W&T Wetenschap & Technologie
Een plek om te discussiëren over wetenschappelijke onderwerpen, wetenschappelijke problemen, technologische projecten en grootse uitvindingen.
Niet echt "astronomie", maar een mooie BBC pagina over de eerste space walk, vandaag 50 jaar geleden (18 maart 1965).
http://www.bbc.co.uk/news/special/2014/newsspec_9035/index.html
http://www.bbc.co.uk/news/special/2014/newsspec_9035/index.html
Ich glaube, dass es manchmal nicht genügend Steine gibt und
Ich bin mir sicher, dass auch schöne Augen weinen
Ich bin mir sicher, dass auch schöne Augen weinen
Planets in the habitable zone around most stars, researchers calculate
http://www.sciencedaily.com/releases/2015/03/150318074515.htm
http://www.sciencedaily.com/releases/2015/03/150318074515.htm
quote:Astronomers have discovered thousands of exoplanets using the Kepler satellite. By analyzing these planetary systems, researchers have calculated the probability for the number of stars that might have planets in the habitable zone. The calculations show that billions of stars in the Milky Way will have one to three planets in the habitable zone, where there is the potential for liquid water and where life could exist.
Ik ben politiek incorrect, zeg wat ik wil en ben een trotste racist! w/
Daar hebben we een apart topic voor, beste geertquote:Op donderdag 19 maart 2015 19:01 schreef geert_realist het volgende:
Planets in the habitable zone around most stars, researchers calculate
http://www.sciencedaily.com/releases/2015/03/150318074515.htm
[..]
W&T / [CENTRAAL] Exo-Planeten Topic #2
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Hm, zat wat te denken, kon zo 123 niet vinden of er eerder onderzoek naar is (vast wel). Maar klopt de volgende gedachtengang?:
Stel, je lanceert vandaag een ruimtesonde die de aarde filmt en die deze opname tegelijkertijd ook projecteert op een scherm. Je stuurt deze sonde met lichtsnelheid naar een afstand op 1 lichtjaar. Vanaf aarde film je de projectie van de sonde.
Dus bij t=0 is het Od, waarbij O de aarde met camera is en d de sonde met projectiescherm (o-stukje de camera, bovenste stukje van de d het projectiescherm). Het elkaar filmen is realtime en op dit moment 'zien' beiden tegelijk hetzelfde.
bij t=1 dan als volgt:
O---------d--------d
Waarbij de schuingedrukte d in het midden de sonde na een half jaar is.
Op aarde is het nu 22-3-2016, de sonde is een jaar onderweg. Maar op deze datum ziet de camera op aarde de beelden van dat de sonde halverwege was. Half jaar reizen, en half jaar terugreis photonen van projectie. De sonde zelf is inmiddels op z'n eindbestemming.
Doordat de sonde reist met snelheid van het licht, blijft ie de aarde als één stilstaand frame zien. Tot het bereiken van de bestemming ziet de sonde dus enkel dat ene frame van 22-03-2015 en de camera op aarde ziet in 2016 dus ook datzelfde ene frame van toen de sonde halverwege was.
t=2:
O-----------------------d
De sonde is nu een jaar op dezelfde plek aan het filmen. Het is op aarde nu 22-3-2017. De sonde kreeg vanaf bereiken bestemming de fotonen vanaf aarde binnen en heeft het afgelopen jaar de aarde opgenomen zoals ie tussen 22-3-2015 en 22-3-2016 was. Op dit moment, exact 2 jaar na lancering, ziet de camera op aarde echter nog steeds alleen dat ene frame van 22-3-2015 terug. Want dat is alles wat de sonde nog zag t/m exact een jaar na lancering en het bereiken van de bestemming + een jaar voor de fotonen komen tot camera op aarde.
t=2.5
O---------[d--------
De sonde keert met lichtsnelheid weer terug naar aarde en is na een half jaar halverwege. Het is 22-9-2017 op aarde. De sonde neemt nog steeds op en projecteert nog steeds. De sonde ziet op dit moment de aarde zoals ie was op 22-3-2017. Dat betekent dus dat de sonde in een half jaar, een geheel jaar van aarde heeft opgenomen (22-3-2016 - 22-3-2017). De camera op aarde ziet nu ook 22-3-2017 terug. De camera op aarde neemt dus in een half jaar maar liefst 2 jaar op. (22-3-2015 (zie t=2) - 22-3-2017). Mensen die dus op aarde naar de opname van de aardse camera keken 'realtime' zagen 'realtime' de afgelopen 2 jaar 4 keer zo snel voorbij vliegen.
t=3
Od
De sonde is terug op aarde. Het is nu 22-3-2018. De sonde heeft in afgelopen half jaar weer een jaar opgenomen. De camera en de sonde projecteren weer tegelijk hetzelfde beeld, die van 22-3-2018. In dit half jaar heeft de camera op aarde dus één historisch jaar vastgelegd. Gemiddeld 2 keer zo snel ipv 4 keer.
In de volledige 3 jaar zag men op aarde dus 2 jaar lang een stilstaand beeld, en vervolgens zag men in het derde jaar de volledige 3 jaar versneld voorbij komen, waarbij het eerste half jaar sneller ging dan het tweede.
-----
Klopt het bovenstaande? En hoe ziet de curve er dan uit van de verhoogde snelheid van laatste jaar voor de camera op aarde? Is dat lineair?
Dit soort principes zullen vast al tientallen jaren geleden onderzocht zijn maar was nu even eigen brainfart.
Stel, je lanceert vandaag een ruimtesonde die de aarde filmt en die deze opname tegelijkertijd ook projecteert op een scherm. Je stuurt deze sonde met lichtsnelheid naar een afstand op 1 lichtjaar. Vanaf aarde film je de projectie van de sonde.
Dus bij t=0 is het Od, waarbij O de aarde met camera is en d de sonde met projectiescherm (o-stukje de camera, bovenste stukje van de d het projectiescherm). Het elkaar filmen is realtime en op dit moment 'zien' beiden tegelijk hetzelfde.
bij t=1 dan als volgt:
O---------d--------d
Waarbij de schuingedrukte d in het midden de sonde na een half jaar is.
Op aarde is het nu 22-3-2016, de sonde is een jaar onderweg. Maar op deze datum ziet de camera op aarde de beelden van dat de sonde halverwege was. Half jaar reizen, en half jaar terugreis photonen van projectie. De sonde zelf is inmiddels op z'n eindbestemming.
Doordat de sonde reist met snelheid van het licht, blijft ie de aarde als één stilstaand frame zien. Tot het bereiken van de bestemming ziet de sonde dus enkel dat ene frame van 22-03-2015 en de camera op aarde ziet in 2016 dus ook datzelfde ene frame van toen de sonde halverwege was.
t=2:
O-----------------------d
De sonde is nu een jaar op dezelfde plek aan het filmen. Het is op aarde nu 22-3-2017. De sonde kreeg vanaf bereiken bestemming de fotonen vanaf aarde binnen en heeft het afgelopen jaar de aarde opgenomen zoals ie tussen 22-3-2015 en 22-3-2016 was. Op dit moment, exact 2 jaar na lancering, ziet de camera op aarde echter nog steeds alleen dat ene frame van 22-3-2015 terug. Want dat is alles wat de sonde nog zag t/m exact een jaar na lancering en het bereiken van de bestemming + een jaar voor de fotonen komen tot camera op aarde.
t=2.5
O---------[d--------
De sonde keert met lichtsnelheid weer terug naar aarde en is na een half jaar halverwege. Het is 22-9-2017 op aarde. De sonde neemt nog steeds op en projecteert nog steeds. De sonde ziet op dit moment de aarde zoals ie was op 22-3-2017. Dat betekent dus dat de sonde in een half jaar, een geheel jaar van aarde heeft opgenomen (22-3-2016 - 22-3-2017). De camera op aarde ziet nu ook 22-3-2017 terug. De camera op aarde neemt dus in een half jaar maar liefst 2 jaar op. (22-3-2015 (zie t=2) - 22-3-2017). Mensen die dus op aarde naar de opname van de aardse camera keken 'realtime' zagen 'realtime' de afgelopen 2 jaar 4 keer zo snel voorbij vliegen.
t=3
Od
De sonde is terug op aarde. Het is nu 22-3-2018. De sonde heeft in afgelopen half jaar weer een jaar opgenomen. De camera en de sonde projecteren weer tegelijk hetzelfde beeld, die van 22-3-2018. In dit half jaar heeft de camera op aarde dus één historisch jaar vastgelegd. Gemiddeld 2 keer zo snel ipv 4 keer.
In de volledige 3 jaar zag men op aarde dus 2 jaar lang een stilstaand beeld, en vervolgens zag men in het derde jaar de volledige 3 jaar versneld voorbij komen, waarbij het eerste half jaar sneller ging dan het tweede.
-----
Klopt het bovenstaande? En hoe ziet de curve er dan uit van de verhoogde snelheid van laatste jaar voor de camera op aarde? Is dat lineair?
Dit soort principes zullen vast al tientallen jaren geleden onderzocht zijn maar was nu even eigen brainfart.
25-03-2015
NASA wil rotsblok van planetoïde plukken
.
Artist’s impression van de ‘robotsonde’ die een rotsblok zal oppikken van een planetoïde. (NASA)
Het Amerikaanse ruimteagentschap NASA heeft meer details gegeven omtrent de Asteroid Redirect Mission (ARM). Als eerste stap zal een onbemande ruimtesonde een enkele meters groot rotsblok oppikken van een planetoïde die relatief dicht in de buurt van de aarde komt. Dat rotsblok moet vervolgens in een stabiele baan om de maan worden gebracht, waar het door astronauten kan worden onderzoicht. De ARM-missie wordt gezien als een opstapje naar een bemande missie naar de planeet Mars.
Welke planetoïde het doelwit zal zijn, wordt pas in 2019 besloten, ongeveer een jaar voor de lancering van de ruimtesonde. Er zijn tot nu toe drie kandidaten: Itokawa, Bennu and 2008 EV5. De eerste kreeg in 2005 al eens bezoek van een Japanse ruimtesonde. Naar verwachting zullen later dit jaar nog meer kandidaten aan het lijstje worden toegevoegd.
De ARM-missie gaat zeker enkele jaren duren. Nadat de ruimtesonde het rotsblok heeft opgepikt, zal hij ongeveer een jaar lang in een zogeheten halobaan in de buurt van de planetoïde worden 'geparkeerd'. Dat is lang genoeg om de ruimterots een klein beetje van koers te brengen.
Dit deel van de missie is bedoeld om ervaring op te doen met het afweren van planetoïden die de aarde kunnen bedreigen. Als alles volgens plan verloopt, wordt het opgepikte rotsblok eind 2025 afgeleverd bij de maan. (EE)
(allesoversterrenkunde)
NASA wil rotsblok van planetoïde plukken
.
Artist’s impression van de ‘robotsonde’ die een rotsblok zal oppikken van een planetoïde. (NASA)
Het Amerikaanse ruimteagentschap NASA heeft meer details gegeven omtrent de Asteroid Redirect Mission (ARM). Als eerste stap zal een onbemande ruimtesonde een enkele meters groot rotsblok oppikken van een planetoïde die relatief dicht in de buurt van de aarde komt. Dat rotsblok moet vervolgens in een stabiele baan om de maan worden gebracht, waar het door astronauten kan worden onderzoicht. De ARM-missie wordt gezien als een opstapje naar een bemande missie naar de planeet Mars.
Welke planetoïde het doelwit zal zijn, wordt pas in 2019 besloten, ongeveer een jaar voor de lancering van de ruimtesonde. Er zijn tot nu toe drie kandidaten: Itokawa, Bennu and 2008 EV5. De eerste kreeg in 2005 al eens bezoek van een Japanse ruimtesonde. Naar verwachting zullen later dit jaar nog meer kandidaten aan het lijstje worden toegevoegd.
De ARM-missie gaat zeker enkele jaren duren. Nadat de ruimtesonde het rotsblok heeft opgepikt, zal hij ongeveer een jaar lang in een zogeheten halobaan in de buurt van de planetoïde worden 'geparkeerd'. Dat is lang genoeg om de ruimterots een klein beetje van koers te brengen.
Dit deel van de missie is bedoeld om ervaring op te doen met het afweren van planetoïden die de aarde kunnen bedreigen. Als alles volgens plan verloopt, wordt het opgepikte rotsblok eind 2025 afgeleverd bij de maan. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Komeet 46P/Wirtanen wordt een nieuwe ster aan de hemel.
Nog even wachten (3,5 jaar) en we zien weer een close-encounter komeet; de komeet 46P/Wirtanen die elke 5 jaar voorbijkomt. Echter hadden we de afgelopen decennia pech dat -omdat het een vrij kleine komeet is- het niet met het blote oog zichtbaar was vanwege de relatief grote afstand tussen de aarde en perihelium.
Laat deze in december 2018 nu bijna gelijk zijn. Sinds 1983 (komeet IRAS–Araki–Alcock op 0.03AE) is geen komeet zo dichtbij de aarde geweest en aangezien hier veel jonge mensen rondlopen zal dit hun eerste close-encounter worden; hij zal het dichtstbij zijn op 16 december 2018 met een afstand van slechts 0.073AE. Het perihelium is op 12 december dus met een beetje geluk zal het een magnitude aannemen van rond de 3, wat dus prima met het het blote oog te zien is bij helder weer.
Rond die tijd staat de komeet net boven Taurus in het zuidoosten en zal tezamen met Orion en Sirius een mooi aangezicht vormen (met echt helder weer en weinig kunstlicht is zelfs Uranus te zien meer naar het zuiden). Het enige jammerlijke is dat omdat het perihelium is bereikt we geen mooie staart zullen zien, want die staat bijna loodrecht op de aarde. Het zal dus blijven bij een nieuwe 'ster' aan de hemel.
Hier een sfeerimpressie van 16 december 2018 waarop de komeet het dichtst bij de aarde staat:
Hier kun je de komeet volgen: http://www.heavens-above.(...)ecified&alt=0&tz=CET
Vul bovenaan 16 december 2018 in en zie hoe dichtbij hij staat
Nog even wachten (3,5 jaar) en we zien weer een close-encounter komeet; de komeet 46P/Wirtanen die elke 5 jaar voorbijkomt. Echter hadden we de afgelopen decennia pech dat -omdat het een vrij kleine komeet is- het niet met het blote oog zichtbaar was vanwege de relatief grote afstand tussen de aarde en perihelium.
Laat deze in december 2018 nu bijna gelijk zijn. Sinds 1983 (komeet IRAS–Araki–Alcock op 0.03AE) is geen komeet zo dichtbij de aarde geweest en aangezien hier veel jonge mensen rondlopen zal dit hun eerste close-encounter worden; hij zal het dichtstbij zijn op 16 december 2018 met een afstand van slechts 0.073AE. Het perihelium is op 12 december dus met een beetje geluk zal het een magnitude aannemen van rond de 3, wat dus prima met het het blote oog te zien is bij helder weer.
Rond die tijd staat de komeet net boven Taurus in het zuidoosten en zal tezamen met Orion en Sirius een mooi aangezicht vormen (met echt helder weer en weinig kunstlicht is zelfs Uranus te zien meer naar het zuiden). Het enige jammerlijke is dat omdat het perihelium is bereikt we geen mooie staart zullen zien, want die staat bijna loodrecht op de aarde. Het zal dus blijven bij een nieuwe 'ster' aan de hemel.
Hier een sfeerimpressie van 16 december 2018 waarop de komeet het dichtst bij de aarde staat:
Hier kun je de komeet volgen: http://www.heavens-above.(...)ecified&alt=0&tz=CET
Vul bovenaan 16 december 2018 in en zie hoe dichtbij hij staat
I feel kinda Locrian today
03-04-2015
Missie ruimtesonde MESSENGER nogmaals verlengd
De planeetverkenner Messenger in een baan rond Mercurius. (NASA/JHU-APL)
De Amerikaanse ruimtesonde MESSENGER heeft weer wat extra tijd gekregen. Zijn vloeibare brandstof is al een tijdje op, waardoor hij langzaam naar het oppervlak van de planeet Mercurius spiraalt. Maar door het drukgas in zijn brandstoftanks te laten ontsnappen, wordt dat proces vertraagd.
Zonder dit trucje zou de ruimtesonde eind maart al te pletter zijn geslagen op de planeet. Op 18 maart jl. lukte het echter om hem zo veel extra snelheid te geven, dat het laagste punt van zijn omloopbaan werd verhoogd van 12 naar 34 kilometer.
Inmiddels was die kleinste afstand alweer afgenomen tot 5,5 kilometer. Een nieuwe stoot drukgas heeft daar nu 27,5 kilometer van gemaakt. Op tweede paasdag volgt nog zo’n manoeuvre – de derde van de in totaal vijf. Zo langzamerhand is dus wel het einde in zicht.
MESSENGER’s extra tijd wordt nuttig besteed met het maken van opnamen van het Mercuriusoppervlak en het in kaart brengen van de lokale magnetische velden van de planeet. (EE)
(allesoversterrekunde)
Missie ruimtesonde MESSENGER nogmaals verlengd
De planeetverkenner Messenger in een baan rond Mercurius. (NASA/JHU-APL)
De Amerikaanse ruimtesonde MESSENGER heeft weer wat extra tijd gekregen. Zijn vloeibare brandstof is al een tijdje op, waardoor hij langzaam naar het oppervlak van de planeet Mercurius spiraalt. Maar door het drukgas in zijn brandstoftanks te laten ontsnappen, wordt dat proces vertraagd.
Zonder dit trucje zou de ruimtesonde eind maart al te pletter zijn geslagen op de planeet. Op 18 maart jl. lukte het echter om hem zo veel extra snelheid te geven, dat het laagste punt van zijn omloopbaan werd verhoogd van 12 naar 34 kilometer.
Inmiddels was die kleinste afstand alweer afgenomen tot 5,5 kilometer. Een nieuwe stoot drukgas heeft daar nu 27,5 kilometer van gemaakt. Op tweede paasdag volgt nog zo’n manoeuvre – de derde van de in totaal vijf. Zo langzamerhand is dus wel het einde in zicht.
MESSENGER’s extra tijd wordt nuttig besteed met het maken van opnamen van het Mercuriusoppervlak en het in kaart brengen van de lokale magnetische velden van de planeet. (EE)
(allesoversterrekunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
07-04-2015
Buitenaards signaal zet wetenschap voor raadsel
© thinkstock.
Wetenschappers staan voor een raadsel nu een reeks radiosignalen uit de ruimte een opmerkelijk wiskundig patroon lijkt te volgen. De kans dat zoiets toevallig gebeurt, is slechts vijf op tienduizend. Mogelijke verklaring? Buitenaards leven.
De signalen zijn zogenoemde fast radio bursts (FRB's), die slechts een paar milliseconden duren. Ondanks hun korte duur brengen ze volgens wetenschappers evenveel energie vrij als de zon doet gedurende een hele maand. Het eerste signaal van de mysterieuze reeks werd waargenomen in 2007.
Wetenschappers gebruiken zogenoemde verspreidingseenheden om te meten welke afstand radiosignalen hebben afgelegd in de ruimte. Opvallend genoeg zijn die eenheden bij de signalen van de huidige reeks steeds een veelvoud van 187,5. De onderzoekers begrijpen daar niets van.
Een mogelijke verklaring is dat de radiopulsen afkomstig zijn van buitenaards leven; zeker omdat de kans vijf op tienduizend is dat de signalen toevallig een reeks vormen. Toch willen de wetenschappers daar niet aan. "We denken dat de signalen voortkomen uit een ontploffende ster of twee sterren die samensmelten", zegt Maura McLaughlin van de Universiteit van West-Virginia tegen FOX News.
Meer onderzoek nodig
Volgens een andere onderzoeker wordt de verklaring pas gezocht bij buitenaardse wezens als alle andere mogelijkheden zijn uitgesloten. "Ik zou mijn geld inzetten op een satelliet van de overheid als bron van de signalen, niet op een natuurverschijnsel", aldus John Learned van de Universiteit van Hawaii. Hij zegt dat meer onderzoek nodig is om goede conclusies te kunnen trekken. Dat zijn critici van de buitenaards leven-theorie met hem eens. Zij benadrukken dat de reeks uit slechts elf signalen bestaat; dat is eigenlijk een heel klein aantal waarnemingen.
Onderzoekster McLaughlin vindt het onmogelijk dat buitenaardse wezens de reeks hebben verstuurd. Ze zijn namelijk verzonden over een groot aantal verschillende radiofrequenties. Dat heeft nauwelijks voordeel als het om communicatie gaat en is dus waarschijnlijk niet opzettelijk gebeurd, denkt ze. "Bovendien zouden buitenaardse wezens ontzettend veel kracht nodig hebben om de signalen te kunnen versturen. Ze zouden de energie moeten opvangen van meerdere zonnen."
(HLN)
Buitenaards signaal zet wetenschap voor raadsel
© thinkstock.
Wetenschappers staan voor een raadsel nu een reeks radiosignalen uit de ruimte een opmerkelijk wiskundig patroon lijkt te volgen. De kans dat zoiets toevallig gebeurt, is slechts vijf op tienduizend. Mogelijke verklaring? Buitenaards leven.
De signalen zijn zogenoemde fast radio bursts (FRB's), die slechts een paar milliseconden duren. Ondanks hun korte duur brengen ze volgens wetenschappers evenveel energie vrij als de zon doet gedurende een hele maand. Het eerste signaal van de mysterieuze reeks werd waargenomen in 2007.
Wetenschappers gebruiken zogenoemde verspreidingseenheden om te meten welke afstand radiosignalen hebben afgelegd in de ruimte. Opvallend genoeg zijn die eenheden bij de signalen van de huidige reeks steeds een veelvoud van 187,5. De onderzoekers begrijpen daar niets van.
Een mogelijke verklaring is dat de radiopulsen afkomstig zijn van buitenaards leven; zeker omdat de kans vijf op tienduizend is dat de signalen toevallig een reeks vormen. Toch willen de wetenschappers daar niet aan. "We denken dat de signalen voortkomen uit een ontploffende ster of twee sterren die samensmelten", zegt Maura McLaughlin van de Universiteit van West-Virginia tegen FOX News.
Meer onderzoek nodig
Volgens een andere onderzoeker wordt de verklaring pas gezocht bij buitenaardse wezens als alle andere mogelijkheden zijn uitgesloten. "Ik zou mijn geld inzetten op een satelliet van de overheid als bron van de signalen, niet op een natuurverschijnsel", aldus John Learned van de Universiteit van Hawaii. Hij zegt dat meer onderzoek nodig is om goede conclusies te kunnen trekken. Dat zijn critici van de buitenaards leven-theorie met hem eens. Zij benadrukken dat de reeks uit slechts elf signalen bestaat; dat is eigenlijk een heel klein aantal waarnemingen.
Onderzoekster McLaughlin vindt het onmogelijk dat buitenaardse wezens de reeks hebben verstuurd. Ze zijn namelijk verzonden over een groot aantal verschillende radiofrequenties. Dat heeft nauwelijks voordeel als het om communicatie gaat en is dus waarschijnlijk niet opzettelijk gebeurd, denkt ze. "Bovendien zouden buitenaardse wezens ontzettend veel kracht nodig hebben om de signalen te kunnen versturen. Ze zouden de energie moeten opvangen van meerdere zonnen."
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Zou wel vet zijn, een tweede WOW-signaal?quote:Een mogelijke verklaring is dat de radiopulsen afkomstig zijn van buitenaards leven; zeker omdat de kans vijf op tienduizend is dat de signalen toevallig een reeks vormen. Toch willen de wetenschappers daar niet aan.
Dat lijkt me ook, want er zijn meerdere FRB's waargenomen met dit verschijnsel, 11 FRB's in totaal op verschillende lokaties.quote:Onderzoekster McLaughlin vindt het onmogelijk dat buitenaardse wezens de reeks hebben verstuurd.
Ik ben politiek incorrect, zeg wat ik wil en ben een trotste racist! w/
Ik herinner me hale bopp nog, weken konden we die zien. Prachtig.quote:
Komeet 46P/Wirtanen wordt een nieuwe ster aan de hemel.
Nog even wachten (3,5 jaar) en we zien weer een close-encounter komeet; de komeet 46P/Wirtanen die elke 5 jaar voorbijkomt. Echter hadden we de afgelopen decennia pech dat -omdat het een vrij kleine komeet is- het niet met het blote oog zichtbaar was vanwege de relatief grote afstand tussen de aarde en perihelium.
Laat deze in december 2018 nu bijna gelijk zijn. Sinds 1983 (komeet IRAS–Araki–Alcock op 0.03AE) is geen komeet zo dichtbij de aarde geweest en aangezien hier veel jonge mensen rondlopen zal dit hun eerste close-encounter worden; hij zal het dichtstbij zijn op 16 december 2018 met een afstand van slechts 0.073AE. Het perihelium is op 12 december dus met een beetje geluk zal het een magnitude aannemen van rond de 3, wat dus prima met het het blote oog te zien is bij helder weer.
Rond die tijd staat de komeet net boven Taurus in het zuidoosten en zal tezamen met Orion en Sirius een mooi aangezicht vormen (met echt helder weer en weinig kunstlicht is zelfs Uranus te zien meer naar het zuiden). Het enige jammerlijke is dat omdat het perihelium is bereikt we geen mooie staart zullen zien, want die staat bijna loodrecht op de aarde. Het zal dus blijven bij een nieuwe 'ster' aan de hemel.
Hier een sfeerimpressie van 16 december 2018 waarop de komeet het dichtst bij de aarde staat:
[ link | afbeelding ]
Hier kun je de komeet volgen: http://www.heavens-above.(...)ecified&alt=0&tz=CET
Vul bovenaan 16 december 2018 in en zie hoe dichtbij hij staat
Whatever...
08-04-2015
Complexe organische moleculen ontdekt bij jonge ster
Artist’s impression van de protoplanetaire schijf rond de jonge ster MWC 480. Met ALMA is in de buitengebieden van deze schijf het complexe organische molecuul methylcyanide ontdekt. (B. Saxton (NRAO/AUI/NSF))
Voor het eerst hebben astronomen complexe organische moleculen gedetecteerd in de protoplanetaire schijf rond een jonge ster. De ontdekking, gedaan met de Atacama Large Millimeter/submillimeter Array (ALMA) in Chili, bevestigt opnieuw dat de omstandigheden waaruit aarde en zon zijn voortgekomen niet uniek zijn in het heelal (Nature, 9 april).
De nieuwe ALMA-waarnemingen laten zien dat de schijf rond de jonge ster MWC 480 grote hoeveelheden methylcyanide (CH3CN) bevat – een complex koolstofhoudend molecuul. Er is genoeg methylcyanide om alle oceanen op aarde mee te vullen.
MWC 480 heeft ongeveer twee keer zoveel massa als de zon en staat op een afstand van 455 lichtjaar in het Taurus-stervormingsgebied. Zijn omringende schijf bevindt zich nog in een pril stadium: hij is nog maar kort geleden samengetrokken uit een koude, donkere nevel van stof en gas. Verder onderzoek met ALMA en andere telescopen zal nog moeten uitwijzen of hierin ook planeetvorming plaatsvindt.
Astronomen weten al een tijdje dat zulke koude, donkere nevels zeer efficiënte ‘fabrieken’ zijn van complexe organische moleculen, zoals de zogeheten cyaniden. Cyaniden, en met name methylcyanide, zijn van belang, omdat ze koolstof-stikstofbindingen bevatten. Deze laatste zijn essentieel voor de vorming van aminozuren – de bouwstenen van eiwitten en andere moleculen die aan de basis staan van het leven zoals wij dat kennen.
Tot nu toe was echter onduidelijk of deze complexe organische moleculen wel in stand kunnen blijven in de energierijke omgeving van een pas gevormd planetenstelsel, waar chemische bindingen blootstaan aan schokken en straling. De nieuwe waarnemingen laten zien dat deze moleculen niet alleen in stand blijven, maar zelfs gedijen. Dat geeft aan dat protoplanetaire schijven gunstige omgevingen zijn voor de vorming van complexe organische moleculen. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Complexe organische moleculen ontdekt bij jonge ster
Artist’s impression van de protoplanetaire schijf rond de jonge ster MWC 480. Met ALMA is in de buitengebieden van deze schijf het complexe organische molecuul methylcyanide ontdekt. (B. Saxton (NRAO/AUI/NSF))
Voor het eerst hebben astronomen complexe organische moleculen gedetecteerd in de protoplanetaire schijf rond een jonge ster. De ontdekking, gedaan met de Atacama Large Millimeter/submillimeter Array (ALMA) in Chili, bevestigt opnieuw dat de omstandigheden waaruit aarde en zon zijn voortgekomen niet uniek zijn in het heelal (Nature, 9 april).
De nieuwe ALMA-waarnemingen laten zien dat de schijf rond de jonge ster MWC 480 grote hoeveelheden methylcyanide (CH3CN) bevat – een complex koolstofhoudend molecuul. Er is genoeg methylcyanide om alle oceanen op aarde mee te vullen.
MWC 480 heeft ongeveer twee keer zoveel massa als de zon en staat op een afstand van 455 lichtjaar in het Taurus-stervormingsgebied. Zijn omringende schijf bevindt zich nog in een pril stadium: hij is nog maar kort geleden samengetrokken uit een koude, donkere nevel van stof en gas. Verder onderzoek met ALMA en andere telescopen zal nog moeten uitwijzen of hierin ook planeetvorming plaatsvindt.
Astronomen weten al een tijdje dat zulke koude, donkere nevels zeer efficiënte ‘fabrieken’ zijn van complexe organische moleculen, zoals de zogeheten cyaniden. Cyaniden, en met name methylcyanide, zijn van belang, omdat ze koolstof-stikstofbindingen bevatten. Deze laatste zijn essentieel voor de vorming van aminozuren – de bouwstenen van eiwitten en andere moleculen die aan de basis staan van het leven zoals wij dat kennen.
Tot nu toe was echter onduidelijk of deze complexe organische moleculen wel in stand kunnen blijven in de energierijke omgeving van een pas gevormd planetenstelsel, waar chemische bindingen blootstaan aan schokken en straling. De nieuwe waarnemingen laten zien dat deze moleculen niet alleen in stand blijven, maar zelfs gedijen. Dat geeft aan dat protoplanetaire schijven gunstige omgevingen zijn voor de vorming van complexe organische moleculen. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
quote:'Gletsjers op Mars vol met ijs'
Volgens Deense onderzoekers is Mars rijk aan gletsjers vol met ijs. Dat maken ze op uit radarmetingen van de ruimtesonde Mars Reconnaissance Orbiter. Eerder dacht men dat de gletsjers vooral uit modder en koolstofdioxide bestonden.
Dat Mars voor een deel bedekt is met gletsjers was al bekend. Wetenschappers dachten echter dat die vol zaten met bevroren modder of koolstofdioxide, in plaats van water. Nu laat een in 2005 gelanceerde ruimtesonde van NASA met radarmetingen zien dat het toch vooral water is dat de gletsjers opmaakt. De onderzoekers van het Niels Bohr Instituut (Universiteit van Kopenhagen) publiceerden hun resultaten in het wetenschappelijke tijdschrift Geographical Research Letters.
Omdat waterijs op dit moment niet stabiel is op Mars (het zou direct overgaan in waterdamp), denken experts dat het ijs zich lang geleden gevormd moet hebben. Dat het er nu nog steeds ligt zou kunnen komen door de beschermende laag stof en puin waarmee het bedekt is.
IJsstromingen
Om te berekenen hoeveel water er precies onder het stof ligt gebruikten de onderzoekers een model dat ijsstromingen beschrijft. Zo berekenden ze hoeveel water er in totaal in de gletsjers van Mars aanwezig moest zijn. Het totaal bleek meer dan 150.000 miljard liter; genoeg om het hele planeetoppervlak met meer dan een meter ijs te bedekken.
Voor Tjalling de Haas, die promoveert in klimaatonderzoek van Mars aan de Universiteit Utrecht, zijn deze ontdekkingen nieuw. Heel verbaasd is hij echter niet. 'Ik doe zelf onder andere onderzoek naar puinstromen op Mars, die ooit vloeibaar water gehad moeten hebben. Dat er stromend water geweest moet zijn stond voor mij al buiten kijf.'
Free Assange! Hack the Planet
[b]Op dinsdag 6 januari 2009 19:59 schreef Papierversnipperaar het volgende:[/b]
De gevolgen van de argumenten van de anti-rook maffia
[b]Op dinsdag 6 januari 2009 19:59 schreef Papierversnipperaar het volgende:[/b]
De gevolgen van de argumenten van de anti-rook maffia
haha total recallquote:Op donderdag 9 april 2015 18:49 schreef Papierversnipperaar het volgende:
[ afbeelding ]
[ afbeelding ]
[..]
we hebben hier een apart topic voor beste Papierversnipperaar
W&T / [CENTRAAL] MARS - De Missies! Deel 10
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
16-04-2015
Versnelde uitdijïng heelal mogelijk een illusie
Is donkere energie nog wel nodig?
Dat de expansie van het heelal steeds sneller gaat, was bij de ontdekking in 1994 een sensatie. Maar die conclusie berust op de aanname dat een speciaal type supernova, type 1a, altijd ongeveer even helder is. Die aanname staat nu op losse schroeven, dus de versnelde uitdijïng ook.
uitvergroten© Adam BlockVoorbeeld van een supernova type 1a die explodeert in een tamelijk nabij sterrenstelsel
Astronomen van de universiteit van Arizona plaatsen nu stevige vraagtekens bij de versnelde uitdijïng van het heelal. De versnelde uitdijïng is gebaseerd op waarnemingen aan een specifiek type exploderende sterren, supernova’s type 1a. De geldende wijsheid is, dat al deze supernova’s bij hun explosie, simpel gezegd, een even heldere flits geven (dezelfde intrinsieke helderheid hebben). Daardoor zijn ze te gebruiken als afstandsbakens in het heelal: hoe zwakker schijnbaar de flits, hoe verder weg de supernova.
Twee populaties
Nieuwe waarnemingen, gepubliceerd in een lang artikel in The Astrophysical Journal, maken nu aannemelijk dat er twee populaties supernova type 1a bestaan. De ene populatie, waarvan het licht blauwer getint is, kwam miljarden jaren geleden veel voor, en de andere, roder getinte populatie, is recenter.
uitvergroten© Astrophysical JournalHet aandeel 'blauwe' supernova's in het totaal, uitgezet tegen hoe ver ze van ons af staan.
Vanwege de eindige lichtsnelheid betekent ‘ouder’ ook ‘verder weg’, zodat ‘blauwe’ supernova’s 1a vooral ver weg staan, en ‘rode’ gemiddeld dichterbij. Het ‘blauwe’ supernova-licht legt dus een langere weg naar onze telescopen af dan het blauwe supernova-licht.
Dit zorgt indirect voor een overschatting van de afstand waarop die ‘blauwe’ supernova’s staan. Hoewel namelijk de ruimte tussen de sterren vrijwel leeg is, komt er toch nog wel enig fijnstof in voor, dat een klein deel van het sterrenlicht absorbeert.
Correctie
Deze lichtabsorptie door interstellair stof is al lang bekend, en ook Perlmutter, Schmidt en Riess pasten in 1994 daarvoor een correctie toe op hun resultaten. Maar ze namen daarbij wel aan dat er geen systematisch kleurverschil bestond tussen nabije en verre supernova’s 1a.
Doordat de correctie alle supernova's 1a over één kam scheert, is het resultaat dat de afstand tot de verre supernova’s wordt overschat. Met andere woorden: het heelal is sindsdien minder geëxpandeerd dan we dachten, er is geen (of minder) versnelde uitdijïng nodig om de werkelijke afstanden in het heelal te verklaren.
Dat zou betekenen dat de versnelde uitdijïng van het heelal een illusie is, en dat er minder, of helemaal geen donkere energie nodig is om te verklaren hoe het heelal uitdijt. Vooralsnog signaleren de onderzoekers slechts dat er een probleem is, en wagen ze zich niet aan een schatting welk deel van de versnelling een illusie is.
Daarvoor is hun steekproef van supernova's nog te klein. Ze zijn nu druk bezig om meer supernova's type 1a op te sporen en met de ultra-violet telescoop van Swift te observeren. Dat gaat enige tijd duren, want het is niet te voorspellen wanneer en in welk sterrenstelsel een supernova zal exploderen. Je moet dus grote stukken van de hemel regelmatig scannen en doorzoeken op nieuwe supernova's.
Indien hun resultaat bevestigd wordt, zou dat opnieuw opzienbarend nieuws zijn, dat het leven voor kosmologen aanzienlijk eenvoudiger maakt.
The changing fractions of type 1a supernova NUV-optical subclasses with redshift, Peter Milne e.a., The Astrophysical Journal, 10 april 2015
(npowetenschap.nl)
Versnelde uitdijïng heelal mogelijk een illusie
Is donkere energie nog wel nodig?
Dat de expansie van het heelal steeds sneller gaat, was bij de ontdekking in 1994 een sensatie. Maar die conclusie berust op de aanname dat een speciaal type supernova, type 1a, altijd ongeveer even helder is. Die aanname staat nu op losse schroeven, dus de versnelde uitdijïng ook.
uitvergroten© Adam BlockVoorbeeld van een supernova type 1a die explodeert in een tamelijk nabij sterrenstelsel
Astronomen van de universiteit van Arizona plaatsen nu stevige vraagtekens bij de versnelde uitdijïng van het heelal. De versnelde uitdijïng is gebaseerd op waarnemingen aan een specifiek type exploderende sterren, supernova’s type 1a. De geldende wijsheid is, dat al deze supernova’s bij hun explosie, simpel gezegd, een even heldere flits geven (dezelfde intrinsieke helderheid hebben). Daardoor zijn ze te gebruiken als afstandsbakens in het heelal: hoe zwakker schijnbaar de flits, hoe verder weg de supernova.
Twee populaties
Nieuwe waarnemingen, gepubliceerd in een lang artikel in The Astrophysical Journal, maken nu aannemelijk dat er twee populaties supernova type 1a bestaan. De ene populatie, waarvan het licht blauwer getint is, kwam miljarden jaren geleden veel voor, en de andere, roder getinte populatie, is recenter.
uitvergroten© Astrophysical JournalHet aandeel 'blauwe' supernova's in het totaal, uitgezet tegen hoe ver ze van ons af staan.
Vanwege de eindige lichtsnelheid betekent ‘ouder’ ook ‘verder weg’, zodat ‘blauwe’ supernova’s 1a vooral ver weg staan, en ‘rode’ gemiddeld dichterbij. Het ‘blauwe’ supernova-licht legt dus een langere weg naar onze telescopen af dan het blauwe supernova-licht.
Dit zorgt indirect voor een overschatting van de afstand waarop die ‘blauwe’ supernova’s staan. Hoewel namelijk de ruimte tussen de sterren vrijwel leeg is, komt er toch nog wel enig fijnstof in voor, dat een klein deel van het sterrenlicht absorbeert.
Correctie
Deze lichtabsorptie door interstellair stof is al lang bekend, en ook Perlmutter, Schmidt en Riess pasten in 1994 daarvoor een correctie toe op hun resultaten. Maar ze namen daarbij wel aan dat er geen systematisch kleurverschil bestond tussen nabije en verre supernova’s 1a.
Doordat de correctie alle supernova's 1a over één kam scheert, is het resultaat dat de afstand tot de verre supernova’s wordt overschat. Met andere woorden: het heelal is sindsdien minder geëxpandeerd dan we dachten, er is geen (of minder) versnelde uitdijïng nodig om de werkelijke afstanden in het heelal te verklaren.
Dat zou betekenen dat de versnelde uitdijïng van het heelal een illusie is, en dat er minder, of helemaal geen donkere energie nodig is om te verklaren hoe het heelal uitdijt. Vooralsnog signaleren de onderzoekers slechts dat er een probleem is, en wagen ze zich niet aan een schatting welk deel van de versnelling een illusie is.
Daarvoor is hun steekproef van supernova's nog te klein. Ze zijn nu druk bezig om meer supernova's type 1a op te sporen en met de ultra-violet telescoop van Swift te observeren. Dat gaat enige tijd duren, want het is niet te voorspellen wanneer en in welk sterrenstelsel een supernova zal exploderen. Je moet dus grote stukken van de hemel regelmatig scannen en doorzoeken op nieuwe supernova's.
Indien hun resultaat bevestigd wordt, zou dat opnieuw opzienbarend nieuws zijn, dat het leven voor kosmologen aanzienlijk eenvoudiger maakt.
The changing fractions of type 1a supernova NUV-optical subclasses with redshift, Peter Milne e.a., The Astrophysical Journal, 10 april 2015
(npowetenschap.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
17-04-2015
NASA-sonde Messenger gaat neerstorten op Mercurius
De Amerikaanse sonde Messenger zal op 30 april niet langer over brandstof beschikken en gaat te pletter storten op de planeet Mercurius. Op die manier zal er een einde komen aan de succesvolle missie ter observatie van Mercurius, de kleinste planeet in ons zonnestelsel.
De sonde zal met een snelheid van meer dan 14.000 kilometer per uur op Mercurius terechtkomen. Dat zal gebeuren aan de kant van de planeet die op dat moment niet naar de zon gericht is, wat wetenschappers van de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA zal toelaten om de impact live te observeren.
Op 21 april zal in het controlecentrum de eerste van de nog vier resterende correcties worden uitgevoerd aan de baan van het ruimtetuig. Het laatste manoeuvre is op 24 april voorzien. "Daarna zal het ruimtevaartuig zo goed als helemaal geen brandstof meer hebben", zegt Daniel O'Shaughnessy, de systeemingenieur van de missie.
De resultaten van de verkenningsmissie van de Messenger worden alvast als positief geëvalueerd. "Voor het eerst in de geschiedenis hebben we een goede kennis van Mercurius, die een fascinerende planeet in ons zonnestelsel blijkt te zijn", zo zegt John Grunsfeld, directeur van de wetenschappelijke missies bij NASA.
De in 2004 gelanceerde Messenger bevindt zich al sinds maart 2011 in een baan rond Mercurius. De missie zou aanvankelijk een jaar in beslag nemen, maar werd twee keer verlengd, om uiteindelijk meer dan vier jaar te duren. Op basis van de observaties van de sonde zijn wetenschappers tot de hypothese gekomen dat er overvloedig ijs aanwezig is op Mercurius, nochtans de planeet die het dichtst bij de zon staat. Rond de polen van de planeet zijn er namelijk gebieden die nooit de zon zien en waar het erg koud is.
(HLN)
NASA-sonde Messenger gaat neerstorten op Mercurius
De Amerikaanse sonde Messenger zal op 30 april niet langer over brandstof beschikken en gaat te pletter storten op de planeet Mercurius. Op die manier zal er een einde komen aan de succesvolle missie ter observatie van Mercurius, de kleinste planeet in ons zonnestelsel.
De sonde zal met een snelheid van meer dan 14.000 kilometer per uur op Mercurius terechtkomen. Dat zal gebeuren aan de kant van de planeet die op dat moment niet naar de zon gericht is, wat wetenschappers van de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA zal toelaten om de impact live te observeren.
Op 21 april zal in het controlecentrum de eerste van de nog vier resterende correcties worden uitgevoerd aan de baan van het ruimtetuig. Het laatste manoeuvre is op 24 april voorzien. "Daarna zal het ruimtevaartuig zo goed als helemaal geen brandstof meer hebben", zegt Daniel O'Shaughnessy, de systeemingenieur van de missie.
De resultaten van de verkenningsmissie van de Messenger worden alvast als positief geëvalueerd. "Voor het eerst in de geschiedenis hebben we een goede kennis van Mercurius, die een fascinerende planeet in ons zonnestelsel blijkt te zijn", zo zegt John Grunsfeld, directeur van de wetenschappelijke missies bij NASA.
De in 2004 gelanceerde Messenger bevindt zich al sinds maart 2011 in een baan rond Mercurius. De missie zou aanvankelijk een jaar in beslag nemen, maar werd twee keer verlengd, om uiteindelijk meer dan vier jaar te duren. Op basis van de observaties van de sonde zijn wetenschappers tot de hypothese gekomen dat er overvloedig ijs aanwezig is op Mercurius, nochtans de planeet die het dichtst bij de zon staat. Rond de polen van de planeet zijn er namelijk gebieden die nooit de zon zien en waar het erg koud is.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Laag aan de ZW hemel staat iets ter grootte van een ster, maar hij geeft allerlei kleuren..erg maf..weet iemand wat het is?
Eindelijk iemand die denkt wat iedereen zegt
waarschijnlijk Venusquote:
Laag aan de ZW hemel staat iets ter grootte van een ster, maar hij geeft allerlei kleuren..erg maf..weet iemand wat het is?
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
20-04-2015
Planetenstelsel HR 8799 is 'grote broer' van ons zonnestelsel
Opname van het planetenstelsel van de ster HR 8799, gemaakt met de Large Binocular Telescope op een golflengte van ca. 4 micrometer.
Het planetenstelsel van de ster HR 8799, op ca. 130 lichtjaar afstand van de aarde, lijkt op een uitvergrote versie van ons eigen zonnestelsel. Dat concluderen sterrenkundigen op basis van nieuwe infraroodwaarnemingen op een golflengte van 3,8 micrometer, verricht met de Large Binocular Telescope (LBT) in Arziona. De metingen zijn verricht in het kader van het LEECH-programma (LBT Exozodi Exoplanet Common Hunt), en zijn vandaag gepubliceerd in Astronomy & Astrophysics.
Al in 2008 werden er drie reuzenplaneten ontdekt in een baan rond HR 8799, een ster die pas ca. 30 miljoen jaar oud is. In 2010 werd een vierde planeet gevonden. De planeten draaien op zeer grote afstand rond hun moederster. Uit de nieuwe waarnemingen blijkt dat de vier planeten onderlinge baaneresonanties vertonen, waarbij de omlooptijden van twee 'buurplaneten' steeds een factor twee verschillen.
Als zich binnen de baan van de binnenste planeet nóg een reuzenplaneet zou bevinden in een soortgelijke baanresonantie, zou hij met de LBT waargenomen zijn. Vermoedelijk bevat het stelsel dus slechts vier reuzenplaneten. Op kleinere afstand van de ster zouden wel kleinere planeten kunnen voorkomen. De architectuur van het planetenstelsel van HR 8799 lijkt dus mogelijk veel op die van ons eigen zonnestelsel: vier reuzenplaneten in de buitendelen, en kleinere planeten dichter bij de ster. Het stelsel van HR 8799 is alleen veel groter. (GS)
(allesoversterrenunde)
Planetenstelsel HR 8799 is 'grote broer' van ons zonnestelsel
Opname van het planetenstelsel van de ster HR 8799, gemaakt met de Large Binocular Telescope op een golflengte van ca. 4 micrometer.
Het planetenstelsel van de ster HR 8799, op ca. 130 lichtjaar afstand van de aarde, lijkt op een uitvergrote versie van ons eigen zonnestelsel. Dat concluderen sterrenkundigen op basis van nieuwe infraroodwaarnemingen op een golflengte van 3,8 micrometer, verricht met de Large Binocular Telescope (LBT) in Arziona. De metingen zijn verricht in het kader van het LEECH-programma (LBT Exozodi Exoplanet Common Hunt), en zijn vandaag gepubliceerd in Astronomy & Astrophysics.
Al in 2008 werden er drie reuzenplaneten ontdekt in een baan rond HR 8799, een ster die pas ca. 30 miljoen jaar oud is. In 2010 werd een vierde planeet gevonden. De planeten draaien op zeer grote afstand rond hun moederster. Uit de nieuwe waarnemingen blijkt dat de vier planeten onderlinge baaneresonanties vertonen, waarbij de omlooptijden van twee 'buurplaneten' steeds een factor twee verschillen.
Als zich binnen de baan van de binnenste planeet nóg een reuzenplaneet zou bevinden in een soortgelijke baanresonantie, zou hij met de LBT waargenomen zijn. Vermoedelijk bevat het stelsel dus slechts vier reuzenplaneten. Op kleinere afstand van de ster zouden wel kleinere planeten kunnen voorkomen. De architectuur van het planetenstelsel van HR 8799 lijkt dus mogelijk veel op die van ons eigen zonnestelsel: vier reuzenplaneten in de buitendelen, en kleinere planeten dichter bij de ster. Het stelsel van HR 8799 is alleen veel groter. (GS)
(allesoversterrenunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Venus is volgens mij een stuk groter. En hij werd echt groen, wit, blauw, rood enzoquote:
[..]
waarschijnlijk Venus
Is dat een atmosferisch iets?Heb met Google Sky Map en Star CHart geprobeerd op te zoeken, maar kon niks vinden
Eindelijk iemand die denkt wat iedereen zegt
Venus is de laatste tijd iig bizar goed zichtbaar.
Vóór het internet dacht men dat de oorzaak van domheid een gebrek aan toegang tot informatie was. Inmiddels weten we beter.
dat geflikker komt idd door de atmosfeerquote:
[..]
Venus is volgens mij een stuk groter. En hij werd echt groen, wit, blauw, rood enzo
Heb met Google Sky Map en Star CHart geprobeerd op te zoeken, maar kon niks vinden
dit zijn de belangrijkste objecten die zichtbaar waren afgelopen week
MAANDAG 13 april 2015
Venus staat op 1 lijn met het Zevengesternte (rechts van de planeet) en de ster Aldebaran (links). Bekijk de groepering vanaf 22.00 uur, in het westnoordwesten.
dinsdag 14 april 2015
De reuzenplaneet Jupiter staat deze week 's avonds hoog in het zuidwesten, ongeveer halverwege Regulus in de Leeuw en Castor en Pollux in de Tweelingen. Rechtsonder Jupiter is de ster Procyon in de Kleine Hond zichtbaar.
woensdag 15 april 2015
Tijdens de ochtendschemering, rond 06.00 uur, is de afnemende maansikkel laag aan de oostzuidoostelijke hemel zichtbaar.
donderdag 16 april 2015
Het beroemde sterrenbeeld Grote Beer staat in het voorjaar 's avonds vrijwel recht boven je hoofd. De helderste sterren van de Grote Beer vormen de bekende 'Steelpan'. De zijkant van de pan wijst je de weg naar de Poolster.
vrijdag 17 april 2015
Venus vormt een platte gelijkbenige driehoek met de ster Aldebaran en het Zevengesternte, beide in het sterrenbeeld Stier. Kijk rond 22.30 uur in het westnoordwesten.
zaterdag 18 april 2015
Nieuwe Maan (20.57 uur).
zondag 19 april 2015
Als je een heel vrij uitzicht op het westnoordwesten hebt, kun je tussen 21.00 en 21.15 uur, als het nog volop schemert, op zoek gaan naar de smalle maansikkel en de planeten Mercurius en Mars. Daar heb je wel een verrekijker bij nodig.
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Ja, in het westen, niet? Ik denk niet dat het m was, dit ding was namelijk helemaal niet zo goed zichtbaar. Als Venus idd in het westen staat, is het 'm sowieso niet, want ik zag ze allebei tegelijk. Hij stond er niet ver vanaf, in het zuidwesten.quote:
Venus is de laatste tijd iig bizar goed zichtbaar.
Eindelijk iemand die denkt wat iedereen zegt
Toch bizar, het leek wel een stoplichtquote:
[..]
dat geflikker komt idd door de atmosfeer
Eindelijk iemand die denkt wat iedereen zegt
quote:
[..]
Toch bizar, het leek wel een stoplicht
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
22-04-2015
Virtueel NASA-instituut bundelt onderzoek naar buitenaards leven
De Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA heeft een virtueel instituut in het leven geroepen voor interdisciplinair onderzoek naar bewoonbare exoplaneten en mogelijk buitenaards leven. NExSS (Nexus for Exoplanet System Science) bundelt 16 onderzoeksprogramma's van 25 wetenschappers aan verschillende instituten in de Verenigde Staten. Het gaat daarbij onder andere om spectroscopische waarnemingen van exoplaneten, om onderzoek aan biologisch interessante werelden in ons eigen zonnestelsel (zoals de Saturnusmaan Titan), aan astrobiologisch laboratoriumonderzoek, aan planetaire fysica, enzovoort. De hoop is dat met de krachtenbundeling een goede basis wordt gelegd voor de interpretatie van waarnemingen van toekomstige missies zoals de exoplanetenjager TESS (Transiting Exoplanet Survey Satellite) en de ruimtetelescopen JWST (James Webb Space Telescope) en WFIRST (Wide-field Infrared Survey Telescope). NExSS gaat geleid worden door NASA-onderzoekers Natalie Batalha, Dawn Gelino en Anthony del Genio. (GS)
(allesoversterrenkunde)
Virtueel NASA-instituut bundelt onderzoek naar buitenaards leven
De Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA heeft een virtueel instituut in het leven geroepen voor interdisciplinair onderzoek naar bewoonbare exoplaneten en mogelijk buitenaards leven. NExSS (Nexus for Exoplanet System Science) bundelt 16 onderzoeksprogramma's van 25 wetenschappers aan verschillende instituten in de Verenigde Staten. Het gaat daarbij onder andere om spectroscopische waarnemingen van exoplaneten, om onderzoek aan biologisch interessante werelden in ons eigen zonnestelsel (zoals de Saturnusmaan Titan), aan astrobiologisch laboratoriumonderzoek, aan planetaire fysica, enzovoort. De hoop is dat met de krachtenbundeling een goede basis wordt gelegd voor de interpretatie van waarnemingen van toekomstige missies zoals de exoplanetenjager TESS (Transiting Exoplanet Survey Satellite) en de ruimtetelescopen JWST (James Webb Space Telescope) en WFIRST (Wide-field Infrared Survey Telescope). NExSS gaat geleid worden door NASA-onderzoekers Natalie Batalha, Dawn Gelino en Anthony del Genio. (GS)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Planeten flikkeren niet. Planeten zijn geen punt-bronnen van licht, daarvoor staan ze te dichtbij. Een verstoring van de atmosfeer zal dus niet de gehele lichtbron bedekken, en geflikker blijft daardoor uit.quote:
[..]
dat geflikker komt idd door de atmosfeer
Planeten flikkeren niet idd. Maar als er iets flikkert, komt dat wel degelijk door de atmosfeerquote:
[..]
Planeten flikkeren niet. Planeten zijn geen punt-bronnen van licht, daarvoor staan ze te dichtbij. Een verstoring van de atmosfeer zal dus niet de gehele lichtbron bedekken, en geflikker blijft daardoor uit.
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
In dit geval hoogstwaarschijnlijk Siriusquote:
[..]
Planeten flikkeren niet idd. Maar als er iets flikkert, komt dat wel degelijk door de atmosfeer
Shit, nog nooit een maanovergang gezien op Jupiter.quote:
05-02-2015
Hubble ‘filmt’ drievoudige maanovergang bij Jupiter
[ afbeelding ]
BEGIN (links) en einde van de drievoudige maanovergang bij Jupiter, die op 23 januari 2015 plaatsvond. (NASA, ESA, Hubble Heritage TEAM )
In de nacht van 23 op 24 januari jl. trokken drie van de vier grootste Jupitermanen voor hun planeet LANGS: EUROPA, Callisto en Io. De Hubble-ruimtetelescoop heeft het verloop van deze bijzondere gebeurtenis vastgelegd. Van het schouwspel is ook een korte video gemaakt
De vier grootste manen van Jupiter zijn aan het BEGIN van de zeventiende eeuw ontdekt door de Italiaanse wetenschapper Galileo Galilei. Ze hebben omlooptijden variërend van 2 tot 17 dagen, wat betekent dat er nogal eens een maan voor Jupiter langs schuift. Ook twee manen tegelijk komt vrij vaak voor. Maar drie maanovergangen tegelijk is een zeldzaamheid: dat gebeurt maar één of twee keer in de tien jaar. (Vier tegelijk is niet mogelijk.)
Tijdens zo’n overgang werpen de Jupitermanen hun schaduw op het wolkendek van de planeet. Deze donkere schaduwen zijn gemakkelijker waarneembaar dan de manen zelf. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Dag jongens tot ziens, tot in betere tijden.
23-04-2015
Hubble Ruimtetelescoop viert 25ste verjaardag met video
video Het is een kwarteeuw geleden dat het Amerikaanse ruimteveer Discovery de Hubble-Ruimtelescoop (HST) heeft uitgezet en dat is met een video over een sterrencluster gevierd, zo hebben het Amerikaanse en het Europese Ruimtevaartbureau NASA en ESA vandaag bekendgemaakt.
De HST, die door NASA en ESA werd ontwikkeld, zorgde voor een revolutie in de astronomie. Met een video van de sterrencluster Westerlund 2 vieren beide ruimtevaartbureaus de lancering van de Hubble, genoemd naar astronoom Edwin Hubble, de vader van de theorie over de uitdijing van het heelal.
Kort na uitzetting bleek de hoofdspiegel van de Hubble slecht geslepen. Tijdens een eerste servicemissie werd dit in december 1993 verholpen door de telescoop een "bril" te geven.
Ook Belgische astronomen hebben met de Hubble gewerkt.
De opvolger van de succesrijke kijker, de James Webb telescoop, heeft jaren vertraging opgelopen en is nog steeds niet in de ruimte.
(HLN)
Hubble Ruimtetelescoop viert 25ste verjaardag met video
video Het is een kwarteeuw geleden dat het Amerikaanse ruimteveer Discovery de Hubble-Ruimtelescoop (HST) heeft uitgezet en dat is met een video over een sterrencluster gevierd, zo hebben het Amerikaanse en het Europese Ruimtevaartbureau NASA en ESA vandaag bekendgemaakt.
De HST, die door NASA en ESA werd ontwikkeld, zorgde voor een revolutie in de astronomie. Met een video van de sterrencluster Westerlund 2 vieren beide ruimtevaartbureaus de lancering van de Hubble, genoemd naar astronoom Edwin Hubble, de vader van de theorie over de uitdijing van het heelal.
Kort na uitzetting bleek de hoofdspiegel van de Hubble slecht geslepen. Tijdens een eerste servicemissie werd dit in december 1993 verholpen door de telescoop een "bril" te geven.
Ook Belgische astronomen hebben met de Hubble gewerkt.
De opvolger van de succesrijke kijker, de James Webb telescoop, heeft jaren vertraging opgelopen en is nog steeds niet in de ruimte.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Hoeveel lichtjaar per jaar dij het helaas eigenlijk uit? Van het ene eind naar het andere?
En aangezien het steeds sneller gaat, hoeveel komt er dan per per jaar?
En aangezien het steeds sneller gaat, hoeveel komt er dan per per jaar?
Eindelijk iemand die denkt wat iedereen zegt
Leer eens Nederlands man.quote:
Hoeveel lichtjaar per jaar dij het helaas eigenlijk uit? Van het ene eind naar het andere?
En aangezien het steeds sneller gaat, hoeveel komt er dan per per jaar?
Dag jongens tot ziens, tot in betere tijden.
Maar goed, ik weet helaas geen antwoord op je vraag, ik weet alleen dat de ruimte an sich niet toeneemt.
Vanavond aan het worstelen met een 11,5 cm Newton, een oudje..... Wel een mooie nacht.
Vanavond aan het worstelen met een 11,5 cm Newton, een oudje..... Wel een mooie nacht.
Dag jongens tot ziens, tot in betere tijden.
Welkomquote:
Op 
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Goeie vraag!quote:
Hoeveel lichtjaar per jaar dij het helaas eigenlijk uit? Van het ene eind naar het andere?
En aangezien het steeds sneller gaat, hoeveel komt er dan per per jaar?
De snelheid waarmee het heelal uitdijt is 74.3+/- 2.1 Km/sec/megaparsec (1 megaparsec is ong. 3 miljoen lichtjaar)
Nu dit nog vertalen naar het hele heelal... later meer
quote:
Hoeveel lichtjaar per jaar dij het helaas eigenlijk uit? Van het ene eind naar het andere?
En aangezien het steeds sneller gaat, hoeveel komt er dan per per jaar?
quote:
[..]
Goeie vraag!
De snelheid waarmee het heelal uitdijt is 74.3+/- 2.1 Km/sec/megaparsec (1 megaparsec is ong. 3 miljoen lichtjaar)
Nu dit nog vertalen naar het hele heelal... later meer
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Er is iets raars mee. Over miljarden zullen "wij" veel minder sterrenstelsels aan de hemel zien, maar de ruimte verandert in wezen niet.
Dag jongens tot ziens, tot in betere tijden.
Het eerste klopt idd. Maar wat bedoel je met 'de ruimte verandert in wezen niet'?quote:
Er is iets raars mee. Over miljarden zullen "wij" veel minder sterrenstelsels aan de hemel zien, maar de ruimte verandert in wezen niet.
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
28-04-2015
Water ontstond mogelijk al binnen één miljard jaar na de oerknal
Kort na de oerknal kwam er mogelijk al waterdamp voor in compacte wolken van gas en stof zoals deze 'Bok-globulen' in een moleculaire wolk. (NASA/ESA/Hubble Heritage Team)
Theoretisch onderzoek van astronomen aan het Harvard-Smithsonian Center for Astrophsycis lijkt uit te wijzen dat het heelal al veel waterdamp bevatte toen het nog slechts één miljard jaar oud was. De nieuwe resultaten worden gepubliceerd in Astrophysical Journal Letters.
Watermoleculen bestaan uit twee waterstofatomen en één zuurstofatoom. Direct na de oerknal bestond het heelal vrijwel volledig uit waterstof en helium; zuurstof werd pas later gevormd in het inwendige van sterren, en kwam via supernova-explosies in de interstellaire ruimte terecht.
Toch ontdekten de onderzoekers dat er één miljard jaar na de oerknal in compacte wolken van gas en stof al vrij snel evenveel waterdamp gevormd kon worden als tegenwoordig, ook al bevatte de interstellaire materie indertijd veel minder zware elementen zoals zuurstof.
Uit de theoretische modelberekeningen volgt dat watermoleculen (in gasvorm) vrij eenvoudig kunnen ontstaan bij temperaturen van ca. dertig graden Celsius. Die relatief hoge temperaturen kwamen lang geleden op veel plaatsen voor, omdat het hele heelal toen nog warmer was en gaswolken minder efficiënt konden afkoelen.
De onderzoekers benadrukken dat hun werk alleen betrekking heeft op waterdamp in moleculaire wolken waaruit later nieuwe generaties sterren kunnen ontstaan. Onbekend is of er ook toen al veel water in ijsvorm voorkwam, en welk deel van het water uiteindelijk terecht kon komen in de eerste generatie planeten. (GS)
(allesoversterrenkunde)
Water ontstond mogelijk al binnen één miljard jaar na de oerknal
Kort na de oerknal kwam er mogelijk al waterdamp voor in compacte wolken van gas en stof zoals deze 'Bok-globulen' in een moleculaire wolk. (NASA/ESA/Hubble Heritage Team)
Theoretisch onderzoek van astronomen aan het Harvard-Smithsonian Center for Astrophsycis lijkt uit te wijzen dat het heelal al veel waterdamp bevatte toen het nog slechts één miljard jaar oud was. De nieuwe resultaten worden gepubliceerd in Astrophysical Journal Letters.
Watermoleculen bestaan uit twee waterstofatomen en één zuurstofatoom. Direct na de oerknal bestond het heelal vrijwel volledig uit waterstof en helium; zuurstof werd pas later gevormd in het inwendige van sterren, en kwam via supernova-explosies in de interstellaire ruimte terecht.
Toch ontdekten de onderzoekers dat er één miljard jaar na de oerknal in compacte wolken van gas en stof al vrij snel evenveel waterdamp gevormd kon worden als tegenwoordig, ook al bevatte de interstellaire materie indertijd veel minder zware elementen zoals zuurstof.
Uit de theoretische modelberekeningen volgt dat watermoleculen (in gasvorm) vrij eenvoudig kunnen ontstaan bij temperaturen van ca. dertig graden Celsius. Die relatief hoge temperaturen kwamen lang geleden op veel plaatsen voor, omdat het hele heelal toen nog warmer was en gaswolken minder efficiënt konden afkoelen.
De onderzoekers benadrukken dat hun werk alleen betrekking heeft op waterdamp in moleculaire wolken waaruit later nieuwe generaties sterren kunnen ontstaan. Onbekend is of er ook toen al veel water in ijsvorm voorkwam, en welk deel van het water uiteindelijk terecht kon komen in de eerste generatie planeten. (GS)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
27-04-2015
Astronomen vinden 'missing link' tussen supernova's en gammaflitsen
Impressie van een gammaflits.
Met de Amerikaanse Very Large Array-radiotelescoop is een 'missing link' gevonden tussen 'gewone' supernova-explosies en gammaflitsen. De nieuwe resultaten worden gepubliceerd in The Astrophysical Journal.
Supernova's zijn explosies van zware sterren die aan het eind van hun leven zijn gekomen. De kern van de ster stort ineen tot een neutronenster of een zwart gat; de buitenlagen van de ster worden de ruimte in geblazen, in een min of meer bolvormige schil.
In sommige gevallen ontstaat er rond het centrale compacte object een snel roterende accretieschijf, en worden eleketrisch geladen deeltjes met bijna de lichtsnelheid weggeschoten in twee tegenovergesteld gerichte 'jets'. Bij de wisselwerking tussen die jets en de omringende interstellaire materie wordt energierijke gammastraling opgewekt; wanneer een van de jets min of meer op de aarde is gericht, zien we een zogeheten gammaflits.
Uit de metingen aan supernova 2012ap blijkt dat er wel sprake was van jets die met bijna de lichtsnelheid bewogen, maar dat er toch geen gammaflits werd waargenomen, ook al werden de jets sterk afgeremd door de omringende materie.
Hoewel veel details nog onduidelijk zijn, lijkt het erop dat er verschillende tussenvormen bestaan tussen gewone supernova's en gammaflitsen. Daarbij is het niet alleen van belang of er daadwerkelijk een accretieschijf (met bijbehorende jets) wordt gevormd, maar ook hoe zwaar de deeltjes zijn die in de jet worden weggeschoten. (GS)
(allesoversterrenkunde)
Astronomen vinden 'missing link' tussen supernova's en gammaflitsen
Impressie van een gammaflits.
Met de Amerikaanse Very Large Array-radiotelescoop is een 'missing link' gevonden tussen 'gewone' supernova-explosies en gammaflitsen. De nieuwe resultaten worden gepubliceerd in The Astrophysical Journal.
Supernova's zijn explosies van zware sterren die aan het eind van hun leven zijn gekomen. De kern van de ster stort ineen tot een neutronenster of een zwart gat; de buitenlagen van de ster worden de ruimte in geblazen, in een min of meer bolvormige schil.
In sommige gevallen ontstaat er rond het centrale compacte object een snel roterende accretieschijf, en worden eleketrisch geladen deeltjes met bijna de lichtsnelheid weggeschoten in twee tegenovergesteld gerichte 'jets'. Bij de wisselwerking tussen die jets en de omringende interstellaire materie wordt energierijke gammastraling opgewekt; wanneer een van de jets min of meer op de aarde is gericht, zien we een zogeheten gammaflits.
Uit de metingen aan supernova 2012ap blijkt dat er wel sprake was van jets die met bijna de lichtsnelheid bewogen, maar dat er toch geen gammaflits werd waargenomen, ook al werden de jets sterk afgeremd door de omringende materie.
Hoewel veel details nog onduidelijk zijn, lijkt het erop dat er verschillende tussenvormen bestaan tussen gewone supernova's en gammaflitsen. Daarbij is het niet alleen van belang of er daadwerkelijk een accretieschijf (met bijbehorende jets) wordt gevormd, maar ook hoe zwaar de deeltjes zijn die in de jet worden weggeschoten. (GS)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Dat hoorde ik in een serie op National Geographic.quote:
[..]
Het eerste klopt idd. Maar wat bedoel je met 'de ruimte verandert in wezen niet'?
[ Bericht 0% gewijzigd door Sigaartje op 29-04-2015 19:26:51 ]
Dag jongens tot ziens, tot in betere tijden.
-
[ Bericht 100% gewijzigd door Sigaartje op 29-04-2015 19:26:43 ]
[ Bericht 100% gewijzigd door Sigaartje op 29-04-2015 19:26:43 ]
Dag jongens tot ziens, tot in betere tijden.
De ruimte verandert voor zover ik weet juist wel. Die zet namelijk uit.quote:
[..]
Dat hoorde ik in een serie op National Geographic.
Over miljarden? Leer eens Nederlands! Nooit anderen gaan verbeteren en dan zelf ook in gebreke blijven, dodelijk.quote:Er is iets raars mee. Over miljarden zullen "wij" veel minder sterrenstelsels aan de hemel zien
Eindelijk iemand die denkt wat iedereen zegt
Nu weet ik nog niet wat ermee bedoeld wordtquote:
[..]
Dat hoorde ik in een serie op National Geographic.
MSs heb je het verkeerd verstaan, of is het in een bepaalde context.
Maar over t algemeen verandert de ruimte natuurlijk wel. Zoals Parafernalia al aangeeft, ruimte rekt uit, het is een soort 'stretch'
Anders zouden we in een statisch heelal leven.
Je moet bedenken dat bij de Big Bang de ruimte is gaan uitrekken, nu nog steeds en het blijft versnellen. big bang is ook een beetje ongelukkige naam. Beter zou zijn: the everywhere stretch
Dit korte filmpje van 5 min legt t heel goed uit
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
The MESSENGER Spacecraft Has Crashed Into Mercury
April 30, 2015 | by Caroline Reid
Scientists say a final, fond farewell to the intrepid space probe, MESSENGER (MErcury Surface, Space ENvironment, GEochemistry, and Ranging) as it crashes into Mercury. This probe was launched in 2006 with the goal of collecting in-depth data on the first planet from the sun. The valiant spacecraft has far outlived its original expected lifespan of one year. Having collected an additional four years worth of data, scientists were able to uncover the secrets of Mercury in more detail than ever before.
MESSENGER arrived at Mercury in 2011 and since then has completed over 3,000 orbits of the planet. Mercury’s orbit around the sun is very elliptical, and it’s been tough to keep MESSENGER’s trajectory up for so long.
"Pretty much all the instruments are still doing great, so that makes it a little harder for the craft," Jim Raines, a MESSENGER instrument scientist, told the BBC. The mission was always constrained by the amount of fuel needed to maintain such a difficult elliptical orbit—which ran out on April 24, 2015, thus signaling MESSENGER’s final countdown.
The final landing site will be on the side of Mercury closest to the sun. This means that we will never be able to contact MESSENGER again and will probably lose around 1,000 images of Mercury in the process.
The crater that will be produced in the aftermath of the crash is predicted to be around 16 meters (52 feet) wide. The impact of the three-meter-wide (10-foot-wide) spacecraft will be so powerful because Mercury has no substantial atmosphere to speak of. Space debris that falls through Earth’s atmosphere slows down as it burns up, often disintegrating before reaching the surface. On Mercury, MESSENGER will barely slow down and will impact at a speed of 3.91 kilometers per second (8,750 miles/hour).
Earlier this month, mission scientists released fresh images that superimposed years of spectrometry data about the chemistry of the planet's surface, illustrated in different colors, onto black-and-white images built up from thousands of smaller photos.
Even though this is a nostalgic time for scientists, it’s also a time to celebrate MESSENGER’s incredible contributions to space exploration. It has gathered 250,000 images of Mercury and ten terabytes worth of scientific measurements for scientists to sift through. It found evidence for the existence of water ice in the shadows of Mercury’s craters where the sun never shines and discovered that the magnetic field of Mercury is oddly off-center. There was skepticism that MESSENGER would even make it to Mercury, let alone orbit the planet for four years.
Jim Raines added: "To be honest, I've seen this day coming for a long time and it's just one of these things that I've not been looking forward to. I'm really going to be sad to see it go."
Bron: http://www.iflscience.com(...)r-it-crashes-mercury
April 30, 2015 | by Caroline Reid
Scientists say a final, fond farewell to the intrepid space probe, MESSENGER (MErcury Surface, Space ENvironment, GEochemistry, and Ranging) as it crashes into Mercury. This probe was launched in 2006 with the goal of collecting in-depth data on the first planet from the sun. The valiant spacecraft has far outlived its original expected lifespan of one year. Having collected an additional four years worth of data, scientists were able to uncover the secrets of Mercury in more detail than ever before.
MESSENGER arrived at Mercury in 2011 and since then has completed over 3,000 orbits of the planet. Mercury’s orbit around the sun is very elliptical, and it’s been tough to keep MESSENGER’s trajectory up for so long.
"Pretty much all the instruments are still doing great, so that makes it a little harder for the craft," Jim Raines, a MESSENGER instrument scientist, told the BBC. The mission was always constrained by the amount of fuel needed to maintain such a difficult elliptical orbit—which ran out on April 24, 2015, thus signaling MESSENGER’s final countdown.
The final landing site will be on the side of Mercury closest to the sun. This means that we will never be able to contact MESSENGER again and will probably lose around 1,000 images of Mercury in the process.
The crater that will be produced in the aftermath of the crash is predicted to be around 16 meters (52 feet) wide. The impact of the three-meter-wide (10-foot-wide) spacecraft will be so powerful because Mercury has no substantial atmosphere to speak of. Space debris that falls through Earth’s atmosphere slows down as it burns up, often disintegrating before reaching the surface. On Mercury, MESSENGER will barely slow down and will impact at a speed of 3.91 kilometers per second (8,750 miles/hour).
Earlier this month, mission scientists released fresh images that superimposed years of spectrometry data about the chemistry of the planet's surface, illustrated in different colors, onto black-and-white images built up from thousands of smaller photos.
Even though this is a nostalgic time for scientists, it’s also a time to celebrate MESSENGER’s incredible contributions to space exploration. It has gathered 250,000 images of Mercury and ten terabytes worth of scientific measurements for scientists to sift through. It found evidence for the existence of water ice in the shadows of Mercury’s craters where the sun never shines and discovered that the magnetic field of Mercury is oddly off-center. There was skepticism that MESSENGER would even make it to Mercury, let alone orbit the planet for four years.
Jim Raines added: "To be honest, I've seen this day coming for a long time and it's just one of these things that I've not been looking forward to. I'm really going to be sad to see it go."
Bron: http://www.iflscience.com(...)r-it-crashes-mercury
"Any officer who goes into action without his sword is improperly dressed." - "Mad Jack" Churchill DSO MC
