Bevallingsverhalen deel 5

quote:

Op woensdag 20 juni 2007 12:54 schreef Moonah het volgende:
Ja leuk! Even lekker bevallen Popples!

Ik anders ook wel hoor Ik rammel alweer een beetje. Mja.... eerst die pabo maar eens doen.

quote:

Op woensdag 20 juni 2007 13:38 schreef Paradijsvogeltje het volgende:

[..]

Ik anders ook wel hoor Ik rammel alweer een beetje. Mja.... eerst die pabo maar eens doen.

hier rammelt het ook hoor. ik denk dat ik de ergste dingen in mijn hoofd heb gehaald maar uiteindelijk is het zo meegevallen. moonah leuk is het niet maar ik kan ook niet zeggen dat het zoveel pijn deed alleen die stomme rug en been weeen waren vervelend. maar ik leef elke dag met pijn dus wat is pijn?

pv leuk joh de pabo

Popples, ik heb ook altijd pijn en niet zo'n beetje ook, maar ik vond de bevalling wel van een andere orde. De ontsluitingsweeen gingen wel, het persen werd al vervelender maar op het einde met de vacuumpomp heb ik als extreem pijnlijk en ook traumatisch ervaren. Het voelde alsof mijn onderlichaam ervan af werd gerukt.

Natuurlijk, pijn is relatief en wat de een goed te doen vindt, vindt de ander heel erg. Het blijft een persoonlijke ervaring. En ik vond het zo pijnlijk en naar dat ik, als ik er weer aan denk, nog steeds de tranen in mijn ogen krijg. Ik ben nu wel zo ver dat ik een tweede zwangerschap wel weer aan zou durven (maar gelukkig is mijn man met me mee eens dat we nog even wachten), maar ik ben wel erg bang voor een volgende bevalling.

Cattie...
Ik heb er ook nog regelmatig last van. Toen dit topic omhoog werd geschopt heb ik (oa) mijn eigen verhaal weer eens gelezen... Yuk.
En als ik bv hoor/lees dat dames een keizersnee hebben gehad dan ben ik jaloers.

quote:

Op donderdag 21 juni 2007 20:38 schreef Moonah het volgende:

En als ik bv hoor/lees dat dames een keizersnee hebben gehad dan ben ik jaloers.

Tja, dat heb ik dan weer andersom.

En trouwens, ik heb 28 uur ontsluitingsweeën gehad hoor voor ze tot een keizersnee overgingen.

Dat was bij mij dus ook nodig geweest maar niet gebeurd.

_{Niet om 'baas boven baas' te doen. Maar ik snap je woordje 'hoor' niet zo goed in je reactie Nebelung. Ik heb 22 uur ontsluitingsweeën gehad en toen is mijn kind na nog 2,5 uur persen eruit gescheurd met een tang omdat hij niet paste. Het is niet zo dat ik 'uit gemak' een keizersnee had gewild.}

ik vond de ontsluitings weeen vreselijk. Die hebben ongeveer 39 uur geduurd . het persen dat was een eitje ongeveer 30 minuten een paar flinke weeen en ze was er. Maar men die ontsluitings weeen waren een ramp. Pas in het zh na een uur of 32 kreeg ik een prik om de pieken weg te halen. En dat werkte aardig.

De bevalling zelf zou ik nog wel tig keer willen doen maar die ontsluitings weeen daar pas ik voor de volgende keer.

Ja dat weet ik.

Maar wat ik wil zeggen dat ook ík niet terug kan denken aan die rotbevalling zonder janken. Die keizersnee heeft daar niks aan geholpen of zo.

En ik wilde nog meer typen, maar laat maar. Ik ben één van die mensen die absoluut niet over de bevalling kan praten. En die keizersnee was heel erg traumatisch en wat ik er aan over heb gehouden ook. Qua pijn.

Lastig, platte tekst.
Maar feit dat jij (in mijn beleving...) wat pinnig op mijn jaloezie reageert, betekent denk ik idd dat je er nog 'last' van hebt.

Staat wat meer bij nou.

quote:

Op donderdag 21 juni 2007 21:05 schreef nebelung het volgende:
Staat wat meer bij nou.

Oké, gelezen.
Ik ken je verhaal verder niet.
Ik weet alleen dat ik, na die ellendige ontsluitingsweeën, onnodig lang heb moeten persen. En dat het resultaat (en dan bedoel ik natuurlijk niet Thies ) dus nogal heftig is. En dát had voorkomen kunnen worden als er op tijd was ingegrepen door een keizersnee. En daarom voel ik me soms jaloers daarop, bij andere dames.
Maar Nebelung, wellicht een idee om er eens met iemand over te praten om het te verwerken? Of vind je dat niet nodig? Ik heb therapie, en mijn bevalling is ook aan de orde gekomen. Helpt wel enigszins.

Het verhaal heb ik (hier) nog nooit verteld. Sterker nog, nog nooit verteld ergens. Nou ja, aan alle mensen om me heen, maar dat was wel vaak de vereenvoudigde versie.

Zit ik hier inmiddels helemaal in tranen, komt mijn man binnen, schrikt zich een hoedje. 'Heb je je pijn gedaan?'

Nee, ik ben er nog niet overheen, das duidelijk . Punt is: er is een fout gemaakt in het ziekenhuis en ik weet nog steeds niet of ik er wat mee wil. Nah, maar weer even janken, dan is het weer over voor de komende maanden. Therapie lijkt me wat te veel van het goede, maar ik heb wel eens gedacht om met 'iemand' te praten. Alleen weet ik niet wie dan. Ik bedoel. ik wil het niet opkloppen of zo.

Ik heb niet speciaal therapie om mijn bevalling te verwerken hoor.
Maar het is wel fijn dat er plaats voor is.
De keuze is aan jezelf, of en wat je ermee wil. Ik vind het zelf iig erg prettig dat ik gaandeweg langzaamaan beetjebijbeetje wat milder en minder wrokkig en angstig op mijn bevalling en de verkeerde inschattingen die zijn gemaakt terug kan kijken.

Anyway.... voor jou.

Ach Nebelung, jij ook al een bevallingstrauma...
Als je er eens met iemand over wil praten, moet je dat vooral doen. Misschien een keer met je huisarts ofzo? Zelf heb ik er tot in den treure met mijn man over gepraat en ook met wat mensen van Fok. Dat heeft mij heel erg geholpen. Vooral Belana, omdat zij bijna exact hetzelfde heeft meegemaakt bij de eerste.

En Moonah, ik snap je "jaloezie" heel goed. Zelf heb ik daar ook wel eens aan gedacht, wat nou als ze toen de eerste vacuumpomp (na 3x trekken) eraf schoot hadden besloten voor een ks te gaan en niet voor de tweede keer een vacuumpomp erbij te pakken. Had ik me dan beter gevoeld? Of had zo'n spoedkeizersnee ook zijn lichamelijk en geestelijke wonden achtergelaten? Ik weet het niet en zal het nooit weten. Ik probeer nu vooral in het reine te komen met mijn bevalling en mijn lichaam, mijzelf en alles om de bevalling heen te vergeven.

Nebelung

sorry dames heb jullie niet zo willen raken of wat dan ook.
maar iedereen ervaart een bevalling anders denk ik.

Ik vond toen Mikael net geboren was mijn bevalling ook een ellendig iets. Maar nu bijna 11 maand later vind ik het allemaal nog wel meevallen. Als ik het terug lees weet ik wel weer hoe lang ik het allemaal vond duren enzo maar zou het er niet voor laten om nog een kindje te willen

Ik vond mijn bevalling de eerste maanden niet indrukwekkend. Nouja, wel natuurlijk maar niet dat ik er veel mee bezig was.
Nu steeds meer. Ik mis dingen, heb geen goed beeld van hoe het ging. Ik denk er vaak aan en zie dingen die ik anders had gewild.

Nebelung, wat rot dat het zo'n stuk onverwerkt iets is. Misschien goed om er 'iets' mee te doen?

En stiekem ben ik ook wel nieuwsgierig naar nieuwe verhalen van degenen die het willen delen hier!

Ik had mijn verhaal ook nog niet opgeschreven, maar moest er toch maar aan geloven want straks ben ik misschien wel de helft vergeten. Dus hier is ie dan:

In de nacht van maandag op dinsdag word ik (zoals wel vaker) om 1 uur wakker om te plassen. Ik ga naar het toilet en bij het afvegen zit er een klodder slijm (yummie ) aan het papiertje. Met mijn slaapdronken hoofd snap ik er niets van en veeg nogmaals. Weer slijm. En dan valt het kwartje pas, dit is vast de slijmprop! Het volgende moment besluit ik dat het nu nog weken kan duren eer de bevalling begint en ik ga weer naar bed. Een half uurtje plafond staren later voel ik dat ik weer naar het toilet moet, nu voor de grote boodschap Maar die boodschap komt echter niet. Wel een nog veel grotere boodschap: een wee! Shit, ís het eigenlijk wel een wee, of gewoon weer wat rommelwerk? Ik ga weer naar bed en een minuut of 5 later weer een wee. Ja hoor, het is zover. Ik maak Dennis wakker en zeg dat ik denk dat het begonnen is. Ik bel mijn ouders, of ze Dylan willen komen halen. Ik ga een tasje voor hem inpakken en probeer hem wakker te krijgen. Dat lukt niet helemaal dus hij slaapt beneden op de bank lekker verder. Ik bel mijn zus, die wilde graag weer bij de bevalling zijn. Dan overleg met Dennis, moeten we de verloskundige al bellen? Het is nog maar een half uur bezig nu. We besluiten toch maar te bellen en weer een half uur later staat ze op de stoep. Intussen was Dylan al opgehaald en mijn zus aangekomen. Met de verloskundige ga ik naar boven, ze wil me even toucheren want ik heb al behoorlijk heftige weeën en ze komen zo om de drie minuten. Een uur na mijn eerste wee en ik heb 6! cm ontsluiting! Ze vraagt of ik nog naar het ziekenhuis wil, want dan moeten we nu echt weg. Dus we pakken de spullen bij elkaar en vertrekken, Dennis en ik in een auto en mijn zus rijdt met de verloskundige mee. Tijdens de autorit krijg ik nog een paar weeën, maar ik ben nog goed helder en praat gewoon nog. Dat was met Dylan wel anders, ik zit me dan ook af te vragen wanneer ik in mezelf ga keren Na een ritje van een kwartier komen we bij het ziekenhuis aan, waar ik voor de deur nog even lekker de inhoud van mijn maag leeg. Mijn zus helpt me in een rolstoel en duwt me naar de verloskamer. Daar wordt ik weer getoucheerd, 8 cm dit keer. De weeën worden steeds heviger en er zit nauwelijks pauze tussen. Ik puf te oppervlakkig en begin te hyperventileren. Nog steeds vraag ik me af wanneer die staat van in mezelf gekeerdheid zal komen. Ik moet van de verloskundige dieper ademhalen, door mijn neus. Ik word er wel rustiger van, maar ik krijg nu persdrang en ik wil eraan toegeven. Weer toucheren, 9 cm nu. De verloskundige breekt mijn vliezen. Ik moet de persweeën wegpuffen terwijl de verloskundige probeert het laatste randje baarmoedermond weg te masseren. Pijnlijk! Ineens voel ik dat het hoofdje staat en ik mag meepersen (03:55 uur). Het gaat best snel, na een paar keer persen heeft ze het hoofdje al te pakken. Maar dan wil het niet meer. Ik ben moe en vraag me af waarom het lijfje er nou niet uitglibbert. Ik hoor de verloskundige paniekerig roepen: Persen Naomi, alsjeblieft, persen, blijf persen!! Ik doe mijn ogen open en zie een blauw lijfje half uit mijn lichaam steken en de verloskundige met een verhit hoofd staat helemaal over hem heen gebogen en trekt aan het lijfje. Ik doe snel mijn ogen weer dicht en probeer te persen. Voor mijn gevoel lukt het echt niet, ik voel helemaal niets meer. De verloskundige blijft maar roepen dat ik moet persen en ik zeg dat het niet gaat. Dan ineens trekt de verpleegster mijn t-shirt omhoog en wordt mijn mannetje op mijn buik gelegd (04:12 uur). Het eerste dat ik zeg is dat hij op Dylan lijkt. Alleen dan een stuk blauwer. Gelukkig begint Quinten te huilen en komt wat kleur op zijn gezicht. De verpleegster zegt dat ze niet kan wachten om hem op de weegschaal te leggen, omdat hij zo’n bul is. Het valt me op dat hij zo lang blijft huilen, als hij aangekleed en wel bij me ligt huilt hij nog steeds heel hard. Ik leg hem aan de borst en hij zuigt meteen erg krachtig. De verloskundige vertelt nog dat ze een beetje in paniek raakte, omdat Quinten vast kwam te zitten. Eerst met zijn schouders en toen die los waren, bleef ook nog zijn borstkast klem zitten. Dat was wat ik had gezien toen ik mijn ogen open deed tijdens het persen. Na een paar hechtingen zijn we blij dat het weer voorbij is en dat we weer een kindje hebben
Pas ‘s ochtends, als Quinten is nagekeken door de kinderarts, krijgen we te horen dat hij een Erbse Parese heeft door het getrek aan zijn hoofd. Het was ons nog helemaal niet opgevallen dat Quinten zijn rechterarm niet bewoog, maar ik vond het wel slordig van de verpleegster, die Quinten na zijn geboorte aangekleed heeft. En ook van de verloskundige, je gaat er toch wel vanuit dat die twee even professioneel naar je kind kijken. De verloskundige ging twee dagen na Quintens geboorte op wintersport en ze is speciaal voor ons eerst nog even naar het ziekenhuis gekomen om te kijken hoe het ging, ze was geschrokken toen ze hoorde van de Erbse Parese en wilde nog even met ons praten. Dat was wel heel fijn, om dat moment zit je toch met allerlei vragen. Gelukkig gaat het al snel een stuk beter met Quinten, onze stoere, grote, kleine baby

Mooi Beefcake Wat een flinke knul idd, en zo blauw

Dankjewel voor je verhaal Beef! Brr, ik kreeg wel even tranen bij dat paniekgedeelte...

zo he Beefcake wat een verhaal. maar wat een prachtige knul hebben jullie

Hij is zeker blauw Wat een geluk dat alles nu zo goed gaat!

Beef, wat een verhaal hoor. Ik krijg echt helemaal een angstig gevoel in mijn maag bij het stukje dat de VK je echt aanspoort te persen...

Mooi verhaal Beefcake. Spannend, maar mooi. En met een mooi resultaat!