W&T Wetenschap & Technologie
Een plek om te discussiëren over wetenschappelijke onderwerpen, wetenschappelijke problemen, technologische projecten en grootse uitvindingen.
Wij dus ook, ugh zo zie je maar weer dat wij totaal geen besef hebben van snelheid, althans niet in onze Lebenswelt.quote:Op woensdag 10 februari 2016 09:22 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:
Grote Aantrekker
En als klap op de vuurpijl kan de ontdekking van honderden sterrenstelsels meer inzicht geven in een mysterie dat wetenschappers de ‘Grote Aantrekker’ noemen. Dit is een gebied in de ruimte dat de Melkweg en honderdduizenden andere sterrenstelsels naar zich toe lijkt te trekken. Onze gehele Melkweg beweegt zich met een snelheid van meer dan twee miljoen kilometer per uur naar deze regio toe.
Dankzij Einstein snappen we 't iets beterquote:
[..]
Wij dus ook, ugh zo zie je maar weer dat wij totaal geen besef hebben van snelheid, althans niet in onze Lebenswelt.
Vóór het internet dacht men dat de oorzaak van domheid een gebrek aan toegang tot informatie was. Inmiddels weten we beter.
Ik denk het niet.quote:
[..]
Dankzij Einstein snappen we 't iets beter
Een formule is iets abstracts, maar echt een besef hebben van lichtsnelheid bijvoorbeeld hebben we niet. Gewoon een nummer, kunnen we ons niet eens echt voorstellen, ja abstract meer ook niet.
Ik ga verder niets filosofisch schrijven, dus daar laat ik het bij.
16-02-2016
China zet meer dan 9.000 mensen hun huis uit voor gigantische radiotelescoop die zoekt naar aliens
© epa.
China zal bijna 10.000 mensen uit hun woning zetten voor de goede werking van de grootste radiotelescoop ter wereld, een enorm gevaarte dat onder meer op zoek moet gaan naar buitenaards leven. Dat hebben de staatsmedia dinsdag gemeld.
© photo news.
© epa.
De wetenschappers noemen het ding de "Five-hundred-metre Aperture Spherical Radio Telescope" of FAST. Het zal zich in een geïsoleerd ruraal gebied in de zuidoostelijke provincie Guizhou spreiden over een oppervlakte van dertig voetbalvelden en moet nog in september in dienst treden.
De provinciale autoriteiten willen aldus tegen dan 9.110 bewoners van een gebied in een straal van vijf km rond de luisterpost onthemen, aldus het persbureau Nieuw China. De verhuizingen moeten een "betrouwbare omgeving in verband met elektromagnetische golven bewerkstelligen", zegt de door het staatspersbureau geciteerde hoge ambtenaar Li Yuecheng.
De bewuste mensen zullen een schadevergoeding van omgerekend 1.650 euro krijgen, sommigen krijgen bijkomende hulp.
De bouw van de FAST begon in maart 2011 en heeft al 165 miljoen euro gekost. De radiotelescoop overtreft met een diameter van 500 meter die van Arecibo op het eiland Puerto Rico die een diameter van 305 meter heeft.
In het verleden hebben al honderdduizenden Chinezen hun woning moeten verlaten in verband met enorme infrastructuurwerken zoals dammen en kanalen. Een groot aantal van die mensen klaagt over een te lage schadeloosstelling. Soms komt het ook tot geweld.
(HLN)
China zet meer dan 9.000 mensen hun huis uit voor gigantische radiotelescoop die zoekt naar aliens
© epa.
China zal bijna 10.000 mensen uit hun woning zetten voor de goede werking van de grootste radiotelescoop ter wereld, een enorm gevaarte dat onder meer op zoek moet gaan naar buitenaards leven. Dat hebben de staatsmedia dinsdag gemeld.
© photo news.
© epa.
De wetenschappers noemen het ding de "Five-hundred-metre Aperture Spherical Radio Telescope" of FAST. Het zal zich in een geïsoleerd ruraal gebied in de zuidoostelijke provincie Guizhou spreiden over een oppervlakte van dertig voetbalvelden en moet nog in september in dienst treden.
De provinciale autoriteiten willen aldus tegen dan 9.110 bewoners van een gebied in een straal van vijf km rond de luisterpost onthemen, aldus het persbureau Nieuw China. De verhuizingen moeten een "betrouwbare omgeving in verband met elektromagnetische golven bewerkstelligen", zegt de door het staatspersbureau geciteerde hoge ambtenaar Li Yuecheng.
De bewuste mensen zullen een schadevergoeding van omgerekend 1.650 euro krijgen, sommigen krijgen bijkomende hulp.
De bouw van de FAST begon in maart 2011 en heeft al 165 miljoen euro gekost. De radiotelescoop overtreft met een diameter van 500 meter die van Arecibo op het eiland Puerto Rico die een diameter van 305 meter heeft.
In het verleden hebben al honderdduizenden Chinezen hun woning moeten verlaten in verband met enorme infrastructuurwerken zoals dammen en kanalen. Een groot aantal van die mensen klaagt over een te lage schadeloosstelling. Soms komt het ook tot geweld.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Hoeveel km/lichtjaar/whatever zet het (zichtbare) heelal per dag uit?
Eindelijk iemand die denkt wat iedereen zegt
08-03-2016
LISA Pathfinder begint aan wetenschappelijk meetprogramma
Artist’s impression van LISA Pathfinder, de Europese ruimtemissie die technologieën test voor toekomstige detectors van zwaartekrachtsgolven in de ruimte. (ESA–C.Carreau)
Na een tijdje te hebben proefgedraaid is de ESA-satelliet LISA Pathfinder begonnen aan haar wetenschappelijke missie: het testen van technologieën en technieken die nodig zijn om zwaartekrachtsgolven vanuit de ruimte te meten.
LISA Pathfinder werd op 3 december 2015 gelanceerd en kwam op 22 januari jl. aan in een punt op 1,5 miljoen kilometer afstand van de aarde, in de richting van de zon. Daar moet de ruimtesonde het komende jaar ervaring opdoen met technologieën die in de toekomst nodig zijn voor het eLISA-project, een grote zwaartekrachtsgolfdetector die in 2034 gelanceerd moet worden.
Het bestaan van zwaartekrachtsgolven is al in 1916 voorspeld door Albert Einstein. Einstein stelde de zwaartekracht voor als een vervorming van de ruimtetijd: hoe zwaarder een object des te sterker die vervorming. Twee extreem zware objecten die snel om elkaar heen draaien of botsen, zoals samensmeltende superzware zwarte gaten, zouden bovendien rimpelingen in die ruimtetijd moeten veroorzaken.
Onlangs is het onderzoekers voor het eerst gelukt om zulke rimpelingen te registreren met een grote detector op aarde. De zwaartekrachtsgolven die de toekomstige eLISA-satelliet moet gaan detecteren hebben echter een langere golflengte dan de golven die met detectors op aarde kunnen worden gedetecteerd. Dat is essentieel voor het onderzoek van de zwaarste objecten in het heelal: de superzware zwarte gaten in de kernen van sterrenstelsels.
LISA Pathfinder kan zelf geen zwaartekrachtgolven meten. Doel van de missie is om te onderzoeken of het mogelijk is om twee testmassa’s zó volmaakt stil op hun plek te houden, dat hun onderlinge positie tot op een miljardste millimeter gelijk blijft. Alleen als die nauwkeurigheid wordt bereikt, zal eLISA straks in staat zijn om zwaartekrachtsgolven te meten.
De testmetingen met LISA Pathfinder gaan een half jaar duren. (EE)
(allesoversterrenkunde)
LISA Pathfinder begint aan wetenschappelijk meetprogramma
Artist’s impression van LISA Pathfinder, de Europese ruimtemissie die technologieën test voor toekomstige detectors van zwaartekrachtsgolven in de ruimte. (ESA–C.Carreau)
Na een tijdje te hebben proefgedraaid is de ESA-satelliet LISA Pathfinder begonnen aan haar wetenschappelijke missie: het testen van technologieën en technieken die nodig zijn om zwaartekrachtsgolven vanuit de ruimte te meten.
LISA Pathfinder werd op 3 december 2015 gelanceerd en kwam op 22 januari jl. aan in een punt op 1,5 miljoen kilometer afstand van de aarde, in de richting van de zon. Daar moet de ruimtesonde het komende jaar ervaring opdoen met technologieën die in de toekomst nodig zijn voor het eLISA-project, een grote zwaartekrachtsgolfdetector die in 2034 gelanceerd moet worden.
Het bestaan van zwaartekrachtsgolven is al in 1916 voorspeld door Albert Einstein. Einstein stelde de zwaartekracht voor als een vervorming van de ruimtetijd: hoe zwaarder een object des te sterker die vervorming. Twee extreem zware objecten die snel om elkaar heen draaien of botsen, zoals samensmeltende superzware zwarte gaten, zouden bovendien rimpelingen in die ruimtetijd moeten veroorzaken.
Onlangs is het onderzoekers voor het eerst gelukt om zulke rimpelingen te registreren met een grote detector op aarde. De zwaartekrachtsgolven die de toekomstige eLISA-satelliet moet gaan detecteren hebben echter een langere golflengte dan de golven die met detectors op aarde kunnen worden gedetecteerd. Dat is essentieel voor het onderzoek van de zwaarste objecten in het heelal: de superzware zwarte gaten in de kernen van sterrenstelsels.
LISA Pathfinder kan zelf geen zwaartekrachtgolven meten. Doel van de missie is om te onderzoeken of het mogelijk is om twee testmassa’s zó volmaakt stil op hun plek te houden, dat hun onderlinge positie tot op een miljardste millimeter gelijk blijft. Alleen als die nauwkeurigheid wordt bereikt, zal eLISA straks in staat zijn om zwaartekrachtsgolven te meten.
De testmetingen met LISA Pathfinder gaan een half jaar duren. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
11-03-2016
België krijgt ruimtevaartagentschap
© thinkstock.
België krijgt tegen midden dit jaar een ruimtevaartagentschap, schrijft De Morgen vandaag. Het budget van het agentschap bedraagt om en bij de 200 miljoen euro en het zal 60 medewerkers tellen.
De organisatie, die een pak bestaande aan ruimtevaart gelinkte diensten opslokt, moet ervoor zorgen dat de economische belangen van de Belgische ruimtevaartsector worden behartigd. Die bestaat uit een zestigtal bedrijven, met een jaarlijkse omzet van 350 miljoen euro. De sector stelt 2.000 mensen tewerk, voor het overgrote deel hooggeschoolde arbeidskrachten.
Het agentschap zal onder meer samenwerken met China om een wetenschappelijk satellietprogramma uit de bouwen. Dat moet onder andere de landbouwsector ten goede komen, door het monitoren van vegetatiegroei vanuit de ruimte.
(HLN)
België krijgt ruimtevaartagentschap
© thinkstock.
België krijgt tegen midden dit jaar een ruimtevaartagentschap, schrijft De Morgen vandaag. Het budget van het agentschap bedraagt om en bij de 200 miljoen euro en het zal 60 medewerkers tellen.
De organisatie, die een pak bestaande aan ruimtevaart gelinkte diensten opslokt, moet ervoor zorgen dat de economische belangen van de Belgische ruimtevaartsector worden behartigd. Die bestaat uit een zestigtal bedrijven, met een jaarlijkse omzet van 350 miljoen euro. De sector stelt 2.000 mensen tewerk, voor het overgrote deel hooggeschoolde arbeidskrachten.
Het agentschap zal onder meer samenwerken met China om een wetenschappelijk satellietprogramma uit de bouwen. Dat moet onder andere de landbouwsector ten goede komen, door het monitoren van vegetatiegroei vanuit de ruimte.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Informatie kan niet gemaakt of vernietigd worden.
Maar door het uitdijen van het heelal komt er wel ruimte en/of donkere energie bij.
Dat is toch ook informatie dan, of niet?
Maar door het uitdijen van het heelal komt er wel ruimte en/of donkere energie bij.
Dat is toch ook informatie dan, of niet?
Eindelijk iemand die denkt wat iedereen zegt
Zie onderstaand artikel. De vraag is of we met Hawking straling worden gebombardeerd of dat de deeltjes afkomstig zijn uit de accretion disc rond het zwarte gat.
http://www.nu.nl/wetensch(...)e-met-straling-.html
http://www.astronomie.nl/(...)adeeltjesversneller/quote:
Een internationaal team van wetenschappers heeft een galactische deeltjesversneller ontdekt die met nog nooit vertoonde energie kosmische straling de ruimte in slingert. De onderzoekers vermoeden dat het zwarte gat in het centrum van onze Melkweg verantwoordelijk is. De wetenschappers, verenigd in het H.E.S.S.-consortium, publiceren hun bevindingen woensdagavond in Nature.
Al ruim dertig jaar brengt een consortium van 42 instituten in 12 landen (waaronder onderzoekers van de Universiteit van Amsterdam) de gammastraling in kaart die uit de buurt van het centrum van onze Melkweg komt. Nu hebben de onderzoekers voor het eerst de precieze bron van deze kosmische straling aangewezen: het superzware zwarte gat in het galactisch centrum.
Deeltjes buigen af
Voor wetenschappers was het al een eeuw een raadsel waar de deeltjes vandaan komen die met hoge energie op de aardse atmosfeer botsen. Van de meeste van deze deeltjes is het namelijk gewoonweg onmogelijk om de bron te herleiden. De deeltjes, zoals protonen, elektronen en atoomkernen, zijn namelijk elektrisch geladen en worden daardoor afgebogen door de magnetische velden die ze op hun weg door de ruimte tegenkomen.
Gammastraling gaat rechtdoor
Gelukkig is er ook gammastraling. Die reist in een rechte lijn en trekt zich niks aan van magneetvelden op de route. De gammastraling is dus wél te herleiden tot hun bron. En dat is nu, na intensief speurwerk, gebeurd.
Meerdere verdachten
De onderzoekers van het High Energy Stereoscopic System-consortium (H.E.S.S.-consortium) gebruikten daarvoor een groep van gekoppelde telescopen in Namibië. Tien jaar geleden hadden de onderzoekers al door dat er ergens rond het centrum van onze Melkweg een of meer gammastralingsbronnen moesten zijn, maar wat en hoe precies, dat was lastig te zeggen. Mogelijke 'daders' waren onder andere supernova-resten, clusters van zware sterren en het zwarte gat in het centrum van de Melkweg.
Eén dader
Door stug doormeten, konden de onderzoekers het zwarte gat in de kern van onze Melkweg als verantwoordelijke aanwijzen. De galactische versneller is ongeveer 100 keer zo krachtig als de LHC-versneller van CERN die 'slechts' 13 teraelektronvolt haalt. Het zwarte gat is daarmee de eerste peta-elektronvoltversneller ooit ontdekt.
De wetenschappers publiceren hun bevindingen op 16 maart in Nature. Vanuit Nederland waren onder andere Jacco Vink en David Berge (beiden Universiteit van Amsterdam) betrokken bij het onderzoek. Berge is coördinator van het galactische onderzoek met H.E.S.S: "Het is super dat we met elkaar, dankzij jarenlang meten en modelleren, nu eindelijk de bron van gammastraling hebben getraceerd."
Artikel
'Acceleration of petaelectronvolt protons in the Galactic Centre', H.E.S.S. collaboration, corresponding authors: F. Aharonian, S. Gabici, E. Moulin and A. Viana, Nature, 16 maart 2016 (advanced online publication, betaalmuur)
http://www.nu.nl/wetensch(...)e-met-straling-.html
17-03-2016
Negen nieuwe monstersterren geven samen 30 miljoen keer zoveel licht als zon
(Illustratiefoto) © afp.
Astronomen, onder andere van de KU Leuven, hebben met de Hubble Ruimtetelescoop in onze kosmische achtertuin negen monstersterren ontdekt. Dat heeft het ESA/Hubble Information Centre vandaag bekendgemaakt.
Het gaat om de grootste set zeer zware sterren die ooit is gevonden. Elke ster is meer dan honderd keer zo zwaar als onze zon.
Zij bevinden zich in cluster R136 in het centrum van de Tarantulanevel. Die bevindt zich in de Grote Magelhaense Wolk die vanaf het zuidelijk halfrond zichtbaar is in het sterrenbeeld Goudvis. De sterren staan op 170.000 lichtjaar van ons, dus relatief dichtbij. R136 is slechts een paar lichtjaar in doorsnee, maar herbergt veel extreme, zware, hete, felle sterren.
Het zwaarterecord staat op naam van een van de sterren in die cluster: R136a1. Met ongeveer 250 zonsmassa's is dit de allerzwaarste ster die op dit moment rechtstreeks is waargenomen. Met name dankzij de in het ultraviolet uitgestoten energie.
Extreem zwaar en fel
De negen zijn niet alleen extreem zwaar, maar ook extreem fel. Samen geven ze dertig miljoen keer zoveel licht als onze zon. Zulke heldere sterren zijn dan ook snel opgebrand. Na ongeveer twee à drie miljoen jaar zijn ze aan het eind van hun leven. Elk van de monstersterren stoot per maand meer dan een aardmassa aan materiaal uit in de vorm van een sterrenwind. Ondanks dit enorme massaverlies zullen deze sterren wellicht uiteindelijk zwarte gaten achterlaten.
Aan het onderzoek is ook meegewerkt door Alex De Koter en Hugues Sana, die onder meer met de KU Leuven zijn verbonden.
(HLN)
Negen nieuwe monstersterren geven samen 30 miljoen keer zoveel licht als zon
(Illustratiefoto) © afp.
Astronomen, onder andere van de KU Leuven, hebben met de Hubble Ruimtetelescoop in onze kosmische achtertuin negen monstersterren ontdekt. Dat heeft het ESA/Hubble Information Centre vandaag bekendgemaakt.
Het gaat om de grootste set zeer zware sterren die ooit is gevonden. Elke ster is meer dan honderd keer zo zwaar als onze zon.
Zij bevinden zich in cluster R136 in het centrum van de Tarantulanevel. Die bevindt zich in de Grote Magelhaense Wolk die vanaf het zuidelijk halfrond zichtbaar is in het sterrenbeeld Goudvis. De sterren staan op 170.000 lichtjaar van ons, dus relatief dichtbij. R136 is slechts een paar lichtjaar in doorsnee, maar herbergt veel extreme, zware, hete, felle sterren.
Het zwaarterecord staat op naam van een van de sterren in die cluster: R136a1. Met ongeveer 250 zonsmassa's is dit de allerzwaarste ster die op dit moment rechtstreeks is waargenomen. Met name dankzij de in het ultraviolet uitgestoten energie.
Extreem zwaar en fel
De negen zijn niet alleen extreem zwaar, maar ook extreem fel. Samen geven ze dertig miljoen keer zoveel licht als onze zon. Zulke heldere sterren zijn dan ook snel opgebrand. Na ongeveer twee à drie miljoen jaar zijn ze aan het eind van hun leven. Elk van de monstersterren stoot per maand meer dan een aardmassa aan materiaal uit in de vorm van een sterrenwind. Ondanks dit enorme massaverlies zullen deze sterren wellicht uiteindelijk zwarte gaten achterlaten.
Aan het onderzoek is ook meegewerkt door Alex De Koter en Hugues Sana, die onder meer met de KU Leuven zijn verbonden.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Jupiter getroffen door een komeet:
Twee amateursterrenkundigen hebben waarschijnlijk een inslag van een kosmisch projectiel op de grootste planeet van ons zonnestelsel gefilmd.
Het gaat om een korte lichtflits die op 17 maart rond middernacht te zien was aan de rand van Jupiter, meldt nieuwssite Sky & Telescope.
http://www.nu.nl/wetensch(...)etroffen-komeet.html
Video:
Twee amateursterrenkundigen hebben waarschijnlijk een inslag van een kosmisch projectiel op de grootste planeet van ons zonnestelsel gefilmd.
Het gaat om een korte lichtflits die op 17 maart rond middernacht te zien was aan de rand van Jupiter, meldt nieuwssite Sky & Telescope.
http://www.nu.nl/wetensch(...)etroffen-komeet.html
Video:
05-04-2016
Japanse ruimtesonde klaar om Venus' geheimen te ontrafelen
Nog deze maand begint ruimtesonde AKATSUKI met zijn onderzoek naar het warme zusje van de aarde: Venus.
AKATSUKI kwam in december bij Venus aan. De afgelopen maanden zijn de instrumenten aan boord van de sonde één voor één getest. Tijdens het testen van de instrumenten aan boord van AKATSUKI hebben de Japanners al diverse beelden gemaakt van Venus. Eén van die beelden zie je hieronder. De foto is gemaakt door de Longwave IR-camera en onthult boogvormige wolken die van het zuidelijk halfrond naar het noordelijke deel van Venus lopen.
.
Afbeelding: JAXA.
Klaar voor het echte werk
Naast de Longwave IR-camera werken ook de andere instrumenten aan boord van de sonde naar behoren en dus is AKATSUKI klaar voor het echte werk: onderzoek doen naar Venus. Halverwege deze maand zal de sonde daarmee beginnen, zo laat de Japanse ruimtevaartorganisatie weten. De ruimtesonde zal onder meer onderzoek doen naar het wolkendek en de atmosfeer van Venus. Ook hopen de Japanners een beter beeld te krijgen van het weer op de planeet.
Hetzelfde en toch anders
Venus lijkt in veel opzichten op de aarde. Zo zijn de planeten ongeveer even groot en zwaar. En toch is Venus heel anders: de planeet is heel warm en wordt omringd door koolstofdioxide. Wetenschappers willen graag achterhalen hoe twee planeten die in essentie zo op elkaar lijken, zo sterk van elkaar kunnen verschillen. Naar verwachting kan AKATSUKI ons daar meer over vertellen.
Nu AKATSUKI daadwerkelijk aan de slag gaat nabij Venus wordt het lange wachten van de Japanners dan eindelijk beloond. AKATSUKI werd in mei 2010 al gelanceerd en moest nog in datzelfde jaar bij Venus arriveren. Maar er ging iets mis en de sonde ging rond de zon cirkelen. Enkele maanden geleden deed zich de gelegenheid voor om de sonde alsnog naar Venus te sturen en de Japanners besloten het erop te wagen.
(scientias.nl)
Japanse ruimtesonde klaar om Venus' geheimen te ontrafelen
Nog deze maand begint ruimtesonde AKATSUKI met zijn onderzoek naar het warme zusje van de aarde: Venus.
AKATSUKI kwam in december bij Venus aan. De afgelopen maanden zijn de instrumenten aan boord van de sonde één voor één getest. Tijdens het testen van de instrumenten aan boord van AKATSUKI hebben de Japanners al diverse beelden gemaakt van Venus. Eén van die beelden zie je hieronder. De foto is gemaakt door de Longwave IR-camera en onthult boogvormige wolken die van het zuidelijk halfrond naar het noordelijke deel van Venus lopen.
.
Afbeelding: JAXA.
Klaar voor het echte werk
Naast de Longwave IR-camera werken ook de andere instrumenten aan boord van de sonde naar behoren en dus is AKATSUKI klaar voor het echte werk: onderzoek doen naar Venus. Halverwege deze maand zal de sonde daarmee beginnen, zo laat de Japanse ruimtevaartorganisatie weten. De ruimtesonde zal onder meer onderzoek doen naar het wolkendek en de atmosfeer van Venus. Ook hopen de Japanners een beter beeld te krijgen van het weer op de planeet.
Hetzelfde en toch anders
Venus lijkt in veel opzichten op de aarde. Zo zijn de planeten ongeveer even groot en zwaar. En toch is Venus heel anders: de planeet is heel warm en wordt omringd door koolstofdioxide. Wetenschappers willen graag achterhalen hoe twee planeten die in essentie zo op elkaar lijken, zo sterk van elkaar kunnen verschillen. Naar verwachting kan AKATSUKI ons daar meer over vertellen.
Nu AKATSUKI daadwerkelijk aan de slag gaat nabij Venus wordt het lange wachten van de Japanners dan eindelijk beloond. AKATSUKI werd in mei 2010 al gelanceerd en moest nog in datzelfde jaar bij Venus arriveren. Maar er ging iets mis en de sonde ging rond de zon cirkelen. Enkele maanden geleden deed zich de gelegenheid voor om de sonde alsnog naar Venus te sturen en de Japanners besloten het erop te wagen.
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
12-04-2016
Stephen Hawking wil ruimtevaartuig naar ster Alpha Centauri sturen
Stephen Hawking en filantroop Yuri Milner hebben vanavond een nieuw wetenschappelijk project aangekondigd: Breakthrough Starshot. Het doel: een ruimtevaartuig in twintig jaar tijd naar de meest nabije buurster sturen.
Een licht ruimtevaartuig reist op een nader te bepalen tijdstip naar het nabije Alpha Centauri-systeem op een afstand van 4,37 lichtjaar bij de aarde vandaan. Dat is – omgerekend – zo’n 40 biljoen kilometer. Hawking en Milner willen dat deze ruimtesonde deze afstand in twintig jaar overbrugt, wat neerkomt op een snelheid van eenvijfde lichtminuut per minuut.
Aangezien een lichtseconde ongeveer 300.000 kilometer is, moet het ruimtevaartuig dus 60.000 kilometer per seconde afleggen. Dat is vijf keer de doorsnede van de aarde.
.
Het ruimtevaartuig reist op hoge snelheid naar Alpha Centauri.
Zeilen in de ruimte
Hoe gaat dit duo dit plan verwezenlijken? Het ruimtevaartuig van Milner en Hawking weegt niet meer dan een vel papier en gebruikt een zeil – niet groter dan een gemiddelde vlieger – om voort te bewegen. Dit zeil is slechts enkele honderden atomen dik. Een gigantische laserstraal van 100 miljard watt raakt het zeil van dit ruimtevaartuig, waardoor het vliegende zeilbootje flink wordt versneld. Deze straal wordt afgevuurd vanaf een hoge en droge locatie, bijvoorbeeld de Atacamawoestijn in Chili.
Binnen vijftien jaar
De verwachting is dat het ruimtevaartuig binnen vijftien jaar gelanceerd kan worden. Tenminste, als de ontwikkelingen op het gebied van nanotechnologie, lasers en microelektronica op het huidige tempo blijven doorgaan. Het feit dat een bekende wetenschapper als Stephen Hawking zijn naam verbindt aan het project is hoopgevend te noemen.
Foto’s van een andere wereld
De missie gaat zo’n 100 miljoen dollar kosten. De grote vraag is: wat levert het op? Natuurlijk is het een fantastische prestatie dat een ruimtevaartuig een ander zonnestelsel kan bereiken. Wellicht kunnen er zelfs foto’s gemaakt worden, maar dat gaat spannend worden. Kunnen de gegevens een afstand van vier lichtjaar overbruggen? Hawking en Milner laten het er niet bij zitten en zijn van plan om een ontvanger te bouwen die de gegevens kan ontvangen. We krijgen wellicht voor het eerst foto’s van een andere wereld te zien.
Yuri Gagarin
Het is bijzonder dat het project vandaag is aangekondigd. Het is namelijk 55 jaar geleden dat de Russische kosmonaut Yuri Gagarin voor het eerst een rondje om de aarde aflegde. Op Scientias.nl werd in 2011 het jubileum gevierd met een artikel over Gagarin.
(scientias.nl)
Stephen Hawking wil ruimtevaartuig naar ster Alpha Centauri sturen
Stephen Hawking en filantroop Yuri Milner hebben vanavond een nieuw wetenschappelijk project aangekondigd: Breakthrough Starshot. Het doel: een ruimtevaartuig in twintig jaar tijd naar de meest nabije buurster sturen.
Een licht ruimtevaartuig reist op een nader te bepalen tijdstip naar het nabije Alpha Centauri-systeem op een afstand van 4,37 lichtjaar bij de aarde vandaan. Dat is – omgerekend – zo’n 40 biljoen kilometer. Hawking en Milner willen dat deze ruimtesonde deze afstand in twintig jaar overbrugt, wat neerkomt op een snelheid van eenvijfde lichtminuut per minuut.
Aangezien een lichtseconde ongeveer 300.000 kilometer is, moet het ruimtevaartuig dus 60.000 kilometer per seconde afleggen. Dat is vijf keer de doorsnede van de aarde.
.
.Het ruimtevaartuig reist op hoge snelheid naar Alpha Centauri.
Zeilen in de ruimte
Hoe gaat dit duo dit plan verwezenlijken? Het ruimtevaartuig van Milner en Hawking weegt niet meer dan een vel papier en gebruikt een zeil – niet groter dan een gemiddelde vlieger – om voort te bewegen. Dit zeil is slechts enkele honderden atomen dik. Een gigantische laserstraal van 100 miljard watt raakt het zeil van dit ruimtevaartuig, waardoor het vliegende zeilbootje flink wordt versneld. Deze straal wordt afgevuurd vanaf een hoge en droge locatie, bijvoorbeeld de Atacamawoestijn in Chili.
Binnen vijftien jaar
De verwachting is dat het ruimtevaartuig binnen vijftien jaar gelanceerd kan worden. Tenminste, als de ontwikkelingen op het gebied van nanotechnologie, lasers en microelektronica op het huidige tempo blijven doorgaan. Het feit dat een bekende wetenschapper als Stephen Hawking zijn naam verbindt aan het project is hoopgevend te noemen.
Foto’s van een andere wereld
De missie gaat zo’n 100 miljoen dollar kosten. De grote vraag is: wat levert het op? Natuurlijk is het een fantastische prestatie dat een ruimtevaartuig een ander zonnestelsel kan bereiken. Wellicht kunnen er zelfs foto’s gemaakt worden, maar dat gaat spannend worden. Kunnen de gegevens een afstand van vier lichtjaar overbruggen? Hawking en Milner laten het er niet bij zitten en zijn van plan om een ontvanger te bouwen die de gegevens kan ontvangen. We krijgen wellicht voor het eerst foto’s van een andere wereld te zien.
Yuri Gagarin
Het is bijzonder dat het project vandaag is aangekondigd. Het is namelijk 55 jaar geleden dat de Russische kosmonaut Yuri Gagarin voor het eerst een rondje om de aarde aflegde. Op Scientias.nl werd in 2011 het jubileum gevierd met een artikel over Gagarin.
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
ASTRONOMERS HAVE DISCOVERED A SUPER-FAST STAR SYSTEM THAT BREAKS CURRENT PHYSICS MODELS
No one can explain those speeds.
Thousands of light-years away, on the outskirts of the Milky Way, astronomers have detected something no one’s ever seen before - a binary star (two stars orbiting a common centre of mass) that’s moving so fast, it’s clocked speeds that almost rival the escape velocity of our galaxy.
What does that mean? Something must be helping this star system gather such incredible momentum, and until now, the best explanation we had for hyper-velocity stars is that they were being propelled by the supermassive black holes that lurk in the centre of a galaxy. But here’s the thing: this binary star is nowhere near a supermassive black hole.
Named PB3877, and located about 18,000 light-years away from Earth, this binary star is not the first hyper-velocity star we’ve found in our galaxy. Astronomers have so far identified more than 20 hyper-velocity stars that seem hell-bent on getting the eff out of our cosmic neighbourhood.
One such hyper-velocity star is US 708, which was confirmed in 2005 to be hurtling through the Milky Way at about 745 miles per second (that's 1,198 km per second, or 2.7 million miles per hour) - fast enough to escape the gravitational pull of the galaxy.
"At that speed you could travel from Earth to the Moon in 5 minutes," said one of the researchers who found US 708, Eugene Magnier from the University of Hawaii. US 708 is expected to leave the Milky Way in about 25 million years.
But all other hyper-velocity stars we’ve found up till this moment have been single stars. This is the first time astronomers have found a double-star system that’s achieved hyper-velocity speeds.
"We studied hyper-velocity stars since 2005, the year of discovery of the first three," said one of the researchers behind the discovery, Ulrich Heber from the Friedrich Alexander University in Germany. "In the meantime about two dozen have been found, but all are single, none has a companion directly visible in its spectrum."
The fact that PB3877 is zooming through the outskirts of the Milky Way is another thing that sets it apart from anything else astronomers have found. All the other hyper-velocity stars we know about have been relatively close to the supermassive black hole at the centre of our galaxy, and physicists have generally agreed that that’s how their incredible acceleration rates could be explained.
Now we have something that puts this hypothesis into serious question.
PB3877 was first identified by researchers using data from the Sloan Digital Sky-Survey (SDSS) data in 2011, but back then, they thought it was a single star. Now, thanks to new observations made with the 10-metre Keck II telescope in Hawaii and the 8.2-metre Very Large Telescope (VLT) in Chile, the team in Germany was able to confirm that it was both a hyper-velocity star, and a binary system.
It appears to consist of one super-hot star that's more than five times hotter than our Sun, and a companion that's 1,000 degrees cooler than our Sun.
"When we looked at the new data, much to our surprise, we found weak absorption lines that could not come from the hot star," says astronomer Thomas Kupfer from the California Institute of Technology. "The cool companion, just like the hot primary, shows a high radial velocity. Hence, the two stars form a binary system, which is the first hyper-velocity wide binary candidate."
They also managed to map out its path to determine that it could not have originated from the centre of the Milky Way. This means it cannot have been accelerated by a supermassive black hole.
"From our calculations we can exclude the galactic centre as the place of origin, because its trajectory never came close to it," said team member Eva Ziegerer. "Other ejection mechanisms, such as stellar collisions and a supernova explosion, have been proposed, but all of them would lead to the disruption of a wide binary."
Instead, the team hypothesises that either a crapload of dark matter must be surrounding the star like a kind of 'halo' to keep it stable at such incredible speeds at the edge of the galaxy, or PB3877 could be an intergalactic 'intruder', formed in a neighbouring galaxy before infiltrating ours. It’s not clear whether it will eventually make it outside the Milky Way.
"We used different mass models to calculate the probability that the star will actually remain bound to the galaxy. Only for the most massive galaxy model this is the case," said one of the researchers, Andreas Irrgang from the Dr Karl Remeis-Observatory in Germany. "This makes PB3877 an excellent target to probe dark matter halo models."
The findings have been published in the Astrophysical Journal Letters, and according to the team, the mere existence of this binary system puts pressure on accepted models and our current understanding of dark matter in the Milky Way. Somebody tell Stephen Hawking to get his spacecraft out there to give us a better look.
http://www.sciencealert.c(...)rrent-physics-models
“The fundamental cause of the trouble in the modern world today is that the stupid are cocksure while the intelligent are full of doubt.”— Bertrand Russell
quote:Rescued Japanese spacecraft delivers first results from Venus
After an unplanned five-year detour, Japan’s Venus probe, Akatsuki, has come back to life with a bang. On 4–8 April, the Japan Aerospace Exploration Agency (JAXA) presented the first scientific results from the spacecraft since it was rescued from an errant orbit around the Sun and rerouted to circle Venus, four months ago. These include a detailed shot of streaked, acidic clouds and a mysterious moving ‘bow’ shape in the planet’s atmosphere.
Despite the probe’s tumble around the Solar System, its instruments are working “almost perfectly”, Akatsuki project manager Masato Nakamura, a planetary scientist at JAXA’s Institute of Space and Astronautical Science in Sagamihara, Japan, announced at the International Venus Conference in Oxford, UK. And if another small manoeuvre in two years’ time is successful, he said, the spacecraft might avoid Venus’s solar-power-draining shadow, and so be able to orbit the planet for five years, rather than the two it was initially assigned.
Vóór het internet dacht men dat de oorzaak van domheid een gebrek aan toegang tot informatie was. Inmiddels weten we beter.
Moet ik wiskundige zijn om wetenschappelijke boeken te lezen van Stephen Hawking, Lawrence Krauss, Neil deGrasse Tyson?
woensdag 6 mei 2015 17:54 schreef Libertarisch het volgende:
Helaas pindakaas dan, het leven is hard. Je kunt niet iedereen blijven begeleiden alsof het kinderen zijn, je zult het zelf moeten doen.
Helaas pindakaas dan, het leven is hard. Je kunt niet iedereen blijven begeleiden alsof het kinderen zijn, je zult het zelf moeten doen.
Deze vraag hoort hier niet echt thuis. Echter, ik denk dat het voor populaire wetenschappelijke boeken niet echt nodig is, maar als je hun echt academische werken wilt begrijpen moet je toch wel wiskundige kennis nodig, dunkt me.quote:
Moet ik wiskundige zijn om wetenschappelijke boeken te lezen van Stephen Hawking, Lawrence Krauss, Neil deGrasse Tyson?
Astronomers in South Africa discover mysterious alignment of black holes
An image of the deep radio map covering the ELAIS-N1 region, with aligned galaxy jets.
The image on the left has white circles around the aligned galaxies;
the image on the right is without the circles. Credit: Prof. Russ Taylor
Deep radio imaging by researchers in the University of Cape Town and University of the Western Cape, in South Africa, has revealed that supermassive black holes in a region of the distant universe are all spinning out radio jets in the same direction – most likely a result of primordial mass fluctuations in the early universe. The astronomers publish their results in a new paper in Monthly Notices of the Royal Astronomical Society.
Read more at: http://phys.org/news/2016(...)s-alignment.html#jCp
An image of the deep radio map covering the ELAIS-N1 region, with aligned galaxy jets.
The image on the left has white circles around the aligned galaxies;
the image on the right is without the circles. Credit: Prof. Russ Taylor
Deep radio imaging by researchers in the University of Cape Town and University of the Western Cape, in South Africa, has revealed that supermassive black holes in a region of the distant universe are all spinning out radio jets in the same direction – most likely a result of primordial mass fluctuations in the early universe. The astronomers publish their results in a new paper in Monthly Notices of the Royal Astronomical Society.
Read more at: http://phys.org/news/2016(...)s-alignment.html#jCp
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
Links van de maan zie je een vrij helder hemellichaam. Volgens mijn app zou dat Jupiter zijn. Klopt dat?
Eindelijk iemand die denkt wat iedereen zegt
Klopt!!quote:
Links van de maan zie je een vrij helder hemellichaam. Volgens mijn app zou dat Jupiter zijn. Klopt dat?
http://www.frankdeboosere.be/nachthemel/april.php
Vóór het internet dacht men dat de oorzaak van domheid een gebrek aan toegang tot informatie was. Inmiddels weten we beter.
W&T / Astronomie in de Achtertuin #4quote:
Links van de maan zie je een vrij helder hemellichaam. Volgens mijn app zou dat Jupiter zijn. Klopt dat?
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
18-04-2016
Enorm sterrenstelsel ontdekt dat rond onze Melkweg draait
Het sterrenstelsel heeft de naam Crater 2 gekregen en is het op drie na grootste dwergsterrenstelsel dat rond ons sterrenstelsel draait.
Het sterrenstelsel is iets meer dan 391.000 lichtjaar van de zon verwijderd en cirkelt dus om onze Melkweg heen. Dat schrijven onderzoekers in het blad Monthly Notices of the Royal Astronomical Society.
Er cirkelen tientallen sterrenstelsels rond het onze heen. Heel bekend zijn de Grote en Kleine Magelhaense Wolk. Het sterrenstelsel dat onderzoekers nu ontdekt hebben, is vrij groot: er zijn slechts drie sterrenstelsels bekend die rond de Melkweg cirkelen en groter zijn dan Crater 2. Onder die drie sterrenstelsels bevinden zich de eerder genoemde Magelhaense Wolken.
Ondanks zijn omvang wist het sterrenstelsel lang verborgen te blijven. Dat heeft alles te maken met de helderheid ervan. Die valt namelijk vies tegen. Sterker nog: het is één van de minst heldere dwergsterrenstelsels ooit ontdekt.
(scientias.nl)
Enorm sterrenstelsel ontdekt dat rond onze Melkweg draait
Het sterrenstelsel heeft de naam Crater 2 gekregen en is het op drie na grootste dwergsterrenstelsel dat rond ons sterrenstelsel draait.
Het sterrenstelsel is iets meer dan 391.000 lichtjaar van de zon verwijderd en cirkelt dus om onze Melkweg heen. Dat schrijven onderzoekers in het blad Monthly Notices of the Royal Astronomical Society.
Er cirkelen tientallen sterrenstelsels rond het onze heen. Heel bekend zijn de Grote en Kleine Magelhaense Wolk. Het sterrenstelsel dat onderzoekers nu ontdekt hebben, is vrij groot: er zijn slechts drie sterrenstelsels bekend die rond de Melkweg cirkelen en groter zijn dan Crater 2. Onder die drie sterrenstelsels bevinden zich de eerder genoemde Magelhaense Wolken.
Ondanks zijn omvang wist het sterrenstelsel lang verborgen te blijven. Dat heeft alles te maken met de helderheid ervan. Die valt namelijk vies tegen. Sterker nog: het is één van de minst heldere dwergsterrenstelsels ooit ontdekt.
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
18-04-2016
Europese wetenschap wil 'ijsmaan met kans op leven' exploreren
© Wikimedia Commons/Galileo spacecraft.
Ruimtevaart Deze week beslissen Europese topwetenschappers welk initiatief groen licht krijgt om Europa, een maan van Jupiter met kilometers diepe oceaan, te gaan onderzoeken. Verschillende scenario's zijn in de running, een heuse drilboor lijkt het meest waarschijnlijke. Dat meldt BBC.
Welke optie het ook wordt, het zal eerst de steun moeten winnen van het Europese Ruimteagentschap
Jupiter kent vier grote manen: Io, Callisto, Europa en Ganymedes. Europa springt er echter uit: ijsoppervlak beschermt honderden kilometers diepe oceaan, wat wetenschappers doet vermoeden dat Europa potentieel voor buitenaards leven biedt.
De Amerikanen hebben al verschillende initiatieven opgezet die Europa vanaf 2020 moeten exploreren, de Europeanen tot op heden nog geen enkele. Daar moet deze week dus verandering in komen. Europese topwetenschappers gaan in Parijs beslissen welk 'Europa-initiatief' het zal halen. Van aanhangsels bij Amerikaanse missies tot 'ruimteboren': het ene idee klinkt al meer sciencefiction dan het andere.
Het scenario van de 'ijsboor' lijkt het volgens BBC-bronnen wel te halen. Concreet zal de boor het met ijs omgeven oppervlak van Europa proberen te doorboren om zo haar oceaan te verkennen en hopelijk bewijs te vinden voor een habitat waar micro-organismen kunnen groeien.
Welke optie het ook wordt, het zal eerst de steun moeten winnen van het Europese Ruimteagentschap. Die is trouwens al een missie aan het plannen naar een andere Jupiter-maan, Ganymedes. Rond 2022 zou dat initiatief gelanceerd worden.
(HLN)
Europese wetenschap wil 'ijsmaan met kans op leven' exploreren
© Wikimedia Commons/Galileo spacecraft.
Ruimtevaart Deze week beslissen Europese topwetenschappers welk initiatief groen licht krijgt om Europa, een maan van Jupiter met kilometers diepe oceaan, te gaan onderzoeken. Verschillende scenario's zijn in de running, een heuse drilboor lijkt het meest waarschijnlijke. Dat meldt BBC.
Welke optie het ook wordt, het zal eerst de steun moeten winnen van het Europese Ruimteagentschap
Jupiter kent vier grote manen: Io, Callisto, Europa en Ganymedes. Europa springt er echter uit: ijsoppervlak beschermt honderden kilometers diepe oceaan, wat wetenschappers doet vermoeden dat Europa potentieel voor buitenaards leven biedt.
De Amerikanen hebben al verschillende initiatieven opgezet die Europa vanaf 2020 moeten exploreren, de Europeanen tot op heden nog geen enkele. Daar moet deze week dus verandering in komen. Europese topwetenschappers gaan in Parijs beslissen welk 'Europa-initiatief' het zal halen. Van aanhangsels bij Amerikaanse missies tot 'ruimteboren': het ene idee klinkt al meer sciencefiction dan het andere.
Het scenario van de 'ijsboor' lijkt het volgens BBC-bronnen wel te halen. Concreet zal de boor het met ijs omgeven oppervlak van Europa proberen te doorboren om zo haar oceaan te verkennen en hopelijk bewijs te vinden voor een habitat waar micro-organismen kunnen groeien.
Welke optie het ook wordt, het zal eerst de steun moeten winnen van het Europese Ruimteagentschap. Die is trouwens al een missie aan het plannen naar een andere Jupiter-maan, Ganymedes. Rond 2022 zou dat initiatief gelanceerd worden.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
19-04-2016
Eerste hemelkaart van watertelescoop toont geflonker van zwarte gaten
Gisteren werd een nieuwe hemelkaart gepubliceerd. Het is de eerste kaart die gebaseerd is op gegevens van de High Altitude Water Cherenkov (HAWC) sterrenwacht in Mexico. De hemelkaart toont flikkerende zwarte gaten, pulsars, supernovaresten en andere bijzondere kosmische verschijnselen.
‘Nooit eerder hebben we zo diep kunnen kijken in zo’n groot deel van de hemel. Bovendien zijn zulke energierijke fotonen nog niet eerder gemeten’, zegt Brenda Dingus van het Los Almos National Laboratory, New Mexico, een van de deelnemende onderzoeksinstituten. Dingus presenteerde de kaart tijdens een bijeenkomst van de American Physical Society in Salt Lake City, Utah.
.
Het HAWC observatorium in Mexico.
De sterrenwacht boven op een berg in Mexico is inmiddels een klein jaar in gebruik. Met de telescoop registreren onderzoekers gammastraling met de allerhoogste energie, tussen de 0,1 en 100 tera-elektronvolt (TeV). Om je een idee te geven: dat is 7 keer groter dan de straling die vrijkomt in de deeltjesversneller in Genève. Tot nu toe heeft de Mexicaanse telescoop fotonen kunnen detecteren van maximaal 60 TeV.
‘De sterrenkijker lijkt dan ook niet op telescopen zoals de meeste mensen die kennen’, vertelt Dingus. De detector bestaat uit 300 watertanks, elk gevuld met 200.000 liter water. Wanneer hoogenergetische deeltjes het water bereiken, zenden ze blauw licht uit, ook wel tsjerenkovstraling genoemd. Met behulp van die straling reconstrueren de onderzoekers de deeltjes die het licht veroorzaakten.
Nevel
De telescoop detecteert niet de extreem hoogenergetische fotonen zelf. Die worden door de dampkring tegengehouden. Gelukkig maar, want straling met zoveel energie kan onze weefsels beschadigen. In plaats daarvan meet de detector de nevel van secundaire deeltjes. Die nevel, ook wel een air shower genoemd, wordt gegenereerd wanneer gammastraling de atmosfeer raakt.
‘Onze telescoop registreert elke seconde zo’n 20.000 neveldeeltjes’, aldus Dingus.
.
HAWC’s hemelkaart toont gemeten gammastraling.
De watertelescoop heeft straling gemeten afkomstig uit 40 verschillende bronnen van gammastraling. Tien van die bronnen zijn niet eerder gedetecteerd. Het onderzoeksteam probeert nu uit te zoeken of die nieuwe straling afkomstig kan zijn van kosmische verschijnselen waarvan al eerder straling is gedetecteerd in het spectrum van zichtbaar of infrarood licht.
‘Zo hebben we gammastraling ontdekt die afkomstig kan zijn van een supernovarest’, vertelt Michelle Hui van het Nasa Marchall Spaceflight Center in Huntsville, Alabama. Ook dat instituut werkte mee dat aan de hemelkaart. Wanneer zware sterren exploderen, een fenomeen bekend als supernova, komt een stofwolk vrij die de supernovarest wordt genoemd. Deeltjes in die wolk worden versneld door de schokgolven van de explosie tot ze een extreem hoge energie hebben en gammastraling uitstralen.
Ook registreerde de telescoop een al bekende pulsar op een afstand van 26.000 lichtjaar. Een derde bron van hoogenergetische straling, mogelijk gerelateerd aan de verre supernovarest, wordt momenteel nog geïdentificeerd.
.
Drie nieuwe bronnen van gammastraling gedetecteerd door HAWC.
Bovendien kan de watertelescoop gammastraling meten die afkomstig is van sterrenstelsels ver van de Melkweg. Van de oorsprong van die straling is nog minder bekend. Wetenschappers denken dat zwarte gaten in de kern van sterrenstelsels eveneens hoogenergetische fotonen uitstralen, al begrijpen ze nog niet goed hoe die fotonen zoveel energie verwerven kunnen.
Alarm
Omdat de detector continue aanstaat, kan hij de veranderingen in gammastraling met meer betrouwbaarheid meten. Iets meer dan tien dagen geleden signaleerde het HAWC een flikkering in een sterrenstelsel genaamd Markarian 501.
‘Op 5 april zagen we niks, op 6 april werd Markarian superhelder en tegen 8 april was het weer bijna verdwenen’, zegt Robert Lauer van de universiteit van Nieuw Mexico. Meteen alarmeerde het team andere sterrenwachten via het Astronomer’s Telegram Network. Ze riepen wetenschappers op om het sterrenstelsel te volgen op basis van andere uitgezonden golflengten, al heeft dat nog niet tot reacties geleid.
Andere telescopen die zulke hoogenergetische fotonen detecteren, registreren maar een deel van de hemel tegelijk. Dat maakt het onmogelijk om de frequentie van de schitteringen te meten. Met meer onderzoek vanuit de HAWC-sterrenwacht hopen de wetenschappers die frequentie binnen vijf jaar bepaald te hebben. Zo’n vijf tot tien keer per jaar lijkt er geflonker voorbij te komen, zegt Lauer, maar mogelijk verschilt de schitterfrequentie van verschillende sterrenstelsels.
Ook kan de telescoop de straling uit het zwarte gat in het midden van ons sterrenstelsel gaan registreren.
‘We weten van al deze fenomenen al deze dat ze moeten bestaan’, zegt Hui. ‘Wat we nog niet weten, is hoe vaak ze voorbijschitteren.’
(newsientist.nl)
Eerste hemelkaart van watertelescoop toont geflonker van zwarte gaten
Gisteren werd een nieuwe hemelkaart gepubliceerd. Het is de eerste kaart die gebaseerd is op gegevens van de High Altitude Water Cherenkov (HAWC) sterrenwacht in Mexico. De hemelkaart toont flikkerende zwarte gaten, pulsars, supernovaresten en andere bijzondere kosmische verschijnselen.
‘Nooit eerder hebben we zo diep kunnen kijken in zo’n groot deel van de hemel. Bovendien zijn zulke energierijke fotonen nog niet eerder gemeten’, zegt Brenda Dingus van het Los Almos National Laboratory, New Mexico, een van de deelnemende onderzoeksinstituten. Dingus presenteerde de kaart tijdens een bijeenkomst van de American Physical Society in Salt Lake City, Utah.
.
.Het HAWC observatorium in Mexico.
De sterrenwacht boven op een berg in Mexico is inmiddels een klein jaar in gebruik. Met de telescoop registreren onderzoekers gammastraling met de allerhoogste energie, tussen de 0,1 en 100 tera-elektronvolt (TeV). Om je een idee te geven: dat is 7 keer groter dan de straling die vrijkomt in de deeltjesversneller in Genève. Tot nu toe heeft de Mexicaanse telescoop fotonen kunnen detecteren van maximaal 60 TeV.
‘De sterrenkijker lijkt dan ook niet op telescopen zoals de meeste mensen die kennen’, vertelt Dingus. De detector bestaat uit 300 watertanks, elk gevuld met 200.000 liter water. Wanneer hoogenergetische deeltjes het water bereiken, zenden ze blauw licht uit, ook wel tsjerenkovstraling genoemd. Met behulp van die straling reconstrueren de onderzoekers de deeltjes die het licht veroorzaakten.
Nevel
De telescoop detecteert niet de extreem hoogenergetische fotonen zelf. Die worden door de dampkring tegengehouden. Gelukkig maar, want straling met zoveel energie kan onze weefsels beschadigen. In plaats daarvan meet de detector de nevel van secundaire deeltjes. Die nevel, ook wel een air shower genoemd, wordt gegenereerd wanneer gammastraling de atmosfeer raakt.
‘Onze telescoop registreert elke seconde zo’n 20.000 neveldeeltjes’, aldus Dingus.
.
.HAWC’s hemelkaart toont gemeten gammastraling.
De watertelescoop heeft straling gemeten afkomstig uit 40 verschillende bronnen van gammastraling. Tien van die bronnen zijn niet eerder gedetecteerd. Het onderzoeksteam probeert nu uit te zoeken of die nieuwe straling afkomstig kan zijn van kosmische verschijnselen waarvan al eerder straling is gedetecteerd in het spectrum van zichtbaar of infrarood licht.
‘Zo hebben we gammastraling ontdekt die afkomstig kan zijn van een supernovarest’, vertelt Michelle Hui van het Nasa Marchall Spaceflight Center in Huntsville, Alabama. Ook dat instituut werkte mee dat aan de hemelkaart. Wanneer zware sterren exploderen, een fenomeen bekend als supernova, komt een stofwolk vrij die de supernovarest wordt genoemd. Deeltjes in die wolk worden versneld door de schokgolven van de explosie tot ze een extreem hoge energie hebben en gammastraling uitstralen.
Ook registreerde de telescoop een al bekende pulsar op een afstand van 26.000 lichtjaar. Een derde bron van hoogenergetische straling, mogelijk gerelateerd aan de verre supernovarest, wordt momenteel nog geïdentificeerd.
.
.Drie nieuwe bronnen van gammastraling gedetecteerd door HAWC.
Bovendien kan de watertelescoop gammastraling meten die afkomstig is van sterrenstelsels ver van de Melkweg. Van de oorsprong van die straling is nog minder bekend. Wetenschappers denken dat zwarte gaten in de kern van sterrenstelsels eveneens hoogenergetische fotonen uitstralen, al begrijpen ze nog niet goed hoe die fotonen zoveel energie verwerven kunnen.
Alarm
Omdat de detector continue aanstaat, kan hij de veranderingen in gammastraling met meer betrouwbaarheid meten. Iets meer dan tien dagen geleden signaleerde het HAWC een flikkering in een sterrenstelsel genaamd Markarian 501.
‘Op 5 april zagen we niks, op 6 april werd Markarian superhelder en tegen 8 april was het weer bijna verdwenen’, zegt Robert Lauer van de universiteit van Nieuw Mexico. Meteen alarmeerde het team andere sterrenwachten via het Astronomer’s Telegram Network. Ze riepen wetenschappers op om het sterrenstelsel te volgen op basis van andere uitgezonden golflengten, al heeft dat nog niet tot reacties geleid.
Andere telescopen die zulke hoogenergetische fotonen detecteren, registreren maar een deel van de hemel tegelijk. Dat maakt het onmogelijk om de frequentie van de schitteringen te meten. Met meer onderzoek vanuit de HAWC-sterrenwacht hopen de wetenschappers die frequentie binnen vijf jaar bepaald te hebben. Zo’n vijf tot tien keer per jaar lijkt er geflonker voorbij te komen, zegt Lauer, maar mogelijk verschilt de schitterfrequentie van verschillende sterrenstelsels.
Ook kan de telescoop de straling uit het zwarte gat in het midden van ons sterrenstelsel gaan registreren.
‘We weten van al deze fenomenen al deze dat ze moeten bestaan’, zegt Hui. ‘Wat we nog niet weten, is hoe vaak ze voorbijschitteren.’
(newsientist.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Astronomers just spotted a giant galaxy orbiting our own
The astronomers who discovered it call it the “feeble giant.”
By studying a collection of images taken by the Very Large Telescope (VST) in Chile, astronomers at Cambridge University recently detected the giant, a wallflower galaxy known as Crater 2 that's quietly lurking at the edge of our own.
Crater 2 is a dwarf galaxy, a type of small galaxy containing only a few billion stars (compared to the Milky Way's hundred billion). It orbits around our galaxy like the moon orbits around the Earth and is located 390 light years from our solar system. It's a sixth of the size of the Milky Way, a hefty size for a dwarf galaxy, making it our fourth largest satellite galaxy. If we could see it with our naked eyes, reports the New Scientist, it would look twice as big as the full moon.
But we can’t see it with our naked eyes. Despite its size, Crater 2 has a very low luminosity, which translates to the amount of stars per area of the sky. It’s 100,000 times less bright than the Milky Way and 1,000 to 10,000 times less bright than the other three largest satellite galaxies. It’s so faint that it has managed to stay entirely off our radar.
Until now.
By looking at accumulations of stars over parts of the sky, these astronomers, including Gabriel Torrealba, have finally pulled Crater 2 into the spotlight.
Aside from its large size and low luminosity, Crater 2 is also unique because of its shape, the researchers found. Unlike other satellite galaxies that are warped by the gravitational forces of the larger galaxies they orbit, Crater 2 is super round. Because it is unchanged by interactions with the Milky Way, the researchers think Crater 2 was formed at its current size.
Galaxies eating galaxies
In some sense, Crater 2 is a part of our own galaxy, Torrealba told Business Insider.
Galaxies like the Milky Way are galactic cannibals of sorts, formed when smaller galaxies merge. The galaxies that survive this process become satellites, orbiting around the larger galaxy. We've already detected about 40 satellite galaxies in the Milky Way.
Simulations have shown that there's more to this seemingly cannibalistic merging process than meets the eye, however. There's some evidence to suggest, for example, that instead of being swallowed up one by one, smaller galaxies may merge in groups.
Because it's part of another group of dwarf galaxies that may be falling into our own, Crater 2 may add more evidence to this idea.
What’s next
The next step, Torrealba said, is to find more galaxies like Crater 2.
Astronomers believe that we should see many more, possibly even dimmer than this one. In order to spot them in future surveys, though, there are two main questions that need to be answered:
1. What’s the limit on how big galaxies can be formed?
2. What’s the limit on how few stars they could have?
Studying satellite galaxies like Crater 2, Torrealba said, will help us understand how galaxies form, which is a key component of the bigger puzzle of how the universe takes shape.
www.techinsider.io
The astronomers who discovered it call it the “feeble giant.”
By studying a collection of images taken by the Very Large Telescope (VST) in Chile, astronomers at Cambridge University recently detected the giant, a wallflower galaxy known as Crater 2 that's quietly lurking at the edge of our own.
Crater 2 is a dwarf galaxy, a type of small galaxy containing only a few billion stars (compared to the Milky Way's hundred billion). It orbits around our galaxy like the moon orbits around the Earth and is located 390 light years from our solar system. It's a sixth of the size of the Milky Way, a hefty size for a dwarf galaxy, making it our fourth largest satellite galaxy. If we could see it with our naked eyes, reports the New Scientist, it would look twice as big as the full moon.
But we can’t see it with our naked eyes. Despite its size, Crater 2 has a very low luminosity, which translates to the amount of stars per area of the sky. It’s 100,000 times less bright than the Milky Way and 1,000 to 10,000 times less bright than the other three largest satellite galaxies. It’s so faint that it has managed to stay entirely off our radar.
Until now.
By looking at accumulations of stars over parts of the sky, these astronomers, including Gabriel Torrealba, have finally pulled Crater 2 into the spotlight.
Aside from its large size and low luminosity, Crater 2 is also unique because of its shape, the researchers found. Unlike other satellite galaxies that are warped by the gravitational forces of the larger galaxies they orbit, Crater 2 is super round. Because it is unchanged by interactions with the Milky Way, the researchers think Crater 2 was formed at its current size.
Galaxies eating galaxies
In some sense, Crater 2 is a part of our own galaxy, Torrealba told Business Insider.
Galaxies like the Milky Way are galactic cannibals of sorts, formed when smaller galaxies merge. The galaxies that survive this process become satellites, orbiting around the larger galaxy. We've already detected about 40 satellite galaxies in the Milky Way.
Simulations have shown that there's more to this seemingly cannibalistic merging process than meets the eye, however. There's some evidence to suggest, for example, that instead of being swallowed up one by one, smaller galaxies may merge in groups.
Because it's part of another group of dwarf galaxies that may be falling into our own, Crater 2 may add more evidence to this idea.
What’s next
The next step, Torrealba said, is to find more galaxies like Crater 2.
Astronomers believe that we should see many more, possibly even dimmer than this one. In order to spot them in future surveys, though, there are two main questions that need to be answered:
1. What’s the limit on how big galaxies can be formed?
2. What’s the limit on how few stars they could have?
Studying satellite galaxies like Crater 2, Torrealba said, will help us understand how galaxies form, which is a key component of the bigger puzzle of how the universe takes shape.
www.techinsider.io
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
The Galaxy Next Door May Be Blowing Giant Double Bubbles
Previously seen only around the Milky Way, balloon-like puffs that glow with gamma rays may also sandwich the nearby Andromeda galaxy.
Hubble captured this ultrasharp view of our galactic neighbor Andromeda.
More than 2.5 million light-years from Earth, the Andromeda galaxy is our Milky Way’s de facto twin. The two galaxies carry similar masses and swirl through space with graceful spiral arms.
And if three Russian astronomers are right, Andromeda also shares a surprising skill with the Milky Way: a talent for blowing giant bubbles that glow with gamma rays.
Until now these billowing lobes, nicknamed Fermi bubbles after the NASA telescope used to spot them, had only been seen coming from the Milky Way. And before the bubbles’ inadvertent discovery in 2010, few even suspected such odd cosmic structures existed.
Finding them coming from Andromeda could help scientists figure out how and why galaxies might form the strange twin puffs.
“It could mean that all of the galaxies like ours could produce these Fermi bubbles,” says study leader Maxim Pshirkov of Moscow State University. “If you have only one example, it could be a unique case. But if you have several, then it means you have a whole new class of high-energy astrophysical phenomena.”
Astronomers already knew that supermassive black holes at the cores of other galaxies are active eaters, and they fling off towering jets of high-energy particles as they feed. By comparison, the Milky Way’s central black hole is an underfed pip-squeak, making it surprising that it would emit any jets at all, says Fermi bubble co-discoverer Tracy Slatyer of MIT.
“Our black hole is just not doing very much at present,” she adds.
Instead, some theories say that the bubbles, each about 30,000 light-years long, are a “galactic wind” of high-energy particles blown out from the Milky Way’s hectic center. Or they could be cosmic burps, clouds of energized particles belched out by the galaxy’s central black hole.
In that case, those burps must have come from meals served millions of years ago, and the gamma ray puffs are echoes of a time when our galaxy was a much more voracious eater.
Halo Hunt
Much like the astronomers who found the Milky Way’s bubbles, Pshirkov wasn’t initially looking for lobes coming from Andromeda’s middle. Instead, he was hunting for a disk-shaped halo of gamma rays around the galaxy. Scientists think such halos form when cosmic rays collide with matter on galactic outskirts, and Pshirkov wanted to study the process.
To measure Andromeda’s gamma ray glow, Pshirkov and his colleagues downloaded seven years’ worth of archival data from NASA’s Fermi Gamma-ray Space Telescope, then drilled down to the 600 to 700 gamma ray records that could be traced back to Andromeda’s small patch of sky.
But once they started analyzing the gamma rays’ origins, the halo they expected to see around Andromeda didn’t emerge. The gamma rays were simply too unevenly distributed for their models to make much sense.
Disappointed, the team began steps to publish their results—until a reviewer suggested testing for Fermi bubbles, which would look like two circles of gamma rays above and below Andromeda’s galactic disk.
An illustration shows the Fermi bubbles extending from the Milky Way, based on gamma ray and X-ray data.
When the team reran the analysis, the Fermi bubble model smoked the competition, doing a much better job of explaining the existing data than any of their other efforts. If the new analysis holds up, Andromeda is decorated with twin lobes each reaching nearly 20,000 light-years tall.
“The success just popped out,” Pshirkov recalls. “It wasn’t a joy—it was a relief.” The results were published in March in Monthly Notices of the Royal Astronomical Society Letters.
Building the Case
Pshirkov is the first to acknowledge, however, that his team’s analysis isn’t the final word on whether Andromeda has a thing for blowing bubbles.
It’s possible that their signal is contaminated by gamma rays from the Milky Way or by as-yet unidentified sources of gamma rays in front of or behind Andromeda. The team took the best steps they could to account for these possibilities, he says, but the case is still circumstantial.
Slatyer recommends looking at Andromeda in other wavelengths, such as X-rays, which should also be produced by Fermi bubbles. If the bubbles exist, an X-ray snapshot would offer scientists a higher-resolution look at them, because X-rays are easier to spot using today’s tools, adds Regina Caputo of the University of California, Santa Cruz.
The problem is that no known material can reflect gamma rays—the high-energy photons just break apart most anything they hit. Instead, telescopes like Fermi must let the rays collide with certain other materials and then use the resulting carnage to reconstruct the photons’ flight paths. The complex process makes images of faraway objects like Andromeda unavoidably fuzzy, Caputo says.
For all the challenges, though, we won’t have to wait long for a second opinion on Andromeda’s bubbles. The Fermi-LAT Collaboration, a major gamma ray astronomy consortium, is conducting its own analysis of data from our near neighbor, which should appear later this year.
http://news.nationalgeogr(...)bbles-space-science/
Previously seen only around the Milky Way, balloon-like puffs that glow with gamma rays may also sandwich the nearby Andromeda galaxy.
Hubble captured this ultrasharp view of our galactic neighbor Andromeda.
More than 2.5 million light-years from Earth, the Andromeda galaxy is our Milky Way’s de facto twin. The two galaxies carry similar masses and swirl through space with graceful spiral arms.
And if three Russian astronomers are right, Andromeda also shares a surprising skill with the Milky Way: a talent for blowing giant bubbles that glow with gamma rays.
Until now these billowing lobes, nicknamed Fermi bubbles after the NASA telescope used to spot them, had only been seen coming from the Milky Way. And before the bubbles’ inadvertent discovery in 2010, few even suspected such odd cosmic structures existed.
Finding them coming from Andromeda could help scientists figure out how and why galaxies might form the strange twin puffs.
“It could mean that all of the galaxies like ours could produce these Fermi bubbles,” says study leader Maxim Pshirkov of Moscow State University. “If you have only one example, it could be a unique case. But if you have several, then it means you have a whole new class of high-energy astrophysical phenomena.”
Astronomers already knew that supermassive black holes at the cores of other galaxies are active eaters, and they fling off towering jets of high-energy particles as they feed. By comparison, the Milky Way’s central black hole is an underfed pip-squeak, making it surprising that it would emit any jets at all, says Fermi bubble co-discoverer Tracy Slatyer of MIT.
“Our black hole is just not doing very much at present,” she adds.
Instead, some theories say that the bubbles, each about 30,000 light-years long, are a “galactic wind” of high-energy particles blown out from the Milky Way’s hectic center. Or they could be cosmic burps, clouds of energized particles belched out by the galaxy’s central black hole.
In that case, those burps must have come from meals served millions of years ago, and the gamma ray puffs are echoes of a time when our galaxy was a much more voracious eater.
Halo Hunt
Much like the astronomers who found the Milky Way’s bubbles, Pshirkov wasn’t initially looking for lobes coming from Andromeda’s middle. Instead, he was hunting for a disk-shaped halo of gamma rays around the galaxy. Scientists think such halos form when cosmic rays collide with matter on galactic outskirts, and Pshirkov wanted to study the process.
To measure Andromeda’s gamma ray glow, Pshirkov and his colleagues downloaded seven years’ worth of archival data from NASA’s Fermi Gamma-ray Space Telescope, then drilled down to the 600 to 700 gamma ray records that could be traced back to Andromeda’s small patch of sky.
But once they started analyzing the gamma rays’ origins, the halo they expected to see around Andromeda didn’t emerge. The gamma rays were simply too unevenly distributed for their models to make much sense.
Disappointed, the team began steps to publish their results—until a reviewer suggested testing for Fermi bubbles, which would look like two circles of gamma rays above and below Andromeda’s galactic disk.
An illustration shows the Fermi bubbles extending from the Milky Way, based on gamma ray and X-ray data.
When the team reran the analysis, the Fermi bubble model smoked the competition, doing a much better job of explaining the existing data than any of their other efforts. If the new analysis holds up, Andromeda is decorated with twin lobes each reaching nearly 20,000 light-years tall.
“The success just popped out,” Pshirkov recalls. “It wasn’t a joy—it was a relief.” The results were published in March in Monthly Notices of the Royal Astronomical Society Letters.
Building the Case
Pshirkov is the first to acknowledge, however, that his team’s analysis isn’t the final word on whether Andromeda has a thing for blowing bubbles.
It’s possible that their signal is contaminated by gamma rays from the Milky Way or by as-yet unidentified sources of gamma rays in front of or behind Andromeda. The team took the best steps they could to account for these possibilities, he says, but the case is still circumstantial.
Slatyer recommends looking at Andromeda in other wavelengths, such as X-rays, which should also be produced by Fermi bubbles. If the bubbles exist, an X-ray snapshot would offer scientists a higher-resolution look at them, because X-rays are easier to spot using today’s tools, adds Regina Caputo of the University of California, Santa Cruz.
The problem is that no known material can reflect gamma rays—the high-energy photons just break apart most anything they hit. Instead, telescopes like Fermi must let the rays collide with certain other materials and then use the resulting carnage to reconstruct the photons’ flight paths. The complex process makes images of faraway objects like Andromeda unavoidably fuzzy, Caputo says.
For all the challenges, though, we won’t have to wait long for a second opinion on Andromeda’s bubbles. The Fermi-LAT Collaboration, a major gamma ray astronomy consortium, is conducting its own analysis of data from our near neighbor, which should appear later this year.
http://news.nationalgeogr(...)bbles-space-science/
STUNNING HUBBLE BUBBLE NEBULA IMAGE MARKS TELESCOPE'S 26TH BIRTHDAY
The space telescope celebrates its anniversary on 24 April; this spectacular image of a cloud of gas and dust 8,000 light years away celebrates the occasion
The Bubble Nebula, also known as NGC 7653, captured by the Hubble Telescope. Photograph: Nasa/ Esa/
Hubble Heritage Team
It looks like a giant, glistening, soap bubble blown into the night sky. In reality, it’s a cloud of gas and dust 10 light-years across that exists around 8,000 light-years away in our Milky Way galaxy.
Known as the Bubble Nebula, the wispy-looking shell surrounds an off-centred star whose mass is more than ten times that of our sun. The plasma thrown out by this star, its so-called stellar wind, is responsible for forming the “bubble”, while its intense radiation causes the gas to glow.
The bubble itself is composed of interstellar material as well as gas and dust from the nearby giant molecular cloud, that can be seen to the top, left of the image - also glowing from the star’s radiation. While the bubble is currently expanding at the astounding pace of 100,000 km an hour, this giant molecular cloud will eventually put the brakes on its growth. “The cloud gets denser and denser as you get to closer to its centre, so at some point the cloud will be too dense for the weaker and weaker solar wind to push even further,” explained Mathias Jäger of the European Space Agency.
Composed of four images captured by the Hubble Space Telescope earlier this year, the picture has been released to celebrate the 26th anniversary of the instrument’s launch on 24 April. While the Hubble has previously captured the Bubble Nebula, this is the first time a full picture has been created from its images.
“If you compare [the new picture] to the earlier images you would see some very, very small changes,” said Jäger. “Nothing spectacular for the lay eye, but for astronomers it is enough to see how the gas behaves inside the bubble.”
https://www.theguardian.c(...)scopes-26th-birthday
The space telescope celebrates its anniversary on 24 April; this spectacular image of a cloud of gas and dust 8,000 light years away celebrates the occasion
The Bubble Nebula, also known as NGC 7653, captured by the Hubble Telescope. Photograph: Nasa/ Esa/
Hubble Heritage Team
It looks like a giant, glistening, soap bubble blown into the night sky. In reality, it’s a cloud of gas and dust 10 light-years across that exists around 8,000 light-years away in our Milky Way galaxy.
Known as the Bubble Nebula, the wispy-looking shell surrounds an off-centred star whose mass is more than ten times that of our sun. The plasma thrown out by this star, its so-called stellar wind, is responsible for forming the “bubble”, while its intense radiation causes the gas to glow.
The bubble itself is composed of interstellar material as well as gas and dust from the nearby giant molecular cloud, that can be seen to the top, left of the image - also glowing from the star’s radiation. While the bubble is currently expanding at the astounding pace of 100,000 km an hour, this giant molecular cloud will eventually put the brakes on its growth. “The cloud gets denser and denser as you get to closer to its centre, so at some point the cloud will be too dense for the weaker and weaker solar wind to push even further,” explained Mathias Jäger of the European Space Agency.
Composed of four images captured by the Hubble Space Telescope earlier this year, the picture has been released to celebrate the 26th anniversary of the instrument’s launch on 24 April. While the Hubble has previously captured the Bubble Nebula, this is the first time a full picture has been created from its images.
“If you compare [the new picture] to the earlier images you would see some very, very small changes,” said Jäger. “Nothing spectacular for the lay eye, but for astronomers it is enough to see how the gas behaves inside the bubble.”
https://www.theguardian.c(...)scopes-26th-birthday
“The fundamental cause of the trouble in the modern world today is that the stupid are cocksure while the intelligent are full of doubt.”— Bertrand Russell
When the student is ready, the teacher will appear.
When the student is truly ready, the teacher will disappear.
When the student is truly ready, the teacher will disappear.
wow 
DeLuna vindt me dik ;(
Op zondag 22 juni 2014 12:30 schreef 3rdRock het volgende:
pas als jullie gaan trouwen. nu ben je gewoon die Oom Rubber die met onze mama leuke dingen doet :)
Op zondag 22 juni 2014 12:30 schreef 3rdRock het volgende:
pas als jullie gaan trouwen. nu ben je gewoon die Oom Rubber die met onze mama leuke dingen doet :)
awesome!quote:Op dinsdag 26 april 2016 11:31 schreef Aether het volgende:
The Chart Of Cosmic Exploration
[ afbeelding ]
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Vinden jullie die kaart nog overzichtelijk?
woensdag 6 mei 2015 17:54 schreef Libertarisch het volgende:
Helaas pindakaas dan, het leven is hard. Je kunt niet iedereen blijven begeleiden alsof het kinderen zijn, je zult het zelf moeten doen.
Helaas pindakaas dan, het leven is hard. Je kunt niet iedereen blijven begeleiden alsof het kinderen zijn, je zult het zelf moeten doen.
nee niet echt, maar evenzeer een mooie kaart voor op je muurquote:
Vinden jullie die kaart nog overzichtelijk?
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
27-04-2016
Hubble ontdekt maan bij dwergplaneet Makemake
In de Kuipergordel bevinden zich meer dwergplaneten dan Pluto. Neem bijvoorbeeld de dwergplaneet Makemake, die in 2005 is ontdekt en een doorsnede heeft van circa 2.000 kilometer. Wetenschappers hebben nu ontdekt dat Makemake een maantje heeft.
makemakeMakemake is na Eris en Pluto het grootste bekende Kuipergordelobject. Toch is Makemake kleiner dan onze maan, die een doorsnede heeft van 3.474 kilometer. De aarde is nog een stukje groter: 12.742 kilometer. De naam Makemake is afgeleid van de mythologie van de Rapa Nui, de oorspronkelijke bewoners van Paaseiland. Voor hen was Makemake de schepper van de mensheid.
Hubble ontdekte het maantje tijdens observaties in april 2015. Deze ruimtetelescoop heeft een scherpe resolutie en kan zwakke objecten naast heldere objecten zien. Hierdoor De nieuwe maan heeft de nickname MK 2 gekregen en is 1.300 keer zwakker dan Makemake. De afstand tussen MK 2 en Makemake is 21.000 kilometer. Het nieuwe maantje heeft een diameter van 160 kilometer.
ATMOSFEER
In tegenstelling tot Pluto heeft Makemake geen atmosfeer. “Dat er geen spoor van te bekennen is, laat zien hoe veel we nog over deze mysterieuze hemellichamen moeten leren,” concludeerden de onderzoekers in 2012.
“Waarschijnlijk zien we de baan van de maan vanaf de zijkant”, zegt onderzoeker Alex Parker, die verantwoordelijk was voor de analyse van de afbeeldingen. In vakjargon wordt dit ‘edge-on’ genoemd. “Het komt er op neer dat we de maan vaak niet zien, omdat het object dan schuilt in de gloed van Makemake.”
Belangrijke vondst voor de astronomie
Dankzij de vondst van het maantje kunnen astronomen nu het totale gewicht van het systeem berekenen. Dit geeft inzicht in hoe de Kuipergordelobjecten zijn geëvolueerd. “Makemake is een zeldzaam Pluto-achtig object, dus de ontdekking van een begeleider is van groot belang”, concludeert Parker. “Nu kunnen we Makemake veel beter bestuderen.” Toen Pluto in 1930 werd ontdekt, werd het totale gewicht honderden keren te hoog geschat. Pas toen er in 1978 een maan werd aangetroffen – Charon – konden astronomen een goede berekening van het totale gewicht van het systeem maken en viel Pluto door de mand als planeet. “Zo’n grote impact kan de vondst van een satelliet dus hebben”, aldus Parker.
Er zijn nog meer observaties nodig om meer te weten te komen over het gedrag van MK 2. Het lijkt erop dat de maan een ronde (en dus geen ovale) baan om Makemake heeft. Het maantje doet er minstens twaalf dagen over om één rondje te voltooien.
.
De maan MK 2 is duidelijk zichtbaar op deze nieuwe Hubble-foto.
Warmer en donkerder dan Makemake
De ontdekking van de begeleider lost wellicht een mysterie op. Eerder onderzoek wees uit dat Makemake’s oppervlak zo wit als sneeuw en zeer koud is. Toch zijn sommige plekken warmer dan andere plaatsen. Er is tot nu toe geen verklaring daarvoor gevonden. Het kan echter heel goed komen door MK 2. Deze maan bevond zich tijdens de metingen wellicht voor Makemake, waardoor de astronomen het oppervlak van de maan analyseerden.
Het is geen gek idee dat MK 2 donkerder en dus ook warmer is dan Makemake. MK 2 is zo klein, dat het object niet genoeg zwaartekracht heeft om een heldere ijskorst vast te houden. Daarom lijkt de maan waarschijnlijk meer op kometen en andere Kuipergordelobjecten, die bedekt zijn met donker materiaal.
.
Een artistieke impressie van Makemake met haar maan MK 2. De afstand tussen dit duo en de zon is vijftig keer groter dan de afstand tussen de aarde en de zon.
(scientias.nl)
Hubble ontdekt maan bij dwergplaneet Makemake
In de Kuipergordel bevinden zich meer dwergplaneten dan Pluto. Neem bijvoorbeeld de dwergplaneet Makemake, die in 2005 is ontdekt en een doorsnede heeft van circa 2.000 kilometer. Wetenschappers hebben nu ontdekt dat Makemake een maantje heeft.
makemakeMakemake is na Eris en Pluto het grootste bekende Kuipergordelobject. Toch is Makemake kleiner dan onze maan, die een doorsnede heeft van 3.474 kilometer. De aarde is nog een stukje groter: 12.742 kilometer. De naam Makemake is afgeleid van de mythologie van de Rapa Nui, de oorspronkelijke bewoners van Paaseiland. Voor hen was Makemake de schepper van de mensheid.
Hubble ontdekte het maantje tijdens observaties in april 2015. Deze ruimtetelescoop heeft een scherpe resolutie en kan zwakke objecten naast heldere objecten zien. Hierdoor De nieuwe maan heeft de nickname MK 2 gekregen en is 1.300 keer zwakker dan Makemake. De afstand tussen MK 2 en Makemake is 21.000 kilometer. Het nieuwe maantje heeft een diameter van 160 kilometer.
ATMOSFEER
In tegenstelling tot Pluto heeft Makemake geen atmosfeer. “Dat er geen spoor van te bekennen is, laat zien hoe veel we nog over deze mysterieuze hemellichamen moeten leren,” concludeerden de onderzoekers in 2012.
“Waarschijnlijk zien we de baan van de maan vanaf de zijkant”, zegt onderzoeker Alex Parker, die verantwoordelijk was voor de analyse van de afbeeldingen. In vakjargon wordt dit ‘edge-on’ genoemd. “Het komt er op neer dat we de maan vaak niet zien, omdat het object dan schuilt in de gloed van Makemake.”
Belangrijke vondst voor de astronomie
Dankzij de vondst van het maantje kunnen astronomen nu het totale gewicht van het systeem berekenen. Dit geeft inzicht in hoe de Kuipergordelobjecten zijn geëvolueerd. “Makemake is een zeldzaam Pluto-achtig object, dus de ontdekking van een begeleider is van groot belang”, concludeert Parker. “Nu kunnen we Makemake veel beter bestuderen.” Toen Pluto in 1930 werd ontdekt, werd het totale gewicht honderden keren te hoog geschat. Pas toen er in 1978 een maan werd aangetroffen – Charon – konden astronomen een goede berekening van het totale gewicht van het systeem maken en viel Pluto door de mand als planeet. “Zo’n grote impact kan de vondst van een satelliet dus hebben”, aldus Parker.
Er zijn nog meer observaties nodig om meer te weten te komen over het gedrag van MK 2. Het lijkt erop dat de maan een ronde (en dus geen ovale) baan om Makemake heeft. Het maantje doet er minstens twaalf dagen over om één rondje te voltooien.
.
.De maan MK 2 is duidelijk zichtbaar op deze nieuwe Hubble-foto.
Warmer en donkerder dan Makemake
De ontdekking van de begeleider lost wellicht een mysterie op. Eerder onderzoek wees uit dat Makemake’s oppervlak zo wit als sneeuw en zeer koud is. Toch zijn sommige plekken warmer dan andere plaatsen. Er is tot nu toe geen verklaring daarvoor gevonden. Het kan echter heel goed komen door MK 2. Deze maan bevond zich tijdens de metingen wellicht voor Makemake, waardoor de astronomen het oppervlak van de maan analyseerden.
Het is geen gek idee dat MK 2 donkerder en dus ook warmer is dan Makemake. MK 2 is zo klein, dat het object niet genoeg zwaartekracht heeft om een heldere ijskorst vast te houden. Daarom lijkt de maan waarschijnlijk meer op kometen en andere Kuipergordelobjecten, die bedekt zijn met donker materiaal.
.
.Een artistieke impressie van Makemake met haar maan MK 2. De afstand tussen dit duo en de zon is vijftig keer groter dan de afstand tussen de aarde en de zon.
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
SCIENTISTS JUST DISCOVERED A MONSTER BLACK HOLE FORMED BY 3 COLLIDING SPIRAL GALAXIES
Whoa!
Scientists have discovered a supermassive black hole with a mass 3 billion times that of the Sun, forming in a distant galaxy some 1.8 billion light-years away from Earth.
The galaxy in question is called IRAS 20100–4156, and it's formed from a trio of spiral galaxies that are in the midst of colliding into one another. The discovery of the supermassive black hole at the centre of this collision came by accident, during a test observation of the CSIRO's new telescope – the Australian Square Kilometre Array Pathfinder (ASKAP).
Astrophysicist Lisa Harvey-Smith was using the telescope to routinely measure the maser emissions coming from IRAS 20100–4156. "[I] thought it would be quite a mundane thing," she told Anna Salleh at the ABC.
But upon checking the readings in conjunction with measurements from another CSIRO telescope – the Australia Telescope Compact Array – Harvey-Smith found that the gas within the maser was travelling at crazy fast speeds.
Moving at about 600 kilometres per second around the centre of IRAS 20100–4156 – which was twice as fast as scientists would have expected – the speed of the gas hinted at a supermassive black hole forming at the centre of the galaxy.
"The black hole at the centre of our galaxy is only 4 million solar masses, so this one is a monster in comparison," Harvey-Smith told the ABC. "This very fast motion of the gas tells us about how massive the black hole is. The really exciting thing about this is it is a direct measurement of the mass of the black hole by stuff that's swirling around it."
When galaxies collide like this and form a supermassive black hole, it results in what's called a starburst, where stars form at an abnormally high rate.
According to Harvey-Smith, the discovery of monster black holes like this and knowing their mass helps give us a greater understanding of how galaxies form throughout the Universe.
"We want to know whether galaxy collisions, and the formation of supermassive black holes, have really driven the star formation rates that we see in galaxies and how that's changed throughout time," she told the ABC.
http://www.sciencealert.c(...)ding-spiral-galaxies
“The fundamental cause of the trouble in the modern world today is that the stupid are cocksure while the intelligent are full of doubt.”— Bertrand Russell
Mysterious 'Haloes' on Pluto Puzzle Scientists
The discovery of strange halo-like craters on Pluto has raised a new mystery about how the odd scars formed on the icy world.
Pluto’s “halo” craters are clearly visible in a new image from NASA’s New Horizons spacecraft, which made the first-ever flyby of the dwarf planet in July 2015. In the image, a black-and-white view reveals dozens of ringed craters (NASA describes these formations as “haloed”) strewn across the dark landscape of Vega Terra, a region in the far western reaches of the hemisphere photographed by New Horizons during its flyby. The craters have bright walls and rims, making them stand out from their darker surroundings.
While the haloed craters are eye-catching, what has really stumped scientists is what these features are made of. [Pluto Quiz! Are You a Plutophile or Not?]
Pluto Probably Has an Ocean Under its Surface
Play Video
What Did We Learn from That Pluto Flyby?
When NASA's New Horizons spacecraft did its historic flyby of Pluto recently, what did all of the new data in that photo op tell scientists about the plucky little world? DNews Space Producer Dr. Ian O'Neill shares the details.
A glimpse at the craters provided by New Horizons’ Ralph/Linear Etalon Imaging Spectral Array revealed a surprising connection between the bright halo features and the distribution of methane ice, NASA officials explained in an image description. This methane ice around the craters shows up as a deep purple in an inset view included in the new image. The crater floors and in-between regions, meanwhile, are colored blue to indicate water ice.
“Exactly why the bright methane ice settles on these crater rims and walls is a mystery; also puzzling is why this same effect doesn’t occur broadly across Pluto,” NASA officials wrote in the image description.
So that’s yet another mystery for scientists to ponder as the images and data continue to beam back to Earth from New Horizon’s Pluto flyby on July 14, 2015. Mission scientists have said the probe’s data download should be complete by October or November.
NASA’s New Horizons spacecraft launched in 2006 and is currently headed out into the Kuiper Belt, a region of icy bodies beyond the orbit of Neptune. Last week, mission scientists submitted a proposal for an extended mission that, if approved, would send the probe by the Kuiper Belt object 2014 MU69 on Jan. 1, 2019.
http://news.discovery.com(...)cientists-160428.htm
The discovery of strange halo-like craters on Pluto has raised a new mystery about how the odd scars formed on the icy world.
Pluto’s “halo” craters are clearly visible in a new image from NASA’s New Horizons spacecraft, which made the first-ever flyby of the dwarf planet in July 2015. In the image, a black-and-white view reveals dozens of ringed craters (NASA describes these formations as “haloed”) strewn across the dark landscape of Vega Terra, a region in the far western reaches of the hemisphere photographed by New Horizons during its flyby. The craters have bright walls and rims, making them stand out from their darker surroundings.
While the haloed craters are eye-catching, what has really stumped scientists is what these features are made of. [Pluto Quiz! Are You a Plutophile or Not?]
Pluto Probably Has an Ocean Under its Surface
Play Video
What Did We Learn from That Pluto Flyby?
When NASA's New Horizons spacecraft did its historic flyby of Pluto recently, what did all of the new data in that photo op tell scientists about the plucky little world? DNews Space Producer Dr. Ian O'Neill shares the details.
A glimpse at the craters provided by New Horizons’ Ralph/Linear Etalon Imaging Spectral Array revealed a surprising connection between the bright halo features and the distribution of methane ice, NASA officials explained in an image description. This methane ice around the craters shows up as a deep purple in an inset view included in the new image. The crater floors and in-between regions, meanwhile, are colored blue to indicate water ice.
“Exactly why the bright methane ice settles on these crater rims and walls is a mystery; also puzzling is why this same effect doesn’t occur broadly across Pluto,” NASA officials wrote in the image description.
So that’s yet another mystery for scientists to ponder as the images and data continue to beam back to Earth from New Horizon’s Pluto flyby on July 14, 2015. Mission scientists have said the probe’s data download should be complete by October or November.
NASA’s New Horizons spacecraft launched in 2006 and is currently headed out into the Kuiper Belt, a region of icy bodies beyond the orbit of Neptune. Last week, mission scientists submitted a proposal for an extended mission that, if approved, would send the probe by the Kuiper Belt object 2014 MU69 on Jan. 1, 2019.
http://news.discovery.com(...)cientists-160428.htm
mooi voor in het Pluto topicquote:
Mysterious 'Haloes' on Pluto Puzzle Scientists
[ afbeelding ]
[ afbeelding ]
[ afbeelding ]
The discovery of strange halo-like craters on Pluto has raised a new mystery about how the odd scars formed on the icy world.
Pluto’s “halo” craters are clearly visible in a new image from NASA’s New Horizons spacecraft, which made the first-ever flyby of the dwarf planet in July 2015. In the image, a black-and-white view reveals dozens of ringed craters (NASA describes these formations as “haloed”) strewn across the dark landscape of Vega Terra, a region in the far western reaches of the hemisphere photographed by New Horizons during its flyby. The craters have bright walls and rims, making them stand out from their darker surroundings.
While the haloed craters are eye-catching, what has really stumped scientists is what these features are made of. [Pluto Quiz! Are You a Plutophile or Not?]
Pluto Probably Has an Ocean Under its Surface
Play Video
What Did We Learn from That Pluto Flyby?
When NASA's New Horizons spacecraft did its historic flyby of Pluto recently, what did all of the new data in that photo op tell scientists about the plucky little world? DNews Space Producer Dr. Ian O'Neill shares the details.
A glimpse at the craters provided by New Horizons’ Ralph/Linear Etalon Imaging Spectral Array revealed a surprising connection between the bright halo features and the distribution of methane ice, NASA officials explained in an image description. This methane ice around the craters shows up as a deep purple in an inset view included in the new image. The crater floors and in-between regions, meanwhile, are colored blue to indicate water ice.
“Exactly why the bright methane ice settles on these crater rims and walls is a mystery; also puzzling is why this same effect doesn’t occur broadly across Pluto,” NASA officials wrote in the image description.
So that’s yet another mystery for scientists to ponder as the images and data continue to beam back to Earth from New Horizon’s Pluto flyby on July 14, 2015. Mission scientists have said the probe’s data download should be complete by October or November.
NASA’s New Horizons spacecraft launched in 2006 and is currently headed out into the Kuiper Belt, a region of icy bodies beyond the orbit of Neptune. Last week, mission scientists submitted a proposal for an extended mission that, if approved, would send the probe by the Kuiper Belt object 2014 MU69 on Jan. 1, 2019.
http://news.discovery.com(...)cientists-160428.htm
W&T / New Horizons: De reis naar Pluto (en verder) deel 4
DeLuna vindt me dik ;(
Op zondag 22 juni 2014 12:30 schreef 3rdRock het volgende:
pas als jullie gaan trouwen. nu ben je gewoon die Oom Rubber die met onze mama leuke dingen doet :)
Op zondag 22 juni 2014 12:30 schreef 3rdRock het volgende:
pas als jullie gaan trouwen. nu ben je gewoon die Oom Rubber die met onze mama leuke dingen doet :)
10-05-2016
NASA brengt Mercurius wondermooi in kaart
Dit beeld van het ruimtetuig Messenger toont de vele kraters op het oppervlak van Mercurius. © NASA/JHUAPL/Carnegie Institution of Washington.
Wetenschap Een dag na de zeldzame Mercuriusovergang blijft de planeet in de aandacht staan. In samenwerking met enkele universiteiten en onderzoeksinstellingen heeft de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA een topografische kaart van Mercurius gepubliceerd. De vlaktes, kraters, bergen en valleien op de planeet werden nooit eerder zo mooi in beeld gebracht.
De kaart geeft gedetailleerd het oppervlak van Mercurius weer, inclusief kraters, vulkanen en tektonische landmassa's. De gegevens waarmee de kaart is samengesteld, zijn afkomstig van de ruimtesonde Messenger. Die is in 2004 gelanceerd en maakte deel uit van de tweede missie naar Mercurius, na de Mariner 10.
In 2011 bereikte de satelliet zijn omloopbaan. Sindsdien vloog hij in totaal meer dan vierduizend keer rond de planeet, tot de sonde op 30 april 2015 volgens planning neerstortte op het oppervlak.
De topografische kaart van Mercurius. © NASA.
Mercuriusovergang
De missie leverde ongeveer 100.000 afbeeldingen op, die gecombineerd werden om de kaart te creëren. "Dit hoogst esthetische product levert letterlijk een nieuwe dimensie op voor het bestuderen van afbeeldingen van Mercurius, en biedt nieuwe mogelijkheden voor het begrijpen van het oppervlak, het binnenste en het verleden van de planeet die het dichtst bij de zon staat", zegt Lazlo Kestay, directeur van het USGS Astrogeology Science Center, over de kaart.
Het was moeilijk om de verschillende foto's tot een geheel te vormen, omdat ze vanaf verschillende hoogtes en locaties zijn gemaakt. Ook verschilde de lichtinval door de positie ten opzichte van de zon, wat de taak verder bemoeilijkte. Om de drempels weg te nemen, werd gebruikgemaakt van speciale software, bekend als Integrated Software for Imagers and Spectrometers.
Gisterenmiddag was te zien hoe Mercurius voor de zon door bewoog. De planeet was ongeveer zeven uur lang te zien. Mercuriusovergangen komen slechts 13 à 14 keer per eeuw voor.
(HLN)
NASA brengt Mercurius wondermooi in kaart
Dit beeld van het ruimtetuig Messenger toont de vele kraters op het oppervlak van Mercurius. © NASA/JHUAPL/Carnegie Institution of Washington.
Wetenschap Een dag na de zeldzame Mercuriusovergang blijft de planeet in de aandacht staan. In samenwerking met enkele universiteiten en onderzoeksinstellingen heeft de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA een topografische kaart van Mercurius gepubliceerd. De vlaktes, kraters, bergen en valleien op de planeet werden nooit eerder zo mooi in beeld gebracht.
De kaart geeft gedetailleerd het oppervlak van Mercurius weer, inclusief kraters, vulkanen en tektonische landmassa's. De gegevens waarmee de kaart is samengesteld, zijn afkomstig van de ruimtesonde Messenger. Die is in 2004 gelanceerd en maakte deel uit van de tweede missie naar Mercurius, na de Mariner 10.
In 2011 bereikte de satelliet zijn omloopbaan. Sindsdien vloog hij in totaal meer dan vierduizend keer rond de planeet, tot de sonde op 30 april 2015 volgens planning neerstortte op het oppervlak.
De topografische kaart van Mercurius. © NASA.
Mercuriusovergang
De missie leverde ongeveer 100.000 afbeeldingen op, die gecombineerd werden om de kaart te creëren. "Dit hoogst esthetische product levert letterlijk een nieuwe dimensie op voor het bestuderen van afbeeldingen van Mercurius, en biedt nieuwe mogelijkheden voor het begrijpen van het oppervlak, het binnenste en het verleden van de planeet die het dichtst bij de zon staat", zegt Lazlo Kestay, directeur van het USGS Astrogeology Science Center, over de kaart.
Het was moeilijk om de verschillende foto's tot een geheel te vormen, omdat ze vanaf verschillende hoogtes en locaties zijn gemaakt. Ook verschilde de lichtinval door de positie ten opzichte van de zon, wat de taak verder bemoeilijkte. Om de drempels weg te nemen, werd gebruikgemaakt van speciale software, bekend als Integrated Software for Imagers and Spectrometers.
Gisterenmiddag was te zien hoe Mercurius voor de zon door bewoog. De planeet was ongeveer zeven uur lang te zien. Mercuriusovergangen komen slechts 13 à 14 keer per eeuw voor.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
10 mei 2016 • Swarm-satellieten brengen veranderingen aards magneetveld in kaart
Het Europese Swarm-satelliettrio dat tweeënhalf jaar geleden werd gelanceerd heeft variaties in de magnetische veldsterkte van de aarde gedetailleerd in kaart gebracht. De eerste resultaten van het Swarm-project zijn deze week gepresenteerd op het Living Planet-symposium in Praag.
De magnetische veldsterkte van de aarde neemt sinds enkele tientallen jaren af - mogelijk als gevolg van natuurlijke schommelingen, maar wellicht ook als een voorbode van een toekomstige 'ompoling' van het magneetveld. De Swarm-satellieten hebben de veranderingen in het veld nu precies in kaart gebracht.
Zo werd ontdekt dat de veldsterkte in de afgelopen 15 jaar 3,5 procent is afgenomen boven het noorden van Noord-Amerika, maar bijvoorbeeld weer 2 procent is toegenomen boven Azië. De Zuid-Atlantische Anomalie - een gebied waarin de magnetische veldsterkte van de aarde veel geringer is dan normaal - is verder 'verzwakt', en bovendien in westelijke richting verplaatst.
De magnetische noordpool verplaatste zich in de afgelopen jaren juist oostwaarts, in de richting van Azië. De Swarm-satellieten brachten ook in beeld waar de veranderingen in de magnetische veldsterkte in snelheid aan het toe- en afnemen zijn. In Zuid-Afrika is sprake van een vertraging; in Azië juist van een versnelling van de veranderingen.
Op basis van de Swarm-metingen kunnen ook uitspraken worden gedaan over variaties in het magnetisch veld aan de buitenrand van de vloeibare buitenkern van de aarde, waar het veld wordt opgewekt door stromingen. De hoop is dat die variaties in de stromingspatronen van vloeibaar ijzer in de buitenkern beter begrepen - en wellicht beter voorspeld - kunnen worden dankzij de satellietmetingen. (GS)
www.astronieuws.nl
Meer informatie:
Earth's magnetic heartbeat (origineel persbericht)
Het Europese Swarm-satelliettrio dat tweeënhalf jaar geleden werd gelanceerd heeft variaties in de magnetische veldsterkte van de aarde gedetailleerd in kaart gebracht. De eerste resultaten van het Swarm-project zijn deze week gepresenteerd op het Living Planet-symposium in Praag.
De magnetische veldsterkte van de aarde neemt sinds enkele tientallen jaren af - mogelijk als gevolg van natuurlijke schommelingen, maar wellicht ook als een voorbode van een toekomstige 'ompoling' van het magneetveld. De Swarm-satellieten hebben de veranderingen in het veld nu precies in kaart gebracht.
Zo werd ontdekt dat de veldsterkte in de afgelopen 15 jaar 3,5 procent is afgenomen boven het noorden van Noord-Amerika, maar bijvoorbeeld weer 2 procent is toegenomen boven Azië. De Zuid-Atlantische Anomalie - een gebied waarin de magnetische veldsterkte van de aarde veel geringer is dan normaal - is verder 'verzwakt', en bovendien in westelijke richting verplaatst.
De magnetische noordpool verplaatste zich in de afgelopen jaren juist oostwaarts, in de richting van Azië. De Swarm-satellieten brachten ook in beeld waar de veranderingen in de magnetische veldsterkte in snelheid aan het toe- en afnemen zijn. In Zuid-Afrika is sprake van een vertraging; in Azië juist van een versnelling van de veranderingen.
Op basis van de Swarm-metingen kunnen ook uitspraken worden gedaan over variaties in het magnetisch veld aan de buitenrand van de vloeibare buitenkern van de aarde, waar het veld wordt opgewekt door stromingen. De hoop is dat die variaties in de stromingspatronen van vloeibaar ijzer in de buitenkern beter begrepen - en wellicht beter voorspeld - kunnen worden dankzij de satellietmetingen. (GS)
www.astronieuws.nl
Meer informatie:
Earth's magnetic heartbeat (origineel persbericht)
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
twitter:NASAEuropa twitterde op woensdag 18-05-2016 om 21:24:42 New orbiter design: nowice-penetrating radar antennas attached to longer solar arrays https://t.co/ekaeSeM3u0 https://t.co/QfEAqk1NYn reageer retweet
New orbiter design: now
DeLuna vindt me dik ;(
Op zondag 22 juni 2014 12:30 schreef 3rdRock het volgende:
pas als jullie gaan trouwen. nu ben je gewoon die Oom Rubber die met onze mama leuke dingen doet :)
Op zondag 22 juni 2014 12:30 schreef 3rdRock het volgende:
pas als jullie gaan trouwen. nu ben je gewoon die Oom Rubber die met onze mama leuke dingen doet :)
https://www.kickstarter.c(...)s-star-in-the-galaxyquote:Help astronomers get the data they need to unravel one of the biggest mysteries of all time, KIC 8462852 --- Where’s the Flux?
Vóór het internet dacht men dat de oorzaak van domheid een gebrek aan toegang tot informatie was. Inmiddels weten we beter.
30-06-2016
Prehistorische graftombes gebruikt als ‘telescopen’?
Dolmen da Orca, een 6000 jaar oud ganggraf in Portugal. (F. Silva)
Volgens Britse astro-archeologen zouden megalithische bouwwerken wel eens kunnen zijn gebruikt om de zogeheten heliakische opkomst van belangrijke sterren waar te nemen. De heliakische opkomst is het moment waarop een ster, na een tijd onwaarneembaar te zijn geweest vanwege de nabijheid van de zon, ’s ochtends kort voor zonsopkomst voor het eerst weer te zien is.
Om de waarneming van zo’n wederverschijning te vergemakkelijken, zouden prehistorische mensen gebruik hebben gemaakt van openingen in hun bouwwerken. De onderzoekers denken daarbij vooral aan zogeheten ganggraven, lange ‘hunebedden’ met meerdere grafkamers. De gang van zo’n tombe is vaak zodanig georiënteerd dat de zon op een bepaalde dag bij opkomst naar binnen schijnt, bijvoorbeeld tijdens de winterzonnewende.
Maar volgens de Britse onderzoekers zouden deze gangen dus ook kunnen zijn gebruikt om de wederverschijning van een bijzondere ster te kunnen waarnemen. Meer specifiek zou het gaan om Aldebaran, de helderste ster van het sterrenbeeld Stier, die symbool zou hebben gestaan voor het begin van de lente.
Daarbij zou vanuit de donkere tombe via de toegangsopening naar de oostelijke horizon zijn gekeken. In zekere zin zou je de lange gang van zo’n ganggraf dus kunnen beschouwen als een verre, lensloze voorganger van de telescoop, aldus de archeo-astronomen die hun ideeën vandaag presenteren op de National Astronomy Meeting van de Royal Astronomical Society in Nottingham. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Prehistorische graftombes gebruikt als ‘telescopen’?
Dolmen da Orca, een 6000 jaar oud ganggraf in Portugal. (F. Silva)
Volgens Britse astro-archeologen zouden megalithische bouwwerken wel eens kunnen zijn gebruikt om de zogeheten heliakische opkomst van belangrijke sterren waar te nemen. De heliakische opkomst is het moment waarop een ster, na een tijd onwaarneembaar te zijn geweest vanwege de nabijheid van de zon, ’s ochtends kort voor zonsopkomst voor het eerst weer te zien is.
Om de waarneming van zo’n wederverschijning te vergemakkelijken, zouden prehistorische mensen gebruik hebben gemaakt van openingen in hun bouwwerken. De onderzoekers denken daarbij vooral aan zogeheten ganggraven, lange ‘hunebedden’ met meerdere grafkamers. De gang van zo’n tombe is vaak zodanig georiënteerd dat de zon op een bepaalde dag bij opkomst naar binnen schijnt, bijvoorbeeld tijdens de winterzonnewende.
Maar volgens de Britse onderzoekers zouden deze gangen dus ook kunnen zijn gebruikt om de wederverschijning van een bijzondere ster te kunnen waarnemen. Meer specifiek zou het gaan om Aldebaran, de helderste ster van het sterrenbeeld Stier, die symbool zou hebben gestaan voor het begin van de lente.
Daarbij zou vanuit de donkere tombe via de toegangsopening naar de oostelijke horizon zijn gekeken. In zekere zin zou je de lange gang van zo’n ganggraf dus kunnen beschouwen als een verre, lensloze voorganger van de telescoop, aldus de archeo-astronomen die hun ideeën vandaag presenteren op de National Astronomy Meeting van de Royal Astronomical Society in Nottingham. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
http://www.iflscience.com(...)est-radio-telescope/
China Completes World's Largest Radio Telescope
Our ears to the sky have just become a lot more sensitive. China has finished constructing the Five-hundred-meter Aperture Spherical Telescope (FAST), the largest radio telescope in the world.
The telescope costs $180 million dollars (1.2 billion yuan) and took five years to build. It is significantly larger than the US operated observatory in Arecibo, which is 305 meters (1,000 feet) across.
The last triangular panel was placed in the reflector on Sunday, with FAST now all set to start observations in September. And it's safe to say scientists are looking forward to it.
"As the world's largest single-aperture telescope located at an extremely radio-quiet site, its scientific impact on astronomy will be extraordinary, and it will certainly revolutionize other areas of the natural sciences," Nan Rendong, chief scientist with the FAST Project, told Xinhua news agency.
The telescope is located in a three-hill valley in China's southwestern province of Guizhou. This site was selected both for its natural depression, meaning lower constructions costs, and because it is located far away from nearby towns. There is a 5-kilometer (3-mile) area around the facility that separates it from any human activity, thus reducing potential interference.
During the early science phase, which will last two to three years, the instrument will be tweaked and adjusted to reach peak sensitivity. Once the early operation phases are completed, the telescope will be open to scientists around the world, according to Peng Bo, director of the NAO Radio Astronomy Technology Laboratory.
The telescope will be able to study faltering and far-off astronomical events, from faint pulsars to neutral hydrogen in the early universe. The telescope team is also hopeful for the detection of amino acids, the building blocks of life, in interstellar space.
The site could also be used in the search for extraterrestrial intelligence. "FAST's potential to discover an alien civilization will be 5 to 10 times that of current equipment, as it can see farther and darker planets," said Peng Bo.
Radio telescopes are hugely important in astronomy, assisting and reinforcing the findings from other instruments as well as providing a unique look at the universe.
China Completes World's Largest Radio Telescope
Our ears to the sky have just become a lot more sensitive. China has finished constructing the Five-hundred-meter Aperture Spherical Telescope (FAST), the largest radio telescope in the world.
The telescope costs $180 million dollars (1.2 billion yuan) and took five years to build. It is significantly larger than the US operated observatory in Arecibo, which is 305 meters (1,000 feet) across.
The last triangular panel was placed in the reflector on Sunday, with FAST now all set to start observations in September. And it's safe to say scientists are looking forward to it.
"As the world's largest single-aperture telescope located at an extremely radio-quiet site, its scientific impact on astronomy will be extraordinary, and it will certainly revolutionize other areas of the natural sciences," Nan Rendong, chief scientist with the FAST Project, told Xinhua news agency.
The telescope is located in a three-hill valley in China's southwestern province of Guizhou. This site was selected both for its natural depression, meaning lower constructions costs, and because it is located far away from nearby towns. There is a 5-kilometer (3-mile) area around the facility that separates it from any human activity, thus reducing potential interference.
During the early science phase, which will last two to three years, the instrument will be tweaked and adjusted to reach peak sensitivity. Once the early operation phases are completed, the telescope will be open to scientists around the world, according to Peng Bo, director of the NAO Radio Astronomy Technology Laboratory.
The telescope will be able to study faltering and far-off astronomical events, from faint pulsars to neutral hydrogen in the early universe. The telescope team is also hopeful for the detection of amino acids, the building blocks of life, in interstellar space.
The site could also be used in the search for extraterrestrial intelligence. "FAST's potential to discover an alien civilization will be 5 to 10 times that of current equipment, as it can see farther and darker planets," said Peng Bo.
Radio telescopes are hugely important in astronomy, assisting and reinforcing the findings from other instruments as well as providing a unique look at the universe.
Niet meer aanwezig in dit forum.
06-07-2016
Mislukte ster heeft wolken van water
Artist’s impression van hoe de bruine dwerg WISE 0855 er van dichtbij in het infrarood zou kunnen uitzien. (Joy Pollard, Gemini Observatory/AURA)
Astronomen hebben voor de eerste keer de samenstelling gemeten van een mislukt sterretje op iets meer dan 7 lichtjaar van de aarde. Daarbij zijn sterke aanwijzingen gevonden dat deze koude dwergster wolken van water of waterijs heeft. Het object in kwestie is in 2014 ontdekt in gegevens van de Amerikaanse infraroodsatelliet WISE. Sindsdien draagt het de aanduiding WISE 0855.
WISE 0855 is een zogeheten bruine dwerg, een ster die niet genoeg gas heeft weten te verzamelen om energie op te wekken door middel van kernfusie. Bij lange na niet genoeg in dit geval, want WISE 0855 is bij vijfmaal de massa van de planeet Jupiter blijven steken. Hij lijkt dan ook meer op een gasplaneet dan een ster: zijn temperatuur ligt bij 23 graden onder nul.
Eerdere waarnemingen van de bruine dwerg hadden al aanwijzingen opgeleverd dat zijn atmosfeer water bevat. En onderzoek met de infraroodspectrograaf van de Gemini-North-telescooop op Hawaï heeft dat nu bevestigd. Modelberekeningen op basis van deze spectrografische gegevens wijzen erop dat de atmosfeer van de ‘planeetster’ sterke overeenkomsten vertoont met die van Jupiter.
Een significant verschil met de Jupiteratmosfeer is het ontbreken van fosfine – een verbinding van waterstof en fosfor. Bij Jupiter wordt het ontstaan van fosfine toegeschreven aan sterke atmosferische turbulenties. Het ontbreken ervan in het spectrum van WISE 0855 wijst erop dat de atmosfeer van deze bruine dwerg rustiger is. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Mislukte ster heeft wolken van water
Artist’s impression van hoe de bruine dwerg WISE 0855 er van dichtbij in het infrarood zou kunnen uitzien. (Joy Pollard, Gemini Observatory/AURA)
Astronomen hebben voor de eerste keer de samenstelling gemeten van een mislukt sterretje op iets meer dan 7 lichtjaar van de aarde. Daarbij zijn sterke aanwijzingen gevonden dat deze koude dwergster wolken van water of waterijs heeft. Het object in kwestie is in 2014 ontdekt in gegevens van de Amerikaanse infraroodsatelliet WISE. Sindsdien draagt het de aanduiding WISE 0855.
WISE 0855 is een zogeheten bruine dwerg, een ster die niet genoeg gas heeft weten te verzamelen om energie op te wekken door middel van kernfusie. Bij lange na niet genoeg in dit geval, want WISE 0855 is bij vijfmaal de massa van de planeet Jupiter blijven steken. Hij lijkt dan ook meer op een gasplaneet dan een ster: zijn temperatuur ligt bij 23 graden onder nul.
Eerdere waarnemingen van de bruine dwerg hadden al aanwijzingen opgeleverd dat zijn atmosfeer water bevat. En onderzoek met de infraroodspectrograaf van de Gemini-North-telescooop op Hawaï heeft dat nu bevestigd. Modelberekeningen op basis van deze spectrografische gegevens wijzen erop dat de atmosfeer van de ‘planeetster’ sterke overeenkomsten vertoont met die van Jupiter.
Een significant verschil met de Jupiteratmosfeer is het ontbreken van fosfine – een verbinding van waterstof en fosfor. Bij Jupiter wordt het ontstaan van fosfine toegeschreven aan sterke atmosferische turbulenties. Het ontbreken ervan in het spectrum van WISE 0855 wijst erop dat de atmosfeer van deze bruine dwerg rustiger is. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
-23 graden is ook niet veel.
Dan lijkt het mij dat de "ster" nog warmte produceerd
Dan lijkt het mij dat de "ster" nog warmte produceerd
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
11-07-2016
Dwergplaneet ontdekt ver voorbij Neptunus
© reuters.
Een internationaal team van astronomen heeft een nieuwe dwergplaneet ontdekt in de buitenste regionen van ons zonnestelsel. Het object van ruwweg 700 kilometer groot, tot een echte naam is bepaald aangeduid als RR245, maakt deel uit van de gordel 'ijsklompen' ver voorbij Neptunus.
De ontdekking is gedaan met de telescoop op de vulkaan Mauna Kea op Hawaii. "De ijswerelden voorbij Neptunus geven een beeld van hoe de reuzenplaneten zijn gevormd en daarna van de zon af bewogen. Ze helpen ons de geschiedenis van ons zonnestelsel te reconstrueren. Maar al die ijzige objecten zijn erg klein en vaag. Daarom is het zo opwindend er een te vinden die groot en helder genoeg is om in detail te bestuderen'', zei de Canadese astronoom Michele Bannister.
RR245 staat tot wel 120 keer verder van de zon dan de aarde en beschrijft een sterk elliptische baan, die de komende jaren precies wordt berekend. Dan wordt ook meer duidelijk over het oppervlak en de samenstelling. Van de tot dusver bekende dwergplaneten zijn Pluto en Eris de grootsten.
(HLN)
Dwergplaneet ontdekt ver voorbij Neptunus
© reuters.
Een internationaal team van astronomen heeft een nieuwe dwergplaneet ontdekt in de buitenste regionen van ons zonnestelsel. Het object van ruwweg 700 kilometer groot, tot een echte naam is bepaald aangeduid als RR245, maakt deel uit van de gordel 'ijsklompen' ver voorbij Neptunus.
De ontdekking is gedaan met de telescoop op de vulkaan Mauna Kea op Hawaii. "De ijswerelden voorbij Neptunus geven een beeld van hoe de reuzenplaneten zijn gevormd en daarna van de zon af bewogen. Ze helpen ons de geschiedenis van ons zonnestelsel te reconstrueren. Maar al die ijzige objecten zijn erg klein en vaag. Daarom is het zo opwindend er een te vinden die groot en helder genoeg is om in detail te bestuderen'', zei de Canadese astronoom Michele Bannister.
RR245 staat tot wel 120 keer verder van de zon dan de aarde en beschrijft een sterk elliptische baan, die de komende jaren precies wordt berekend. Dan wordt ook meer duidelijk over het oppervlak en de samenstelling. Van de tot dusver bekende dwergplaneten zijn Pluto en Eris de grootsten.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Astronomen vinden bewijs zwaartekrachtskolk rond zwart gat
Een internationaal team van astronomen heeft bewijzen gevonden voor het bestaan van een zogeheten zwaartekrachtskolk rond een zwart gat in de ruimte.
De ontdekking maakt het mogelijk theorieën over de zwaartekracht te testen, meldt de Universiteit van Amsterdam (UvA) dinsdag. In het onderzoeksteam zitten ook vier Nederlandse sterrenkundigen.
In de jaren tachtig ontdekten astronomen dat röntgenstraling van zwarte gaten kan flikkeren. Eerst gebeurt dat flikkeren ongeveer om de tien seconden. In de dagen, weken en maanden daarna gaat het flikkeren steeds sneller tot zo'n tien keer per seconde. Vervolgens stopt het flikkeren.
De flikkeringen lijken verband te houden met een effect dat door de algemene relativiteitstheorie van Albert Einstein is voorspeld.
Honingpot
Een draaiend object zou een soort zwaartekrachtskolk kunnen creëren, te vergelijken met het ronddraaien van een lepel in een honingpot. De honing is dan de ruimte, de lepel het zwarte gat. Alles wat zich in de ruimte bevindt, wordt meegesleurd door de kolk die door het zwarte gat wordt veroorzaakt.
"Het mooie is dat we nu direct de beweging van materie kunnen meten in een sterk zwaartekrachtsveld in de buurt van een zwart gat", aldus onderzoeker Adam Ingram van de UvA. "We hebben potentieel nieuw gereedschap in handen om de algemene relativiteitstheorie op de proef te stellen."
Niet compleet
Veel natuurkundigen en astronomen zijn daar volgens de universiteit mee bezig: ze vermoeden dat de algemene relativiteitstheorie van Einstein niet compleet is.
Het onderzoeksteam bestudeerde het zwarte gat H1743-322 in het sterrenbeeld Schorpioen op 28.000 lichtjaren van de aarde. Ze gebruikten een ESA-ruimtetelescoop die zeventig uur achtereen registreerde.
(NU)
Een internationaal team van astronomen heeft bewijzen gevonden voor het bestaan van een zogeheten zwaartekrachtskolk rond een zwart gat in de ruimte.
De ontdekking maakt het mogelijk theorieën over de zwaartekracht te testen, meldt de Universiteit van Amsterdam (UvA) dinsdag. In het onderzoeksteam zitten ook vier Nederlandse sterrenkundigen.
In de jaren tachtig ontdekten astronomen dat röntgenstraling van zwarte gaten kan flikkeren. Eerst gebeurt dat flikkeren ongeveer om de tien seconden. In de dagen, weken en maanden daarna gaat het flikkeren steeds sneller tot zo'n tien keer per seconde. Vervolgens stopt het flikkeren.
De flikkeringen lijken verband te houden met een effect dat door de algemene relativiteitstheorie van Albert Einstein is voorspeld.
Honingpot
Een draaiend object zou een soort zwaartekrachtskolk kunnen creëren, te vergelijken met het ronddraaien van een lepel in een honingpot. De honing is dan de ruimte, de lepel het zwarte gat. Alles wat zich in de ruimte bevindt, wordt meegesleurd door de kolk die door het zwarte gat wordt veroorzaakt.
"Het mooie is dat we nu direct de beweging van materie kunnen meten in een sterk zwaartekrachtsveld in de buurt van een zwart gat", aldus onderzoeker Adam Ingram van de UvA. "We hebben potentieel nieuw gereedschap in handen om de algemene relativiteitstheorie op de proef te stellen."
Niet compleet
Veel natuurkundigen en astronomen zijn daar volgens de universiteit mee bezig: ze vermoeden dat de algemene relativiteitstheorie van Einstein niet compleet is.
Het onderzoeksteam bestudeerde het zwarte gat H1743-322 in het sterrenbeeld Schorpioen op 28.000 lichtjaren van de aarde. Ze gebruikten een ESA-ruimtetelescoop die zeventig uur achtereen registreerde.
(NU)
Steun het Kiva Fok! team!
http://www.kiva.org/team/fok
http://www.kiva.org/team/fok
Wow, zo zag je de Orionnevel nog nooit
Het HAWK-I infraroodinstrument van ESO’s Very Large Telescope heeft een schitterende foto van de beroemde Orionnevel gemaakt. Niet alleen sterren, maar ook bruine dwergen en eenzame planeetachtige objecten zijn op deze foto te zien.
De beroemde Orionnevel ligt ruim 1.300 lichtjaar van de aarde en is met het blote oog zichtbaar. Daarmee is het één van de helderste nevels. In de 24 lichtjaar brede nevel worden veel nieuwe sterren geboren. Er is genoeg voorraad om 2.000 zonachtige sterren te produceren. Naast sterren bevinden zich er ook bruine dwergen (‘mislukte’ sterren) in de Orionnevel.
Omdat de Orionnevel niet ver van de aarde verwijderd is, is de kraamkamer een perfect proefobject om meer te weten te komen over de vorming van nieuwe sterren. Zo kunnen astronomen bijvoorbeeld zien hoeveel sterren van verschillende massa’s er ontstaan. Het stervormingsproces is vanaf het begin goed te volgen, zelfs wanneer sterren nog protosterren zijn.
“Weten hoeveel lichte objecten er in de Orionnevel te vinden zijn, is van groot belang om de bestaande stervormingstheorieën te toetsen”, legt co-auteur Amelia Bayo van de universiteit van Valparaíso in Chili uit. “We beseffen nu dat de manier waarop deze objecten van geringe massa ontstaan, afhankelijk is van hun omgeving.” Zo worden in de Orionnevel opvallend veel objecten met weinig massa gevormd dan in minder actieve stervormingsgebieden in de omgeving. Objecten die ongeveer vier keer zo licht zijn als de zon zijn het talrijkst in de Orionnevel.
Veel exoplaneten?
Het is gunstig dat er veel lichte objecten ontstaan in de Orionnevel. Dit betekent dat er veel meer sterren gebouwd kunnen worden uit hetzelfde materiaal en dat er dus waarschijnlijk ook veel meer planeten zijn. Toch is dit een hypothese. We moeten wachten op de volgende generatie supertelescopen. Deze supertelescopen kunnen makkelijker exoplaneten opsporen en de hypothese toetsen.
Een nieuw tijdperk
“Onze resultaten luiden naar mijn gevoel het begin in van een nieuw tijdperk in het planeet- en stervormingsonderzoek”, vertelt hoofdonderzoeker Holger Drass van de Ruhr-universiteit Bochum. “Het enorme aantal solitaire planeten bij onze huidige waarnemingslimiet geeft mij het vertrouwen dat we met de European Extremely Large Telescope (vanaf 2024 in bedrijf, red.) een schat aan kleinere, aardachtige exoplaneten zullen ontdekken.”
Het HAWK-I infraroodinstrument van ESO’s Very Large Telescope heeft een schitterende foto van de beroemde Orionnevel gemaakt. Niet alleen sterren, maar ook bruine dwergen en eenzame planeetachtige objecten zijn op deze foto te zien.
De beroemde Orionnevel ligt ruim 1.300 lichtjaar van de aarde en is met het blote oog zichtbaar. Daarmee is het één van de helderste nevels. In de 24 lichtjaar brede nevel worden veel nieuwe sterren geboren. Er is genoeg voorraad om 2.000 zonachtige sterren te produceren. Naast sterren bevinden zich er ook bruine dwergen (‘mislukte’ sterren) in de Orionnevel.
Omdat de Orionnevel niet ver van de aarde verwijderd is, is de kraamkamer een perfect proefobject om meer te weten te komen over de vorming van nieuwe sterren. Zo kunnen astronomen bijvoorbeeld zien hoeveel sterren van verschillende massa’s er ontstaan. Het stervormingsproces is vanaf het begin goed te volgen, zelfs wanneer sterren nog protosterren zijn.
“Weten hoeveel lichte objecten er in de Orionnevel te vinden zijn, is van groot belang om de bestaande stervormingstheorieën te toetsen”, legt co-auteur Amelia Bayo van de universiteit van Valparaíso in Chili uit. “We beseffen nu dat de manier waarop deze objecten van geringe massa ontstaan, afhankelijk is van hun omgeving.” Zo worden in de Orionnevel opvallend veel objecten met weinig massa gevormd dan in minder actieve stervormingsgebieden in de omgeving. Objecten die ongeveer vier keer zo licht zijn als de zon zijn het talrijkst in de Orionnevel.
Veel exoplaneten?
Het is gunstig dat er veel lichte objecten ontstaan in de Orionnevel. Dit betekent dat er veel meer sterren gebouwd kunnen worden uit hetzelfde materiaal en dat er dus waarschijnlijk ook veel meer planeten zijn. Toch is dit een hypothese. We moeten wachten op de volgende generatie supertelescopen. Deze supertelescopen kunnen makkelijker exoplaneten opsporen en de hypothese toetsen.
Een nieuw tijdperk
“Onze resultaten luiden naar mijn gevoel het begin in van een nieuw tijdperk in het planeet- en stervormingsonderzoek”, vertelt hoofdonderzoeker Holger Drass van de Ruhr-universiteit Bochum. “Het enorme aantal solitaire planeten bij onze huidige waarnemingslimiet geeft mij het vertrouwen dat we met de European Extremely Large Telescope (vanaf 2024 in bedrijf, red.) een schat aan kleinere, aardachtige exoplaneten zullen ontdekken.”
“The fundamental cause of the trouble in the modern world today is that the stupid are cocksure while the intelligent are full of doubt.”— Bertrand Russell
Dat het universum geen centrum heeft, weet ik al jaren. Maar snappen doe ik het eigenlijk nog steeds niet. Ken de analogie over een ballon, stippen erop, opblazen...dan heeft het oppervlak geen centrum. Maar het universum is geen oppervlak, het heeft ook inhoud. Kent iemand een betere analogie?
Als onze Melkweg een centrum heeft, waarom het heelal niet?
Als onze Melkweg een centrum heeft, waarom het heelal niet?
Eindelijk iemand die denkt wat iedereen zegt
Earth has two moons (video)
NASA Discovered a “Mini” Moon Orbiting Earth
That’s right — we have TWO moons now.
Earth’s been hiding a little secret from its partner, the moon. Turns out the Earth has had a “mini-moon” on the side for over a century, and even though the relationship has been exposed, the partnership is likely to continue for centuries to come.
The small asteroid, named 2016 HO3, was discovered on April 27 using the Pan-STARRS 1 asteroid survey telescope on Haleakala, Hawaii. What’s interesting about the asteroid is that because of its particular orbit around the sun, it’s a continuous companion to Earth. Although it is too far from us to be considered a true satellite, it is currently our best example of a near-Earth companion, or “quasi-satellite.”
"Since 2016 HO3 loops around our planet, but never ventures very far away as we both go around the sun, we refer to it as a quasi-satellite of Earth," said Paul Chodas, manager of NASA's Center for Near-Earth Object (NEO) Studies at the Jet Propulsion Laboratory in Pasadena, California, in a NASA news release.
According to NASA, 2016 HO3 is at least 40 meters (120 feet) across but no larger than 100 meters (300 feet) wide, and it has likely orbited our planet for 100 years. What’s more, it is not planning on leaving anytime soon — it’s sticking around for centuries.
The asteroid has a very irregular orbit, which causes it to drift between 38 and 100 times the distance of our planet's loyal, primary moon. 2016 HO3’s orbit is also a little tilted, making it to bob up and down across Earth’s orbital plane (the flat, disk-shaped space that connects the center of the sun with the center of Earth).
Luckily, the asteroid poses no threat to Earth because it never gets closer than 14.5 million kilometers (9 million miles) to our planet.
"Earth's gravity is just strong enough to [...] hold onto the asteroid so that it never wanders farther away than about 100 times the distance of the moon," explained Chodas. "The same effect also prevents the asteroid from approaching much closer than about 38 times the distance of the moon. In effect, this small asteroid is caught in a little dance with Earth."
NASA Discovered a “Mini” Moon Orbiting Earth
That’s right — we have TWO moons now.
Earth’s been hiding a little secret from its partner, the moon. Turns out the Earth has had a “mini-moon” on the side for over a century, and even though the relationship has been exposed, the partnership is likely to continue for centuries to come.
The small asteroid, named 2016 HO3, was discovered on April 27 using the Pan-STARRS 1 asteroid survey telescope on Haleakala, Hawaii. What’s interesting about the asteroid is that because of its particular orbit around the sun, it’s a continuous companion to Earth. Although it is too far from us to be considered a true satellite, it is currently our best example of a near-Earth companion, or “quasi-satellite.”
"Since 2016 HO3 loops around our planet, but never ventures very far away as we both go around the sun, we refer to it as a quasi-satellite of Earth," said Paul Chodas, manager of NASA's Center for Near-Earth Object (NEO) Studies at the Jet Propulsion Laboratory in Pasadena, California, in a NASA news release.
According to NASA, 2016 HO3 is at least 40 meters (120 feet) across but no larger than 100 meters (300 feet) wide, and it has likely orbited our planet for 100 years. What’s more, it is not planning on leaving anytime soon — it’s sticking around for centuries.
The asteroid has a very irregular orbit, which causes it to drift between 38 and 100 times the distance of our planet's loyal, primary moon. 2016 HO3’s orbit is also a little tilted, making it to bob up and down across Earth’s orbital plane (the flat, disk-shaped space that connects the center of the sun with the center of Earth).
Luckily, the asteroid poses no threat to Earth because it never gets closer than 14.5 million kilometers (9 million miles) to our planet.
"Earth's gravity is just strong enough to [...] hold onto the asteroid so that it never wanders farther away than about 100 times the distance of the moon," explained Chodas. "The same effect also prevents the asteroid from approaching much closer than about 38 times the distance of the moon. In effect, this small asteroid is caught in a little dance with Earth."
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
Io:quote:Jupiter bevriest zijn eigen maan
SAN ANTONIO - Op Io, een van de 67 manen van Jupiter, gebeurt iets bijzonders. Als de planeet de zon verduistert, keldert de temperatuur op de maan. Zijn dampkring bevriest voor een deel. Twee uur later is de zonsverduistering voorbij, warmt de maan op en herstelt de dampkring zich. Anderhalve dag later begint het opnieuw.
Bron: http://www.popsci.com/ios(...)lapsed-for-two-hours
Vóór het internet dacht men dat de oorzaak van domheid een gebrek aan toegang tot informatie was. Inmiddels weten we beter.
03-08-2016
Allereerste privébedrijf vliegt naar de maan en neemt uitzonderlijke lading mee
© Moon Express.
Voor het eerst in de geschiedenis mag een commercieel ruimtevaartbedrijf naar de maan vliegen. Moon Express wil zijn lander, de MX-1E, volgend jaar naar de maan sturen. Opmerkelijk: aan boord ook de as van enkele gecremeerde mensen.
De Amerikaanse luchtvaartautoriteiten maakten de goedkeuring vandaag bekend, na overleg met onder meer het Witte Huis en ruimtevaartorganisatie NASA. Aan boord van de maanlander zijn apparaten voor wetenschappelijk onderzoek, maar ook de as van enkele gecremeerde mensen.
"We mogen nu als ontdekkingsreizigers naar het achtste werelddeel zeilen, op zoek naar nieuwe kennis en grondstoffen voor het welzijn van alle mensen'', verklaarde Moon Express.
Zaken
De eerste betrachting van de missie is de hardware die aan boord is in één stuk op de bodem van de maan te brengen. Tegen 2020 moet het ook mogelijk zijn om bijvoorbeeld ontgonnen grondstoffen en metalen terug te brengen naar de aarde. Want daar doet het bedrijf niet gek over: het wil ook zaken doen in de ruimte.
Over de landingssite is nog geen duidelijkheid, maar Moon Express heeft wel al gezegd dat het weg zal blijven van de landingssite van de Apollo en andere NASA-artefacten.
NASA
Commerciële bedrijven waren tot nu toe alleen actief in de directe omgeving van de aarde. Ze bevoorraden bijvoorbeeld het ruimtestation ISS en brengen satellieten in een baan rond de aarde. Missies verder van de aarde zijn al meer dan een halve eeuw het terrein van regeringsorganisaties als de NASA (Verenigde Staten), Roskosmos (Rusland) en de ESA (Europa).
(HLN)
Allereerste privébedrijf vliegt naar de maan en neemt uitzonderlijke lading mee
© Moon Express.
Voor het eerst in de geschiedenis mag een commercieel ruimtevaartbedrijf naar de maan vliegen. Moon Express wil zijn lander, de MX-1E, volgend jaar naar de maan sturen. Opmerkelijk: aan boord ook de as van enkele gecremeerde mensen.
De Amerikaanse luchtvaartautoriteiten maakten de goedkeuring vandaag bekend, na overleg met onder meer het Witte Huis en ruimtevaartorganisatie NASA. Aan boord van de maanlander zijn apparaten voor wetenschappelijk onderzoek, maar ook de as van enkele gecremeerde mensen.
"We mogen nu als ontdekkingsreizigers naar het achtste werelddeel zeilen, op zoek naar nieuwe kennis en grondstoffen voor het welzijn van alle mensen'', verklaarde Moon Express.
Zaken
De eerste betrachting van de missie is de hardware die aan boord is in één stuk op de bodem van de maan te brengen. Tegen 2020 moet het ook mogelijk zijn om bijvoorbeeld ontgonnen grondstoffen en metalen terug te brengen naar de aarde. Want daar doet het bedrijf niet gek over: het wil ook zaken doen in de ruimte.
Over de landingssite is nog geen duidelijkheid, maar Moon Express heeft wel al gezegd dat het weg zal blijven van de landingssite van de Apollo en andere NASA-artefacten.
NASA
Commerciële bedrijven waren tot nu toe alleen actief in de directe omgeving van de aarde. Ze bevoorraden bijvoorbeeld het ruimtestation ISS en brengen satellieten in een baan rond de aarde. Missies verder van de aarde zijn al meer dan een halve eeuw het terrein van regeringsorganisaties als de NASA (Verenigde Staten), Roskosmos (Rusland) en de ESA (Europa).
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
03-08-2016
Chinese missie op de maan na 31 maanden voorbij
De Jade Rabbit © afp.
De missie van de Chinese maanrover Jade Rabbit is na 31 maanden voorbij. Dat meldt de Chinese staatsomroep. De rover verzamelde gegevens over de oppervlakte van de maan.
De Chang'e-3 bracht de Jade Rabbit naar de maan © afp.
Jade Rabbit
Deze zeswielige robotjeep beschikt over vier camera's en twee armen die in de bodem kunnen graven en stalen kunnen nemen. Daarnaast heeft het een in- en uitschuifbaar zonnepaneel. De 120 kilo wegende jeep werd bestuurd vanuit de vluchtleiding op aarde, met een maximumsnelheid van 200 meter per uur.
De rover werd op 2 december 2013 in een ruimtesonde de ruimte in geschoten. Het doel van die missie was het verzamelen van gegevens die meer inzicht geven in de evolutie van de maan. Het was oorspronkelijk de bedoeling dat de Jade Rabbit maar drie maanden actief zou zijn, maar dat werden er uiteindelijk 31.
Vorige week donderdag ging Chang'e-3, de sonde die de Jade Rabbit naar de maan bracht, in een soort winterslaap om de veertien dagen durende maannacht door te komen. De Jade Rabbit deed dat ook.
Obemand ruimteschip
China lanceerde in 2007 en 2010 al twee maansondes, die vanuit hun baan rond de maan gedetailleerde waarnemingen konden maken. Het land wil volgend jaar proberen een onbemand ruimteschip naar de maan sturen. Dat moet monsters nemen en deze mee terugnemen naar de aarde. Alleen Rusland en de Verenigde Staten zijn tot dusver geslaagd in een dergelijke missie.
(HLN)
Chinese missie op de maan na 31 maanden voorbij
De Jade Rabbit © afp.
De missie van de Chinese maanrover Jade Rabbit is na 31 maanden voorbij. Dat meldt de Chinese staatsomroep. De rover verzamelde gegevens over de oppervlakte van de maan.
De Chang'e-3 bracht de Jade Rabbit naar de maan © afp.
Jade Rabbit
Deze zeswielige robotjeep beschikt over vier camera's en twee armen die in de bodem kunnen graven en stalen kunnen nemen. Daarnaast heeft het een in- en uitschuifbaar zonnepaneel. De 120 kilo wegende jeep werd bestuurd vanuit de vluchtleiding op aarde, met een maximumsnelheid van 200 meter per uur.
De rover werd op 2 december 2013 in een ruimtesonde de ruimte in geschoten. Het doel van die missie was het verzamelen van gegevens die meer inzicht geven in de evolutie van de maan. Het was oorspronkelijk de bedoeling dat de Jade Rabbit maar drie maanden actief zou zijn, maar dat werden er uiteindelijk 31.
Vorige week donderdag ging Chang'e-3, de sonde die de Jade Rabbit naar de maan bracht, in een soort winterslaap om de veertien dagen durende maannacht door te komen. De Jade Rabbit deed dat ook.
Obemand ruimteschip
China lanceerde in 2007 en 2010 al twee maansondes, die vanuit hun baan rond de maan gedetailleerde waarnemingen konden maken. Het land wil volgend jaar proberen een onbemand ruimteschip naar de maan sturen. Dat moet monsters nemen en deze mee terugnemen naar de aarde. Alleen Rusland en de Verenigde Staten zijn tot dusver geslaagd in een dergelijke missie.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
03-08-2016
De nieuwe ogen van de sterrenkunde
Drie nieuwe telescopen kijken dieper dan ooit het universum in
Drie reuzentelescopen die momenteel verrijzen, overtreffen de huidige kijkers verreweg wat betreft gevoeligheid. Het wordt daardoor mogelijk om exoplaneten direct te zien en naburige sterrenstelsels tot in detail te bekijken. NEMO Kennislink spreekt met een Nederlandse ingenieur van de Thirty Meter Telescope, een van de nieuwe meesters van de nachthemel.
door Roel van der Heijden
Astronomen schuwen geen superlatieven om hun toekomstige ‘speelgoed’ te beschrijven. Neem de Giant Magellan Telescope (gigantische Magelhaense telescoop) of de European Extremely Large Telescope (Europese extreem grote telescoop). Eigenlijk beschrijft alleen de naam van de Thirty Meter Telescope zonder opsmuk waar het om gaat: een telescoop met een hoofdspiegel van dertig meter in diameter. En ja, ook dat mag best extreem of gigantisch groot genoemd worden.
Groter is nu eenmaal beter in de wereld van telescopen. ‘Kijkers’ met een grotere hoofdspiegel zien meer: de resolutie neemt toe, waardoor er meer details zichtbaar zijn, maar ook het vermogen om zwakke objecten waar te nemen is groter, zodat ze verder dan ooit het universum in turen.
Verschillende beelden van de Very Large Telescope, een van de grootste bestaande telescopen. We zien (met de klok mee) Jupiter, de Sombreronevel, een stofring om een ster en de eerste direct opname van een exoplaneet. Vergroot de afbeelding voor meer uitleg over de foto’s.
ESO & L. Fletcher/ESO/ESO & J. L. Beuzit et al. & SPHERE Consortium/ ESO
Wetenschappers verwachten met de volgende generatie telescopen onder andere direct exoplaneten – planeten rondom andere sterren – te zien, en misschien zelfs de samenstelling van hun atmosfeer te bepalen. Ook is het mogelijk om sterrenstelsels die relatief dichtbij zijn in detail onder de loep te nemen. Uit bijvoorbeeld de verdeling van sterren bepalen onderzoekers dan de evolutie van die stelsels. Verder kijken ze veel dieper het universum in naar extreem zwakke objecten. Zo wordt meer duidelijk over de vroege processen die het universum vormgaven.
De telescopen zijn over ongeveer tien jaar af en de voorbereidingen zijn momenteel in volle gang. Locaties worden bouwrijp gemaakt en de spiegels geslepen. Maar dat wil nog niet zeggen dat het vanaf nu een routineklus is. NEMO Kennislink zoomt in op de uitdagingen.
ESO/L. Calçada
European Extremely Large Telescope
De European Extremely Large Telescope (E-ELT) wordt door de Europese Zuidelijke Sterrenwacht ESO gebouwd en heeft van de nieuwe generatie telescopen de grootste spiegeldiameter. De hoofdspiegel bestaat uit 800 zeshoekige spiegeldelen.
Geplande voltooiing: 2024
Diameter hoofdspiegel: 39,3 meter
Locatie: Noord-Chili
Bouwkosten: 1,055 miljard euro
Priegelen op nanometer
Ten eerste stelt de bouw van een supertelescoop de ingenieurs op de proef. Om de ongekende beeldkwaliteit en precisie te halen, zetten ze ook de telescoop met een buitengewone precisie in elkaar. Fred Kamphues, die als ingenieur betrokken is bij het ontwerpen en testen van de spiegelsegmenten van de Thirty Meter Telescope, zegt dat de hoofdspiegel over de hele breedte van dertig meter niet meer mag afwijken dan tweehonderd nanometer van de theoretisch ideale vorm van een parabool. Dat is een 250ste deel van de dikte van een haar.
Fred Kamphues bij een 1,4 meter groot spiegeldeel van de Thirty Meter Telescope. De hoofdspiegel bestaat uit 492 van deze delen.
Fred Kamphues
Het gewicht van de spiegel en de constructie zelf wordt bij deze precisie een probleem. Doorbuigingen als gevolg van de zwaartekracht, hoe minimaal ook, zorgen al voor verstoringen. Zelfs een verschil van een paar gram vervormt het beeld. Specialisten slijpen het spiegeldeel daarom pas in de definitieve vorm bij het plaatsen op de montering van 27 dunne staafjes. Dat gebeurt met een bundel van hoogenergetische ionen. Het vervolgens testen en perfect laten aansluiten van de bijna vijfhonderd zeshoekige spiegels is een enorme krachttoer.
Omdat de spiegel continu beweegt en onder een andere hoek naar de hemel kijkt, moeten bovendien vervormingen te lijf worden gegaan die ontstaan door de verplaatsing van gewicht. Daarvoor zijn zo’n tienduizend motortjes aan de achterkant van de hoofdspiegel verantwoordelijk. Zij drukken de spiegeldelen onder elke telescoophoek in de juiste vorm, tot op tien nanometer precies. Via een vergelijkbaar systeem op een van de andere spiegels in de telescoop worden verstoringen van de aardatmosfeer te lijf te gaan. Een sterke laser licht de atmosfeer boven de telescoop door en bepaalt de turbulentie in de luchtlagen. Door de vorm van de spiegel razendsnel aan te passen heft de telescoop die verstoringen op en creëert een veel scherper beeld dan anders mogelijk is.
Giant magellan telescope artist's concept
Giant Magellan Telescope
De Giant Magellan Telescope (GMT) is wat betreft zijn afmeting de kleinste van de drie nieuwe supertelescopen. De hoofdspiegel bestaat uit zeven ronde spiegels, ieder met een diameter van 8,4 meter. Verantwoordelijk zijn onderzoeksinstituten en universiteiten uit Australië, Brazilië, Chili, Zuid-Korea en de Verenigde Staten.
Geplande voltooiing: 2025
Diameter hoofdspiegel: 24,5 meter
Locatie: Noord-Chili
Bouwkosten: ongeveer 1 miljard dollar
Centen
Ook organisatorisch en financieel gezien zijn de nieuwe telescopen uitdagend. Kamphues durft zelfs te beweren dat dit het moeilijkste onderdeel is, want waar haal je de financiering van ruwweg een miljard euro vandaan? “Eigenlijk heeft geen van de projecten de financiering al helemaal rond”, zegt Kamphues. “Bij de E-ELT ziet het er allemaal wel gezond uit, met landen als Polen en Australië die graag willen instappen met bijdragen. Bij GMT en TMT gaat het wat moeizamer, maar ik zie progressie. Als je uiteindelijk een locatie op een berg hebt met het begin van een constructie dan zijn partners eerder bereid om een deel van de telescoop te financieren. De technische ontwikkeling van de TMT gaat overigens gewoon door.”
De bouwkosten van de Hubble-ruimtetelescoop bedroegen uiteindelijk 2,5 miljard dollar.
NASA
Kamphues zegt ook dat de samenwerking tussen landen in een project soms lastig is. In het geval van de TMT leveren verschillende partnerlanden onderdelen. Uit India komen onder andere spiegelondersteuningen en software, Japan levert het glas voor de hoofdspiegel, de Verenigde Staten zijn verantwoordelijk voor de uiteindelijke vorm van de spiegel, China maakt de lasers van de telescoop en Canada bouwt de koepel. Alle onderdelen moeten aan strenge kwaliteitseisen voldoen én perfect op elkaar passen. “Je bouwt eigenlijk één extreem complex apparaat op twee continenten, alleen al wat betreft tijdzones is dat lastig”, zegt Kamphues. Verder is het ‘ervaringsverschil’ groot, terwijl in Amerika en Japan veel ervaring is met het bouwen van grote telescopen is dit voor China en India relatief nieuw.
Impressie van de TMT.
Courtesy TMT International Observatory
Thirty Meter Telescope
De Thirty Meter Telescope (TMT) is een samenwerkingproject van China, India, Japan en de Verenigde Staten. De TMT heeft een hoofdspiegel die bestaat uit 492 zeshoekige segmenten. Volgens de makers is het optische design van de telescoop het simpelst en heeft hij met maximaal tien minuten de minste tijd nodig om op plotselinge gebeurtenissen aan de nachthemel te reageren. Het afgelopen jaar kwam de TMT vooral in het nieuws omdat protesten van bewoners ervoor zorgde dat de bouwvergunning voor Mauna Kea (Hawaï) werd ingetrokken.
Geplande voltooiing: 2024
Diameter hoofdspiegel: 30 meter
Locatie: Hawaï, maar bouwvergunning is ingetrokken
Bouwkosten: 1,4 miljard dollar
Van de berg af
Tot slot levert ook de plek hoofdbrekens op. De locaties van de E-ELT en GMT (beide in Chili) zijn klaar voor de bouw. Maar zo eenvoudig verloopt het niet voor TMT. Dat werd duidelijk tijdens het officiële startschot van de bouw in oktober 2014. Die (ceremoniële) bijeenkomst werd verstoord door protesten van de lokale bevolking. Ze vonden dat er – naast de tientallen telescopen die er al staan – niet nóg een grote telescoop mocht komen op de voor hen heilige berg Mauna Kea.
Desondanks startte in april 2015 de bouw van de telescoop, wederom vergezeld door protesten van locals. Uiteindelijk begon ook de gouverneur van Hawaï vragen te stellen over de in 2014 verleende vergunning. Het hooggerechtshof van de Verenigde Staten besloot niet lang daarna dat de aanbestedingsprocedure voor de TMT overnieuw moest.
Zicht op Manau Kea met (van links naar rechts) Subaru-, Keck- en IRTF-telescoop.
Vadim Kurland via CC BY 2.0
Wat doe je dan? Zoek je een andere plek? Een telescoop van dit formaat zet je niet zomaar ergens neer. Het liefst plaats je deze zo hoog mogelijk op een berg waardoor je door slechts een deel van de atmosfeer heen hoeft te kijken. Die zorgt met turbulente koude en warme luchtlagen dat het zicht op de sterren vertroebelt (dit is ook de reden dat sterren fonkelen). Op een hoogte van vier kilometer heb je al bijna veertig procent van de atmosfeer onder je gelaten.
Ook moet het er donker zijn. Het dichtbevolkte en doorgaans goed verlichtte Nederland is wat dat betreft een van de slechtste plekken ter wereld om (in het zichtbare spectrum) sterren te kijken. Tot slot wil je zo min mogelijk dagen bewolking hebben (ook wat dat betreft is Nederland niet goed). Daarom staan veel reuzentelescopen de hoge en kurkdroge Atacama-woestijn in het noorden van Chili of hoog op vulkanen in Hawaï of de Canarische Eilanden.
Waar de TMT uiteindelijk terecht komt is de vraag. Kamphues vermoedt dat er ondanks verwoede pogingen bij de aanbesteding toch nog te weinig is geluisterd naar de wensen van de lokale bevolking. “Wij willen als bouwers van de TMT graag in gesprek met ze, maar er lijken tegenstanders te zijn die niet geïnteresseerd zijn in een compromis”, zegt hij. “Mauna Kea is nog steeds onze eerste keuze, maar er wordt nu ook gekeken naar een alternatieve plek. Voor de hand liggen Chili of op La Palma, maar het kan ook in het noorden van Mexico zijn, of in de Himalaya. Hoe dan ook weet ik zeker dat het gaat lukken.
De hoofdspiegel van een van de twee Keck-telescopen. 36 zeshoekige spiegelelementen hebben samen een diameter van 10 meter.
SiOwl via CC BY 3.0
Spiegel in stukken
Al sinds Galileo Galilei de in Nederland uitgevonden telescoop op de nachthemel richtte aan het begin van de zeventiende eeuw zijn telescopen groter geworden. Zo zijn we inmiddels uitgekomen bij de Very Large Telescope die vier gekoppelde spiegels met een diameter van 8,2 meter heeft. Maar het was onder andere door de sterk toenemende gewichten van de spiegels tot ruim twintig jaar geleden helemaal niet zeker of we überhaupt nóg grotere telescopen konden bouwen.
Al in de jaren zeventig dacht men na over telescopen met een spiegeldiameter van pakweg tien meter. Bijvoorbeeld bij de in de Verenigde Staten voorgestelde opvolger van de Hale Telescope. De eigenwijze ingenieur Jerry Nelson had een oplossing voor het ‘doorzakken’ van de hoofdspiegel. Dat gebeurt als gevolg van het grote gewicht van de spiegel en het draaien van de telescoop. Het maakt waarnemingen waardeloos. Waarom bouwden ze geen grote spiegel uit tientallen kleinere en dunnere spiegels? Daarmee kon het gewicht in theorie flink omlaag.
“Iedereen verklaarde hem voor gek”, zegt Fred Kamphues, die als ingenieur betrokken is bij het ontwerpen en testen van de spiegelsegmenten van de Thirty Meter Telescope. “Terwijl vergelijkbare projecten stuk voor stuk kozen voor hoofdspiegels uit één stuk, was hij eigenlijk stronteigenwijs en heeft zijn ontwerp met verschillende spiegelsegementen doorgezet.”
Uiteindelijk werd het project waaraan hij werkte de Keck-telescoop, met de eerste en nu nog een van de grootste gesegmenteerde spiegels ter wereld. Dit observatorium op Hawaï werkt nog steeds prima, en alle nieuwe grote telescopen borduren voort op het concept van een grote spiegel in stukken.
De hoofdspiegels van de grootste telescopen. Rechts telescopen in aanbouw zoals de Thirty Meter Telescope (rechtsboven, blauw), de European Extremely Large Telescope (rechtsmidden, blauw) en de Giant Magellan Telescope (middenonder, groen). Links bestaande telescopen zoals Keck, VLT en Hubble. De witte ring op de achtergrond is de geannuleerd Overwhelmingly Large Telescope. Linksonder ter vergelijking een tennisveld.
Cmglee via CC BY-SA 3.0
(Kennislink)
De nieuwe ogen van de sterrenkunde
Drie nieuwe telescopen kijken dieper dan ooit het universum in
Drie reuzentelescopen die momenteel verrijzen, overtreffen de huidige kijkers verreweg wat betreft gevoeligheid. Het wordt daardoor mogelijk om exoplaneten direct te zien en naburige sterrenstelsels tot in detail te bekijken. NEMO Kennislink spreekt met een Nederlandse ingenieur van de Thirty Meter Telescope, een van de nieuwe meesters van de nachthemel.
door Roel van der Heijden
Astronomen schuwen geen superlatieven om hun toekomstige ‘speelgoed’ te beschrijven. Neem de Giant Magellan Telescope (gigantische Magelhaense telescoop) of de European Extremely Large Telescope (Europese extreem grote telescoop). Eigenlijk beschrijft alleen de naam van de Thirty Meter Telescope zonder opsmuk waar het om gaat: een telescoop met een hoofdspiegel van dertig meter in diameter. En ja, ook dat mag best extreem of gigantisch groot genoemd worden.
Groter is nu eenmaal beter in de wereld van telescopen. ‘Kijkers’ met een grotere hoofdspiegel zien meer: de resolutie neemt toe, waardoor er meer details zichtbaar zijn, maar ook het vermogen om zwakke objecten waar te nemen is groter, zodat ze verder dan ooit het universum in turen.
Verschillende beelden van de Very Large Telescope, een van de grootste bestaande telescopen. We zien (met de klok mee) Jupiter, de Sombreronevel, een stofring om een ster en de eerste direct opname van een exoplaneet. Vergroot de afbeelding voor meer uitleg over de foto’s.
ESO & L. Fletcher/ESO/ESO & J. L. Beuzit et al. & SPHERE Consortium/ ESO
Wetenschappers verwachten met de volgende generatie telescopen onder andere direct exoplaneten – planeten rondom andere sterren – te zien, en misschien zelfs de samenstelling van hun atmosfeer te bepalen. Ook is het mogelijk om sterrenstelsels die relatief dichtbij zijn in detail onder de loep te nemen. Uit bijvoorbeeld de verdeling van sterren bepalen onderzoekers dan de evolutie van die stelsels. Verder kijken ze veel dieper het universum in naar extreem zwakke objecten. Zo wordt meer duidelijk over de vroege processen die het universum vormgaven.
De telescopen zijn over ongeveer tien jaar af en de voorbereidingen zijn momenteel in volle gang. Locaties worden bouwrijp gemaakt en de spiegels geslepen. Maar dat wil nog niet zeggen dat het vanaf nu een routineklus is. NEMO Kennislink zoomt in op de uitdagingen.
ESO/L. Calçada
European Extremely Large Telescope
De European Extremely Large Telescope (E-ELT) wordt door de Europese Zuidelijke Sterrenwacht ESO gebouwd en heeft van de nieuwe generatie telescopen de grootste spiegeldiameter. De hoofdspiegel bestaat uit 800 zeshoekige spiegeldelen.
Geplande voltooiing: 2024
Diameter hoofdspiegel: 39,3 meter
Locatie: Noord-Chili
Bouwkosten: 1,055 miljard euro
Priegelen op nanometer
Ten eerste stelt de bouw van een supertelescoop de ingenieurs op de proef. Om de ongekende beeldkwaliteit en precisie te halen, zetten ze ook de telescoop met een buitengewone precisie in elkaar. Fred Kamphues, die als ingenieur betrokken is bij het ontwerpen en testen van de spiegelsegmenten van de Thirty Meter Telescope, zegt dat de hoofdspiegel over de hele breedte van dertig meter niet meer mag afwijken dan tweehonderd nanometer van de theoretisch ideale vorm van een parabool. Dat is een 250ste deel van de dikte van een haar.
Fred Kamphues bij een 1,4 meter groot spiegeldeel van de Thirty Meter Telescope. De hoofdspiegel bestaat uit 492 van deze delen.
Fred Kamphues
Het gewicht van de spiegel en de constructie zelf wordt bij deze precisie een probleem. Doorbuigingen als gevolg van de zwaartekracht, hoe minimaal ook, zorgen al voor verstoringen. Zelfs een verschil van een paar gram vervormt het beeld. Specialisten slijpen het spiegeldeel daarom pas in de definitieve vorm bij het plaatsen op de montering van 27 dunne staafjes. Dat gebeurt met een bundel van hoogenergetische ionen. Het vervolgens testen en perfect laten aansluiten van de bijna vijfhonderd zeshoekige spiegels is een enorme krachttoer.
Omdat de spiegel continu beweegt en onder een andere hoek naar de hemel kijkt, moeten bovendien vervormingen te lijf worden gegaan die ontstaan door de verplaatsing van gewicht. Daarvoor zijn zo’n tienduizend motortjes aan de achterkant van de hoofdspiegel verantwoordelijk. Zij drukken de spiegeldelen onder elke telescoophoek in de juiste vorm, tot op tien nanometer precies. Via een vergelijkbaar systeem op een van de andere spiegels in de telescoop worden verstoringen van de aardatmosfeer te lijf te gaan. Een sterke laser licht de atmosfeer boven de telescoop door en bepaalt de turbulentie in de luchtlagen. Door de vorm van de spiegel razendsnel aan te passen heft de telescoop die verstoringen op en creëert een veel scherper beeld dan anders mogelijk is.
Giant magellan telescope artist's concept
Giant Magellan Telescope
De Giant Magellan Telescope (GMT) is wat betreft zijn afmeting de kleinste van de drie nieuwe supertelescopen. De hoofdspiegel bestaat uit zeven ronde spiegels, ieder met een diameter van 8,4 meter. Verantwoordelijk zijn onderzoeksinstituten en universiteiten uit Australië, Brazilië, Chili, Zuid-Korea en de Verenigde Staten.
Geplande voltooiing: 2025
Diameter hoofdspiegel: 24,5 meter
Locatie: Noord-Chili
Bouwkosten: ongeveer 1 miljard dollar
Centen
Ook organisatorisch en financieel gezien zijn de nieuwe telescopen uitdagend. Kamphues durft zelfs te beweren dat dit het moeilijkste onderdeel is, want waar haal je de financiering van ruwweg een miljard euro vandaan? “Eigenlijk heeft geen van de projecten de financiering al helemaal rond”, zegt Kamphues. “Bij de E-ELT ziet het er allemaal wel gezond uit, met landen als Polen en Australië die graag willen instappen met bijdragen. Bij GMT en TMT gaat het wat moeizamer, maar ik zie progressie. Als je uiteindelijk een locatie op een berg hebt met het begin van een constructie dan zijn partners eerder bereid om een deel van de telescoop te financieren. De technische ontwikkeling van de TMT gaat overigens gewoon door.”
De bouwkosten van de Hubble-ruimtetelescoop bedroegen uiteindelijk 2,5 miljard dollar.
NASA
Kamphues zegt ook dat de samenwerking tussen landen in een project soms lastig is. In het geval van de TMT leveren verschillende partnerlanden onderdelen. Uit India komen onder andere spiegelondersteuningen en software, Japan levert het glas voor de hoofdspiegel, de Verenigde Staten zijn verantwoordelijk voor de uiteindelijke vorm van de spiegel, China maakt de lasers van de telescoop en Canada bouwt de koepel. Alle onderdelen moeten aan strenge kwaliteitseisen voldoen én perfect op elkaar passen. “Je bouwt eigenlijk één extreem complex apparaat op twee continenten, alleen al wat betreft tijdzones is dat lastig”, zegt Kamphues. Verder is het ‘ervaringsverschil’ groot, terwijl in Amerika en Japan veel ervaring is met het bouwen van grote telescopen is dit voor China en India relatief nieuw.
Impressie van de TMT.
Courtesy TMT International Observatory
Thirty Meter Telescope
De Thirty Meter Telescope (TMT) is een samenwerkingproject van China, India, Japan en de Verenigde Staten. De TMT heeft een hoofdspiegel die bestaat uit 492 zeshoekige segmenten. Volgens de makers is het optische design van de telescoop het simpelst en heeft hij met maximaal tien minuten de minste tijd nodig om op plotselinge gebeurtenissen aan de nachthemel te reageren. Het afgelopen jaar kwam de TMT vooral in het nieuws omdat protesten van bewoners ervoor zorgde dat de bouwvergunning voor Mauna Kea (Hawaï) werd ingetrokken.
Geplande voltooiing: 2024
Diameter hoofdspiegel: 30 meter
Locatie: Hawaï, maar bouwvergunning is ingetrokken
Bouwkosten: 1,4 miljard dollar
Van de berg af
Tot slot levert ook de plek hoofdbrekens op. De locaties van de E-ELT en GMT (beide in Chili) zijn klaar voor de bouw. Maar zo eenvoudig verloopt het niet voor TMT. Dat werd duidelijk tijdens het officiële startschot van de bouw in oktober 2014. Die (ceremoniële) bijeenkomst werd verstoord door protesten van de lokale bevolking. Ze vonden dat er – naast de tientallen telescopen die er al staan – niet nóg een grote telescoop mocht komen op de voor hen heilige berg Mauna Kea.
Desondanks startte in april 2015 de bouw van de telescoop, wederom vergezeld door protesten van locals. Uiteindelijk begon ook de gouverneur van Hawaï vragen te stellen over de in 2014 verleende vergunning. Het hooggerechtshof van de Verenigde Staten besloot niet lang daarna dat de aanbestedingsprocedure voor de TMT overnieuw moest.
Zicht op Manau Kea met (van links naar rechts) Subaru-, Keck- en IRTF-telescoop.
Vadim Kurland via CC BY 2.0
Wat doe je dan? Zoek je een andere plek? Een telescoop van dit formaat zet je niet zomaar ergens neer. Het liefst plaats je deze zo hoog mogelijk op een berg waardoor je door slechts een deel van de atmosfeer heen hoeft te kijken. Die zorgt met turbulente koude en warme luchtlagen dat het zicht op de sterren vertroebelt (dit is ook de reden dat sterren fonkelen). Op een hoogte van vier kilometer heb je al bijna veertig procent van de atmosfeer onder je gelaten.
Ook moet het er donker zijn. Het dichtbevolkte en doorgaans goed verlichtte Nederland is wat dat betreft een van de slechtste plekken ter wereld om (in het zichtbare spectrum) sterren te kijken. Tot slot wil je zo min mogelijk dagen bewolking hebben (ook wat dat betreft is Nederland niet goed). Daarom staan veel reuzentelescopen de hoge en kurkdroge Atacama-woestijn in het noorden van Chili of hoog op vulkanen in Hawaï of de Canarische Eilanden.
Waar de TMT uiteindelijk terecht komt is de vraag. Kamphues vermoedt dat er ondanks verwoede pogingen bij de aanbesteding toch nog te weinig is geluisterd naar de wensen van de lokale bevolking. “Wij willen als bouwers van de TMT graag in gesprek met ze, maar er lijken tegenstanders te zijn die niet geïnteresseerd zijn in een compromis”, zegt hij. “Mauna Kea is nog steeds onze eerste keuze, maar er wordt nu ook gekeken naar een alternatieve plek. Voor de hand liggen Chili of op La Palma, maar het kan ook in het noorden van Mexico zijn, of in de Himalaya. Hoe dan ook weet ik zeker dat het gaat lukken.
De hoofdspiegel van een van de twee Keck-telescopen. 36 zeshoekige spiegelelementen hebben samen een diameter van 10 meter.
SiOwl via CC BY 3.0
Spiegel in stukken
Al sinds Galileo Galilei de in Nederland uitgevonden telescoop op de nachthemel richtte aan het begin van de zeventiende eeuw zijn telescopen groter geworden. Zo zijn we inmiddels uitgekomen bij de Very Large Telescope die vier gekoppelde spiegels met een diameter van 8,2 meter heeft. Maar het was onder andere door de sterk toenemende gewichten van de spiegels tot ruim twintig jaar geleden helemaal niet zeker of we überhaupt nóg grotere telescopen konden bouwen.
Al in de jaren zeventig dacht men na over telescopen met een spiegeldiameter van pakweg tien meter. Bijvoorbeeld bij de in de Verenigde Staten voorgestelde opvolger van de Hale Telescope. De eigenwijze ingenieur Jerry Nelson had een oplossing voor het ‘doorzakken’ van de hoofdspiegel. Dat gebeurt als gevolg van het grote gewicht van de spiegel en het draaien van de telescoop. Het maakt waarnemingen waardeloos. Waarom bouwden ze geen grote spiegel uit tientallen kleinere en dunnere spiegels? Daarmee kon het gewicht in theorie flink omlaag.
“Iedereen verklaarde hem voor gek”, zegt Fred Kamphues, die als ingenieur betrokken is bij het ontwerpen en testen van de spiegelsegmenten van de Thirty Meter Telescope. “Terwijl vergelijkbare projecten stuk voor stuk kozen voor hoofdspiegels uit één stuk, was hij eigenlijk stronteigenwijs en heeft zijn ontwerp met verschillende spiegelsegementen doorgezet.”
Uiteindelijk werd het project waaraan hij werkte de Keck-telescoop, met de eerste en nu nog een van de grootste gesegmenteerde spiegels ter wereld. Dit observatorium op Hawaï werkt nog steeds prima, en alle nieuwe grote telescopen borduren voort op het concept van een grote spiegel in stukken.
De hoofdspiegels van de grootste telescopen. Rechts telescopen in aanbouw zoals de Thirty Meter Telescope (rechtsboven, blauw), de European Extremely Large Telescope (rechtsmidden, blauw) en de Giant Magellan Telescope (middenonder, groen). Links bestaande telescopen zoals Keck, VLT en Hubble. De witte ring op de achtergrond is de geannuleerd Overwhelmingly Large Telescope. Linksonder ter vergelijking een tennisveld.
Cmglee via CC BY-SA 3.0
(Kennislink)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
quote:$100-Million Plan Will Send Probes to the Nearest Star
Funded by Russian entrepreneur Yuri Milner and with the blessing of Stephen Hawking, Breakthrough Starshot aims to send probes to Alpha Centauri in a generation
[...]
Deployed by the thousands from a mothership launched into Earth orbit, each nanocraft would unfurl a sail and catch a laser pulse to accelerate to 20 percent the speed of light—some 60,000 kilometers per second. Using a sophisticated adaptive-optics system of deformable mirrors to keep each pulse coherent and sharp against the blurring effects of the atmosphere, the laser array would boost perhaps one orbiting nanocraft per day. Each laser pulse would contain as much power as that produced by a space shuttle rocketing into orbit.
[...]
When the student is ready, the teacher will appear.
When the student is truly ready, the teacher will disappear.
When the student is truly ready, the teacher will disappear.
Ik hoorde zoiets op de radio.quote:
Wat ik niet snap is:
Ten eerste hoe ga je communiceren op die afstand? De probe is toch nog jaren onderweg en mag bijna geen massa hebben. Hoe neem je energie mee of wek je het op, je hebt nogal wat nodig om signalen terug naar aarde te sturen.
Hoe krijg je het met die snelheid voor elkaar om iets van een foto te maken of andere data te verzamelen? De reistijd langs de planeet is iets van 0.1 seconde.
Hoe krijg je op die afstand de koers correct? Met dit systeem kan je van af het begin niet meer bijsturen neem ik aan.
Plutonium (denk aan de Voyager 1)quote:
[..]
Ik hoorde zoiets op de radio.
Wat ik niet snap is:
Ten eerste hoe ga je communiceren op die afstand? De probe is toch nog jaren onderweg en mag bijna geen massa hebben. Hoe neem je energie mee of wek je het op, je hebt nogal wat nodig om signalen terug naar aarde te sturen.
Of op een andere manier
Vijf manieren om naar de nieuwe planeet Proxima b te vliegen
Tegen de tijd dat de sonde in de buurt komt remt ie vanzelf afquote:Hoe krijg je het met die snelheid voor elkaar om iets van een foto te maken of andere data te verzamelen? De reistijd langs de planeet is iets van 0.1 seconde.
Software wat zichzelf corrigeert via de camera's naar bepaalde sterrenquote:Hoe krijg je op die afstand de koers correct? Met dit systeem kan je van af het begin niet meer bijsturen neem ik aan.
[ Bericht 4% gewijzigd door -CRASH- op 25-08-2016 19:43:48 ]
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
Maar het wordt super licht, in de orde van grammen en niet kilo's heb ik begrepen. Een reactor is dat zeker niet.quote:
[..]
Plutonium
[..]
Tegen de tijd dat de sonde in de buurt komt remt ie vanzelf af
[..]
Software wat zichzelf corrigeert op zicht naar bepaalde sterren
Hoe zo zal de sonde afremmen, de zwaartekracht wordt alleen maar groter.
De aandrijving is vanaf de aarde door middel van laser, dan kan je toch niet bijsturen?
29-08-2016
Russische RATAN-telescoop vindt mysterieus radiosignaal
De centrale antenne van de Russische RATAN-radiotelescoop. (RATAN)
Met de Russische RATAN-radiotelescoop - een reflector-ring met een middellijn van 600 meter, opgesteld rond een centrale antenne - is een onverklaard radiosignaal opgepikt dat afkomstig is uit de richting van de ster HD 164595. Dat meldt wetenschapsjournalist Paul Gilster op de blogsite Centauri Dreams. Het signaal is al op 15 mei 2015 gedetecteerd, op een golflengte van 2,7 centimeter. De ware aard is nog volstrekt onduidelijk.
HD 164595 is een zonachtige ster met een leeftijd van ca. 6,3 miljard jaar op een afstand van 95 lichtjaar afstand in het sterrenbeeld Hercules. Hij wordt vergezeld door minstens één (gasvormige) planeet, met een omlooptijd van 40 dagen. Het is niet uitgesloten dat er rond de ster nog meer, kleinere planeten bewegen.
Of er sprake kan zijn van een kunstmatig radiosignaal, afkomstig van een intelligente beschaving, is volstrekt onduidelijk. De Russische ontdekkers roepen hun colleg's wereldwijd wel op om de ster continu in het oog te blijven houden. Tot op heden heeft het signaal zich niet herhaald.
De ontdekking zal volgens Gilster gepresenteerd worden tijdens het 67ste Internationale Astronautische Congres dat eind september plaatsvindt in Guadalajara, Mexico. (GS)
(allesoversterrenkunde)
Russische RATAN-telescoop vindt mysterieus radiosignaal
De centrale antenne van de Russische RATAN-radiotelescoop. (RATAN)
Met de Russische RATAN-radiotelescoop - een reflector-ring met een middellijn van 600 meter, opgesteld rond een centrale antenne - is een onverklaard radiosignaal opgepikt dat afkomstig is uit de richting van de ster HD 164595. Dat meldt wetenschapsjournalist Paul Gilster op de blogsite Centauri Dreams. Het signaal is al op 15 mei 2015 gedetecteerd, op een golflengte van 2,7 centimeter. De ware aard is nog volstrekt onduidelijk.
HD 164595 is een zonachtige ster met een leeftijd van ca. 6,3 miljard jaar op een afstand van 95 lichtjaar afstand in het sterrenbeeld Hercules. Hij wordt vergezeld door minstens één (gasvormige) planeet, met een omlooptijd van 40 dagen. Het is niet uitgesloten dat er rond de ster nog meer, kleinere planeten bewegen.
Of er sprake kan zijn van een kunstmatig radiosignaal, afkomstig van een intelligente beschaving, is volstrekt onduidelijk. De Russische ontdekkers roepen hun colleg's wereldwijd wel op om de ster continu in het oog te blijven houden. Tot op heden heeft het signaal zich niet herhaald.
De ontdekking zal volgens Gilster gepresenteerd worden tijdens het 67ste Internationale Astronautische Congres dat eind september plaatsvindt in Guadalajara, Mexico. (GS)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
29-08-2016
Speurtocht naar Planeet Negen leidt tot ontdekking van nieuwe 'extreme' ijsdwergen
De banen van enkele reeds bekende en nieuw ontdekte 'extreme' ijsdwergen in het zonnestelsel. (Robin Dienel)
In hun speurtocht naar een mogelijke 'Planeet Negen', in de buitendelen van het zonnestelsel, hebben Amerikaanse astronomen zeven interessante nieuwe ijsdwergen ontdekt in 'extreme' banen. De meeste ijsdwergen in de Kuipergordel (inclusief de dwergplaneet Pluto) bewegen gedurende het grootste deel van hun omloop buiten de baan van Neptunus, waarbij het verste punt van hun baan meestal niet veel verder ligt dan ca. 7,5 miljard kilometer - 50 maal de afstand aarde-zon. 'Extreme' ijsdwergen beschrijven echter zeer langgerekte banen, waarin ze op enorm veel grotere afstanden terecht kunnen komen.
De nieuwe extreme ijsdwergen zijn gevonden bij een gerichte speurtocht met de grootste digitale astronomische camera's ter wereld. Tot nu toe is daarmee ca. tien procent van de sterrenhemel in kaart gebracht. Het totale aantal extreme objecten moet enorm veel groter zijn: ze zijn alleen zichtbaar wanneer ze zich niet al te ver buiten de baan van Neptunus bevinden, maar objecten in langgerekte banen brengen juist de meeste tijd op grote afstand van de zon door.
Een van de nieuw ontdekte ijsdwergen, 2014 FE72 geheten, beschrijft zijn baan volledig buiten die van Neptunus, en beweegt in zo'n langgerekte omloopbaan dat hij maar liefst 3000 maal zo ver van de zon af kan staan als de aarde. Op die kolossale afstand zal zijn beweging regelmatig beïnvloed worden door de zwaartekracht van naburige sterren.
De nieuwe ontdekkingen zijn gepubliceerd in The Astronomical Journal. De hoop is dat onderzoek aan de baaneigenschappen van extreme ijsdwergen uiteindelijk meer informatie oplevert over processen tijdens de ontstaansperiode van het zonnestelsel. En met een beetje geluk leiden ze ook tot de ontdekking van Planeet Negen. Het bestaan van die verre, zware planeet wordt afgeleid uit de baaneigenschappen van reeds bekende ijsdwergen, maar tot nu toe is hij nog niet gevonden. (GS)
(allesoversterrenkunde)
Speurtocht naar Planeet Negen leidt tot ontdekking van nieuwe 'extreme' ijsdwergen
De banen van enkele reeds bekende en nieuw ontdekte 'extreme' ijsdwergen in het zonnestelsel. (Robin Dienel)
In hun speurtocht naar een mogelijke 'Planeet Negen', in de buitendelen van het zonnestelsel, hebben Amerikaanse astronomen zeven interessante nieuwe ijsdwergen ontdekt in 'extreme' banen. De meeste ijsdwergen in de Kuipergordel (inclusief de dwergplaneet Pluto) bewegen gedurende het grootste deel van hun omloop buiten de baan van Neptunus, waarbij het verste punt van hun baan meestal niet veel verder ligt dan ca. 7,5 miljard kilometer - 50 maal de afstand aarde-zon. 'Extreme' ijsdwergen beschrijven echter zeer langgerekte banen, waarin ze op enorm veel grotere afstanden terecht kunnen komen.
De nieuwe extreme ijsdwergen zijn gevonden bij een gerichte speurtocht met de grootste digitale astronomische camera's ter wereld. Tot nu toe is daarmee ca. tien procent van de sterrenhemel in kaart gebracht. Het totale aantal extreme objecten moet enorm veel groter zijn: ze zijn alleen zichtbaar wanneer ze zich niet al te ver buiten de baan van Neptunus bevinden, maar objecten in langgerekte banen brengen juist de meeste tijd op grote afstand van de zon door.
Een van de nieuw ontdekte ijsdwergen, 2014 FE72 geheten, beschrijft zijn baan volledig buiten die van Neptunus, en beweegt in zo'n langgerekte omloopbaan dat hij maar liefst 3000 maal zo ver van de zon af kan staan als de aarde. Op die kolossale afstand zal zijn beweging regelmatig beïnvloed worden door de zwaartekracht van naburige sterren.
De nieuwe ontdekkingen zijn gepubliceerd in The Astronomical Journal. De hoop is dat onderzoek aan de baaneigenschappen van extreme ijsdwergen uiteindelijk meer informatie oplevert over processen tijdens de ontstaansperiode van het zonnestelsel. En met een beetje geluk leiden ze ook tot de ontdekking van Planeet Negen. Het bestaan van die verre, zware planeet wordt afgeleid uit de baaneigenschappen van reeds bekende ijsdwergen, maar tot nu toe is hij nog niet gevonden. (GS)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Om dat in perspectief te plaatsen: dat is dus 450 miljard kilometer. Pluto staat op 'slechts' 4,3-7,4 miljard kilometer van de zon. Dat ding staat dus nog eens honderd keer zo ver weg als Plutoquote:
Een van de nieuw ontdekte ijsdwergen, 2014 FE72 geheten, beschrijft zijn baan volledig buiten die van Neptunus, en beweegt in zo'n langgerekte omloopbaan dat hij maar liefst 3000 maal zo ver van de zon af kan staan als de aarde. Op die kolossale afstand zal zijn beweging regelmatig beïnvloed worden door de zwaartekracht van naburige sterren.
En dat is dan maar 0,05 lichtjaar...
12-09-2016
Inslag waarbij maan ontstond was veel heviger dan gedacht
Illustratie van de catastrofale inslag die leidde tot het ontstaan van de maan. (Dana Berry/SwRI)
Dat de maan een paar miljard jaar geleden ontstond in de nasleep van een hevige kosmische inslag wordt door vrijwel niemand meer betwijfeld. Nieuw isotopenonderzoek van Amerikaanse wetenschappers wijst nu echter uit dat die inslag nog veel krachtiger was dan tot nu toe algemeen werd aangenomen.
In de begintijd van het zonnestelsel zou de pasgeboren aarde in botsing zijn gekomen met een kleinere protoplaneet, die Theia wordt genoemd. Uit de brokstukken van die botsing - voornamelijk materiaal van Theia - zou later de maan zijn samengeklonterd. Die inslagtheorie kan veel eigenschappen van het aarde-maanstelsel verklaren.
Onderzoek aan de precieze samenstelling van het maangesteente riep echter vragen op. De relatieve hoeveelheden isotopen van verschillende elementen is vrijwel exact gelijk aan die voor aards gesteente. Als de maan voornamelijk uit Theia-materiaal zou zijn ontstaan, zou je grotere verschillen verwachten.
In Nature zijn nu nieuwe, zeer gedetailleerde metingen gepubliceerd van de relatieve hoeveelheden van verschillende kalium-isotopen. Het maangesteente blijkt een piepklein beetje verrijkt te zijn met de zware isotoop kalium-41. De standaard-inslagtheorie kan dat niet goed verklaren.
In plaats daarvan lijken de nieuwe metingen te wijzen op een veel zwaardere kosmische inslag. Daarbij verdampte niet alleen Theia, maar ook het overgrote deel van de mantel van de aarde. Al dat materiaal kwam in een hete, supervloeibare schijf van materie terecht, waarin grootschalige menging optrad - dat verklaart de sterke overeenkomsten tussen gesteenten van de aarde en de maan.
De geringe verrijking van maangesteente met kalium-41 is nu goed te verklaren uit de manier waarop deze zwaardere isotoop condenseert uit zo'n supervloeibare fase, onder een druk van ongeveer 10 bar. De nieuwe metingen zijn vandaag online gepubliceerd in Nature. (GS)
(allesoversterrenkunde)
Inslag waarbij maan ontstond was veel heviger dan gedacht
Illustratie van de catastrofale inslag die leidde tot het ontstaan van de maan. (Dana Berry/SwRI)
Dat de maan een paar miljard jaar geleden ontstond in de nasleep van een hevige kosmische inslag wordt door vrijwel niemand meer betwijfeld. Nieuw isotopenonderzoek van Amerikaanse wetenschappers wijst nu echter uit dat die inslag nog veel krachtiger was dan tot nu toe algemeen werd aangenomen.
In de begintijd van het zonnestelsel zou de pasgeboren aarde in botsing zijn gekomen met een kleinere protoplaneet, die Theia wordt genoemd. Uit de brokstukken van die botsing - voornamelijk materiaal van Theia - zou later de maan zijn samengeklonterd. Die inslagtheorie kan veel eigenschappen van het aarde-maanstelsel verklaren.
Onderzoek aan de precieze samenstelling van het maangesteente riep echter vragen op. De relatieve hoeveelheden isotopen van verschillende elementen is vrijwel exact gelijk aan die voor aards gesteente. Als de maan voornamelijk uit Theia-materiaal zou zijn ontstaan, zou je grotere verschillen verwachten.
In Nature zijn nu nieuwe, zeer gedetailleerde metingen gepubliceerd van de relatieve hoeveelheden van verschillende kalium-isotopen. Het maangesteente blijkt een piepklein beetje verrijkt te zijn met de zware isotoop kalium-41. De standaard-inslagtheorie kan dat niet goed verklaren.
In plaats daarvan lijken de nieuwe metingen te wijzen op een veel zwaardere kosmische inslag. Daarbij verdampte niet alleen Theia, maar ook het overgrote deel van de mantel van de aarde. Al dat materiaal kwam in een hete, supervloeibare schijf van materie terecht, waarin grootschalige menging optrad - dat verklaart de sterke overeenkomsten tussen gesteenten van de aarde en de maan.
De geringe verrijking van maangesteente met kalium-41 is nu goed te verklaren uit de manier waarop deze zwaardere isotoop condenseert uit zo'n supervloeibare fase, onder een druk van ongeveer 10 bar. De nieuwe metingen zijn vandaag online gepubliceerd in Nature. (GS)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Vóór het internet dacht men dat de oorzaak van domheid een gebrek aan toegang tot informatie was. Inmiddels weten we beter.
https://en.m.wikipedia.or(...)_Spherical_Telescopequote:
China heeft toch de grootste telescoop ter wereld?
woensdag 6 mei 2015 17:54 schreef Libertarisch het volgende:
Helaas pindakaas dan, het leven is hard. Je kunt niet iedereen blijven begeleiden alsof het kinderen zijn, je zult het zelf moeten doen.
Helaas pindakaas dan, het leven is hard. Je kunt niet iedereen blijven begeleiden alsof het kinderen zijn, je zult het zelf moeten doen.
21-09-2016
NASA heeft ons wat te zeggen over "bewijs van verrassende activiteit op Europa"
© epa.
NASA geeft maandag aanstaande een telefonische persconferentie over nieuwe bevindingen die voortspruiten uit beelden van Europa, geschoten door ruimtetelescoop Hubble. Europa is in dit geval niet het werelddeel waarin wij leven, maar een van de manen van de planeet Jupiter.
De ruimtevaartorganisatie heeft het over "bewijs van verrassende activiteit die mogelijk verband houdt met de aanwezigheid van een oceaan onder de oppervlakte van Europa". De oppervlakte van de maan Europa bestaat uit een dikke laag ijs, waaronder al langer een vloeibare oceaan werd vermoed, maar nu zou de NASA daar dus bewijzen van hebben. Meteen wordt dan ook gedacht aan de mogelijkheid van buitenaards leven.
(HLN)
NASA heeft ons wat te zeggen over "bewijs van verrassende activiteit op Europa"
© epa.
NASA geeft maandag aanstaande een telefonische persconferentie over nieuwe bevindingen die voortspruiten uit beelden van Europa, geschoten door ruimtetelescoop Hubble. Europa is in dit geval niet het werelddeel waarin wij leven, maar een van de manen van de planeet Jupiter.
De ruimtevaartorganisatie heeft het over "bewijs van verrassende activiteit die mogelijk verband houdt met de aanwezigheid van een oceaan onder de oppervlakte van Europa". De oppervlakte van de maan Europa bestaat uit een dikke laag ijs, waaronder al langer een vloeibare oceaan werd vermoed, maar nu zou de NASA daar dus bewijzen van hebben. Meteen wordt dan ook gedacht aan de mogelijkheid van buitenaards leven.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
https://en.wikipedia.org/wiki/Europa_Reportquote:
21-09-2016
NASA heeft ons wat te zeggen over "bewijs van verrassende activiteit op Europa"
[ afbeelding ]
© epa.
NASA geeft maandag aanstaande een telefonische persconferentie over nieuwe bevindingen die voortspruiten uit beelden van Europa, geschoten door ruimtetelescoop Hubble. Europa is in dit geval niet het werelddeel waarin wij leven, maar een van de manen van de planeet Jupiter.
De ruimtevaartorganisatie heeft het over "bewijs van verrassende activiteit die mogelijk verband houdt met de aanwezigheid van een oceaan onder de oppervlakte van Europa". De oppervlakte van de maan Europa bestaat uit een dikke laag ijs, waaronder al langer een vloeibare oceaan werd vermoed, maar nu zou de NASA daar dus bewijzen van hebben. Meteen wordt dan ook gedacht aan de mogelijkheid van buitenaards leven.
(HLN)
Ook al heeft deze film geen goed einde.
Herman Finkers... He buurman, ik hier ?
Beetje tegenvallende filmquote:
[..]
https://en.wikipedia.org/wiki/Europa_Report
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
29-09-2016
"Saturnusmaan Dione verbergt een oceaan onder het ijs"
Saturnusmaan Dione met daaronder Saturnusringen. © epa.
Onderzoekers van de Koninklijke Sterrenwacht van België (KSB) hebben, op grond van nieuwe gegevens van de ruimtesonde Cassini, aangetoond dat de Saturnusmaan Dione een oceaan van vloeibaar water onder haar ijsoppervlak heeft. De Belgische studie verschijnt deze week in "Geophysical Research Letters".
Bij twee andere manen van Saturnus, Titan en Enceladus, en ook Europa, een maan van Jupiter, was men al vrij zeker dat er onder hun ijskorst grote oceanen waren, maar nu is er dus nog een "oceaanwereld".
De oceaan is enkele tientallen kilometers diep en omsluit een grote harde kern. Zo lijkt Dione erg op buur Enceladus, die ook bekend is omwille van de reusachtige stralen van waterdamp ("jets") die bij de zuidpool worden uitgestoten. Dione lijkt nu wel rustig, maar de littekens op haar oppervlak, in de vorm van grote ijskliffen, wijzen op een tumultueus verleden.
Leven
De oceaan van Dione was er waarschijnlijk al van bij het ontstaan van de maan en dus mogelijk een goede omgeving voor microscopisch leven. "De contactzone van de oceaan met de harde kern komt het meest in aanmerking. Daar kunnen de voedingsstoffen en de energie aanwezig zijn, die nodig zijn voor leven", zegt co-auteur Attilio Rivoldini.
Het aantal "oceaanwerelden", de ijsmanen en planeten met een ondergrondse oceaan, wordt groter bij elke nieuwe missie naar de buitengebieden van ons zonnestelsel. Met drie "oceaanwerelden" bij Jupiter, drie bij Saturnus, en mogelijk één bij Pluto, is het geen exclusieve club meer.
Isostatische benadering
Dankzij de nieuwe "isostatische" benadering kunnen deze werelden nu beter bestudeerd worden, zodra we hun vorm en gravitatieveld kennen. "Toekomstige missies zullen de manen van Jupiter bestuderen, maar ook de satellieten van Uranus en Neptunus zouden moeten onderzocht worden", vindt één van de auteurs, Mikael Beuthe.
(HLN)
"Saturnusmaan Dione verbergt een oceaan onder het ijs"
Saturnusmaan Dione met daaronder Saturnusringen. © epa.
Onderzoekers van de Koninklijke Sterrenwacht van België (KSB) hebben, op grond van nieuwe gegevens van de ruimtesonde Cassini, aangetoond dat de Saturnusmaan Dione een oceaan van vloeibaar water onder haar ijsoppervlak heeft. De Belgische studie verschijnt deze week in "Geophysical Research Letters".
Bij twee andere manen van Saturnus, Titan en Enceladus, en ook Europa, een maan van Jupiter, was men al vrij zeker dat er onder hun ijskorst grote oceanen waren, maar nu is er dus nog een "oceaanwereld".
De oceaan is enkele tientallen kilometers diep en omsluit een grote harde kern. Zo lijkt Dione erg op buur Enceladus, die ook bekend is omwille van de reusachtige stralen van waterdamp ("jets") die bij de zuidpool worden uitgestoten. Dione lijkt nu wel rustig, maar de littekens op haar oppervlak, in de vorm van grote ijskliffen, wijzen op een tumultueus verleden.
Leven
De oceaan van Dione was er waarschijnlijk al van bij het ontstaan van de maan en dus mogelijk een goede omgeving voor microscopisch leven. "De contactzone van de oceaan met de harde kern komt het meest in aanmerking. Daar kunnen de voedingsstoffen en de energie aanwezig zijn, die nodig zijn voor leven", zegt co-auteur Attilio Rivoldini.
Het aantal "oceaanwerelden", de ijsmanen en planeten met een ondergrondse oceaan, wordt groter bij elke nieuwe missie naar de buitengebieden van ons zonnestelsel. Met drie "oceaanwerelden" bij Jupiter, drie bij Saturnus, en mogelijk één bij Pluto, is het geen exclusieve club meer.
Isostatische benadering
Dankzij de nieuwe "isostatische" benadering kunnen deze werelden nu beter bestudeerd worden, zodra we hun vorm en gravitatieveld kennen. "Toekomstige missies zullen de manen van Jupiter bestuderen, maar ook de satellieten van Uranus en Neptunus zouden moeten onderzocht worden", vindt één van de auteurs, Mikael Beuthe.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Vond ik persoonlijk zelf ook.quote:
[..]
Beetje tegenvallende film
Herman Finkers... He buurman, ik hier ?
13-10-2016
Wetenschappers stichten nieuwe buitenaardse staat 'Asgardia'
Een team van ingenieurs, wetenschappers en juridische experts wil een ruimtestation oprichten dat onafhankelijk van de aarde zal zijn. Deze 'ruimtenatie' moet zo buiten de controle van individuele landen vallen.
Igor Ashurbeyli © Asgardia.
Het project wordt geleid door de Russische wetenschapper Igor Ashurbeyli, voorzitter van UNESCO's comité voor Ruimtewetenschap.
Onder de huidige wetten moeten overheden toestemming geven en toezicht houden op ruimteprogramma's die gerund worden in hun eigen landen, zelfs als ze commercieel zijn. Daarom willen de wetenschappers een nieuwe natie oprichten waar ruimteactiviteiten "kunnen bloeien, zonder de strenge restricties van de huidige controle door staten". Asgardia moet een "niemandsland" in een baan om de aarde worden.
"Asgardia is een volwaardige en onafhankelijke natie en een toekomstig lid van de Verenigde Naties, met alle kenmerkende eigenschappen die met deze status gepaard gaan."
Dr. Igor Ashurbeyli
Vrede in de ruimte
Het team doopte de nieuwe staat 'Asgardia' - afgeleid van Asgard, een van de negen werelden in de Noorse mythologie. Ze roepen het publiek op om te helpen met het ontwerp van de vlag, het embleem en het volkslied van de natie.
Sinds de lancering van woensdag kunnen mensen zich inschrijven als burger van Asgardia. Op het ogenblik van dit schrijven staat de teller al op bijna 13.000 "inwoners". "Fysiek zullen de burgers van deze natie op Aarde wonen: ze zullen in verschillende landen op Aarde leven, dus ze zullen burgers van hun eigen land zijn en tegelijkertijd burgers van Asgardia," vertelt dr. Ashurbeyli. "Als het aantal aanvragen [tot burgerschap, red.] boven de 100.000 gaat, kunnen we officieel de status van staat aanvragen bij de VN," voegt hij eraan toe.
"Asgardia is een volwaardige en onafhankelijke natie en een toekomstig lid van de Verenigde Naties, met alle kenmerkende eigenschappen die met deze status gepaard gaan, aldus Ashurbeyli. "De essentie van Asgardia is Vrede in de Ruimte, en de verhindering dat de aardse conflicten naar de ruimte overgebracht worden. Asgardia is ook uniek in filosofisch aspect: het dient de hele mensheid en iedereen, onafhankelijk van zijn of haar persoonlijk welzijn en de welvarendheid van het land waar ze toevallig geboren zijn."
Opportuniteiten voor andere landen
"De missie van Asgardia is om opportuniteiten te creëren voor een bredere toegang tot de ruimte. Het is opwindend dat we daarmee niet-traditionele ruimtevaartnaties de mogelijkheid bieden om hun wetenschappelijke ambities mogelijk te maken."
Professor David Alexander
Het consortium zal de eerste Asgardia-satelliet in 2017 lanceren, terwijl het project zich vandaaruit verder ontwikkeld.
Van de 196 landen op aarde, hebben er momenteel slechts dertien landen satellieten gelanceerd: de USSR (in 1957), de VS, Frankrijk, Japan, China, het VK, India, Rusland, Oekraïne, Israël, Iran, Zuid-Korea en Noord-Korea. Daarnaast heeft ook één regionale organisatie, het Europees ruimteagentschap ESA, een satelliet in een baan om de aarde gebracht.
"De missie van Asgardia is om opportuniteiten te creëren voor een bredere toegang tot de ruimte. Het is opwindend dat we daarmee niet-traditionele ruimtevaartnaties de mogelijkheid bieden om hun wetenschappelijke ambities mogelijk te maken," zegt professor David Alexander, directeur van het Rice Space Institute aan de Rice University in Houston, Texas.
Bescherming van de aarde
"Het Asgardia-project kan onder andere helpen om betere antwoorden voor te bereiden voor het toekomstige beheer van de ruimte - een onderwerp van grote zorg voor de Verenigde Naties."
Dr. Joseph Pelton
Een van de eerste geplande projecten is de bouw van een schild dat de aarde moet beschermen tegen de inslag van asteroïden, ruimteafval en zonnewinden. Naar schatting meer dan 20.000 stuks ruimteafval, waaronder een inactief ruimtetuig, stukken van raketten en lanceertoestellen en brokstukken vormen een gevaar terwijl ze in banen om de aarde cirkelen.
Terwijl de VN al stappen ondernomen hebben om potentieel gevaarlijke scenario's te herkennen, beweert het team dat Asgardia op deze ontwikkelingen zal verderbouwen om een meer omvangrijk mechanisme aan te bieden.
"Het Asgardia-project kan onder andere helpen om betere antwoorden voor te bereiden voor het toekomstige beheer van de ruimte - een onderwerp van grote zorg voor de Verenigde Naties," zegt dr. Joseph Pelton, de voormalige decaan van de International Space University in Straatsburg. "Het opwindende aan dit initiatief is de driefasige benadering om een bredere toegang tot de ruimte te bieden, vrede in de ruimte te promoten en kosmische gevaren en defensie van de planeet aan te pakken."
(HLN)
Wetenschappers stichten nieuwe buitenaardse staat 'Asgardia'
Een team van ingenieurs, wetenschappers en juridische experts wil een ruimtestation oprichten dat onafhankelijk van de aarde zal zijn. Deze 'ruimtenatie' moet zo buiten de controle van individuele landen vallen.
Igor Ashurbeyli © Asgardia.
Het project wordt geleid door de Russische wetenschapper Igor Ashurbeyli, voorzitter van UNESCO's comité voor Ruimtewetenschap.
Onder de huidige wetten moeten overheden toestemming geven en toezicht houden op ruimteprogramma's die gerund worden in hun eigen landen, zelfs als ze commercieel zijn. Daarom willen de wetenschappers een nieuwe natie oprichten waar ruimteactiviteiten "kunnen bloeien, zonder de strenge restricties van de huidige controle door staten". Asgardia moet een "niemandsland" in een baan om de aarde worden.
"Asgardia is een volwaardige en onafhankelijke natie en een toekomstig lid van de Verenigde Naties, met alle kenmerkende eigenschappen die met deze status gepaard gaan."
Dr. Igor Ashurbeyli
Vrede in de ruimte
Het team doopte de nieuwe staat 'Asgardia' - afgeleid van Asgard, een van de negen werelden in de Noorse mythologie. Ze roepen het publiek op om te helpen met het ontwerp van de vlag, het embleem en het volkslied van de natie.
Sinds de lancering van woensdag kunnen mensen zich inschrijven als burger van Asgardia. Op het ogenblik van dit schrijven staat de teller al op bijna 13.000 "inwoners". "Fysiek zullen de burgers van deze natie op Aarde wonen: ze zullen in verschillende landen op Aarde leven, dus ze zullen burgers van hun eigen land zijn en tegelijkertijd burgers van Asgardia," vertelt dr. Ashurbeyli. "Als het aantal aanvragen [tot burgerschap, red.] boven de 100.000 gaat, kunnen we officieel de status van staat aanvragen bij de VN," voegt hij eraan toe.
"Asgardia is een volwaardige en onafhankelijke natie en een toekomstig lid van de Verenigde Naties, met alle kenmerkende eigenschappen die met deze status gepaard gaan, aldus Ashurbeyli. "De essentie van Asgardia is Vrede in de Ruimte, en de verhindering dat de aardse conflicten naar de ruimte overgebracht worden. Asgardia is ook uniek in filosofisch aspect: het dient de hele mensheid en iedereen, onafhankelijk van zijn of haar persoonlijk welzijn en de welvarendheid van het land waar ze toevallig geboren zijn."
Opportuniteiten voor andere landen
"De missie van Asgardia is om opportuniteiten te creëren voor een bredere toegang tot de ruimte. Het is opwindend dat we daarmee niet-traditionele ruimtevaartnaties de mogelijkheid bieden om hun wetenschappelijke ambities mogelijk te maken."
Professor David Alexander
Het consortium zal de eerste Asgardia-satelliet in 2017 lanceren, terwijl het project zich vandaaruit verder ontwikkeld.
Van de 196 landen op aarde, hebben er momenteel slechts dertien landen satellieten gelanceerd: de USSR (in 1957), de VS, Frankrijk, Japan, China, het VK, India, Rusland, Oekraïne, Israël, Iran, Zuid-Korea en Noord-Korea. Daarnaast heeft ook één regionale organisatie, het Europees ruimteagentschap ESA, een satelliet in een baan om de aarde gebracht.
"De missie van Asgardia is om opportuniteiten te creëren voor een bredere toegang tot de ruimte. Het is opwindend dat we daarmee niet-traditionele ruimtevaartnaties de mogelijkheid bieden om hun wetenschappelijke ambities mogelijk te maken," zegt professor David Alexander, directeur van het Rice Space Institute aan de Rice University in Houston, Texas.
Bescherming van de aarde
"Het Asgardia-project kan onder andere helpen om betere antwoorden voor te bereiden voor het toekomstige beheer van de ruimte - een onderwerp van grote zorg voor de Verenigde Naties."
Dr. Joseph Pelton
Een van de eerste geplande projecten is de bouw van een schild dat de aarde moet beschermen tegen de inslag van asteroïden, ruimteafval en zonnewinden. Naar schatting meer dan 20.000 stuks ruimteafval, waaronder een inactief ruimtetuig, stukken van raketten en lanceertoestellen en brokstukken vormen een gevaar terwijl ze in banen om de aarde cirkelen.
Terwijl de VN al stappen ondernomen hebben om potentieel gevaarlijke scenario's te herkennen, beweert het team dat Asgardia op deze ontwikkelingen zal verderbouwen om een meer omvangrijk mechanisme aan te bieden.
"Het Asgardia-project kan onder andere helpen om betere antwoorden voor te bereiden voor het toekomstige beheer van de ruimte - een onderwerp van grote zorg voor de Verenigde Naties," zegt dr. Joseph Pelton, de voormalige decaan van de International Space University in Straatsburg. "Het opwindende aan dit initiatief is de driefasige benadering om een bredere toegang tot de ruimte te bieden, vrede in de ruimte te promoten en kosmische gevaren en defensie van de planeet aan te pakken."
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
12-10-2016
Nieuwe dwergplaneet ontdekt in ons zonnestelsel (en er zweeft mogelijk nog een grotere rond)
Een artistieke impressie van de dwergplaneet Sedna, vergelijkbaar met de nieuwe 2014 UZ224. © reuters.
sterrenkunde Ons zonnestelsel is een nieuwe telg rijker. Amerikaanse wetenschappers hebben een nieuwe dwergplaneet ontdekt, ver voorbij Pluto. De planeet, die voorlopig 2014 UZ224 werd gedoopt, bevindt zich op 13,7 miljard kilometer van de zon. Dat meldt de Amerikaanse zender National Public Radio (NPR).
De dwergplaneet is met een doorsnede van ongeveer 530 kilometer kleiner dan de maantjes die rond Pluto draaien. Charon, de grootste maan van Pluto, meet ongeveer 1.200 kilometer in diameter. Een jaar op 2014 UZ224, de tijd die de dwergplaneet nodig heeft om rond de zon te draaien, is gelijk aan ongeveer 1.100 jaar op de Aarde. Ter vergelijking, een jaar op Pluto duurt 'maar' 248 jaar op Aarde.
Wetenschappers van de universiteit van Michigan ontdekten de dwergplaneet met de hulp van de speciale 'Dark Energy Camera', die op een telescoop in de Chileense Andes is geïnstalleerd. Dat gebeurde in opdracht van het Amerikaanse departement voor Energie om een kaart te maken van verre zonnestelsels.
Astronomieprofessor David Gerdes had enkele jaren geleden tijdens de zomer enkele studenten op bezoek. Hij besloot hen een project te geven en vroeg hen om objecten te zoeken aan de rand van de kaart van de Melkweg. De studenten gingen daarop op zoek naar dingen die bewogen. "Objecten in het zonnestelsel lijken op een andere plaats aan de hemel te staan als je ze op verschillende momenten bekijken", legt Gerdes uit aan NPR.
Te klein?
Sterren en zonnestelsels zijn zo ver van de Aarde verwijderd dat ze bijna statisch lijken, maar een planeet of een asteroïde zal zich nacht per nacht op een iets andere positie bevinden. Het object zal eruitzien als een lichtpuntje dat lijkt te bewegen ten opzichte van een statische achtergrond van sterren. Als je die puntjes nacht na nacht met elkaar verbindt, kun je de baan van het object rond de zon beginnen berekenen. Tot zover de theorie, want de foto's die Gerdes had gemaakt, waren niet tijdens opeenvolgende nachten gemaakt. Uiteindelijk was er gespecialiseerde software voor nodig om op basis van de gefragmenteerde informatie toch een betrouwbare berekening te maken.
Of de nieuwe dwergplaneet die naam ook waardig is, moet nog blijken. Volgens sommige astronomen zou 2014 UZ224 immers te klein zijn om beschouwd te worden als dwergplaneet. Het is niet de eerste keer dat er een nieuwe dwergplaneet wordt ontdekt. De voorbije jaren werden onder meer dwergplaneten Sedna, Eris en Makemake gevonden.
Mysterieuze planeet
Het onderzoek van Gerdes' studenten kan alvast bijdragen tot de verdere zoektocht naar planeten. Astronomen denken dat er zich nog een enorme planeet schuilhoudt in de verste uithoeken van ons zonnestelsel, maar tot nog toe heeft niemand een glimp van de zogenoemde Planet Nine kunnen opvangen. Gerdes denkt dat het best mogelijk is dat Planet Nine te zien is op een van de beelden die hij heeft genomen voor zijn kaart van het zonnestelsel. "De jacht is geopend", aldus Gerdes.
(HLN)
Nieuwe dwergplaneet ontdekt in ons zonnestelsel (en er zweeft mogelijk nog een grotere rond)
Een artistieke impressie van de dwergplaneet Sedna, vergelijkbaar met de nieuwe 2014 UZ224. © reuters.
sterrenkunde Ons zonnestelsel is een nieuwe telg rijker. Amerikaanse wetenschappers hebben een nieuwe dwergplaneet ontdekt, ver voorbij Pluto. De planeet, die voorlopig 2014 UZ224 werd gedoopt, bevindt zich op 13,7 miljard kilometer van de zon. Dat meldt de Amerikaanse zender National Public Radio (NPR).
De dwergplaneet is met een doorsnede van ongeveer 530 kilometer kleiner dan de maantjes die rond Pluto draaien. Charon, de grootste maan van Pluto, meet ongeveer 1.200 kilometer in diameter. Een jaar op 2014 UZ224, de tijd die de dwergplaneet nodig heeft om rond de zon te draaien, is gelijk aan ongeveer 1.100 jaar op de Aarde. Ter vergelijking, een jaar op Pluto duurt 'maar' 248 jaar op Aarde.
Wetenschappers van de universiteit van Michigan ontdekten de dwergplaneet met de hulp van de speciale 'Dark Energy Camera', die op een telescoop in de Chileense Andes is geïnstalleerd. Dat gebeurde in opdracht van het Amerikaanse departement voor Energie om een kaart te maken van verre zonnestelsels.
Astronomieprofessor David Gerdes had enkele jaren geleden tijdens de zomer enkele studenten op bezoek. Hij besloot hen een project te geven en vroeg hen om objecten te zoeken aan de rand van de kaart van de Melkweg. De studenten gingen daarop op zoek naar dingen die bewogen. "Objecten in het zonnestelsel lijken op een andere plaats aan de hemel te staan als je ze op verschillende momenten bekijken", legt Gerdes uit aan NPR.
Te klein?
Sterren en zonnestelsels zijn zo ver van de Aarde verwijderd dat ze bijna statisch lijken, maar een planeet of een asteroïde zal zich nacht per nacht op een iets andere positie bevinden. Het object zal eruitzien als een lichtpuntje dat lijkt te bewegen ten opzichte van een statische achtergrond van sterren. Als je die puntjes nacht na nacht met elkaar verbindt, kun je de baan van het object rond de zon beginnen berekenen. Tot zover de theorie, want de foto's die Gerdes had gemaakt, waren niet tijdens opeenvolgende nachten gemaakt. Uiteindelijk was er gespecialiseerde software voor nodig om op basis van de gefragmenteerde informatie toch een betrouwbare berekening te maken.
Of de nieuwe dwergplaneet die naam ook waardig is, moet nog blijken. Volgens sommige astronomen zou 2014 UZ224 immers te klein zijn om beschouwd te worden als dwergplaneet. Het is niet de eerste keer dat er een nieuwe dwergplaneet wordt ontdekt. De voorbije jaren werden onder meer dwergplaneten Sedna, Eris en Makemake gevonden.
Mysterieuze planeet
Het onderzoek van Gerdes' studenten kan alvast bijdragen tot de verdere zoektocht naar planeten. Astronomen denken dat er zich nog een enorme planeet schuilhoudt in de verste uithoeken van ons zonnestelsel, maar tot nog toe heeft niemand een glimp van de zogenoemde Planet Nine kunnen opvangen. Gerdes denkt dat het best mogelijk is dat Planet Nine te zien is op een van de beelden die hij heeft genomen voor zijn kaart van het zonnestelsel. "De jacht is geopend", aldus Gerdes.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
quote:Universe has two trillion more galaxies than previously thought
Hubble telescope images from deep space were collected over 20 years to solve the puzzle the cosmos harbors
There are a dizzying two trillion galaxies in the universe, up to 20 times more than previously thought, astronomers reported on Thursday. The surprising find, based on 3D modeling of images collected over 20 years by the Hubble Space Telescope, was published in the Astronomical Journal.
Scientists have puzzled over how many galaxies the cosmos harbors at least since US astronomer Edwin Hubble showed in 1924 that Andromeda, a neighboring galaxy, was not part of our own Milky Way. But even in the era of modern astronomy, getting an accurate tally has proven difficult.
To begin with, there is only part of the cosmos where light given off by distant objects has had time to reach Earth. The rest is effectively beyond our reach. And even within this “observable universe”, current technology only allows us to glimpse 10% of what is out there, according to the new findings.
“It boggles the mind that over 90% of the galaxies in the universe have yet to be studied,” commented Christopher Conselice of the University of Nottingham, who led the study. “Who knows what interesting properties we will find when we observe these galaxies with the next generation of telescopes?” he said in a statement.
Using deep space images from Hubble, Conselice and his team painstakingly converted them into 3D to measure the number of galaxies at different times in the history of the universe. The analysis reached back more than 13bn years – very near the time of the “Big Bang” thought to have given birth to the universe.
A galaxy is a system of millions or billions or stars, held together by gravity, with planetary systems within them. Using new mathematical models, the astronomers were able to infer the number of “invisible” galaxies beyond the reach of telescopes, leading to the surprising realization that the vast majority are too faint and far away to be seen.
When the universe was only a few billion years old, there were ten times as many galaxies in a given volume of space than there are today, the findings suggest. This in turn suggests that “significant evolution must have occurred to reduce their number through extensive merging of systems”.
Free Assange! Hack the Planet
[b]Op dinsdag 6 januari 2009 19:59 schreef Papierversnipperaar het volgende:[/b]
De gevolgen van de argumenten van de anti-rook maffia
[b]Op dinsdag 6 januari 2009 19:59 schreef Papierversnipperaar het volgende:[/b]
De gevolgen van de argumenten van de anti-rook maffia
Abandoned in space in 1967, a US satellite has started transmitting again.
http://www.thevintagenews(...)-transmitting-again/
http://www.thevintagenews(...)-transmitting-again/
When the student is ready, the teacher will appear.
When the student is truly ready, the teacher will disappear.
When the student is truly ready, the teacher will disappear.
Volgend jaar alweer 60 jaar geleden...
Laika
3 november 1957:
Het Russische ruimteschip Spoetnik II gelanceerd met daarin een hond genaamd Laika. Laika is het eerste levende wezen dat de ruimte in wordt gebracht. Het Russische straathondje overleefde de ruimtereis niet en stierf een paar uur na de lancering. De reis maakte van Laika wel een van de beroemdste honden ter wereld.
De Russen waren in 1957 bezig met de bouw van een nieuw ruimteschip dat ze in november wilden lanceren. Besloten werd om ook een hond mee de ruimte in te sturen om zo te kijken hoe een levend organisme zou reageren op de omstandigheden in de ruimte. Er werden drie zwerfhondjes van de straat geplukt. Deze drie honden ondergingen een trainingsprogramma om ze klaar te stomen voor de ruimtereis.
Training van de honden
De drie honden met de namen Muskha, Laika en Albina werden door wetenschappers Vladimir Yazdovsky en Oleg Gazenko getraind. De dieren werden voor meerdere perioden in kleine kooien gehouden om ze te laten wennen aan kleine ruimtes, de ruimte in de raket waar ze in kwamen te zitten zou ook klein zijn. Verder werden ze aan verschillende apparaten onderworpen die de lancering van een ruimteraket nabootste en de geluiden die daarbij kwamen. Ook kregen de honden speciaal vloeibaar voedsel om te wennen aangezien ze dit in de ruimte ook zouden krijgen. Uiteindelijk werd er één hond geselecteerd die ook echt de ruimte in zou gaan.
Lancering Spoetnik II
Laika werd geselecteerd om de ruimtereis te maken. Het vrouwelijke zwerfhondje was drie jaar oud en woog 6 kilo. Op 3 november 1957 werd de Spoetnik II, met daarin Laika, gelanceerd. Op 13 november 1957 verklaarden de Russen dat Laika was overleden, maar over de doodsoorzaak was lange tijd veel onduidelijkheid.
Doodsoorzaak Laika
Het was nooit de bedoeling dat de Spoetnik nog naar de aarde terug zou keren. Op 14 mei 1958 verbrandde Spoetnik II toen het terugkeerde in de atmosfeer. Laika was toen al lang gestorven. De Russen hadden het plan gehad om vergif in het eten van Laika te doen, maar zover is het nooit gekomen. De Russen hebben lange tijd geheim gehouden wat er precies met het hondje gebeurd is. Pas in 2002 werd bekend dat Laika na ongeveer zeven uur in de ruimte te zijn geweest, overleed aan de gevolgen van stress en oververhitting.
Laika
3 november 1957:
Het Russische ruimteschip Spoetnik II gelanceerd met daarin een hond genaamd Laika. Laika is het eerste levende wezen dat de ruimte in wordt gebracht. Het Russische straathondje overleefde de ruimtereis niet en stierf een paar uur na de lancering. De reis maakte van Laika wel een van de beroemdste honden ter wereld.
De Russen waren in 1957 bezig met de bouw van een nieuw ruimteschip dat ze in november wilden lanceren. Besloten werd om ook een hond mee de ruimte in te sturen om zo te kijken hoe een levend organisme zou reageren op de omstandigheden in de ruimte. Er werden drie zwerfhondjes van de straat geplukt. Deze drie honden ondergingen een trainingsprogramma om ze klaar te stomen voor de ruimtereis.
Training van de honden
De drie honden met de namen Muskha, Laika en Albina werden door wetenschappers Vladimir Yazdovsky en Oleg Gazenko getraind. De dieren werden voor meerdere perioden in kleine kooien gehouden om ze te laten wennen aan kleine ruimtes, de ruimte in de raket waar ze in kwamen te zitten zou ook klein zijn. Verder werden ze aan verschillende apparaten onderworpen die de lancering van een ruimteraket nabootste en de geluiden die daarbij kwamen. Ook kregen de honden speciaal vloeibaar voedsel om te wennen aangezien ze dit in de ruimte ook zouden krijgen. Uiteindelijk werd er één hond geselecteerd die ook echt de ruimte in zou gaan.
Lancering Spoetnik II
Laika werd geselecteerd om de ruimtereis te maken. Het vrouwelijke zwerfhondje was drie jaar oud en woog 6 kilo. Op 3 november 1957 werd de Spoetnik II, met daarin Laika, gelanceerd. Op 13 november 1957 verklaarden de Russen dat Laika was overleden, maar over de doodsoorzaak was lange tijd veel onduidelijkheid.
Doodsoorzaak Laika
Het was nooit de bedoeling dat de Spoetnik nog naar de aarde terug zou keren. Op 14 mei 1958 verbrandde Spoetnik II toen het terugkeerde in de atmosfeer. Laika was toen al lang gestorven. De Russen hadden het plan gehad om vergif in het eten van Laika te doen, maar zover is het nooit gekomen. De Russen hebben lange tijd geheim gehouden wat er precies met het hondje gebeurd is. Pas in 2002 werd bekend dat Laika na ongeveer zeven uur in de ruimte te zijn geweest, overleed aan de gevolgen van stress en oververhitting.
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
07-11-2016
‘First light’ voor Breakthrough Listen project op Parkes radiotelescoop
De Parkes-radiotelescoop in Australië.
Breakthrough Listen, de 10 jaar durende, 100 miljoen dollar kostende zoektocht naar intelligent buitenaards leven, kondigde vandaag aan de eerste waarnemingen te hebben gedaan met de Parkes radiotelescoop in Australië. Breakthrough Listen werd in 2015 gelanceerd door internetondernemer Yuri Milner en natuurkundige Stephen Hawking.
Breakthrough Listen maakte al gebruik van de Green Bank telescoop in West Virginia, VS, and the Automated Planet Finder (APF) van de Lick Sterrenwacht in Californië, VS. De 64 meter grote radioschotel in New South Wales, Australië, beschikt nu over dezelfe speciale ontvangers om naar radiosignalen van buitenaardse beschavingen te zoeken als de Green Bank telescoop. Met deze beide telescopen kan de gehele hemel worden afgespeurd en het is nu het krachtigste project om naar dit soort signalen te zoeken. Na een test periode van veertien dagen zijn vandaag (8 november, lokale tijd) de eerste echte waarnemingen gedaan aan Proxima Centauri, waar onlangs een aardachtige exoplaneet is ontdekt. De kans om daar ook echt iets te vinden, werd klein geacht, maar de meest nabije exoplaneet was zeker een geschikt object om de eerste waarnemingen aan te doen.
De Parkes radioschotel is een beroemde radiotelescoop. In 1969, tijdens de Apollo 11-missie, speelde ze een belangrijke rol bij het opvangen van live tv-beelden van de eerste stap op de maan. De komende vijf jaar zal Breakthrough Listen 25% van de waarneemtijd van Parkes gebruiken
(allesoversterrenkunde)
‘First light’ voor Breakthrough Listen project op Parkes radiotelescoop
De Parkes-radiotelescoop in Australië.
Breakthrough Listen, de 10 jaar durende, 100 miljoen dollar kostende zoektocht naar intelligent buitenaards leven, kondigde vandaag aan de eerste waarnemingen te hebben gedaan met de Parkes radiotelescoop in Australië. Breakthrough Listen werd in 2015 gelanceerd door internetondernemer Yuri Milner en natuurkundige Stephen Hawking.
Breakthrough Listen maakte al gebruik van de Green Bank telescoop in West Virginia, VS, and the Automated Planet Finder (APF) van de Lick Sterrenwacht in Californië, VS. De 64 meter grote radioschotel in New South Wales, Australië, beschikt nu over dezelfe speciale ontvangers om naar radiosignalen van buitenaardse beschavingen te zoeken als de Green Bank telescoop. Met deze beide telescopen kan de gehele hemel worden afgespeurd en het is nu het krachtigste project om naar dit soort signalen te zoeken. Na een test periode van veertien dagen zijn vandaag (8 november, lokale tijd) de eerste echte waarnemingen gedaan aan Proxima Centauri, waar onlangs een aardachtige exoplaneet is ontdekt. De kans om daar ook echt iets te vinden, werd klein geacht, maar de meest nabije exoplaneet was zeker een geschikt object om de eerste waarnemingen aan te doen.
De Parkes radioschotel is een beroemde radiotelescoop. In 1969, tijdens de Apollo 11-missie, speelde ze een belangrijke rol bij het opvangen van live tv-beelden van de eerste stap op de maan. De komende vijf jaar zal Breakthrough Listen 25% van de waarneemtijd van Parkes gebruiken
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Het is maandag volle maan én de afstand tussen de aarde en de maan is minimaal. Het resultaat: een supermaan!
Komende maandag – 14 november – is het volle maan én staat de maan relatief dicht bij de aarde. De afstand tussen de twee hemellichamen bedraagt een slordige 356520 kilometer. En omdat de maan dichter bij de aarde staat, lijkt deze veel groter (tot wel veertien procent) en helderder (tot wel dertig procent).
Ovaalvormige baan
Maar hoe kan de maan nu het ene moment dichter bij de aarde in de buurt staan dan op het andere moment? Dat komt doordat de maan niet in een perfect ronde baan rond de aarde draait: de maan heeft en licht ovaalvormige baan. Op het moment dat de afstand tussen de maan en de aarde het kleinst is, kan de maan tot wel veertien procent dichter bij de aarde in de buurt staan dan wanneer de afstand tussen de aarde en maan het grootst is.
Twee van drie
De supermaan van komende maandag is de tweede van drie supermanen (16 oktober, 14 november en 14 december) die ons in 2016 gegund zijn. Officieel is de supermaan van komende maandag de beste. NASA bestempelt deze als een ‘extra-supermaan’. Op 14 oktober en december is de afstand tussen de maan en de aarde het kleinst op dezelfde dag als volle maan. Op 14 november zit het moment van perigeum (het moment waarop de afstand tussen de aarde en maan het kleinst is) dichter op het moment waarop het volle maan wordt. Vanuit Nederland zijn de verschillen tussen de drie supermanen – met het oog op het exacte tijdstip waarop het volle maan wordt – echter nauwelijks waarneembaar.
Wie de supermaan komende maandag wil zien, hoeft daar geen gebroken nachten voor over te hebben. Je kunt de maan direct na zonsondergang al bewonderen. Mocht je agenda al volzitten of bewolking roet in het eten gooien, dan kun je dus uitkijken naar 14 december.
Komende maandag – 14 november – is het volle maan én staat de maan relatief dicht bij de aarde. De afstand tussen de twee hemellichamen bedraagt een slordige 356520 kilometer. En omdat de maan dichter bij de aarde staat, lijkt deze veel groter (tot wel veertien procent) en helderder (tot wel dertig procent).
Ovaalvormige baan
Maar hoe kan de maan nu het ene moment dichter bij de aarde in de buurt staan dan op het andere moment? Dat komt doordat de maan niet in een perfect ronde baan rond de aarde draait: de maan heeft en licht ovaalvormige baan. Op het moment dat de afstand tussen de maan en de aarde het kleinst is, kan de maan tot wel veertien procent dichter bij de aarde in de buurt staan dan wanneer de afstand tussen de aarde en maan het grootst is.
Twee van drie
De supermaan van komende maandag is de tweede van drie supermanen (16 oktober, 14 november en 14 december) die ons in 2016 gegund zijn. Officieel is de supermaan van komende maandag de beste. NASA bestempelt deze als een ‘extra-supermaan’. Op 14 oktober en december is de afstand tussen de maan en de aarde het kleinst op dezelfde dag als volle maan. Op 14 november zit het moment van perigeum (het moment waarop de afstand tussen de aarde en maan het kleinst is) dichter op het moment waarop het volle maan wordt. Vanuit Nederland zijn de verschillen tussen de drie supermanen – met het oog op het exacte tijdstip waarop het volle maan wordt – echter nauwelijks waarneembaar.
Wie de supermaan komende maandag wil zien, hoeft daar geen gebroken nachten voor over te hebben. Je kunt de maan direct na zonsondergang al bewonderen. Mocht je agenda al volzitten of bewolking roet in het eten gooien, dan kun je dus uitkijken naar 14 december.
When the student is ready, the teacher will appear.
When the student is truly ready, the teacher will disappear.
When the student is truly ready, the teacher will disappear.
23-11-2016
Europese wetenschappelijke ruimtemissies krijgen respijt
Overzicht van de Europese ruimtevloot die het zonnestelsel verkent. (ESA)
De wetenschappelijke-programmacommissie van het Europese ruimteagentschap ESA heeft besloten om negen wetenschappelijke missies met twee jaar te verlengen. Daarmee is hun toekomst tot eind 2018 gegarandeerd. Het gaat om de ‘solo-missies’ Cluster, INTEGRAL, Mars Express, PROBA-2, SOHO en XMM-Newton en drie internationale missies waar ESA een aandeel in heeft (Hubble, IRIS en Hinode). Het doorlichten van de bestaande Europese ruimtemissies is een ritueel dat eens in de twee jaar plaatsvindt.
De missies SOHO, PROBA-2, Hinode, IRIS en Cluster maken deel uit van een omvangrijk onderzoeksprogramma van de zon en het ‘ruimteweer’ (de invloed die de zon uitoefent op de magnetosfeer van de aarde.
Mars Express is al dertien jaar bezig om de planeet Mars en zijn manen te onderzoeken. Binnenkort krijgt hij daarbij versterking van de Trace Gas Orbiter, die in oktober is gearriveerd.
XMM-Newton, Hubble en INTEGRAL verkennen het heelal op uiteenlopende golflengten – van zichtbaar licht tot gammastraling. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Europese wetenschappelijke ruimtemissies krijgen respijt
Overzicht van de Europese ruimtevloot die het zonnestelsel verkent. (ESA)
De wetenschappelijke-programmacommissie van het Europese ruimteagentschap ESA heeft besloten om negen wetenschappelijke missies met twee jaar te verlengen. Daarmee is hun toekomst tot eind 2018 gegarandeerd. Het gaat om de ‘solo-missies’ Cluster, INTEGRAL, Mars Express, PROBA-2, SOHO en XMM-Newton en drie internationale missies waar ESA een aandeel in heeft (Hubble, IRIS en Hinode). Het doorlichten van de bestaande Europese ruimtemissies is een ritueel dat eens in de twee jaar plaatsvindt.
De missies SOHO, PROBA-2, Hinode, IRIS en Cluster maken deel uit van een omvangrijk onderzoeksprogramma van de zon en het ‘ruimteweer’ (de invloed die de zon uitoefent op de magnetosfeer van de aarde.
Mars Express is al dertien jaar bezig om de planeet Mars en zijn manen te onderzoeken. Binnenkort krijgt hij daarbij versterking van de Trace Gas Orbiter, die in oktober is gearriveerd.
XMM-Newton, Hubble en INTEGRAL verkennen het heelal op uiteenlopende golflengten – van zichtbaar licht tot gammastraling. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
30-11-2016
Eerste sporen van vreemde kwantumeigenschap van de lege ruimte?
Deze artist’s impression laat zien hoe licht van een sterk magnetische neutronenster (links) lineair gepolariseerd raakt terwijl het zich door de lege ruimte rond de ster richting aarde begeeft. (ESO/L. Calçada)
Bij waarnemingen van de uitzonderlijk compacte en sterk magnetische neutronenster RX J1856.5-3754 zijn aanwijzingen gevonden voor een vreemd kwantumeffect dat tachtig jaar geleden voor het eerst werd voorspeld. De polarisatie van het waargenomen licht wijst erop dat in de lege ruimte rond de neutronenster zogeheten vacuüm-dubbelbreking optreedt.
Neutronensterren zijn de zeer compacte overblijfselen van de kernen van zware sterren – met minstens tien keer zoveel massa als onze zon – die aan het einde van hun bestaan als supernova’s zijn ontploft. De magnetische velden van deze objecten zijn miljarden keren sterker dan die van onze zon.
De velden zijn zo extreem sterk dat ze van invloed zijn op de eigenschappen van de lege ruimte rond de ster. Normaal gesproken is zo’n vacuüm helemaal leeg, en kan licht erdoorheen gaan zonder veranderingen te ondergaan. Maar volgens de kwantumelektrodynamica – de theorie die de interacties tussen fotonen van licht en geladen deeltjes zoals elektronen beschrijft – wemelt de lege ruimte van de virtuele deeltjes die nu eens verschijnen en dan weer verdwijnen.
Berekeningen op basis van de kwantumelektrodynamica voorspellen dat zeer sterke magnetisch velden de lege ruimte zodanig veranderen dat de polarisatie van passerend licht wordt beïnvloedt. Dit effect, dat vacuüm-dubbelbreking of vacuümpolarisatie wordt genoemd, kon tot nu toe echter niet experimenteel worden aangetoond.
Waarnemingen met de Europese Very Large Telescope in het noorden van Chili hebben nu echter laten zien dat het licht van RX J1856.5-3754 een sterke (lineaire) polarisatie vertoont. Volgens de astronomen die de waarnemingen hebben gedaan laat deze polarisatie zich niet gemakkelijk verklaren zonder vacuüm-dubbelbreking. Er bestaan weliswaar nog andere processen die sterlicht kunnen polariseren, zoals de verstrooiing van licht aan stofdeeltjes, maar het lijkt onwaarschijnlijk dat het waargenomen polarisatiesignaal daardoor is veroorzaakt. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Eerste sporen van vreemde kwantumeigenschap van de lege ruimte?
Deze artist’s impression laat zien hoe licht van een sterk magnetische neutronenster (links) lineair gepolariseerd raakt terwijl het zich door de lege ruimte rond de ster richting aarde begeeft. (ESO/L. Calçada)
Bij waarnemingen van de uitzonderlijk compacte en sterk magnetische neutronenster RX J1856.5-3754 zijn aanwijzingen gevonden voor een vreemd kwantumeffect dat tachtig jaar geleden voor het eerst werd voorspeld. De polarisatie van het waargenomen licht wijst erop dat in de lege ruimte rond de neutronenster zogeheten vacuüm-dubbelbreking optreedt.
Neutronensterren zijn de zeer compacte overblijfselen van de kernen van zware sterren – met minstens tien keer zoveel massa als onze zon – die aan het einde van hun bestaan als supernova’s zijn ontploft. De magnetische velden van deze objecten zijn miljarden keren sterker dan die van onze zon.
De velden zijn zo extreem sterk dat ze van invloed zijn op de eigenschappen van de lege ruimte rond de ster. Normaal gesproken is zo’n vacuüm helemaal leeg, en kan licht erdoorheen gaan zonder veranderingen te ondergaan. Maar volgens de kwantumelektrodynamica – de theorie die de interacties tussen fotonen van licht en geladen deeltjes zoals elektronen beschrijft – wemelt de lege ruimte van de virtuele deeltjes die nu eens verschijnen en dan weer verdwijnen.
Berekeningen op basis van de kwantumelektrodynamica voorspellen dat zeer sterke magnetisch velden de lege ruimte zodanig veranderen dat de polarisatie van passerend licht wordt beïnvloedt. Dit effect, dat vacuüm-dubbelbreking of vacuümpolarisatie wordt genoemd, kon tot nu toe echter niet experimenteel worden aangetoond.
Waarnemingen met de Europese Very Large Telescope in het noorden van Chili hebben nu echter laten zien dat het licht van RX J1856.5-3754 een sterke (lineaire) polarisatie vertoont. Volgens de astronomen die de waarnemingen hebben gedaan laat deze polarisatie zich niet gemakkelijk verklaren zonder vacuüm-dubbelbreking. Er bestaan weliswaar nog andere processen die sterlicht kunnen polariseren, zoals de verstrooiing van licht aan stofdeeltjes, maar het lijkt onwaarschijnlijk dat het waargenomen polarisatiesignaal daardoor is veroorzaakt. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
02-12-2016
Audi gaat naar de maan
© reuters.
Twee elektrische voertuigen van Audi gaan volgend jaar naar de maan. De Audi Lunar Quattro is geen normale auto, maar een speciaal ontwikkeld maanvoertuig. Audi-ingenieurs werkten samen met een team van Duitse wetenschappers bij de ontwikkeling.
De twee wagentjes wegen 30 kilo per stuk. Met zonnepanelen wordt een lithium-ion-accu opgeladen. De karretjes hebben vier elektromotoren per stuk, een voor ieder wiel. De vier camera's per Lunar Quattro worden gebruikt om de voertuigen mee te besturen, maar ook om 3D- en 360 gradenopnames te maken. Audi ondersteunde de ontwikkeling op het gebied van vierwielaandrijving, lichtgewicht bouwwijze, elektrische aandrijving en autonoom rijden.
De twee Audi's worden door de ALINA-maanlander naar de Taurus-Littrow-vallei op de maan gebracht. Daar bezoeken ze onder mee het ruimtevoertuig dat Apollo 17-astronauten Eugene Cernan en Harrison Schmidt in 1972 achterlieten aan het einde van de laatste bemande vlucht naar de maan. Voor het zover is worden ze eerst in het Midden-Oosten intensief getest.
Competitie
De Lunar Quattro's maken deel uit van de Duitse inzending voor de Google Lunar XPRIZE-competitie. Zestien teams doen mee aan die door de zoekgigant uitgeschreven competitie. Het eerste team dat een voertuig op de maan laat landen, 500 meter aflegt en hd-video en -foto's terug naar aarde stuurt wint 20 miljoen dollar, een kleine 19 miljoen euro. Het tweede team dat aan alle eisen voldoet krijgt een kwart daarvan. De zestien teams moeten voor het einde van dit jaar een contract voor de lancering van hun voertuig kunnen overleggen. Het Duitse team heeft dat nu gedaan door een contract met Spaceflight, Inc. te tekenen.
(HLN)
Audi gaat naar de maan
© reuters.
Twee elektrische voertuigen van Audi gaan volgend jaar naar de maan. De Audi Lunar Quattro is geen normale auto, maar een speciaal ontwikkeld maanvoertuig. Audi-ingenieurs werkten samen met een team van Duitse wetenschappers bij de ontwikkeling.
De twee wagentjes wegen 30 kilo per stuk. Met zonnepanelen wordt een lithium-ion-accu opgeladen. De karretjes hebben vier elektromotoren per stuk, een voor ieder wiel. De vier camera's per Lunar Quattro worden gebruikt om de voertuigen mee te besturen, maar ook om 3D- en 360 gradenopnames te maken. Audi ondersteunde de ontwikkeling op het gebied van vierwielaandrijving, lichtgewicht bouwwijze, elektrische aandrijving en autonoom rijden.
De twee Audi's worden door de ALINA-maanlander naar de Taurus-Littrow-vallei op de maan gebracht. Daar bezoeken ze onder mee het ruimtevoertuig dat Apollo 17-astronauten Eugene Cernan en Harrison Schmidt in 1972 achterlieten aan het einde van de laatste bemande vlucht naar de maan. Voor het zover is worden ze eerst in het Midden-Oosten intensief getest.
Competitie
De Lunar Quattro's maken deel uit van de Duitse inzending voor de Google Lunar XPRIZE-competitie. Zestien teams doen mee aan die door de zoekgigant uitgeschreven competitie. Het eerste team dat een voertuig op de maan laat landen, 500 meter aflegt en hd-video en -foto's terug naar aarde stuurt wint 20 miljoen dollar, een kleine 19 miljoen euro. Het tweede team dat aan alle eisen voldoet krijgt een kwart daarvan. De zestien teams moeten voor het einde van dit jaar een contract voor de lancering van hun voertuig kunnen overleggen. Het Duitse team heeft dat nu gedaan door een contract met Spaceflight, Inc. te tekenen.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
05-12-2016
Kerstster zou wel eens uiterst zeldzaam astronomisch fenomeen geweest kunnen zijn
© thinkstock.
Iedereen kent ze wel uit het kerstverhaal: de ster die de drie wijzen naar het kindje Jezus leidde. Maar nieuw onderzoek suggereert dat die 'ster' wel eens iets helemaal anders geweest zou kunnen zijn: een zeldzaam astronomisch fenomeen dat de komende 500.000 jaar zelfs niet eens meer zou voorkomen.
"De 'ster van Betlehem' houdt ons al eeuwenlang bezig", aldus Grant Mathews, professor theoretische astrofysica en kosmologie aan de universiteit van Notre Dame, die de theorie ontwikkelde. Hij probeert al meer dan een decennium te achterhalen wat er precies aan de hand was in die tijd. "Waar en wanneer verscheen de ster? Hoe zag ze eruit? Welke ster kan die dag zó helder hebben geschenen?"
Jupiter
Wel, volgens zijn studie van astronomische, historische en bijbelse bronnen zouden in het jaar 6 voor Christus de zon, de maan, Jupiter en Saturnus allemaal in het sterrenbeeld Ram hebben gestaan, Venus in het sterrenbeeld Vissen en Mercurius en Mars in het sterrenbeeld Stier.
Voor de wijzen - de priesters van Zarathustra uit het oude Babylon en Mesopotamië - zou de opstelling in het sterrenbeeld Ram gewezen hebben op de geboorte van een nieuwe vorst in Judea. De combinatie van de maan en Jupiter wees op de komst van een heerser met een bijzonder lot, terwijl Saturnus het symbool was van het geven van leven.
Iets wat nog werd bevestigd doordat de Ram aanwezig was tijdens de zomerzonnewende dat jaar. "De wijzen zouden dat opgemerkt hebben in het oosten en dat zou hen aangezet hebben om op zoek te gaan naar de nieuwe koning", aldus Mathews.
Baby
Iets wat wordt onderschreven door professor David Weintraub van de Vanderbilt University in het Amerikaanse Nashville. "De 'ster' leidde de wijzen dus niet naar de stal, ze vertelde hen gewoon wanneer ze op pad moesten gaan", vertelt hij. "Ze zullen ook geen pasgeboren baby gevonden hebben in een stal. Tegen de tijd dat ze de boodschap in de sterren ontcijferd hadden, zal het kind al zeker acht maanden geweest zijn. De opstelling begon op 17 april van het jaar 6 voor Christus met het opkomen van Jupiter en duurde tot 19 december van dat jaar, toen Jupiter niet langer naar het westen bewoog, maar even stil bleef staan en daarna naar het oosten ging."
Mattheus
Volgens Weintraub zou dat ook de theorie zijn die Mattheus in het achterhoofd had toen hij zijn evangelie schreef, dat later in de bijbel werd opgenomen. In zijn tekst komen passages voor die hiernaar kunnen verwijzen. "Hij moet gedacht hebben dat het lezers kon overtuigen dat Jezus de profeet was."
Hoe dan ook, de astronomische opstelling in het jaar 6 voor Christus was een zeldzame gebeurtenis. Op een soortgelijke gebeurtenis is het nog 16.000 jaar wachten en dan zal de Ram niet eens aanwezig zijn tijdens de zomerzonnewende. Een compleet identieke opstelling is er sowieso niet de komende 500.000 jaar, zo hebben de wetenschappers uitgerekend.
(HLN)
Kerstster zou wel eens uiterst zeldzaam astronomisch fenomeen geweest kunnen zijn
© thinkstock.
Iedereen kent ze wel uit het kerstverhaal: de ster die de drie wijzen naar het kindje Jezus leidde. Maar nieuw onderzoek suggereert dat die 'ster' wel eens iets helemaal anders geweest zou kunnen zijn: een zeldzaam astronomisch fenomeen dat de komende 500.000 jaar zelfs niet eens meer zou voorkomen.
"De 'ster van Betlehem' houdt ons al eeuwenlang bezig", aldus Grant Mathews, professor theoretische astrofysica en kosmologie aan de universiteit van Notre Dame, die de theorie ontwikkelde. Hij probeert al meer dan een decennium te achterhalen wat er precies aan de hand was in die tijd. "Waar en wanneer verscheen de ster? Hoe zag ze eruit? Welke ster kan die dag zó helder hebben geschenen?"
Jupiter
Wel, volgens zijn studie van astronomische, historische en bijbelse bronnen zouden in het jaar 6 voor Christus de zon, de maan, Jupiter en Saturnus allemaal in het sterrenbeeld Ram hebben gestaan, Venus in het sterrenbeeld Vissen en Mercurius en Mars in het sterrenbeeld Stier.
Voor de wijzen - de priesters van Zarathustra uit het oude Babylon en Mesopotamië - zou de opstelling in het sterrenbeeld Ram gewezen hebben op de geboorte van een nieuwe vorst in Judea. De combinatie van de maan en Jupiter wees op de komst van een heerser met een bijzonder lot, terwijl Saturnus het symbool was van het geven van leven.
Iets wat nog werd bevestigd doordat de Ram aanwezig was tijdens de zomerzonnewende dat jaar. "De wijzen zouden dat opgemerkt hebben in het oosten en dat zou hen aangezet hebben om op zoek te gaan naar de nieuwe koning", aldus Mathews.
Baby
Iets wat wordt onderschreven door professor David Weintraub van de Vanderbilt University in het Amerikaanse Nashville. "De 'ster' leidde de wijzen dus niet naar de stal, ze vertelde hen gewoon wanneer ze op pad moesten gaan", vertelt hij. "Ze zullen ook geen pasgeboren baby gevonden hebben in een stal. Tegen de tijd dat ze de boodschap in de sterren ontcijferd hadden, zal het kind al zeker acht maanden geweest zijn. De opstelling begon op 17 april van het jaar 6 voor Christus met het opkomen van Jupiter en duurde tot 19 december van dat jaar, toen Jupiter niet langer naar het westen bewoog, maar even stil bleef staan en daarna naar het oosten ging."
Mattheus
Volgens Weintraub zou dat ook de theorie zijn die Mattheus in het achterhoofd had toen hij zijn evangelie schreef, dat later in de bijbel werd opgenomen. In zijn tekst komen passages voor die hiernaar kunnen verwijzen. "Hij moet gedacht hebben dat het lezers kon overtuigen dat Jezus de profeet was."
Hoe dan ook, de astronomische opstelling in het jaar 6 voor Christus was een zeldzame gebeurtenis. Op een soortgelijke gebeurtenis is het nog 16.000 jaar wachten en dan zal de Ram niet eens aanwezig zijn tijdens de zomerzonnewende. Een compleet identieke opstelling is er sowieso niet de komende 500.000 jaar, zo hebben de wetenschappers uitgerekend.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Astronaut-senator John Glenn, first (and oldest) American in orbit, dies at age of 95
Godspeed, John Glenn.
Godspeed, John Glenn.
quote:The first American to go into orbit, and the first astronaut to become a senator and presidential candidate, died today in Ohio at the age of 95.
The Columbus Dispatch reported that Glenn was surrounded by family, including his wife Annie, at the Ohio State University Wexner Medical Center when he died.
President Barack Obama said that with Glenn’s passing, “our nation has lost an icon, and Michelle and I have lost a friend.”
“John always had the right stuff, inspiring generations of scientists, engineers and astronauts who will take us to Mars and beyond — not just to visit, but to stay,” Obama said in a statement.
Glenn made history as one of NASA’s original Mercury 7 on Feb. 20, 1962, when he circled the planet three times. That mission followed up on Soviet astronaut Yuri Gagarin’s first-ever orbital flight in 1961 and two U.S. suborbital spaceflights, setting the stage for America to get into the race to the moon in earnest.
Glenn’s mission was memorable not only for its technical achievements, but also for its cultural impact. An estimated 100 million television viewers watched as his Mercury-Atlas rocket rose from the pad and fellow astronaut Scott Carpenter, stationed at Mission Control for the flight, said “Godspeed, John Glenn.”
Minutes after blastoff, Glenn marveled at the experience. “Zero-G and I feel fine. … Oh, that view is tremendous!” he said.
Glenn’s orbital mission, and the drama that unfolded when mission controllers weren’t sure whether Glenn could come home safely, have become central pieces of space lore in books and films ranging from “The Right Stuff” to the soon-to-be-released movie “Hidden Figures.”
The flight confirmed Glenn, a straight-arrow Marine veteran who flew combat missions during World War II and the Korean War, as an American hero for the Space Age. But he was judged too important as a space icon to fly again during the glory days of the moon race. Instead, he went into politics and represented Ohio, his native state, as a U.S. senator from 1974 to 1999.
He ran for president in 1984 but lost the Democratic nomination to Walter Mondale.
In the waning days of his Senate career, Glenn was chosen to fly on the space shuttle as part of a study on the effects of aging and the parallels to spaceflight. His selection served in part as an act of gratitude from NASA.
“I felt America owed John Glenn a second flight,” said Dan Goldin, who was NASA’s administrator at the time.
When Glenn launched on the shuttle Discovery in 1998 at the age of 77, he became the oldest human ever to go into space.
Since leaving the Senate, Glenn has served as a sage on public policy and the space effort. He lobbied NASA to keep the space shuttle fleet flying, and bemoaned its retirement in 2011.
“Why terminate a perfectly good system that has been made more safe and reliable through its many years of development?” Glenn asked.
For virtually all of his life, Glenn enjoyed unusually good health, even into his 90s. But this week, word emerged that he was being hospitalized, signaling that the end was near. The cause of death was not reported immediately.
Glenn was the last of the Mercury 7 astronauts to pass away, marking the end of an era. And the tributes that spread via Twitter reflected that fact:
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
08-12-2016
De oudste mens ooit in de ruimte is overleden
Astronaut John Glenn in zijn uitrusting van NASA. © ap.
De Amerikaanse ex-astronaut en ex-senator John Glenn is op 95-jarige leeftijd overleden, zo hebben meerdere Amerikaanse media vandaag gemeld.
In 2012 kreeg John Glenn een Medal of Freedom van president Barack Obama. © reuters.
John Glenn werd in 1959 samen met zes andere militaire piloten één van de zeven eerste astronauten van het Amerikaanse ruimtevaartbureau NASA, de zogenaamde Mercuru Seven.
Op 20 februari 1962 werd hij aan boord van een Mercury-capsule, door hem Friendship-7 vernoemd, de eerste Amerikaan om (drie keer) rond de Aarde te wentelen. Hij was niet de eerste Amerikaan in de ruimte, want dat was een jaar daarvoor Alan Shepard. Tussenin zat nog Virgil Grissom.
Toen de Rus Joeri Gagarin op 12 april 1961 de eerste mens in de ruimte werd, draaide hij meteen meerdere banen. Shepard en Grissom maakten een korte ballistische vlucht.
Senator John Glenn in 1998aan boord van de Shuttle Discovery. © afp.
Op 77 in de ruimte
In 1998 maakte Glenn een tweede vlucht, deze keer met een spaceshuttle. Met 77 jaar was hij de oudste mens ooit om de ruimte in te gaan. Het luidde dat hij proefkonijn was omtrent de invloed van gewichtloosheid op iemand van leeftijd. Tijdens die vlucht stak een rits Belgische experimenten in de vrachtruimte van de Discovery.
Glenn was vanaf 1974 Democratisch senator voor de staat Ohio, en deed in 1984 een vergeefse gooi naar het presidentschap. In 1999 trok hij zich uit de politiek terug.
Gisteren was de vroegere astronaut opgenomen in een ziekenhuis in Ohio. Daar is hij vandaag overleden.
De Republikeinse gouverneur van Ohio, John Kasich, heeft al zijn medeleven betuigd.
(HLN)
De oudste mens ooit in de ruimte is overleden
Astronaut John Glenn in zijn uitrusting van NASA. © ap.
De Amerikaanse ex-astronaut en ex-senator John Glenn is op 95-jarige leeftijd overleden, zo hebben meerdere Amerikaanse media vandaag gemeld.
In 2012 kreeg John Glenn een Medal of Freedom van president Barack Obama. © reuters.
John Glenn werd in 1959 samen met zes andere militaire piloten één van de zeven eerste astronauten van het Amerikaanse ruimtevaartbureau NASA, de zogenaamde Mercuru Seven.
Op 20 februari 1962 werd hij aan boord van een Mercury-capsule, door hem Friendship-7 vernoemd, de eerste Amerikaan om (drie keer) rond de Aarde te wentelen. Hij was niet de eerste Amerikaan in de ruimte, want dat was een jaar daarvoor Alan Shepard. Tussenin zat nog Virgil Grissom.
Toen de Rus Joeri Gagarin op 12 april 1961 de eerste mens in de ruimte werd, draaide hij meteen meerdere banen. Shepard en Grissom maakten een korte ballistische vlucht.
Senator John Glenn in 1998aan boord van de Shuttle Discovery. © afp.
Op 77 in de ruimte
In 1998 maakte Glenn een tweede vlucht, deze keer met een spaceshuttle. Met 77 jaar was hij de oudste mens ooit om de ruimte in te gaan. Het luidde dat hij proefkonijn was omtrent de invloed van gewichtloosheid op iemand van leeftijd. Tijdens die vlucht stak een rits Belgische experimenten in de vrachtruimte van de Discovery.
Glenn was vanaf 1974 Democratisch senator voor de staat Ohio, en deed in 1984 een vergeefse gooi naar het presidentschap. In 1999 trok hij zich uit de politiek terug.
Gisteren was de vroegere astronaut opgenomen in een ziekenhuis in Ohio. Daar is hij vandaag overleden.
De Republikeinse gouverneur van Ohio, John Kasich, heeft al zijn medeleven betuigd.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Bij HLN moeten ze eens alles heel goed controlerenquote:
Senator John Glenn in 1998aan boord van de Shuttle Discovery. © afp.
voordat ze iets op internet zetten
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
Dat is inderdaad een fout. Hier zit hij niet in de Discovery Shuttle maar in een vliegtuigquote:
[..]
Bij HLN moeten ze eens alles heel goed controleren
voordat ze iets op internet zetten
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
29-12-2016
Tegen 2018 op de maan, tegen 2020 naar Mars: China onthult ambitieuze ruimtevaartplannen
© ap.
China steekt een tandje bij in zijn plannen om de ruimte in te trekken. Het wil er in 2018 als eerste land in slagen om een sonde te laten landen op de achterkant van de maan. En in 2020 is Mars aan de beurt. Dat heeft het land deze week bekendgemaakt.
In het communiqué worden de plannen voor de komende vijf jaar uit de doeken gedaan. En die zijn ambitieus. "De uitgestrekte kosmos verkennen, een ruimtevaartindustrie ontwikkelen en van China een ruimtevaartmacht maken zijn de doelstellingen", staat er te lezen.
Het is een publiek geheim dat een eerste Chinees op de maan daar ook bij is, iets waar niets wordt over gezegd in de mededeling. In 2003 lanceerde het land zijn eerste bemande ruimtevlucht. De crew deed daarbij ook een eerste ruimtewandeling. In 2013 landde een eerste Chinees ruimtetuig op de maan, het eerste sinds de Amerikanen op de maan actief waren in de jaren zeventig. En vorige maand nog werden twee astronauten voor een maand naar een experimenteel Chinees ruimtestation gestuurd. Dat was de zesde en langste ruimtevaartmissie tot nu toe.
Maan
Doel is om over zes jaar een volledig operationele en bemande ruimte basis te hebben rond de aarde. En naar de achterkant van de maan te reizen, als eerste land ter wereld. Daar zal onder meer onderzoek worden gedaan naar het ontstaan en de evolutie van de maan.
Mars
En er is meer. De Chinezen willen ook naar Mars. En een eerste ruimtetuig daar naartoe zou in 2020 moeten vertrekken. Het moet stalen van de bodem verzamelen en onderzoek doen naar de evolutie van ons zonnestelsel en eventueel buitenaards leven.
(HLN)
Tegen 2018 op de maan, tegen 2020 naar Mars: China onthult ambitieuze ruimtevaartplannen
© ap.
China steekt een tandje bij in zijn plannen om de ruimte in te trekken. Het wil er in 2018 als eerste land in slagen om een sonde te laten landen op de achterkant van de maan. En in 2020 is Mars aan de beurt. Dat heeft het land deze week bekendgemaakt.
In het communiqué worden de plannen voor de komende vijf jaar uit de doeken gedaan. En die zijn ambitieus. "De uitgestrekte kosmos verkennen, een ruimtevaartindustrie ontwikkelen en van China een ruimtevaartmacht maken zijn de doelstellingen", staat er te lezen.
Het is een publiek geheim dat een eerste Chinees op de maan daar ook bij is, iets waar niets wordt over gezegd in de mededeling. In 2003 lanceerde het land zijn eerste bemande ruimtevlucht. De crew deed daarbij ook een eerste ruimtewandeling. In 2013 landde een eerste Chinees ruimtetuig op de maan, het eerste sinds de Amerikanen op de maan actief waren in de jaren zeventig. En vorige maand nog werden twee astronauten voor een maand naar een experimenteel Chinees ruimtestation gestuurd. Dat was de zesde en langste ruimtevaartmissie tot nu toe.
Maan
Doel is om over zes jaar een volledig operationele en bemande ruimte basis te hebben rond de aarde. En naar de achterkant van de maan te reizen, als eerste land ter wereld. Daar zal onder meer onderzoek worden gedaan naar het ontstaan en de evolutie van de maan.
Mars
En er is meer. De Chinezen willen ook naar Mars. En een eerste ruimtetuig daar naartoe zou in 2020 moeten vertrekken. Het moet stalen van de bodem verzamelen en onderzoek doen naar de evolutie van ons zonnestelsel en eventueel buitenaards leven.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
...
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
05-01-2017
Astronomen ontdekken bron van mysterieuze radioflitsen uit het heelal
© afp.
Al een decennium lang zijn astronomen in de ban van een raadselachtig fenomeen uit het heelal: korte radioflitsen aan de hemel. Wetenschappers hebben nu de herkomst ervan ontdekt. Het gaat om een klein sterrenstelsel op 3 miljard lichtjaren afstand, schrijven ze in het vakblad Nature. Maar wat er precies flitst, is nog niet duidelijk.
De zogenaamde 'fast radio bursts' (of snelle radioflitsen, FRB's) werden voor het eerst ontdekt in 2007. Sindsdien zijn er nog achttien waargenomen, maar slechts eentje - waargenomen in 2012 in het Arecibo Observatory in Puerto Rico - deed zich talloze keren voor.
De flitsen duren een duizendste van een seconde en kunnen in die tijd evenveel energie uitstoten als de zon in 10.000 jaar. De onderzoekers schatten dat er elke tien seconden een dergelijke uitbarsting plaatsvindt. Maar omdat je op het juiste moment met een radiotelescoop in de juiste richting moet kijken, zijn er nog maar heel weinig waargenomen.
"We weten nu dat deze uitbarsting afkomstig is van een klein, zwak sterrenstelsel op meer dan 3 miljard lichtjaren van de aarde", zeggen de onderzoekers. De ontdekking biedt geen antwoord op de vraag wat de flitsen juist veroorzaakt.
(HLN)
Astronomen ontdekken bron van mysterieuze radioflitsen uit het heelal
© afp.
Al een decennium lang zijn astronomen in de ban van een raadselachtig fenomeen uit het heelal: korte radioflitsen aan de hemel. Wetenschappers hebben nu de herkomst ervan ontdekt. Het gaat om een klein sterrenstelsel op 3 miljard lichtjaren afstand, schrijven ze in het vakblad Nature. Maar wat er precies flitst, is nog niet duidelijk.
De zogenaamde 'fast radio bursts' (of snelle radioflitsen, FRB's) werden voor het eerst ontdekt in 2007. Sindsdien zijn er nog achttien waargenomen, maar slechts eentje - waargenomen in 2012 in het Arecibo Observatory in Puerto Rico - deed zich talloze keren voor.
De flitsen duren een duizendste van een seconde en kunnen in die tijd evenveel energie uitstoten als de zon in 10.000 jaar. De onderzoekers schatten dat er elke tien seconden een dergelijke uitbarsting plaatsvindt. Maar omdat je op het juiste moment met een radiotelescoop in de juiste richting moet kijken, zijn er nog maar heel weinig waargenomen.
"We weten nu dat deze uitbarsting afkomstig is van een klein, zwak sterrenstelsel op meer dan 3 miljard lichtjaren van de aarde", zeggen de onderzoekers. De ontdekking biedt geen antwoord op de vraag wat de flitsen juist veroorzaakt.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
09-01-2017
Deze unieke foto toont hoe de aarde en de maan eruitzien vanop Mars
De aarde en de maan op één foto. Het bruine vlak in het midden is Australië. © afp.
Een nieuw beeld dat de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA heeft vrijgegeven, toont de aarde en de maan op één foto. De foto werd samengesteld uit beelden van de Mars Reconnaissance Orbiter van NASA, en toont ons hoe we er vanop 205 miljoen kilometer uitzien.
Het bruine continent dat zichtbaar is in het midden van de aardbol is Australië, daarboven ligt Azië. Het beeld werd samengesteld uit meerdere foto's van de camera High Resolution Imaging Science Experiment (HiRISE).
Foto's die de aarde en de maan samen tonen, vanuit verschillende perspectieven, kunnen helpen om onbekende details bloot te leggen. Zoals de samenstelling van de achterkant van de maan, die pas bekend is sinds het begin van het ruimtevaarttijdperk.
(HLN)
Deze unieke foto toont hoe de aarde en de maan eruitzien vanop Mars
De aarde en de maan op één foto. Het bruine vlak in het midden is Australië. © afp.
Een nieuw beeld dat de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA heeft vrijgegeven, toont de aarde en de maan op één foto. De foto werd samengesteld uit beelden van de Mars Reconnaissance Orbiter van NASA, en toont ons hoe we er vanop 205 miljoen kilometer uitzien.
Het bruine continent dat zichtbaar is in het midden van de aardbol is Australië, daarboven ligt Azië. Het beeld werd samengesteld uit meerdere foto's van de camera High Resolution Imaging Science Experiment (HiRISE).
Foto's die de aarde en de maan samen tonen, vanuit verschillende perspectieven, kunnen helpen om onbekende details bloot te leggen. Zoals de samenstelling van de achterkant van de maan, die pas bekend is sinds het begin van het ruimtevaarttijdperk.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
16-01-2017
De laatste man op de maan is overleden
Eugene Cernan op de maan in 1972. © WikiMedia.
De Amerikaanse astronaut Eugene "Gene" Cernan is maandag overleden. Hij werd 82 jaar, zo meldt het Amerikaanse ruimtevaartagentschap NASA. Cernan is de laatste man die op de maan heeft gestaan.
Cernan was in mei 1969 al maanlanderpiloot van de Apollo 10-missie, de "generale repetitie" voor de eerste echte maanlanding tijdens Apollo 11.
In december 1972 werd Cernan de commandant van Apollo 17. Tijdens die missie werd hij de elfde man op de maan. Maanlanderpiloot Jack Schmitt was de twaalfde en laatste man die voet zette op de maan, maar omdat Cernan als laatste weer aan boord ging van de maanlander, staat hij te boek als de laatste mens die op de maan heeft gestaan.
Omdat Cernan zowel aan Apollo 10 als 17 deelnam, is hij overigens een van de slechts drie mannen die tweemaal naar de maan reisden. Volgens NASA bracht hij alles samen 566 uren en 15 minuten door in de ruimte, waarvan 73 uren op de maan.
(HLN)
De laatste man op de maan is overleden
Eugene Cernan op de maan in 1972. © WikiMedia.
De Amerikaanse astronaut Eugene "Gene" Cernan is maandag overleden. Hij werd 82 jaar, zo meldt het Amerikaanse ruimtevaartagentschap NASA. Cernan is de laatste man die op de maan heeft gestaan.
Cernan was in mei 1969 al maanlanderpiloot van de Apollo 10-missie, de "generale repetitie" voor de eerste echte maanlanding tijdens Apollo 11.
In december 1972 werd Cernan de commandant van Apollo 17. Tijdens die missie werd hij de elfde man op de maan. Maanlanderpiloot Jack Schmitt was de twaalfde en laatste man die voet zette op de maan, maar omdat Cernan als laatste weer aan boord ging van de maanlander, staat hij te boek als de laatste mens die op de maan heeft gestaan.
Omdat Cernan zowel aan Apollo 10 als 17 deelnam, is hij overigens een van de slechts drie mannen die tweemaal naar de maan reisden. Volgens NASA bracht hij alles samen 566 uren en 15 minuten door in de ruimte, waarvan 73 uren op de maan.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
17-01-2017
Venus heeft ineens een bult
De Japanse Akatsuki sonde heeft in december 2015 een bult waargenomen in de bovenste atmosfeer van de planeet Venus. Dat is erg vreemd, aangezien die atmosfeer bestaat uit zwaveldampen die in zeer snelle stormen rond de planeet jagen. In zulke omstandigheden zou zich helemaal geen bult moeten kunnen vormen. Sterker nog, dit is voor het eerst dat we een dergelijke bult waarnemen.
Waar komt de uitstulping dan toch vandaan? Volgens het Japanse team dat de Akatsuki bestudeert, is het waarschijnlijk een zwaartekrachtsveld, op de infraroodfoto te zien als de wit-rode veeg van noord naar zuid. Die zijn eerder waargenomen in het universum, maar zo’n grote nog nooit zo dicht bij huis. Dergelijke bulten ontstaan als een planeet uit zijn evenwicht raakt door een grote explosie van bijvoorbeeld heet magma op het oppervlak.
Venus is een zeer hete planeet, op het oppervlak bereiken de temperaturen meer dan 400 graden celsius. Bovendien is de atmosferische druk enorm, 92 keer zo veel als op aarde. Maar de bult lijkt te suggereren dat er aan het oppervlakte gebieden van nog grotere druk kunnen ontstaan. Die hebben we op aarde ook, als wind over een bergrug waait, drukt het de lucht in elkaar en ontstaat ook een gebied met hogere druk dan de omgeving. Een dergelijk gebied heeft meer massa en dus meer zwaartekracht. Alleen is dat op aarde niet genoeg om de atmosfeer te laten uitbulken.
Als een bergrug en wind ook op Venus verantwoordelijk zijn voor een dergelijk gebied van hogere druk, dan gaat het om een veel groter fenomeen dan op aarde. De druk loopt dan zo hoog op, dat het de atmosfeer genoeg uit balans brengt om uit te stulpen richting het heelal. Dat vinden astronomen natuurlijk erg interessant, het leert ze veel over deze altijd wat geheimzinnige planeet. Vandaar dat de telescopen voorlopig op Venus blijven gericht.
Het Japanse onderzoek is gepubliceerd in Nature Geoscience.
(faqt.nl)
Venus heeft ineens een bult
De Japanse Akatsuki sonde heeft in december 2015 een bult waargenomen in de bovenste atmosfeer van de planeet Venus. Dat is erg vreemd, aangezien die atmosfeer bestaat uit zwaveldampen die in zeer snelle stormen rond de planeet jagen. In zulke omstandigheden zou zich helemaal geen bult moeten kunnen vormen. Sterker nog, dit is voor het eerst dat we een dergelijke bult waarnemen.
Waar komt de uitstulping dan toch vandaan? Volgens het Japanse team dat de Akatsuki bestudeert, is het waarschijnlijk een zwaartekrachtsveld, op de infraroodfoto te zien als de wit-rode veeg van noord naar zuid. Die zijn eerder waargenomen in het universum, maar zo’n grote nog nooit zo dicht bij huis. Dergelijke bulten ontstaan als een planeet uit zijn evenwicht raakt door een grote explosie van bijvoorbeeld heet magma op het oppervlak.
Venus is een zeer hete planeet, op het oppervlak bereiken de temperaturen meer dan 400 graden celsius. Bovendien is de atmosferische druk enorm, 92 keer zo veel als op aarde. Maar de bult lijkt te suggereren dat er aan het oppervlakte gebieden van nog grotere druk kunnen ontstaan. Die hebben we op aarde ook, als wind over een bergrug waait, drukt het de lucht in elkaar en ontstaat ook een gebied met hogere druk dan de omgeving. Een dergelijk gebied heeft meer massa en dus meer zwaartekracht. Alleen is dat op aarde niet genoeg om de atmosfeer te laten uitbulken.
Als een bergrug en wind ook op Venus verantwoordelijk zijn voor een dergelijk gebied van hogere druk, dan gaat het om een veel groter fenomeen dan op aarde. De druk loopt dan zo hoog op, dat het de atmosfeer genoeg uit balans brengt om uit te stulpen richting het heelal. Dat vinden astronomen natuurlijk erg interessant, het leert ze veel over deze altijd wat geheimzinnige planeet. Vandaar dat de telescopen voorlopig op Venus blijven gericht.
Het Japanse onderzoek is gepubliceerd in Nature Geoscience.
(faqt.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
26-01-2017
Wauw: de aarde in 1972 vs. 2017
De aarde zoals Apollo 17 haar in 1972 fotografeerde © NASA.
De National Oceanic and Atmospheric Administration (NOAA) heeft een prachtige update vrijgegeven van de iconische foto 'Blue Marble' die Apollo 17 45 jaar geleden nam. De nieuwe versie van de nieuwe supersatelliet GOES-16 nam op 15 januari een nieuwe foto, veel gedetailleerder.
Op 7 december 1972 nam de Apollo 17 een foto van de aarde. De foto, die 'Blue Marble' (blauwe knikker) werd genoemd, is ondertussen een van de meest iconische ruimtebeelden. Maar na 45 jaar was het tijd voor een update met de nieuwste satelliet GOES-16. Het resultaat is verbluffend.
De aarde door de lens van satelletiet GOES-16 in 2017. © NASA.
De GOES-16 neemt elke vijf minuten een foto van de Verenigde Staten en elk kwartier een van de volledige aarde. NOAA-directeur Stephen Volz liet in een statement weten dat een van zijn wetenschappers de nieuwe foto's vergeleek met het zien van de eerste foto's van een pasgeboren baby. "Zo enthousiast zijn we."
De nieuwe beelden tonen de aarde in meer detail dan ooit mogelijk was. "De beelden zijn het resultaat van de meest geavanceerde technologie die ooit in de ruimte heeft gedreven", aldus Volz.
De GOES-16 bevindt zich 35.888 kilometer boven de aarde.
(HLN)
Wauw: de aarde in 1972 vs. 2017
De aarde zoals Apollo 17 haar in 1972 fotografeerde © NASA.
De National Oceanic and Atmospheric Administration (NOAA) heeft een prachtige update vrijgegeven van de iconische foto 'Blue Marble' die Apollo 17 45 jaar geleden nam. De nieuwe versie van de nieuwe supersatelliet GOES-16 nam op 15 januari een nieuwe foto, veel gedetailleerder.
Op 7 december 1972 nam de Apollo 17 een foto van de aarde. De foto, die 'Blue Marble' (blauwe knikker) werd genoemd, is ondertussen een van de meest iconische ruimtebeelden. Maar na 45 jaar was het tijd voor een update met de nieuwste satelliet GOES-16. Het resultaat is verbluffend.
De aarde door de lens van satelletiet GOES-16 in 2017. © NASA.
De GOES-16 neemt elke vijf minuten een foto van de Verenigde Staten en elk kwartier een van de volledige aarde. NOAA-directeur Stephen Volz liet in een statement weten dat een van zijn wetenschappers de nieuwe foto's vergeleek met het zien van de eerste foto's van een pasgeboren baby. "Zo enthousiast zijn we."
De nieuwe beelden tonen de aarde in meer detail dan ooit mogelijk was. "De beelden zijn het resultaat van de meest geavanceerde technologie die ooit in de ruimte heeft gedreven", aldus Volz.
De GOES-16 bevindt zich 35.888 kilometer boven de aarde.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
26-01-2017
Kosmische lenzen bevestigen snelle uitdijing van het heelal
HE0435-1223, in het midden van de foto, is een van de meest gelijkmatige ‘gelensde’ quasars die tot nu toe zijn ontdekt. (ESA/Hubble, NASA, Suyu et al.)
Astronomen hebben een nieuwe meting gedaan van de Hubble-constante – de grootheid die aangeeft hoe snel het heelal uitdijt. Net als bij een eerdere nauwkeurige bepaling van deze constante wijkt de uitkomst een beetje af van het resultaat dat in 2015 met de Europese ruimtesonde Planck is verkregen (Monthly Notices of the Royal Astronomical Society, 26 januari).
De nieuwe meting is het resultaat van waarnemingen met de ruimtetelescopen Hubble en Spitzer en een hele reeks telescopen op aarde, waaronder de Europese Very Large Telescope. Met deze instrumenten is gekeken naar een vijftal zogeheten zwaartekrachtlenzen – sterrenstelsels die, vanaf de aarde gezien, vrijwel precies vóór nog verder weg gelegen objecten staan.
Het licht van die verre objecten – de zeer heldere kernen van actieve sterrenstelsels oftewel quasars – wordt door de zwaartekracht van de ‘lensstelsels’ op zo’n manier afgebogen, dat er meerdere (vervormde) afbeeldingen van te zien zijn.
Omdat de helderheid van een quasar in de loop van de jaren varieert, zien astronomen die afbeeldingen langzaam ‘knipperen’. Maar de verschillende quasarbeelden knipperen niet in de maat: bij het ene is een helderheidsfluctuatie eerder te zien dan bij het andere.
Dat laatste wijst erop dat de wegen waarlangs het licht van de verschillende quasarbeelden de aard heeft bereikt niet even lang zijn. En omdat de afstand die het licht van een quasar aflegt mede wordt bepaald door de uitdijing van het heelal, kunnen deze verschillen in weglengte worden gebruikt om de Hubble-constante te bepalen.
De nieuwe meting van de Hubble-constante komt uit op 71,9 ± 2,7 kilometer per seconde per megaparsec. Daarmee is de uitkomst in goede overeenstemming met de vorig jaar gepubliceerde waarde (73,24 ± 1,74) die was gebaseerd op nauwkeurige Hubble-metingen van de afstanden van sterrenstelsels. Beide waarden zijn echter duidelijk hoger dan het meetresultaat van de Planck-satelliet (66,93 ± 0,62). Deze laatste bepaling is gebaseerd op waarnemingen van de kosmische achtergrondstraling – de ‘nagloeiing’ van de oerknal.
De discrepantie tussen de Hubble-resultaten en het Planck-resultaat kan verschillende oorzaken hebben. Het zou een statistische fluctuatie kunnen zijn, die kleiner wordt naarmate de verschillende meetmethoden nauwkeuriger worden. Maar misschien zit de uitdijing van het heelal wel ingewikkelder in elkaar dan tot nu toe werd vermoed.
Zo zou de donkere energie – de nog onverklaarde kracht die het heelal steeds sneller doet uitdijen – in min of meer recente tijden sterker kunnen zijn geworden. Een andere mogelijkheid is dat de veronderstelling dat de geometrie van het heelal ’vlak’ is – zoals bij de bepaling van het Planck-resultaat wordt aangenomen – toch niet juist is. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Kosmische lenzen bevestigen snelle uitdijing van het heelal
HE0435-1223, in het midden van de foto, is een van de meest gelijkmatige ‘gelensde’ quasars die tot nu toe zijn ontdekt. (ESA/Hubble, NASA, Suyu et al.)
Astronomen hebben een nieuwe meting gedaan van de Hubble-constante – de grootheid die aangeeft hoe snel het heelal uitdijt. Net als bij een eerdere nauwkeurige bepaling van deze constante wijkt de uitkomst een beetje af van het resultaat dat in 2015 met de Europese ruimtesonde Planck is verkregen (Monthly Notices of the Royal Astronomical Society, 26 januari).
De nieuwe meting is het resultaat van waarnemingen met de ruimtetelescopen Hubble en Spitzer en een hele reeks telescopen op aarde, waaronder de Europese Very Large Telescope. Met deze instrumenten is gekeken naar een vijftal zogeheten zwaartekrachtlenzen – sterrenstelsels die, vanaf de aarde gezien, vrijwel precies vóór nog verder weg gelegen objecten staan.
Het licht van die verre objecten – de zeer heldere kernen van actieve sterrenstelsels oftewel quasars – wordt door de zwaartekracht van de ‘lensstelsels’ op zo’n manier afgebogen, dat er meerdere (vervormde) afbeeldingen van te zien zijn.
Omdat de helderheid van een quasar in de loop van de jaren varieert, zien astronomen die afbeeldingen langzaam ‘knipperen’. Maar de verschillende quasarbeelden knipperen niet in de maat: bij het ene is een helderheidsfluctuatie eerder te zien dan bij het andere.
Dat laatste wijst erop dat de wegen waarlangs het licht van de verschillende quasarbeelden de aard heeft bereikt niet even lang zijn. En omdat de afstand die het licht van een quasar aflegt mede wordt bepaald door de uitdijing van het heelal, kunnen deze verschillen in weglengte worden gebruikt om de Hubble-constante te bepalen.
De nieuwe meting van de Hubble-constante komt uit op 71,9 ± 2,7 kilometer per seconde per megaparsec. Daarmee is de uitkomst in goede overeenstemming met de vorig jaar gepubliceerde waarde (73,24 ± 1,74) die was gebaseerd op nauwkeurige Hubble-metingen van de afstanden van sterrenstelsels. Beide waarden zijn echter duidelijk hoger dan het meetresultaat van de Planck-satelliet (66,93 ± 0,62). Deze laatste bepaling is gebaseerd op waarnemingen van de kosmische achtergrondstraling – de ‘nagloeiing’ van de oerknal.
De discrepantie tussen de Hubble-resultaten en het Planck-resultaat kan verschillende oorzaken hebben. Het zou een statistische fluctuatie kunnen zijn, die kleiner wordt naarmate de verschillende meetmethoden nauwkeuriger worden. Maar misschien zit de uitdijing van het heelal wel ingewikkelder in elkaar dan tot nu toe werd vermoed.
Zo zou de donkere energie – de nog onverklaarde kracht die het heelal steeds sneller doet uitdijen – in min of meer recente tijden sterker kunnen zijn geworden. Een andere mogelijkheid is dat de veronderstelling dat de geometrie van het heelal ’vlak’ is – zoals bij de bepaling van het Planck-resultaat wordt aangenomen – toch niet juist is. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
25-01-2017
Aarde en maan zijn ontstaan uit hetzelfde bouwmateriaal
Artist's impression van de grote botsing tussen de aarde en een kleinere planeet, die tot de vorming van de maan leidde. (NASA/JPL-Caltech)
Volgens de meest gangbare theorie is de aarde 4,6 miljard jaar geleden ontstaan uit brokstukken ter grootte van de maan en Mars die flinke verschillen zouden hebben vertoond in isotopische samenstelling. Nieuw onderzoek wijst er echter op dat de aarde, de maan en bepaalde meteorieten uit materialen zijn gevormd die qua samenstelling vrijwel gelijk waren (Nature, 26 januari).
Bij de vorming van de aarde hadden ‘ijzerminnende’ elementen, zoals nikkel, chroom en ruthenium, de neiging om naar de kern van de vloeibare aarde te zakken. ‘Steenminnende’ elementen, zoals zuurstof en calcium, bleven achter in de mantel.
Dat de mantel daarnaast ook metalen bevat, wijst erop dat er na de vorming van de aardkern nog metaalrijke brokstukken op de aarde neer regenden. Omdat onze planeet toen niet meer geheel vloeibaar was, bleven die nakomertjes achter in de mantel.
Volgens geofysicus Nicolas Dauphas van de Universiteit van Chicago is de huidige samenstelling van de aardmantel goed verklaarbaar als al het aangevoerde materiaal – het vroege en het latere – qua samenstelling sterk overeenkwam met zogeheten enstatiet-chondrieten – een type meteorieten dat tegenwoordig niet veel meer voorkomt. De eerste zestig procent van de aarde zou voor de helft uit dat enstatiet-rijke materiaal hebben bestaan, en de rest zelfs voor de volle honderd procent.
Dat zou kunnen betekenen dat bijna al het planetaire bouwmateriaal in ons deel van het zonnestelsel dezelfde samenstelling had. Volgens Dauphas is het dus ook zeer aannemelijk dat Theia, het hypothetische hemellichaam dat in botsing kwam met de aarde en aanleiding gaf voor de vorming van de maan, dezelfde samenstelling had als de aarde-in-wording. Dat zou dan automatisch ook verklaren waarom de samenstelling van onze maan zoveel lijkt op die van de aardmantel. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Aarde en maan zijn ontstaan uit hetzelfde bouwmateriaal
Artist's impression van de grote botsing tussen de aarde en een kleinere planeet, die tot de vorming van de maan leidde. (NASA/JPL-Caltech)
Volgens de meest gangbare theorie is de aarde 4,6 miljard jaar geleden ontstaan uit brokstukken ter grootte van de maan en Mars die flinke verschillen zouden hebben vertoond in isotopische samenstelling. Nieuw onderzoek wijst er echter op dat de aarde, de maan en bepaalde meteorieten uit materialen zijn gevormd die qua samenstelling vrijwel gelijk waren (Nature, 26 januari).
Bij de vorming van de aarde hadden ‘ijzerminnende’ elementen, zoals nikkel, chroom en ruthenium, de neiging om naar de kern van de vloeibare aarde te zakken. ‘Steenminnende’ elementen, zoals zuurstof en calcium, bleven achter in de mantel.
Dat de mantel daarnaast ook metalen bevat, wijst erop dat er na de vorming van de aardkern nog metaalrijke brokstukken op de aarde neer regenden. Omdat onze planeet toen niet meer geheel vloeibaar was, bleven die nakomertjes achter in de mantel.
Volgens geofysicus Nicolas Dauphas van de Universiteit van Chicago is de huidige samenstelling van de aardmantel goed verklaarbaar als al het aangevoerde materiaal – het vroege en het latere – qua samenstelling sterk overeenkwam met zogeheten enstatiet-chondrieten – een type meteorieten dat tegenwoordig niet veel meer voorkomt. De eerste zestig procent van de aarde zou voor de helft uit dat enstatiet-rijke materiaal hebben bestaan, en de rest zelfs voor de volle honderd procent.
Dat zou kunnen betekenen dat bijna al het planetaire bouwmateriaal in ons deel van het zonnestelsel dezelfde samenstelling had. Volgens Dauphas is het dus ook zeer aannemelijk dat Theia, het hypothetische hemellichaam dat in botsing kwam met de aarde en aanleiding gaf voor de vorming van de maan, dezelfde samenstelling had als de aarde-in-wording. Dat zou dan automatisch ook verklaren waarom de samenstelling van onze maan zoveel lijkt op die van de aardmantel. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
31-01-2017
'Op de maan zijn sporen van aardse organismen te vinden'
Al miljarden jaren regent het regelmatig zuurstof op de maan. Die zuurstof is afkomstig van de aarde en waarschijnlijk gegenereerd in de biosfeer.
De zonnewind bombardeert de maan bijna continu. Alleen wanneer de aarde tussen de maan en de zon in staat, weet de maan zich beschermt tegen de zonnewind. Het magnetisch veld van de aarde buigt de zonnewind dan af.
Ionen
Maar dat wil niet zeggen dat de maan dan helemaal niets te vrezen heeft. Want wanneer de aarde tussen de maan en de zon instaat kunnen ionen – afkomstig van de aarde – de maan bereiken. Eerder toonden onderzoekers al aan dat van de aarde afkomstige ionen van stikstof en andere edelgassen in die periode op de maan regenen. Nieuw onderzoek suggereert nu echter dat ook een ander belangrijk gas – zuurstof – zijn weg naar de maan weet te vinden op het moment dat de aarde tussen de maan en de zon in staat.
Zuurstof
Dat schrijven Japanse onderzoekers in het blad Nature Astronomy. Ze baseren zich op waarnemingen van de Japanse maansonde Kaguya. Deze sonde verzamelde de betreffende gegevens toen deze – samen met de maan – door de aarde tegen de zonnewind beschermd werd. De gegevens tonen aan dat de maan – wanneer de aarde tussen de zon en de maan in staat – bekogeld wordt door zuurstofionen. Deze ionen komen dan terecht in een micrometer diepe laag maangrond.
Als de aarde tussen de zon en de maan in staat, weet de maan zich beschermd tegen de zonnewind, maar stromen ionen afkomstig van de aarde wel richting onze natuurlijke satelliet. Afbeelding: Osaka University / NASA.
Al een tijdje
En dit hele proces speelt al een tijdje. Al sinds zuurstof in significante concentraties in de atmosfeer te vinden is. Dus al zo’n 2,5 miljard jaar. Nog fascinerender wordt het als je bedenkt dat het grootste deel van de zuurstof in de atmosfeer van de aarde gegenereerd wordt door aardse organismen. Het betekent dus dat de maan regelmatig ‘besmet’ wordt met door aardse wezens gegenereerde elementen.
Het onderzoek is interessant, omdat het suggereert dat we wellicht meer te weten kunnen komen over de aardse atmosfeer in vroeger tijden door de maangrond te bestuderen. Dat wil overigens niet zeggen dat we de geschiedenis van de aardse atmosfeer moeiteloos uit de maangrond kunnen aflezen. De onderzoekers benadrukken dat het lastig zal zijn om onderscheid te maken tussen de bijdragen die de zonnewind en de aarde – in de periode dat deze tussen de zon en de maan in staat – aan de maangrond levert.
(scientias.nl)
'Op de maan zijn sporen van aardse organismen te vinden'
Al miljarden jaren regent het regelmatig zuurstof op de maan. Die zuurstof is afkomstig van de aarde en waarschijnlijk gegenereerd in de biosfeer.
De zonnewind bombardeert de maan bijna continu. Alleen wanneer de aarde tussen de maan en de zon in staat, weet de maan zich beschermt tegen de zonnewind. Het magnetisch veld van de aarde buigt de zonnewind dan af.
Ionen
Maar dat wil niet zeggen dat de maan dan helemaal niets te vrezen heeft. Want wanneer de aarde tussen de maan en de zon instaat kunnen ionen – afkomstig van de aarde – de maan bereiken. Eerder toonden onderzoekers al aan dat van de aarde afkomstige ionen van stikstof en andere edelgassen in die periode op de maan regenen. Nieuw onderzoek suggereert nu echter dat ook een ander belangrijk gas – zuurstof – zijn weg naar de maan weet te vinden op het moment dat de aarde tussen de maan en de zon in staat.
Zuurstof
Dat schrijven Japanse onderzoekers in het blad Nature Astronomy. Ze baseren zich op waarnemingen van de Japanse maansonde Kaguya. Deze sonde verzamelde de betreffende gegevens toen deze – samen met de maan – door de aarde tegen de zonnewind beschermd werd. De gegevens tonen aan dat de maan – wanneer de aarde tussen de zon en de maan in staat – bekogeld wordt door zuurstofionen. Deze ionen komen dan terecht in een micrometer diepe laag maangrond.
Als de aarde tussen de zon en de maan in staat, weet de maan zich beschermd tegen de zonnewind, maar stromen ionen afkomstig van de aarde wel richting onze natuurlijke satelliet. Afbeelding: Osaka University / NASA.
Al een tijdje
En dit hele proces speelt al een tijdje. Al sinds zuurstof in significante concentraties in de atmosfeer te vinden is. Dus al zo’n 2,5 miljard jaar. Nog fascinerender wordt het als je bedenkt dat het grootste deel van de zuurstof in de atmosfeer van de aarde gegenereerd wordt door aardse organismen. Het betekent dus dat de maan regelmatig ‘besmet’ wordt met door aardse wezens gegenereerde elementen.
Het onderzoek is interessant, omdat het suggereert dat we wellicht meer te weten kunnen komen over de aardse atmosfeer in vroeger tijden door de maangrond te bestuderen. Dat wil overigens niet zeggen dat we de geschiedenis van de aardse atmosfeer moeiteloos uit de maangrond kunnen aflezen. De onderzoekers benadrukken dat het lastig zal zijn om onderscheid te maken tussen de bijdragen die de zonnewind en de aarde – in de periode dat deze tussen de zon en de maan in staat – aan de maangrond levert.
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
31-01-2017
Is het universum ooit dan toch een hologram geweest?
Wetenschappers hebben mogelijk voor het eerst observationeel bewijs gevonden dat het universum ooit een hologram was.
Dat schrijven Canadese onderzoekers in het blad Physical Review Letters.
3D-perceptie
Wat moet je je precies bij zo’n hologram voorstellen? Onderzoeker Kostas Skenderis van de universiteit van Southampton legt uit: “Stel je voor dat alles wat je ziet, voelt en hoort in drie dimensies (en jouw perceptie van tijd) in feite afkomstig is van een plat tweedimensionaal veld.” Het is een beetje vergelijkbaar met een 3D-film die je in de bioscoop bekijkt. We hebben het idee dat de beelden die we zien hoogte, breedte én diepte hebben, maar in feite zijn ze afkomstig van een 2D-scherm. En zo zou het dus ook met het universum zijn geweest: het voelde 3D, maar had een 2D-oorsprong.
Algemene relativiteitstheorie en kwantummechanica
Het lijkt misschien een vrij wild idee, maar het is wel een idee dat onderzoekers al decennia bezighoudt en de oplossing kan zijn van een groot probleem. Namelijk: het feit dat de algemene relativiteitstheorie van Einstein op dit moment niet te rijmen is met de kwantummechanica. “Einsteins algemene relativiteitstheorie verklaart bijna alle grote dingen in het universum heel goed, maar faalt wanneer we de oorsprong en mechanica ervan op kwantumniveau willen bestuderen,” legt Skenderis uit. “Wetenschappers proberen al decennia om Einsteins algemene relativiteitstheorie te combineren met de kwantumtheorie. Sommigen geloven dat het concept van een holografisch universum de twee met elkaar kan verenigen.”
Observationeel bewijs
Tot zover de achtergrond van het holografisch universum. Terug naar het onderzoek van Skenderis en collega’s. Want wat hebben zij nu ontdekt? Nou, het lijkt erop dat zij – voor het eerst – observationeel bewijs hebben gevonden dat het universum een groot en complex hologram kán zijn geweest.
Bovenstaand een tijdlijn van het holografisch universum. De tijd loopt van links (verleden) naar rechts (heden). Helemaal links zie je de holografische fase. Deze is wat wazig, omdat tijd en ruimte nog niet goed gedefinieerd zijn. Aan het eind van deze fase begint een geometrische fase die beschreven kan worden met behulp van Einsteins vergelijkingen. De kosmische achtergrondstraling ontstond zo’n 375.000 jaar later. In deze straling zitten patronen die informatie bevatten over de omstandigheden in het piepjonge universum en van invloed zijn op de ontwikkeling van onder meer sterrenstelsels in het late universum (rechts). Afbeelding: Paul McFadden.
Maar hoe dan?
De onderzoekers maakten een model om een holografisch universum te simuleren. In dit model werden naast tijd niet drie, maar twee ruimtelijke dimensies gebruikt. Vervolgens ‘voerden’ de onderzoekers het model echte informatie over het universum, waaronder gegevens omtrent de kosmische achtergrondstraling (warmtestraling die kort na de oerknal werd uitgezonden). Het model bleek het gedrag van de kosmische achtergrondstraling perfect te simuleren, wat suggereert dat er een kern van waarheid zit in de opzet van het model. Maar: het model was alleen accuraat voor een piepklein universum (dat niet meer dan 10 graden breed is).
De conclusies
Wat kunnen we uit dit onderzoek afleiden? Dat het piepjonge universum holografisch van aard was? Het zou natuurlijk kunnen, maar dat bewijst het onderzoek zeer zeker niet. Wat het onderzoek in feite alleen aantoont, is dat we het holografische concept niet overboord moeten gooien. Er is namelijk observationeel bewijs dat suggereert dat het universum in het verleden wellicht een hologram is geweest. Inderdaad: voltooid verleden tijd. We leven dus nu niet meer in een hologram. En dat levert weer een nieuwe vraag op: hoe hebben we die extra dimensie erbij weten te scharrelen? Onderzoekers kunnen daar kort over zijn: geen idee.
En zo blijven we dus tamelijk in het ongewisse over de dimensies die we vandaag de dag als vanzelfsprekend ervaren. De onderzoekers kunnen dan ook niet meer dan hopen dat hun studie leidt tot vervolgonderzoeken die meer inzicht geven in de omstandigheden kort na de oerknal en het ontstaan van tijd en ruimte.
(scientias.nl)
Is het universum ooit dan toch een hologram geweest?
Wetenschappers hebben mogelijk voor het eerst observationeel bewijs gevonden dat het universum ooit een hologram was.
Dat schrijven Canadese onderzoekers in het blad Physical Review Letters.
3D-perceptie
Wat moet je je precies bij zo’n hologram voorstellen? Onderzoeker Kostas Skenderis van de universiteit van Southampton legt uit: “Stel je voor dat alles wat je ziet, voelt en hoort in drie dimensies (en jouw perceptie van tijd) in feite afkomstig is van een plat tweedimensionaal veld.” Het is een beetje vergelijkbaar met een 3D-film die je in de bioscoop bekijkt. We hebben het idee dat de beelden die we zien hoogte, breedte én diepte hebben, maar in feite zijn ze afkomstig van een 2D-scherm. En zo zou het dus ook met het universum zijn geweest: het voelde 3D, maar had een 2D-oorsprong.
Algemene relativiteitstheorie en kwantummechanica
Het lijkt misschien een vrij wild idee, maar het is wel een idee dat onderzoekers al decennia bezighoudt en de oplossing kan zijn van een groot probleem. Namelijk: het feit dat de algemene relativiteitstheorie van Einstein op dit moment niet te rijmen is met de kwantummechanica. “Einsteins algemene relativiteitstheorie verklaart bijna alle grote dingen in het universum heel goed, maar faalt wanneer we de oorsprong en mechanica ervan op kwantumniveau willen bestuderen,” legt Skenderis uit. “Wetenschappers proberen al decennia om Einsteins algemene relativiteitstheorie te combineren met de kwantumtheorie. Sommigen geloven dat het concept van een holografisch universum de twee met elkaar kan verenigen.”
Observationeel bewijs
Tot zover de achtergrond van het holografisch universum. Terug naar het onderzoek van Skenderis en collega’s. Want wat hebben zij nu ontdekt? Nou, het lijkt erop dat zij – voor het eerst – observationeel bewijs hebben gevonden dat het universum een groot en complex hologram kán zijn geweest.
Bovenstaand een tijdlijn van het holografisch universum. De tijd loopt van links (verleden) naar rechts (heden). Helemaal links zie je de holografische fase. Deze is wat wazig, omdat tijd en ruimte nog niet goed gedefinieerd zijn. Aan het eind van deze fase begint een geometrische fase die beschreven kan worden met behulp van Einsteins vergelijkingen. De kosmische achtergrondstraling ontstond zo’n 375.000 jaar later. In deze straling zitten patronen die informatie bevatten over de omstandigheden in het piepjonge universum en van invloed zijn op de ontwikkeling van onder meer sterrenstelsels in het late universum (rechts). Afbeelding: Paul McFadden.
Maar hoe dan?
De onderzoekers maakten een model om een holografisch universum te simuleren. In dit model werden naast tijd niet drie, maar twee ruimtelijke dimensies gebruikt. Vervolgens ‘voerden’ de onderzoekers het model echte informatie over het universum, waaronder gegevens omtrent de kosmische achtergrondstraling (warmtestraling die kort na de oerknal werd uitgezonden). Het model bleek het gedrag van de kosmische achtergrondstraling perfect te simuleren, wat suggereert dat er een kern van waarheid zit in de opzet van het model. Maar: het model was alleen accuraat voor een piepklein universum (dat niet meer dan 10 graden breed is).
De conclusies
Wat kunnen we uit dit onderzoek afleiden? Dat het piepjonge universum holografisch van aard was? Het zou natuurlijk kunnen, maar dat bewijst het onderzoek zeer zeker niet. Wat het onderzoek in feite alleen aantoont, is dat we het holografische concept niet overboord moeten gooien. Er is namelijk observationeel bewijs dat suggereert dat het universum in het verleden wellicht een hologram is geweest. Inderdaad: voltooid verleden tijd. We leven dus nu niet meer in een hologram. En dat levert weer een nieuwe vraag op: hoe hebben we die extra dimensie erbij weten te scharrelen? Onderzoekers kunnen daar kort over zijn: geen idee.
En zo blijven we dus tamelijk in het ongewisse over de dimensies die we vandaag de dag als vanzelfsprekend ervaren. De onderzoekers kunnen dan ook niet meer dan hopen dat hun studie leidt tot vervolgonderzoeken die meer inzicht geven in de omstandigheden kort na de oerknal en het ontstaan van tijd en ruimte.
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
31-01-2017
LIGO vindt twee nieuwe kandidaat-bronnen van zwaartekrachtgolven
Het LIGO-observatorium in Hanford, Washington. (NSF)
Met de twee LIGO-detectoren (Laser Interferometer Gravitational-wave Observatory) in de Amerikaanse staten Washington en Lousiana zijn in de afgelopen maanden twee nieuwe kandidaatbronnen van zwaartekrachtgolven ontdekt. Dat meldt de LIGO-collaboratie in een reeks van vier Twitterberichten.
Op 14 september 2015 registreerde LIGO voor het eerst minieme rimpelingen in de ruimtetijd, veroorzaakt door de versmelting van twee relatief zware zwarte gaten op 1,3 miljard lichtjaar afstand van de aarde. Ook in oktober en december 2015 werden signalen geregistreerd; de eerste waarnemingscyclus liep tot half januari 2016.
Op 30 november begon de tweede waarnemingscyclus, met een hogere detectorgevoeligheid. Kennelijk zijn inmiddels twee mogelijke signalen gedetecteerd. Details zijn nog niet bekendgemaakt. De analyse is nog in volle gang, meldt het team. Later dit voorjaar zal hopelijk ook de Europese Virgo-detector in Italië aan de speurtocht deelnemen; het is dan eenvoudiger om de herkomstirchting van de zwaartekrachtgolven nauwkeurig vast te stellen. (GS)
(allesoversterrenkunde)
LIGO vindt twee nieuwe kandidaat-bronnen van zwaartekrachtgolven
Het LIGO-observatorium in Hanford, Washington. (NSF)
Met de twee LIGO-detectoren (Laser Interferometer Gravitational-wave Observatory) in de Amerikaanse staten Washington en Lousiana zijn in de afgelopen maanden twee nieuwe kandidaatbronnen van zwaartekrachtgolven ontdekt. Dat meldt de LIGO-collaboratie in een reeks van vier Twitterberichten.
Op 14 september 2015 registreerde LIGO voor het eerst minieme rimpelingen in de ruimtetijd, veroorzaakt door de versmelting van twee relatief zware zwarte gaten op 1,3 miljard lichtjaar afstand van de aarde. Ook in oktober en december 2015 werden signalen geregistreerd; de eerste waarnemingscyclus liep tot half januari 2016.
Op 30 november begon de tweede waarnemingscyclus, met een hogere detectorgevoeligheid. Kennelijk zijn inmiddels twee mogelijke signalen gedetecteerd. Details zijn nog niet bekendgemaakt. De analyse is nog in volle gang, meldt het team. Later dit voorjaar zal hopelijk ook de Europese Virgo-detector in Italië aan de speurtocht deelnemen; het is dan eenvoudiger om de herkomstirchting van de zwaartekrachtgolven nauwkeurig vast te stellen. (GS)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
01-02-2017
Hard remmen bij Alfa Centauri
Met behulp van een met laserlicht aangedreven zeil zou een mini-ruimtesonde de afstand naar de ster Alfa Centauri A binnen enkele decennia kunnen overbruggen. Maar stoppen is er dan niet bij! (Planetary Habitability Laboratory, University of Puerto Rico at Arecibo)
Vorig jaar startte de Russische zakenman Joeri Milner het Breakthrough Starshot Initiative – een plan om mini-ruimtesondes naar het stersysteem Alfa Centauri te sturen. Zo’n sonde zou de vier lichtjaar daarnaartoe met twintig procent van de lichtsnelheid moeten kunnen overbruggen. Maar dan? Hoe voorkom je dat het ding zijn doel in een flits voorbijschiet? Wetenschappers van het Max-Planck-Institut für Sonnensystemforschung hebben een oplossing bedacht. Nadeel is wel dat de reis dan veel langer duurt.
Michael Hippke en zijn collega’s stellen voor om de straling en de zwaartekracht van de Alfa Centauri-sterren te gebruiken om de ruimtesondes af te remmen. Met behulp van diezelfde krachten zou zo’n sonde zelfs kunnen worden omgeleid naar de naburige ster Proxima Centauri, waarvan inmiddels vaststaat dat er een aarde-achtige planeet omheen cirkelt.
Hierbij zou de ruimtesonde gebruik kunnen maken van hetzelfde ruimtezeil dat wordt gebruikt om hem – met behulp van laserbundels op aarde – veel snelheid te geven. De straling van de sterren zou ervoor zorgen dat de sonde bij nadering van de ster Alfa Centauri A steeds verder wordt afgeremd. Tegelijkertijd kan de (geleidelijk sterker wordende) aantrekkingskracht van de ster worden gebruikt om de sonde van koers te doen veranderen.
Berekeningen laten zien dat de hele reis van een Starshot-ruimtesonde – inclusief remfase – dan ongeveer honderd jaar in beslag zou nemen. Theoretisch zou zo’n sonde zelfs in een baan om Alfa Centauri A kunnen worden gebracht of door kunnen reizen naar de kleine ster Proxima Centauri – een overtocht die nog eens 46 jaar zou duren.
Overigens stellen de wetenschappers ook voor om de Starshot-ruimtesondes niet met het licht van een energieverspillende laser aan te drijven, maar gebruik te maken van het intense licht van onze zon. Om genoeg snelheid te krijgen zouden de sondes de zon dan wel tot op ongeveer 3,5 miljoen kilometer moeten naderen. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Hard remmen bij Alfa Centauri
Met behulp van een met laserlicht aangedreven zeil zou een mini-ruimtesonde de afstand naar de ster Alfa Centauri A binnen enkele decennia kunnen overbruggen. Maar stoppen is er dan niet bij! (Planetary Habitability Laboratory, University of Puerto Rico at Arecibo)
Vorig jaar startte de Russische zakenman Joeri Milner het Breakthrough Starshot Initiative – een plan om mini-ruimtesondes naar het stersysteem Alfa Centauri te sturen. Zo’n sonde zou de vier lichtjaar daarnaartoe met twintig procent van de lichtsnelheid moeten kunnen overbruggen. Maar dan? Hoe voorkom je dat het ding zijn doel in een flits voorbijschiet? Wetenschappers van het Max-Planck-Institut für Sonnensystemforschung hebben een oplossing bedacht. Nadeel is wel dat de reis dan veel langer duurt.
Michael Hippke en zijn collega’s stellen voor om de straling en de zwaartekracht van de Alfa Centauri-sterren te gebruiken om de ruimtesondes af te remmen. Met behulp van diezelfde krachten zou zo’n sonde zelfs kunnen worden omgeleid naar de naburige ster Proxima Centauri, waarvan inmiddels vaststaat dat er een aarde-achtige planeet omheen cirkelt.
Hierbij zou de ruimtesonde gebruik kunnen maken van hetzelfde ruimtezeil dat wordt gebruikt om hem – met behulp van laserbundels op aarde – veel snelheid te geven. De straling van de sterren zou ervoor zorgen dat de sonde bij nadering van de ster Alfa Centauri A steeds verder wordt afgeremd. Tegelijkertijd kan de (geleidelijk sterker wordende) aantrekkingskracht van de ster worden gebruikt om de sonde van koers te doen veranderen.
Berekeningen laten zien dat de hele reis van een Starshot-ruimtesonde – inclusief remfase – dan ongeveer honderd jaar in beslag zou nemen. Theoretisch zou zo’n sonde zelfs in een baan om Alfa Centauri A kunnen worden gebracht of door kunnen reizen naar de kleine ster Proxima Centauri – een overtocht die nog eens 46 jaar zou duren.
Overigens stellen de wetenschappers ook voor om de Starshot-ruimtesondes niet met het licht van een energieverspillende laser aan te drijven, maar gebruik te maken van het intense licht van onze zon. Om genoeg snelheid te krijgen zouden de sondes de zon dan wel tot op ongeveer 3,5 miljoen kilometer moeten naderen. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
