quote:

Op woensdag 26 september 2007 14:51 schreef Gauge het volgende:
Bipolair hier, nu heb ik zo een mooie geaggiteerde depressie. Ik word nu wel eventjes AAAAAAAAAAAAAAAAAAAH.

quote:

Op woensdag 26 september 2007 14:54 schreef Megalomaniac het volgende:
Gemaskeerde depressie

quote:

Op woensdag 26 september 2007 14:52 schreef sweetgirly het volgende:

[..]

is dat serieus

Ja, die verschillende soorten, vooral geaggiteerde, vond ik ook wat
Maarja, hij stond erbij.

quote:

Op woensdag 26 september 2007 14:57 schreef Gauge het volgende:

Serieus. Ik wil het liefste mijn hoofd tegen de muur slaan maar ik heb beloofd van niet aan de psych...

quote:

Op woensdag 26 september 2007 14:55 schreef sweetgirly het volgende:

[..]

Knuffel !

Uitleg ?
Ik ben volgens mij een slechte ts

quote:

Op woensdag 26 september 2007 15:06 schreef Gauge het volgende:
Hoe ga je met die agitatie om?! Dit voelt echt vreselijk, bij een ernstige depressie lijkt zelfmoord aanlokkelijk maar met die agitatie erbij zeker!

moet gaan en ik wil geen rare acties van mensen zien

quote:

Op woensdag 26 september 2007 14:39 schreef sweetgirly het volgende:

Geremde depressie

Depressie met vitale kenmerken
etc.

quote:

Op woensdag 26 september 2007 15:06 schreef Gauge het volgende:
Hoe ga je met die agitatie om?! Dit voelt echt vreselijk, bij een ernstige depressie lijkt zelfmoord aanlokkelijk maar met die agitatie erbij zeker!

quote:

Op woensdag 26 september 2007 15:11 schreef Jolly_Reaper het volgende:

[..]

Lijstje is verre van compleet ben ik bang. Ik kan in ieder geval mezelf hier niet terug vinden.

quote:

Op woensdag 26 september 2007 17:36 schreef sweetgirly het volgende:
Als er dingen missen, roep het maar, zet ik het er even bij..

quote:

Op woensdag 26 september 2007 17:36 schreef sweetgirly het volgende:
Als er dingen missen, roep het maar, zet ik het er even bij..

quote:

Op woensdag 26 september 2007 20:15 schreef kreuk050 het volgende:
Wou alleen ff zeggen dat depressie geflipt klinkt, hoop het niet te worden.

quote:

Op woensdag 26 september 2007 18:05 schreef Emel het volgende:
TT aangepast

quote:

Op woensdag 26 september 2007 21:43 schreef sweetgirly het volgende:

[..]

Thank you !

quote:

Op donderdag 27 september 2007 15:59 schreef Dromenvanger het volgende:
Af en toe iets kopen kan ook helpen

Heb net een notebook gekocht en daar gaat de depressie toch wel ff van liggen

quote:

Op donderdag 27 september 2007 16:13 schreef Burdie het volgende:

[..]

Bij mij werkt dat juist totaal niet.
Dan kom ik thuis van een middagje 'impuls-shoppen', zit ik op de bank, kijk ik om me heen... overal nieuwe dingen, nieuwe schoenen, nieuwe kleren... en ikzelf ben nog altijd net zo leeg als m'n bankrekening.

quote:

Op donderdag 27 september 2007 15:59 schreef Dromenvanger het volgende:
Af en toe iets kopen kan ook helpen

Heb net een notebook gekocht en daar gaat de depressie toch wel ff van liggen

quote:

Op woensdag 26 september 2007 15:01 schreef Nijna het volgende:
Een tvp-tje. Niet depressief op t moment, gelukkig.
Zelfs mn medicatie gehalveerd in afwachting van mn bevalling en toch wel een beetje in afwachting van hoe het straks gaat allemaal...
Sinds mn zwangerschap voel ik me stabieler dan ik in lange tijd geweest ben, hopelijk blijft dat ook zo als die kleine er straks is... we wachten af!

quote:

Op donderdag 27 september 2007 15:59 schreef Dromenvanger het volgende:
Af en toe iets kopen kan ook helpen

quote:

Heb net een notebook gekocht en daar gaat de depressie toch wel ff van liggen

quote:

Op vrijdag 28 september 2007 20:05 schreef sweetgirly het volgende:

[..]

Das fijn
En succes !

Was je daarvoor eigenlijk aan de pil ?

quote:

Op vrijdag 28 september 2007 21:04 schreef Nijna het volgende:

Daar was ik mee gestopt toen ik ook voor de eerste keer probeerde te stoppen met mn AD. Dat stoppen met de AD was niet zo'n succes dus die is weer opgehoogd, maar de pil ben ik toen niet weer gaan slikken met in het achterhoofd dat we waarschijnlijk toch wilden proberen zwanger te gaan worden.
Voordat we echt zover waren dat we zoiets hadden van: ja we gaan ervoor (het duurde even voor ik weer beter in mn vel zat) waren we toch zo alweer wat maanden verder en toen ging het heel snel.

quote:

Vandaag even een dipdag, maar dat zal ook wel een combi zijn van gebrek aan slaap en hormonen...

quote:

Lekker, jezelf verwennen met kadootjes . Dus je zit nu te genieten van die heerlijke geur?

quote:

Op vrijdag 28 september 2007 21:28 schreef sweetgirly het volgende:

Gebrek aan slaap, belangrijk idd. Gebrek aan hormonen , ik dacht altijd dat zwangere vrouwen juist een teveel aan hormonen hadden of zeg/vraag ik nu iets stoms

quote:

Hehe ja. En nog niet, zodrekkies, even wat opruimen, wierook aan (lotus goud dus en lavendel goud heb ik ook nog, schijnt ook nog, al was het vrij impulsief, goed te zijn tegen.. of staat 'neemt zorgen weg'). Heb ook nog zwitsal bodylotion gekocht, en twee leuke, schattige plantjes . Ik maak er een feestje van zo

quote:

Op woensdag 26 september 2007 15:08 schreef sweetgirly het volgende:

[..]

Niet doen !
Diep ademhalen, ga even wat anders doen, neem een valeriaan desnoods om wat tot rust te komen. In noodgeval, bel even iemand op, ofzo. En anders spam je dit topic maar vol

quote:

Op zaterdag 29 september 2007 19:58 schreef Burdie het volgende:
Oh, heb je daar afspraken over gemaakt met de huisarts? Mijn psychiater stelde dit ook voor als optie voor de toekomst, maar nu ik ook anti-psychotica erbij slik, weet ik niet wat dat precies voor het totaalplaatje betekent.
En als ik nog één keer een terugval krijg hierna, mag ik niet eens meer stoppen met medicijnen, omdat het risico op terugvallen te groot is.

quote:

Op zaterdag 29 september 2007 19:37 schreef Luchtbel het volgende:
Nijna, ik lees met je mee. Ik hoop voor je dat die laatste dagen echt gewoon door zwanger zijn en wachten komen. Succes met alles! En ik duim voor je dat het goed blijft gaan.

quote:

Op zondag 30 september 2007 13:14 schreef nicoo het volgende:
ik heb een depressieve vriendin, hoe kan ik haar het beste helpen ??

quote:

Op zondag 30 september 2007 13:14 schreef nicoo het volgende:
ik heb een depressieve vriendin, hoe kan ik haar het beste helpen ??

quote:

Op zondag 30 september 2007 13:53 schreef Burdie het volgende:

[..]

Misschien een idee om er wat over te lezen op internet. Er zijn ook sites met tips voor partners van mensen die depressief zijn, waar een hoop tips op staan.
In elk geval is het belangrijk om zelf duidelijk je grenzen aan te geven van wat je wel en niet voor haar kan doen. Zodat de relatie in balans blijft, en jij niet een soort 'hulpverlener' voor haar gaat worden.
Bedenk ook dat het háár probleem is, en jij het niet voor haar kunt oplossen. Je kunt d'r natuurlijk wel steunen, zolang ze maar niet afhankelijk van je gaat worden .
Succes!

quote:

Op donderdag 27 september 2007 23:58 schreef Inekris het volgende:

[..]

Helaas is continue depressief voelen nou net iets wat verdomd weinig bij depressies voorkomt. Zelfs in mijn donkerste dagen, kon ik nog huilen van de lach.

Ben trouwens helemaal niet blij dat ik depressief was/ben/blijf. Het verrijkt je leven, zeker, maar het kost ook wat, soms zelfs bijna datzelfde leven. Hoewel de medicatie wel goed helpt overigens, Triptyzol, 150 mg dagelijks.

quote:

Op zaterdag 29 september 2007 19:48 schreef Grrrrrrrr het volgende:

Toen ik voor de eerste keer met mijn depressie, errr, in aanraking kwam denk ik niet dat die maatregelen afdoende zouden zijn geweest.

quote:

Ik zat eigenlijk praktisch 24 uur per dag in doodsangst met een hartslag van rond de 200. En dat was dan als ik stil op de bank lag.

Dat waren nog eens tijden .

quote:

Op woensdag 3 oktober 2007 18:08 schreef Dromenvanger het volgende:

Bezig zijn werkt dan hier goed nogmaals maar dat is standaard-praat, een hele dag intensief bezig zijn laat de zorgen vergeten. En dan word ik de dag erna ook beter wakker. Wie weet is bezig blijven het enige dat werkt tegen depressie, geen zin hebben en maar zin maken?

quote:

Op woensdag 3 oktober 2007 18:08 schreef Dromenvanger het volgende:
Bezig zijn werkt dan hier goed nogmaals maar dat is standaard-praat, een hele dag intensief bezig zijn laat de zorgen vergeten. En dan word ik de dag erna ook beter wakker. Wie weet is bezig blijven het enige dat werkt tegen depressie, geen zin hebben en maar zin maken?

quote:

Op woensdag 26 september 2007 14:55 schreef sweetgirly het volgende:

[..]

Knuffel !

Uitleg ?
Ik ben volgens mij een slechte ts

quote:

Op vrijdag 5 oktober 2007 22:49 schreef Shitonya het volgende:
Bezig zijn is geen oplossing, het kan enkel tijdelijke verdringing zijn. Zodra je afgeleid bent of stopt met "bezig" zijn, of geen zin meer hebt, dan komt de somberheid zo weer opzetten.

quote:

Op vrijdag 5 oktober 2007 23:13 schreef Shitonya het volgende:
Omdat je depressie in verschillende maten en soorten hebt plus dat elk mens depressie anders ervaart. Zo kun je bezig blijven.. desalnietemin had ik gewoon over het algemeen gelijk.

quote:

Op woensdag 3 oktober 2007 22:22 schreef sweetgirly het volgende:
Hopelijk gaat het wat beter inmiddels of gaat het wat beter worden !

quote:

Op vrijdag 5 oktober 2007 23:35 schreef Shitonya het volgende:
Neen, een mens kan niet continu bezig zijn. Bezig zijn helpt niet altijd en altijd tijdelijk.

quote:

Op vrijdag 5 oktober 2007 23:35 schreef Shitonya het volgende:
Neen, een mens kan niet continu bezig zijn. Bezig zijn helpt niet altijd en altijd tijdelijk.

quote:

Op zaterdag 6 oktober 2007 15:59 schreef Grrrrrrrr het volgende:

Stukken beter, ik moet er niet aan denken dat ik in die staat de afgelopen 12 jaar had doorgebracht. Sterker nog, ik denk dat ik dan die 12 jaar niet vol had gemaakt .

quote:

Op vrijdag 5 oktober 2007 22:43 schreef Inekris het volgende:

Nee hoor, je bent een grootse TS, ik doe het je niet na

PS: vitale depressie is er ook nog een.

quote:

Op zondag 7 oktober 2007 14:54 schreef Inekris het volgende:
Omdat een ?wellus/nietus? discussie niet zinvol is, en ik daar ook helemaal zin in heb, deze lange post. De vraag uit de TT -hoe ga je ermee om- neem ik dan ook maar even letterlijk, dus gaat het over hoe ik ermee omga en omging. Dan hou ik het ook nog on topic, dus de oorzaak van de depressie laat ik gewoon weg.

Ontkennen
Al heel lang ben ik depressief, in ieder geval sinds de vroege pubertijd. Pubers hebben wel een voordeel qua depressie, het wordt gezien als een deel van de levensfase. Alle pubers voelen zich zo, dus het is helemaal niet bijzonder zoals ik mij voel, toch? Zelfs toen ik behoorlijk afwijkend gedrag ging vertonen, heeft het puberexcuus mij op dat moment goed geholpen. Een huisarts die het puberexcuus ook gebruikt, helpt dan.

Een serieuze zelfmoord poging verandert niets aan mijn ontkennen van het hebben van een probleem. Wel maakt dat dat mensen in mijn omgeving, vrienden en ouders van vrienden, zich nu serieus zorgen gaan maken, en mij proberen te duwen naar hulpverlening. Maar als je 16 bent, hoor je als puber gewoon een poging gedaan te hebben, dus hulpverlening gaat nergens over. Daarbij was er hele goede aanleiding voor de eerste poging, dat moest iedereen ook wel toegeven, dus eigenlijk kon ik volhouden dat er niets bijzonders aan de hand was.

Hoewel ik meende dat ik geen enkel probleem had, ging ik mij in rap tempo zwaarmoediger voelen. Terugkijkend kan ik wel zeggen dat het ontkennen mij wel door een moeilijke periode heeft heen gesleept, maar dat de kosten ervan -een langdurig tekort aan levensvreugde- eigenlijk veel te hoog waren. Vooral het omgaan met gemixte emoties, vaak ook heftig gevoelde emoties, iets waar de pubertijd de leerperiode voor is, is nog altijd een bijna onbekend gebied voor mij.

Erg veel moet ik van het ontkennen trouwens niet geleerd hebben in eerste instantie. Na mijn eerste opname, rond mijn 25e, heb ik nog jaren volgehouden dat ?...ik daarvoor behandel ben...?, met dank aan Wim De Bie die dat veel beter met gespannen kaken kan zeggen dan ik.

Spiegelen
Natuurlijk zie ik wel dat vrienden wel plezier hebben, veel vaker dan ik. Om te bewijzen dat ik geen probleem heb, is de beste strategie, ook vaak plezier hebben. Dat vaak lukt niet zo, maar het doen alsof wel. Geen idee hebbende hoe het voelt om redelijk vaak vrolijk te zijn, en dus ook geen idee hebbende hoe ik mij dan moet gedragen, ga ik gewoon ?nadoen?. Soms helpt dat ook. Vrolijk doen, maakt vrolijk voelen. Dat is leuk met uitgaan, dingen doen en ondernemen, maar zodra het vrolijk doen ophoudt, houdt het vrolijk voelen ook op. Het kost trouwens ook krankzinnig veel energie, dus behalve zwaarmoedig, en de lusteloosheid die al een deel van een depressie zijn, wordt ik nog eens extra moe. Van het spiegelen wist ik meteen al dat dat geen goede manier is om te leven.

Bezig zijn
Andere dingen doen, dan mij heel slecht voelen, geeft wel lucht. Vooral als ik dongen doe die niet over mijzelf gaan. Vooral lezen. Ik lees op een goed moment, meer dan 1500 pagina?s A4 per week. Alles wat ik kan vinden lees ik. Van complexe ingewikkelde werken over quantummechanica, tot de meest banale bellettrie, zoals heerlijke doktersromannen.

Het intellectueel bezig zijn, lezen en schrijven dus, helpt alleen op het moment zelf, als ik schrijf of lees dus. Lichamelijk bezig zijn, fietsen, lopen en zwemmen, helpt langer, soms zelfs wel enige dagen. Weliswaar niet lezend, maar ik fiets wel regelmatig een groot eind per dag. Hartstikke gezond ook, ik rook niet als ik fiets, en anderhalf tot twee uur fietsen, betekent ook die periode niet fietsen.

In twee opnames heb ik ook gezien hoe het anderen kan opklaren. Daar ben ik strontjaloers op, dat wil ik ook, en ook dat het blijvend is.

Het bezig zijn heeft wel voor mij een hele nare kant. Verslaving. Niet aan drugs of alcohol, maar aan gedrag. Dat geeft bijna instant gratificatie, wat weer tot een opklaren van het gevoel tot gevolg heeft. Kortstondig weliswaar, maar toch. Ik herken nu wel de verslaving, en het gedrag, en kan het goed onder controle houden. De val na de opklaring is namelijk altijd dieper dan het punt waar ik was.

Zwelgen
Soms, vroeger vaak trouwens, is het echt teveel. Dan kan ik niets meer opbrengen. Niet alleen de totale nutteloosheid van het bestaan, maar ook het gebrek aan zinvolheid van allerlei zaken, zijn dan overweldigend. Vechten tegen alles heeft geen zin meer. Dan kan ik zwelgen in ellende. Terugtrekken, alleen zijn, mij intens voelen, gebeurt dan vanzelf. Vreemd genoeg kan dat wel verlichting geven. Het rechtvaardigt mijn zwaarmoedigheid. Helaas leidt het ook tot heel depressief gedrag. Echt geen goede strategie, en als het te voorkomen is doe ik dat graag.

Accepteren
Dit is een hele goede, maar ook een hele moeilijke. Ik ben chronisch depressief, met alle nare gevolgen die daar bij horen. Ontkennen is leuk, zie boven, maar levert uiteindelijk te weinig op. Het vechten ertegen kost vaak veel energie. Accepteren maakt niet dat ik mij beter voel, maar het heeft wel de paniek en de agitatie verminderd. Dat is al een hele winst.

Analyseren
Het gebeurt gewoon dat ik mij geheel uit het niets zwaar beroerd kan voelen. Althans, het lijkt zo. Ik probeer nu wel te onderzoeken wat er gebeurde toen ik mij zwaar beroerd ging voelen. Het geeft een gevoel van controle over mijn eigen gevoel. Dat maakt weer dat ik mij er makkelijker uit kan slepen. Bovendien leert het mij iets over de triggers van de depressieve gevoelens. Die kan ik proberen te vermijden, vluchten ja, of beter in perspectief te zetten, het gaat lang niet altijd over mij. Er moet wel aan fijntuning gedaan worden trouwens. De verleiding is groot om behalve het actuele, ook maar even alles mee te analyseren. Dat werkt weer vreselijk contraproductief.

Nu
Na jaren en jaren van depressie, ben ik op het punt dat ik niet meer aan het genezen wil werken. Het gaat toch niet over (lijkt gelaten, maar dat is het niet), en daar moet ik eigenlijk maar eens mee zien te leren leven. Oh ja daar ging het over. Nu doe ik aan beheersen. Zoals analyseren, vroegtijdig herkennen dat het gevoel niet de goede kant op gaat, destructieve gedachtenpatronen herkennen, en daar acties op te ondernemen. Heel moeilijk, maar ik probeer ook van signalen uit mijn directe omgeving op te pakken dat het niet de goede kant opgaat.
Dan ga ik actief mijn gedachten en gedrag aanpassen, zodat het niet in de destructieve spiraal terecht komt. Vaak lukt dat, soms niet. Op sommige vlakken heeft het zelfs een heel merkbaar effect. Zelfmoord gedachten leiden niet meer tot pogingen, sterker ik kan ze regelmatig zelfs uit mijn denkraam verbannen. Verslavend gedrag, wordt herkend, en bijgestuurd.
Ik doe het niet alleen. Er is chemische ondersteuning, anti-depressiva, en veel steun van mijn partner. Maar het blijft dat ik er hard voor moet werken. Heel langzaam voel ik wel steviger worden, en dat is wel iets waarvan ik altijd heb gedacht dat het niet zou gebeuren.

Nogmaals, deze post gaat over hoe ik met mijn depressie omga. Het is zeker niet uitputtend, en al helemaal niet uitgebreid met allerlei details, er is veel weggelaten. Het is immers persoonlijk, en er is genoeg waar ik hier en nu geen aandacht aan wil besteden. Zo simpel als het er staat hier, is het zeker ook niet uit te voeren. Het is ook niet een recept of panacee tegen depressie wat hier staat, maar wellicht heeft iemand er iets aan.
Pfff, nu koffie.

quote:

Op zondag 7 oktober 2007 22:30 schreef sweetgirly het volgende:

[..]

Dat is (dan) goed nieuws, goed om te horen !

quote:

Oa tips die jezelf hebt gemerkt/ondervonden ?

quote:

Op donderdag 27 september 2007 16:13 schreef Burdie het volgende:

[..]

Bij mij werkt dat juist totaal niet.
Dan kom ik thuis van een middagje 'impuls-shoppen', zit ik op de bank, kijk ik om me heen... overal nieuwe dingen, nieuwe schoenen, nieuwe kleren... en ikzelf ben nog altijd net zo leeg als m'n bankrekening.

quote:

Op zaterdag 29 september 2007 20:27 schreef Nijna het volgende:

[..]

Dank je, ik denk (en hoop ook) dat het idd gewoon hormonen en het wachten zijn. We zullen zien.
Hoe is het met jou?

quote:

Op maandag 8 oktober 2007 01:06 schreef Shitonya het volgende:

Je bent gek dat je zo'n lange post gaat zitten typen..

quote:

Op zondag 7 oktober 2007 19:18 schreef Tremium het volgende:
Zelf ben ik nu opgenomen in een psychiatrische instelling vanwege een depressie. Ben nu weer een maandje thuis, binnenkort weer teruggaan voor 4-5 weken.

quote:

Op maandag 8 oktober 2007 01:06 schreef Shitonya het volgende:

[..]

Je bent gek dat je zo'n lange post gaat zitten typen..

quote:

Op maandag 8 oktober 2007 13:53 schreef candygirl het volgende:

[..]

Hoelang is die eerste opname geweest, en waarom over 5 weken pas terug?

quote:

Op zondag 7 oktober 2007 22:55 schreef sweetgirly het volgende:

[..]

Nou..maar thanx..vind het niet zo en check.

quote:

Op maandag 8 oktober 2007 14:14 schreef Inekris het volgende:

[..]

In de volksmond is een psychiatrisch patient gek ja. Alleen komt de post voort uit het gek zijn en niet andersom.

Gelukkig ben jij gek dat jij de hele post citeert

quote:

Op dinsdag 9 oktober 2007 00:29 schreef Shitonya het volgende:

[..]

De post komt uit de persoon. Gek staat niet op zichzelf, maar wordt "geboren" in een persoon die de gekte toelaat.

quote:

Op dinsdag 9 oktober 2007 01:12 schreef Shitonya het volgende:
Was geen probleem, de lengte viel me alleen op. Waarom zou je op een forum zo'n lange post posten welke totaal onbekenden kunnen lezen? Zeg zoiets tegen je zielenknijper, vrienden of wie dan ook. Maar om nu je hele levensverhaal op een forum te gooien in dat formaat, waardoor de meeste zullen denken "argh mijn ogen, ik hou niet van lezen, dus ik sla het over". Bedoel, je schiet er bar weinig mee op. Ik vind het persoonlijk vrij nutteloos en daarom achterlijk om zoveel tijd te verspillen.

quote:

Op dinsdag 9 oktober 2007 01:12 schreef Shitonya het volgende:
Was geen probleem, de lengte viel me alleen op. Waarom zou je op een forum zo'n lange post posten welke totaal onbekenden kunnen lezen? Zeg zoiets tegen je zielenknijper, vrienden of wie dan ook. Maar om nu je hele levensverhaal op een forum te gooien in dat formaat, waardoor de meeste zullen denken "argh mijn ogen, ik hou niet van lezen, dus ik sla het over". Bedoel, je schiet er bar weinig mee op. Ik vind het persoonlijk vrij nutteloos en daarom achterlijk om zoveel tijd te verspillen.

quote:

Op dinsdag 9 oktober 2007 21:04 schreef Nijna het volgende:
Aan de bel trekken bij bv de huisarts!
Ik weet niet of je er echt wat tegen kan doen, proberen de spanning niet zo hoog op te laten lopen, het eerder te uiten misschien?!
Ik heb het ook wel gehad, gelukkig al een hele tijd terug. Toen het beter ging had ik ook niet meer van dat soort "uitbarstingen".

quote:

Op dinsdag 9 oktober 2007 21:11 schreef aardbeiaardbei het volgende:

Ja, dat dacht ik ook; zou het gewoon opgekropt zijn, maar ik huil zoveel; sommige dagen lijkt het gewoon alsof ik aan één stuk door huil, met wat stukken er tussendoor waarin ik me inhoud om nog een beetje normaal over te komen...

quote:

Op dinsdag 9 oktober 2007 21:22 schreef sweetgirly het volgende:
Wat je moet doen, ja, is het ook echt wat je (allemaal) werkelijk wilt ?
Tuurlijk is sporten, veel buiten zijn ed goed. Maar verifieer eerst of het geen dwang van jezelf is, opgedwongen omdat je denkt dat het (ergens) moet.

Ten tweede, mocht je teveel huilen, last blijven houden, ook dan is hulp natuurlijk goed.
Ik denk zelf nl wel dat het een punt is dat je vast loopt, bent gelopen. Je lichaam, jij, geeft aan dat je hiermee niet tevreden bent, hier word je ongelukkig van. Wat je wel wilt, waar je dan wel gelukkig van wordt, wat je rustig maakt, dat ligt in jou besloten. Daar zal de zoektocht naar en gaan beginnen. Maar first things first.

_{ofzo, ik denk..maak het gelijk even zoetsappig met mijn zoektocht , je snapt het wel}

quote:

Op dinsdag 9 oktober 2007 21:35 schreef aardbeiaardbei het volgende:

Ik denk dat de eerste stap naar de huisarts gaan is, maar daar zie ik dan zo tegenop. Ik weet ook niet hoe ik het uit moet leggen, zal daar waarschijnlijk ook alleen maar kunnen janken. Misschien zijn antidepressiva een oplossing, ik denk dat die zoektocht van jou een te lang en moeilijk proces is om mee te beginnen; ik denk dat ik in dan weer genoeg tijd heb om nog verder weg te zakken. Er moet gewoon NU iets gebeuren..

quote:

Op dinsdag 9 oktober 2007 21:35 schreef aardbeiaardbei het volgende:

[..]

Ik denk dat de eerste stap naar de huisarts gaan is, maar daar zie ik dan zo tegenop. Ik weet ook niet hoe ik het uit moet leggen, zal daar waarschijnlijk ook alleen maar kunnen janken. Misschien zijn antidepressiva een oplossing, ik denk dat die zoektocht van jou een te lang en moeilijk proces is om mee te beginnen; ik denk dat ik in dan weer genoeg tijd heb om nog verder weg te zakken. Er moet gewoon NU iets gebeuren..

quote:

Op dinsdag 9 oktober 2007 21:46 schreef aardbeiaardbei het volgende:
niks doen.

quote:

Op dinsdag 9 oktober 2007 21:46 schreef aardbeiaardbei het volgende:
ik trek het wel tot morgen, het gaat vandaag redelijk goed. Alleen maar zo'n 'leeg' gevoel, ben wel naar college geweest maar verder de hele dag op de bank gehangen, niks doen.

quote:

Op dinsdag 9 oktober 2007 21:35 schreef aardbeiaardbei het volgende:

[..]

Ik denk dat de eerste stap naar de huisarts gaan is, maar daar zie ik dan zo tegenop. Ik weet ook niet hoe ik het uit moet leggen, zal daar waarschijnlijk ook alleen maar kunnen janken. Misschien zijn antidepressiva een oplossing, ik denk dat die zoektocht van jou een te lang en moeilijk proces is om mee te beginnen; ik denk dat ik in dan weer genoeg tijd heb om nog verder weg te zakken. Er moet gewoon NU iets gebeuren..

quote:

Op dinsdag 9 oktober 2007 16:09 schreef Shitonya het volgende:
Mua, ik vind het iets over beide personen zeggen. Maar inderdaad, het klopt ook dat wanneer ik een vrij lang verhaal zie op mijn beeldscherm, dat ik het meestal ook oversla, omdat ik het simpelweg kut vind om veel te lezen van een beeldscher. Maar wat de post ook moge zijn, ik blijf teveel persoonlijke info op een forum plaatsen, onzin vinden. Ik zou zoiets met vrienden bespreken. Maar goed, ieder zijn ding.

quote:

Op dinsdag 9 oktober 2007 21:35 schreef aardbeiaardbei het volgende:

[..]

Ik denk dat de eerste stap naar de huisarts gaan is, maar daar zie ik dan zo tegenop. Ik weet ook niet hoe ik het uit moet leggen, zal daar waarschijnlijk ook alleen maar kunnen janken. Misschien zijn antidepressiva een oplossing, ik denk dat die zoektocht van jou een te lang en moeilijk proces is om mee te beginnen; ik denk dat ik in dan weer genoeg tijd heb om nog verder weg te zakken. Er moet gewoon NU iets gebeuren..

quote:

Op woensdag 10 oktober 2007 08:27 schreef Zaluki het volgende:

En ik moet zeggen, dat voelt best wel raar. Want de ene dag voel ik me goed, en dan vraag ik me af waarom ik er eigenlijk heen ga. Maar dan bedenk ik me weer al die down periodes, en die angstige gevoelens als ik een grote stap moet ondernemen. Dan denk ik weer: "Oja, dat was het." Maar evengoed, het voelt wel gek.

quote:

Op woensdag 10 oktober 2007 12:14 schreef aardbeiaardbei het volgende:
Vrijdag om kwart over twee ga ik. En ik weet niet of mijn vriend dan kan, maar anders ga ik gewoon alleen.

quote:

Op donderdag 11 oktober 2007 00:50 schreef carpediem23 het volgende:
Ik weet niet precies waar ik precies dit kan posten, het valt voor mij onder een depressie.

Vorige week is mijn Opa overleden, plotseling, ik heb geen afscheid kunnen nemen. Sinds 4 jaar woon ik op mezelf in A'dam en mijn ouders in het Oosten van het land. Ik heb nu heel erg het gevoel op weer terug te gaan naar de vertrouwde thuis situatie bij mijn ouders. De afgelopen week ben ik alleen maar bij mijn ouders geweest omdat dat voor mij prettiger was dan hier in mijn eigen huisje bij mijn vriend. Nu twijfel ik heel erg als ik wel op mijn plek ben hier in Amsterdam, terwijl ik altijd riep; Hier hoor ik thuis! Alleen nu heb ik juist het gevoel van niet.

Heel vreemd, weet niet helemaal wat ik nu wil doen, twijfel over mijn studie, geen motivatie ect. Ik ben vrij gevoelig voor depressies en het overlijden van Opa heeft mijn twijfels bevestigd dat ik niet happy ben op mijn plek en wat ik aan het doen ben (studie, werk, huisje)

Hoe komen jullie door zo'n onzekere situatie heen?, ben nu te emotioneel en down en weet gewoon niet waar ik moet beginnen.

quote:

Op vrijdag 12 oktober 2007 12:17 schreef aardbeiaardbei het volgende:
Pfoe, nog een paar uurtjes en dan ga ik. Ben wel een beetje zenuwachtig..

quote:

Op vrijdag 12 oktober 2007 16:38 schreef aardbeiaardbei het volgende:
Nou, de huisarts stuurt me door naar iemand van het RIAGG, één of andere afkorting, die gaat dan diagnostiseren enzo, waarna ik eventueel behandeling en/of medicatie krijg.
Hij mailt/belt uiterlijk dinsdagmiddag voor contactgegevens enzo.
Dus nu weer een heel weekend alleen

quote:

Op zondag 21 oktober 2007 23:49 schreef Twinky het volgende:
tvp (als dat mag?)

quote:

Op zondag 28 oktober 2007 19:07 schreef aardbeiaardbei het volgende:
Ik weet nu echt niet meer wat ik moet doen. Heb het idee dat het elke dag erger word en ik in elk dipje steeds dieper wegzink en er steeds langer inbljif en moeilijker uitkom. Die mevrouw vorige week dinsdag zei dat ik leuke dingen moest doen maar ik blijf toch instorten elke keer. Vandaag omdat mijn vader zei dat ik beter naar de helpdesk kan mailen dan nieuwe cartridges te kopen voor mijn kapotte printer (lampje van 'zwarte inkt op' blijft branden). Dan voel ik me een mislukkeling, dat ik alles fout doe. Weer om één stom dingetje! Elke keer!
Ik trek het echt niet meer zo.. het wordt steeds erger.. en ik heb pas de achtste weer een afspraak en dan is het een uurtje praten, dat helpt niet..
Dinsdag had ik ook het idee dat ik niet het goede vertel; ze vraagt dan vragen over mijn ouders enzo, en dat is kut en dan moet ik weer huilen, maar het is zo moeilijk om te vertellen hoe ik me voel op de vele momenten dat het zoveel slechter gaat... hoe zinloos alles lijkt, hoe ongelofelijk kut ik me dan voel... Ik wil dit niet meer...

quote:

Op zondag 28 oktober 2007 19:07 schreef aardbeiaardbei het volgende:
Ik weet nu echt niet meer wat ik moet doen. Heb het idee dat het elke dag erger word en ik in elk dipje steeds dieper wegzink en er steeds langer inbljif en moeilijker uitkom. Die mevrouw vorige week dinsdag zei dat ik leuke dingen moest doen maar ik blijf toch instorten elke keer. Vandaag omdat mijn vader zei dat ik beter naar de helpdesk kan mailen dan nieuwe cartridges te kopen voor mijn kapotte printer (lampje van 'zwarte inkt op' blijft branden). Dan voel ik me een mislukkeling, dat ik alles fout doe. Weer om één stom dingetje! Elke keer!
Ik trek het echt niet meer zo.. het wordt steeds erger.. en ik heb pas de achtste weer een afspraak en dan is het een uurtje praten, dat helpt niet..
Dinsdag had ik ook het idee dat ik niet het goede vertel; ze vraagt dan vragen over mijn ouders enzo, en dat is kut en dan moet ik weer huilen, maar het is zo moeilijk om te vertellen hoe ik me voel op de vele momenten dat het zoveel slechter gaat... hoe zinloos alles lijkt, hoe ongelofelijk kut ik me dan voel... Ik wil dit niet meer...

quote:

Op zondag 28 oktober 2007 19:07 schreef aardbeiaardbei het volgende:
Ik weet nu echt niet meer wat ik moet doen. Heb het idee dat het elke dag erger word en ik in elk dipje steeds dieper wegzink en er steeds langer inbljif en moeilijker uitkom. Die mevrouw vorige week dinsdag zei dat ik leuke dingen moest doen maar ik blijf toch instorten elke keer. Vandaag omdat mijn vader zei dat ik beter naar de helpdesk kan mailen dan nieuwe cartridges te kopen voor mijn kapotte printer (lampje van 'zwarte inkt op' blijft branden). Dan voel ik me een mislukkeling, dat ik alles fout doe. Weer om één stom dingetje! Elke keer!
Ik trek het echt niet meer zo.. het wordt steeds erger.. en ik heb pas de achtste weer een afspraak en dan is het een uurtje praten, dat helpt niet..
Dinsdag had ik ook het idee dat ik niet het goede vertel; ze vraagt dan vragen over mijn ouders enzo, en dat is kut en dan moet ik weer huilen, maar het is zo moeilijk om te vertellen hoe ik me voel op de vele momenten dat het zoveel slechter gaat... hoe zinloos alles lijkt, hoe ongelofelijk kut ik me dan voel... Ik wil dit niet meer...

quote:

Op maandag 29 oktober 2007 21:32 schreef .Sparkling. het volgende:
Naja, nu vind ik het een beetje vreemd dat ze mij niet vertellen wat ze denken dat ik heb?.Ze verzinnen allemaal behandelingen voor me, maar leggen nooit uit met welke reden ik dat moet doen.
Daarbij zou ik, als ik die papieren niet nodig had gehad, ook niet weten wat zij denken dat er is.
Beetje raar toch?

quote:

Op zondag 4 november 2007 21:13 schreef rbproject het volgende:
Nu ik dit allemaal lees, is het me allemaal wat duidelijker geworden wat er allemaal in zo'n persoon om kan gaan.

Maar wat jij zegt Nijna, jij hebt je vriend de keuze gegeven. Een keuze die ik niet heb gehad, misschien doet ze dat wel voor mij. Ik had graag die keuze zelf gehad. Nu is het maar iets wat ik moet accepteren, er vertrouwen in hebben dat het weer goed komt als ze zich beter voelt. Aan de ene kant heb ik zoiets van, ik geef haar haar tijd en ruimte. Aan de andere kant blijft het aan me knagen, de behoeft om haar te smsen/bellen om haar te vragen hoe het met haar gaat etc.

Bedankt voor de reacties

quote:

Op zondag 4 november 2007 21:13 schreef rbproject het volgende:
Nu ik dit allemaal lees, is het me allemaal wat duidelijker geworden wat er allemaal in zo'n persoon om kan gaan.

Maar wat jij zegt Nijna, jij hebt je vriend de keuze gegeven. Een keuze die ik niet heb gehad, misschien doet ze dat wel voor mij. Ik had graag die keuze zelf gehad. Nu is het maar iets wat ik moet accepteren, er vertrouwen in hebben dat het weer goed komt als ze zich beter voelt. Aan de ene kant heb ik zoiets van, ik geef haar haar tijd en ruimte. Aan de andere kant blijft het aan me knagen, de behoeft om haar te smsen/bellen om haar te vragen hoe het met haar gaat etc.

Bedankt voor de reacties

quote:

Op maandag 5 november 2007 00:11 schreef rbproject het volgende:
Dank jullie allen, een brief wat je zegt heb ik de vorm van een mail gedaan. Heb haar geschreven dat ik er altijd voor haar zal zijn. Heb mijn gevoel en hoe ik erover dacht erin bloot gelegd.

Ik vond het inderdaad een rotstreek van haar, de eerste paar dagen. Maar ik kan op dit moment wel zeggen dat ik het in zoverre "begrijp" dat ik haar keuze kan accepteren. En probeer er nu zo goed mogelijk te zijn zonder het partner gevoel. Dat we vanuit hier verder werken en misschien opbouwen. Wat je ook zegt, dat het iets is waar je niet samen uitkomt. Maar dat verwacht ik ook niet van haar, ik wil juist net dat ene duwtje in d'r rug zijn als ze dat nodig heeft. Dat ze ergens op terug kan vallen en niet meteen in een gat valt.

Ze zegt elke keer dat het goed gaat met haar, ook al vraag ik daarna hoe het echt gaat met haar. Maar in het gesprek met haar, merk ik dat het niet helemaal goed zit. Of tenminste er is iets. Het is moeilijk om uit dingen op te maken of het dan aan mij ligt dat ze zo doet, of dat het een reactie is van haar depressie. Ik kan gewoon niet goed hoogte krijgen hoever ik kan/moet gaan zeg maar. Moet ik in een gesprek leuk doen, haar vermaken? Of juist serieuze gesprekken houden? Moet ik over haar gevoel praten? Of over luchtigere dingen? Zal ze me nog steeds zulk soort persoonlijke dingen vertellen, nu het uit is? Lastig...Maar we hebben iedergeval afgesproken voor volgende week.......afwachten...

quote:

Op donderdag 8 november 2007 17:32 schreef rbproject het volgende:
Nou, ik probeer haar nu de tijd en ruimte te geven. 1x in de week even wat contact over msn of sms, maar verder laat ik haar. Zit met mezelf ook nog wel aardig in de knup heb ik gemerkt, af en toe even een dipje. Mis haar vooral.... Maar dat soort dingen kan ik haar beter niet zeggen, denk ik. Ik heb haar ook verder niet echt meer gezien sinds dat het uit is, vind het wel lastig. Maar misschien voor haar wel het beste dat ze even niks visueels meer heeft. Iedergeval heel weinig contact. Vind het zwaar, maar moet nu even niet aan mezelf denken....volhouden...Heb iedergeval wel het idee dat ze afleiding genoeg heeft.

Ze is morgen jarig, vind het best wel spannend om haar vanavond te bellen. Vanaf volgende week woont ze dus ook in Amsterdam, dan zouden we wat afspreken iedergeval, even haar kamertje bekijken. Ze keek er alwel naar uit zei ze, hoopte eindelijk op een beetje rust. Nja afwachten hoe het volgende week loopt dan..... Vanaf dan kijken wat mijn volgende stap is.

quote:

Op donderdag 8 november 2007 18:40 schreef rbproject het volgende:
Het is ook vooral, dat ik haar verder niet meer in het echt heb gesproken. Over de telefoon, msn, email of wat dan ook geeft me toch een gevoel van ongemak. Ik heb een gesprek liever persoonlijk, tegenover elkaar. Al die techniek, handig om even eenzijdig iets kwijt te willen. Maar een gesprek gaat voor mij niet zo. Misschien dat ik daarom ook zoiets heb van, dat ik haar dat soort dingen nu beter niet kan zeggen en beter kan wachten tot we elkaar weer in het echt hebben gezien en gesproken. Stuur haar wel succes smsjes als ik weet dat ze iets belangrijks heeft op school enzo

quote:

Op donderdag 15 november 2007 17:43 schreef christiado het volgende:
Ik denk dat ik beetje manisch depressief ben, soms heb ik een mood dat ik zeer happy ben zonder enige reden en soms voel ik me onzettend kut. en dat kan liggen omdat ik soms offdays heb op school: plagen, pesten enz. dat mij tot een verstrooid persoon heeft gemaakt. Voordat ik op de middelbare school ging(ben nu 17 jaar)werd ik nooit gepest en was ik altijd vrolijk en vol zelf vertrouwen, sinds dat ik werd gepest in sommige jaren op de middelbare school heb ik weinig zelf vertrouwen. ik praat bijna nooit met mijn ouders over dit omdat ik mij ervoor schaam, omdat mijn ouders mij zien als iemand die veel zelf vertrouwen en alles op een rijtje heeft in tegenstelling tot mijn broer die bijna zijn hele leven werd gepest. En eigenlijk weet ik niet hoe ik met mijzelf moet omgaan, hoe ik dit probleem oplos. ik zou het zeer op prijs stellen als iemand mij advies kan geven.

quote:

Op zondag 18 november 2007 12:46 schreef rockstar81 het volgende:
Hoe ik met mijn depressie omga? Ik maak gebruik van Maatschappelijk werk.
Of het werkt weet ik niet, want ben pas 3 keer geweest.
Maar het voelt heel rustgevend om met iemand te kunnen praten over je zorgen en problemen. Helemaal omdat ik zefl nu praktisch geen vrienden over heb.

Waarom ik in een depressie zit, dat wil ik liever niet bespreken op een openbaar forum.
Hopelijk hiervoor begrip.....

quote:

Op dinsdag 20 november 2007 11:52 schreef Burdie het volgende:
Pfft, ik heb het even helemaal gehad. Ik heb er zo weinig zin meer in om elke dag weer moeite te doen om er weer wat van te maken. Tegenwoordig zit ik thuis (even zonder werk) en dan is het knap lastig om elke dag weer wat te bedenken om te gaan doen. Meestal ga ik maar gewoon slapen, tot het avond is. De avonden gaan altijd wel goed.
Maarja, zo kom ik weer in een neerwaarts kringetje .

quote:

Op dinsdag 20 november 2007 11:52 schreef Burdie het volgende:
Pfft, ik heb het even helemaal gehad. Ik heb er zo weinig zin meer in om elke dag weer moeite te doen om er weer wat van te maken. Tegenwoordig zit ik thuis (even zonder werk) en dan is het knap lastig om elke dag weer wat te bedenken om te gaan doen. Meestal ga ik maar gewoon slapen, tot het avond is. De avonden gaan altijd wel goed.
Maarja, zo kom ik weer in een neerwaarts kringetje .

quote:

Op dinsdag 20 november 2007 12:30 schreef Halinalle het volgende:

[..]

Wisselen de periodes van depressies en je "normaal" voelen bij jou zich heel snel af? Ik las elders dat je een (relatief) nieuwe relatie hebt en zelfs al op huizenjacht bent. Mensen die langdurig depressief zijn (of daartegenaan zitten) beginnen daar meestal niet zo snel aan.

_{*edit* Voor de duidelijkheid: ik twijfel niet aan de ernst van je klachten.}

quote:

Op woensdag 28 november 2007 18:45 schreef Burdie het volgende:
aardbeiaardbei, met je pillen ben je welkom in [Centraal] Medicatie bij psychische klachten - Deel 5 .
Mijn psych begon vandaag over dagbehandeling .
Als ik wil, that is.
Sja, hoe beslis je zoiets?

quote:

Op woensdag 28 november 2007 18:45 schreef Burdie het volgende:
aardbeiaardbei, met je pillen ben je welkom in [Centraal] Medicatie bij psychische klachten - Deel 5 .
Mijn psych begon vandaag over dagbehandeling .
Als ik wil, that is.
Sja, hoe beslis je zoiets?

quote:

Op donderdag 29 november 2007 23:08 schreef Mystic-Rhythm het volgende:
Kheb het nog niet, maar kweet niet of ik het wil. Gewoon het hele gedoe wat het met zich mee brengt. Ik wil egt egt egt niet dat m'n ouders er vanaf weten, die hebben al genoeg aan hun hoofd

quote:

Op vrijdag 7 december 2007 19:34 schreef Burdie het volgende:
Even een crosspost uit het medicatietopic, misschien kan iemand hier er iets mee:

Wat ik ook graag hier zou willen 'bespreken', het blijkt dat ik naast chronische depressie ook persoonlijkheidsstoornissen heb, o.a. met borderlinekenmerken. Nu weet ik niet goed wat ik daarmee moet, aangezien ik er in het verleden ook niks mee gedaan heb. Het verklaart een hoop nu ik het weet, maar ik twijfel of ik er daadwerkelijk echt iets mee moet doen. De psycholoog raadt dagtherapie aan, maar dan...? Ik heb een beetje het gevoel dat het wordt overdreven. Dit komt 'toevallig' naar boven en ik heb er nooit eerder 'last' van gehad, zegmaar. Hoewel het wel o.a. mijn zelfdestructieve gedrag verklaart . Maar ik wil helemaal niet zo 'zwaar' aan de psychiatrische middelen enzo... ik wou gewoon hulp bij m'n depressies, daar dit keer een keertje wél helemaal bovenop komen (loop al acht, bijna negen jaar met deze klachten). Maar ik denk dat het allemaal niet zo heftig hoeft hoor . Ik denk dat ik al heel erg gebaat zou zijn bij een zinvolle dagbesteding (werk? daar ontbreekt het momenteel aan) en dan een beetje rust en regelmaat - samenwonen met m'n lief, dat soort dingen.
Pfff, ingewikkeld allemaal hoor !

quote:

Op maandag 10 december 2007 13:43 schreef Burdie het volgende:
Ja, jullie hebben gelijk. Het duurt alleen even voordat bepaalde kwartjes vallen... maar ik heb de knoop doorgehakt en ik ga ervoor, met dagbehandeling proberen van m'n borderlineklachten af te komen (en ook van de depressies hoop ik).
Bedankt mensen .

quote:

Op maandag 8 september 2008 03:40 schreef Nene het volgende:


Ik vraag me vooral of er hier meer mensen zijn die zoveel moeite hebben om het verleden een plaatsje te geven. Hoe gaan jullie daarmee om?

quote:

Op maandag 8 september 2008 03:49 schreef kraakvandaal het volgende:

[..]

Van je verleden leer je dingen, steeds met je meedragen heeft weinig zin. .

quote:

Op maandag 8 september 2008 10:31 schreef Nene het volgende:

[..]

Weet je, zo dacht ik er ook altijd over. En het lukt mij ook heel lang prima om elke dag weer als een nieuwe kans te zien. Maar de laatste maanden krijg ik die omschakeling gewoon niet meer gemaakt, op een of andere manier...

quote:

Op maandag 8 september 2008 03:40 schreef Nene het volgende:
Ik trap even een enorm oud topic omhoog. Sorry als dat niet helemaal de bedoeling is, maar ik heb er nog een beetje moeite mee om er helemaal een nieuw topic over te openen.

Afgelopen week heb ik van mijn psycholoog (ik 'loop' bij PsyQ) te horen gekregen dat ik een ernstige, recerdiverende, depressie heb. Reeds vanaf mijn tienertijd heb ik een extreem laag zelfbeeld en maakte ik zeer sombere periodes, die mij tegen gehouden hebben in mijn ontwikkeling. Ik verkeerde altijd in de veronderstelling dat ik zelf uit die 'dalen' kon kruipen. Nu op mijn 24ste ben ik erachter dat ik eigenlijk veel eerlijker tegen mijzelf had moeten zijn. Sinds drie maanden zit ik namelijk thuis. Het hoeft voor mij allemaal niet meer zo. Ik slaap amper, zoals jullie waarschijnlijk wel kunnen zien aan het tijdstip van deze post . En er gaan soms dagen voorbij dat ik amper wat eet, omdat ik geen honger heb. Soms lukt het om een normaal ritme aan te houden, maar na verloop van tijd 'stort ik weer in'.

Het gevoel dat bij vooral overheerst is schuldgevoel. Ik heb dingen in mijn leven totaal verkeerd aangepakt, terwijl ik alle kansen had. Natuurlijk heb ik nare dingen meegemaakt, maar niet extreem. Mijn ouders zijn geweldig, maar voor mijn gevoel heb ik te weinig gebruik gemaakt van de goede basis die ik heb gekregen. Ik ben al enorm lang ontevreden met mijzelf en heb daardoor te weinig uit dingen gehaald. En het erge is.... tijd is niet terug te draaien.

Ik vraag me vooral of er hier meer mensen zijn die zoveel moeite hebben om het verleden een plaatsje te geven. Hoe gaan jullie daarmee om? Ook ben ik erg benieuwd of er hier mensen zijn die ervaring hebben met PsyQ

quote:

Op dinsdag 9 september 2008 01:51 schreef Nene het volgende:
Wat onwijs knap dat je de knop voor jezelf zo om hebt weten te zetten! Naar wel buitenland ga je precies?

'Het probeem' in mijn geval, en dit klinkt onwijs vreemd, is eigenlijk dat ik alles net wel heb gehaald. Ik ben weliswaar netjes in vier jaar afgestudeerd aan de uni, maar heb een vrij makkelijke studie gedaan en voornamelijk zesjes en zeventjes gehaald. Op zich is dat geen drama, ware het niet dat ik veel meer uit mijn studententijd had moeten halen. Ik had veel eerder op kamers moeten gaan en veel meer moeten 'genieten', naast mijn studie. Dan had ik misschien wel wat langer over mijn studie gegaan, maar dan had ik weer andere belangrijke dingen geleerd. Uiteindelijk heb ik in mijn laatste jaar de schade wel enigzins ingehaald, maar er had veel meer ingezeten.

Ik ben nooit eens echt op mijn bek gegaan. Eigenlijk had ik dat wel eens moeten meemaken om met mijn neus op de feiten gedrukt te worden. Dan was ik misschien echt gaan leven. Er zit bij mij namelijk altijd een groot verschil tussen wat ik wil en wat er uiteindelijk uit komt. Niet alleen loopbaantechnisch maar ook prive.
Zo heb ik bijvoorbeeld aardig wat vrienden, maar ik ben zelf van mening dat ik die mensen veel te weinig gegeven heb. Op belangrijke momenten heb ik het eigenlijk af laten weten. Hoe dat komt? Ik heb geen idee. Ik ben gewoon niet attent genoeg als het gaat om kaartjes sturen, trakteren etc. En feestjes? Die heb ik al jaaaaaren niet gegeven. Vanaf mijn twaalfde gaf ik geen verjaardagsfeesten meer, ik heb geen examenfeest gegeven en ook geen afstudeer feestje.
Telkens als iets te dicht bij komt, dan stoot ik het af. Nog wat voorbeelden:
Ik kom oorspronkelijk uit de Randstad, maar ben op mijn tiende naar het zuiden des Lands verhuisd, waar ik me nooit echt 100 % thuis heb gevoeld. Ik zei altijd tegen mezelf: ik wil zo snel mogelijk weer terug naar de Randstad, maar toen ik de kans had, ben ik niet gegaan.
Op de middelbare school was ik enorm verliefd op een jongen, maar ik durfde geen stappen te ondernemen. Toen het me eindelijk was gelukt om een date met hem af te spreken, ben ik niet op komen dagen. Ik dacht dat hij me toch stom zou vinden En ik ben daarna ook nooit meer relaties aangegaan...

Al met al is het allemaal een beetje 'waisted'. Mensen van mijn leeftijd beginnen met hun eerste baan, of ze gaan juist trouwen en krijgen kinderen. En ik... ik loop achter de feiten aan...

quote:

Op dinsdag 9 september 2008 10:49 schreef sitting_elfling het volgende:

[..]

Ik ga naar London,

Het is ook niet zo dat ik onwijs vaak op m'n bek ben gegaan. Door ongelukkige samenloop van omstandigheden duurde het vwo 2 jaar langer om er het laatste jaar met de hoogste cijfers van door te gaan en zelfs nog speciaal worden genoemd op de Diploma uitreiking

Wat ik bij mezelf vaak zie is dat ik van alles wil, en op een gegeven moment kan ik het doen, dan doe ik het niet .. maar soms ok wel en dan loopt het faliekant mis. Sowieso ben ik niet al te best in dingen afmaken, ik begin ergens aan en dan voordat ik het af heb, begin ik alweer aan iets anders

Qua feestjes ben ik overigens exact hetzelfde Inderdaad niet attent genoeg om kaartjes en die hele mikmak te versturen. Ik merk aan mezelf en ook me vrienden, dat de beste leergang voor mij gewoon is om me kop zo hard te stoten dat je wel moet. Gewoon die duik in het diepe nemen en zien waar je eindigt. Je wordt er niet minder van, en we zijn nog jong, fuck it.. moet je er ook een beetje van genieten

Zoveel ouder ben je overigens niet , ik moet er niet aan denken om al aan mijn 1e baan te gaan beginnen .. of kinderen.. heck no, een relatie ok.. maar kinderen, nee nog niet!
Heb je overigens geen drang om iets van de wereld te zien?

quote:

Op dinsdag 9 september 2008 10:49 schreef sitting_elfling het volgende:

[..]

Ik ga naar London,

Het is ook niet zo dat ik onwijs vaak op m'n bek ben gegaan. Door ongelukkige samenloop van omstandigheden duurde het vwo 2 jaar langer om er het laatste jaar met de hoogste cijfers van door te gaan en zelfs nog speciaal worden genoemd op de Diploma uitreiking

Wat ik bij mezelf vaak zie is dat ik van alles wil, en op een gegeven moment kan ik het doen, dan doe ik het niet .. maar soms ok wel en dan loopt het faliekant mis. Sowieso ben ik niet al te best in dingen afmaken, ik begin ergens aan en dan voordat ik het af heb, begin ik alweer aan iets anders

Qua feestjes ben ik overigens exact hetzelfde Inderdaad niet attent genoeg om kaartjes en die hele mikmak te versturen. Ik merk aan mezelf en ook me vrienden, dat de beste leergang voor mij gewoon is om me kop zo hard te stoten dat je wel moet. Gewoon die duik in het diepe nemen en zien waar je eindigt. Je wordt er niet minder van, en we zijn nog jong, fuck it.. moet je er ook een beetje van genieten

Zoveel ouder ben je overigens niet , ik moet er niet aan denken om al aan mijn 1e baan te gaan beginnen .. of kinderen.. heck no, een relatie ok.. maar kinderen, nee nog niet!
Heb je overigens geen drang om iets van de wereld te zien?

quote:

Op woensdag 10 september 2008 00:08 schreef Nene het volgende:

[..]

Ik heb trouwens zeker wel de drang om iets van de wereld te zien, maar dan wil ik me eerst beter voelen. Mijn ervaring met nieuwe dingen is dat ze eerst heel goed gaan, maar dat het 'ik heb zoveel dingen laten liggen ' gevoel naar verloop van tijd weer de kop op steekt. Dat wil ik voorkomen. Graag zou ik een tijdje willen rondreizen in Amerika, maar daar wil ik dan wel volop van kunnen genieten.

quote:

Op woensdag 10 september 2008 22:13 schreef Papadoupoulos het volgende:
Na lang wikken en wegen wil ik ook maar eens mijn verhaal kwijt. Verwacht eigenlijk niet veel hulp, want ik heb zo'n beetje alles er al wel over gelezen op internet en ik probeer het allemaal zo positief mogelijk op te pakken maar dat valt nog niet altijd mee.

Ik zit eigenlijk al heel lang met periodes heel slecht in mijn vel. Wat precies de oorzaak bij mij is durf ik niet te zeggen. Denk dat het een combinatie van factoren is (zoals het volgens de theorie vaak schijnt te zijn). Allereerst zijn er mijn ouders die weinig vertrouwen in mij hebben. Als enige in mijn familie kan ik wel heel makkelijk leren, maar mijn ouders hebben me eerder ontmoedigd om te gaan leren dan me aan te moedigen er alles uit te halen wat er in zit. Zo kon ik naar het vwo, maar dachten mijn ouders dat ik het maar niet moest doen omdat ik het vast niet zou halen. Zo gaat het eigenlijk met alle dingen die ik doe en ik heb er in de loop van de jaren een slecht zelfbeeld door gekregen. Heb mn havo netjes in 5 jaar gehaald en ben naar het hbo gegaan en daar een economische studie gaan doen. Dat het niks voor mij was wist ik eigenlijk diep van binnen al wel, maar om een of andere reden wil ik het mezelf altijd zo moeilijk mogelijk maken. Zit nu in het 6e jaar hiervan en ben in de afrondingsfase van mijn afstuderen en ben blij als ik het achter de rug heb, maar weet nog niet wat ik wel wil gaan doen. Wel weet ik dat ik een tijd op kamers gezeten moet hebben voor mijn gevoel. Hier ben ik misschien echter wat laat mee aangezien ik toch ook al weer 23 ben inmiddels. Daarnaast denk ik dat reizen misschien wel goed voor me zou kunnen zijn. Beide dingen doe ik echter steeds maar niet, ik stel het uit en ben bang om iets te ondernemen, weet niet wat het precies is.

Met mijn ouders praat ik ondertussen nauwelijks meer. Ik leef bij hun in huis en negeer ze zoveel mogelijk wat zij mij weer verwijten. Zo krijg ik regelmatig te horen dat geen van m'n broers en zussen zo lastig was als ik. Allemaal erg opbeurend weer. Nu weet ik natuurlijk wel dat ik het zelf in de hand heb, maar hoe vaak ik het me ook voorneem, binnen de kortste periode word ik weer helemaal gek van ze en negeer ik ze maar weer.
Mijn vrienden zijn ook niet echt vrienden eigenlijk. Ze vinden het leuk om me er bij te hebben en gebruiken mij voornamelijk om zichzelf beter te voelen of wanneer ze zelf eens problemen hebben dan ben ik er wel om naar hun geklaag te luisteren. Met mijn problemen hoef ik echter vast niet bij hun aan te komen, want dan ben ik maar een zeikerd. Overigens zijn er wel wat vrienden die wel naar me willen luisteren maar die zijn niet dusdanig slim ingesteld dat ik er echt steun aan heb.

Wat betreft vrouwen deed ik het eigenlijk nog niet eens zo heel slecht. Het heeft heel lang geduurd voor ik doorhad dat ik niet zo slecht in de markt lag als ik altijd dacht, maar een echte womanizer ben en zal ik nooit worden. Ik ben ook meer het type waar meisjes wel graag mee praten en dat frustreert me enorm. Want hoewel ik het een positieve eigenschap vind dat een jongen naar meisjes luistert schijnen er maar weinig meisjes te zijn die daar echt op vallen. De meisjes die ik versiert heb, heb ik dan ook altijd versiert door eigenlijk een rolletje op te voeren: een beetje afstandelijk doen en haar het gevoel geven dat je boven haar staat. Omdat dit een rolletje is kan ik het nooit lang volhouden en daarom schiet ik er ook niks mee op. De laatste tijd echter gaat het ook qua vrouwen niet zo goed meer, de oorzaak hiervan is dat ik binnen afzienbare tijd kaal zal zijn en dat is iets waar ik nog de meeste moeite mee heb, want ik weet zeker dat ik niet "knap kaal" zal zijn en het is een nieuwe inbreuk op mezelf vertrouwen. Ik weet ook dat het een meisje niet alleen om het uiterlijk van de jongen moet gaan etc. etc. maar dit zijn allemaal niet echt dingen die me opbeuren.

Nu kon ik er lange tijd van mijn leven over praten met een meisje dat ik eens leerder kennen via een bijbaantje. We praatten eigenlijk alleen via msn en ik vond het ook makkelijker omdat het minder direct is. Erg prettig want ze liet me ook weten dat ik altijd alles tegen haar kon vertellen. Ze beweerde het zelfs fijn te vinden als ik tegen haar zeurde en hoewel ik dat niet echt begreep (want wie zit nou te wachten op een jongen die altijd alleen maar klaagt dat dingen niet gaan zoals ie wil, maar die ook niet echt wat onderneemt om er iets aan te veranderen) maakte ik wel veel gebruik van haar. Nu heeft ze echter sinds een tijdje een vriendje en daardoor ook wat minder tijd voor mij. Heel begrijpelijk, maar voor mij worden de eenzame momenten dus alleen maar erger. Vandaar hier even mijn klaagzang, misschien dat iemand er op wil reageren, ofzo.

quote:

Op donderdag 11 september 2008 00:16 schreef Nene het volgende:
Papadoupoulos, ik herken best veel in je verhaal! Vooral je opmerking dat je hetzelf zo moeilijk mogelijk lijkt proberen te maken, is erg herkenbaar. Als je echt wilt, dan kun je daar met ingang van vandaag mee stoppen. Je bent nog student.... nou, gaan dan op kamers! Ik was zelf ook pas op mijn 22ste en na een tussenpauze van thuiswonen op mijn 23ste op kamers gegaan. Ik was eerst ook doodsbang dat dat oud is, maar dat is niet het geval, merk ik nu. Het heeft trouwens uberhaupt geen enkele zin om bij je ouders te blijven als jullie elkaar toch alleen maar in de weg zitten.

Vanuit je eigen stekje kan je weer een leven op gaan bouwen. Is er door middel van haartransplantatie niets te doen aan het kaal worden? Trouwens: wat is knap kaal worden? Mensen als Jan van Halst en Frits Wester hebben ook niet vooraan gestaan bij het uitdelen van de goede looks. En toch zijn het 'sprankelende' persoonlijkheden. Dat kun jij ook!

Ik heb overigens wel een beetje met het moeite met de termen 'zelfmedelijden' en 'zelfbeklag'. Zo zie ik het niet. Als ik naar mezelf kijk, dan is 'zelfteleurstelling' een veel betere term

quote:

Op donderdag 11 september 2008 00:21 schreef zhe-devilll het volgende:
Depressie?
Vooral NIET mee omgaan!

Deal ermee...

quote:

Op donderdag 11 september 2008 00:16 schreef Nene het volgende:
Papadoupoulos, ik herken best veel in je verhaal! Vooral je opmerking dat je hetzelf zo moeilijk mogelijk lijkt proberen te maken, is erg herkenbaar. Als je echt wilt, dan kun je daar met ingang van vandaag mee stoppen. Je bent nog student.... nou, gaan dan op kamers! Ik was zelf ook pas op mijn 22ste en na een tussenpauze van thuiswonen op mijn 23ste op kamers gegaan. Ik was eerst ook doodsbang dat dat oud is, maar dat is niet het geval, merk ik nu. Het heeft trouwens uberhaupt geen enkele zin om bij je ouders te blijven als jullie elkaar toch alleen maar in de weg zitten.

Vanuit je eigen stekje kan je weer een leven op gaan bouwen. Is er door middel van haartransplantatie niets te doen aan het kaal worden? Trouwens: wat is knap kaal worden? Mensen als Jan van Halst en Frits Wester hebben ook niet vooraan gestaan bij het uitdelen van de goede looks. En toch zijn het 'sprankelende' persoonlijkheden. Dat kun jij ook!

Ik heb overigens wel een beetje met het moeite met de termen 'zelfmedelijden' en 'zelfbeklag'. Zo zie ik het niet. Als ik naar mezelf kijk, dan is 'zelfteleurstelling' een veel betere term

quote:

Op donderdag 11 september 2008 11:11 schreef kingmob het volgende:
Ik kan het beamen, keihard van voren die kutdepressie aanvallen. Werkte prima voor mij. Had wat externe ellende nodig om er mee te beginnen, maar nu is het bijna tweede natuur geworden. In eerste instantie gaf dit topic wat troost, toen heb ik hier ook gepost, maar hulp kun je hier (met alle respect) niet halen.
Zie je een probleem, pak het aan. Niets anders zal je meer kracht geven dan dat.

Kijk ik begrijp dat dat echt moeilijk is als je in dikke vette moodswings zit. Maar stap 1 is om het te herkennen. Stap 2 is om daar naar te handelen.

Oh, btw ik ben ook vrij snel kaal geworden. Gewoon accepteren. Tondeuze er overheen en maak er het beste van. Andere mensen hebben een scheve neus, rimpels, grijze haren, whatever. Ik ben er ook niet blij mee, maar je kunt er toch niks aan verranderen. (bovendien lijkt het tegenwoordig wel alsof iedereen kaal is).

quote:

Op donderdag 11 september 2008 00:20 schreef sitting_elfling het volgende:

[..]

En zoals jij deze post schrijft kan ik je nauwelijks identificeren met wat je aantal posts hierboven neer zet. Je lijkt het nu goed in de gaten te hebben

quote:

Op vrijdag 12 september 2008 02:41 schreef Maeghan het volgende:


Actie is wel een beetje de sleutel tot het oplossen van een depressie. Je hebt nergens meer zin in, en dat moet je ten eerste doorbreken, ten tweede zorgt activiteit ook dat je je beter voelt over jezelf (niet meer boos dat je weer niks gedaan hebt). Actie kan ook echt helpen om je depressie op te lossen, bijv. wanneer je actief hulp zoekt of omdat gezond en actief leven ervoor zorgt dat je je neurotransmitters weer op een rijtje krijgt (nou ja, het kan helpen).

quote:

Op zaterdag 13 september 2008 02:17 schreef Nene het volgende:

[..]

Maar is dat dan niet gewoon een beetje 'schijn'? De laatste paar weken heb ik echt geprobeerd om leuke dingen dingen te doen zoals met een groepje vrienden ergens gaan eten, familie bezoeken, zwemmen, filmpjes te kijken etc. Tijdens die 'activiteit' voel ik me prima, maar als ik dan de ochtend erop wakker word, denk ik: "ik heb jaren vergooid door niet vaker leuke dingen dingen te doen" of "mijn leven had nog zoveel leuker kunnen zijn". Gevolg is dat ik na een leuk uitstapje weer een hele tijd down ben. Herkennen jullie dat?

quote:

Op zaterdag 13 september 2008 02:17 schreef Nene het volgende:

[..]

Maar is dat dan niet gewoon een beetje 'schijn'? De laatste paar weken heb ik echt geprobeerd om leuke dingen dingen te doen zoals met een groepje vrienden ergens gaan eten, familie bezoeken, zwemmen, filmpjes te kijken etc. Tijdens die 'activiteit' voel ik me prima, maar als ik dan de ochtend erop wakker word, denk ik: "ik heb jaren vergooid door niet vaker leuke dingen dingen te doen" of "mijn leven had nog zoveel leuker kunnen zijn". Gevolg is dat ik na een leuk uitstapje weer een hele tijd down ben. Herkennen jullie dat?

quote:

Op zaterdag 13 september 2008 21:05 schreef Maeghan het volgende:
Burdie, ik las dat je een chronische depressie hebt. Wat voor behandelingen heb je daarvoor gehad? Ik heb mezelf een hele tijd verdiept in het fenomeen depressie, om het te leren begrijpen. Daarbij heb ik ook veel gelezen over behandelingen, ook voor ernstige en langdurige gevallen zoals bij jou. De laatste jaren houd ik het niet meer zo bij, maar een paar jaar geleden las ik al over een soort pacemaker voor mensen waarbij de depressie op geen enkele andere manier wil verdwijnen. Als je het wilt lezen, even hier klikken: http://community.livejournal.com/_abjectmisery/

quote:

Er bestaat dus wel meer dan alleen maar een onderhoudsdosis medicatie en het onderzoek op dit gebied gaat ook snel, dus houd hoop, er is licht aan het eind van de tunnel. Waarmee ik niet bedoel dat dit nou dé oplossing is, maar wel dat er gigantisch veel mogelijkheden zijn die we misschien nog niet kennen, dat er veel meer mogelijk is dat je nu misschien denkt.

quote:

Ik zag ook dat je in dagbehandeling gaat. Wat voor soort therapie krijg je dan? IPT werkt bijvoorbeeld goed bij depressies, zelfs bij ernstige depressies kan het aanzienlijk schelen. Dit werkt voor sommige patienten net zo goed als medicijnen en kan ook succesvol als 'onderhoudstherapie' gebruikt worden. Cognitieve gedragstherapie werkt dan weer beter voor mensen met ernstige depressies en zou zelfs een langdurig blijvend effect hebben na de therapie, zelfs mogelijk de kans op een herval verminderen.

quote:

De tijd dat ik mezelf echt zag als 'iemand die depressief is geweest' is wel over. Het is nu gewoon iets wat ik heb meegemaakt en waar ik mee om heb leren gaan, al blijft de angst ervoor altijd wel als ik weer een winterdipachtig iets heb en blijf ik volgens mij altijd een beetje labiel.

quote:

Ik mis gewoon een groot deel van m'n leven. Mijn ontwikkeling is verstoord op een abrupte manier, ik heb natuurlijk problemen gehad op verschillende vlakken (studie, sociaal leven) en uiteindelijk heb ik ook nauwelijks meer herinneringen van die periode, maar ook niet meer echt van daarvoor. M'n leven voor m'n 18e bestaat gewoon nauwelijks meer. Ik herken mezelf niet in foto's van toen, ik zou geen leuke herinneringen uit m'n puberteit kunnen noemen of zo. Meer dan droevig kan ik dat niet noemen en ik begrijp niet dat mensen zoiets een verrijking kunnen noemen, of een ervaring waarvan ze blij zijn dat ze die hebben meegemaakt (ik vind het niet fout, ik begrijp het gewoon echt niet, dat is alles).

Dit is trouwens denk ik ook een probleem wat vaak vergeten wordt. Mensen worden behandeld voor een depressie, maar als ze genezen zijn wordt er verwacht dat ze normaal functioneren. Er wordt volledig aan voorbij gegaan dat je misschien nog wel tijd nodig hebt om te bedenken wat er nu eigenlijk allemaal gebeurd is in die tijd en hoe je nu verder moet. Ik had wel doktersafspraken voor de behandeling, maar toen ik eenmaal stopte met de medicijnen heeft niemand ooit gevraagd wat ik verder van plan was.

quote:

Op zondag 14 september 2008 10:56 schreef kingmob het volgende:
Als ik even mag inbreken. ik lees veel over jullie relatie met je vriend en hoeveel steun dat geeft. Hoewel mijn situatie niet erg vergelijkbaar was (ik ontkende dat ik hulp nodig had), heeft dat steunen op m'n vriendin destijds denk ik wel mijn relatie gekost. Iig, ik had niet zoveel moeten toegeven aan haar behoefte om mij te helpen, want je partner is vaak niet diegene die dat kan.
Ik wil niemand twijfels aanpraten, maar ik denk dat het verstandig is om na te denken hoeveel je qua hulp afhankelijk wil zijn van je partner. Het kan de relatie behoorlijk scheef trekken in een soort behandelaar/behandelde patroon en dat lijkt me niet gezond.

Uiteindelijk heeft het feit dat ik alleen was (in de zin van geen relatie) mijn herstel denk ik zelfs versneld. Ik ben nog niet zover om mezelf 'genezen' te verklaren, maar het zit mijn leven niet meer zo drastisch in de weg. Niet geheel toevallig durf ik blijkbaar nu pas weer een echte relatie aan te gaan, waarin ik mij openstel om eventueel gekwetst te worden. Erg soepel gaat dat nog niet, maar ik haal veel voldoening uit het feit dat ik het uberhaupt probeer en in dat laatste zit voor mij iig de crux.

Samenvatting: Zie je partner niet als een soort constante, hij/zij is er om van te genieten en om hem/haar evenveel te laten genieten. Ik zou als ik een partner+depressie had, beginnen om daar m'n levensgenot uit te halen.

quote:

Op zondag 21 september 2008 15:48 schreef anthony68 het volgende:
blijkt dan ik een paar jaar na mijn psychose een zware depressie had. Ik heb jaren lang afgevraagd waarom ik zo lusteloos was en dacht dat het door me ziekte schizofrenie kwam. Maar na 3 weken prozak 20mg bleek dus dat ik al die jaren eendepressie had had het gewoon niet in de gaten...

ik heb nu schuldgevoel waarom ik dit niet eerder aan mijn psych heb gemeld zodat die gelijk actie kon ondernemen of ik had gewoon een slechte psych nu met een nieuwe psych die alle drie opties probeerd te onderzoeken dus wel;
1 lusteloos heid kan komen door antipsychotica
2.lusteloosheid kan komen door depressie
3.lusteloosheid kan komen door ziekte schizofenie geen hulp!!
bij mij is het dus 2
ben er nu blij om doe weer van alles...
speel gitaar en keyboard en ben ook dj check out me website in handtekkening

dus voor iedereen die lusteloos is wacht niet te lang vraag advies aan je huisarts of psych...

quote:

Op donderdag 9 oktober 2008 23:25 schreef Topspin het volgende:
Zinloos in de zin van........ " Voordat je het weet ben je er geweest, dus liever geen gezeik aan mijn geest, het hele leven liever een groot zinloos feest"

quote:

Op zondag 30 september 2007 13:14 schreef nicoo het volgende:
ik heb een depressieve vriendin, hoe kan ik haar het beste helpen ??

quote:

Op zondag 21 december 2008 02:11 schreef kingmob het volgende:
Nouja, ben niet ineens gestopt, maar blijkbaar toch te vroeg. We hadden een soort pauze ingelast en zouden dan kijken hoe het ging. Die 2 maanden is het prima gegaan en toen dus besloten te stoppen. Ik moet ook zeggen dat ik niet echt de behoefte voel, maar het is duidelijk dat dit toch weer vrij structureel is, dus ik ontkom er niet echt aan denk ik.

Het is best gek, ik heb zo'n beetje al m'n doelen bereikt die ik vorig jaar neergezet had. Dan zou je toch zeggen dat het prima met me zou moeten gaan. Ik vind het maar raar, jezelf niet snappen...

quote:

Op dinsdag 23 december 2008 12:55 schreef ThisHollowWorld het volgende:
Wat in de eerste maand resulteerde in nog minder controle en een nog grotere kans op zelfmoord. Maar goed, nu slaat de medicatie wel wat aan, ik voel me niet vrolijk, maar wel minder somber.

quote:

Op woensdag 24 december 2008 00:35 schreef DanaScully het volgende:
Bij mij helpt sporten flink rennen of zwemmen. Gewoon verstand op nul en alles geven wat ik in me heb. Heb ook wel eens momenten dat ik onder de douche gewoon een potje ga zitten janken om dat klote gevoel kwijt te raken. Ik twijfel wel eens om naar een arts te gaan maar ben bang dat hij toch zegt ga iets leuks doen en ga er eens tussenuit. Ik zou ook helemaal niet weten hoe ik het zou moeten uitleggen aan de huisarts. Aan de andere kant wil ik wel ervan af maar zie medicijnen ook weer niet zitten. Ben een beetje twijfelgeval.

quote:

Op woensdag 26 september 2007 14:39 schreef sweetgirly het volgende:

Geremde depressie

Depressie met vitale kenmerken

Winterdepressie

Postnatale depressie

Geagiteerde depressie

Gemaskeerde depressie

Depressie met psychotische kenmerken

Dysthemie

Chronische depressie (ook wel rediciverende (terugkerende) depressie genoemd)

quote:

Op donderdag 25 december 2008 00:24 schreef fs180 het volgende:
Hoe zijn jullie ervaringen met het luisteren van erg emotionele muziek (of een film) wanneer het even tegen zit?

quote:

Op donderdag 25 december 2008 02:38 schreef DanaScully het volgende:

[..]

Ik ben gevlucht in dvdtjes kijken, ik had toch geen vrienden na. Door de lui op school ben ik me gaan terug trekken en heb mn eigen wereldje gebouwd. Keek eerst films maar dat was te kort, ben toen overgestapt op hele tv series, die leiden tenminste langer mn gedachtes af van mn depri gevoel. Maar het werd voor mij een soort verslaving, als de tv uitging viel ik weer terug in mn eigen sneuie leventje. Heeft eventjes geholpen bij mij.

quote:

Op donderdag 25 december 2008 03:10 schreef Man-E-Faces het volgende:
Ik revalideer van een werk-ongeluk en dat nietsdoen/saaiheid is moordend! wat betreft dvd-tjes met emotinele scenes, en of het me wat doet. Het hangt ervan af wat voor emotionele scene. De ene maakt je kwaad/of nog depressiever. De ander maakt je meelevend en helpt welicht over je eigen emoties te komen.

quote:

Op donderdag 25 december 2008 03:24 schreef Man-E-Faces het volgende:
Ik moest ook een beetje tranen hoor, nou ja kon nog net dat ene eerste traantje bedwingen eigenlijk. Het enige wat ik na afloop zei: "best wel goeie special effects"

quote:

Op donderdag 25 december 2008 02:44 schreef Twerk het volgende:

[..]

Wat je dan in principe doet is heel logisch.. Je voelt je kut en door films te kijken, series en er (deels) in op te gaan sta je gevoelsmatig ff "lekker" buiten de realiteit. Datzelfde kan ook wel zo werken met boeken..

Echter denk ik dat dit "vluchtgedrag" op de langere termijn helemaal niks oplost. Het belangrijkste is dat je probeert een oorzaak te vinden voor je gevoel (kan confronterend zijn).. Maar als je je kut voelt en je weet dat een film of whatever ff helpt is de verleiding wel erg groot.. En ja, dat werkt verslavend.. Het is iig beter dan drank/drugs..

Wat je dan wel merkt is als je toegeeft aan die verslaving dat je andere zaken echt gaat verwaarlozen(vrienden, familie, school., werk, interesse in de maatschappij enz) waar je je dan naderhand weer rot over gaat voelen of last van ondervindt.... Complexe, nare state of mind..

quote:

Op vrijdag 26 december 2008 01:57 schreef DanaScully het volgende:

[..]

Ik heb toch langer als een jaar of zelfs 2(!!!) als een zombi voor de tv gehangen. Nu ik iemand heb leren kennen merk ik hoe erg ik me afgezonderd heb. Ben nu verliefd en heb geen reden om ongelukkig te zijn maar af en toe ben ik bang, wat als het uitgaat val ik dan weer terug in tv kijken? en dan word ik alweer depri. Ik zit in een soort vicieuze cirkel. Ik blijf mn angst/depressie voeden. Ik doe het niet express maar het blijft in mn achterhoofd spoken wat als....

quote:

Op vrijdag 26 december 2008 02:05 schreef Twerk het volgende:

[..]

Ik denk dat het belangrijk is dat je erachter probeert te komen waarom je destijds depressief was en waar je angst op gebaseerd is. Heb je daar een idee over[zou ook geen duidelijke oorzaak kunnen hebben]? Dat kan confronterend zijn, maar misschien ontdek je ook dat er eigenlijk geen reden voor is.. Nu blijft het toch als een schimmig spook over je schouder meekijken, zoals je zelf zegt..

quote:

Op vrijdag 26 december 2008 19:54 schreef iamdead het volgende:

Echter ik schrok wel laatst van mijzelf toen ik een droom had waarin ik veel emoties te verwerken kreeg. Een droom waarin ik uitgestoten werd. Verbannen. Niemand mocht mij. Niemand wilde mij kennen. Zelfs de mensen die ik als vrienden beschouwde. Ik huilde dikke tranen in mijn droom. Ik schrok wakker. Dezelfde emotie was er. Sterker. Ik huilde door. Op dat moment kreeg ik wel de neiging om mezelf echt iets aan te doen. Het was dat de kracht om wel door te leven nog groot genoeg was. Maar sindsdien heb ik gevoel dat ik grip verlies. Ik leef nu op de rand. Een gevoel van ik wil door, want wil leven. En aan de andere kant gevoel dat ik niet door wil leven.

Ik schrok er zelf van. En neem daarom ook minimaal een maand vrij van werk. Om een beter ritme op te bouwen, af te vallen en bewegen en dingen doen die ik jaren weggeschoven heb. Hoop dat het helpt. Niet bij arts ofzo geweest. Dus ook geen medicatie hier tegen. Ik heb mijn redenen om dat niet te doen.

Door de dag heen kan ik lachen, blij reageren, mee praten e.d., maar eigenlijk is dat maar wat de buitenwereld ziet. Binnen in is het huilen, triest zijn, e.d. En ben laatste tijd extra gevoelig.
Kreeg vorig weekend bericht over iemand die ik ontmoet had zelfmoord had gepleegd. Erg confronterend. Kende die persoon niet. Maar heb de hele dag gehuild en triest zitten wezen. Dat doe ik in mijn eentje. Bij anderen verberg ik dat weer.. laat ik weer een masker zien.

Ik heb het nu tegen collega's en vrienden verteld. En heb wel gemerkt dat het me deels opgelucht heeft. Ik ben eigenlijk een gesloten persoon, maar het lijkt wel wat te helpen om wat meer opener proberen te zijn. Hoewel dat voor mij wel moeite kost.

Ik hoop dat ik er uit kom. En wat gelukkiger ga worden. Maar tsja.. we zien wel.

quote:

Op vrijdag 26 december 2008 20:13 schreef DanaScully het volgende:
Over mn gevoel praten zoals jij hebt gedaan zou ik echt niet durven, bang dat ik in tranen uit zal barsten. Het gaat nu goed, dus ik zie wel hoe het verder gaat.

quote:

Op vrijdag 26 december 2008 20:53 schreef iamdead het volgende:

[..]

Dingen achter me rug om zeggen e.d. allemaal negatieve gedachten. Ik geloof dat dit niet echt stemmen zijn zoals anderen dat wellicht hebben? meer een soort gedachten... gedachten wat anderen gaan zeggen.

quote:

Op woensdag 26 september 2007 21:09 schreef Icefire het volgende:

[..]

Wens het ook niemand toe, maar ik ben blij dat ik het heb meegemaakt.
Die periode heeft flink mijn ogen geopend en ik geniet nu veel meer van de kleine momenten.

quote:

Op zaterdag 3 januari 2009 20:09 schreef anthony68 het volgende:
ik heb me voorgenomen 2009 het jaar van acceptatie te maken zodat ik los van mijn blokkadeskom

quote:

Op zaterdag 3 januari 2009 20:48 schreef Murmeli het volgende:

[..]

explain... (als je wilt natuurlijk)

quote:

Gelukkig zijn. Komt dat op je af? Of heb je dan de goede wegen in je leven gekozen? En zo met ongelukkig zijn, komt dat op je af? Of heb je een keuze? En dan het belangrijkste: kun je als je ongelukkig bent ooit nog weer gelukkig worden?

Denk daar maar eens over na voordat je verder leest, want ik denk dat het fijn is om een uitgangspunt te hebben.

Een jaar geleden was ik depressief. En dan niet het modewoord maar de aandoening. Ik zag depressief, rook depressief, hoorde depressief en voelde depressief. Ik voelde me een mislukkeling en zag het leven niet meer zitten. Ik kon me nergens toe zetten, was altijd moe, trok me alles aan en werkelijk alles was mijn schuld. En het werd erger en erger, ik kon ik er niks tegen doen.

Het kostte me een half jaar om erachter te komen dat ik er wel iets aan kon doen. Of kostte het gewoon tijd voordat de depressie over is? In ieder geval wil ik het nooit meer. Ik wil gelukkig zijn!

Het moeilijke daarvan is dat je om fijne dingen te voelen ook zo nu en dan vervelende dingen moet voelen. Daar ben ik nog mee bezig!

Maar wat ik mezelf wat succesvoller aanleer is een nieuwe manier van denken. Ik denk dat je zelf heel erg veel invloed hebt op je je eigen gelukkigheid. Een gedeelte is aangeboren volgens dr. Seligman, de grondlegger van de positieve psychologie. Eerst daar wat over, want dat is een beetje waar dit over gaat. (Al heb ik er mijn eigen draai aan gegeven).

Meneer Seligman en de positieve psychologie slaan een andere richting uit dan veel therapeuten tegenwoordig. In plaats van eindeloos terug te kijken en spijt te hebben over het verleden en te kijken naar de dingen die fout gaan kijken de aanhangers van de positieve psychologie naar dingen die goed gaan. Hierdoor word je vanzelf gelukkiger!

Het is bijvoorbeeld goed te merken in een relatie. Dit even als voorbeeld omdat de relatie met jezelf toch lastiger is. Wanneer een man en vrouw in relatietherapie gaan wordt er vaak gekeken naar wat er mis gaat (jij noemt me altijd poebeliewoepski en dat vind ik niet fijn) en wordt er dan tijd besteed aan het oplossen van de problemen (ik zal je op zaterdagavond geen poebeliewoepski noemen als we uitgaan, meer kán ik niet), hetgeen weer leid tot mislukkingen en daaruit voortkomend opnieuw ongeluk.
De positieve psychologie kijkt naar wat er wél goed gaat (vorige week dinsdagavond noemde je me alleen maar poebel, dat was al heel goed!) en ook de dingen die ervoor zorgen dat je een goed gevoel krijgt (ik vind het zo fijn als je me wopsje noemt).
Nadat er uit is gevonden wat wel goed gaat en fijn is, is het de bedoeling hier meer aandacht aan te besteden. In plaats van 80% van jezelf te geven om verdrietig te worden als hij poebeliewoepski zegt en 20% vrolijkheid als hij wopsje zegt!

Volg je het nog? Ik hoop het. Eén van de eerste dingen die ik te horen kreeg van de positieve psychologie was het opschrijven van dingen die je goed doet. Als je elke avond stilstaat bij drie dingen die je gedaan hebt vandaag die je een goed gevoel geven (en dan niet 'papa bellen' maar 'papa bellen om te vragen hoe het met hem ging, dat was goed omdat ik dat niet zo vaak doe en het nu wel eens gedaan heb en daarna was ik trots op mezelf en hij vond het ook leuk dat ik belde') In het begin is het moeilijk en er waren periodes dat ik echt niks beters kon bedenken dan op tijd komen en mijn boterham binnen de lijntjes insmeren maar het wordt steeds makkelijker om bij die dingen stil te staan. De lijst wordt langer en er is 's avonds een moment dat je je goed voelt over jezelf.

Okay, nou verder naar hoe dit alles je gelukkig maakt. Of in ieder geval, hoe het mij gelukkig maakt. Ik probeer het zoveel mogelijk in te zetten in mijn dagelijks leven op verschillende manieren. Hieronder ga ik de meestgebruikte manier beschrijven met daarna twee voorbeelden.

1. Ik sta voor een beslissing
2. Ik ga na hoeveel positiviteit (fijn gevoel) het me direct brengt, hoeveel negativiteit (vervelend gevoel) het me direct brengt.
3. Ik ga na hoeveel positiviteit (fijn gevoel) het me op de lange duur brengt en hoeveel negativiteit (vervelend gevoel) het me op de lange duur brengt. De lange duur kan de rest van de dag zijn maar ook een week, een maand, een jaar en een leven.
4. Ik weeg dit tegen elkaar af: is de positieve invloed nu direct echt nodig, is het gesip waard? Of is het echt nodig om dit negatieve dingetje uit te blijven stellen?
5. Ik maak de beslissing, afgaande op wat het meest positiviteit geeft.

En dit kun je de hele dag, altijd toepassen. Let maar eens op, hier komen twee kleine dingen als voorbeeld.

Voorbeeld 1: de Bounty, een chocoladereep met kokosvulling.
1. De beslissing: zal ik nu een Bounty kopen en die lekker opsmikkelen?
2. O, ik hou van Bounties, met zo'n knappere korst en dan dat lekkere kokos van binnen. Hmmmm chocola, daar word ik vast blij van!
3. Okay, over een half uur baal ik er al van dat ik die Bounty heb gegeten. Zo kan ik nooit afvallen! Dat kost me een half uur zwemmen om het erweer af te doen, die kan ik beter besteden aan andere calorien om af te vallen!
4. twintig minuten erg fijn, tot vanavond boos op mezelf omdat ik alwéér heb gesnoept! Zo'n klein beetje genot weegt niet echt op tegen zo'n tijd negatieve gevoelens...
5. Okay, geen Bounty!

Voorbeeld 2: het stofzuigen.
1. De beslissing: zal ik nu gaan stofzuigen of het bewaren tot een andere keer?
2. Gets, ik vind stofzuigen echt vervelend. Ik ben wel twintig minuten aan het vervelend stofzuigen.
3. Ik heb er al drie dagen over gepiekerd, dat kostte al een heleboel tijd aan negativiteit. Als ik het nu doe dus ben ik weer een hele tijd blij omdat ik het toch heb gedaan! Misschien wel drie dagen!
4. Hmm, eigenlijk heb ik er al een heleboel negativiteit aan besteed, dan maakt die 20 minuten niks meer uit. En in plaats van nog drie dagen erover te piekeren kan ik het zéker beter doen, dan ben ik minstens drie dagen trots op mezelf dat ik het gedaan heb!
5. Okay, even stofzuigen!

Het is wel lastig hoor, maar onder andere zo probeer ik mijn leven wat fijner te maken. En dan niet het kortdurende, makkeiljke genot of uitstelling van vervelende dingen (die het eigenlijk langdurig een beetje vervelend maken) maar langere fijnheid. Is dat geluk?

quote:

Op donderdag 9 oktober 2008 18:54 schreef Chriz2k het volgende:
Depressie is de verlichting die optreedt wanneer je doorkrijgt dat het leven eigenlijk bar weinig voorstelt.

quote:

Op zondag 11 januari 2009 09:11 schreef Friek_ het volgende:

[..]

Nee, dat is nihilistisch gezever.

quote:

Op zondag 11 januari 2009 11:26 schreef Twinky het volgende:

[..]

Nou, uit onderzoek blijkt wel dat depressieve, pessimistische mensen een stuk realistischer naar dingen kijken. Bijvoorbeeld als er een test wordt gedaan met een knop en een lamp, eerst kunnen de proefpersonen zelf de lamp aan en uit doen door op de knop te drukken, daarna gaat de lamp random aan en uit en heeft het drukken geen zin meer. De positieve, gelukkige mensen dachten dat ze gemiddeld 35% wél controle hadden, terwijl de negatieve mensen realistisch zeiden dat ze geen controle hadden. En zo zijn er nog veel meer testjes gedaan. Vooral over het persoonlijke kunnen was het grote verschil dat positieve, gelukkige mensen zichzelf overschatten.

quote:

Op zondag 11 januari 2009 12:02 schreef Friek_ het volgende:

[..]

En concludeer je uit zo'n onderzoek dat depressieve mensen realistischer denken? Het toont voor mij eerder aan hoe hun psychologische gedachtegang werkt: ze claimen dat ze geen controle hebben over zaken zodoende alles hun 'overkomen' is. Zie bijvoorbeeld dit artikeltje over locus of control.

Verder is een depressie een ziekte, geen wereldbeeld. Nihilisme is heus niet 'realistischer' of zo.

quote:

Op zondag 11 januari 2009 17:43 schreef Pappie_Culo het volgende:

[..]

Wanneer kun je depressie een ziekte noemen? Ik weet dat er mensen zijn die min of meer chronisch depressief zijn, maar moet ik daar dan aan denken?

quote:

Op zondag 11 januari 2009 17:38 schreef Maeghan het volgende:
Ik heb ze niet paraat, maar er zijn meerdere onderzoeken geweest waaruit bleek dat depressieve mensen een slecht vermogen hadden om zichzelf voor te liegen. Normale mensen doen dat constant (bijv. een keuze achteraf goed praten - als mensen een keuze maken, vinden ze achteraf vrijwel altijd dat het de goede was, dat is een soort zelfbescherming en volledig normaal) en bij mensen die depressief zijn werkt dat proces niet. Of dat nu oorzaak of symptoom is, was op het moment dat ik me ermee bezig hield nog niet duidelijk.