ik herinner me hale bopp nog, weken konden we die zien. Prachtig.quote:
Komeet 46P/Wirtanen wordt een nieuwe ster aan de hemel.
Nog even wachten (3,5 jaar) en we zien weer een close-encounter komeet; de komeet 46P/Wirtanen die elke 5 jaar voorbijkomt. Echter hadden we de afgelopen decennia pech dat -omdat het een vrij kleine komeet is- het niet met het blote oog zichtbaar was vanwege de relatief grote afstand tussen de aarde en perihelium.
Laat deze in december 2018 nu bijna gelijk zijn. Sinds 1983 (komeet IRAS–Araki–Alcock op 0.03AE) is geen komeet zo dichtbij de aarde geweest en aangezien hier veel jonge mensen rondlopen zal dit hun eerste close-encounter worden; hij zal het dichtstbij zijn op 16 december 2018 met een afstand van slechts 0.073AE. Het perihelium is op 12 december dus met een beetje geluk zal het een magnitude aannemen van rond de 3, wat dus prima met het het blote oog te zien is bij helder weer.
Rond die tijd staat de komeet net boven Taurus in het zuidoosten en zal tezamen met Orion en Sirius een mooi aangezicht vormen (met echt helder weer en weinig kunstlicht is zelfs Uranus te zien meer naar het zuiden). Het enige jammerlijke is dat omdat het perihelium is bereikt we geen mooie staart zullen zien, want die staat bijna loodrecht op de aarde. Het zal dus blijven bij een nieuwe 'ster' aan de hemel.
Hier een sfeerimpressie van 16 december 2018 waarop de komeet het dichtst bij de aarde staat:
[ link | afbeelding ]
Hier kun je de komeet volgen: http://www.heavens-above.(...)ecified&alt=0&tz=CET
Vul bovenaan 16 december 2018 in en zie hoe dichtbij hij staat
Whatever...
08-04-2015
Complexe organische moleculen ontdekt bij jonge ster
Artist’s impression van de protoplanetaire schijf rond de jonge ster MWC 480. Met ALMA is in de buitengebieden van deze schijf het complexe organische molecuul methylcyanide ontdekt. (B. Saxton (NRAO/AUI/NSF))
Voor het eerst hebben astronomen complexe organische moleculen gedetecteerd in de protoplanetaire schijf rond een jonge ster. De ontdekking, gedaan met de Atacama Large Millimeter/submillimeter Array (ALMA) in Chili, bevestigt opnieuw dat de omstandigheden waaruit aarde en zon zijn voortgekomen niet uniek zijn in het heelal (Nature, 9 april).
De nieuwe ALMA-waarnemingen laten zien dat de schijf rond de jonge ster MWC 480 grote hoeveelheden methylcyanide (CH3CN) bevat – een complex koolstofhoudend molecuul. Er is genoeg methylcyanide om alle oceanen op aarde mee te vullen.
MWC 480 heeft ongeveer twee keer zoveel massa als de zon en staat op een afstand van 455 lichtjaar in het Taurus-stervormingsgebied. Zijn omringende schijf bevindt zich nog in een pril stadium: hij is nog maar kort geleden samengetrokken uit een koude, donkere nevel van stof en gas. Verder onderzoek met ALMA en andere telescopen zal nog moeten uitwijzen of hierin ook planeetvorming plaatsvindt.
Astronomen weten al een tijdje dat zulke koude, donkere nevels zeer efficiënte ‘fabrieken’ zijn van complexe organische moleculen, zoals de zogeheten cyaniden. Cyaniden, en met name methylcyanide, zijn van belang, omdat ze koolstof-stikstofbindingen bevatten. Deze laatste zijn essentieel voor de vorming van aminozuren – de bouwstenen van eiwitten en andere moleculen die aan de basis staan van het leven zoals wij dat kennen.
Tot nu toe was echter onduidelijk of deze complexe organische moleculen wel in stand kunnen blijven in de energierijke omgeving van een pas gevormd planetenstelsel, waar chemische bindingen blootstaan aan schokken en straling. De nieuwe waarnemingen laten zien dat deze moleculen niet alleen in stand blijven, maar zelfs gedijen. Dat geeft aan dat protoplanetaire schijven gunstige omgevingen zijn voor de vorming van complexe organische moleculen. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Complexe organische moleculen ontdekt bij jonge ster
Artist’s impression van de protoplanetaire schijf rond de jonge ster MWC 480. Met ALMA is in de buitengebieden van deze schijf het complexe organische molecuul methylcyanide ontdekt. (B. Saxton (NRAO/AUI/NSF))
Voor het eerst hebben astronomen complexe organische moleculen gedetecteerd in de protoplanetaire schijf rond een jonge ster. De ontdekking, gedaan met de Atacama Large Millimeter/submillimeter Array (ALMA) in Chili, bevestigt opnieuw dat de omstandigheden waaruit aarde en zon zijn voortgekomen niet uniek zijn in het heelal (Nature, 9 april).
De nieuwe ALMA-waarnemingen laten zien dat de schijf rond de jonge ster MWC 480 grote hoeveelheden methylcyanide (CH3CN) bevat – een complex koolstofhoudend molecuul. Er is genoeg methylcyanide om alle oceanen op aarde mee te vullen.
MWC 480 heeft ongeveer twee keer zoveel massa als de zon en staat op een afstand van 455 lichtjaar in het Taurus-stervormingsgebied. Zijn omringende schijf bevindt zich nog in een pril stadium: hij is nog maar kort geleden samengetrokken uit een koude, donkere nevel van stof en gas. Verder onderzoek met ALMA en andere telescopen zal nog moeten uitwijzen of hierin ook planeetvorming plaatsvindt.
Astronomen weten al een tijdje dat zulke koude, donkere nevels zeer efficiënte ‘fabrieken’ zijn van complexe organische moleculen, zoals de zogeheten cyaniden. Cyaniden, en met name methylcyanide, zijn van belang, omdat ze koolstof-stikstofbindingen bevatten. Deze laatste zijn essentieel voor de vorming van aminozuren – de bouwstenen van eiwitten en andere moleculen die aan de basis staan van het leven zoals wij dat kennen.
Tot nu toe was echter onduidelijk of deze complexe organische moleculen wel in stand kunnen blijven in de energierijke omgeving van een pas gevormd planetenstelsel, waar chemische bindingen blootstaan aan schokken en straling. De nieuwe waarnemingen laten zien dat deze moleculen niet alleen in stand blijven, maar zelfs gedijen. Dat geeft aan dat protoplanetaire schijven gunstige omgevingen zijn voor de vorming van complexe organische moleculen. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
quote:'Gletsjers op Mars vol met ijs'
Volgens Deense onderzoekers is Mars rijk aan gletsjers vol met ijs. Dat maken ze op uit radarmetingen van de ruimtesonde Mars Reconnaissance Orbiter. Eerder dacht men dat de gletsjers vooral uit modder en koolstofdioxide bestonden.
Dat Mars voor een deel bedekt is met gletsjers was al bekend. Wetenschappers dachten echter dat die vol zaten met bevroren modder of koolstofdioxide, in plaats van water. Nu laat een in 2005 gelanceerde ruimtesonde van NASA met radarmetingen zien dat het toch vooral water is dat de gletsjers opmaakt. De onderzoekers van het Niels Bohr Instituut (Universiteit van Kopenhagen) publiceerden hun resultaten in het wetenschappelijke tijdschrift Geographical Research Letters.
Omdat waterijs op dit moment niet stabiel is op Mars (het zou direct overgaan in waterdamp), denken experts dat het ijs zich lang geleden gevormd moet hebben. Dat het er nu nog steeds ligt zou kunnen komen door de beschermende laag stof en puin waarmee het bedekt is.
IJsstromingen
Om te berekenen hoeveel water er precies onder het stof ligt gebruikten de onderzoekers een model dat ijsstromingen beschrijft. Zo berekenden ze hoeveel water er in totaal in de gletsjers van Mars aanwezig moest zijn. Het totaal bleek meer dan 150.000 miljard liter; genoeg om het hele planeetoppervlak met meer dan een meter ijs te bedekken.
Voor Tjalling de Haas, die promoveert in klimaatonderzoek van Mars aan de Universiteit Utrecht, zijn deze ontdekkingen nieuw. Heel verbaasd is hij echter niet. 'Ik doe zelf onder andere onderzoek naar puinstromen op Mars, die ooit vloeibaar water gehad moeten hebben. Dat er stromend water geweest moet zijn stond voor mij al buiten kijf.'
Free Assange! Hack the Planet
[b]Op dinsdag 6 januari 2009 19:59 schreef Papierversnipperaar het volgende:[/b]
De gevolgen van de argumenten van de anti-rook maffia
[b]Op dinsdag 6 januari 2009 19:59 schreef Papierversnipperaar het volgende:[/b]
De gevolgen van de argumenten van de anti-rook maffia
haha total recallquote:
[ afbeelding ]
[ afbeelding ]
[..]
we hebben hier een apart topic voor beste Papierversnipperaar
W&T / [CENTRAAL] MARS - De Missies! Deel 10
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
16-04-2015
Versnelde uitdijïng heelal mogelijk een illusie
Is donkere energie nog wel nodig?
Dat de expansie van het heelal steeds sneller gaat, was bij de ontdekking in 1994 een sensatie. Maar die conclusie berust op de aanname dat een speciaal type supernova, type 1a, altijd ongeveer even helder is. Die aanname staat nu op losse schroeven, dus de versnelde uitdijïng ook.
uitvergroten© Adam BlockVoorbeeld van een supernova type 1a die explodeert in een tamelijk nabij sterrenstelsel
Astronomen van de universiteit van Arizona plaatsen nu stevige vraagtekens bij de versnelde uitdijïng van het heelal. De versnelde uitdijïng is gebaseerd op waarnemingen aan een specifiek type exploderende sterren, supernova’s type 1a. De geldende wijsheid is, dat al deze supernova’s bij hun explosie, simpel gezegd, een even heldere flits geven (dezelfde intrinsieke helderheid hebben). Daardoor zijn ze te gebruiken als afstandsbakens in het heelal: hoe zwakker schijnbaar de flits, hoe verder weg de supernova.
Twee populaties
Nieuwe waarnemingen, gepubliceerd in een lang artikel in The Astrophysical Journal, maken nu aannemelijk dat er twee populaties supernova type 1a bestaan. De ene populatie, waarvan het licht blauwer getint is, kwam miljarden jaren geleden veel voor, en de andere, roder getinte populatie, is recenter.
uitvergroten© Astrophysical JournalHet aandeel 'blauwe' supernova's in het totaal, uitgezet tegen hoe ver ze van ons af staan.
Vanwege de eindige lichtsnelheid betekent ‘ouder’ ook ‘verder weg’, zodat ‘blauwe’ supernova’s 1a vooral ver weg staan, en ‘rode’ gemiddeld dichterbij. Het ‘blauwe’ supernova-licht legt dus een langere weg naar onze telescopen af dan het blauwe supernova-licht.
Dit zorgt indirect voor een overschatting van de afstand waarop die ‘blauwe’ supernova’s staan. Hoewel namelijk de ruimte tussen de sterren vrijwel leeg is, komt er toch nog wel enig fijnstof in voor, dat een klein deel van het sterrenlicht absorbeert.
Correctie
Deze lichtabsorptie door interstellair stof is al lang bekend, en ook Perlmutter, Schmidt en Riess pasten in 1994 daarvoor een correctie toe op hun resultaten. Maar ze namen daarbij wel aan dat er geen systematisch kleurverschil bestond tussen nabije en verre supernova’s 1a.
Doordat de correctie alle supernova's 1a over één kam scheert, is het resultaat dat de afstand tot de verre supernova’s wordt overschat. Met andere woorden: het heelal is sindsdien minder geëxpandeerd dan we dachten, er is geen (of minder) versnelde uitdijïng nodig om de werkelijke afstanden in het heelal te verklaren.
Dat zou betekenen dat de versnelde uitdijïng van het heelal een illusie is, en dat er minder, of helemaal geen donkere energie nodig is om te verklaren hoe het heelal uitdijt. Vooralsnog signaleren de onderzoekers slechts dat er een probleem is, en wagen ze zich niet aan een schatting welk deel van de versnelling een illusie is.
Daarvoor is hun steekproef van supernova's nog te klein. Ze zijn nu druk bezig om meer supernova's type 1a op te sporen en met de ultra-violet telescoop van Swift te observeren. Dat gaat enige tijd duren, want het is niet te voorspellen wanneer en in welk sterrenstelsel een supernova zal exploderen. Je moet dus grote stukken van de hemel regelmatig scannen en doorzoeken op nieuwe supernova's.
Indien hun resultaat bevestigd wordt, zou dat opnieuw opzienbarend nieuws zijn, dat het leven voor kosmologen aanzienlijk eenvoudiger maakt.
The changing fractions of type 1a supernova NUV-optical subclasses with redshift, Peter Milne e.a., The Astrophysical Journal, 10 april 2015
(npowetenschap.nl)
Versnelde uitdijïng heelal mogelijk een illusie
Is donkere energie nog wel nodig?
Dat de expansie van het heelal steeds sneller gaat, was bij de ontdekking in 1994 een sensatie. Maar die conclusie berust op de aanname dat een speciaal type supernova, type 1a, altijd ongeveer even helder is. Die aanname staat nu op losse schroeven, dus de versnelde uitdijïng ook.
uitvergroten© Adam BlockVoorbeeld van een supernova type 1a die explodeert in een tamelijk nabij sterrenstelsel
Astronomen van de universiteit van Arizona plaatsen nu stevige vraagtekens bij de versnelde uitdijïng van het heelal. De versnelde uitdijïng is gebaseerd op waarnemingen aan een specifiek type exploderende sterren, supernova’s type 1a. De geldende wijsheid is, dat al deze supernova’s bij hun explosie, simpel gezegd, een even heldere flits geven (dezelfde intrinsieke helderheid hebben). Daardoor zijn ze te gebruiken als afstandsbakens in het heelal: hoe zwakker schijnbaar de flits, hoe verder weg de supernova.
Twee populaties
Nieuwe waarnemingen, gepubliceerd in een lang artikel in The Astrophysical Journal, maken nu aannemelijk dat er twee populaties supernova type 1a bestaan. De ene populatie, waarvan het licht blauwer getint is, kwam miljarden jaren geleden veel voor, en de andere, roder getinte populatie, is recenter.
uitvergroten© Astrophysical JournalHet aandeel 'blauwe' supernova's in het totaal, uitgezet tegen hoe ver ze van ons af staan.
Vanwege de eindige lichtsnelheid betekent ‘ouder’ ook ‘verder weg’, zodat ‘blauwe’ supernova’s 1a vooral ver weg staan, en ‘rode’ gemiddeld dichterbij. Het ‘blauwe’ supernova-licht legt dus een langere weg naar onze telescopen af dan het blauwe supernova-licht.
Dit zorgt indirect voor een overschatting van de afstand waarop die ‘blauwe’ supernova’s staan. Hoewel namelijk de ruimte tussen de sterren vrijwel leeg is, komt er toch nog wel enig fijnstof in voor, dat een klein deel van het sterrenlicht absorbeert.
Correctie
Deze lichtabsorptie door interstellair stof is al lang bekend, en ook Perlmutter, Schmidt en Riess pasten in 1994 daarvoor een correctie toe op hun resultaten. Maar ze namen daarbij wel aan dat er geen systematisch kleurverschil bestond tussen nabije en verre supernova’s 1a.
Doordat de correctie alle supernova's 1a over één kam scheert, is het resultaat dat de afstand tot de verre supernova’s wordt overschat. Met andere woorden: het heelal is sindsdien minder geëxpandeerd dan we dachten, er is geen (of minder) versnelde uitdijïng nodig om de werkelijke afstanden in het heelal te verklaren.
Dat zou betekenen dat de versnelde uitdijïng van het heelal een illusie is, en dat er minder, of helemaal geen donkere energie nodig is om te verklaren hoe het heelal uitdijt. Vooralsnog signaleren de onderzoekers slechts dat er een probleem is, en wagen ze zich niet aan een schatting welk deel van de versnelling een illusie is.
Daarvoor is hun steekproef van supernova's nog te klein. Ze zijn nu druk bezig om meer supernova's type 1a op te sporen en met de ultra-violet telescoop van Swift te observeren. Dat gaat enige tijd duren, want het is niet te voorspellen wanneer en in welk sterrenstelsel een supernova zal exploderen. Je moet dus grote stukken van de hemel regelmatig scannen en doorzoeken op nieuwe supernova's.
Indien hun resultaat bevestigd wordt, zou dat opnieuw opzienbarend nieuws zijn, dat het leven voor kosmologen aanzienlijk eenvoudiger maakt.
The changing fractions of type 1a supernova NUV-optical subclasses with redshift, Peter Milne e.a., The Astrophysical Journal, 10 april 2015
(npowetenschap.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
17-04-2015
NASA-sonde Messenger gaat neerstorten op Mercurius
De Amerikaanse sonde Messenger zal op 30 april niet langer over brandstof beschikken en gaat te pletter storten op de planeet Mercurius. Op die manier zal er een einde komen aan de succesvolle missie ter observatie van Mercurius, de kleinste planeet in ons zonnestelsel.
De sonde zal met een snelheid van meer dan 14.000 kilometer per uur op Mercurius terechtkomen. Dat zal gebeuren aan de kant van de planeet die op dat moment niet naar de zon gericht is, wat wetenschappers van de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA zal toelaten om de impact live te observeren.
Op 21 april zal in het controlecentrum de eerste van de nog vier resterende correcties worden uitgevoerd aan de baan van het ruimtetuig. Het laatste manoeuvre is op 24 april voorzien. "Daarna zal het ruimtevaartuig zo goed als helemaal geen brandstof meer hebben", zegt Daniel O'Shaughnessy, de systeemingenieur van de missie.
De resultaten van de verkenningsmissie van de Messenger worden alvast als positief geëvalueerd. "Voor het eerst in de geschiedenis hebben we een goede kennis van Mercurius, die een fascinerende planeet in ons zonnestelsel blijkt te zijn", zo zegt John Grunsfeld, directeur van de wetenschappelijke missies bij NASA.
De in 2004 gelanceerde Messenger bevindt zich al sinds maart 2011 in een baan rond Mercurius. De missie zou aanvankelijk een jaar in beslag nemen, maar werd twee keer verlengd, om uiteindelijk meer dan vier jaar te duren. Op basis van de observaties van de sonde zijn wetenschappers tot de hypothese gekomen dat er overvloedig ijs aanwezig is op Mercurius, nochtans de planeet die het dichtst bij de zon staat. Rond de polen van de planeet zijn er namelijk gebieden die nooit de zon zien en waar het erg koud is.
(HLN)
NASA-sonde Messenger gaat neerstorten op Mercurius
De Amerikaanse sonde Messenger zal op 30 april niet langer over brandstof beschikken en gaat te pletter storten op de planeet Mercurius. Op die manier zal er een einde komen aan de succesvolle missie ter observatie van Mercurius, de kleinste planeet in ons zonnestelsel.
De sonde zal met een snelheid van meer dan 14.000 kilometer per uur op Mercurius terechtkomen. Dat zal gebeuren aan de kant van de planeet die op dat moment niet naar de zon gericht is, wat wetenschappers van de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA zal toelaten om de impact live te observeren.
Op 21 april zal in het controlecentrum de eerste van de nog vier resterende correcties worden uitgevoerd aan de baan van het ruimtetuig. Het laatste manoeuvre is op 24 april voorzien. "Daarna zal het ruimtevaartuig zo goed als helemaal geen brandstof meer hebben", zegt Daniel O'Shaughnessy, de systeemingenieur van de missie.
De resultaten van de verkenningsmissie van de Messenger worden alvast als positief geëvalueerd. "Voor het eerst in de geschiedenis hebben we een goede kennis van Mercurius, die een fascinerende planeet in ons zonnestelsel blijkt te zijn", zo zegt John Grunsfeld, directeur van de wetenschappelijke missies bij NASA.
De in 2004 gelanceerde Messenger bevindt zich al sinds maart 2011 in een baan rond Mercurius. De missie zou aanvankelijk een jaar in beslag nemen, maar werd twee keer verlengd, om uiteindelijk meer dan vier jaar te duren. Op basis van de observaties van de sonde zijn wetenschappers tot de hypothese gekomen dat er overvloedig ijs aanwezig is op Mercurius, nochtans de planeet die het dichtst bij de zon staat. Rond de polen van de planeet zijn er namelijk gebieden die nooit de zon zien en waar het erg koud is.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Laag aan de ZW hemel staat iets ter grootte van een ster, maar hij geeft allerlei kleuren..erg maf..weet iemand wat het is?
Eindelijk iemand die denkt wat iedereen zegt
waarschijnlijk Venusquote:
Laag aan de ZW hemel staat iets ter grootte van een ster, maar hij geeft allerlei kleuren..erg maf..weet iemand wat het is?
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
20-04-2015
Planetenstelsel HR 8799 is 'grote broer' van ons zonnestelsel
Opname van het planetenstelsel van de ster HR 8799, gemaakt met de Large Binocular Telescope op een golflengte van ca. 4 micrometer.
Het planetenstelsel van de ster HR 8799, op ca. 130 lichtjaar afstand van de aarde, lijkt op een uitvergrote versie van ons eigen zonnestelsel. Dat concluderen sterrenkundigen op basis van nieuwe infraroodwaarnemingen op een golflengte van 3,8 micrometer, verricht met de Large Binocular Telescope (LBT) in Arziona. De metingen zijn verricht in het kader van het LEECH-programma (LBT Exozodi Exoplanet Common Hunt), en zijn vandaag gepubliceerd in Astronomy & Astrophysics.
Al in 2008 werden er drie reuzenplaneten ontdekt in een baan rond HR 8799, een ster die pas ca. 30 miljoen jaar oud is. In 2010 werd een vierde planeet gevonden. De planeten draaien op zeer grote afstand rond hun moederster. Uit de nieuwe waarnemingen blijkt dat de vier planeten onderlinge baaneresonanties vertonen, waarbij de omlooptijden van twee 'buurplaneten' steeds een factor twee verschillen.
Als zich binnen de baan van de binnenste planeet nóg een reuzenplaneet zou bevinden in een soortgelijke baanresonantie, zou hij met de LBT waargenomen zijn. Vermoedelijk bevat het stelsel dus slechts vier reuzenplaneten. Op kleinere afstand van de ster zouden wel kleinere planeten kunnen voorkomen. De architectuur van het planetenstelsel van HR 8799 lijkt dus mogelijk veel op die van ons eigen zonnestelsel: vier reuzenplaneten in de buitendelen, en kleinere planeten dichter bij de ster. Het stelsel van HR 8799 is alleen veel groter. (GS)
(allesoversterrenunde)
Planetenstelsel HR 8799 is 'grote broer' van ons zonnestelsel
Opname van het planetenstelsel van de ster HR 8799, gemaakt met de Large Binocular Telescope op een golflengte van ca. 4 micrometer.
Het planetenstelsel van de ster HR 8799, op ca. 130 lichtjaar afstand van de aarde, lijkt op een uitvergrote versie van ons eigen zonnestelsel. Dat concluderen sterrenkundigen op basis van nieuwe infraroodwaarnemingen op een golflengte van 3,8 micrometer, verricht met de Large Binocular Telescope (LBT) in Arziona. De metingen zijn verricht in het kader van het LEECH-programma (LBT Exozodi Exoplanet Common Hunt), en zijn vandaag gepubliceerd in Astronomy & Astrophysics.
Al in 2008 werden er drie reuzenplaneten ontdekt in een baan rond HR 8799, een ster die pas ca. 30 miljoen jaar oud is. In 2010 werd een vierde planeet gevonden. De planeten draaien op zeer grote afstand rond hun moederster. Uit de nieuwe waarnemingen blijkt dat de vier planeten onderlinge baaneresonanties vertonen, waarbij de omlooptijden van twee 'buurplaneten' steeds een factor twee verschillen.
Als zich binnen de baan van de binnenste planeet nóg een reuzenplaneet zou bevinden in een soortgelijke baanresonantie, zou hij met de LBT waargenomen zijn. Vermoedelijk bevat het stelsel dus slechts vier reuzenplaneten. Op kleinere afstand van de ster zouden wel kleinere planeten kunnen voorkomen. De architectuur van het planetenstelsel van HR 8799 lijkt dus mogelijk veel op die van ons eigen zonnestelsel: vier reuzenplaneten in de buitendelen, en kleinere planeten dichter bij de ster. Het stelsel van HR 8799 is alleen veel groter. (GS)
(allesoversterrenunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Venus is volgens mij een stuk groter. En hij werd echt groen, wit, blauw, rood enzoquote:
[..]
waarschijnlijk Venus
Is dat een atmosferisch iets?Heb met Google Sky Map en Star CHart geprobeerd op te zoeken, maar kon niks vinden
Eindelijk iemand die denkt wat iedereen zegt
Venus is de laatste tijd iig bizar goed zichtbaar.
Vóór het internet dacht men dat de oorzaak van domheid een gebrek aan toegang tot informatie was. Inmiddels weten we beter.
dat geflikker komt idd door de atmosfeerquote:
[..]
Venus is volgens mij een stuk groter. En hij werd echt groen, wit, blauw, rood enzo
Heb met Google Sky Map en Star CHart geprobeerd op te zoeken, maar kon niks vinden
dit zijn de belangrijkste objecten die zichtbaar waren afgelopen week
MAANDAG 13 april 2015
Venus staat op 1 lijn met het Zevengesternte (rechts van de planeet) en de ster Aldebaran (links). Bekijk de groepering vanaf 22.00 uur, in het westnoordwesten.
dinsdag 14 april 2015
De reuzenplaneet Jupiter staat deze week 's avonds hoog in het zuidwesten, ongeveer halverwege Regulus in de Leeuw en Castor en Pollux in de Tweelingen. Rechtsonder Jupiter is de ster Procyon in de Kleine Hond zichtbaar.
woensdag 15 april 2015
Tijdens de ochtendschemering, rond 06.00 uur, is de afnemende maansikkel laag aan de oostzuidoostelijke hemel zichtbaar.
donderdag 16 april 2015
Het beroemde sterrenbeeld Grote Beer staat in het voorjaar 's avonds vrijwel recht boven je hoofd. De helderste sterren van de Grote Beer vormen de bekende 'Steelpan'. De zijkant van de pan wijst je de weg naar de Poolster.
vrijdag 17 april 2015
Venus vormt een platte gelijkbenige driehoek met de ster Aldebaran en het Zevengesternte, beide in het sterrenbeeld Stier. Kijk rond 22.30 uur in het westnoordwesten.
zaterdag 18 april 2015
Nieuwe Maan (20.57 uur).
zondag 19 april 2015
Als je een heel vrij uitzicht op het westnoordwesten hebt, kun je tussen 21.00 en 21.15 uur, als het nog volop schemert, op zoek gaan naar de smalle maansikkel en de planeten Mercurius en Mars. Daar heb je wel een verrekijker bij nodig.
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Ja, in het westen, niet? Ik denk niet dat het m was, dit ding was namelijk helemaal niet zo goed zichtbaar. Als Venus idd in het westen staat, is het 'm sowieso niet, want ik zag ze allebei tegelijk. Hij stond er niet ver vanaf, in het zuidwesten.quote:
Venus is de laatste tijd iig bizar goed zichtbaar.
Eindelijk iemand die denkt wat iedereen zegt
Toch bizar, het leek wel een stoplichtquote:
[..]
dat geflikker komt idd door de atmosfeer
Eindelijk iemand die denkt wat iedereen zegt
quote:
[..]
Toch bizar, het leek wel een stoplicht
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
22-04-2015
Virtueel NASA-instituut bundelt onderzoek naar buitenaards leven
De Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA heeft een virtueel instituut in het leven geroepen voor interdisciplinair onderzoek naar bewoonbare exoplaneten en mogelijk buitenaards leven. NExSS (Nexus for Exoplanet System Science) bundelt 16 onderzoeksprogramma's van 25 wetenschappers aan verschillende instituten in de Verenigde Staten. Het gaat daarbij onder andere om spectroscopische waarnemingen van exoplaneten, om onderzoek aan biologisch interessante werelden in ons eigen zonnestelsel (zoals de Saturnusmaan Titan), aan astrobiologisch laboratoriumonderzoek, aan planetaire fysica, enzovoort. De hoop is dat met de krachtenbundeling een goede basis wordt gelegd voor de interpretatie van waarnemingen van toekomstige missies zoals de exoplanetenjager TESS (Transiting Exoplanet Survey Satellite) en de ruimtetelescopen JWST (James Webb Space Telescope) en WFIRST (Wide-field Infrared Survey Telescope). NExSS gaat geleid worden door NASA-onderzoekers Natalie Batalha, Dawn Gelino en Anthony del Genio. (GS)
(allesoversterrenkunde)
Virtueel NASA-instituut bundelt onderzoek naar buitenaards leven
De Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA heeft een virtueel instituut in het leven geroepen voor interdisciplinair onderzoek naar bewoonbare exoplaneten en mogelijk buitenaards leven. NExSS (Nexus for Exoplanet System Science) bundelt 16 onderzoeksprogramma's van 25 wetenschappers aan verschillende instituten in de Verenigde Staten. Het gaat daarbij onder andere om spectroscopische waarnemingen van exoplaneten, om onderzoek aan biologisch interessante werelden in ons eigen zonnestelsel (zoals de Saturnusmaan Titan), aan astrobiologisch laboratoriumonderzoek, aan planetaire fysica, enzovoort. De hoop is dat met de krachtenbundeling een goede basis wordt gelegd voor de interpretatie van waarnemingen van toekomstige missies zoals de exoplanetenjager TESS (Transiting Exoplanet Survey Satellite) en de ruimtetelescopen JWST (James Webb Space Telescope) en WFIRST (Wide-field Infrared Survey Telescope). NExSS gaat geleid worden door NASA-onderzoekers Natalie Batalha, Dawn Gelino en Anthony del Genio. (GS)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Planeten flikkeren niet. Planeten zijn geen punt-bronnen van licht, daarvoor staan ze te dichtbij. Een verstoring van de atmosfeer zal dus niet de gehele lichtbron bedekken, en geflikker blijft daardoor uit.quote:
[..]
dat geflikker komt idd door de atmosfeer
Planeten flikkeren niet idd. Maar als er iets flikkert, komt dat wel degelijk door de atmosfeerquote:
[..]
Planeten flikkeren niet. Planeten zijn geen punt-bronnen van licht, daarvoor staan ze te dichtbij. Een verstoring van de atmosfeer zal dus niet de gehele lichtbron bedekken, en geflikker blijft daardoor uit.
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
In dit geval hoogstwaarschijnlijk Siriusquote:
[..]
Planeten flikkeren niet idd. Maar als er iets flikkert, komt dat wel degelijk door de atmosfeer
Shit, nog nooit een maanovergang gezien op Jupiter.quote:
05-02-2015
Hubble ‘filmt’ drievoudige maanovergang bij Jupiter
[ afbeelding ]
BEGIN (links) en einde van de drievoudige maanovergang bij Jupiter, die op 23 januari 2015 plaatsvond. (NASA, ESA, Hubble Heritage TEAM )
In de nacht van 23 op 24 januari jl. trokken drie van de vier grootste Jupitermanen voor hun planeet LANGS: EUROPA, Callisto en Io. De Hubble-ruimtetelescoop heeft het verloop van deze bijzondere gebeurtenis vastgelegd. Van het schouwspel is ook een korte video gemaakt
De vier grootste manen van Jupiter zijn aan het BEGIN van de zeventiende eeuw ontdekt door de Italiaanse wetenschapper Galileo Galilei. Ze hebben omlooptijden variërend van 2 tot 17 dagen, wat betekent dat er nogal eens een maan voor Jupiter langs schuift. Ook twee manen tegelijk komt vrij vaak voor. Maar drie maanovergangen tegelijk is een zeldzaamheid: dat gebeurt maar één of twee keer in de tien jaar. (Vier tegelijk is niet mogelijk.)
Tijdens zo’n overgang werpen de Jupitermanen hun schaduw op het wolkendek van de planeet. Deze donkere schaduwen zijn gemakkelijker waarneembaar dan de manen zelf. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Dag jongens tot ziens, tot in betere tijden.
23-04-2015
Hubble Ruimtetelescoop viert 25ste verjaardag met video
video Het is een kwarteeuw geleden dat het Amerikaanse ruimteveer Discovery de Hubble-Ruimtelescoop (HST) heeft uitgezet en dat is met een video over een sterrencluster gevierd, zo hebben het Amerikaanse en het Europese Ruimtevaartbureau NASA en ESA vandaag bekendgemaakt.
De HST, die door NASA en ESA werd ontwikkeld, zorgde voor een revolutie in de astronomie. Met een video van de sterrencluster Westerlund 2 vieren beide ruimtevaartbureaus de lancering van de Hubble, genoemd naar astronoom Edwin Hubble, de vader van de theorie over de uitdijing van het heelal.
Kort na uitzetting bleek de hoofdspiegel van de Hubble slecht geslepen. Tijdens een eerste servicemissie werd dit in december 1993 verholpen door de telescoop een "bril" te geven.
Ook Belgische astronomen hebben met de Hubble gewerkt.
De opvolger van de succesrijke kijker, de James Webb telescoop, heeft jaren vertraging opgelopen en is nog steeds niet in de ruimte.
(HLN)
Hubble Ruimtetelescoop viert 25ste verjaardag met video
video Het is een kwarteeuw geleden dat het Amerikaanse ruimteveer Discovery de Hubble-Ruimtelescoop (HST) heeft uitgezet en dat is met een video over een sterrencluster gevierd, zo hebben het Amerikaanse en het Europese Ruimtevaartbureau NASA en ESA vandaag bekendgemaakt.
De HST, die door NASA en ESA werd ontwikkeld, zorgde voor een revolutie in de astronomie. Met een video van de sterrencluster Westerlund 2 vieren beide ruimtevaartbureaus de lancering van de Hubble, genoemd naar astronoom Edwin Hubble, de vader van de theorie over de uitdijing van het heelal.
Kort na uitzetting bleek de hoofdspiegel van de Hubble slecht geslepen. Tijdens een eerste servicemissie werd dit in december 1993 verholpen door de telescoop een "bril" te geven.
Ook Belgische astronomen hebben met de Hubble gewerkt.
De opvolger van de succesrijke kijker, de James Webb telescoop, heeft jaren vertraging opgelopen en is nog steeds niet in de ruimte.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Hoeveel lichtjaar per jaar dij het helaas eigenlijk uit? Van het ene eind naar het andere?
En aangezien het steeds sneller gaat, hoeveel komt er dan per per jaar?
En aangezien het steeds sneller gaat, hoeveel komt er dan per per jaar?
Eindelijk iemand die denkt wat iedereen zegt
Leer eens Nederlands man.quote:
Hoeveel lichtjaar per jaar dij het helaas eigenlijk uit? Van het ene eind naar het andere?
En aangezien het steeds sneller gaat, hoeveel komt er dan per per jaar?
Dag jongens tot ziens, tot in betere tijden.
Maar goed, ik weet helaas geen antwoord op je vraag, ik weet alleen dat de ruimte an sich niet toeneemt.
Vanavond aan het worstelen met een 11,5 cm Newton, een oudje..... Wel een mooie nacht.
Vanavond aan het worstelen met een 11,5 cm Newton, een oudje..... Wel een mooie nacht.
Dag jongens tot ziens, tot in betere tijden.
Welkomquote:
Op
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Goeie vraag!quote:
Hoeveel lichtjaar per jaar dij het helaas eigenlijk uit? Van het ene eind naar het andere?
En aangezien het steeds sneller gaat, hoeveel komt er dan per per jaar?
De snelheid waarmee het heelal uitdijt is 74.3+/- 2.1 Km/sec/megaparsec (1 megaparsec is ong. 3 miljoen lichtjaar)
Nu dit nog vertalen naar het hele heelal... later meer
quote:
Hoeveel lichtjaar per jaar dij het helaas eigenlijk uit? Van het ene eind naar het andere?
En aangezien het steeds sneller gaat, hoeveel komt er dan per per jaar?
quote:
[..]
Goeie vraag!
De snelheid waarmee het heelal uitdijt is 74.3+/- 2.1 Km/sec/megaparsec (1 megaparsec is ong. 3 miljoen lichtjaar)
Nu dit nog vertalen naar het hele heelal... later meer
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Er is iets raars mee. Over miljarden zullen "wij" veel minder sterrenstelsels aan de hemel zien, maar de ruimte verandert in wezen niet.
Dag jongens tot ziens, tot in betere tijden.
Het eerste klopt idd. Maar wat bedoel je met 'de ruimte verandert in wezen niet'?quote:
Er is iets raars mee. Over miljarden zullen "wij" veel minder sterrenstelsels aan de hemel zien, maar de ruimte verandert in wezen niet.
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
28-04-2015
Water ontstond mogelijk al binnen één miljard jaar na de oerknal
Kort na de oerknal kwam er mogelijk al waterdamp voor in compacte wolken van gas en stof zoals deze 'Bok-globulen' in een moleculaire wolk. (NASA/ESA/Hubble Heritage Team)
Theoretisch onderzoek van astronomen aan het Harvard-Smithsonian Center for Astrophsycis lijkt uit te wijzen dat het heelal al veel waterdamp bevatte toen het nog slechts één miljard jaar oud was. De nieuwe resultaten worden gepubliceerd in Astrophysical Journal Letters.
Watermoleculen bestaan uit twee waterstofatomen en één zuurstofatoom. Direct na de oerknal bestond het heelal vrijwel volledig uit waterstof en helium; zuurstof werd pas later gevormd in het inwendige van sterren, en kwam via supernova-explosies in de interstellaire ruimte terecht.
Toch ontdekten de onderzoekers dat er één miljard jaar na de oerknal in compacte wolken van gas en stof al vrij snel evenveel waterdamp gevormd kon worden als tegenwoordig, ook al bevatte de interstellaire materie indertijd veel minder zware elementen zoals zuurstof.
Uit de theoretische modelberekeningen volgt dat watermoleculen (in gasvorm) vrij eenvoudig kunnen ontstaan bij temperaturen van ca. dertig graden Celsius. Die relatief hoge temperaturen kwamen lang geleden op veel plaatsen voor, omdat het hele heelal toen nog warmer was en gaswolken minder efficiënt konden afkoelen.
De onderzoekers benadrukken dat hun werk alleen betrekking heeft op waterdamp in moleculaire wolken waaruit later nieuwe generaties sterren kunnen ontstaan. Onbekend is of er ook toen al veel water in ijsvorm voorkwam, en welk deel van het water uiteindelijk terecht kon komen in de eerste generatie planeten. (GS)
(allesoversterrenkunde)
Water ontstond mogelijk al binnen één miljard jaar na de oerknal
Kort na de oerknal kwam er mogelijk al waterdamp voor in compacte wolken van gas en stof zoals deze 'Bok-globulen' in een moleculaire wolk. (NASA/ESA/Hubble Heritage Team)
Theoretisch onderzoek van astronomen aan het Harvard-Smithsonian Center for Astrophsycis lijkt uit te wijzen dat het heelal al veel waterdamp bevatte toen het nog slechts één miljard jaar oud was. De nieuwe resultaten worden gepubliceerd in Astrophysical Journal Letters.
Watermoleculen bestaan uit twee waterstofatomen en één zuurstofatoom. Direct na de oerknal bestond het heelal vrijwel volledig uit waterstof en helium; zuurstof werd pas later gevormd in het inwendige van sterren, en kwam via supernova-explosies in de interstellaire ruimte terecht.
Toch ontdekten de onderzoekers dat er één miljard jaar na de oerknal in compacte wolken van gas en stof al vrij snel evenveel waterdamp gevormd kon worden als tegenwoordig, ook al bevatte de interstellaire materie indertijd veel minder zware elementen zoals zuurstof.
Uit de theoretische modelberekeningen volgt dat watermoleculen (in gasvorm) vrij eenvoudig kunnen ontstaan bij temperaturen van ca. dertig graden Celsius. Die relatief hoge temperaturen kwamen lang geleden op veel plaatsen voor, omdat het hele heelal toen nog warmer was en gaswolken minder efficiënt konden afkoelen.
De onderzoekers benadrukken dat hun werk alleen betrekking heeft op waterdamp in moleculaire wolken waaruit later nieuwe generaties sterren kunnen ontstaan. Onbekend is of er ook toen al veel water in ijsvorm voorkwam, en welk deel van het water uiteindelijk terecht kon komen in de eerste generatie planeten. (GS)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
27-04-2015
Astronomen vinden 'missing link' tussen supernova's en gammaflitsen
Impressie van een gammaflits.
Met de Amerikaanse Very Large Array-radiotelescoop is een 'missing link' gevonden tussen 'gewone' supernova-explosies en gammaflitsen. De nieuwe resultaten worden gepubliceerd in The Astrophysical Journal.
Supernova's zijn explosies van zware sterren die aan het eind van hun leven zijn gekomen. De kern van de ster stort ineen tot een neutronenster of een zwart gat; de buitenlagen van de ster worden de ruimte in geblazen, in een min of meer bolvormige schil.
In sommige gevallen ontstaat er rond het centrale compacte object een snel roterende accretieschijf, en worden eleketrisch geladen deeltjes met bijna de lichtsnelheid weggeschoten in twee tegenovergesteld gerichte 'jets'. Bij de wisselwerking tussen die jets en de omringende interstellaire materie wordt energierijke gammastraling opgewekt; wanneer een van de jets min of meer op de aarde is gericht, zien we een zogeheten gammaflits.
Uit de metingen aan supernova 2012ap blijkt dat er wel sprake was van jets die met bijna de lichtsnelheid bewogen, maar dat er toch geen gammaflits werd waargenomen, ook al werden de jets sterk afgeremd door de omringende materie.
Hoewel veel details nog onduidelijk zijn, lijkt het erop dat er verschillende tussenvormen bestaan tussen gewone supernova's en gammaflitsen. Daarbij is het niet alleen van belang of er daadwerkelijk een accretieschijf (met bijbehorende jets) wordt gevormd, maar ook hoe zwaar de deeltjes zijn die in de jet worden weggeschoten. (GS)
(allesoversterrenkunde)
Astronomen vinden 'missing link' tussen supernova's en gammaflitsen
Impressie van een gammaflits.
Met de Amerikaanse Very Large Array-radiotelescoop is een 'missing link' gevonden tussen 'gewone' supernova-explosies en gammaflitsen. De nieuwe resultaten worden gepubliceerd in The Astrophysical Journal.
Supernova's zijn explosies van zware sterren die aan het eind van hun leven zijn gekomen. De kern van de ster stort ineen tot een neutronenster of een zwart gat; de buitenlagen van de ster worden de ruimte in geblazen, in een min of meer bolvormige schil.
In sommige gevallen ontstaat er rond het centrale compacte object een snel roterende accretieschijf, en worden eleketrisch geladen deeltjes met bijna de lichtsnelheid weggeschoten in twee tegenovergesteld gerichte 'jets'. Bij de wisselwerking tussen die jets en de omringende interstellaire materie wordt energierijke gammastraling opgewekt; wanneer een van de jets min of meer op de aarde is gericht, zien we een zogeheten gammaflits.
Uit de metingen aan supernova 2012ap blijkt dat er wel sprake was van jets die met bijna de lichtsnelheid bewogen, maar dat er toch geen gammaflits werd waargenomen, ook al werden de jets sterk afgeremd door de omringende materie.
Hoewel veel details nog onduidelijk zijn, lijkt het erop dat er verschillende tussenvormen bestaan tussen gewone supernova's en gammaflitsen. Daarbij is het niet alleen van belang of er daadwerkelijk een accretieschijf (met bijbehorende jets) wordt gevormd, maar ook hoe zwaar de deeltjes zijn die in de jet worden weggeschoten. (GS)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Dat hoorde ik in een serie op National Geographic.quote:
[..]
Het eerste klopt idd. Maar wat bedoel je met 'de ruimte verandert in wezen niet'?
[ Bericht 0% gewijzigd door Sigaartje op 29-04-2015 19:26:51 ]
Dag jongens tot ziens, tot in betere tijden.
-
[ Bericht 100% gewijzigd door Sigaartje op 29-04-2015 19:26:43 ]
[ Bericht 100% gewijzigd door Sigaartje op 29-04-2015 19:26:43 ]
Dag jongens tot ziens, tot in betere tijden.
De ruimte verandert voor zover ik weet juist wel. Die zet namelijk uit.quote:
[..]
Dat hoorde ik in een serie op National Geographic.
Over miljarden? Leer eens Nederlands! Nooit anderen gaan verbeteren en dan zelf ook in gebreke blijven, dodelijk.quote:Er is iets raars mee. Over miljarden zullen "wij" veel minder sterrenstelsels aan de hemel zien
Eindelijk iemand die denkt wat iedereen zegt
Nu weet ik nog niet wat ermee bedoeld wordtquote:
[..]
Dat hoorde ik in een serie op National Geographic.
MSs heb je het verkeerd verstaan, of is het in een bepaalde context.
Maar over t algemeen verandert de ruimte natuurlijk wel. Zoals Parafernalia al aangeeft, ruimte rekt uit, het is een soort 'stretch'
Anders zouden we in een statisch heelal leven.
Je moet bedenken dat bij de Big Bang de ruimte is gaan uitrekken, nu nog steeds en het blijft versnellen. big bang is ook een beetje ongelukkige naam. Beter zou zijn: the everywhere stretch
Dit korte filmpje van 5 min legt t heel goed uit
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
The MESSENGER Spacecraft Has Crashed Into Mercury
April 30, 2015 | by Caroline Reid
Scientists say a final, fond farewell to the intrepid space probe, MESSENGER (MErcury Surface, Space ENvironment, GEochemistry, and Ranging) as it crashes into Mercury. This probe was launched in 2006 with the goal of collecting in-depth data on the first planet from the sun. The valiant spacecraft has far outlived its original expected lifespan of one year. Having collected an additional four years worth of data, scientists were able to uncover the secrets of Mercury in more detail than ever before.
MESSENGER arrived at Mercury in 2011 and since then has completed over 3,000 orbits of the planet. Mercury’s orbit around the sun is very elliptical, and it’s been tough to keep MESSENGER’s trajectory up for so long.
"Pretty much all the instruments are still doing great, so that makes it a little harder for the craft," Jim Raines, a MESSENGER instrument scientist, told the BBC. The mission was always constrained by the amount of fuel needed to maintain such a difficult elliptical orbit—which ran out on April 24, 2015, thus signaling MESSENGER’s final countdown.
The final landing site will be on the side of Mercury closest to the sun. This means that we will never be able to contact MESSENGER again and will probably lose around 1,000 images of Mercury in the process.
The crater that will be produced in the aftermath of the crash is predicted to be around 16 meters (52 feet) wide. The impact of the three-meter-wide (10-foot-wide) spacecraft will be so powerful because Mercury has no substantial atmosphere to speak of. Space debris that falls through Earth’s atmosphere slows down as it burns up, often disintegrating before reaching the surface. On Mercury, MESSENGER will barely slow down and will impact at a speed of 3.91 kilometers per second (8,750 miles/hour).
Earlier this month, mission scientists released fresh images that superimposed years of spectrometry data about the chemistry of the planet's surface, illustrated in different colors, onto black-and-white images built up from thousands of smaller photos.
Even though this is a nostalgic time for scientists, it’s also a time to celebrate MESSENGER’s incredible contributions to space exploration. It has gathered 250,000 images of Mercury and ten terabytes worth of scientific measurements for scientists to sift through. It found evidence for the existence of water ice in the shadows of Mercury’s craters where the sun never shines and discovered that the magnetic field of Mercury is oddly off-center. There was skepticism that MESSENGER would even make it to Mercury, let alone orbit the planet for four years.
Jim Raines added: "To be honest, I've seen this day coming for a long time and it's just one of these things that I've not been looking forward to. I'm really going to be sad to see it go."
Bron: http://www.iflscience.com(...)r-it-crashes-mercury
April 30, 2015 | by Caroline Reid
Scientists say a final, fond farewell to the intrepid space probe, MESSENGER (MErcury Surface, Space ENvironment, GEochemistry, and Ranging) as it crashes into Mercury. This probe was launched in 2006 with the goal of collecting in-depth data on the first planet from the sun. The valiant spacecraft has far outlived its original expected lifespan of one year. Having collected an additional four years worth of data, scientists were able to uncover the secrets of Mercury in more detail than ever before.
MESSENGER arrived at Mercury in 2011 and since then has completed over 3,000 orbits of the planet. Mercury’s orbit around the sun is very elliptical, and it’s been tough to keep MESSENGER’s trajectory up for so long.
"Pretty much all the instruments are still doing great, so that makes it a little harder for the craft," Jim Raines, a MESSENGER instrument scientist, told the BBC. The mission was always constrained by the amount of fuel needed to maintain such a difficult elliptical orbit—which ran out on April 24, 2015, thus signaling MESSENGER’s final countdown.
The final landing site will be on the side of Mercury closest to the sun. This means that we will never be able to contact MESSENGER again and will probably lose around 1,000 images of Mercury in the process.
The crater that will be produced in the aftermath of the crash is predicted to be around 16 meters (52 feet) wide. The impact of the three-meter-wide (10-foot-wide) spacecraft will be so powerful because Mercury has no substantial atmosphere to speak of. Space debris that falls through Earth’s atmosphere slows down as it burns up, often disintegrating before reaching the surface. On Mercury, MESSENGER will barely slow down and will impact at a speed of 3.91 kilometers per second (8,750 miles/hour).
Earlier this month, mission scientists released fresh images that superimposed years of spectrometry data about the chemistry of the planet's surface, illustrated in different colors, onto black-and-white images built up from thousands of smaller photos.
Even though this is a nostalgic time for scientists, it’s also a time to celebrate MESSENGER’s incredible contributions to space exploration. It has gathered 250,000 images of Mercury and ten terabytes worth of scientific measurements for scientists to sift through. It found evidence for the existence of water ice in the shadows of Mercury’s craters where the sun never shines and discovered that the magnetic field of Mercury is oddly off-center. There was skepticism that MESSENGER would even make it to Mercury, let alone orbit the planet for four years.
Jim Raines added: "To be honest, I've seen this day coming for a long time and it's just one of these things that I've not been looking forward to. I'm really going to be sad to see it go."
Bron: http://www.iflscience.com(...)r-it-crashes-mercury
"Any officer who goes into action without his sword is improperly dressed." - "Mad Jack" Churchill DSO MC
Ik weet het eerlijk gezegd ook niet echt, ik las ook zoiets in mijn lijfblad, de Astronomy, ik moet het even uitzoeken. Vannacht trouwens helder, ik ga met het ondergeschoven kindje aan de gang, de 11 en een half. Ik ga hem straks buiten zetten om hem af te laten koelen.quote:
[..]
Nu weet ik nog niet wat ermee bedoeld wordt
MSs heb je het verkeerd verstaan, of is het in een bepaalde context.
Maar over t algemeen verandert de ruimte natuurlijk wel. Zoals Parafernalia al aangeeft, ruimte rekt uit, het is een soort 'stretch'
Anders zouden we in een statisch heelal leven.
Je moet bedenken dat bij de Big Bang de ruimte is gaan uitrekken, nu nog steeds en het blijft versnellen. big bang is ook een beetje ongelukkige naam. Beter zou zijn: the everywhere stretch
Dit korte filmpje van 5 min legt t heel goed uit
Dag jongens tot ziens, tot in betere tijden.
Wetenschappers ontdekken mogelijk oudste sterrenstelsel ooit
Nederlandse en Amerikaanse wetenschappers hebben mogelijk het oudste sterrenstelsel ooit gevonden. Ze zagen licht dat meer dan 13 miljard jaar geleden is uitgezonden en nu pas de aarde bereikt.
Ter illustratie: licht legt per seconde een afstand van bijna 300.000 kilometer af. De ontdekking is dinsdag bekendgemaakt.
Het stelsel heeft de naam EGS-zs8-1 gekregen. Omdat het toen nog jong was, ontstaan er heel veel nieuwe sterren. Het tempo ligt ongeveer tachtig keer zo hoog als bij onze Melkweg.
Ten tijde van EGS-zs8-1 was het heelal pas 650 miljoen jaar oud. Er zijn eerder ook een paar sterrenstelsels uit die begintijd gevonden. De onderzoekers noemen dat "stukjes van de puzzel hoe de eerste sterrenstelsels zijn ontstaan".
In de periode van EGS-zs8-1 onderging het heelal een cruciale verandering. Waterstof, het meest voorkomende element, kreeg een andere 'vingerafdruk'. Daardoor kon het heelal zich ontwikkelen tot wat we vandaag de dag overal zien.
Dark Ages
Door zulke oeroude stelsels te bestuderen, kunnen wetenschappers dus begrijpen hoe het universum nu in elkaar zit. Maar hoe verder de astronomen terugkijken, hoe moeilijker dat wordt. Kort na de oerknal was het heelal namelijk een ondoorzichtige wolk, die het licht tegenhield. Dit worden de 'dark ages' genoemd.
Het onderzoek krijgt een duw in de rug als over een paar jaar een nieuwe ruimtetelescoop wordt gelanceerd, de James Webb. Die kan verder terugkijken in de geschiedenis dan zijn voorgangers, zoals de Hubble en de Spitzer, die bij het Nederlands-Amerikaanse onderzoek zijn gebruikt
bron
[ Bericht 8% gewijzigd door k3vil op 08-05-2015 09:02:37 ]
Iemand? tl;dr of te onzinnig of..?quote:
Hm, zat wat te denken, kon zo 123 niet vinden of er eerder onderzoek naar is (vast wel). Maar klopt de volgende gedachtengang?:
Stel, je lanceert vandaag een ruimtesonde die de aarde filmt en die deze opname tegelijkertijd ook projecteert op een scherm. Je stuurt deze sonde met lichtsnelheid naar een afstand op 1 lichtjaar. Vanaf aarde film je de projectie van de sonde.
Dus bij t=0 is het Od, waarbij O de aarde met camera is en d de sonde met projectiescherm (o-stukje de camera, bovenste stukje van de d het projectiescherm). Het elkaar filmen is realtime en op dit moment 'zien' beiden tegelijk hetzelfde.
bij t=1 dan als volgt:
O---------d--------d
Waarbij de schuingedrukte d in het midden de sonde na een half jaar is.
Op aarde is het nu 22-3-2016, de sonde is een jaar onderweg. Maar op deze datum ziet de camera op aarde de beelden van dat de sonde halverwege was. Half jaar reizen, en half jaar terugreis photonen van projectie. De sonde zelf is inmiddels op z'n eindbestemming.
Doordat de sonde reist met snelheid van het licht, blijft ie de aarde als één stilstaand frame zien. Tot het bereiken van de bestemming ziet de sonde dus enkel dat ene frame van 22-03-2015 en de camera op aarde ziet in 2016 dus ook datzelfde ene frame van toen de sonde halverwege was.
t=2:
O-----------------------d
De sonde is nu een jaar op dezelfde plek aan het filmen. Het is op aarde nu 22-3-2017. De sonde kreeg vanaf bereiken bestemming de fotonen vanaf aarde binnen en heeft het afgelopen jaar de aarde opgenomen zoals ie tussen 22-3-2015 en 22-3-2016 was. Op dit moment, exact 2 jaar na lancering, ziet de camera op aarde echter nog steeds alleen dat ene frame van 22-3-2015 terug. Want dat is alles wat de sonde nog zag t/m exact een jaar na lancering en het bereiken van de bestemming + een jaar voor de fotonen komen tot camera op aarde.
t=2.5
O---------[d--------
De sonde keert met lichtsnelheid weer terug naar aarde en is na een half jaar halverwege. Het is 22-9-2017 op aarde. De sonde neemt nog steeds op en projecteert nog steeds. De sonde ziet op dit moment de aarde zoals ie was op 22-3-2017. Dat betekent dus dat de sonde in een half jaar, een geheel jaar van aarde heeft opgenomen (22-3-2016 - 22-3-2017). De camera op aarde ziet nu ook 22-3-2017 terug. De camera op aarde neemt dus in een half jaar maar liefst 2 jaar op. (22-3-2015 (zie t=2) - 22-3-2017). Mensen die dus op aarde naar de opname van de aardse camera keken 'realtime' zagen 'realtime' de afgelopen 2 jaar 4 keer zo snel voorbij vliegen.
t=3
Od
De sonde is terug op aarde. Het is nu 22-3-2018. De sonde heeft in afgelopen half jaar weer een jaar opgenomen. De camera en de sonde projecteren weer tegelijk hetzelfde beeld, die van 22-3-2018. In dit half jaar heeft de camera op aarde dus één historisch jaar vastgelegd. Gemiddeld 2 keer zo snel ipv 4 keer.
In de volledige 3 jaar zag men op aarde dus 2 jaar lang een stilstaand beeld, en vervolgens zag men in het derde jaar de volledige 3 jaar versneld voorbij komen, waarbij het eerste half jaar sneller ging dan het tweede.
-----
Klopt het bovenstaande? En hoe ziet de curve er dan uit van de verhoogde snelheid van laatste jaar voor de camera op aarde? Is dat lineair?
Dit soort principes zullen vast al tientallen jaren geleden onderzocht zijn maar was nu even eigen brainfart.
eehmmmmquote:
[ afbeelding ]
Wetenschappers ontdekken mogelijk oudste sterrenstelsel ooit
Nederlandse en Amerikaanse wetenschappers hebben mogelijk het oudste sterrenstelsel ooit gevonden. Ze zagen licht dat meer dan 13 miljard jaar geleden is uitgezonden en nu pas de aarde bereikt.
Ter illustratie: licht legt per seconde een afstand van bijna 300.000 kilometer af. De ontdekking is dinsdag bekendgemaakt.
Het stelsel heeft de naam EGS-zs8-1 gekregen. Omdat het toen nog jong was, ontstaan er heel veel nieuwe sterren. Het tempo ligt ongeveer tachtig keer zo hoog als bij onze Melkweg.
Ten tijde van EGS-zs8-1 was het heelal pas 650 miljoen jaar oud. Er zijn eerder ook een paar sterrenstelsels uit die begintijd gevonden. De onderzoekers noemen dat "stukjes van de puzzel hoe de eerste sterrenstelsels zijn ontstaan".
In de periode van EGS-zs8-1 onderging het heelal een cruciale verandering. Waterstof, het meest voorkomende element, kreeg een andere 'vingerafdruk'. Daardoor kon het heelal zich ontwikkelen tot wat we vandaag de dag overal zien.
Dark Ages
Door zulke oeroude stelsels te bestuderen, kunnen wetenschappers dus begrijpen hoe het universum nu in elkaar zit. Maar hoe verder de astronomen terugkijken, hoe moeilijker dat wordt. Kort na de oerknal was het heelal namelijk een ondoorzichtige wolk, die het licht tegenhield. Dit worden de 'dark ages' genoemd.
Het onderzoek krijgt een duw in de rug als over een paar jaar een nieuwe ruimtetelescoop wordt gelanceerd, de James Webb. Die kan verder terugkijken in de geschiedenis dan zijn voorgangers, zoals de Hubble en de Spitzer, die bij het Nederlands-Amerikaanse onderzoek zijn gebruikt
bron
waar slaat die foto op???
Dag jongens tot ziens, tot in betere tijden.
Om het interessanter te maken voor de lezers.quote:
Op
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
Ik denk dat de lezers hier donders goed weten waar het over gaat en dat ze nog veeeel beter weten dat dat clashing stelsel niet het stelsel is waar het artikel over gaat....quote:
[..]
Om het interessanter te maken voor de lezers.
Ergerlijk vind ik dit. Zo houd je mensen dom.
Dag jongens tot ziens, tot in betere tijden.
Tja... Het artikel "moet zich verkopen". Dus word er een leuk plaatje erbij gegooid.quote:
[..]
Ik denk dat de lezers hier donders goed weten waar het over gaat en dat ze nog veeeel beter weten dat dat clashing stelsel niet het stelsel is waar het artikel over gaat....
Ergerlijk vind ik dit. Zo houd je mensen dom.
Net zoals ze weleens hele mooie plaatjes op een doos van een telescope zetten
wat je in werkelijkheid NOOIT met het blote oog kunt zien.
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
haha jullie hebben gelijk, ik had het er ook gewoon blind aan toegevoegd
ik heb het plaatje vervangen nu
ik heb het plaatje vervangen nu
Ik moet ervoor zorgen dat Android niet mijn achtergrond service stopt. Kan ik dat doen met astronomie?
Ik shuffel je woorden naar een hoogtepunt.
Dat is de goeie!quote:
haha jullie hebben gelijk, ik had het er ook gewoon blind aan toegevoegd
ik heb het plaatje vervangen nu
Maar nu zie ik ook waarom je dat andere plaatje had: die staat op NU.NL, sukkels.
Ik zie het ook vaak in de Metro bij sterrenkunde-artikeltjes, dan zie ik foto's van objecten die helemaal niets met het onderwerp hebben te maken.
Dag jongens tot ziens, tot in betere tijden.
11-05-2015
Melkweg kan Andromedastelsel mogelijk al aanraken
Wetenschappers hebben ontdekt dat de halo van het nabijgelegen Andromedastelsel veel omvangrijker is dan gedacht. Als ook de halo van onze Melkweg zo groot is, raken de sterrenstelsels elkaar mogelijk reeds aan!
“Halo’s zijn de gasachtige atmosferen van sterrenstelsels,” vertelt onderzoeker Nicolas Lehner. “De eigenschappen van deze halo’s bepalen – volgens onze modellen over hoe sterrenstelsels tot stand komen – de snelheid waarmee sterren in een sterrenstelsel geboren worden.” Lehner en zijn collega’s hebben nu – met behulp van de Hubble-telescoop – ontdekt dat de halo van het Andromedastelsel veel omvangrijker is dan gedacht.
Omvangrijker
De halo is zo’n zes keer groter dan werd aangenomen en heeft een massa die 1000 keer groter is dan eerder gedacht werd. De halo reikt tot zo’n miljoen lichtjaar afstand van het Andromedastelsel. De afstand tussen het Andromedastelsel en onze Melkweg bedraagt ongeveer 2,5 miljoen lichtjaar. De halo van het Andromedastelsel reikt dus tot bijna halverwege.
Zo bepaalden onderzoekers de omvang van de halo van het Andromedastelsel. Afbeelding: NASA / ESA / A. Feild (STScl).
Methodiek
Om de halo van het Andromedastelsel te bestuderen, keken de onderzoekers hoe het gas in de halo het licht van objecten die achter het stelsel lagen, veranderde. De onderzoekers richtten zich op het licht van quasars. “Wanneer het licht van de quasars richting Hubble reist zal het gas van de halo een deel van het licht absorberen,” vertelt onderzoeker J. Christopher Howk. “Door de afname in helderheid te meten, kunnen we vertellen hoeveel gas er in de halo te vinden is.” En dat blijkt dus vele malen meer te zijn dan gedacht werd.
Onderzoekers vragen zich af of ook onze Melkweg – in veel opzichten het tweelingbroertje van het Andromedastelsel – over zo’n omvangrijke halo beschikt. Helaas zullen we daar niet zo snel achterkomen: omdat ze onszelf in de Melkweg bevinden, kunnen we de halo rond ons sterrenstelsel niet zien. Als de Melkweg over net zo’n omvangrijke halo beschikt als het Andromedastelsel zou dat kunnen betekenen dat de twee stelsels elkaar middels hun halo’s reeds aan kunnen raken. Maar zelfs als de Melkweg een kleinere halo heeft, zal er uiteindelijk contact komen tussen ons sterrenstelsel en het Andromedastelsel: de twee zijn namelijk gedoemd om met elkaar in botsing te komen.
(scientias.nl)
Melkweg kan Andromedastelsel mogelijk al aanraken
Wetenschappers hebben ontdekt dat de halo van het nabijgelegen Andromedastelsel veel omvangrijker is dan gedacht. Als ook de halo van onze Melkweg zo groot is, raken de sterrenstelsels elkaar mogelijk reeds aan!
“Halo’s zijn de gasachtige atmosferen van sterrenstelsels,” vertelt onderzoeker Nicolas Lehner. “De eigenschappen van deze halo’s bepalen – volgens onze modellen over hoe sterrenstelsels tot stand komen – de snelheid waarmee sterren in een sterrenstelsel geboren worden.” Lehner en zijn collega’s hebben nu – met behulp van de Hubble-telescoop – ontdekt dat de halo van het Andromedastelsel veel omvangrijker is dan gedacht.
Omvangrijker
De halo is zo’n zes keer groter dan werd aangenomen en heeft een massa die 1000 keer groter is dan eerder gedacht werd. De halo reikt tot zo’n miljoen lichtjaar afstand van het Andromedastelsel. De afstand tussen het Andromedastelsel en onze Melkweg bedraagt ongeveer 2,5 miljoen lichtjaar. De halo van het Andromedastelsel reikt dus tot bijna halverwege.
Zo bepaalden onderzoekers de omvang van de halo van het Andromedastelsel. Afbeelding: NASA / ESA / A. Feild (STScl).
Methodiek
Om de halo van het Andromedastelsel te bestuderen, keken de onderzoekers hoe het gas in de halo het licht van objecten die achter het stelsel lagen, veranderde. De onderzoekers richtten zich op het licht van quasars. “Wanneer het licht van de quasars richting Hubble reist zal het gas van de halo een deel van het licht absorberen,” vertelt onderzoeker J. Christopher Howk. “Door de afname in helderheid te meten, kunnen we vertellen hoeveel gas er in de halo te vinden is.” En dat blijkt dus vele malen meer te zijn dan gedacht werd.
Onderzoekers vragen zich af of ook onze Melkweg – in veel opzichten het tweelingbroertje van het Andromedastelsel – over zo’n omvangrijke halo beschikt. Helaas zullen we daar niet zo snel achterkomen: omdat ze onszelf in de Melkweg bevinden, kunnen we de halo rond ons sterrenstelsel niet zien. Als de Melkweg over net zo’n omvangrijke halo beschikt als het Andromedastelsel zou dat kunnen betekenen dat de twee stelsels elkaar middels hun halo’s reeds aan kunnen raken. Maar zelfs als de Melkweg een kleinere halo heeft, zal er uiteindelijk contact komen tussen ons sterrenstelsel en het Andromedastelsel: de twee zijn namelijk gedoemd om met elkaar in botsing te komen.
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Verheug me er nu al op.
quote:Asteroid Impact Mission (AIM)
The Asteroid Impact Mission is a small ESA mission of opportunity to explore and demonstrate technologies for future missions while performing scientific investigations on a binary asteroid and addressing planetary defense.
In this frame, the main objectives of the AIM rendezvous spacecraft are to:
◾Characterise the primary and secondary components of a binary asteroid, Didymos, by analysing its dynamical state, mass, geophysical properties, surface and subsurface structure.
◾Demonstrate deep-space optical communication technology and create an inter-satellite communication network with CubeSats and a lander.
◾Deploy a lander on Didymos secondary asteroid and sound its interior structure.
The Asteroid Impact Mission (AIM) is part of the joint Asteroid Impact & Deflection Assessment (AIDA) project of ESA, the German Aerospace Center (DLR), the Observatoire de la Côte d´Azur (OCA), NASA, and Johns Hopkins University Applied Physics Laboratory (JHU/APL).
The Double Asteroid Redirection Test (DART) mission, carried out by NASA, is the second component of AIDA. It consists of a single spacecraft, the impactor, which will hit the smaller member of a binary asteroid system, in order to change its orbital period. This impact event is an opportunity for an observing spacecraft to gather data on the asteroid deflection and on the possible alteration of other physical characteristics of the asteroid due to the impact.
When AIM is operated together with DART, the mission covers supplementary objectives:
◾Determine the momentum transfer resulting from DART’s impact by measuring the dynamical state of Didymos after the impact and imaging the resulting crater
◾Monitor the dust environment before and after the impact as a function of time
This will enable the impact response of the object to be derived as a function of its physical properties. Additionally, AIM will be in an ideal position to image the ejecta plume from the impact providing valuable data to validate impact models.
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
Is die halo misschien de beruchte donkere materie die een sterrenstelsel omringt?
[ Bericht 1% gewijzigd door Schonedal op 24-05-2015 22:09:01 (taalfout) ]
[ Bericht 1% gewijzigd door Schonedal op 24-05-2015 22:09:01 (taalfout) ]
De uitleg van een halo staat in het artikel.quote:
Is die halo misschien de beruchte donkere materie die een sterrenstelsel omringt?
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
26-05-2015
NASA selecteert instrumenten voor missie naar Jupitermaan Europa
Illustratie van de toekomstige Europaverkenner. (NASA)
De Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA heeft negen wetenschappelijke instrumenten geselecteerd voor een toekomstige ruimtemissie naar de Jupitermaan Europa. Europa heeft een stijf bevroren oppervlak, maar daaronder gaat een diepe oceaan van zout, vloeibaar water schuil waarin mogelijk micro-organismen voorkomen. Waarnemingen van de Hubble Space Telescope doen vermoeden dat er op Europa ook een vorm van ijsvulkanisme voorkomt.
De ruimtesonde, die in de jaren twintig gelanceerd moet worden, zal in een langgerekte baan rond de planeet Jupiter worden gebracht, en in totaal 45 scheervluchten langs Europa maken, op afstanden variërend van 25 tot 2700 kilometer.
Onder de negen geselecteerde instrumenten bevinden zich - naast camera's en spectrometers - een stofdetector, een infraroodinstrument waarmee actieve gebieden aan het oppervlak opgespoord kunnen worden, een magnetometer die informatie oplevert over de diepte en het zoutgehalte van de oceaan, en een radarinstrument waarmee onder de ijskorst 'gekeken' kan worden.
(allesoversterrenkunde)
NASA selecteert instrumenten voor missie naar Jupitermaan Europa
Illustratie van de toekomstige Europaverkenner. (NASA)
De Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA heeft negen wetenschappelijke instrumenten geselecteerd voor een toekomstige ruimtemissie naar de Jupitermaan Europa. Europa heeft een stijf bevroren oppervlak, maar daaronder gaat een diepe oceaan van zout, vloeibaar water schuil waarin mogelijk micro-organismen voorkomen. Waarnemingen van de Hubble Space Telescope doen vermoeden dat er op Europa ook een vorm van ijsvulkanisme voorkomt.
De ruimtesonde, die in de jaren twintig gelanceerd moet worden, zal in een langgerekte baan rond de planeet Jupiter worden gebracht, en in totaal 45 scheervluchten langs Europa maken, op afstanden variërend van 25 tot 2700 kilometer.
Onder de negen geselecteerde instrumenten bevinden zich - naast camera's en spectrometers - een stofdetector, een infraroodinstrument waarmee actieve gebieden aan het oppervlak opgespoord kunnen worden, een magnetometer die informatie oplevert over de diepte en het zoutgehalte van de oceaan, en een radarinstrument waarmee onder de ijskorst 'gekeken' kan worden.
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
me toquote:
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
quote:
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
27-05-2015
Met deze instrumenten gaan we de maan Europa onderzoeken
De maan Europa van Jupiter heeft hoogstwaarschijnlijk een ondergrondse oceaan met twee keer zoveel water als de aarde. NASA stuurt in de toekomst een ruimtesonde naar Jupiter en zijn manen. De Amerikaanse ruimtevaartorganisatie heeft nu negen instrumenten geselecteerd die meegaan.
Vorig jaar maakte NASA al een klein beetje geld vrij voor onderzoek naar een missie naar Europa. Maar dat was te weinig om de missie echt te gaan plannen. Begin dit jaar deed NASA het beter. In de budgetten voor 2016 is flink wat geld vrijgemaakt voor een missie naar Jupiters maan en spreekt NASA expliciet de wens uit om naar Europa te vertrekken.
Gaat de Amerikaanse ruimtesonde er zo uitzien? Misschien wel!
Het is nog onbekend wanneer de missie naar Europa plaatsvindt, maar er zijn al wel wat andere details bekend. Zo gaat de ruimtesonde minimaal drie jaar in een baan om Jupiter draaien. In deze periode zullen er 45 scheervluchten langs Europa plaatsvinden. De minimale afstand tot het oppervlak van de ijzige maan bedraagt dan 25 kilometer tot 2.700 kilometer.
Negen instrumenten
De gekozen instrumenten zijn niet heel verrassend. Uiteraard kiest NASA voor camera’s en spectrometers, die scherpe foto’s van Europa’s oppervlak maken en de samenstelling analyseren. Het Europa Imaging System produceert foto’s die honderd keer scherper zijn dan de scherpste beelden die we nu van Europa hebben. De resolutie zal straks 50 meter per pixel zijn. Een radarinstrument wordt ingezet om de dikte van de ijskap te bepalen en om op zoek te gaan naar subglaciale meren onder het oppervlak, zoals het Vostokmeer onder de ijskap van Antarctica.
Ook krijgt de ruimtesonde een magnetometer om de sterkte en de richting van het magnetisch veld van de maan in kaart te brengen, waardoor onderzoekers de diepte en het zoutgehalte van de ondergrondse oceaan kunnen vaststellen. Een thermisch instrument bekijkt het oppervlak van Europa en hoopt recente uitbarstingen van warm water te vinden. Andere instrumenten proberen kleine waterdeeltjes aan te treffen in de dunne atmosfeer van de Joviaanse maan.
Ook Europa gaat naar Jupiter
Niet alleen NASA werkt aan een missie naar Jupiter en zijn manen. Ook de Europese ruimtevaartorganisatie gaat een ruimtesonde naar de grootste planeet van het zonnestelsel sturen. De lancering van de JUICE-missie staat gepland voor 2022. De Jupiter Icy Moons Explorer komt in 2030 aan bij de reuzenplaneet en zal o.a. om de maan Ganymedes gaan cirkelen.
(scientias.nl)
Met deze instrumenten gaan we de maan Europa onderzoeken
De maan Europa van Jupiter heeft hoogstwaarschijnlijk een ondergrondse oceaan met twee keer zoveel water als de aarde. NASA stuurt in de toekomst een ruimtesonde naar Jupiter en zijn manen. De Amerikaanse ruimtevaartorganisatie heeft nu negen instrumenten geselecteerd die meegaan.
Vorig jaar maakte NASA al een klein beetje geld vrij voor onderzoek naar een missie naar Europa. Maar dat was te weinig om de missie echt te gaan plannen. Begin dit jaar deed NASA het beter. In de budgetten voor 2016 is flink wat geld vrijgemaakt voor een missie naar Jupiters maan en spreekt NASA expliciet de wens uit om naar Europa te vertrekken.
Gaat de Amerikaanse ruimtesonde er zo uitzien? Misschien wel!
Het is nog onbekend wanneer de missie naar Europa plaatsvindt, maar er zijn al wel wat andere details bekend. Zo gaat de ruimtesonde minimaal drie jaar in een baan om Jupiter draaien. In deze periode zullen er 45 scheervluchten langs Europa plaatsvinden. De minimale afstand tot het oppervlak van de ijzige maan bedraagt dan 25 kilometer tot 2.700 kilometer.
Negen instrumenten
De gekozen instrumenten zijn niet heel verrassend. Uiteraard kiest NASA voor camera’s en spectrometers, die scherpe foto’s van Europa’s oppervlak maken en de samenstelling analyseren. Het Europa Imaging System produceert foto’s die honderd keer scherper zijn dan de scherpste beelden die we nu van Europa hebben. De resolutie zal straks 50 meter per pixel zijn. Een radarinstrument wordt ingezet om de dikte van de ijskap te bepalen en om op zoek te gaan naar subglaciale meren onder het oppervlak, zoals het Vostokmeer onder de ijskap van Antarctica.
Ook krijgt de ruimtesonde een magnetometer om de sterkte en de richting van het magnetisch veld van de maan in kaart te brengen, waardoor onderzoekers de diepte en het zoutgehalte van de ondergrondse oceaan kunnen vaststellen. Een thermisch instrument bekijkt het oppervlak van Europa en hoopt recente uitbarstingen van warm water te vinden. Andere instrumenten proberen kleine waterdeeltjes aan te treffen in de dunne atmosfeer van de Joviaanse maan.
Ook Europa gaat naar Jupiter
Niet alleen NASA werkt aan een missie naar Jupiter en zijn manen. Ook de Europese ruimtevaartorganisatie gaat een ruimtesonde naar de grootste planeet van het zonnestelsel sturen. De lancering van de JUICE-missie staat gepland voor 2022. De Jupiter Icy Moons Explorer komt in 2030 aan bij de reuzenplaneet en zal o.a. om de maan Ganymedes gaan cirkelen.
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
04-06-2015
Europese ruimtetaxi officieel voorgesteld
Klik hier voor video
De eerste testvlucht van de Europese ruimtetaxi IXV in februari was een succes. Dat zeggen de drie Belgische partners aan het project. Daarmee moet de Europese ruimtevaart astronauten in de ruimte kunnen brengen zonder de hulp van Amerikanen of Russen. Vandaag hebben ze het teruggekeerde ruimtetuig voorgesteld.
(HLN)
Europese ruimtetaxi officieel voorgesteld
Klik hier voor video
De eerste testvlucht van de Europese ruimtetaxi IXV in februari was een succes. Dat zeggen de drie Belgische partners aan het project. Daarmee moet de Europese ruimtevaart astronauten in de ruimte kunnen brengen zonder de hulp van Amerikanen of Russen. Vandaag hebben ze het teruggekeerde ruimtetuig voorgesteld.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
04-06-2015
Nieuwe Europese ruimteplannen gepresenteerd
De Europees/Chinese ruimtemissie Smile zal de interactie onderzoeken tussen de zonnewind en de magnetosfeer van de aarde. (ESA)
Europese en Chinese wetenschappers hebben de Solar wind Magnetosphere Ionosphere Link Explorer (Smile) gekozen als hun kandidaat voor een gezamenlijke ruimtemissie die in 2021 moet worden gelanceerd. ’Smile’ zal de interactie onderzoeken tussen het beschermende schild van de aarde (de magnetosfeer) en de stroom snelle deeltjes die de zon voortdurend uitstoot (de magnetosfeer).
Het is de bedoeling dat Smile in een steile elliptische baan om de aarde wordt gebracht, die de satelliet tot bijna een derde van de afstand tot de maan voert. Vanuit die baan kan hij de omgeving van de aarde voortdurend in de gaten houden. Het onderzoek van de interactie tussen zonnewind en magnetosfeer moet meer inzicht geven in het ’ruimteweer’.
Ook heeft het Europese ruimteagentschap ESA drie kandidaten gekozen voor een wetenschappelijke ruimtemissie die in 2025 van start gaat. Het gaat om satellieten die onderzoek doen op het gebied van exoplaneten (Ariel), plasmafysica (Thor) en het röntgenheelal (Xipe).
Na een uitvoerige selectieprocedure zal een van deze kandidaten worden toegevoegd aan het eerder gekozen drietal Solar Orbiter, Euclid en PLATO, waarvan de lanceringen gepland staan voor 2018, 2020 en 2024. (EE)
(allesoversterrenkunde)/
Nieuwe Europese ruimteplannen gepresenteerd
De Europees/Chinese ruimtemissie Smile zal de interactie onderzoeken tussen de zonnewind en de magnetosfeer van de aarde. (ESA)
Europese en Chinese wetenschappers hebben de Solar wind Magnetosphere Ionosphere Link Explorer (Smile) gekozen als hun kandidaat voor een gezamenlijke ruimtemissie die in 2021 moet worden gelanceerd. ’Smile’ zal de interactie onderzoeken tussen het beschermende schild van de aarde (de magnetosfeer) en de stroom snelle deeltjes die de zon voortdurend uitstoot (de magnetosfeer).
Het is de bedoeling dat Smile in een steile elliptische baan om de aarde wordt gebracht, die de satelliet tot bijna een derde van de afstand tot de maan voert. Vanuit die baan kan hij de omgeving van de aarde voortdurend in de gaten houden. Het onderzoek van de interactie tussen zonnewind en magnetosfeer moet meer inzicht geven in het ’ruimteweer’.
Ook heeft het Europese ruimteagentschap ESA drie kandidaten gekozen voor een wetenschappelijke ruimtemissie die in 2025 van start gaat. Het gaat om satellieten die onderzoek doen op het gebied van exoplaneten (Ariel), plasmafysica (Thor) en het röntgenheelal (Xipe).
Na een uitvoerige selectieprocedure zal een van deze kandidaten worden toegevoegd aan het eerder gekozen drietal Solar Orbiter, Euclid en PLATO, waarvan de lanceringen gepland staan voor 2018, 2020 en 2024. (EE)
(allesoversterrenkunde)/
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
02-06-2015
Cassini's afscheidsfoto's van Hyperion
Cassini-opname van de Saturnusmaan Hyperion, gemaakt op 31 mei 2015. (NASA/JPL-Caltech/Space Science Institute)
Op 31 mei vloog de Amerikaanse planeetverkenner Cassini voor het laatst op 'kleine' afstand langs de onregelmatig gevormde, 'sponschatige' Saturnusmaan Hyperion. Cassini maakte gedetailleerde foto's van het merkwaardige hemellichaam vanaf ca. 38.000 kilometer afstand.
Op de oorspronkelijke opnamen zijn details van ca. 230 meter groot te onderscheiden. Hyperion heeft een extreem lage dichtheid, en is vermoedelijk zeer poreus. Kosmische inslagen zullen het oppervlaktemateriaal daardoor sterk samendrukken, waardoor het sponsachtige uiterlijk ontstaat.
De Cassini-missie wordt in 2017 beëindigd; voor die tijd zijn geen nieuwe scheervluchten langs Hyperion meer voorzien.
Klik hier voor meer foto's
(allesoversterrenkunde)
Cassini's afscheidsfoto's van Hyperion
Cassini-opname van de Saturnusmaan Hyperion, gemaakt op 31 mei 2015. (NASA/JPL-Caltech/Space Science Institute)
Op 31 mei vloog de Amerikaanse planeetverkenner Cassini voor het laatst op 'kleine' afstand langs de onregelmatig gevormde, 'sponschatige' Saturnusmaan Hyperion. Cassini maakte gedetailleerde foto's van het merkwaardige hemellichaam vanaf ca. 38.000 kilometer afstand.
Op de oorspronkelijke opnamen zijn details van ca. 230 meter groot te onderscheiden. Hyperion heeft een extreem lage dichtheid, en is vermoedelijk zeer poreus. Kosmische inslagen zullen het oppervlaktemateriaal daardoor sterk samendrukken, waardoor het sponsachtige uiterlijk ontstaat.
De Cassini-missie wordt in 2017 beëindigd; voor die tijd zijn geen nieuwe scheervluchten langs Hyperion meer voorzien.
Klik hier voor meer foto's
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Hyperion... de grote zandbak
De Cassini-missie wordt in 2017 beëindigd
voor die tijd zijn geen nieuwe scheervluchten langs Hyperion meer voorzien.
De Cassini-missie wordt in 2017 beëindigd
voor die tijd zijn geen nieuwe scheervluchten langs Hyperion meer voorzien.
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
Tegen die tijd kunnen we weer genieten van andere missiesquote:
Hyperion... de grote zandbak
De Cassini-missie wordt in 2017 beëindigd
voor die tijd zijn geen nieuwe scheervluchten langs Hyperion meer voorzien.
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
24-06-2015
De eerste stap naar interstellaire ruimtereizen is gezet
.
Reizen we straks naar Alfa Centauri en andere sterren in onze buurt? Misschien wel. Onderzoekers hebben een subsidie van NASA gekregen om een aandrijving voor interstellaire ruimtereizen te verzinnen.
Een artistieke impressie van het interstellaire ruimtezeil.
Professor Philip Lubin van de Universiteit van Californië in Santa Barbara en zijn collega’s geloven in een licht ruimtevaartuig dat aangedreven wordt een laser. Het ruimtevaartuig heeft iets weg van een gigantisch zeil. Zo’n ruimtesonde zou de ster Alfa Centauri – op een afstand van vier lichtjaar van de aarde – in twintig jaar kunnen bereiken.
“Eén van de toekomstige uitdagingen voor de mensheid is om andere zonnestelsels te verkennen met ruimtevaartuigen”, zegt Lubin. “Misschien dat we ooit wel ‘leven’ gaan verspreiden. We werken aan een systeem dat de eerste stap is naar interstellaire ruimtereizen.”
Toekomstdroom
Droom jij ook van interstellaire reizen naar andere exoplaneten en verre sterrenstelsels? Een NASA-wetenschapper beweert dat het minimaal 200 jaar duurt voordat interstellaire reizen ondernomen kunnen worden.
Hoe het werkt
Het systeem werkt als volgt: om de aarde draait straks een satelliet met aan boord een krachtige laser. De laserstraal wordt gericht op het lichte ruimtevaartuig, dat het zonnestelsel verlaat. Dit ruimteschip versnelt door de lichtdruk van deze laserstraal en kan daardoor een extreem hoge snelheid bereiken. Het ruimtezeil wordt namelijk niet afgeremd.
Andere toepassingen
Lubin hoopt in de toekomt heel veel kleine ruimtevaartuigen naar allerlei sterren te sturen. Maar er zijn meer toepassingen mogelijk. Zo kan de technologie gebruikt worden om de aarde te beschermen tegen gevaarlijke asteroïden. Een andere mogelijk is om huidige ruimtevaartuigen veel sneller te maken. In enkele weken naar Mars? Misschien dat het kan met dit nieuwe lasersysteem. De enige vraag die overblijft: hoe worden ruimtesondes afgeremd?
(scientias.nl)
De eerste stap naar interstellaire ruimtereizen is gezet
.
Reizen we straks naar Alfa Centauri en andere sterren in onze buurt? Misschien wel. Onderzoekers hebben een subsidie van NASA gekregen om een aandrijving voor interstellaire ruimtereizen te verzinnen.
Een artistieke impressie van het interstellaire ruimtezeil.
Professor Philip Lubin van de Universiteit van Californië in Santa Barbara en zijn collega’s geloven in een licht ruimtevaartuig dat aangedreven wordt een laser. Het ruimtevaartuig heeft iets weg van een gigantisch zeil. Zo’n ruimtesonde zou de ster Alfa Centauri – op een afstand van vier lichtjaar van de aarde – in twintig jaar kunnen bereiken.
“Eén van de toekomstige uitdagingen voor de mensheid is om andere zonnestelsels te verkennen met ruimtevaartuigen”, zegt Lubin. “Misschien dat we ooit wel ‘leven’ gaan verspreiden. We werken aan een systeem dat de eerste stap is naar interstellaire ruimtereizen.”
Toekomstdroom
Droom jij ook van interstellaire reizen naar andere exoplaneten en verre sterrenstelsels? Een NASA-wetenschapper beweert dat het minimaal 200 jaar duurt voordat interstellaire reizen ondernomen kunnen worden.
Hoe het werkt
Het systeem werkt als volgt: om de aarde draait straks een satelliet met aan boord een krachtige laser. De laserstraal wordt gericht op het lichte ruimtevaartuig, dat het zonnestelsel verlaat. Dit ruimteschip versnelt door de lichtdruk van deze laserstraal en kan daardoor een extreem hoge snelheid bereiken. Het ruimtezeil wordt namelijk niet afgeremd.
Andere toepassingen
Lubin hoopt in de toekomt heel veel kleine ruimtevaartuigen naar allerlei sterren te sturen. Maar er zijn meer toepassingen mogelijk. Zo kan de technologie gebruikt worden om de aarde te beschermen tegen gevaarlijke asteroïden. Een andere mogelijk is om huidige ruimtevaartuigen veel sneller te maken. In enkele weken naar Mars? Misschien dat het kan met dit nieuwe lasersysteem. De enige vraag die overblijft: hoe worden ruimtesondes afgeremd?
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
14 juli aanstaande komt de ruimteverkenner new horizon bij pluto aan na een reisje van zo'n 9,5 jaar. Er ontstond nog even paniek nadat het contact met new horizon was verloren, maar gelukkig is dit weer goed gekomen, door een verkeerd commando was de ruimteverkenner namelijk in een safe-mode terecht gekomen. Gelukkig is het contact er weer en komen er nieuwe foto's van pluto binnen nu de ruimteverkenner dus bijna op positie bij pluto is. Hieronder wat artikelen:
Wat kunnen we verwachten van de flyby van New Horizons langs Pluto op 14 juli a.s.?
http://www.astroblogs.nl/(...)luto-op-14-juli-a-s/
Tien dagen voor de flyby langs Pluto is New Horizons in ‘safe mode’ geraakt
http://www.astroblogs.nl/(...)s-safe-mode-geraakt/
Rode Pluto zit vol verrassingen
http://www.astroblogs.nl/(...)it-vol-verrassingen/
Problemen met New Horizons zijn verholpen
http://www.astroblogs.nl/(...)zons-zijn-verholpen/
New Horizons werkt weer – nog één week tot de flyby langs Pluto
http://www.astroblogs.nl/(...)e-flyby-langs-pluto/
Wat kunnen we verwachten van de flyby van New Horizons langs Pluto op 14 juli a.s.?
http://www.astroblogs.nl/(...)luto-op-14-juli-a-s/
Tien dagen voor de flyby langs Pluto is New Horizons in ‘safe mode’ geraakt
http://www.astroblogs.nl/(...)s-safe-mode-geraakt/
Rode Pluto zit vol verrassingen
http://www.astroblogs.nl/(...)it-vol-verrassingen/
Problemen met New Horizons zijn verholpen
http://www.astroblogs.nl/(...)zons-zijn-verholpen/
New Horizons werkt weer – nog één week tot de flyby langs Pluto
http://www.astroblogs.nl/(...)e-flyby-langs-pluto/
Ik ben politiek incorrect, zeg wat ik wil en ben een trotste racist! w/
Beste Geert, daar hebben we een apart topic voorquote:
14 juli aanstaande komt de ruimteverkenner new horizon bij pluto aan na een reisje van zo'n 9,5 jaar. Er ontstond nog even paniek nadat het contact met new horizon was verloren, maar gelukkig is dit weer goed gekomen, door een verkeerd commando was de ruimteverkenner namelijk in een safe-mode terecht gekomen. Gelukkig is het contact er weer en komen er nieuwe foto's van pluto binnen nu de ruimteverkenner dus bijna op positie bij pluto is. Hieronder wat artikelen:
Wat kunnen we verwachten van de flyby van New Horizons langs Pluto op 14 juli a.s.?
http://www.astroblogs.nl/(...)luto-op-14-juli-a-s/
Tien dagen voor de flyby langs Pluto is New Horizons in ‘safe mode’ geraakt
http://www.astroblogs.nl/(...)s-safe-mode-geraakt/
Rode Pluto zit vol verrassingen
http://www.astroblogs.nl/(...)it-vol-verrassingen/
Problemen met New Horizons zijn verholpen
http://www.astroblogs.nl/(...)zons-zijn-verholpen/
New Horizons werkt weer – nog één week tot de flyby langs Pluto
http://www.astroblogs.nl/(...)e-flyby-langs-pluto/
[ afbeelding ]
W&T / New Horizons: De reis naar Pluto (en verder)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
08-07-2015
Bijzondere vijfvoudige ster ontdekt
Artist’s impression van de vijfvoudige ster 1SWASP J093010.78+533859.5. De kleinere banen zijn overdreven groot getekend, omdat de beide dubbelsterren anders niet als zodanig herkenbaar zouden zijn. (Marcus Lohr)
Astronomen van de Britse Open University hebben voor het eerst een vijfvoudige ster ontdekt die twee bedekkingsveranderlijke dubbelsterren bevat. De ontdekking wordt vandaag gepresenteerd op de National Astronomy Meeting van de Royal Astronomical Society in Llandudno (Wales).
Vermoed wordt dat ongeveer een derde van alle sterren deel uitmaakt van meervoudige stersystemen. In de meeste gevallen gaat het daarbij om ‘gewone’ dubbelsterren – vijfvoudige sterren zijn zeldzaam.
De nu ontdekte vijfvoudige ster is opgedoken in archiefgegevens van het SuperWASP-project, een project dat primair is bedoeld voor het opsporen van exoplaneten. Daarbij worden de helderheden van miljoenen sterren in de gaten gehouden.
Regelmatige ‘dipjes’ in de helderheid van een ster kunnen erop wijzen dat er planeten rond de ster draaien, die vanaf de aarde gezien bij elke omloop voor hun ster langs schuiven. Maar regelmatige helderheidsveranderingen ontstaan ook wanneer twee sterren om elkaar heen draaien, die elkaar steeds opnieuw ‘bedekken’.
In eerste instantie leek de ster 1SWASP J093010.78+533859.5 een gewone bedekkingsveranderlijke dubbelster te zijn. Uit het helderheidsgedrag bleek dat de onderlinge afstand tussen beide sterren zo klein is, dat ze elkaar raken en een gezamenlijke atmosfeer hebben. Hun omlooptijd bedraagt slechts zes uur.
Vervolgens werd bij nader onderzoek nóg een regelmatig patroon in de helderheid van de ster ontdekt. Dat wordt toegeschreven aan een tweede, iets wijdere bedekkingsveranderlijke dubbelster met een omlooptijd van 32 uur. De afstand tussen beide dubbelsterren bedraagt ongeveer 21 miljard kilometer – bijna vijf keer de afstand zon-Neptunus.
En ten slotte kwam bij spectroscopisch onderzoek het bestaan van een vijfde ster aan het licht. Deze bevindt zich op een afstand van ongeveer twee miljard kilometer van de wijdere dubbelster.
De astronomen hebben vastgesteld dat de vijf sterren, die stuk voor stuk kleiner en koeler zijn dan onze zon, door de zwaartekracht bijeengehouden worden. Opmerkelijk is dat de omloopbanen van beide dubbelsterren in hetzelfde vlak liggen. Dat wijst erop dat ze uit één en dezelfde schijf van has en stof zijn ontstaan.
1SWASP J093010.78+533859.5 staat op een afstand van ongeveer 250 lichtjaar in het sterrenbeeld Grote Beer.
(allesoversterrenkunde)
Bijzondere vijfvoudige ster ontdekt
Artist’s impression van de vijfvoudige ster 1SWASP J093010.78+533859.5. De kleinere banen zijn overdreven groot getekend, omdat de beide dubbelsterren anders niet als zodanig herkenbaar zouden zijn. (Marcus Lohr)
Astronomen van de Britse Open University hebben voor het eerst een vijfvoudige ster ontdekt die twee bedekkingsveranderlijke dubbelsterren bevat. De ontdekking wordt vandaag gepresenteerd op de National Astronomy Meeting van de Royal Astronomical Society in Llandudno (Wales).
Vermoed wordt dat ongeveer een derde van alle sterren deel uitmaakt van meervoudige stersystemen. In de meeste gevallen gaat het daarbij om ‘gewone’ dubbelsterren – vijfvoudige sterren zijn zeldzaam.
De nu ontdekte vijfvoudige ster is opgedoken in archiefgegevens van het SuperWASP-project, een project dat primair is bedoeld voor het opsporen van exoplaneten. Daarbij worden de helderheden van miljoenen sterren in de gaten gehouden.
Regelmatige ‘dipjes’ in de helderheid van een ster kunnen erop wijzen dat er planeten rond de ster draaien, die vanaf de aarde gezien bij elke omloop voor hun ster langs schuiven. Maar regelmatige helderheidsveranderingen ontstaan ook wanneer twee sterren om elkaar heen draaien, die elkaar steeds opnieuw ‘bedekken’.
In eerste instantie leek de ster 1SWASP J093010.78+533859.5 een gewone bedekkingsveranderlijke dubbelster te zijn. Uit het helderheidsgedrag bleek dat de onderlinge afstand tussen beide sterren zo klein is, dat ze elkaar raken en een gezamenlijke atmosfeer hebben. Hun omlooptijd bedraagt slechts zes uur.
Vervolgens werd bij nader onderzoek nóg een regelmatig patroon in de helderheid van de ster ontdekt. Dat wordt toegeschreven aan een tweede, iets wijdere bedekkingsveranderlijke dubbelster met een omlooptijd van 32 uur. De afstand tussen beide dubbelsterren bedraagt ongeveer 21 miljard kilometer – bijna vijf keer de afstand zon-Neptunus.
En ten slotte kwam bij spectroscopisch onderzoek het bestaan van een vijfde ster aan het licht. Deze bevindt zich op een afstand van ongeveer twee miljard kilometer van de wijdere dubbelster.
De astronomen hebben vastgesteld dat de vijf sterren, die stuk voor stuk kleiner en koeler zijn dan onze zon, door de zwaartekracht bijeengehouden worden. Opmerkelijk is dat de omloopbanen van beide dubbelsterren in hetzelfde vlak liggen. Dat wijst erop dat ze uit één en dezelfde schijf van has en stof zijn ontstaan.
1SWASP J093010.78+533859.5 staat op een afstand van ongeveer 250 lichtjaar in het sterrenbeeld Grote Beer.
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Prachtige 4K spacepornvideo hoe het er uit ziet als je dwars door de Melkweg zou vliegen
Deze video is geen CGI, maar gemaakt met gigabytes aan beelden van de Spitzer Space Telescope
Deze video is geen CGI, maar gemaakt met gigabytes aan beelden van de Spitzer Space Telescope
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
5 morgensterren op 10-10-15
Zet 10 oktober 2015 dik omcirkeld in je agenda, want dan krijgen we een zeldzaam fenomeen te zien dat 4 planeten 'alligned' zijn, maar met nóg een extraatje: de maan staat óók met deze 4 planeten 'alligned'.
We krijgen i.p.v. 1 morgenster (Venus), dus maar liefst 5 morgensterren! (Venus, Mars, Jupiter, Mercurius en de maan). Met een schijnbare magnitude van Mercurius van 0.62 zal deze zelfs helderder aan de hemel staan dan Mars. Een extra geluk is dat de maan niet vol is, dus niet de andere planeten zal verblinden in haar helderheid. De maan heeft dan bijna nieuwe maan bereikt, maar een klein deel is dus wel zichtbaar.
Of het een once in a liftetime is weet ik niet, maar vaak komt het i.i.g. niet voor, dus mensen: kijk in de morgen van 10-10-15 naar het Oosten (duh...want daar komt de zon op dus een kompas is niet nodig!) en dan zul je dit plaatje aantreffen (zonder banen natuurlijk ):
Op 24 oktober staan Venus, Mars en Jupiter het dichtst bijelkaar aan de hemel, maar helaas is Mercurius daar dan niet in zicht en de maan ook niet.
PS New Horizons heeft Pluto gepasseerd!
Trek de champagnefles open!!!
[ Bericht 3% gewijzigd door starla op 15-07-2015 03:42:25 ]
Zet 10 oktober 2015 dik omcirkeld in je agenda, want dan krijgen we een zeldzaam fenomeen te zien dat 4 planeten 'alligned' zijn, maar met nóg een extraatje: de maan staat óók met deze 4 planeten 'alligned'.
We krijgen i.p.v. 1 morgenster (Venus), dus maar liefst 5 morgensterren! (Venus, Mars, Jupiter, Mercurius en de maan). Met een schijnbare magnitude van Mercurius van 0.62 zal deze zelfs helderder aan de hemel staan dan Mars. Een extra geluk is dat de maan niet vol is, dus niet de andere planeten zal verblinden in haar helderheid. De maan heeft dan bijna nieuwe maan bereikt, maar een klein deel is dus wel zichtbaar.
Of het een once in a liftetime is weet ik niet, maar vaak komt het i.i.g. niet voor, dus mensen: kijk in de morgen van 10-10-15 naar het Oosten (duh...want daar komt de zon op dus een kompas is niet nodig!) en dan zul je dit plaatje aantreffen (zonder banen natuurlijk
):
Op 24 oktober staan Venus, Mars en Jupiter het dichtst bijelkaar aan de hemel, maar helaas is Mercurius daar dan niet in zicht en de maan ook niet.
PS New Horizons heeft Pluto gepasseerd!
Trek de champagnefles open!!!
[ Bericht 3% gewijzigd door starla op 15-07-2015 03:42:25 ]
I feel kinda Locrian today
quote:Op dinsdag 14 juli 2015 22:05 schreef starla het volgende:
5 morgensterren op 10-10-15
Zet 10 oktober 2015 dik omcirkeld in je agenda, want dan krijgen we een zeldzaam fenomeen te zien dat 4 planeten 'alligned' zijn, maar met nóg een extraatje: de maan staat óók met deze 4 planeten 'alligned'.
We krijgen i.p.v. 1 morgenster (Venus), dus maar liefst 5 morgensterren! (Venus, Mars, Jupiter, Mercurius en de maan). Met een schijnbare magnitude van Mercurius van 0.62 zal deze zelfs helderder aan de hemel staan dan Mars. Een extra geluk is dat de maan niet vol is, dus niet de andere planeten zal verblinden in haar helderheid. De maan heeft dan bijna nieuwe maan bereikt, maar een klein deel is dus wel zichtbaar.
Of het een once in a liftetime is weet ik niet, maar vaak komt het i.i.g. niet voor, dus mensen: kijk in de morgen van 10-10-15 naar het Oosten (duh...want daar komt de zon op dus een kompas is niet nodig!) en dan zul je dit plaatje aantreffen (zonder banen natuurlijk
[ link | afbeelding ]
Op 24 oktober staan Venus, Mars en Jupiter het dichtst bijelkaar aan de hemel, maar helaas is Mercurius daar dan niet in zicht en de maan ook niet.
Zulk nieuws komt echter meestal in onderstaand topic terecht
W&T / Astronomie in de Achtertuin #3
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Consider it donequote:
[..]
Zulk nieuws komt echter meestal in onderstaand topic terecht
W&T / Astronomie in de Achtertuin #3
I feel kinda Locrian today
21-07-2015
Nieuwe satelliet maakt prachtige foto van onze planeet
Geschreven door Caroline Kraaijvanger op 21 juli 2015 om 11:19 uur
Door al die fantastische foto’s van Pluto en zijn manen zou je bijna vergeten hoe mooi onze eigen planeet is.
Maar een nieuwe foto, gemaakt door een satelliet van NASA, NOAA (National Oceanic and Atmospheric Administration) en de Amerikaanse luchtmacht, herinnert ons daar nog maar eens fijntjes aan. Ook onze eigen planeet mag er zijn!
EPIC
De foto in kwestie is gemaakt door de Deep Space Climate Observatory-satelliet (kortweg DSCOVR). Op deze satelliet bevindt zich de Earth Polychromatic Imaging Camera (EPIC). Deze camera maakt elke keer een serie foto’s die bestaat uit tien kiekjes: van infrarood tot nabij-infrarood. Voor deze foto van de aarde zijn verschillende van die beelden samengesmolten.
Beter dan gehoopt
“De hoge kwaliteit van de beelden overtreft al onze verwachtingen,” stelt onderzoeker Adam Szabo. “De beelden laten duidelijk zandstructuren in de woestijn, riviersystemen en complexe wolkenpatronen zien. Er zal een enorme hoeveelheid aan nieuwe data beschikbaar komen voor wetenschappers.”
De DSCOVR-satelliet werd in februari gelanceerd en bevindt zich sinds kort op zijn eindbestemming: Lagrangepunt 1. De satelliet is zo’n 1,6 miljoen kilometer van de aarde verwijderd. De satelliet zal de aarde continu in de gaten houden en zo niet alleen een beter beeld geven van de planeet zelf, maar ook van de interactie tussen de aarde en de zon. Zo hopen onderzoekers bijvoorbeeld op basis van de beelden ook meer te weten te komen over ruimteweer. Ook moet de satelliet wetenschappers helpen een schatting te maken van de hoeveelheid ozon en aerosolen in de atmosfeer van de aarde en kunnen de beelden gebruikt worden om de wolken en vegetatie op aarde in kaart te brengen.
(scientias.nl)
Nieuwe satelliet maakt prachtige foto van onze planeet
Geschreven door Caroline Kraaijvanger op 21 juli 2015 om 11:19 uur
Door al die fantastische foto’s van Pluto en zijn manen zou je bijna vergeten hoe mooi onze eigen planeet is.
Maar een nieuwe foto, gemaakt door een satelliet van NASA, NOAA (National Oceanic and Atmospheric Administration) en de Amerikaanse luchtmacht, herinnert ons daar nog maar eens fijntjes aan. Ook onze eigen planeet mag er zijn!
EPIC
De foto in kwestie is gemaakt door de Deep Space Climate Observatory-satelliet (kortweg DSCOVR). Op deze satelliet bevindt zich de Earth Polychromatic Imaging Camera (EPIC). Deze camera maakt elke keer een serie foto’s die bestaat uit tien kiekjes: van infrarood tot nabij-infrarood. Voor deze foto van de aarde zijn verschillende van die beelden samengesmolten.
Beter dan gehoopt
“De hoge kwaliteit van de beelden overtreft al onze verwachtingen,” stelt onderzoeker Adam Szabo. “De beelden laten duidelijk zandstructuren in de woestijn, riviersystemen en complexe wolkenpatronen zien. Er zal een enorme hoeveelheid aan nieuwe data beschikbaar komen voor wetenschappers.”
De DSCOVR-satelliet werd in februari gelanceerd en bevindt zich sinds kort op zijn eindbestemming: Lagrangepunt 1. De satelliet is zo’n 1,6 miljoen kilometer van de aarde verwijderd. De satelliet zal de aarde continu in de gaten houden en zo niet alleen een beter beeld geven van de planeet zelf, maar ook van de interactie tussen de aarde en de zon. Zo hopen onderzoekers bijvoorbeeld op basis van de beelden ook meer te weten te komen over ruimteweer. Ook moet de satelliet wetenschappers helpen een schatting te maken van de hoeveelheid ozon en aerosolen in de atmosfeer van de aarde en kunnen de beelden gebruikt worden om de wolken en vegetatie op aarde in kaart te brengen.
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Volgens mij heb ik een foutje ontdekt in de tv-serie "De slimste mens" van vanavond.
Het ging over Mars, o.a. over dat "grappige karretje" dat daar rondrijdt, zo werd gezegd.
"Rosetta", was het antwoord.
Ik dacht, huh, ben ik nu gek? Rosetta is toch van die komeet.
Opgezocht, en ik heb gelijk!
Het ging over Mars, o.a. over dat "grappige karretje" dat daar rondrijdt, zo werd gezegd.
"Rosetta", was het antwoord.
Ik dacht, huh, ben ik nu gek? Rosetta is toch van die komeet.
Opgezocht, en ik heb gelijk!
Dag jongens tot ziens, tot in betere tijden.
quote:
Volgens mij heb ik een foutje ontdekt in de tv-serie "De slimste mens" van vanavond.
Het ging over Mars, o.a. over dat "grappige karretje" dat daar rondrijdt, zo werd gezegd.
"Rosetta", was het antwoord.
Ik dacht, huh, ben ik nu gek? Rosetta is toch van die komeet.
Opgezocht, en ik heb gelijk!
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
29-07-2015
IJsmaan van Saturnus vertoont vreemde rode krassen
Cassini-opname van de vreemde rode strepen op het oppervlak van de Saturnusmaan Tethys. De strepen zijn enkele kilometers breed en honderden kilometers lang. De kleuren op de foto zijn ‘aangedikt’. (NASA/JPL-Caltech/Space Science Institute)
Nieuwe opnamen, gemaakt door de Amerikaanse ruimtesonde Cassini, laten zien dat het noordelijk halfrond van de Saturnusmaan Tethys talrijke rode ‘krassen’ vertoont. Een paar daarvan waren al vaag te zien op eerdere Cassini-opnamen. Maar ze vallen nu veel meer op dan een aantal jaren geleden, omdat de noordelijke zomer nu is aangebroken in het Saturnus-stelsel. Hierdoor worden de strepen beter aangelicht door de zon.
Wetenschappers hebben nog geen idee hoe de strepen zijn ontstaan. Mogelijk bestaan ze uit ijs met chemische verontreinigingen dat recent aan de oppervlakte is gekomen. Een andere mogelijkheid is dat er gas ontsnapt uit het inwendige van Tethys. Hoe dan ook: de strepen zijn geologisch jong, want ze lopen dwars over oudere structuren, zoals inslagkraters, heen.
Afgezien van enkele kleine kraters op de maan Dione, zijn rode tinten schaars op de manen van Saturnus. Het geologisch jonge oppervlak van de Jupitermaan Europa vertoont echter ook rode structuren.
In november van dit jaar zal Cassini de krassen nog eens wat beter bekijken. Mogelijk wordt dan meer duidelijk over hun aard en samenstelling.
(allesoversterrenkunde)
IJsmaan van Saturnus vertoont vreemde rode krassen
Cassini-opname van de vreemde rode strepen op het oppervlak van de Saturnusmaan Tethys. De strepen zijn enkele kilometers breed en honderden kilometers lang. De kleuren op de foto zijn ‘aangedikt’. (NASA/JPL-Caltech/Space Science Institute)
Nieuwe opnamen, gemaakt door de Amerikaanse ruimtesonde Cassini, laten zien dat het noordelijk halfrond van de Saturnusmaan Tethys talrijke rode ‘krassen’ vertoont. Een paar daarvan waren al vaag te zien op eerdere Cassini-opnamen. Maar ze vallen nu veel meer op dan een aantal jaren geleden, omdat de noordelijke zomer nu is aangebroken in het Saturnus-stelsel. Hierdoor worden de strepen beter aangelicht door de zon.
Wetenschappers hebben nog geen idee hoe de strepen zijn ontstaan. Mogelijk bestaan ze uit ijs met chemische verontreinigingen dat recent aan de oppervlakte is gekomen. Een andere mogelijkheid is dat er gas ontsnapt uit het inwendige van Tethys. Hoe dan ook: de strepen zijn geologisch jong, want ze lopen dwars over oudere structuren, zoals inslagkraters, heen.
Afgezien van enkele kleine kraters op de maan Dione, zijn rode tinten schaars op de manen van Saturnus. Het geologisch jonge oppervlak van de Jupitermaan Europa vertoont echter ook rode structuren.
In november van dit jaar zal Cassini de krassen nog eens wat beter bekijken. Mogelijk wordt dan meer duidelijk over hun aard en samenstelling.
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
06-10-2015
Verste sterrenstelsel ontdekt: licht is al 13,23 miljard jaar onderweg
Geschreven door Caroline Kraaijvanger op 6 augustus 2015 om 08:32 uur
Het licht van dit sterrenstelsel is al 13,23 miljard jaar onderweg. Het stelsel bestond dus 550 miljoen jaar na de oerknal al!
Een internationaal team van onderzoekers – waaronder enkele Leidse wetenschappers – ontdekte het sterrenstelsel dat de naam EGSY8p7 heeft gekregen. Het sterrenstelsel is ongeveer 100 miljoen jaar ouder dan de vorige recordhouder die eerder dit jaar werd ontdekt. “De recordbreker staat bijna precies in dezelfde richting als de vorige recordhouder,” vertelt onderzoeker Rychard Bouwens. “Dat is wel heel toevallig, omdat we verwacht hadden dat ze meer gelijkmatig over de hemel waren verdeeld.”
Straling van waterstofgas
De onderzoekers maakten voor het opsporen van dit sterrenstelsel in eerste instantie gebruik van beelden van Hubble (zie afbeelding hierboven) en Spitzer (zie de inzet op de afbeelding hierboven). De bijzondere rode kleur die EGSY8p7 op de Spitzer-beelden had, was voor onderzoekers reden om het sterrenstelsel te bestuderen met behulp van de Keck I telescoop op Hawaï. Op deze telescoop bevindt zich de MOSFIRE infraroodspectrograaf waarmee de onderzoekers speurden naar de straling van waterstofgas. Bellen van dat hete waterstofgas ontstaan door de UV-straling van sterren die nog maar net het levenslicht hebben gezien. Enkele jaren geleden stelden astronomen nog dat ze sterrenstelsels zoals EGSY8p7 niet aan de hand van deze straling konden opsporen, omdat de ruimte tussen sterrenstelsels in het jonge heelal gevuld was met wolken van neutraal waterstofgas die deze straling absorberen. Maar nu weten onderzoekers wel beter. Zo’n 400 miljoen jaar na de oerknal zorgde de straling van jonge sterren ervoor dat het neutrale waterstofgas ioniseerde tot plasma. En plasma is wel doorzichtig.
Op het randje
Met dat in het achterhoofd is het dus niet ondenkbaar dat onderzoekers in de toekomst nog oudere sterrenstelsels ontdekken. Maar de grens – van 400 miljoen jaar na de oerknal – komt wel in zicht.
Toch zullen onderzoekers blijven zoeken naar stokoude sterrenstelsels. “Bevestigingen van sterrenstelsels zoals EGSY8p7 vertellen ons stukje bij beetje het verhaal van het ontstaan van de eerste sterrenstelsels en hun rol bij de veranderingen in het vroege heelal,” stelt onderzoeker Ivo Labbé.
(scientias.nl)
Verste sterrenstelsel ontdekt: licht is al 13,23 miljard jaar onderweg
Geschreven door Caroline Kraaijvanger op 6 augustus 2015 om 08:32 uur
Het licht van dit sterrenstelsel is al 13,23 miljard jaar onderweg. Het stelsel bestond dus 550 miljoen jaar na de oerknal al!
Een internationaal team van onderzoekers – waaronder enkele Leidse wetenschappers – ontdekte het sterrenstelsel dat de naam EGSY8p7 heeft gekregen. Het sterrenstelsel is ongeveer 100 miljoen jaar ouder dan de vorige recordhouder die eerder dit jaar werd ontdekt. “De recordbreker staat bijna precies in dezelfde richting als de vorige recordhouder,” vertelt onderzoeker Rychard Bouwens. “Dat is wel heel toevallig, omdat we verwacht hadden dat ze meer gelijkmatig over de hemel waren verdeeld.”
Straling van waterstofgas
De onderzoekers maakten voor het opsporen van dit sterrenstelsel in eerste instantie gebruik van beelden van Hubble (zie afbeelding hierboven) en Spitzer (zie de inzet op de afbeelding hierboven). De bijzondere rode kleur die EGSY8p7 op de Spitzer-beelden had, was voor onderzoekers reden om het sterrenstelsel te bestuderen met behulp van de Keck I telescoop op Hawaï. Op deze telescoop bevindt zich de MOSFIRE infraroodspectrograaf waarmee de onderzoekers speurden naar de straling van waterstofgas. Bellen van dat hete waterstofgas ontstaan door de UV-straling van sterren die nog maar net het levenslicht hebben gezien. Enkele jaren geleden stelden astronomen nog dat ze sterrenstelsels zoals EGSY8p7 niet aan de hand van deze straling konden opsporen, omdat de ruimte tussen sterrenstelsels in het jonge heelal gevuld was met wolken van neutraal waterstofgas die deze straling absorberen. Maar nu weten onderzoekers wel beter. Zo’n 400 miljoen jaar na de oerknal zorgde de straling van jonge sterren ervoor dat het neutrale waterstofgas ioniseerde tot plasma. En plasma is wel doorzichtig.
Op het randje
Met dat in het achterhoofd is het dus niet ondenkbaar dat onderzoekers in de toekomst nog oudere sterrenstelsels ontdekken. Maar de grens – van 400 miljoen jaar na de oerknal – komt wel in zicht.
Toch zullen onderzoekers blijven zoeken naar stokoude sterrenstelsels. “Bevestigingen van sterrenstelsels zoals EGSY8p7 vertellen ons stukje bij beetje het verhaal van het ontstaan van de eerste sterrenstelsels en hun rol bij de veranderingen in het vroege heelal,” stelt onderzoeker Ivo Labbé.
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
En vijf jaar later...quote:
21-05-2010
Japan onderzoekt klimaat op Venus
TOKIO - Japan heeft vrijdag (lokale tijd) een satelliet gelanceerd, die de komende jaren de dampkring van de planeet Venus in kaart gaat brengen. De Akatsuki moet onder meer kijken naar stormen op de planeet. Ook hopen wetenschappers bliksem op Venus te zien.
Het bestaan daarvan wordt wel vermoed, maar de flitsen zijn nog nooit waargenomen.
Venus is ongeveer even groot als de aarde, heeft ongeveer dezelfde samenstelling en is ongeveer even oud, maar staat iets dichter bij de zon. De planeet wordt bedekt door wolken van zwavelzuur en koolstofdioxide.
De temperatuur aan het oppervlak ligt tegen de 500 graden Celsius, waardoor elke vorm van leven er onmogelijk is. Door de atmosfeer van Venus te onderzoeken, hopen wetenschappers erachter te komen hoe een levensvatbaar klimaat wel op aarde maar niet op Venus heeft kunnen ontstaan.
Ikaros
Met de Venus-verkenner gaat ook een experimenteel Japans vaartuig de ruimte in, de Ikaros. Het 'ruimtejacht' wordt voortgestuwd door deeltjes van de zon, die een extreem dun zeil laten draaien als de schroef van een schip.
De Ikaros kan varen waar het zonlicht doordringt, stellen de ontwikkelaars. Het vaartuig kan de oplossing zijn voor verre ruimtereizen, waarvoor conventionele raketten niet genoeg brandstof kunnen meenemen.
© ANP
(nu.nl)
quote:Japanners krijgen sonde na vijf jaar weer op koers richting Venus
De Japanse ruimtevaartorganisatie Jaxa heeft een in 2010 gelanceerde ruimtesonde na vijf jaar weer op koers gekregen. De sonde had eind 2010 bij Venus moeten aankomen, maar dat mislukte. Over een paar maanden moet het nu wel lukken.
Na de lancering leek Akatsuki op koers naar Venus, maar daarna gooiden problemen met de motor roet in het eten bij het bereiken van Venus. Sinds die tijd zit Akatsuki in een baan om de zon, maar Jaxa heeft diverse koersaanpassingen geprobeerd door te voeren om de sonde weer richting Venus te krijgen. De laatste grote aanpassing vond vorige maand plaats, aldus Jaxa.
Akatsuki moet de atmosfeer en het oppervlak van Venus gaan onderzoeken. Het is niet de eerste missie van een ruimtevaartorganisatie naar Venus. Zo had de Europese ruimtevaartorganisatie ESA de Venus Express. De mensheid stuurt al decennialang zo nu en dan ruimtesondes naar de planeet.
When the student is ready, the teacher will appear.
When the student is truly ready, the teacher will disappear.
When the student is truly ready, the teacher will disappear.
17-08-2015
Cassini scheert vandaag voor de allerlaatste keer langs maan Dione
Geschreven door Caroline Kraaijvanger op 17 augustus 2015 om 08:54 uur
Aan al het goede komt een eind. En dus ook aan de missie van Cassini. Vandaag neemt de sonde alvast afscheid van maan Dione.
Vandaag scheert Cassini voor de allerlaatste keer langs de maan heen. Later vanavond (rond half negen Nederlandse tijd) zal de afstand tussen Cassini en Dione het kleinst zijn: zo’n 474 kilometer. Tijdens de scheervlucht bestudeert Cassini de zwaartekracht van Dione. Ook zal de sonde foto’s met een zeer hoge resolutie maken van de noordpool van Dione. Bovendien zal Cassini zoeken naar stofdeeltjes die afkomstig zijn van Dione. Ook zal er onderzoek gedaan worden naar gebieden op de ijzige maan die bijzonder goed in staat zijn om warmte vast te houden.
Vijfde scheervlucht
Het is niet de eerste keer dat Cassini een scheervlucht langs Dione maakte. De sonde deed dat al vier keer eerder. In december 2011 bijvoorbeeld, toen de afstand tussen Cassini en de maan slechts 100 kilometer bedroeg.
.
Dione van dichtbij. Achter de maan zie je nog één van de ringen van Saturnus. Afbeelding: NASA / JPL-Caltech / Space Science Institute.
Enigma
Vandaag zal Cassini voor de allerlaatste keer langs Dione scheren. Ondanks dat de sonde dat al veel vaker deed, is het spannend. Er is namelijk nog heel veel onduidelijk over deze maan. “Dione is een enigma,” stelt onderzoeker Bonnie Buratti. “Er zijn aanwijzingen dat er nog steeds geologische activiteit plaatsvindt, waaronder een atmosfeer die verandert en ijsvulkanen. Maar we hebben nog geen geologische activiteit gespot. De vijfde scheervlucht is onze laatste kans.”
Grand finale
Cassini arriveerde in 2004 bij Saturnus en doet sindsdien onderzoek naar de gasreus en zijn manen. De fantastische missie begint echter op zijn eind te lopen. Later dit jaar zal Cassini afscheid nemen van de andere manen van Saturnus om vervolgens te beginnen aan wat NASA de ‘grand finale’ noemt. Tijdens dit deel van de missie duikt Cassini herhaaldelijk in het gebied tussen Saturnus en zijn ringen.
En na de ‘grand finale’? Dan wil NASA niets aan het toeval overlaten en Cassini opdracht geven om zich in de atmosfeer van Saturnus te boren. Zo moet voorkomen worden dat de sonde nadat deze stuurloos is geraakt op bijvoorbeeld Titan of Enceladus crasht: twee manen waar leven wellicht tot de mogelijkheden behoort en die we niet willen besmetten met eventuele aardse bacteriën die wellicht nog op Cassini huizen
(scientias.nl)
Cassini scheert vandaag voor de allerlaatste keer langs maan Dione
Geschreven door Caroline Kraaijvanger op 17 augustus 2015 om 08:54 uur
Aan al het goede komt een eind. En dus ook aan de missie van Cassini. Vandaag neemt de sonde alvast afscheid van maan Dione.
Vandaag scheert Cassini voor de allerlaatste keer langs de maan heen. Later vanavond (rond half negen Nederlandse tijd) zal de afstand tussen Cassini en Dione het kleinst zijn: zo’n 474 kilometer. Tijdens de scheervlucht bestudeert Cassini de zwaartekracht van Dione. Ook zal de sonde foto’s met een zeer hoge resolutie maken van de noordpool van Dione. Bovendien zal Cassini zoeken naar stofdeeltjes die afkomstig zijn van Dione. Ook zal er onderzoek gedaan worden naar gebieden op de ijzige maan die bijzonder goed in staat zijn om warmte vast te houden.
Vijfde scheervlucht
Het is niet de eerste keer dat Cassini een scheervlucht langs Dione maakte. De sonde deed dat al vier keer eerder. In december 2011 bijvoorbeeld, toen de afstand tussen Cassini en de maan slechts 100 kilometer bedroeg.
.
.Dione van dichtbij. Achter de maan zie je nog één van de ringen van Saturnus. Afbeelding: NASA / JPL-Caltech / Space Science Institute.
Enigma
Vandaag zal Cassini voor de allerlaatste keer langs Dione scheren. Ondanks dat de sonde dat al veel vaker deed, is het spannend. Er is namelijk nog heel veel onduidelijk over deze maan. “Dione is een enigma,” stelt onderzoeker Bonnie Buratti. “Er zijn aanwijzingen dat er nog steeds geologische activiteit plaatsvindt, waaronder een atmosfeer die verandert en ijsvulkanen. Maar we hebben nog geen geologische activiteit gespot. De vijfde scheervlucht is onze laatste kans.”
Grand finale
Cassini arriveerde in 2004 bij Saturnus en doet sindsdien onderzoek naar de gasreus en zijn manen. De fantastische missie begint echter op zijn eind te lopen. Later dit jaar zal Cassini afscheid nemen van de andere manen van Saturnus om vervolgens te beginnen aan wat NASA de ‘grand finale’ noemt. Tijdens dit deel van de missie duikt Cassini herhaaldelijk in het gebied tussen Saturnus en zijn ringen.
En na de ‘grand finale’? Dan wil NASA niets aan het toeval overlaten en Cassini opdracht geven om zich in de atmosfeer van Saturnus te boren. Zo moet voorkomen worden dat de sonde nadat deze stuurloos is geraakt op bijvoorbeeld Titan of Enceladus crasht: twee manen waar leven wellicht tot de mogelijkheden behoort en die we niet willen besmetten met eventuele aardse bacteriën die wellicht nog op Cassini huizen
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
18-08-2015
Komeetinslagen mogelijk cruciaal voor ontstaan leven
Buitenaards leven Komeet ISON, op 10 april 2013 gefotografeerd door de Hubble Space Telescope. (NASA, ESA, J.-Y. Li (Planetary Science Institute), and the Hubble Comet ISON Imaging Science Team)
Het ontstaan van leven op aarde is mogelijk op gang geholpen door inslagen van ijzige kometen. Ook op andere hemellichamen zou de inslag van kometen aanleiding gegeven kunnen hebben tot de vorming van de eerste levende organismen.
Twee Japanse onderzoekers voerden laboratoriumexperimenten uit waarbij mengsels van ijs, silicaat (forsteriet) en aminozuren bij lage temperaturen (ca. 200 graden onder nul) zeer krachtige schokken ondergaan, vergelijkbaar met wat een komeetkern ondergaat wanneer hij op een hemellichaam zoals de aarde terecht komt. Kometen zijn bevroren samenballingen van ijs en gruis; de Amerikaanse Stardust-missie heeft aangetoond dat er in kometen ook aminozuren voorkomen.
Bij de laboratoriumexperimenten onttonden korte peptiden - de allereerste bouwstenen van het leven, en de voorlopers van langere organische moleculaire ketens. Volgens de twee Japanners, die hun resultaten presenteren op de 25e Goldschmidt-conferentie voor geochemie in Praag, wordt de vorming van peptiden gestimuleerd door de lage temperatuur in het onderzochte mengsel.
Als komeetinslagen op aarde aanleiding hebben gegeven tot het ontstaan van leven, kan dat ook op andere hemellichamen zijn gebeurd, bijvoorbeeld op de ijzige manen van de reuzenplaneten Jupiter en Saturnus, of op exoplaneten in een baan rond een andere ster.
(allesoversterrenkunde)
Komeetinslagen mogelijk cruciaal voor ontstaan leven
Buitenaards leven Komeet ISON, op 10 april 2013 gefotografeerd door de Hubble Space Telescope. (NASA, ESA, J.-Y. Li (Planetary Science Institute), and the Hubble Comet ISON Imaging Science Team)
Het ontstaan van leven op aarde is mogelijk op gang geholpen door inslagen van ijzige kometen. Ook op andere hemellichamen zou de inslag van kometen aanleiding gegeven kunnen hebben tot de vorming van de eerste levende organismen.
Twee Japanse onderzoekers voerden laboratoriumexperimenten uit waarbij mengsels van ijs, silicaat (forsteriet) en aminozuren bij lage temperaturen (ca. 200 graden onder nul) zeer krachtige schokken ondergaan, vergelijkbaar met wat een komeetkern ondergaat wanneer hij op een hemellichaam zoals de aarde terecht komt. Kometen zijn bevroren samenballingen van ijs en gruis; de Amerikaanse Stardust-missie heeft aangetoond dat er in kometen ook aminozuren voorkomen.
Bij de laboratoriumexperimenten onttonden korte peptiden - de allereerste bouwstenen van het leven, en de voorlopers van langere organische moleculaire ketens. Volgens de twee Japanners, die hun resultaten presenteren op de 25e Goldschmidt-conferentie voor geochemie in Praag, wordt de vorming van peptiden gestimuleerd door de lage temperatuur in het onderzochte mengsel.
Als komeetinslagen op aarde aanleiding hebben gegeven tot het ontstaan van leven, kan dat ook op andere hemellichamen zijn gebeurd, bijvoorbeeld op de ijzige manen van de reuzenplaneten Jupiter en Saturnus, of op exoplaneten in een baan rond een andere ster.
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
18-08-2015
Was supernova-explosie verantwoordelijk voor rotatie zonnestelsel?
Schematische weergave van het jonge zonnestelsel. De binnenplaneten zijn opgebouwd uit chondrieten die onder invloed van de zwaartekracht van de nog in ‘aanbouw’ zijnde planeet Jupiter richting zon zijn geslingerd. (Jack Cook, Woods Hole Oceanographic Institution)
Wij hebben het bestaan van planeten zoals de aarde en Jupiter mogelijk te danken aan het zogeheten impulsmoment van het schokfront van een supernova-explosie. Dat concluderen theoretici Alan Boss en Sandra Keiser van het Carnegie Institution for Science in een artikel in The Astrophysical Journal.
Een supernova is de energierijke explosie waarmee een zware ster aan het eind van zijn leven komt. Al geruime tijd is bekend dat de schokgolf van zo'n supernova 4,6 miljard jaar geleden de aanzet heeft gegeven tot de vorming van de zon: als gevolg van de schokgolf begon een naburige interstellaire wolk van gas en stof onder zijn eigen gewicht ineen te storten.
Boss en Keiser verrichtten eerder al modelberekeningen aan de wijze waarop materiaal van de supernova zich zou verdelen over de ineenstortende gas- en stofwolk. Daaruit blijkt dat er op sommige plaatsen 'vingers' van supernova-materiaal kunnen ontstaan die tot diep in de interstellaire wolk doordringen. Op die manier valt de verdeling van radioactieve vervalproducten in het zonnestelsel te verklaren.
Uit recentere simulaties blijkt nu dat diezelfde 'vingers' ook aanleiding gegeven kunnen hebben tot (extra) rotatie van de ineenstortende wolk, dankzij de draaiing (het impulsmoment) van het schokfront. Zonder dat effect zou het overgrote deel van de samentrekkende wolk in de pasgeboren zon zijn verdwenen. Maar wanneer het rotatie-effect van het schokfront in rekening wordt gebracht, ontstaat een roterende wolk van materiaal waaruit in een later stadium planeten kunnen ontstaan.
(allesoversterrenkunde)
Was supernova-explosie verantwoordelijk voor rotatie zonnestelsel?
Schematische weergave van het jonge zonnestelsel. De binnenplaneten zijn opgebouwd uit chondrieten die onder invloed van de zwaartekracht van de nog in ‘aanbouw’ zijnde planeet Jupiter richting zon zijn geslingerd. (Jack Cook, Woods Hole Oceanographic Institution)
Wij hebben het bestaan van planeten zoals de aarde en Jupiter mogelijk te danken aan het zogeheten impulsmoment van het schokfront van een supernova-explosie. Dat concluderen theoretici Alan Boss en Sandra Keiser van het Carnegie Institution for Science in een artikel in The Astrophysical Journal.
Een supernova is de energierijke explosie waarmee een zware ster aan het eind van zijn leven komt. Al geruime tijd is bekend dat de schokgolf van zo'n supernova 4,6 miljard jaar geleden de aanzet heeft gegeven tot de vorming van de zon: als gevolg van de schokgolf begon een naburige interstellaire wolk van gas en stof onder zijn eigen gewicht ineen te storten.
Boss en Keiser verrichtten eerder al modelberekeningen aan de wijze waarop materiaal van de supernova zich zou verdelen over de ineenstortende gas- en stofwolk. Daaruit blijkt dat er op sommige plaatsen 'vingers' van supernova-materiaal kunnen ontstaan die tot diep in de interstellaire wolk doordringen. Op die manier valt de verdeling van radioactieve vervalproducten in het zonnestelsel te verklaren.
Uit recentere simulaties blijkt nu dat diezelfde 'vingers' ook aanleiding gegeven kunnen hebben tot (extra) rotatie van de ineenstortende wolk, dankzij de draaiing (het impulsmoment) van het schokfront. Zonder dat effect zou het overgrote deel van de samentrekkende wolk in de pasgeboren zon zijn verdwenen. Maar wanneer het rotatie-effect van het schokfront in rekening wordt gebracht, ontstaat een roterende wolk van materiaal waaruit in een later stadium planeten kunnen ontstaan.
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
ff wat anders he, ik was eigenlijk op zoek naar een topic vol amateur-astronomen, die zelf de nachtelijke hemel afspeuren met min of meer betaalbaar materiaal. Zijn jullie dat? Of zitten die in een ander topic? 
Edit: ik zie het al:
[ Bericht 60% gewijzigd door Dr_Flash op 20-08-2015 17:39:44 ]
Edit: ik zie het al:
Ga ik daarheenquote:
Zulk nieuws komt echter meestal in onderstaand topic terecht
W&T / Astronomie in de Achtertuin #3
[ Bericht 60% gewijzigd door Dr_Flash op 20-08-2015 17:39:44 ]
Salivili hipput tupput tapput äppyt tipput hilijalleen
NASA Mulls Missions To Neptune and Uranus, Using the Space Launch System
According to a story in Astronomy Magazine, NASA is contemplating sending flagship sized space probes to the so-called "ice giants" of Uranus and Neptune. These probes would orbit the two outer planets, similar to how Galileo orbited Jupiter and how Cassini currently orbits Saturn.
The only time NASA has previously had a close encounter with either of these worlds was when Voyager 2 flew by Uranus in 1986 and then Neptune in 1989. Each of these missions would happen after the Europa Clipper, a flagship-class mission scheduled for the mid-2020s.
According to a story in Astronomy Magazine, NASA is contemplating sending flagship sized space probes to the so-called "ice giants" of Uranus and Neptune. These probes would orbit the two outer planets, similar to how Galileo orbited Jupiter and how Cassini currently orbits Saturn.
The only time NASA has previously had a close encounter with either of these worlds was when Voyager 2 flew by Uranus in 1986 and then Neptune in 1989. Each of these missions would happen after the Europa Clipper, a flagship-class mission scheduled for the mid-2020s.
When the student is ready, the teacher will appear.
When the student is truly ready, the teacher will disappear.
When the student is truly ready, the teacher will disappear.
Waren de Perseïden spectaculair dit jaar? Ik heb ze gemist omdat ik in Zuid Afrika zat en niet wist of ik ze daar wel kon zien. Foei toch hé
Koning, keizer, admiraal, schijten moeten ze allemaal by cafca.
quote:NASA To 'Lasso' a Comet To Hitchhike Across the Solar System
Traveling around space can require a lot of fuel, to help fight the fuel bill NASA has a spacecraft concept that would hitch a free ride on one of the many comets and asteroids traveling across our solar system. Comet Hitchhiker, developed at NASA's Jet Propulsion Laboratory, would feature a reusable tether system to replace the need for propellant for entering orbit and landing on objects.
The spacecraft would first cast an extendable tether toward the object and attach itself using a harpoon attached to the tether. Next, it would reel out the tether while applying a brake that harvests energy while the spacecraft accelerates. This allows Comet Hitchhiker to accelerate and slowly match the speed of its ride, and keeping that slight tension on the line harvests energy that is stored on-board for later use, reeling itself down to the surface of the comet or asteroid. A comet hitchhiker spacecraft can obtain up to ~10 km/s of delta-V by using a carbon nanotube (CNT) tether, reaching the current orbital distance of Pluto (32.6 AU) in just 5.6 years.
When the student is ready, the teacher will appear.
When the student is truly ready, the teacher will disappear.
When the student is truly ready, the teacher will disappear.
quote:'Superantenne' laat Marslanders direct met aarde praten
Een nieuw soort 'superantenne' zou ervoor kunnen zorgen dat toekomstige Marslanders veel meer met de aarde kunnen communiceren dan de huidige generatie Marslanders dat kan.
Dat schrijft ExtremeTech.
De antenne is het resultaat van een samenwerking tussen de Amerikaanse universiteit UCLA en ruimtevaartorganisatie NASA. Het idee is dat een hele reeks aan kleinere antenne's samenwerkt om zo een 'superantenne' te vormen. Dan zijn er ook geen satellieten meer nodig om het signaal door te geven.
Curiosity
Marslander Curiosity, die momenteel nog rondrijdt op Mars, kan elke dag via satellieten twee keer 15 minuten met de aarde communiceren. In die 15 minuten zit álles: van het ontvangen van gegevens en foto's tot het geven van complexe instructies.
Dat moet met de nieuwe antenne verleden tijd zijn. Dankzij de 'superantenne' kan de Marslander die de NASA in 2020 naar de rode planeet stuurt straks mogelijk uren aaneen met de aarde communiceren. De wetenschappers van UCLA zijn bezig met een prototype.
When the student is ready, the teacher will appear.
When the student is truly ready, the teacher will disappear.
When the student is truly ready, the teacher will disappear.
23-09-2015
Waterdamp gevonden in binnendelen van protoplanetaire schijf
Illustratie van een zogeheten 'pre-transitionele' schijf. (NASA/JPL-Caltech)
Astronomen hebben met een spectrograaf op de Gemini North-telescoop in Hawaii waterdamp ontdekt in de binnendelen van de protoplanetaire schijf rond de ster DoAr 44. De watermoleculen bevinden zich op kleine afstand van de pasgeboren ster, in het gebied waarin aardeachtige planeten kunnen ontstaan.
Waterdamp is al eerder aangetroffen in protoplanetaire schijven, maar de vondst bij DoAr 44 was onverwacht. Het gaat hier namelijk om een zogeheten 'pre-transitionele' schijf, waarin een grote lege zone voorkomt, vermoedelijk als gevolg van de zwaartekrachtswerking van reeds gevormde planeten. Alleen op echt kleine afstand van de ster is nog een ring van gas en stof aanwezig.
Doordat watermoleculen gemakkelijk uiteenvallen onder invloed van de energierijike ultraviolette straling van de centrale ster, komt er in de binnendelen van zulke (pre-)transitionele schijven meestal geen waterdamp meer voor: de moleculen worden niet langer 'beschermd' door stofdeeltjes.
Hoe het mogelijk is dat de binnendelen van de schijf rond DoAr 44 toch waterdamp bevatten, is nog niet helemaal duidelijk. Mogelijk is er sprake van materiaaltransport uit de meer naar buiten gelegen delen van de schijf. De nieuwe resultaten zijn gepubliceerd in The Astrophysical Journal. (GS)
(allesovertserrenkunde)
Waterdamp gevonden in binnendelen van protoplanetaire schijf
Illustratie van een zogeheten 'pre-transitionele' schijf. (NASA/JPL-Caltech)
Astronomen hebben met een spectrograaf op de Gemini North-telescoop in Hawaii waterdamp ontdekt in de binnendelen van de protoplanetaire schijf rond de ster DoAr 44. De watermoleculen bevinden zich op kleine afstand van de pasgeboren ster, in het gebied waarin aardeachtige planeten kunnen ontstaan.
Waterdamp is al eerder aangetroffen in protoplanetaire schijven, maar de vondst bij DoAr 44 was onverwacht. Het gaat hier namelijk om een zogeheten 'pre-transitionele' schijf, waarin een grote lege zone voorkomt, vermoedelijk als gevolg van de zwaartekrachtswerking van reeds gevormde planeten. Alleen op echt kleine afstand van de ster is nog een ring van gas en stof aanwezig.
Doordat watermoleculen gemakkelijk uiteenvallen onder invloed van de energierijike ultraviolette straling van de centrale ster, komt er in de binnendelen van zulke (pre-)transitionele schijven meestal geen waterdamp meer voor: de moleculen worden niet langer 'beschermd' door stofdeeltjes.
Hoe het mogelijk is dat de binnendelen van de schijf rond DoAr 44 toch waterdamp bevatten, is nog niet helemaal duidelijk. Mogelijk is er sprake van materiaaltransport uit de meer naar buiten gelegen delen van de schijf. De nieuwe resultaten zijn gepubliceerd in The Astrophysical Journal. (GS)
(allesovertserrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
ZONDAGNACHT TOTALE MAANSVERDUISTERING ZICHTBAAR
In de nacht van zondag op maandag is een totale maansverduistering te zien.
Tussen 4.11 uur en 5.24 uur bevindt de maan zich volgens Weeronline.nl geheel in de schaduw van de aarde en zal daardoor rood kleuren.
De maansverduistering valt samen met een zogenoemde 'supermaan', de maan staat dan extra dicht bij de aarde. Dit is een gevolg van het feit dat de baan van de maan om de aarde geen perfecte cirkel is. In de nacht van zondag op maandag is de rode maan hierdoor gezien vanaf de aarde extra groot.
De weersverwachting ziet er volgens Weeronline gunstig uit. Het is zondagnacht waarschijnlijk helder weer. Alleen mist zou eventueel het zicht belemmeren.
Op 21 januari 2019 zal de volgende totale maansverduistering in Nederland te zien zijn, aldus het weerinstituut.
Nu.nl
ScienceAlert
[ Bericht 26% gewijzigd door Kijkertje op 24-09-2015 14:41:23 ]
In de nacht van zondag op maandag is een totale maansverduistering te zien.
Tussen 4.11 uur en 5.24 uur bevindt de maan zich volgens Weeronline.nl geheel in de schaduw van de aarde en zal daardoor rood kleuren.
De maansverduistering valt samen met een zogenoemde 'supermaan', de maan staat dan extra dicht bij de aarde. Dit is een gevolg van het feit dat de baan van de maan om de aarde geen perfecte cirkel is. In de nacht van zondag op maandag is de rode maan hierdoor gezien vanaf de aarde extra groot.
De weersverwachting ziet er volgens Weeronline gunstig uit. Het is zondagnacht waarschijnlijk helder weer. Alleen mist zou eventueel het zicht belemmeren.
Op 21 januari 2019 zal de volgende totale maansverduistering in Nederland te zien zijn, aldus het weerinstituut.
Nu.nl
ScienceAlert
[ Bericht 26% gewijzigd door Kijkertje op 24-09-2015 14:41:23 ]
“The fundamental cause of the trouble in the modern world today is that the stupid are cocksure while the intelligent are full of doubt.”— Bertrand Russell
Tour the Solar System at the Speed of Light (Video)
As astoundingly fast as light moves through a vacuum, it’s still a pretty pokey speed limit for getting around in the Universe. It would take four years (and some change) to get to the local planning department over at Alpha Centauri. Wake me up when we’re there!
It’s one thing to run the numbers on this phenomena and marvel at the great expanse of space, but another to actually see it happening, in real-time.
Thanks to animator Alphonse Swinehart, you can do just that in this recently released video. According to his description, “This animation illustrates, in real-time, the journey of a photon of light emitted from the sun and traveling across a portion of the solar system.”
Swinehart arbitrarily adjusted the alignment of planets and asteroids to ensure that the camera’s viewpoint would take in all of the relatively few scenic opportunities along the route out to Jupiter, a 45-minutes ride so featureless that it will have you yearning for a few acres of cornfields to stare at out of the window along the way.
Grab a beverage and a snack and get settled in for the ride … and be glad Swinehart didn’t tack on the extra half-hour or so it would have taken to get all the way out to Saturn.
As astoundingly fast as light moves through a vacuum, it’s still a pretty pokey speed limit for getting around in the Universe. It would take four years (and some change) to get to the local planning department over at Alpha Centauri. Wake me up when we’re there!
It’s one thing to run the numbers on this phenomena and marvel at the great expanse of space, but another to actually see it happening, in real-time.
Thanks to animator Alphonse Swinehart, you can do just that in this recently released video. According to his description, “This animation illustrates, in real-time, the journey of a photon of light emitted from the sun and traveling across a portion of the solar system.”
Swinehart arbitrarily adjusted the alignment of planets and asteroids to ensure that the camera’s viewpoint would take in all of the relatively few scenic opportunities along the route out to Jupiter, a 45-minutes ride so featureless that it will have you yearning for a few acres of cornfields to stare at out of the window along the way.
Grab a beverage and a snack and get settled in for the ride … and be glad Swinehart didn’t tack on the extra half-hour or so it would have taken to get all the way out to Saturn.
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Even een noob-vraagje: In Sci-Fi films en documentaires (Through the wormhole / How the universe works) worden wel eens dit soort plaatjes gebruikt:
Dat zou toch niet kunnen volgens de natuurkundige wetten? De aantrekkingskracht van / naar de hemellichamen zou toch te groot zijn, waardoor een botsing volgt?
Dat zou toch niet kunnen volgens de natuurkundige wetten? De aantrekkingskracht van / naar de hemellichamen zou toch te groot zijn, waardoor een botsing volgt?
I'm only responsible for what I say, not for what you understand.
08-10-2015
NASA en ESA bundelen krachten in 'Armageddon'-project tegen asteroïdes
Ruimtesonde AIM registreert de impact van DART op Didymoon in deze illustratie van ESA. © ESA.
Ruimtevaart Het Europese ruimtevaartagentschap ESA en zijn Amerikaanse tegenhanger NASA gaan samen de mensheid redden van het armageddon. Net zoals in de gelijknamige kaskraker uit 1998 gaan beide agentschappen een asteroïde te lijf om te onderzoeken hoe asteroïdes die op de aarde afstevenen uit koers kunnen worden gebracht.
In 2012 kondigden NASA en ESA aan dat ze samen gaan onderzoeken hoe ze potentieel gevaarlijke asteroïdes uit koers kunnen brengen. Eerder dit jaar werd het onderzoeksobject bekendgemaakt: 65803 Didymos, een 'dubbele' asteroïde waarbij een kleinere asteroïde rond een grotere cirkelt.
Voor het project, dat Asteroid Impact & Deflection Assessment (AIDA) werd gedoopt, zijn twee ruimtetuigen nodig, één van ESA en één van NASA. De ruimtesonde van ESA kreeg de naam Asteroid Impact Mission (AIM). AIM zal in 2020 worden gelanceerd richting Didymos om de baan en de fysieke samenstelling van de komeet en zijn kleine broertje Didymoon te bestuderen.
Twee jaar later zal dan het ruimtetuig van de NASA worden gelanceerd. De sonde, die de toepasselijke naam Double Asteroid Redirection Test (DART) kreeg, zal zichzelf te pletter storten op Didymoon. AIM zal de impact van DART meten en de data naar de aarde sturen.
Ruimtesonde AIM zal in 2020 gelanceerd worden om de dubbele asteroïde Didymos te onderzoeken. © ESA.
Atoombom
Didymoon is maar 160 meter in diameter en is dus geen reusachtige asteroïde zoals in 'Armageddon', waarbij Bruce Willis een atoombom nodig had om de asteroïde op te blazen. Via het experiment hopen NASA en ESA meer te weten te komen over de impact van DART op de baan van Didymoon, en hoeveel kracht er nodig zou zijn om een asteroïde die op de aarde afstevent uit koers te brengen.
"Om de aarde te beschermen tegen potentieel gevaarlijke meteorietinslagen moeten we asteroïdes veel beter begrijpen", zei Patrick Michel, de leider van het AIM-team, vorige week op het European Planetary Science Congress. "AIDA zal de eerste missie zijn om een binaire asteroïde te onderzoeken, en de eerste om te testen of we een asteroïde uit koers kunnen brengen door de impact van een ruimtetuig."
(HLN)
NASA en ESA bundelen krachten in 'Armageddon'-project tegen asteroïdes
Ruimtesonde AIM registreert de impact van DART op Didymoon in deze illustratie van ESA. © ESA.
Ruimtevaart Het Europese ruimtevaartagentschap ESA en zijn Amerikaanse tegenhanger NASA gaan samen de mensheid redden van het armageddon. Net zoals in de gelijknamige kaskraker uit 1998 gaan beide agentschappen een asteroïde te lijf om te onderzoeken hoe asteroïdes die op de aarde afstevenen uit koers kunnen worden gebracht.
In 2012 kondigden NASA en ESA aan dat ze samen gaan onderzoeken hoe ze potentieel gevaarlijke asteroïdes uit koers kunnen brengen. Eerder dit jaar werd het onderzoeksobject bekendgemaakt: 65803 Didymos, een 'dubbele' asteroïde waarbij een kleinere asteroïde rond een grotere cirkelt.
Voor het project, dat Asteroid Impact & Deflection Assessment (AIDA) werd gedoopt, zijn twee ruimtetuigen nodig, één van ESA en één van NASA. De ruimtesonde van ESA kreeg de naam Asteroid Impact Mission (AIM). AIM zal in 2020 worden gelanceerd richting Didymos om de baan en de fysieke samenstelling van de komeet en zijn kleine broertje Didymoon te bestuderen.
Twee jaar later zal dan het ruimtetuig van de NASA worden gelanceerd. De sonde, die de toepasselijke naam Double Asteroid Redirection Test (DART) kreeg, zal zichzelf te pletter storten op Didymoon. AIM zal de impact van DART meten en de data naar de aarde sturen.
Ruimtesonde AIM zal in 2020 gelanceerd worden om de dubbele asteroïde Didymos te onderzoeken. © ESA.
Atoombom
Didymoon is maar 160 meter in diameter en is dus geen reusachtige asteroïde zoals in 'Armageddon', waarbij Bruce Willis een atoombom nodig had om de asteroïde op te blazen. Via het experiment hopen NASA en ESA meer te weten te komen over de impact van DART op de baan van Didymoon, en hoeveel kracht er nodig zou zijn om een asteroïde die op de aarde afstevent uit koers te brengen.
"Om de aarde te beschermen tegen potentieel gevaarlijke meteorietinslagen moeten we asteroïdes veel beter begrijpen", zei Patrick Michel, de leider van het AIM-team, vorige week op het European Planetary Science Congress. "AIDA zal de eerste missie zijn om een binaire asteroïde te onderzoeken, en de eerste om te testen of we een asteroïde uit koers kunnen brengen door de impact van een ruimtetuig."
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
je kunt je bijvoorbeeld ook afvragen waarom dit niet gebeurt met Jupiter en zijn manenquote:Op woensdag 30 september 2015 08:38 schreef Its_Muppet het volgende:
Even een noob-vraagje: In Sci-Fi films en documentaires (Through the wormhole / How the universe works) worden wel eens dit soort plaatjes gebruikt:
[ afbeelding ]
Dat zou toch niet kunnen volgens de natuurkundige wetten? De aantrekkingskracht van / naar de hemellichamen zou toch te groot zijn, waardoor een botsing volgt?
Misschien dat je iets aan dit antwoord hebt
https://www.ikhebeenvraag(...)n-niet-uit-zijn-baan
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
07-10-2015
Jonge ster lijkt planeet te hebben verwoest
Hubble- en VLT-opnamen van de stofschijf rond de ster AU Microscopii. De schaalverdeling bovenaan toont de diameter van de baan van de planeet Neptunus om onze eigen zon. (ESO, NASA & ESA)
Astronomen hebben nog nooit eerder waargenomen structuren ontdekt in de protoplanetaire schijf rond de nabije ster AU Microscopii. De snel bewegende, golfachtige structuren in de schijf lijken in niets op wat ooit is gezien of voorspeld (Nature, 8 oktober).
AU Microscopii, of AU Mic, is een jonge ster op 32 lichtjaar van de aarde. Dat deze ster is omgeven door een schijf van materie is al een tijdje bekend. Aangenomen wordt dat deze is ontstaan doordat planetoïden – planetaire ‘bouwstenen’ – zo hard met elkaar zijn gebotst dat ze tot stof zijn vermalen.
Bij onderzoek van opnamen gemaakt met de Europese Very Large Telescope en de Hubble-ruimtetelescoop is nu iets bijzonder vreemds ontdekt. De beelden tonen een aantal golfachtige structuren op verschillende afstanden van de ster, die doen denken aan rimpelingen in water.
De rimpelingen blijken zich in de loop van de tijd te verplaatsen. En snel ook: ze verwijderen zich met snelheden van meer dan 40.000 kilometer per uur van de ster. Minstens drie structuren bewegen zo snel dat ze aan de aantrekkende zwaartekracht van de ster kunnen ontsnappen.
De astronomen kunnen niet met zekerheid zeggen waardoor de mysterieuze rimpelingen zijn ontstaan. De oorzaak wordt voorlopig gezocht bij de activiteit van de jonge ster. AU Mic produceert vaak zogeheten zonnevlammen – enorme uitbarstingen aan zijn oppervlak. Mogelijk heeft een van deze uitbarstingen ervoor gezorgd dat een planeet-in-wording in de stofschijf (deels) is verwoest. Het daarbij vrijgekomen materiaal zou zich nu een weg door de stofschijf banen.
(allesoversterrenkunde)
Jonge ster lijkt planeet te hebben verwoest
Hubble- en VLT-opnamen van de stofschijf rond de ster AU Microscopii. De schaalverdeling bovenaan toont de diameter van de baan van de planeet Neptunus om onze eigen zon. (ESO, NASA & ESA)
Astronomen hebben nog nooit eerder waargenomen structuren ontdekt in de protoplanetaire schijf rond de nabije ster AU Microscopii. De snel bewegende, golfachtige structuren in de schijf lijken in niets op wat ooit is gezien of voorspeld (Nature, 8 oktober).
AU Microscopii, of AU Mic, is een jonge ster op 32 lichtjaar van de aarde. Dat deze ster is omgeven door een schijf van materie is al een tijdje bekend. Aangenomen wordt dat deze is ontstaan doordat planetoïden – planetaire ‘bouwstenen’ – zo hard met elkaar zijn gebotst dat ze tot stof zijn vermalen.
Bij onderzoek van opnamen gemaakt met de Europese Very Large Telescope en de Hubble-ruimtetelescoop is nu iets bijzonder vreemds ontdekt. De beelden tonen een aantal golfachtige structuren op verschillende afstanden van de ster, die doen denken aan rimpelingen in water.
De rimpelingen blijken zich in de loop van de tijd te verplaatsen. En snel ook: ze verwijderen zich met snelheden van meer dan 40.000 kilometer per uur van de ster. Minstens drie structuren bewegen zo snel dat ze aan de aantrekkende zwaartekracht van de ster kunnen ontsnappen.
De astronomen kunnen niet met zekerheid zeggen waardoor de mysterieuze rimpelingen zijn ontstaan. De oorzaak wordt voorlopig gezocht bij de activiteit van de jonge ster. AU Mic produceert vaak zogeheten zonnevlammen – enorme uitbarstingen aan zijn oppervlak. Mogelijk heeft een van deze uitbarstingen ervoor gezorgd dat een planeet-in-wording in de stofschijf (deels) is verwoest. Het daarbij vrijgekomen materiaal zou zich nu een weg door de stofschijf banen.
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
14-10-2015
"Mysterieus licht van ster duidt mogelijk op bestaan aliens"
© thinkstock.
Astronomen staan voor een raadsel na de ontdekking van een ster waar talloze mysterieuze objecten omheen cirkelen. Het lichtpatroon dat KIC 8462852 uitstraalt, is bij geen enkele van 150.000 andere bekeken sterren te zien. Een verklaring hebben wetenschappers niet, maar ze vermoeden dat het gaat om werk van... buitenaards leven.
Een foto van het sterrenbeeld Lyra (Lier), een van de twee sterrenbeelden waar de bijzondere ster zich tussen bevindt. © Wikipedia.
Flauwekul
De Nederlandse wetenschapsjournalist Govert Schilling heeft al over de ster gehoord. Hij vindt het idee dat het mysterieuze licht duidt op aliens 'flauwekul'. ,,Er zijn talloze verklaringen die veel logischer zijn, bijvoorbeeld dat het om stof gaat'', zegt hij. ,,En daarvan weten we wel zeker dat het bestaat. Een Amerikaanse wetenschapper zei eens dat je voor buitengewone claims ook buitengewoon bewijs moet hebben. En het bestaan van buitenaards leven is een buitengewone claim, waarvoor geen bewijs is. Je moet pas gaan denken aan buitenaardse wezens als al het andere is uitgesloten.''
Opmerkelijke objecten die rond sterren zweven, zijn mogelijk dé indicatie voor onontdekte wezens in de ruimte. Dat roept het SETI-instituut, dat onderzoek doet naar buitenaards leven, al jaren. En het lichtpatroon van deze bijzondere ster lijkt te worden veroorzaakt door, jawel, onbekende objecten.
KIC 8462852 is zo'n 1.480 lichtjaren verwijderd van ons. Dat is ongeveer 14 biljard kilometer (een 14 met 15 nullen erachter). Héél ver dus. De ster kwam aan het licht dankzij oplettende burgers. Amerikaanse wetenschappers gebruiken onder meer de zogenoemde Kepler Space Telescope om naar sterren te kijken, maar het menselijk oog kan soms beter patronen ontdekken dan apparatuur.
Daarom hadden wetenschappers de hulp van burgers ingeroepen om vanuit huis mee te kijken naar de 150.000 sterren die de Kepler Telescope observeert. Dat kan niet met het blote oog, maar wel dankzij beelden van de telescoop, die al sinds 2009 naar de hemel kijkt.
Cirkelende objecten
In 2011 viel het meerdere burgers op dat één 'bizarre' ster een heel ander lichtpatroon uitstraalde dan de andere sterren. Ook de onderzoekers hadden nog nooit zoiets gezien. Zij denken dat het lichtpatroon wordt veroorzaakt door een hoop objecten die om de ster heen cirkelt.
Dat zou niet zo raar zijn als de ster jong is. Toen het zonnestelsel ontstond, draaide er tenslotte ook een verzameling stof en andere objecten om de zon (die ook een ster is). Maar: de ster is niet jong. Als dat zo was, zou er stof omheen zweven dat infraroodlicht uitstraalt. En dat is niet zo.
Alien
Wat voor objecten zorgen dan voor het opmerkelijke lichtpatroon? Wetenschappers weten het niet zeker. Het lijkt geen normaal ruimteafval te zijn. Dat zou al lang verdwenen zijn, bijvoorbeeld door in de oppervlakte van de ster te zijn opgenomen.
Het kan gaan om resten van botsende asteroïdes. Of om een enorme groep kometen, meegekomen met een andere ster die dichtbij de bijzondere ster kwam. Of: om een aanwijzing voor buitenaards leven.
Onderzoeker Jason Wright van de Penn State Universiteit denkt dat de objecten bij de bijzondere ster mogelijk een soort lichtpanelen zijn waarmee buitenaardse wezens proberen energie op te wekken. ,,Aliens moeten altijd de laatste verklaring zijn waar je naar kijkt, maar dit ziet eruit als iets wat buitenaardse wezens zouden bouwen'', zegt hij tegen The Atlantic.
Radiostralen
Talloze onderzoekers kunnen dan ook niet wachten om te kijken wat er aan de hand is. Het plan is om een enorme radiotelescoop op de ster te richten en te zien of er radiostralen vandaan komen die duiden op technologische activiteit bij de ster. Als alles goed gaat, gebeurt dat in januari. Tot die tijd is het de vraag of er vanuit de omgeving van de mysterieuze ster wezens naar de wetenschappers terugkijken
(HLN)
"Mysterieus licht van ster duidt mogelijk op bestaan aliens"
© thinkstock.
Astronomen staan voor een raadsel na de ontdekking van een ster waar talloze mysterieuze objecten omheen cirkelen. Het lichtpatroon dat KIC 8462852 uitstraalt, is bij geen enkele van 150.000 andere bekeken sterren te zien. Een verklaring hebben wetenschappers niet, maar ze vermoeden dat het gaat om werk van... buitenaards leven.
Een foto van het sterrenbeeld Lyra (Lier), een van de twee sterrenbeelden waar de bijzondere ster zich tussen bevindt. © Wikipedia.
Flauwekul
De Nederlandse wetenschapsjournalist Govert Schilling heeft al over de ster gehoord. Hij vindt het idee dat het mysterieuze licht duidt op aliens 'flauwekul'. ,,Er zijn talloze verklaringen die veel logischer zijn, bijvoorbeeld dat het om stof gaat'', zegt hij. ,,En daarvan weten we wel zeker dat het bestaat. Een Amerikaanse wetenschapper zei eens dat je voor buitengewone claims ook buitengewoon bewijs moet hebben. En het bestaan van buitenaards leven is een buitengewone claim, waarvoor geen bewijs is. Je moet pas gaan denken aan buitenaardse wezens als al het andere is uitgesloten.''
Opmerkelijke objecten die rond sterren zweven, zijn mogelijk dé indicatie voor onontdekte wezens in de ruimte. Dat roept het SETI-instituut, dat onderzoek doet naar buitenaards leven, al jaren. En het lichtpatroon van deze bijzondere ster lijkt te worden veroorzaakt door, jawel, onbekende objecten.
KIC 8462852 is zo'n 1.480 lichtjaren verwijderd van ons. Dat is ongeveer 14 biljard kilometer (een 14 met 15 nullen erachter). Héél ver dus. De ster kwam aan het licht dankzij oplettende burgers. Amerikaanse wetenschappers gebruiken onder meer de zogenoemde Kepler Space Telescope om naar sterren te kijken, maar het menselijk oog kan soms beter patronen ontdekken dan apparatuur.
Daarom hadden wetenschappers de hulp van burgers ingeroepen om vanuit huis mee te kijken naar de 150.000 sterren die de Kepler Telescope observeert. Dat kan niet met het blote oog, maar wel dankzij beelden van de telescoop, die al sinds 2009 naar de hemel kijkt.
Cirkelende objecten
In 2011 viel het meerdere burgers op dat één 'bizarre' ster een heel ander lichtpatroon uitstraalde dan de andere sterren. Ook de onderzoekers hadden nog nooit zoiets gezien. Zij denken dat het lichtpatroon wordt veroorzaakt door een hoop objecten die om de ster heen cirkelt.
Dat zou niet zo raar zijn als de ster jong is. Toen het zonnestelsel ontstond, draaide er tenslotte ook een verzameling stof en andere objecten om de zon (die ook een ster is). Maar: de ster is niet jong. Als dat zo was, zou er stof omheen zweven dat infraroodlicht uitstraalt. En dat is niet zo.
Alien
Wat voor objecten zorgen dan voor het opmerkelijke lichtpatroon? Wetenschappers weten het niet zeker. Het lijkt geen normaal ruimteafval te zijn. Dat zou al lang verdwenen zijn, bijvoorbeeld door in de oppervlakte van de ster te zijn opgenomen.
Het kan gaan om resten van botsende asteroïdes. Of om een enorme groep kometen, meegekomen met een andere ster die dichtbij de bijzondere ster kwam. Of: om een aanwijzing voor buitenaards leven.
Onderzoeker Jason Wright van de Penn State Universiteit denkt dat de objecten bij de bijzondere ster mogelijk een soort lichtpanelen zijn waarmee buitenaardse wezens proberen energie op te wekken. ,,Aliens moeten altijd de laatste verklaring zijn waar je naar kijkt, maar dit ziet eruit als iets wat buitenaardse wezens zouden bouwen'', zegt hij tegen The Atlantic.
Radiostralen
Talloze onderzoekers kunnen dan ook niet wachten om te kijken wat er aan de hand is. Het plan is om een enorme radiotelescoop op de ster te richten en te zien of er radiostralen vandaan komen die duiden op technologische activiteit bij de ster. Als alles goed gaat, gebeurt dat in januari. Tot die tijd is het de vraag of er vanuit de omgeving van de mysterieuze ster wezens naar de wetenschappers terugkijken
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Stiekem wel leuk nieuws, al klopt er hoogstwaarschijnlijk helemaal niets van. Januari even in de gaten houden.quote:
14-10-2015
"Mysterieus licht van ster duidt mogelijk op bestaan aliens"
[ afbeelding ]
© thinkstock.
Astronomen staan voor een raadsel na de ontdekking van een ster waar talloze mysterieuze objecten omheen cirkelen. Het lichtpatroon dat KIC 8462852 uitstraalt, is bij geen enkele van 150.000 andere bekeken sterren te zien. Een verklaring hebben wetenschappers niet, maar ze vermoeden dat het gaat om werk van... buitenaards leven.
[ afbeelding ]
Een foto van het sterrenbeeld Lyra (Lier), een van de twee sterrenbeelden waar de bijzondere ster zich tussen bevindt. © Wikipedia.
Flauwekul
De Nederlandse wetenschapsjournalist Govert Schilling heeft al over de ster gehoord. Hij vindt het idee dat het mysterieuze licht duidt op aliens 'flauwekul'. ,,Er zijn talloze verklaringen die veel logischer zijn, bijvoorbeeld dat het om stof gaat'', zegt hij. ,,En daarvan weten we wel zeker dat het bestaat. Een Amerikaanse wetenschapper zei eens dat je voor buitengewone claims ook buitengewoon bewijs moet hebben. En het bestaan van buitenaards leven is een buitengewone claim, waarvoor geen bewijs is. Je moet pas gaan denken aan buitenaardse wezens als al het andere is uitgesloten.''
Opmerkelijke objecten die rond sterren zweven, zijn mogelijk dé indicatie voor onontdekte wezens in de ruimte. Dat roept het SETI-instituut, dat onderzoek doet naar buitenaards leven, al jaren. En het lichtpatroon van deze bijzondere ster lijkt te worden veroorzaakt door, jawel, onbekende objecten.
KIC 8462852 is zo'n 1.480 lichtjaren verwijderd van ons. Dat is ongeveer 14 biljard kilometer (een 14 met 15 nullen erachter). Héél ver dus. De ster kwam aan het licht dankzij oplettende burgers. Amerikaanse wetenschappers gebruiken onder meer de zogenoemde Kepler Space Telescope om naar sterren te kijken, maar het menselijk oog kan soms beter patronen ontdekken dan apparatuur.
Daarom hadden wetenschappers de hulp van burgers ingeroepen om vanuit huis mee te kijken naar de 150.000 sterren die de Kepler Telescope observeert. Dat kan niet met het blote oog, maar wel dankzij beelden van de telescoop, die al sinds 2009 naar de hemel kijkt.
Cirkelende objecten
In 2011 viel het meerdere burgers op dat één 'bizarre' ster een heel ander lichtpatroon uitstraalde dan de andere sterren. Ook de onderzoekers hadden nog nooit zoiets gezien. Zij denken dat het lichtpatroon wordt veroorzaakt door een hoop objecten die om de ster heen cirkelt.
Dat zou niet zo raar zijn als de ster jong is. Toen het zonnestelsel ontstond, draaide er tenslotte ook een verzameling stof en andere objecten om de zon (die ook een ster is). Maar: de ster is niet jong. Als dat zo was, zou er stof omheen zweven dat infraroodlicht uitstraalt. En dat is niet zo.
Alien
Wat voor objecten zorgen dan voor het opmerkelijke lichtpatroon? Wetenschappers weten het niet zeker. Het lijkt geen normaal ruimteafval te zijn. Dat zou al lang verdwenen zijn, bijvoorbeeld door in de oppervlakte van de ster te zijn opgenomen.
Het kan gaan om resten van botsende asteroïdes. Of om een enorme groep kometen, meegekomen met een andere ster die dichtbij de bijzondere ster kwam. Of: om een aanwijzing voor buitenaards leven.
Onderzoeker Jason Wright van de Penn State Universiteit denkt dat de objecten bij de bijzondere ster mogelijk een soort lichtpanelen zijn waarmee buitenaardse wezens proberen energie op te wekken. ,,Aliens moeten altijd de laatste verklaring zijn waar je naar kijkt, maar dit ziet eruit als iets wat buitenaardse wezens zouden bouwen'', zegt hij tegen The Atlantic.
Radiostralen
Talloze onderzoekers kunnen dan ook niet wachten om te kijken wat er aan de hand is. Het plan is om een enorme radiotelescoop op de ster te richten en te zien of er radiostralen vandaan komen die duiden op technologische activiteit bij de ster. Als alles goed gaat, gebeurt dat in januari. Tot die tijd is het de vraag of er vanuit de omgeving van de mysterieuze ster wezens naar de wetenschappers terugkijken
(HLN)
Als het waar is konden ze op die planeet dus al 1480 jaar geleden objecten de ruimte in schieten.
Er zijn meer bronnen die dit bevestigen.quote:
[..]
Stiekem wel leuk nieuws, al klopt er hoogstwaarschijnlijk helemaal niets van. Januari even in de gaten houden.
Als het waar is konden ze op die planeet dus al 1480 jaar geleden objecten de ruimte in schieten.
Hoewel er ook andere verklaringen mogelijk zijn, is het idd interessant een buitenaardse beschaving een van de mogelijkheden is
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
14-10-2015
Chinezen hebben telescoop op maan
Chinese onderzoekers hebben totaal onverwacht gemeld dat ze al sinds 2013 een werkende telescoop op de maan hebben staan. Deze telescoop is in staat om allerlei dingen waar te nemen die door de dikke atmosfeer vanaf de aarde niet goed te observeren zijn.
‘Er is geen atmosfeer op de maan, dus in tegenstelling tot de aarde, kunnen we het ultraviolette licht van hemellichamen daar detecteren’, zegt Jing Wang van de Nationale astronomische Observatoria in Peking aan het blad New Scientist. De maan draait ook een stuk trager dan de aarde, wat betekent dat de telescoop in staat is om langer te kijken naar de dezelfde ster. Eventueel dagen aan één stuk, nog iets dat onmogelijk is op aarde.
De 15-centimeter lange telescoop is de eerste robot telescoop op het oppervlak van de maan. De grote vraag is waarom de Chinezen niet eerder hebben gemeld dat ze deze belangrijke wetenschappelijke doorbraak hebben bereikt. Het observatorium is op de Maan gekomen met de Chang’e 3 lander (zie foto). Daarbij is ook een robotkarretje op het oppervlak gezet, maar dat is minder succesvol verlopen. Het karretje werkte niet goed en is in maart helemaal gestopt met het verzenden van gegevens.
Maar de telescoop is het dus een stuk beter gegaan, een detail dat de Chinezen gek genoeg niet met de wereld hebben gedeeld.
(faqt.nl)
Chinezen hebben telescoop op maan
Chinese onderzoekers hebben totaal onverwacht gemeld dat ze al sinds 2013 een werkende telescoop op de maan hebben staan. Deze telescoop is in staat om allerlei dingen waar te nemen die door de dikke atmosfeer vanaf de aarde niet goed te observeren zijn.
‘Er is geen atmosfeer op de maan, dus in tegenstelling tot de aarde, kunnen we het ultraviolette licht van hemellichamen daar detecteren’, zegt Jing Wang van de Nationale astronomische Observatoria in Peking aan het blad New Scientist. De maan draait ook een stuk trager dan de aarde, wat betekent dat de telescoop in staat is om langer te kijken naar de dezelfde ster. Eventueel dagen aan één stuk, nog iets dat onmogelijk is op aarde.
De 15-centimeter lange telescoop is de eerste robot telescoop op het oppervlak van de maan. De grote vraag is waarom de Chinezen niet eerder hebben gemeld dat ze deze belangrijke wetenschappelijke doorbraak hebben bereikt. Het observatorium is op de Maan gekomen met de Chang’e 3 lander (zie foto). Daarbij is ook een robotkarretje op het oppervlak gezet, maar dat is minder succesvol verlopen. Het karretje werkte niet goed en is in maart helemaal gestopt met het verzenden van gegevens.
Maar de telescoop is het dus een stuk beter gegaan, een detail dat de Chinezen gek genoeg niet met de wereld hebben gedeeld.
(faqt.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Mysterieuze ster verbijstert astronomen
NEW HAVEN -
Astronomen staan voor een raadsel, veroorzaakt door een ster met de prozaïsche 'naam' KIC 8462852. Er cirkelt een grote hoeveelheid objecten rond de ster, waarvoor niet 1-2-3 een verklaring kan worden gevonden.
Als KIC 8462852 een jonge ster zou zijn, zouden de objecten verklaard kunnen worden als een zonnestelsel in wording. KIC 8462852 is echter al een wat oudere ster, dus astronomen hebben deze hypothese verworpen. Wat wel een verklaring zou kunnen zijn, is dat de ster recentelijk in de buurt is gekomen van een andere, waardoor er relatief veel kometen rond KIC 8462852 zouden cirkelen.
Buitenaardse beschaving
Het is een mogelijkheid, maar astronoom Jason Wright heeft een andere theorie: de objecten die rond KIC 8462852 cirkelen, zouden kunstmatig kunnen zijn. "Buitenaards leven moet altijd de allerlaatste hypothese zijn die je overweegt, maar dit lijkt op iets waarvan je zou verwachten dat het door een buitenaardse beschaving is gebouwd", zegt Wright tegen The Atlantic.
Wright wil deze theorie gaan onderzoeken door een radiotelescoop op KIC 8462852 te richten en zo te 'luisteren' of er radiosignalen vandaan komen, die mogelijk geen natuurlijke oorsprong hebben. Als dergelijke signalen worden opgepikt, wil de astronoom de Very Large Array (VLA) inschakelen. Dat is een verzameling radiotelescopen in de woestijn van de Amerikaanse staat New Mexico.
De eerste observatie van KIC 8462852 moet januari volgend jaar al plaatsvinden. Als er iets wordt gevonden, hoopt Wright dat hij meteen aan de slag mag met de VLA.
Bron
We are not alone....
NEW HAVEN -
Astronomen staan voor een raadsel, veroorzaakt door een ster met de prozaïsche 'naam' KIC 8462852. Er cirkelt een grote hoeveelheid objecten rond de ster, waarvoor niet 1-2-3 een verklaring kan worden gevonden.
Als KIC 8462852 een jonge ster zou zijn, zouden de objecten verklaard kunnen worden als een zonnestelsel in wording. KIC 8462852 is echter al een wat oudere ster, dus astronomen hebben deze hypothese verworpen. Wat wel een verklaring zou kunnen zijn, is dat de ster recentelijk in de buurt is gekomen van een andere, waardoor er relatief veel kometen rond KIC 8462852 zouden cirkelen.
Buitenaardse beschaving
Het is een mogelijkheid, maar astronoom Jason Wright heeft een andere theorie: de objecten die rond KIC 8462852 cirkelen, zouden kunstmatig kunnen zijn. "Buitenaards leven moet altijd de allerlaatste hypothese zijn die je overweegt, maar dit lijkt op iets waarvan je zou verwachten dat het door een buitenaardse beschaving is gebouwd", zegt Wright tegen The Atlantic.
Wright wil deze theorie gaan onderzoeken door een radiotelescoop op KIC 8462852 te richten en zo te 'luisteren' of er radiosignalen vandaan komen, die mogelijk geen natuurlijke oorsprong hebben. Als dergelijke signalen worden opgepikt, wil de astronoom de Very Large Array (VLA) inschakelen. Dat is een verzameling radiotelescopen in de woestijn van de Amerikaanse staat New Mexico.
De eerste observatie van KIC 8462852 moet januari volgend jaar al plaatsvinden. Als er iets wordt gevonden, hoopt Wright dat hij meteen aan de slag mag met de VLA.
Bron
We are not alone....
kijk eens 5 posts hierbovenquote:
Mysterieuze ster verbijstert astronomen
NEW HAVEN -
Astronomen staan voor een raadsel, veroorzaakt door een ster met de prozaïsche 'naam' KIC 8462852. Er cirkelt een grote hoeveelheid objecten rond de ster, waarvoor niet 1-2-3 een verklaring kan worden gevonden.
Als KIC 8462852 een jonge ster zou zijn, zouden de objecten verklaard kunnen worden als een zonnestelsel in wording. KIC 8462852 is echter al een wat oudere ster, dus astronomen hebben deze hypothese verworpen. Wat wel een verklaring zou kunnen zijn, is dat de ster recentelijk in de buurt is gekomen van een andere, waardoor er relatief veel kometen rond KIC 8462852 zouden cirkelen.
Buitenaardse beschaving
Het is een mogelijkheid, maar astronoom Jason Wright heeft een andere theorie: de objecten die rond KIC 8462852 cirkelen, zouden kunstmatig kunnen zijn. "Buitenaards leven moet altijd de allerlaatste hypothese zijn die je overweegt, maar dit lijkt op iets waarvan je zou verwachten dat het door een buitenaardse beschaving is gebouwd", zegt Wright tegen The Atlantic.
Wright wil deze theorie gaan onderzoeken door een radiotelescoop op KIC 8462852 te richten en zo te 'luisteren' of er radiosignalen vandaan komen, die mogelijk geen natuurlijke oorsprong hebben. Als dergelijke signalen worden opgepikt, wil de astronoom de Very Large Array (VLA) inschakelen. Dat is een verzameling radiotelescopen in de woestijn van de Amerikaanse staat New Mexico.
De eerste observatie van KIC 8462852 moet januari volgend jaar al plaatsvinden. Als er iets wordt gevonden, hoopt Wright dat hij meteen aan de slag mag met de VLA.
Bron
We are not alone....
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Het zal niet zo zijn dat er in januari al direkt een antwoord/verklaring komt.quote:
[..]
Stiekem wel leuk nieuws, al klopt er hoogstwaarschijnlijk helemaal niets van. Januari even in de gaten houden.
Dat gaat wel wat langer duren.
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
19-10-2015
Rusland en Europa willen samen permanente basis op maan bouwen
© thinkstock.
Het Europese en het Russische ruimtevaartagentschap zullen samenwerken in een reeks ruimtemissies waarmee ze een permanente menselijke nederzetting op de maan willen bouwen. Daarvoor zullen beide organisaties samen astronauten naar de maan sturen.
Het project, dat geleid wordt door het Russische agentschap Roscosmos in samenwerking met het European Space Agency (ESA) is een vervolg op het verkenningsprogramma van de maan dat in de jaren 1970 werd opgestart. De eerste missie, genaamd Luna 27, wordt over vijf jaar gelanceerd.
een permanente buitenpost van de menselijke beschaving
© thinkstock.
"De eenentwintigste eeuw wordt de eeuw waarin ze (de maan, nvdr) de permanente buitenpost wordt van de menselijke beschaving, en ons land moet deel uitmaken van dit proces," zo sprak professor Igor Mitrofanov van het ruimtevaartinstituut in Moskou. Hij staat aan de leiding van project Luna 27.
Bérèngère Houdou, hoofd van de maanverkenningsgroep in het European Space Research and Technology Centre, het technische en administratieve centrum van het ESA, sluit zich daarbij aan. Hij voegt eraan toe dat er op internationaal niveau gesprekken gevoerd worden over een "grote samenwerking voor de terugkeer naar de maan."
Verkenning van "the dark side of the moon"
Terwijl Roscosmos de leiding heeft, ontwikkelt het ESA een nieuw landingsgestel en een verbeterde boor die de wetenschappers zullen gebruiken om het oppervlak van de maan te onderzoeken. De onderzoekers geloven dat de zuidpool, die nog niet werd onderzocht en die zich deels permanent in het duister bevindt, ijs bevat waaruit in de toekomst water kan ontgonnen worden. ESA zal ook een minilaboratorium bouwen, genaamd ProSPA, dat de astronauten ter plekke zullen gebruiken.
Het ESA moet eind 2016 nog een finale goedkeuring krijgen van de EU-ministers voor de deelname aan het programma. Toplui van zowel het Russische als Europese agentschap hebben ondertussen wel al hun steun aan het project betuigd.
(HLN)
Rusland en Europa willen samen permanente basis op maan bouwen
© thinkstock.
Het Europese en het Russische ruimtevaartagentschap zullen samenwerken in een reeks ruimtemissies waarmee ze een permanente menselijke nederzetting op de maan willen bouwen. Daarvoor zullen beide organisaties samen astronauten naar de maan sturen.
Het project, dat geleid wordt door het Russische agentschap Roscosmos in samenwerking met het European Space Agency (ESA) is een vervolg op het verkenningsprogramma van de maan dat in de jaren 1970 werd opgestart. De eerste missie, genaamd Luna 27, wordt over vijf jaar gelanceerd.
een permanente buitenpost van de menselijke beschaving
© thinkstock.
"De eenentwintigste eeuw wordt de eeuw waarin ze (de maan, nvdr) de permanente buitenpost wordt van de menselijke beschaving, en ons land moet deel uitmaken van dit proces," zo sprak professor Igor Mitrofanov van het ruimtevaartinstituut in Moskou. Hij staat aan de leiding van project Luna 27.
Bérèngère Houdou, hoofd van de maanverkenningsgroep in het European Space Research and Technology Centre, het technische en administratieve centrum van het ESA, sluit zich daarbij aan. Hij voegt eraan toe dat er op internationaal niveau gesprekken gevoerd worden over een "grote samenwerking voor de terugkeer naar de maan."
Verkenning van "the dark side of the moon"
Terwijl Roscosmos de leiding heeft, ontwikkelt het ESA een nieuw landingsgestel en een verbeterde boor die de wetenschappers zullen gebruiken om het oppervlak van de maan te onderzoeken. De onderzoekers geloven dat de zuidpool, die nog niet werd onderzocht en die zich deels permanent in het duister bevindt, ijs bevat waaruit in de toekomst water kan ontgonnen worden. ESA zal ook een minilaboratorium bouwen, genaamd ProSPA, dat de astronauten ter plekke zullen gebruiken.
Het ESA moet eind 2016 nog een finale goedkeuring krijgen van de EU-ministers voor de deelname aan het programma. Toplui van zowel het Russische als Europese agentschap hebben ondertussen wel al hun steun aan het project betuigd.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Stel dat ze nu naar ons kijken. Dan zouden ze live zien hoe de Franken, Gothen en Perzen het Romeinse Rijk bedreigen.quote:
[..]
Het zal niet zo zijn dat er in januari al direkt een antwoord/verklaring komt.
Dat gaat wel wat langer duren.
Dat zou de coolste combinatie van uitvindingen ooit zijn:
- Sneller dan het licht reizen
- Camera'tje met wat extra pixels zodat je op x lichtjaar afstand alles op het oppervlakte van de planeet gewoon in detail kunt filmen
Dan kunnen we allemaal historische veldslagen terugzien, door verloren steden wandelen, de uitbarsting van Pompei checken etc. Ja ja mensen.
- Sneller dan het licht reizen
- Camera'tje met wat extra pixels zodat je op x lichtjaar afstand alles op het oppervlakte van de planeet gewoon in detail kunt filmen
Dan kunnen we allemaal historische veldslagen terugzien, door verloren steden wandelen, de uitbarsting van Pompei checken etc. Ja ja mensen.
COMET LOVEJOY CAUGHT SHEDDING A WHOLE LOT OF ALCOHOL AND SUGAR
We’re gonna need a bigger glass.
For the first time ever, scientists have caught a comet releasing ethyl alcohol - the exact same type of alcohol in your liquor cabinet. The presence of alcohol on Comet Lovejoy (C/2014 Q2), along with a simple sugar called glycolaldehyde and 19 other organic molecules, adds further evidence to the idea that comets were the origin of ingredients needed for life to arise on Earth.
"We found that comet Lovejoy was releasing as much alcohol as in at least 500 bottles of wine every second during its peak activity," said lead researcher, Nicolas Biver, from the Paris Observatory in France.
http://www.sciencealert.c(...)of-alcohol-and-sugar
“The fundamental cause of the trouble in the modern world today is that the stupid are cocksure while the intelligent are full of doubt.”— Bertrand Russell
02-11-2015
NASA geeft nieuwe beelden vrij van 'bewoonbare' Saturnus-maan
Het ijzige oppervlak van Enceladus. © NASA/JPL-Caltech.
Ruimtevaart De Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA heeft een reeks nieuwe, indrukwekkende beelden vrijgegeven van de Saturnus-maan Enceladus. De foto's van de ijzige maan werden op 28 oktober gemaakt door het ruimtetuig Cassini.
Cassini maakte die dag zijn diepste duik ooit in de atmosfeer van Enceladus. De sonde naderde de maan tot op 49 kilometer om er stalen te nemen van de gas- en stofwolk rond het hemellichaam.
De beelden die daarbij geschoten werden, tonen een verbluffend zicht op het ijzige oppervlak van de maan. Maar volgens NASA moet het beste nog komen. Wetenschappers beginnen binnenkort de gegevens te bestuderen die de fly-by heeft opgeleverd. De analyses van de stof- en gaswolk zullen wellicht een tweetal weken in beslag nemen en belangrijke inzichten verschaffen over de oceaan op Enceladus.
Enkele weken geleden werd onthuld dat er zich onder het ijzige oppervlak van de maan een oceaan bevindt, wat betekent dat er leven mogelijk is. De onderzoekers hopen dat de nieuwe gegevens informatie zullen opleveren over de hydrothermische activiteit. Die activiteit heeft belangrijke consequenties voor de eventuele aanwezigheid van eenvoudige levensvormen.
Alvorens de Cassini-missie in 2017 ten einde loopt, is er nog één fly-by gepland op 19 december dit jaar. Cassini zal dan de warmtestromen opmeten die vanuit de binnenzijde van de maan komen.
De zuidpool van Enceladus. © NASA/JPL-Caltech.
Een close-up van het ijzige oppervlak. © NASA/JPL-Caltech.
(HLN)
NASA geeft nieuwe beelden vrij van 'bewoonbare' Saturnus-maan
Het ijzige oppervlak van Enceladus. © NASA/JPL-Caltech.
Ruimtevaart De Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA heeft een reeks nieuwe, indrukwekkende beelden vrijgegeven van de Saturnus-maan Enceladus. De foto's van de ijzige maan werden op 28 oktober gemaakt door het ruimtetuig Cassini.
Cassini maakte die dag zijn diepste duik ooit in de atmosfeer van Enceladus. De sonde naderde de maan tot op 49 kilometer om er stalen te nemen van de gas- en stofwolk rond het hemellichaam.
De beelden die daarbij geschoten werden, tonen een verbluffend zicht op het ijzige oppervlak van de maan. Maar volgens NASA moet het beste nog komen. Wetenschappers beginnen binnenkort de gegevens te bestuderen die de fly-by heeft opgeleverd. De analyses van de stof- en gaswolk zullen wellicht een tweetal weken in beslag nemen en belangrijke inzichten verschaffen over de oceaan op Enceladus.
Enkele weken geleden werd onthuld dat er zich onder het ijzige oppervlak van de maan een oceaan bevindt, wat betekent dat er leven mogelijk is. De onderzoekers hopen dat de nieuwe gegevens informatie zullen opleveren over de hydrothermische activiteit. Die activiteit heeft belangrijke consequenties voor de eventuele aanwezigheid van eenvoudige levensvormen.
Alvorens de Cassini-missie in 2017 ten einde loopt, is er nog één fly-by gepland op 19 december dit jaar. Cassini zal dan de warmtestromen opmeten die vanuit de binnenzijde van de maan komen.
De zuidpool van Enceladus. © NASA/JPL-Caltech.
Een close-up van het ijzige oppervlak. © NASA/JPL-Caltech.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
ASTRONOMERS THINK THE LARGEST PLANETS OF ALL COULD BE HIDING FROM VIEW
Planets around 10 times the size of Jupiter appear to be MIA.
Spotting planets isn't quite as simple as pointing a telescope out into space: astronomers have to make all sorts of calculations about light, distance and gravity to try and piece together the jigsaw of the universe and work out where planets are located, and the further from Earth you look the more difficult this becomes. Now new research reported by the Atlantic suggests giant planets 10 times the size of Jupiter could have been hiding from us.
These planets, a fresh theory suggests, could be creating the gigantic spiral disks that appear after stars are formed in space. We've known about these circumstellar disks for some time, mixtures of gas and dust that can be seen a few million years after a star is born, but now astrophysicists Ruobing Dong, of the Lawrence Berkeley National Laboratory, and Zhaohuan Zhu, of Princeton University, think huge planets are part of this cosmic dance as well... we just can't actually see them.
"It's difficult to see suspected planets inside a bright disk surrounding a young star," Dong said in a press statement. "Based on this study, we are convinced that planets can gravitationally excite structures in the disk. So if you can identify features in a disk and convince yourself those features are created by an underlying planet that you cannot see, this would be a smoking gun of forming planets."
Using a combination of images taken from powerful telescopes and computer modelling software, scientists are learning more about the far reaches of space than ever before – even if planets themselves cannot be seen, their effects on other bodies can. By simulating how a star's radiation spreads through its surrounding disk, Dong and Zhu found what they think is evidence of giant planets: if they're right, it could change our understanding of how stars are formed and help researchers spot other planets in the future.
The scientists say their computer simulations found evidence of deep space activity that resembled "traffic backing up on a crowded expressway". The position and mass of the hidden planets are causing this celestial traffic jam, Dong and Zhu believe, teasing out the spiralling arms of the circumstellar disks they're a part of. The theory goes that if the planets weren't there, the disks would be flat.
What makes the findings more interesting are that they're taken from very early on in the life of a star and its associated planets, and that could potentially give us more clues about the growth of galaxies. "There are many theories about how planets form but very little work based on direct observational evidence confirming these theories," adds Dong. "If you see signs of a planet in a disk right now, it tells you when, where, and how planets form."
“The fundamental cause of the trouble in the modern world today is that the stupid are cocksure while the intelligent are full of doubt.”— Bertrand Russell
Nieuw object ontdekt in buitenwijken zonnestelsel
Astronomen hebben een nieuw object ontdekt in de buitenwijken van ons zonnestelsel. Het hemellichaam, dat de aanduiding V774104 heeft gekregen, is 500 tot 1000 kilometer groot. Het bevindt zich momenteel op ruim 15 miljard kilometer van de zon – ruwweg drie keer zo ver weg als de dwergplaneet Pluto.
Het nieuwe lid van ons zonnestelsel is opgespoord met de 8-meter Subaru-telescoop op Mauna Kea (Hawaï). Dat is gebeurd in het kader van een gerichte zoekacties naar verre, zwakke objecten die zich relatief ver boven het vlak van de planeten van ons zonnestelsel bevinden.
Welke baan V774104 volgt, is nog onbekend. Het zal nog zeker een jaar duren voordat daar meer duidelijkheid over zal zijn. Maar de kans bestaat dat het object een langgerekte baan volgt die hem op enig moment dichter bij de zon zal brengen.
Een andere mogelijkheid is dat het hemellichaam behoort tot de kleine klasse van objecten die permanent aan de rand van het zonnestelsel te vinden zijn. Die klasse telt momenteel nog maar twee leden: Sedna en 2012 VP113. Aangenomen wordt dat deze objecten ontsnapt zijn uit het binnenste deel van de Oortwolk – de grote ‘wolk’ van ijsachtige objecten die ons zonnestelsel omhult.
De ontdekking van V774104 is bekendgemaakt op de 47e bijeenkomst van de Division for Planetary Sciences van de American Astronomical Society in Maryland. (EE)
Bron: http://www.astronomie.nl/(...)wijken-zonnestelsel/
Herman Finkers... He buurman, ik hier ?
03-12-2015
Europese ruimtesonde LISA Pathfinder gelanceerd
Impressie van LISA Pathfinder, een ESA-missie waarbij technologie wordt getest voor het meten van zwaartekrachtsgolven in de ruimte. (ESA/ATG medialab)
Vanochtend om 5.04 uur is, vanuit de Europese lanceerbasis in Kourou (Frans-Guyana), de ruimtesonde LISA Pathfinder gelanceerd. Naar verwachting komt Pathfinder begin 2016 aan in zijn definitieve baan om de zon, op 1,5 miljoen kilometer van de aarde.
Het gaat om een ‘proefmissie’ waarbij technologie worden getest die nodig is voor de detectie van zogeheten zwaartekrachtsgolven. Astronomen verwachten dat deze golven, die nog nooit rechtstreeks zijn waargenomen, meer informatie kunnen geven over exotische objecten zoals compacte dubbelsterren en samensmeltende superzware zwarte gaten.
Het bestaan van zwaartekrachtsgolven is al in 1916 voorspeld door Albert Einstein. Einstein stelde de zwaartekracht voor als een vervorming van de ruimtetijd: hoe zwaarder een object des te sterker die vervorming. Twee extreem zware objecten die snel om elkaar heen draaien of botsen, zoals samensmeltende superzware zwarte gaten, zouden bovendien rimpelingen in die ruimtetijd moeten veroorzaken.
Einstein zelf dacht dat dit minieme effect nooit gemeten zou kunnen worden. Maar nieuwe precisietechnologie stelt ruimteonderzoekers nu in staat om op zoek te gaan naar deze golven, die met de lichtsnelheid door het heelal reizen. In tegenstelling tot gewone elektromagnetische straling gaan zwaartekrachtsgolven overal dwars doorheen, van de bronnen direct naar de detectors. De detectie van zwaartekrachtsgolven kan dus een onverstoord beeld van hun veroorzakers geven.
Het nadeel van zwaartekrachtsgolven is dat ze heel moeilijk waarneembaar zijn. De meeste objecten zenden zwaartekrachtsgolven uit die alleen vanuit de ruimte kunnen worden gedetecteerd. Voor dat doel wil het Europese ruimtevaartagentschap ESA rond 2034 de missie eLISA (‘evolved Laser Interferometer Space Antenna’) lanceren.
LISA Pathfinder moet nu eerst de precisietechnologie van eLISA testen. Het draait daarbij om de onderlinge afstand tussen vrij zwevende testmassa’s – blokjes van goud en platina. Deze blokjes zweven op een onderlinge afstand van veertig centimeter vrij in de ruimtesonde.
Het doel is om – met behulp laserinterferometrie – aan te tonen dat de afstand tussen de blokjes niet wordt verstoord door andere krachten dan de zwaartekracht. Daartoe wordt deze afstand met atomaire precisie gemeten. Gehoopt wordt dat eventuele variaties verwaarloosbaar klein zullen zijn. Alleen dan is de technologie bruikbaar voor eLISA.
(allesoversterrenkunde)
Europese ruimtesonde LISA Pathfinder gelanceerd
Impressie van LISA Pathfinder, een ESA-missie waarbij technologie wordt getest voor het meten van zwaartekrachtsgolven in de ruimte. (ESA/ATG medialab)
Vanochtend om 5.04 uur is, vanuit de Europese lanceerbasis in Kourou (Frans-Guyana), de ruimtesonde LISA Pathfinder gelanceerd. Naar verwachting komt Pathfinder begin 2016 aan in zijn definitieve baan om de zon, op 1,5 miljoen kilometer van de aarde.
Het gaat om een ‘proefmissie’ waarbij technologie worden getest die nodig is voor de detectie van zogeheten zwaartekrachtsgolven. Astronomen verwachten dat deze golven, die nog nooit rechtstreeks zijn waargenomen, meer informatie kunnen geven over exotische objecten zoals compacte dubbelsterren en samensmeltende superzware zwarte gaten.
Het bestaan van zwaartekrachtsgolven is al in 1916 voorspeld door Albert Einstein. Einstein stelde de zwaartekracht voor als een vervorming van de ruimtetijd: hoe zwaarder een object des te sterker die vervorming. Twee extreem zware objecten die snel om elkaar heen draaien of botsen, zoals samensmeltende superzware zwarte gaten, zouden bovendien rimpelingen in die ruimtetijd moeten veroorzaken.
Einstein zelf dacht dat dit minieme effect nooit gemeten zou kunnen worden. Maar nieuwe precisietechnologie stelt ruimteonderzoekers nu in staat om op zoek te gaan naar deze golven, die met de lichtsnelheid door het heelal reizen. In tegenstelling tot gewone elektromagnetische straling gaan zwaartekrachtsgolven overal dwars doorheen, van de bronnen direct naar de detectors. De detectie van zwaartekrachtsgolven kan dus een onverstoord beeld van hun veroorzakers geven.
Het nadeel van zwaartekrachtsgolven is dat ze heel moeilijk waarneembaar zijn. De meeste objecten zenden zwaartekrachtsgolven uit die alleen vanuit de ruimte kunnen worden gedetecteerd. Voor dat doel wil het Europese ruimtevaartagentschap ESA rond 2034 de missie eLISA (‘evolved Laser Interferometer Space Antenna’) lanceren.
LISA Pathfinder moet nu eerst de precisietechnologie van eLISA testen. Het draait daarbij om de onderlinge afstand tussen vrij zwevende testmassa’s – blokjes van goud en platina. Deze blokjes zweven op een onderlinge afstand van veertig centimeter vrij in de ruimtesonde.
Het doel is om – met behulp laserinterferometrie – aan te tonen dat de afstand tussen de blokjes niet wordt verstoord door andere krachten dan de zwaartekracht. Daartoe wordt deze afstand met atomaire precisie gemeten. Gehoopt wordt dat eventuele variaties verwaarloosbaar klein zullen zijn. Alleen dan is de technologie bruikbaar voor eLISA.
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
02-12-2015
Astronomen sporen ’ontbrekende’ normale materie op
De afbeelding toont de resultaten van een computersimulatie van de grootschalige draderige verdeling van de kosmische verdeling. (V.Springel, Max-Planck Institut für Astrophysik)
Ongeveer de helft van de normale materie in het heelal was zoek. Maar een internationaal team van astronomen heeft de vermoedelijke schuilplaats ervan nu gevonden. Het gaat om heet gas dat deel uitmaakt van het zogeheten ‘kosmische web’ (Nature, 3 december).
Gewone materie zoals wij die kennen, zou ongeveer vijf procent van het totaal aan materie en energie in het heelal moeten vertegenwoordigen. De rest komt voor rekening van donkere materie en donkere energie – twee ingrediënten die je gerust mysterieus mag noemen. Maar zelfs rond de normale materie bestond een mysterie: de helft ervan was namelijk zoek. Anders gezegd: wat we in onze naaste omgeving aan gaswolken, sterren en sterrenstelsels waarnemen is ontoereikend om aan die vijf procent te komen.
Computersimulaties gaven aan dat de rest van de normale materie gezocht zou moeten worden in het ‘kosmische web’ – de draderige verdeling die de verdeling van de kosmische materie vertoont. De ontbrekende materie zou bestaan uit heet gas met temperaturen van 100.000 tot 10 miljoen graden. Waarnemingen met de Europese röntgensatelliet XMM-Newton, die gevoelig is voor de energierijke straling die door heet gas wordt uitgezonden, lijken dat vermoeden nu te bevestigen.
De astronomen hebben XMM-Newton in december 2014 ruim dertig uur lang gericht op Abell 2744. Dat is een kolossale cluster van sterrenstelsels waarvan het centrum een complexe verdeling van donkere en lichtgevende materie vertoont.
Het vermoeden bestond dat deze cluster gelegen is op een knooppunt van filamenten. De waarnemingen met XMM-Newton laten zien dat dit inderdaad zo is: Abell 2744 is omgeven door een vijftal van die ‘aanvoerlijnen’, waarlangs heet gas in de richting van het clustercentrum stroomt – precies zoals de computersimulaties al hadden ‘voorspeld’.
Of daarmee het raadsel van de ontbrekende materie definitief is opgelost, zal nog moeten blijken. Eerst zal nog moeten worden aangetoond dat de situatie in Abell 2744 representatief is voor het hele heelal. Ook willen astronomen graag weten wat de atomaire samenstelling van het hete gas is. Dat laatste geeft een indicatie van de hoeveelheid zware elementen – de elementen die sinds het ontstaan van het heelal door sterren zijn geproduceerd – in het heelal.
(allesoversterrenkunde)
Astronomen sporen ’ontbrekende’ normale materie op
De afbeelding toont de resultaten van een computersimulatie van de grootschalige draderige verdeling van de kosmische verdeling. (V.Springel, Max-Planck Institut für Astrophysik)
Ongeveer de helft van de normale materie in het heelal was zoek. Maar een internationaal team van astronomen heeft de vermoedelijke schuilplaats ervan nu gevonden. Het gaat om heet gas dat deel uitmaakt van het zogeheten ‘kosmische web’ (Nature, 3 december).
Gewone materie zoals wij die kennen, zou ongeveer vijf procent van het totaal aan materie en energie in het heelal moeten vertegenwoordigen. De rest komt voor rekening van donkere materie en donkere energie – twee ingrediënten die je gerust mysterieus mag noemen. Maar zelfs rond de normale materie bestond een mysterie: de helft ervan was namelijk zoek. Anders gezegd: wat we in onze naaste omgeving aan gaswolken, sterren en sterrenstelsels waarnemen is ontoereikend om aan die vijf procent te komen.
Computersimulaties gaven aan dat de rest van de normale materie gezocht zou moeten worden in het ‘kosmische web’ – de draderige verdeling die de verdeling van de kosmische materie vertoont. De ontbrekende materie zou bestaan uit heet gas met temperaturen van 100.000 tot 10 miljoen graden. Waarnemingen met de Europese röntgensatelliet XMM-Newton, die gevoelig is voor de energierijke straling die door heet gas wordt uitgezonden, lijken dat vermoeden nu te bevestigen.
De astronomen hebben XMM-Newton in december 2014 ruim dertig uur lang gericht op Abell 2744. Dat is een kolossale cluster van sterrenstelsels waarvan het centrum een complexe verdeling van donkere en lichtgevende materie vertoont.
Het vermoeden bestond dat deze cluster gelegen is op een knooppunt van filamenten. De waarnemingen met XMM-Newton laten zien dat dit inderdaad zo is: Abell 2744 is omgeven door een vijftal van die ‘aanvoerlijnen’, waarlangs heet gas in de richting van het clustercentrum stroomt – precies zoals de computersimulaties al hadden ‘voorspeld’.
Of daarmee het raadsel van de ontbrekende materie definitief is opgelost, zal nog moeten blijken. Eerst zal nog moeten worden aangetoond dat de situatie in Abell 2744 representatief is voor het hele heelal. Ook willen astronomen graag weten wat de atomaire samenstelling van het hete gas is. Dat laatste geeft een indicatie van de hoeveelheid zware elementen – de elementen die sinds het ontstaan van het heelal door sterren zijn geproduceerd – in het heelal.
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
07-12-2015
Japanse ruimtesonde arriveert (eindelijk) bij Venus
Deze ultraviolet-opname van Venus is op 7 december 2015 gemaakt door de Japanse ruimtesonde Akatsuki. (JAXA)
Het Japanse ruimteagentschap JAXA is erin geslaagd om de ruimtesonde Akatsuki in een omloopbaan om de planeet Venus te brengen. De ruimtesonde – ook bekend als de Venus Climate Orbiter – volgt nu een langgerekte baan waarvan het laagste punt ongeveer 400 kilometer en het verste punt ongeveer 440.000 kilometer boven de planeet ligt. De omlooptijd bedraagt 13 dagen en 14 uur.
Aanvankelijk was het de bedoeling dat Akatsuki al in 2010 om Venus zou gaan draaien. Dat mislukte echter doordat de remraket van de ruimtesonde vroegtijdig uitviel en Akatsuki in een baan om de zon ’strandde’.
Na een kleine koerscorrectie lukte het in 2011 om die baan zodanig aan te passen, dat Akatsuki eind 2015 vanzelf weer in de buurt van Venus zou komen. Met een laatste langdurige stoot van zijn stuurraketjes is het afgelopen maandag – naar nu blijkt – alsnog gelukt om de ruimtesonde door Venus te laten ‘invangen’.
Aanvullende baancorrecties moeten Akatsuki uiteindelijk in een iets ‘snellere’ ellipsbaan manoeuvreren. Inmiddels is al duidelijk geworden dat drie van zijn instrumenten goed werken; de overige drie worden binnenkort getest. Normaal gesproken zal de ruimtesonde in april 2016 dan eindelijk aan het werk kunnen. Hij zal de atmosfeer van Venus gaan onderzoeken.
(allesoversterrenkunde)
Japanse ruimtesonde arriveert (eindelijk) bij Venus
Deze ultraviolet-opname van Venus is op 7 december 2015 gemaakt door de Japanse ruimtesonde Akatsuki. (JAXA)
Het Japanse ruimteagentschap JAXA is erin geslaagd om de ruimtesonde Akatsuki in een omloopbaan om de planeet Venus te brengen. De ruimtesonde – ook bekend als de Venus Climate Orbiter – volgt nu een langgerekte baan waarvan het laagste punt ongeveer 400 kilometer en het verste punt ongeveer 440.000 kilometer boven de planeet ligt. De omlooptijd bedraagt 13 dagen en 14 uur.
Aanvankelijk was het de bedoeling dat Akatsuki al in 2010 om Venus zou gaan draaien. Dat mislukte echter doordat de remraket van de ruimtesonde vroegtijdig uitviel en Akatsuki in een baan om de zon ’strandde’.
Na een kleine koerscorrectie lukte het in 2011 om die baan zodanig aan te passen, dat Akatsuki eind 2015 vanzelf weer in de buurt van Venus zou komen. Met een laatste langdurige stoot van zijn stuurraketjes is het afgelopen maandag – naar nu blijkt – alsnog gelukt om de ruimtesonde door Venus te laten ‘invangen’.
Aanvullende baancorrecties moeten Akatsuki uiteindelijk in een iets ‘snellere’ ellipsbaan manoeuvreren. Inmiddels is al duidelijk geworden dat drie van zijn instrumenten goed werken; de overige drie worden binnenkort getest. Normaal gesproken zal de ruimtesonde in april 2016 dan eindelijk aan het werk kunnen. Hij zal de atmosfeer van Venus gaan onderzoeken.
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Misschien al 100 keer gevraagd in deze reeks, maar ik wil graag een telescoop kopen.
Is er een soort advies rondom een eerste aankoop?
Ik heb natuurlijk al diverse webshops bekeken, en ik zie door de bomen het bos niet meer.
Wat wil lk er mee?
Nou, wat meer zien dan met het blote oog.
Ik heb wel gedacht om eerst maar eens rustig aan te beginnen en te kijken of ik dat regelmatig ga gebruiken dan, dus ik dacht zo rond de ¤200,- in beginsel. Is dat reëel?
Wat kan ik voor zo'n bedrag verwachten? Ik neem aan geen Hubble-kwalteit, maar wat dan wel ongeveer?
Tips, ideeën? Graag!
Is er een soort advies rondom een eerste aankoop?
Ik heb natuurlijk al diverse webshops bekeken, en ik zie door de bomen het bos niet meer.
Wat wil lk er mee?
Nou, wat meer zien dan met het blote oog.
Ik heb wel gedacht om eerst maar eens rustig aan te beginnen en te kijken of ik dat regelmatig ga gebruiken dan, dus ik dacht zo rond de ¤200,- in beginsel. Is dat reëel?
Wat kan ik voor zo'n bedrag verwachten? Ik neem aan geen Hubble-kwalteit, maar wat dan wel ongeveer?
Tips, ideeën? Graag!
Der Zauber halt nur eine Nacht lang. Wir tanzen in den Sonnenaufgang, und wir fliegen auf den Mond.
Heute scheint ein Vollmond. Für dich und mich, sicherlich für dich und mich
Heute scheint ein Vollmond. Für dich und mich, sicherlich für dich und mich
Binnen je budget adviseer ik ditquote:
Misschien al 100 keer gevraagd in deze reeks, maar ik wil graag een telescoop kopen.
Is er een soort advies rondom een eerste aankoop?
Ik heb natuurlijk al diverse webshops bekeken, en ik zie door de bomen het bos niet meer.
Wat wil lk er mee?
Nou, wat meer zien dan met het blote oog.
Ik heb wel gedacht om eerst maar eens rustig aan te beginnen en te kijken of ik dat regelmatig ga gebruiken dan, dus ik dacht zo rond de ¤200,- in beginsel. Is dat reëel?
Wat kan ik voor zo'n bedrag verwachten? Ik neem aan geen Hubble-kwalteit, maar wat dan wel ongeveer?
Tips, ideeën? Graag!
http://www.telescoop-expert.nl/skywatcher-heritage-130p
- Zeer goede beginnerstelescoop,
- relatief grote opening/spiegel
- makkelijk in gebruik, geen ingewikkelde uitlijnen proces.
[ Bericht 3% gewijzigd door Meesternadim op 10-12-2015 18:23:58 ]
Hoi
10-12-2015
Europa gaat bezoekje brengen aan Jupiter en zijn manen
Geschreven door Caroline Kraaijvanger op 10 december 2015 om 18:52 uur
Het contract voor de bouw van JUICE (JUpiter ICy moons Explorer) is getekend. In 2022 moet ‘ie de lucht in.
ESA heeft Airbus Defense & Space officieel opdracht gegeven om de sonde te gaan bouwen. Daar is zo’n 350 miljoen euro mee gemoeid. De lancering wordt geregeld door Arianespace. Daarnaast werken onderzoeksteams in de VS, Japan en zestien Europese landen aan de tien instrumenten die JUICE met zich mee zal voeren. Voor de complete missie is naar verwachting meer dan een miljard euro nodig.
2022
Onderzoekers hebben nog zo’n zes jaar om JUICE te ontwikkelen: in 2022 moet de sonde gelanceerd worden. In 2030 komt deze dan bij Jupiter aan.
Ganymedes
JUICE zal 3,5 jaar lang onderzoek doen naar onder meer de atmosfeer en ringen van de gasreus. Tevens zal de sonde onderzoek doen naar de ijzige manen van Jupiter: Ganymedes, Europa en Callisto. Uiteindelijk zal JUICE zich in een baan rond Ganymedes nestelen.
Met name het onderzoek naar de manen van Jupiter is heel interessant. Onder het oppervlak van de drie manen zijn waarschijnlijk oceanen van vloeibaar water te vinden. Sommige onderzoekers vermoeden dat in deze oceanen leven mogelijk is. JUICE kan daar wellicht meer duidelijkheid over verschaffen.
(scientias.nl)
Europa gaat bezoekje brengen aan Jupiter en zijn manen
Geschreven door Caroline Kraaijvanger op 10 december 2015 om 18:52 uur
Het contract voor de bouw van JUICE (JUpiter ICy moons Explorer) is getekend. In 2022 moet ‘ie de lucht in.
ESA heeft Airbus Defense & Space officieel opdracht gegeven om de sonde te gaan bouwen. Daar is zo’n 350 miljoen euro mee gemoeid. De lancering wordt geregeld door Arianespace. Daarnaast werken onderzoeksteams in de VS, Japan en zestien Europese landen aan de tien instrumenten die JUICE met zich mee zal voeren. Voor de complete missie is naar verwachting meer dan een miljard euro nodig.
2022
Onderzoekers hebben nog zo’n zes jaar om JUICE te ontwikkelen: in 2022 moet de sonde gelanceerd worden. In 2030 komt deze dan bij Jupiter aan.
Ganymedes
JUICE zal 3,5 jaar lang onderzoek doen naar onder meer de atmosfeer en ringen van de gasreus. Tevens zal de sonde onderzoek doen naar de ijzige manen van Jupiter: Ganymedes, Europa en Callisto. Uiteindelijk zal JUICE zich in een baan rond Ganymedes nestelen.
Met name het onderzoek naar de manen van Jupiter is heel interessant. Onder het oppervlak van de drie manen zijn waarschijnlijk oceanen van vloeibaar water te vinden. Sommige onderzoekers vermoeden dat in deze oceanen leven mogelijk is. JUICE kan daar wellicht meer duidelijkheid over verschaffen.
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Bedankt voor je tip!quote:
[..]
Binnen je budget adviseer ik dit
http://www.telescoop-expert.nl/skywatcher-heritage-130p
- Zeer goede beginnerstelescoop,
- relatief grote opening/spiegel
- makkelijk in gebruik, geen ingewikkelde uitlijnen proces.
Ik kwam ook deze tegen: http://www.bresser-online(...)OTA-AR-102-1000.html
Is dat iets?
Die camera er op spreekt mij wel aan eigenlijk
Der Zauber halt nur eine Nacht lang. Wir tanzen in den Sonnenaufgang, und wir fliegen auf den Mond.
Heute scheint ein Vollmond. Für dich und mich, sicherlich für dich und mich
Heute scheint ein Vollmond. Für dich und mich, sicherlich für dich und mich
Dat is alleen de telescoop, je moet natuurlijk ook een statief voor kopen, wat ook wel een paar honderd kost. Verder heeft het ook een vrij kleine opening. Voor maan en de planeten Is het een goede telescoop, maar er is maar 1 maan en een paar planeten. Je wilt al snel ook sterrenstelsel en gaswolken kunnen zien, en die telescoop van mijn link is daar veel beter voor geschikt.quote:
[..]
Bedankt voor je tip!
Ik kwam ook deze tegen: http://www.bresser-online(...)OTA-AR-102-1000.html
Is dat iets?
Die camera er op spreekt mij wel aan eigenlijk
Er zit trouwens geen camera op, het enige wat de beschrijving zegt Is dat je je eigen camera(dslr) op kan bevestigen en zo de telescoop als camera lens kan gebruiken. Je hebt hier wel een adapter voor nodig die je zelf bij moet kopen en dit kan met eigenlijk iedere telescoop. Wil je echt mooie foto's maken dan moet je een stevige statief kopen die gemotoriseerd is en het object dat je wilt fotograferen automatisch kan volgens. Je bent dan wel een stuk meer dan ¤1000,- euro kwijt en dan reken ik niet eens de dslr camera mee.
Ik zou je adviseren om te beginnen met een simpele beginners telescoop en astrofotografie even vergeten, mocht je het na een tijdje nog steeds interessant vinden, dan kun je alsnog geld aan besteden en met de ervaring die je dan op dat moment hebt opgedaan een goede keuze maken.
[ Bericht 13% gewijzigd door Meesternadim op 14-12-2015 18:00:33 ]
Hoi
16-12-2015
Oceaan van Enceladus lijkt aantrekkelijk voor levende wezens
Geschreven door Caroline Kraaijvanger op 16 december 2015 om 08:44 uur
De oceaan onder het oppervlak heeft een hoge pH, wat suggereert dat het water de interactie aangaat met gesteenten.
Enceladus is een maan en cirkelt rond Saturnus. Het oppervlak van de maan is bedekt met een dik pak ijs. Maar daaronder bevindt zich een oceaan. Aangezien water gezien wordt als een belangrijke vereiste voor het ontstaan en in standhouden van leven, wordt Enceladus daarom gezien als een plek waar wellicht buitenaards leven te vinden is.
Cassini
Om te achterhalen of Enceladus echt zo leefbaar is, moeten we eigenlijk een beter beeld zien te krijgen van die ondergrondse oceaan. En daar wordt momenteel hard aan gewerkt. Het grote voordeel van Enceladus is dat deze maan vloeibaar water afkomstig uit die oceaan de lucht in spuit. En onlangs hebben onderzoekers ruimtesonde Cassini opdracht gegeven om door die waterpluim te vliegen en deze te bestuderen. De eerste resultaten zijn nu binnen en gepresenteerd tijdens een conferentie van de American Geophysical Union.
.
Op deze foto – gemaakt door Cassini – zie je de geisers die hun oorsprong vinden in de ondergrondse oceaan, heel goed. Afbeelding: NASA / JPL / Space Science Institute.
Hoge pH
Cassini heeft aangetoond dat het water in de ondergrondse oceaan een vrij hoge pH-waarde heeft. Die hoge pH-waarde kan erop wijzen dat het water in de oceaan in contact komt en de interactie aangaat met gesteenten. En dat is belangrijke informatie: wanneer water de interactie aangaat met gesteenten kunnen namelijk chemische stofjes ontstaan die weer gunstig zijn voor het ontstaan of in standhouden van leven.
Waterstofgas
Het proces dat leidt tot die hoge pH-waarde kan bijvoorbeeld ook leiden tot de massaproductie van waterstofgas. Als dat daadwerkelijk het geval is, is dat opnieuw goed nieuws voor eventueel leven op de maan. Microben kunnen namelijk van waterstofgas leven. Helaas weten onderzoekers nu nog niet of waterstofgas op de maan voorhanden is.
Uitgestorven
“Is er leven op Enceladus?” vragen de onderzoekers zich in hun paper hardop af. “Op het moment kunnen we die vraag helaas niet beantwoorden, omdat we te weinig informatie hebben.” De hoge pH-waarde wijst er voorzichtig op dat op de maan processen plaatsvinden die het ontstaan van leven bevorderen. “Iets wat we op dit moment niet weten en wat wel van groot belang is voor leven op Enceladus is de aanwezigheid van waterstofgas,” zo stellen de onderzoekers. Wordt dat op de maan geproduceerd? Of werd dat ooit op de maan geproduceerd, maar is die productie nu gestopt? “Als dat laatste het geval is, is het mogelijk dat er leven op Enceladus was, maar is uitgestorven, omdat er te weinig voedsel was.”
[img]Enchttp://www.scientias.nl/wp-content/uploads/2015/12/enceladus2.jpg[/img].
Enceladus is niet zo heel groot: de maan heeft een diameter van iets meer dan 500 kilometer. Afbeelding: NASA / JPL / Space Science Institute.
De vraag of er buitenaards leven is in ons zonnestelsel blijft dus nog even onbeantwoord. Maar het beeld dat we gaandeweg van Enceladus krijgen, stemt optimistisch. Vooralsnog behoort leven op de maan zeker nog tot de mogelijkheden.
(scientias.nl)
Oceaan van Enceladus lijkt aantrekkelijk voor levende wezens
Geschreven door Caroline Kraaijvanger op 16 december 2015 om 08:44 uur
De oceaan onder het oppervlak heeft een hoge pH, wat suggereert dat het water de interactie aangaat met gesteenten.
Enceladus is een maan en cirkelt rond Saturnus. Het oppervlak van de maan is bedekt met een dik pak ijs. Maar daaronder bevindt zich een oceaan. Aangezien water gezien wordt als een belangrijke vereiste voor het ontstaan en in standhouden van leven, wordt Enceladus daarom gezien als een plek waar wellicht buitenaards leven te vinden is.
Cassini
Om te achterhalen of Enceladus echt zo leefbaar is, moeten we eigenlijk een beter beeld zien te krijgen van die ondergrondse oceaan. En daar wordt momenteel hard aan gewerkt. Het grote voordeel van Enceladus is dat deze maan vloeibaar water afkomstig uit die oceaan de lucht in spuit. En onlangs hebben onderzoekers ruimtesonde Cassini opdracht gegeven om door die waterpluim te vliegen en deze te bestuderen. De eerste resultaten zijn nu binnen en gepresenteerd tijdens een conferentie van de American Geophysical Union.
.
.Op deze foto – gemaakt door Cassini – zie je de geisers die hun oorsprong vinden in de ondergrondse oceaan, heel goed. Afbeelding: NASA / JPL / Space Science Institute.
Hoge pH
Cassini heeft aangetoond dat het water in de ondergrondse oceaan een vrij hoge pH-waarde heeft. Die hoge pH-waarde kan erop wijzen dat het water in de oceaan in contact komt en de interactie aangaat met gesteenten. En dat is belangrijke informatie: wanneer water de interactie aangaat met gesteenten kunnen namelijk chemische stofjes ontstaan die weer gunstig zijn voor het ontstaan of in standhouden van leven.
Waterstofgas
Het proces dat leidt tot die hoge pH-waarde kan bijvoorbeeld ook leiden tot de massaproductie van waterstofgas. Als dat daadwerkelijk het geval is, is dat opnieuw goed nieuws voor eventueel leven op de maan. Microben kunnen namelijk van waterstofgas leven. Helaas weten onderzoekers nu nog niet of waterstofgas op de maan voorhanden is.
Uitgestorven
“Is er leven op Enceladus?” vragen de onderzoekers zich in hun paper hardop af. “Op het moment kunnen we die vraag helaas niet beantwoorden, omdat we te weinig informatie hebben.” De hoge pH-waarde wijst er voorzichtig op dat op de maan processen plaatsvinden die het ontstaan van leven bevorderen. “Iets wat we op dit moment niet weten en wat wel van groot belang is voor leven op Enceladus is de aanwezigheid van waterstofgas,” zo stellen de onderzoekers. Wordt dat op de maan geproduceerd? Of werd dat ooit op de maan geproduceerd, maar is die productie nu gestopt? “Als dat laatste het geval is, is het mogelijk dat er leven op Enceladus was, maar is uitgestorven, omdat er te weinig voedsel was.”
[img]Enchttp://www.scientias.nl/wp-content/uploads/2015/12/enceladus2.jpg[/img].
Enceladus is niet zo heel groot: de maan heeft een diameter van iets meer dan 500 kilometer. Afbeelding: NASA / JPL / Space Science Institute.
De vraag of er buitenaards leven is in ons zonnestelsel blijft dus nog even onbeantwoord. Maar het beeld dat we gaandeweg van Enceladus krijgen, stemt optimistisch. Vooralsnog behoort leven op de maan zeker nog tot de mogelijkheden.
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Dank je wel! Info waar ik zeker wat aan hebquote:
[...]
Ik zou je adviseren om te beginnen met een simpele beginners telescoop en astrofotografie even vergeten, mocht je het na een tijdje nog steeds interessant vinden, dan kun je alsnog geld aan besteden en met de ervaring die je dan op dat moment hebt opgedaan een goede keuze maken.
Der Zauber halt nur eine Nacht lang. Wir tanzen in den Sonnenaufgang, und wir fliegen auf den Mond.
Heute scheint ein Vollmond. Für dich und mich, sicherlich für dich und mich
Heute scheint ein Vollmond. Für dich und mich, sicherlich für dich und mich
17-12-2015
Hubble-ruimtetelescoop kiekt voor het eerst een voorspelde supernova
© NASA/ESA.
Sterrenkunde De Amerikaans-Europese Hubble-ruimtetelescoop heeft voor het eerst een foto gemaakt van een voorspelde supernova (ontploffende ster), zo heeft het Hubble Informatiecentrum bekendgemaakt.
Vele sterren beëindigen hun leven met een knal, maar slechts weinige van dergelijke ontploffingen zijn door een telescoop op heterdaad betrapt. Wanneer dit gebeurde, was dit gewoon tot goed geluk terug te voeren.
Tot 11 december 2015. Dankzij de Hubble zagen wetenschappers niet alleen een supernova in actie, maar bovenal waar en voor wanneer ze de ontploffing hadden voorspeld, zo luidt het.
Het betrof de supernova Refsdal in de sterrenstelselcluster MACS J1149.5+2222. Het licht van die cluster heeft er zowat vijf miljard jaar over gedaan om ons te bereiken. De supernova zelf deed zich veel vroeger voor, zowat tien miljard jaar geleden.
(hln)
Hubble-ruimtetelescoop kiekt voor het eerst een voorspelde supernova
© NASA/ESA.
Sterrenkunde De Amerikaans-Europese Hubble-ruimtetelescoop heeft voor het eerst een foto gemaakt van een voorspelde supernova (ontploffende ster), zo heeft het Hubble Informatiecentrum bekendgemaakt.
Vele sterren beëindigen hun leven met een knal, maar slechts weinige van dergelijke ontploffingen zijn door een telescoop op heterdaad betrapt. Wanneer dit gebeurde, was dit gewoon tot goed geluk terug te voeren.
Tot 11 december 2015. Dankzij de Hubble zagen wetenschappers niet alleen een supernova in actie, maar bovenal waar en voor wanneer ze de ontploffing hadden voorspeld, zo luidt het.
Het betrof de supernova Refsdal in de sterrenstelselcluster MACS J1149.5+2222. Het licht van die cluster heeft er zowat vijf miljard jaar over gedaan om ons te bereiken. De supernova zelf deed zich veel vroeger voor, zowat tien miljard jaar geleden.
(hln)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
23-12-2015
Chinezen vinden bijzondere maansteen
China’s Yutu maanmissie heeft iets heel bijzonders opgedoken, een nooit eerder gevonden vulkanisch gesteente, naar schatting bijna 3 miljard jaar oud. Het lag in het weinig bestudeerde Imbrium Basin, een van de grootste kraters in ons zonnestelsel. De minerale samenstelling van de steen is anders dan wetenschappers tot nu toe hebben gezien.
De Yutu is het eerste karretje dat sinds lange tijd op de maan rijdt, de Verenigde Staten en Rusland zijn 40 jaar geleden opgehouden om de maan op deze manier te bestuderen. Het ‘jade konijntje’ rijdt al twee jaar rond op onze satelliet, waarmee het alle duurzaamheidsrecords heeft gebroken.
De maan is waarschijnlijk 4,5 miljard jaar geleden ontstaan, mogelijk is het een deel van de aarde dat bij een botsing is losgekomen. Ongeveer 500 miljoen jaar geleden kwamen er nog vulkanen op de maan voor. Die ontstonden toen restwarmte van de botsing via het oppervlak naar buiten drong. Deze steen zal ons helpen om die vulkanische activiteit beter te begrijpen.
De Amerikaanse missies naar de maan in de jaren zeventig hebben maar beperkt wetenschappelijk nut gehad. De astronauten die op de maan liepen, konden de stenen daar niet goed bestuderen. Alleen de stenen die ze hebben meegenomen, konden uitgebreid worden geanalyseerd. Vele daarvan zijn echter weggegeven aan buitenlandse hoogwaardigheidsbekleders.
Yutu kan wel de bodem onderzoeken. Aan boord is een röntgen spectrometer die de samenstelling van stenen binnen korte tijd kan vaststellen. Zo hebben de Chinezen ijzer en titanium in de bodem gevonden. Die kennis kan in de toekomst belangrijk worden, mocht er mijnbouw op de maan worden gepleegd. Voor geologen is de informatie van belang omdat ze daarmee meer te weten komen over de samenstelling van de
(faqt.nl)
Chinezen vinden bijzondere maansteen
China’s Yutu maanmissie heeft iets heel bijzonders opgedoken, een nooit eerder gevonden vulkanisch gesteente, naar schatting bijna 3 miljard jaar oud. Het lag in het weinig bestudeerde Imbrium Basin, een van de grootste kraters in ons zonnestelsel. De minerale samenstelling van de steen is anders dan wetenschappers tot nu toe hebben gezien.
De Yutu is het eerste karretje dat sinds lange tijd op de maan rijdt, de Verenigde Staten en Rusland zijn 40 jaar geleden opgehouden om de maan op deze manier te bestuderen. Het ‘jade konijntje’ rijdt al twee jaar rond op onze satelliet, waarmee het alle duurzaamheidsrecords heeft gebroken.
De maan is waarschijnlijk 4,5 miljard jaar geleden ontstaan, mogelijk is het een deel van de aarde dat bij een botsing is losgekomen. Ongeveer 500 miljoen jaar geleden kwamen er nog vulkanen op de maan voor. Die ontstonden toen restwarmte van de botsing via het oppervlak naar buiten drong. Deze steen zal ons helpen om die vulkanische activiteit beter te begrijpen.
De Amerikaanse missies naar de maan in de jaren zeventig hebben maar beperkt wetenschappelijk nut gehad. De astronauten die op de maan liepen, konden de stenen daar niet goed bestuderen. Alleen de stenen die ze hebben meegenomen, konden uitgebreid worden geanalyseerd. Vele daarvan zijn echter weggegeven aan buitenlandse hoogwaardigheidsbekleders.
Yutu kan wel de bodem onderzoeken. Aan boord is een röntgen spectrometer die de samenstelling van stenen binnen korte tijd kan vaststellen. Zo hebben de Chinezen ijzer en titanium in de bodem gevonden. Die kennis kan in de toekomst belangrijk worden, mocht er mijnbouw op de maan worden gepleegd. Voor geologen is de informatie van belang omdat ze daarmee meer te weten komen over de samenstelling van de
(faqt.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Komt dit door de versnelde uitdijing van het heelal?quote:
17-12-2015
Hubble-ruimtetelescoop kiekt voor het eerst een voorspelde supernova
[ afbeelding ]
© NASA/ESA
Het licht van die cluster heeft er zowat vijf miljard jaar over gedaan om ons te bereiken. De supernova zelf deed zich veel vroeger voor, zowat tien miljard jaar geleden.
(hln)
Sisco Certified
quote:Scientists Struggle To Stay Grounded After Possible Gravitational Wave Signal
schwit1 writes with news that cosmologist Lawrence Krauss has set the scientific community abuzz by confirming a rumor floating around for the past several months that the LIGO experiment may have discovered gravitational waves.
The excitement centers on a longstanding experiment known as the Advanced Laser Interferometer Gravitational-Wave Observatory (LIGO) which uses detectors in Hanford, Washington, and Livingston, Louisiana to look for ripples in the fabric of spacetime. According to the rumors, scientists on the team are in the process of writing up a paper that describes a gravitational wave signal. If such a signal exists and is verified, it would confirm one of the most dramatic predictions of Albert Einstein’s century-old theory of general relativity. Krauss said he was 60% confident that the rumor was true, but said he would have to see the scientists’ data before drawing any conclusions about whether the signal was genuine or not.
But many scientists are trying to calm the hype. Krauss admits he hasn't spoken to anyone within the LIGO team. Further, to enhance the integrity of their work, the LIGO team will occasionally "purposefully inject false signals in to their data to test the sensitivity of their analysis techniques and to keep people honest." A LIGO spokesperson said, "We’ll certainly let you know when we have news to share."
When the student is ready, the teacher will appear.
When the student is truly ready, the teacher will disappear.
When the student is truly ready, the teacher will disappear.
quote:
[..]
Komt dit door de versnelde uitdijing van het heelal?
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
14-01-2016
David Bowie krijgt eigen sterrenbeeld
© Kos.
David Bowie krijgt een eigen sterrenbeeld. Dat wordt gevormd door 7 sterren die de vorm van een bliksemschicht vormen zoals Bowie op zijn gezicht had op de cover van het album 'Aladdin Sane'. Het idee komt van Studio Brussel, dat met de hulp van Volkssterrenwacht MIRA voor dit bijzondere eerbetoon zorgde.
© Kos.
Samen met volkssterrenwacht MIRA bepaalde Studio Brussel 7 sterren in de vorm van zijn iconische bliksemschicht. Bowie krijgt een symbolische plaats naast de 88 bestaande sterrenconstellaties.
"Het was niet evident om de geschikte sterren te bepalen", vertelt Philippe Mollet van MIRA aan ddbbrussels. "Studio Brussel vroeg ons Bowie een unieke plek te geven in het sterrenstelsel. Verwijzend naar zijn verschillende albums, kozen we voor 7 sterren - Sigma Librae, Spica, Zeta Centauri, SAO 204132, Sigma Octantis, Beta Trianguli Australis en SAO 241641 - die zich in de buurt van Mars bevinden. De constellatie is een kopie van de iconische bliksemschicht en werd vastgelegd op het exacte tijdstip van z'n overlijden."
Het hommage aan de 'Starman' is gekoppeld aan een online-actie 'Stardust for Bowie'. Luisteraars en fans van Bowie kunnen op www.stardustforbowie.be zelf een persoonlijk eerbetoon creëren binnen de Bowie-constellatie. Elke bezoeker kan een lievelingsnummer opdragen en een persoonlijk tekstje achterlaten in de vorm van een ster.
(HLN)
David Bowie krijgt eigen sterrenbeeld
© Kos.
David Bowie krijgt een eigen sterrenbeeld. Dat wordt gevormd door 7 sterren die de vorm van een bliksemschicht vormen zoals Bowie op zijn gezicht had op de cover van het album 'Aladdin Sane'. Het idee komt van Studio Brussel, dat met de hulp van Volkssterrenwacht MIRA voor dit bijzondere eerbetoon zorgde.
© Kos.
Samen met volkssterrenwacht MIRA bepaalde Studio Brussel 7 sterren in de vorm van zijn iconische bliksemschicht. Bowie krijgt een symbolische plaats naast de 88 bestaande sterrenconstellaties.
"Het was niet evident om de geschikte sterren te bepalen", vertelt Philippe Mollet van MIRA aan ddbbrussels. "Studio Brussel vroeg ons Bowie een unieke plek te geven in het sterrenstelsel. Verwijzend naar zijn verschillende albums, kozen we voor 7 sterren - Sigma Librae, Spica, Zeta Centauri, SAO 204132, Sigma Octantis, Beta Trianguli Australis en SAO 241641 - die zich in de buurt van Mars bevinden. De constellatie is een kopie van de iconische bliksemschicht en werd vastgelegd op het exacte tijdstip van z'n overlijden."
Het hommage aan de 'Starman' is gekoppeld aan een online-actie 'Stardust for Bowie'. Luisteraars en fans van Bowie kunnen op www.stardustforbowie.be zelf een persoonlijk eerbetoon creëren binnen de Bowie-constellatie. Elke bezoeker kan een lievelingsnummer opdragen en een persoonlijk tekstje achterlaten in de vorm van een ster.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
19-01-2016
Primeur: er bloeit een bloem in de ruimte!
Het internationale ruimtestation is zojuist wat fleuriger geworden. Een oranje zinnia staat in bloei.
Het is voor het eerst dat een plant in de ruimte bloeit. De plant werd eind vorig jaar gezaaid. De zaadjes werden in een soort kussentje gevuld met aarde en voedingsstoffen gestopt en met LED-licht beschenen. Al snel ontkiemden de zaadjes.
.
Hier zie je de kussentjes waar de zinnia’s uit groeien. Afbeelding: NASA.
Zielig
Maar dat het een verhaal met een happy end zou worden, was even twijfelachtig. Rond de kerst ging het niet goed met de plantjes. Ze hingen er zielig bij, zo liet astronaut Scott Kelly op Twitter weten. Hij besloot zijn ‘inner Mark Watney’ aan te spreken. Hij verwijst daarmee naar het belangrijkste personage in de film ‘The Martian‘ die op Mars planten moet kweken om te overleven.
In bloei!
En blijkbaar heeft Kelly zijn ‘inner Mark Watney’ weten te vinden. Want op dit moment staat er een zinnia in bloei!
(scientias.nl)
Primeur: er bloeit een bloem in de ruimte!
Het internationale ruimtestation is zojuist wat fleuriger geworden. Een oranje zinnia staat in bloei.
Het is voor het eerst dat een plant in de ruimte bloeit. De plant werd eind vorig jaar gezaaid. De zaadjes werden in een soort kussentje gevuld met aarde en voedingsstoffen gestopt en met LED-licht beschenen. Al snel ontkiemden de zaadjes.
.
.Hier zie je de kussentjes waar de zinnia’s uit groeien. Afbeelding: NASA.
Zielig
Maar dat het een verhaal met een happy end zou worden, was even twijfelachtig. Rond de kerst ging het niet goed met de plantjes. Ze hingen er zielig bij, zo liet astronaut Scott Kelly op Twitter weten. Hij besloot zijn ‘inner Mark Watney’ aan te spreken. Hij verwijst daarmee naar het belangrijkste personage in de film ‘The Martian‘ die op Mars planten moet kweken om te overleven.
In bloei!
En blijkbaar heeft Kelly zijn ‘inner Mark Watney’ weten te vinden. Want op dit moment staat er een zinnia in bloei!
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
20-01-2016
Telt ons zonnestelsel toch negen planeten?
Artist’s impression van de vermeende negende planeet van ons zonnestelsel. (Caltech/R. Hurt (IPAC))
Twee astronomen van het California Institute of Technology denken een verklaring te hebben gevonden voor de bijzondere baaneigenschappen van een aantal objecten in de Kuipergordel – de ring van ijzig planetair puin voorbij de baan van de planeet Neptunus. Computersimulaties wijzen erop dat er ver voorbij die gordel nog wel eens een forse planeet zou kunnen zijn.
Uit nieuw onderzoek blijkt dat de langgerekte omloopbanen van een kleine categorie van verre Kuipergordelobjecten netjes dezelfde kant op wijzen. Dat zou natuurlijk toeval kunnen zijn, maar volgens Konstantin Batygin en Michael Brown is het denkbaar dat die eensgezindheid wordt veroorzaakt door een verre planeet.
Om die hypothese te toetsen, hebben de astronomen computersimulaties uitgevoerd. Het resultaat van deze berekeningen is dat zich in de verre buitenwijken van ons zonnestelsel een Neptunus-achtige planeet zou kunnen bevinden.
Jammer genoeg valt er verder niet veel concreets over die planeet te zeggen. De modellen laten ruimte voor allerlei combinaties van massa, baanvorm en gemiddelde afstand tot de zon. Een van de mogelijkheden is dat het hemellichaam tien keer zoveel massa heeft als de aarde en een langgerekte baan volgt die hem nooit dichter bij de zon brengt dan 280 astronomische eenheden (zeven keer de afstand zon-Neptunus).
Batygin en Brown benadrukken dat het om voorlopige onderzoeksresultaten gaat. Het is dus voorbarig om van de ontdekking van de negende planeet van ons zonnestelsel te spreken.
Toch speculeren ze al over de mogelijkheid dat de vermeende planeet gewoon in ons deel van het zonnestelsel is ontstaan. Zwaartekrachtsinteracties met de zwaardere planeten Jupiter en Saturnus zouden ertoe hebben geleid dat hij naar het ’Siberië’ van ons zonnestelsel is verbannen. (EE
(allesoversterrenkunde)
Telt ons zonnestelsel toch negen planeten?
Artist’s impression van de vermeende negende planeet van ons zonnestelsel. (Caltech/R. Hurt (IPAC))
Twee astronomen van het California Institute of Technology denken een verklaring te hebben gevonden voor de bijzondere baaneigenschappen van een aantal objecten in de Kuipergordel – de ring van ijzig planetair puin voorbij de baan van de planeet Neptunus. Computersimulaties wijzen erop dat er ver voorbij die gordel nog wel eens een forse planeet zou kunnen zijn.
Uit nieuw onderzoek blijkt dat de langgerekte omloopbanen van een kleine categorie van verre Kuipergordelobjecten netjes dezelfde kant op wijzen. Dat zou natuurlijk toeval kunnen zijn, maar volgens Konstantin Batygin en Michael Brown is het denkbaar dat die eensgezindheid wordt veroorzaakt door een verre planeet.
Om die hypothese te toetsen, hebben de astronomen computersimulaties uitgevoerd. Het resultaat van deze berekeningen is dat zich in de verre buitenwijken van ons zonnestelsel een Neptunus-achtige planeet zou kunnen bevinden.
Jammer genoeg valt er verder niet veel concreets over die planeet te zeggen. De modellen laten ruimte voor allerlei combinaties van massa, baanvorm en gemiddelde afstand tot de zon. Een van de mogelijkheden is dat het hemellichaam tien keer zoveel massa heeft als de aarde en een langgerekte baan volgt die hem nooit dichter bij de zon brengt dan 280 astronomische eenheden (zeven keer de afstand zon-Neptunus).
Batygin en Brown benadrukken dat het om voorlopige onderzoeksresultaten gaat. Het is dus voorbarig om van de ontdekking van de negende planeet van ons zonnestelsel te spreken.
Toch speculeren ze al over de mogelijkheid dat de vermeende planeet gewoon in ons deel van het zonnestelsel is ontstaan. Zwaartekrachtsinteracties met de zwaardere planeten Jupiter en Saturnus zouden ertoe hebben geleid dat hij naar het ’Siberië’ van ons zonnestelsel is verbannen. (EE
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Ze hopen planeet IX tussen de 5 en 15 jaar te vindenquote:
20-01-2016
Telt ons zonnestelsel toch negen planeten?
[ afbeelding ]
Artist’s impression van de vermeende negende planeet van ons zonnestelsel. (Caltech/R. Hurt (IPAC))
Twee astronomen van het California Institute of Technology denken een verklaring te hebben gevonden voor de bijzondere baaneigenschappen van een aantal objecten in de Kuipergordel – de ring van ijzig planetair puin voorbij de baan van de planeet Neptunus. Computersimulaties wijzen erop dat er ver voorbij die gordel nog wel eens een forse planeet zou kunnen zijn.
Uit nieuw onderzoek blijkt dat de langgerekte omloopbanen van een kleine categorie van verre Kuipergordelobjecten netjes dezelfde kant op wijzen. Dat zou natuurlijk toeval kunnen zijn, maar volgens Konstantin Batygin en Michael Brown is het denkbaar dat die eensgezindheid wordt veroorzaakt door een verre planeet.
Om die hypothese te toetsen, hebben de astronomen computersimulaties uitgevoerd. Het resultaat van deze berekeningen is dat zich in de verre buitenwijken van ons zonnestelsel een Neptunus-achtige planeet zou kunnen bevinden.
Jammer genoeg valt er verder niet veel concreets over die planeet te zeggen. De modellen laten ruimte voor allerlei combinaties van massa, baanvorm en gemiddelde afstand tot de zon. Een van de mogelijkheden is dat het hemellichaam tien keer zoveel massa heeft als de aarde en een langgerekte baan volgt die hem nooit dichter bij de zon brengt dan 280 astronomische eenheden (zeven keer de afstand zon-Neptunus).
Batygin en Brown benadrukken dat het om voorlopige onderzoeksresultaten gaat. Het is dus voorbarig om van de ontdekking van de negende planeet van ons zonnestelsel te spreken.
Toch speculeren ze al over de mogelijkheid dat de vermeende planeet gewoon in ons deel van het zonnestelsel is ontstaan. Zwaartekrachtsinteracties met de zwaardere planeten Jupiter en Saturnus zouden ertoe hebben geleid dat hij naar het ’Siberië’ van ons zonnestelsel is verbannen. (EE
(allesoversterrenkunde)
[ Bericht 2% gewijzigd door -CRASH- op 21-01-2016 18:17:51 ]
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
Wow, dat dat nog gelukt is om 'terug te vliegen' in deze grote leegtequote:
07-12-2015
Japanse ruimtesonde arriveert (eindelijk) bij Venus
[ afbeelding ]
Deze ultraviolet-opname van Venus is op 7 december 2015 gemaakt door de Japanse ruimtesonde Akatsuki. (JAXA)
Het Japanse ruimteagentschap JAXA is erin geslaagd om de ruimtesonde Akatsuki in een omloopbaan om de planeet Venus te brengen. De ruimtesonde – ook bekend als de Venus Climate Orbiter – volgt nu een langgerekte baan waarvan het laagste punt ongeveer 400 kilometer en het verste punt ongeveer 440.000 kilometer boven de planeet ligt. De omlooptijd bedraagt 13 dagen en 14 uur.
Aanvankelijk was het de bedoeling dat Akatsuki al in 2010 om Venus zou gaan draaien. Dat mislukte echter doordat de remraket van de ruimtesonde vroegtijdig uitviel en Akatsuki in een baan om de zon ’strandde’.
Na een kleine koerscorrectie lukte het in 2011 om die baan zodanig aan te passen, dat Akatsuki eind 2015 vanzelf weer in de buurt van Venus zou komen. Met een laatste langdurige stoot van zijn stuurraketjes is het afgelopen maandag – naar nu blijkt – alsnog gelukt om de ruimtesonde door Venus te laten ‘invangen’.
Aanvullende baancorrecties moeten Akatsuki uiteindelijk in een iets ‘snellere’ ellipsbaan manoeuvreren. Inmiddels is al duidelijk geworden dat drie van zijn instrumenten goed werken; de overige drie worden binnenkort getest. Normaal gesproken zal de ruimtesonde in april 2016 dan eindelijk aan het werk kunnen. Hij zal de atmosfeer van Venus gaan onderzoeken.
(allesoversterrenkunde)
Vond dit wel interessant:
http://www.wired.com/2013/09/vintage-voyager-probes/
'Technologie' in de Voyagers.
woensdag 6 mei 2015 17:54 schreef Libertarisch het volgende:
Helaas pindakaas dan, het leven is hard. Je kunt niet iedereen blijven begeleiden alsof het kinderen zijn, je zult het zelf moeten doen.
Helaas pindakaas dan, het leven is hard. Je kunt niet iedereen blijven begeleiden alsof het kinderen zijn, je zult het zelf moeten doen.
25-01-2016
Theoretici stellen nieuwe methode voor om oorsprong heelal te bestuderen
Artistieke impressie van de voorwereldlijke kosmische 'klokken'. (Yi Wang/Xingang Chen)
Theoretici van het Harvard-Smithsonian Center for Astrophysics in Cambridge, Massachusetts, en de University of Texas at Dallas hebben een nieuwe methode voorgesteld om onderzoek te doen aan het geboorteproces van het heelal: wat ging er precies vooraf aan de compacte, hete oerknalfase waarin het gehele universum zich ca. 13,8 miljard jaar geleden bevond? Die oerfase kan bestudeerd worden door precisiemetingen te verrichten aan de zogeheten kosmische achtergrondstraling die werd uitgezonden toen het heelal ca. 400.000 jaar oud was, maar verder terugkijken in de tijd is vrijwel onmogelijk. Zo is bijvoorbeeld nog niet met zekerheid bekend of het heelal voorafgaand aan die oerknalfase een korte periode van exponentiële uitdijing ondering (de zogeheten inflatiehypithese), of dat er juist sprake was van een periode van kosmische contrcactie in een voorafgaand heelal.
De twee theoretici, die hun nieuwe ideeën uiteenzetten in het vakblad Journal of Cosmology and Astroparticle Physics, rekenen nu voor dat er in beide scenario's sprake geweest moet zijn van zware subatomaire deeltjes, die vanwege hun quantummechanische eigenschappen een soort natuurlijke oscillaties vertonen. De deeltjes fungeren daardoor als een soort klok, en de 'tikken' van die klok laten als het goed is ook extreem subtiele sporen na in de kosmische achtergrondstraling. Door die sporen te detecteren en te analyseren zou het volgens de theoretici mogelijk moeten zijn om onderscheid te maken tussen de verschillende denkbare scenario's voor de geboorte van het heelal. Momenteel zijn zulke gedetailleerde metingen nog niet mogelijk, maar in de toekomst zou daar verandering in moeten komen dankzij nieuwe experimenten als BICEP3 en de Keck Array - gevoelige submillimeterdetectoren op de geografische zuidpool van de aarde. (GS)
(allesoversterrenkunde)
Theoretici stellen nieuwe methode voor om oorsprong heelal te bestuderen
Artistieke impressie van de voorwereldlijke kosmische 'klokken'. (Yi Wang/Xingang Chen)
Theoretici van het Harvard-Smithsonian Center for Astrophysics in Cambridge, Massachusetts, en de University of Texas at Dallas hebben een nieuwe methode voorgesteld om onderzoek te doen aan het geboorteproces van het heelal: wat ging er precies vooraf aan de compacte, hete oerknalfase waarin het gehele universum zich ca. 13,8 miljard jaar geleden bevond? Die oerfase kan bestudeerd worden door precisiemetingen te verrichten aan de zogeheten kosmische achtergrondstraling die werd uitgezonden toen het heelal ca. 400.000 jaar oud was, maar verder terugkijken in de tijd is vrijwel onmogelijk. Zo is bijvoorbeeld nog niet met zekerheid bekend of het heelal voorafgaand aan die oerknalfase een korte periode van exponentiële uitdijing ondering (de zogeheten inflatiehypithese), of dat er juist sprake was van een periode van kosmische contrcactie in een voorafgaand heelal.
De twee theoretici, die hun nieuwe ideeën uiteenzetten in het vakblad Journal of Cosmology and Astroparticle Physics, rekenen nu voor dat er in beide scenario's sprake geweest moet zijn van zware subatomaire deeltjes, die vanwege hun quantummechanische eigenschappen een soort natuurlijke oscillaties vertonen. De deeltjes fungeren daardoor als een soort klok, en de 'tikken' van die klok laten als het goed is ook extreem subtiele sporen na in de kosmische achtergrondstraling. Door die sporen te detecteren en te analyseren zou het volgens de theoretici mogelijk moeten zijn om onderscheid te maken tussen de verschillende denkbare scenario's voor de geboorte van het heelal. Momenteel zijn zulke gedetailleerde metingen nog niet mogelijk, maar in de toekomst zou daar verandering in moeten komen dankzij nieuwe experimenten als BICEP3 en de Keck Array - gevoelige submillimeterdetectoren op de geografische zuidpool van de aarde. (GS)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Vóór het internet dacht men dat de oorzaak van domheid een gebrek aan toegang tot informatie was. Inmiddels weten we beter.
THIS ANCIENT BABYLONIAN MAP OF JUPITER JUST CHANGED HISTORY AS WE KNOW IT
You're looking at the foundations of modern calculus.
Analysis of an ancient codebreaking tablet has revealed that Babylonian astronomers had calculated the movements of Jupiter using an early form of geometric calculus some 1,400 years before we thought the technique was invented by the Europeans.
This means that these ancient Mesopotamian astronomers had not only figured out how to predict Jupiter’s paths more than 1,000 years before the first telescopes existed, but they were using mathematical techniques that would form the foundations of modern calculus as we now know it.
"This shows just how highly developed this ancient culture was," historian Matthieu Ossendrijver from Humboldt University in Germany told Maddie Stone at Gizmodo. "I don’t think anybody expected something like this would be discovered in a Babylonian text."
The key to figuring this out was a single, 50-year-old photograph of an astronomical tablet, which Ossendrijver used to decode the meaning of a strange trapezoid that had been carved into the stone more than 2,000 years ago.
For decades, researchers had been confounded by four Babylonian tablets held by London’s British Museum that all cite this trapezoid shape in text referring to Jupiter’s movements across the sky. While we have plenty of archaeological evidence that basic geometry was often used in Babylonian mathematics, until now, we’ve only seen signs of them using arithmetic.
So why would they be referring to geometrical calculations based on the long and short sides of a trapezoid? Without the codebreaking tablet in the photograph above, it just didn’t add up.
These cuneiform tablets were excavated from sites in Babylon and Uruk (now Iraq) in the 19th century and transported to the British Museum. Ossendrijver has known the contents of the four tablets like the back of his hand for decades, but until encountering this photograph, he’d never seen the fifth.
"When I found this tablet last year, I immediately thought of these other tablets that I knew about, a few of which I translated myself," Ossendrijver told Joshua Sokol at New Scientist. "But I never understood them."
Essentially, this tablet held the key to understanding how the Babylonians used the trapezoid shape to predict Jupiter’s position, which was integral to their beliefs about the weather, the price of goods, and the fluctuating river levels throughout the year.
"The now-decoded 'text A' describes a procedure for calculating Jupiter’s displacement across the ecliptic plane, the path that the Sun appears to trace through the stars, over the course of a year," says Maddie Stone at Gizmodo. "According to the text, the Babylonians did so by tracking Jupiter’s speed as a function of time and determining the area under a time-velocity curve."
Pretty impressive, right?
And what’s fascinating is French and British scholars had been using the same technique during the 14th century - using trapezoids to calculate measurements of velocity and displacement - and everyone had assumed it originated with them.
"In 1350, mathematicians understood that if you compute the area under this curve, you get the distance travelled," Ossendrijver told Gizmodo. "That’s quite an abstract insight about connection between time and motion. What is shown by [these texts] is that this insight came about in Babylonia."
http://www.sciencealert.c(...)istory-as-we-know-it
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.“The fundamental cause of the trouble in the modern world today is that the stupid are cocksure while the intelligent are full of doubt.”— Bertrand Russell
quote:
[ afbeelding ]
THIS ANCIENT BABYLONIAN MAP OF JUPITER JUST CHANGED HISTORY AS WE KNOW IT
You're looking at the foundations of modern calculus.
Analysis of an ancient codebreaking tablet has revealed that Babylonian astronomers had calculated the movements of Jupiter using an early form of geometric calculus some 1,400 years before we thought the technique was invented by the Europeans.
This means that these ancient Mesopotamian astronomers had not only figured out how to predict Jupiter’s paths more than 1,000 years before the first telescopes existed, but they were using mathematical techniques that would form the foundations of modern calculus as we now know it.
"This shows just how highly developed this ancient culture was," historian Matthieu Ossendrijver from Humboldt University in Germany told Maddie Stone at Gizmodo. "I don’t think anybody expected something like this would be discovered in a Babylonian text."
The key to figuring this out was a single, 50-year-old photograph of an astronomical tablet, which Ossendrijver used to decode the meaning of a strange trapezoid that had been carved into the stone more than 2,000 years ago.
For decades, researchers had been confounded by four Babylonian tablets held by London’s British Museum that all cite this trapezoid shape in text referring to Jupiter’s movements across the sky. While we have plenty of archaeological evidence that basic geometry was often used in Babylonian mathematics, until now, we’ve only seen signs of them using arithmetic.
So why would they be referring to geometrical calculations based on the long and short sides of a trapezoid? Without the codebreaking tablet in the photograph above, it just didn’t add up.
These cuneiform tablets were excavated from sites in Babylon and Uruk (now Iraq) in the 19th century and transported to the British Museum. Ossendrijver has known the contents of the four tablets like the back of his hand for decades, but until encountering this photograph, he’d never seen the fifth.
"When I found this tablet last year, I immediately thought of these other tablets that I knew about, a few of which I translated myself," Ossendrijver told Joshua Sokol at New Scientist. "But I never understood them."
Essentially, this tablet held the key to understanding how the Babylonians used the trapezoid shape to predict Jupiter’s position, which was integral to their beliefs about the weather, the price of goods, and the fluctuating river levels throughout the year.
"The now-decoded 'text A' describes a procedure for calculating Jupiter’s displacement across the ecliptic plane, the path that the Sun appears to trace through the stars, over the course of a year," says Maddie Stone at Gizmodo. "According to the text, the Babylonians did so by tracking Jupiter’s speed as a function of time and determining the area under a time-velocity curve."
Pretty impressive, right?
And what’s fascinating is French and British scholars had been using the same technique during the 14th century - using trapezoids to calculate measurements of velocity and displacement - and everyone had assumed it originated with them.
"In 1350, mathematicians understood that if you compute the area under this curve, you get the distance travelled," Ossendrijver told Gizmodo. "That’s quite an abstract insight about connection between time and motion. What is shown by [these texts] is that this insight came about in Babylonia."
http://www.sciencealert.c(...)istory-as-we-know-itWilde het net posten.SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
Interessant hoor.
06-02-2016
Edgar Mitchell, zesde man op de maan, overleden
© afp.
Edgar Mitchell, die als zesde man ooit op de maan wandelde, is gestorven. Dat maakte het Amerikaanse ruimtevaartagentschap Nasa bekend. Mitchell werd 85.
Mitchell stierf donderdag al, in West Palm Beach in Florida. Dat was net één dag voor de 45ste verjaardag van de Apollo 14-missie, die hem naar de maan bracht. De astronauten van die missie zetten er een recordverblijf neer.
Mitchell en het andere bemanningslid Alan Shepard waren het derde team dat door de Nasa naar de maan was gestuurd. Ze kwamen er aan op 5 februari 1971. Een eerdere lancering met de Apollo 13 was afgebroken na technische problemen.
De leden van Apollo 14 verbleven maar liefst 33 uur op het hemellichaam, goed voor twee maanwandelingen. Ze kwamen ook terug met 43 kilo aan gesteente.
De tv-beelden van deze maanmissie waren de eerste in kleur. Er is te zien hoe Shepard een partijtje golf speelt op de maan.
Na zijn vertrek bij de Nasa, richtte Mitchell een instituut op dat zich bezighield met het paranormale en het onverklaarbare. Hij geloofde openlijk in buitenaards leven en in gebedsgenezing. In 2011 spande de Amerikaanse overheid een proces aan tegen de man omdat hij geprobeerd had een camera te verkopen die is gebruikt bij zijn ruimtemissie.
(HLN)
Edgar Mitchell, zesde man op de maan, overleden
© afp.
Edgar Mitchell, die als zesde man ooit op de maan wandelde, is gestorven. Dat maakte het Amerikaanse ruimtevaartagentschap Nasa bekend. Mitchell werd 85.
Mitchell stierf donderdag al, in West Palm Beach in Florida. Dat was net één dag voor de 45ste verjaardag van de Apollo 14-missie, die hem naar de maan bracht. De astronauten van die missie zetten er een recordverblijf neer.
Mitchell en het andere bemanningslid Alan Shepard waren het derde team dat door de Nasa naar de maan was gestuurd. Ze kwamen er aan op 5 februari 1971. Een eerdere lancering met de Apollo 13 was afgebroken na technische problemen.
De leden van Apollo 14 verbleven maar liefst 33 uur op het hemellichaam, goed voor twee maanwandelingen. Ze kwamen ook terug met 43 kilo aan gesteente.
De tv-beelden van deze maanmissie waren de eerste in kleur. Er is te zien hoe Shepard een partijtje golf speelt op de maan.
Na zijn vertrek bij de Nasa, richtte Mitchell een instituut op dat zich bezighield met het paranormale en het onverklaarbare. Hij geloofde openlijk in buitenaards leven en in gebedsgenezing. In 2011 spande de Amerikaanse overheid een proces aan tegen de man omdat hij geprobeerd had een camera te verkopen die is gebruikt bij zijn ruimtemissie.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
quote:
[..]
Wow, dat dat nog gelukt is om 'terug te vliegen' in deze grote leegte
Vond dit wel interessant:
http://www.wired.com/2013/09/vintage-voyager-probes/
'Technologie' in de Voyagers.
[ afbeelding ]
quote:
[..]
Wow, dat dat nog gelukt is om 'terug te vliegen' in deze grote leegte
Vond dit wel interessant:
http://www.wired.com/2013/09/vintage-voyager-probes/
'Technologie' in de Voyagers.
[ afbeelding ]
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
10-02-2016
Honderden sterrenstelsels ontdekt achter onze Melkweg
Hoewel de sterrenstelsels slechts 250 miljoen lichtjaar van ons verwijderd zijn, hebben we ze nooit eerder gespot omdat de Melkweg ze aan het zicht onttrok.
“De Melkweg is natuurlijk prachtig en heel interessant om te bestuderen, maar ons sterrenstelsel voorkomt dat we de afgelegen sterrenstelsel erachter kunnen zien,” vertelt onderzoeker Lister Staveley-Smith. Al decennia proberen wetenschappers de sterrenstelsels achter het onze in kaart te brengen. Dit nieuwe onderzoek is een flinke stap voorwaarts. De onderzoekers bestudeerden met behulp van een radiotelescoop 883 sterrenstelsels, een derde hiervan was nog nooit eerder gespot.
Grote Aantrekker
En als klap op de vuurpijl kan de ontdekking van honderden sterrenstelsels meer inzicht geven in een mysterie dat wetenschappers de ‘Grote Aantrekker’ noemen. Dit is een gebied in de ruimte dat de Melkweg en honderdduizenden andere sterrenstelsels naar zich toe lijkt te trekken. Onze gehele Melkweg beweegt zich met een snelheid van meer dan twee miljoen kilometer per uur naar deze regio toe.
Onderzoekers ontdekten de sterrenstelsels met behulp van een radiotelescoop. Afbeelding: ICRAR.
Clusters
Onduidelijk was lang hoe deze regio zo’n grote aantrekkingskracht op onder meer onze Melkweg kon uitoefenen. Onderzoekers wisten alleen dat er in dit gebied enkele grote verzamelingen van sterrenstelsels (clusters) te vinden waren. Tijdens het nieuwe onderzoek hebben wetenschappers in dit gebied nieuwe structuren ontdekt die de beweging van de Melkweg wellicht kunnen verklaren. Het gaat onder meer om twee nieuwe clusters (aangeduid als CW1 en CW2).
Het onderzoek vergroot onze kennis over de distributie van sterrenstelsels (en dus massa) in het heelal. “Een gemiddeld sterrenstelsel bevat 100 miljard sterren,” vertelt onderzoeker Renée Kraan-Korteweg. “Dus de ontdekking van honderden nieuwe sterrenstelsels die verstopt zitten achter onze Melkweg betekent heel veel massa waar we tot voor kort niets van af wisten.”
https://vimeo.com/153727930
(scientias.nl)
Honderden sterrenstelsels ontdekt achter onze Melkweg
Hoewel de sterrenstelsels slechts 250 miljoen lichtjaar van ons verwijderd zijn, hebben we ze nooit eerder gespot omdat de Melkweg ze aan het zicht onttrok.
“De Melkweg is natuurlijk prachtig en heel interessant om te bestuderen, maar ons sterrenstelsel voorkomt dat we de afgelegen sterrenstelsel erachter kunnen zien,” vertelt onderzoeker Lister Staveley-Smith. Al decennia proberen wetenschappers de sterrenstelsels achter het onze in kaart te brengen. Dit nieuwe onderzoek is een flinke stap voorwaarts. De onderzoekers bestudeerden met behulp van een radiotelescoop 883 sterrenstelsels, een derde hiervan was nog nooit eerder gespot.
Grote Aantrekker
En als klap op de vuurpijl kan de ontdekking van honderden sterrenstelsels meer inzicht geven in een mysterie dat wetenschappers de ‘Grote Aantrekker’ noemen. Dit is een gebied in de ruimte dat de Melkweg en honderdduizenden andere sterrenstelsels naar zich toe lijkt te trekken. Onze gehele Melkweg beweegt zich met een snelheid van meer dan twee miljoen kilometer per uur naar deze regio toe.
Onderzoekers ontdekten de sterrenstelsels met behulp van een radiotelescoop. Afbeelding: ICRAR.
Clusters
Onduidelijk was lang hoe deze regio zo’n grote aantrekkingskracht op onder meer onze Melkweg kon uitoefenen. Onderzoekers wisten alleen dat er in dit gebied enkele grote verzamelingen van sterrenstelsels (clusters) te vinden waren. Tijdens het nieuwe onderzoek hebben wetenschappers in dit gebied nieuwe structuren ontdekt die de beweging van de Melkweg wellicht kunnen verklaren. Het gaat onder meer om twee nieuwe clusters (aangeduid als CW1 en CW2).
Het onderzoek vergroot onze kennis over de distributie van sterrenstelsels (en dus massa) in het heelal. “Een gemiddeld sterrenstelsel bevat 100 miljard sterren,” vertelt onderzoeker Renée Kraan-Korteweg. “Dus de ontdekking van honderden nieuwe sterrenstelsels die verstopt zitten achter onze Melkweg betekent heel veel massa waar we tot voor kort niets van af wisten.”
https://vimeo.com/153727930
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Wij dus ook, ugh zo zie je maar weer dat wij totaal geen besef hebben van snelheid, althans niet in onze Lebenswelt.quote:
Grote Aantrekker
En als klap op de vuurpijl kan de ontdekking van honderden sterrenstelsels meer inzicht geven in een mysterie dat wetenschappers de ‘Grote Aantrekker’ noemen. Dit is een gebied in de ruimte dat de Melkweg en honderdduizenden andere sterrenstelsels naar zich toe lijkt te trekken. Onze gehele Melkweg beweegt zich met een snelheid van meer dan twee miljoen kilometer per uur naar deze regio toe.
Dankzij Einstein snappen we 't iets beterquote:
[..]
Wij dus ook, ugh zo zie je maar weer dat wij totaal geen besef hebben van snelheid, althans niet in onze Lebenswelt.
Vóór het internet dacht men dat de oorzaak van domheid een gebrek aan toegang tot informatie was. Inmiddels weten we beter.
Ik denk het niet.quote:
[..]
Dankzij Einstein snappen we 't iets beter
Een formule is iets abstracts, maar echt een besef hebben van lichtsnelheid bijvoorbeeld hebben we niet. Gewoon een nummer, kunnen we ons niet eens echt voorstellen, ja abstract meer ook niet.
Ik ga verder niets filosofisch schrijven, dus daar laat ik het bij.
16-02-2016
China zet meer dan 9.000 mensen hun huis uit voor gigantische radiotelescoop die zoekt naar aliens
© epa.
China zal bijna 10.000 mensen uit hun woning zetten voor de goede werking van de grootste radiotelescoop ter wereld, een enorm gevaarte dat onder meer op zoek moet gaan naar buitenaards leven. Dat hebben de staatsmedia dinsdag gemeld.
© photo news.
© epa.
De wetenschappers noemen het ding de "Five-hundred-metre Aperture Spherical Radio Telescope" of FAST. Het zal zich in een geïsoleerd ruraal gebied in de zuidoostelijke provincie Guizhou spreiden over een oppervlakte van dertig voetbalvelden en moet nog in september in dienst treden.
De provinciale autoriteiten willen aldus tegen dan 9.110 bewoners van een gebied in een straal van vijf km rond de luisterpost onthemen, aldus het persbureau Nieuw China. De verhuizingen moeten een "betrouwbare omgeving in verband met elektromagnetische golven bewerkstelligen", zegt de door het staatspersbureau geciteerde hoge ambtenaar Li Yuecheng.
De bewuste mensen zullen een schadevergoeding van omgerekend 1.650 euro krijgen, sommigen krijgen bijkomende hulp.
De bouw van de FAST begon in maart 2011 en heeft al 165 miljoen euro gekost. De radiotelescoop overtreft met een diameter van 500 meter die van Arecibo op het eiland Puerto Rico die een diameter van 305 meter heeft.
In het verleden hebben al honderdduizenden Chinezen hun woning moeten verlaten in verband met enorme infrastructuurwerken zoals dammen en kanalen. Een groot aantal van die mensen klaagt over een te lage schadeloosstelling. Soms komt het ook tot geweld.
(HLN)
China zet meer dan 9.000 mensen hun huis uit voor gigantische radiotelescoop die zoekt naar aliens
© epa.
China zal bijna 10.000 mensen uit hun woning zetten voor de goede werking van de grootste radiotelescoop ter wereld, een enorm gevaarte dat onder meer op zoek moet gaan naar buitenaards leven. Dat hebben de staatsmedia dinsdag gemeld.
© photo news.
© epa.
De wetenschappers noemen het ding de "Five-hundred-metre Aperture Spherical Radio Telescope" of FAST. Het zal zich in een geïsoleerd ruraal gebied in de zuidoostelijke provincie Guizhou spreiden over een oppervlakte van dertig voetbalvelden en moet nog in september in dienst treden.
De provinciale autoriteiten willen aldus tegen dan 9.110 bewoners van een gebied in een straal van vijf km rond de luisterpost onthemen, aldus het persbureau Nieuw China. De verhuizingen moeten een "betrouwbare omgeving in verband met elektromagnetische golven bewerkstelligen", zegt de door het staatspersbureau geciteerde hoge ambtenaar Li Yuecheng.
De bewuste mensen zullen een schadevergoeding van omgerekend 1.650 euro krijgen, sommigen krijgen bijkomende hulp.
De bouw van de FAST begon in maart 2011 en heeft al 165 miljoen euro gekost. De radiotelescoop overtreft met een diameter van 500 meter die van Arecibo op het eiland Puerto Rico die een diameter van 305 meter heeft.
In het verleden hebben al honderdduizenden Chinezen hun woning moeten verlaten in verband met enorme infrastructuurwerken zoals dammen en kanalen. Een groot aantal van die mensen klaagt over een te lage schadeloosstelling. Soms komt het ook tot geweld.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Hoeveel km/lichtjaar/whatever zet het (zichtbare) heelal per dag uit?
Eindelijk iemand die denkt wat iedereen zegt
08-03-2016
LISA Pathfinder begint aan wetenschappelijk meetprogramma
Artist’s impression van LISA Pathfinder, de Europese ruimtemissie die technologieën test voor toekomstige detectors van zwaartekrachtsgolven in de ruimte. (ESA–C.Carreau)
Na een tijdje te hebben proefgedraaid is de ESA-satelliet LISA Pathfinder begonnen aan haar wetenschappelijke missie: het testen van technologieën en technieken die nodig zijn om zwaartekrachtsgolven vanuit de ruimte te meten.
LISA Pathfinder werd op 3 december 2015 gelanceerd en kwam op 22 januari jl. aan in een punt op 1,5 miljoen kilometer afstand van de aarde, in de richting van de zon. Daar moet de ruimtesonde het komende jaar ervaring opdoen met technologieën die in de toekomst nodig zijn voor het eLISA-project, een grote zwaartekrachtsgolfdetector die in 2034 gelanceerd moet worden.
Het bestaan van zwaartekrachtsgolven is al in 1916 voorspeld door Albert Einstein. Einstein stelde de zwaartekracht voor als een vervorming van de ruimtetijd: hoe zwaarder een object des te sterker die vervorming. Twee extreem zware objecten die snel om elkaar heen draaien of botsen, zoals samensmeltende superzware zwarte gaten, zouden bovendien rimpelingen in die ruimtetijd moeten veroorzaken.
Onlangs is het onderzoekers voor het eerst gelukt om zulke rimpelingen te registreren met een grote detector op aarde. De zwaartekrachtsgolven die de toekomstige eLISA-satelliet moet gaan detecteren hebben echter een langere golflengte dan de golven die met detectors op aarde kunnen worden gedetecteerd. Dat is essentieel voor het onderzoek van de zwaarste objecten in het heelal: de superzware zwarte gaten in de kernen van sterrenstelsels.
LISA Pathfinder kan zelf geen zwaartekrachtgolven meten. Doel van de missie is om te onderzoeken of het mogelijk is om twee testmassa’s zó volmaakt stil op hun plek te houden, dat hun onderlinge positie tot op een miljardste millimeter gelijk blijft. Alleen als die nauwkeurigheid wordt bereikt, zal eLISA straks in staat zijn om zwaartekrachtsgolven te meten.
De testmetingen met LISA Pathfinder gaan een half jaar duren. (EE)
(allesoversterrenkunde)
LISA Pathfinder begint aan wetenschappelijk meetprogramma
Artist’s impression van LISA Pathfinder, de Europese ruimtemissie die technologieën test voor toekomstige detectors van zwaartekrachtsgolven in de ruimte. (ESA–C.Carreau)
Na een tijdje te hebben proefgedraaid is de ESA-satelliet LISA Pathfinder begonnen aan haar wetenschappelijke missie: het testen van technologieën en technieken die nodig zijn om zwaartekrachtsgolven vanuit de ruimte te meten.
LISA Pathfinder werd op 3 december 2015 gelanceerd en kwam op 22 januari jl. aan in een punt op 1,5 miljoen kilometer afstand van de aarde, in de richting van de zon. Daar moet de ruimtesonde het komende jaar ervaring opdoen met technologieën die in de toekomst nodig zijn voor het eLISA-project, een grote zwaartekrachtsgolfdetector die in 2034 gelanceerd moet worden.
Het bestaan van zwaartekrachtsgolven is al in 1916 voorspeld door Albert Einstein. Einstein stelde de zwaartekracht voor als een vervorming van de ruimtetijd: hoe zwaarder een object des te sterker die vervorming. Twee extreem zware objecten die snel om elkaar heen draaien of botsen, zoals samensmeltende superzware zwarte gaten, zouden bovendien rimpelingen in die ruimtetijd moeten veroorzaken.
Onlangs is het onderzoekers voor het eerst gelukt om zulke rimpelingen te registreren met een grote detector op aarde. De zwaartekrachtsgolven die de toekomstige eLISA-satelliet moet gaan detecteren hebben echter een langere golflengte dan de golven die met detectors op aarde kunnen worden gedetecteerd. Dat is essentieel voor het onderzoek van de zwaarste objecten in het heelal: de superzware zwarte gaten in de kernen van sterrenstelsels.
LISA Pathfinder kan zelf geen zwaartekrachtgolven meten. Doel van de missie is om te onderzoeken of het mogelijk is om twee testmassa’s zó volmaakt stil op hun plek te houden, dat hun onderlinge positie tot op een miljardste millimeter gelijk blijft. Alleen als die nauwkeurigheid wordt bereikt, zal eLISA straks in staat zijn om zwaartekrachtsgolven te meten.
De testmetingen met LISA Pathfinder gaan een half jaar duren. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
11-03-2016
België krijgt ruimtevaartagentschap
© thinkstock.
België krijgt tegen midden dit jaar een ruimtevaartagentschap, schrijft De Morgen vandaag. Het budget van het agentschap bedraagt om en bij de 200 miljoen euro en het zal 60 medewerkers tellen.
De organisatie, die een pak bestaande aan ruimtevaart gelinkte diensten opslokt, moet ervoor zorgen dat de economische belangen van de Belgische ruimtevaartsector worden behartigd. Die bestaat uit een zestigtal bedrijven, met een jaarlijkse omzet van 350 miljoen euro. De sector stelt 2.000 mensen tewerk, voor het overgrote deel hooggeschoolde arbeidskrachten.
Het agentschap zal onder meer samenwerken met China om een wetenschappelijk satellietprogramma uit de bouwen. Dat moet onder andere de landbouwsector ten goede komen, door het monitoren van vegetatiegroei vanuit de ruimte.
(HLN)
België krijgt ruimtevaartagentschap
© thinkstock.
België krijgt tegen midden dit jaar een ruimtevaartagentschap, schrijft De Morgen vandaag. Het budget van het agentschap bedraagt om en bij de 200 miljoen euro en het zal 60 medewerkers tellen.
De organisatie, die een pak bestaande aan ruimtevaart gelinkte diensten opslokt, moet ervoor zorgen dat de economische belangen van de Belgische ruimtevaartsector worden behartigd. Die bestaat uit een zestigtal bedrijven, met een jaarlijkse omzet van 350 miljoen euro. De sector stelt 2.000 mensen tewerk, voor het overgrote deel hooggeschoolde arbeidskrachten.
Het agentschap zal onder meer samenwerken met China om een wetenschappelijk satellietprogramma uit de bouwen. Dat moet onder andere de landbouwsector ten goede komen, door het monitoren van vegetatiegroei vanuit de ruimte.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Informatie kan niet gemaakt of vernietigd worden.
Maar door het uitdijen van het heelal komt er wel ruimte en/of donkere energie bij.
Dat is toch ook informatie dan, of niet?
Maar door het uitdijen van het heelal komt er wel ruimte en/of donkere energie bij.
Dat is toch ook informatie dan, of niet?
Eindelijk iemand die denkt wat iedereen zegt
Zie onderstaand artikel. De vraag is of we met Hawking straling worden gebombardeerd of dat de deeltjes afkomstig zijn uit de accretion disc rond het zwarte gat.
http://www.nu.nl/wetensch(...)e-met-straling-.html
http://www.astronomie.nl/(...)adeeltjesversneller/quote:
Een internationaal team van wetenschappers heeft een galactische deeltjesversneller ontdekt die met nog nooit vertoonde energie kosmische straling de ruimte in slingert. De onderzoekers vermoeden dat het zwarte gat in het centrum van onze Melkweg verantwoordelijk is. De wetenschappers, verenigd in het H.E.S.S.-consortium, publiceren hun bevindingen woensdagavond in Nature.
Al ruim dertig jaar brengt een consortium van 42 instituten in 12 landen (waaronder onderzoekers van de Universiteit van Amsterdam) de gammastraling in kaart die uit de buurt van het centrum van onze Melkweg komt. Nu hebben de onderzoekers voor het eerst de precieze bron van deze kosmische straling aangewezen: het superzware zwarte gat in het galactisch centrum.
Deeltjes buigen af
Voor wetenschappers was het al een eeuw een raadsel waar de deeltjes vandaan komen die met hoge energie op de aardse atmosfeer botsen. Van de meeste van deze deeltjes is het namelijk gewoonweg onmogelijk om de bron te herleiden. De deeltjes, zoals protonen, elektronen en atoomkernen, zijn namelijk elektrisch geladen en worden daardoor afgebogen door de magnetische velden die ze op hun weg door de ruimte tegenkomen.
Gammastraling gaat rechtdoor
Gelukkig is er ook gammastraling. Die reist in een rechte lijn en trekt zich niks aan van magneetvelden op de route. De gammastraling is dus wél te herleiden tot hun bron. En dat is nu, na intensief speurwerk, gebeurd.
Meerdere verdachten
De onderzoekers van het High Energy Stereoscopic System-consortium (H.E.S.S.-consortium) gebruikten daarvoor een groep van gekoppelde telescopen in Namibië. Tien jaar geleden hadden de onderzoekers al door dat er ergens rond het centrum van onze Melkweg een of meer gammastralingsbronnen moesten zijn, maar wat en hoe precies, dat was lastig te zeggen. Mogelijke 'daders' waren onder andere supernova-resten, clusters van zware sterren en het zwarte gat in het centrum van de Melkweg.
Eén dader
Door stug doormeten, konden de onderzoekers het zwarte gat in de kern van onze Melkweg als verantwoordelijke aanwijzen. De galactische versneller is ongeveer 100 keer zo krachtig als de LHC-versneller van CERN die 'slechts' 13 teraelektronvolt haalt. Het zwarte gat is daarmee de eerste peta-elektronvoltversneller ooit ontdekt.
De wetenschappers publiceren hun bevindingen op 16 maart in Nature. Vanuit Nederland waren onder andere Jacco Vink en David Berge (beiden Universiteit van Amsterdam) betrokken bij het onderzoek. Berge is coördinator van het galactische onderzoek met H.E.S.S: "Het is super dat we met elkaar, dankzij jarenlang meten en modelleren, nu eindelijk de bron van gammastraling hebben getraceerd."
Artikel
'Acceleration of petaelectronvolt protons in the Galactic Centre', H.E.S.S. collaboration, corresponding authors: F. Aharonian, S. Gabici, E. Moulin and A. Viana, Nature, 16 maart 2016 (advanced online publication, betaalmuur)
http://www.nu.nl/wetensch(...)e-met-straling-.html
17-03-2016
Negen nieuwe monstersterren geven samen 30 miljoen keer zoveel licht als zon
(Illustratiefoto) © afp.
Astronomen, onder andere van de KU Leuven, hebben met de Hubble Ruimtetelescoop in onze kosmische achtertuin negen monstersterren ontdekt. Dat heeft het ESA/Hubble Information Centre vandaag bekendgemaakt.
Het gaat om de grootste set zeer zware sterren die ooit is gevonden. Elke ster is meer dan honderd keer zo zwaar als onze zon.
Zij bevinden zich in cluster R136 in het centrum van de Tarantulanevel. Die bevindt zich in de Grote Magelhaense Wolk die vanaf het zuidelijk halfrond zichtbaar is in het sterrenbeeld Goudvis. De sterren staan op 170.000 lichtjaar van ons, dus relatief dichtbij. R136 is slechts een paar lichtjaar in doorsnee, maar herbergt veel extreme, zware, hete, felle sterren.
Het zwaarterecord staat op naam van een van de sterren in die cluster: R136a1. Met ongeveer 250 zonsmassa's is dit de allerzwaarste ster die op dit moment rechtstreeks is waargenomen. Met name dankzij de in het ultraviolet uitgestoten energie.
Extreem zwaar en fel
De negen zijn niet alleen extreem zwaar, maar ook extreem fel. Samen geven ze dertig miljoen keer zoveel licht als onze zon. Zulke heldere sterren zijn dan ook snel opgebrand. Na ongeveer twee à drie miljoen jaar zijn ze aan het eind van hun leven. Elk van de monstersterren stoot per maand meer dan een aardmassa aan materiaal uit in de vorm van een sterrenwind. Ondanks dit enorme massaverlies zullen deze sterren wellicht uiteindelijk zwarte gaten achterlaten.
Aan het onderzoek is ook meegewerkt door Alex De Koter en Hugues Sana, die onder meer met de KU Leuven zijn verbonden.
(HLN)
Negen nieuwe monstersterren geven samen 30 miljoen keer zoveel licht als zon
(Illustratiefoto) © afp.
Astronomen, onder andere van de KU Leuven, hebben met de Hubble Ruimtetelescoop in onze kosmische achtertuin negen monstersterren ontdekt. Dat heeft het ESA/Hubble Information Centre vandaag bekendgemaakt.
Het gaat om de grootste set zeer zware sterren die ooit is gevonden. Elke ster is meer dan honderd keer zo zwaar als onze zon.
Zij bevinden zich in cluster R136 in het centrum van de Tarantulanevel. Die bevindt zich in de Grote Magelhaense Wolk die vanaf het zuidelijk halfrond zichtbaar is in het sterrenbeeld Goudvis. De sterren staan op 170.000 lichtjaar van ons, dus relatief dichtbij. R136 is slechts een paar lichtjaar in doorsnee, maar herbergt veel extreme, zware, hete, felle sterren.
Het zwaarterecord staat op naam van een van de sterren in die cluster: R136a1. Met ongeveer 250 zonsmassa's is dit de allerzwaarste ster die op dit moment rechtstreeks is waargenomen. Met name dankzij de in het ultraviolet uitgestoten energie.
Extreem zwaar en fel
De negen zijn niet alleen extreem zwaar, maar ook extreem fel. Samen geven ze dertig miljoen keer zoveel licht als onze zon. Zulke heldere sterren zijn dan ook snel opgebrand. Na ongeveer twee à drie miljoen jaar zijn ze aan het eind van hun leven. Elk van de monstersterren stoot per maand meer dan een aardmassa aan materiaal uit in de vorm van een sterrenwind. Ondanks dit enorme massaverlies zullen deze sterren wellicht uiteindelijk zwarte gaten achterlaten.
Aan het onderzoek is ook meegewerkt door Alex De Koter en Hugues Sana, die onder meer met de KU Leuven zijn verbonden.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Jupiter getroffen door een komeet:
Twee amateursterrenkundigen hebben waarschijnlijk een inslag van een kosmisch projectiel op de grootste planeet van ons zonnestelsel gefilmd.
Het gaat om een korte lichtflits die op 17 maart rond middernacht te zien was aan de rand van Jupiter, meldt nieuwssite Sky & Telescope.
http://www.nu.nl/wetensch(...)etroffen-komeet.html
Video:
Twee amateursterrenkundigen hebben waarschijnlijk een inslag van een kosmisch projectiel op de grootste planeet van ons zonnestelsel gefilmd.
Het gaat om een korte lichtflits die op 17 maart rond middernacht te zien was aan de rand van Jupiter, meldt nieuwssite Sky & Telescope.
http://www.nu.nl/wetensch(...)etroffen-komeet.html
Video:
05-04-2016
Japanse ruimtesonde klaar om Venus' geheimen te ontrafelen
Nog deze maand begint ruimtesonde AKATSUKI met zijn onderzoek naar het warme zusje van de aarde: Venus.
AKATSUKI kwam in december bij Venus aan. De afgelopen maanden zijn de instrumenten aan boord van de sonde één voor één getest. Tijdens het testen van de instrumenten aan boord van AKATSUKI hebben de Japanners al diverse beelden gemaakt van Venus. Eén van die beelden zie je hieronder. De foto is gemaakt door de Longwave IR-camera en onthult boogvormige wolken die van het zuidelijk halfrond naar het noordelijke deel van Venus lopen.
.
Afbeelding: JAXA.
Klaar voor het echte werk
Naast de Longwave IR-camera werken ook de andere instrumenten aan boord van de sonde naar behoren en dus is AKATSUKI klaar voor het echte werk: onderzoek doen naar Venus. Halverwege deze maand zal de sonde daarmee beginnen, zo laat de Japanse ruimtevaartorganisatie weten. De ruimtesonde zal onder meer onderzoek doen naar het wolkendek en de atmosfeer van Venus. Ook hopen de Japanners een beter beeld te krijgen van het weer op de planeet.
Hetzelfde en toch anders
Venus lijkt in veel opzichten op de aarde. Zo zijn de planeten ongeveer even groot en zwaar. En toch is Venus heel anders: de planeet is heel warm en wordt omringd door koolstofdioxide. Wetenschappers willen graag achterhalen hoe twee planeten die in essentie zo op elkaar lijken, zo sterk van elkaar kunnen verschillen. Naar verwachting kan AKATSUKI ons daar meer over vertellen.
Nu AKATSUKI daadwerkelijk aan de slag gaat nabij Venus wordt het lange wachten van de Japanners dan eindelijk beloond. AKATSUKI werd in mei 2010 al gelanceerd en moest nog in datzelfde jaar bij Venus arriveren. Maar er ging iets mis en de sonde ging rond de zon cirkelen. Enkele maanden geleden deed zich de gelegenheid voor om de sonde alsnog naar Venus te sturen en de Japanners besloten het erop te wagen.
(scientias.nl)
Japanse ruimtesonde klaar om Venus' geheimen te ontrafelen
Nog deze maand begint ruimtesonde AKATSUKI met zijn onderzoek naar het warme zusje van de aarde: Venus.
AKATSUKI kwam in december bij Venus aan. De afgelopen maanden zijn de instrumenten aan boord van de sonde één voor één getest. Tijdens het testen van de instrumenten aan boord van AKATSUKI hebben de Japanners al diverse beelden gemaakt van Venus. Eén van die beelden zie je hieronder. De foto is gemaakt door de Longwave IR-camera en onthult boogvormige wolken die van het zuidelijk halfrond naar het noordelijke deel van Venus lopen.
.
Afbeelding: JAXA.
Klaar voor het echte werk
Naast de Longwave IR-camera werken ook de andere instrumenten aan boord van de sonde naar behoren en dus is AKATSUKI klaar voor het echte werk: onderzoek doen naar Venus. Halverwege deze maand zal de sonde daarmee beginnen, zo laat de Japanse ruimtevaartorganisatie weten. De ruimtesonde zal onder meer onderzoek doen naar het wolkendek en de atmosfeer van Venus. Ook hopen de Japanners een beter beeld te krijgen van het weer op de planeet.
Hetzelfde en toch anders
Venus lijkt in veel opzichten op de aarde. Zo zijn de planeten ongeveer even groot en zwaar. En toch is Venus heel anders: de planeet is heel warm en wordt omringd door koolstofdioxide. Wetenschappers willen graag achterhalen hoe twee planeten die in essentie zo op elkaar lijken, zo sterk van elkaar kunnen verschillen. Naar verwachting kan AKATSUKI ons daar meer over vertellen.
Nu AKATSUKI daadwerkelijk aan de slag gaat nabij Venus wordt het lange wachten van de Japanners dan eindelijk beloond. AKATSUKI werd in mei 2010 al gelanceerd en moest nog in datzelfde jaar bij Venus arriveren. Maar er ging iets mis en de sonde ging rond de zon cirkelen. Enkele maanden geleden deed zich de gelegenheid voor om de sonde alsnog naar Venus te sturen en de Japanners besloten het erop te wagen.
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
12-04-2016
Stephen Hawking wil ruimtevaartuig naar ster Alpha Centauri sturen
Stephen Hawking en filantroop Yuri Milner hebben vanavond een nieuw wetenschappelijk project aangekondigd: Breakthrough Starshot. Het doel: een ruimtevaartuig in twintig jaar tijd naar de meest nabije buurster sturen.
Een licht ruimtevaartuig reist op een nader te bepalen tijdstip naar het nabije Alpha Centauri-systeem op een afstand van 4,37 lichtjaar bij de aarde vandaan. Dat is – omgerekend – zo’n 40 biljoen kilometer. Hawking en Milner willen dat deze ruimtesonde deze afstand in twintig jaar overbrugt, wat neerkomt op een snelheid van eenvijfde lichtminuut per minuut.
Aangezien een lichtseconde ongeveer 300.000 kilometer is, moet het ruimtevaartuig dus 60.000 kilometer per seconde afleggen. Dat is vijf keer de doorsnede van de aarde.
.
Het ruimtevaartuig reist op hoge snelheid naar Alpha Centauri.
Zeilen in de ruimte
Hoe gaat dit duo dit plan verwezenlijken? Het ruimtevaartuig van Milner en Hawking weegt niet meer dan een vel papier en gebruikt een zeil – niet groter dan een gemiddelde vlieger – om voort te bewegen. Dit zeil is slechts enkele honderden atomen dik. Een gigantische laserstraal van 100 miljard watt raakt het zeil van dit ruimtevaartuig, waardoor het vliegende zeilbootje flink wordt versneld. Deze straal wordt afgevuurd vanaf een hoge en droge locatie, bijvoorbeeld de Atacamawoestijn in Chili.
Binnen vijftien jaar
De verwachting is dat het ruimtevaartuig binnen vijftien jaar gelanceerd kan worden. Tenminste, als de ontwikkelingen op het gebied van nanotechnologie, lasers en microelektronica op het huidige tempo blijven doorgaan. Het feit dat een bekende wetenschapper als Stephen Hawking zijn naam verbindt aan het project is hoopgevend te noemen.
Foto’s van een andere wereld
De missie gaat zo’n 100 miljoen dollar kosten. De grote vraag is: wat levert het op? Natuurlijk is het een fantastische prestatie dat een ruimtevaartuig een ander zonnestelsel kan bereiken. Wellicht kunnen er zelfs foto’s gemaakt worden, maar dat gaat spannend worden. Kunnen de gegevens een afstand van vier lichtjaar overbruggen? Hawking en Milner laten het er niet bij zitten en zijn van plan om een ontvanger te bouwen die de gegevens kan ontvangen. We krijgen wellicht voor het eerst foto’s van een andere wereld te zien.
Yuri Gagarin
Het is bijzonder dat het project vandaag is aangekondigd. Het is namelijk 55 jaar geleden dat de Russische kosmonaut Yuri Gagarin voor het eerst een rondje om de aarde aflegde. Op Scientias.nl werd in 2011 het jubileum gevierd met een artikel over Gagarin.
(scientias.nl)
Stephen Hawking wil ruimtevaartuig naar ster Alpha Centauri sturen
Stephen Hawking en filantroop Yuri Milner hebben vanavond een nieuw wetenschappelijk project aangekondigd: Breakthrough Starshot. Het doel: een ruimtevaartuig in twintig jaar tijd naar de meest nabije buurster sturen.
Een licht ruimtevaartuig reist op een nader te bepalen tijdstip naar het nabije Alpha Centauri-systeem op een afstand van 4,37 lichtjaar bij de aarde vandaan. Dat is – omgerekend – zo’n 40 biljoen kilometer. Hawking en Milner willen dat deze ruimtesonde deze afstand in twintig jaar overbrugt, wat neerkomt op een snelheid van eenvijfde lichtminuut per minuut.
Aangezien een lichtseconde ongeveer 300.000 kilometer is, moet het ruimtevaartuig dus 60.000 kilometer per seconde afleggen. Dat is vijf keer de doorsnede van de aarde.
.
.Het ruimtevaartuig reist op hoge snelheid naar Alpha Centauri.
Zeilen in de ruimte
Hoe gaat dit duo dit plan verwezenlijken? Het ruimtevaartuig van Milner en Hawking weegt niet meer dan een vel papier en gebruikt een zeil – niet groter dan een gemiddelde vlieger – om voort te bewegen. Dit zeil is slechts enkele honderden atomen dik. Een gigantische laserstraal van 100 miljard watt raakt het zeil van dit ruimtevaartuig, waardoor het vliegende zeilbootje flink wordt versneld. Deze straal wordt afgevuurd vanaf een hoge en droge locatie, bijvoorbeeld de Atacamawoestijn in Chili.
Binnen vijftien jaar
De verwachting is dat het ruimtevaartuig binnen vijftien jaar gelanceerd kan worden. Tenminste, als de ontwikkelingen op het gebied van nanotechnologie, lasers en microelektronica op het huidige tempo blijven doorgaan. Het feit dat een bekende wetenschapper als Stephen Hawking zijn naam verbindt aan het project is hoopgevend te noemen.
Foto’s van een andere wereld
De missie gaat zo’n 100 miljoen dollar kosten. De grote vraag is: wat levert het op? Natuurlijk is het een fantastische prestatie dat een ruimtevaartuig een ander zonnestelsel kan bereiken. Wellicht kunnen er zelfs foto’s gemaakt worden, maar dat gaat spannend worden. Kunnen de gegevens een afstand van vier lichtjaar overbruggen? Hawking en Milner laten het er niet bij zitten en zijn van plan om een ontvanger te bouwen die de gegevens kan ontvangen. We krijgen wellicht voor het eerst foto’s van een andere wereld te zien.
Yuri Gagarin
Het is bijzonder dat het project vandaag is aangekondigd. Het is namelijk 55 jaar geleden dat de Russische kosmonaut Yuri Gagarin voor het eerst een rondje om de aarde aflegde. Op Scientias.nl werd in 2011 het jubileum gevierd met een artikel over Gagarin.
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
ASTRONOMERS HAVE DISCOVERED A SUPER-FAST STAR SYSTEM THAT BREAKS CURRENT PHYSICS MODELS
No one can explain those speeds.
Thousands of light-years away, on the outskirts of the Milky Way, astronomers have detected something no one’s ever seen before - a binary star (two stars orbiting a common centre of mass) that’s moving so fast, it’s clocked speeds that almost rival the escape velocity of our galaxy.
What does that mean? Something must be helping this star system gather such incredible momentum, and until now, the best explanation we had for hyper-velocity stars is that they were being propelled by the supermassive black holes that lurk in the centre of a galaxy. But here’s the thing: this binary star is nowhere near a supermassive black hole.
Named PB3877, and located about 18,000 light-years away from Earth, this binary star is not the first hyper-velocity star we’ve found in our galaxy. Astronomers have so far identified more than 20 hyper-velocity stars that seem hell-bent on getting the eff out of our cosmic neighbourhood.
One such hyper-velocity star is US 708, which was confirmed in 2005 to be hurtling through the Milky Way at about 745 miles per second (that's 1,198 km per second, or 2.7 million miles per hour) - fast enough to escape the gravitational pull of the galaxy.
"At that speed you could travel from Earth to the Moon in 5 minutes," said one of the researchers who found US 708, Eugene Magnier from the University of Hawaii. US 708 is expected to leave the Milky Way in about 25 million years.
But all other hyper-velocity stars we’ve found up till this moment have been single stars. This is the first time astronomers have found a double-star system that’s achieved hyper-velocity speeds.
"We studied hyper-velocity stars since 2005, the year of discovery of the first three," said one of the researchers behind the discovery, Ulrich Heber from the Friedrich Alexander University in Germany. "In the meantime about two dozen have been found, but all are single, none has a companion directly visible in its spectrum."
The fact that PB3877 is zooming through the outskirts of the Milky Way is another thing that sets it apart from anything else astronomers have found. All the other hyper-velocity stars we know about have been relatively close to the supermassive black hole at the centre of our galaxy, and physicists have generally agreed that that’s how their incredible acceleration rates could be explained.
Now we have something that puts this hypothesis into serious question.
PB3877 was first identified by researchers using data from the Sloan Digital Sky-Survey (SDSS) data in 2011, but back then, they thought it was a single star. Now, thanks to new observations made with the 10-metre Keck II telescope in Hawaii and the 8.2-metre Very Large Telescope (VLT) in Chile, the team in Germany was able to confirm that it was both a hyper-velocity star, and a binary system.
It appears to consist of one super-hot star that's more than five times hotter than our Sun, and a companion that's 1,000 degrees cooler than our Sun.
"When we looked at the new data, much to our surprise, we found weak absorption lines that could not come from the hot star," says astronomer Thomas Kupfer from the California Institute of Technology. "The cool companion, just like the hot primary, shows a high radial velocity. Hence, the two stars form a binary system, which is the first hyper-velocity wide binary candidate."
They also managed to map out its path to determine that it could not have originated from the centre of the Milky Way. This means it cannot have been accelerated by a supermassive black hole.
"From our calculations we can exclude the galactic centre as the place of origin, because its trajectory never came close to it," said team member Eva Ziegerer. "Other ejection mechanisms, such as stellar collisions and a supernova explosion, have been proposed, but all of them would lead to the disruption of a wide binary."
Instead, the team hypothesises that either a crapload of dark matter must be surrounding the star like a kind of 'halo' to keep it stable at such incredible speeds at the edge of the galaxy, or PB3877 could be an intergalactic 'intruder', formed in a neighbouring galaxy before infiltrating ours. It’s not clear whether it will eventually make it outside the Milky Way.
"We used different mass models to calculate the probability that the star will actually remain bound to the galaxy. Only for the most massive galaxy model this is the case," said one of the researchers, Andreas Irrgang from the Dr Karl Remeis-Observatory in Germany. "This makes PB3877 an excellent target to probe dark matter halo models."
The findings have been published in the Astrophysical Journal Letters, and according to the team, the mere existence of this binary system puts pressure on accepted models and our current understanding of dark matter in the Milky Way. Somebody tell Stephen Hawking to get his spacecraft out there to give us a better look.
http://www.sciencealert.c(...)rrent-physics-models
“The fundamental cause of the trouble in the modern world today is that the stupid are cocksure while the intelligent are full of doubt.”— Bertrand Russell
quote:Rescued Japanese spacecraft delivers first results from Venus
After an unplanned five-year detour, Japan’s Venus probe, Akatsuki, has come back to life with a bang. On 4–8 April, the Japan Aerospace Exploration Agency (JAXA) presented the first scientific results from the spacecraft since it was rescued from an errant orbit around the Sun and rerouted to circle Venus, four months ago. These include a detailed shot of streaked, acidic clouds and a mysterious moving ‘bow’ shape in the planet’s atmosphere.
Despite the probe’s tumble around the Solar System, its instruments are working “almost perfectly”, Akatsuki project manager Masato Nakamura, a planetary scientist at JAXA’s Institute of Space and Astronautical Science in Sagamihara, Japan, announced at the International Venus Conference in Oxford, UK. And if another small manoeuvre in two years’ time is successful, he said, the spacecraft might avoid Venus’s solar-power-draining shadow, and so be able to orbit the planet for five years, rather than the two it was initially assigned.
Vóór het internet dacht men dat de oorzaak van domheid een gebrek aan toegang tot informatie was. Inmiddels weten we beter.
Moet ik wiskundige zijn om wetenschappelijke boeken te lezen van Stephen Hawking, Lawrence Krauss, Neil deGrasse Tyson?
woensdag 6 mei 2015 17:54 schreef Libertarisch het volgende:
Helaas pindakaas dan, het leven is hard. Je kunt niet iedereen blijven begeleiden alsof het kinderen zijn, je zult het zelf moeten doen.
Helaas pindakaas dan, het leven is hard. Je kunt niet iedereen blijven begeleiden alsof het kinderen zijn, je zult het zelf moeten doen.
Deze vraag hoort hier niet echt thuis. Echter, ik denk dat het voor populaire wetenschappelijke boeken niet echt nodig is, maar als je hun echt academische werken wilt begrijpen moet je toch wel wiskundige kennis nodig, dunkt me.quote:
Moet ik wiskundige zijn om wetenschappelijke boeken te lezen van Stephen Hawking, Lawrence Krauss, Neil deGrasse Tyson?
Astronomers in South Africa discover mysterious alignment of black holes
An image of the deep radio map covering the ELAIS-N1 region, with aligned galaxy jets.
The image on the left has white circles around the aligned galaxies;
the image on the right is without the circles. Credit: Prof. Russ Taylor
Deep radio imaging by researchers in the University of Cape Town and University of the Western Cape, in South Africa, has revealed that supermassive black holes in a region of the distant universe are all spinning out radio jets in the same direction – most likely a result of primordial mass fluctuations in the early universe. The astronomers publish their results in a new paper in Monthly Notices of the Royal Astronomical Society.
Read more at: http://phys.org/news/2016(...)s-alignment.html#jCp
An image of the deep radio map covering the ELAIS-N1 region, with aligned galaxy jets.
The image on the left has white circles around the aligned galaxies;
the image on the right is without the circles. Credit: Prof. Russ Taylor
Deep radio imaging by researchers in the University of Cape Town and University of the Western Cape, in South Africa, has revealed that supermassive black holes in a region of the distant universe are all spinning out radio jets in the same direction – most likely a result of primordial mass fluctuations in the early universe. The astronomers publish their results in a new paper in Monthly Notices of the Royal Astronomical Society.
Read more at: http://phys.org/news/2016(...)s-alignment.html#jCp
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
Links van de maan zie je een vrij helder hemellichaam. Volgens mijn app zou dat Jupiter zijn. Klopt dat?
Eindelijk iemand die denkt wat iedereen zegt
Klopt!!quote:
Links van de maan zie je een vrij helder hemellichaam. Volgens mijn app zou dat Jupiter zijn. Klopt dat?
http://www.frankdeboosere.be/nachthemel/april.php
Vóór het internet dacht men dat de oorzaak van domheid een gebrek aan toegang tot informatie was. Inmiddels weten we beter.
W&T / Astronomie in de Achtertuin #4quote:
Links van de maan zie je een vrij helder hemellichaam. Volgens mijn app zou dat Jupiter zijn. Klopt dat?
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
18-04-2016
Enorm sterrenstelsel ontdekt dat rond onze Melkweg draait
Het sterrenstelsel heeft de naam Crater 2 gekregen en is het op drie na grootste dwergsterrenstelsel dat rond ons sterrenstelsel draait.
Het sterrenstelsel is iets meer dan 391.000 lichtjaar van de zon verwijderd en cirkelt dus om onze Melkweg heen. Dat schrijven onderzoekers in het blad Monthly Notices of the Royal Astronomical Society.
Er cirkelen tientallen sterrenstelsels rond het onze heen. Heel bekend zijn de Grote en Kleine Magelhaense Wolk. Het sterrenstelsel dat onderzoekers nu ontdekt hebben, is vrij groot: er zijn slechts drie sterrenstelsels bekend die rond de Melkweg cirkelen en groter zijn dan Crater 2. Onder die drie sterrenstelsels bevinden zich de eerder genoemde Magelhaense Wolken.
Ondanks zijn omvang wist het sterrenstelsel lang verborgen te blijven. Dat heeft alles te maken met de helderheid ervan. Die valt namelijk vies tegen. Sterker nog: het is één van de minst heldere dwergsterrenstelsels ooit ontdekt.
(scientias.nl)
Enorm sterrenstelsel ontdekt dat rond onze Melkweg draait
Het sterrenstelsel heeft de naam Crater 2 gekregen en is het op drie na grootste dwergsterrenstelsel dat rond ons sterrenstelsel draait.
Het sterrenstelsel is iets meer dan 391.000 lichtjaar van de zon verwijderd en cirkelt dus om onze Melkweg heen. Dat schrijven onderzoekers in het blad Monthly Notices of the Royal Astronomical Society.
Er cirkelen tientallen sterrenstelsels rond het onze heen. Heel bekend zijn de Grote en Kleine Magelhaense Wolk. Het sterrenstelsel dat onderzoekers nu ontdekt hebben, is vrij groot: er zijn slechts drie sterrenstelsels bekend die rond de Melkweg cirkelen en groter zijn dan Crater 2. Onder die drie sterrenstelsels bevinden zich de eerder genoemde Magelhaense Wolken.
Ondanks zijn omvang wist het sterrenstelsel lang verborgen te blijven. Dat heeft alles te maken met de helderheid ervan. Die valt namelijk vies tegen. Sterker nog: het is één van de minst heldere dwergsterrenstelsels ooit ontdekt.
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
18-04-2016
Europese wetenschap wil 'ijsmaan met kans op leven' exploreren
© Wikimedia Commons/Galileo spacecraft.
Ruimtevaart Deze week beslissen Europese topwetenschappers welk initiatief groen licht krijgt om Europa, een maan van Jupiter met kilometers diepe oceaan, te gaan onderzoeken. Verschillende scenario's zijn in de running, een heuse drilboor lijkt het meest waarschijnlijke. Dat meldt BBC.
Welke optie het ook wordt, het zal eerst de steun moeten winnen van het Europese Ruimteagentschap
Jupiter kent vier grote manen: Io, Callisto, Europa en Ganymedes. Europa springt er echter uit: ijsoppervlak beschermt honderden kilometers diepe oceaan, wat wetenschappers doet vermoeden dat Europa potentieel voor buitenaards leven biedt.
De Amerikanen hebben al verschillende initiatieven opgezet die Europa vanaf 2020 moeten exploreren, de Europeanen tot op heden nog geen enkele. Daar moet deze week dus verandering in komen. Europese topwetenschappers gaan in Parijs beslissen welk 'Europa-initiatief' het zal halen. Van aanhangsels bij Amerikaanse missies tot 'ruimteboren': het ene idee klinkt al meer sciencefiction dan het andere.
Het scenario van de 'ijsboor' lijkt het volgens BBC-bronnen wel te halen. Concreet zal de boor het met ijs omgeven oppervlak van Europa proberen te doorboren om zo haar oceaan te verkennen en hopelijk bewijs te vinden voor een habitat waar micro-organismen kunnen groeien.
Welke optie het ook wordt, het zal eerst de steun moeten winnen van het Europese Ruimteagentschap. Die is trouwens al een missie aan het plannen naar een andere Jupiter-maan, Ganymedes. Rond 2022 zou dat initiatief gelanceerd worden.
(HLN)
Europese wetenschap wil 'ijsmaan met kans op leven' exploreren
© Wikimedia Commons/Galileo spacecraft.
Ruimtevaart Deze week beslissen Europese topwetenschappers welk initiatief groen licht krijgt om Europa, een maan van Jupiter met kilometers diepe oceaan, te gaan onderzoeken. Verschillende scenario's zijn in de running, een heuse drilboor lijkt het meest waarschijnlijke. Dat meldt BBC.
Welke optie het ook wordt, het zal eerst de steun moeten winnen van het Europese Ruimteagentschap
Jupiter kent vier grote manen: Io, Callisto, Europa en Ganymedes. Europa springt er echter uit: ijsoppervlak beschermt honderden kilometers diepe oceaan, wat wetenschappers doet vermoeden dat Europa potentieel voor buitenaards leven biedt.
De Amerikanen hebben al verschillende initiatieven opgezet die Europa vanaf 2020 moeten exploreren, de Europeanen tot op heden nog geen enkele. Daar moet deze week dus verandering in komen. Europese topwetenschappers gaan in Parijs beslissen welk 'Europa-initiatief' het zal halen. Van aanhangsels bij Amerikaanse missies tot 'ruimteboren': het ene idee klinkt al meer sciencefiction dan het andere.
Het scenario van de 'ijsboor' lijkt het volgens BBC-bronnen wel te halen. Concreet zal de boor het met ijs omgeven oppervlak van Europa proberen te doorboren om zo haar oceaan te verkennen en hopelijk bewijs te vinden voor een habitat waar micro-organismen kunnen groeien.
Welke optie het ook wordt, het zal eerst de steun moeten winnen van het Europese Ruimteagentschap. Die is trouwens al een missie aan het plannen naar een andere Jupiter-maan, Ganymedes. Rond 2022 zou dat initiatief gelanceerd worden.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
19-04-2016
Eerste hemelkaart van watertelescoop toont geflonker van zwarte gaten
Gisteren werd een nieuwe hemelkaart gepubliceerd. Het is de eerste kaart die gebaseerd is op gegevens van de High Altitude Water Cherenkov (HAWC) sterrenwacht in Mexico. De hemelkaart toont flikkerende zwarte gaten, pulsars, supernovaresten en andere bijzondere kosmische verschijnselen.
‘Nooit eerder hebben we zo diep kunnen kijken in zo’n groot deel van de hemel. Bovendien zijn zulke energierijke fotonen nog niet eerder gemeten’, zegt Brenda Dingus van het Los Almos National Laboratory, New Mexico, een van de deelnemende onderzoeksinstituten. Dingus presenteerde de kaart tijdens een bijeenkomst van de American Physical Society in Salt Lake City, Utah.
.
Het HAWC observatorium in Mexico.
De sterrenwacht boven op een berg in Mexico is inmiddels een klein jaar in gebruik. Met de telescoop registreren onderzoekers gammastraling met de allerhoogste energie, tussen de 0,1 en 100 tera-elektronvolt (TeV). Om je een idee te geven: dat is 7 keer groter dan de straling die vrijkomt in de deeltjesversneller in Genève. Tot nu toe heeft de Mexicaanse telescoop fotonen kunnen detecteren van maximaal 60 TeV.
‘De sterrenkijker lijkt dan ook niet op telescopen zoals de meeste mensen die kennen’, vertelt Dingus. De detector bestaat uit 300 watertanks, elk gevuld met 200.000 liter water. Wanneer hoogenergetische deeltjes het water bereiken, zenden ze blauw licht uit, ook wel tsjerenkovstraling genoemd. Met behulp van die straling reconstrueren de onderzoekers de deeltjes die het licht veroorzaakten.
Nevel
De telescoop detecteert niet de extreem hoogenergetische fotonen zelf. Die worden door de dampkring tegengehouden. Gelukkig maar, want straling met zoveel energie kan onze weefsels beschadigen. In plaats daarvan meet de detector de nevel van secundaire deeltjes. Die nevel, ook wel een air shower genoemd, wordt gegenereerd wanneer gammastraling de atmosfeer raakt.
‘Onze telescoop registreert elke seconde zo’n 20.000 neveldeeltjes’, aldus Dingus.
.
HAWC’s hemelkaart toont gemeten gammastraling.
De watertelescoop heeft straling gemeten afkomstig uit 40 verschillende bronnen van gammastraling. Tien van die bronnen zijn niet eerder gedetecteerd. Het onderzoeksteam probeert nu uit te zoeken of die nieuwe straling afkomstig kan zijn van kosmische verschijnselen waarvan al eerder straling is gedetecteerd in het spectrum van zichtbaar of infrarood licht.
‘Zo hebben we gammastraling ontdekt die afkomstig kan zijn van een supernovarest’, vertelt Michelle Hui van het Nasa Marchall Spaceflight Center in Huntsville, Alabama. Ook dat instituut werkte mee dat aan de hemelkaart. Wanneer zware sterren exploderen, een fenomeen bekend als supernova, komt een stofwolk vrij die de supernovarest wordt genoemd. Deeltjes in die wolk worden versneld door de schokgolven van de explosie tot ze een extreem hoge energie hebben en gammastraling uitstralen.
Ook registreerde de telescoop een al bekende pulsar op een afstand van 26.000 lichtjaar. Een derde bron van hoogenergetische straling, mogelijk gerelateerd aan de verre supernovarest, wordt momenteel nog geïdentificeerd.
.
Drie nieuwe bronnen van gammastraling gedetecteerd door HAWC.
Bovendien kan de watertelescoop gammastraling meten die afkomstig is van sterrenstelsels ver van de Melkweg. Van de oorsprong van die straling is nog minder bekend. Wetenschappers denken dat zwarte gaten in de kern van sterrenstelsels eveneens hoogenergetische fotonen uitstralen, al begrijpen ze nog niet goed hoe die fotonen zoveel energie verwerven kunnen.
Alarm
Omdat de detector continue aanstaat, kan hij de veranderingen in gammastraling met meer betrouwbaarheid meten. Iets meer dan tien dagen geleden signaleerde het HAWC een flikkering in een sterrenstelsel genaamd Markarian 501.
‘Op 5 april zagen we niks, op 6 april werd Markarian superhelder en tegen 8 april was het weer bijna verdwenen’, zegt Robert Lauer van de universiteit van Nieuw Mexico. Meteen alarmeerde het team andere sterrenwachten via het Astronomer’s Telegram Network. Ze riepen wetenschappers op om het sterrenstelsel te volgen op basis van andere uitgezonden golflengten, al heeft dat nog niet tot reacties geleid.
Andere telescopen die zulke hoogenergetische fotonen detecteren, registreren maar een deel van de hemel tegelijk. Dat maakt het onmogelijk om de frequentie van de schitteringen te meten. Met meer onderzoek vanuit de HAWC-sterrenwacht hopen de wetenschappers die frequentie binnen vijf jaar bepaald te hebben. Zo’n vijf tot tien keer per jaar lijkt er geflonker voorbij te komen, zegt Lauer, maar mogelijk verschilt de schitterfrequentie van verschillende sterrenstelsels.
Ook kan de telescoop de straling uit het zwarte gat in het midden van ons sterrenstelsel gaan registreren.
‘We weten van al deze fenomenen al deze dat ze moeten bestaan’, zegt Hui. ‘Wat we nog niet weten, is hoe vaak ze voorbijschitteren.’
(newsientist.nl)
Eerste hemelkaart van watertelescoop toont geflonker van zwarte gaten
Gisteren werd een nieuwe hemelkaart gepubliceerd. Het is de eerste kaart die gebaseerd is op gegevens van de High Altitude Water Cherenkov (HAWC) sterrenwacht in Mexico. De hemelkaart toont flikkerende zwarte gaten, pulsars, supernovaresten en andere bijzondere kosmische verschijnselen.
‘Nooit eerder hebben we zo diep kunnen kijken in zo’n groot deel van de hemel. Bovendien zijn zulke energierijke fotonen nog niet eerder gemeten’, zegt Brenda Dingus van het Los Almos National Laboratory, New Mexico, een van de deelnemende onderzoeksinstituten. Dingus presenteerde de kaart tijdens een bijeenkomst van de American Physical Society in Salt Lake City, Utah.
.
.Het HAWC observatorium in Mexico.
De sterrenwacht boven op een berg in Mexico is inmiddels een klein jaar in gebruik. Met de telescoop registreren onderzoekers gammastraling met de allerhoogste energie, tussen de 0,1 en 100 tera-elektronvolt (TeV). Om je een idee te geven: dat is 7 keer groter dan de straling die vrijkomt in de deeltjesversneller in Genève. Tot nu toe heeft de Mexicaanse telescoop fotonen kunnen detecteren van maximaal 60 TeV.
‘De sterrenkijker lijkt dan ook niet op telescopen zoals de meeste mensen die kennen’, vertelt Dingus. De detector bestaat uit 300 watertanks, elk gevuld met 200.000 liter water. Wanneer hoogenergetische deeltjes het water bereiken, zenden ze blauw licht uit, ook wel tsjerenkovstraling genoemd. Met behulp van die straling reconstrueren de onderzoekers de deeltjes die het licht veroorzaakten.
Nevel
De telescoop detecteert niet de extreem hoogenergetische fotonen zelf. Die worden door de dampkring tegengehouden. Gelukkig maar, want straling met zoveel energie kan onze weefsels beschadigen. In plaats daarvan meet de detector de nevel van secundaire deeltjes. Die nevel, ook wel een air shower genoemd, wordt gegenereerd wanneer gammastraling de atmosfeer raakt.
‘Onze telescoop registreert elke seconde zo’n 20.000 neveldeeltjes’, aldus Dingus.
.
.HAWC’s hemelkaart toont gemeten gammastraling.
De watertelescoop heeft straling gemeten afkomstig uit 40 verschillende bronnen van gammastraling. Tien van die bronnen zijn niet eerder gedetecteerd. Het onderzoeksteam probeert nu uit te zoeken of die nieuwe straling afkomstig kan zijn van kosmische verschijnselen waarvan al eerder straling is gedetecteerd in het spectrum van zichtbaar of infrarood licht.
‘Zo hebben we gammastraling ontdekt die afkomstig kan zijn van een supernovarest’, vertelt Michelle Hui van het Nasa Marchall Spaceflight Center in Huntsville, Alabama. Ook dat instituut werkte mee dat aan de hemelkaart. Wanneer zware sterren exploderen, een fenomeen bekend als supernova, komt een stofwolk vrij die de supernovarest wordt genoemd. Deeltjes in die wolk worden versneld door de schokgolven van de explosie tot ze een extreem hoge energie hebben en gammastraling uitstralen.
Ook registreerde de telescoop een al bekende pulsar op een afstand van 26.000 lichtjaar. Een derde bron van hoogenergetische straling, mogelijk gerelateerd aan de verre supernovarest, wordt momenteel nog geïdentificeerd.
.
.Drie nieuwe bronnen van gammastraling gedetecteerd door HAWC.
Bovendien kan de watertelescoop gammastraling meten die afkomstig is van sterrenstelsels ver van de Melkweg. Van de oorsprong van die straling is nog minder bekend. Wetenschappers denken dat zwarte gaten in de kern van sterrenstelsels eveneens hoogenergetische fotonen uitstralen, al begrijpen ze nog niet goed hoe die fotonen zoveel energie verwerven kunnen.
Alarm
Omdat de detector continue aanstaat, kan hij de veranderingen in gammastraling met meer betrouwbaarheid meten. Iets meer dan tien dagen geleden signaleerde het HAWC een flikkering in een sterrenstelsel genaamd Markarian 501.
‘Op 5 april zagen we niks, op 6 april werd Markarian superhelder en tegen 8 april was het weer bijna verdwenen’, zegt Robert Lauer van de universiteit van Nieuw Mexico. Meteen alarmeerde het team andere sterrenwachten via het Astronomer’s Telegram Network. Ze riepen wetenschappers op om het sterrenstelsel te volgen op basis van andere uitgezonden golflengten, al heeft dat nog niet tot reacties geleid.
Andere telescopen die zulke hoogenergetische fotonen detecteren, registreren maar een deel van de hemel tegelijk. Dat maakt het onmogelijk om de frequentie van de schitteringen te meten. Met meer onderzoek vanuit de HAWC-sterrenwacht hopen de wetenschappers die frequentie binnen vijf jaar bepaald te hebben. Zo’n vijf tot tien keer per jaar lijkt er geflonker voorbij te komen, zegt Lauer, maar mogelijk verschilt de schitterfrequentie van verschillende sterrenstelsels.
Ook kan de telescoop de straling uit het zwarte gat in het midden van ons sterrenstelsel gaan registreren.
‘We weten van al deze fenomenen al deze dat ze moeten bestaan’, zegt Hui. ‘Wat we nog niet weten, is hoe vaak ze voorbijschitteren.’
(newsientist.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Astronomers just spotted a giant galaxy orbiting our own
The astronomers who discovered it call it the “feeble giant.”
By studying a collection of images taken by the Very Large Telescope (VST) in Chile, astronomers at Cambridge University recently detected the giant, a wallflower galaxy known as Crater 2 that's quietly lurking at the edge of our own.
Crater 2 is a dwarf galaxy, a type of small galaxy containing only a few billion stars (compared to the Milky Way's hundred billion). It orbits around our galaxy like the moon orbits around the Earth and is located 390 light years from our solar system. It's a sixth of the size of the Milky Way, a hefty size for a dwarf galaxy, making it our fourth largest satellite galaxy. If we could see it with our naked eyes, reports the New Scientist, it would look twice as big as the full moon.
But we can’t see it with our naked eyes. Despite its size, Crater 2 has a very low luminosity, which translates to the amount of stars per area of the sky. It’s 100,000 times less bright than the Milky Way and 1,000 to 10,000 times less bright than the other three largest satellite galaxies. It’s so faint that it has managed to stay entirely off our radar.
Until now.
By looking at accumulations of stars over parts of the sky, these astronomers, including Gabriel Torrealba, have finally pulled Crater 2 into the spotlight.
Aside from its large size and low luminosity, Crater 2 is also unique because of its shape, the researchers found. Unlike other satellite galaxies that are warped by the gravitational forces of the larger galaxies they orbit, Crater 2 is super round. Because it is unchanged by interactions with the Milky Way, the researchers think Crater 2 was formed at its current size.
Galaxies eating galaxies
In some sense, Crater 2 is a part of our own galaxy, Torrealba told Business Insider.
Galaxies like the Milky Way are galactic cannibals of sorts, formed when smaller galaxies merge. The galaxies that survive this process become satellites, orbiting around the larger galaxy. We've already detected about 40 satellite galaxies in the Milky Way.
Simulations have shown that there's more to this seemingly cannibalistic merging process than meets the eye, however. There's some evidence to suggest, for example, that instead of being swallowed up one by one, smaller galaxies may merge in groups.
Because it's part of another group of dwarf galaxies that may be falling into our own, Crater 2 may add more evidence to this idea.
What’s next
The next step, Torrealba said, is to find more galaxies like Crater 2.
Astronomers believe that we should see many more, possibly even dimmer than this one. In order to spot them in future surveys, though, there are two main questions that need to be answered:
1. What’s the limit on how big galaxies can be formed?
2. What’s the limit on how few stars they could have?
Studying satellite galaxies like Crater 2, Torrealba said, will help us understand how galaxies form, which is a key component of the bigger puzzle of how the universe takes shape.
www.techinsider.io
The astronomers who discovered it call it the “feeble giant.”
By studying a collection of images taken by the Very Large Telescope (VST) in Chile, astronomers at Cambridge University recently detected the giant, a wallflower galaxy known as Crater 2 that's quietly lurking at the edge of our own.
Crater 2 is a dwarf galaxy, a type of small galaxy containing only a few billion stars (compared to the Milky Way's hundred billion). It orbits around our galaxy like the moon orbits around the Earth and is located 390 light years from our solar system. It's a sixth of the size of the Milky Way, a hefty size for a dwarf galaxy, making it our fourth largest satellite galaxy. If we could see it with our naked eyes, reports the New Scientist, it would look twice as big as the full moon.
But we can’t see it with our naked eyes. Despite its size, Crater 2 has a very low luminosity, which translates to the amount of stars per area of the sky. It’s 100,000 times less bright than the Milky Way and 1,000 to 10,000 times less bright than the other three largest satellite galaxies. It’s so faint that it has managed to stay entirely off our radar.
Until now.
By looking at accumulations of stars over parts of the sky, these astronomers, including Gabriel Torrealba, have finally pulled Crater 2 into the spotlight.
Aside from its large size and low luminosity, Crater 2 is also unique because of its shape, the researchers found. Unlike other satellite galaxies that are warped by the gravitational forces of the larger galaxies they orbit, Crater 2 is super round. Because it is unchanged by interactions with the Milky Way, the researchers think Crater 2 was formed at its current size.
Galaxies eating galaxies
In some sense, Crater 2 is a part of our own galaxy, Torrealba told Business Insider.
Galaxies like the Milky Way are galactic cannibals of sorts, formed when smaller galaxies merge. The galaxies that survive this process become satellites, orbiting around the larger galaxy. We've already detected about 40 satellite galaxies in the Milky Way.
Simulations have shown that there's more to this seemingly cannibalistic merging process than meets the eye, however. There's some evidence to suggest, for example, that instead of being swallowed up one by one, smaller galaxies may merge in groups.
Because it's part of another group of dwarf galaxies that may be falling into our own, Crater 2 may add more evidence to this idea.
What’s next
The next step, Torrealba said, is to find more galaxies like Crater 2.
Astronomers believe that we should see many more, possibly even dimmer than this one. In order to spot them in future surveys, though, there are two main questions that need to be answered:
1. What’s the limit on how big galaxies can be formed?
2. What’s the limit on how few stars they could have?
Studying satellite galaxies like Crater 2, Torrealba said, will help us understand how galaxies form, which is a key component of the bigger puzzle of how the universe takes shape.
www.techinsider.io
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
The Galaxy Next Door May Be Blowing Giant Double Bubbles
Previously seen only around the Milky Way, balloon-like puffs that glow with gamma rays may also sandwich the nearby Andromeda galaxy.
Hubble captured this ultrasharp view of our galactic neighbor Andromeda.
More than 2.5 million light-years from Earth, the Andromeda galaxy is our Milky Way’s de facto twin. The two galaxies carry similar masses and swirl through space with graceful spiral arms.
And if three Russian astronomers are right, Andromeda also shares a surprising skill with the Milky Way: a talent for blowing giant bubbles that glow with gamma rays.
Until now these billowing lobes, nicknamed Fermi bubbles after the NASA telescope used to spot them, had only been seen coming from the Milky Way. And before the bubbles’ inadvertent discovery in 2010, few even suspected such odd cosmic structures existed.
Finding them coming from Andromeda could help scientists figure out how and why galaxies might form the strange twin puffs.
“It could mean that all of the galaxies like ours could produce these Fermi bubbles,” says study leader Maxim Pshirkov of Moscow State University. “If you have only one example, it could be a unique case. But if you have several, then it means you have a whole new class of high-energy astrophysical phenomena.”
Astronomers already knew that supermassive black holes at the cores of other galaxies are active eaters, and they fling off towering jets of high-energy particles as they feed. By comparison, the Milky Way’s central black hole is an underfed pip-squeak, making it surprising that it would emit any jets at all, says Fermi bubble co-discoverer Tracy Slatyer of MIT.
“Our black hole is just not doing very much at present,” she adds.
Instead, some theories say that the bubbles, each about 30,000 light-years long, are a “galactic wind” of high-energy particles blown out from the Milky Way’s hectic center. Or they could be cosmic burps, clouds of energized particles belched out by the galaxy’s central black hole.
In that case, those burps must have come from meals served millions of years ago, and the gamma ray puffs are echoes of a time when our galaxy was a much more voracious eater.
Halo Hunt
Much like the astronomers who found the Milky Way’s bubbles, Pshirkov wasn’t initially looking for lobes coming from Andromeda’s middle. Instead, he was hunting for a disk-shaped halo of gamma rays around the galaxy. Scientists think such halos form when cosmic rays collide with matter on galactic outskirts, and Pshirkov wanted to study the process.
To measure Andromeda’s gamma ray glow, Pshirkov and his colleagues downloaded seven years’ worth of archival data from NASA’s Fermi Gamma-ray Space Telescope, then drilled down to the 600 to 700 gamma ray records that could be traced back to Andromeda’s small patch of sky.
But once they started analyzing the gamma rays’ origins, the halo they expected to see around Andromeda didn’t emerge. The gamma rays were simply too unevenly distributed for their models to make much sense.
Disappointed, the team began steps to publish their results—until a reviewer suggested testing for Fermi bubbles, which would look like two circles of gamma rays above and below Andromeda’s galactic disk.
An illustration shows the Fermi bubbles extending from the Milky Way, based on gamma ray and X-ray data.
When the team reran the analysis, the Fermi bubble model smoked the competition, doing a much better job of explaining the existing data than any of their other efforts. If the new analysis holds up, Andromeda is decorated with twin lobes each reaching nearly 20,000 light-years tall.
“The success just popped out,” Pshirkov recalls. “It wasn’t a joy—it was a relief.” The results were published in March in Monthly Notices of the Royal Astronomical Society Letters.
Building the Case
Pshirkov is the first to acknowledge, however, that his team’s analysis isn’t the final word on whether Andromeda has a thing for blowing bubbles.
It’s possible that their signal is contaminated by gamma rays from the Milky Way or by as-yet unidentified sources of gamma rays in front of or behind Andromeda. The team took the best steps they could to account for these possibilities, he says, but the case is still circumstantial.
Slatyer recommends looking at Andromeda in other wavelengths, such as X-rays, which should also be produced by Fermi bubbles. If the bubbles exist, an X-ray snapshot would offer scientists a higher-resolution look at them, because X-rays are easier to spot using today’s tools, adds Regina Caputo of the University of California, Santa Cruz.
The problem is that no known material can reflect gamma rays—the high-energy photons just break apart most anything they hit. Instead, telescopes like Fermi must let the rays collide with certain other materials and then use the resulting carnage to reconstruct the photons’ flight paths. The complex process makes images of faraway objects like Andromeda unavoidably fuzzy, Caputo says.
For all the challenges, though, we won’t have to wait long for a second opinion on Andromeda’s bubbles. The Fermi-LAT Collaboration, a major gamma ray astronomy consortium, is conducting its own analysis of data from our near neighbor, which should appear later this year.
http://news.nationalgeogr(...)bbles-space-science/
Previously seen only around the Milky Way, balloon-like puffs that glow with gamma rays may also sandwich the nearby Andromeda galaxy.
Hubble captured this ultrasharp view of our galactic neighbor Andromeda.
More than 2.5 million light-years from Earth, the Andromeda galaxy is our Milky Way’s de facto twin. The two galaxies carry similar masses and swirl through space with graceful spiral arms.
And if three Russian astronomers are right, Andromeda also shares a surprising skill with the Milky Way: a talent for blowing giant bubbles that glow with gamma rays.
Until now these billowing lobes, nicknamed Fermi bubbles after the NASA telescope used to spot them, had only been seen coming from the Milky Way. And before the bubbles’ inadvertent discovery in 2010, few even suspected such odd cosmic structures existed.
Finding them coming from Andromeda could help scientists figure out how and why galaxies might form the strange twin puffs.
“It could mean that all of the galaxies like ours could produce these Fermi bubbles,” says study leader Maxim Pshirkov of Moscow State University. “If you have only one example, it could be a unique case. But if you have several, then it means you have a whole new class of high-energy astrophysical phenomena.”
Astronomers already knew that supermassive black holes at the cores of other galaxies are active eaters, and they fling off towering jets of high-energy particles as they feed. By comparison, the Milky Way’s central black hole is an underfed pip-squeak, making it surprising that it would emit any jets at all, says Fermi bubble co-discoverer Tracy Slatyer of MIT.
“Our black hole is just not doing very much at present,” she adds.
Instead, some theories say that the bubbles, each about 30,000 light-years long, are a “galactic wind” of high-energy particles blown out from the Milky Way’s hectic center. Or they could be cosmic burps, clouds of energized particles belched out by the galaxy’s central black hole.
In that case, those burps must have come from meals served millions of years ago, and the gamma ray puffs are echoes of a time when our galaxy was a much more voracious eater.
Halo Hunt
Much like the astronomers who found the Milky Way’s bubbles, Pshirkov wasn’t initially looking for lobes coming from Andromeda’s middle. Instead, he was hunting for a disk-shaped halo of gamma rays around the galaxy. Scientists think such halos form when cosmic rays collide with matter on galactic outskirts, and Pshirkov wanted to study the process.
To measure Andromeda’s gamma ray glow, Pshirkov and his colleagues downloaded seven years’ worth of archival data from NASA’s Fermi Gamma-ray Space Telescope, then drilled down to the 600 to 700 gamma ray records that could be traced back to Andromeda’s small patch of sky.
But once they started analyzing the gamma rays’ origins, the halo they expected to see around Andromeda didn’t emerge. The gamma rays were simply too unevenly distributed for their models to make much sense.
Disappointed, the team began steps to publish their results—until a reviewer suggested testing for Fermi bubbles, which would look like two circles of gamma rays above and below Andromeda’s galactic disk.
An illustration shows the Fermi bubbles extending from the Milky Way, based on gamma ray and X-ray data.
When the team reran the analysis, the Fermi bubble model smoked the competition, doing a much better job of explaining the existing data than any of their other efforts. If the new analysis holds up, Andromeda is decorated with twin lobes each reaching nearly 20,000 light-years tall.
“The success just popped out,” Pshirkov recalls. “It wasn’t a joy—it was a relief.” The results were published in March in Monthly Notices of the Royal Astronomical Society Letters.
Building the Case
Pshirkov is the first to acknowledge, however, that his team’s analysis isn’t the final word on whether Andromeda has a thing for blowing bubbles.
It’s possible that their signal is contaminated by gamma rays from the Milky Way or by as-yet unidentified sources of gamma rays in front of or behind Andromeda. The team took the best steps they could to account for these possibilities, he says, but the case is still circumstantial.
Slatyer recommends looking at Andromeda in other wavelengths, such as X-rays, which should also be produced by Fermi bubbles. If the bubbles exist, an X-ray snapshot would offer scientists a higher-resolution look at them, because X-rays are easier to spot using today’s tools, adds Regina Caputo of the University of California, Santa Cruz.
The problem is that no known material can reflect gamma rays—the high-energy photons just break apart most anything they hit. Instead, telescopes like Fermi must let the rays collide with certain other materials and then use the resulting carnage to reconstruct the photons’ flight paths. The complex process makes images of faraway objects like Andromeda unavoidably fuzzy, Caputo says.
For all the challenges, though, we won’t have to wait long for a second opinion on Andromeda’s bubbles. The Fermi-LAT Collaboration, a major gamma ray astronomy consortium, is conducting its own analysis of data from our near neighbor, which should appear later this year.
http://news.nationalgeogr(...)bbles-space-science/
STUNNING HUBBLE BUBBLE NEBULA IMAGE MARKS TELESCOPE'S 26TH BIRTHDAY
The space telescope celebrates its anniversary on 24 April; this spectacular image of a cloud of gas and dust 8,000 light years away celebrates the occasion
The Bubble Nebula, also known as NGC 7653, captured by the Hubble Telescope. Photograph: Nasa/ Esa/
Hubble Heritage Team
It looks like a giant, glistening, soap bubble blown into the night sky. In reality, it’s a cloud of gas and dust 10 light-years across that exists around 8,000 light-years away in our Milky Way galaxy.
Known as the Bubble Nebula, the wispy-looking shell surrounds an off-centred star whose mass is more than ten times that of our sun. The plasma thrown out by this star, its so-called stellar wind, is responsible for forming the “bubble”, while its intense radiation causes the gas to glow.
The bubble itself is composed of interstellar material as well as gas and dust from the nearby giant molecular cloud, that can be seen to the top, left of the image - also glowing from the star’s radiation. While the bubble is currently expanding at the astounding pace of 100,000 km an hour, this giant molecular cloud will eventually put the brakes on its growth. “The cloud gets denser and denser as you get to closer to its centre, so at some point the cloud will be too dense for the weaker and weaker solar wind to push even further,” explained Mathias Jäger of the European Space Agency.
Composed of four images captured by the Hubble Space Telescope earlier this year, the picture has been released to celebrate the 26th anniversary of the instrument’s launch on 24 April. While the Hubble has previously captured the Bubble Nebula, this is the first time a full picture has been created from its images.
“If you compare [the new picture] to the earlier images you would see some very, very small changes,” said Jäger. “Nothing spectacular for the lay eye, but for astronomers it is enough to see how the gas behaves inside the bubble.”
https://www.theguardian.c(...)scopes-26th-birthday
The space telescope celebrates its anniversary on 24 April; this spectacular image of a cloud of gas and dust 8,000 light years away celebrates the occasion
The Bubble Nebula, also known as NGC 7653, captured by the Hubble Telescope. Photograph: Nasa/ Esa/
Hubble Heritage Team
It looks like a giant, glistening, soap bubble blown into the night sky. In reality, it’s a cloud of gas and dust 10 light-years across that exists around 8,000 light-years away in our Milky Way galaxy.
Known as the Bubble Nebula, the wispy-looking shell surrounds an off-centred star whose mass is more than ten times that of our sun. The plasma thrown out by this star, its so-called stellar wind, is responsible for forming the “bubble”, while its intense radiation causes the gas to glow.
The bubble itself is composed of interstellar material as well as gas and dust from the nearby giant molecular cloud, that can be seen to the top, left of the image - also glowing from the star’s radiation. While the bubble is currently expanding at the astounding pace of 100,000 km an hour, this giant molecular cloud will eventually put the brakes on its growth. “The cloud gets denser and denser as you get to closer to its centre, so at some point the cloud will be too dense for the weaker and weaker solar wind to push even further,” explained Mathias Jäger of the European Space Agency.
Composed of four images captured by the Hubble Space Telescope earlier this year, the picture has been released to celebrate the 26th anniversary of the instrument’s launch on 24 April. While the Hubble has previously captured the Bubble Nebula, this is the first time a full picture has been created from its images.
“If you compare [the new picture] to the earlier images you would see some very, very small changes,” said Jäger. “Nothing spectacular for the lay eye, but for astronomers it is enough to see how the gas behaves inside the bubble.”
https://www.theguardian.c(...)scopes-26th-birthday
“The fundamental cause of the trouble in the modern world today is that the stupid are cocksure while the intelligent are full of doubt.”— Bertrand Russell
When the student is ready, the teacher will appear.
When the student is truly ready, the teacher will disappear.
When the student is truly ready, the teacher will disappear.
wow
DeLuna vindt me dik ;(
Op zondag 22 juni 2014 12:30 schreef 3rdRock het volgende:
pas als jullie gaan trouwen. nu ben je gewoon die Oom Rubber die met onze mama leuke dingen doet :)
Op zondag 22 juni 2014 12:30 schreef 3rdRock het volgende:
pas als jullie gaan trouwen. nu ben je gewoon die Oom Rubber die met onze mama leuke dingen doet :)
awesome!quote:
The Chart Of Cosmic Exploration
[ afbeelding ]
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Vinden jullie die kaart nog overzichtelijk?
woensdag 6 mei 2015 17:54 schreef Libertarisch het volgende:
Helaas pindakaas dan, het leven is hard. Je kunt niet iedereen blijven begeleiden alsof het kinderen zijn, je zult het zelf moeten doen.
Helaas pindakaas dan, het leven is hard. Je kunt niet iedereen blijven begeleiden alsof het kinderen zijn, je zult het zelf moeten doen.
nee niet echt, maar evenzeer een mooie kaart voor op je muurquote:
Vinden jullie die kaart nog overzichtelijk?
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
27-04-2016
Hubble ontdekt maan bij dwergplaneet Makemake
In de Kuipergordel bevinden zich meer dwergplaneten dan Pluto. Neem bijvoorbeeld de dwergplaneet Makemake, die in 2005 is ontdekt en een doorsnede heeft van circa 2.000 kilometer. Wetenschappers hebben nu ontdekt dat Makemake een maantje heeft.
makemakeMakemake is na Eris en Pluto het grootste bekende Kuipergordelobject. Toch is Makemake kleiner dan onze maan, die een doorsnede heeft van 3.474 kilometer. De aarde is nog een stukje groter: 12.742 kilometer. De naam Makemake is afgeleid van de mythologie van de Rapa Nui, de oorspronkelijke bewoners van Paaseiland. Voor hen was Makemake de schepper van de mensheid.
Hubble ontdekte het maantje tijdens observaties in april 2015. Deze ruimtetelescoop heeft een scherpe resolutie en kan zwakke objecten naast heldere objecten zien. Hierdoor De nieuwe maan heeft de nickname MK 2 gekregen en is 1.300 keer zwakker dan Makemake. De afstand tussen MK 2 en Makemake is 21.000 kilometer. Het nieuwe maantje heeft een diameter van 160 kilometer.
ATMOSFEER
In tegenstelling tot Pluto heeft Makemake geen atmosfeer. “Dat er geen spoor van te bekennen is, laat zien hoe veel we nog over deze mysterieuze hemellichamen moeten leren,” concludeerden de onderzoekers in 2012.
“Waarschijnlijk zien we de baan van de maan vanaf de zijkant”, zegt onderzoeker Alex Parker, die verantwoordelijk was voor de analyse van de afbeeldingen. In vakjargon wordt dit ‘edge-on’ genoemd. “Het komt er op neer dat we de maan vaak niet zien, omdat het object dan schuilt in de gloed van Makemake.”
Belangrijke vondst voor de astronomie
Dankzij de vondst van het maantje kunnen astronomen nu het totale gewicht van het systeem berekenen. Dit geeft inzicht in hoe de Kuipergordelobjecten zijn geëvolueerd. “Makemake is een zeldzaam Pluto-achtig object, dus de ontdekking van een begeleider is van groot belang”, concludeert Parker. “Nu kunnen we Makemake veel beter bestuderen.” Toen Pluto in 1930 werd ontdekt, werd het totale gewicht honderden keren te hoog geschat. Pas toen er in 1978 een maan werd aangetroffen – Charon – konden astronomen een goede berekening van het totale gewicht van het systeem maken en viel Pluto door de mand als planeet. “Zo’n grote impact kan de vondst van een satelliet dus hebben”, aldus Parker.
Er zijn nog meer observaties nodig om meer te weten te komen over het gedrag van MK 2. Het lijkt erop dat de maan een ronde (en dus geen ovale) baan om Makemake heeft. Het maantje doet er minstens twaalf dagen over om één rondje te voltooien.
.
De maan MK 2 is duidelijk zichtbaar op deze nieuwe Hubble-foto.
Warmer en donkerder dan Makemake
De ontdekking van de begeleider lost wellicht een mysterie op. Eerder onderzoek wees uit dat Makemake’s oppervlak zo wit als sneeuw en zeer koud is. Toch zijn sommige plekken warmer dan andere plaatsen. Er is tot nu toe geen verklaring daarvoor gevonden. Het kan echter heel goed komen door MK 2. Deze maan bevond zich tijdens de metingen wellicht voor Makemake, waardoor de astronomen het oppervlak van de maan analyseerden.
Het is geen gek idee dat MK 2 donkerder en dus ook warmer is dan Makemake. MK 2 is zo klein, dat het object niet genoeg zwaartekracht heeft om een heldere ijskorst vast te houden. Daarom lijkt de maan waarschijnlijk meer op kometen en andere Kuipergordelobjecten, die bedekt zijn met donker materiaal.
.
Een artistieke impressie van Makemake met haar maan MK 2. De afstand tussen dit duo en de zon is vijftig keer groter dan de afstand tussen de aarde en de zon.
(scientias.nl)
Hubble ontdekt maan bij dwergplaneet Makemake
In de Kuipergordel bevinden zich meer dwergplaneten dan Pluto. Neem bijvoorbeeld de dwergplaneet Makemake, die in 2005 is ontdekt en een doorsnede heeft van circa 2.000 kilometer. Wetenschappers hebben nu ontdekt dat Makemake een maantje heeft.
makemakeMakemake is na Eris en Pluto het grootste bekende Kuipergordelobject. Toch is Makemake kleiner dan onze maan, die een doorsnede heeft van 3.474 kilometer. De aarde is nog een stukje groter: 12.742 kilometer. De naam Makemake is afgeleid van de mythologie van de Rapa Nui, de oorspronkelijke bewoners van Paaseiland. Voor hen was Makemake de schepper van de mensheid.
Hubble ontdekte het maantje tijdens observaties in april 2015. Deze ruimtetelescoop heeft een scherpe resolutie en kan zwakke objecten naast heldere objecten zien. Hierdoor De nieuwe maan heeft de nickname MK 2 gekregen en is 1.300 keer zwakker dan Makemake. De afstand tussen MK 2 en Makemake is 21.000 kilometer. Het nieuwe maantje heeft een diameter van 160 kilometer.
ATMOSFEER
In tegenstelling tot Pluto heeft Makemake geen atmosfeer. “Dat er geen spoor van te bekennen is, laat zien hoe veel we nog over deze mysterieuze hemellichamen moeten leren,” concludeerden de onderzoekers in 2012.
“Waarschijnlijk zien we de baan van de maan vanaf de zijkant”, zegt onderzoeker Alex Parker, die verantwoordelijk was voor de analyse van de afbeeldingen. In vakjargon wordt dit ‘edge-on’ genoemd. “Het komt er op neer dat we de maan vaak niet zien, omdat het object dan schuilt in de gloed van Makemake.”
Belangrijke vondst voor de astronomie
Dankzij de vondst van het maantje kunnen astronomen nu het totale gewicht van het systeem berekenen. Dit geeft inzicht in hoe de Kuipergordelobjecten zijn geëvolueerd. “Makemake is een zeldzaam Pluto-achtig object, dus de ontdekking van een begeleider is van groot belang”, concludeert Parker. “Nu kunnen we Makemake veel beter bestuderen.” Toen Pluto in 1930 werd ontdekt, werd het totale gewicht honderden keren te hoog geschat. Pas toen er in 1978 een maan werd aangetroffen – Charon – konden astronomen een goede berekening van het totale gewicht van het systeem maken en viel Pluto door de mand als planeet. “Zo’n grote impact kan de vondst van een satelliet dus hebben”, aldus Parker.
Er zijn nog meer observaties nodig om meer te weten te komen over het gedrag van MK 2. Het lijkt erop dat de maan een ronde (en dus geen ovale) baan om Makemake heeft. Het maantje doet er minstens twaalf dagen over om één rondje te voltooien.
.
.De maan MK 2 is duidelijk zichtbaar op deze nieuwe Hubble-foto.
Warmer en donkerder dan Makemake
De ontdekking van de begeleider lost wellicht een mysterie op. Eerder onderzoek wees uit dat Makemake’s oppervlak zo wit als sneeuw en zeer koud is. Toch zijn sommige plekken warmer dan andere plaatsen. Er is tot nu toe geen verklaring daarvoor gevonden. Het kan echter heel goed komen door MK 2. Deze maan bevond zich tijdens de metingen wellicht voor Makemake, waardoor de astronomen het oppervlak van de maan analyseerden.
Het is geen gek idee dat MK 2 donkerder en dus ook warmer is dan Makemake. MK 2 is zo klein, dat het object niet genoeg zwaartekracht heeft om een heldere ijskorst vast te houden. Daarom lijkt de maan waarschijnlijk meer op kometen en andere Kuipergordelobjecten, die bedekt zijn met donker materiaal.
.
.Een artistieke impressie van Makemake met haar maan MK 2. De afstand tussen dit duo en de zon is vijftig keer groter dan de afstand tussen de aarde en de zon.
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
SCIENTISTS JUST DISCOVERED A MONSTER BLACK HOLE FORMED BY 3 COLLIDING SPIRAL GALAXIES
Whoa!
Scientists have discovered a supermassive black hole with a mass 3 billion times that of the Sun, forming in a distant galaxy some 1.8 billion light-years away from Earth.
The galaxy in question is called IRAS 20100–4156, and it's formed from a trio of spiral galaxies that are in the midst of colliding into one another. The discovery of the supermassive black hole at the centre of this collision came by accident, during a test observation of the CSIRO's new telescope – the Australian Square Kilometre Array Pathfinder (ASKAP).
Astrophysicist Lisa Harvey-Smith was using the telescope to routinely measure the maser emissions coming from IRAS 20100–4156. "[I] thought it would be quite a mundane thing," she told Anna Salleh at the ABC.
But upon checking the readings in conjunction with measurements from another CSIRO telescope – the Australia Telescope Compact Array – Harvey-Smith found that the gas within the maser was travelling at crazy fast speeds.
Moving at about 600 kilometres per second around the centre of IRAS 20100–4156 – which was twice as fast as scientists would have expected – the speed of the gas hinted at a supermassive black hole forming at the centre of the galaxy.
"The black hole at the centre of our galaxy is only 4 million solar masses, so this one is a monster in comparison," Harvey-Smith told the ABC. "This very fast motion of the gas tells us about how massive the black hole is. The really exciting thing about this is it is a direct measurement of the mass of the black hole by stuff that's swirling around it."
When galaxies collide like this and form a supermassive black hole, it results in what's called a starburst, where stars form at an abnormally high rate.
According to Harvey-Smith, the discovery of monster black holes like this and knowing their mass helps give us a greater understanding of how galaxies form throughout the Universe.
"We want to know whether galaxy collisions, and the formation of supermassive black holes, have really driven the star formation rates that we see in galaxies and how that's changed throughout time," she told the ABC.
http://www.sciencealert.c(...)ding-spiral-galaxies
“The fundamental cause of the trouble in the modern world today is that the stupid are cocksure while the intelligent are full of doubt.”— Bertrand Russell
Mysterious 'Haloes' on Pluto Puzzle Scientists
The discovery of strange halo-like craters on Pluto has raised a new mystery about how the odd scars formed on the icy world.
Pluto’s “halo” craters are clearly visible in a new image from NASA’s New Horizons spacecraft, which made the first-ever flyby of the dwarf planet in July 2015. In the image, a black-and-white view reveals dozens of ringed craters (NASA describes these formations as “haloed”) strewn across the dark landscape of Vega Terra, a region in the far western reaches of the hemisphere photographed by New Horizons during its flyby. The craters have bright walls and rims, making them stand out from their darker surroundings.
While the haloed craters are eye-catching, what has really stumped scientists is what these features are made of. [Pluto Quiz! Are You a Plutophile or Not?]
Pluto Probably Has an Ocean Under its Surface
Play Video
What Did We Learn from That Pluto Flyby?
When NASA's New Horizons spacecraft did its historic flyby of Pluto recently, what did all of the new data in that photo op tell scientists about the plucky little world? DNews Space Producer Dr. Ian O'Neill shares the details.
A glimpse at the craters provided by New Horizons’ Ralph/Linear Etalon Imaging Spectral Array revealed a surprising connection between the bright halo features and the distribution of methane ice, NASA officials explained in an image description. This methane ice around the craters shows up as a deep purple in an inset view included in the new image. The crater floors and in-between regions, meanwhile, are colored blue to indicate water ice.
“Exactly why the bright methane ice settles on these crater rims and walls is a mystery; also puzzling is why this same effect doesn’t occur broadly across Pluto,” NASA officials wrote in the image description.
So that’s yet another mystery for scientists to ponder as the images and data continue to beam back to Earth from New Horizon’s Pluto flyby on July 14, 2015. Mission scientists have said the probe’s data download should be complete by October or November.
NASA’s New Horizons spacecraft launched in 2006 and is currently headed out into the Kuiper Belt, a region of icy bodies beyond the orbit of Neptune. Last week, mission scientists submitted a proposal for an extended mission that, if approved, would send the probe by the Kuiper Belt object 2014 MU69 on Jan. 1, 2019.
http://news.discovery.com(...)cientists-160428.htm
The discovery of strange halo-like craters on Pluto has raised a new mystery about how the odd scars formed on the icy world.
Pluto’s “halo” craters are clearly visible in a new image from NASA’s New Horizons spacecraft, which made the first-ever flyby of the dwarf planet in July 2015. In the image, a black-and-white view reveals dozens of ringed craters (NASA describes these formations as “haloed”) strewn across the dark landscape of Vega Terra, a region in the far western reaches of the hemisphere photographed by New Horizons during its flyby. The craters have bright walls and rims, making them stand out from their darker surroundings.
While the haloed craters are eye-catching, what has really stumped scientists is what these features are made of. [Pluto Quiz! Are You a Plutophile or Not?]
Pluto Probably Has an Ocean Under its Surface
Play Video
What Did We Learn from That Pluto Flyby?
When NASA's New Horizons spacecraft did its historic flyby of Pluto recently, what did all of the new data in that photo op tell scientists about the plucky little world? DNews Space Producer Dr. Ian O'Neill shares the details.
A glimpse at the craters provided by New Horizons’ Ralph/Linear Etalon Imaging Spectral Array revealed a surprising connection between the bright halo features and the distribution of methane ice, NASA officials explained in an image description. This methane ice around the craters shows up as a deep purple in an inset view included in the new image. The crater floors and in-between regions, meanwhile, are colored blue to indicate water ice.
“Exactly why the bright methane ice settles on these crater rims and walls is a mystery; also puzzling is why this same effect doesn’t occur broadly across Pluto,” NASA officials wrote in the image description.
So that’s yet another mystery for scientists to ponder as the images and data continue to beam back to Earth from New Horizon’s Pluto flyby on July 14, 2015. Mission scientists have said the probe’s data download should be complete by October or November.
NASA’s New Horizons spacecraft launched in 2006 and is currently headed out into the Kuiper Belt, a region of icy bodies beyond the orbit of Neptune. Last week, mission scientists submitted a proposal for an extended mission that, if approved, would send the probe by the Kuiper Belt object 2014 MU69 on Jan. 1, 2019.
http://news.discovery.com(...)cientists-160428.htm
mooi voor in het Pluto topicquote:
Mysterious 'Haloes' on Pluto Puzzle Scientists
[ afbeelding ]
[ afbeelding ]
[ afbeelding ]
The discovery of strange halo-like craters on Pluto has raised a new mystery about how the odd scars formed on the icy world.
Pluto’s “halo” craters are clearly visible in a new image from NASA’s New Horizons spacecraft, which made the first-ever flyby of the dwarf planet in July 2015. In the image, a black-and-white view reveals dozens of ringed craters (NASA describes these formations as “haloed”) strewn across the dark landscape of Vega Terra, a region in the far western reaches of the hemisphere photographed by New Horizons during its flyby. The craters have bright walls and rims, making them stand out from their darker surroundings.
While the haloed craters are eye-catching, what has really stumped scientists is what these features are made of. [Pluto Quiz! Are You a Plutophile or Not?]
Pluto Probably Has an Ocean Under its Surface
Play Video
What Did We Learn from That Pluto Flyby?
When NASA's New Horizons spacecraft did its historic flyby of Pluto recently, what did all of the new data in that photo op tell scientists about the plucky little world? DNews Space Producer Dr. Ian O'Neill shares the details.
A glimpse at the craters provided by New Horizons’ Ralph/Linear Etalon Imaging Spectral Array revealed a surprising connection between the bright halo features and the distribution of methane ice, NASA officials explained in an image description. This methane ice around the craters shows up as a deep purple in an inset view included in the new image. The crater floors and in-between regions, meanwhile, are colored blue to indicate water ice.
“Exactly why the bright methane ice settles on these crater rims and walls is a mystery; also puzzling is why this same effect doesn’t occur broadly across Pluto,” NASA officials wrote in the image description.
So that’s yet another mystery for scientists to ponder as the images and data continue to beam back to Earth from New Horizon’s Pluto flyby on July 14, 2015. Mission scientists have said the probe’s data download should be complete by October or November.
NASA’s New Horizons spacecraft launched in 2006 and is currently headed out into the Kuiper Belt, a region of icy bodies beyond the orbit of Neptune. Last week, mission scientists submitted a proposal for an extended mission that, if approved, would send the probe by the Kuiper Belt object 2014 MU69 on Jan. 1, 2019.
http://news.discovery.com(...)cientists-160428.htm
W&T / New Horizons: De reis naar Pluto (en verder) deel 4
DeLuna vindt me dik ;(
Op zondag 22 juni 2014 12:30 schreef 3rdRock het volgende:
pas als jullie gaan trouwen. nu ben je gewoon die Oom Rubber die met onze mama leuke dingen doet :)
Op zondag 22 juni 2014 12:30 schreef 3rdRock het volgende:
pas als jullie gaan trouwen. nu ben je gewoon die Oom Rubber die met onze mama leuke dingen doet :)
10-05-2016
NASA brengt Mercurius wondermooi in kaart
Dit beeld van het ruimtetuig Messenger toont de vele kraters op het oppervlak van Mercurius. © NASA/JHUAPL/Carnegie Institution of Washington.
Wetenschap Een dag na de zeldzame Mercuriusovergang blijft de planeet in de aandacht staan. In samenwerking met enkele universiteiten en onderzoeksinstellingen heeft de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA een topografische kaart van Mercurius gepubliceerd. De vlaktes, kraters, bergen en valleien op de planeet werden nooit eerder zo mooi in beeld gebracht.
De kaart geeft gedetailleerd het oppervlak van Mercurius weer, inclusief kraters, vulkanen en tektonische landmassa's. De gegevens waarmee de kaart is samengesteld, zijn afkomstig van de ruimtesonde Messenger. Die is in 2004 gelanceerd en maakte deel uit van de tweede missie naar Mercurius, na de Mariner 10.
In 2011 bereikte de satelliet zijn omloopbaan. Sindsdien vloog hij in totaal meer dan vierduizend keer rond de planeet, tot de sonde op 30 april 2015 volgens planning neerstortte op het oppervlak.
De topografische kaart van Mercurius. © NASA.
Mercuriusovergang
De missie leverde ongeveer 100.000 afbeeldingen op, die gecombineerd werden om de kaart te creëren. "Dit hoogst esthetische product levert letterlijk een nieuwe dimensie op voor het bestuderen van afbeeldingen van Mercurius, en biedt nieuwe mogelijkheden voor het begrijpen van het oppervlak, het binnenste en het verleden van de planeet die het dichtst bij de zon staat", zegt Lazlo Kestay, directeur van het USGS Astrogeology Science Center, over de kaart.
Het was moeilijk om de verschillende foto's tot een geheel te vormen, omdat ze vanaf verschillende hoogtes en locaties zijn gemaakt. Ook verschilde de lichtinval door de positie ten opzichte van de zon, wat de taak verder bemoeilijkte. Om de drempels weg te nemen, werd gebruikgemaakt van speciale software, bekend als Integrated Software for Imagers and Spectrometers.
Gisterenmiddag was te zien hoe Mercurius voor de zon door bewoog. De planeet was ongeveer zeven uur lang te zien. Mercuriusovergangen komen slechts 13 à 14 keer per eeuw voor.
(HLN)
NASA brengt Mercurius wondermooi in kaart
Dit beeld van het ruimtetuig Messenger toont de vele kraters op het oppervlak van Mercurius. © NASA/JHUAPL/Carnegie Institution of Washington.
Wetenschap Een dag na de zeldzame Mercuriusovergang blijft de planeet in de aandacht staan. In samenwerking met enkele universiteiten en onderzoeksinstellingen heeft de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA een topografische kaart van Mercurius gepubliceerd. De vlaktes, kraters, bergen en valleien op de planeet werden nooit eerder zo mooi in beeld gebracht.
De kaart geeft gedetailleerd het oppervlak van Mercurius weer, inclusief kraters, vulkanen en tektonische landmassa's. De gegevens waarmee de kaart is samengesteld, zijn afkomstig van de ruimtesonde Messenger. Die is in 2004 gelanceerd en maakte deel uit van de tweede missie naar Mercurius, na de Mariner 10.
In 2011 bereikte de satelliet zijn omloopbaan. Sindsdien vloog hij in totaal meer dan vierduizend keer rond de planeet, tot de sonde op 30 april 2015 volgens planning neerstortte op het oppervlak.
De topografische kaart van Mercurius. © NASA.
Mercuriusovergang
De missie leverde ongeveer 100.000 afbeeldingen op, die gecombineerd werden om de kaart te creëren. "Dit hoogst esthetische product levert letterlijk een nieuwe dimensie op voor het bestuderen van afbeeldingen van Mercurius, en biedt nieuwe mogelijkheden voor het begrijpen van het oppervlak, het binnenste en het verleden van de planeet die het dichtst bij de zon staat", zegt Lazlo Kestay, directeur van het USGS Astrogeology Science Center, over de kaart.
Het was moeilijk om de verschillende foto's tot een geheel te vormen, omdat ze vanaf verschillende hoogtes en locaties zijn gemaakt. Ook verschilde de lichtinval door de positie ten opzichte van de zon, wat de taak verder bemoeilijkte. Om de drempels weg te nemen, werd gebruikgemaakt van speciale software, bekend als Integrated Software for Imagers and Spectrometers.
Gisterenmiddag was te zien hoe Mercurius voor de zon door bewoog. De planeet was ongeveer zeven uur lang te zien. Mercuriusovergangen komen slechts 13 à 14 keer per eeuw voor.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
10 mei 2016 • Swarm-satellieten brengen veranderingen aards magneetveld in kaart
Het Europese Swarm-satelliettrio dat tweeënhalf jaar geleden werd gelanceerd heeft variaties in de magnetische veldsterkte van de aarde gedetailleerd in kaart gebracht. De eerste resultaten van het Swarm-project zijn deze week gepresenteerd op het Living Planet-symposium in Praag.
De magnetische veldsterkte van de aarde neemt sinds enkele tientallen jaren af - mogelijk als gevolg van natuurlijke schommelingen, maar wellicht ook als een voorbode van een toekomstige 'ompoling' van het magneetveld. De Swarm-satellieten hebben de veranderingen in het veld nu precies in kaart gebracht.
Zo werd ontdekt dat de veldsterkte in de afgelopen 15 jaar 3,5 procent is afgenomen boven het noorden van Noord-Amerika, maar bijvoorbeeld weer 2 procent is toegenomen boven Azië. De Zuid-Atlantische Anomalie - een gebied waarin de magnetische veldsterkte van de aarde veel geringer is dan normaal - is verder 'verzwakt', en bovendien in westelijke richting verplaatst.
De magnetische noordpool verplaatste zich in de afgelopen jaren juist oostwaarts, in de richting van Azië. De Swarm-satellieten brachten ook in beeld waar de veranderingen in de magnetische veldsterkte in snelheid aan het toe- en afnemen zijn. In Zuid-Afrika is sprake van een vertraging; in Azië juist van een versnelling van de veranderingen.
Op basis van de Swarm-metingen kunnen ook uitspraken worden gedaan over variaties in het magnetisch veld aan de buitenrand van de vloeibare buitenkern van de aarde, waar het veld wordt opgewekt door stromingen. De hoop is dat die variaties in de stromingspatronen van vloeibaar ijzer in de buitenkern beter begrepen - en wellicht beter voorspeld - kunnen worden dankzij de satellietmetingen. (GS)
www.astronieuws.nl
Meer informatie:
Earth's magnetic heartbeat (origineel persbericht)
Het Europese Swarm-satelliettrio dat tweeënhalf jaar geleden werd gelanceerd heeft variaties in de magnetische veldsterkte van de aarde gedetailleerd in kaart gebracht. De eerste resultaten van het Swarm-project zijn deze week gepresenteerd op het Living Planet-symposium in Praag.
De magnetische veldsterkte van de aarde neemt sinds enkele tientallen jaren af - mogelijk als gevolg van natuurlijke schommelingen, maar wellicht ook als een voorbode van een toekomstige 'ompoling' van het magneetveld. De Swarm-satellieten hebben de veranderingen in het veld nu precies in kaart gebracht.
Zo werd ontdekt dat de veldsterkte in de afgelopen 15 jaar 3,5 procent is afgenomen boven het noorden van Noord-Amerika, maar bijvoorbeeld weer 2 procent is toegenomen boven Azië. De Zuid-Atlantische Anomalie - een gebied waarin de magnetische veldsterkte van de aarde veel geringer is dan normaal - is verder 'verzwakt', en bovendien in westelijke richting verplaatst.
De magnetische noordpool verplaatste zich in de afgelopen jaren juist oostwaarts, in de richting van Azië. De Swarm-satellieten brachten ook in beeld waar de veranderingen in de magnetische veldsterkte in snelheid aan het toe- en afnemen zijn. In Zuid-Afrika is sprake van een vertraging; in Azië juist van een versnelling van de veranderingen.
Op basis van de Swarm-metingen kunnen ook uitspraken worden gedaan over variaties in het magnetisch veld aan de buitenrand van de vloeibare buitenkern van de aarde, waar het veld wordt opgewekt door stromingen. De hoop is dat die variaties in de stromingspatronen van vloeibaar ijzer in de buitenkern beter begrepen - en wellicht beter voorspeld - kunnen worden dankzij de satellietmetingen. (GS)
www.astronieuws.nl
Meer informatie:
Earth's magnetic heartbeat (origineel persbericht)
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
twitter:NASAEuropa twitterde op woensdag 18-05-2016 om 21:24:42 New orbiter design: nowice-penetrating radar antennas attached to longer solar arrays https://t.co/ekaeSeM3u0 https://t.co/QfEAqk1NYn reageer retweet
New orbiter design: now
DeLuna vindt me dik ;(
Op zondag 22 juni 2014 12:30 schreef 3rdRock het volgende:
pas als jullie gaan trouwen. nu ben je gewoon die Oom Rubber die met onze mama leuke dingen doet :)
Op zondag 22 juni 2014 12:30 schreef 3rdRock het volgende:
pas als jullie gaan trouwen. nu ben je gewoon die Oom Rubber die met onze mama leuke dingen doet :)
https://www.kickstarter.c(...)s-star-in-the-galaxyquote:Help astronomers get the data they need to unravel one of the biggest mysteries of all time, KIC 8462852 --- Where’s the Flux?
Vóór het internet dacht men dat de oorzaak van domheid een gebrek aan toegang tot informatie was. Inmiddels weten we beter.
30-06-2016
Prehistorische graftombes gebruikt als ‘telescopen’?
Dolmen da Orca, een 6000 jaar oud ganggraf in Portugal. (F. Silva)
Volgens Britse astro-archeologen zouden megalithische bouwwerken wel eens kunnen zijn gebruikt om de zogeheten heliakische opkomst van belangrijke sterren waar te nemen. De heliakische opkomst is het moment waarop een ster, na een tijd onwaarneembaar te zijn geweest vanwege de nabijheid van de zon, ’s ochtends kort voor zonsopkomst voor het eerst weer te zien is.
Om de waarneming van zo’n wederverschijning te vergemakkelijken, zouden prehistorische mensen gebruik hebben gemaakt van openingen in hun bouwwerken. De onderzoekers denken daarbij vooral aan zogeheten ganggraven, lange ‘hunebedden’ met meerdere grafkamers. De gang van zo’n tombe is vaak zodanig georiënteerd dat de zon op een bepaalde dag bij opkomst naar binnen schijnt, bijvoorbeeld tijdens de winterzonnewende.
Maar volgens de Britse onderzoekers zouden deze gangen dus ook kunnen zijn gebruikt om de wederverschijning van een bijzondere ster te kunnen waarnemen. Meer specifiek zou het gaan om Aldebaran, de helderste ster van het sterrenbeeld Stier, die symbool zou hebben gestaan voor het begin van de lente.
Daarbij zou vanuit de donkere tombe via de toegangsopening naar de oostelijke horizon zijn gekeken. In zekere zin zou je de lange gang van zo’n ganggraf dus kunnen beschouwen als een verre, lensloze voorganger van de telescoop, aldus de archeo-astronomen die hun ideeën vandaag presenteren op de National Astronomy Meeting van de Royal Astronomical Society in Nottingham. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Prehistorische graftombes gebruikt als ‘telescopen’?
Dolmen da Orca, een 6000 jaar oud ganggraf in Portugal. (F. Silva)
Volgens Britse astro-archeologen zouden megalithische bouwwerken wel eens kunnen zijn gebruikt om de zogeheten heliakische opkomst van belangrijke sterren waar te nemen. De heliakische opkomst is het moment waarop een ster, na een tijd onwaarneembaar te zijn geweest vanwege de nabijheid van de zon, ’s ochtends kort voor zonsopkomst voor het eerst weer te zien is.
Om de waarneming van zo’n wederverschijning te vergemakkelijken, zouden prehistorische mensen gebruik hebben gemaakt van openingen in hun bouwwerken. De onderzoekers denken daarbij vooral aan zogeheten ganggraven, lange ‘hunebedden’ met meerdere grafkamers. De gang van zo’n tombe is vaak zodanig georiënteerd dat de zon op een bepaalde dag bij opkomst naar binnen schijnt, bijvoorbeeld tijdens de winterzonnewende.
Maar volgens de Britse onderzoekers zouden deze gangen dus ook kunnen zijn gebruikt om de wederverschijning van een bijzondere ster te kunnen waarnemen. Meer specifiek zou het gaan om Aldebaran, de helderste ster van het sterrenbeeld Stier, die symbool zou hebben gestaan voor het begin van de lente.
Daarbij zou vanuit de donkere tombe via de toegangsopening naar de oostelijke horizon zijn gekeken. In zekere zin zou je de lange gang van zo’n ganggraf dus kunnen beschouwen als een verre, lensloze voorganger van de telescoop, aldus de archeo-astronomen die hun ideeën vandaag presenteren op de National Astronomy Meeting van de Royal Astronomical Society in Nottingham. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
http://www.iflscience.com(...)est-radio-telescope/
China Completes World's Largest Radio Telescope
Our ears to the sky have just become a lot more sensitive. China has finished constructing the Five-hundred-meter Aperture Spherical Telescope (FAST), the largest radio telescope in the world.
The telescope costs $180 million dollars (1.2 billion yuan) and took five years to build. It is significantly larger than the US operated observatory in Arecibo, which is 305 meters (1,000 feet) across.
The last triangular panel was placed in the reflector on Sunday, with FAST now all set to start observations in September. And it's safe to say scientists are looking forward to it.
"As the world's largest single-aperture telescope located at an extremely radio-quiet site, its scientific impact on astronomy will be extraordinary, and it will certainly revolutionize other areas of the natural sciences," Nan Rendong, chief scientist with the FAST Project, told Xinhua news agency.
The telescope is located in a three-hill valley in China's southwestern province of Guizhou. This site was selected both for its natural depression, meaning lower constructions costs, and because it is located far away from nearby towns. There is a 5-kilometer (3-mile) area around the facility that separates it from any human activity, thus reducing potential interference.
During the early science phase, which will last two to three years, the instrument will be tweaked and adjusted to reach peak sensitivity. Once the early operation phases are completed, the telescope will be open to scientists around the world, according to Peng Bo, director of the NAO Radio Astronomy Technology Laboratory.
The telescope will be able to study faltering and far-off astronomical events, from faint pulsars to neutral hydrogen in the early universe. The telescope team is also hopeful for the detection of amino acids, the building blocks of life, in interstellar space.
The site could also be used in the search for extraterrestrial intelligence. "FAST's potential to discover an alien civilization will be 5 to 10 times that of current equipment, as it can see farther and darker planets," said Peng Bo.
Radio telescopes are hugely important in astronomy, assisting and reinforcing the findings from other instruments as well as providing a unique look at the universe.
China Completes World's Largest Radio Telescope
Our ears to the sky have just become a lot more sensitive. China has finished constructing the Five-hundred-meter Aperture Spherical Telescope (FAST), the largest radio telescope in the world.
The telescope costs $180 million dollars (1.2 billion yuan) and took five years to build. It is significantly larger than the US operated observatory in Arecibo, which is 305 meters (1,000 feet) across.
The last triangular panel was placed in the reflector on Sunday, with FAST now all set to start observations in September. And it's safe to say scientists are looking forward to it.
"As the world's largest single-aperture telescope located at an extremely radio-quiet site, its scientific impact on astronomy will be extraordinary, and it will certainly revolutionize other areas of the natural sciences," Nan Rendong, chief scientist with the FAST Project, told Xinhua news agency.
The telescope is located in a three-hill valley in China's southwestern province of Guizhou. This site was selected both for its natural depression, meaning lower constructions costs, and because it is located far away from nearby towns. There is a 5-kilometer (3-mile) area around the facility that separates it from any human activity, thus reducing potential interference.
During the early science phase, which will last two to three years, the instrument will be tweaked and adjusted to reach peak sensitivity. Once the early operation phases are completed, the telescope will be open to scientists around the world, according to Peng Bo, director of the NAO Radio Astronomy Technology Laboratory.
The telescope will be able to study faltering and far-off astronomical events, from faint pulsars to neutral hydrogen in the early universe. The telescope team is also hopeful for the detection of amino acids, the building blocks of life, in interstellar space.
The site could also be used in the search for extraterrestrial intelligence. "FAST's potential to discover an alien civilization will be 5 to 10 times that of current equipment, as it can see farther and darker planets," said Peng Bo.
Radio telescopes are hugely important in astronomy, assisting and reinforcing the findings from other instruments as well as providing a unique look at the universe.
Niet meer aanwezig in dit forum.
06-07-2016
Mislukte ster heeft wolken van water
Artist’s impression van hoe de bruine dwerg WISE 0855 er van dichtbij in het infrarood zou kunnen uitzien. (Joy Pollard, Gemini Observatory/AURA)
Astronomen hebben voor de eerste keer de samenstelling gemeten van een mislukt sterretje op iets meer dan 7 lichtjaar van de aarde. Daarbij zijn sterke aanwijzingen gevonden dat deze koude dwergster wolken van water of waterijs heeft. Het object in kwestie is in 2014 ontdekt in gegevens van de Amerikaanse infraroodsatelliet WISE. Sindsdien draagt het de aanduiding WISE 0855.
WISE 0855 is een zogeheten bruine dwerg, een ster die niet genoeg gas heeft weten te verzamelen om energie op te wekken door middel van kernfusie. Bij lange na niet genoeg in dit geval, want WISE 0855 is bij vijfmaal de massa van de planeet Jupiter blijven steken. Hij lijkt dan ook meer op een gasplaneet dan een ster: zijn temperatuur ligt bij 23 graden onder nul.
Eerdere waarnemingen van de bruine dwerg hadden al aanwijzingen opgeleverd dat zijn atmosfeer water bevat. En onderzoek met de infraroodspectrograaf van de Gemini-North-telescooop op Hawaï heeft dat nu bevestigd. Modelberekeningen op basis van deze spectrografische gegevens wijzen erop dat de atmosfeer van de ‘planeetster’ sterke overeenkomsten vertoont met die van Jupiter.
Een significant verschil met de Jupiteratmosfeer is het ontbreken van fosfine – een verbinding van waterstof en fosfor. Bij Jupiter wordt het ontstaan van fosfine toegeschreven aan sterke atmosferische turbulenties. Het ontbreken ervan in het spectrum van WISE 0855 wijst erop dat de atmosfeer van deze bruine dwerg rustiger is. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Mislukte ster heeft wolken van water
Artist’s impression van hoe de bruine dwerg WISE 0855 er van dichtbij in het infrarood zou kunnen uitzien. (Joy Pollard, Gemini Observatory/AURA)
Astronomen hebben voor de eerste keer de samenstelling gemeten van een mislukt sterretje op iets meer dan 7 lichtjaar van de aarde. Daarbij zijn sterke aanwijzingen gevonden dat deze koude dwergster wolken van water of waterijs heeft. Het object in kwestie is in 2014 ontdekt in gegevens van de Amerikaanse infraroodsatelliet WISE. Sindsdien draagt het de aanduiding WISE 0855.
WISE 0855 is een zogeheten bruine dwerg, een ster die niet genoeg gas heeft weten te verzamelen om energie op te wekken door middel van kernfusie. Bij lange na niet genoeg in dit geval, want WISE 0855 is bij vijfmaal de massa van de planeet Jupiter blijven steken. Hij lijkt dan ook meer op een gasplaneet dan een ster: zijn temperatuur ligt bij 23 graden onder nul.
Eerdere waarnemingen van de bruine dwerg hadden al aanwijzingen opgeleverd dat zijn atmosfeer water bevat. En onderzoek met de infraroodspectrograaf van de Gemini-North-telescooop op Hawaï heeft dat nu bevestigd. Modelberekeningen op basis van deze spectrografische gegevens wijzen erop dat de atmosfeer van de ‘planeetster’ sterke overeenkomsten vertoont met die van Jupiter.
Een significant verschil met de Jupiteratmosfeer is het ontbreken van fosfine – een verbinding van waterstof en fosfor. Bij Jupiter wordt het ontstaan van fosfine toegeschreven aan sterke atmosferische turbulenties. Het ontbreken ervan in het spectrum van WISE 0855 wijst erop dat de atmosfeer van deze bruine dwerg rustiger is. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
-23 graden is ook niet veel.
Dan lijkt het mij dat de "ster" nog warmte produceerd
Dan lijkt het mij dat de "ster" nog warmte produceerd
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
11-07-2016
Dwergplaneet ontdekt ver voorbij Neptunus
© reuters.
Een internationaal team van astronomen heeft een nieuwe dwergplaneet ontdekt in de buitenste regionen van ons zonnestelsel. Het object van ruwweg 700 kilometer groot, tot een echte naam is bepaald aangeduid als RR245, maakt deel uit van de gordel 'ijsklompen' ver voorbij Neptunus.
De ontdekking is gedaan met de telescoop op de vulkaan Mauna Kea op Hawaii. "De ijswerelden voorbij Neptunus geven een beeld van hoe de reuzenplaneten zijn gevormd en daarna van de zon af bewogen. Ze helpen ons de geschiedenis van ons zonnestelsel te reconstrueren. Maar al die ijzige objecten zijn erg klein en vaag. Daarom is het zo opwindend er een te vinden die groot en helder genoeg is om in detail te bestuderen'', zei de Canadese astronoom Michele Bannister.
RR245 staat tot wel 120 keer verder van de zon dan de aarde en beschrijft een sterk elliptische baan, die de komende jaren precies wordt berekend. Dan wordt ook meer duidelijk over het oppervlak en de samenstelling. Van de tot dusver bekende dwergplaneten zijn Pluto en Eris de grootsten.
(HLN)
Dwergplaneet ontdekt ver voorbij Neptunus
© reuters.
Een internationaal team van astronomen heeft een nieuwe dwergplaneet ontdekt in de buitenste regionen van ons zonnestelsel. Het object van ruwweg 700 kilometer groot, tot een echte naam is bepaald aangeduid als RR245, maakt deel uit van de gordel 'ijsklompen' ver voorbij Neptunus.
De ontdekking is gedaan met de telescoop op de vulkaan Mauna Kea op Hawaii. "De ijswerelden voorbij Neptunus geven een beeld van hoe de reuzenplaneten zijn gevormd en daarna van de zon af bewogen. Ze helpen ons de geschiedenis van ons zonnestelsel te reconstrueren. Maar al die ijzige objecten zijn erg klein en vaag. Daarom is het zo opwindend er een te vinden die groot en helder genoeg is om in detail te bestuderen'', zei de Canadese astronoom Michele Bannister.
RR245 staat tot wel 120 keer verder van de zon dan de aarde en beschrijft een sterk elliptische baan, die de komende jaren precies wordt berekend. Dan wordt ook meer duidelijk over het oppervlak en de samenstelling. Van de tot dusver bekende dwergplaneten zijn Pluto en Eris de grootsten.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Astronomen vinden bewijs zwaartekrachtskolk rond zwart gat
Een internationaal team van astronomen heeft bewijzen gevonden voor het bestaan van een zogeheten zwaartekrachtskolk rond een zwart gat in de ruimte.
De ontdekking maakt het mogelijk theorieën over de zwaartekracht te testen, meldt de Universiteit van Amsterdam (UvA) dinsdag. In het onderzoeksteam zitten ook vier Nederlandse sterrenkundigen.
In de jaren tachtig ontdekten astronomen dat röntgenstraling van zwarte gaten kan flikkeren. Eerst gebeurt dat flikkeren ongeveer om de tien seconden. In de dagen, weken en maanden daarna gaat het flikkeren steeds sneller tot zo'n tien keer per seconde. Vervolgens stopt het flikkeren.
De flikkeringen lijken verband te houden met een effect dat door de algemene relativiteitstheorie van Albert Einstein is voorspeld.
Honingpot
Een draaiend object zou een soort zwaartekrachtskolk kunnen creëren, te vergelijken met het ronddraaien van een lepel in een honingpot. De honing is dan de ruimte, de lepel het zwarte gat. Alles wat zich in de ruimte bevindt, wordt meegesleurd door de kolk die door het zwarte gat wordt veroorzaakt.
"Het mooie is dat we nu direct de beweging van materie kunnen meten in een sterk zwaartekrachtsveld in de buurt van een zwart gat", aldus onderzoeker Adam Ingram van de UvA. "We hebben potentieel nieuw gereedschap in handen om de algemene relativiteitstheorie op de proef te stellen."
Niet compleet
Veel natuurkundigen en astronomen zijn daar volgens de universiteit mee bezig: ze vermoeden dat de algemene relativiteitstheorie van Einstein niet compleet is.
Het onderzoeksteam bestudeerde het zwarte gat H1743-322 in het sterrenbeeld Schorpioen op 28.000 lichtjaren van de aarde. Ze gebruikten een ESA-ruimtetelescoop die zeventig uur achtereen registreerde.
(NU)
Een internationaal team van astronomen heeft bewijzen gevonden voor het bestaan van een zogeheten zwaartekrachtskolk rond een zwart gat in de ruimte.
De ontdekking maakt het mogelijk theorieën over de zwaartekracht te testen, meldt de Universiteit van Amsterdam (UvA) dinsdag. In het onderzoeksteam zitten ook vier Nederlandse sterrenkundigen.
In de jaren tachtig ontdekten astronomen dat röntgenstraling van zwarte gaten kan flikkeren. Eerst gebeurt dat flikkeren ongeveer om de tien seconden. In de dagen, weken en maanden daarna gaat het flikkeren steeds sneller tot zo'n tien keer per seconde. Vervolgens stopt het flikkeren.
De flikkeringen lijken verband te houden met een effect dat door de algemene relativiteitstheorie van Albert Einstein is voorspeld.
Honingpot
Een draaiend object zou een soort zwaartekrachtskolk kunnen creëren, te vergelijken met het ronddraaien van een lepel in een honingpot. De honing is dan de ruimte, de lepel het zwarte gat. Alles wat zich in de ruimte bevindt, wordt meegesleurd door de kolk die door het zwarte gat wordt veroorzaakt.
"Het mooie is dat we nu direct de beweging van materie kunnen meten in een sterk zwaartekrachtsveld in de buurt van een zwart gat", aldus onderzoeker Adam Ingram van de UvA. "We hebben potentieel nieuw gereedschap in handen om de algemene relativiteitstheorie op de proef te stellen."
Niet compleet
Veel natuurkundigen en astronomen zijn daar volgens de universiteit mee bezig: ze vermoeden dat de algemene relativiteitstheorie van Einstein niet compleet is.
Het onderzoeksteam bestudeerde het zwarte gat H1743-322 in het sterrenbeeld Schorpioen op 28.000 lichtjaren van de aarde. Ze gebruikten een ESA-ruimtetelescoop die zeventig uur achtereen registreerde.
(NU)
Steun het Kiva Fok! team!
http://www.kiva.org/team/fok
http://www.kiva.org/team/fok
Wow, zo zag je de Orionnevel nog nooit
Het HAWK-I infraroodinstrument van ESO’s Very Large Telescope heeft een schitterende foto van de beroemde Orionnevel gemaakt. Niet alleen sterren, maar ook bruine dwergen en eenzame planeetachtige objecten zijn op deze foto te zien.
De beroemde Orionnevel ligt ruim 1.300 lichtjaar van de aarde en is met het blote oog zichtbaar. Daarmee is het één van de helderste nevels. In de 24 lichtjaar brede nevel worden veel nieuwe sterren geboren. Er is genoeg voorraad om 2.000 zonachtige sterren te produceren. Naast sterren bevinden zich er ook bruine dwergen (‘mislukte’ sterren) in de Orionnevel.
Omdat de Orionnevel niet ver van de aarde verwijderd is, is de kraamkamer een perfect proefobject om meer te weten te komen over de vorming van nieuwe sterren. Zo kunnen astronomen bijvoorbeeld zien hoeveel sterren van verschillende massa’s er ontstaan. Het stervormingsproces is vanaf het begin goed te volgen, zelfs wanneer sterren nog protosterren zijn.
“Weten hoeveel lichte objecten er in de Orionnevel te vinden zijn, is van groot belang om de bestaande stervormingstheorieën te toetsen”, legt co-auteur Amelia Bayo van de universiteit van Valparaíso in Chili uit. “We beseffen nu dat de manier waarop deze objecten van geringe massa ontstaan, afhankelijk is van hun omgeving.” Zo worden in de Orionnevel opvallend veel objecten met weinig massa gevormd dan in minder actieve stervormingsgebieden in de omgeving. Objecten die ongeveer vier keer zo licht zijn als de zon zijn het talrijkst in de Orionnevel.
Veel exoplaneten?
Het is gunstig dat er veel lichte objecten ontstaan in de Orionnevel. Dit betekent dat er veel meer sterren gebouwd kunnen worden uit hetzelfde materiaal en dat er dus waarschijnlijk ook veel meer planeten zijn. Toch is dit een hypothese. We moeten wachten op de volgende generatie supertelescopen. Deze supertelescopen kunnen makkelijker exoplaneten opsporen en de hypothese toetsen.
Een nieuw tijdperk
“Onze resultaten luiden naar mijn gevoel het begin in van een nieuw tijdperk in het planeet- en stervormingsonderzoek”, vertelt hoofdonderzoeker Holger Drass van de Ruhr-universiteit Bochum. “Het enorme aantal solitaire planeten bij onze huidige waarnemingslimiet geeft mij het vertrouwen dat we met de European Extremely Large Telescope (vanaf 2024 in bedrijf, red.) een schat aan kleinere, aardachtige exoplaneten zullen ontdekken.”
Het HAWK-I infraroodinstrument van ESO’s Very Large Telescope heeft een schitterende foto van de beroemde Orionnevel gemaakt. Niet alleen sterren, maar ook bruine dwergen en eenzame planeetachtige objecten zijn op deze foto te zien.
De beroemde Orionnevel ligt ruim 1.300 lichtjaar van de aarde en is met het blote oog zichtbaar. Daarmee is het één van de helderste nevels. In de 24 lichtjaar brede nevel worden veel nieuwe sterren geboren. Er is genoeg voorraad om 2.000 zonachtige sterren te produceren. Naast sterren bevinden zich er ook bruine dwergen (‘mislukte’ sterren) in de Orionnevel.
Omdat de Orionnevel niet ver van de aarde verwijderd is, is de kraamkamer een perfect proefobject om meer te weten te komen over de vorming van nieuwe sterren. Zo kunnen astronomen bijvoorbeeld zien hoeveel sterren van verschillende massa’s er ontstaan. Het stervormingsproces is vanaf het begin goed te volgen, zelfs wanneer sterren nog protosterren zijn.
“Weten hoeveel lichte objecten er in de Orionnevel te vinden zijn, is van groot belang om de bestaande stervormingstheorieën te toetsen”, legt co-auteur Amelia Bayo van de universiteit van Valparaíso in Chili uit. “We beseffen nu dat de manier waarop deze objecten van geringe massa ontstaan, afhankelijk is van hun omgeving.” Zo worden in de Orionnevel opvallend veel objecten met weinig massa gevormd dan in minder actieve stervormingsgebieden in de omgeving. Objecten die ongeveer vier keer zo licht zijn als de zon zijn het talrijkst in de Orionnevel.
Veel exoplaneten?
Het is gunstig dat er veel lichte objecten ontstaan in de Orionnevel. Dit betekent dat er veel meer sterren gebouwd kunnen worden uit hetzelfde materiaal en dat er dus waarschijnlijk ook veel meer planeten zijn. Toch is dit een hypothese. We moeten wachten op de volgende generatie supertelescopen. Deze supertelescopen kunnen makkelijker exoplaneten opsporen en de hypothese toetsen.
Een nieuw tijdperk
“Onze resultaten luiden naar mijn gevoel het begin in van een nieuw tijdperk in het planeet- en stervormingsonderzoek”, vertelt hoofdonderzoeker Holger Drass van de Ruhr-universiteit Bochum. “Het enorme aantal solitaire planeten bij onze huidige waarnemingslimiet geeft mij het vertrouwen dat we met de European Extremely Large Telescope (vanaf 2024 in bedrijf, red.) een schat aan kleinere, aardachtige exoplaneten zullen ontdekken.”
“The fundamental cause of the trouble in the modern world today is that the stupid are cocksure while the intelligent are full of doubt.”— Bertrand Russell
Dat het universum geen centrum heeft, weet ik al jaren. Maar snappen doe ik het eigenlijk nog steeds niet. Ken de analogie over een ballon, stippen erop, opblazen...dan heeft het oppervlak geen centrum. Maar het universum is geen oppervlak, het heeft ook inhoud. Kent iemand een betere analogie?
Als onze Melkweg een centrum heeft, waarom het heelal niet?
Als onze Melkweg een centrum heeft, waarom het heelal niet?
Eindelijk iemand die denkt wat iedereen zegt
Earth has two moons (video)
NASA Discovered a “Mini” Moon Orbiting Earth
That’s right — we have TWO moons now.
Earth’s been hiding a little secret from its partner, the moon. Turns out the Earth has had a “mini-moon” on the side for over a century, and even though the relationship has been exposed, the partnership is likely to continue for centuries to come.
The small asteroid, named 2016 HO3, was discovered on April 27 using the Pan-STARRS 1 asteroid survey telescope on Haleakala, Hawaii. What’s interesting about the asteroid is that because of its particular orbit around the sun, it’s a continuous companion to Earth. Although it is too far from us to be considered a true satellite, it is currently our best example of a near-Earth companion, or “quasi-satellite.”
"Since 2016 HO3 loops around our planet, but never ventures very far away as we both go around the sun, we refer to it as a quasi-satellite of Earth," said Paul Chodas, manager of NASA's Center for Near-Earth Object (NEO) Studies at the Jet Propulsion Laboratory in Pasadena, California, in a NASA news release.
According to NASA, 2016 HO3 is at least 40 meters (120 feet) across but no larger than 100 meters (300 feet) wide, and it has likely orbited our planet for 100 years. What’s more, it is not planning on leaving anytime soon — it’s sticking around for centuries.
The asteroid has a very irregular orbit, which causes it to drift between 38 and 100 times the distance of our planet's loyal, primary moon. 2016 HO3’s orbit is also a little tilted, making it to bob up and down across Earth’s orbital plane (the flat, disk-shaped space that connects the center of the sun with the center of Earth).
Luckily, the asteroid poses no threat to Earth because it never gets closer than 14.5 million kilometers (9 million miles) to our planet.
"Earth's gravity is just strong enough to [...] hold onto the asteroid so that it never wanders farther away than about 100 times the distance of the moon," explained Chodas. "The same effect also prevents the asteroid from approaching much closer than about 38 times the distance of the moon. In effect, this small asteroid is caught in a little dance with Earth."
NASA Discovered a “Mini” Moon Orbiting Earth
That’s right — we have TWO moons now.
Earth’s been hiding a little secret from its partner, the moon. Turns out the Earth has had a “mini-moon” on the side for over a century, and even though the relationship has been exposed, the partnership is likely to continue for centuries to come.
The small asteroid, named 2016 HO3, was discovered on April 27 using the Pan-STARRS 1 asteroid survey telescope on Haleakala, Hawaii. What’s interesting about the asteroid is that because of its particular orbit around the sun, it’s a continuous companion to Earth. Although it is too far from us to be considered a true satellite, it is currently our best example of a near-Earth companion, or “quasi-satellite.”
"Since 2016 HO3 loops around our planet, but never ventures very far away as we both go around the sun, we refer to it as a quasi-satellite of Earth," said Paul Chodas, manager of NASA's Center for Near-Earth Object (NEO) Studies at the Jet Propulsion Laboratory in Pasadena, California, in a NASA news release.
According to NASA, 2016 HO3 is at least 40 meters (120 feet) across but no larger than 100 meters (300 feet) wide, and it has likely orbited our planet for 100 years. What’s more, it is not planning on leaving anytime soon — it’s sticking around for centuries.
The asteroid has a very irregular orbit, which causes it to drift between 38 and 100 times the distance of our planet's loyal, primary moon. 2016 HO3’s orbit is also a little tilted, making it to bob up and down across Earth’s orbital plane (the flat, disk-shaped space that connects the center of the sun with the center of Earth).
Luckily, the asteroid poses no threat to Earth because it never gets closer than 14.5 million kilometers (9 million miles) to our planet.
"Earth's gravity is just strong enough to [...] hold onto the asteroid so that it never wanders farther away than about 100 times the distance of the moon," explained Chodas. "The same effect also prevents the asteroid from approaching much closer than about 38 times the distance of the moon. In effect, this small asteroid is caught in a little dance with Earth."
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
Io:quote:Jupiter bevriest zijn eigen maan
SAN ANTONIO - Op Io, een van de 67 manen van Jupiter, gebeurt iets bijzonders. Als de planeet de zon verduistert, keldert de temperatuur op de maan. Zijn dampkring bevriest voor een deel. Twee uur later is de zonsverduistering voorbij, warmt de maan op en herstelt de dampkring zich. Anderhalve dag later begint het opnieuw.
Bron: http://www.popsci.com/ios(...)lapsed-for-two-hours
Vóór het internet dacht men dat de oorzaak van domheid een gebrek aan toegang tot informatie was. Inmiddels weten we beter.
03-08-2016
Allereerste privébedrijf vliegt naar de maan en neemt uitzonderlijke lading mee
© Moon Express.
Voor het eerst in de geschiedenis mag een commercieel ruimtevaartbedrijf naar de maan vliegen. Moon Express wil zijn lander, de MX-1E, volgend jaar naar de maan sturen. Opmerkelijk: aan boord ook de as van enkele gecremeerde mensen.
De Amerikaanse luchtvaartautoriteiten maakten de goedkeuring vandaag bekend, na overleg met onder meer het Witte Huis en ruimtevaartorganisatie NASA. Aan boord van de maanlander zijn apparaten voor wetenschappelijk onderzoek, maar ook de as van enkele gecremeerde mensen.
"We mogen nu als ontdekkingsreizigers naar het achtste werelddeel zeilen, op zoek naar nieuwe kennis en grondstoffen voor het welzijn van alle mensen'', verklaarde Moon Express.
Zaken
De eerste betrachting van de missie is de hardware die aan boord is in één stuk op de bodem van de maan te brengen. Tegen 2020 moet het ook mogelijk zijn om bijvoorbeeld ontgonnen grondstoffen en metalen terug te brengen naar de aarde. Want daar doet het bedrijf niet gek over: het wil ook zaken doen in de ruimte.
Over de landingssite is nog geen duidelijkheid, maar Moon Express heeft wel al gezegd dat het weg zal blijven van de landingssite van de Apollo en andere NASA-artefacten.
NASA
Commerciële bedrijven waren tot nu toe alleen actief in de directe omgeving van de aarde. Ze bevoorraden bijvoorbeeld het ruimtestation ISS en brengen satellieten in een baan rond de aarde. Missies verder van de aarde zijn al meer dan een halve eeuw het terrein van regeringsorganisaties als de NASA (Verenigde Staten), Roskosmos (Rusland) en de ESA (Europa).
(HLN)
Allereerste privébedrijf vliegt naar de maan en neemt uitzonderlijke lading mee
© Moon Express.
Voor het eerst in de geschiedenis mag een commercieel ruimtevaartbedrijf naar de maan vliegen. Moon Express wil zijn lander, de MX-1E, volgend jaar naar de maan sturen. Opmerkelijk: aan boord ook de as van enkele gecremeerde mensen.
De Amerikaanse luchtvaartautoriteiten maakten de goedkeuring vandaag bekend, na overleg met onder meer het Witte Huis en ruimtevaartorganisatie NASA. Aan boord van de maanlander zijn apparaten voor wetenschappelijk onderzoek, maar ook de as van enkele gecremeerde mensen.
"We mogen nu als ontdekkingsreizigers naar het achtste werelddeel zeilen, op zoek naar nieuwe kennis en grondstoffen voor het welzijn van alle mensen'', verklaarde Moon Express.
Zaken
De eerste betrachting van de missie is de hardware die aan boord is in één stuk op de bodem van de maan te brengen. Tegen 2020 moet het ook mogelijk zijn om bijvoorbeeld ontgonnen grondstoffen en metalen terug te brengen naar de aarde. Want daar doet het bedrijf niet gek over: het wil ook zaken doen in de ruimte.
Over de landingssite is nog geen duidelijkheid, maar Moon Express heeft wel al gezegd dat het weg zal blijven van de landingssite van de Apollo en andere NASA-artefacten.
NASA
Commerciële bedrijven waren tot nu toe alleen actief in de directe omgeving van de aarde. Ze bevoorraden bijvoorbeeld het ruimtestation ISS en brengen satellieten in een baan rond de aarde. Missies verder van de aarde zijn al meer dan een halve eeuw het terrein van regeringsorganisaties als de NASA (Verenigde Staten), Roskosmos (Rusland) en de ESA (Europa).
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
03-08-2016
Chinese missie op de maan na 31 maanden voorbij
De Jade Rabbit © afp.
De missie van de Chinese maanrover Jade Rabbit is na 31 maanden voorbij. Dat meldt de Chinese staatsomroep. De rover verzamelde gegevens over de oppervlakte van de maan.
De Chang'e-3 bracht de Jade Rabbit naar de maan © afp.
Jade Rabbit
Deze zeswielige robotjeep beschikt over vier camera's en twee armen die in de bodem kunnen graven en stalen kunnen nemen. Daarnaast heeft het een in- en uitschuifbaar zonnepaneel. De 120 kilo wegende jeep werd bestuurd vanuit de vluchtleiding op aarde, met een maximumsnelheid van 200 meter per uur.
De rover werd op 2 december 2013 in een ruimtesonde de ruimte in geschoten. Het doel van die missie was het verzamelen van gegevens die meer inzicht geven in de evolutie van de maan. Het was oorspronkelijk de bedoeling dat de Jade Rabbit maar drie maanden actief zou zijn, maar dat werden er uiteindelijk 31.
Vorige week donderdag ging Chang'e-3, de sonde die de Jade Rabbit naar de maan bracht, in een soort winterslaap om de veertien dagen durende maannacht door te komen. De Jade Rabbit deed dat ook.
Obemand ruimteschip
China lanceerde in 2007 en 2010 al twee maansondes, die vanuit hun baan rond de maan gedetailleerde waarnemingen konden maken. Het land wil volgend jaar proberen een onbemand ruimteschip naar de maan sturen. Dat moet monsters nemen en deze mee terugnemen naar de aarde. Alleen Rusland en de Verenigde Staten zijn tot dusver geslaagd in een dergelijke missie.
(HLN)
Chinese missie op de maan na 31 maanden voorbij
De Jade Rabbit © afp.
De missie van de Chinese maanrover Jade Rabbit is na 31 maanden voorbij. Dat meldt de Chinese staatsomroep. De rover verzamelde gegevens over de oppervlakte van de maan.
De Chang'e-3 bracht de Jade Rabbit naar de maan © afp.
Jade Rabbit
Deze zeswielige robotjeep beschikt over vier camera's en twee armen die in de bodem kunnen graven en stalen kunnen nemen. Daarnaast heeft het een in- en uitschuifbaar zonnepaneel. De 120 kilo wegende jeep werd bestuurd vanuit de vluchtleiding op aarde, met een maximumsnelheid van 200 meter per uur.
De rover werd op 2 december 2013 in een ruimtesonde de ruimte in geschoten. Het doel van die missie was het verzamelen van gegevens die meer inzicht geven in de evolutie van de maan. Het was oorspronkelijk de bedoeling dat de Jade Rabbit maar drie maanden actief zou zijn, maar dat werden er uiteindelijk 31.
Vorige week donderdag ging Chang'e-3, de sonde die de Jade Rabbit naar de maan bracht, in een soort winterslaap om de veertien dagen durende maannacht door te komen. De Jade Rabbit deed dat ook.
Obemand ruimteschip
China lanceerde in 2007 en 2010 al twee maansondes, die vanuit hun baan rond de maan gedetailleerde waarnemingen konden maken. Het land wil volgend jaar proberen een onbemand ruimteschip naar de maan sturen. Dat moet monsters nemen en deze mee terugnemen naar de aarde. Alleen Rusland en de Verenigde Staten zijn tot dusver geslaagd in een dergelijke missie.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
03-08-2016
De nieuwe ogen van de sterrenkunde
Drie nieuwe telescopen kijken dieper dan ooit het universum in
Drie reuzentelescopen die momenteel verrijzen, overtreffen de huidige kijkers verreweg wat betreft gevoeligheid. Het wordt daardoor mogelijk om exoplaneten direct te zien en naburige sterrenstelsels tot in detail te bekijken. NEMO Kennislink spreekt met een Nederlandse ingenieur van de Thirty Meter Telescope, een van de nieuwe meesters van de nachthemel.
door Roel van der Heijden
Astronomen schuwen geen superlatieven om hun toekomstige ‘speelgoed’ te beschrijven. Neem de Giant Magellan Telescope (gigantische Magelhaense telescoop) of de European Extremely Large Telescope (Europese extreem grote telescoop). Eigenlijk beschrijft alleen de naam van de Thirty Meter Telescope zonder opsmuk waar het om gaat: een telescoop met een hoofdspiegel van dertig meter in diameter. En ja, ook dat mag best extreem of gigantisch groot genoemd worden.
Groter is nu eenmaal beter in de wereld van telescopen. ‘Kijkers’ met een grotere hoofdspiegel zien meer: de resolutie neemt toe, waardoor er meer details zichtbaar zijn, maar ook het vermogen om zwakke objecten waar te nemen is groter, zodat ze verder dan ooit het universum in turen.
Verschillende beelden van de Very Large Telescope, een van de grootste bestaande telescopen. We zien (met de klok mee) Jupiter, de Sombreronevel, een stofring om een ster en de eerste direct opname van een exoplaneet. Vergroot de afbeelding voor meer uitleg over de foto’s.
ESO & L. Fletcher/ESO/ESO & J. L. Beuzit et al. & SPHERE Consortium/ ESO
Wetenschappers verwachten met de volgende generatie telescopen onder andere direct exoplaneten – planeten rondom andere sterren – te zien, en misschien zelfs de samenstelling van hun atmosfeer te bepalen. Ook is het mogelijk om sterrenstelsels die relatief dichtbij zijn in detail onder de loep te nemen. Uit bijvoorbeeld de verdeling van sterren bepalen onderzoekers dan de evolutie van die stelsels. Verder kijken ze veel dieper het universum in naar extreem zwakke objecten. Zo wordt meer duidelijk over de vroege processen die het universum vormgaven.
De telescopen zijn over ongeveer tien jaar af en de voorbereidingen zijn momenteel in volle gang. Locaties worden bouwrijp gemaakt en de spiegels geslepen. Maar dat wil nog niet zeggen dat het vanaf nu een routineklus is. NEMO Kennislink zoomt in op de uitdagingen.
ESO/L. Calçada
European Extremely Large Telescope
De European Extremely Large Telescope (E-ELT) wordt door de Europese Zuidelijke Sterrenwacht ESO gebouwd en heeft van de nieuwe generatie telescopen de grootste spiegeldiameter. De hoofdspiegel bestaat uit 800 zeshoekige spiegeldelen.
Geplande voltooiing: 2024
Diameter hoofdspiegel: 39,3 meter
Locatie: Noord-Chili
Bouwkosten: 1,055 miljard euro
Priegelen op nanometer
Ten eerste stelt de bouw van een supertelescoop de ingenieurs op de proef. Om de ongekende beeldkwaliteit en precisie te halen, zetten ze ook de telescoop met een buitengewone precisie in elkaar. Fred Kamphues, die als ingenieur betrokken is bij het ontwerpen en testen van de spiegelsegmenten van de Thirty Meter Telescope, zegt dat de hoofdspiegel over de hele breedte van dertig meter niet meer mag afwijken dan tweehonderd nanometer van de theoretisch ideale vorm van een parabool. Dat is een 250ste deel van de dikte van een haar.
Fred Kamphues bij een 1,4 meter groot spiegeldeel van de Thirty Meter Telescope. De hoofdspiegel bestaat uit 492 van deze delen.
Fred Kamphues
Het gewicht van de spiegel en de constructie zelf wordt bij deze precisie een probleem. Doorbuigingen als gevolg van de zwaartekracht, hoe minimaal ook, zorgen al voor verstoringen. Zelfs een verschil van een paar gram vervormt het beeld. Specialisten slijpen het spiegeldeel daarom pas in de definitieve vorm bij het plaatsen op de montering van 27 dunne staafjes. Dat gebeurt met een bundel van hoogenergetische ionen. Het vervolgens testen en perfect laten aansluiten van de bijna vijfhonderd zeshoekige spiegels is een enorme krachttoer.
Omdat de spiegel continu beweegt en onder een andere hoek naar de hemel kijkt, moeten bovendien vervormingen te lijf worden gegaan die ontstaan door de verplaatsing van gewicht. Daarvoor zijn zo’n tienduizend motortjes aan de achterkant van de hoofdspiegel verantwoordelijk. Zij drukken de spiegeldelen onder elke telescoophoek in de juiste vorm, tot op tien nanometer precies. Via een vergelijkbaar systeem op een van de andere spiegels in de telescoop worden verstoringen van de aardatmosfeer te lijf te gaan. Een sterke laser licht de atmosfeer boven de telescoop door en bepaalt de turbulentie in de luchtlagen. Door de vorm van de spiegel razendsnel aan te passen heft de telescoop die verstoringen op en creëert een veel scherper beeld dan anders mogelijk is.
Giant magellan telescope artist's concept
Giant Magellan Telescope
De Giant Magellan Telescope (GMT) is wat betreft zijn afmeting de kleinste van de drie nieuwe supertelescopen. De hoofdspiegel bestaat uit zeven ronde spiegels, ieder met een diameter van 8,4 meter. Verantwoordelijk zijn onderzoeksinstituten en universiteiten uit Australië, Brazilië, Chili, Zuid-Korea en de Verenigde Staten.
Geplande voltooiing: 2025
Diameter hoofdspiegel: 24,5 meter
Locatie: Noord-Chili
Bouwkosten: ongeveer 1 miljard dollar
Centen
Ook organisatorisch en financieel gezien zijn de nieuwe telescopen uitdagend. Kamphues durft zelfs te beweren dat dit het moeilijkste onderdeel is, want waar haal je de financiering van ruwweg een miljard euro vandaan? “Eigenlijk heeft geen van de projecten de financiering al helemaal rond”, zegt Kamphues. “Bij de E-ELT ziet het er allemaal wel gezond uit, met landen als Polen en Australië die graag willen instappen met bijdragen. Bij GMT en TMT gaat het wat moeizamer, maar ik zie progressie. Als je uiteindelijk een locatie op een berg hebt met het begin van een constructie dan zijn partners eerder bereid om een deel van de telescoop te financieren. De technische ontwikkeling van de TMT gaat overigens gewoon door.”
De bouwkosten van de Hubble-ruimtetelescoop bedroegen uiteindelijk 2,5 miljard dollar.
NASA
Kamphues zegt ook dat de samenwerking tussen landen in een project soms lastig is. In het geval van de TMT leveren verschillende partnerlanden onderdelen. Uit India komen onder andere spiegelondersteuningen en software, Japan levert het glas voor de hoofdspiegel, de Verenigde Staten zijn verantwoordelijk voor de uiteindelijke vorm van de spiegel, China maakt de lasers van de telescoop en Canada bouwt de koepel. Alle onderdelen moeten aan strenge kwaliteitseisen voldoen én perfect op elkaar passen. “Je bouwt eigenlijk één extreem complex apparaat op twee continenten, alleen al wat betreft tijdzones is dat lastig”, zegt Kamphues. Verder is het ‘ervaringsverschil’ groot, terwijl in Amerika en Japan veel ervaring is met het bouwen van grote telescopen is dit voor China en India relatief nieuw.
Impressie van de TMT.
Courtesy TMT International Observatory
Thirty Meter Telescope
De Thirty Meter Telescope (TMT) is een samenwerkingproject van China, India, Japan en de Verenigde Staten. De TMT heeft een hoofdspiegel die bestaat uit 492 zeshoekige segmenten. Volgens de makers is het optische design van de telescoop het simpelst en heeft hij met maximaal tien minuten de minste tijd nodig om op plotselinge gebeurtenissen aan de nachthemel te reageren. Het afgelopen jaar kwam de TMT vooral in het nieuws omdat protesten van bewoners ervoor zorgde dat de bouwvergunning voor Mauna Kea (Hawaï) werd ingetrokken.
Geplande voltooiing: 2024
Diameter hoofdspiegel: 30 meter
Locatie: Hawaï, maar bouwvergunning is ingetrokken
Bouwkosten: 1,4 miljard dollar
Van de berg af
Tot slot levert ook de plek hoofdbrekens op. De locaties van de E-ELT en GMT (beide in Chili) zijn klaar voor de bouw. Maar zo eenvoudig verloopt het niet voor TMT. Dat werd duidelijk tijdens het officiële startschot van de bouw in oktober 2014. Die (ceremoniële) bijeenkomst werd verstoord door protesten van de lokale bevolking. Ze vonden dat er – naast de tientallen telescopen die er al staan – niet nóg een grote telescoop mocht komen op de voor hen heilige berg Mauna Kea.
Desondanks startte in april 2015 de bouw van de telescoop, wederom vergezeld door protesten van locals. Uiteindelijk begon ook de gouverneur van Hawaï vragen te stellen over de in 2014 verleende vergunning. Het hooggerechtshof van de Verenigde Staten besloot niet lang daarna dat de aanbestedingsprocedure voor de TMT overnieuw moest.
Zicht op Manau Kea met (van links naar rechts) Subaru-, Keck- en IRTF-telescoop.
Vadim Kurland via CC BY 2.0
Wat doe je dan? Zoek je een andere plek? Een telescoop van dit formaat zet je niet zomaar ergens neer. Het liefst plaats je deze zo hoog mogelijk op een berg waardoor je door slechts een deel van de atmosfeer heen hoeft te kijken. Die zorgt met turbulente koude en warme luchtlagen dat het zicht op de sterren vertroebelt (dit is ook de reden dat sterren fonkelen). Op een hoogte van vier kilometer heb je al bijna veertig procent van de atmosfeer onder je gelaten.
Ook moet het er donker zijn. Het dichtbevolkte en doorgaans goed verlichtte Nederland is wat dat betreft een van de slechtste plekken ter wereld om (in het zichtbare spectrum) sterren te kijken. Tot slot wil je zo min mogelijk dagen bewolking hebben (ook wat dat betreft is Nederland niet goed). Daarom staan veel reuzentelescopen de hoge en kurkdroge Atacama-woestijn in het noorden van Chili of hoog op vulkanen in Hawaï of de Canarische Eilanden.
Waar de TMT uiteindelijk terecht komt is de vraag. Kamphues vermoedt dat er ondanks verwoede pogingen bij de aanbesteding toch nog te weinig is geluisterd naar de wensen van de lokale bevolking. “Wij willen als bouwers van de TMT graag in gesprek met ze, maar er lijken tegenstanders te zijn die niet geïnteresseerd zijn in een compromis”, zegt hij. “Mauna Kea is nog steeds onze eerste keuze, maar er wordt nu ook gekeken naar een alternatieve plek. Voor de hand liggen Chili of op La Palma, maar het kan ook in het noorden van Mexico zijn, of in de Himalaya. Hoe dan ook weet ik zeker dat het gaat lukken.
De hoofdspiegel van een van de twee Keck-telescopen. 36 zeshoekige spiegelelementen hebben samen een diameter van 10 meter.
SiOwl via CC BY 3.0
Spiegel in stukken
Al sinds Galileo Galilei de in Nederland uitgevonden telescoop op de nachthemel richtte aan het begin van de zeventiende eeuw zijn telescopen groter geworden. Zo zijn we inmiddels uitgekomen bij de Very Large Telescope die vier gekoppelde spiegels met een diameter van 8,2 meter heeft. Maar het was onder andere door de sterk toenemende gewichten van de spiegels tot ruim twintig jaar geleden helemaal niet zeker of we überhaupt nóg grotere telescopen konden bouwen.
Al in de jaren zeventig dacht men na over telescopen met een spiegeldiameter van pakweg tien meter. Bijvoorbeeld bij de in de Verenigde Staten voorgestelde opvolger van de Hale Telescope. De eigenwijze ingenieur Jerry Nelson had een oplossing voor het ‘doorzakken’ van de hoofdspiegel. Dat gebeurt als gevolg van het grote gewicht van de spiegel en het draaien van de telescoop. Het maakt waarnemingen waardeloos. Waarom bouwden ze geen grote spiegel uit tientallen kleinere en dunnere spiegels? Daarmee kon het gewicht in theorie flink omlaag.
“Iedereen verklaarde hem voor gek”, zegt Fred Kamphues, die als ingenieur betrokken is bij het ontwerpen en testen van de spiegelsegmenten van de Thirty Meter Telescope. “Terwijl vergelijkbare projecten stuk voor stuk kozen voor hoofdspiegels uit één stuk, was hij eigenlijk stronteigenwijs en heeft zijn ontwerp met verschillende spiegelsegementen doorgezet.”
Uiteindelijk werd het project waaraan hij werkte de Keck-telescoop, met de eerste en nu nog een van de grootste gesegmenteerde spiegels ter wereld. Dit observatorium op Hawaï werkt nog steeds prima, en alle nieuwe grote telescopen borduren voort op het concept van een grote spiegel in stukken.
De hoofdspiegels van de grootste telescopen. Rechts telescopen in aanbouw zoals de Thirty Meter Telescope (rechtsboven, blauw), de European Extremely Large Telescope (rechtsmidden, blauw) en de Giant Magellan Telescope (middenonder, groen). Links bestaande telescopen zoals Keck, VLT en Hubble. De witte ring op de achtergrond is de geannuleerd Overwhelmingly Large Telescope. Linksonder ter vergelijking een tennisveld.
Cmglee via CC BY-SA 3.0
(Kennislink)
De nieuwe ogen van de sterrenkunde
Drie nieuwe telescopen kijken dieper dan ooit het universum in
Drie reuzentelescopen die momenteel verrijzen, overtreffen de huidige kijkers verreweg wat betreft gevoeligheid. Het wordt daardoor mogelijk om exoplaneten direct te zien en naburige sterrenstelsels tot in detail te bekijken. NEMO Kennislink spreekt met een Nederlandse ingenieur van de Thirty Meter Telescope, een van de nieuwe meesters van de nachthemel.
door Roel van der Heijden
Astronomen schuwen geen superlatieven om hun toekomstige ‘speelgoed’ te beschrijven. Neem de Giant Magellan Telescope (gigantische Magelhaense telescoop) of de European Extremely Large Telescope (Europese extreem grote telescoop). Eigenlijk beschrijft alleen de naam van de Thirty Meter Telescope zonder opsmuk waar het om gaat: een telescoop met een hoofdspiegel van dertig meter in diameter. En ja, ook dat mag best extreem of gigantisch groot genoemd worden.
Groter is nu eenmaal beter in de wereld van telescopen. ‘Kijkers’ met een grotere hoofdspiegel zien meer: de resolutie neemt toe, waardoor er meer details zichtbaar zijn, maar ook het vermogen om zwakke objecten waar te nemen is groter, zodat ze verder dan ooit het universum in turen.
Verschillende beelden van de Very Large Telescope, een van de grootste bestaande telescopen. We zien (met de klok mee) Jupiter, de Sombreronevel, een stofring om een ster en de eerste direct opname van een exoplaneet. Vergroot de afbeelding voor meer uitleg over de foto’s.
ESO & L. Fletcher/ESO/ESO & J. L. Beuzit et al. & SPHERE Consortium/ ESO
Wetenschappers verwachten met de volgende generatie telescopen onder andere direct exoplaneten – planeten rondom andere sterren – te zien, en misschien zelfs de samenstelling van hun atmosfeer te bepalen. Ook is het mogelijk om sterrenstelsels die relatief dichtbij zijn in detail onder de loep te nemen. Uit bijvoorbeeld de verdeling van sterren bepalen onderzoekers dan de evolutie van die stelsels. Verder kijken ze veel dieper het universum in naar extreem zwakke objecten. Zo wordt meer duidelijk over de vroege processen die het universum vormgaven.
De telescopen zijn over ongeveer tien jaar af en de voorbereidingen zijn momenteel in volle gang. Locaties worden bouwrijp gemaakt en de spiegels geslepen. Maar dat wil nog niet zeggen dat het vanaf nu een routineklus is. NEMO Kennislink zoomt in op de uitdagingen.
ESO/L. Calçada
European Extremely Large Telescope
De European Extremely Large Telescope (E-ELT) wordt door de Europese Zuidelijke Sterrenwacht ESO gebouwd en heeft van de nieuwe generatie telescopen de grootste spiegeldiameter. De hoofdspiegel bestaat uit 800 zeshoekige spiegeldelen.
Geplande voltooiing: 2024
Diameter hoofdspiegel: 39,3 meter
Locatie: Noord-Chili
Bouwkosten: 1,055 miljard euro
Priegelen op nanometer
Ten eerste stelt de bouw van een supertelescoop de ingenieurs op de proef. Om de ongekende beeldkwaliteit en precisie te halen, zetten ze ook de telescoop met een buitengewone precisie in elkaar. Fred Kamphues, die als ingenieur betrokken is bij het ontwerpen en testen van de spiegelsegmenten van de Thirty Meter Telescope, zegt dat de hoofdspiegel over de hele breedte van dertig meter niet meer mag afwijken dan tweehonderd nanometer van de theoretisch ideale vorm van een parabool. Dat is een 250ste deel van de dikte van een haar.
Fred Kamphues bij een 1,4 meter groot spiegeldeel van de Thirty Meter Telescope. De hoofdspiegel bestaat uit 492 van deze delen.
Fred Kamphues
Het gewicht van de spiegel en de constructie zelf wordt bij deze precisie een probleem. Doorbuigingen als gevolg van de zwaartekracht, hoe minimaal ook, zorgen al voor verstoringen. Zelfs een verschil van een paar gram vervormt het beeld. Specialisten slijpen het spiegeldeel daarom pas in de definitieve vorm bij het plaatsen op de montering van 27 dunne staafjes. Dat gebeurt met een bundel van hoogenergetische ionen. Het vervolgens testen en perfect laten aansluiten van de bijna vijfhonderd zeshoekige spiegels is een enorme krachttoer.
Omdat de spiegel continu beweegt en onder een andere hoek naar de hemel kijkt, moeten bovendien vervormingen te lijf worden gegaan die ontstaan door de verplaatsing van gewicht. Daarvoor zijn zo’n tienduizend motortjes aan de achterkant van de hoofdspiegel verantwoordelijk. Zij drukken de spiegeldelen onder elke telescoophoek in de juiste vorm, tot op tien nanometer precies. Via een vergelijkbaar systeem op een van de andere spiegels in de telescoop worden verstoringen van de aardatmosfeer te lijf te gaan. Een sterke laser licht de atmosfeer boven de telescoop door en bepaalt de turbulentie in de luchtlagen. Door de vorm van de spiegel razendsnel aan te passen heft de telescoop die verstoringen op en creëert een veel scherper beeld dan anders mogelijk is.
Giant magellan telescope artist's concept
Giant Magellan Telescope
De Giant Magellan Telescope (GMT) is wat betreft zijn afmeting de kleinste van de drie nieuwe supertelescopen. De hoofdspiegel bestaat uit zeven ronde spiegels, ieder met een diameter van 8,4 meter. Verantwoordelijk zijn onderzoeksinstituten en universiteiten uit Australië, Brazilië, Chili, Zuid-Korea en de Verenigde Staten.
Geplande voltooiing: 2025
Diameter hoofdspiegel: 24,5 meter
Locatie: Noord-Chili
Bouwkosten: ongeveer 1 miljard dollar
Centen
Ook organisatorisch en financieel gezien zijn de nieuwe telescopen uitdagend. Kamphues durft zelfs te beweren dat dit het moeilijkste onderdeel is, want waar haal je de financiering van ruwweg een miljard euro vandaan? “Eigenlijk heeft geen van de projecten de financiering al helemaal rond”, zegt Kamphues. “Bij de E-ELT ziet het er allemaal wel gezond uit, met landen als Polen en Australië die graag willen instappen met bijdragen. Bij GMT en TMT gaat het wat moeizamer, maar ik zie progressie. Als je uiteindelijk een locatie op een berg hebt met het begin van een constructie dan zijn partners eerder bereid om een deel van de telescoop te financieren. De technische ontwikkeling van de TMT gaat overigens gewoon door.”
De bouwkosten van de Hubble-ruimtetelescoop bedroegen uiteindelijk 2,5 miljard dollar.
NASA
Kamphues zegt ook dat de samenwerking tussen landen in een project soms lastig is. In het geval van de TMT leveren verschillende partnerlanden onderdelen. Uit India komen onder andere spiegelondersteuningen en software, Japan levert het glas voor de hoofdspiegel, de Verenigde Staten zijn verantwoordelijk voor de uiteindelijke vorm van de spiegel, China maakt de lasers van de telescoop en Canada bouwt de koepel. Alle onderdelen moeten aan strenge kwaliteitseisen voldoen én perfect op elkaar passen. “Je bouwt eigenlijk één extreem complex apparaat op twee continenten, alleen al wat betreft tijdzones is dat lastig”, zegt Kamphues. Verder is het ‘ervaringsverschil’ groot, terwijl in Amerika en Japan veel ervaring is met het bouwen van grote telescopen is dit voor China en India relatief nieuw.
Impressie van de TMT.
Courtesy TMT International Observatory
Thirty Meter Telescope
De Thirty Meter Telescope (TMT) is een samenwerkingproject van China, India, Japan en de Verenigde Staten. De TMT heeft een hoofdspiegel die bestaat uit 492 zeshoekige segmenten. Volgens de makers is het optische design van de telescoop het simpelst en heeft hij met maximaal tien minuten de minste tijd nodig om op plotselinge gebeurtenissen aan de nachthemel te reageren. Het afgelopen jaar kwam de TMT vooral in het nieuws omdat protesten van bewoners ervoor zorgde dat de bouwvergunning voor Mauna Kea (Hawaï) werd ingetrokken.
Geplande voltooiing: 2024
Diameter hoofdspiegel: 30 meter
Locatie: Hawaï, maar bouwvergunning is ingetrokken
Bouwkosten: 1,4 miljard dollar
Van de berg af
Tot slot levert ook de plek hoofdbrekens op. De locaties van de E-ELT en GMT (beide in Chili) zijn klaar voor de bouw. Maar zo eenvoudig verloopt het niet voor TMT. Dat werd duidelijk tijdens het officiële startschot van de bouw in oktober 2014. Die (ceremoniële) bijeenkomst werd verstoord door protesten van de lokale bevolking. Ze vonden dat er – naast de tientallen telescopen die er al staan – niet nóg een grote telescoop mocht komen op de voor hen heilige berg Mauna Kea.
Desondanks startte in april 2015 de bouw van de telescoop, wederom vergezeld door protesten van locals. Uiteindelijk begon ook de gouverneur van Hawaï vragen te stellen over de in 2014 verleende vergunning. Het hooggerechtshof van de Verenigde Staten besloot niet lang daarna dat de aanbestedingsprocedure voor de TMT overnieuw moest.
Zicht op Manau Kea met (van links naar rechts) Subaru-, Keck- en IRTF-telescoop.
Vadim Kurland via CC BY 2.0
Wat doe je dan? Zoek je een andere plek? Een telescoop van dit formaat zet je niet zomaar ergens neer. Het liefst plaats je deze zo hoog mogelijk op een berg waardoor je door slechts een deel van de atmosfeer heen hoeft te kijken. Die zorgt met turbulente koude en warme luchtlagen dat het zicht op de sterren vertroebelt (dit is ook de reden dat sterren fonkelen). Op een hoogte van vier kilometer heb je al bijna veertig procent van de atmosfeer onder je gelaten.
Ook moet het er donker zijn. Het dichtbevolkte en doorgaans goed verlichtte Nederland is wat dat betreft een van de slechtste plekken ter wereld om (in het zichtbare spectrum) sterren te kijken. Tot slot wil je zo min mogelijk dagen bewolking hebben (ook wat dat betreft is Nederland niet goed). Daarom staan veel reuzentelescopen de hoge en kurkdroge Atacama-woestijn in het noorden van Chili of hoog op vulkanen in Hawaï of de Canarische Eilanden.
Waar de TMT uiteindelijk terecht komt is de vraag. Kamphues vermoedt dat er ondanks verwoede pogingen bij de aanbesteding toch nog te weinig is geluisterd naar de wensen van de lokale bevolking. “Wij willen als bouwers van de TMT graag in gesprek met ze, maar er lijken tegenstanders te zijn die niet geïnteresseerd zijn in een compromis”, zegt hij. “Mauna Kea is nog steeds onze eerste keuze, maar er wordt nu ook gekeken naar een alternatieve plek. Voor de hand liggen Chili of op La Palma, maar het kan ook in het noorden van Mexico zijn, of in de Himalaya. Hoe dan ook weet ik zeker dat het gaat lukken.
De hoofdspiegel van een van de twee Keck-telescopen. 36 zeshoekige spiegelelementen hebben samen een diameter van 10 meter.
SiOwl via CC BY 3.0
Spiegel in stukken
Al sinds Galileo Galilei de in Nederland uitgevonden telescoop op de nachthemel richtte aan het begin van de zeventiende eeuw zijn telescopen groter geworden. Zo zijn we inmiddels uitgekomen bij de Very Large Telescope die vier gekoppelde spiegels met een diameter van 8,2 meter heeft. Maar het was onder andere door de sterk toenemende gewichten van de spiegels tot ruim twintig jaar geleden helemaal niet zeker of we überhaupt nóg grotere telescopen konden bouwen.
Al in de jaren zeventig dacht men na over telescopen met een spiegeldiameter van pakweg tien meter. Bijvoorbeeld bij de in de Verenigde Staten voorgestelde opvolger van de Hale Telescope. De eigenwijze ingenieur Jerry Nelson had een oplossing voor het ‘doorzakken’ van de hoofdspiegel. Dat gebeurt als gevolg van het grote gewicht van de spiegel en het draaien van de telescoop. Het maakt waarnemingen waardeloos. Waarom bouwden ze geen grote spiegel uit tientallen kleinere en dunnere spiegels? Daarmee kon het gewicht in theorie flink omlaag.
“Iedereen verklaarde hem voor gek”, zegt Fred Kamphues, die als ingenieur betrokken is bij het ontwerpen en testen van de spiegelsegmenten van de Thirty Meter Telescope. “Terwijl vergelijkbare projecten stuk voor stuk kozen voor hoofdspiegels uit één stuk, was hij eigenlijk stronteigenwijs en heeft zijn ontwerp met verschillende spiegelsegementen doorgezet.”
Uiteindelijk werd het project waaraan hij werkte de Keck-telescoop, met de eerste en nu nog een van de grootste gesegmenteerde spiegels ter wereld. Dit observatorium op Hawaï werkt nog steeds prima, en alle nieuwe grote telescopen borduren voort op het concept van een grote spiegel in stukken.
De hoofdspiegels van de grootste telescopen. Rechts telescopen in aanbouw zoals de Thirty Meter Telescope (rechtsboven, blauw), de European Extremely Large Telescope (rechtsmidden, blauw) en de Giant Magellan Telescope (middenonder, groen). Links bestaande telescopen zoals Keck, VLT en Hubble. De witte ring op de achtergrond is de geannuleerd Overwhelmingly Large Telescope. Linksonder ter vergelijking een tennisveld.
Cmglee via CC BY-SA 3.0
(Kennislink)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
quote:$100-Million Plan Will Send Probes to the Nearest Star
Funded by Russian entrepreneur Yuri Milner and with the blessing of Stephen Hawking, Breakthrough Starshot aims to send probes to Alpha Centauri in a generation
[...]
Deployed by the thousands from a mothership launched into Earth orbit, each nanocraft would unfurl a sail and catch a laser pulse to accelerate to 20 percent the speed of light—some 60,000 kilometers per second. Using a sophisticated adaptive-optics system of deformable mirrors to keep each pulse coherent and sharp against the blurring effects of the atmosphere, the laser array would boost perhaps one orbiting nanocraft per day. Each laser pulse would contain as much power as that produced by a space shuttle rocketing into orbit.
[...]
When the student is ready, the teacher will appear.
When the student is truly ready, the teacher will disappear.
When the student is truly ready, the teacher will disappear.
Ik hoorde zoiets op de radio.quote:
Wat ik niet snap is:
Ten eerste hoe ga je communiceren op die afstand? De probe is toch nog jaren onderweg en mag bijna geen massa hebben. Hoe neem je energie mee of wek je het op, je hebt nogal wat nodig om signalen terug naar aarde te sturen.
Hoe krijg je het met die snelheid voor elkaar om iets van een foto te maken of andere data te verzamelen? De reistijd langs de planeet is iets van 0.1 seconde.
Hoe krijg je op die afstand de koers correct? Met dit systeem kan je van af het begin niet meer bijsturen neem ik aan.
Plutonium (denk aan de Voyager 1)quote:
[..]
Ik hoorde zoiets op de radio.
Wat ik niet snap is:
Ten eerste hoe ga je communiceren op die afstand? De probe is toch nog jaren onderweg en mag bijna geen massa hebben. Hoe neem je energie mee of wek je het op, je hebt nogal wat nodig om signalen terug naar aarde te sturen.
Of op een andere manier
Vijf manieren om naar de nieuwe planeet Proxima b te vliegen
Tegen de tijd dat de sonde in de buurt komt remt ie vanzelf afquote:Hoe krijg je het met die snelheid voor elkaar om iets van een foto te maken of andere data te verzamelen? De reistijd langs de planeet is iets van 0.1 seconde.
Software wat zichzelf corrigeert via de camera's naar bepaalde sterrenquote:Hoe krijg je op die afstand de koers correct? Met dit systeem kan je van af het begin niet meer bijsturen neem ik aan.
[ Bericht 4% gewijzigd door -CRASH- op 25-08-2016 19:43:48 ]
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
Maar het wordt super licht, in de orde van grammen en niet kilo's heb ik begrepen. Een reactor is dat zeker niet.quote:
[..]
Plutonium
[..]
Tegen de tijd dat de sonde in de buurt komt remt ie vanzelf af
[..]
Software wat zichzelf corrigeert op zicht naar bepaalde sterren
Hoe zo zal de sonde afremmen, de zwaartekracht wordt alleen maar groter.
De aandrijving is vanaf de aarde door middel van laser, dan kan je toch niet bijsturen?
29-08-2016
Russische RATAN-telescoop vindt mysterieus radiosignaal
De centrale antenne van de Russische RATAN-radiotelescoop. (RATAN)
Met de Russische RATAN-radiotelescoop - een reflector-ring met een middellijn van 600 meter, opgesteld rond een centrale antenne - is een onverklaard radiosignaal opgepikt dat afkomstig is uit de richting van de ster HD 164595. Dat meldt wetenschapsjournalist Paul Gilster op de blogsite Centauri Dreams. Het signaal is al op 15 mei 2015 gedetecteerd, op een golflengte van 2,7 centimeter. De ware aard is nog volstrekt onduidelijk.
HD 164595 is een zonachtige ster met een leeftijd van ca. 6,3 miljard jaar op een afstand van 95 lichtjaar afstand in het sterrenbeeld Hercules. Hij wordt vergezeld door minstens één (gasvormige) planeet, met een omlooptijd van 40 dagen. Het is niet uitgesloten dat er rond de ster nog meer, kleinere planeten bewegen.
Of er sprake kan zijn van een kunstmatig radiosignaal, afkomstig van een intelligente beschaving, is volstrekt onduidelijk. De Russische ontdekkers roepen hun colleg's wereldwijd wel op om de ster continu in het oog te blijven houden. Tot op heden heeft het signaal zich niet herhaald.
De ontdekking zal volgens Gilster gepresenteerd worden tijdens het 67ste Internationale Astronautische Congres dat eind september plaatsvindt in Guadalajara, Mexico. (GS)
(allesoversterrenkunde)
Russische RATAN-telescoop vindt mysterieus radiosignaal
De centrale antenne van de Russische RATAN-radiotelescoop. (RATAN)
Met de Russische RATAN-radiotelescoop - een reflector-ring met een middellijn van 600 meter, opgesteld rond een centrale antenne - is een onverklaard radiosignaal opgepikt dat afkomstig is uit de richting van de ster HD 164595. Dat meldt wetenschapsjournalist Paul Gilster op de blogsite Centauri Dreams. Het signaal is al op 15 mei 2015 gedetecteerd, op een golflengte van 2,7 centimeter. De ware aard is nog volstrekt onduidelijk.
HD 164595 is een zonachtige ster met een leeftijd van ca. 6,3 miljard jaar op een afstand van 95 lichtjaar afstand in het sterrenbeeld Hercules. Hij wordt vergezeld door minstens één (gasvormige) planeet, met een omlooptijd van 40 dagen. Het is niet uitgesloten dat er rond de ster nog meer, kleinere planeten bewegen.
Of er sprake kan zijn van een kunstmatig radiosignaal, afkomstig van een intelligente beschaving, is volstrekt onduidelijk. De Russische ontdekkers roepen hun colleg's wereldwijd wel op om de ster continu in het oog te blijven houden. Tot op heden heeft het signaal zich niet herhaald.
De ontdekking zal volgens Gilster gepresenteerd worden tijdens het 67ste Internationale Astronautische Congres dat eind september plaatsvindt in Guadalajara, Mexico. (GS)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
29-08-2016
Speurtocht naar Planeet Negen leidt tot ontdekking van nieuwe 'extreme' ijsdwergen
De banen van enkele reeds bekende en nieuw ontdekte 'extreme' ijsdwergen in het zonnestelsel. (Robin Dienel)
In hun speurtocht naar een mogelijke 'Planeet Negen', in de buitendelen van het zonnestelsel, hebben Amerikaanse astronomen zeven interessante nieuwe ijsdwergen ontdekt in 'extreme' banen. De meeste ijsdwergen in de Kuipergordel (inclusief de dwergplaneet Pluto) bewegen gedurende het grootste deel van hun omloop buiten de baan van Neptunus, waarbij het verste punt van hun baan meestal niet veel verder ligt dan ca. 7,5 miljard kilometer - 50 maal de afstand aarde-zon. 'Extreme' ijsdwergen beschrijven echter zeer langgerekte banen, waarin ze op enorm veel grotere afstanden terecht kunnen komen.
De nieuwe extreme ijsdwergen zijn gevonden bij een gerichte speurtocht met de grootste digitale astronomische camera's ter wereld. Tot nu toe is daarmee ca. tien procent van de sterrenhemel in kaart gebracht. Het totale aantal extreme objecten moet enorm veel groter zijn: ze zijn alleen zichtbaar wanneer ze zich niet al te ver buiten de baan van Neptunus bevinden, maar objecten in langgerekte banen brengen juist de meeste tijd op grote afstand van de zon door.
Een van de nieuw ontdekte ijsdwergen, 2014 FE72 geheten, beschrijft zijn baan volledig buiten die van Neptunus, en beweegt in zo'n langgerekte omloopbaan dat hij maar liefst 3000 maal zo ver van de zon af kan staan als de aarde. Op die kolossale afstand zal zijn beweging regelmatig beïnvloed worden door de zwaartekracht van naburige sterren.
De nieuwe ontdekkingen zijn gepubliceerd in The Astronomical Journal. De hoop is dat onderzoek aan de baaneigenschappen van extreme ijsdwergen uiteindelijk meer informatie oplevert over processen tijdens de ontstaansperiode van het zonnestelsel. En met een beetje geluk leiden ze ook tot de ontdekking van Planeet Negen. Het bestaan van die verre, zware planeet wordt afgeleid uit de baaneigenschappen van reeds bekende ijsdwergen, maar tot nu toe is hij nog niet gevonden. (GS)
(allesoversterrenkunde)
Speurtocht naar Planeet Negen leidt tot ontdekking van nieuwe 'extreme' ijsdwergen
De banen van enkele reeds bekende en nieuw ontdekte 'extreme' ijsdwergen in het zonnestelsel. (Robin Dienel)
In hun speurtocht naar een mogelijke 'Planeet Negen', in de buitendelen van het zonnestelsel, hebben Amerikaanse astronomen zeven interessante nieuwe ijsdwergen ontdekt in 'extreme' banen. De meeste ijsdwergen in de Kuipergordel (inclusief de dwergplaneet Pluto) bewegen gedurende het grootste deel van hun omloop buiten de baan van Neptunus, waarbij het verste punt van hun baan meestal niet veel verder ligt dan ca. 7,5 miljard kilometer - 50 maal de afstand aarde-zon. 'Extreme' ijsdwergen beschrijven echter zeer langgerekte banen, waarin ze op enorm veel grotere afstanden terecht kunnen komen.
De nieuwe extreme ijsdwergen zijn gevonden bij een gerichte speurtocht met de grootste digitale astronomische camera's ter wereld. Tot nu toe is daarmee ca. tien procent van de sterrenhemel in kaart gebracht. Het totale aantal extreme objecten moet enorm veel groter zijn: ze zijn alleen zichtbaar wanneer ze zich niet al te ver buiten de baan van Neptunus bevinden, maar objecten in langgerekte banen brengen juist de meeste tijd op grote afstand van de zon door.
Een van de nieuw ontdekte ijsdwergen, 2014 FE72 geheten, beschrijft zijn baan volledig buiten die van Neptunus, en beweegt in zo'n langgerekte omloopbaan dat hij maar liefst 3000 maal zo ver van de zon af kan staan als de aarde. Op die kolossale afstand zal zijn beweging regelmatig beïnvloed worden door de zwaartekracht van naburige sterren.
De nieuwe ontdekkingen zijn gepubliceerd in The Astronomical Journal. De hoop is dat onderzoek aan de baaneigenschappen van extreme ijsdwergen uiteindelijk meer informatie oplevert over processen tijdens de ontstaansperiode van het zonnestelsel. En met een beetje geluk leiden ze ook tot de ontdekking van Planeet Negen. Het bestaan van die verre, zware planeet wordt afgeleid uit de baaneigenschappen van reeds bekende ijsdwergen, maar tot nu toe is hij nog niet gevonden. (GS)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Om dat in perspectief te plaatsen: dat is dus 450 miljard kilometer. Pluto staat op 'slechts' 4,3-7,4 miljard kilometer van de zon. Dat ding staat dus nog eens honderd keer zo ver weg als Plutoquote:
Een van de nieuw ontdekte ijsdwergen, 2014 FE72 geheten, beschrijft zijn baan volledig buiten die van Neptunus, en beweegt in zo'n langgerekte omloopbaan dat hij maar liefst 3000 maal zo ver van de zon af kan staan als de aarde. Op die kolossale afstand zal zijn beweging regelmatig beïnvloed worden door de zwaartekracht van naburige sterren.
En dat is dan maar 0,05 lichtjaar...
12-09-2016
Inslag waarbij maan ontstond was veel heviger dan gedacht
Illustratie van de catastrofale inslag die leidde tot het ontstaan van de maan. (Dana Berry/SwRI)
Dat de maan een paar miljard jaar geleden ontstond in de nasleep van een hevige kosmische inslag wordt door vrijwel niemand meer betwijfeld. Nieuw isotopenonderzoek van Amerikaanse wetenschappers wijst nu echter uit dat die inslag nog veel krachtiger was dan tot nu toe algemeen werd aangenomen.
In de begintijd van het zonnestelsel zou de pasgeboren aarde in botsing zijn gekomen met een kleinere protoplaneet, die Theia wordt genoemd. Uit de brokstukken van die botsing - voornamelijk materiaal van Theia - zou later de maan zijn samengeklonterd. Die inslagtheorie kan veel eigenschappen van het aarde-maanstelsel verklaren.
Onderzoek aan de precieze samenstelling van het maangesteente riep echter vragen op. De relatieve hoeveelheden isotopen van verschillende elementen is vrijwel exact gelijk aan die voor aards gesteente. Als de maan voornamelijk uit Theia-materiaal zou zijn ontstaan, zou je grotere verschillen verwachten.
In Nature zijn nu nieuwe, zeer gedetailleerde metingen gepubliceerd van de relatieve hoeveelheden van verschillende kalium-isotopen. Het maangesteente blijkt een piepklein beetje verrijkt te zijn met de zware isotoop kalium-41. De standaard-inslagtheorie kan dat niet goed verklaren.
In plaats daarvan lijken de nieuwe metingen te wijzen op een veel zwaardere kosmische inslag. Daarbij verdampte niet alleen Theia, maar ook het overgrote deel van de mantel van de aarde. Al dat materiaal kwam in een hete, supervloeibare schijf van materie terecht, waarin grootschalige menging optrad - dat verklaart de sterke overeenkomsten tussen gesteenten van de aarde en de maan.
De geringe verrijking van maangesteente met kalium-41 is nu goed te verklaren uit de manier waarop deze zwaardere isotoop condenseert uit zo'n supervloeibare fase, onder een druk van ongeveer 10 bar. De nieuwe metingen zijn vandaag online gepubliceerd in Nature. (GS)
(allesoversterrenkunde)
Inslag waarbij maan ontstond was veel heviger dan gedacht
Illustratie van de catastrofale inslag die leidde tot het ontstaan van de maan. (Dana Berry/SwRI)
Dat de maan een paar miljard jaar geleden ontstond in de nasleep van een hevige kosmische inslag wordt door vrijwel niemand meer betwijfeld. Nieuw isotopenonderzoek van Amerikaanse wetenschappers wijst nu echter uit dat die inslag nog veel krachtiger was dan tot nu toe algemeen werd aangenomen.
In de begintijd van het zonnestelsel zou de pasgeboren aarde in botsing zijn gekomen met een kleinere protoplaneet, die Theia wordt genoemd. Uit de brokstukken van die botsing - voornamelijk materiaal van Theia - zou later de maan zijn samengeklonterd. Die inslagtheorie kan veel eigenschappen van het aarde-maanstelsel verklaren.
Onderzoek aan de precieze samenstelling van het maangesteente riep echter vragen op. De relatieve hoeveelheden isotopen van verschillende elementen is vrijwel exact gelijk aan die voor aards gesteente. Als de maan voornamelijk uit Theia-materiaal zou zijn ontstaan, zou je grotere verschillen verwachten.
In Nature zijn nu nieuwe, zeer gedetailleerde metingen gepubliceerd van de relatieve hoeveelheden van verschillende kalium-isotopen. Het maangesteente blijkt een piepklein beetje verrijkt te zijn met de zware isotoop kalium-41. De standaard-inslagtheorie kan dat niet goed verklaren.
In plaats daarvan lijken de nieuwe metingen te wijzen op een veel zwaardere kosmische inslag. Daarbij verdampte niet alleen Theia, maar ook het overgrote deel van de mantel van de aarde. Al dat materiaal kwam in een hete, supervloeibare schijf van materie terecht, waarin grootschalige menging optrad - dat verklaart de sterke overeenkomsten tussen gesteenten van de aarde en de maan.
De geringe verrijking van maangesteente met kalium-41 is nu goed te verklaren uit de manier waarop deze zwaardere isotoop condenseert uit zo'n supervloeibare fase, onder een druk van ongeveer 10 bar. De nieuwe metingen zijn vandaag online gepubliceerd in Nature. (GS)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Vóór het internet dacht men dat de oorzaak van domheid een gebrek aan toegang tot informatie was. Inmiddels weten we beter.
https://en.m.wikipedia.or(...)_Spherical_Telescopequote:
China heeft toch de grootste telescoop ter wereld?
woensdag 6 mei 2015 17:54 schreef Libertarisch het volgende:
Helaas pindakaas dan, het leven is hard. Je kunt niet iedereen blijven begeleiden alsof het kinderen zijn, je zult het zelf moeten doen.
Helaas pindakaas dan, het leven is hard. Je kunt niet iedereen blijven begeleiden alsof het kinderen zijn, je zult het zelf moeten doen.
21-09-2016
NASA heeft ons wat te zeggen over "bewijs van verrassende activiteit op Europa"
© epa.
NASA geeft maandag aanstaande een telefonische persconferentie over nieuwe bevindingen die voortspruiten uit beelden van Europa, geschoten door ruimtetelescoop Hubble. Europa is in dit geval niet het werelddeel waarin wij leven, maar een van de manen van de planeet Jupiter.
De ruimtevaartorganisatie heeft het over "bewijs van verrassende activiteit die mogelijk verband houdt met de aanwezigheid van een oceaan onder de oppervlakte van Europa". De oppervlakte van de maan Europa bestaat uit een dikke laag ijs, waaronder al langer een vloeibare oceaan werd vermoed, maar nu zou de NASA daar dus bewijzen van hebben. Meteen wordt dan ook gedacht aan de mogelijkheid van buitenaards leven.
(HLN)
NASA heeft ons wat te zeggen over "bewijs van verrassende activiteit op Europa"
© epa.
NASA geeft maandag aanstaande een telefonische persconferentie over nieuwe bevindingen die voortspruiten uit beelden van Europa, geschoten door ruimtetelescoop Hubble. Europa is in dit geval niet het werelddeel waarin wij leven, maar een van de manen van de planeet Jupiter.
De ruimtevaartorganisatie heeft het over "bewijs van verrassende activiteit die mogelijk verband houdt met de aanwezigheid van een oceaan onder de oppervlakte van Europa". De oppervlakte van de maan Europa bestaat uit een dikke laag ijs, waaronder al langer een vloeibare oceaan werd vermoed, maar nu zou de NASA daar dus bewijzen van hebben. Meteen wordt dan ook gedacht aan de mogelijkheid van buitenaards leven.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
https://en.wikipedia.org/wiki/Europa_Reportquote:
21-09-2016
NASA heeft ons wat te zeggen over "bewijs van verrassende activiteit op Europa"
[ afbeelding ]
© epa.
NASA geeft maandag aanstaande een telefonische persconferentie over nieuwe bevindingen die voortspruiten uit beelden van Europa, geschoten door ruimtetelescoop Hubble. Europa is in dit geval niet het werelddeel waarin wij leven, maar een van de manen van de planeet Jupiter.
De ruimtevaartorganisatie heeft het over "bewijs van verrassende activiteit die mogelijk verband houdt met de aanwezigheid van een oceaan onder de oppervlakte van Europa". De oppervlakte van de maan Europa bestaat uit een dikke laag ijs, waaronder al langer een vloeibare oceaan werd vermoed, maar nu zou de NASA daar dus bewijzen van hebben. Meteen wordt dan ook gedacht aan de mogelijkheid van buitenaards leven.
(HLN)
Ook al heeft deze film geen goed einde.
Herman Finkers... He buurman, ik hier ?
Beetje tegenvallende filmquote:
[..]
https://en.wikipedia.org/wiki/Europa_Report
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
29-09-2016
"Saturnusmaan Dione verbergt een oceaan onder het ijs"
Saturnusmaan Dione met daaronder Saturnusringen. © epa.
Onderzoekers van de Koninklijke Sterrenwacht van België (KSB) hebben, op grond van nieuwe gegevens van de ruimtesonde Cassini, aangetoond dat de Saturnusmaan Dione een oceaan van vloeibaar water onder haar ijsoppervlak heeft. De Belgische studie verschijnt deze week in "Geophysical Research Letters".
Bij twee andere manen van Saturnus, Titan en Enceladus, en ook Europa, een maan van Jupiter, was men al vrij zeker dat er onder hun ijskorst grote oceanen waren, maar nu is er dus nog een "oceaanwereld".
De oceaan is enkele tientallen kilometers diep en omsluit een grote harde kern. Zo lijkt Dione erg op buur Enceladus, die ook bekend is omwille van de reusachtige stralen van waterdamp ("jets") die bij de zuidpool worden uitgestoten. Dione lijkt nu wel rustig, maar de littekens op haar oppervlak, in de vorm van grote ijskliffen, wijzen op een tumultueus verleden.
Leven
De oceaan van Dione was er waarschijnlijk al van bij het ontstaan van de maan en dus mogelijk een goede omgeving voor microscopisch leven. "De contactzone van de oceaan met de harde kern komt het meest in aanmerking. Daar kunnen de voedingsstoffen en de energie aanwezig zijn, die nodig zijn voor leven", zegt co-auteur Attilio Rivoldini.
Het aantal "oceaanwerelden", de ijsmanen en planeten met een ondergrondse oceaan, wordt groter bij elke nieuwe missie naar de buitengebieden van ons zonnestelsel. Met drie "oceaanwerelden" bij Jupiter, drie bij Saturnus, en mogelijk één bij Pluto, is het geen exclusieve club meer.
Isostatische benadering
Dankzij de nieuwe "isostatische" benadering kunnen deze werelden nu beter bestudeerd worden, zodra we hun vorm en gravitatieveld kennen. "Toekomstige missies zullen de manen van Jupiter bestuderen, maar ook de satellieten van Uranus en Neptunus zouden moeten onderzocht worden", vindt één van de auteurs, Mikael Beuthe.
(HLN)
"Saturnusmaan Dione verbergt een oceaan onder het ijs"
Saturnusmaan Dione met daaronder Saturnusringen. © epa.
Onderzoekers van de Koninklijke Sterrenwacht van België (KSB) hebben, op grond van nieuwe gegevens van de ruimtesonde Cassini, aangetoond dat de Saturnusmaan Dione een oceaan van vloeibaar water onder haar ijsoppervlak heeft. De Belgische studie verschijnt deze week in "Geophysical Research Letters".
Bij twee andere manen van Saturnus, Titan en Enceladus, en ook Europa, een maan van Jupiter, was men al vrij zeker dat er onder hun ijskorst grote oceanen waren, maar nu is er dus nog een "oceaanwereld".
De oceaan is enkele tientallen kilometers diep en omsluit een grote harde kern. Zo lijkt Dione erg op buur Enceladus, die ook bekend is omwille van de reusachtige stralen van waterdamp ("jets") die bij de zuidpool worden uitgestoten. Dione lijkt nu wel rustig, maar de littekens op haar oppervlak, in de vorm van grote ijskliffen, wijzen op een tumultueus verleden.
Leven
De oceaan van Dione was er waarschijnlijk al van bij het ontstaan van de maan en dus mogelijk een goede omgeving voor microscopisch leven. "De contactzone van de oceaan met de harde kern komt het meest in aanmerking. Daar kunnen de voedingsstoffen en de energie aanwezig zijn, die nodig zijn voor leven", zegt co-auteur Attilio Rivoldini.
Het aantal "oceaanwerelden", de ijsmanen en planeten met een ondergrondse oceaan, wordt groter bij elke nieuwe missie naar de buitengebieden van ons zonnestelsel. Met drie "oceaanwerelden" bij Jupiter, drie bij Saturnus, en mogelijk één bij Pluto, is het geen exclusieve club meer.
Isostatische benadering
Dankzij de nieuwe "isostatische" benadering kunnen deze werelden nu beter bestudeerd worden, zodra we hun vorm en gravitatieveld kennen. "Toekomstige missies zullen de manen van Jupiter bestuderen, maar ook de satellieten van Uranus en Neptunus zouden moeten onderzocht worden", vindt één van de auteurs, Mikael Beuthe.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Vond ik persoonlijk zelf ook.quote:
[..]
Beetje tegenvallende film
Herman Finkers... He buurman, ik hier ?
13-10-2016
Wetenschappers stichten nieuwe buitenaardse staat 'Asgardia'
Een team van ingenieurs, wetenschappers en juridische experts wil een ruimtestation oprichten dat onafhankelijk van de aarde zal zijn. Deze 'ruimtenatie' moet zo buiten de controle van individuele landen vallen.
Igor Ashurbeyli © Asgardia.
Het project wordt geleid door de Russische wetenschapper Igor Ashurbeyli, voorzitter van UNESCO's comité voor Ruimtewetenschap.
Onder de huidige wetten moeten overheden toestemming geven en toezicht houden op ruimteprogramma's die gerund worden in hun eigen landen, zelfs als ze commercieel zijn. Daarom willen de wetenschappers een nieuwe natie oprichten waar ruimteactiviteiten "kunnen bloeien, zonder de strenge restricties van de huidige controle door staten". Asgardia moet een "niemandsland" in een baan om de aarde worden.
"Asgardia is een volwaardige en onafhankelijke natie en een toekomstig lid van de Verenigde Naties, met alle kenmerkende eigenschappen die met deze status gepaard gaan."
Dr. Igor Ashurbeyli
Vrede in de ruimte
Het team doopte de nieuwe staat 'Asgardia' - afgeleid van Asgard, een van de negen werelden in de Noorse mythologie. Ze roepen het publiek op om te helpen met het ontwerp van de vlag, het embleem en het volkslied van de natie.
Sinds de lancering van woensdag kunnen mensen zich inschrijven als burger van Asgardia. Op het ogenblik van dit schrijven staat de teller al op bijna 13.000 "inwoners". "Fysiek zullen de burgers van deze natie op Aarde wonen: ze zullen in verschillende landen op Aarde leven, dus ze zullen burgers van hun eigen land zijn en tegelijkertijd burgers van Asgardia," vertelt dr. Ashurbeyli. "Als het aantal aanvragen [tot burgerschap, red.] boven de 100.000 gaat, kunnen we officieel de status van staat aanvragen bij de VN," voegt hij eraan toe.
"Asgardia is een volwaardige en onafhankelijke natie en een toekomstig lid van de Verenigde Naties, met alle kenmerkende eigenschappen die met deze status gepaard gaan, aldus Ashurbeyli. "De essentie van Asgardia is Vrede in de Ruimte, en de verhindering dat de aardse conflicten naar de ruimte overgebracht worden. Asgardia is ook uniek in filosofisch aspect: het dient de hele mensheid en iedereen, onafhankelijk van zijn of haar persoonlijk welzijn en de welvarendheid van het land waar ze toevallig geboren zijn."
Opportuniteiten voor andere landen
"De missie van Asgardia is om opportuniteiten te creëren voor een bredere toegang tot de ruimte. Het is opwindend dat we daarmee niet-traditionele ruimtevaartnaties de mogelijkheid bieden om hun wetenschappelijke ambities mogelijk te maken."
Professor David Alexander
Het consortium zal de eerste Asgardia-satelliet in 2017 lanceren, terwijl het project zich vandaaruit verder ontwikkeld.
Van de 196 landen op aarde, hebben er momenteel slechts dertien landen satellieten gelanceerd: de USSR (in 1957), de VS, Frankrijk, Japan, China, het VK, India, Rusland, Oekraïne, Israël, Iran, Zuid-Korea en Noord-Korea. Daarnaast heeft ook één regionale organisatie, het Europees ruimteagentschap ESA, een satelliet in een baan om de aarde gebracht.
"De missie van Asgardia is om opportuniteiten te creëren voor een bredere toegang tot de ruimte. Het is opwindend dat we daarmee niet-traditionele ruimtevaartnaties de mogelijkheid bieden om hun wetenschappelijke ambities mogelijk te maken," zegt professor David Alexander, directeur van het Rice Space Institute aan de Rice University in Houston, Texas.
Bescherming van de aarde
"Het Asgardia-project kan onder andere helpen om betere antwoorden voor te bereiden voor het toekomstige beheer van de ruimte - een onderwerp van grote zorg voor de Verenigde Naties."
Dr. Joseph Pelton
Een van de eerste geplande projecten is de bouw van een schild dat de aarde moet beschermen tegen de inslag van asteroïden, ruimteafval en zonnewinden. Naar schatting meer dan 20.000 stuks ruimteafval, waaronder een inactief ruimtetuig, stukken van raketten en lanceertoestellen en brokstukken vormen een gevaar terwijl ze in banen om de aarde cirkelen.
Terwijl de VN al stappen ondernomen hebben om potentieel gevaarlijke scenario's te herkennen, beweert het team dat Asgardia op deze ontwikkelingen zal verderbouwen om een meer omvangrijk mechanisme aan te bieden.
"Het Asgardia-project kan onder andere helpen om betere antwoorden voor te bereiden voor het toekomstige beheer van de ruimte - een onderwerp van grote zorg voor de Verenigde Naties," zegt dr. Joseph Pelton, de voormalige decaan van de International Space University in Straatsburg. "Het opwindende aan dit initiatief is de driefasige benadering om een bredere toegang tot de ruimte te bieden, vrede in de ruimte te promoten en kosmische gevaren en defensie van de planeet aan te pakken."
(HLN)
Wetenschappers stichten nieuwe buitenaardse staat 'Asgardia'
Een team van ingenieurs, wetenschappers en juridische experts wil een ruimtestation oprichten dat onafhankelijk van de aarde zal zijn. Deze 'ruimtenatie' moet zo buiten de controle van individuele landen vallen.
Igor Ashurbeyli © Asgardia.
Het project wordt geleid door de Russische wetenschapper Igor Ashurbeyli, voorzitter van UNESCO's comité voor Ruimtewetenschap.
Onder de huidige wetten moeten overheden toestemming geven en toezicht houden op ruimteprogramma's die gerund worden in hun eigen landen, zelfs als ze commercieel zijn. Daarom willen de wetenschappers een nieuwe natie oprichten waar ruimteactiviteiten "kunnen bloeien, zonder de strenge restricties van de huidige controle door staten". Asgardia moet een "niemandsland" in een baan om de aarde worden.
"Asgardia is een volwaardige en onafhankelijke natie en een toekomstig lid van de Verenigde Naties, met alle kenmerkende eigenschappen die met deze status gepaard gaan."
Dr. Igor Ashurbeyli
Vrede in de ruimte
Het team doopte de nieuwe staat 'Asgardia' - afgeleid van Asgard, een van de negen werelden in de Noorse mythologie. Ze roepen het publiek op om te helpen met het ontwerp van de vlag, het embleem en het volkslied van de natie.
Sinds de lancering van woensdag kunnen mensen zich inschrijven als burger van Asgardia. Op het ogenblik van dit schrijven staat de teller al op bijna 13.000 "inwoners". "Fysiek zullen de burgers van deze natie op Aarde wonen: ze zullen in verschillende landen op Aarde leven, dus ze zullen burgers van hun eigen land zijn en tegelijkertijd burgers van Asgardia," vertelt dr. Ashurbeyli. "Als het aantal aanvragen [tot burgerschap, red.] boven de 100.000 gaat, kunnen we officieel de status van staat aanvragen bij de VN," voegt hij eraan toe.
"Asgardia is een volwaardige en onafhankelijke natie en een toekomstig lid van de Verenigde Naties, met alle kenmerkende eigenschappen die met deze status gepaard gaan, aldus Ashurbeyli. "De essentie van Asgardia is Vrede in de Ruimte, en de verhindering dat de aardse conflicten naar de ruimte overgebracht worden. Asgardia is ook uniek in filosofisch aspect: het dient de hele mensheid en iedereen, onafhankelijk van zijn of haar persoonlijk welzijn en de welvarendheid van het land waar ze toevallig geboren zijn."
Opportuniteiten voor andere landen
"De missie van Asgardia is om opportuniteiten te creëren voor een bredere toegang tot de ruimte. Het is opwindend dat we daarmee niet-traditionele ruimtevaartnaties de mogelijkheid bieden om hun wetenschappelijke ambities mogelijk te maken."
Professor David Alexander
Het consortium zal de eerste Asgardia-satelliet in 2017 lanceren, terwijl het project zich vandaaruit verder ontwikkeld.
Van de 196 landen op aarde, hebben er momenteel slechts dertien landen satellieten gelanceerd: de USSR (in 1957), de VS, Frankrijk, Japan, China, het VK, India, Rusland, Oekraïne, Israël, Iran, Zuid-Korea en Noord-Korea. Daarnaast heeft ook één regionale organisatie, het Europees ruimteagentschap ESA, een satelliet in een baan om de aarde gebracht.
"De missie van Asgardia is om opportuniteiten te creëren voor een bredere toegang tot de ruimte. Het is opwindend dat we daarmee niet-traditionele ruimtevaartnaties de mogelijkheid bieden om hun wetenschappelijke ambities mogelijk te maken," zegt professor David Alexander, directeur van het Rice Space Institute aan de Rice University in Houston, Texas.
Bescherming van de aarde
"Het Asgardia-project kan onder andere helpen om betere antwoorden voor te bereiden voor het toekomstige beheer van de ruimte - een onderwerp van grote zorg voor de Verenigde Naties."
Dr. Joseph Pelton
Een van de eerste geplande projecten is de bouw van een schild dat de aarde moet beschermen tegen de inslag van asteroïden, ruimteafval en zonnewinden. Naar schatting meer dan 20.000 stuks ruimteafval, waaronder een inactief ruimtetuig, stukken van raketten en lanceertoestellen en brokstukken vormen een gevaar terwijl ze in banen om de aarde cirkelen.
Terwijl de VN al stappen ondernomen hebben om potentieel gevaarlijke scenario's te herkennen, beweert het team dat Asgardia op deze ontwikkelingen zal verderbouwen om een meer omvangrijk mechanisme aan te bieden.
"Het Asgardia-project kan onder andere helpen om betere antwoorden voor te bereiden voor het toekomstige beheer van de ruimte - een onderwerp van grote zorg voor de Verenigde Naties," zegt dr. Joseph Pelton, de voormalige decaan van de International Space University in Straatsburg. "Het opwindende aan dit initiatief is de driefasige benadering om een bredere toegang tot de ruimte te bieden, vrede in de ruimte te promoten en kosmische gevaren en defensie van de planeet aan te pakken."
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
12-10-2016
Nieuwe dwergplaneet ontdekt in ons zonnestelsel (en er zweeft mogelijk nog een grotere rond)
Een artistieke impressie van de dwergplaneet Sedna, vergelijkbaar met de nieuwe 2014 UZ224. © reuters.
sterrenkunde Ons zonnestelsel is een nieuwe telg rijker. Amerikaanse wetenschappers hebben een nieuwe dwergplaneet ontdekt, ver voorbij Pluto. De planeet, die voorlopig 2014 UZ224 werd gedoopt, bevindt zich op 13,7 miljard kilometer van de zon. Dat meldt de Amerikaanse zender National Public Radio (NPR).
De dwergplaneet is met een doorsnede van ongeveer 530 kilometer kleiner dan de maantjes die rond Pluto draaien. Charon, de grootste maan van Pluto, meet ongeveer 1.200 kilometer in diameter. Een jaar op 2014 UZ224, de tijd die de dwergplaneet nodig heeft om rond de zon te draaien, is gelijk aan ongeveer 1.100 jaar op de Aarde. Ter vergelijking, een jaar op Pluto duurt 'maar' 248 jaar op Aarde.
Wetenschappers van de universiteit van Michigan ontdekten de dwergplaneet met de hulp van de speciale 'Dark Energy Camera', die op een telescoop in de Chileense Andes is geïnstalleerd. Dat gebeurde in opdracht van het Amerikaanse departement voor Energie om een kaart te maken van verre zonnestelsels.
Astronomieprofessor David Gerdes had enkele jaren geleden tijdens de zomer enkele studenten op bezoek. Hij besloot hen een project te geven en vroeg hen om objecten te zoeken aan de rand van de kaart van de Melkweg. De studenten gingen daarop op zoek naar dingen die bewogen. "Objecten in het zonnestelsel lijken op een andere plaats aan de hemel te staan als je ze op verschillende momenten bekijken", legt Gerdes uit aan NPR.
Te klein?
Sterren en zonnestelsels zijn zo ver van de Aarde verwijderd dat ze bijna statisch lijken, maar een planeet of een asteroïde zal zich nacht per nacht op een iets andere positie bevinden. Het object zal eruitzien als een lichtpuntje dat lijkt te bewegen ten opzichte van een statische achtergrond van sterren. Als je die puntjes nacht na nacht met elkaar verbindt, kun je de baan van het object rond de zon beginnen berekenen. Tot zover de theorie, want de foto's die Gerdes had gemaakt, waren niet tijdens opeenvolgende nachten gemaakt. Uiteindelijk was er gespecialiseerde software voor nodig om op basis van de gefragmenteerde informatie toch een betrouwbare berekening te maken.
Of de nieuwe dwergplaneet die naam ook waardig is, moet nog blijken. Volgens sommige astronomen zou 2014 UZ224 immers te klein zijn om beschouwd te worden als dwergplaneet. Het is niet de eerste keer dat er een nieuwe dwergplaneet wordt ontdekt. De voorbije jaren werden onder meer dwergplaneten Sedna, Eris en Makemake gevonden.
Mysterieuze planeet
Het onderzoek van Gerdes' studenten kan alvast bijdragen tot de verdere zoektocht naar planeten. Astronomen denken dat er zich nog een enorme planeet schuilhoudt in de verste uithoeken van ons zonnestelsel, maar tot nog toe heeft niemand een glimp van de zogenoemde Planet Nine kunnen opvangen. Gerdes denkt dat het best mogelijk is dat Planet Nine te zien is op een van de beelden die hij heeft genomen voor zijn kaart van het zonnestelsel. "De jacht is geopend", aldus Gerdes.
(HLN)
Nieuwe dwergplaneet ontdekt in ons zonnestelsel (en er zweeft mogelijk nog een grotere rond)
Een artistieke impressie van de dwergplaneet Sedna, vergelijkbaar met de nieuwe 2014 UZ224. © reuters.
sterrenkunde Ons zonnestelsel is een nieuwe telg rijker. Amerikaanse wetenschappers hebben een nieuwe dwergplaneet ontdekt, ver voorbij Pluto. De planeet, die voorlopig 2014 UZ224 werd gedoopt, bevindt zich op 13,7 miljard kilometer van de zon. Dat meldt de Amerikaanse zender National Public Radio (NPR).
De dwergplaneet is met een doorsnede van ongeveer 530 kilometer kleiner dan de maantjes die rond Pluto draaien. Charon, de grootste maan van Pluto, meet ongeveer 1.200 kilometer in diameter. Een jaar op 2014 UZ224, de tijd die de dwergplaneet nodig heeft om rond de zon te draaien, is gelijk aan ongeveer 1.100 jaar op de Aarde. Ter vergelijking, een jaar op Pluto duurt 'maar' 248 jaar op Aarde.
Wetenschappers van de universiteit van Michigan ontdekten de dwergplaneet met de hulp van de speciale 'Dark Energy Camera', die op een telescoop in de Chileense Andes is geïnstalleerd. Dat gebeurde in opdracht van het Amerikaanse departement voor Energie om een kaart te maken van verre zonnestelsels.
Astronomieprofessor David Gerdes had enkele jaren geleden tijdens de zomer enkele studenten op bezoek. Hij besloot hen een project te geven en vroeg hen om objecten te zoeken aan de rand van de kaart van de Melkweg. De studenten gingen daarop op zoek naar dingen die bewogen. "Objecten in het zonnestelsel lijken op een andere plaats aan de hemel te staan als je ze op verschillende momenten bekijken", legt Gerdes uit aan NPR.
Te klein?
Sterren en zonnestelsels zijn zo ver van de Aarde verwijderd dat ze bijna statisch lijken, maar een planeet of een asteroïde zal zich nacht per nacht op een iets andere positie bevinden. Het object zal eruitzien als een lichtpuntje dat lijkt te bewegen ten opzichte van een statische achtergrond van sterren. Als je die puntjes nacht na nacht met elkaar verbindt, kun je de baan van het object rond de zon beginnen berekenen. Tot zover de theorie, want de foto's die Gerdes had gemaakt, waren niet tijdens opeenvolgende nachten gemaakt. Uiteindelijk was er gespecialiseerde software voor nodig om op basis van de gefragmenteerde informatie toch een betrouwbare berekening te maken.
Of de nieuwe dwergplaneet die naam ook waardig is, moet nog blijken. Volgens sommige astronomen zou 2014 UZ224 immers te klein zijn om beschouwd te worden als dwergplaneet. Het is niet de eerste keer dat er een nieuwe dwergplaneet wordt ontdekt. De voorbije jaren werden onder meer dwergplaneten Sedna, Eris en Makemake gevonden.
Mysterieuze planeet
Het onderzoek van Gerdes' studenten kan alvast bijdragen tot de verdere zoektocht naar planeten. Astronomen denken dat er zich nog een enorme planeet schuilhoudt in de verste uithoeken van ons zonnestelsel, maar tot nog toe heeft niemand een glimp van de zogenoemde Planet Nine kunnen opvangen. Gerdes denkt dat het best mogelijk is dat Planet Nine te zien is op een van de beelden die hij heeft genomen voor zijn kaart van het zonnestelsel. "De jacht is geopend", aldus Gerdes.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
quote:Universe has two trillion more galaxies than previously thought
Hubble telescope images from deep space were collected over 20 years to solve the puzzle the cosmos harbors
There are a dizzying two trillion galaxies in the universe, up to 20 times more than previously thought, astronomers reported on Thursday. The surprising find, based on 3D modeling of images collected over 20 years by the Hubble Space Telescope, was published in the Astronomical Journal.
Scientists have puzzled over how many galaxies the cosmos harbors at least since US astronomer Edwin Hubble showed in 1924 that Andromeda, a neighboring galaxy, was not part of our own Milky Way. But even in the era of modern astronomy, getting an accurate tally has proven difficult.
To begin with, there is only part of the cosmos where light given off by distant objects has had time to reach Earth. The rest is effectively beyond our reach. And even within this “observable universe”, current technology only allows us to glimpse 10% of what is out there, according to the new findings.
“It boggles the mind that over 90% of the galaxies in the universe have yet to be studied,” commented Christopher Conselice of the University of Nottingham, who led the study. “Who knows what interesting properties we will find when we observe these galaxies with the next generation of telescopes?” he said in a statement.
Using deep space images from Hubble, Conselice and his team painstakingly converted them into 3D to measure the number of galaxies at different times in the history of the universe. The analysis reached back more than 13bn years – very near the time of the “Big Bang” thought to have given birth to the universe.
A galaxy is a system of millions or billions or stars, held together by gravity, with planetary systems within them. Using new mathematical models, the astronomers were able to infer the number of “invisible” galaxies beyond the reach of telescopes, leading to the surprising realization that the vast majority are too faint and far away to be seen.
When the universe was only a few billion years old, there were ten times as many galaxies in a given volume of space than there are today, the findings suggest. This in turn suggests that “significant evolution must have occurred to reduce their number through extensive merging of systems”.
Free Assange! Hack the Planet
[b]Op dinsdag 6 januari 2009 19:59 schreef Papierversnipperaar het volgende:[/b]
De gevolgen van de argumenten van de anti-rook maffia
[b]Op dinsdag 6 januari 2009 19:59 schreef Papierversnipperaar het volgende:[/b]
De gevolgen van de argumenten van de anti-rook maffia
Abandoned in space in 1967, a US satellite has started transmitting again.
http://www.thevintagenews(...)-transmitting-again/
http://www.thevintagenews(...)-transmitting-again/
When the student is ready, the teacher will appear.
When the student is truly ready, the teacher will disappear.
When the student is truly ready, the teacher will disappear.
Volgend jaar alweer 60 jaar geleden...
Laika
3 november 1957:
Het Russische ruimteschip Spoetnik II gelanceerd met daarin een hond genaamd Laika. Laika is het eerste levende wezen dat de ruimte in wordt gebracht. Het Russische straathondje overleefde de ruimtereis niet en stierf een paar uur na de lancering. De reis maakte van Laika wel een van de beroemdste honden ter wereld.
De Russen waren in 1957 bezig met de bouw van een nieuw ruimteschip dat ze in november wilden lanceren. Besloten werd om ook een hond mee de ruimte in te sturen om zo te kijken hoe een levend organisme zou reageren op de omstandigheden in de ruimte. Er werden drie zwerfhondjes van de straat geplukt. Deze drie honden ondergingen een trainingsprogramma om ze klaar te stomen voor de ruimtereis.
Training van de honden
De drie honden met de namen Muskha, Laika en Albina werden door wetenschappers Vladimir Yazdovsky en Oleg Gazenko getraind. De dieren werden voor meerdere perioden in kleine kooien gehouden om ze te laten wennen aan kleine ruimtes, de ruimte in de raket waar ze in kwamen te zitten zou ook klein zijn. Verder werden ze aan verschillende apparaten onderworpen die de lancering van een ruimteraket nabootste en de geluiden die daarbij kwamen. Ook kregen de honden speciaal vloeibaar voedsel om te wennen aangezien ze dit in de ruimte ook zouden krijgen. Uiteindelijk werd er één hond geselecteerd die ook echt de ruimte in zou gaan.
Lancering Spoetnik II
Laika werd geselecteerd om de ruimtereis te maken. Het vrouwelijke zwerfhondje was drie jaar oud en woog 6 kilo. Op 3 november 1957 werd de Spoetnik II, met daarin Laika, gelanceerd. Op 13 november 1957 verklaarden de Russen dat Laika was overleden, maar over de doodsoorzaak was lange tijd veel onduidelijkheid.
Doodsoorzaak Laika
Het was nooit de bedoeling dat de Spoetnik nog naar de aarde terug zou keren. Op 14 mei 1958 verbrandde Spoetnik II toen het terugkeerde in de atmosfeer. Laika was toen al lang gestorven. De Russen hadden het plan gehad om vergif in het eten van Laika te doen, maar zover is het nooit gekomen. De Russen hebben lange tijd geheim gehouden wat er precies met het hondje gebeurd is. Pas in 2002 werd bekend dat Laika na ongeveer zeven uur in de ruimte te zijn geweest, overleed aan de gevolgen van stress en oververhitting.
Laika
3 november 1957:
Het Russische ruimteschip Spoetnik II gelanceerd met daarin een hond genaamd Laika. Laika is het eerste levende wezen dat de ruimte in wordt gebracht. Het Russische straathondje overleefde de ruimtereis niet en stierf een paar uur na de lancering. De reis maakte van Laika wel een van de beroemdste honden ter wereld.
De Russen waren in 1957 bezig met de bouw van een nieuw ruimteschip dat ze in november wilden lanceren. Besloten werd om ook een hond mee de ruimte in te sturen om zo te kijken hoe een levend organisme zou reageren op de omstandigheden in de ruimte. Er werden drie zwerfhondjes van de straat geplukt. Deze drie honden ondergingen een trainingsprogramma om ze klaar te stomen voor de ruimtereis.
Training van de honden
De drie honden met de namen Muskha, Laika en Albina werden door wetenschappers Vladimir Yazdovsky en Oleg Gazenko getraind. De dieren werden voor meerdere perioden in kleine kooien gehouden om ze te laten wennen aan kleine ruimtes, de ruimte in de raket waar ze in kwamen te zitten zou ook klein zijn. Verder werden ze aan verschillende apparaten onderworpen die de lancering van een ruimteraket nabootste en de geluiden die daarbij kwamen. Ook kregen de honden speciaal vloeibaar voedsel om te wennen aangezien ze dit in de ruimte ook zouden krijgen. Uiteindelijk werd er één hond geselecteerd die ook echt de ruimte in zou gaan.
Lancering Spoetnik II
Laika werd geselecteerd om de ruimtereis te maken. Het vrouwelijke zwerfhondje was drie jaar oud en woog 6 kilo. Op 3 november 1957 werd de Spoetnik II, met daarin Laika, gelanceerd. Op 13 november 1957 verklaarden de Russen dat Laika was overleden, maar over de doodsoorzaak was lange tijd veel onduidelijkheid.
Doodsoorzaak Laika
Het was nooit de bedoeling dat de Spoetnik nog naar de aarde terug zou keren. Op 14 mei 1958 verbrandde Spoetnik II toen het terugkeerde in de atmosfeer. Laika was toen al lang gestorven. De Russen hadden het plan gehad om vergif in het eten van Laika te doen, maar zover is het nooit gekomen. De Russen hebben lange tijd geheim gehouden wat er precies met het hondje gebeurd is. Pas in 2002 werd bekend dat Laika na ongeveer zeven uur in de ruimte te zijn geweest, overleed aan de gevolgen van stress en oververhitting.
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
07-11-2016
‘First light’ voor Breakthrough Listen project op Parkes radiotelescoop
De Parkes-radiotelescoop in Australië.
Breakthrough Listen, de 10 jaar durende, 100 miljoen dollar kostende zoektocht naar intelligent buitenaards leven, kondigde vandaag aan de eerste waarnemingen te hebben gedaan met de Parkes radiotelescoop in Australië. Breakthrough Listen werd in 2015 gelanceerd door internetondernemer Yuri Milner en natuurkundige Stephen Hawking.
Breakthrough Listen maakte al gebruik van de Green Bank telescoop in West Virginia, VS, and the Automated Planet Finder (APF) van de Lick Sterrenwacht in Californië, VS. De 64 meter grote radioschotel in New South Wales, Australië, beschikt nu over dezelfe speciale ontvangers om naar radiosignalen van buitenaardse beschavingen te zoeken als de Green Bank telescoop. Met deze beide telescopen kan de gehele hemel worden afgespeurd en het is nu het krachtigste project om naar dit soort signalen te zoeken. Na een test periode van veertien dagen zijn vandaag (8 november, lokale tijd) de eerste echte waarnemingen gedaan aan Proxima Centauri, waar onlangs een aardachtige exoplaneet is ontdekt. De kans om daar ook echt iets te vinden, werd klein geacht, maar de meest nabije exoplaneet was zeker een geschikt object om de eerste waarnemingen aan te doen.
De Parkes radioschotel is een beroemde radiotelescoop. In 1969, tijdens de Apollo 11-missie, speelde ze een belangrijke rol bij het opvangen van live tv-beelden van de eerste stap op de maan. De komende vijf jaar zal Breakthrough Listen 25% van de waarneemtijd van Parkes gebruiken
(allesoversterrenkunde)
‘First light’ voor Breakthrough Listen project op Parkes radiotelescoop
De Parkes-radiotelescoop in Australië.
Breakthrough Listen, de 10 jaar durende, 100 miljoen dollar kostende zoektocht naar intelligent buitenaards leven, kondigde vandaag aan de eerste waarnemingen te hebben gedaan met de Parkes radiotelescoop in Australië. Breakthrough Listen werd in 2015 gelanceerd door internetondernemer Yuri Milner en natuurkundige Stephen Hawking.
Breakthrough Listen maakte al gebruik van de Green Bank telescoop in West Virginia, VS, and the Automated Planet Finder (APF) van de Lick Sterrenwacht in Californië, VS. De 64 meter grote radioschotel in New South Wales, Australië, beschikt nu over dezelfe speciale ontvangers om naar radiosignalen van buitenaardse beschavingen te zoeken als de Green Bank telescoop. Met deze beide telescopen kan de gehele hemel worden afgespeurd en het is nu het krachtigste project om naar dit soort signalen te zoeken. Na een test periode van veertien dagen zijn vandaag (8 november, lokale tijd) de eerste echte waarnemingen gedaan aan Proxima Centauri, waar onlangs een aardachtige exoplaneet is ontdekt. De kans om daar ook echt iets te vinden, werd klein geacht, maar de meest nabije exoplaneet was zeker een geschikt object om de eerste waarnemingen aan te doen.
De Parkes radioschotel is een beroemde radiotelescoop. In 1969, tijdens de Apollo 11-missie, speelde ze een belangrijke rol bij het opvangen van live tv-beelden van de eerste stap op de maan. De komende vijf jaar zal Breakthrough Listen 25% van de waarneemtijd van Parkes gebruiken
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Het is maandag volle maan én de afstand tussen de aarde en de maan is minimaal. Het resultaat: een supermaan!
Komende maandag – 14 november – is het volle maan én staat de maan relatief dicht bij de aarde. De afstand tussen de twee hemellichamen bedraagt een slordige 356520 kilometer. En omdat de maan dichter bij de aarde staat, lijkt deze veel groter (tot wel veertien procent) en helderder (tot wel dertig procent).
Ovaalvormige baan
Maar hoe kan de maan nu het ene moment dichter bij de aarde in de buurt staan dan op het andere moment? Dat komt doordat de maan niet in een perfect ronde baan rond de aarde draait: de maan heeft en licht ovaalvormige baan. Op het moment dat de afstand tussen de maan en de aarde het kleinst is, kan de maan tot wel veertien procent dichter bij de aarde in de buurt staan dan wanneer de afstand tussen de aarde en maan het grootst is.
Twee van drie
De supermaan van komende maandag is de tweede van drie supermanen (16 oktober, 14 november en 14 december) die ons in 2016 gegund zijn. Officieel is de supermaan van komende maandag de beste. NASA bestempelt deze als een ‘extra-supermaan’. Op 14 oktober en december is de afstand tussen de maan en de aarde het kleinst op dezelfde dag als volle maan. Op 14 november zit het moment van perigeum (het moment waarop de afstand tussen de aarde en maan het kleinst is) dichter op het moment waarop het volle maan wordt. Vanuit Nederland zijn de verschillen tussen de drie supermanen – met het oog op het exacte tijdstip waarop het volle maan wordt – echter nauwelijks waarneembaar.
Wie de supermaan komende maandag wil zien, hoeft daar geen gebroken nachten voor over te hebben. Je kunt de maan direct na zonsondergang al bewonderen. Mocht je agenda al volzitten of bewolking roet in het eten gooien, dan kun je dus uitkijken naar 14 december.
Komende maandag – 14 november – is het volle maan én staat de maan relatief dicht bij de aarde. De afstand tussen de twee hemellichamen bedraagt een slordige 356520 kilometer. En omdat de maan dichter bij de aarde staat, lijkt deze veel groter (tot wel veertien procent) en helderder (tot wel dertig procent).
Ovaalvormige baan
Maar hoe kan de maan nu het ene moment dichter bij de aarde in de buurt staan dan op het andere moment? Dat komt doordat de maan niet in een perfect ronde baan rond de aarde draait: de maan heeft en licht ovaalvormige baan. Op het moment dat de afstand tussen de maan en de aarde het kleinst is, kan de maan tot wel veertien procent dichter bij de aarde in de buurt staan dan wanneer de afstand tussen de aarde en maan het grootst is.
Twee van drie
De supermaan van komende maandag is de tweede van drie supermanen (16 oktober, 14 november en 14 december) die ons in 2016 gegund zijn. Officieel is de supermaan van komende maandag de beste. NASA bestempelt deze als een ‘extra-supermaan’. Op 14 oktober en december is de afstand tussen de maan en de aarde het kleinst op dezelfde dag als volle maan. Op 14 november zit het moment van perigeum (het moment waarop de afstand tussen de aarde en maan het kleinst is) dichter op het moment waarop het volle maan wordt. Vanuit Nederland zijn de verschillen tussen de drie supermanen – met het oog op het exacte tijdstip waarop het volle maan wordt – echter nauwelijks waarneembaar.
Wie de supermaan komende maandag wil zien, hoeft daar geen gebroken nachten voor over te hebben. Je kunt de maan direct na zonsondergang al bewonderen. Mocht je agenda al volzitten of bewolking roet in het eten gooien, dan kun je dus uitkijken naar 14 december.
When the student is ready, the teacher will appear.
When the student is truly ready, the teacher will disappear.
When the student is truly ready, the teacher will disappear.
23-11-2016
Europese wetenschappelijke ruimtemissies krijgen respijt
Overzicht van de Europese ruimtevloot die het zonnestelsel verkent. (ESA)
De wetenschappelijke-programmacommissie van het Europese ruimteagentschap ESA heeft besloten om negen wetenschappelijke missies met twee jaar te verlengen. Daarmee is hun toekomst tot eind 2018 gegarandeerd. Het gaat om de ‘solo-missies’ Cluster, INTEGRAL, Mars Express, PROBA-2, SOHO en XMM-Newton en drie internationale missies waar ESA een aandeel in heeft (Hubble, IRIS en Hinode). Het doorlichten van de bestaande Europese ruimtemissies is een ritueel dat eens in de twee jaar plaatsvindt.
De missies SOHO, PROBA-2, Hinode, IRIS en Cluster maken deel uit van een omvangrijk onderzoeksprogramma van de zon en het ‘ruimteweer’ (de invloed die de zon uitoefent op de magnetosfeer van de aarde.
Mars Express is al dertien jaar bezig om de planeet Mars en zijn manen te onderzoeken. Binnenkort krijgt hij daarbij versterking van de Trace Gas Orbiter, die in oktober is gearriveerd.
XMM-Newton, Hubble en INTEGRAL verkennen het heelal op uiteenlopende golflengten – van zichtbaar licht tot gammastraling. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Europese wetenschappelijke ruimtemissies krijgen respijt
Overzicht van de Europese ruimtevloot die het zonnestelsel verkent. (ESA)
De wetenschappelijke-programmacommissie van het Europese ruimteagentschap ESA heeft besloten om negen wetenschappelijke missies met twee jaar te verlengen. Daarmee is hun toekomst tot eind 2018 gegarandeerd. Het gaat om de ‘solo-missies’ Cluster, INTEGRAL, Mars Express, PROBA-2, SOHO en XMM-Newton en drie internationale missies waar ESA een aandeel in heeft (Hubble, IRIS en Hinode). Het doorlichten van de bestaande Europese ruimtemissies is een ritueel dat eens in de twee jaar plaatsvindt.
De missies SOHO, PROBA-2, Hinode, IRIS en Cluster maken deel uit van een omvangrijk onderzoeksprogramma van de zon en het ‘ruimteweer’ (de invloed die de zon uitoefent op de magnetosfeer van de aarde.
Mars Express is al dertien jaar bezig om de planeet Mars en zijn manen te onderzoeken. Binnenkort krijgt hij daarbij versterking van de Trace Gas Orbiter, die in oktober is gearriveerd.
XMM-Newton, Hubble en INTEGRAL verkennen het heelal op uiteenlopende golflengten – van zichtbaar licht tot gammastraling. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
30-11-2016
Eerste sporen van vreemde kwantumeigenschap van de lege ruimte?
Deze artist’s impression laat zien hoe licht van een sterk magnetische neutronenster (links) lineair gepolariseerd raakt terwijl het zich door de lege ruimte rond de ster richting aarde begeeft. (ESO/L. Calçada)
Bij waarnemingen van de uitzonderlijk compacte en sterk magnetische neutronenster RX J1856.5-3754 zijn aanwijzingen gevonden voor een vreemd kwantumeffect dat tachtig jaar geleden voor het eerst werd voorspeld. De polarisatie van het waargenomen licht wijst erop dat in de lege ruimte rond de neutronenster zogeheten vacuüm-dubbelbreking optreedt.
Neutronensterren zijn de zeer compacte overblijfselen van de kernen van zware sterren – met minstens tien keer zoveel massa als onze zon – die aan het einde van hun bestaan als supernova’s zijn ontploft. De magnetische velden van deze objecten zijn miljarden keren sterker dan die van onze zon.
De velden zijn zo extreem sterk dat ze van invloed zijn op de eigenschappen van de lege ruimte rond de ster. Normaal gesproken is zo’n vacuüm helemaal leeg, en kan licht erdoorheen gaan zonder veranderingen te ondergaan. Maar volgens de kwantumelektrodynamica – de theorie die de interacties tussen fotonen van licht en geladen deeltjes zoals elektronen beschrijft – wemelt de lege ruimte van de virtuele deeltjes die nu eens verschijnen en dan weer verdwijnen.
Berekeningen op basis van de kwantumelektrodynamica voorspellen dat zeer sterke magnetisch velden de lege ruimte zodanig veranderen dat de polarisatie van passerend licht wordt beïnvloedt. Dit effect, dat vacuüm-dubbelbreking of vacuümpolarisatie wordt genoemd, kon tot nu toe echter niet experimenteel worden aangetoond.
Waarnemingen met de Europese Very Large Telescope in het noorden van Chili hebben nu echter laten zien dat het licht van RX J1856.5-3754 een sterke (lineaire) polarisatie vertoont. Volgens de astronomen die de waarnemingen hebben gedaan laat deze polarisatie zich niet gemakkelijk verklaren zonder vacuüm-dubbelbreking. Er bestaan weliswaar nog andere processen die sterlicht kunnen polariseren, zoals de verstrooiing van licht aan stofdeeltjes, maar het lijkt onwaarschijnlijk dat het waargenomen polarisatiesignaal daardoor is veroorzaakt. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Eerste sporen van vreemde kwantumeigenschap van de lege ruimte?
Deze artist’s impression laat zien hoe licht van een sterk magnetische neutronenster (links) lineair gepolariseerd raakt terwijl het zich door de lege ruimte rond de ster richting aarde begeeft. (ESO/L. Calçada)
Bij waarnemingen van de uitzonderlijk compacte en sterk magnetische neutronenster RX J1856.5-3754 zijn aanwijzingen gevonden voor een vreemd kwantumeffect dat tachtig jaar geleden voor het eerst werd voorspeld. De polarisatie van het waargenomen licht wijst erop dat in de lege ruimte rond de neutronenster zogeheten vacuüm-dubbelbreking optreedt.
Neutronensterren zijn de zeer compacte overblijfselen van de kernen van zware sterren – met minstens tien keer zoveel massa als onze zon – die aan het einde van hun bestaan als supernova’s zijn ontploft. De magnetische velden van deze objecten zijn miljarden keren sterker dan die van onze zon.
De velden zijn zo extreem sterk dat ze van invloed zijn op de eigenschappen van de lege ruimte rond de ster. Normaal gesproken is zo’n vacuüm helemaal leeg, en kan licht erdoorheen gaan zonder veranderingen te ondergaan. Maar volgens de kwantumelektrodynamica – de theorie die de interacties tussen fotonen van licht en geladen deeltjes zoals elektronen beschrijft – wemelt de lege ruimte van de virtuele deeltjes die nu eens verschijnen en dan weer verdwijnen.
Berekeningen op basis van de kwantumelektrodynamica voorspellen dat zeer sterke magnetisch velden de lege ruimte zodanig veranderen dat de polarisatie van passerend licht wordt beïnvloedt. Dit effect, dat vacuüm-dubbelbreking of vacuümpolarisatie wordt genoemd, kon tot nu toe echter niet experimenteel worden aangetoond.
Waarnemingen met de Europese Very Large Telescope in het noorden van Chili hebben nu echter laten zien dat het licht van RX J1856.5-3754 een sterke (lineaire) polarisatie vertoont. Volgens de astronomen die de waarnemingen hebben gedaan laat deze polarisatie zich niet gemakkelijk verklaren zonder vacuüm-dubbelbreking. Er bestaan weliswaar nog andere processen die sterlicht kunnen polariseren, zoals de verstrooiing van licht aan stofdeeltjes, maar het lijkt onwaarschijnlijk dat het waargenomen polarisatiesignaal daardoor is veroorzaakt. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
02-12-2016
Audi gaat naar de maan
© reuters.
Twee elektrische voertuigen van Audi gaan volgend jaar naar de maan. De Audi Lunar Quattro is geen normale auto, maar een speciaal ontwikkeld maanvoertuig. Audi-ingenieurs werkten samen met een team van Duitse wetenschappers bij de ontwikkeling.
De twee wagentjes wegen 30 kilo per stuk. Met zonnepanelen wordt een lithium-ion-accu opgeladen. De karretjes hebben vier elektromotoren per stuk, een voor ieder wiel. De vier camera's per Lunar Quattro worden gebruikt om de voertuigen mee te besturen, maar ook om 3D- en 360 gradenopnames te maken. Audi ondersteunde de ontwikkeling op het gebied van vierwielaandrijving, lichtgewicht bouwwijze, elektrische aandrijving en autonoom rijden.
De twee Audi's worden door de ALINA-maanlander naar de Taurus-Littrow-vallei op de maan gebracht. Daar bezoeken ze onder mee het ruimtevoertuig dat Apollo 17-astronauten Eugene Cernan en Harrison Schmidt in 1972 achterlieten aan het einde van de laatste bemande vlucht naar de maan. Voor het zover is worden ze eerst in het Midden-Oosten intensief getest.
Competitie
De Lunar Quattro's maken deel uit van de Duitse inzending voor de Google Lunar XPRIZE-competitie. Zestien teams doen mee aan die door de zoekgigant uitgeschreven competitie. Het eerste team dat een voertuig op de maan laat landen, 500 meter aflegt en hd-video en -foto's terug naar aarde stuurt wint 20 miljoen dollar, een kleine 19 miljoen euro. Het tweede team dat aan alle eisen voldoet krijgt een kwart daarvan. De zestien teams moeten voor het einde van dit jaar een contract voor de lancering van hun voertuig kunnen overleggen. Het Duitse team heeft dat nu gedaan door een contract met Spaceflight, Inc. te tekenen.
(HLN)
Audi gaat naar de maan
© reuters.
Twee elektrische voertuigen van Audi gaan volgend jaar naar de maan. De Audi Lunar Quattro is geen normale auto, maar een speciaal ontwikkeld maanvoertuig. Audi-ingenieurs werkten samen met een team van Duitse wetenschappers bij de ontwikkeling.
De twee wagentjes wegen 30 kilo per stuk. Met zonnepanelen wordt een lithium-ion-accu opgeladen. De karretjes hebben vier elektromotoren per stuk, een voor ieder wiel. De vier camera's per Lunar Quattro worden gebruikt om de voertuigen mee te besturen, maar ook om 3D- en 360 gradenopnames te maken. Audi ondersteunde de ontwikkeling op het gebied van vierwielaandrijving, lichtgewicht bouwwijze, elektrische aandrijving en autonoom rijden.
De twee Audi's worden door de ALINA-maanlander naar de Taurus-Littrow-vallei op de maan gebracht. Daar bezoeken ze onder mee het ruimtevoertuig dat Apollo 17-astronauten Eugene Cernan en Harrison Schmidt in 1972 achterlieten aan het einde van de laatste bemande vlucht naar de maan. Voor het zover is worden ze eerst in het Midden-Oosten intensief getest.
Competitie
De Lunar Quattro's maken deel uit van de Duitse inzending voor de Google Lunar XPRIZE-competitie. Zestien teams doen mee aan die door de zoekgigant uitgeschreven competitie. Het eerste team dat een voertuig op de maan laat landen, 500 meter aflegt en hd-video en -foto's terug naar aarde stuurt wint 20 miljoen dollar, een kleine 19 miljoen euro. Het tweede team dat aan alle eisen voldoet krijgt een kwart daarvan. De zestien teams moeten voor het einde van dit jaar een contract voor de lancering van hun voertuig kunnen overleggen. Het Duitse team heeft dat nu gedaan door een contract met Spaceflight, Inc. te tekenen.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
05-12-2016
Kerstster zou wel eens uiterst zeldzaam astronomisch fenomeen geweest kunnen zijn
© thinkstock.
Iedereen kent ze wel uit het kerstverhaal: de ster die de drie wijzen naar het kindje Jezus leidde. Maar nieuw onderzoek suggereert dat die 'ster' wel eens iets helemaal anders geweest zou kunnen zijn: een zeldzaam astronomisch fenomeen dat de komende 500.000 jaar zelfs niet eens meer zou voorkomen.
"De 'ster van Betlehem' houdt ons al eeuwenlang bezig", aldus Grant Mathews, professor theoretische astrofysica en kosmologie aan de universiteit van Notre Dame, die de theorie ontwikkelde. Hij probeert al meer dan een decennium te achterhalen wat er precies aan de hand was in die tijd. "Waar en wanneer verscheen de ster? Hoe zag ze eruit? Welke ster kan die dag zó helder hebben geschenen?"
Jupiter
Wel, volgens zijn studie van astronomische, historische en bijbelse bronnen zouden in het jaar 6 voor Christus de zon, de maan, Jupiter en Saturnus allemaal in het sterrenbeeld Ram hebben gestaan, Venus in het sterrenbeeld Vissen en Mercurius en Mars in het sterrenbeeld Stier.
Voor de wijzen - de priesters van Zarathustra uit het oude Babylon en Mesopotamië - zou de opstelling in het sterrenbeeld Ram gewezen hebben op de geboorte van een nieuwe vorst in Judea. De combinatie van de maan en Jupiter wees op de komst van een heerser met een bijzonder lot, terwijl Saturnus het symbool was van het geven van leven.
Iets wat nog werd bevestigd doordat de Ram aanwezig was tijdens de zomerzonnewende dat jaar. "De wijzen zouden dat opgemerkt hebben in het oosten en dat zou hen aangezet hebben om op zoek te gaan naar de nieuwe koning", aldus Mathews.
Baby
Iets wat wordt onderschreven door professor David Weintraub van de Vanderbilt University in het Amerikaanse Nashville. "De 'ster' leidde de wijzen dus niet naar de stal, ze vertelde hen gewoon wanneer ze op pad moesten gaan", vertelt hij. "Ze zullen ook geen pasgeboren baby gevonden hebben in een stal. Tegen de tijd dat ze de boodschap in de sterren ontcijferd hadden, zal het kind al zeker acht maanden geweest zijn. De opstelling begon op 17 april van het jaar 6 voor Christus met het opkomen van Jupiter en duurde tot 19 december van dat jaar, toen Jupiter niet langer naar het westen bewoog, maar even stil bleef staan en daarna naar het oosten ging."
Mattheus
Volgens Weintraub zou dat ook de theorie zijn die Mattheus in het achterhoofd had toen hij zijn evangelie schreef, dat later in de bijbel werd opgenomen. In zijn tekst komen passages voor die hiernaar kunnen verwijzen. "Hij moet gedacht hebben dat het lezers kon overtuigen dat Jezus de profeet was."
Hoe dan ook, de astronomische opstelling in het jaar 6 voor Christus was een zeldzame gebeurtenis. Op een soortgelijke gebeurtenis is het nog 16.000 jaar wachten en dan zal de Ram niet eens aanwezig zijn tijdens de zomerzonnewende. Een compleet identieke opstelling is er sowieso niet de komende 500.000 jaar, zo hebben de wetenschappers uitgerekend.
(HLN)
Kerstster zou wel eens uiterst zeldzaam astronomisch fenomeen geweest kunnen zijn
© thinkstock.
Iedereen kent ze wel uit het kerstverhaal: de ster die de drie wijzen naar het kindje Jezus leidde. Maar nieuw onderzoek suggereert dat die 'ster' wel eens iets helemaal anders geweest zou kunnen zijn: een zeldzaam astronomisch fenomeen dat de komende 500.000 jaar zelfs niet eens meer zou voorkomen.
"De 'ster van Betlehem' houdt ons al eeuwenlang bezig", aldus Grant Mathews, professor theoretische astrofysica en kosmologie aan de universiteit van Notre Dame, die de theorie ontwikkelde. Hij probeert al meer dan een decennium te achterhalen wat er precies aan de hand was in die tijd. "Waar en wanneer verscheen de ster? Hoe zag ze eruit? Welke ster kan die dag zó helder hebben geschenen?"
Jupiter
Wel, volgens zijn studie van astronomische, historische en bijbelse bronnen zouden in het jaar 6 voor Christus de zon, de maan, Jupiter en Saturnus allemaal in het sterrenbeeld Ram hebben gestaan, Venus in het sterrenbeeld Vissen en Mercurius en Mars in het sterrenbeeld Stier.
Voor de wijzen - de priesters van Zarathustra uit het oude Babylon en Mesopotamië - zou de opstelling in het sterrenbeeld Ram gewezen hebben op de geboorte van een nieuwe vorst in Judea. De combinatie van de maan en Jupiter wees op de komst van een heerser met een bijzonder lot, terwijl Saturnus het symbool was van het geven van leven.
Iets wat nog werd bevestigd doordat de Ram aanwezig was tijdens de zomerzonnewende dat jaar. "De wijzen zouden dat opgemerkt hebben in het oosten en dat zou hen aangezet hebben om op zoek te gaan naar de nieuwe koning", aldus Mathews.
Baby
Iets wat wordt onderschreven door professor David Weintraub van de Vanderbilt University in het Amerikaanse Nashville. "De 'ster' leidde de wijzen dus niet naar de stal, ze vertelde hen gewoon wanneer ze op pad moesten gaan", vertelt hij. "Ze zullen ook geen pasgeboren baby gevonden hebben in een stal. Tegen de tijd dat ze de boodschap in de sterren ontcijferd hadden, zal het kind al zeker acht maanden geweest zijn. De opstelling begon op 17 april van het jaar 6 voor Christus met het opkomen van Jupiter en duurde tot 19 december van dat jaar, toen Jupiter niet langer naar het westen bewoog, maar even stil bleef staan en daarna naar het oosten ging."
Mattheus
Volgens Weintraub zou dat ook de theorie zijn die Mattheus in het achterhoofd had toen hij zijn evangelie schreef, dat later in de bijbel werd opgenomen. In zijn tekst komen passages voor die hiernaar kunnen verwijzen. "Hij moet gedacht hebben dat het lezers kon overtuigen dat Jezus de profeet was."
Hoe dan ook, de astronomische opstelling in het jaar 6 voor Christus was een zeldzame gebeurtenis. Op een soortgelijke gebeurtenis is het nog 16.000 jaar wachten en dan zal de Ram niet eens aanwezig zijn tijdens de zomerzonnewende. Een compleet identieke opstelling is er sowieso niet de komende 500.000 jaar, zo hebben de wetenschappers uitgerekend.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Astronaut-senator John Glenn, first (and oldest) American in orbit, dies at age of 95
Godspeed, John Glenn.
Godspeed, John Glenn.
quote:The first American to go into orbit, and the first astronaut to become a senator and presidential candidate, died today in Ohio at the age of 95.
The Columbus Dispatch reported that Glenn was surrounded by family, including his wife Annie, at the Ohio State University Wexner Medical Center when he died.
President Barack Obama said that with Glenn’s passing, “our nation has lost an icon, and Michelle and I have lost a friend.”
“John always had the right stuff, inspiring generations of scientists, engineers and astronauts who will take us to Mars and beyond — not just to visit, but to stay,” Obama said in a statement.
Glenn made history as one of NASA’s original Mercury 7 on Feb. 20, 1962, when he circled the planet three times. That mission followed up on Soviet astronaut Yuri Gagarin’s first-ever orbital flight in 1961 and two U.S. suborbital spaceflights, setting the stage for America to get into the race to the moon in earnest.
Glenn’s mission was memorable not only for its technical achievements, but also for its cultural impact. An estimated 100 million television viewers watched as his Mercury-Atlas rocket rose from the pad and fellow astronaut Scott Carpenter, stationed at Mission Control for the flight, said “Godspeed, John Glenn.”
Minutes after blastoff, Glenn marveled at the experience. “Zero-G and I feel fine. … Oh, that view is tremendous!” he said.
Glenn’s orbital mission, and the drama that unfolded when mission controllers weren’t sure whether Glenn could come home safely, have become central pieces of space lore in books and films ranging from “The Right Stuff” to the soon-to-be-released movie “Hidden Figures.”
The flight confirmed Glenn, a straight-arrow Marine veteran who flew combat missions during World War II and the Korean War, as an American hero for the Space Age. But he was judged too important as a space icon to fly again during the glory days of the moon race. Instead, he went into politics and represented Ohio, his native state, as a U.S. senator from 1974 to 1999.
He ran for president in 1984 but lost the Democratic nomination to Walter Mondale.
In the waning days of his Senate career, Glenn was chosen to fly on the space shuttle as part of a study on the effects of aging and the parallels to spaceflight. His selection served in part as an act of gratitude from NASA.
“I felt America owed John Glenn a second flight,” said Dan Goldin, who was NASA’s administrator at the time.
When Glenn launched on the shuttle Discovery in 1998 at the age of 77, he became the oldest human ever to go into space.
Since leaving the Senate, Glenn has served as a sage on public policy and the space effort. He lobbied NASA to keep the space shuttle fleet flying, and bemoaned its retirement in 2011.
“Why terminate a perfectly good system that has been made more safe and reliable through its many years of development?” Glenn asked.
For virtually all of his life, Glenn enjoyed unusually good health, even into his 90s. But this week, word emerged that he was being hospitalized, signaling that the end was near. The cause of death was not reported immediately.
Glenn was the last of the Mercury 7 astronauts to pass away, marking the end of an era. And the tributes that spread via Twitter reflected that fact:
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
08-12-2016
De oudste mens ooit in de ruimte is overleden
Astronaut John Glenn in zijn uitrusting van NASA. © ap.
De Amerikaanse ex-astronaut en ex-senator John Glenn is op 95-jarige leeftijd overleden, zo hebben meerdere Amerikaanse media vandaag gemeld.
In 2012 kreeg John Glenn een Medal of Freedom van president Barack Obama. © reuters.
John Glenn werd in 1959 samen met zes andere militaire piloten één van de zeven eerste astronauten van het Amerikaanse ruimtevaartbureau NASA, de zogenaamde Mercuru Seven.
Op 20 februari 1962 werd hij aan boord van een Mercury-capsule, door hem Friendship-7 vernoemd, de eerste Amerikaan om (drie keer) rond de Aarde te wentelen. Hij was niet de eerste Amerikaan in de ruimte, want dat was een jaar daarvoor Alan Shepard. Tussenin zat nog Virgil Grissom.
Toen de Rus Joeri Gagarin op 12 april 1961 de eerste mens in de ruimte werd, draaide hij meteen meerdere banen. Shepard en Grissom maakten een korte ballistische vlucht.
Senator John Glenn in 1998aan boord van de Shuttle Discovery. © afp.
Op 77 in de ruimte
In 1998 maakte Glenn een tweede vlucht, deze keer met een spaceshuttle. Met 77 jaar was hij de oudste mens ooit om de ruimte in te gaan. Het luidde dat hij proefkonijn was omtrent de invloed van gewichtloosheid op iemand van leeftijd. Tijdens die vlucht stak een rits Belgische experimenten in de vrachtruimte van de Discovery.
Glenn was vanaf 1974 Democratisch senator voor de staat Ohio, en deed in 1984 een vergeefse gooi naar het presidentschap. In 1999 trok hij zich uit de politiek terug.
Gisteren was de vroegere astronaut opgenomen in een ziekenhuis in Ohio. Daar is hij vandaag overleden.
De Republikeinse gouverneur van Ohio, John Kasich, heeft al zijn medeleven betuigd.
(HLN)
De oudste mens ooit in de ruimte is overleden
Astronaut John Glenn in zijn uitrusting van NASA. © ap.
De Amerikaanse ex-astronaut en ex-senator John Glenn is op 95-jarige leeftijd overleden, zo hebben meerdere Amerikaanse media vandaag gemeld.
In 2012 kreeg John Glenn een Medal of Freedom van president Barack Obama. © reuters.
John Glenn werd in 1959 samen met zes andere militaire piloten één van de zeven eerste astronauten van het Amerikaanse ruimtevaartbureau NASA, de zogenaamde Mercuru Seven.
Op 20 februari 1962 werd hij aan boord van een Mercury-capsule, door hem Friendship-7 vernoemd, de eerste Amerikaan om (drie keer) rond de Aarde te wentelen. Hij was niet de eerste Amerikaan in de ruimte, want dat was een jaar daarvoor Alan Shepard. Tussenin zat nog Virgil Grissom.
Toen de Rus Joeri Gagarin op 12 april 1961 de eerste mens in de ruimte werd, draaide hij meteen meerdere banen. Shepard en Grissom maakten een korte ballistische vlucht.
Senator John Glenn in 1998aan boord van de Shuttle Discovery. © afp.
Op 77 in de ruimte
In 1998 maakte Glenn een tweede vlucht, deze keer met een spaceshuttle. Met 77 jaar was hij de oudste mens ooit om de ruimte in te gaan. Het luidde dat hij proefkonijn was omtrent de invloed van gewichtloosheid op iemand van leeftijd. Tijdens die vlucht stak een rits Belgische experimenten in de vrachtruimte van de Discovery.
Glenn was vanaf 1974 Democratisch senator voor de staat Ohio, en deed in 1984 een vergeefse gooi naar het presidentschap. In 1999 trok hij zich uit de politiek terug.
Gisteren was de vroegere astronaut opgenomen in een ziekenhuis in Ohio. Daar is hij vandaag overleden.
De Republikeinse gouverneur van Ohio, John Kasich, heeft al zijn medeleven betuigd.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Bij HLN moeten ze eens alles heel goed controlerenquote:
voordat ze iets op internet zetten
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
Dat is inderdaad een fout. Hier zit hij niet in de Discovery Shuttle maar in een vliegtuigquote:
[..]
Bij HLN moeten ze eens alles heel goed controleren
voordat ze iets op internet zetten
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
29-12-2016
Tegen 2018 op de maan, tegen 2020 naar Mars: China onthult ambitieuze ruimtevaartplannen
© ap.
China steekt een tandje bij in zijn plannen om de ruimte in te trekken. Het wil er in 2018 als eerste land in slagen om een sonde te laten landen op de achterkant van de maan. En in 2020 is Mars aan de beurt. Dat heeft het land deze week bekendgemaakt.
In het communiqué worden de plannen voor de komende vijf jaar uit de doeken gedaan. En die zijn ambitieus. "De uitgestrekte kosmos verkennen, een ruimtevaartindustrie ontwikkelen en van China een ruimtevaartmacht maken zijn de doelstellingen", staat er te lezen.
Het is een publiek geheim dat een eerste Chinees op de maan daar ook bij is, iets waar niets wordt over gezegd in de mededeling. In 2003 lanceerde het land zijn eerste bemande ruimtevlucht. De crew deed daarbij ook een eerste ruimtewandeling. In 2013 landde een eerste Chinees ruimtetuig op de maan, het eerste sinds de Amerikanen op de maan actief waren in de jaren zeventig. En vorige maand nog werden twee astronauten voor een maand naar een experimenteel Chinees ruimtestation gestuurd. Dat was de zesde en langste ruimtevaartmissie tot nu toe.
Maan
Doel is om over zes jaar een volledig operationele en bemande ruimte basis te hebben rond de aarde. En naar de achterkant van de maan te reizen, als eerste land ter wereld. Daar zal onder meer onderzoek worden gedaan naar het ontstaan en de evolutie van de maan.
Mars
En er is meer. De Chinezen willen ook naar Mars. En een eerste ruimtetuig daar naartoe zou in 2020 moeten vertrekken. Het moet stalen van de bodem verzamelen en onderzoek doen naar de evolutie van ons zonnestelsel en eventueel buitenaards leven.
(HLN)
Tegen 2018 op de maan, tegen 2020 naar Mars: China onthult ambitieuze ruimtevaartplannen
© ap.
China steekt een tandje bij in zijn plannen om de ruimte in te trekken. Het wil er in 2018 als eerste land in slagen om een sonde te laten landen op de achterkant van de maan. En in 2020 is Mars aan de beurt. Dat heeft het land deze week bekendgemaakt.
In het communiqué worden de plannen voor de komende vijf jaar uit de doeken gedaan. En die zijn ambitieus. "De uitgestrekte kosmos verkennen, een ruimtevaartindustrie ontwikkelen en van China een ruimtevaartmacht maken zijn de doelstellingen", staat er te lezen.
Het is een publiek geheim dat een eerste Chinees op de maan daar ook bij is, iets waar niets wordt over gezegd in de mededeling. In 2003 lanceerde het land zijn eerste bemande ruimtevlucht. De crew deed daarbij ook een eerste ruimtewandeling. In 2013 landde een eerste Chinees ruimtetuig op de maan, het eerste sinds de Amerikanen op de maan actief waren in de jaren zeventig. En vorige maand nog werden twee astronauten voor een maand naar een experimenteel Chinees ruimtestation gestuurd. Dat was de zesde en langste ruimtevaartmissie tot nu toe.
Maan
Doel is om over zes jaar een volledig operationele en bemande ruimte basis te hebben rond de aarde. En naar de achterkant van de maan te reizen, als eerste land ter wereld. Daar zal onder meer onderzoek worden gedaan naar het ontstaan en de evolutie van de maan.
Mars
En er is meer. De Chinezen willen ook naar Mars. En een eerste ruimtetuig daar naartoe zou in 2020 moeten vertrekken. Het moet stalen van de bodem verzamelen en onderzoek doen naar de evolutie van ons zonnestelsel en eventueel buitenaards leven.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
...
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
05-01-2017
Astronomen ontdekken bron van mysterieuze radioflitsen uit het heelal
© afp.
Al een decennium lang zijn astronomen in de ban van een raadselachtig fenomeen uit het heelal: korte radioflitsen aan de hemel. Wetenschappers hebben nu de herkomst ervan ontdekt. Het gaat om een klein sterrenstelsel op 3 miljard lichtjaren afstand, schrijven ze in het vakblad Nature. Maar wat er precies flitst, is nog niet duidelijk.
De zogenaamde 'fast radio bursts' (of snelle radioflitsen, FRB's) werden voor het eerst ontdekt in 2007. Sindsdien zijn er nog achttien waargenomen, maar slechts eentje - waargenomen in 2012 in het Arecibo Observatory in Puerto Rico - deed zich talloze keren voor.
De flitsen duren een duizendste van een seconde en kunnen in die tijd evenveel energie uitstoten als de zon in 10.000 jaar. De onderzoekers schatten dat er elke tien seconden een dergelijke uitbarsting plaatsvindt. Maar omdat je op het juiste moment met een radiotelescoop in de juiste richting moet kijken, zijn er nog maar heel weinig waargenomen.
"We weten nu dat deze uitbarsting afkomstig is van een klein, zwak sterrenstelsel op meer dan 3 miljard lichtjaren van de aarde", zeggen de onderzoekers. De ontdekking biedt geen antwoord op de vraag wat de flitsen juist veroorzaakt.
(HLN)
Astronomen ontdekken bron van mysterieuze radioflitsen uit het heelal
© afp.
Al een decennium lang zijn astronomen in de ban van een raadselachtig fenomeen uit het heelal: korte radioflitsen aan de hemel. Wetenschappers hebben nu de herkomst ervan ontdekt. Het gaat om een klein sterrenstelsel op 3 miljard lichtjaren afstand, schrijven ze in het vakblad Nature. Maar wat er precies flitst, is nog niet duidelijk.
De zogenaamde 'fast radio bursts' (of snelle radioflitsen, FRB's) werden voor het eerst ontdekt in 2007. Sindsdien zijn er nog achttien waargenomen, maar slechts eentje - waargenomen in 2012 in het Arecibo Observatory in Puerto Rico - deed zich talloze keren voor.
De flitsen duren een duizendste van een seconde en kunnen in die tijd evenveel energie uitstoten als de zon in 10.000 jaar. De onderzoekers schatten dat er elke tien seconden een dergelijke uitbarsting plaatsvindt. Maar omdat je op het juiste moment met een radiotelescoop in de juiste richting moet kijken, zijn er nog maar heel weinig waargenomen.
"We weten nu dat deze uitbarsting afkomstig is van een klein, zwak sterrenstelsel op meer dan 3 miljard lichtjaren van de aarde", zeggen de onderzoekers. De ontdekking biedt geen antwoord op de vraag wat de flitsen juist veroorzaakt.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
09-01-2017
Deze unieke foto toont hoe de aarde en de maan eruitzien vanop Mars
De aarde en de maan op één foto. Het bruine vlak in het midden is Australië. © afp.
Een nieuw beeld dat de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA heeft vrijgegeven, toont de aarde en de maan op één foto. De foto werd samengesteld uit beelden van de Mars Reconnaissance Orbiter van NASA, en toont ons hoe we er vanop 205 miljoen kilometer uitzien.
Het bruine continent dat zichtbaar is in het midden van de aardbol is Australië, daarboven ligt Azië. Het beeld werd samengesteld uit meerdere foto's van de camera High Resolution Imaging Science Experiment (HiRISE).
Foto's die de aarde en de maan samen tonen, vanuit verschillende perspectieven, kunnen helpen om onbekende details bloot te leggen. Zoals de samenstelling van de achterkant van de maan, die pas bekend is sinds het begin van het ruimtevaarttijdperk.
(HLN)
Deze unieke foto toont hoe de aarde en de maan eruitzien vanop Mars
De aarde en de maan op één foto. Het bruine vlak in het midden is Australië. © afp.
Een nieuw beeld dat de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA heeft vrijgegeven, toont de aarde en de maan op één foto. De foto werd samengesteld uit beelden van de Mars Reconnaissance Orbiter van NASA, en toont ons hoe we er vanop 205 miljoen kilometer uitzien.
Het bruine continent dat zichtbaar is in het midden van de aardbol is Australië, daarboven ligt Azië. Het beeld werd samengesteld uit meerdere foto's van de camera High Resolution Imaging Science Experiment (HiRISE).
Foto's die de aarde en de maan samen tonen, vanuit verschillende perspectieven, kunnen helpen om onbekende details bloot te leggen. Zoals de samenstelling van de achterkant van de maan, die pas bekend is sinds het begin van het ruimtevaarttijdperk.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
16-01-2017
De laatste man op de maan is overleden
Eugene Cernan op de maan in 1972. © WikiMedia.
De Amerikaanse astronaut Eugene "Gene" Cernan is maandag overleden. Hij werd 82 jaar, zo meldt het Amerikaanse ruimtevaartagentschap NASA. Cernan is de laatste man die op de maan heeft gestaan.
Cernan was in mei 1969 al maanlanderpiloot van de Apollo 10-missie, de "generale repetitie" voor de eerste echte maanlanding tijdens Apollo 11.
In december 1972 werd Cernan de commandant van Apollo 17. Tijdens die missie werd hij de elfde man op de maan. Maanlanderpiloot Jack Schmitt was de twaalfde en laatste man die voet zette op de maan, maar omdat Cernan als laatste weer aan boord ging van de maanlander, staat hij te boek als de laatste mens die op de maan heeft gestaan.
Omdat Cernan zowel aan Apollo 10 als 17 deelnam, is hij overigens een van de slechts drie mannen die tweemaal naar de maan reisden. Volgens NASA bracht hij alles samen 566 uren en 15 minuten door in de ruimte, waarvan 73 uren op de maan.
(HLN)
De laatste man op de maan is overleden
Eugene Cernan op de maan in 1972. © WikiMedia.
De Amerikaanse astronaut Eugene "Gene" Cernan is maandag overleden. Hij werd 82 jaar, zo meldt het Amerikaanse ruimtevaartagentschap NASA. Cernan is de laatste man die op de maan heeft gestaan.
Cernan was in mei 1969 al maanlanderpiloot van de Apollo 10-missie, de "generale repetitie" voor de eerste echte maanlanding tijdens Apollo 11.
In december 1972 werd Cernan de commandant van Apollo 17. Tijdens die missie werd hij de elfde man op de maan. Maanlanderpiloot Jack Schmitt was de twaalfde en laatste man die voet zette op de maan, maar omdat Cernan als laatste weer aan boord ging van de maanlander, staat hij te boek als de laatste mens die op de maan heeft gestaan.
Omdat Cernan zowel aan Apollo 10 als 17 deelnam, is hij overigens een van de slechts drie mannen die tweemaal naar de maan reisden. Volgens NASA bracht hij alles samen 566 uren en 15 minuten door in de ruimte, waarvan 73 uren op de maan.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
17-01-2017
Venus heeft ineens een bult
De Japanse Akatsuki sonde heeft in december 2015 een bult waargenomen in de bovenste atmosfeer van de planeet Venus. Dat is erg vreemd, aangezien die atmosfeer bestaat uit zwaveldampen die in zeer snelle stormen rond de planeet jagen. In zulke omstandigheden zou zich helemaal geen bult moeten kunnen vormen. Sterker nog, dit is voor het eerst dat we een dergelijke bult waarnemen.
Waar komt de uitstulping dan toch vandaan? Volgens het Japanse team dat de Akatsuki bestudeert, is het waarschijnlijk een zwaartekrachtsveld, op de infraroodfoto te zien als de wit-rode veeg van noord naar zuid. Die zijn eerder waargenomen in het universum, maar zo’n grote nog nooit zo dicht bij huis. Dergelijke bulten ontstaan als een planeet uit zijn evenwicht raakt door een grote explosie van bijvoorbeeld heet magma op het oppervlak.
Venus is een zeer hete planeet, op het oppervlak bereiken de temperaturen meer dan 400 graden celsius. Bovendien is de atmosferische druk enorm, 92 keer zo veel als op aarde. Maar de bult lijkt te suggereren dat er aan het oppervlakte gebieden van nog grotere druk kunnen ontstaan. Die hebben we op aarde ook, als wind over een bergrug waait, drukt het de lucht in elkaar en ontstaat ook een gebied met hogere druk dan de omgeving. Een dergelijk gebied heeft meer massa en dus meer zwaartekracht. Alleen is dat op aarde niet genoeg om de atmosfeer te laten uitbulken.
Als een bergrug en wind ook op Venus verantwoordelijk zijn voor een dergelijk gebied van hogere druk, dan gaat het om een veel groter fenomeen dan op aarde. De druk loopt dan zo hoog op, dat het de atmosfeer genoeg uit balans brengt om uit te stulpen richting het heelal. Dat vinden astronomen natuurlijk erg interessant, het leert ze veel over deze altijd wat geheimzinnige planeet. Vandaar dat de telescopen voorlopig op Venus blijven gericht.
Het Japanse onderzoek is gepubliceerd in Nature Geoscience.
(faqt.nl)
Venus heeft ineens een bult
De Japanse Akatsuki sonde heeft in december 2015 een bult waargenomen in de bovenste atmosfeer van de planeet Venus. Dat is erg vreemd, aangezien die atmosfeer bestaat uit zwaveldampen die in zeer snelle stormen rond de planeet jagen. In zulke omstandigheden zou zich helemaal geen bult moeten kunnen vormen. Sterker nog, dit is voor het eerst dat we een dergelijke bult waarnemen.
Waar komt de uitstulping dan toch vandaan? Volgens het Japanse team dat de Akatsuki bestudeert, is het waarschijnlijk een zwaartekrachtsveld, op de infraroodfoto te zien als de wit-rode veeg van noord naar zuid. Die zijn eerder waargenomen in het universum, maar zo’n grote nog nooit zo dicht bij huis. Dergelijke bulten ontstaan als een planeet uit zijn evenwicht raakt door een grote explosie van bijvoorbeeld heet magma op het oppervlak.
Venus is een zeer hete planeet, op het oppervlak bereiken de temperaturen meer dan 400 graden celsius. Bovendien is de atmosferische druk enorm, 92 keer zo veel als op aarde. Maar de bult lijkt te suggereren dat er aan het oppervlakte gebieden van nog grotere druk kunnen ontstaan. Die hebben we op aarde ook, als wind over een bergrug waait, drukt het de lucht in elkaar en ontstaat ook een gebied met hogere druk dan de omgeving. Een dergelijk gebied heeft meer massa en dus meer zwaartekracht. Alleen is dat op aarde niet genoeg om de atmosfeer te laten uitbulken.
Als een bergrug en wind ook op Venus verantwoordelijk zijn voor een dergelijk gebied van hogere druk, dan gaat het om een veel groter fenomeen dan op aarde. De druk loopt dan zo hoog op, dat het de atmosfeer genoeg uit balans brengt om uit te stulpen richting het heelal. Dat vinden astronomen natuurlijk erg interessant, het leert ze veel over deze altijd wat geheimzinnige planeet. Vandaar dat de telescopen voorlopig op Venus blijven gericht.
Het Japanse onderzoek is gepubliceerd in Nature Geoscience.
(faqt.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
26-01-2017
Wauw: de aarde in 1972 vs. 2017
De aarde zoals Apollo 17 haar in 1972 fotografeerde © NASA.
De National Oceanic and Atmospheric Administration (NOAA) heeft een prachtige update vrijgegeven van de iconische foto 'Blue Marble' die Apollo 17 45 jaar geleden nam. De nieuwe versie van de nieuwe supersatelliet GOES-16 nam op 15 januari een nieuwe foto, veel gedetailleerder.
Op 7 december 1972 nam de Apollo 17 een foto van de aarde. De foto, die 'Blue Marble' (blauwe knikker) werd genoemd, is ondertussen een van de meest iconische ruimtebeelden. Maar na 45 jaar was het tijd voor een update met de nieuwste satelliet GOES-16. Het resultaat is verbluffend.
De aarde door de lens van satelletiet GOES-16 in 2017. © NASA.
De GOES-16 neemt elke vijf minuten een foto van de Verenigde Staten en elk kwartier een van de volledige aarde. NOAA-directeur Stephen Volz liet in een statement weten dat een van zijn wetenschappers de nieuwe foto's vergeleek met het zien van de eerste foto's van een pasgeboren baby. "Zo enthousiast zijn we."
De nieuwe beelden tonen de aarde in meer detail dan ooit mogelijk was. "De beelden zijn het resultaat van de meest geavanceerde technologie die ooit in de ruimte heeft gedreven", aldus Volz.
De GOES-16 bevindt zich 35.888 kilometer boven de aarde.
(HLN)
Wauw: de aarde in 1972 vs. 2017
De aarde zoals Apollo 17 haar in 1972 fotografeerde © NASA.
De National Oceanic and Atmospheric Administration (NOAA) heeft een prachtige update vrijgegeven van de iconische foto 'Blue Marble' die Apollo 17 45 jaar geleden nam. De nieuwe versie van de nieuwe supersatelliet GOES-16 nam op 15 januari een nieuwe foto, veel gedetailleerder.
Op 7 december 1972 nam de Apollo 17 een foto van de aarde. De foto, die 'Blue Marble' (blauwe knikker) werd genoemd, is ondertussen een van de meest iconische ruimtebeelden. Maar na 45 jaar was het tijd voor een update met de nieuwste satelliet GOES-16. Het resultaat is verbluffend.
De aarde door de lens van satelletiet GOES-16 in 2017. © NASA.
De GOES-16 neemt elke vijf minuten een foto van de Verenigde Staten en elk kwartier een van de volledige aarde. NOAA-directeur Stephen Volz liet in een statement weten dat een van zijn wetenschappers de nieuwe foto's vergeleek met het zien van de eerste foto's van een pasgeboren baby. "Zo enthousiast zijn we."
De nieuwe beelden tonen de aarde in meer detail dan ooit mogelijk was. "De beelden zijn het resultaat van de meest geavanceerde technologie die ooit in de ruimte heeft gedreven", aldus Volz.
De GOES-16 bevindt zich 35.888 kilometer boven de aarde.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
26-01-2017
Kosmische lenzen bevestigen snelle uitdijing van het heelal
HE0435-1223, in het midden van de foto, is een van de meest gelijkmatige ‘gelensde’ quasars die tot nu toe zijn ontdekt. (ESA/Hubble, NASA, Suyu et al.)
Astronomen hebben een nieuwe meting gedaan van de Hubble-constante – de grootheid die aangeeft hoe snel het heelal uitdijt. Net als bij een eerdere nauwkeurige bepaling van deze constante wijkt de uitkomst een beetje af van het resultaat dat in 2015 met de Europese ruimtesonde Planck is verkregen (Monthly Notices of the Royal Astronomical Society, 26 januari).
De nieuwe meting is het resultaat van waarnemingen met de ruimtetelescopen Hubble en Spitzer en een hele reeks telescopen op aarde, waaronder de Europese Very Large Telescope. Met deze instrumenten is gekeken naar een vijftal zogeheten zwaartekrachtlenzen – sterrenstelsels die, vanaf de aarde gezien, vrijwel precies vóór nog verder weg gelegen objecten staan.
Het licht van die verre objecten – de zeer heldere kernen van actieve sterrenstelsels oftewel quasars – wordt door de zwaartekracht van de ‘lensstelsels’ op zo’n manier afgebogen, dat er meerdere (vervormde) afbeeldingen van te zien zijn.
Omdat de helderheid van een quasar in de loop van de jaren varieert, zien astronomen die afbeeldingen langzaam ‘knipperen’. Maar de verschillende quasarbeelden knipperen niet in de maat: bij het ene is een helderheidsfluctuatie eerder te zien dan bij het andere.
Dat laatste wijst erop dat de wegen waarlangs het licht van de verschillende quasarbeelden de aard heeft bereikt niet even lang zijn. En omdat de afstand die het licht van een quasar aflegt mede wordt bepaald door de uitdijing van het heelal, kunnen deze verschillen in weglengte worden gebruikt om de Hubble-constante te bepalen.
De nieuwe meting van de Hubble-constante komt uit op 71,9 ± 2,7 kilometer per seconde per megaparsec. Daarmee is de uitkomst in goede overeenstemming met de vorig jaar gepubliceerde waarde (73,24 ± 1,74) die was gebaseerd op nauwkeurige Hubble-metingen van de afstanden van sterrenstelsels. Beide waarden zijn echter duidelijk hoger dan het meetresultaat van de Planck-satelliet (66,93 ± 0,62). Deze laatste bepaling is gebaseerd op waarnemingen van de kosmische achtergrondstraling – de ‘nagloeiing’ van de oerknal.
De discrepantie tussen de Hubble-resultaten en het Planck-resultaat kan verschillende oorzaken hebben. Het zou een statistische fluctuatie kunnen zijn, die kleiner wordt naarmate de verschillende meetmethoden nauwkeuriger worden. Maar misschien zit de uitdijing van het heelal wel ingewikkelder in elkaar dan tot nu toe werd vermoed.
Zo zou de donkere energie – de nog onverklaarde kracht die het heelal steeds sneller doet uitdijen – in min of meer recente tijden sterker kunnen zijn geworden. Een andere mogelijkheid is dat de veronderstelling dat de geometrie van het heelal ’vlak’ is – zoals bij de bepaling van het Planck-resultaat wordt aangenomen – toch niet juist is. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Kosmische lenzen bevestigen snelle uitdijing van het heelal
HE0435-1223, in het midden van de foto, is een van de meest gelijkmatige ‘gelensde’ quasars die tot nu toe zijn ontdekt. (ESA/Hubble, NASA, Suyu et al.)
Astronomen hebben een nieuwe meting gedaan van de Hubble-constante – de grootheid die aangeeft hoe snel het heelal uitdijt. Net als bij een eerdere nauwkeurige bepaling van deze constante wijkt de uitkomst een beetje af van het resultaat dat in 2015 met de Europese ruimtesonde Planck is verkregen (Monthly Notices of the Royal Astronomical Society, 26 januari).
De nieuwe meting is het resultaat van waarnemingen met de ruimtetelescopen Hubble en Spitzer en een hele reeks telescopen op aarde, waaronder de Europese Very Large Telescope. Met deze instrumenten is gekeken naar een vijftal zogeheten zwaartekrachtlenzen – sterrenstelsels die, vanaf de aarde gezien, vrijwel precies vóór nog verder weg gelegen objecten staan.
Het licht van die verre objecten – de zeer heldere kernen van actieve sterrenstelsels oftewel quasars – wordt door de zwaartekracht van de ‘lensstelsels’ op zo’n manier afgebogen, dat er meerdere (vervormde) afbeeldingen van te zien zijn.
Omdat de helderheid van een quasar in de loop van de jaren varieert, zien astronomen die afbeeldingen langzaam ‘knipperen’. Maar de verschillende quasarbeelden knipperen niet in de maat: bij het ene is een helderheidsfluctuatie eerder te zien dan bij het andere.
Dat laatste wijst erop dat de wegen waarlangs het licht van de verschillende quasarbeelden de aard heeft bereikt niet even lang zijn. En omdat de afstand die het licht van een quasar aflegt mede wordt bepaald door de uitdijing van het heelal, kunnen deze verschillen in weglengte worden gebruikt om de Hubble-constante te bepalen.
De nieuwe meting van de Hubble-constante komt uit op 71,9 ± 2,7 kilometer per seconde per megaparsec. Daarmee is de uitkomst in goede overeenstemming met de vorig jaar gepubliceerde waarde (73,24 ± 1,74) die was gebaseerd op nauwkeurige Hubble-metingen van de afstanden van sterrenstelsels. Beide waarden zijn echter duidelijk hoger dan het meetresultaat van de Planck-satelliet (66,93 ± 0,62). Deze laatste bepaling is gebaseerd op waarnemingen van de kosmische achtergrondstraling – de ‘nagloeiing’ van de oerknal.
De discrepantie tussen de Hubble-resultaten en het Planck-resultaat kan verschillende oorzaken hebben. Het zou een statistische fluctuatie kunnen zijn, die kleiner wordt naarmate de verschillende meetmethoden nauwkeuriger worden. Maar misschien zit de uitdijing van het heelal wel ingewikkelder in elkaar dan tot nu toe werd vermoed.
Zo zou de donkere energie – de nog onverklaarde kracht die het heelal steeds sneller doet uitdijen – in min of meer recente tijden sterker kunnen zijn geworden. Een andere mogelijkheid is dat de veronderstelling dat de geometrie van het heelal ’vlak’ is – zoals bij de bepaling van het Planck-resultaat wordt aangenomen – toch niet juist is. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
25-01-2017
Aarde en maan zijn ontstaan uit hetzelfde bouwmateriaal
Artist's impression van de grote botsing tussen de aarde en een kleinere planeet, die tot de vorming van de maan leidde. (NASA/JPL-Caltech)
Volgens de meest gangbare theorie is de aarde 4,6 miljard jaar geleden ontstaan uit brokstukken ter grootte van de maan en Mars die flinke verschillen zouden hebben vertoond in isotopische samenstelling. Nieuw onderzoek wijst er echter op dat de aarde, de maan en bepaalde meteorieten uit materialen zijn gevormd die qua samenstelling vrijwel gelijk waren (Nature, 26 januari).
Bij de vorming van de aarde hadden ‘ijzerminnende’ elementen, zoals nikkel, chroom en ruthenium, de neiging om naar de kern van de vloeibare aarde te zakken. ‘Steenminnende’ elementen, zoals zuurstof en calcium, bleven achter in de mantel.
Dat de mantel daarnaast ook metalen bevat, wijst erop dat er na de vorming van de aardkern nog metaalrijke brokstukken op de aarde neer regenden. Omdat onze planeet toen niet meer geheel vloeibaar was, bleven die nakomertjes achter in de mantel.
Volgens geofysicus Nicolas Dauphas van de Universiteit van Chicago is de huidige samenstelling van de aardmantel goed verklaarbaar als al het aangevoerde materiaal – het vroege en het latere – qua samenstelling sterk overeenkwam met zogeheten enstatiet-chondrieten – een type meteorieten dat tegenwoordig niet veel meer voorkomt. De eerste zestig procent van de aarde zou voor de helft uit dat enstatiet-rijke materiaal hebben bestaan, en de rest zelfs voor de volle honderd procent.
Dat zou kunnen betekenen dat bijna al het planetaire bouwmateriaal in ons deel van het zonnestelsel dezelfde samenstelling had. Volgens Dauphas is het dus ook zeer aannemelijk dat Theia, het hypothetische hemellichaam dat in botsing kwam met de aarde en aanleiding gaf voor de vorming van de maan, dezelfde samenstelling had als de aarde-in-wording. Dat zou dan automatisch ook verklaren waarom de samenstelling van onze maan zoveel lijkt op die van de aardmantel. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Aarde en maan zijn ontstaan uit hetzelfde bouwmateriaal
Artist's impression van de grote botsing tussen de aarde en een kleinere planeet, die tot de vorming van de maan leidde. (NASA/JPL-Caltech)
Volgens de meest gangbare theorie is de aarde 4,6 miljard jaar geleden ontstaan uit brokstukken ter grootte van de maan en Mars die flinke verschillen zouden hebben vertoond in isotopische samenstelling. Nieuw onderzoek wijst er echter op dat de aarde, de maan en bepaalde meteorieten uit materialen zijn gevormd die qua samenstelling vrijwel gelijk waren (Nature, 26 januari).
Bij de vorming van de aarde hadden ‘ijzerminnende’ elementen, zoals nikkel, chroom en ruthenium, de neiging om naar de kern van de vloeibare aarde te zakken. ‘Steenminnende’ elementen, zoals zuurstof en calcium, bleven achter in de mantel.
Dat de mantel daarnaast ook metalen bevat, wijst erop dat er na de vorming van de aardkern nog metaalrijke brokstukken op de aarde neer regenden. Omdat onze planeet toen niet meer geheel vloeibaar was, bleven die nakomertjes achter in de mantel.
Volgens geofysicus Nicolas Dauphas van de Universiteit van Chicago is de huidige samenstelling van de aardmantel goed verklaarbaar als al het aangevoerde materiaal – het vroege en het latere – qua samenstelling sterk overeenkwam met zogeheten enstatiet-chondrieten – een type meteorieten dat tegenwoordig niet veel meer voorkomt. De eerste zestig procent van de aarde zou voor de helft uit dat enstatiet-rijke materiaal hebben bestaan, en de rest zelfs voor de volle honderd procent.
Dat zou kunnen betekenen dat bijna al het planetaire bouwmateriaal in ons deel van het zonnestelsel dezelfde samenstelling had. Volgens Dauphas is het dus ook zeer aannemelijk dat Theia, het hypothetische hemellichaam dat in botsing kwam met de aarde en aanleiding gaf voor de vorming van de maan, dezelfde samenstelling had als de aarde-in-wording. Dat zou dan automatisch ook verklaren waarom de samenstelling van onze maan zoveel lijkt op die van de aardmantel. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
31-01-2017
'Op de maan zijn sporen van aardse organismen te vinden'
Al miljarden jaren regent het regelmatig zuurstof op de maan. Die zuurstof is afkomstig van de aarde en waarschijnlijk gegenereerd in de biosfeer.
De zonnewind bombardeert de maan bijna continu. Alleen wanneer de aarde tussen de maan en de zon in staat, weet de maan zich beschermt tegen de zonnewind. Het magnetisch veld van de aarde buigt de zonnewind dan af.
Ionen
Maar dat wil niet zeggen dat de maan dan helemaal niets te vrezen heeft. Want wanneer de aarde tussen de maan en de zon instaat kunnen ionen – afkomstig van de aarde – de maan bereiken. Eerder toonden onderzoekers al aan dat van de aarde afkomstige ionen van stikstof en andere edelgassen in die periode op de maan regenen. Nieuw onderzoek suggereert nu echter dat ook een ander belangrijk gas – zuurstof – zijn weg naar de maan weet te vinden op het moment dat de aarde tussen de maan en de zon in staat.
Zuurstof
Dat schrijven Japanse onderzoekers in het blad Nature Astronomy. Ze baseren zich op waarnemingen van de Japanse maansonde Kaguya. Deze sonde verzamelde de betreffende gegevens toen deze – samen met de maan – door de aarde tegen de zonnewind beschermd werd. De gegevens tonen aan dat de maan – wanneer de aarde tussen de zon en de maan in staat – bekogeld wordt door zuurstofionen. Deze ionen komen dan terecht in een micrometer diepe laag maangrond.
Als de aarde tussen de zon en de maan in staat, weet de maan zich beschermd tegen de zonnewind, maar stromen ionen afkomstig van de aarde wel richting onze natuurlijke satelliet. Afbeelding: Osaka University / NASA.
Al een tijdje
En dit hele proces speelt al een tijdje. Al sinds zuurstof in significante concentraties in de atmosfeer te vinden is. Dus al zo’n 2,5 miljard jaar. Nog fascinerender wordt het als je bedenkt dat het grootste deel van de zuurstof in de atmosfeer van de aarde gegenereerd wordt door aardse organismen. Het betekent dus dat de maan regelmatig ‘besmet’ wordt met door aardse wezens gegenereerde elementen.
Het onderzoek is interessant, omdat het suggereert dat we wellicht meer te weten kunnen komen over de aardse atmosfeer in vroeger tijden door de maangrond te bestuderen. Dat wil overigens niet zeggen dat we de geschiedenis van de aardse atmosfeer moeiteloos uit de maangrond kunnen aflezen. De onderzoekers benadrukken dat het lastig zal zijn om onderscheid te maken tussen de bijdragen die de zonnewind en de aarde – in de periode dat deze tussen de zon en de maan in staat – aan de maangrond levert.
(scientias.nl)
'Op de maan zijn sporen van aardse organismen te vinden'
Al miljarden jaren regent het regelmatig zuurstof op de maan. Die zuurstof is afkomstig van de aarde en waarschijnlijk gegenereerd in de biosfeer.
De zonnewind bombardeert de maan bijna continu. Alleen wanneer de aarde tussen de maan en de zon in staat, weet de maan zich beschermt tegen de zonnewind. Het magnetisch veld van de aarde buigt de zonnewind dan af.
Ionen
Maar dat wil niet zeggen dat de maan dan helemaal niets te vrezen heeft. Want wanneer de aarde tussen de maan en de zon instaat kunnen ionen – afkomstig van de aarde – de maan bereiken. Eerder toonden onderzoekers al aan dat van de aarde afkomstige ionen van stikstof en andere edelgassen in die periode op de maan regenen. Nieuw onderzoek suggereert nu echter dat ook een ander belangrijk gas – zuurstof – zijn weg naar de maan weet te vinden op het moment dat de aarde tussen de maan en de zon in staat.
Zuurstof
Dat schrijven Japanse onderzoekers in het blad Nature Astronomy. Ze baseren zich op waarnemingen van de Japanse maansonde Kaguya. Deze sonde verzamelde de betreffende gegevens toen deze – samen met de maan – door de aarde tegen de zonnewind beschermd werd. De gegevens tonen aan dat de maan – wanneer de aarde tussen de zon en de maan in staat – bekogeld wordt door zuurstofionen. Deze ionen komen dan terecht in een micrometer diepe laag maangrond.
Als de aarde tussen de zon en de maan in staat, weet de maan zich beschermd tegen de zonnewind, maar stromen ionen afkomstig van de aarde wel richting onze natuurlijke satelliet. Afbeelding: Osaka University / NASA.
Al een tijdje
En dit hele proces speelt al een tijdje. Al sinds zuurstof in significante concentraties in de atmosfeer te vinden is. Dus al zo’n 2,5 miljard jaar. Nog fascinerender wordt het als je bedenkt dat het grootste deel van de zuurstof in de atmosfeer van de aarde gegenereerd wordt door aardse organismen. Het betekent dus dat de maan regelmatig ‘besmet’ wordt met door aardse wezens gegenereerde elementen.
Het onderzoek is interessant, omdat het suggereert dat we wellicht meer te weten kunnen komen over de aardse atmosfeer in vroeger tijden door de maangrond te bestuderen. Dat wil overigens niet zeggen dat we de geschiedenis van de aardse atmosfeer moeiteloos uit de maangrond kunnen aflezen. De onderzoekers benadrukken dat het lastig zal zijn om onderscheid te maken tussen de bijdragen die de zonnewind en de aarde – in de periode dat deze tussen de zon en de maan in staat – aan de maangrond levert.
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
31-01-2017
Is het universum ooit dan toch een hologram geweest?
Wetenschappers hebben mogelijk voor het eerst observationeel bewijs gevonden dat het universum ooit een hologram was.
Dat schrijven Canadese onderzoekers in het blad Physical Review Letters.
3D-perceptie
Wat moet je je precies bij zo’n hologram voorstellen? Onderzoeker Kostas Skenderis van de universiteit van Southampton legt uit: “Stel je voor dat alles wat je ziet, voelt en hoort in drie dimensies (en jouw perceptie van tijd) in feite afkomstig is van een plat tweedimensionaal veld.” Het is een beetje vergelijkbaar met een 3D-film die je in de bioscoop bekijkt. We hebben het idee dat de beelden die we zien hoogte, breedte én diepte hebben, maar in feite zijn ze afkomstig van een 2D-scherm. En zo zou het dus ook met het universum zijn geweest: het voelde 3D, maar had een 2D-oorsprong.
Algemene relativiteitstheorie en kwantummechanica
Het lijkt misschien een vrij wild idee, maar het is wel een idee dat onderzoekers al decennia bezighoudt en de oplossing kan zijn van een groot probleem. Namelijk: het feit dat de algemene relativiteitstheorie van Einstein op dit moment niet te rijmen is met de kwantummechanica. “Einsteins algemene relativiteitstheorie verklaart bijna alle grote dingen in het universum heel goed, maar faalt wanneer we de oorsprong en mechanica ervan op kwantumniveau willen bestuderen,” legt Skenderis uit. “Wetenschappers proberen al decennia om Einsteins algemene relativiteitstheorie te combineren met de kwantumtheorie. Sommigen geloven dat het concept van een holografisch universum de twee met elkaar kan verenigen.”
Observationeel bewijs
Tot zover de achtergrond van het holografisch universum. Terug naar het onderzoek van Skenderis en collega’s. Want wat hebben zij nu ontdekt? Nou, het lijkt erop dat zij – voor het eerst – observationeel bewijs hebben gevonden dat het universum een groot en complex hologram kán zijn geweest.
Bovenstaand een tijdlijn van het holografisch universum. De tijd loopt van links (verleden) naar rechts (heden). Helemaal links zie je de holografische fase. Deze is wat wazig, omdat tijd en ruimte nog niet goed gedefinieerd zijn. Aan het eind van deze fase begint een geometrische fase die beschreven kan worden met behulp van Einsteins vergelijkingen. De kosmische achtergrondstraling ontstond zo’n 375.000 jaar later. In deze straling zitten patronen die informatie bevatten over de omstandigheden in het piepjonge universum en van invloed zijn op de ontwikkeling van onder meer sterrenstelsels in het late universum (rechts). Afbeelding: Paul McFadden.
Maar hoe dan?
De onderzoekers maakten een model om een holografisch universum te simuleren. In dit model werden naast tijd niet drie, maar twee ruimtelijke dimensies gebruikt. Vervolgens ‘voerden’ de onderzoekers het model echte informatie over het universum, waaronder gegevens omtrent de kosmische achtergrondstraling (warmtestraling die kort na de oerknal werd uitgezonden). Het model bleek het gedrag van de kosmische achtergrondstraling perfect te simuleren, wat suggereert dat er een kern van waarheid zit in de opzet van het model. Maar: het model was alleen accuraat voor een piepklein universum (dat niet meer dan 10 graden breed is).
De conclusies
Wat kunnen we uit dit onderzoek afleiden? Dat het piepjonge universum holografisch van aard was? Het zou natuurlijk kunnen, maar dat bewijst het onderzoek zeer zeker niet. Wat het onderzoek in feite alleen aantoont, is dat we het holografische concept niet overboord moeten gooien. Er is namelijk observationeel bewijs dat suggereert dat het universum in het verleden wellicht een hologram is geweest. Inderdaad: voltooid verleden tijd. We leven dus nu niet meer in een hologram. En dat levert weer een nieuwe vraag op: hoe hebben we die extra dimensie erbij weten te scharrelen? Onderzoekers kunnen daar kort over zijn: geen idee.
En zo blijven we dus tamelijk in het ongewisse over de dimensies die we vandaag de dag als vanzelfsprekend ervaren. De onderzoekers kunnen dan ook niet meer dan hopen dat hun studie leidt tot vervolgonderzoeken die meer inzicht geven in de omstandigheden kort na de oerknal en het ontstaan van tijd en ruimte.
(scientias.nl)
Is het universum ooit dan toch een hologram geweest?
Wetenschappers hebben mogelijk voor het eerst observationeel bewijs gevonden dat het universum ooit een hologram was.
Dat schrijven Canadese onderzoekers in het blad Physical Review Letters.
3D-perceptie
Wat moet je je precies bij zo’n hologram voorstellen? Onderzoeker Kostas Skenderis van de universiteit van Southampton legt uit: “Stel je voor dat alles wat je ziet, voelt en hoort in drie dimensies (en jouw perceptie van tijd) in feite afkomstig is van een plat tweedimensionaal veld.” Het is een beetje vergelijkbaar met een 3D-film die je in de bioscoop bekijkt. We hebben het idee dat de beelden die we zien hoogte, breedte én diepte hebben, maar in feite zijn ze afkomstig van een 2D-scherm. En zo zou het dus ook met het universum zijn geweest: het voelde 3D, maar had een 2D-oorsprong.
Algemene relativiteitstheorie en kwantummechanica
Het lijkt misschien een vrij wild idee, maar het is wel een idee dat onderzoekers al decennia bezighoudt en de oplossing kan zijn van een groot probleem. Namelijk: het feit dat de algemene relativiteitstheorie van Einstein op dit moment niet te rijmen is met de kwantummechanica. “Einsteins algemene relativiteitstheorie verklaart bijna alle grote dingen in het universum heel goed, maar faalt wanneer we de oorsprong en mechanica ervan op kwantumniveau willen bestuderen,” legt Skenderis uit. “Wetenschappers proberen al decennia om Einsteins algemene relativiteitstheorie te combineren met de kwantumtheorie. Sommigen geloven dat het concept van een holografisch universum de twee met elkaar kan verenigen.”
Observationeel bewijs
Tot zover de achtergrond van het holografisch universum. Terug naar het onderzoek van Skenderis en collega’s. Want wat hebben zij nu ontdekt? Nou, het lijkt erop dat zij – voor het eerst – observationeel bewijs hebben gevonden dat het universum een groot en complex hologram kán zijn geweest.
Bovenstaand een tijdlijn van het holografisch universum. De tijd loopt van links (verleden) naar rechts (heden). Helemaal links zie je de holografische fase. Deze is wat wazig, omdat tijd en ruimte nog niet goed gedefinieerd zijn. Aan het eind van deze fase begint een geometrische fase die beschreven kan worden met behulp van Einsteins vergelijkingen. De kosmische achtergrondstraling ontstond zo’n 375.000 jaar later. In deze straling zitten patronen die informatie bevatten over de omstandigheden in het piepjonge universum en van invloed zijn op de ontwikkeling van onder meer sterrenstelsels in het late universum (rechts). Afbeelding: Paul McFadden.
Maar hoe dan?
De onderzoekers maakten een model om een holografisch universum te simuleren. In dit model werden naast tijd niet drie, maar twee ruimtelijke dimensies gebruikt. Vervolgens ‘voerden’ de onderzoekers het model echte informatie over het universum, waaronder gegevens omtrent de kosmische achtergrondstraling (warmtestraling die kort na de oerknal werd uitgezonden). Het model bleek het gedrag van de kosmische achtergrondstraling perfect te simuleren, wat suggereert dat er een kern van waarheid zit in de opzet van het model. Maar: het model was alleen accuraat voor een piepklein universum (dat niet meer dan 10 graden breed is).
De conclusies
Wat kunnen we uit dit onderzoek afleiden? Dat het piepjonge universum holografisch van aard was? Het zou natuurlijk kunnen, maar dat bewijst het onderzoek zeer zeker niet. Wat het onderzoek in feite alleen aantoont, is dat we het holografische concept niet overboord moeten gooien. Er is namelijk observationeel bewijs dat suggereert dat het universum in het verleden wellicht een hologram is geweest. Inderdaad: voltooid verleden tijd. We leven dus nu niet meer in een hologram. En dat levert weer een nieuwe vraag op: hoe hebben we die extra dimensie erbij weten te scharrelen? Onderzoekers kunnen daar kort over zijn: geen idee.
En zo blijven we dus tamelijk in het ongewisse over de dimensies die we vandaag de dag als vanzelfsprekend ervaren. De onderzoekers kunnen dan ook niet meer dan hopen dat hun studie leidt tot vervolgonderzoeken die meer inzicht geven in de omstandigheden kort na de oerknal en het ontstaan van tijd en ruimte.
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
31-01-2017
LIGO vindt twee nieuwe kandidaat-bronnen van zwaartekrachtgolven
Het LIGO-observatorium in Hanford, Washington. (NSF)
Met de twee LIGO-detectoren (Laser Interferometer Gravitational-wave Observatory) in de Amerikaanse staten Washington en Lousiana zijn in de afgelopen maanden twee nieuwe kandidaatbronnen van zwaartekrachtgolven ontdekt. Dat meldt de LIGO-collaboratie in een reeks van vier Twitterberichten.
Op 14 september 2015 registreerde LIGO voor het eerst minieme rimpelingen in de ruimtetijd, veroorzaakt door de versmelting van twee relatief zware zwarte gaten op 1,3 miljard lichtjaar afstand van de aarde. Ook in oktober en december 2015 werden signalen geregistreerd; de eerste waarnemingscyclus liep tot half januari 2016.
Op 30 november begon de tweede waarnemingscyclus, met een hogere detectorgevoeligheid. Kennelijk zijn inmiddels twee mogelijke signalen gedetecteerd. Details zijn nog niet bekendgemaakt. De analyse is nog in volle gang, meldt het team. Later dit voorjaar zal hopelijk ook de Europese Virgo-detector in Italië aan de speurtocht deelnemen; het is dan eenvoudiger om de herkomstirchting van de zwaartekrachtgolven nauwkeurig vast te stellen. (GS)
(allesoversterrenkunde)
LIGO vindt twee nieuwe kandidaat-bronnen van zwaartekrachtgolven
Het LIGO-observatorium in Hanford, Washington. (NSF)
Met de twee LIGO-detectoren (Laser Interferometer Gravitational-wave Observatory) in de Amerikaanse staten Washington en Lousiana zijn in de afgelopen maanden twee nieuwe kandidaatbronnen van zwaartekrachtgolven ontdekt. Dat meldt de LIGO-collaboratie in een reeks van vier Twitterberichten.
Op 14 september 2015 registreerde LIGO voor het eerst minieme rimpelingen in de ruimtetijd, veroorzaakt door de versmelting van twee relatief zware zwarte gaten op 1,3 miljard lichtjaar afstand van de aarde. Ook in oktober en december 2015 werden signalen geregistreerd; de eerste waarnemingscyclus liep tot half januari 2016.
Op 30 november begon de tweede waarnemingscyclus, met een hogere detectorgevoeligheid. Kennelijk zijn inmiddels twee mogelijke signalen gedetecteerd. Details zijn nog niet bekendgemaakt. De analyse is nog in volle gang, meldt het team. Later dit voorjaar zal hopelijk ook de Europese Virgo-detector in Italië aan de speurtocht deelnemen; het is dan eenvoudiger om de herkomstirchting van de zwaartekrachtgolven nauwkeurig vast te stellen. (GS)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
01-02-2017
Hard remmen bij Alfa Centauri
Met behulp van een met laserlicht aangedreven zeil zou een mini-ruimtesonde de afstand naar de ster Alfa Centauri A binnen enkele decennia kunnen overbruggen. Maar stoppen is er dan niet bij! (Planetary Habitability Laboratory, University of Puerto Rico at Arecibo)
Vorig jaar startte de Russische zakenman Joeri Milner het Breakthrough Starshot Initiative – een plan om mini-ruimtesondes naar het stersysteem Alfa Centauri te sturen. Zo’n sonde zou de vier lichtjaar daarnaartoe met twintig procent van de lichtsnelheid moeten kunnen overbruggen. Maar dan? Hoe voorkom je dat het ding zijn doel in een flits voorbijschiet? Wetenschappers van het Max-Planck-Institut für Sonnensystemforschung hebben een oplossing bedacht. Nadeel is wel dat de reis dan veel langer duurt.
Michael Hippke en zijn collega’s stellen voor om de straling en de zwaartekracht van de Alfa Centauri-sterren te gebruiken om de ruimtesondes af te remmen. Met behulp van diezelfde krachten zou zo’n sonde zelfs kunnen worden omgeleid naar de naburige ster Proxima Centauri, waarvan inmiddels vaststaat dat er een aarde-achtige planeet omheen cirkelt.
Hierbij zou de ruimtesonde gebruik kunnen maken van hetzelfde ruimtezeil dat wordt gebruikt om hem – met behulp van laserbundels op aarde – veel snelheid te geven. De straling van de sterren zou ervoor zorgen dat de sonde bij nadering van de ster Alfa Centauri A steeds verder wordt afgeremd. Tegelijkertijd kan de (geleidelijk sterker wordende) aantrekkingskracht van de ster worden gebruikt om de sonde van koers te doen veranderen.
Berekeningen laten zien dat de hele reis van een Starshot-ruimtesonde – inclusief remfase – dan ongeveer honderd jaar in beslag zou nemen. Theoretisch zou zo’n sonde zelfs in een baan om Alfa Centauri A kunnen worden gebracht of door kunnen reizen naar de kleine ster Proxima Centauri – een overtocht die nog eens 46 jaar zou duren.
Overigens stellen de wetenschappers ook voor om de Starshot-ruimtesondes niet met het licht van een energieverspillende laser aan te drijven, maar gebruik te maken van het intense licht van onze zon. Om genoeg snelheid te krijgen zouden de sondes de zon dan wel tot op ongeveer 3,5 miljoen kilometer moeten naderen. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Hard remmen bij Alfa Centauri
Met behulp van een met laserlicht aangedreven zeil zou een mini-ruimtesonde de afstand naar de ster Alfa Centauri A binnen enkele decennia kunnen overbruggen. Maar stoppen is er dan niet bij! (Planetary Habitability Laboratory, University of Puerto Rico at Arecibo)
Vorig jaar startte de Russische zakenman Joeri Milner het Breakthrough Starshot Initiative – een plan om mini-ruimtesondes naar het stersysteem Alfa Centauri te sturen. Zo’n sonde zou de vier lichtjaar daarnaartoe met twintig procent van de lichtsnelheid moeten kunnen overbruggen. Maar dan? Hoe voorkom je dat het ding zijn doel in een flits voorbijschiet? Wetenschappers van het Max-Planck-Institut für Sonnensystemforschung hebben een oplossing bedacht. Nadeel is wel dat de reis dan veel langer duurt.
Michael Hippke en zijn collega’s stellen voor om de straling en de zwaartekracht van de Alfa Centauri-sterren te gebruiken om de ruimtesondes af te remmen. Met behulp van diezelfde krachten zou zo’n sonde zelfs kunnen worden omgeleid naar de naburige ster Proxima Centauri, waarvan inmiddels vaststaat dat er een aarde-achtige planeet omheen cirkelt.
Hierbij zou de ruimtesonde gebruik kunnen maken van hetzelfde ruimtezeil dat wordt gebruikt om hem – met behulp van laserbundels op aarde – veel snelheid te geven. De straling van de sterren zou ervoor zorgen dat de sonde bij nadering van de ster Alfa Centauri A steeds verder wordt afgeremd. Tegelijkertijd kan de (geleidelijk sterker wordende) aantrekkingskracht van de ster worden gebruikt om de sonde van koers te doen veranderen.
Berekeningen laten zien dat de hele reis van een Starshot-ruimtesonde – inclusief remfase – dan ongeveer honderd jaar in beslag zou nemen. Theoretisch zou zo’n sonde zelfs in een baan om Alfa Centauri A kunnen worden gebracht of door kunnen reizen naar de kleine ster Proxima Centauri – een overtocht die nog eens 46 jaar zou duren.
Overigens stellen de wetenschappers ook voor om de Starshot-ruimtesondes niet met het licht van een energieverspillende laser aan te drijven, maar gebruik te maken van het intense licht van onze zon. Om genoeg snelheid te krijgen zouden de sondes de zon dan wel tot op ongeveer 3,5 miljoen kilometer moeten naderen. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
| Forum Opties | |
|---|---|
| Forumhop: | |
| Hop naar: | |