Bevallingsverhalen deel 5

quote:

Op woensdag 20 juni 2007 12:54 schreef Moonah het volgende:
Ja leuk! Even lekker bevallen Popples!

Ik anders ook wel hoor Ik rammel alweer een beetje. Mja.... eerst die pabo maar eens doen.

quote:

Op woensdag 20 juni 2007 13:38 schreef Paradijsvogeltje het volgende:

[..]

Ik anders ook wel hoor Ik rammel alweer een beetje. Mja.... eerst die pabo maar eens doen.

hier rammelt het ook hoor. ik denk dat ik de ergste dingen in mijn hoofd heb gehaald maar uiteindelijk is het zo meegevallen. moonah leuk is het niet maar ik kan ook niet zeggen dat het zoveel pijn deed alleen die stomme rug en been weeen waren vervelend. maar ik leef elke dag met pijn dus wat is pijn?

pv leuk joh de pabo

Popples, ik heb ook altijd pijn en niet zo'n beetje ook, maar ik vond de bevalling wel van een andere orde. De ontsluitingsweeen gingen wel, het persen werd al vervelender maar op het einde met de vacuumpomp heb ik als extreem pijnlijk en ook traumatisch ervaren. Het voelde alsof mijn onderlichaam ervan af werd gerukt.

Natuurlijk, pijn is relatief en wat de een goed te doen vindt, vindt de ander heel erg. Het blijft een persoonlijke ervaring. En ik vond het zo pijnlijk en naar dat ik, als ik er weer aan denk, nog steeds de tranen in mijn ogen krijg. Ik ben nu wel zo ver dat ik een tweede zwangerschap wel weer aan zou durven (maar gelukkig is mijn man met me mee eens dat we nog even wachten), maar ik ben wel erg bang voor een volgende bevalling.

Cattie...
Ik heb er ook nog regelmatig last van. Toen dit topic omhoog werd geschopt heb ik (oa) mijn eigen verhaal weer eens gelezen... Yuk.
En als ik bv hoor/lees dat dames een keizersnee hebben gehad dan ben ik jaloers.

quote:

Op donderdag 21 juni 2007 20:38 schreef Moonah het volgende:

En als ik bv hoor/lees dat dames een keizersnee hebben gehad dan ben ik jaloers.

Tja, dat heb ik dan weer andersom.

En trouwens, ik heb 28 uur ontsluitingsweeën gehad hoor voor ze tot een keizersnee overgingen.

Dat was bij mij dus ook nodig geweest maar niet gebeurd.

_{Niet om 'baas boven baas' te doen. Maar ik snap je woordje 'hoor' niet zo goed in je reactie Nebelung. Ik heb 22 uur ontsluitingsweeën gehad en toen is mijn kind na nog 2,5 uur persen eruit gescheurd met een tang omdat hij niet paste. Het is niet zo dat ik 'uit gemak' een keizersnee had gewild.}

ik vond de ontsluitings weeen vreselijk. Die hebben ongeveer 39 uur geduurd . het persen dat was een eitje ongeveer 30 minuten een paar flinke weeen en ze was er. Maar men die ontsluitings weeen waren een ramp. Pas in het zh na een uur of 32 kreeg ik een prik om de pieken weg te halen. En dat werkte aardig.

De bevalling zelf zou ik nog wel tig keer willen doen maar die ontsluitings weeen daar pas ik voor de volgende keer.

Ja dat weet ik.

Maar wat ik wil zeggen dat ook ík niet terug kan denken aan die rotbevalling zonder janken. Die keizersnee heeft daar niks aan geholpen of zo.

En ik wilde nog meer typen, maar laat maar. Ik ben één van die mensen die absoluut niet over de bevalling kan praten. En die keizersnee was heel erg traumatisch en wat ik er aan over heb gehouden ook. Qua pijn.

Lastig, platte tekst.
Maar feit dat jij (in mijn beleving...) wat pinnig op mijn jaloezie reageert, betekent denk ik idd dat je er nog 'last' van hebt.

Staat wat meer bij nou.

quote:

Op donderdag 21 juni 2007 21:05 schreef nebelung het volgende:
Staat wat meer bij nou.

Oké, gelezen.
Ik ken je verhaal verder niet.
Ik weet alleen dat ik, na die ellendige ontsluitingsweeën, onnodig lang heb moeten persen. En dat het resultaat (en dan bedoel ik natuurlijk niet Thies ) dus nogal heftig is. En dát had voorkomen kunnen worden als er op tijd was ingegrepen door een keizersnee. En daarom voel ik me soms jaloers daarop, bij andere dames.
Maar Nebelung, wellicht een idee om er eens met iemand over te praten om het te verwerken? Of vind je dat niet nodig? Ik heb therapie, en mijn bevalling is ook aan de orde gekomen. Helpt wel enigszins.

Het verhaal heb ik (hier) nog nooit verteld. Sterker nog, nog nooit verteld ergens. Nou ja, aan alle mensen om me heen, maar dat was wel vaak de vereenvoudigde versie.

Zit ik hier inmiddels helemaal in tranen, komt mijn man binnen, schrikt zich een hoedje. 'Heb je je pijn gedaan?'

Nee, ik ben er nog niet overheen, das duidelijk . Punt is: er is een fout gemaakt in het ziekenhuis en ik weet nog steeds niet of ik er wat mee wil. Nah, maar weer even janken, dan is het weer over voor de komende maanden. Therapie lijkt me wat te veel van het goede, maar ik heb wel eens gedacht om met 'iemand' te praten. Alleen weet ik niet wie dan. Ik bedoel. ik wil het niet opkloppen of zo.

Ik heb niet speciaal therapie om mijn bevalling te verwerken hoor.
Maar het is wel fijn dat er plaats voor is.
De keuze is aan jezelf, of en wat je ermee wil. Ik vind het zelf iig erg prettig dat ik gaandeweg langzaamaan beetjebijbeetje wat milder en minder wrokkig en angstig op mijn bevalling en de verkeerde inschattingen die zijn gemaakt terug kan kijken.

Anyway.... voor jou.

Ach Nebelung, jij ook al een bevallingstrauma...
Als je er eens met iemand over wil praten, moet je dat vooral doen. Misschien een keer met je huisarts ofzo? Zelf heb ik er tot in den treure met mijn man over gepraat en ook met wat mensen van Fok. Dat heeft mij heel erg geholpen. Vooral Belana, omdat zij bijna exact hetzelfde heeft meegemaakt bij de eerste.

En Moonah, ik snap je "jaloezie" heel goed. Zelf heb ik daar ook wel eens aan gedacht, wat nou als ze toen de eerste vacuumpomp (na 3x trekken) eraf schoot hadden besloten voor een ks te gaan en niet voor de tweede keer een vacuumpomp erbij te pakken. Had ik me dan beter gevoeld? Of had zo'n spoedkeizersnee ook zijn lichamelijk en geestelijke wonden achtergelaten? Ik weet het niet en zal het nooit weten. Ik probeer nu vooral in het reine te komen met mijn bevalling en mijn lichaam, mijzelf en alles om de bevalling heen te vergeven.

Nebelung

sorry dames heb jullie niet zo willen raken of wat dan ook.
maar iedereen ervaart een bevalling anders denk ik.

Ik vond toen Mikael net geboren was mijn bevalling ook een ellendig iets. Maar nu bijna 11 maand later vind ik het allemaal nog wel meevallen. Als ik het terug lees weet ik wel weer hoe lang ik het allemaal vond duren enzo maar zou het er niet voor laten om nog een kindje te willen

Ik vond mijn bevalling de eerste maanden niet indrukwekkend. Nouja, wel natuurlijk maar niet dat ik er veel mee bezig was.
Nu steeds meer. Ik mis dingen, heb geen goed beeld van hoe het ging. Ik denk er vaak aan en zie dingen die ik anders had gewild.

Nebelung, wat rot dat het zo'n stuk onverwerkt iets is. Misschien goed om er 'iets' mee te doen?

En stiekem ben ik ook wel nieuwsgierig naar nieuwe verhalen van degenen die het willen delen hier!

Ik had mijn verhaal ook nog niet opgeschreven, maar moest er toch maar aan geloven want straks ben ik misschien wel de helft vergeten. Dus hier is ie dan:

In de nacht van maandag op dinsdag word ik (zoals wel vaker) om 1 uur wakker om te plassen. Ik ga naar het toilet en bij het afvegen zit er een klodder slijm (yummie ) aan het papiertje. Met mijn slaapdronken hoofd snap ik er niets van en veeg nogmaals. Weer slijm. En dan valt het kwartje pas, dit is vast de slijmprop! Het volgende moment besluit ik dat het nu nog weken kan duren eer de bevalling begint en ik ga weer naar bed. Een half uurtje plafond staren later voel ik dat ik weer naar het toilet moet, nu voor de grote boodschap Maar die boodschap komt echter niet. Wel een nog veel grotere boodschap: een wee! Shit, ís het eigenlijk wel een wee, of gewoon weer wat rommelwerk? Ik ga weer naar bed en een minuut of 5 later weer een wee. Ja hoor, het is zover. Ik maak Dennis wakker en zeg dat ik denk dat het begonnen is. Ik bel mijn ouders, of ze Dylan willen komen halen. Ik ga een tasje voor hem inpakken en probeer hem wakker te krijgen. Dat lukt niet helemaal dus hij slaapt beneden op de bank lekker verder. Ik bel mijn zus, die wilde graag weer bij de bevalling zijn. Dan overleg met Dennis, moeten we de verloskundige al bellen? Het is nog maar een half uur bezig nu. We besluiten toch maar te bellen en weer een half uur later staat ze op de stoep. Intussen was Dylan al opgehaald en mijn zus aangekomen. Met de verloskundige ga ik naar boven, ze wil me even toucheren want ik heb al behoorlijk heftige weeën en ze komen zo om de drie minuten. Een uur na mijn eerste wee en ik heb 6! cm ontsluiting! Ze vraagt of ik nog naar het ziekenhuis wil, want dan moeten we nu echt weg. Dus we pakken de spullen bij elkaar en vertrekken, Dennis en ik in een auto en mijn zus rijdt met de verloskundige mee. Tijdens de autorit krijg ik nog een paar weeën, maar ik ben nog goed helder en praat gewoon nog. Dat was met Dylan wel anders, ik zit me dan ook af te vragen wanneer ik in mezelf ga keren Na een ritje van een kwartier komen we bij het ziekenhuis aan, waar ik voor de deur nog even lekker de inhoud van mijn maag leeg. Mijn zus helpt me in een rolstoel en duwt me naar de verloskamer. Daar wordt ik weer getoucheerd, 8 cm dit keer. De weeën worden steeds heviger en er zit nauwelijks pauze tussen. Ik puf te oppervlakkig en begin te hyperventileren. Nog steeds vraag ik me af wanneer die staat van in mezelf gekeerdheid zal komen. Ik moet van de verloskundige dieper ademhalen, door mijn neus. Ik word er wel rustiger van, maar ik krijg nu persdrang en ik wil eraan toegeven. Weer toucheren, 9 cm nu. De verloskundige breekt mijn vliezen. Ik moet de persweeën wegpuffen terwijl de verloskundige probeert het laatste randje baarmoedermond weg te masseren. Pijnlijk! Ineens voel ik dat het hoofdje staat en ik mag meepersen (03:55 uur). Het gaat best snel, na een paar keer persen heeft ze het hoofdje al te pakken. Maar dan wil het niet meer. Ik ben moe en vraag me af waarom het lijfje er nou niet uitglibbert. Ik hoor de verloskundige paniekerig roepen: Persen Naomi, alsjeblieft, persen, blijf persen!! Ik doe mijn ogen open en zie een blauw lijfje half uit mijn lichaam steken en de verloskundige met een verhit hoofd staat helemaal over hem heen gebogen en trekt aan het lijfje. Ik doe snel mijn ogen weer dicht en probeer te persen. Voor mijn gevoel lukt het echt niet, ik voel helemaal niets meer. De verloskundige blijft maar roepen dat ik moet persen en ik zeg dat het niet gaat. Dan ineens trekt de verpleegster mijn t-shirt omhoog en wordt mijn mannetje op mijn buik gelegd (04:12 uur). Het eerste dat ik zeg is dat hij op Dylan lijkt. Alleen dan een stuk blauwer. Gelukkig begint Quinten te huilen en komt wat kleur op zijn gezicht. De verpleegster zegt dat ze niet kan wachten om hem op de weegschaal te leggen, omdat hij zo’n bul is. Het valt me op dat hij zo lang blijft huilen, als hij aangekleed en wel bij me ligt huilt hij nog steeds heel hard. Ik leg hem aan de borst en hij zuigt meteen erg krachtig. De verloskundige vertelt nog dat ze een beetje in paniek raakte, omdat Quinten vast kwam te zitten. Eerst met zijn schouders en toen die los waren, bleef ook nog zijn borstkast klem zitten. Dat was wat ik had gezien toen ik mijn ogen open deed tijdens het persen. Na een paar hechtingen zijn we blij dat het weer voorbij is en dat we weer een kindje hebben
Pas ‘s ochtends, als Quinten is nagekeken door de kinderarts, krijgen we te horen dat hij een Erbse Parese heeft door het getrek aan zijn hoofd. Het was ons nog helemaal niet opgevallen dat Quinten zijn rechterarm niet bewoog, maar ik vond het wel slordig van de verpleegster, die Quinten na zijn geboorte aangekleed heeft. En ook van de verloskundige, je gaat er toch wel vanuit dat die twee even professioneel naar je kind kijken. De verloskundige ging twee dagen na Quintens geboorte op wintersport en ze is speciaal voor ons eerst nog even naar het ziekenhuis gekomen om te kijken hoe het ging, ze was geschrokken toen ze hoorde van de Erbse Parese en wilde nog even met ons praten. Dat was wel heel fijn, om dat moment zit je toch met allerlei vragen. Gelukkig gaat het al snel een stuk beter met Quinten, onze stoere, grote, kleine baby

Mooi Beefcake Wat een flinke knul idd, en zo blauw

Dankjewel voor je verhaal Beef! Brr, ik kreeg wel even tranen bij dat paniekgedeelte...

zo he Beefcake wat een verhaal. maar wat een prachtige knul hebben jullie

Hij is zeker blauw Wat een geluk dat alles nu zo goed gaat!

Beef, wat een verhaal hoor. Ik krijg echt helemaal een angstig gevoel in mijn maag bij het stukje dat de VK je echt aanspoort te persen...

Mooi verhaal Beefcake. Spannend, maar mooi. En met een mooi resultaat!

Oeh, dat was spannend en snel zeg! Lijkt me niet prettig, als een vk in paniek lijkt te raken.

quote:

Op vrijdag 22 juni 2007 21:22 schreef Moonah het volgende:
Dankjewel voor je verhaal Beef! Brr, ik kreeg wel even tranen bij dat paniekgedeelte...

Ik ook, ik zit gewoon te huilen...
Goed gedaan hoor, dame! Gelukkig gaat het nu goed met jullie

Heel de dag door heb ik krampjes en moest ik vaak naar de wc om te het een en ander te lozen.
Tegen 6 uur begin ik toch huiverig te worden, want zou dit dan het begin zijn? Crook en ik besluiten om nog even naar mijn broer en schoonzusje te gaan om baby Inge te bewonderen, want mocht ik gaan bevallen dan zou ik haar een tijdje niet kunnen zien.
Eenmaal daar zetten de krampjes zich voort, maar het doet me weinig en naief als ik ben denk ik nog als dit het is dan red ik het wel
Om precies half negen zitten we op terugweg in de auto als we besluiten toch maar eens te gaan tellen, en ja de "weeen" komen best regelmatig maar voelen nog niet zo krachtig aan.
we bellen de verloskundige nog niet en gaan lekker naar bed, we hebben een beetje tv gekeken Crook lag met stopwatch in bed en ik joelde iedere keer Ik heb er weer een na een hoop gelach en getrut besloten we tegen elf uur de verloskundige te bellen ( dat mocht al veel eerder, maar dat waren we ff vergeten ... ) om twaalf uur was ze bij ons, en inderdaad ik had weeen maar ze waren nog niet krachtig genoeg. Ik had ook nog maar 2 cm ontsluiting. Op haar gemak ging ze ons huis eens bekijken, want ze vond het zo mooi We spraken af dat we wat zouden gaan slapen ( alsof je dat nog doet, het is begonnen ) en heel luchtig zei ik, we bellen morgenochtend wel! Om half een was ze weg en wij lagen in bed een beetje te dutten toen ik om half twee uit bed sprong omdat ik dacht dat mijn vliezen braken, maar ik moest heel erg nodig plassen en pieste dus zowat in mijn broek...... Ik riep Crook vanuit de badkamer, omdat ik slijmerige afscheiding had en die krampjes voelden niet maar zo prettig aan als in het begin, ze kwamen ook heel snel
We zijn weer met de stopwatch in bed gaan liggen en de weeen kwamen om de twee minuten en waren een minuut lang. Tot drie uur hebben we dit aangekeken en toen de verloskundige weer gebeld.
Haar advies, ga maar vast naar het ziekenhuis dan kom ik eraan! Eenmaal alles gepakt en nog steeds in jubel stemming heb ik nog even de motorkap gebruikt om een wee op te vangen en zijn we richting ziekenhuis gereden, om half 4 waren we daar. We werden opgevangen door waanzinnig leuke meiden en het wachten was nu begonnen. Ik zat, ik liep, ik lag en eigenlijk vond ik het allemaal wel meevallen! Tegen vijf uur kwam de verloskundige die zivh verontschuldigde want ze had een wegtrekker en was weer in slaap gevallen Ze voelde aan mijn buik en ik had inderdaad flinke weeen inmiddels had ik 6 cm ontsluiting toen ze direct besloot de vliezen door te prikken en toen had ik gelijk 8 cm ontsluiting!!
Nog twee cm en ik mocht gaan persen ik draaide mezelf op haar aanraden op mijn zij en dat waren voor mij de pijnlijkste weeen ik lag te puffen en te doen, mijn hoofd bedekt onder een natte washand met mijn handen knijpend in Crook die hele lieve dingetjes zei en me erg geruststelde
Om vijf voor half zeven had ik volledige ontsluiting en mocht ik gaan persen. Zes flinke persweeen en onze Jet werd om 7.07 uur geboren blakend van gezondheid
Het eerste wat ik zei, poehee gelukkig heb ik geen knip .....

Mijn ervaring, een goede en vrij makkelijke bevalling. Niks geen horror! Ik kijk terug op een zeer geslaagde bavalling!

Beaker, Dit zijn nou het soort verhalen wat ik wil horen zo vlak voor mijn bevalling

quote:

Op dinsdag 26 juni 2007 10:28 schreef Deepfreeze het volgende:
Beaker, Dit zijn nou het soort verhalen wat ik wil horen zo vlak voor mijn bevalling

Ik ook!!!!

Maar het verhaal van Beefcake is ook 'goed' om te lezen, ik werd er helemaal emo van.. gelukkig dat het zo goed is afgelopen

Inderdaad... dit soort verhalen geeft de burger moed.
Mooi verhaal beaker.

Beef... ik kreeg het benauwd bij jouw verhaal...
Wat is je mannetje blauw... maar wat een stevige kerel!

Beef, wat een verhaal zeg.. maar wat een lief en stevig ventje!
Beaker, geweldig mooi verhaal.

Beaker, het klinkt helemaal 'in control', jouw verhaal! Fijn!

Ik vond bevallen helemaal niet zo erg eigenlijk ......

Beef pfff wat heftig

En Beaker zulke verhalen willen we hier natuurlijk vaker

Beefcake, pff wat is dat snel gegaan zeg.
Dat lijkt me wel eng als hij vastzit, inderdaad zo blauw.
Gelukkig is het allemaal goed gekomen

Beaker, dat klinkt als een 'prettige' bevalling.

Oh wat ben ik toch jaloers als ik zulke "makkelijke" bevallngen lees...maar wel heel blij hoor, dat het zo ging.
Mijne was echt een drama, wie weet post ik 'm nog wel eens hier. Als ik moed genoeg heb denk ik

quote:

Op dinsdag 26 juni 2007 10:23 schreef Beaker het volgende:
ik joelde iedere keer Ik heb er weer een

Maar fijn hoor Beaker, dat je het zo positief hebt ervaren!

Ik vind dat niet te begrijpen, bevallingen als van Beaker!
Net zoals mijn schoonzus foto's heeft waar ze ontspannen en breed lachend opstaat en die 4 minuten voor de geboorte zijn genomen...

Ik zal beginnen bij het begin en dat was vrijdag 20 juli, de afspraak bij de gyn, de ks datum werd gepland voor 3 augustus en ik schrok me dood, want al de hele week indalings weeen en dan nog ruim 2 weken moeten wachten leek me lang om vol te kunnen houden. Een tegenvaller dus. Deze gyn was niet leuk en luisterde niet naar mijn twijfels bij haar gekozen datum.
Zaterdagnacht op zondag was ik erg onrustig maar op zich was dat niets nieuws, ik sliep al weken slecht dus tja niets aan de hand was mijn mening.
Zondag ochtend werd ik om 7.30 uur wakker met een nat gevoel tussen mijn benen, nog half in slaap sprong ik uit mijn bed waarop er een plens water op de grond viel, in mijn broek geplast die be redenatie was dus meteen uit de wereld geholpen. Snel maakte ik Michel wakker en die schrok zich lens, normaal was hij gaan mountainbiken maar vandaag was zijn fietsmaatje verhindert dus toevallig was hij thuis bij mij. Ik snel onder de douche want ik plakte en was nat en heb mezelf nog even van onderen geschoren, Michel pakte de laatste dingen in en kleedde zich aan en belde de gynaecoloog.

Rond 8.15 uur waren we in het ziekenhuis, beide redelijk ontspannen voor zover dat mogelijk was, ik had nog maar 2 lichte weeen gehad op de snelweg dus het was nog rustig.

Ik werd op een bed geholpen de ctg werd aangezet maar eerst mocht ik even gaan plassen, kreeg ik een netbroekje aan en kraamverband en zo gingen we rustig van start.
Michel belde zijn ouders die in spanje op vakantie waren, zodat ze naar huis zouden komen.
De gynaecoloog werd gebelt en het o.k. personeel opgeroepen, dat betekende dus dat ik eventjes moest wachten maar ach het was nog te hebben en weg te puffen dus we waren redelijk relaxed.

Maar toen ging het ineens sneller en sneller de weeen werden heftiger en langer en de ctg sloeg langzaam op hol, de bergen werden hoger en de pauzes korter. We gingen in sneltrein vaart een stortbevalling en de paniek sloeg toe dit moest een keizersnede worden!
Om 11.15 uur voelde ik dat ik persdrang kreeg en heb ik Michel er van overtuigd dat hij de verpleegkundige moest roepen, het weg zuchten van de pers weeen was hard werken maar Michel en de verpleegkundige hielpen me er doorheen .

En toen kwam de gynaecoloog (een andere als van de afspraak van vrijdag) binnen gestormt, ze toucheerde me en ging er toen als een speer weer van door. Later hoorde ik dat ze alles meteen gereed ging maken want ik had 10 cm ontsluiting, en de voeten staken al wat naar buiten en een normale bevalling durfde de gyn niet aan een kontje als eerste wel, maar voeten niet.
Snel werd er een kateter ingebracht, en werd ik op een bed naar een verdieping hoger gebracht. De anesthesist was er nog niet, dus weer moest ik weg puffen en zuchten. Na 5 minuten kwam de man binnen gesneld en werd de prik voorbereid dat was een enorme opluchting. Op een perswee werd de prik gezet en ik voelde er werkelijk niets van, ik volgde de adviezen goed op en dat scheelde een hoop gedoe. Even daarna was de persdrang de weeen alles was verdwenen en ik werd de o.k. ingereden en de sfeer werd weer relaxed de verpleegkundige legde alles rustig uit en stelde me op mijn gemak, wel trilde heel mijn lijf alle spanning van de weeen kwam er toch uit, raar iets dat lichaam en de geest.

Michel kwam er ook aan in zijn groene overal en blauwe mutsje, die keek inmiddels erg gespannen en hij was erg bezorgt over mijn toestand.
Ik werd van het bed op de operatietafel getild en een groot groen laken werd opgehesen, het kon beginnen. Iedereen in de ok was erg relaxed en aardig, de gyn was een erg leuk mens, en veel vlotter als de dame van vrijdag, ik voelde me dus meteen in goede handen, ze zou me wel netjes hechten werd meteen gemeld! Kee dat moeten we hebben dacht ik

Toen ging alles zo snel en ik kreeg er weinig van mee, je voelt een hoop getrek en geduw maar alleen geen pijn en niet precies waar, een erg raar gevoel. Net zoals het tintelen van een tandarts verdoving zeg maar. Na 8 minuten (of minder) werd ons meisje geboren met een duidelijke Plop! werd het hoofdje onder mijn ribben uitgehaald.
Ze ging met Michel en de kinderarts naar een tafel op de ok en werd onderzocht vanuit mijn ooghoeken kon ik haar bekijken.
Toen alles oke was, mocht ik haar goed bekijken en een knuffel geven, maar het enige dat ik echt goed kon was huilen, alle emotie kwam los. Wat was ik blij dat alles goed met haar was.
Michel stuurde ik met de kinderarts en Isa mee naar de afdeling, ik werd gehecht en bleef achter in de ok. Na 30 minuten mocht ik ook naar de afdeling en daar kon ik onze kleine meid eens goed bewonderen.
Ze was heel mooi gaaf en schoon, echt af en ze was duidelijk klaar om geboren te worden.
Toen hebben we de familie's en vrienden gebelt en verteld over de geboorte van onze kleine Isa.

In de dagen erna zijn er diverse zaken niet lekker met mij gegaan, de ruggenprik viel verkeerd en werd die zelfde avond al gestaakt, ik voelde mijn tenen en benen helemaal niet meer, dit was duidelijk niet goed.
Andere prikken tegen de pijn vielen verkeerd, mijn spieren verkrampten en ik kon niet meer uit bed komen en dat terwijl de katheter eruit moest en ik dus zelf moest gaan plassen.
Ik kreeg bloedarmoede, ik moest overgeven van middeltjes die mijn darmen moesten gaan prikkelen, en ga zo maar door.
Zwangerschapsjeuk werd niet serieus genomen door de vk in het ziekenhuis, daar is de huisarts vanmiddag voor geweest en ik heb nu pilletjes en crème, want ik kreeg gewoon blaar vorming op voeten en handen.
Op elk medicijn en prikje reageerde ik verkeerd ws door de hormonen. Gelukkig kan ik pijn best goed verdragen dus ik leefde op 8 paracetamol per dag in het ziekenhuis en veel lopen. Met de katheter werd 3 liter vocht meer als bij een gemiddelde bevallen vrouw afgetapt, en nog zit ik vol met vocht in mijn benen.
Gelukkig ging er ook veel erg goed, de wond geneest erg mooi en daar heb ik weinig last van, de gyn heeft dus woord gehouden.
Ook de verpleging was super aardig en heel behulpzaam! Dat maakte al dat gedoe met de medicijnen en prikken weer goed en dus dragelijk.
Al met al ben ik best tevreden over hoe de bevalling en het verblijf in het ziekenhuis is geweest. Ik kijk er best positief tegenaan, al is een ks echt andere koek als een normale bevalling.
Beide heb ik nu ervaren (op het persen na dan, mar dat was appeltje eitje geweest met dit kleine kindje) en ook dat vind ik wel oke, klinkt raar maar voor de verwerking is het wel oke denk ik.
Isa heeft er zelf voor gekozen nu te komen dus dat voelt heel natuurlijk aan en minder gekunsteld als een datum prikken op een kalender.
Daarbij weet ik nu ook dat mijn lijf het dus wel kan, en ook de opmerking dat een ks handig bevallen is..... onzin!!! Dat vraagt hel wat meer van je lichaam als een standaard (lees: goed verlopende) bevalling.
Jammer dat de kleine in volkomen stuit lag.... bij een onvolkomen stuit was het achteraf gezien zo geboren en was de gyn nooit met me naar de ok gesneld.

Isa kwam om 12.06 uur op zondag 22 juli 2007 ter wereld en draagt de namen Isa Maria Wilhelmina, ze weegt 2664 gram en is (gokken we, want meten mag niet ) 48 cm lang, ze is gezond en een erg tevreden kindje. Huilt alleen voor een luier en een voeding en we hopen dat ze het zo goed blijft doen.
Wel moet ze erg veel rusten en goed gaan en blijven drinken want ze is erg klein en licht.
In oktober moet ik terug naar de kinderarts voor een echo van de heupjes kijken of alles goed is, dit omdat ze zolang in stuit heeft gelegen haar billen waren ook hellemaal blauw bij de geboorte maar dat is al hellemaal weg getrokken.

Zal even wat foto's hier plaatsen, mochten jullie ook foto's van de ks zelf willen zien dan roepen jullie maar heb best mooie plaatjes

Ooh, wat een poppetje zeg

Wat een mooi meisje, gefeliciteerd hoor!

KS foto's wil ik altijd wel zien, tripje down memorylane .

Je klinkt te vreden over hoe het gegaan is Marlieske! En wat een mooi kindje heb je daar!

KS foto's ben ik ook wel nieuwsgierig naar

Wat een liefie Marleiske
En wat een helder verhaal!
voor je beurse lijf!

Marlieske, wat fijn dat je de bevalling en de ks niet als heel zwaar hebt ervaren, alleen wel jammer dat je daarna zo slecht reageerde op de medicijnen...

Jullie hebben een prachtig meisje gebakken hoor!

Wat een mooi perfect gaaf en rond koppie !
Het is een snoesje hoor.

Sow, dat is enene hard gegaan met de kleine Isa! Mooi poppetje hoor En foto's van de keizersnede, doe maar!

Oh ja, daar heb ik overheen gelezen, maar die mogen best hoor!

Oke maar je moet wel een sterke maag hebben

Zal een linkje plaatsen naar een album : http://s146.photobucket.c(...)9/keizersnede%20isa/

Whehe beelden uit operatiekamers kunnen mij niet 'ranzig' genoeg zijn Ik heb echt mijn roeping gemist geloof ik!

Edit: Mooie foto's joh! Heel bijzonder om te hebben denk ik zo!