Japan, maar dan niet in Tokyo

Om in de vaart der volkeren mee te blijven kunnen gaan, hebben de Zuid-Koreaanse en Japanse overheden bedacht dat je moet proberen om de beste onderzoekers aan je te binden. De VS hadden daar jarenlang een patent op, maar dat patent lijkt een beetje te zijn verlopen, nu ze daar liever geld aan speculerende banken en vakbondswerkers van autofabrieken besteden.

Daarnaast is Azie vanwege de taal nog steeds erg geisoleerd van de rest van de wetenschappelijke wereld. Als je wel eens op een wetenschappelijke conferentie hebt geprobeerd om een verhaal van een onderzoeker uit Taiwan, China, of Japan te volgen, dan snap je waar ik het over heb. Vooral de Japanners hebben enorm veel moeite met het Engels, de taal die in de wetenschappelijke wereld het meest gebruikt wordt.

Zowel de Japanse als de Zuid-Koreaanse overheden stellen daarom geld ter beschikking om buitenlandse onderzoekers aan te stellen. Afgelopen jaar was ik al twee weken in Zuid-Korea en Japan geweest, en met name Japan vond ik erg indrukwekkend. Uiteindelijk heb ik de knoop doorgehakt en nu zit ik in een provinciestad buiten Tokyo. Omdat ik een bloedhekel heb aan mensen die naar Nederland of de VS komen zonder de plaatselijke taal te kennen, had ik besloten om Japans te leren. Maar de laatste maanden in de VS waren nogal hectisch, dus van dat Japans leren kwam bijzonder weinig. De afgelopen week heb ik lang Japans gestudeerd, en ik pik zo nu en dan op waar een gesprek over gaat, maar ik kan me nog steeds niet verstaanbaar maken.

De studenten spreken mondjesmaat Engels, de ene wat beter dan de andere, terwijl de meeste professoren iets meer Engels spreken. Maar in de bus, winkels en restaurant is het een stuk lastiger. Het leuke is wel dat de Japanners erg geduldig en behulpzaam zijn en er de lol wel van in zien. In het begin dacht ik dat ze heel erg verlegen waren, maar dat valt eigenlijk best mee. Ik heb al een aantal keren met winkelpersoneel gelachen, omdat we elkaar met handen en voeten duidelijk probeerde te maken wat het probleem was. De afgelopen week heb ik een aantal makelaars proberen te spreken, maar die spraken allemaal geen Engels. Gelukkig kon een van de secretaresses voor mij vertalen, want anders had ik echt een probleem gehad. Tokyo is in die zin wat internationaler georienteerd, maar in deze provinciestad zijn ze echt niet aan buitenlanders gewend. Ik ben ook de enige Europeaan op de campus hier, en ik zie af en toe een blank gezicht in het straatbeeld. In restaurants merk ik dat kinderen naar me staren, en gelukkig doen veel Japanse dames dat ook. Ja, die Japanse vrouwen... vooral vergeleken met Amerikaanse vrouwen zijn ze beter gekleed, en hebben nog gevoel voor stijl. Een zwarte legging, witte sweater en badslippers heb ik hier nog niet gezien.

Conclusie na 1 week: De mensen zijn vriendelijk, het land is mooi en de vrouwen zijn hot. De taal is een probleem, maar daar werk ik hard aan. Een andere nadeel is dat ze hier net als in Nederland op elkaar's lip wonen, en net zo idioot hard rijden. Wat dat betreft heeft de VS een streepje voor.



Wtf... Tommy Lee Jones? Blijkbaar waren ze hier net zo onder de indruk van zijn rol in 'the Fugitive' als ik. Boss... Hij ziet er trouwens erg Japans uit.

[ Bericht 0% gewijzigd door Lyrebird op 09-08-2016 08:21:39 ]

quote:

Op dinsdag 5 mei 2009 21:53 schreef sitting_elfling het volgende:
En Aziatische vrouwtjes vergelijken met de dames van Amerika. Kom op zeg

Je krijgt je portie nog wel. En zeg niet dat je niet gewaarschuwd was.

quote:

Op woensdag 6 mei 2009 01:12 schreef whataboutit het volgende:
Hoe zit het met aanspraak enzo? Ik heb welleens vernomen dat Jappaners een beetje schuchter zijn, niet zo snel tegen Europeanen/toeristen zullen praten. Of was dat bij chinezen

Ze zijn over het algemeen schuchter. Tot nu toe vind ik dat wel gemakkelijk, omdat ik maar een paar woorden Japans spreek. Maar eergisteren liep ik over straat, en toen hoorde ik achter me "excuse me, excuse me.... Sir, my daughter wants to practice speaking English with you." Dat wilde die dochter helemaal niet, maar zo raak je wel aan de praat. De Japanse studenten vallen me reuze mee. Die stappen zo op je af en beginnen tegen je aan te praten, maar het zou me niet verbazen als die iets ingefluisterd hebben gekregen.

quote:

Op zondag 10 mei 2009 20:58 schreef koffiegast het volgende:
Hoe ben je precies daar gekomen? Via je studie? Wil ook wel naar Japan en dan studeren, maar voor me idee zijn er meer beurzen voor andere vakgebieden dan ik doe (AI).

Ik kreeg een baan aangeboden. In deze tijden - vooral nu de Amerikaanse academische markt potdicht zit - kon ik dat niet weigeren. Ik had nog een sollicitatie lopen bij een Amerikaanse universiteit voor een positie, maar die procedure werd gestopt vanwege een hiring freeze.

quote:

Op zondag 10 mei 2009 21:29 schreef icecreamfarmer_NL het volgende:

[..]

ik dacht dat jij terug naar NL zou komen
Overigens waar ben je wetenschapper in?

Nee, ik kom waarschijnlijk nooit meer terug. Althans, niet voor goed. Mijn vakgebied is de biofysica, en dan met name de interactie tussen licht en (menselijk) weefsel. Praktisch gezien moet je dan denken aan het wegbranden van specifiek weefsel, en het maken van plaatjes van/in weefsel met speciale microscopen.

quote:

Maar goed ontopic klopt het dat japanners zeer racistisch zijn of niet, ik had uit een ander kaastopic begrepen dat ze westerlingen maar een stel wilden vinden.

Ik voel me regelmatig een wilde. De mensen zijn hier zo verschrikkelijk beleefd en het is heel moeilijk om daar gelijke tred mee te houden. Nou ben ik na 8 jaar Amerika soieso al behoorlijk bot en direct, dus ik moet me echt aanpassen. Tot nu toe nog helemaal niets van racisme gemerkt, integendeel. Nou is het wel zo dat ik zo'n beetje de enige blanke in deze stad ben. Tot nu toe heb ik drie stellen rond zien lopen met een blank hoofd, en een Russiche dame met kind. That's it. Dus veel reden tot klagen hebben ze hier niet.

quote:

Op maandag 11 mei 2009 03:06 schreef Megumi het volgende:
Misschien is het onderstaande wat voor je TS. Ook iemand die in Japan woont en werkt. En daar heel grappig over schrijft.

http://www.amychavez.addr.com/news/index.shtml

Geweldig! En erg herkenbaar.

Ik heb me toch een honger! Zelfs na al die jaren in Amerika was ik geen kilo aangekomen, dus ik weeg nog steeds bijna niets, maar op het dieet wat ik nu heb, ben ik bang dat er nog wel wat kilo's vanaf gaan. Vet, dat kennen ze hier niet!

Vervolg op deel 1 (vertraagd met een week):

Uiteindelijk werd het tijd om een woning te vinden. Dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan. Na de 15e woning had ik het echt wel gehad, en gelukkig was de 16e raak. Op 10 minuten afstand lopen van het werk, 1 slaapkamer, semi-aparte keuken en een redelijke woonkamer. Prijs viel ook nog mee, en toen daar nog $30 per maand van af ging, was de keus snel gemaakt. Probleem is wel dat de eerste maand huur + een "goodwill fee" van een maand huur + een deposit (raad eens, ja precies, een maand huur, terug te krijgen na vertrek) en een halve maand voor de makelaar en een brandverzekering contant betaald moesten worden. Bedenk overigens wel dat dit verreweg het goedkoopste arrangement was dat ik van de 16 was tegengekomen. Sommige van de andere leases waren ECHT absurd. Daarbij valt zelfs de situatie in Boston in het niet, en dat zegt wat.

Maar ik moest dus het huurcontract tekenen, en heel veel geld betalen. En zonder contract, of beter, zonder adres, kon ik geen "Alien Registration Card" krijgen. En zonder Alien Registration Card kon ik geen bankrekening openenen. En zonder bankrekening had ik geen geld om huur te betalen... dus geen contract. Maar toen bleek dat ik geen bewijs voor een adres nodig had om de ADR te krijgen. Op naar het gemeentehuis. De ADR was eigenlijk een fluitje van een cent. Toen naar de bank. Heel Japans: zonder "Japanese Signature Stamp" kon ik geen bankrekening openen. Maar er zat een stempelmaker op de hoek, en na een half uur wachten had ik mijn eigen stempel. Het ziet er wel chicque uit, en ik ben de enige "Japanner" met een stempel met in Katakana "Lyrebird" erop (dat ziet er grofweg zo uit: ライレビレド en zie dat maar eens op een stempeltje te krijgen :p). Dat stempeltje heb ik in de dagen daarna vaak gebruikt; verbazend hoe onderontwikkeld bepaalde dingen zijn. De bank bijvoorbeeld: dat gaat nog allemaal zoals het 30 jaar geleden in Nederland gebeurde (zo ver ik me kan herinneren). Ik heb nu zelfs een spaarbankboekje! Ergens niet zo raar dat Japanse banken niet ten onder zijn gegaan bij de crediet crisis, want ze bankieren nog zoals dat 30 jaar geleden gebeurde! En er werken wel 20 man, daar waar er in Nederland bij wijze van spreken vijf rondlopen. Ook heb ik een aantal dagen bij de administratie van onze universiteit doorgebracht, en daar zitten ze soms de hele dag te stempelen. Iets wat in Nederland of de VS door een computer wordt gedaan. Vreemd...

Met stempel een bankrekening geopend. Maar mijn salaris wordt pas over weken overgeboekt, dus geen geld voor de lease. Geld overhalen vanuit de VS? Geld zat, maar het oversturen gaat veel te veel geld kosten. Uiteindelijk heeft het hoofd van de afdeling me het geld voorgeschoten. Allemaal cash. Lease getekend. Stempel stempel stempel en daar nog een stempel. De dames van het makelaarskantoor vonden het een uiterst schattig stempeltje.

Dus ik had een huis, maar verder helemaal niets. Samen met een van de secretaresses was ik al eerder op zoek gegaan naar spullen, maar dat was nog voordat ik geld had. Dus niets gekocht, maar wel rondgekeken voor een ijskast, wasmachine, kookplaat (zit niet standaard in het appartement) en bed. Tja, bed. Japanse matrassen zijn zo hard als beton, en ik ben in het hotel al twee keer 's nachts wakker geworden met een slapende arm. Gelukkig had een beddenzaak Amerikaanse bedden in de aanbieding. Die moesten $2000 gaan kosten, terwijl ze in de VS voor de helft van de prijs over de toonbank gaan. Leve het internet voor een eerlijke prijsvergelijking. Van de gekke! Nog maar es een nachtje over slapen, op een luchtbed dus. Is wel een stuk goedkoper!

Oh, het appartement heeft ook geen gordijnen. Het is raar hoe snel je aan bepaalde (Amerikaanse) dingen gewend raakt. Een Amerikaans appartement heeft een ijskast, een vaatwasser, een kookplaat en luxaflex. Niets van dat alles in Japan.

Dan de eerste werkdag. Tot nu toe was het een beetje aanrommelen, maar er werd me gevraagd om een 10 minuten durende voordracht voor de studenten te houden. Erg belangrijk, want het is de manier om studenten te werven, en ik heb er minstens twee nodig. Slides erg simpel gehouden, heel rustig en traag Engels gesproken, en ik denk dat iets van 25% van de studenten er iets van begreep. Engels is echt een probleem voor ze. Daarna heb ik nog zes verhalen in het Japans mogen aanhoren. Verrassing: Japans is een probleem voor mij. De verhalen hielpen wel om mijn Katakana bij te spijkeren, met woorden zoals FU O TO N KA U N TA (photon counter, FU, O, TO, etc. zijn aparte karakters in het Katakana), KO N TO RO O R(L)AA (controller) op de slides. Ook leuk: algorithm (A LE GO RI SU ME).

Japanners hebben ook een goed, maar apart gevoel voor humor. Een van de studenten kreeg z'n presentatie niet aan de praat. Ik kon op z'n laptopscherm de presentatie zien, maar op het grote scherm was alleen z'n achtergrond te zien. Na een tijdje kreeg ie door dat hij z'n laptop in 2 schermen mode had, en sleepte hij tergend langzaam - onder luid gebulder van het publiek - z'n presentatie in het scherm dat we met z'n allen konden zien. Dat werkte erg aanstekelijk.

Mindere punten. Communicatie is een probleem, en ik heb ook wel eens wat moeite met de culturele verschillen. Japanners zijn heel erg beleefd, en het is erg lastig om daar gelijke tred mee te houden. Na een tijdje heb ik het wel gezien, al die beleefdheid, en wil ik over gaan tot de orde van de dag, wat natuurlijk niet zo beleefd is. Verder ben ik afhankelijk van de secretaresses hier, en dat vind ik ook minder, want het is lastig om "moeilijk" te doen. Hoe ver kun je gaan zonder je "gastgezin" tegen het zere been te stoten? Ze zijn hier op school erg vriendelijk en geduldig, maar met dat bed bijvoorbeeld, daar konden ze zich bij de administratie weinig bij voorstellen, en ik kreeg de indruk dat ze een beetje moe van mijn halstarrigheid werden (dat wil wat zeggen; dan moet ik het echt verbruid hebben!). Japanners slapen soms op de grond, waarom moest ik nou perse een zacht bed hebben? En waarom $2000 betalen voor een bed waar ik maar 2 jaar op ga slapen. Tja, daar zit natuurlijk wat in, maar ik slaap er wel minstens 1/3e van een etmaal op. Verdeeld over 2 jaar is dat slechts $3 per dag. Op zo'n moment verlang ik naar een auto en een Target/K-mart waar je binnen kunt struinen en alles wat je nodig hebt kunt kopen, zonder dat iemand zich er mee bemoeit. American convenience... Afijn, ik hoop na dit weekend gesettled te zijn.

quote:

Op maandag 18 mei 2009 03:50 schreef breaky het volgende:

[..]

Nu begrijp ik ook waarom in mijn hotel alle Europese en Amerikaanse gasten klagen dat de bedden te hard zijn en waarom ik nooit iets van Japanse gasten hoor (ongeveer 50% van alle gasten is Japans).

Ik heb ondertussen een betaalbaar zacht bed (van Duitse makelij) besteld ,dat de helft van het Amerikaanse bed kost.

... en ik heb mijn eerste loon binnen!

Ik begin de problemen met de Japanners nu al te zien. Voor mij is de cultuurschok nog groter, omdat ik vanuit de VS naar Japan ben geimigreerd.

* Grote auto's vs. kleine auto's
* Ruime wegen vs. nauwe wegen
* Veel vet Amerikaans eten vs. weinig vetarm Japans eten
* Dikke Amerikanen vs. graatmagere Japanners
* Uitbundige Amerikanen vs. ingetogen Japanners
etc.

Vandaag heb ik ook gevraagd waarom iedereen zo verschrikkelijk bloedserieus is. Als ik bij de studenten langs ga, dan zitten ze allemaal stil achter hun computer keihard te werken. Ik heb er nog geen een kunnen betrappen die met z'n benen op tafel na zat te denken, of dat er twee met elkaar een luidruchtige discussie aan het voeren waren. En ze hebben het allemaal verschrikkelijk druk. Ik ben hier op uitnodiging van een groep van een andere Japanse universiteit, en die had ik om technische ondersteuning gevraagd (een a twee dagen werk). Ging niet, te druk. Dat snap ik dus gewoon niet. Hoezo te druk?? Kijk, ik stel zo'n vraag niet voor de lol, het moge duidelijk zijn dat ik die ondersteuning hard nodig heb. Andersom had ik hen natuurlijk wel uit de brand geholpen.

Het is wel een apart contrast. Als je ziet hoe behulpzaam, geduldig en vriendelijk het ondersteunend personeel is (administratie, secretaresses), dan valt die botte houding van de wetenschappers/ingenieurs eigenlijk niet uit te leggen. Andersom is het in de VS (en in Nederland) helaas heel gewoon dat het ondersteunend personeel totaal lak aan je heeft. In Nederland (N-Brabant, Limburg) moet je dan gewoon es met ze gaan koffiedrinken, en dan komt het allemaal goed, in de VS heb ik de sleutel nooit kunnen vinden. Sommige mensen zijn nou eenmaal bot en incompetent. Mijn indruk is echter dat de hoger-opgeleiden in de VS en Nederland behulpzamer zijn. Die zien het nut van een kortstondig samenwerkingsverband wel in.

Komt dit verhaal bekend voor?

quote:

Op dinsdag 19 mei 2009 10:27 schreef seto het volgende:
Gelukkig had ik nog wel een cool meisje die het niet te druk had

Daar ben ik ook naar op zoek.

quote:

Op dinsdag 19 mei 2009 10:35 schreef femmeChantal het volgende:
tvp, leuk topic
Hoe heb je het opgelost zonder technische ondersteuning (post 19 mei, 06.19)? En kun je nog wel sparren als iedereen het zo druk heeft?

Ik heb uiteindelijk een student gevonden die over de juiste kennis zou moeten beschikken. Maar toen ik 'm had uitgelegd wat ik precies wilde, zag ik de vertwijfeling in z'n ogen. Nu ga ik me er dan maar zelf in verdiepen, het moet ten slotte gebeuren. Samen met die student zal het waarschijnlijk wel lukken, maar het gaat wat langer kosten (i1 a 2 weken ipv 1 a 2 dagen).

Van sparren is eigenlijk geen sprake. Ze lijken dat hier niet te kennen. D'r is een andere hoogleraar waar ik wel eens binnen kan lopen, en die ik wel eens iets kan vragen, maar ondanks dat hij heel behulpzaam is, voel ik gewoon dat ie het liefst terug zou gaan naar z'n artikel, of z'n simulatie.

In de VS kende ik een hoogleraar in een andere groep, maar hetzelfde vakgebied. Niet de eerste de beste overigens, voorheen was hij verbonden aan Harvard (ik ook, maar dan niet als hoogleraar ). Daar zat ik soms uren lang mee te bomen over allerlei gekke dingen, die niet altijd direct te maken hadden met het werk waar we dan mee bezig waren. Daar neem je gewoon de tijd voor. Je moet af en toe met je benen op tafel achterover gaan zitten en over de volgende nieuwe ontwikkelingen na gaan denken.

Het verklaart volgens mij ook waarom Japanners - althans in mijn vakgebied - evolutionair bezig zijn. Ondanks dat ze minstens zo slim zijn als wij, over dezelfde kennis beschikken en veel harder werken, komt er eigenlijk nooit iets revolutionairs uit Japanse groepen. Het zijn altijd wel ontwikkelingen van hoog niveau, maar het is nooit echt veel beter. Een publicatie in Science of Nature is daardoor te hoog gegrepen. Ik snap ook waarom dat zo is. Als ik 12 uur per dag keihard werk, dan zie ik het allemaal niet meer zo, en doe ik mijn werk op de automatische piloot. Maar voor iets creatiefs hoef je dan bij mij niet meer aan te kloppen. Voor hen geldt waarschijnlijk hetzelfde.

Dan vraag ik me af: als je minstens 12 uur per dag keihard werkt, zonder dat je daarbij een keer in schaterlachen uitbarst, of zonder dat je tien minuten hebt lopen dollen met je collega's, wat is dan de zin van zo veel werken? Ik houd van m'n werk, maar op deze manier wordt het wel erg eentonig. Navraag bij een van de secretaresses (die wel altijd tijd voor me vrij maakt) leert me dat de wetenschappers er gelukkig mee zijn.

Je krijgt overigens wel een boel gedaan zo, dat is wel positief. Bij mijn vorige baan stond er om de vijf minuten iemand aan m'n bureau. Hier durven ze vaak niet mijn kantoor binnen te komen.

quote:

Op maandag 25 mei 2009 09:24 schreef KingLysandus het volgende:
Nu nog een paar foto's.

Ik heb het - heel Japans - nu te druk, maar zal over een week wat foto's uploaden. Maar ik kan het niet laten om toch nog even een interessante observatie neer te pennen.

Afgelopen zaterdag liep ik om 2 uur 's nachts op straat, toen er een bromfiets over de weg kwam gescheurd. Het was een 4- baans weg (2x2), en de bromfiets reed op het verkeerde wegdeel. Op het andere wegdeel reed een heel klein politieautootje, zonder sirene maar met rode zwaailichten. Uit dat autootje werd er iets door een luidspreker gezegd, dat klonk als "Jongens, zouden jullie dat nou wel doen? Het is erg gevaarlijk om aan de verkeerde kant van de weg te rijden. Misschien kunnen jullie beter stoppen." (waarschijnlijk was het niet zo vriendelijk, maar mijn Japans is nog steeds niet up to date). Voor Nederlandse begrippen was dat een vreemd schouwspel, maar ik ben de Amerikaanse cultuur gewend, waar meteen drie politieauto's met loeiende sirenes en witte, blauwe en rode zwaailichten zo'n brommer van de weg af zouden hebben geduwd.

Om zo iets moet ik dan toch lachen.