Japan, maar dan niet in Tokyo, deel III

4 miljoen lijkt me een redelijk bedrag (om te verdienen dan). Onze studenten met een M.Sc. graad verdienen ook iets rond die koers als ze net zijn afgestudeerd, tussen de 3 en 4 miljoen per jaar. Maar in vergelijking met Nederlandse HBO studenten kunnen ze er vaak niet zo veel van (hangt af van de student).

De dorms van onze universiteit zijn ook heel erg slecht, maar daar kun je voor minder dan 10,000 JPY per maand terecht. Een koopje!

Japanners zijn 1e klas onderhandelaars. Ze gaan altijd heel minitieus te werk, en bereiden zich erg goed op dit soort zaken voor. Selang heeft hier ook wel eens opgemerkt dat Japanners vaak het beste uit een onderhandeling komen.

Zelf kreeg ik mijn salaris uitgeschreven op een geel briefje. Omdat Japanners denken in een factor 10.000 (ipv 1000 zoals wij doen) kan zoiets wel eens fout gaan bij de vertaling in het Engels. Uitschrijven voorkomt problemen.

Zelf ben ik er (na meer dan 3 jaar) achter waarom ik ben aangenomen. Blijkbaar was er een onderzoeksvoorstel geschreven waarbij een positie voor iemand met mijn achtergrond stond ingecalculeerd. Maar de persoon die ze op het oog hadden, wilde niet. De reserve die ze achter de hand hadden, wilde ook niet. Terugkijkend had ik gerust 10 tot 20% meer kunnen vragen, want ze hadden me echt nodig (niet dat ik in die 3 jaar tijd ook maar 1 keer de indruk kreeg dat ik zo nodig was!).

Dus, Kill_em_all, hoe hard hebben ze je daar nodig?

quote:

Op woensdag 7 november 2012 03:00 schreef Kill_em_all het volgende:
Ze hebben iemand als mij wel echt nodig heb ik het idee. Ze hebben mij ook snel aangenomen zonder dat ik er erg veel moeite voor heb moeten doen. Echter zou ik gezien mijn skill level niet zeggen dat ik in een positie ben waarbij ik echt harde eisen kan stellen.

Kreeg net een telefoontje dat ze bij die ~2.7mil per jaar blijven. Ik vind het toch wel een beetje karig, zeker gezien de extra kosten die ik moet maken. Ik had wel een iets hoger aanbod verwacht nadat ik had aangegeven dit wel weinig te vinden.

Zou het slim zijn om voet bij stuk te houden en toch die ~15.000 per maand meer te vragen die ik wil? Nu verdien ik minder dan een engels leraar terwijl de werktijden langer zijn en er veel meer aan kennis en verantwoordelijk word gevraagd van mij.

Lijkt me onverstandig om het op 15.000 JPY/maand af te laten ketsen. Neem die baan aan, en ga over een half jaar nog eens praten over het salaris.

quote:

Op zaterdag 10 november 2012 05:48 schreef Kill_em_all het volgende:
Precies wat ik dacht en daarom heb ik de baan van de week ook maar aangenomen. Ik heb voor 40k een redelijk appartement (20.5m2) kunnen vinden dus er blijft genoeg over om fatsoenlijk te leven en nog wat te sparen.

Het appartement wat ik het liefst wou ging trouwens niet door, want buitenlanders zijn een no-no

Een collega uit India van me had daar ook mee te maken. Discriminatie! Zelf heb ik er geen enkel probleem mee gehad. Indertijd (zie deel I van deze serie) heb ik veel hulp van de universiteit gehad, wat er ook wel iets mee te maken zal hebben gehad. Zo staat de directeur van ons instituut nog steeds garant voor eventuele schade.

En we zijn weer terug in Japan!

Op Narita gingen we tegelijkertijd door de douane met een groep uitermate aantrekkelijke stewardessen van de luchtvaartmaatschappij Scoot. Slanke stewardessen in strakke uniformen? Van mij mag het.

We zitten nu te wachten op de bus, die ons van Narita terug naar ons stadje brengt. Dadelijk eens op de weegschaal kijken of ik nog iets ben aangekomen. Het eten was de afgelopen weken uitstekend. In Japan weten we nog steeds niet hoe radioactief het voedsel is, dus de afgelopen weken hebben we flink gebunkerd, met name als het om vis en schelpdieren gaat. In Parijs hadden ze schijnbaar hele lekkere oesters, in Brussel geweldige mosselen en in Nederland hebben we heerlijke vis gegeten.

Leuk om met vrienden, familie en bekenden bij te praten. Dat maakt zo'n reis naar het moederland erg leuk en afwisselend.

Minpuntjes in Europa:

Hoest. We vertrokken twee weken geleden uit Osaka, waar het toen nog 23 graden was. Op Helsinki, waar we een tussenstop hadden, vroor het. Maar ook in Brussel, waar mevrouw Bird een conferentie had, was het steenkoud. In de afgelopen 9 maanden (sinds mijn laatste congres in de VS) had ik geen verkoudheid meer gehad, maar dat heb ik de afgelopen twee weken in mogen halen, en mijn echtgenote deed gezellig mee. In de drie jaar dat we nu in Japan wonen, zijn we zelden verkouden. Mondkapjes voor hen die een verkoudheid hebben, helpen om verkoudheden te voorkomen. Maar de hoesters moeten natuurlijk wel stug zo'n kapje blijven gebruiken.

De NS is echt heel erg slecht. Wat voor een nut heeft de Thalys als ie 40 minuten te laat vertrekt (kan ook aan de Fransen en Belgen liggen)? Bij bijna iedere treinreis die we de afgelopen weken gehad hebben met de NS, was er wel iets mis. Auto's op het spoor, treinen die het niet meer deden, gebroken bovenleidingen en klantonvriendelijke conducteurs. Het zal wel aan ons liggen, maar als je Japan Rail gewend bent, wil je eigenlijk niets anders. Opdoeken die hap die zich NS noemt, en laat Japanners het zaakje runnen.

Afijn, we zijn weer terug en kunnen weer terugvallen in het bekende ritme: slapen, eten, werken, eten, slapen, eten, werken, eten, slapen. Ik heb er weer zin in!

[ Bericht 0% gewijzigd door Lyrebird op 11-11-2012 08:20:29 ]

quote:

Op woensdag 7 november 2012 03:00 schreef Kill_em_all het volgende:
Kreeg net een telefoontje dat ze bij die ~2.7mil per jaar blijven. Ik vind het toch wel een beetje karig, zeker gezien de extra kosten die ik moet maken. Ik had wel een iets hoger aanbod verwacht nadat ik had aangegeven dit wel weinig te vinden.

Ik heb het nog even nagevraagd.

25 jaar en in bezit van diploma:
B.Sc. - 2.4 mil/jaar
M.Sc. - 2.6 mil/jaar
Ph.D. - 2.8 mil/jaar

Nu snappen we ook waarom niemand hier een Ph.D. wil halen.

In Tokyo of Osaka waar de huren wat hoger liggen kan het loon ook iets hoger zijn, maar het schijnt allemaal niet zo veel te schelen.

quote:

Op dinsdag 20 november 2012 10:09 schreef Kill_em_all het volgende:
Appartement is gelukt. Al was het een drama om iemand te vinden die het contract mede wou tekenen.

Komt me bekend voor! Zie ook een van mijn eerste bijdragen in dit topic.

Ouwe bokken, frisse blaadjes en een nieuwe generatie studenten

Ons instituut heeft een visiting scientist uit de VS op bezoek. De man komt regelmatig langs. Hij is ergens in de 50 schat ik, en we gaan wel eens lunchen in de kantine van de universiteit. Je moet erbij zijn geweest om 't op waarde te kunnen schatten, maar hij heeft een soort van ADHD die door jonge vrouwen getriggerd wordt. Zijn we in een doodserieus gesprek over natuurkunde verwikkeld, dwaalt zijn blik plotseling af en zonder gene blijft hij minuten naar hetzelfde meisje staren. Ondertussen is het net alsof je tegen een zak meel aan het praten bent.

Een jaar of wat geleden vertelde mijn echtgenote enthousiast over een oudere Australische professor op de universiteit die ze had ontmoet, een echte gentleman, die de deuren voor haar openhield en prachtige verhalen had over het vrijwilligerswerk dat hij in Afrika deed. Nou Lyrebird, daar kan jij nog wat van leren! Hij had een school voor arme kinderen opgericht en was nu op zoek naar studenten (beter, studentes) die daar konden assisteren. Die positieve stemming over de goede oude man veranderde toen uit e-mails bleek dat hij ook andere interesses had.

Japan is wat betreft vrouwenrechten nog steeds een achtergesteld gebied, en enge buitenlandse mannen weten dat.

Nu loop ik hier toch al een tijdje rond, en wat me opvalt is dat de dames er niet meer zo fris en vrij bij lopen als toen ik net in Japan kwam. Kan me niet voorstellen dat het een iets met het ander te maken heeft (daar voor zijn er te weinig buitenlanders hier), maar in mijn eerste jaar hier liepen bijna alle studentes er hooggehakt bij, met van die lange kousen, korte rokjes, strakke truitjes. Een feestelijk gezicht. Nu is het net alsof je een jaarvergadering van de makrameeclub bijwoont. Platte schoenen, jurken gemaakt van oude gordijnen. Vormloze truien. Feestelijk is anders.

Het heeft MI meer met een nieuwe generatie Japanse studenten te maken. Easy does it. Bij de mannelijke studenten zie ik namelijk iets soortgelijks. Waar de vorige generatie bereid was om hard te werken, en graag iets wilde leren, wil deze generatie helemaal niks. Totaal geen ambitie of inzet. De enige reden dat ze bij ons een MSc programma bijwonen, is dat ze dan niet hoeven te werken. Ik begrijp ondertussen beter waarom ze niet willen werken: werken bij een bedrijf in Japan is afzien. Wat de dames met hun nieuwe look hopen te bereiken - al sla je me dood - maar het lijkt geen effect te hebben op foute buitenlandse mannen. Die blijven staren (en er zal vast meer gebeuren).

Ik riep nog STOP

Gisteren op bezoek geweest bij een industriele partner in Tokyo. Gelukkig waren we vroeg vertrokken, want vanwege een geslaagde zelfmoordpoging lag een deel van het railnetwerk plat. Het bezoek verliep prima, en na een uurtje stond ik weer buiten.

Loop terug naar het station. Hoor een sirene van een brandweerwagen in de verte. Iemand in de brandweerwagen roept over de luidspreker iets in het Japans, waarschijnlijk dat er ergens brand is, en dat ze haast hebben. Wij voetgangers hebben groen. Naast me staan twee oudere dames met een hond. De hond besluit om met de sirene van de brandweerwagen mee te huilen. De dames houden hun handen over hun oren. Voor me staat een nog oudere dame. De brandweerwagen komt nog dichterbij. Het is nog steeds groen, maar we blijven netjes staan. Het autoverkeer staat nu ook helemaal stil, het wachten is op de brandweerwagen. De oudere dame vlak voor me ziet het groene licht nu knipperen, en blijkbaar daardoor getriggerd (hee, het is nog groen!) besluit ze juist dan om over te steken. Whaaaat the fuck denk ik nog, abunai! (gevaarlijk in het Japans). Ik sta aan de grond genageld en roep nog STOP. Was het in het Engels of in het Nederlands? Maakt niet zo veel uit, misschien moet ik me toch beter inspannen om Japans te leren. Ze hoort me niet of begrijpt me niet en strompelt tergend langzaam door. Haar linkerbeen trekt. De brandweerwagen zit nu in m'n linkerooghoek, de oude vrouw loopt nu iets sneller door, kromgebogen, want ze ziet nu zelf ook de brandweerwagen. Misschien is ze zo doof dat ze de sirene niet gehoord heeft. Ze heft haar linkerarm op om de chauffeur van de brandweerwagen te attenderen dat ze op het zebrapad loopt. De brandweerwagen stopt, de vrouw loopt door, de chauffeur kijkt nog eens goed of er geen auto's zijn die over willen steken, en steekt dan de kruising over.

Twee weken geleden was ik op bezoek bij mijn oma in Nederland. Ze is nu 96 jaar oud, en nog steeds erg oma, zoals ik haar al heel lang ken. Haar buurvrouw is ergens vooraan in de 70 schat ik zo, en gedurende het uurtje dat we bij mijn oma waren, kwam ze 3 keer langs om iets onbenulligs te vragen. Maar waar in Nederland oudere mensen in een bejaardentehuis worden opgevangen, leven veel bejaarden in Japan tussen de rest van de mensen. In mijn directe leefomgeving is waarschijnlijk meer dan 50% van de mensen gepensioneerd. Ik ga wel eens naar de huisarts, bij ons op de hoek, en dan zit de wachtkamer meestal stampvol stokoude bejaarden. Taaie mensjes, dat wel. Soms zo krom dat hun hoofd net boven hun knieen hangt als ze lopen. Een oudere buurvrouw zit de hele dag buiten naar het verkeer te kijken.

Dit is een land met heel veel erg oude mensen. Maar goed dat er geen Amerikaanse politie- of brandweerwagens rondrijden. Want dan was die oude mevrouw zo plat als een dubbeltje geweest, en dan zat ik waarschijnlijk nog steeds in een shock (haha, nothing shocks me, I am a scientist), en was dit verhaal een stuk smeuiger (...right) geweest.

[ Bericht 0% gewijzigd door Lyrebird op 28-11-2012 08:49:41 ]

Ik riep nog STOP, deel II

De afgelopen dagen heb ik nog vaak moeten denken aan dat oude omaatje, dat bij een groen knipperend stoplicht bijna door de brandweerwagen geschept werd. Misschien was ze niet doof, misschien was ze gewoon luidsprekermoe.

Toen Lyrebird nog heel klein was, toen had hij een een stuk hout waar vader Lyrebird een stokje aan had vastgeschroefd, en waar wat knoppen op stonden getekend, een zogenaamde "walkie talkie". Ik kan me nog herinneren hoe ik "Hallo hallo, dit is het mannetje van de radio" (hoe oudbollig!) riep. In Japan hebben ze geen mannetje van de radio, maar een vrouwtje van de radio, en die kom je overal tegen. Zo zit dat vrouwtje in mijn telefoon/fax-apparaat. Als ik op fuakusu (fax) druk, dan roept ze enthousiast fuakusu!!, en als je naar de VS probeert te faxen roept ze zero!, zero!, ichi!, zero!, ichi!, hachi!, ni!, etc. Als ik 's ochtends de douche aan zet, roept ze ook iets, wat moeilijk te verstaan is omdat de douche zo veel lawaai maakt (waarschijnlijk: "Pas op, het water wordt nu warm!"). Ze werkt ook bij de vuilnisophaaldienst, die met kleine vrachtautootjes door de nauwe straten van onze buurt heenrijdt. Ze roept niet alleen dat er grof vuil (TVs, radios, computers, etc.) wordt opgehaald, maar ook als het vrachtautootje achteruit rijdt, of links of rechts afslaat, roept ze dat wij voetgangers en fietsers op moeten passen. Ze weet zelfs het verschil tussen links en rechts! Het is vast niet altijd dezelfde stem, maar het is opvallend hoe veel gecomputeriseerde stemmen je in het Japanse dagelijks leven tegen kunt komen.

Dat moet toch beter kunnen, dachten de Japanners. Les 1 voor aantstaande Japanse politici: hoe maak ik zo veel mogelijk lawaai met een enorme geluidsinstallatie, die in een heel klein bestelbusje zit gemonteerd. Afgelopen week was het weer raak. Ik kwam net terug van de kapper toen een politicus met gevolg bij de mall een speech ging houden. Allemaal beveiligingsmensen, het zag er erg gewichtig uit, maar ik had geen tijd om te blijven luisteren. Maakt niet uit, op mijn werk, wat toch zo'n 500 meter van het winkelcentrum afligt, kon ik de speech letterlijk volgen. Zal vast niet de laatste keer zijn: de Japanse politiek is zo onstabiel dat ze ieder jaar nieuwe verkiezingen hebben.


Tussendoortje. Moeder Lyrebird leerde ons vroeger om naar de mannen die achterop de vuilniswagen staan te zwaaien. Geen idee waarom ze dat deed, maar daardoor ken ik geen enkele gene als het om zwaaien gaat. Ik zwaai dan ook altijd enthousiast terug naar politici die in of bovenop kleine bestelbusjes staan, en die menen naar het publiek te moeten zwaaien. Of naar het grondpersoneel op Narita airport, die je uitzwaaien als het vliegtuig is losgekoppeld van de jet bridge.

Als je naar een winkel gaat, en er loopt personeel rond, dan roept dat personeel heel enthousiast "irasshaimase", wat welkom in onze winkel betekent. Maar in veel winkels loopt er tegenwoordig niet meer zo veel personeel rond. Geen nood, dan zet je als winkel toch gewoon een bandje (of CD) op, dat heel de tijd irasshaimase roept? Soms is het een dertien in een dozijn bandje, maar laatst was ik in een winkel waarbij het personeel zelf het bandje had ingesproken. Enorm knullig, maar daarom wel opvallend.

Japanners groeien er mee op. Als je langs een basisschool fietst, is er altijd wel een lerares die iets aan het omroepen is.

... dus als je ergens tegen de 100 bent, en je hebt je hele leven lang allerlei onzin over een luidspreker gehoord, dan kan ik me wel voorstellen dat de luidspreker van een brandweerwagen niet meer zo veel indruk maakt.

[ Bericht 2% gewijzigd door Lyrebird op 03-12-2012 08:53:47 ]

Xenofobie

We wonen hier nu al een flinke tijd, en ik mag wel zeggen met genoegen. De mensen zijn vriendelijk, iedereen doet z'n best, er is geen criminaliteit, alles is netjes georganiseerd, op het werk gaat het eigenlijk best prima, dus ik mag niet klagen. Zeker, we wonen niet zo ver van Fukushima af, maar het is verrekkes handig om in het donker een boek te kunnen lezen bij de straling van je eigen lichaam.

We merken wel dat de economie niet meer zo soepel draait als zo'n twintig jaar geleden, toen Japan z'n Gouden Eeuw beleefde, en als ik naar het lage kennisniveau van onze studenten kijk, dan zal het in de toekomst niet veel beter worden. Het land vergrijst ook nog eens waar je bij staat, en al met al ziet de toekomst er niet rooskleurig uit. Het is dan ook niet zo gek dat Japan als land haar ogen steeds meer op het buitenland probeert te richten, en dan met name op gastarbeiders. Want (arme) buitenlanders zorgen voor kinderen, en kunnen de belastingen opbrengen om miljoenen bejaarden van de straat te houden. Japan en de Japanse politiek willen dit, maar het Japanse volk staat niet te springen.

Er is MI sprake van echte xenofobie. Niet de pseudo xenofobie waar we in Nederland mee te maken hebt, die van stal wordt gehaald door politici en media om discussies over buitenlanders in de kiem te smoren, nee, echte xenofobie. Angst voor buitenlanders. Japan heeft een lange en MI uitermate nare geschiedenis, en daaruit is een volk voortgekomen dat bekend staat als Japanners. Er zijn wel wat verschillen tussen de Japanners, zo zijn de mensen uit het Westelijke deel van Japan wat opener en gemakkelijker dan de stijfkoppen uit het Oostelijke deel van Japan, maar het is een volk dat via allerlei ongeschreven wetten en regeltjes leeft en daar uitermate krampachtig aan vast houdt. De buitenlander is niet bekend met deze wetten en regels. Zo lang er niet te veel buitenlanders tegelijkertijd worden binnengehaald, is er niets aan het handje, want alles zal bij het oude blijven en kan er volgens die wetten en regeltjes geleefd worden. Want wee o wee als er iets verandert... Voor je het weet stort het hele kaartenhuis in elkaar (of erger, wordt een groot deel van Japan door de oceaan verzwolgen). Maar kun je aan die regeltjes vast blijven houden als je als land veel buitenlanders binnen korte tijd importeert?

Dit probleem speelt bijna iedere dag op de universiteit. Vaak wil ik iets, maar hetgeen ik wil mag niet volgens de (ongeschreven) Japanse wetten en regels. Het gevolg is dat ik na 3 jaar nog steeds een visiting scientist ben, terwijl ik ondertussen precies hetzelfde werk doe als mijn drie collega's. Maar itt die drie collega's begeleid ik wel promovendi. Itt die drie collega's ga ik wel naar de topconferenties in de wereld, en laat ik de 3e-rangsconferenties waar zij naar toe gaan aan me voorbij gaan. Als ik zo objectief mogelijk naar mijn eigen werk kijk en dat vergelijk met het werk dat mijn collega's doen, dan zit er iets scheef. Ik heb daar vrede mee: ik kan doen en laten wat ik wil, en daar draait het voor mij om.

Mijn echtgenote is van Koreaanse komaf. Zij heeft met dezelfde cultuur te maken, waarbij Japanners anders worden behandeld dan buitenlanders, maar kan niet doen en laten wat ze wil. Haar faculteit bestaat uit een groep "professoren" die daar waarschijnlijk gedurende betere economische tijden zijn binnengehaald. Een groot deel van die mensen heeft alleen een M.Sc. graad, publiceert nooit en gaat nooit naar (buitenlandse) conferenties. Dat doet mijn echtgenote (gesponsord door mij) wel, en dat zet enorm veel kwaad bloed. Wie is deze (Koreaanse) promovenda wel niet om wel naar een buitenlandse conferentie te gaan?

Het is vaak om te huilen, zo slecht als onze universiteit georganiseerd is. Maar het werkt prima voor de meeste professoren, en hoe ga ik dat veranderen? Hetzelfde geldt op grotere schaal voor het land. Alhoewel er angst voor veranderingen is, zal het heel veel buitenlanders vergen om zaken te veranderen. Die veranderingen zijn MI van levensbelang. Maar hoe harder ik dat roep, hoe meer het lijkt alsof iedereen hier in de andere richting begint te rennen.

De Japanse overheid lijkt ook door te hebben dat het allemaal niet van een leien dakje gaat, voor ons hardwerkende buitenlanders, en is nu een campagne begonnen:



Vooral het laatste punt is interessant. Volgens een Indiaase collega betekent dit dat we een maid uit het vaderland mogen importeren. Wat mij betreft zijn dit kraaltjes en spiegeltjes om de buitenlanders tevreden te houden.

Wil je als land daadwerkelijk iets aan de organisatie van je land doen, dan zal dat van onderaf moeten beginnen: bij de Japanners zelf. Die zullen moeten accepteren dat het ook anders kan. Japanners zijn meesters in micromanagement, in het maken van kleine apparaatjes, maar ook in de constructie van enorme projecten. Waar ze totaal niet mee om kunnen gaan, zijn (onverwachte) veranderingen en een snel veranderend speelveld. Improviseren kunnen ze niet meer. Daar verandering in brengen vraagt om een enorme cultuuromslag.

Nou vooruit, als die maid gratis is, blijven we. Iemand interesse?

[ Bericht 2% gewijzigd door Lyrebird op 03-12-2012 10:01:08 ]