Bevallingsverhalen II
Bevallingsverhalen deel 3!
Bevallingsverhalen deel 4!
De laatste verhalen
quote:Op zondag 5 november 2006 17:42 schreef snoopy het volgende:
Zondag 1 oktober
Morris logeert toevallig bij zijn oma dit weekend.
Om 8 uur word ik wakker en ga met een bakje cornflakes en een cappucino achter mijn laptop zitten. Niks aan de hand.
Zo rond half 9 voel ik ineens wat krampen met enige regelmaat. Dus ik zeg tegen mijn vriend: 'volgens mij begint het'. Wat gek eigenlijk dat ik meteen wist dat het 'echt' was. Hij zegt: wat moet ik doen? Eerst maak ik nog een flauwe grap over partnerlessen die hij had moeten volgen maar bedenk me ineens het volgende: Neem de tijd maar op.
De weeën komen gelijk al om de 5 minuten. Ik loop wat rond maar al heel snel worden ze echt heftiger en ga weer even in mijn bed liggen.
Om 9 uur belt hij de verloskundige. Het is wel wat snel maar het voelt toch echt al heel serieus. Ze zegt tussen 10 en 11 uur langs te komen maar ik moet bellen als het erger wordt.
Ik besluit nog even te gaan douchen want ik ben tenslotte net wakker.
Onder de douche komen de weeën nog sneller: 3 minuten, 2 minuten...
De verloskundige wordt weer gebeld. Ze komt er gelijk aan.
Ik denk dat ze ongeveer tegen half 10 hier is. In ieder geval heel erg snel voor mijn gevoel.
Als ze gaat voelen heb ik al 6 à 7 cm ontsluitingWow, dat klinkt goed!
Ze vraagt wat ik wil, thuisblijven of naar het ziekenhuis. Ik wil nog steeds naar het ziekenhuis. Mijn tas staat al klaar maar ik zoek nog wat dingetjes bij elkaar, af en toe een wee opvangend. Er is inmiddels een taxi gebeld. Ook wordt de kraamhulp alvast ingelicht en dan gaan we. De verloskundige denkt er gelukkig nog aan dat de maxi-cosi ook meemoet.
De taxichauffeur neemt een of andere bizarre alternatieve route naar het ziekenhuis dat hier bijna om de hoek is. Allemaal verkeersdrempels. Lekker dan
In het ziekenhuis moet ik een lange gang door maar ik wil echt niet in een rolstoel zitten dus ik loop en dat gaat best goed, af en toe en wee opvangend. En verder praten we over ditjes en datjes.
Boven in de verloskamer worden de weeën heftiger. De verpleegkundige legt de kleertjes al klaar en ik drink leunend tegen het bed nog een glas limonde. Het is vreselijk warm binnen en het raam wordt opengezet. Ik concentreer me bij elke wee op een puntdak in de verte.
Tegen half 11 krijg ik persdrang. Ik ga liggen en heb volledige ontsluiting. De vliezen worden gebroken en daar gaan we.
Ik vind het erg heftig allemaal. heb totaal geen controle en mijn benen trillen. Ik voel het hoofdje komen en mag dan niks meer doen. De baby heeft in het vruchtwater gepoept.
En dan moet ik zuchten want eerst moeten neusje en mondje uitgezogen worden. Dan komen de schoudertjes en de rest. Jeeeee wat ben ik blij en opgelucht en alles. De baby begint gelijk te huilen en is prachtig roze. Wat zijn wij blij zeg. De tranen komen. Dan zien we pas dat het een meisje is. Zo ontzettend lief en leuk. En wat heeft ze veel haar!
Ik verlies veel bloed en krijg een spuit in mijn been om de placenta snel te laten komen. Dat lukt en dan gaat het beter.
We noemen onze dochter Lis Mae. Ze weegt 4720 gram en dat vinden ze zo zwaar dat ze haar bloedsuikerspiegel in de gaten willen houden. Ze nemen bloed af en de waarde is idd te laag.
We moeten een nachtje blijven zodat ze elke paar uur haar bloed kunnen controleren.
Lis ligt heerlijk lang bij me voordat ze haar wassen. En oh wat is ze mooi en wat kan ik haar goed bekijken.
Nadat ik onder de douche ben geweest worden we 's middags naar de kraamafdeling gebracht.
Mijn moeder komt met Morris en die ziet dan voor het eerst zijn zusje. Ik moet huilen. Wat is het bijzonder om 2 gezonde kindjes te hebben. We zijn helemaal gelukkig.
Haar bloedsuikerspiegel is nu steeds prima in orde.
De volgende dag wordt ze nog eens extra gecontroleerd door de kinderarts en mogen we gelukkig naar huis. Heerlijk in mijn eigen bed!
Ik heb geen emotionele verhalen over hoe mijn vriend me bijstond of over mijn eigen gedachten tijdens de bevalling. Daarvoor ging alles gewoon te snel. 2 uur weeën en 5 minuten persen dat was alles.
Wat heel erg fijn was, was de kraamweek. We hadden een superkraamhulp. En ook niet te veel kraamvisite zodat we heerlijk van elkaar hebben kunnen genieten. ik kijk er met een heel gelukkig gevoel op terug.
quote:Op zaterdag 4 november 2006 16:09 schreef Bass-Miss het volgende:
Ik kan echt niet schrijven, maar heb toch ook eens een poging gedaan zodat ik niet alles vergeet....
Ik slaap al tijden niet meer vast.
Op 15 oktober hoor ik om vier uur mijn lief thuiskomen van zijn werk. Ik heb kramp dus ga ook effkes naar beneden om te plassen, maar het gaat niet echt over zoals anders.
Dus besluit ik maar om een douche te nemen, met in mijn achterhoofd het gedacht dat het wel weer zal wegtrekken dan. Ik wacht immers al zolang dat ik ondertussen echt denk dat het er hier niet meer gaat van komen.
Ik kruip weer in bed naast m'n lief maar de kramp blijft terugkomen. Voor de lol neem ik er toch eens een timer bij en merk dat het echt wel om de vijf minuten is., en vraag om de matras naar beneden te brengen want ik denk toch echt dat het nu begonnen is.
Op het briefje van de vroedvrouw staat dat ik moest bellen van zodra de weeën om de vijf minuten komen, maar ik besluit toch te wachten tot het een beetje een deftig uur is. Uiteindelijk is het goed te doen en heb ik niet het gevoel dat ze hier al veel kon komen doen.
Ik probeer nog een beetje te slapen, moet overgeven, loop rond, post een berichtje op het forum om te kijken of er misschien toch iemand wakker is
,...
Om zeven uur begint het toch wel echt pijn te doen en besluit ik toch te bellen. Ze klonk nog erg slaperig en ik voelde me meteen schuldig.Maar ze kwam toch even kijken. Natuurlijk werd de pijn net iets minder toen ze hier was maar ik bleek toch al drie centimeter te hebben. Toen dacht ik nog dat het een makkie ging worden...
De vroedvrouw gaat nog even naar huis een beetje slapen, ze hadden net een trouwfeest achter de rug..., en zegt dat we moeten bellen als de pijn heel de kramp blijft aanhouden.
Tegen half tien doet het echt wel zeer en begin ik een beetje bang te worden dus zeg ik dat Hendrik moet bellen. Zelf durf ik niet te bellen omdat ik denk dat ik ga jammeren aan de telefoon en dat lijkt me ook zo raar.
De vroedvrouw komt weer langs en blijkt dat het maar 1cm extra heeft opgeleverd. Pfff...
Ze zegt dat ze nog snel een huisbezoek gaat doen in de buurt en dan terugkomt. Wat was ik blij toen ze terug was en gelukkig bleef ze nu.
Hendrik vraagt hoelang het gaat duren volgens haar en ze schat dat ons Fonske zo rond 21u zal geboren worden. Zo lang nog!?
Ik wou eigenlijk niemand laten weten dat het begonnen was, maar we gaan normaal gezien elke zondagmiddag bij mijn lief zijn vader eten, dus moesten we wel iets laten weten. Met het resultaat dat zijn broers regelmatig aan de telefoon hingen om te horen hoe het ging. Later hoorden we dat dat op bevel van zijn vader was, die helemaal op was van de zenuwen.
Toen de deurbel ook nog ging kreeg ik het helemaal! Hendrik ging opendoen, het waren kinderen van de jeugdbeweging die de auto gingen wassen... En ik maar proberen om niet te jammeren!
Ondertussen blijf ik op de matras liggen en moet telkens na een pijnlijke wee overgeven.
De vroedvrouw vraagt of ik niet graag onder de douche wil, maar ik zie het niet meer zitten om nog van dat bed te komen. Na een uur weet ik echt niet meer wat doen van de pijn. Ik begin bijna te hyperventileren en probeer toch maar te puffen. Ze konden mij alles laten doen op die moment denk ik.
Ik besluit toch maar onder de douche te gaan want zo kan het niet verder. En ja, het helpt! Het is weer redelijk dragelijk en ik blijf een hele tijd onder de douche, afwisselend staan en op mijn knieën, met een hete straal op mijn rug.
Maar na een tijd word ik toch ongemakkelijk van de warmte en kom er maar weer vanonder.
Ik kruip zonder me goed af te drogen weer op mijn matras waar ze beiden het donsdeken over me willen trekken wat ik er ook telkens weer afgooi. Waarom geloven ze nu niet dat ik dat niet kan verdragen? Ik heb echt veel te warm! We komen tot een dun dekentje als compromis.
Het is intussen een uur of vier en de vroedvrouw besluit om de vliezen te breken. Ik zie dat helemaal niet zitten want telkens als ze wil voelen ga ik door de grond van de pijn. Uiteindelijk laat ik haar toch doen, wat moet, dat moet...
Het blijkt dat het vruchtwater erg groen is en ze gaat even bellen en overleggen met de dokter wat ze gaan doen.
Ze willen geen risico nemen en willen toch naar het ziekenhuis gaan.
Ok dan. Alleen weet ik niet hoe ik in godsnaam nog van die matras moet geraken, me aankleden en in haar auto stappen. Het lukt me dan toch en we rijden naar het ziekenhuis. Raar genoeg werd het in de auto weer een tijdje iets dragelijker, maar wat was ik blij dat het zondag was en we dus niet in de file moesten staan zoals in de week wel het geval zou zijn.
Aangekomen in het ziekenhuis ben ik op een of andere manier in een rolstoel geraakt en werd ik via spoed heel het ziekenhuis doorgereden. Ik had het gevoel dat iedereen me bekeek.
Op materniteit aangekomen werd het pas echt erg. Mijn lippen hingen vol vellen van de dorst en het lukte me niet om iets te drinken. Gek genoeg kon ik wel zuigen aan een nat washandje, wat wel iets hielp.
Tegen die tijd kon ik het niet meer houden van de pijn en vroeg ik telkens of ze me toch niks konden geven tegen de pijn. Mijn lief hield mijn armen in bedwang omdat hij dacht dat ik ging beginnen kloppen. Ze zeiden dat het de moeite niet meer was en het zo ook wel zou gaan. Voor mij voelde het niet alsof het nog ging gaan zo, maar na tien keer vragen had ik door dat het dus wel zou moeten... Nooit gedacht dat ik zo ging roepen tijdens mijn bevalling... Moesten we thuis gebleven zijn zouden onze buren ook gedacht hebben...
Toen werd me gezegd dat ik wel mocht beginnen meeduwen. Meeduwen? Hoe? Ik voel geen persweeen of zo? Ik probeerde toch maar en na een paar keer had ik door dat de pijn minder was als ik duwde, dus duwde ik toch maar een beetje.
Er werd me gevraagd of ik op de baarkruk wou of op een bal of zo, maar ik wou echt dat bed niet meer af. Dus toen ze me zeiden dat ik op de verlostafel mocht plaatsnemen had ik echt iets van: "Zot!!"
Uiteindelijk kwam de gyneacoloog binnen en ging ik weer door mijn dak toen die ook eens wou voelen hoe ver het stond. Later zei hij dat dat waarschijnlijk zo gevoelig was bij mij omwille van sterke bekkenbodemspieren. Ik kreeg de moed insprekende mededeling dat ons manneke een groot hoofd had en na een half uurtje duwen stak hij dus een keer of drie een gigantische grote spuit in mijn 'trienemieke'
De gyneacoloog vond het nodig om er eens een spiegel voor te houden en te melden dat ik er enorme 'bloemkolen' aan ging overhouden. Hij liet me ook het hoofdje eens voelen waar ik van verschoot want ipv een hoofd voelde ik gewoon verfrommeld vel zoals bij die rimpelhonden.
Na nog een paar keer duwen op commando was ons Fonsmanneke er bijna uit en mocht ik hem aanpakken. Wat me geen bal interesseerde, ik wou hem er gewoon uit en geen sentimenteel zelf uittrekken gedoe, het moest gewoon gedaan zijn!
Een krijsende Fons werd in mijn armen gelegd en ik was alleen maar bang dat ik hem ging laten vallen moest er weer zo een pijnlijke wee komen. Wat gelukkig niet meer gebeurde...
Fonske werd gewogen en ik hoorde iemand zeggen: "Durf jij haar zeggen hoeveel hij weegt?
En ik, ik zie 'de volgende' niet echt meer zitten.
We worden alleen gelaten met de mededeling dat we naar huis mogen als we eraan toe zijn. Ik wil dolgraag naar huis maar weet alleen weer niet hoe ik van dat bed moet komen en in onze auto geraken.
Een klein uurtje later wil ik een poging wagen maar komen ze ineens af dat er nog een kinderarts naar Fons moet kijken en dat ze willen dat ik nog een nachtje blijf. Pfff...
Na overleg mogen we dan uiteindelijk toch op eigen risico naar huis.
De rit in de rolstoel terug was heel wat leuker dan de rit heen. Bij de uitgang van spoed vroegen ze waarvoor het was. Huh!? Niet duidelijk dan, met dat kindje in mijn armen?
Tegen een uur of negen zijn we eindelijk weer thuis en kan ik iedereen laten weten dat ons Fonse er is! Want ik was natuurlijk mijn telefoon thuis vergeten...
Hendrik zijn ouders komen meteen snel eens kijken en ik post op fok!
En daarna beginnen we aan de eerste nacht met ons drietjes.
quote:Op vrijdag 3 november 2006 20:05 schreef Moonah het volgende:
Ons menneke is er....
Na weken, zo niet maanden van ongeduld, geduld, bedrust en veel voorweeën word ik in de nacht van 8 op 9 oktober 2006 om 2 uur wakker.
Buikkramp! Yes!!! Nu gaat het écht beginnen! Ik weet het zeker! Gespannen lig ik in bed en voel de heftige menstruatiepijn. Ik geniet er van en lig al snel te huilen van geluk. Dít zijn echte weeën, ook al komen ze nog vrij onregelmatig. Ik kan ze goed opvangen en tussendoor drentel ik wat door het huis. Ziekenhuistas nachecken, wassen, tanden poetsen, beetje mascara opdoen, haar fatsoeneren, en ook nog heel intens voor de spiegel van mijn buik genieten. Ik voel mijn kind bewegen. Oh, nog even héél goed voelen. Nu zit hij nog in mijn buik. Nog even! Kom maar menneke! Nu gaat het gebeuren! Ik ga je op de wereld zetten! Je bent zoooo welkom!!!
Na een poos wordt de pijn heftiger en ga ik weer in bed liggen. Ik laat J. nog maar slapen en probeer de weeën zo goed mogelijk op te vangen. De-ze-wee-gaat-nooit-meer-weg, de-ze-wee-gaat-nooit-meer-weg. Kut, wat doet het pijn. Ik doe iets fout. Wat? Oeps! De-ze-wee-komt-nooit-meer-terug, dát was hem! Oóóóópen van onderen. Meegaan met de pijn. Verzet je niet. Duik in je weeën. Alle adviezen en mantra's schieten door mijn hoofd. Maar als er een wee komt weet ik niet hoe ik het heb.
Om 5 uur maak ik J. wakker. Schat, het is begonnen!! Verheugd en ongelovig kijkt hij me aan. Wat nu? Ik bel het ziekenhuis, omdat ik merk dat ik wat in paniek raak door de pijn. Om 5.30 worden we daar hartelijk ontvangen. Ik word aangesloten op het CTG en we krijgen koffie en thee. J. zet nog een CD'tje op, Coldplay. De weeën zijn wat afgezakt, maar na een uurtje zetten ze weer door. Mijn hemel, hoe ga ik dit trekken. Tussendoor moet er toch een pauze zijn? Een komen en gaan van pijn? De weeën gaan wel op en af, maar ik blijf continu pijn houden. Bij het opkomen van een wee krijg ik het bloedheet, ik hoef maar met één vinger te bewegen en J. haalt de dekens van me af. Als de wee is afgezakt ril en klappertand ik van de kou en stopt J. me weer toe. Inmiddels kan ik geen muziek en geen contact meer verdragen. Zelfs geen oogcontact.
Om 8 uur komt de dienstdoende arts-assistente. Ik ken haar nog van mijn opname. Omdat de weeën niet heel regelmatig komen doet zij het af als voorweeën. What the fuck? Dit zijn écht geen voorweeën!! Je wéét toch dat het bij mij al tijdens de hele zwangerschap anders gaat dan volgens het boekje? Ik voel me miskend. Ze wil me toucheren, en prompt breken de vliezen. Zie je wel!! Alsof ik een bewijs moest leveren dat ik wel degelijk aan de gang ben. Ik word niet meer getoucheerd.
Rond 10 uur verschijnt een nieuw gezicht, een verloskundige. Hoe het gaat. Nou, ehm, ik vind het erg zwaar en het doet verrekte zeeeeeer. Ze stuurt me naar de douche. In een rolstoel over de gangen van het ziekenhuis gaan we naar een douche. Het lijkt wel een Oost-Duits slachthuis qua sfeer. En wat is het er smerig. Tussen de weeën door poetsen we samen het zitje onder de douche. Op zich zijn de warme stralen wel lekker. Maar wat zit het vreselijk ongemakkelijk. En er is slechts één handvat om me aan vast te klampen als ik een wee heb. J. neemt dan de handdouche van me over en sproeit het water over mijn rug. Mijn God, hoe lang gaat dit duren. Onder de douche neemt de regelmaat en de heftigheid toe. Na wat later blijkt anderhalf uur, komt er een verpleegkundige. We moeten weg, want de verhuizers komen eraan. Huh?? Waar slaat dat nou op?? Totaal verdwaasd word ik in de rolstoel teruggereden naar mijn bed. Ik zeg tegen J. dat ik dit niet lang meer ga volhouden, er zit geen pauze tussen mijn weeën, het gaat maar door. Ik wil pijnstilling. Ook al twijfel ik er over. Er is een stemmetje in me dat zegt dat ik een watje ben. En wat merkt ons kind er van? Hij heeft al zo veel rotzooi binnengekregen met die weeënremmers. J. loopt naar de gang, maar wordt teruggestuurd omdat hij gewoon op het belletje moet drukken. Na een tijdje komt de verloskundige. Ze toucheert me en ik heb na 10 uur weeën pas één centimeter extra ontsluiting (bovenop de twee die ik al weken heb). Ze moet mijn verzoek met de dienstdoende gynaecoloog overleggen. Uiteindelijk krijg ik toestemming voor een ruggenprik. Thank God!
Het duurt nog tweeënhalf uur voordat de narcotiseurs tijd voor me hebben. Ik ben inmiddels totaal van de wereld, zak regelmatig weg, alles gaat langs me heen en ik heb het gevoel dat ik alleen maar scheel kan kijken. Ik moet op de rand van het bed gaan zitten en mijn rug bol maken. Een immens karwei met zo'n dikke buik en ondertussen de weeën opvangend. Als uiteindelijk de verdoving is toegediend verandert de wereld om me heen. Hemels! Ik voel gewoon niets meer. Ik kijk weer normaal uit mijn ogen en kan J. weer aankijken. Hij lacht naar me.... Onvoorstelbaar dat er in Nederland zó calvinistisch wordt gedacht over pijnstilling. De verdoving remt mijn weeën af en ik krijg een oxytocineinfuus om ze weer op te wekken. Zonder pijn en met veel gezelligheid ga ik verder tot ik om 22 uur volledige ontsluiting heb. Mijn favoriete arts-assistent hoopt dat ik mijn kind baar voor 23 uur, dan is zijn 15-uursdienst afgelopen. Het infuus van de ruggenprik wordt afgezet omdat ik wel mijn persweeën moet voelen. Het duurt een tijdje voor die op gang komen. Langzaamaan komt de pijn weer opzetten, maar dit is niet erg! Dit voelt geweldig! Ik kan de weeën goed wegzuchten! Om 23 uur komt de arts-assistent afscheid nemen. Helaas maakt hij de geboorte van onze zoon niet mee. Maar zoals hij het inschat aan de hand van mijn gepuf kan het niet lang meer duren! Dat geeft hoop!
Een nieuwe arts-assistente K. komt zich melden. Ik mag gaan persen! Hoera! Ik voel me enorm krachtig! Ik voel me vrouw! Ik voel fantastische oerkrachten! Ik ga mijn zoon baren!!!! Het eerste half uur gaat super! Ik vertel tussen de weeën door dat ik een beetje bang ben voor de grootte van mijn kind. Past hij wel? Maakt u zich maar geen zorgen hoor. Er is er nog nooit een blijven zitten.... DUH. Vervolgens wil K. een weddenschap afsluiten met de verpleegkundige hoe groot 'deze' zal zijn.... Hoor ik dat goed? Wat een kutwijf! Haar aanmoedigingen ervaar ik als mechanisch en onecht. Toemaar toemaar toemaar. Duwen duwen duwen. Goedzo goedzo goedzo. Ze stopt regelmatig haar hele hand in me. Duw mijn vingers maar naar buiten. Hou je bek trut. Ik maak me kwaad en besluit haar te negeren. Ik heb mijn energie voor mezelf en mijn kind nodig. Het is een kwestie van milimeterwerk. 3 mm vooruitgang, en 2 mm terug. Benen optrekken lukt me niet meer op eigen kracht. Maar één vingerbeweging is weer voldoende om J. te laten helpen. De schat!!! Dan slaat de uitputting toe. Ik zak regelmatig weg en hallucineer. Ik vertel dat ik droom over een caravan. Tijdens de weeën focus ik mijn blik op een stopcontact. Het stopcontact beweegt zich kriskras over de muur. Ik voel dat ik dit niet ga trekken. Ik durf het niet te zeggen. Niet aanstellen! Ik moet! Mijn kind moet eruit! Hup, doorgaan! Uiteindelijk geef ik aan dat ik niet meer wil, niet meer kan, ik kap ermee. Laat me maar gaan. Waarom krijg ik geen keizersnee? Mijn kind komt gewoon niet onder mijn schaambeen door!! Zie dat dan, muts!!! K. gaat overleggen met de dienstdoende gynaecoloog. Nog een kwartiertje. Ik kijk op de klok; 0.45 uur. Ik ben al bijna twee uur aan het persen... Oké dan, tot 1 uur. Met al mijn krachten sleep ik me er doorheen. Om 1.15 uur komt de gynaecoloog. Ik krijg er nauwelijks iets van mee. Er wordt overlegd. Krijg ik alsjeblieft een keizersnee? Of gaan jullie toch de pomp gebruiken waar ik me op heb voorbereid? Het boeit me niet meer. Eruit met dat kind!!!! Ik kan écht niet meer, ik ben kapot!!! Ik vang iets op over een tang. Een tang??? Nee, geen tang alsjeblieft! Maar ik zak weer weg. Als ik er weer bij ben zie ik een schaar, ik hoor een knip maar voel het niet. Dan gaat alles heel snel. Ik hoor de gyn zeggen "Het hoofdje". Wat? Dat kan niet! Bij de volgende pers zegt hij "De schoudertjes". Bij de laatste pers van die wee krijg ik ineens een glibberige baby in mijn armen gedrukt.... Mijn kind! Ben jij het?? Totale verwarring! Ben jij nou onze Thies? Ons menneke?? Is alles goed? Hij ligt op mijn buik. Hij huilt, geloof ik. Ik hoef niet te huilen. Hoe kan dat nou? Ik kijk J. aan, hij huilt ook niet. Zijn we dan niet blij met ons kind? Dan wordt Thies bij me weggehaald. Ik vang wat op over kinderarts. What the fuck? Hij zal toch niet iets mankeren? Down? Waarom hebben we ook geen tests laten doen? Waarom voel ik geen allesoverweldigende liefde zoals je altijd leest en hoort? Ben ik een ontaarde moeder??
Ondertussen is de gynaecoloog bezig tussen mijn benen. Dat had ik niet eens door. Als hij merkt dat ik enigszins bij kennis ben vertelt hij me dat ik een subtotaalruptuur heb. Wat is dat? U bent uitgescheurd, de kringspier is nog net in tact. Help! Raak ik inconinent? Als het goed is niet mevrouw. Ik hoor een naaimachientje. Wat doet u? Ik ben u aan het hechten. Met een naaimachine? Later blijkt dat ik nog steeds aan het hallucineren ben. Na 3 kwartier is de arts klaar en laat me met een spiegel het resultaat zien. Oh my God.... Ik voel me totaal verminkt... Mijn mooie meisjesachtige, strakke, gladde roze vrouwelijkheid is aan stukken gescheurd... Komt dit ooit goed?
Dan komt J. met Thies bij me. Hij is goedgekeurd door de kinderarts, maar moet nog wel ter observatie in het ziekenhuis blijven omdat ik koorts had tijdens de bevalling. Ik word gewassen. We krijgen beschuit met muisjes. En dan worden we eíndelijk met ons drietjes alleen gelaten. Eindelijk zijn we samen. Eindelijk kunnen de tranen stromen. Tranen van geluk. Tranen van ongeloof. Tranen van liefde. En ook tranen van verdriet. We knuffelen elkaar. Onze zoon, ons menneke, onze Thies ligt op mijn borst. Hij zoekt mijn tepel. Dit kleine nieuwe afhankelijke wezentje drinkt bij mij, bij zijn moeder....! Ik ben zijn moeder... Moeder.... Ik.... Onwerkelijk, ongelooflijk, eindelijk... FantasThies!!!!
[ Bericht 0% gewijzigd door Lois op 20-06-2007 14:35:17 ]
Het is allemaal zo herkenbaar (gelukkig niet alles) en het brengt ook zoveel herinneringen naar boven.
Kippenvel...
Van alledrie.
. Ik zit net even de oude topics door te lezen, je gaat net voor de KS van je oudste .Sommige vreselijk heftig met een naar randje, andere even zo mooi en ontroerend en de volgende weer een mix van de eerste 2.
Bss-Miss erg mooi beschreven
Daar zou ik ook de zenuwen (van te voren) van hebben gekregen. En wat een heerlijk meiske quote:Haha, da's grappig! Lees maar even verder, de tweede kwam ook via die uitgangOp zondag 5 november 2006 21:56 schreef Leah het volgende:
Hee Dinus
. Ik was voornamelijk even oude topics aan het lezen omdat ik zo benieuwd was wat ik nou ook alweer precies geschreven had, al zwangerend van de eerste.quote:Nou, vanochtend evaluatiegesprek gehad.Op vrijdag 3 november 2006 20:40 schreef kozakken het volgende:
Later nog een 'goed gesprek' op het ziekenhuis?
De arts, die in eerste instantie een beetje zenuwachtige indruk maakte, begon het gesprek dat hij wat geschrokken was van mijn kaartje.
Tja, ik ben nogal direct....
En ws is het niet gebruikelijk om op een dergelijke manier feedback te geven aan een arts.
Maar we hebben prima met elkaar gesproken. Ik heb verteld dat ik absoluut niet tevreden was over K. de arts-assistente. Hij beaamde mijn verontwaardiging t.o.v. haar gedrag en zou haar de feedback geven. Ik was erg blij dat hij haar niet de hand boven het hoofd hield, maar aangaf dat ook een arts in opleiding minimaal fatsoen en respect in acht moet nemen. Tevens gaf hij me de erkenning dat het wel erg lang heeft geduurd voordat ik de ruggenprik kreeg, gebruikelijk is een wachttijd van een half uurtje. Tweeënhalf uur vond hij idd ook extreem lang. En verder hebben we het gehad over zijn keuze voor de tang. Waarom hij geen pomp heeft gebruikt en waarom ik geen KS heb gekregen. Ik ben tevreden met zijn uitleg. Hij heeft me gecomplimenteerd met mijn kracht en mijn doorzettingsvermogen. En later zei hij ook dat hij er respect voor had dat ik na zo'n zware bevalling toch nog BV geef. En het kwam niet slijmerig, maar heel oprecht over. Hm, dat deed me wel goed.
quote:Lichamelijk gaat het inmiddels beter. Het ziet er al heel mooi uit, je ziet er bijna niets meer van. De gyn heeft me getoucheerd (in beide ehm... naja, zowel vaginaal als anaal dus!) en hij vond dat ik nog niet voldoende kracht terug heb. Hij wil me over anderhalve maand weer zien en dan gaan we kijken of ik naar een bekkenbodemspecialist moet. Tot die tijd heb ik oefeningen om de kracht te trainen.Op vrijdag 3 november 2006 21:17 schreef anne_Chris het volgende:
Hoe gaat het met je lichamelijk en geestelijk herstel?
Mentaal gaat het ook stukken beter. En met dit gesprek ben ik wel op een punt gekomen dat ik het kan afsluiten. Ik heb de erkenning gehad van de hoofdverantwoordelijke arts, hij spreekt K. aan op haar gedrag, en ik heb uitleg gekregen over bepaalde keuzes die zijn gemaakt. We zijn inmiddels 4 weken verder, ik ben alive and kicking, we hebben een fantasThies menneke dus soit. Punt. Klaar.
Heel belangrijk dat iemand je serieus neemt en oprecht is.
En nu weer lekker genieten van Thies!
Het klinkt inderdaad als een goed gesprek. Waarschijnlijk is hij niet alleen geschrokken van je kaartje, maar heeft hij daarom zijn huiswerk ook nog eens twee keer zo goed gedaan! Super hoor.
Wat kan een oprechte uitleg veel goed doen. Prettig hoor.
Fijn dat het lichamelijk en geestelijk weer beter gaat. Fijn dat je zo goed opknapt!
[ Bericht 99% gewijzigd door PM-girl op 11-11-2006 12:39:39 ]
Maar wat heerlijk dat jullie een supergezonde zoon hebben gekregen. En ik vind zijn naam ook mooi.
Je kan trots zijn op jezelf.
Mooi beschreven je verhaal PM. Dankjewel voor het delen!
quote:Bij mij werd ook meegeduwd, vond het niet naar.Op vrijdag 10 november 2006 19:58 schreef Moonah het volgende:
Iiiieeuuw! Dat duwen op je buik lijkt me zo naar.
Mooi beschreven je verhaal PM. Dankjewel voor het delen!
PM, mooi beschreven, ik herken het ziekenhuis gedeelte wel.
zuchten jullie soms ook bijna mee?
En Moonah, dat drukken, ik heb er niks van meegekregen! Op de foto's zie ik twee handen, maar verder weet ik er niks meer van!
En ik kon idd slecht ontspannen, het was niet echt angst, meer een onbekend gevoel. En soms het idee dat we niet alleen zouden moeten zijn, alhoewel dat meer een gedachte was dan een gevoel.
quote:Snoopy, dat klopt. Ik had inderdaad niet altijd het vertrouwen in mijzelf, dat kreeg ik zelf maar ook met haar hulp/feedback niet voor elkaar. Van te voren was ik wel bang dat ik angst zou hebben over het kindje, maar daar heb ik gelukkig geen last van gehad.Op vrijdag 10 november 2006 21:51 schreef snoopy het volgende:
Ik krijg uit jouw verhaal het idee dat ze je niet heeft kunnen helpen om je wat meer zelfvertrouwen te geven, waardoor je misschien iets minder gespannen zou kunnen zijn.
Woensdag ga ik op nacontrole bij haar, dan wil het nog wel even ter sprake brengen. Het grappige is dat ik deze vk ken van mijn school vroeger en ik toen niet zo enthousiast was over haar. Ook voor de bevalling had ik stiekem gehoopt op een andere vk. Maar nu achteraf, ben ik erg tevreden. Ik kan het natuurlijk niet vergelijken, maar ze heeft wel alle twijfel weggenomen nu.
Ik haal overigens het verhaal weer weg, het zit me toch niet helemaal lekker dat het naast voor alle OUDers het er ook op staat voor jan en alleman. Van jullie krijg ik reactie en weet ik ook waarom het gelezen wordt, maar ik heb toch het idee dat er ook een ander soort mensen hier lezen. Misschien vreemd, maar toch.
Ik ben heel blij dat ik op tijd was om het te lezen. Juist omdat je mooi schrijft en een idee geeft van hoe het jou is vergaan. Ik kreeg zelf ook een beetje een kriebelig verhaal bij je vk, vooral vanwege dat vertrouwen geven dat ik miste in jouw omschrijving. Maar dat klopt dus ook wel. Dat het er wel was maar niet voldoende, zeg maar. (Kun je haar trouwens hele goede feedback op geven. Lijkt mij iets wat achteraf fijn is om te vertellen en om haar aan te geven waar ze aan kan werken)
Je bevalling klinkt zwaar, bijzonder en uiteindelijk opnieuw weer zo verschrikkelijk wonderbaarlijk blij wanneer jullie
Simon geboren is. ) heftig PM. vooral bij het katheterstukje en die knippen zat ik even van mên. Gelukkig dat je achteraf wel tevreden bent quote:Ik kan het me nu zo moeilijk voorstellen, he. Terwijl ik wel nog weet dat het op de moment zelf ondraagelijk was. Bizar.Op zaterdag 11 november 2006 23:04 schreef Belana het volgende:
het is letterlijk verkramping van je baarmoederspier, dus dat doet zeer.
Ik zat zelfs te denken dat ik dat onmogelijk nog een tweede keer zou willen doen en dat maakte me ook wel verdrietig...
quote:Toen Freek een jaar was wilde ik toch wel weer erg graag een tweede. Terwijl het allemaal niet bepaald van een leien dakje was gegaan...Op zaterdag 11 november 2006 23:06 schreef Bass-Miss het volgende:
[..]
Ik kan het me nu zo moeilijk voorstellen, he. Terwijl ik wel nog weet dat het op de moment zelf ondraagelijk was. Bizar.
Ik zat zelfs te denken dat ik dat onmogelijk nog een tweede keer zou willen doen en dat maakte me ook wel verdrietig...
Je vergeet veel, echt. Ik weet nog dat ik bij de gyn vertelde, op de nacontrole, dat ik er eigenlijk weinig meer van wist. Van de bevalling. Waarop hij zei; "Da's maar goed ook, anders stond je hier nu te roepen dat je het NOOIT meer ging doen."
Nu moet ik eerlijkheids halve wel bij zeggen dat ik Belana's uitspraak na Ezra wel heel herkenbaar vond; "Ik hoef nooit meer! "
Want zo heb ik het ook gevoeld. Niet eens zozeer de bevalling, maar wel de zwangerschap.
Enfin, moraal van dit verhaal, het is het allemaal waard
.quote:Geloof me, je vergeet het. Ik heb twee horrorbevallingen achter de rug (die ik hier ook niet zal beschrijven wegens te heftig, vooral de eerste). Ik weet verstandelijk dat het afschuwelijk was, maar het gevoel, de pijn kan ik gelukkig niet meer oproepen.Op zaterdag 11 november 2006 23:24 schreef cattie het volgende:
Ik ben zo bang dat ik die pijn nooit meer vergeet.... De weeen vond ik (achteraf) wel meevallen, maar de uitdrijving, brrrrrr. Maar ja, iedereen beleeft het op haar eigen manier en verwerkt het op haar eigen manier.
quote:Hoei, doe mij die uitdrijving maar! Gewoon tanden op elkaar en eindelijk iets kunnen doen dan kreperen en hyperventileren op een bed. Magoed, misschien is dat ook per bevalling anders. Bij de eerste herkende ik de persdrang niet eens en vond ik het verschrikkelijk (totdat ik mee mocht gaan werken) en bij de tweede had ik echt iets van "haa, daar ben je, ouwe vriend!"Op zaterdag 11 november 2006 23:24 schreef cattie het volgende:
Ik ben zo bang dat ik die pijn nooit meer vergeet.... De weeen vond ik (achteraf) wel meevallen, maar de uitdrijving, brrrrrr. Maar ja, iedereen beleeft het op haar eigen manier en verwerkt het op haar eigen manier.
Misschien bij deze wel rug- en beenweeën gedurende 40 uur
Als ik mijn eigen bevalling terug lees dan weet ik wel weer hoe heftig het was maar tis ook zo dat ik het nu gewoon niet meer weet. Kan het me niet eens meer voor de geest halen. Of dat is omdat ik het me niet meer wil herinneren of omdat ik het gewoon allemaal makkelijk "verwerkt" heb dat weet ik niet. quote:De persdrang en -weeen waren ook wel te doen, maar omdat Ive klem lag kwam de vacuumpomp erbij en toen die gebruikt werd, had ik echt het gevoel dat ik in 2-en gerukt werd. En die pijn herinner ik me nog wel. Maar Tinkepink, jouw woorden zijn bemoedigend! Het is ook natuurlijk nog maar 4 maanden geleden.Op zondag 12 november 2006 13:29 schreef Mwanatabu het volgende:
[..]
Hoei, doe mij die uitdrijving maar! Gewoon tanden op elkaar en eindelijk iets kunnen doen dan kreperen en hyperventileren op een bed. Magoed, misschien is dat ook per bevalling anders. Bij de eerste herkende ik de persdrang niet eens en vond ik het verschrikkelijk (totdat ik mee mocht gaan werken) en bij de tweede had ik echt iets van "haa, daar ben je, ouwe vriend!"
Misschien bij deze wel rug- en beenweeën gedurende 40 uur
maar wat een pijn wat een pijn, en ik als ik eraan terug denk weet ik niet of ik een bevalling van bijv. 24 uur vol zou kunnen houden.
de tijd ging opzich best snel voorbij, maar dat was maar goed ook
quote:eenschOp zondag 12 november 2006 13:29 schreef Mwanatabu het volgende:
[..]
Hoei, doe mij die uitdrijving maar! Gewoon tanden op elkaar en eindelijk iets kunnen doen dan kreperen en hyperventileren op een bed. Magoed, misschien is dat ook per bevalling anders. Bij de eerste herkende ik de persdrang niet eens en vond ik het verschrikkelijk (totdat ik mee mocht gaan werken) en bij de tweede had ik echt iets van "haa, daar ben je, ouwe vriend!"
Misschien bij deze wel rug- en beenweeën gedurende 40 uur
het persen vond ik zowel de eerste als de tweede keer zo'n opluchting! Vond ik ook geen pijn meer doen ofzo. Niet te vergelijken met die ontsluitingsweeen iig!en cattie en sjak, je "vergeet" idd een hoop. Maar zoals jullie weten was ik ook bang door de eerste keer en met Ezra was ik ook erg bang. Maar wat mij op de been hield en wat ook zo bleek te zijn, als je zo'n vaccuumpomp hebt gehad en je kindje er met vrij veel geweld uit gehaald is, dan gaat het bij een tweede echt makkelijker
hoewel ik bang was de 2e keer kijk ik daar nu wel positief op terug ), dat natuurlijke, dat hoeft voor mij helemaal niet meer. En bij mij is de weg nog niet eens gebaand ook...Ik vond het dit keer zo mooi om Ezra eruit te voelen komen bijvoorbeeld. Zo'n jubelend gevoel, dat ik dat zelf kon ofzo en dat ie daar dan toch "ineens" was
En klagen mag natuurlijk best he? Iedere bevalling is een enorme gebeurtenis met erg veel impact.
) zou ik ook tekenen voor een natuurlijke bevalling hoor Die ks vond ik niks (op het moment zelf het beste wat me kon overkomen, maar dat herstel...)
En dat Iris meteen op mijn buik gelegd werd, is natuulijk ook veel mooier dan bij een ks (bij mij onder narcose notabene)
En de pijn, tja, ik weet verstandelijk gezien dat het niet prettig was, maar ik zou het nu weer doen
Je vergeet idd een boelquote:Ik begrijp wat je bedoelt. Die opluchting toen ik na 24 uur eindelijk in het ziekenhuis de ruggenprik had en ik de weeën weer kon handelen was zó groot... Net als de verbazing toen ze na 24 uur geen ontsluiting ineens al halverwege was gezakt. En toen ze ineens op mijn buik lag! Het nachtje in het ziekenhuis alleen met Ronja en een constant kakelende buurvrouw die ik de helft van de tijd niet eens hoorde. Zo speciaal...Op zondag 12 november 2006 21:37 schreef PM-girl het volgende:
Misschien heel stom, maar ik denk nu, 6 weken later, soms met heimwee terug aan die nacht en dag, omdat het zo speciaal was. Hoewel de pijn van de ontsluitingsweeën soms echt niet te hebben was. Ik heb niet het gevoel van de mooiste dag van mijn leven, maar in ieder geval wel de meest speciale dag uit mijn leven!
Dáár heb ik echt oprecht nog wel heimwee naar. NIet naar de voorafgaande pijn, maar die ben ik echt al weer vergeten.
Ik weet nog dat het pijn deed en ik weet nog hoe ongelukkig ik me voelde. Maar het echt nog terug kunnen roepen, nee...
Wel zou ik nu veel sneller naar het ziekenhuis willen en zou ik geen bezwaar hebben tegen een vroege ruggenprik. Ik weet nu hoe het is om te bevallen en daar ben ik heel dankbaar voor. Maar die ruggenprik was wel heel erg welkom
quote:Oh ik krijg ook steeds meer flitsen en momenten van "aaargh straks lig ik weerOp zondag 12 november 2006 21:28 schreef linda856763 het volgende:
Oh jongens, als ik jullie zie napraten, dan krijg ik het al weer spaansbenauwd. en toch heb ik niet een loodzware bevalling gehad, dus ik vind soms dat ik ook niet mag klagen . Ik zou nu zo tekenen voor een ks, als ik nog een 2e wil (maar ja, die zwangerschap ook nog
" en ik had prima bevallingen (achteraf gezegd he )De tweede was er echt eentje waar iedereen hier voor zou willen tekenen zelfs weet ik bijna zeker, en toch was het eerste wat ik geloof ik opmerkte niet van "aggosss daar is mijn schatje" maar een droog "Zo, dat doen we voorlopig niet nog een keer!".
quote:Op zondag 12 november 2006 19:51 schreef sjak het volgende:
Ik hoop net als cattie dat jullie gelijk krijgen. Ik zag al op tegen de eerste bevalling ik zou niet weten hoe ik naar een tweede moet gaan toeleven. Alleen bij de gedachte aan een bevalling, word ik nu al benauwd van de angst. Nog regelmatig als ik er aan terug denk moet ik huilen, wat een nare belevenis vond ik het.
Bij het idee aan een 2e bevalling krijg ik het ook benauwd. Maar toch wil ik heel graag wel natuurlijk bevallen dan, ik wil zo graag een "niet-vacuumpomp" bevalling meemaken. Voelen dat het kindje geboren wordt, uit mij komt. Wel helder zijn en alles onthouden. Wel alles van de nacht erna nog weten enz. Maar als het niet goed gaat wil ik wel een ks.
ze zeggen wel, de 2e bevalling gaat meestal makkelijker, maar toch ben ik bang dat het moeilijker gaat worden en veel meer pijn gaat doen.
en toch wil ik graag een 2e (en een 3e, en ....) haha
quote:Sjak, dat heb ik ook gehad. Pas na een jaar kon ik het een beetje van me afzetten. Ik was ook echt doodsbang voor een tweede bevalling. Maar ergens wilde ik toch nog wel graag een babietje. Toen ik net zwanger was heb ik tijdens de eerste afspraak bij de gyn meteen al mijn wensen op tafel gegooid. Ge-eist dat ik een ruggeprik kreeg, bij voorbaat al. Dat had nogal wat voeten in de aarde, maar het is me gelukt. De afspraak was dat ik ingeleid zou worden en vóór het infuus al een ruggeprik zou krijgen. En zo geschiedde. Ik heb dat ook al kenbaar gemaakt bij de na controle van de eerste zwangerschap bedenk ik me nu. En ik heb nog een gesprek gehad, een jáár na de bevalling omdat ik het niet los kon laten.Op zondag 12 november 2006 19:51 schreef sjak het volgende:
Ik hoop net als cattie dat jullie gelijk krijgen. Ik zag al op tegen de eerste bevalling ik zou niet weten hoe ik naar een tweede moet gaan toeleven. Alleen bij de gedachte aan een bevalling, word ik nu al benauwd van de angst. Nog regelmatig als ik er aan terug denk moet ik huilen, wat een nare belevenis vond ik het.
De tweede bevalling ging echt van een leien dakje. Ik heb echt in bed gelegen, aan de ctg met een ruggeprik. Op de monitor kon ik zien dat ik weeën had. 'Amerikaanse toestanden' dus. En het heeft echt geholpen. Kijk er met een goed gevoel op terug.
Sorry, tis wel een heel verhaal maar dat van jou is zó herkenbaar, en dit is hoe ik het opgelost heb. Met hulp van mijn gynaecoloog. Misschien heb je er wat aan..
Hopelijk kan je ook ooit met een beter gevoel terug denken aan je zwangerschap, sterkte er mee
quote:Aaah SjakOp zondag 12 november 2006 19:51 schreef sjak het volgende:
Ik hoop net als cattie dat jullie gelijk krijgen. Ik zag al op tegen de eerste bevalling ik zou niet weten hoe ik naar een tweede moet gaan toeleven. Alleen bij de gedachte aan een bevalling, word ik nu al benauwd van de angst. Nog regelmatig als ik er aan terug denk moet ik huilen, wat een nare belevenis vond ik het.
Blijven praten; blijven huilen..... je raakt het echt een keer kwijt.quote:Het is waar dat je het vergeet. Ik kan me nu het gevoel van die pijn al niet meer voorstellen. En ergens vind ik dat erg, want ik weet nog wel dat ik het echt niet kon houden van de pijn.
Denk dat ik de bevallingsverhalen maar aan vriendje laat lezen zodat ie nu alvast heel veel medelijden met me krijgt
quote:Op woensdag 22 november 2006 17:33 schreef Mibos het volgende:
Zoals beloofd hier een korte versie van mijn bevalling:
Onze dochter onderweg.
Maandagmorgen om half vijf wordt ik wakker van een beetje kramp en ik moest naar de toilet om te plassen. Ik naar beneden en nog een keer kramp dus toen dacht ik na een paar keer van volgens mij is het begonnen. Tijd erbij en inderdaad iedere 8 minuten een soort van lichte kramp. Nou was goed uit te houden en zodoende mijn man nog even laten liggen. Na drie kwartier dus nog voor half zes ging het even een slagje sneller en kwamen ze om de vijf minuten en hielden iets langer aan. Vanaf zes uur kwamen ze om de vier minuten en vanaf zeven uur om de drie minuten. Ondertussen manlief ook wakker geworden met de vraag heb je weeen? Mmmm ja ik denk het wel maar kan ook oefenen zijn (hoe naief bij een eerste...).
Oke mijn man ineens in de stress want hij had sleutels van zijn werk nog bij zich en die moest hij nog wegbrengen. Nou lief als het in dit tempo doorgaat mag je nu wel even met superspoed heen en weer rijden (gelukkig niet al te ver weg) en meteen terugkomen. Ja hoor hij rijd de straat uit en mijn vliezen breken met een waterballet gezien het feit dat al vanaf het begin af aan duidelijk is dat ik veel vruchtwater had was het ook niet te overzien. Blij met het waterdichte molton wat ik extra had aangeschaft en met de zeiltjes want anders was het matras rijp voor de vuilstort. Lief gebeld en gezegd dat hij meteen terugmoest komen want meteen weeen zonder pauze vanuit mijn rug en ook meteen van een minuut lang. Of eigenlijk een grote wee twee uur lang. Om negen uur de verloskundige gebeld en die was er om tien uur en zei van ik ga nog niet toucheren want het is je eerste en ik kom om een uur of 1 wel terug. Nou prima lief heeft de hele ochtend al mijn rug mogen masseren en daar gaat hij vrolijk mee door totdat ik om elf uur zeg van bel de verloskundige maar terug omdat er weer een weeenstorm aan het plaatsvinden was. Om kwart over elf was ze er weer en toen zat ik al op vijf cm. Ze ging ook niet meer weg want ze had geen bevalling nog extra lopen dus ze bleef maar meteen. Toen zakte het iets af en kwamen ze weer om de twee minuten even bijkomen was erg welkom. Om half drie ging ze weer toucheren en toen was het zes cm. Ondertussen was mijn rug op tien plaatsen tegelijk gebroken voor mijn gevoel en begon er weer een weeenstorm. Pufte en deed maar rugweeen zijn niet weg te puffen maar toch...
Om half vier zei ik van ik heb persdrang maar dat zou eigenlijk niet kunnen gezien het feit dat het om half drie nog maar zes cm was. En ja hoor in een uurtje weeenstorm van 6 cm naar 10 cm
Daarna begon het drama. Bij binnenkomst kleine meteen aan de ctg en een hartslag van 200. Spoedkeizersnede nou oke als het moet dan moet het en weinig keuze daarna een ruggenprik gelukkig na drieenhalf uur persweeen even geen pijn meer. Door de ruggenprik zakte haar hartslag weer normale hoogte en gingen ze af van de keizersnede...
Mams en paps allebei een beetje aan het dommelen in de verloskamer en toen gingen ze bij de kleine bloedprikken op het bolletje en meteen kijken of ze al gezakt en gedraaid was. Ze lag met een achterhoofdsligging en zat klem achter mijn schaambot en nog te hoog voor een vacuumpomp. Dus na drie uur aan de ruggenprik en weeenopwekkers is dit nog een keertje herhaald en nog niet voldoende resultaat voor de pomp oke nog een dosis ruggenprik en opwekkers heel fijn lekker dommelen...
Uiteindelijk ging om 11 uur in de avond de ruggenprik eraf en moesten de weeen weer op gang komen. Nou alles kwam op gang behalve de weeen. Ja ik kreeg koorts bij 39 graden en de kleine had in het vruchtwater gepoept en was ook nog steeds niet ver genoeg gezakt. Het advies van de ass.gyn. ga maar persen en ik zo van maar ik heb geen weeen dus ik voel helemaal niets. Ja maar dan kan ik zien of ze zakt nou oke. Persen zonder gevoel is raar en tijdens het persen kwamen ook de weeen in alle hevigheid weer terug maar zonder rugweeen halleluja....
Maar uiteindelijk zakte ze toch te weinig en kwam de pomp er rond een uur bij. Zuster had geen tijd meer om mijn verlamde been vast te houden en vond dat ik het zelf maar moest doen. Nou niet dus dus belandde ik heel elegant in de beugels. Ergens heb ik een verdoving gehad en een knip en na drie keer persen was onze dochter er 3910 gram een 55 cm lang. Ass.gyn vond het nog nodig om te vermelden dat ze de pomp maar 1 keertje had gebruikt en dat ze meteen ging hechten omdat ik flink bloedde uit de knip (althans dat dacht ze toen nog). Bleek dat ik ook nog uitgescheurd was doordat ik haar een soort van gelanceerd had. Dat ze hechten oke maar dat dat dan in de eerste instantie gebeurd zonder verdoving omdat ze de net bevallen kersverse mams niet geloven dat de verdoving uitgewerkt is dat was net de druppel. Had ongeveer 40 hechtingen die doorlopen tot aan mijn bil... Zelfs die was nog uitgescheurd en niet aan de kant van de knip. Mijn bil is zelfs gehecht en daardoor heb ik de eerste week niet kunnen zitten of lopen of ja lopen ging wel maar heel moeilijk en nog steeds is mijn bil supergevoelig en ook mijn muts is nog donkerpaars vanuit mijn liezen tot aan mijn billen. Pas toen mijn lief er iets van zei kwam er een extra verdoving tijdens het hechten. Daarna moest de placenta er nog uit en die bleef ook lekker zitten waar hij zat dus twee paar handen die op mijn buik aan het drukken waren heel fijn en na vijf keer kwam hij pas nog een extra bevalling zeg maar op zich...
Toen wilde ze me meteen uit bed hebben om te gaan douchen en toen heb ik wel even duidelijk gemaakt dat ik dat zelf niet trok na 21 uur en zo'n slachtpartij... Dus gewassen in bed en om 5 uur dinsdagochtend werd ik naar zaal gebracht waar ik vreselijk last kreeg van naweeen. Dus huppakee nog wat extra's in mijn infuus en die stopte weer gelukkig. Dus om half zes keek ik voor het laatst op de klok en toen werd ik om half zeven wakker gemaakt voor een kopje thee... Heb maar niet gezegd wat ik echt dacht maar het was niet netjes in elk geval. Vervolgens kreeg ik een overbuurvrouw met een krijsend kindje dus van slapen kwam ook niets meer en om negen uur kwam er een verpleegster zeggen dat ik naar huis ging om tien uur. Ik wist van niets, had nog koorts, was nog niet tot lopen/zitten/staan of zelfs plassen in staat geweest dus toen ik dat zei ging ze toch maar even de zaalarts optrommelen. Ja leek me logisch dat er eerst nog even ergens naar gekeken werd voordat ik naar huis zou gaan. Wilde trouwens niets liever hoor.
De kleine is achteraf gezien ook helemaal niet aangelegd en heeft pas thuis om half elf voor het eerst aan de borst gelegen en gelukkig ging dat allemaal heel erg goed. Na de eerste week volledig in bed heb ik haar voor het eerst verschoond staand en aangekleed zonder om te vallen of bijna onderuit te gaan. Ik kijk op het thuisdeel met een heel fijn gevoel terug maar op het ziekenhuisdeel totaal niet. Ook door het feit dat de gyns. het constant niet met elkaar eens waren en dat uitvochten waar wij bij waren. Puffen/persen of keizersnede/vacuumpomp of ruggenprik erop of eraf en ga zo maar door...
We hebben een schitterende lieve dochter maar mijn onderkantje is nog zwaargehavend en gekneusd. Ben nu 15 dagen verder met 11 dagen kraam in huis en nu over op gezinshulp omdat ik fysiek niet in staat ben om iets te doen... Ik douch mezelf in de morgen en doe de kleine met de hulp in bad en ga weer terug naar bed en in de middag eet ik beneden en voed haar en ga dan meteen met haar mee slapen. Twee uur in normaal en dan om vijf uur ga ik weer naar beneden en eet gezellig met mijn lief aan tafel sinds drie dagen en ga een uurtje beneden zitten en dan moet ik weer terug naar bed omdat ik niet langer kan zitten. Heb van de verloskundige ism de huisarts drie soorten medicatie van betere doorbloeding tot aan kompressen en dergelijke voor mijn beurse onderkant.
Jullie allemaal bedankt voor de felicitaties en lieve berichtjes en het is fijn om te lezen...
Modjes ik zie nu dat ik de hele lap tekst in het verkeerde topic heb gepost kunnen jullie dit omzetten??? Alvast bedankt voor de moeite.
Liefs Mibos
quote:Op woensdag 22 november 2006 17:56 schreef Moonah het volgende:
Maar Mibos.... wat een verhaal....
Wat heb jíj het zwaar gehad. En wat een gekluns in dat ziekenhuis....
Heel heel veel sterkte met je herstel.
Ik hoop van harte dat je eea goed kunt gaan verwerken.
) want zo te lezen moet je flink herstellen. . Sterkte Mibos, en geniet van je kleintje, en wees heel voorzichtig met je lijf! Dat je maar weer goed mag herstellen
(En ze daarna eens een paar vegen uit de pan geven in dat ziekenhuis zeg!)
rustig aan Mibos, zoveel mogelijk genieten van je kleine
en als het straks allemaal een beetje gezakt en langzaam aan een plekje krijgt, er toch nog eens op ingaan in dat ziekenhuis.wel erg bot hoor.
Wat een horken zeg. En wat een strijd heb je geleverd om je kindje te krijgen. Nu rustig aan doen, en genieten van je kleine wondertje Ga je nog een nagesprek aanvragen??
Heel veel succes met herstellen!
Dan nu de aanloop tot mijn kleine wondertje Maud....
Het is vrijdag 10 november als ik mijn wat bruinachtig bloed in mijn slip terugvind. Mijn buik voelt wat raar en een menstruatie-achtige gevoel komt en gaat. Omdat ik niet goed weet wat ik voel besluit in aan het einde van de dag met de verloskundige te bellen. Ze stelt me gerust en vertelt dat het vrij normaal is om met 37 weken de slijmprop te verliezen. Maar, als ik niet zeker ben van mezelf, dan mag ik uiteraard nog even langs komen. Ik dub wat en beslis dat ik niet naar de verloskundige ga, aangezien dit een half uur rijden is. Ik bel wel even voor de zekerheid met de huisarts en die wil me wel even zien. Hij ziet dat de slijmprop weg is, maar dat de ingang van de baarmoeder nog dicht zit. Ik kan met een gerust hart het weekend in.
Met 37 weken en 2 dagen begint het echter weer te rommelen. Het is zondagochtend als ik echt een menstruatiegevoel ervaar. Mijn buik wordt zo om de 10 minuten echt hard, maar om het pijnlijk te noemen is een erg groot woord. Ik besluit om het eens aan te kijken en ga lekker met man en kind een stuk wandelen in het bos. Ik vind het heerlijk. Ik voel de krampen wel een beetje, maar het lopen geeft wel minder last in mijn rug. Als het thuis gewoon doorgaat, besluit ik dat ik voor de zekerheid naar het ziekenhuis wil. Ik leg Fleur op bed en bel de oppas. Daarna bel ik het ziekenhuis en overleg met de verloskundige. Ze denkt dat het een klein beginnetje is en wil me wel even zien.
We komen rond drie uur in het ziekenhuis aan. Ik word aan de CTG gelegd en tot mijn grote teleurstelling zie ik alleen de hartslag van de kleine op het papier verschijnen. De harde buiken die ik heb, zijn niet goed genoeg om als weeën door te mogen gaan. Tegen vier uur toucheert de verloskundige en constateert 2 cm ontsluiting. Ze overlegt met me wat ik wil. Ik mag de nacht blijven om te kunnen slapen of als ik wil medicijnen meenemen om thuis goed te kunnen slapen. Ik kies voor het laatste. Ik wil toch liever thuis zijn.
Na een goede nacht slaap rommel ik de dagen daarna maar wat aan. Lief en ik progesteldingensen in de hoop dat het was goeds doet, maar het lijkt weinig effect te hebben. Op woendag 15 november ga ik uit pure frustratie maar wat werken, want van dit geoefen wordt ik helemaal gestoord. Als ik na mijn middagdut wakker wordt, merk ik echt een regelmaat in het geoefen. Mijn buik wordt goed hard en lijkt echt vanaf onderuit omhoog te komen. Ik besluit het af te wachten. Ik kook het eten en als Fleur thuis is gaan we gezellig met zijn drieën aan tafel. De ‘krampen’ houden aan en stilletje hoop ik dat het nu dan toch echt is begonnen. Als het ook doorgaat terwijl ik Fleur op bed leg, besluit ik dat het tijd wordt om manlief in te lichten en de beslissing te nemen om naar het ziekenhuis te gaan.
Als de oppas er is, gaan we naar het ziekenhuis. Het gevoel houdt aan en de ene keer is het wat sterker dan de andere keer. Ik word weer aan de CTG gelegd en gelukkig verschijnt er nu meer op het scherm dan alleen de hartslag van mijn kleintje. De verpleegkundige zijn aardig en beloven dat de dienstdoen gynaecoloog snel langst komt. Ze stellen voor dat ik even in bad ga. Het lijkt me een goed plan en terwijl ik lekker wegzak in het warme water, zakken de weeën ook weg. En blijven weg. Ik wacht op de gyn, maar het is spitsuur en tegen half elf krijg ik te horen dat hij bezig is met een keizersnee. Om half twaalf komt wel de verloskundige kijken. Ze toucheert en constateert dat er inmiddels 3 cm ontsluiting is. Ze geeft aan dat ze me daar wil houden en dat we morgen verder gaan kijken, tenzij er die nacht nog verandering komt. Manlief stuur ik naar huis. Ik verwacht niet dat het nog spontaan weer begint en ga een lange nacht tegemoet.
De volgende ochtend, ik ben 37 weken en 6 dagen, komt Linda. Deze verloskundige vraagt me wat ik graag wil. Met tranen in mijn ogen, geef ik toe dat ik heel graag mijn kindje wil vasthouden. Ze kijkt me liefdevol aan en zegt dan de verlossende woorden: “dat hadden wij ook al in gedachten en je gaat hier ook niet weg zonder.” We bespreken de aanpak. Ik zal eerst aan de CTG gaan om een basis te krijgen van de hartslag van de baby. Daarna wordt er gel aangebracht en zal ik nog eens een half uur aan de CTG blijven liggen. Ze wil dan rond 11 uur de vliezen breken. Omdat de baby nog vrij hoog ligt, hoopt ze dat de gel er voor zorgt dat de kleine zakt.
Om 9 uur wordt de gel ingebracht en ondertussen bel ik met manlief om te vragen hoe laat hij in het ziekenhuis denkt te zijn. Dat gaat nog drie kwartier duren, maar we gaan er van uit dat het ook weer niet zo hard zal gaan dat ie zich moet gaan haasten. Ik merk dat de gel zijn werk goed doet en de CTG geeft aan dat ze ongeveer om de 2 minuten komen. Diep van binnen duw ik ingedachten mijn kindje naar beneden. En ik banjer wat door de kamer. Als er een wee komt pak een stoel en duw daar hard op.
Om half twaalf komt Linda terug en toucheerd. Ze merkt dat het hoofdje voldoende is gezakt en beslist om de vliezen te breken. Ik wordt overgebracht naar de voorbereidingskamer en de baby krijgt de hartregistratie op het hoofdje geplakt. De weeën die ik had, zijn niets in verglijking met wat ik nu ervaar. Ik kan niet liggen, ik kan alleen nog maar hangen aan het uiteinde van het bed en hopen dat er tussen twee weeën een rust moment is. Het lijkt echter meer op een onrustige zee, dan op de gewenste golven. De golven die ik me herriner van Fleur. Het gevoel dat je tussendoor nog kunt ademen. Maar, dat lukt niet. En ik roep dan ook heel hard om hulp. Ik verlies om te haverklap de controle over mijn ademhaling en de verpleegkundige Sindy, ademt met me mee. In door je neus, uit door je mond. Op elke piek, roep ik dat ik het niet kan. Ik heb het gevoel alsof ik gek wordt. Ik denk dat ik het niet meer wil, maar mijn oergevoel neemt over en maant me aan om door te zetten. Om sterkt te zijn. Manlief kijkt me met alle liefde in de wereld aan. Hij stuur op zijn manier steun en liefde naar me toe. En terwijl ik even rust krijg, vraagt of het heftiger is dan bij Fleur. Ik knik. Ik kan niet meer. Ik wil tussen de weeën in kunnen zitten, maar daar krijg ik de kans niet toe. Tegen de tijd dat mijn kont de stoel raakt, moet ik alweer omhoog om te volgende op te vangen.
Het is tien over één als Linda terug komt om te toucheren. Ze constateert 5 cm en ik begin te huilen. Dit kan ik echt geen vijf uur nog volhouden. De weeën blijven maar komen en langzaam verlies ik weer de controle over mijn ademhaling. Sindy helpt weer en vraagt of ik een prik tegen de ergste pijn wil. Ik twijfel. Bij Fleur had ik het niet nodig, maar bij als de piek van de volgende wee voorbij is, geef ik aan dat ik de prik wil. Na de prik, heb ik nog steeds niet het gevoel dat het beter gaat, maar ik hou vol. Het is 10 voor half 2 als ik naar de verloskamer wordt verhuisd. Ik loop het kleine stukje zelf, maar daar aangekomen, krijg ik mijn eerste perswee. Ik probeer hem met alle kracht in me op te vangen. En de Sindy zegt me op bed te gaan, omdat de zwaartekracht het anders alleen maar erger maakt. Op bed vang ik de tweede perswee op en roep. Nee, gil keihard dat ik moet poepen. Sindy roept Linda en terwijl die binnenkomt, geef ik een oerkreet. Ik moet persen, ik kan het echt niet meer houden. Terwijl ik nog op mijn zij lig te gillen, zegt Linda dat ik op mijn rug moet gaan. Ik antwoord haar dat ik dat doe zodra ik het kan. En als de wee is weggezakt draai ik langzaam op mijn rug. Linda toucheert meteen en geeft aan dat ik bij de eerst volgende wee mag geven wat ik wil. Ik pers uit alle macht. En twee persweeën verder, om 5 over half 2, lanceer ik Maud op de tafel. Ik krijg ze op mijn buik en zeg meteen hallo meisje. En dat terwijl ik nog niet wist wat het was. Mijn meisje is geboren. In een sneltreinvaart. Het zetten van een knip was niet mogelijk en ik ben dan ook uitgescheurd op de knip van de vorige keer. Na de geboorte van de placenta wordt ik gehecht en ondertussen geniet ik samen met manlief van ons nieuwe kleine wondertje.
[ Bericht 0% gewijzigd door chacama op 23-11-2006 13:10:56 ]
Wel heftige weeën en gescheurd op de knip (is dat gebruikelijk als je geknipt bent?)
Lotte werd verwacht op 26 oktober, maar liet op zich wachten. Omdat mijn bloeddruk steeds hoog was werd ik wel goed in de gaten gehouden bij de verloskundige.
Rond de 41 weken (donderdag) was ik het zat en hebben ze getracht te strippen. Op dat moment had ik al 2 cm ontsluiting. Ik moest de volgende dag terugkomen omdat mijn bloeddruk wederom gestegen was, tenzij ze zich natuurlijk zou aankondigen die dag. Helaas, ook het strippen leverde behalve wat licht bloedverlies niks op.
De volgende dag was mijn bloeddruk wederom hoog. Toch maar het besluit genomen om in het ziekenhuis een extra controle te laten doen.
Daar aangekomen is alles goed bekeken, bloeddruk redelijk, bloed zelf was goed. Wel was er een verhoging van urinezuren in mijn urine gevonden. CTG was ook goed. Aangezien mijn klachten minimaal waren moets ik maandag maar weer terugkomen, dan zou ze alles nog een keer nakijken.
Maandag was er op de CTG baarmoederactiviteit te zien, kleintje was rustig maar na een uur liggen besloot ze toch eff wakker te worden.
Nog steeds was er een verhoging van urinezuur te zien. Ook had ik wat vermindert vruchtwater.
Ze nam het besluit om mij donderdag te gaan inleiden, dan zou ik precies 42 weken zijn.
Weer naar huis, vriend ging maar weer naar zijn werk. 's Avonds lekker gegeten en daarna dachten we naar bed te gaan. Nog even de boel beneden een beetje aan kant gebracht. Rond 23:00 lagen we in bed nog een beetje na te kletsen. 23:30 begonnen we beide een beetje in te dommelen. Knap zei iets in mij, kramp zei iets onderin. Ik vertelde mijn vriend van de knap en de wee, zou het dan toch begonnen zijn?
Welnee zei hij nog dapper, we gaan slapen doe dat eff morgen. Nou nee, het was echt en meteen vrij hevig. Vriend heeft nog wel iets gedut tussensoor, maar werdt wakker door mijn gepuf, he dacht hij dan toch echt.
De weeen kwamen meteen vrij regelmatig. Om 3:30 is de verloskundige gebeld. Die was er om 4 uur. Na voelen bleek dat ik al 7 cm ontsluiting had. 4:15 heeft ze de vliezen gebroken. Veel vruchtwater was er niet meer, ze kon moeilijk zien of de kleine in het vruchtwater had gepoept. Toch maar hier doorgaan. De keine moest nog een beetje bijdraaien richting het juiste geboortekanaal, eff op de wc gezeten. Maar ik wilde liever liggen. Ga maar op je zij liggen opperde ze, nee ook dat wilde ik niet. Weer voelen, oke er zit alleen nog maar een klein randje. Ondertussen had ik persdrang en mocht ik voorzichtig mee doen. Maar dat vond ik erg moeilijk, ik wist gewoonweg niet welke kant ik op moest persen. Kennelijk deed ik het toch goed. De verloskundige luisterd iedere keer naar het hartje van de kleine, die ging op en neer. Ze nam het besluit om me te helpen door een knip te zetten want de kleine moest er uit. De prik heb ik gevoeld, maar was niet erg. Ik gaf aan dat ze gewoon moest knippen en het vooral niet moest zeggen, gewoon doen. Dat deed ze, niks van gemerkt. En vlak daarna was de kleine Lotte er 6:30. En wat was ik blij, alles vergeten, alleen had ik het erg koud brrrrrrr. Kleintje warm houden.
Die moederkoek, die moest er ook nog uit, weeen, helemaal niks meer. Het was klaar. Stond ze te duwen op mijn buik, en ik kreeg zon prik. Gelukkig kwam hij daarna wel eruit met wat geduw.
en het bleek dat ze toch in het vruchtwater had gepoept...
Van het hechten heb ik helemaal niks gevoeld, deed ze erg netjes.
Even bijkomen hoor. En daarna de opa's en oma's bellen leuk!
Hele nacht weg, vriendje was moe, ik niet adrenaline genoeg!
Ben erg blij met de verloskundige die erbij was, van het stel dat daar werkt had ik haar het liefste erbij gehad! De rust die in onze slaapkamer heerste tijdens de weeen nam zij goed over en vond ik erg prettig. Er hoefde bijna niet gesproken te worden, een knikje was soms genoeg.
nieuwscheirig is welke krant dat dan is...
quote:Brabants Dagblad, de datum en naam klopte. Ik meen dat de woonplaats Vught was.Op donderdag 23 november 2006 17:29 schreef ik80 het volgende:
Wij hebben geen advertentie in de krant gezet,
nieuwscheirig is welke krant dat dan is...
Sterkte ermee!
Chacama, wat een mooi verhaal, gelukkig ging het laatste stuk lekker snel en kon je Maud snel vasthouden.
Ik80, gelukkig, zo kan het ook!
Vraag over scheuren op de knip. Ja, dat is gebruikelijk. Het littekenweefsel is misschien wel sterk, maar rekt voor geen milimeter mee. Dus is de meest logsiche plaats om op te scheuren.
En hoe ging het verder sinds 15 december......?
Nou het is allemaal helemaal anders gelopen dan gedacht. Maar ja dat gaat denk ik bij 90% van alle bevallingen
In ieder geval gingen we dus vrijdag op controle. Eerst zou ik aan de CTG gaan, de kamer was vol dus moesten even wachten. Op een gegeven moment was ik aan de beurt, maar dr. Janszen wilde eerst het consult doen. Dus weer terug. In de spreekkamer aangekomen, uiteraard het gesprekje "en hoe gaat het ermee". Nou ja ik ben die voor-weeen zat, ik ben morgen 41 weken en ik ben er klaar voor...
De dr. stelde voor om sowieso een toucher te doen om te kijken of de voor-weeen nog iets gedaan hadden en kijken of er gestript kon worden. Ik helemaal blij want ik had daar op gehoopt.
We gingen bloeddruk meten en de onderdruk was 106!!!! Ik schrok me helemaal dood, want dat had ik echt niet verwacht. Toen gingen we een echo maken. De baby maakte het goed, het vruchtwater was wat minder, nog een klein plonsje. Toen ging ze toucheren. Dat was ontzettend pijnlijk maar er was al 3cm ontsluiting! Ze ging strippen en ik mocht me aankleden. Op de achtergrond hoorde ik haar overleggen. Er was ook een student bij die "gezellig" meekeek.. Gelukkig had ik hem al een paar keer gezien, maar op de vraag of hij mocht mee toucheren, heb ik geantwoord dat ie maar een andere dummy moest uitzoeken
Inmiddels aangekleed liepen we naar het buro. Ik hoorde haar een heel ingewikkeld woord zeggen en zeggen "ik ga het die mevrouw uitleggen". Ze vertelde dat de onderdruk van 106 veel te hoog was, ik liep al op een dag na op 41 weken en vruchtwater was verminderd. Dus waar wachten we nog op? Ze wilde gaan inleiden de volgende dag. Meteen zei ze er achteraan dat ik direct opgenomen moest worden. Dus ik in dikke tranen, want het eerste wat er door mijn hoofd schoot was dat ik Benthe dan niet zou zien. Natuurlijk helemaal onzin, want zij zou gewoon 's avonds naar het ziekenhuis komen.
Er moest ook nog geprikt worden en urine ingeleverd worden.
Toen ik inmiddels op zaal was gekomen, kwam ik aardig tot rust wetende dat ik binnen 24 uur voor de tweede keer moeder zou worden. Opa en oma waren gebeld voor Benthe. Benthe zou die nacht en dag bij hun verblijven. Gelukkig was oma vrij, dus kwam helemaal perfect uit. Ondertussen hoopte ik heel erg dat het strippen zijn werk zou doen en ik die nacht nog zou bevallen. Ik was toch wel bang geworden voor de weeen opwekkers. Ik weet nog van de bevalling van Benthe dat dit zo moeilijk op te vangen is, ondanks dat ik er goed op kun terugkijken. 's Avonds kwam W. met de ziekenhuistas met spullen en met Benthe. Op zaal lag ik met 3 andere vrouwen. Ieder met hun eigen verhaal. Ik was de enige die wist dat ik zeer snel zou bevallen. Rond 21 uur die avond begon ik weer aardig pijn in buik te krijgen. Om 22 uur meldde ik dit bij de verpleging. Ze vroeg of ik nog een uur aan wou kijken en dat ze me dan aan de CTG in een aparte kamer zou rijden. Ik was heel erg opgelucht want ik had al vernomen van de dames dat 1 van de dames het hele ziekenhuis wakker snurkt. Ik zag daar al tegenop, want als ik niet zou beginnen die avond/nacht zou ik slecht slapen en dan nog een inleiding ingaan de andere dag....
Om kwart voor 11 werd het toch wel sterker en hebben ze mij naar de andere kamer gereden. Heb enorm getwijfeld of ik W. moest bellen ja of nee. Maar ik wilde wachten tot het allerlaatste moment. Rond een uur of 12 kwam de zuster vertellen dat de arts vermoedde dat mijn baarmoeder geprikkeld was door het strippen en nog geen echte weeen waren. Ik mocht in de kamer blijven slapen, hopende dat ik een goeie nachtrust zou hebben.....
16 december Jenna's dag!
Vannochtend werd ik om half 7 wakker zonder baby. Maarrrr... over anderhalf uur zou ik ingeleid worden! Even later de zuster opgepiept en die zei dat ze me maar had laten slapen, want ik zou het nog wel nodig hebben.
Ze kwam ook met de mededeling dat ik wat later ingeleid zou worden, want alle verloskamers (7 stuks!) waren vol. Ik ging William maar bellen dat ie rustig aan kon doen en hoopte dat hij nog even lekker heeft kunnen slapen. Om 8 uur kwam mijn ontbijtje en ook de mededeling dat ik om half 9 werd verwacht in de verloskamer. W. was al onderweg naar het ziekenhuis.
Rond half 9/kwart voor 9 werd ik de verloskamer ingereden. Heel toevallig was het dezelfde kamer als bij Benthe, dus was heel vertrouwd
Ik werd weer aan de CTG verbonden en de verloskundkige kwam zich voorstellen. Ze gingen eerst de toucheren en de vliezen breken. Ik zou dan een uur de tijd krijgen om zelf "op gang" te komen, daarnou zou ik aan de draadjes komen en er een infuus komen. Ik had al aangegeven dat mijn wens was, dat ik het zelf wilde doen zonder dat ik aan allerlei aparatuur zou komen te hangen. Dit had ze begrepen, maar kon niks beloven. Door de toucher en vliezen breken was ik op 4 cm ontsluiting gekomen. Ik ben daarna ruim een uur onder de douche gaan staan en voelde me relaxed. Onder de douche vandaan gekomen, het was toen 11 uur ongeveer, moest ik weer aan de CTG om te kijken of het weeen opleverde. Ik moest goede weeen krijgen om niet aan het infuus te hoeven. Ik heb vrij lang aan de CTG gezeten en voor mijn gevoel kreeg ik weeen. De lunch overgeslagen, want bij iedere wee moest ik de zenuwen in W. zijn hand dichtknijpen. (En nog klagen ook he!)
Rond een uur of half 1 kwam de verloskundige, Annet, kijken hoe het er mee voorstond. Ik had de zusters al laten weten dat ik dan graag weer wilde douchen en erg nodig moest plassen. Een volle blaas houdt overigens weeen tegen!
Er werd 5cm geconstateerd rond kwart voor 1 en ze liet me nog half uur douchen. Ze had mij trouwens al verteld dat ze me niet al te veel kon laten douchen, want een bevalling wat gepaart gaat met hoge bloeddruk moet in de gaten gehouden blijven door CTG. Ik was haar heel dankbaar dat ik mocht douchen en na het toilet bezoek en in de douche barstte het los. Ik wist niet meer waar ik het had, ik zat werkelijk in een weeenstorm en besloot maar onder de douche vadaan te komen. Ik vroeg W het bed helemaal omhoog te doen, zodat ik er overheen kon leunen. W. stond aan de ene kant en ik aan de andere kant. Ik voelde de baby gewoon zakken. Ik hield het echt niet meer en wilde pijnstilling. Ergens weet je gewoon dat dit het moment is dat je er bijna bent. De zuster zou Annet gaan halen, maar voor mijn gevoel duurde het zo lang, dus nog een keer gebeld. Annet kwam en ging kijken, 8 cm!! Dit was dus om half 2! In 3 kwartier van 5 naar 8 cm. Pijnstilling kon niet meer. Ik ging op bed liggen en er werd weer een CTG omgedaan. Annet zei dat het niet lang ging duren en mocht een beetje meeduwen als er weer een wee kwam. Ik had nog niet echt persdrang, dus wegzuchten en meeduwen. In ene keer kreeg ik wel persdrang en ik kreeg groen licht om te duwen. De zuster was weg naar een andere kamer en we waren met zijn 3-en. Annet zei dat ik moest beloven dat ik heel erg goed naar haar luisterde en dat ik moest blazen als zij dat zei. "Blazen", zeg ik. Ik wist mijn god niet wat ze bedoelde. "Ja blazen, pffftt, pffftt". "Oh zuchten", zeg ik.
Binnen 4 minuten was ze er! Jenna, een prachtig mooi mollig meisje met blonde haartjes en zo lekker warm. Het was 14.01 uur en ik zei: "ik hoef noooit meer".*
* quote van Belana, en ik zei hetzelfde
[ Bericht 0% gewijzigd door Stiekemurd op 19-12-2006 16:19:52 ]
je sig...
quote:Reinier de Graaf gok ik gezien je woonplaats? Grappig, ben er voor mijn opleiding geweest, en ik en mijn medestudenten waren er allemaal van overtuigd dat het een béétje overdreven was om er zeven te hebben. Niet dus!Op dinsdag 19 december 2006 15:56 schreef Stiekemurd het volgende:
want alle verloskamers (7 stuks!) waren vol.
je hebt het geweldig gedaan meid 
helemaal zelf en zonder infuus! mooi verhaal weer Stiekemurd gos ik wordt helemaal mooshy en moet nu zo terug denken aan een jaar geleden
quote:Klopt!! Tot 2 keer toe vol. 's Morgens en 's middagsOp dinsdag 19 december 2006 18:54 schreef innovative het volgende:
[..]
Reinier de Graaf gok ik gezien je woonplaats? Grappig, ben er voor mijn opleiding geweest, en ik en mijn medestudenten waren er allemaal van overtuigd dat het een béétje overdreven was om er zeven te hebben. Niet dus!
Kan me niet herinneren dat we in feb/mrt stroomstoring hebben gehad Overigens HULDE voor kraamafdeling daar en voor de VK die ik er had! Het ziekenhuis is enorm verouderd, komt ook een nieuw gebouw, maar de zorg is echt geweldig.En daar gaat het uiteindelijk om. Kwam zelfs nog dezelfde verpleegsters tegen als 2 jaar geleden!
quote:Op dinsdag 19 december 2006 21:43 schreef Belana het volgende:
wat een heerlijk gevoel he stiekemurd
Alleen die na-weeen... Ik wist dus echt niet dat het zo heftig kon zijn bij een tweede en snelle bevalling..... Sterkte met je naweeën...
Chacama: van 5 cm naar 10 cm in tien minuten?! Wow! Dát moet een record zijn...
Ik80: dit verhaal deed me aan mijn bevalling denken. Het is vlug gegaan en best ontspannen, geen gestresste mensen om je heen, zoals het hoort.
Stiekemurd: hulp of geen hulp, goed gedaan!
En jemig wat een mooie meid heb je weer geproduceerd!
quote:Oe dr. Bremer is the best heOp woensdag 20 december 2006 15:34 schreef Bibikuif22 het volgende:
Stiekemurd klinkt als een mooie bevalling! Word helemaal emo van je verhaal. Alyssa is ook geboren in het RDGG (kamer 1) bij Dr. Bremer en ook nu loop ik er weer en weer bij Dr. Bremer. Wat een schatten zijn het daar allemaal he.
En jemig wat een mooie meid heb je weer geproduceerd!
Daar hoor je iedereen over En wat toevallig dat je dochter ook in kamer 1 geboren is quote:Dank jeOp woensdag 20 december 2006 15:27 schreef bixister het volgende:
stiekemerd, prachtig verhaal, geweldig gedaan zeg! en fijn dat je zo tevreden bent over de zorg daar. is dus nog best heel griezelig geweest dat je zo'n hoge bloeddruk had, maar gelukkig allemaal goedgekomen. gefeliciteerd nogmaals met mooie blonde warme jenna!
Op een of andere manier was jouw verhaal helemaal langs me heengegaan...
Sorry hoor!
Wat bijzonder dat het zo supersnel ging op het laatst!
quote:Op woensdag 22 november 2006 22:12 schreef Ladybos het volgende:
Kwam Mibos niet ook uit Almere ? Klinkt allemaal wel erg bekend
Ik weet niet of er meerdere ziekenhuizen zijn daar, maar een vriendin van me komt uit Almere, in juli bevallen in ziekenhuis en was er totaaaaal niet over te spreken. Alles ''van onderen'' zon beetje mis gegaan wat maar mis kon gaan(uiteindelijk 3 operaties ''daar'' gehad), en ook helpen met borstvoeden/aanleggen deden ze niet daar.quote:Nee: óf er een zwakker geslacht isOp zaterdag 23 december 2006 21:22 schreef draaijer het volgende:
Ik ben er trots op het feit dat ik de bevalling van onze zoon geheel heb mogen meemaken. Het heeft mijn leven echt een stuk completer gemaakt. Het was prachtig. Ik vraag me alleen af wie nu het zwakke geslacht is!?
quote:Zolang bladen als de OPZIJ bestaan maakt men dus een verschil.Op zondag 24 december 2006 09:09 schreef Paradijsvogeltje het volgende:
[..]
Nee: óf er een zwakker geslacht is
quote:Zo dacht/denk ik er ook over. Dit nooit meer. Een snelle bevalling is mooi, maar ademhalen tussendoor is ook wel wenselijk.Op zondag 24 december 2006 14:49 schreef Belana het volgende:
soms lees je weer eens een verhaal... chacama dit keer. mooi gedaan meid. Ik moet zeggen dat je zo herkenbaar schrijft dat ik weer even in mijn eigen weeenstrom belandde en weer zeker weet dat ik dit echt nooit meer wil
Kersverse mama's...? *nieuwsgierig aagje is*
Om half tien moest ik mij melden, eerst ben ik aan de CT scan gelegd om te kijken hoe het met de uk ging en of ik niet toevallig al weeën had. Dit was allemaal prima in orde. Ik begon wel steeds zenuwachtiger te worden en had echt last van stress in de vorm van giechelen met mijn vriendin die net zo zenuwachtig was als ik.
Tevens mocht ik niet eten en drinken vanaf snachts twaalf uur dus had ik ook nog eens flinke dorst en honger. Er werd op dat moment eten rondgebracht maar helaas... die mochten de aanwezigen opeten
Niet eerlijk .Gelukkig was ik die dag de eerste aan de beurt voor de sectio. Ik mocht mij in een mooi geel pakkie hijsen die alleen vastzat achter in je nek met een drukknoopje. Heel charmant
.Toen begonnen de kriebels echt te komen. Ik werd opgehaald en we werden naar de OK gebracht. Mijn bevalmaatje mocht een mooi groen legerpakkie aan en ik was blij dat ik niet als enige voor lul stond in zo'n raar pakkie
. Heb dan ook flink wat foto's gemaakt!!Ik moest als eerste naar de OK waar ik werd geprepareerd voor de sectio. Het is daar trouwens erg koud zit gewoon te rillen op die OK tafel.
De anestist ging me uitleggen wat er allemaal bij me gedaan ging worden. De prik en infuus en dat er nadat het kindje is gehaald ook een prik zou krijgen om de baarmoeder te doen krimpen en dat je daar erg misselijk van kon worden.
Ik moest voorover gaan zitten op de OK tafel met mijn rug bol. De anestist zette de prik en ik voelde alsof er een warm goedje in mijn benen stroomde en dat het werd verdoofd. Maar toen..
Ik voelde de verdoving naar bovenslaan. Er zou verdoofd worden vanaf ongeveer de navel naar beneden en niet hoger. Alleen voelde ik nu dat het naar boven sloeg en ik werd duizelig. En ik raakte een beetje in paniek. En dat werd alleen maar erger toen ik mijn armen ook niet meer voelde. En ik zei tegen de man dat het niet goed ging. Even later was ik heel duizelig en ik kon zelfs niet meer slikken. Alles was verdoofd.
Ik ben van mijn leven nog nooit zo bang geweest als toen. Je hebt namelijk het gevoel dat je stikt aangezien je geen controle meer hebt over je ademhaling. Ik kon niet meer slikken en praten ging ook niet meer. Ik kon alleen nog heel zachtjes "help" fluisteren aangezien ik er niets meer uitkreeg. Ik voelde helemaal niets meer.
De anestist heeft de hele tijd bij mij gezeten en mij over mijn wang gestreeld en me geprobeerd rustig te krijgen ik hoorde ze in de verte praten en dat hij zei dat de ruggepik tever is doorgeslagen naar boven.
Ik weet nog dat Dana begon te huilen en dat ik blij was dat alles goed met haar was. Ze is even over het doek heen getild maar daar weet ik niet zo veel meer van. Vervolgens werd ik zo verschrikkelijk misselijk dat ik nog verder in paniek raakte aangezien ik immers niet kon slikken. En de pijn die daarna kwam.... men o men
. Ik dacht dat ik ze voelde opereren maar dat bleken naderhand de naweeën te zijn. De kleine werd naast me neergelegd en mijn arm om haar heengeslagen. Ik heb haar niet echt kunnen voelen aangezien ik verlamd was. Ik voelde wel maar arm op haar rusten aangezien druk niet verdwijnt.
Ik ben nadat ik ben gehecht, naar de uitslaapkamer gebracht waarbij ik behoorlijk wat verdovende middelen heb gehad. Vooral vanwege de pijn en om mij wat rustiger te krijgen. Na een uur of wat werd ik weer wat beter maar was nogal high door de morfine die ik had gehad. Ik weet ook niet alles meer eigenlijk
.Ik ben daarna wel gelijk gestopt met de morfine. Deze zorgt er namelijk voor dat je darmen en spijsvertering heel erg traag gaan werken. En die werkten erg traag de tweede dag. Ik werd gelijk weer op rantsoen gezet
en mijn infuus omhoog gedraaid. De arts zei dat als mijn spijsvertering die dag niet zou gaan werken dat ik dan een maagzonde zou krijgen. Ik: 
NEE!!Alles behalve dát
.Gelukkig is het niet nodig geweest. Ik mocht op de 20e aleer naar huis. Relatief snel na zo'n grote buikoperatie maar ik was blij dat ik weg mocht. In het ziekenhuis helpen ze je wel overal mee maar rust krijg je er niet aangezien je met meerdere op ene kamer ligt en ook de kindjes daar liggen. En vooral als er elke keer savonds mensen bij woren gelegd als jij net slaapt.
.Maar ik had wel een hele leuke overbuuf die ook een sectio heeft gehad. We hebben wel een hoop lol gehad en ook zij had een heerlijk rustig kindje. We hebben een hoop aan elkaar gehad en vooral tijdens kraamtranen
. Zover dus mijn "bevalling" Nooit weer. Volgende keer volledige narcose.
Maar naar iets anders kijken naderhand dan naar de kleine meid kon ik niet meer.
Gelukkig hebben ze je daarna goed in de gaten gehouden maar wel jammer dat alles een beetje wazig is voor je.
Maar je hebt er iig een heel mooi meisje voor terug gekregen!
En jammer dat je daardoor Dana niet kon voelen.
Gelukkig is het nu allemaal goed en ben je blij
Gelukkig is alles toch goed gegaan.
Je ondertitel
[ Bericht 33% gewijzigd door Vivi op 23-01-2007 20:53:54 ]
En dubbel klote omdat je je kindje niet goed kon voelen. Gelukkig is nu alles goed Maarreeeh leg me het volgende eens wat beter uit...
quote:Op dinsdag 23 januari 2007 18:31 schreef nikky het volgende:
hij zei dat de ruggepik tever is doorgeslagen naar boven
vreselijk eng zoiets! quote:en ze hadden niet verteld dat dat kon gebeuren en dik dacht dus dta het helemaal fout ging. Dus paniek.Op dinsdag 23 januari 2007 20:14 schreef Martineke het volgende:
dat waar ik toendertijd bang voor was bij mijn 2 sectioos, is bij jou gebeurd
quote:Het is uitgewerkt hoor boveninOp dinsdag 23 januari 2007 20:52 schreef beefcake het volgende:
Nikky wat klinkt dat eng zeg
Maarreeeh leg me het volgende eens wat beter uit...
[..]
.! Herkenbaar verhaal, alleen ik had het andersom: ruggeprik te laag gezet, dus ik voelde de operatie . Toen kreeg ik lachgas, en raakte ik weg, en raakte ik dus ook in paniek... Volledige narcose lijkt een goed idee
als er een volgende keer komt Het lijkt me supereng als je voelt dat de ruggeprik doorslaat.
Gelukkig is alles goed nu
Maar wat goed dat de kleine meid er is he!
Wel fijn dat ze je zo goed hebben opgevangen.
Maar je hebt nu wel je kleine meisje.
quote:Hadden ze bij mij ook niet gedaan hoor. Maar bij mij is dat doorslaan gelukkig ook niet gebeurd..Op woensdag 24 januari 2007 17:06 schreef appelsap het volgende:
En dat ze niet verteld hebben dat dat kan gebeuren.
Gelukkig kreeg je een mooie beloning
Terwijl het zo simpel op te lossen was volgens mij.
De anesthesist had me nl. gewaarschuwd dat dit kon gebeuren. Zo gauw ik tinteling in mijn vingers voelde moest ik het direct zeggen, dan zouden ze de tafel iets kantelen. Hierdoor lag mijn hoofd iets hoger, waardoor de verdoving weer afzakte naar waar het nodig was. Ik voelde idd wat tintelen en toen ze de tafel iets gekanteld hadden had ik er verder geen last meer van. Zo simpel, maar het heeft me heel wat leed bespaard als ik jouw verhaal lees.Dat klopt wat je zegt dutchie maar wat ik hoor uit nikky haar verhaal ging het heel erg snel. Vaak gaat het wat langzamer en is het zo op te lossen zoals jij dat zegt.
Het kan inderdaad zo snel gaan, daar is dan echt helaas weinig aan te doen behalve iemand goed in de gaten houden, geruststellen en wachten tot de medicatie wat begint uit te werken. Pas als je echt niet meer kan ademen zou men je onder volledige narcose brengen. Maar dat doen ze liever niet omdat dat ook niet fijn voor de baby is. We zien wel vaker dat die tintelingen en misselijkheid er zijn. Zeker bij keizersnedes (of beter gezegd bij zwangere vrouwen) is het heel moeilijk te bepalen hoeveel medicijnen gegeven moeten worden. Dit wordt berekend naar aanleiding van het gewicht. Bij iemand die niet zwanger is gaat dat (bijna) altijd goed, bij zwangeren is dat toch vreemder. Als je er meer over zou willen weten PM me dan maar.
Moonah, de jij had toch een epiduraal, daar komt dit eigenlijk niet zo bij voor. Je spuit dan niet zo direct de zenuwen plat, dat doe je wel bij de spinaal.
Waar ik weinig over hoor trouwens, bij mij daalde beide keren mijn bloeddruk heel erg, ik zakte echt weg.
Rotgevoel, ik dacht echt dat ik het hoekje om ging, ook de tweede keer weer, terwijl ik er toen toch al een beetje op bedacht was.
[ Bericht 0% gewijzigd door sjak op 26-01-2007 13:10:37 ]
. ik heb het toen namelijk nooit meer nagevraagd , maar ik begrijp nu hoe dat werkt. Heb beide keren wel gezien dat ze heel hard in die infuuszak stonden te knijpen (waar een mens al niet op let )In het dagelijks leven doe je bij iemand die flauw is gevallen de benen snel omhoog, dat kan niet bij iemand die een ruggenprik heeft gehad, Je zorgt dan namelijk dat ook de verdovingsvloeistof omhoog gaat en dan krijg je het verhaal wat nikky beschrijft.
quote:Ja klopt. ik had een epiduraal. Die was werkelijk hemels!Op woensdag 24 januari 2007 21:30 schreef sjak het volgende:
Moonah, de jij had toch een epiduraal, daar komt dit eigenlijk niet zo bij voor. Je spuit dan niet zo direct de zenuwen plat, dat doe je wel bij de spinaal.
Ik had niet in de gaten dat Nikky een andersoortige ruggenprik heeft gehad.
Sommige dingen herken ik van de KS bij mijn vrouw afgelopen maandag.
Dat het zo koud is in die operatiekamer! Zij lag ook zo te rillen op die tafel.
En dan voorover zitten met een bolle rug voor de ruggenprik: succes met een buik van 41 weken
Gelukkig ging de verdoving bij haar wel goed.
Jij bent wel snel van de morfine gehaald ivm mijn wederhelft. Jouw uitleg daarover verklaart wel de hardnekkige verstopping waar zij last van heeft
Lichtpuntje bij ons (een belangrijke, in ieder geval voor mij op dat moment) was het begin van het spektakel in de operatiekamer waarbij iedereen binnenkwam. Aan mijn vrouw werd gevraagd welke taal ze het beste tegen konden gebruiken. Liever Engels dan Nederlands. Of Spaans natuurlijk, dat is immers haar moedertaal.
Vrijwel iedereen begon lekker ontspannen en lacherig hun drie of vier beste woordjes Spaans te demonstreren. Begint de gynecoloog gewoon in het Spaans uit te leggen wat er gaat gebeuren!
De reactie van een van de verpleegkundigen zal ik nooit meer vergeten. Met een blik vol verbijstering en ongeloof riep ze 'ben ik hier nu de enige die geen Spaans spreekt?'.
Er viel meteen een heel stuk spanning van mijn schouders.
Zelf heb ik als verse papa gemerkt dat het fijn is om alles eens uit te schrijven. Het is tenslotte een stevige emotionele reis die je samen in korte of minder korte tijd maakt.
Hieronder mijn beleving ervan.
Zondagmiddag begon het eindelijk. Acht dagen na de uitgerekende datum belde de jongste van mijn zus om te vragen of de baby er al was.
Enkele uren later braken de vliezen.
Of er een verband bestaat is op dit moment niet duidelijk
De dienstdoende verloskundige vroeg ons om toch even in het ziekenhuis langs te komen voor controle. Omdat de kleine zich veel rustiger hield dan gewoonlijk (de druktemaker), moesten wij nog een paar uur ter observatie blijven, met de kleine aan de hartmonitor.
Alles goed, de paar lichte weeen trokken weer weg, dus op naar huis, lekker slapen.
Een mooi voornemen, dat slapen, maar daar kwam het niet echt van.
Rond een uur of 1 barstte het feest in volle hevigheid los. Niet frequent, maar wel intens.
Na een paar keer overleggen met de verloskunde afdeling mochten wij zo rond half elf 's ochtends eindelijk naar het ziekenhuis komen.
Urenlang hebben wij samen geprobeerd om alles op de natuurlijke manier te laten verlopen.
Tijdens de weeen hield mijn vrouw zich nog erg goed, terwijl ik haar door de moeilijke momenten heen praatte. Alleen het bewegen van de baby was slopend. Bijzonder pijnlijk.
Toen echter bleek dat het harde werken niet tot meer ontsluiting had geleid, werden wij overgedragen aan de medische afdeling.
Deze emotionele klap kwam hard aan en lukte het mij ook niet meer om haar enige moed in te praten. De wanhopige blik in haar ogen, uitgeput, vol angst...een nachtmerrie.
De epiduraal bracht uitkomst.
Met het verdwijnen van de pijn kon zij weer op adem komen. Weer praten. Weer slapen.
De uren die volgden gingen goed: mede dankzij de wee-versterkende middelen die zij toegediend kreeg, verliep ook de ontsluiting weer voorspoedig: 6, 7, 8, 9...
We kregen de moed er weer in.
Er was nog een punt van zorg: dat kleine wurm lag met zijn gezicht naar voren ipv naar achteren. Dat is op zich geen probleem, maar het maakt een bevalling wel lastiger.
En als je dan al weet dat het een grote baby is, begin je je af te vragen of het wel zal lukken.
Laat in de avond bleek tot onze opluchting dat hij zich toch nog had omgedraaid en dus in de optimale startpositie lag.
Op naar de laatste centimeter!
We zitten al op 9.
En we zitten nog steeds op 9.
Meer wee-versterkend spul.
9.
Druk overleg binnen het beval-team en met de gyn.
9 en een heel klein beetje.
Drie en een half uur lang 9 cm ontsluiting.
Bovendien daalde hij niet verder in.
31 Uur na het breken van de vliezen is onze zoon, 4230 gram zwaar, 54 cm lang, door middel van een keizersnee ter wereld gebracht.
Zwaar, ja. Dik nee. Gewoon (te) groot.
Een prachtventje
Heftige bevalling! Lijkt me toch fijn voor je vriendin dat ze uiteindelijk met een KS is verlost.
.... !Liopleurodon, sinds jij in het Z&Gtopic zei dat het met zo'n mooie nickname wel goed moest gaan heb ik uitgekeken naar jouw kleintje. Met zo'n bijzondere nickname heb jij een bijzondere bevalling meegemaakt. Misschien niet bijzonder fijn, maar wel bijzonder.
Vast wel...
Mijn bevalling was wel een gevalletje apart zal ik meteen maar even zeggen.
Maandagmorgen 2 oktober werd ik wakker met het gevoel van 'volgens mij is het begonnen'. Eigenlijk was ik wel verbaasd, van onze oudste was ik precies 14 dagen over tijd maar deze dame diende zich 5 dagen te vroeg aan dus ik had er eigenlijk nog niet zo op gerekend.
Manlief (D) was thuis, hij zou de volgende dag bij zijn nieuwe baas beginnen. We hebben het nog even afgewacht maar toen het er uiteindelijk op leek dat het wel door zou zetten heeft hij zijn baas gebeld dat morgen beginnen niet zou gaan lukken. Gelukkig wisten ze ervan toen ze hem aannamen dus het was geen probleem. De weeen waren nog niet echt pijnlijk maar wel redelijk regelmatig maar echt doorzetten wilde het toch niet.
's avonds om half 7 was ik het even helemaal zat, het schoot allemaal maar niet op ik ging naar bed want dit kon nog wel eens een lange nacht worden. Een uur later werd ik wakker, het rommelde even in mijn buik en toen ineens had ik een nat bed...jawel, mijn vliezen waren gebroken en toen ging het feest ook in alle hevigheid los. De weeen werden krachtig en regelmatig en ik verhuisde van ons waterbed naar mijn kraambed beneden in de huiskamer. Terwijl ik voor de televisie de weeen weg zat te puffen bracht D onze oudste naar bed, als ik dan toch 's avonds zou bevallen hoefde er voor haar geen oppas geregeld te worden.
Om 9 uur hebben we voor het eerst de verloskundige gebeld, ik had 4,5cm ontsluiting, nog maar even doorpuffen dus. Rond half 12 werden de weeen wel erg vervelend dus nog maar een keer de verloskundige gebeld, helaas ik moest nog even volhouden want ik had pas 6,5cm ontsluiting. We spraken af dat ze om half 3 nog een keer zou komen kijken en ik besloot om maar even te gaan douchen om te zien of dat enige verlichting zou bieden. (Bij de eerste vielen mijn weeen steeds weg onder de douche dus ik had er een hard hoofd in) Maar het douchen was eigenlijk wel lekker tot ik op een gegeven moment (rond half 1) het gevoel kreeg dat ik heel snel moest zorgen dat ik beneden moest komen want de weeen werden nu wel heel zwaar.
Ik heb het niet meer gered om me nog helemaal af te drogen en aan te kleden en kon alleen nog maar naar D roepen dat hij NU de verloskundige moest bellen...ik had persweeen!!! Zittend op de WC werd het hoofdje geboren en toen sloeg de paniek toe, ik kon dit kind toch niet op de WC geboren laten worden?!? Ik ben op de badkamervloer gaan zitten en daar heeft D geholpen om ons meisje op de wereld te zetten. Zonder kraamhulp en zonder verloskundige zaten we daar dan samen. D is toen de kraamhulp gaan bellen en tot onze grote verrassing had zij in haar auto op het eind van de straat zitten wachten op het telefoontje dat ze kon komen. Gelukkig...we waren niet meer alleen met ons kersverse wondertje.
Toen de verloskundige kwam hoefde ze alleen de navelstreng nog af te klemmen, de placenta was zonder dat ik het gemerkt had ook al gekomen en toen verhuisde ik dan toch maar naar ons waterbed. Omdat ik ook nog moest douchen wilde de kraamhulp me niet naar beneden laten gaan. Daar werd ik gehecht (gelukkig wederom maar 1 hechting) en daar werd ons meisje nagekeken door de verloskundige en voor het eerst bij me aan de borst gelegd. Pas toen drong het allemaal een beetje tot me door, ik was bevallen, dit wondertje was onze Chaya waar we al zo lang naar uitgekeken hadden en ze was wakker (!) ze dronk alsof haar leven er vanaf hing en pas een uur later ging ik douchen.
Het heeft wel even geduurt voor ik deze bevalling een beetje een plekje heb kunnen geven. Bevallen zonder hulp mag dan bijzonder zijn maar ik vond het ook wel erg schokkend. Als ik ook de beelden van mezelf terug zie van ong. een half uur na de bevalling (D is gaan filmen nadat de kraam en de verloskundige waren aangekomen) dan zie je gewoon aan me dat ik nog half in shock ben, me niet echt kan realiseren wat er allemaal gebeurd is. En ik heb al gezegd dat ALS er nog een 3e komt dat ik dan in het ziekenhuis wil bevallen. Bij de eerste kwam de verloskundige nl. pas toen ik al 9cm ontsluiting had en moest ze rennen om nog snel al haar spullen klaar te leggen en speelde D voor kraamhulp (kruiken maken, kleertjes klaarleggen) terwijl ik de persweeen lag weg te puffen. Op de een of andere manier mag ik dus niet rustig thuis bevallen van moeder natuur maar.
Ik moet zeggen dat het wel fijn is om nu 17 weken later mijn verhaal nog eens zwart op wit te zetten, de avond nog eens de revue te laten passeren want ondanks dat ik het al meerdere keren vertelt heb aan mensen ben ik toch geneig om het weg te stoppen en er maar niet meer aan te denken terwijl het behalve schokkend toch ook wel mooi is hoe onze kleine meid ter wereld is gekomen.
Liefs Miranda
quote:En hier schoot ik vol...Op zaterdag 27 januari 2007 14:17 schreef Nanook24 het volgende:
Zittend op de WC werd het hoofdje geboren en toen sloeg de paniek toe, ik kon dit kind toch niet op de WC geboren laten worden?!? Ik ben op de badkamervloer gaan zitten en daar heeft D geholpen om ons meisje op de wereld te zetten.
Wow...quote:Goed dat je je verhaal hier hebt neergezet!Ik moet zeggen dat het wel fijn is om nu 17 weken later mijn verhaal nog eens zwart op wit te zetten, de avond nog eens de revue te laten passeren want ondanks dat ik het al meerdere keren vertelt heb aan mensen ben ik toch geneig om het weg te stoppen en er maar niet meer aan te denken terwijl het behalve schokkend toch ook wel mooi is hoe onze kleine meid ter wereld is gekomen.
Ik heb mijn jongste (3e) ook alleen met mijn man op de wereld gezet. Ik moet zeggen dat ik er heel anders tegenaan keek, zo van: "Nah, zo kan het ook en het ging goed.", maar dat is natuurlijk per vrouw verschillend
Eerlijk gezegd had ik er een beetje rekening mee gehouden, omdat bij de tweede de vlos zo'n beetje bij het sluitstuk naar binnen kwam rennen (8 cm) en de baby er een goed kwartier later al was. Ik had me er dus wat op voorbereid door tegen mijn man te zeggen: "Als dat gebeurt, geen paniek, gewoon mondje schoonvegen en kijken of de navelstreng niet rond de nek zit." En aldus geschiedde. Naderhand ging hij even bijna tegen de vlakte bij het idee wat er allemaal had kunnen gebeuren, maar meer ook niet. Hij heeft de verloskundige zelfs lopen pesten van "Haha, te laat!"
quote:Heel herkenbaar dit. Mijn overbuurvrouw moest 11 weken na mij bevallen en iedere keer als ze bij de controle de verloskundige trof die mijn bevalling heeft gedaan kwam wel weer even ter sprake dat ze deze keer toch echt wel op tijd moest komen.Op zaterdag 27 januari 2007 14:38 schreef Mwanatabu het volgende:
Hij heeft de verloskundige zelfs lopen pesten van "Haha, te laat!"
Maar hij vond zichzelf ook wel erg stoer en had zoiets van; Ik had in elk geval niet het gevoel dat ik erbij stond en niets kon doen.
quote:Liopleurodon wat een heftig verhaal zeg en misschien had ik dit beter niet kunnen lezen omdat onze zoon ook meer dan 8 pond wordt geschat met een lengte van 54 cm.Op zaterdag 27 januari 2007 00:31 schreef Liopleurodon het volgende:
31 Uur na het breken van de vliezen is onze zoon, 4230 gram zwaar, 54 cm lang, door middel van een keizersnee ter wereld gebracht.
Zwaar, ja. Dik nee. Gewoon (te) groot.
Een prachtventje
Nikky wat schrikken dat je ruggeprik zo slecht was gezet en dat je in paniek raakte. Wel enorm fijn dat het nu achter de rug is en je je kleine meisje in je armen kunt houden
Maar het heeft ook wel iets heel moois, zo samen.
Makkelijk gezegd vanaf hier.
BE, Het is alleen zo jammer dat ik van dat mooie door de paniek niets mee heb gekregen van dat mooie en speciale.
Ik kreeg het zelf overigens spaans benauwd van het verhaal van Nikky. Niks meer kunnen, je niet kunnen uiten en je eigen kleine meisje niet kunnen voelen terwijl je weet dat ze op je arm ligt. Dat lijkt me echt heel erg eng.
quote:Doe mijn verhaal dan nog maar eens lezen: in 2 uur bevallen van een dochter van 4720 gramOp zaterdag 27 januari 2007 17:38 schreef Slaapmeisje het volgende:
[..]
Liopleurodon wat een heftig verhaal zeg en misschien had ik dit beter niet kunnen lezen omdat onze zoon ook meer dan 8 pond wordt geschat met een lengte van 54 cm.
Oh ja, en zonder al te veel ellende.
quote:Jij geeft ons allen hoopOp zaterdag 27 januari 2007 20:07 schreef snoopy het volgende:
[..]
Doe mijn verhaal dan nog maar eens lezen: in 2 uur bevallen van een dochter van 4720 gram
Oh ja, en zonder al te veel ellende.
Nanook, heftig met zijn tweetjes bevallen
Logisch wel dat je wat in shock was!Lio voor jou ook een hele ervaring zeg. Ik ben wel blij dat ik het werk moet doen, ik kan er niet tegen als ik mensen in pijn en wanhoop zie. Dat moet erg moeilijk geweest zijn voor je.
quote:Slaapmeis, Emma was 4220 gram en zo'n 50 cm. Geen knip nodig gehad en niet meer dan een klein scheurtje (twee hechtingen) Wel een uur aan het persen geweest na een halve dag weeën.Op zaterdag 27 januari 2007 17:38 schreef Slaapmeisje het volgende:
[..]
Liopleurodon wat een heftig verhaal zeg en misschien had ik dit beter niet kunnen lezen omdat onze zoon ook meer dan 8 pond wordt geschat met een lengte van 54 cm.
Nikky wat schrikken dat je ruggeprik zo slecht was gezet en dat je in paniek raakte. Wel enorm fijn dat het nu achter de rug is en je je kleine meisje in je armen kunt houden
Het kan dus ook makkelijker gaan. succes hoor met je 8ponder
quote:Op donderdag 4 november 2004 16:28 schreef kozakken het volgende:
Mijn bevallingsverhaal van de geboorte van Jonne. (1e kind)
Mijn vliezen braken donderdagmorgen om 3.45. Dus ik het bed uit en wat door het huis rommelen. Tegen zessen had ik zo om de twee/drie minuten weeën en hebben we de verloskundige gebeld. Die was er rond half zeven. Hij toucheerde en toen bleek ik 3 cm ontsluiting te hebben. maar ik moest toch naar het ziekenhuis vanwege die 15 dagen over tijd.
De weeën zetten niet helemaal voldoende in kracht door. Daarom werd ik rond half elf aan het infuus gelegd om de weeën te stimuleren. Laat in de middag werd alles veel heftiger. Rond een uur of vijf ben ik onder de douche gezet.
Iets voor zes mocht ik beginnen met persen. Dat heeft 1,5 uur geduurd.
Toen hebben ze me ook nog verdoofd voor de knip, omdat onze kleine toch wel groot leek te zijn. Maar gelukkig hebben ze zelfs geen knip hoeven zetten.
Geboren om 19.30 precies en 4485 gr. (en cm 56
Toen ik gehecht werd (5 inwendige hechtingen), werd Jonne gewogen, nagekeken en in bad gedaan. Hij kreeg de kleertjes aan die we al hadden uitgezocht: een wit pakje met rode sokjes gebreid door oma.
Het was een best zware bevalling. Maar ik kijk met een goed gevoel terug.
quote:Bijzonder verkorte versies. Maar ook hier 'gewoon' twee bevallingen die heftig maar ook niet al te heftig waren, waar alles heel fijn samen met kozakkenman ging en waar ik me heel goed bij voel.Op woensdag 30 augustus 2006 00:01 schreef kozakken het volgende:
Romme's geboorteverhaal. (2e kind)
Rond half vijf/kwart voor vijf komt Roelof thuis. Fijn! Ik heb al soortement van weeen... denk ik....
Om kwart voor negen belt hij de verloskundige. ze zegt dat ze er meteen aankomen.
Het is kwart over negen en Ze breekt de vliezen.
Tien uur precies! Wat ging het razendsnel! Ons kleine kindje wordt op mijn buik gelegd.
Binnen tien minuten is de placenta ook geboren. Daarna kijken ze of er nog wat reparatiewerkzaamheden verricht moeten worden. Maar op een klein scheurtje na is er weinig aan de hand.
4440 en 56 cm.
(Voor lange versie moeten jullie maar gewoon bij de linken kijken)
Iedere bevalling komt toch zoals 'ie komt. Natuurlijk wordt het heftig. Maar je kunt toch niet vantevoren inschatten hoe het gaat.
(k heb trouwens beide bevallingen gequoted omdat er, volgens mij, natuurlijk best wat verschil zit tussen een eerste bevalling en tweede keer.)
't komt zoals het komt. En ik ben ervan overtuigd dat iedereen de kracht heeft om het aan te kunnen. Maar reken niet op een te vlotte bevalling, dan kan het alleen maar meevallen.
sterkte.Wat is dit toch een mooi en bijzonder topic
Wat een verhaal Nikky, lijkt me erg eng om mee te maken. Zeker als je niet weet wat je overkomt.
En Nanook en Lio ook al van die heftige verhalen..
Ze bleek bijna acht pond en 52 centimeter.
Het zegt echt niet zo heel veel, die schattingen, en al helemaal niet over de bevalling.
met de laatste echo zegt de madam: ooh das wel een kleintje, je was zelf zeker ook niet groot?
en de VK op t laatst: poeh dit is wel een zevenponder hoor.
en max idd 8 pond, maar wel 47 cm
. 6 pond, wèl 54 cm.en romijn was precies goed geschat, 9 1/2 pond.
quote:Fons was 4 kilo 485 en 56 cm. (Ik 1.68) en ik vond de bevalling verschrikkelijk, maar ik denk niet dat dat met een klein, mager kindje anders zou geweest zijn want hetgene niet te verdragen was waren de weeën...Op zondag 28 januari 2007 13:41 schreef Slaapmeisje het volgende:
Bedankt voor jullie ervaringen met een wat groter kindje. Het komt denk ik ook gewoon omdat ik zelf niet zo groot ben (1.64m) en dan vind ik een kindje van 56 cm. verhoudingsgewijs best groot. Maar goed, het komt zoals het komt en nu hoef ik me in ieder geval niet extra zorgen te maken om elke dag dat ik meer overtijd loop!
Toen hij er uit kwam was dat eng en pijnlijk, maar goed te verdragen.
Je bent een stuk langer dan mijn vrouw (1,55).
Kijk liever naar alle meldingen hierboven van grotere babies met natuurlijke bevallingen
quote:Dat dus.Op zondag 28 januari 2007 14:29 schreef poemojn het volgende:
En gewicht is vaak minder belangrijk dan bijv hoofdomtrek.
quote:Ja inderdaad. Pijn zien bij mensen waar je van houdt doet bijna fysiek zeer.Op zaterdag 27 januari 2007 20:20 schreef beefcake het volgende:
Lio voor jou ook een hele ervaring zeg. Ik ben wel blij dat ik het werk moet doen, ik kan er niet tegen als ik mensen in pijn en wanhoop zie. Dat moet erg moeilijk geweest zijn voor je.
Wat ik mij nog goed herinner, is de verhuizing van de 'gewone' verlosafdeling naar de medische afdeling.
Even lopen, lift in, weer even lopen (ik dan, mijn vrouw natuurlijk op een bed). Beetje praten met de verpleegster.
Dit brak mijn concentratie van de uren daarvoor waarbij ik naar niets anders keek dan naar de gezichtsuitdrukking van de vrouw van mijn leven.
Ik had niet meer in de gaten hoe afhankelijk zij van mij was op dat moment.
Toen ik zag hoe ze er uit zag toen wij in de verloskamer waren aangekomen schrok ik mij rot.
Wanhoop. Een blik van 'help mij, ik ga dood'. Dat laatste heeft zij toen ook hardop gezegd...
Als ik hier zo aan terugdenk, denk ik maar snel aan de foto's van mijn twee slapende lieverds die ik net gemaakt heb
Liopleurdon, heftig hoor, het lijkt me inderdaad niet altijd even geweldig voor de papa's, om te moeten toekijken!
Ook hier is mijn jongste monster op de badkamer geboren, zonder verloskundige...Maar hier kon papa de kleine nog net op tijd opvangen...
quote:Noem je dat klein? Kendahl was ca. 45 cm en 2690 gram. Hij was dan ook te vroeg,Op zondag 28 januari 2007 14:41 schreef owlet het volgende:
Ronja werd opgemeten op een laatste echo en zo geschat op zes tot zeven pond bij nog geen 50 centimeter. Een kleintje dus. De verloskundige voelde en voelde zeker weten een kind dat boven de acht pond zou zitten
Ze bleek bijna acht pond en 52 centimeter.
Het zegt echt niet zo heel veel, die schattingen, en al helemaal niet over de bevalling.
quote:ghehe, baas boven baasOp woensdag 31 januari 2007 21:02 schreef Paradijsvogeltje het volgende:
[..]
Noem je dat klein? Kendahl was ca. 45 cm en 2690 gram. Hij was dan ook te vroeg,
[ Bericht 2% gewijzigd door owlet op 01-02-2007 23:13:53 (typo) ]
quote:Gehehe!
Eén van de leukste dingen vlak na de bevalling was het gesprek met mijn moeder aan de telefoon:
'Met Maaike [..]'
'Met Noor'
'Hoi meis! Hoe gaat het? Zijn je weeën weer weggetrokken?'
'Nee.'
'Ow.'
'Ik ben bevallen.'
'....[lachende uitroep]Ja?! Wat goed!'
'*grijns* *grinnik*'
De dag daarvoor ben ik mijn slijmprop al verloren. Ik ga naar het toilet en twijfel een beetje of het wel echt zo is; de hoeveelheid vruchtwater is minder dan verwacht dus ik vraag me af of ik het wel echt goed heb gemerkt.
Ik voel me opgewonden en ook best zenuwachtig, besluit een kopje thee te gaan maken en even te Fok!ken (
)En te wachten op de dingen die gaan komen (of niet).
Na een uurtje ofzo besluit ik toch nog maar even naar bed te gaan en proberen te slapen. Ik kruip naast mijn liefje en probeer wat uit te rusten al val ik uiteindelijk niet in slaap want de weeen beginnen op gang te komen.
Ze zijn echter nog best goed te doen en komen zo rond het half uur meen ik me te herinneren.
De volgende ochtend als mijn liefje wakker wordt rond 11 uur meld ik hem dat ik de hele nacht al lichte weeen heb en ik ga de verloskundige bellen om dat te vertellen..gezien de tijd die tussen de weeen zit vraagt ze mij om na een uurtje of 2 nog eens te bellen om te kijken hoe het ermee staat.
Zo gezegd zo gedaan, om 14. 00 bel ik haar terug en de weeen komen nog steeds om het half uur, drie kwartier dus ze vraagt me om ‘savonds om een uur of acht nog eens terug te bellen.
Ik lig intussen in bed wat TV te kijken en meld mijn
dat ik vanaaf wrs niet zal koken 2 uur later om 16.00 uur worden de weeën ineens een heel stuk heftiger en ook komen ze om de 3 minuten.
Ik vraag Stan om de verloskundige te bellen en zo gezegd zo gedaan.
Ze is er om half vijf en toucheert me waarna ik al 4 centimeter ontsluiting blijk te hebben. De weeen zijn behoorlijk pijnlijk dus ik vermoedde al dat het behoorlijk op gang was gekomen allemaal.
Aangezien ik in het ziekenhuis wil bevallen met de mogelijkheid tot een ruggeprik besluiten we dat we nu moeten gaan, anders is de ontsluiting al te ver gevorderd.
We gaan naar de auto en onderweg moet ik steeds om de nek van mijn vriend gaan hangen om de weeen op te vangen, maar op zich was het een redelijke stressloze rit. We zijn er rond 18.00 uur ‘s avonds
Bij het ziekenhuis aangekomen worden we opgevangen door de portier die mij wederom hangend aan mijn vriend in de entree ziet staan, hij zet me snel in een rolstoel en we rijden naar de verloskamers.
Daar wordt ik wederom getoucheerd; 6,5 centimeter ontsluiting. De arts meldt dat mijn kindje er zoals het er nu uitziet binnen 2 uur geboren zal worden,,ik besluit dus ook alsnog, gezien het tijdsbestek, geen ruggeprik te nemen.
De weeen zijn nu heel erg pijnlijk, de enige houding die ik enigszins “trek” is op handen en knieen waarbij mijn vriend mijn onderrug masseert..tijdens de weeen trek ik bijna zijn hoofd van zijn lijf af :’)
3 uur later sta ik nog steeds stil op 9 cm ontsluiting..er wordt een echo gemaakt en mijn kindje blijkt zich met zijn gezichtje verkeerd te hebben gedraaid, ik weet niet precies meer hoe of wat maar iig is dat de reden dat de ontsluiting niet vordert.
Ik ben inmiddels op en weet niet meer waar ik het zoeken moet..de weeen hebben bijna geen pauzes meer en ik voel me ontzettend benauwd en uitgeput.
De arts besluit alsnog over te gaan op een ruggeprik gezien het feit dat ik anders geen energie meer heb om het kindje eruit te persen. Ik moet nog een kwartier wachten voordat de anaesthesist kan komen want die is nog ergens bezig. Ik weet niet meer hoe ik die tijd ben doorgekomen maar ik probeerde me vast te klampen aan het idee dat ik nog heel even moest wachten en dan eindelijk even kon uitrusten..EINDELIJK na wat een uur leek kwam de anaesthesist ten tonele…het kon me op dat moment echt niet meer schelen wie er allemaal om me heen stonden, ik kneep de handen van de verpleegster bijna fijn.
Eindelijk zou ik even op adem kunnen komen. De prik werd gezet. Na 5 minuten waren de weeen nog steeds even pijnlijk..ik hoorde mensen opmerkingen maken dat hij nu toch wel zou moeten werken…ik riep tegen mijn vriend dat ie iets moest DOEN, dat ik het niet meer volhield, ik was zo ontzettend moe. De dosis is 3 keer verhoogd maar de prik werkte gewoon niet
Ik was blijkbaar al te ver in de bevalling.
Dit was mentaal een enorme downer voor me omdat ik me zo had vastgeklampt aan het idee dat ik nu eindelijk even RUST zou hebben, even adem zou kunnen halen maar nee!
Ik werd nogmaals getoucheerd door de arts die ondertussen redelijk vertwijfeld naar me keek en ja: 10 centimeter!
Ik mocht gaan persen!
De arts zei dat ze al heel veel haar zag maar ik was echt zo uitgeput
Na 2 uur persen was het nog niet opgeschoten, ik deed wat ik kon maar ik had niet genoeg kracht om mijn kind naar buiten te persen. De pijn was niet te harden. E
r werd overlegd over een keizersnede en ik dacht: “oh nee he, nu heb ik 20 uur weeen gehad voor niks! “
De arts besloot dat ze het eerst nog met een vacuum wilde proberen terwijl ondertussen alles in gereedheid werd gebracht voor een keizersnede.
Er kwam een andere arts die zei dat ze me ging helpen maar dat ik alles op alles moest zetten…ik werd geknipt en ik zag een groot ding met een ketting eraan tussen mijn benen…en ineens “stond” het hoofdje (au..
) ik wilde doorpersen maar moest wachten op de volgende wee die ineens uren leek te duren..en eindelijk was ie daar, ik gaf alles wat ik nog had (wat niet veel meer was :’) ) en ineens was daar een klein schreeuwend kindje op mijn buik, een kindje met een scheef neusje omdat ie zo erg in de verdrukking had gezeten :’)Zijn neusje staat nog steeds een beetje scheef trouwens dus dat ga ik nog wel even navragen hoe dat nu moet
Ik zag tranen in de ogen van mijn vriend en ik was zo opgelucht dat het voorbij was. Mijn vriend ging mijn moeder ne vader en de vrouw van mijn vader halen die buiten zaten te wachten waarna ik werd gehecht en gewassen en we werden naar de kraamafdeling gebracht waar mijn kleintje paracetamol kreeg tegen de hoofdpijn..ik kon de hele nacht niet slapen maar alleen maar kijken naar mijn kleine mannetje
En nee, je bent de pijn niet meteen vergeten :’)
Maar het is het wel waard
[ Bericht 0% gewijzigd door Vivi op 01-02-2007 22:56:53 ]
Zo'n mooi kereltje. Ik vind 'm prachtig. Jullie Dean.
Je ziet er mooi en trots uit, op die laatste foto. wat heftig Vivi. Maar wat een prachtig mannetje is het Het is een prachtig mannetje!!
Tjee zeg!
Maar jullie hebben wel een onwijs mooi kereltje gebakken hoor!
Whehehe, die cover van de Viva: 'Hoe wordt je optimist?' of zoiets? Je hoeft volgens mij alleen maar naar Dean te kijken.
quote:Op donderdag 1 februari 2007 23:08 schreef Brighteyes het volgende:
Whehehe, die cover van de Vivi: 'Hoe wordt je optimist?' of zoiets? Je hoeft volgens mij alleen maar naar Dean te kijken.
Scherp!vivi, pfoeh wat een uitputtingsslag, maar gelukkig is 't achter de rug en is Dean gezond en wel ter wereld! en kom jij een beetje aan je rust toe? ik vind 't al heel wat dat je nu je hele verhaal al hebt kunnen typen.
Wat een lekker ventje is Dean
Jij stoere vrouw.. je hebt het geflikt! Je bent eerlijk over je verhaal en de pijn... en je hebt een prachtzoon!
Ben nog even benieuwd hoe je
het vond om zo machteloos te zijn terwijl jij zo uitgeput was en zoveel pijn had. Dat moet toch bijna ondragelijk zijn!Tnx voor je verhaal!!!
Een mooi mannetje, dat is het idd allemaal waard quote:Op vrijdag 2 februari 2007 09:52 schreef Kleintje het volgende:
Vivi
Jij stoere vrouw.. je hebt het geflikt! Je bent eerlijk over je verhaal en de pijn... en je hebt een prachtzoon!
Ben nog even benieuwd hoe je
Tnx voor je verhaal!!!
! Welcome!Ben ik de enige die soms meepuft bij het lezen?
Goed gedaan Vivibikkel! quote:Op donderdag 1 februari 2007 23:42 schreef Anitra het volgende:
Vivi wat een heftige bevalling en je hebt het super gedaan!!
Wat een lekker ventje is Dean
Wat kut dat die ruggenprik niet aansloeg.
En 2 uur persen.... Lang hoor...
Maar.... YOU DID IT!!
Goed gedaan vrouwke!
Ik merkte aan je berichten van voor de bevalling altijd dat je toch best bang was voor de pijn, maar het is je gelukt! Je bent mamma!
Welkom bij de club hihi
quote:Idd! Alsof je een lekker partijtje tennis achter de rug hebt ofzo en niet zo'n oerwerk hebt opgeknapt. En wat een prachtig ventje Vivi!Op donderdag 1 februari 2007 22:57 schreef Lishe het volgende:
Vivi, wat was je stoer!!! Echt!
Zo'n mooi kereltje. Ik vind 'm prachtig. Jullie Dean.
echt geweldig gedaan hoor meid! je mooie ventje~!quote:ik begreep van mijn pufclubjuf, Carita Salomé van Duik in je weeën was dat, en mijn kraamhulp dat je daar de eerste week nog maar niet te fanatiek mee moet zijn. Opstaan en je kindje tillen is dan al genoeg. Daarna rustig opbouwen.Op vrijdag 2 februari 2007 12:04 schreef Moonah het volgende:
Oh en psssst, neem goed de tijd voor je herstel. Bekkenbodemspieren trainen, nu meteen gaan doen! Zéker als je zo lang hebt moeten persen....
quote:Oeh, da's lastig. Weer tegenstrijdige adviezen.Op vrijdag 2 februari 2007 13:58 schreef snoopy het volgende:
[..]
ik begreep van mijn pufclubjuf, Carita Salomé van Duik in je weeën was dat, en mijn kraamhulp dat je daar de eerste week nog maar niet te fanatiek mee moet zijn. Opstaan en je kindje tillen is dan al genoeg. Daarna rustig opbouwen.
Mijn bekkenbodemspecialist zei dat het juist goed is er meteen mee te beginnen. Idd niet te fanatiek, want dan kan de boel weer verkrampen.
Ik weet wél dat je je buikspieren niet meteen moet gaan trainen.
En het moet idd eerst daaronder op orde zijn alvorens je buikspieren te trainen omdat je anders de hele boel naar buiten duwt. En dat moeten we niet hebben!
Mooi verhaal Vivi!
quote:en dan een verzakking krijgen? Lijkt me geen goed plan.Op vrijdag 2 februari 2007 14:16 schreef poemojn het volgende:
of speel gewoon op safe en doe het nooit
quote:Inderdaad, zeker na zo lang persen is dat een reëel risico. Evenals incontinentie....Op vrijdag 2 februari 2007 14:18 schreef snoopy het volgende:
[..]
en dan een verzakking krijgen? Lijkt me geen goed plan.
Maar je hebt gelijk Snoopy, ik had er bij moeten zetten "Niet te fanatiek".
maar een verkramping krijg je dan iig niet Wat een mooi topic, ik wil mijn bevalling eigenlijk nog eens gaan opschrijven. Dit zonder te lezen wat ik eerst geschreven heb, om te zien of ik er nu anders tegenaan kijk.
Je mag best trots zijn en je hebt een prachtig ventje! Dean is prachtig, wat heb je dat geweldig gedaan joh
Je hebt een lekker ventje. En Dean mag er ook wezen *grinnik*.
Smak!
!!! ik wil hier niet lezen, maar Vivi wat ben je dapper! Kan alleen maar zeggen dan Dean een geweldig mooi mannetje is!
* Beaker weer heel snel ergens anders heen gaat!
quote:Weet je, iedereen zegt wel van "Joh, goed gedaan!" en: "wat ben je dapper!"..Op zondag 4 februari 2007 18:13 schreef Beaker het volgende:
Kan alleen maar zeggen dan Dean een geweldig mooi mannetje is!
* Beaker weer heel snel ergens anders heen gaat!
Maar de waarheid is gewoon dat je het wel móet ondergaan, daar is niets dappers aan, het is of dát óf zelfmoord plegen, maar hey, dat lukt je niet hoor, op dat moment
En geloof me, ik heb er soms echt bij gelegen als had ik een hoofdrol in "The Exorcist part III", maar je moet wel toch?!
natuurlijk is het wel leuk om te horen
Na de bevalling was ik daar zo vol van... Dat ik het (ook) kon. Zo overweldigend. Dat je het volhoudt, omdat het moet, omdat het niet anders kan. Maar het voelt alsof je het zelf doet.
quote:Op zondag 4 februari 2007 19:14 schreef Vivi het volgende:
[..]
Weet je, iedereen zegt wel van "Joh, goed gedaan!" en: "wat ben je dapper!"..
Maar de waarheid is gewoon dat je het wel móet ondergaan, daar is niets dappers aan, het is of dát óf zelfmoord plegen, maar hey, dat lukt je niet hoor, op dat moment
En geloof me, ik heb er soms echt bij gelegen als had ik een hoofdrol in "The Exorcist part III", maar je moet wel toch?!
natuurlijk is het wel leuk om te horen
Ik ga ervan dat zelfs ik het kan quote:Tuurlijk
Jij poept hem er zo uit
quote:
als ik mijn moeder en zus na ga doen dan ben ik er binnen vier uur vanaf maarja voor als nog lijkt mijn hele zwangerschap niet een beetje op die van hun 
quote:Ga al
quote:
Vief.. Je hebt me wederom ervan overtuigd dat ik geen kinderen zal gaan baren, geen haar op mijn hoofd! [ Bericht 6% gewijzigd door #ANONIEM op 05-02-2007 17:06:57 ]
quote:Hahahaha, heerlijk zoals jij realistisch bentOp zondag 4 februari 2007 19:14 schreef Vivi het volgende:
[..]
Weet je, iedereen zegt wel van "Joh, goed gedaan!" en: "wat ben je dapper!"..
Maar de waarheid is gewoon dat je het wel móet ondergaan, daar is niets dappers aan, het is of dát óf zelfmoord plegen, maar hey, dat lukt je niet hoor, op dat moment
En geloof me, ik heb er soms echt bij gelegen als had ik een hoofdrol in "The Exorcist part III", maar je moet wel toch?!
natuurlijk is het wel leuk om te horen
.Maar je hebt wel een prachtventje en je hebt het wel gered zonder de KS.
Ik zat gisteren naar de bevalling te kijken oid op TV. En ik ben echt verdomd blij dat ik dat niet heb gehad
. Ondanks wat er is gebeurd in de OK bij mij . Maandag, Na 2 slapeloze nachten en al 2 en halve dag heftige en pijnlijke voorweeën zou ik een nachtje in het ziekenhuis gaan slapen om wat tot rust te komen. ’s Middags om half 2 moest ik nog even langs de verloskundige om te kijken of er niks veranderd was. Nog steeds geen ontsluiting, alleen de baarmoedermond die steeds weker aan het worden was.
Toen ik eenmaal weer thuis was begonnen de weeën toch wat sneller op elkaar te komen. In eerste instantie trok ik me er niks van aan. Het was die dagen ervoor wel vaker zo dat ze de ene keer een periode sneller op elkaar kwamen en dan weer wat rustiger. Maar rustiger werd het niet. Rond 5 uur begon ik me toch af te vragen of het wel normaal was. Maargoed die avond moest ik om 9 uur in het ziekenhuis zijn om een nachtje te slapen dus ik dacht, ik wacht wel tot we in het ziekenhuis zijn, ze kijken daar vast ook nog wel even. (in de vooronderstelling dat het nog dagen zou duren voor ik zou gaan bevallen) Om half 8 ben ik nog even gaan douchen voor ik weg zou gaan. Vanaf dat moment wist ik gewoon dat het geen voorweeën meer waren. Ze kwamen ineens om de minuut en ze leken zoo lang te duren en het voelde echt alsof ik uit elkaar zou knallen, zo ‘diep’ gingen ze. Ze waren nauwelijk op te vangen. Snel gedoucht en toen ben ik naar beneden gegaan, daar was mijn vader. Ik wist niet meer wat ik moest doen en ben in paniek geraakt. Als dit het echt zou zijn dan zou ik het echt niet aankunnen dacht ik. Huilend de weeën op proberen te vangen maar dat ging natuurlijk helemaal niet. Ik begon te hyperventileren en toen hebben ze me op moeten vangen omdat ik bijna van mijn stokje ging, ik kreeg het ineens zo benauwd.
Mijn vader had intussen de verloskundige gebeld omdat we niet wisten wat we moesten doen. Ik zou over een uur in het ziekenhuis moeten zijn maar voor mijn gevoel ging dat niet echt lukken. Er moest NU naar gekeken worden. De verloskundige was er om kwart over 8. Ik bleek nu 3 cm ontsluiting te hebben. Aan de ene kant was het echt een opluchting dat het nu toch eindelijk door ging zetten maar aan de andere kant zag ik er zo tegenop omdat ik nu de 3e nacht inging zonder slaap. De verloskundige heeft toen besloten mijn vliezen te breken omdat ik al zo lang rondliep. Wat was dat een opluchting! Tijdens de weeën had ik ineens veel minder druk en ze waren nu wel goed op te vangen. Ik kreeg er het gevoel van dat ik zo wel een nachtje door zou kunnen gaan.
De verloskundige vroeg raadde me aan om toch nog naar het ziekenhuis te gaan zodat ik een ruggenprik kon krijgen zodat ik eventueel een paar uurtjes zou kunnen slapen.
Ik had me er de hele tijd op voorbereid dat ik thuis zou bevallen dus eigenlijk wilde ik dat niet, maar naar aandringen heb ik me toch laten overhalen omdat het beter voor me zou zijn.
Inmiddels was het kwart voor 9. Ik moest snel snel nog wat spullen pakken want we werden voor half 10 nog in het ziekenhuis verwacht. De anesthesist was speciaal voor mij gebleven.
Intussen mijn vriend gebeld dat hij ook maar naar het ziekenhuis moest komen omdat het nu toch echt ging gebeuren.
Om kwart voor 10 werd de ruggenprik gezet, wat akelig was dat. Ik leek weg te vallen, net of ik flauw viel maar dan heel langzaam. Mijn bloeddruk daalde ineens enorm maar gelukkig was het snel verholpen. Daarna voelde het zoo fijn, voor het eerst in 2 en halve dag geen pijn en gewoon even rust, echt heerlijk! Ook toen voelde ik pas hoe moe ik was.
Om half 11 was ik terug op de kamer en toen was mijn vriend er ook.
Ik kreeg toen nog een infuus met weeënopwekkers erbij om het vlotter te laten verlopen.
Mijn ouders en zijn moeder kwamen nog even kijken en daarna ben ik wat gaan proberen te slapen.
Rond 11 uur had ik tussen de 4 a 5 cm ontsluiting. Maar de baby was nog net niet helemaal ingedaald. Zijn hoofd drukte niet genoeg op de baarmoedermond dus mijn blaas moest steeds leeggemaakt worden zodat hij meer ruimte had om in te dalen.
Uiteindelijk heb ik nog niet kunnen slapen van de spanning en opwinding. Ook had ik door die ruggenprik enorm veel jeuk, tenminste zo leek het wel. Zullen wel tintelingen van de verdoving zijn geweest.
Om half 5 ’s nachts begon ik de weeën weer te voelen en moest ik ze wegpuffen.
Intussen was ik zo ontzettend moe. De weeën kwamen om de minuut, tussendoor viel ik even in slaap en af en toe te laat om de wee op de vangen.
Ben toen maar op het schermpje gaan kijken waar je op kan zien wanneer je een wee hebt voor wat afleiding. :’)Om 7 uur had ik nog steeds maar tussen de 4 a 5 cm dus het leek maar niet op te schieten. Ze zouden over een uurtje weer terug komen om te kijken hoever het stond en als het dan nog niet verder zou zijn zouden ze gaan overleggen voor een andere oplossing.
Ik herinner me nog dat ik hele rare dromen had. Dat was heel vreemd, ik was gewoon wakker maar aan het dromen. Het was net alles in de kamer zelf gebeurde, naast mijn bevalling.
Toen ik mijn vriend riep om hem te vertellen over mijn dromen kwam ik weer een beetje bij kennis.
Net voor ze zouden komen kijken hoe het ging moest ik overgeven. Ik raakte een beetje in paniek, ik dacht normaal als je moet overgeven heb je rond de 7 cm ontsluiting.
En ik was toen totaal uitgeput dus ik zag mezelf echt niet meer nog langer zo doorgaan en dan uiteindelijk nog moeten persen. Maar na de controle bleek dat ik nog steeds maar 4 a 5 cm had. Ze zouden gaan overleggen met de gyneacoloog en dan terug komen.Om half 9 waren ze terug en ik zou een keizersnede krijgen. Hoewel een keizersnede ook geen pretje is was ik zo ontzettend blij dat hij gehaald zou worden. Dan zou het eindelijk voorbij zijn.
Ik werd klaargemaakt en mijn vriend ging even bellen naar zijn ouders en mijn ouders. Hij was net 5 minuten weg maar moest al terugkomen want we moesten NU gaan. Alles ging ineens zo snel
Nou daar lag ik dan op de operatietafel. De ruggenprik bleek niet voldoende te zijn en ik kreeg nog een extra verdoving. Die sloeg uiteindelijk te ver door. Ik werd ontzettend misselijk en ik kon me helemaal niet meer bewegen! Het ademen ging steeds moeilijker. Ik zei dat ik stikte zo voelde het ook. Ik had echt het gevoel alsof ik elk moment kon stoppen met ademen, het was zo akelig! Praten ging ook niet meer. Ik kreeg extra zuurstof toegediend en toen ging het gelukkig wat beter. Toen konden ze beginnen. Ik heb bijna de hele keizersnede geslapen zo moe was ik.
Mijn vriend heeft de hele tijd naast me gezeten om mijn hand vast te houden. Toen was het moment daar dat Damian eruit werd gehaald. Dinsdag 21 februari om 9.17. Mijn vriend mocht gaan staan om het te zien. Ik hoorde hem Wauw, wauw roepen, zo mooi! Toen hoorde ik Damian huilen. Hij was er eindelijk en hij huilde!
Hij heeft even bij me gelegen, toen moest hij huilen maar zodra hij mijn stem hoorde werd hij rustig.
Achteraf ben ik heel blij dat ik een ruggenprik gehad heb. Ik zou niet weten hoe ik het zonder heb moeten doen.
Natuurlijk weet je nooit hoe een bevalling gaat verlopen, maar juist al die dingen die ik niet had verwacht zijn wel gebeurd. Zolang voorweeën, toen was ik uiteindelijk bezig en wilde het nog niet lukken en dan een keizersnede ook niet helemaal voorspoedig. Ergens hoe stom het ook klinkt, kan er zelf natuurlijk ook niks aan doen, voelt het toch een beetje als falen.
Ik wist wel dat zulke dingen kunnen gebeuren maar je verwacht gewoon niet dat het bij jezelf gebeurd. (tenminste ik niet) Ik dacht dat ik de bevalling in zou gaan met geen verwachtingen en ik zie wel wat er gebeurd maar ik ben er onbewust toch een beetje vanuit gegaan dat alles goed zou gaan.
Het was ontzettend zwaar, vermoeiend en emotioneel. Nu ik dit zo typ stromen de tranen over mijn wangen. Ik had gewoon niet verwacht dat het zo zwaar zou zijn.
Ik moet er nu niet aan denken om ooit nog een tweede te krijgen.
Krijgen we nog eens een foto'tje van hem te zien?
quote:Niet te geloven dat je dat nog eens zou willen he?Op maandag 19 maart 2007 21:09 schreef appelsap het volgende:
Ik moet er nu niet aan denken om ooit nog een tweede te krijgen.
En dat overgeven was bij mij al bij de eerste cm, dus zegt idd niks.
Goed dat je het opgeschreven hebt.Na mijn eerste bevalling was ik helemaal niet bang voor de tweede bevalling, maar nu na de tweede ben ik wel bang voor een derde. Ik weet nu echt 100% zeker dat er geen kindje meer bijkomt hier...
quote:Echt? De tweede was veel pijnlijker dan de eerste? Hoor je ook niet veel en wil ik me niet voorstellen ook.Op maandag 19 maart 2007 22:06 schreef beefcake het volgende:
Na mijn eerste bevalling was ik helemaal niet bang voor de tweede bevalling, maar nu na de tweede ben ik wel bang voor een derde. Ik weet nu echt 100% zeker dat er geen kindje meer bijkomt hier...
quote:Ik heb de weeën als pijnlijker/heftiger ervaren ja, waarschijnlijk omdat het veel sneller ging allemaal en omdat ik minder in mezelf gekeerd was dan bij de eerste bevalling. Maar vooral het feit dat Quinten vast bleef zitten en het gevolg daarvan is iets dat je echt geen twee keer mee wil maken.Op maandag 19 maart 2007 22:09 schreef Bass-Miss het volgende:
[..]
Echt? De tweede was veel pijnlijker dan de eerste? Hoor je ook niet veel en wil ik me niet voorstellen ook.
quote:Hm, ja, als er nare gevolgen bijkomen is het nog anders.Op maandag 19 maart 2007 22:22 schreef beefcake het volgende:
[..]
Ik heb de weeën als pijnlijker/heftiger ervaren ja, waarschijnlijk omdat het veel sneller ging allemaal en omdat ik minder in mezelf gekeerd was dan bij de eerste bevalling. Maar vooral het feit dat Quinten vast bleef zitten en het gevolg daarvan is iets dat je echt geen twee keer mee wil maken.
Ik vond het verschrikkelijk maar met Fons was alles goed, dus dat lijkt me idd veel minder erg dan omgekeerd.
Sterkte bij 't verwerken ervan Ik vond de 2e ook minder "prettig" dan de 1e maar gelukkig zonder complicaties, rot voor je Beefcake
goed dat je het hebt opgeschreven, werkt met verwerken ervan.en als ik dit lees, ben ik toch weer blij dat ik 2 ks-en gehad heb. zou ook zo weer voor een 3e gaan
andere kant is het ook wel weer jammer, ik weet niet wat een bevalling is. maar ach....misschien krijg ik ooit wel een leuke schoondochter die mij aanwezig laat zijn
Wat een verhaal.
Brengt gelijk weer de herinneringen naar boven van de komst van onze kleine.
Schrijven helpt, tenminste voor deze papa
Gefeli met Damian en of je nog een volgende wil is voorlopig nog lang niet aan de orde: eerst herstellen, over een jaar ofzo zie je wel weer
quote:En als je toch voor een derde zou gaan misschien ook een dochterOp dinsdag 20 maart 2007 12:38 schreef Martineke het volgende:
appelsap wat een verhaal
en als ik dit lees, ben ik toch weer blij dat ik 2 ks-en gehad heb. zou ook zo weer voor een 3e gaan
andere kant is het ook wel weer jammer, ik weet niet wat een bevalling is. maar ach....misschien krijg ik ooit wel een leuke schoondochter die mij aanwezig laat zijn
Appelsap, ik word moe en naar van je verhaal, sterkte met dit achter je te laten en vergeet vooral nite te genieten van die kleine!
Ik hoop dat je het een plekje kunt geven
quote:Op dinsdag 20 maart 2007 19:28 schreef Mwanatabu het volgende:
[..]
En als je toch voor een derde zou gaan misschien ook een dochter
het zou kunnen in theorie, maar geloof niet dat die man van mij meiden kan produceren
maar ja....dat dacht jij ook waarschijnlijk
Praten praten praten. Ik hoop dat dat je goed zal doen.
Ik vond mijn tweede bevalling ook heftiger dan de eerste. Nochtans was hij korter. Beefcake verwoordt het heel goed: "omdat het veel sneller ging allemaal en omdat ik minder in mezelf gekeerd was dan bij de eerste bevalling."
wat een moeilijke tijd voor jou zeg! Gelukkig is het nu allemaal 'voorbij' hoewel het in je hoofd nog wel niet voorbij zal zijn. Sterkte!! Hierbij ook mijn verhaal.
Ik moet zeggen, ik kijk er echt met een goed gevoel op terug! Tuurlijk deed het pijn en ben ik heeeel erg bang geweest maar het viel me heel erg mee. Ik zei nog tegen de gyn dat ik het "zwanger zijn" nu pas écht positief heb afgesloten. Zo jammer dat ik dit niet bij Alyssa wist dat het ook zo kon, het had alles veranderd als dat zo was. maar goed, het verhaal.
Op donderdagochtend 22 februari werd ik wakker om 7 uur, een beetje misselijk maar omdat ik bang ben om over te geven hield ik het nog even uit. Na een minuut of 10 moest ik toch echt rennen naar het toilet en heb ik daar ook echt 2 uur door moeten brengen. Ondertussen wisselde het overgeven zich af met diarree. Ja hoor, buikgriep. Ik voelde me met het kwartier zwakker worden (al klinkt dat heel dramatisch, op dat moment leek ik wel een vaatdoek, kon niet meer staan of lopen, alleen kruipen, en dat met zo'n toeter)
Alyssa had juffendag op school vanaf 11 uur en we beloofden haar al lang dat wanneer ze beter zou zijn dat we daar dan heen gingen. 's middags moest ik ook om 1 uur in het ziekenhuis zijn voor die dag-opname waarbij ze allemaal testen zouden gaan doen. Ik heb om 9.30 uur maar het ziekenhuis gebeld dat ik me zo rot voelde dat ik niet zeker wist of ik het wel zou redden om die dag langs te komen. In eerste instantie zei de mevrouw dat ik wel mijn best moest doen maar kon het niet dan kon het niet.
10 minuten later ging de telefoon die Danny opnam (ik hing weer boven de wc), het was het ziekenhuis dat ze het met de gyn had overlegd en dat ik NU in de auto moest stappen en naar het zh moest komen. Maar ik had Alys natuurlijk school beloofd. Goed, ik zou het niet redden om haar daar eerst af te zetten dus met vuilniszak en wc rol in de auto op goed geluk.
Het ging best goed want ook al was het moeilijk ik redde het tot het zh. Danny en Alys zetten me af en ik racete naar de verloskamers waar ik gelijk het toilet van dichtbij mocht bekijken. Ze hebben toen weer de nodige dingen gedaan als CTG, bloed, urine enz. Ik kon weer niet stoppen met heen en weer rennen naar de wc. Rond 12 uur was ook Danny er weer. Alys had het leuk gehad en was nu bij mijn ouders.
Om 15.00 uur werd gezegd (mede dankzij mijn laatste gesprek met de psych(liep ik bij vanwege eerdere traumatische bevalling, zij werkt samen met de gynaecologen) dat dit geen doen meer was en ze in gingen leiden. Dit zou op zaterdag gaan gebeuren omdat ze maar 2 inleidingen per dag mochten doen en er op vrijdag al 2 stonden. Ik moest iig in het zh blijven.
Een kwartier later kwamen ze terug dat de uitslagen van het bloed binnen waren en dat zag er toch niet goed uit, ik had weer zwangerschapsvergiftiging. Ze gingen toch iets regelen voor een inleiding op vrijdag want tot zaterdag wachten zou te lang duren. Ohhhhh het idee toen dat we misschien een dag later een kindje erbij zouden hebben, dat was heel eng.
Ik werd toen op de kamer gebracht. Kreeg voor de nacht een slaappil, heeft niet echt geholpen door een buurvrouw die telkens gebeld werd :S
Vrijdag 's morgens om 8 uur was Danny er want dan zouden ze officieel beginnen met de gel. Dit werd eerst aan het CTG om te kijken hoe beeb het deed. Uiteraard nogsteeds geen ontsluiting... Alles zag er goed uit bij beeb en om 10 uur werd er 2 mg gel ingespoten.. 2 MG!! Dat is toch niets zou je zeggen... Ik voelde er weinig van en lag nogsteeds op zaal. Ze zouden per dag 3 keer gel mogen spuiten, dan zaterdag zouden ze het zo doorzetten, zondag een rustdag en maandag een keizersnee, wanneer er niets zou gebeuren door de gel dan, en die kans zat erin...
Om een uurtje of 12 mocht ik naar een apart inleidingskamertje, daar ben ik nog zelf heen gelopen, voelde nog niets en ging daar weer op bed liggen. Gelijk ook weer aan het CTG. Om een uur of 13.45 uur ging Danny even een broodje halen in het andere gebouw en toen hij terugkwam had ik zoiets van: "Goh, ik heb krampjes" Ze kwamen echt stipt om de 3 minuten. Vreemd genoeg had ik niet het idee dat het weeen kónden zijn. (ik had de hoop al opgegeven ooit nog te gaan bevallen ) Dus zei ook tegen de gyn dat ik dat voelde. Het rare was dat de meter om mijn buik telkens met zo'n krampje naar beneden uitsloeg... Hij was dus verkeerd aangesloten. Maar goed, met het toucheren om 15.00 uur bleek ik al 3 cm te hebben en mochten we over naar de veroskamers!!! Gelijk maar mijn ouders afgebeld want die zouden met Alys om 15.30 bij het bezoekuur komen. Helaas mocht ik ook Alyssa echt niet meer zien. (ik moest al aardig de weeen wegpuffen nu)
Aangekomen op de vk werd gezegd dat ik gelijk aan de elektroden zou gaan, 1 voor beeb en 1 voor wee registratie, deze allebei inwendig zeg maar. Ik vroeg meteen of ik dan nog wel mocht lopen/douchen/plassen, maar nee... Dus eerst nog maar even naar de wc. (dat was echt balen, ik mocht hierna gewoon niet meer lopen). Om 16.00 uur was ik aan de beurt om de vliezen te prikken. Er kwam een vrouwtje die volgens mij in de leer was ofzo. Ze heeft lopen raggen met die breinaald, echt 10 minuten lang maar het lukte haar niet ze te breken. Volgens haar had ik ook nog echt geen 3 cm.
Ze belde daarna de gyn weer die mij eerder op 3 cm getoucheerd had, die heel geirriteerd aankwam, ff de breinaald pakte, 2 tellen wroette en *PLOF* door waren ze. Lieve vrouw was dat trouwens. Volgens haar had ik nu al 4 cm. Gelijk de elektroden erin gezet. Vanaf nu werd het naar mijn idee echt heftig.
Rond 17.00 uur kwamen ze weer kijken en toucheren. Ik had nogsteeds 4 cm en de weeen waren aan het afzakken. AFZAKKEN???? MEEEEEN ik dacht dat ik erin bleef en kon me dat niet voorstellen.. Ze kwamen met een infuus aan waar ik opwekkers door zou krijgen. Ondertussen lag ik ook al constant aan de bloeddrukmeter. Ik haat prikken maar omdat ze absoluut een infuus wilden zetten had ik zoiets van nou als je dan toch bezig bent, haal dan alsjeblieft de anestesist want ik trek het niet meer, ik wil een ruggenprik.
Die man werd gelijk opgeroepen en het infuus vast gezet (om 17.30 uur). Voorlopig alleen nog aan het vocht. Na voor mijn idee heeeeeeel wat tijd (eigenlijk was het al om 17.45 uur) kwam hij binnen en ik was zooooo blij! Had zoiets van ram dat ding er maar in! Het zetten was nog best even lastig zo met weeen maar ik had het er graag voor over. Na 30 minuten zou hij ingewerkt zijn. Ik heb letterlijk de weeen zitten aftellen.
Inderdaad na 30 minuten werden de weeen minder maar had ik toch echt persdrang! Gelijk op het belletje drukken maar we zaten met 3 vrouwen op punt van persen dus het duurde een tijdje voor er iemand kwam. Tsja zei ze, je houdt het nu echt op he (ik was met mijn billen aan het knijpen ) Dus toch maar even wachten op een VK die weer kon toucheren. JA!!! Zonder wee opwekkers was het ineens doorgeschoten naar 9 cm!!!
Ondertussen moest er nog even een katheter ingebracht worden, schijnt zo te horen bij een ruggenprik. Ik voelde er niets van maar er kwam ook niets uit...
Jammergenoeg was het dus zo druk dat ze weer moesten gaan. Het zou 5 minuten kunnen duren maar ook nog een uur. Het was nu een uurtje of 19 denk ik) Affijn, flink blijven knijpen dus. Mijn bloeddruk was inmiddels 116 onderdruk.
Om 19.30 uur hield ik het niet meer en kwam de verpleegster die zei dat ik wel zachtjes mocht meepersen maar nog niet met de intensie hem eruit te drukken. Ze liet ons weer alleen want er stond weer iemand op het punt te bevallen. Toen het 20.15 uur was hield ik het echt niet meer (zonde van die ruggenprik achteraf gezien )en voelde ik hem ineens naar beneden zakken. Ik heb gegild dat hij kwam en Danny is gelijk de gang op gestormd om de eerste de beste mee te sleuren onder het roepen van: ZE ZEGT DAT HIJ KOMT!!! Uiteindelijk kwamen er 2 helpen, de verpleegster en de VK. Ik mocht persen en 12 minuten later was hij er al!!! Een ontzettend blauwe punt op zijn hoofd maar wat wil je, hij hing er al zolang!
Heerlijk trouwens want van het persen heb ik ook amper wat gevoeld omdat die ruggenprik nog aan het uitwerken was. Ik heb ook geen moment geschreeuwd van de pijn niks! Niet 1 keer het idee gehad dat ik doodging!
Gelijk legden ze hem op mijn buik. Alyssa werd gelijk meegenomen toen en nu konden we gewoon genieten! Gelijk begon ze met hechten. Danny moest helpen met het aangeven van de spulletjes en moest zelfs de telefoon van de VK tegen haar oor houden terwijl ze aan het hechten was, toen die ging zo druk was het. Echt abnormaal gewoon.
Ze hebben ons ook 1,5 uur laten wachten voordat de apgar en het wegen enzo gedaan werd al moet ik zeggen dat ik het heerlijk vond zo met zn drietjes.
Toen mocht ik ook douchen maar door het bloedverlies ging ik bijna van mijn stokkie. Ik was ook helemaal geel schijnt hoe dat nou weer kon...) Dus weer snel bedje in.
Wel heb ik veel naweeen gehad de dagen/nachten erna. Wat ook raar was was dat zaterdagnacht mijn bloeddruk zakte naar een onderdruk van 55 en zelfs 50! Mijn gyn had nog gebeld speciaal vanaf thuis dat ze mij niet naar huis mochten laten gaan omdat mijn bloeddruk verraderlijk is en dat bleek wel weer. De volgende dag was hij weer 103 en uiteindelijk 80 en bleef dat ook.
Goh, wat een belevenis was dat weer! Het blijft een speciaal iets hoor om het mee te maken!
En wat stom dat 'drukte' een reden kan zijn om een vrouw in barensnood maar haar persweeën te laten ophouden. Maar ik heb het vaker gehoord....
Ik vond het ook niet echt een trip to the park.
Maar fijn dat je er goed op kan terugkijken!
Bedankt voor alle reacties nog.
Erover praten lukt nog niet echt maar dat zal vast wel komen.
Ik kan het verhaal globaal wel kwijt maar over hoe ik me gevoeld heb en nu voel kan ik nog niks kwijt.
Ondanks dat voel ik me wel fijn en heb ik het idee dat het toch steeds verder van me af komt te staan.
quote:Ik zal er binnekort een paar plaatsen!Op maandag 19 maart 2007 21:14 schreef Brighteyes het volgende:
Appelsapje, wat een verhaal joh!
Krijgen we nog eens een foto'tje van hem te zien?
Wil je thuis of in het ziekenhuis bevallen?
dat lijkt me wel n goed planquote:pv ik ga als er een volgende komt ook weer naar het ziekenhuis.Op dinsdag 19 juni 2007 22:16 schreef Paradijsvogeltje het volgende:
Ik zit zo weer eens een aantal verhalen te lezen en besluit zomaar met belsen dat ik de volgende bevalling weer in het ziekenhuis zou willen doen. Niet voor de pijnstillers, maar voor de rust en omdat het me de vorige keer zo goed is bevallen! Ik denk er met tranen van sentiment aan terug. Zo typisch ook, mijn leven veranderde voorgoed en daar kwam ineens een klasgenootje van vroeger binnenlopen op de uitrustkamer.
ze zeggen nu wel blijf gewoon thuis de volgende keer. maar ik heb zoiets van nee dank je.
ik zie me al in de ambulance met weeen en al een half uur naar het ziekenhuis rijden.
daarbij deze keer was ik om 17.00 in het ziekenhuis en om 22.40 was ik alweer thuis. wij moesten wel een half uur rijden dus na de bevalling heb ik daar nog 2 uur gelegen en mocht gewoon weer naar huis.
hier geen waterbevalling had het wel mee willen maken maar op de een of andere manier niet bedacht om het daadwerkelijk te doen.
wat een verhalen zeg.pfff heftig.
quote:Mijn verhaal was lekker rustig, lees die maar door. Dan krijg je weer wat moed voor een tweedeOp woensdag 20 juni 2007 09:41 schreef Popples het volgende:
[..]
pv ik ga als er een volgende komt ook weer naar het ziekenhuis.
ze zeggen nu wel blijf gewoon thuis de volgende keer. maar ik heb zoiets van nee dank je.
ik zie me al in de ambulance met weeen en al een half uur naar het ziekenhuis rijden.
daarbij deze keer was ik om 17.00 in het ziekenhuis en om 22.40 was ik alweer thuis. wij moesten wel een half uur rijden dus na de bevalling heb ik daar nog 2 uur gelegen en mocht gewoon weer naar huis.
hier geen waterbevalling had het wel mee willen maken maar op de een of andere manier niet bedacht om het daadwerkelijk te doen.
wat een verhalen zeg.pfff heftig.
quote:zal straks eens lezen. die van mij ging ook goed hoor. zou het zo weer willen.Op woensdag 20 juni 2007 12:17 schreef Paradijsvogeltje het volgende:
[..]
Mijn verhaal was lekker rustig, lees die maar door. Dan krijg je weer wat moed voor een tweede
quote:Ik anders ook wel hoor
Ik rammel alweer een beetje. Mja.... eerst die pabo maar eens doen. quote:hier rammelt het ook hoor.Op woensdag 20 juni 2007 13:38 schreef Paradijsvogeltje het volgende:
[..]
Ik anders ook wel hoor
ik denk dat ik de ergste dingen in mijn hoofd heb gehaald maar uiteindelijk is het zo meegevallen. moonah leuk is het niet maar ik kan ook niet zeggen dat het zoveel pijn deed alleen die stomme rug en been weeen waren vervelend. maar ik leef elke dag met pijn dus wat is pijn? pv leuk joh de pabo
Natuurlijk, pijn is relatief en wat de een goed te doen vindt, vindt de ander heel erg. Het blijft een persoonlijke ervaring. En ik vond het zo pijnlijk en naar dat ik, als ik er weer aan denk, nog steeds de tranen in mijn ogen krijg. Ik ben nu wel zo ver dat ik een tweede zwangerschap wel weer aan zou durven (maar gelukkig is mijn man met me mee eens dat we nog even wachten), maar ik ben wel erg bang voor een volgende bevalling.
Ik heb er ook nog regelmatig last van. Toen dit topic omhoog werd geschopt heb ik (oa) mijn eigen verhaal weer eens gelezen... Yuk.
En als ik bv hoor/lees dat dames een keizersnee hebben gehad dan ben ik jaloers.
quote:Tja, dat heb ik dan weer andersom.Op donderdag 21 juni 2007 20:38 schreef Moonah het volgende:
En als ik bv hoor/lees dat dames een keizersnee hebben gehad dan ben ik jaloers.
En trouwens, ik heb 28 uur ontsluitingsweeën gehad hoor voor ze tot een keizersnee overgingen.
Niet om 'baas boven baas' te doen. Maar ik snap je woordje 'hoor' niet zo goed in je reactie Nebelung. Ik heb 22 uur ontsluitingsweeën gehad en toen is mijn kind na nog 2,5 uur persen eruit gescheurd met een tang omdat hij niet paste. Het is niet zo dat ik 'uit gemak' een keizersnee had gewild.
De bevalling zelf zou ik nog wel tig keer willen doen maar die ontsluitings weeen daar pas ik voor de volgende keer.
Maar wat ik wil zeggen dat ook ík niet terug kan denken aan die rotbevalling zonder janken. Die keizersnee heeft daar niks aan geholpen of zo.
En ik wilde nog meer typen, maar laat maar. Ik ben één van die mensen die absoluut niet over de bevalling kan praten. En die keizersnee was heel erg traumatisch en wat ik er aan over heb gehouden ook. Qua pijn.
Maar feit dat jij (in mijn beleving...) wat pinnig op mijn jaloezie reageert, betekent denk ik idd dat je er nog 'last' van hebt.
quote:Oké, gelezen.Op donderdag 21 juni 2007 21:05 schreef nebelung het volgende:
Staat wat meer bij nou.
Ik ken je verhaal verder niet.
Ik weet alleen dat ik, na die ellendige ontsluitingsweeën, onnodig lang heb moeten persen. En dat het resultaat (en dan bedoel ik natuurlijk niet Thies
) dus nogal heftig is. En dát had voorkomen kunnen worden als er op tijd was ingegrepen door een keizersnee. En daarom voel ik me soms jaloers daarop, bij andere dames.Maar Nebelung, wellicht een idee om er eens met iemand over te praten om het te verwerken? Of vind je dat niet nodig? Ik heb therapie, en mijn bevalling is ook aan de orde gekomen. Helpt wel enigszins.
Zit ik hier inmiddels helemaal in tranen, komt mijn man binnen, schrikt zich een hoedje. 'Heb je je pijn gedaan?'
Nee, ik ben er nog niet overheen, das duidelijk
. Punt is: er is een fout gemaakt in het ziekenhuis en ik weet nog steeds niet of ik er wat mee wil. Nah, maar weer even janken, dan is het weer over voor de komende maanden. Therapie lijkt me wat te veel van het goede, maar ik heb wel eens gedacht om met 'iemand' te praten. Alleen weet ik niet wie dan. Ik bedoel. ik wil het niet opkloppen of zo. Maar het is wel fijn dat er plaats voor is.
De keuze is aan jezelf, of en wat je ermee wil. Ik vind het zelf iig erg prettig dat ik gaandeweg langzaamaan beetjebijbeetje wat milder en minder wrokkig en angstig op mijn bevalling en de verkeerde inschattingen die zijn gemaakt terug kan kijken.
Anyway....
voor jou. Als je er eens met iemand over wil praten, moet je dat vooral doen. Misschien een keer met je huisarts ofzo? Zelf heb ik er tot in den treure met mijn man over gepraat en ook met wat mensen van Fok. Dat heeft mij heel erg geholpen. Vooral Belana, omdat zij bijna exact hetzelfde heeft meegemaakt bij de eerste.
En Moonah, ik snap je "jaloezie" heel goed. Zelf heb ik daar ook wel eens aan gedacht, wat nou als ze toen de eerste vacuumpomp (na 3x trekken) eraf schoot hadden besloten voor een ks te gaan en niet voor de tweede keer een vacuumpomp erbij te pakken. Had ik me dan beter gevoeld? Of had zo'n spoedkeizersnee ook zijn lichamelijk en geestelijke wonden achtergelaten? Ik weet het niet en zal het nooit weten. Ik probeer nu vooral in het reine te komen met mijn bevalling en mijn lichaam, mijzelf en alles om de bevalling heen te vergeven.
maar iedereen ervaart een bevalling anders denk ik.
Nu steeds meer. Ik mis dingen, heb geen goed beeld van hoe het ging. Ik denk er vaak aan en zie dingen die ik anders had gewild.
Nebelung, wat rot dat het zo'n stuk onverwerkt iets is. Misschien goed om er 'iets' mee te doen?
En stiekem ben ik ook wel nieuwsgierig naar nieuwe verhalen van degenen die het willen delen hier!
In de nacht van maandag op dinsdag word ik (zoals wel vaker) om 1 uur wakker om te plassen. Ik ga naar het toilet en bij het afvegen zit er een klodder slijm (yummie
) aan het papiertje. Met mijn slaapdronken hoofd snap ik er niets van en veeg nogmaals. Weer slijm. En dan valt het kwartje pas, dit is vast de slijmprop! Het volgende moment besluit ik dat het nu nog weken kan duren eer de bevalling begint en ik ga weer naar bed. Een half uurtje plafond staren later voel ik dat ik weer naar het toilet moet, nu voor de grote boodschap Maar die boodschap komt echter niet. Wel een nog veel grotere boodschap: een wee! Shit, ís het eigenlijk wel een wee, of gewoon weer wat rommelwerk? Ik ga weer naar bed en een minuut of 5 later weer een wee. Ja hoor, het is zover. Ik maak Dennis wakker en zeg dat ik denk dat het begonnen is. Ik bel mijn ouders, of ze Dylan willen komen halen. Ik ga een tasje voor hem inpakken en probeer hem wakker te krijgen. Dat lukt niet helemaal dus hij slaapt beneden op de bank lekker verder. Ik bel mijn zus, die wilde graag weer bij de bevalling zijn. Dan overleg met Dennis, moeten we de verloskundige al bellen? Het is nog maar een half uur bezig nu. We besluiten toch maar te bellen en weer een half uur later staat ze op de stoep. Intussen was Dylan al opgehaald en mijn zus aangekomen. Met de verloskundige ga ik naar boven, ze wil me even toucheren want ik heb al behoorlijk heftige weeën en ze komen zo om de drie minuten. Een uur na mijn eerste wee en ik heb 6! cm ontsluiting! Ze vraagt of ik nog naar het ziekenhuis wil, want dan moeten we nu echt weg. Dus we pakken de spullen bij elkaar en vertrekken, Dennis en ik in een auto en mijn zus rijdt met de verloskundige mee. Tijdens de autorit krijg ik nog een paar weeën, maar ik ben nog goed helder en praat gewoon nog. Dat was met Dylan wel anders, ik zit me dan ook af te vragen wanneer ik in mezelf ga keren Na een ritje van een kwartier komen we bij het ziekenhuis aan, waar ik voor de deur nog even lekker de inhoud van mijn maag leeg. Mijn zus helpt me in een rolstoel en duwt me naar de verloskamer. Daar wordt ik weer getoucheerd, 8 cm dit keer. De weeën worden steeds heviger en er zit nauwelijks pauze tussen. Ik puf te oppervlakkig en begin te hyperventileren. Nog steeds vraag ik me af wanneer die staat van in mezelf gekeerdheid zal komen. Ik moet van de verloskundige dieper ademhalen, door mijn neus. Ik word er wel rustiger van, maar ik krijg nu persdrang en ik wil eraan toegeven. Weer toucheren, 9 cm nu. De verloskundige breekt mijn vliezen. Ik moet de persweeën wegpuffen terwijl de verloskundige probeert het laatste randje baarmoedermond weg te masseren. Pijnlijk! Ineens voel ik dat het hoofdje staat en ik mag meepersen (03:55 uur). Het gaat best snel, na een paar keer persen heeft ze het hoofdje al te pakken. Maar dan wil het niet meer. Ik ben moe en vraag me af waarom het lijfje er nou niet uitglibbert. Ik hoor de verloskundige paniekerig roepen: Persen Naomi, alsjeblieft, persen, blijf persen!! Ik doe mijn ogen open en zie een blauw lijfje half uit mijn lichaam steken en de verloskundige met een verhit hoofd staat helemaal over hem heen gebogen en trekt aan het lijfje. Ik doe snel mijn ogen weer dicht en probeer te persen. Voor mijn gevoel lukt het echt niet, ik voel helemaal niets meer. De verloskundige blijft maar roepen dat ik moet persen en ik zeg dat het niet gaat. Dan ineens trekt de verpleegster mijn t-shirt omhoog en wordt mijn mannetje op mijn buik gelegd (04:12 uur). Het eerste dat ik zeg is dat hij op Dylan lijkt. Alleen dan een stuk blauwer. Gelukkig begint Quinten te huilen en komt wat kleur op zijn gezicht. De verpleegster zegt dat ze niet kan wachten om hem op de weegschaal te leggen, omdat hij zo’n bul is. Het valt me op dat hij zo lang blijft huilen, als hij aangekleed en wel bij me ligt huilt hij nog steeds heel hard. Ik leg hem aan de borst en hij zuigt meteen erg krachtig. De verloskundige vertelt nog dat ze een beetje in paniek raakte, omdat Quinten vast kwam te zitten. Eerst met zijn schouders en toen die los waren, bleef ook nog zijn borstkast klem zitten. Dat was wat ik had gezien toen ik mijn ogen open deed tijdens het persen. Na een paar hechtingen zijn we blij dat het weer voorbij is en dat we weer een kindje hebben Pas ‘s ochtends, als Quinten is nagekeken door de kinderarts, krijgen we te horen dat hij een Erbse Parese heeft door het getrek aan zijn hoofd. Het was ons nog helemaal niet opgevallen dat Quinten zijn rechterarm niet bewoog, maar ik vond het wel slordig van de verpleegster, die Quinten na zijn geboorte aangekleed heeft. En ook van de verloskundige, je gaat er toch wel vanuit dat die twee even professioneel naar je kind kijken. De verloskundige ging twee dagen na Quintens geboorte op wintersport en ze is speciaal voor ons eerst nog even naar het ziekenhuis gekomen om te kijken hoe het ging, ze was geschrokken toen ze hoorde van de Erbse Parese en wilde nog even met ons praten. Dat was wel heel fijn, om dat moment zit je toch met allerlei vragen. Gelukkig gaat het al snel een stuk beter met Quinten, onze stoere, grote, kleine baby
Wat een flinke knul idd, en zo blauw Wat een geluk dat alles nu zo goed gaat!quote:Ik ook, ik zit gewoon te huilen...Op vrijdag 22 juni 2007 21:22 schreef Moonah het volgende:
Dankjewel voor je verhaal Beef! Brr, ik kreeg wel even tranen bij dat paniekgedeelte...
Goed gedaan hoor, dame! Gelukkig gaat het nu goed met jullie
Tegen 6 uur begin ik toch huiverig te worden, want zou dit dan het begin zijn? Crook en ik besluiten om nog even naar mijn broer en schoonzusje te gaan om baby Inge te bewonderen, want mocht ik gaan bevallen dan zou ik haar een tijdje niet kunnen zien.
Eenmaal daar zetten de krampjes zich voort, maar het doet me weinig en naief als ik ben denk ik nog als dit het is dan red ik het wel
Om precies half negen zitten we op terugweg in de auto als we besluiten toch maar eens te gaan tellen, en ja de "weeen" komen best regelmatig maar voelen nog niet zo krachtig aan.
we bellen de verloskundige nog niet en gaan lekker naar bed, we hebben een beetje tv gekeken Crook lag met stopwatch in bed en ik joelde iedere keer Ik heb er weer een
na een hoop gelach en getrut besloten we tegen elf uur de verloskundige te bellen ( dat mocht al veel eerder, maar dat waren we ff vergeten ... ) om twaalf uur was ze bij ons, en inderdaad ik had weeen maar ze waren nog niet krachtig genoeg. Ik had ook nog maar 2 cm ontsluiting. Op haar gemak ging ze ons huis eens bekijken, want ze vond het zo mooi We spraken af dat we wat zouden gaan slapen ( 
alsof je dat nog doet, het is begonnen ) en heel luchtig zei ik, we bellen morgenochtend wel! Om half een was ze weg en wij lagen in bed een beetje te dutten toen ik om half twee uit bed sprong omdat ik dacht dat mijn vliezen braken, maar ik moest heel erg nodig plassen en pieste dus zowat in mijn broek...... Ik riep Crook vanuit de badkamer, omdat ik slijmerige afscheiding had en die krampjes voelden niet maar zo prettig aan als in het begin, ze kwamen ook heel snel 
We zijn weer met de stopwatch in bed gaan liggen en de weeen kwamen om de twee minuten en waren een minuut lang. Tot drie uur hebben we dit aangekeken en toen de verloskundige weer gebeld.
Haar advies, ga maar vast naar het ziekenhuis dan kom ik eraan! Eenmaal alles gepakt en nog steeds in jubel stemming heb ik nog even de motorkap gebruikt om een wee op te vangen
en zijn we richting ziekenhuis gereden, om half 4 waren we daar. We werden opgevangen door waanzinnig leuke meiden en het wachten was nu begonnen. Ik zat, ik liep, ik lag en eigenlijk vond ik het allemaal wel meevallen! Tegen vijf uur kwam de verloskundige die zivh verontschuldigde want ze had een wegtrekker en was weer in slaap gevallen Ze voelde aan mijn buik en ik had inderdaad flinke weeen inmiddels had ik 6 cm ontsluiting toen ze direct besloot de vliezen door te prikken en toen had ik gelijk 8 cm ontsluiting!!Nog twee cm en ik mocht gaan persen
ik draaide mezelf op haar aanraden op mijn zij en dat waren voor mij de pijnlijkste weeen ik lag te puffen en te doen, mijn hoofd bedekt onder een natte washand met mijn handen knijpend in Crook die hele lieve dingetjes zei en me erg geruststelde 
Om vijf voor half zeven had ik volledige ontsluiting en mocht ik gaan persen. Zes flinke persweeen en onze Jet werd om 7.07 uur geboren blakend van gezondheid
Het eerste wat ik zei, poehee gelukkig heb ik geen knip
..... Mijn ervaring, een goede en vrij makkelijke bevalling. Niks geen horror! Ik kijk terug op een zeer geslaagde bavalling!
quote:Ik ook!!!!Op dinsdag 26 juni 2007 10:28 schreef Deepfreeze het volgende:
Beaker, Dit zijn nou het soort verhalen wat ik wil horen zo vlak voor mijn bevalling
Maar het verhaal van Beefcake is ook 'goed' om te lezen, ik werd er helemaal emo van..
gelukkig dat het zo goed is afgelopen Mooi verhaal beaker.
Beef... ik kreeg het benauwd bij jouw verhaal...
Wat is je mannetje blauw... maar wat een stevige kerel!
Beaker, geweldig mooi verhaal.
...... En Beaker zulke verhalen willen we hier natuurlijk vaker
Dat lijkt me wel eng als hij vastzit, inderdaad zo blauw.
Gelukkig is het allemaal goed gekomen
Beaker, dat klinkt als een 'prettige' bevalling.
Mijne was echt een drama, wie weet post ik 'm nog wel eens hier. Als ik moed genoeg heb denk ik
quote:
Maar fijn hoor Beaker, dat je het zo positief hebt ervaren!
Net zoals mijn schoonzus foto's heeft waar ze ontspannen en breed lachend opstaat en die 4 minuten voor de geboorte zijn genomen...
Zaterdagnacht op zondag was ik erg onrustig maar op zich was dat niets nieuws, ik sliep al weken slecht dus tja niets aan de hand was mijn mening.
Zondag ochtend werd ik om 7.30 uur wakker met een nat gevoel tussen mijn benen, nog half in slaap sprong ik uit mijn bed waarop er een plens water op de grond viel, in mijn broek geplast die be redenatie was dus meteen uit de wereld geholpen. Snel maakte ik Michel wakker en die schrok zich lens, normaal was hij gaan mountainbiken maar vandaag was zijn fietsmaatje verhindert dus toevallig was hij thuis bij mij. Ik snel onder de douche want ik plakte en was nat en heb mezelf nog even van onderen geschoren, Michel pakte de laatste dingen in en kleedde zich aan en belde de gynaecoloog.
Rond 8.15 uur waren we in het ziekenhuis, beide redelijk ontspannen voor zover dat mogelijk was, ik had nog maar 2 lichte weeen gehad op de snelweg dus het was nog rustig.
Ik werd op een bed geholpen de ctg werd aangezet maar eerst mocht ik even gaan plassen, kreeg ik een netbroekje aan en kraamverband en zo gingen we rustig van start.
Michel belde zijn ouders die in spanje op vakantie waren, zodat ze naar huis zouden komen.
De gynaecoloog werd gebelt en het o.k. personeel opgeroepen, dat betekende dus dat ik eventjes moest wachten maar ach het was nog te hebben en weg te puffen dus we waren redelijk relaxed.
Maar toen ging het ineens sneller en sneller de weeen werden heftiger en langer en de ctg sloeg langzaam op hol, de bergen werden hoger en de pauzes korter. We gingen in sneltrein vaart een stortbevalling en de paniek sloeg toe dit moest een keizersnede worden!
Om 11.15 uur voelde ik dat ik persdrang kreeg en heb ik Michel er van overtuigd dat hij de verpleegkundige moest roepen, het weg zuchten van de pers weeen was hard werken maar Michel en de verpleegkundige hielpen me er doorheen .
En toen kwam de gynaecoloog (een andere als van de afspraak van vrijdag) binnen gestormt, ze toucheerde me en ging er toen als een speer weer van door. Later hoorde ik dat ze alles meteen gereed ging maken want ik had 10 cm ontsluiting, en de voeten staken al wat naar buiten en een normale bevalling durfde de gyn niet aan een kontje als eerste wel, maar voeten niet.
Snel werd er een kateter ingebracht, en werd ik op een bed naar een verdieping hoger gebracht. De anesthesist was er nog niet, dus weer moest ik weg puffen en zuchten. Na 5 minuten kwam de man binnen gesneld en werd de prik voorbereid dat was een enorme opluchting. Op een perswee werd de prik gezet en ik voelde er werkelijk niets van, ik volgde de adviezen goed op en dat scheelde een hoop gedoe. Even daarna was de persdrang de weeen alles was verdwenen en ik werd de o.k. ingereden en de sfeer werd weer relaxed de verpleegkundige legde alles rustig uit en stelde me op mijn gemak, wel trilde heel mijn lijf alle spanning van de weeen kwam er toch uit, raar iets dat lichaam en de geest.
Michel kwam er ook aan in zijn groene overal en blauwe mutsje, die keek inmiddels erg gespannen en hij was erg bezorgt over mijn toestand.
Ik werd van het bed op de operatietafel getild en een groot groen laken werd opgehesen, het kon beginnen. Iedereen in de ok was erg relaxed en aardig, de gyn was een erg leuk mens, en veel vlotter als de dame van vrijdag, ik voelde me dus meteen in goede handen, ze zou me wel netjes hechten werd meteen gemeld! Kee dat moeten we hebben dacht ik
Toen ging alles zo snel en ik kreeg er weinig van mee, je voelt een hoop getrek en geduw maar alleen geen pijn en niet precies waar, een erg raar gevoel. Net zoals het tintelen van een tandarts verdoving zeg maar. Na 8 minuten (of minder) werd ons meisje geboren met een duidelijke Plop! werd het hoofdje onder mijn ribben uitgehaald.
Ze ging met Michel en de kinderarts naar een tafel op de ok en werd onderzocht vanuit mijn ooghoeken kon ik haar bekijken.
Toen alles oke was, mocht ik haar goed bekijken en een knuffel geven, maar het enige dat ik echt goed kon was huilen, alle emotie kwam los. Wat was ik blij dat alles goed met haar was.
Michel stuurde ik met de kinderarts en Isa mee naar de afdeling, ik werd gehecht en bleef achter in de ok. Na 30 minuten mocht ik ook naar de afdeling en daar kon ik onze kleine meid eens goed bewonderen.
Ze was heel mooi gaaf en schoon, echt af en ze was duidelijk klaar om geboren te worden.
Toen hebben we de familie's en vrienden gebelt en verteld over de geboorte van onze kleine Isa.
In de dagen erna zijn er diverse zaken niet lekker met mij gegaan, de ruggenprik viel verkeerd en werd die zelfde avond al gestaakt, ik voelde mijn tenen en benen helemaal niet meer, dit was duidelijk niet goed.
Andere prikken tegen de pijn vielen verkeerd, mijn spieren verkrampten en ik kon niet meer uit bed komen en dat terwijl de katheter eruit moest en ik dus zelf moest gaan plassen.
Ik kreeg bloedarmoede, ik moest overgeven van middeltjes die mijn darmen moesten gaan prikkelen, en ga zo maar door.
Zwangerschapsjeuk werd niet serieus genomen door de vk in het ziekenhuis, daar is de huisarts vanmiddag voor geweest en ik heb nu pilletjes en crème, want ik kreeg gewoon blaar vorming op voeten en handen.
Op elk medicijn en prikje reageerde ik verkeerd ws door de hormonen. Gelukkig kan ik pijn best goed verdragen dus ik leefde op 8 paracetamol per dag in het ziekenhuis en veel lopen. Met de katheter werd 3 liter vocht meer als bij een gemiddelde bevallen vrouw afgetapt, en nog zit ik vol met vocht in mijn benen.
Gelukkig ging er ook veel erg goed, de wond geneest erg mooi en daar heb ik weinig last van, de gyn heeft dus woord gehouden.
Ook de verpleging was super aardig en heel behulpzaam! Dat maakte al dat gedoe met de medicijnen en prikken weer goed en dus dragelijk.
Al met al ben ik best tevreden over hoe de bevalling en het verblijf in het ziekenhuis is geweest. Ik kijk er best positief tegenaan, al is een ks echt andere koek als een normale bevalling.
Beide heb ik nu ervaren (op het persen na dan, mar dat was appeltje eitje geweest met dit kleine kindje) en ook dat vind ik wel oke, klinkt raar maar voor de verwerking is het wel oke denk ik.
Isa heeft er zelf voor gekozen nu te komen dus dat voelt heel natuurlijk aan en minder gekunsteld als een datum prikken op een kalender.
Daarbij weet ik nu ook dat mijn lijf het dus wel kan, en ook de opmerking dat een ks handig bevallen is..... onzin!!! Dat vraagt hel wat meer van je lichaam als een standaard (lees: goed verlopende) bevalling.
Jammer dat de kleine in volkomen stuit lag.... bij een onvolkomen stuit was het achteraf gezien zo geboren en was de gyn nooit met me naar de ok gesneld.
Isa kwam om 12.06 uur op zondag 22 juli 2007 ter wereld en draagt de namen Isa Maria Wilhelmina, ze weegt 2664 gram en is (gokken we, want meten mag niet ) 48 cm lang, ze is gezond en een erg tevreden kindje. Huilt alleen voor een luier en een voeding en we hopen dat ze het zo goed blijft doen.
Wel moet ze erg veel rusten en goed gaan en blijven drinken want ze is erg klein en licht.
In oktober moet ik terug naar de kinderarts voor een echo van de heupjes kijken of alles goed is, dit omdat ze zolang in stuit heeft gelegen haar billen waren ook hellemaal blauw bij de geboorte maar dat is al hellemaal weg getrokken.
Zal even wat foto's hier plaatsen, mochten jullie ook foto's van de ks zelf willen zien dan roepen jullie maar heb best mooie plaatjes
KS foto's wil ik altijd wel zien, tripje down memorylane
. KS foto's ben ik ook wel nieuwsgierig naar
En wat een helder verhaal!
voor je beurse lijf!Jullie hebben een prachtig meisje gebakken hoor!
!Het is een snoesje hoor.
En foto's van de keizersnede, doe maar! Zal een linkje plaatsen naar een album : http://s146.photobucket.c(...)9/keizersnede%20isa/
Ik heb echt mijn roeping gemist geloof ik!Edit: Mooie foto's joh!
Heel bijzonder om te hebben denk ik zo! Had even niet door dat ik de laatste was: Bevallingsverhalen deel 6[ Bericht 81% gewijzigd door BE op 26-07-2007 22:54:23 ]