KAA Kaaskoppen in het Buitenland
Nee, geen oud-Hollands spel, maar een forum voor Nederlanders die in het buitenland wonen.
Officiële landstaal: Japans
Hoofdstad: Tokio
Regeringsvorm: Parlementaire monarchie (Keizerrijk)
Religie: Shintoïsme, boeddhisme
Oppervlakte: 377.873 km² [1] (0,8% water)
Inwoners: 127.078.679 (2009)
Een vervolg op Japan, maar dan niet in Tokyo , deel 1 en Japan (maar dan even niet in Japan maar in Guam), deel II.
Laatste post:
Ik heb net de getallen van de WHO doorgenomen, en daar word ik nog niet echt vrolijk van. Zo mogen spinazie en andere bladgroenten uit onze provincie niet verkocht worden. We houden het verlopig op Koreaanse kost.quote:Op zaterdag 2 april 2011 14:53 schreef Doler12 het volgende:
Goed dat je eten toegestuurd krijgt door je schoonmoeder. Maar hoe check je het Japanse voedsel? Dat zal toch hopelijk wel gecontroleerd worden door de Japanse ministerie van Landbouw? En hoeveel mensen hebben een geigerteller aangeschaft?
Wat betreft die geigertellers - geen flauw idee. Ik heb zelf wel overwogen om zo'n ding aan te schaffen, maar het gaat om zulke kleine hoeveelheden, dat het lastig meten zal worden (toch handig, een natuurkunde achtergrond), of je moet een hele dure kopen.
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Is Japan eigenlijk wel een goede bestemming om een kind mee te nemen?
Ik heb gehoord dat daar veel sex shops en viespeuken zitten met veel verschillende fetishes ofzo.
Ik heb gehoord dat daar veel sex shops en viespeuken zitten met veel verschillende fetishes ofzo.
Sex shops in Japan zijn niet echt 'in your face', en wat festisjisten betreft, die heb je overal wel. Maar Japan heeft inderdaad vage shit.quote:
Is Japan eigenlijk wel een goede bestemming om een kind mee te nemen?
Ik heb gehoord dat daar veel sex shops en viespeuken zitten met veel verschillende fetishes ofzo.
Sex shops zitten vaak op bepaalde verdiepingen van hoge department stores, zo zijn er in Akihabara in Tokyo veel manga/comic winkels die op hogere verdiepingen hentai afdelingen hebben. Maar het valt niet op als je gewoon langs de winkel loopt.
"Beware the Jabberwock, my son!
The jaws that bite, the claws that catch!
Beware the Jubjub bird, and shun
The frumious Bandersnatch!"
The jaws that bite, the claws that catch!
Beware the Jubjub bird, and shun
The frumious Bandersnatch!"
Het is goed om weer 'thuis' te zijn. Lekker werken! Ook nog een beetje met de studenten bijgepraat over hoe het ze de afgelopen weken vergaan is. Ze zaten behoorlijk in de piepzak toen de stralingsniveaus omhoog gingen, en ik heb de indruk dat sommige studenten behoorlijk afgevallen zijn. Twee van onze studenten hebben familie in de Fukushima provincie, maar naar omstandigheden maken ze het goed.
Wat betreft de electriciteitsvoorziening is de verwachting dat we continu electriciteit zullen hebben, totdat het erg warm wordt en mensen de AC gaan gebruiken. Tegen die tijd hoop ik een korte sabbatical in Australie te kunnen doen. Later meer.
Wat betreft de electriciteitsvoorziening is de verwachting dat we continu electriciteit zullen hebben, totdat het erg warm wordt en mensen de AC gaan gebruiken. Tegen die tijd hoop ik een korte sabbatical in Australie te kunnen doen. Later meer.
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Grootste naschok sinds we terug zijn. Hier maar een vier, maar in de Miyagi prefecture toch een 6+.
http://www.jma.go.jp/en/quake/2/20110407233456353-072332.html
http://www.jma.go.jp/en/quake/2/20110407233456353-072332.html
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Vóór het internet dacht men dat de oorzaak van domheid een gebrek aan toegang tot informatie was. Inmiddels weten we beter.
Hoe is daar nu de status Lyrebird
Is er nu een hogere straling buiten het evacuatie gebied? Als die er is, hoe moet ik dat dan vergelijken ten opzichte van gezondheidsrisico's? Is het flink hoger, zijn er nog steeds plaatsen ter wereld waar het sowieso hoger is? Heeft een stad als Tokyo in het dagelijks leven nog last, of gaat het leven voor zover mogelijk alweer zijn normale gang daar? Ik mis in alle berichtgeving die ik hier kan volgen wat nu praktisch, in het Japanse dagelijkse leven, de status is.
Is er nu een hogere straling buiten het evacuatie gebied? Als die er is, hoe moet ik dat dan vergelijken ten opzichte van gezondheidsrisico's? Is het flink hoger, zijn er nog steeds plaatsen ter wereld waar het sowieso hoger is? Heeft een stad als Tokyo in het dagelijks leven nog last, of gaat het leven voor zover mogelijk alweer zijn normale gang daar? Ik mis in alle berichtgeving die ik hier kan volgen wat nu praktisch, in het Japanse dagelijkse leven, de status is.
Die Scheiße bleibt gleich, nur die Fliegen ändern sich| Kurt Cobain sagte mir, Ich soll kommen wie ich bin
en de kikker zei: "Je moet me nog kussen!" en ik stak de kikker terug in mijn binnenzak en zei: "Nee, ik heb veel liever een babbelende kikker!"
en de kikker zei: "Je moet me nog kussen!" en ik stak de kikker terug in mijn binnenzak en zei: "Nee, ik heb veel liever een babbelende kikker!"
Wij wonen grofweg tussen Fukushima en Tokyo in, en als de situatie in Tokyo hetzelfde is als bij ons, ik neem aan nog beter, dan kun je stellen dat het leven bijna hetzelfde is als voorheen.quote:Op vrijdag 8 april 2011 11:11 schreef XL het volgende:
Hoe is daar nu de status Lyrebird
Is er nu een hogere straling buiten het evacuatie gebied? Als die er is, hoe moet ik dat dan vergelijken ten opzichte van gezondheidsrisico's? Is het flink hoger, zijn er nog steeds plaatsen ter wereld waar het sowieso hoger is? Heeft een stad als Tokyo in het dagelijks leven nog last, of gaat het leven voor zover mogelijk alweer zijn normale gang daar? Ik mis in alle berichtgeving die ik hier kan volgen wat nu praktisch, in het Japanse dagelijkse leven, de status is.
Paar verschillen met 'vroeger'. Flessenwater staat nog steeds op rantsoen - je mag per keer maar 1 fles kopen, maar dat zal binnenkort hopelijk afgelopen zijn, omdat er geen onnatuurlijke hoeveelheid radioactief jodium meer in het kraanwater zit. D'r zal wat tijd overheen gaan voordat mensen het kraanwater weer vertrouwen. Een aantal restaurants bij ons in de buurt is gesloten. Of te weinig klandizie, of te weinig aanvoer. Wij eten voorlopig thuis, Nederlands-Koreaans, dus hoe 't precies zit, weet ik niet.
Maar dat is het wel. De treinen en bussen rijden weer, er is weer voldoende benzine en de schappen bij de supermarkt liggen weer vol. Mensen zijn ook weer ontspannen, de Sakura (Cherry blossom) staat weer in bloei, dus dit weekend zal er weer mondjesmaat gefeest worden.
Wat betreft de straling: die is niet hoger dan normaal. Dat zal misschien anders worden als de wind draait, en materiaal van de reactor onze kant op wordt geblazen, zoals eerder gebeurde. De kans daar op acht ik niet groot.
[ Bericht 5% gewijzigd door Lyrebird op 08-04-2011 15:19:40 ]
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
En weer een flinke naschok (7.1M). Deze duurde langer dan een minuut. En dat terwijl we net de eerste onweersstorm van het jaar hadden. Aparte sfeer. 
[ Bericht 14% gewijzigd door Lyrebird op 11-04-2011 10:29:39 ]
[ Bericht 14% gewijzigd door Lyrebird op 11-04-2011 10:29:39 ]
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Pff.. wat een tectonisch geweld..quote:
Spannend daar, zeker
Vóór het internet dacht men dat de oorzaak van domheid een gebrek aan toegang tot informatie was. Inmiddels weten we beter.
Het is nu al minstens 5 minuten bijna constant aan het beven. Dan weer wat meer, dan weer wat minder. Dit keer ligt het epicentrum ook wat dichter bij ons.quote:
[..]
Pff.. wat een tectonisch geweld..
Spannend daar, zeker
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Jullie wonen nu x km. van het japanse Tsjernobyl. 
Zojuist / vandaag opgeschaald door de atoominstanties.
Of je daarmee blij moet zijn ?
Zojuist / vandaag opgeschaald door de atoominstanties.
Of je daarmee blij moet zijn ?
Nee, daar zijn we niet blij mee.quote:
Jullie wonen nu x km. van het japanse Tsjernobyl.
Zojuist / vandaag opgeschaald door de atoominstanties.
Of je daarmee blij moet zijn ?
Maar juist in deze omstandigheden is het belangrijk om naar de feiten te blijven kijken. Zo is de hoeveelheid straling bij ons lokaal niet anders dan normaal. De enige manier waarop wij meer gevaar kunnen lopen, is door het cosumeren van besmette producten. Daar zijn we heel (veel te?) voorzichtig mee. Via de WHO blijven we op de hoogte van wat er wel en niet gegeten kan worden, maar om helemaal safe te spelen, eten we uit mijn schoonmoeder's Koreaanse tuin.
Maar ideaal is anders. Beetje jammer, want op het werk begint alles net goed te draaien. Gisteren mijn eerste echte cursus gegeven, wat erg leuk is om te doen. Er waren maar liefst 16 studenten, maar ik weet niet hoe veel er de volgende keer op komen dagen. Vooral het groepje van electrotechniek zat me wel heel wazig aan te kijken. Ze hebben twee lessen om te zien of de cursus iets voor ze is, daarna kunnen ze kiezen of ze het vak nemen.
Verder zijn nu al mijn belangrijke projecten gefinancierd. Nadeel daarvan is dat we nu echt moeten laten zien wat we kunnen, en met de paar mensen die nu in het lab werken, zal dat moeilijk gaan. We hebben dringend meer mensen nodig. Een project dat vorige week gefinancierd is (voor 3 jaar), werkt al, dus we zitten in een ideale positie dat we snel verder kunnen bouwen, en de afstand tussen ons en de concurrentie kunnen vergroten.
Een lastig probleem blijven de aardbevingen. Op een dag heb je toch al snel 10 tot 20 kleine en 1 of 2 grote (4M of meer) aardbevingen. Alhoewel ik er tot nu toe niet zo veel last van heb gehad, begint het langzamerhand wel op m'n zenuwen te werken. Je kunt al snel voelen of het een echt zware wordt (zoals 2 dagen geleden), of dat het bij een kleintje blijft, maar toch. Daarnaast is na iedere aardbeving de vraag of de electriciteit het nog wel blijft doen, en of er nog meer schade aan de reactoren is.
Verder kijken we toch wel met gemengde gevoelens naar de zomer. Die is in Japan soieso drie keer niks (veel te warm en vochtig), maar zonder AC, waar het nu naar uit ziet vanwege gebrek aan electriciteit, wordt het helemaal afzien. Binnenkort moet ik naar de VS vanwege Greencardperikelen, dus dat haalt wat stoom van de ketel, maar veel langer dan een maand zullen we daar niet blijven.
Maar al met al is de situatie van dien aard dat ik druk op zoek ben naar iets anders. Een plek om semi-permanent of permanent naar uit te kunnen wijken, als het hier nog verder verslechtert.
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Ok.
Wijsheid bij jullie beslissing... nu tegelijkertijd je projecten beginnen te lopen.
Trouwens ? blijft de financiering bestaan bij de nieuwe econ. slechte vooruitzichten.
thx voor de update.
edit: als iemand wil (na)griezelen ??
Hier staan een aantal video's verzameld.
http://www.nrc.nl/nieuws/(...)ieuwe-tsunami-video/
[ Bericht 36% gewijzigd door AnneX op 13-04-2011 22:12:52 ]
Wijsheid bij jullie beslissing... nu tegelijkertijd je projecten beginnen te lopen.
Trouwens ? blijft de financiering bestaan bij de nieuwe econ. slechte vooruitzichten.
thx voor de update.
edit: als iemand wil (na)griezelen ??
Hier staan een aantal video's verzameld.
http://www.nrc.nl/nieuws/(...)ieuwe-tsunami-video/
[ Bericht 36% gewijzigd door AnneX op 13-04-2011 22:12:52 ]
Krantenbericht over onze provincie:
http://www.asahi.com/english/TKY201104300111.html
Een stadje in de buurt staat bekend om haar aardewerk. Je kunt je misschien voorstellen dat er daar het een en ander kapot is gevallen tijdens de aardbeving. Geen idee waarom, maar ik moest er toch om lachen.
http://www.asahi.com/english/TKY201104300111.html
Een stadje in de buurt staat bekend om haar aardewerk. Je kunt je misschien voorstellen dat er daar het een en ander kapot is gevallen tijdens de aardbeving. Geen idee waarom, maar ik moest er toch om lachen.
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Electriciteitsgebrek
Zoals misschien bekend leveren de 4 reactoren van Fukushima geen electriciteit, en ook bij andere kerncentrales zijn er problemen. Vanaf het begin is er gewaarschuwd dat hierdoor de electriciteitsvoorziening in gevaar kan komen, en wordt er door de overheid gemaand om voorzichtig met electriciteit om te gaan. Zowel consumenten als bedrijven hebben aan die oproep gehoor gegeven. Zo zijn sommige neonreclames in de steden uitgezet, en ook in verschillende winkels wordt er wat spaarzamer verlicht.
Nu de zomer er aan zit te komen (het is hier nog steeds verrassend frisjes voor de tijd van het jaar), zullen er meer mensen een beroep doen op airconditioners. Het is hier normaal in de zomer afgrijselijk warm en vochtig, en zelfs voor een nuchtere Nederlander als ik biedt de AC dan uitkomst. Maar vanuit onze universiteit is ons opgedrongen om tot september geen AC in de kantoorruimtes te gebruiken, en ook spaarzaam met licht om te gaan. De lesroosters zijn twee weken ingekort, zodat de universiteit twee weken eerder dicht kan gaan, waarmee men hoopt op electriciteitsverbruik te kunnen bezuinigen. Die redenatie snap ik niet helemaal, omdat studenten toch ergens naar toe moeten, en als ze allemaal op hun eigen kamertje een AC aanzetten, win je niets. In de labruimtes mogen we wel AC gebruiken, wat geen overbodige luxe is met zo'n $100k aan gevoelige optica die bij een beetje luchtvochtigheid corrodeert.
Een andere belangrijke bezuiniging hoopt men te halen door de WC's uit te zetten. Die zijn namelijk bijna allemaal electrisch verwarmd, en met een warme straal water kun je indien gewenst je gat afspoelen. Typische Japanse luxe waar nu een (voorlopig) einde aan lijkt te komen.
Wat dat betreft is dit gebrek aan electriciteit een eye opener voor de Japanners. Men wordt zo gedwongen om opnieuw tegen het eigen electriciteitsverbruik aan te kijken, en ook voor de industrie opent dit nieuwe markten. Zelf heb ik net een voorstel geschreven om met optische technieken onderzoek te doen aan (organische) zonnecellen. Ieder nadeel heeft zijn voordeel.
Zoals misschien bekend leveren de 4 reactoren van Fukushima geen electriciteit, en ook bij andere kerncentrales zijn er problemen. Vanaf het begin is er gewaarschuwd dat hierdoor de electriciteitsvoorziening in gevaar kan komen, en wordt er door de overheid gemaand om voorzichtig met electriciteit om te gaan. Zowel consumenten als bedrijven hebben aan die oproep gehoor gegeven. Zo zijn sommige neonreclames in de steden uitgezet, en ook in verschillende winkels wordt er wat spaarzamer verlicht.
Nu de zomer er aan zit te komen (het is hier nog steeds verrassend frisjes voor de tijd van het jaar), zullen er meer mensen een beroep doen op airconditioners. Het is hier normaal in de zomer afgrijselijk warm en vochtig, en zelfs voor een nuchtere Nederlander als ik biedt de AC dan uitkomst. Maar vanuit onze universiteit is ons opgedrongen om tot september geen AC in de kantoorruimtes te gebruiken, en ook spaarzaam met licht om te gaan. De lesroosters zijn twee weken ingekort, zodat de universiteit twee weken eerder dicht kan gaan, waarmee men hoopt op electriciteitsverbruik te kunnen bezuinigen. Die redenatie snap ik niet helemaal, omdat studenten toch ergens naar toe moeten, en als ze allemaal op hun eigen kamertje een AC aanzetten, win je niets. In de labruimtes mogen we wel AC gebruiken, wat geen overbodige luxe is met zo'n $100k aan gevoelige optica die bij een beetje luchtvochtigheid corrodeert.
Een andere belangrijke bezuiniging hoopt men te halen door de WC's uit te zetten. Die zijn namelijk bijna allemaal electrisch verwarmd, en met een warme straal water kun je indien gewenst je gat afspoelen. Typische Japanse luxe waar nu een (voorlopig) einde aan lijkt te komen.
Wat dat betreft is dit gebrek aan electriciteit een eye opener voor de Japanners. Men wordt zo gedwongen om opnieuw tegen het eigen electriciteitsverbruik aan te kijken, en ook voor de industrie opent dit nieuwe markten. Zelf heb ik net een voorstel geschreven om met optische technieken onderzoek te doen aan (organische) zonnecellen. Ieder nadeel heeft zijn voordeel.
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Klinkt wel wat drastischer dan ik voorheen las. Maar spreek je nu voornamelijk over omgeving Fukushima/waar je zelf bevindt.. want als ik elders nieuws lees zou het in Tokyo/Osaka niet zo zijn dat men dergelijke maatregelen nemen.
Deze maatregelen gelden idd voor onze omgeving (Tochigi), en collega's in Tsukuba (Ibaraki) hebben met dezelfde maatregelen te maken. Als ik het goed heb zaten we allemaal voorheen op het net van de Fukushima plant aangesloten.quote:Op dinsdag 14 juni 2011 01:10 schreef koffiegast het volgende:
Klinkt wel wat drastischer dan ik voorheen las. Maar spreek je nu voornamelijk over omgeving Fukushima/waar je zelf bevindt.. want als ik elders nieuws lees zou het in Tokyo/Osaka niet zo zijn dat men dergelijke maatregelen nemen.
Het zou me overigens niets verbazen als dit allemaal met een sisser afloopt. Er is sprake van het opnieuw in gebruik nemen van 2 afgedankte olie/gas centrales, en daarnaast hoopt men nog een aantal tijdelijke centrales in gebruik te nemen. Maar zoals een van de adviseurs van Obama al eerder zei: "Never let a crisis go to waste" - deze crisis wordt aangegrepen om mensen op hun electriciteitsverbruik te wijzen.
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Karaoke
Het is ondertussen al weer bijna een maand geleden dat we terug zijn gekomen uit de VS. Hier was het meteen weer volle bak werken. De afgelopen paar weken 6 dagen per week, en tot 12 uur per dag gewerkt. Een artikel in Nature of Science schrijft zichzelf immers niet. Tropenweken dus, en het feit dat het hier bloedheet is, en de AC maar mondjesmaat gebruikt kan worden, maakt het niet gemakkelijker.
Fukushima hangt nog steeds als een donkere wolk boven ons hoofd. Nog steeds weten we niet wat de effecten van het Japanse voedsel zijn. Berichten uit de Fukushima prefecture, die naast onze provincie ligt, zijn niet goed. De economie heeft het erg moeilijk, een aantal winkels en restaurants zijn gesloten. Dit alles heeft zo zijn weerslag op het gemoed van mevrouw Lyrebird. Normaliter een baken van optimisme, maar de afgelopen weken was daar toch een knauw in gekomen.
Je kunt gaan kniezen, maar je kunt er ook iets aan doen, en de manier om uit zo'n dipje te komen in Japan is de Karaoke bar! Dat had ik wel eens eerder gedaan, en kwam er toen achter dat ik helemaal niet kan zingen. Het bereik van mijn stem is iets van een kwart van een octaaf of zo, en er zijn maar weinig artiesten die daar rekening mee houden. Mijn echtgenote heeft een betere stem, en heeft vroeger veel gezongen, maar die is veel te ambitieus en zingt graag erg lastige up tempo liedjes, van Korean girl bands. Oh, en als je nog een reden zoekt om eens naar Zuid-Korea te gaan, google eens op Korean girl band.
Ik weet niet of je wel eens in zo'n Karaoke bar bent geweest, dus ik zal een beschrijving proberen te geven. Zo'n bar is opgedeeld in meerdere kleinere/grotere ruimtes, waar een Karaoke machine staat. In dat apparaat zitten duizenden liedjes, en ze hebben een computer of een groot boek waar je de liedjes in kunt op zoeken. Veel Japan-pop en Korean-pop, maar vaak ook een erg goede doorsnede van Westerse muziek. In Indiana (VS) ben ik ook wel eens naar een Karaoke bar geweest, met veel locals en goedkoop bier, maar daar hadden ze lang niet zo'n goede verzameling van liedjes.
Een groot deel van de tijd ben ik vaak kwijt met het zoeken van liedjes. Love me tender van Elvis doet het altijd goed, of My way van Frank Sinatra. Je kunt liedjes opzoeken op basis van de artiest/groep, of je kunt zoeken op de titel van een liedje. Erg Japans: Love me tender en Rooster (Alice in Chains) stonden onder de L op dezelfde pagina.
Jezelf een beetje voor gek zetten is niet zo gemakkelijk - daar zijn grote hoeveelheden alcohol voor nodig. Bier besteld, en toen werd me gevraagd hoe ik van plan was terug naar huis te gaan. Met de fiets natuurlijk. Wel een verschil met de VS, waar iedereen ladderzat met de auto terug naar huis gaat.
Na bijna twee uur gezongen te hebben waren onze stemmen een beetje schor geworden, en zijn we weer terug naar huis gegaan. Volgende week gaan we bowlen.
Het is ondertussen al weer bijna een maand geleden dat we terug zijn gekomen uit de VS. Hier was het meteen weer volle bak werken. De afgelopen paar weken 6 dagen per week, en tot 12 uur per dag gewerkt. Een artikel in Nature of Science schrijft zichzelf immers niet. Tropenweken dus, en het feit dat het hier bloedheet is, en de AC maar mondjesmaat gebruikt kan worden, maakt het niet gemakkelijker.
Fukushima hangt nog steeds als een donkere wolk boven ons hoofd. Nog steeds weten we niet wat de effecten van het Japanse voedsel zijn. Berichten uit de Fukushima prefecture, die naast onze provincie ligt, zijn niet goed. De economie heeft het erg moeilijk, een aantal winkels en restaurants zijn gesloten. Dit alles heeft zo zijn weerslag op het gemoed van mevrouw Lyrebird. Normaliter een baken van optimisme, maar de afgelopen weken was daar toch een knauw in gekomen.
Je kunt gaan kniezen, maar je kunt er ook iets aan doen, en de manier om uit zo'n dipje te komen in Japan is de Karaoke bar! Dat had ik wel eens eerder gedaan, en kwam er toen achter dat ik helemaal niet kan zingen. Het bereik van mijn stem is iets van een kwart van een octaaf of zo, en er zijn maar weinig artiesten die daar rekening mee houden. Mijn echtgenote heeft een betere stem, en heeft vroeger veel gezongen, maar die is veel te ambitieus en zingt graag erg lastige up tempo liedjes, van Korean girl bands. Oh, en als je nog een reden zoekt om eens naar Zuid-Korea te gaan, google eens op Korean girl band.
Ik weet niet of je wel eens in zo'n Karaoke bar bent geweest, dus ik zal een beschrijving proberen te geven. Zo'n bar is opgedeeld in meerdere kleinere/grotere ruimtes, waar een Karaoke machine staat. In dat apparaat zitten duizenden liedjes, en ze hebben een computer of een groot boek waar je de liedjes in kunt op zoeken. Veel Japan-pop en Korean-pop, maar vaak ook een erg goede doorsnede van Westerse muziek. In Indiana (VS) ben ik ook wel eens naar een Karaoke bar geweest, met veel locals en goedkoop bier, maar daar hadden ze lang niet zo'n goede verzameling van liedjes.
Een groot deel van de tijd ben ik vaak kwijt met het zoeken van liedjes. Love me tender van Elvis doet het altijd goed, of My way van Frank Sinatra. Je kunt liedjes opzoeken op basis van de artiest/groep, of je kunt zoeken op de titel van een liedje. Erg Japans: Love me tender en Rooster (Alice in Chains) stonden onder de L op dezelfde pagina.
Jezelf een beetje voor gek zetten is niet zo gemakkelijk - daar zijn grote hoeveelheden alcohol voor nodig. Bier besteld, en toen werd me gevraagd hoe ik van plan was terug naar huis te gaan. Met de fiets natuurlijk. Wel een verschil met de VS, waar iedereen ladderzat met de auto terug naar huis gaat.
Na bijna twee uur gezongen te hebben waren onze stemmen een beetje schor geworden, en zijn we weer terug naar huis gegaan. Volgende week gaan we bowlen.
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Weet niet of je Japans goed onder de knie hebt, maar hoe zit het daar nu met de berichtgeving over Fukushima? Continu fearmongering of optimistisch? Is namelijk erg irritant buiten Japan zelf. Berichten die 200,000 kanker gevallen voorspellen bijvoorbeeld vs. berichten dat er geen long term health effects worden verwacht. Ben wel benieuwd naar jouw indruk hiervan!
Mijn Japans is niet erg goed, en de berichten die ik zie zijn lastig te interpreteren. Zo werden er een tijdje geleden op TV meetgegevens van radioactiviteit in speeltuintjes getoond, maar die hielden op in de buitenwijken van Tokyo (waar ze iets hoger waren in Tokyo zelf, maar niet iets om je ongerust over te maken). Soms lijkt het wel of Japan hetzelfde is als Tokyo. Wij zitten daar net buiten, dus dat is dan wel frustrerend, want ik zou graag weten hoe hoog de waarden hier zijn.quote:
Weet niet of je Japans goed onder de knie hebt, maar hoe zit het daar nu met de berichtgeving over Fukushima? Continu fearmongering of optimistisch? Is namelijk erg irritant buiten Japan zelf. Berichten die 200,000 kanker gevallen voorspellen bijvoorbeeld vs. berichten dat er geen long term health effects worden verwacht. Ben wel benieuwd naar jouw indruk hiervan!
Zoals ik al eerder schreef, hebben we zelf gemeten, en de waarden waren wat hoger dan normaal, maar niet veel hoger. Met de tijd vervalt radioactiviteit, dus dat zit allemaal wel snor.
Het enige punt van zorg voor ons is het voedsel. Goed uitkijken wat je eet en drinkt, waar het vandaan komt. Groenten of vis uit Fukushima, Tochigi, Ibaraki of Miyagi, nee, voorlopig liever niet.
De Fukushima reactor en omgeving zijn zwaar vervuild, maar mijn indruk is dat het voor de rest van het land (op een aantal "hot spots" in de nabijheid van Fukushima) wel meevalt. Het aantal kankergevallen dat door Fukushima zal worden veroorzaakt, op basis van wat we hier hebben gemeten, schat ik laag in. Maar wie weet, is er ergens een boer zonder scrupules die kaas heeft gemaakt van besmette melk - dan kan het snel erg fout gaan.
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Problemen, problemen
Het onderzoek begint echt te vlotten: alle drie de projecten die ik bij aankomst in Japan ben gestart, zitten in een afrondende fase. We hebben er wel met man en macht aan gewerkt, en het viel echt niet mee. Toch wel een eye-opener. Ik ben van nature behoorlijk koppig en eigenwijs, maar als er twee jaar werk op het spel staat, dan ben ik blijkbaar (en gelukkig!) toch meer geneigd om naar andere mensen te luisteren.
Dit alles is niet zonder stress gebeurd. Veel dagen van meer dan 12 uur gemaakt en veel weekends gewerkt. Harder werken dan Japanners gaat niet in de koude kleren zitten. Tel daar bij op dat het weer hier van de zomer en van de winter niet zo lekker is + een kerncentrale die ontploft is, waardoor je toch op moet passen met wat je eet en drinkt (er zit nog steeds cesium in het drinkwater), en je hebt alle ingredienten om overspannen thuis te moeten zitten. Zo ver is het gelukkig net niet gekomen, alhoewel het toch wel kantje boord was.
Waarom?
Laat ik de Japanse cultuur hier maar de schuld van geven. Het grote probleem met sommige Japanners is dat ze "twee gezichten hebben". Aan de ene kant is er de altijd vriendelijke glimlach en behulpzaamheid, maar achter zo'n glimlach kan een heleboel opgekropte haat liggen. Maar uiteindelijk krijg je het allemaal wel op je bord, en dat is vanwege verschillen in taal en cultuur lastig te repareren.
Voor alle duidelijkheid: zowel studenten als ondersteunend personeel hebben zich altijd netjes gedragen. Ze weten niet altijd hoe ze met cultuurverschillen om moeten gaan, maar de wil is er wel altijd. De andere professoren zijn de grootste bron van ergernis.
Er is bijvoorbeeld een hoop jaloezie. Ik ben een relatief jonge onderzoeker, maar heb wel een hele behoorlijke staat van dienst (patenten, publicaties en wetenschappelijke presentaties). Daarmee heb ik op deze universiteit een goed betaalde functie verworven, met een groot lab en onderzoeksgeld. Dat onderzoeksgeld valt in het niets vergeleken met wat vrienden van mij in de VS van hun universiteit krijgen, maar vergeleken met de budgetten van mijn Japanse collega's is het een vetpot. Dat zet kwaad bloed. Ondertussen heb ik via onderzoeksvoorstellen geld bij de Japanse overheid en het Japanse bedrijfsleven geworven. Niet zonder gevolgen. Laatst vroeg ik aan de administratie hoe veel geld er nog over was, maar toen bleek er geen budget van de universiteit voor dit jaar te zijn. Dat was twee maanden in het nieuwe onderzoeksjaar - maar niemand had mij verteld dat er geen budget was!
Dat was het eerste probleem. Verder was het lastig om studenten te werven. Er werd altijd gezegd dat Japanse studenten te bang zouden zijn om Engels te spreken, maar dat blijkt ondertussen toch wel een 'white lie' te zijn, verzonnen om zo studenten naar andere labs te sluizen. Zeker niet alle, maar toch een flink deel van de Japanse studenten vindt het hartstikke interessant om met een buitenlandse onderzoeker te werken. Ze zien in dat dit goed is voor hun Engels, en het feit dat de eerste student in mijn groep al voordat hij zijn BS had afgesloten een baan kreeg aangeboden bij een bedrijf, is voor hun een goed teken dat ze met een opleiding in mijn vakgebied gebeiteld zitten. Daarnaast ben ik volgens de studenten 'cool', terwijl ik over sommige collega's hele nare verhalen hoor. Studenten stijf schelden, voor gek zetten, kleineren of fysiek misbruiken (slaan) komen voor. Met name studenten die niet direct in de groep passen kunnen het daardoor erg moeilijk hebben. Er zit een student van een collega ziek thuis, en het feit dat dit soort zaken daar spelen, zal er zeker wat mee te maken hebben. Ik probeer op een wat meer Westerse manier te werken, alhoewel ik wel merk dat je Japanse studenten wel wat druk moet geven, omdat ze zelf te weinig initiatief tonen.
Vanwege het gebrek aan Japanse studenten ben ik gaan netwerken bij een aantal universiteiten in binnen- en buitenland, en dat heeft na een jaar drie buitenlandse studenten opgeleverd (nummer 4 en 5 staan er goed voor). Hun opleidingen worden bijna altijd volledig door de Japanse overheid betaald, wat wel zo gemakkelijk is, en goed voor mijn budget. Ook dit zette weer kwaad bloed bij Japanse collega's, die hun net vers afgestudeerde MS studenten naar ons PhD programma zien vertrekken, of die zien dat ik zonder te adverteren hoog gekwalificeerd personeel binnenhaal. Dat ze anders naar het buitenland of de industrie zouden zijn vertrokken, als ze mij niet gekend hadden, is blijkbaar geen argument voor hen.
Afijn, drie maanden geleden is er een buitenlandse MS student op part-time basis in mijn lab begonnen. Die kerel is niet altijd even netjes, maar werkt keihard en is behoorlijk efficient. In een gedeelde labruimte werd het daardoor rommelig, maar omdat dit zich voor 100% in mijn deel afspeelde, heb ik er niet te veel aandacht aan besteed. Rommel maken is niet goed in onze tak van onderzoek, maar dit is ook iets wat studenten aan den lijve moeten ondervinden. Ze moeten zelf inzien dat het niet efficient is. En ik ben hun moeder niet. Dat schoot in het verkeerde keelgat van een van de andere professoren. Die maakte er een enorm probleem van, met hele fouten e-mails. Dat ging ik dan iedere keer weer uitpraten, maar die e-mails bleven maar komen, de ene nog fouter dan de andere, op een toon die niet waardig is tussen collega's (...you have to leave the lab space now). Wij waren toen net op een punt gekomen dat we meetresultaten hadden, dus ik heb toen nog wat respijt gevraagd, en gekregen, maar uiteindelijk had ik er zo genoeg van dat ik het zaakje opgedoekt heb.
Die collega ondanks alles een hele nette e-mail gestuurd dat hij zijn gang kon gaan, dat wij onze resultaten hadden, en toen kreeg ik een verrassend vriendelijke e-mail terug dat hij de hele gang van zaken erg spijtig vond, dat het vooral lag aan een gebrek aan communicatie van zijn kant, maar dat ik ook respect moest tonen voor zijn anciënniteit.
Fuck that, met je anciënniteit, denk ik dan.
Goed, eerst de belangrijke dingen afhandelen. Er moet nu snel heel veel gepubliceerd worden, en er staan nog bezoeken naar de VS en Europa op het programma. Ondertussen zijn we aan het kijken naar een (vakantie)huis in Zuid-Korea, om wat dichter bij familie te zijn.
In april 2012 loopt mijn contract af. Vanuit het hogere management is er al meerdere keren gevraagd om te verlengen, maar er zullen een aantal harde noten gekraakt moeten worden, voordat ik daar op in ga.
Als er nog iemand tips heeft hoe je het beste harde noten kraakt met Japanners, dan hoor ik het graag.
[ Bericht 0% gewijzigd door Lyrebird op 16-08-2011 16:02:49 ]
Het onderzoek begint echt te vlotten: alle drie de projecten die ik bij aankomst in Japan ben gestart, zitten in een afrondende fase. We hebben er wel met man en macht aan gewerkt, en het viel echt niet mee. Toch wel een eye-opener. Ik ben van nature behoorlijk koppig en eigenwijs, maar als er twee jaar werk op het spel staat, dan ben ik blijkbaar (en gelukkig!) toch meer geneigd om naar andere mensen te luisteren.
Dit alles is niet zonder stress gebeurd. Veel dagen van meer dan 12 uur gemaakt en veel weekends gewerkt. Harder werken dan Japanners gaat niet in de koude kleren zitten. Tel daar bij op dat het weer hier van de zomer en van de winter niet zo lekker is + een kerncentrale die ontploft is, waardoor je toch op moet passen met wat je eet en drinkt (er zit nog steeds cesium in het drinkwater), en je hebt alle ingredienten om overspannen thuis te moeten zitten. Zo ver is het gelukkig net niet gekomen, alhoewel het toch wel kantje boord was.
Waarom?
Laat ik de Japanse cultuur hier maar de schuld van geven. Het grote probleem met sommige Japanners is dat ze "twee gezichten hebben". Aan de ene kant is er de altijd vriendelijke glimlach en behulpzaamheid, maar achter zo'n glimlach kan een heleboel opgekropte haat liggen. Maar uiteindelijk krijg je het allemaal wel op je bord, en dat is vanwege verschillen in taal en cultuur lastig te repareren.
Voor alle duidelijkheid: zowel studenten als ondersteunend personeel hebben zich altijd netjes gedragen. Ze weten niet altijd hoe ze met cultuurverschillen om moeten gaan, maar de wil is er wel altijd. De andere professoren zijn de grootste bron van ergernis.
Er is bijvoorbeeld een hoop jaloezie. Ik ben een relatief jonge onderzoeker, maar heb wel een hele behoorlijke staat van dienst (patenten, publicaties en wetenschappelijke presentaties). Daarmee heb ik op deze universiteit een goed betaalde functie verworven, met een groot lab en onderzoeksgeld. Dat onderzoeksgeld valt in het niets vergeleken met wat vrienden van mij in de VS van hun universiteit krijgen, maar vergeleken met de budgetten van mijn Japanse collega's is het een vetpot. Dat zet kwaad bloed. Ondertussen heb ik via onderzoeksvoorstellen geld bij de Japanse overheid en het Japanse bedrijfsleven geworven. Niet zonder gevolgen. Laatst vroeg ik aan de administratie hoe veel geld er nog over was, maar toen bleek er geen budget van de universiteit voor dit jaar te zijn. Dat was twee maanden in het nieuwe onderzoeksjaar - maar niemand had mij verteld dat er geen budget was!
Dat was het eerste probleem. Verder was het lastig om studenten te werven. Er werd altijd gezegd dat Japanse studenten te bang zouden zijn om Engels te spreken, maar dat blijkt ondertussen toch wel een 'white lie' te zijn, verzonnen om zo studenten naar andere labs te sluizen. Zeker niet alle, maar toch een flink deel van de Japanse studenten vindt het hartstikke interessant om met een buitenlandse onderzoeker te werken. Ze zien in dat dit goed is voor hun Engels, en het feit dat de eerste student in mijn groep al voordat hij zijn BS had afgesloten een baan kreeg aangeboden bij een bedrijf, is voor hun een goed teken dat ze met een opleiding in mijn vakgebied gebeiteld zitten. Daarnaast ben ik volgens de studenten 'cool', terwijl ik over sommige collega's hele nare verhalen hoor. Studenten stijf schelden, voor gek zetten, kleineren of fysiek misbruiken (slaan) komen voor. Met name studenten die niet direct in de groep passen kunnen het daardoor erg moeilijk hebben. Er zit een student van een collega ziek thuis, en het feit dat dit soort zaken daar spelen, zal er zeker wat mee te maken hebben. Ik probeer op een wat meer Westerse manier te werken, alhoewel ik wel merk dat je Japanse studenten wel wat druk moet geven, omdat ze zelf te weinig initiatief tonen.
Vanwege het gebrek aan Japanse studenten ben ik gaan netwerken bij een aantal universiteiten in binnen- en buitenland, en dat heeft na een jaar drie buitenlandse studenten opgeleverd (nummer 4 en 5 staan er goed voor). Hun opleidingen worden bijna altijd volledig door de Japanse overheid betaald, wat wel zo gemakkelijk is, en goed voor mijn budget. Ook dit zette weer kwaad bloed bij Japanse collega's, die hun net vers afgestudeerde MS studenten naar ons PhD programma zien vertrekken, of die zien dat ik zonder te adverteren hoog gekwalificeerd personeel binnenhaal. Dat ze anders naar het buitenland of de industrie zouden zijn vertrokken, als ze mij niet gekend hadden, is blijkbaar geen argument voor hen.
Afijn, drie maanden geleden is er een buitenlandse MS student op part-time basis in mijn lab begonnen. Die kerel is niet altijd even netjes, maar werkt keihard en is behoorlijk efficient. In een gedeelde labruimte werd het daardoor rommelig, maar omdat dit zich voor 100% in mijn deel afspeelde, heb ik er niet te veel aandacht aan besteed. Rommel maken is niet goed in onze tak van onderzoek, maar dit is ook iets wat studenten aan den lijve moeten ondervinden. Ze moeten zelf inzien dat het niet efficient is. En ik ben hun moeder niet. Dat schoot in het verkeerde keelgat van een van de andere professoren. Die maakte er een enorm probleem van, met hele fouten e-mails. Dat ging ik dan iedere keer weer uitpraten, maar die e-mails bleven maar komen, de ene nog fouter dan de andere, op een toon die niet waardig is tussen collega's (...you have to leave the lab space now). Wij waren toen net op een punt gekomen dat we meetresultaten hadden, dus ik heb toen nog wat respijt gevraagd, en gekregen, maar uiteindelijk had ik er zo genoeg van dat ik het zaakje opgedoekt heb.
Die collega ondanks alles een hele nette e-mail gestuurd dat hij zijn gang kon gaan, dat wij onze resultaten hadden, en toen kreeg ik een verrassend vriendelijke e-mail terug dat hij de hele gang van zaken erg spijtig vond, dat het vooral lag aan een gebrek aan communicatie van zijn kant, maar dat ik ook respect moest tonen voor zijn anciënniteit.
Fuck that, met je anciënniteit, denk ik dan.
Goed, eerst de belangrijke dingen afhandelen. Er moet nu snel heel veel gepubliceerd worden, en er staan nog bezoeken naar de VS en Europa op het programma. Ondertussen zijn we aan het kijken naar een (vakantie)huis in Zuid-Korea, om wat dichter bij familie te zijn.
In april 2012 loopt mijn contract af. Vanuit het hogere management is er al meerdere keren gevraagd om te verlengen, maar er zullen een aantal harde noten gekraakt moeten worden, voordat ik daar op in ga.
Als er nog iemand tips heeft hoe je het beste harde noten kraakt met Japanners, dan hoor ik het graag.
[ Bericht 0% gewijzigd door Lyrebird op 16-08-2011 16:02:49 ]
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
anciënniteit
haha
zo dat klinkt wel vrij serieus. En ik hoor weer meer geluid over japanse studenten waarbij ik me afvraag wat studeren nou daadwerkelijk inhoudt in Japan. Toen ik een fransman sprak die vanaf zijn 18e bij een japanse uni zit, sprak ie ook dat japanners dronken doordeweeks zijn (wees vervolgens naar de paar die al op de grond lagen te braken) en dat het een eitje is.. Andere verhalen ook gehoord dat examens een grap zijn vergeleken met hier...
haha
zo dat klinkt wel vrij serieus. En ik hoor weer meer geluid over japanse studenten waarbij ik me afvraag wat studeren nou daadwerkelijk inhoudt in Japan. Toen ik een fransman sprak die vanaf zijn 18e bij een japanse uni zit, sprak ie ook dat japanners dronken doordeweeks zijn (wees vervolgens naar de paar die al op de grond lagen te braken) en dat het een eitje is.. Andere verhalen ook gehoord dat examens een grap zijn vergeleken met hier...
Er zit nogal wat variatie in de populatie. In het laatste semester had ik een MS student in de klas, met een undergraduate in electrotechniek, en die heb ik gevraagd een op-amp versterker te maken, om het signaal van een photo diode te versterken. Kon ie niet. Maar we hebben ook MS studenten die zonder problemen artikelen publiceren. Het gros zit er waarschijnlijk tussenin.quote:
En ik hoor weer meer geluid over japanse studenten waarbij ik me afvraag wat studeren nou daadwerkelijk inhoudt in Japan.
Het lijkt er een beetje op dat het Japanse universitaire systeem niet motiverend werkt. De lessen zijn erg theoretisch en iedereen die een beetje zijn best doet krijgt wel een voldoende. Het moet echt totaal anders, met een lessenpakket dat verankerd ligt in de praktijk. Maar dat kan nog wel twintig jaar duren voordat ze daar aan beginnen.
Weet je wat het ook is tegenwoordig, alhoewel studenten erg zenuwachtig doen over het wel of niet vinden van een baan, vinden ze die baan toch wel. De vergrijzing slaat hier enorm toe, en werkgevers pakken iedereen die ze te pakken kunnen krijgen. Die weten trouwens dondersgoed wat voor een vlees ze in de kuip hebben, met al die belabberde studenten, want iedereen moet een soort van toelatingsexamen doen bij een interview, waarbij wordt achterhaald wat de theoretische kennis van de studenten is.
En dat na 6 jaar op een universiteit te hebben gezeten...
[ Bericht 0% gewijzigd door Lyrebird op 17-08-2011 14:19:01 ]
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Hoewel ik nooit in Japan ben geweest, geloof ik niet dat wat je hier beschrijft veel anders is in Nederland. Ik vraag me namelijk af of de gemiddelde Nederlandse undergraduate wel zo'n op-amp versterker zou kunnen bouwen (N.B. ik ben zelf geen elektrotechnicus). In Nederland is het technisch universitair onderwijs ook erg theoretisch, hier en daar gelardeerd met wat proefjes of projecten.quote:
[..]
Er zit nogal wat variatie in de populatie. In het laatste semester had ik een MS student in de klas, met een undergraduate in electrotechniek, en die heb ik gevraagd een op-amp versterker te maken, om het signaal van een photo diode te versterken. Kon ie niet. Maar we hebben ook MS studenten die zonder problemen artikelen publiceren. Het gros zit er waarschijnlijk tussenin.
Het lijkt er een beetje op dat het Japanse universitaire systeem niet motiverend werkt. De lessen zijn erg theoretisch en iedereen die een beetje zijn best doet krijgt wel een voldoende. Het moet echt totaal anders, met een lessenpakket dat verankerd ligt in de praktijk. Maar dat kan nog wel twintig jaar duren voordat ze daar aan beginnen.
Weet je wat het ook is tegenwoordig, alhoewel studenten erg zenuwachtig doen over het wel of niet vinden van een baan, vinden ze die baan toch wel. De vergrijzing slaat hier enorm toe, en werkgevers pakken iedereen die ze te pakken kunnen krijgen. Die weten trouwens dondersgoed wat voor een vlees ze in de kuip hebben, met al die belabberde studenten, want iedereen moet een soort van toelatingsexamen doen bij een interview, waarbij wordt achterhaald wat de theoretische kennis van de studenten is.
En dat na 6 jaar op een universiteit te hebben gezeten...
Dat is ook de reden dat ik er tegen ben dat HBO's nu ook universiteitje mogen gaan spelen. We leiden al zo'n hoop theoretici op, maar daar tegenover moeten ook een heleboel goedgeschoolde practici staan. Waarschijnlijk gaat het hier ook nog heel wat jaren gaat duren voordat het kwartje valt.
Ik vind het trouwens leuk om je Japanse avonturen te lezen.
Dat noemen we dus "wa". De baas beslist.quote:Sumo-coach sloeg golfclub stuk op worstelaars
Kasugano buigt voor het bestuur van de JSA, dat hem vandaag een officiële waarschuwing gaf. © ap
De coach Kasugano heeft een waarschuwing van de Japanse sumoworstelfederatie JSA ontvangen. Hij zou drie worstelaars met een golfclub geslagen hebben.
Dat deed Kasugano (49) omdat zijn pupillen niet naar hem luisterden. De trainer wilde dat de worstelaars een kimono droegen als ze zich in het openbaar vertoonden.
Afgelopen vrijdag zouden de worstelaars in de buik en de rug geslagen zijn met een golfclub. In de trainingshal die Kasugano gebruikt, werd een golfclub met een gebroken handvat gevonden.
De drie worstelaars, onder wie de Georgiër Tochinoshin, wilden geen aanklacht indienen tegen hun trainer, omdat ze toegaven zelf fout te zitten door zijn regels te schenden. In Japan is het gebruikelijk dat sumoworstelaars zich aan strikte regels houden als ze zich in het openbaar vertonen. Hun haar dient in een knot te zitten en het dragen van traditionele gewaden is verplicht.
De in Japan zeer populaire sumosport wordt de laatste jaren geteisterd door incidenten. In februari werden tientallen worstelaars verbannen uit de sport na een gokschandaal. In 2007 werd een junior doodgeknuppeld door enkele andere worstelaars. Ze sloegen onder meer met bierflesjes op zijn hoofd. Zijn coach, die opdracht had gegeven voor het pak slaag, moest voor vijf jaar de gevangenis in.
(Redactie)
Binnenkort meer.
[ Bericht 0% gewijzigd door Lyrebird op 20-10-2011 16:59:50 ]
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Een update
De afgelopen weken zijn erg druk geweest. Onze belangrijkste conferentie van het jaar staat voor de deur, en dat betekent dat de druk erg hoog is om de beste metingen te doen. Itt andere jaren staan we er dit jaar erg goed voor.
En Japan, hoe gaat het daar dan mee? Er is sinds de aardbeving weinig veranderd. Bedrijven hebben het wel moeilijk, maar dat hadden ze het voorheen ook. Alhoewel er winkels failliet zijn, is het vaak beredruk (met name in de weekends) in onze mall. Dat we in een crisis zouden zitten, is eigenlijk niet te zien. Onderzoeksgeld van bedrijven staat wel op de tocht, maar we hebben dit jaar goed laten zien wat we kunnen, dus ik maak me niet zo'n zorgen.
Japanse hangjongeren
Die heb ik eigenlijk nog niet gezien. Tot vandaag dan. Op het station zie je 's avonds wel groepjes jongeren, maar die zijn bijna altijd aan het dansen. Dat is in Japan ontzettend populair. Ze draaien hun eigen muziek (staat nooit te hard), en ze oefenen de laatste moves. In de gymzaal van de universiteit oefenen ze ook, en het is verbazend hoe professioneel het er vaak uit ziet (dat zeg ik met het oog van een enorme beta-nerd, dus neem dat met een korreltje zout).
Maar ja, vandaag in de mall in het food court, waar je bij zo'n tien restaurants snacks en kleine maaltijden kunt halen, stond er plotseling een groepje van zo'n tien zestienjarige jongens. Niet in uniform zoals de meeste jongens en meisjes van die leeftijd (Japanse kinderen lijken altijd naar school te gaan), maar in hele foute Japanese tokki kleding. Hoe meer glitter ze aan hebben, hoe pauperiger de achtergrond. Oh, en nog fouter haar. Een kereltje had een matje samen met een vetkuif. Wat wel apart was, was dat het zo'n grote groep was, met dezelfde ongeinteresseerde houding die ik uit mijn Brabantse jeugd herkende. Zou ik dan in de Japanse equivalent van Maaskantje wonen?
De afgelopen weken zijn erg druk geweest. Onze belangrijkste conferentie van het jaar staat voor de deur, en dat betekent dat de druk erg hoog is om de beste metingen te doen. Itt andere jaren staan we er dit jaar erg goed voor.
En Japan, hoe gaat het daar dan mee? Er is sinds de aardbeving weinig veranderd. Bedrijven hebben het wel moeilijk, maar dat hadden ze het voorheen ook. Alhoewel er winkels failliet zijn, is het vaak beredruk (met name in de weekends) in onze mall. Dat we in een crisis zouden zitten, is eigenlijk niet te zien. Onderzoeksgeld van bedrijven staat wel op de tocht, maar we hebben dit jaar goed laten zien wat we kunnen, dus ik maak me niet zo'n zorgen.
Japanse hangjongeren
Die heb ik eigenlijk nog niet gezien. Tot vandaag dan. Op het station zie je 's avonds wel groepjes jongeren, maar die zijn bijna altijd aan het dansen. Dat is in Japan ontzettend populair. Ze draaien hun eigen muziek (staat nooit te hard), en ze oefenen de laatste moves. In de gymzaal van de universiteit oefenen ze ook, en het is verbazend hoe professioneel het er vaak uit ziet (dat zeg ik met het oog van een enorme beta-nerd, dus neem dat met een korreltje zout).
Maar ja, vandaag in de mall in het food court, waar je bij zo'n tien restaurants snacks en kleine maaltijden kunt halen, stond er plotseling een groepje van zo'n tien zestienjarige jongens. Niet in uniform zoals de meeste jongens en meisjes van die leeftijd (Japanse kinderen lijken altijd naar school te gaan), maar in hele foute Japanese tokki kleding. Hoe meer glitter ze aan hebben, hoe pauperiger de achtergrond. Oh, en nog fouter haar. Een kereltje had een matje samen met een vetkuif. Wat wel apart was, was dat het zo'n grote groep was, met dezelfde ongeinteresseerde houding die ik uit mijn Brabantse jeugd herkende. Zou ik dan in de Japanse equivalent van Maaskantje wonen?
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Leuk, weer een update.
Ik vind het wel een grappig fenomeen, jongeren die proberen 'ghetto' te lijken terwijl ze in een land wonen waar helemaal geen ghetto's zijn. Het opvallendste vind ik daarbij dat zulk volk vaak van het platteland komt. Denk maar aan Maaskantje, of aan Winschoten in de categorie non-fictie.
En op vakantie in Japan kreeg ik dezelfde indruk. Heb bijna alles met de stoptrein gereisd, vol met scholieren altijd. Netjes in uniform, behalve de schoenen - heel typisch. Maar één zo'n jongen maakte het helemaal bont. Die had z'n haar helemaal wild gestyled, de ene broekspijp opgerold en de andere niet, alles om er maar cool uit te zien. En waar was dat? Uiteraard bij een klein dorpje in de bergen op Shikoku.
Misschien heb je dus ook gewoon het equivalent gezien van Winschotenaren in Groningen?
[ Bericht 2% gewijzigd door #ANONIEM op 15-01-2012 14:25:09 ]
Ik vind het wel een grappig fenomeen, jongeren die proberen 'ghetto' te lijken terwijl ze in een land wonen waar helemaal geen ghetto's zijn. Het opvallendste vind ik daarbij dat zulk volk vaak van het platteland komt. Denk maar aan Maaskantje, of aan Winschoten in de categorie non-fictie.
En op vakantie in Japan kreeg ik dezelfde indruk. Heb bijna alles met de stoptrein gereisd, vol met scholieren altijd. Netjes in uniform, behalve de schoenen - heel typisch. Maar één zo'n jongen maakte het helemaal bont. Die had z'n haar helemaal wild gestyled, de ene broekspijp opgerold en de andere niet, alles om er maar cool uit te zien. En waar was dat? Uiteraard bij een klein dorpje in de bergen op Shikoku.
Misschien heb je dus ook gewoon het equivalent gezien van Winschotenaren in Groningen?
[ Bericht 2% gewijzigd door #ANONIEM op 15-01-2012 14:25:09 ]
Net uniform met gymschoenen is idd zo'n beetje het standaarduniform voor jongens (en meisjes). Nette schoenen hebben ze niet zo vaak aan.
Bij de laatste conferentie mochten twee van mijn studenten (ze zijn 22 jaar oud) een verhaal houden. De eerste deed dat in een net pak met nette schoenen, maar de andere had een pak met daaronder spierwitte Nikes. Goed zichtbaar voor de hele zaal toen hij het podium opliep. Hij bleek zijn zwarte schoenen vergeten te zijn.
Bij de laatste conferentie mochten twee van mijn studenten (ze zijn 22 jaar oud) een verhaal houden. De eerste deed dat in een net pak met nette schoenen, maar de andere had een pak met daaronder spierwitte Nikes. Goed zichtbaar voor de hele zaal toen hij het podium opliep. Hij bleek zijn zwarte schoenen vergeten te zijn.
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Een technisch verhaal
Wel een beetje technisch, maar ook voor de minder technisch georienteerden onder ons interessant, want het is puur Japans.
In ons onderzoek gebruiken we wel eens hele speciale lichtbronnen die heel erg 'wit' licht uitzenden, en dat ook nog eens met een hoog vermogen. Een tijd geleden had ik zo'n speciale lichtbron gekocht van een Japans bedrijf. Het ding ging me $7000 kosten, maar dat hadden we er wel voor over. Totdat een student me er op wees dat we in de VS eenzelfde bron voor slechts $2000 kunnen kopen. Maar de Japanse bron had ik al besteld. Eerst uitgezocht of we 'm niet konden afbestellen, maar dat zat er niet in. Toen kreeg ik een e-mail met de vraag om een speciale vergunning in te vullen. Blijkbaar zond het apparaat naast licht ook nog andere electromagnetische straling uit, wat het radioverkeer kon beinvloeden. Allemaal in het Japans natuurlijk, dus dat heb ik toen maar op het bord van de administratie geschoven.
Helaas duurde het maar voordat we die bron binnenkregen, en omdat de student die dit project moest gaan doen in tijdnood kwam, heb ik $2k uitgetrokken om de bron uit de VS te halen.
Maar ik zat nog steeds vast aan die dure Japanse bron. Kan altijd wel een project voor gevonden worden, maar efficient is anders. Totdat ik eergisteren een e-mail kreeg van het bedrijf. Ze wilden graag uitleggen wat de status van de bron was. Kwamen er twee kerels langs om de uitleg te geven. Wat bleek, er was een nieuwe ambtenaar bij het ministerie van Japanse radiozaken (of zo) aangenomen, die veel strenger was dan de oude ambtenaar, en voor dit soort bronnen moet getest worden of de radiotorens (zoals die in Nederland bij Smilde een staat/stond) geen hinder ondervinden van die bron. Blijkbaar staat er eentje op anderhalve kilometer van ons gebouw. Zo'n test moest bij het Japanse TNO door gespecialiseerd personeel worden uitegvoerd, wat klauwen vol geld ($5000) zou gaan kosten, wat door mij of het bedrijf betaald moest worden, maar daar hadden we natuurlijk geen trek in.
Het mooie is dat de importeur van het Amerikaanse apparaat hier lak aan had, en mij dat apparaat met overnight service had toegestuurd.
Wat dan heel Japans is, is dat zo'n bedrijf dat een bepaalde belofte niet na kan komen, in dit geval dus de levering van een lichtbron, dat zo'n bedrijf dan persoonlijk z'n excuses voor het ongemak komt aanbieden. Zonder dat ze er eigenlijk schuld aan hebben, want de Japanse overheid zoekt hier spijkers op laag water (0% kans dat die bron een radiotoren beinvloedt). Van binnen vond ik het natuurlijk geweldig dat ik die $7k niet op hoefde te hoesten, maar dat heb ik zo diplomatiek mogelijk proberen te verbergen.
Maar gek vinden dat de Japanse economie slecht draait, dat doe ik al lang niet meer.
Wel een beetje technisch, maar ook voor de minder technisch georienteerden onder ons interessant, want het is puur Japans.
In ons onderzoek gebruiken we wel eens hele speciale lichtbronnen die heel erg 'wit' licht uitzenden, en dat ook nog eens met een hoog vermogen. Een tijd geleden had ik zo'n speciale lichtbron gekocht van een Japans bedrijf. Het ding ging me $7000 kosten, maar dat hadden we er wel voor over. Totdat een student me er op wees dat we in de VS eenzelfde bron voor slechts $2000 kunnen kopen. Maar de Japanse bron had ik al besteld. Eerst uitgezocht of we 'm niet konden afbestellen, maar dat zat er niet in. Toen kreeg ik een e-mail met de vraag om een speciale vergunning in te vullen. Blijkbaar zond het apparaat naast licht ook nog andere electromagnetische straling uit, wat het radioverkeer kon beinvloeden. Allemaal in het Japans natuurlijk, dus dat heb ik toen maar op het bord van de administratie geschoven.
Helaas duurde het maar voordat we die bron binnenkregen, en omdat de student die dit project moest gaan doen in tijdnood kwam, heb ik $2k uitgetrokken om de bron uit de VS te halen.
Maar ik zat nog steeds vast aan die dure Japanse bron. Kan altijd wel een project voor gevonden worden, maar efficient is anders. Totdat ik eergisteren een e-mail kreeg van het bedrijf. Ze wilden graag uitleggen wat de status van de bron was. Kwamen er twee kerels langs om de uitleg te geven. Wat bleek, er was een nieuwe ambtenaar bij het ministerie van Japanse radiozaken (of zo) aangenomen, die veel strenger was dan de oude ambtenaar, en voor dit soort bronnen moet getest worden of de radiotorens (zoals die in Nederland bij Smilde een staat/stond) geen hinder ondervinden van die bron. Blijkbaar staat er eentje op anderhalve kilometer van ons gebouw. Zo'n test moest bij het Japanse TNO door gespecialiseerd personeel worden uitegvoerd, wat klauwen vol geld ($5000) zou gaan kosten, wat door mij of het bedrijf betaald moest worden, maar daar hadden we natuurlijk geen trek in.
Het mooie is dat de importeur van het Amerikaanse apparaat hier lak aan had, en mij dat apparaat met overnight service had toegestuurd.
Wat dan heel Japans is, is dat zo'n bedrijf dat een bepaalde belofte niet na kan komen, in dit geval dus de levering van een lichtbron, dat zo'n bedrijf dan persoonlijk z'n excuses voor het ongemak komt aanbieden. Zonder dat ze er eigenlijk schuld aan hebben, want de Japanse overheid zoekt hier spijkers op laag water (0% kans dat die bron een radiotoren beinvloedt). Van binnen vond ik het natuurlijk geweldig dat ik die $7k niet op hoefde te hoesten, maar dat heb ik zo diplomatiek mogelijk proberen te verbergen.
Maar gek vinden dat de Japanse economie slecht draait, dat doe ik al lang niet meer.
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Mooi verhaal. Maar aan de andere kant, er zijn maar weinig economien die wel een beetje draaien natuurlijk.
Maar aan de andere kant, er zijn maar weinig economien die wel een beetje draaien natuurlijk.
Patience is not one of my virtues, neither is memory. Or patience for that matter.
Heb zelf het Asian Studies Program gevolgd aan de Kansai Gaidai Univertsity in Osaka. Heb hier een geweldige tijd beleefd en was vooral onder de indruk hoe alles in groepsverband wordt gedaan. Alle studenten gaan om met studenten van dezelfde club of circle (sport, muziek, theater etc.) waar ze bij zitten. Niet alleen op de universiteit zelf, maar ook er buiten met dagjes weg, bbq's, drinkavonden (karaoke!).
Ik heb eigenlijk sinds ik daar was altijd al voor een jaar of 2 terug willen gaan, maar een Japans werk visum krijgen is erg lastig. Sowieso maak je het meeste kans als buitenlander, wanneer ga je gaat voor een ALT positie om Engels te leren. Voor ons Nederlanders is dit wat minder, aangezien de voorkeur vaak uitgaat naar de natives. Zelfs Zuid-Afrikanen zijn meer gewenst dan de Nederlanders. Daarom hoop ik nu gewoon een mooi internationaal bedrijf te vinden hier in Nederland om dan in de toekomst voor een paar jaar uitgezonden te worden. Ik heb al contact gehad met Unilever Japan maar dat is uiteindelijk vast gelopen.
Ik heb eigenlijk sinds ik daar was altijd al voor een jaar of 2 terug willen gaan, maar een Japans werk visum krijgen is erg lastig. Sowieso maak je het meeste kans als buitenlander, wanneer ga je gaat voor een ALT positie om Engels te leren. Voor ons Nederlanders is dit wat minder, aangezien de voorkeur vaak uitgaat naar de natives. Zelfs Zuid-Afrikanen zijn meer gewenst dan de Nederlanders. Daarom hoop ik nu gewoon een mooi internationaal bedrijf te vinden hier in Nederland om dan in de toekomst voor een paar jaar uitgezonden te worden. Ik heb al contact gehad met Unilever Japan maar dat is uiteindelijk vast gelopen.
Hoe vond je het niveau van het lesprogramma?quote:
Heb zelf het Asian Studies Program gevolgd aan de Kansai Gaidai Univertsity in Osaka. Heb hier een geweldige tijd beleefd en was vooral onder de indruk hoe alles in groepsverband wordt gedaan. Alle studenten gaan om met studenten van dezelfde club of circle (sport, muziek, theater etc.) waar ze bij zitten. Niet alleen op de universiteit zelf, maar ook er buiten met dagjes weg, bbq's, drinkavonden (karaoke!).
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
In de ochtend werden de Japanse lessen gegeven, wat verdeeld was in Reading & Writing (waar je vooral de nieuwe kanji leerde en het lezen) en Spoken Japanese. Ik vond de Japanse lessen erg sterk en ze werden gegeven door Japanse docenten die ook in Amerika een paar jaar les hebben gegeven. Daarnaast was het erg fijn dat alles was opgedeeld in kleine klasjes (rond de 10 man) zodat iedereen genoeg aandacht kreeg. Ik was nog beginnend met het Japans dus wij maakten gebruik van de Genki lesboeken die ik erg prettig vind.quote:
[..]
Hoe vond je het niveau van het lesprogramma?
Daarnaast had je in de middag ander soort vakken, waar ik vooral economische vakken volgde. Deze groepen waren een stuk groter en werd ook gevolgd door Japanse studenten die zich voorbereidden om zelf naar het buitenland te gaan. Waren zo goed als allemaal Amerikaanse docenten en de vakken waren dood simpel. Ik deed amper wat en had voor al mijn vakken A's gehaald. Voor de Japanse lessen maakte ik wel elke dag huiswerk, maar dat vond ik ook leuk. Had voor mijn Japanse vakken trouwens ook allemaal A's en kan bevestigen dat het niveau veel lager is dan in Nederland.
Maar sowieso heb ik gehoord dat het in Japan het zwaarste is op de middelbare school, om vervolgens op een goede universiteit te komen.
Grijze golf
Nee, geen autootje van Duitse makelij, maar een golf aan oude grijze mannen, waarvan er steeds meer op onze universiteit te vinden zijn.
Het hoofd van onze afdeling is een 65-jarige Japanner. Die zou dit jaar met pensioen gaan, en dan zou Lyrebird zijn academische positie over gaan nemen (nee, geen hoofd van de afdeling, dat zal in Japan niet zo snel gebeuren met een buitenlander, vooral niet zo'n eigenwijze als Lyrebird, maar een permanente academische positie). Dat was al meer dan een jaar beloofd, totdat op onverklaarbare wijze het hoofd van de afdeling zijn contract met 3 jaar verlengd zag worden. De uitleg was dat de universiteit hem hard nodig had. Maar wat blijkt, hij had een aanvraag ingediend voor meer onderzoeksgeld bij de Japanse overheid, en die aanvraag was gehonoreerd, en daardoor kon de universiteit niet om hem heen.
Ondertussen hadden ze ook nog eens 3 ouwe knarren ingehuurd, die een paar dagen per week op ons instituut rondlopen. Er is blijkbaar een boel geld beschikbaar gesteld door de overheid om oudere werknemers in dienst te houden. Na hun pensioen kunnen ze een paar dagen in de week iets doen waar ze zelf zin in hebben. Wat blijkt: ze doen wat ze al 40 jaar doen. Kijk, voor een jonge onderzoeker is het altijd lastig om je eigen niche te vinden. Daar ben je een paar jaar mee kwijt, totdat je ergens echt goed in bent, en dat kun je dan een jaar of 5 of 10 uitmelken, totdat het echt op is, en dan zul je je weer ergens anders in moeten verdiepen (jezelf heruitvinden), om daar dan echt goed in te worden. Maar in Japan werkt dat allemaal wat anders, want daar worden onderzoekers beschermd door het systeem. Zelfs als je een belabberde onderzoeker bent, dan rolt er zo nu en dan wat onderzoeksgeld jouw kant op, zodat je verder kunt klooien. Dat komt het niveau van het onderzoek niet ten goede, maar daar waar normaal een pensioen een einde maakt aan al het geklooi, is daar hier geen sprake meer van.
Om nu een compleet beeld te schetsen: ons instituut heeft 3 echte professoren, die onderzoek doen en lesgeven, waarvan er dus eentje met pensioen zou moeten gaan. Daarnaast hebben ze een verdwaalde buitenlandse onderzoeker (ikke), en 3 gepensioneerde onderzoekers. Maar de koek is nog niet op. In de komende twee maanden komen daar nog 3 gepensioneerde onderzoekers bij, zodat er meer gepensioneerde onderzoekers zijn, dan dat er 'echte' onderzoekers zijn. Vervelender: die ouwe mannen die willen ook een kantoor, een lab en studenten. Dat is allemaal leuk en aardig, maar je moet natuurlijk wel wat te bieden hebben. Ik bedoel, er lopen ook nog andere onderzoekers rond, die wel publiceren, die wel naar buitenlandse conferenties gaan, die wel geregeld onderzoeksgeld binnenhalen. Met ineminemutten kom je er dan niet als je labruimte en studenten gaat verdelen.
Nee, geen autootje van Duitse makelij, maar een golf aan oude grijze mannen, waarvan er steeds meer op onze universiteit te vinden zijn.
Het hoofd van onze afdeling is een 65-jarige Japanner. Die zou dit jaar met pensioen gaan, en dan zou Lyrebird zijn academische positie over gaan nemen (nee, geen hoofd van de afdeling, dat zal in Japan niet zo snel gebeuren met een buitenlander, vooral niet zo'n eigenwijze als Lyrebird, maar een permanente academische positie). Dat was al meer dan een jaar beloofd, totdat op onverklaarbare wijze het hoofd van de afdeling zijn contract met 3 jaar verlengd zag worden. De uitleg was dat de universiteit hem hard nodig had. Maar wat blijkt, hij had een aanvraag ingediend voor meer onderzoeksgeld bij de Japanse overheid, en die aanvraag was gehonoreerd, en daardoor kon de universiteit niet om hem heen.
Ondertussen hadden ze ook nog eens 3 ouwe knarren ingehuurd, die een paar dagen per week op ons instituut rondlopen. Er is blijkbaar een boel geld beschikbaar gesteld door de overheid om oudere werknemers in dienst te houden. Na hun pensioen kunnen ze een paar dagen in de week iets doen waar ze zelf zin in hebben. Wat blijkt: ze doen wat ze al 40 jaar doen. Kijk, voor een jonge onderzoeker is het altijd lastig om je eigen niche te vinden. Daar ben je een paar jaar mee kwijt, totdat je ergens echt goed in bent, en dat kun je dan een jaar of 5 of 10 uitmelken, totdat het echt op is, en dan zul je je weer ergens anders in moeten verdiepen (jezelf heruitvinden), om daar dan echt goed in te worden. Maar in Japan werkt dat allemaal wat anders, want daar worden onderzoekers beschermd door het systeem. Zelfs als je een belabberde onderzoeker bent, dan rolt er zo nu en dan wat onderzoeksgeld jouw kant op, zodat je verder kunt klooien. Dat komt het niveau van het onderzoek niet ten goede, maar daar waar normaal een pensioen een einde maakt aan al het geklooi, is daar hier geen sprake meer van.
Om nu een compleet beeld te schetsen: ons instituut heeft 3 echte professoren, die onderzoek doen en lesgeven, waarvan er dus eentje met pensioen zou moeten gaan. Daarnaast hebben ze een verdwaalde buitenlandse onderzoeker (ikke), en 3 gepensioneerde onderzoekers. Maar de koek is nog niet op. In de komende twee maanden komen daar nog 3 gepensioneerde onderzoekers bij, zodat er meer gepensioneerde onderzoekers zijn, dan dat er 'echte' onderzoekers zijn. Vervelender: die ouwe mannen die willen ook een kantoor, een lab en studenten. Dat is allemaal leuk en aardig, maar je moet natuurlijk wel wat te bieden hebben. Ik bedoel, er lopen ook nog andere onderzoekers rond, die wel publiceren, die wel naar buitenlandse conferenties gaan, die wel geregeld onderzoeksgeld binnenhalen. Met ineminemutten kom je er dan niet als je labruimte en studenten gaat verdelen.
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Kawaii: petjes en paraplu's
Dit stukje gaat over iets dat erg kawaii (cute, schattig) is. En dat zijn Japanse kinderen, met name de kleuters. Alhoewel Japan enorm snel vergrijsd, worden er absoluut gezien nog heel erg veel kinderen geboren, en wij wonen in een kinderrijke omgeving. Onze universiteit staat in een buurt met heel erg veel lagere- en middelbare scholen, en de kans is groot om kinderen op weg van huis naar school, van school naar huis, van school naar sport- of muziekles of gewoon spelend op straat te zien.
's Morgens vroeg als ik naar de universiteit fiets, dan kom ik langs een lagere school waar meestal de kleuters buiten in de zandbak aan het spelen zijn. Die hebben allemaal een rood petje op. De jongens hebben een blauw overhemd/schort over hun kleren aan, en de meisjes een roze. Blijkbaar is het erg belangrijk dat iedereen hetzelfde eruitziet. Dat zie je eigenlijk op alle scholen: kinderen zijn bijna altijd in uniform. Als we 's middags naar de mall gaan, dan lopen die kleuters vaak met z'n allen naar huis, daarbij geholpen door (erg leuke oversteek)moeders. Je kunt precies zien van welke school die kleuters zijn, want afhankelijk van de school hebben ze een ander petje of mutsje op. Een soort van zeemanspet (jongens) zie je veel bij ons in de buurt. De meisjes van die school hebben een grijs mutsje. Vandaag regende het, en toen hadden al die kleuters felgekleurde paraplu's. Flinke paraplu's met daaronder kleine mensjes met zeemanspetten en mutsjes. Super-kawaii, kan het niet anders verwoorden.
Japanners zijn allemaal uitermate beleefd en hebben veel respect voor elkaar. Dat is een van de redenen dat ik zo graag in Japan leef. Kinderen krijgen dat al heel vroeg mee, dat respect belangrijk is, en kinderen gedragen zich bijna altijd voorbeeldig. Sommige peuters hebben dat nog niet meegekregen. Ik heb het idee dat sommige (heel jonge of juist heel oude) ouders niet meer weten hoe ze kinderen op moeten voeden. Het komt steeds vaker voor dat peuters de zaak op stelten zetten in openbare gelegenheden. Gisteren bij de MacDonalds was het weer raak. Een kereltje dat al een tijdje heel vervelend overal aan ging hangen en overal doorheen rende (heel normaal in Nederland, minder normaal in Japan), zette het op een krijsen toen ma het speeltje dat hij wilde hebben, niet kocht. Not kawaii at all. Hoe lang zal het duren voordat we hier Nederlandse toestanden hebben?
Dit stukje gaat over iets dat erg kawaii (cute, schattig) is. En dat zijn Japanse kinderen, met name de kleuters. Alhoewel Japan enorm snel vergrijsd, worden er absoluut gezien nog heel erg veel kinderen geboren, en wij wonen in een kinderrijke omgeving. Onze universiteit staat in een buurt met heel erg veel lagere- en middelbare scholen, en de kans is groot om kinderen op weg van huis naar school, van school naar huis, van school naar sport- of muziekles of gewoon spelend op straat te zien.
's Morgens vroeg als ik naar de universiteit fiets, dan kom ik langs een lagere school waar meestal de kleuters buiten in de zandbak aan het spelen zijn. Die hebben allemaal een rood petje op. De jongens hebben een blauw overhemd/schort over hun kleren aan, en de meisjes een roze. Blijkbaar is het erg belangrijk dat iedereen hetzelfde eruitziet. Dat zie je eigenlijk op alle scholen: kinderen zijn bijna altijd in uniform. Als we 's middags naar de mall gaan, dan lopen die kleuters vaak met z'n allen naar huis, daarbij geholpen door (erg leuke oversteek)moeders. Je kunt precies zien van welke school die kleuters zijn, want afhankelijk van de school hebben ze een ander petje of mutsje op. Een soort van zeemanspet (jongens) zie je veel bij ons in de buurt. De meisjes van die school hebben een grijs mutsje. Vandaag regende het, en toen hadden al die kleuters felgekleurde paraplu's. Flinke paraplu's met daaronder kleine mensjes met zeemanspetten en mutsjes. Super-kawaii, kan het niet anders verwoorden.
Japanners zijn allemaal uitermate beleefd en hebben veel respect voor elkaar. Dat is een van de redenen dat ik zo graag in Japan leef. Kinderen krijgen dat al heel vroeg mee, dat respect belangrijk is, en kinderen gedragen zich bijna altijd voorbeeldig. Sommige peuters hebben dat nog niet meegekregen. Ik heb het idee dat sommige (heel jonge of juist heel oude) ouders niet meer weten hoe ze kinderen op moeten voeden. Het komt steeds vaker voor dat peuters de zaak op stelten zetten in openbare gelegenheden. Gisteren bij de MacDonalds was het weer raak. Een kereltje dat al een tijdje heel vervelend overal aan ging hangen en overal doorheen rende (heel normaal in Nederland, minder normaal in Japan), zette het op een krijsen toen ma het speeltje dat hij wilde hebben, niet kocht. Not kawaii at all. Hoe lang zal het duren voordat we hier Nederlandse toestanden hebben?
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Stil zijn, nasaal praten, schreeuwen en handenschudden
Japanners zijn eigenlijk best stil. Als je wel eens op een trein- of metrostation in bijvoorbeeld Tokyo bent geweest, waar op ieder moment van de dag duizenden mensen voorbijlopen zonder een woord te wisselen, dan snap je waar ik het over heb. Het enige wat je hoort zijn voetstappen. Soms zit ik in een overvolle coupe zonder minutenlang ook maar iemand te horen. Wat daarbij helpt, is dat het niet is toegestaan om in een trein te bellen. Stiltecoupees? Hebben ze hier niet, maar het is wel stil. Net alsof je in een volle lift staat. Maar dat dan een uur lang.
Ik vind het wel wat hebben, want ik heb het helemaal niet op lawaai. Als ik nog eens iets zou mogen uitvinden en realiseren, dan zou het een volledig luidsprekervrij vliegveld/vliegtuig zijn, waar alle aankondigingen op beeldschermen worden aangegeven. Ik heb het soieso niet op luidsprekers. Vaak zijn de boodschappen die over luidsprekers worden gezonden voor de minder begaafden onder ons, die bijvoorbeeld niet snappen dat je niet op een vliegveld mag roken. Wat mij betreft worden mensen die zo dom zijn, dat ze toch een peuk opsteken op een vliegveld levenslang van vliegvelden verbannen. Waarom altijd de goeden onder ons straffen? Afijn, ik dwaal af.
Zoals de titel van dit stukje al aangeeft, staat nasaal praten iets hoger op de ladder, boven stil zijn. Japanners die in de detailhandel werken, hebben de neiging om enorm nasaal te praten. Daar word je als buitenstaander al snel heel erg melig van. Ik heb het er wel eens eerder over gehad: als je hier een winkel of een kapper binnen loopt, dan word je verwelkomd met een vaak nasaal irasshaimase. Of beter een nasaal IRASSHAIMASE!!! Die mensen die roepen dat de hele dag, en die hebben geen flauw benul meer wat ze roepen (kies zelf een woord, bijvoorbeeld FOK-forum, herhaal het 1000 keer en je vraagt je af of je nog wel Nederlands spreekt). Wat er dan kan gebeuren, is dat zo'n woord heel erg wordt uitgerekt. Als in irasshaimaseeeeeeeiiiiiiiiiiiii. Heel erg lang, zodat je als toehoorder je lachen niet kunt inhouden. Bij de 105 yen store (bijna alles 105 yen (1 euro)) lopen er een paar rond die zodra ze iemand zien irasshaimase roepen, en die roepen dat dus echt om de 20 seconden. En dat de hele dag lang, en ook heel uitgerekt, zo nasaal mogelijk.
Stapje verder op de ladder: schreeuwen. Als je tot hier bent gekomen, dan verwacht je misschien dat ik een bloedhekel aan schreeuwerds heb. Klopt. Kijk, de zanger van de Deftones die mag van mij best schreeuwen, daar kan ik zelfs van genieten, maar normale schreeuwerds, nee liever niet. In een beetje Japanse horecagelegenheid (restaurant, bar) lopen altijd schreeuwerds rond. Mensen die IRASSHAIMASE schreeuwen zodra je daar als klant binnenkomt, en ARRIGATO GOZAIMASU schreeuwen als je weggaat. We hebben een restaurant in de buurt gevonden, waar het goed eten is, maar waar een ober rondloopt die heel vervelend schreeuwt. Als die ober nou een stem had waarmee hij een ferm IRASSHAIMASE zou roepen, ja, daar zou ik wel respect voor hebben. Maar in dit geval gaat het om een werkstudent die eigenlijk geen schreeuwstem heeft, en dan met overslaande stem irasshaimase gaat lopen roepen bij binnenkomst van een klant. En dat dan ook heel erg hard. Ik krijg altijd het gevoel dat hij dat roepen meer doet voor zijn collega's. Kijk mij eens goed roepen. Andersom komt het wel eens voor dat er in een bar bijvoorbeeld een aantal mensen werken die het schreeuwen wel onder controle hebben. Dat schreeuwen gebeurt dan in stijl, soms in een koortje, zodat het eigenlijk best leuk is om te horen. Misschien moet die werkstudent maar goed oefenen.
Het oefenen brengt me op handenschudden. Daar moet ik het ook wel eens over gehad hebben. Japanners kunnen echt geen handenschudden. Onder elkaar doen ze dat ook niet. Dan wordt er netjes gebogen. Maar tegenover buitenlanders weten ze dat het normaal is om handen te schudden bij een introductie, maar dat gebeurt zonder al te veel enthousiasme. Je krijgt dan een hele vieze slappe hand. Niet vies als in naar de WC gaan zonder je handen te wassen, maar vies als in dat die hand zo slap is, dat je je vies voelt als je de hand drukt. Japanse studenten die mijn Engelse conversatielessen gevolgd hebben, leer ik altijd een stevige hand te geven. Maar ze hebben er helemaal niets mee. Het is iets dat het ene oor in gaat, en het andere oor uit. Net als Japanse namen bij mij.
Japanners zijn eigenlijk best stil. Als je wel eens op een trein- of metrostation in bijvoorbeeld Tokyo bent geweest, waar op ieder moment van de dag duizenden mensen voorbijlopen zonder een woord te wisselen, dan snap je waar ik het over heb. Het enige wat je hoort zijn voetstappen. Soms zit ik in een overvolle coupe zonder minutenlang ook maar iemand te horen. Wat daarbij helpt, is dat het niet is toegestaan om in een trein te bellen. Stiltecoupees? Hebben ze hier niet, maar het is wel stil. Net alsof je in een volle lift staat. Maar dat dan een uur lang.
Ik vind het wel wat hebben, want ik heb het helemaal niet op lawaai. Als ik nog eens iets zou mogen uitvinden en realiseren, dan zou het een volledig luidsprekervrij vliegveld/vliegtuig zijn, waar alle aankondigingen op beeldschermen worden aangegeven. Ik heb het soieso niet op luidsprekers. Vaak zijn de boodschappen die over luidsprekers worden gezonden voor de minder begaafden onder ons, die bijvoorbeeld niet snappen dat je niet op een vliegveld mag roken. Wat mij betreft worden mensen die zo dom zijn, dat ze toch een peuk opsteken op een vliegveld levenslang van vliegvelden verbannen. Waarom altijd de goeden onder ons straffen? Afijn, ik dwaal af.
Zoals de titel van dit stukje al aangeeft, staat nasaal praten iets hoger op de ladder, boven stil zijn. Japanners die in de detailhandel werken, hebben de neiging om enorm nasaal te praten. Daar word je als buitenstaander al snel heel erg melig van. Ik heb het er wel eens eerder over gehad: als je hier een winkel of een kapper binnen loopt, dan word je verwelkomd met een vaak nasaal irasshaimase. Of beter een nasaal IRASSHAIMASE!!! Die mensen die roepen dat de hele dag, en die hebben geen flauw benul meer wat ze roepen (kies zelf een woord, bijvoorbeeld FOK-forum, herhaal het 1000 keer en je vraagt je af of je nog wel Nederlands spreekt). Wat er dan kan gebeuren, is dat zo'n woord heel erg wordt uitgerekt. Als in irasshaimaseeeeeeeiiiiiiiiiiiii. Heel erg lang, zodat je als toehoorder je lachen niet kunt inhouden. Bij de 105 yen store (bijna alles 105 yen (1 euro)) lopen er een paar rond die zodra ze iemand zien irasshaimase roepen, en die roepen dat dus echt om de 20 seconden. En dat de hele dag lang, en ook heel uitgerekt, zo nasaal mogelijk.
Stapje verder op de ladder: schreeuwen. Als je tot hier bent gekomen, dan verwacht je misschien dat ik een bloedhekel aan schreeuwerds heb. Klopt. Kijk, de zanger van de Deftones die mag van mij best schreeuwen, daar kan ik zelfs van genieten, maar normale schreeuwerds, nee liever niet. In een beetje Japanse horecagelegenheid (restaurant, bar) lopen altijd schreeuwerds rond. Mensen die IRASSHAIMASE schreeuwen zodra je daar als klant binnenkomt, en ARRIGATO GOZAIMASU schreeuwen als je weggaat. We hebben een restaurant in de buurt gevonden, waar het goed eten is, maar waar een ober rondloopt die heel vervelend schreeuwt. Als die ober nou een stem had waarmee hij een ferm IRASSHAIMASE zou roepen, ja, daar zou ik wel respect voor hebben. Maar in dit geval gaat het om een werkstudent die eigenlijk geen schreeuwstem heeft, en dan met overslaande stem irasshaimase gaat lopen roepen bij binnenkomst van een klant. En dat dan ook heel erg hard. Ik krijg altijd het gevoel dat hij dat roepen meer doet voor zijn collega's. Kijk mij eens goed roepen. Andersom komt het wel eens voor dat er in een bar bijvoorbeeld een aantal mensen werken die het schreeuwen wel onder controle hebben. Dat schreeuwen gebeurt dan in stijl, soms in een koortje, zodat het eigenlijk best leuk is om te horen. Misschien moet die werkstudent maar goed oefenen.
Het oefenen brengt me op handenschudden. Daar moet ik het ook wel eens over gehad hebben. Japanners kunnen echt geen handenschudden. Onder elkaar doen ze dat ook niet. Dan wordt er netjes gebogen. Maar tegenover buitenlanders weten ze dat het normaal is om handen te schudden bij een introductie, maar dat gebeurt zonder al te veel enthousiasme. Je krijgt dan een hele vieze slappe hand. Niet vies als in naar de WC gaan zonder je handen te wassen, maar vies als in dat die hand zo slap is, dat je je vies voelt als je de hand drukt. Japanse studenten die mijn Engelse conversatielessen gevolgd hebben, leer ik altijd een stevige hand te geven. Maar ze hebben er helemaal niets mee. Het is iets dat het ene oor in gaat, en het andere oor uit. Net als Japanse namen bij mij.
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Yvonne riep ergens: [b]Static is gewoon Static, je leeft met hem of niet.
Geen verborgen agenda's, trouw, grote muil, lief hartje, bang voor bloed, scheld FA's graag uit voor lul.[/b]
Geen verborgen agenda's, trouw, grote muil, lief hartje, bang voor bloed, scheld FA's graag uit voor lul.[/b]
Huizen, rokjes en gebitten
Als ik het over huizen in Japan heb, denk je dan aan dit?
Of denk je dan aan dit of dit?
In Japan is esthetiek belangrijk. Mensen vinden het belangrijk om er zelf goed uit te zien, de bouwstijl voor huizen en (overheids)gebouwen kan erg mooi zijn (bij mij in de buurt staan prachtige kasten van huizen, alhoewel wij zelf in een miscuul appartement wonen). Het gebouw waarin wij werken, is heel apart (foto 's nachts gemaakt door een van onze studenten met groothoeklens):
Kortom, er is veel moois te zien in Japan.
Helaas is ~90% van hetgeen er in Japan gebouwd is, niet om aan te zien. Het ziet er eigenlijk bijna altijd zo uit als in de Google maps plaatjes (kun je zelf gemakkelijk nagaan). Net alsof je door een slum heenloopt.
Ik kan dat niet helemaal rijmen. Een land waarin mooie dingen zo centraal staan, pleurt onooglijke gebouwen neer alsof het niets is. Dit geldt bijvoorbeeld ook voor het gemiddelde hotel in Japan. Met name de hotels voor Japanse dagjesmensen en toeristen, die zien er vaak niet uit. In zo'n hotel heb je bijvoorbeeld geen bedden. Je krijgt een kamer met een tafeltje er in. Met een beetje geluk heb je dan je eigen badkamer. Met je hele gezin ga je daar dan gezellig op de grond (mat) zitten. Als het tijd is om te gaan pitten, dan worden er wat slaapmatjes uit de kast getrokken, en dan kun je op dat matje gaan slapen.
In dat soort hotels zit het ontbijt vaak bij de prijs inbegrepen (de Zuid-Koreanen hier herkennen dat misschien ook). Dan ga je met z'n allen naar een enorme hal om je ontbijt naar binnen te werken. Maar alles is verschoten, veel dingen zijn stuk en met plakband aan elkaar geplakt. Het eten is dan best ok, daar niet van, maar de ambiance laat te wensen over.
Ambiance, Japanners geven er eigenlijk bar weinig om. Esthetiek, misschien, maar ambiance... Nee, daar geven ze geen cent voor.
Dezelfde vreemde logica zie je ook bij de vaak erg leuk geklede dames in Japan. Leuke rokjes, lange kousen, sexy laarzen of hoge hakjes. Je moet echt een ijskonijn zijn om daar als man niet door van slag te raken. En ze dragen dat spul overal. Zo ga je met Oud en Nieuw naar de tempel, en daar zie je dames met nano-rokjes, blote benen en hakken rondlopen. Terwijl het vriest! Zoals ik het hier beschrijf, doet het misschien vermoeden alsof het een hoerenbuurt betreft, maar het is mode met smaak. Misschien op het randje, maar het heeft wel wat.
Maar als je toevallig in gesprek raakt met een van die dames, dan schrik je je meteen een beroerte zodra ze hun mond open doen. Japanners en gebitten - het gaat niet samen. Ok, er zijn natuurlijk best Japanners met mooie tanden, maar er lopen er ook heel veel rond waarbij het gebit er niet uitziet. Net alsof je in het VK bent.
Ondanks dat Japan een uitermate homogeen land is, waar men zichzelf het liefst laat oplossen in de massa, is het een land van vreemde uitersten.
[ Bericht 0% gewijzigd door Lyrebird op 22-02-2012 07:53:44 ]
Als ik het over huizen in Japan heb, denk je dan aan dit?
Of denk je dan aan dit of dit?
In Japan is esthetiek belangrijk. Mensen vinden het belangrijk om er zelf goed uit te zien, de bouwstijl voor huizen en (overheids)gebouwen kan erg mooi zijn (bij mij in de buurt staan prachtige kasten van huizen, alhoewel wij zelf in een miscuul appartement wonen). Het gebouw waarin wij werken, is heel apart (foto 's nachts gemaakt door een van onze studenten met groothoeklens):
Kortom, er is veel moois te zien in Japan.
Helaas is ~90% van hetgeen er in Japan gebouwd is, niet om aan te zien. Het ziet er eigenlijk bijna altijd zo uit als in de Google maps plaatjes (kun je zelf gemakkelijk nagaan). Net alsof je door een slum heenloopt.
Ik kan dat niet helemaal rijmen. Een land waarin mooie dingen zo centraal staan, pleurt onooglijke gebouwen neer alsof het niets is. Dit geldt bijvoorbeeld ook voor het gemiddelde hotel in Japan. Met name de hotels voor Japanse dagjesmensen en toeristen, die zien er vaak niet uit. In zo'n hotel heb je bijvoorbeeld geen bedden. Je krijgt een kamer met een tafeltje er in. Met een beetje geluk heb je dan je eigen badkamer. Met je hele gezin ga je daar dan gezellig op de grond (mat) zitten. Als het tijd is om te gaan pitten, dan worden er wat slaapmatjes uit de kast getrokken, en dan kun je op dat matje gaan slapen.
In dat soort hotels zit het ontbijt vaak bij de prijs inbegrepen (de Zuid-Koreanen hier herkennen dat misschien ook). Dan ga je met z'n allen naar een enorme hal om je ontbijt naar binnen te werken. Maar alles is verschoten, veel dingen zijn stuk en met plakband aan elkaar geplakt. Het eten is dan best ok, daar niet van, maar de ambiance laat te wensen over.
Ambiance, Japanners geven er eigenlijk bar weinig om. Esthetiek, misschien, maar ambiance... Nee, daar geven ze geen cent voor.
Dezelfde vreemde logica zie je ook bij de vaak erg leuk geklede dames in Japan. Leuke rokjes, lange kousen, sexy laarzen of hoge hakjes. Je moet echt een ijskonijn zijn om daar als man niet door van slag te raken. En ze dragen dat spul overal. Zo ga je met Oud en Nieuw naar de tempel, en daar zie je dames met nano-rokjes, blote benen en hakken rondlopen. Terwijl het vriest! Zoals ik het hier beschrijf, doet het misschien vermoeden alsof het een hoerenbuurt betreft, maar het is mode met smaak. Misschien op het randje, maar het heeft wel wat.
Maar als je toevallig in gesprek raakt met een van die dames, dan schrik je je meteen een beroerte zodra ze hun mond open doen. Japanners en gebitten - het gaat niet samen. Ok, er zijn natuurlijk best Japanners met mooie tanden, maar er lopen er ook heel veel rond waarbij het gebit er niet uitziet. Net alsof je in het VK bent.
Ondanks dat Japan een uitermate homogeen land is, waar men zichzelf het liefst laat oplossen in de massa, is het een land van vreemde uitersten.
[ Bericht 0% gewijzigd door Lyrebird op 22-02-2012 07:53:44 ]
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Geweldige teksten, lyrebird! Dat van het handje schudden had ik opgelost door ze een doktershandje te geven, kwam goed over.
Je kritiek op die traditionele Japanse hotels snap ik niet helemaal. Zij hebben daar nou eenmaal een andere traditie, dan kun je het ontbreken van een westerse-stijl bed toch niet meteen een gebrek aan ambiance noemen? Ik vind die traditionele kamers (met de matten op de vloer, met houten inbouwkasten, met traditionele schuifdeuren en -ramen en met zo'n lamp met een trektouwtje die op drie standen kan) juist een stuk meer authenticiteit en ambiance uitstralen dan een kil business-hotel.
Maar de lelijkheid van veel gebouwen is wel opvallend ja. Misschien dat het ermee te maken heeft, dat het lastig is om met een traditionele architectuur grote, stedelijke gebouwen te ontwerpen die aardbevingsbestendig zijn?
Wat ik in Japan wel heel opvallend vond, is dat van binnen de ramen meestal zijn afgedekt met zo'n traditioneel schuifpaneel, zoals dit. Blijkbaar vinden de Japanners hun eigen steden ook spuuglelijk en willen ze thuis niet met een lelijk uitzicht geconfronteerd worden?
Maar de lelijkheid van veel gebouwen is wel opvallend ja. Misschien dat het ermee te maken heeft, dat het lastig is om met een traditionele architectuur grote, stedelijke gebouwen te ontwerpen die aardbevingsbestendig zijn?
Wat ik in Japan wel heel opvallend vond, is dat van binnen de ramen meestal zijn afgedekt met zo'n traditioneel schuifpaneel, zoals dit. Blijkbaar vinden de Japanners hun eigen steden ook spuuglelijk en willen ze thuis niet met een lelijk uitzicht geconfronteerd worden?
Dat heb ik idd niet helemaal goed uitgelegd. In mijn enthousiasme ietswat uitgeschoten. Nog eens proberen.quote:
Je kritiek op die traditionele Japanse hotels snap ik niet helemaal. Zij hebben daar nou eenmaal een andere traditie, dan kun je het ontbreken van een westerse-stijl bed toch niet meteen een gebrek aan ambiance noemen? Ik vind die traditionele kamers (met de matten op de vloer, met houten inbouwkasten, met traditionele schuifdeuren en -ramen en met zo'n lamp met een trektouwtje die op drie standen kan) juist een stuk meer authenticiteit en ambiance uitstralen dan een kil business-hotel.
In de Japanse business hotels heb je meestal een lobby die er redelijk uitziet, met kamers waar niet alles afgeragd en uitgewoond is. Kamers zijn klein, maar goed verzorgd, schoon en zelfs behaaglijk.
De keren dat ik samen met studenten in een traditioneel Japans hotel - waar 99.9% van de gasten Japans is (die 0.1% dat ben ik) - bleek het om uitgewoonde hotels te gaan. In Zuid-Korea heb ik precies hetzelfde meegemaakt. En dit zijn niet de goedkoopste hotels, vaak tot twee keer duurder dan wat je in Tokyo aan een businesshotelkamer kwijt bent. Ik krijg altijd het gevoel dat die hotels er zo'n twintig a dertig jaar geleden zijn neergezet, gedurende de Golden Age van Japan, en dat er sinds die tijd geen cent meer in geinvesteerd is. Flets, grauw, Oost-Europees communistisch. Met een likje verf aan de buiten- en binnenkant zou er al een hoop aan gered zijn, maar ze vertikken het. Die matten en inbouwkasten maken idd dan nog iets goed (wij hebben trouwens zelf ook zo'n lamp met touwtje in onze slaapkamer hangen, maar gelukkig geen matten!).
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Thanks! Wat is een doktershandje?quote:
Geweldige teksten, lyrebird! Dat van het handje schudden had ik opgelost door ze een doktershandje te geven, kwam goed over.
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Je hand zo houden dat de top van je duim je wijsvinger aanraakt, handpalm naar beneden laten wijzen en dan zijn/haar uitgestrekte hand lichtelijk vastpakken.quote:
[..]
Thanks! Wat is een doktershandje?
Minimaal contact, maar toch redelijk op de westerse manier, zodat niemand zich hoeft te schamen.
Het kan wel in Japan
Een beetje raar om dit op een Nederlandse site toe te geven, maar KAAers zijn er bekend mee: het allermooiste aan Japan (het buitenland)... is dat er geen Nederlanders wonen.
Eergisteren waren we met collega's in een $1 sushi restaurant, waarbij je sushi kunt bestellen via een computer, die dan via een lopende band bij je tafel aankomt. Op ieder besteld bordje liggen dan - afhankelijk van wat je gekozen hebt - 1, 2 of 6 sushi's of sashimi's, en uiteindelijk betaal je dan voor het aantal lege bordjes dat je voor je neus hebt staan. Daarnaast kun je nog soep, groente, gebak en fruit bestellen, en de kleur van het bordje bepaalt of je 105 yen voor het bord betaalt, of meer. Het valt nog niet mee om boven de tien bordjes uit te komen, want het vult snel. Goedkoop en lekker!
Natuurlijk hartstikke geinig om ook de bordjes van de buren voorbij te zien komen, want die zitten allemaal aan dezelfde lopende band. Sommige bordjes zijn 'voor de vrije verkoop': iedereen kan die pakken, maar er bestaat een kans dat het spul al een halve dag cirkeltjes op de lopende band heeft gedraaid. Uiteindelijk heb je dus een stapel lege bordjes voor je neus staan, met een aantal garnalenstaarten en ander afval.
Als je als beetje Nederlander het bovenstaande hebt gelezen, en je kunt je een beetje inleven in de gemiddelde Nederlander die Nederland een verkeerde naam geeft, dan snap je in zo'n restaurant in Nederland voor verrassingen zou komen te staan. Maar in Japan kan het wel.
Een ander voorbeeld is de detailhandel. Wij wonen vlak bij een grote mall, waar we graag naar toe gaan. Vaak gaan we daar naar toe om te eten, en om negen uur sluit het winkelgedeelte, maar blijft het restaurantgedeelte open. Dit betekent niet dat er dan rolluiken voor de winkels gaan, nee, dit betekent dat goederen met een netje of een hekje worden afgeschermd. Zo'n netje houdt niemand tegen.... maar in Japan kan het wel.
Onze buurvrouw heeft heel erg veel was. Die was die hangt bijna iedere dag te drogen. Buiten, op straat. Als je met de fiets langsrijdt, en je steekt je linkerarm uit, dan kun je zo een jurkje meenemen. Niemand doet het.
Ik krijg altijd een vreemd tevreden gevoel als ik dat soort dingen zie. Niet dat het hier allemaal super is, daarover volgende keer meer.
[ Bericht 0% gewijzigd door Lyrebird op 29-02-2012 16:25:51 ]
Een beetje raar om dit op een Nederlandse site toe te geven, maar KAAers zijn er bekend mee: het allermooiste aan Japan (het buitenland)... is dat er geen Nederlanders wonen.
Eergisteren waren we met collega's in een $1 sushi restaurant, waarbij je sushi kunt bestellen via een computer, die dan via een lopende band bij je tafel aankomt. Op ieder besteld bordje liggen dan - afhankelijk van wat je gekozen hebt - 1, 2 of 6 sushi's of sashimi's, en uiteindelijk betaal je dan voor het aantal lege bordjes dat je voor je neus hebt staan. Daarnaast kun je nog soep, groente, gebak en fruit bestellen, en de kleur van het bordje bepaalt of je 105 yen voor het bord betaalt, of meer. Het valt nog niet mee om boven de tien bordjes uit te komen, want het vult snel. Goedkoop en lekker!
Natuurlijk hartstikke geinig om ook de bordjes van de buren voorbij te zien komen, want die zitten allemaal aan dezelfde lopende band. Sommige bordjes zijn 'voor de vrije verkoop': iedereen kan die pakken, maar er bestaat een kans dat het spul al een halve dag cirkeltjes op de lopende band heeft gedraaid. Uiteindelijk heb je dus een stapel lege bordjes voor je neus staan, met een aantal garnalenstaarten en ander afval.
Als je als beetje Nederlander het bovenstaande hebt gelezen, en je kunt je een beetje inleven in de gemiddelde Nederlander die Nederland een verkeerde naam geeft, dan snap je in zo'n restaurant in Nederland voor verrassingen zou komen te staan. Maar in Japan kan het wel.
Een ander voorbeeld is de detailhandel. Wij wonen vlak bij een grote mall, waar we graag naar toe gaan. Vaak gaan we daar naar toe om te eten, en om negen uur sluit het winkelgedeelte, maar blijft het restaurantgedeelte open. Dit betekent niet dat er dan rolluiken voor de winkels gaan, nee, dit betekent dat goederen met een netje of een hekje worden afgeschermd. Zo'n netje houdt niemand tegen.... maar in Japan kan het wel.
Onze buurvrouw heeft heel erg veel was. Die was die hangt bijna iedere dag te drogen. Buiten, op straat. Als je met de fiets langsrijdt, en je steekt je linkerarm uit, dan kun je zo een jurkje meenemen. Niemand doet het.
Ik krijg altijd een vreemd tevreden gevoel als ik dat soort dingen zie. Niet dat het hier allemaal super is, daarover volgende keer meer.
[ Bericht 0% gewijzigd door Lyrebird op 29-02-2012 16:25:51 ]
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Over dat er alles zo vrij in het open staat en er niets wordt gejat, behalve paraplu's ofzo vond ik ook zo wonderbaarlijk... het voelt gewoon goed... alhoewel ik nog altijd regelmatig me portemonnee checkte, al is het maar om te checken of ie er nog zit..
en japanners zijn doorgaans erg stil, duizenden mensen lopen rond naar hun werk en niemand trekt zijn bek open op de enkele paar mensen die telefoneren maar dat doen ze ook weer afzonderlijk. In de metro sta je dan met heel veel mensen, en de enigen die praten zijn buitenlanders en de paar enkele jonge japanners op een zacht toontje.
en japanners zijn doorgaans erg stil, duizenden mensen lopen rond naar hun werk en niemand trekt zijn bek open op de enkele paar mensen die telefoneren maar dat doen ze ook weer afzonderlijk. In de metro sta je dan met heel veel mensen, en de enigen die praten zijn buitenlanders en de paar enkele jonge japanners op een zacht toontje.
Iemand hier ervaring met discriminatie in Japan?
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Ik ga er in augustus een jaar wonen. Ben er al een aantal keer geweest, maar nog dingen die ik moet weten, of niet moet vergeten?
Ik heb geen discriminatie gehad in Japan. Niet iedereen spreekt je 1 2 3 aan, maar dat lijkt me meer verlegenheid, maar dat valt in Tokyo reuze mee dan weer.
Ik heb enkel een paar keer de auto van black nationalists ofzo gezien, met zon zwarte mooie auto en dan bovenop mensen schreeuwen leuzen over hoe japanners supreme zijn en buitenlanders niks. Vond wel grappig dat ze dat op shibuya crossing deed naast het station waar duizenden mensen verzamelen, japanners en buitenlanders.
Ik heb enkel een paar keer de auto van black nationalists ofzo gezien, met zon zwarte mooie auto en dan bovenop mensen schreeuwen leuzen over hoe japanners supreme zijn en buitenlanders niks. Vond wel grappig dat ze dat op shibuya crossing deed naast het station waar duizenden mensen verzamelen, japanners en buitenlanders.
Vraag via je werkgever een werkvisum aan (of iets soortgelijks als je studeert), en de rest loopt eigenlijk vanzelf. Mijn ervaring was dat je aan een koffer met spullen voldoende hebt om de eerste weken te overleven.quote:
Ik ga er in augustus een jaar wonen. Ben er al een aantal keer geweest, maar nog dingen die ik moet weten, of niet moet vergeten?
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Ik heb zelf ook geen ervaring met discriminatie, maar een Indische promovendus in mijn lab wel, toen hij met zijn familie op zoek ging naar een nieuwe woning. Toen ze het ideale appartement gevonden hadden, en ze aangaven dat ze het graag wilden huren, werd hen botweg gezegd dat ze niet in aanmerking kwamen omdat ze Indiaas waren. Dit schijnt vaker voor te komen, maar meestal wordt er extra borg gevraagd, of wordt er gevraagd om iemand mee te laten tekenen op de lease die garant staat voor eventuele schade aan het appartement.quote:
Ik heb geen discriminatie gehad in Japan. Niet iedereen spreekt je 1 2 3 aan, maar dat lijkt me meer verlegenheid, maar dat valt in Tokyo reuze mee dan weer.
Ik heb enkel een paar keer de auto van black nationalists ofzo gezien, met zon zwarte mooie auto en dan bovenop mensen schreeuwen leuzen over hoe japanners supreme zijn en buitenlanders niks. Vond wel grappig dat ze dat op shibuya crossing deed naast het station waar duizenden mensen verzamelen, japanners en buitenlanders.
In mijn geval leek het eigenlijk wel in mijn voordeel te werken, dat ik buitenlander was. Dat vond mijn huisbaas wel erg interessant, kreeg nog korting ook.
[ Bericht 3% gewijzigd door Lyrebird op 13-03-2012 06:04:44 ]
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Spreek je al Japans? Als ik het nog eens over zou mogen doen, dan zou ik Japans leren voordat ik naar Japan zou gaan.quote:
Ga een jaar studeren, dus met mijn visum komt het wel goed
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Schreeuwen, revisited
Al eerder schreef ik over schreeuwende Japanse obers. Je ziet ze wel eens in normale restaurants, maar schreeuwende obers komen veel vaker voor in Japanse barretjes. In Japan ga je niet naar een bar om te drinken, maar om te eten en te drinken. Het eten in zo'n bar is vaak geweldig goed, beter dan wat je in een normaal Japans restaurant krijgt, en vaak voor een superredelijke prijs. Zo'n bar verdient namelijk geld aan de (prijzige) drankjes.
Afgelopen weekend werden we tijdens het fietsen overvallen door een onweersbui, en we zijn toen zo'n bar ingedoken. Bij binnenkomst werden we verwelkomd door een koor aan schreeuwende obers en koks, dus ik wist al snel hoe laat het was. Wij waren de eerste klanten van de dag, dus in het begin was het behoorlijk rustig in de bar, maar al snel nadat de eerste Japanse klanten binnen waren, werd het steeds rumoeriger. Best gezellig hoor, en als obers op deze manier in koor schreeuwen, dan vind ik het best geinig. Bij ieder drankje dat besteld wordt geeft het personeel aan dat ze het op prijs stellen dat er gedronken wordt. Dat kan best gezellig zijn! Ik heb een filmpje gemaakt. Het komt niet helemaal goed over vanwege de geluidscompressie, maar reken maar dat ze soms vlak bij m'n oor aan het schreeuwen waren.
In de Starbucks in Japan probeert men ook zo'n sfeer te creeeren. Als je daar een bestelling bij de kassa doet, dan herhaalt de persoon aan de kassa de bestelling zodat de barristas (meestal zijn het er 2 of 3) het ook kunnen horen. Dit zijn meestal van die schattige werkstudentes die dan heel nasaal in koor dezelfde bestelling herhalen, zodat de persoon aan de kassa (en de klant) weet dat ze een verse cappuchino aan het maken zijn.
Al eerder schreef ik over schreeuwende Japanse obers. Je ziet ze wel eens in normale restaurants, maar schreeuwende obers komen veel vaker voor in Japanse barretjes. In Japan ga je niet naar een bar om te drinken, maar om te eten en te drinken. Het eten in zo'n bar is vaak geweldig goed, beter dan wat je in een normaal Japans restaurant krijgt, en vaak voor een superredelijke prijs. Zo'n bar verdient namelijk geld aan de (prijzige) drankjes.
Afgelopen weekend werden we tijdens het fietsen overvallen door een onweersbui, en we zijn toen zo'n bar ingedoken. Bij binnenkomst werden we verwelkomd door een koor aan schreeuwende obers en koks, dus ik wist al snel hoe laat het was. Wij waren de eerste klanten van de dag, dus in het begin was het behoorlijk rustig in de bar, maar al snel nadat de eerste Japanse klanten binnen waren, werd het steeds rumoeriger. Best gezellig hoor, en als obers op deze manier in koor schreeuwen, dan vind ik het best geinig. Bij ieder drankje dat besteld wordt geeft het personeel aan dat ze het op prijs stellen dat er gedronken wordt. Dat kan best gezellig zijn! Ik heb een filmpje gemaakt. Het komt niet helemaal goed over vanwege de geluidscompressie, maar reken maar dat ze soms vlak bij m'n oor aan het schreeuwen waren.
In de Starbucks in Japan probeert men ook zo'n sfeer te creeeren. Als je daar een bestelling bij de kassa doet, dan herhaalt de persoon aan de kassa de bestelling zodat de barristas (meestal zijn het er 2 of 3) het ook kunnen horen. Dit zijn meestal van die schattige werkstudentes die dan heel nasaal in koor dezelfde bestelling herhalen, zodat de persoon aan de kassa (en de klant) weet dat ze een verse cappuchino aan het maken zijn.
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Ik heb een vraag over jullie eetgewoontes en dan met name sushi.
Is sushi daar zoals wij hier in Nederland een patatje halen of een broodje
en passen jullie je aan de manier van leven daar (avondeten,stappen,werken)
of houden jullie toch grotendeels de eigen afkomst gewoontes aan aldaar?
Is sushi daar zoals wij hier in Nederland een patatje halen of een broodje
en passen jullie je aan de manier van leven daar (avondeten,stappen,werken)
of houden jullie toch grotendeels de eigen afkomst gewoontes aan aldaar?
Sushi is best prijzig, en niet iets dat we vaak eten. Er is ook $1 sushi (heb ik al eens eerder over geschreven), die is niet duur, maar de $1-sushi restaurants liggen niet in de buurt. Ik eet wel veel Japans eten, ben dol op udon, wat lijkt op hele dikke spaghetti in bouillon. In die bouillon kun je dan ook nog tempura (groente met een krokant dun laagje deeg) dippen.quote:Op dinsdag 3 april 2012 14:39 schreef Iwanius het volgende:
Ik heb een vraag over jullie eetgewoontes en dan met name sushi.
Is sushi daar zoals wij hier in Nederland een patatje halen of een broodje
en passen jullie je aan de manier van leven daar (avondeten,stappen,werken)
of houden jullie toch grotendeels de eigen afkomst gewoontes aan aldaar?
Als het echt druk is op het werk, dan eet ik bijna altijd buiten de deur. Ik begin hier vrij laat, tegen de middag aan, werk dan tot een uur of 7, ga dan eten, kom dan terug en werk dan door tot middernacht. Raar werkschema, maar pas tegen middernacht kan ik naar de VS bellen (heb nog een samenwerking daar). Een vroeg schema had ook gekund, maar ik ben een avondmens.
De laatste tijd is het wat minder druk, en eet ik meer thuis. Mijn echtgenote is Koreaans, dus als zij kookt dan eten we Koreaans, en als ik kook dan eten we Nederlands. Hutspot!
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Japanse industrie en industriepolitiek
Omdat het gisteren en vandaag enorm hard waaide, besloot ik om met de Shinkansen (snelle trein) naar Nagoya in het zuiden van Japan te treinen, om daar een bedrijf te bezoeken voor een eventuele samenwerking. Nee, dat was niet zo slim, want wind en Shinkansens gaan niet zo goed samen. Gelukkig had de Japanse NS besloten om de Shinkansens precies tot Nagoya te laten rijden, zodat ik zonder al te veel problemen bij het bedrijf aankwam (alles ten Westen van Nagoya stond stil vanwege de wind).
Om een lang verhaal kort te maken: de Japanse economie draait niet zo geweldig, en het gebouw dat ik bezocht stond half leeg. Tel daarbij op dat het buiten enorm spookte, en ze binnen de lichten niet aan konden doen omdat ze op electriciteit aan het besparen waren, en het bezoek werd erg unheimisch. Wat wel weer veel goed maakte, was dat de oudste werknemer die ik ben tegengekomen van mijn leeftijd was, iets dat ik niet eerder in Japan gezien heb. Met name het middel en hoger management in Japan is stokoud (en spreekt geen Engels), maar dit bedrijf had allemaal jonge ingenieurs die vloeiend Engels spraken. Helaas geen goede business. Misschien dat we met deze samenwerking iets op poten kunnen krijgen.
Over business gesproken, Japanse bedrijven betalen erg veel belasting. Ze betalen meer belasting dan in welk ander land ter wereld dan ook. Maar daar krijgen ze wel iets voor terug. De Japanse overheid en het Japanse bedrijfsleven zitten erg dicht bij elkaar, waarbij de overheid met subsidies en hulp het bedrijfsleven de goede kant op probeert te sturen. Als kapitalist is dat iets wat me enorm tegen de borst stuit, maar ik probeer zo open minded mogelijk te zijn.
Een voorbeeldje. Als wetenschapper/uitvinder schrijf ik wel eens een patentvoorstel ("uitvinding"). Dat doe ik in het Engels, en dit patentvoorstel wordt dan door een medewerker van onze universiteit in het Japans vertaald. Indien de universiteit (een commissie van oude wijze Japanse mannen die moeite met het Engels hebben) vindt dat het idee daadwerkelijk gepatenteerd moet worden, wordt er een Japanse patentadvokaat ingehuurd die dan het echte patent gaat opschrijven, in het Japans. Daarbij gebruiken ze dan het document dat in het Japans is opgesteld. Uiteindelijk wordt het patent dan ingediend bij het Japanse patentbureau. Nu gebeurt het wel eens dat ik een idee heb dat zo goed is dat er ook geld in de VS, Europa of andere landen in Azie mee verdiend kan worden. In dat geval heeft het ook zin om een patent op hetzelfde idee in die landen aan te vragen. Kost je klauwen vol met geld, maar dan heb je wat. In Japan kun je dan subsidie aanvragen om het idee in het buitenland gepatenteerd te krijgen (een aanvraag in het buitenland kost al snel een ton). We zijn nu voor de tweede keer in onderhandeling met de overheid om die subsidies binnen te halen.
Dit proces gaat overigens veel verder dan een zak geld binnenhalen. De Japanse overheid heeft experts in dienst die niets anders doen dan Japanse patenten doorspitten, en kijken of er geld mee in het buitenland kan worden verdiend. Die mannetjes (het zijn nooit vrouwen) komen dan op bezoek, en het is heel leuk om te zien dat ze precies snappen waar je aan werkt, en ook precies snappen dat het patent volkomen verkeerd is opgesteld.
Want wat gebeurt er namelijk: ik schrijf een patentvoorstel dat wordt vertaald in het Japans, en omdat ik geen Japans kan lezen, kan het wel eens gebeuren dat er ondertussen een nieuwe ontwikkeling is (die ik vergeten ben op te schrijven), die niet in het Japans in het patent is terug te vinden. Dat hebben we nu dus twee keer meegemaakt, en ik heb al voorgesteld om die mannetjes wat eerder bij het proces te betrekken, maar blijkbaar mag dat niet. Enfin, nu hebben we een patent voor de helft ingetrokken en opnieuw geschreven. Patent-technisch ziet dat er niet zo goed uit, maar volgens de experts van de overheid was het beter zo.
Toch is het wel goed dat die expertise voor ons beschikbaar is, want het kan zo een miljoen (dollar, geen yennen) hier of daar schelen. Maar de bedrijven betalen zich blauw aan belasting, en dat lijkt me voor het bedrijf en voor investeerders weer geen pretje. De Japanse beurs komt dan ook nog nauwelijks meer vooruit, en het bedrijfsleven heeft het lastig. Of toch niet? De afgelopen paar maanden wordt er weer driftig overal gebouwd. Bedrijfspanden bij ons in de buurt die jaren leegstonden, zijn nu weer open met restaurants, cafees en winkeltjes. Japan blijft een enigma.
[ Bericht 0% gewijzigd door Lyrebird op 04-04-2012 13:04:59 ]
Omdat het gisteren en vandaag enorm hard waaide, besloot ik om met de Shinkansen (snelle trein) naar Nagoya in het zuiden van Japan te treinen, om daar een bedrijf te bezoeken voor een eventuele samenwerking. Nee, dat was niet zo slim, want wind en Shinkansens gaan niet zo goed samen. Gelukkig had de Japanse NS besloten om de Shinkansens precies tot Nagoya te laten rijden, zodat ik zonder al te veel problemen bij het bedrijf aankwam (alles ten Westen van Nagoya stond stil vanwege de wind).
Om een lang verhaal kort te maken: de Japanse economie draait niet zo geweldig, en het gebouw dat ik bezocht stond half leeg. Tel daarbij op dat het buiten enorm spookte, en ze binnen de lichten niet aan konden doen omdat ze op electriciteit aan het besparen waren, en het bezoek werd erg unheimisch. Wat wel weer veel goed maakte, was dat de oudste werknemer die ik ben tegengekomen van mijn leeftijd was, iets dat ik niet eerder in Japan gezien heb. Met name het middel en hoger management in Japan is stokoud (en spreekt geen Engels), maar dit bedrijf had allemaal jonge ingenieurs die vloeiend Engels spraken. Helaas geen goede business. Misschien dat we met deze samenwerking iets op poten kunnen krijgen.
Over business gesproken, Japanse bedrijven betalen erg veel belasting. Ze betalen meer belasting dan in welk ander land ter wereld dan ook. Maar daar krijgen ze wel iets voor terug. De Japanse overheid en het Japanse bedrijfsleven zitten erg dicht bij elkaar, waarbij de overheid met subsidies en hulp het bedrijfsleven de goede kant op probeert te sturen. Als kapitalist is dat iets wat me enorm tegen de borst stuit, maar ik probeer zo open minded mogelijk te zijn.
Een voorbeeldje. Als wetenschapper/uitvinder schrijf ik wel eens een patentvoorstel ("uitvinding"). Dat doe ik in het Engels, en dit patentvoorstel wordt dan door een medewerker van onze universiteit in het Japans vertaald. Indien de universiteit (een commissie van oude wijze Japanse mannen die moeite met het Engels hebben) vindt dat het idee daadwerkelijk gepatenteerd moet worden, wordt er een Japanse patentadvokaat ingehuurd die dan het echte patent gaat opschrijven, in het Japans. Daarbij gebruiken ze dan het document dat in het Japans is opgesteld. Uiteindelijk wordt het patent dan ingediend bij het Japanse patentbureau. Nu gebeurt het wel eens dat ik een idee heb dat zo goed is dat er ook geld in de VS, Europa of andere landen in Azie mee verdiend kan worden. In dat geval heeft het ook zin om een patent op hetzelfde idee in die landen aan te vragen. Kost je klauwen vol met geld, maar dan heb je wat. In Japan kun je dan subsidie aanvragen om het idee in het buitenland gepatenteerd te krijgen (een aanvraag in het buitenland kost al snel een ton). We zijn nu voor de tweede keer in onderhandeling met de overheid om die subsidies binnen te halen.
Dit proces gaat overigens veel verder dan een zak geld binnenhalen. De Japanse overheid heeft experts in dienst die niets anders doen dan Japanse patenten doorspitten, en kijken of er geld mee in het buitenland kan worden verdiend. Die mannetjes (het zijn nooit vrouwen) komen dan op bezoek, en het is heel leuk om te zien dat ze precies snappen waar je aan werkt, en ook precies snappen dat het patent volkomen verkeerd is opgesteld.
Want wat gebeurt er namelijk: ik schrijf een patentvoorstel dat wordt vertaald in het Japans, en omdat ik geen Japans kan lezen, kan het wel eens gebeuren dat er ondertussen een nieuwe ontwikkeling is (die ik vergeten ben op te schrijven), die niet in het Japans in het patent is terug te vinden. Dat hebben we nu dus twee keer meegemaakt, en ik heb al voorgesteld om die mannetjes wat eerder bij het proces te betrekken, maar blijkbaar mag dat niet. Enfin, nu hebben we een patent voor de helft ingetrokken en opnieuw geschreven. Patent-technisch ziet dat er niet zo goed uit, maar volgens de experts van de overheid was het beter zo.
Toch is het wel goed dat die expertise voor ons beschikbaar is, want het kan zo een miljoen (dollar, geen yennen) hier of daar schelen. Maar de bedrijven betalen zich blauw aan belasting, en dat lijkt me voor het bedrijf en voor investeerders weer geen pretje. De Japanse beurs komt dan ook nog nauwelijks meer vooruit, en het bedrijfsleven heeft het lastig. Of toch niet? De afgelopen paar maanden wordt er weer driftig overal gebouwd. Bedrijfspanden bij ons in de buurt die jaren leegstonden, zijn nu weer open met restaurants, cafees en winkeltjes. Japan blijft een enigma.
[ Bericht 0% gewijzigd door Lyrebird op 04-04-2012 13:04:59 ]
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Op
Blijft leuk om te lezen ja
(En nog bedankt voor je antwoord op m'n vorige reactie - ben een poosje niet aan Fok! toegekomen)
(En nog bedankt voor je antwoord op m'n vorige reactie - ben een poosje niet aan Fok! toegekomen)
IRASHAIMASE!
ARIGATOUGOZAIMASU!
Ik word altijd gek van dat geschreeuw in die Japanse restaurants hier in Sydney. In het begin snapte ik er geen reet van en dacht ik dat ik wat terug moest zeggen ofzo
Ik ging altijd maar met een 
gezicht zitten.
Ga waarschijnlijk in Juli twee weekjes de belangrijkste delen van Honshu verkennen. Nog tips behalve Hiroshima, Osaka, Nara, Kyoto, Tokyo? Of zit mijn schema daar wel vol mee?
Als het bevalt, overweeg ik misschien wat meer tijd door te brengen in Japan. Ik zit in de online marketing en de banen liggen bijna overal voor het oprapen momenteel Heb het momenteel al een jaar dik naar m'n zin in Australië, maar vind een compleet andere taal en cultuur toch ook wel erg boeiend. Vanwege de grote Japanse gemeenschap zijn er ook mogelijkheden zat hier om Japans te leren mocht ik het willen proberen
[ Bericht 3% gewijzigd door star_gazer op 18-04-2012 09:05:46 ]
ARIGATOUGOZAIMASU!
Ik word altijd gek van dat geschreeuw in die Japanse restaurants hier in Sydney. In het begin snapte ik er geen reet van en dacht ik dat ik wat terug moest zeggen ofzo
Ik ging altijd maar met een gezicht zitten.Ga waarschijnlijk in Juli twee weekjes de belangrijkste delen van Honshu verkennen. Nog tips behalve Hiroshima, Osaka, Nara, Kyoto, Tokyo? Of zit mijn schema daar wel vol mee?
Als het bevalt, overweeg ik misschien wat meer tijd door te brengen in Japan. Ik zit in de online marketing en de banen liggen bijna overal voor het oprapen momenteel
Heb het momenteel al een jaar dik naar m'n zin in Australië, maar vind een compleet andere taal en cultuur toch ook wel erg boeiend. Vanwege de grote Japanse gemeenschap zijn er ook mogelijkheden zat hier om Japans te leren mocht ik het willen proberen [ Bericht 3% gewijzigd door star_gazer op 18-04-2012 09:05:46 ]
"End this war against drugs. Legalise the drug against wars."
-
[b]Op donderdag 28 september 2006 09:12 schreef Rio het volgende:[/b]
Uiteindelijk is dit een star_gazer-krijgt-een-keiharde-lul-van-zichzelf-omdat-hij-zichzelf-verheven-voelt topic.
-
[b]Op donderdag 28 september 2006 09:12 schreef Rio het volgende:[/b]
Uiteindelijk is dit een star_gazer-krijgt-een-keiharde-lul-van-zichzelf-omdat-hij-zichzelf-verheven-voelt topic.
Dat zijn wel de belangrijkste steden om te bezoeken, alhoewel ik zelf ook Nagoya erg leuk vond (leuker dan Nara en Kyoto). Nara en Kyoto staan bekend om al hun tempels, maar wat mij betreft zijn tempels net kerken: als je er een gezien hebt... Osaka en alles wat er aan vast zit is indrukwekkend, gewoonweg omdat het zo groot is. Tokyo is ook een erg grote stad, maar zo goed georganiseerd dat je niet door hebt dat het vol en druk is. Zowel Tokyo als Nagoya is voor mij altijd genieten. Hiroshima ben ik nog niet geweest, omdat het voor ons ver weg is, en met de trein betaal je al snel zo'n $500 voor een retourtje.quote:Op woensdag 18 april 2012 09:00 schreef star_gazer het volgende:
Ga waarschijnlijk in Juli twee weekjes de belangrijkste delen van Honshu verkennen. Nog tips behalve Hiroshima, Osaka, Nara, Kyoto, Tokyo? Of zit mijn schema daar wel vol mee?
Als buitenlander die niet in Japan woont, kom je in aanmerking voor de Japanse 'interrailkaart' (noemen ze anders, ben het effe kwijt), waarmee je voor weinig geld door heel Japan kunt treinen. Zeker de moeite waard.
BTW, in juli is het in Japan erg vochtig warm. Niet de meest geschikte tijd om naar Japan te gaan. Neem veel shirts mee.
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Heb helaas geen keus; ik wil samen met een Nederlandse vriend en hij heeft weinig vrijheid in zijn vakantie-opname. Is het als man geaccepteerd om een tanktop / singlet / mauwloos shirt te dragen in Japan?quote:
BTW, in juli is het in Japan erg vochtig warm. Niet de meest geschikte tijd om naar Japan te gaan. Neem veel shirts mee.
[ Bericht 2% gewijzigd door star_gazer op 19-04-2012 06:31:33 ]
"End this war against drugs. Legalise the drug against wars."
-
[b]Op donderdag 28 september 2006 09:12 schreef Rio het volgende:[/b]
Uiteindelijk is dit een star_gazer-krijgt-een-keiharde-lul-van-zichzelf-omdat-hij-zichzelf-verheven-voelt topic.
-
[b]Op donderdag 28 september 2006 09:12 schreef Rio het volgende:[/b]
Uiteindelijk is dit een star_gazer-krijgt-een-keiharde-lul-van-zichzelf-omdat-hij-zichzelf-verheven-voelt topic.
Moet wel kunnen, ze zijn hier wel het een en ander gewend. Als je de Tochigi provincie aandoet, dan hoor ik het graag - kunnen we gjoza gaan eten!quote:
[..]
Heb helaas geen keus; ik wil samen met een Nederlandse vriend en hij heeft weinig vrijheid in zijn vakantie-opname. Is het als man geaccepteerd om een tanktop / singlet / mauwloos shirt te dragen in Japan?
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Over gjoza eten gesproken: 10 jaar VS, geen kilo aangekomen, 3 jaar Japan en ik heb een buikje...
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Dat is wel grappig. In de USA (3x geweest voor maand): 4-8 kilo aangekomen. 1.5 maand in japan: 6 kilo afgevallen.
Ik ben in Australie 10 kilo aangekomen, maar dat was volledig de bedoeling. Ben een Bondi-proof lichaam aan het bouwen
"End this war against drugs. Legalise the drug against wars."
-
[b]Op donderdag 28 september 2006 09:12 schreef Rio het volgende:[/b]
Uiteindelijk is dit een star_gazer-krijgt-een-keiharde-lul-van-zichzelf-omdat-hij-zichzelf-verheven-voelt topic.
-
[b]Op donderdag 28 september 2006 09:12 schreef Rio het volgende:[/b]
Uiteindelijk is dit een star_gazer-krijgt-een-keiharde-lul-van-zichzelf-omdat-hij-zichzelf-verheven-voelt topic.
Ik ben overigens nu wel getrouwd, dat zal er ook wat mee te maken hebben. Koreaanse ontbijten zijn net een Nederlanse avondmaaltijd (warm, met vlees of vis, groente en rijst).
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Leuke verhalen, overigens laatst een dag bezig geweest met een japanse bug
Voor de website van skyteam tonen we het laatste nieuwsbericht op de homepage, omdat er maar beperkt ruimte is, toon ik de eerste 170 karakters, maar omdat het lelijk staat als een woord afgebroken is, toon ik alleen hele woorden, echter op de japanse site werd er geen bericht getoont, ik was eerst aan het zoeken in de configuratie, echter na zwaar debuggen kwam ik er achter dat het japans geen spaties kent, gevolg was dat me code daar op crashde
Voor de website van skyteam tonen we het laatste nieuwsbericht op de homepage, omdat er maar beperkt ruimte is, toon ik de eerste 170 karakters, maar omdat het lelijk staat als een woord afgebroken is, toon ik alleen hele woorden, echter op de japanse site werd er geen bericht getoont, ik was eerst aan het zoeken in de configuratie, echter na zwaar debuggen kwam ik er achter dat het japans geen spaties kent, gevolg was dat me code daar op crashde
🕰️₿🕰️₿🕰️₿🕰️₿🕰️₿🕰️ TikTok next Block
Ohwja, jij was dat van de Skyteam website.
Yvonne riep ergens: [b]Static is gewoon Static, je leeft met hem of niet.
Geen verborgen agenda's, trouw, grote muil, lief hartje, bang voor bloed, scheld FA's graag uit voor lul.[/b]
Geen verborgen agenda's, trouw, grote muil, lief hartje, bang voor bloed, scheld FA's graag uit voor lul.[/b]
Ja ironisch, ik doe ook KLM en in verleden Martinair, terwijl ik vliegangst hebquote:
Ohwja, jij was dat van de Skyteam website.
🕰️₿🕰️₿🕰️₿🕰️₿🕰️₿🕰️ TikTok next Block
Bibimbapquote:
Ik ben overigens nu wel getrouwd, dat zal er ook wat mee te maken hebben. Koreaanse ontbijten zijn net een Nederlanse avondmaaltijd (warm, met vlees of vis, groente en rijst).
"End this war against drugs. Legalise the drug against wars."
-
[b]Op donderdag 28 september 2006 09:12 schreef Rio het volgende:[/b]
Uiteindelijk is dit een star_gazer-krijgt-een-keiharde-lul-van-zichzelf-omdat-hij-zichzelf-verheven-voelt topic.
-
[b]Op donderdag 28 september 2006 09:12 schreef Rio het volgende:[/b]
Uiteindelijk is dit een star_gazer-krijgt-een-keiharde-lul-van-zichzelf-omdat-hij-zichzelf-verheven-voelt topic.
Lyre, heb je trouwens nog plannen om terug te komen, of is je ambitie langer in buitenland te blijven?
🕰️₿🕰️₿🕰️₿🕰️₿🕰️₿🕰️ TikTok next Block
Ik heb begrepen dat het erg moeilijk is om een onbepaalde tijd visum te krijgen in Japan
"End this war against drugs. Legalise the drug against wars."
-
[b]Op donderdag 28 september 2006 09:12 schreef Rio het volgende:[/b]
Uiteindelijk is dit een star_gazer-krijgt-een-keiharde-lul-van-zichzelf-omdat-hij-zichzelf-verheven-voelt topic.
-
[b]Op donderdag 28 september 2006 09:12 schreef Rio het volgende:[/b]
Uiteindelijk is dit een star_gazer-krijgt-een-keiharde-lul-van-zichzelf-omdat-hij-zichzelf-verheven-voelt topic.
Mijn echtgenote schrijft wetenschappelijke artikelen in het Engels, maar ze heeft de computer vaak nog steeds in een vreemde Japanse of Koreaanse mode staan, waardoor woorden niet netjes worden afgebroken, en er van alles mis gaat met spaties. Het wordt tijd dat die landen meegaan met de tijd, en gewoon op het Engels overschakelen.quote:
Leuke verhalen, overigens laatst een dag bezig geweest met een japanse bug
Voor de website van skyteam tonen we het laatste nieuwsbericht op de homepage, omdat er maar beperkt ruimte is, toon ik de eerste 170 karakters, maar omdat het lelijk staat als een woord afgebroken is, toon ik alleen hele woorden, echter op de japanse site werd er geen bericht getoont, ik was eerst aan het zoeken in de configuratie, echter na zwaar debuggen kwam ik er achter dat het japans geen spaties kent, gevolg was dat me code daar op crashde
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Geen plannen om terug te komen. Ik heb moeite met horkerigheid. Niet dat iedereen in Nederland een hork is, of dat Nederlanders niet vriendelijk zouden kunnen zijn (ik heb nog steeds veel erg goede vrienden en familie in Nederland, die ik ook graag opzoek als ik weer in Nederland ben), maar de horkerigheid op straat staat me erg tegen. Ik heb wel het idee dat het langzaam aan het veranderen is, in de goede richting.quote:
Lyre, heb je trouwens nog plannen om terug te komen, of is je ambitie langer in buitenland te blijven?
We zijn nu op Guam, en aan het kijken of we hier iets kunnen regelen. Vandaag op de universiteit wezen babbelen, en dat verliep uitermate positief. Het zal overigens nog een hele klus worden om m'n lab te verhuizen. We hebben een flinke hoeveelheid apparatuur gekocht de afgelopen drie jaar (geen idee hoeveel er mee mag, en wat er achter moet blijven), en ik heb ondertussen 2 buitenlandse promovendi die wel mee zouden willen. De Japanse studenten (dat zijn er ondertussen 4) zullen wel in Japan blijven, die zijn honkvast.
Een aards paradijsje hier, net alsof je in een Bounty reclame stapt.
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Dat kan goed kloppen. Ik heb zo'n twee weken geleden m'n visum voor nog eens drie jaar verlengd, maar de optie "onbepaalde tijd" stond niet op het formulier.quote:Op maandag 23 april 2012 05:06 schreef star_gazer het volgende:
Ik heb begrepen dat het erg moeilijk is om een onbepaalde tijd visum te krijgen in Japan
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Als je getrouwd bent met een Japanner/Japanse kan het al sneller, maar ik heb begrepen dat je anders pas "permanent residency" kan krijgen als je 10 jaar onafgebroken in Japan woont. (bron)quote:
Ik heb begrepen dat het erg moeilijk is om een onbepaalde tijd visum te krijgen in Japan
Ik ben getrouwd met een Japanse en heb nu 1 jaar, 3 jaar en sinds kort weer 3 jaar. Misschien dat ik aan het eind van mijn huidige visum onbepaalde tijd krijg.
Universiteit van Guam? DE Guam? Dat is toch een erg klein landje dat de inwoneraantal van half Utrecht heeft? Vanwaar wil je daarnaartoe? Behalve het weer misschien?quote:
[..]
Geen plannen om terug te komen. Ik heb moeite met horkerigheid. Niet dat iedereen in Nederland een hork is, of dat Nederlanders niet vriendelijk zouden kunnen zijn (ik heb nog steeds veel erg goede vrienden en familie in Nederland, die ik ook graag opzoek als ik weer in Nederland ben), maar de horkerigheid op straat staat me erg tegen. Ik heb wel het idee dat het langzaam aan het veranderen is, in de goede richting.
We zijn nu op Guam, en aan het kijken of we hier iets kunnen regelen. Vandaag op de universiteit wezen babbelen, en dat verliep uitermate positief. Het zal overigens nog een hele klus worden om m'n lab te verhuizen. We hebben een flinke hoeveelheid apparatuur gekocht de afgelopen drie jaar (geen idee hoeveel er mee mag, en wat er achter moet blijven), en ik heb ondertussen 2 buitenlandse promovendi die wel mee zouden willen. De Japanse studenten (dat zijn er ondertussen 4) zullen wel in Japan blijven, die zijn honkvast.
Een aards paradijsje hier, net alsof je in een Bounty reclame stapt.
Het is idd een heel erg klein eiland, maar wel het grootste eiland van Micronesia. Ik heb bijna 10 jaar in de VS en 3 jaar in Japan gewoond, en Guam is wat mij betreft de ideale mix tussen die twee: Amerikaans gemak (taal, autorijden) gecombineerd met Aziatische vriendelijkheid (horken hebben we hier nog niet gezien). Misschien verkijken we ons op hoe klein Guam is - misschien hebben we het na een jaar wel gezien.quote:
[..]
Universiteit van Guam? DE Guam? Dat is toch een erg klein landje dat de inwoneraantal van half Utrecht heeft? Vanwaar wil je daarnaartoe? Behalve het weer misschien?
Van de andere kant, in Japan zitten we eigenlijk ook vast op een eiland. Mijn echtgenote en ik werken bijna 7 dagen per week. In de vrije tijd die we hebben, gaan we naar de mall of naar de bioscoop. Zo nu en dan kom ik in Tokyo of een van de andere grote steden, en met onze studenten gaan we wel eens naar het platte land, maar sinds Fukushima is het daar ook niet meer van gekomen.
Geen idee hoe dit gaat lopen. Er moeten nog heel wat dingen geregeld worden en ik heb nog andere sollicitaties lopen die voor mijn loopbaan logischer (en beter) zouden zijn. Maar het is wel heerlijk dat je hier iedere dag kunt zwemmen (mijn grootste hobby) of zeilen. Het zou goed kunnen dat daardoor plotseling wat meer balans komt tussen werken en leven!
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Die werk/leef balans is voor mij een groot pluspunt aan Australië. Er is hier veel te doen en de 'no worries' mentaliteit is erg aanwezig. In Sydney misschien iets minder (is en blijft een grote, drukke stad), maar in vergelijking met andere grote steden in de wereld gaat het er hier relatief gemoedelijk aan toe.quote:
Geen idee hoe dit gaat lopen. Er moeten nog heel wat dingen geregeld worden en ik heb nog andere sollicitaties lopen die voor mijn loopbaan logischer (en beter) zouden zijn. Maar het is wel heerlijk dat je hier iedere dag kunt zwemmen (mijn grootste hobby) of zeilen. Het zou goed kunnen dat daardoor plotseling wat meer balans komt tussen werken en leven!
In Japan is die balans geloof ik nogal eens ver te zoeken, nietwaar?
"End this war against drugs. Legalise the drug against wars."
-
[b]Op donderdag 28 september 2006 09:12 schreef Rio het volgende:[/b]
Uiteindelijk is dit een star_gazer-krijgt-een-keiharde-lul-van-zichzelf-omdat-hij-zichzelf-verheven-voelt topic.
-
[b]Op donderdag 28 september 2006 09:12 schreef Rio het volgende:[/b]
Uiteindelijk is dit een star_gazer-krijgt-een-keiharde-lul-van-zichzelf-omdat-hij-zichzelf-verheven-voelt topic.
De Japanners hebben idd moeite om die balans te vinden, maar daar zijn ze mee opgegroeid. Ik heb nog steeds de drang om die balans te vinden, maar als je meer uren draait als de Japanners, dan is dat erg lastig.quote:
In Japan is die balans geloof ik nogal eens ver te zoeken, nietwaar?
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Die leipe werk-werk-werk-cultuur is voor mij het grootste obstakel om naar een Aziatisch land te verkassen. Ik denk niet dat ik daar aan kan wennen, zeker niet na het relatieve slakkentempo hier in Australiëquote:
[..]
De Japanners hebben idd moeite om die balans te vinden, maar daar zijn ze mee opgegroeid. Ik heb nog steeds de drang om die balans te vinden, maar als je meer uren draait als de Japanners, dan is dat erg lastig.
"End this war against drugs. Legalise the drug against wars."
-
[b]Op donderdag 28 september 2006 09:12 schreef Rio het volgende:[/b]
Uiteindelijk is dit een star_gazer-krijgt-een-keiharde-lul-van-zichzelf-omdat-hij-zichzelf-verheven-voelt topic.
-
[b]Op donderdag 28 september 2006 09:12 schreef Rio het volgende:[/b]
Uiteindelijk is dit een star_gazer-krijgt-een-keiharde-lul-van-zichzelf-omdat-hij-zichzelf-verheven-voelt topic.
Als ik Static zijn topics lees, viel het met de chinezen nogal mee, die lopen hele dag te slapenquote:
[..]
Die leipe werk-werk-werk-cultuur is voor mij het grootste obstakel om naar een Aziatisch land te verkassen. Ik denk niet dat ik daar aan kan wennen, zeker niet na het relatieve slakkentempo hier in Australië
Star_gazer, heb jij kijk op de markt op gebied van high end webdevelopment, is daar veel vraag naar developers in Australie? Lijkt me namelijk wel tof om een paar jaar in buitenland te zitten.
🕰️₿🕰️₿🕰️₿🕰️₿🕰️₿🕰️ TikTok next Block
Japanners precies hetzelfde. Soms hebben we van die groepjes Japanners die een rondleiding krijgen, en die mogen we dan wat leuks in het lab laten zien. Ik praat dan een halve minuut (in het Engels) en dan staat (!) er altijd wel eentje te slapen. Als ik les geef of een meeting heb met studenten, dan zijn er altijd studenten die niet langer dan twee minuten hun ogen open kunnen houden. Daar heb ik een paar keer iets van gezegd, bijvoorbeeld dat het in Westerse culturen als erg onbeleefd wordt gezien, en nu zitten ze me met half open ogen aan te staren - maar de helft van het oog is zichtbaar, zodat je tegen een half oogwit zit aan te kijken (voor een oogwetenschapper is dat natuurlijk weer fascinerend).quote:
[..]
Als ik Static zijn topics lees, viel het met de chinezen nogal mee, die lopen hele dag te slapen
Een oudere Japanse man waar ik veel mee samenwerk kan ook z'n ogen niet openhouden als hij niet aan het woord is. We hebben wel eens bezoek van buiten, van bijvoorbeeld bedrijven, en hij is onze contactpersoon. Zodra het overleg over technische details gaat, vallen z'n ogen dicht.
Ook als je in de trein of metro stapt - Japanse treinreizigers doen hun ogen dicht en na een paar seconden hoor je ze snurken. Geen idee hoe ze dat doen.
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Het is meer aanwezig-zijn-cultuur dan werkcultuur, is mijn indruk, alhoewel er ook best heel hard gewerkt kan worden. Japanners zijn heel erg plichtsbewust, en als ze een taak krijgen dan gaan ze daar vol voor (mijn studenten zijn een uitzondering - die zijn erg lui, maar ik begin een steeds beter gevoel te krijgen voor hoe ik dat aan moet pakken).quote:
[..]
Die leipe werk-werk-werk-cultuur is voor mij het grootste obstakel om naar een Aziatisch land te verkassen. Ik denk niet dat ik daar aan kan wennen, zeker niet na het relatieve slakkentempo hier in Australië
In deel 1 of 2 van deze serie hebben we het over de aanwezig-zijn-cultuur gehad. Zo zullen werknemers vaak pas naar huis gaan als de baas naar huis gaat, zelfs als ze helemaal niets te doen hebben.
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Dat kan ik op zich ook wel goed, als ik bijvoorbeeld met de tram reis, dan kan ik gewoon een dutje doen voor bijvoorbeeld 5 haltes, meestal word ik er net 1 te laat wakkerquote:
Ook als je in de trein of metro stapt - Japanse treinreizigers doen hun ogen dicht en na een paar seconden hoor je ze snurken. Geen idee hoe ze dat doen.
🕰️₿🕰️₿🕰️₿🕰️₿🕰️₿🕰️ TikTok next Block
Dat lijkt in heel Azie te heersen. Samenwerken met Singaporese studenten was veel inefficiënte uren maken.quote:
[..]
Het is meer aanwezig-zijn-cultuur dan werkcultuur, is mijn indruk, alhoewel er ook best heel hard gewerkt kan worden. Japanners zijn heel erg plichtsbewust, en als ze een taak krijgen dan gaan ze daar vol voor (mijn studenten zijn een uitzondering - die zijn erg lui, maar ik begin een steeds beter gevoel te krijgen voor hoe ik dat aan moet pakken).
In deel 1 of 2 van deze serie hebben we het over de aanwezig-zijn-cultuur gehad. Zo zullen werknemers vaak pas naar huis gaan als de baas naar huis gaat, zelfs als ze helemaal niets te doen hebben.
1/10 Van de rappers dankt zijn bestaan in Amerika aan de Nederlanders die zijn voorouders met een cruiseschip uit hun hongerige landen ophaalde om te werken op prachtige plantages.
"Oorlog is de overtreffende trap van concurrentie."
"Oorlog is de overtreffende trap van concurrentie."
Waar wonen jullie allemaal? Het zou fijn zijn om eens een Nederlander tegen te komen want zo ver heb ik er nog geen gezien. Ik woon momenteel in Nagoya.
Ik kom zo nu en dan in Nagoya (zie een aantal berichten terug). Ik woon in de Tochigi prefecture.quote:
Waar wonen jullie allemaal? Het zou fijn zijn om eens een Nederlander tegen te komen want zo ver heb ik er nog geen gezien. Ik woon momenteel in Nagoya.
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Wat is de reden eigenlijk waarom je hier bent? Werk of heb je een relatie met een Japanner, misschien iets anders?quote:
[..]
Ik kom zo nu en dan in Nagoya (zie een aantal berichten terug). Ik woon in de Tochigi prefecture.
E-mail
Ik krijg per dag zo'n tien e-mails die volledig in het Japans zijn opgesteld. Als ik zin heb, dan jaag ik ze snel door de Google translate, om toch een beetje een idee te krijgen van wat er gaande is. Zo af en toe krijg ik ook e-mail van Japanners, die in het Engels is opgesteld. Wat wel grappig is, is dat ze het Japanse formaat aanhouden. Een e-mail in het Engels begint vaak zo:
Dear Dr. Lyre, (niet Dr. Bird, maar Dr. Lyre - voor en achternaam snappen ze niet zo)
How is your vacation? I am going to visit my sick mother tomorrow.
Anyway, we made a reservation for your class room....
Of
Dear Dr. Lyre,
My name is Iko Morimoto and I am studying at Nori lab.
The reason why I am writing this email to you is I’d like to ask several questions.
Niet met de deur in huis vallen, maar eerst even netjes uitleggen wie je bent en wat je doet, en waarom je het lef hebt om een e-mail te sturen. Om vragen te stellen natuurlijk!
Schattig toch.
Voorheen werkte ik met Amerikanen in de VS, en die sturen ook wel eens e-mail, maar daar is de etiquette volledig verdwenen. Een e-mail van een Amerikaanse onderzoeker waar ik wel eens mee samenwerk.
What was your rate last time? I think that I put it by 1/2 day.
Geen aanhef, niets van dat alles. Kan natuurlijk van persoon tot persoon verschillen, maar het contrast is groot.
Ik krijg per dag zo'n tien e-mails die volledig in het Japans zijn opgesteld. Als ik zin heb, dan jaag ik ze snel door de Google translate, om toch een beetje een idee te krijgen van wat er gaande is. Zo af en toe krijg ik ook e-mail van Japanners, die in het Engels is opgesteld. Wat wel grappig is, is dat ze het Japanse formaat aanhouden. Een e-mail in het Engels begint vaak zo:
Dear Dr. Lyre, (niet Dr. Bird, maar Dr. Lyre - voor en achternaam snappen ze niet zo)
How is your vacation? I am going to visit my sick mother tomorrow.
Anyway, we made a reservation for your class room....
Of
Dear Dr. Lyre,
My name is Iko Morimoto and I am studying at Nori lab.
The reason why I am writing this email to you is I’d like to ask several questions.
Niet met de deur in huis vallen, maar eerst even netjes uitleggen wie je bent en wat je doet, en waarom je het lef hebt om een e-mail te sturen. Om vragen te stellen natuurlijk!
Schattig toch.
Voorheen werkte ik met Amerikanen in de VS, en die sturen ook wel eens e-mail, maar daar is de etiquette volledig verdwenen. Een e-mail van een Amerikaanse onderzoeker waar ik wel eens mee samenwerk.
What was your rate last time? I think that I put it by 1/2 day.
Geen aanhef, niets van dat alles. Kan natuurlijk van persoon tot persoon verschillen, maar het contrast is groot.
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
quote:Op vrijdag 4 mei 2012 10:57 schreef Dzenan het volgende:
[..]
Wat is de reden eigenlijk waarom je hier bent? Werk of heb je een relatie met een Japanner, misschien iets anders?
Ik heb er drie topics over volgeschreven (dit is deel III). Hier is deel 1: Japan, maar dan niet in Tokyo
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Hmm, ik zal eens even kijken. Wonen er veel Nederlanders in je buurt?quote:
[..]
Een half jaar geleden was er een Nederlandse student op stage, maar normaal gezien zijn de Nederlanders dun gezaaid.quote:
[..]
Hmm, ik zal eens even kijken. Wonen er veel Nederlanders in je buurt?
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Best interessant! En hoe staat je begrip voor de Japanse taal er nu voor?quote:
[..]
Ik kan er zelf weinig van, maar ik word week na week beter, vind ik.
Ik vind die japanse mails veel leuker, stiekem. Zit nog enigzns respect in.
Stiekem een tvp want japan is awesome en ik denk erover om na mijn bachelor Engelse les te gaan geven, als dat gaat lukken.
Stiekem een tvp want japan is awesome en ik denk erover om na mijn bachelor Engelse les te gaan geven, als dat gaat lukken.
Begrijpen gaat steeds beter, maar verstaanbaar maken niet. Veel verder dan wakarimashta, ah... wakarimashta... daijobu desu kom ik vaak niet. Als ik het nog eens over zou mogen doen, dan zou ik een goede cursus Japans volgen, met een echte leraar. Het is er in al die jaren niet van gekomen - te lui.quote:
[..]
Best interessant! En hoe staat je begrip voor de Japanse taal er nu voor?
Ik kan er zelf weinig van, maar ik word week na week beter, vind ik.
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Ben ik wel met je eens. Ik zit iedere keer met een big smile te lezen.quote:
Ik vind die japanse mails veel leuker, stiekem. Zit nog enigzns respect in.
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Dus tegenwoordig probeer jij je nog steeds duidelijk te maken door gebaren te doen?quote:
[..]
Begrijpen gaat steeds beter, maar verstaanbaar maken niet. Veel verder dan wakarimashta, ah... wakarimashta... daijobu desu kom ik vaak niet. Als ik het nog eens over zou mogen doen, dan zou ik een goede cursus Japans volgen, met een echte leraar. Het is er in al die jaren niet van gekomen - te lui.
Gelukkig heb ik meestal een vertaler aan mijn kant, anders moet ik me duidelijk maken met gebaren.
Nee, alles gaat in het Japans. Daarin ben ik trouwens heel Japans: alles wat ik nodig heb, ken ik maar ook geen woord meer. Als ik bijvoorbeeld de taxi naar huis neem, dan weten taxichauffeurs niet precies de weg. Gaan ze grofweg de goede kant op, maar als ze vragen waar ze af moeten slaan, zeg ik netjes massuge itte kudasai (rechtdoor aub) en dat doen ze dan. Als ze links- of rechtsaf moeten slaan, dan weet ik ook wat dat is. Het gaat allemaal niet zo vloeiend, maar ik red me overal.
Hetzelfde geldt bij restaurants. Ik weet wanneer ze vragen of je in roken of niet roken wilt zitten, en of het voor hier of mee te nemen is (bij de Mac bijvoorbeeld). Iets bestellen: ik wijs het aan op het menu (staan vaak plaatjes bij) en zeg 'kore kudasai' (die aub). Soms zijn er lastige keuzes. Zo was er een restaurant waar ze dikke of dunne udon hadden. Vroegen ze welke versie ik wilde hebben. Maar nu weet ik ook wanneer ze dat vragen, en dan zeg ik ooki (groot). Is niet de juiste manier om het te zeggen, maar ze snappen het wel.
Als ik het zo teruglees dan schaam ik me rot dat ik hier nu 3 jaar woon en me nog steeds zo moet behelpen.
Neem een cursus als het kan!
Hetzelfde geldt bij restaurants. Ik weet wanneer ze vragen of je in roken of niet roken wilt zitten, en of het voor hier of mee te nemen is (bij de Mac bijvoorbeeld). Iets bestellen: ik wijs het aan op het menu (staan vaak plaatjes bij) en zeg 'kore kudasai' (die aub). Soms zijn er lastige keuzes. Zo was er een restaurant waar ze dikke of dunne udon hadden. Vroegen ze welke versie ik wilde hebben. Maar nu weet ik ook wanneer ze dat vragen, en dan zeg ik ooki (groot). Is niet de juiste manier om het te zeggen, maar ze snappen het wel.
Als ik het zo teruglees dan schaam ik me rot dat ik hier nu 3 jaar woon en me nog steeds zo moet behelpen.
Neem een cursus als het kan!
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Ach, Japans is al niet de makkelijkste taal om te leren. Niet te vergelijken met Duits, Frans e.d. Gelukkig ben ik wel redelijk op het gebied van gebaren, dus dan valt het opzich mee wanneer ik Japanners iets duidelijk wilt maken.quote:
Nee, alles gaat in het Japans. Daarin ben ik trouwens heel Japans: alles wat ik nodig heb, ken ik maar ook geen woord meer. Als ik bijvoorbeeld de taxi naar huis neem, dan weten taxichauffeurs niet precies de weg. Gaan ze grofweg de goede kant op, maar als ze vragen waar ze af moeten slaan, zeg ik netjes massuge itte kudasai (rechtdoor aub) en dat doen ze dan. Als ze links- of rechtsaf moeten slaan, dan weet ik ook wat dat is. Het gaat allemaal niet zo vloeiend, maar ik red me overal.
Hetzelfde geldt bij restaurants. Ik weet wanneer ze vragen of je in roken of niet roken wilt zitten, en of het voor hier of mee te nemen is (bij de Mac bijvoorbeeld). Iets bestellen: ik wijs het aan op het menu (staan vaak plaatjes bij) en zeg 'kore kudasai' (die aub). Soms zijn er lastige keuzes. Zo was er een restaurant waar ze dikke of dunne udon hadden. Vroegen ze welke versie ik wilde hebben. Maar nu weet ik ook wanneer ze dat vragen, en dan zeg ik ooki (groot). Is niet de juiste manier om het te zeggen, maar ze snappen het wel.
Als ik het zo teruglees dan schaam ik me rot dat ik hier nu 3 jaar woon en me nog steeds zo moet behelpen.
Neem een cursus als het kan!
En wat de cursus betreft: Dat ga ik overwegen. Als eerst wil ik zeker weten of ik bereid ben om mijn leven hier door te brengen.
Lyrebird, heb jij je wel eens verdiept in het Shinto geloof? Ik was zaterdag nog met m'n vriendin naar zo'n shrine geweest. Mooie ervaring was dat. Mijn eerste keer was nogal gênant, vooral vanwege het feit dat ik veel dingen blijkbaar 'verkeerd' had gedaan.
Nee, niet in verdiept. Als ik naar zo'n tempel ga, dan heb ik eigenlijk meer oog voor het vrouwlijk schoon dat er meestal rondloopt dan voor de tempel zelf. In Japan lopen ze er in zo'n tempel niet bij als nonnetjes, maar vaak met hele lange kousen, hele korte rokjes en hoge hakken.quote:
Lyrebird, heb jij je wel eens verdiept in het Shinto geloof? Ik was zaterdag nog met m'n vriendin naar zo'n shrine geweest. Mooie ervaring was dat. Mijn eerste keer was nogal gênant, vooral vanwege het feit dat ik veel dingen blijkbaar 'verkeerd' had gedaan.
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Daijobu desuquote:
[..]
Begrijpen gaat steeds beter, maar verstaanbaar maken niet. Veel verder dan wakarimashta, ah... wakarimashta... daijobu desu kom ik vaak niet. Als ik het nog eens over zou mogen doen, dan zou ik een goede cursus Japans volgen, met een echte leraar. Het is er in al die jaren niet van gekomen - te lui.
. The get out of jail free kaart! Nouja soms krijg je iets heel smerigs voorgeschoteld, dat dan weer wel.
They told me all of my cages were mental, so I got wasted like all my potential.
Of een hele foute coupe.quote:
[..]
Daijobu desu
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Ohja ik heb echt twee maanden niet naar de kapper durven gaan. Overigens ongegrond want de kappers in Japan zijn prettiger dan hier (massage van een chick erbij, score). Alleen wel wat ongemakkelijk. Sukoshi dake kitte o kudasai (of zoiets, alweer bijna vijf jaar geleden, pff), en dan krijg je tien vragende volzinnen terug. Uh... Daijobu des? En dan maar schietgebedjes doen.
They told me all of my cages were mental, so I got wasted like all my potential.
Ontslag
De meeste Japanners zijn buitengewoon vriendelijk en mijden confrontatie. Soms vraag ik me af of dat de enige reden is waarom ik hier nog steeds werk: niemand durft mij te ontslaan. Ondertussen werk ik al meer dan drie jaar hier, en in al die jaren heeft niemand me gevraagd wat ik doe of wat ik van plan ben om te gaan doen.
Hoe anders is het leven van studenten en postdocs in mijn lab. Ik had een Indiaase postdoc die was gepromoveerd bij een van de betere Japanse universiteiten. Weliswaar had hij maar een (!) wetenschappelijk artikel geschreven, maar hij sprak vloeiend Engels. Helaas erg theoretisch geschoold, dus had ik hem een heel theoretisch project toevertrouwd. Hij bakte er heeeelemaal niks van. Het artikel dat ik 'm gevraagd had te schrijven barstte van de spelfouten, die hij na veel aandringen niet kon verbeteren. Hij kon niet beter. Tekeningen in paint die er niet uit zagen... Daarnaast had hij het ene excuus na het andere om iets niet te snappen of niet te doen. Zo'n kenniknie en wittiknie houding, daar hebben wij in Eindhoven een bloedhekel aan, dus na een week had ik 'm al willen ontslaan. Goed fatsoen en een contract stonden in de weg, dus bleef ik maar pushen om de kwaliteit van het artikel te verbeteren. Uiteindelijk werd hij daar zo moe van, dat hij bij een collega aanklopte om daar verder te gaan postdokken. Zo lang ik er financieel niet voor op hoef te draaien, vind ik het prima.
Wat blijft er over: 2 prima PhD studenten, 2 zeer middelmatige MS studenten en 2 hele groene 4e jaars BS studenten. De 2 MS studenten staan model voor al onze studenten: op zich is het talent wel aanwezig, maar ze zijn aardslui. Als instituut vragen wij veel te weinig van onze studenten. Het was heel typerend dat ik voor een belangrijke conferentie voor drie man aan het werken was (16 uur per dag, twee weken lang + weekends), terwijl de twee studenten op vakantie waren. Nou snap ik best dat iedereen vakantie verdient, maar kan de planning iets beter worden afgestemd? En als ik op vakantie ben, dan zitten ze lekker thuis.
Als Nederlander / halve Amerikaan ben ik veel vrijheid gewend, waarbij ik zelf de lat zo hoog mogelijk leg, en niet zo blij ben met iedereen die de lat nog hoger (of lager) probeert te leggen. Blijkbaar geldt dat niet voor iedereen.
Het gevolg is nu dat ze iedere dag om 5 uur mogen komen uitleggen wat ze vandaag gedaan hebben, en wat ze morgen gaan doen.
Ik lijk wel een kleuterleidster.
[ Bericht 0% gewijzigd door Lyrebird op 21-05-2012 09:42:49 ]
De meeste Japanners zijn buitengewoon vriendelijk en mijden confrontatie. Soms vraag ik me af of dat de enige reden is waarom ik hier nog steeds werk: niemand durft mij te ontslaan. Ondertussen werk ik al meer dan drie jaar hier, en in al die jaren heeft niemand me gevraagd wat ik doe of wat ik van plan ben om te gaan doen.
Hoe anders is het leven van studenten en postdocs in mijn lab. Ik had een Indiaase postdoc die was gepromoveerd bij een van de betere Japanse universiteiten. Weliswaar had hij maar een (!) wetenschappelijk artikel geschreven, maar hij sprak vloeiend Engels. Helaas erg theoretisch geschoold, dus had ik hem een heel theoretisch project toevertrouwd. Hij bakte er heeeelemaal niks van. Het artikel dat ik 'm gevraagd had te schrijven barstte van de spelfouten, die hij na veel aandringen niet kon verbeteren. Hij kon niet beter. Tekeningen in paint die er niet uit zagen... Daarnaast had hij het ene excuus na het andere om iets niet te snappen of niet te doen. Zo'n kenniknie en wittiknie houding, daar hebben wij in Eindhoven een bloedhekel aan, dus na een week had ik 'm al willen ontslaan. Goed fatsoen en een contract stonden in de weg, dus bleef ik maar pushen om de kwaliteit van het artikel te verbeteren. Uiteindelijk werd hij daar zo moe van, dat hij bij een collega aanklopte om daar verder te gaan postdokken. Zo lang ik er financieel niet voor op hoef te draaien, vind ik het prima.
Wat blijft er over: 2 prima PhD studenten, 2 zeer middelmatige MS studenten en 2 hele groene 4e jaars BS studenten. De 2 MS studenten staan model voor al onze studenten: op zich is het talent wel aanwezig, maar ze zijn aardslui. Als instituut vragen wij veel te weinig van onze studenten. Het was heel typerend dat ik voor een belangrijke conferentie voor drie man aan het werken was (16 uur per dag, twee weken lang + weekends), terwijl de twee studenten op vakantie waren. Nou snap ik best dat iedereen vakantie verdient, maar kan de planning iets beter worden afgestemd? En als ik op vakantie ben, dan zitten ze lekker thuis.
Als Nederlander / halve Amerikaan ben ik veel vrijheid gewend, waarbij ik zelf de lat zo hoog mogelijk leg, en niet zo blij ben met iedereen die de lat nog hoger (of lager) probeert te leggen. Blijkbaar geldt dat niet voor iedereen.
Het gevolg is nu dat ze iedere dag om 5 uur mogen komen uitleggen wat ze vandaag gedaan hebben, en wat ze morgen gaan doen.
Ik lijk wel een kleuterleidster.
[ Bericht 0% gewijzigd door Lyrebird op 21-05-2012 09:42:49 ]
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Japanse kappers zijn super. Goed en snel. En schreeuwen he, soms vlak bij je oor, als er een klant binnenkomt of weggaat. Het blijven avonturen.quote:
Ohja ik heb echt twee maanden niet naar de kapper durven gaan. Overigens ongegrond want de kappers in Japan zijn prettiger dan hier (massage van een chick erbij, score). Alleen wel wat ongemakkelijk. Sukoshi dake kitte o kudasai (of zoiets, alweer bijna vijf jaar geleden, pff), en dan krijg je tien vragende volzinnen terug. Uh... Daijobu des? En dan maar schietgebedjes doen.
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Heb je eigenlijk ook een idee waarom ze zo lui zijn? Zelf twijfel ik of het is omdat je scholieren/studententijd daar nog meer dan hier een soort Rumspringa is, waar je het er nog maar flink van moet nemen voordat je een mindless drone sarariman wordt, of dat het breder gewoon de Japanse cultuur is waar lang aanwezig zijn belangrijker is dan ook daadwerkelijk wat uitvoeren. Maar het is misschien makkelijk roepen van de zijlijn. Karoshi zal toch ook wel ergens vandaan komen.
They told me all of my cages were mental, so I got wasted like all my potential.
Ik heb het er met collega's over gehad.quote:
Heb je eigenlijk ook een idee waarom ze zo lui zijn? Zelf twijfel ik of het is omdat je scholieren/studententijd daar nog meer dan hier een soort Rumspringa is, waar je het er nog maar flink van moet nemen voordat je een mindless drone sarariman wordt, of dat het breder gewoon de Japanse cultuur is waar lang aanwezig zijn belangrijker is dan ook daadwerkelijk wat uitvoeren. Maar het is misschien makkelijk roepen van de zijlijn. Karoshi zal toch ook wel ergens vandaan komen.
Er is al jaren een cultuuromslag gaande. De 40ers tot 70-jarigen hebben dit land groot gemaakt, maar hebben daar wel offers voor gegeven. Lange dagen, hard werken, veel gebroken gezinnen. De jongere generatie wil geen problemen, is blij met een klein inkomen en een flutbaan. Er is geen ambitie meer.
Ergens is het ook niet zo gek. De oudere generatie hebben de touwtjes nog stevig in handen. Als je bij ons binnenloopt, dan lijkt het wel een bejaardentehuis. Er lopen veel ouwe knarren rond die niet van ophouden weten. Daarnaast worden jongeren niet vet betaald.
Japanners zijn ook net schapen. Wij hebben enorm veel moeite om PhD studenten te werven. In andere labs is dat ook een probleem, maar bij ons is er nog nooit (!) een Japanse PhD student begonnen, terwijl we toch zo'n 30 MS studenten hebben. Dat heeft deels met het gebrek aan ambitie te maken, maar ook met het passen of niet passen binnen een cultuur. Risicomijdend gedrag.
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
IRRASHAIMASE!!!!quote:
[..]
Japanse kappers zijn super. Goed en snel. En schreeuwen he, soms vlak bij je oor, als er een klant binnenkomt of weggaat. Het blijven avonturen.
In het begin begreep ik daar geen reet van bij die Japanse tenten hier in Sydney. Maakte er op een gegeven moment met mijn huisgenoot een sport van om een of ander vergelijkbaar geluid (MASEMASE) terug te schreeuwen
"End this war against drugs. Legalise the drug against wars."
-
[b]Op donderdag 28 september 2006 09:12 schreef Rio het volgende:[/b]
Uiteindelijk is dit een star_gazer-krijgt-een-keiharde-lul-van-zichzelf-omdat-hij-zichzelf-verheven-voelt topic.
-
[b]Op donderdag 28 september 2006 09:12 schreef Rio het volgende:[/b]
Uiteindelijk is dit een star_gazer-krijgt-een-keiharde-lul-van-zichzelf-omdat-hij-zichzelf-verheven-voelt topic.
Al meer bekend over je plannen in Juli voor Japan, star_gazer? Drink je (Japanse) whiskey?
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
De OECD heeft vandaag hun nieuwste "better life index" gepubliceerd. Eén ding viel me daarin op voor wat betreft Japan:
"People in Japan work 1 733 hours a year, less than most people in the OECD who work 1 749 hours on average."
[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 22-05-2012 12:24:11 ]
"People in Japan work 1 733 hours a year, less than most people in the OECD who work 1 749 hours on average."
[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 22-05-2012 12:24:11 ]
Hoe zit het met visa? Kan ik als Nederlander zonder visa als toerist de grens over?
"End this war against drugs. Legalise the drug against wars."
-
[b]Op donderdag 28 september 2006 09:12 schreef Rio het volgende:[/b]
Uiteindelijk is dit een star_gazer-krijgt-een-keiharde-lul-van-zichzelf-omdat-hij-zichzelf-verheven-voelt topic.
-
[b]Op donderdag 28 september 2006 09:12 schreef Rio het volgende:[/b]
Uiteindelijk is dit een star_gazer-krijgt-een-keiharde-lul-van-zichzelf-omdat-hij-zichzelf-verheven-voelt topic.
Je krijgt bij aankomst een toeristenvisum voor 3 maanden als het goed is.quote:
Hoe zit het met visa? Kan ik als Nederlander zonder visa als toerist de grens over?
Vandaag de vluchten geboekt. Het gaat door. Van 14 t/m 29 Juli big in Japan
Ga in Osaka 2 nachten in zo'n capsule ding slapen Wat een bazendingen zijn dat, dat MOET ik ervaren Ik kan daar met mijn 1m74 nog wel in, maar ik ga samen met een vriend van 1m96. Ik zie het al helemaal voor me; die gast ligt helemaal opgevouwen
Ga in Osaka 2 nachten in zo'n capsule ding slapen
Wat een bazendingen zijn dat, dat MOET ik ervaren Ik kan daar met mijn 1m74 nog wel in, maar ik ga samen met een vriend van 1m96. Ik zie het al helemaal voor me; die gast ligt helemaal opgevouwen 
"End this war against drugs. Legalise the drug against wars."
-
[b]Op donderdag 28 september 2006 09:12 schreef Rio het volgende:[/b]
Uiteindelijk is dit een star_gazer-krijgt-een-keiharde-lul-van-zichzelf-omdat-hij-zichzelf-verheven-voelt topic.
-
[b]Op donderdag 28 september 2006 09:12 schreef Rio het volgende:[/b]
Uiteindelijk is dit een star_gazer-krijgt-een-keiharde-lul-van-zichzelf-omdat-hij-zichzelf-verheven-voelt topic.
An Idiot Abroadquote:
Vandaag de vluchten geboekt. Het gaat door. Van 14 t/m 29 Juli big in Japan
Ga in Osaka 2 nachten in zo'n capsule ding slapen
[ afbeelding ]
quote:
Moah, ik woon al abroad. Maargoed, ik woon in een culturele woestijn, dus zal wel ff lachen zijn ja
"End this war against drugs. Legalise the drug against wars."
-
[b]Op donderdag 28 september 2006 09:12 schreef Rio het volgende:[/b]
Uiteindelijk is dit een star_gazer-krijgt-een-keiharde-lul-van-zichzelf-omdat-hij-zichzelf-verheven-voelt topic.
-
[b]Op donderdag 28 september 2006 09:12 schreef Rio het volgende:[/b]
Uiteindelijk is dit een star_gazer-krijgt-een-keiharde-lul-van-zichzelf-omdat-hij-zichzelf-verheven-voelt topic.
KAA meet in Tokyo?
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Ik ben er de 24e 's avonds t/m de 29e 's middags (in Juli)quote:
"End this war against drugs. Legalise the drug against wars."
-
[b]Op donderdag 28 september 2006 09:12 schreef Rio het volgende:[/b]
Uiteindelijk is dit een star_gazer-krijgt-een-keiharde-lul-van-zichzelf-omdat-hij-zichzelf-verheven-voelt topic.
-
[b]Op donderdag 28 september 2006 09:12 schreef Rio het volgende:[/b]
Uiteindelijk is dit een star_gazer-krijgt-een-keiharde-lul-van-zichzelf-omdat-hij-zichzelf-verheven-voelt topic.
Kadootjescultuur
Met het aanstaande bezoek van star_gazer aan Tokyo in het achterhoofd is het misschien goed te wijzen op de kadootjescultuur in Japan. Als niet-Japanner ben ik trouwens allergisch voor kadootjes.
Als je ergens op bezoek gaat, dan neem je een kadootje mee. Zo zijn we thuis ook tot op zekere hoogte opgevoed, maar Japanners leggen de lat wel erg hoog, en nemen bij bijna ieder bezoek een kadootje mee. Of als ze even weg zijn geweest, op vakantie bijvoorbeeld, dan kunnen ze niet terugkomen zonder een kadootje mee te nemen.
Dit kan tot pijnlijke misverstanden leiden. Na een zakenreis of vakantie ben ik al een paar keer "vergeten" om een kadootje mee te nemen voor de secretaresse, voor mijn collega's en voor alle studenten. Dat werd geinterpreteerd als dat ik geen waardering zou hebben voor de samenwerking. Had er niks mee te maken, ik was gewoon te lui om naar kadootjes op zoek te gaan. Het gaat meestal om helemaal niks, een doos bonbons of iets anders om te snoepen telt als een kadootje. Iedere student een snoepje en iedereen is tevreden. Je ziet ook dat vliegvelden waar veel Japanners komen daar ook op zijn ingesteld - daar liggen de net wat grotere dozen met chocolaatjes of koekjes waarvan een hele groep kan meegenieten.
Wij hebben wel eens (oudere) proefpersonen waarop we oogmetingen doen. Dan kan het wel eens gebeuren dat zo'n oudere proefpersoon een kadootjes voor ons meeneemt. Dat voelt dan wel lullig, vooral als we de proefpersoon met een kleine vergoeding afschepen.
Hoe belangrijker het bezoek, hoe extravaganter het cadeau. Als een Japanner heel graag met je wil praten, of heel graag bij je op bezoek wil komen, dan kun je wel eens voor verrassingen komen te staan. Ik heb gehoord van Japanners die naar wetenschappers in de VS gingen, en cadeaus van een paar honderd euro meenamen. Het voordeel voor de Japanners is dan wel weer dat de kans dat de Amerikanen naar Japan komen, een stuk kleiner is geworden.
Met het aanstaande bezoek van star_gazer aan Tokyo in het achterhoofd is het misschien goed te wijzen op de kadootjescultuur in Japan.
Als niet-Japanner ben ik trouwens allergisch voor kadootjes.Als je ergens op bezoek gaat, dan neem je een kadootje mee. Zo zijn we thuis ook tot op zekere hoogte opgevoed, maar Japanners leggen de lat wel erg hoog, en nemen bij bijna ieder bezoek een kadootje mee. Of als ze even weg zijn geweest, op vakantie bijvoorbeeld, dan kunnen ze niet terugkomen zonder een kadootje mee te nemen.
Dit kan tot pijnlijke misverstanden leiden. Na een zakenreis of vakantie ben ik al een paar keer "vergeten" om een kadootje mee te nemen voor de secretaresse, voor mijn collega's en voor alle studenten. Dat werd geinterpreteerd als dat ik geen waardering zou hebben voor de samenwerking. Had er niks mee te maken, ik was gewoon te lui om naar kadootjes op zoek te gaan. Het gaat meestal om helemaal niks, een doos bonbons of iets anders om te snoepen telt als een kadootje. Iedere student een snoepje en iedereen is tevreden. Je ziet ook dat vliegvelden waar veel Japanners komen daar ook op zijn ingesteld - daar liggen de net wat grotere dozen met chocolaatjes of koekjes waarvan een hele groep kan meegenieten.
Wij hebben wel eens (oudere) proefpersonen waarop we oogmetingen doen. Dan kan het wel eens gebeuren dat zo'n oudere proefpersoon een kadootjes voor ons meeneemt. Dat voelt dan wel lullig, vooral als we de proefpersoon met een kleine vergoeding afschepen.
Hoe belangrijker het bezoek, hoe extravaganter het cadeau. Als een Japanner heel graag met je wil praten, of heel graag bij je op bezoek wil komen, dan kun je wel eens voor verrassingen komen te staan. Ik heb gehoord van Japanners die naar wetenschappers in de VS gingen, en cadeaus van een paar honderd euro meenamen. Het voordeel voor de Japanners is dan wel weer dat de kans dat de Amerikanen naar Japan komen, een stuk kleiner is geworden.
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Omiyage! Daar heb ik er al een paar van in ontvangst mogen nemen
"End this war against drugs. Legalise the drug against wars."
-
[b]Op donderdag 28 september 2006 09:12 schreef Rio het volgende:[/b]
Uiteindelijk is dit een star_gazer-krijgt-een-keiharde-lul-van-zichzelf-omdat-hij-zichzelf-verheven-voelt topic.
-
[b]Op donderdag 28 september 2006 09:12 schreef Rio het volgende:[/b]
Uiteindelijk is dit een star_gazer-krijgt-een-keiharde-lul-van-zichzelf-omdat-hij-zichzelf-verheven-voelt topic.
Werk dat zin heeft
Toen ik nog jong en mooi was, eind jaren 90, werkte ik bij Philips. Onder de hoede van een aantal gepromoveerde wetenschappers was het mijn taak om het scheerproces wetenschappelijk in kaart te brengen zodat we het beste scheerapparaat op de markt konden brengen. Een nobel streven, maar of het ooit tot een beter scheerapparaat heeft geleid, is me nog steeds niet duidelijk. In mijn eerste jaar mocht ik ook stage lopen bij een van de Philipsfabrieken. Daar hadden ontwikkelaars een aantal modificaties voor een scheerapparaat bedacht, die ik uit mocht testen. Een eenvoudig testje liet zien welke modificatie voor de beste scheerresultaten zorgde, en die modificatie was uiteindelijk terug te zien in een heus scheerapparaat dat je in de winkel kon kopen. 6 jaar Philips, 1 miniscuul resultaat.
In de VS ben ik nog veel wetenschappelijker te werk gegaan, het doel was immers om een PhD titel te halen, en dat resulteerde in heel veel papier, een zelfgeschreven boekje en 8 jaar werken in hele kleine kantoren en donkere labs voor een bedroevend laag salaris. Het grootste deel van het werk dat ik deed, heeft totaal geen invloed gehad op welk leven dan ook. We deden wel eens metingen op patienten met glaucoom, en een van de patienten vroeg me waar ze het toch aan te danken had dat ze glaucoom had. Ze had haar hele leven gezond geleefd en dan toch zo'n enge oogziekte. Die ziekte staat in je genen geschreven, daar doe je verder weinig aan en ik hoopte dat die boodschap haar gerust zou stellen. Voor de zekerheid vertelde ik erbij dat ik geen dokter was; voor je het weet heb je een rechtzaak aan je broek. Maar toen ze vertrok had ik wel het gevoel dat er iemand een ietsiepietsie beter geworden was van mijn werk. 8 jaar VS, 1 microscopisch resultaat.
In Japan kreeg ik een vrije hand. Ik mocht onderzoeken wat ik wilde, en ik kreeg er zelfs een klein budget voor. Mijn doel was om alle kennis die ik in de VS had opgedaan in een technologie om te zetten die door fabrikanten van oogmeetapparatuur zou worden omarmd. Mijn streven was om scherpere en heldere plaatjes te maken, waardoor oogziekten zo vroeg mogelijk ontdekt konden worden. We zijn nu drie jaar verder, en hebben een apparaat ontwikkeld dat aan bijna alle verwachtingen voldoet. Je zou zo'n apparaat op dieren kunnen testen, maar met mijn vegetarische achtergrond heb ik daar moeite mee, dus wij kiezen voor mensen. Je moet dan een medisch-ethische commissie overtuigen van het nut van je werk, maar daar vochten we ons zonder al te veel moeite doorheen. Bij het testen van de apparatuur zagen we laatst in een jonge student dat zijn oog vol zat met zogenaamde drusen. Als je van mijn generatie bent, dan denk je misschien aan strijders uit Libanon, maar het gaat hier om ophopingen in het netvlies die uiteindelijk tot enge oogziekten zoals maculaire degeneratie kunnen leiden. Die student was ook wat aan de mollige kant, en ook hij vroeg me om advies. Waar had hij die drusen aan te danken? Nou ben ik nog steeds geen dokter, maar ik raadde hem aan om veel groente te eten en veel te bewegen. We zijn nu een maand verder en hij is flink afgevallen. Of het ook effect heeft gehad op de drusen, durf ik niet te zeggen, maar van een gezondere levensstijl is nog nooit iemand minder geworden, of wel? 3 jaar werk, 1 persoon die overgestapt is op een gezondere levensstijl?
Wetenschap vraagt om enorme persoonlijke investeringen, zonder dat er eigenlijk iets tegenover staat. Je kunt jaren aan iets werken, dat uiteindelijk resulteert in een manuscript, maar of er dan iemand ook echt beter van wordt, je weet het niet.
Hoe anders is het met (1 op 1) lesgeven. Ik heb een aantal studenten onder mijn hoede. Een van de MS studenten sprak geen Engels toen hij begon. Hij spreekt nu vloeiend Engels en heeft gisteren voor het eerst lesggegeven (jawel, in het Engels). Aan niets kon je zien dat dit de eerste keer was. Alsof hij jaren voor de klas had gestaan (in positieve zin), legde hij de materie uit, en dat was toch wel mooi om te zien! De andere MS student is een grotere uitdaging. Het talent is er wel, maar de motivatie is er niet. Als universiteit doen we ook helemaal niets aan motivatie of aan discipline. Met mijn libertarische achtergrond heb ik 'm het eerste jaar ook volledig aan z'n lot overgelaten. Wie niet horen wil, die mag doof blijven, je hebt er alleen je zelf mee, maar ben sinds kort overgeschakeld op wie niet horen wil, moet maar voelen. Ergens is een lampje gaan branden dat ik ook een verantwoordelijkheid t.o.v. de studenten heb, en dat ze hier niet met een diploma de deur uit gaan, zonder dat ze ook daadwerkelijk goede ingenieurs zijn. Het is ongelofelijk wat je iedere dag aan excuses en smoesjes te horen krijgt als mensen ergens geen zin in hebben, maar ik heb ook wel eens geen zin en als dat geen zin hebben leidt tot het mogelijk verlies van een baan (of het nooit vinden van een baan), dan zul je maar zin moeten maken.
17 jaar onderzoek, en het belangrijkste wat ik geleerd heb, is dat het libertarisme onzinnige spielerei is. Ik ben een knorrige conservatief geworden.
[ Bericht 0% gewijzigd door Lyrebird op 08-06-2012 06:13:14 ]
Toen ik nog jong en mooi was, eind jaren 90, werkte ik bij Philips. Onder de hoede van een aantal gepromoveerde wetenschappers was het mijn taak om het scheerproces wetenschappelijk in kaart te brengen zodat we het beste scheerapparaat op de markt konden brengen. Een nobel streven, maar of het ooit tot een beter scheerapparaat heeft geleid, is me nog steeds niet duidelijk. In mijn eerste jaar mocht ik ook stage lopen bij een van de Philipsfabrieken. Daar hadden ontwikkelaars een aantal modificaties voor een scheerapparaat bedacht, die ik uit mocht testen. Een eenvoudig testje liet zien welke modificatie voor de beste scheerresultaten zorgde, en die modificatie was uiteindelijk terug te zien in een heus scheerapparaat dat je in de winkel kon kopen. 6 jaar Philips, 1 miniscuul resultaat.
In de VS ben ik nog veel wetenschappelijker te werk gegaan, het doel was immers om een PhD titel te halen, en dat resulteerde in heel veel papier, een zelfgeschreven boekje en 8 jaar werken in hele kleine kantoren en donkere labs voor een bedroevend laag salaris. Het grootste deel van het werk dat ik deed, heeft totaal geen invloed gehad op welk leven dan ook. We deden wel eens metingen op patienten met glaucoom, en een van de patienten vroeg me waar ze het toch aan te danken had dat ze glaucoom had. Ze had haar hele leven gezond geleefd en dan toch zo'n enge oogziekte. Die ziekte staat in je genen geschreven, daar doe je verder weinig aan en ik hoopte dat die boodschap haar gerust zou stellen. Voor de zekerheid vertelde ik erbij dat ik geen dokter was; voor je het weet heb je een rechtzaak aan je broek. Maar toen ze vertrok had ik wel het gevoel dat er iemand een ietsiepietsie beter geworden was van mijn werk. 8 jaar VS, 1 microscopisch resultaat.
In Japan kreeg ik een vrije hand. Ik mocht onderzoeken wat ik wilde, en ik kreeg er zelfs een klein budget voor. Mijn doel was om alle kennis die ik in de VS had opgedaan in een technologie om te zetten die door fabrikanten van oogmeetapparatuur zou worden omarmd. Mijn streven was om scherpere en heldere plaatjes te maken, waardoor oogziekten zo vroeg mogelijk ontdekt konden worden. We zijn nu drie jaar verder, en hebben een apparaat ontwikkeld dat aan bijna alle verwachtingen voldoet. Je zou zo'n apparaat op dieren kunnen testen, maar met mijn vegetarische achtergrond heb ik daar moeite mee, dus wij kiezen voor mensen. Je moet dan een medisch-ethische commissie overtuigen van het nut van je werk, maar daar vochten we ons zonder al te veel moeite doorheen. Bij het testen van de apparatuur zagen we laatst in een jonge student dat zijn oog vol zat met zogenaamde drusen. Als je van mijn generatie bent, dan denk je misschien aan strijders uit Libanon, maar het gaat hier om ophopingen in het netvlies die uiteindelijk tot enge oogziekten zoals maculaire degeneratie kunnen leiden. Die student was ook wat aan de mollige kant, en ook hij vroeg me om advies. Waar had hij die drusen aan te danken? Nou ben ik nog steeds geen dokter, maar ik raadde hem aan om veel groente te eten en veel te bewegen. We zijn nu een maand verder en hij is flink afgevallen. Of het ook effect heeft gehad op de drusen, durf ik niet te zeggen, maar van een gezondere levensstijl is nog nooit iemand minder geworden, of wel? 3 jaar werk, 1 persoon die overgestapt is op een gezondere levensstijl?
Wetenschap vraagt om enorme persoonlijke investeringen, zonder dat er eigenlijk iets tegenover staat. Je kunt jaren aan iets werken, dat uiteindelijk resulteert in een manuscript, maar of er dan iemand ook echt beter van wordt, je weet het niet.
Hoe anders is het met (1 op 1) lesgeven. Ik heb een aantal studenten onder mijn hoede. Een van de MS studenten sprak geen Engels toen hij begon. Hij spreekt nu vloeiend Engels en heeft gisteren voor het eerst lesggegeven (jawel, in het Engels). Aan niets kon je zien dat dit de eerste keer was. Alsof hij jaren voor de klas had gestaan (in positieve zin), legde hij de materie uit, en dat was toch wel mooi om te zien! De andere MS student is een grotere uitdaging. Het talent is er wel, maar de motivatie is er niet. Als universiteit doen we ook helemaal niets aan motivatie of aan discipline. Met mijn libertarische achtergrond heb ik 'm het eerste jaar ook volledig aan z'n lot overgelaten. Wie niet horen wil, die mag doof blijven, je hebt er alleen je zelf mee, maar ben sinds kort overgeschakeld op wie niet horen wil, moet maar voelen. Ergens is een lampje gaan branden dat ik ook een verantwoordelijkheid t.o.v. de studenten heb, en dat ze hier niet met een diploma de deur uit gaan, zonder dat ze ook daadwerkelijk goede ingenieurs zijn. Het is ongelofelijk wat je iedere dag aan excuses en smoesjes te horen krijgt als mensen ergens geen zin in hebben, maar ik heb ook wel eens geen zin en als dat geen zin hebben leidt tot het mogelijk verlies van een baan (of het nooit vinden van een baan), dan zul je maar zin moeten maken.
17 jaar onderzoek, en het belangrijkste wat ik geleerd heb, is dat het libertarisme onzinnige spielerei is. Ik ben een knorrige conservatief geworden.
[ Bericht 0% gewijzigd door Lyrebird op 08-06-2012 06:13:14 ]
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Uit een ander topic en helaas zonder bron, desalniettemin wel leuk. Wellicht is dit het resultaat van de verichtte arbeid bij Philips
I killed. But I didn't just kill fifty, I didn't kill a hundred. I killed TEN thousand! And I was good at it. It wasn't for vengeance, it wasn't for greed. It was because...I liked it
Let us leave, no trace of tears upon our dead faces
Let us leave, no trace of tears upon our dead faces
Dat is voor zo ver ik kan zien van nog voor mijn tijd. De stoppeltjes die door een scheerapparaat worden achtergelaten zijn idd net kwastjes, die niet zo gemakkelijk de huid ingroeien. Ze staan ook vaak net iets boven het maaiveld. Bij een scheermes krijg je hele scherpe punten die korter zijn afgeschoren, waardoor die veel gemakkelijker in kunnen groeien. Een reden om een scheerapparaat te gebruiken, maar ik scheer toch liever met een mes.quote:
[ afbeelding ]
Uit een ander topic en helaas zonder bron, desalniettemin wel leuk. Wellicht is dit het resultaat van de verichtte arbeid bij Philips
Het was trouwens erg leuk onderzoek, en een kleine verbetering in een scheerapparaat kan miljoenen mensen plezieren. Ik heb ook nog eens aan strijkijzers gewerkt. Een beetje strijker strijkt al gauw een uur per week, en als je dat met 10% in kunt korten door een beter strijkproces, kun je op jaar+wereldbasis miljoenen uren aan werk besparen.
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Aah, zo heb ik er nooit tegenaan gekeken !quote:
[..]
Ik heb ook nog eens aan strijkijzers gewerkt. Een beetje strijker strijkt al gauw een uur per week, en als je dat met 10% in kunt korten door een beter strijkproces, kun je op jaar+wereldbasis miljoenen uren aan werk besparen.
Goed argument om de duurdere/betere stoomstrijkbout te kopen
Werkt makkeIijk-ker
en dus sneller klaar .
/ van Philips
Het strijkijzeronderzoek was eigenlijk nog leuker dan het scheeronderzoek. Heb je je bijvoorbeeld wel eens afgevraagd hoe vochtig de lucht uit een stoomstrijkijzer is? Zo'n strijkbout is erg heet, waardoor de stoom uit zo'n apparaat onderverzadigd is. De relatieve vochtigheid is veel lager dan in een woestijn. Niet vochtig dus.quote:
[..]
Aah, zo heb ik er nooit tegenaan gekeken !
Goed argument om de duurdere/betere stoomstrijkbout te kopen
Werkt makkeIijk-ker
en dus sneller klaar .
/ van Philips
De te strijken kleding daarentegen is relatief koel, waardoor al die waterdamp uit de strijkbout meteen neerslaat (condenseert) op kleding, wat voor een supersnelle opwarming zorgt. Opwarming is prima, maar meer vocht is nog beter. Het beste strijk je daarom door kleding vers van de waslijn die net niet droog is te strijken. Dat er nog net genoeg vocht in zit om alle vezeltjes in de juiste stand te fixeren met de strijkbout.
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Kijk, hier hebben we wat aanquote:
[..]
Het strijkijzeronderzoek was eigenlijk nog leuker dan het scheeronderzoek. Heb je je bijvoorbeeld wel eens afgevraagd hoe vochtig de lucht uit een stoomstrijkijzer is? Zo'n strijkbout is erg heet, waardoor de stoom uit zo'n apparaat onderverzadigd is. De relatieve vochtigheid is veel lager dan in een woestijn. Niet vochtig dus.
De te strijken kleding daarentegen is relatief koel, waardoor al die waterdamp uit de strijkbout meteen neerslaat (condenseert) op kleding, wat voor een supersnelle opwarming zorgt. Opwarming is prima, maar meer vocht is nog beter. Het beste strijk je daarom door kleding vers van de waslijn die net niet droog is te strijken. Dat er nog net genoeg vocht in zit om alle vezeltjes in de juiste stand te fixeren met de strijkbout.
Vind het altijd wel leuk om te zien hoe die zogenaamd 'nutteloze' wetenschap zich uiteindelijk vertaalt in alledaagse toepassingen
"End this war against drugs. Legalise the drug against wars."
-
[b]Op donderdag 28 september 2006 09:12 schreef Rio het volgende:[/b]
Uiteindelijk is dit een star_gazer-krijgt-een-keiharde-lul-van-zichzelf-omdat-hij-zichzelf-verheven-voelt topic.
-
[b]Op donderdag 28 september 2006 09:12 schreef Rio het volgende:[/b]
Uiteindelijk is dit een star_gazer-krijgt-een-keiharde-lul-van-zichzelf-omdat-hij-zichzelf-verheven-voelt topic.
Precies.quote:
[..]
Kijk, hier hebben we wat aan
Vind het altijd wel leuk om te zien hoe die zogenaamd 'nutteloze' wetenschap zich uiteindelijk vertaalt in alledaagse toepassingen
/ strijken is Zennnn en dan blijkt erover te worden nagedacht - op
Wetenschappelijk nivo
Zomerse taferelen
Als je bij ons in de buurt een nieuwbouwhuis koopt, dan koop je vooral een zo groot mogelijk huis maar geen tuin. Het zijn vrijstaande huizen met vaak niet meer dan een paar centimeter ruimte tussen huis en straat of tussen huis en buurhuis. Er staan ook wel oudere huizen die wel een tuin hebben, maar ik heb nog nooit een Japanner of een Japanse familie in de tuin zien zitten. Japanners gaan oveigens wel graag naar het park, waar je ook veel kinderen ziet spelen. Waarom dan niet in eigen tuin?
Japanners zijn er een meester in om de kleine ruimtes die overblijven op te vullen met potten en bloembakken. Maar voor veel mensen is dat niet genoeg, waardoor hun tuintjes via een difuus proces in de straat terecht komen. In de straat voor de universiteit staan sakura bomen, en bijna ieder perkje waarin zo'n boom staat is veranderd in een minituintje vol met bloemen en planten dat liefdevol wordt bijgehouden door buurtbewoners. Een oudere man in de buurt heeft zo'n 10 aquaria (met planten en vissen) in z'n carport staan. Watertuin. Het kan in Japan.
Zomers zijn bloedheet, en Japanners reageren heel verschillend op de zon. Je ziet studenten en kinderen die al na een paar dagen lente bruin verbrand zijn. Maar er zijn ook bijvoorbeeld veel (oudere) vrouwen die superallergisch voor de zon zijn. Als ik naar de universiteit wandel, dan kan het wel eens gebeuren dat bijna iedere persoon die ik tegenkom van top tot teen ingepakt is tegen de zon (deze week dus). Met een parasol als finishing touch. En zo'n enorme plastic visor tegen het zonlicht. Of groepjes oudere vrouwen, die met z'n allen aan het wandelen zijn, allemaal met parasol. Daar kan ik zo van genieten, het is zo anders en toch past het wel.
Het is nu gelukkig nog niet zo warm, maar dat zal de komende weken toch wel veranderen. Ik heb er nog steeds moeite mee, maar de beste manier om met de hitte om te gaan, schijnt om een handoek om je nek te draaien. Veel Japanse mannen, met name gemeentewerkers in de straat of tuinmannen, zie je in de zomer met zo'n handdoek rondlopen. Volgens een van onze Finse studenten werkt het geweldig, maar ik ben er nog niet over uit. Ik hoop dat het zwembad van onze universiteit dit jaar beter is onderhouden dan afgelopen jaar. Vorig jaar zat er geen chloor in het bad, waardoor we binnen een paar dagen in een groen soepje aan het zwemmen waren. Afgelopen week toen we er 's avonds langsliepen, hoorden we kikkergekwaak, dus of er moet nog heel wat gebeuren voordat het zwembad klaar is, of het is nog erger dan het afgelopen jaar. Ben bang dat het ook deze zomer afzien wordt; alle kerncentrales staan uit, en de electriciteitskosten zijn hoog. Veel winkels en restaurants hebben daarop hun verlichting al aangepast, en ik neem aan dat ze nog spaarzamer met airconditioning worden deze zomer.
Maar nu eerst Nederland-Denemarken!
Als je bij ons in de buurt een nieuwbouwhuis koopt, dan koop je vooral een zo groot mogelijk huis maar geen tuin. Het zijn vrijstaande huizen met vaak niet meer dan een paar centimeter ruimte tussen huis en straat of tussen huis en buurhuis. Er staan ook wel oudere huizen die wel een tuin hebben, maar ik heb nog nooit een Japanner of een Japanse familie in de tuin zien zitten. Japanners gaan oveigens wel graag naar het park, waar je ook veel kinderen ziet spelen. Waarom dan niet in eigen tuin?
Japanners zijn er een meester in om de kleine ruimtes die overblijven op te vullen met potten en bloembakken. Maar voor veel mensen is dat niet genoeg, waardoor hun tuintjes via een difuus proces in de straat terecht komen. In de straat voor de universiteit staan sakura bomen, en bijna ieder perkje waarin zo'n boom staat is veranderd in een minituintje vol met bloemen en planten dat liefdevol wordt bijgehouden door buurtbewoners. Een oudere man in de buurt heeft zo'n 10 aquaria (met planten en vissen) in z'n carport staan. Watertuin. Het kan in Japan.
Zomers zijn bloedheet, en Japanners reageren heel verschillend op de zon. Je ziet studenten en kinderen die al na een paar dagen lente bruin verbrand zijn. Maar er zijn ook bijvoorbeeld veel (oudere) vrouwen die superallergisch voor de zon zijn. Als ik naar de universiteit wandel, dan kan het wel eens gebeuren dat bijna iedere persoon die ik tegenkom van top tot teen ingepakt is tegen de zon (deze week dus). Met een parasol als finishing touch. En zo'n enorme plastic visor tegen het zonlicht. Of groepjes oudere vrouwen, die met z'n allen aan het wandelen zijn, allemaal met parasol. Daar kan ik zo van genieten, het is zo anders en toch past het wel.
Het is nu gelukkig nog niet zo warm, maar dat zal de komende weken toch wel veranderen. Ik heb er nog steeds moeite mee, maar de beste manier om met de hitte om te gaan, schijnt om een handoek om je nek te draaien. Veel Japanse mannen, met name gemeentewerkers in de straat of tuinmannen, zie je in de zomer met zo'n handdoek rondlopen. Volgens een van onze Finse studenten werkt het geweldig, maar ik ben er nog niet over uit. Ik hoop dat het zwembad van onze universiteit dit jaar beter is onderhouden dan afgelopen jaar. Vorig jaar zat er geen chloor in het bad, waardoor we binnen een paar dagen in een groen soepje aan het zwemmen waren. Afgelopen week toen we er 's avonds langsliepen, hoorden we kikkergekwaak, dus of er moet nog heel wat gebeuren voordat het zwembad klaar is, of het is nog erger dan het afgelopen jaar. Ben bang dat het ook deze zomer afzien wordt; alle kerncentrales staan uit, en de electriciteitskosten zijn hoog. Veel winkels en restaurants hebben daarop hun verlichting al aangepast, en ik neem aan dat ze nog spaarzamer met airconditioning worden deze zomer.
Maar nu eerst Nederland-Denemarken!
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Zomer in Japan was wel enigszins afzien de eerste paar weken.. daarna wende ik er wel aan maar het was zeker niet altijd gemakkelijk. Het was vooral hopen op regen, dan is het een paar dagen "koel".
Wat betreft die parasols vond ik ook wel briljant. Ik had me nooit eerder gerealiseerd dat je ze ook als zonne afweer kon gebruiken.. en dat het zelfs verkoelend werkte.. na het zelf ondervonden te hebben was ik gelijk overstag.
Verder vond ik het wonderbaarlijk dat maar weinig mensen met zonnebril oplopen. Vooral toen ik in disney tokyo was en de zon erg laag stond.. mensen liepen gewoon blindelings richting de zon alsof het hun niets deed. Ondertussen had ik beide handen voor me om het te verdraaglijk te maken.
De handdoek truuk had ik nog niet eerder gehoord, maar het is wel vrij standaard dat je overal je handen schoon kan maken.
Ik krijg al kriebels om weer eens te gaan!
Wat betreft die parasols vond ik ook wel briljant. Ik had me nooit eerder gerealiseerd dat je ze ook als zonne afweer kon gebruiken.. en dat het zelfs verkoelend werkte.. na het zelf ondervonden te hebben was ik gelijk overstag.
Verder vond ik het wonderbaarlijk dat maar weinig mensen met zonnebril oplopen. Vooral toen ik in disney tokyo was en de zon erg laag stond.. mensen liepen gewoon blindelings richting de zon alsof het hun niets deed. Ondertussen had ik beide handen voor me om het te verdraaglijk te maken.
De handdoek truuk had ik nog niet eerder gehoord, maar het is wel vrij standaard dat je overal je handen schoon kan maken.
Ik krijg al kriebels om weer eens te gaan!
Japanse Tokkies
Die bestaan niet. Althans, in de meer dan drie jaar die ik nu in Japan heb doorgebracht, ben ik nog geen enkele asociaal tegengekomen. Wel heb ik een paar hangjongeren in onze mall gezien, of peuters die overal aan gang hangen en soms zie ik wel eens een hele familie die anders gekleed is (fout haar, veel glitter). Dat is het wel. Vervelende mensen zie je niet. Echte zwervers hebben we niet, maar in de mall staat een TV en daar zitten altijd dezelfde mensen naar te kijken. Maakt niet uit hoe laat het is. Meestal wat oudere mensen die niets anders te doen hebben. Maar ze zitten daar, zorgen niet voor overlast. Er zijn natuurlijk veel arme Japanners, maar je kunt in Japan voor heel weinig geld wonen. Mijn echtgenote had een "appartement" dat niet veel groter was dan een gevangeniscel, en zo iets kun je voor zo'n 200 euro per maand huren. Een chinese collega van me heeft een appartement via de universiteit gehuurd dat 70 euro per maand kost. Bij ons in de buurt wonen veel alleenstaande ouderen in zo'n superklein appartement. Ook een paar geestelijk gehandicapten, die heel hard konnichiwaaaaah roepen als ik langsfiets.
Er is armoede, maar dat zorgt niet voor asociale situaties.
Om heel eerlijk te zijn... eigenlijk zijn de meeste buitenlanders (vooral de niet-Aziaten) hier de asocialen. Het valt namelijk niet mee om aan de eisen van de Japanners te voldoen.
De Japanners rondom Tokyo zijn best wel anders dan bijvoorbeeld de Japanners die in en rondom Osaka wonen. De mensen daar, maar ook in Nagoya en Kobe zijn relatief open en het is gemakkelijk om met ze te communiceren. De Japanners bij ons in de buurt en in Tokyo zijn heel erg stijf en gereserveerd; niet zo gemakkelijk te benaderen. Denk aan Duitsers, de oorlogsgeneratie zeg maar, maar dan in het kwadraat. Japan is een land waarin klassen en standen nog steeds aanwezig zijn, en bijvoorbeeld winkelpersoneel staat laag op de klassenladder. Op de universiteit spreek ik niet zo vaak met collega's (de meeste collega's zijn open en vriendelijk, maar ze zijn er niet zo vaak en als ze er zijn hebben ze eigenlijk niks te melden), en als ik al met een Japanner praat, dan is het met winkelpersoneel, waardoor een scheve indruk ontstond. Goh wat een vriendelijke mensen - dat is zeker niet altijd zo. Zo maar een Japanner aanspreken op straat? Niet altijd even gemakkelijk.
In al die jaren dat ik hier woon, ben ik maar een paar keer op straat aangesproken. Het kan gebeuren dat er een groepje scholieren langsfiets, waarvan dan de stoerste "hello!" roept. Om dan weer heel hard weg te fietsen. Er staat een grote virtuele muur tussen de expat en de Japanner.
De leukste spontane gesprekken heb ik gehad met minder bedeelde Japanners. Die hebben schijnbaar meer lak aan de ongeschreven virtuele regels. De twee kerels die een bankstel kwamen brengen, vroegen waar ik vandaan kwam (America?), nee Nederland. Oooohh, K1?? De K1 is een enorm populaire vechtsport, waarin veel Nederlanders meedoen. Dat wist ik gelukkig wel, maar meer ook niet, dus veel hebben we niet kunnen keuvelen, maar het is toch wel leuk om te zien dat een klein landje als Nederland ook in Japan zijn sporen achterlaat. Het komt regelmatig voor dat er spullen bij ons afgeleverd worden, maar de mensen die dat doen zijn net robots. Alles gebeurt volgens een protocol, en een praatje zit er gewoon niet in.
Op een vlucht van de VS naar Japan via Canada kwamen we op een ijskoud Canadees vliegveld terecht, waar ik een trui met grote CANADA letters kocht. Die trui heb ik hier wel eens aan, waardoor mensen denken dat ik uit Canada kom. In de supermarkt werd ik laatst door een oudere man aangesproken, die vroeg of ik uit Canada kwam. Nee Nederland. Aaaah, Geesink! Hij bleek gepensioneerd sportarts te zijn, en veel met judoers gewerkt te hebben. Echt goed communiceren lukt niet, vanwege mijn belabberde Japans en het totale gebrek aan Engels bij de Japanners, maar dit soort ontmoetingen zijn toch wel de krenten in de Japanse pap.
Kortom, zit je verlegen om een praatje, spreek dan de wat minder bedeelde Japanner aan.
[ Bericht 0% gewijzigd door Lyrebird op 13-06-2012 07:34:48 ]
Die bestaan niet. Althans, in de meer dan drie jaar die ik nu in Japan heb doorgebracht, ben ik nog geen enkele asociaal tegengekomen. Wel heb ik een paar hangjongeren in onze mall gezien, of peuters die overal aan gang hangen en soms zie ik wel eens een hele familie die anders gekleed is (fout haar, veel glitter). Dat is het wel. Vervelende mensen zie je niet. Echte zwervers hebben we niet, maar in de mall staat een TV en daar zitten altijd dezelfde mensen naar te kijken. Maakt niet uit hoe laat het is. Meestal wat oudere mensen die niets anders te doen hebben. Maar ze zitten daar, zorgen niet voor overlast. Er zijn natuurlijk veel arme Japanners, maar je kunt in Japan voor heel weinig geld wonen. Mijn echtgenote had een "appartement" dat niet veel groter was dan een gevangeniscel, en zo iets kun je voor zo'n 200 euro per maand huren. Een chinese collega van me heeft een appartement via de universiteit gehuurd dat 70 euro per maand kost. Bij ons in de buurt wonen veel alleenstaande ouderen in zo'n superklein appartement. Ook een paar geestelijk gehandicapten, die heel hard konnichiwaaaaah roepen als ik langsfiets.
Er is armoede, maar dat zorgt niet voor asociale situaties.
Om heel eerlijk te zijn... eigenlijk zijn de meeste buitenlanders (vooral de niet-Aziaten) hier de asocialen. Het valt namelijk niet mee om aan de eisen van de Japanners te voldoen.
De Japanners rondom Tokyo zijn best wel anders dan bijvoorbeeld de Japanners die in en rondom Osaka wonen. De mensen daar, maar ook in Nagoya en Kobe zijn relatief open en het is gemakkelijk om met ze te communiceren. De Japanners bij ons in de buurt en in Tokyo zijn heel erg stijf en gereserveerd; niet zo gemakkelijk te benaderen. Denk aan Duitsers, de oorlogsgeneratie zeg maar, maar dan in het kwadraat. Japan is een land waarin klassen en standen nog steeds aanwezig zijn, en bijvoorbeeld winkelpersoneel staat laag op de klassenladder. Op de universiteit spreek ik niet zo vaak met collega's (de meeste collega's zijn open en vriendelijk, maar ze zijn er niet zo vaak en als ze er zijn hebben ze eigenlijk niks te melden), en als ik al met een Japanner praat, dan is het met winkelpersoneel, waardoor een scheve indruk ontstond. Goh wat een vriendelijke mensen - dat is zeker niet altijd zo. Zo maar een Japanner aanspreken op straat? Niet altijd even gemakkelijk.
In al die jaren dat ik hier woon, ben ik maar een paar keer op straat aangesproken. Het kan gebeuren dat er een groepje scholieren langsfiets, waarvan dan de stoerste "hello!" roept. Om dan weer heel hard weg te fietsen. Er staat een grote virtuele muur tussen de expat en de Japanner.
De leukste spontane gesprekken heb ik gehad met minder bedeelde Japanners. Die hebben schijnbaar meer lak aan de ongeschreven virtuele regels. De twee kerels die een bankstel kwamen brengen, vroegen waar ik vandaan kwam (America?), nee Nederland. Oooohh, K1?? De K1 is een enorm populaire vechtsport, waarin veel Nederlanders meedoen. Dat wist ik gelukkig wel, maar meer ook niet, dus veel hebben we niet kunnen keuvelen, maar het is toch wel leuk om te zien dat een klein landje als Nederland ook in Japan zijn sporen achterlaat. Het komt regelmatig voor dat er spullen bij ons afgeleverd worden, maar de mensen die dat doen zijn net robots. Alles gebeurt volgens een protocol, en een praatje zit er gewoon niet in.
Op een vlucht van de VS naar Japan via Canada kwamen we op een ijskoud Canadees vliegveld terecht, waar ik een trui met grote CANADA letters kocht. Die trui heb ik hier wel eens aan, waardoor mensen denken dat ik uit Canada kom. In de supermarkt werd ik laatst door een oudere man aangesproken, die vroeg of ik uit Canada kwam. Nee Nederland. Aaaah, Geesink! Hij bleek gepensioneerd sportarts te zijn, en veel met judoers gewerkt te hebben. Echt goed communiceren lukt niet, vanwege mijn belabberde Japans en het totale gebrek aan Engels bij de Japanners, maar dit soort ontmoetingen zijn toch wel de krenten in de Japanse pap.
Kortom, zit je verlegen om een praatje, spreek dan de wat minder bedeelde Japanner aan.
[ Bericht 0% gewijzigd door Lyrebird op 13-06-2012 07:34:48 ]
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
De Japanners hebben daar een speciaal truukje voor, ze knijpen gewoon hun ogen dicht tot er nog maar een klein spleetje openblijft.quote:
Zomer in Japan was wel enigszins afzien de eerste paar weken.. daarna wende ik er wel aan maar het was zeker niet altijd gemakkelijk. Het was vooral hopen op regen, dan is het een paar dagen "koel".
Wat betreft die parasols vond ik ook wel briljant. Ik had me nooit eerder gerealiseerd dat je ze ook als zonne afweer kon gebruiken.. en dat het zelfs verkoelend werkte.. na het zelf ondervonden te hebben was ik gelijk overstag.
Verder vond ik het wonderbaarlijk dat maar weinig mensen met zonnebril oplopen. Vooral toen ik in disney tokyo was en de zon erg laag stond.. mensen liepen gewoon blindelings richting de zon alsof het hun niets deed. Ondertussen had ik beide handen voor me om het te verdraaglijk te maken.
De handdoek truuk had ik nog niet eerder gehoord, maar het is wel vrij standaard dat je overal je handen schoon kan maken.
Ik krijg al kriebels om weer eens te gaan!
Bedankt voor je verhalen, lees ze steeds weer met veel plezier. Wat ik aan dit verhaal wel apart vind, is dat de Japanners die ik ontmoet heb die tijdelijk in het buitenland werken, juist heel open en communicatief zijn. De grootste lol in Afrika heb ik ongeveer met Japanners gehad die als planoloog en dergelijke daar een half jaar of een jaar werkten... Met twee ervan heb ik nog steeds contact.quote:
Wat zou hier een verklaring voor zijn? Zijn het juist deze 'open' Japanners die naar het buitenland gaan? Of de Japanners die aardig engels spreken?
Japanners in het buitenland zijn anders dan Japanners in Japan. In Japan bestaat de term "ordinair" eigenlijk niet, maar in Guam heb ik veel ordinaire Japanse vrouwen gezien. Betekent niet dat alle Japanners het buitenland misbruiken om onaangepast te doen - men is wat opener in het buitenland (als ze Engels spreken). De druk om je aan te passen aan de rest is er niet. En zoals ik al eerder schreef, Japanners uit bepaalde delen van Japan zijn stijver dan andere Japanners.quote:
[..]
Bedankt voor je verhalen, lees ze steeds weer met veel plezier. Wat ik aan dit verhaal wel apart vind, is dat de Japanners die ik ontmoet heb die tijdelijk in het buitenland werken, juist heel open en communicatief zijn. De grootste lol in Afrika heb ik ongeveer met Japanners gehad die als planoloog en dergelijke daar een half jaar of een jaar werkten... Met twee ervan heb ik nog steeds contact.
Wat zou hier een verklaring voor zijn? Zijn het juist deze 'open' Japanners die naar het buitenland gaan? Of de Japanners die aardig engels spreken?
Daarnaast moeten Japanners je leren kennen (en andersom). Er zijn een paar studenten hier waarmee ik een goede band heb (met name uit de Fukushima provincie), en waarmee ik goed kan praten. Vorig jaar hadden we een groep studenten die altijd de gangmakers bij een feestje waren. Hele leuke mensen, niet verlegen en erg grappig. Kan me goed voorstellen dat zij het in het buitenland erg naar hun zin zouden hebben. Onze secretaresse heeft ook een paar jaar in Afrika gewerkt en is ook zo. Maar de Japanners die altijd in Japan hebben gewoond en ook voor geen goud weg willen, die kunnen heel erg ontoegankelijk zijn.
Edit:
Wat me ook opvalt is wat voor een aantrekkingskracht Afrika op Japanners heeft. Het zit blijkbaar in Japanners om arme mensen te helpen. Zo schijnen ze ook enorm veel werk in Afghanistan te verzetten.
Niet altijd op een positieve manier hoor. Misschien is het een urban myth, maar na de ramp in Fukushima bleek dat Japanners geen Japanse groenten meer aten. De Japanse regering had toen het idee om Japanse groenten dan maar aan Afrika te schenken, terwijl er 'veilige' groenten uit het buitenland werd geimporteerd. Muv wat spinazie en thee zat het stralingstechnisch wel snor, maar toch blijft het een vreemd idee.
[ Bericht 13% gewijzigd door Lyrebird op 13-06-2012 06:41:06 ]
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Is dat niet overal, het zijn vaak de rijken die mensen minderwaardig aanspreken.quote:
Japanse Tokkies
De leukste spontane gesprekken heb ik gehad met minder bedeelde Japanners. Die hebben schijnbaar meer lak aan de ongeschreven virtuele regels. De twee kerels die een bankstel kwamen brengen, vroegen waar ik vandaan kwam (America?), nee Nederland. Oooohh, K1?? De K1 is een enorm populaire vechtsport, waarin veel Nederlanders meedoen. Dat wist ik gelukkig wel, maar meer ook niet, dus veel hebben we niet kunnen keuvelen, maar het is toch wel leuk om te zien dat een klein landje als Nederland ook in Japan zijn sporen achterlaat. Het komt regelmatig voor dat er spullen bij ons afgeleverd worden, maar de mensen die dat doen zijn net robots. Alles gebeurt volgens een protocol, en een praatje zit er gewoon niet in.
Kortom, zit je verlegen om een praatje, spreek dan de wat minder bedeelde Japanner aan.
De grootste lol heb je vaak met mensen van gewone komaf omdat die dingen veel meer waarderen.
1/10 Van de rappers dankt zijn bestaan in Amerika aan de Nederlanders die zijn voorouders met een cruiseschip uit hun hongerige landen ophaalde om te werken op prachtige plantages.
"Oorlog is de overtreffende trap van concurrentie."
"Oorlog is de overtreffende trap van concurrentie."
Misschien laat het zien dat Japanners ook maar mensen zijn.quote:
[..]
Is dat niet overal, het zijn vaak de rijken die mensen minderwaardig aanspreken.
De grootste lol heb je vaak met mensen van gewone komaf omdat die dingen veel meer waarderen.
In de VS was er minder sprake van een taalbarriere, maar daar kun je met iedereen ouwehoeren. Iets wat ik hier wel mis.
Vandaag was het Clean the university campus day. Alle studenten van de universiteit kwamen bij de gymzaal bij elkaar, om daarna met z'n allen naar afval te zoeken. Op straat en in parken zul je zelden troep zien liggen, maar in het Japanse buitengebied zien we regelmatig verpakkingsmateriaal en andere zooi. Onze universiteit ligt midden in de stad en er is zelden een snoeppapiertje te zien, dus ze zullen niet met veel rotzooi terugkomen.
Edit: ik zit uit m'n nek te kletsen, ze komen nu met meerdere zakken per persoon terug! Toegegeven, het zijn maar een paar man/vrouw maar het is een indrukwekkende opbrengst voor een half uurtje zoeken.
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Sporten in Japan
In Japan wordt er veel gefietst. Ook hier hebben ze fietspaden die gescheiden zijn van de weg, en Japanners maken er dankbaar gebruik van. Ze doen dat itt de Amerikanen zonder helm. Net als Nederlanders dus. Het Japanse straatbeeld doet dan ook aan Nederland denken, alhoewel de Japanners aan de verkeerde kant van de weg autorijden. Fietsen doen ze aan alle kanten, daar zijn geen regels voor, en het kan dus regelmatig gebeuren dat je na heel hard remmen tegenover een Japanse fietser/fietster staat die van de schrik bekomen sumimasen (sorry) roept. Daar doe ik dan graag aan mee. BTW, dat sumimasen spreek je dus niet als sumimasen uit, maar meer als siimasen.
In Japan wordt veel aan sport gedaan. Scholieren zien we vaak met tennisracket of met voetbalschoenen rondlopen. (anecdote - na een conferentie in de VS werd ik om 4 uur 's ochtends wakker. Het lukte me om tot 6 uur in bed te blijven liggen, waarna ik maar naar het werk ben gegaan. Op weg naar het werk kwam ik een heleboel scholieren tegen die net van hun voetbaltraining afkwamen. Training om 6 uur 's ochtends? De eerste persoon die ik op het werk tegenkwam, was onze meest luie student. Er begon een kwartje te vallen. Hij leek zo lui, omdat hij iedere ochtend om 6 uur begon 
Een uur later was het stikdonker. Ik had me volledig verslapen en was om 6 uur 's avonds naar het werk gegaan.)
Tegenover ons gebouw wordt iedere zomerdag gehonkbald. Honkbal is enorm populair in Japan. Eens per week spelen Japanse bejaarden croquet. Met passie, zo ver dat mogelijk is. Mijn kantoor ligt ook vlak tegenover de gymzaal van onze universiteit, en er wordt op ieder uur van de dag en avond gesport. Volleybal is de meest populaire sport in de gymzaal, gevolgd door basketbal. Ik sport wel eens met onze studenten, en zij vinden basketbal het allerleukst. Voetbal wat minder. Ik badminton eens per week met Cambodjaanse, Chinese, Koreaanse en Japanse studenten van buiten onze school. Van de zomer zwemmen we in het zwembad van de universiteit, en langs het zwembad ligt een sintelbaan, waarop mijn echtgenote en ik twee keer per week hardlopen. Eens per jaar loop ik de halve marathon.
Kortom, mijn situatie hier geeft me een unieke kans om eens goed te kijken hoe Japanners sport beleven.
Wat opvalt is dat het woord team in team sport voorop staat. Het team gaat boven alles. Na het voetbaldebacle in Polen/Oekraine zullen we het er in Nederland over eens zijn dat team voorop zou moeten staan, en in Japan krijg je dat met de paplepel ingegoten. De volleyballers zijn heel vocaal (ik kom zelf uit een volleybalfamilie (maar volleybal zelf niet) en ook Nederlandse volleyballers zijn vocaal, maar de Japanners lijken hun gebrek aan lengte te compenseren met vocaliteit). Iedere aanval gaat gepaard met enorm gejuich en geklap. Japanners maken overigens van iedere sport een teamsport. Als je bijvoorbeeld bij het tennis gaat kijken, dan moedigen de andere tennissers die niet aan het tennissen zijn de tennissers die op de baan staan aan. Daar gaat soms meer energie inzitten dan in het tennissen zelf. Ze hebben hele lastige yells en liedjes die met heel veel passie gezongen of geschreeuwd worden. Van lastige liedjes is het een kleine stap naar nog vele lastigere dansjes. In de gymzaal van de universiteit zijn er hele groepen die zich uitleven op gesynchroniseerde dansjes die met grote groepen uitgevoerd worden. Op ieder moment van de dag kun je Japanse scholieren bij het station van onze stad zien dansen, en op onze universiteit wordt er tot diep in de nacht tussen de gebouwen gedanst.
Voetbal wordt uitermate gedisciplineerd gespeeld. Het team staat voorop, iedereen kent zijn of haar taak en wat er ook gebeurt, je zult de centrale verdediger niet in het strafschopgebied een solo zien maken. Iets wat ik in de VS en in Nederland helaas maar al te vaak heb meegemaakt.
Ondanks de vergrijzing en het abominabele niveau van onze studenten geeft deze kijk op Japanners en sport wel hoop voor de toekomst. Men werkt hier met z'n allen aan een doel. Iedereen doet mee, iedereen is zich van zijn taak bewust en iedereen is plichtsgetrouw.
[ Bericht 0% gewijzigd door Lyrebird op 23-06-2012 09:10:26 ]
In Japan wordt er veel gefietst. Ook hier hebben ze fietspaden die gescheiden zijn van de weg, en Japanners maken er dankbaar gebruik van. Ze doen dat itt de Amerikanen zonder helm. Net als Nederlanders dus. Het Japanse straatbeeld doet dan ook aan Nederland denken, alhoewel de Japanners aan de verkeerde kant van de weg autorijden. Fietsen doen ze aan alle kanten, daar zijn geen regels voor, en het kan dus regelmatig gebeuren dat je na heel hard remmen tegenover een Japanse fietser/fietster staat die van de schrik bekomen sumimasen (sorry) roept. Daar doe ik dan graag aan mee. BTW, dat sumimasen spreek je dus niet als sumimasen uit, maar meer als siimasen.
In Japan wordt veel aan sport gedaan. Scholieren zien we vaak met tennisracket of met voetbalschoenen rondlopen. (anecdote - na een conferentie in de VS werd ik om 4 uur 's ochtends wakker. Het lukte me om tot 6 uur in bed te blijven liggen, waarna ik maar naar het werk ben gegaan. Op weg naar het werk kwam ik een heleboel scholieren tegen die net van hun voetbaltraining afkwamen.
Training om 6 uur 's ochtends? De eerste persoon die ik op het werk tegenkwam, was onze meest luie student. Er begon een kwartje te vallen. Hij leek zo lui, omdat hij iedere ochtend om 6 uur begon Een uur later was het stikdonker. Ik had me volledig verslapen en was om 6 uur 's avonds naar het werk gegaan.)Tegenover ons gebouw wordt iedere zomerdag gehonkbald. Honkbal is enorm populair in Japan. Eens per week spelen Japanse bejaarden croquet. Met passie, zo ver dat mogelijk is. Mijn kantoor ligt ook vlak tegenover de gymzaal van onze universiteit, en er wordt op ieder uur van de dag en avond gesport. Volleybal is de meest populaire sport in de gymzaal, gevolgd door basketbal. Ik sport wel eens met onze studenten, en zij vinden basketbal het allerleukst. Voetbal wat minder. Ik badminton eens per week met Cambodjaanse, Chinese, Koreaanse en Japanse studenten van buiten onze school. Van de zomer zwemmen we in het zwembad van de universiteit, en langs het zwembad ligt een sintelbaan, waarop mijn echtgenote en ik twee keer per week hardlopen. Eens per jaar loop ik de halve marathon.
Kortom, mijn situatie hier geeft me een unieke kans om eens goed te kijken hoe Japanners sport beleven.
Wat opvalt is dat het woord team in team sport voorop staat. Het team gaat boven alles. Na het voetbaldebacle in Polen/Oekraine zullen we het er in Nederland over eens zijn dat team voorop zou moeten staan, en in Japan krijg je dat met de paplepel ingegoten. De volleyballers zijn heel vocaal (ik kom zelf uit een volleybalfamilie (maar volleybal zelf niet) en ook Nederlandse volleyballers zijn vocaal, maar de Japanners lijken hun gebrek aan lengte te compenseren met vocaliteit). Iedere aanval gaat gepaard met enorm gejuich en geklap. Japanners maken overigens van iedere sport een teamsport. Als je bijvoorbeeld bij het tennis gaat kijken, dan moedigen de andere tennissers die niet aan het tennissen zijn de tennissers die op de baan staan aan. Daar gaat soms meer energie inzitten dan in het tennissen zelf. Ze hebben hele lastige yells en liedjes die met heel veel passie gezongen of geschreeuwd worden. Van lastige liedjes is het een kleine stap naar nog vele lastigere dansjes. In de gymzaal van de universiteit zijn er hele groepen die zich uitleven op gesynchroniseerde dansjes die met grote groepen uitgevoerd worden. Op ieder moment van de dag kun je Japanse scholieren bij het station van onze stad zien dansen, en op onze universiteit wordt er tot diep in de nacht tussen de gebouwen gedanst.
Voetbal wordt uitermate gedisciplineerd gespeeld. Het team staat voorop, iedereen kent zijn of haar taak en wat er ook gebeurt, je zult de centrale verdediger niet in het strafschopgebied een solo zien maken. Iets wat ik in de VS en in Nederland helaas maar al te vaak heb meegemaakt.
Ondanks de vergrijzing en het abominabele niveau van onze studenten geeft deze kijk op Japanners en sport wel hoop voor de toekomst. Men werkt hier met z'n allen aan een doel. Iedereen doet mee, iedereen is zich van zijn taak bewust en iedereen is plichtsgetrouw.
[ Bericht 0% gewijzigd door Lyrebird op 23-06-2012 09:10:26 ]
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Leuk om deze ervaringen te lezen, een vraagje als dat kan?
Is het gebruikelijk in Japan om elkaar de hand te schudden? Of houden ze het in principe alleen bij buigen?
Japanners onderling heb ik nooit handen zien schudden. Maar bij Westerlingen geldt een ander protocol.quote:Op zaterdag 23 juni 2012 08:57 schreef De_Ilias het volgende:
Leuk om deze ervaringen te lezen, een vraagje als dat kan?
Is het gebruikelijk in Japan om elkaar de hand te schudden? Of houden ze het in principe alleen bij buigen?
Visitekaartjes zijn heel handig. Als ik me voorstel dan pak ik een kaartje, en geef dat met twee handen aan, samen met een lichte buiging, meer een knikje (ik ben echt enorm houterig, dus dat buigen laat ik maar zitten), en stel me dan voor. Japanners doen dan precies hetzelfde. Ze zijn een beetje allergisch voor handen schudden. Als ze al een hand geven, dan is het een hele slappe hand.
In de boeken staat dat je dan hun kaartje heel goed moet inspecteren, maar ik heb daar het nut nog niet van ingezien. Het kaartje in je kontzak steken lijkt me trouwens geen goed idee, je moet er wel netjes mee omgaan.
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Ik woon ook in Japan. In het zuiden, Oita. Ik post niet zo vaak, maar volg dit topic wel altijd. Ik herken een hoop van Lyrebird's observaties (en de schrijfstijl is erg prettig!).quote:
Ben jij de enige hier die echt in Japan woont Lyrebird? Ik kom je volgende maand vergezellen
Mijn echtgenote wees me er net op dat mijn ervaringen heel erg beperkt zijn, omdat we eigenlijk zelden buiten ons eigen stadje komen. Zij heeft jarenlang in Tokyo gewoond, en zegt dan ook vaak dat mijn positieve ervaringen kenmerkend zijn voor small town Japan.quote:
[..]
Ik woon ook in Japan. In het zuiden, Oita. Ik post niet zo vaak, maar volg dit topic wel altijd. Ik herken een hoop van Lyrebird's observaties (en de schrijfstijl is erg prettig!).
Een voorbeeldje: vandaag hebben we een uurtje in de speelhal doorgebracht, waar ze van die prachtige Konami computerspellen hebben staan, en waar ook een aantal Japanse fotohokjes staan, waar ik eerder over schreef. Wat mij dan opvalt is dat de muziek op een aangenaam niveau staat. Als je in Nederland in zo'n hal terecht zou komen, dan staat de muziek - dat vind ik dan - veel te hard. Je kunt elkaar niet eens verstaan. In Nederland zul je mij daar dus niet vinden, maar in Japan - correctie, in ons stadje, in bijvoorbeeld Tokyo schijnt het anders te zijn - is het heel erg leuk.
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Ja in Tokyo is het een pleurisherrie in de speelhallen.
They told me all of my cages were mental, so I got wasted like all my potential.
Lijkt me leuk om een jaarje in Japan te verblijven, is het makkelijk om met een BA Engels daar aan de slag te gaan?
Volgens mij wel.
http://www.jetprogramme.org/
http://www.jetprogramme.org/
They told me all of my cages were mental, so I got wasted like all my potential.
Die hebben maar één positie per jaar voor Nederland beschikbaar. En volgens mij heeft op Fok! al iemand aangekondigd volgend jaar te gaan solliciteren. Dus of het echt zo makkelijk wordt?quote:
Volgens mij wel.
http://www.jetprogramme.org/
[ Bericht 4% gewijzigd door #ANONIEM op 25-06-2012 21:19:49 ]
Zijn er geen andere bekende programma's ? Ook voor non BA Engels enzo.. Ik zou best graag met mijn mAI bul een jaartje of 2 (of meer) research willen doen. Maar waar ik moet aankloppen of dat er programmas hiervoor opgesteld zijn, ben ik nog altijd aan het onderzoeken.
Mijn echtgenote heeft op een scholarship een MS in education gedaan. Nu doet ze een PhD, en als ze niet getrouwd was met een patser, dan had ze daar ook een scholarship voor kunnen krijgen. Al mijn PhD studenten werken hier op scholarships van bedrijven of van de overheid. MEXT en JSPS zijn de bekendste subsidieverstrekkers. Heeft de Nederlandse overheid geen beurzen voor buitenlandse studies? Een Maleisische BS student studeert hier op een beurs van de Maleisische overheid.quote:
Zijn er geen andere bekende programma's ? Ook voor non BA Engels enzo.. Ik zou best graag met mijn mAI bul een jaartje of 2 (of meer) research willen doen. Maar waar ik moet aankloppen of dat er programmas hiervoor opgesteld zijn, ben ik nog altijd aan het onderzoeken.
Het is in Japan relatief gemakkelijk om een PhD te doen, omdat Japanners dat zelf niet zo graag doen, maar er toch behoefte is aan PhD studenten. Kan trouwens een studie op onze universiteit niet aanraden (of het moet in mijn groep zijn). Het niveau van de PhD is laag; je kunt hier op basis van een artikel promoveren. Begeleiding is vaak k met p; professoren zijn er vaker niet dan wel.
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Japanse fotohokjes
"End this war against drugs. Legalise the drug against wars."
-
[b]Op donderdag 28 september 2006 09:12 schreef Rio het volgende:[/b]
Uiteindelijk is dit een star_gazer-krijgt-een-keiharde-lul-van-zichzelf-omdat-hij-zichzelf-verheven-voelt topic.
-
[b]Op donderdag 28 september 2006 09:12 schreef Rio het volgende:[/b]
Uiteindelijk is dit een star_gazer-krijgt-een-keiharde-lul-van-zichzelf-omdat-hij-zichzelf-verheven-voelt topic.
Geheimen
Japan is een gesloten samenleving. Mensen zijn uitermate vriendelijk, maar niet open. Het lijkt wel alsof alles geheim is. Ik heb geen idee wat mijn collega's uitspoken, ze zijn heel vaak op reis, en als buitenlander/buitenstaander word ik buiten veel zaken gehouden.
Ergens is dat wel handig, want bijvoorbeeld lange vergaderingen over niks kan ik missen als kiespijn. Van de andere kant begint het steeds meer te irriteren om overal buitengehouden te worden.
Op dit moment heb ik een hele slechte BS student in mijn groep. Die heb ik vriendelijk verzocht om een andere groep te zoeken voor zijn MS. Wat blijkt? De ongeschreven regels van de universiteit zijn zo dat ik zijn aanvraag voor een plaats in mijn groep niet kan weigeren. Nu wil ik me dus actief gaan bemoeien met het niveau van de studenten, want zo heeft het geen zin. Maar het is schier onmogelijk om op de vergaderingen uitgenodigd te worden waarop dit soort beslissingen wordt gemaakt.
Ander voorbeeldje. Ik heb een samenwerking met een bedrijf, dat een prototype aan het ontwikkelen is dat tot betere plaatjes zou moeten leiden. Dat instrument heb ik uitgetest, en mijn conclusie was dat het apparaat niet werkt. Het bedrijf wist daarvan, maar heeft me er niets over verteld. Al dat werk voor niks gedaan! Leuke mensen hoor, ze hebben ook veel kennis, maar het had mij een week werk gescheeld als ze de informatie van hun kant netjes zouden delen. Zoals ik dat doe bijvoorbeeld. Ik vraag me wel eens af of ze mij hier voor Gekke Henkie houden.
Een ander voorbeeld. Een professor van een andere universiteit heeft me hier naar toe gehaald, maar heeft na een veelbelovend begin eigenlijk niks meer van zich laten horen. Zijn groep is nu uit elkaar gevallen, en zelf is hij eigenlijk op een dood spoor gezet, maar niet dat ik daar ooit iets direct van hoor. Dat moet allemaal via via gebeuren.
Het blijven rare jongens, die Japanners.
Japan is een gesloten samenleving. Mensen zijn uitermate vriendelijk, maar niet open. Het lijkt wel alsof alles geheim is. Ik heb geen idee wat mijn collega's uitspoken, ze zijn heel vaak op reis, en als buitenlander/buitenstaander word ik buiten veel zaken gehouden.
Ergens is dat wel handig, want bijvoorbeeld lange vergaderingen over niks kan ik missen als kiespijn. Van de andere kant begint het steeds meer te irriteren om overal buitengehouden te worden.
Op dit moment heb ik een hele slechte BS student in mijn groep. Die heb ik vriendelijk verzocht om een andere groep te zoeken voor zijn MS. Wat blijkt? De ongeschreven regels van de universiteit zijn zo dat ik zijn aanvraag voor een plaats in mijn groep niet kan weigeren. Nu wil ik me dus actief gaan bemoeien met het niveau van de studenten, want zo heeft het geen zin. Maar het is schier onmogelijk om op de vergaderingen uitgenodigd te worden waarop dit soort beslissingen wordt gemaakt.
Ander voorbeeldje. Ik heb een samenwerking met een bedrijf, dat een prototype aan het ontwikkelen is dat tot betere plaatjes zou moeten leiden. Dat instrument heb ik uitgetest, en mijn conclusie was dat het apparaat niet werkt. Het bedrijf wist daarvan, maar heeft me er niets over verteld. Al dat werk voor niks gedaan! Leuke mensen hoor, ze hebben ook veel kennis, maar het had mij een week werk gescheeld als ze de informatie van hun kant netjes zouden delen. Zoals ik dat doe bijvoorbeeld. Ik vraag me wel eens af of ze mij hier voor Gekke Henkie houden.
Een ander voorbeeld. Een professor van een andere universiteit heeft me hier naar toe gehaald, maar heeft na een veelbelovend begin eigenlijk niks meer van zich laten horen. Zijn groep is nu uit elkaar gevallen, en zelf is hij eigenlijk op een dood spoor gezet, maar niet dat ik daar ooit iets direct van hoor. Dat moet allemaal via via gebeuren.
Het blijven rare jongens, die Japanners.
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Filosofisch intermezzo: schapen, deel 1
Als je dit topic gevolgd hebt, dan is hopelijk duidelijk dat Japan een saamhorige samenleving is, waarbij de groep iets belangrijker is dan het individu. Als Japanners in het buitenland zijn, dan kunnen ze zich heel anders gedragen dan in Japan zelf, omdat daar de druk om te conformeren veel minder is. Daarnaast uit zich het groepsgevoel in de sport: iedere sport in Japan is een teamsport. Over het algemeen zie ik dat groepsgedrag als een voordeel voor de samenleving: iedereen voelt dat er een bijdrage geleverd moet worden aan de samenleving, en iedereen doet automatisch zijn of haar best om zo goed mogelijk werk af te leveren.
Maar er zijn ook nadelen. We hebben op onze universiteit veel problemen met het gedrag van onze studenten. Die komen in het 4e jaar bij ons stage lopen voor een jaar, studeren dan af en doen dan een 2-jaar durende Masters opleiding. Maar ieder jaar is het weer een probleem om die jongens (en een verdwaald meisje) duidelijk te maken wat er van ze verwacht wordt. Het schijnt dat studenten in het 3e jaar niet zo veel te doen hebben, en veel tijd thuis doorbrengen. Als ze dan bij ons komen, zijn ze aan dat luie leventje gewend. Daarnaast hebben we verschillende labs, en het beleid van de professoren is niet altijd hetzelfde. Als studenten zien dat hun vriendjes in een ander lab thuis blijven, dan doen zij dat ook. Je kunt dan uitleggen wat er van ze verwacht wordt, maar als er geen sancties op staan, dan gebeurt er niks, want het groepsgedrag (vooral als het bonuspunten zoals vrije dagen oplevert) roept harder dan wat de onderzoeker/professor roept.
Het is dus erg belangrijk dat de onderzoeksgroep goed "gedrilld" is voordat de nieuwe studenten binnenkomen. En het helpt als mijn collega's hun groepen ook goed georganiseerd hebben. Als nieuwe studenten zien dat alle andere studenten druk bezig zijn, dan legt dat meteen druk op ze om zelf ook aan te pakken. Het zijn net schapen.
Open deur, niet? Kostte me een jaar om het door te krijgen.
Verder zorgt het groepsgedrag voor "de terreur van de middelmaat". Als Nederlands studentje heb ik dat natuurlijk ook meegemaakt. Studenten zijn bang om op te vallen, en leveren flets werk af. Ter vergelijking: Amerikanen hebben er geen enkele moeite mee om zichzelf enorm uit te sloven om een goed punt te halen. Japanse studenten kunnen het ook, maar het kost veel moeite om het juiste klimaat te creeren waarin die goede punten gehaald worden. Twee jaar geleden heb ik Engelse les gegeven, en dat ging echt heel erg goed omdat er net genoeg studenten waren die echt heel erg graag hun Engels bij wilden spijkeren. Die nemen dan zo'n groep op sleeptouw.
Het groepsgedrag zorgt er ook voor dat mensen die buiten de groep vallen, echt buiten de groep vallen. Pesten schijnt hier een probleem te zijn. Daarnaast is er het fenomeen wa. Heb ik het al eerder over gehad. Een groot nadeel - dat vind ik dan - van wa is dat als de ouwe knar in een groep maar wat loopt te kloten, dat je dan als groep genaaid bent. Wij hebben daar op dit moment last van. De baas van ons instituut had de pensioengerechtigde leeftijd bereikt, maar besloot om niet met pensioen te gaan. Hij is meer dan de helft van de tijd op reis (niemand weet waarom) en het instituut hangt mede daarom als los zand aan elkaar. Er is ook niemand die hem corrigeert, want als 'almachtige leider' zal hij het wel beter weten.
Een collega van me op een andere universiteit zit in hetzelfde vakgebied als ik. Op wereldniveau is hij echt een topper, maar binnen zijn universiteit is hij nog steeds lecturer, omdat de gevestigde belangen binnen zijn universiteit niet willen dat hij harder groeit dan anderen. Typisch voorbeeld van wa. Hij is jonger dan 40, dus hij moet zijn plaats maar kennen.
En zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan.
Nu het filosofische aspect. Als je het mij vraagt, dan heeft de Japanse aanpak de voorkeur boven onze eigen aanpak. De scherpe kantjes mogen er wel afgeveild worden, maar al met al is het bijzonder aangenaam leven in Japan. Scherpe kantjes? Vergeet niet dat er enorm veel zelfmoorden in Japan zijn, en dat veel mensen onder grote stress leven. Als schaap in Japan loop je lekker met de kudde mee, maar voor een rugged individual (zoals ikzelf bijvoorbeeld) is er eigenlijk geen plaats in Japan. Het is dat ik zo'n rare buitenlander ben, want anders hadden ze me al lang ontslagen. Je zou je kunnen voorstellen dat er meer mensen zijn, ook mensen die iets te zeggen hebben, die vinden dat het niet langer zo kan. Dat Japan mee moet in de vaart der volkeren, en meer Westers moet worden.
Mijn echtgenote is zo iemand, en zij studeert multiculturalisme. In Nederland heb ik de uitwassen van het multiculturalisme meegemaakt, en in de VS heb ik kunnen zien hoe veel verschillende culturen wel goed met elkaar om kunnen gaan (niet dat het daar allemaal koek en ei is, maar het melting pot concept heeft mijn voorkeur boven het Nederlandse model). Ik ben me daarom wat meer gaan verdiepen in het multiculturalisme. Interessant materiaal. Meer daarover de volgende keer.
Als je dit topic gevolgd hebt, dan is hopelijk duidelijk dat Japan een saamhorige samenleving is, waarbij de groep iets belangrijker is dan het individu. Als Japanners in het buitenland zijn, dan kunnen ze zich heel anders gedragen dan in Japan zelf, omdat daar de druk om te conformeren veel minder is. Daarnaast uit zich het groepsgevoel in de sport: iedere sport in Japan is een teamsport. Over het algemeen zie ik dat groepsgedrag als een voordeel voor de samenleving: iedereen voelt dat er een bijdrage geleverd moet worden aan de samenleving, en iedereen doet automatisch zijn of haar best om zo goed mogelijk werk af te leveren.
Maar er zijn ook nadelen. We hebben op onze universiteit veel problemen met het gedrag van onze studenten. Die komen in het 4e jaar bij ons stage lopen voor een jaar, studeren dan af en doen dan een 2-jaar durende Masters opleiding. Maar ieder jaar is het weer een probleem om die jongens (en een verdwaald meisje) duidelijk te maken wat er van ze verwacht wordt. Het schijnt dat studenten in het 3e jaar niet zo veel te doen hebben, en veel tijd thuis doorbrengen. Als ze dan bij ons komen, zijn ze aan dat luie leventje gewend. Daarnaast hebben we verschillende labs, en het beleid van de professoren is niet altijd hetzelfde. Als studenten zien dat hun vriendjes in een ander lab thuis blijven, dan doen zij dat ook. Je kunt dan uitleggen wat er van ze verwacht wordt, maar als er geen sancties op staan, dan gebeurt er niks, want het groepsgedrag (vooral als het bonuspunten zoals vrije dagen oplevert) roept harder dan wat de onderzoeker/professor roept.
Het is dus erg belangrijk dat de onderzoeksgroep goed "gedrilld" is voordat de nieuwe studenten binnenkomen. En het helpt als mijn collega's hun groepen ook goed georganiseerd hebben. Als nieuwe studenten zien dat alle andere studenten druk bezig zijn, dan legt dat meteen druk op ze om zelf ook aan te pakken. Het zijn net schapen.
Open deur, niet? Kostte me een jaar om het door te krijgen.
Verder zorgt het groepsgedrag voor "de terreur van de middelmaat". Als Nederlands studentje heb ik dat natuurlijk ook meegemaakt. Studenten zijn bang om op te vallen, en leveren flets werk af. Ter vergelijking: Amerikanen hebben er geen enkele moeite mee om zichzelf enorm uit te sloven om een goed punt te halen. Japanse studenten kunnen het ook, maar het kost veel moeite om het juiste klimaat te creeren waarin die goede punten gehaald worden. Twee jaar geleden heb ik Engelse les gegeven, en dat ging echt heel erg goed omdat er net genoeg studenten waren die echt heel erg graag hun Engels bij wilden spijkeren. Die nemen dan zo'n groep op sleeptouw.
Het groepsgedrag zorgt er ook voor dat mensen die buiten de groep vallen, echt buiten de groep vallen. Pesten schijnt hier een probleem te zijn. Daarnaast is er het fenomeen wa. Heb ik het al eerder over gehad. Een groot nadeel - dat vind ik dan - van wa is dat als de ouwe knar in een groep maar wat loopt te kloten, dat je dan als groep genaaid bent. Wij hebben daar op dit moment last van. De baas van ons instituut had de pensioengerechtigde leeftijd bereikt, maar besloot om niet met pensioen te gaan. Hij is meer dan de helft van de tijd op reis (niemand weet waarom) en het instituut hangt mede daarom als los zand aan elkaar. Er is ook niemand die hem corrigeert, want als 'almachtige leider' zal hij het wel beter weten.
Een collega van me op een andere universiteit zit in hetzelfde vakgebied als ik. Op wereldniveau is hij echt een topper, maar binnen zijn universiteit is hij nog steeds lecturer, omdat de gevestigde belangen binnen zijn universiteit niet willen dat hij harder groeit dan anderen. Typisch voorbeeld van wa. Hij is jonger dan 40, dus hij moet zijn plaats maar kennen.
En zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan.
Nu het filosofische aspect. Als je het mij vraagt, dan heeft de Japanse aanpak de voorkeur boven onze eigen aanpak. De scherpe kantjes mogen er wel afgeveild worden, maar al met al is het bijzonder aangenaam leven in Japan. Scherpe kantjes? Vergeet niet dat er enorm veel zelfmoorden in Japan zijn, en dat veel mensen onder grote stress leven. Als schaap in Japan loop je lekker met de kudde mee, maar voor een rugged individual (zoals ikzelf bijvoorbeeld) is er eigenlijk geen plaats in Japan. Het is dat ik zo'n rare buitenlander ben, want anders hadden ze me al lang ontslagen. Je zou je kunnen voorstellen dat er meer mensen zijn, ook mensen die iets te zeggen hebben, die vinden dat het niet langer zo kan. Dat Japan mee moet in de vaart der volkeren, en meer Westers moet worden.
Mijn echtgenote is zo iemand, en zij studeert multiculturalisme. In Nederland heb ik de uitwassen van het multiculturalisme meegemaakt, en in de VS heb ik kunnen zien hoe veel verschillende culturen wel goed met elkaar om kunnen gaan (niet dat het daar allemaal koek en ei is, maar het melting pot concept heeft mijn voorkeur boven het Nederlandse model). Ik ben me daarom wat meer gaan verdiepen in het multiculturalisme. Interessant materiaal. Meer daarover de volgende keer.
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Nog 11 dagen, dan zit ik in Osaka
"End this war against drugs. Legalise the drug against wars."
-
[b]Op donderdag 28 september 2006 09:12 schreef Rio het volgende:[/b]
Uiteindelijk is dit een star_gazer-krijgt-een-keiharde-lul-van-zichzelf-omdat-hij-zichzelf-verheven-voelt topic.
-
[b]Op donderdag 28 september 2006 09:12 schreef Rio het volgende:[/b]
Uiteindelijk is dit een star_gazer-krijgt-een-keiharde-lul-van-zichzelf-omdat-hij-zichzelf-verheven-voelt topic.
Lyrebird's vrouw onderzoekt multiculturalisme
opposites attract huh?
opposites attract huh?
They told me all of my cages were mental, so I got wasted like all my potential.
Toen ik ze leerde kennen, toen was ze bezig met moeilijk opvoedbare kinderen. Onze universiteit heeft helaas maar een beperkt aantal PhD programma's, en vandaar dat ze in die hoek terecht kwam. Achteraf gezien niet de beste keus. Het programma zit vol met Marxistische professoren (zonder PhD diploma) en ander gespuis, en de kwaliteit van het "onderzoek" dat door die toko verricht wordt, is van dramatische kwaliteit. Maar het houdt haar van de straat.
Over multicultureel gesproken:
Mijn grote vriend (de man links) schudt handen en maakt ook nog eens een diepe buiging. Misschien dat ik bevooroordeeld ben, maar ik kan me voorstellen dat de Japanners zich wat ongemakkelijk voelen.
Over multicultureel gesproken:
Mijn grote vriend (de man links) schudt handen en maakt ook nog eens een diepe buiging. Misschien dat ik bevooroordeeld ben, maar ik kan me voorstellen dat de Japanners zich wat ongemakkelijk voelen.
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Maar ongemakkelijk omdat ie het beide doet, of ongemakkelijk omdat de president van de VS een buiging doet die een van z'n lakeien niet zou misstaan.
They told me all of my cages were mental, so I got wasted like all my potential.
Allebei. Dit zijn MI hachelijke momenten in Japan, waarbij je gemakkelijk een flater kunt slaan. Niet dat Japanners het zo belangrijk vinden als je een flater slaat, je bent ten slotte buitenlander en je weet niet beter, maar waarom moeilijk doen als het ook gemakkelijk kan?
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Toffe verhalen Lyrebird. Als ik tijd over heb deze zomer ga ik ook naar Japan.
Ach; als de president van de VS kun je wel een foutje maken. Als je er nadien tenminste niet zo stom om gaat lachen zoals Bush dit deed.quote:
Allebei. Dit zijn MI hachelijke momenten in Japan, waarbij je gemakkelijk een flater kunt slaan. Niet dat Japanners het zo belangrijk vinden als je een flater slaat, je bent ten slotte buitenlander en je weet niet beter, maar waarom moeilijk doen als het ook gemakkelijk kan?
-|||---ლ(╹◡╹ლ)---|||-
De Japannersquote:
Mijn grote vriend (de man links) schudt handen en maakt ook nog eens een diepe buiging. Misschien dat ik bevooroordeeld ben, maar ik kan me voorstellen dat de Japanners zich wat ongemakkelijk voelen.
Klink een beetje raar als je het over de keizer en zijn vrouw hebt.
Zijn dat de keizer en zijn vrouw? Die man in het plaatje lijkt op de kerel die bij ons lab op bezoek komt om een (veel te dure) laser aan de man te brengen.quote:
[..]
De Japanners
Ik had idd beter keizer en zijn vrouw kunnen schrijven.
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Ik vind het een mooi gebaar. Wij schudden de hand, zij buigen. Het allebei doen geeft mijns inziens aan dat je elkaars gebruiken respecteert.quote:
Allebei. Dit zijn MI hachelijke momenten in Japan, waarbij je gemakkelijk een flater kunt slaan. Niet dat Japanners het zo belangrijk vinden als je een flater slaat, je bent ten slotte buitenlander en je weet niet beter, maar waarom moeilijk doen als het ook gemakkelijk kan?
Schaam jequote:
[..]
Zijn dat de keizer en zijn vrouw? Die man in het plaatje lijkt op de kerel die bij ons lab op bezoek komt om een (veel te dure) laser aan de man te brengen.
Ik had idd beter keizer en zijn vrouw kunnen schrijven.
"End this war against drugs. Legalise the drug against wars."
-
[b]Op donderdag 28 september 2006 09:12 schreef Rio het volgende:[/b]
Uiteindelijk is dit een star_gazer-krijgt-een-keiharde-lul-van-zichzelf-omdat-hij-zichzelf-verheven-voelt topic.
-
[b]Op donderdag 28 september 2006 09:12 schreef Rio het volgende:[/b]
Uiteindelijk is dit een star_gazer-krijgt-een-keiharde-lul-van-zichzelf-omdat-hij-zichzelf-verheven-voelt topic.
Vrijdag vlieg ik naar Tokyo met Qantas. Ik kom zaterdag om 06:30 aan op Narita. Gelijk op de Shinkansen naar Osaka, waar ik een vriendin ontmoet
"End this war against drugs. Legalise the drug against wars."
-
[b]Op donderdag 28 september 2006 09:12 schreef Rio het volgende:[/b]
Uiteindelijk is dit een star_gazer-krijgt-een-keiharde-lul-van-zichzelf-omdat-hij-zichzelf-verheven-voelt topic.
-
[b]Op donderdag 28 september 2006 09:12 schreef Rio het volgende:[/b]
Uiteindelijk is dit een star_gazer-krijgt-een-keiharde-lul-van-zichzelf-omdat-hij-zichzelf-verheven-voelt topic.
Houd ons op de hoogte van je avonturen daar. Het is immers geen Tokyo. Let ook op hoe de Japanners in Osaka zijn, en als je dan nog eens in Tokyo komt, kun je de verschillen in gedrag vergelijken. Een wereld van verschil.quote:
Vrijdag vlieg ik naar Tokyo met Qantas. Ik kom zaterdag om 06:30 aan op Narita. Gelijk op de Shinkansen naar Osaka, waar ik een vriendin ontmoet
[ Bericht 0% gewijzigd door Lyrebird op 12-07-2012 18:19:11 ]
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Ik had in Tokyo iemand ontmoet die aan de U of Tokyo onderzoek deed naar lasers. Mijn vrouw heeft heel lang een warrig gesprek met hem gevoerd over scheermesjes, totdat ik zei psst, volgens mij bedoelde hij L-aser..quote:
Zijn dat de keizer en zijn vrouw? Die man in het plaatje lijkt op de kerel die bij ons lab op bezoek komt om een (veel te dure) laser aan de man te brengen.
They told me all of my cages were mental, so I got wasted like all my potential.
Veel tijd heb ik helaas niet in de steden. Ik ben maar 2 weken in Japan. Mijn tijdverdeling is ruwweg zo:quote:
[..]
Houdt ons op de hoogte van je avonturen daar. Het is immers geen Tokyo. Let ook op hoe de Japanners in Osaka zijn, en als je dan nog eens in Tokyo komt, kun je de verschillen in gedrag vergelijken. Een wereld van verschil.
2 dagen Osaka (met Japanse vriendin)
2 dagen Hiroshima
2 dagen Osaka (met Nederlandse vriend)
2 dagen Kyoto
2 dagen Nara
5 dagen Tokyo
"End this war against drugs. Legalise the drug against wars."
-
[b]Op donderdag 28 september 2006 09:12 schreef Rio het volgende:[/b]
Uiteindelijk is dit een star_gazer-krijgt-een-keiharde-lul-van-zichzelf-omdat-hij-zichzelf-verheven-voelt topic.
-
[b]Op donderdag 28 september 2006 09:12 schreef Rio het volgende:[/b]
Uiteindelijk is dit een star_gazer-krijgt-een-keiharde-lul-van-zichzelf-omdat-hij-zichzelf-verheven-voelt topic.
Ik heb altijd interesse in Japan gehad en wil er graag eens heengaan om te kijken hoe het is. De verhalen van jou Lyrebird zijn erg leuk en vermakelijk om te lezen. Het bevestigd voor mij alleen maar dat ik nog steeds erg graag naar Japan wil ivm de cultuur en hoe de mensen zich gedragen.
Keep up the good work!
Keep up the good work!
Is het moeilijk voor een Nederlander om werk te vinden in Japan. Ik koester al lang om naar Japan te gaan maar ben altijd terughoudend geweest om er voor te gaan. Met name het Japans zelf hakkel ik op. Ik ben nu op JLPT1 niveau, maar loop me compleet stuk op Kanji.
Als je op JLPT 1 niveau bent moet je al aardig wat Kanji kennen, dus ik snap je opmerking niet zo goed dat je er compleet op stuk loopt.quote:
Is het moeilijk voor een Nederlander om werk te vinden in Japan. Ik koester al lang om naar Japan te gaan maar ben altijd terughoudend geweest om er voor te gaan. Met name het Japans zelf hakkel ik op. Ik ben nu op JLPT1 niveau, maar loop me compleet stuk op Kanji.
Het lijkt me vanuit Nederland idd lastig om een baan te vinden in Japan. Als je al in Japan woont en je hebt al een visum en een werkvergunning dan is het wel wat makkelijker. Het ligt er natuurlijk ook aan waar in Japan je wilt wonen en wat voor werk je wilt en kunt doen. Een kennis van mij is ontwerper. Hij spreekt nog amper Japans en is gewoon naar het uitzendburo gegaan en heeft part-time werk gevonden bij een ontwerp bedrijfje. Dit is in een relatief kleine stad in het zuiden van Japan. Dus het lijkt me dat er in Tokyo nog meer mogelijkheden zijn. De meeste westerse buitenlanders in Japan zijn overigens leraar Engels, dus wellicht heb je meer aan een TEFL diploma dan aan JLTP 1.
Zoeken ze daar geen native speakers (mensen die met de Engelse taal zijn opgegroeid) voor?
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Ik weet niet precies. Er zijn geen regels voor, dus sommige scholen zullen native speakers willen en bij andere scholen is het geen vereiste. Mijn vrouw werkt als lerares Engels op een universiteit en daar werken ook een hoop non-native speakers. Als je een TEFL diploma hebt en je spreekt vloeiend Engels maak je denk ik een grote kans om in Japan aan de slag te kunnen. Ook als non-native speaker.
Goed om te weten als mijn carriere als onderzoeker op een dood spoor komt te zitten. Wat binnenkort best wel eens zou kunnen gebeuren. Morgen weet ik meer.
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Gezien het niveau van Engels in Japan zouden ze elke buitenlander moeten grijpen die ze kunnen, ongeacht waar ze vandaan komen..
They told me all of my cages were mental, so I got wasted like all my potential.
JLPT 1 is het hoogste nivo.. ik denk dat je JLPT5 bedoelt? JLPT1 (en erboven) haal je echt niet zonder Kanjis, of je moet je stuklopen op de meest complexe stuffquote:
Is het moeilijk voor een Nederlander om werk te vinden in Japan. Ik koester al lang om naar Japan te gaan maar ben altijd terughoudend geweest om er voor te gaan. Met name het Japans zelf hakkel ik op. Ik ben nu op JLPT1 niveau, maar loop me compleet stuk op Kanji.
Dood spoor?
... en toen begon de financiele situatie van mijn lab nijpend te worden.
Dit jaar had een oogstjaar moeten worden. Niet alleen hebben we dit jaar meer patenten dan ooit toegewezen gekregen, we hebben eindelijk twee artikelen in review en het allerbelangrijkst: meer meer meer onderzoeksgeld! In de afgelopen jaren heb ik goede contacten met het Japanse bedrijfsleven gelegd. Die bedrijven hadden gedurende het eerste jaar een beetje de kat uit de boom gekeken, maar toen bleek dat wij hele goede apparatuur kunnen ontwikkelen, raakten de Japanse bedrijven steeds meer geinteresseerd in een samenwerking.
Dit jaar had ik daarom maar liefst vier onderzoeksvoorstellen geschreven, maar er is nog geen Japanse Yen binnengekomen. De afgelopen maanden lukte het maar niet om een antwoord uit de bedrijven te krijgen. "We zijn je voorstel intern aan het dicussieren, we hopen dat je geduld hebt." De afgelopen paar weken zijn er knopen doorgehakt: er is simpelweg geen geld.
Het pijnpunt ligt in Europa, waar klaarblijkelijk vanwege de dure Yen en het gebrek aan Euro's geen Japanse waar meer verkocht wordt. Geen inkomsten voor Japanse producenten betekent lagere winsten en dat betekent geen geld voor R&D bij Lyrebird Inc.
Allemaal heel vervelend natuurlijk, maar de manier waarop het slechte nieuws gebracht wordt, verzacht de pijn.
In mijn tijd bij Philips maakten we het ook wel eens mee dat een klant geen geld meer had voor onderzoek bij onze club, en dan kregen we te horen dat er geen geld meer was. Einde verhaal. Uithuilen en opnieuw beginnen. Maar in Japan leeft de opdrachtgever enorm met je mee, en dat betekent dus niet dat je een e-mail krijgt met "dit jaar hebben we geen geld, volgend jaar misschien beter". Nee, slecht nieuws wordt persoonlijk gegeven. Dus komt er een zenuwachtige manager op bezoek (met kado!), die heel snel uitlegt dat het financieel helemaal niet snor zit, dat ze er alles aan zullen doen om nog wat Yennen bij elkaar te schrapen, maar dat er waarschijnlijk dit jaar niet veel geld voor R&D beschikbaar zal zijn. So sorry.
Op dat moment krijg ik het benauwde gevoel dat mijn gesprekspartner wel eens van een dak af zou kunnen gaan springen, of met messen te dicht op het lichaam zou kunnen spelen, zo bedrukt is de stemming, maar het gaat maar om geld.
Op dat moment blijkt de baas van ons instituut nog wel een potje met onderzoeksgeld te hebben om ons door dit jaar te slepen. Zoals ik al op 1 juli meldde, kent Japan veel geheimen, en als het om geld gaat dan lijkt alles wel geheim te zijn. Tegenslag? We trekken gewoon een pot met geld open.
... en toen begon de financiele situatie van mijn lab nijpend te worden.
Dit jaar had een oogstjaar moeten worden. Niet alleen hebben we dit jaar meer patenten dan ooit toegewezen gekregen, we hebben eindelijk twee artikelen in review en het allerbelangrijkst: meer meer meer onderzoeksgeld! In de afgelopen jaren heb ik goede contacten met het Japanse bedrijfsleven gelegd. Die bedrijven hadden gedurende het eerste jaar een beetje de kat uit de boom gekeken, maar toen bleek dat wij hele goede apparatuur kunnen ontwikkelen, raakten de Japanse bedrijven steeds meer geinteresseerd in een samenwerking.
Dit jaar had ik daarom maar liefst vier onderzoeksvoorstellen geschreven, maar er is nog geen Japanse Yen binnengekomen. De afgelopen maanden lukte het maar niet om een antwoord uit de bedrijven te krijgen. "We zijn je voorstel intern aan het dicussieren, we hopen dat je geduld hebt." De afgelopen paar weken zijn er knopen doorgehakt: er is simpelweg geen geld.
Het pijnpunt ligt in Europa, waar klaarblijkelijk vanwege de dure Yen en het gebrek aan Euro's geen Japanse waar meer verkocht wordt. Geen inkomsten voor Japanse producenten betekent lagere winsten en dat betekent geen geld voor R&D bij Lyrebird Inc.
Allemaal heel vervelend natuurlijk, maar de manier waarop het slechte nieuws gebracht wordt, verzacht de pijn.
In mijn tijd bij Philips maakten we het ook wel eens mee dat een klant geen geld meer had voor onderzoek bij onze club, en dan kregen we te horen dat er geen geld meer was. Einde verhaal. Uithuilen en opnieuw beginnen. Maar in Japan leeft de opdrachtgever enorm met je mee, en dat betekent dus niet dat je een e-mail krijgt met "dit jaar hebben we geen geld, volgend jaar misschien beter". Nee, slecht nieuws wordt persoonlijk gegeven. Dus komt er een zenuwachtige manager op bezoek (met kado!), die heel snel uitlegt dat het financieel helemaal niet snor zit, dat ze er alles aan zullen doen om nog wat Yennen bij elkaar te schrapen, maar dat er waarschijnlijk dit jaar niet veel geld voor R&D beschikbaar zal zijn. So sorry.
Op dat moment krijg ik het benauwde gevoel dat mijn gesprekspartner wel eens van een dak af zou kunnen gaan springen, of met messen te dicht op het lichaam zou kunnen spelen, zo bedrukt is de stemming, maar het gaat maar om geld.
Op dat moment blijkt de baas van ons instituut nog wel een potje met onderzoeksgeld te hebben om ons door dit jaar te slepen. Zoals ik al op 1 juli meldde, kent Japan veel geheimen, en als het om geld gaat dan lijkt alles wel geheim te zijn. Tegenslag? We trekken gewoon een pot met geld open.
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Vanavond om 21:30 met Qantas vlucht QF21 van Sydney naar Tokyo. Om 06:30 in Tokyo Toch wel lekker om zonder jetlag te reizen een keer
Toch wel lekker om zonder jetlag te reizen een keer
"End this war against drugs. Legalise the drug against wars."
-
[b]Op donderdag 28 september 2006 09:12 schreef Rio het volgende:[/b]
Uiteindelijk is dit een star_gazer-krijgt-een-keiharde-lul-van-zichzelf-omdat-hij-zichzelf-verheven-voelt topic.
-
[b]Op donderdag 28 september 2006 09:12 schreef Rio het volgende:[/b]
Uiteindelijk is dit een star_gazer-krijgt-een-keiharde-lul-van-zichzelf-omdat-hij-zichzelf-verheven-voelt topic.
Oe sorry Ik was even in een mentale dwaling. Ik bedoel JLPT5 jah.quote:
[..]
JLPT 1 is het hoogste nivo.. ik denk dat je JLPT5 bedoelt? JLPT1 (en erboven) haal je echt niet zonder Kanjis, of je moet je stuklopen op de meest complexe stuff
Nee ik denk dat ik even een hersenscheet had. Ik bedoelde JLPT5. Schrijven, spreken en begrijpen gaat me tot nu toe goed af, maar Kanji, altijd die Kanji, het blijven gewoon lastige dingen.quote:
[..]
Als je op JLPT 1 niveau bent moet je al aardig wat Kanji kennen, dus ik snap je opmerking niet zo goed dat je er compleet op stuk loopt.
Het lijkt me vanuit Nederland idd lastig om een baan te vinden in Japan. Als je al in Japan woont en je hebt al een visum en een werkvergunning dan is het wel wat makkelijker. Het ligt er natuurlijk ook aan waar in Japan je wilt wonen en wat voor werk je wilt en kunt doen. Een kennis van mij is ontwerper. Hij spreekt nog amper Japans en is gewoon naar het uitzendburo gegaan en heeft part-time werk gevonden bij een ontwerp bedrijfje. Dit is in een relatief kleine stad in het zuiden van Japan. Dus het lijkt me dat er in Tokyo nog meer mogelijkheden zijn. De meeste westerse buitenlanders in Japan zijn overigens leraar Engels, dus wellicht heb je meer aan een TEFL diploma dan aan JLTP 1.
Passief ken ik de Kanji voor auto, voor stop, voor bos, voor berg en voor rivier. En dat is het wel.
Misschien moet ik me na drie jaar toch maar eens wat dieper in de taal verdiepen.
Niet dat zoiets vanzelfsprekend zou zijn. Een van de promovendi in ons lab heeft een cursus Japans van een half jaar gevolgd op onze universiteit. Maar omdat ze eigenlijk nooit met Japanners spreekt (wij spreken Engels in het lab), oefent ze nooit, waardoor het helemaal wegvalt.
Gisteren hadden we een feestje met de faculteit. Daar was ook een "visiting professor" uit de VS bij uitgenodigd. Die man heeft in zijn vrije tijd Japans gestudeerd, en die ging zich netjes voor de groep in het Japans voorstellen. Op dat moment had Iedereen al behoorlijk wat op, en dat vonden ze natuurlijk prachtig, zo'n lange Amerikaan die met een vet Amerikaans accent Japans spreekt. Yooroshkionie onaigaishimaas. Dus werd gevraagd of Lyrebird zich ook even voor wilde stellen (het is bij ons net een duiventil - bij ieder feestje zijn er weer een stuk of vijf professoren die ik nog nooit eerder heb gezien). Daar stond ik dan. Take it like a man - sorry allemaal, maar zelfs na drie jaar spreek ik niet genoeg Japans om mezelf voor te stellen.
Misschien moet ik me na drie jaar toch maar eens wat dieper in de taal verdiepen.
Niet dat zoiets vanzelfsprekend zou zijn. Een van de promovendi in ons lab heeft een cursus Japans van een half jaar gevolgd op onze universiteit. Maar omdat ze eigenlijk nooit met Japanners spreekt (wij spreken Engels in het lab), oefent ze nooit, waardoor het helemaal wegvalt.
Gisteren hadden we een feestje met de faculteit. Daar was ook een "visiting professor" uit de VS bij uitgenodigd. Die man heeft in zijn vrije tijd Japans gestudeerd, en die ging zich netjes voor de groep in het Japans voorstellen. Op dat moment had Iedereen al behoorlijk wat op, en dat vonden ze natuurlijk prachtig, zo'n lange Amerikaan die met een vet Amerikaans accent Japans spreekt. Yooroshkionie onaigaishimaas. Dus werd gevraagd of Lyrebird zich ook even voor wilde stellen (het is bij ons net een duiventil - bij ieder feestje zijn er weer een stuk of vijf professoren die ik nog nooit eerder heb gezien). Daar stond ik dan. Take it like a man - sorry allemaal, maar zelfs na drie jaar spreek ik niet genoeg Japans om mezelf voor te stellen.
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Tering, wat een drukte in Tokyo Altijd en overal een enorme zee aan mensen. Ook dat geschreeuw bij die winkels, de felle kleuren en die deuntjes en muziekjes overal. Voor iemand die in Australië woont is dit echt een dikke sensory overload 
wat een gekte, echt leuk
Gisteren uit geweest in Roppongi. Zondagavond, maar het dak ging eraf zit nu in de shinkansen op weg naar Osaka.
Altijd en overal een enorme zee aan mensen. Ook dat geschreeuw bij die winkels, de felle kleuren en die deuntjes en muziekjes overal. Voor iemand die in Australië woont is dit echt een dikke sensory overload wat een gekte, echt leuk Gisteren uit geweest in Roppongi. Zondagavond, maar het dak ging eraf
zit nu in de shinkansen op weg naar Osaka.
"End this war against drugs. Legalise the drug against wars."
-
[b]Op donderdag 28 september 2006 09:12 schreef Rio het volgende:[/b]
Uiteindelijk is dit een star_gazer-krijgt-een-keiharde-lul-van-zichzelf-omdat-hij-zichzelf-verheven-voelt topic.
-
[b]Op donderdag 28 september 2006 09:12 schreef Rio het volgende:[/b]
Uiteindelijk is dit een star_gazer-krijgt-een-keiharde-lul-van-zichzelf-omdat-hij-zichzelf-verheven-voelt topic.
Hoe bevalt het weer?
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Muziek
Misschien is dit alleen typisch voor de kleinere steden in Japan, maar het winkelcentrum bij ons in de buurt heeft een belangrijke sociale functie. We gaan er heen om boodschappen te doen, om te eten, en om naar de film te gaan. Daarnaast organiseert het winkelcentrum allerhande activiteiten voor hun klanten. In het weekend staan er ballonnenclowns die kinderen blij maken met een hart of zwaard gemaakt van ballonnen. Of er wordt iets anders georganiseerd voor de kinderen, zodat ze bijvoorbeeld een bloemstukje kunnen maken. Het meest populair zijn de muziekuitvoeringen. Daarbij treedt dan iemand of een groep op, in het midden van het winkelcentrum. Het is dan meestal poepdruk, dus staan er beveiligers om er voor te zorgen dat de doorstroom op gang blijft. Die nemen hun werk erg serieus, dus waag het niet om in het pad te blijven staan. Ze blijven vriendelijk hoor, dat wel, het blijft Japan, maar ze zijn onvermurwbaar. Diezelfde beveiligers zie je gedurende de rest van de week in hun Melkertbaan (gjuunju-ert-shigoto?) het verkeer bij het winkelcentrum regelen. Totaal overbodig, maar ze zeggen altijd heel vriendelijk irrasheimassei!
De muziek zelf is vaak een beetje kneuterig. Vind ik dan, maar ik ben opgegroeid met de wat hardere muziek. De Japanners in ons deel van het stadje vinden het prachtig. Heel aandachtig luistert men naar de uitvoering, vaak met de hele familie, opa's en oma's tot kleinkinderen. Meeklappen, dat kunnen ze hier ook.
Gedurende de rest van de week zijn er een paar deuntjes die over de intercom van het winkelcentrum gespeeld worden. Help! van de Beatles, maar dan instrumentaal op een heel fout orgeltje, wordt het meest frequent gedraaid, gevolgd door een theme song van het winkelcentrum zelf, wat na drie jaar aan zijn derde uitvoering toe is. Ieder jaar net iets anders, dit jaar met een wat pakkender ritme en meer drums. Voor de muziek hoef je niet in ons winkelcentrum te zijn.
Veel winkels en ketens hebben ook nog hun eigen jingle. Daar word ik stapelgek van als ik meer dan 5 minuten in zo'n winkel ben. De Kojima keten heeft de meest irritante jingle, heel kort en eindigend op - u raadt het al - Koooo... jima! De Mr. Donut keten heeft een jingle van zo'n twintig seconden, die iedere twintig seconden herhaald wordt. Als ik bij Mr. Donut zou werken, dan zou ik na veertig seconden mijn baan opzeggen.
Van het weekend gaan we ook wel eens fietsen, en dat doen we het liefst over de dijk van een rivier die dicht bij ons huis ligt. Schitterend landschap, niet al te druk en er zijn mooie plaatsen langs het pad om te stoppen. Daar komen we vaak mensen tegen die aan het oefenen zijn op een muziekinstrument. Je wilt immers je buren niet tot last zijn in Japan. We hebben verschillende instrumenten gezien, waaronder een saxofoon, een banjo en trommels. Uit verlegenheid stoppen sommige Japanse musici zodra we in de buurt komen, maar anderen gaan vrolijk door en beginnen er ook bij te zingen. Dat vind ik dan wel mooi, ergens heel on-Japans.
Of toch niet? Japanners krijgen muziekmaken vroeg aangeleerd. Als ik op woensdag ochtend op weg naar het werk langs een basisschool fiets, dan zijn de kinderen daar muziek aan het maken. Het ontbreekt ze vaak aan een gevoel voor ritme, en het is niet altijd even zuiver, maar ze staan wel met z'n allen op het plein, vaak niet meer dan drie turven hoog, met een muziekinstrument in hun hand. Veel trommels en fluiten. En alhoewel het niet allemaal even zuiver is, wordt er wel druk geoefend. Toch weer iets dat je de rest van je leven meeneemt. Van onze studenten hoor ik dat zij op de lagere school hebben geleerd om muziek te lezen. Het is me een compleet raadsel waarom we geen goed muziekonderwijs op onze lagere en middelbare scholen hebben.
Zelf spelen we ook, maar dan thuis. Ik electrische gitaar zonder versterking (de versterker staat nog in de VS). Mijn echtgenote heeft laatst een viool gekocht. Prachtig instrument, waar je zonder al te veel inspanning een enorme bak fijnbesnaarde herrie uit kunt trekken. Jammer genoeg zitten de snaren precies andersom, vergeleken met een gitaar, anders had ik er al lang iets van Rage Against the Machine op gespeeld.
Als je aan muziek en Japan denkt, dan denk je misschien aan Karaoke. Voor buitenlanders is Karaoke een bron van zelfspot en leedvermaak. Je doet zoiets een of twee keer in je leven, en dan blijft het bij vals zingen, maar als je vaker oefent, dan kan het echt beter worden. Zo heb ik ontdekt dat wij studenten hebben, die best goed kunnen zingen. De afgelopen maanden zijn we wat vaker gaan Karaoke-n. We hebben een tent gevonden waarbij je twee uur voor nog geen 1000 JPY kunt zingen. Liedjes van Elvis, Frank Sinatra en Eric Clapton gaan me steeds beter af. Denk ik dan. De laatste keer hadden we een buurman die twee uur lang hetzelfde bizarre Japanse liedje geoefend heeft, dus je kan met mensen opgesloten zitten in zo'n karoakehokje, die nog vervelender zijn.
[ Bericht 1% gewijzigd door Lyrebird op 18-07-2012 05:22:44 ]
Misschien is dit alleen typisch voor de kleinere steden in Japan, maar het winkelcentrum bij ons in de buurt heeft een belangrijke sociale functie. We gaan er heen om boodschappen te doen, om te eten, en om naar de film te gaan. Daarnaast organiseert het winkelcentrum allerhande activiteiten voor hun klanten. In het weekend staan er ballonnenclowns die kinderen blij maken met een hart of zwaard gemaakt van ballonnen. Of er wordt iets anders georganiseerd voor de kinderen, zodat ze bijvoorbeeld een bloemstukje kunnen maken. Het meest populair zijn de muziekuitvoeringen. Daarbij treedt dan iemand of een groep op, in het midden van het winkelcentrum. Het is dan meestal poepdruk, dus staan er beveiligers om er voor te zorgen dat de doorstroom op gang blijft. Die nemen hun werk erg serieus, dus waag het niet om in het pad te blijven staan. Ze blijven vriendelijk hoor, dat wel, het blijft Japan, maar ze zijn onvermurwbaar. Diezelfde beveiligers zie je gedurende de rest van de week in hun Melkertbaan (gjuunju-ert-shigoto?) het verkeer bij het winkelcentrum regelen. Totaal overbodig, maar ze zeggen altijd heel vriendelijk irrasheimassei!
De muziek zelf is vaak een beetje kneuterig. Vind ik dan, maar ik ben opgegroeid met de wat hardere muziek. De Japanners in ons deel van het stadje vinden het prachtig. Heel aandachtig luistert men naar de uitvoering, vaak met de hele familie, opa's en oma's tot kleinkinderen. Meeklappen, dat kunnen ze hier ook.
Gedurende de rest van de week zijn er een paar deuntjes die over de intercom van het winkelcentrum gespeeld worden. Help! van de Beatles, maar dan instrumentaal op een heel fout orgeltje, wordt het meest frequent gedraaid, gevolgd door een theme song van het winkelcentrum zelf, wat na drie jaar aan zijn derde uitvoering toe is. Ieder jaar net iets anders, dit jaar met een wat pakkender ritme en meer drums. Voor de muziek hoef je niet in ons winkelcentrum te zijn.
Veel winkels en ketens hebben ook nog hun eigen jingle. Daar word ik stapelgek van als ik meer dan 5 minuten in zo'n winkel ben. De Kojima keten heeft de meest irritante jingle, heel kort en eindigend op - u raadt het al - Koooo... jima! De Mr. Donut keten heeft een jingle van zo'n twintig seconden, die iedere twintig seconden herhaald wordt. Als ik bij Mr. Donut zou werken, dan zou ik na veertig seconden mijn baan opzeggen.
Van het weekend gaan we ook wel eens fietsen, en dat doen we het liefst over de dijk van een rivier die dicht bij ons huis ligt. Schitterend landschap, niet al te druk en er zijn mooie plaatsen langs het pad om te stoppen. Daar komen we vaak mensen tegen die aan het oefenen zijn op een muziekinstrument. Je wilt immers je buren niet tot last zijn in Japan. We hebben verschillende instrumenten gezien, waaronder een saxofoon, een banjo en trommels. Uit verlegenheid stoppen sommige Japanse musici zodra we in de buurt komen, maar anderen gaan vrolijk door en beginnen er ook bij te zingen. Dat vind ik dan wel mooi, ergens heel on-Japans.
Of toch niet? Japanners krijgen muziekmaken vroeg aangeleerd. Als ik op woensdag ochtend op weg naar het werk langs een basisschool fiets, dan zijn de kinderen daar muziek aan het maken. Het ontbreekt ze vaak aan een gevoel voor ritme, en het is niet altijd even zuiver, maar ze staan wel met z'n allen op het plein, vaak niet meer dan drie turven hoog, met een muziekinstrument in hun hand. Veel trommels en fluiten. En alhoewel het niet allemaal even zuiver is, wordt er wel druk geoefend. Toch weer iets dat je de rest van je leven meeneemt. Van onze studenten hoor ik dat zij op de lagere school hebben geleerd om muziek te lezen. Het is me een compleet raadsel waarom we geen goed muziekonderwijs op onze lagere en middelbare scholen hebben.
Zelf spelen we ook, maar dan thuis. Ik electrische gitaar zonder versterking (de versterker staat nog in de VS). Mijn echtgenote heeft laatst een viool gekocht. Prachtig instrument, waar je zonder al te veel inspanning een enorme bak fijnbesnaarde herrie uit kunt trekken. Jammer genoeg zitten de snaren precies andersom, vergeleken met een gitaar, anders had ik er al lang iets van Rage Against the Machine op gespeeld.
Als je aan muziek en Japan denkt, dan denk je misschien aan Karaoke. Voor buitenlanders is Karaoke een bron van zelfspot en leedvermaak. Je doet zoiets een of twee keer in je leven, en dan blijft het bij vals zingen, maar als je vaker oefent, dan kan het echt beter worden. Zo heb ik ontdekt dat wij studenten hebben, die best goed kunnen zingen. De afgelopen maanden zijn we wat vaker gaan Karaoke-n. We hebben een tent gevonden waarbij je twee uur voor nog geen 1000 JPY kunt zingen. Liedjes van Elvis, Frank Sinatra en Eric Clapton gaan me steeds beter af. Denk ik dan. De laatste keer hadden we een buurman die twee uur lang hetzelfde bizarre Japanse liedje geoefend heeft, dus je kan met mensen opgesloten zitten in zo'n karoakehokje, die nog vervelender zijn.
[ Bericht 1% gewijzigd door Lyrebird op 18-07-2012 05:22:44 ]
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Ik kijk niet zoveel naar de Japanse TV, maar vind het wel leuk om de Olympische Spelen vanuit Japans oogpunt te volgen. Tot nu bijna alleen nog maar judo gezien. Ook een beetje zwemmen en vrouwenvoetbal gezien. Gisteren wilde ik mannenvoetbal zien, maar dat was op pay TV 
Japan heeft zich ten koste van Spanje al geplaatst voor de kwartfinale.
Straks de halve finale judo < 73kg. Een Japanner tegen een Nederlander.
[ Bericht 3% gewijzigd door captaintokyo op 30-07-2012 15:55:45 ]
Japan heeft zich ten koste van Spanje al geplaatst voor de kwartfinale.Straks de halve finale judo < 73kg. Een Japanner tegen een Nederlander.
[ Bericht 3% gewijzigd door captaintokyo op 30-07-2012 15:55:45 ]
Gisteren was er een Japanner bij het Judo die het opnam tegen een Koreaan. De Koreaan werd tot winnaar uitgeroepen, tot groot ongenoegen van het publiek, waarna de jury alsnog besloot om de overwinning aan de Japanner toe te kennen. Mijn Koreaanse echtgenote was er niet blij mee.
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Ja, dat heb ik nu al tien keer gezien. Volgens mij zitten er heel veel Japanners in het publiek, dus dat was wel een beetje dubieus.quote:
Gisteren was er een Japanner bij het Judo die het opnam tegen een Koreaan. De Koreaan werd tot winnaar uitgeroepen, tot groot ongenoegen van het publiek, waarna de jury alsnog besloot om de overwinning aan de Japanner toe te kennen. Mijn Koreaanse echtgenote was er niet blij mee.
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Leuk stuk weer Ik ben in Seoul en Busan geweest en vond Seoul veel leuker. Ben je daar al een keer geweest?
Ik ben in Seoul en Busan geweest en vond Seoul veel leuker. Ben je daar al een keer geweest?
Twee keer in Seoul geweest. Daar werd ik helemaal knettergek van alle mensen. Wat een chaos!quote:
Leuk stuk weer
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Ik zou er ook niet willen wonen, maar wel een leuke stad voor een paar dagen. Busan vond ik mwah... Het Koreaanse eten moet je inderdaad aan wennen, maar daarna vond ik het heerlijk.quote:
[..]
Twee keer in Seoul geweest. Daar werd ik helemaal knettergek van alle mensen. Wat een chaos!
Ga over een jaar naar japan voor een jaar.
Zijn sportscholen daar duur? En hoeveel duurder zijn voedingsmiddelen zoals vlees(voornamelijk kip)eieren en melk? Hebben ze zoiets als Brinta daar of heb je webshops/winkels die nederlandse producten leveren vanuit Japan zelf?
Zijn sportscholen daar duur? En hoeveel duurder zijn voedingsmiddelen zoals vlees(voornamelijk kip)eieren en melk? Hebben ze zoiets als Brinta daar of heb je webshops/winkels die nederlandse producten leveren vanuit Japan zelf?
Voor de sportschool bij ons in de buurt betaalden we zo'n 6000 yen per maand. Daarmee hadden we overdag onbeperkte toegang (zondag en donderdag gesloten). Een lidmaatschap om ook 's avonds te kunnen sporten kostte zo'n 9000 yen per maand (pp).quote:
Ga over een jaar naar japan voor een jaar.
Zijn sportscholen daar duur? En hoeveel duurder zijn voedingsmiddelen zoals vlees(voornamelijk kip)eieren en melk? Hebben ze zoiets als Brinta daar of heb je webshops/winkels die nederlandse producten leveren vanuit Japan zelf?
Als je in Japan leeft, dan kun je het beste als de Japanners eten. Op een Nederlandse manier eten is peperduur. Voor vier boterhammen ben je al snel 200 yen kwijt. Een blokje kaas kost iets van 400 yen. Voedsel is duur, vooral verse groenten en fruit. Vis is goedkoop. Rijst ook. Zeewier ook. Daarom eten Japanners veel vis, rijst en zeewier.
Ik heb nog geen dropje geimporteerd, maar neem wel altijd een flink stuk komijnenkaas mee als ik terugkom uit Nederland.
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Zaken doen in Japan?
Het kan goed zijn dat er hier FOKkers meelezen die een eigen zaak hebben, en die ideeen krijgen om een handeltje of zaak in Japan op te zetten. Je weet het niet. Of beter, ik weet het wel, want ik heb in het verleden wel eens een PMmetje over gehad. Maar is dat wel zo'n goed idee?
We hadden laatst een Amerikaanse professor op bezoek, die een goede band met de baas van ons instituut heeft. Die man heeft een enorme staat van dienst, en het is eigenlijk best wel apart dat hij bij ons op bezoek komt. Hij had voorgesteld om een praktische cursus op te zetten, waarbij de studenten sterk gemotiveerd werden om ook de theorie grondig te begrijpen. Een heel goed idee: het praktische deel van de cursus zou heel goed bij de Japanse studenten passen. Theoretisch zit het wel snor bij die jongens, maar praktisch gezien is het vaak een drama, en deze cursus zou dus zeker een verschil kunnen maken.
Ik hoor u vragen, maar hoe zit het nou met het opzetten van een zaak in Japan?
De manier waarop deze gerenomeerde professor aan het lijntje werd gehouden, is illustratief voor de manier waarop Japanners met buitenlanders omgaan. Ik had mezelf ook als voorbeeld kunnen nemen, maar in dit geval was ik de observerende buitenstaander, en dan krijg je er een betere kijk op.
Je hebt dus een professor die aan MIT gestudeerd heeft, die in een Japans shitty achteraf universiteitje een cursus komt opzetten, en echt heel goed werk aflevert. Maar als hij volgend jaar niet terug komt, wat gebeurt er dan met die cursus? Denk er maar eens over na. Iemand zal die cursus moeten geven, maar wie gaat dat doen? Nu is zoiets op iedere andere universiteit waarschijnlijk ook een probleem, maar dan neemt het boerenverstand over: we hebben de beschikking over een topcursus - Kees of Henk gaat die cursus volgend jaar geven. Einde verhaal.
Hoe anders gaat zoiets in Japan. Op de laatste dag van zijn bezoek hadden we een leuke party waarbij iedereen enorm enthousiast was. De cursus was geslaagd! Hij vertelde hoe hij die cursus had opgezet, en dat hij verwachtte dat de Japanners de cursus over zouden nemen. Dan zie je dus iedereen driftig ja knikken, de baas van het instituut zegt dat ze er over na gaan denken hoe ze het op gaan lossen.
En dan gebeurt er dus helemaal niets.
Ze zeggen ja, gaan de discussie niet aan maar doen daarna gewoon waar ze zelf zin in hebben.
Het achterliggende probleem in dit geval is dat er een buitenlandse professor "wel even komt vertellen hoe het moet". Als er iets is waar Japanners een hekel aan hebben, dan is het aan buitenlanders die het wel beter weten. Let wel, zo zit het natuurlijk helemaal niet in elkaar: de goede man is hier alleen maar naar toegekomen om te helpen, maar helaas voor hem zien de Japanners dat heel anders.
Terugkijkend heb ik indertijd ook wel eens zo'n blunder gemaakt. Een collega van me doet heel goed werk, publiceert meer en beter werk dan ik. Maar op conferenties komt het er niet uit, omdat hij en z'n groep niet kunnen presenteren. Ik heb op een nuchtere Hollandse manier uitgelegd dat het ook op een andere manier kan, die veel effectiever is. Dat vonden ze helemaal niet zo leuk om te horen.
Kortom, als je zaken met de Japanners wil doen, houd er dan rekening mee dat ze er een meester in zijn om vooral niet te doen wat jij wil. Ik heb op dit moment drie Japanse studenten en drie studenten uit andere landen; met de "buitenlanders" is het geen enkel probleem om iets gedaan te krijgen. De Japanse studenten zijn helaas super lui. Precies dezelfde tactiek: de discussie niet aangaan, ja en amen roepen, maar uiteindelijk gewoon doen waar ze zelf zin in hebben.
Houd er ook rekening mee dat Japanners heel goed weten hoe ze iets aan willen pakken, en helemaal niet op jouw goed bedoelde advies zitten te wachten. Japan is eeuwenlang afgesloten geweest van de rest van de wereld. De drang om daar naar terug te gaan zit nog in de Japanse samenleving.
U bent gewaarschuwd!
[ Bericht 0% gewijzigd door Lyrebird op 18-08-2012 14:19:05 ]
Het kan goed zijn dat er hier FOKkers meelezen die een eigen zaak hebben, en die ideeen krijgen om een handeltje of zaak in Japan op te zetten. Je weet het niet. Of beter, ik weet het wel, want ik heb in het verleden wel eens een PMmetje over gehad. Maar is dat wel zo'n goed idee?
We hadden laatst een Amerikaanse professor op bezoek, die een goede band met de baas van ons instituut heeft. Die man heeft een enorme staat van dienst, en het is eigenlijk best wel apart dat hij bij ons op bezoek komt. Hij had voorgesteld om een praktische cursus op te zetten, waarbij de studenten sterk gemotiveerd werden om ook de theorie grondig te begrijpen. Een heel goed idee: het praktische deel van de cursus zou heel goed bij de Japanse studenten passen. Theoretisch zit het wel snor bij die jongens, maar praktisch gezien is het vaak een drama, en deze cursus zou dus zeker een verschil kunnen maken.
Ik hoor u vragen, maar hoe zit het nou met het opzetten van een zaak in Japan?
De manier waarop deze gerenomeerde professor aan het lijntje werd gehouden, is illustratief voor de manier waarop Japanners met buitenlanders omgaan. Ik had mezelf ook als voorbeeld kunnen nemen, maar in dit geval was ik de observerende buitenstaander, en dan krijg je er een betere kijk op.
Je hebt dus een professor die aan MIT gestudeerd heeft, die in een Japans shitty achteraf universiteitje een cursus komt opzetten, en echt heel goed werk aflevert. Maar als hij volgend jaar niet terug komt, wat gebeurt er dan met die cursus? Denk er maar eens over na. Iemand zal die cursus moeten geven, maar wie gaat dat doen? Nu is zoiets op iedere andere universiteit waarschijnlijk ook een probleem, maar dan neemt het boerenverstand over: we hebben de beschikking over een topcursus - Kees of Henk gaat die cursus volgend jaar geven. Einde verhaal.
Hoe anders gaat zoiets in Japan. Op de laatste dag van zijn bezoek hadden we een leuke party waarbij iedereen enorm enthousiast was. De cursus was geslaagd! Hij vertelde hoe hij die cursus had opgezet, en dat hij verwachtte dat de Japanners de cursus over zouden nemen. Dan zie je dus iedereen driftig ja knikken, de baas van het instituut zegt dat ze er over na gaan denken hoe ze het op gaan lossen.
En dan gebeurt er dus helemaal niets.
Ze zeggen ja, gaan de discussie niet aan maar doen daarna gewoon waar ze zelf zin in hebben.
Het achterliggende probleem in dit geval is dat er een buitenlandse professor "wel even komt vertellen hoe het moet". Als er iets is waar Japanners een hekel aan hebben, dan is het aan buitenlanders die het wel beter weten. Let wel, zo zit het natuurlijk helemaal niet in elkaar: de goede man is hier alleen maar naar toegekomen om te helpen, maar helaas voor hem zien de Japanners dat heel anders.
Terugkijkend heb ik indertijd ook wel eens zo'n blunder gemaakt. Een collega van me doet heel goed werk, publiceert meer en beter werk dan ik. Maar op conferenties komt het er niet uit, omdat hij en z'n groep niet kunnen presenteren. Ik heb op een nuchtere Hollandse manier uitgelegd dat het ook op een andere manier kan, die veel effectiever is. Dat vonden ze helemaal niet zo leuk om te horen.
Kortom, als je zaken met de Japanners wil doen, houd er dan rekening mee dat ze er een meester in zijn om vooral niet te doen wat jij wil. Ik heb op dit moment drie Japanse studenten en drie studenten uit andere landen; met de "buitenlanders" is het geen enkel probleem om iets gedaan te krijgen. De Japanse studenten zijn helaas super lui. Precies dezelfde tactiek: de discussie niet aangaan, ja en amen roepen, maar uiteindelijk gewoon doen waar ze zelf zin in hebben.
Houd er ook rekening mee dat Japanners heel goed weten hoe ze iets aan willen pakken, en helemaal niet op jouw goed bedoelde advies zitten te wachten. Japan is eeuwenlang afgesloten geweest van de rest van de wereld. De drang om daar naar terug te gaan zit nog in de Japanse samenleving.
U bent gewaarschuwd!
[ Bericht 0% gewijzigd door Lyrebird op 18-08-2012 14:19:05 ]
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Ah ja... Japanners, flexibiliteit, aanpassend vermogen... ze hebben het totaal niet. Ook net klaar met het afronden van een project maar ook constant problemen omdat de Japanners geen vertrouwen hadden in het ontwerp. Waarom? Omdat Japanners het anders doen (wij kennen het niet, dus het moet wel fout zijn).
Ik ben trouwens opzoek naar een baan in of rond Osaka/Kyoto. Binnen een kleine 3 maanden moet ik terug dus ik ben hard opzoek naar iets maar ik heb nog niet iets kunnen vinden. Heeft iemand misschien goede tips? Ow en aub geen engels leraar
Ik ben trouwens opzoek naar een baan in of rond Osaka/Kyoto. Binnen een kleine 3 maanden moet ik terug dus ik ben hard opzoek naar iets maar ik heb nog niet iets kunnen vinden. Heeft iemand misschien goede tips? Ow en aub geen engels leraar
Op zondag 21 oktober 2007 20:47 schreef StefanP het volgende:
300PK is in de autowereld geen 300PK. Klaar.
300PK is in de autowereld geen 300PK. Klaar.
Japanners zijn moeilijk te overtuigen.quote:
Ah ja... Japanners, flexibiliteit, aanpassend vermogen... ze hebben het totaal niet. Ook net klaar met het afronden van een project maar ook constant problemen omdat de Japanners geen vertrouwen hadden in het ontwerp. Waarom? Omdat Japanners het anders doen (wij kennen het niet, dus het moet wel fout zijn).
Europeanen blijven oeverloos ouwehoeren over een concept zo dat ze geen beslissing hoeven te nemen. Amerikanen zien veel sneller geld in een concept en zijn bereid risico's te nemen. Japanners hebben een bloedhekel aan risico. Die gaan pas investeren als ze er zeker van zijn dat er ook daadwerkelijk geld mee te verdienen valt. Dan wordt er een knoop doorgehakt, en binnen de kortste keren (echt ongelofelijk hoe snel) is het concept gecommercialiseerd.
Maar voordat die knoop wordt doorgehakt kun je in Japan jaren verder zijn.
In de jaren 70 en 80 was dat een manier van werken die paste bij de markt, maar nu kan het eigenlijk niet meer.
Zonder dat je alle belangrijke informatie hebt, moet je nu veel eerder dan toen knopen gaan doorhakken. Als jij het niet, doet de concurrentie het wel.
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
In Guam ben ik na de aardbeving/Fukushima veel Amerikaanse soldaten tegengekomen, die in Japan gelegerd waren, maar die net als wij uit voorzorg vertrokken waren.quote:
Merk je trouwens nog wat van die Amerikaanse militairen?
In ons slaperige stadje zie je geen Amerikaanse militairen, maar in Tokyo kom je ze wel tegen.
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Wat voor werk doen jullie daar eigenlijk -- docent Engels? Ik kan me voorstellen dat het lastig is om daar werk te vinden als een niet Japans sprekende buitenlander, gezien het feit dat merendeels van de Japanners weinig begrip hebben van het Engels.
Ik werk (nog) voor de overheid. Het ligt er een beetje aan wat je kan. Hoge opgeleide mensen met specifieke vaardigheden zoals bv ingenieur kunnen ook best een baan vinden zonder Japans te spreken. Het ligt er een beetje aan wat je moet doen natuurlijk dus het kan best wel. Maar in meeste gevallen eindig je dan als Engels leraar maar dat is imo niet wat je moet willen als je hierheen komt. Meer een soort last resort oplossing als het echt niet anders kan...
Op zondag 21 oktober 2007 20:47 schreef StefanP het volgende:
300PK is in de autowereld geen 300PK. Klaar.
300PK is in de autowereld geen 300PK. Klaar.
Zijn er hier ook mensen die ervaring hebben met een Japanstudie? Lijkt me heel interessant, alleen zou ik willen weten wat je niveau is na het afronden van de studie, want van Chinees weet ik dat dit nogal tegenvalt.
Bedoel je een studie Japans op de universiteit in Nederland of voor een halfjaar of een jaar in Japan Japans leren?quote:
Zijn er hier ook mensen die ervaring hebben met een Japanstudie? Lijkt me heel interessant, alleen zou ik willen weten wat je niveau is na het afronden van de studie, want van Chinees weet ik dat dit nogal tegenvalt.
Dat laatste heb ik gedaan op een universiteit in Japan. De cursus was erop gericht dat exchange studenten lessen in het Japans op de universiteit konden volgen. Ik begon vanaf nul. In het eerste semester leerde ik Hiragana, Katakana en een paar basis Kanji, daarnaast de belangrijkste grammatica. Het tweede semester lag de nadruk op Kanji, nog meer grammatica en luistervaardigheid. Aan het eind van de cursus heb ik JLPT N3 gehaald.
Het ligt natuurlijk ook aan je eigen inzet. Als ik beter mijn best had gedaan had ik misschien wel N2 kunnen halen. Je zal niet vloeiend spreken (ik niet in ieder geval, nog steeds niet), maar je kan je wel verstaanbaar maken een groot gedeelte begrijpen.
Een studie Japans op een Nederlandse universiteitquote:
[..]
Bedoel je een studie Japans op de universiteit in Nederland of voor een halfjaar of een jaar in Japan Japans leren?
Dat laatste heb ik gedaan op een universiteit in Japan. De cursus was erop gericht dat exchange studenten lessen in het Japans op de universiteit konden volgen. Ik begon vanaf nul. In het eerste semester leerde ik Hiragana, Katakana en een paar basis Kanji, daarnaast de belangrijkste grammatica. Het tweede semester lag de nadruk op Kanji, nog meer grammatica en luistervaardigheid. Aan het eind van de cursus heb ik JLPT N3 gehaald.
Het ligt natuurlijk ook aan je eigen inzet. Als ik beter mijn best had gedaan had ik misschien wel N2 kunnen halen. Je zal niet vloeiend spreken (ik niet in ieder geval, nog steeds niet), maar je kan je wel verstaanbaar maken een groot gedeelte begrijpen.
Maar ik vraag me wel af of je niet veel beter een jaar in desbetreffend land kan gaan zitten en daar alles opnemen, daar leer je volgens mij meer dan in 4/5jaar universiteit hier.
Als je eens bijv. op de site van de uni van Leiden kijkt bij Japanstudies, dan zie je dat de taalverwerving maar iets van een kwart of een derde van de hele studie uitmaakt. Voor toelating van de master vereisen ze niveau N2, ik neem aan dat dat dus ook het niveau is dat je in de bachelor haalt.
Ah dankquote:
Als je eens bijv. op de site van de uni van Leiden kijkt bij Japanstudies, dan zie je dat de taalverwerving maar iets van een kwart of een derde van de hele studie uitmaakt. Voor toelating van de master vereisen ze niveau N2, ik neem aan dat dat dus ook het niveau is dat je in de bachelor haalt.
1 niveau onder native dus. Maar is het niet beter om gewoon een jaar in Japan te wonen/studeren? Dan krijg je er denk ik veel meer van mee.
Als je het kan betalen dan is een jaar in Japan veel beter. In Japan moet je wel japans spreken dus je bent er iedere dag de hele dag (onbewust) mee bezig en daardoor leer je gewoon veel sneller dan in Nederland waar je er alleen op school mee bezig bent. Plus dat je in Nederland niet fatsoenlijk kunt oefenen met spreken.
Maar goed dan moet je dus wel een euro of 20 duizend beschikbaar hebben voor een bekka studie. In Nederland ben je zoiets kwijt als je 4 jaar op kamers gaat wonen om te studeren.
Ik zit er zelf wel aan te denken om dat trouwens alsnog te doen afhankelijk van hoe het hier gaat. Kan ik mijn visa niet verlengen dan maar terug naar NL, een jaar ofzo werken en verpauperd leven en dan weer terug.
Zou trouwens geen kwaad kunnen ook Heb het idee dat mijn japans alleen maar slechter is geworden de afgelopen 12+ maanden...
edit: Nadeel van die bekka studie is wel dat je niet echt gepushed word (en lessen zijn saai, weinig interactie), wat eigenlijk ook maar goed is want de meerderheid heeft over het algemeen meer interesse in zichzelf bezatten en achter de wijven aanzitten.
Maar goed dan moet je dus wel een euro of 20 duizend beschikbaar hebben voor een bekka studie. In Nederland ben je zoiets kwijt als je 4 jaar op kamers gaat wonen om te studeren.
Ik zit er zelf wel aan te denken om dat trouwens alsnog te doen afhankelijk van hoe het hier gaat. Kan ik mijn visa niet verlengen dan maar terug naar NL, een jaar ofzo werken en verpauperd leven en dan weer terug.
Zou trouwens geen kwaad kunnen ook
Heb het idee dat mijn japans alleen maar slechter is geworden de afgelopen 12+ maanden...edit: Nadeel van die bekka studie is wel dat je niet echt gepushed word (en lessen zijn saai, weinig interactie), wat eigenlijk ook maar goed is want de meerderheid heeft over het algemeen meer interesse in zichzelf bezatten en achter de wijven aanzitten.
Op zondag 21 oktober 2007 20:47 schreef StefanP het volgende:
300PK is in de autowereld geen 300PK. Klaar.
300PK is in de autowereld geen 300PK. Klaar.
Ik ben van plan om in juli volgend jaar een maand te gaan rondtrekken in dit prachtige land.
Tips wat betreft plekken die ik niet moet missen, accomodaties, vervoer?
Tips wat betreft plekken die ik niet moet missen, accomodaties, vervoer?
Dat kun je beter hier vragen: Japan #26quote:
Ik ben van plan om in juli volgend jaar een maand te gaan rondtrekken in dit prachtige land.
Tips wat betreft plekken die ik niet moet missen, accomodaties, vervoer?
Boon legashi
Of beter ボ-ン レガシ-. Nee, dat is geen vogelpoep op uw scherm (hoe origneel), het is Katakana, het schrift dat de Japanners gebruiken om enge buitenlandse woorden te maken.
Afgelopen weekend ben ik met mevrouw Lyrebird naar de film gegaan. Of dat verstandig was om te doen is een tweede; het stormde nogal vanwege een typhoon, en jullie hebben vast het filmpje van die weggewaaide auto op Okinawa gezien. Zo erg ging het bij ons gelukkig niet te keer, maar het waaide wel heel erg hard. Vlak bij de bioscoop staat een groot flatgebouw, en dat gebouw leek te fungeren als een groot zeil. We werden er gezandstraald, en de hogespanningsleidingen vlak voor het gebouw trilden zo hard, dat het net leek alsof er duizend mensen heel hard aan het fluiten waren. Dat konden we zelfs in de bioscoop nog horen.
Kaartje voor de film gekocht. We gaan regelmatig naar de film. Meestal de laatste voorstelling van de dag, want dan krijg je een klein beetje korting. Goed oppassen dat het er eentje is met Japanse ondertiteling, want anders is het zaakje nagesynchroniseerd en snap je er helemaal niets van. Pas ook op met films waarin Jacky Chan meespeelt. Die zijn namelijk in het Chinees, en dan heb je helemaal niets aan de Japanse ondertiteling. Uiteindelijk werd de film aangekondigd. Dat gaat als volgt: Okyaksama blahdieblahdieblah ボ-ン レガシ-. Ik had niks in de gaten, maar mevrouw Lyrebird riep dat we naar binnen mochten. Wat blijkt, de Japanners vertalen Amerikaanse titels in het Japans en gebruiken daarbij het katakana. Dat wordt daarna op een Japanse manier geinterpreteerd, zonder dat men terugdenkt aan de originele Engelse titel.
Zo kan het dus gebeuren dat een toch wel mooie filmtitel als the Bourne Legacy wordt verkracht tot boon legashi.
In onze bioscoop hebben we voordat de pre-views worden gespeeld heel wat reclame van plaatselijke middenstanders. Die ken ik onderhand uit m'n hoofd. Er is een bedrijf dat groente kweekt, en altijd op zoek lijkt te zijn naar werknemers. Hun motto is "Keepoooon... innovating". Dan is er nog een ander bedrijf, met een heel oninteressante commercial. Het motto van dat bedrijf is "No ploblem". De plaatselijke bank heeft een reclame waarin een van hun baliemedewerksters zo onnatuurlijk vriendelijk lacht, dat je het idee krijgt dat ze 's avonds een heel moe gezicht moet hebben. Ondanks dat ik ze tientallen keren gezien heb, blijft deze plaatselijke folklore wel geinig. Minder geinig is de anti-piracy reclame. Een heel irritant deuntje en een hele foute actrice (dit is toch geen acteren meer?) blijven nog dagenlang in mijn hoofd rondklotsen. Meestal sluit ik ogen en oren zodra die reclame voorbij komt.
Qua films was deze zomer niet veel soeps, met de overgewaardeerde Spider- en Batman films. Aardig hoor, maar niet meer dan dat. Laatst in de VS Lawless gezien, en ondanks dat mevrouw Lyrebird bijna onder haar stoel kroop van schrik, viel die reuze mee; hetzelfde kan gezegd worden van boon legashi (die heel wat minder eng was). We hebben ons goed vermaakt.
[ Bericht 1% gewijzigd door Lyrebird op 02-10-2012 08:59:50 ]
Of beter ボ-ン レガシ-. Nee, dat is geen vogelpoep op uw scherm (hoe origneel), het is Katakana, het schrift dat de Japanners gebruiken om enge buitenlandse woorden te maken.
Afgelopen weekend ben ik met mevrouw Lyrebird naar de film gegaan. Of dat verstandig was om te doen is een tweede; het stormde nogal vanwege een typhoon, en jullie hebben vast het filmpje van die weggewaaide auto op Okinawa gezien. Zo erg ging het bij ons gelukkig niet te keer, maar het waaide wel heel erg hard. Vlak bij de bioscoop staat een groot flatgebouw, en dat gebouw leek te fungeren als een groot zeil. We werden er gezandstraald, en de hogespanningsleidingen vlak voor het gebouw trilden zo hard, dat het net leek alsof er duizend mensen heel hard aan het fluiten waren. Dat konden we zelfs in de bioscoop nog horen.
Kaartje voor de film gekocht. We gaan regelmatig naar de film. Meestal de laatste voorstelling van de dag, want dan krijg je een klein beetje korting. Goed oppassen dat het er eentje is met Japanse ondertiteling, want anders is het zaakje nagesynchroniseerd en snap je er helemaal niets van. Pas ook op met films waarin Jacky Chan meespeelt. Die zijn namelijk in het Chinees, en dan heb je helemaal niets aan de Japanse ondertiteling. Uiteindelijk werd de film aangekondigd. Dat gaat als volgt: Okyaksama blahdieblahdieblah ボ-ン レガシ-. Ik had niks in de gaten, maar mevrouw Lyrebird riep dat we naar binnen mochten. Wat blijkt, de Japanners vertalen Amerikaanse titels in het Japans en gebruiken daarbij het katakana. Dat wordt daarna op een Japanse manier geinterpreteerd, zonder dat men terugdenkt aan de originele Engelse titel.
Zo kan het dus gebeuren dat een toch wel mooie filmtitel als the Bourne Legacy wordt verkracht tot boon legashi.
In onze bioscoop hebben we voordat de pre-views worden gespeeld heel wat reclame van plaatselijke middenstanders. Die ken ik onderhand uit m'n hoofd. Er is een bedrijf dat groente kweekt, en altijd op zoek lijkt te zijn naar werknemers. Hun motto is "Keepoooon... innovating". Dan is er nog een ander bedrijf, met een heel oninteressante commercial. Het motto van dat bedrijf is "No ploblem". De plaatselijke bank heeft een reclame waarin een van hun baliemedewerksters zo onnatuurlijk vriendelijk lacht, dat je het idee krijgt dat ze 's avonds een heel moe gezicht moet hebben. Ondanks dat ik ze tientallen keren gezien heb, blijft deze plaatselijke folklore wel geinig. Minder geinig is de anti-piracy reclame. Een heel irritant deuntje en een hele foute actrice (dit is toch geen acteren meer?) blijven nog dagenlang in mijn hoofd rondklotsen. Meestal sluit ik ogen en oren zodra die reclame voorbij komt.
Qua films was deze zomer niet veel soeps, met de overgewaardeerde Spider- en Batman films. Aardig hoor, maar niet meer dan dat. Laatst in de VS Lawless gezien, en ondanks dat mevrouw Lyrebird bijna onder haar stoel kroop van schrik, viel die reuze mee; hetzelfde kan gezegd worden van boon legashi (die heel wat minder eng was). We hebben ons goed vermaakt.
[ Bericht 1% gewijzigd door Lyrebird op 02-10-2012 08:59:50 ]
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Hebben ze nog steeds dat rare filmpje van tevoren dat je niet andere bezoekers in elkaar mag schoppen? Of is dat alleen in Roppongi?
(leuk geschreven (geframed) trouwens)
(leuk geschreven (geframed) trouwens)
They told me all of my cages were mental, so I got wasted like all my potential.
Is dat een filmpje met van die icoontjes die je er op wijzen dat je telefoon uit moet staan, dat je de andere bezoekers niet mag schoppen (of hun stoelen), dat je niet moet praten, etc.? En daar wordt dan acapella over gezongen? En het eindigt met een irritante zoemer?
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Ja maar bij ons zat er ook een cartoon tussendoor.
They told me all of my cages were mental, so I got wasted like all my potential.
Je realiseert je dat dit puur word gedaan omdat ze anders geen flauw idee hebben hoe ze het moeten uitspreken?quote:Zo kan het dus gebeuren dat een toch wel mooie filmtitel als the Bourne Legacy wordt verkracht tot boon legashi.
Nou is Japans redelijk makkelijk uit te spreken voor buitenlanders maar probeer bv eens een Koreaanse film titel uit te spreken die direct van het koreaans in het alfabet is geschreven.
Op zondag 21 oktober 2007 20:47 schreef StefanP het volgende:
300PK is in de autowereld geen 300PK. Klaar.
300PK is in de autowereld geen 300PK. Klaar.
Het is ook logisch, maar het zorgt wel voor spraakverwarring. Als de Engelse lessen op school wat beter waren, dan kon de titel van de film in de bioscoop gewoon "the Bourne Legacy" zijn, in letters, en wist iedere Japanner waar het over ging. Doordat ze krampachtig vasthouden aan het Katakana blijft de vertaling gehandicapt.quote:
[..]
Je realiseert je dat dit puur word gedaan omdat ze anders geen flauw idee hebben hoe ze het moeten uitspreken?
Nou is Japans redelijk makkelijk uit te spreken voor buitenlanders maar probeer bv eens een Koreaanse film titel uit te spreken die direct van het koreaans in het alfabet is geschreven.
We hebben onze studenten nu zo ver gekregen (dat heeft me bijna drie jaar gekost) om een keer per jaar een presentatie in het Engels te geven. Vaak worden Engelse woorden door de studenten vanuit het Katakana direct in Engels omgezet, waardoor hun presentaties volstaan met Engrish. Begrijpelijk en best geinig, maar dat moet toch beter kunnen?
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Ik ben het met je eens dat het geen kwaad zou kunnen als ze beter engels zouden spreken maar waarom zouden ze? Jij/wij zouden dan misschien handiger of logischer vinden maar waarom zouden ze? Japanners begrijpen het prima zo.
Ook in europa zijn zat mensen die geen fatsoenlijk engels spreken en er zijn zat landen die uberhaubt niet verder komen dan 1 taal. Wat dat betreft zijn Nederlanders natuurlijk redelijk uniek. Ook omdat we eigenlijk niet anders kunnen omdat we uit zo'n klein landje komen.
Maar Japan is groot en heeft in eigen land zo'n beetje alles. Feit is gewoon dat er veel minder reden is om uberhaubt goed engels te leren.
Het is eigenlijk een beetje de boel omdraaien. Hun moeten maar goed engels leren omdat de buitenlander geen fatsoenlijk japans kan spreken.
Ook in europa zijn zat mensen die geen fatsoenlijk engels spreken en er zijn zat landen die uberhaubt niet verder komen dan 1 taal. Wat dat betreft zijn Nederlanders natuurlijk redelijk uniek. Ook omdat we eigenlijk niet anders kunnen omdat we uit zo'n klein landje komen.
Maar Japan is groot en heeft in eigen land zo'n beetje alles. Feit is gewoon dat er veel minder reden is om uberhaubt goed engels te leren.
Het is eigenlijk een beetje de boel omdraaien. Hun moeten maar goed engels leren omdat de buitenlander geen fatsoenlijk japans kan spreken.
Op zondag 21 oktober 2007 20:47 schreef StefanP het volgende:
300PK is in de autowereld geen 300PK. Klaar.
300PK is in de autowereld geen 300PK. Klaar.
Altijd erg tof om je stukjes te lezen Lyrebird.
Pas overigens wel op dat je geen muziekje oid download? Voor je het weet zit je 5 jaar in de bak.
Pas overigens wel op dat je geen muziekje oid download? Voor je het weet zit je 5 jaar in de bak.
-|||---ლ(╹◡╹ლ)---|||-
Ik hoorde vanmiddag bij de lunch dat de anti-piracy laws in Japan zijn aangescherpt. Tot nu toe werd er gedoogd en niet ingegrepen. Dat wordt nu anders. De Piratebay bijvoorbeeld wordt vanaf 1 oktober niet meer doorgegeven.
Ergens kan ik het wel begrijpen. Als wij naar de bioscoop gaan (let wel, de laatste film van de dag), dan zitten we meestal met 4 of 5 Japanners in zo'n bioscoopzaal. En blijkbaar zijn de verkopen van de Japanse muziek helemaal ingestort. Voor ieder liedje dat verkocht wordt, zijn er tien illegale versies in gebruik.
Het gerucht gaat dat het wel mee zal vallen met de straffen, zo lang je je met buitenlands materiaal bezig houdt.
Ergens kan ik het wel begrijpen. Als wij naar de bioscoop gaan (let wel, de laatste film van de dag), dan zitten we meestal met 4 of 5 Japanners in zo'n bioscoopzaal. En blijkbaar zijn de verkopen van de Japanse muziek helemaal ingestort. Voor ieder liedje dat verkocht wordt, zijn er tien illegale versies in gebruik.
Het gerucht gaat dat het wel mee zal vallen met de straffen, zo lang je je met buitenlands materiaal bezig houdt.
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Japan is in zichzelf gekeerd en door twintig jaar recessie de aansluiting met de top aan het kwijtraken. Het is te gek voor woorden dat de professor waar ik toen bij in het lab zat in hoog aanzien stond bij zijn collegas want 'hij kon Engels en dus naar buitenlandse conferenties'. In Frankrijk zijn ze nu in dat aspect hard aan het hervormen om niet helemaal de risee van Europa te worden, Japan houdt liever nog wat langer vast aan hun Keizerlijke droom terwijl de Aziatische landen om hen heen ze voorbij glippen.quote:
Ik ben het met je eens dat het geen kwaad zou kunnen als ze beter engels zouden spreken maar waarom zouden ze? Jij/wij zouden dan misschien handiger of logischer vinden maar waarom zouden ze? Japanners begrijpen het prima zo.
Japan heeft vrijwel niks. Stad en beboste bergen. Vrijwel alle grondstoffen importeren ze.quote:Maar Japan is groot en heeft in eigen land zo'n beetje alles. Feit is gewoon dat er veel minder reden is om uberhaubt goed engels te leren.
Het is eigenlijk een beetje de boel omdraaien. Hun moeten maar goed engels leren omdat de buitenlander geen fatsoenlijk japans kan spreken.
They told me all of my cages were mental, so I got wasted like all my potential.
Maar in Duitsland zie je hetzelfde. In het dagelijks leven speelt het Engels geen enkele rol en is er dus ook geen enkele reden om goed Engels te kunnen spreken. Alle films en tv-series worden nagesynchroniseerd, en i.i.g. tot op het niveau van de universitaire bachelor wordt nagenoeg alleen gebruik gemaakt van Duitstalige boeken van hoogleraren uit eigen land. Zelfs de minister van Buitenlandse Zaken spreekt maar heel gebrekkig Engels! En toch geldt Duitsland als de 'exportwereldkampioen'. Blijkbaar is het dus helemaal niet nodig dat iedereen goed Engels kan.
[ Bericht 6% gewijzigd door #ANONIEM op 03-10-2012 10:04:21 ]
[ Bericht 6% gewijzigd door #ANONIEM op 03-10-2012 10:04:21 ]
Jonge Duitsers spreken perfect Engels. Jonge Japanners niet. Denk ook dat de Duitsland een ongrijpbaar economisch fenomeen is. Zij zijn als een van de weinige landen in de wereld in staat om meer te produceren in eigen land. Daar waar zo'n beetje ieder ander land de productie naar lage lonen landen verplaatst, produceert Duitsland juist steeds meer.
[ Bericht 48% gewijzigd door Lyrebird op 03-10-2012 10:14:46 ]
[ Bericht 48% gewijzigd door Lyrebird op 03-10-2012 10:14:46 ]
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Je merkt dat Japan eeuwen lang een enorm geisoleerde samenleving is geweest. En als ze de kans zouden krijgen om in dat isolement terug te zakken, dan zou 90% van de bevolking dat nog doen ook.
Weet je wat het is, Japanners zijn enorm vriendelijke mensen. Maar die vriendelijkheid zet ons nuchtere Nederlanders wel op het verkeerde been: je denkt dat vriendelijke mensen wel vriendelijk moeten zijn. Het is lastig om te doorgronden dat er redenen zijn waarom men zo vriendelijk lijkt. Door de jaren heen ben ik die vriendelijkheid gaan wantrouwen, omdat dit niets anders is dan een vermoeiende facade. Een facade om zo lang mogelijk door te kunnen gaan met waar men al jaren mee bezig is, zonder veranderingen door te hoeven voeren.
De buitenlander stelt een vraag. Wat wil hij van ons? Kunnen we hier op een gemakkelijke manier vanaf komen? De gemakkelijkste manier is om ja te zeggen, en dan niets te doen. En als daar op gewezen wordt, aangeven dat je het verkeerd begrepen hebt. Ondertussen vriendelijk lachend. Totale kolder - ze lopen je gewoon aan het lijntje te houden. Keiharde discussies waar de vonken vanaf slaan, bestaan niet in Japan. Wat de baas zegt is wet, en wat de buitenlander van je wil, het zal ze worst wezen.
Ik werk met een Japans bedrijf samen dat het al een tijdje moeilijk heeft. Op deze site heb ik wel eens wat over de cultuur binnen het bedrijf geschreven. Het afgelopen jaar is daar iets ongelofelijks gebeurd: de nieuwe CEO heeft bevolen dat alle gesprekken op bestuursniveau (tussen board members) niet in het Japans, maar Engels moeten. Dit betekent dat alle oude managers waar ik mee samenwerkten meteen op Engelse cursus zijn gestuurd. Die mannen spraken geen woord Engels, en iedere keer als ze me een e-mail stuurden, moest ik die door Google translate halen (dat doe ik met liefde hoor, ik ben me er van bewust dat ik als buitenlander gewoon Japans zou moeten spreken en lezen). We zijn nu een half jaar verder, en ik krijg e-mails in het Engels van ze! Die CEO heeft door dat de kennis waarom dit bedrijf zit te springen, in het buitenland te vinden is. Maar als managers in Japan blijven zoeken naar die kennis, dan zal er niets veranderen. En dan is het bedrijf binnen nu en twee jaar zo dood als een pier.
Kennis van de Engelse taal is van levensbelang voor het land. Met boon legashi zullen ze niet ver komen.
Weet je wat het is, Japanners zijn enorm vriendelijke mensen. Maar die vriendelijkheid zet ons nuchtere Nederlanders wel op het verkeerde been: je denkt dat vriendelijke mensen wel vriendelijk moeten zijn. Het is lastig om te doorgronden dat er redenen zijn waarom men zo vriendelijk lijkt. Door de jaren heen ben ik die vriendelijkheid gaan wantrouwen, omdat dit niets anders is dan een vermoeiende facade. Een facade om zo lang mogelijk door te kunnen gaan met waar men al jaren mee bezig is, zonder veranderingen door te hoeven voeren.
De buitenlander stelt een vraag. Wat wil hij van ons? Kunnen we hier op een gemakkelijke manier vanaf komen? De gemakkelijkste manier is om ja te zeggen, en dan niets te doen. En als daar op gewezen wordt, aangeven dat je het verkeerd begrepen hebt. Ondertussen vriendelijk lachend. Totale kolder - ze lopen je gewoon aan het lijntje te houden. Keiharde discussies waar de vonken vanaf slaan, bestaan niet in Japan. Wat de baas zegt is wet, en wat de buitenlander van je wil, het zal ze worst wezen.
Ik werk met een Japans bedrijf samen dat het al een tijdje moeilijk heeft. Op deze site heb ik wel eens wat over de cultuur binnen het bedrijf geschreven. Het afgelopen jaar is daar iets ongelofelijks gebeurd: de nieuwe CEO heeft bevolen dat alle gesprekken op bestuursniveau (tussen board members) niet in het Japans, maar Engels moeten. Dit betekent dat alle oude managers waar ik mee samenwerkten meteen op Engelse cursus zijn gestuurd. Die mannen spraken geen woord Engels, en iedere keer als ze me een e-mail stuurden, moest ik die door Google translate halen (dat doe ik met liefde hoor, ik ben me er van bewust dat ik als buitenlander gewoon Japans zou moeten spreken en lezen). We zijn nu een half jaar verder, en ik krijg e-mails in het Engels van ze! Die CEO heeft door dat de kennis waarom dit bedrijf zit te springen, in het buitenland te vinden is. Maar als managers in Japan blijven zoeken naar die kennis, dan zal er niets veranderen. En dan is het bedrijf binnen nu en twee jaar zo dood als een pier.
Kennis van de Engelse taal is van levensbelang voor het land. Met boon legashi zullen ze niet ver komen.
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Dus na 6 maanden kunnen hun al in het engels naar je mailen maar na jaren in Japan kan jij nog steeds geen fatsoenlijk word japans spreken? Als dat zo is heb je wat mij betreft absoluut geen recht om wat van het gebrekkige engels van japanners te zeggen.
Ik begrijp de situatie die jij beschrijft, maar is het niet een beetje hetzelfde als zeggen dat heel nederland maar japans moet leren voor die paar enkele japanner die in nederland komt werken?
Voor de rest ben ik het overigens met je eens hoor. Eigenlijk is de hele maatschappij hier verrot. Japanners zijn heel moeilijk in staat om iets te veranderen en zullen er inderdaad alles om doen om niks te hoeven veranderen, zelfs als ze realiseren dat iets niet goed is (als ze realiseren dat iets niet goed is, is dat opzichzelf al een wonder). Maar als je wat wil veranderen dan ben je anders dan de groep, als je anders ben dan de groep maak je jezelf wel heel kwetsbaar en dat durven ze niet aan.
Ik begrijp de situatie die jij beschrijft, maar is het niet een beetje hetzelfde als zeggen dat heel nederland maar japans moet leren voor die paar enkele japanner die in nederland komt werken?
Voor de rest ben ik het overigens met je eens hoor. Eigenlijk is de hele maatschappij hier verrot. Japanners zijn heel moeilijk in staat om iets te veranderen en zullen er inderdaad alles om doen om niks te hoeven veranderen, zelfs als ze realiseren dat iets niet goed is (als ze realiseren dat iets niet goed is, is dat opzichzelf al een wonder). Maar als je wat wil veranderen dan ben je anders dan de groep, als je anders ben dan de groep maak je jezelf wel heel kwetsbaar en dat durven ze niet aan.
Op zondag 21 oktober 2007 20:47 schreef StefanP het volgende:
300PK is in de autowereld geen 300PK. Klaar.
300PK is in de autowereld geen 300PK. Klaar.
Zit wat in, maar het is een constatering die iedereen kan doen die wel eens zaken heeft gedaan met de Japanners. Je hoeft geen Japans te kunnen spreken, om te begrijpen dat het hier een aflopende zaak is, als ze zich niet heel snel het Engels meester maken.quote:
Dus na 6 maanden kunnen hun al in het engels naar je mailen maar na jaren in Japan kan jij nog steeds geen fatsoenlijk word japans spreken? Als dat zo is heb je wat mij betreft absoluut geen recht om wat van het gebrekkige engels van japanners te zeggen.
Nee, er is wel degelijk een verschil. Omdat Japanners geen Engels spreken, zijn ze enorm gehandicapt in deze globaliserende wereld. De Koreanen en de Chinezen concurreren de Japanners uit de markt, omdat zij wel investeren in hun talen, en daarmee a) talent binnen halen en b) kennis binnenhalen.quote:Ik begrijp de situatie die jij beschrijft, maar is het niet een beetje hetzelfde als zeggen dat heel nederland maar japans moet leren voor die paar enkele japanner die in nederland komt werken?
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Als ze dan toch al Engels spreken is de stap naar Frans of Duits niet zo groot meer.
-|||---ლ(╹◡╹ლ)---|||-
Maar taal is ook een stukje cultuur, zeker in Japan. Het niet spreken van de taal betekent ook voor een deel het niet kunnen begrijpen van hoe Japanners denken. Sowieso zal het wel meevallen want vaak worden er toch buitenlanders aangetrokken die Japans spreken voor het zaken doen buiten Japan. Ook niet zo vreemd want een misschien wel groter probleem dan het niet voldoende spreken van engels is dat de meeste Japanners ook niet in staat zijn om de denkwijze van buitenlanders te begrijpen. Mijn beperkte ervaring is dat dit misschien wel een groter probleem is.quote:Zit wat in, maar het is een constatering die iedereen kan doen die wel eens zaken heeft gedaan met de Japanners. Je hoeft geen Japans te kunnen spreken, om te begrijpen dat het hier een aflopende zaak is, als ze zich niet heel snel het Engels meester maken.
Dat weet ik niet. Dit klinkt weer heel veel als buitenlander X gaat naar land Y en vind dat land Y zich maar aan X moet aanpassen. Volgens mij is het wereldwijd toch wel de norm dat je als buitenlander jezelf probeert aan te passen. Stel je eens voor dat er 5 amerikanen naar Nederland zouden komen en opeens verwachten dat een bedrijf van een paar honderd man zich opeens amerikaans gaat gedragen. Dat werkt natuurlijk niet.quote:Nee, er is wel degelijk een verschil. Omdat Japanners geen Engels spreken, zijn ze enorm gehandicapt in deze globaliserende wereld. De Koreanen en de Chinezen concurreren de Japanners uit de markt, omdat zij wel investeren in hun talen, en daarmee a) talent binnen halen en b) kennis binnenhalen.
Er zijn hooguit een paar duizend westerlingen in Japan die ''onvervangbaar'' zijn. Ik vind het nogal wat om te zeggen dat 130 miljoen man zich moet aanpassen aan een paar duizend man.
Op zondag 21 oktober 2007 20:47 schreef StefanP het volgende:
300PK is in de autowereld geen 300PK. Klaar.
300PK is in de autowereld geen 300PK. Klaar.
Dat vind ik een wat onzinnige vergelijking, want we eisen natuurlijk niet dat ze Nederlands praten. En het is ook niet om het voor onszelf makkelijker te maken, maar in het belang van Japan zelf.
They told me all of my cages were mental, so I got wasted like all my potential.
Hade en Jimi
De titel doet misschien vermoeden dat het hier om twee vrienden of twee broertjes gaat, maar dat is niet zo. Het gaat om het schrijven van een goed Japans onderzoeksvoorstel.
Vorig jaar rond deze tijd had ik een week lang keihard gewerkt aan een onderzoeksvoorstel. In vergelijking met de VS is het gemakkelijker om een onderzoeksvoorstel gehonoreerd te krijgen, omdat de Japanse overheid harder investeert in R&D dan de Amerikaanse. Zo is de kans dat je je onderzoeksgeld krijgt toegewezen voor jonge onderzoekers (en dat ben ik nog net) meer dan 50%, terwijl het in de VS voor jonge onderzoekers net boven de 20% ligt.
Het idee dat ik had voor het onderzoeksvoorstel was gewoon goed, vorig jaar. Waarom weet ik dat? Op onze grootste conferentie die in Feb/2013 gepland staat, zullen maar liefst 6 verschillende sprekers over iets soortgelijks gaan spreken, wat aangeeft dat het een belangrijk probleem is, en wij hebben verreweg de goedkoopste (en daarom beste) oplossing. Vind ik dan. Een soortgelijk voorstel als dat ik in Japan had geschreven, heb ik met Nederlandse collega's in Nederland ingediend, en die scoorde erg goed.
De score in Japan was bedroevend laag. Ten minste, dat begreep ik uit de vertaling, want de review was volledig in het Japans. Het geld werd niet toegewezen.
Op zo'n moment ga ik wel aan mezelf twijfelen (dat doe ik anders nooit ). Was het wel zo verstandig om een PhD te doen, 4 jaar lang in een postdoc te buffelen en daarna naar een land te gaan met een volledig andere cultuur, om daar onderzoek te doen?
Zoals wel vaker doen de details je de das om. Een ervaring rijker geworden door de afwijzing afgelopen jaar, besloot ik om het dit jaar beter aan te pakken. Een nieuw idee, en vroeg begonnen met het schrijven, om daarna het onderzoeksvoorstel voor te leggen aan een oudere professor die op onze universiteit van z'n pensioen aan het genieten is. Zijn antwoord: jimi (地味), te weinig hade (派手). Betrouwbaar en degelijk voorstel, maar niet echt flashy. Japanse onderzoeksvoorstellen van jonge onderzoekers staan vaak vol met kleurrijke diagrammen en als je Japans kunt lezen, dan begrijp je dat het vaak om hele "blue sky ideeen" gaat. Veel beloven, maar of het echt zal werken... In Japan maakt dat namelijk weinig uit: of je ook daadwerkelijk gaat doen wat je beloofd hebt, wordt niet gecontroleerd. Het gevolg daarvan is dat jonge Japanse onderzoekers wilde/flashy ideeen voorstellen. Een voorstel van een nuchtere Nederlander, die 100% van plan is om ook daadwerkelijk het idee in het voorstel te realiseren, raakt dan ondergesneeuwd. Vooral ook als het voorstel niet genoeg kleurrijke plaatjes heeft. Nu kwam de lage score van vorig jaar ook in een heel ander perspectief te staan.
Conclusie: ondanks dat het moeilijk is in Japan, blijft communicatie de sleutel tot succes. Probeer een oudere professor te vinden die je onder je hoede kan nemen, en die de tijd kan nemen om je de kneepjes van het vak bij te brengen. A bit less jimi, more hade!
[ Bericht 0% gewijzigd door Lyrebird op 05-10-2012 08:00:57 ]
De titel doet misschien vermoeden dat het hier om twee vrienden of twee broertjes gaat, maar dat is niet zo. Het gaat om het schrijven van een goed Japans onderzoeksvoorstel.
Vorig jaar rond deze tijd had ik een week lang keihard gewerkt aan een onderzoeksvoorstel. In vergelijking met de VS is het gemakkelijker om een onderzoeksvoorstel gehonoreerd te krijgen, omdat de Japanse overheid harder investeert in R&D dan de Amerikaanse. Zo is de kans dat je je onderzoeksgeld krijgt toegewezen voor jonge onderzoekers (en dat ben ik nog net) meer dan 50%, terwijl het in de VS voor jonge onderzoekers net boven de 20% ligt.
Het idee dat ik had voor het onderzoeksvoorstel was gewoon goed, vorig jaar. Waarom weet ik dat? Op onze grootste conferentie die in Feb/2013 gepland staat, zullen maar liefst 6 verschillende sprekers over iets soortgelijks gaan spreken, wat aangeeft dat het een belangrijk probleem is, en wij hebben verreweg de goedkoopste (en daarom beste) oplossing. Vind ik dan. Een soortgelijk voorstel als dat ik in Japan had geschreven, heb ik met Nederlandse collega's in Nederland ingediend, en die scoorde erg goed.
De score in Japan was bedroevend laag. Ten minste, dat begreep ik uit de vertaling, want de review was volledig in het Japans. Het geld werd niet toegewezen.
Op zo'n moment ga ik wel aan mezelf twijfelen (dat doe ik anders nooit
). Was het wel zo verstandig om een PhD te doen, 4 jaar lang in een postdoc te buffelen en daarna naar een land te gaan met een volledig andere cultuur, om daar onderzoek te doen?Zoals wel vaker doen de details je de das om. Een ervaring rijker geworden door de afwijzing afgelopen jaar, besloot ik om het dit jaar beter aan te pakken. Een nieuw idee, en vroeg begonnen met het schrijven, om daarna het onderzoeksvoorstel voor te leggen aan een oudere professor die op onze universiteit van z'n pensioen aan het genieten is. Zijn antwoord: jimi (地味), te weinig hade (派手). Betrouwbaar en degelijk voorstel, maar niet echt flashy. Japanse onderzoeksvoorstellen van jonge onderzoekers staan vaak vol met kleurrijke diagrammen en als je Japans kunt lezen, dan begrijp je dat het vaak om hele "blue sky ideeen" gaat. Veel beloven, maar of het echt zal werken... In Japan maakt dat namelijk weinig uit: of je ook daadwerkelijk gaat doen wat je beloofd hebt, wordt niet gecontroleerd. Het gevolg daarvan is dat jonge Japanse onderzoekers wilde/flashy ideeen voorstellen. Een voorstel van een nuchtere Nederlander, die 100% van plan is om ook daadwerkelijk het idee in het voorstel te realiseren, raakt dan ondergesneeuwd. Vooral ook als het voorstel niet genoeg kleurrijke plaatjes heeft. Nu kwam de lage score van vorig jaar ook in een heel ander perspectief te staan.
Conclusie: ondanks dat het moeilijk is in Japan, blijft communicatie de sleutel tot succes. Probeer een oudere professor te vinden die je onder je hoede kan nemen, en die de tijd kan nemen om je de kneepjes van het vak bij te brengen. A bit less jimi, more hade!
[ Bericht 0% gewijzigd door Lyrebird op 05-10-2012 08:00:57 ]
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Val je nou erg op als je 1,90 en best breed bent of negeren mensen je gewoon?
Moet in januari voor een jaar na japan voor stage en universiteit en heb van een oudere jaars gehoord die iets nog langer dan mij was constant werd gevraagd op de foto te gaan met mensen en hij een soort attractie was, daar heb ik dus geen zin in
Moet in januari voor een jaar na japan voor stage en universiteit en heb van een oudere jaars gehoord die iets nog langer dan mij was constant werd gevraagd op de foto te gaan met mensen en hij een soort attractie was, daar heb ik dus geen zin in
Vorige jaar hadden we een Fin en een Pool op bezoek, die allebei meer dan 1,90 m lang waren. Als we dan door het winkelcentrum liepen, dan zag je de mensen wel kijken. Foto's? Dat niet.quote:
Val je nou erg op als je 1,90 en best breed bent of negeren mensen je gewoon?
Moet in januari voor een jaar na japan voor stage en universiteit en heb van een oudere jaars gehoord die iets nog langer dan mij was constant werd gevraagd op de foto te gaan met mensen en hij een soort attractie was, daar heb ik dus geen zin in
Niet dat het nooit gebeurt. Als je er goed uitziet (en Japanners vinden dat al snel) dan kan het gebeuren dat vrouwen (maar ook mannen) met je op de foto willen. Vooral als er alcohol in het spel is.
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Je zou denken dat ze er ondertussen al aan gewend zijn met al die Amerikaanse militairen die daar rondlopenquote:
[..]
Vorige jaar hadden we een Fin en een Pool op bezoek, die allebei meer dan 1,90 m lang waren. Als we dan door het winkelcentrum liepen, dan zag je de mensen wel kijken. Foto's? Dat niet.
Niet dat het nooit gebeurt. Als je er goed uitziet (en Japanners vinden dat al snel) dan kan het gebeuren dat vrouwen (maar ook mannen) met je op de foto willen. Vooral als er alcohol in het spel is.
Je bent in de war met Afghanistan denk ik.quote:
[..]
Je zou denken dat ze er ondertussen al aan gewend zijn met al die Amerikaanse militairen die daar rondlopen
Arrigato
Binnenkort gaan we weer naar Nederland, en dan brengen we natuurlijk een bezoek aan mijn ouders. Ze wonen in een keurige buurt, maar het is wel eens anders geweest. Terugkijkend heeft mijn jeugd in Eindhoven wel wat weg gehad van een scene uit New Kids. Er liepen een aantal van die types rond, met van dat voetbalhaar. Met name onze zomers werden verstoord door inbraken en geweld op straat.
Als 10-jarige op vakantie aan de kust van Bretagne in Frankrijk had ik een bijna magische tijd. Prachtig weer daar, en bijzonder vriendelijke mensen. Ik sprak maar een mondvol Frans, maar dat was voldoende om elkaar te begrijpen. Ik kwam in een wereld terecht waarbij mensen op een andere manier met elkaar omgingen. De ouders van een van die jongens had een klein eettentje, en hij moest helpen bij de afwas. Ik dus ook. Ondertussen stiekem wijn proeven, wat erg vies was. Binnen de kortste keren bestond mijn ochtendritueel uit handen schudden en ca va? Ca va! roepen. Op de camping liepen hele leuke meisjes rond, die iets ouder waren, en mijn Franse kameraad scheen het heel normaal te vinden om die meisjes 's ochtends te kussen. Op een verlegen kereltje zoals ik maakte dat enorm veel indruk. Een hele andere wereld, waarin mensen met respect en vriendschap met elkaar omgingen. Heel wat anders dan wat we bij ons in de straat zagen. Zone grote vuurbal, jonguh!
Onbewust heb ik altijd gepoogd om in die andere wereld van mijn Franse vakanties terecht te komen. Op het VWO Frans in mijn vakkenpakket genomen, ondanks dat ik geen talent had voor talen. Tijdens mijn tijd bij Philips zo veel mogelijk op reis gegaan, en uiteindelijk naar de VS verhuisd, omdat ik had gemerkt dat Amerikanen ook heel erg vriendelijk en respectvol kunnen zijn.
Ik dwaal een beetje af.
Afgelopen week stak ik bij het winkelcentrum de weg over. Daar stond zo'n neppolitieagent van het winkelcentrum het verkeer te regelen. Die lui staan er helemaal voor niks, pure werkverschaffing. Er stond een Japans kereltje aan de andere kant van de weg te twijfelen of ie nog over kon steken of niet. De verkeersregelaar zei 'irrasheimasei' (welkom bij onze winkel) tegen me, en wuifde naar het jongetje dat hij gerust kon oversteken. Het jongetje begon te rennen, en terwijl hij overstak, zei het jongetje arrigato (dankjewel).
Ik begeef me op glad ijs nu, maar alleen arrigato is een woord dat ik eigenlijk zelden hoor in Japan. In ons deel van Japan zijn de mensen uitermate stijf en formeel, en men zegt altijd arrigato gozaimasu, net als de Fransen bijna altijd vousvoyeren, of je moet een bekende zijn. Onze studenten gebruiken het onderling. Misschien dat Japanse kinderen nog niet zo gebrainwashed zijn, maar op mij kwam het arrigato van het jongetje uitermate warm over, alsof het ventje het uit het diepst van z'n hard meende, dat hij die verkeersregelaar uitermate dankbaar was dat hij veilig kon oversteken.
En ik heb het over "neppolitieagent" en "pure werkverschaffing".
Eens een Sjonnie, altijd een Sjonnie?
[ Bericht 0% gewijzigd door Lyrebird op 14-10-2012 07:36:57 ]
Binnenkort gaan we weer naar Nederland, en dan brengen we natuurlijk een bezoek aan mijn ouders. Ze wonen in een keurige buurt, maar het is wel eens anders geweest. Terugkijkend heeft mijn jeugd in Eindhoven wel wat weg gehad van een scene uit New Kids. Er liepen een aantal van die types rond, met van dat voetbalhaar. Met name onze zomers werden verstoord door inbraken en geweld op straat.
Als 10-jarige op vakantie aan de kust van Bretagne in Frankrijk had ik een bijna magische tijd. Prachtig weer daar, en bijzonder vriendelijke mensen. Ik sprak maar een mondvol Frans, maar dat was voldoende om elkaar te begrijpen. Ik kwam in een wereld terecht waarbij mensen op een andere manier met elkaar omgingen. De ouders van een van die jongens had een klein eettentje, en hij moest helpen bij de afwas. Ik dus ook. Ondertussen stiekem wijn proeven, wat erg vies was. Binnen de kortste keren bestond mijn ochtendritueel uit handen schudden en ca va? Ca va! roepen. Op de camping liepen hele leuke meisjes rond, die iets ouder waren, en mijn Franse kameraad scheen het heel normaal te vinden om die meisjes 's ochtends te kussen. Op een verlegen kereltje zoals ik maakte dat enorm veel indruk. Een hele andere wereld, waarin mensen met respect en vriendschap met elkaar omgingen. Heel wat anders dan wat we bij ons in de straat zagen. Zone grote vuurbal, jonguh!
Onbewust heb ik altijd gepoogd om in die andere wereld van mijn Franse vakanties terecht te komen. Op het VWO Frans in mijn vakkenpakket genomen, ondanks dat ik geen talent had voor talen. Tijdens mijn tijd bij Philips zo veel mogelijk op reis gegaan, en uiteindelijk naar de VS verhuisd, omdat ik had gemerkt dat Amerikanen ook heel erg vriendelijk en respectvol kunnen zijn.
Ik dwaal een beetje af.
Afgelopen week stak ik bij het winkelcentrum de weg over. Daar stond zo'n neppolitieagent van het winkelcentrum het verkeer te regelen. Die lui staan er helemaal voor niks, pure werkverschaffing. Er stond een Japans kereltje aan de andere kant van de weg te twijfelen of ie nog over kon steken of niet. De verkeersregelaar zei 'irrasheimasei' (welkom bij onze winkel) tegen me, en wuifde naar het jongetje dat hij gerust kon oversteken. Het jongetje begon te rennen, en terwijl hij overstak, zei het jongetje arrigato (dankjewel).
Ik begeef me op glad ijs nu, maar alleen arrigato is een woord dat ik eigenlijk zelden hoor in Japan. In ons deel van Japan zijn de mensen uitermate stijf en formeel, en men zegt altijd arrigato gozaimasu, net als de Fransen bijna altijd vousvoyeren, of je moet een bekende zijn. Onze studenten gebruiken het onderling. Misschien dat Japanse kinderen nog niet zo gebrainwashed zijn, maar op mij kwam het arrigato van het jongetje uitermate warm over, alsof het ventje het uit het diepst van z'n hard meende, dat hij die verkeersregelaar uitermate dankbaar was dat hij veilig kon oversteken.
En ik heb het over "neppolitieagent" en "pure werkverschaffing".
Eens een Sjonnie, altijd een Sjonnie?
[ Bericht 0% gewijzigd door Lyrebird op 14-10-2012 07:36:57 ]
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Vers van de pers - op een vroege zondagmorgen - laat ik je verhaal even op
mij inwerken...
Voorlopige reactie: je bent blijkbaar van ver gekomen, hebt het tot wetenschapper gebracht en staat positief in het leven en hebt filosofische trekjes en momenten van reflectie, van jongsafaan.
Getuige ook je columns en deel III .
Of je dat een sjonnie maakt?
Naar mijn mening heb je een geweldige ontwikkeling doorgemaakt.
Er is hoop voor de sjonnies in de wereld.
Welkom terug in Nederland - voor even.
Ben benieuwd hoe je dat gaat ervaren?
mij inwerken...
Voorlopige reactie: je bent blijkbaar van ver gekomen, hebt het tot wetenschapper gebracht en staat positief in het leven en hebt filosofische trekjes en momenten van reflectie, van jongsafaan.
Getuige ook je columns en deel III .
Of je dat een sjonnie maakt?
Naar mijn mening heb je een geweldige ontwikkeling doorgemaakt.
Er is hoop voor de sjonnies in de wereld.
Welkom terug in Nederland - voor even.
Ben benieuwd hoe je dat gaat ervaren?
Er zitten toch een hoop Militairen gestationeerd in Japan waaronder in Tokyo en Okinawa?quote:
[..]
Je bent in de war met Afghanistan denk ik.
Er zijn wel een paar bases, maar het overgrote deel van de Japanners ziet nooit Amerikaanse soldaten. "Al die Amerikaanse soldaten" is onzin wat mij betreft.quote:
[..]
Er zitten toch een hoop Militairen gestationeerd in Japan waaronder in Tokyo en Okinawa?
Mooi stukje weer, Lyrebird.
Yep (alleen is het arigatou, niet arrigato)
Heb zelf volgende week waarschijnlijk twee job interviews. Gaat leuk worden om te zien hoever ik kom met mijn belabberde Japans
Heb zelf volgende week waarschijnlijk twee job interviews. Gaat leuk worden om te zien hoever ik kom met mijn belabberde Japans
Op zondag 21 oktober 2007 20:47 schreef StefanP het volgende:
300PK is in de autowereld geen 300PK. Klaar.
300PK is in de autowereld geen 300PK. Klaar.
Het klinkt als arrigato.quote:
Yep (alleen is het arigatou, niet arrigato)
Idd wel een verbeterpuntje, de Japanse woorden in de tekst.
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
quote:
[..]
Je zou denken dat ze er ondertussen al aan gewend zijn met al die Amerikaanse militairen die daar rondlopen
Om nog even hierop terug te komen, blijkbaar zijn er ongeveer 47000 Amerikaanse militairen in Japan, waarvan de meeste op Okinawa. Zie: Japan bezorgd om verkrachting door militairen VSquote:
[..]
Er zitten toch een hoop Militairen gestationeerd in Japan waaronder in Tokyo en Okinawa?
lesgeven
Als je onderzoek doet aan het menselijk oog, dan kan het wel eens handig zijn om een oog zo stabiel mogelijk te fixeren, voordat je er met een speciale camera naar gaat kijken. Een manier om dat te doen, is door het gebit en het voorhoofd te fixeren. Voorhoofd is eenvoudig: je laat de patient/proefpersoon met het voorhoofd tegen een voorhoofdssteun leunen. Gebit is minder eenvoudig. In sommige onderzoekslaboratoria wordt een zogenaamde bite bar gebruikt. Uit tandartsrubber wordt een negatief van je gebit gemaakt, waar je op mag bijten. Op die manier zitten je boventanden vast, en als je voorhoofd dan ook vast zit, dan kan het hoofd geen kant op. Als de proefpersoon z'n ogen dan nog een beetje rustig kan houden, zitten wij als onderzoekers gebakken.
Het probleem in deze is echter het woord bite bar. Geen idee wie dat woord bedacht heeft, maar het zet proefpersonen - die altijd graag willen helpen - aan om zo hard mogelijk op het ding te bijten. Misschien heb je zelf wel eens hard op iets gebeten, maar echt lekker ontspannen, nee dat doet het niet. Het gevolg is dat onze plaatjes heel erg onrustig worden. Een geroutineerde onderzoeker vermijdt het woord bite bar en zegt tegen de proefpersoon dat er een rest bar wordt gemaakt, om je tanden te laten rusten.
Een hele lange intro, en nu terug naar de titel. Het werkwoord is lesgeven. Als nietsvermoedende leraar, zo een die nog nooit een PABO van binnen heeft gezien, ga je er dan van uit dat je iets moet geven. Les. Praten dus, zo veel mogelijk. Al mijn leraren die ik ooit ben tegengekomen, deden dat ook. En maar praten, vaak tot ver in de pauze. Echt veel geleerd heb ik nooit op school. Vaak was ik na een paar minuten al het spoor bijster. En dan had ik nog 40 minuten om aan leuke meisjes te denken.
In mijn lab heb ik 6 jonge would-be ingenieurs onder mijn hoede. 3 Japanners, 2 Maleisiers en een Indische. Hoe ouder, hoe slimmer en hoe minder Japans, hoe gemakkelijker ze leren. De Japanners willen je niet tot last zijn, en knikken dus altijd driftig om te laten zien dat ze het snappen, maar helaas snappen ze er 9 van de 10 keer geen hout van. Vaak zit 'm dat dan in het Engels, maar ook hebben ze regelmatig moeite met hele basale materie, die een Nederlandse student in de 1e van het HBO krijgt. We hebben het hier over M.Sc. studenten.
Lescontroleren zou een betere omschrijving zijn. Als je iets uitlegt, dan heeft al dat uitleggen totaal geen zin als je niet controleert of studenten het ook oppikken. Vandaag heb ik twee uur lang met een student gebakkeleid, die al een tijdje aan een project werkt, dat we fasemicroscopie noemen. Nou ja, werken, er gebeurde helemaal niks. De aap kwam vandaag uit de mouw: de student weet niet wat fase is. Kan iedereen overkomen, maar als dit jouw project is, dan zou je op wikipedia op kunnen zoeken wat fase is. Kost je 5 minuten. Doe het op de eerste dag van je project, je kunt er profijt van hebben. Blijkbaar hebben sommige Japanse studenten een lescontroleur nodig die vraagt of je zoiets basaals hebt gedaan. Om er dan achter te komen dat de onvolprezen student het niet weet, en het nooit heeft opgezocht.
Harde werkers? Ja. Eigen initiatief? Nee. Welkom in Japan!
Als je onderzoek doet aan het menselijk oog, dan kan het wel eens handig zijn om een oog zo stabiel mogelijk te fixeren, voordat je er met een speciale camera naar gaat kijken. Een manier om dat te doen, is door het gebit en het voorhoofd te fixeren. Voorhoofd is eenvoudig: je laat de patient/proefpersoon met het voorhoofd tegen een voorhoofdssteun leunen. Gebit is minder eenvoudig. In sommige onderzoekslaboratoria wordt een zogenaamde bite bar gebruikt. Uit tandartsrubber wordt een negatief van je gebit gemaakt, waar je op mag bijten. Op die manier zitten je boventanden vast, en als je voorhoofd dan ook vast zit, dan kan het hoofd geen kant op. Als de proefpersoon z'n ogen dan nog een beetje rustig kan houden, zitten wij als onderzoekers gebakken.
Het probleem in deze is echter het woord bite bar. Geen idee wie dat woord bedacht heeft, maar het zet proefpersonen - die altijd graag willen helpen - aan om zo hard mogelijk op het ding te bijten. Misschien heb je zelf wel eens hard op iets gebeten, maar echt lekker ontspannen, nee dat doet het niet. Het gevolg is dat onze plaatjes heel erg onrustig worden. Een geroutineerde onderzoeker vermijdt het woord bite bar en zegt tegen de proefpersoon dat er een rest bar wordt gemaakt, om je tanden te laten rusten.
Een hele lange intro, en nu terug naar de titel. Het werkwoord is lesgeven. Als nietsvermoedende leraar, zo een die nog nooit een PABO van binnen heeft gezien, ga je er dan van uit dat je iets moet geven. Les. Praten dus, zo veel mogelijk. Al mijn leraren die ik ooit ben tegengekomen, deden dat ook. En maar praten, vaak tot ver in de pauze. Echt veel geleerd heb ik nooit op school. Vaak was ik na een paar minuten al het spoor bijster. En dan had ik nog 40 minuten om aan leuke meisjes te denken.
In mijn lab heb ik 6 jonge would-be ingenieurs onder mijn hoede. 3 Japanners, 2 Maleisiers en een Indische. Hoe ouder, hoe slimmer en hoe minder Japans, hoe gemakkelijker ze leren. De Japanners willen je niet tot last zijn, en knikken dus altijd driftig om te laten zien dat ze het snappen, maar helaas snappen ze er 9 van de 10 keer geen hout van. Vaak zit 'm dat dan in het Engels, maar ook hebben ze regelmatig moeite met hele basale materie, die een Nederlandse student in de 1e van het HBO krijgt. We hebben het hier over M.Sc. studenten.
Lescontroleren zou een betere omschrijving zijn. Als je iets uitlegt, dan heeft al dat uitleggen totaal geen zin als je niet controleert of studenten het ook oppikken. Vandaag heb ik twee uur lang met een student gebakkeleid, die al een tijdje aan een project werkt, dat we fasemicroscopie noemen. Nou ja, werken, er gebeurde helemaal niks. De aap kwam vandaag uit de mouw: de student weet niet wat fase is. Kan iedereen overkomen, maar als dit jouw project is, dan zou je op wikipedia op kunnen zoeken wat fase is. Kost je 5 minuten. Doe het op de eerste dag van je project, je kunt er profijt van hebben. Blijkbaar hebben sommige Japanse studenten een lescontroleur nodig die vraagt of je zoiets basaals hebt gedaan. Om er dan achter te komen dat de onvolprezen student het niet weet, en het nooit heeft opgezocht.
Harde werkers? Ja. Eigen initiatief? Nee. Welkom in Japan!
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
leuk om te lezen ben 1 keer in japan geweest en ga volgend jaar waarschijnlijk weer, alleen voor vakantie. Er wonen lijkt me toch ff wat 'too much' maar de hele cultuur daar vind ik zeer interessant!
ben 1 keer in japan geweest en ga volgend jaar waarschijnlijk weer, alleen voor vakantie. Er wonen lijkt me toch ff wat 'too much' maar de hele cultuur daar vind ik zeer interessant!
There are only 151 Pokémon.
Vorige week twee sollicitatie gesprekken gehad in Japan. Toch wel heel anders dan in Nederland. Een bedrijf was echt typisch Japans, allemaal behoorlijk stijf.
Het andere interview was veel beter. Bij dit bedrijf werken al een aantal buitenlanders en van de Japanners word ook verwacht dat ze een poging doen om Engels te spreken en een aantal heeft ook in het buitenland gewoond. Dan merk je toch wel meteen verschil. Veel relaxter en veel meer open. Al zal het ook wel helpen dat ik in eerste instantie met engineers heb gesproken en pas daarna met HR.
Ik heb daar in ieder geval een contact voor tenminste 6 maanden aangeboden gekregen Erg blij omdat het toch wel het soort werk is wat ik wou doen en dat de omgeving toch iets minder Japans lijkt te zijn vind ik toch ook wel prettig.
Nog geen contract besprekingen gehad maar dit word toch ook wel interessant denk. Vooral omdat ik geen idee heb wat een realistisch salaris is om te vragen. 250.000 (ongeveer 2500 euro) hoor ik veel maar dit is ook wat de gemiddelde Engels leraar hier verdient en die mensen kunnen vaak helemaal niks en worden aangenomen puur omdat ze native speaker zijn. Ik hoor ook mensen 400.000 (4000 euro) roepen maar gezien mijn skill level en ervaring (HBO, ongeveer 1 jaar werkervaring in IT, iets waar ik nu ook weer ga werken) lijkt mij dat toch wel wat extreem.
Moeilijk moeilijk moeilijk. Ik wil niet met een idiote eis aankomen maar ik wil mezelf ook niet tekort doen. Vooral omdat ik toch veel geld kwijt zal zijn aan het echt verhuizen naar Japan en niet zoals nu een soort van uit een koffer leven.
De company dorm was trouwens ook bezienswaardig. Dacht je dat Nederlandse studenten het slecht hebben? Vergeet het. Tuurlijk, voor 200 euro per maand inclusief ontbijt en avond eten kan je niet teveel verwachten maar die kamer (denk iets van 14m2) ziet er verpauperd uit, het weinig wat erin staat lijkt allemaal wel minimaal 50 jaar oud. Een fatsoenlijk bureau of stoel kan je vergeten. Dan is er nergens een keuken die je kan gebruiken en als je wil douchen moet dat voelbal club stijl met 20 man tegelijk. Vrienden (of vrouwvolk) meenemen is ook een no-no.
Eerst leek het me wel een goed idee omdat het zo goedkoop is maar ik heb geen zin om een stuk slechter te gaan leven dan ik de afgelopen 4 jaar als student heb gedaan.
Nadeel is dat huren hier zo duur is. 500 a 600 euro in de maand voor iets van 30 a 40m2 ben je zo kwijt. En afhankelijk van hoe erg ze je willen naaien ben je ook zo 1500 a 3000 euro aan key money kwijt. En dat is normaal, heb zelfs bedragen tegen de 10.000 euro gezien voor een appartement van 500 euro per maand.
Het andere interview was veel beter. Bij dit bedrijf werken al een aantal buitenlanders en van de Japanners word ook verwacht dat ze een poging doen om Engels te spreken en een aantal heeft ook in het buitenland gewoond. Dan merk je toch wel meteen verschil. Veel relaxter en veel meer open. Al zal het ook wel helpen dat ik in eerste instantie met engineers heb gesproken en pas daarna met HR.
Ik heb daar in ieder geval een contact voor tenminste 6 maanden aangeboden gekregen
Erg blij omdat het toch wel het soort werk is wat ik wou doen en dat de omgeving toch iets minder Japans lijkt te zijn vind ik toch ook wel prettig. Nog geen contract besprekingen gehad maar dit word toch ook wel interessant denk. Vooral omdat ik geen idee heb wat een realistisch salaris is om te vragen. 250.000 (ongeveer 2500 euro) hoor ik veel maar dit is ook wat de gemiddelde Engels leraar hier verdient en die mensen kunnen vaak helemaal niks en worden aangenomen puur omdat ze native speaker zijn. Ik hoor ook mensen 400.000 (4000 euro) roepen maar gezien mijn skill level en ervaring (HBO, ongeveer 1 jaar werkervaring in IT, iets waar ik nu ook weer ga werken) lijkt mij dat toch wel wat extreem.
Moeilijk moeilijk moeilijk. Ik wil niet met een idiote eis aankomen maar ik wil mezelf ook niet tekort doen. Vooral omdat ik toch veel geld kwijt zal zijn aan het echt verhuizen naar Japan en niet zoals nu een soort van uit een koffer leven.
De company dorm was trouwens ook bezienswaardig. Dacht je dat Nederlandse studenten het slecht hebben? Vergeet het. Tuurlijk, voor 200 euro per maand inclusief ontbijt en avond eten kan je niet teveel verwachten maar die kamer (denk iets van 14m2) ziet er verpauperd uit, het weinig wat erin staat lijkt allemaal wel minimaal 50 jaar oud. Een fatsoenlijk bureau of stoel kan je vergeten. Dan is er nergens een keuken die je kan gebruiken en als je wil douchen moet dat voelbal club stijl met 20 man tegelijk. Vrienden (of vrouwvolk) meenemen is ook een no-no.
Eerst leek het me wel een goed idee omdat het zo goedkoop is maar ik heb geen zin om een stuk slechter te gaan leven dan ik de afgelopen 4 jaar als student heb gedaan.
Nadeel is dat huren hier zo duur is. 500 a 600 euro in de maand voor iets van 30 a 40m2 ben je zo kwijt. En afhankelijk van hoe erg ze je willen naaien ben je ook zo 1500 a 3000 euro aan key money kwijt. En dat is normaal, heb zelfs bedragen tegen de 10.000 euro gezien voor een appartement van 500 euro per maand.
Op zondag 21 oktober 2007 20:47 schreef StefanP het volgende:
300PK is in de autowereld geen 300PK. Klaar.
300PK is in de autowereld geen 300PK. Klaar.
Altijd leuk om je verhalen te lezen Lyrebird. @kill_em_all; gezien Japans sprekende Engelsen niet al te wijdverspreid zijn, lijkt het mij dat je wel iets maar niet veel hoger zit.
Maar goed, dat is mijn onervaren kijk erop.
[ Bericht 76% gewijzigd door drumstickNL op 01-11-2012 09:53:26 ]
Maar goed, dat is mijn onervaren kijk erop.
[ Bericht 76% gewijzigd door drumstickNL op 01-11-2012 09:53:26 ]
-|||---ლ(╹◡╹ლ)---|||-
Dat de gemiddelde leraar Engels niets kan is natuurlijk onzin. Ik neem aan dat je ALT's (assistant language teachers) bedoelt. Dat zijn inderdaad vaak mensen die weinig ervaring hebben met lesgeven. Dat zij blijkbaar 250.000 yen verdienen heeft denk ik met vraag en aanbod te maken. Er zijn genoeg Japanners met jouw skill level en ervaring en er zijn weinig Japanners die vloeiend Engels spreken. Wat je kan verdienen hangt denk ik ook af van de locatie. In Tokyo kan je waarschijnlijk meer verdienen dan elders. 400.000 lijkt me wel erg veel voor HBO en 1 jaar werkervaring. Ik vraag me uberhaupt af of het gebruikelijk is om te onderhandelen. Ik denk dat het eerder zo is dat zij een bedrag noemen en dat als jij dat te weinig vindt het niet doorgaat. Succes in ieder geval! Post je hier hoe het verder is gegaan?quote:
Nog geen contract besprekingen gehad maar dit word toch ook wel interessant denk. Vooral omdat ik geen idee heb wat een realistisch salaris is om te vragen. 250.000 (ongeveer 2500 euro) hoor ik veel maar dit is ook wat de gemiddelde Engels leraar hier verdient en die mensen kunnen vaak helemaal niks en worden aangenomen puur omdat ze native speaker zijn. Ik hoor ook mensen 400.000 (4000 euro) roepen maar gezien mijn skill level en ervaring (HBO, ongeveer 1 jaar werkervaring in IT, iets waar ik nu ook weer ga werken) lijkt mij dat toch wel wat extreem.
Nope, ze vroegen echt aan mij wat ik wou verdienen.
Vergeet ook niet dat Japan vrij duur is en dat je op bv 2500 euro al snel 500 euro kwijt bent aan belastingen, verzekeringen etc. 1500 euro ben je ook snel kwijt aan levensonderhoud. Dan blijft er weinig over. Tel daarbij een investering van 5000+ euro op om naar Japan te gaan, wat een groot deel van mijn spaargeld is, en dan zit ik toch snel in een situatie waarbij er financieel niet veel mis mag gaan om niet in de problemen te raken.
Maar goed, volgende week gaan we hierover praten dus het is ook even kijken wat hun bereid zijn om bij te dragen aan de kosten die ik maak etc. (al zal de wel niks tot weinig zijn aangezien ze dus die crappy dorms als alternatief hebben).
edit: De gemiddelde engels leraar in japan kan idd niet zoveel. Zijn grotendeels mensen van ergens in de 20 ~ 30 die worden aangenomen omdat ze native speaker zijn en niet omdat ze hoog opgeleid zijn of veel kennis of ervaring hebben.
Vergeet ook niet dat Japan vrij duur is en dat je op bv 2500 euro al snel 500 euro kwijt bent aan belastingen, verzekeringen etc. 1500 euro ben je ook snel kwijt aan levensonderhoud. Dan blijft er weinig over. Tel daarbij een investering van 5000+ euro op om naar Japan te gaan, wat een groot deel van mijn spaargeld is, en dan zit ik toch snel in een situatie waarbij er financieel niet veel mis mag gaan om niet in de problemen te raken.
Maar goed, volgende week gaan we hierover praten dus het is ook even kijken wat hun bereid zijn om bij te dragen aan de kosten die ik maak etc. (al zal de wel niks tot weinig zijn aangezien ze dus die crappy dorms als alternatief hebben).
edit: De gemiddelde engels leraar in japan kan idd niet zoveel. Zijn grotendeels mensen van ergens in de 20 ~ 30 die worden aangenomen omdat ze native speaker zijn en niet omdat ze hoog opgeleid zijn of veel kennis of ervaring hebben.
Op zondag 21 oktober 2007 20:47 schreef StefanP het volgende:
300PK is in de autowereld geen 300PK. Klaar.
300PK is in de autowereld geen 300PK. Klaar.
De vraag is dan wat de gemiddelde leraar Engels is. Mijn ervaring (met uitzondering van bovengenoemde ALT's) is in ieder geval anders.
Lastig als zij vragen hoeveel je wilt verdienen. De belasting in Japan is lager, maar levensonderhoud is wel wat duurder, zeker in Tokyo. Ik denk dat je aan het einde van de maand ongeveer net zoveel overhoudt als in Nederland.
Lastig als zij vragen hoeveel je wilt verdienen. De belasting in Japan is lager, maar levensonderhoud is wel wat duurder, zeker in Tokyo. Ik denk dat je aan het einde van de maand ongeveer net zoveel overhoudt als in Nederland.
4 miljoen lijkt me een redelijk bedrag (om te verdienen dan). Onze studenten met een M.Sc. graad verdienen ook iets rond die koers als ze net zijn afgestudeerd, tussen de 3 en 4 miljoen per jaar. Maar in vergelijking met Nederlandse HBO studenten kunnen ze er vaak niet zo veel van (hangt af van de student).
De dorms van onze universiteit zijn ook heel erg slecht, maar daar kun je voor minder dan 10,000 JPY per maand terecht. Een koopje!
De dorms van onze universiteit zijn ook heel erg slecht, maar daar kun je voor minder dan 10,000 JPY per maand terecht. Een koopje!
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Vandaag contract bespreking gehad. Helaas probeerden ze wel zo laag mogelijk te gaan
Aanbod was ~2.7miljoen per jaar. Ik ging toch uit van minimaal 3miljoen dus niet mee akkoord gegaan en gezegd dat ik meer wou. Helaas begon mijn Japans behoorlijk brak te worden (serieus, hoeveel verschillende getalletjes kan je hebben om op een salaris uit te komen? Kom gewoon met een bedrag en thats it ipv allemaal op en aftrek dingetjes. Ik kon letterlijk geen nummers meer zeggen die ik in mijn hoofd had). Geloof dat die gast nu denk dat ik 3mil goed vind (vind ik ook wel, maar meer is altijd beter;)) dus nog even mailen dat 3.2 meer in de buurt komt. Gaan ze akkoord? Fijn. Zo niet? dan vind ik in het midden (dus 3mil) ook goed.
Misschien valt er nog wel meer uit te halen maar gezien mijn positie vind ik dit voor het moment wel goed. Kan over een half jaar bij mijn nieuwe contract bespreking eventueel altijd meer eisen.
Aanbod was ~2.7miljoen per jaar. Ik ging toch uit van minimaal 3miljoen dus niet mee akkoord gegaan en gezegd dat ik meer wou. Helaas begon mijn Japans behoorlijk brak te worden (serieus, hoeveel verschillende getalletjes kan je hebben om op een salaris uit te komen? Kom gewoon met een bedrag en thats it ipv allemaal op en aftrek dingetjes. Ik kon letterlijk geen nummers meer zeggen die ik in mijn hoofd had). Geloof dat die gast nu denk dat ik 3mil goed vind (vind ik ook wel, maar meer is altijd beter;)) dus nog even mailen dat 3.2 meer in de buurt komt. Gaan ze akkoord? Fijn. Zo niet? dan vind ik in het midden (dus 3mil) ook goed.
Misschien valt er nog wel meer uit te halen maar gezien mijn positie vind ik dit voor het moment wel goed. Kan over een half jaar bij mijn nieuwe contract bespreking eventueel altijd meer eisen.
Op zondag 21 oktober 2007 20:47 schreef StefanP het volgende:
300PK is in de autowereld geen 300PK. Klaar.
300PK is in de autowereld geen 300PK. Klaar.
Japanners zijn 1e klas onderhandelaars. Ze gaan altijd heel minitieus te werk, en bereiden zich erg goed op dit soort zaken voor. Selang heeft hier ook wel eens opgemerkt dat Japanners vaak het beste uit een onderhandeling komen.
Zelf kreeg ik mijn salaris uitgeschreven op een geel briefje. Omdat Japanners denken in een factor 10.000 (ipv 1000 zoals wij doen) kan zoiets wel eens fout gaan bij de vertaling in het Engels. Uitschrijven voorkomt problemen.
Zelf ben ik er (na meer dan 3 jaar) achter waarom ik ben aangenomen. Blijkbaar was er een onderzoeksvoorstel geschreven waarbij een positie voor iemand met mijn achtergrond stond ingecalculeerd. Maar de persoon die ze op het oog hadden, wilde niet. De reserve die ze achter de hand hadden, wilde ook niet. Terugkijkend had ik gerust 10 tot 20% meer kunnen vragen, want ze hadden me echt nodig (niet dat ik in die 3 jaar tijd ook maar 1 keer de indruk kreeg dat ik zo nodig was!).
Dus, Kill_em_all, hoe hard hebben ze je daar nodig?
Zelf kreeg ik mijn salaris uitgeschreven op een geel briefje. Omdat Japanners denken in een factor 10.000 (ipv 1000 zoals wij doen) kan zoiets wel eens fout gaan bij de vertaling in het Engels. Uitschrijven voorkomt problemen.
Zelf ben ik er (na meer dan 3 jaar) achter waarom ik ben aangenomen. Blijkbaar was er een onderzoeksvoorstel geschreven waarbij een positie voor iemand met mijn achtergrond stond ingecalculeerd. Maar de persoon die ze op het oog hadden, wilde niet. De reserve die ze achter de hand hadden, wilde ook niet. Terugkijkend had ik gerust 10 tot 20% meer kunnen vragen, want ze hadden me echt nodig (niet dat ik in die 3 jaar tijd ook maar 1 keer de indruk kreeg dat ik zo nodig was!).
Dus, Kill_em_all, hoe hard hebben ze je daar nodig?
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Ze hebben iemand als mij wel echt nodig heb ik het idee. Ze hebben mij ook snel aangenomen zonder dat ik er erg veel moeite voor heb moeten doen. Echter zou ik gezien mijn skill level niet zeggen dat ik in een positie ben waarbij ik echt harde eisen kan stellen.
Kreeg net een telefoontje dat ze bij die ~2.7mil per jaar blijven. Ik vind het toch wel een beetje karig, zeker gezien de extra kosten die ik moet maken. Ik had wel een iets hoger aanbod verwacht nadat ik had aangegeven dit wel weinig te vinden.
Zou het slim zijn om voet bij stuk te houden en toch die ~15.000 per maand meer te vragen die ik wil? Nu verdien ik minder dan een engels leraar terwijl de werktijden langer zijn en er veel meer aan kennis en verantwoordelijk word gevraagd van mij.
Kreeg net een telefoontje dat ze bij die ~2.7mil per jaar blijven. Ik vind het toch wel een beetje karig, zeker gezien de extra kosten die ik moet maken. Ik had wel een iets hoger aanbod verwacht nadat ik had aangegeven dit wel weinig te vinden.
Zou het slim zijn om voet bij stuk te houden en toch die ~15.000 per maand meer te vragen die ik wil? Nu verdien ik minder dan een engels leraar terwijl de werktijden langer zijn en er veel meer aan kennis en verantwoordelijk word gevraagd van mij.
Op zondag 21 oktober 2007 20:47 schreef StefanP het volgende:
300PK is in de autowereld geen 300PK. Klaar.
300PK is in de autowereld geen 300PK. Klaar.
Jij solliciteert bij een bedrijf in Japan. Het is jouw keuze om naar Japan te gaan. Dat bedrijf heeft niets met jouw extra kosten te maken. Ik zou daar als werkgever ook geen rekening mee houden. (Als zij jou benaderd hebben is het een ander verhaal natuurlijk, maar dat lijkt niet het geval.) Verder jammer dat het lager uitvalt dan je gehoopt had. Geen flauw idee of het zinnig is om voet bij stuk te houden. Je loopt natuurlijk het risico dat het dan niet doorgaat. De vraag is dus hoe graag je naar Japan wilt.
Lijkt me onverstandig om het op 15.000 JPY/maand af te laten ketsen. Neem die baan aan, en ga over een half jaar nog eens praten over het salaris.quote:
Ze hebben iemand als mij wel echt nodig heb ik het idee. Ze hebben mij ook snel aangenomen zonder dat ik er erg veel moeite voor heb moeten doen. Echter zou ik gezien mijn skill level niet zeggen dat ik in een positie ben waarbij ik echt harde eisen kan stellen.
Kreeg net een telefoontje dat ze bij die ~2.7mil per jaar blijven. Ik vind het toch wel een beetje karig, zeker gezien de extra kosten die ik moet maken. Ik had wel een iets hoger aanbod verwacht nadat ik had aangegeven dit wel weinig te vinden.
Zou het slim zijn om voet bij stuk te houden en toch die ~15.000 per maand meer te vragen die ik wil? Nu verdien ik minder dan een engels leraar terwijl de werktijden langer zijn en er veel meer aan kennis en verantwoordelijk word gevraagd van mij.
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Precies wat ik dacht en daarom heb ik de baan van de week ook maar aangenomen. Ik heb voor 40k een redelijk appartement (20.5m2) kunnen vinden dus er blijft genoeg over om fatsoenlijk te leven en nog wat te sparen.
Het appartement wat ik het liefst wou ging trouwens niet door, want buitenlanders zijn een no-no
Het appartement wat ik het liefst wou ging trouwens niet door, want buitenlanders zijn een no-no
Op zondag 21 oktober 2007 20:47 schreef StefanP het volgende:
300PK is in de autowereld geen 300PK. Klaar.
300PK is in de autowereld geen 300PK. Klaar.
Een collega uit India van me had daar ook mee te maken. Discriminatie! Zelf heb ik er geen enkel probleem mee gehad. Indertijd (zie deel I van deze serie) heb ik veel hulp van de universiteit gehad, wat er ook wel iets mee te maken zal hebben gehad. Zo staat de directeur van ons instituut nog steeds garant voor eventuele schade.quote:
Precies wat ik dacht en daarom heb ik de baan van de week ook maar aangenomen. Ik heb voor 40k een redelijk appartement (20.5m2) kunnen vinden dus er blijft genoeg over om fatsoenlijk te leven en nog wat te sparen.
Het appartement wat ik het liefst wou ging trouwens niet door, want buitenlanders zijn een no-no
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
En we zijn weer terug in Japan!
Op Narita gingen we tegelijkertijd door de douane met een groep uitermate aantrekkelijke stewardessen van de luchtvaartmaatschappij Scoot. Slanke stewardessen in strakke uniformen? Van mij mag het.
We zitten nu te wachten op de bus, die ons van Narita terug naar ons stadje brengt. Dadelijk eens op de weegschaal kijken of ik nog iets ben aangekomen. Het eten was de afgelopen weken uitstekend. In Japan weten we nog steeds niet hoe radioactief het voedsel is, dus de afgelopen weken hebben we flink gebunkerd, met name als het om vis en schelpdieren gaat. In Parijs hadden ze schijnbaar hele lekkere oesters, in Brussel geweldige mosselen en in Nederland hebben we heerlijke vis gegeten.
Leuk om met vrienden, familie en bekenden bij te praten. Dat maakt zo'n reis naar het moederland erg leuk en afwisselend.
Minpuntjes in Europa:
Hoest. We vertrokken twee weken geleden uit Osaka, waar het toen nog 23 graden was. Op Helsinki, waar we een tussenstop hadden, vroor het. Maar ook in Brussel, waar mevrouw Bird een conferentie had, was het steenkoud. In de afgelopen 9 maanden (sinds mijn laatste congres in de VS) had ik geen verkoudheid meer gehad, maar dat heb ik de afgelopen twee weken in mogen halen, en mijn echtgenote deed gezellig mee. In de drie jaar dat we nu in Japan wonen, zijn we zelden verkouden. Mondkapjes voor hen die een verkoudheid hebben, helpen om verkoudheden te voorkomen. Maar de hoesters moeten natuurlijk wel stug zo'n kapje blijven gebruiken.
De NS is echt heel erg slecht. Wat voor een nut heeft de Thalys als ie 40 minuten te laat vertrekt (kan ook aan de Fransen en Belgen liggen)? Bij bijna iedere treinreis die we de afgelopen weken gehad hebben met de NS, was er wel iets mis. Auto's op het spoor, treinen die het niet meer deden, gebroken bovenleidingen en klantonvriendelijke conducteurs. Het zal wel aan ons liggen, maar als je Japan Rail gewend bent, wil je eigenlijk niets anders. Opdoeken die hap die zich NS noemt, en laat Japanners het zaakje runnen.
Afijn, we zijn weer terug en kunnen weer terugvallen in het bekende ritme: slapen, eten, werken, eten, slapen, eten, werken, eten, slapen. Ik heb er weer zin in!
[ Bericht 0% gewijzigd door Lyrebird op 11-11-2012 08:20:29 ]
Op Narita gingen we tegelijkertijd door de douane met een groep uitermate aantrekkelijke stewardessen van de luchtvaartmaatschappij Scoot. Slanke stewardessen in strakke uniformen? Van mij mag het.
We zitten nu te wachten op de bus, die ons van Narita terug naar ons stadje brengt. Dadelijk eens op de weegschaal kijken of ik nog iets ben aangekomen. Het eten was de afgelopen weken uitstekend. In Japan weten we nog steeds niet hoe radioactief het voedsel is, dus de afgelopen weken hebben we flink gebunkerd, met name als het om vis en schelpdieren gaat. In Parijs hadden ze schijnbaar hele lekkere oesters, in Brussel geweldige mosselen en in Nederland hebben we heerlijke vis gegeten.
Leuk om met vrienden, familie en bekenden bij te praten. Dat maakt zo'n reis naar het moederland erg leuk en afwisselend.
Minpuntjes in Europa:
Hoest. We vertrokken twee weken geleden uit Osaka, waar het toen nog 23 graden was. Op Helsinki, waar we een tussenstop hadden, vroor het. Maar ook in Brussel, waar mevrouw Bird een conferentie had, was het steenkoud. In de afgelopen 9 maanden (sinds mijn laatste congres in de VS) had ik geen verkoudheid meer gehad, maar dat heb ik de afgelopen twee weken in mogen halen, en mijn echtgenote deed gezellig mee. In de drie jaar dat we nu in Japan wonen, zijn we zelden verkouden. Mondkapjes voor hen die een verkoudheid hebben, helpen om verkoudheden te voorkomen. Maar de hoesters moeten natuurlijk wel stug zo'n kapje blijven gebruiken.
De NS is echt heel erg slecht. Wat voor een nut heeft de Thalys als ie 40 minuten te laat vertrekt (kan ook aan de Fransen en Belgen liggen)? Bij bijna iedere treinreis die we de afgelopen weken gehad hebben met de NS, was er wel iets mis. Auto's op het spoor, treinen die het niet meer deden, gebroken bovenleidingen en klantonvriendelijke conducteurs. Het zal wel aan ons liggen, maar als je Japan Rail gewend bent, wil je eigenlijk niets anders. Opdoeken die hap die zich NS noemt, en laat Japanners het zaakje runnen.
Afijn, we zijn weer terug en kunnen weer terugvallen in het bekende ritme: slapen, eten, werken, eten, slapen, eten, werken, eten, slapen. Ik heb er weer zin in!
[ Bericht 0% gewijzigd door Lyrebird op 11-11-2012 08:20:29 ]
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Ik heb het nog even nagevraagd.quote:
Kreeg net een telefoontje dat ze bij die ~2.7mil per jaar blijven. Ik vind het toch wel een beetje karig, zeker gezien de extra kosten die ik moet maken. Ik had wel een iets hoger aanbod verwacht nadat ik had aangegeven dit wel weinig te vinden.
25 jaar en in bezit van diploma:
B.Sc. - 2.4 mil/jaar
M.Sc. - 2.6 mil/jaar
Ph.D. - 2.8 mil/jaar
Nu snappen we ook waarom niemand hier een Ph.D. wil halen.
In Tokyo of Osaka waar de huren wat hoger liggen kan het loon ook iets hoger zijn, maar het schijnt allemaal niet zo veel te schelen.
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Dan heb ik het nog geeneens zo slecht getroffen...
Helaas geen tijd gehad om het contract nog te tekenen voordat ik terug moest naar Nederland (visum) liep af maar dat gaan ze nu allemaal vanuit Japan regelen en zou geen problemen mogen zijn werd mij verteld. Appartement is gelukt. Al was het een drama om iemand te vinden die het contract mede wou tekenen.
Waarschijnlijk ergens in Januari terug naar Japan.
Helaas geen tijd gehad om het contract nog te tekenen voordat ik terug moest naar Nederland (visum) liep af maar dat gaan ze nu allemaal vanuit Japan regelen en zou geen problemen mogen zijn werd mij verteld. Appartement is gelukt. Al was het een drama om iemand te vinden die het contract mede wou tekenen.
Waarschijnlijk ergens in Januari terug naar Japan.
Op zondag 21 oktober 2007 20:47 schreef StefanP het volgende:
300PK is in de autowereld geen 300PK. Klaar.
300PK is in de autowereld geen 300PK. Klaar.
Komt me bekend voor! Zie ook een van mijn eerste bijdragen in dit topic.quote:
Appartement is gelukt. Al was het een drama om iemand te vinden die het contract mede wou tekenen.
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
ie-ie in het Japansquote:
Precies wat ik dacht en daarom heb ik de baan van de week ook maar aangenomen. Ik heb voor 40k een redelijk appartement (20.5m2) kunnen vinden dus er blijft genoeg over om fatsoenlijk te leven en nog wat te sparen.
Het appartement wat ik het liefst wou ging trouwens niet door, want buitenlanders zijn een no-no
Ouwe bokken, frisse blaadjes en een nieuwe generatie studenten
Ons instituut heeft een visiting scientist uit de VS op bezoek. De man komt regelmatig langs. Hij is ergens in de 50 schat ik, en we gaan wel eens lunchen in de kantine van de universiteit. Je moet erbij zijn geweest om 't op waarde te kunnen schatten, maar hij heeft een soort van ADHD die door jonge vrouwen getriggerd wordt. Zijn we in een doodserieus gesprek over natuurkunde verwikkeld, dwaalt zijn blik plotseling af en zonder gene blijft hij minuten naar hetzelfde meisje staren. Ondertussen is het net alsof je tegen een zak meel aan het praten bent.
Een jaar of wat geleden vertelde mijn echtgenote enthousiast over een oudere Australische professor op de universiteit die ze had ontmoet, een echte gentleman, die de deuren voor haar openhield en prachtige verhalen had over het vrijwilligerswerk dat hij in Afrika deed. Nou Lyrebird, daar kan jij nog wat van leren! Hij had een school voor arme kinderen opgericht en was nu op zoek naar studenten (beter, studentes) die daar konden assisteren. Die positieve stemming over de goede oude man veranderde toen uit e-mails bleek dat hij ook andere interesses had.
Japan is wat betreft vrouwenrechten nog steeds een achtergesteld gebied, en enge buitenlandse mannen weten dat.
Nu loop ik hier toch al een tijdje rond, en wat me opvalt is dat de dames er niet meer zo fris en vrij bij lopen als toen ik net in Japan kwam. Kan me niet voorstellen dat het een iets met het ander te maken heeft (daar voor zijn er te weinig buitenlanders hier), maar in mijn eerste jaar hier liepen bijna alle studentes er hooggehakt bij, met van die lange kousen, korte rokjes, strakke truitjes. Een feestelijk gezicht. Nu is het net alsof je een jaarvergadering van de makrameeclub bijwoont. Platte schoenen, jurken gemaakt van oude gordijnen. Vormloze truien. Feestelijk is anders.
Het heeft MI meer met een nieuwe generatie Japanse studenten te maken. Easy does it. Bij de mannelijke studenten zie ik namelijk iets soortgelijks. Waar de vorige generatie bereid was om hard te werken, en graag iets wilde leren, wil deze generatie helemaal niks. Totaal geen ambitie of inzet. De enige reden dat ze bij ons een MSc programma bijwonen, is dat ze dan niet hoeven te werken. Ik begrijp ondertussen beter waarom ze niet willen werken: werken bij een bedrijf in Japan is afzien. Wat de dames met hun nieuwe look hopen te bereiken - al sla je me dood - maar het lijkt geen effect te hebben op foute buitenlandse mannen. Die blijven staren (en er zal vast meer gebeuren).
Ons instituut heeft een visiting scientist uit de VS op bezoek. De man komt regelmatig langs. Hij is ergens in de 50 schat ik, en we gaan wel eens lunchen in de kantine van de universiteit. Je moet erbij zijn geweest om 't op waarde te kunnen schatten, maar hij heeft een soort van ADHD die door jonge vrouwen getriggerd wordt. Zijn we in een doodserieus gesprek over natuurkunde verwikkeld, dwaalt zijn blik plotseling af en zonder gene blijft hij minuten naar hetzelfde meisje staren. Ondertussen is het net alsof je tegen een zak meel aan het praten bent.
Een jaar of wat geleden vertelde mijn echtgenote enthousiast over een oudere Australische professor op de universiteit die ze had ontmoet, een echte gentleman, die de deuren voor haar openhield en prachtige verhalen had over het vrijwilligerswerk dat hij in Afrika deed. Nou Lyrebird, daar kan jij nog wat van leren! Hij had een school voor arme kinderen opgericht en was nu op zoek naar studenten (beter, studentes) die daar konden assisteren. Die positieve stemming over de goede oude man veranderde toen uit e-mails bleek dat hij ook andere interesses had.
Japan is wat betreft vrouwenrechten nog steeds een achtergesteld gebied, en enge buitenlandse mannen weten dat.
Nu loop ik hier toch al een tijdje rond, en wat me opvalt is dat de dames er niet meer zo fris en vrij bij lopen als toen ik net in Japan kwam. Kan me niet voorstellen dat het een iets met het ander te maken heeft (daar voor zijn er te weinig buitenlanders hier), maar in mijn eerste jaar hier liepen bijna alle studentes er hooggehakt bij, met van die lange kousen, korte rokjes, strakke truitjes. Een feestelijk gezicht. Nu is het net alsof je een jaarvergadering van de makrameeclub bijwoont. Platte schoenen, jurken gemaakt van oude gordijnen. Vormloze truien. Feestelijk is anders.
Het heeft MI meer met een nieuwe generatie Japanse studenten te maken. Easy does it. Bij de mannelijke studenten zie ik namelijk iets soortgelijks. Waar de vorige generatie bereid was om hard te werken, en graag iets wilde leren, wil deze generatie helemaal niks. Totaal geen ambitie of inzet. De enige reden dat ze bij ons een MSc programma bijwonen, is dat ze dan niet hoeven te werken. Ik begrijp ondertussen beter waarom ze niet willen werken: werken bij een bedrijf in Japan is afzien. Wat de dames met hun nieuwe look hopen te bereiken - al sla je me dood - maar het lijkt geen effect te hebben op foute buitenlandse mannen. Die blijven staren (en er zal vast meer gebeuren).
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Goh een hoop herkenbare dingen die ik ook heb meegemaakt tijdens een reis naar Japan.
Osaka,Hiroshima en Nagano.
Vwb de starende blik van de visiting scientist (mijn leeftijdscategorie) herken ik veel in mijzelf
Osaka,Hiroshima en Nagano.
Vwb de starende blik van de visiting scientist (mijn leeftijdscategorie) herken ik veel in mijzelf
Ik riep nog STOP
Gisteren op bezoek geweest bij een industriele partner in Tokyo. Gelukkig waren we vroeg vertrokken, want vanwege een geslaagde zelfmoordpoging lag een deel van het railnetwerk plat. Het bezoek verliep prima, en na een uurtje stond ik weer buiten.
Loop terug naar het station. Hoor een sirene van een brandweerwagen in de verte. Iemand in de brandweerwagen roept over de luidspreker iets in het Japans, waarschijnlijk dat er ergens brand is, en dat ze haast hebben. Wij voetgangers hebben groen. Naast me staan twee oudere dames met een hond. De hond besluit om met de sirene van de brandweerwagen mee te huilen. De dames houden hun handen over hun oren. Voor me staat een nog oudere dame. De brandweerwagen komt nog dichterbij. Het is nog steeds groen, maar we blijven netjes staan. Het autoverkeer staat nu ook helemaal stil, het wachten is op de brandweerwagen. De oudere dame vlak voor me ziet het groene licht nu knipperen, en blijkbaar daardoor getriggerd (hee, het is nog groen!) besluit ze juist dan om over te steken. Whaaaat the fuck denk ik nog, abunai! (gevaarlijk in het Japans). Ik sta aan de grond genageld en roep nog STOP. Was het in het Engels of in het Nederlands? Maakt niet zo veel uit, misschien moet ik me toch beter inspannen om Japans te leren. Ze hoort me niet of begrijpt me niet en strompelt tergend langzaam door. Haar linkerbeen trekt. De brandweerwagen zit nu in m'n linkerooghoek, de oude vrouw loopt nu iets sneller door, kromgebogen, want ze ziet nu zelf ook de brandweerwagen. Misschien is ze zo doof dat ze de sirene niet gehoord heeft. Ze heft haar linkerarm op om de chauffeur van de brandweerwagen te attenderen dat ze op het zebrapad loopt. De brandweerwagen stopt, de vrouw loopt door, de chauffeur kijkt nog eens goed of er geen auto's zijn die over willen steken, en steekt dan de kruising over.
Twee weken geleden was ik op bezoek bij mijn oma in Nederland. Ze is nu 96 jaar oud, en nog steeds erg oma, zoals ik haar al heel lang ken. Haar buurvrouw is ergens vooraan in de 70 schat ik zo, en gedurende het uurtje dat we bij mijn oma waren, kwam ze 3 keer langs om iets onbenulligs te vragen. Maar waar in Nederland oudere mensen in een bejaardentehuis worden opgevangen, leven veel bejaarden in Japan tussen de rest van de mensen. In mijn directe leefomgeving is waarschijnlijk meer dan 50% van de mensen gepensioneerd. Ik ga wel eens naar de huisarts, bij ons op de hoek, en dan zit de wachtkamer meestal stampvol stokoude bejaarden. Taaie mensjes, dat wel. Soms zo krom dat hun hoofd net boven hun knieen hangt als ze lopen. Een oudere buurvrouw zit de hele dag buiten naar het verkeer te kijken.
Dit is een land met heel veel erg oude mensen. Maar goed dat er geen Amerikaanse politie- of brandweerwagens rondrijden. Want dan was die oude mevrouw zo plat als een dubbeltje geweest, en dan zat ik waarschijnlijk nog steeds in een shock (haha, nothing shocks me, I am a scientist), en was dit verhaal een stuk smeuiger (...right) geweest.
[ Bericht 0% gewijzigd door Lyrebird op 28-11-2012 08:49:41 ]
Gisteren op bezoek geweest bij een industriele partner in Tokyo. Gelukkig waren we vroeg vertrokken, want vanwege een geslaagde zelfmoordpoging lag een deel van het railnetwerk plat. Het bezoek verliep prima, en na een uurtje stond ik weer buiten.
Loop terug naar het station. Hoor een sirene van een brandweerwagen in de verte. Iemand in de brandweerwagen roept over de luidspreker iets in het Japans, waarschijnlijk dat er ergens brand is, en dat ze haast hebben. Wij voetgangers hebben groen. Naast me staan twee oudere dames met een hond. De hond besluit om met de sirene van de brandweerwagen mee te huilen. De dames houden hun handen over hun oren. Voor me staat een nog oudere dame. De brandweerwagen komt nog dichterbij. Het is nog steeds groen, maar we blijven netjes staan. Het autoverkeer staat nu ook helemaal stil, het wachten is op de brandweerwagen. De oudere dame vlak voor me ziet het groene licht nu knipperen, en blijkbaar daardoor getriggerd (hee, het is nog groen!) besluit ze juist dan om over te steken. Whaaaat the fuck denk ik nog, abunai! (gevaarlijk in het Japans). Ik sta aan de grond genageld en roep nog STOP. Was het in het Engels of in het Nederlands? Maakt niet zo veel uit, misschien moet ik me toch beter inspannen om Japans te leren. Ze hoort me niet of begrijpt me niet en strompelt tergend langzaam door. Haar linkerbeen trekt. De brandweerwagen zit nu in m'n linkerooghoek, de oude vrouw loopt nu iets sneller door, kromgebogen, want ze ziet nu zelf ook de brandweerwagen. Misschien is ze zo doof dat ze de sirene niet gehoord heeft. Ze heft haar linkerarm op om de chauffeur van de brandweerwagen te attenderen dat ze op het zebrapad loopt. De brandweerwagen stopt, de vrouw loopt door, de chauffeur kijkt nog eens goed of er geen auto's zijn die over willen steken, en steekt dan de kruising over.
Twee weken geleden was ik op bezoek bij mijn oma in Nederland. Ze is nu 96 jaar oud, en nog steeds erg oma, zoals ik haar al heel lang ken. Haar buurvrouw is ergens vooraan in de 70 schat ik zo, en gedurende het uurtje dat we bij mijn oma waren, kwam ze 3 keer langs om iets onbenulligs te vragen. Maar waar in Nederland oudere mensen in een bejaardentehuis worden opgevangen, leven veel bejaarden in Japan tussen de rest van de mensen. In mijn directe leefomgeving is waarschijnlijk meer dan 50% van de mensen gepensioneerd. Ik ga wel eens naar de huisarts, bij ons op de hoek, en dan zit de wachtkamer meestal stampvol stokoude bejaarden. Taaie mensjes, dat wel. Soms zo krom dat hun hoofd net boven hun knieen hangt als ze lopen. Een oudere buurvrouw zit de hele dag buiten naar het verkeer te kijken.
Dit is een land met heel veel erg oude mensen. Maar goed dat er geen Amerikaanse politie- of brandweerwagens rondrijden. Want dan was die oude mevrouw zo plat als een dubbeltje geweest, en dan zat ik waarschijnlijk nog steeds in een shock (haha, nothing shocks me, I am a scientist), en was dit verhaal een stuk smeuiger (...right) geweest.
[ Bericht 0% gewijzigd door Lyrebird op 28-11-2012 08:49:41 ]
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Ik riep nog STOP, deel II
De afgelopen dagen heb ik nog vaak moeten denken aan dat oude omaatje, dat bij een groen knipperend stoplicht bijna door de brandweerwagen geschept werd. Misschien was ze niet doof, misschien was ze gewoon luidsprekermoe.
Toen Lyrebird nog heel klein was, toen had hij een een stuk hout waar vader Lyrebird een stokje aan had vastgeschroefd, en waar wat knoppen op stonden getekend, een zogenaamde "walkie talkie". Ik kan me nog herinneren hoe ik "Hallo hallo, dit is het mannetje van de radio" (hoe oudbollig!) riep. In Japan hebben ze geen mannetje van de radio, maar een vrouwtje van de radio, en die kom je overal tegen. Zo zit dat vrouwtje in mijn telefoon/fax-apparaat. Als ik op fuakusu (fax) druk, dan roept ze enthousiast fuakusu!!, en als je naar de VS probeert te faxen roept ze zero!, zero!, ichi!, zero!, ichi!, hachi!, ni!, etc. Als ik 's ochtends de douche aan zet, roept ze ook iets, wat moeilijk te verstaan is omdat de douche zo veel lawaai maakt (waarschijnlijk: "Pas op, het water wordt nu warm!"). Ze werkt ook bij de vuilnisophaaldienst, die met kleine vrachtautootjes door de nauwe straten van onze buurt heenrijdt. Ze roept niet alleen dat er grof vuil (TVs, radios, computers, etc.) wordt opgehaald, maar ook als het vrachtautootje achteruit rijdt, of links of rechts afslaat, roept ze dat wij voetgangers en fietsers op moeten passen. Ze weet zelfs het verschil tussen links en rechts! Het is vast niet altijd dezelfde stem, maar het is opvallend hoe veel gecomputeriseerde stemmen je in het Japanse dagelijks leven tegen kunt komen.
Dat moet toch beter kunnen, dachten de Japanners. Les 1 voor aantstaande Japanse politici: hoe maak ik zo veel mogelijk lawaai met een enorme geluidsinstallatie, die in een heel klein bestelbusje zit gemonteerd. Afgelopen week was het weer raak. Ik kwam net terug van de kapper toen een politicus met gevolg bij de mall een speech ging houden. Allemaal beveiligingsmensen, het zag er erg gewichtig uit, maar ik had geen tijd om te blijven luisteren. Maakt niet uit, op mijn werk, wat toch zo'n 500 meter van het winkelcentrum afligt, kon ik de speech letterlijk volgen. Zal vast niet de laatste keer zijn: de Japanse politiek is zo onstabiel dat ze ieder jaar nieuwe verkiezingen hebben.
Tussendoortje. Moeder Lyrebird leerde ons vroeger om naar de mannen die achterop de vuilniswagen staan te zwaaien. Geen idee waarom ze dat deed, maar daardoor ken ik geen enkele gene als het om zwaaien gaat. Ik zwaai dan ook altijd enthousiast terug naar politici die in of bovenop kleine bestelbusjes staan, en die menen naar het publiek te moeten zwaaien. Of naar het grondpersoneel op Narita airport, die je uitzwaaien als het vliegtuig is losgekoppeld van de jet bridge.
Als je naar een winkel gaat, en er loopt personeel rond, dan roept dat personeel heel enthousiast "irasshaimase", wat welkom in onze winkel betekent. Maar in veel winkels loopt er tegenwoordig niet meer zo veel personeel rond. Geen nood, dan zet je als winkel toch gewoon een bandje (of CD) op, dat heel de tijd irasshaimase roept? Soms is het een dertien in een dozijn bandje, maar laatst was ik in een winkel waarbij het personeel zelf het bandje had ingesproken. Enorm knullig, maar daarom wel opvallend.
Japanners groeien er mee op. Als je langs een basisschool fietst, is er altijd wel een lerares die iets aan het omroepen is.
... dus als je ergens tegen de 100 bent, en je hebt je hele leven lang allerlei onzin over een luidspreker gehoord, dan kan ik me wel voorstellen dat de luidspreker van een brandweerwagen niet meer zo veel indruk maakt.
[ Bericht 2% gewijzigd door Lyrebird op 03-12-2012 08:53:47 ]
De afgelopen dagen heb ik nog vaak moeten denken aan dat oude omaatje, dat bij een groen knipperend stoplicht bijna door de brandweerwagen geschept werd. Misschien was ze niet doof, misschien was ze gewoon luidsprekermoe.
Toen Lyrebird nog heel klein was, toen had hij een een stuk hout waar vader Lyrebird een stokje aan had vastgeschroefd, en waar wat knoppen op stonden getekend, een zogenaamde "walkie talkie". Ik kan me nog herinneren hoe ik "Hallo hallo, dit is het mannetje van de radio" (hoe oudbollig!) riep. In Japan hebben ze geen mannetje van de radio, maar een vrouwtje van de radio, en die kom je overal tegen. Zo zit dat vrouwtje in mijn telefoon/fax-apparaat. Als ik op fuakusu (fax) druk, dan roept ze enthousiast fuakusu!!, en als je naar de VS probeert te faxen roept ze zero!, zero!, ichi!, zero!, ichi!, hachi!, ni!, etc. Als ik 's ochtends de douche aan zet, roept ze ook iets, wat moeilijk te verstaan is omdat de douche zo veel lawaai maakt (waarschijnlijk: "Pas op, het water wordt nu warm!"). Ze werkt ook bij de vuilnisophaaldienst, die met kleine vrachtautootjes door de nauwe straten van onze buurt heenrijdt. Ze roept niet alleen dat er grof vuil (TVs, radios, computers, etc.) wordt opgehaald, maar ook als het vrachtautootje achteruit rijdt, of links of rechts afslaat, roept ze dat wij voetgangers en fietsers op moeten passen. Ze weet zelfs het verschil tussen links en rechts! Het is vast niet altijd dezelfde stem, maar het is opvallend hoe veel gecomputeriseerde stemmen je in het Japanse dagelijks leven tegen kunt komen.
Dat moet toch beter kunnen, dachten de Japanners. Les 1 voor aantstaande Japanse politici: hoe maak ik zo veel mogelijk lawaai met een enorme geluidsinstallatie, die in een heel klein bestelbusje zit gemonteerd. Afgelopen week was het weer raak. Ik kwam net terug van de kapper toen een politicus met gevolg bij de mall een speech ging houden. Allemaal beveiligingsmensen, het zag er erg gewichtig uit, maar ik had geen tijd om te blijven luisteren. Maakt niet uit, op mijn werk, wat toch zo'n 500 meter van het winkelcentrum afligt, kon ik de speech letterlijk volgen. Zal vast niet de laatste keer zijn: de Japanse politiek is zo onstabiel dat ze ieder jaar nieuwe verkiezingen hebben.
Tussendoortje. Moeder Lyrebird leerde ons vroeger om naar de mannen die achterop de vuilniswagen staan te zwaaien. Geen idee waarom ze dat deed, maar daardoor ken ik geen enkele gene als het om zwaaien gaat. Ik zwaai dan ook altijd enthousiast terug naar politici die in of bovenop kleine bestelbusjes staan, en die menen naar het publiek te moeten zwaaien. Of naar het grondpersoneel op Narita airport, die je uitzwaaien als het vliegtuig is losgekoppeld van de jet bridge.
Als je naar een winkel gaat, en er loopt personeel rond, dan roept dat personeel heel enthousiast "irasshaimase", wat welkom in onze winkel betekent. Maar in veel winkels loopt er tegenwoordig niet meer zo veel personeel rond. Geen nood, dan zet je als winkel toch gewoon een bandje (of CD) op, dat heel de tijd irasshaimase roept? Soms is het een dertien in een dozijn bandje, maar laatst was ik in een winkel waarbij het personeel zelf het bandje had ingesproken. Enorm knullig, maar daarom wel opvallend.
Japanners groeien er mee op. Als je langs een basisschool fietst, is er altijd wel een lerares die iets aan het omroepen is.
... dus als je ergens tegen de 100 bent, en je hebt je hele leven lang allerlei onzin over een luidspreker gehoord, dan kan ik me wel voorstellen dat de luidspreker van een brandweerwagen niet meer zo veel indruk maakt.
[ Bericht 2% gewijzigd door Lyrebird op 03-12-2012 08:53:47 ]
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Dat geroep in Japan herken ik wel ja. Ik werd in Tokyo na een paar uur al helemaal gestoord van die roeptoeteraars overal. Winkels, scholen, op straat... Overal staan ze door die megafoons te blèren. Echt alles in Japan moet geluid maken 
"End this war against drugs. Legalise the drug against wars."
-
[b]Op donderdag 28 september 2006 09:12 schreef Rio het volgende:[/b]
Uiteindelijk is dit een star_gazer-krijgt-een-keiharde-lul-van-zichzelf-omdat-hij-zichzelf-verheven-voelt topic.
-
[b]Op donderdag 28 september 2006 09:12 schreef Rio het volgende:[/b]
Uiteindelijk is dit een star_gazer-krijgt-een-keiharde-lul-van-zichzelf-omdat-hij-zichzelf-verheven-voelt topic.
Xenofobie
We wonen hier nu al een flinke tijd, en ik mag wel zeggen met genoegen. De mensen zijn vriendelijk, iedereen doet z'n best, er is geen criminaliteit, alles is netjes georganiseerd, op het werk gaat het eigenlijk best prima, dus ik mag niet klagen. Zeker, we wonen niet zo ver van Fukushima af, maar het is verrekkes handig om in het donker een boek te kunnen lezen bij de straling van je eigen lichaam.
We merken wel dat de economie niet meer zo soepel draait als zo'n twintig jaar geleden, toen Japan z'n Gouden Eeuw beleefde, en als ik naar het lage kennisniveau van onze studenten kijk, dan zal het in de toekomst niet veel beter worden. Het land vergrijst ook nog eens waar je bij staat, en al met al ziet de toekomst er niet rooskleurig uit. Het is dan ook niet zo gek dat Japan als land haar ogen steeds meer op het buitenland probeert te richten, en dan met name op gastarbeiders. Want (arme) buitenlanders zorgen voor kinderen, en kunnen de belastingen opbrengen om miljoenen bejaarden van de straat te houden. Japan en de Japanse politiek willen dit, maar het Japanse volk staat niet te springen.
Er is MI sprake van echte xenofobie. Niet de pseudo xenofobie waar we in Nederland mee te maken hebt, die van stal wordt gehaald door politici en media om discussies over buitenlanders in de kiem te smoren, nee, echte xenofobie. Angst voor buitenlanders. Japan heeft een lange en MI uitermate nare geschiedenis, en daaruit is een volk voortgekomen dat bekend staat als Japanners. Er zijn wel wat verschillen tussen de Japanners, zo zijn de mensen uit het Westelijke deel van Japan wat opener en gemakkelijker dan de stijfkoppen uit het Oostelijke deel van Japan, maar het is een volk dat via allerlei ongeschreven wetten en regeltjes leeft en daar uitermate krampachtig aan vast houdt. De buitenlander is niet bekend met deze wetten en regels. Zo lang er niet te veel buitenlanders tegelijkertijd worden binnengehaald, is er niets aan het handje, want alles zal bij het oude blijven en kan er volgens die wetten en regeltjes geleefd worden. Want wee o wee als er iets verandert... Voor je het weet stort het hele kaartenhuis in elkaar (of erger, wordt een groot deel van Japan door de oceaan verzwolgen). Maar kun je aan die regeltjes vast blijven houden als je als land veel buitenlanders binnen korte tijd importeert?
Dit probleem speelt bijna iedere dag op de universiteit. Vaak wil ik iets, maar hetgeen ik wil mag niet volgens de (ongeschreven) Japanse wetten en regels. Het gevolg is dat ik na 3 jaar nog steeds een visiting scientist ben, terwijl ik ondertussen precies hetzelfde werk doe als mijn drie collega's. Maar itt die drie collega's begeleid ik wel promovendi. Itt die drie collega's ga ik wel naar de topconferenties in de wereld, en laat ik de 3e-rangsconferenties waar zij naar toe gaan aan me voorbij gaan. Als ik zo objectief mogelijk naar mijn eigen werk kijk en dat vergelijk met het werk dat mijn collega's doen, dan zit er iets scheef. Ik heb daar vrede mee: ik kan doen en laten wat ik wil, en daar draait het voor mij om.
Mijn echtgenote is van Koreaanse komaf. Zij heeft met dezelfde cultuur te maken, waarbij Japanners anders worden behandeld dan buitenlanders, maar kan niet doen en laten wat ze wil. Haar faculteit bestaat uit een groep "professoren" die daar waarschijnlijk gedurende betere economische tijden zijn binnengehaald. Een groot deel van die mensen heeft alleen een M.Sc. graad, publiceert nooit en gaat nooit naar (buitenlandse) conferenties. Dat doet mijn echtgenote (gesponsord door mij) wel, en dat zet enorm veel kwaad bloed. Wie is deze (Koreaanse) promovenda wel niet om wel naar een buitenlandse conferentie te gaan?
Het is vaak om te huilen, zo slecht als onze universiteit georganiseerd is. Maar het werkt prima voor de meeste professoren, en hoe ga ik dat veranderen? Hetzelfde geldt op grotere schaal voor het land. Alhoewel er angst voor veranderingen is, zal het heel veel buitenlanders vergen om zaken te veranderen. Die veranderingen zijn MI van levensbelang. Maar hoe harder ik dat roep, hoe meer het lijkt alsof iedereen hier in de andere richting begint te rennen.
De Japanse overheid lijkt ook door te hebben dat het allemaal niet van een leien dakje gaat, voor ons hardwerkende buitenlanders, en is nu een campagne begonnen:
Vooral het laatste punt is interessant. Volgens een Indiaase collega betekent dit dat we een maid uit het vaderland mogen importeren. Wat mij betreft zijn dit kraaltjes en spiegeltjes om de buitenlanders tevreden te houden.
Wil je als land daadwerkelijk iets aan de organisatie van je land doen, dan zal dat van onderaf moeten beginnen: bij de Japanners zelf. Die zullen moeten accepteren dat het ook anders kan. Japanners zijn meesters in micromanagement, in het maken van kleine apparaatjes, maar ook in de constructie van enorme projecten. Waar ze totaal niet mee om kunnen gaan, zijn (onverwachte) veranderingen en een snel veranderend speelveld. Improviseren kunnen ze niet meer. Daar verandering in brengen vraagt om een enorme cultuuromslag.
Nou vooruit, als die maid gratis is, blijven we. Iemand interesse?
[ Bericht 2% gewijzigd door Lyrebird op 03-12-2012 10:01:08 ]
We wonen hier nu al een flinke tijd, en ik mag wel zeggen met genoegen. De mensen zijn vriendelijk, iedereen doet z'n best, er is geen criminaliteit, alles is netjes georganiseerd, op het werk gaat het eigenlijk best prima, dus ik mag niet klagen. Zeker, we wonen niet zo ver van Fukushima af, maar het is verrekkes handig om in het donker een boek te kunnen lezen bij de straling van je eigen lichaam.
We merken wel dat de economie niet meer zo soepel draait als zo'n twintig jaar geleden, toen Japan z'n Gouden Eeuw beleefde, en als ik naar het lage kennisniveau van onze studenten kijk, dan zal het in de toekomst niet veel beter worden. Het land vergrijst ook nog eens waar je bij staat, en al met al ziet de toekomst er niet rooskleurig uit. Het is dan ook niet zo gek dat Japan als land haar ogen steeds meer op het buitenland probeert te richten, en dan met name op gastarbeiders. Want (arme) buitenlanders zorgen voor kinderen, en kunnen de belastingen opbrengen om miljoenen bejaarden van de straat te houden. Japan en de Japanse politiek willen dit, maar het Japanse volk staat niet te springen.
Er is MI sprake van echte xenofobie. Niet de pseudo xenofobie waar we in Nederland mee te maken hebt, die van stal wordt gehaald door politici en media om discussies over buitenlanders in de kiem te smoren, nee, echte xenofobie. Angst voor buitenlanders. Japan heeft een lange en MI uitermate nare geschiedenis, en daaruit is een volk voortgekomen dat bekend staat als Japanners. Er zijn wel wat verschillen tussen de Japanners, zo zijn de mensen uit het Westelijke deel van Japan wat opener en gemakkelijker dan de stijfkoppen uit het Oostelijke deel van Japan, maar het is een volk dat via allerlei ongeschreven wetten en regeltjes leeft en daar uitermate krampachtig aan vast houdt. De buitenlander is niet bekend met deze wetten en regels. Zo lang er niet te veel buitenlanders tegelijkertijd worden binnengehaald, is er niets aan het handje, want alles zal bij het oude blijven en kan er volgens die wetten en regeltjes geleefd worden. Want wee o wee als er iets verandert... Voor je het weet stort het hele kaartenhuis in elkaar (of erger, wordt een groot deel van Japan door de oceaan verzwolgen). Maar kun je aan die regeltjes vast blijven houden als je als land veel buitenlanders binnen korte tijd importeert?
Dit probleem speelt bijna iedere dag op de universiteit. Vaak wil ik iets, maar hetgeen ik wil mag niet volgens de (ongeschreven) Japanse wetten en regels. Het gevolg is dat ik na 3 jaar nog steeds een visiting scientist ben, terwijl ik ondertussen precies hetzelfde werk doe als mijn drie collega's. Maar itt die drie collega's begeleid ik wel promovendi. Itt die drie collega's ga ik wel naar de topconferenties in de wereld, en laat ik de 3e-rangsconferenties waar zij naar toe gaan aan me voorbij gaan. Als ik zo objectief mogelijk naar mijn eigen werk kijk en dat vergelijk met het werk dat mijn collega's doen, dan zit er iets scheef. Ik heb daar vrede mee: ik kan doen en laten wat ik wil, en daar draait het voor mij om.
Mijn echtgenote is van Koreaanse komaf. Zij heeft met dezelfde cultuur te maken, waarbij Japanners anders worden behandeld dan buitenlanders, maar kan niet doen en laten wat ze wil. Haar faculteit bestaat uit een groep "professoren" die daar waarschijnlijk gedurende betere economische tijden zijn binnengehaald. Een groot deel van die mensen heeft alleen een M.Sc. graad, publiceert nooit en gaat nooit naar (buitenlandse) conferenties. Dat doet mijn echtgenote (gesponsord door mij) wel, en dat zet enorm veel kwaad bloed. Wie is deze (Koreaanse) promovenda wel niet om wel naar een buitenlandse conferentie te gaan?
Het is vaak om te huilen, zo slecht als onze universiteit georganiseerd is. Maar het werkt prima voor de meeste professoren, en hoe ga ik dat veranderen? Hetzelfde geldt op grotere schaal voor het land. Alhoewel er angst voor veranderingen is, zal het heel veel buitenlanders vergen om zaken te veranderen. Die veranderingen zijn MI van levensbelang. Maar hoe harder ik dat roep, hoe meer het lijkt alsof iedereen hier in de andere richting begint te rennen.
De Japanse overheid lijkt ook door te hebben dat het allemaal niet van een leien dakje gaat, voor ons hardwerkende buitenlanders, en is nu een campagne begonnen:
Vooral het laatste punt is interessant. Volgens een Indiaase collega betekent dit dat we een maid uit het vaderland mogen importeren. Wat mij betreft zijn dit kraaltjes en spiegeltjes om de buitenlanders tevreden te houden.
Wil je als land daadwerkelijk iets aan de organisatie van je land doen, dan zal dat van onderaf moeten beginnen: bij de Japanners zelf. Die zullen moeten accepteren dat het ook anders kan. Japanners zijn meesters in micromanagement, in het maken van kleine apparaatjes, maar ook in de constructie van enorme projecten. Waar ze totaal niet mee om kunnen gaan, zijn (onverwachte) veranderingen en een snel veranderend speelveld. Improviseren kunnen ze niet meer. Daar verandering in brengen vraagt om een enorme cultuuromslag.
Nou vooruit, als die maid gratis is, blijven we. Iemand interesse?
[ Bericht 2% gewijzigd door Lyrebird op 03-12-2012 10:01:08 ]
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Leuk stukje weer .
Om eerlijk te zijn is dit ook het enige gedeelte van de Japanse cultuur waar ik met de pet niet bij kan. Vraag je het welke jongere dan ook, en ze zijn het er allemaal mee eens dat ze een ongemakkelijke cultuur hebben. Eentje die ze graag zouden willen veranderen, opener zijn, vrijere keuzes, internationaler. Meer zoals het Westen. Maar als ze allemaal zo denken kunnen ze dat toch gewoon doen? Dan kijken ze je verschrikt aan, oh nee nee Shikata ga nai. En dan worden ze toch maar weer sarariman, en gaan naar hun 9 tot 23 baantje.
.Om eerlijk te zijn is dit ook het enige gedeelte van de Japanse cultuur waar ik met de pet niet bij kan. Vraag je het welke jongere dan ook, en ze zijn het er allemaal mee eens dat ze een ongemakkelijke cultuur hebben. Eentje die ze graag zouden willen veranderen, opener zijn, vrijere keuzes, internationaler. Meer zoals het Westen. Maar als ze allemaal zo denken kunnen ze dat toch gewoon doen? Dan kijken ze je verschrikt aan, oh nee nee Shikata ga nai. En dan worden ze toch maar weer sarariman, en gaan naar hun 9 tot 23 baantje.
They told me all of my cages were mental, so I got wasted like all my potential.
Helemaal met je eens, maar ik kan het wel plaatsen. Iemand bij de voornaam aanspreken in Japan bijvoorbeeld is uit den boze, en een achternaam gebruiken zonder dat er -kun, -san of -sensei bij komt kijken, kan ook niet. Je ziet dat mensen dat niet prettig vinden. Voor mij is het een beetje te vergelijken met toen ik voor het eerst "he?" tegen mijn oma zei. Dat deed ik ook geen tweede keer.quote:
Leuk stukje weer
Om eerlijk te zijn is dit ook het enige gedeelte van de Japanse cultuur waar ik met de pet niet bij kan. Vraag je het welke jongere dan ook, en ze zijn het er allemaal mee eens dat ze een ongemakkelijke cultuur hebben. Eentje die ze graag zouden willen veranderen, opener zijn, vrijere keuzes, internationaler. Meer zoals het Westen. Maar als ze allemaal zo denken kunnen ze dat toch gewoon doen? Dan kijken ze je verschrikt aan, oh nee nee Shikata ga nai. En dan worden ze toch maar weer sarariman, en gaan naar hun 9 tot 23 baantje.
Voor een Nederlander klinkt dit misschien als apekool, maar als je een tijdje in Japan hebt gewoond dan krijg je een heel ongemakkelijke gevoel als je deze regeltjes niet in de gaten houdt. Zo werkt het voor kleine dingen als hoe je iemand aanspreekt, maar het zit in alle kieren en gaten van de samenleving ingebakken.
Voor kinderen die met al deze onzin zijn opgegroeid moet het helemaal een nachtmerrie zijn als er ook maar iets aan zal veranderen.
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Goed stuk. Bijna alle Japanners die ik hier (Australie) ontmoet, zijn als de dood om terug te gaan. Ze zijn bang voor de druk, de werktijden en het stramien waar ze in gegoten worden. Ze zien thuis weinig toekomst, weinig kansen en een saai en overgereguleerd leven. Ze blijven meestal liever hier, maar het is ook hier tegenwoordig behoorlijk lastig om je visa rond te krijgen. Voor mijn vriendin (Japans) gaat dit binnenkort ook spelen en zij heeft dus pertinent gen zin om terug naar Japan te gaan. Met een beetje mazzel kan ik haar gelukkig over een maand of 6 sponsoren voor een verblijfsvergunning hier, maar tot die tijd wordt het toch wel spannend.
"End this war against drugs. Legalise the drug against wars."
-
[b]Op donderdag 28 september 2006 09:12 schreef Rio het volgende:[/b]
Uiteindelijk is dit een star_gazer-krijgt-een-keiharde-lul-van-zichzelf-omdat-hij-zichzelf-verheven-voelt topic.
-
[b]Op donderdag 28 september 2006 09:12 schreef Rio het volgende:[/b]
Uiteindelijk is dit een star_gazer-krijgt-een-keiharde-lul-van-zichzelf-omdat-hij-zichzelf-verheven-voelt topic.
Zelf heb ik het prima naar mijn zin, maar mevrouw Bird deelt het probleem dat jouw Japanse vriendin beschrijft. Ik denk dat de Japanse maatschappij ook veel harder is voor vrouwen, dan voor mannen. Zo schijn ik de eigenaar van mijn vrouw te zijn. Mevrouw Bird gruwelt van dat soort zaken. Die kijkt veel meer naar het Westen, en wil leven zoals Hollywood dat laat zien.quote:
Goed stuk. Bijna alle Japanners die ik hier (Australie) ontmoet, zijn als de dood om terug te gaan. Ze zijn bang voor de druk, de werktijden en het stramien waar ze in gegoten worden. Ze zien thuis weinig toekomst, weinig kansen en een saai en overgereguleerd leven. Ze blijven meestal liever hier, maar het is ook hier tegenwoordig behoorlijk lastig om je visa rond te krijgen. Voor mijn vriendin (Japans) gaat dit binnenkort ook spelen en zij heeft dus pertinent gen zin om terug naar Japan te gaan. Met een beetje mazzel kan ik haar gelukkig over een maand of 6 sponsoren voor een verblijfsvergunning hier, maar tot die tijd wordt het toch wel spannend.
[ Bericht 0% gewijzigd door Lyrebird op 04-12-2012 02:43:30 ]
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Het is mij opgevallen dat het Japanese volk daarnaast ook echt intens racistisch is (re xenofobie). Dat beperkt zich niet zoals in Europa tot de laag opgeleide onderklasse; je komt het overal tegen. Een paar maanden geleden ben ik hier een zelfstandige consultant uit Japan tegen het lijf gelopen. Een goed opgeleide vrouw met een goed inkomen, een goed netwerk en die al behoorlijk wat van de wereld heeft gezien. Zij vindt een donkere huidskleur toch echt 'vies', is toch echt bang dat het op haar kan 'afgeven' en vindt donkere mensen 'stinken'.quote:
[..]
Zelf heb ik het prima naar mijn zin, maar mevrouw Bird deelt het probleem dat jouw Japanse vriendin beschrijft. Ik denk dat de Japanse maatschappij ook veel harder is voor vrouwen, dan voor mannen. Zo schijn ik de eigenaar van mijn vrouw te zijn. Mevrouw Bird gruwelt van dat soort zaken. Die kijkt veel meer naar het Westen, en wil leven zoals Hollywood dat laat zien.
Ik merk het soms ook aan mijn vriendin in de manier waarop ze over mensen uit bijvoorbeeld India praat. Dat geeft soms wat wrijving omdat ik dat soort gezeik niet altijd zonder meer accepteer. Japanners hebben toch wel een behoorlijk superioriteitscomplex ten opzichte van alles wat niet Japans is. Dat is even wennen af en toe.
Als blanke Europeaan kom je er vaak nog mee weg en kom je een mix tussen negatieve en positieve discriminatie tegen, maar ik kan me goed voorstellen dat je vrouw het als niet-Japanse Aziaat erg moeilijk heeft!
[ Bericht 4% gewijzigd door star_gazer op 04-12-2012 00:06:57 ]
"End this war against drugs. Legalise the drug against wars."
-
[b]Op donderdag 28 september 2006 09:12 schreef Rio het volgende:[/b]
Uiteindelijk is dit een star_gazer-krijgt-een-keiharde-lul-van-zichzelf-omdat-hij-zichzelf-verheven-voelt topic.
-
[b]Op donderdag 28 september 2006 09:12 schreef Rio het volgende:[/b]
Uiteindelijk is dit een star_gazer-krijgt-een-keiharde-lul-van-zichzelf-omdat-hij-zichzelf-verheven-voelt topic.
Vlak voordat de aardbeving begon, kregen we een SMS in het Japans gestuurd. Blijkbaar was het een aardbevingswaarschuwing, maar voordat ik dat helemaal goed begrepen had, begon het al te beven. Het ging flink te keer, duurde iets van een minuut voordat het weer stil was. Het water in m'n aquarium klotste bijna over de rand heen. Ondertussen hadden we gewoon electriciteit, dus dat was een flinke geruststelling. Was wel even zeeziek na al het geschud, maar dat was na een half minuutje ook weer over. Het schijnt bij ons een aardbeving met een kracht van 4 ODSVR te zijn geweest.quote:
Nog wat gemerkt van die aardbeving Lyrebird?
De berichtgeving was niet helemaal duidelijk. Mevrouw Bird had gelezen dat Tokyo door een aardbeving was getroffen. Logisch, wij waren ook door een aardbeving getroffen, maar het epicentrum lag dus ten noorden van ons, wat maar goed was voor Tokyo, want met een 7.4 zouden ze in Tokyo helemaal niet blij zijn geweest.
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
De aardbeving was wel lang hoor, zo'n 30 seconden. Maar in Tokyo (waar ik zit) was er weinig van te merken.
Studeer nu zelf een half jaartje aan Waseda en vermaak me prima in Japan, heb hier ook al eerder gewoond dus het feit dat ik de taal al aardig spreekt helpt wel mee. Ik ga binnenkort terug naar Nederland om mijn scriptie te schrijven en m'n bachelor in International Business te halen. Zou daarna graag een jaartje ergens ervaring opdoen (zij het een stage of een baan) alvorens ik m'n master wil gaan doen, en zat te denken aan Japan, gedeeltelijk omdat mijn vriendin Japanse is. Weet iemand Nederlandse bedrijven in Japan waar ik een stage zou kunnen doen?
Ik heb al even rondgesnuffeld op het internet en kwam bij de website van de Nederlandse Kvk in Japan terecht waar ze al hun Nederlandse partnerbedrijven netjes op een lijst hebben staan. Helaas hebben al die bedrijven niet echt duidelijk iets staan met betrekking tot stages/banen dus dat viel tegen. Hebben jullie tips voor mij?
Studeer nu zelf een half jaartje aan Waseda en vermaak me prima in Japan, heb hier ook al eerder gewoond dus het feit dat ik de taal al aardig spreekt helpt wel mee. Ik ga binnenkort terug naar Nederland om mijn scriptie te schrijven en m'n bachelor in International Business te halen. Zou daarna graag een jaartje ergens ervaring opdoen (zij het een stage of een baan) alvorens ik m'n master wil gaan doen, en zat te denken aan Japan, gedeeltelijk omdat mijn vriendin Japanse is. Weet iemand Nederlandse bedrijven in Japan waar ik een stage zou kunnen doen?
Ik heb al even rondgesnuffeld op het internet en kwam bij de website van de Nederlandse Kvk in Japan terecht waar ze al hun Nederlandse partnerbedrijven netjes op een lijst hebben staan. Helaas hebben al die bedrijven niet echt duidelijk iets staan met betrekking tot stages/banen dus dat viel tegen. Hebben jullie tips voor mij?
Warm blijven
Het einde van het jaar nadert, en dat gaat in Japan gepaard met einde-van-het-jaar-feestjes. Dat betekent in mijn geval dat we een week geleden op een avond met alle studenten gingen eten/drinken, en de volgende avond opnieuw met alle collega's. Dat was dus twee avonden onbeperkt bunkeren en onbeperkt drinken. In vergelijking met andere jaren waren het beschaafde feestjes. Er werd niet overgegeven.
Daarnaast hadden de Lyrebirds begin December nog een Sinterklaasavond georganiseerd, zodat ook de Japanners zich konden bekwamen in het schrijven van een gedicht. Geinig, want de meeste mensen waren niet bekend met het Sinterklaasfeest en het vraagt natuurlijk wat creativiteit, zo'n gedicht. En de juiste toon. Mevrouw Lyrebird had een gedicht van twee paginas van het internet gekopieerd, waarin zo veel moeilijke Engelse woorden stonden dat de Japanse ontvanger van het gedicht tien minuten nodig had om het voor te lezen. Ook was er een zeer romantisch Sinterklaasgedicht voor een van de (getrouwde) vrouwlijke promovendi, en een ietswat romantisch Sinterklaasgedicht voor Lyrebird zelf, van een van de mannelijke studenten die er z'n eigen naam onder had gezet. Lost in translation, zullen we maar zeggen.
Met Oud en Nieuw doen we het nog eens over, maar dan zonder gedichten en MET oliebollen. Dat was vorig jaar een geweldig succes, die oliebollen, en de studenten die vorig jaar O&N hadden meegevierd vroegen waar de oliebollen waren. Met Sinterklaas dus. Ja, kom maar terug met Oud en Nieuw. In plaats van oliebollen had ik poffertjes gemaakt, en een amandelspijs Sinterklaasletter geimporteerd uit Nederland. Het spijs lijkt een beetje op de paarse prut die ze hier in gebakjes stoppen, en dat viel erg in de smaak bij de Japanners.
We hopen dat er genoeg volk komt met Oud en Nieuw, want het is momenteel stervenskoud in ons stadje, en met meer mensen wordt het binnen warmer. Gisterennacht was het tegen de -10C. Nou heb ik in de VS koudere nachten meegemaakt, maar Japanners kunnen niet isoleren, en stoken doen ze ook niet, dus we zien af. Ik zit nu in mijn kantoor met een warme jas aan, terwijl de thermostaat op 25 staat. Helpt niets. Ze werken hier met luchtverwarming, en als je in de buurt van een raam of buitenwand zit, dan zit je in de kou. Japanners lossen dit thuis op door met z'n allen rondom een lage tafel te gaan zitten. Op de grond dus. Over die tafel gaat dan een deken, en onder die tafel zit een verwarmingselement. Op die manier heeft iedereen warme benen. Verder veel warm eten eten, en veel soju drinken. Lang ondergoed, daar doen ze hier ook aan. Helpt echt.
Het einde van het jaar nadert, en dat gaat in Japan gepaard met einde-van-het-jaar-feestjes. Dat betekent in mijn geval dat we een week geleden op een avond met alle studenten gingen eten/drinken, en de volgende avond opnieuw met alle collega's. Dat was dus twee avonden onbeperkt bunkeren en onbeperkt drinken. In vergelijking met andere jaren waren het beschaafde feestjes. Er werd niet overgegeven.
Daarnaast hadden de Lyrebirds begin December nog een Sinterklaasavond georganiseerd, zodat ook de Japanners zich konden bekwamen in het schrijven van een gedicht. Geinig, want de meeste mensen waren niet bekend met het Sinterklaasfeest en het vraagt natuurlijk wat creativiteit, zo'n gedicht. En de juiste toon. Mevrouw Lyrebird had een gedicht van twee paginas van het internet gekopieerd, waarin zo veel moeilijke Engelse woorden stonden dat de Japanse ontvanger van het gedicht tien minuten nodig had om het voor te lezen. Ook was er een zeer romantisch Sinterklaasgedicht voor een van de (getrouwde) vrouwlijke promovendi, en een ietswat romantisch Sinterklaasgedicht voor Lyrebird zelf, van een van de mannelijke studenten die er z'n eigen naam onder had gezet. Lost in translation, zullen we maar zeggen.
Met Oud en Nieuw doen we het nog eens over, maar dan zonder gedichten en MET oliebollen. Dat was vorig jaar een geweldig succes, die oliebollen, en de studenten die vorig jaar O&N hadden meegevierd vroegen waar de oliebollen waren. Met Sinterklaas dus. Ja, kom maar terug met Oud en Nieuw. In plaats van oliebollen had ik poffertjes gemaakt, en een amandelspijs Sinterklaasletter geimporteerd uit Nederland. Het spijs lijkt een beetje op de paarse prut die ze hier in gebakjes stoppen, en dat viel erg in de smaak bij de Japanners.
We hopen dat er genoeg volk komt met Oud en Nieuw, want het is momenteel stervenskoud in ons stadje, en met meer mensen wordt het binnen warmer. Gisterennacht was het tegen de -10C. Nou heb ik in de VS koudere nachten meegemaakt, maar Japanners kunnen niet isoleren, en stoken doen ze ook niet, dus we zien af. Ik zit nu in mijn kantoor met een warme jas aan, terwijl de thermostaat op 25 staat. Helpt niets. Ze werken hier met luchtverwarming, en als je in de buurt van een raam of buitenwand zit, dan zit je in de kou. Japanners lossen dit thuis op door met z'n allen rondom een lage tafel te gaan zitten. Op de grond dus. Over die tafel gaat dan een deken, en onder die tafel zit een verwarmingselement. Op die manier heeft iedereen warme benen. Verder veel warm eten eten, en veel soju drinken. Lang ondergoed, daar doen ze hier ook aan. Helpt echt.
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Tis ook wel afzien voor je, af en toe daar...
En het blijft leuk en onderhoudend om jouw verhaaltjes te lezen.
Ook hoe je erdoor heen slaat met de Japanse mentaliteit die lijkt tegen te werken..
En het blijft leuk en onderhoudend om jouw verhaaltjes te lezen.
Ook hoe je erdoor heen slaat met de Japanse mentaliteit die lijkt tegen te werken..
Dit is veel te veel om vandaag te lezen, maar heel interessant
Ik ga dit allemaal lezen als ik overmorgen weer terug ben in NL
(Deze pagina dan he)
Ik ga dit allemaal lezen als ik overmorgen weer terug ben in NL
(Deze pagina dan he)
De Sinterklaasgedichten zijn eigenlijk een best mooi voorbeeld hoe de meeste interacties hier verlopen.quote:
Ook hoe je erdoor heen slaat met de Japanse mentaliteit die lijkt tegen te werken..
Lyrebird: Volgende week Sinterklaasfeest bij de Lyrebirds, koop een cadeautje voor de persoon op je lootje en maak er een gedicht bij.
Japanner: Sintelkraas?? Santaclaus? Nan desu ka? (wat is dat?)
Lyrebird: En maak er een gedicht (poem) bij he, niet vergeten!
Japanner: Poem? Haiku? Lyrebird-san, what do you mean with poem?
Dan leg ik dus geduldig uit dat het een gedicht is waarbij je doet alsof je zelf Sinterklaas bent, en waarbij je je collega te kakken kunt zetten, of juist een bemoedigend woordje kunt doen over iets wat het afgelopen jaar heeft plaatsgevonden. Met voorbeelden.
Ja ja.
Wakarimashita (begrepen).
En dan krijg je dus allemaal mierzoete gedichten over hoe vriendelijk iemand is, dat deze persoon altijd een lach op z'n gezicht heeft, en daarmee een baken van warmte voor ons allen is.
Of zoiets.
Een jaar geleden tijdens Sinterklaas hadden we 1 surprise (helaas zonder gedicht) dat op het eerste gezicht een schot in de roos leek te zijn, in die zin dat het een klassieke Sinterklaassuprise leek. Toen had een van de studenten een fles met mondwater van Sinterklaas gekregen. Het bleek echter dat de gever in kwestie het hele Sinterklaasfeest vergeten was, geen geld had om een cadeautje te kopen en in z'n bureau nog een nieuwe fles met mondwater had staan.
Bij de ontvanger viel dit helemaal niet in goede aarde. Die was er dus dit jaar niet bij.
Maar er is dus niemand die zelf eens gaat googelen op Sinterklaas of "Sinterklaas poem", terwijl er voldoende over te vinden is, online. En zo gaat het eigenlijk met alles. Ze hebben iets in hun hoofd zitten, en het is heel lastig om hetgeen in hun hoofd zit er uit te praten. Enerzijds komt dat door het taalprobleem, maar het gebrek aan eigen initiatief helpt niet mee.
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Apart dat het zo in eigen land gaat, want in Nederland/ Europa worden Japanners toch gezien als reislustige mensen met veel interesse in andere culturen.
There are only 151 Pokémon.
Dat zal de (kleine) groep zijn, die "ontsnapt" is aan ....quote:
Apart dat het zo in eigen land gaat, want in Nederland/ Europa worden Japanners toch gezien als reislustige mensen met veel interesse in andere culturen.
Mijn vriendin (ook Japans) geldt precies hetzelfde. Ze is in Singapore gaan wonen en werken om niet in het Japanse standaard-stramien te komen. Veel van haar vriendinnen in Singapore vertellen hetzelfde: overgereguleerd en weinig uitdagend. Het zijn hardwerkende, zelfstandige dames, maar willen zich niet weg laten drukken in het standaard Japanse patroon. En dat bevalt mij welquote:
Goed stuk. Bijna alle Japanners die ik hier (Australie) ontmoet, zijn als de dood om terug te gaan. Ze zijn bang voor de druk, de werktijden en het stramien waar ze in gegoten worden. Ze zien thuis weinig toekomst, weinig kansen en een saai en overgereguleerd leven. Ze blijven meestal liever hier, maar het is ook hier tegenwoordig behoorlijk lastig om je visa rond te krijgen. Voor mijn vriendin (Japans) gaat dit binnenkort ook spelen en zij heeft dus pertinent gen zin om terug naar Japan te gaan. Met een beetje mazzel kan ik haar gelukkig over een maand of 6 sponsoren voor een verblijfsvergunning hier, maar tot die tijd wordt het toch wel spannend.
PS. waar in oz zit je?
Nogmaals: zaken doen in Japan
Een extern Japans bedrijf had een vraag: konden wij een van de samples van hun klant doormeten met onze techniek, om zo een bepaalde parameter met een bepaalde nauwkeurigheid te meten? Onze techniek zou dan in een inline productiemachine worden verwerkt. Mijn antwoord: ja, dat kunnen we. Hun antwoord: kun je dat bewijzen? Twee dagen in het lab doorgebracht, rapportje geschreven met daarin het bewijs dat we het konden meten. Dit rapportje werd met veel enthousiasme ontvangen, met als gevolg dat we bezoek van het bedrijf kregen. Ik laat ze de opstelling zien, en geef details over wat zo'n opstelling zou moeten gaan kosten.
Jaja. En of ik dan een lijst kon maken met daarop alle componenten (leverancier, kosten, specificaties (part number)) van het apparaat.
Nu was ik al geirriteerd dat we het bedrijf op bezoek hadden laten komen, zonder dat daar een vergoeding tegenover stond, maar volgens mijn contactpersoon is dit de manier waarop Japanners zaken doen. Ondertussen had ik dus al 3 dagen geinvesteerd in dit project, wat tegen een zeer redelijk experttarief van $300/uur op $7.200 neerkomt. Toen heb ik dus geduldig uitgelegd dat we a) hadden gedemonstreerd dat onze techniek geschikt was b) er niets was wat het bedrijf belette om een kant en klaar (maar prijzig) apparaat aan te schaffen bij een technologieboer en c) ik nog geen Yen van het Japanse bedrijf gezien had.
Wakarimashita... Dat leken ze dan wel te snappen. Hun antwoord: overleg met hun klant om te zien of de geschatte kosten voor het project ok waren. Bij een ok zouden ze dan bij ons terugkomen, om dan over een voorstel te onderhandelen.
Dit is een truuk die ik iedere keer tegenkom. De persoon waarmee je praat heeft geen beslissingsbevoegdheid, maar gaat wel voor niets op de eerste rang zitten, om dan zo veel mogelijk informatie uit je te persen. Ondertussen probeer je dan zo vriendelijk mogelijk te zijn, je wil immers geen potentiele klanten afschrikken. Eerder bij een ander Japans bedrijf werkte deze strategie uitstekend. Ze zagen dat we iets bijzonders konden, en hebben daarna stevig geinvesteerd in onze toekomst. Maar er is geen enkele garantie dat we nog een keer met onze neus in de boter vallen.
In de VS pakken ze zoiets anders aan. Als je daar op een beetje instituut werkt, moet een potentiele klant eerst $100.000 aan het instituut overmaken, voordat ze uberhaupt met de onderzoekers mogen gaan praten (waarbij dan wel netjes $300/uur per uur wordt overgemaakt).
Voorlopige oplossing is om tien keer hardop als je in Japan gaat werken, verwacht dan geen Amerikaanse toestanden te zeggen.
[ Bericht 0% gewijzigd door Lyrebird op 11-01-2013 08:52:47 ]
Een extern Japans bedrijf had een vraag: konden wij een van de samples van hun klant doormeten met onze techniek, om zo een bepaalde parameter met een bepaalde nauwkeurigheid te meten? Onze techniek zou dan in een inline productiemachine worden verwerkt. Mijn antwoord: ja, dat kunnen we. Hun antwoord: kun je dat bewijzen? Twee dagen in het lab doorgebracht, rapportje geschreven met daarin het bewijs dat we het konden meten. Dit rapportje werd met veel enthousiasme ontvangen, met als gevolg dat we bezoek van het bedrijf kregen. Ik laat ze de opstelling zien, en geef details over wat zo'n opstelling zou moeten gaan kosten.
Jaja. En of ik dan een lijst kon maken met daarop alle componenten (leverancier, kosten, specificaties (part number)) van het apparaat.
Nu was ik al geirriteerd dat we het bedrijf op bezoek hadden laten komen, zonder dat daar een vergoeding tegenover stond, maar volgens mijn contactpersoon is dit de manier waarop Japanners zaken doen. Ondertussen had ik dus al 3 dagen geinvesteerd in dit project, wat tegen een zeer redelijk experttarief van $300/uur op $7.200 neerkomt. Toen heb ik dus geduldig uitgelegd dat we a) hadden gedemonstreerd dat onze techniek geschikt was b) er niets was wat het bedrijf belette om een kant en klaar (maar prijzig) apparaat aan te schaffen bij een technologieboer en c) ik nog geen Yen van het Japanse bedrijf gezien had.
Wakarimashita... Dat leken ze dan wel te snappen. Hun antwoord: overleg met hun klant om te zien of de geschatte kosten voor het project ok waren. Bij een ok zouden ze dan bij ons terugkomen, om dan over een voorstel te onderhandelen.
Dit is een truuk die ik iedere keer tegenkom. De persoon waarmee je praat heeft geen beslissingsbevoegdheid, maar gaat wel voor niets op de eerste rang zitten, om dan zo veel mogelijk informatie uit je te persen. Ondertussen probeer je dan zo vriendelijk mogelijk te zijn, je wil immers geen potentiele klanten afschrikken. Eerder bij een ander Japans bedrijf werkte deze strategie uitstekend. Ze zagen dat we iets bijzonders konden, en hebben daarna stevig geinvesteerd in onze toekomst. Maar er is geen enkele garantie dat we nog een keer met onze neus in de boter vallen.
In de VS pakken ze zoiets anders aan. Als je daar op een beetje instituut werkt, moet een potentiele klant eerst $100.000 aan het instituut overmaken, voordat ze uberhaupt met de onderzoekers mogen gaan praten (waarbij dan wel netjes $300/uur per uur wordt overgemaakt).
Voorlopige oplossing is om tien keer hardop als je in Japan gaat werken, verwacht dan geen Amerikaanse toestanden te zeggen.
[ Bericht 0% gewijzigd door Lyrebird op 11-01-2013 08:52:47 ]
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Ja, gelukkig wel (ik word overigens niet betaald door de overheid), maar dat betekent niet dat we alles gratis en voor niets weg moeten geven.quote:
Jij krijgt toch wel gewoon je salaris?
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Sinds een paar dagen weer terug in Japan en ik begin halverwege volgende week met werken Na een maand of 4 niks doen heb ik er wel zin in om nu eindelijk weer eens iets te kunnen doen. Word wel spannend om te zien hoe het allemaal gaat. Ik werk op een relatief nieuw, klein (5 man) departement van een groot bedrijf en in eerste instantie leek het mij een bedrijf waar alles redelijk open en relaxed was.
Ben trouwens al een paar dagen bezig om alle spullen voor mijn woning aan te schaffen. Dit begint onderhand een beetje een klein drama te worden. Japanners zijn hartstikke aardig en over het algemeen proberen ze je ook echt zo goed mogelijk te helpen maar het kost allemaal veel meer moeite dan nodig is. Ik heb wel eens het idee dat Japanse bedrijven het hun klanten vooral zo moeilijk mogelijk willen te maken door constant veel nutteloze informatie te geven en de dingen waar het echt om gaat niet, of zo onduidelijk mogelijk te maken.
Zo heeft zelfs iets simpels als het kopen van een bed en dergelijke al wat voeten in de aarde. In NL zeg je wat je wil, je betaald en ze komen het brengen. Hier moet je erbij gaan zitten en hele verhalen aanhoren.
Internet/telefoon is helemaal een drama. Vooral omdat providers nergens duidelijk in zijn en je zelf echt alles moet vragen als je wil weten je aan toe bent.
Bv mobiel internet. Ik heb nu een 4g/lte pocket wifi omdat ik in eerste instantie niet meteen een vaste verbinding wil. Maar dat zit natuurlijk een data limiet op. Alle providers hier meten in ''packets'' maar hoeveel dat nou precies is moet je zelf navragen. Zo maken ze mooie advertentie die zeggen van: ''internet voor 10 euro per maand'' maar als je dan doorvraagt komt dat neer op een data limiet van 12mb (ja mb) per maand.
Ik heb ook het idee dat er erg weinig wetgeving is op dit gebied. In NL moeten geadverteerde prijzen ook de echte prijzen zijn maar hier in Japan mogen ze volgens mij zeggen wat ze willen.
Er word een prijs aangegeven, maar daar komen dan nog allerlei dingen bovenop.
Na een maand of 4 niks doen heb ik er wel zin in om nu eindelijk weer eens iets te kunnen doen. Word wel spannend om te zien hoe het allemaal gaat. Ik werk op een relatief nieuw, klein (5 man) departement van een groot bedrijf en in eerste instantie leek het mij een bedrijf waar alles redelijk open en relaxed was.Ben trouwens al een paar dagen bezig om alle spullen voor mijn woning aan te schaffen. Dit begint onderhand een beetje een klein drama te worden. Japanners zijn hartstikke aardig en over het algemeen proberen ze je ook echt zo goed mogelijk te helpen maar het kost allemaal veel meer moeite dan nodig is. Ik heb wel eens het idee dat Japanse bedrijven het hun klanten vooral zo moeilijk mogelijk willen te maken door constant veel nutteloze informatie te geven en de dingen waar het echt om gaat niet, of zo onduidelijk mogelijk te maken.
Zo heeft zelfs iets simpels als het kopen van een bed en dergelijke al wat voeten in de aarde. In NL zeg je wat je wil, je betaald en ze komen het brengen. Hier moet je erbij gaan zitten en hele verhalen aanhoren.
Internet/telefoon is helemaal een drama. Vooral omdat providers nergens duidelijk in zijn en je zelf echt alles moet vragen als je wil weten je aan toe bent.
Bv mobiel internet. Ik heb nu een 4g/lte pocket wifi omdat ik in eerste instantie niet meteen een vaste verbinding wil. Maar dat zit natuurlijk een data limiet op. Alle providers hier meten in ''packets'' maar hoeveel dat nou precies is moet je zelf navragen. Zo maken ze mooie advertentie die zeggen van: ''internet voor 10 euro per maand'' maar als je dan doorvraagt komt dat neer op een data limiet van 12mb (ja mb) per maand.
Ik heb ook het idee dat er erg weinig wetgeving is op dit gebied. In NL moeten geadverteerde prijzen ook de echte prijzen zijn maar hier in Japan mogen ze volgens mij zeggen wat ze willen.
Er word een prijs aangegeven, maar daar komen dan nog allerlei dingen bovenop.
Op zondag 21 oktober 2007 20:47 schreef StefanP het volgende:
300PK is in de autowereld geen 300PK. Klaar.
300PK is in de autowereld geen 300PK. Klaar.
Zo ken ik Japan ook - zie deze post.
[ Bericht 23% gewijzigd door Lyrebird op 15-01-2013 11:30:16 ]
Zelf ben ik overigens uitermate tevreden over Japanse klantenservice, maar dat is omdat mijn echtgenote het Japans voor haar rekening neemt, terwijl ik dan naar de vissenkom (of zo) aan het staren ben. Het goede aan Japanse klantenservice is dat ze er zeker van willen zijn dat alles goed geregeld is, zodat je na je aankoop zelden problemen hebt (en dit is heel anders dan in de VS, waar klantenservice niet bestaat).quote:Op zo'n moment verlang ik naar een auto en een Target/K-mart waar je binnen kunt struinen en alles wat je nodig hebt kunt kopen, zonder dat iemand zich er mee bemoeit. American convenience... Afijn, ik hoop na dit weekend gesettled te zijn.
[ Bericht 23% gewijzigd door Lyrebird op 15-01-2013 11:30:16 ]
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Ondergedompeld in de Japanse cultuur
Soms gaan mijn bijdragen hier over geld (zie de bijdrage van afgelopen week), en de reden daarvoor is dat het leven in Japan behoorlijk aan de prijs is: je hebt een dik gevulde portomonee nodig als je in Japan wilt leven als een Japanner. De afgelopen jaren ben ik dat leven erg gaan waarderen, met wat kanttekeningen. Zo ben ik van nature - net als de meeste Japanners - een behoorlijk gespannen persoon, en heb ik kunnen zien hoe zij met die spanning omgaan.
Dat doen ze door hard maar goed georganiseerd te werken. Op deze leeftijd is het lastig om nog een ommezwaai te maken, dus ik werk nog steeds op mijn eigen Nederlandse/Amerikaanse manier, waarvan ik de voordelen tov de Japanse manier maar al te goed ken, maar ik zie graag hoe Japanners aan problemen werken, en ze oplossen. Daarnaast weten ze heel goed hoe ze zich buiten het werk moeten ontspannen. Dichter bij huis doe je dat door goed te eten en te drinken, door naar een karaoke-bar te gaan, door naar de sportclub, spa (onsen) of naar de bioscoop te gaan, of te gaan winkelen. Over de meeste onderwerpen heb ik hier al uitgebreid gesproken.
Een minder goed belicht onderwerp wat betreft ontspanning is skiën, en daar gaat het vandaag over.
Japan is een erg bergachtig land. Vanuit Tokyo tot aan ons stadje is het erg vlak, maar vanuit ons stadje kijken we uit op de bergen in Nikko, een schilderachtig gebied. Daar kun je ook skien, maar de sneeuw is meestal niet zo goed. Skiën in Nikko doen we wel eens, meestal voor 1 dag, maar voor echt goede sneeuw moeten we iets verder noordelijk gaan. Zelf ben ik in Nagano geweest (uitstekende sneeuw + prima pistes), en met (oud)-studenten van onze afdeling zijn we de afgelopen jaren in de provincies Fukushima en Miyagi gaan skien. Dit jaar stond Yamagata op het programma. Het doel van onze reis was Zao.
Het aangename van skiën in Japan is dat het vaak in laaggelegen ski resorts plaatsvindt, waardoor je niet naar adem hoeft te happen, terwijl je toch lange en steile afdalingen kunt maken. Verder is het erg bosrijk, en samen met de goede sneeuw levert dat schitterende plaatjes op:
We hebben er twee halve dagen geskied, en ik heb enorm genoten van de ideale omstandigheden, alhoewel ik erg blij was dat ik een gezichtsmasker bij had, want het was koud en het sneeuwde hevig. Zao is een behoorlijk uitgestrekt gebied, met niet al te steile en redelijk lange pistes. Weinig ijs, veel goede sneeuw. Af en toe een mogul, wat mij betreft had het wel wat lastiger/technisch gemogen, maar ik heb goed kunnen oefenen. Af en toe zijn de liften niet helemaal logisch geplaatst. Zo heeft een van de gondola's een uitgang op de tweede verdieping, zodat je eerst nog een flinke trap mag nemen voordat je bij de uitgang bent. Niet logisch. Typisch Japans: in een skilift zou je je wel eens kunnen vervelen. Daarom komt er altijd muziek uit luidsprekers die op iedere staander van de skilift zijn gemonteerd.
Iets anders dat ook wel leuk was, was dat ik 2 dagen volledig werd ondergedompeld in de Japanse cultuur. Thuis hebben de Lyrebirds een fusion Amerikaans-Koreaans-Nederlands leventje, waar we de meeste Japanse gekkigheid buitensluiten. Andersom is het ook verdomd lastig om een vriendschap op te bouwen met de Japanners. Individueel zijn het allemaal aardige en warme mensen, die eigenlijk best geinteresseerd zijn in gekke buitenlanders en onze manier van leven, maar de verschillen in taal en cultuur zijn zo groot, dat ze je het liefst toch buitensluiten, als ze een keuze hebben. Bij dit soort uitjes mag ik meekijken in het leven van de Japanner, en het is een hele aparte beleving. Helaas botst het nogal met mijn eigen karakter.
Check your seat belts, here we go.
Per e-mail werd ik uitgenodigd voor dit uitje. De oud-student in kwestie die het geheel organiseerde spreekt heel redelijk Engels, en die vindt het best wel een uitdaging om ook buitenlanders te betrekken. Het afgelopen jaar zijn we dan ook met alle buitenlanders samen met de studenten gaan skiën, en met alle buitenlanders naar een onsen (spa) geweest. Dit jaar was ik de enige buitenlander met genoeg geld om mee te kunnen skiën. 2 dagen skiën, had ik zin om mee te gaan? Maar natuurlijk! Het eerste probleem dook op bij de vertrektijd. De studenten wilden het liefste om 3 uur 's ochtends vertrekken, om dan op zondag de hele dag te kunnen skiën, en dan op maandag de 14e (een officiele vakantiedag in Japan) een halve dag te skiën. Als ik ergens een bloedhekel aan heb, dan is het wel aan vroeg opstaan. Waarom niet een halve dag op zondag skiën, en een hele op maandag? Een professor die meeging was het daar wel mee eens, en uiteindelijk zagen de studenten zelf ook wel in dat 3 uur s'ochtends te gortig was. Het werd toen 8 uur. Viel weer mee!
De dag voor vertrek krijg ik een e-mail. Dat ze afgesproken hadden dat ze om 5:30 zouden vertrekken. Je kon merken dat ze er een beetje mee in hun maag zaten, want er was ergens een afspraak dat er om 8 uur zou worden vertrokken, maar blijkbaar waren ze het allemaal nu met elkaar eens, en wie ben ik om dan dwars te gaan liggen. Hier komt ook een karaktertrek van mezelf bloot te liggen: als ik part noch deel in de organisatie heb gehad, weiger ik kritiek te geven. Dit is een "code" waar ik sinds dat ik volwassen ben mee leef, maar het is geen gemakkelijke code, dus ik zie 'm nog wel sneuvelen voordat ik met pensioen ga.
Goed, om 5:30 sta ik voor ons gebouw op de universiteit, en kunnen we vertrekken. Reis verloopt uitermate voorspoedig, zo dat we om 11 uur 's ochtends op de lange latten kunnen staan.
Nu begint het gedonder pas echt. In Japan doe je alles met de groep. Als je gaat skiën moet je dus wachten tot iedereen z'n skikleren aanheeft, tot iedereen z'n board/skis gehuurd heeft, tot iedereen z'n skipas heeft, tot iedereen bij de lift is, tot iedereen in de lift is gestapt, tot iedereen uit de lift is gestapt, tot iedereen een stukje geskied/geboard heeft en tot iedereen weer bij de lift is aangekomen. Hierbij wordt geen enkele rekening gehouden met het feit dat sommige mensen voor de eerste keer op skis staan, en andere mensen al jarenlang geskied hebben, wat een enorme druk zet op de beginnende skiër (in ons geval iemand die voor het eerst op een snowboard stond) om zo snel mogelijk naar beneden te komen, en op de snelste skiër (yep, that's me) om binnen korte tijd een engelengeduld te ontwikkelen.
Maar de goede sneeuw en de stemming bij de studenten maakten veel goed, en alhoewel mijn tenen langzaam bevroren omdat ik niet in m'n eigen tempo kon skiën, hadden we toch een leuke dag.
's avonds supersnel ontdooid in de onsen met water dat niet alleen gloeiend heet was, maar zo erg stonk naar zwavel dat ik de eerstkomende maanden waarschijnlijk niet vatbaar ben voor welke bacterie dan ook. Goed gegeten in het hotel, waar ik veel mensen zag kijken. Wat doet die Amerikaan hier? In de twee dagen dat we in Zao hebben geskied, heb ik geen enkele andere niet-Japanner gezien. Een tijdje geleden, met de trein naar Tsukuba in de provinicie Ibaraki, kwam ik ook in zo'n gebied terecht waar ze nooit buitenlanders zien. Toen werd ik vanaf het andere perron toegezwaaid. Hello!
Onder het genot van een paar whiskeys nog wat gekaart tot het laat genoeg was om naar bed te gaan. Afspraak: om 7:30 ontbijten, om dan om 8:30 op de skis te staan. Met rock-papers-scissors werd toen besloten wie bij wie moest slapen, en ik had de pech om met 3 snurkers op een kamer te liggen, waarvan twee een hevige apneu hadden. De volgende ochtend werd ik dus enorm chagrijnig wakker, omdat ik al met al wat zal het zijn geweest drie kwartier had geslapen. We werden gewekt om 7:15, omdat Japanners altijd stipt op tijd willen zijn, waardoor ik om 7:20 in de onsen lag, om 7:30 ging ontbijten, om 7:45 m'n skipak aanhad en om 8 uur klaar was om te skiën.
Om 9:30 had de laatste student z'n skis gevonden, en konden we eindelijk naar de lift toe.
De beginnend snow boarder in ons groepje is een goede atleet, die in een dag - mijn geluk - zo veel geleerd had dat we de tweede dag een stuk sneller naar beneden konden gaan. Het skiën was super! Maar de sneeuwgoden waren niet alleen ons gunstig gezind, het bleek dat nu zelfs in Tochigi (onze eigen provinicie) de sneeuw met bakken uit de hemel viel, waardoor er enige ongerustheid in ons groepje groeide. Zouden we nog wel op tijd terug kunnen komen in ons eigen stadje?
Dit is een interessant aspect aan het reizen met studenten. We hebben een keer in een nabijgelegen provincie een uitje gehad, waarbij we rond 3 uur 's nachts naar bed gingen, om 7 uur 's ochtends weer op stonden om op zondagochtend om 10 uur weer thuis te zijn. Normaal sta ik op zondag niet voor 1 uur 's middags op.
Het liefst waren ze 's ochtends zo vroeg mogelijk al weer naar huis gereden, maar er stond een afspraak om de hele dag te gaan skiën. Maar ook ik moest erkennen dat de terugreis wel eens erg lastig zou kunnen gaan worden. De afspraak was om tot 12:30 te skiën, te eten en om 13:30 terug te rijden. Er lag flink wat sneeuw op de wegen van Yamagata, maar ondanks dat verliep het begin van de terugreis voorspoedig. De auto's hadden winterbanden, en dan is sneeuw eigenlijk geen enkel probleem. Yamagata ligt tegen Fukushima aan, en in Fukushima hadden ze besloten om die dag geen sneeuw te ruimen. Of zo. Het was zo erg dat de snelweg uiteindelijk afgesloten werd. We werden van de snelweg afgestuurd, maar enorme sneeuwschuivers stonden klaar om de snelweg weer begaanbaar te maken. Waarom niet wachten tot ze klaar zijn, dacht ik nog, maar ja, die code.
Via b-weggetjes ging het verder richting het zuiden, maar dat bleek geen succes. Het was verraderlijk glad (veel ijs) en we vlogen een aantal keer bijna van de weg af. Na een half uur ploeteren zag ik weer verkeer rijden op de snelweg, waar we parallel aanreden, en konden we gelukkig weer terug naar de snelweg. Na nog een half uur rijden stond het verkeer op de snelweg weer muurvast. Toen werd de beslissing genomen om weer van de snelweg af te gaan, en via b-weggetjes de weg terug naar Tochigi te vinden.
Nu komen we in de Japanse psyche terecht. Op zo'n moment denk ik zelf dat het gewoonweg te gevaarlijk is om verder te gaan. Duik in een hotel en wacht af tot ze geruimd hebben. Maar nee, het plan was dat we op maandagavond terug zouden gaan, dus dan gaan we op maandagavond terug. Niet alleen onze studenten dachten zo, alle andere Japanners op de weg dachten er zo over. In grote delen van Fukushima waren de wegen zo glad, dat vrachtwagens of alleen stapvoets of alleen met sneeuwkettingen mochten rijden. We zagen op de andere weghelft rijen vrachtwagens stilstaan, waarbij truckers wanhopig bezig waren om sneeuwkettingen om te doen. Wij hobbelden ondertussen verder. Op onze weghelft stond het verkeer niet vast (blijkbaar was er weinig animo om naar Tochigi te gaan), maar lag er zo veel sneeuw dat we maar liefst vier keer een enorme zwieperd maakten, en we bijna van de weg afvlogen. Daar moesten de studenten iedere keer heel hard om lachen, maar omdat er weinig om te lachen viel, is dit het beste te vertalen vanuit het Japans als mijn God, we hebben het weer overleefd. Daarnaast hadden de inzittenden van onze auto de pech een chauffeur met ADHD te hebben, die te veel bezig was met zijn GPS systeem en telefoon. Bij iedere vier of vijf kilometer die we dichterbij onze provincie kwamen, stond er wel een auto in de vangrail geparkeerd, of was een vrachtwagen van de weg afgegleden.
Uiteindelijk kwamen we in een stadje op de grens van Fukushima en Tochigi aan, en werden de wegen beter begaanbaar. Blijkbaar was er meer geld voor sneeuwruimen in Tochigi dan in Fukushima. Misschien dat de overheid in Fukushima zich met andere zaken bezighoudt dan sneeuwruimen. Daar een hapje gegeten, met zichtbaar opgeluchte studenten en een opgeluchte Lyrebird. De pak 'm beet 150 km in Fukushima hadden we in zo'n 10 uur afgelegd.
Mijn echtgenote maakt zich veel zorgen over het feit dat we zo dicht bij de kerncentrale in Fukushima wonen. Ik weet wel beter: dat ding staat op meer dan 10 uur rijden van ons vandaan.
[ Bericht 0% gewijzigd door Lyrebird op 16-01-2013 05:43:38 ]
Soms gaan mijn bijdragen hier over geld (zie de bijdrage van afgelopen week), en de reden daarvoor is dat het leven in Japan behoorlijk aan de prijs is: je hebt een dik gevulde portomonee nodig als je in Japan wilt leven als een Japanner. De afgelopen jaren ben ik dat leven erg gaan waarderen, met wat kanttekeningen. Zo ben ik van nature - net als de meeste Japanners - een behoorlijk gespannen persoon, en heb ik kunnen zien hoe zij met die spanning omgaan.
Dat doen ze door hard maar goed georganiseerd te werken. Op deze leeftijd is het lastig om nog een ommezwaai te maken, dus ik werk nog steeds op mijn eigen Nederlandse/Amerikaanse manier, waarvan ik de voordelen tov de Japanse manier maar al te goed ken, maar ik zie graag hoe Japanners aan problemen werken, en ze oplossen. Daarnaast weten ze heel goed hoe ze zich buiten het werk moeten ontspannen. Dichter bij huis doe je dat door goed te eten en te drinken, door naar een karaoke-bar te gaan, door naar de sportclub, spa (onsen) of naar de bioscoop te gaan, of te gaan winkelen. Over de meeste onderwerpen heb ik hier al uitgebreid gesproken.
Een minder goed belicht onderwerp wat betreft ontspanning is skiën, en daar gaat het vandaag over.
Japan is een erg bergachtig land. Vanuit Tokyo tot aan ons stadje is het erg vlak, maar vanuit ons stadje kijken we uit op de bergen in Nikko, een schilderachtig gebied. Daar kun je ook skien, maar de sneeuw is meestal niet zo goed. Skiën in Nikko doen we wel eens, meestal voor 1 dag, maar voor echt goede sneeuw moeten we iets verder noordelijk gaan. Zelf ben ik in Nagano geweest (uitstekende sneeuw + prima pistes), en met (oud)-studenten van onze afdeling zijn we de afgelopen jaren in de provincies Fukushima en Miyagi gaan skien. Dit jaar stond Yamagata op het programma. Het doel van onze reis was Zao.
Het aangename van skiën in Japan is dat het vaak in laaggelegen ski resorts plaatsvindt, waardoor je niet naar adem hoeft te happen, terwijl je toch lange en steile afdalingen kunt maken. Verder is het erg bosrijk, en samen met de goede sneeuw levert dat schitterende plaatjes op:
We hebben er twee halve dagen geskied, en ik heb enorm genoten van de ideale omstandigheden, alhoewel ik erg blij was dat ik een gezichtsmasker bij had, want het was koud en het sneeuwde hevig. Zao is een behoorlijk uitgestrekt gebied, met niet al te steile en redelijk lange pistes. Weinig ijs, veel goede sneeuw. Af en toe een mogul, wat mij betreft had het wel wat lastiger/technisch gemogen, maar ik heb goed kunnen oefenen. Af en toe zijn de liften niet helemaal logisch geplaatst. Zo heeft een van de gondola's een uitgang op de tweede verdieping, zodat je eerst nog een flinke trap mag nemen voordat je bij de uitgang bent. Niet logisch. Typisch Japans: in een skilift zou je je wel eens kunnen vervelen. Daarom komt er altijd muziek uit luidsprekers die op iedere staander van de skilift zijn gemonteerd.
Iets anders dat ook wel leuk was, was dat ik 2 dagen volledig werd ondergedompeld in de Japanse cultuur. Thuis hebben de Lyrebirds een fusion Amerikaans-Koreaans-Nederlands leventje, waar we de meeste Japanse gekkigheid buitensluiten. Andersom is het ook verdomd lastig om een vriendschap op te bouwen met de Japanners. Individueel zijn het allemaal aardige en warme mensen, die eigenlijk best geinteresseerd zijn in gekke buitenlanders en onze manier van leven, maar de verschillen in taal en cultuur zijn zo groot, dat ze je het liefst toch buitensluiten, als ze een keuze hebben. Bij dit soort uitjes mag ik meekijken in het leven van de Japanner, en het is een hele aparte beleving. Helaas botst het nogal met mijn eigen karakter.
Check your seat belts, here we go.
Per e-mail werd ik uitgenodigd voor dit uitje. De oud-student in kwestie die het geheel organiseerde spreekt heel redelijk Engels, en die vindt het best wel een uitdaging om ook buitenlanders te betrekken. Het afgelopen jaar zijn we dan ook met alle buitenlanders samen met de studenten gaan skiën, en met alle buitenlanders naar een onsen (spa) geweest. Dit jaar was ik de enige buitenlander met genoeg geld om mee te kunnen skiën. 2 dagen skiën, had ik zin om mee te gaan? Maar natuurlijk! Het eerste probleem dook op bij de vertrektijd. De studenten wilden het liefste om 3 uur 's ochtends vertrekken, om dan op zondag de hele dag te kunnen skiën, en dan op maandag de 14e (een officiele vakantiedag in Japan) een halve dag te skiën. Als ik ergens een bloedhekel aan heb, dan is het wel aan vroeg opstaan. Waarom niet een halve dag op zondag skiën, en een hele op maandag? Een professor die meeging was het daar wel mee eens, en uiteindelijk zagen de studenten zelf ook wel in dat 3 uur s'ochtends te gortig was. Het werd toen 8 uur. Viel weer mee!
De dag voor vertrek krijg ik een e-mail. Dat ze afgesproken hadden dat ze om 5:30 zouden vertrekken. Je kon merken dat ze er een beetje mee in hun maag zaten, want er was ergens een afspraak dat er om 8 uur zou worden vertrokken, maar blijkbaar waren ze het allemaal nu met elkaar eens, en wie ben ik om dan dwars te gaan liggen. Hier komt ook een karaktertrek van mezelf bloot te liggen: als ik part noch deel in de organisatie heb gehad, weiger ik kritiek te geven. Dit is een "code" waar ik sinds dat ik volwassen ben mee leef, maar het is geen gemakkelijke code, dus ik zie 'm nog wel sneuvelen voordat ik met pensioen ga.
Goed, om 5:30 sta ik voor ons gebouw op de universiteit, en kunnen we vertrekken. Reis verloopt uitermate voorspoedig, zo dat we om 11 uur 's ochtends op de lange latten kunnen staan.
Nu begint het gedonder pas echt. In Japan doe je alles met de groep. Als je gaat skiën moet je dus wachten tot iedereen z'n skikleren aanheeft, tot iedereen z'n board/skis gehuurd heeft, tot iedereen z'n skipas heeft, tot iedereen bij de lift is, tot iedereen in de lift is gestapt, tot iedereen uit de lift is gestapt, tot iedereen een stukje geskied/geboard heeft en tot iedereen weer bij de lift is aangekomen. Hierbij wordt geen enkele rekening gehouden met het feit dat sommige mensen voor de eerste keer op skis staan, en andere mensen al jarenlang geskied hebben, wat een enorme druk zet op de beginnende skiër (in ons geval iemand die voor het eerst op een snowboard stond) om zo snel mogelijk naar beneden te komen, en op de snelste skiër (yep, that's me) om binnen korte tijd een engelengeduld te ontwikkelen.
Maar de goede sneeuw en de stemming bij de studenten maakten veel goed, en alhoewel mijn tenen langzaam bevroren omdat ik niet in m'n eigen tempo kon skiën, hadden we toch een leuke dag.
's avonds supersnel ontdooid in de onsen met water dat niet alleen gloeiend heet was, maar zo erg stonk naar zwavel dat ik de eerstkomende maanden waarschijnlijk niet vatbaar ben voor welke bacterie dan ook. Goed gegeten in het hotel, waar ik veel mensen zag kijken. Wat doet die Amerikaan hier? In de twee dagen dat we in Zao hebben geskied, heb ik geen enkele andere niet-Japanner gezien. Een tijdje geleden, met de trein naar Tsukuba in de provinicie Ibaraki, kwam ik ook in zo'n gebied terecht waar ze nooit buitenlanders zien. Toen werd ik vanaf het andere perron toegezwaaid. Hello!
Onder het genot van een paar whiskeys nog wat gekaart tot het laat genoeg was om naar bed te gaan. Afspraak: om 7:30 ontbijten, om dan om 8:30 op de skis te staan. Met rock-papers-scissors werd toen besloten wie bij wie moest slapen, en ik had de pech om met 3 snurkers op een kamer te liggen, waarvan twee een hevige apneu hadden. De volgende ochtend werd ik dus enorm chagrijnig wakker, omdat ik al met al wat zal het zijn geweest drie kwartier had geslapen. We werden gewekt om 7:15, omdat Japanners altijd stipt op tijd willen zijn, waardoor ik om 7:20 in de onsen lag, om 7:30 ging ontbijten, om 7:45 m'n skipak aanhad en om 8 uur klaar was om te skiën.
Om 9:30 had de laatste student z'n skis gevonden, en konden we eindelijk naar de lift toe.
De beginnend snow boarder in ons groepje is een goede atleet, die in een dag - mijn geluk - zo veel geleerd had dat we de tweede dag een stuk sneller naar beneden konden gaan. Het skiën was super! Maar de sneeuwgoden waren niet alleen ons gunstig gezind, het bleek dat nu zelfs in Tochigi (onze eigen provinicie) de sneeuw met bakken uit de hemel viel, waardoor er enige ongerustheid in ons groepje groeide. Zouden we nog wel op tijd terug kunnen komen in ons eigen stadje?
Dit is een interessant aspect aan het reizen met studenten. We hebben een keer in een nabijgelegen provincie een uitje gehad, waarbij we rond 3 uur 's nachts naar bed gingen, om 7 uur 's ochtends weer op stonden om op zondagochtend om 10 uur weer thuis te zijn. Normaal sta ik op zondag niet voor 1 uur 's middags op.
Het liefst waren ze 's ochtends zo vroeg mogelijk al weer naar huis gereden, maar er stond een afspraak om de hele dag te gaan skiën. Maar ook ik moest erkennen dat de terugreis wel eens erg lastig zou kunnen gaan worden. De afspraak was om tot 12:30 te skiën, te eten en om 13:30 terug te rijden. Er lag flink wat sneeuw op de wegen van Yamagata, maar ondanks dat verliep het begin van de terugreis voorspoedig. De auto's hadden winterbanden, en dan is sneeuw eigenlijk geen enkel probleem. Yamagata ligt tegen Fukushima aan, en in Fukushima hadden ze besloten om die dag geen sneeuw te ruimen. Of zo. Het was zo erg dat de snelweg uiteindelijk afgesloten werd. We werden van de snelweg afgestuurd, maar enorme sneeuwschuivers stonden klaar om de snelweg weer begaanbaar te maken. Waarom niet wachten tot ze klaar zijn, dacht ik nog, maar ja, die code.
Via b-weggetjes ging het verder richting het zuiden, maar dat bleek geen succes. Het was verraderlijk glad (veel ijs) en we vlogen een aantal keer bijna van de weg af. Na een half uur ploeteren zag ik weer verkeer rijden op de snelweg, waar we parallel aanreden, en konden we gelukkig weer terug naar de snelweg. Na nog een half uur rijden stond het verkeer op de snelweg weer muurvast. Toen werd de beslissing genomen om weer van de snelweg af te gaan, en via b-weggetjes de weg terug naar Tochigi te vinden.
Nu komen we in de Japanse psyche terecht. Op zo'n moment denk ik zelf dat het gewoonweg te gevaarlijk is om verder te gaan. Duik in een hotel en wacht af tot ze geruimd hebben. Maar nee, het plan was dat we op maandagavond terug zouden gaan, dus dan gaan we op maandagavond terug. Niet alleen onze studenten dachten zo, alle andere Japanners op de weg dachten er zo over. In grote delen van Fukushima waren de wegen zo glad, dat vrachtwagens of alleen stapvoets of alleen met sneeuwkettingen mochten rijden. We zagen op de andere weghelft rijen vrachtwagens stilstaan, waarbij truckers wanhopig bezig waren om sneeuwkettingen om te doen. Wij hobbelden ondertussen verder. Op onze weghelft stond het verkeer niet vast (blijkbaar was er weinig animo om naar Tochigi te gaan), maar lag er zo veel sneeuw dat we maar liefst vier keer een enorme zwieperd maakten, en we bijna van de weg afvlogen. Daar moesten de studenten iedere keer heel hard om lachen, maar omdat er weinig om te lachen viel, is dit het beste te vertalen vanuit het Japans als mijn God, we hebben het weer overleefd. Daarnaast hadden de inzittenden van onze auto de pech een chauffeur met ADHD te hebben, die te veel bezig was met zijn GPS systeem en telefoon. Bij iedere vier of vijf kilometer die we dichterbij onze provincie kwamen, stond er wel een auto in de vangrail geparkeerd, of was een vrachtwagen van de weg afgegleden.
Uiteindelijk kwamen we in een stadje op de grens van Fukushima en Tochigi aan, en werden de wegen beter begaanbaar. Blijkbaar was er meer geld voor sneeuwruimen in Tochigi dan in Fukushima. Misschien dat de overheid in Fukushima zich met andere zaken bezighoudt dan sneeuwruimen. Daar een hapje gegeten, met zichtbaar opgeluchte studenten en een opgeluchte Lyrebird. De pak 'm beet 150 km in Fukushima hadden we in zo'n 10 uur afgelegd.
Mijn echtgenote maakt zich veel zorgen over het feit dat we zo dicht bij de kerncentrale in Fukushima wonen. Ik weet wel beter: dat ding staat op meer dan 10 uur rijden van ons vandaan.
[ Bericht 0% gewijzigd door Lyrebird op 16-01-2013 05:43:38 ]
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
...de snelste skiër...
En waar gaat de conversatie over ondertussen ?
Leren jullie engels/japans ondertussen bijv. ?
Dank je weer voor het meebeleven en het werken van de japanse psyche
( en van Mr. Lyrebird)
Ik leer tijdens zo'n trip meer Japans dan in een jaar. Gedurende een normale werkweek hoor ik te weinig Japans om er iets van op te pikken. De mensen waarmee ik dagelijks werk, spreken allemaal Engels, en voor het dagelijkse leven in Japan spreek ik al voldoende Japans (alhoewel dat al kan met een verbazend kleine woordenschat).
Andersom geldt denk ik hetzelfde. De Japanners om me heen spreken veel beter Engels dan 3 jaar geleden. De nieuwe studenten vinden het maar niks om Engels te praten, wat een groot verschil is met de afgestudeerde studenten, die daar veel minder moeite mee hadden. Met een mengeling van gebrekkig Japans aan mijn kant, ook om te laten zien dat ik het op zich best goed bedoel, en gebrekkig Engels van hun kant hebben we het dan over koetjes en kalfjes. Is dit de eerste keer dat je in Zao bent? Hoe vaak ski je per jaar? Dat soort zaken. Met de afgestudeerden spreek ik in het Engels, en die vinden het leuk om beter te leren spreken.
[ Bericht 8% gewijzigd door Lyrebird op 15-01-2013 11:38:15 ]
Andersom geldt denk ik hetzelfde. De Japanners om me heen spreken veel beter Engels dan 3 jaar geleden. De nieuwe studenten vinden het maar niks om Engels te praten, wat een groot verschil is met de afgestudeerde studenten, die daar veel minder moeite mee hadden. Met een mengeling van gebrekkig Japans aan mijn kant, ook om te laten zien dat ik het op zich best goed bedoel, en gebrekkig Engels van hun kant hebben we het dan over koetjes en kalfjes. Is dit de eerste keer dat je in Zao bent? Hoe vaak ski je per jaar? Dat soort zaken. Met de afgestudeerden spreek ik in het Engels, en die vinden het leuk om beter te leren spreken.
[ Bericht 8% gewijzigd door Lyrebird op 15-01-2013 11:38:15 ]
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Altijd leuk..lezen over Japan. Hier in Laos zijn de mensen trouwens ook behoorlijk dwars. Het blijft Azie natuurlijk.
Dat stuk over die professor die Japanse meisjes zit aan te staren blijft apart. Ik zie zoiets hier dus niet, terwijl er toch een heleboel leuke meiden rondlopen.
Trouwens zie ik ook meer aantrekkelijke Koreaanse meiden dan Japanse meiden in het hotel.
Mevrouw Breaky vind het overigens altijd wat minder als er leuke dames inchecken
Dat stuk over die professor die Japanse meisjes zit aan te staren blijft apart. Ik zie zoiets hier dus niet, terwijl er toch een heleboel leuke meiden rondlopen.
Trouwens zie ik ook meer aantrekkelijke Koreaanse meiden dan Japanse meiden in het hotel.
Mevrouw Breaky vind het overigens altijd wat minder als er leuke dames inchecken
Modus Vivendi!
Beetje aan het werk @ Lao P.D.R.
Soda water en Earl Grey :-)
Beetje aan het werk @ Lao P.D.R.
Soda water en Earl Grey :-)
TS is met een aantrekkelijke Zuid-Koreaanse getrouwd. 
Koreaanse vrouwen zijn over het algemeen aantrekkelijker en hebben mooiere tanden, maar Japanse vrouwen gaan vaak beter/uitdagender gekleed. Daarnaast zijn Japanse vrouwen erg elegant. Lastig om te beschrijven waar dat 'm in zit, maar je ziet het meteen als je door Ginza loopt, en dat vergelijkt met Seoul. Snap ook helemaal niet waarom ze hier nog met Europese/Amerikaanse modellen werken.
Helaas spreken de Japanse dames vaak geen of alleen heel gebrekkig Engels. Jonge Koreanen spreken vaak net iets beter Engels dan hun Japanse leeftijdsgenoten, hebben iets meer durf ook. Chinezen spannen de kroon, alle Chinezen die ik hier tegen kom (en dat zijn er nog al wat), spreken vloeiend Engels. Hetzelfde geldt trouwens (ietswat verrassend) voor Cambodjanen.
Koreaanse vrouwen zijn over het algemeen aantrekkelijker en hebben mooiere tanden, maar Japanse vrouwen gaan vaak beter/uitdagender gekleed. Daarnaast zijn Japanse vrouwen erg elegant. Lastig om te beschrijven waar dat 'm in zit, maar je ziet het meteen als je door Ginza loopt, en dat vergelijkt met Seoul. Snap ook helemaal niet waarom ze hier nog met Europese/Amerikaanse modellen werken.Helaas spreken de Japanse dames vaak geen of alleen heel gebrekkig Engels. Jonge Koreanen spreken vaak net iets beter Engels dan hun Japanse leeftijdsgenoten, hebben iets meer durf ook. Chinezen spannen de kroon, alle Chinezen die ik hier tegen kom (en dat zijn er nog al wat), spreken vloeiend Engels. Hetzelfde geldt trouwens (ietswat verrassend) voor Cambodjanen.
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Cambodjanen? Zijn die er zoveel in Japan dan?
Mijn vrouw kent Lao die in Japan wonen/werken en/of studeren. Veel zullen het er volgens mij niet zijn.
Waarschijnlijk vallen ze minder op dan Cambodjanen...Lao zijn over het algemeen lichter. Hier in het noorden van Laos zien de mensen er al wat meer "Chinees" uit.
Engels is een must hier. Zonder Engels kun je nog wel voor de overheid/bank werken maar meer ook niet.
De Japanse gasten die hier komen spreken over het algemeen wel een paar woordjes Engels. Laatst had ik een groep waarvan het oudstje vrouwtje (in de 80) me verraste met zeer goed Engels (beter dan de rest van de groep en de tourleader!). Het maken vrij goede gasten...beleefd en vriendelijk.
Vaak willen Japanse zakenmannen nog wel eens meisje naar de kamer meenemen...iets wat hier in dit hotel niet gewaardeerd wordt.
Mijn vrouw kent Lao die in Japan wonen/werken en/of studeren. Veel zullen het er volgens mij niet zijn.
Waarschijnlijk vallen ze minder op dan Cambodjanen...Lao zijn over het algemeen lichter. Hier in het noorden van Laos zien de mensen er al wat meer "Chinees" uit.
Engels is een must hier. Zonder Engels kun je nog wel voor de overheid/bank werken maar meer ook niet.
De Japanse gasten die hier komen spreken over het algemeen wel een paar woordjes Engels. Laatst had ik een groep waarvan het oudstje vrouwtje (in de 80) me verraste met zeer goed Engels (beter dan de rest van de groep en de tourleader!). Het maken vrij goede gasten...beleefd en vriendelijk.
Vaak willen Japanse zakenmannen nog wel eens meisje naar de kamer meenemen...iets wat hier in dit hotel niet gewaardeerd wordt.
Modus Vivendi!
Beetje aan het werk @ Lao P.D.R.
Soda water en Earl Grey :-)
Beetje aan het werk @ Lao P.D.R.
Soda water en Earl Grey :-)
