Japan, maar dan niet in Tokyo, deel III

4 miljoen lijkt me een redelijk bedrag (om te verdienen dan). Onze studenten met een M.Sc. graad verdienen ook iets rond die koers als ze net zijn afgestudeerd, tussen de 3 en 4 miljoen per jaar. Maar in vergelijking met Nederlandse HBO studenten kunnen ze er vaak niet zo veel van (hangt af van de student).

De dorms van onze universiteit zijn ook heel erg slecht, maar daar kun je voor minder dan 10,000 JPY per maand terecht. Een koopje!

Japanners zijn 1e klas onderhandelaars. Ze gaan altijd heel minitieus te werk, en bereiden zich erg goed op dit soort zaken voor. Selang heeft hier ook wel eens opgemerkt dat Japanners vaak het beste uit een onderhandeling komen.

Zelf kreeg ik mijn salaris uitgeschreven op een geel briefje. Omdat Japanners denken in een factor 10.000 (ipv 1000 zoals wij doen) kan zoiets wel eens fout gaan bij de vertaling in het Engels. Uitschrijven voorkomt problemen.

Zelf ben ik er (na meer dan 3 jaar) achter waarom ik ben aangenomen. Blijkbaar was er een onderzoeksvoorstel geschreven waarbij een positie voor iemand met mijn achtergrond stond ingecalculeerd. Maar de persoon die ze op het oog hadden, wilde niet. De reserve die ze achter de hand hadden, wilde ook niet. Terugkijkend had ik gerust 10 tot 20% meer kunnen vragen, want ze hadden me echt nodig (niet dat ik in die 3 jaar tijd ook maar 1 keer de indruk kreeg dat ik zo nodig was!).

Dus, Kill_em_all, hoe hard hebben ze je daar nodig?

quote:

Op woensdag 7 november 2012 03:00 schreef Kill_em_all het volgende:
Ze hebben iemand als mij wel echt nodig heb ik het idee. Ze hebben mij ook snel aangenomen zonder dat ik er erg veel moeite voor heb moeten doen. Echter zou ik gezien mijn skill level niet zeggen dat ik in een positie ben waarbij ik echt harde eisen kan stellen.

Kreeg net een telefoontje dat ze bij die ~2.7mil per jaar blijven. Ik vind het toch wel een beetje karig, zeker gezien de extra kosten die ik moet maken. Ik had wel een iets hoger aanbod verwacht nadat ik had aangegeven dit wel weinig te vinden.

Zou het slim zijn om voet bij stuk te houden en toch die ~15.000 per maand meer te vragen die ik wil? Nu verdien ik minder dan een engels leraar terwijl de werktijden langer zijn en er veel meer aan kennis en verantwoordelijk word gevraagd van mij.

Lijkt me onverstandig om het op 15.000 JPY/maand af te laten ketsen. Neem die baan aan, en ga over een half jaar nog eens praten over het salaris.

quote:

Op zaterdag 10 november 2012 05:48 schreef Kill_em_all het volgende:
Precies wat ik dacht en daarom heb ik de baan van de week ook maar aangenomen. Ik heb voor 40k een redelijk appartement (20.5m2) kunnen vinden dus er blijft genoeg over om fatsoenlijk te leven en nog wat te sparen.

Het appartement wat ik het liefst wou ging trouwens niet door, want buitenlanders zijn een no-no

Een collega uit India van me had daar ook mee te maken. Discriminatie! Zelf heb ik er geen enkel probleem mee gehad. Indertijd (zie deel I van deze serie) heb ik veel hulp van de universiteit gehad, wat er ook wel iets mee te maken zal hebben gehad. Zo staat de directeur van ons instituut nog steeds garant voor eventuele schade.

En we zijn weer terug in Japan!

Op Narita gingen we tegelijkertijd door de douane met een groep uitermate aantrekkelijke stewardessen van de luchtvaartmaatschappij Scoot. Slanke stewardessen in strakke uniformen? Van mij mag het.

We zitten nu te wachten op de bus, die ons van Narita terug naar ons stadje brengt. Dadelijk eens op de weegschaal kijken of ik nog iets ben aangekomen. Het eten was de afgelopen weken uitstekend. In Japan weten we nog steeds niet hoe radioactief het voedsel is, dus de afgelopen weken hebben we flink gebunkerd, met name als het om vis en schelpdieren gaat. In Parijs hadden ze schijnbaar hele lekkere oesters, in Brussel geweldige mosselen en in Nederland hebben we heerlijke vis gegeten.

Leuk om met vrienden, familie en bekenden bij te praten. Dat maakt zo'n reis naar het moederland erg leuk en afwisselend.

Minpuntjes in Europa:

Hoest. We vertrokken twee weken geleden uit Osaka, waar het toen nog 23 graden was. Op Helsinki, waar we een tussenstop hadden, vroor het. Maar ook in Brussel, waar mevrouw Bird een conferentie had, was het steenkoud. In de afgelopen 9 maanden (sinds mijn laatste congres in de VS) had ik geen verkoudheid meer gehad, maar dat heb ik de afgelopen twee weken in mogen halen, en mijn echtgenote deed gezellig mee. In de drie jaar dat we nu in Japan wonen, zijn we zelden verkouden. Mondkapjes voor hen die een verkoudheid hebben, helpen om verkoudheden te voorkomen. Maar de hoesters moeten natuurlijk wel stug zo'n kapje blijven gebruiken.

De NS is echt heel erg slecht. Wat voor een nut heeft de Thalys als ie 40 minuten te laat vertrekt (kan ook aan de Fransen en Belgen liggen)? Bij bijna iedere treinreis die we de afgelopen weken gehad hebben met de NS, was er wel iets mis. Auto's op het spoor, treinen die het niet meer deden, gebroken bovenleidingen en klantonvriendelijke conducteurs. Het zal wel aan ons liggen, maar als je Japan Rail gewend bent, wil je eigenlijk niets anders. Opdoeken die hap die zich NS noemt, en laat Japanners het zaakje runnen.

Afijn, we zijn weer terug en kunnen weer terugvallen in het bekende ritme: slapen, eten, werken, eten, slapen, eten, werken, eten, slapen. Ik heb er weer zin in!

[ Bericht 0% gewijzigd door Lyrebird op 11-11-2012 08:20:29 ]

quote:

Op woensdag 7 november 2012 03:00 schreef Kill_em_all het volgende:
Kreeg net een telefoontje dat ze bij die ~2.7mil per jaar blijven. Ik vind het toch wel een beetje karig, zeker gezien de extra kosten die ik moet maken. Ik had wel een iets hoger aanbod verwacht nadat ik had aangegeven dit wel weinig te vinden.

Ik heb het nog even nagevraagd.

25 jaar en in bezit van diploma:
B.Sc. - 2.4 mil/jaar
M.Sc. - 2.6 mil/jaar
Ph.D. - 2.8 mil/jaar

Nu snappen we ook waarom niemand hier een Ph.D. wil halen.

In Tokyo of Osaka waar de huren wat hoger liggen kan het loon ook iets hoger zijn, maar het schijnt allemaal niet zo veel te schelen.

quote:

Op dinsdag 20 november 2012 10:09 schreef Kill_em_all het volgende:
Appartement is gelukt. Al was het een drama om iemand te vinden die het contract mede wou tekenen.

Komt me bekend voor! Zie ook een van mijn eerste bijdragen in dit topic.

Ouwe bokken, frisse blaadjes en een nieuwe generatie studenten

Ons instituut heeft een visiting scientist uit de VS op bezoek. De man komt regelmatig langs. Hij is ergens in de 50 schat ik, en we gaan wel eens lunchen in de kantine van de universiteit. Je moet erbij zijn geweest om 't op waarde te kunnen schatten, maar hij heeft een soort van ADHD die door jonge vrouwen getriggerd wordt. Zijn we in een doodserieus gesprek over natuurkunde verwikkeld, dwaalt zijn blik plotseling af en zonder gene blijft hij minuten naar hetzelfde meisje staren. Ondertussen is het net alsof je tegen een zak meel aan het praten bent.

Een jaar of wat geleden vertelde mijn echtgenote enthousiast over een oudere Australische professor op de universiteit die ze had ontmoet, een echte gentleman, die de deuren voor haar openhield en prachtige verhalen had over het vrijwilligerswerk dat hij in Afrika deed. Nou Lyrebird, daar kan jij nog wat van leren! Hij had een school voor arme kinderen opgericht en was nu op zoek naar studenten (beter, studentes) die daar konden assisteren. Die positieve stemming over de goede oude man veranderde toen uit e-mails bleek dat hij ook andere interesses had.

Japan is wat betreft vrouwenrechten nog steeds een achtergesteld gebied, en enge buitenlandse mannen weten dat.

Nu loop ik hier toch al een tijdje rond, en wat me opvalt is dat de dames er niet meer zo fris en vrij bij lopen als toen ik net in Japan kwam. Kan me niet voorstellen dat het een iets met het ander te maken heeft (daar voor zijn er te weinig buitenlanders hier), maar in mijn eerste jaar hier liepen bijna alle studentes er hooggehakt bij, met van die lange kousen, korte rokjes, strakke truitjes. Een feestelijk gezicht. Nu is het net alsof je een jaarvergadering van de makrameeclub bijwoont. Platte schoenen, jurken gemaakt van oude gordijnen. Vormloze truien. Feestelijk is anders.

Het heeft MI meer met een nieuwe generatie Japanse studenten te maken. Easy does it. Bij de mannelijke studenten zie ik namelijk iets soortgelijks. Waar de vorige generatie bereid was om hard te werken, en graag iets wilde leren, wil deze generatie helemaal niks. Totaal geen ambitie of inzet. De enige reden dat ze bij ons een MSc programma bijwonen, is dat ze dan niet hoeven te werken. Ik begrijp ondertussen beter waarom ze niet willen werken: werken bij een bedrijf in Japan is afzien. Wat de dames met hun nieuwe look hopen te bereiken - al sla je me dood - maar het lijkt geen effect te hebben op foute buitenlandse mannen. Die blijven staren (en er zal vast meer gebeuren).

Ik riep nog STOP

Gisteren op bezoek geweest bij een industriele partner in Tokyo. Gelukkig waren we vroeg vertrokken, want vanwege een geslaagde zelfmoordpoging lag een deel van het railnetwerk plat. Het bezoek verliep prima, en na een uurtje stond ik weer buiten.

Loop terug naar het station. Hoor een sirene van een brandweerwagen in de verte. Iemand in de brandweerwagen roept over de luidspreker iets in het Japans, waarschijnlijk dat er ergens brand is, en dat ze haast hebben. Wij voetgangers hebben groen. Naast me staan twee oudere dames met een hond. De hond besluit om met de sirene van de brandweerwagen mee te huilen. De dames houden hun handen over hun oren. Voor me staat een nog oudere dame. De brandweerwagen komt nog dichterbij. Het is nog steeds groen, maar we blijven netjes staan. Het autoverkeer staat nu ook helemaal stil, het wachten is op de brandweerwagen. De oudere dame vlak voor me ziet het groene licht nu knipperen, en blijkbaar daardoor getriggerd (hee, het is nog groen!) besluit ze juist dan om over te steken. Whaaaat the fuck denk ik nog, abunai! (gevaarlijk in het Japans). Ik sta aan de grond genageld en roep nog STOP. Was het in het Engels of in het Nederlands? Maakt niet zo veel uit, misschien moet ik me toch beter inspannen om Japans te leren. Ze hoort me niet of begrijpt me niet en strompelt tergend langzaam door. Haar linkerbeen trekt. De brandweerwagen zit nu in m'n linkerooghoek, de oude vrouw loopt nu iets sneller door, kromgebogen, want ze ziet nu zelf ook de brandweerwagen. Misschien is ze zo doof dat ze de sirene niet gehoord heeft. Ze heft haar linkerarm op om de chauffeur van de brandweerwagen te attenderen dat ze op het zebrapad loopt. De brandweerwagen stopt, de vrouw loopt door, de chauffeur kijkt nog eens goed of er geen auto's zijn die over willen steken, en steekt dan de kruising over.

Twee weken geleden was ik op bezoek bij mijn oma in Nederland. Ze is nu 96 jaar oud, en nog steeds erg oma, zoals ik haar al heel lang ken. Haar buurvrouw is ergens vooraan in de 70 schat ik zo, en gedurende het uurtje dat we bij mijn oma waren, kwam ze 3 keer langs om iets onbenulligs te vragen. Maar waar in Nederland oudere mensen in een bejaardentehuis worden opgevangen, leven veel bejaarden in Japan tussen de rest van de mensen. In mijn directe leefomgeving is waarschijnlijk meer dan 50% van de mensen gepensioneerd. Ik ga wel eens naar de huisarts, bij ons op de hoek, en dan zit de wachtkamer meestal stampvol stokoude bejaarden. Taaie mensjes, dat wel. Soms zo krom dat hun hoofd net boven hun knieen hangt als ze lopen. Een oudere buurvrouw zit de hele dag buiten naar het verkeer te kijken.

Dit is een land met heel veel erg oude mensen. Maar goed dat er geen Amerikaanse politie- of brandweerwagens rondrijden. Want dan was die oude mevrouw zo plat als een dubbeltje geweest, en dan zat ik waarschijnlijk nog steeds in een shock (haha, nothing shocks me, I am a scientist), en was dit verhaal een stuk smeuiger (...right) geweest.

[ Bericht 0% gewijzigd door Lyrebird op 28-11-2012 08:49:41 ]

Ik riep nog STOP, deel II

De afgelopen dagen heb ik nog vaak moeten denken aan dat oude omaatje, dat bij een groen knipperend stoplicht bijna door de brandweerwagen geschept werd. Misschien was ze niet doof, misschien was ze gewoon luidsprekermoe.

Toen Lyrebird nog heel klein was, toen had hij een een stuk hout waar vader Lyrebird een stokje aan had vastgeschroefd, en waar wat knoppen op stonden getekend, een zogenaamde "walkie talkie". Ik kan me nog herinneren hoe ik "Hallo hallo, dit is het mannetje van de radio" (hoe oudbollig!) riep. In Japan hebben ze geen mannetje van de radio, maar een vrouwtje van de radio, en die kom je overal tegen. Zo zit dat vrouwtje in mijn telefoon/fax-apparaat. Als ik op fuakusu (fax) druk, dan roept ze enthousiast fuakusu!!, en als je naar de VS probeert te faxen roept ze zero!, zero!, ichi!, zero!, ichi!, hachi!, ni!, etc. Als ik 's ochtends de douche aan zet, roept ze ook iets, wat moeilijk te verstaan is omdat de douche zo veel lawaai maakt (waarschijnlijk: "Pas op, het water wordt nu warm!"). Ze werkt ook bij de vuilnisophaaldienst, die met kleine vrachtautootjes door de nauwe straten van onze buurt heenrijdt. Ze roept niet alleen dat er grof vuil (TVs, radios, computers, etc.) wordt opgehaald, maar ook als het vrachtautootje achteruit rijdt, of links of rechts afslaat, roept ze dat wij voetgangers en fietsers op moeten passen. Ze weet zelfs het verschil tussen links en rechts! Het is vast niet altijd dezelfde stem, maar het is opvallend hoe veel gecomputeriseerde stemmen je in het Japanse dagelijks leven tegen kunt komen.

Dat moet toch beter kunnen, dachten de Japanners. Les 1 voor aantstaande Japanse politici: hoe maak ik zo veel mogelijk lawaai met een enorme geluidsinstallatie, die in een heel klein bestelbusje zit gemonteerd. Afgelopen week was het weer raak. Ik kwam net terug van de kapper toen een politicus met gevolg bij de mall een speech ging houden. Allemaal beveiligingsmensen, het zag er erg gewichtig uit, maar ik had geen tijd om te blijven luisteren. Maakt niet uit, op mijn werk, wat toch zo'n 500 meter van het winkelcentrum afligt, kon ik de speech letterlijk volgen. Zal vast niet de laatste keer zijn: de Japanse politiek is zo onstabiel dat ze ieder jaar nieuwe verkiezingen hebben.


Tussendoortje. Moeder Lyrebird leerde ons vroeger om naar de mannen die achterop de vuilniswagen staan te zwaaien. Geen idee waarom ze dat deed, maar daardoor ken ik geen enkele gene als het om zwaaien gaat. Ik zwaai dan ook altijd enthousiast terug naar politici die in of bovenop kleine bestelbusjes staan, en die menen naar het publiek te moeten zwaaien. Of naar het grondpersoneel op Narita airport, die je uitzwaaien als het vliegtuig is losgekoppeld van de jet bridge.

Als je naar een winkel gaat, en er loopt personeel rond, dan roept dat personeel heel enthousiast "irasshaimase", wat welkom in onze winkel betekent. Maar in veel winkels loopt er tegenwoordig niet meer zo veel personeel rond. Geen nood, dan zet je als winkel toch gewoon een bandje (of CD) op, dat heel de tijd irasshaimase roept? Soms is het een dertien in een dozijn bandje, maar laatst was ik in een winkel waarbij het personeel zelf het bandje had ingesproken. Enorm knullig, maar daarom wel opvallend.

Japanners groeien er mee op. Als je langs een basisschool fietst, is er altijd wel een lerares die iets aan het omroepen is.

... dus als je ergens tegen de 100 bent, en je hebt je hele leven lang allerlei onzin over een luidspreker gehoord, dan kan ik me wel voorstellen dat de luidspreker van een brandweerwagen niet meer zo veel indruk maakt.

[ Bericht 2% gewijzigd door Lyrebird op 03-12-2012 08:53:47 ]

Xenofobie

We wonen hier nu al een flinke tijd, en ik mag wel zeggen met genoegen. De mensen zijn vriendelijk, iedereen doet z'n best, er is geen criminaliteit, alles is netjes georganiseerd, op het werk gaat het eigenlijk best prima, dus ik mag niet klagen. Zeker, we wonen niet zo ver van Fukushima af, maar het is verrekkes handig om in het donker een boek te kunnen lezen bij de straling van je eigen lichaam.

We merken wel dat de economie niet meer zo soepel draait als zo'n twintig jaar geleden, toen Japan z'n Gouden Eeuw beleefde, en als ik naar het lage kennisniveau van onze studenten kijk, dan zal het in de toekomst niet veel beter worden. Het land vergrijst ook nog eens waar je bij staat, en al met al ziet de toekomst er niet rooskleurig uit. Het is dan ook niet zo gek dat Japan als land haar ogen steeds meer op het buitenland probeert te richten, en dan met name op gastarbeiders. Want (arme) buitenlanders zorgen voor kinderen, en kunnen de belastingen opbrengen om miljoenen bejaarden van de straat te houden. Japan en de Japanse politiek willen dit, maar het Japanse volk staat niet te springen.

Er is MI sprake van echte xenofobie. Niet de pseudo xenofobie waar we in Nederland mee te maken hebt, die van stal wordt gehaald door politici en media om discussies over buitenlanders in de kiem te smoren, nee, echte xenofobie. Angst voor buitenlanders. Japan heeft een lange en MI uitermate nare geschiedenis, en daaruit is een volk voortgekomen dat bekend staat als Japanners. Er zijn wel wat verschillen tussen de Japanners, zo zijn de mensen uit het Westelijke deel van Japan wat opener en gemakkelijker dan de stijfkoppen uit het Oostelijke deel van Japan, maar het is een volk dat via allerlei ongeschreven wetten en regeltjes leeft en daar uitermate krampachtig aan vast houdt. De buitenlander is niet bekend met deze wetten en regels. Zo lang er niet te veel buitenlanders tegelijkertijd worden binnengehaald, is er niets aan het handje, want alles zal bij het oude blijven en kan er volgens die wetten en regeltjes geleefd worden. Want wee o wee als er iets verandert... Voor je het weet stort het hele kaartenhuis in elkaar (of erger, wordt een groot deel van Japan door de oceaan verzwolgen). Maar kun je aan die regeltjes vast blijven houden als je als land veel buitenlanders binnen korte tijd importeert?

Dit probleem speelt bijna iedere dag op de universiteit. Vaak wil ik iets, maar hetgeen ik wil mag niet volgens de (ongeschreven) Japanse wetten en regels. Het gevolg is dat ik na 3 jaar nog steeds een visiting scientist ben, terwijl ik ondertussen precies hetzelfde werk doe als mijn drie collega's. Maar itt die drie collega's begeleid ik wel promovendi. Itt die drie collega's ga ik wel naar de topconferenties in de wereld, en laat ik de 3e-rangsconferenties waar zij naar toe gaan aan me voorbij gaan. Als ik zo objectief mogelijk naar mijn eigen werk kijk en dat vergelijk met het werk dat mijn collega's doen, dan zit er iets scheef. Ik heb daar vrede mee: ik kan doen en laten wat ik wil, en daar draait het voor mij om.

Mijn echtgenote is van Koreaanse komaf. Zij heeft met dezelfde cultuur te maken, waarbij Japanners anders worden behandeld dan buitenlanders, maar kan niet doen en laten wat ze wil. Haar faculteit bestaat uit een groep "professoren" die daar waarschijnlijk gedurende betere economische tijden zijn binnengehaald. Een groot deel van die mensen heeft alleen een M.Sc. graad, publiceert nooit en gaat nooit naar (buitenlandse) conferenties. Dat doet mijn echtgenote (gesponsord door mij) wel, en dat zet enorm veel kwaad bloed. Wie is deze (Koreaanse) promovenda wel niet om wel naar een buitenlandse conferentie te gaan?

Het is vaak om te huilen, zo slecht als onze universiteit georganiseerd is. Maar het werkt prima voor de meeste professoren, en hoe ga ik dat veranderen? Hetzelfde geldt op grotere schaal voor het land. Alhoewel er angst voor veranderingen is, zal het heel veel buitenlanders vergen om zaken te veranderen. Die veranderingen zijn MI van levensbelang. Maar hoe harder ik dat roep, hoe meer het lijkt alsof iedereen hier in de andere richting begint te rennen.

De Japanse overheid lijkt ook door te hebben dat het allemaal niet van een leien dakje gaat, voor ons hardwerkende buitenlanders, en is nu een campagne begonnen:



Vooral het laatste punt is interessant. Volgens een Indiaase collega betekent dit dat we een maid uit het vaderland mogen importeren. Wat mij betreft zijn dit kraaltjes en spiegeltjes om de buitenlanders tevreden te houden.

Wil je als land daadwerkelijk iets aan de organisatie van je land doen, dan zal dat van onderaf moeten beginnen: bij de Japanners zelf. Die zullen moeten accepteren dat het ook anders kan. Japanners zijn meesters in micromanagement, in het maken van kleine apparaatjes, maar ook in de constructie van enorme projecten. Waar ze totaal niet mee om kunnen gaan, zijn (onverwachte) veranderingen en een snel veranderend speelveld. Improviseren kunnen ze niet meer. Daar verandering in brengen vraagt om een enorme cultuuromslag.

Nou vooruit, als die maid gratis is, blijven we. Iemand interesse?

[ Bericht 2% gewijzigd door Lyrebird op 03-12-2012 10:01:08 ]

quote:

Op maandag 3 december 2012 08:55 schreef speknek het volgende:
Leuk stukje weer .
Om eerlijk te zijn is dit ook het enige gedeelte van de Japanse cultuur waar ik met de pet niet bij kan. Vraag je het welke jongere dan ook, en ze zijn het er allemaal mee eens dat ze een ongemakkelijke cultuur hebben. Eentje die ze graag zouden willen veranderen, opener zijn, vrijere keuzes, internationaler. Meer zoals het Westen. Maar als ze allemaal zo denken kunnen ze dat toch gewoon doen? Dan kijken ze je verschrikt aan, oh nee nee Shikata ga nai. En dan worden ze toch maar weer sarariman, en gaan naar hun 9 tot 23 baantje.

Helemaal met je eens, maar ik kan het wel plaatsen. Iemand bij de voornaam aanspreken in Japan bijvoorbeeld is uit den boze, en een achternaam gebruiken zonder dat er -kun, -san of -sensei bij komt kijken, kan ook niet. Je ziet dat mensen dat niet prettig vinden. Voor mij is het een beetje te vergelijken met toen ik voor het eerst "he?" tegen mijn oma zei. Dat deed ik ook geen tweede keer.

Voor een Nederlander klinkt dit misschien als apekool, maar als je een tijdje in Japan hebt gewoond dan krijg je een heel ongemakkelijke gevoel als je deze regeltjes niet in de gaten houdt. Zo werkt het voor kleine dingen als hoe je iemand aanspreekt, maar het zit in alle kieren en gaten van de samenleving ingebakken.

Voor kinderen die met al deze onzin zijn opgegroeid moet het helemaal een nachtmerrie zijn als er ook maar iets aan zal veranderen.

quote:

Op maandag 3 december 2012 11:13 schreef star_gazer het volgende:
Goed stuk. Bijna alle Japanners die ik hier (Australie) ontmoet, zijn als de dood om terug te gaan. Ze zijn bang voor de druk, de werktijden en het stramien waar ze in gegoten worden. Ze zien thuis weinig toekomst, weinig kansen en een saai en overgereguleerd leven. Ze blijven meestal liever hier, maar het is ook hier tegenwoordig behoorlijk lastig om je visa rond te krijgen. Voor mijn vriendin (Japans) gaat dit binnenkort ook spelen en zij heeft dus pertinent gen zin om terug naar Japan te gaan. Met een beetje mazzel kan ik haar gelukkig over een maand of 6 sponsoren voor een verblijfsvergunning hier, maar tot die tijd wordt het toch wel spannend.

Zelf heb ik het prima naar mijn zin, maar mevrouw Bird deelt het probleem dat jouw Japanse vriendin beschrijft. Ik denk dat de Japanse maatschappij ook veel harder is voor vrouwen, dan voor mannen. Zo schijn ik de eigenaar van mijn vrouw te zijn. Mevrouw Bird gruwelt van dat soort zaken. Die kijkt veel meer naar het Westen, en wil leven zoals Hollywood dat laat zien.

[ Bericht 0% gewijzigd door Lyrebird op 04-12-2012 02:43:30 ]

quote:

Op vrijdag 7 december 2012 22:35 schreef Eenskijken het volgende:
Nog wat gemerkt van die aardbeving Lyrebird?

Vlak voordat de aardbeving begon, kregen we een SMS in het Japans gestuurd. Blijkbaar was het een aardbevingswaarschuwing, maar voordat ik dat helemaal goed begrepen had, begon het al te beven. Het ging flink te keer, duurde iets van een minuut voordat het weer stil was. Het water in m'n aquarium klotste bijna over de rand heen. Ondertussen hadden we gewoon electriciteit, dus dat was een flinke geruststelling. Was wel even zeeziek na al het geschud, maar dat was na een half minuutje ook weer over. Het schijnt bij ons een aardbeving met een kracht van 4 ODSVR te zijn geweest.

De berichtgeving was niet helemaal duidelijk. Mevrouw Bird had gelezen dat Tokyo door een aardbeving was getroffen. Logisch, wij waren ook door een aardbeving getroffen, maar het epicentrum lag dus ten noorden van ons, wat maar goed was voor Tokyo, want met een 7.4 zouden ze in Tokyo helemaal niet blij zijn geweest.

Warm blijven

Het einde van het jaar nadert, en dat gaat in Japan gepaard met einde-van-het-jaar-feestjes. Dat betekent in mijn geval dat we een week geleden op een avond met alle studenten gingen eten/drinken, en de volgende avond opnieuw met alle collega's. Dat was dus twee avonden onbeperkt bunkeren en onbeperkt drinken. In vergelijking met andere jaren waren het beschaafde feestjes. Er werd niet overgegeven.

Daarnaast hadden de Lyrebirds begin December nog een Sinterklaasavond georganiseerd, zodat ook de Japanners zich konden bekwamen in het schrijven van een gedicht. Geinig, want de meeste mensen waren niet bekend met het Sinterklaasfeest en het vraagt natuurlijk wat creativiteit, zo'n gedicht. En de juiste toon. Mevrouw Lyrebird had een gedicht van twee paginas van het internet gekopieerd, waarin zo veel moeilijke Engelse woorden stonden dat de Japanse ontvanger van het gedicht tien minuten nodig had om het voor te lezen. Ook was er een zeer romantisch Sinterklaasgedicht voor een van de (getrouwde) vrouwlijke promovendi, en een ietswat romantisch Sinterklaasgedicht voor Lyrebird zelf, van een van de mannelijke studenten die er z'n eigen naam onder had gezet. Lost in translation, zullen we maar zeggen.

Met Oud en Nieuw doen we het nog eens over, maar dan zonder gedichten en MET oliebollen. Dat was vorig jaar een geweldig succes, die oliebollen, en de studenten die vorig jaar O&N hadden meegevierd vroegen waar de oliebollen waren. Met Sinterklaas dus. Ja, kom maar terug met Oud en Nieuw. In plaats van oliebollen had ik poffertjes gemaakt, en een amandelspijs Sinterklaasletter geimporteerd uit Nederland. Het spijs lijkt een beetje op de paarse prut die ze hier in gebakjes stoppen, en dat viel erg in de smaak bij de Japanners.

We hopen dat er genoeg volk komt met Oud en Nieuw, want het is momenteel stervenskoud in ons stadje, en met meer mensen wordt het binnen warmer. Gisterennacht was het tegen de -10C. Nou heb ik in de VS koudere nachten meegemaakt, maar Japanners kunnen niet isoleren, en stoken doen ze ook niet, dus we zien af. Ik zit nu in mijn kantoor met een warme jas aan, terwijl de thermostaat op 25 staat. Helpt niets. Ze werken hier met luchtverwarming, en als je in de buurt van een raam of buitenwand zit, dan zit je in de kou. Japanners lossen dit thuis op door met z'n allen rondom een lage tafel te gaan zitten. Op de grond dus. Over die tafel gaat dan een deken, en onder die tafel zit een verwarmingselement. Op die manier heeft iedereen warme benen. Verder veel warm eten eten, en veel soju drinken. Lang ondergoed, daar doen ze hier ook aan. Helpt echt.

quote:

Op donderdag 27 december 2012 23:39 schreef AnneX het volgende:
Ook hoe je erdoor heen slaat met de Japanse mentaliteit die lijkt tegen te werken..

De Sinterklaasgedichten zijn eigenlijk een best mooi voorbeeld hoe de meeste interacties hier verlopen.

Lyrebird: Volgende week Sinterklaasfeest bij de Lyrebirds, koop een cadeautje voor de persoon op je lootje en maak er een gedicht bij.
Japanner: Sintelkraas?? Santaclaus? Nan desu ka? (wat is dat?)
Lyrebird: En maak er een gedicht (poem) bij he, niet vergeten!
Japanner: Poem? Haiku? Lyrebird-san, what do you mean with poem?

Dan leg ik dus geduldig uit dat het een gedicht is waarbij je doet alsof je zelf Sinterklaas bent, en waarbij je je collega te kakken kunt zetten, of juist een bemoedigend woordje kunt doen over iets wat het afgelopen jaar heeft plaatsgevonden. Met voorbeelden.

Ja ja.

Wakarimashita (begrepen).

En dan krijg je dus allemaal mierzoete gedichten over hoe vriendelijk iemand is, dat deze persoon altijd een lach op z'n gezicht heeft, en daarmee een baken van warmte voor ons allen is.

Of zoiets.

Een jaar geleden tijdens Sinterklaas hadden we 1 surprise (helaas zonder gedicht) dat op het eerste gezicht een schot in de roos leek te zijn, in die zin dat het een klassieke Sinterklaassuprise leek. Toen had een van de studenten een fles met mondwater van Sinterklaas gekregen. Het bleek echter dat de gever in kwestie het hele Sinterklaasfeest vergeten was, geen geld had om een cadeautje te kopen en in z'n bureau nog een nieuwe fles met mondwater had staan.

Bij de ontvanger viel dit helemaal niet in goede aarde. Die was er dus dit jaar niet bij.

Maar er is dus niemand die zelf eens gaat googelen op Sinterklaas of "Sinterklaas poem", terwijl er voldoende over te vinden is, online. En zo gaat het eigenlijk met alles. Ze hebben iets in hun hoofd zitten, en het is heel lastig om hetgeen in hun hoofd zit er uit te praten. Enerzijds komt dat door het taalprobleem, maar het gebrek aan eigen initiatief helpt niet mee.

Nogmaals: zaken doen in Japan

Een extern Japans bedrijf had een vraag: konden wij een van de samples van hun klant doormeten met onze techniek, om zo een bepaalde parameter met een bepaalde nauwkeurigheid te meten? Onze techniek zou dan in een inline productiemachine worden verwerkt. Mijn antwoord: ja, dat kunnen we. Hun antwoord: kun je dat bewijzen? Twee dagen in het lab doorgebracht, rapportje geschreven met daarin het bewijs dat we het konden meten. Dit rapportje werd met veel enthousiasme ontvangen, met als gevolg dat we bezoek van het bedrijf kregen. Ik laat ze de opstelling zien, en geef details over wat zo'n opstelling zou moeten gaan kosten.

Jaja. En of ik dan een lijst kon maken met daarop alle componenten (leverancier, kosten, specificaties (part number)) van het apparaat.

Nu was ik al geirriteerd dat we het bedrijf op bezoek hadden laten komen, zonder dat daar een vergoeding tegenover stond, maar volgens mijn contactpersoon is dit de manier waarop Japanners zaken doen. Ondertussen had ik dus al 3 dagen geinvesteerd in dit project, wat tegen een zeer redelijk experttarief van $300/uur op $7.200 neerkomt. Toen heb ik dus geduldig uitgelegd dat we a) hadden gedemonstreerd dat onze techniek geschikt was b) er niets was wat het bedrijf belette om een kant en klaar (maar prijzig) apparaat aan te schaffen bij een technologieboer en c) ik nog geen Yen van het Japanse bedrijf gezien had.

Wakarimashita... Dat leken ze dan wel te snappen. Hun antwoord: overleg met hun klant om te zien of de geschatte kosten voor het project ok waren. Bij een ok zouden ze dan bij ons terugkomen, om dan over een voorstel te onderhandelen.

Dit is een truuk die ik iedere keer tegenkom. De persoon waarmee je praat heeft geen beslissingsbevoegdheid, maar gaat wel voor niets op de eerste rang zitten, om dan zo veel mogelijk informatie uit je te persen. Ondertussen probeer je dan zo vriendelijk mogelijk te zijn, je wil immers geen potentiele klanten afschrikken. Eerder bij een ander Japans bedrijf werkte deze strategie uitstekend. Ze zagen dat we iets bijzonders konden, en hebben daarna stevig geinvesteerd in onze toekomst. Maar er is geen enkele garantie dat we nog een keer met onze neus in de boter vallen.

In de VS pakken ze zoiets anders aan. Als je daar op een beetje instituut werkt, moet een potentiele klant eerst $100.000 aan het instituut overmaken, voordat ze uberhaupt met de onderzoekers mogen gaan praten (waarbij dan wel netjes $300/uur per uur wordt overgemaakt).

Voorlopige oplossing is om tien keer hardop als je in Japan gaat werken, verwacht dan geen Amerikaanse toestanden te zeggen.

[ Bericht 0% gewijzigd door Lyrebird op 11-01-2013 08:52:47 ]

quote:

Op vrijdag 11 januari 2013 11:22 schreef Eenskijken het volgende:
Jij krijgt toch wel gewoon je salaris?

Ja, gelukkig wel (ik word overigens niet betaald door de overheid), maar dat betekent niet dat we alles gratis en voor niets weg moeten geven.

Zo ken ik Japan ook - zie deze post.

quote:

Op zo'n moment verlang ik naar een auto en een Target/K-mart waar je binnen kunt struinen en alles wat je nodig hebt kunt kopen, zonder dat iemand zich er mee bemoeit. American convenience... Afijn, ik hoop na dit weekend gesettled te zijn.

Zelf ben ik overigens uitermate tevreden over Japanse klantenservice, maar dat is omdat mijn echtgenote het Japans voor haar rekening neemt, terwijl ik dan naar de vissenkom (of zo) aan het staren ben. Het goede aan Japanse klantenservice is dat ze er zeker van willen zijn dat alles goed geregeld is, zodat je na je aankoop zelden problemen hebt (en dit is heel anders dan in de VS, waar klantenservice niet bestaat).

[ Bericht 23% gewijzigd door Lyrebird op 15-01-2013 11:30:16 ]

Ondergedompeld in de Japanse cultuur

Soms gaan mijn bijdragen hier over geld (zie de bijdrage van afgelopen week), en de reden daarvoor is dat het leven in Japan behoorlijk aan de prijs is: je hebt een dik gevulde portomonee nodig als je in Japan wilt leven als een Japanner. De afgelopen jaren ben ik dat leven erg gaan waarderen, met wat kanttekeningen. Zo ben ik van nature - net als de meeste Japanners - een behoorlijk gespannen persoon, en heb ik kunnen zien hoe zij met die spanning omgaan.

Dat doen ze door hard maar goed georganiseerd te werken. Op deze leeftijd is het lastig om nog een ommezwaai te maken, dus ik werk nog steeds op mijn eigen Nederlandse/Amerikaanse manier, waarvan ik de voordelen tov de Japanse manier maar al te goed ken, maar ik zie graag hoe Japanners aan problemen werken, en ze oplossen. Daarnaast weten ze heel goed hoe ze zich buiten het werk moeten ontspannen. Dichter bij huis doe je dat door goed te eten en te drinken, door naar een karaoke-bar te gaan, door naar de sportclub, spa (onsen) of naar de bioscoop te gaan, of te gaan winkelen. Over de meeste onderwerpen heb ik hier al uitgebreid gesproken.

Een minder goed belicht onderwerp wat betreft ontspanning is skiën, en daar gaat het vandaag over.

Japan is een erg bergachtig land. Vanuit Tokyo tot aan ons stadje is het erg vlak, maar vanuit ons stadje kijken we uit op de bergen in Nikko, een schilderachtig gebied. Daar kun je ook skien, maar de sneeuw is meestal niet zo goed. Skiën in Nikko doen we wel eens, meestal voor 1 dag, maar voor echt goede sneeuw moeten we iets verder noordelijk gaan. Zelf ben ik in Nagano geweest (uitstekende sneeuw + prima pistes), en met (oud)-studenten van onze afdeling zijn we de afgelopen jaren in de provincies Fukushima en Miyagi gaan skien. Dit jaar stond Yamagata op het programma. Het doel van onze reis was Zao.



Het aangename van skiën in Japan is dat het vaak in laaggelegen ski resorts plaatsvindt, waardoor je niet naar adem hoeft te happen, terwijl je toch lange en steile afdalingen kunt maken. Verder is het erg bosrijk, en samen met de goede sneeuw levert dat schitterende plaatjes op:





We hebben er twee halve dagen geskied, en ik heb enorm genoten van de ideale omstandigheden, alhoewel ik erg blij was dat ik een gezichtsmasker bij had, want het was koud en het sneeuwde hevig. Zao is een behoorlijk uitgestrekt gebied, met niet al te steile en redelijk lange pistes. Weinig ijs, veel goede sneeuw. Af en toe een mogul, wat mij betreft had het wel wat lastiger/technisch gemogen, maar ik heb goed kunnen oefenen. Af en toe zijn de liften niet helemaal logisch geplaatst. Zo heeft een van de gondola's een uitgang op de tweede verdieping, zodat je eerst nog een flinke trap mag nemen voordat je bij de uitgang bent. Niet logisch. Typisch Japans: in een skilift zou je je wel eens kunnen vervelen. Daarom komt er altijd muziek uit luidsprekers die op iedere staander van de skilift zijn gemonteerd.

Iets anders dat ook wel leuk was, was dat ik 2 dagen volledig werd ondergedompeld in de Japanse cultuur. Thuis hebben de Lyrebirds een fusion Amerikaans-Koreaans-Nederlands leventje, waar we de meeste Japanse gekkigheid buitensluiten. Andersom is het ook verdomd lastig om een vriendschap op te bouwen met de Japanners. Individueel zijn het allemaal aardige en warme mensen, die eigenlijk best geinteresseerd zijn in gekke buitenlanders en onze manier van leven, maar de verschillen in taal en cultuur zijn zo groot, dat ze je het liefst toch buitensluiten, als ze een keuze hebben. Bij dit soort uitjes mag ik meekijken in het leven van de Japanner, en het is een hele aparte beleving. Helaas botst het nogal met mijn eigen karakter.

Check your seat belts, here we go.

Per e-mail werd ik uitgenodigd voor dit uitje. De oud-student in kwestie die het geheel organiseerde spreekt heel redelijk Engels, en die vindt het best wel een uitdaging om ook buitenlanders te betrekken. Het afgelopen jaar zijn we dan ook met alle buitenlanders samen met de studenten gaan skiën, en met alle buitenlanders naar een onsen (spa) geweest. Dit jaar was ik de enige buitenlander met genoeg geld om mee te kunnen skiën. 2 dagen skiën, had ik zin om mee te gaan? Maar natuurlijk! Het eerste probleem dook op bij de vertrektijd. De studenten wilden het liefste om 3 uur 's ochtends vertrekken, om dan op zondag de hele dag te kunnen skiën, en dan op maandag de 14e (een officiele vakantiedag in Japan) een halve dag te skiën. Als ik ergens een bloedhekel aan heb, dan is het wel aan vroeg opstaan. Waarom niet een halve dag op zondag skiën, en een hele op maandag? Een professor die meeging was het daar wel mee eens, en uiteindelijk zagen de studenten zelf ook wel in dat 3 uur s'ochtends te gortig was. Het werd toen 8 uur. Viel weer mee!

De dag voor vertrek krijg ik een e-mail. Dat ze afgesproken hadden dat ze om 5:30 zouden vertrekken. Je kon merken dat ze er een beetje mee in hun maag zaten, want er was ergens een afspraak dat er om 8 uur zou worden vertrokken, maar blijkbaar waren ze het allemaal nu met elkaar eens, en wie ben ik om dan dwars te gaan liggen. Hier komt ook een karaktertrek van mezelf bloot te liggen: als ik part noch deel in de organisatie heb gehad, weiger ik kritiek te geven. Dit is een "code" waar ik sinds dat ik volwassen ben mee leef, maar het is geen gemakkelijke code, dus ik zie 'm nog wel sneuvelen voordat ik met pensioen ga.

Goed, om 5:30 sta ik voor ons gebouw op de universiteit, en kunnen we vertrekken. Reis verloopt uitermate voorspoedig, zo dat we om 11 uur 's ochtends op de lange latten kunnen staan.

Nu begint het gedonder pas echt. In Japan doe je alles met de groep. Als je gaat skiën moet je dus wachten tot iedereen z'n skikleren aanheeft, tot iedereen z'n board/skis gehuurd heeft, tot iedereen z'n skipas heeft, tot iedereen bij de lift is, tot iedereen in de lift is gestapt, tot iedereen uit de lift is gestapt, tot iedereen een stukje geskied/geboard heeft en tot iedereen weer bij de lift is aangekomen. Hierbij wordt geen enkele rekening gehouden met het feit dat sommige mensen voor de eerste keer op skis staan, en andere mensen al jarenlang geskied hebben, wat een enorme druk zet op de beginnende skiër (in ons geval iemand die voor het eerst op een snowboard stond) om zo snel mogelijk naar beneden te komen, en op de snelste skiër (yep, that's me) om binnen korte tijd een engelengeduld te ontwikkelen.

Maar de goede sneeuw en de stemming bij de studenten maakten veel goed, en alhoewel mijn tenen langzaam bevroren omdat ik niet in m'n eigen tempo kon skiën, hadden we toch een leuke dag.

's avonds supersnel ontdooid in de onsen met water dat niet alleen gloeiend heet was, maar zo erg stonk naar zwavel dat ik de eerstkomende maanden waarschijnlijk niet vatbaar ben voor welke bacterie dan ook. Goed gegeten in het hotel, waar ik veel mensen zag kijken. Wat doet die Amerikaan hier? In de twee dagen dat we in Zao hebben geskied, heb ik geen enkele andere niet-Japanner gezien. Een tijdje geleden, met de trein naar Tsukuba in de provinicie Ibaraki, kwam ik ook in zo'n gebied terecht waar ze nooit buitenlanders zien. Toen werd ik vanaf het andere perron toegezwaaid. Hello!

Onder het genot van een paar whiskeys nog wat gekaart tot het laat genoeg was om naar bed te gaan. Afspraak: om 7:30 ontbijten, om dan om 8:30 op de skis te staan. Met rock-papers-scissors werd toen besloten wie bij wie moest slapen, en ik had de pech om met 3 snurkers op een kamer te liggen, waarvan twee een hevige apneu hadden. De volgende ochtend werd ik dus enorm chagrijnig wakker, omdat ik al met al wat zal het zijn geweest drie kwartier had geslapen. We werden gewekt om 7:15, omdat Japanners altijd stipt op tijd willen zijn, waardoor ik om 7:20 in de onsen lag, om 7:30 ging ontbijten, om 7:45 m'n skipak aanhad en om 8 uur klaar was om te skiën.

Om 9:30 had de laatste student z'n skis gevonden, en konden we eindelijk naar de lift toe.

De beginnend snow boarder in ons groepje is een goede atleet, die in een dag - mijn geluk - zo veel geleerd had dat we de tweede dag een stuk sneller naar beneden konden gaan. Het skiën was super! Maar de sneeuwgoden waren niet alleen ons gunstig gezind, het bleek dat nu zelfs in Tochigi (onze eigen provinicie) de sneeuw met bakken uit de hemel viel, waardoor er enige ongerustheid in ons groepje groeide. Zouden we nog wel op tijd terug kunnen komen in ons eigen stadje?

Dit is een interessant aspect aan het reizen met studenten. We hebben een keer in een nabijgelegen provincie een uitje gehad, waarbij we rond 3 uur 's nachts naar bed gingen, om 7 uur 's ochtends weer op stonden om op zondagochtend om 10 uur weer thuis te zijn. Normaal sta ik op zondag niet voor 1 uur 's middags op.

Het liefst waren ze 's ochtends zo vroeg mogelijk al weer naar huis gereden, maar er stond een afspraak om de hele dag te gaan skiën. Maar ook ik moest erkennen dat de terugreis wel eens erg lastig zou kunnen gaan worden. De afspraak was om tot 12:30 te skiën, te eten en om 13:30 terug te rijden. Er lag flink wat sneeuw op de wegen van Yamagata, maar ondanks dat verliep het begin van de terugreis voorspoedig. De auto's hadden winterbanden, en dan is sneeuw eigenlijk geen enkel probleem. Yamagata ligt tegen Fukushima aan, en in Fukushima hadden ze besloten om die dag geen sneeuw te ruimen. Of zo. Het was zo erg dat de snelweg uiteindelijk afgesloten werd. We werden van de snelweg afgestuurd, maar enorme sneeuwschuivers stonden klaar om de snelweg weer begaanbaar te maken. Waarom niet wachten tot ze klaar zijn, dacht ik nog, maar ja, die code.

Via b-weggetjes ging het verder richting het zuiden, maar dat bleek geen succes. Het was verraderlijk glad (veel ijs) en we vlogen een aantal keer bijna van de weg af. Na een half uur ploeteren zag ik weer verkeer rijden op de snelweg, waar we parallel aanreden, en konden we gelukkig weer terug naar de snelweg. Na nog een half uur rijden stond het verkeer op de snelweg weer muurvast. Toen werd de beslissing genomen om weer van de snelweg af te gaan, en via b-weggetjes de weg terug naar Tochigi te vinden.

Nu komen we in de Japanse psyche terecht. Op zo'n moment denk ik zelf dat het gewoonweg te gevaarlijk is om verder te gaan. Duik in een hotel en wacht af tot ze geruimd hebben. Maar nee, het plan was dat we op maandagavond terug zouden gaan, dus dan gaan we op maandagavond terug. Niet alleen onze studenten dachten zo, alle andere Japanners op de weg dachten er zo over. In grote delen van Fukushima waren de wegen zo glad, dat vrachtwagens of alleen stapvoets of alleen met sneeuwkettingen mochten rijden. We zagen op de andere weghelft rijen vrachtwagens stilstaan, waarbij truckers wanhopig bezig waren om sneeuwkettingen om te doen. Wij hobbelden ondertussen verder. Op onze weghelft stond het verkeer niet vast (blijkbaar was er weinig animo om naar Tochigi te gaan), maar lag er zo veel sneeuw dat we maar liefst vier keer een enorme zwieperd maakten, en we bijna van de weg afvlogen. Daar moesten de studenten iedere keer heel hard om lachen, maar omdat er weinig om te lachen viel, is dit het beste te vertalen vanuit het Japans als mijn God, we hebben het weer overleefd. Daarnaast hadden de inzittenden van onze auto de pech een chauffeur met ADHD te hebben, die te veel bezig was met zijn GPS systeem en telefoon. Bij iedere vier of vijf kilometer die we dichterbij onze provincie kwamen, stond er wel een auto in de vangrail geparkeerd, of was een vrachtwagen van de weg afgegleden.

Uiteindelijk kwamen we in een stadje op de grens van Fukushima en Tochigi aan, en werden de wegen beter begaanbaar. Blijkbaar was er meer geld voor sneeuwruimen in Tochigi dan in Fukushima. Misschien dat de overheid in Fukushima zich met andere zaken bezighoudt dan sneeuwruimen. Daar een hapje gegeten, met zichtbaar opgeluchte studenten en een opgeluchte Lyrebird. De pak 'm beet 150 km in Fukushima hadden we in zo'n 10 uur afgelegd.

Mijn echtgenote maakt zich veel zorgen over het feit dat we zo dicht bij de kerncentrale in Fukushima wonen. Ik weet wel beter: dat ding staat op meer dan 10 uur rijden van ons vandaan.

[ Bericht 0% gewijzigd door Lyrebird op 16-01-2013 05:43:38 ]

Ik leer tijdens zo'n trip meer Japans dan in een jaar. Gedurende een normale werkweek hoor ik te weinig Japans om er iets van op te pikken. De mensen waarmee ik dagelijks werk, spreken allemaal Engels, en voor het dagelijkse leven in Japan spreek ik al voldoende Japans (alhoewel dat al kan met een verbazend kleine woordenschat).

Andersom geldt denk ik hetzelfde. De Japanners om me heen spreken veel beter Engels dan 3 jaar geleden. De nieuwe studenten vinden het maar niks om Engels te praten, wat een groot verschil is met de afgestudeerde studenten, die daar veel minder moeite mee hadden. Met een mengeling van gebrekkig Japans aan mijn kant, ook om te laten zien dat ik het op zich best goed bedoel, en gebrekkig Engels van hun kant hebben we het dan over koetjes en kalfjes. Is dit de eerste keer dat je in Zao bent? Hoe vaak ski je per jaar? Dat soort zaken. Met de afgestudeerden spreek ik in het Engels, en die vinden het leuk om beter te leren spreken.

[ Bericht 8% gewijzigd door Lyrebird op 15-01-2013 11:38:15 ]

TS is met een aantrekkelijke Zuid-Koreaanse getrouwd. Koreaanse vrouwen zijn over het algemeen aantrekkelijker en hebben mooiere tanden, maar Japanse vrouwen gaan vaak beter/uitdagender gekleed. Daarnaast zijn Japanse vrouwen erg elegant. Lastig om te beschrijven waar dat 'm in zit, maar je ziet het meteen als je door Ginza loopt, en dat vergelijkt met Seoul. Snap ook helemaal niet waarom ze hier nog met Europese/Amerikaanse modellen werken.

Helaas spreken de Japanse dames vaak geen of alleen heel gebrekkig Engels. Jonge Koreanen spreken vaak net iets beter Engels dan hun Japanse leeftijdsgenoten, hebben iets meer durf ook. Chinezen spannen de kroon, alle Chinezen die ik hier tegen kom (en dat zijn er nog al wat), spreken vloeiend Engels. Hetzelfde geldt trouwens (ietswat verrassend) voor Cambodjanen.