Japan, maar dan niet in Tokyo, deel III

Officiële landstaal: Japans
Hoofdstad: Tokio
Regeringsvorm: Parlementaire monarchie (Keizerrijk)
Religie: Shintoïsme, boeddhisme
Oppervlakte: 377.873 km² [1] (0,8% water)
Inwoners: 127.078.679 (2009)



Een vervolg op Japan, maar dan niet in Tokyo , deel 1 en Japan (maar dan even niet in Japan maar in Guam), deel II.

Laatste post:

quote:

Op zaterdag 2 april 2011 14:53 schreef Doler12 het volgende:
Goed dat je eten toegestuurd krijgt door je schoonmoeder. Maar hoe check je het Japanse voedsel? Dat zal toch hopelijk wel gecontroleerd worden door de Japanse ministerie van Landbouw? En hoeveel mensen hebben een geigerteller aangeschaft?

Ik heb net de getallen van de WHO doorgenomen, en daar word ik nog niet echt vrolijk van. Zo mogen spinazie en andere bladgroenten uit onze provincie niet verkocht worden. We houden het verlopig op Koreaanse kost.

Wat betreft die geigertellers - geen flauw idee. Ik heb zelf wel overwogen om zo'n ding aan te schaffen, maar het gaat om zulke kleine hoeveelheden, dat het lastig meten zal worden (toch handig, een natuurkunde achtergrond), of je moet een hele dure kopen.

Het is goed om weer 'thuis' te zijn. Lekker werken! Ook nog een beetje met de studenten bijgepraat over hoe het ze de afgelopen weken vergaan is. Ze zaten behoorlijk in de piepzak toen de stralingsniveaus omhoog gingen, en ik heb de indruk dat sommige studenten behoorlijk afgevallen zijn. Twee van onze studenten hebben familie in de Fukushima provincie, maar naar omstandigheden maken ze het goed.

Wat betreft de electriciteitsvoorziening is de verwachting dat we continu electriciteit zullen hebben, totdat het erg warm wordt en mensen de AC gaan gebruiken. Tegen die tijd hoop ik een korte sabbatical in Australie te kunnen doen. Later meer.

... en weer een flinke naschok!

http://earthquake.usgs.go(...)orld/world_japan.php

Vlakbij.

Grootste naschok sinds we terug zijn. Hier maar een vier, maar in de Miyagi prefecture toch een 6+.

http://www.jma.go.jp/en/quake/2/20110407233456353-072332.html

quote:

Op vrijdag 8 april 2011 11:11 schreef XL het volgende:
Hoe is daar nu de status Lyrebird

Is er nu een hogere straling buiten het evacuatie gebied? Als die er is, hoe moet ik dat dan vergelijken ten opzichte van gezondheidsrisico's? Is het flink hoger, zijn er nog steeds plaatsen ter wereld waar het sowieso hoger is? Heeft een stad als Tokyo in het dagelijks leven nog last, of gaat het leven voor zover mogelijk alweer zijn normale gang daar? Ik mis in alle berichtgeving die ik hier kan volgen wat nu praktisch, in het Japanse dagelijkse leven, de status is.

Wij wonen grofweg tussen Fukushima en Tokyo in, en als de situatie in Tokyo hetzelfde is als bij ons, ik neem aan nog beter, dan kun je stellen dat het leven bijna hetzelfde is als voorheen.

Paar verschillen met 'vroeger'. Flessenwater staat nog steeds op rantsoen - je mag per keer maar 1 fles kopen, maar dat zal binnenkort hopelijk afgelopen zijn, omdat er geen onnatuurlijke hoeveelheid radioactief jodium meer in het kraanwater zit. D'r zal wat tijd overheen gaan voordat mensen het kraanwater weer vertrouwen. Een aantal restaurants bij ons in de buurt is gesloten. Of te weinig klandizie, of te weinig aanvoer. Wij eten voorlopig thuis, Nederlands-Koreaans, dus hoe 't precies zit, weet ik niet.

Maar dat is het wel. De treinen en bussen rijden weer, er is weer voldoende benzine en de schappen bij de supermarkt liggen weer vol. Mensen zijn ook weer ontspannen, de Sakura (Cherry blossom) staat weer in bloei, dus dit weekend zal er weer mondjesmaat gefeest worden.

Wat betreft de straling: die is niet hoger dan normaal. Dat zal misschien anders worden als de wind draait, en materiaal van de reactor onze kant op wordt geblazen, zoals eerder gebeurde. De kans daar op acht ik niet groot.

[ Bericht 5% gewijzigd door Lyrebird op 08-04-2011 15:19:40 ]

En weer een flinke naschok (7.1M). Deze duurde langer dan een minuut. En dat terwijl we net de eerste onweersstorm van het jaar hadden. Aparte sfeer.

[ Bericht 14% gewijzigd door Lyrebird op 11-04-2011 10:29:39 ]

quote:

Op maandag 11 april 2011 10:33 schreef Perrin het volgende:

[..]

Pff.. wat een tectonisch geweld..

Spannend daar, zeker

Het is nu al minstens 5 minuten bijna constant aan het beven. Dan weer wat meer, dan weer wat minder. Dit keer ligt het epicentrum ook wat dichter bij ons.

quote:

Op woensdag 13 april 2011 03:06 schreef AnneX het volgende:
Jullie wonen nu x km. van het japanse Tsjernobyl.
Zojuist / vandaag opgeschaald door de atoominstanties.

Of je daarmee blij moet zijn ?

Nee, daar zijn we niet blij mee.

Maar juist in deze omstandigheden is het belangrijk om naar de feiten te blijven kijken. Zo is de hoeveelheid straling bij ons lokaal niet anders dan normaal. De enige manier waarop wij meer gevaar kunnen lopen, is door het cosumeren van besmette producten. Daar zijn we heel (veel te?) voorzichtig mee. Via de WHO blijven we op de hoogte van wat er wel en niet gegeten kan worden, maar om helemaal safe te spelen, eten we uit mijn schoonmoeder's Koreaanse tuin.

Maar ideaal is anders. Beetje jammer, want op het werk begint alles net goed te draaien. Gisteren mijn eerste echte cursus gegeven, wat erg leuk is om te doen. Er waren maar liefst 16 studenten, maar ik weet niet hoe veel er de volgende keer op komen dagen. Vooral het groepje van electrotechniek zat me wel heel wazig aan te kijken. Ze hebben twee lessen om te zien of de cursus iets voor ze is, daarna kunnen ze kiezen of ze het vak nemen.

Verder zijn nu al mijn belangrijke projecten gefinancierd. Nadeel daarvan is dat we nu echt moeten laten zien wat we kunnen, en met de paar mensen die nu in het lab werken, zal dat moeilijk gaan. We hebben dringend meer mensen nodig. Een project dat vorige week gefinancierd is (voor 3 jaar), werkt al, dus we zitten in een ideale positie dat we snel verder kunnen bouwen, en de afstand tussen ons en de concurrentie kunnen vergroten.

Een lastig probleem blijven de aardbevingen. Op een dag heb je toch al snel 10 tot 20 kleine en 1 of 2 grote (4M of meer) aardbevingen. Alhoewel ik er tot nu toe niet zo veel last van heb gehad, begint het langzamerhand wel op m'n zenuwen te werken. Je kunt al snel voelen of het een echt zware wordt (zoals 2 dagen geleden), of dat het bij een kleintje blijft, maar toch. Daarnaast is na iedere aardbeving de vraag of de electriciteit het nog wel blijft doen, en of er nog meer schade aan de reactoren is.

Verder kijken we toch wel met gemengde gevoelens naar de zomer. Die is in Japan soieso drie keer niks (veel te warm en vochtig), maar zonder AC, waar het nu naar uit ziet vanwege gebrek aan electriciteit, wordt het helemaal afzien. Binnenkort moet ik naar de VS vanwege Greencardperikelen, dus dat haalt wat stoom van de ketel, maar veel langer dan een maand zullen we daar niet blijven.

Maar al met al is de situatie van dien aard dat ik druk op zoek ben naar iets anders. Een plek om semi-permanent of permanent naar uit te kunnen wijken, als het hier nog verder verslechtert.

Krantenbericht over onze provincie:

http://www.asahi.com/english/TKY201104300111.html

Een stadje in de buurt staat bekend om haar aardewerk. Je kunt je misschien voorstellen dat er daar het een en ander kapot is gevallen tijdens de aardbeving. Geen idee waarom, maar ik moest er toch om lachen.

Electriciteitsgebrek

Zoals misschien bekend leveren de 4 reactoren van Fukushima geen electriciteit, en ook bij andere kerncentrales zijn er problemen. Vanaf het begin is er gewaarschuwd dat hierdoor de electriciteitsvoorziening in gevaar kan komen, en wordt er door de overheid gemaand om voorzichtig met electriciteit om te gaan. Zowel consumenten als bedrijven hebben aan die oproep gehoor gegeven. Zo zijn sommige neonreclames in de steden uitgezet, en ook in verschillende winkels wordt er wat spaarzamer verlicht.

Nu de zomer er aan zit te komen (het is hier nog steeds verrassend frisjes voor de tijd van het jaar), zullen er meer mensen een beroep doen op airconditioners. Het is hier normaal in de zomer afgrijselijk warm en vochtig, en zelfs voor een nuchtere Nederlander als ik biedt de AC dan uitkomst. Maar vanuit onze universiteit is ons opgedrongen om tot september geen AC in de kantoorruimtes te gebruiken, en ook spaarzaam met licht om te gaan. De lesroosters zijn twee weken ingekort, zodat de universiteit twee weken eerder dicht kan gaan, waarmee men hoopt op electriciteitsverbruik te kunnen bezuinigen. Die redenatie snap ik niet helemaal, omdat studenten toch ergens naar toe moeten, en als ze allemaal op hun eigen kamertje een AC aanzetten, win je niets. In de labruimtes mogen we wel AC gebruiken, wat geen overbodige luxe is met zo'n $100k aan gevoelige optica die bij een beetje luchtvochtigheid corrodeert.

Een andere belangrijke bezuiniging hoopt men te halen door de WC's uit te zetten. Die zijn namelijk bijna allemaal electrisch verwarmd, en met een warme straal water kun je indien gewenst je gat afspoelen. Typische Japanse luxe waar nu een (voorlopig) einde aan lijkt te komen.

Wat dat betreft is dit gebrek aan electriciteit een eye opener voor de Japanners. Men wordt zo gedwongen om opnieuw tegen het eigen electriciteitsverbruik aan te kijken, en ook voor de industrie opent dit nieuwe markten. Zelf heb ik net een voorstel geschreven om met optische technieken onderzoek te doen aan (organische) zonnecellen. Ieder nadeel heeft zijn voordeel.

quote:

Op dinsdag 14 juni 2011 01:10 schreef koffiegast het volgende:
Klinkt wel wat drastischer dan ik voorheen las. Maar spreek je nu voornamelijk over omgeving Fukushima/waar je zelf bevindt.. want als ik elders nieuws lees zou het in Tokyo/Osaka niet zo zijn dat men dergelijke maatregelen nemen.

Deze maatregelen gelden idd voor onze omgeving (Tochigi), en collega's in Tsukuba (Ibaraki) hebben met dezelfde maatregelen te maken. Als ik het goed heb zaten we allemaal voorheen op het net van de Fukushima plant aangesloten.

Het zou me overigens niets verbazen als dit allemaal met een sisser afloopt. Er is sprake van het opnieuw in gebruik nemen van 2 afgedankte olie/gas centrales, en daarnaast hoopt men nog een aantal tijdelijke centrales in gebruik te nemen. Maar zoals een van de adviseurs van Obama al eerder zei: "Never let a crisis go to waste" - deze crisis wordt aangegrepen om mensen op hun electriciteitsverbruik te wijzen.

Karaoke

Het is ondertussen al weer bijna een maand geleden dat we terug zijn gekomen uit de VS. Hier was het meteen weer volle bak werken. De afgelopen paar weken 6 dagen per week, en tot 12 uur per dag gewerkt. Een artikel in Nature of Science schrijft zichzelf immers niet. Tropenweken dus, en het feit dat het hier bloedheet is, en de AC maar mondjesmaat gebruikt kan worden, maakt het niet gemakkelijker.

Fukushima hangt nog steeds als een donkere wolk boven ons hoofd. Nog steeds weten we niet wat de effecten van het Japanse voedsel zijn. Berichten uit de Fukushima prefecture, die naast onze provincie ligt, zijn niet goed. De economie heeft het erg moeilijk, een aantal winkels en restaurants zijn gesloten. Dit alles heeft zo zijn weerslag op het gemoed van mevrouw Lyrebird. Normaliter een baken van optimisme, maar de afgelopen weken was daar toch een knauw in gekomen.

Je kunt gaan kniezen, maar je kunt er ook iets aan doen, en de manier om uit zo'n dipje te komen in Japan is de Karaoke bar! Dat had ik wel eens eerder gedaan, en kwam er toen achter dat ik helemaal niet kan zingen. Het bereik van mijn stem is iets van een kwart van een octaaf of zo, en er zijn maar weinig artiesten die daar rekening mee houden. Mijn echtgenote heeft een betere stem, en heeft vroeger veel gezongen, maar die is veel te ambitieus en zingt graag erg lastige up tempo liedjes, van Korean girl bands. Oh, en als je nog een reden zoekt om eens naar Zuid-Korea te gaan, google eens op Korean girl band.

Ik weet niet of je wel eens in zo'n Karaoke bar bent geweest, dus ik zal een beschrijving proberen te geven. Zo'n bar is opgedeeld in meerdere kleinere/grotere ruimtes, waar een Karaoke machine staat. In dat apparaat zitten duizenden liedjes, en ze hebben een computer of een groot boek waar je de liedjes in kunt op zoeken. Veel Japan-pop en Korean-pop, maar vaak ook een erg goede doorsnede van Westerse muziek. In Indiana (VS) ben ik ook wel eens naar een Karaoke bar geweest, met veel locals en goedkoop bier, maar daar hadden ze lang niet zo'n goede verzameling van liedjes.

Een groot deel van de tijd ben ik vaak kwijt met het zoeken van liedjes. Love me tender van Elvis doet het altijd goed, of My way van Frank Sinatra. Je kunt liedjes opzoeken op basis van de artiest/groep, of je kunt zoeken op de titel van een liedje. Erg Japans: Love me tender en Rooster (Alice in Chains) stonden onder de L op dezelfde pagina.

Jezelf een beetje voor gek zetten is niet zo gemakkelijk - daar zijn grote hoeveelheden alcohol voor nodig. Bier besteld, en toen werd me gevraagd hoe ik van plan was terug naar huis te gaan. Met de fiets natuurlijk. Wel een verschil met de VS, waar iedereen ladderzat met de auto terug naar huis gaat.

Na bijna twee uur gezongen te hebben waren onze stemmen een beetje schor geworden, en zijn we weer terug naar huis gegaan. Volgende week gaan we bowlen.

quote:

Op zondag 10 juli 2011 15:10 schreef schoolstudent het volgende:
Weet niet of je Japans goed onder de knie hebt, maar hoe zit het daar nu met de berichtgeving over Fukushima? Continu fearmongering of optimistisch? Is namelijk erg irritant buiten Japan zelf. Berichten die 200,000 kanker gevallen voorspellen bijvoorbeeld vs. berichten dat er geen long term health effects worden verwacht. Ben wel benieuwd naar jouw indruk hiervan!

Mijn Japans is niet erg goed, en de berichten die ik zie zijn lastig te interpreteren. Zo werden er een tijdje geleden op TV meetgegevens van radioactiviteit in speeltuintjes getoond, maar die hielden op in de buitenwijken van Tokyo (waar ze iets hoger waren in Tokyo zelf, maar niet iets om je ongerust over te maken). Soms lijkt het wel of Japan hetzelfde is als Tokyo. Wij zitten daar net buiten, dus dat is dan wel frustrerend, want ik zou graag weten hoe hoog de waarden hier zijn.

Zoals ik al eerder schreef, hebben we zelf gemeten, en de waarden waren wat hoger dan normaal, maar niet veel hoger. Met de tijd vervalt radioactiviteit, dus dat zit allemaal wel snor.

Het enige punt van zorg voor ons is het voedsel. Goed uitkijken wat je eet en drinkt, waar het vandaan komt. Groenten of vis uit Fukushima, Tochigi, Ibaraki of Miyagi, nee, voorlopig liever niet.

De Fukushima reactor en omgeving zijn zwaar vervuild, maar mijn indruk is dat het voor de rest van het land (op een aantal "hot spots" in de nabijheid van Fukushima) wel meevalt. Het aantal kankergevallen dat door Fukushima zal worden veroorzaakt, op basis van wat we hier hebben gemeten, schat ik laag in. Maar wie weet, is er ergens een boer zonder scrupules die kaas heeft gemaakt van besmette melk - dan kan het snel erg fout gaan.

Problemen, problemen

Het onderzoek begint echt te vlotten: alle drie de projecten die ik bij aankomst in Japan ben gestart, zitten in een afrondende fase. We hebben er wel met man en macht aan gewerkt, en het viel echt niet mee. Toch wel een eye-opener. Ik ben van nature behoorlijk koppig en eigenwijs, maar als er twee jaar werk op het spel staat, dan ben ik blijkbaar (en gelukkig!) toch meer geneigd om naar andere mensen te luisteren.

Dit alles is niet zonder stress gebeurd. Veel dagen van meer dan 12 uur gemaakt en veel weekends gewerkt. Harder werken dan Japanners gaat niet in de koude kleren zitten. Tel daar bij op dat het weer hier van de zomer en van de winter niet zo lekker is + een kerncentrale die ontploft is, waardoor je toch op moet passen met wat je eet en drinkt (er zit nog steeds cesium in het drinkwater), en je hebt alle ingredienten om overspannen thuis te moeten zitten. Zo ver is het gelukkig net niet gekomen, alhoewel het toch wel kantje boord was.

Waarom?

Laat ik de Japanse cultuur hier maar de schuld van geven. Het grote probleem met sommige Japanners is dat ze "twee gezichten hebben". Aan de ene kant is er de altijd vriendelijke glimlach en behulpzaamheid, maar achter zo'n glimlach kan een heleboel opgekropte haat liggen. Maar uiteindelijk krijg je het allemaal wel op je bord, en dat is vanwege verschillen in taal en cultuur lastig te repareren.

Voor alle duidelijkheid: zowel studenten als ondersteunend personeel hebben zich altijd netjes gedragen. Ze weten niet altijd hoe ze met cultuurverschillen om moeten gaan, maar de wil is er wel altijd. De andere professoren zijn de grootste bron van ergernis.

Er is bijvoorbeeld een hoop jaloezie. Ik ben een relatief jonge onderzoeker, maar heb wel een hele behoorlijke staat van dienst (patenten, publicaties en wetenschappelijke presentaties). Daarmee heb ik op deze universiteit een goed betaalde functie verworven, met een groot lab en onderzoeksgeld. Dat onderzoeksgeld valt in het niets vergeleken met wat vrienden van mij in de VS van hun universiteit krijgen, maar vergeleken met de budgetten van mijn Japanse collega's is het een vetpot. Dat zet kwaad bloed. Ondertussen heb ik via onderzoeksvoorstellen geld bij de Japanse overheid en het Japanse bedrijfsleven geworven. Niet zonder gevolgen. Laatst vroeg ik aan de administratie hoe veel geld er nog over was, maar toen bleek er geen budget van de universiteit voor dit jaar te zijn. Dat was twee maanden in het nieuwe onderzoeksjaar - maar niemand had mij verteld dat er geen budget was!

Dat was het eerste probleem. Verder was het lastig om studenten te werven. Er werd altijd gezegd dat Japanse studenten te bang zouden zijn om Engels te spreken, maar dat blijkt ondertussen toch wel een 'white lie' te zijn, verzonnen om zo studenten naar andere labs te sluizen. Zeker niet alle, maar toch een flink deel van de Japanse studenten vindt het hartstikke interessant om met een buitenlandse onderzoeker te werken. Ze zien in dat dit goed is voor hun Engels, en het feit dat de eerste student in mijn groep al voordat hij zijn BS had afgesloten een baan kreeg aangeboden bij een bedrijf, is voor hun een goed teken dat ze met een opleiding in mijn vakgebied gebeiteld zitten. Daarnaast ben ik volgens de studenten 'cool', terwijl ik over sommige collega's hele nare verhalen hoor. Studenten stijf schelden, voor gek zetten, kleineren of fysiek misbruiken (slaan) komen voor. Met name studenten die niet direct in de groep passen kunnen het daardoor erg moeilijk hebben. Er zit een student van een collega ziek thuis, en het feit dat dit soort zaken daar spelen, zal er zeker wat mee te maken hebben. Ik probeer op een wat meer Westerse manier te werken, alhoewel ik wel merk dat je Japanse studenten wel wat druk moet geven, omdat ze zelf te weinig initiatief tonen.

Vanwege het gebrek aan Japanse studenten ben ik gaan netwerken bij een aantal universiteiten in binnen- en buitenland, en dat heeft na een jaar drie buitenlandse studenten opgeleverd (nummer 4 en 5 staan er goed voor). Hun opleidingen worden bijna altijd volledig door de Japanse overheid betaald, wat wel zo gemakkelijk is, en goed voor mijn budget. Ook dit zette weer kwaad bloed bij Japanse collega's, die hun net vers afgestudeerde MS studenten naar ons PhD programma zien vertrekken, of die zien dat ik zonder te adverteren hoog gekwalificeerd personeel binnenhaal. Dat ze anders naar het buitenland of de industrie zouden zijn vertrokken, als ze mij niet gekend hadden, is blijkbaar geen argument voor hen.

Afijn, drie maanden geleden is er een buitenlandse MS student op part-time basis in mijn lab begonnen. Die kerel is niet altijd even netjes, maar werkt keihard en is behoorlijk efficient. In een gedeelde labruimte werd het daardoor rommelig, maar omdat dit zich voor 100% in mijn deel afspeelde, heb ik er niet te veel aandacht aan besteed. Rommel maken is niet goed in onze tak van onderzoek, maar dit is ook iets wat studenten aan den lijve moeten ondervinden. Ze moeten zelf inzien dat het niet efficient is. En ik ben hun moeder niet. Dat schoot in het verkeerde keelgat van een van de andere professoren. Die maakte er een enorm probleem van, met hele fouten e-mails. Dat ging ik dan iedere keer weer uitpraten, maar die e-mails bleven maar komen, de ene nog fouter dan de andere, op een toon die niet waardig is tussen collega's (...you have to leave the lab space now). Wij waren toen net op een punt gekomen dat we meetresultaten hadden, dus ik heb toen nog wat respijt gevraagd, en gekregen, maar uiteindelijk had ik er zo genoeg van dat ik het zaakje opgedoekt heb.

Die collega ondanks alles een hele nette e-mail gestuurd dat hij zijn gang kon gaan, dat wij onze resultaten hadden, en toen kreeg ik een verrassend vriendelijke e-mail terug dat hij de hele gang van zaken erg spijtig vond, dat het vooral lag aan een gebrek aan communicatie van zijn kant, maar dat ik ook respect moest tonen voor zijn anciënniteit.

Fuck that, met je anciënniteit, denk ik dan.

Goed, eerst de belangrijke dingen afhandelen. Er moet nu snel heel veel gepubliceerd worden, en er staan nog bezoeken naar de VS en Europa op het programma. Ondertussen zijn we aan het kijken naar een (vakantie)huis in Zuid-Korea, om wat dichter bij familie te zijn.

In april 2012 loopt mijn contract af. Vanuit het hogere management is er al meerdere keren gevraagd om te verlengen, maar er zullen een aantal harde noten gekraakt moeten worden, voordat ik daar op in ga.

Als er nog iemand tips heeft hoe je het beste harde noten kraakt met Japanners, dan hoor ik het graag.

[ Bericht 0% gewijzigd door Lyrebird op 16-08-2011 16:02:49 ]

quote:

Op dinsdag 16 augustus 2011 19:38 schreef koffiegast het volgende:
En ik hoor weer meer geluid over japanse studenten waarbij ik me afvraag wat studeren nou daadwerkelijk inhoudt in Japan.

Er zit nogal wat variatie in de populatie. In het laatste semester had ik een MS student in de klas, met een undergraduate in electrotechniek, en die heb ik gevraagd een op-amp versterker te maken, om het signaal van een photo diode te versterken. Kon ie niet. Maar we hebben ook MS studenten die zonder problemen artikelen publiceren. Het gros zit er waarschijnlijk tussenin.

Het lijkt er een beetje op dat het Japanse universitaire systeem niet motiverend werkt. De lessen zijn erg theoretisch en iedereen die een beetje zijn best doet krijgt wel een voldoende. Het moet echt totaal anders, met een lessenpakket dat verankerd ligt in de praktijk. Maar dat kan nog wel twintig jaar duren voordat ze daar aan beginnen.

Weet je wat het ook is tegenwoordig, alhoewel studenten erg zenuwachtig doen over het wel of niet vinden van een baan, vinden ze die baan toch wel. De vergrijzing slaat hier enorm toe, en werkgevers pakken iedereen die ze te pakken kunnen krijgen. Die weten trouwens dondersgoed wat voor een vlees ze in de kuip hebben, met al die belabberde studenten, want iedereen moet een soort van toelatingsexamen doen bij een interview, waarbij wordt achterhaald wat de theoretische kennis van de studenten is.

En dat na 6 jaar op een universiteit te hebben gezeten...

[ Bericht 0% gewijzigd door Lyrebird op 17-08-2011 14:19:01 ]

quote:

Sumo-coach sloeg golfclub stuk op worstelaars

Kasugano buigt voor het bestuur van de JSA, dat hem vandaag een officiële waarschuwing gaf. © ap
De coach Kasugano heeft een waarschuwing van de Japanse sumoworstelfederatie JSA ontvangen. Hij zou drie worstelaars met een golfclub geslagen hebben.

Dat deed Kasugano (49) omdat zijn pupillen niet naar hem luisterden. De trainer wilde dat de worstelaars een kimono droegen als ze zich in het openbaar vertoonden.

Afgelopen vrijdag zouden de worstelaars in de buik en de rug geslagen zijn met een golfclub. In de trainingshal die Kasugano gebruikt, werd een golfclub met een gebroken handvat gevonden.

De drie worstelaars, onder wie de Georgiër Tochinoshin, wilden geen aanklacht indienen tegen hun trainer, omdat ze toegaven zelf fout te zitten door zijn regels te schenden. In Japan is het gebruikelijk dat sumoworstelaars zich aan strikte regels houden als ze zich in het openbaar vertonen. Hun haar dient in een knot te zitten en het dragen van traditionele gewaden is verplicht.

De in Japan zeer populaire sumosport wordt de laatste jaren geteisterd door incidenten. In februari werden tientallen worstelaars verbannen uit de sport na een gokschandaal. In 2007 werd een junior doodgeknuppeld door enkele andere worstelaars. Ze sloegen onder meer met bierflesjes op zijn hoofd. Zijn coach, die opdracht had gegeven voor het pak slaag, moest voor vijf jaar de gevangenis in.
(Redactie)

Dat noemen we dus "wa". De baas beslist.

Binnenkort meer.

[ Bericht 0% gewijzigd door Lyrebird op 20-10-2011 16:59:50 ]

Een update

De afgelopen weken zijn erg druk geweest. Onze belangrijkste conferentie van het jaar staat voor de deur, en dat betekent dat de druk erg hoog is om de beste metingen te doen. Itt andere jaren staan we er dit jaar erg goed voor.

En Japan, hoe gaat het daar dan mee? Er is sinds de aardbeving weinig veranderd. Bedrijven hebben het wel moeilijk, maar dat hadden ze het voorheen ook. Alhoewel er winkels failliet zijn, is het vaak beredruk (met name in de weekends) in onze mall. Dat we in een crisis zouden zitten, is eigenlijk niet te zien. Onderzoeksgeld van bedrijven staat wel op de tocht, maar we hebben dit jaar goed laten zien wat we kunnen, dus ik maak me niet zo'n zorgen.

Japanse hangjongeren

Die heb ik eigenlijk nog niet gezien. Tot vandaag dan. Op het station zie je 's avonds wel groepjes jongeren, maar die zijn bijna altijd aan het dansen. Dat is in Japan ontzettend populair. Ze draaien hun eigen muziek (staat nooit te hard), en ze oefenen de laatste moves. In de gymzaal van de universiteit oefenen ze ook, en het is verbazend hoe professioneel het er vaak uit ziet (dat zeg ik met het oog van een enorme beta-nerd, dus neem dat met een korreltje zout).

Maar ja, vandaag in de mall in het food court, waar je bij zo'n tien restaurants snacks en kleine maaltijden kunt halen, stond er plotseling een groepje van zo'n tien zestienjarige jongens. Niet in uniform zoals de meeste jongens en meisjes van die leeftijd (Japanse kinderen lijken altijd naar school te gaan), maar in hele foute Japanese tokki kleding. Hoe meer glitter ze aan hebben, hoe pauperiger de achtergrond. Oh, en nog fouter haar. Een kereltje had een matje samen met een vetkuif. Wat wel apart was, was dat het zo'n grote groep was, met dezelfde ongeinteresseerde houding die ik uit mijn Brabantse jeugd herkende. Zou ik dan in de Japanse equivalent van Maaskantje wonen?

Net uniform met gymschoenen is idd zo'n beetje het standaarduniform voor jongens (en meisjes). Nette schoenen hebben ze niet zo vaak aan.

Bij de laatste conferentie mochten twee van mijn studenten (ze zijn 22 jaar oud) een verhaal houden. De eerste deed dat in een net pak met nette schoenen, maar de andere had een pak met daaronder spierwitte Nikes. Goed zichtbaar voor de hele zaal toen hij het podium opliep. Hij bleek zijn zwarte schoenen vergeten te zijn.

Een technisch verhaal

Wel een beetje technisch, maar ook voor de minder technisch georienteerden onder ons interessant, want het is puur Japans.

In ons onderzoek gebruiken we wel eens hele speciale lichtbronnen die heel erg 'wit' licht uitzenden, en dat ook nog eens met een hoog vermogen. Een tijd geleden had ik zo'n speciale lichtbron gekocht van een Japans bedrijf. Het ding ging me $7000 kosten, maar dat hadden we er wel voor over. Totdat een student me er op wees dat we in de VS eenzelfde bron voor slechts $2000 kunnen kopen. Maar de Japanse bron had ik al besteld. Eerst uitgezocht of we 'm niet konden afbestellen, maar dat zat er niet in. Toen kreeg ik een e-mail met de vraag om een speciale vergunning in te vullen. Blijkbaar zond het apparaat naast licht ook nog andere electromagnetische straling uit, wat het radioverkeer kon beinvloeden. Allemaal in het Japans natuurlijk, dus dat heb ik toen maar op het bord van de administratie geschoven.

Helaas duurde het maar voordat we die bron binnenkregen, en omdat de student die dit project moest gaan doen in tijdnood kwam, heb ik $2k uitgetrokken om de bron uit de VS te halen.

Maar ik zat nog steeds vast aan die dure Japanse bron. Kan altijd wel een project voor gevonden worden, maar efficient is anders. Totdat ik eergisteren een e-mail kreeg van het bedrijf. Ze wilden graag uitleggen wat de status van de bron was. Kwamen er twee kerels langs om de uitleg te geven. Wat bleek, er was een nieuwe ambtenaar bij het ministerie van Japanse radiozaken (of zo) aangenomen, die veel strenger was dan de oude ambtenaar, en voor dit soort bronnen moet getest worden of de radiotorens (zoals die in Nederland bij Smilde een staat/stond) geen hinder ondervinden van die bron. Blijkbaar staat er eentje op anderhalve kilometer van ons gebouw. Zo'n test moest bij het Japanse TNO door gespecialiseerd personeel worden uitegvoerd, wat klauwen vol geld ($5000) zou gaan kosten, wat door mij of het bedrijf betaald moest worden, maar daar hadden we natuurlijk geen trek in.

Het mooie is dat de importeur van het Amerikaanse apparaat hier lak aan had, en mij dat apparaat met overnight service had toegestuurd.

Wat dan heel Japans is, is dat zo'n bedrijf dat een bepaalde belofte niet na kan komen, in dit geval dus de levering van een lichtbron, dat zo'n bedrijf dan persoonlijk z'n excuses voor het ongemak komt aanbieden. Zonder dat ze er eigenlijk schuld aan hebben, want de Japanse overheid zoekt hier spijkers op laag water (0% kans dat die bron een radiotoren beinvloedt). Van binnen vond ik het natuurlijk geweldig dat ik die $7k niet op hoefde te hoesten, maar dat heb ik zo diplomatiek mogelijk proberen te verbergen.

Maar gek vinden dat de Japanse economie slecht draait, dat doe ik al lang niet meer.

quote:

Op woensdag 25 januari 2012 15:47 schreef bakacakes het volgende:
Heb zelf het Asian Studies Program gevolgd aan de Kansai Gaidai Univertsity in Osaka. Heb hier een geweldige tijd beleefd en was vooral onder de indruk hoe alles in groepsverband wordt gedaan. Alle studenten gaan om met studenten van dezelfde club of circle (sport, muziek, theater etc.) waar ze bij zitten. Niet alleen op de universiteit zelf, maar ook er buiten met dagjes weg, bbq's, drinkavonden (karaoke!).

Hoe vond je het niveau van het lesprogramma?

Grijze golf

Nee, geen autootje van Duitse makelij, maar een golf aan oude grijze mannen, waarvan er steeds meer op onze universiteit te vinden zijn.

Het hoofd van onze afdeling is een 65-jarige Japanner. Die zou dit jaar met pensioen gaan, en dan zou Lyrebird zijn academische positie over gaan nemen (nee, geen hoofd van de afdeling, dat zal in Japan niet zo snel gebeuren met een buitenlander, vooral niet zo'n eigenwijze als Lyrebird, maar een permanente academische positie). Dat was al meer dan een jaar beloofd, totdat op onverklaarbare wijze het hoofd van de afdeling zijn contract met 3 jaar verlengd zag worden. De uitleg was dat de universiteit hem hard nodig had. Maar wat blijkt, hij had een aanvraag ingediend voor meer onderzoeksgeld bij de Japanse overheid, en die aanvraag was gehonoreerd, en daardoor kon de universiteit niet om hem heen.

Ondertussen hadden ze ook nog eens 3 ouwe knarren ingehuurd, die een paar dagen per week op ons instituut rondlopen. Er is blijkbaar een boel geld beschikbaar gesteld door de overheid om oudere werknemers in dienst te houden. Na hun pensioen kunnen ze een paar dagen in de week iets doen waar ze zelf zin in hebben. Wat blijkt: ze doen wat ze al 40 jaar doen. Kijk, voor een jonge onderzoeker is het altijd lastig om je eigen niche te vinden. Daar ben je een paar jaar mee kwijt, totdat je ergens echt goed in bent, en dat kun je dan een jaar of 5 of 10 uitmelken, totdat het echt op is, en dan zul je je weer ergens anders in moeten verdiepen (jezelf heruitvinden), om daar dan echt goed in te worden. Maar in Japan werkt dat allemaal wat anders, want daar worden onderzoekers beschermd door het systeem. Zelfs als je een belabberde onderzoeker bent, dan rolt er zo nu en dan wat onderzoeksgeld jouw kant op, zodat je verder kunt klooien. Dat komt het niveau van het onderzoek niet ten goede, maar daar waar normaal een pensioen een einde maakt aan al het geklooi, is daar hier geen sprake meer van.

Om nu een compleet beeld te schetsen: ons instituut heeft 3 echte professoren, die onderzoek doen en lesgeven, waarvan er dus eentje met pensioen zou moeten gaan. Daarnaast hebben ze een verdwaalde buitenlandse onderzoeker (ikke), en 3 gepensioneerde onderzoekers. Maar de koek is nog niet op. In de komende twee maanden komen daar nog 3 gepensioneerde onderzoekers bij, zodat er meer gepensioneerde onderzoekers zijn, dan dat er 'echte' onderzoekers zijn. Vervelender: die ouwe mannen die willen ook een kantoor, een lab en studenten. Dat is allemaal leuk en aardig, maar je moet natuurlijk wel wat te bieden hebben. Ik bedoel, er lopen ook nog andere onderzoekers rond, die wel publiceren, die wel naar buitenlandse conferenties gaan, die wel geregeld onderzoeksgeld binnenhalen. Met ineminemutten kom je er dan niet als je labruimte en studenten gaat verdelen.

Kawaii: petjes en paraplu's

Dit stukje gaat over iets dat erg kawaii (cute, schattig) is. En dat zijn Japanse kinderen, met name de kleuters. Alhoewel Japan enorm snel vergrijsd, worden er absoluut gezien nog heel erg veel kinderen geboren, en wij wonen in een kinderrijke omgeving. Onze universiteit staat in een buurt met heel erg veel lagere- en middelbare scholen, en de kans is groot om kinderen op weg van huis naar school, van school naar huis, van school naar sport- of muziekles of gewoon spelend op straat te zien.

's Morgens vroeg als ik naar de universiteit fiets, dan kom ik langs een lagere school waar meestal de kleuters buiten in de zandbak aan het spelen zijn. Die hebben allemaal een rood petje op. De jongens hebben een blauw overhemd/schort over hun kleren aan, en de meisjes een roze. Blijkbaar is het erg belangrijk dat iedereen hetzelfde eruitziet. Dat zie je eigenlijk op alle scholen: kinderen zijn bijna altijd in uniform. Als we 's middags naar de mall gaan, dan lopen die kleuters vaak met z'n allen naar huis, daarbij geholpen door (erg leuke oversteek)moeders. Je kunt precies zien van welke school die kleuters zijn, want afhankelijk van de school hebben ze een ander petje of mutsje op. Een soort van zeemanspet (jongens) zie je veel bij ons in de buurt. De meisjes van die school hebben een grijs mutsje. Vandaag regende het, en toen hadden al die kleuters felgekleurde paraplu's. Flinke paraplu's met daaronder kleine mensjes met zeemanspetten en mutsjes. Super-kawaii, kan het niet anders verwoorden.

Japanners zijn allemaal uitermate beleefd en hebben veel respect voor elkaar. Dat is een van de redenen dat ik zo graag in Japan leef. Kinderen krijgen dat al heel vroeg mee, dat respect belangrijk is, en kinderen gedragen zich bijna altijd voorbeeldig. Sommige peuters hebben dat nog niet meegekregen. Ik heb het idee dat sommige (heel jonge of juist heel oude) ouders niet meer weten hoe ze kinderen op moeten voeden. Het komt steeds vaker voor dat peuters de zaak op stelten zetten in openbare gelegenheden. Gisteren bij de MacDonalds was het weer raak. Een kereltje dat al een tijdje heel vervelend overal aan ging hangen en overal doorheen rende (heel normaal in Nederland, minder normaal in Japan), zette het op een krijsen toen ma het speeltje dat hij wilde hebben, niet kocht. Not kawaii at all. Hoe lang zal het duren voordat we hier Nederlandse toestanden hebben?

Stil zijn, nasaal praten, schreeuwen en handenschudden

Japanners zijn eigenlijk best stil. Als je wel eens op een trein- of metrostation in bijvoorbeeld Tokyo bent geweest, waar op ieder moment van de dag duizenden mensen voorbijlopen zonder een woord te wisselen, dan snap je waar ik het over heb. Het enige wat je hoort zijn voetstappen. Soms zit ik in een overvolle coupe zonder minutenlang ook maar iemand te horen. Wat daarbij helpt, is dat het niet is toegestaan om in een trein te bellen. Stiltecoupees? Hebben ze hier niet, maar het is wel stil. Net alsof je in een volle lift staat. Maar dat dan een uur lang.

Ik vind het wel wat hebben, want ik heb het helemaal niet op lawaai. Als ik nog eens iets zou mogen uitvinden en realiseren, dan zou het een volledig luidsprekervrij vliegveld/vliegtuig zijn, waar alle aankondigingen op beeldschermen worden aangegeven. Ik heb het soieso niet op luidsprekers. Vaak zijn de boodschappen die over luidsprekers worden gezonden voor de minder begaafden onder ons, die bijvoorbeeld niet snappen dat je niet op een vliegveld mag roken. Wat mij betreft worden mensen die zo dom zijn, dat ze toch een peuk opsteken op een vliegveld levenslang van vliegvelden verbannen. Waarom altijd de goeden onder ons straffen? Afijn, ik dwaal af.

Zoals de titel van dit stukje al aangeeft, staat nasaal praten iets hoger op de ladder, boven stil zijn. Japanners die in de detailhandel werken, hebben de neiging om enorm nasaal te praten. Daar word je als buitenstaander al snel heel erg melig van. Ik heb het er wel eens eerder over gehad: als je hier een winkel of een kapper binnen loopt, dan word je verwelkomd met een vaak nasaal irasshaimase. Of beter een nasaal IRASSHAIMASE!!! Die mensen die roepen dat de hele dag, en die hebben geen flauw benul meer wat ze roepen (kies zelf een woord, bijvoorbeeld FOK-forum, herhaal het 1000 keer en je vraagt je af of je nog wel Nederlands spreekt). Wat er dan kan gebeuren, is dat zo'n woord heel erg wordt uitgerekt. Als in irasshaimaseeeeeeeiiiiiiiiiiiii. Heel erg lang, zodat je als toehoorder je lachen niet kunt inhouden. Bij de 105 yen store (bijna alles 105 yen (1 euro)) lopen er een paar rond die zodra ze iemand zien irasshaimase roepen, en die roepen dat dus echt om de 20 seconden. En dat de hele dag lang, en ook heel uitgerekt, zo nasaal mogelijk.

Stapje verder op de ladder: schreeuwen. Als je tot hier bent gekomen, dan verwacht je misschien dat ik een bloedhekel aan schreeuwerds heb. Klopt. Kijk, de zanger van de Deftones die mag van mij best schreeuwen, daar kan ik zelfs van genieten, maar normale schreeuwerds, nee liever niet. In een beetje Japanse horecagelegenheid (restaurant, bar) lopen altijd schreeuwerds rond. Mensen die IRASSHAIMASE schreeuwen zodra je daar als klant binnenkomt, en ARRIGATO GOZAIMASU schreeuwen als je weggaat. We hebben een restaurant in de buurt gevonden, waar het goed eten is, maar waar een ober rondloopt die heel vervelend schreeuwt. Als die ober nou een stem had waarmee hij een ferm IRASSHAIMASE zou roepen, ja, daar zou ik wel respect voor hebben. Maar in dit geval gaat het om een werkstudent die eigenlijk geen schreeuwstem heeft, en dan met overslaande stem irasshaimase gaat lopen roepen bij binnenkomst van een klant. En dat dan ook heel erg hard. Ik krijg altijd het gevoel dat hij dat roepen meer doet voor zijn collega's. Kijk mij eens goed roepen. Andersom komt het wel eens voor dat er in een bar bijvoorbeeld een aantal mensen werken die het schreeuwen wel onder controle hebben. Dat schreeuwen gebeurt dan in stijl, soms in een koortje, zodat het eigenlijk best leuk is om te horen. Misschien moet die werkstudent maar goed oefenen.

Het oefenen brengt me op handenschudden. Daar moet ik het ook wel eens over gehad hebben. Japanners kunnen echt geen handenschudden. Onder elkaar doen ze dat ook niet. Dan wordt er netjes gebogen. Maar tegenover buitenlanders weten ze dat het normaal is om handen te schudden bij een introductie, maar dat gebeurt zonder al te veel enthousiasme. Je krijgt dan een hele vieze slappe hand. Niet vies als in naar de WC gaan zonder je handen te wassen, maar vies als in dat die hand zo slap is, dat je je vies voelt als je de hand drukt. Japanse studenten die mijn Engelse conversatielessen gevolgd hebben, leer ik altijd een stevige hand te geven. Maar ze hebben er helemaal niets mee. Het is iets dat het ene oor in gaat, en het andere oor uit. Net als Japanse namen bij mij.

Huizen, rokjes en gebitten

Als ik het over huizen in Japan heb, denk je dan aan dit?



Of denk je dan aan dit of dit?

In Japan is esthetiek belangrijk. Mensen vinden het belangrijk om er zelf goed uit te zien, de bouwstijl voor huizen en (overheids)gebouwen kan erg mooi zijn (bij mij in de buurt staan prachtige kasten van huizen, alhoewel wij zelf in een miscuul appartement wonen). Het gebouw waarin wij werken, is heel apart (foto 's nachts gemaakt door een van onze studenten met groothoeklens):



Kortom, er is veel moois te zien in Japan.

Helaas is ~90% van hetgeen er in Japan gebouwd is, niet om aan te zien. Het ziet er eigenlijk bijna altijd zo uit als in de Google maps plaatjes (kun je zelf gemakkelijk nagaan). Net alsof je door een slum heenloopt.

Ik kan dat niet helemaal rijmen. Een land waarin mooie dingen zo centraal staan, pleurt onooglijke gebouwen neer alsof het niets is. Dit geldt bijvoorbeeld ook voor het gemiddelde hotel in Japan. Met name de hotels voor Japanse dagjesmensen en toeristen, die zien er vaak niet uit. In zo'n hotel heb je bijvoorbeeld geen bedden. Je krijgt een kamer met een tafeltje er in. Met een beetje geluk heb je dan je eigen badkamer. Met je hele gezin ga je daar dan gezellig op de grond (mat) zitten. Als het tijd is om te gaan pitten, dan worden er wat slaapmatjes uit de kast getrokken, en dan kun je op dat matje gaan slapen.

In dat soort hotels zit het ontbijt vaak bij de prijs inbegrepen (de Zuid-Koreanen hier herkennen dat misschien ook). Dan ga je met z'n allen naar een enorme hal om je ontbijt naar binnen te werken. Maar alles is verschoten, veel dingen zijn stuk en met plakband aan elkaar geplakt. Het eten is dan best ok, daar niet van, maar de ambiance laat te wensen over.

Ambiance, Japanners geven er eigenlijk bar weinig om. Esthetiek, misschien, maar ambiance... Nee, daar geven ze geen cent voor.

Dezelfde vreemde logica zie je ook bij de vaak erg leuk geklede dames in Japan. Leuke rokjes, lange kousen, sexy laarzen of hoge hakjes. Je moet echt een ijskonijn zijn om daar als man niet door van slag te raken. En ze dragen dat spul overal. Zo ga je met Oud en Nieuw naar de tempel, en daar zie je dames met nano-rokjes, blote benen en hakken rondlopen. Terwijl het vriest! Zoals ik het hier beschrijf, doet het misschien vermoeden alsof het een hoerenbuurt betreft, maar het is mode met smaak. Misschien op het randje, maar het heeft wel wat.

Maar als je toevallig in gesprek raakt met een van die dames, dan schrik je je meteen een beroerte zodra ze hun mond open doen. Japanners en gebitten - het gaat niet samen. Ok, er zijn natuurlijk best Japanners met mooie tanden, maar er lopen er ook heel veel rond waarbij het gebit er niet uitziet. Net alsof je in het VK bent.

Ondanks dat Japan een uitermate homogeen land is, waar men zichzelf het liefst laat oplossen in de massa, is het een land van vreemde uitersten.

[ Bericht 0% gewijzigd door Lyrebird op 22-02-2012 07:53:44 ]

quote:

Op woensdag 22 februari 2012 12:06 schreef Igen het volgende:
Je kritiek op die traditionele Japanse hotels snap ik niet helemaal. Zij hebben daar nou eenmaal een andere traditie, dan kun je het ontbreken van een westerse-stijl bed toch niet meteen een gebrek aan ambiance noemen? Ik vind die traditionele kamers (met de matten op de vloer, met houten inbouwkasten, met traditionele schuifdeuren en -ramen en met zo'n lamp met een trektouwtje die op drie standen kan) juist een stuk meer authenticiteit en ambiance uitstralen dan een kil business-hotel.

Dat heb ik idd niet helemaal goed uitgelegd. In mijn enthousiasme ietswat uitgeschoten. Nog eens proberen.

In de Japanse business hotels heb je meestal een lobby die er redelijk uitziet, met kamers waar niet alles afgeragd en uitgewoond is. Kamers zijn klein, maar goed verzorgd, schoon en zelfs behaaglijk.

De keren dat ik samen met studenten in een traditioneel Japans hotel - waar 99.9% van de gasten Japans is (die 0.1% dat ben ik) - bleek het om uitgewoonde hotels te gaan. In Zuid-Korea heb ik precies hetzelfde meegemaakt. En dit zijn niet de goedkoopste hotels, vaak tot twee keer duurder dan wat je in Tokyo aan een businesshotelkamer kwijt bent. Ik krijg altijd het gevoel dat die hotels er zo'n twintig a dertig jaar geleden zijn neergezet, gedurende de Golden Age van Japan, en dat er sinds die tijd geen cent meer in geinvesteerd is. Flets, grauw, Oost-Europees communistisch. Met een likje verf aan de buiten- en binnenkant zou er al een hoop aan gered zijn, maar ze vertikken het. Die matten en inbouwkasten maken idd dan nog iets goed (wij hebben trouwens zelf ook zo'n lamp met touwtje in onze slaapkamer hangen, maar gelukkig geen matten!).

quote:

Op woensdag 22 februari 2012 11:45 schreef blessed19 het volgende:
Geweldige teksten, lyrebird! Dat van het handje schudden had ik opgelost door ze een doktershandje te geven, kwam goed over.

Thanks! Wat is een doktershandje?

Het kan wel in Japan

Een beetje raar om dit op een Nederlandse site toe te geven, maar KAAers zijn er bekend mee: het allermooiste aan Japan (het buitenland)... is dat er geen Nederlanders wonen.

Eergisteren waren we met collega's in een $1 sushi restaurant, waarbij je sushi kunt bestellen via een computer, die dan via een lopende band bij je tafel aankomt. Op ieder besteld bordje liggen dan - afhankelijk van wat je gekozen hebt - 1, 2 of 6 sushi's of sashimi's, en uiteindelijk betaal je dan voor het aantal lege bordjes dat je voor je neus hebt staan. Daarnaast kun je nog soep, groente, gebak en fruit bestellen, en de kleur van het bordje bepaalt of je 105 yen voor het bord betaalt, of meer. Het valt nog niet mee om boven de tien bordjes uit te komen, want het vult snel. Goedkoop en lekker!

Natuurlijk hartstikke geinig om ook de bordjes van de buren voorbij te zien komen, want die zitten allemaal aan dezelfde lopende band. Sommige bordjes zijn 'voor de vrije verkoop': iedereen kan die pakken, maar er bestaat een kans dat het spul al een halve dag cirkeltjes op de lopende band heeft gedraaid. Uiteindelijk heb je dus een stapel lege bordjes voor je neus staan, met een aantal garnalenstaarten en ander afval.

Als je als beetje Nederlander het bovenstaande hebt gelezen, en je kunt je een beetje inleven in de gemiddelde Nederlander die Nederland een verkeerde naam geeft, dan snap je in zo'n restaurant in Nederland voor verrassingen zou komen te staan. Maar in Japan kan het wel.

Een ander voorbeeld is de detailhandel. Wij wonen vlak bij een grote mall, waar we graag naar toe gaan. Vaak gaan we daar naar toe om te eten, en om negen uur sluit het winkelgedeelte, maar blijft het restaurantgedeelte open. Dit betekent niet dat er dan rolluiken voor de winkels gaan, nee, dit betekent dat goederen met een netje of een hekje worden afgeschermd. Zo'n netje houdt niemand tegen.... maar in Japan kan het wel.

Onze buurvrouw heeft heel erg veel was. Die was die hangt bijna iedere dag te drogen. Buiten, op straat. Als je met de fiets langsrijdt, en je steekt je linkerarm uit, dan kun je zo een jurkje meenemen. Niemand doet het.

Ik krijg altijd een vreemd tevreden gevoel als ik dat soort dingen zie. Niet dat het hier allemaal super is, daarover volgende keer meer.

[ Bericht 0% gewijzigd door Lyrebird op 29-02-2012 16:25:51 ]