Het zit er bijna op
Ik heb een nieuwe baan gevonden. Nu maar hopen dat we snel een visum kunnen krijgen, en dan zijn we weg.
Ergens is het enorm jammer. Acht jaar lang is het heel lastig gebleken om vrienden te maken in Japan, maar het afgelopen jaar is dat toch gelukt. Net alsof ze het kunnen ruiken. He, die rare kwiebus gaat toch weg, kunnen we snel even vrienden worden. Daar zit wel een kern van waarheid in. Zo hadden de Mexicanen waarmee ik samenwerk opgevangen dat de Japanners doodsbenauwd waren voor een uitnodiging voor een feestje, omdat ze dan ook gevraagd konden worden om een piano te verhuizen, of zo. Of dat er dan verwacht werd dat ze onderdak moesten verlenen aan een Mexicaanse familie.
Enfin, we gaan nu regelmatig bij vrienden op bezoek, en er komen ook Japanse families bij ons op visite, en dat is iedere keer weer een leuk avontuur. Die twee koters van ons maken het wat gemakkelijker om contact te leggen met ouders van andere kinderen. De Japanse kinderen die op bezoek komen zijn heel erg beleefd, maken niets stuk, vinden het ook niet nodig om overal op te klimmen. Modelkoters. Japanners zijn verlegen, maar als je eenmaal een band hebt, dan zijn het verdomd aardige mensen die heel erg ginteresseerd zijn in wat er allemaal buiten Japan te zien en te doen is.
Dat laatste kan niet echt gezegd worden over de collega's op de universiteit. Een kneuzenkermis van heb ik jou daar. Het grootste probleem is toch echt de communciatie.
Lyrebird,
You got next job!
Congratulation.
When will you arrive from Japan?
Yoshio
Moet ik niet te moeilijk over doen, een e-mail van mij in het Japans naar Yoshio zou nog tenenkrommender in elkaar zitten, en ik snap ook best waar hij het over heeft. Dit is dan ook niet zo'n ernstig probleem.
Het wordt ernstiger, als Yoshio e-mails gaat sturen naar mijn studenten.
Student A,
You cannot stay in Lyrebird student office. Move to the Yoshio student office ASAP.
Yoshio
Student gaat naar Professor Yoshio toe, en geeft aan dat het geen enkel probleem is om te verhuizen. Nee, niet nu domme student (maandag). Vrijdag pas. Blijkbaar weet Yoshio niet wat ASAP betekent.
En de houding van een professor naar studenten, ik vind het niet kunnen. Als een Japanse professor een student wil spreken, dan gaat deze professor niet zelf op zoek naar de student, of stuurt gewoon een e-mail, nee, dan wordt er een andere student ingezet om de student in kwestie te vinden. Of je nu naar de professor kunt gaan voor een bespreking. Hiermee geeft de professor twee visitekaartjes af: 1) Ik ben belangrijk genoeg om een andere student voor mijn karretje te spannen, om naar jou op zoek te gaan, en 2) Ik ben zo belangrijk dat je nu naar mij toe moet komen.
Ook blijkt een andere collega steevast het meest erge scenario voor ogen te hebben, in zijn communciatie met mijn studenten. Zo had een Indiase student een internetaansluiting nodig, waarover een enorme rel ontstond, toen de professor vond dat de student te nadrukkelijk zat te hengelen naar een eigen IP-adres. Daar was overigens geen sprake van, maar toen de professor hem van terrrorisme begon te beschuldigen, kreeg ik het idee dat er misschien iets mis was in zijn bovenkamer.
De afgelopen jaren heb ik een aantal zaken meegemaakt, die ik alleen kan verklaren als de Japanner waar ik mee te maken had, vond dat ik als niet-Japanner niet de capaciteit had om iets te doen. Een ander woord daar voor is racisme. Ga ik niet te dramatisch over doen, het valt allemaal wel mee, maar het ligt heel anders voor (Indiase) studenten met een andere huidskleur. De e-mails die ik gezien heb, kunnen echt niet.
In deze #metoo tijd moeten we niet vergeten dat buitenlandse studenten in een erg afhankelijke positie zitten. Ze zijn voor het slagen van hun carriere afhankelijk van de nukken van hun professor. Een van de professoren hier heeft een CV dat niet bijster indrukwekkend is, maar hij heeft wel een enorm lab met veel (buitenlandse) studenten. Het lijkt er op dat hij dat lab gebruikt om bedrijven er van te overtuigen om met hem samen te werken, zodat hij zijn salaris kan spekken. Studenten worden zo lang mogelijk in dat lab gehouden, omdat daarmee status wordt vastgehouden. De student heeft daar weinig over te zeggen, want klagen kan leiden tot uitsluiting.
Dat is de ene kant van de medaille.
De andere kant van de medaille is dat de meeste buitenlandse studenten een niet zo geweldige opleiding in hun vaderland achter de rug hebben, en dat ze zonder goede begeleiding al snel aan de grond komen te zitten. In het Japanse systeem kun je het krijgen van goede begeleiding wel vergeten, en dan worden de zaadjes voor spraakverwarring en ruzie snel gezaaid.
Als Japanse professoren hun studenten uit het buitenland gaan halen, met de verwachting dat ze binnen no time Japans spreken en zich aan kunnen passen aan de cultuur, dan is dat niet realistisch. Andersom mag je van een Japanse professor wel verwachten dat deze in het Engels kan communiceren. In de academische wereld is Engels de voertaal, en als je jezelf niet uit kunt drukken in het Engels, dan heb je niets in die wereld te zoeken. Punt.
Kortom, er zit een brief naar het Japanse ministerie van onderwijs en wetenschappen in de pen. En nee, ik verwacht niet dat daar iets mee gaat gebeuren, daar voor heb ik te lang in Japan gewerkt, maar als ik de studenten zo ver krijg om ook een brief te schrijven, dan kan er wel een balletje gaan rollen.
[ Bericht 1% gewijzigd door Lyrebird op 05-12-2017 07:15:06 ]
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson