Ouders van Prachtige Engeltjes (16)

Oh excuus, ik had niet door dat ik hem dichtgooide

Bedankt voor het nieuwe deeltje

ik kom gewoon iedereen hier een geven.

Hoe is het met jou nu _Bar_, je schreef van de week dat je van slag was doordat er spulletjes van Thijs gebracht werden bij jou thuis...

De spullen staan nu in een kamertje waarvan de deur dicht zit, hoef ik er niet aldoor tegenaan te lopen.

Met mij gaat het wel enigzins, ben wel veel met thijs bezig, maar dan meer hoe ik Thijs kan betrekken in het nieuwe leven wat ik dus aan het krijgen ben, en hoe het straks allemaal zal gaan, met de nieuwe spruit.
Wel komen er spullen vanuit Thijs zijn oude kamertje (details) terug in het nieuwe babykamertje, zo krijgt bv Thijs zijn knuffelbeer daar een mooi plaatsje en een aantal schilderijtjes zullen daar ook opgehangen worden.

Gisteren een heel fijn gesprek gehad met de verloskundige, en als ik zou willen kan ik nadat ik bevallen ben, een gesprek aangaan met de betreffende kinderartsen zodat ik mijn hart kan luchten en vragen kan stellen.

Aankomend weekend, ben ik ook even te vinden in het huis in Sluiskil, waar ik dus al maanden niet meer geweest ben, en nu dus de rest leegtrekken.
Ben er nu op voorbereid dus maak me daar nu minder zorgen in, heb tenslotte toen al afscheid genomen van het huis en betreffende herrineringen.

Wij hebben inderdaad een gesprek gehad de 4e, Ik kan niet zeggen dat het voor ons persoonlijk veel duidelijkheid heeft gegeven. Wel is bij ons alle 3 bloed afgenomen voor verder onderzoek omdat het dus iets erfelijks was. het heeft in iedergeval te maken met het hart en hersentjes. Het hart gedeelte betreft een gaatje wat normaal gesproken niet ernstige gevolgen heeft en in de eerste jaren des levens dichtgroeit of geopereerd kan worden. Het hersen gedeeltje heeft met iets te maken dat kleine tia's veroorzaakt en waardoor ook epilepsie op kan treden.
Alle 2 dingen zijn na "ondervraging" van diverse familieleden dan eindelijk op tafel gekomen en blijkt voor te komen, al wordt dit meestal pas in het 1e levensjaar geconstateerd.
Men vermoedt dat het gen gemuteerd is en het nu dus al eerder toeslaat waardoor een "aanval" eerder optreedt met fatale gevolgen.
Mocht ik weer in verwachting raken ( wat dus wel gewoon mag ) kom ik weer onder dezelfde strenge toezicht als de laatste periode van de zwangerschap van Yoeri. dit houd in veel naar de gyn, verloskundige en het thuisteam.
Aangezien het tot nu toe lijkt alsof het mannelijke geslacht er vatbaarder voor is dan het vrouwelijke (tenzij het bloedonderzoek anders laat uitkomen dus) is voorgesteld om in het geval van een jongen de zwangerschap vanaf 26 weken in het ziekenhuis door te brengen met medicatie voor longrijping etc en rond de 30e week te gaan inleiden. vanaf 26 weken zal dan ook de hersenactiviteit worden gevolgd met een apparaat waar ik dan 24/7 aan zal moeten liggen.
Kortom n hele MMM voor de boeg dan.
Dit alles mag overigens niet meer in een niet gespecialiseerd ziekenhuis gebeuren maar in een ziekenhuis met hoge neontologieexpertise. we horen tzt welke dat zal worden.
Dit alles maakt me natuurlijk bang voor de volgende zwangerschap, maar geeft me ook rust en vrede op een rare manier.

Hoe voel ik me nu? Ik voel me dubbel, over n paar dagen had ik moeten bevallen en nu blijf je met "lege" handen die dag. Wat n mooie dag had moeten worden is helaas n sprookje geworden. In je gedachten ben je constant ermee bezig hoe zou Rachel er op gereageerd hebben, zou hij goed eten, zou er veel veranderd zijn die laatste weken... zoveel vragen en slechts 1 antwoord. namelijk geen.
Rachel probeerd op haar dreumesmanier ook alles n plekje te geven, sleept nog steeds met het dekentje rond en raakt in paniek als ze t dekentje even niet ziet, zit vaak op haar knietjes bij het vitrine kastje waar Yoeri's dingetjes en (de nagemaakte) dingetjes van Joshua in staan, sinds eergister geeft ze blaaskusjes er naar toe zo mooi en zo ontroerend.
wordt vervolgd...
Alle dames ( en enkele heren)

Phluphy, ik vond het laatst al moeilijk om de baby kleertjes van Nathan weer terug te krijgen van mijn nichtje en deze door te geven aan een ander nichtje. Ik kon me er niet tot toe aan zetten om het nog een keertje weg te geven. Dus ingepakt en op zolder gezet. En dat zijn dan kleertjes die te klein zijn. Mijn kleine bink is er nog gewoon. Ik vind het een mooi gebaar dat je een plekje voor Danyel zijn spulletjes in jullie kledingkast hebt gemaakt waardoor je wanneer je zin daar in hebt aan een shirtje kan ruiken of gewoon even vast houden en dichtbij zijn.

Bar, ook al zo een moeilijk iets. Een nieuwe kinderkamer inrichten en daarbij ook spulletjes van Thijs een plekje geven in het leven en kamertje van zijn broertje of zusje. Mooi ook die beer, dan heeft je kindje toch een tastbaar aandenken aan zijn of haar grote broer.

Maffe, ondanks dat je zwaar onder medische controle zou komen te staan is er dus wel hoop dat het goed af kan lopen als je nog een keertje zwanger zou worden. Het is totaal niet leuk dat je dan weken al dan niet maanden in een ziekenhuis moet logeren maar aan de andere kant ook een fijn idee dat je dan 3 dubbel zo veel in de gaten wordt gehouden. Beter 1 controle te veel dan 1 te weinig.

Tan, gek genoeg denk ik vaak aan jouw kleine man als ik naar de mijne kijk. Ze schelen iets in leeftijd. Nathan ontdekt de wereld en probeert in alles zijn grote zus na te doen. Van proberen tot klimmen tot rennen etc. Het zelfde heb ik met Thijs en Danyel, die schelen niet veel met Morgaine qua leeftijd. Dan zouden jullie nu ook een stel eigenwijze kleuters hebben gehad.

Kortom een lang verhaal, wou alleen maar even zeggen dat ik aan jullie kleintjes denk en aan jullie ouders die ze moeten missen.

Och jee Maffe. Het lijkt me doodeng, nog een keer, maar het is wel heel fijn te lezen dat de artsen je wel zouden steunen en vooral ondersteunen in een volgende zwangerschap, dat het niet onmogelijk is zeg maar.

Sterkte voor de komende dagen, wat een ontzettend raar gevoel moet het zijn. Dat lees ik al van vrouwen waarbij het vroeg in de zwangerschap mis gegaan is en dat lijkt me nog vele malen sterker aks je kindje al zo ver was zoals bij jou.

Sterkte lieve maffemuts!

* MarMar kampt met dubbele gevoelens.

Overburen hebben een zoontje gekregen dit weekend, prachig! Maar tegelijk doet het zeer om die blauwe vlaggetjes te zien hangen als ik naar buiten kijk.

Een vriendin van me is eergister ook bevallen van een zoon.. ze vond het zelf heel moeilijk om mij te bellen met het nieuws.
Ik ben toch echt wel blij voor haar.

Het is ook niet zo dat ik het ze misgun of iets in die richting, het is meer dat het weer even herinnert aan het gemis.

Dat mn borsten nogsteeds a la minuut reageren op alles wat baby is vind ik ook niet zo makkelijk nog.

Het doet pijn, ben ik met je eens MarMar.
Zelf kan ik de relativatie er nog inbrengen met de gedachte dat ik voor hen dubbel zo blij ben dat het bij hen wel goed gegaan is en dit hen bespaart is gebleven.
maar dubbel is het zeker!

Sterkte deze beladen dagen, maffemuts. Het is gewoon wreed.
Wanneer krijgen jullie de uitslagen van het bloedonderzoek?

We hopen in de loop van volgende week maar niets is zeker natuurlijk bij de wittejassenclub.

sterkte maffe

quote:

Op dinsdag 10 februari 2009 12:13 schreef _Bar_ het volgende:
De spullen staan nu in een kamertje waarvan de deur dicht zit, hoef ik er niet aldoor tegenaan te lopen.

Met mij gaat het wel enigzins, ben wel veel met thijs bezig, maar dan meer hoe ik Thijs kan betrekken in het nieuwe leven wat ik dus aan het krijgen ben, en hoe het straks allemaal zal gaan, met de nieuwe spruit.
Wel komen er spullen vanuit Thijs zijn oude kamertje (details) terug in het nieuwe babykamertje, zo krijgt bv Thijs zijn knuffelbeer daar een mooi plaatsje en een aantal schilderijtjes zullen daar ook opgehangen worden.

Gisteren een heel fijn gesprek gehad met de verloskundige, en als ik zou willen kan ik nadat ik bevallen ben, een gesprek aangaan met de betreffende kinderartsen zodat ik mijn hart kan luchten en vragen kan stellen.

Aankomend weekend, ben ik ook even te vinden in het huis in Sluiskil, waar ik dus al maanden niet meer geweest ben, en nu dus de rest leegtrekken.
Ben er nu op voorbereid dus maak me daar nu minder zorgen in, heb tenslotte toen al afscheid genomen van het huis en betreffende herrineringen.

succes

verder wens ik iedereen hier alle sterkte en geluk die men maar kan wensen.
*weer verdwenen*

Pff wat een heftige verhalen nu allemaal...

@MaffeMuts, dat soort gesprekken heb ik ook gehad, en ook ik werd er weinig wijzer van, vooral ook omdat het mijn wereld niet echt is. Al die medische termen en onzekerheden die wij kregen voorgeschoteld... We kregen weinig duidelijkheid en ik weet nog steeds niet zeker of ik nooit meer een kindje zou willen. Ik kan maar niet tot een besluit komen... maar de angst voor herhaling...pfff...


@Marmar ik heb hetzelfde... mijn schoonzusje kan ieder moment bevallen, ook haar vijfde. Ze woont twee huizen verderop... hoewel ik erg blij ben voor haar enzo kan ik niet ontkennen dat het ongelooflijk steekt. En ik heb na ruim een jaar nog steeds melk Ik droomde vannacht zelfs dat ik Ayden borstvoeding gaf maar dat hij in mijn tepel beet, ik werd wakker met een bloedende tepel, dus ws. zelf opengekrabd in mijn slaap of zo. Dat zijn van die dingen waar ik wel heel erg emotioneel van word ja.

_Bar_ heb jou volgens mij nog niet gefeliciteerd met je zwangerschap - wilde het steeds wel doen, maar vond dit niet het goede plekje ervoor, maar omdat je er zelf ook vrij over schrijft dan toch maar Proficiat.. ik kan me voorstellen dat het allemaal heel dubbel voelt nu? Of valt het mee?

@ Tan,
Het voelt idd dubbel, maar niet eens zozeer de zwangerschap en de geboorte,
Dat ging met Thijs namelijk ook gewoon goed.
Ondanks dat ik nu meer kwalen heb dan toen

Wat ik heel "eng"blijf vinden is de tijd naar 21 maanden toe, word ik niet te beschermend, sla ik snel door mocht mijn kindje koorts krijgen.
Allemaal dat soort dingen die door mijn hoofd spoken.
Heb gelukkig steun aan alle kanten, kan goed praten, en krijg alle hulp die nodig is om hiermee om te gaan.

Voorals nog kan ik sinds afgelopen maandag echt genieten van de zwangerschap, heb die knop omgezet.

@_Bar_ dat vind ik echt fijn om te horen, dat je die knop om hebt kunnen zetten... en verder... klinkt erg kort door de bocht, maar wie dan leeft, die dan zorgt. Mocht jullie kleintje te zijner tijd koorts krijgen, dan ben je natuurlijk driedubbel zo allert, maar ik neem aan dat jullie arts alle begrip toont als je een keer bij 38 graden al aan de bel trekt.
En verder denk ik dat het van dag tot dag leven is... maar goed, wat ik heb meegemaakt is anders dan jouw situatie, dus ik heb erg makkelijk praten.

_Bar_ Natuurlijk ben je dan super allert! Geef dit ook aan bij je huisarts just in case of.
Ik lees dat je al begeleid wordt stop hier ook niet mee zolang je deze "paniek" gedachten hebt.
dikke

Bar, ik denk dat die angst de eerste (bijna) 2 jaar evenzeer begrijpelijk als onvermijdelijk is. Goed dat je zoveel steun krijgt. Wat ik trouwens even niet helemaal snap: woon je niet meer in Zeeland?

Tan, ik wist niet dat je toch nog "dubt", zeg maar. Moeilijk joh. Hebben de dromen over Ayden veel impact en heb je ze vaak?

quote:

Op zaterdag 14 februari 2009 08:40 schreef phluphy het volgende:
Bar, ik denk dat die angst de eerste (bijna) 2 jaar evenzeer begrijpelijk als onvermijdelijk is. Goed dat je zoveel steun krijgt. Wat ik trouwens even niet helemaal snap: woon je niet meer in Zeeland?

Jawel hoor.
Marco woont niet meer in zeeland, althans als hij in nederland is.
Al is het huis in sluiskil wel van hem

@phluphy, ik wist het ook niet, maar het gevoel wordt de laatste tijd sterker, anders dan het normale 'cliché eierstokkengerammel' zeg maar. Na Junah was ik 'klaar' in andermans kinderwagen kijken gaf niet meer dan 'ooh wat schattig, ik wil dat ook wel weer', maar dat gevoel verdween dan iedere keer weer snel.
Ayden heeft echter iets opengelegd lijkt wel. Ik blijf er maar mee rondlopen en ik loop met een groot vraagteken boven mijn hoofd lijkt wel.

Scheelt ook dat mijn schoonzusje ieder moment kan bevallen van haar vijfde, en ik merk nu pas hoeveel dat met me doet. Ik werd gewoon misselijk toen vanmiddag de telefoon ging en ik een fractie dacht dat ze met blij nieuws kwam. Toen ik ophing had ik gewoon gummybenen en trilde ik helemaal. Ik ben kennelijk toch nog ergens heel erg mee bezig.


Helpt ook niet mee dat hij pas 'jarig was', en ik vorige week voor de tweede keer een album heb gemaakt over zijn korte leventje. Dan ben je er (on)bewust toch meer mee bezig. Al die foto's weer enzo... ben de laatste tijd een beetje een emobommetje wat dat betreft. Hoewel ik het er op zich niet ineens moeilijker mee heb dat hij er niet is, het is meer de dingen erom heen.

Stil verdriet
Fluistert niet
Het schreeuwt, gilt
Verstild
Verdriet
Wie luistert
Ziet
Een traan
Langzaam gaan
Wat ik wil
Blijft stil
Verdriet

Tan
*maffe even niet meer zinnigs uit haar tobo krijgt*